Microsoft ma własne narzędzie do adresowania o nazwie Windows Internet Name Service (WINS). Usługa WINS traci na znaczeniu, ale prawdopodobnie przetrwa w sieciach jeszcze kilka lat. Tak więc na wypadek zetknięcia się z taką siecią poniżej przedstawiono krótki opis działania usługi.
Wczesne sieci systemu Windows wykorzystywały nazwy systemu NetBIOS (Network Basic Input/Output System) NetBIOS to interfejs poziomu sesji używany przez aplikacje sieciowe do komunikacji poprzez kompatybilne z nim oprogramowanie transportowe, w tym również TCP/IP. System NetBIOS definiował logiczne nazwy dla wszystkich urządzeń w sieci. Za każdym razem, kiedy do sieci dodawano urządzenie o nowej nazwie, aktualizowana była jednocześnie globalna baza danych NetBIOS.
Jednak nazwy NetBIOS nie funkcjonują w środowisku sieci WAN połączonych przez routery. Nazwy NetBIOS komputerów z jednej strony sieci nie są widoczne dla użytkowników, którzy poszukują zasobów po drugiej stronie sieci. Co ciekawe - klienci NetBIOS mogą zwykle połączyć się serwerami NetBIOS poprzez routery, o ile zostanie podana odpowiednia nazwa ścieżki do serwera. Te ścieżki można zapisywać do ponownego wykorzystania, jednak nie jest to zbyt dobry sposób. Aby przezwyciężyć problemy NetBIOS z odwzorowywaniem zasobów, administratorzy sieci wykorzystują pliki tekstowe o nazwie LMHOSTS, które zawierają informacje o nazwach NetBIOS i odpowiadających im adresach IP. Pliki te muszą się znajdować po każdej stronie połączenia wiodącego poprzez router, przy zmianie któregokolwiek z nich konieczna jest aktualizacja pozostałych.
Usługa WINS eliminuje konieczność używania plików LMHOSTS, ponieważ pełni ona w zasadzie rolę serwera nazw NetBIOS. Podobnie jak dla DNS, serwery WINS używają replikowanej bazy danych do przechowywania nazw urządzeń według systemu NetBIOS i skorelowanych z nimi adresów IP. Podłączenie klienta Windows do sieci powoduje automatyczne zapisanie jego nazwy NetBIOS oraz statycznego lub dynamicznego adresu IP do bazy danych serwera WINS.