Charakterystyka Antygony

Antygona jest główną bohaterką dramatu Sofoklesa o tej samej nazwie. Pochodzi z rodu Labdajkidów,

jest córką Edypa i Jokasty. Jak wynika z mitu był to nieświadomy kazirodczy związek. Jej rodzeństwo to nie
żyjący już Polinejkes, Eteoklej oraz żyjąca siostra Ismena. Hajmon jest jej narzeczonym. Antygona jest
bardzo młoda, ale nie wiadomo ile ma konkretnie lat. Tak samo nie znany jest jej wygląd.

Tematem tej tragedii antycznej jest konflikt praw boskich z prawami ustanowionymi przez ludzi.

Antygona uznaje te pierwsze mówiące, że każdy powinien zostać pochowany. Kreon (aktualnie rządzący w
Tebach wuj Antygony) zakazuje pochówku zdrajców, a za takiego zostaje uznany Polinejkes. Antygona nie
może się z tym pogodzić, ponieważ ten zakaz łamie wszystkie zasady moralności.

Antygona jest niezwykle nieugiętą i odważną osobą, ponieważ mimo zakazu decyduje się pochować

zhańbionego brata. Jest to przykład aktu sprawiedliwości z jej strony. Ona wie, że za złamanie zakazu
Kreona zostanie skazana na śmierć, że najprawdopodobniej w obronie swoich racji i poglądów będzie
musiała oddać życie. Lecz mimo to nie waha się ani chwili. Znów dowodzi to wielkiej odwagi i hartu ducha,
ale też wrażliwości i poczucia honoru.

Mówi o tym siostrze, ale z powodu słabego charakteru Ismena nie zgadza się pomóc w pochówku.

Widać tutaj od razu, że stosunki między siostrami nie są najlepsze. Antygona gardzi strachem siostry przed
Monarchą. W rozmowie z siostrą mówi o rozkazach Kreona w następujący sposób "on nie ma nad moimi
prawa". Kreon sprawuje rządy tyrańskie, despotyczne, więc wypowiedzenie takich słów dowodzi pewności
siebie.

Po rozmowie z siostrą zostając sama w swej decyzji bez zawahania dokonała symbolicznego pochówku.

Zauważyli ją strażnicy, więc stanęła przed obliczem Kreona. Mimo tego, że była jeszcze młoda powiedziała
dzielnie: "Jam to spełniła, zaprzeczyć nie myślę". Jest to niezwykłe jak na jej młody wiek.

Widać tutaj przejawy młodzieńczego buntu jednostki. Może nie jest to idealny przykład, ale z

pewnością to wystarczy aby wybitna postać Antygony była ponadczasowa. Ona jako pierwsza zarzuca
tyranowi okrucieństwo i brak uczuć. Jako pierwsza, ponieważ wcześniej wszyscy się bali powiedzieć to
nagłos. Kreon oczywiście wytacza swoje argumenty, mówiące o zdradzie Polinejkesa, ale bohaterka odrzuca
je mówiąc po prostu: "Współkochać przyszłam, nie współnienawidzić". Jest to piękna sentencja mówiąca, że
każdy ma prawo do szacunku i godności.

Oczywiście Antygona nie jest głupia, wręcz przeciwnie - bardzo inteligentna i wie, jak wiele straci.

Wie, że nie będzie mieć męża i dzieci. Żałuje, że nie zazna miłości. Ale jest przekonana o słuszności swego
postępowania. Jest przekonana, że postępuje szlachetnie i honorowo. Przekonanie to było tak potężne, że nie
zawahała się targnąć na swoje życie. Po tym wydarzeniu jak i po śmierci Hajmona i Eurydyki Kreon zmienia
zdanie, ale było już na późno... W pewnym sensie Antygona wygrała tym ten spór.

Moim zdaniem Antygona ma wiele pozytywnych cech. Jest szlachetna i odważna. To ważne jak na tak

młodą osobę. Ma też wady, po stosunku do siostry widać, że nie rozumie i nie akceptuje strachu i lęku. Sam
dramat może nie jest już aktualny, na pewno stracił świeżość, ale postać Antygony jest ponadczasowa. Jak się
głębiej zastanowić to można ją porównać do człowieka, który rozpoczął Arabską Wiosnę Ludów podpalając
się w obronie honoru i własnych praw w Tunezji. Pokazuje to jak jednostka może wpłynąć na resztę ludu i
władzę.

Koniec