67.Pozytywizm prawniczy.

W pierwszych latach XX gdy pojawiły się kodyfikacje prawa cywilnego zapanował kierunek zwany - KLASYCZNYM lub DOGMATYCZNYM. Cechą tego kierunku było ograniczenie badań nad prawem do analizy, tekstów ustawowych kult litery prawa w oderwaniu od innych pozaustawowych czynników. Pojawił się POZYTYWIZM PRAWNICZY. Sprowadzał on rolę nauki prawa do analizy norm prawa pozytywnego, traktowanego w oderwaniu od wszelkich czynników pozanormatywnych i budowania na tej podst. ogólnych pojęć prawnych przy zastosowaniu metody zwanej obecnie FORMALNO-DOGMATYCZNĄ.

Jedną z najbardziej charakterystycznych odmian pozytywizmu prawniczego była SZKOŁA EGZEGEZY. Terenem gdzie doszło do jej rozkwitu była Francja. Nazwa wywodzi się stąd, że jej przedstawiciele zajmowali się analizą przepisów Kodeksu Napoleona i ograniczali się tylko do egzegezy tekstu. Założeniem było to, że K.C. stanowi zamkniętą i kompletną całość dostarczającą rozwiązań dla wszsytkich możliwych przypadków. Stosujący miał więc tylko odkryć intencję ustawodawcy przez analizę tekstu i wydobyć myśl przewodnią do konkretnego rozstrzygnięcia. Był to kult przepisu prawnego, upodobanie do tworzenia abstrakcyjnych konstytucji logicznych. Sędzia miał tylko stosować przepisy do stanu faktycznego, a wykładnia stosowana była do uściślania tekstu przepisu. Stosowanie prawa nie polegało więc na rozważaniach czy odpowiada potrzebom życiowym, tylko czy technika jest dobra.

Pozytywizm rozwijał się także w Austrii po wejściu w życie ABGB.

Specyficzny rozwój miał w państwach niemieckich. Wobec braku kodyfikacji nie przebrał postaci pozytywizmu ustawowego lecz NAUKOWEGO bo nie rozwijał się na bazie prawa skodyfikowanego ale na podst nauki prawa, recypowanego prawa rzymskiego - PANDEKSTYKI. Dziełem jej było opracowanie abstrakcyjnego katalogu pojęć prawnych. Była to tzw. jurysprudencja pojęć.

---