Miasto rodzinne Nie uszedłem w życiu pół drogi, a już zewsząd czai się rozpacz… O dalekim, minionym, drogim powiedz, serce, albo się rozpłacz, wskrześ na chwilę tych lat urodę, kiedy na świat patrzyłem dzieckiem… Stał nad Wisłą stary dom z ogrodem, na wysokim wzgórzu mazowieckiem… Wy nie wiecie, jak tam biją dzwony, stare dzwony o cichym zmierzchu, kiedy słońca język czerwony liże fale, rude po wierzchu, gdy już ciemnym brzegiem po równinie niosą lasy sosnową zadumę, a poważny ton nad wszystkim płynie w czarnym jęku stada wron za Turnem… Wydzwoń, serce, ostatnie podzwonne tej starzyźnie, co w ziemię wrasta. Ja poszedłem stamtąd na wojnę, i nie wrócę do tego miasta, ale miło mi o tamtej ziemi myśleć czasem, idąc przez życie, żem nauczył się tam słów, którymi umiem kochać i cierpieć, i bić się. Dzięki, dzięki za każde słowo, dobrzy ludzie z dziecięcych wspomnień, niech wam szumi wiślanie, sosnowo wiatr, co ślady tam zamiótł po mnie. 449