SKÓRA I JEJ RODZAJE


SKÓRA I JEJ RODZAJE

Jaka jest rola naszej skóry?

Przeglądając się w lustrze obserwujemy największy organ naszego organizmu jakim jest skóra. Większość z tego co widzimy to martwe struktury. Włosy, paznokcie i warstwa rogowa naskórka nie są żywe, jednak pod tą powłoką, skóra jest nie tylko żywa, ale też bardzo zapracowana.

Nasza skóra pełni następujące funkcje:

ochronną w stosunku do czynników mechanicznych, chemicznych i fizycznych,

zatrzymywania płynów ustrojowych, minerałów i soli,

kontroli temperatury,

czynności wydzielniczej (usuwania niektórych zbytecznych produktów wraz z potem),

esorbcyjnej (wchłaniania przez skórę),

oddechowej,

narządu czucia,

w metabolizmie białek, lipidów, węglowodanów i witamin, w tym jako producenta witaminy D,

ochronną przed zakażeniami,

odpornościową (biorąc udział w procesach odpornościowych organizmu),

zmysłu dotyku, odczuwania ciepła, zimna, wilgotności, wibracji i struktury powierzchni.

Specyfika naszej skóry

Powierzchnia naszej skóry zajmuje ok. 2 m kwadratowe. W ciągu każdej minuty złuszcza się z niej, aż 50 000 drobnych płatków skóry. Dzieje się to tak szybko, że naskórek wymienia się całkowicie raz na miesiąc, a w ciągu życia zrzucamy go aż około 40 kg.

Nasza skóra jest tworem niezwykłym i bardzo skomplikowanym. Gdybyśmy obejrzeli ją pod mikroskopem zobaczylibyśmy, że 1 cm2 skóry posiada 5 milionów komórek dwunastu rodzajów, ok. 1000 zakończeń nerwowych, ponad 100 włosów, ok. 1 metra naczyń krwionośnych ok. 100 gruczołów łojowych i 100 gruczołów potowych.

Skóra składa się z: naskórka, skóry właściwej i tkanki podskórnej. W skórze właściwej umiejscowione są włókna białkowe tkanki łącznej, kolagen i elastyna. To dzięki nim mamy jędrną i sprężystą skórę i to właśnie tu zachodzą zmiany, które związane są często z wiekiem. Powodują one powstawanie m.in. zmarszczek i worków pod oczami. Powierzchnia skóry pokryta jest płaszczem lipidowym, który jest zawiesiną olejowo-wodną i złuszczoną keratyną.

Nawilżanie skóry

Skóra zawiera także wodę. Niemowlęta mają jej aż 80%, ale z wiekiem jej ilość nieznacznie się zmniejsza i u osoby starszej jest jej już tyko 60%. Woda występująca w skórze jest albo związana z cząstkami biologicznymi i nie przemieszcza się, albo krąży i przechodzi przez różne warstwy naskórka. Główny zbiornik wody to skóra właściwa, która posiada proteoglikany. To właśnie one, zatrzymują wodę i tworzą jej rezerwę. Ich połączenia z wodą są jednak dość słabe i dzięki temu woda przemieszcza się do bardziej powierzchownych warstw i wreszcie odparowuje z powierzchni skóry. W dobrze uwodnionej skórze, przepływ wynosi 8-10 g/m2, a przy przepływie 3 g/m2 skóra jest już odwodniona. Dla naszej skóry, korzystny jest duży przepływ wody, jednak tak, aby jej odparowanie było ciągle uzupełniane.

Dlatego tak istotne jest picie ok. 2 litrów wody dziennie i stosowanie nawilżania zewnętrznego.

Istotnym elementem utrzymującym prawidłowe nawodnienie skóry jest bariera hydrolipidowa. Składa się ona z lipidów, wody i pokrywa całą powierzchnię skóry. Lipidy pochodzą z gruczołów łojowych i wraz z potem tworzą warstwę ochronną. Wypełniają także przestrzenie między komórkami naskórka. Do ich głównych zadań, należy regulowanie nawilżenia skóry.

Rodzaje skóry

Każda skóra jest inna. Dlatego różnorodne jej problemy wynikają z jej specyficznej natury.

Do niedawna, skórę dzielono na 5 typów:

Obecnie wyróżnia się jeszcze skórę odwodnioną, która może dotyczyć każdego z pięciu typów cery.

Autor: Lek. med. Monika Jelonkiewicz

Skóra sucha

Skóra sucha jest zwykle jasna i cienka (widać prześwitujące położone głębiej naczynia krwionośne oraz zmarszczki mimiczne w delikatnych partiach wokół oczu i na czole), wyróżnia się zmniejszeniem ilości lipidów na jej powierzchni, tworzących ochronny płaszcz lipidowy. W konsekwencji jest bardziej podatna na wysychanie przez nadmierną utratę wody (tzw. przeznaskórkową utratę lub odparowanie wody), a także podrażnienia i alergie wywołane ułatwionym wnikaniem do skóry substancji z zewnątrz.

Skórę suchą cechują:

Częstymi problemami skóry suchej są:

wrażliwość i podatność na podrażnienia i alergie

skłonność do rozszerzonych naczyń - płytko położone naczynia krwionośne prześwitują przez skórę (w postaci rozlanego rumienia bądź rozszerzeń naczyniowych tzw. telangiektazji)

najszybsze ze wszystkich typów skóry starzenie - cienka skóra jest podatniejsza na pojawienie się oznak starzenia: zmarszczek, przebarwień i wiotkości

Suchość skóry mogą nasilać czynniki:

zewnętrzne:

oraz wewnętrzne:

Pielęgnacja suchej skóry

Nie ma drugiego problemu skórnego tak bardzo zależnego od właściwej pielęgnacji, która może całkowicie niwelować jego skutki. Wprawdzie suchość skóry jest przypadłością genetyczną, ale właściwie używane środki kosmetyczne mają działanie lecznicze. Kluczem do sukcesu jest konsekwentne stosowanie skutecznie nawilżających kosmetyków pielęgnacyjnych- takich, które w swym składzie mają kilka substancji nawilżających o różnym sposobie działania, wzajemnie uzupełniających się.

Substancje przywracające prawidłowy stopień nawilżenia w skórze działają na różnych poziomach i w różnych mechanizmach.

Wskazówki pielęgnacyjne

Zabiegi kosmetyczne i lekarskie

Autor: Dr n. med. Urszula Kozłowska

Skóra odwodniona

Co jest przyczyną powstawania skóry odwodnionej ?

Główną przyczyną jest naruszenie rezerw wody w skórze właściwej i to doprowadza do zmiany w wyglądzie skóry. Staje się ona mniej jędrna, w skrajnych przypadkach obwisła. Zanim organizm odczuje utratę wody i związany z tym niedobór soli i minerałów musi wydalić bez uzupełniania 5-8 litrów potu.

Co powoduje odwodnienie skóry?

Czynniki , które wpływają na odwodnienie skóry, to:

Jakie są objawy odwodnionej skóry?

Początkowo odczuwamy napięcie skóry. Często dzieje się tak po nocy lub przebywaniu na mrozie lub w klimatyzowanym pomieszczeniu. Następnie skóra się zaczerwienia, łuszczy i swędzi. Kolejny etap to pękanie i odczyn zapalny. Dostrzegamy też utratę elastyczności skóry, pojawiają się drobne, powierzchniowe zmarszczki.

Co szkodzi skórze odwodnionej?

Na skórę odwodnioną niekorzystnie wpływa:

Jak pielęgnować skórę odwodnioną w domu?

Jednym z warunków zachowania zdrowej, zadbanej skóry jest właściwe nawilżanie. Polega ono na utrzymaniu dostatecznej ilości wody w najbardziej powierzchownej warstwie rogowej naskórka. Woda w naskórku pochodzi ze skóry właściwej, gdzie stanowi do 70% jej składu, występując w postaci odwracalnych połączeń głównie z kwasem hialuronowym. Pamiętaj, aby pić około 2 litrów wody dziennie, jednak zawsze skonsultuj to z lekarzem, ponieważ w przypadku niektórych chorób nie jest to możliwe.

Prawidłowe uwodnienie naskórka wymaga nie tylko dostarczenia mu odpowiedniej ilości wody ze skóry właściwej, lecz także ograniczenia jej utraty przez naskórek. Bardzo istotną rolę w tym procesie pełnią lipidy, które można znaleźć zarówno w błonie komórkowej naskórka, jak i w przestrzeniach międzykomórkowych. Zaburzenie proporcji poszczególnych frakcji lipidowych oraz ich niedobór, przyczynia się do powstania suchości skóry.

Jeśli skóra normalna, tłusta lub mieszana staje się wysuszona miejscami bądź na całej powierzchni, np. wskutek opalania się w solarium lub z powodu intensywnej kuracji przeciw trądzikowej, utraconą równowagę hydrolipidową przywróci jej intensywne nawilżanie. Suchy naskórek, poza wodą, potrzebuje dodatkowo wielu innych czynników, takich jak: lipidów, witamin, substancji zmiękczających, odżywczych i ochronnych.

Do mycia twarzy należy używać produktów myjących nie zawierających mydła, ponieważ jest ono detergentem i zmywa nie tylko zanieczyszczenia, ale również warstwę hydrolipidową. Najlepsze są kosmetyki, które oczyszczają i jednocześnie pozostawiają na skórze cienki ochronny film np. woda micelarna.

Krem nawilżający powinien być stosowany dwa, trzy razy dziennie. Jeśli zostanie natychmiast wchłonięty, oznacza to, że skóra bardzo go potrzebuje. Można więc po 10-15 minutach nałożyć go jeszcze raz. W okresie jesienno-zimowym skóra częściej wysusza się i jest skłonna do podrażnień. Warto wtedy sięgać po kosmetyki o nieco większej gęstości, np. kremy tłuste, półtłuste, które są wzbogacone o składniki odżywcze.

Należy również pamiętać o stosowaniu kosmetyków na dzień, zawierających filtry przeciwsłoneczne. Niestety, ale promienie UV wyjątkowo łatwo wnikają w głąb suchej skóry i szybko parzą wierzchnią warstwę naskórka, bez względu na porę roku.

Nawilżanie przyniesie lepsze i szybsze efekty, jeśli zastosuje się specjalne kremy na noc. W czasie snu proces mitozy (odnowy naskórka) przebiega kilkakrotnie szybciej. Dzięki temu skóra jest lepiej ukrwiona i cera doskonale wchłania dostarczane jej składniki. Nieocenioną pomocą w pielęgnacji skóry odwodnionej, a także suchej, są maseczki. Zawierają one więcej składników odżywczych i kojących niż kremy i emulsje, dlatego poprawa stanu cery następuje od razu po zabiegu. Najlepiej sprawdzają się preparaty o konsystencji kremu, zawierające substancje silnie nawilżające, odżywiające i łagodzące podrażnienia.

Czy skórę trzeba nawilżać codziennie?

Odpowiedni poziom nawilżenia zapewnia prawidłowy przebieg wszystkich procesów komórkowych w skórze. Dzięki temu jest ona gładka w dotyku, elastyczna i sprężysta. Niedobór wody w warstwie rogowej może spowodować, że skóra staje się szorstka i łuszczy się. Przestaje spełniać swoje funkcje, staje się osłabiona i nadwrażliwa. Mogą pojawiać się na niej zmarszczki spowodowane odwodnieniem oraz uczucie ściągnięcia i dyskomfortu.

Jak postępować w przypadku cery tłustej i mieszanej?

Skórze odwodnionej brakuje wody. Problem ten może dotyczyć również skóry z tendencją do przetłuszczania się. Osoby z tłustą skórą często nadużywają kosmetyków lub leków, które mogą uszkadzać naturalny film hydrolipidowy, wtedy ich skóra pozbawiona naturalnej ochrony odwadnia się bardzo łatwo.

Jakie składniki powinien zawierać dobry krem nawilżający?

Rozróżnia się cztery kategorie substancji nawilżających stosowanych w produkcji kremów:

Innowacyjnym rozwiązaniem w nawilżaniu skóry jest kompleks Aquagenium®, który zatrzymuje wodę działając, na dwóch poziomach. Zwiększa on nieprzepuszczalność warstwy rogowej naskórka oraz stymuluje syntezę akwaporyn.

Jakie możliwości dla skóry odwodnionej niesie medycyna estetyczna?

Pacjent w gabinecie dermatologicznym ma do dyspozycji szereg zabiegów bądź utrzymujących skórę w dobrej kondycji, bądź poprawiających jej jakość.

Wstępna ocena dermatologiczna cery pokazuje jaki zabieg lub serię zabiegów najlepiej wybrać aby efekt nawilżenia i spowolnienia starzenia był jak najlepszy.

Wybieramy między innymi spośród:

Mezoterapia, choć opisywana w wielu miejscach, wciąż jest zabiegiem dość mało znanym wśród pacjentek. Zabieg polega na wstrzykiwaniu do skóry indywidualnie dobranego koktajlu. Można go wykonywać za pomocą specjalnego pistoletu lub ręcznie. Głębokość iniekcji zależna jest od wyboru techniki lub zastosowanego preparatu. Preparaty wodne można wstrzykiwać moją ulubioną techniką powierzchownych nakłuć. Kwas hialuronowy mający postać żelową należy podawać nieco głębiej.

Efekty systematycznie stosowanej mezoterapii są spektakularne. We Włoszech i Francji lekarze chętnie łączą koktajle witaminowo- aminokwasowe z preparatami homeopatycznymi i organopreparatami np. homeopatyzowanymi wyciągami z łożyska. Zabieg stosuje się na skórę twarzy, szyi, dekoltu, dłoni, a także przy wypadaniu włosów i usuwaniu cellulitu i rozstępów.

Zabieg Hydrobalans® jest zabiegiem stabilizowanym kwasem hialuronowym. Żel ten utrzymuje właściwy poziom nawodnienia skóry, uelastycznia ją i zwiększa napięcie. Powoduje, że skóra wygląda świeżo i ładnie a przede wszystkim hamuje jej starzenie.

Zabieg Hydrobalans® znajduje zastosowanie w odwodnionej skórze twarzy, szyi, dekoltu i jako jedyny preparat na rynku dedykowany jest do dłoni. Najczęściej powtarza się go 2-3 razy co 4-6 tygodni, dla uzyskania nawodnienia skóry a podtrzymująco raz na pół roku.

Szczególnie polecany jest dla osób lubiących opalanie i mających znacznie odwodnioną skórę, a także od 25 roku życia.

Skóra odwodniona a niesprzyjające warunki pracy

Skóra odwodniona bardzo źle znosi nadmiernie przesuszone powietrze, klimatyzację czy też zbyt wysoką temperaturę. Są to czynniki, które nie tylko szkodzą skórze przesuszonej ale też prowadzą do odwodnienia innych rodzajów skóry.

W klimatyzowanych pomieszczeniach spędzamy często kilka a nawet kilkanaście godzin. Jak sobie radzić wtedy z utratą wody w skórze?

Jeżeli mamy już odwodnioną skórę czyli początkowo odczuwamy napięcie skóry, często po nocy lub przebywaniu na mrozie lub w klimatyzowanym pomieszczeniu, następnie skóra się zaczerwienia, łuszczy i swędzi - dostrzegamy też utratę jej elastyczności, pojawiają się drobne, powierzchniowe zmarszczki, to najlepiej zrezygnować na jakiś czas z klimatyzacji.

W sytuacji, gdy nie jest to możliwe pamiętaj o:

Jeżeli przebywasz stale w pomieszczeniach klimatyzowanych a twoja skóra nie jest jeszcze odwodniona to możesz zapobiec utracie wody poprzez picie płynów i zabiegi nawilżające raz w miesiącu. Nie zaszkodzą także kremy i maseczki.

Zapobieganie odwodnieniu skóry to także profilaktyka starzenia.

Skóra odwodniona a opalanie

Skóra odwodniona wymaga szczególnej pielęgnacji i ochrony w czasie lata. W przypadku tego rodzaju skóry opalanie a nawet przebywanie na słońcu znacznie pogorszy jej stan.

Fotoprotekcja -dla skóry odwodnionej to nie moda. To konieczność. Opalać trzeba się z dużym umiarem i pod nadzorem filtrów. Należy unikać słońca w godzinach, kiedy świeci najintensywniej, między 10 a 16. Oczywiście, najlepiej nie opalać się wcale. Należy używać kremów z filtrem tzw. fotoprotektorów.

Fotoprotektory (sunscreens) są to preparaty przeznaczone do aplikacji na skórę, których jedynym i głównym celem jest ochrona przed promieniowaniem UV poprzez pochłanianie, odbicie lub rozproszenie promieniowania.

Co istotne, krem chroni tylko przez kilka godzin. Trzeba zatem go uzupełniać kilka razy dziennie.

Osoby z odwodnioną skórą powinny odpoczywać w klimacie o mniejszym nasłonecznieniu i dużej wilgotności. Jeżeli jednak nie jest to możliwe pamiętaj:

Autor: Lek. med. Monika Jelonkiewicz

Skóra nadwrażliwa

Diagnozowanie skóry wrażliwej

Diagnozowanie typu skóry i jej dolegliwości jest złożonym procesem. Najlepiej przeprowadzać go z pomocą specjalisty - lekarza dermatologa lub kosmetologa. Właściwa i fachowa diagnoza jest szczególnie istotna w przypadku skóry wrażliwej, ze względu na występujące w niej liczne, powiązane ze sobą procesy. Często ocenia się rodzaj skóry według jej reakcji na zmiany środowiska zewnętrznego i problemów jakie dostarcza pacjentowi. Skórze wrażliwej przypisuje się nadmierne reagowanie na różne czynniki, zazwyczaj o działaniu drażniącym, co objawia się m.in. pieczeniem, świądem, zaczerwienieniem, uczuciem ściągania skóry, zwłaszcza tuż po umyciu, skłonnością do przesuszania i łuszczenia się.

Rodzaje skóry wrażliwej

Należy zwrócić uwagę, że każdy typ skóry, czy jak to mamy w zwyczaju określać w kosmetyce, każdy rodzaj cery, może cechować się nadwrażliwością. Czyli można mieć skórę suchą nadwrażliwą, tłustą nadwrażliwą i naczyniową nadwrażliwą. Dość często nadwrażliwa jest skóra sucha, szczególnie u osób cierpiących na którąś z chorób alergicznych: atopowe zapalenie skóry, pokrzywkę, wyprysk kontaktowy.

Najczęściej skórą wrażliwą jest skóra naczynkowa, z którą pacjenci mają najwięcej problemów. Najrzadziej spotykamy się ze skórą tłustą - wrażliwą. Może jednak ona zareagować negatywnie na zbyt intensywne odtłuszczanie, oraz promienie słoneczne, zarówno naturalne jak i sztuczne z lamp opalających.

Z czego wynika nadwrażliwość Twojej skóry?

Nadwrażliwość każdego rodzaju skóry wynika z nieprawidłowej pracy jej najbardziej zewnętrznych warstw: ochronnego płaszcza wodno- tłuszczowego i bardzo cienkiego naskórka.

Dodatkowo drobne naczynia krwionośne u osób ze ”skórą naczyniową” nieprawidłowo reagują na czynniki zewnętrzne i wewnętrzne, których praca podlega kontroli układu nerwowego - niezależnego od naszej woli. Ponieważ mamy jedynie niewielki wpływ na pracę naszego układu nerwowego, należy odpowiednio zadbać o właściwą pracę płaszcza ochronnego skóry i naczyń krwionośnych. Jeśli zewnętrzna ochrona wodno-lipidowa naszej skóry ulegnie zniszczeniu wtedy do naszej skóry wniknie więcej substancji drażniących, a tak potrzebna skórze woda, będzie szybciej odparowywała z naskórka. Brak ochronnej warstwy doprowadzi również do tego, że prawidłowy kwaśny odczyn naskórka, który chroni nas przed drobnoustrojami, zmieni się na obojętny lub zasadowy.

Co niekorzystnie wpływa na skórę wrażliwą?

Skóra wrażliwa łatwo ulega różnym podrażnieniom. Szkodzą jej:

Niekorzystnie na skórę wrażliwą działają pokarmy, które jednocześnie powodują rozszerzanie naczyń krwionośnych, takie jak:

Pielęgnacja skóry wrażliwej

Skóra wrażliwa potrzebuje szczególnego rodzaju kosmetyków pielęgnacyjnych. Niezwykle często kobiety ze skórą naczyniową, wrażliwą, popełniają błąd unikając kremów w obawie przed rumieniem i pieczeniem. A nie wolno zapominać o tym, że kosmetyki dostarczają naszej skórze wodę i substancje odżywcze oraz chronią ją przed szkodliwymi czynnikami zewnętrznymi. Skóra wrażliwa zazwyczaj zawsze po nałożeniu kremu, lekkim potarciu, zadziałaniu wody i innych substancji, jest zaczerwieniona i niekiedy reaguje nawet niewielkim pieczeniem, przez część osób rejestrowanym jako swędzenie. Objawy te są wynikiem nadwrażliwych receptorów czucia w tego rodzaju skórze na bodźce zewnętrzne. Przy prawidłowo dobranych kosmetykach taka reakcja powinna ustąpić po kilku minutach. Jakie to są kosmetyki? Najogólniej mówiąc powinny to być preparaty, które nie zawierają:

Niewskazane są również preparaty zawierające bardzo dużą liczbę składników,

lub takie, na opakowaniu których w ogóle nie podano składu preparatu. Wśród kosmetyków kolorowych należy unikać stosowania ich nadmiernej ilości jednocześnie oraz preparatów „long lasting” - długo utrzymujących się czy też „oil free” - beztłuszczowych, ponieważ preparaty te przesuszają skórę lub drażnią ściśle do niej przywierając.

Jakie preparaty powinno się stosować w pielęgnacji skóry wrażliwej?

Na szczęście pozostaje jeszcze wiele substancji jak najbardziej wskazanych do użycia w pielęgnacji skóry wrażliwej. Możemy je podzielić na grupy w sposób następujący:

Dla ułatwienia wyboru właściwy preparat do pielęgnacji skóry wrażliwej ma często podobną nazwę jak jego przeznaczenie lub taką samą nazwę jak substancja w nim zawarta. W przeciągu kilku ostatnich lat jeszcze bardziej ułatwiono klientom wybór poprzez wprowadzenie na rynek preparatów:

„do skóry naczyniowej” lub „do skóry wrażliwej, skłonnej do podrażnień”. Należy pamiętać o tym, że najlepszym miejscem zakupu preparatów do pielęgnacji skóry wrażliwej jest apteka, w której można dodatkowo skorzystać z pomocy kosmetologa lub dermokonsultanta.

Autor: Dr n. med. Ewa Pierzchała

Skóra naczynkowa

Oczyszczanie skóry naczynkowej

Pielęgnację skóry naczynkowej skłonnej do podrażnień zacząć trzeba od właściwego mycia skóry. Ponieważ nie znosi ona czynników drażniących takich jak na przykład chlor w wodzie - trzeba ich unikać. Wieczorem, po całym dniu wystawiania skóry na zanieczyszczenia, oczyszczanie powinno być dokładniejsze. Najlepiej jest stosować w tym wypadku przegotowaną wodę lub wodę mineralną wraz z mydłem lub żelem myjącym o właściwościach tzw. „mydła bez mydła", czyli zawierającego substancje powierzchniowo czynne, o obojętnym lub lekko kwaśnym pH.

Jeżeli skóra wrażliwa na dodatek jest skórą suchą to znacznie lepszym rozwiązaniem jest zastosowanie mleczka do demakijażu a następnie płynu micelarnego przeznaczonego do skóry wrażliwej. Poranne mycie skóry twarzy, szyi i dekoltu można ograniczyć już tylko do płynu micelarnego, przy założeniu, że noc spędziliśmy w czystej pościeli. Panowie powinni bezwzględnie unikać wody po goleniu na bazie spirytusu. Wystarczy zastosowanie odpowiedniego toniku lub balsamu po goleniu.

Pielęgnacja skóry naczynkowej

Następnie niezależnie czy nasza skóra jest wrażliwą - tłustą, suchą czy naczynkową musimy postarać się o dostarczenie jej składników nawilżających i chroniących przed utratą wody. Oczywiście najlepiej, aby to był krem, fluid, lipożel itp. przeznaczony do skóry naczynkowej, skłonnej do podrażnień. Poza tym powinniśmy zwrócić uwagę czy zawiera substancje wiążące wodę w naskórku np. aminokwasy, kwas pirokarboksylowy, mocznik, glicerol, sorbitol, polietyneloglikole. Oprócz tego ważne jest aby preparat zawierał substancje tworzące na powierzchni warstwę ochronną, do których należą: kwas hialuronowy, wazelina, euceryna, silikony, woski, ceramidy, lipidy. Nazwy te wydają się być trudne do zapamiętania, ale nie trzeba ich znać na pamięć, wystarczy doświadczony dermatolog, który poradzi co wybrać po zdiagnozowaniu rodzaju cery.

Preparaty pielęgnacyjne a środowisko

Należy też pamiętać o konieczności dostosowywania preparatów pielęgnacyjnych i ochronnych do zmiennych warunków atmosferycznych, pory roku i parametrów wilgotności i temperatury w jakich przebywamy np. w pracy. Z całą pewnością zimą kremy te muszą być bogatsze w związki ochronne, latem powinny zawierać więcej substancji wiążących wodę w głębi skóry.

Powinniśmy pamiętać o ochronie cienkiego naskórka przed promieniami UV i zapobieganiu przegrzania skóry: zarówno latem jak i zimą. Ochładzanie skóry możemy wykonywać stosując wody termalne, pamiętając jednak, że parująca z powierzchni woda wysusza skórę. Dlatego zaraz po jej zniknięciu, kiedy jeszcze czujemy przyjemne nawilżenie i ochłodzenie, trzeba zastosować krem nawilżający.

Istotne jest, aby w pomieszczeniach klimatyzowanych (biura, hotele, samoloty itp.) pamiętać o uzupełnianiu potrzeb skóry poprzez nakładanie kremu kilka razy dziennie - nawet raz na godzinę- jeżeli odczuwamy ściąganie i pieczenie skóry. Można powiedzieć, że osoba ze skórą wrażliwą nie powinna się ruszać z domu bez płynu micelarnego- gdyby trzeba było nagle coś z twarzy zmyć, i kremu nawilżającego.

Zabiegi z zakresu medycyny estetycznej

Pierwsze pytanie które zadają sobie osoby ze skórą naczynkową to czy w ogóle mogą stosować takie zabiegi? Jak najbardziej mogą, a niektóre z nich nawet powinny. Trzeba je tylko właściwie zaplanować. Zalecana byłaby przede wszystkim wizyta u dermatologa, aby właściwie zdiagnozować rodzaj cery, jej potrzeby i przeciwwskazania do stosowania niektórych preparatów. Konsultacja dermatologiczna jest bardzo ważna, gdyż tylko dermatolog dysponuje wystarczającą wiedzą, aby właściwie zaplanować zabiegi i przewidzieć jakie zmiany nastąpią w skórze.

Każdy z nas jest inny i ma inną skórę więc nie zawsze to co jest napisane na etykiecie zastosowanego zgodnie z zaleceniami preparatu będzie odpowiednie dla każdej osoby. Lepiej nie eksperymentować na własnej skórze za czasami duże pieniądze. Po ustaleniu potrzeb naszej skóry możemy z lekarzem przedyskutować jak zaplanować zabiegi w gabinecie medycyny estetycznej czy kosmetycznym. Z całą pewnością należy unikać mechanicznego oczyszczania skóry w sposób tradycyjny czy też przy pomocy dermoabrazji. Unikamy też znacznego i dłuższego niż kilka sekund schładzania skóry czy też jej przegrzewania. Z całą pewnością dla cienkiego naskórka i wrażliwych naczyń nie będzie to dobrym rozwiązaniem. Nie zawsze dobrym rozwiązaniem są ziołowe preparaty, szczególnie ich nadmiar i duża ilość różnego rodzaju użyta jednocześnie.

Bardzo ostrożnie powinniśmy stosować substancje, które wnikając w głąb skóry, na początku dają podrażnienie i zaczerwienienie. Do tego rodzaju substancji należą:

Należy też pamiętać, że wszelkie zabiegi gdzie musi być użyta igła będą wymagały trochę dłuższego czasu (średnio o 2-4 dni) na ustąpienie śladów po nakłuciach. Konieczne jest więc takie ich zaplanowanie by nie burzyły nam życia towarzyskiego i nie dawały dyskomfortu w pracy. Trzeba też zawsze poinformować lekarza lub kosmetyczkę o zażywanych lekach, chorobach przewlekłych na jakie cierpimy oraz tych, które ostatnio przeszliśmy. Często wykonanie zbyt szybko po chorobie któregoś z zabiegów medycznych lub kosmetycznych może przynieść skutek odwrotny od oczekiwanego lub w ogóle go nie przyniesie. Warto też pamiętać jakie stosujemy kremy na co dzień lub jeszcze lepiej mieć przy sobie ich opakowanie ze składem danego kosmetyku.

Umawiając się z lekarzem na zabieg trzeba zawsze pamiętać, że skóra naczyniowa reaguje gwałtowniej na wszelkie zabiegi rewitalizujące i korygujące. Powinniśmy zatem mieć w rezerwie tydzień na regenerację po zabiegu. Oczywiście zależy to od rodzaju zastosowanej terapii i użytych preparatów. Należy przed zabiegiem zapytać czy da się określić czas powrotu skóry do " normalnego" wyglądu i ile to będzie trwało. Zawsze trzeba pamiętać, że każda skóra i każdy organizm reaguje inaczej i czas ten jest określany szacunkowo. Lepiej nie wykonywać tego typu zabiegów tuż przed ważną uroczystością lub wydarzeniem towarzyskim. Z całą pewnością nie powinno się wykonywać wszystkich tych zabiegów gdzie występuje drażnienie mechaniczne (dermoabrazja diamentowa, laserowa, korundowa ) oraz konieczna jest duża zmiana temperatur skóry ( np. część masek algowych, kolagenowych, ziołowych itp. gdzie po ochłodzeniu następuje ogrzanie lub odwrotnie).

Niewskazane są parówki ciepłe, wapozon, kryolift. Wskazane są natomiast peelingi. Najlepsze będą te, które poprawiają stan tkanki łącznej działając na komórki przyśpieszające odnowę i wzmocnienie np. ścianek naczyń i skóry. Należą do nich:

Zawsze po zabiegach peelingami trzeba zadbać o stałe nawilżanie skóry i ochronę przed słońcem.

Dobry efekt można również uzyskać stosując mezoterapię z substancjami regenerującymi:

Przy każdego rodzaju skórze można z powodzeniem poddać się terapii toksyną otulinową w celu zrelaksowania mięśni i wyprasowania zmarszczek mimicznych. Również bez przeszkód dla ogólnego stanu skóry możemy zastosować wypełnianie głębokich bruzd lub poprawę nawilżenia skóry przy zastosowaniu kwasu hialuronowego w formie tzw. wypełniacza lub mezoterapii. Z całą pewnością można bardzo dobre sukcesy odnieść zamykając rozszerzone naczynka promieniami lasera wysokoenergetycznego. Trzeba tylko uzbroić się w cierpliwość - laser to nie czarodziejska różdżka - efekt zobaczymy dopiero po kilku zabiegach. Ostrożność zachować należy natomiast przy stosowaniu laserów tzw. odmładzających. Działają one na naskórek lub skórę właściwą i trzeba być przygotowanym, że przez kilka do kilkunastu dni nasza skóra będzie podrażniona niekiedy nawet silnie.

Trądzik różowaty

Skłonność do powstawania trądziku różowatego

Skóra naczyniowa jest skórą skłonną do powstawania trądziku różowatego, oczywiście prawidłowa pielęgnacja może do tego nie dopuścić, ale są czynniki wywołujące to schorzenie, na które mamy mniejszy wpływ. Przede wszystkim powstawaniu tego schorzenia sprzyjają zaburzenia pracy naczyń, zaburzenia w pracy gruczołów łojowych, ale też dieta, tryb życia, nadmiar stresów, niewyspanie oraz błędy dietetyczne. Osoby z: zaburzeniami żołądkowymi, nieżytem żołądka, przewlekłymi zaparciami, stosujące dietę bogatą w tłuszcze stałe i cukry, nadużywające przypraw korzennych i używek są potencjalnie bardzo dobrymi kandydatami do rozwoju zmian trądzikowych.

Rola hormonów

Schorzenie to dotyka częściej kobiety, ponieważ istotną rolę odgrywają w jego powstaniu hormony gestagenowe: te znajdujące się w doustnych środkach antykoncepcyjnych, oraz duże wahania w wydzielaniu hormonów własnych w okresie przekwitania oraz stresu czy przemęczenia i niewyspania. Kiedy jesteśmy zestresowani zupełnie inaczej pracuje nasz układ hormonalny, wydzielane są w zupełnie innych ilościach hormony stresu, których w prawidłowych warunkach zadaniem jest pomoc w przetrwaniu sytuacji trudnych. Jeżeli ten stres staje się sytuacją przewlekłą organizm przestaje sobie radzić z ciągłą pracą na najwyższych obrotach: objawia się to bezsennością, przyśpieszoną akcją serca, nadciśnieniem, zaburzeniami trawienia, zmianą masy ciała i objawami ze strony skóry oraz włosów i paznokci. Dlatego najczęściej zmiany trądzika różowatego pojawiają się u kobiet w okresie menopauzy, w przypadku stresujących wydarzeń w życiu jak: zmiana pracy, utrata pracy, śmierć kogoś bliskiego, kłopoty rodzinne itp.

Objawy trądziku różowatego

Pierwszym objawem choroby jest okresowo pojawiające się zaczerwienienie skóry twarzy lub twarzy szyi i dekoltu z towarzyszącym pieczeniem, ociepleniem i niekiedy świądem. W drugim etapie zmiany te utrwalają się: rumień pozostaje na stałe i widoczne są trwale rozszerzone naczynia. W trzecim etapie choroby pojawiają się zmiany zapalne na skórze w postaci grudek, krost, zapalenia spojówek, brzegów powiek i czasami obrzęku skóry twarzy. Jest to etap choroby, w którym bezwzględnie i szybko należy poradzić się dermatologa jak postępować ze skórą aby nie rozwinął się etap czwarty czyli trwały przerost skóry nosa i policzków, co może być leczone tylko operacyjnie.

Leczenie

W trakcie leczenia trądziku różowatego należy uzbroić się w cierpliwość i niestety bardzo rygorystycznie przestrzegać zasad podanych przez lekarza. Zazwyczaj pacjenci szybko przekonują się, że błąd dietetyczny, wystawienie skóry na intensywne promieniowanie UV czy zimno prowadzi do zaostrzenia choroby (większa ilość grudek i krostek) już po 3-4 dniach. Oczywiście najlepiej byłoby pozbyć się stresu i prowadzić higieniczny tryb życia: wysypiać się, jadać regularne i prawidłowo skomponowane posiłki i mieć czas na wypoczynek oraz aktywność fizyczną.

Autor: Dr n. med. Ewa Pierzchała

Skóra tłusta

Trądzik - pospolitym problemem nie tylko młodzieży

Definicja trądziku

Trądzik pospolity (z łac.acne vulgaris, AV) to przewlekła choroba zapalna aparatu włosowo-łojowego, będąca najczęstszą przyczyną zgłaszania się pacjentów po poradę dermatologiczną. Około 60-80% populacji, ma takie objawy jak: łojotok, zaskórniki zamknięte i otwarte, grudki, krosty, nacieki, torbiele, przetoki i blizny o różnym nasileniu. Zmiany trądzikowe, pojawiają się we wszystkich grupach wiekowych, równie często u obu płci. Szczyt zapadalności przypada na okres dojrzewania, ale coraz częściej obserwuje się rozwój choroby przed okresem pokwitania, często utrzymuje się on również w wieku dorosłym.

Kogo dotyka trądzik

Aż 31% osób, w wieku powyżej 20 roku życia ma wykwity trądzikowe, jednak ich występowanie maleje w kolejnych dekadach życia. U około 80% chorych, trądzik wieku dorosłego to trądzik przetrwały, który dotyka 12% kobiet i 3% mężczyzn. W pozostałych przypadkach zmiany pojawiają się po 25. roku życia jako trądzik o późnym początku, którego typową cechą jest oporność na leczenie. U 99% chorych, wykwity trądzikowe lokalizują się w obrębie skóry twarzy, w obrębie pleców u 90%, klatki piersiowej u 78%.

Rodzaje trądziku

Zależnie od rodzaju dominujących zmian skórnych wyróżnia się następujące kliniczne postaci trądziku:

Do oceny nasilenia choroby wykorzystuje się wiele skal, z których najczęściej stosowaną jest skala Leeds, oparta na systemie stopniowania. Trądzik w stopniu niskim do średniego i średnim do ciężkiego posiada różne skale stopniowania, zależne od intensywności i rozległości procesu zapalnego. Użycie skali pozwala na obiektywną ocenę postępu leczenia choroby.

W okresie pokwitania wszystkie struktury skórne podlegają wpływom zachodzących w organizmie zmian hormonalnych. Kluczową rolę odgrywa w nich prawidłowa czynność osi podwzgórzowo-przysadkowej, która odpowiada za produkcję hormonów przez narządy płciowe, nadnercza i tarczycę. Szczególnie androgeny, stymulują wzrost i dojrzewanie takich przydatków skórnych, jak gruczoły łojowe, potowe i włosy.

Trądzik - ogólne zasady leczenia

Leczenie trądziku wymaga dużej cierpliwości i systematyczności ze strony pacjentów ponieważ jest procesem długotrwałym, a na pierwsze efekty poprawy stanu skóry trzeba czekać kilka tygodni.

W leczeniu stosuje się zarówno preparaty miejscowe jak i ogólne, zależnie od nasilenia choroby. Przy pojedynczych zmianach trądzikowych i łojotoku często wystarcza stosowanie dermokosmetyków przeznaczonych dla tego rodzaju cery. Preparaty te stanowią też cenne uzupełnienie codziennej pielęgnacji skóry skłonnej do trądziku po zakończeniu kuracji farmakologicznej. Mają one w swoim składzie substancje złuszczające, najczęściej alfa czy beta hydroksykwasy, odkażające i działające przeciwzapalnie. Przed wyborem tych preparatów warto skonsultować się z lekarzem dermatologiem i z nim ustalić zasady postępowania. W łagodnych postaciach trądziku podstawowe znaczenie mają leki stosowane miejscowo. Ten rodzaj terapii pozwala na uzyskanie poprawy u około 60% chorych. Pacjenci muszą jednak przestrzegać pewnych zasad leczenia, przede wszystkim zaś pamiętać o konieczności nakładania przepisanych leków na całą okolicę skóry zajętej przez trądzik, a nie tylko na pojedyncze zmiany.

Kolejnym problemem związanym z leczeniem trądziku jest odpowiednia, codzienna pielęgnacja skóry. W czasie stosowania leków o działaniu przeciwtrądzikowym należy oczyszczać skórę przy pomocy łagodnych środków myjących, bądź zastąpić mycie skóry z użyciem wody, płynami micelarnymi albo tonikami. W przypadku wystąpienia objawów podrażnienia skóry, zaczerwienienia czy złuszczania, należy dodatkowo nawilżać skórę odpowiednimi kosmetykami, dobranymi tak, by nie nasilały one łojotoku i nie przyczyniały się do tworzenia nowych mikrozaskórników.

Błędem często powtarzanym przez pacjentów jest mechaniczne wyciskanie czy wydrapywanie zmian trądzikowych. W wielu przypadkach staje się to natrętnym, utrwalonym zwyczajem, bardzo trudnym do przerwania. Takie działania przyczyniają się do nasilenia stanu zapalnego i pogarszają tylko przebieg choroby, zwiększając jednocześnie ryzyko wystąpienia przebarwień pozapalnych i szpecących, zanikowych blizn. Zdecydowanie lepszym sposobem wspomagającym leczenie farmakologiczne są fachowo wykonywane zabiegi oczyszczania skóry w gabinetach kosmetycznych czy dermatologicznych z wykorzystaniem ultradźwięków.

Bardzo dobre efekty dają zabiegi mikrodermabrazji. Polegają one na mechanicznym złuszczaniu naskórka przy pomocy odpowiedniego aparatu, co prowadzi do odblokowania ujść gruczołów łojowych i w efekcie ułatwia ich opróżnianie, hamując jednocześnie powstawanie nowych mikrozaskórników. Zabiegi te należy wykonywać po wstępnym przygotowaniu skóry i konsultacji z dermatologiem. Bardzo dobre efekty dają też zabiegi złuszczania skóry, określane jako peelingi chemiczne, wykonywane przez przeszkolonych lekarzy.

Wszystkie wymienione zabiegi wspomagają leczenie miejscowe czy ogólne, a po jego zakończeniu przyczyniają się do utrzymywania stanu poprawy skóry i powodują dalsze jej wygładzenie.

Biorąc pod uwagę elementy patomechanizmu trądziku, leczenie miejscowe powinno zwalczać zmiany zapalne i niezapalne.

Trądzik - leczenie miejscowe

Leczenie miejscowe daje dobre rezultaty w łagodnych odmianach trądziku zaskórnikowego i grudkowo-krostkowego.

W początkowym okresie rozwoju trądziku, kiedy na skórze występują zaskórniki, podstawowym lekiem są stosowane miejscowo retinoidy, będące pochodnymi witaminy A. Zmniejszają one liczbę mikrozaskórników, zaskórników a także zmian zapalnych już po 2-4 miesiącach. Powinny być nakładane na całą zmienioną chorobowo skórę jeden raz dziennie, najlepiej w godzinach wieczornych, po około 30 minutach od jej umycia, aby zmniejszyć efekty podrażnienia. Preparaty mogą powodować zaczerwienienie i złuszczanie, co można złagodzić odpowiednio dobranymi kosmetykami nawilżającymi oraz stosowaniem leku co dwa, trzy dni albo rzadziej, zależnie od indywidualnej tolerancji. Okolice oczu i ust powinn być chronione przed kontaktem z retinoidami. Warto pamiętać, że podrażnienie skóry może nasilać się pod wpływem kontaktu z promieniami słonecznymi w okresie leczenia, dlatego przy narażeniu na nie należy stosować dodatkowo filtry przeciwsłoneczne. Na rynku polskim występują leki zawierające tretynoinę, izotretynoinę, adapalen i tazaroten. Tolerancja każdego preparatu będzie u różnych osób nieco inna.

W przypadku pojawienia się wykwitów zapalnych -grudek i krostek o niewielkim nasileniu - do leczenia miejscowego dołącza się antybiotyki. Najczęściej stosowane są erytromycyna i klindamycyna w postaci roztworów czy żeli, na ogół dobrze tolerowanych i nie powodujących podrażnień. Leczenie antybiotykami powinno trwać do momentu ustąpienia zmian zapalnych, nie dłużej niż 6-8 tygodni. Przedłużanie terapii nie przyczynia się do poprawy trądziku, zwiększa natomiast ryzyko rozwoju oporności bakterii P. acnes na nie. Na rynku znajdują się także leki zawierające w swoim składzie zarówno antybiotyki jak i retinoidy. Po ustąpieniu wykwitów zapalnych, w tak zwanej terapii podtrzymującej, warto nadal kontynuować smarowanie skóry retinoidami.

Działanie przeciwbakteryjne i jednocześnie redukujące liczbę zaskórników wykazuje nadtlenek benzoilu, wchodzący w skład leków i kosmetyków przeciwtrądzikowych. W przeciwieństwie do antybiotyków związek ten można stosować przez długi okres czasu gdyż nie przyczynia się do rozwoju oporności bakterii. Objawy uboczne towarzyszące leczeniu nadtlenkiem benzoilu to zaczerwienienie i złuszczanie skóry, a także odbarwienie kolorów odzieży. Skuteczne w leczeniu miejscowym są leki będące kombinacją nadtlenku benzoilu z antybiotykami. Nadtlenek benzoilu stosowany jest w stężeniach od 2,5 do 10%, jeden lub dwa razy dziennie.

W terapii miejscowej trądziku wykorzystuje się także 20% kwas azelainowy w postaci kremu bądź żelu, aplikowanych 2 x dziennie. Lek hamuje powstawanie zaskórników, wykazuje działanie przeciwłojotokowe, przeciwzapalne, przeciwbakteryjne i dodatkowo zmniejsza brunatne pozapalne przebarwienia, pozostające na skórze po ustąpieniu grudek i krost. Jest na ogół dobrze tolerowany.

Brak poprawy po 2-3 miesiącach stosowania preparatów miejscowych skłania do podjęcia leczenia ogólnego.

Trądzik - leczenie ogólne

Jedną z metod leczenia trądziku u kobiet jest terapia hormonalna. Przeznaczona jest dla pacjentek stosujących antykoncepcję doustną, z jednoczesnym łysieniem androgenowym lub u tych, u których trądzik pojawia się w późnym okresie życia. W leczeniu wykorzystuje się preparaty o działaniu antyandrogenowym:

Niezwykle istotne znaczenie dla tej terapii ma prawidłowy dobór chorych. Przed podjęciem leczenia wskazane są konsultacje ginekologiczne czy endokrynologiczne oraz badania poziomu hormonów we krwi. Terapia hormonalna ma na celu zmniejszenie produkcji łoju. Warto więc jednocześnie stosować preparaty miejscowe o działaniu odkażającym (leki i dermokosmetyki), antybiotyki, retinoidy. Ekspozycja na słońce w czasie leczenia hormonalnego może powodować powstawanie brunatnych przebarwień. Skórę należy chronić przed słońcem kosmetykami zawierającymi filtry.

W ciężkich odmianach trądziku zapalnego, trądziku ropowiczym, trądziku grudkowo-krostkowym opornym na inne metody terapii oraz z tendencją do bliznowacenia, stosuje się leczenie doustne retinoidami. Izotretynoina działa bardzo silnie przeciwłojotokowo, przeciwzapalnie, normalizuje rogowacenie mieszków włosowych. Odpowiednio dobrana dawka leku, przeliczona na masę ciała, zwiększa skuteczność terapii i zmniejsza szanse na nawroty choroby. Leczenie trwa najczęściej 4 do 6 miesięcy, co zależy od tolerancji dobowej dawki leku.

Głównym działaniem niepożądanym jest teratogenność, co oznacza, iż pacjentki w wieku rozrodczym muszą skutecznie chronić się przed zajściem w ciążę w okresie leczenia i 6 tygodni po jego zakończeniu. W praktyce łączy się to z jednoczesnym stosowaniem doustnych środków antykoncepcyjnych.

Leczenie izotretynoiną wiąże się z występowaniem szeregu objawów ubocznych, które często przerażają chorych i ich rodziny. Część objawów ubocznych można zmniejszać przez obniżenie dziennej dawki leku. Częstymi objawami występującymi już na początku kuracji są wysuszenie skóry i błon śluzowych, co prowadzić może do zapalenia czerwieni wargowej, zapalenia spojówek, krwotoków z nosa, zaczerwienienia i podrażnienia skóry. Pacjenci w trakcie terapii powinni kilka razy dziennie stosować pomadki ochronne do ust, pamiętać o nawilżaniu skóry i pielęgnacji łagodnymi środkami oczyszczającymi. Szkła kontaktowe należy zastąpić okularami.

Rzadziej występują bóle mięśniowe, wzrost poziomu trójglicerydów i cholesterolu we krwi, nadwrażliwość na promieniowanie słoneczne. Unikanie nasłonecznienia czy stosowanie środków z filtrami przeciwsłonecznymi zmniejszają ten objaw. W przypadku wystąpienia bólów głowy, zaburzeń widzenia czy zaburzeń psychiatrycznych lek należy bezwzględnie odstawić. Chorzy powinni pozostawać w stałym kontakcie z lekarzem dermatologiem prowadzącym leczenie i informować go o wszelkich niepokojących objawach. Przed rozpoczęciem leczenia i w trakcie kuracji należy wykonywać zalecone przez lekarza badania laboratoryjne.

W najcięższych odmianach trądziku ogólne leczenie izotretynoiną kojarzy się z leczeniem przeciwzapalnym glikokortykosteroidami.

Wczesne wdrożenie leczenia dostosowanego do postaci choroby ma zapobiegać powstawaniu blizn, przyspieszać ustępowanie zmian skórnych i chronić jednocześnie przed okaleczeniem psychicznym, związanym z nieakceptowaniem własnego wyglądu.

Trądzik pospolity - leczenie ogólne antybiotykami

W leczeniu ogólnym średnio i ciężko nasilonych postaci trądziku z przewagą zmian zapalnych, a więc grudek, krostek i nacieków, wykorzystuje się antybiotyki podawane doustnie. Działają one przeciwbakteryjnie i przeciwzapalnie.

Od lat z powodzeniem stosuje się tetracyklinę, która uznawana jest za „złoty standard". Początkowo lek podawany jest w wyższych dawkach, a następnie terapię kontynuuje się niższymi dawkami. Leczenie to można proponować pacjentom po 12 roku życia. Jest ono na ogół dobrze tolerowane. Przejściowo mogą występować bóle brzucha, nudności, wymioty, czy u dziewcząt drożdżyca pochwy.

Pochodna tetracykliny, doksycyklina, to kolejny antybiotyk chętnie przepisywany chorym na trądzik ze względu na wygodne podawanie jeden raz dziennie. Z uwagi jednak na jego fototoksyczne działanie, kurację należy prowadzić w miesiącach jesienno-zimowych, aby uniknąć nasłonecznienia. Mniejsze działanie fototoksyczne wykazuje limecyklina, także wygodna w zażywaniu. Objawy niepożądane są podobne jak dla tetracykliny. Bardzo skuteczną pochodną tetracykliny, niedostępną w Polsce, jest minocyklina, która może powodować występowanie brunatnych przebarwień na skórze i błonach śluzowych.

Mniejszą skuteczność terapeutyczną w leczeniu trądziku w porównaniu z tetracykliną i pochodnymi, wykazuje doustnie podawana erytromycyna. Można ją stosować w przypadku nietolerancji tetracyklin, u dzieci poniżej 12 roku życia oraz u kobiet z nasilonym trądzikiem w ciąży i okresie karmienia piersią.

W niektórych przypadkach stosuje się też kotrimoksazol.

Przed podjęciem antybiotykoterapii ogólnej, pacjenci powinni szczegółowo omówić z lekarzem możliwości wystąpienia objawów niepożądanych, wiedzieć w jakich porach dnia najlepiej zażywać leki i na co zwrócić uwagę w czasie leczenia. Istotne jest unikanie ekspozycji na słońce. Chorzy leczeni antybiotykami muszą pamiętać, że poprawa nie następuje od razu, a dopiero po kilku miesiącach. Przepisane leki należy stosować regularnie, aby nie zwiększać ryzyka występowania oporności bakterii. Zależnie od efektu leczenia i tolerancji, antybiotykoterapię prowadzi się przez okres 3 do 8 miesięcy. Leczenie doustne nie zastępuje leczenia miejscowego. Wręcz przeciwnie. W czasie terapii ogólnej antybiotykami skórę należy leczyć miejscowo retinoidami czy preparatami zawierającymi nadtlenek benzoilu. W tym okresie przydatne są dermokosmetyki przeznaczone dla skóry trądzikowej, zawierające środki o działaniu matującym, odkażającym, złuszczającym naskórek i zmniejszającym wydzielanie sebum. Skuteczność takiego leczenia będzie zdecydowanie większa.

10


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
SKÓRA I JEJ WYTWORY
Co to jest doktryna i jej rodzaje, Politologia
Bibliografia i jej rodzaje
wykładnia prawa i jej rodzaje (4 str), Prawo Administracyjne, Gospodarcze i ogólna wiedza prawnicz
Kultura i jej rodzaje subkultury
Sieć komputerowa i jej rodzaje. Internet i jego usługi jako przykład sieci globalnej., edukacja i na
Skóra i jej wytwory
Rachunkowość, 24, 24) Inwentaryzacja, jej rodzaje i metody
6.Nieruchomosc i jej rodzaje, Geodezja w gospodarce nieruchomościami
Referat - Tecnologia Transportu i jej Rodzaje, Politechnika Warszawska Wydział Transportu, Semestr V
PRZEMOC I JEJ RODZAJE, wypracowania
Sieć komputerowa i jej rodzaje, edukacja i nauka, Informatyka
Specyfika skóry i jej rodzaje
SKÓRA I JEJ WYTWORY, kosmetyka

więcej podobnych podstron