Rzeźba
Popiersia portretowe były wykonywane na zamówienia prywatne. Głównym zamierzeniem tego typu rzeźby było wierne odwzorowanie modela z ukazaniem jego prawdziwego wieku.
Artyści rzymscy jako pierwsi w dziejach sztuki podjęli się przedstawienia w rzeźbie portretowej cech charakteru. Byli świetnymi obserwatorami. Nie poprzestawali na powierzchniowej obserwacji dzięki temu portret rzymski wiernie oddaje rzeczywistość i jest także portretem psychologicznym.
Rzeźbiarska bryła głowy jest bardzo żywa i urozmaicona wieloma bardzo dokładnie opracowanymi szczegółami, a można silnie podkreślona konstrukcja czaszki stanowi zwartą formę. Te cechy rzeźby rzymskiej pokrewne są Etruskiem portretom trumiennym.
Do najwybitniejszych rzeźb portretowych tego okresu należą portery: Cezara, Cycerona, Wespazjana, bankiera Cecyliusza Jukundusa.
Najczęściej stosowanym materiałem rzeźbiarskim był biały marmur, który zwłaszcza w kopiach greckich polerowano do połysku. Do obróbki tego kruchego materiału rzeźbiarskiego stosowano zwykle dłuta, młoty i pilniki. Wynalezienie świdra pozwoliło rzymskim artysta na swobodniejsze i bardziej szczegółowe dopracowanie detali bez obaw o uszkodzenie materiału. Przykładem dzieła wykonanego z użyciem świdra jest portret Julii, wnuczki cesarza Wespazjana.
Rzymianie zajmowali się także rzeźbą reliefową o przeróżnej tematyce: mitologicznej, historycznej, rodzajowej, alegorycznej. Jednym z najbardziej znanych reliefów historycznych znajduje się na Ołtarzu Pokoju i przedstawia członków rodziny cesarskiej biorącej udział w procesji.