Atrakcje turystyczne mojej najbliższej okolicy

Ciekawe położenie i czysty klimat sprawiają, iż powiat sierpecki jest atrakcyjnym regionem pod względem turystyki. Malownicze tereny wokół miasta Sierpca, przepiękna dolina wokół Sierpienicy, liczne obszary leśne stwarzają odpowiednie warunki w zakresie rekreacji.  Na terenie gminy Szczutowo znajduje się obszar chronionego krajobrazu z dwoma jeziorami: Urszulewskim i Szczutowskim. Czysta woda, pełne grzybów lasy, ośrodki wypoczynkowe oraz oddalenie od skupisk przemysłowych sprawiają, iż są to miejsca często odwiedzane przez turystów. Przez teren gmin Szczutowo i Mochowo przebiega szlak turystyczny prowadzący do jeziora Urszulewskiego. Gmina Zawidz wyróżnia się ciekawą florą i fauną, położona z dala od przemysłu stanowi teren ekologiczny.

Na terenie północnym gminy istnieje znaczne zalesienie a w nich wolne obiekty szkolne z możliwością rozwoju turystycznego. Gmina posiada liczne tereny łowieckie, czemu sprzyjają łąki i lasy, zasobne w ptactwo wodne i zwierzynę łowną. Teren gminy Rościszewo znajdujący się w dorzeczu rzeki Skrwy oraz obszary leśne  przewidziane są dla wypoczynku i rekreacji. Możliwy jest spływ kajakowy po rzece Skrwie. Ponadto na terenie gminy Sierpc nad jeziorem Bledzewskim znajduje się Ośrodek Rekreacyjno - Wypoczynkowy PLL LOT.

Polityka turystyczna władz powiatu oraz poszczególnych gmin dąży do poprawienia infrastruktury turystycznej , co pozwoliłoby na wykorzystanie w pełni walorów przyrodniczych i zwiększenie dochodów płynących z tej dziedziny gospodarki.

MUZEUM WSI MAZOWIECKIEJ W SIERPCU

( główna atrakcja turystyczna )

Muzeum Wsi Mazowieckiej w Sierpcu jest instytucją kultury, której organizatorem jest Zarząd Samorządu Województwa Mazowieckiego. Osobą zarządzającą placówką jest dyrektor - mgr Jan Rzeszotarski.

Muzeum powstało w 1971r. jako Muzeum Etnograficzne z siedzibą w ratuszu. W marcu 1975r. Powiatowa Rada Narodowa w Sierpcu podjęła uchwałę o powołaniu do życia skansenu jako oddziału miejscowego muzeum regionalnego. Nazwa placówki brzmiała: "Muzeum i Park Etnograficzny w Sierpcu". W 1987r. Muzeum Etnograficzne i jego oddział połączyły się tworząc "Muzeum Wsi Mazowieckiej w Sierpcu". Obecnie siedziba dyrekcji mieści się w skansenie.

Do roku 1938 grunty te należały do Stanisława Gutkowskiego, a w latach 1938-1941 i 1945-1948 do Franciszka Piaseczyńskiego - przed wojną Dyrektora Szpitala Powiatowego w Sierpcu, a w okresie okupacji lekarza ruchu oporu działającego na tym terenie. Od roku 1948 zarządcą gospodarstwa został Zarząd Miejski w Sierpcu. W 1975 roku teren został przekazany pod budowę skansenu.

Skansen zajmuje powierzchnię 60,5 ha terenu położonego w administracyjnych granicach miasta Sierpca, nad rzeką Sierpienicą tuż przy jej ujściu do Skrwy. Pod względem fizjograficznym teren parku jest mocno urozmaicony. Północna jego część położona jest w głębokiej, zalesionej dolinie Sierpienicy, do której prowadzą malownicze zjazdy. Część południowa to równina ciągnąca się ponad jarem rzecznym.

Swoim zasięgiem Muzeum obejmuje region Mazowsza Północno-Zachodniego. Program zagospodarowania parku obejmował budowę trzech wsi (rzędówkę, wieś przydrożną i przysiółek szlachecki), osady karczemnej i młynarskiej oraz zespołu dworskiego. Do chwili obecnej zrealizowano jedynie część tego projektu, tj. wieś rzędówkę, zespół karczemny i dworski. Na terenie parku dotychczas zgromadzono 78 obiektów, w tym 43 obiekty małej architektury: kapliczki przydrożne, gołębniki, studnie, bróg, piwnice.

Zabudowa wiejska zlokalizowana została na powierzchni ok. 5 ha. Ok. 20 ha gruntów ornych przylegających do zagród podzielono na pola w układzie pasowym charakterystyczne dla rzędówki. W skład ekspozycji wchodzi: 11 zagród chłopskich (budynki mieszkalne, stodoły, obory, spichrza, chlewy), karczma, kuźnia, olejarnia, wiatrak, kaplica. 9 zagród pochodzi z Mazowsza Płockiego, jedna z lewobrzeżnej części Mazowsza Warszawskiego i jedna z regionu gąbińskiego. Zagrody są zróżnicowane chronologicznie. Prezentują budownictwo ludowe z II poł. XIX w. oraz pierwszego ćwierćwiecza XX w. Obok zabudowań urządzone zostały ogródki warzywne i kwiatowe oraz sady owocowe. Prowadzone tam uprawy oraz hodowane zwierzęta (konie, owce, kozy, gęsi, kaczki, kury) uzupełniają wiejski krajobraz nadając mu naturalny wygląd. Wnętrza budynków są wyposażone stosownie do ich funkcji i miejsca pochodzenia. Dają także obraz rozwarstwienia społeczno-ekonomicznego ludności wiejskiej, od lat międzywojennych do lat 50-tych XX w.

Wystrój wnętrz związany jest z kalendarzem dorocznym. Od grudnia do końca lutego prezentowana jest wystawa "Boże Narodzenie na Mazowszu". W każdym wnętrzu podkreślone są elementy świąteczne, m.in. choinki i podłążniczki strojone w barwne ozdoby (aniołki, jeżyki, koszyczki, łańcuchy), snopki zboża, wieczerza wigilijna, grupy kolędnicze, lanie świec na święto Matki Boskiej Gromnicznej. Od kwietnia do czerwca zwiedzający mogą podziwiać wystawę "Wielkanoc na Mazowszu", na którą składają się m.in.: pokaz wyrobu palm i pisanek wielkanocnych, święcenie pokarmów, bogaty dworski stół, straż przy Grobie Pańskim, śniadanie wielkanocne, lany poniedziałek.

Od połowy czerwca do końca listopada w poszczególnych obiektach pokazane są codzienne zajęcia wiejskie odpowiadające danym okresom kalendarzowym: wypiek chleba, wyrób masła i sera, kiszenie kapusty, pobieranie miodu, suszenie ziół, wyrób nalewek i wina. Wystawa zatytułowana jest: "Rok polski w tradycyjnych, codziennych zajęciach".

Pozostała część parku została wykorzystana jako teren rekreacyjny dla zwiedzających. Na jednej polanie znajdują się: wiata na 400 miejsc siedzących, budynek gospodarczy oraz zadaszone ognisko. Dzięki takiemu zapleczu w skansenie mogą odbywać się duże imprezy plenerowe zarówno dla dzieci i młodzieży szkolnej jak i dla dorosłych. Na drugiej - można obejrzeć makietę z filmu "Ogniem i mieczem" - dwór w Rozłogach.

W XVIII-wiecznej karczmie - "Pohulance" mieści się sklepik z wyrobami sztuki i rękodzieła ludowego oraz część gastronomiczna serwująca potrawy kuchni regionalnej m.in.: wiejski chleb ze smalcem, kluski kartoflane z twarogiem, pierogi, żurek staropolski, zupa grzybowa na kwasie z kapusty, bigos.

Turystów również do Sierpca przyciągają zabytkowe kościoły. Takie jak :

KOŚCIÓŁ FARNY

Historia parafii farnej w Sierpcu sięga XI-XII wieku. Prawdopodobnie kościół został wzniesiony w 1003 roku na gruzach świątyni pogańskiej, o czym świadczą kamienie wmurowane w ścianach. Również z dużym prawdopodobieństwem można stwierdzić, że był to kościół romański. Relikty murów z tego kościoła w postaci kamienia nieociosanego znajdują się do dziś w murach kościoła.

W 1389 roku wybudowano w miejscu zniszczonego kościoła, okazały kościół farny. Styl kościoła gotycki poprzez przeróbki posiada elementy baroku i orientu. Ołtarz główny wykonany w stylu barokowym, pochodzi z I połowy XVIII wieku i ozdobiony jest ornamentami rokokowymi oraz rzeźbami św. Biskupów Stanisława i Wojciecha. W głównym polu znajduje się kopia obrazu Matki Bożej Częstochowskiej. W zwieńczeniu ołtarza umieszczony jest obraz św. Wita, Modesta i Krescencji. W kościele są jeszcze dwa boczne ołtarze z II połowy XVIII wieku, z tego samego okresu są także stalle zabytkowe i barokowa ambona umieszczona w 1949 roku. Jest to najstarszy kościół w Sierpcu Obiekt znajduje się pomiędzy ul. Farną i ul. Benedyktyńską.

KOŚCIÓŁ FILIALNY POD WEZWANIEM ŚW. DUCHA

Kościół p. w. św. Ducha pochodzi z XVI wieku (1519). Został zbudowany z fundacji króla Zygmunta Starego z przeznaczeniem na kościół szpitalny. Pierwotnie był w stylu gotyckim, ale po spaleniu został przebudowany na barok. Kilkakrotnie również narażony na pożary, stąd też odnawiany i przerabiany tracił swoją pierwotną formę. Najcenniejszym zabytkiem, nie tylko kościoła ale i całego miasta, są fragmenty malowideł z późniejszego średniowiecza i rzeźba z XVI wieku "Tron Łaski" wykonana przez uczniów Wita Stwosza, znajdująca się tymczasowo w miejscowym muzeum. Obiekt znajduje się u zbiegu ul. Żeromskiego i pl. Fryderyka Chopina..

KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ M. PANNY W SIERPCU

Na wzgórzu zwanym dawniej Loret, z polecenia biskupa Płockiego - Piotra z Chodkowa, został z ofiar licznie przybywających pątników, zbudowany kościół dla uczczenia i spełnienia prośby zjawiającej się tam Matki Bożej. Został on postawiony w czasie epidemii w 1483 roku. Był to kościół drewniany, który uległ spaleniu w 1513 roku. Na jego miejscu w tym samym roku, staraniem Prokopa Sieprskiego, postawiony został kościół murowany - gotycki. Składa się z prostokątnie zamkniętego prezbiterium i głównej nawy z okazałą ścianą frontową. Do prezbiterium od południa przylega kaplica, otwarta ku prezbiterium wysoką, półkoliście zamkniętą arkadą. Przy nawie kruchta. Okna zamknięte półkoliście. Dachy dwuspadowe. Wewnątrz kościoła w ołtarzu głównym, neogotyckim jest umieszczona słynąca licznymi łaskami rzeźba Matki Boskiej z Dzieciątkiem - datowana przez historyków na rok 1362.

1

---