Miękki New Age, Antypedagogika

Antypedagogika Głoszący wolność od wychowania nurt antypedagogiczny został zapoczątkowany powstaniem Ruchu Praw Dziecka około 1970 roku; błyskawicznie rozprzestrzenił się po Europie, jego prekursorami są m.in. C. R. Rogers, F. Leboyer, M. Mead, H. von Schoenebeck. Antypedagogika głosi, że dziecko od urodzenia powinno być traktowane jak w pełni ukształtowany człowiek, nie musi być wychowywane i powinno korzystać z pełni praw dorosłych. Antypedagogika patrzy na dzieci jako na grupę mniejszościową. Dorosły powinien jedynie dziecko wspierać, ale nie wychowywać. Rodzice to przyjaciele dzieci, którzy nie ponoszą za nie odpowiedzialności. Odrzucony jest przymus uczenia się, świat postrzegany jest jako rzeczywistość subiektywnie doświadczana, prawda obiektywna nie istnieje. Antypedagogika mówi także o prawie dziecka do seksualnego samookreślenia się, a także do kontaktów seksualnych.

Wypływająca z postmodernizmu antypedagogika jest naiwna i niezgodna z codzienną praktyką życia, nie wyjaśnia człowieka, lecz projektuje go. Istotą rzeczywistego wychowania jest bowiem prowadzenie dzieci i ludzi młodych ku pełni człowieczeństwa, pozostawianie im coraz większej przestrzeni wolności, aż do momentu w którym - jako ludzie dorośli - przejmą pełnię odpowiedzialności za swój los i decyzje.

Wybrane źródła:

Barbara Kiereś, Antypedagogika w: Encyklopedia “Białych Plam”, Polskie Wydawnictwo Encyklopedyczne 2000.

---