Fragment świadectwa Krzysztofa Ziemca
Kiedy ktoś mnie czasem pyta, czy nie boję się tak głośno mówić o mojej wierze, czy nie wstydzę się tego, czy nie wstydzę się Jezusa, to ja zawsze odpowiadam: „A czego ja miałbym się wstydzić? Czego miałbym się bać?” Myślę, że powinno być odwrotnie: powinienem i jestem dumny z tego, że nie wstydzę się wiary, nie wstydzę się Jezusa, nie wstydzę się tej postawy, którą ja też sam staram się we własnym życiu podążać i wzorować na postawie Jezusa Chrystusa. (…)
Wydaje mi się, że to jest taki moment, kiedy my chrześcijanie powinniśmy jasno i głośno mówić, że właśnie nie wstydzimy się, a wręcz jesteśmy dumni, bo przyznawanie się do tego myślę, że jest powodem do dumy. Na pewno jest to postawa o wiele bardziej trudna niż podążanie na skróty, zapominanie o tym, chowanie tego wszystkiego gdzieś tam do kieszeni, a może do plecaka, jak niektórzy by chcieli - żeby krzyż schować głęboko do plecaka, żeby nikogo nie raził. Kiedy my powinniśmy być z tego dumni! Powinniśmy właśnie nosić to blisko, pokazywać innym, że podążamy śladami Chrystusa, bo nie jest to łatwe.
Pójście na skróty jest bardzo łatwe, ale ja zawsze mówię ludziom tak: „Czy sukces, który osiągnęliśmy na skróty, jest sukcesem? Czy wjechanie kolejką na Kasprowy smakuje tak samo jak wejście z trudem, z plecakiem na plecach na ten sam Kasprowy, ale na piechotę?” Myślę, że każdy, kto chodzi po górach wie doskonale, że to są dwie różne rzeczy i wjechanie kolejką na Kasprowy smakuje zupełnie inaczej, a wejście na szczyt góry, gdzie jesteśmy jeszcze bliżej Boga, na piechotę z plecakiem smakuje zupełnie inaczej. Tak samo podążanie szlakiem i śladami Chrystusa smakuje zupełnie inaczej. To są często może i nawet chwile cierpienia, chwile łez, chwile trudu, ale wtedy wiemy, że podążamy tą właściwą drogą - to smakuje zupełnie inaczej. (…)
Kiedy kilka lat temu odwiedziłem Stany Zjednoczone, a był to czas przed kampanią wyborczą, zauważyłem, że wielu Amerykanów nie wstydzi się, a wręcz jest dumnych z kandydata, którego popierają... to raz, a dwa - z wiary i religii, i Kościoła, do którego przynależą. U nas dziś w Polsce, mam wrażenie, że czasami się tego trochę wstydzimy, a powinno być odwrotnie, bo podążanie śladami Chrystusa i przywiązanie do krzyża jest znacznie czymś trudniejszym niż podążanie drogą na skróty, która jest łatwa, lekka i przyjemna. Ale pytanie, czy ma ona sens i czy jest głęboka.
Krzysztof Ziemiec, dziennikarz telewizyjny
Źródło: http://www.mt1033.pl/krzysztof-ziemiec,207,s.html [24.11.2012 r.]