WŁADYSŁAW II JAGIEŁŁO (ok. 1351-1434), założyciel dyn. Jagiellonów, wielki książę litew. 1377-1401, król pol. od 1386, syn Olgierda; 1385 zawarł z Polską układ w Krewie i zgodnie z jego postanowieniami 1386 przyjął chrzest, poślubił królową pol. Jadwigę i koronował się na króla Polski oraz przyłączył Litwę do Polski, a 1387 rozpoczął chrystianizację Litwy; 1390-92 odparł najazd Krzyżaków (popierających Witolda, brata stryjecznego Jagiełły); 1392 zawarł w Ostrowie ugodę z Witoldem, oddając mu rządy w Wielkim Księstwie Litew., a 1401 (na mocy aktu unii wil.-radom.) uznał Witolda w. ks. Litwy, zachowując nad nią zwierzchnictwo (z tytułem najwyższego księcia Litwy); w wielkiej wojnie z zakonem krzyżackim 1409-10 wykazał duże zdolności wojsk., złamał potęgę militarną zakonu w zwycięskiej bitwie pod → Grunwaldem 1410; 1413 zacieśnił związek Polski z Litwą przez unię w Horodle; dążąc do zapewnienia następstwa tronu pol. swym synom, Władysławowi i Kazimierzowi, rozszerzył 1425-33 przywileje szlacheckie (m.in. → neminem captivabimus nisi iure victum); dokonał odnowienia uniw. w Krakowie (1400); umocnił pozycję międzynar. Polski (sobór w Konstancji 1414-18). Po śmierci Jadwigi (1399) ożeniony (1402) z Anną Cylejską, wnuczką Kazimierza III Wielkiego, następnie (1417) z Elżbietą Granowską i 1422 Zofią (Sonka), matką m.in. Władysława III Warneńczyka i Kazimierza IV Jagiellończyka. Zob. też unia polsko-litewska, wojny polsko-krzyżackie 1308-1521.