o wiarołomnej Ty, wieczna, której Atropos i Kloto Szkodzić nie może, niezmazana cnoto, I ty , czystości ty wiaro, ty statku, I godna po tych cnotach na ostatku Chodzić miłości – płaczcie wszystkie cnoty, Bo ona, wasza radość i pieszczoty, Ona tak śliczna dziewczyna, tak święta, W której ni zła myśl, ni chciwość przeklęta. Nie miały miejsca, ni ogniste żądze, Już was opuszcza a woli pieniądze! Fraszkaście, fraszka, odpuśćcie mi cnoty, Kiedy was przemógł podarunek złoty. Widzę, że kędy złota zabrzmi strona, Słaba z was pomoc i licha obrona. Fraszka i wiersze, pochlebstwa, pochwały, Fraszka i służba i mój afekt stały. Wszystkoś , zła dziewko, obróciła w fraszki Za pełny mieszek i nabite taszki. Bezecna dziewko, jeśliś miała wolą Puścić się za grosz marny na swą wolą Jeśli cię drogie lecz nabyte dary Z poprzysiężonej miały ruszyć wiary. Na cóześ na się przybierała srogi Związek przysięgi i błaźniła bogi? Na cóżeś żyła trybem Penelopy? Czemuś inszymi brzydziła się chłopy? Mniejszy byś miała ciężar na sumieniu, Kiedy byś tylko zgrzeszyła w płomieniu; Mniej by ci szkodziło, gdybyś z młodu była Skłonność do złego tak chciwą odkryła. Mniej by trapiło i mnie, gdybym z tobą Tak był żył jako z zakupną osobą. Ale żeś mnie i świat aż i nieba Zwiodła, trojakiej kary na cię trzeba. Jakoż tak będzie – bo cie Bóg zasmuci, Świat się osławi, a sługa powróci. 752