Temat: Historia harcerstwa i postacie zasłużone dla ruchu harcerskiego
Termin: 6.10.2012r.
Cel zbiórki: Uświadomienie harcerek czym jest harcerstwo, jak powstało, przedstawienie im zasłużonych harcerzy, autorytetów.
Materiały: Kartki do TABU, karteczki z informacjami o historii harcerstwa, kartka z autorytetami, czyste kartki, długopisy, kredki.
Przebieg:
Obrzędowe rozpoczęcie zbiórki.
Gra TABU dotycząca symboliki Krzyża bądź Lilijki Harcerskiej.
Zapoznanie harcerek z tematem zbiórki. Zebranie wszystkich informacji od nich na temat historii harcerstwa. Co im się kojarzy z historią harcerstwa. Wypisujemy to na tablicy.
Każda harcerka dostaje informacje, że gdzieś w szkole ukryta jest jakaś Karteczka. Na karteczce jest informacja dotycząca historii, są chronologicznie ponumerowane. Dotyczy ona historii harcerstwa. Gdy już każda znajdzie czyta ją próbuje zapamiętać. Następnie siada do kręgu.
Dokończenie historyjki- jedna osoba zaczyna opowiadać historyjkę , każdy po kolei dodaje po jednym zdaniu. Temat historyjki ma dotyczyć harcerstwa.
Pląs „Głowa ramiona bejbe”.
Każda harcerka dostaję kartkę. Wpisuje na niej odpowiednio imiona. Następnie prowadzący pyta się harcerek co to jest autorytet. Zadajemy pytanie kogo na kartce wpisały jako autorytet dlaczego akurat ta osoba. Prowadzący mówi, że harcerstwo też ma swoje „autorytety”.
Podzielenie harcerek na trzy grupy. Każda z grup dostanie informacje dotyczącą Roberta Baden Powella, Andrzeja Małkowskiego, Olgi Drachonowskiej-Małkowskiej, Aleksandra Kamińskiego, Rudego, Alka i Zośki. Zadaniem grup jest zapoznanie się z informacjami, a następnie zaprezentowanie tych postaci w jak najlepszym świetle.
Przerywnik - piosenka i pląs „Let me see you”
Każda z grup podzielonych wcześniej ma za zadanie stworzyć swoje harcerstwo. Jakie zasady będą w nim panowały, obrzędy, projekty mundurów itp.
Zadanie między zbiórkowe: podsumowanie poprzedniego zadania (zdjęcia bądź filmy o tematyce prawa bądź przyrzeczenia harcerskiego), każda z harcerek układa na następną zbiórkę krótką krzyżówkę dotyczącą historii harcerstwa (podstawowe hasła).
Ogłoszenia (Żółty Liść, składki itd.)
Obrzędowe zakończenie zbiórki.
ZAŁCZNIKI:
Info Robert Baden Powell
Kto chce należycie ocenić i poznać jakikolwiek ruch społeczny, jakąkolwiek organizację, musi poznać człowieka, który ją stworzył i który nią kieruje, bowiem każda instytucja, każdy program działania jest wyrazem ducha i charakteru twórców.
Robert Baden Powell urodził się w 1857 roku jako wnuk szeryfa angielskiego hrabstwa Kent, a syn pastora i równocześnie profesora oxfordzkiego uniwersytetu. Po kądzieli był on prawnukiem Nelsona oraz potomkiem Johna Smitha, sławnego wilka morskiego, który za czasów królowej Elżbiety zdobył dla Anglii Wirginię.
Dziewiętnastoletni Robert, zaraz po opuszczeniu kolegium, zaciągnął się jako podporucznik do jednego z pułków jazdy w Indiach Wschodnich. Stanowił bardzo rzadki w ówczesnym systemie wojskowym wyjątek, mimo, że nie posiadał wykształcenia w akademii wojskowej, został oficerem sztabowym, kierownikiem manewrów, w 43 roku życia generałem pomocnikiem, w trzy lata później generałem pomocnikiem jazdy i w dużym stopniu reorganizatorem armii angielskiej.
Bo też kariera wojskowa przynosiła mu triumf za triumfem. W roku 1895 na czele straży przedniej i zasięgu murzyńskiego armii Scotta pobija szybkością ruchów kilku Aszantów. W 1896 dokonuje cudów zręczności, gdy jako szef sztabu Carringtona opanowuje powstanie olbrzymiego kraju Matabalów i Maszonów, a w 1899 osłania 600 km granicę Rodezji i wytrzymuje przeszło 7 miesięcy oblężenia w małej osadzie Mafeking.
Powodzenie wojenne najlepszego skauta okazuje się zrozumiałe dopiero na podstawie wynalezionej przez niego taktyki i jego własnej metody kształcenia żołnierzy.
Żąda on od oficera jak i od żołnierza inicjatywy, przemyślności, usuwając musztrę na plan drugi. Sam daje ciągle przykłady przemyślności i posługiwania się fortelami, np. w czasie obrony w Mafeking Baden Powell nie miał dość drutu kolczastego, więc otoczył się gęstymi zasłonami „bez drutu” - każąc powbijać ponad rowami same kije i mijającym je żołnierzom udawać lub przechodzić pod nieistniejącym drutem. Gazety rozpisywały się potem o niemożności wykonania ataku na miasto z powodu gęstych przeszkód drucianych.
Był też najlepszym szpiegiem wojennym i to zarówno w stepach i górach Afryki, jak i w ludnych krajach starego kontynentu.
Już w czasie swego urzędu skauta naczelnego po odkryciu przed korpusem oficerskim planów niemieckiego najazdu na Anglię, czyni tajemne wycieczki szpiegowskie na tereny niemieckie. Wymyka się obławie pruskiej policji, oglądają budowę nowych doków dla okrętów wojennych i przypatrując się próbie nowych karabinów maszynowych.
Baden-Powell był nie tylko świetnym żołnierzem, ale wzorem najwierniejszego przyjaciela i najlepszego syna. W ogóle zaś jego przymioty moralne, obok żołnierskich, przypominają owe postacie bohaterskie, które były mistrzami dawnego chrześcijańskiego rycerstwa. Wojnę uważa za rzecz nieszczęsną i niemiłą, pragnie istotnie, aby między wszystkimi ludźmi zapanowały stosunki braterskie, tak jak sam nigdy nie nawidził przeciwników, z którymi mu się przyszło potykać.
Stworzenie przez Bi-Pi ruchu skautowego wśród młodzieży angielskiej było odpowiedzią na żarliwe życzenie gorącego serca, aby zapewnić Ojczyźnie dzielniejszego pokolenia, lepiej przygotowane do nękającego Anglię z innymi narodami współzawodnictwa.
Na wodza takiego narodowego ruchu wychowawczego Robert Baden Powell nadawał się znakomicie. Wszechstronnie uzdolniony i utalentowany żołnierz, literat, artysta-rysownik i muzyk, łączy w sobie dwa rzadkie przymioty - dzielność i pewność, bohater, wreszcie człowiek, któremu każde przedsięwzięcie się udawało - przedstawiał wyjątkowy wzór, który musiał pociągnąć i wywoływać współnaśladownictwo.
Hasłem „CZUWAJ !”, „bądź gotów na każdą możliwość”, usunąć chce z życia narodowego bierność, zadowolenie z wygodnego bytu bez troski o jutro. Stawia nam przed oczyma wyobraźni obraz cudownego narodu, którego członkowie będą szlachetni, rycerscy i dzielni, szukać będą jak niegdyś Św. Jerzy (patron skautów), sposobności i pola do walki o usunięcie krzywd ciemiężonych, o usunięcie zbrodni.
O początkach skautingu sam tak pisze : „Pomysł ćwiczenia chłopców w skautingu sięga roku 1884 roku, kiedy stosowałem je w swoim pułku rekrutów (...) Możliwość powierzania chłopcom odpowiednich zadań i poważnego ich traktowania wypróbowałem w Mafeking w oddziale chłopców, który zawiązał Lord Edward Cecil w roku 1899.”
„Ruch rósł sam z siebie i przybierał takie rozmiary, że w roku 1910 zrezygnowałem ze służby wojskowej, ażeby podjąć nowy obowiązek - kierowanie ruchem skautowym”
„System mój oparłem na wychowaniu przeciwstawionym nauczaniu, jest zaś on ewolucją pomysłów Epiktetea, zakonów średniowiecznych rycerzy, Zulów, Czerwonych Indian, Japończyków, dr Jahnia, Sir William Dan Bearda, W.T. Stead'a i innych”
Skautowstwo przyjęły wszystkie cywilizowane narody. Po wielu latach jego istnienia nie znaleziono dotąd w systemie Baden-Powella żadnych stron ujemnych.
Skauci dali Anglii nowe pokolenie, które przezwyciężało grożący temu narodowi upadek, które pchnęło Anglię o nowy milowy krok naprzód. To samo zrobi pokolenie skautowe każdego innego narodu, który ja będzie umiał sobie wychować.