Bierzmowanie
Według nauki Kościoła katolickiego bierzmowanie (confirmatio), jako drugi z sakramentów wtajemniczenia jest dopełnieniem łaski chrztu. „Przez sakrament bierzmowania (ochrzczeni) jeszcze ściślej wiążą się z Kościołem, i otrzymują moc Ducha Świętego” (Katechizm Kościoła Katolickiego, str. 311).
Bierzmowanie jest więc związane z otrzymaniem szczególnej mocy Ducha Świętego, przez włożenie rąk biskupa i namaszczenie wonną oliwą (tzw. krzyżmem). Skutkiem bierzmowania ma być pełne wylanie Ducha Świętego, posiadanie pełni i pieczęci Ducha oraz pomnożenie darów duchowych, wzrost i pogłębienie łaski chrzcielnej, głębsze zakorzenienie w synostwie Bożym, ściślejsze zjednoczenie z Chrystusem, zjednoczenie z Kościołem, i udzielenie mocy jako prawdziwym świadkom Chrystusa, do szerzenia i obrony wiary.
Uzasadnienie Kościoła katolickiego
Wprowadzenie sakramentu bierzmowania wypłynęło przede wszystkim z praktyki chrztu niemowląt. Kościół katolicki zdając sobie sprawę z niekończących się problemów, spowodowanych udzielaniem chrztu niemowlętom wprowadził ten sakrament jako umocnienie i dopełnienie łaski chrztu. Tomasz z Akwinu stwierdził, że „bierzmowanie jest ostatecznym udoskonaleniem sakramentu chrztu”.
Oto postanowienie Soboru Trydenckiego: „Ten sakrament został ustanowiony przez Jezusa Chrystusa, gdyż nasza święte wiara uczy nas, że każdy z siedmiu sakramentów zawdzięcza swoje powstanie nie kościołowi ani apostołom, lecz samemu Zbawicielowi.
Wprawdzie w ewangeliach nigdzie nie ma wzmianki o ustanowieniu bierzmowania, ale według tradycji i zgodnej opinii nauczycieli kościoła miało ono miejsce w czasie czterdziestu dni po zmartwychwstaniu naszego Pana. Kto twierdzi, że popełniają błąd przeciw Duchówi Świętemu ci, którzy przypisują określoną moc świętemu olejowi namaszczenia przy bierzmowaniu, niech będzie wyklęty” (Sobór Trydencki, 7 sesja 1547 r.). Powyższe uzasadnienie jest co najmniej zastanawiające. Z jednej strony stwierdza się, że sakrament bierzmowania został ustanowiony przez Chrystusa, zaś z drugiej przyznaje, że w ewangeliach nie ma wzmianki o ustanowieniu bierzmowania. Co wobec tego na ten temat mówi Pismo Święte?
Czego uczy nowy testament ?
Chrzest niemowląt nie posiada najmniejszych podstaw biblijnych, inaczej nie może być z bierzmowaniem.
Pomimo, że przystępujące do bierzmowania dzieci znajdują się w wieku szkolnym, zazwyczaj nie są w stanie zrozumieć doniosłości napełnienia Duchem Świętym. Do otrzymania Ducha Świętego nawet dojść nie może, ponieważ Bóg nie honoruje fałszywych podstaw. W Dziejach Apostolskich czytamy, że Bóg udziela Ducha Świętego tym, „którzy mu są posłuszni” (5, 32). Chrzest niemowląt, od którego rozpoczyna się chrześcijańskie życie wiary katolika, jest sprzeczny z nauczaniem Pana Jezusa i z Jego przykładem. A zatem również bierzmowanie jest aktem chybionym. Czytając Nowy Testament nigdzie nie znajdziemy uwarunkowania otrzymania Ducha Świętego namaszczeniem olejem. W czasach apostolskich chrześcijanie otrzymywali Ducha Świętego tuż po chrzcie, podobnie do Syna Bożego i Jego wyznawców (Mat. 3, 16; Dz. Ap. 2, 38-39). W przypadku wiernych Kościoła katolickiego mamy do czynienia z rozpiętością czasu wynoszącą 7-14 lat. Pierwsi chrześcijanie stawali się pełnoprawnymi członkami zboru (kościoła) z chwilą chrztu, i w pełni korzystali z wszelkich dóbr duchowych. Czytamy o tym w Dziejach Apostolskich: „Ci więc, którzy przyjęli słowo jego, zostali ochrzczeni (...) I trwali w nauce apostolskiej i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach” (2, 41-42). Zupełnie inaczej wygląda to w życiu ochrzczonych katolickich niemowląt.
Samo otrzymanie Ducha Świętego było uwarunkowane wiarą i chrztem przez zanurzenie w Imię Jezusa Chrystusa, a nie pośrednictwem biskupa, jak tego chcą katoliccy hierarchowie.
Inna kwestia to nakładanie rąk przy udzielaniu Ducha Świętego. Kościół katolicki powołuje się na Dz. Ap. 8, 14-17 twierdząc, że nakładanie rąk biskupów, jakoby następców apostołów, umożliwią bierzmowanym otrzymanie Ducha Świętego. Należy jednak zaznaczyć, że nakładanie rąk samo w sobie nie decyduje o otrzymaniu Ducha Świętego, ale absolutne posłuszeństwo wiary. Tylko wtedy możemy oczekiwać wielkich rzeczy, gdy Bóg „wyciąga rękę, aby uzdrawiać i aby się działy znaki i cuda przez imię świętego Syna swego, Jezusa” (Dz. Ap. 4, 30-31).
W przypadku Samarytan zwaśnionych z Żydami, należało postępować szczególnie rozważnie. W tej delikatnej sprawie uznano za stosowne wysłać tam apostołów, a gdy tam przybyli, „modlili się za nimi, aby otrzymali Ducha Świętego. Wtedy wkładali na nich ręce, a oni otrzymywali Ducha Świętego” (8, 15, 17). W całym tym zdarzeniu najważniejsze było przyjęcie Słowa Bożego przez Samarytan, ich wiara, chrzest w imię Jezusa i modlitwa o dar Ducha Świętego. Natomiast nałożenie rąk było wyrazem pełnej ich akceptacji.
W wielu innych przypadkach wierzący na różne sposoby otrzymywali Ducha Świętego. Na przykład w domu rzymskiego setnika, Korneliusza, w trakcie zwiastowania Ewangelii, zanim ap. Piotr kogokolwiek ochrzcił, „zstąpił Duch Święty na wszystkich słuchających tej mowy. I zdumiewali się wierni pochodzenia żydowskiego, którzy z Piotrem przyszli, że i na pogan został wylany dar Ducha Świętego” (Dz. Ap. 10, 44-45).
Powyższy przykład dowodzi, że Piotr był do tego stopnia zaskoczony działaniem Boga, że o nakładaniu rąk nie było nawet mowy, a napełnienie Duchem Świętym, w tym wyjątkowym przypadku, poprzedziło sam chrzest (w. 46-48). W tym miejscu wypada dodać, że „w każdym różnie przejawia się Duch ku wspólnemu pożytkowi”. Udziela On darów duchowych wierzącym, „rozdzielając każdemu poszczególnie, jak chce” (1 Kor. 12, 7, 11).
Dzięki Bogu, że nie mają na to wpływu hierarchowie Kościoła katolickiego! Ducha Świętego nie można więc otrzymać przez jakiekolwiek ceremonie Kościoła katolickiego, ale wyłącznie przez żywą wiarę i modlitwę płynącą z głębi odrodzonego serca. Tego właśnie nauczał Jezus: „Jeśli kto pragnie, niech przyjdzie do mnie i pije. Kto wierzy we mnie. Jak powiada Pismo, z wnętrza jego popłyną rzeki wody żywej. A to mówił o Duchu, którego mieli otrzymać ci, którzy w niego uwierzyli” (Jan 7, 37-39). W innym miejscu dodaje: „Ojciec niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą” (Łuk. 11, 13).
Podobnie uczył ap. Paweł. „W nim (w Chrystusie) i wy, którzy usłyszeliście słowo prawdy, ewangelie zbawienia waszego, i uwierzyliście w niego, zostaliście zapieczętowani obiecanym Duchem Świętym, który jest rękojmią dziedzictwa naszego, ...” (Efez. 1, 13-14). Nie ulega wątpliwości, że nauka Pisma Świętego jest jasna, zrozumiała i jednoznaczna w kwestii otrzymania Ducha Świętego. Jeśli zaś chodzi o tzw. namaszczenie, Nowy Testament nie warunkuje otrzymania Ducha Świętego koniecznością użycia jakichkolwiek olejów lub maści. Przeciwnie, Pismo Święte uczy nas, że to sam Bóg dokonuje namaszczenia. „Tym zaś, który nas utwierdza wraz z wami w Chrystusie, który nas namaścił jest Bóg, Który też wycisnął na nas pieczęć i dał zadatek Ducha do serc naszych” (2 Kor. 1, 21-22). „A wy macie namaszczenie od Świętego i wiecie wszystko” (1 Jana 2, 20). „Ale to namaszczenie, które od niego otrzymaliście, pozostaje w was i nie potrzebujecie, aby was ktoś uczył” (1 Jana 2, 27). Powyższe teksty z listów apostolskich nie tylko uściślają kto dokonuje namaszczenia wierzących, ale jednocześnie zapewniają nas o tym, że to właśnie namaszczenie Duchem Świętym uzdalnia nas do zrozumienia woli Bożej, odróżnienia prawdy od kłamstwa, należytego wykładu Pisma Świętego, i odrzucenia wszelkich naleciałości pogańskiej i katolickiej tradycji.
Ku rozwadze
Czym jest tzw. sakrament bierzmowania w świetle Pisma Świętego? Sakrament ten jest pustym obrzędem religijnym, nie posiadającym najmniejszych podstaw w Piśmie Świętym. Obrzędu tego nie ustanowił Jezus Chrystus. Bierzmowanie jest wytworem błędnych nauk, a sami bierzmowani są wprowadzeni w błąd, i zazwyczaj, w znacznej większości „przybierają tylko pozór pobożności, podczas gdy życie ich jest zaprzeczeniem jej mocy” (2 Tym. 3, 5).
Większość bierzmowanych bynajmniej nie jest ściślej związana z Kościołem, co potwierdzają dane statystyczne, a już na pewno nie posiada szczególnej mocy Ducha Świętego, bo byłoby to widoczne w codziennym życiu, a Polska byłaby wzorcowym krajem chrześcijańskim, godnym naśladowania. Gdyby bierzmowani byli pełni Ducha Świętego, jak twierdzą hierarchowie katoliccy, to „rozmawiali by z sobą przez psalmy i hymny, i pieśni duchowne, śpiewając i grając w sercu swoim Panu, dziękując zawsze za wszystko Bogu ... ulegając jedni drugim w bojaźni Chrystusowej” (Efez. 5, 19-21).
Niestety, katolicka rzeczywistość jest wprost przerażająca. Przesiąknięta jest bigoterią, ślepym fanatyzmem i wrogością do wszystkiego co normalne, zdrowo rozsądkowe i trzeźwe. Dlatego wezwanie ap. Pawła jest wciąż aktualne, i powinno nabrać szczególnego znaczenia dla wszystkich „bierzmowanych”: „Nie upijajcie się winem, które powoduje rozwiązłość, ale bądźcie pełni Ducha” (Efez. 5, 18). „Owocem zaś Ducha są: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, wstrzemięźliwość” (Gal. 5, 22-23).
Czy takim świadectwem wiary mogą wykazać się bierzmowani katolicy? Czy rzeczywiście są świadkami Jezusa? Czy naprawdę są z Nim zespoleni? Oto najprostszy test : „Kto mówi, że w Nim mieszka (w Jezusie), powinien sam tak postępować, jak On postępował” (1 Jana 2,6).
BOLESŁAW PARMA