Późna dorosłość. Wiek starzenia się. Maria Straś - Romanowska.
Społeczeństwa starzeją się. Jest to dyscyplina dość młoda. Pierwsi Niemcy się tym zajęli.
Granice i kryteria okresu późnej dorosłości.
koniec jest jasny : śmierć a początek nieco mniej , liczony od 45 roku życia do 70
obraz psychiki i zachowania się człowieka dorosłego oraz starego charakteryzuje się znacznym indywidualnym zróżnicowaniem wskutek podlegania wielorakim : historyczno-kulturowym i pozanormatywnym uwarunkowaniom, oraz wskutek podstawowej złożoności wzorców zmian rozwojowych
jednostka sama wpływa na swój rozwój
czynniki wpływające na określenie wieku rozwojowego
mniej ogólnokulturowe normy
bardziej styl życia, rodzaj wykonywanych zajęć, stopień zaangażowania w pracę, samopoczucie itd.
Kryteria starości:
kryterium biologiczne
kryterium socjoekonomiczne, wynikające z podporządkowania przestrzeni życiowej współczesnego człowieka czynnikom socjologicznym , instytucjonalnym , ekonomicznym
psychologiczne najmniej precyzyjne: dotyczy przeobrażeń osobowościowych, procesów psychicznych , sfery subiektywnych doświadczeń
trzy kategorie wieku człowieka starego
wiek biologiczny
wiek chronologiczny(kalendarzowy i socjoekonomiczny)
wiek psychologiczny
Biologiczny wymiar starzenia się i starości.
zanik zdolności reprodukcyjnych komórek , ich stopniowa degeneracja
obniżenie sprawności fizycznej : większa męczliwość , mniejsza aktywność, wigor
ludzie starzy i zdrowi zachowują względnie dobrą sprawność, to choroby obniżają ich wydolność
mnoga patologia : współwystępowanie kilku dolegliwości jednocześnie spowodowane przewagą procesów katabolicznych nad metabolicznymi
choroby układu krążenia, oddechowego, pokarmowego, hormonalnego, narządów ruchu, po 65 roku zwiększa się ryzyko wystąpienia chorób psychicznych
w wymiarze biologicznym kryterialnym czynnikiem starości jest deterioracja czynności organizmu
Psychospołeczny wymiar starości.
duża ilość strat wzbudzających negatywne emocje
konieczność przeformułowania na progu starości swego całego dotychczasowego życia, przystosowania się do nowych warunków
zdarzenia krytyczne w starości
utrata zdrowia, kondycji, atrakcyjności fizycznej
utrata bliskich osób
utrata statusu społecznego i ekonomicznego
utrata poczucia przydatności i prestiżu
zbliżająca się perspektywa śmierci
instytucjonalizacja życia ludzi starych
sposoby radzenia sobie z kryzysem starości są zróżnicowane indywidualnie
Teorie adaptacji do starości.
Teoria aktywności
osoby starzejące się optymalnie to takie, które pozostają aktywne, obecne w życiu społecznym
teoria wycofania się
wyłączenie się z życia społecznego stanowi naturalną i funkcjonalnie ważną potrzebę rozwojową człowieka w późnej starości
Teoria stresu starości
krytyczne zdarzenia w życiu starzejącego się człowieka są traktowane jako stresory zmuszające go do readaptacji
adaptacja do starości
podtrzymywanie funkcji psychicznych przez stymulację
stopniowe podejmowanie działań kompensacyjnych
utrzymywanie optymizmu niezależnie od kosztów starzenia się
Wymiar psychologiczno- podmiotowy
zmiany w sferze percepcyjno - motorycznej
słabnie wrażliwość zmysłów
spowolnienie czasu reakcji
zmiany w sferze pamięci i zapamiętywania
obniża się zdolność zapamiętywania , największy deficyt w pamięci bezpośredniej i mechanicznej
pamięć długoterminowa ulega osłabieniu w znacznie mniejszym stopniu
zdolność rozpoznawania nie zmienia się
wpływ myślenia kontekstualno - dialektycznego
zmiany w sferze intelektualnej
spadek sprawności intelektualnej mierzonej standardowymi testami
od 60 roku życia ulega obniżeniu ogólny iloraz inteligencji
drastyczny spadek około 5 lat przed śmiercią
spada inteligencja płynna , skrystalizowana pozostaje bez zmian a nawet rośnie
czynniki wpływające na obraz funkcji intelektualnych
poziom wykształcenia, charakter aktywności, rodzaj rozwiązywanych problemów, typ osobowości, poziom aspiracji, rodzaj celów życiowych
wpływ efektu generacyjnego
łatwiej staremu człowiekowi rozwiązywać problemy związane z treścią codziennego życia niż te bardziej abstrakcyjne
silniejsza emocjonalna deterioracja procesów umysłowych
Zmiany w zakresie strategii poznania
zwiększanie udziału myślenia relatywistycznego i kontekstualno-dialektycznego
integracja sfery intuicyjno-emocjonalnej i logiczno-rozumowej
nastawienie na poszukiwanie sensu, zgodność myśli i uczuć
integrowanie struktur poznawczych prowadzące do poznania transcendentnego: zdolność do abstrahowania kontekstu życia, dokonywania czystej konceptualizacji (superabstrakcji - myślenie wolne od przedstawień świata rzeczy, znanych schematów, osobistych zaangażowań)
starość sprzyja osiąganiu takich stanów „ czystego rozumu”
Osobowość człowieka starego
nurt personalistyczny i biograficzny - poglądy E.H. Eriksona i Ch. Buchler
większość teorii nawiązuje do Junga : teoria indywiduacji: model przemiany wewnętrznej, prowadzącej przez mądrość do pełnej integracji psychiki
Eriksonowskie ostatnie stadium : integracja vs rozpacz , integracja dla Eriksona jest równoznaczna z odkryciem sensu życia, nagroda za dobrze przeżyte życie, brak lęku przed śmiercią, przeciwieństwem tego stanu jest rozpacz ch-ca się wzmożonym lękiem przed śmiercią, porzucenie swojego powołania dla innych celów, życie pełne konformizmu , którego nie można już zmienić
Buhler od 65 do 80 kluczowe jest samospełnienie , pytanie u schyłku życia „ czy moje życie dodało coś do sumy ogólnego dobra, czy przyczyniło się do postępu ludzkości”, po 80 roku drugi etap: regres do wcześniejszych faz rozwoju, koncentracja na zaspokajaniu podstawowych potrzeb fizjologicznych, akceptacja śmierci, oczekiwanie na nią
Sposób przeżywania starości zależy od sposobu życia, integracja ago, poczucie spełnienia to najważniejsze osiągnięcie, wpływające na lęk przed śmiercią , rola refleksji i retrospekcji w adaptacji do życia
Osobowość człowieka starego w badaniach empirycznych
sporo z nimi kłopotów np. przekrojowe zamiast longitudalne, brak uwzględnienia czynników społeczno-kulturowych
Badania dotyczące cech osobowości
nic pewnego mnóstwo wątpliwości
struktura potrzeb: bierność, zależność od otoczenia, potrzeba spokoju i bezpieczeństwa, wysoki poziom lęku przed osamotnieniem
rozwój osobowości bierno - zależnej, postawa obronna wobec otoczenia, łagodnieją
typowy stary człowiek ma niskie poczucie jakości swojego życia rozumiane jako emocjonalna ocena tego co zrobiłem, robię, i będę robić w swoim życiu, ocena własnego życia zależy o realizacji celów uznawanych za ważne, ład wewnętrzny, dojrzałość społeczno emocjonalna
pomoc psychoterapeutyczna powinna zmierzać w kierunku uporządkowania całokształtu osobistego doświadczenia
ważny jest tutaj rozwój myślenia kontekstualno-dialektycznego
kulturowa generatywność ludzi starych: działalność społeczna, charytatywna
niewielu ludzi korzysta z myślenia kontekstualno dialektycznego
Mądrość ludzi starych.
mądrość ujmowana z perspektywy poznawczej to zdrowy rozsądek i pragmatyka życia
oprócz tego istniej e mądrość duchowa, transcendentna
ujawnia się w sytuacjach niedookreślonych , paradoksalnych które wymagają wczucia się, wglądu, intuicji a staje się to możliwe gdy uczucia, myśli i czyny podmiotu integrują się
to bardziej aspekt osobowości niż cecha rozumu
to uwieńczenie procesu nazywanego rozwojem duchowym
spokój wewnętrzny osiągany przez dystans do otaczającej rzeczywistości
starość stwarza dobre warunki do osiągania mądrości : bogactwo doświadczeń, wycofanie z aktywnego życia, prosty tryb życia, spadek energii życiowej i osłabienie biologicznych popędów
Problem umierania i śmierci
faza preterminalna
powrót do przeszłości i reinterpretacja doświadczeń, dążenie do integracji psychiki
starzenie się jako nadawanie nowego sensu życiu
lęk przed śmiercią, pacjenci schizofreniczni nie boją się śmierci, przejaw braku integracji osobowości
poczucie winy osiowym objawem psychoz starych ludzi
arvhan
Strona 1