Rozdział 13. Stosunki między dowódcami a żołnierzami

Maj 14, 2011

WYJĄTKI Z DZIEŁ PRZEWODNICZĄCEGO MAO TSE-TUNGA

13. STOSUNKI MIĘDZY DOWÓD­CAMI A ŻOŁNIERZAMI

Nasza armia zawsze kieruje się dwiema zasadami: pierwsza — powin­niśmy być bezlitośni w stosunku do nieprzyjaciela, musimy go pokonać i zniszczyć; druga — powinniśmy być życzliwi w stosunku do swych ludzi, do ludu, do towarzyszy, do naszych zwierzchników i podwładnych, musimy się jednoczyć z nimi.

Przemówienie na przyjęciu, zorga­nizowanym przez Komitet Central­ny Partii na cześć przedstawicieli wyróżnionych w nauce spośród od­działów zaplecza (18 września 1944 roku).

Przybyliśmy tutaj z najróżnorodniej-szych zakątków kraju, zebraliśmy się dla wspólnego rewolucyjnego celu. . . Nasze kadry kierownicze powinny troszczyć się o każdego żołnierza; wszy­scy w szeregach rewolucji powinni wzajemnie się o siebie troszczyć, po­winni strzec siebie wzajemnie, powinni pomagać sobie wzajemnie.

„Służyć ludowi!” (8 września 1944 roku), Dzieła wybrane, t. III.

W każdej jednostce wojskowej na­leży prowadzić kampanię na rzecz poparcia kadr kierowniczych i troski o żołnierzy wzywając kadry kierowni­cze do troski o żołnierzy, a żołnie­rzy do poparcia kadr kierowniczych. Wszyscy oni wzajemnie i otwarcie po­winni wypowiadać się o niedociągnię­ciach i błędach, i szybko je naprawiać. W ten sposób będzie można osiągnąć cel — prawdziwą jedność wewnętrzną.

„Zadania na rok 1945″ (15 grudnia 1944 roku).

Wielu ludzi sądzi, że dotychczas nie udawało się należycie ułożyć stosun­ków między dowódcami a żołnierzami oraz między armią a ludem z powodu stosowania niesłusznych metod; ja zawsze im mówię, że chodzi tu o zasadniczą postawę (albo zasadnicze nastawienie). Słuszna zaś postawa to poszanowanie żołnierza, poszanowanie ludu. Z tej postawy wypływa i odpo­wiednia polityka, i metody, i formy. Jeżeli zaś odstąpimy od tej postawy, to i polityka, i metody, i formy na pewno będą błędne, a wówczas w żaden sposób nie uda się należycie ułożyć stosunków między dowódcami a żołnierzami oraz między armią a ludem. Oto trzy główne zasady pracy politycznej w armii: po pierwsze, jed­ność dowódców z żołnierzami, po dru­gie, jedność armii z ludem oraz, po trzecie, wywoływanie rozkładu armii nieprzyjaciela. Aby pomyślnie zreali­zować te zasady, trzeba opierać się na tej zasadniczej postawie, a mianowi­cie — poszanowaniu żołnierza, posza­nowaniu ludu i poszanowaniu godności ludzkiej jeńców, którzy złożyli broń. Naprawdę mylą się ci, którzy sądzą, że chodzi tu nie o zasadniczą postawę, lecz o sprawę czysto technicznej natury; powinni oni naprawić swój pogląd.

„O przewlekłej wojnie” (maj 193-S roku), Dzieła wybrane, t. II.

Komuniści prowadząc pracę wśród ludzi pracy muszą stosować demokratyczne metody przekonywania i wychowywania, absolutnie niedopuszczalne jest uciekanie się do komenderowania i środków przymusu. Komunistyczna Partia Chin wiernie przestrzega tej marksistowsko-leninowskiej zasady.

„O właściwym traktowaniu sprze­czności w łonie ludu” (27 lutego 1957 roku).

Nasi towarzysze muszą zrozumieć, że praca wychowania ideologicznego, to praca długotrwała, cierpliwa i mo­zolna, i że nie można próbować za pomocą kilku wykładów lub zebrań zmienić ideologię ludzi, która się kształtowała w ciągu kilkudziesięciu lat życia. Żeby przekonać ludzi o słuszności czegoś, trzeba działać prze­konywaniem, a nie przymusem. Przy­mus nigdy nie doprowadza do prze­konywania ludzi. Nie wolno podpo­rządkować sobie ludzi siłą. Przymus dopuszczalny jest w stosunku do wro­gów, w żadnym wypadku nie w sto­sunku do towarzyszy i przyjaciół.

„Przemówienie na ogólnokrajowej naradzie Komunistycznej Partii Chin poświeconej pracy propagan­dowej” (12 marca 1957 roku).

Należy przeprowadzić wyraźną linię podziału między nami a wrogami, nie wolno zajmować pozycji wrogiej wo­bec swoich towarzyszy i traktować ich jako wrogów. Nasze słowa muszą być przeniknięte gorącym pragnieniem ob­rony sprawy narodu i podniesienia jego świadomości politycznej, a nie ośmie­szania i napaści.

„Przemówienie na ogólnokrajowej naradzie Komunistycznej Partii Chin poświęconej pracy propagan­dowej” (12 marca 1957 roku).

---