Pedagog rodzinny:
idea zrodziła się z doświadczeń środowiskowych ognisk wychowawczych, zespołów profilaktyki społecznej , oraz działających opiekunów indywidualnych.
celem programu jest usuwanie tkwiących w rodzinie przeszkód w rozwoju i socjalizacji dziecka.
propozycja programowa polegała na udzielaniu pomocy dziecku poprzez modyfikację postaw i zachowan jego rodziny, bez potrzeby izolowania go od niej.
daje to możliwość trafniejszego wydatkowania środków organizacyjnych i finansowych, na eliminowanie pierwotnych przyczyn sieroctwa i niedostosowania społ.
Przystępując do realizacji programu , oczekuje się: poprawy sytuacji dziecka i rozwoju jego perspektyw życiowych bez interwencji sądowej, bądź umieszczania w placówce; zmniejszenia nakładów finansowych.
Wychowawca podwórkowy:
Alternatywa dla zabiegów resocjalizacyjnych, niezbędna w obliczu zagrożeń społ.
Program jest urzeczywistnieniem koncepcji integracyjnej pracy profilaktyczno-wychowawczej realizowanej w środowisku otwartym z wykorzystaniem naturalnej aktywności dzieci i młodzieży w bezpośrednik kontaktach z wychowawcą.
Celem jest wypracowanie optymalnego, dostosowanego do różnorodnych warunków modelu pracy środowiskowej z dziećmi ulicy.
Zadania wychowawcy podwórkowego są realizowane w trzech płaszczyznach: bezpośredniego oddziaływania wychowawczego; socjotechniki wewnątrzgrupowej; lobbingu środowiskowego.
Streetworking-„ Przyjaciel dzieci ulicy”
Pracownicy uliczni, realizują środowiskowy program profilaktyczno-wychowawczy.
Obejmuje on działaniem te rejony miast, w których zbierają się gromady zaniedbałych dzieci.
Wychowawcy nawiązują kontakt z dziećmi w wieku od 3 do 20 lat przebywającymi na ulicach, w bramach, klatkach schodowych itp. oraz uczestniczą w rozwiązywaniu problemów szkolnych, osobistych, łączących się z pracą, związanych z wejściem w kolizję z prawem.
Przyjaciele dzieci ulicy starają się współpracować ze wszystkimi organizacjami i instytucjami lokalnymi zajmującymi się dzieckiem i rodziną (agenci gminni, pomoc społeczna.