|
Napiszę kilka słów o samym urządzeniu jakim jest obiektyw, ponieważ optyka jest wg mnie najważniejszą składową całego aparatu fotograficznego. Bardzo dobra optyka przetrwa lata i w zasadzie nigdy się nie zestarzeje tak jak korpusy aparatów cyfrowych, które w zasadzie naszpikowane elektroniką są przenośnymi komputerami do zdjęć. Jest to nie tylko optyka ale również „źródło światła” dla naszych obrazów. Osobiście jestem zwolennikiem lepszej optyki kosztem tańszego korpusu.
Złej jakości optyka jest często przyczyną złych obrazów jakie otrzymujemy z naszych aparatów cyfrowych.
I tak naprawdę żaden wymyślny aparat nie poprawi wad jakie zawiera optyka słabej jakości. Natomiast odwrotnie jest to czasami do zrobienia. Tak jak już pisałem wcześniej idealnym rozwiązaniem jest posiadać oba te elementy na takim samym bardzo dobrym poziomie.
Sam obiektyw jest konstrukcją składająca się z kilku lub kilkunastu soczewek ustawionych wobec siebie w odpowiedniej odległości gdzie niektóre z nich maja za zadanie korygowanie innych w jednym układzie, który tworzy obiektyw.
Różne soczewki mają za zadanie korygowanie różnego rodzaju zniekształcenia.
Chodzi o to aby całość była dobrana w taki sposób, który stworzy układ optyczny bliski doskonałości. Taki „spod którego będą wychodziły” zdjęcia o wspaniałym kontraście, barwach oraz pozbawione będą zniekształceń na całej długości ogniskowych.
Wady obiektywów powodujące zniekształcenia w obrazie:
Aberracja chromatyczna (barwna)
Cecha soczewki lub układu optycznego, wynikająca z różnych odległości ogniskowania (ze względu na różną wartość współczynnika załamania) dla poszczególnych barw widmowych światła (różnych długości fali światła). W rezultacie występuje rozczepienie światła, które widoczne jest na granicach kontrastowych obszarów pod postacią kolorowej obwódki. Sposób załamania się światła zależy od długości fali. Z tego powodu punkt ogniskowania jest różny dla różnych długości fal, czyli dla różnych kolorów. Gdy fale o różnych długościach fali mają różne punkty ogniskowania, kolory wydają się zamazane. Zjawisko to nosi nazwę aberracji chromatycznej. Aberracja chromatyczna staje się coraz silniejsza w miarę, jak rośnie odległość ogniskowania. Zwykle obiektyw zawiera soczewkę achromatyczną służącą do skorygowania tego efektu. Jednak normalne szkło optyczne może być skorygowane jedynie dla dwóch podstawowych kolorów spektralnych. Wyjątkiem od tej reguły jest fluoryt, idealny materiał do tego celu. Fluoryt, który występuje w postaci krystalicznej, ma niespotykanie niski współczynnik załamania i charakteryzuje się niską dyspersją, których nie można osiągnąć w przypadku szkła optycznego. Fluoryt ponadto charakteryzuje się anomalnymi właściwościami dyspersji dla fal od zielonego do niebieskiego. Canon opracował technologie produkcji fluorytu. Dzięki zastosowaniu fluorytu w obiektywach, punkty ogniskowania dla trzech podstawowych kolorów spektralnych (czerwonego, zielonego i niebieskiego) zbiegają się, przez co aberracja chromatyczna jest idealnie skorygowana. Istnieje również szkło UD o właściwościach prawie dorównujących fluorytowi. Efekt zastosowania dwóch soczewek ze szkła UD jest identyczny, jak przy zastosowaniu jednej soczewki fluorytowej. Natomiast jedna supersoczewka ze szkła UD daje efekt prawie identyczny z zastosowaniem jednej soczewki fluorytowej. Najbardziej widoczna w przypadku duzych kontrastów świetlnych. Najlepszym przykładem sa gałęzie drzew na jasnym tle nieba.
Polega na innym ogniskowaniu promieni w środku soczewki a innym na jej brzegach. W wyniku tego mamy nieostry obraz. Widoczne są różnice pomiędzy środkiem kadru i brzegami. Można próbować zniwelować to przymykając przysłonę
Wada ta polega na zniekształceniu proporcji i kształtów obrazu. Na tą bolączkę cierpią szczególnie obiektywy zmienno-ogniskowe (tzw. ZOOM). Im większy zakres zmiany ogniskowej tym przeważnie bardziej objawiają się zniekształcenia. Wada optyczna polegająca na różnym powiększeniu obrazu w zależności od jego odległości od osi optycznej instrumentu. Jeżeli zmienia się ogniskowa obiektywu, to im dalej od osi optycznej (środka obrazu), tym wyraźniej mogą powstawać zniekształcenia obrazu, co szczególnie rażące może być na brzegu pola widzenia. W zależności od kształtu zniekształcenia wyróżnia się dystorsję beczkową i poduszkową.
Beczkowata: objawia się zaokrągleniem na zewnątrz krawędzi obrazu. Na tę dolegliwość cierpią obiektywy o krótkich ogniskowych (szerokokątne). Szczególnie widoczne jest na zdjęciach zawierających dużo poziomych i pionowych linii. Wtedy gdy dla przykładu fotografujemy budynek na minimalnej ogniskowej stojąc bardzo blisko. Wystarczy wtedy odsunąć się bardziej od naszego obiekty i zmienić ogniskową
Poduszkowata: jest odwrotnością dystorsji beczkowatej. Cechuje go zaokrągleniem do wewnątrz krawędzi obrazu. Na tę dolegliwość cierpią obiektywy o długich ogniskowych (teleobiektywy).
Generalnie dystorsja to cecha obiektywu. Pozostaje nam szukać takich obiektywów, które maja możliwie małe zniekształcenia. Czyli jeżeli jest taka możliwość ( głównie finansowa ) stosować obiektywy stało-ogniskowe, które w dużej mierze pozbawione są tego typu wad.
Przejawia się tym, iż wszystkie punkty przedmiotu są odwzorowane w formie oddalonych od siebie dwóch kresek prostopadłych wzajemnie oraz prostopadłych do promienia świetlnego. Astygmatyzm występuje wówczas, gdy załamujące powierzchnie soczewek nie są symetryczne względem osi (np. przy wykorzystaniu soczewek cylindrycznych) w celu wyeliminowania astygmatyzmu robi się soczewki o konkretnym współczynniku załamania oraz odpowiedniej krzywiźnie powierzchni załamującej.
Zjawisko polegające na stratach światła na elementach optycznych lub konstrukcyjnych obiektywu. Efekt ten jest tym większy im większy jest kąt padania promieni świetlnych wchodzących do obiektywu. Jego wynikiem jest pociemnienie zdjęcia w rogach kadru - nierównomiernym naświetleniu powierzchni obrazu. Zazwyczaj rogi są ciemniejsze niż centrum kadru. Jakie mogą być przyczyny ?. Przede wszystkim sama konstrukcja obiektywu. Przypadłość ta dotyczy głównie zoom-ów. Kolejnym czynnikiem może być użycie filtrów w zbyt szerokiej oprawie ( obiektywy szerokokątne). W pierwszym przypadku wystarczy czasami przymknąć przysłonę. Odnośnie drugiego zastosować filtry w wersji „slim”. Są one droższe ale pozbędziemy się tej przypadłości.
Powstają przy robieniu zdjęć pod światło. Do likwidacji służą osłony przeciwsłoneczne. Wada ta jest zależna od warstw anty odbiciowych zastosowanych w soczewce
Koma
Koma lub aberracja komatyczna to w optyce jedna z aberracji optycznych. Polega na tym, że wiązka promieni świetlnych wychodząca z punktu położonego poza osią optyczną tworzy po przejściu przez układ plamkę w kształcie przecinka lub komety. Stopień zniekształcenia jest tym większy im dalej od osi optycznej układu znajduje się źródło światła. Obiektyw lub układ optyczny wolny od komy nazywa aplanatem. Zaburzenie to może być wywołane niedokładnością wykonania układu optycznego lub być w sposób ścisły związane z jego konstrukcją. Dla przykładu koma jest typowym zniekształceniem dla zwierciadła parabolicznego.
Oznaczenia zastosowane w obiektywach:
SONY / KONICA - MINOLTA
AF - seria obiektywów z automatycznym ustawianiem ostrości
DT (z ang. Digital Technology) - seria obiektywów przeznaczonych dla aparatów z matrycami cyfrowymi o rozmiarach 23.5 x 15.7 mm.
G (z ang. Gold) - seria obiektywów najlepszej jakości dla wymagających użytkowników. Oznaczana jest złotą obwódką.
ASP - to skrót mówiący o tym, że obiektywie znajdują się soczewki asferyczne zmniejszające aberrację sferyczną.
APO - to oznaczenie szkła niskodyspersyjnego, które niweluje aberrację chromatyczną.
AD (z ang. Anomalous Dispersion) - to obiektywy z soczewkami minimalizującymi aberrację chromatyczną. Stosowane najczęściej przy konstrukcjach o dużych ogniskowych.
HS (z ang. High Speed) - to obiektywy z bardzo szybkim ustawianiem ostrości.
SSM czyli Supersonic-wave Motor - obiektywy z SSM charakteryzują się cichym i szybkim ogniskowaniem opartym o silnik ultradźwiękowy.
CIR - w obiektywach Minolty oznacza, że listki przysłony tworzą idealnie okrągły otwór.
D od Distance - obiektyw przekazuje informację do aparatu o odległości fotografowanego przedmiotu
PENTAX
P-FA - to seria obiektywów z autofokusem.
P-A - seria z manualnym ustawianiem ostrości. Przysłona w tych obiektywach może być zmieniana automatycznie z poziomu korpusu aparatu.
P-DA - obiektywy przeznaczone tylko dla lustrzanek cyfrowych z formatem matryc APS-C.
P-FA J - są to obiektywy z autofokusem nie posiadające pierścienia do zmiany apertury.
P-K - to pierwsza seria obiektywów z bagnetem K z manualnym ustawianiem ostrości.
P-D FA - seria przeznaczona dla lustrzanek cyfrowych ale jednocześnie kompatybilna z formatem 35 mm. Zastosowano w niej takie konstrukcje optyczne, aby niwelować pojawianie się flar czy duszków.
SMC (z ang. Super Multi Coated) - oznacza pokrycie elementów optycznych obiektywu warstwami antyodbiciowymi, które przeciwdziałają pojawianiu się artefaktów wywołanych odbiciem światła oraz poprawiających transmisję światła.
AL (z ang. Aspherical Lens) - akronim oznaczający soczewki asferyczne. Elementy asferyczne odpowiedzialne są za zmniejszanie aberracji sferycznych.
ED - takie oznaczenie mówi o zastosowaniu w obiektywie szkła niskiej dyspersji, które zmniejsza aberrację chromatyczną.
IF (z ang. Internal Focusing) - obiektywy z takim symbolem podczas ogniskowania nie zmieniają fizycznej wielkości. Tu także nie obraca się przednia soczewka, dzięki czemu można na przykład swobodnie korzystać z filtrów polaryzacyjnych.
AT-X (z ang. Advanced Technology-Extra), to seria obiektywów Tokiny z autofokusem mająca najlepszą optykę, małą wagę i kompaktowe rozmiary w porównaniu z pozostałymi obiektywami.
DX - to oznaczenia obiektywów przeznaczonych tylko do lustrzanek z matrycami APS-C/DX.
AS (a ang. Aspherical) - jest to informacja, że w obiektywie znajdują się elementy korygujące aberracje sferyczną.
F&R Aspherical - to również metoda radzenia sobie z aberracja sferyczną. Polega ona na umieszczaniu dwóch sferycznych elementów, jednego o średnicy większej niż 50 mm z przodu układu optycznego, oraz mniejszego 20 milimetrowego w tylnej części.
SD czyli Super Low Dispersion - odnosi się do elementów niskodyspersyjnych niwelujących aberrację chromatyczną.
HLD (z ang. High-refraction, Low Dispersion) - to połączenie dużego współczynnika załamania z niską wartością dyspersji. Stosowanie elementów o takich własnościach w obiektywach szerokokątnych ma korygować w nich aberrację chromatyczną.
MC czyli Multi-Coating - w obiektywie z takim oznaczeniem powierzchnie elementów pokryte są warstwami antyodbiciowymi polepszającymi transmisję światła i redukującymi efekty odblasków, duszków i flar.
FE (z ang. Floating Element System) - to układ odpowiedzialny za korygowanie astygmatuzmu w obiektywie zmiennoogniskowym.
IF (z ang. Internal Focus System) - wewnętrzne ogniskowanie obiektywu bez zmiany jego długości. Tu także nie występuje obracanie się przedniej soczewki.
IRF (z ang. Internal Rear Focus System) - ogniskowanie za pomocą tylnych elementów układu optycznego.
TAMRON
SP (Super Performance) - jest to oznaczenie profesjonalnej serii obiektywów Tamrona
ASL (Aspheric) - system soczewek sferycznych. Funkcja ta pozwala miedzy innymi na likwidację aberracji sferycznej (wada optyczna przejawiająca się różnym miejscem ogniskowania się promieni wchodzących do soczewki w różnej odległości od jej centrum - osi optycznej) oraz zniekształceń geometrycznych
AD (Anomalous Dispersion) - oznaczenie to wyróżnia soczewki wykonane ze specjalnego rodzaju szkła nisko dyspersyjnego o nietypowej charakterystyce rozszczepienia światła. W przeciwieństwie do zwykłego szkła optycznego, współczynnik rozszczepienia dla środkowej części widma, żółto-zielonej, jest znacznie większy, niż dla obszarów krańcowych, czerwono-pomarańczowego oraz niebiesko-fioletowego. Łącząc elementy ze szkła AD z innymi rodzajami szkła można kontrolować stopień rozszczepiania światła w układach optycznych, a co za tym idzie, unikać aberracji chromatycznej.
Di (Digitally Integrated) - tym symbolem oznaczone są pełno-klatkowe obiektywy przystosowane do współpracy z lustrzankami cyfrowymi.
Di II tym symbolem oznaczone są obiektywy przeznaczone dla aparatów z matrycami 24 x 16 mm czyli APS-C/DX lub mniejszymi
IF (Inner Focus) - system wewnętrznego ogniskowania który zapewnia, że w trakcie ustawiania ostrości nie zmienia się długość obiektywu, co pozwala zachować jego dużą szczelność. W trakcie ogniskowania przemieszczana jest jedna z wewnętrznych grup soczewek.
LD (Low Dispersion) w obiektywie znajdują się szkła o niskiej dyspersji korygujące aberrację chromatyczną
MG (Molded Glass) tym oznaczeniem określane są soczewki sferyczne
VC (Vibration Compensation) system optycznej stabilizacji obrazu.
XR (z ang. Extra Refractive Index Glass) - takim symbolem Tamron oznacza obiektywy z soczewkami ze szkła o współczynniku załamania większym niż 1.69. Im większy współczynnik załamania, tym soczewka użyta w konstrukcji może być cieńsza, a promieniowanie skupiane w ognisku bliżej niej. Dzięki temu można budować obiektywy krótsze i lżejsze
CANON
EF-S - mocowanie obiektywów zaprojektowanych do lustrzanek cyfrowych z matrycą formatu APS-C. . Wartości ogniskowych tych obiektywów należy przemnożyć przez 1.6 aby uzyskać odpowiednik dla formatu 35 mm.
Obiektyw z takim mocowaniem pracuje w systemie płytkiego ogniskowania, co oznacza, że tylna soczewka wchodzi głębiej - niż w konstrukcjach tradycyjnych - do komory lustra. System ten Canon nazywa „short back focus” i oznacza dodatkową literą "S" na obiektywach - biała kropka/ kwadracik przy mocowaniu.
EF (Electro Focus) - oznaczenie mocowania dla canonowskiego standardu EOS (Electro Optical System) powstałego w 1987 roku.
SLR (Single Lens Reflex ) - oznaczenie aparatu, który nazywamy lustrzanką
TTL (Through The Lens) - jest to pomiar i kontrola światła przez obiektyw
EOS (Electro-Optical System) - elektryczno-optyczny system
IS ( Image Stabilizer) - optyczna stabilizacja obrazu zastosowana w obiektywie. Konstrukcje optyczne z wykorzystaniem żyroskopów pozwalają stosować dłuższe czasy naświetlania przy fotografowaniu z ręki.
USM (Ultra Sonic Motor) - silnik ultrasoniczny w obiektywach EF Canona to pierwszy silniczek obiektywowy na świecie opracowana przez Canona metodą sterowania ogniskowaniem za pomocą fal ultradźwiękowych. Działający na tej zasadzie silnik, powoduje, że autofokus jest szybki i cichy. Jego konstrukcja opiera się na wykorzystaniu najnowszych technologii: silniczek obraca się dzięki energii oscylacji ultrasonicznych. USM jest cichy i szybki, dzięki niemu obiektyw pracuje prawie bezszelestnie, ogniskuje się w sposób szybki, precyzyjny i praktyczny. Konstrukcja wykorzystująca bezpośredni napęd jest bardzo prosta, bez wykorzystania przekładni. Sprawia to, że jest on trwały i wydajny oraz zużywa mniej prądu. Stosowane są dwa typy USM: typ pierścieniowy USM i mikro USM. Pierwszy jest wykorzystywany w obiektywach o dużej przesłonie i teleobiektywach, natomiast drugi typ USM - w modelach bardziej kompaktowych. Wykorzystanie optymalnego typu USM w obiektywie zapewnia maksymalną wydajność i skuteczność.
L (Luxury) - klasa profesjonalna obiektywów Canon
DO (Difractive Optics) - to konstrukcja składająca się z siatek dyfrakcyjnych i soczewek zastosowana np. w obiektywach EF 400 mm f/4 DO IS USM czy EF 70-300 mm f/4-5.6 DO IS USM. Wykorzystanie zjawiska dyfrakcji pozwoliło na zniwelowanie aberracji chromatycznej, przy jednoczesnym zmniejszeniu gabarytów obiektywu.
STM (STEPPER MOTOR) - Część najnowszych obiektywów wykorzystuje technologię silników krokowych (STM). Obiektywy z mechanizmem STM regulują ostrość, wytwarzając jeszcze mniej hałasu, dzięki czemu są wyjątkowo użyteczne podczas filmowania aparatem EOS — zmniejszają ryzyko, że mikrofon wychwyci jakiekolwiek odgłosy obiektywu.
TS-E - system umożliwiający przesunięcie osi optycznej i pochylenie stosowany do architektury i wnętrz
MP-E (Macro Photo Electronic) - obiektywy przeznaczone do makrofotografii z ręczną regulacja ostrości
NIKON
VR (Vibration Reduction) - stabilizator obrazu - system redukcji wibracji
IF - Internat Focusing - wewnętrzny system regulacji ostrości, gdzie przy regulacji ostrości nie zmienia się długość obiektywu
DC - DC, to określenie dla obiektywów, które mają możliwość sterowania stopniem aberracji sferycznej tła i pierwszego planu poprzez obracanie soczewki DC ( Defocus-image Control). Technikę taka stosuje się przy fotografii portretowej - regulacja stopnia rozmycia tła.
ASP - oznacza, że przy konstrukcji obiektywu użyto soczewek asferycznych, które redukują aberracje sferyczną. Elementy asferyczne są oznaczane również w ten sam sposób np. w obiektywach Sigmy.
CRC - Close Range Correction, jest to system, który wprowadza poprawki przy fotografowaniu z małych odległości.
AF-S - ( AutoFocus-Silent Wave 1996 r), cichy silnik co zapewnia doskonałe działanie w słabych warunkach oświetleniowych, stabilny obraz na przetworniku i w wizjerze oraz szybki i cichy autofokus
SWM ( Silent Wave Motor) to odmiana AF-S zapewniająca szybką i cichą pracę autofocusa.
AF-I - system AF bez napędu
ED - Extra Low Dispersion w celu uzyskania wiernej reprodukcji kolorów i zminimalizowania zniekształceń szkło o niskiej dyspersji. Wysoka rozdzielczość i kontrast.
SIC - N oznaczają zastosowanie powłok na soczewkach. SIC to z ang. Super Integrated Coating. Nikon stosuje je zazwyczaj do obiektywów z dużą ilością elementów czyli w zoomach. N oznacza Nano Crystal Coat. Ten rodzaj powłok stosuje się głównie przy produkcji obiektywów o dużym polu widzenia.
N - nanokrystaliczna powłoka przeciwodblaskowa umożliwiają robienie wyjątkowo ostrych zdjęć
RF - Obiektywy wyposażone w system, który porusza tylną grupą soczewek, w celu szybkiego i cichego ustawiania ostrości
DX - obiektywy z takim symbolem mają za zadanie współpracować z aparatami o matrycy APS-C/DX, a więc 1.5x mniejszymi niż rozmiary błony fotograficznej.
D - oznacza obiektywy, które przekazują informację aparatowi o odległości do przedmiotu.
G - oznacza brak w obiektywie pierścienia do zmiany przysłony. Ustawiana jest ona jedynie z poziomu aparatu.
SIGMA
Seria profesjonalna. Wykończenie tych obiektywów podkreśla ich wysoką jakość i udoskonala wygląd. Oznaczenie EX symbolizuje wytrzymałą konstrukcję i doskonałą optykę produktu. Najwyższa odporność na uszkodzenia mechaniczne i warunki atmosferyczne.
Seria obiektywów pełnoklatkowych zoptymalizowanych do współpracy z lustrzankami cyfrowymi. Natryskiwane próżniowo powłoki nowego typu zapewniają optymalny balans kolorów oraz redukują refleksy i duszki, które są największym problemem lustrzanek cyfrowych. Optymalny kształt soczewek kieruje silne światło na krawędzie obrazu, zapewniając właściwą i równą ekspozycję w całym kadrze. Przystosowane do idealnej współpracy zarówno z lustrzankami cyfrowymi, jak i analogowymi.
Seria obiektywów specjalnie zaprojektowana z myślą o użytkownikach aparatów cyfrowych z niepełnowymiarową matrycą. Charakteryzują się zwartą obudową, niewielką wagą i dobrymi osiągami.
Telekonwertery APO EX DG (CONV)
Telekonwerterów można używać w połączeniu z teleobiektywami, zwiększając o 1.4x lub 2x zakres ich ogniskowych. Montuje się je pomiędzy obiektywem i aparatem.
Zaawansowane technologie opracowane i stosowane przez Sigmę w wysokiej klasy obiektywach.
Soczewki asferyczne (ASP)
Soczewki asferyczne dają pełną swobodę projektantom obiektywów, umożliwiając utrzymanie zwartej obudowy i zmniejszenie liczby soczewek przy zachowaniu doskonałej jakości. Zadaniem soczewek asferycznych jest korygowanie załamań fal świetlnych, aby trafiły one na element rejestrujący pod kątem prostym. Dzięki temu zjawisko dystorsji ograniczone jest do minimum, a fotografie zarejestrowane przy użyciu obiektywu z soczewkami asferycznymi są bardzo dobrej jakości. Zdjęcia rejestrowane za ich pomocą nie ustępują wykonywanym obiektywami ze stałą ogniskową.
Dla uzyskania najwyższej jakości zdjęć w obiektywach APO soczewki o bardzo niskim współczynniku załamania światła minimalizują abberację chromatyczną. Zastosowanie szkła o niskiej dyspersji - SLD (Special Low Dispersion) lub bardzo niskiej dyspersji - ELD (Extraordinery Low Dispersion) w obiektywach typu APO powoduje zmniejszenie liczby błędów oraz zapewnia pierwszorzędną ostrość i kontrast nawet przy pełnym otworze przysłony.
Stabilizator optyczny (OS)
Wbudowany mechanizm kompensuje drgania aparatu i umożliwia zrobienie ostrego zdjęcia, łagodząc ruchy aparatu podczas fotografowania z ręki. Nowa generacja OS charakteryzuje się dużą szybkością oraz skutecznością działania i nie ustępuje systemom stosowanym w profesjonalnej ofercie konkurencji.
Obiektywy wyposażone w zasilany falami ultradźwiękowymi silnik HSM (Hyper Sonic Motor), w trybie automatycznego ustawiania ostrości pracują bardzo szybko, a przy tym niemal bezgłośnie.
Obiektywy wyposażone w system, który porusza tylną grupą soczewek, w celu szybkiego i cichego ustawiania ostrości. System wykorzystywany jest w obiektywach o szerokim zakresie ogniskowych, posiadających dużą soczewkę przednią.
Wewnętrzne ogniskowanie (IF)
W celu zwiększenia stabilności podczas ustawiania ostrości, obiektyw przesuwa wewnętrzną grupę soczewek, dzięki czemu długość obiektywu pozostaje niezmieniona. Wewnętrzne ogniskowanie zdecydowanie zwiększa możliwości obiektywu w zakresie fotografowania z małych odległości.
Jasność obiektywu
Jasność obiektywu, czyli światło jest tak samo ważne jak jakość samego obiektywu ( jakość soczewek). Jasność obiektywu wyrażona jest na korpusie obiektywu w cyfrach całkowitych lub cyfrach całkowitych z wartością dziesiętną po przecinku. Na przykład zakres w granicach od 1,0 do 6,3 oznacza rozpiętość ilości światła jaką dany obiektyw jest w stanie wpuścić do naszego aparatu. Cyfry te oznaczają najmniejszą dla danej ogniskowej wartość przysłony. Im jaśniejszy obiektyw tym większe mamy szanse na zrobienie nieporuszonego zdjęcia w gorszych warunkach oświetleniowych. O dużej jasności przy obiektywach standardowych możemy mówić gdy osiąga wartość 1,2 - 1,4. Inaczej ma się sprawa z teleobiektywami. Te przy długich ogniskowych osiągając jasność 2,8 uznawane są za bardzo jasne i są przedmiotem westchnień każdego fotografa. Teleobiektyw Zoom o ogniskowej od 200 do 400 mm z takim światłem jest za obiektywem super jasny. Niestety niesie to za sobą dużą wagę (do przyjęcia) oraz bardzo wysoki koszt zakupu. Dla przykładu Zoom- y Canona lub Nikona w zakresie ogniskowych 70-200 mm o jasności 2,8 na dodatek ze stabilizacja obrazu to koszt w granicach 8000 PLZ. Jednak cenowo tutaj rekordy biją obiektywy stało-ogniskowe. Teleobiektywy, które na swych końcach osiągają wartość 5,6 lub 6,3 są optyką bardzo ciemną a tym samym gorszej jakości. Oczywiście i takim obiektywem możemy zrobić bardzo dobre zdjęcie. Natomiast ciemny teleobiektyw nie do końca będzie spełniał swoja role w zależności od naszych zainteresowań. Takim typowym przykładem są zdjęcia ptaków, gdzie fotograficy (foto - ptaki), którzy wykonują takie zdjęcia podają przykłady obiektywów jakie stosują ( jasność oraz ogniskową) biorąc poprawkę na użycie konwerterów w celu „ściągnięcia” fotografowanego obiektu. I w takim przypadku mamy barierę sprzętową, która jest do przebrnięcia pod warunkiem bardzo zasobnego portfela.
Przysłona i migawka
Migawka i przysłona sterują ekspozycją, a przez to jasnością zdjęcia oraz głębią ostrości oraz zdolnością do zatrzymania ruchu w kadrze. W aparatach cyfrowych migawka jest częścią elektronicznego systemu, który odsłania i przysłania przetwornik obrazu. Wszystkie aparaty cyfrowe posiadają funkcję automatycznego ustawiania parametrów ekspozycji, która ustala czas otwarcia migawki i przysłonę właściwą dla warunków, w których fotografujemy. Funkcja przysłony nie ogranicza się tylko do zamykania i otwierania jako „przepustnicy” światła ale również ma wpływ na głębie ostrości ( GO). Przez głębie ostrości rozumiemy zakres przestrzeni mierzony wzdłuż osi obiektywu, w którym obiekty są widziane ostro. Na obrazie o dużej głębi ostrości wszystkie plany są widziane wyraźnie, natomiast na obrazie o niskiej głębi ostrości wyraźny jest pierwszy plan lub tło. Głębia ostrości jest funkcją trzech parametrów - wielkości otworu przysłony, długości ogniskowej oraz odległości od fotografowanego obiektu. Mniejszy otwór przysłony i krótsza ogniskowa dają większą głębie ostrości. W celu uzyskania maksymalnej głębi ostrości należy zatem ustawić jak największą liczbę otworu przysłony i jak najbardziej skrócić ogniskową. Im większa wartość przysłony ( mniej światła, np. f/11) tym większa głębia ostrości. Im mniejsza wartość przysłony ( więcej światła, np. f/2.8) tym mniejsza głębia ostrości potrzebna do rozmycia tła na przykład przy robieniu portretów. Dobrze jest jeżeli nasz aparat ma możliwość fotografowania w trybie BULB, czyli z możliwością otwarcia i przytrzymania migawki tak długo, jak długo trzymamy przycisk spustu migawki. Sama wartość przysłony jest również wykładnikiem jasności naszego obiektywu. Czas w jakim naświetlamy nasz element światłoczuły niezależnie czy w aparatach analogowych lub cyfrowych jest czasem otwarcia migawki. Czas ten w zależności od sposobu robienia zdjęcia, miejsca, oświetlenia, efektu jaki chcemy uzyskać może wynieść od kilkunastu 1/4000s ( lub krócej) do nawet kilkunastu minut. Zdjęcia, które maja zarejestrować ruch ( pod warunkiem silnego światła) wymagają właśnie takiego krótkiego czasu naświetlania. Niekiedy aby zdjęcie było bardziej dynamiczne stosuje się wydłużanie czasu naświetlania . Czasami nawet do 1/30s. Ma to zastosowanie przy zdjęciach samolotów napędzanych śmigłem lub śmigłowców. Oprócz podkreślenia dynamiki, zdjęcie jest ładniejsze oraz wzrasta wrażenie ruchu. Jednak takie zdjęcie jest trudne do zrobienia. Innym przykładem jeszcze bardziej dłuższego czasu naświetlania jest chęć zrobienia na przykład jakiegoś obiektu/ budynku w godzinach szczytu kiedy wchodzą i wychodzą z niego ludzie (przykład przytoczony w jednej z publikacji książkowych przez autora, który zamierzam przetestować przy najbliższej okazji). Ale zrobienie w taki sposób aby był widoczny tylko i wyłącznie budynek ( absolutnie bez żadnego człowieka). Tutaj aby wydłużyć czas otwarcie migawki musimy założyć filtry, które ogranicza nam dopływ światła o ok. 8-10 EV. Przy czasie naświetlania kilkunastu minut na naszym zdjęciu będzie tylko sam budynek.
Ogniskowa soczewki jest miarą jej zdolności do powiększania obrazu. Nieco bardziej technicznie rzecz biorąc - ogniskowa to odległość ( wyrażona w milimetrach) pomiędzy soczewką a płaszczyzna obrazu. (płaszczyzną ogniskową). Im dłuższa jest ogniskowa, tym większe będzie powiększenie. Z drugiej strony - wzrostowi powiększenia towarzyszy zmniejszenie pola widzenia. Obiektyw 50 mm, którego soczewki dają powiększenie oraz pole widzenia odpowiadające mniej więcej zdolności postrzegania obrazu przez ludzkie oko (50-55 stopni) nazywamy standardowym. Obiektywy o krótszej ogniskowej ( na przykład 28 mm) tworzą obraz szerokokątny, podczas gdy obiektywy „długie” ( np. 200 mm) nazywane są teleobiektywami. Teleobiektywy dają bardzo duże powiększenie obrazu, a jednocześnie - wąskie pole widzenia. W zależności co chcemy fotografować powinniśmy użyć odpowiedniego obiektywu/ ogniskowych. Przy fotografowaniu pejzaży, architektury potrzebny jest nam obiektyw szerokokątny. Do fotografii portretowej ogniskowe pomiędzy 50-135 mm. Do fotografii makro obiektywu w granicach 50-100 mm. Jednak do makro fotografii powinien być zastosowany obiektyw, którego główną właściwością jest makro fotografia. Obiektyw taki musi mieć właściwą skalę odwzorowania przy minimalnej odległości ostrzenia. To, że na obiektywie mamy oznaczenie „MACRO” nie znaczy, że nadaje się właśnie do takich zastosowań. Są to obiektywy specjalistyczne posiadające parametry pozwalające uzyskać idealne szczegóły naszego obiektu. Oczywiście można próbować robić takie zdjęcie zwykłym obiektywem z takim znaczkiem. Mój takie oznaczenie posiada. Ale czy fotografię zrobioną w ten sposób można nazwać makro ?. A dla tych co chcą „zapolować” na dzikiego zwierza potrzebny będzie teleobiektyw i to najlepiej stało-ogniskowy. Długość ogniskowej do takich zastosowań to odzwierciedlenie zasobów naszego portfela. Ogniskowa 500 - 600 mm + telekonwerter powinien załatwić temat.
Używając obiektywów z funkcją ZOOM mamy dużą swobodę wpływu na ujęcia jakie chcemy robić. Ale oprócz wygody jaką nam daje taki obiektyw powinniśmy zwrócić uwagę również na inne aspekty użycia takich obiektywów. W trakcie robienia zdjęć musimy zwracać uwagę na kompozycję jaka wystąpi przy użyciu różnych ogniskowych. Gdy dokonujemy zbliżenia, kąt widzenia zawęża się, a tym samym obiekt staje się większy. Bardzo ważnym również jest kontrola tego w jaki sposób obiektyw powiększa nasz obiekt i jak zmienia się głębia ostrości. Powinniśmy zwracać uwagę jak różne ogniskowe wpływają na wygląd tła oraz na sam obraz. Zdjęcie z wykorzystaniem różnych ogniskowych wpływa na plastykę obrazu. Musimy zdać sobie sprawę, że duże zbliżenia ( długie ogniskowe, teleobiektywy) dają nam obraz „płaski”. Także musimy pamiętać o tym, że skrajne ogniskowe często mogą powodować odpowiednio zniekształcenia „beczkowate” (skrajna krótka ogniskowa) i zniekształcenia „poduszkowate” (skrajna długa ogniskowa). Możemy to wyraźnie zaobserwować przy zdjęciach budynków szerokim kątem. W takim przypadku okaże się, że skrajne krawędzie budynku nie są pionowe ale zaokrąglone na zewnątrz. W takim przypadku należy odsunąć się od obiektu i zwiększyć ogniskową.
Zewnętrzne przyciski lub suwaki
Na zewnątrz każdego obiektywu znajdują się różnego rodzaju suwaki, przyciski oraz szybki pod, którymi znajduje się skala odległości. Wspomniane mechanizmy służą do zmiany trybu ustawiania ostrości automatycznej (AF) oraz manualnej (M). Jak również, jeżeli obiektyw jest wyposażony w stabilizację przełączniki włączania/ wyłączania stabilizacji i co się z tym czasami wiąże trybami jej pracy. Oczywiście znajdują się też opis dotyczący zakresu przysłon, średnicy filtra i skrótów odnoszących się do dodatkowych funkcji jakie posiada dany obiektyw.
Pozostałe
To mocowanie statywowe, jeżeli mamy do czynienia z t
|