Miron Białoszewski

Miron Białoszewski (1922-1983) - polski poeta, prozaik, dramatopisarz i aktor teatralny.

Tomiki poetyckie:

• Obroty rzeczy (Warszawa: PIW 1956)

• Rachunek zachciankowy (Warszawa: PIW 1959)

• Mylne wzruszenia (Warszawa: PIW 1961)

• Było i było (Warszawa: PIW 1965)

• Wiersze (Warszawa: PIW 1976)

• Poezje wybrane (Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza 1976)

• Miron Białoszewski [w serii Poeci Polscy] (Warszawa: Czytelnik 1977)

• Odczepić się (Warszawa: PIW 1978)

• Wiersze wybrane i dobrane (Warszawa: Czytelnik 1980)

• Trzydzieści lat wierszy (Warszawa: PIW 1982)

• Stara proza. Nowe wiersze (Warszawa: Czytelnik 1984)

• Oho (Warszawa: PIW 1985)

Cechy poezji:

• szczególne zainteresowanie kulturą peryferyjną

• opisywanie rzeczywistości jarmarcznej, odpustowej, wyrażającej się w sztuce tandetnej, często graniczącej z kiczem

• fascynacje obrzeżami wielkomiejskimi z charakterystyczną dla nich subkulturą obyczajową i religijną

• zainteresowanie kulturą niską

• zainteresowanie przedmiotami „nieestetycznymi”, codziennymi, nawet zużytymi, niepotrzebnymi (odkrywanie w nich metafizycznej niezwykłości rzeczy)

• specyficzna koncepcja, konwencja językowe - język nieporadny, kolokwialny, imitujący też chaos

• w miarę rozwoju poezja Białoszewskiego coraz bardziej chłonęła żywioł mowy potocznej (aż do zapisu prostszych aktów mowy, chaotycznych, nawet bełkotliwych)

• gra z konwencjami gramatycznymi (fonetycznymi, słowotwórczymi, składniowymy) kreowanie niezwykłego języka poetyckiego (źródła
  w eksperymentach awangardowych dwudziestolecia międzywojennego)

• końcowa faza twórczości - obserwowanie kultury peryferyjnej - w dzielnicach mieszkalnych, „blokowców-mrówkowców”

---