problematyka

Powieść Jacek, Wacek i Pankracek opowiada o grupie dzieci z pierwszej klasy, wśród których najważniejsi są tytułowi bohaterowie. Jacek, Wacek i Pankracek zaprzyjaźniają się, choć początkowo Pankracek nie sprawia wrażenia zbyt miłego chłopca - jest niekoleżeński, często się obraża, niczego nie chce pożyczyć. Okazuje się jednak, że się zmienia i staje się całkiem sympatyczny. Na jego przykładzie można się nauczyć ważnych prawd: po pierwsze, nie warto być zarozumiałym; po drugie, nawet osobie niesympatycznej warto dać szansę, bo może się jeszcze zmienić.

Książka uczy nas, że należy być miłym, koleżeńskim i uczynnym wobec innych, nie wolno nikogo wyśmiewać ani nikomu dokuczać. Bohaterowie utworu, którzy tak właśnie się zachowują, są lubiani w klasie, natomiast ci zachowujący się niewłaściwie są strofowani przez kolegów. Dowiadujemy się także, że nawet jeśli ktoś jest niemiły, to nie należy go bić, tylko trzeba mu spokojnie wytłumaczyć, dlaczego źle się zachował. Niedobrze jest także kłamać - należy zawsze mówić prawdę, nawet jeśli jest dla nas przykra (dlatego klasa zareagowała gniewem na kłamstwo Oli dotyczące braku zadania w podręczniku; dlatego chłopcy przyznali się do stłuczenia okna pani Majakowej - nie chcieli, żeby przez ich kłamstwo niewinny Pietrek dostał lanie od mamy).

Powieść pokazuje także, że ludzie wokół nas są różni. Jedni są towarzyscy, inni nieśmiali, jedni odważni, inni trochę beksy; niektórzy pochodzą z bogatych domów i stać ich na wspaniałe zabawki, jak Pankracka, inni są biedni i mieszkają w skromnych mieszkaniach, jak Wacek. Jednak takie różnice nie znaczą, że osoby inne od siebie nie mogą się zaprzyjaźnić. Dlatego nie należy nikogo od siebie odsuwać tylko dlatego, że jest inny niż my.