Justyna Bogutówna	Elżbieta Biecka
-prosta i naiwna dziewczyna ze wsi, która została uwiedziona przez Zenona. -Zenon nigdy jej nie kochał, nie czuł do niej nawet przywiązania. W sposób niewybaczalny wykorzystał ją i zostawił. Ich związek uważał za zwykły zbieg okoliczności. Świadczy to o tym, że Zenon był nieodpowiedzialny, zakłamany, obłudny, pozbawiony moralności, jakichkolwiek uczuć i dwulicowy -Justyna zwierzyła się swojej koleżance, Joannie Gołąbskiej, że z Zenonem wiąże swoją przyszłość -Kochając go była gotowa poświęcić mu wszystko „Dla ciebie Zenon ja poszłabym nie wiem, na jakie męki, nic mi nie strach, o nic nie dbam”. -To, co dla Zenona było wstydliwym epizodem z przeszłości, z którą nie potrafił zerwać, dla Justyny było sensem życia, zwłaszcza po śmierci matki - jedynej istoty, przez którą byłą naprawdę kochana. -Z miłości do Zenona, żeby nie stać na drodze jego szczęściu, pozwoliła zabić własne dziecko, którego gorąco pragnęła. Doprowadziło to do głębokiej depresji i nieodwracalnych zmian w psychice tej prostej dziewczyny. -rozpacz i wyrzuty sumienia po stracie dziecka oraz zawiedziona miłość doprowadziły Justynę do obłędu, a w finale do nieudanej próby samobójstwa i zamachu na życie swego ukochanego. -Justyna ulegając jego sugestiom usunęła ciążę. Potem z żalem i zazdrością patrzyła na szczęśliwego Zenona i jego synka. Pewnego dnia wtargnęła do gabinetu prezydenta i oblała go żrącym kwasem, mszcząc się za nienarodzone dziecko. -Justyna to romans z tragicznymi skutkami. Ciąża, pieniądze na aborcję, w rezultacie ogromne zmiany w psychice dziewczyny, która została uprzedmiotowiona, upokorzona. Zaznała goryczy, okropnego cierpienia nie tylko w miłości, ale i po stracie dziecka.	-pierwsza młodzieńcza miłość Zenona, bystra, zaradna -Elżbieta lekceważy Zenona, gdyż podkochuje się w rotmistrzu Awaczewiczu, który niestety jest żonaty i ma dwójkę dzieci - Chciał mieć żonę z "dobrego domu", by móc się nią pochwalić. A więc ją też wykorzystał. Tylko dzięki jej ogromnej miłości, oddaniu to małżeństwo przetrwało. - Elżbieta była gotowa wyjść za Zenona, lecz gdy dowiedziała się o jego romansie i ciąży Justyny, wyjechała do Warszawy. Uważała, że Bogutówna ma większe prawo do Ziembiewicza. Jednakże po zmianie zdania i wyjściu za Zenona tolerowała dwuznaczną sytuację, w której się znalazła i pomagała w sposób pośredni kochance męża. -Z czasem jednak ogarnęły ją wątpliwości, czy dobrze zrobiła godząc się na taki związek. Zostały one pogłębione w chwili, kiedy mąż obarczył ją na równi ze sobą winą za chorobę psychiczną Justyny „przecież myśmy się niczego nie wyrzekali, myśmy wszystko zachowali. Ale to na jej zniszczeniu wyrosło to, co jest między nami -Autorka opisała rozterkę, gniew i zazdrość Elżbiety, której trudno było pogodzić się z zaistniałą sytuacją. -Pozorna dobroć i uczynność Elżbiety w wyszukiwaniu Justynie coraz to nowych miejsc pracy była próbą uciszenia własnego sumienia i przykładem solidarności z mężem -Kiedy Elżbieta dowiedziała się, że Bogutówna jest w ciąży z Zenonem, chciała zerwać zaręczyny i wyjechała do matki do Warszawy. Ziembiewicz pojechał po nią i uzyskał przebaczenie. -Elżbieta Biecka pełni wobec niego taka rolę, jak pani Żańcia wobec Waleriana. "To, czego chciał, to był boleborzański schemat. Musiała przebaczyć" -Elżbieta Biecka zostawiła małego chłopczyka pod opieką matki Zenona, a sama wyjechała za granicę. -Kochała Zenona, ale miłością zgubną dla niej, ponieważ nie potrafiła nie ulec Zenonowi, postawić na swoim, powiedzieć, że bardzo ją skrzywdził, spotykając się z Justyną
Wnioski: Obydwie kobiety, Justyna i Elżbieta, zostały mocno skrzywdzone przez jednego mężczyznę - Zenona Ziembiewicza. Skutki nieodpowiedzialności Zenona ponosi Elżbieta, Justyna i on sam. Krzywdzi obie kobiety, nie traktował poważnie praktycznie żadnego uczucia. Oszukiwał Elżbietę i nie był szczery wobec Justyny.

---