Całościowe zaburzenia rozwojowe charakteryzują się początkiem w okresie wczesnego rozwoju

Całościowe zaburzenia rozwojowe charakteryzują się początkiem w okresie wczesnego rozwoju, jakościowymi zaburzeniami w zakresie interakcji społecznej, komunikacji, zachowania i zainteresowania. Wzorce zachowania i zainteresowania mają ograniczony i stereotypowy charakter.

Autyzm dziecięcy

Według Bleulera autyzm to odwrócenie od świata zewnętrznego, przewaga życia wewnętrznego, a jednocześnie skutek lub składową rozszczepienia schizofrenicznego.

Według kannera jest to zespół objawów i oznacza przede wszystkim brak zdolności do kreowania rzeczywistości..

Ogólna definicja: autyzm dziecięcy rozwija się do 3 roku życia i dotyczy całościowych zaburzeń rozwojowych. Jakościowe zmiany odnoszą się do trzech obszarów psychopatologii: Funkcjonowania społecznego, Mowy, Zachowania i zainteresowania

W sferze społecznej charakterystycznym zaburzeniem jest wycofanie z relacji społecznych. Język mówiony i ekspresja niewerbalna są opóźnione, niewykształcone lub nieczytelne. Wzorce zachowania i zainteresowań mają sztywny, ograniczony charakter. Autyzm dziecięcy jest zespołem niejednorodnym pod względem etiopatogenezy, jak i głębokości zaburzeń funkcji rozwojowej.

Autyzm w klasyfikacji DSM i ICD



Dzięki systemowi kodowania możliwe jest prowadzenie analiz statystycznych ryzyka zagrożenia i prognozowania w zakresie profilaktyki.

  1. Rozumienie i ekspresja językowa używana w społecznym porozumiewaniu się.

  2. Rozwój wybiórczego przywiązania społecznego lub wzajemnych kontaktów społecznych.

  3. Funkcjonalna lub symboliczna zabawa

  1. Jakościowe nieprawidłowości wzajemnych interakcji społecznych, przejawiane co najmniej w dwóch z następujących obszarów:

              1. Niedostateczne wykorzystywanie kontaktu wzrokowego, wyrazu twarzy, postawy ciała i gestów do odpowiedniego regulowania interakcji społecznych.

              2. Niedostateczny rozwój związków rówieśniczych, obejmujących wzajemne podzielenie zainteresowań, czynności i emocji.

              3. Brak odwzajemnienia społeczno- emocjonalnego, przejawiający się odmiennością reagowania na emocje innych osób

              4. Brak spontanicznej potrzeby dzielenia z innymi osobami radości, zainteresowań lub osiągnięć .

  1. Jakościowe nieprawidłowości w porozumiewaniu się przejawiane co najmniej w jednym z następujących obszarów:

  1. Opóźniony lub zupełny brak rozwoju mówionego języka: nie wiążą się z próbą kompensowania za pomocą gestów lub mimiki jako alternatywnego sposobu porozumiewania się.

  2. Względny niedostatek inicjatywy i wytrwałości w podejmowaniu wymiany konwersacyjny, w której zachodzą zwrotne reakcje na komunikaty innej osoby.

  3. Stereotypowe, powtarzające się, idiosynkratyczne wykorzystanie słów i wyrażeń.

  4. Brak spontanicznej różnorodności zabawy w udawanie lub zabawy naśladującej role społeczne.

  1. Ograniczone, powtarzające się i stereotypowe wzorce zachowania, zainteresowań i aktywności, przejawiane co najmniej w jednym z następujących obszarów:

  1. Zainteresowanie jedną lub kilkoma stereotypowymi zabawami

  2. Wyraziście kompulsywne przywiązanie do specyficznych, niefunkcjonalnych czynności rutynowych i zrytualizowanych.

  3. Stereotypowe i powtarzające się manieryzmy ruchowe obejmujące albo stukanie lub kręcenie palcami, albo złożone ruchy całego ciała.



ROZWÓJ KONCEPCJIGENEZY AUTYZMU

Zaburzenia emocjonalne rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie. Zaburzenia emocjonalne rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie to kategoria, w której przede wszystkim zostały opisane stany lękowe. Jeśli lęk jest nieadekwatny do fazy rozwojowej lub osiągną takie nasilenie, że destabilizuje życie i powoduje ograniczenie funkcjonowania, mówimy o zaburzeniu lękowym . Charakter lęku zmienia się w zależności od fazy rozwoju. Charakterystyczna jest skłonność do utrzymywania się postaci zaburzeń lękowych lub depresyjnych w życiu dorosłym.

Lęk przed separacją w dzieciństwie—u niemowląt i dzieci w wieku przedszkolnym normalnym zjawiskiem jest okazywanie pewnego lęku w obliczu realnej lub zagrażającej separacji od osób z którymi są związane. Lęk separacyjny jest najczęstszą postacią zaburzeń lękowych u dzieci poniżej 12 roku życia. Za wczesny rozwój zaburzenia odpowiadają takie zmienne, jak czynniki genetyczne, cechy temperamentu dziecka, funkcjonowanie rodziny i środowiska w którym rozwija się dziecko. Ważne miejsce przypisuję się specyficznym formom zachowania u rodziców, chodzi głównie o nadopiekuńczość i nadmierną kontrolę oraz przekazywanie nieadekwatnych do aktualnej rzeczywistości, w których otaczający świat przedstawiony jest jako niebezpieczny i groźny. Zaburzenia rozpoczynają się zwykle między 2 a 5 rokiem życia ale szczyt zachorowań przypada na 7 rok życia. Podstawową dla rozpoznania cechą jest nadmierny, zogniskowany lęk przed rozłąką z tymi osobami, do których dziecko jest przywiązane, niestanowiący części uogólnionego lęku obejmującego wiele sytuacji . Zaburzenie wymaga różnicowania z innymi zaburzeniami lękowymi, z zaburzeniami funkcjonowania społecznego, ale również z zaburzeniami depresyjnymi i psychotycznymi u dzieci. Podczas rozwoju dziecka z separacją mogą zmienić się w różnorodną kombinacją lęków, która jest bardziej typowa dla uogólnionych zaburzeń lękowych. Lęk separacyjny w dzieciństwie zwiększa ryzyko rozwoju zaburzeń internalizacyjnych w okresie wczesnej dorosłości i zmniejsza ryzyko rozwoju zaburzeń eksternalizacyjnych .

w leczeniu lęku przed separacja wykorzystuje się techniki behawioralne oraz terapią poznawczo- behawioralną. W obu przypadkach konieczna jest praca z dzieckiem i jego rodzicami duże znaczenie ma psychoedukacja rodziców, poszerzanie wiedzy na temat zaburzenia i sposobu postępowania z dzieckiem przynosi bardzo dobre efekty szczególnie w leczeniu małych dzieci.

ZABURZENIA LĘKOWE W POSTACI FOBII W DZIECIŃSTWIE Dzieci mogą doznawać lęku zogniskowanego na różnych przedmiotach i sytuacjach. Niektóre z tych leków nie stanowią części prawidłowego rozwoju psychospołecznego. Gdy leki takie występują w dzieciństwie, należy je zaliczyć do odpowiednich kategorii F40-F48. Jednakże niektóre leki są specyficznie związane z fazami rozwojowymi i pojawiają się u większości dzieci.

ETIOLOGIA Zachowanie o charakterze lęku jest modułem czynności mózgu, stanowiącym odpowiedź na sygnalizowane zagrożenia zewnętrzne. Największe znaczenie w rozwoju fobii we wczesnym dzieciństwie mają doświadczenia traumatyczne przeżywane bezpośrednio przez dziecko lub wyobrażone przez nie na podstawie usłyszanych informacji. OBRAZ KLINICZNY we wczesnym dzieciństwie różne objawy lęku dotyczący bodźców z otoczenia są dość powszechne często występują obawy przed zwierzętami przed ciemnością przed zastrzykami wysokością.

RÓŻNICOWANIE Zaburzenie należy różnicować z lękiem społeczny w dzieciństwie, zaburzeniami obsesyjno- kompulsywnymi, z zaburzeniem stresowym pourazowym, z lękiem panicznym.

LĘK SPOŁECZNY W DZIECIŃSTWIE zaburzenie może wynikać z wyolbrzymienia i przedłużenia normalnej fazy lęku przed obcymi , która występuje u wszystkich dzieci do 30 miesiąca życia charakterystyczne dla tej postaci lęku są dobre relacje z członkami swojej rodziny, i unikanie kontaktów z ludźmi z poza rodziny. To zaburzenie jest częstą przyczyną odmowy uczęszczania do szkoły. Dzieci przejawiają wobec obcych trwały lub powracający lęk. Zachowania te wykraczają poza granice normy wiekowej, doprowadzając do istotnych klinicznych problemów w funkcjonowaniu społecznym. Zaburzenie rozpoznaje się tylko wówczas gdy rozpoczyna się przed szóstym rokiem życia i nie wiąże się z bardziej uogólnionymi zaburzeniami lękowymi. Zaburzenie wymaga przede wszystkim i różnicowanie z nieśmiałością, której nie uznaje się za stan patologiczny. Zaburzenie wymaga również różnicowanie z innymi rodzajami zaburzeń lękowych. Jeśli przebieg zaburzenia jest ciężki może być początkiem zaburzeń lękowych z napadami panicznymi depresji a nawet schizofrenii dziecięcej. Lęki społeczne w dzieciństwie to jedno z najdłużej utrzymujących się zaburzeń lękowych. Następstwem lęku społecznego w dzieciństwie może być u adolescentów skłonność do nadużywania alkoholu w celu obniżenia poziomu nieśmiałości w kontaktach międzyludzkich.

UOGÓLNIONE ZABURZENIE LĘKOWE WDZIECIŃSTWIE Uogólnione zaburzenie lękowe często współtowarzyszy objawom lęku separacyjnego, depresji, swoistym fobiom. Wśród czynników mających wpływ na rozwój zaburzenia wymienia się predyspozycje osobowościowe skłaniające do określonej reakcji na nowe sytuacje, więzienie dające poczucie bezpieczeństwa, charakterystyczne wzory zachowań rodziców. Manifestacja lęku uogólnionego u dzieci może wpływać hamująco na aktywność rodziny, ograniczać jej konfrontacji z nowymi w ocenie dziecka sytuacjami. Uogólnione zaburzenia lękowe wymaga różnicowania z innymi zaburzeniami lękowymi, zaburzeniami depresyjnymi. Uogólnione zaburzenia lękowe mija w ciągu około 4 lat 80% dzieci. W leczeniu uogólnionych zaburzeń lękowych dobre efekty przynosi edukacja rodziców i terapia rodzinna nie ma wystarczających dowodów że leczenie farmakologiczne jest skuteczne bywa jednak stosowane głównie kiedy zaburzenie jest szczególnie nasilony a oddziaływania psychoterapeutyczne nie przyniosły spodziewanego efektu.




Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
całościowe zaburzecia rozwoju
CAŁOŚCIOWE ZABURZENIA ROZWOJOWE, Pedagogika, Pedagogika opiekuńczo wychowawacza
kryteria diagnostyczne całościowych zaburzeń rozwoju, Agnieszka, AUTYZM
Całościowe zaburzenia rozwojowe, Surdopedagogika, Psychologia
Całościowe zaburzenia rozwoju
CAŁOŚCIOWE ZABURZENIA ROZWOJOWE 2
Calosciowe zaburzenia rozwojowe objawy id 107411
CALOSCIOWE ZABURZENIA ROZWOJOWE 2
CAŁOSCIOWE ZABURZENIA ROZWOJU, Fizjoterapia, Psychologia
07 - wykład - Całościowe zaburzenia rozwoju, Psychologia, Psychologia Kliniczna i Psychopedagogika S
Całościowe zaburzenia rozwoju, Psychologia kliniczna(1)
Całościowe zaburzenia rozwojowe objawy
CHARAKTERYSTYKA ZABURZEN ROZWOJ Nieznany
Opiekowanie się dziećmi z trudnościami wychowawczymi i zaburzeniami w rozwoju
Instrumenty pochodne (26 stron), Rynek instrumentów pochodnych w Polsce znajduje się dopiero w bardz
CHARAKTERYSTYKA ZABURZEŃ ROZWOJOWYCH, kształcenie specjalne
Rozdział 8 - Rozwój społeczny i rozwój osobowości w okresie wczesnego dzieciństwa, Psychologia rozwo
Przyczyny zaburzeń rozwoju w okresie dorastania, ### Fizjoterapia ###, Psychologia, Psychologia
ROZWÓJ MOTORYCZNYw okresie wczesnego dzieciństwa (9), ROZWÓJ MOTORYCZNYw okresie wczesnego dziecińst

więcej podobnych podstron