Krzyś 13 lat Zespół Aspergera
Zespół Aspergera, syndrom Aspergera, "autyzm inteligentny" - zaburzenie mieszczące się w spektrum autyzmu, jest także jednym z całościowych zaburzeń rozwoju.
Po raz pierwszy termin został użyty w latach 80. XX w., ale problem po raz pierwszy został opisany dużo wcześniej, bo w latach 40. XX w. przez Hansa Aspergera.
Podstawowoe informacje:
Mianem zespołu Aspergera określa się łagodniejsze przypadki spośród spektrum autyzmu, dotyczące przede wszystkim zaburzeń funkcjonalnych. Podobnie jak wszystkie inne przypadki tego spektrum jest to zaburzenie rozwoju o podłożu neurologicznym,występuje głównie (75 do 80% przypadków) w męskiej części populacji. Głównym problemem przy obecności zespołu jest upośledzenie funkcji społecznych i emocjonalnych (deficyty kontaktu z otoczeniem). U osoby z zespołem Aspergera występują typowe dla autyzmu odchylenia i deficyty w kontaktach oraz umiejętnościach społecznych, a także w użyciu języka dla potrzeb komunikacji.
Najprawdopodobniej zespół Aspergera nie ma wpływu na poziom inteligencji, jednak osoba z zespołem może sprawiać wrażenie mniej lub bardziej inteligentnej niż inni w zależności od sytuacji,
Objawy:
Obsesyjne zainteresowania- osoby te mają często specyficzne, wąskie oraz bardzo wciągające, a nieraz ekscentryczne i obsesyjne zainteresowania,
Trudności w akceptowaniu zmian- najlepiej się czują się w uporządkowanym otoczeniu z ustalonymi schematami,
Mowa i zapamiętywanie słów- problemy z rozumieniem mowy, sarkazmu, ironii, literalne rozumienie metafor są częstym problemem utrudniającym socjalizację,
Zaburzenia interakcji społecznych- wyraźne są problemy z dostosowaniem własnych zachowań społecznych do konkretnych osób, miejsc i sytuacji,
Niezgrabność ruchowa- często występuje słaba koordynacja ruchów ciała,
Zaburzenia integracji sensorycznej- zbyt wysoka lub niska wrażliwości oraz nieadekwatna reakcja na niektóre bodźce zmysłowe jak światło, dźwięk, dotyk, temperatura otoczenia
Deficytu u Krzysia dotyczą umiejętności społecznych oraz emocji. Krzyś różni się od swych rówieśników zarówno w kwestii zainteresowań (może bez końca mówić na interesujący go temat, nie dostrzegając, że np. kolegę to nudzi) jak i emocji ( unika zabawy z innymi dziećmi, nie dostrzega potrzeb i emocji innych dzieci, nie odwzajemnia uśmiechu).
Krzyś ma problemy związane z właściwym używaniem języka w kontekście społecznym. Przejawia się to w :
Rozpoczynaniu rozmowy od niezwiązanego z sytuacją komentarza,
Proponowane ćwiczenie: Zasady konwersacji
Ćwiczenie polega na tym, że dziecko otrzymuje w kopercie karteczki z zasadami dobrej rozmowy i najczęściej popełnianymi błędami . Zadanie polega na dopasowaniu wyrażeń do odpowiednich kategorii (Zał. Nr 1).
Przerywaniu wypowiedzi rozmówcy oraz zupełna obojętność na jego reakcję,
Trudnościach w rozpoznawaniu w rozmowie sygnałów wskazujących , że można zacząć mówić,
Proponowane ćwiczenie: Dymki
Praca w parach. Uczniowie otrzymuje kartę pracy (Zał. Nr 2) na której znajdują się dwie rozmawiające ze sobą osoby. Zadaniem uczniów jest uzupełnić „dymki” wymyśloną przez siebie rozmową. Następnie jedne z uczniów próbuje przerwać rozmowę w niegrzeczny sposób (wypowiedź zapisuję pod jednym z dymków). Po przerwaniu rozmowy pytamy ucznia, któremu przezwano wypowiedź jakie uczucia i myśli mu towarzyszyły.
Kolejne zadanie polega na tym, że uczeń próbuje przerwać wypowiedz w kulturalny sposób i podobnie ja w powyższym ćwiczeniu pytamy o odczucia i myśli drugiej osoby. Po wykonaniu ćwiczenia następuje zmiana ról.
Po wykonaniu zadania wręczamy uczniom następną kartę pracy (zał. Nr 3), tym razem przedstawiającą trzy rozmawiające ze sobą osoby. Zadanie jednego z uczniów dotyczy przerwania rozmowy dwóm pochłoniętych nią rozmówców. Uczniowie wspólnie zastanawiają się nad uczuciami i myślami jakie towarzyszyły rozmawiającym osobom. Następnie zastanawiają się nad uczuciami osoby która wypowiedź przerwała.
Braku umiejętności związanych z kontynuacją tematu,
Braku reakcji na komentarze,
Proponowane ćwiczenie: Zadawanie pytań
Gra może być wykonywana w parach, trzyosobowych grupach bądź samodzielnie. Polega na ułożeniu jak największej liczby pytań do podanego zdania. Uczniowie sami wymyślają zdanie. Wygrywa ten kto poda jak najwięcej pytań.
Drugi wariant tej zabawy : po podaniu zdania głównego jeden z graczy/ para/ bądź zespół, wskazuje słowa, które ma być odpowiedzią na zadane przez drugiego gracza czy zespół pytanie.
Niezróżnicowaniu tonu głosu, monotonnej dykcji oraz przesadnej precyzji językowej,
zaburzeniach somatycznych , alergologicznych – zaleca się opiekę neurologa, alergologa i ewentualnie innych specjalistów np. okulista itp.
Proponowane ćwiczenie: Odgrywanie ról
Uczniowie losują z woreczka karteczki na których napisane są różne postacie i emocje (zał. Nr 4). Na tablicy nauczyciel zapisuje zdanie: „Bardzo lubię chodzić do szkoły bo tam nigdy się nie nudzę”. Zadaniem uczniów jest zaprezentowanie hasła wcielając się wylosowaną postaci lub emocję w taki sposób, żeby grupa odgadła kogo lub co gra.