Do panny – sonet Tysiąckroć, moja bohaterko cudna, Chcę z tobą stale zawierać przymierzę I spisać nasza zmowę na papierze, I ty do tego nie zdasz się być trudna. Ale ja idę wprost – a tyś obłudna, Bo choć ja mieszkać w pokoju chcę szczerze Twe usta zdrajcy, twe oczy szalbierze Harcują ze mną jako rota ludna. Lacno tak wygrać bo gdy się ja boju Napieram, stoisz przy umownej radzie; Kiedy zaś spuszczę, wierząc o pokoju Ty wojnę rześko zaczynasz na zdradzie, Przebóg, przymierza! A że nie dla stroju Przymierza proszę, weź serce w zakładzie. 742