Jakie są różnice między systemami podatkowymi poszczególnych krajów UE?
W krajach Unii Europejskiej rdzeniem systemów podatkowych są podatki dochodowe i obrotowe. Pozostałe podatki, jak majątkowe i od obrotu majątkiem, mają znaczenie uzupełniające. Katalog źródeł przychodów jest w poszczególnych krajach zróżnicowany. Szczególne regulacje podatkowe dotyczą zarówno metod określania wysokości dochodu, jak i wysokości podatku. Na przykład we Włoszech przychody z tytułu odsetek są opodatkowane u samego źródła (w bankach i innych tego typu instytucjach), podczas gdy w Belgii, Francji i Portugalii mogą one być opodatkowane u źródła lub w ramach dochodu ogólnego. W ustawodawstwach podatkowych krajów Unii przy ustalaniu wysokości dochodu przewidziane są potracenia kosztów uzyskania przychodu lub inne czynniki zmniejszające jego kwotę. W związku z tym stosuje się różne metody potrącania kosztów, w zależności od rodzaju źródła przychodów. W krajach romańskich i w Grecji stosuje się, w odniesieniu do dochodów małych i średnich przedsiębiorstw, opodatkowanie za pomocą stawek przeciętnych. Cechą charakterystyczną dla podatku dochodowego w omawianych krajach jest uwzględnianie różnego rodzaju potrąceń, kwot wolnych od podatku itp. W większości krajów odlicza się składki z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia społecznego. Przy obliczaniu podatku dochodowego w krajach Unii na szeroką skalę stosuje się zróżnicowane opodatkowanie rodziny i dzieci. Następuje stopniowe rozszerzanie zakresu odrębnego opodatkowania małżonków, chociaż nadal pozostawia się im możliwość wspólnego opodatkowania osiąganego dochodu [1].
Przy opodatkowaniu spółek wyłaniają się problemy podwójnego opodatkowania zysku przekazywanego, na rzecz filii lub w formie dywidendy. Dotyczy to zwłaszcza spółek o zasięgu ponadnarodowym. W wielu krajach stosowany jest tzw. klasyczny system opodatkowania zysku, w którym nie uwzględnia się rozróżnienia miedzy zyskiem zatrzymanym a wypłaconym. System taki jest stosowany w Holandii, Luksemburgu, Portugalii i Szwecji.
W podatku od wartości dodanej stosuje się kilka stawek podatkowych, od zerowej poczynając, a na stawce najwyższej kończąc. Między poszczególnymi krajami Unii Europejskiej istnieją różnice dotyczące zarówno liczby i rodzaju stosowanych stawek, jak i ich wysokości.
W krajach Unii Europejskiej występuje zróżnicowane opodatkowanie majątku. Przede wszystkim w siedmiu krajach (Austrii, Belgii, Finlandii, Grecji, Irlandii, Portugalii i W. Brytanii) nie stosuje się ogólnego podatku majątkowego, zaś w pozostałych ośmiu jest on pobierany. Charakterystyczne natomiast jest powszechne stosowanie podatków od spadków i darowizn oraz od obrotu majątkowego. W nielicznych krajach Unii nie jest stosowany podatek gruntowy, a z kolei w nielicznych jest pobierany podatek przemysłowy.
--------------------------------------------------------------------------------
Cytowane źródła
1. A. Komar, Systemy podatkowe krajów Unii Europejskiej, PWE, Warszawa 1996, s. 35
--------------------------------------------------------------------------------
Bibliografia
Komar A., Systemy podatkowe krajów Unii Europejskiej, PWE, Warszawa 1996
Żak R. (red.), Prawo podatkowe Unii Europejskiej, Instytut Europejski, Łódź 1998
Perkowski M. (red.), Integracja europejska, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2002
Co stanowi koszt uzyskania przychodu w krajach UE przy opodatkowaniu osób fizycznych?
W Unii Europejskiej podatki bezpośrednie są w niewielkim stopniu zharmonizowane. Ujednolicone zostało tylko pojęcie dochodu przedsiębiorstwa podlegającego opodatkowaniu - może być on osiągany przez firmy w wyniku: wytwarzania dóbr, świadczenia usług bądź pochodzić z majątku, kapitału oraz innych rodzajów działalności. Unia Europejska ponadto nakazuje swoim członkom unikać regulacji, które mogą w jakikolwiek sposób ograniczać swobodę przepływu kapitału pomiędzy państwami członkowskimi w szczególności dochodów (dywidendy, opłaty, licencje). Unia Europejska w zasadzie nie narzuca swoim członkom jednolitego systemu podatków bezpośrednich tj. dochodowego od osób fizycznych i od osób prawnych. Państwa członkowskie mogą więc według własnego uznania ustalać stawki oraz zakres opodatkowania.
--------------------------------------------------------------------------------
Bibliografia:
R. Kruczek, System podatkowy w Unii Europejskiej, Kraków 2001r.
Co należy rozumieć pod pojęciem polityki fiskalnej UE?
Polityka fiskalna, czyli stanowienie budżetu i podatków. Celem polityki budżetowej UE jest finansowanie wydatków i działalności UE i jej polityki: określenie finansowych priorytetów działalności politycznej UE. Instrumenty wykorzystywane w polityce budżetowej to: środki własne i pozostałe instrumenty finansowe UE, budżet zbiorowy i budżety szczegółowe Unii; procedury budżetowe UE i kontrola finansowa przez ETO. Wykonywanie uprawnień finansowych stanowi w każdej zorganizowanej wspólnocie przedmiot walki o dominującą pozycję. Odnosi się to również do polityki budżetowej Unii Europejskiej, która w ciągu minionych lat podlegała wielorakim zmianom.
Konstytucja finansowa UE opiera się na art. 268-280 Traktatu o WE i zawartych w nich klasycznych zasadach budżetowych, a także na regulaminie budżetowym. Jej bazą są także międzyinstytucjonalne uzgodnienia i różne uchwały i decyzje Rady Europejskiej. Jednostką obrachunkową, w której sporządzany jest także budżet, jest euro. Budżet UE musi sprostać wielu podstawowym regułom. Zasada jednomyślności budżetu oznacza, że wszystkie dochody i wydatki Wspólnoty muszą być ujęte w jednym budżecie. Zasada uniwersalności (art. 4 i 7 regulaminu budżetowego) obejmuje dwie reguły: wykluczenie decyzji wstępnych, co w praktyce oznacza, że dochody budżetowe nie mogą być przypisane do określonych celów, oraz zakaz rozliczania dochodów i wydatków, według którego wszystkie dochody i wydatki muszą być ujęte w budżecie w pełnej wysokości bez uprzedniego ich rozliczenia [1].
Zasada jednoroczności mówi, że wszelkie prace nad budżetem związane są rokiem budżetowym. Ma to ułatwić kontrolę działalności władzy wykonawczej. Wspólnota musi jednak pogodzić przestrzeganie tej zasady z koniecznością administrowania wieloletnich programów, które zyskały na znaczeniu w projekcie budżetu.
Zasada równowagi budżetowej oznacza, że plan budżetu musi wykazywać tę samą kwotę po stronie dochodów i po stronie wydatków. Deficyt budżetowy nie może jednak być pokryty ze środków kredytowych. Zasada specjalizacji wydatków nakazuje przypisanie każdemu wykorzystaniu środków określonego celu. Zastosowanie tej zasady zapewnia jasność przy ich akceptowaniu i wydawaniu, przejrzystość procesu opracowywania projektu budżetu i wykonanie budżetu zgodne z wolą organu budżetowego.
--------------------------------------------------------------------------------
Cytowane źródła
1. W. Weidenfeld, W. Wessels, Europa od A do Z, Wydawnictwo „Wokół nas”, Gliwice 1999, s. 154-155
--------------------------------------------------------------------------------
Źródła prawa
Rozporządzenia finansowe zawarte są w artykułach 268 do 280 (199 do 209) TWE, 177 TEWEA i 78 TEWWIS
--------------------------------------------------------------------------------
Bibliografia
Weidenfeld W., Wessels W., Europa od A do Z, Wydawnictwo „Wokół nas”, Gliwice 1999
Żak R. (red.), Proces harmonizacji polityk fiskalnych, Instytut Europejski, Łódź 1998
Komar A., Systemy podatkowe krajów Unii Europejskiej, PWE, Warszawa 1996
Brzeziński B., Głuchowski J., Kosikowski C., Harmonizacja prawa podatkowego Unii Europejskiej i Polski, PWE, Warszawa 1998
Perkowski M. (red.), Integracja europejska, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2002
Co należy rozumieć pod pojęciem polityki fiskalnej UE?
Polityka fiskalna, czyli stanowienie budżetu i podatków. Celem polityki budżetowej UE jest finansowanie wydatków i działalności UE i jej polityki: określenie finansowych priorytetów działalności politycznej UE. Instrumenty wykorzystywane w polityce budżetowej to: środki własne i pozostałe instrumenty finansowe UE, budżet zbiorowy i budżety szczegółowe Unii; procedury budżetowe UE i kontrola finansowa przez ETO. Wykonywanie uprawnień finansowych stanowi w każdej zorganizowanej wspólnocie przedmiot walki o dominującą pozycję. Odnosi się to również do polityki budżetowej Unii Europejskiej, która w ciągu minionych lat podlegała wielorakim zmianom.
Konstytucja finansowa UE opiera się na art. 268-280 Traktatu o WE i zawartych w nich klasycznych zasadach budżetowych, a także na regulaminie budżetowym. Jej bazą są także międzyinstytucjonalne uzgodnienia i różne uchwały i decyzje Rady Europejskiej. Jednostką obrachunkową, w której sporządzany jest także budżet, jest euro. Budżet UE musi sprostać wielu podstawowym regułom. Zasada jednomyślności budżetu oznacza, że wszystkie dochody i wydatki Wspólnoty muszą być ujęte w jednym budżecie. Zasada uniwersalności (art. 4 i 7 regulaminu budżetowego) obejmuje dwie reguły: wykluczenie decyzji wstępnych, co w praktyce oznacza, że dochody budżetowe nie mogą być przypisane do określonych celów, oraz zakaz rozliczania dochodów i wydatków, według którego wszystkie dochody i wydatki muszą być ujęte w budżecie w pełnej wysokości bez uprzedniego ich rozliczenia [1].
Zasada jednoroczności mówi, że wszelkie prace nad budżetem związane są rokiem budżetowym. Ma to ułatwić kontrolę działalności władzy wykonawczej. Wspólnota musi jednak pogodzić przestrzeganie tej zasady z koniecznością administrowania wieloletnich programów, które zyskały na znaczeniu w projekcie budżetu.
Zasada równowagi budżetowej oznacza, że plan budżetu musi wykazywać tę samą kwotę po stronie dochodów i po stronie wydatków. Deficyt budżetowy nie może jednak być pokryty ze środków kredytowych. Zasada specjalizacji wydatków nakazuje przypisanie każdemu wykorzystaniu środków określonego celu. Zastosowanie tej zasady zapewnia jasność przy ich akceptowaniu i wydawaniu, przejrzystość procesu opracowywania projektu budżetu i wykonanie budżetu zgodne z wolą organu budżetowego.