WYKWALIFIKOWANI

DO SŁUŻBY KAZNODZIEJSKIEJ

CZĘŚĆ IV

„Nasze odpowiednie wykwalifikowanie wypływa od Boga,

który nas istotnie odpowiednio wykwalifikował,

abyśmy byli sługami nowego przymierza.”

- 2 Koryntów 3:5, 6, Przekład Nowego Świata.

T R E Ś Ć

Studium Strona

WIELBIENIE CZYSTE I NIECZYSTE 5

69 Dowody uprawiania wielbienia nieczystego przed potopem 5

70 Babilońska myśl religijna po potopie 10

71 Wczesny chrystianizm a Rzym 16

72 Świadectwa osób postronnych 20

73 Odpadnięcie od chrystianizmu 26

74 Rozwój „człowieka bezprawia” 32

75 Reformacja lecz nie przywrócenie 37

NOWOŻYTNA HISTORIA ŚWIADKÓW JEHOWY 43

76 Wczesne głosy (1870-1878) 43

77 Nieznaczne początki (1879-1889) 48

78 Świadkowie Jehowy w ofensywie (1890-1908) 53

79 Wzrost międzynarodowy (1909-1916) 58

80 Lata kryzysu (1917-1919) 62

81 Energiczne przywrócenie prawdziwego wielbienia

(1919-1928) 68

82 Szermierze wolności wielbienia (1929-1938) 75

83 Świadkowie Jehowy a druga wojna światowa (1939-1945) 82

84 Kształcenie do służby kaznodziejskiej (1942-1955) 88

85 Rozszerzanie na całej kuli ziemskiej (1945-1955) 92

86 Kongresy międzynarodowe (1946-1955) 98

SPOŁECZEŃSTWO TEOKRATYCZNE 104

87 Organizacja uniwersalna i Organizacja Królestwa 104

88 Zarządzanie wczesnym zborem 109

89 Zarządzanie zborem doby obecnej 112

90 Społeczeństwo Nowego Świata 117

INDEKS 122

WIELBIENIE - CZYSTE I NIECZYSTE

Studium 69

DOWODY UPRAWIANIA WIELBIENIA

NIECZYSTEGO PRZED POTOPEM

1 Wielbienie, które jest czyste i niesplamione, musi być takim z punktu widzenia prawdziwego Boga, Jehowy; Jemu bowiem należy się wszelka właściwa adoracja, chwała i służba. (Jak. 1:27, NW) Wielbienie nie spełniające tego warunku jest przeto nieczyste, splamione, czyli jest religią fałszywą. Przez stulecia tylko Biblia uchylała kurtyny czasów przedpotopowych, dając człowiekowi wiarogodny opis zaprowadzenia w Edenie wielbienia nieczystego. (1 Mojżeszowa 3:1-7) W niej też doniesiono o niegodnej przyjęcia ofierze Kaina-mordercy (1 Mojż. 4:3-8), o obłudnym nadużywaniu imienia Jehowy za dni Enocha, co się zaczęło około roku 3791 przed Chr. (1 Mojż. 4:26), i w końcu o potępieniu przez Boga większej części ludzkości, która u schyłku przedpotopowej ery skażonego wielbienia pogrążyła się w bagnie niemoralności. - 1 Mojż. 6:5-7.

2 Na konferencji czołowych archeologów, odbytej w r. 1931 w Lejdzie w Holandii, wyodrębniono w odniesieniu do wszystkich miast przedpotopowych, odkopanych w Iraku, trzy główne okresy kultury i nadano im jednolite nazwy. Okresy te nazwano od miejscowości, w których po raz pierwszy odkryto ich ślady. Najwcześniejszy jest znany jako „okres el-ubaid”, drugi jako „okres uruk”, a trzeci jako „okres jemdet nasr”. Dla wygody wyodrębniamy prócz tego okresy przed rokiem mniej więcej 3400 przed Chr. (przybliżona data początku obróbki metalu za czasów Tubalkaina) i po tym roku aż do początków „okresu el-ubaid” jako po prostu „okresy przed el-ubaid”. Dla każdej z tych czterech wymienionych er przedpotopowych będzie podane krótkie wyliczenie odkrytych dowodów archeologicznych, świadczących o istnieniu wielbienia nieczystego.

OKRESY PRZED EL-UBAID

3 Gassul: Gdy w roku 1929 odkopywano w Palestynie tę miejscowość przedpotopową, odkryto kilka fresków ściennych, które widocznie służyły do dekoracji domów wewnątrz i zewnątrz. Jeden z tych fresków wskazuje, że mieszkańcy Gassulu czcili jakąś boginię (w haftowanych butach) i jakiegoś boga, przy czym bogini miała wyższą rangę. Oczywiście Gassulczycy uwierzyli także pierwszemu kłamstwu Szatana: „Stanowczo nie umrzecie” (1 Mojż. 3:4, NW), ponieważ w ich grobach wyłożonych kamieniami znaleziono ozdoby oraz naczynia gliniane, które pierwotnie zawierały pokarm złożony podczas pogrzebu.

4 Arpacziwa: W tej miejscowości odgrzebano wczesnoreligijną świątynię, wokół której zauważono skupisko rożnych figurek, małych bożków, kształtu zarówno ludzkiego jak i zwierzęcego. Figurynki ludzkie przedstawiały prawie zawsze postacie nagich, wymalowanych kobiet, noszących niedwuznaczne cechy bliskiego rozwiązania.

6 Jerycho: Na przedpotopowym terenie tego miasta znaleziono świątynię składającą się z portyku, podtrzymywanego pierwotnie przez sześć drewnianych słupów, z obszernego przedsionka i dużego pomieszczenia. Wewnątrz i wokół tej budowli nie znaleziono żadnych zwyczajnych przedmiotów gospodarczych, ale za to było tam wiele figurynek zwierzęcych (owiec, bydła, kóz i świń) oraz plastyczne, wyobrażenia falliczne. W owym czasie kult falliczny był już dobrze znany, jak na to wskazują znaleziska z tego wczesnego okresu, wykopane w Magaret el-Wad w Palestynie. Również i tu, w Jerycho, znaleziono trójcę plastycznych statuetek, która pozwala wnioskować, że jego ówcześni mieszkańcy czcili jakąś trójcę, składającą się z ojca, matki i syna.

6 Eridu: Rządowy wydział zabytków podjął w latach 1947 i 1948 prace wykopaliskowe około wczesnoprzedpotopowych miejscowości Eridu. Dokonano tam wielu odkryć o znaczeniu religijnym. Znaleziono prehistoryczną świątynię z małą kapliczką, w której był ołtarz i stół ofiarny. A więc dawny człowiek, ulegając inspiracji swych bogów demonicznych, zaczął budować świątynie na długo wcześniej, zanim -według istniejącego sprawozdania - wielki Bóg nieba wydał polecenie, aby zbudowano jakiś dom wielbienia. Podobnie wbrew pierwotnemu zamysłowi Bożemu, który ustanowił człowieka władcą nad zwierzętami, Szatan już wtedy kazał człowiekowi czcić wyobrażenia zwierząt, co wskazuje na podległość człowieka względem zwierząt. (1 Mojż. 1:26) Zostało to udowodnione odkryciem figurynek boga „z głową jaszczurki” czczonego przez mieszkańców Eridu, którzy wierzyli także w zabobonną naukę o nieśmiertelności człowieka, gdyż dostarczali pokarm umarłym chowanych w wyłożonych kamieniami grobach, które odgrzebano w owej miejscowości. Mieszkańcy Eridu zostali nakłonieni nie tylko do wierzenia, że dusza ludzka żyje po śmierci, ale że i zwierzęta mają dusze, które żyją dalej na tamtym świecie. Po odkopaniu wyłożonego kamieniami grobu jakiegoś chłopca, którego pochowano razem z jego psem, okazało się, że obok miski z pokarmem dla chłopca leżała kość dla psa.

OKRES EL-UBAID

7 El-Ubaid: W miejscowości El-Ubaid znaleziono cztery ręcznie ulepione figurki gliniane bogini „z głową jaszczurki”. Jest to dalszy dowód wpływu demonicznego, który nieczyste wielbienie, spełniane przez człowieka, przedpotopowego, zabarwił wyobrażeniami zwierząt.

OKRES URUK

8 Uruk (Warka): Zdaje się, że wcześni mieszkańcy Uruk (także: Erech lub Erek) wznieśli pierwszą swoją świątynię na sztucznej „górze”, utworzonej z brył gliny, i w ten sposób wprowadzili zasadę budowania świątyń na sztucznych wyniosłościach. Na wierzchołku znajdował się przybytek składający się z kilku pomieszczeń i mający schody, którymi mógł schodzić bóg, ponieważ według przepisów ich religii szczyt tej sztucznej góry był rzekomo miejscem kontaktowania się boga z ziemią. W swoim czasie ów budynek był otoczony murami „Czerwonej Świątyni”, najbardziej imponującej budowli przedpotopowej.

9 Okolice Uruk: „Okres uruk” jest też znany ze sporządzania pieczęci cylindrycznych, których używano nie tylko do pieczętowania dokumentów, lecz także jako marki fabrycznej oraz do znakowania czyjejś własności w celu zabezpieczenia jej. Z wielkiej liczby znalezionych pieczęci cylindrycznych można wnioskować, że kradzież była w owych dniach powszechnym zjawiskiem. Odcisk jednej takiej pieczęci zawiera scenę składania ofiary przed przybytkiem, stojącym po prawej stronie. Widać tam jakąś brodatą postać, która jak gdyby składała na ofiarę lwicę lub panterę z obciętymi łapami.

OKRES JEMDET NASR

10 Uruk: Wybitnym znaleziskiem natury religijnej z tego okresu jest gigantyczna waza kamienna, sięgająca niemal wysokości człowieka. Ozdobiono ją ciosaną płaskorzeźbą, biegnącą trzema pasami. W pasie środkowym przedstawiono procesję kapłanów, niosących ofiary w postaci dzbanów wina i czubatych mis pokarmu.

OCENA DOWODÓW

11 Powyższe dowody dostatecznie popierają sprawozdanie biblijne o szybko postępującym zwyrodnieniu wielbienia nieczystego przed potopem. Zebrane razem znaleziska archeologiczne z dziedziny religii nie dają pięknego obrazu, nie stanowią dokumentu, który przynosiłby chlubę naszym dawnym przodkom według ciała. Odsłonięty przez nie widok wskazuje, że bezpośrednio po wyrzuceniu człowieka z Edenu w dalszym ciągu wierzył on kłamliwej ofercie Szatana co do nieśmiertelności ludzkiej i wymyślał fantastyczne mity na temat dusz mających żyć dalej na tamtym świecie. (1 Mojż. 3:4) Również bałwochwalstwo dość wcześnie stało się sidłem. A zaczynając od bożków ludzkich i zwierzęcych skłaniało się szybko do kultu fallicznego. Ponadto na przekór Jehowie Bogu, któremu podobała się złożona przez Abla właściwa ofiara, składająca się z pierwocin jego stada, ludzie uprawiający wielbienie nieczyste naśladowali Kaina przez ofiarowanie płodów ziemi w postaci wina i różnych pokarmów. (1 Mojż. 4:4) Wznoszono świątynie i przybytki nie otrzymawszy boskiego rozkazu od Wielkiego Boga wszechświata. Wszechmocny Bóg miał więc wszelkie powody do tego, aby ich ostatecznie potępić. - 1 Mojż. 6:5-7.

12 Setki lat po zniszczeniu przez Boga pierwszego złego świata aramejskie Targumy zawierały żywy opis odstępstwa ludzi przedpotopowych. O wprowadzeniu bałwochwalstwa za dni Enocha Targum Palestyński powiada: „To za czasów tego pokolenia poczęto błądzić i czynić sobie bałwany, i nazywać swe bałwany imieniem ze słowa Pańskiego.” Ten sam targum wspomina dalej o adorowaniu kobiet i o szerzeniu się lubieżności: „A gdy synowie ludzcy zaczęli się mnożyć na obliczu ziemi, rodziły się im piękne córki, i synowie wielkiego widzieli, że córki łudzicie były śliczne i wymalowane, i ufryzowane, chodząc z obnażonym ciałem i mając wyobraźnię zajętą niegodziwością; i brali sobie żony ze wszystkich, które im się podobały.”

15 Co się tutaj dowiedzieliśmy o dążności człowieka przedpotopowego do wychwalania ciała, to od dni potopu często powtarzano pod patronatem religii. Wyżej przytoczone dowody istnienia religii demonicznej w pełni potwierdzają dany przez apostoła Pawła dokładny opis wielbienia nieczystego, uprawianego w dawnych czasach i obecnie. - Rzym. 1:21-24.

_____

PRZEGLĄD MATERIAŁU:

1. Co Biblia donosi o wielbieniu nieczystym przed potopem?

2. Jak czołowi archeologowie określili na podstawie wykopalisk z Iraku trzy główne przedpotopowe okresy kultury?

3-6. Opisz znaleziska odgrzebane (a) w Gassul, (b) w Arpacziwa, (c) w Jerycho, (d) w Eridu, oraz fałszywe nauki, na których istnienie one wskazują.

7. Jak rozwinęło się wielbienie nieczyste w okresie el-ubaid?

8, 9. (a) Co jest widoczne z pracowicie wznoszonych budowli świątynnych okresu uruk? (b) Jaką rolę odgrywały w starożytnym wielbieniu nieczystym pieczęcie cylindryczne?

10. Jakie wybitne znalezisko natury religijnej z okresu jemdet nasr odkopano w Uruk?

11. Jaki stopniowy rozwój wielbienia nieczystego doprowadził człowieka do zwyrodniałego stanu, w którym się znajdował w czasie potopu?

12. Jakie doniesienie o tym nieczystym wielbieniu zawierają „Targumy”?

13. Jak Paweł mówił o wielbieniu nieczystym, uprawianym w dawnych czasach i obecnie?

Studium 70

BABILOŃSKA MYŚL RELIGIJNA PO POTOPIE

1 Przez wiele lat po potopie ziemia była wolna od religii fałszywej. Jednak „bóg tego systemu rzeczy” ponawiał wysiłki, aby odzyskać władzę religijną nad człowiekiem. Aż wreszcie za dni Chusa, wnuka Noego, i za dni Nemroda, syna Chusa, na ówczesne dzieci ludzkie zaczęła wywierać wpływ nowa religia diabelska. Poniżające wielbienie władców politycznych, zapoczątkowane na równinach Senaar (Szinar), zostało zaniesione do innych części ziemi, jak o tym świadczy kult faraonów egipskich i czczenie Melchoma przez Ammonitów. - 2 Kor. 4:4, NW; Sof. 1:5, Wu.

2 Pismo Święte donosi, że Nemrod „popisywał się jako możny łowca w opozycji Jehowy”. (1 Mojż. 10:8, 9, NW) Zdaje się, że Nemrod był nie tylko łowcą zwierząt, lecz także łowcą ludzi, co było sprzeczne z prawem Bożym. Tradycja powiada, że Nemroda i około siedemdziesięciu dwóch jego towarzyszów spotkała gwałtowna śmierć z ręki Sema. Sem był synem Noego, który zachował i podtrzymywał prawdziwe wielbienie Jehowy.

3 Nemrod został mężem własnej, matki, którą później czczono w Babilonie jako Isztar, a w Tyrze, Sydonie i w pozostałej części Chanaanu jako Astoret (lub Astaroth). Niewierny Salomon udał się za nią i zbudował jej „wyżynę” przed Jeruzalem. (1 Król. 11:5; 2 Król. 23:13) W Babilonie nazywano ją też „panią nieba”. Niewierni Izraelici za dni Jeremiasza czcili „królowę niebieską” (Jer. 7:18; 44:17-25) Później czczona ją w Efezie i gdzie indziej jako Artemidę (Dianę). - Dz. Ap. 19:25-28.

4 Posługiwanie się symbolami jest w religii diabelskiej szeroko rozpowszechnione. Wierny Ijob oświadczył, że stronił od oddawania czci takim symbolom, jak słońce i księżych (Ijoba 31:24-28) Czczono też gwiazdy. (5 Mojż. 4:19) Dalszym symbolem, za którego pośrednictwem religioniści czcili demonów, był krzyż. Wprowadzony najpierw w Babilonie rozpowszechnił się stamtąd po całej ziemi. Nawę zwierząt użyto za symbole, pod którymi ludzie wielbili demonów. Wymownymi przykładami tego są liczne bogi zwierzęce Egiptu. Dzisiaj narody wywyższające państwo przyrównują swe rządy do lwa, niedźwiedzia, orła itp., umieszczając ich wyobrażenia na godłach i sztandarach, tak samo jak to czyniono od najdawniejszych czasów. Chorągwie były charakterystyczną cechą świątyń egipskich.

5 Od czczenia symbolów do czczenia obrazów był potrzebny tylko mały krok. Ubóstwianie obrazu polegało na machaniu w jego kierunku ręką i salutowaniu mu, na posyłaniu pocałunku lub rzeczywistym całowaniu go. Wiele rytuałów związanych z czczeniem obrazów było nawet jeszcze bardziej poniżające. W związku z czczeniem obrazów Baala i Astoret Diabeł zaprowadził kult falliczny (ubóstwianie płci). „Gaje” lub „aszera” były wyobrażeniami, czyli plastycznymi symbolami, używanymi w związku z fallicznym wielbieniem Baala i Astoret. - 3 Mojż. 18:20-25; 4 Mojż. 31:16; Ps. 106:28.

6 Demoni, na pośmiewisko Bogu i w celu ściągnięcia niesławy na Jego imię, nakłonili ludzi do składania sobie ofiar, i to nawet ofiar z ludzi, które składano np. Baalowi. (Ps. 106:37, 38; 5 Mojż. 12:30, 31; Dz. Ap. 15:29) Wielbiąc Diabła pod symbolem Baala, wystawiano mu ołtarze, wznoszono świątynie, a prorocy składali mu ofiary. Kapłani Baala (kemarim) odróżniali się przy tym czarnymi sukniami, w które się ubierali! - Sof. 1:4.

7 Po śmierci Nemroda Semiramis, matka Nemroda a później jego żona, rządziła w dalszym ciągu przez mniej więcej czterdzieści lat jako królowa Babilonu. Mówią, że po nagłym zgonie Nemroda Semiramis powołała pewną liczbę czołowych mężów babilońskich do tajnej rady „mędrców”, znanych później jako „magowie”, i że w tym czasie dokazała pewnej sztuki magicznej usiłując udowodnić, że jej syn i zarazem małżonek nadal żyje. Pokazana sztuka była po prostu demonizmem, spirytyzmem, za pomocą którego owej łatwowiernej grupie tzw. „mędrców” udowodniono naukę o wrodzonej człowiekowi nieśmiertelności. Semiramis zaraz potem ogłosiła, że jej małżonek Nemrod stał się bogiem.

8 Owa grupa wczesnobabilońskich „magów”, czyli tzw. mędrców, którzy byli inspirowanymi przez demonów fałszywymi prorokami, utworzyła z biegiem czasu zawiązek potężnego kapłaństwa babilońskiego. Przyjąwszy kłamstwo o „nieśmiertelności” Nemroda za fałszywą podstawę, zaczęli wypowiadać istną powódź bałwochwalczych poglądów, które bezpośrednio zaprzeczały prawdziwemu wielbieniu Jehowy. Wokół pomysłu z ubóstwionym Nemrodem rozbudowali cały system fantastycznych, kłamliwych doktryn, fallicznych obrzędów i śmiesznych ceremonii, przy czym wszystko to narzucono łatwowiernym umysłom ludzkim za pomocą strachu przed duchami, przed ludzkimi dyktatorami i dzikimi zwierzętami. (Rzym. 1:22, 23, 25) Liczne z tych poniżających wymysłów ich nauki religijnej i związane z nimi ceremonie nazwano „misteriami [tajemnicami] Babilonu”.

9 Kapłaństwo magów z okresu ponemrodowego rychło wyrosło na hierarchię religijną, przy czym jeden z jej członków wysunął się na najwyższego kapłana, podając się za następcę Nemroda. W odniesieniu do tych samozwańców, wywyższających samych siebie, zaczęto się posługiwać różnymi pogańskimi tytułami, szatami liturgicznymi, godnościami i mistycznymi symbolami władzy. Potem Szatan natchnął hierarchię babilońską, która zaczęła żywić ambicje polityczne, myślą, że jej najwyższy kapłan powinien także rządzie jako król i że ma on boskie prawo do panowania nad światem. Jako następcy Nemroda, ci wielcy kapłani-królowie rychło sięgnęli po tytuł „króla czterech regionów”, czyli króla czterech stron świata.

10 Z biegiem lat hierarchia babilońska rozciągnęła swą przywłaszczoną władze religijną i polityczną na sąsiednie miasta-państwa. Jej ekspansja religijna zdawała się jednak osiągać większe wpływy niż ograniczona ekspansja polityczna. Starano się przekonać innych, że starożytna hierarchia w mieście Babilon była jedyną powiernicą mądrości, pochodzącej od bogów. Tą też drogą religia babilońska różnych odmian i o różnym zabarwieniu została przyjęta przez liczne plemiona, które ulegając rozproszeniu zaniosły ją na odległe kontynenty. Nawet i dzisiaj religie pogańskie w każdej części ziemi dają wymowne świadectwo o tym fakcie, ponieważ główny rys ich myślenia religijnego jest bałwochwalczy i ponieważ uwidocznia się w nich zasadnicze podobieństwo pod względem obrządków i przyborów religijnych oraz sformułowań doktrynalnych, czy to chodzi o Afrykę, Azję, Europę, czy o wyspy na morzach. Biblia potwierdza, że we wszystkich minionych wiekach wysiłki Szatana, zmierzające do opanowania umysłów ludzkich za pomocą religii, nosiły piętno babilońskie. - Jer. 51:12, 13; Obj. 17:1-6, 15.

11 Literalny Babilon istniał przez stulecia jako żywotne źródło poniżającego poganizmu. Będąc głównym ośrodkiem rozszerzającego się bałwochwalstwa, przepełniony kaplicami, ozdobiony świątyniami, opanowany przez hierarchię Babilon stał się znany jako „miasto wieczne”, podobnie jak obecnie „wiecznym miastem” jest nazywany Rzym. Przychodziły i odchodziły dynastie polityczne i mocarstwa światowe, jednakże stary, niegodziwy Babilon przeżywał je wszystkie dzięki przebiegłym manewrom swych pogańskich kapłanów. Chcąc dotrzymać kroku zmieniającym się czasom, zmieniano imiona opiekuńczych bogów, lecz nowe bogi zachowywały te same podstawowe znaczenia, pochodzące od ubóstwionego Nemroda i Semiramis. Na ostatek w panteonie bogów babilońskich najpotężniejszym stał się Marduk, którego nazywano „panem Babilonu”. Ku czci Marduka hierarchia babilońska zbudowała w obrębie miasta Babilonu wielki bastion świątynny, posiadający własne budowle, kwatery kapłańskie i bramy. To przypominające Watykan centrum religijne nazwano Esagila. W Esagila znajdowały się archiwa i skarbce hierarchii babilońskiej. Z Esagila wychodziły przez wieki różne obwieszczenia religijne, będące czymś w rodzaju dzisiejszych encyklik.

12 Przeszło tysiąc lat po czasach Abrahama Babilon wciąż jeszcze był sławny i został stolicą trzeciego mocarstwa światowego, zorganizowanego przez jego wielkiego króla Nabuchodonozora, o którym Biblia wspomina, że w roku 607 przed Chr. zburzył Jeruzalem. (2 Król. 25:1-12) Nabuchodonozor służył bogu-bałwanowi Mardukowi i w swym oddaniu dla tego boga przysporzył jeszcze więcej sławy „wiecznemu miastu” Babilon i rozszerzył tę sławę. Na znak wyższości Marduka Nabuchodonozor ściągnął do Babilonu i złożył w Esagila wizerunki bogów oraz naczynia religijni, które pozbierał ze wszystkich ujarzmionych narodów w czasie swych wypraw wojennych. Podczas niewoli żydowskiej ściągnął do Babilonu nawet święte naczynia ze świątyni Jehowy w Jeruzalem i trzymał je w Esagila. (Ezdr. 1:7) Wszystko to symbolizowało religijną podległość opiekuńczemu bóstwu Babilonu i zwiększało religijną potęgę i wpływy hierarchii babilońskiej.

13 To wywyższenie i przewaga hierarchii babilońskiej doznały w końcu silnego wstrząsu, gdy w roku 539 przed Chr. Babilon jako trzecie mocarstwo światowe upadł politycznie z ręki króla perskiego, Cyrusa. Teraz, kiedy hierarchia babilońska utrąciła dużo ze swej pierwotnej przewagi religijnej, Biblia zdaje się wskazywać, że w późniejszych latach miasto Pergamon, leżące na zachód od Babilonu w prowincji Azji, stało się znane jako następca Babilonu, jako ‚tron Szatana’, czyli ośrodek jego religii. (Obj. 2:12, 13, NT) Panuje pogląd, że po roku 539 przed Chr. znaczna liczba kapłanów pontyfikatu babilońskiego przeniosła się do Pergamonu wraz ze swą pochodzącą od Nemroda władcą religijną, tytułami, dostojeństwami, sukniami i ceremoniami, które przelano na nową linię królewską. W końcu, w roku 133 przed Chr., ostatni król Pergamonu Attalos III nie nająć dziedzica i stojąc w obliczu armii rzymskich, które w owym czasie zdobyły terytoria otaczające Pergamon, zapisał Rzymianom w testamencie całe swoje państwo, tytuły, szaty liturgiczne i władzy religijną pontifeksa jako jeden z długiego szeregu rzekomych następców Nemroda. Miało się to później okazać bardzo korzystne po wybiciu się Rzymu na mocarstwo światowe.

14 Kilkadziesiąt lat później, w roku 63 przed Chr., Juliusz Cezar został pogańskim najwyższym kapłanem Rzymu, obejmując dożywotnio urząd „pontifeksa maksimusa”. Zostawszy zwierzchnią głową religijnej hierarchii pogańskiego Rzymu, wkroczył na arenę polityczną i stopniowo uczynił siebie pierwszym dyktatorem Rzymu, dzięki czemu faktycznie stał się pierwszym cesarzem rzymskim, który połączył w swej osobie kierownictwo religijne i polityczne. Mówią, że Juliusz Cezar przyjął taką samą formę szat liturgicznych, tytułowi symbolów władzy, jakie odziedziczono po ostatnim Nemrodowym pontifeksie z Pergamonu. Następcy Cezara na tronie cesarskim nadal przyjmowali urząd „pontifeksa maksimusa” wraz ze wszystkimi dostojeństwami spadkobierców starożytnego Nemroda i jego babilońskiej linii władców religljno-politycznych. W ten sposób babilońskie myślenie religijne zostało utrwalone w wysokim orzecznictwie sądowym i na soborach religijnych, przybierając całą pompę i okazałość właściwą tej wyniesionej przez Szatana linii władców. A gdy później, w czwartym wieku po Chr., biskupi rzymscy przybrali tytuł „pontifeksa maksimusa”, to zapoczątkowując linię papieży przedłużyli w rzeczywistości starą linię następców Nemroda. Już w samym papieskim stroju i przybraniu głowy przetrwały do dziś dnia babiloński system i władztwo religijne w innym „wiecznym mieście”, w Rzymie, którego sposób myślenia jest przeciwny Biblii.

_____

PRZEGLĄD MATERIAŁU:

1. Kiedy przywrócona do życia religia diabelska zaczęła podnosić głowę?

2. Jaka kwestia sporna co do wielbienia wynikła zapewne w tym czasie i prawdopodobnie do czego to doprowadziło?

3. Jaką rolę w tym rozwoju wydarzeń po potopie odegrała matka Nemroda?

4. Jaki dalszy wpływ na religijne myślenie owego okresu wywarło wprowadzenie symbolów?

5. Jaki był następny krok w rozwoju wielbienia nieczystego?

6. Jakie dalsze sposoby zniesławiania Boga wymyślili demoni?

7. Jaką określoną rolę w zapoczątkowaniu babilońskiego sposobu myślenia odegrała matka Nemroda?

8. Czym się stali magowie, i czemu dano początek pod względem doktrynalnym?

9. Kim stał się jeden spośród nich?

10. Dlaczego Babilon jest trafnym symbolem wszelkiej religii fałszywej?

11. Pod jaką nazwą stało się znane miasto Babilon i jakie zmiany zaszły pod względem religijnym?

12. Czego na polu religijnym dokonał Nabuchodonozor?

13. Jaka zmiana nastąpiła w związku z ośrodkiem religii babilońskiej?

14. Co się stało za czasów Juliusza Cezara i jego następców oraz w czwartym wieku po Chrystusie?

Studium 71

WCZESNY CHRYSTIANIZM A RZYM

1 Od czasu założenia Rzymu w roku 753 przed Chr. rzymska forma religii i kapłaństwa była tak w doktrynach, jak i w praktyce pochodzenia babilońskiego. W miarę tego jak z upływem wieków imperium rzymskie rosło i rozprzestrzeniało się, podbijało w jarzmo coraz więcej ludowi narodów, pochłaniając je razem z ich bóstwami, obrządkami, misteriami i kapłaństwem. Przez pewien czas Rzymianie prowadzili politykę tolerancji religijnej, żądając jedynie od zwyciężonych ludów poddania się ich kontroli politycznej. Będąc mistrzami w dziedzinie prawa i organizacji, starali się później wzmocnić swoją władzę przez protegowanie jednej religii światowej pozostającej pod zwierzchnictwem pogańskich pontifeksów rzymskich i zgodnej z pogańskimi obrządkami Rzymu. Dążąc do zespolenia tylu różnych bóstw, nauki obrzędów Babilonu, Grecji i Egiptu z rzymskimi; stosowano w pierwszym wieku przed Chrystusem zrazu przekonywanie a potem i siłę.

2 Na większą skalę jedynie Żydzi stali poza tym wymuszonym zjednoczeniem. Jednak taką nieustępliwą opozycją nie zdołano osiągnąć rzeczywistej wolności. Pax Romana (Pokój Rzymski) utrzymywano w mocy tylko z wielką trudnością i właśnie w czasie, kiedy nad Palestyną sprawowały dwutorową władzę dwa ścierające się systemy rządzenia, mianowicie rzymski i hierarchicznojudaistyczny, na widowni pojawił się Chrystus Jezus. On to pouczył swych naśladowców o właściwym stosunku człowieka do Jehowy Boga, Najwyższego Suwerena, i do rządów Cezara jako zwierzchności niższych. Jezus podał wyraźną wytyczną dla wszystkich przyszłych stosunków między chrześcijanami a władzami cywilnymi następującym prostym oświadczeniem: „Spłaćcie więc rzeczy Cezara Cezarowi, lecz Boże rzeczy Bogu.” (Mat. 22:21, NW) Ponadto Jezus wskazał, że gdy przebywał na ziemi, to jego stanowisko - a tym samym stanowisko jego uczniów - nie wyrażało się otwartym buntem przeciw władzom „Cezara”, ale raczej stosowaniem się do właściwych przepisów. (Jana 18:36) Uznał to sam Piłat, mówiąc: „Żadnej winy nie znajduję w tym człowieku.”

3 Jednakże pierwsi chrześcijanie byli prześladowani i gnębieni. Dlaczego? Ponieważ nie dali się pochłonąć ówczesnym utartym prądom społecznym i religijnym. Uważano ich przeto za ludzi, którzy „nienawidzą rodzaju ludzkiego”. Historia donosi, że sumienny chrześcijanin nie mógł być obecny na uroczystościach publicznych ani obchodzić żadnych świąt. Na ogół chrześcijan uważano za aspołecznych mącicieli radości. Każdy kibic walk gladiatorów musiał być owładnięty myślą, że chrześcijanie chcą nałożyć tłumik na wszystko, co sprawia przyjemność. Jak się zachowywali chrześcijanie, gdy całe miasta wylęgały tłumnie na mrożące krew w żyłach igrzyska? Pisma Atenagorasa, ateńczyka i chrześcijanina (pochodzące prawdopodobnie z około 177 r. po Chr.), dają na to odpowiedź; oświadcza on bowiem, że „chrześcijanie odmawiali pójścia na widowiska gladiatorskie”.

4 Chrześcijanie nie chcieli także walczyć w armiach imperium rzymskiego. Gdyby oddali swe życie Cezarowi, to co wtedy oddaliby Bogu? Toteż historia świecka donosi: „Staranny przegląd wszelkich dostępnych informacji wykazuje, że da czasów Marka Aureliusza (który panował w latach 161-180 po Chr.) żaden chrześcijanin nie został żołnierzem; a żaden żołnierz, stawszy się chrześcijaninem, nie pozostał w służbie wojskowej. ¹ Z tego powodu o chrześcijanach mówiono, że są „niepatriotyczni”, „tchórzliwi” oraz nadawano im inne złośliwe przezwiska. Chrześcijanie byli tak znienawidzeni, iż Żydzi powiedzieli w Rzymie apostołowi: „O tej sekcie wiadomo nam, że wszędzie przeciwko niej mówią.” - Dz. Ap. 28:22, NT.

5 A jaki był stosunek pierwszych chrześcijan do życia politycznego na terenie państwa rzymskiego? Pewien nowoczesny podręcznik historii stwierdza: „Wczesny chrystianizm był mało rozumiany przez władców świata pogańskiego i nie cieszył się ich względami. Pisarze pogańscy określali go jako ‚jakiś nowy i złośliwy zabobon’, a chrześcijan nazywali ‚ogłupionymi kreaturami’, uprawiającymi ‚moralne okropności’, karygodnymi stworzeniami ‚nienawidzącymi rasy ludzkiej’, ‚przestępcami, którzy zasłużyli na najsurowszą karę’. … Chrześcijanie wzbraniali się dopełniać pewnych obowiązków obywateli rzymskich. Chrześcijan uważano za anarchistów, spodziewających się, że zniszczą państwo; za pacyfistów, którzy wstąpienie do służby wojskowej uważali za pogwałcenie swej wiary. Nie piastowali żadnych urzędów politycznych. Nie ubóstwiali cesarza.” - Heckel i Sigman, On the Road to Civilization, A World History [„Na drodze do cywilizacji, historia świata”]. 1934, str. 237, 238.

6 Ponadto, gdy w jakiejś gminie wzrosła liczba chrześcijan, wtedy element pogański przeżywał kryzys gospodarczy. Dlaczego? Ponieważ znaczne dochody świątynne i utargi przy sprzedaży darów na ofiary pogańskie spadały do alarmująco niskiego poziomu. Złotnicy efescy rychło zdali sobie sprawę ze swych trudności gospodarczych, a gdy apostoł Paweł wypędził demona z jednej dziewczyny, to rozwiał się inny korzystny interes, jakim było wróżbiarstwo. - Dz. Ap. 19:27; 16:16-19.

7 „W końcu podniósł się przeciw nim powszechny krzyk, że są ateistami. Nie mieli przecież żadnych bożków; pogardzali bogami starożytnego Rzymu.” Bez wątpienia Rzym był znany z oszałamiającej różnorodności bożków i bóstw. Jednakże chrześcijanie żadnemu z nich nie oddawali czci; bogami z kamienia i metalu mogli tylko pogardzać. - Duncan Armytage, Christianity In the Roman World [„Chrystianiom w świecie rzymskim”] 1927, str. 50, 78, 79, 92, 93.

8 Od poddanych Imperium rzymskiego oczekiwano, że będą lojalni względem oficjalnej religii państwowej, która rychło zaczęła polegać przede wszystkim na oddawaniu czci imperatorowi. Zaprzeczenie jego boskości było nie do pomyślenia; potrafili się na to zdobyć tylko chrześcijanie! Toteż chrześcijanie a nie Żydzi rychło zostali napiętnowani jako „ateiści”. Dlaczego? Ponieważ chrześcijanie „różnili się zasadniczo od nich [Żydów] w tym, że byli uniwersalistami i czuli się zobowiązani do oświadczenia jawnie i nieco agresywnie, że bogowie państwa wcale nie byli bogami, że ludzie czcili ich w niewiedzy”. (Z tego samego źródła) Dlatego chrześcijan nie tylko nazywano „nienawidzącymi rodzaju ludzkiego”, ale także „ateistami”; chociaż więc wierzyli w jednego Boga, Jehowę, który jest Najwyższy, to jednak uchodzili za „ateistów”.

9 Z rzymskiego punktu widzenia chrześcijanie zasługiwali na rzucenie ich na arenę lwom. „Chrześcijanie dla lwów!” - takie było powszechne żądanie mas, tłoczących się w amfiteatrach na publicznych widowiskach i igrzyskach. Powszechnie wysuwane oskarżenie było głównym czynnikiem w uznawaniu ich za winnych. Osobliwą rzeczą jest to, że z nielicznymi wyjątkami rząd rzymski nie wysilał się zbytnio na tropienie chrześcijan. Na ten punkt rzuca snop światła słynne rozporządzenie cesarza Trajana. Pisał on do gubernatora Bitynii: „Nie zadaj sobie trudu, aby ich szukać. Jeśliby jednak przywiedziono ich przed ciebie, a przestępstwo było udowodnione, to muszą być ukarani (śmiercią).” Gdyby rząd uważał chrześcijan za niebezpiecznych dla ogółu, wtedy ściganie ich byłoby obowiązkiem cesarza. Pozostawiono to jednak ludowi. Odpowiedzialność za wszczęcie prześladowań chrześcijan ponosiła zatem ludność pogańska na równi z rządem. - Harvard Classics [„Klasycy harwardzcy”], 1909, tom 9, str. 428.

10 Wbrew nastrojom ludu wielu Rzymian piastujących wysokie stanowiska urzędowe zostało chrześcijanami, czego dowodzi dekret cesarza Waleriana: „Senatorzy, wybitne osobistości i rycerze rzymscy mają być pozbawieni swego stanowiska, a poza tym mają być wywłaszczani; jeśli po zabraniu im ich dóbr nadal upierają się przy tym, że będą chrześcijanami, to muszą być ścięci. Natomiast członkom domu Cezara należy skonfiskować ich dobra, a ich samych wedle dyspozycji zesłać w kajdanach do włości Cezara.” - Duncan Armytage, Christianity in the Roman World, 1927, str. 50, i 78, 79, 92, 93.

11 Tak staranne zredagowanie edyktu cesarza świadczy o tym, że musiało być wielu wybitnych obywateli, którzy się nawrócili na Chrystianizm. Ustawą zostali objęci nawet sami domownicy Cezara! Jakże bardzo musiał być zakłócony wewnętrzny spokój Cezara, gdy chrześcijanami zostali niektórzy spośród jego domowników! Miało to faktycznie miejsce, gdyż apostoł pisał: „Wszyscy święci, a zwłaszcza ci z domu Cezara, posyłają wam pozdrowienia.” - Filip. 4:22, NW.

12 Pierwsi chrześcijanie nie byli „częścią świata”. (Jana 15:18, 19, NT) Lecz rzymska polityka prześladowań była prowadzona z przerwami i ponownymi nasileniami przez blisko trzy stulecia, aż powstał dostatecznie wielki zastęp odszczepieńców, którzy weszli w kompromis z państwem.

[Przypis]

1 Ernest W. Bernes, „Rise of Christianity” [„Powstanie chrystianizmu”], 1947, strony 306, 331, 333.

_____

PRZEGLĄD MATERIAŁU:

1. Jaki był stosunek Rzymu do religii od czasów jego założenia?

2. Jaki opór stawiali Żydzi? I jakie właściwe stanowisko względem rządów „Cezara” zajął Jezus?

3. Dlaczego pierwsi chrześcijanie byli prześladowani i gnębieni?

4. Dlaczego nie walczyli w armiach imperium rzymskiego?

5. Jak się zapatrywali na udział w działalności politycznej?

6. Przez co chrześcijanie stanowili groźbę dla równowagi gospodarczej gmin pogańskich?

7, 8. Dlaczego chrześcijan napiętnowano jako „ateistów”?

9. Kto ponosił odpowiedzialność za tracenie wiernych chrześcijan?

10, 11. Co dowodzi, że wiele wybitnych osobistości, i to nawet z domu samego Cezara, stało się chrześcijanami?

12. Jaki był wynik tych ciągłych prześladowań?

Studium 72

ŚWIADECTWA OSÓB POSTRONNYCH

1 O życiu i działalności Chrystusa Jezusa oraz jego uczniów daje świadectwo samo Pismo Święte. Jego oczywista inspiracja jest dla ludzi wierzących wystarczającym powodem do przyjęcia tego świadectwa. Są jednak ludzie, którzy nie są skłonni polegać jedynie na dowodach, znajdowanych w Biblii. Tacy udają się po informacje o czasach Chrystusa do historii świeckiej i tam szukają potwierdzenia jego działalności. Takie świeckie pisma istnieją, choć ich liczba jest stosunkowo mała.

2 Rzymski satyryk i poeta Juwenalis (ok. 60-140 po Chr.) robi aluzję do Tacytowego opisu prześladowania chrześcijan. Wysoce poważany mąż stanu i filozof Seneka (ok. 4 przed Chr. do 65 po Chr.) który był wychowawcą Nerona, czyni krótką wzmiankę o chrystianizmie. To samo spotykamy w pismach Diona Chrysostomosa (ok. 40-115 po Chr.), „Złotoustego” sofisty greckiego, oraz Arriana, greckiego historyka i filozofa, który urodził się około r. 96 po Chr. Historyk rzymski Suetonius, który przyszedł na świat pod koniec pierwszego stulecia, w swym szkicu o życiu Cezara Klaudiusza powiada: „[Klaudiusz] wypędził z Rzymu Żydów, którzy z podburzenia Krestusa [Chrystusa] nieustannie wywoływali zakłócenia.” A opowiadając o okrutnych prześladowaniach za panowania Nerona Suetonius informuje znów. „Chrześcijanie, ta grupa ludzi wyznająca jakiś nowy i szkodliwy zabobon, zostali ukarani.” - Vid. Claud, rozdz. 25; Vit. Nero., rozdz. 16.

3 Słynny ówczesny historyk żydowski, Józef Flawiusz, również ma coś do powiedzenia. Jeden ustęp w jego Starożytnościach żydowskich - choć zakwestionowany jako podrobiony, czego jednak nie udowodniono - brzmi: „Mniej wiecej w tym czasie żył Jezus, mądry człowiek, jeśli w ogóle można go nazwać człowiekiem; był on bowiem wykonawcą niezwykłych czynów, nauczycielem ludzi, którzy z radością przyjmują prawdę. Pociągnął za sobie wielu zarówno żydów jak i pogan. On był Chrystusem. A gdy Piłat, z namowy naszych najprzedniejszych mężów, skazał go na krzyż, to ci, którzy go najpierw umiłowali nie wyrzekli się go; bo on ukazał się im znów żywo trzeciego dnia, jak to oraz dziesięć tysięcy innych cudownych rzeczy przepowiedzieli o nim boscy prorocy. A plemię chrześcijan, nazwanych tak od niego, nie wyginało do dnia dzisiejszego [około r. 93 po Chr.].” Nadto Józef Flawiusz donosi, jak wielki kapłan Ananus „zwołał sanhedryn sędziów i stawił przed nim brata Jezusa, którego zwano Chrystusem, a imię tego [brata] było Jakub”. - Starożytności żydowskie Józefa Flawiusza, księga XVIII, rozdział iii, par. 3; księga IX, rozdział ix par. 1. (angielski przekład Wm. Whistona).

4 Około roku 54 po Chr. urodził się Tacyt, jeden z przedniejszych starożytnych historyków świeckich. W swych Annałach zajmuje się on czasami Nerona i wskazuje na gwałtowną reakcję, jaką w życiu Rzymu zaczął wywoływać chrystianizm. Opowiadając, jak pewna pogłoska obwiniała Nerona o podpalenie Rzymu, Tacyt pisze: „Aby się pozbyć tej pogłoski, Neron zwalił winę na pewną grupę ludzi, nienawidzonych z powodu ich okropności, a zwanych przez ludność chrześcijanami, i nałożył na nich karę najwymyślniejszych tortur. Chrystus, od którego ta nazwa pochodzi, poniósł za panowania Tyberiusza najwyższy wymiar kary z ręki jednego z naszych prokuratorów, Poncjusza Piłata, przy czym ten najszkodliwszy zabobon, stłumiony na moment, znów wybuchnął nie tylko w Judei, pierwotnym źródle nieszczęścia, ale i w Rzymie, gdzie wszystko, co ohydne i haniebne, ściąga ze wszystkich stron świata, znajdując popularność. Najpierw aresztowano więc tych, którzy się przyznali do winy; a potem na podstawie ich zeznań skazano niezmierne mnóstwo ludzi, nie tyle za zbrodnię podpalenia miasta, ile za nienawiść do ludzkości. Zadawano im śmierć połączoną z najwymyślniejszymi formami, pośmiewiska. Okryci skórami zwierząt ginęli rozszarpywani przez psy lub przybijano ich do krzyżów, albo też skazywano na spalenie jako pochodnie, rozświetlające noc po zapadnięciu zmroku.” - Annały Tacyta, księga 15, par. 44 (angielski przekład A.T. Churcha i W.J. Brodribba).

5 W poszukiwaniu dalszych świadectw o rozprzestrzenieniu się nauk Chrystusa oraz o szczerości jago uczniów skupia naszą uwagę list, który pewien gubernator rzymski napisał do swego cesarza nie później niż czterdzieści lat po śmierci apostoła Pawła. Pliniusz Młodszy, jako gubernator Bitynii, zwrócił się do cesarza Trajana z pisemnym zapytaniem, jak ma traktować pierwszych chrześcijan. Przyznawszy w swym liście, że nie był osobiście obecny przy „przesłuchiwaniu tych, którzy się przyznają do chrystianizmu”, Pliniusz powiada (Harward Classics, tom 9, str. 425-428):

6 „Względem tych, których przywodzono przede mnie jako chrześcijan, stosowałem następującą metodę: Zapytuję ich, czy są chrześcijanami.” Jeśli się przyznali, to zostali ukarani. Jednak inni „na śledztwie zaprzeczali, że są chrześcijanami lub że w ogóle nimi byli”. Gdy takich wystawiono na próbę, to nie tylko składali ofiary pogańskie, ale „nawet lżyli, imię Chrystusa, czego - jak mówią - nie da się wymusić na tych, którzy rzeczywiście są chrześcijanami”. Jeszcze inni, powiada Pliniusz, przyznali się, iż kiedyś byli chrześcijanami i nawet „zwracali się do Chrystusa jako do bóstwa z pewną formą modlitwy”, lecz od jakiegoś czasu już nie czują się być chrześcijanami.

7 Pliniusz chciał się dowiedzieć, czy Trajan zatwierdzi te metody i tę taktykę. W odpowiedzi cesarz pochwalił Pliniusza za jego sposób załatwiania tej sprawy. Trajan napisał mu: „Obrałeś właściwy tryb postępowania w badaniu skarg przeciw chrześcijanom, których przywiedziono przed ciebie.” Również bratanek Trajana, który po nim wstąpił na tron cesarski (117-138 po Chr.), pisał o chrześcijanach w liście do prokonsula Azji.

8 Lukian, grecki retoryk, który się urodził pod koniec panowania Trajana, pisząc do Croniusa o śmierci Peregrinusa Proteusa, sławnego cynika, powiada między innymi, że chrześcijanie „mówiąc nim [Chrystusie] jak o jakimś bogu, uważają go za prawodawcę i czczą go tytułem Mistrza. Wielbią więc nadal tego wielkiego człowieka, którego ukrzyżowano [przybito do pala, crux simplex] w Palestynie, ponieważ zaprowadził na świecie tę nową religię.”

9 Orygenes, jeden z najznakomitszych „ojców Kościoła” (185-254 po Chr.), zachował świadectwo kilku dalszych niechrześcijan z czasów starożytnych. Na przykład Orygenes opowiada, że pewien filozof grecki imieniem Numenius, który żył w drugiej połowie drugiego wieku, „przytacza fragment z dziejów Jezusa Chrystusa, w którym doszukuje się ukrytego znaczenia”. Orygenes mówi też o Flegonie, który żył mniej więcej w połowie drugiego wieku, że wspomniał o wypełnieniu się pewnych proroctw odnoszących się do Chrystusa.

10 Celsus, zajadły wróg chrystianizmu, żyjący około 130 lat po śmierci Jezusa, zaczerpnął wiele cytatów z Chrześcijańskich Pism Greckich i oświadczył: „Bierzemy to z waszych pism, aby was ugodzić waszą własną bronią.” Oryginalne dzieła Celsusa zaginęły, lecz Orygenes zachował nam prawie osiemdziesiąt jego przytoczeń z Pisma Świętego. Celsus powiada, że Jezusa przedstawiano jako Słowo Boże; że zwano go Synem Bożym; że pochodził z Nazaretu i że był synem cieśli; że twierdzono, iż został poczęty w cudowny sposób. Robi aluzję o prowadzeniu Jezusa do Egiptu, o jego chrzcie w Jordanie, o głosie, który oznajmił, że Jezus był synem Bożym, o pokruszeniach na pustyni, o wybraniu dwunastu apostołów. Przyznaje, że Jezus dokonał wielkich cudów: nakarmił tłumy, otwierał oczy ślepych, uzdrawiał chromych, leczył chorych, wskrzeszał umarłych. Odwołuje się też do wielu punktów doktrynalnych w naukach Chrystusa. I w końcu wspomina o zdradzie Judasza, zaparciu się Piotra, ubiczowaniu, ukoronowaniu i wystawieniu Jezusa na pośmiewisko, a także o ciemnościach i trzęsieniu ziemi, które nastąpiły przy jego śmierci, jak również o następującym po niej zmartwychwstaniu. A więc ten pisarz pogański nieświadomie wykazał, że to wszystko było spisane i że ówcześni chrześcijanie powszechnie w to wierzyli.

11 W dzisiejszych czasach mówi się w podobny sposób o prawdziwych chrześcijanach. Pewien historyk nowoczesny pisze: „Świadkowie okazuj wierność poddańczą tylko Jehowie i dlatego popadli w trudności odmawiając udziału w głosowaniu, urzędowania jako sędziowie przysięgli czy w pozdrawianiu flagi. Najwyższy Sąd Stanów Zjednoczonych stanął w ich obronie w procesie o pozdrawianie flagi. W wielu stanach i krajach doznali ciężkich prześladowań włącznie z kamienowaniem, biczowaniem i spaleniem ich domów, lecz oni radują się przy tym, spodziewając się tego i wiedząc, że greckie słowo martys znaczy świadek.” - Charles Francis Potter, The Faiths Men Live By [„Wierzenia, według których ludzie żyją”], str. 299, 300.

12 Inny historyk nowoczesny uwypukla pewien szczegół działalności pierwszych chrześcijan, nad którym dotąd mało się zastanawiano. „We wczesnym kościele istnieli ludzie, którzy dokładnie zdawali sobie sprawę z roli, jaką w świecie grecko-rzymskim odgrywało publikowanie myśli, i którzy w swej gorliwości do szerzenia po świecie poselstwa chrześcijańskiego za pomocą publikacji chwytali się wszelkich środków technicznych, nie tylko tych starych, utartych tradycją, ale też najnowszych i najbardziej postępowych, zużytkowując je w pełni w swej chrześcijańskiej propagandzie. Zaczęli się przy tym posługiwać na wielką skalę książkami, mającymi odwracane kartki, jakich się teraz powszechnie używa. … W owych znamiennych dniach chrześcijańskich początków istnieli wielcy pisarze, istnieli też wielcy redaktorzy i wydawcy, i bez nich nie mielibyśmy naszych listów Pawła, naszych czterech Ewangelii, czyli naszego Nowego Testamentu. Wszystko to daje nam obraz pierwszych chrześcijan całkiem niepodobny do tego, jaki nam zwykle przedstawiają historycy. Chrześcijanie byli ludźmi, którzy w szerokim zakresie kupowali i czytali książki. … Chrześcijanie zaczęli stosować techniczne środki wydawnicze, aby szerzyć po świecie to doniosłe poselstwo, które według swego mniemania mieli dla ludzkości. W tym tkwiła owa potężna, dynamiczna siła, która ich parła do zastosowania w ich pracy każdego znanego środka, a nawet do wynajdywania nowych środków.” - Edgar J. Goodspeed, Chrystianity Goes to Press [„Chrystianizm posługuję się prasą”] 1940, str. 75-77.

13 Powyższe jest szczególnie interesujące w świetle tego, co inny pisarz nowoczesny ma do powiedzenia o świadkach Jehowy: „Jako świadkowie, na których Bóg nałożył obowiązek powiadamiania o bliskości końca tego wieku i nadejściu Teokracji, starają się oni wszelkimi możliwymi środkami zanosić ludziom swe poselstwo. Nie trzeba się dziwić żadnej nowej metodzie, którą się jeszcze mogą posłużyć. … Świadkowie Jehowy dosłownie pokryli ziemię swoim poselstwem.” Donosząc potem o wielkich ilościach rozpowszechnionej przez nich literatury ów pisarz ciągnie dalej: „Można naprawdę powiedzieć, że żadna inna grupa religijna na świecie nie przejawia większej gorliwości i wytrwałości w szerzeniu dobrej nowiny o Królestwie niż właśnie świadkowie Jehowy. … Nikt z dzisiejszych chrześcijan nie posługuje się częściej Biblią ani nie zna na pamięć więcej wersetów niż Świadkowie. Chcąc z nimi owocnie dyskutować na tematy biblijne, trzeba znać Pismo Święte lepiej niż zna je większość członków dzisiejszych kościołów, nawet tych usposobionych pozytywnie.” - Charles Samuel Braden, These Also Believe, [„Oni takie wierzą”] 1950, str. 370, 380.

_____

PRZEGLĄD MATERIAŁU:

1, 2. Którzy historycy wspominają krótko o chrześcijanach?

3. Co wyjawia Józef Flawiusz?

4. Według doniesienia Tacyta jak się m ogół ustosunkowywano do chrześcijan za czasów Nerona?

5-7. Czego dowodzi korespondencja między Pliniuszem Młodszym a cesarzem Trajanem?

8-10. Jakie wzmianki o naukach i doktrynach chrześcijańskich poczynili wcześni historycy pogańscy?

11. Jak uznaje się fakt, że i dziś świadkowie Jehowy są prześladowani?

12. Jaką działalnością zajmował się wczesny zbór chrześcijański, tak jak to wykazuje pewien historyk nowoczesny?

13. Jaką podobną relację złożono o świadkach Jehowy doby dzisiejszej?

Studium 73

ODPADNIĘCIE OD CHRYSTIANIZMU

1 Prawdziwy chrystianizm, będąc sadzonką Jehowy, został zasadzony jako szlachetna winorośl. Pod kierownictwem samego Chrystusa Jezusa i w łączności z ciałem kierowniczym, składającym się z jego apostołów, których on osobiście postanowił, zostało wprowadzone w teokratyczny sposób prawdziwe wielbienie i prawdziwa służba chrześcijańska. Przez jakiś czas prawdziwy chrystianizm kwitł i promieniał, będąc jasnym światłem świata ku usprawiedliwieniu i chwale imienia Jehowy. Ode dni potężnej działalności kaznodziejskiej Jezusa, przeprowadzonej na terenie Palestyny, aż do śmierci ostatniego apostoła, tj. Jana (od r. 29 do ok. 100 po Chr.), we wczesnym kościele panowała zadziwiająca jedność myślenia i działania. Pomimo gwałtownych prześladowań chrystianizm rozszerzył się po całym znanym wówczas świecie, który podlegał wtedy ciemiężycielskiemu władztwu szóstej głowy owej ‚bestii z morza’, czyli imperium rzymskiemu. Na skutek wiernej służby kaznodziejskiej wczesnego chrystianizmu nigdy w dziejach tego świata wysiłki Szatana, mające na celu uzyskanie powszechnej przewagi religijnej, nie były tak zagrożone jak właśnie wtedy.

2 Szatan wnet począł rozsiewać wśród pszenicy zielsko, czyli pozornych chrześcijan, jak to przepowiedział Jezus w Mateusza 13:24-30 (NW). Już podczas kaznodziejskiej służby Jezusa Diabeł nakłonił Judasza, aby się stał odstępcą, to jest ‚złym niewolnikiem’, kimś, kto się wyrzeka prawdy. W późniejszych latach Szatan wciąż stosował taktykę „piątej kolumny”, starając się wprowadzić do wczesnego Kościoła samolubnych, ambitnych ludzi, aby za ich pośrednictwem zawładnąć całym Kościołem. Paweł mówiło tej infiltracji w Dziejach Apostolskich 20:29, 30 (NW), gdzie dał taką przestrogę: „Wiem, że po moim odejściu ciemiężycielskie wilki wejdą między was … [i będą mówić] przewrotne rzeczy, aby pociągnąć za sobą uczniów.” A w innym miejscu powiedział: „Bo nadejdzie czas, że zdrowej nauki nie ścierpią, ale według swych pragnień zgromadzą sobie nauczycieli, a żądni tego, co łechce ucho, odwrócą słuch od prawdy i obrócą się ku baśniom.” - 2 Tym. 4:3, 4, Dą.

3 Po śmierci apostołów i ich bliskich współpracowników, takich jak Tymoteusz i Tytus, stracono z oczu teokratyczną organizację czystego wielbienia i wielka liczba tych, którzy się podawali za chrześcijan, wpadła teraz - gdy odjęta została powstrzymująca siła apostołów - w przebiegłe sidła religii diabelskiej. To odszczepieństwo, które przepowiedział Jezus i jego apostołowie, stawało się więc coraz bardziej widoczne, jak również szybko zaczęły się pojawiać wilki w owczej skórze. Nie objęło to jednak od razu wszystkich chrześcijan i wszystkich zborów. Gorliwość, z jaką przeciwstawiano się prześladowaniom z zewnątrz, oraz nie uleganie skażeniu pogaństwem są wyraźnie widoczne w podziemnej działalności wiernych chrześcijan pierwszych wieków.

4 Poczynając od Nerona (64 r. po Chr.) przeciw prawdziwym naśladowcom Chrystusa wzniecono ogień prześladowań. Choć od czasu do czasu nastawały okresy panowania władców obojętnych lub pobłażliwych, co pozwalało na pewne wytchnienie od wściekłej opozycji, to jednak chrześcijanie ówcześni żyli w ciągłej czujności, nigdy przy tym nie osłabiając ożywionego grupowego spełniania swej służby Bożej. Spotykanie się w celach wspólnego wielbienia i studiowania było im najczęściej niemożliwe, chyba że czynili to w najściślejszej tajemnicy. Toteż, w ciągu niecałych stu lat od chwili, kiedy apostoł Paweł padł ofiarą prześladowania Neronowego, chrystianizm rozwinął się w dobrze zorganizowany ruch podziemny. Był on podziemny także w sensie całkiem literalnym, bo na miejsca zebrań obierano kręte podziemne labirynty Rzymu, znane jako katakumby. Choć katakumby istnieją też w innych miastach i okolicach to jednak rzymskie są najsławniejsze właśnie z powodu ich związku z pierwotnym chrystianizmem. Dostarczają nam one uderzająco jasnego opisu dziejów, wierzeń i charakterystycznych rysów wielbienia chrześcijańskiego, składanego w ciągu pierwszych trzech lub czterech wieków naszej rachuby czasu.

5 Poganie uprawiali swój odznaczający się przepychem kult w ozdobnych świątyniach, zastawionych wspaniałymi wizerunkami bóstw i przy stosowaniu wszelkich efektów z kadzidłem i świecami. Chrześcijanie tego nie czynili. Typowy pogański pogląd na chrześcijan wyrażał się pytaniem: „Dlaczego oni nie mają ołtarzów, świątyń i nie składają ładnych ofiar?” Wyraźne przeciwieństwo między sposobem myślenia chrześcijan a pogan daje się zauważyć już z ówczesnych epitafiów, czyli napisów nagrobkowych. Podczas gdy poganie sławili swe życie spędzone na pobłażaniu sobie i uderzali w nutę „jedz, pij i bądź wesół”, to chrześcijanie zwykle wypisywali imię oraz kilka słów wskazujących na spokojny sen, w jaki zapadł umarły, a często też wspominali o swej nadziei na zmartwychwstanie. Jeden z napisów brzmi: „Ty, który sobie zdobyłeś zasługę i opuściłeś swoich (krewnych), spoczywaj w spokoju - we śnie. Powstaniesz; użyczono ci doczesnego spoczynku.”

6 Jednakie fakty te pobudza niejednego do uświadomienia sobie, że ci chrześcijanie, tak bliscy kościołowi apostolskiemu, mieli poglądy całkiem odmienne nie tylko od poglądów ówczesnych pogan, ale i od poglądów wielu tych, którzy się dziś podają za chrześcijan. Nie ulega wątpliwości, że jeśli wciągu pierwszych trzech wieków wyśmiewali bałwochwalstwo Rzymian, to nie wybaczyliby poważania, okazywanego obrazom przez Kościół, który swą główną siedzibę ma dziś w tym samym miejcie, chociaż ten Kościół podaje się za chrześcijański. Jeśli wierzyli w zmartwychwstanie, do czasu którego mieli spać w śmierci, to jest nie do pomyślenia, że mogliby pogodzić swą wiarę z nauką, o pośmiertnym „czyśćcu” lub „ogniu piekielnym” czy - skoro o tym mowa - o jakiejkolwiek świadomości po śmierci. Oczywiście jakiś czas potem doszło do odstępstwa od tych pierwotnych wierzeń i zgodnych z nimi praktyk. Był to jednak dopiero początek owej wielkiej przepaści, która dzieli tych wczesnych naśladowców Mesjasza od setek kultów i sekt nowoczesnego chrześcijaństwa.

7 Na próżno wypatrywałoby się wśród napisów katakumbowych, pochodzących z pierwszych trzech wieków, jakiejś notatki o kulcie Marii. Na żadnym z wczesnych rysunków postać dziewicy nie zajmuje uprzywilejowanego stanowiska ani też nie znaleziono żadnej modlitwy kierowanej do niej lub za jej pośrednictwem. Chrześcijanie z katakumb nie byli też fanatycznymi zbieraczami relikwii. Choć swych męczenników mieli w wielkim poważaniu, to przecież nie było żadnej dążności do czczenia ich lub zabezpieczania ich szczątków, aby posługiwać się nimi jako relikwiami w celu wyzyskiwania łatwowiernych.

8 Również w kwestii przekazania naczelnej władzy kościelnej apostołowi Piotrowi mury katakumb świecą pustkami. „Żadna wyraźnie rzymskokatolicka doktryna nie znajduje najmniejszego poparcia w napisach pochodzących sprzed czwartego wieku. Oznaki czczenia świętych zaczynają się pojawiać dopiero w piątym wieku. Pierwsza myśl o przejściu władzy z Chrystusa na Piotra datuje się z drugiej połowy piątego lub z początków szóstego wieku, a nawet i wtedy postać Piotra nie jest przedstawiana z kluczami, jak się to czyni w późniejszej symbolice.” - Cyclopaedia McClintocka i Stronga, tom 2, str. 147.

9 Choć często spotyka się tam różne rysunki, to przecież nie ma dowodu na to, że chrześcijanie pierwszych trzech stuleci posługiwali się do jakichkolwiek celów sceną ukrzyżowania Jezusa czy jego męki. Nawet pogański krzyż, na który chrześcijaństwo spogląda jako na prawdziwy symbol chrystianizmu, występuje w katakumbach rzadko, a jeśli występuje, to - jak niektórzy sądzą - stało się to wskutek pośmiewiska i hańby, które ten symbol przypuszczalnie ściągał na chrześcijan ze strony ich przeciwników. Brak wyobrażeń krzyża jako przedmiotu kultu nie był spowodowany obawą prawdziwych chrześcijan przed wyjawieniem swojej formy wielbienia. O nie, ale raczej w owym wczesnym okresie chrześcijanie stanowczo odrzucali powszechnie czczony w pogaństwie, bałwochwalczy krzyż. Pod trawiącym ogniem zaprzeczenia ze strony katakumb Encyklopedia Katolicka w języku angielskim (Catholic Encyclopedia) jest zmuszona przyznać: „Pisarze katoliccy czasami znajdowali bardziej dogmatyczną treść w obrazach z katakumb niż to potrafi wykazać dokładne zbadanie.” - Tom 3, str. 423.

10 W końcu zaczęła się kształtować władztwo episkopalne, czyli biskupie. Pogańskie doktryny i baśnie poczęły się stopniowo mieszać z czystymi naukami prawdy. Wprowadzono filozofię grecką, co spowodowało przekręcenie świętych Pism. Z początkiem czwartego wieku państwowa religia pogańskiego Rzymu zaczęła tracić siłę i obumierać, stając się bardziej wyuzdaną i niemoralną niż kiedykolwiek przedtem. Arcykapłani i kapłani zupełnie spodleli i stali się okrutni. Państwowe ceremonie i obrzędy były oburzająco nieprzyzwoite, bardziej niż za dawnych czasów. Lud zaczął się odwracać od religii i z roku na rok imperium rzymskie coraz głębiej pogrążało się w niemoralność i rozpad. Pozorną siłę młodej organizacji odstępczego chrystianizmu starano się użyć do wzmocnienia obumierającej struktury pogańskiego kultu państwowego. Ugodą z roku 321 po Chr. cesarzowi Konstantynowi udało się nakłonić wielu „chrześcijańskich” biskupów do przyjęcia niedzieli, po łacinie dies solis, która w pogaństwie była oficjalnym dniem przeinaczonym na nabożeństwo. - Cyclopedia McClintocka i Stronga, tom 10, str. 18, 19.

11 W wyniku dokonanej wówczas fuzji religijnej rzymsko-pogański cesarz Konstantyn został głową nowego Kościoła katolickiego, czyli pierwszym faktycznym papieżem, choć oficjalnie nie nosił tego tytułu. Konstantyna w dalszym ciągu uważano za „pontifeksa maksimusa” który to tytuł nosił jako najwyższy kapłan starożytnego kultu rzymsko-pogańskiego. Juliusz Cezar, którego pierwotnie kształcono na „flamen Dialis”, tj. kapłana Jupitera, został później (w. r. 63 przed Chr.) wybrany na urząd „pontifeksa maksimusa”, na którym przez 19 lat pełnił służbę najwyższego kapłana rzymskiego. W roku 44 przed Chr. Juliusz Cezar zespolił w sobie urząd najwyższego kapłana z dożywotnim urzędem dyktatora politycznego. Od tej pory aż do końca czwartego wieku wszyscy cesarze rzymscy piastowali połączony urząd cesarza i najwyższego kapłana kultu rzymsko-pogańskiego. - Encyclopedia Americana, tom 22, str. 351.

12 Tak więc 400 lat do czasach Juliusza Cezara cesarz Konstantyn zapewnił temu tytułowi religii fałszywej ciągłość w nowej religii mieszanej. Uczynił siebie zatem najwyższym zwierzchnikiem, religijnym nowego Kościoła katolickiego, podejmując kroki w celu całkowitego przekształcenia sposobu zarządzania zborami chrześcijańskimi według wytycznych rzymsko-pogańskich. Teokratyczna metoda prawdziwie chrześcijańskiego zarządzania Kościołem została całkowicie usunięta i zastąpiona hierarchiczną formą panowania i ustroju kapłańskiego. Odpadnięcie od prawdziwego chrystianizmu i reorganizacja babilońskiej myśli religijnej stały się teraz faktem dokonanym.

_____

PRZEGLĄD MATERIAŁU:

1. Kiedy od czasu potopu powstało największe niebezpieczeństwo dla propagowanych przez Szatana fałszywych poglądów religijnych?

2. Jak Szatan zaczął niebawem zwalczać chrystianizm?

3. Co spowodowało nawrót do religii diabelskiej?

4. Co sprawiło, że pierwsi chrześcijanie stali się ruchem „podziemnym”?

5. Jaka różnica w poglądach religijnych chrześcijan i pogan uwidoczniła się w ich napisach nagrobkowych?

6. Co dowodzi, ze poglądy pierwszych chrześcijan były całkiem odmienne od poglądów wielu rzekomych chrześcijan doby dzisiejszej?

7, 8. Z czego wynika, że pierwsi chrześcijanie nie znali kultu Marii ani nie wierzyli, że władza kościelna została przekazana Piotrowi?

9. Co jeszcze wyjawiają katakumby o poglądach pierwszych chrześcijan?

10-12. Jakie dostojeństwa zaczęły się kształtować w zborze oraz jaki stan religii rzymsko-pogańskiej zdawał się zachęcać do fuzji religijnej? Jak i przez kogo ta fuzja została w końcu uskuteczniona?

Studium 74

ROZWÓJ „CZŁOWIEKA BEZPRAWIA”

1 Rozsiewając hojnie swe filozofie religijne i powołując do życia różne organizacje kapłańskie Szatan zdobył się w końcu na arcydzieło, którym była religia mieszana. W swej długiej praktyce krzewienia religii fałszywej udało mu się w czwartym stuleciu naszej rachuby czasu doprowadzić do zrośnięcia się dwóch wyhodowanych przez niego sadzonek religijnych. Jedną z nich była młoda organizacja, składająca się ze skalanych, „nieprawych” chrześcijan-odszczepieńców, będących owym zielskiem, które Szatan posiał między prawdziwą pszenicą. Drugą sadzonką religijną była zepsuta, pogańska religia państwowa bałwochwalczego Rzymu, przy czym korzenie tej instytucji diabelskiej tkwiły głęboko w starożytnym Babilonie, w samym źródle fałszywej religii tego świata. Krzyżówkę winorośli, jaka z tego wynikła, zaczęto nazywać religią „katolicką”, Kościołem powszechnym, który był wskrzeszonym cesarskim kościołem państwowym imperium rzymskiego. Po śmierci apostołów, a szczególnie począwszy od czwartego wieku, ta ogromna winorośl religijna stała się zorganizowanym chrystianizmem, czyli chrześcijaństwem, początkiem „człowieka grzechu”, albo „człowieka bezprawia”. - 2 Tes. 2:3, NW.

2 To odszczepieństwo zaczęło się już za dni wczesnego zboru. Apostoł Paweł zwrócił na nie uwagę Koryntianom w swoim pierwszym liście do nich, przestrzegając ich przed rozłamami, które zaczęły powstawać na tle doktrynalnym. (1 Kor. 1:11-13; 3:3, 4) Już wcześniej Paweł musiał ostrzec Galatów, aby nie dali się zepsuć jakimś innym rodzajem dobrej nowiny, i napominał ich, że „trochę kwasu zakwasza całą masę”. Wydaje się, że nawet w dwa lata po załatwieniu kwestii obrzezania niektórzy nadal opierali się ciału kierowniczemu i próbowali ustanowić swą własną naukę. (Gal. 5:9-12, NW; 1:6-8) Kilkanaście lat później Paweł musiał ostrzec Tymoteusza przed Hymeneusem, który wraz z Filetusem uczył fałszywej nauki o zmartwychwstaniu; nauka ta - według słów Pawła - „będzie się szerzyć jak gangrena”. - 1 Tym. 1:19, 20; 2 Tym.2:16-18, NW. Zobacz też 2 Tymoteusza 4:14, 15; Tytusa 3-10, 11.

3 Zgodnie z zamysłem Jehowy działała wówczas pewna hamująca siła (tj. osobisty autorytet obecnych wtedy apostołów), zapobiegając w czasie swego działania od r. 33 do 100 po Chr. jakimkolwiek poważniejszym rozłamom we wczesnym Kościele. Napisano o tym w 2 Tesaloniczan 2:7 (NT): „Albowiem już jest czynna tajemnica nieprawości; tylko ten, który teraz przeszkadza, musi być z pośrodka odjęty.” Po śmierci Jana, ostatniego z dwunastu apostołów Baranka (ok. r. 100 po Chr.), ambitne osoby zawładnęły ciałem kierowniczym zboru.

4 Począwszy od soboru nicejskiego (325 r. po Chr.) rzymski cesarz Konstantyn dążył konsekwentnie do złączenia odstępczego chrystianizmu z państwowym kultem pogańskiego Rzymu i w ten sposób utworzył nową religię państwową, której nadano nazwę Kościoła katolickiego. Nazwa „katolicki” znaczy „powszechny (uniwersalny)”. A więc ta nowo zorganizowana, zjednoczona religia „chrześcijańska” otrzymała trafną nazwę, jako że stała się wyrazem oficjalnych starań Szatana, który czynił wszystko, aby zdobyć powszechną kontrolę religijną w całym imperium rzymskim. Gdy opuszczono bariery, przeszkadzające panowaniu demonów, to otwarto bramy powodzi babilońskich nauk i pogańskich form organizacyjnych, które zalały nowy, politycznie zorganizowany, państwowy Kościół katolicki. Pierwotna prawda i czyste wielbienie, wykonywane przez pierwszych chrześcijan uległy teraz całkowitemu przyćmieniu.

5 Pod koniec czwartego stulecia nie było już ani śladu z pierwotnego apostolskiego kościoła czy organizacji, gdyż cała władza nad zborami przeszła w ręce cesarzy i ich wielkorządców prowincjonalnych. Ludzie stawali się teraz masowo tak zwanymi chrześcijanami, ponieważ było to modne i przynosiło pewne korzyści. O tym wielkim tłumie nawróceńców do nowej religii mieszanej historia donosi: „Ponieważ w owych czasach nikt nie bronił chrześcijanom zachowania poglądów swych pogańskich przodków na temat duszy, bohaterów, demonów, świątyń itp., ani przeniesienia ich do swoich nabożeństw, i ponieważ nikt nie występował z wnioskiem o całkowite zniesienie starożytnych instytucji pogańskich, ale tylko o pewną ich zmianę i oczyszczenie, było rzeczą nieuniknioną, że religia i nabożeństwo chrześcijan musiały przez to ulec skażeniu. Chcę tu jeszcze dodać, że doktryna o pewnego rodzaju ogniu oczyszczającym dusze po śmierci, która potem stała się tak wielkim źródłem bogactwa kleru, właśnie w tym czasie osiągnęła pełniejszy rozwój i większe znaczenie.” - J.L. von Mosheim, Ecclesiastical History [„Historia Kościoła”], angielski przekład z łaciny dokonany przez James Murdocka, str. 191.

6 Na tym plugawym podłożu fuzji religijnej z czwartego wieku Szatan wzniósł gigantyczną, nieprawą, antychrystusową organizację, będącą arcytworem oszustwa, niegodziwości i ucisku, a kierowaną przez hierarchiczne kapłaństwo według porządku Nemrodowego. Ponieważ słowo „hierarchia” oznacza „korporację władców kościelnych”, przeto r. 325 po Chr. jest faktycznie datą utworzenia hierarchii katolickiej. „Przed czasem Konstantyna duchowieństwo nie było uznawane za jakiś odrębny stan w państwie; gdy jednak chrystianizm został przyjęty za religię imperium rzymskiego, jego kaznodziejów zaczęto uważać za tych, którzy zajęli miejsce skompromitowanych swymi zabobonami kapłanów pogańskich.” - Cyclopaedia McClintocka i Stronga, tom VIII, str. 396.

7 W r. 378 rzymski cesarz Gracjan przelał swą najwyższą władzę duchową w cesarstwie zachodnim na Damazego, ówczesnego biskupa rzymskiego, pozwalając mu używać tytułu „pontifeks maksimus”, którym dotąd posługiwali się tylko cesarze. Jednak dopiero nie wcześniej niż w r. 440 Leon I, nowo osadzony biskup rzymski, pokusił się o rozciągnięcie zwierzchności duchowej także i na wschodnie stolce biskupie i o zdobycie w ten sposób najwyższej władzy nad całym światem katolickim. Gdy Leon I, który był pierwszym oficjalnym papieżem hierarchii rzymskokatolickiej, ogłosił się w zuchwały sposób powszechnym suwerenem, sięgając po tytuł przysługujący tylko Jehowie Bogu, to zdradził się tym, że był częścią nasienia Szatana. Gdy wstępował na stolec papieski, złożył następujące śmiałe oświadczenie:

8 „Chcę na tej ziemi jeszcze raz powołać do życia rząd - nie przez przywrócenie Cezarów, ale przez obwołanie nowej teokracji, czyniąc siebie zastępcą Chrystusa na mocy obietnicy danej Piotrowi, którego jestem następcą, aby przywrócić prawo, karać zbrodnie, przeciwstawić się herezji, popierać sztukę, zachować pokój, łagodzić spory, ochraniać naukę; odwoływać się do miłości, ale panować strachem. Kto może tego dokazać poza Kościołem? Teokracja stworzy nawą cywilizację. Będę nosił nie diadem, ale tiarę, symbol powszechnej suwerenności, przed którą pierzchnie barbarzyństwo, a szczęście zostanie znów przywrócone.” - John Lord, Beacon Lights of History [„Światła na drogach historii”], tom III, str. 244, 245.

9 Po r. 440 Kościół rzymski rozwinął program ekspansji z narzucania władzy, szerząc się po całej Europie środkowej i zachodniej. Można powiedzieć, że dla hierarchii rzymskiej zaczęła się wtedy, „złota era”‚ która trwała bez podawania jej w wątpliwość aż do wybuchu reformacji na początku szesnastego wieku. Jednak ów okres jest bardziej poprawnie nazywany „erą ciemności”, „mrokami średniowiecza”, ponieważ był okresem wielkiego zabobonu, tyranii, zepsucia, ucisku, nieuctwa, gwałtu i wszelkiego rodzaju zbrodni, co wszystko uprawiano pod panowaniem kapłanów.

10 Z biegiem czasu papież rzymski stał się potężną osobistością, z którą władcy polityczni musieli się liczyć. Niezadowolony już z tego, że był tylko władcą „duchowym”, papież zapragnął teraz władzy świeckiej. W miarę rozpadania się w ósmym wieku starego imperium rzymskiego papieże zaczęli snuć plany zorganizowania nowego imperium rzymskiego, które miało być nazwane Świętym Cesarstwem Rzymskim; powiodło im się to, gdy papież Leon III ukoronował Karola Wielkiego, ku jego niezadowoleniu, na Karola I, cesarza świętego Imperium Rzymskiego.

11 Wiek trzynasty stał się świadkiem powstania straszliwej inkwizycji. Panowanie hierarchii stało się w tym czasie tak uciemiężające i zepsute, że wielu zaczęło się wypowiadać przeciw temu niegodziwemu systemowi i wybuchły bunty. Papiestwo napiętnowało wszelką krytykę zwróconą przeciw sobie jako „herezję” lub „kacerstwo”, wywierając natychmiast zemstę w celu zgniecenia wszelkiej opozycji. Utworzona przez hierarchię potworna inkwizycja była sądem kościelnym, który sądził sprawy związane z herezją, wydając wyroki na podstawie kościelnego prawa kanonicznego. W postępowaniu sądowym stosowano najwymyślniejsze tortury. Jeśli ofiara przeżyła męczarnie doznane w czasie śledztwa (co się rzadko zdarzało), to ją osądzano winną i wydawano państwu na stracenie. Ów wiek stał się też znamienny jako wiek klasztorów; rezultat był ten, że po całej Europie zachodniej wybudowano mnóstwo tych zakładów przypominających więzienie. Ponadto w tym samym stuleciu zorganizowano „święte” krucjaty w celu wypędzenia mahometan z Ziemi Świętej. W wyniku tych awanturniczych krucjat z winy hierarchii straciło życie dziesiątki tysięcy ludzi.

12 Zaiste, długie i krwawe są dzieje hierarchii rzymskokatolickiej. Lecz w końcu i dla niej nastał przedwstępny dzień wielkiego ucisku, mianowicie za czasów reformacji protestanckiej. Jednak hierarchia przeżyła ów wielki wybuch oburzenia, choć wyraźnie utraciła na znaczeniu i sile. Została zreorganizowana i nadal trwa w swej wielkiej nieprawości. A obecnie te systemy, które kiedyś w dążeniu do niezawisłości wyłamały się spod jej suwerennego władztwa, łączą się z nią, aby wspólnie utworzyć wielkie zjednoczenie, to jest zorganizowane duchowieństwo chrześcijaństwa, czyli „człowieka bezprawia” .

_____

PRZEGLĄD MATERIAŁU:

1. Z jakich dwóch sadzonek Szatan otrzymał drogą przeszczepienia swe, nieprawą religią mieszaną, powstałą w czwartym wieku po Chr.?

2, 3. Co dowodzi, że bezprawie zaczęło się już za dni apostołów, i co było siłą hamującą je?

4, 5. Jak nieprawi zaczęli w końcu dochodzić do głosu, i jakie były następstwa tego dla zboru?

6. Kiedy faktycznie powstała hierarchia katolicka?

7, 8. Jakie wydarzenia nastąpiły w latach 378 i 440?

9. Jak nazwano okres, który nastał po r. 440, i co go cechowało?

10. Jak jeszcze papieże wzmocnili swą polityczną władzę i wpływy?

11, 12. Co się wydarzyło w wieku trzynastym i do jakiego punktu kulminacyjnego doprowadziło to?

Studium 75

REFORMACJA LECZ NIE PRZYWRÓCENIE

1 Dzieje religii szesnastego wieku w ogólności a hierarchii rzymskokatolickiej w szczególności można streścić jednym wyrazem „Reformacja”, którą katolicy nazywają „rebelią”. Zamiast jednak przywrócić prawdziwe wielbienie. Reformacja przyniosła w istocie tylko pewną zmiany w rządach kościelnych, od formy hierarchicznej do episkopalnej lub kongregacjonalnej, czyli zborowej. Pierwotnej, teokratycznej struktury wczesnego Kościoła nie przywrócono. Wbrew ogólnemu mniemaniu Reformacja nie wprowadziła zbyt wielu reform w podstawowych naukach kościelnych, które nadal pozostały silnie skażone pogaństwem. Choć niektórzy reformatorzy zdobyli się na szczere posunięcia w tym kierunku, to przecież takie doktryny, jak nauka o „trójcy”, „nieśmiertelności duszy”, „ogniu piekielnym” oraz tradycje ludzkie i czczenie stworzeń nie uległy zmianie.

2 Reformacja, czyli sam akt buntu, który wybuchł w roku 1517, wysunęła na pierwszy plan kilku czołowych reformatorów, takich jak Marcin Luter w Niemczech, Jan Kalwin w Genewie (który działał wśród Francuzów, dając początek francuskiemu ruchowi hugenotów) i Ulrich Zwingli, założyciel protestantyzmu w Szwajcarii. Tomasz Cranmer, Mikołaj Ridley i Hugh Latimer kierowali Reformacją w Anglii. Pierwszym spośród tych reformatorów był Marcin Luter, który urodził się w Dolnej Saksonii w roku 1483. W r. 1505 wstąpił do klasztoru, gdzie rozpoczął studia kapłańskie i w 1507 r. otrzymał święcenia. W następnym roku objął katedrę profesorską na Uniwersytecie Wittenberskim, gdzie był wykładowcą i docentem teologii. W tym okresie wydarzyło się wiele rzeczy, które wywarły wpływ na tok jego myśli i doprowadziły go w końcu do otwartego buntu przeciw Kościołowi katolickiemu. Znalazłszy się z pielgrzymką w Rzymie, zobaczył na własne oczy przepych i zepsucie hierarchii rzymskiej.

3 W r. 1517 pewien mnich dominikański, Johann Tetzel, zjechał w okolicę Wittenbergi ze swoim handlem odpustami. Sprzedaż odpustów była pewną formą przekupstwa, gdyż w zamian za opłatę pieniężną odpuszczano karę doczesną, jaką penitent musiałby ponieść za swój grzech z wyroku sądu boskiego. Ta bluźniercza nauka rozgniewała Lutra. W południe dnia 31 października 1517 r. przybił na drzwiach kościoła w Wittenberdze dziewięćdziesiąt pięć tez, czyli twierdzeń protestacyjnych. Luter mało zdawał sobie sprawę, że ten zwykły akt protestu miał zapalić cały świat rzymskokatolicki. W ciągu kilku tygodni jego tezy obiegły całe Niemcy, gdyż wszędzie utyskiwano na handel odpustami.

4 Choć wokół Lutra jako szermierza wspólnej sprawy skupiło się wiele wpływowych osobistości, studentów, profesorów i książąt niemieckich, został on ekskomunikowany bullą papieską, gdy nie chciał odwołać swych twierdzeń. W grudniu 1520 r. Luter dramatycznym gestem spalił publicznie bullę ekskomunikacyjną. Papież, oskarżywszy go o szerzenie „zgubnej” herezji, nalegał na Karola V, cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego, żeby go obłożył banicją cesarską, co też Karol uczynił, wyjmując Lutra spod ochrony prawa. Ekskomunikowanie Lutra i skazanie go na banicję było po prostu dolaniem oliwy do ognia sporów, które się rozniosły po Europie środkowej i zachodniej.

5 Luter mało zdawał sobie sprawę z rozmiarów Reformacji i jeszcze mniemał, że jest możliwe pojednanie z Rzymem i że papież wprowadzi pewne zmiany na lepsze. Lecz tak się nie stało. Wielu książąt niemieckich i znaczna część ludu podniosła wrzawę, żądając od hierarchii tolerancji. Po pewnym okresie sporów i dyskusji między obu zwalczającymi się stronnictwami cesarz Karol V zwołał do Augsburga na dzień 25 czerwca 1530 r. niemiecki parlament, aby omówić kwestie religijne i inne sprawy polityczne. W tych gorących dyskusjach i debatach brał udział przedstawiciel Lutra i inni teologowie. Jednak wszelkie wysiłki doprowadzenia do kompromisu zawiodły. Rzym nie chciał słyszeć o niczym innym jak tylko o bezwarunkowym podporządkowaniu się. Gdy stało się rzeczą jasną, że papież nie pójdzie na żadne ustępstwo, partia Lutra zaszła już zbyt daleko, żeby się wycofać; założono więc pierwszy kościół protestancki.

6 w ślady Niemiec, które zerwały z Rzymem, rychło poszła Anglia, zrzucając z siebie jarzmo papieskie. Jeszcze od czasów Wiklifa, który o 150 lat wyprzedził Reformację, w Anglii było wielu niezadowolonych. Prosty lud przysłuchiwał się Biblii, którą mu czytano, i rosło w nim pragnienie dowiedzenia się jeszcze więcej prawdy o chrystianizmie. Toteż gdy w Niemczech nastąpił wybuch Reformacji, Anglia była gotowa przyłączyć się do tego ruchu. Przywódcami reformacji angielskiej byli: Latimer, Cranmer i Ridley. W rok po oderwaniu się Niemiec odbyła się w Anglii ogólna konwokacja [zwołanie] wszystkich przywódców religijnych (1531). W następnych sześciu latach odbywały się dalsze takie konwokacje, które ogłosiły różne deklaracje, co stopniowo doprowadziło do otwartego zerwania z Rzymem. Te kościelne deklaracje przesyłano parlamentowi angielskiemu do ostatecznej aprobaty. Na konwokacji w Canterbury ogłoszono następującą historyczny deklarację: „Biskupowi rzymskiemu nie została nadana przez Boga większa jurysdykcja nad tym krajem niż jakiemukolwiek innemu biskupowi zagranicznemu.” W r. 1537 parlament na zawsze położył kres jurysdykcji papieskiej nad Anglią.

7 Od tego czasu Kościół anglikański stanowi odrębną organizację religijną i jest państwowym kościołem Anglii. Z biegiem czasu na różnych konwokacjach przyjęto bardziej liberalne nauki, które z Kościoła anglikańskiego zrobiły organizację protestancką. W końcu, w r. 1648, Kościół anglikański i Kościół szkocki (który wcześniej zerwał z Rzymem) zjednoczyły się na zasadzie tak zwanego Wyznania Westminsterskiego, które pierwotnie obejmowało 39 artykułów. Wyznanie Westminsterskie przyjęło za podstawę kredo nicejskie i zredagowało jednolite artykuły wiary. Godne uwagi jest to, że państwowy kościół luterański również przyjął kredo nicejskie, z czego widać, że wszystkie te tak zwane protestanckie organizacje zachowały podstawowe doktryny, które zjednoczona religia wpajała ludom od r. 325 po Chr. Choć Niemcy i Anglia zrzuciły z siebie jarzmo papieskie, to jednak nie skruszyły pęt mieszanej religii, którymi były usidlone.

8 Jednym z wybitnych reformatorów był Jan Kalwin, który się urodził we Francji w 1509 r. Jako sławny wykładowca Biblii stał się czołowym orędownikiem nauki o przeznaczeniu; wiele organizacji protestanckich poszło za jego naukami i z nich to powstał „kalwinizm”. Na jego naukach opierają się ugrupowania protestanckie we Francji i Szwajcarii oraz Kościół szkocki, a także dzisiejsi prezbiterianie i holenderskie sekty reformowane.

9 W samej Francji naśladowcy Kalwina stali się znani jako hugenoci. Po roku 1533 w różnych częściach Francji można było spotkać grupy hugenotów, które stopniowo utwierdzały się jako czołowy protestancki ruch kościelny w tym kraju. Lękając się o przyszłość Kościoła rzymskokatolickiego we Francji przywódcy katoliccy zwrócili się do państwa politycznego i starali się uzyskać pomoc Henryka II, aby stłumił rosnącą „herezję”. Henryk II i jego następca Franciszek II wszczęli kampanię niesłychanych prześladowali, a Kościół katolicki objął w niej urząd kata i oprawcy. Nie mogąc dłużej znieść tych prześladowań, hugenoci chwycili za broń w otwartym buncie. Nastąpił szereg krwawych wojen, które nie ustały, póki rewolucja francuska nie przyznała protestantom pewnego równouprawnienia politycznego. Na pewno nie było to naśladowaniem przykładu, który dał wczesny zbór sług Chrystusa.

10 To, że Kalwin zaniedbał powrócić do prawdziwych zasad chrystianizmu, wyszło też na jaw w związku z jego sposobem potraktowania Michała Servetusa. Ten hiszpański uczony wydał książkę, w której zdemaskował fałszywą naukę o trójcy; prócz tego dał do zrozumienia, że nie miał pełnego przekonania do nauki Kalwina, jakoby Bóg z góry przeznaczył większą część rodziny ludzkiej na męki wieczne. Servetus doszedł też do wniosku, że chrzest dzieci również jest niebiblijny, i wyraził pogląd, że chrzest powinno się przyjmować nie wcześniej niż w wieku trzydziestu lat. Z powodu swej opozycji do nauk Kalwina został w końcu uwięziony przez „protestantów”‚ i ci, którzy byli „heretykami” z punktu widzenia katolików, wytoczyli mu proces jako „heretykowi” i skazali go na spalenie żywcem. Wyrok wykonano w bardziej diabelski sposób niż to czynili prześladowcy rzymskokatoliccy, gdyż w straszliwych torturach dosłownie smażono go żywcem, przez prawie pięć godzin, zanim wyzionął ducha, a Kalwin obserwował to z okna.

11 Choć Reformacja zaczęła się jako ruch religijny, to jednak z łatwością można zauważyć, że rychło przybrała zabarwienie mocno polityczne. Do r. 1618 państwa protestanckie urosły w taką potęgę, że mogły rzucić wyzwanie suwerenności „Świętego Cesarstwa Rzymskiego”. W roku 1618 wybuchła trzydziestoletnia wojna religijna, sprowokowana przez „świętego cesarza rzymskiego” Ferdynanda II, w której europejskie państwa protestanckie stanęły do walki z resztkami imperium rzymskiego. Ta najkrwawsza z europejskich wojen religijnych, w której straciło życie miliony ludzi, skończyła się w roku 1648 podpisaniem westfalskiego traktatu pokojowego. Mocarstwa protestanckie zdobyły w nim przewagę nad państwami katolickimi. W r. 1789 zaczęła się wielka rewolucja francuska, która się rozciągnęła na całą Europę. Napoleon został cesarzem Francji i wyruszył na podbój Europy. W roku 1799 zdobył Rzym i wziął do niewoli papieża. Tak się skończyło tysiącletnie panowanie polityczne papieży jako władców doczesnych; a w roku 1806 - na skutek utworzenia przez Napoleona Konfederacji Reńskiej - cesarz austriacki zrzekł się tronu „Świętego Cesarstwa Rzymskiego” i ogłosił cesarstwo za rozwiązane.

12 Z nastaniem wieku dziewiętnastego na obszarze całego „chrześcijaństwa” powstały liczne sekty i rozłamy religijne. Główne systemy protestanckie były już całkowicie zorganizowane i ustalone, opierając się wszelkim dalszym zmianom i tendencjom rozwojowym. One także poczęły utrudniać dalszy wzrost oświecenia i znajomości prawdy z Pisma Świętego. Taki był stan rzeczy w siódmym dziesięcioleciu XIX wieku, gdy Bóg zaczął przywracać wiele podstawowych prawd, posługując się małą grupką swych świadków, działających w Ameryce. W następnym dziesięcioleciu Charles T. Russell i inni założyli Watch Tower Bible and Tract Society [Strażnica- ­Towarzystwo Biblijne i Traktatowe], aby podjąć ogólnoświatową kampanię wychowawczą, która w końcu miała doprowadzić do pełnego przywrócenia pierwotnego chrystianizmu oraz do uwolnienia wielkich rzesz ludzi z niewoli religii fałszywej, czyli demonizmu. To dobre dzieło czyni postępy wbrew złośliwej opozycji ze strony zjednoczonej religii papieskiego Rzymu oraz jej nieprotestującej już latorośli, która się zwie „protestantyzmem”.

_____

PRZEGLĄD MATERIAŁU:

1. Jakimi wyrażeniami określa się dzieje religijne szesnastego wieku? I jakie istotne zmiany przyniosła ze sobą Reformacja?

2. Kiedy w rzeczywistości wybuchła ta „rebelia” i kto objął w niej przewodnictwo?

3. Co ostatecznie doprowadziło opozycję do punktu zwrotnego, przyspieszając bunt? 4. Jak papież zareagował na wystąpienie Lutra i jak postąpiła z nim hierarchia?

5. Jakie wysiłki doprowadzenia do kompromisu zawiodły i co z tego wynikło?

6. Gdzie wkrótce potem bunt zyskał na sile i jakie były następstwa, tego dla jurysdykcji papieskiej w tym kraju?

7. Jaki ustrój kościelny powstał w Anglii i Szkocji w wyniku zerwania z papiestwem, jednakże co można powiedzieć na temat doktryn?

8-10. Kto przewodził Reformacji we Francji i jak on oraz jego zwolennicy pokazali, za nie powrócili do zasad, obowiązujących przy sprawowaniu nadzoru we wczesnym zborze?

11. W co rozwinęła się wkrótce Reformacja i jak się skończyło „Święte Cesarstwo Rzymskie”?

12. Kiedy się zaczęła prawdziwa reformacja i jak jest przyjmowana przez „protestantów” doby dzisiejszej?

NOWOŻYTNA HISTORIA

ŚWIADKÓW JEHOWY

Studium 76

WCZESNE GŁOSY (1870 - 1878)

1 Stopniowo ‚powołani z ciemności do jego cudownego światła’! (1 Piotra 2:9, NW) Tak można krótko streścić nowożytną historię świadków Jehowy od czasu, kiedy zaczęli wychodzić z ciemności „babilońskiego” sposobu myślenia, cechującego religię fałszywą, ku przywracanym w coraz większej liczbie prawdom biblijnym. Długa noc ciemności duchowej, z której wyszli d świadkowie, zaczęła się po śmierci apostołów, czyli na początku drugiego wieku, i trwała aż do drugiej połowy wieku dziewiętnastego. Pierwotny chrystianizm z jego blaskiem właściwej nauki i czystości organizacji teokratycznej zaczęły po roku 100 zaciemniać wkradające się ciemności duchowe „babilońskich” nauk religijnych, grecko-pogańskich filozofii oraz bezpośrednie odszczepieństwo.

2 Chociaż całkowite oswobodzenie tych świadków z niewoli „babilońskiej” nastąpiło dopiero w roku 1919, to jednak przez poprzedzający tę chwilę okres blisko pięćdziesięciu lat byli oni stopniowo pobudzani do przygotowania się na godzinę wyzwolenia ich jako ludu nowego świata. Rzecz miała się podobnie, gdy naturalni Żydzi była w niewoli starożytnego Babilonu. Już na kilka lat przed wyswobodzeniem ich Daniel i wielu innych wiernych świadków Jehowy zostało tam pobudzonych do czujności, aby byli gotowi do przywrócenia w Jeruzalem prawdziwego wielbienia, co też nastąpiło w 537 roku przed Chr. Tak samo było ze świadkami Jehowy czasów nowożytnych. Pobudzenie do czujności duchowej dało się zauważyć od ósmego dziesięciolecia 19 wieku.

3 Wśród wielkich zmian przemysłowych, handlowych, społecznych i religijnych można było usłyszeć wczesne głosy małych grup religijnych, które usiłowały odczytać znaki czasów i przepowiedzieć nadchodzące drugie przyjście Jezusa Chrystusa. W Startach Zjednoczonych i w Europie różne grupy adwentystów były pilnie zajęte zapowiadaniem widzialnego powrotu Chrystusa na rok 1873 lub 1874, chociaż amerykański założyciel tego ruchu, William Miller, przyznał się do swego błędu i rozczarowania w związku z wcześniej wyznaczona datą na rok 1843 i 1844. Jednakże te i inne daleko i szeroko rozgłaszane przepowiednie całkowicie zawiodły, ponieważ nie były oparte na dokładnej znajomości biblijnych proroctw Jehowy. Powrót Chrystusa nie miał polegać na objawieniu się w ciele, jak przypuszczano, ale - jak to obecnie - wyraźnie wskazuje Pismo Święte - na niewidzialnej obecności w mocy i chwalą co miało wywołać taki kryzys, jakiego człowiek jeszcze nie przeżywał na ziemi.

4 Dały się słyszeć jeszcze inne głosy. Te jednak zaczęły ogłaszać bliski niewidzialny powrót Mesjasza. Jedną z tych grup stanowili rozczarowani „Second Adventists” [zwolennicy drugiego adwentu], którzy porzucili ten ruch, ponieważ Pan nie powrócił w roku 1873, jak to ci adwentyści przepowiadali. Na czele tej grupy stał niejaki N. H. Barbour. Ośrodkiem ich działalności było Rochester w stanie Nowy Jork. Służbę kaznodziejską spełniali w ten sposób, że posyłali mówców do wszelkich kościołów, które tylko otworzyły im swe podwoje. Wydawali też miesięcznik zatytułowany The Herald of the Morning [Zwiastun Poranka]. Ktoś z tej grupy wszedł w posiadanie przekładu Biblii Diaglott i zauważył w nim coś, co go szczególnie poruszyło, mianowicie że w Mateusza 24:27, 37, 39 słowo, które w Biblii King James oddano przez przyjście, tu przetłumaczono na obecność. Dostarczyło to tej grupie klucza do ujmowania się za niewidzialną obecnością Chrystusa, przy czym utrzymywano, że ta obecność rozpoczęła się jesienią roku 1874.

5 Podniósł się jednak jeszcze czwarty głos, obwieszczający niewidzialną obecność Chrystusa: pochodził on od grupy szczerych badaczy Biblii z Pittsburga w stanie Pensylwania (USA), której przewodniczył C.T. Russell. Charles Taze Russell urodził się 16 lutego 1852 roku w Old Allegheny (obecnie część Pittsburga). Był jednym z trojga dzieci Józefa L. i Elizy Birney Russellów. Rodzice byli prezbiterianami pochodzenia szkocko-irlandzkiego. Ojciec Russella prowadził sklep z odzieżą. Matka umarła, gdy miał zaledwie dziewięć lat. Będąc jeszcze chłopcem, miał zwyczaj pisania kredą na chodniku tekstów biblijnych, a chociaż był wychowywany jako prezbiterianin, przyłączył się do pobliskiego kościoła kongregacjonalnego, ponieważ ten był bardziej liberalny. Gdy miał 15 lat, był już wspólnikiem swego ojca w powiększającym się łańcuchu sklepów z odzieżą męską. Chociaż interesy układały się dla młodego Russella pomyślnie, to jednak uczuwał niepokój duchowy. Szczególne trudności sprawiały mi nauki o przeznaczeniu (predestynacji) i wiecznej karze, a gdy miał 17 lat, stał się zdecydowanym sceptykiem i odsunął Biblię oraz kościelne wyznania wiary.

6 Przez kilka następnych miesięcy Russell nadal rozmyślał nad zagadnieniami religijnymi, lecz nie mógł się z nimi pogodzić, a z drugiej strony nie miał chęci ich zaniechać. W końcu wstąpił pewnego dnia w roku 1870 do zakurzonej, ciemnej i małej sali w suterenie, znajdującej się w pobliżu jego sklepu przy Federal Street, „aby zobaczyć, czy ta garstka ludzi, która się tam zbierała, ma do zaofiarowania coś rozsądniejszego niż wyznania wiary wielkich kościołów. Tam po raz pierwszy usłyszałem coś o poglądach ‚Second Advetists’ [zwolenników drugiego adwentu], których kaznodzieją był Mr. Jonas Wendell. … Chociaż jego wyjaśnienie treści Pisma nie było całkiem jasne i chociaż było dalekie od tego, czym cieszymy się obecnie, to jednak wystarczyło, aby z Bożą pomocą odnowić moją chwiejącą się wiarę w boską inspirację Biblii i wykazać, że sprawozdania apostołów i proroków są ze sobą nierozłącznie związane.” Wkrótce potem, to jest w latach 1870 do 1875, Russell i około pięć dalszych osób zaczęli się regularnie zbierać, aby systematycznie studiować Biblię. Godny uwagi jest następujący opis zmiany poglądów, będącej owocem tego pięcioletniego wspólnego studium Biblii.

7 „Rozpoznaliśmy różnicę między naszym Panem jako ‚człowiekiem, który dał siebie samego’, a Panem, który powraca jako istota duchowa. Pojęliśmy, że istoty duchowe mogą być obecne, a jednak niewidzialne dla ludzi. … Poczuliśmy się głęboko zasmuceni błędem ‚Second Adventists’, którzy oczekiwali Chrystusa w ciele i nauczali, że świat i wszystko na nim, z wyjątkiem tych adwentystów, zostanie spalone w roku 1873 lub 1874. Ich wyznaczanie dat i rozczarowania oraz surowe wyobrażenia, jakie mieli na ogół o celu i sposobie jego przyjścia, ściągnęły w większym lub mniejszym stopniu hańbę na nas i na wszystkich, którzy tęsknili do jego nadchodzącego Królestwa i je ogłaszali. Te tak powszechnie wyznawane fałszywe poglądy o celu i sposobie powrotu Pana skłoniły mnie do napisania ulotki, zatytułowanej Cel i sposób powrotu naszego Pana (The Object and Manner of Our Lord’s Return), której nakład wynosił około 50 000 egzemplarzy.

8 W styczniu 1876 r. Charles Russell otrzymał po raz pierwszy egzemplarz miesięcznika The Herold of the Morning [Zwiastun Poranka], wydawanego przez grupę z Rochester pod kierownictwem N .H. Barboura. Wkrótce umówiono spotkanie między Russellem a Barbourem, ponieważ okazało się, iż ich poglądy co do tego, że drugie przyjście Chrystusa miało być niewidzialne, były identyczne. W rezultacie licząca blisko trzydzieści osób grupa biblijna z Pittsburga postanowiła połączyć się z nieco liczniejszą grupą z Rochester. Russell został obok Barboura współredaktorem czasopisma The Herald of the Morning. Z inicjatywy Russella grupa pittsburska zgodziła się na finansowanie małej drukarni w Rochester w celu zrealizowania wspólnych przedsięwzięć drukarskich. Postanowiono też wydać oprawną książkę, zawierającą ich wspólne poglądy, i do roku 1877 dzieło to ukończono. Ta 194-stronicowa publikacja, napisana wespół przez Barboura i Russella, nosiła tytuł „Trzy światy, czyli plan zbawienia” („Three Worlds or Plan of Redemption”). W tym samym czasie Russell mając 25 lat zaczął wyprzedawać swe udziały w sklepach i poszedł do pełnoczasowej służby kaznodziejskiej. Chodził od miasta do miasta, aby przemawiać z okazji różnych zgromadzeń publicznych, na ulicach, a w niedzielę w kościołach protestanckich, gdy tylko udało mu się uzgodnić to z duchownymi.

9 W owej książce wyłuszczone zostało ich przekonanie, że druga obecność Chrystusa rozpoczęła się niewidzialnie jesienią roku 1874, wprowadzając czterdziestoletni okres żniwa. Następnie uderzająco dokładnie wskazali na rok 1914 jako na koniec czasów „pogan”: „Właśnie w roku 606 przed Chr. skończyło się królowanie Boże, diadem został usunięty a cała ziemia wydana poganom. 2520 lat - licząc od roku 606 przed Chr. - skończy się w roku 1914 po Chr., czyli czterdzieści lat po roku 1874; ten czterdziestoletni okres, w który teraz wkroczyliśmy, ma być takim ‚czasem uciśnienia, jakiego nie było, jako narody poczęły być’. I w ciągu tych czterdziestu lat ma być ustanowione Królestwo Boże (lecz nie w ciele - ‚wpierw naturalne a potem duchowe’), Żydzi mają być przywróceni do dawnego stanu, królestwa pogańskie mają być rozbite w kawałki ‚jak naczynia garncarskie’, a królestwa tego świata staną się królestwami naszego Pana i jego Chrystusa i zostanie wprowadzony wiek sądu.” - Str. 83, 189.

10 Po dwóch latach współpracy przyszło wypróbowanie, które spowodowało, że ich drogi się rozeszły. W roku 1878 Barbour zaczął padać ofiarą wyższej krytyki zaprzeczając, że śmierć Chrystusa stanowi cenę okupu. To wyraźne zaparcie się podstawowej nauki biblijnej zadziwiło grupę pittsburska i Russella, tak iż w końcu grupa biblijna z Pittsburga wycofała się ze społeczności z grupą Barboura, aby na własną rękę podjąć się wydawania pism biblijnych. Wielu członków grupy rochesterskiej stanęło w kwestii okupu po stronie Russella i jego towarzyszy i ci również przeszli do społeczności pittsburskiej. To rozstanie okalało się fatalne dla grupy z Rachester, gdyż w ciągu kilku lat Herald przestał się ukazywać i nic więcej nie słyszano o tym wczesnym głosie, który rozbrzmiewał wołaniem o „drugim przyjściu”. W naszym następnym studium zobaczymy, który z tych licznych wczesnych głosów otrzymał w końcu błogosławieństwo Jehowy i przywilej reprezentowania Go jako Jego świadkowie w przyszłym dziele kaznodziejskim.

_____

PRZEGLĄD MATERIAŁU:

1. Jakie stosunki panowały od drugiego wieku aż do drugiej połowy wieku dziewiętnastego?

2. Pod jakim względem czas od ósmego dziesięciolecia 19 wieku do roku 1919 był podobny do czasu przebywania Żydów w niewoli babilońskiej?

3. Z jakiego fałszywego zawożenia wychodziło wiele grup oczekujących powrotu Chrystusa?

4. Jaka grupa wyznawała odmienny pogląd?

5. Jaka jeszcze grupa podzielała ten pogląd i jaka była przeszłość jej przewodniczącego?

6, 7. Co odnowiło wiarę Russella? i do czego skłoniło go pięcioletnie studium?

8. Kto połączył się następnie w celach współpracy?

9. Jaki pogląd wyznawano co do czasu od roku 1874 do 1914?

10. Jaki podział nastąpił i z jakim skutkiem?

Studium 77

NIEZNACZNE POCZĄTKI (1879 - 1889)

1 W roku 1879 stało się rzeczą widoczną, które z tych wielu wczesnych głosów, oznajmujących „drugie przyjście”, zostały wybrane przez Jehowę, aby się stały Jego świadkami. Fakt, że czasopismo, które w roku 1879 zaczęto wydawać w niewielkim nakładzie, obecnie jest rozpowszechniane na całym świecie w pięćdziesięciu czterech językach, jasno dowodzi, że ręka Jehowy była nad małą grupką biblijną z Pittsburga, której przewodniczył C. T. Russell. Oto nabrano pewności, że drugie przyjście Chrystusa, to początek jego niewidzialnej obecności, że nadchodzą ciężkie czasy ucisku światowego, że potem nastąpi millenium - tysiącletnie panowanie Królestwa Chrystusa, które doprowadzi do przywrócenia na ziemi rajskich warunków z życiem wiecznym dla ludzi dobrej woli ze wszystkich narodów oraz że radosna wieść o tych błogosławieństwach „przywrócenia” ma być rozgłaszana po całym świecie.

2 Po odmówieniu dalszego poparcia redakcyjnego i finansowego czasopismu The Herald of the Morning, wydawanemu przez grupę z Rochester, klasa biblijna z Pittsburga postanowiła podjąć się wielkiego zadania, polegającego na wydawaniu własnego miesięcznika biblijnego. Po ukończeniu szeregu prac przygotowawczych 1 lipca 1879 r. ukazało się pierwsze wydanie Zion’s Watch Tower and Herald of Christ’s Presence [Strażnica Syjonu i Zwiastun Obecności Chrystusa]; wkrótce rozpowszechniono 6000 egzemplarzy. C.T. Russell, przewodniczący tej klasy biblijnej, został wybrany na redaktora, a pięciu dalszych dojrzałych badaczy Biblii na jego stałych współpracowników. Chcąc dotrzymać kroku stale przybierającemu strumieniowi nowego materiału biblijnego, w roku 1892 przekształcono The Watch Tower z miesięcznika na dwutygodnik. Nadzwyczaj interesująca jest historia jego nakładów. Rozpoczynając z 6000 egzemplarzy w roku 1879, w roku 1904 drukowano już regularnie 25 000 egzemplarzy, a w roku 1949 nakład każdego wydania osiągnął zdumiewającą liczbę najwyższą 500 000 egzemplarzy. Lecz na tym nie koniec. Obecnie ukazuje się on w 54 językach, a ogólny nakład każdego wydania wzrósł do 3 600 000 egzemplarzy.

3 W latach 1879 i 1880 dołożono starań do zorganizowania małych zborów zainteresowanych, to jest prenumeratorów Watch Tower. Powstało z górą trzydzieści zborów w Pensylwanii, New Jersey, Nowy Jork; Massachusetts, Delaware, Ohio i Michigan. Te wczesne zbory nazywano „eklezjami” a niekiedy „klasami”. Były zorganizowane według kongregacjonalnego i prezbiteriańskiego sposobu administracji kościelnej. Wszyscy członkowie głosowali w demokratyczny sposób nad niektórymi sprawami finansowymi oraz wybierali radę, składającą się z siedmiu lub więcej „starszych” (prezbiterów), którzy roztaczali ogólny nadzór nad sprawami zboru. (Stosowana w pierwszym stuleciu teokratyczna forma kierowania zborem została przywrócona wśród świadków Jehowy dopiero w roku 1938.) Te „eklezje” były luźno powiązane ze sobą tylko przez to, że przyjęły przewodnictwo i wzór działalności zboru pittsburskiego, w którym starszymi byli Russel i inni redaktorzy Watch Tower.

4 W roku 1880 Russell i jego pomocnicy byli ponadto pilnie zajęci pisaniem szeregu traktatów (serii nazwanej później „Traktatami Staroteologicznymi” [„Old Theology Tracts”]), które czytelnicy Watch Tower rozpowszechniali publicznie, aby ujawniać wykrętne wnioski w naukach kościelnych. Wkrótce zauważono potrzebę założenia jakiegoś określonego Towarzystwa, które by prowadziło wzrastające dzieło publikowania i kierowało nim. I tak na początku roku 1881 założono „Zion’s Watch Tower Tract Society” jako niezarejestrowaną korporację, której przewodniczącym został Russell. Russell i inni złożyli szczodrze 35000 dolarów na uruchomienie tej organizacji wydawniczej. Dzięki temu nowemu urządzeniu zaczęły płynąć strumieniami tysiące traktatów biblijnych; drukowano też w formie broszur dodatkowe wydania Watch Tower. W roku 1881 Russel ukończył; pisanie dużych broszur, zatytułowanych „Cienie przybytku” („Tabernacle Teachings”) i „Pokarm dla myślących chrześcijan” („Food for Thinking Christians”); ta ostatnia, 162-stronicowa broszura, została wydrukowana i rozpowszechniona we wrześniu 1881 r. jako nadzwyczajne wydanie The Watch Tower.

5 Russell, który nie miał jeszcze trzydziestu lat, oraz jego zapaleni towarzysze pragnęli jak najszybciej szeroko rozpowszechnić swe poselstwo. Wynika to z następującego ogłoszenia, które w r. 1881 ukazało się w Watch Tower, przy czym trzeba wziąć pod uwagę, że w owym czasie było czynnie związanych z tym ruchem tylko około 100 osób: „Potrzebnych jest 1000 kaznodziejów. Przed każdym poświęconym mężczyzną i każdą poświęconą niewiastą, którym Pan dał zrozumienie swojej prawdy, otwierają się szerokie możliwości zużytkowania czasu i talentu. … Dla tych, którzy są w stanie poświęcić połowę lub jeszcze więcej swego czasu wyłącznie dziełu Pańskiemu, mamy pewien plan … tj. żebyście - zależnie od waszych zdolności - poszli do większych lub mniejszych miast jako kolporterzy, czyli ewangeliści, starając się odnaleźć w każdej miejscowości szczerych chrześcijan.” Ostatecznie do roku 1888 z tak gorąco upragnionego „1000” osób pięćdziesiąt wstąpiło ochotniczo do tej służby pełnoczasowej. Żądano od nich, aby co tydzień przesyłali do biura w Pittsburgu sprawozdanie ze służby polowej. Mamy tu więc początek pełnoczasowej służby pionierskiej (kolporterskiej), do której z biegiem lat wstąpiło wiele tysięcy osób tworząc dzielny zastęp błogosławionych kaznodziejów Królestwa. Ściśle mówiąc, w roku ubiegłym było na całym świecie 23 772 takich pełnoczasowych wychowawców, nie licząc pionierów wakacyjnych.

6 Poczyniono starania, aby wszystkich czytelników Watch Tower, a zwłaszcza każdego, kto uczęszczał na zebrania zborowe, zachęcić do wzięcia udziału w dziele świadczenia przez rozpowszechnianie traktatów wśród przyjaciół i sąsiadów. Stopniowo wyszkolono i wychowano setki chrześcijańskich świadków, aby mogli uczestniczyć w służbie polowej. Tu znów mamy sam początek dzieła świadczenia, które za naszych czasów miało wezbrać jak powódź i zalać całą ziemie armią liczącą prawie 800 000 świadków Jehowy, którzy chodzą od domu do domu rozpowszechniając Biblie, traktaty i inne pomoce do studium Biblii.

7 Te wczesne początki były jednak zbyt powolne dla pracowników młodego Watch Tower Society. Toteż w roku 1881 zatrudniono setki mężczyzn, niewiast i chłopców, aby w niedziele rozdawali bezpłatnie w miastach na terenie Stanów Zjednoczonych i Anglii egzemplarze „Cieni przybytku” i „Pokarmu dla myślących chrześcijan” ludziom wychodzącym z kościołów protestanckich. Za pomocą tej metody masowego rozpowszechniania rozdano pomyślnie 1 400 000 broszur wśród licznych rzesz chrześcijan z imienia. Mówi się, że przedsięwzięcie to kosztowało 40000 dolarów, którą to sumę wyłożyli Russell i jego przyjaciele. Prócz tego w roku 1881 wysłano dwóch braci do Anglii, aby przyspieszyć rozwój dzieła w Europie, i ci donieśli o rozpowszechnieniu 100 000 broszur w Londynie i 65 000 na terenie Szkocji, a mianowicie w Glasgow, Edynburgu, Dundee i Aberdeen.

8 Na skutek ustawicznego rozszerzania się dzieła wkrótce zaszła potrzeba prawnego zarejestrowania założonego w roku 1881 Towarzystwa. 13 grudnia 1884 r. zatwierdzony został statut prawny Towarzystwa, przez co stało się ono zdolne do działań prawnych. Nazwa tej korporacji brzmiała „Zion’s Watch Tower Tract Society”. Później, w roku 1896, została ona zmieniona zatwierdzoną sądownie poprawką na obecną nazwę „Watch Tower Bible and Tract Society”. W II artykule statutu przedstawiono ogólny cel organizacji. Powiedziano tam: „Celem utworzenia korporacji jest szerzenie prawd biblijnych w różnych językach przez wydawanie traktatów, broszur, pism i innej literatury religijnej, oraz za pomocą każdego innego środka prawnego, jaki jej odpowiednio ustanowiony komitet dyrekcyjny uzna za stosowny do osiągnięcia wspomnianego celu.”

9 Postanowiono, żeby Russell napisał pierwszy tom nowej książki pod tytułem „Brzask Tysiąclecia” („Millenial Dawn”), która po wielu trudnościach ukazała się w roku 1886. Ta publikacja stała się później znana jako pierwszy tom „Wykładów Pisma Świętego” a także jako „Boski plan wieków”. Została bardzo dobrze przyjęta przez szeroki ogół, o czym świadczy fakt, że w okresie ponad czterdziestu lat rozpowszechniono ją w przeszło sześciu milionach egzemplarzy. Omówiono w niej tematy: „Wtóre przyjście naszego Pana”, „Okup i Restytucja” i „Królestwo Boże”. W końcu dodano jeszcze jeden rozdział zatytułowany „Dzień Jehowy”, który zadziwiająco dokładnie zapowiadał wielkie dzieło głoszenia, wykonywane teraz, w okresie po ‚skończeniu się czasów pogan’ w roku 1914.

10 Przy tych rozważaniach nad wczesnymi początkami trzeba też wspomnieć o fakcie, że do zaspokojenia rosnącego zapotrzebowania na drukowane publikacje potrzebne były coraz większe pomieszczenia. W roku 1889 wprowadzono się do nowego, dużego domu w Allegheny (North Side, Pittsburg) w stanie Pensylwania. Był to ładny, czteropiętrowy, murowany budynek, który kosztował 34 000 dolarów. Mogła się w nim pomieścić mała rodzina „Domu Biblijnego”, drukarnia, ekspedycja, lokal na zgromadzenia dla około 200 osób, biuro, oddział redakcyjny i sklep od ulicy. Budynek ten nazywano „Domem Biblijnym”. Szereg lat później komitet dyrekcyjny Towarzystwa przyjął przekazane w formie daru prawo własności tego domu oraz jego urządzeń i ocenił wartość bilansową budynku wraz z całym wyposażeniem na 164 033, 65 dolarów. Ten okres wczesnych początków zamyka sprawozdanie, według którego w roku 1890 związanych było z Towarzystwem około 400 aktywnych współpracowników. Jedyne istniejące sprawozdanie wykazuje, że w latach od 1886 do 1891 rozpowszechniono 841 095 traktatów, 395 000 egzemplarzy dodatkowych czasopism Watch Tower i 85 000 książek Brzask Tysiąclecia. I jeszcze jeden ciekawy szczegół: Przed pięcioma laty ukończono w Pittsburgu budowę wielkiego, nowoczesnego budynku Towarzystwa. W budynku tym mieści się obecnie prawnie zarejestrowane biuro pensylwańskiej korporacji Towarzystwa oraz Sala Królestwa dla kilku pittsburskich zborów świadków Jehowy.

_____

PRZEGLĄD MATERIAŁU:

1. Co stało się rzeczą widoczną w roku 1879 i o czym się upewniła pittsburska grupa biblijna?

2. Co się zaczęło 1 lipca 1879 r. i jakie w tym uczyniono postępy?

3. Jak zorganizowano zbory?

4. Jakie ważne wydarzenia nastąpiły w r. 1881?

5. Jak zapoczątkowano pracę „pionierską”?

6. Jaką nową służbę rozpoczęto?

7. Jaką specjalną akcję rozpowszechniania przeprowadzono i jakim kosztem?

8. Kiedy Towarzystwo zostało prawnie zarejestrowane i jaki był jego cel?

9. Jaką książkę wydano, jak ona została przyjęta oraz co zapowiadała?

10. Jaki rozrost nastąpił?

Studium 78

ŚWIADKOWIE JEHOWY W OFENSYWIE (1890-1908)

1 Z biegiem lat C.T. Russell wydał pięć następnych, dobitnie napisanych tomów, z których każdy odegrał swoją rolę w zgromadzaniu dalszych pomazanych chrześcijan, doprowadzając ich do łączności z Towarzystwem Strażnica (Watch Tower Society). Tom II Nadszedł czas, wydano w roku 1889; tom III Przyjdź Królestwo twoje, w roku 1891, tom IV, Dzień pomsty (Walka Armagedonu), w roku 1897; tom V, Pojednanie człowieka z Bogiem, w roku 1899, i w końcu tom VI, Nowe stworzenie, w roku 1904. C.T. Russell obiecał jeszcze siódmy tom, lecz zmarł zanim zdążył go napisać.

2 Od szeregu lat publikacje Towarzystwa były w obiegu w Europie, gdzie tworzyły się małe grupki. W roku 1891 Russell jako prezes Towarzystwa udał się więc w swą pierwszą podróż za granicę, aby obudzić i pogłębić zainteresowanie poza Stanami Zjednoczonymi i Kanadą. W Londynie urządzono po odwiedzinach Russella skład literatury, aż wreszcie w roku 1900 otwarto w East London pierwsze biuro oddziału Towarzystwa. Po tej podróży za granicę poczyniono przygotowania do wydawania różnych książek i broszur w języku niemieckim, francuskim, szwedzkim, duńsko-norweskim, polskim, greckim a później włoskim. Dawała się też odczuć potrzeba urządzania z okazji dorocznego obchodu Pamiątki konwencji w różnych częściach kraju, a więc nie tylko w Pittsburgu, jak to dotąd było w zwyczaju. W roku 1893, w dniach od 20 do 24 sierpnia, urządzono zatem konwencje w Chicago, gdzie tego lata odbywała się Wystawa Światowa. Obecnych było około 360 osób. 70 usymbolizowało swe oddanie się Bogu przez zanurzenie w wodzie.

3 Główne biuro Towarzystwa otrzymywało stale wiele listów, które wskazywały, jaki oddźwięk znalazło wezwanie do zjednoczenia się jako pomazańcy Jehowy w sercach tych, do których było skierowane. Oto interesujący list z roku 1894, będący typowym przykładem wielu listów, jakie po dziś dzień ciągle jeszcze nadchodzą od ludzi dobrej woli względem Jehowy: „Szanowni Panowie! Załączam przy niniejszym czek na Nowy Jork na sumę 6. - dolarów, za co proszę mi przysyłać przez rok Zion’s Watch Tower [czasopismo] oraz egzemplarze ‚Brzasku Tysiąclecia’. Chcąc wyjaśnić zamówienie takiej ilości książek, pragnę donieść, że mniej więcej przed dwoma miesiącami przyszły do mego biura [adwokackiego] dwie młode panie [pionierki Strażnicy] które sprzedawały te książki. Byłem bardzo zajęty, gdy przedstawiły swe bilety wizytowe; a widząc, że te panie sprzedają książki, kupiłem trzy tomy z myślą, że im wyświadczę przysługę. Od tego czasu doszedłem jednak do wniosku, że te panie przyniosły mi ‚poselstwo wielkiej radości’. Wziąłem te książki do domu i prawie już o nich zapomniałem, aż kilka tygodni temu, mając nieco wolnego czasu, zacząłem czytać pierwszy tom, który zainteresował mnie do tego stopnia, że nie mogłem się od niego oderwać. Rezultat jest ten, że oboje z moją ukochaną żoną przeczytaliśmy te książki z największym zainteresowaniem, a sposobność zetknięcia się z nimi uważamy za wielkie, otrzymane od Boga błogosławieństwo. Są one istotnie ‚podaniem ręki’ do studium Biblii. Wspaniałe prawdy objawione podczas studiowania tych tomów całkowicie obaliły nasze ziemskie dążenia, a ponieważ przynajmniej po części rozpoznajemy wielką sposobność uczynienia czegoś dla Chrystusa, zamierzamy skorzystać z tej sposobności przez rozpowszechnianie tych książek na razie pośród naszych najbliższych krewnych i przyjaciół, a następnie wśród biednych, którzy chcieliby je czytać, a nie mogą ich sobie nabyć; i z tego to powodu pragniemy otrzymać te dodatkowe egzemplarze. Wasz, itd.”

4 Ten list był podpisany przez J.F. Rutherforda, prawnika, który dwanaście lat później sam uczynił krok oddania się Bogu i wstąpił do służby pełnoczasowej w pittsburskim biurze głównym, czyli „Donu Biblijnym”, jako radca prawny Towarzystwa, a jeszcze później, w roku 1917, został po śmierci Russella drugim prezesem Towarzystwa.

5 W roku 1894 przeszkolono grupę dwudziestu niepełnoczasowych przedstawicieli, po czym biuro główne w Pittsburgu wysyłało ich przy końcu każdego tygodnia, aby wygłaszali odczyty publiczne i zakładali nowe „eklezje”. Zmieniono to w roku 1897, ograniczając służbę odwiedzin do trzech przedstawicieli pełnoczasowych, znanych jako „bracia pielgrzymi” ‚ którzy podróżowali od zboru do zboru według ustalonej marszruty, spędzając z każdą grupą dzień lub dwa, aby ją pokrzepić duchowo. W miarę wzrastania liczby zborów wysyłano więcej pielgrzymów, aby utrzymać łączność organizacyjną. W roku 1917 było 93 pielgrzymów, którzy działali w ten sposób jako poprzednicy naszych obecnych „sług obwodu”.

6 W miarę rozpowszechniania coraz dalej od pittsburskiego ośrodka dalszych tysięcy traktatów biblijnych i broszur coraz bardziej wzrastała wrogość duchowieństwa. Przedstawicielom Towarzystwa nie pozwalano już przemawiać z ambon kościelnych, jak to było w latach osiemdziesiątych. W celu ograniczenia uznawania ordynacji do tych większych sekt, które już prowadziły teologiczne zakłady naukowe, w roku 1846 założono wśród duchowieństwa protestanckiego coś w rodzaju związku kaznodziejów zwanego „Sojuszem Ewangelickim” („Evangelical Allilance”). Zaczęto ośmieszać Russella z powodu używania przez niego określenia „pastor”, a pewne pozbawione skrupułów gazety użyto za narzędzie do zmyślania i rozpowszechniania skandalicznych kłamstwo osobistej rozbieżności zdań między Russellem a jego żoną. Na podobieństwo swych faryzeuszowskich pierwowzorów, oczerniających Jezusa przez podawanie w wątpliwość jego autorytetu i prawowitości jego urodzenia, ci nowocześni odszczepieńczy przywódcy religijni zniżyli się do atakowania raczej osoby niż publikowanych wyjaśnień biblijnych.

7 Wprowadzono coś nowego, co jak nic przedtem ożywiło krzewienie prawdy przez rozpowszechnianie traktatów i co miało się przyczynić do wzięcia duchowieństwa szturmem. W Zion’s Watch Tower z 15 kwietnia 1899 roku zaproponowano tak zwaną „służbę ochotniczą”. Ochotników powołano spośród wszystkich chrześcijan, którzy bywali na zebraniach Towarzystwa, aby wzięli udział w masowym bezpłatnym rozdaniu ludziom wychodzącym w niedzielę z kościołów protestanckich 300 000 egzemplarzy nowej broszury pt. Biblia przeciw teorii ewolucji. Tę pracę podjęło z entuzjazmem tysiące osób w Kanadzie, Europie i Stanach Zjednoczonych. W pierwszym roku rozdano w ten sposób 948 459 traktatów. Kontynuowano potem tę działalność w specjalne niedziele przez około dwadzieścia lat. Później doszło jeszcze do tego rozpowszechnianie od domu do domu, polegające na tym, że w niedzielę rano wsuwano pisma pod drzwi mieszkań. Dwa lub trzy razy w roku ukazywały się nowe broszury, które w milionach egzemplarzy rozdawano ludziom chodzącym do kościoła. Była to więc jakby powódź, która dosięgała drzwi kościołów i zalewała pastwiska religijne. Wzmogło to jeszcze wrogą reakcję duchowieństwa, które starało się spowodować aresztowanie wielu świadków są to, że bezpłatnie rozdawali na ulicy traktaty, jak gdyby chodniki prowadzące do kościoła były szczególnie ‚poświęconą’ ziemią.

8 W dniu 10 marca 1903 roku dr E.L. Eaton, kaznodzieja kościoła metodystyczno-episkopalnego przy North Avenue, członek pittsburskiego związku kaznodziejów, jako przedstawiciel tego związku zaproponował formalnie C.T. Russellowi sześciodniową dyskusję na uzgodnione tematy biblijne. Dyskusja odbyła się wreszcie jesienią w przepełnionej za każdym razem sali Carnegie Hall. Ogólnie biorąc, Russell wyszedł zwycięsko z każdej z sześciu dyskusji, a zwłaszcza z ostatniej, dotyczącej piekła. Doniesiono, że jeden z obecnych duchownych, który uznał zwycięstwo Russella, podszedł do niego po ostatniej dyskusji i powiedział: „Cieszę się, że widzę, jak kieruje pan strumień wody na piekło i gasi ogień.” Wkrótce po tym zdemaskowaniu fałszywych nauk „babilońskich” systemów kościelnych wielu członków metodystycznego zboru Eatona stało się świadkami Jehowy. Odbyły się jeszcze inne dyskusje z podobnym rezultatem.

9 Przed słynnymi dyskusjami z Eatonem Russell wraz z towarzyszącymi mu osobami odbył w roku 1903 drugą podróż po Europie i założył biuro oddziału Towarzystwa w Niemczech, w Barmen-Elberfeld; następnie, w roku 1904, otwarto biuro oddziału w Australii. Nasienie prawdy dotarło też w tym czasie do Afryki Południowej, Japonii i Brytyjskich Indii Zachodnich, gdzie w Kingston na Jamajce odbyła się konwencja, na której było obecnych 400 osób, a 600 osób wysłuchało w niedzielę wykładu publicznego. Na terenie Ameryki urządzono od 29 sierpnia do 7 września 1908 r. w Put-in-Bay, w stanie Ohio, największą do owego czasu konwencję, na której najwyższą liczbę obecnych oceniono na 4800. W owym okresie od roku 1890 do 1908 rozpowszechniono dalsze miliony pism Towarzystwa, przy czym było już wówczas ponad 30000 prenumeratorów Watch Tower (Strażnicy), z których tysiące brało udział w tych zorganizowanych wysiłkach, mających na celu zanoszenie gorliwym chrześcijanom prawd biblijnych. Podawano im pomocną dłoń, aby ‚wyszli z Babilonu’ i stali się pomazanymi świadkami Jehowy. Mimo wysiłków duchowieństwa, dążącego do zniszczenia Towarzystwa, świadkowie Jehowy przy pomocy ducha Bożego działali energiczniej niż kiedykolwiek przedtem.

_____

PRZEGLĄD MATERIAŁU:

1. Jakie dalsze tomy wydał Russell?

2. Jaki rozrost dzieła nastąpił na terenach zagranicznych oraz pod względem urządzania konwencji?

3, 4. Jaki list otrzymano w roku 1894 i od kogo?

5. Kim byli poprzednicy dzisiejszych „sług obwodu”?

6. Jaka opozycja powstała ze strony duchowieństwa?

7. Wskutek jakiej działalności opór duchowieństwa stał się jeszcze gwałtowniejszy?

8. Jakie dyskusje odbyły się w roku 1903 i z jakim rezultatem?

9. Jak dzieło rozszerzało się w dalszym ciągu?

Studium 79

WZROST MIĘDZYNARODOWY (1909-1916)

1 Przy rozpatrywaniu historii Towarzystwa Watch Tower w latach 1909-1916 musimy przede wszystkim wziąć pod uwagę ostrzegawcze dzieło ogłaszania fatalnego roku 1914. Już przez trzydzieści dwa lata, począwszy od roku 1877, świadkowie składali publicznie dowód chronologiczny i zwracali uwagę na wydarzenia wskazujące na to, że „czasy pogan” miały się skończyć jesienią roku 1914.

2 Jednak do podjęcia na całym świecie zakrojonej na szeroką skalę kampanii używany od dwudziestu lat czteropiętrowy „Dom, Biblijny”, biuro główne Towarzystwa w Allegheny (Pittsburgh), już nie wystarczał, a poza tym był niedogodnie położony do ekspedycji i komunikacji z całym światem. W roku 1908 wysłano więc Rutherforda - który w tym czasie był już radcą prawnym Towarzystwa, jak również bratem pielgrzymem, podróżującym od miasta do miasta w celu wygłaszania odczytów publicznych - oraz innych przedstawicieli Towarzystwa do Brooklynu (Nowy Jork), aby się zajęli nabyciem odpowiedniejszych budynków. Zakupili stary „Plymouth Bethel” przy Hicks Street 13-17 w Brooklynie oraz stary dom mieszkalny Beechera przy Columbia Heights 124. Chcąc należycie korzystać z prawa własności nad tą nową posiadłością w stanie Nowy Jork oraz załatwiać na terenie tego stanu sprawy jako korporacja religijna, trzeba było założyć drugą korporację. Taka korporacja została prawnie zarejestrowana dnia 23 lutego 1909 roku pod nazwą Peoples Pulpit Association (Stowarzyszenie Kazalnicy Ludowej). Trzydzieści lat później, w roku 1939, nazwa ta została zmieniona na obecną „Watchtower Bible and Tract Society, Inc.”

3 Począwszy od roku 1909 szeroko rozpowszechniano w milionach egzemplarzy traktat-miesięcznik nazwany „Peoples Pulpit” [”Kazalnica Ludowa”] a później „The Bible Students Monthly” [”Miesięcznik Badacza Pisma Św.”], w którym ostrzegano narody przed fatalnym rokiem 1914. Toteż na szereg lat to społeczeństwo świadków stało się znane jako Międzynarodowe Stowarzyszenie Badaczy Pisma Świętego [International Bible Students Association]. W roku 1914 w podobny sposób zorganizowano dzieło w Anglii i w tym celu założono stowarzyszenie, zarejestrowane według praw tego kraju, pod nazwą „International Bible Students Association”.

4 Towarzystwo Watch Tower, które miało teraz swą siedzibę w biurze głównym w Brooklynie, było tak wyposażone, że mogło dotrzymać kroku będącemu wówczas w toku gigantycznemu dziełu publikowania. W latach od 1909 do 1914 bezustannie wzrastały nakłady traktatów, broszur i oprawnych książek, których liczba sięgała wielu milionów. Dzieło ostrzegania co do roku 1914 wzmogło się dzięki zorganizowaniu międzynarodowej służby syndykatu prasowego, który co tydzień wysyłał kazania Russella do około trzech tysięcy gazet w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Europie. Ocenia się, że w ten sposób docierano co tydzień do mniej więcej dziesięciu milionów ludzi.

5 Do tego rozprzestrzeniającego się coraz bardziej świadectwa o zbliżającym się roku 1914 dochodziły jeszcze wykłady publiczne. Jak doniesiono, w samym tylko roku 1911 wygłoszono na całym świecie 12 113 publicznych i na pół publicznych odczytów. W końcu, około roku 1914, w Stanach Zjednoczonych i poza ich granicami działało w jedności z Towarzystwem Watch Tower 1200 zborów. W roku 1915 niekompletna liczba uczestników dorocznej uroczystości Pamiątki wynosiła, jak podano, 15 430; w owym czasie było 55 000 prenumeratorów Strażnicy co w przybliżeniu równa się liczbie tych, którzy byli związani z dziełem świadczenia. Mówi się, że Russell do swej śmierci w roku 1916 przejechał ponad 1 600 000 km, wygłosił ponad 30 000 kazań i napisał książki, które ogółem liczą ponad 50 000 stron. W owym czasie publikacje Towarzystwa były wydawane w piętnastu językach.

6 Aby wykazać, iż świadkowie nie oczekują, że proroczy rok 1914 zakończy całą ich działalność w odniesieniu do tej ziemi, Towarzystwo Watch Tower wyłożyło w czasie od roku 1912 do początku roku 1914 ponad 300 000 dolarów na przygotowanie „Foto-dramatu stworzenia”, za pomocą którego znajomość Biblii miała być krzewiona wśród szerokich mas w ciągu roku 1914 i potem. W prymitywnych pracowniach w Nowym Jorku przygotowano przedstawienie składające się z rzadkiej piękności filmów i przezroczy oraz zsynchronizowano z nimi wiele doborowych nagrań muzycznych i 96 płyt gramofonowych z przemówieniami (4-minutowymi), w których wyjaśniano przewodnie myśli Biblii. Sporządzono wiele kompletnych oraz skróconych serii tego „Dramatu”, po czym przeszkoleni podróżujący operatorzy przedstawiali go bezpłatnie milionom ludzi w największych salach i Kinach Ameryki Północnej, Europy i Australii.

7 W ciągu kilku pierwszych miesięcy roku 1914 duchowni i inni ludzie szydzili co niemiara z Russella i Towarzystwa Watch Tower, ponieważ nie widzieli, żeby się coś działo narodom pogańskim. Jednak wszystkie te szyderstwa ustały, gdy od 27 lipca do sierpnia roku 1914 naród za narodem i królestwo za królestwem dawały się uwikłać w pierwszą wojnę światową. Dość dokładnym odbiciem reakcji prasy na ten stan rzeczy był opublikowany 30 sierpnia 1914 r. w stałej rubryce dodatku niedzielnego (na str. 4) wielkiej gazety nowojorskiej The World długi artykuł pod rzucającym się w oczy tytułem: „Koniec wszystkich królestw w roku 1914 - 25-letnie proroctwo ‚Ludzi Brzasku Tysiąclecia’.” Oto niektóre wyjątki.

8 „Przejmujący grozą wybuch wojny w Europie wypełnił pewne nadzwyczajne proroctwo. W ciągu ubiegłego ćwierćwiecza ‚Międzynarodowi Badacze Pisma Świętego’, znani najlepiej jako ‚Ludzie Brzasku Tysiąclecia’, obwieszczali światu przez swych kaznodziejów i za pośrednictwem prasy, że w roku 1914 nadejdzie przepowiedziany w Biblii Dzień Gniewu. ‚Wyglądajcie roku 1914!’ - taki był zew setek podróżujących ewangelistów, którzy jako przedstawiciele tej osobliwej wiary jeździli wzdłuż i wszerz kraju, głosząc naukę, że ‚przybliżyło się Królestwo Boże’. … Choć miliony ludzi musiało się przysłuchiwać tym ewangelistom, … to jednak przeciętny człowiek nie wie o istnieniu takiego ruchu, jak ‚Brzask Tysiąclecia’. … Człowiekiem, który od roku 1874 podawał to objaśnienie Pisma Św., jest czcig. Charles T. Russell. … ‚Wobec tych wyrazach dowodów biblijnych’, pisał czcig. Russell w roku 1889, ‚uważamy za bezsporną prawdę, że ostateczny koniec królestw tego świata i całkowite ustanowienie Królestwa Bożego nastąpi pod koniec roku 1914’. … Jednakże powiedzenie, że ucisk musi dojść do szczytu w roku 1914 - było czymś osobliwym. …I w roku 1914 wybucha wojna, wojna, której się każdy obawiał i o której każdy myślał, że w istocie nie może nastąpić. Czcig. Russell nie mówi: ‚Ja wam to powiedziałem’, i nie poddaje proroctw rewizji, aby je dopasować do bieżących wydarzeń historycznych. On i jego badacze zadowalają się czekaniem - czekaniem do października, gdyż ten czas uważają za właściwy koniec roku 1914.”

9 Tak więc okazało się - jak to teraz dobrze wiemy na podstawie Pisma Świętego i faktów - że około 1 października 1914 roku dobiegło prawnego końca 2520 lat tolerowania przez Boga narodów pogańskich, które w tym czasie przypisywały sobie suwerenność nad ziemią. Przeglądając sprawozdania o działalności wydawniczej Towarzystwa Watch Tower podczas trzydziestu lat przed rokiem 1914, widzimy, że narodom było wówczas dane godne uwagi, potężne, publiczne ostrzeżenie, którego rozmiary wywierają wrażenie nawet w porównaniu z dzisiejszymi zdumiewająco wysokimi liczbami. Poniższa tabela, zestawiona ze sprawozdań rocznych Towarzystwa, publikowanych wtedy zwykle co roku w wydaniu Strażnicy z 15 grudnia, jest wymownym świadectwem gorliwości, mozolnej pracy, pełnej oddania obowiązkowości i zdecydowania świadków Jehowy w wiernym wykonywaniu dzieła ostrzeżenia co do roku 1914.

SPRAWOZDANIE O OGÓLNOŚWIATOWYM ROZPOWSZECHNIANIU

Lata	Traktaty i broszury	Książki
1909	22 838 164	710 992
1910	27 025 180	711 410
1911	22 838 282	538 783
1912	49 151 244	812 046
1913	49 065 189	864 510
1914	71 285 037	992 845
1915	55 149 578	661 789
1916	30 547 172	452 713
1917	33 890 664	836 417

10 C.T. Russell i jego współtowarzysze oddali wszystkie swoje siły i majątek, aby za swych czasów przeprowadzić pod kierownictwem świętej, czynnej mocy Jehowy możliwie jak najenergiczniejszą kampanię. W latach 1915 i 1916 ich działalność wydawnicza osłabła, ponieważ dzieło świadczenia wykonywano wówczas wśród wzrastającego oporu, szyderstwa i ogólnoświatowej rozterki. To osłabienie było wypełnieniem proroctwa: „Spowoduje moich dwóch świadków, aby prorokowali tysiąc dwieście i sześćdziesiąt dni, ubrani w płótno workowe.” (Obj. 11: 3, NW) Pod koniec roku 1916 Russella zaczęły szybko opuszczać siły i w końcu, 31 października, w drodze powrotnej z Kalifornii, gdzie wygłaszał wykłady, zmarł w wagonie kolejowym w pobliżu Pampy W stanie Teksas. Sądząc po owocach, które wydał pracując dużo jako sługa ewangelii, brat Russell bezsprzecznie okazał się wiernym świadkiem Jehowy.

_____

PRZEGLĄD MATERIAŁU:

1, 2. Jakie zmiany były konieczne w związku z dziełem ostrzegania, które miało być jeszcze wykonane?

3-5. Co zostało uczynione, aby rozgłosić rok 1914?

6. Co dowodzi, że świadkowie Jehowy nie spodziewali się zakończenia swej działalności w roku 1914?

7, 8. Jakie szyderstwa ustały, wraz z wybuchem pierwszej wojny światowej i jak wypowiedziała się o tym jedna z gazet?

9. Jakie wywierające wrażenie liczby pokazują, że faktycznie przeprowadzono dzieło ostrzeżenia?

10. Co się wydarzyło w latach 1915 i 1916?

Studium 80

LATA KRYZYSU (1917-1919)

1 Po (Śmierci C.T. Russella, pierwszego prezesa Towarzystwa Watch Tower, która nastąpiła w październiku 1916 roku, rozpoczęły się lata kryzysu. Przyniosły one ze sobą okres sądu i oczyszczenia, spowodowany naciskiem opozycji wewnątrz organizacji. Przez trzy i pół roku (1260 literalnych dni) świadkowie kontynuowali dzieło kazania w tym krytycznym okresie czasu, od jesieni roku 1914 do wiosny 1918 r., jakby w „płótnie workowym”, t j. w smutku i hańbie. Aż wreszcie w roku 1918, „gdy oni zakończą swe świadczenie, dziki zwierz [kolektywne ziemskie potęgi panujące], który występujesz przepaści [symbolicznej głębi morza ludzkiego, szalejącego przeciw Bogu], stoczy z nimi wojnę i zwycięży ich, i pozabija. A po trzech i pół dnia wstąpił w nich duch życia od Boga i stanęli na nogach, a wielka bo jaźń padła na tych, którzy ba nich patrzyli.” Mamy tutaj proroczy opis tych lat kryzysu, a fakty historyczne, które teraz rozpatrzymy, potwierdzą jego wypełnienie. - Obj. 11:3, 4, 7, NW.

2 Dnia 6 stycznia 1917 roku w Pittsburgu,w stanie Pensylwania, oddano jednomyślnie, bądź to osobiście, bądź przez zastępców, mniej więcej 150 000 głosów na J.F. Rutherforda, wybierając go prezesem, i tak nastał nowy zarząd Towarzystwa, któremu Rutherford miał przewodniczyć przez 25 lat. Stosowna tu będzie krótka biografia nowego prezesa Towarzystwa, Józefa Franklina Rutherforda. Urodził się 8 listopada 1869 r. w Boonville, w stanie Missouri. Rodzice byli baptystami. Miał 16 lat, gdy ojciec pozwolił mu studiować prawo na uniwersytecie, z tym jednak zastrzeżeniem, że sam będzie na siebie zarabiał, ponieważ ojciec był tylko farmerem i nie było go stać na udzielanie mu pomocy finansowej. Gdy miał 22 lata, został dopuszczony do adwokatury i rozpoczął praktykę w Boonville. Później przez cztery lata pracował jako prokurator dla Boonville (Missouri), a jeszcze później jako sędzia specjalny w tym samym czternastym okręgu sądowym Missouri. W roku 1894 zetknął się z przedstawicielami Towarzystwa Watch Tower, a dwanaście lat później, w roku 1906, dopełnił aktu oddania swego życia Bogu, przez co został ordynowany do chrześcijańskiej służby kaznodziejskiej. W roku 1907 został radcą prawnym Towarzystwa.

3 Nowa administracja pod kierownictwem Rutherforda przystąpiła niezwłocznie w roku 1917 do reorganizacji głównego biura Towarzystwa w Brooklynie, jak również do wprowadzenia zmian w służbie polowej, aby przeciwdziałać tendencji do cofania się w dziele świadczenia o Królestwie. Nie wszyscy byli jednak radzi popierać nową administrację Towarzystwa w przyspieszaniu dzieła świadczenia. Już od początku, tj. od roku 1917, były różne osoby przewodzące, które ambitnie dążyły do zdobycia władzy administracyjnej dla siebie. Tacy przestali współpracować z innymi i w końcu stali się buntownikami. Ta klika opozycyjna zaczęła zaraz puszczać w obieg listy i inny materiał, który krążył po zborach w Stanach Zjednoczonych i za granicą. Stopniowo potworzyły się w tych zborach grupy opozycyjne. Podczas następnego dorocznego zebrania w Pittsburgu, w stanie Pensylwania, ci ambitni przeciwnicy starali się następnie zawładnąć prawną korporacją, Towarzystwem Watch Tower, co im się jednak nie udało.

4 Kryzys wewnętrzny doszedł do punktu szczytowego, gdy wiosną 1918 r. nastąpiło przepowiedziane w Biblii znamienne wydarzenie, mianowicie przyjście posłańca Jehowy, Jezusa Chrystusa, do świątyni na sąd, w celu oddzielenia klasy „niewolnika wiernego i rozumnego” od grupy „złego niewolnika”’. (Mal. 3:1-3; Mat. 24:43-51, NW) Rozdział między tymi dwoma grupami stawał się coraz widoczniejszy, przy czym w grupie „złego niewolnika” doszło do dalszych nieporozumień wewnętrznych i rozłamów. W końcu natworzyło się wiele małych, poróżnionych ze sobą grup, które istniały przez krótki czas, a potem znowu znikały.

5 W drugiej połowie roku 1917 wierni bojownicy frontowi klasy „rozumnego niewolnika” podjęli z wielką gorliwością rozpowszechnianie książki Dokonana tajemnica (The Finished Mystery), siódmego tomu, napisanego w celu skompletowania serii Wykładów Pisma Świętego. W ciągu siedmiu miesięcy postronne drukarnie, pracujące dla Towarzystwa, przygotowały nakład liczący 850 000 egzemplarzy. Książka ta nie tylko wyjawiła opozycję klasy „złego niewolnika”, lecz także wywołała gwałtowną reakcję duchowieństwa w wielu okolicach chrześcijaństwa. Niedziela, 30 grudnia 1917 r., była historycznym dniem, w którym przy pomocy niedzielnej służby ochotniczej rozpoczęto masowe rozpowszechnianie dziesięciu milionów egzemplarzy płomiennego wydania Miesięcznika Badaczy Pisma Świętego, zatytułowanego „Upadek Babilonu - Dlaczego chrześcijaństwo musi teraz cierpieć - Wynik końcowy”. Ten czterostronicowy traktat zawierał w skróconej formie wyjątki z książki Dokonana tajemnica i ostro odsłaniał prawdziwe oblicze duchowieństwa. Wywołało to szereg inspirowanych przez kler akcji, które zmierzały do tego, by zmusić rządy Stanów Zjednoczonych i Kanady do zniszczenia Towarzystwa Watch Tower i jego współpracowników.

6 Walcząc przeciw wzrastającej przemocy, ten zespół dzielnych świadków wydał 15 marca 1918 r. nowy dwustronicowy traktat w formacie gazetowym, Wiadomości Królestwa (Kingdom News Nr 1) pod nagłówkiem: „Nietolerancja religijna - Zwolennicy pastora Russella prześladowani, ponieważ mówią ludziom prawdę - Traktowanie badaczy Pisma Świętego pachnie ‚mrocznym średniowieczem’.” Rozpowszechniono miliony tych traktatów demaskując wzniecone przez duchowieństwo prześladowanie świadków w Niemczech, Kanadzie i Stanach Zjednoczonych. Traktat ten powiadamiał ponadto o historycznym odczycie pod tytułem „Świat się kończy - miliony obecnie żyjących nigdy nie umrą!” ‚ który 24 marca został wygłoszony przez prezesa Towarzystwa w Akademii Muzycznej w Brooklynie. Tego doniosłego odczytu wysłuchało trzy tysiące ludzi. Walczący zastęp świadków liczył w tym czasie, to znaczy w roku 1918, 3868 pracowników, lecz jakże pustoszącego dzieła dokonali, zanim zostali doprowadzeni do całkowitego milczenia! W kwietniu nastąpiły dalsze, inspirowane przez duchowieństwo, próby zastraszenia. 13 kwietnia 1918 r. ukazały się i zostały rozdane w milionach egzemplarzy Wiadomości Królestwa Nr 2 ze śmiałymi nagłówkami: „Dokonana Tajemnica - dlaczego zakazana - Duchowni przyłożyli do tego rękę”.

7 1 maja 1918 r. rozpoczęło się rozpowszechnianie milionów Wiadomości Królestwa Nr 3, które nosiły rzucające się w oczy tytuły: „Szaleją dwie wielkie bitwy - Strategia Szatana skazana na niepowodzenie - Narodziny antychrysta”. 7 maja Sąd Okręgowy Stanów Zjednoczonych dla Wschodniego Okręgu Nowego Jorku wydał nakazy aresztowania ośmiu braci związanych z kierownictwem Towarzystwa i komitetem redakcyjnym. Byli to: J.R Rutherford, W.E. Van Amburgh, A.H. Macmillan, R.J. Martin, C.J. Woodworth, G.H. Fisher, F.H. Robison i G. DeCecca. 8 maja marszałek USA Power wykonał te nakazy aresztowania. Krótko po ich aresztowaniu postawiono wszystkich ośmiu przed sądem federalnym. Przewodniczył sędzia Garvin. Przeciwko wszystkim wniesiono oskarżenie, przedłożone uprzednio Kolegium Nadzoru Sądowego. Wyżej wymienionych obwiniono o to, że jakoby „w sposób bezprawny i przestępczy sprzysięgli się, połączyli i sprzymierzyli oraz umówili się między sobą i z różnymi innymi osobami, nie znanymi wspomnianemu Kolegium Nadzoru Sądowego, aby się dopuścić określonego wykroczenia przeciw Stanom Zjednoczonym Ameryki, mianowicie: występku bezprawnego, przestępczego i rozmyślnego powodowania nieposłuszeństwa, nielojalności i uchylania się od obowiązkowej służby w wojskowych i morskich siłach zbrojnych Stanów Zjednoczonych Ameryki i to w czasie, gdy Stany Zjednoczone znajdowały się w stanie wojny … przez osobiste wezwania, listy i publiczne przemówienia i przez to, że na całym terenie Stanów Zjednoczonych Ameryki rozpowszechniali i oficjalnie puszczali w obieg pewną książkę, nazwaną Tomem VII Wykładów Pisma Świętego, Dokonana Tajemnica, oraz po całych Stanach Zjednoczonych rozpowszechniali i oficjalnie puszczali w obieg pewne artykuły drukowane w broszurach nazywanych Miesięcznikiem Badaczy Pisma Świętego, Strażnicą, Wiadomościami Królestwa oraz w innych nie wymienionych broszurach itd.”

8 Oskarżonym odczytano akt oskarżenia, po czym zwolniono ich za kaucją po 2500 dolarów, a rozprawę sądową wyznaczono na dzień 3 czerwca 1918 r. Po 15-dniowym procesie w czwartek, 20 czerwca, sąd przysięgłych uznał ich za „winnych”. Na drugi dzień, 21 czerwca po południu, sędzia Harland B. Howe ogłosił wyrok skazujący na dwadzieścia lat więzienia w federalnym zakładzie karnym w Atlancie w stanie Georgia. Ponieważ ich prośby o dopuszczenie złożenia kaucji zostały bezprawnie odrzucone, zatrzymano tych ośmiu braci w więzieniu w Brooklynie i Long Island City, po czym 4 lipca przewieziono ich do zakładu karnego w Atlancie, Georgia.

9 Wyznaczono komitet wykonawczy, który miał zarządzać Towarzystwem podczas nieobecności jego uwięzionych pracowników, a prace redakcyjne wykonywał pięcioosobowy komitet, pisząc nadal Strażnicę, której ani jednego wydania nie pominięto w tych latach kryzysu. Fala prześladowań świadków objęła cały kraj. Następowały dalsze uwięzienia, akty obelżywego traktowania ze strony band pospólstwa, najścia policji na lokale zborowe, palenie książek i nieustanne szkalowanie przez prasę i z ambon. Wskutek wywołanych wojną ograniczeń w dostawach potrzebnych materiałów 26 sierpnia 1918 roku musiano zamknąć biuro główne w Brooklynie. Przeprowadzono się do budynku biurowego w Pittsburgu. Brooklyński Przybytek, w którym mieściło się biuro i centrala wysyłkowa, został sprzedany, a dom Betel zamknięty. Tym sposobem latem 1918 roku doprowadzono do milczenia niegdyś donośny, zorganizowany głos świadków Jehowy, a ich zorganizowane dzieło zostało - mówiąc w przenośni - uśmiercone i ta niegdyś tak energiczna grupa chrześcijan popadła w stan podobny do śmierci. Ich babilońscy zdobywcy trzymali ich w ciężkiej niewoli.

10 Dnia 11 listopada 1918 roku skończyła się nagle pierwsza wojna światowa. Zwolniono licznych jeńców wojennych, lecz nie było widoków na zwolnienie wielu świadków, którzy nadal przebywali w więzieniach i obozach na terenie całego kraju [USA]. W lutym 1919 roku niektóre gazety rozpoczęły w całym kraju agitację na rzecz uwolnienia Rutherforda i jego uwięzionych współtowarzyszy. Nadto świadkowie pisali listy do redaktorów gazet, których byli czytelnikami, do członków kongresu, senatorów i gubernatorów, nalegając o działanie. Wielu z nich pobudzono do wypowiedzenia się za zwolnieniem. Następnie w marcu świadkowie puścili w obieg po całym kraju petycję, którą w krótkim czasie podpisało 700 000 osób i w której proszono rząd o oddanie sprawiedliwości tym fałszywie oskarżonym i uwięzionym. 21 marca na polecenie Sądu Najwyższego w Waszyngtonie dopuszczono złożenie kaucji do czasu rozpatrzenia apelacji, a 25 marca zwolniono w końcu tych ośmiu braci z więzienia w Atlancie. Rozprawę apelacyjną wyznaczono na 14 kwietnia 1919 roku, a 14 maja wyrobi uchylono.

11 Skoro tylko wiosną 1919 roku uwolniono tych pracowników Towarzystwa, skupili oni całą swoją uwagę na wznowieniu intensywnej działalności. 1 października otwarto ponownie biuro główne w Brooklynie. Zapewniono sobie nowe pomieszczenia na drukarnię w Brooklynie przy Myrtle Avenue. Obmyślono plan wspaniałego, ponownego spotkania wszystkich świadków, którzy przeżyli, a to na siedmiodniowej uczcie duchowej w Cedar Point w stanie Ohio od 1 do 7 września 1919 r. Plan ten przeprowadzono i zgromadzenie stało się, największym z kongresów, urządzonych do owego czasu przez Towarzystwo. W zwykłych zebraniach uczestniczyło 6000 osób, 200 zostało ochrzczonych, a 7500 było obecnych na wykładzie publicznym. Podczas kongresu zapowiedziano wydawanie nowego czasopisma The Golden Age [Złoty Wiek], którego pierwsze wydanie ukazało się 1 października 1919 r. Szybko ożywiono ponownie służbę kolporterską (pionierską); wiosną 1919 r. było w tej służbie 150 osób, a do jesieni już 507 osób wstąpiło do pełnoczasowej służby polowej. Wprowadzono znowu służbę pielgrzymów, posyłając 86 specjalnych przedstawicieli od zboru do zboru, aby wzmocnić łączność między tymi zborami a biurem głównym, a nadto aby zgromadzić rozproszonych wskutek prześladowań wojennych i wzniecić w nich nowy entuzjazm. Przetrwano więc naprawdę burzliwe lata kryzysu. Dzięki potężnej, czynnej mocy Bożej niegdyś martwe dzieło świadczenia zostało w roku 1919 szybko przywrócone do życia ku wielkiemu zaskoczeniu narodów. - Obj. 11:11.

_____

PRZEGLĄD MATERIAŁU:

1. Jak zostały proroczo opisane lata 1918 i 1919?.

2. Kto został prezesem po Russellu i jaki był życiorys tego następcy?

3, 4. Jakie powstały trudności wewnętrzne i do czego to doprowadziło?

5-7. Jakie wydawnictwa wzmogły opozycję oraz jakim postępowaniem i jakimi oskarżeniami doprowadzono ją do punktu szczytowego?

8. Jaki był wynik procesu i co nastąpiło, gdy chciano złożyć kaucję?

9. Jakie wypadki poprzedziły zatrzymanie dzieła?

10. Jakie wydarzenia doprowadziły w korcu do uchylenia wyroków na pracowników Towarzystwa?

11. Jakie wydarzenia cechowały wznowienie dzieła głoszenia?

Studium 81

ENERGICZNE PRZYWRÓCENIE

PRAWDZIWEGO WIELBIENIA (1919-1928)

1 Chociaż członkowie ludu Jehowy od lat siedemdziesiątych ubiegłego stulecia do roku 1918 stopniowo odwracali się od swego zasadniczego religijnego sposobu myślenia, od skażonych nauk babilońskiej religii odszczepieńczych kościołów z imienia, to jednak byli jeszcze w dużej mierze skrępowani plamiącymi więzami fałszywych pojęć religijnych, odziedziczonych po przyjętych przez chrześcijaństwo tradycjach pogańskich. I tak na przykład ci świadkowie Jehowy do czasu swej niedoli w roku 1918 wciąż jeszcze zbytnio pokładali ufność w tak zwanym „rozwijaniu charakteru”, w znacznym stopniu uprawiali czczenie stworzeń, uznawali rządy ziemskie za ustanowione przez Boga „wyższe zwierzchności” (Rzym. 13:1), wskutek czego byli utrzymywani w wielkiej bojaźni przed człowiekiem, a zwłaszcza przed władcami. Obchodzili niektóre święta pogańskie, jak np. „Boże Narodzenie”, imię Jehowy pozostawało u nich na drugim planie, używali symbolu krzyża jako znaku chrześcijańskiego oddania, a pod względem organizacyjnym nadal stosowali demokratyczny, prezbiteriański sposób zarządzania zborem.

2 Od roku 1919 wszystko to zaczęło się zmieniać na korzyść świetnej, pobłogosławionej przez Boga przyszłości. Jako odnowiona społeczność wyznali oni bezzwłocznie swe grzechy, polegające na zawieraniu kompromisów oraz na splamieniu się religią fałszywą. Żałowali swego dawniejszego sposobu postępowania, wyrazili pragnienie wprowadzenia zmian na lepsze i modlili się do Jehowy o przebaczenie. Pobudzające do czynu artykuły Strażnicy z 1 i 15 sierpnia 1919 r. zatytułowane: „Szczęśliwi są nieustraszeni” rozerwały powstrzymujące świadków więzy „bojaźni przed człowiekiem”, i zaczęli robić postępy jako lud, któremu przebaczono, jako oczyszczona organizacja, jako nowy naród, wyzwolony z diabelskiej organizacji starego świata.

3 Lata 1919-1922 okazały się latami nowej rozbudowy organizacji. Towarzystwo Watch Tower po raz pierwszy postanowiło samo drukować wszystkie swe pisma, nawet oprawne książki. W tym celu wynajęto pomieszczenia na drukarnię przy Myrtle Avenue w Brooklynie (Nowy Jork) i zainstalowano tam wielkie urządzenia drukarskie. Do Betel powołano dodatkowych ochotników, tak iż ogółem 107 pełnoczasowych pracowników było zajętych przy produkcji lepszych i tańszych publikacji. W listopadzie 1921 r. doniesiono o wydaniu pierwszego tomu nowej serii książek, zatytułowanego Harfa Boża (The Harp of God). Książka ta, wykonana w drukarni Towarzystwa w Brooklynie, została dobrze przyjęta przez ogół i z biegiem lat rozpowszechniono ją szeroko w milionach egzemplarzy. Dalszymi książkami z tej serii były: Wyzwolenie, która ukazała się w roku 1926. Stworzenie w roku 1927 oraz Pojednanie i Rząd w roku 1928. Rocznik na rok 1927 zapoczątkował ciągnącą się do tej pory serię Roczników (w jęz. ang.). Ta nowa, stale się rozwijająca działalność drukarska wymagała coraz większych pomieszczeń, tak iż w roku 1922 Towarzystwo przeniosło drukarnię najpierw do sześciopiętrowego budynku przy Concord Street 18 w Brooklynie, a potem, w roku 1927, do będącego własnością Towarzystwa nowego, wielkiego i nowoczesnego, ośmiopiętrowego budynku przy Adams Street 117. W owym czasie przebudowano też i powiększono dom Betel.

4 Przy urzeczywistnianiu udoskonalonych projektów nowego dzieła świadczenia oraz bardziej scentralizowanej organizacji, co było konieczne do zespolenia świadków w solidnie pracujący oddział, napotkano w poszczególnych zborach na znaczny opór ze strony konserwatywnych „starszych z wyboru”. Wielu z nich chciało żyć przeszłością, czasami pastora Russella, o którym twierdzili, że tylko on był kanałem przekazującym oświecenie biblijne i którego nazywali „sługą” z Mateusza 24:45. Strażnica z 1 kwietnia 1920 r. [wyd. ang.] oraz następne artykuły wykazały jasno, że sam brat Russell przyznał swego czasu, iż Towarzystwo Watch Tower jest narzędziem, czyli kanałem, którym Jehowa posługuje się do pouczania swego ludu na ziemi. Skoro więc z niebiańskiej świątyni Jehowy przyszła na podobieństwo błyskawic tyle nowego pokarmu duchowego, to ci „starsi” z wyboru nie powinni powstrzymywać miejscowych zborów czy nawet przeszkadzać im w dotrzymywaniu kroku posuwającemu się coraz szybciej naprzód Społeczeństwu Nowego Świata.

5 Zaczątek kierownictwa teokratycznego zrobiono w rzeczywistości już jesienią 1919 roku, gdy Oprowadzono pracę z nowym czasopismem „The Golden Age” [”Złoty Wiek”], które zaczęło się ukazywać w październiku 1919 roku. Zbory pragnące wziąć udział w tej nowej służbie polowej, zapoczątkowanej wówczas w związku z kampanią Złotego Wieku, proszono o zarejestrowanie się w Towarzystwie jako organizacja służbowa. Po otrzymaniu takiej prośby Towarzystwo w teokratyczny sposób wyznaczyło kogoś z miejscowej grupy, aby służył w roli zamianowanego przez Towarzystwo tak zwanego „przełożonego w dziele żniwnym”, który nie podlegał żadnym dorocznym wyborom lokalnym. Po raz pierwszy ujęto tu więc nieco władzy demokratycznie zarządzanym zborom z ich „starszymi z wyboru”, aby je poddać bardziej bezpośredniemu, międzynarodowemu nadzorowi Towarzystwa. Tak rozpoczął się wówczas częściowo teokratyczny nadzór Towarzystwa nad służbą polową zborów, sprawowany wspólnie ze „starszymi z wyboru”, którzy nadal dozorowali na sposób demokratyczny studia i wykłady zborowe.

6 Zwiększanie odpowiedzialności za służbę kaznodziejską zaczęło się w roku 1920, gdy wszystkich, którzy w zborach uczestniczyli w dziele świadczenia, poproszono o składanie co tydzień sprawozdań. Przed rokiem 1918 tylko od pionierów żądano, by składali sprawozdania ze swej działalności służbowej. Przydzielono zborom określone tereny do służby polowej. Zbory faktycznie zostały „wprzęgnięte” do służby. W pierwszym roku składania sprawozdań, tj, w roku 1920, było w „klasach biblijnych” 8052 „robotników” i 350 pionierów. Na z górą 1200 zborów związanych z Towarzystwem w 1922 r. 980 doniosło, że zostały całkowicie zreorganizowane, aby złączonych z nimi 8270 „robotników” mogło wziąć udział w służbie polowej.

7 Począwszy od roku 1923 wyznaczano różne niedziele na „świadczenie ogólnoświatowe”, aby zachęcić do podejmowania na całym świecie zjednoczonych wysiłków na rzecz równoczesnego urządzania wykładów publicznych. Ponadto pierwszy wtorek każdego miesiąca przewidziano na „dzień służby”, w którym wszyscy głosiciele zborowi mieli spędzić kilka godzin na „sprzedawaniu książek” pod przewodnictwem „kierownika służby”. Mówiąc nawiasem, w roku 1936 określenie „kierownik służby” zmieniono na „sługa grupy”, a następnie w roku 1953 na „sługa zboru”. Wyłonienie się w roku 1919 scentralizowanego i częściowo teokratycznego kierownictwa zaczęło - jak to wkrótce zobaczymy - w samą porę wydawać owoce, aby wzrastającą na całym świecie liczbę głosicieli wprzęgnąć do wytężonej pracy ogłaszania sądu. Od października 1922 zaczęło się ukazywać co miesiąc pismo zatytułowane „Biuletyn”, które zawierało wskazówki służbowe. Zachęcało ono wszystkich, aby jako „waleczni bojownicy” utrwalali sobie w pamięci przygotowane przez Towarzystwo świadectwa potrzebne im do zaofiarowywania literatury biblijnej, nazywanego początkowo „werbowaniem”. (W październiku 1935 roku nazwano ten comiesięczny organ służby „Instruktorem” [„Director”], w lipcu 1936 r. otrzymał on tytuł „Informator”, a ostatnio jest nazywany „Służbą Królestwa”.) Te środki organizacyjne przyczyniły się w znacznej mierzę do wprowadzenia na całym świecie jednolitej kampanii i utworzenia scentralizowanego kierownictwa teokratycznego.

8 Przez okres dwudziestu lat świadkowie byli stopniowo wychowywani i szkoleni do przyjęcia teokratycznego systemu organizacji zborowej. Pewni „starsi z wyboru” ciągle jednak występowali przeciwko nowemu, przewidzianemu przez Boga kierownictwu. Nie mogli dostrzec, że święty duch Jehowy, czyli Jego czynna moc, oddziałuje na organizację, aby w sposobie kierowania nią spowodować przemianę prowadzącą do powstania teokratycznego, czyli kierowanego przez Boga Społeczeństwa Nowego Świata. Toteż w roku 1932, w Watch Tower z 15 sierpnia i 1 września (Strażnica z 15 października i 1 listopada 1932 r.) opublikowano dwa kolejne artykuły, zatytułowane „Organizacja Jehowy”, w których wykazano, że według nauk Biblii nie ma obsadzanych przez głosowanie urzędów „starszych” i „diakonów”. Raczej wszyscy dojrzali mężczyźni i niewiasty są w oczach Bożych starszymi i mogą działać jako diakoni lub lepiej: słudzy. Duchowo czujne zbory nadsyłały z całego świata do głównego biura Towarzystwa rezolucje, w których donosiły o zniesieniu u siebie tych „urzędów”. Niezwłocznie wyraziły swe zaufanie do wyznaczonego przez Towarzystwo kierownika służby i wybrały przez głosowanie przewodniczącego „zastępu” oraz komitet służby, składający się z nie więcej niż dziesięciu braci, aby zastąpić „starszych” i pomagać miejscowemu kierownikowi służby, którego mianowało Towarzystwo. Wielu dawniejszych „starszych z wyboru”, którzy uchylali się od wzięcia udziału w służbie polowej, ograniczając swą działalność tylko do wygłaszania kazań w zborze, opuściło w owym czasie szeregi świadków.

9 Jednakże ostateczna przemiana w organizację teokratyczną nastąpiła dopiero w roku 1938. W owym roku wydania Strażnicy (ang.) z 1 i 15 czerwca oraz 1 lipca przyniosły wyczerpujące studium działalności organizacyjnej pierwszego zboru za dni apostołów. Przedstawiono w nich dobitnie, że prawo dokonywania zamianowali posiadało ciało kierownicze, składające się z apostołów i niektórych z ich dojrzałych współpracowników, takich jak Tymoteusz i Tytus. Podobnie i dzisiaj prawo do mianowania wszystkich sług słusznie przysługuje ciału kierowniczemu klasy „wiernego i rozumnego niewolnika”, które pozostaje pod bezpośrednim nadzorem przebywającego w świątyni Chrystusa Jezusa. Te uprawnienia nie są na sposób demokratyczny nadawane zborom. W odpowiedzi na to biblijne studium „Organizacji” zbory prosiły Towarzystwo o zorganizowanie ich do służby i o zamianowanie różnych sług.

10 W roku 1922, po upływie 1260 dni duchowego karmienia dzieci Syjonu, pomazani świadkowie byli już dostatecznie silną organizacją, by podjąć na ziemi sędziowskie dzieło Jehowy. Dzieło to zostało proroczo zobrazowane przez trąbienie „siedmiu trąb” i wylanie „siedmiu czasz gniewu Bożego”. (Obj. 8:2; 16:1,NT) Okazało się, że oba te wydarzenia występowały jednocześnie, rozpoczynając się każdorazowo na siedmiu kolejnych kongresach międzynarodowych, urządzanych co roku w latach 1922-1928.

11 Pierwszym z tego szeregu siedmiu historycznych wydarzeń był kongres w Cedar Point, w stanie Ohio, odbyty w dniach od 5 do 13 września 1922 roku. W czwartym dniu kongresu, znanym pod nazwą „Dzień”, prezes Towarzystwa wygłosił najważniejsze przemówienie na temat „Królestwa”. W przemówieniu tym podkreślił on fakt, że Król jest obecny. Po raz pierwszy przedstawiono też dowód, oparty na Piśmie Świętym l na bieżących wydarzeniach historycznych, że w roku 1918 król Chrystus Jezus przyszedł do świątyni i wdrożył postępowanie sądowa przeciwko odstępczemu chrześcijaństwa. W zakończeniu tego podniecającego przemówienia rozwinięto przed ogromną rzeszą słuchaczy transparent z elektryzującym hasłem: „Ogłaszajcie Króla i jego Królestwo!” punktem kulminacyjnym niedzielnego wykładu publicznego było jednomyślne przyjęcie rezolucji, w której wystąpiono z oskarżeniem przeciw władcom światowym. W ciągu kilku tygodni rozpowszechniono w całym chrześcijaństwie 35 000 000 egzemplarzy tego dojmującego poselstwa sądowego, wyrażającego gniew Jehowy. W ciągu następnych sześciu lat urządzano co roku kolejne kongresy w Ameryce, Anglii i Kanadzie, a na każdym z nich ogłaszano demaskującą proklamację sądową i rezolucję, którą następnie rozpowszechniano w milionach egzemplarzy.

12 Brzemienne w ważne wydarzenia i pracowite były dla świadków Jehowy lata od 1919 do 1928. Energicznie, śmiało i sprężyście zabrali się do przywrócenia prawdziwego wielbienia. Z początkiem roku 1927 zaczęto w Ameryce rozpowszechniać w niedziele od domu do domu książki i broszury za dobrowolny datek. (Zobacz Strażnicę [ang.] z 15 lutego 1927, str. 63 i z 1 sierpnia 1927, str. 233) Podczas gdy w pierwszych latach po roku 1900 duchowieństwo było nieco zaniepokojone świadczeniem, to teraz, po roku 1922, gdy wyroki Jehowy rozgłaszano po całej ziemi, rozpętała się nad duchowieństwem burza, ogarnęła je powódź przez publiczne i prywatne demaskowanie dniem i nocą jego fałszywych nauk i rażącego odstępstwa. Chrześcijaństwo zostało teraz uznane za „zbyt lekkie”, odrzucone przez Jehowę i widziało, że grozi mu zniszczenie. Natomiast Jehowa wspierał miłościwie swój mały zastęp lojalnych świadków, który kroczył przez niespokojne morze ludzkości, aby spełnić dane mu zlecenie obwieszczenia zapisanych sądów Jehowy. W teokratyczno-apostolski sposób w dalszym ciągu przywracano na ziemi prawdziwe wielbienie.

_____

PRZEGLĄD MATERIAŁU:

1. Jakie fałszywe pojęcia plamiły jeszcze świadków Jehowy mimo uczynionych postępów?

2. Jaka zmiana nastąpiła począwszy od roku 1919?

3. Co wydano w latach 1919-1928 i jaka rozbudowa nastąpiła w tym czasie?

4. Kto przeszkadzał w postępie i jaki pogląd mieli oni na oświecenie biblijne?

5. Co cechowało początek przejścia od demokratycznego do teokratycznego sposobu kierowania zborami?

6, 7. Jakie zmiany wprowadzono na rzecz ulepszenia organizacji i większej aktywności?

8. W jaki sposób „starsi z wyboru” zostali w końcu usunięci ze zborów?

9. Kiedy i jak przywrócono wreszcie w zborach procedurę teokratyczną?

10, 11. Jakie proroctwa zostały wypełnione przez siedem corocznych kongresów, odbytych w latach od 1922 do 1928, oraz przez przyjęte na nich rezolucje?

12. Jak te poselstwa sądowe oddziałały na duchowieństwo?

Studium 82

SZERMIERZE WOLNOŚCI WIELBIENIA (1929-1938)

1 W poprzednim studium widzieliśmy, jak w latach od 1922 do 1928 lud Jehowy nadzwyczaj aktywnie wypełniał zlecenie ogłaszania „pomsty naszego Boga” oraz oznajmiania na całym świecie zapisanych wyroków Jehowy przeciw odstępczemu chrześcijaństwu. W tym czasie Szatan zebrał siły, których ostatecznym celem było zwalczanie świadków Jehowy, aby ich w miarę możności znowu zmiażdżyć. Od roku 1928 wywiązał się bój o wolność wielbienia Boga, w którym wytężono wszystkie siły i z którego walczący lud Jehowy bezsprzecznie wyszedł zwycięsko.

2 Fala aresztowań ludu Jehowy zaczęła się w roku 1928 w South Amboy w stanie New Jersey. Początkowo nie prowadzono statystyki aresztowań, lecz w roku 1933 zanotowano w samych Stanach Zjednoczonych 268 takich wypadków, w roku 1934 - 340, w roku 1935 - 478, a w roku 1936 - 1149. W stanie New Jersey i w stanach sąsiednich stawiano głosicieli Królestwa przed sądami pod fałszywym oskarżeniem o sprzedawanie literatury bez licencji, o zakłócanie spokoju, o uprawianie bez zezwolenia handlu domokrążnego, o naruszanie prawa do odpoczynku niedzielnego, przez co zaliczano ich do zbieraczy składek i wędrownych kupców a nie do sług ewangelii. Przeciwstawienie się tego rodzaju prześladowaniom lud Jehowy poczytywał sobie za swój obowiązek i przywilej? Towarzystwo utworzyło w Brooklynie oddział prawny, aby udzielać porad i pomagać w rozwijającej się walce, w której stosowano wszystkie środki. Wydano pouczenie o „postępowaniu sądowym”, które przestudiowali wszyscy głosiciele, tak iż mogli się sami bronić przed sądem. Stosowano taktykę wnoszenia apelacji od wszystkich niepomyślnych wyroków. Walka ta trwała w New Jersey całe lata, aż w końcu 22 listopada 1939 roku Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych przyznał zwycięstwo świadkom Jehowy w sprawie Schneider przeciw New Jersey. Decyzję tę oparto na wcześniejszym zwycięstwie, które lud Jehowy odniósł w sprawie Lovell przeciw Griffin, 303 U.S. 444. Sprawa ta została rozstrzygnięta 28 marca 1938 roku w odpowiedzi na apelację stanu Georgia. Po jedenastoletniej walce New Jersey i pobliskie stany zaprzestały prześladowania na podstawie niesłusznego stosowania nie odnoszących się do tej sprawy przepisów.

3 Trzeba też wspomnieć o korzystaniu w tych latach z rozgłośni radiowych, bo to również ma związek z walką o wolność wielbienia. W roku 1923 Towarzystwo wybudowało radiostację WBBR, którą uruchomiono w roku 1924. Przez z górą 30 lat jej niehandlowy program, w którym przedstawiano główne rysy poselstwa o Królestwie, docierał do milionów ludzi. Towarzystwo zakupiło również prawo do korzystania z czasu na antenie innych rozgłośni, wskutek czego głoszenie poselstwa przez radio stale się rozszerzało, aż w roku 1933 radiowy głos Towarzystwa transmitowało co tydzień na skalę międzynarodową 408 radiostacji, znajdujących się w Argentynie, Australii, Kanadzie, Chinach, na Kubie, we Francji, Afryce Południowej, Estonii, Urugwaju, na Alasce, Hawajach, Filipinach i w Stanach Zjednoczonych. Rozjątrzone tym obwieszczaniem prawdy duchowieństwo chrześcijaństwa, a zwłaszcza duchowieństwo katolickie, wszczęło kampanię o wyparcie z eteru audycji Rutherforda. Ich główną bronią było zastraszanie i bojkotowanie dyrektorów radiostacji, które transmitowały te audycje. Puszczono więc w obieg petycje przeciw takiemu nieamerykańskiemu wywieraniu nacisku, zmierzającemu do skrępowania wolności słowa i wielbienia, i w latach od 1934 do 1936 corocznie przedkładano te petycje, podpisane za każdym razem przez ponad dwa miliony osób. Kongresowi Stanów Zjednoczonych względnie Federalnej Komisji Łączności. Rząd nie podjął jednak żadnych stanowczych kroków, wskutek czego głoszenie przez radio słabło, aż w roku 1937 Towarzystwo zaniechało płatnych audycji. W miejsce tego wprowadzono samochody z głośnikami i przenośne patefony, z którymi świadkowie zachodzili do domów odgrywając płyty z wykładami biblijnymi. Duchowieństwo usiłowało zahamować to dzieło przez podżeganie do aresztowania świadków, lecz w takich wypadkach wnoszono apelację i to aż do Sądu Najwyższego, który rozstrzygnął sprawę na korzyść świadków Jehowy.

4 W roku 1935 przeciwnicy świadków podjęli próbę „przyłapania” ich w związku z okazywaniem przez nich wyłącznej wierności poddańczej Najwyższemu Suwerenowi, Jehowie. Wyłoniła się kwestia sporna co do pozdrawiania sztandaru. Dwa lata wcześniej naziści w Niemczech wysunęli na pierwszy plan przymusowe pozdrawianie sztandaru, aby ludność kontynentu europejskiego zorganizować w duchu karności. Teraz podobna fala obłudnego okazywania patriotyzmu zalewała Stany Zjednoczone i Kanadę. W roku 1935 prasa nadała rozgłos sprawie pewnego młodocianego ucznia amerykańskiego, syna świadka Jehowy, który odmówił pozdrowienia flagi amerykańskiej. Tysiące niewinnych dzieci świadków Jehowy zostało uwikłanych w tę nacjonalistyczną kwestię sporną. Setki dzieci wydalono ze szkół.

5 Kwestię tę postawiono przed sądami krajowymi, a jedna sprawa z Pensylwanii stała się dla całego kraju przypadkiem wzorcowym, w którym walka toczyła się aż przed Sądem Najwyższym w Waszyngtonie. 70-letni prawnik J.F. Rutherford, prezes towarzystwa, zjawił się osobiście przed Sądem Najwyższym Stanów Zjednoczonych, aby bronić w tej sprawić świadków Jehowy. W końcu, 3 czerwca 1940 roku, Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych 8 głosami przeciw i wydał orzeczenie na niekorzyść świadków Jehowy, lecz trzy lata później, w Dniu Gwiaździstego Sztandaru, tj. 14 czerwca 1943 roku, ów sąd obalił swój własny wyrok i wydał orzeczenie na korzyść świadków Jehowy.

6 A jak się powodziło świadkom Jehowy w innych krajach? Przed rokiem 1934 Towarzystwo Watch Tower utrzymywało biura oddziałów w 49 krajach. Gdy w Europie rozprzestrzenił się katolicki faszyzm, świadkowie zaczęli popadać w coraz to większe trudności. We Włoszech około pięćdziesięciu świadków musiało działać podziemnie; stale tropiła ich policja, która aresztowała nawet osoby przyjmujące literaturę. Kilku tych włoskich współwyznawców rząd Mussoliniego wtrącił do więzienia. W Niemczech przedhitlerowskich prowadzone przez Towarzystwo dzieło świadczenia potężnie się rozwijało. Od roku 1919 do 1933 bracia niemieccy włożyli do rąk narodu niemieckiego 48 000 000 książek i broszur oraz 77 000 000 egzemplarzy niemieckiego wydania Złotego Wieku. Jednakże z nastaniem w styczniu 1933 roku dyktatury Hitlera od razu zebrały się nad nimi czarne jak smoła, groźne chmury opozycji. Na początku kwietnia 1933 roku policja zajęła wielką nową drukarnię Towarzystwa i dom Betel w Magdeburgu, „opieczętowała maszyny drukarskie i rozpoczęła drobiazgowe śledztwo w celu znalezienia dowodów działalności wywrotowej. Ponieważ nie dało się nic takiego znaleźć, 28 kwietnia zezwolono Towarzystwu na ponowne przejęcie jego własności. Lecz 28 czerwca 1933 r. nastąpiło powtórne zajęcie własności Towarzystwa, a jego drukarnia została zamknięta na mocy rozporządzenia urzędowego.

7 Z chwilą zamknięcia centrali Towarzystwa w Niemczech rząd Hitlera zaczął się w całym kraju wtrącać do zebrań zborowych, zakazując braciom zgromadzania się. Wskutek tego dzieło musiało w roku 1934 zejść pod ziemię. W tym roku bowiem zaczęto wtrącać niektórych świadków do więzienia za niezastosowanie się do totalitarnych rozkazów rządu. W ciągu ponurych lat, które potem nastąpiły, tysiące świadków aresztowano, niesłusznie skazano i osadzono w więzieniach i obozach koncentracyjnych, gdzie wielu z nich znosiło niewymowne cierpienia. Około dwóch tysięcy świadków straciło w ten sposób życie, ponieważ wiernie zachowywali nienaganność wobec Jehowy. Lecz jedenaście lat później nie było już Hitlera, który walczył przeciw Bogu. Jak donoszą, zastrzelił się w roku 1945. Jednakże około 8000 świadków przeżyło jego zdemonizowane komory tortur w postaci obozów koncentracyjnych, aby na nowo podjąć swą służbę kaznodziejską i wielbić swobodnie swego miłościwego Boga, Jehowę.

8 Również Anglia przeżyła rozszerzanie spraw teokratycznych. Do roku 1931 założono 365 zborów, w których było zorganizowanych do służby około 4000 regularnych głosicieli, w tym 196 pionierów. Rozpowszechniali oni co roku od półtora do dwóch milionów książek i broszur. Mimo warunków, jakie przyniosła ze sobą wojna totalna, ich liczba nadal wzrastała i w roku 1942 co miesiąc uczestniczyło w służbie 12 436 osób, z których 1488 było sługami pełnoczasowymi. Działalność w Anglii również nie uniknęła opozycji. Głosiciele napotykali tam na opór ze strony kół inspirowanych przez katolicyzm, tak samo jak ich bracia w innych okolicach ziemi, choć nie w tym samym stopniu. W latach 1938 i 1939 wytrzymali kilka ataków katolicko-faszystowskich. W niektórych wypadkach napadały na świadków kierowane przez duchowieństwo zgraje pospólstwa, a w innych rozbijano zebrania. Dnia 14 października 1938 r. londyński Catholic Herald opublikował oszczercze zarzuty przeciw świadkom i sędziemu Rutherfordowi, obwiniając ich fałszywie o działalność wywrotową. Natychmiast zmuszono Catholic Herald do opublikowania upokarzającego odwołania na pierwszej stronie jego wydania z dnia 25 listopada.

9 W dniu 10 i 11 września 1938 roku Londyn był miastem kluczowym w pierwszym kongresie wielomiastowym Towarzystwa Watch Tower. Odbywało się jednocześnie pięćdziesiąt zgromadzeń świadków Jehowy w Anglii, Szkocji, Irlandii, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych i Australii. Wszystkie pięćdziesiąt miast zostało powiązane ze sobą połączeniami radiotelefonicznymi, tak iż dwa główne przemówienia, wygłoszone przez sędziego Rutherforda w Royal Albert Hali w Londynie, słyszano doskonale również w krajach zamorskich. W sobotę odbył się godzinny wykład na niezwykły temat „Napełniajcie ziemię”. W niedzielę, 11 września, 150 000 osób zgromadzonych na kongresie pięćdziesięciu miast wysłuchało doniosłego wykładu publicznego na temat „Spojrzyj faktom w oczy”, w którym Rutherford ostrzegał narody demokratyczne przed zbliżającą się katolicko-faszystowską próbą zdobycia panowania nad światem. Niecałe dwanaście miesięcy później zaczęła się druga wojna światowa, a naziści i faszyści czynili wszystko, by zagarnąć panowanie nad światem, przed czym ostrzegano.

10 Następnego lata, od 23 do 25 czerwca 1939 roku, urządzono pomyślnie dalszy kongres wielomiastowy z ośrodkiem centralnym w nowojorskim Madison Square Garden. Na ogółem 28 zgromadzeniach (kilka odbyło się w Australii, dziesięć w Anglii łącznie z Londynem, jedno w Honolulu i kilka w Stanach Zjednoczonych) ogromne, międzynarodowe audytorium, składające się z 75 000 osób, wysłuchało w punkcie kulminacyjnym kongresu wykładu pt. „Rząd i pokój”, który wygłosił prezes Towarzystwa. Mniej więcej w połowie tego dobitnego przemówienia powstał na centralnym zgromadzeniu w Nowym Jorku tumult uknuty przez popleczników „Frontu Chrześcijańskiego” „ojca” Coughlina. Upłynęło około piętnastu minut, zanim amerykańscy porządkowi, wszystko świadkowie Jehowy ujarzmili tę zgraję pospólstwa usuwając 500 faszystowskich wichrzycieli. Zakłócenie zaczęło się wyciem, gwizdami, wołaniem „Heil Hitler” i „Viva Franco” itp. W tym samym momencie tysiące ludzi we wszystkich zakątkach ziemi słyszało przebieg tego tumultu drogą radiową. Oklaski za oklaskami udzielały przemawiającemu Rutherfordowi ożywionego poparcia, podczas gdy on mówiąc przez mikrofon po mistrzowsku górował nad burzą.

11 Inny godny uwagi incydent: W sobotę 24 czerwca 1939 roku I.R.A. (Irlandzka Armia Republikańska, katolicki ruch terrorystyczny, który w kilku poprzednich miesiącach dokonał w całej Anglii szeregu zamachów bombowych) „oficjalnie” zagroziła przez telefon londyńskiemu biuru Towarzystwa, że ucieknie się do gwałtu, jeśli nie zostanie odmówiona transmisja z Londynu do Belfastu zamorskiego wykładu Rutherforda. Natychmiast poinformowano o tym Scotland Yard i policja otoczyła dla ochrony sale zebrań Towarzystwa. Jedna bomba wybuchła w pobliżu sali Kingsway w Londynie, w której w sobotę odbywał się kongres, lecz ani jeden świadek nie został zabity, mimo że kilku przechodniów straciło życie. Po obu stronach Atlantyku elementy katolickie posuwały się do gwałtów, aby odstraszyć świadków od korzystania z ich wolności wielbienia.

12 Czy w tym okresie wytężonej, zadziwiającej aktywności, to znaczy od roku 1929 do 1939, był jakiś znaczniejszy rozwój pod względem organizacyjnym? Tak, był. Na kongresie w Columbus w stanie Ohio, odbytym w dniach od 24 do 30 lipca 1931 roku, obecnych było około 15 000 osób, które powzięły rezolucję o przyjęciu nowej nazwy „świadkowie Jehowy”, będącej naprawdę doniosłą nazwą, opartą na słowach Jehowy, zapisanych w Izajasza 43:10-12 (AS). Z jakąż radością przyjęto tę nową nazwę na całym świecie! Poza tym, po dwudziestoletnim, stopniowym procesie, który osiągnął punkt szczytowy w roku 1938, kierownictwo nad zborami przestawiono całkowicie na teokratyczny sposób działania, w myśl którego wszystkich sług zamianowuje bezpośrednio Towarzystwo. 6 października 1937 roku ukazało się pierwsze wydanie czasopisma Consolation (Pociecha), była to nowa nazwa czasopisma The Golden Age (Zlotu Wiek) wydawanego regularnie co dwa tygodnie od października 1919 r. W lutym 1940 roku Towarzystwo wprowadziło rozpowszechnianie czasopism Strażnica i Pociecha na ulicach przez zaofiarowywanie ich na rogach ulic.

13 Świadkowie Jehowy byli w latach 1929 do 1939 naprawdę pilnie zajęci w dziele swego Ojca, a ich walka z odstępczymi przeciwnikami zwróciła na nich uwagę na arenie światowej jako na szermierzy wolności słowa. Zważmy przy końcu na pochlebne słowa, pochodzące ze źródła nie teokratycznego: „Świadkowie Jehowy dosłownie pokryli ziemię swoim poselstwem. … Nikt z dzisiejszych chrześcijan nie posługuje się częściej Biblią ani nie zna na pamięć więcej wersetów niż Świadkowie. Chcąc z nimi owocnie dyskutować na tematy biblijne, trzeba znać Pismo Święte lepiej niż zna je większość członków dzisiejszych kościołów, nawet tych usposobionych pozytywnie. … Wbrew wszelkiego rodzaju opozycji prą naprzód. Wszelkimi środkami prawnymi walczą o swe prawa obywatelskie, o prawo do zgromadzeń publicznych - którego im niekiedy odmawiano - o prawo rozpowszechniania swej literatury, oprawo do zgodnego ze swym sumieniem okazywania lojalności przede wszystkim Bogu. Walką o zachowanie swych praw obywatelskich wyświadczyli wielką przysługę demokracji, bo swoim bojem przyczynili się w duże j mierze do zabezpieczenia tych praw każdej mniejszości w Ameryce. Jeśli zostają naruszone prawa obywatelskie jakiejkolwiek grupy, to zagraża to prawom każdej innej grupy. Przysłużyli się zatem zdecydowanie sprawie zachowania niektórych najcenniejszych zdobyczy naszej demokracji.” - These Also Believe [„Oni także wierzą”] C.S. Bradena, 1950, str. 370, 380, 382.

_____

PRZEGLĄD MATERIAŁU:

1. Co Szatan usiłował powtórzyć i z jakim skutkiem?

2. Na jakich podstawach aresztowano świadków Jehowy i jaki był wynik walki prawnej?

3. W jakiej mierze posługiwano się radiem, jaki przy tym napotkano opór i czym zastąpiono tę służbę?

4, 5. Jaka kwestia sporna, która się wyłoniła w roku 1935, została ostatecznie rozstrzygnięta w roku 1943 i jak?

6-8. Jaka walka srożyła się przeciw świadkom Jehowy we Włoszech, w Niemczech i w Anglii?

9-11. Co cechowało kongresy wielomiastowe, odbyte w latach 1938 i 1939?

12. Jakie postępy poczyniła organizacja świadków?

13. Jakie świadectwo z postronnego źródła pokazuje, że świadkowie są dobrze wykwalifikowanymi kaznodziejami i szermierzami wolności?

Studium 83

ŚWIADKOWIE JEHOWY

A DRUGA WOJNA ŚWIATOWA (1939 -1945)

1 Jezus Chrystus zajął neutralne stanowisko wobec sporów politycznych ówczesnego starego świata. Jego apostołowie również byli neutralni. A pierwsi chrześcijanie byli prześladowani za odmowę służenia w armiach imperium rzymskiego. W Jana 17: 16, (NW) Jezus trafnie przedstawił zasadę neutralności wobec narodów świata: „Oni nie są częścią świata, jak i ja nie jestem częścią świata.” Dnia 1 września 1939 roku wojska niemieckie zaatakowały Polskę, co rozpętało drugą wojnę światową. Kiedy nazistowsko-faszystowsko-katolicki walec parowy toczył się w roku 1940 przez całą Europę siejąc spustoszenie, musiano zamykać jedno po drugim biura oddziałów Towarzystwa Watch Tower. Łączność z biurem głównym w Brooklynie została zerwana. Niemcy w jednym kraju po drugim zakazywali świadkom działalności. Cóż miały więc począć tysiące świadków na kontynencie europejskim? Uwzględniając ówczesną sytuację, opublikowano w Strażnicy (ang.) z 1 listopada 1939 roku wyczerpujące rozważanie biblijne na temat „neutralności”, co wszystkim współwyznawcom w Europie zachodniej dało możność skorzystania z jego pokrzepiających rad, zanim następnej wiosny upadły tam demokracje. W ciężkich czasach, które nastały pod okupacją niemiecka, świadkowie Jehowy byli więc przygotowani do pójścia w ślady apostołów w zachowywaniu neutralności.

2 Nabrało to znaczenia, gdy z biegiem czasu wielu niemieckich świadków zostało aresztowanych przez nazistowskie gestapo (tajna policja), które wysyłało ich do niemieckich obozów koncentracyjnych. Z czasem różne osławione obozy koncentracyjne, jak Buchenwald, Ravensbruck, Sachsenhausen, Dachau, Belsen, Oświęcim i inne, stały się międzynarodowymi punktami zbornymi, w których Niemcy spotykali się ze świadkami z Rosji, Polski, Czechosłowacji, Holandii, Belgii, Francji, Norwegii i innych krajów. Umiejętność utrzymywania łączności duchowej za pomocą przemycanych Strażnic opanowali tam już dobrze bracia niemieccy, którzy mogli teraz w obozach i więzieniach życzliwie pospieszyć z pomocą swym niemieckim współwyznawcom. Opublikowano już wiele sprawozdań o męczeńskich doświadczeniach świadków w hitlerowskich „Wielkich Niemczech”, gdzie stali się nowożytnym cudem wiary, lecz brak miejsca nie pozwala tu na wdanie się w szczegóły.

3 A jak podczas całej tej faszystowskiej burzy wojennej powodziło się świadkom w Anglii? Wśród okropności wojny powietrznej, która rozgorzała w „bitwie o Anglię”, spośród z górą 12 000 świadków straciło życie około 10. Podczas powietrznego „blitzkriegu” liczni świadkowie odnieśli rany, zostali bez dachu nad głową i utracili swe Sale Królestwa; mimo to jednak w dalszym ciągu podtrzymywali swój sposób wielbienia Jehowy Boga. Na wysokim poziomie utrzymywano dzieło świadczenia od domu do domu. Regularnie odbywały się zebrania zborowe. Ściśle według programu urządzano wielkie zgromadzenia strefowe, jak gdyby wcale nie było wojny. Niektóre zgromadzenia odbywały się nawet podczas nalotów.

4 Wydano zakaz przywozu literatury z Brooklynu. Wszczęła się więc walka o dostawy papieru, które umożliwiłyby Towarzystwu w Anglii podjęcie odpowiednich prac drukarskich, aby potok publikacji nie uległ przerwaniu. Wielu sędziów odmawiało braciom zwolnienia od służby wojskowej. Wskutek tego wydano 1593 wyroków skazujących na ogółem 604 lata więzienia. Z tego 344 wyroki skazujące dotyczyły sióstr, które musiały odsiedzieć kary więzienia za niewykonanie powszechnego zarządzenia co do spełniania powinności wojskowych. Lecz mimo wielkich trudności i ograniczeń wojennych świadkowie w Anglii zachowywali neutralność, a tym samym nienaganność przed Bogiem.

5 Historia bohaterskich czynów świadków kanadyjskich jest naprawdę wielce budująca. Dnia 4 lipca 1940 roku, gdy Hitler był u szczytu swych podbojów w Europie, ówczesny kanadyjski minister sprawiedliwości Ernest la Pointe, katolik z Quebec, wydał rozporządzenie, na mocy którego działalność świadków Jehowy oraz ich kanadyjskiej korporacji I.B.S.A. została całkowicie zakazana. Wkrótce nastąpiła tam rozbudowa rozległego i sprawnego systemu podziemnego, dzięki któremu mogli się schodzić w małych grupkach na studia biblijne i nadal pełnić swą służbę kaznodziejską. W końcu, 15 października 1943 r., cofnięto zakaz niezarejestrowanego Towarzystwa świadków Jehowy, lecz nie zniesiono zakazu ich korporacji prawnych. Dopiero 13 czerwca 1944 r. rząd postanowił uchylić zakaz korporacji. Gdy w roku 1940 dzieło w Kanadzie zostało zakazane, było tam przeciętnie 6081 głosicieli, a gdy trzy lata później, w czerwcu 1944 r., zakaz zniesiono, uczestniczyło w dziele 10 345 głosicieli.

6 W Australii 17 stycznia 1941 roku opublikowano w prasie rozporządzenie rządowe, wstrzymujące działalność Towarzystwa i jego korporacji prawnych. Dotyczyło to także Grupy Świadków Jehowy w Adelaide, posiadającej własną Salę Królestwa, którą rząd wkrótce zajął. Również biuro główne, Betel, zostało zajęte i obsadzone przez urzędników rządowych. Do uzyskania precedensu prawnego posłużono się sprawą wydania przez rząd zakazu działalności zarejestrowanej Grupy Świadków Jehowy w Adelaide. Sprawa ta została w końcu rozpatrzona przez australijski Sąd Najwyższy (High Court), który czterema głosami przeciwko jednemu rozstrzygnął ją na korzyść świadków. Sędziowie orzekli, że rozporządzenie rządu, zakazujące świadków Jehowy w Australii, było bezprawne i ultra vires. Sąd orzekł, że świadkowie nie brali udziału w żadnym buntowniczym przedsięwzięciu ani nie zajmowali się publikowaniem lub drukowaniem literatury o treści buntowniczej.

7 Wraz z rozszerzaniem się na całą Europę katolicko-nazistowsko-faszystowskiej ofensywy wojennej na naszych europejskich współwyznawców we Francji, Hiszpanii, Polsce, Belgii, Grecji, Bułgarii, na Węgrzech, we Włoszech, w Holandii, Rumunii, Jugosławii, Estonii, Finlandii, Danii i Norwegii spadały zakazy, uwięzienia i ograniczenia prawne. Dotknięty tym został również kontynent afrykański, gdzie nałożono ograniczenia na świadków w Rodezji Północnej, Rodezji Południowej, Nigerii i na Złotym Wybrzeżu. To, co się działo w Europie, miało też miejsce w Azji i na obszarze Pacyfiku, gdy w roku 1941 została wprawiona w ruch japońska machina wojenna. Nastąpiły ostre prześladowania świadków i zakazy w samej Japonii, na Filipinach, w Burmie, na Malajach, w Malajach Brytyjskich, w Indiach Holenderskich (obecna Indonezja), na Fidżi, w Nowej Zelandii, Indiach i na Cejlonie. Był to więc faktycznie ogólnoświatowy atak demonów na świadków Jehowy. W każdym z tych krajów ich historia wskazuje na chrześcijańską odwagę w obstawaniu przy neutralności i w kontynuowaniu wolnego wielbienia, nawet jeśli musieli to czynić podziemnie.

8 Co przeżywali w tym czasie świadkowie w Stanach Zjednoczonych? Oni również zachowywali się neutralnie pośród morza rozhisteryzowanej przez wojnę ludzkości. To znaczy, że - jak to podają roczniki historii nowożytnej - świadkowie amerykańscy trwali niewzruszenie w najgorętszym okresie prześladowań chrześcijan. Od roku 1933, odkąd Towarzystwo Watch Tower zaczęło prowadzić statystykę wypadków aresztowań, do roku 1951 kiedy to stale jeszcze nie ustawały przykre skutki prześladowań z powodu obowiązku służby wojskowej, zanotowano 18 886 wypadków aresztowań. W kraju, który rości sobie, że jest demokratyczny i że jest szermierzem wolności, cyfra ta jest wprost niewiarogodna. Poza tym nastąpiło co najmniej 1500 napadów band pospólstwa, wskutek których świadkowie ucierpieli od jednego do drugiego krańca Stanów Zjednoczonych.

9 W roku 1943 Towarzystwo przedstawiło Sądowi Najwyższemu dokument prawny, w którym zamieszczono następujący oficjalny opis aktów gwałtu, dokonanych na świadkach: „Od przeszło dwóch lat w tysiącach gmin w całym kraju [USA] pewne religijne albo rzekomo ‚patriotyczne’ elementy podburzają ludzi, którzy się nie kierują ani prawem, ani rozsądkiem, aby napadali na tysiące świadków Jehowy, mężczyzn, kobiety i dzieci; niszczono ich mienie; wypędzano ich z mieszkań; palono im domy, lokale na nabożeństwa, meble, książki i pieniądze; wiązano ich w grupy i wlewano im siłą do gardła wielkie ilości oleju rycynowego; w wielu miejscowościach pędzono ich gromadnie jak bydło po rozpalonych, zakurzonych drogach i wzdłuż torów kolejowych; ciągano ich głównymi ulicami miasta na powrozie uwiązanym za szyję oraz popełniono bez przyczyny, i nadal popełnia się po dzień dzisiejszy, liczne inne akty gwałtu i złośliwości bez przeszkód ze strony prawa. Urzędnicy państwowi pod wpływem dobrze znanych religionistów wdzierali się do mieszkań prywatnych obywateli, świadków Jehowy, uprowadzali ich i włóczyli z jednego stanu do drugiego oraz rozbijali ich prywatne zgromadzenia-studia biblijne. Tysiące dzieci wydalono ze szkół a wiele z nich ścigano sądownie jak przestępców, wiele zasądzono i wydano nakaz odebrania ich rodzicom.”

10 W roku 1940 zatwierdzono w Stanach Zjednoczonych ustawę o powszechnym obowiązku służby wojskowej, upoważniającą do poboru do wojska wszystkich młodych mężczyzn, którzy ukończyli osiemnasty rok życia. W „klasie IV-D” zamieszczono klauzulę, przewidującą zwalnianie tych, którzy są należycie ordynowanymi duchownymi, tj. kaznodziejami. Większość męskich świadków mogła pomyślnie wykazać przed miejscowymi komisjami poborowymi swój status [stanowisko prawno-publiczne jednostki do państwa] kaznodziejski. Jednakże z powodu uprzedzenia pewnych lokalnych władz poborowych niektórym odmówiono uznania tego statusu. Wskutek tego wielu musiało stanąć przed sądem i zostało ostatecznie skazanych na kary więzienia od 1 do 5 lat. Podczas wojny uwięziono z tego powodu ponad 3 500 młodych kaznodziejów. Nienaganność tych młodych ludzi była wielkim świadectwem dla narodu. Obstawanie przy swych zasadach neutralności wymagało więcej odwagi niż poddanie się prądowi.

11 Powoływano się niesłusznie na liczne ustawy, aby tylko spowodować aresztowanie świadków Jehowy oraz zatrzymanie ich dzieła kaznodziejskiego, lecz świadkowie nigdy nie dawali za wygraną. Zachowywali swą neutralność, głosili i walczyli w tysiącach spraw sądowych. Pod koniec wojny wielka fala oporu opadła i świadkowie dostali się na spokojniejsze wody, na których mogli spełniać wyznaczoną im przez Boga służbę. Mówiąc nawiasem, do roku 1953 Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych wydał orzeczenia w 47 sprawach, dotyczących świadków Jehowy. W 37 sprawach wydał 23 orzeczenia na ich korzyść, a w 12 sprawach 9 na ich niekorzyść.

12 Po skończeniu się drugiej wojny światowej w roku 1945 świadkowie Jehowy wydostali się z gruzów wojennych. Tysiące świadków zaczęło wracać z obozów koncentracyjnych i więzień. Już w drodze do domu zaczynali głosić. Lecz jak wyglądała ich działalność kaznodziejska podczas trudnych lat wojennych? Chociaż w wielu krajach bardzo się zmniejszyły wielkie liczby rozpowszechnionej literatury, a tysiące kaznodziejów zostało uwięzionych, to jednak pokaźna jest liczba rozpowszechnionych na całym świecie pism. Jest też rzeczą godną podziwu, że najwyższa liczba czynnych kaznodziejów prawie się podwoiła, co dowodzi, że żar wojny przyspiesza tylko doprowadzanie dalszych szczerych ludzi do szeregów głoszących ewangelie świadków. Zważmy na następujące, liczby, dotyczące ich działalności na całym świecie.

Okres czasu	Rozpowszechniono książek i broszur		Najwyższa liczba współwyznawców, czyli głosicieli
1874-1892	1 535 600		400
1893-1918	9 737 224		21 274
1919-1930	93 500 000		23 988
1931-1939	215 984 991		73 469
1940-1945	158 315 306		141 606

_____

PRZEGLĄD MATERIAŁU:

1. Jakie stanowisko zajmuje chrześcijanin wobec konfliktów międzynarodowych i w jaki sposób świadkowie Jehowy zostali przygotowani na krytyczne czasy?

2. Co przeżywali świadkowie Jehowy w Niemczech i w krajach okupowanych przez Niemcy?

3, 4. Jakie warunki utrudniały dzieło kaznodziejskie w Anglii?

5. Czy zakaz w Kanadzie wstrzymał dzieło i zahamował wzrost?

6. Jakie zwycięstwo sądowe odniesiono w Australii?

7. Co wskazuje na to, że atak na świadków Jehowy miał zasięg ogólnoświatowy, i jaki był w każdym wypadku rezultat tego?

8-11. Na jakie różne ataki byli w ciągu tych lat wystawieni świadkowie w Stanach Zjednoczonych, i z jakim wynikiem?

12. Co dowodzi, że Jehowa pobłogosławił neutralne stanowisko chrześcijan podczas wojny?

Studium 84

KSZTAŁCENIE DO SŁUŻBY KAZNODZIEJSKIEJ - (1942-1955)

1 Po kongresie w St. Louis, który się odbył w dniach 6-10 sierpnia 1941 roku i na którym J.F. Rutherford przemawiał do największego widzialnego dla niego audytorium, liczącego 115 000 osób, 72-letni prezes Towarzystwa zaczął coraz bardziej zapadać na zdrowiu. Dnia 8 stycznia 1942 roku J.F. Rutherford zmarł. Urząd prezesa Towarzystwa pełnił przez dwadzieścia pięć lat i dwa dni. 13 stycznia 1942 roku nowym prezesem Towarzystwa jednogłośnie został wybrany N.H. Knorr. Urodził się on w roku 1903 w Betlehem w stanie Pensylwania; jego rodzice byli rodem z Ameryki. W czerwcu 1923 roku ukończył High School w Allentown w Stanie Pensylwania. Mając 16 lat wystąpił z kościoła reformowanego i stał się członkiem zboru świadków Jehowy w Allentown. W wieku 18 lat, to znaczy w roku 1923, został kaznodzieją pełnoczasowym. Otrzymał wówczas zaproszenie, aby został członkiem personelu głównego biura Towarzystwa w bruklińskim domu Betel.

2 Widząc naglącą potrzebę lepszego wyszkolenia wszystkich współpracowników Towarzystwa do służby kaznodziejskiej, nowy prezes Towarzystwa zabrał się wraz z nowym sztabem pomocników administracyjnych do opracowania dalekowzrocznego programu szkolenia teokratycznego. (Efez.4:12, NW) Pierwszy etap tego programu został wyjawiony w poniedziałek 16 lutego 1942 roku podczas otwarcia w Betel szkoły wieczorowej, kiedy zaproponowano obecnym uczęszczanie na „Zaawansowany kurs teokratycznej służby kaznodziejskiej”.

3 Fakt, że szkoła Betel dała bardzo dobre wyniki, skłonił Towarzystwo do uczynienia następnego kroku w nowym programie szkoleniowym: założenia wyższej szkoły służby kaznodziejskiej w celu szkolenia misjonarzy i innych przedstawicieli do służby ewangelicznej za granicą. Farma Królestwa była idealnym miejscem do założenia szkoły biblijnej i we wrześniu 1942 roku komitet dyrekcyjny wyraził na to zgodę. Pierwszych stu studentów, którzy odpowiadali wymaganiom, wezwano do Galaad na dzień 31 stycznia 1943 roku. Następnego dnia, 1 lutego 1943 roku, odbyła się skromna, lecz wywołująca silne wrażenie uroczystość otwarcia Biblijnej Szkoły Strażnicy - Galaad. Następnie jeszcze tego samego dnia rozpoczęto w klasach lekcje.

4 Po dziesięciu latach, w styczniu 1953 roku, Ministerstwo Oświaty Stanów Zjednoczonych w Waszyngtonie uznało wreszcie oficjalnie Biblijną Szkołę Strażnicy - Galaad za szkołę, która daje wyższe wykształcenie, współmierne do innych wyższych szkół zawodowych i zakładów wychowawczych. Jest tam utrzymywana i stale uzupełniana wspaniała biblioteka, składająca się z około 9000 tomów, które dotyczą wyłącznie dziedziny religii i Biblii, oto kilka interesujących danych statystycznych z pierwszych dwunastu lat istnienia Biblijnej Szkoły Strażnicy - Galaad (1943-1955): W tym okresie zamieszkiwali tam na czas studiów uczestnicy dwudziestu czterech półrocznych kursów. W ciągu tych dwunastu lat zapisywali się na studia studenci z 59 krajów. Z ogólnej liczby studentów 2529 ukończyło przepisany kurs studiów. 90 odpadło z powodu złego stanu zdrowia, złych stopni lub z innych przyczyn. 1091 absolwentów pochodziło z 58 krajów poza Stanami Zjednoczonymi, a 1438 było obywatelami amerykańskimi. W liczbie 2529 absolwentów 821 studentów było nieżonatych, 775 studentek niezamężnych, a 942 żonatych lub zamężnych. Ponad 1700 tych graduowanych kaznodziejów pełni dziś pełnoczasową służbę kaznodziejską w 100 krajach we wszystkich pięciu częściach świata i na większych wyspach.

5 Po pomyślnym uruchomieniu w lutym 1943 roku Biblijnej Szkoły Strażnicy - Galaad Towarzystwo mogło uczynić trzeci i największy krok w swym nowym programie wychowawczym. Nadszedł czas na dalsze organizowanie zborów świadków Jehowy do zrealizowania lokalnego programu szkoleniowego, w myśl którego każdy poszczególny świadek miał być szkolony na jeszcze zdolniejszego kaznodzieję. Wymagało to założenia szkoły usługiwania teokratycznego w każdym zborze. Do wprowadzenia tego rozszerzonego programu szkoleniowego Towarzystwo przygotowało w roku 1943 pierwszy podręcznik, zatytułowany Kurs służby teokratycznej. Zawierał on 52 lekcje, z których co tydzień miała być przeprowadzana jedna. W książce tej podano dokładne pouczenia, jak prowadzić w każdym zborze tę nowo zaleconą teokratyczną szkołę służby kaznodziejskiej.

6 W celu wprowadzenia w życie tego nowego programu Towarzystwo urządziło w dniach 17 i 18 kwietnia 1943 roku jednolicie w 300 miastach zgromadzenie pod hasłem „Wezwanie do czynu”. Z okazji tego masowego zebrania oddano do użytku jako niespodziankę ów nowy podręcznik Kurs służby teokratycznej (w jęz. polskim nieco później). Tę nową propozycję prowadzenia miejscowych szkół służby kaznodziejskiej świadkowie przyjęli z entuzjazmem. Już po kilku tygodniach prawie wszystkie wielkie zbory w krajach, gdzie mówi się po angielska, prowadziły szkoły usługiwania teokratycznego. Bracia młodzi i starzy zapisywali się na szkolenie mówców. Siostry wiernie uczęszczały na wykłady i brały udział w ustnych, a później w pisemnych powtórzeniach, aby odnieść pożytek z praktycznego i pomocnego szkolenia, z którego mogły korzystać w swej służbie kaznodziejskiej od domu do domu. Aby ten kurs rozszerzyć, Towarzystwo wydało później dalsze wyśmienite podręczniki, jak Teokratyczna pomoc dla głosicieli Królestwa [w jęz. polskim brak] w r. 1945, „Wyposażony do wszelkiego dzieła dobrego” w roku 1946 [w jęz. polskim późnej] i wreszcie niniejszą książkę.

7 W ciągu dwunastu lat istnienia tych zborowych szkół służby kaznodziejskiej wiele tysięcy mówców zostało doskonale wyszkolonych i przygotowanych do publicznej, chrześcijańskiej służby kaznodziejskiej. Po roku 1944 płyty gramofonowe, którymi dziesięć lat posługiwano się w dziele głoszenia, zaczęto zastępować przy drzwiach kazaniami wygłaszanymi ustnie, do czego kaznodzieje byli już dobrze zaprawieni. Po dwóch latach kształcenia do służby kaznodziejskiej stała do dyspozycji dość liczna ekipa dobrze wyszkolonych mówców biblijnych. Toteż w styczniu 1945 roku Towarzystwo Watch Tower postanowiło rozpocząć na całym świecie kampanię wykładów publicznych. W Stanach Zjednoczonych wygłoszono w pierwszym roku 18 646 wykładów publicznych, na których było ogółem obecnych 917 352 osoby. Jednakże na 2871 zborów, istniejących wówczas w Stanach Zjednoczonych, te wykłady urządzało tylko 1558 zborów. W roku 1946 liczba wykładów publicznych wzrosła na terenie Ameryki do 28 703, co wskazywało na rozwój tej nowej gałęzi kazania.

8 W tych ogólnych rozważaniach historycznych nad kształceniem świadków Jehowy do dzieła kaznodziejskiego nie wolno nam przeoczyć nauczającego charakteru ich służby polowej. Ów program wychowawczy przybrał ogromne rozmiary, powodując zmianę sposobu myślenia u wielkich rzesz ludzi dobrej woli względem Jehowy Boga. Myśl ponownego odwiedzania osób zainteresowanych w celu udzielenia im pomocy wychowawczej zaczęto poddawać w roku 1936. Jednak dopiero w roku 1938 Towarzystwo poprosiło głosicieli, żeby podczas pełnienia po domach tej bezpłatnej, biblijnej służby wychowawczej notowali sobie liczbę odwiedzin ponownych. A w roku 1942 po raz pierwszy poproszono głosicieli, żeby poza odwiedzinami ponownymi podawali dodatkowo przeciętną liczbę studiów biblijnych, prowadzonych w danym miesiącu. Najpopularniejszym z wydanych przez Towarzystwo podręczników do studiów prowadzonych w służbie polowej jest książka pt. „Niech Bóg będzie prawdziwy”, wydana w roku 1946 [w jeż. polskim w r. 1948]. Do tej pory jej nakład wynosi ponad 16 000 000 egzemplarzy w 48 językach. Wiele tysięcy ludzi stało się świadkami Jehowy dzięki domowym studiom biblijnym, prowadzonym na podstawie tej książki.

9 Następująca tabela, informująca o wysiłkach czynionych przez świadków Jehowy na całym świecie, daje nam obraz tego, jakie postępy zrobili oni w pouczaniu szczerych ludzi w ich mieszkaniach o sprawach biblijnych.

Rok	Odwiedzin ponownych na całym świecie		Przeciętnie studiów biblijnych na całym świecie
1938	298 489			nie raportowano
1942	6 707 204			5 593
1945	8 443 050			104 142
1949	15 897 544			167 571
1953	22 990 305			281 219
1954	25 337 026			293 341

Ten ogromny, wzmagający się przypływ szkolenia biblijnego i wiedzy biblijnej rozchodzi się po całej ziemi i pokrywa ją tak, jak wody pokrywają dno morskie. (Izaj. 11:9) Kształcenie świadków w „szkole usługiwania teokratycznego” umożliwia im utrzymywanie przodującej pozycji biblijnych wychowawców Nowego Świata, którzy w tym czasie końca świata wychowują ludzi dobrej woli.”

_____

PRZEGLĄD MATERIAŁU:

1. Jaka zmiana na urzędzie prezesa nastąpiła w roku 1942?

2. Jaki krok do lepszego wyszkolenia teokratycznego uczyniono w lutym 1942 roku?

3. Jaką szkołę założono następnie, gdzie, kiedy i w jakim celu?

4. Jakie dalsze fakty podano w związku ze szkołą Galaad?

5, 6. Jak i kiedy szkolenie do służby kaznodziejskiej rozszerzono na zbory świadków Jehowy?

7. Jakie wyniki dało to szkolenie w zborach?

8, 9. Jaki skutek wywarło to szkolenie na działalność świadczenia?

Studium 85

ROZSZERZANIE NA CAŁEJ KULI ZIEMSKIEJ (1945-1955)

1 Na początku lat osiemdziesiątych ubiegłego stulecia dzieło świadków Jehowy rozprzestrzeniło się w Europie, w pierwszych latach po roku 1200 w Afryce, Australii i w niektórych częściach Ameryki Południowej i wreszcie po roku 1910 w Azji. Po przywróceniu prawdziwego wielbienia w roku 1910 czyniono wysiłki, aby rozprzestrzenić dzieło jak najdalej do obcych krajów. Literaturę Towarzystwa zaczęto wydawać aż w 78 językach. W krajach, w których dzieło świadczenia stanęło na pewnym gruncie, otwierano nowe biura oddziałów. Do roku 1934 Towarzystwo utrzymywało 49 oddziałów rozrzuconych po pięciu kontynentach. W ciągu roku 1942 sprawozdania o działalności świadków nadeszły z 54 krajów. Ze 115 240 kaznodziejów, którzy składali sprawozdania, ponad 50 000 pracowało na różnych terenach poza Stanami Zjednoczonymi. Jezus przydzielił swym świadkom teren, gdy powiedział: „Rolą zaś jest Świat.” (Mat. 13:38; 24:31, NT) Nigdy przedtem nie wypełniło się, to tak literalnie, jak od roku 1945.

2 Ponieważ główne biuro Towarzystwa Watch Tower znajduje się w Ameryce Północnej, mieszkający tam świadkowie Jehowy pierwsi rozpoczęli „przeczesywanie” rozległego terenu w celu odszukania „drugich owiec”. Skoro tylko w roku 1943 dobrze wyszkoleni misjonarze zaczęli opuszczać Biblijną Szkołę Strażnicy - Galaad wysłano ich stamtąd do różnych krajów Ameryki Północnej, a więc do Meksyku, Nowej Fundlandii, na Alaskę, do krajów Ameryki Środkowej: Panamy, Nikaraguy, Kostaryki, Gwatemali, Hondurasu i Salwadoru a nawet do francusko-kanadyjskiej prowincji Quebec. W roku 1947 działało już na tych terenach 163 misjonarzy Strażnicy, a do roku 1955 liczba absolwentów Galaadu, pracujących w dwunastu krajach północnoamerykańskich, wzrosła do 663.

3 W Meksyku, gdzie wiele ludzi interesujących się poselstwem świadków jest analfabetami, założono w każdym zborze szkołę, w której młodzi i starzy uczą się czytać i pisać po hiszpańsku. Ten meksykański program szkoleniowy dał bardzo dobre wyniki.

4 Od roku 1945 głównym polem bitwy była Kanada, a zwłaszcza jej katolicka prowincja Quebec. W latach 1943-1955 wytoczono świadkom 1682 sprawy sądowe, a prócz tego miały miejsce liczne akcje band pospólstwa. 780 spraw rozstrzygnięto na korzyść ludu Jehowy, a 899 dalszych spraw zostało rozstrzygniętych historycznym wyrokiem kanadyjskiego Sądu Najwyższego z dnia o października 1953 roku, wydanym na korzyść świadków w sprawie Saumur przeciw Quebec. W roku 1951 świadkowie odnieśli jedno z najwspanialszych zwycięstw w historii, prawa kanadyjskiego, w sprawie Boucher przeciw Królowi [koronie] w której Kanadyjski Sąd Najwyższy orzekł, że działalność kaznodziejska świadków Jehowy nie jest wywrotowa. Mimo ognia walki liczba świadków w katolickim Quebec bardzo szybko wzrasta.

5 W roku 1955 w Ameryce Północnej, którą zamieszkuje ponad 210 milionów ludności, był jeden kaznodzieją, jeden świadek Jehowy, na każdych 922 mieszkańców tego kontynentu.

6 Liczne wyspy Oceanu Atlantyckiego i rejonu Morza Karaibskiego są dość gęsto zaludnione przez ponad 16 milionów ludzi białych, brązowych i czarnych, pochodzenia angielskiego, holenderskiego, łacińsko-amerykańskiego i afrykańskiego. Pod koniec roku 1943 wysłano pierwszych misjonarzy-absolwentów Galaadu na Kubę, gdzie zaraz osiągnęli sukcesy w nauczaniu prawdy biblijnej ludzi, którzy się im skwapliwie przysłuchiwali. Potem misjonarze Strażnicy zaczęli pełnić służbę w Puerto Rico, Dominikanie, Haiti, na Trinidadzie, Bermudach, Wyspach Bahama, Jamajce i innych wyspach, a ludność chętnie ich przyjmowała. W roku 1955 w 38 różnych politycznych „krajach”, tj. na wyspach działało 144 misjonarzy. Przez kilka lat szkuner „Sibla” był pływającym domem misyjnym. Jego załoga składała się z absolwentów Galaadu, którzy odwiedzali wyspę po wyspie w celu wygłaszania wykładów, wydawania krajowcom świadectwa i prowadzenia z nimi studiów biblijnych. Z namowy duchowieństwa nastąpiły oficjalne zakazy i wydalanie misjonarzy oraz rozwinął się ogólny opór w Dominikanie, na Bermudach, Trynidadzie, Jamajce i innych wyspach, lecz to nie odstrasza świadków.

7 Do końca drugiej wojny światowej wszystkie kraje kontynentu południowoamerykańskiego, zamieszkałe przez 120 milionów ludzi, zdawały się być serwowane wyłącznie dla Kościoła rzymskokatolickiego. W lutym i marcu 1945 roku prezes Towarzystwa odwiedził po raz pierwszy Amerykę Południową, aby nakreślić plan rozszerzania. Wkrótce potem wysłano do Ameryki Południowej misjonarzy, którzy ukończyli Galaad, i w roku 1955 pracowało tam w dwunastu różnych krajach przeszło 340 misjonarzy. Tysiące ludzi zaczęło opuszczać organizację katolicką, aby przejść przeszkolenie w służbie kaznodziejskiej jako świadkowie Jehowy. W trakcie studiów biblijnych wielu trzeba było nauczyć czytać i pisać. Ponadto było też konieczne oczyszczenie pod względem moralnym, gdyż za współwyznawców mogą być uważani tylko ci, którzy zawarli związek małżeński według zasad biblijnych. Jednakże pomimo wszystkich tych trudności wzrost był zdumiewający; liczba kaznodziejów wzrosła bowiem z 807 w roku 1942 do 18 800 w roku 1955. W Kolumbii, Brazylii i innych krajach napotkano na opór. Argentynie od roku 1949 Towarzystwo było zakazane. Lecz wszystko to nie zdołało powstrzymać wzrostu w Kolumbii, Brazylii, a nawet i w Argentynie - Rozrost w Afryce Południowej jest zachęcający i zdaje się być dopiero początkiem.

8 W Europie literatura Towarzystwa Watch Tower jest w obiegu od roku 1880. W roku 1942 świadkowie działali w 13 krajach, a liczba czynnych sług ewangelii wynosiła 22796, nie licząc współwyznawców w Niemczech, których Hitler zakazał i uwięził. W roku 1946 Towarzystwo zaczęło wysyłać do Europy wyszkolonych w Galaad misjonarzy, i w roku 1955 było w Europie 278 takich misjonarzy oraz 227 374 aktywnych świadków Jehowy.

10 Nigdy przedtem świadkowie Jehowy nie wydali w całej Europie tak wielkiego świadectwa, jak w roku 1955. Chociaż w dalszym ciągu stanowią nieliczną mniejszość, to jednak są mniejszością rosnącą, której głos jest słyszany w każdej części kontynentu.

11 Afrykę z powodu panującego tam pogaństwa nazywano zwykle „czarnym” lądem. Jednak od roku 1945 prawdziwy chrystianizm krzewiony przez świadków Jehowy, zrobił tam takie postępy, że ów kontynent, zamieszkiwany przez 203 miliony ludzi, nie jest już nieoświeconym obszarem świata. W roku 142 w jedenastu krajach afrykańskich znajdowało się około 10 070 świadków. W roku 1947 wysłano do Afryki 20 misjonarzy Galaadu. Liczba czynnych świadków nieustannie wzrastała, aż w roku 1955 było w 34 krajach 98 176 świadków, w tym 108 misjonarzy Strażnicy. Stanowi to 875 procent przyrostu w ciągu 13 lat! Wymagało to od niesamolubnych kaznodziejów europejskich wiele pracy wychowawczej i cierpliwego szkolenia. Trzeba było urządzać kursy szkolne, aby licznych tubylców nauczyć czytać i pisać. Trzeba było wprowadzić chrześcijańskie mierniki moralne, np. że mąż ma mieć tylko jedną żonę i że małżeństwo musi być należycie zalegalizowane, że nierząd trzeba odrzucić; trzeba też było obstawać przy tym, że uzyskanie stałej łączności z Towarzystwem jest uzależnione od czystego prowadzenia się.

12 Azja, największy kontynent, jest olbrzymim lądem. Jak się powodzi świadkom Jehowy w głoszeniu jego 1272 milionom mieszkańców? Odpowiedź brzmi, że czynią postępy, chociaż idzie to powoli i ciężko. W roku 1942 wielki kontynent azjatycki był prawie nie tknięty przez świadków Jehowy. W owym roku oddało sprawozdanie 406 kaznodziejów, działających w sześciu krajach, przeważnie w Indiach lub w pobliżu Indii. Od marca do maja 1947 roku prezes Towarzystwa i jego sekretarz odbyli długą podróż przez Daleki, Środkowy i Bliski Wschód, odwiedzając świadków w krajach azjatyckich. Poczyniono przygotowania do otwarcia we wszystkich odwiedzonych krajach ośrodków misyjnych. W roku 1955 było tam 186 misjonarzy, rozproszonych w 18 krajach, w tym również w Japonii, a liczby aktywnych kaznodziejów wynosiła 4541. Po wielu trudnościach stworzono solidne podstawy do dzieła w takich krajach jak Liban, Palestyna, Pakistan, Burma, Syjam, Indie, Korea, w okol3cy Chin i wreszcie w Japonii. W rzeczywistości „czarnym” lądem pod względem prawdziwego chrystianizmu powinno się nazywać Azję.

13 Dla uzupełnienia naszego przeglądu rozszerzenia się na całym świecie działalności, świadków Jehowy trzeba jeszcze wspomnieć o licznych pięknych wyspach Pacyfiku włącznie z Filipinami, oraz o Australii i Nowej Zelandii. Na tym ogromnym obszarze Pacyfiku żyje ponad 110 milionów wyspiarzy, rekrutujących się z Polinezyjczyków, Azjatów i Europejczyków. W roku 1947 przybyło na niektóre z tych wysp trzynastu misjonarzy Galaadu i rozpoczęło dzieło wychowawcze. W roku 1955 liczba misjonarzy wzrosła do 85. Rzesza tubylczych świadków, głoszących na tych wyspach, osiągnęła w roku 1955 zdumiewającą liczbę 38 325.

14 To studium rozszerzania na całym świecie można podsumować następującym ogólnym obrazem dzieła kaznodziejskiego, wykonanego do roku 1955.

Rok	Ogólna liczba krajów		Ogólna liczba kaznodziejów	Ogólna liczba godzin spędzonych na głoszeniu
1942	54		115 240	28 464 352
1947	86		207 552	43 842 305
1952	187		456 265	68 703 699
1953	143		519 982	72 344 728
1954	159		580 498	80 814 996
1955	158		642 929	85 832 250

Przedstawia to ogromny wysiłek w wykonywaniu zlecenia Jezusa: „Ta dobra nowina o królestwie będzie kazana na całej zamieszkanej ziemi w celu wydania świadectwa wszystkim narodom, a wtedy przyjdzie dopełniony koniec.” (Mat. 24:14.) Przy obecnym zaludnieniu ziemi, wynoszącym 2 700 milionów ludzi, jeden sługa Jehowy przypada na 3 375 mieszkańców. Toteż w dalszym ciągu mają zastosowanie słowa Jezusa: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało.” - Mat. 9:37, NT.

_____

PRZEGLĄD MATERIAŁU:

1. Jaka działalność dowodzi, iż świadkowie zgadzają się z tym, że ‚rolą jest świat’?

2-4. Jak szkoła Galaad przyczyniła się do rozszerzania i jaki rozwój nastąpił w Meksyku i Kanadzie?

5. Jaki był stosunek liczbowy świadków do mieszkańców Ameryki Północnej w r. 1955?

6. Omów rozszerzenie na wyspach Oceanu Atlantyckiego i rejonu Morza Karaibskiego.

7. Mimo jakiego oporu dzieło zrobiło postępy w Ameryce Południowej?

8-10. Jakie rozszerzenie nastąpiło w Europie i wobec jakiej opozycji?

11. Jakie liczby wskazują, że Afryki nie można już poniekąd określać mianem „czarnego” lądu?

12. Dlaczego „czarnym” lądem jest w rzeczywistości raczej Azja?

13. Jakie postępy zrobiło dzieło na wyspach Pacyfiku?

14. Jakiego dzieła dokonano na całej ziemi, lecz jakie słowa nadal mają zastosowanie?

Studium 86

KONGRESY MIĘDZYNARODOWE (1946-1955)

1 Większe zgromadzenia świadków Jehowy są w obecnych czasach tak samo wybitną cechą ich wzrostu i rozwoju, jak nią były za czasów Izraela a także za dni apostołów i pierwszych chrześcijan. Przed rokiem 1918 doroczne konwencie obejmowały raczej mniejsze tereny, przy czym na żadnej z nich nie było więcej niż 4000 osób. W czasie od roku 1919 do 1937 liczba obecnych na największym z odbytych wówczas kongresów wzrosła do 25 000. W tym ostatnim okresie mogli na nie przybyć tylko nieliczni bracia spoza Stanów Zjednoczonych, nadając im przez to do pewnego stopnia charakter społeczności międzynarodowej. W latach 1938-1944 urządzono kilka kongresów wielomiastowych, które dzięki połączeniu radiotelefonicznemu odbywały się jednocześnie w różnych krajach posługujących się językiem angielskim. Zastosowanie tego urządzenia umożliwiało świadkom zgromadzanie się na kongresy międzynarodowe, jeśli chodzi o słuchanie słowa mówionego. Największym z tych kongresów był kongres pięćdziesięciu miast, odbyty w roku 1938. Londyn W Anglii był wówczas miastem kluczowym. Na wykładzie publicznym było ogółem 150 000 osób,

2 Pierwszy z szeregu wielkich kongresów międzynarodowych odbył się w Cleveland w stanie Ohio w dniach 4-11 sierpnia 1946 roku. Nazwano go „Teokratycznym Kongresem Weselących się Narodów”. Na ten wielki kongres wynajęto Stadion miejski w Cleveland, otaczające go pola i przyległą halę miejską. Przybyli tam delegaci z każdego stanu oraz z 32 krajów spoza Stanów Zjednoczonych. Program przeprowadzano w 20 różnych językach. W dniu otwarcia było ogółem obecnych 50 000 osób. Na wykład publiczny w końcową niedzielę 80 000 ludzi wcisnęło się na stadion, aby wysłuchać przemówienia na temat „Książę Pokoju”, wygłoszonego przez prezesa Towarzystwa, N.H. Knorra. Do większych atrakcji kongresu należało oddanie do użytku podręcznika biblijnego „Wyposażony do wszelkiego dzieła dobrego” [w jęz. ang., po polsku ukazał się później], nowego czasopisma Awake! [Przebudźcie się!, następca Pociechy] i nowego środka pomocniczego do służby kaznodziejskiej „Niech Bóg będzie prawdziwy”. W pobliskim jeziorze Erie ochrzczono 2602 osoby.

3 Inną sprawą, o której będzie się długo pamiętać, było podanie do wiadomości przez prezesa zamierzonego programu rozszerzania. Była z tym związana rozbudowa biura głównego Betel oraz znaczne powiększenie drukarni przy Adams Street 117 w Brooklynie. W sześciu krajach miały też być powiększone biura oddziałów. Ten mający kosztować cztery miliony dolarów program rozszerzania na najbliższe cztery lata spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem 58 000 uczestników owego zgromadzenia.

4 Radości, doświadczenia i zbudowanie duchowe tysięcznych rzesz z okazji „Teokratycznego Kongresu Weselących się Narodów” ‚ który się odbył w Cleveland w roku 1946, okazały się tylko przedsmakiem tego, co czekało lud Jehowy w roku 1950 podczas kongresu światowego na nowojorskim Yankee Stadionie. Ten kongres świadków Jehowy odbył się pod hasłem „Pomnożenie Teokracji” i trwał od 30 lipca do 6 sierpnia 1950 roku. Jakże radosne było to ośmiodniowe święto teokratyczne! Wojna się skończyła już przed mniej więcej pięcioma laty. wskutek czego 10 000 nieamerykańskich świadków z 67 różnych krajów mogło odbyć podroż do Nowego Jorku na ten prawdziwie „światowy” kongres. Setki osób przyjechało z nawiedzonej przez wojnę Europy. Dalsze setki delegatów przybyły z Afryki, Australii i Nowej Zelandii. Reprezentowana była również Azja. Setki ludzi reprezentowało Amerykę Łacińska i wyspy Pacyfiku. Przybyto tysiące Kanadyjczyków. Zgromadzenia odbywały się w wielu językach. W dniu otwarcia tego olbrzymiego kongresu obecnych było 70 247 osób. W ostatnim dniu osiągnięto rekordową liczbę 123 707 osób, które przybyły, aby wysłuchać publicznego wykładu N.H. Knorra.

5 Organizacja kongresu była oparta na wzorze kongresu w Cleveland i została wprawiona w ruch już na kilka miesięcy przed rozpoczęciem zgromadzenia. Nadeszły zamówienia na kwatery dla 75 000 osób, co wymagało przeprowadzenia w krótkim czasie większej niż kiedykolwiek przedtem akcji poszukiwania pokoi. W New Jersey, odległym o 64 km od stadionu, urządzono miasteczka wozów mieszkalnych. Zakwaterowano tam tysiące świadków w dobrze zorganizowanej, obsługiwanej i administrowanej „gminie”, liczącej 15 000 mieszkańców. Kiedy nadszedł dzień otwarcia, cały ten aparat kongresowy ze wszystkimi działami i tysiącami ochotniczych pracowników pracował na wysokich obrotach, zapewniając nadzwyczaj pomyślne przeprowadzenie kongresu na ograniczonym terenie Yankee Stadionu znajdującego się w ruchliwej części miasta.

6 Pierwszym z wielu nowych wydawnictw była książka zawierająca nowe, zachwycająco skomponowane pieśni wychwalania, po czym nastąpiły dalsze, mianowicie: pożyteczna broszura Defending and Legally Establishing the Good News [Obrona i prawne umocnienie dobrej nowiny]; czasopismo Strażnica w nowym, atrakcyjnym formacie, broszura Evolution versus The New World [Ewolucja przeciw nowemu światu] przyjęty z entuzjazmem The New World Translation of the Christian Greek Scriptures [Przekład Nowego Świata Chrześcijańskich Pism Greckich], nowa książka „This Means Everlasting Life” [„To znaczy żucie wieczne”] oraz broszura zawierająca wykład publiczny „Czy możesz żyć na zawsze w szczęściu na ziemi?” Z okazji tego najwspanialszego do owego czasu kongresu faktycznie podano świadkom Jehowy obfity pokarm duchowy z rzeczy tłustych.

7 Przed opuszczeniem miasta kongresowego świadkowie zostali zaproszeni do zwiedzenia pięknego, nowego biura głównego Betel przy Columbia Heights 124 oraz znacznie powiększonej drukarni przy Adams Street 117 w Brooklynie. Przez kilka dni po kongresie tysiące ludzi przechodziło przez te pomieszczenia, oglądając wszystkie ciekawe szczegóły tych dwóch ośrodków działalności teokratycznej. Otwarcie nowego domu Betel nastąpiło 30 stycznia a nowej drukarni 3 kwietnia 1950 roku. Wprowadzenie się do tych dwóch nowocześnie wyposażonych budynków było urzeczywistnieniem ogromnego programu rozszerzania, który tak entuzjastycznie przyjęto na kongresie w Cleveland w roku 1946.

8 Podczas kongresu, odbytego w roku 1950 na Yankee Stadionie, prezes Towarzystwa Watch Tower zapowiedział, że latem 1951 roku międzynarodowe rodzina świadków spotka się w Europie na szeregu zgromadzeń. Dlatego wszyscy mieli już zacząć planować, żeby mogli się tam udać. Owa seria europejskich uroczystości teokratycznych odbywała się pod hasłem „Czystego wielbienia”. Pierwsze z tego szeregu wspaniałych spotkań odbyło się w Londynie 1-5 sierpnia na ogromnym stadionie Wembley, na którym zebrało się tysiące świadków z czterdziestu różnych państw. Przybyli koleją, autobusami, statkami i samolotami. Wykładu publicznego wysłuchało 36 315 osób. Następny kongres międzynarodowy odbył się zaraz potem w Paryżu, w Palais des Sports, od 9 do 12 sierpnia. Na wykładzie publicznym było tam 10 456 osób. Na tym pierwszym od czternastu lat krajowym kongresie świadków Jehowy we Francji byli obecni przedstawiciele z 28 krajów. Rotterdam w Holandii był w dniach 17-19 sierpnia następnym ośrodkiem kongresu „Czystego wielbienia”, który odbył się tam w budynku Anoy, w hali sportowej.

9 Podczas trzydniowego kongresu międzynarodowego, który się odbył 24-26 września 1951 roku we Frankfurcie nad Menem, w Niemczech, można było odnieść wrażenie, że się żyje w lesie w nowym świecie. Był to największy do owego czasu kongres niemiecki. Ochrzczono 2373 osoby. Prasa i radio nadały mu wielki rozgłos. W niedzielę kongres osiągnął punkt kulminacyjny, gdy 47 432 osoby przysłuchiwały się publicznemu wykładowi N.H. Knorra. Ponieważ od sierpnia 1950 r. działalność świadków w NRD była zakazana, więc tylko nieliczni z nich mogli przybyć na kongres do Frankfurtu. Dlatego we wtorek 28 września odbyło się jednodniowe zgromadzenie w Berlinie Zachodnim, gdzie kilku mówców z kongresu we Frankfurcie przedstawiło w streszczeniu wszystkie główniejsze wykłady i inne ciekawe punkty. Zgromadzenie odbyło alg w Waldbuehne - pięknie położonym amfiteatrze na wolnym powietrzu. 13 563 osoby wysłuchały tego wzruszającego, czterogodzinnego programu. Przypuszczalnie około 8000 osób przybyło z NRD. Wielu naraziło życie i wydało prawie wszystkie oszczędności, byle być na tym jednodniowym kongresie, lecz to się opłacało. Wracali do swych rodzinnych stron, aby służyć Bogu w tych przykrych czasach, nie wiedząc, którego dnia i oni mogą zostać zamknięci do więzień i obozów, co już spotkało wielu ich współwyznawców.

10 Kampania kongresów z roku 1951 posuwała, się coraz dalej do środkowej i północnej Europy. W Kopenhadze w Danii naliczono podczas wykładu publicznego 6 912 osób. Podałaś podwójnego kongresu w Vaasa i Helsinkach w Finlandii ogólna najwyższa liczba obecnych wynosiła 5 750. Sztokholm w Szwecji był następnym miastem kongresowym: obecnych 6 211 osób. W Lillehammer w Norwegii przybyło na wykład publiczny 2391 osób. Największy z dotychczasowych kongresów w Austrii odbył się w Wiedniu; wzięło w nim udział 4 467 osób. Tę serię kongresów roku 1951 zakończył kongres w Ameryce, który się odbył w dniach 12-14 października na stadionie Griffith w Waszyngtonie; najwyższa, liczba obecnych wynosiła 57 500.

11 Kongres pod hasłem „Świadkowie Jehowy - Społeczeństwo Nowego Świata”, który się odbył na Yankee Stadionie w Nowym Jorku w dniach 19-26 lipca 1353 roku, stał się wydarzeniem historycznym. Był to w Ameryce największy kongres religinych wszystkich czasów. W niedzielę, tj. w ostatnim dniu kongresu, najwyższa liczba obecnych osiągnęła 165 829; zapełnili oni do ostatniego miejsca stadion i inne pomieszczenia kongresowe w jego okolicy. Świadkowie przybyli z 96 różnych krajów. Program odbywał się w 20 językach. Zakwaterowanie na osiem dni tak wielkiego miasta ludzi było gigantycznym przedsięwzięciem. Komitet kwaterunkowy wynajął wszelkie możliwe miejsca noclegowe w Nowym Jorku. Ale kwatery znalazły się dla wszystkich. Miasto wozów mieszkalnych znowu urządzono w New Jersey na tym samym miejscu co w roku 1950, lecz tym razem na dużo większym obszarze. Jego zaludnienie osiągnęło niewiarogodną liczbę 45 453 osób. Podczas chrztu, który był wówczas największym chrztem masowym na świecie, zanurzono 4640 osób. Przez osiem dni i potem jeszcze przez wiele tygodni to masowe zgromadzenie było aktualnym tematem dla każdej agencji informacyjnej, dla prasy, radia, kronik filmowych i telewizji.

12 Prawdziwy potok nowych publikacji wydano zarówno dla samych uczestników kongresu, jak i do rozpowszechnienia wśród mieszkańców Nowego Jorku. Pierwsze miejsce na liście nowych wydawnictw zajął I tom New World Translation of the Hebrew Scriptures [Przekład Nowego Świata Pism Hebrajskich] Nadto w języku angielskim ukazały się nowe książki: Upewniajcie sta o wszystkich rzeczach oraz „Nowe niebiosa i nowa ziemia”, jak również broszury Podstawa wierzenia w nowy świat, „Każ Słowo” („Preach the Word”) i Po Armagedonie - Boży nowy świat poza wieloma publikacjami w innych językach. Administracja i organizacja tego rekordowego kongresu była wspaniała. Pomagało w tym przeszło 20000 ochotników. Wyżywienie tysięcy ludzi było sprawne i szybkie; bufet funkcjonował nawet lepiej i wydawał lepsze posiłki niż ten, który na kongresie w roku 1950 był już wprost cudem. Prawie wszystkie punkty programu były transmitowane dla mieszkańców Nowego Jorku przez radiostację Towarzystwa WBBR.

13 Dopóki się nie skończy przewidziany przez Jehowę czas, w którym mogą się jeszcze odbywać takie przedarmagedonowe kongresy, niech wszyscy świadkowie z radością biorą udział w tych uroczystościach, jak uczestniczyli w serii kongresów międzynarodowych w roku 1955. Gdy wszyscy będą tak czynić, zostanie zapisanych o wiele więcej rozdziałów nowożytnej historii świadków Jehowy ku chwale Jehowy, ich suwerennego Boga i Króla. Spoglądając wstecz na wzruszającą historię nowożytną ludu Jehowy, możemy wyraźnie dostrzec nieomylne kierownictwo Boże. To nieprzeparte kierownictwo spoczywa w rękach wyniesionego na tron przez Jehowę Króla Chrystusa Jezusa. Wszystkie te dowody umacniają nas w naszej wierze i niezachwianej ufności. Z pewnością Jehowa będzie nadal właściwie kierował swym Społeczeństwem Nowego Świata, żeby mogło przetrwać burzę Armagedonu.

_____

PRZEGLĄD MATERIAŁU:

1. Jakie informacje podano o kongresach, urządzonych przed rokiem 1946?

2. Jakie liczby dają pewne pojęcie o międzynarodowym charakterze i rozmiarach kongresu z roku 1946?

3. Jaki program rozszerzania przyjęto z entuzjazmem?

4, 5. Jakie dane statystyczne dają wyobrażenie o rozmiarach kongresu z roku 1950?

6, 7. Jaki pokarm duchowy otrzymali jego uczestnicy i zwiedzenie jakich pomieszczeń teokratycznych sprawiło im prawdziwą przyjemność?

8-10. Jakie kongresy odbyły się w roku 1951?

11, 12. Co sprawiło, że kongres międzynarodowy w roku 1953 był „dotąd najlepszym”?

13. W czym powinniśmy z radością brać udział i w czym możemy pokładać ufność?

SPOŁECZEŃSTWO TEOKRATYCZNE

Studium 87

ORGANIZACJA UNIWERSALNA I ORGANIZACJA KRÓLESTWA

1 Jehowa Bóg jest bez początku. Wszystko zostało stworzone przez Niego. A więc był czas, kiedy Bóg istniał sam; lecz będąc zupełny, niezależny i samowystarczalny, nie czuł się osamotniony. Prócz tego był zajęty pracą. Wypromieniowuje z Niego w przestrzeń ogromna energia, i tej właśnie energii użył później do ukształtowania i stworzenia innych rzeczy w uniwersum, czyli we wszechświecie. Gdy był sam, wtedy tylko On stanowił uniwersum. Potem przystąpił do swego zdumiewającego dzieła stwarzania. Pierwszym Jego stworzeniem był Jego jednorodzony Syn, który później został Jezusem Chrystusem. Tego Syna przyjął na swego współpracownika w dziele stwarzania, i tak ów Syn współpracując z Ojcem był Jego mistrzowskim robotnikiem. Później, gdy zostali stworzeni aniołowie, możne stworzenia duchowe, to również im były zlecane różne prace; razem z Synem stanowili więc uniwersalną organizację Jehowy.

2 Słowo „organizacja” pochodzi od pewnego greckiego słowa (ergon), które znaczy „energia” lub „praca”. Organizacja Jehowy została przeto stworzona do spełniania pracy, którą jej zleca jej Stwórca, Jehowa. Nie znaczy to jednak, ze organizacja Boża miała przejąć od Niego Jego pracę. O nie, Jehowa nadal pracuje. (Jana 5:17) W gruncie rzeczy, stworzywszy organizację, Jehowa przyjął na siebie jeszcze więcej odpowiedzialnymi, jeszcze więcej pracy związanej z kierowaniem tą potężną organizacją i troszczeniem się o nią. Każdy dzień jest dla Jehowy Boga dniem roboczym. W ciągu jednego dnia pracy Jehowa dokonuje więcej niż cała Jego organizacja. Słońce, które jest tylko drobną cząstką Jego materialnego stworzenia, wysyła na ziemię w ciągu jednego 24-godzinnego dnia tyle energii, ile jej zawiera 500 miliardów ton węgla. Jakże sprawnym Pracownikiem jest Jehowa!

3 Chrystus Jezus jest drugim z kolei robotnikiem w organizacji Jehowy. Wszyscy w organizacji Jehowy pracują. Wielka uniwersalna organizacja Jehowy jest wyobrażona w Piśmie Świętym jako niewiasta, jako żona, a On sam jako jej małżonek. (Izaj. 54:5; Gal. 4:26) Ta niewiasta wykonuje pracę jako pomocnica Jehowy oraz jest używana do wyłaniania specjalnych sług, tak jak On tego chce. Przebywa w atmosferze wolności i zawsze była wierna i zupełnie posłuszna Jehowie, spoglądając ku Niemu jako ku swemu Obrońcy.

4 Bóg zorganizował cały ten niewidzialny wszechświat w bardzo sprawne i harmonijne urządzenie. Możne stworzenia duchowe, z których się składa to niewidzialne uniwersum, mają różną moc i rangę i są osadzone na stanowiskach różniących się stopniem odpowiedzialności. Są tam cherubini, którzy stanowią specjalną świtę tronu Jehowy i podtrzymują Jego majestat i zwierzchnictwo w tych częściach uniwersum, do których zostali przydzieleni. (1 Sam. 4:4; Ps. 99:1; Ezech. 28:14; 1 Mojż. 3:24) Są serafini, których służba polega na oczyszczaniu organizacji i trzymaniu z dala od niej wszelkich nieczystości oraz na oznajmianiu chwały Jehowy. Służą w Jego świątyni w czasach sądu. (Izaj. 6:1-7) Są wreszcie miriady innych aniołów, używanych do spełniania różnych służb. (2 Król. 19:35; Dan. 10:5-13; 1 Mojż. 19:1, 15; Mar. 1:13) Liczebność jednego oddziału tych niebiańskich zastępów jest określona w Objawieniu 9:16 (NW, uw. marg.) na 200 milionów. Chrystus Jezus jest nad nimi wszystkimi Archaniołem. (1 Tes. 4:16; Judy 9; Obj. 12:7) Apostoł Paweł opisuje aniołów, że są zorganizowani czy to jako „trony, czy panowania, czy rządy, czy władze”. (Kol. 1:16, NW; Efez. 1:21) Ich zorganizowany szyk uzmysłowił Jezus mówiąc o swym Ojcu, że mógłby mu posłać na pomoc „więcej niż dwanaście legionów aniołów”. (Mat. 26:53, NT) Wszystkie te możne duchy służą na rozkaz Jehowy i składają Mu sprawozdanie ze spełnionych powinności. - Dan. 7:9, 10; Ijoba 1:6; 2:1.

5 Prorokowi Ezechielowi była dana symboliczna wizja wielkiej organizacji Jehowy Boga, przypodobanej do wozu, na którym siedział Jehowa i który posuwał się naprzód zależnie od rozkazu i ducha Bożego. Towarzyszyły Mu zastępy wspaniałych stworzeń duchowych. Pokazano Ezechielowi, że ta organizacja ma ‚koła w pośrodku kół’. Ma to swoje odbicie w ziemskim ustroju dzisiejszego ludu Bożego, w którym każdy kaznodzieja Królestwa i każde grono rodzinne stanowi podstawową jednostkę wewnątrz zborów, które z kolei są zorganizowane w obwody wewnątrz okręgów. Okręgi znów tworzą organizacje oddziałów, które w końcu składają się na całą zjednoczoną organizację ogólnoziemską, przy czym każda jednostka i każda cząstka organizacji pozostaje w harmonii z innymi jednostkami i cząstkami, działając gładko jak ‚koła w pośrodku kół’ i głosząc dobrą nowinę na szerokim „polu” świata. Nie ulega wątpliwości, iż Jehowa dysponuje organizacją wszechświatową, która się odznacza wielkim ładem, sprawnością i harmonią. - Ezechiela, rozdziały 1, 10.

6 Gdy Bóg dawał początek swemu stworzeniu ziemskiemu, osadzając na ziemi Adama i Ewę, wtedy dał im zlecenie, aby wykonali pewną pracę. (1 Mojż. 1:28) Ponieważ byli doskonali i zajmowali przed Bogiem stanowisko Jego dzieci, więc zostali uczynieni częścią Jego uniwersalnej organizacji, częścią ziemską. Pozostawali w pełnej harmonii z niewidzialną częścią organizacji uniwersalnej. Po buncie Adama i Ewy zostali oni wyrzuceni z organizacji uniwersalnej. W tym czasie Bóg wskazał, że wyłoni coś nowego, co z biegiem czasu przywiedzie do harmonii z Nim i do Jego uniwersalnej organizacji te stworzenia ludzkie, które będą Mu wierne. Miało to nastąpić za pośrednictwem Królestwa. Organizacja Królestwa miała wprowadzić mieszkańców ziemi w nowy stosunek z Jehową, w stosunek dzieci. To Królestwo miało być stołeczną, czyli władającą częścią całej wszechświatowej organizacji Bożej, miało być jego ciałem rządzącym, tak jak naród jest kierowany przez organizację rządową, znajdującą się w stolicy kraju.

7 Przez wieki ta uniwersalna organizacja była wyłącznie niebiańska, i nie wydawała na świat dzieci na ziemi; była niepłodna. (Izaj. 54:1) Jednak w chwili chrztu i pomazania Chrystusa Jezusa, co nastąpiło w r. 29 po Chr., został on zrodzony jako duchowy syn Boży. Uniwersalna organizacja, czyli „niewiasta” Boża, wydała więc owoc. Chrystus Jezus był doświadczony i wystawiony na próbę i wykazał się potrzebnymi przymiotami, to znaczy zachował nienaganność, co go kwalifikowało na członka niebiańskiego Królestwa, i nie tylko na członka, ale i na Króla tego Królestwa, na Głowę tej królewskiej organizacji. Chrystus został wskrzeszony z martwych i usiadł po prawicy swego Ojca, gdzie miał czekać do czasu, kiedy Bóg każe mu zasiąść na tronie i przystąpić do wyniszczenia we wszechświecie wszelkiego zła w celu wykazania całkowitej pełnoprawności imienia jego Ojca.

8 Potem, w dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 po Chr., „niewiasta” Boża wydała więcej dzieci, mianowicie wiernych członków narodu żydowskiego, którzy przyjęli Chrystusa. Od owego czasu 1900 lat upłynęło na dobieraniu członków tej klasy niebiańskiej oraz na sprawdzaniu ich nienaganności. Pismo Święte wskazuje, że będzie się ona w końcu składać ze 144000 członków, pochodzących ze wszystkich narodów. (Obj. 14:1, 3; 17:14) Bezpośrednio po upłynięciu „postanowionych czasów narodów”, które się skończyły w r. 1914, Jezus Chrystus został w niebiosach wyniesiony na tron i zaczął panować pośród swych nieprzyjaciół. (Dan. 4:25; Ps.110:2) W jego ręce została złożona pełnia władzy ustanowionego Królestwa. Z tej radosnej okazji odbyło się wielkie zgromadzenie aniołów i od wszystkich zażądano, aby uznali nowo intronizowanego Króla i nowe rozrządzenie Królestwa oraz aby dali wyraz swej wierności poddańczej. (Hebr. 1:6) Obecnie Królestwo panuje jako stołeczna organizacja wszechświata.

9 W roku 1918 Chrystus zwrócił uwagę na tych, którzy pomarli jako jego wierni słudzy, i wskrzesił ich z martwych do życia w niebiosach. Zmartwychwstanie to było niewidzialne dla oczu ludzkich. Bezpośrednio potem zaczął oczyszczać i przepławiać członków wiernego ostatka, którzy jeszcze byli na ziemi. Około r. 1919 zostali zjednoczeni, aby przeprowadzili wielkie dzieło kazania o ustanowionym Królestwie, zanim Chrystus przystąpi do zniszczenia swych nieprzyjaciół w wojnie Armagedonu. Dziś ci członkowie ostatka stanowią część uniwersalnej organizacji Bożej, gdyż zostali przyjęci przez Boga na Jego duchowych synów, którzy mają nadzieję stania się w końcu Jego synami-duchami w niebiosach. Muszą działać aż do śmierci i będą w dalszym ciągu działali, gdy zostaną wskrzeszeni, aby się stać częścią organizacji rządzącej. - 1 Tes. 4:15-17; Obj. 14:13.

10 Ten zorganizowany od r. 1919 wierny ostatek dziedziców Królestwa stanowi fundament nowej ziemi. Każdy musi złączyć się z nim, jeśli chce dostąpić łaski Bożej. Królestwo panuje teraz z niebios i wszyscy muszą je uznawać, aby osiągnąć życie. (Mich. 4:1-4) Prócz swej organizacji Królestwa Bóg zgromadza obecnie ludzi z klasy „drugich owiec”. (Jana 10:16; Mat. 25:31-33) Ci mają widoki życia na ziemi. Nie są jeszcze usprawiedliwieni do życia wiecznego, czyli nie są uważani za sprawiedliwych przed Bogiem, i dlatego nie są jeszcze członkami Jego uniwersalnej organizacji, ale są jej przewidywanymi członkami. Spełniają dziś służbę na ziemi razem z dziedzicami Królestwa i wyglądają czasu, kiedy w nowym świecie zostaną rzeczywiście doprowadzeni do doskonałości i usprawiedliwieni i kiedy - na zasadzie ich doskonałości i wypróbowanej nienaganności - zostaną uznani przez Jehowę za Jego synów. Wtedy staną się częścią Jego uniwersalnej organizacji, w której pozostaną na zawsze. - Rzym. 8:21.

_____

PRZEGLĄD MATERIAŁU:

1. Opisz, jak powstała uniwersalna organizacja Jehowy?

2. Jakiemu celowi służy organizacja i czy przejęła ona pracę Jehowy?

3. W jakim stosunku do Jehowy pozostaje organizacja uniwersalna?

4. Z jakich możnych stworzeń duchowych składa się organizacja uniwersalna, i jaki dowód istnieje na to, że one stanowią organizację?

5. Jak - zgodnie z tym, co widział Ezechiel - organizacja ziemska jest dziś odbiciem struktury organizacji uniwersalnej?

6. Jakie stanowisko zajmowali Adam i Ewa i co Bóg zamierzył w chwili ich buntu?

7. Jak organizacja uniwersalna wyłoniła pierwsze dziecko po długim okresie niepłodności?

8. Jak doszło do wyłonienia dalszych dzieci i jak zostało ustanowione Królestwo?

9. W jakim stosunku do organizacji uniwersalnej pozostaje ostatek?

10. W jakim stosunku do niej pozostają „drugie owce”?

Studium 88

ZARZĄDZANIE WCZESNYM ZBOREM

1 Jehowa Bóg jest Organizatorem niezrównanym w doskonałości. Gdy Jego Syn Jezus Chrystus przyszedł na ziemię, objawił wolę swego Ojca i przystąpił do zgromadzenia, wychowania i zaprawienia dwunastu apostołów, którzy mieli się znaleźć w fundamencie zboru chrześcijańskiego, składającego się ze 144 001 członków. Głównym kamieniem narożnym tego zboru jest sam Chrystus. (Obj. 14:1; 1 Piotra 2:7; Efez. 2:20-22) Jezus przywrócił czyste wielbienie i będąc na ziemi urządził miniaturową teokrację. Po swej śmierci i zmartwychwstaniu ponownie zgromadził rozproszonych apostołów i uczniów, a w dniu Pięćdziesiątnicy wylał na nich świętego ducha Jehowy. Tak więc od chwili jego chrztu i namaszczenia duchem świętym nad rzeką Jordan do Pięćdziesiątnicy, i potem do roku 36 po Chr., Bóg pozostawał w kontakcie z narodem żydowskim, co było wypełnieniem proroctwa Daniela 9:24-27 o 70 tygodniu. W tym czasie dokonywał ‚pomazania świętego świętych’, to jest: namaszczał tych spośród Żydów, którzy mieli należeć do organizacji królestwa. Potem zwrócił się tez do pogan i zaczął dobierać spośród nich członków do zboru chrześcijańskiego.

2 Gdy Jezus był na ziemi, uznawał organizację żydowską, podporządkowana Prawu Mojżeszowemu, i nie próbował zakładać jakiejś oddzielnej organizacji, czyli zboru. (Marka 9:38-40) Jednakże w dniu Pięćdziesiątnicy przymierze Prawa zostało przekreślone i odtąd Bóg uznawał jedynie zbór chrześcijański. Aby pokazać wszystkim, że tak było, udzielił apostołom i innym darów ducha, uzdalniając ich do czynienia licznych cudów. Było to dowodem, że Bóg odwrócił się teraz od żydowskiego systemu rzeczy i ustanowił nowy, chrześcijański system rzeczy. (Hebr. 2:4; 1 Kor. 14:22) Dlatego wszyscy, którzy dostąpili łaski od Boga, byli zobowiązani przyjść do zboru chrześcijańskiego i współdziałać z nim. Przykładem tego jest apostoł Paweł. Gdy jeszcze jako Saul prześladowca został wybrany i poinformowany przez Jezusa, że będzie apostołem, to nie przystąpił zaraz do głoszenia ani nawet nie rościł sobie prawa do tego, ale najpierw zabrano go do Damaszku i tam musiał się spotkać z jednym z uczniów Chrystusa, który go dokładnie pouczył o drodze Jezusa i zapoznawał go z innymi braćmi w Damaszku oraz z organizacją. Paweł niezwłocznie nawiązał łączność z tą organizacją i w harmonii z nią pracował. - Dz. Ap. 9:1-6, 16-22.

3 Wczesny zbór był zorganizowany dokładnie na sposób teokratyczny. „Dwunastu apostołów Baranka” wraz z niektórymi dojrzałymi braćmi ze zboru w Jeruzalem stanowili widzialne ciało zarządzające. (Obj. 21:14; Dz. Ap. 15:6, 23) Choć wszyscy byli braćmi, a więc stali na tym samym poziomie gdyż nie było wśród nich klasy duchowieństwa i klasy laików, i choć ci, którzy należeli do ciała zarządzającego i którzy spełniali zadania związane ze specjalną odpowiedzialnością, byli tylko pracownikami, to jednak zbór nie był kierowany w sposób demokratyczny czy komunistyczny, a już na pewno nie w sposób dyktatorski.

4 Sposób zarządzania wczesnym zborem znajduje odpowiednik za dni Mojżesza. Jest faktem, że naród izraelski był pod tym względem wzorem lub figurą zboru chrześcijańskiego. Zbór żydowski miał Mojżesza jako po średnika i wodza. Zbór chrześcijański ma Jezusa Chrystusa ca swego Pośrednika, Wodza i Rozkazodawcę. Izrael cielesny był ugruntowany na dwunastu synach Jakuba, którzy byli przodkami dwunastu pokoleń. Kamieniami fundamentalnymi zboru chrześcijańskiego jest dwunastu apostołów Baranka. Było więc dwanaście pokoleń w Izraelu naturalnym i jest dwanaście symbolicznych pokoleń Izraela duchowego. (Obj. 7:4-8) Żydzi zostali zorganizowani na warunkach przymierza Zakonu. Zbór chrześcijański jest zorganizowany pod nowym przymierzem. Żydzi mieli swoje kapłaństwo z pokolenia Lewiego. Chrystus Jezus jest wspaniałym Wielkim Kapłanem i ma pod sobą królewskie kapłaństwo, które służy ludowi. Izrael miał ofiary ze zwierząt. Zbór chrześcijański ma jedną ofiarę z Chrystusa Jezusa, która jest doskonała i lepsza, ponieważ faktycznie może tyć odpokutowaniem za grzechy.

5 Idąc za przykładem Jezusa, który się zawsze odwoływał do zapisanego Słowa Bożego, wczesny zbór opierał się całkowicie na Słowie Bożym, czyli Biblii. Jezus powiedział: „Uświęć ich za pośrednictwem prawdy; słowo twoje jest prawdą.” (Jana 17:17, NW; Izaj. 8:20) Za czasów apostołów zbór chrześcijański zażywał wielkiej wolności, wolności mowy i wolności od fałszywych nauk, a przy tym praktykował czyste i nieskalane wielbienie Jehowy Boga. Chrystus tył ich niewidzialnym Królem i Głową. Jehowa i Chrystus Jezus byli ich Zwierzchnościami Wyższymi, którym okazywali posłuszeństwo. Tak właśnie oświadczyli apostołowie, gdy stanęli przed sądem: „Musimy być posłuszni raczej Bogu jako władcy niż ludziom.” - Dz. Ap. 5:29, NW.

6 Apostołom i dojrzałym braciom, którzy z nimi współpracowali w ciele kierowniczym, przysługiwały liczne uprawnienia i zarazem ciążyły na nich obowiązki, jak np.: objęcie przewodnictwa w aktualnym dziele głoszenia, podejmowanie decyzji w sprawach doktrynalnych, kierowanie sprawami organizacyjnymi, dokonywanie zamianowań na stanowiska służby w zborach, przydzielanie terenu i przydział misjonarzy, obrona dobrej nowiny przed sądami najwyższymi, kierowanie akcją pomocy dla braci będących w po trzebię oraz czuwanie nad czystością organizacji. Gdy korzystali z tych uprawnień i gdy zbory były im posłuszne, dawało to dobre wyniki; to zaś świadczyło, że zalecony przez Boga sposób postępowania tył sposobem teokratycznym, i - póki się do niego stosowano - otrzymywano błogosławieństwo wraz z towarzyszącym mu wzrostem. - Dz. Ap. 16:4, 5.

7 Dzięki działalności kaznodziejskiej apostołów i innych sług założono wiele zborów w różnych miastach świata. We wszystkich tych zborach dojrzali słudzy byli nadzorcami. (Filip.1:1, NW; Dz. Ap. 20:17, 28) Zgromadzano się regularnie na studium w mieszkaniach lub salach. (Hebr. 10:25; Rzym. 16:5; Dz. Ap. 20:8) Niektórzy, jak np. Tymoteusz i Tytus, byli sługami specjalnymi, którym powierzono większe obszary. Ciało kierownicze przelało na nich niektóre ze swych uprawnień, aby mogli z nich korzystać m przydzielonych im terenach dla dobra tamtejszych zborów. Ogólnoświatowe dzieło kaznodziejskie było dziełem zorganizowanym; każdy głosiciel otrzymywał bowiem swój przydział terenu. Zbory były odwiedzane przez sług podróżujących, którzy pomagali głosicielom Królestwa i pouczali ich, aby byli bardziej umiejętni. (Efez. 4:11-16; Rzym. 15:19; 2 Jana 10, 12) Na zebraniach regularnie omawiali najlepsze sposoby głoszenia, a na zgromadzeniach opowiadali swoje doświadczenia ze służby polowej, które pokazywały, jak Bóg ich prowadził i traktował, tak iż wszyscy mogli odnieść z tego korzyść. - Dz. Ap. 4, 6, 11, 15. (Zobacz „Upewniajcie się o wszystkich rzeczach”, str.228-233.)

8 Przy tym wszystkim jednak najbardziej błogosławione stanowisko zajmował ten, kto był najaktywniejszy w głoszeniu od domu do domu. (Dz. Ap. 6; 1 Kor. 9:16; Dz. Ap. 20:20) A więc zadaniem organizacji było budowanie swych członków w pracy od domu do domu i w prowadzeniu studiów u ludzi, aby ich uczynić umiejętniejszymi kaznodziejami dobrej nowiny. Wtedy zbory mogły dochodzić do dojrzałości i stawać się zupełnie dorosłymi w Chrystusie Jezusie. - Hebr. 6:1-3.

_____

PRZEGLĄD MATERIAŁU:

1. Jak był zorganizowany wczesny zbór?

2. Co dowodzi, że po Pięćdziesiątnicy Bóg miał do czynienia tylko ze zborem chrześcijańskim?

3. Z kogo się składało ciało zarządzające zborem i czy oni byli wywyższeni nad innych?

4. Jaka równoległość w strukturze organizacyjnej istnieje między naturalnym Izraelem a zborem chrześcijańskim?

5. Jaką wolnością cieszono się we wczesnym zborze?

6. Kto wchodził w skład widzialnego ciała zarządzającego i jakie były ich obowiązki?

7. Opisz strukturę zboru.

8. Jakie zadanie miała spełnić organizacja?

ZADANIE: Porównaj ustrój wczesnego zboru ze zborem dzisiejszym

Studium 89

ZARZĄDZANIE ZBOREM DOBY OBECNEJ

1 Jehowa, Stworzyciel wszystkich rzeczy, interesuje się swym stworzeniem. Jest On Najwyższym Suwerenem a do współpracy przyjął swego Syna, tak iż obaj stanowią Zwierzchności wyższe, którym wszystkie stworzenia w niebie i na ziemi muszą być bezwzględnie posłuszne. W rzeczy samej wypływające z miłości posłuszeństwo jest zasadniczym prawem całej organizacji Jego stworzeń. Przeto o organizacji Jeżowy można powiedzieć, że jest teokratyczna, to znaczy pozostaje pod bezpośrednią administracją Bożą i jest przez Niego rządzona.

2 Do kierowania swym zborem na zimni Bóg kazał spisać Biblię, która jest konstytucją Jego organizacji. Choć po większej części spisywali ją ludzie, nie pochodzi z żadnego widzialnego źródła, ale została natchniona z nieba. Jest instrukcją zwierzchnią, przekazywaną odgórnie. Jest niezmienna, obowiązuje na całej ziemi i ma pierwszeństwo przed wszystkim, co mieliby do powiedzenia ludzie lub widzialne organizacje. (Ps. 119:133) Stwórca wie, jak wpływać na swe stworzenie i według jakich reguł ono najlepiej działa.

3 Jezus przepowiedział, że w tych dniach ostatecznych zgromadzi swój zbór, cały wierny, pomazany ostatek członków swego ciała, i że ich zespoli w pewne ciało, które nazwał swoim „wiernymi rozumnym niewolnikiem”. Wyjaśnił, że gdy przyjdzie do świątyni, zastanie ich w szczerym usposobieniu do siebie, przejętych pragnieniem czynienia przewidzianego dla nich dzieła. Powiedział, że wtedy się przepasze i będzie im usługiwał, i że oni z kolei będą karmić jego domowników wiary. (Łuk. 12:37; Mat. 24:45-47) Jehowa Bóg współdziała więc z tym zborem przy ogłaszaniu na całym świecie swego imienia i przy głoszeniu dobrej nowiny o ustanowionym Królestwie. Jest to Jego „czeladź”. Spośród tych, którzy są dojrzali i wierni, wybrał małą grupkę i utworzył z niej widzialne ciało zarządzające, tak samo jak wczesny zbór miał swoje widzialne ciało zarządzające, złożone z dojrzałych, wiernych pomazańców.

4 Jest faktem, iż Jehowa dawno temu przepowiedział, że za naszych czasów przywróci zborowi ten stan wolności, jakim się cieszył za dni apostołów, i że odbuduje go według tej samej struktury organizacyjnej. Powiada: „A przywrócę sędziów twoich, jako przedtem byli, i radców twoich, jak na początku. Potem cię nazywać będą miastem sprawiedliwości, miastem wiernym.” (Izaj. 1:26) W Izajasza 60:17 wskazuje też na lepszy stan organizacji oraz na wprowadzane dziś wzmocnienie jej struktury: „Zamiast miedzi przyniosę złoto, a zamiast żelaza przyniosę srebro, a zamiast drewna miedź, a zamiast kamieni żelazo; i zamianuję pokój na twych nadzorców a sprawiedliwość na przydzielających ci pracę.” (NW) Pokój i sprawiedliwość są siłą napędową, która pobudza zbór do działania.

5 Aby to dzieło było wykonywane sprawnie i jak najskuteczniej, „wierny i rozumny niewolnik” rozporządza korporacją Watch Tower Bible and Tract Society, zorganizowaną według praw stanu Pensylwania. W ciągu tych lat, odkąd Pan przyszedł do swej świątyni, widzialne ciało zarządzające było ściśle utożsamiane z zarządem tej korporacji. Nie znaczy to jednak, że sama ta korporacja jest widzialnym ciałem zarządzającym, bo nawet gdyby nie było takiej korporacji, to zbór Boży istniałby nadal ze swą strukturą organizacyjną. Towarzystwo nie jest obliczoną na zysk instytucją handlową; członkowie korporacji są wybierani na podstawie dojrzałości, a nie na podstawie datków pieniężnych. Że Towarzystwo jest teokratyczne i całkowicie oddane czynieniu dzieła kaznodziejskiego, widać to z jego statutu:

6 „Celem tego Towarzystwa jest: Działać jako sługa i prawne narzędzie zarządzające tym gronem chrześcijan, znanych jako świadkowie Jehowy; głosić wszystkim narodom ewangelię o Królestwie Bożym pod rządami Chrystusa Jezusa, na świadectwo imieniu, słowu i zwierzchności Wszechmocnego Boga JEHOWY; drukować i rozpowszechniać Biblie oraz szerzyć prawdy biblijne w różnych językach za pośrednictwem redagowania i publikowania literatury zawierającej informacje i komentarze wyjaśniające biblijne prawdy i proroctwa co do ustanowienia Królestwa Jehowy pod rządami Chrystusa Jezusa; mianować … misjonarzy i kaznodziejów i udzielać im pełnomocnictwa, aby szli i całemu światu publicznie i od domu do domu głosili ewangelię, a osoby chcące słuchać aby nauczali prawd biblijnych przez pozostawianie u takich ludzi wymienionej literatury i przez prowadzenie z nimi studiów biblijnych; doskonalić mężczyzn, niewiasty i dzieci duchowo i moralnie za pomocą chrześcijańskiej pracy misjonarskiej … organizować i przeprowadzać w celach takiego wielbienia lokalne i ogólnoświatowe zgromadzenia.”

7 Apostoł Paweł pisze w Hebrajczyków 13:7, 17, 24, NW: „Pamiętajcie o tych, którzy wami zarządzają, którzy mówili wam słowo Boże, a przyglądając się pilnie, jaki jest wynik ich prowadzenia się, naśladujcie ich wiarę. Bądźcie posłuszni tym, którzy wami zarządzają, i bądźcie ulegli - bo oni czuwają nad waszymi duszami jako tacy, którzy zdadzą z tego sprawę - aby mogli to czynić z radością, a nie ze wzdychaniem, bo to przyniosłoby wam szkodę. Pozdrówcie ode mnie wszystkich, którzy wami zarządzają, i wszystkich świętych.” Udzielenie rady jest rzeczą dobrą i należy jej usłuchać, ponieważ ci, którzy ją dają, są dojrzali, doświadczeni i mają ducha Jehowy, a osadzono ich na tym stanowiska właśnie po to, żeby pomagali Jego ludowi w chodzeniu drogą właściwą.

8 Aby okazać posłuszeństwo przykazaniu Jezusa co do głoszenia całemu światu tej dobrej nowiny o Królestwie, zbór chrześcijański zorganizował w różnych krajach oddziały. W jakim stosunku pozostają te oddziały z ciałem zarządzającym i z innymi oddziałami? Wszystkie są podległe widzialnemu ciału zarządzającemu i działają w harmonii ze wszystkimi innymi oddziałami i sługami Bożymi, rozsianymi po całym świecie. Wszystkie są traktowane jednakowo. Są powiązane ze sobą za pośrednictwem głównej siedziby organizacji. Wszystkie mają społeczność ze sobą; wszystkie pełnią tę samą służbę. Celem utworzenia oddziałów jest przejęcie przez nie części pracy, przy czym oddział może się specjalizować w zagadnieniach własnego terenu. Znając miejscowe problemy i stosunki, oddział może najlepiej zastosować wskazówki i rady, przychodzące od Jehowy Boga.

9 A w jakim stosunku do Towarzystwa pozostaje pojedynczy głosiciel? Towarzystwo jest po prostu sługa wszystkich kaznodziejów Królestwa. Właśnie ci kaznodzieje Królestwa obwieszczają dobrą nowinę o Królestwie i zajmują w organizacji kluczowe stanowisko. A więc wszyscy, którym powierzono odpowiedzialne stanowiska, są w rzeczywistość i sługami tych kaznodziejów. Wszyscy kaznodzieje Królestwa są sobie równi; nie ma wśród nich klasy duchownych i laików. Jeśli ktoś nie głosi, nie jest sługą Bożym, nie jest świadkiem Jehowy i Towarzystwo nie uznaje go za takiego. Jeśli zaś głosi, to jest świadkiem Jehowy i jest obsługiwany za pomocą środków przedsiębranych przez zbór. Wszyscy są zaopatrywani w to, czego potrzebują. Wszyscy kaznodzieje mają bezpośredni dostęp do Towarzystwa i jego widzialnego ciała zarządzającego za pośrednictwem korespondencji. Otrzymują ten sam pokarm duchowy na łamach Strażnicy, Przebudźcie się!, Służby Królestwa i listów od widzialnego ciała zarządzającego i od oddziałów. Wszyscy korzysta ją z usług świadczonych przez zbór przy pomocy podróżujących sług okręgu, sług obwodu, i innych przedstawicieli Towarzystwa. Dzięki istnieniu oddziałów, okręgów i obwodów każdy głosiciel Królestwa jest lepiej obsługiwany.

10 Choć zbór chrześcijański ze swym ciałem zarządzającym składa się z pomazańców, mających nadzieję niebiańską, to przecież w poszczególnych zborach na całym świecie istnieje od r. 1931 wiele „drugich owiec”, które mają przywilej sprawować nadzór na odpowiedzialnych stanowiskach. (Izaj. 61:5) W miarę tego jak zbory się rozszerzają i obejmują coraz więcej takich, którzy mają nadzieję ziemską, współpraca zdolnych i gorliwych głosicieli jest dla „wiernego i rozumnego niewolnika” wielką podporą w wykonywaniu jego zlecenia kazania ewangelii.

11 Wszyscy członkowie poszczególnych zborów, pozostający w społeczności zborowej jako „drogie owce” ‚ powinni dążyć do dojrzałości. Każdy tak powinien się interesować zborem chrześcijańskim i jego organizacją, jak się nim interesują członkowie ciała zarządzającego; każdy powinien starać się poznać ustanowione przez Jehowę zasady i metody organizacyjne i powinien się ich trzymać. Byłoby rzeczą opaczną, gdyby ktoś próbował uniezależnić się od zboru i chodzić własnymi drogami, polegając na własnym zrozumieniu. (Kazn. 4:9-12) Każdy powinien trzymać się mocno zboru, będąc świadomym tego, że zbór cieszy się łaską Jehowy i jest jedyną organizacją, którą Jehowa uznaje, tak samo jak w dawnych czasach uznawał tylko zbór cielesnego Izraela.

_____

PRZEGLĄD MATERIAŁU:

1. Jak Jehowa okazuje wielkie zainteresowanie dla swego stworzenia?

2. Czym dla zboru jest Biblia?

3. Kim Bóg posługuje się dziś jako swym zborem?

4. Jakimi słowami przepowiedziano dzisiejszą wolność i siłę organizacji?

5, 6. Jaką rolę w organizacji odgrywa Towarzystwo Watch Tower?

7. Jakiej rady udzielił apostoł Paweł?

8. Dlaczego utworzono oddziały i jaki jest ich wzajemny stosunek?

9. W jakim stosunku do Towarzystwa pozostaje pojedynczy kaznodzieja?

10, 11. W jakim stosunku do Towarzystwa pozostają osoby należące do klasy „drugich owiec”, czego powinny one przestrzegać i co powinny czynić?

Studium 90

SPOŁECZEŃSTWO NOWEGO ŚWIATA

1 Ponieważ Bóg zapewnił nas w swym Słowie, że zniszczy ten stary, zły świat i na jego miejscu zaprowadzi nowy świat, jest rzeczą rozsądną wnioskować, że on też wychowuje i przysposabia do niego ludzi. W nowym świecie mają żyć ludzie, którzy zostaną wyprowadzeni ze starego świata, aby byli sługami Bożymi. Nierozsądne byłoby przypuszczenie, że w chwili zagłady tego starego świata nieliczna grupa ocalałych miałaby się składać z ludzi niewyćwiczonych i niezorganizowanych, ze sposobem myślenia i postępowania nie dostosowanym do nowego świata, nie umiejących żyć w zgodzie ze swoimi współchrześcijanami, nie wiedzących, jak się zorganizować według praw, zasad i rozporządzeń rządu i Słowa Bożego, i niezdolnych zabrać się do koniecznego wtedy dzieła odbudowy. Faktem jest, że Jehowa uczy dziś ludzi dobrej woli i przysposabia ich do postępowania właściwego Społeczeństwu Nowego Świata, które po Armagedonie rozrośnie się i napełni całą ziemię. - Efez. 2:2, 3; Izaj. 55:8, 9; Rzym. 12:2.

2 Oni potrzebują jakiegoś przewodnictwa, aby we właściwy sposób mogli przeobrazić swe umysły, dostosowując je do rozrządzeń Bożych na rzecz nowego świata. Droga do tego została naszkicowana w Biblii. Apostoł Paweł powiada, iż to, co przedtem spisano, spisano dla naszego pożytku, aby nam służyło za wzór. (Rzym. 15:4; 1 Kor. 10:11) Zastanówmy się wpierw nad patriarchalnym społeczeństwem dawnych czasów. Noe był po potopie pierwszym wielkim patriarchą, czyli głową rodziny. Zorganizował on swą rodzinę i wykonał zdumiewającą pracę przy budowie arki i ogłaszaniu przestrogi o potopie. Po potopie bezzwłocznie poprowadził swą rodzinę drogą prawdziwego wielbienia, i od niego wywodzi się siedemdziesiąt rodzin wymienionych w 1 Mojżeszowej, rozdział 10, tak iż ziemia została w reprezentacyjny sposób napełniona zgodnie z danym przez Boga zleceniem. (1 Mojż. 8:20; 9:1; 10:25, 32) Gdy więc Noe i jego rodzina wstępowali na oczyszczoną ziemię, nie byli nieświadomi dróg Bożych, ale mieli w osobie Noego, głowy rodziny, odpowiednie doświadczenie, mądrość i zdolność przewidywania, potrzebne do wyjaśniania prawych zasad, ustanowienia właściwych precedensów, wprowadzenia pożytecznych zwyczajów i wydawania zdrowych sądów, zgodnych z myślami Jehowy.

3 Później, pod przewodnictwem Mojżesza, został zorganizowany naród izraelski. Podlegał on ustawom co do prawości i czystości. Izraelici żyli pod rządem teokratycznym, a wydane wtedy prawa służą do ustalenia zasad, którymi ma się dziś kierować Społeczeństwo Nowego Świata. Potem przyszedł Jezus, Syn Boży, który mógł najlepiej objawić Boga. Jezus wskazał, że to, co zanotowano w Pismach Hebrajskich, ustala zasady i ustanawia wzory, do których mamy się stosować. Dla Społeczeństwa Nowego Świata wprowadził on nawet większą wolność i wyższe mierniki. - Mateusza, rozdziały 5-7.

4 Tak jak wszystkie społeczeństwa i to społeczeństwo ma pewien cel. Cel ten nie polega na utworzeniu jakiegoś rządu czy też po prostu na podniesieniu stopy życiowej, ale służeniu Stwórcy, Jehowie, na usprawiedliwieniu Jego imienia, podtrzymywaniu Jego suwerenności i pełnieniu służby pod rządem Królestwa, którego panowanie Bóg już ustanowił. Jest to więc społeczeństwo kaznodziejów, w którym każdy jest sługą ewangelii, głosicielem dobrej nowiny Królestwa oraz nauczycielem tych, którzy chcą poznać wyłuszczone w Biblii zamysły Boże. Wszyscy miłują Boga i wszyscy miłują się wzajemnie. Żyją w teraźniejszym złym świecie, który się sprzeciwia sprawiedliwości, a Biblia opisuje ich społeczeństwo w ten sposób: „Oto w sprawiedliwości król będzie królował, a książęta w sądzie rządzić będą. I będzie każdy jako ochrona przed wiatrem i osłona przed ulewą, jak strumienie wód w pragnieniu i cień skały wysokiej w ziemi pustynnej. Nie zaćmią się oczy widzących, a uszy słuchających pilnie słuchać będą. A serce głupich zrozumie umiejętność i język Jąkających się będzie prędko i wyraźnie mówił. Nie będą więcej zwać tego, który jest głupi, szlachetnym, ani zdradliwego nie będą zwać wielkim.” (Izaj. 32:1-5, Wu, uw. marg.) Owymi książętami są mężowie dźwigający odpowiedzialność za tysiące, za setki i za dziesiątki, czyli małe grupki osób. W obecnym burzliwym świecie, dręczonym duchowym pragnieniem i głodem, wychowują wszystkich członków społeczeństwa i pomagają im osiągnąć jeden cel: stanie się dojrzałym sługą Jehowy Boga.

5 W organizacji Społeczeństwa Nowego Świata grono rodzinne jest zasadniczą jednostką w dziedzinie szkolenia teokratycznego. Rodzice - a zwłaszcza ojciec - są odpowiedzialni za pouczanie dzieci. Dzieci, które uczą się respektować suwerenność Jehowy, będą wiedziały, że mają być posłuszne Jego teokratycznym prawom, rządzącym Społeczeństwem Nowego Świata. - Kol. 3:18-21; Efez. 6:1-4.

6 Społeczeństwo Nowego Świata odbywa regularne zebrania zborowe. Mają one charakter wychowawczy i powinny zaprawić każdego, żeby był rzetelnym sługą Bożym i kaznodzieją dobrej nowiny. Spotkania te ożywia atmosfera koleżeństwa; wszyscy miłują się wzajemnie. Potem jest aktywne służenie Bogu, polegające na głoszeniu w polu. Jest to źródłem wielu radości i dobrodziejstw. Kto bierze udział w głoszeniu, jest szczęśliwym ponieważ wie, że postępuje słusznie. Ma radość z tego, że jest pomocny ludziom dobrej woli w rozwiązywaniu ich problemów, pomagając im wielbić Jehowę w duchu i prawdzie i dostosowywać swe życie do dróg Nowego Świata, oraz że widzi rozrost Społeczeństwa Nowego Świata. Aktywna działalność w pracy od domu do domu wychodzi też na zdrowie. Ciało jest w ruchu, oddycha się świeżym powietrzem, w radosnym usposobieniu opowiada się dobrą nowinę, umysł się odświeża, staje się czujny i giętki, unikając stanu odrętwienia, ospałości, apatii i zniechęcenia.

7 Codzienne obcowanie ze sobą członkowie Społeczeństwa Nowego Świata starają się uczynić pomocnym i budującym. Sprawia im ono radość i lubią przebywać razem z innymi świadkami Jehowy. (1 Tes. 5:11; Dz. Ap. 2:42) Świadek Jehowy może się wybrać w podróż do odległej miejscowości, gdzie nie jest znany. Jeśli jednak tam spotka drugiego świadka, to zaraz ożywia ich radość, rozumieją się i mają wspólne zainteresowania i temat do rozmowy, czego nie dałoby się osiągnąć innym sposobem. (Marka 10:29, 30; Jana 13:35) Świadkowie Jehowy nie są kaznodziejami „od święta”, lecz pełnią u Jehowy 24-godzinną służbę przez siedem dni w tygodniu. Muszą służyć Bogu w każdej sprawie swego życia codziennego, stosując w każdym swym postępku zasady Słowa Bożego. (Kol. 3:12-17) Pod względem czasu wytchnienia każdemu jest pozostawiony, wybór, co pragnie uczynić dla swej przyjemności i odprężenia. Baczy jednak, żeby to nie naruszyło żadnej z Bożych ustaw sprawiedliwości. (1 Kor. 15:33) Każdy musi być obeznanym z Biblią pilnym jej badaczem, żeby nie potrzebował nikogo prosić o rozstrzygnięcie za niego, co ma zrobić. (Jer. 31:34) Musi być w stanie o każdej porze dać inteligentne wyjaśnienie zamysłów Bożych. (1 Piotra 3:15). Musi zgodnie z Pismem Świętym utrzymywać siebie w karności, aby móc przeobrazić swą osobowość i ustrzec się zboczenia od wzniosłych zasad Społeczeństwa Nowego Świata. - Hebr. 12:5, 6.

8 Określoną rolę w życiu świadków Jehowy odgrywają kongresy. Biblia napomina, żeby nie opuszczać regularnego zgromadzania się z drugimi. Bóg nakazał swemu ludowi odbywać takie zgromadzenia w regularnych odstępach czasu. Od Izraelitów wymagano, żeby się zgromadzali w Jeruzalem przynajmniej trzy razy do roku. (2 Mojż. 34:23, 24) O jednym z takich wielkich zgromadzeń oraz o jego dobroczynnych skutkach dla wszystkich uczestników doniesiono za dni króla Ezechiasza. (2 Kron. 30:25-27) Święto Pięćdziesiątnicy roku 33 po Chr. okazało się nieopisanym błogosławieństwem dla 3000 obecnych, którzy słuchali, jak Piotr użył pierwszego klucza do Królestwa, otwierając oczy ich zrozumienia na sposobność stania się synami Bożymi, wskutek czego natychmiast przyłączyli się do zboru chrześcijańskiego. (Dz. Ap. 2:41) Kongresy doby obecnej były źródłem wielkich błogosławieństw i zachęty dla świadków Jehowy oraz potężnym świadectwem dla świata, budząc wielu do uświadomienia sobie faktu, że Bóg naprawdę kształtuje teraz Społeczeństwo Nowego Świata. Prócz zgromadzeń krajowych i międzynarodowych odbywają się też regularnie co pół roku „zgromadzenia obwodowe”. Ludzie postronni uważają je za wzory dobrej organizacji, porządku, spokoju i szczęścia.

9 Świadkowie Jehowy nie nienawidzą ludzi należących do tego świata, ale okazują im miłość, starając się im pomóc. W rzeczy samej pragną współpracować z każdym, kto życzy sobie poznać lepiej Biblię lub organizację i działalność Społeczeństwa Nowego Świata. Jest to widoczne szczególnie w czasie konwencji, na których urządza się oddział informacji publicznej, gdzie dziennikarze i agencje prasowe mogą zasięgnąć prawdziwych i dokładnych wiadomości, aby opinia publiczna zapoznała się ze Społeczeństwem Nowego Świata i jego celami. Co do stosunków między pracownikiem a pracodawcą, to świadkowie Jehowy wiedzą, że według prawa Bożego chrześcijanin powinien swą pracę świecką wykonywa sumiennie, jakby to czynił Bogu, a więc raczej więcej niż się od niego żąda. Nie wdają się w spory z pracodawcami. A gdy są pracodawcami, nie są niesprawiedliwi względem pracowników. - Kol. 3:22-25.

10 Świadkowie Jehowy są jako Społeczeństwo Nowego Świata bardzo szczęśliwi ze względu na to, czego się mogą spodziewać. Radują się teraz wolnością i pokojem umysłu i mają nadzieję, że po zagładzie tego starego świata będą mogli żyć dalej w nowym świecie sprawiedliwości, gdzie zostaną uczynieni doskonałymi w ciele. Wiedzą, że Społeczeństwo Nowego Świata przejdzie przez Armagedon doskonale zorganizowane rozprzestrzeni się, aż ogarnie całą ziemię. Ponadto mają nadzieję ujrzeć na ziemi powstanie umarłych oraz całkowite usprawiedliwienie imienia Jehowy, gdy zostaną usunięte wszelkie ślady grzechu i śmierci, a posłuszna ludzkość znów stanie przed Bogiem jako Jego synowie, otrzymując z Jego tronu uznanie do życia wiecznotrwałego.

_____

PRZEGLĄD MATERIAŁU:

1. Wykaż, że jest rzeczą rozsądną spodziewać się, iż Społeczeństwo Nowego Świata będzie zorganizowane przed Armagedonem?

2, 3. Gdzie się znajduje przewodnik dla Społeczeństwa Nowego Świata?

4. Do jakiego celu zmierza to społeczeństwo i jak utrzymuje ono każdego swego członka na stanowisku kaznodziei?

5. Jakie miejsce zajmuje w nim grono rodzinne?

6. Jakie dobrodziejstwa czerpie się z zebrań i głoszenia ewangelii?

7. Jakie jeszcze sposoby obcowania z drugimi sprawiają radość i jak można spędzać czas wytchnienia?

8. Porównaj dobrodziejstwa wynikające z dawnych i obecnych konwencji.

9. Jak Społeczeństwo Nowego Świata ustosunkowuje się do ludzi światowych?

10. Jakie widoki otwierają się przed świadkami Jehowy?

ZADANIE: Wyłuszcz w treściwym, pięciominutowym przemówieniu racje, dla których człowiek dobrej woli powinien szukać łączności ze Społeczeństwem Nowego Świata.

INDEKS

UWAGA: Duże litery A, B, C, D wskazują na części książki, a następujące po nich liczby na stronice; liczby po znaku § odnoszą się do numerów paragrafów.

A, B, C, D, E, F, G, H, I, J, K, L, M, N, O, P, R, S, Ś, T, U, W, Z

A

Abraham,

misjonarzem, C120, §1-121, §3

narodzenie, B58, §6

podróże, B59, §8, 9; 60, §11

rozwinął pismo kreskowe, B60, §11

studiował tabliczki klinowe, B58, §7

Adam,

dane mu zlecenie, D106, §6

druga księga, B53, §5

jakim językiem mówił, B52, §2

pierwsza księga, B52, §2

podróżował, B53, §4

śmierć, B53, §5

Adwentyści, D44, §3, 4; 45, §6, 7

Akcentowanie, A61, §6; 330, §11; 48, §4; 49, §8

definicja, A56, §4

naturalne, A56, §5

poprzedza je analiza myśli, A56, §6

rezultat zbyt słabego, A57, §8

rozmaite środki, A57, §7

skutki zbyt silnego, A57, §8

zaimka osobowego lub przyimka, A58, §10

Zobacz Nacisk głosowy

Anglia,

rozszerzanie dzieła, D79, §8

Anglikański Kościół, D39, §7

Antonimy, B73, §4

Antyteza, B48, §4

Aparatura głośnikowa, A75, §5

Archeolodzy, -gia, B106, §1; 107, §5; 111, §1; 113, §8

czasopisma archeologiczne o Biblii, B113, §8

daje dowody istnienia wielbienia nieczystego, D8, §11

Egipcjanie używali farb i atramentów, B60, §11

odkryła fakty dotyczące pisania listów, B76, §2

odkryła najstarszy rodzaj pisma, B54, §6

potwierdza, istnienie Hetytów, B111, §3-113, §7

potwierdza prawdziwość Biblii, B97, §8

ustalili rodzaje pisma przedpotopowego, B54, §6, 7

ustaliła datę powstania pisma, B52, §3

uzupełnia, doniesienie biblijne o sztuce pisania, B52, §3

używanie pieczęci, B55, §8

wyodrębnili trzy przedpotopowe okresy kultury, D5, §2

wypowiedź prof. Drivera o alfabecie, B59, §8

znaleźli tabliczki gliniane, B58, §5

znaleźli w Egipcie tabliczki z pismem klinowym, B60, §10

Argumentacja, B49, §8

analizowanie, C35, §5

definiowanie pojęć, C35, §4; 40, §4

posługiwanie się porównaniami i przykładami, C37, §11

postępowanie przy, C38, §12, 13

potrzebna, A23, §4; C39, §1

przytaczanie dowodów, C37, §10

twierdzenie, C35, §5

udowadnianie twierdzenia, C36, §6

unikanie pułapek, C37, §9

zalecona przez Biblię, C34, §1

Zobacz Zbijanie argumentów

Artykulacja, A44, §6

Atlas biblijny, B113, §8

Indeks

B

Baal, D11, §5, 6

Babilon,

jego następca, D14, §13

Marduk jego panem, D13, §11

„miasto wieczne”, D13, §11

misteria, D12, §8

obwieszczenia wychodzące z Esagila, D13, §11

stolica, D14, §12

symbolem religii fałszywych, D12, §10

upadek, D14, §13

Bałwochwalstwo, bałwany, D8, §11

wspomniane w „Targumach”, D9, §12

Betel, D66, §9; 67, §11; 69, §3; 84, §6; 99, §3

Biblia,

geografia i proroctwa, B98, §9, 10

lud pragnie wiedzy biblijnej, D39, §6

najlepszym pokarmem, B81, §2

omawianie, B99, §11

posługiwanie się nią na wstępie u drzwi, C6, §10; 9, §3

przewodnikiem, B90, §1

stosunek nauki do niej, B114, §10

Biblijna Szkoła Strażnicy, D89, §3-90, §5; 93, §2

uznana oficjalnie, D89, §4

Biblioteka, A10, §4

„Biuletyn”, D77, §7

„Boże Narodzenie”, D68, §1

Bracia pielgrzymi, D55, §5

Broszury,

„Biblia przeciw ewolucji”, D56, §7

„Cel i sposób powrotu naszego Pana”, D45, §7

„Cienie przybytku”, D49, §4

„Czy możesz żyć na zawsze”, D100, §6

„Ewolucja przeciw Nowemu Światu”, D100, §6

„Każ Słowo”, D102, S12

„Obrona i prawne umocnienie”, D100, §6

„Po Armagedonie”, D102, §12

„Podstawa wierzenia”, A23, §4; B97, §8; 114, §10; C20, §4; D102, §12

„Pokarm dla myślących chrześcijan”, D51, §7

Indeks

C

Cezar,

cesarzem, D15, §14

głową hierarchii, D15, §14

Jezus nie buntował się przeciw niemu, D16, §2

Juliusz C. najwyższym kapłanem, D15, §14

nosił tytuł „pontifeksa maksimusa”, D15, §14

Charakteru rozwijanie, D68, §1

Chrystianizm (prawdziwy),

początek pełnego przywrócenia, D42, §12

sadzonką Jehowy, D26, §1

wprowadzenie, D26, §1

Chrystus Jezus,

był neutralny, D82, §1

jego pojawienie się, D16, §2

Królem, D106, §7

na drugim miejscu w organizacji, D105, §3

podał wytyczne, D16, §2

prawdziwy chrystianizm ugruntowany na, D26, §1

przyszedł do świątyni, D73, §11

Chrześcijanie (pierwsi),

byli prześladowani, D17, §3; 20, §12

dlaczego nie walczyli, D17, §4

historycy wspominają o nich, D20, §1-21, §2

ich poglądy różnią się od poglądów chrześcijan z imienia, C28, §6

ich stosunek do działalności politycznej, D18, §5

napiętnowani jako ateiści, D18, §7, 8

nie byli częścią świata, D20, §12

Piotrowi nie przekazano władzy w kościele, D29, §8

powodem kryzysu gospodarczego, D18, §6

prowadzili działalność podziemną, D27, §3, 4

skazywani na śmierć, D19, §9

świadectwo Flawiusza, D21, §3

świadectwo Pliniusza i Trajana, D22, §5-23, §7

świadectwo Tacyta, D22, §4

wybitne osobistości były ch., D19, §10-20, §11

wypowiedź Goodspeeda, D24, §12

wzmianki historyków pogańskich, D23, §8-10

Chrześcijaństwo, D26, §1

Czasopisma,

dzień cz., C15, §5, 6

praca w terenie z cz., C15, §6

praca z cz., od sklepu do sklepu, C17, §10

służba uliczna z cz., C18, §11

„Strażnica” i „Przebudźcie się!” skutecznymi narzędziami, C13, §1

zdobywanie prenumeratorów, C16, §7-17, §9

Czasowniki,

definicja, B44, §11

formy czasu, B45, §13; 46, §14

hebrajskie mają dwie formy stanu, B65, §9

hebrajskie wyrażają uczucia, B63, §6; 64, §7

koniugacja, B44, §12-46, §14

nieprzechodnie, B44, §11

przechodnie, B44, §11

strony, B44, §12

tryby c., trzy, B44, §12

w języku greckim, B68, §5-70, §10

„Czasy pogan (narodów)”, D58, §1

Część główna, A22, §1; C8, §14

kształtowanie, A15, §5-16, §8; 25, §10

układ:

chronologiczny, A24, §5

logiczny, A23, §4

od problemu do rozwiązania, A24, §7

podział na klasy, A25, §9

przyczyny i skutku, A25, §8

tematowy, A24, §6

wartość stosowania zasad u. A26, §12

według ważkości, A22, §3

Zobacz Szkic

Części mowy, B41, §2

Zobacz Rzeczowniki, Zaimki, Przymiotniki, Liczebniki, Czasowniki, Przysłówek, Przyimek, Spójniki, Wykrzykniki i Wyrazki

„Człowiek bezprawia”, D27, §2, 3; 32, §1, 2; 33, §3

Czytanie,

co pomaga przy cz., B82, §5-84, §10

gazet, B82, §3

ważność poprawnego cz., B81, §1-82, §3

wybredność w doborze materiału, B81, §2-82, §4

Czytanie publiczne,

dwa wymogi A50, §15

działanie na słuchaczy, A47, §1

zasadnicze cechy, A47, §2

artykulacja, A48, §6

modulacja, A49, §10; 57, §7

nacisk znaczeniowy, A48, §8-49, §9

naturalność, A49, §11

pauzowanie, A50, §12; 57, §7

równowaga, A50, §13

siła głosu, A48, §5; 57, §7

wczuwanie się, A47, §3; 57, §7

z przekonaniem, A52, §4 Zobacz Modulacja i Nacisk głosowy

Indeks

D

Datki dobrowolne, D74, §12

Daty:

3791 prz. Chr., D5, §1

3500 prz. Chr., B52, §3

3400 prz. Chr., D5, §2

3096 prz. Chr., B53, §5

2018 prz. Chr., 858, §6

1943 prz. Chr., B59, §8

1513 prz. Chr., B61, §12

753 prz. Chr., D16, §1

607 prz. Chr., D14, §12

606 prz. Chr., D47, §9

539 prz. Chr., D14, §13

537 prz. Chr., B109, §9; D43, §2

133 prz. Chr., D14, §13

63 prz. Chr., D15, §14

29 po Chr., D106, §7

29-100 po Chr., D26, §1

33 po Chr., D107, §8

54 po Chr., D22, §4

63 po Chr., D30, §11

64 po Chr., D27, §4

96 po Chr., D21, §2

325 po Chr., D33, §4; 34, §6; 39, §7

378 po Chr., D34, §7

378 po Chr., D34, §7

1509 po Chr., D40, §8

1517 po Chr., D37, §2-38, §3

1530 po Chr., D38, §5

1531 po Chr., D39, §6

1618 po Chr., D41, §11

1648 po Chr., D39, §7; 41, §11

1799 po Chr., D41, §11

1843-1844 po Chr., D44, §3

1870 po Chr., D42, §12; 43, §2; 45, §6

1870-1878 po Chr., D43, §2-47, §10

1873 lub 1874 po Chr., D44, §3, 4; 45, §7

1874 po Chr., D47, §9

1877 po Chr., D46, §8

1878 po Chr., D47, §10

1879 po Chr., B95, §2; D48, §2

1880 po Chr., D92, §1; 95, §8

1881 po Chr., D49, §4-50, §5; 51, §7, 8

1884 po Chr., D51, §8

1886 po Chr., D52, §9

1889 po Chr., D52, §10; 53, §1

1890 po Chr., D52, §10

1891-1893 po Chr., D53, §1, 2

1894 po Chr., D54, §3; 55, §5

1896 po Chr., D51, §8

1897; 1899 po Chr., D53, §1

1900 po Chr., D53, §2; 92, §1

1904 po Chr., D53, §1

1906; 1907 po Chr., D63, §2

1914 po Chr., D47, §9; 52, §9; 58, §1, 60, §7-61, §9; 107, §8

1916 po Chr., D62, §1

1917 po Chr., D55, §5; 63, §2, 3; 64, §5

1918 po Chr., D66, §9-67, §10; 107, §9

1919 po Chr., D43, §2; 67, §10, 11; 69, §2; 70, §5; 71, §7; 81, &12; 92, §1; 107, §9-108, §10

1919-1933 po Chr., D78, §6

1919-1937 po Chr., D98, §1

1920 po Chr., D71, §6

1921 po Chr., D69, §3

1922 po Chr., D69, §3; 71, §7; 73, §10, 11

1922-1928 po Chr., D75, §1l

1923 po Chr., D69, §7; 76, §3; 88, §1

1924 po Chr., D76, §3

1926 po Chr., D69, §3;

1927 po Chr., D69, §3; 74, §12

1928 po Chr., D69, §3; 75, §2

1929-1939 po Chr., D81, §12, 13

1931 po Chr., D5, §2; 79, §8

1933 po Chr., D75, §2-76, §3; 78, §6; 85, §8

1934 po Chr., D75, §2; 78, §7; 92, §1

1934-1936 po Chr., D76, §3; 73, §6

1935 po Chr., D71, §7; 75, §2; 77, §4

1936 po Chr., D71, §7; 75, §2; 90, §8

1937 po Chr., D76, §3

1938 po Chr., D73, §9; 75, §2; 79, §8, 9; 81, §12; 91, §8; 98, §1

1938-1944 po Chr., D98, §1

1939 po Chr., D75, §2; 79, §8; 30, §10, 11; 82, §1

1940 po Chr., D77, §5; 81, §12; 82, §1; 84, §5; 86, §10

1941 po Chr., D84, §6; 88, §1

1942 po Chr., D88, §1-89, §3; 91, §8; 92, §1; 94, §7-95, §8, 11; 96, §12

1943 po Chr., D77, §5; 84, §5; 36, §9; 89, §3; 90, §6; 93, §2

1944 po Chr., D84, §5; 90, §7

1945 po Chr., D73, §7; 87, §12; 90, §7; 94, §7

1946 po Chr., D95, §8; 98, §2; 99, §4; 100, §7

1947 po Chr., D93, §2; 95, §11-96, §12

1947-1948 po Chr., D6, §6

1949 po Chr., D94, §7

1950 po Chr., D99, §4; 100, §7

1951 po Chr., D85, §8; 100, §8 - 101, §10

1953 po Chr., D89, §4; 102, §11

1955 po Chr., D93, §2; 94, . §5, 6; 95, §10; 103, §13

Demoni, -zm, D11, s6, 7; 33, §4

Diabelska religia, czczenie obrazów, D11, §5

posługiwanie się symbolami, D11, §4

przywrócona do życia, D10, §1

rzekomi chrześcijanie wpadli w jej sidła, D27, §3

„Diaglott”, B67, §4; 69, §9; D44, §4

„Diakonos”, C83, §1; D72, §8

Domowe studia biblijne,

cel, C58, &11, 12; 64, §2

Jezus polecił je prowadzić, C54, §1

kierują zainteresowanych do organizacji, C59, §2, 3

nie są celem same w sobie, C59, §1

potrzeba modlitwy przy, C54, §3

przebieg, C55, §4, 6

przygotowanie się, C54, §2

ustosunkowanie się do dzieci, C56, §8-57, §10

zachowanie się prowadzącego, C55, §5, 6; 58, §11

zainteresowanych należy zachęcać, C56, §7

Drugie owce, D108, §10; 116, §10, 11

Duchowieństwo,

jego szyderstwa ustały, D60, §7

sprzeciwiało się rozpowszechnianiu traktatów, D55, §6

usiłowało zahamować działalność z patefonami, D76, §3

Dyskusje, D56, §8

Dzieci,

dążą do dojrzałości, C113, §9, 10

ich zajęcia, C114, §12

kaznodziejami, C111, §1

mają być posłuszne, C111, §2

okazują szacunek, C111, §3

obyczajność w stosunkach towarzyskich, C115, §14

pielęgnują dobre zwyczaje, C113, §8

przygotowują się, aby być użytecznymi dla Jehowy, C112, §4

przyjmują rady od dojrzałych braci, C113, §8

unikają świeckiego towarzystwa, C114, §13

zalety których powinny nabywać, C112, §6

Dzieło ostrzegania,

komentarz w prasie, D60, §8

położyło kres szyderstwom, D60, §7

przygotowania, D58, §2-59, §4

rozpowszechnianie literatury, D59, §4

wykłady publiczne, D59, §5

Indeks

E

Encyklopedie biblijna, B111, §1

Entuzjazm, zapał, A43, §5; C10, §8; 49, §3

Eridu (mieszkańcy), D6, §6

Indeks

F

Figurynki, D6, §4-7, §7

Fotodramat stworzenia, D59, §6

Fuzja religijna, zobacz Religia mieszana

Indeks

G

Gassulczycy, D6, §3

Gesty, A45, §11, 12; 50, §15; 57, §7; 59, §2

błędy w używaniu, A53, §5-54, §7; 84, §11-85, §12

ciało przemawia za pomocą g., A51, §1-53, §5

nie przesadzać w stosowaniu ich, A53, §5

powinny być wyrazem szczerości B30, §11

wyraz twarzy, A45, §10; 52, §2, 3; 52, §7; 54, §7; 59, §2; 81, §3

Głos,

dopływ powietrza, A77, §2-78, §4

można polepszać, A77, §1

potrzeba rezonansu, A79, §7; 80, §9, 10

rezonans, A79, §8

szeroko otwierać usta, A79, §6

Głoszenie od donn do domu,

cel, C7, §11; 9, §5

jak przedstawić literaturę, C8, §2; 9, §3, 5

jak uzyskać zaproszenie do mieszkania, C5, §7

odpieranie zarzutów, C9, §4

posługiwanie się Biblią, C6, §10

sposób przedstawiania poselstwa, C4, §5-6, §10

zakończenie świadectwa, C11, §11

Gramatyka, A96, §4; B30, §11

Zobacz Części mowy, Rzeczowniki, Zaimki, Przymiotniki, Przysłówek, Przyimek, Spójniki i Wykrzykniki

Greczyzny biblijnej budowa,

formy czasowników:

aorystyczna, B69, §8

ciągła, B68, §6

czasu przeszłego niedokonanego B68, §7

koniugacja peryfrastyczna czasowników, B70, §10

stosowanie rodzajnika określonego, B67, §3, 4

użycie czasownika, B68, §5-70, §10

Gwara (wiech), A67, §10; B74, §6

Indeks

H

Handel odpustami, D38, §3

Hebrajszczyzna,

czasowniki wyrażają uczucia, B63, §6-64 §7

doskonałym językiem używanym przez Jehowę, B62, §2

formy stanu czasownika:

dokonanego, czyli historycznego, B65, §9

niedokonanego, czyli nieokreślonego, B65, §9

jak w h. kładzie się nacisk, B64, §8

mało się zmieniła, B62, §2 nie ma koniugacji form

czasownikowych, B65, §9

nie uległa pomieszaniu, B63, §3

pierwotnym językiem, B62, §1

przestała być językiem biblijnym; dlaczego, B66, §11

wybitnie poetycka, B66, §10

Hebrajszczyzny biblijnej budowa, B63, §4, 6; 64, §7

Hetyci, B111, §3-113, §7

Hierarchia, 102, §9-13, §11; 31, §12

ekspansja h. babilońskiej, D12, §10-14, §13

Juliusz Cezar głową, D15, §14

najwyższy kapłan, D12, §9; 15, §14

pierwszy oficjalny papież, D34, §7-35, §8

początek katolickiej, D34, §6

„złota era”, D35, §9

znaczenie słowa, D34, §6

Hugenoci, D40, §9

Indeks

I

Imperium rzymskie, D26, §1; 33, §4

jego kościół państwowy D32, §1

nazwane Świętym Cesarstwem Rzymskim, D36, §10

rozszerzało się, D16, §1

rzucenie wyzwania jego suwerenności, D41, §11

Improwizowana mowa, A70, §5, 6

definicja, A70, §6

siedem kolejnych stopni, A71, §8-73, §15

warunek wstępny, A71, §7

wywiad radiowy, B34, §10, 11

Inkwizycja, D36, §11

Interpunkcja,

kropka, B46, §1; 47, §3

przecinek, B77, §6

wykrzyknik, B46, §1; 77, §6

znak zapytania, B46, §1

Indeks

J

Jehowa,

istniał sam, D104, §1

mówił językiem doskonałym, B62, §1

Najwyższym Suwerenem, D112, §1

pismo, Którego użył, B60, §11

pomieszał język, B57, §2

stanowił uniwersum, D104, §1

stwarzał, D104, §1

wynalazł pismo, B56, §11

Język,

doskonały, B62, §1

grecki za czasów Jezusa, B67, §1

hebrajski, B52, §2; 62, §1, 2; 63, §5

hebrajski przestał być j. biblijnym, B66, §11

Noego nie pomieszany, B57, §2; 59, §8

pomieszany, B57, §2, 3; 65, §2, 3

ulega zmianom, B62, §2

Zobacz Mowa i Słowa

Język grecki,

„koine” używany za czasów Jezusa, B67, §2

międzynarodowy za dni Jezusa, B67, §1

Pisma Chrześcijańskie napisane w j., B67, §1

Jubal, B53, §5

Judasz,

stał się odstępcą, D27, §2

Indeks

K

Kalwin,

jak potraktował Servetusa, D40, §10

kalwinizm, D40, §8

wybitny reformator, D40, §8

Katakumby, D29, §8, 9

Katolicki Kościół, D33, §4; 94, §7

Kąsania, C16, §7

Kaznodzieja, służba kaznodziejska,

jego sposób postępowania, C55, §5

jego stosunek do Towarzystwa, D115, §9

jego wstępne słowa, C5, §6; 6, §9-7, §11

pełnoczasowy, C116, §1

jako sługa, C118, §9

jego pogląd na służbę, C116, §2

jego stosunek do zboru, C117, §6-118, §7

jest głosicielem, C116, §3

może być misjonarzem, C119, §10

organizacja osobista, C117, §4, 5

poświęca część czasu na pracę zarobkową, C119, §11, 12

stara się robić postępy, C118, §8

postawa, C4, §3; 63, §15, 16

przygotowanie się do s., C4, §4, 5

usposobienie, C3, §1; 4, §3; 12, §12

wygląd zewnętrzny, C3, §2

zaanonsowany kurs, D88, §2; 90, §6

zachowanie się u drzwi, C5, §7-6, §8

Kierownik służby, D70, §5; 71, §7-72, §8

Klinowe pismo, B54, §7; 58, §4; 60, §10; 112, §5

akkadyjskie, 858, §5; 60, §10

elamickie (susjańskie), 858, §5

Knorr, D88, §1

Kongresy, Cedar Point, Ohio, D73, §11

Columbus, Ohio, D81, §12

dawniej i dziś, D120, §8

Madison Square Garden, D80, §10

wezwanie do czynu, D90, §6

Konkordancja,

biblijna, B104, §12

definicja, B100, §2

potrzeba, B100, §1-101, §2; 105, §13

Stronga, B102, §7; 103, §8-104, 11

studium analityczne, B103, §9-104, §11

studium porównawcze, B102, §5, 6

trzy zasadnicze zastosowania k. biblijnej:

obalanie błędnych nauk, B102, §5

odszukiwanie tekstów, B101, §3

opracowanie tematu, B101, §4

Younga, B103, §8

wyczerpująca, B101, §3; 102, §7-103, §8; 104, §12

Konstantyn,

głową Kościoła katolickiego, D30, §11; 31, §12

tworzy Kościół katolicki, D33, §4

uznawany za „pontifeksa maksimusa”, D30, §11

Kontakt ze słuchaczami, A47, §1; 50, §15; 65, §6; 82, §4;96, §2

Koran, C32, §12

Królestwo,

głównym tematem kongresu, D73, §11

stolicą, D106, §6

ustanowione, D107, §8

Krucjaty,

organizowane, D36, §11

Krzyż, D11, §4; 29, §9; 68, §1

Książki historyczne potwierdzają Biblię,

Józef Flawiusz „O wojnie żydowskiej”, B114, §9

Kult falliczny, D6, §5; 8, §11; 11, §5-12, §8

Kult Marii, D29, §7

Indeks

L

Liczebniki, B43, §6

List, -y,

adres wewnętrzny, B77, §5

bliższe określenie, B78, §9

część główna, B77, §6

dalsze dane orientacyjne, B78, §10

definicja, B76, §1

długość, B79, §12

grzecznościowe zakończenie, B78, §8

materiały piśmienne do urzędowego, B76, §4

nagłówek, 377, §6

podpis, B78, §9

rodzaje, B76, §2, 3

siedem części urzędowego, B77, §5-78, §10

styl, 377, §7

zwrot powitalny, B77, §6

Luter,

czołowy reformator, D37, §2

dziewięćdziesiąt pięć tez, D38, §3

skazany na banicję, D38, §4

Indeks

M

Magowie, D12, §8, 9

Manuskryptu odczytywanie,

ujemne strony, A68, §2

Mapy, B52, §3; 98, §9, 10

Marduk, D13, §11-14, §12

Miasta popotopowe, 358, §5

Miasto wieczne, D13, §11-14, §12, 15, §14

Międzynarodowe Stowarzyszeni Badaczy Pisma Świętego, D58, §5; 84, §5

Mikrofon, przemawianie przed m.,

błędy, A75, §6-76, §7

dlaczego pożyteczne, A73, §1

modulacja, A76, §8

najlepszy sposób, A75, §5

przestrzeganie czasu, A75, §4

przygotowanie, A74, §3

Zobacz Radio, przemawianie przez r.

„Miliony obecnie żyjących”, D65, §6

Misjonarz,

Abraham przykładem, C120, §1-121, §3

jego cel, C123, §8

ma błogosławiony przywilej, C124, §10

nie daje się zniechęcić, C122, §6

Paweł, C121, §4

przyczynia się do rozszerzania, D93, §2-4; 94, §6; 95, §11

spełnia zlecenie głoszenia, C122, §5

stosunek do drugich m., C122, §7

zakłada zbory, C123, §9

Misjonarze zagraniczni, D89, §3

Mity, D8, §11

Modlitwa,

kiedy, C4, §3

podczas domowych studiów biblijnych, C54, §3

Modulacja, A44, §7; B28, §8

definicja, A59, §2-60, §4

istotna przy publicznym czytaniu, A49, §10

jak rozwinąć właściwą, A62, §9, 10

przychodzi łatwo, A61, §7

skutki niewłaściwej, A61, §6, 8

unikać przesadnej, A61, §6

w przemówieniu przed mikrofonem, A76, §8

w przemówieniu publicznym, A60, §5

Zobacz Czytanie publiczne i Nacisk głosowy

Mojżesz,

napisał pierwsze

natchnione księgi, B6C, §10; 61, §12

narodziny, B60, §10

naród izraelski zorganizowany pod przewodnictwem M., D118, §3

otrzymał tabliczki z opisem stwarzania, B60, §10

pięć ogniw pośrednich między Adamem a M., B63, §3

Mowa,

codzienny sposób mówienia, A37, §1

czynniki hamujące, A38, §4

dobra na codzień, A95, §1

główny cel dobrej, A43, §4

ostateczny wynik dobrej, A43, §4

sługa szkolenia musi robić postępy w m., C95, §7

wyuczona na pamięć nie wskazana, A69, §4

Mowa wyuczona na pamięć,

słane strony, A69, §4-70, §5

Mówca, -cy,

dlaczego świadkowie Jehowy są najlepszymi, A41, §9

musi być zapoznany z materiałem, A50, §14

nastrój psychiczny, A36, §14

nie może być wyniosły, A90, §10

nie powinien myśleć o sobie, A38, §4-39, §5; 54, §8; 61, §8; 81, §2; 87, §3, 4

pod wpływem słuchaczy, A35, §9

przygotowanie się, A82, §5-83, §6; B9, §5, 6

unika spoufalenia się ze słuchaczami, A84, §10

wcześni świadkowie byli zdolnymi, A55, §1, 2

wygląd zewnętrzny, A35, §11; 81, §3; 83, §7-9

zachowuje godność, A84, §10

znajomość podstawowych teorii przemawiania pomaga, A46, §14

Mroki średniowiecza, D35, §9

Indeks

N

Nabuchodonozor, D14, §12

Nacisk głosowy,

co to jest, A56, §4

nie może być przesadny, A57, §8

życiem mowy, A55, §3

Zobacz Modulacja i Czytanie publiczne

Nacisk znaczeniowy, A45, §9; B49, §6; 50, §9

gdzie kłaść, A45, §9

kluczem do znaczenia, A48, §8

rezultat braku, A49, §9

w języku hebrajskim, B664, §8

znajomość reguł stosowania, A58, §11

Zobacz Akcentowanie

Nadzorca,

biblijne wymacania, C79, §2; 82, §12

definicja, C78, §1

dojrzałość konieczna, C79, §3

popiera pracę pionierską, C82, §10

stosuje się do rac Towarzystwa, C80, §6, 7

sposób przezwyciężania słabości, C82, §11

stosunek n. do innych sług, C81, §8, 9

stosunek n. do zboru i terenu, C80, §4, 5

Napady band pospólstwa, D85, §8

Natężenie głosu, A44, §6; 61, §6

Nemrod, D10, §2, 3; 11, §7-12, §9; 15, §14

jego następca, D12, §9; 14, §13

matka, D10, §3, 11, §7

dokonała sztuki magicznej, D11, §7

Neron, D21, §2; 22, §4; 27, §44

Nerwowość, A81, §1, 3; 82, §11

Neutralność, D82, §1; 85, §8; 87, §11

Nieczyste wielbienie (przed potopem),

definicja, D5, §1

ofiary z płodów ziemi, D8, §11

opisane przez Pawła, D9, §13

posługiwanie się pieczęciami cylindrycznymi, D8, §9

przywrócone, D10, §1

sprawozdanie biblijne, D8, §11

używano przy nim wyobrażeń zwierząt, D7, §7

zaprowadzenie. D5, §1

Nieśmiertelność, D6, §6; 8, §11

Niewiasta Boża, D107, §8

Niewiasty,

jak mogą wychwalać Jehowę, C108, §8

kaznodziejami, C106, §1; 110, §14

nie udzielają rad braciom, C107, §5

nie zaniedbują obowiązków domowych, C110, §14

poddane mężom, C109, §10-110, §12

popierają program szkoleniowy, C107, §4; 108, §6

stanowisko n. w urządzeniu Bożym, C106, §2

szkolą własne dzieci, C108, §6; 109, §9

udział n. w działalności zboru, C107, §3

unikają plotkowania, C110, §13

„Niewolnik wierny i rozumny”, A71, §7; D64, §4, 5; 73, §9; 113, §3; 114, §5

Noe, D117, §2

język i pismo N. nie uległy pomieszaniu, B57, §2; 59, §8

opisał potop, B55, §10

posiadał sprawozdania o stworzeniu, B55, §10

synowie N. spisali dalsze sprawozdania, B55, §10

Notatki od domu do domu, C49, §3; 50, §5

Notowanie, A11, §6, 7

Nowa nazwa, D81, §12

Nowy naród, D69, §2

Indeks

O

Obawa przed słuchaczami, zobacz Trema

Obecność (Chrystusa), D44, §4, 5; 47, §9; 48, §1

Oddanie się Bogu, C62, §13; 71, §9

Oddychanie, A77, §3-78, §5

Oddziały, D78, §6; 92, §1; 115, §8

Odszczepieństwo, 027, §3, 4; 32, §1, 2; 43, §1; 68, §1

Odwiedziny ponowne, C12, §13, 14; 15, §6

analizowanie ich w celu upewnienia się, czy są skuteczne, C52, §11-53, §12

dają nagrodę, C53, §13

dlaczego i kiedy dokonywać, C49, §3

jak przejść do studium biblijnego, C51, §8-52, §9

jak torować sobie drogę na przyszłość, C50, §4-51, §6

Jezus i apostołowie dokonywali, C49, §1

świadkowie Jehowy dokonują, C49, §2

Ofiara wysławiania, A9, §1; 13, §11; 26, §12

Okresy kultury (przedpotopowej),

el-ubaid, D5, §2; 7, §7;

jemdet nasr, D5, §2; 8, §10

nazwy, D5, §2

przed el-ubaid, D5, §2-6, §6

Arpacziwa, D6, §4

Eridu, D6, §6

Gassul, D6, §3

Jerycho, D6, §5

uruk, D5, §2; 7, §8-8, §10

Onieśmielenie, A81, §1, 2; 85, §14

Opozycja, D63, §3

Organizacja,

jak pobudzić zainteresowanych do świadczenia, C61, §10-63, §15

kierowanie zainteresowanych do o. przez wskazywanie na:

organizację Jehowy, C60, §6

studium „Strażnicy”, C60, §7

szkołę usługiwania, C61, §9

wykłady publiczne, C59, §4

zborowe studia książki, C60, §5

zebranie służby, C60, §8

owoce o., C77, §10

stworzona przez Jehowę, D104, §2

znaczenie słowa, D104, §2

Organizacja uniwersalna,

Adam i Ewa częścią, D106, §6

jak powstała, D104, §1, 2

narodzenie dalszych dzieci, D107, §8

organizacja ziemska odbiciem, D106, §5

ostatek a, D107, §9

pierwsze dziecko, D106, §7

stosunek „drugich owiec” do o., D108, §10

stosunek o. do Jehowy, D104, §2

stworzenia duchowe w o., D105, §4

Organizowanie nowych zborów,

oddanie się Bogu i chrzest konieczne, C71, §9

pozostać w zborze po zorganizowaniu go C72, §12-73, §14

tajemnica powodzenia, C69, §2

wstępne kroki, C71, §5-7

utrzymanie równowagi w działalności przy, C70, §4

zebrania służby można urządzać już wcześniej, C72, §10

Ostatek, D113, §3

wskrzeszenie, D107, §9

Indeks

P

Pamięci ćwiczenie,

cztery punkty pomocnicze, B86, §3

konkordancja pomocą, B100, §1

pięć zmysłów pomocą, B86, §4

przez kojarzenie, B87, §5, 6

przez porównywanie, B87, §6

przez wyobraźnię, B86, §4

ważność powtarzania, B89, §11

Papież, -e, D15, §14; 34, §7; 35, §10

ukoronował Karola Wielkiego, D35, §10

wzięty do niewoli D41, §11

Papirus, B60, §11

Parafrazowanie, A13, §10

Paragrafów (ustępów) kształtowanie,

definicja, B49, §7

długość, B49, §8

za pomocą:

eliminacji, B50, §9

podania objaśnienia, B50, §9

porównania, B50, §9

przeciwstawienia, B50, §9

przyczyny i skutku, B50, §9

przytoczenia przykładu, B50, §9

pytań B50, §9

Paralelizm, B48, §4; 66, §10

Patefony, D76, §3

Patriarchalne społeczeństwo, D117, §2

Pauzy, pauzowanie, A44, §8; 50, §12, 13; 60, §5

„Pax Romana”, D16, §2

Pergamon, D14, §13-15, §14

Petycje, D76, §3

Pieczecie cylindryczny D8, §9

Pionierska praca, D71, §6; 79, §8

początki, D50, §5

Pisanie listów,

do dyrektora radiostacji, B35, §14

niebezpieczeństwa, B79, §11

przed i po potopie, B76, §2

Pismo, pisanie,

Adam posiadał umiejętność, B52, §1, 2

alfabetyczne, B59, §8; 60, §11

darem od Jehowy, B61, §13

materiały pisarskie, B61, §12

najdawniejsze, B53, §4, 5

pierwszej księgi Adamowej, B52, §2

podobieństwo między starożytnym a dzisiejszym, B55, §8, 9

pomieszanie języka wywarło wpływ na p., B57, §2

przypuszczalna przyczyna zmiany rodzajów p., B54, §6, 7; 60, §11

rodzaje przedpotopowego:

ideograficzne (hieroglificzne) B54, §6; 57, §3; 112, §5

klinowe, B54, §7; 58, §4

piktograficzne, B54, §6; 57, §3

wynalezione przez Jehowę, B56, §11

Pismo przedpotopowe, B59, §8

używano tabliczek glinianych, B55, §9

znaleziono dokumenty prawne, B55, §9

znaleziono umowy i dokumenty handlowe, B55, §9

„Pociecha”, D81, §12

Podziemna działalność, D78, §6, 7; 84, §5

Poganie ‚-nizm ‚-ński, D13, §11; 30, §10

różni się od prawdziwego chrystianizmu, D28, §5; 68, §1

Pomoce biblijne,

kamieniem probierczym, B110, §11

najlepsze pomoce do studiowania Biblii, B85, §2

ostrożność przy posługiwaniu się „innymi”, B115, §11

rozpowszechnianie, D78, §6

„Strażnica” najwybitniejszą, B95, §2

Zobacz Encyklopedie biblijne, Słowniki biblijne, Konkordancja, Publikacje Towarzystwa i „Strażnica”

Pontifeks maksimus, D15, §14 30, §11; 34, §7

Popotopowe wydarzenia, B56, §1-57, §2

Powrót Chrystusa,

adwentyści ogłaszali widzialny, D44, §3

niewidzialny, D44, §3-5

Pozdrawianie sztandarów, D77, §4, 5

„Proistàmenos”, C88, §1; 92, §13

Protestantyzm, -cki,

pierwszy kościół, D38, §5

sprzeciwia się prawdziwej reformie, D42, §12

„Przebudźcie się!”, D98, §2

pomocą przy wydawaniu świadectwa, C21, §7

znaczenie tego czasopisma, B81, §2; C14, §3

Przedstawianie (poselstwa),

cel, C9, §5

literatury u drzwi, C8, §1-9, §3

przygotowanie się do pracy od drzwi do drzwi, C3, §2-5, §7

spotykanie się ze sprzeciwem, C9, §4

właściwości, którymi się musi odznaczać, C10, §6-11, §10

zakończenie, C11, §11

Przemówienie,

jak zbudować dobre, A42, §1

karta porad do, B28, §7

przykład wstępu, A15, §3, 4

Zobacz Wygłaszanie

Prześladowanie,

pierwsi chrześcijanie przeciwstawiali się, D27, §3, 4

Przewodniczący,

informacje p. dla sługi podium, B6, §11

obowiązki, B3, §1; 5, §9; 6, §12

program, B5, §8

sprawuje nadzór, B3, §2-4, §5

uwagi końcowe, B4, §7

uwagi wstępne, B4, §6

Przygotowanie się,

brak, A82, §5-83, §6

do pracy od domu do domu, C4, §4, 5

do publicznego czytania, A50, §14

Przyimek, B43, §8

Przykłady,

biblijne są najlepsze, B9, §6

Jezus i Paweł przytaczali, A26, §11

Przymiotniki, B42, §5

Przysłówek, B43, §7

Publiczne przemawianie,

konwersacyjnym tonem i czego przy tym należy unikać, A38, §2; 40, §6-41, §8

najlepszy sposób, A39, §5

rada zapewniająca skuteczność, B10, §8

wady, A86, §1-87, §3

urozmaicenie i kontrastowanie, A60, §5

Publikacje Towarzystwa,

„Brzask tysiąclecia”, D52, §9; 54, §3

„Co religia uczyniła dla ludzkości”, B97, §7

„Harfa Boża”, D69, §3

„Niech Bóg będzie prawdziwy” ‚ B97, §7; C64, §2; D91, &8; 98, §2

„Nowe niebiosa i nowa ziemia”, B97, §6; D102, §12

„Pojednanie”, D69, §3

„Przekład Nowego Świata” (Pism Greckich), B68, §5-7; 69, §9-70, §11; D100, §6

„Przekład Nowego Świata” (Pism Hebrajskich), D102, §12

„Rocznik”, D69, §3

„Rząd”, D69, §3

„Stworzenie”, D69, §3

Śpiewnik, D100, §6

„Teokratyczna pomoc”, D90, §6

„To znaczy życie wieczne”, D100, §6

„Upewniajcie się”, B97, §6, D102, §12

„Wykłady Pisma Świętego”, D51, §9; 53 §1; 64, §5; 65, §7

„Wyposażony”, B98, §10-99, §11; D90, §6; 98, §2

„Wyzwolenie”, D69, §3

Indeks

R

Radio, D76, §3; 79, §9

Radio, przemówienie przez r.

bez przygotowania, B33, §7

list z podziękowaniem do dyrektora, B35, §14

materiał do, B32, §4-6

podstawowe wymagania, A74, §2

posługiwanie się r. jest właściwe, B31, §1

przygotowanie się, B31, §2, 3

rady w związku z wywiadami improwizowanymi, B33, §10, 11

sposób przedstawiania wywodów, B33, §8-34, §9

wywiad telewizyjny, B34, §10-35, §13

Raport o postępie, B15, §13

Reformacja, D36, §12

buntem, D37, §1, 2

Luter, D37, §2

nie przywróciła prawdziwych nauk, D37, §1

przybrała zabarwienie polityczne, D41, §11

przyniosła zmianę w rządach kościelnych, D37, §1

przywódcy, D37, §2

przywódcy r. w Anglii, D39, §6

we Francji, D40, §9

wybuchła w r. 1517, D37, §2

Religia (fałszywa), D26, §1

Religia mieszana, D30, §10-31, §12; 32, §1; 33, §5

Zobacz Imperium rzymskie, Rzym i Hierarchia

Rezolucja, D73, §11

Rozmowa, A49, §11; 98, §7-99, §9

Rozpowszechnianie (litera-tury) od domu do domu, D56, §7

Równowaga, A46, §13, 82, §5; 83, §6, 9; 85, §12; 95, §12

codzienne wprawiane się, A97, §5-98, §6

definicja, A88, §7-89, §8

nabywanie, A89, §9-90, §11

Zobacz Onieśmielenie

Russell Charles Taze,

data urodzenia, D44, §5

finansował specjalną akcję rozpowszechniania, D51, §7

kazania, D59, §5

niektórzy nazywali go „sługą”, D70, §4

obwieszczał niewidzialną obecność Chrystusa, D44, §5

pierwszą podróż za granicę, D53, §2

pierwszym prezesem, D62, §1

pisma, D49, §4 51, §7, 9; 53, §1

redaktorem, D48, §2

rozmyślał nad zagadnieniami religijnymi, D45, §6, 7

spotkanie R. z Barbourem, D46, §8

śmierć, D59, §5; 62, §1

„Trzy światy, czyli plan zbawienia” D46, §8-47, §9

założycielem Towarzystwa, D42, §12

Rutherford Józef,

był atakowany, D79, §8

data urodzenia, D63, §2

jego największe widzialne audytorium, D88, §1

korzystał z rozgłośni radiowych, D76, §3

oddał się Bogu (1906), D55, §4

prezesem, D63, §2

przemawiał na temat „Spojrzyj faktom w oczy”, D79, §9

radcą prawnym, D58, §2

śmierć, D88, §1

wstąpił do służby pełnoczasowej, D55, §4

Rzeczowniki, B41, §3

Rzym,

protegował religię światową, D16, §1

przejął religię babilońską, D16, §1

religia państwowa, D32, §1

stosunek do religii, D36, §1

założenie, D16, §1

Zobacz Imperium rzymskie

Indeks

S

Samochody z głośnikami, D76, §3

Sąd najwyższy, D87, §11; 93, §4

Sem, B58, §7-59, §8; D10, §2

Semici, B59, §8

Sibia, D94, §6

Skrót, B37, §4, 39, §10

Słowa,

dobór, A84, §11; 96, §3, 4; B71, §1; 74, §7-75, §8

Zobacz Zasób Słów

Słowniki biblijne,

geografia a, B107, §4

informują o odkryciach archeologicznych, B107, §5

naświetlają szczegóły sprawozdania biblijnego, B108, §6-109, §8

niebezpieczeństwa związane z posługiwaniem się, B109, §9-110, §10

wartość, B106, §1-115, §11

Słuchacze, B16, §16

jak działa na s. brak modulacji, A61, §6

mówca dostosowuje do s. swój sposób wyrażania się, B74, §7

odbiciem nastroju mówcy, A47, §14; 81, §3-85, §12; 90, §10

pożądane oddziaływanie na s., A46, §14; 54, §-8; 85, §14

wpływ s. na zbieranie materiału, A12, §9

Słudzy pomocniczy, C84, §2-4

Sługa, -dzy,

doniosła rola, C84, §2

obowiązki, C84, §4

s. czasopism i terenu, C85, §7-86, §8

s. literatury, C86, §9

s. rachunków, C86, §10

s. studiów biblijnych, C85, §6

zastępcy s. zboru, C85, §5

po grecku, C83, §1

pomagają braciom, którzy błądzą, C87, §12, 13

powinien odzwierciedlać mądrość, która jest:

gotowa usłuchać, C76, §6

nie obłudna, C76, §9

nie stronnicza, C76, §8

niewinna, czysta, C76, §2-75, §3

pełna miłosierdzia, C76, §7

rozumna, C75, §5

zgodna, C75, §4

powinni studiować, C78, §12

powinność s., C77, §10-78, §12

właściwa atmosfera między zborem a s., C81, §9

zamianowanie, C74, §1

Sługa informacji publicznych, B31, §2

Sługa obwodu, D55, §5

Sługa szkolenia,

porady, B27, §6-28, §8; 30, §11, 12

przestroga, B28, §7; 29, §9, 10

„Służba Królestwa”, B14, §10-15, §12, 14; D71, §7

Służba ochotnicza, D56, §7

Służba polowa, D50, §6; 92, §1

Służba wojskowa, ustawa o powszechnym obowiązku, D86, §10

Sojusz ewangelicki, D55, §6

Społeczeństwo Nowego Świata, C52, §9; D72, §8

cel, D118, §4

grono rodzinne w S., D119, §5

odnosi pożytek z zebrań, D120, §9

po Armagedonie będzie zorganizowane, D117, §1

pory wytchnienia, D119, §7

przewodnik, D117, §2-118, §3

serdecznie wita ludzi dobrej woli, B24, §12

stosunek do ludzi światowych, D120, §9

widoki, D121, §10

wykłady publiczne pomocą w rozprzestrzenianiu się, B7, §1

Spójniki, B43, §9

Sprawozdania, D71, §6

Starsi z wyboru, D70, §4, 5; 72, §8

Stowarzyszenie Kazalnicy Ludowej, D58, §2

„Strażnica”, D100, §6

dostarcza różnych informacji, B95, §4; C14, §2

kwalifikuje nas do nauczania innych, B90, §1

najlepszy sposób okazywania doceniania S., B94, §11

nakład, D48, §2

nie pominięto żadnego wydania, D66, §9

omawianie S. z drugimi, B93, §10

pierwsze wydanie, 1879, B95, §27 D48, §2

prenumeratorzy, D48, §2-49, §3; 57, §9; 59, §5

„Pytania czytelników” nieocenioną pomocą, B96, §5

pytania w S., B93, §9

skorowidz, B96, §5

streszczanie artykułu, B39, §10

studium osobiste, B91, §4; 92, §6, 7

tekst przewodni, B92, §7

teksty biblijne nie przytoczone w pełnym brzmieniu, B93, §8

wskazuje, że Biblia jest praktycznym przewodnikiem, B91, §3

zaoszczędza czas, B91, §2; 95, §3

zasadniczy warunek przy stadium, B92, §5

zawiera pokarm duchowy, B81, §2; C14, §2

zborowe studium S. niezbędne, B17, §1

z miesięcznika na dwutygodnik, D48, §2

Strefowe zgromadzenia, D83, §3

Streszczanie,

główny problem przy s., B37, §5-38, §7

przestrzeganie prawa proporcji, B38, §8

różne rodzaje, B40, §12

sposoby, B37, §4

wartość, B36, §1-3

zasady, B37, §6-40, §12

Studia biblijne,

od odwiedzin ponownych do, C51, §8

Studium „Strażnicy”, C71, §7

obowiązek prowadzącego względem nowych, C90, §6

odpowiedzialność ciążąca na przewodniczącym, C88, §1; 89, §4, 5; 91, §10-92, §13

podawanie komentarzy przywilejem, B19, §8

przebieg, B19, §6, 7

przygotowanie się konieczne, B20, §9; C89, §3

przymioty przewodniczącego, C88, §2; 92, §13

sposób zachęcenia do dawania komentarzy, B17, §3-18, §5; C90, §7-91, §9

wstępne uwagi przewodniczącego, B17, §2

Studium, studiowanie,

definicja, B85, §2

doniosłość, A9, §1-13, §10

podkreślanie, B88, §9

pomoce, B85, §2

program, B89, §12

skupienie się podczas, B87, §7-88, §8

zachęta do s., B71, §2; 85, §1

zastosowanie przestudiowanego materiału, B89, §13

Synonimy, B73, §4

Szatan, stosował taktykę „piątej kolumny”, D27, §2

zwalczał wczesny chrystianizm, D27, §2

Szkic, -e, B28, §8; 29, §10

część główna, , A12, §1

dostarcza Towarzystwo, Al8, §13; B38, §7

dostosowany do długości przemówienia, A12, §8

kolejne kroki przy układaniu, A14, §2

podkreślanie pomocne, B88, §9

pomocą w wolnym przemawianiu, A67, §11, 12

trzeba zrozumieć autora, B37, §6

ujęty zdaniami i przedmiotowy, A17, §11-18, §12

Zobacz Wstęp, Część główna i Zakończenie

Szkolenie nowych kaznodziejów,

jak służyć doradą, C66, §8, 9

najpierw w świadczeniu od domu do domu, C65, §7

stanowisko sługi szkolenia, C92, §1

tajemnica powodzenia, C65, §3-65, §5

trzeba być troskliwym, C66, §10-67, §11

ułożenie programu, C65, §6

w dokonywaniu odwiedzin ponownych, C67, §12, 13

w naukach podstawowych, C64, §2

w samodzielnym prowadzeniu studiów, C67, §14

Szkoła usługiwania,

dlaczego uczęszczać, B25, §1

kto może się zapisać, B26, §2

ostrożność przy udzielaniu porad, B28, §7; 29, §9, 10

porady sługi szkolenia B27, §6-28, §8

sługa:

kwalifikacje, C93, §2, 3; 95, §8, 9

pomaga w służbie polowej, C94, §4

przyczynia się do kształcenia mówców publicznych, C94, §5

sam robi postępy w mowie, C95, §7

wnikliwie docieka, C94, §6

zachęca do zapisania się, C96, §10

zajmuje stanowisko nie mające sobie równego, C92, §1; 96, §11

wartość, C96, §11

wprowadzenie w zborach, D90, §5-7

wykłady instrukcyjne, B26, §3

w zborach składających się z sióstr, B26, §2

Indeks

Ś

Świadczenie, D70, §4

buddystom, C32, §11

hindusom, C32, §10

katolikom, C30, §5, 6

każdemu z kim się stykamy, C19, §2; 20, §5-21, §6

mahometanom, C32, §12

na całej kuli ziemskiej, D92, §1-97, §14

osobom słabej wiary lub niewierzącym, C31, §9

pomoce do ś. przy każdej okazji, C20, §3, 4; 21, §7

przez telefon, C22, §8, 9

temu, kto mówi: „Ja mam swój kościół”, C29, §3, 4

wyniki ś. przy każdej okazji, C23, §12

za pomocą pisania listów, C23, §10, 11

z „Przebudźcie się!”, C21, §7

zwolennikom różnych wyznań, C33, §13

zwolennikom „wiedzy chrześcijańskiej”, C31, §8

Żydom, C31, 97, 8

Zobacz Świadczenie na ulicy, Stadia biblijne i Głoszenie od dom do dom

Świadczenie na ulicy, C18, §11; D8l, §12

Świadkowie Jehowy,

liczby dotyczące ogólnoświatowej działalności, D87, §12

ogólnoświatowy atak, D85, §7

pozbawieni wolności, D75, §2; 87, §11

prześladowani, D24, §11

przysłuchiwanie się wykładom publicznym przynosi pożytek, B10, §7

relacja Bradena, C25, §13; 81, §13

są szkoleni, C64, §1

wyposażeni do czytania Biblii, A51, §16

wyszli z ciemności babilońskiego sposobu myślenia, D43, §1, 2

zakazywani, D94, §6, 7

Świadkowie Jehowy, (Historia nowożytna),

(1870-1878) wczesne głosy, D44, §3-5

(1879-1889) nieznaczne początki, D48, §1-51, §7 ‚

grupa biblijna z Pittsburga, D48, §1, 2

„Old Theology Tracts”, D49, §4

służba pionierska, D50, §5

specjalna akcja rozpowszechniania, D51, §7

(1890-1908) w ofensywie, bracia pielgrzymi, D55, §5

dyskusje, D56, §8-57, §9

konwencje, D53, §2

pięć tomów, D53, §1

rozszerzanie, D53, §2; 57, §9

Ruthefrod, D55, §4

służba ochotnicza, D56, §7

(1909-1916) wzrost międzynarodowy, D58, §1-61, §9

Fotodramat stworzenia, D59, §6

rozpowszechnianie traktatów, D59, §6

Stowarzyszenie Kazalnicy Ludowej, D58, §2

(1917-1919) lata kryzysu, D62, §1

trudności wewnętrzne, D63, §3-64, §4

uchylenie wyroków, D67, §10

uwięzienie, D66, §8

wydawnictwa, D64, §5-65, §7

wznowienie dzieła, D67, §11

zamknięcie biura głównego, D66, §9

„Złoty Wiek”, D67, §11

(1919-1928) przywrócenie prawdziwego wielbienia, lepsza organizacja i większa aktywność, D71, §6, 7

kongresy, D73, §10, 11

opór ze strony „starszych z wyboru”, D70, §4

przejście od kierownictwa demokratycznego do teokratycznego, D70, §5; 73, §9 rozpowszechnianie za przyjmowane datki, D74, §12

wydawnictwa i rozbudowa, D69, §3

zmiany po r. 1919, D69, §2

zniesienie urzędów „starszych» z wyboru” i „diakonów”, D72, §8

(1929-1938) szermierze wolności wielbienia, aresztowania, D75, §2

ataki Szatana, D75, §1

głoszenie przez radio, D76, §3

kongresy wielomiastowe, D79, §9-80, §11

kwestia sporna co do pozdrawiania sztandarów, D77, §4, 5

nowa nazwa, D81, §12

samochody z głośnikami i patefony, D76, §3

walka w krajach poza Stanami Zj., D78, §6-79, §8

zamianowania przez Towarzystwo, D81, §12

(1939-1945) świadkowie Jehowy a druga wojna światowa, ataki w Stanach Zjednoczonych, D85, §8-87, §11

neutralne stanowisko pobłogosławione, D87, §12

ogólnoświatowy atak, D85, §7

stosunek do wojny, D82, §1

trudności w Anglii, D83, §3-84, §4

świadkowie w Niemczech, D83, §2

zakaz w Kanadzie, D84, §5

zwycięstwo sądowe w Australii, D84, §6

(1942-1945) kształcenie do służby kaznodziejskiej, lepsze wyszkolenie teokratyczne, D88, §2

ogólnoświatowa kampania wykładów, D90, §7

rozszerzenie szkolenia do służby kaznodziejskiej na zbory, D90, §5, 6

sprawozdania z odwiedzin ponownych, B91, §8-92, §9

Szkoła Galaad, D89, §3, 4

zmiana na urzędzie prezesa, D88, §1

(1945-1955) rozszerzanie, Afryka, D95, §11

Ameryka Południowa, D94, §7

Azja, D96, §12

Europa, D95, §10

Meksyk, D93, §3

misjonarze, D93, §2

sprawy sądowe w Kanadzie, D93, §2

wyspy, D94, §6

wyspy Pacyfiku, D96, §13

(1946-1955) kongresy międzynarodowe, D98, §1, 2

Cleveland, Ohio, D98, §2-69, §3

w Europie, D100, §8-102, §11

Yankee Stadion, Nowy Jork, D99, §4-100, §7; 102, §11

Świątynne budowle, D11, §6; 13, §11

„Czerwona Świątynia”, D7, §8

przed potopem, D6, §6; 7, §8

wznoszone na przekór Bogu, D8, §11

Indeks

T

Tabele, B15, §13; 109, §9; D61, §9; 87, §12; 92, §9; 97, §14

Tabliczki gliniane, B52, §3; 58, §5; 60, §10; 112, §5

Takt, C58, §11

definicja, C24, §1-25, §2

konieczny, C39, §1

przy drzwiach ludzi, C26, §5, 6

przekłady biblijne, C25, §4

w naszej pracy, C26, §7

wobec braci, C27, §9

wobec ludzi dobrej woli, C27; §8

wobec urzędników, C27, §10

zapewnia powodzenie, C25, §3; 26, §5

„Targumy”, D9, §12

Teksty biblijne,

jak odczytywać, A17, §10; 51, §16

Telewizja, B34, §10; 35, §12, 13

Temat,

konkordancje pomocą w opracowaniu, B101, §4

Teokratyczny system, D72, §8

Traktat pokojowy, D41, §11

Traktaty,

„Kazalnica Ludowa”, D58, §3

„Miesięcznik Badaczy Pisma Św.”, D58, §3; 64, §5; 65, §7

pomocą w „innych sposobach świadczeniach”, C20, §3

„Wiadomości Królestwa”, D65, §6, 7

Trema, A88, §5

dzisiejsi świadkowie przezwyciężają, A32, §2; 36, §15

fizyczne przyczyny, A33, §3-7

Mojżesz i Jeremiasz przezwyciężali, A32, §1, 2, 34, §6, 7; 36, §15

sposoby pozbycia się, A34, §7-36, §15

Trójca, D6, §5

Tubalkain, B53, §4, 5; D5, §2

Tumult, D80, §10

Indeks

U

Ufność, A83, §6, 9; 86, §1-88, §7; 90, §11

„Upewniajcie się, o wszystkich rzeczach”, C62, §13; 64, §2

nosić zawsze przy sobie, C20, §3-21, §6

pomocą przy odpowiadaniu na zarzuty, C48, §10

posługiwanie się przy odwiedzinach ponownych, C50, 5

Utwór językowy,

definicja, B41, §1; 46, §1

zobacz Zdania, Paragrafów kształtowanie, Szkic, Wstęp, Cześć główna, Zakończenie, Argumentacja i Nacisk znaczeniowy

Indeks

W

Watch Tower Bible and Tract Society, D51, §8

dawniej Peoples Pulpit Association, D58, §2

działalność wydawnicza, D61, §9

mianuje sług, D81, §12

narzędziem do udzielania pouczeń, D70, §4

oddział prawny, D75, §2

otwiera biura oddziałów, D53, §2; 57, §9; 78, §6

pierwszy prezes, D62, §1

prowadzi kampanię wykładów publicznych, D90, §7 4

publikacje w różnych językach, D53, §2

rola, jaką odgrywa w organizacji, D114, §5, 6

samo drukuje, D69, §3

statut, D51, §8

Wielbienie (prawdziwe), D75, §1

jest przeciwieństwem poganizmu, D28, §5

przywrócone, D74, §12

Wolne przemawianie, A70, §5

definicja, A63, §1

jak trzeba się przygotować, A67, §11, 12

niebezpieczeństwa tej metody, A65, §7-67, §10

zalety, A664, §2-65, §6

Wstęp, A70, §5; B49, §6; 51, §11

cel, A18, §1-19, §2; 21, §15

definicja, A19, §3

długość, A21, §14

jak wygłaszać, A19, §4; 21, §13

przykład; A15, §3, 4

przy zaofiarowaniu literatury, C7, §12, 13

rodzaje, A19, §5-21, §12

w pracy od domu do domu, C5, §6; 6, §9, 10

Zobacz Szkic

Wyciąg, B37, §4; 39, §10

Wygłaszanie, przemawianie, A55, §1, 2; B30, §11

definicja, A42, §2

dziesięć cech, A43, §5-46, §13

metoda mieszana, A70, §5

na co należy zwracać uwagę, B27, §5

najlepszy sposób publicznego, A39, §5

osiągnięcie celu, A46, §14, 47, §4

potrzeba pouczenia, A38, §4

szklanka z wodą nie potrzebna, A85, §13

tajemnica najskuteczniejszego, A38, §2, 3

unikać przesady, A48, §6

w audycji radiowej, B33, §8-34, §9

w niepomyślnych warunkach, A91, §1-95, §12

w tonie rozmownym, A39, §5-41, §8 46, §14; 49, §11; 56, §5; 74, §2; 75, §5; 84, §10; B10, §9

wykładu biblijnego, A43, §3

zakłócenie przez:

awanturników, A94, §11

drzemiących słuchaczy, A92, §6

dzieci, A92, §4

hałas uliczny, A93, §8

rozbijaczy, A93, §9; 94, §10

spóźnialskich, A93, §7

złą akustykę, A92, §5

z godnością, B10, §9

Zobacz Modulacja, Równowaga, Akcentowanie, Gesty, Słuchacze, Kontakt ze słuchaczami, Trema, Wolne przemawiania, Improwizowana mowa, Mowa wyuczona na pamięć, Czytanie publiczne i Mówca

Wykłady publiczne,

dwojaki cel, B7, §1

gdzie urządzać, B7, §2

głosiciele powinni uczęszczać, B8, §3

ludzie dobrej woli powinni uczęszczać, B8, §3

zapowiadanie, B8, §3

Wykrzykniki, B44, §10

Wyrazki (partykuły), B44, §10

Wyszukiwanie materiału, B9, §5

liczenie się z czasem, A12, §8

metoda, A14, §2

przestroga, A13, §10

przez myślenie, czytanie i przyswajanie sobie, A10, §3-11, §7

Indeks

Z

Zachowanie się, A85, §14

Zaimek, B42, §4

Zakończenie, A70, §5; B49, §6; 51, §11

cel, A27, §4

dlaczego potrzebne, A27, §1-3

podczas pracy od domu do domu, C11, §11

rodzaje:

ilustrujące, A30, §11

kulminacyjne, A29, §9

pobudzające, A29, §8

streszczające, A17, §9; 27, §5-28, §6

z podaniem zastosowania, A28, §7

z przytoczeniem, A30, §12

z warunkiem, A30, §13

zalety ogólne, A30, §13

Zobacz Szkic

Zarzuty,

jak odpowiadać, gdy podnoszone w szczerości, C48, §10

odpowiedzi wymijające, C44, §2

„Jestem zadęty”, C44, §3-45, §4

„Jeśli czynię to, co uważam za słuszne, to pójdę do nieba”, C47, §9

„O, ja mam już dużo różnych książek”, C46, §6

„Mam swoją Biblię”, C45, §5

„Mamy własne pismo kościelne”, C46, §7

„Nie mam pieniędzy”, C47, §8

trzy kategorie, C44, §1-48, §10

Zasób słów,

jak powiększać, B71, §1-73, §4; 84, §10

synonimy i antonimy, B73, §4

wyrażenia potoczne, B74, §6

Zobacz Słowa

Zbieranie materiału, zobacz Wyszukiwanie materiału

Zbijanie argumentów, B88, §10

badanie argumentacji na podstawie przyczyny i skutku, C41, §7

badanie dowodów okolicznościowych, C41, §6

badanie świadectw dowodowych, C41, §5

kiedy stosować, C42, §9

podstawowy warunek, C39, §2

potrzeba stosowania, C39, §1

punkt wyjścia, C39, §3

Zdanie, -a, człony, B47, §2, 3

definicja, B46, §1

logiczna kolejność, B49, §6

orzeczenie, B47, §2, 3

oznajmujące, B46, §1

poboczne, C48, §4

podmiot, B47, §2, 3

pojedyncze, B47, §3

pytające, B46, §1

rozkazujące, B46, §1

urozmaicenie, B48, §5; 49, §6, 8

wykrzyknikowe, B46, §1

złożone podrzędnie, B47, §3

złożone wieloczłonowe, B48, §4

złożone współrzędnie, B47, §3

Zobacz Akcentowanie

Zdanie podrzędne, B47, §3

Zdanie złożone wieloczłonowe, B48, §4

Zborowe studia książki,

dowodem miłości ze strony Jehowy, C97, §1

korzyści z dawania komentarzy, B23, §9

obowiązki prowadzącego, B23, §8; C97, §2-98, §6; 99, §8-100, §11

obowiązki względem z.s.k.:

sługi obwodu, B24, §13-25, §15

sługi studiów biblijnych, B24 §13-25, §15

sługi zboru, B24, §13-25, §15

zastępcy sługi zboru, B24, §13-25, §15

okoliczności decydujące o tym, gdzie mają się odbywać, B21, §2

określoną częścią organizacji, B21, §1

potrójne zadanie, B21, §3-22, §5

przyprowadzanie ludzi dobrej woli, B24, §12

sposób prowadzenia, B22, §7-23, §8

stosunek do organizacji, C98, §7

środkiem wychowawczym, B22, §6

urządzanie wykładów publicznych, B10, §9; 11, §10; 24, §11

Zbór, zbory,

Biblia a, D113, §2

ciało zarządzające, D110, §3; 111, §6; 114, §5-115, §8

głosiciel:

musi być czysty, C104, §13

popiera wszystkich sług, C102, §4-103, §7

stosunek do Społeczeństwa Nowego Świata, C102, §3

środki, którymi dysponuje, C103, §9-104, §12

wpływ na otoczenie, C101, §1; 102, §2

zadanie, gdy jest głową rodziny, C104, §14

zajęcie, C103, §8; 119, §11

organizowanie pierwszych, D49, §3

organizowanie wczesnego, D109, §1-110, §3

podwalina, C69, §1

rada Pawła dla, D114, §7

słudzy, D71, §7

struktura, D111, §7

teokratyczny system, D72, §8-73, §9; 81, §12

uznawany przez Boga, D109, §2

wniosek o założenie, C72, §11

wolność obecnego, D113, §4

wolność wczesnego, D110, §5

znaczenie połączenia nowych ze z., C69, §2

Zebrania służby, C72, §10

biorącym udział w programie należy podać wskazówki, B12, §4

cel, B13, §7

głosiciele powinni być przygotowani, B13, §6

jak przydzielać materiał ze „Służby Królestwa”, B12, §3

jak uczynić pouczającym, B15, §14-16, §15

na większych zgromadzeniach, B11, §1

odpowiedzialność sług, B12, §2

przestrzeganie czasu, B14, §9

przygotowanie programu, B13, §8; 14, §11-16, §16

rzucają światło na bieżącą kampanię, B13, §5

znaczenie „Służby Królestwa”, B14, §10

„Zions Watch Tower”,

pierwsze wydanie, D48, §2

„Zions Watch Tower Tract Society”, D49, §4

prawnie zarejestrowana, D51, §8

zmieniono nazwę w r. 1896, D51, §8

„Złoty Wiek”, D67, §11; 70, §5; 78, §6; 81, §12

„Zły niewolnik”, D27, §2

Związek, B50, §9-51, §11

Żydzi,

stawiali opór religii rzymskiej, D16, §2