KRYMINAŁ

Lilian Jackson Braun

Kot, który wąchał klej

Cykl: Kot, który… tom 08

Wydawca: Elipsa

Warszawa 2008

PROLOG

Tak, naprawdę istnieje miejsce o nazwie Moose County, czterysta mil na północ od

wszystkiego. Siedzibą okręgu jest Pickax City, liczące trzy tysiące mieszkańców.

Naprawdę jest tam pomocnik kelnera o imieniu Derek Cuttlebrink. Jest tam też

właściciel baru, przypominający z wyglądu niedźwiedzia, który każe sobie płacić pięć centów

za papierową serwetkę. I jest tam sprytniejszy od ludzi kot o imieniu Kao K'o-Kung.

Jeśli wydaje się wam, że to postaci z jakiejś sztuki, to dlatego że...

„Cały świat jest sceną, a wszyscy mężczyźni i kobiety są tylko aktorami".

Zgaśmy więc światła! Kurtyna w górę!

AKT PIERWSZY

SCENA PIERWSZA

Miejsce:

Kawalerski pokój w Pickax City

Czas:

Wcześnie rano, koniec maja

Osoby:

Jim Qwilleran, były dziennikarz, obecnie spadkobierca fortuny Klingenschoenów -

wielki człowiek, koło pięćdziesiątki, siwiejące włosy, bujne wąsy, smutny wyraz twarzy

Kao Ko-Kung, dla przyjaciół Koko, kot syjamski

Yum Yum, kotka syjamska - nieodłączna towarzyszka Koko

Andrew Brodie, szef policji w Pickax

Było bardzo wcześnie, kiedy zadzwonił telefon. Qwilleran sięgnął po omacku do

nocnego stolika. Na wpół przytomny, zachrypniętym głosem wymamrotał „halo" i w

odpowiedzi usłyszał czyjś autorytatywny głos:

- Chcę z tobą mówić!

Głos był znajomy, ale ton alarmujący. To był Andrew Brodie, szef policji w Pickax, a

jego głos brzmiał ponuro i wyczuwało się w nim oskarżenie.

Przed pierwszą kawą Qwilleran niewiele kojarzył i na próżno starał się zorientować w

sytuacji. Czyżby włożył kanadyjską pięciocentówkę do parkometru? A może wyrzucił przez

okno samochodu ogryzek od jabłka? Albo, nie daj Boże, zatrąbił w odległości stu metrów od

szpitala?

- Słyszałeś, co mówiłem? Chcę z tobą porozmawiać! - Głos nie brzmiał już tak

rozkazująco jak przedtem.

Qwilleran zaczynał powoli kapować i rozpoznał ten drwiący ton, który wśród

dorosłych mężczyzn z Moose County uchodził za przyjacielski.

- W porządku, Brodie - odparł. - Mam przyjść na komisariat i poddać się? Czy

przyślesz wóz i kajdanki?

- Zostań tam, gdzie jesteś. Zaraz u ciebie będę. Chodzi o twojego kota - powiedział

szef i odwiesił gwałtownie słuchawkę.

W głowie Qwilłerana znów zakłębiły się różne myśli. Czy jego syjamskie koty

zakłóciły publiczny spokój? Nie wychodziły na dwór, ale samiec miauczał głośno, a

skrzeczenie samiczki mogło być porównywalne tylko z dźwiękami syntezatora. W spokojny

dzień, kiedy okna w domach były pootwierane, każdego z nich słychać było na kilometr. Był

koniec maja i praktycznie większość okien było pootwieranych. Ludzie delektowali się

odświeżającą bryzą, z której słynne było Moose County. Bryzy świeżej i słodkiej, chyba że

wiała od strony farmy Kilcally.

Qwilleran ubrał się pospiesznie, przeczesał włosy mokrym grzebieniem, zebrał gazety

zaścielające podłogę salonu zatrzasnął drzwi sypialni, w której kryło się jego niepościelone

łóżko, i wyjrzał przez okno dokładnie w momencie, kiedy policyjny wóz Brodiego wjeżdżał

na podjazd.

Qwilleran mieszkał w apartamencie nad garażem przeznaczonym dla czterech

samochodów, dawnej wozowni przy rezydencji Klingenschoenów. Wozownia mieściła się na

tyłach posesji, dom zaś stał frontem do głównej ulicy, naprzeciwko parku. Był to ogromny

kamienny budynek, który obecnie przebudowywano na teatr. Na miejscu szerokich

trawników porozjeżdżanych teraz przez ciężarówki, poustawiano stosy bali i prowizoryczną

szopę. Kiedy policyjny wóz manewrował między tymi przeszkodami, licznie zgromadzeni na

placu budowy stolarze i elektrycy salutowali przyjaźnie w stronę szefa policji. Brodie, stróż

prawa, cieszył się w mieście popularnością. Kochano w nim Szkota o postawnej figurze,

szerokiej klacie i mocnych nogach, który był wręcz stworzony do kiltu, szkockiej czapki z

pomponem i kobzy - rekwizytów które wyciągał na parady i śluby.

Kiedy Brodie wspinał się do apartamentu, Qwilleran pozdrowił go ze szczytu

schodów. Szef mamrotał pod nosem. Zawsze na coś narzekał.

- Gdy budowali ten budynek, nie pomyśleli o schodach! Są za strome i za wąskie! Jak

normalny człowiek ma tu postawić stopę!

- Spróbuj stawiać stopy bokiem - zasugerował Qwilleran.

- A to, co to jest? - Brodie wskazał na oparty o ścianę kuty żelazny ornament w

kształcie koła, o średnicy metra, znajdujący się na szczycie schodów. Centralnym punktem

ornamentu były trzy walczące koty uniesione na tylnych łapach, szykujące się do ataku.

- To fragment bramy z trzystuletniego szkockiego zamku - powiedział z dumą

Qwilleran. - Adaptacja herbu Mackintoshów. Moja matka pochodziła z Mackintoshów.

- Skąd go masz? - w głosie Brodiego pobrzmiewała zazdrość, pewnie oddałby

wszystko za podobny emblemat upamiętniający jego własny klan. Lub prawie wszystko, był

bowiem znany ze skąpstwa.

- Ze sklepu z antykami w Chicago. Zostawiłem go w mieście, kiedy przeprowadzałem

się do Pickax. Przywieźli mi go w zeszłym tygodniu.

- Zdaje się, że jest ciężki. Transport musiał cię sporo kosztować.

- Waży pięćdziesiąt kilogramów. Chcę go umieścić w salonie, ale jeszcze nie wiem

jak.

- Zapytaj moją córkę. Ma niekonwencjonalne pomysły.

- Czy próbujesz mi ją zareklamować? - zapytał Qwilleran. Francesca Brodie była

dekoratorem wnętrz.

Brodie wszedł do salonu pewnym krokiem kobziarza. Zanim rozsiadł się wygodnie na

ogromnym fotelu, obrzucił pokój badawczym spojrzeniem policjanta.

- Masz tu wygodne gniazdko.

- Francesca pomagała mi je urządzić. Kiedy mieszkałem w rezydencji od ulicy, to

miejsce było miłą odskocznią od tego całego przepychu, ale kiedy zamieszkałem tu na stałe,

nagle wydało mi się za skromne. Jak ci się podobają ściany?

Francesca pokryła je wełnianym szkockim tweedem, ręcznie tkanym.

Szeryf odwrócił się, żeby podziwiać nietypową tapetę w kolorze owsianki i o

zbliżonej fakturze.

- Musiałeś sporo wybulić na to wszystko. No, ale domyślam się, że stać cię na to.

Brodie spojrzał na przeciwległy koniec pokoju.

- Masz sporo półek.

- Francesca zaprojektowała te regały, a jej stolarz mi je wykonał. Zaczynam zbierać

stare książki.

- Z twoim kapitałem stać cię chyba na nowe.

- Lubię stare książki. Kupiłem dzieła zebrane Dickensa za dziesięć dolców. Jesteś

skąpym Szkotem, powinieneś to docenić.

- Co to za obraz? - Brodie wskazał palcem na oprawiony druk, który wisiał nad sofą.

- To łódź patrolowa z 1805 roku. Pływała po Wielkich Jeziorach... Co powiesz na

darmową kawę?

Qwilleran wsypał czubatą łyżeczkę rozpuszczalnej kawy do wrzątku i podał Brodiemu

kubek.

- No dobra, szefie. Jakie są te złe wieści? Co jest na tyle pilne, że musiałeś wyciągnąć

mnie z łóżka?

- Właśnie wróciłem z konferencji poświęconej egzekwowaniu prawa na Nizinach -

powiedział Brodie. - Cieszę się, że jestem znów w jakimś cywilizowanym miejscu. Te miasta

to dżungla, mówię ci. Pierwszego dnia konferencji burmistrzowi ukradziono samochód! -

wziął łyk kawy, którą od razu się zakrztusił. - Och! Co to za smoła!

- Czemu dokładnie poświęcona była konferencja?

- Przemocy związanej z narkotykami. Jeden z prelegentów był twoim przyjacielem.

Porucznik Hames. Rozmawiałem z nim podczas lunchu.

- Hames jest wspaniałym detektywem, chociaż lubi zgrywać nudziarza.

- Powiedział mi kilka rzeczy także o tobie. Twierdził, że kiedy pisałeś dla „Daily

Fluxion", podałeś mu na talerzu kilka rozwiązań.

Qwilleran wygładził skromnie wąsy.

- Wiesz, jak to jest. Takie rzeczy po prostu się zdarzają, kiedy się pracuje w gazecie.

Miałem oczy i uszy otwarte, to wszystko.

- Hames powiedział mi coś jeszcze. Myślałem, że mnie nabiera, ale przysiągł, że to

prawda. Mówi, że masz niezwykłego kota, że sprytne z niego zwierzę.

- Co do tego ma rację. Syjamczyki są wyjątkowo inteligentne.

Brodie wpatrywał się pilnie w swojego gospodarza.

- On mówi, że twój kot jest, jak to powiadają... psychiczny!

- Chwila, chwila! Nie posuwaj się za daleko, Brodie.

- Powiedział, że twój kot doprowadził policję do rozwiązania kilku kryminalnych

zagadek.

Qwilleran odchrząknął, jak gdyby miał wygłosić jakieś oficjalne oświadczenie.

- Wy tam w policji macie do czynienia tylko z psami, Brodie, więc może nie wiesz, że

koty są najlepszymi detektywami wśród zwierząt. Są w naturalny sposób dociekliwe. Zawsze

węszą, drapią, wygrzebują coś z dziur. Jeśli mój kot wyciągnął jakieś sprawy na światło

dzienne, to tylko przez przypadek.

- Jak się nazywa to zwierzę? Chciałbym rzucić okiem na tego kota.

- Koko jest wykastrowanym samcem o długim rodowodzie. I nie nazywaj go „tym

zwierzęciem", bo rzuci na ciebie urok.

Gdzieś z hallu dobiegło ich władcze żądanie.

- To Koko. Usłyszał, że wymieniamy jego imię, a nie jadł jeszcze śniadania.

Wypuszczę go. Koty mają swój własny pokój.

- Co mają? Własny pokój? Niech mnie szlag!

- Z osobną łazienką i telewizorem.

- Tele co? Chyba żartujesz?

- To tylko mały czarno-biały telewizor. Koty nie odróżniają kolorów.

Qwillerana bawiło niedowierzanie Brodiego. Przeprosił go i zszedł na dół do kotów.

W dawnych pomieszczeniach dla służby, które znajdowały się nad garażem, Qwilleran

urządził sobie gabinet, salon i sypialnię. Czwarty, najbardziej nasłoneczniony pokój, został

przeznaczony dla syjamczyków. Znajdował się w nim miękki dywan, poduszki, drapaki,

kosze, a przede wszystkim szerokie parapety pod oknami wychodzącymi na zachód i

południe. W łazience ustawił dwie kuwety, jedną dla niego, a drugą dla niej. Początkowo koty

dzieliły jedną toaletę, ale kilka tygodni temu kotka zaczęła stroić fochy i zażądała osobistych

udogodnień.

Qwilleran wrócił do salonu w towarzystwie swoich wyraźnie głodnych

współlokatorów. Ich smukłe, jasno umaszczone ciała były rozciągnięte na całą długość.

Brązowe noski, wysunięte do przodu i lekko zadarte w oczekiwaniu, poprzedzały brązowe

uszy i brązowe ogony wyprężone w horyzontalnej pozycji i lekko zawinięte na końcach do

góry. Miały podobne długie zwinne nogi, ale Koko szedł zdecydowanym krokiem, podczas

gdy Yum Yum stąpała delikatnie, kilka kroków za nim. Przed wejściem do salonu, pod

wpływem nagłego impulsu, koty zatrzymały się, przyglądając się badawczo obcemu

przybyszowi.

- Mają niebieskie oczy - powiedział Brodie. - Nie wiedziałem, że masz dwa. Są z tego

samego miotu?

- Nie, przygarnąłem je z różnych źródeł - powiedział Qwilleran. - Obydwa zostały

bezdomne w wyniku pewnych okoliczności, które porucznik Hames powinien pamiętać.

Większy wkroczył w końcu do pokoju, przyjmując obecność gościa za fakt dokonany,

jednak pilnie obserwował go z bezpiecznej odległości.

Qwilleran dokonał prezentacji.

- Szefie, to jest Koko, generalny inspektor. Nalega na obwąchanie każdego obcego.

Koko, to jest Brodie, szef policji w Pickax.

Szef policji i kot przypatrywali się sobie, przy czym policjant zmarszczył z

rozbawieniem twarz. Po chwili Koko wskoczył lekko na półkę z książkami, prawie dwa metry

nad ziemią, wcisnął się między Autobiografię Benjamina Franklina a Zycie Johnsona

Boswella i z tej uprzywilejowanej pozycji monitorował przybysza.

- Wygląda jak normalny kot! - zdziwił się Brodie. - To znaczy miałem na myśli to, że

oczywiście widać, że jest rasowy i tak dalej, ale...

- A co, spodziewałeś się, że będzie miał zielone futerko, elektroniczne oczy i antenkę?

Mówiłem ci, Brodie, to domowy kot, który jest z natury dociekliwy i wyjątkowo inteligentny.

Brodie rozluźnił się i skierował uwagę na mniejszą kotkę, która, stąpając z gracją,

zbliżała się do niego powoli, cała skoncentrowana na jego butach.

- Poznaj Yum Yum Łapkę - powiedział Qwilleran. - Wygląda na kruche stworzenie,

ale jej łapa jest szybka jak błyskawica i ostra jak stalowy hak. Otwiera drzwi, rozwiązuje

sznurowadła i kradnie wszystkie małe świecące przedmioty. Radzę ci, uważaj na swoją

odznakę.

- Mieliśmy koty na farmie - westchnął Brodie - ale nigdy nie wchodziły do domu.

- Te nigdy z niego nie wychodzą.

- No to jak znajdują pożywienie? Nie chcesz chyba powiedzieć, że kupujesz to drogie

żarcie w małych puszkach?

- Powiem ci prawdę, Brodie, Koko nie zje nic, co będzie się nazywało jedzeniem dla

kotów. Akceptuje tylko świeże posiłki.

Szef policji pokiwał głową z niedowierzaniem albo może ze zgorszeniem.

- Hames powiedział mi, że rozpuściłeś koty jak dziadowski bicz, i coś mi się zdaje, że

to nie była czcza gadanina.

- Dowiedziałeś się na tej konferencji czegoś ciekawego o przemocy związanej z

narkotykami?

- Mówiłem już Hamesowi, że narkotyki i przemoc to nie nasz problem, ale mi nie

uwierzył.

- Ja też w to nie wierzę, chociaż ciągle to powtarzasz.

- Pewnie, wyrwaliśmy trochę krzaków z przydomowych ogródków, a kilka lat temu

przyłapaliśmy dzieciaki na wąchaniu kleju modelarskiego, ale nie mamy tu karteli ani

dealerów. W każdym razie jeszcze nie mamy.

- Masz na to jakieś wytłumaczenie?

- Jesteśmy odizolowani. Czterysta mil na północ od wszystkiego, jak głoszą graniczne

tablice. Nowinki wolno do nas docierają. Do diabła, nawet sieci fast foodów jeszcze nie

pomyślały o Moose County - Brodie ze smętnym wyrazem twarzy wziął kolejny łyk kawy. -

Inna rzecz, że mamy tu udane życie rodzinne. Organizacje kościelne są bardzo aktywne.

Mieszkańcy lubią uprawiać sport i hobby na świeżym powietrzu. Nigdzie nie ma tylu

zwolenników wędkowania, polowania i biwakowania, co tutaj. To dobre miejsce, żeby

wychowywać dzieci.

- Skoro narkotyki i przemoc to nie wasz problem, to czemu jesteś ciągle taki zajęty?

Wypisujesz mandaty za złe parkowanie?

Szef skrzywił się.

- Pijani kierowcy, pijani nieletni, wandalizm - to nasz problem! Kiedy moje

dziewczyny były w liceum, one, moja żona i ja chodziliśmy ciągle na pogrzeby, no wiesz,

pogrzeby kolegów z klasy. Dzieciaki giną tu w wypadkach samochodowych. Nadmierna

prędkość, przewalanie się w jadącym samochodzie, picie piwa podczas jazdy, trochę żwiru na

drodze, to wystarczy, żeby stracić kontrolę nad autem. Jednak teraz co innego nie daje mi

spać. Mamy coraz częstsze przypadki wandalizmu.

- Zauważyłem, że ktoś wypróbowywał opony na trawniku przed sądem w zeszłym

tygodniu.

- I o to właśnie chodzi. Jest taki element, kilku wariatów, co to nie mają czym się

zająć. Zestrzelili mi wczoraj w nocy dwa światła na Goodwinter Boulevard. Kiedy ja byłem

dzieckiem, zdarzało nam się na Halloween rozgniatać dynie i obwiązywać drzewa papierem

toaletowym, ale to nowe pokolenie zabawia się tak przez cały rok. Wyrywają kwiaty sprzed

ratusza. Zgniatają skrzynki pocztowe kijami do bejsbolu. Nic z tego nie rozumiem!

- Nie widziałem żadnego graffiti.

- Jeszcze nie, ale wlali puszkę farby do fontanny w parku. Wiemy, co to za typki, lecz

nigdy nie złapaliśmy ich na gorącym uczynku.

Brodie przerwał i wpatrywał się błagalnym wzrokiem w Qwillerana.

- Masz jakiś plan?

- No, po rozmowie z Hamesem miałem nadzieję, że twój kot będzie mógł wskazać

nam następne miejsce, na które uderzą, tak żebyśmy mogli tam być pierwsi.

Qwilleran spojrzał na niego podejrzliwie.

- Co wyście tam chłopaki palili na tej konferencji?

- Wszystko, co wiem, powiedział mi Hamas. Mówił, że twój kot ma nadprzyrodzone

zdolności.

- Słuchaj, Brodie, załóżmy nawet, że to małe zwierzątko, które siedzi teraz na szafie i

liże swój ogon, wie, że wandale rzucą cegłą w okno szkoły drugiego lipca o drugiej

czterdzieści pięć w nocy. Załóżmy, że tak istotnie jest. Ale jak ma nam przekazać tę

informację? Odbiło ci, Brodie? Przyznaję, że Koko wyczuwa czasem niebezpieczeństwo, ale

to, co sugerujesz, jest kompletnie niedorzeczne!

- W Kalifornii używają kotów do przewidywania trzęsienia ziemi.

- To zupełnie inna para kaloszy... Jeszcze kawy? Masz pusty kubek.

- Jeśli wypiję jeszcze jeden kubek tego płynu hamulcowego, dostanę paraliżu od szyi

w dół.

- Po tym, co przed chwilą zaproponowałeś, myślę, że jesteś sparaliżowany od szyi w

górę. Kto dowodzi tym gangiem chuliganów? Bo jest tam jakiś przywódca, prawda? Ile ma

lat?

- Dziewiętnaście, i właśnie kończy szkołę. Pochodzi z dobrej rodziny, ale prowadza

się z paczką z Chipmunk. To największe slumsy w całym okręgu, zresztą sam wiesz.

Wystarczy kilka puszek piwa i już balują w tych swoich gruchotach.

- Jak się nazywa?

Zdawało się, że Brodie niechętnie wyjawia nazwisko.

- No cóż, przykro mi to mówić... To Chad Lanspeak.

- Tylko nie on! Nie syn Carol i Larry’ego.

Szef pokiwał z żalem głową.

- Odkąd poszedł do gimnazjum, zawsze pakował się w kłopoty.

- To naprawdę złe wieści! Jego rodzice to chyba najlepsi obywatele tego miasta!

Przywódcy wspólnoty! Właściciele domu towarowego! Ich starszy syn uczy się na pastora, a

córka jest w szkole medycznej!

- Nie mówisz mi niczego, czego bym nie wiedział. Lanspeak to dobre nazwisko.

Trudno powiedzieć, dlaczego Chad zszedł na złą drogę. Ludzie mówią, że trzecie dziecko to

zawsze odmieniec, może to prawda. Weźmy na przykład moje dziewczyny. Dwie starsze

zaraz po szkole wyszły za mąż i założyły rodziny. Mam czterech wnuków, a nie stuknęła mi

jeszcze pięćdziesiątka. Ale Francesca... Jest naszym trzecim dzieckiem. Uparła się, żeby iść

do college'u i robić karierę.

- Ale wróciła do Pickax, żeby tu pracować. Nie straciłeś jej.

- Tak, to dobra dziewczyna i nadal mieszka w domu. Za to jesteśmy wdzięczni Bogu.

Rodzina jest ciągle razem. Tyle że obchodzi ją tylko dekorowanie wnętrz i teatr.

- Ma talent, Brodie. Reżyseruje już drugą sztukę w Klubie Teatralnym. Powinieneś

być z niej dumny.

- Tak samo mówi moja żona.

- Francesca ma dwadzieścia cztery lata i sama musi wybierać, co dla niej najlepsze.

Szef policji nie był co do tego przekonany.

- Mogła wyjść za mąż za Davida Fitcha. Chodzili ze sobą w szkole średniej. To

kolejna dobra rodzina. Pradziadek Davida dorobił się na kopalniach czy wycince drzew,

dokładnie nie pamiętam, na czym. David i Harley poszli do Yale, a teraz obaj są

wiceprezesami banku. Ich ojciec jest prezesem. Nigel Fitch to porządny człowiek. Byłem

pewien, że jeden z tych chłopców zostanie moim zięciem.

Brodie zapatrzył się smutno przed siebie. Smutek i rozczarowanie, jakie z niego

emanowały, były przykre dla oka.

- Jedna z moich córek poślubiła farmera - ciągnął - druga wyszła za elektryka, który

prowadzi swój własny interes. To uczciwi chłopcy. Ambitni. Utrzymują swoje rodziny. Ale

Francesca mogła wyjść za Davida Fitcha. Przyprowadzała jego i Harleya do naszego domu po

szkole. Słuchali tych wrzasków, które młodzi nazywają muzyką. To byli prawdziwi

dżentelmeni. „Dzień dobry, panie Brodie" i „Jak się pan ma, panie Brodie?". Podobało im się,

kiedy grałem na kobzie. Mili chłopcy. Żadnego snobizmu, nie, wcale. Dużo zabawy.

- To przyzwoici młodzi ludzie - zgodził się Qwilleran. - Spotkałem ich w Klubie

Teatralnym.

- Nie wspomnę o talencie! Grają we wszystkich sztukach. Zagrali bliźniaków w

musicalu Chłopcy z Poughkeepsie albo coś takiego. Nigel ma szczęście, że ma takich dwóch

synów. Francesca przepuściła naprawdę dobrą okazję.

- Yow! - skomentował nagle poirytowanym tonem Koko, jak gdyby cała ta rozmowa

zaczynała już go nużyć.

- No dobrze, a wracając do mojej propozycji - powiedział Brodie. - Poświęć jej

chwilkę albo dwie. Chciałbym rozbić ten gang, zanim te dzieciaki wpakują się w coś

poważniejszego. Zanim podpalą stodołę albo włamią się do domku letniskowego, albo zanim

zaczną kraść samochody. To może się przecież zdarzyć, wiesz.

- Czy kiedykolwiek rozmawiałeś z Carol i Larrym o ich synu?

Szef wyrzucił w górę ręce.

- Wiele razy. Trzymają jego stronę, ale są załamani. Jacy rodzice by nie byli?

Chłopaka nie ma w ogóle w domu. Włóczy się po okolicy, imprezuje całymi nocami. Nigdy

nie chciał pójść do college'u.

- Z czego żyje?

- Jak zrozumiałem, jego babka zostawiła mu fundusz powierniczy, ale nie dostaje

miesięcznego czeku, jeśli nie jest w szkole albo nie pracuje w rodzinnym sklepie. Larry

przydzielił go do działu sportowego, ale większość czasu się obija. Chodzi na polowania albo

się szwenda, najczęściej kłusuje.

- Przykro mi to słyszeć. Rodzina Lanspeaków nie zasłużyła na podobne kłopoty.

- Wiesz, Qwill, wy kawalerowie macie szczęście. Nie macie żadnych kłopotów.

- Nie byłbym taki pewny.

- A jaki jest twój problem?

- Kobiety...

- A nie mówiłem ci? - powiedział triumfalnie Brodie. - Mówiłem, że będą się za tobą

uganiać. Człowiek nie może odziedziczyć fortuny i oczekiwać, że będzie wiódł normalne

życie. Nie miej mi za złe, że ci cos' doradzę. Ożeń się i wykreśl się z listy „do wzięcia".

- Miałem już żonę - rzekł Qwilleran - nie zadziałało.

- To spróbuj jeszcze raz! Ożeń się z młodą kobietą i pomyśl o dziedzicach. Nie jesteś

na to za stary!

- Kiedy umrę, wszystko przejdzie na własność Fundacji Klingenschoenów. Oni

rozdzielą spadek tu, w Moose County. Stąd te pieniądze pochodzą i należą do tego miejsca.

- Wyobrażam sobie, że wszyscy błagają cię o datki.

- Fundacja zajmuje się także i tym. Przekazałem im wszystkie sprawy związane z

zarządzaniem majątkiem. Przekazują datki na akcje charytatywne i inne słuszne cele, a mi

wydzielają drobne kwoty na życie.

- Jesteś świrem, mówił ci to już ktoś?

- Nigdy nie chciałem mieć na własność dużo pieniędzy.

- Zauważyłem to - powiedział Brodie, rozglądając się po pokoju. - Ilu milionerów

mieszka nad garażem? Widziałeś kiedyś, jak mieszkają Fitchowie? Nigel i jego żona mają

podwójny apartament w Indian Village i Francesca mówi, że jest naprawdę wyszykowany.

Harley i jego wybranka dostali starą posiadłość Nigela, która wygląda jak zamek.

Dwadzieścia dwa pokoje! David i Jill mają nowy dom, który ma być na okładce jakiegoś

magazynu... Mówię ci, Qwill, Fran spieprzyła sprawę, kiedy nie wyszła za Davida Fitcha, ale

teraz jest już za późno.

Kiedy Brodie w końcu wyszedł, próbując się zmieścić na wąskich schodach,

Qwilleran, we wnęce o wymiarach półtora metra na półtora, która służyła mu za kuchnię,

przygotował sobie kolejną filiżankę rozpuszczalnej kawy. Odświeżył w miniaturowej

mikrofalówce dwudniowe pączki.

Koko zeskoczył z półki z biografiami i zaczął krążyć jak tygrys w klatce, prychając i

miaucząc z oburzenia, że jego śniadanie tak się opóźnia. Z tego samego powodu Yum Yum

zwinęła się w kłębek i użalała się nad sobą cichutko.

- Cierpliwości - zwrócił się Qwilleran do Koko, spoglądając na zegarek. - Furgonetka

powinna tu być niedługo.

Kiedy on i koty mieszkali we frontowej rezydencji, zatrudniał gosposię, która

rozpuszczała ich domowymi specjałami. Teraz Qwilleran jadał w restauracjach, a posiłki

kotów dostarczano z gospody „Old Stone Mili". Pomocnik kelnera, Derek Cuttlebrink,

przywoził codziennie drób, mięso i owoce morza, które wystarczyło tylko lekko podgrzać w

sosie i były gotowe.

Derek zjawił się w końcu, trzymając w rękach krewetkowe timabale i krabowe puree i

przepraszając za spóźnienie.

- Szef chce wiedzieć, jak smakowała im wczorajsza cielęca potrawka.

- Była w porządku, z wyjątkiem tych japońskich grzybów. One nie lubią japońskich

grzybów, Derek. I przekaż, żeby nie przysyłali marynowanych karczochów, tylko świeże. Ich

ulubioną potrawą jest indyk, ale nie ta przemielona rolada, tylko obrane mięso.

Dał chłopcu napiwek i usiadł, żeby skończyć kawę. Obserwował, jak syjamczyki

pochłaniają swoje jedzenie. Oba były doskonałym wcieleniem koncentracji. Ogon płasko

ułożony na podłodze, wąsy zawinięte do tyłu tak, aby nie przeszkadzały w jedzeniu. Potem

starannie się wymyły i Yum Yum wskoczyła Qwilleranowi na kolana, lądując lekko jak

chmurka. Obróciła się dookoła trzy razy, zanim w końcu ułożyła się wygodnie. Koko

usadowił się na półce z biografiami i czekał, aż zacznie się dialog.

Qwilleran przyjął taktykę rozmowy z kotami. Rozsądniej było mówić do kotów niż do

siebie samego, co weszło mu w krew w czasie długiego życia w samotności. Szczególnie

Koko zdawał się lubić dźwięk ludzkiego głosu. Odpowiadał tak, jak gdyby rozumiał każde

słowo.

- Koko, no i co myślisz o tej śmiesznej sugestii Brodiego?

- Yow - powiedział kot z intonacją, która mogłaby wskazywać na dezaprobatę.

- Biedny facet, naprawdę żałuje, że Francesca nie weszła do rodziny Fitchów.

Zastanawiam się, czy on wie, że jego córka przygotowuje dla mnie sztukę.

- Nyik, nyik - powiedział Koko, unosząc się nerwowo. Nigdy nie wyrażał entuzjazmu

w stosunku do żadnej z kobiet w życiu Qwillerana.

Qwilleran po raz pierwszy spotkał Fran, kiedy zaczął kupować meble w „Studiu

Dekoracji Wnętrz Amandy". Amanda była pozbawioną taktu, zaniedbaną kobietą w średnim

wieku, o siwych włosach. Łatwo wpadała w gniew, ale Qwilleran ją lubił. Jej asystentka była

młoda, atrakcyjna, przyjazna i ją także Qwilleran lubił. Obie kobiety ubierały się w neutralne

kolory, które nie konkurowały z tkaninami i tapetami, jakie pokazywały klientom, ale na

Amandzie szarości, beże i brązy wyglądały mdło, a na smukłej sylwetce Franceski

prezentowały się szykownie. Z upływem czasu Amanda wycofała się ze sklepu, prowadząc

interesy zza biurka, podczas gdy jej energiczna asystentka przejęła całkowicie kontakty z

klientami.

Francesca była wysoka po ojcu, miała też jego szare oczy i blond włosy o rudawym

odcieniu, ale w jej stalowych oczach żarzyła się ambicja i determinacja.

- Wie, że jestem związany z Polly Duncan - powiedział Qwilleran. - Ale to jej

zupełnie nie odstrasza. Polly ostrzegła mnie, kiedy zamierzałem dołączyć do Klubu

Teatralnego i chciałem zatrudnić Fran, ale myślałem, że to tylko mała kobieca niegodziwość...

- Yow - odpowiedział surowo Koko.

- Przepraszam, nie to miałem na myśli. Powiedzmy, że wyglądało to na zazdrość

starszej kobiety o młodszą rywalkę. A Francesca rzeczywiście mierzy wysoko! Nie wiem, czy

chodzi jej o pieniądze Klingenschoenów, czy o mnie.

- Nyik, nyik.

- Trudno mi zaakceptować agresywność młodego pokolenia. Może jestem

staroświecki, ale lubię grę wstępną.

Strategia Franceski była aż nadto przejrzysta. Poprosiła o klucze do jego sypialni pod

pretekstem nadzorowania robotników i dostawy materiałów. Przyniosła próbki tapet i katalogi

mebli, żeby mógł je uważnie przestudiować. Zaaranżowała też bliskie konsultacje na kanapie,

podczas których zdjęcia i próbki rozłożone były na ich kolanach, które przypadkowo raz za

razem się stykały. Wyznaczała te tete-a-tete na późne popołudnia i Qwilleran czuł się

zobligowany nalać kilka drinków, po których zaproszenie na kolację było już nieuniknione.

Zaproponowała, żeby pojechali na kilka dni na Niziny, żeby wybrać meble i kilka dzieł sztuki

w tamtejszych galeriach i centrum wzornictwa. Chciała wytapetować ściany w jego sypialni,

gdzie zamierzała też zrobić lustrzany sufit i futrzane nakrycie łóżka.

Bez wątpienia Francesca była atrakcyjna. Mówiła dużo, z młodzieńczą werwą,

używała zmysłowych zapachów, a jej nogi wyglądały prowokacyjnie w sandałach na

wysokich obcasach. Jednakże Qwilleran miał już prawie pięćdziesiątkę i zaczynał czuć się

bardziej komfortowo w towarzystwie kobiet w swoim wieku, które nosiły rozmiar

czterdzieści dwa. Polly Duncan była szefową biblioteki publicznej w Pickax i podzielała jego

zainteresowanie literaturą jak dotąd żadna inna kobieta. Jej mąż zmarł tragicznie wiele lat

temu i Polly odkrywała teraz miłość na nowo. Jej odpowiedzi były ciepłe i pełne troski, na

przekór rezerwie, którą pokazywała na zewnątrz. Nie afiszowali się ze swoim związkiem, ale

w Pickax było niewiele tajemnic i wszyscy wiedzieli o szefowej biblioteki, dziedzicu fortuny

Klingenschoenów i dekoratorce wnętrz.

- Polly zaczyna się boczyć - powiedział Qwilleran do swojego uważnego słuchacza. -

Nie podoba mi się to, co zazdrość robi z kobietami. Jest inteligentna i ze wszech miar godna

podziwu, ale... nawet największe intelektualistki tracą czasem panowanie nad sobą. Prędzej

czy później będzie z tego afera! Czy myślisz, że bibliotekarki popełniają czasem zbrodnie w

afekcie?

- Yow - odparł Koko, drapiąc się po uchu tylną łapką.

SCENA DRUGA

Miejsce:

Śródmieście Pickax

Czas:

Następny ranek

Osoby:

Hixie Rice, dziewczyna z Nizin

Eddington Smith, handlarz starymi książkami

Chad, czarna owca rodziny Lanspeaków

Robotnicy budowlani, przechodnie, urzędnicy

Qwilleran zdecydował się na codzienny poranny spacer do śródmieścia po

wysłuchaniu wiadomości o dziewiątej nadawanych przez radio PKX FM. „W nocy wandale

otworzyli hydranty przeciwpożarowe, znacznie uszczuplając miejskie rezerwy wody i

uniemożliwiając jednostce straży pożarnej wyjechanie do pożaru w zachodniej części miasta".

Qwilleran, weteran dziennikarstwa, który pisał dla wielu ważnych gazet w całym

kraju, nie cierpiał wiadomości podawanych przez radio. Tych dwudziestoczterowyrazowych

przynęt, wepchniętych między setki reklam. Podsycały tylko zażartą walkę między mediami

drukowanymi i elektronicznymi. Qwilleran rzucał się po pokoju, głośno wykrzykując, co

postawiło koty w stan gotowości.

- Ile hydrantów odkręcono? Gdzie się znajdowały? Jaki jest rozmiar strat? Jakie koszty

poniesie miasto? Czyj dom spłonął wskutek tych wydarzeń? Kiedy odkryto dewastację?

Dlaczego nikt nie zauważył wypływu wody?

Koty skakały po pokoju jak zwykle, kiedy Qwilleran wpadał w furię.

- Zresztą nieważne, wybaczcie mi ten wybuch - powiedział już spokojniejszym tonem,

poklepując się po wąsach. - Za kilka dni dowiemy się tego z pierwszych stron gazet.

Już od wielu lat w Moose County nie było dobrej gazety. Obecnie sytuacja miała się

poprawić. Dzięki Fundacji Klingenschoenów i zachętom Qwillerana w następną środę miało

się ukazać pierwsze wydanie profesjonalnej gazety.

Do tego czasu były tylko dwa wiarygodne źródła informacji. Można było dołączyć do

łańcuszka plotek, które krążyły między barami kawowymi, progami domów i ponad tylnymi

podwórkami. Można też było udać się na komisariat policji, gdzie służbę pełnił gadatliwy

Brodie.

- Idę do miasta, trochę się rozejrzę - poinformował swoich współlokatorów Qwilleran.

- Pan O'Dell przyjdzie posprzątać. Ma przykazane, żeby nie dawać wam żadnych kąsków,

więc nie próbujcie na nim swoich sztuczek a la „umieram z głodu". Do zobaczenia.

Koko i Yum Yum słuchały nieporuszone, a potem towarzyszyły mu do schodów,

gdzie oba ocierały szczęki o herb Mackintoshów, aż słychać było dźwięk kłów uderzających

o kute żelazo. Qwilleran często rozmyślał o ich cichych pożegnaniach. Było im przykro, że

wychodził, czy wręcz przeciwnie, cieszyły się? Martwiły się czy czuły ulgę? Kto mógł

zgadnąć, co kryje się za tymi tajemniczymi błękitnymi oczami?

Do śródmieścia chodził zawsze na piechotę. W Pickax wszędzie było blisko, chociaż

niewielu miejscowych przemieszczało się pieszo. Kiedy schodził w dół podjazdem, robotnicy

pracujący przy renowacji rezydencji pozdrawiali go serdecznie, a nadzorujący ich kierownik

uchylił kapelusza i zaprosił go do wnętrza budynku, żeby ocenił postęp w pracach.

Wnętrze dwupiętrowej rezydencji Klingenschoenów, zbudowanej z kamieni o

grubości pół metra, było zupełnie wyburzone. Budynek przygotowywano do przebudowy na

teatr z profesjonalną sceną, widownią, systemem oświetlenia oraz garderobami. Widownia,

zaprojektowana na wzór amfiteatru, mogła pomieścić trzystu widzów. Budynek miał się stać

nową siedzibą Klubu Teatralnego.

- Skończycie zgodnie z planem? - zapytał Qwilleran.

- Chyba tak, pod warunkiem, że architekci nie każą nam czegoś zmieniać - powiedział

nadzorca. - W przyszłym tygodniu ma przylecieć ktoś z Nizin na inspekcję. Mam nadzieję, że

nie przyślą tej architektki, to cholernie twarda baba.

Qwilleran zaśmiał się na tę uwagę. Biuro architektoniczne z Cincinnati, które

zatrudniali, specjalizowało się w projektowaniu teatrów, a „twarda baba", której tak obawiał

się kierownik budowy, nazywała się Alacoque Wright. Qwilleran umawiał się z nią jeszcze na

Nizinach, zanim nie uciekła z inżynierem.

Qwilleran rozpoczął swój spacer, zastanawiając się nad dziwnymi zrządzeniami losu i

ponownym spotkaniem z Cokey.

Trzy budynki na Main Street, które składały się na śródmieście Pickax, były

wyjątkowe. W czasach świetności miasto było głównym ośrodkiem górniczym i

kamieniarskim w całym okręgu i wszystkie budynki handlowe zbudowane były z kamienia.

To, co stanowiło o niepowtarzalności miejskiego krajobrazu Pickax, to charakter sklepów i

budynków biurowych. Wszystkie one były miniaturowymi kopiami zamków, świątyń, fortec i

klasztorów, i odzwierciedlały przesadnie dekoracyjny gust dziewiętnastowiecznych

potentatów górniczych.

Przechodząc koło publicznej biblioteki (mieszczącej się w greckiej świątyni),

Qwilleran automatycznie poszukał wzrokiem na parkingu żurawinowo-czerwonego

samochodu Polly Duncan. Przed budynkiem loży masońskiej (w kształcie małej Bastylii)

ochotnik z puszką, zbierający na fundację „Ratujmy Nasze Węże", błysnął w kierunku

Qwillerana przymilnym uśmiechem, pod wpływem którego Qwilleran wrzucił do puszki

jednego dolara. Kiedy mijał sklep z galanterią męską „Scotties Mens Shop" (w stylu

wiejskiego domku Cotswolda), ze środka wybiegła młoda kobieta. Miała rozwiane włosy,

rozdętą szeroką spódnicę, a za nią furkotała targana przez wiatr damska torebka. Była to

Hixie Rice, wylewna szefowa działu reklamy w nowej gazecie Moose County. Na Nizinach

była jego sąsiadką i to on sprowadził ją do Pickax.

- Cześć, Qwill! - zaszczebiotała.

- Dzień dobry, Hixie. Jak się masz?

- Wspaniale, nie uwierzyłbyś. Sprzedałam Scottiemu podwójną rozkładówkę w

pierwszym numerze i podpisał z nami kontrakt na dwadzieścia sześć tygodni. Nawet ta

nawiedzona księgarnia wzięła jedną czwartą strony. A dzisiaj jem w klubie lunch z trzema

bankierami! Nigel Fitch jest czarujący, a jego synowie są uroczy, szczególnie ten z wąsami.

Szkoda, że są obaj żonaci.

- Nie wiedziałem, że sprawia ci to jakąś różnicę.

- Zapomnij o mojej skandalicznej przeszłości z czasów Nizin - powiedziała Hixie ze

spektakularnym gestem. - W Pickax jestem przyzwoita do szpiku kości. Odpuściłam żonatym

mężczyznom, nie palę i wyrzuciłam wszystkie szpilki. Kupiłam siedem par czółenek u

Lanspeaków i wszędzie w nich chodzę. Gdzie jesz dzisiaj kolację? Ja płacę.

- Wybacz, Hixie, ale mam randkę.

- Dobra, złapię cię później.

Hixie wskoczyła na ulicę, zwinnie wymijając samochody, półciężarówki i pikapy.

Przesłała kierowcom kilka pocałunków, niektórzy gwizdali na nią z podziwem, inni trąbili z

irytacją.

Qwilleran skierował się do księgarni, którą Hixie określiła jako nawiedzoną.

Przynajmniej raz nie przesadziła. Księgarnia rozkraczyła się na bocznej ulicy, na tyłach domu

towarowego Lanspeaków. Surowe kamienie ułożono tak, żeby przypominały grotę. Głównym

materiałem użytym do konstrukcji budowli był skaleń, w słoneczny dzień skrzył się jak

fasada teatru rewiowego. Obok wejścia wisiał zniszczony, prawie już nieczytelny szyld

EDD'S EDITIONS. Za zakurzoną szybą wystawową znajdowały się stare książki o

wyblakłych okładkach i jedna wynędzniała roślina w doniczce.

Zatopione w półmroku wnętrze księgarni kontrastowało z migoczącą fasadą budynku.

Qwilleran, który wszedł do środka wprost ze słonecznego światła, początkowo nie widział

nic, ale mrugał tak długo, aż zaczął odróżniać kształty: stoły obładowane chaotycznymi

stosami brudnych książek, półki od podłogi do sufitu zapchane szarawymi okładkami i

nieczytelnymi tytułami, chwiejną drewnianą drabinę. Szary pers spacerujący przez stół pełen

starych magazynów, wachlujący się swoim puszystym ogonem jak miotełką do kurzu,

dopełniał tego przedziwnego obrazu. Miejsce to było przepełnione zapachem kurzu i

sardynek.

Przybycie Qwillerana obwieszczone zostało brzęczeniem dzwoneczka zawieszonego

nad drzwiami i wkrótce z mroków wyłonił się właściciel. Eddington Smith był niewielkim,

chudym człowieczkiem o szarych włosach, szarej cerze i nieokreślonym szarym ubraniu.

Przypominał Qwilleranowi kogoś, kogo kiedyś znał, może z wyjątkiem tego bladego

uśmiechu - niezmiennego uśmiechu wyrażającego pełne zadowolenie.

- Pozdrawiam pana - powiedział mężczyzna miękko i przyjemnie.

- Dzień dobry, Edd. Ładny dzień, nieprawdaż? Jak się ma Winston? - Qwilleran

pogładził kota, który przyjął te pieszczoty z wyniosłością godną premiera. - Jak stary jest ten

budynek, Edd? Jest taki tajemniczy i taki fascynujący.

- Ma ponad sto lat. Początkowo był tu sklep kowala. Powiadają, że mason, który go

zbudował, miał nierówno pod sufitem - mówił uprzejmie i delikatnie.

- Mogę w to uwierzyć.

- „Kształtujemy nasze budynki, aby one kształtowały nas", że zacytuję pana

Churchilla. To spostrzeżenie wydaje mi się słuszne. Mój dziadek mówił, że ten kowal był

normalnym jaskiniowcem.

- Jednak budynek nie miał podobnego wpływu na ciebie - zauważył serdecznie

Qwilleran.

- A to prawda - powiedział Edd, nadal się uśmiechając. - Ale czuję się jak coś, co

mieszka pod kamieniem. Doktor Halifax mówi, że spędzam w sklepie za dużo czasu. Mówi,

że powinienem częściej wychodzić, dołączyć do klubu i mieć w życiu jakieś przyjemności.

Nie jestem pewien, czy akurat to sprawiłoby mi przyjemność.

- Doktor Hal jest mądrym człowiekiem.

- „Praca jest większą przyjemnością niż sama przyjemność", tak powiedział Noel

Howard... Co mogę dla ciebie dzisiaj zrobić? Czy chcesz tylko poszperać?

- Szukam Britanniki z 1910 roku.

- Jedenaste wydanie! - Księgarz pokiwał z uznaniem głową. - Zobaczę, co da się

zrobić. Nadal szukam dla ciebie Szekspira.

- Pamiętaj, chcę każdą sztukę w oddzielnym tomie. Łatwiej się je czyta.

Eddington uśmiechnął się szelmowsko.

- Jeden brytyjski uczony nazwał Szekspira najseksowniejszym pisarzem angielskiej

literatury.

- Dlatego też jest tak popularny, i to już od czterystu lat - Qwilleran pogładził jeszcze

Winstona i zaczął zbierać się do wyjścia.

- Należysz do Klubu Teatralnego, prawda?

- Tak, dołączyłem do nich niedawno. Zapoznaję się właśnie z rolą do następnej sztuki.

- Harley Fitch namawia mnie, żebym i ja spróbował. Znasz Harleya? To miły młody

człowiek. Bardzo przyjacielski.

Qwilleran przysunął się bliżej drzwi.

- Nie sprawdziłbym się w grze, ale mógłbym podnosić i opuszczać kurtynę. Tak,

myślę, że to mógłbym robić.

- Kiedy raz wejdziesz na scenę, Edd, możesz odkryć w sobie ukryte talenty - teraz

Qwilleran trzymał już rękę na klamce.

- Nie przypuszczam. Wszyscy inni w klubie są bystrzy i dobrze wykształceni. Harley

Fitch i jego brat byli w Yale. Ja nigdy nie poszedłem do college'u.

- Może nie masz dyplomu, Edd, ale jesteś bardzo oczytany - zapewnił go Qwilleran.

Eddington spuścił głowę, uśmiechając się skromnie, i Qwilleran skorzystał z okazji,

żeby wyślizgnąć się na światło słoneczne. Myślał o tym enigmatycznym drobnym człowieku.

Jak zdołał utrzymać swoją księgarnię? Skąd brał pieniądze, żeby kupować Winstonowi

sardynki? W sklepie nigdy nie było wielu klientów. Nie sprzedawał dodatkowo ani

pocztówek, ani papierowych serwetek, ani też zapachowych świeczek. Tylko stare, wyblakłe,

zakurzone i zatęchłe książki.

Qwilleran poświęcił też kilka swoich myśli sławnej rodzinie Fitchów, o której

wszyscy mówili tylko z respektem, jeśli nie z adoracją. W ustach tutejszych mieszkańców

Fitchowie byli „przyjaźni... czarujący... wypielęgnowani... mądrzy...", był to „szlachetny stary

ród... prawdziwi dżentelmeni...". Darzono ich przecukrzonym uwielbieniem.

Zatrzymał się w barze na kawę, a potem skierował się na komisariat, gdzie za

biurkiem sierżanta siedział Brodie.

- Dzieciaki znów ruszyły wczoraj w rejs po mieście - powiedział do szefa policji.

- Nie ma się z czego śmiać - odparł Brodie. - Ta nocna afera kosztowała miasto kilka

setek za wodę, a rodziny z zachodniej dzielnicy patrzyły, jak ich domy płoną z powodu

niskiego ciśnienia wody w wodociągu.

- Ile hydrantów zdołali odkręcić?

- Osiem. Użyli żabek hydraulicznych, więc same hydranty nie są uszkodzone. W

pewnym sensie powinniśmy być wdzięczni przestępcom za ich roztropność.

- Gdzie znajdują się te hydranty?

- East Township Line, strefa przemysłowa, w nocy nie ma tam żywej duszy. To stało

się między trzecią a czwartą nad ranem, szacując po ilości wody, która wyciekła. To jest bez

sensu, kompletnie bez sensu!

- Kiedy się zorientowaliście?

- Około szóstej rano. Niskie ciśnienie uruchomiło alarm w fabryce plastiku, a ten z

kolei zaalarmował straż pożarną. Zaraz po tym zadzwonili z zachodniej dzielnicy.

- Czyj dom się spalił?

- Młodego małżeństwa z trójką dzieci, nie mieli ubezpieczenia. W cysternie nie było

wystarczająco dużo wody, żeby ugasić pożar. Pomyśl tylko - dwieście pięćdziesiąt galonów

wody wsiąkło w ziemię! Wkurza mnie to, bo mamy dość powodzi, pożarów i tornad, i

przecież nie potrzebujemy więcej katastrof, szczególnie tych powodowanych przez

człowieka.

- Jak to się stało, że nocny patrol nie zauważył strumieni wody?

Brodie rozłożył się ze znużeniem na oparciu fotela.

- Słuchaj, mamy tu w sumie sześciu ludzi, wliczając w to mnie i sierżanta. Tydzień ma

siedem dni, a dzień dwadzieścia cztery godziny, a do tego mamy całą tę cholerną papierkową

robotę! Nie możemy się rozdwoić! W piątek w nocy mamy w mieście dwa patrole. To dzień

wypłaty, wiesz, pijacy oblewają to jak święto, a potem odsypiają całą sobotę. Koncentrujemy

się na barach, klubach i szkolnych parkingach. W szkole była wczoraj duża dyskoteka, po

której dzieciaki poszły hulać po okolicy. Jak zwykle hałas i awantury. Spisaliśmy kupę

bezdomnych. Były dwie bijatyki w tawernach, trzy wypadki samochodowe i wszystko to w

granicach miasta. Kierowcy i pasażerowie zalani w trupa. Potem był mały pożar w przytułku

dla starców. Jakiś staruch palił w łóżku papierosa. Nie było szkód, ale zrobiła się taka panika

jak przy trzęsieniu ziemi. Mówię ci, Qwill, piątkowa noc to w Pickax piekło, zwłaszcza na

wiosnę. Tak samo było sto lat temu, kiedy drwale ściągali do miasta i mieszali się z

górnikami.

- Widzę, że miałeś ręce pełne roboty. A co robili w tym czasie strażnicy stanowi?

- Ach, towarzyszyli nam, jeśli nie ścigali właśnie po całym okręgu jakichś pijanych

kierowców. Jeden pościg skończył się kąpielą w rzece Ittibittiwassee.

- Wygląda na to, że wandalizm się nasila, tak jak to przewidziałeś.

- Kiedy znudziło ich wyrywanie kwiatów, zabrali się do grubszej roboty. Jest sobota,

dzisiaj w nocy znów ruszą na miasto - Brodie spojrzał pytająco na Qwillerana. - Musi być

jakiś sposób, żeby przewidzieć, gdzie uderzą.

- Zapomnij o nadprzyrodzonych zdolnościach mojego kota, Brodie. To nie zadziała.

Qwilleran zasalutował szefowi policji i ruszył w swoją stronę. Przed lunchem

zamierzał pójść jeszcze w jedno miejsce. Chciał się spotkać z czarną owcą rodziny

Lanspeaków.

Dom towarowy był największym budynkiem na Main Street. Przypominał bizantyjski

zamek, oflagowany na murach. Ten teatralny akcent pasował do Larryego Lanspeaka. On i

jego żona Carol byli sercem Klubu Teatralnego. Ich energia i entuzjazm stały się w Pickax

legendarne, to samo tyczyło się ich domu towarowego. W latach osiemdziesiątych

dziewiętnastego stulecia mieszkańcy Moose County zaopatrywali się w małym jeszcze

wówczas sklepie wielobranżowym Lanspeaków w naftę, proch, uprzęże dla koni, suchary, ser

i perkal sprzedawany na metry. Obecnie asortyment poszerzył się o dział perfumeryjny,

bieliznę, kuchenki mikrofalowe, telewizory, wędki i koszulki gimnastyczne.

Koszulki gimnastyczne - to był haczyk Qwillerana. Skierował się prosto do działu z

męską odzieżą, znajdującego się na tyłach sklepu. Oznaczało to przejście slalomem przez

dział kobiecy z jego zmysłowymi zapachami i pełnymi jedwabi ekspozycjami. Sprzedawcy,

którzy doradzali mu w wyborze swetrów, płaszczy i bluzek w rozmiarze Polly Duncan,

rozpromieniali się na jego widok.

- Dzień dobry, panie Qwilleran. - W czym mogę służyć, panie Qwilleran? Właśnie

dostaliśmy piękne jedwabne szaliki. Z prawdziwego jedwabiu!

W dziale sportowym młody człowiek pokładał się na szklanej ladzie, przeglądając

katalog z bronią. Jego mysi kucyk i wąsy w stylu Fu Manchu wyglądały dość ekstrawagancko

jak na konserwatywne miasteczko, jakim było Pickax.

- Macie jakieś koszulki gimnastyczne? - zapytał go Qwilleran.

- Na wieszaku - sprzedawca ze znudzeniem wskazał głową w kierunku regału z

ubraniami.

- Macie jakieś zielone?

- Mamy tylko takie, jakie są na wieszaku.

- Ile kosztują?

- To zależy. Cena jest na metce.

- Przepraszam, ale nie wziąłem ze sobą okularów - powiedział Qwilleran. - Będzie pan

tak miły i pomoże mi? - to było kłamstwo, ale Qwilleran lubił irytować sprzedawców, którzy

irytowali jego.

Młody sprzedawca z niechęcią porzucił swój katalog broni i znalazł ogromną koszulkę

w rozmiarze L za umiarkowaną cenę. Kiedy młody człowiek wypisywał pokwitowanie,

Qwilleran przyglądał się wędkom i kołowrotkom, łukom i strzałom, nożom myśliwskim,

kołom ratunkowym, plecakom i całemu temu sprzętowi, który nie miał nic wspólnego z jego

stylem życia. Wypatrzył jednak jeden przedmiot, którego wyciągnięcie sprawiłoby

sprzedawcy dużą trudność. Była to para rakiet śnieżnych, wisząca wysoko na ścianie.

- Czy to jedyne rakiety, jakie macie? - dopytywał się.

- Nie zamawiamy zimowego sprzętu na wiosnę.

- Z czego są wykonane?

- Z aluminium.

- Chciałbym je wypróbować.

- Muszę przynieść drabinę.

- To dobry pomysł - powiedział Qwilleran zadowolony ze swojego tekstu i tego, jak

odegrał tę scenę.

Z pewnym trudem, mrucząc pod nosem z niezadowolenia, sprzedawca ściągnął

rakiety, a Qwilleran bez pośpiechu zaczął się im przyglądać.

- Jak przymocowuje się je do nogi?

- Paskami.

- Gdzie jest przód, a gdzie tył?

- Ogon jest z tyłu.

- To ma sens. To jedyny typ, jaki się nosi?

- Zimą miewamy takie z drewnianą ramą i skórzanymi rzemieniami.

- A ty używasz rakiet?

- Tak, kiedy sprawdzam sidła.

- Używasz aluminiowych czy drewnianych?

- Drewnianych, ale sam je robię.

- Sam sobie przygotowujesz rakiety? Jak to się robi? -w pytaniu Qwillerana

wyczuwało się szczery podziw. Sprzedawca jakby się nagle ożywił.

- Ścinasz jesion na ramę. Zabijasz łanię i z jej skóry robisz rzemienie.

- Niesamowite! Skąd się tego nauczyłeś?

Chłopak wzruszył ramionami, wyglądał na prawie zadowolonego.

- Po prostu jakoś wyszło.

- A jak udaje ci się zrobić okrągłą ramę?

- Przycinam odpowiedni kawałek, podgrzewam i naginam, to wszystko.

- Zadziwiające! Jestem na Północy od niedawna, ale chciałbym spróbować chodzenia

z rakietami następnej zimy. Czy to trudne?

- Wystarczy stawiać jedną stopę za drugą i nie spieszyć się.

- Jak szybko się poruszasz?

- To zależy od śniegu. Od tego, czy jest zbity, czy miękki. Dużo zależy od tego, czy

idziesz pod wiatr. Sześć kilometrów na godzinę to niezły wynik.

- Są w różnych rozmiarach?

- W różnych rozmiarach i w różnym typie. Ja wypróbowałem wszystkie. Zrobiłem

takie w stylu Michigan, niedźwiedzią łapę, arktyczne - wszystkie.

- Robisz je na sprzedaż?

- Nigdy tego nie robiłem, ale...

- Kupiłbym parę ręcznie robionych, gdybym mógł zobaczyć kilka ich rodzajów.

- Mam kilka w moim wiejskim domku. Myślę, że mógłbym przywieźć je tutaj w

przyszłym tygodniu.

- Przyniósłbyś próbki do mojego mieszkania?

- Gdzie pan mieszka?

- Za rezydencją Klingenschoenów, nad garażem. Nazywam się Qwilleran. - W oczach

sprzedawcy pojawił się błysk, zapewne skojarzył swojego klienta. - A ty jak się nazywasz?

- Chad.

- To kiedy mógłbyś przyjść do mnie z próbkami?

- Może we wtorek. Po pracy.

- O której kończysz?

- O wpół do szóstej.

- O siódmej mam próbę w Klubie Teatralnym. Możesz być u mnie nie później niż o

szóstej?

- Tak myślę.

Qwilleran opuszczał sklep w dobrym nastroju. Nie potrzebował wcale rakiet

śnieżnych ani nawet zielonego podkoszulka. Chciał tylko zaspokoić swoją ciekawość co do

Chada Lanspeaka.

Była sobota rano.

W nocy z soboty na niedzielę wandale włamali się do szkoły średniej w Pickax i

zniszczyli komputer.

SCENA TRZECIA

Miejsce:

Sala prób, centrum wspólnoty Pickax

Czas:

Poniedziałek późnym wieczorem

Osoby:

Członkowie Klubu Teatralnego podczas próby sztuki arszeniki stare koronki

- To na razie, dzieciaki! Widzimy się jutro wieczorem.

- Do zobaczenia wszystkim. Podrzucić kogoś?

- Dobranoc, Harley, nie zapomnij przynieść na jutro trąbki twojego dziadka.

- Mam nadzieję, że uda mi się ją znaleźć.

- Czy ktoś pisze się na piwo u Bada?

- Kochanie, z przyjemnością, jeśli stawiasz.

- Słuchajcie wszyscy, zanim pójdziecie! Bądźcie jutro punktualni. Żadnych wymówek.

Od jutra zaczynamy pracować nad dyscypliną.

- Dobrej nocy, Francesca. Jesteś naszym etatowym kierowcą, ale kochamy cię za to.

- Dobranoc, David... Dobranoc, Edd. Nie martwcie się o nic. Będziecie świetni.

Dobrze jest mieć was w kompanii.

- Dobranoc, Fran - powiedział Qwilleran. - Podjęłaś się pożytecznej roboty, decydując

się utrzymać w karbach tych klaunów.

- Nie idź jeszcze, Qwill, chciałabym z tobą porozmawiać.

Patrzyła, jak reszta wychodzi. Jedni młodzi, inni nie za bardzo. Utalentowani albo po

prostu zakochani w teatrze, bogaci i biedni, ale wszyscy wyglądający jednakowo w swoich

nijakich roboczych strojach. Niedobrane spodnie i góry, zniszczone i po prostu brzydkie. W

swojej nowej zielonej koszulce Qwilleran czuł się zbyt dobrze ubrany. Nawet Fran, która w

pracy była przesadnie elegancka, dzisiaj wyglądała niechlujnie w spranych legginsach,

trampkach i starej koszuli swojego ojca. Tylko Eddington Smith stawił się na próbę w

garniturze, krawacie i białej koszuli.

Fran usiadła naprzeciwko Qwillerana i powiedziała:

- Qwill, będziesz gwiazdą tego przedstawienia, kiedy krzykniesz swoim grzmiącym

głosem „Bijcie!" i „Do ataku!". Chciałabym jednak zobaczyć wybuch energii, kiedy

galopujesz po schodach z wyimaginowanym mieczem. Pamiętaj, myślisz, że jesteś Teddym

Rooseveltem, który szturmuje wzgórze San Juan.

- Nie wiesz, o co prosisz, Fran. Jestem flegmatyczny z wyboru i z temperamentu, a z

wiekiem się to pogłębia.

- No to się przestaw - powiedziała ze słodkim uśmiechem, którym posługiwała się

zawsze, żeby uzyskać to, na czym jej zależało. - Jutro wieczorem będziesz mógł popróbować

z trąbką, jeśli Harley nie zapomni jej przynieść.

- Show będzie należał do bliźniaków. Harley w przebraniu Borisa Karloffa i David

grający obślizgłego doktora - idealny lizus.

- Obaj są utalentowani. I tacy dobrzy sportowcy. Marnują się w banku - Spojrzała na

zegarek, ale nie spieszyła się jeszcze do wyjścia.

- Cieszę się, że dałaś Eddingtonowi rolę. Wiem, że jest przerażony, ale...

- Będzie idealnym panem Gibbsem, prawda? Mam tylko nadzieję, że będzie ćwiczył

emisję głosu. On mówi szeptem.

- Nikt nie krzyczy w księgarni, a tam właśnie spędził całe swoje życie.

- Tak czy inaczej jest jeszcze jedna sprawa, o której chciałam porozmawiać. W lecie

chcemy wystawić sztukę Dzwonek, książka i rączka i potrzebujemy kota do roli Pyewacketa.

Czy myślisz, że... ?

- Nie, nie wydaje mi się, żeby Koko się nadawał do tej roli. Jest skrajnie niezależny.

Nie daje sobą kierować. Woli też własne scenariusze.

- Może powinniśmy ogłosić nabór i zaprosić ludzi, żeby przynosili swoje koty.

- Wznieciłabyś zamieszki. Miałabyś na karku trzystu miłośników kotów i ich trzysta

pupilków piszczących, plujących, walczących i wspinających się po kurtynie. A ludzie

zachowywaliby się jeszcze gorzej. Przepychanki, chamstwo, brak jakichkolwiek względów.

Jeden zespół z Nizin tak się urządził. Musieli wzywać policję.

- Ale to by przysporzyło nam rozgłosu. Kiedy zacznie wychodzić gazeta, będziemy

mieli reklamę. Obiecali, że zrecenzują nasze przedstawienie.

- Chyba śnią! Że niby kto to zrobi? Znasz jakiegoś krytyka w Moose County?

- Ciebie - powiedziała ze swoim słodkim uśmiechem.

Qwilleran wypuścił powietrze przez wąsy.

- A jak mam siedzieć w piątym rzędzie na środku widowni, robić notatki i

jednocześnie być na scenie, dąć w trąbkę i szturmować wzgórze San Juan?

- Jakoś to wymyślisz - potrafiła być w jednej chwili skrajnie nielogiczna, a zaraz

potem przerażająco wyrachowana. - Czy teatr będzie gotowy na czas?

- Obiecali, że tak. Ale z budowlańcami nigdy nie wiadomo. Elektryka może porazić

prąd, hydraulik może zatonąć, malarze nawdychają się toksycznych wyziewów, stolarze

wykrwawią się na śmierć.

- Co myślisz o tym, żeby rozpocząć sezon rewią, a nie broadwayowską sztuką?

- Co masz na myśli?

- Humorystyczne epizody... dowcipne parodie... chórki... komiczne akty. Harley i

David mają w repertuarze zabawny numer dla bliźniaków. Susan tańczyła w college'u,

mogłaby zrobić choreografię.

- Masz w głowie jakiś temat?

- To powinna być parodia codzienności, nie myślisz? To znaczy telewizji, mody,

muzyki pop, Departamentu Skarbu - cokolwiek w tym stylu. I najlepiej, żeby akcja toczyła się

w Moose County.

- A kto napisze te dowcipne epizody i humorystyczne parodie? - Qwilleran domagał

się odpowiedzi.

- Ty - znów ten kuszący uśmiech.

Qwilleran wykrztusił z siebie protest.

- To zajmie dużo czasu i uwagi, a wiesz, Fran, że piszę powieść.

Spojrzała na zegarek.

- No, pomyśl o tym. Teraz muszę iść do domu. Spodziewam się zamiejscowej

rozmowy. Ma dzwonić moja matka. Jest w odwiedzinach u ciotki na Nizinach. Dziękuję za

twój wkład, Qwilł. Widzimy się jutro dokładnie o siódmej.

Qwilleran wracał do domu wolnym krokiem, ciesząc się odświeżającą wiosenną

bryzą. W poniedziałkową noc śródmieście było zawsze wyludnione i nad Main Street zaległa

tajemnicza cisza. Jego kroki dudniły echem w kanionie, który tworzyły kamienne budynki.

Powoli zaczynał przekonywać się do pomysłu oryginalnej rewii. W college'u pisywał

studenckie przedstawienia. Zabawne byłoby pisanie parodii znanych piosenek, po jednej o

każdym z miasteczek Moose County. Pierwsi osadnicy nadali im dziwaczne obce nazwy

Sawdust City, Chipmunk, Squunk Corners, Middle Hummock, West Middle Hummock,

Wildcat, Smiths Folly, Mooseville, było tam nawet miasteczko o nazwie Brrr (był to biegun

zimna w Moose County).

Parodie byłyby łatwe do napisania, pomyślał. Spróbował w myślach ułożyć kilka

początków i swoim potężnym barytonem zanucił, a echo wtórowało mu w ulicznym kanionie.

Wszystko jest niemodne w Sawdust City... W dół drogą Ittibittiwassee... Middle

Hummock, oto nadchodzę... Kwiecień w Chipmunk; kwitnę chwasty... Kiedy w Mooseville

nadchodzi plaga komarów... Szaleję za Wildcat...

Tak śpiewając, szybko dotarł do parku. W tym miejscu Main Street rozwidlała się i

okrążała mały park, na którego obwodzie stały dwa kościoły, sąd, biblioteka publiczna i

przyszły teatr. W szopie paliło się nocne światełko, ale długi podjazd do wozowni tonął w

ciemnościach. Księżyc skrył się za chmurą, a do tego Qwilleran zapomniał włączyć narożne

światła na zewnątrz domu.

Otworzył drzwi, wszedł do środka po omacku i namacał ręką włącznik, ale światło nie

zapaliło się. Nie włączyła się też lampa na schodach. Wysiadły korki, pomyślał. Miejscowy

„żart" polegał na tym, że odłączano prąd na wszelki wypadek, jeśli w prognozie pogody

przewidywano burzę. Zaczął wspinać się po schodach po ciemku. Brodie miał rację, były

strome, a stopnie za wąskie. W całkowitej ciemności zdawały się jeszcze węższe i jeszcze

bardziej strome. Wspinał się powoli i ostrożnie, chwytając się za poręcz.

W połowie drogi na górę Qwilleran zatrzymał się. Na klatce panowała ostra woń -

prawie jakby to była kawa, a może to była spalenizna? Przepaliły się kable? Kiedy koty były

same w domu, obawiał się zawsze pożaru.

W tej chwili usłyszał dźwięk, którego nie mógł rozpoznać. Wsłuchiwał się. Koty były

zamknięte w swoim pokoju na odległym krańcu budynku, a to nie był odgłos zwierzęcia,

tylko metaliczne skrobanie o drewno. Przypomniał sobie o żelaznym herbie opartym o ścianę

na wyższej kondygnacji. Jeśli spadnie na niego z góry, zmiecie go wprost na parter. Przywarł

płasko do ściany i posuwał się wzdłuż niej, wolno, po jednym schodku.

Na korytarzu przystanął i znowu nasłuchiwał. Wyczuwał czyjąś obecność. Nie było

żadnych dźwięków, ale ktoś tam był i oddychał. Drzwi do salonu były otwarte, a pamiętał, że

je zamykał przed wyjściem. Całkowita ciemność, w jakiej spowity był dom, wskazywała na

to, że okiennice były zamknięte, a był pewien, że zostawił je otwarte. Teraz nie wątpił, że

słyszy oddechy, i zobaczył parę czerwonych oczu świecących się w zaciemnionym pokoju.

Ostrożnie poszukał włącznika, mając nadzieję, że będzie działał. Jego ręka dotknęła

czegoś włochatego.

Z gardła Qwillerana wydobył się horrendalny ryk. Było w nim coś z ryku uwięzionego

lwa, zranionego słonia i chorego wielbłąda. Tego wrzasku nauczył się w Afryce Północnej.

Prawie natychmiast zapaliło się światło i chór stremowanych głosów cienko zaśpiewał

Sto lat! W pokoju było ze dwa tuziny ludzi. Wszyscy nieśmiali i przestraszeni, z poczuciem

winy malującym się na twarzach.

- Niech was cholera jasna, co za głąby! - zawył Qwilleran. - Mogliście mnie

przyprawić o zawał serca! Co to jest?

Przed nim piętrzył się czarny niedźwiedź ze szklanymi oczami i rozwartą paszczą,

stojący na tylnych łapach. Jedna z przednich łap spoczywała na wyłączniku.

Dwie jarzące się czerwone plamki to były światełka małej maszynki, która stała na

karczmianym stoliku do gry w karty i bulgotała.

- Przepraszam, to moja wina - powiedziała Francesca. - To moja wina.

Wykorzystaliśmy klucz, który mi dałeś.

- Mojemu klonowi należą się pochwały za przekonującą grę - wtrącił Harley Fitch.

- Mój klon powykręcał żarówki - dodał jego brat David, ten z wąsami. - Stał na moich

ramionach i tym wierceniem się doszczętnie zrujnował mi golf.

Qwilleran zwrócił się do Franceski:

- To dlatego tak mnie przetrzymałaś. Zastanawiałem się, czemu co pięć minut

spoglądasz na zegarek.

- Potrzebowaliśmy pół godziny, żeby się tu dostać i wszystko urządzić. Musieliśmy

zaparkować samochody tak, żeby nikt ich nie widział, trzeba było się tu wdrapać, wciągnąć

niedźwiedzia po tych cholernych schodach i ukryć półciężarówkę Wally'ego.

- Tak się złożyło, że miałem w samochodzie tego niedźwiedzia, mam go dostarczyć do

klienta - powiedział Wally Toddwhistle, młody wypychacz zwierząt.

- A skąd wiedzieliście, że dzisiaj są moje urodziny?

- Tata sprawdził na twoim prawie jazdy - wyjaśniła Francesca.

- A to tam, co to jest? - Qwilleran wskazał na maszynkę z dwoma czerwonymi

światełkami.

- To jest prezent od nas wszystkich - odrzekła żona Davida.

- Protest przeciwko zabójczej kawie, którą nam serwujesz. Ustawiasz go na tyle

filiżanek i na taką moc, na jaką chcesz. Zegar go włącza i wyłącza.

Potem ktoś rozłożył papierowe talerze i filiżanki, a ktoś inny odkrył prostokątne ciasto

ozdobione rysunkiem trąbki i teatralnym napisem „Połamania kości!".

Kiedy Qwilleran ochłonął, aktorzy i ekipa Arszeniku i starych koronek odetchnęła.

Byli tam wszyscy: Carol Lanspeak i Susan Exbridge, które grały przygłupie stare siostry;

Larry Lanspeak, aktor charakterystyczny o wielu twarzach; Harley i David Fitchowie, którzy

lubili grać pijaków, dziwaków i potwory; mądra żona Davida, Jill, która projektowała

kostiumy i scenografię; Wally Toddwhistle, mistrz w budowaniu planów ze skrzynek po

pomarańczach, kleju i szpul po kablach; Derek Cuttlebrink, który przygotowywał się do

swojej pierwszej roli; Eddington Smith, któremu z trudnością przychodziły swobodne

kontakty z innymi ludźmi, i inni członkowie zespołu, których Qwilleran znał tylko z

widzenia. Wszyscy mówili naraz:

Susan: Kochanie, twoje wejście w drugim akcie było rewelacyjne!

Fran: Aktor, który czuje, że jest jednością, przemawia całym swoim ciałem, Derek.

Carol: Jak się ma twoja żona, Harley?

Harley: W porządku, ale trochę drażliwa. Lekarz kazał jej przestać palić, dopóki

dziecko się nie urodzi.

Wally: Co to jest to duże żelazne coś na schodach?

Qwilleran: To część bramy, jak mi się zdaje. Przyjechała ze Szkocji.

Larry: Na samym początku przedstawienia podniosła się i musiałem improwizować

całą scenę. Myślałem, że ją zabiję!

David: Zapuściłem wąsy do roli w Pijaczynie, bo jestem uczulony na klej, a potem

postanowiłem ich nie golić, podobają się Jill.

Derek: A gdzie są koty?

Qwilleran: W swoim pokoju, oglądają telewizję. Mam je wypuścić?

Koko i Yum Yum weszły ramię w ramię, jak para koni zaprzężona do karety. W progu

zatrzymały się gwałtownie. Ich nosy, uszy i wąsy badały sytuację: hałaśliwi nieznajomi jedzą

kruszące się ciasto. Chwilę później wyczuły niedźwiedzia, wiszącego nad nimi złowrogo.

Yum Yum zaczęła uderzać na obie strony ogonem, zjeżyła grzbiet, położyła po sobie uszy i

wąsy, zmrużyła oczy i pokazała kły. Koko skradał się do bestii wolno, z brzuchem przy

podłodze, zanim nie upewnił się, że jest nieszkodliwa. Wtedy odważnie powąchał jej tylne

nogi i podniósł się, żeby zaatakować sztywne futro. Następnie zwrócił uwagę na wypychacza,

który nerwowo przyglądał się dziełu Koko. Koko obwąchał gruntownie Wally'ego

Toddwhistle'a.

- Wie, że masz do czynienia ze zwierzętami - powiedział Qwilleran, żeby

wytłumaczyć niedyskretne węszenie Koko.

- Moja matka mawiała, że jeśli kot cię polubi, to znaczy, że masz książęcy charakter -

starał się przypochlebić Wally.

Harley Fitch podniósł prawą rękę na znak zgody.

- Jeśli matka Wally'ego tak mówiła, to znaczy, że to święta prawda. Możecie mi

wierzyć.

- Amen! - powiedział David.

- Kto kupuje niedźwiedzia? - zapytał Qwilleran młodego wypychacza.

- Gary Pratt, do swojego baru w „Hotel Booze". Muszę zawieźć go jeszcze dzisiaj,

kiedy stąd wyjdę. Znasz Gary'ego? Moja matka mówi, że bardziej przypomina niedźwiedzia

niż człowieka.

- Słuchajcie, słuchajcie! - nawoływał Harley.

Tymczasem Koko odkrył, że niektórzy z hałaśliwych nieznajomych siedzą na

podłodze, do czego miał boskie prawo tylko on sam. Podkradał się do nich i skrzeczał:

- Nyik, nyik, nyik!

Yum Yum uspokoiła się i chodziła między gośćmi, sprawdzając ich sandały, kowbojki

i trampki, ale żadne jej nie zainteresowały. Potem odkryła sznurowane półbuty Eddingtona

Smitha. Onieśmielony księgarz stał na uboczu i Qwilleran podszedł do niego.

- Znalazłem dla ciebie kilka komedii Szekspira. Starsza pani w Squunk Corners miała

je u siebie na strychu. Są w dobrym stanie - powiedział Edd miękkim głosem, uśmiechając się

nieznacznie.

- Nie wiedziałem... u Barda są następne... w Squunk Corners - powiedział nieobecnym

głosem Qwilleran, który śledził zachowanie kotów. Yum Yum rozwiązywała radośnie

sznurowadła Edda, a Koko badał jego skarpetki i nogawki spodni. Robił to uważnie i

dokładnie, jego wąsy były ustawione do przodu, a oczy rzucały dzikie błyski.

- Ludzie tutaj - wyjaśniał Eddington - zbierali kiedyś rzadkie książki, ciekawe druki,

pierwsze wydania. Mam na myśli bogatych ludzi. Przynajmniej to można było robić w

Pickax.

- Kiedy zacznie działać gazeta, powinni przysłać reportera do twojego sklepu.

Mógłbyś udzielić wywiadu.

- Nie jestem pewien, czy jestem właściwą osobą - zamyślił się księgarz. - Kupiłem

reklamę, tylko jedną czwartą strony. Nigdy przedtem się nie ogłaszałem, ale przyszła do mnie

jedna młoda dama i powiedziała, że powinienem. „Reklama jest... kampanią wywrotową

skierowaną przeciwko intelektualnej szczerości i integralności moralnej". Ktoś tak

powiedział. Wydaje mi się, że Toynbee - dodał Edd z poczuciem winy.

- Reklama na jedną czwartą strony cię nie skompromituje - zapewnił go Qwilleran.

W tym momencie wszedł Harley Fitch z ciastem na tacy i Koko skupił uwagę na

wiceprezesie banku, który pocierał lewą stopą prawą kostkę, międlił dłońmi dżinsy i

odkrztuszał ślinę.

- Zjedz kawałek ciasta, Edd - powiedział najczulszym głosem, jakby księgarz był

głuchy.

- Zjadłem już dwa kawałki. „Rozum powinien kierować apetytem".

- Kto to powiedział, Edd?

- Cyceron.

- Cyceron chciałby, żebyś zjadł jeszcze kawałek. Jak często chodzisz na przyjęcia

urodzinowe?

- Nigdy przedtem nie byłem na przyjęciu - przyznał ze smutkiem Edd.

- Nawet na swoim własnym?

Mały człowieczek zaprzeczył ruchem głowy i uśmiechnął się tym swoim uśmiechem

na wszystkie okazje.

- W porządku! Na twoje urodziny urządzimy przyjęcie na scenie nowego teatru, z

trzymetrowym tortem. Będziesz mógł zdmuchnąć świece przed trzystuosobowa widownią.

Na twarzy księgarza radość walczyła z niedowierzaniem.

- Proklamujemy w Pickax dzień Eddingtona Smitha. David, słysząc poruszenie,

dołączył do scenki.

- Urządzimy paradę z przemarszem szkolnych orkiestr, a wieczorem fajerwerki.

Jill Fitch odciągnęła Qwillerana na bok.

- Czy nie są szaleni? Ale oni to zrobią! Paradę, fajerwerki, proklamację i całą resztę!

Ściągną burmistrza albo nawet gubernatora, tacy właśnie są.

Jill zniżyła głos:

- Chcesz przyjść na przyjęcie powitalne dla Harleya i Belle w sobotę wieczorem?

Przeprowadzili się do starej rezydencji Fitchów. Przynieś butelkę.

- A co z prezentem?

- Żadnych prezentów. Bóg mi świadkiem, że niczego im nie brakuje. Widziałeś dom

dziadka Fitcha? Jest zastawiony wszelkim dobrem. Nie wiem, jak Harley może mieszkać ze

stadami wypchanych zwierząt i haremem marmurowych nimf.

- Nigdy nie poznałem Belle - powiedział Qwilleran. - Czy ona nigdy nie przychodzi na

próby?

Jill wzruszyła ramionami.

- Nie czuje się komfortowo w takim tłumie. Jesteśmy trochę ekspansywni. Poza tym

teraz jest w ciąży. Harley mówi, że ona jest zadufana w sobie.

To było hałaśliwe przyjęcie dla dwudziestu czterech gości, stłoczonych w pokoju

zaprojektowanym dla jednego człowieka i dwóch kotów. Carol Lanspeak dużo się śmiała.

Larry naśladował swoich najbardziej ekscentrycznych klientów. Susan Exbridge,

czterdziestoletnia rozwódka, zaprosiła Qwillerana na wieczór taneczny do ośrodka

wypoczynkowego za miastem, ale odmówił pod pretekstem wcześniejszych zobowiązań.

Susan była członkiem rady bibliotecznej i Qwilleran bał się, że Polly może się o tym

dowiedzieć. Eddington Smith powiedział, że nigdy dotąd tak dobrze się nie bawił. Harley

Fitch był pod wrażeniem zalotów Koko i zapytał, czy mógłby zabrać go ze sobą do domu.

Po wyjściu gości Qwilleran przygotował w ekspresie jeszcze jedną filiżankę kawy i

dokończył ciasto. Yum Yum zwinęła się w kłębek na jego kolanach, a Koko zabrał się do

okruszków pozostawionych na dywanie. Rozległo się wycie syren wozów straży pożarnej

pędzących Main Street na północ i Qwilleran bezwiednie spojrzał na zegarek. Była pierwsza

trzydzieści pięć.

Następnego ranka, kiedy włączył wiadomości nadawane przez PKX FM, przypomniał

sobie o dźwięku syren. „Wszystkie wizyty w klinice dentystycznej doktora Zollera zostają

odwołane z powodu nagłego pożaru, który wybuchł dziś w nocy po godzinie pierwszej.

Policja podejrzewa podpalenie. Pacjenci mogą zapisywać się na inne terminy telefonicznie".

SCENA CZWARTA

Miejsce:

Mieszkanie Owillerana, później pokój prób

Czas:

Wtorek wieczór

Osoby:

Chad Lanspeak

Dom towarowy Lanspeaków zamykano o piątej trzydzieści i Qwilleran zastanawiał

się, czy Chad zjawi się u niego, jak obiecywał. Jeśli jest tak nieodpowiedzialny, jak mówił

Brodie, zapomni o spotkaniu i pójdzie na ryby. O piątej czterdzieści nie było jeszcze śladu po

czarnej owcy. Qwilleran wyjrzał przez okno w kierunku Main Street i zobaczył tylko

robotników odjeżdżających po pracy swoimi ciężarówkami. W końcu o szóstej piętnaście na

podjeździe pojawił się poobijany pikap. Dławiąc się i podskakując, zajechał przed dom, gdzie

zaparkował, czemu towarzyszyły wystrzały z rury wydechowej. Młody człowiek wyskoczył z

samochodu, chwycił w rękę całe naręcze rakiet śnieżnych. Qwilleran nacisnął guzik, który

otworzył drzwi. Chad Lanspeak wdrapał się na górę ze swoim ciężarem. Rakiety miały

kształtne miodowe ramy, a drewno pociągnięte było werniksem. Rzemienie z naturalnej skóry

splecione były w misterny wzór.

- Przyniosłem wszystkie. Nawet nie wiedziałem, że mam ich aż tyle - powiedział. -

Hej, co to za żelastwo? - przyglądał się insygniom rodu Mackintoshów z ciekawym motto,

okalającym postacie dwóch walczących kotów. „Podnieś rękawicę, nie tknij kota".

- Przyjechała ze szkockiego zamku - wyjaśnił Qwilleran. - Ma trzysta lat.

- Musi być cenna.

- Ma raczej wartość sentymentalną. Moi pradziadowie pochodzili ze Szkocji.

W chłopcu trudno było rozpoznać znudzonego sprzedawcę ze sklepu jego ojca. Nadal

demonstrował swoją grzywę, po której rozpoznawano go w Pickax, ale teraz był tak

przyjazny jak wielu innych nastolatków, których Qwilleran widział w wiejskim środowisku.

Młodzi wychowani na wsi, jak zauważył Qwilleran, mieli tę bezpośredniość i łatwość

nawiązywania kontaktów, która znosiła różnice pokoleniowe.

- Ułóż rakiety na podłodze w salonie - zasugerował Qwilleran. - Tak będę mógł

porównać rodzaje i rozmiary.

- Nigdy nie widziałem podobnego miejsca - powiedział Chad, podziwiając pokrytą

zamszem sofę, kwadratowe fotele, chromowane lampy i stoliki ze szklanymi blatami.

- Lubię współczesne wzornictwo - rzekł Qwilleran - mimo że nie jest chyba w Pickax

popularne.

- To interesujący obraz. Co przedstawia?

- To druk ukazujący łódź patrolową z 1805 roku, która pływała po Wielkich Jeziorach.

- Ma żagle, armatę i wiosła! Śmieszne! Skąd pan go ma?

- Z antykwariatu.

- Czy jest cenny?

- Antyki są warte tyle, ile ktoś chce za nie zapłacić.

Potem Chad podziwiał zestaw stereo, prawdziwe dzieło sztuki, ustawiony na otwartym

regale i Qwilleran zaczynał żałować, że zaprosił chłopaka do swojego mieszkania. Cholera,

zbiera informacje! W pokoju były koty. Myły się spokojnie po wieczornym posiłku.

Qwilleran niepostrzeżenie wyniósł je do ich własnego pomieszczenia. Obcy ludzie często

podziwiali w kotach bardziej ich wartość pieniężną niż piękno, dlatego Qwilleran ciągle

obawiał się, że ktoś je ukradnie.

- No, to do interesów - powiedział. - O siódmej mam próbę.

Chad nadal podziwiał druk przedstawiający łódź patrolową.

- W okolicy jest facet, który robi modele statków podobnych do tego. Jest naprawdę

dobry. Mógłby je sprzedawać za porządne pieniądze, gdyby tylko chciał.

- Bez wątpienia - przytaknął Qwilleran. - Jaki model polecałbyś na początek?

- Pomyślmy... najłatwiej zaczynać z „niedźwiedzią łapą". Nie ma żadnych ostróg, one

są pomocne przy dłuższych wędrówkach. Przyniosłem też mocowania, żeby pan mógł

zobaczyć, jak to działa. Jakie ma pan buty?

Qwilleran wyciągnął parę wysokich butów, jakie noszą drwale, do których Chad

przymocował parę „niedźwiedzich łap". W cudaczny sposób próbował przemieszczać się w

nich po hallu.

- Nie musi pan podnosić tak wysoko nóg! - wykrzyknął za nim Chad. - Niech pan się

pochyli do przodu, proszę swobodnie kołysać ramionami... Stopy za szeroko...

- Chciałbym spróbować też innych, te za bardzo przypominają mi koszyki na owoce.

- Dobrze, mam jeszcze te w stylu Michigan. Są większe i mają cięższe ogony do

wędrówek. Arktyczne są najszybsze, bo długie i wąskie. Wszystko zależy od tego, ile jest

śniegu i czy jest świeży puch. Może powinien pan wypróbować

dziewięćdziesięciocentymetrowe „ogony bobra".

Przypięty rzemieniami do „ogonów bobra", Qwilleran człapał niepewnie wzdłuż

korytarza.

- Niech pan nie podnosi „ogonów"! - krzyknął Chad. - Pana stopy są za daleko od

siebie. Będą pana bolały nogi.

- To jak chodzenie na rakietach tenisowych.

- Przywyknie pan do tego, jak tylko wyjdzie pan na śnieg.

- Ile chcesz za „ogony bobra"? - zapytał Qwilleran. - Wypiszę ci czek.

- Trudno tu zrealizować czek. Nie ma pan... uch...

- Nie trzymam w domu gotówki, ale jeśli podrzucisz mnie do drogerii po wschodniej

stronie, zrealizują dla mnie czek. Możesz mnie potem wysadzić pod teatrem.

Pomógł Chadowi znieść po wąskich schodach wszystkie rakiety do zdezelowanego

pikapa. Był to terenowy wóz o wysokim podwoziu i dużych oponach.

Kiedy ruszyli, Qwilleran zauważył:

- Nie ma w tym aucie nic złego, czego nie dałoby się poprawić za pomocą tłumika,

kilku sprężyn, farby i nowego silnika.

- Jest w porządku - wyjaśnił Chad. - Tego właśnie mi potrzeba, kiedy jadę sprawdzać

moje sidła. Zakładał pan kiedyś sidła?

- Jestem chłopakiem z miasta - powiedział Qwilleran. - Nie poluję, nie zastawiam

sideł, nie chodzę na ryby, ale wiem, że to popularne sporty w Moose County.

- Można całkiem sporo zarobić na sidłach. Może pan iść ze mną, kiedy śnieg zacznie

padać, jeśli pan chce, pokażę panu, jak używać „ogonów bobra". Może będzie pan chciał

zobaczyć moje sidła.

Pomysł, żeby zastawiać pułapki na dzikie zwierzęta, był dla Qwillerana odpychający.

Słyszał, że bóbr złapany w sidła potrafi odgryźć własną nogę, żeby się uwolnić. Odkąd

mieszkał z kotami, stał się wyjątkowo wrażliwy na punkcie przemocy wobec zwierząt. Nawet

myśl o rybie nadzianej na haczyk wędki była dla niego przykra, mimo że lubił smak pstrąga w

„Old Stone Mili".

- Byłbym wdzięczny za propozycję lekcji chodzenia w rakietach po śniegu -

powiedział, starając się mówić żargonem. - Ale wątpię, czy skuszę się na sidła. Gdzie je

rozstawiasz?

- Na króliki i wiewiórki w Hummock, na lisy przy drodze Ittibittiwassee. Łapię w sidła

żywe zwierzęta, w ten sposób nie uszkadzam futra.

Qwilleran patrzył przed siebie przez brudne szyby samochodu i nie odezwał się. Nie

chciał wiedzieć, co dzieje się ze zwierzętami po tym, jak zostaną złapane żywcem.

- Kilka tygodni temu złapałem skunksa. Te są najsprytniejsze. Najlepiej jest je utopić.

Qwilleran odetchnął, kiedy w końcu dojechali do drogerii. Kiedy czek został

zrealizowany, ruszyli w kierunku centrum wspólnoty, gdzie odbywały się próby. Samochód

odpalił, rzężąc, strzelając i dławiąc się benzyną. Qwilleran zapytał jak gdyby nigdy nic:

- Co myślisz o wandalizmie w Pickax, Chad? Z dnia na dzień jest coraz gorzej.

Dojechali do głównego skrzyżowania i zatrzymali się na światłach. To były jedyne

światła w mieście. Chad wychylił się przez okno i krzyknął „Heja!" do pasażerów

zardzewiałego pojazdu. Nie odpowiedział na pytanie Qwillerana.

- Kiedy byłem młody - kontynuował Qwilleran - wywalaliśmy śmietniki na ulicach

Chicago. Z jakichś dziwnych powodów, których nie pamiętam, wydawało nam się, że to jest

zabawne. Co jest zabawnego we włamywaniu się do szkoły i demolowaniu szkolnego

komputera?

- Myślę, że nie lubią szkoły i chcą się zemścić - powiedział Chad.

- I nie lubią, kiedy boruje się im zęby, więc podpalają klinikę dentystyczną. O to

chodzi? - zapytał go Qwilleran. - Nie rozumiem tego. Jesteś młody, może ty mi to wyjaśnisz?

- Nie byłem nawet w pobliżu miejsca, gdzie to się zdarzyło. Byłem na imprezie w

Chipmunk - powiedział, broniąc się. Wyhamował przed siedzibą wspólnoty, mocno dając po

hamulcach.

- Dzięki za podrzucenie, bracie. Skontaktuję się z tobą, jak spadnie śnieg.

Chad pokiwał w grobowej ciszy.

Qwilleran rzucił okiem na zegarek, był już spóźniony pół godziny. Transakcja zabrała

mu więcej czasu, niż się spodziewał, przez jazdę do drogerii stracił kolejne dwadzieścia

minut. Francesca miała bzika na punkcie punktualności, wiedział, że nie będzie szczęśliwa.

Kiedy wszedł do sali, gdzie odbywała się próba, okazało się, że sytuacja była gorsza,

niż myślał. Wielu członków trupy było nieobecnych, i to bez wcześniejszego uprzedzenia.

Wielu innych, oprócz Qwillerana, spóźniło się. Fran była wściekła, a ogólny nastrój podły.

Pod wpływem jej poirytowania aktorzy dekoncentrowali się, mylili kwestie albo wręcz je

opuszczali. W kluczowej scenie Qwilleran ledwo wdrapał się po schodach, zamiast ruszyć po

nich jak zdobywca. Eddington wypowiadał swoje kwestie koszmarnym scenicznym szeptem.

Rekwizytor zapomniał przynieść miecz, a Harley Fitch w ogóle nie pojawił się z trąbką

swojego dziadka, która pamiętała czasy pierwszej wojny światowej.

W pewnym momencie zdesperowana reżyser odesłała ich wszystkich ze sceny i

próbowała dać Eddowi lekcję wymowy. Lanspeakowie skorzystali z okazji, żeby zamienić

kilka słów z Qwilleranem. Larry powiedział:

- Nasz syn marnotrawny zadziwił nas w ostatni weekend. Swoją ciężarówką, która

trzyma się dzięki plastrom, przywiózł wszystkie swoje rakiety śnieżne. Powiedział, że chcesz

kupić jedną parę. Pokazał wreszcie ludzką twarz zamiast tych obcych genów.

- I w sklepie zachowywał się w cywilizowany sposób w stosunku do klientów.

Wszyscy myśleliśmy, że jest chory - powiedziała Carol.

To był pierwszy raz, kiedy Lanspeakowie wspomnieli o swoim najmłodszym synu,

chociaż często chwalili się dwójką pozostałych: tym, że zdobyli nagrody matematyczne, tym,

że grali na saksofonie, przewodniczyli drużynie tenisowej, wydali rocznik szkolny.

- Chad przywiózł do mojego mieszkania całą kolekcję i dał mi ostrą lekcję chodzenia

po śniegu na sucho. Kupiłem parę „ogonów bobra" - powiedział Qwilleran.

- Cicho tam z tyłu! - krzyknęła Fran. - Staramy się zrobić próbę.

Później, kiedy Carol dostała czkawki, a Susan zaczęła chichotać, Fran wykrzyknęła:

- Przerwa, to wszystko na dzisiaj. Zaczniemy jutro od początku. Jeśli dokładnie o

siódmej wszyscy nie będą tu obecni, jeśli nie będziecie znali swoich ról i jeśli nie

potraktujecie prób poważnie, to przedstawienia nie będzie!

Qwilleran nigdy jeszcze nie widział jej tak wkurzonej i nie omieszkał wspomnieć o

tym Wally’emu, kiedy wychodzili do domu.

- Moja matka powiedziałaby, że to przez pełnię księżyca - powiedział wypychacz

zwierząt.

SCENA PIĄTA

Miejsce:

Redakcja nowej gazety Moose County

Czas:

Późny wieczór tego samego dnia

Osoby:

Arch Riker, wydawca i redaktor w jednej osobie

Junior Goodwinter, redaktor naczelny

Hixie Rice, szefowa działu reklamy

Roger MacGillivray, reporter

Kamienne budynki w śródmieściu Pickax w poświacie księżyca lśniły niebiesko-

białym światłem. Po katastrofalnej próbie Qwilleran ruszył pieszo w stronę domu, ale

zawrócił z drogi i udał się do siedziby nowej gazety. To była wigilia ukazania się pierwszego

numeru i jako duchowy ojciec tego prasowego dziecka był bardzo podenerwowany. To dzięki

jego sugestii Fundacja Klingenschoenów umożliwiła realizację przedsięwzięcia. Na jego

wezwanie z Nizin przybył stary przyjaciel Arch Riker, który miał nadzorować całą akcję. Za

jakiś czas miała zostać zbudowana drukarnia i kompleks biurowy, ale na razie druk gazety był

zlecany obcej firmie. Cała redakcja i dział handlowy mieściły się w wynajętych

pomieszczeniach.

Qwilleran wiedział, że zespół pracował po dwanaście, a nawet więcej godzin na dobę,

i schodził im z drogi, ale teraz przyszła już pora na końcowe odliczanie. Nowe pismo trafi do

rąk czytelników w środę po południu. Qwilleran czuł się zazdrosny. To był moment

podniecenia i napięcia, a on był poza tym.

Tak jak przypuszczał, światła w budynku nadal się paliły. Była to dawna pakowalnia

mięsa. Znalazł Archa Rikera i Juniora Goodwintera w biurze, które dzielili na spółkę. W

rękach trzymali puszki z piwem, a stopy mieli oparte na biurkach. Wnętrze w niczym nie

przypominało wymuskanego, stonowanego kolorystycznie, akustycznie zaplanowanego,

wyposażonego w nowoczesny sprzęt otoczenia, jakie Riker i Qwilleran znali z „Daily

Fluxion". Tutaj szefowie działów siedzieli pospołu ze świeżo upieczonymi reporterami.

Wszyscy stukali teksty na starych maszynach do pisania, w pomieszczeniu przypominającym

stajnię, które nadal było czuć bekonem. Junior korzystał jednak z przywileju posiadania

własnego biurka o zaokrąglonym blacie, które należało do jego pradziadka.

- Kawa jest jeszcze gorąca. Łap kubek, Qwill, i znajdź sobie krzesło. Nogi na stół.

- Denerwujecie się? - zapytał Qwilleran.

- Wszystko jest zamknięte z wyjątkiem pierwszej strony. Nadal czekamy na jakiś

news, który nadawałby się na wystrzałowy nagłówek. Dzięki spotom radiowym mamy

osiemnaście tysięcy prenumerat, a drukujemy nakład trzydziestotysięczny. Hixie i jej ludzie

sprzedali tyle reklam, że dobiliśmy do czterdziestu ośmiu stron, to dwa razy więcej, niż się

spodziewaliśmy.

Qwilleran nigdy nie widział Rikera tak ożywionego. Za czasów „Fluxion" Riker był

wcieleniem znużonego redaktora, brzuchatego i znudzonego. W Pickax z jego rumianej

twarzy biła satysfakcja i podniecenie.

Młody redaktor naczelny, nowa twarz w dziennikarstwie, powiedział:

- Wiele artykułów mamy już napisanych. Wiele historii napłynęło od korespondentów,

ale potrzebujemy jeszcze jakiegoś hitu, żeby spiąć całość. Roger MacGillivray zrezygnował z

nauczania i obsadza policję, ratusz i komorników. Jego teściowa poprowadzi dział kulinarny,

uczy zajęć praktycznych i tak dalej, sam wiesz.

- Z rozrzewnieniem wspominam jej placek z jagodami - powiedział Qwilleran.

- Kevin Doone będzie dla nas pisał do kolumny ogrodniczej. Znasz Kevina? Ma firmę

projektującą ogrody.

- Znam go dobrze. Mógłbym żyć przez rok za to, co mu zapłaciłem za przycięcie kilku

jabłoni na mojej posesji. „Sad ci kwitnie? Doone go przytnie!" Robicie coś w sprawie

wandalizmu?

- Mamy ostry wstępniak - powiedział Riker. - Z dużym naciskiem na konieczność

zaangażowania się wspólnoty, większy nadzór rodzicielski i konieczność zwiększenia liczby

nocnych patroli, nawet jeśli musieliby zatrudnić kogoś na pół etatu. Szeryf powinien mieć na

oku te dzieciaki z Chipmunk. Myślą, że Pickax to strzelnica. Najwyższy czas skończyć z

pobłażaniem i sentymentalnym podejściem, że chłopcy muszą się wyszaleć.

- Co właściwie wydarzyło się w klinice dentystycznej dziś rano?

- Najwyraźniej szukali narkotyków i gotówki. A kiedy nic nie znaleźli, zdemolowali

biuro i podłożyli ogień.

- Zazdroszczę wam, chłopki, ciężko jest być poza nawiasem i tylko z daleka się

przyglądać.

- Mówiłem ci, Qwill, że można by wykorzystać twoje zdolności - wtrącił Riker - ale

jesteś zajęty pisaniem tej swojej cholernej powieści.

Qwilleran z żalem pogładził wąsy.

- Zaczynam myśleć, że pisarstwo nie jest moim przeznaczeniem. Jestem

dziennikarzem, nade wszystko dziennikarzem.

- Sam mogłem ci to powiedzieć, ośle!

- Nie potrafię być wolnym strzelcem. To nie na mój temperament. Potrzebuję

dyscypliny, zleceń, terminów.

- To co, wchodzisz?

- A mam wyjście?

- Felietony, będziesz pisał felietony. Takie same gęste, treściwe informacyjne teksty,

jakie pisałeś dla „Fluxion". Mamy dużo miejsca, które trzeba zapełnić, i dużo żółtodziobów,

którzy to robią. Potrzebny nam cały profesjonalizm, jaki da się z nas wszystkich wykrzesać.

Trzasnęły wejściowe drzwi i w wejściu stanęła nagle Hixie Rice.

- Szybko, chłopaki, potrzebuję piwa, kawy, czegokolwiek! Jestem u kresu sił!

Obskoczyłam wszystkie restauracje w tym okręgu! Wszystkie chcą wykupić reklamę w dziale

kulinarnym! Te płaskie podeszwy mnie wykańczają!

Zsunęła z nóg czółenka i rzuciła je w kąt.

- A ty, co tu robisz? Nie powinieneś siedzieć na próbie, pisać powieści albo niańczyć

kotów? - zwróciła się do Qwillerana.

- Jeżeli jeszcze to potrafię - powiedział - zamierzam napisać artykuł o ciekawych

ludziach, którzy robią ciekawe rzeczy.

- Trzeba przyznać, że takie indywidua mieszkają tylko na obrzeżach cywilizacji -

zauważył Riker.

- Nie ma nudnych tematów - przypomniał mu Qwilleran - są tylko nudni dziennikarze,

którzy zadają nudne pytania.

- W porządku, to wszystko jasne. Teraz jedyne, czego nam potrzeba, to jakiś gorący

news na pierwszą stronę. Pierwsze wydanie będzie przedmiotem kolekcjonerskim i chcę, żeby

wyglądało jak prawdziwa gazeta.

- Roger jest w ratuszu na spotkaniu zarządu okręgu i jeśli będziemy mieli szczęście, to

zebranie przerodzi się w bijatykę albo coś podobnego - powiedział Junior.

- Nie próbowaliście nigdy dziennikarstwa kreatywnego, chłopcy? - zakpiła Hixie. -

Porwijcie burmistrza! Zbombardujcie ratusz! Spuśćcie wodę z tamy na Ittibittiwassee i

zatopcie Main Street!

Trzej poważni dziennikarze spojrzeli na nią groźnie. Qwilleran spytał Rikera:

- Jaki tytuł będzie miała gazeta?

- Ta sprawa nie daje mi spać, mocno mnie przyblokowała. Chciałem wybrać coś w

stylu „Kroniki Moose County" albo „Sygnały", albo „Weryfikator", albo „Zebranie". Musimy

szybko podjąć decyzję.

- Wy gazeciarze macie ograniczoną wyobraźnię - sprzeciwiła się Hixie. - Dlaczego nie

„Kula Armatnia Moose County" albo „Łom", albo „Korkociąg"?

Trzej poważni dziennikarze jęknęli. Qwilleran zasugerował:

- Pozwólmy zadecydować czytelnikom. Na pierwszej stronie można by wydrukować

formularz.

- Ale na pierwsze wydanie musimy mieć jakiś tytuł albo hasło. Musimy ją jakoś

nazwać.

- Nazwijmy ją „Moose County coś tam", daję słowo, że to świetny pomysł -

powiedziała Hixie.

Znowu trzasnęły frontowe drzwi.

- To Roger - zgadywał Junior.

Młody człowiek z aparatem przewieszonym przez ramię wparował do biura. Roger

miał sztywną czarną brodę i bladą karnację. Dzisiaj był bledszy niż zazwyczaj. Kiedy wpadł

do pokoju, był tak zdyszany, że ledwo oddychał, gapiąc się bez słowa na czterech

czekających na jakiś znak pracowników.

- Co się stało, Roger? - zapytał Riker.

- Morderstwo! - wykrztusił z siebie, głos ugrzązł mu w gardle.

- Morderstwo? - Riker zdjął nogi z biurka.

- Kto? - Junior, który skoczył na równe nogi, domagał się dalszych informacji.

- Gdzie? - Hixie szybko wkładała buty.

- W ratuszu? - zapytał Qwilleran, dotykając nerwowo swoich wąsów.

Roger znów się zakrztusił.

- W West Middle Hummock! Dwoje ludzi zastrzelonych! Harley Fitch i jego żona!

SCENA SZÓSTA

Miejsce:

Redakcja gazety

Czas:

Popołudnie po zabójstwie Fitchów

Osoby:

Pracownicy gazety

Pierwsze egzemplarze „Moose County coś tam" schodziły właśnie z drukarni i

powinien być to czas świętowania, a w ratuszu powinny właśnie strzelać korki od szampana,

ale wiadomości z pierwszej strony przybiły wszystkich mieszkańców okręgu. W małym

mieście, jakim było Pickax, morderstwo nie jest nigdy bezosobową tragedią. Wszyscy są bądź

krewnymi, bądź przyjaciółmi, bądź też sąsiadami czy też klientami ofiary. Nawet Arch Riker,

osoba nowa w mieście, weteran tysiąca historii o wielkomiejskich morderstwach, był

przygnębiony.

- Chciałem mieć sensacyjny tytuł na pierwszą stronę, ale nie chciałem, żeby był aż tak

tragiczny.

Z drukarni przywieziono kilka egzemplarzy pierwszego wydania i pracownicy

rozchwycili gazetę. Na środku strony widniało obwieszczenie: „Harley Fitch i jego żona nie

żyją". Qwilleran zauważył, że w wielkich miastach na Nizinach taka zbrodnia nasunęłaby od

razu skojarzenia z porachunkami mafii narkotykowej. W Pickax, czterysta mil na północ od

wszystkiego, takie skojarzenia nie przyszłyby nikomu do głowy. Czas na podejrzenia

przychodził później, nad płotami, w barach kawowych, ale teraz jedyną reakcją był szok,

smutek i niedowierzanie, że coś takiego mogło wydarzyć się w Moose County.

Rano zadzwoniła Francesca.

- Och, Qwill, czy to nie bestie! Całą noc wymiotowałam. Usłyszałam o tym w

wiadomościach o północy. Ojciec nic mi nie powiedział! Spodziewam się, że w

popołudniowej gazecie będzie więcej szczegółów. Chciałabym zadzwonić do Davida i Jill, ale

nie mam odwagi. Muszą być przerażeni.

- Informacja będzie na pierwszej stronie - powiedział Qwilleran. - Wszystko

wytłuszczonym drukiem, ze zdjęciem Harleya. Nikt nie mógł znaleźć zdjęcia jego żony,

przynajmniej w tak krótkim czasie.

- W śródmieściu jest kupa ludzi. Wszyscy stoją na placu i mówią tylko o tym. Nikt nie

może w to uwierzyć! Oni, którzy oczekiwali na dziecko! Nikt nie może się zabrać do pracy!

- Trudno się z tym pogodzić. Kto mógł to zrobić?

- To musi być gang z Chipmunk. Sezon turystyczny jeszcze się nie zaczął, nie ma tych

wariatów, którzy włóczą się po kraju, patrząc, kogo by tu zastrzelić. Tak, to na pewno te

punki z Chipmunk.

Qwilleran dotknął kłykciami wąsów.

- Kiedy wczoraj na próbie wszystko szło źle, miałem przeczucie, że coś wisi w

powietrzu. Wally powiedział, że to z powodu pełni księżyca.

- A ja wściekałam się na Harleya i Davida, i Jill, że nie pojawili się bez uprzedzenia.

Teraz, kiedy wiem dlaczego, wolałabym obciąć sobie język. Oczywiście odwołamy

przedstawienie. Nikt nie miałby serca kontynuować po tym, co się stało. Boże! Nie mogę

pracować, nie mogę nic robić. Myślę, że pójdę do domu i wypiję ojcu cały zapas scotcha.

Idziesz ze mną?

Historia na pierwszej stronie miała podtytuł Oczywisty motyw rabunkowy,

wprowadzenie napisał Roger MacGillivray:

Potomek rodziny Fitchów, wpływowy obywatel Moose County, i jego młoda żona

zostali zastrzeleni we wtorek wieczorem w swoim domu w West Middle Hummock. Jak

donosi biuro szeryfa, Harley Fitch, lat 24, i jego dwudziestojednoletnia żona, Belle, padli

ofiarę mordercy, który strzelał z powodów rabunkowych. Para przygotowywała się do

wyjścia z domu na próbę przedstawienia w Pickax. Według koronera śmierć nastąpiła między

szóstą a siódmą wieczorem.

David i Jill Fitch, brat i bratowa zamordowanej pary, odkryli ciała o siódmej

piętnaście, kiedy przyjechali zabrać ich do Pickax. Małżeństwo mieszka pół kilometra od

rezydencji Fitchów, ostatnio zajmowanej przez nowożeńców, którzy, jak się dowiedzieliśmy,

spodziewali się dziecka.

Jill Fitch powiedziała policji: „Mamy próby pięć dni w tygodniu. Do miasta jeździmy

razem, zazwyczaj o szóstej trzydzieści. Dzwoniłam, żeby uprzedzić Harleya, że się spóźnimy

z powodu problemów z hydrauliką, ale nikt nie podnosił słuchawki. Pomyślałam, że są na

dworze i nie słyszą dzwonka, więc pojechaliśmy tam najszybciej, jak to było możliwe. Kiedy

dojechaliśmy do ich domu, zatrąbiliśmy, ale nikt nie wyszedł, więc David wszedł do środka i

tak ich znaleźliśmy".

Rzecznik biura szeryfa zauważył, że ciało Harleya leżało przy tylnym wyjściu. Ciało

jego żony znaleziono w sypialni. Nie było żadnych śladów walki ani szamotaniny. Oboje

mieli na sobie dżinsy i podkoszulki, określone przez członków rodziny jako stroje noszone

podczas prób.

Według rzecznika było jasne, że morderca lub mordercy zaczęli grabić dom i albo

znaleźli to, czego szukali, albo rabunek przerwał im przyjazd drugiej pary.

Jill Fitch powiedziała policji: „Pamiętam, że widziałam samochód odjeżdżający

gruntową drogą, kiedy podjeżdżaliśmy. Jechał szybko i wzbijał tumany kurzu". Przy drodze,

o której mowa, nie ma innych mieszkańców.

Dwudziestodwupokojowy dom jest siedzibą rodu Fitchów, zbudowaną w latach

dwudziestych XX wieku przez dziadka Harleya, Cyrusa Fitcha. Rezydencja słynie z bogatej

kolekcji dzieł sztuki, książek i rzadkich przedmiotów.

Harley był synem Nigela i Carol (z domu Doone) Fitchów z Indian Village. Po

ukończeniu uniwersytetu w Yale i po roku podróży dołączył do banku Pickax, którego

prezesem jest jego ojciec. Od niedawna Harley i jego brat David sprawowali funkcje

wiceprezesów banku.

Przed pójściem na uniwersytet Harley uczęszczał do szkoły średniej w Pickax, gdzie

uzyskał świadectwo z wyróżnieniem. Był członkiem drużyny tenisowej, samorządu szkolnego

i szkolnego teatru. W collegeu zajął się administracją handlową i kontynuował

zainteresowania artystyczne.

Po powrocie do Pickax był czynnym członkiem Klubu Kibica i Klubu Teatralnego,

gdzie mogliśmy go zobaczyć w roli Dromia w „Chłopcach z Syrakuz". Był zapalonym

żeglarzem, który poprowadził ośmiometrową łódź „Fitch Witch" do wielu żeglarskich

zwycięstw. Od dziesiątego roku życia budował modele statków, za które zbierał liczne

nagrody.

W październiku zeszłego roku poślubił w Las Vegas Belle Urkle.

W ramkach na marginesie strony umieszczono komentarze ludzi, którzy znali Harleya

osobiście: dyrektora szkoły średniej, trenera drużyny tenisowej, przyjaciół ze szkoły, prezesa

Klubu Kibica, personelu banku i Larryego Lanspeaka, reprezentującego Klub Teatralny.

„Wzorowy student... zawsze pełen entuzjazmu i chętny do współpracy... miło było z nim

przebywać... utalentowany aktor... gracz zespołowy w stu procentach... cudownie się z nim

pracowało... taki wrażliwy... zawsze uśmiechnięty".

Qwilleran przeczytał artykuł trzy razy, masując przy tym wąsy. Były tam szczegóły,

które wzbudziły jego ciekawość. Na Nizinach, za czasów, kiedy pracował we „Fluxion", takie

wydarzenie wymagałoby posiedzenia w klubie prasowym. Dziennikarze analizowaliby

historię, układali fakty, zadawaliby sobie pytania, zbierali plotki, snuli podejrzenia,

wypytywali policję, wymieniali się informacjami. Niestety w Pickax nie było klubu

prasowego, ale Qwilleran zapytał Archa Rikera, czy nie zechciałby zjeść z nim obiadu w „Old

Stone Mili".

Zamiast odpowiedzi Riker otworzył kluczykiem szufladę biurka i wyjął z niej małe

pudełko. Wyglądał na zadowolonego z siebie. W pudełku znajdował się pierścionek z

diamentem.

- Zamierzam go dzisiaj dać Amandzie - jego rumiana twarz tryskała radością.

Qwilleran był zakłopotany. To odkrycie tłumaczyło niezwyczajne u Rikera

zadowolenie, jakie ostatnio mu towarzyszyło. Rozwiedziony po dwudziestu czterech latach

małżeństwa, przed przyjazdem do Pickax był raczej posępny i zamyślony. Qwilleran cieszył

się, że Arch znalazł kobietę, która mu się podoba. Ale Amanda! To był szok.

- Gratulacje! - tylko to mógł z siebie wykrztusić. - To dla mnie niespodzianka.

- Amanda też się zdziwi. Nigdy nie była zamężna, wszyscy wiemy, że jest gderliwa i

zawzięta, ale niech tam! Jesteśmy dla siebie stworzeni.

- Tylko to się liczy - powiedział Qwilleran.

Potem zapytał Juniora, czy nie zechciałby zostać w mieście na lunch.

- Nie jestem już kawalerem - powiedział naczelny ze szczęśliwym uśmiechem. -

Rodzice Jody przyjechali z Cleveland, żeby świętować start gazety. Jody przygotowała udziec

jagnięcy i niemieckie ciasto czekoladowe.

Qwilleran przyszedł więc z zaproszeniem do Rogera MacGillivraya i zaoferował, że

stawia.

- Kurczę, chciałbym - powiedział - nieczęsto trafia mi się darmowe wyjście. Ale

Sharon idzie na wieczór panieński do swojej kuzynki i obiecałem, że zostanę z dzieckiem.

Moje życie bardzo się zmieniło od kilku miesięcy.

Kolejny raz Qwilleran był jedynym kawalerem wśród szczęśliwych par. Pomyślał z

żalem o swoim nieudanym związku z Polly Duncan. Mógł zaprosić inne kobiety, choćby

Hixie, Francescę, Susan, a nawet Iris Cobb, ale żadna nie potrafiła tak jak Polly poprowadzić

rozmowy nad kaczką a lorange. Teraz, odkąd dołączył do Klubu Teatralnego i zatrudnił

projektantkę, wyraźnie trzymała go na dystans. Nagle skończyły się idylliczne niedziele w jej

domku na wsi. Żadnego zbierania jagód, smardzów, orzechów, obserwowania ptaków,

czytania na głos czy innych przyjemności. Jej chłodny dystans był tym bardziej kłopotliwy, że

ona była szefową biblioteki, a on nadzorował radę biblioteczną.

W chwili desperacji zadzwonił do jej biura.

- Słyszałaś wieści?

- Czy to nie okropne? Wiedzą, kto to zrobił?

- O ile wiem, nie. Policja pewnie ma jakieś podejrzenia, ale władze nie ujawniają

żadnych szczegółów śledztwa. Nie można ich winić. Co u ciebie słychać, Polly?

- W porządku.

- Czy nie zjadłabyś ze mną kolacji dziś wieczorem?

Zawahała się.

- Przypuszczam, że twoja próba została odwołana z powodu...

- Przedstawienie jest odwołane. Nie zamierzam się więcej angażować w żadne sztuki.

Miałaś rację, Polly, to pochłania zbyt dużo czasu. Bardzo chciałbym się z tobą zobaczyć.

Zapadła chwila znaczącej ciszy, a potem Polly odezwała się:

- Tak, pójdę z tobą na kolację. Brakowało mi ciebie, Qwill.

Qwilleran wydał z siebie wyraźne westchnienie ulgi.

- Przyjdę po ciebie po zamknięciu biblioteki.

Wracał do domu lekkim krokiem. Po drodze zatrzymał się w sklepie Lanspeaków i

kupił jedwabną apaszkę w ulubionym przez Polly odcieniu niebieskiego. Poprosił, żeby

zapakowali to na prezent.

Wracał do domu szczęśliwy, miał się odświeżyć i przebrać do kolacji, wbiegł na górę,

biorąc po trzy schodki za jednym zamachem. Stracił jednak całą pewność siebie, kiedy koty

nie wyszły mu na powitanie. Gdzie się podziały? Był pewien, że nie zamknął ich w kocim

pokoju. Pan 0'Dell nie miał sprzątać tego dnia. Zajrzał do salonu, ale Koko nie czuwał na

półce z biografiami, a Yum Yum nie siedziała zwinięta na swoim ulubionym fotelu.

Czyżby ktoś się włamał i ukradł koty? Qwilleran pobiegł do pokoju syjamczyków. Nie

było ich tam! Sprawdził w łazience. Też nie! Zawołał je po imieniu. Żadnej odpowiedzi! W

panice przeszukiwał sypialnię. Nie było ich nigdzie w zasięgu wzroku. A może były gdzieś

zamknięte? Otwierał kolejne szuflady w komodzie. Na czworaka przeszukał każdy kąt szafy.

Zawołał raz jeszcze, ale w mieszkaniu panowała głucha cisza. Pełen obaw skierował się do

swojego gabinetu. Nigdy nie panował tam porządek, ale tym razem wszędzie widoczne były

ślady wandalizmu: otwarte szuflady biurka, papiery porozrzucane po podłodze, opróżniony

blat stolika, wszędzie na podłodze poniewierały się spinacze.

Właśnie wtedy spostrzegł dwie nieruchome figury, jedną na szczycie wbudowanej we

wnękę gabloty, a drugą na półce z tezaurusem Rogeta i butelką kleju. Yum Yum przycupnęła

na półce w pozycji wyrażającej poczucie winy. Wyglądała jak zbity tobołek z uniesionymi

ramionami i pośladkami. Koko siedział na gablocie, wyprostowany, ale bez zwykłej u niego

pewności siebie.

Qwilleran przyglądał się papierom zaścielającym podłogę. Ze zdziwieniem spostrzegł,

że były to koperty. Tylko nowe, czyste koperty. Szuflada biurka, w której trzymał papeterię,

była otwarta. Kiedy zbierał papiery z podłogi, zauważył w narożnikach ślady zębów.

Wszystkie klejące brzegi były wylizane.

Usiadł przy biurku i obrócił krzesło, żeby spojrzeć winowajcom w twarz. Domyślał

się, że Yum Yum otworzyła szufladę swoją słynną łapką, a Koko, który nie przepuścił żadnej

klejącej substancji, jaka znalazła się w jego zasięgu, urządził sobie klejową libację. Kiedyś

zdarzyło mu się wylizać cały arkusz znaczków. Paradował wtedy hardo po pokoju ze

znaczkiem przyklejonym do nosa.

- Cóż, przyjaciele - zaczął spokojnie Qwilleran. - Czy mam zamykać szuflady? Co się

z wami dzieje? Nudzicie się? Jesteście nieszczęśliwe? Czegoś brakuje w waszym życiu?

Macie nieodpowiednią dietę?

Koko, zwyczajowy rzecznik kociej pary, milczał.

- Macie królewską dietę i zalecane dzienne dawki witamin. Czy zdajecie sobie sprawę,

że są koty, które muszą grzebać w śmieciach, żeby znaleźć coś do jedzenia?

Nie było żadnej odpowiedzi.

- Czy koty nie mają języka?

Nadal brak odpowiedzi. Qwilleran wątpił, czy Koko go w ogóle słucha.

- Nie wiecie nawet, jacy z was szczęściarze. Niektóre koty żyją na dworze cały rok. W

mrozie, deszczu i skwarze. Macie ogrzewany pokój z własną łazienką, telewizją i dywanami

od ściany do ściany, i...

Qwilleran dmuchnął w wąsy, bo stało się dla niego jasne, że Koko ze szklanym

wzrokiem, kołyszący się lekko, jakby nie mógł utrzymać równowagi, jest po prostu na haju!

- Szatan, nie kot! - wymamrotał. A potem przyszła mu do głowy inna myśl. Koko

nigdy nie zachowywał się dziwnie bez powodu. Ale co tym razem chciał mu przekazać?

SCENA SIÓDMA

Miejsce:

Restauracja „ U Tipsy", North Kennebeck

Czas:

Później, tego wieczoru

Osoby:

Polly Duncan

pan O'Dell, dozorca Owillerana

Chad, czarna owca rodziny Lanspeaków

Lori Bamba, koleżanka Koko i Yum Yum

Kiedy Qwilleran przyszedł po Polly, zapytał:

- Cieszę się, że możesz zjeść dzisiaj ze mną kolację. Czy nie miałabyś nic przeciwko

temu, żebyśmy pojechali za miasto? Przez te złe wieści nie mogłem spać, jestem

podenerwowany. Muszę o tym porozmawiać.

Jej głos, delikatny i miękki, przynosił ukojenie i jednocześnie stymulował.

- Rozumiem, Qwill. Taka tragedia sprawia, że ludzie chcą być bliżej siebie - obdarzyła

go ciepłym spojrzeniem, którego tak potrzebował, a które jednak trwało zbyt krótko.

- Pomyślałem, że moglibyśmy pójść do restauracji „U Tipsy". Wiesz coś o tym

miejscu?

- Mają dobre jedzenie, a miejsce jest bardzo popularne - powiedziała pogodnie Polly,

jakby postanowiła, że ten wieczór będzie wesoły. - Czy wiesz, że restauracja zawdzięcza

swoją nazwę kotu? Założyciel tej knajpy był kucharzem w obozie drwali, a potem

właścicielem salonu. W czasach prohibicji pojechał na Niziny i zarabiał na czarnym rynku.

Po zniesieniu zakazów wrócił tutaj z czarno-białym kotem o imieniu Tipsy i założył

steakhouse w drewnianej chałupie.

- Jak się nazywał?

- Gus. Tylko tyle wiem, ale w okolicy jest legendą, tak samo jak jego kot. To było

pięćdziesiąt albo sześćdziesiąt lat temu. Od tego czasu lokal przechodził z rąk do rąk wiele

razy, ale kolejni właściciele zachowali nazwę.

Jechali przez typowy dla Moose County krajobraz: pofałdowane pastwiska nakrapiane

głazami narzutowymi i stadami owiec, kurze fermy z białymi stodołami, ciemne połacie

lasów, opuszczone kopalnie z ruinami wyciągów. Tablica na rozwidleniu drogi informowała,

że do West Middle Hummock pozostają trzy mile. Inna droga prowadziła stąd do Chipmunk

(dwie mile) i North Kennebeck (dziesięć mil).

- West Middle Hummock nie jest daleko od Chipmunk, prawda? - zauważył

Qwilleran.

- Nie, ale to dobre studium kontrastów - powiedziała Polly.

Szosa prowadziła przez skupiska zniszczonych budynków mieszkalnych, wiejskich

domków z rozsypującymi się gankami, blaszanych baraków, przyczep niewiele większych od

cygańskich wozów i dużych domów z tabliczką „do wynajęcia".

- Zaraz po założeniu miasta w tych dużych domach były burdele - poinformowała

Polly.

Młodzi ludzie gromadzili się wokół klubu i baru z hamburgerami, pili piwo z puszek i

ogłuszali się rykiem przenośnego stereo. Czy to ci gangsterzy włamali się do szkoły,

zdemolowali klinikę dentystyczną i otworzyli hydranty? Czy to tu przesiaduje Chad

Lanspeak? Czy mordercy Fitchów rabowali w tym mieście?

Z drugiej strony North Kennebeck było kwitnącą wspólnotą z elewatorem na zboże,

osiedlami, starą stacją kolejową zamienioną na muzeum i restauracją „U Tipsy", do której

ściągali goście z całego okręgu.

Między zewnętrznymi pociemniałymi balami, z których postawiono budynek

restauracji, były szpary, ale wnętrze było czyste i przytulne, umeblowane rustykalnymi

sprzętami. Przy stolikach siedziało wielu gości. Pod lampą w głównej jadalni wisiał portret

białej kotki w czarne plamki i z czarną łatą, która zdawała się spływać jej na jedno oko, co

nadawało kocicy wygląd podchmielonej matrony.

- Miała zdeformowaną stopę, utykała, co dodawało wiarygodności jej nietrzeźwemu

wyglądowi. A jak się mają twoje koty, Qwill?

- Koko cieszy się, że zacząłem kolekcjonować stare książki. Najbardziej lubi

biografie. Nie rozumiem, jak on odróżnia Żywoty równoległe Plutarcha od poezji

Wordswortha.

- A jak się ma nasza kochana Yum Yum?

- Nasza kochana Yum Yum odkryła upodobanie do nieprzyjemnego zwyczaju,

którego nie będę komentował przy stole.

Zamówił sherry dla Polly, a dla siebie miejscową wodę mineralną z odrobiną

ziołowego likieru i plasterkiem cytryny. Miasteczko Squunk Corners znane było z bijących

źródeł, a woda miała ponoć właściwości lecznicze. Podnosząc szklankę w toaście,

powiedział:

- Za pamięć obiecującej młodej pary!

- Harley był takim wspaniałym młodym człowiekiem! -powiedziała smutno Polly.

- Koko bardzo go polubił. Zdaje się, że niewiele wiadomo o jego żonie. Zgodnie z

papierami pobrali się w Las Vegas, dziwne, prawda? Tutejsze bogate rodziny wolą chyba

wielkie śluby w kościele Old Stone. Z orszakiem druhen, setkami gości i przyjęciem w klubie.

- Kiedy David i Jill się pobierali, ich ślub kosztował fortunę.

- Żona Harleya nigdy nie przychodziła na próby Klubu Teatralnego, a w gazecie

przeczytałem, że obie pary wybierały się właśnie na próbę i miały na sobie odpowiednie

ubrania.

Polly uniosła brwi.

- Czytałeś kiedyś w gazecie historię, która we wszystkim odpowiadałaby

rzeczywistości?

Przejrzeli menu. Nie było dodatków, ale kucharz znał się na rzeczy. Polly była

zadowolona, że jej szczupak smakował jak ryba, a nie jak sezonowane kromki chleba.

Qwilleran cieszył się, że jego stek wymaga przeżuwania.

- Zawsze mam podejrzenia wobec steku, który rozpływa mi się w ustach - powiedział.

Rozmowa nie schodziła z tematu morderstwa Fitchów. Polly martwiła się o matkę

Harleya, która była, podobnie jak Qwilleran, w radzie nadzorującej pracę biblioteki.

- Margaret ma bardzo wysokie ciśnienie, nie wiem, jak zareaguje na taki szok. To

wspaniała osoba, taka hojna, zawsze chętna, żeby przewodniczyć komitetowi, wziąć udział w

kampanii dobroczynnej, w otwarciu fundacji. Udziela się nie tylko w bibliotece, ale także w

szpitalu i szkole. Tak samo Nigel, to cudowni ludzie!

- Hmm... - zamruczał Qwilleran, niepewny, jak ma zareagować na ten wylew

sentymentalnego uwielbienia, niezwykłego w ustach Polly.

- To musi być cios dla Davida - zaryzykował. - Obaj bracia byli ze sobą tak blisko.

- Tak, a David jest bardziej wrażliwy. Ale Jill go wesprze. Jest bardzo opanowana.

Zauważyłeś, że to ją cytowały gazety? Na ich ślubie była jedyną osobą, która się nie

denerwowała, umie trzymać emocje na wodzy.

- Nie dziwi cię to, że w Moose County doszło do napaści z bronią? - zapytał.

- To musiało się w końcu stać. Okoliczni ludzie mają w domach kupę broni.

Większość mężczyzn poluje. Pełno tu gwintówek, dubeltówek, rewolwerów. Przeważnie to

odpowiedzialni ludzie, przestrzegający prawo, ale w dzisiejszych czasach wszystko się może

zdarzyć - obrzuciła go szybkim, badawczym spojrzeniem. - Nie poluję, ale trzymam w domu

pistolet, tak na wszelki wypadek.

Wąsy Qwillerana poruszyły się. Jej uprzejme maniery, sposób bycia pełen rezerwy, jej

postać matrony, konserwatywne ubranie, nic nie wskazywało na to, że w jej posiadaniu może

znajdować się śmiertelna broń.

- Jeśli się żyje samotnie przy wiejskiej drodze... Cóż, uważam, że to przezorność -

wyjaśniła. - To, co dzieje się na Nizinach, zaczyna się też dziać tutaj. Wiedziałam, że tak się

stanie, i wcale mi się to nie podoba.

- Dlaczego nie przeprowadzisz się do miasta? - zasugerował.

- Mieszkam w tym małym domku, odkąd umarł Bob. Kocham mój mały ogród. Lubię

otwarte przestrzenie. Sprawia mi przyjemność mieszkanie przy polnej drodze, widok krów na

pastwiskach, kiedy jadę rano do pracy.

- Czasem, Polly, trzeba iść na kompromis.

- Kompromisy to nie moja specjalność, nie przychodzą mi łatwo.

- Zauważyłem to - powiedział Qwilleran.

Polly zrezygnowała z deseru, ale nie mogła oprzeć się cytrynowemu ciastu z bezami.

- Byłaś kiedyś w rezydencji Fitchów? - zapytał.

- Wiele razy. Kiedy Nigel i Margaret mieszkali w dużym domu, Margaret zapraszała

radę biblioteczną na herbatę w każde święta Bożego Narodzenia. Mają setki akrów. Pagórki,

lasy, łąki, strumyki, a z najwyższego wzgórza widać Wielkie Jeziora. Rezydencja, którą w

latach dwudziestych zbudował Cyrus Fitch, jest bardzo rozległa. Podobno sam ją

zaprojektował. Był zażartym indywidualistą i zapalonym kolekcjonerem. Harley i David

wyrośli tam. Wśród trofeów, rzadkich książek, chińskich rzeźb, średniowiecznej zbroi i

wszystkich tych egzotycznych przedmiotów, które kolekcjonowali ludzie w latach

dwudziestych, jeśli mieli pieniądze. Kiedy David poślubił Jill, jego rodzice zbudowali im dom

na terenie posesji. Gdy Harley się ożenił, on i jego żona wprowadzili się do rezydencji, a

rodzice zamieszkali w apartamencie.

- Czy można dojechać do rezydencji?

- To prywatna droga, ale nic jej nie zagradza.

- Co mogło przyciągnąć włamywaczy? Nie wyobrażam sobie, że złodzieje chcieli

ukraść rzadkie książki albo głowę nosorożca.

- Była tam rodzinna biżuteria, przekazywana z pokolenia na pokolenie. Spodziewam

się, że żona Harleya dostała część po ślubie.

Qwilleran w zamyśleniu gładził wąsy.

- Mam przeczucie, że morderca, albo mordercy, był tam już przedtem.

Kiedy wyszli z restauracji i w świetle zachodzącego słońca ruszyli w drogę powrotną,

zapytał:

- Jak ci się podoba „Moose County coś tam"?

- Cieszę się, że znów mamy gazetę, ale ten tytuł jest okropny.

- Jest tymczasowy, zmienimy go, jak tylko czytelnicy wybiorą swój własny.

- Byłam zdziwiona objętością gazety.

- Z czasem na pewno zejdzie do dwudziestu czterech stron. Do czasu wykończenia

nowych budynków i drukarni, planują wydawać ją w środy i weekendy. Potem pismo będzie

wychodzić pięć dni w tygodniu. Mam zamiar pisywać tam felietony.

- A co z twoją powieścią? - zapytała ostro Polly.

- Cóż, Polly... osiągnąłem ten bolesny punkt, kiedy musiałem spojrzeć prawdzie w

oczy. Nie jestem stworzony do wymyślania fikcji. Przez dwadzieścia cztery lata mojej kariery

zawodowej skupiałem się na wygrzebywaniu faktów, weryfikowaniu faktów, porządkowaniu

faktów i na ich skrupulatnym relacjonowaniu. Moja wyobraźnia jest przytłumiona.

- Pisaniu tej powieści poświęciłeś przecież dwa lata!

- Mówiłem o niej dwa lata - poprawił ją. - Nigdzie mnie to nie doprowadziło. Może

jestem po prostu leniwy.

- Rozczarowujesz mnie, Qwill.

- Przeceniasz mnie. Spodziewałaś się, że będę Faulknerem północnych lasów albo

Melville'em prerii.

- Spodziewałam się, że napiszesz coś o nieprzemijającej wartości. Teraz będziesz po

prostu produkował jednorazową prozę na potrzeby gazety. Twoje kolumny w „Daily Fluxion"

były zawsze dobrze napisane, informacyjne, zabawne, ale czy wykorzystujesz swój cały

potencjał?

- Jestem świadom moich ograniczeń, Polly. Wyznaczasz mi cel, który jest nierealny -

zaczynało go to drażnić.

- Pisanie powieści to był twój pomysł.

- Każdy pisarz, wcześniej czy później, zaczyna zastanawiać się nad napisaniem

powieści, ale nie każdy się do tego nadaje. Na moim biurku przewalają się stosy notatek i na

wpół zapisane strony - Qwilleran niespodziewanie podniósł głos. - Potrzebuję dyscypliny,

jaką daje praca w gazecie. Dlatego będę pisał do „Moose County coś tam" - ton Qwillerana

wskazywał, że chciałby jeszcze dodać: „Czy ci się to podoba, czy nie!"

Polly spojrzała na zegarek. Zbliżali się do centrum Pickax.

- Miło było zjeść z tobą kolację.

- Nie wstąpisz na górę na wieczorną kawę?

- Nie dzisiaj. Mam jeszcze sporo do zrobienia - powiedziała oschle.

Ostatnie metry pokonali w milczeniu. Po szorstkim „dobranoc" przesiadła się do

własnego samochodu, który stał zaparkowany przed biblioteką. Był to dwudrzwiowy wóz w

kolorze żurawinowo-czerwonym, który Qwilleran podarował jej na Gwiazdkę w nagłym

przypływie świątecznego nastroju, sentymentalnych uczuć i emocjonalnego delirium. Kiedy

odjechała, niebieski jedwabny szalik, który dla niej kupił tego popołudnia, nadal leżał

zapomniany, nawet nieodpakowany, na tylnym siedzeniu jego samochodu.

To było za dobre, żeby miało trwać wiecznie, pomyślał, okrążając rondo wokół parku.

Jego związek z Polly zbliżał się ku końcowi. Kiedyś taka kochająca i zgodna, nagle zaczęła

krytykować wszystkie jego decyzje. Zdawało się jej, że wzajemna bliskość upoważnia ją do

kierowania jego życiem, ale on nie był niczyją własnością. Z tego samego powodu jakieś

dwanaście lat temu rozpadło się jego małżeństwo.

Kiedy otwierał drzwi do wozowni, usłyszał dzwonek telefonu. Pobiegł na górę. Miał

nadzieję... Miał nadzieję, że Polly zmieniła zdanie... Miał nadzieję, że minęła kilka przecznic i

zatrzymała się przy budce telefonicznej...

Głos w słuchawce należał jednak do pana O'Della, który przez czterdzieści lat

pracował w szkole jako woźny i teraz prowadził własną jednoosobową firmę sprzątającą.

- Pewnikiem, że smutne wieści - powiedział pan O'Dell. - Młody panicz Harley był

dobrym człowiekiem, ale ożenił się z niewłaściwą Irlandką. Tak właśnie myślę. Będzie mnie

potrzebował jutro? Wnuk mi się urodził w Kennebeck, spieszno mi go zobaczyć.

- Koniecznie, panie O'Dell, niech pan weźmie wolne i jedzie. Czy wszystko było w

porządku, kiedy pan tu był?

- Wszystko, z wyjątkiem jednego. Ona znowu nabrudziła poza pudełkiem. Coś jej

przeszkadza, oj tak.

Qwilleran zadzwonił natychmiast do Lori Bamby z Mooseville, młodej damy, która

wiedziała wszystko o kotach. Opisał jej całą sytuację.

- Yum Yum nigdy dotąd nie sprawiała kłopotów. Kupiłem jej osobną kuwetę,

myślałem, że o to jej chodzi, a ona znowu zostawia mi prezenty na podłodze łazienki.

- Może to stres - zasugerowała Lori. - Czy ona żyje teraz w stresie?

- STRES?! - wykrzyknął do telefonu. - To ja żyję w stresie! Ona wiedzie beztroskie

życie! Ma komfortowy apartament ze wszystkimi wygodami - dwa gotowane posiłki

dziennie, czesanie trzy razy w tygodniu. Ma zarezerwowane miejsce na moich kolanach za

każdym razem, kiedy siadam. Dodatkowo prowadzę z nimi inteligentne rozmowy, tak jak mi

to doradzałaś.

- Czy w jej otoczeniu zaszły ostatnio jakieś zmiany?

- Tylko nowe tapety w salonie, ale nie wiem, w jaki sposób miałoby to jej dotyczyć.

- Cóż, obserwuj ją i jeśli zauważysz coś jeszcze niepokojącego w jej zachowaniu,

zabierz ją do weterynarza.

Tej nocy Qwilleran spał niespokojnie. Kiedy coś było nie tak z kotami, był zawsze

wytrącony z równowagi. Było mu też przykro z powodu Polly. Nie mógł spokojnie myśleć o

morderstwie, którego dokonano z zimną krwią i które przepełniło żalem i smutkiem całą

wspólnotę. Kiedy tak leżał, usłyszał żałobny gwizd towarowego pociągu, który o pierwszej

trzydzieści mijał niestrzeżony przejazd w pobliżu granicy miasta. Pogoda była dobra, a

powietrze przejrzyste. Mimo że leżał z głową wtuloną w poduszkę, a przejazd był oddalony

od jego domu o dobre pół mili, słyszał zgrzyt kół na torach. Kiedy następny pociąg o drugiej

dwadzieścia przetoczył się przez miasto, Qwilleran nadal nie spał.

SCENA ÓSMA

Miejsce:

Śródmieście Pickax

Czas:

Dzień przed pogrzebem Fitchów

Qwilleran słuchał wiadomości nadawanych przez PKX FM co pół godziny,

spodziewając się usłyszeć, że podejrzani w sprawie morderstwa Harleya i Belle Fitchów są

właśnie przesłuchiwani, albo że podejrzanych aresztowano i przedstawiono zarzuty, albo że

morderca się załamał lub popełnił samobójstwo, zostawiwszy notatkę czy też list pożegnalny.

Nie wydarzyło się nic, co potwierdziłoby scenariusze wymyślane przez Qwillerana. Z

wiadomości można się było dowiedzieć, że policja prowadzi dochodzenie.

Ogłoszono, że pogrzeb odbędzie się w piątek i że jest życzeniem rodziny, by

ceremonia odbyła się w najbliższym gronie. Qwilleran zdawał sobie sprawę, że decyzja

rozczaruje wielu mieszkańców okręgu. Chodzeniu na pogrzeby i przyglądaniu się żałobnym

ceremoniom poświęcano w Pickax wiele czasu.

Co więcej, ogłoszono, że Margaret Fitch, matka zamordowanego mężczyzny, przeszła

ciężki zawał i przebywa w stanie krytycznym w szpitalu. Wszystko to podsyciło

zniecierpliwienie Qwillerana. Wiedziony ciekawością i chęcią uzyskania jakichś pewnych

informacji wybrał się na posterunek policji, żeby porozmawiać z Brodiem. Jego krok był

mniej energiczny niż zazwyczaj, po bezsennej nocy brakowało mu animuszu. Od incydentu w

West Middle Hummock nie rozmawiali ze sobą, ale Brodie wiedział z pewnością wszystko i

będzie chciał odsłonić kilka faktów.

- Kiepska sprawa, Brodie - powiedział Qwilleran, wchodząc do biura.

- Kiepska sprawa - powtórzył Brodie, nie podnosząc oczu znad papierów.

- Jacyś podejrzani?

- Nie mogę mówić, to nie ja prowadzę to dochodzenie.

- Przypuszczam, że sprawa z West Middle Hummock jest w gestii szeryfa.

Brodie pokiwał głową.

- Policja stanowa tylko asystuje.

- A tak nieoficjalnie, Brodie, podejrzewacie punków z Chipmunk?

Szef spojrzał Qwilleranowi prosto w oczy i powiedział chłodno:

- Bez komentarza.

Qwilleran nie spodziewał się takiej reakcji u gadatliwego zazwyczaj stróża prawa, ale

wiedział też, kiedy należy przestać zadawać pytania.

- Nie martw się! - rzucił na odchodne.

Następny przystanek zrobił w redakcji „Moose County coś tam". W redakcji zawsze

można było liczyć na nieformalne informacje, prawdziwe czy też fałszywe. Niestety Junior

Goodwinter wziął pierwszy raz wolne po wielu tygodniach, jakie minęły, odkąd zaczęli

pracować nad projektem, a Roger MacGillivray był w terenie, zbierał materiał do artykułu o

dzikich indykach.

Arch Riker był pod ręką, skulony nad biurkiem, ale nie słyszał żadnych plotek i nie

potrafił odpowiedzieć na żadne pytanie.

- Ciekawy jestem - zastanowił się Qwilleran - skąd pochodziła Belle Fitch. Mój

sprzątacz mówi, że Harley poślubił niewłaściwą kobietę.

- Jesteś zwykłym psem, Qwill! - wybuchnął niespodziewanie Arch, odpychając

niecierpliwie swoje krzesło od biurka. - Nie dasz za wygraną, dopóki nie wywęszysz czegoś,

co nie jest twoją sprawą!

Zaskoczony wybuchem przyjaciela Qwilleran, drocząc się niewinnie, zapytał:

- Co cię gryzie, Arch? Czyżby Amanda nie przyjęła pierścionka?

- To też nie twoja sprawa - wypalił redaktor. - Kiedy dostaniemy od ciebie następny

artykuł?

- A kiedy chcecie?

- Jutro w południe, pójdzie w niedzielnym wydaniu.

To było to! Krótkie terminy podnosiły Qwilleranowi ciśnienie, lepiej się

koncentrował, miał więcej pomysłów.

- Co powiesz na tekst o ekscentrycznym księgarzu, który prowadzi antykwariat w

dawnej kuźni?

- A co ze zdjęciami, masz aparat?

- Za słaby, żeby pstryknąć ciemne książki i ciemnego kota w ciemnym pomieszczeniu.

- W porządku, zorganizuj wszystko, a ja podeślę tam naszego dyżurnego fotografa,

jeśli uda mi się go znaleźć i jeśli on znajdzie aparat.

Qwilleran wyszedł z redakcji podniesiony na duchu. Do niewczesnych romansów

Rikera miał ambiwalentny stosunek. Dorastali razem w Chicago i byłoby mu przykro, gdyby

przyjaciel doznał rozczarowania. Z drugiej strony niepowodzenie miłosne Archa oznaczało,

że znów będą mogli umawiać się na kawalerskie kolacje do „Old Stone Mili" i pogawędki w

tawernie „Pod Wrakiem" w Mooseville.

Odebrał z działu miejskiego dyktafon i notes i ruszył żwawo w kierunku księgarni

„Edds Editions". Zadźwięczał dzwonek przy drzwiach i Eddington Smith wyłonił się z mroku

swojego antykwariatu.

- Straszna sprawa - powiedział drobny człowieczek żałobnym tonem. - Wiadomo coś

więcej o morderstwie? - w tym momencie Qwilleran po raz pierwszy zdał sobie sprawę, że

trwały uśmiech na twarzy księgarza był tylko zamaskowanym grymasem.

- Policja prowadzi śledztwo - powiedział. - Tylko tyle wiem. Może słyszałeś, że pani

Fitch miała zawał. Jest w stanie krytycznym.

Księgarz pokiwał z ubolewaniem głową.

- Znałem całą rodzinę. Zdaje mi się, że to nie dzieje się naprawdę. „Cały świat to

scena, a wszyscy mężczyźni i kobiety są tylko aktorami" - jak ktoś powiedział.

Z ciemnego kąta pomieszczenia doszło ich cichutkie „miau" i pokazał się Winston,

który wachlując się cętkowanym ogonem, skakał z jednego stołu na drugi: z książek

medycznych na biografie i dalej na książki kulinarne i fikcję. Qwilleran pogłaskał puszysty

przydymiony grzbiet.

- Chciałbym napisać artykuł do nowej gazety o twojej firmie, Edd. W reklamie

antykwariatu wspomniałeś o naprawie książek. Czy w takim mieście jak to jest dużo pracy?

- Niewiele. Dostaję trochę zleceń z biblioteki. Pani Duncan jest bardzo miła. Dzisiaj

rano jedna pani z Sawdust City przyniosła mi rodzinną Biblię do naprawy. Przeczytała moje

ogłoszenie.

- Gdzie wykonujesz te prace?

- Moje maszyny introligatorskie są z tyłu, na zapleczu. Chcesz je zobaczyć?

- Tak, i chciałbym włączyć dyktafon. Chcę ci zadać kilka pytań.

Eddington poprowadził Qwillerana do pomieszczenia na tyłach budynku. Winston

zeskoczył z książek kucharskich i poszedł za nim.

- Widziałeś już kiedyś ręczną bindownicę? - zapytał księgarz z nutą dumy. Pociągnął

za sznurki zwisające z sufitu i fluorescencyjne tuby podświetliły pokój pełen pras

księgarskich, gilotyn, ostrzałek, blatów, stołków różnej wysokości, małą kuchenkę gazową i

różne nietypowe narzędzia.

Qwilleran zaczął robić notatki, spisując to, co znajdowało się w warsztacie. Edd

zauważył, że Qwilleran przypatruje się kuchence.

- To do podgrzewania kleju - wyjaśnił - no i mojej zupy. Dwaj mężczyźni rozsiedli się

na stołkach. Eddington podał Qwilleranowi otwartą książkę.

- Popatrz na stronę siedemdziesiątą drugą. Potrafię tak zreperować rozdarcie za

pomocą japońskiej bezbarwnej taśmy i kleju z mączki kukurydzianej, że nie ma śladu po

uszkodzeniu.

To była prawda. Strona siedemdziesiąta druga była bez skazy.

Kiedy Winston wskoczył na ławę, przy której siedzieli, księgarz powiedział:

- Zawsze przychodzi do introligatorni, kiedy pracuję. Lubi zapach kleju i pasty.

- Koko też lubi wąchać klej. Jakiego rodzaju kleju używasz?

- Nic syntetycznego. Sam robię pastę z pszennej mąki albo z mączki kukurydzianej.

Klej robię ze zwierzęcej żelatyny. Kupuję ją w listkach i rozpuszczam. Wiedziałeś, że to

właśnie klej introligatorski przyciąga mole książkowe?

Kiedy Eddington opowiadał o swoim rzemiośle, nie był już tym nieśmiałym

mężczyzną, który prowadzi małą księgarenkę i szeptem wypowiada swoje kwestie na próbach

Klubu Teatralnego. Mówił miękkim głosem, ale z mocą, a czynności introligatorskie

wykonywał sprawnie i pewnie.

- Jak zainteresowałeś się książkami? - zapytał Qwilleran.

- Mój pradziadek kolekcjonował książki. Znasz miasteczko o nazwie Smiriis Folly?

To on je założył, w 1856 roku. Jego kopalnia zawaliła się dwa razy, ale za trzecim uczyniła z

niego bogatego człowieka.

- Co się stało z fortuną twojego pradziadka? - zapytał Qwilleran, rozglądając się po

pokoju. W odległym rogu pomieszczenia stało niewygodne zapewne polowe łóżko,

rozkładany stolik i turystyczne krzesełko, mały zlew z wiszącym ponad nim lustrem, półka z

naczyniami i jedzeniem w puszkach.

- Z przykrością muszę powiedzieć, że następne pokolenie wydało wszystko na urocze

panie - westchnął Eddington, oblewając się niezdrowym rumieńcem. - Mój ojciec sprzedawał

książki jako komiwojażer, chodził od drzwi do drzwi i tak zarabiał na życie.

- Jakiego rodzaju książki?

- Klasykę, słowniki, encyklopedie, klasery z etykietami i inne podobne. Ludzie bez

wykształcenia chcieli zyskać jakąś wiedzę i mój ojciec był jak misjonarz, niosący kaganek

oświaty. Mówił im, że mają czytać i wieść lepsze życie. Nigdy się nie dorobił, ale był

uczciwy i szanowano go w okolicy. Jak ktoś powiedział: „Cnota i bogactwo rzadko idą w

parze".

- A ty jak zająłeś się używanymi książkami?

- Kiedy stary człowiek umarł, wyrzucili jego książki na śmietnik. Zebrałem je na

wózek. Miałem czternaście lat. Teraz kupuję po domach. Czasami na strychu znajdzie się

jakaś nietypowa książka, która jest coś warta. Znalazłem pierwsze wydanie Marka Twaina w

pudle z podręcznikami i klaserami. Raz znalazłem książkę, którą Longfellow zadedykował

Hawthorne'owi.

- W swoim ogłoszeniu wspomniałeś także o opiece bibliotekarskiej, co dokładnie

miałeś na myśli? - zapytał Qwilleran.

- Jeśli ktoś ma dobrą prywatną bibliotekę, idę i czyszczę książki, zajmuję się

skórzanymi okładkami. Patrzę, czy nie ma na nich pleśni i robaków. Większość ludzi nie wie

nawet, jak układać książki na półce. Jeśli są za daleko od siebie, uchylają się, jeśli za blisko,

nie mogą oddychać.

- Czy w okolicy jest wiele dobrych prywatnych zbiorów?

- Nie tak wiele, jak to bywało kiedyś. Ludzie dziedziczą kolekcje i sprzedają je, żeby

kupić sobie jachty albo zapłacić dzieciom czesne w college'u.

- Możesz wymienić kilku swoich klientów?

- Och, nie, to nie byłoby etyczne, ale mogę zdradzić, że zajmowałem się biblioteką

Klingenschoenów, kiedy starsza pani jeszcze żyła.

- A biblioteką Fitchów? Tak nieoficjalnie. - Qwilleran wyłączył dyktafon. - Słyszałem,

że mają trochę rzadkich książek.

Księgarz wyszeptał:

- Kolekcja Cyrusa jest teraz warta miliony. Jeśli zechcą sprzedać ją na aukcji, to

będzie to wydarzenie na skalę światową.

- Czy myślisz, że włamywacze, którzy zamordowali młodą parę, mogli szukać starych

książek?

- Nie wydaje mi się. Nie tutaj. Chyba że...

- Chyba że co?

- Nie, nic, to tylko głupie myśli - Eddington wyglądał na zakłopotanego.

- Czy istnieją profesjonalni złodzieje książek, tacy jak ci, którzy kradną dzieła sztuki,

starych mistrzów? Tacy, którzy mogliby przyjechać tu z Nizin?

- Nigdy nie przyszło mi to do głowy. Powinienem pomyśleć o inwentaryzacji. Albo

najpierw porozmawiam z prawnikiem.

Qwilleran zapytał:

- Od jak dawna chodziłeś do rezydencji Fitchów?

- Od prawie dwudziestu pięciu lat. Kiedy pan i pani Fitch wyprowadzali się, prosili,

abym nadal opiekował się biblioteką.

- Poznałeś więc żonę Harleya. Jaka ona była? Eddington zawahał się.

- Miała ładną twarz - bardzo ładną. Twarz małej dziewczynki. Nie chciałbym mówić

niczego złego, świeć panie nad jej duszą, ale... używała takich słów, że nie powtórzyłbym ich

nawet przed Winstonem.

- Skąd pochodziła?

- Miała na nazwisko Urkle. Pochodziła z Chipmunk. Oczywiście znałem ją, zanim

jeszcze Harley się z nią ożenił. Była pokojówką pani Fitch.

Qwilleran pamiętał uwagę pana O'Della: „Poślubił niewłaściwą Irlandkę". Zwrócił się

do Eddingtona:

- Ktoś mógłby się zastanawiać, dlaczego Harley wybrał dziewczynę z niższej klasy.

- „Miłość czyni nas wszystkich głupcami", jak mawiał Thackeray. Myślę, że to był

Thackeray - powiedział księgarz.

Qwilleran wstał.

- To była niezwykle miła rozmowa, Edd. Fotograf przyjdzie jutro po południu.

- Może dobrze by było wymyć szybę wystawową.

- Tylko nie przesadzaj.

W drodze do wyjścia Qwilleran zatrzymał się i zapytał.

- Kiedy w normalnych okolicznościach odwiedziłbyś bibliotekę Fitchów?

- W następny wtorek, ale nie wiem, co mam teraz zrobić. Muszę porozmawiać z

adwokatem. Nie chcę niepokoić pani Fitch, ale o książki trzeba dbać.

- Byłbym niezwykle wdzięczny, gdybyś zabrał mnie ze sobą - powiedział Qwilleran. -

Może się czegoś nauczę.

- Powinienem zapytać prawnika, czy to będzie w porządku.

- Nie trzeba. Po prostu zabierz mnie jako swojego asystenta. Jestem dobry w

odkurzaniu.

Idąc do domu, Qwilleran zastanawiał się nad niezwykłą wiedzą skromnego samouka,

nad radością, z jaką pracował przy książkach, i nad jego zaniedbanym mieszkaniem.

Przypomniał sobie wąskie polowe łóżko, smutny stolik i krzesło, półkę nad zlewem. Były na

niej tylko kubek, talerz, nadgryziony rondel, zupa w puszce, sardynki, maszynka do golenia,

grzebień i pistolet!

Kiedy przyjechał do domu, wiedział, że ma wiadomości na sekretarce, zanim jeszcze

wszedł na górę. Szalony taniec Koko, który biegał tam i z powrotem, był znakiem, że telefon

dzwonił podczas nieobecności Qwillerana.

Dzwoniła Francesca. Wpadnie o piątej. Przyniesie olśniewające próbki tapet do jego

sypialni. Ma też dla niego wieści.

SCENA DZIEWIĄTA

Miejsce:

Mieszkanie Qwillerana, później restauracja „Stefania"

Czas:

Ten sam dzień

Qwilleran poszedł do gabinetu, żeby uporządkować myśli i ułożyć chwytliwe

wprowadzenie do sylwetki Eddingtona. Miał też zamiar zagnać koty do ich pokoju.

Zazwyczaj asystowały przy procesie twórczym, siedząc na jego notatkach, gryząc długopis i

stąpając po klawiszu trzymacza w maszynie do pisania, którą posługiwał się Qwilleran, ale

tym razem Qwilleran miał sztywny i bardzo bliski termin. Koty zostały skazane na banicję.

Praca wymagała koncentracji. W warsztacie Eddington używał dziwnego słownictwa.

Wspominał o bindowaniu, bigowaniu, kaszerowaniu, falcowaniu, klejeniu białkiem kurzym i

zszywaniu.

Eddington powiedział, że Winston lubi proces klejenia. Czy Koko czuł zapach kleju,

kiedy wąchał grzbiety książek, co wyglądało tak, jakby czytał tytuły? Czy kot może wyczuć

klej na siedemdziesięcioletnim tomie dzieł Dickensa albo na stuletnim Szekspirze? To było

mało prawdopodobne. Ale jeśli nie klej, to dlaczego Koko tak chętnie wąchał książki?

Dlaczego wąchał tylko niektóre z nich, a inne nie? Czy w grzbietach były robaki? Czy był w

stanie wyczuć żyjące stworzenia? Kiedy spędzali letnie miesiące na wsi, koty były

zafascynowane pająkami, mrówkami i biedronkami, które widywały na szybach werandy.

Dlaczego nie mole książkowe? Qwilleran postanowił, że poprosi Eddingtona o sprawdzenie

ulubionych tytułów Koko. Syjamczyk zainteresował się nagle Moby Dickiem i Kapitanami

Zuchami.

Snując te rozważania, nie zbliżał się do ukończenia artykułu i kiedy przyjechała

Francesca ze swoimi tapetami, powiedział:

- Przepraszam, jeśli będę trochę roztargniony, ale pisałem artykuł o Eddingtonie Smith

i jestem w oparach antykwarycznych książek. To jakie są te twoje wieści, Fran?

- Najpierw poproszę o drinka - powiedziała, padając na kanapę.

- Najpierw poproszę o wieści - nalegał Qwilleran - potem dostaniesz drinka.

- Podejrzewają Chada Lanspeaka. Carol i Larry wpadli w panikę!

- Hmmm... - zasępił się, uderzając palcami po wąsach. - O której według policji zabito

Harleya? Twój ojciec nie chce mi nic powiedzieć. Nie wiem dlaczego. Nagle nabrał wody w

usta.

- Ja wiem dlaczego - westchnęła Fran. - W zeszłym roku udzielono mu reprymendy za

rozmowy o sprawie, w której toczyło się dochodzenie. Biedny ojczulek! Uwielbia mówić.

Mogę się tego dowiedzieć. Dlaczego chcesz wiedzieć?

- O szóstej piętnaście Chad przyszedł do mojego mieszkania, żeby sprzedać mi

robione ręcznie przez siebie rakiety śnieżne. Transakcja zajęła nam więcej czasu, niż się

spodziewałem, więc musiało być koło siódmej trzydzieści, kiedy podrzucił mnie do centrum.

Wiem to dokładnie, bo spojrzałem na zegarek i zdałem sobie sprawę, że zrobisz mi piekło za

te pół godziny. Jeśli wierzyć temu, co napisała nasza gazeta, Jill i David znaleźli ciała o

siódmej piętnaście. Zakładając, że Chad spędził cały dzień w sklepie, to jego udział jest

wykluczony.

- Powinieneś zadzwonić do Carol i Larry'ego i powiedzieć im to. Zaangażowali

prawnika. Znasz Hasselricha?

- Tak, to także prawnik Fundacji Klingenschoenów.

- Zadzwoń do nich od razu, to ich uspokoi.

Qwilleran wystukał numer rezydencji Lanspeaków. Czekając, aż odbiorą telefon,

wyobrażał sobie ich atrakcyjny wiejski dom: drewniane płoty, cedrowy gont, malowniczą

stodołę.

- Halo, Larry? Tu mówi Qwill. Mam dla ciebie bardzo ważną wiadomość... Tak,

wiem, Fran mi powiedziała, ale zakładając, że Chad był cały dzień w sklepie, to jest poza

podejrzeniem. Był ze mną od szóstej piętnaście do siódmej trzydzieści, zdaje się, że

przyjechał prosto po pracy. O której się wymeldował?... No, to chyba ma alibi. Pamiętasz,

mówiłem ci, że sprzedaje mi rakiety śnieżne. Dlatego spóźniłem się na próbę... No właśnie.

Podrzucił mnie do centrum swoim rozgruchotanym pikapem. Wysiadłem pod centrum

wspólnoty o siódmej trzydzieści... Tak, pomyślałem, że to może pomóc. Na dowód mogę

przedstawić parę „ogonów bobra". Powiedz to Hasselrichowi i niech je ode mnie odbierze.

Jestem do waszej dyspozycji, jeśli mogę się przydać... Do zobaczenia, Larry. Głowa do góry!

Podczas gdy on nalewał jej drinka, ona przechadzała się po salonie, rozglądając się

wokół okiem profesjonalisty. Przesunęła stolik o kilka centymetrów w lewo, poprawiła

żaluzje, wyprostowała druk z 1805 roku ukazujący łódź patrolową.

- Jak to się dzieje, że twój druk jest ciągle przekrzywiony? - zapytała. - Nie mieliśmy

tu ani trzęsienia ziemi, ani wybuchu bomby.

- To wina Koko - powiedział Qwilleran. - Lubi pocierać brodą o narożniki ramek, a do

tej łatwo dosięgnąć z oparcia kanapy. Gdybyś wiedziała cokolwiek o kotach, nie pytałabyś.

Usiadła wygodnie.

- Nadal nie mogę uwierzyć, że straciliśmy Harleya.

- Nikt nie mówi o jego żonie. Dobrze ją znałaś?

- Widziałam ją kilka razy - Fran podniosła na niego wzrok.

- Pochodziła z Chipmunk?

- Gdzieś stamtąd.

- Co ludzie powiedzieli na ich małżeństwo? Dlaczego pobrali się w Las Vegas?

- Szczerze mówiąc, Qwill, nie mam ochoty o tym mówić. Jeszcze go nie

pochowaliśmy. To zbyt bolesne. Nie masz nic przeciwko, jeśli zapalę?

Z wystudiowanym wdziękiem wytrząsnęła papierosa z pudełka, przypaliła go srebrną

zapalniczką, którą podarował jej na Gwiazdkę, i zaciągnęła się głęboko.

Qwilleran pozwolił jej delektować się przez chwilę dymem, a potem powiedział:

- Ty i David byliście bardzo zżyci, prawda?

- Skąd wiesz? To dawne dzieje, to było w szkole średniej.

- Myślałaś kiedyś o tym, żeby wyjść za niego?

- Myślałeś kiedyś o tym, że możesz być wścibskim draniem... kochanie?

Odpowiedział łobuzerskim tonem:

- Przepełnia mnie współczująca ciekawość wobec losów bliźnich. To jedna z moich

szlachetnych cech.

Postawił przed nią miseczkę orzechów nerkowca i patrzył, jak zachłannie je połyka.

- A tak na poważnie, Fran, czy uważasz, że tutejsi śledczy mają wystarczające

kompetencje, żeby rozwiązać tę sprawę?

- Policja stanowa przysłała tu detektywa, tak mówi tata. Eksperta od morderstw. Ale

nie doceniasz chyba naszych policjantów. Wyrośli tutaj, znają każdego. Zdziwiłbyś się, ile

wiedzą o tobie, o mnie, o Chadzie, o wszystkich. Nie mają naszych akt, po prostu wiedzą.

Qwilleran nalał jej następnego drinka, jej szklanka szybko się opróżniała.

- Jaka jest rezydencja Fitchów? - zapytał.

- Sentymentalna kiczowata architektura w ekskluzywnym wydaniu. Mieszanina

wiktoriańskiego gotyku, art deco i włoskiego klasycyzmu. Jest w niej jednak jakiś wiejski

urok. Wszystkie te kominy, te kamienne mury wokół posiadłości.

- Zastanawiam się, czy mordercy mieli czas, żeby znaleźć to, czego szukali, zanim im

przeszkodzono. Na pewno mieli kogoś na czatach w samochodzie, kogoś, kto ostrzegł ich, że

Jill i David nadjeżdżają. Jak myślisz, czego mogli szukać?

- Pieniędzy i biżuterii, tak myślę. Zaczęli przeszukiwać biurko w bibliotece i szuflady

w garderobie na górze. Babka Harleya zostawiła Harleyowi i Davidowi biżuterię, żeby

przekazali ją swoim żonom. Belle miała kilka naprawdę ładnych rzeczy.

- A książki? Mogli szukać rzadkich książek?

- Żartujesz? To były prawdopodobnie jakieś łotry z Chipmunk, które nie potrafiłyby

odróżnić rzadkiej książki od spisu telefonów.

- Jakiej broni użyli?

- Ręcznej. To pistolet, bardzo popularny w okolicy... Hej, nie mów tacie, że wiesz to

wszystko. Nie powinien o tym z nikim rozmawiać, ale on i mama mają ostre dyskusje przy

kuchennym stole po każdej zmianie, a ja mam duże uszy.

- Jeśli mogę pozwolić sobie na dygresję, masz urocze uszka.

- Cóż, dziękuję - odparła ciepło, mile zaskoczona. - Jeśli podtrzymałbyś swoje

zaproszenie, mogłabym pójść z tobą na kolację.

- Najpierw muszę nakarmić koty - powiedział Qwilleran. Wypuścił je i ustawił im

dwie miseczki ze specialite dujour, rodzajem zupy rybnej. - Ciekaw jestem - zamyślił się - czy

Harley znał mordercę. Przypuszczam, że to był ktoś, kto był wcześniej w tym domu i

wiedział, co mieli. Ktoś, kto znał rozkład prób i wiedział, że wyjdą przed szóstą trzydzieści.

To znaczy, jeśli zostali zabici między szóstą trzydzieści a siódmą piętnaście. Z drugiej strony,

jeśli zostali zamordowani przed szóstą trzydzieści, to zabójca miał od groma czasu na

kradzież.

- Qwill, od tego wszystkiego boli mnie głowa. Czy nie możemy omówić sprawy tapet,

a potem pójść na kolację? Choć tutaj i spójrz na próbki.

Usiedli razem na kanapie, trzymając na połączonych kolanach ciężki próbnik tapet.

Tymczasem koty zeszły na podłogę i zaczęły jeść. To samo jedzenie dostały na śniadanie, a

mikstury o konsystencji zupy nie należały do ich ulubionych dań. Syjamczyki usiadły

naprzeciwko sofy i patrzyły w przestrzeń.

- Naprawdę chciałabym, żebyś zdecydował się urządzić sypialnię w kolorze

bakłażana, awokado i różowego tulipana - powiedziała Fran.

- Podoba mi się taka, jaka jest teraz: brązowo-rdzawo--miodowa - poinformował ją

Qwilleran.

- No dobrze, jeśli nalegasz. Jak ci się podoba ta? Wspaniała faktura, w rudym kolorze.

- Nie, kolor jest zbyt przytłumiony - sprzeciwił się.

- Ten jest żywszy, ale nie ma tak ładnej powierzchni.

- Za jaskrawy.

- A co powiesz na ten?

- Za ciemny.

- Tapetujemy tylko wyższą połowę ściany - przypomniała mu. (Dolna była pokryta

drewnianymi panelami, typowymi dla dziewiętnastowiecznych dworców kolejowych). -

Inaczej rzecz ujmując, to tylko tło dla druków i akwareli, które będą oprawione w

chromowane ramki, żeby nawiązać do chromowanych urządzeń gimnastycznych. To znaczy,

o ile nadal chcesz zatrzymać rower i tę maszynę do wiosłowania w sypialni. Nie mógłbyś ich

przestawić do pokoju kotów?

Qwilleran spojrzał na nią spode łba.

- No dobra, nie mogą stać w pokoju kotów. Mimo to - kontynuowała - zdecydowanie

powinniśmy się pozbyć tych okropnych staromodnych kaloryferów. Jesteś sobie winien nowe

ogrzewanie.

- Te brzydkie, staromodne kaloryfery dają bardzo przyjemne ciepło - westchnął

Qwilleran - i idealnie pasują do brzydkich, staromodnych paneli. Hydraulik mówi, że mają

już ponad siedemdziesiąt pięć lat i są nadal w doskonałym stanie. Pokaż mi jakiś nowy

wynalazek, który będzie sprawny po takim czasie.

- Zaczynasz mówić jak mój ojciec - powiedziała Fran. - Pozwól mi przynajmniej

zaprojektować dla nich obudowę. Tylko mała półka od góry i krata z przodu. Mój stolarz

może to zrobić.

- Czy to nie zmniejszy ich wydajności?

- Ani trochę. Myślę też, że powinniśmy zamówić nowe meble do sypialni, kiedy

pojedziemy do Chicago. Wychodzą nowe linie i mam cudowne źródła... Au!... kot złapał

mnie za kostkę.

- Przykro mi, Fran. Czy podarł ci rajstopy? Pogładziła na próbę nogę.

- Chyba nie, ale te pazurki są jak igły. Który z nich to zrobił?

Qwilleran zobaczył, jak Yum Yum Łapka wymyka się ukradkiem z pokoju.

- Chodźmy na kolację.

Zebrał próbniki Fran, a ona wrzuciła do torebki paczkę papierosów.

- Gdzie jest moja zapalniczka?

- A gdzie ją położyłaś'?

- Wydawało mi się, że zostawiłam ją na stoliku kawowym. Przeszukała torebkę, a

Qwilleran sprawdził na podłodze i pod poduszkami na sofie.

- Powinna gdzieś tu być - powiedział. - Jak tylko się odnajdzie, zwrócę ci ją. A na

razie to będzie dobry pretekst, żeby rzucić palenie.

- Znowu gadasz jak mój ojciec - odparowała, marszcząc z niezadowoleniem brwi.

Pojechali do „Stefanii", jednej z najlepszych restauracji w okręgu. Restauracja

mieściła się w starej kamieniczce w dzielnicy rezydencji. Z zewnątrz budynek nie był

zachęcający, ale wewnątrz panowała gościnna atmosfera, stworzona dzięki ciepłym kolorom,

gustownym tkaninom i przez łagodne oświetlenie. Qwilleran zawsze lubił chodzić z

Francescą do restauracji. Tym razem ludzie odwracali głowy, żeby podziwiać młodą kobietę

o szarych oczach, w szarym garniturze, szarej wełnianej bluzce, szarym płaszczu i w szarych

szpilkach.

Po przejrzeniu menu Qwilleran zaproponował, żeby zjedli ziołowego pstrąga w

winnym sosie.

- Chyba wezmę chude żeberka - powiedziała Fran.

- Pstrąg będzie dla ciebie lepszy.

- Czy możesz nie zachowywać się jak mój ojciec, Qwill?

Rozmawiali o wirtuozerii jej ojca w grze na kobzie, o zamiłowaniu Qwillerana do

szkockich rzeczy, ezoterycznym interesie Edda Smitha i przyszłości Klubu Teatralnego bez

Harleya.

- Czy wiesz, jak zareagował na tę tragedię David? - zapytał Qwilleran.

- Rozmawiałam przez telefon z Jill. Powiedziała mi, że jest załamany, Nigel też.

Zastanawiam się, czy są na tyle mocni, żeby to przetrwać. Będą potrzebowali wsparcia, to na

pewno. Już strata bliskiej osoby z powodu choroby albo wypadku jest traumatycznym

przeżyciem, ale morderstwo jest takie okrutne!

- Jesteś dobrą przyjaciółką Jill? - Zauważył bliskie podobieństwo między dwiema

kobietami. Miały podobną figurę, sposób mówienia, chodzenia, podobne teatralne gesty i

poglądy.

- Trzymałyśmy się razem w szkole średniej - odparła. - Razem umawiałyśmy się na

randki, grałyśmy w kosza, interesowałyśmy się sztuką. Jest bardzo inteligentna. Ja jestem

inteligentna, tak myślę, ale Jill jest sprytna.

- Czy jej rodzina jest zamożna?

- Już nie. Stracili wszystko w 1929 roku. Jej prapradziadek był właścicielem sieci

szwalni. Pradziadek był bohaterem pierwszej wojny światowej. Dziadek był burmistrzem

Pickax przez dwanaście lat. Jej babcia ze strony matki...

Kiedy Francesca snuła przed nim historię rodziny Jill, scenariusz w głowie Qwillerana

nabierał kształtów. Czekał na stosowną przerwę, zanim powiedział:

- Okropna ta historia z matką Harleya. Słyszałaś jakieś szczegóły?

- Nie - zwięzłość odpowiedzi utwierdziła go w tym, co myślał.

- Jeśli pani Fitch nie przeżyje, to będzie ogromna strata dla wspólnoty. Tyle zrobiła dla

biblioteki, szpitala, dla szkoły i w tylu innych słusznych sprawach.

Nagle uwaga Franceski skupiła się na talerzu.

- Poznałem panią Fitch na zebraniach rady bibliotecznej. Zrobiła na mnie imponujące

wrażenie, to kobieta pełna wdzięku. Nie szczędzi czasu ani pracy.

Francesca podniosła rękę i uderzyła palcem w szybkę zegarka.

- Czy wiesz, jak jest późno? Muszę wracać do biura i wydać dyspozycje na jutro.

- A ja muszę przysiąść nad tekstem o Eddingtonie Smith. Później, przy pożegnaniu,

kiedy pocałowała go teatralnie, podarował jej jedwabną apaszkę, którą kupił dla Polly.

- Wiem, że jestem trudnym klientem - przeprosił. - To dla ciebie, w ramach

podziękowania za twoją cierpliwość. Oczywiście poszukam zapalniczki.

Na górze, w mieszkaniu, resztka orzeszków, które zostały na dnie miseczki, została

porozrzucana po podłodze.

- To twoja robota, moja pani? - zapytał Yum Yum, która wylizywała swoją prawą

łapkę. - A wiesz coś może o zaginionej zapalniczce?

Teraz zwrócił się do Koko.

- Fran nie chciała się wypowiadać na temat Margaret Fitch. Nie chce też rozmawiać o

swoim związku z Davidem. Jak dwa plus dwa jest cztery, tak mamy tu interesowną matkę,

która powstrzymała syna przed małżeństwem z córką policjanta.

- Yow! - odpowiedział Koko.

SCENA DZIESIĄTA

Miejsce:

Mieszkanie Qwillerana, później redakcja gazety

Czas:

Dzień pogrzebu Fitchów

Zgodnie z życzeniem rodziny pogrzeb odbył się w wąskim gronie. Nabożeństwo

odprawiono w kościele Old Stone, który stał po przeciwnej stronie parku niż dom Qwillerana.

Policja kierowała ruchem i powstrzymywała chcących podejść jak najbliżej gapiów. W

pobliżu nie było fotografów tłoczących się na chodnikach i siedzących na drzewach, jak to się

dzieje w dużych miastach.

Riker chciał puścić w gazecie materiał o pogrzebie, twierdził, że Fitchowie to

wpływowa rodzina, że śmierć jest szokująca, a pogrzeb jest informacją prasową.

Junior nie zgodził się z nim.

- W miasteczku takim jak to jest inaczej. Szanujemy ich uczucia.

Riker nalegał i spór podgrzał atmosferę w redakcji, aż Qwilleran był zmuszony

mediować. Zgodził się z Juniorem.

- Prawo mieszkańców do wścibskiej ciekawości nie zostanie pogwałcone, nie

martwcie się. Już godzinę po pogrzebie wszystkie szczegóły ceremonii będą powszechnie

znane. Wszystkie linie będą zajęte, w barach zawrze. System sąsiedzkiej informacji w Pickax

jest lepiej zorganizowany niż jakakolwiek gazeta, która wychodzi dwa razy w tygodniu. Tak

że odpuść sobie, Arch.

Rano w dniu pogrzebu Qwilleran pisał właśnie końcówkę artykułu o Eddingtonie

Smith, a koty siedziały na biurku, kiedy nagle zadzwonił telefon. Yum Yum odskoczyła jak

oparzona, natomiast Koko skoczył do aparatu i skarcił go łapą.

- Qwill, tu mówi Cockey - usłyszał w słuchawce.

Głos Alacoque Wright, młodej pani architekt, brzmiał bardziej dojrzale niż podczas

ich przelotnego związku na Nizinach.

- Dzwonię z baraku na twoim frontowym trawniku.

- Miło cię słyszeć, Cockey. Kiedy przyjechałaś?

Koko stał teraz na tylnych łapach na stole, opierając przednie łapki na ramieniu

Qwillerana, i krzyczał do słuchawki. Qwilleran go odepchnął.

- Robota wygląda całkiem nieźle. Tym razem trzymali się planów. Jest tylko jeden

problem. Kolor ścian w garderobie jest inny niż na próbkach. Miała być różana ochra o

małym nasyceniu, żeby podbudować aktorów i podnieść ich nastrój, a tymczasem... lepiej nie

mówić. Trzeba będzie przemalować na koszt konstruktora.

- Jak długo zostaniesz, Cockey? - Koko gryzł kabel telefoniczny i Qwilleran dał mu

szturchańca.

- Do jutra w południe. Zatrzymałam się w hotelu „Pickax". Nie jest to może „Plaza",

ale ma swoje łóżko i łazienkę w pokoju, za co jestem wdzięczna.

- Chodźmy dzisiaj na kolację. Przychodź do mnie, jak tylko znuży cię robota.

Napijemy się drinka, no i przywitasz się z Koko, który z nieznanych powodów robi tu właśnie

nieziemskie zamieszanie.

- Do zobaczenia później - powiedziała.

Qwilleran odwrócił się w kierunku kota, który siedział na stoliku obok telefonu, tuż

poza zasięgiem jego ramienia.

- No i o co chodziło, młody człowieku? Jeśli koniecznie musisz monitorować moje

rozmowy, rób to w jakiś cywilizowany sposób.

Koko podrapał się po uchu z irytującą nonszalancją.

Qwilleran wrócił do pisania na maszynie tylko po to, żeby po chwili odebrać telefon

od Polly Duncan. Jej słodki głos wskazywał na to, że przezwyciężyła już zły nastrój, i jego

nadzieje wzrosły.

- Jestem zakłopotana, Qwill - wyznała. - W poniedziałek były twoje urodziny, a ja

nawet o tym nie wspomniałam, kiedy w środę jedliśmy kolację. Jeśli jeszcze nie jest za

późno, żeby świętować, czy zechciałbyś być moim gościem w „Stefanii" dziś wieczorem?

- Bardzo... - powiedział ciepło. - Bardzo bym chciał, ale niestety architekt kierujący

projektem teatru przyjechał tu dzisiaj z Cincinnati i muszę czynić honory domu.

- Na jak długo przyjechał?

- Hmm... wyjeżdża jutro w południe - zdecydował się nie prostować różnicy płci.

- To może jutro wieczorem?

- W sobotę? W sobotę szefowie gazety zapraszają cały zespół na oblewanie

zwycięskiego wejścia na rynek. Impreza nie jest bardzo oficjalna, domowe świętowanie z

drinkami, przystawkami i przemowami, ale muszę tam być, reprezentuję Fundację

Klingenschoenów.

- Jesteś nadzwyczaj zajęty, prawda? - powiedziała szorstko. Czekał z nadzieją, że

zaprosi go na niedzielny rostbef i pudding Yorkshire w jej przytulnym wiejskim domku, ale

tylko pożegnała się grzecznie i odłożyła słuchawkę.

I tak Qwilleran szedł do miasta w kwaśnym nastroju. W ręce trzymał kopię artykułu i

zamówienie na zdjęcie. Kiedy podchodził do budynku, zobaczył furgonetkę pocztową

parkującą przed siedzibą redakcji. Kierowca wciągał do budynku wory listów. Listy

zaścielały całą podłogę redakcji i wszyscy, wliczając naczelnego, rozdzierali koperty i liczyli

kupony z propozycjami nazwy dla nowej gazety.

- Chodź tu, Qwill! - zawołał Junior. - Kop i zacznij liczyć. Poczęstuj się kawą i

pączkami.

- Najlepsze są dopiski. Tutaj jest jedna propozycja: „Frazesy z Moose County".

Do południa było kilka pojedynczych głosów na „Kroniki", „Sygnały", „Spotkania",

ale osiemdziesiąt procent czytelników głosowało za pozostawieniem tytułu z pierwszego

wydania „Moose County coś tam".

- Przynajmniej jest oryginalny - przyznał niechętnie Riker.

- Tutejsi ludzie lubią się wyróżniać - wyjaśnił Junior. - Mój sąsiad z naprzeciwka

wiesza choinkę do góry nogami pod sufitem, i jest restauracja, w której każą płacić pięć

centów za papierową serwetkę.

- Znam farmera z Wildcat, który nie wierzy w letnią zmianę czasu. Mówi, że nie

przynosi żadnych oszczędności, i odmawia przestawienia zegara. Jest spóźniony całe lato -

powiedział Roger.

- Czekajcie, to wam się spodoba - przerwała im Hixie. - Sprzedałam reklamę jednej

staruszce ze Smiths Folly, która handluje słodyczami, papierosami i pismami

pornograficznymi, i ona wspomniała o pogrzebie Fitchów. Przyznała, że nigdy nie była na

pogrzebie i że cała jej rodzina jest pochowana na podwórku za domem, bez zbędnych

ceregieli.

- Nie wierzę w ani jedno słowo z tych bzdur - westchnął Riker.

- W Moose County uwierzę we wszystko - powiedział Qwilleran - ale Hixie przesadza

co do magazynów. Byłem w tym sklepie.

- To prawda - nalegała Hixie - gorący towar jest pod ladą.

- W porządku, darmozjady, do roboty! - rozkazał Riker. - Nadchodzi listonosz z

następnym worem.

Qwilleran miał zamiar wyjść, dopóki nie usłyszał, że zamawiają kanapki.

- Jakie wieści na policyjnej działce? - zapytał Rogera.

- Śledztwo trwa. To wszystko, co mówią.

- Zawsze mówią tylko tyle. Masz jakieś wskazówki, że zbliżają się do rozwiązania?

- Wszyscy mówią, że koło podejrzeń zawęża się do Chipmunk. Ludzie mówili tak od

samego początku. Widzisz, nie podoba mi się, że miasto zyskuje taką reputację. Kiedy byłem

nauczycielem, miałem kilku dobrych studentów, którzy pochodzili z Chipmunk. Mieszkają

tam przyzwoite robotnicze rodziny w tych tanich budynkach komunalnych, a teraz wystarczy

kilku chuliganów i już skreślają całe miasto.

Qwilleran gładził wąsy gestem, który Riker od razu rozpoznał.

- Jeśli policja nie może rozwiązać jakiejś sprawy, Qwill to zrobi - rzekł z odrobiną

sarkazmu.

- Zastanawiałem się nad jedną rzeczą - myślał na głos Qwilleran. - Zona Harleya

nigdy nie brała udziału w próbach Klubu Teatralnego. Sądzę, że nie podobali jej się ludzie.

Więc dlaczego miała zamiar przyjść na próbę tego wieczoru? - czekał na opinie, ale nikt się

nie wyrywał ze swoimi sugestiami.

- Czy chciała wyjść z domu? Czy wiedziała, co się szykuje?

- Wow! - powiedział Junior. - To raczej skrajne przypuszczenie.

- Nie wiemy, jakie związki łączyły ją z Chipmunk. Mogła brać udział w akcji

obrabowania rezydencji.

- Jej panieńskie nazwisko brzmi Urkle, a to nie jest zła rodzina. Belle nie była dobrą

uczennicą, rzeczywiście odstawała. Ale nie była też złą dziewczyną.

- No dalej, Qwill, jaka jest twoja teoria?

- Powiedzmy, że dostarczyła włamywaczom klucz i powiedziała, gdzie mają szukać

łupu. Ale czasu było coraz mniej, bo David i Jill się spóźniali. Kiedy przyjechali jej

wspólnicy, spotkali się z Harleyem. Może ich rozpoznał, a może bali się, że ich rozpozna,

udało im się trafić i go zabili. Potem trzeba było uciszyć Belle, bo wiedziała, kto zamordował

jej męża, i bali się, że ich sypnie podczas przesłuchania.

- Wow! - powiedział młody naczelny.

- Ilu ludzi było według ciebie zaangażowanych we włamanie? - zapytał Roger. -

Wszyscy mówią o sprawcach w liczbie mnogiej.

- Jak w każdej konspiracji - im mniej, tym lepiej. Moim zdaniem jeden stał na czatach,

a drugi odwalił robotę w środku. Ponieważ był sam, więc musiał mieć broń, inaczej Harley

mógłby go pokonać... mam przed oczami smutny obraz biednej małej Belle Urkle w jej tak

zwanym stroju do przesłuchań, czekającej na górze, jak zdaje sobie sprawę, że plan się nie

powiódł, i jak odgrywa scenę, której przedtem nie próbowała.

- Czy w tle powinna lecieć delikatna muzyczka? - zasugerowała Hixie.

- Słyszy na dole strzały. Jest przerażona, nie wie, co stanie się dalej. Słyszy, jak

zabójca wchodzi po schodach...

- Lepiej wróć do pisania tej swojej powieści, Qwill - skwitował jego przypuszczenia

Riker.

Potem odezwał się Roger.

- Jeden glina powiedział mi dzisiaj coś interesującego, nieoficjalnie oczywiście. Kiedy

ustalali czas śmierci, badania wykazały, że Belle zginęła pierwsza.

SCENA JEDENASTA

Miejsce:

Restauracja „ Old Stone Mili"

Czas:

Wieczór tego samego dnia

Osoby:

Alacoque Wright, kobieta architekt z Cincinnati

Czekając na przybycie Alacoque Wright, Qwilleran napisał dwa listy z kondolencjami.

Jeden do Nigela, z powodu straty syna, a drugi do Davida i Jill, z powodu straty brata. Musiał

się spieszyć, żeby zamknąć koperty i przykleić znaczki, zanim ten maniak Koko wepchnie się

ze swoim mokrym językiem. W momencie, kiedy Qwilleran wyjmował znaczek albo kopertę

z szuflady biurka, Koko śledził je z drżącym nosem i z szalonym błyskiem w oczach.

Później Qwiileran przygotował się na przyjście gościa. Poprawił druk nad sofą,

pozbierał brudne kubki po kawie, złożył porozrzucane gazety, włożył najlepszy garnitur i

napełnił wiaderko świeżymi kostkami lodu.

- Przychodzi Cockey - poinformował syjamczyki. - Postarajcie się pokazać, że stać

was na dobre maniery.

Koko wydał z siebie okropny dźwięk, coś między syknięciem a warknięciem, i

Qwilleran zorientował się, że dokładnie w tym samym momencie zadzwonił domofon.

Otworzył Cockey drzwi.

Były pocałunki i uściski stosowne do okoliczności, a potem Qwilleran powiedział:

- Nie mogę nazywać cię dłużej C-o-c-k-e-y. Inaczej Koko wpadnie w furię. Myśli, że

to do niego się zwracam, a koty są zazdrosne o swoje imiona. Koko nie lubi, żeby dotykać

jego ogona, otwierać mu siłą pyszczek ani żeby nazywać jego imieniem jakikolwiek inny byt,

zwierzę, roślinę, minerał. Dlatego mamy w domu tylko piwo imbirowe, a nie ten drugi

popularny napój.

- W porządku - powiedziała Alacoque. - Nazywaj mnie Al. Tak nazywał mnie zawsze

mój mąż. Jak się masz, Qwill? Tak dobrze wyglądasz, to nieprzyzwoite. Za pierwszym razem,

kiedy byłam w mieście, brakowało mi ciebie.

- Byłem na Nizinach, zabawiałem się w klubie prasowym, wdychałem spaliny i

starałem się prowadzić niezdrowy tryb życia, żeby przyjaciele mnie poznali.

- Muszę przyznać, że jest coś w wiejskim życiu, co do ciebie pasuje.

- Ty też się zmieniłaś. Wyglądasz doroślej i mądrzej, nie bierz mi za złe tych

wątpliwych komplementów.

Dawniej była przywiązana do noszenia ubrań robionych własnoręcznie z resztek

tkanin. Teraz była szczupłą, dobrze ubraną, pewną siebie kobietą biznesu, typową kobietą z

miasta. Miała na sobie wygodne spodnie, odpowiednie do wspinaczki po rusztowaniach.

- Tylko dobra praca i nieudane małżeństwo mogą uczynić kobietę ładniejszą i

mądrzejszą - przyznała z żalem.

- Nie wiedziałem nic o twoim małżeństwie, jesteś rozwiedziona?

- Nie, ale pracuję w Cincinnati, a on w San Francisco, gdzie jest jego dom.

Nie paliła się, żeby kontynuować ten temat, więc Qwilleran nie zadawał więcej pytań.

Sięgając do małego barku, wbudowanego między półki z książkami, Qwilleran zapytał:

- Przypuszczam, że nadal pijesz jogurt i sok ze śliwek.

- O Boże, nie! Napiję się szkockiej, jeśli masz... Czy to jest Koko? On też wygląda

starzej i mądrzej.

- Ta mniejsza to Yum Yum, nie miałaś okazji jej poznać.

- Jest prześliczna. Jak twoje miłosne sprawy, Qwill?

- Szczerze mówiąc, nie wiem. Byłem w raczej udanym związku z kobietą w moim

wieku - bibliotekarką - ale zaczęła być zazdrosna o młodą kobietę, dekoratorkę wnętrz, która

aranżuje moje mieszkanie.

- Trzymaj z bibliotekarką, Qwill. Wiesz, co myślę o dekoratorkach wnętrz. Pamiętasz,

kiedy byłam asystentką w studiu pani Middy z tymi wszystkimi perkalowymi abażurami i

babcinymi fotelami na biegunach?

Alacoaue rozejrzała się po salonie z uznaniem.

- Cieszę się, że urządziłeś mieszkanie nowocześnie.

- Czuję się tu komfortowo, szczególnie z moimi starymi książkami i starymi drukami

tu i tam.

- Podoba ci się życie tutaj?

- Ze zdziwieniem odkryłem, że tak. Zawsze mieszkałem w dużych miastach i miałem

wielkomiejski sposób widzenia świata, ale ludzie tutaj żyją i myślą inaczej, a ja się chyba

zaczynam dostosowywać. W mieście tej wielkości żyje się na ludzką miarę i w wolniejszym

tempie. Taka sytuacja jest dla mnie komfortowa.

- Po raz drugi w ciągu ostatniej minuty wspomniałeś o komforcie, czy to jest symptom

starzenia się?

- Starzenia się i stawania się mądrzejszym. W Pickax dużo chodzę pieszo, schudłem,

łatwiej oddycham. Mamy tu świeże powietrze, bezpieczne ulice, niewielki ruch, przyjaznych

ludzi. W lecie pływanie łodzią, a zimą narty...

- Czy w Pickax nie potrzebują czasem architekta? Młoda, utalentowana, przyjazna

zgłasza swoją kandydaturę.

- Ja mogę wkrótce potrzebować architekta. Na mojej posesji jest stara przechowalnia

owoców, którą chciałbym przerobić na dom mieszkalny.

- Zawsze chciałam opracować plan przebudowy stodoły albo przechowalni.

- Będziemy dzisiaj jedli kolację w starym młynie przerobionym na restaurację. Myślę,

że ci się spodoba - i jedzenie, i architektura. Ale najpierw chcę ci trochę pokazać Moose

County. Wyjedziemy, jak tylko będziesz gotowa.

- No to chodźmy - powiedziała, dopijając drinka.

Kiedy mijali farmy, lasy, jeziora i stare kopalnie, Alacoaue rozpływała się nad

groteskowymi kształtami zniszczonych wyciągów, surowych ruin opuszczonych miasteczek,

malowniczych wiejskich farm zbudowanych z kamienia i nad drewnianą zabudową osad nad

brzegami jeziora.

- A teraz zbliżamy się do Hummock - powiedział Qwilleran - gdzie swoje rezydencje

budują bogate rodziny.

Droga unosiła się i opadała między arystokratycznymi wzgórzami, które poprzecinane

były kilometrami niskich kamiennych płotów. Potem skręcili w żwirową drogę oznaczoną

tabliczką „własność prywatna".

- To posiadłość Fitchów - setki hektarów. Jest w rodzinie od pokoleń. Nigdy tu

przedtem nie byłem, ale mówiono mi, że są tu dwa ciekawe domy. Jeden to

dwudziestodwupokojowa rezydencja wybudowana w latach dwudziestych, a drugi jest we

współczesnym stylu, jego zdjęcie ma się ukazać w dużym magazynie.

Droga oplatała wzgórza, wznosiła się na szczyty i znów opadała w dół. Jechali na

przemian przez lasy i łąki.

- Cudowna okolica! - powiedziała Alacoque. - To zasługa lodowców czy buldożerów?

Droga wspięła się na wzgórze i nagle ich oczom ukazał się dom zbudowany na dnie

doliny. Miał wiele kominów, a przed wejściem stały dwa policyjne radiowozy.

- We wtorek było tu morderstwo - wyjaśnił Qwilleran.

- Czy chodzi o tego młodego bankiera i jego żonę? - zapytała Alacoque. - Słyszałam,

jak rozmawiali o tym robotnicy na budowie.

Z bocznej drogi wyjechał samochód szeryfa i zablokował im przejazd. Policjant w

brązowym mundurze wysiadł z samochodu.

- Ta droga jest zamknięta, proszę pana. Czy mogę zobaczyć pańskie prawo jazdy? -

rzucił okiem na portfel, który podał mu Qwilleran, i rozluźnił się. Zapewne rozpoznał

nazwisko i zdjęcie najbogatszego człowieka w okręgu.

- Szukał pan kogoś? Nikogo tu nie ma, i w drugim domu także.

- Jest ze mną architekt z Cincinnati - odparł Qwilleran. - Chciałaby tylko zobaczyć z

zewnątrz dom Davida Fitcha, jest słynny na cały kraj.

- Rozumiem - powiedział wolno policjant, zastanawiając się nad tym, co ma zrobić.

Kiwał głową, aż chwosty u jego kapelusza z szerokim rondem zaczęły podskakiwać. -

Możecie tam pojechać, jeśli chcecie. Poprowadzę was. Na drodze są zdradliwe rozwidlenia i

grząskie kałuże. Dwa samochody ruszyły wolno krętą drogą.

- Grząskie kałuże! - powiedział Qwilleran. - Nie padało od tygodnia! - Na drodze nie

było też żadnych rozwidleń.

Jechali w górę i w dół, aż zobaczyli niesamowity dom.

- Fantastyczny! - zawołała Alacoque. - Architekt musiał się inspirować budynkami

starych kopalni, które mijaliśmy!

Nowoczesny dom zbudowano z surowego cedru. Pięć brył o różnej wielkości,

ustawionych jedna na drugiej, tworzyło nieregularną pięciopiętrową piramidę. Najmniejsza

bryła, wieńcząca budynek, była zarazem tarasem, z którego roztaczał się widok na dolinę.

Szeryf przechadzał się leniwie wokół domu.

- Możecie wejść na taras, jeśli chcecie. Jest z niego ładny widok. Widać stamtąd

wielkie jezioro.

- Czy wie pan, kto zbudował ten dom? - zapytała Alacoque.

- Caspar Young, proszę pani.

- A wie pan, kto go zaprojektował?

- Nie, proszę pani.

Oglądając dom ze wszystkich stron, Alacoque komentowała użycie masywnych bali,

podpartych krokwiami platform, styl harmonizujący z terenem, okna, masę bryły, lokalizację,

ustawienie, plany i kąty. Policjant, który wszędzie im towarzyszył, zdawał się być pod

wrażeniem wiedzy Alacoque.

Qwilleran podziękował mu i jadąc za samochodem szeryfa, wrócił na główną drogę.

Spojrzał na zegarek.

- Chcę sprawdzić, jak długo jedzie się stąd do kamiennego domu - zwrócił się do

Alacoque - i kiedy dokładnie i od której strony zaczyna być widoczny. Zastanawiam się, ile

czasu mieli włamywacze na zabranie łupu i ucieczkę. David i Jill spóźniali się po Harleya i

Belle. Powiedzieli, że mieli awarię wodociągu. Gdyby przyjechali na czas, może to wszystko

by się nie wydarzyło. Czy ktoś chciał, żeby się spóźnili? Czy awaria była ukartowana?

- Ja podejrzewałabym hydraulika, dla mnie wszyscy hydraulicy są podejrzani.

Jechali dalej przez Squunk Corners, przez miasteczko Brrr od strony jeziora i wreszcie

przez Smith's Folly. Kiedy dojechali do „Old Stone Mili", Alacoque była urzeczona

architekturą położonego wśród drzew dawnego kamiennego młyna. Stare koło młyńskie nadal

obracało się z trzaskiem i turkotem, jak gdyby jego moc wciąż służyła mieleniu mąki z

pszenicy i kukurydzy. Podłogi i krokwie wewnątrz budynku były tak misternie

wyczyszczone, że miały kolor miodu, a dębowe stoły i krzesła tchnęły w to miejsce beztroską

atmosferę dobrobytu.

- Witaj, Derek - powiedział Qwilleran do wysokiego pomocnika kelnera, który

napełniał szklanki wodą swobodnym ruchem kogoś, kto czuje się jak u siebie w domu. -

Widzę, że dziś wieczorem masz co robić.

- Jest piątek, wiesz - wyjaśnił Derek. - Jak twoim kotom smakował duszony łosoś?

- To był prawdziwy hit, zjadły nawet kapary. Odwracając się w stronę Al, Qwilleran

przedstawił chłopca.

- To jest Derek Cuttlebrink, dostawca ekskluzywnego jedzenia ich wysokościom

syjamczykom i członkowi Klubu Teatralnego.

- Cześć - przywitał się pomocnik kelnera.

- Mój gość przyjechał tu aż z Cincinnati, żeby spróbować twojego sławnego

duszonego łososia.

- Mam kuzyna w Cincinnati - powiedział Derek.

- Cincinnati jest pełne kuzynów - odparła Alacoque z rozbrajającym uśmiechem.

- Gdzie jest dzisiaj moja ulubiona kelnerka? - zapytał Qwilleran.

- Odeszła. Mamy nową dziewczynę. To jej pierwszy dzień. Jest trochę zdenerwowana

i niezbyt szybka, więc bądźcie cierpliwi.

Rzeczywiście do ich stolika podeszła chuda przestraszona dziewczyna.

- Jestem S-s-sally, będę wass obsługiwać. Dzis-s-siaj polecamy chowder z małży,

ostrygi Rockefeller i duszonego łos-s-sosia. Podać wam coś-ś-ś z baru?

- Tak, Sally. Pani pije irlandzką whiskey, a ja wodę ze Squunk z odrobiną ziołowego

likieru i plasterkiem cytryny.

- Wodę ze S-s-quunk z... czym?

- Z odrobiną ziołowego likieru i plasterkiem cytryny. Alacoque chciała porozmawiać o

teatrze - o dwóch skrzydłach schodów w lobby, sklepieniu amfiteatru, o zaletach sceny.

- Czy twój zespół jest dobry? - zapytała.

- Jak na amatorską trupę to ciut powyżej średniej - odpowiedział. - Grupa powstała

ponad sto łat temu jako Pickax Thespians, ale obecne pokolenie aktorów zmieniło nazwę na

Klub Teatralny. Młody człowiek, który zginął we wtorek wieczorem, był jednym z naszych

najlepszych aktorów.

- W jakich okolicznościach został zamordowany?

- On i jego żona zostali zastrzeleni w ich domu, tym kamiennym, przy którym

spotkaliśmy policję.

- Byli zamieszani w handel narkotykami? Qwilleran zmroził ją spojrzeniem.

- Nikt tutaj nie jest zamieszany w narkotyki, Alacoque.

- To ty tak myślisz. Czy policja wie, kto go zabił?

- Przesłuchiwano podejrzanych. Oczywistym motywem napadu była kradzież.

Podobno ten dom jest zawalony bezcennymi dziełami sztuki i kolekcjami zbieranymi przez

wiele pokoleń. Fitchowie to nie nuworysze, ale powszechnie szanowana rodzina. Harley i

jego brat byli zawsze znani jako otwarci, chętni do współpracy chłopcy z dużą klasą.

- A żona Harleya?

- Byli małżeństwem od niedawna, nie zdążyłem jej poznać.

- Nie wiem, czy powinnam to powtarzać, ale... ludzie na budowie mówili, że to

dziwka.

- A jakieś szczegóły?

- Nie, ale wszyscy robili takie gesty, że nie miałam wątpliwości. Dlaczego taki facet

jak Harley miałby poślubić kogoś o takiej reputacji?

- Wieczne pytanie, sam je sobie zadaję. Uwagę Alacoque przykuło coś lub ktoś na

sali.

- Jakaś kobieta ciągle się na nas gapi. Jest z drugą kobietą.

- Możesz ją opisać?

- W średnim wieku, wygląda na inteligentną, ładnie uczesana, miła twarz. Włosy

siwiejące. Gładki szary kostium, biała bluzka.

- Rozmiar czterdzieści dwa? Mokasyny? To moja bibliotekarka - oświadczył. -

Powiedziałem jej, że jem kolację z przyjezdnym architektem, a ona doszła do wniosku, że

masz brodę i palisz fajkę. Nie wyprowadziłem jej z błędu. No to wpadłem po uszy.

- Jeśli potrzebujesz pocieszycielki od serca - powiedziała Alacoque - młoda,

utalentowana i przyjazna kobieta architekt przedstawia swoją kandydaturę.

Nagle nastrój w restauracji zmienił się gwałtownie. Miły szmer rozmów wokół stołów

przerwała wrzawa podnieconych głosów na tyłach sali. Drzwi do kuchni gwałtownie się

rozhuśtały. Kelnerki przekazywały klientom jakieś wiadomości, a ci reagowali płaczem lub

okrzykami. Jedna z kelnerek upuściła tacę na drewnianą podłogę. To była Sally, która rzuciła

się teraz na kolana i trzęsąc się, zaczęła zgarniać rękami sernik.

Qwilleran przywołał Dereka machnięciem ręki.

- Co się tutaj dzieje?

- Myślę, że Sally doznała szoku na wieść o tym, co się stało. Miała szczęście, że to był

sernik, a nie zupa albo jakiś wrzątek.

- Ale co się stało? - Qwilleran żądał informacji.

- Czy wie pan, że matka Harleya trafiła do szpitala?

- Oczywiście, że wiem - wypalił niecierpliwie Qwilleran. Derek spojrzał w stronę

kuchni.

- Matka dziewczyny, która przyrządza u nas sałatki, jest pielęgniarką w szpitalu.

Właśnie zadzwoniła i powiedziała, że pani Fitch nie żyje.

- O mój Boże! - jęknął Qwilleran. - Pani Fitch miała rozległy wylew po śmierci syna -

wyjaśnił Alacoque.

- No tak - powiedział Derek - a jej mąż był w szpitalu, kiedy umarła. Wyszedł na

parking, usiadł w swoim samochodzie i zastrzelił się.

SCENA DWUNASTA

Miejsce:

Redakcja „Moose County coś tam"

Czas:

Sobota wieczorem

Podliczono ostatnie głosy. Sobotnie wydanie nowej gazety już oficjalnie zatytułowano

„Moose County cos' tam", mimo że ta decyzja zraniła dumę Archa Rikera i wywołała w nim

spore zażenowanie.

- Zawsze chciałem być redaktorem prowadzącym, ale nigdy nie myślałem, że będę

redaktorem prowadzącym czegoś, co się nazywa „Moose County coś tam"! Zbieram cięgi od

chłopaków z Nizin: pocztą, przez telefon, pocztą pantoflową, i obawiam się, że to dopiero

początek.

Niezależnie od swojego rozczarowania Arch Riker był wspaniałym gospodarzem

sobotniego przyjęcia, na którym oblewano zwycięski start gazety. Biurka w dziale miejskim

zostały zsunięte na środek i służyły za bufet i bar, który serwował wszystko - od piwa po

szampan. Wokół darmowego baru krążyli redaktorzy, reporterzy, autorzy kolumn,

tymczasowy fotograf zatrudniany na godziny, który pił za trzech, korespondenci z innych

miast, personel biurowy i reszta ekipy.

Ekipa, wykończona składaniem pierwszego, czterdziesto-ośmiostronicowego wydania,

zdołała przygotować wydanie weekendowe, tym razem o mniejszej, bo

trzydziestosześciostronicowej objętości. Niestety nie znalazła się tam informacja o śmierci

Margaret i Nigela Fitchów, bo kiedy wydarzenia te rozgrywały się w szpitalu w Pickax,

gazeta była już w druku. Nagłówek na pierwszej stronie głosił: „Dzikie indyki wracają do

Moose County".

Kelvin Doone, który niósł trumnę na pogrzebie Harleya i Belle, dzielnie uszczuplał

zapasy baru.

- Potrzebuję tego! - powiedział Qwilleranowi, podnosząc szklankę po martini. -

Niesienie tej trumny było najgorszą rzeczą, jaką przyszło mi robić w moim całym życiu.

Wiesz, Harley był moim kuzynem i do tego super facetem. Kiedy Brodie zaczął grać na

kobzie, gdy my schodziliśmy po schodach kościoła, naprawdę się roztkliwiłem. David chciał,

żeby w kościele i na cmentarzu był kobziarz, bo Harley zawsze lubił taką muzykę. Boże! Jak

ona żałobnie brzmiała! A teraz ciocia Margaret odeszła. I Nigel!... Muszę się napić.

Kelvin oddalił się w stronę baru i wzrok Qwillerana złapała Susan Exbridge, autorka

artykułów o treści społecznej.

- Kochanie, co my tu robimy?! - wykrzyknęła, wymachując rękami, co skończyło się

tym, że wylała drinka. Odkąd się rozwiodła i zaczęła występować w Klubie Teatralnym, stała

się przesadnie dramatyczna. - Powinniśmy być w domu, w ciszy domowego ogniska

opłakiwać Nigela - był takim pięknym człowiekiem!

Qwilleran przyznał, że prezes banku w Pickax wyróżniał się wyglądem: wysoki,

wyprostowany, o ogorzałej cerze. Miał nienaganne maniery i ciepłą osobowość.

- Jak on mógł to zrobić? - spytała Susan. - Nie mógł znieść myśli o życiu bez Margaret

- dodała. - Byli sobie tacy oddani! I oczywiście wszyscy wiedzieli, że to dzięki niej osiągnął

sukces. Był słodkim człowiekiem, ale do niczego by nie doszedł, gdyby nie Margaret, to ona

go popychała, inspirowała, to ona reżyserowała to przedstawienie.

Qwilleran, ze swoim piwem imbirowym z lodem w ręce, przechadzał się między

radośnie świętującymi gośćmi, którzy kordialnie gratulowali sobie wkładu w powstanie nowej

gazety. Jednym z nich była Mildred Hanstable, kobieta o bujnych kształtach, nauczycielka z

liceum w Pickax, gdzie uczyła prac domowych, prowadziła zajęcia dla seniorów i była

trenerem dziewczęcej drużyny siatkówki. Teraz prowadziła dział kulinarny nowej gazety.

- Mildred, przeczytałem każde słowo z twoich tekstów o jedzeniu, mimo że krojenie w

kostki, mielenie, szatkowanie to dla mnie greka. Wszystko brzmi tak smacznie, szczególnie

ten przepis na chińską zupę z chryzantemami.

- Kiedy nauczysz się gotować, Qwill?

- Przykro mi, ale nigdy nie miałem zdolności w tym kierunku, nawet ugotowanie jajka

nie specjalnie mi wychodziło. Podobny brak zdolności wykazuję przy czytaniu polis

ubezpieczeniowych i przy wypełnianiu zeznań podatkowych.

- Qwill, mogę cię nauczyć, jak gotuje się jajko - powiedziała z serdecznym śmiechem.

- Daję prywatne lekcje!

Wyraz twarzy Qwillerana zmienił się nagle z serdecznego na ponury.

- Dzisiaj wieczorem miało się odbyć przyjęcie powitalne dla Harleya i Belle. Powiedz

mi coś, Mildred. W małym mieście, takim jak to, nauczyciele i gliny wiedzą wszystko o

wszystkich. Co wiesz o Belle Urkle?

- Cóż, przykro mi mówić, że rzuciła szkołę. Powiedziała, że chce pracować dla

bogatych ludzi i mieszkać w wielkim domu. Trudno ją za to winić, jeśli się wie, w jakich

warunkach mieszkają ludzie w Chipmunk. Była pokojówką w domu Fitchów, nie rozumiem,

co skłoniło Harleya do poślubienia jej.

- Miłość? Pożądanie? Biologia?

- Ale nie musiał się z nią od razu żenić i zawstydzać całej rodziny, prawda? Jak tylko

usłyszałam o morderstwie, kilka razy postawiłam tarota. Jakaś niegodziwa kobieta maczała w

tym palce!

- Hmmm... - mruknął grzecznie Qwilleran. Do kart miał sceptyczne podejście. - Mogę

nalać ci drinka, Mildred?

Kiedy wrócił ze szkocką i piwem imbirowym, zapytał przy okazji o szkolne wyniki

Harleya.

- Obaj chłopcy byli dobrymi uczniami i obaj byli utalentowani! - powiedziała. - David

robił doskonałe szkice piórem, a Harley budował modele statków, niezwykle drobiazgowe.

Obaj grali w szkolnych przedstawieniach. Wydaje mi się, że w college'u zaczęli traktować

teatr wyjątkowo poważnie. Możesz tego nie wiedzieć, Qwill - powiedziała, przysuwając się

bliżej - ale Harley na rok zniknął!

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- Kiedy chłopcy skończyli uniwersytet, wszyscy spodziewali się, że wrócą do domu,

żeby pracować w banku, ale Harley się nie pojawił.

W tym momencie przeszkodził im Junior Goodwinter.

- Czy nikt tu nie jest głodny? Mamy indyka i kanapki z wołowiną.

- Zaraz idziemy - zapewnił go Qwilleran. - Mildred zdradza mi właśnie swoje

kulinarne sekrety.

- Zawsze dodaję odrobinę likieru ziołowego do mojego cytrynowego ciasta - Mildred

podchwyciła pomysł i kiedy Junior się oddalił, zwróciła się znów do Qwillerana: - Nikt

naprawdę nie wie, co się działo z Harleyem. Rodzina mówiła, że podróżował, ale oczywiście

krążyły różne plotki.

Znów im przerwano, to wtrącił się zięć Mildred.

- Co wy tam dywersanci tak plotkujecie?

- Pomagamy policji rozwiązać sprawę Fitchów - poinformował go Qwilleran.

- Przepraszam, idę po jeszcze jednego drinka - powiedziała Mildred.

- Słyszałem dzisiaj po południu coś bardzo interesującego, Qwill. Na kilka godzin

przed śmiercią Nigel podyktował listy rezygnacyjne ze stanowisk w banku, dla siebie i

Davida. Jego samobójstwo było ewidentnie zaplanowane.

- Ale dlaczego David miałby rezygnować?

Zanim Roger mógł zastanowić się nad odpowiedzią, do pokoju wparowała Hixie, jak

zwykle zziajana i jak zwykle rozsiewając wokół siebie niepoprawny entuzjazm.

- Nigdy nie uwierzycie, co się stało dzisiaj po południu! Czesałam się właśnie u

Delphine, a tu nagle olbrzymi jeleń wbiegł do środka przez szybę wystawową. Przebiegł

przez sklep i wyskoczył, tym razem tłukąc okno na tyłach zakładu. Wszędzie potłuczone

szkło, kompletna panika!

Qwilleran patrzył na nią z powątpiewaniem.

- Czy masz prawa autorskie do tej historii, Hixie?

- To prawda! Zapytaj Delphine! Właśnie wstawiają nowe szyby, a na wywieszce jest

napisane: „Jeleń tu był". Nie rozumiem, jak to się stało, że nie stratował żadnego klienta.

- Dlaczego takie rzeczy nie zdarzają się przed wysłaniem gazety do drukarni!

Wszystko, co mamy, to stado dzikich indyków! - westchnął Roger.

Arch Riker krążył po sali i grał wylewnego gospodarza. Była tam też Amanda. Piła

burbona, narzekała i zrzędziła jak zwykle. Na lewej ręce miała pierścionek ze sporym

diamentem.

Arch Riker promieniował szczęściem. Odciągnął Qwillerana na bok.

- Robimy skok na głęboką wodę, stary draniu. Może jest uparta jak dziki osioł, ale ją

podziwiam. Przez dwadzieścia pięć lat prowadziła z sukcesem firmę, a przez ostatnie dziesięć

pracowała w radzie miejskiej i nigdy od nikogo nie wzięła łapówki!

- To zadziwiająca kobieta - zgodził się Qwilleran. Amanda wystąpiła naprzód ze

zmarszczonym czołem.

- Kto nazwał mnie zadziwiającą kobietą? - wrogim tonem zażądała wyjaśnień. - Nigdy

nie słyszy się o zadziwiającym mężczyźnie! Może być inteligentny, dowcipny i odnosić

sukcesy, ale jeśli kobieta ma podobne cechy, to jest tylko zadziwiająca, jak jakiś żeński okaz.

- Wybacz - powiedział Qwilleran - masz absolutną rację, Amando. To głupia klisza i

ja jestem winny. Nie jesteś niesamowitą kobietą. Jesteś inteligentna, dowcipna i odnosisz

sukcesy.

- A ty jesteś kłamcą - wymamrotała.

Riker wyszczerzył w uśmiechu zęby i odciągnął Amandę w głąb sali, konfiskując jej

po drodze szklankę burbona.

Qwilleran poszukał wzrokiem Mildred. Chciał usłyszeć resztę historii o zniknięciu

Harleya, ale Mildred była pogrążona w dyskusji z korespondentem z Mooseville, więc wybrał

się do bufetu. Kiedy jadł drugą kanapkę, zobaczył, jak Homer Tibbitt, etatowy historyk „Coś

tam", wychodzi z pokoju.

- Homer, gdzie idziesz? Przyjęcie dopiero się zaczyna!

- Idę do domu. Jest ósma trzydzieści, czas kłaść się spać - powiedział

dziewięćdziesięcioczteroletni emerytowany dyrektor gimnazjum swoim piskliwym głosem. -

Moje dni są coraz krótsze. Kiedy będę miał sto lat, będę się kładł, zanim jeszcze zdążę wstać.

- Chciałem tylko zapytać, jak dobrze znałeś rodzinę Fitchów?

- Chłopcy poszli do szkoły, kiedy ja byłem już na emeryturze, ale uczyłem Nigela

matematyki i historii. Znałem też jego ojca, Cyrusa. Ten miał dopiero charakter!

- To on wybudował ten dom w Middle Hummock?

- Cyrus? Tak było w istocie. Umiał dużo wydawać, umiał polować, kolekcjonować,

przemycać, umiał wszystko.

- Powiedziałeś, że był przemytnikiem?

- Tym właśnie zajmował się na boku - potwierdził Homer otwarcie. - Pieniądze

rodziny pochodziły z górnictwa. Cyrus zbudował dom w East Middle Hummock, tak że

widział brzeg Wielkiego Jeziora z jednego ze wzgórz. Szmuglerzy przywozili alkohol z

Kanady i lądowali na jego plaży.

- Jak się z tego wygrzebał?

- Jak się wygrzebał? Jednej nocy się nie wygrzebał. Szeryf skonfiskował cały ładunek

i wylał wszystko na wysypisko w Squunk Corners, dlatego woda ze Squunk tak ci służy. No

cóż, już czas na mnie, powinienem być już w łóżku. Dobranoc!

Qwilleran przyglądał się, jak stary człowiek wychodzi, torując sobie drogę

kwadratowymi ruchami ramion i nóg. Potem złapał Mildred, która stała sama przy barze.

- Opowiadałaś mi coś ciekawego o Harleyu, kiedy nam przeszkodzono.

- Serio? - zawiesiła głos. - Wypiłam kilka drinków, czy chodziło o tarota?

- Nie, Mildred, to było coś o zniknięciu Harleya po studiach.

- Ach!... Tak!... Podróżował, tak mówiła rodzina... Nikt w to nie uwierzył.

- Dlaczego?

- No wiesz... ludzie stąd... to plotkarze.

- No to gdzie był według nich?

- Kto?

- Harley

- Och!... Ach tak... Pomyślmy... Zapytaj Rogera... Ja muszę usiąść.

Qwilleran podprowadził ją do krzesła i zaoferował, że przyniesie jej coś do jedzenia i

kawę.

- Co o tym myślisz?

- Co?

- O kawie?

- Och!... Czarną proszę.

Kiedy wrócił z kawą i kanapką, ktoś mu powiedział, że Mildred poszła położyć się w

hallu, więc zjadł kanapkę i wyłowił z tłumu jej zięcia.

- Lepiej zajmij się Mildred, chłopie. Za dużo wypiła.

- Gdzie ona jest?

- Położyła się na chwilę. Wspominała o tajemniczym zniknięciu Harleya kilka lat

temu. Wiesz coś o tym?

- Och, pewnie. Rodzina mówiła, że podróżował, ale znasz nas. Znudziła nam się

prawda i musimy coś wymyślać. Niektórzy mówili, że robił jakąś tajną robotę dla rządu.

Według mnie zaciągnął się na jakiś parowiec. Lubił łodzie. Stać go było na takie

ekscentryczne zachowanie. Zapuścił brodę, założył opaskę na jedno oko i podróżował jak

Rysio Snajper.

- Poślubił Belle w Las Vegas, był hazardzistą?

- Niczego na ten temat nie słyszałem. Jeśli miał jakąś pasję, która go pochłaniała, to

było żeglarstwo. „Fitch Witch" to piękna łódka, osiem metrów. Razem z Garym Prattem

startowali w zawodach i zdobywali nagrody.

- Hmm... - powiedział Qwilleran. Podejrzenia podrażniły jego górną wargę, tuż u

nasady wąsów. W ostatnich dniach, a dokładnie od śmierci Harleya, żeby być dokładnym,

Koko nabrał nagłego zainteresowania wszystkim, co miało związek z wodą. Wielokrotnie

potrącał druk ukazujący łódź patrolową, który wisiał nad sofą. Zdarzało się, że robił to

gwałtownie. I tytuły, które zaczął obwąchiwać na półkach, to były historie morskie. Najpierw

poczuł sympatię do Mobby Dicka, potem Dwóch lat przed masztem. A ostatnio do Buntu na

Bounty. Qwilleran tłumaczył to innym i sobie, że koty przekrzywiają obrazki i węszą, że lubią

pocierać szczęką o ramki i lubią zapach kleju introligatorskiego.

Mimo to nautyczne związki były ciekawym zbiegiem okoliczności. Był jeszcze inny

tajemniczy szczegół: na jego przyjęciu urodzinowym Koko obdarzył Harleya szczególnym

zainteresowaniem. .. Było to mniej niż dwadzieścia cztery godziny przed jego śmiercią - tak

jakby wiedział, że coś się wydarzy.

SCENA TRZYNASTA

Miejsce:

Mieszkanie Chuillerana

Czas:

Poniedziałek wcześnie rano... i wtorek zbyt wcześnie rano

Osoby:

Pete Parrott, tapeciarz z Brr

Telefon zadzwonił wcześnie rano. To była Francesca.

- Czy Pete już jest? - dopytywała się.

- Kto?

- Pete, tapeciarz. Zleciłam mu tapetowanie twojego gabinetu. Miał dostarczyć tapety

dzisiaj rano. Jeśli chcesz, naklei je dzisiaj, albo możesz odłożyć to na kilka dni.

- Im szybciej, tym lepiej - zdecydował Qwilleran. - Przez resztę tygodnia będę

potrzebował miejsca do pracy. Jak Pete ma na nazwisko?

- Parrott. Pete Parrott. To ten, który tapetował twój salon, kiedy nie było cię w

mieście. Jest najlepszy w całym okręgu.

- I, jak przypuszczam, najdroższy.

- Stać cię na niego - powiedziała z niedbałością, która go zirytowała. Nigdy nie lubił,

jak ktoś mówił mu, co ma robić z pieniędzmi, niezależnie od tego, czy miał ich dużo, czy

mało.

Zaczął pospiesznie sprzątać swój gabinet. Upychał papiery do szuflad, zacierał ślady

kawalerskiego życia: dwa brudne kubki po kawie, krawat, zgniecioną papierową kartkę, którą

nie trafił do kosza, parę butów, stare gazety, klejący się talerz i stary sweter. Zamknął koty w

ich pokoju, mimo że nie dostały jeszcze śniadania. Uwięzienie spotkało się z ich strony z

głośno wyrażonym sprzeciwem.

Potem Qwilleran usiadł i czekał na dzwonek. Kiedy o dziewiątej w końcu zadzwonił,

okazało się, że to Derek Cuttle-brink przywiózł pasztet z kurzych wątróbek i dwa żabie udka

dla wyjących syjamczyków.

Pomocnik kelnera nie spieszył się z powrotem do swojego miejsca pracy, chciał

porozmawiać o Klubie Teatralnym.

- Szkoda, że odwołali przedstawienie tylko dlatego, że nie zagra już w nim Harley -

powiedział. - Dostałem fajną rolę, no wiesz, miałem grać policjanta. Nawet kostium był już

dopasowany. Trzeba było przedłużyć nogawki i rękawy.

- Jesienią będzie kolejne przedstawienie i zawsze możesz przyjść na przesłuchania

-poinformował go Qwilleran.

- Myślę, że jesienią wrócę do szkoły. Pójdę na kurs policyjny. To dużo lepsze niż

mycie brudnych talerzy. Jeżdżenie policyjnym wozem, w mundurze, to coś dla mnie!

- Praca w policji nie polega tylko na noszeniu munduru i jeżdżeniu radiowozem,

Derek. Ale to dobry pomysł, żebyś uzupełnił swoją edukację. A przy okazji, jak sie miewa

nasza nerwowa kelnerka, która upuściła tacę we wtorek wieczorem?

- Sally? W porządku. Zdążyła się już wprawić w robocie, ale i tak wraca do szkoły na

jesieni - do szkoły plastycznej, gdzieś na Nizinach. Chciałbym być na jej miejscu. Ma

opłacone całe studia, i to przez pana Fitcha.

- Harleya Fitcha? - zapytał Qwilleran z nagłym zainteresowaniem.

- Nie, przez jego ojca. To dlatego tak się cała trzęsła, kiedy się zastrzelił, mimo że

dostała już pieniądze.

W wyobraźni Qwilleran swatał czarującego, przystojnego i wykształconego bankiera z

nieśmiałą, smukłą, sepleniącą kelnerką i wyobrażał sobie różne niezgodne z prawem

koneksje.

- Ojciec Sally jest woźnym w banku - wyjaśnił chłopak, jakby czytał w myślach

Qwillerana.

- To jedyna korzyść z tej pracy - powiedział Qwilleran. - Może powinieneś zostać

woźnym, a nie gliną.

O jedenastej tapeciarza jeszcze nie było. O dwunastej i pierwszej też nie. Dopiero o

drugiej trzydzieści biała firmowa półciężarówka wtoczyła się przed wozownię. Kierowca był

młodym muskularnym mężczyzną w białym kombinezonie i białej czapce z daszkiem, spod

której wymykały się bujne blond włosy. W tej północnej krainie nie brakowało zdrowych,

młodych ludzi o blond włosach.

- Przepraszam za spóźnienie! - krzyknął z dołu. - Coś mi wyskoczyło i musiałem się

tym zająć.

- Szkoda, że nie zadzwoniłeś.

- Prawdę mówiąc, nie pomyślałem o tym. To była nagła sprawa i musiałem ją

niezwłocznie załatwić.

Przynajmniej jest szczery i ma szczerą twarz, pomyślał Qwilleran.

- No dobra, lepiej przyniosę mój sprzęt - powiedział. Syjamczyki, uwolnione ze

swojego pokoju całe godziny temu, patrzyły z zaciekawieniem, jak w gabinecie ustawiano

drabinę, stół do rozwijania tapety, wiadra i pudła z narzędziami.

- Nie było mnie w mieście, kiedy tapetowałeś salon. Wykonałeś pierwszorzędną

robotę.

- Tak, pracuję porządnie.

- Ile ci zejdzie z moim gabinetem?

Pete obrzucił pokój profesjonalnym spojrzeniem.

- Niedługo. Tylko wąskie paski nad boazerią, a gładź jest w dobrym stanie. Trochę

kitu, mały retusz. I nie ma sztukowania. Jakiś czas temu robiłem jeden pokój cały w paski, i to

na ukos. A najgorsze było to, że cały ten pokój był krzywy. W ani jednym miejscu nie

trzymał pionu. Kiedy skończyłem, miałem zeza i zataczałem się jak pijany.

- Czy to był pomysł Fran?

- No, miała kilka niepowtarzalnych projektów, ale tu sprawa jest prosta.

Ściany miały być pokryte cienką okładziną z naturalnego korka na rdzawym

podkładzie.

- No to lepiej już zacznę.

- Uprzątnę ci z drogi koty. - Koko wszystko obwąchiwał, a Yum Yum namierzyła już

buty tapeciarza.

- Nie przeszkadzają mi. Były ze mną poprzednim razem. Ten duży wtykał nos we

wszystko, czego się dotknąłem.

- Koko ma wrodzoną ciekawość. Nie masz nic przeciwko, że i ja popatrzę?

Pete posługiwał się nożycami, miarką, nożem, pędzlami i rolkami pewnie i zwinnie.

- Jestem pod wrażeniem! Rzeczywiście znasz się na swojej robocie - powiedział z

podziwem Qwilleran. - Ja jestem zatwardziałym zwolennikiem filozofii „nie rób tego sam".

- Wieszam tapety, odkąd skończyłem czternaście lat - powiedział Pete. -

Wytapetowałem najlepsze domy w tym okręgu. Nigdy nie miałem reklamacji.

- To dobre referencje. A dom Fitchów w Hummock też tapetowałeś?

Pete przerwał gwałtownie pracę i odłożył nożyce. Trudno było odgadnąć, co wyrażała

jego twarz.

- Tak, byłem tam trzy albo cztery razy.

- Szokujące wydarzenia, prawda?

- Ehe - Qwilleran zauważył, że Pete przełknął ślinę.

- Policja nikogo nie aresztowała, ale chyba przesłuchują jakichś podejrzanych.

- Tak, wykonują swoją robotę - Pete wrócił do pracy, ale już nie tak energicznie jak

poprzednio.

- Ja nigdy nie widziałem domu Fitchów. Jaką tapetę lubili?

- Surowy jedwab - bardzo prosty. Kiedy pani i pan Fitch mieszkali w rezydencji,

położyłem u nich dużo surowego jedwabiu. Potem przeprowadzili się do Indian Village i tak

samo chcieli urządzić swój apartament. Ci to mieli przestrzeń!

- A dla Harleya i jego żony też coś robiłeś po ich przeprowadzce?

- Tak, pokój śniadaniowy. Ona chciała tam mieć taki zwariowany wzór w różowe

słonie. Lubiła wszystkie odlotowe rzeczy. Zrobiłem im też sypialnię, całą w czerwonym

aksamicie.

- Chcesz się czegoś napić? Kawa, coś zimnego, a może piwo?

- Chętnie się napiję, chyba poproszę kawę. W tej pracy trzeba być trzeźwym, nawet

kiedy nie klei się pasków.

Qwilleran odmroził kawałek tortu kawowego, ustawił program w automatycznym

ekspresie do kawy i podał deser w gabinecie, między drabinami i wiadrami z klejem. Pete

usiadł na podłodze z talerzem na kolanach. Koko obserwował go z wąsami nastroszonymi do

przodu i nagle wsadził nos w buty, a potem do nogawek Pete'a z koncentracją, jaka

towarzyszy psu myśliwskiemu, który złapał wyraźny trop.

- Odepchnij go - powiedział Qwilleran, który też usiadł ze swoją kawą na podłodze.

- W porządku. Lubię zwierzęta. Bardzo smaczne ciasto.

- Zrobiła je moja znajoma, Iris Cobb. Prowadzi Wiejskie Muzeum Goodwinterów.

- Tak, znam ją. Robiłem coś dla muzeum. Jest dobrą kucharką. Jak u nich

pracowałem, przybyło mi ze cztery kilogramy.

- Ciekawe, czy przerobią teraz rezydencję na muzeum - powiedział Qwilleran,

zahaczając znów o temat, który go interesował. - Wątpię, żeby David chciał tam teraz

mieszkać.

- Tak, on ma ten zwariowany dom na wzgórzu. Zupełnie nie wiem dlaczego, ale chyba

go lubią. Nie tapetują tam pokojów.

- Będzie nam brakować Harleya w Klubie Teatralnym. Był dobrym aktorem i miał

zawsze taki optymistyczny nastrój. Nigdy nie poznałem jego żony. Jaka ona była?

Pete z respektem pokiwał głową.

- Miała wszystko! - Kiedy Qwilleran wyraził zdziwienie, dodał, przełykając ślinę: -

Była moją dziewczyną.

Qwilleran czekał na jakieś szczegóły, a kiedy Pete nie odezwał się, powiedział:

- Długo ją znałeś?

- Odkąd poszła pracować dla Fitchów - do służby, wiesz. Mieszkała u nich w domu.

To było wtedy, kiedy kładłem ten surowy jedwab.

- No to masz osobisty powód, żeby przeżywać tę tragedię.

- Tak - przyznał pochmurnie.

- Dlaczego pozwoliłeś jej odejść?

- Nie chciała tapeciarza, chociaż nieźle zarabiam. Chciała bogatego faceta. Kogoś, kto

by ją zabrał do Las Vegas, na Hawaje i w inne podobne miejsca. No i dostała go, choć nie

wyszło jej to na dobre.

- Cholerna szkoda, Pete.

- Tak, naprawdę zależało mi na tej dziewczynie - odwrócił zawstydzoną twarz w

stronę Qwiłlerana. - Spóźniłem się dzisiaj, bo policja chciała zadać mi kilka pytań.

- Jestem pewien, że przesłuchują każdego, kto znał Belle, tak to działa.

- Tak, ale wydaje mi się, że oni podejrzewają, że ja miałem powód, żeby... zabić ich

dwoje.

Kiedy Pete skończył i uprzątnął swoje drabiny i wiadra, było już późno. Qwiłleran nie

miał ochoty wychodzić do restauracji, więc podgrzał dla siebie jakieś mrożone danie, a kotom

podał resztki pasztetu z wątróbki. Yum Yum wylizała skrupulatnie swój talerzyk, ale Koko

stracił apetyt. Przemierzał salon nerwowym krokiem, tak jakby zbliżała się burza, chociaż

prognoza pogody była pomyślna.

- Polubiłeś tapeciarza, co? I ty przypadłeś mu do gustu. Wygląda na porządnego

chłopaka. Mam nadzieję, że policja nic na niego nie znajdzie.

Nie tylko kot nie mógł znaleźć sobie miejsca. Qwilleran nastawiał po kolei cztery

krajowe stacje radiowe i rezygnował z ich słuchania, aż w końcu nastawił wiadomości

nadawane przez PKX FM: „Motocyklista jadący na zachód drogą North Ittibittiwassee ledwo

uniknął poważnego wypadku, kiedy pędzący za nim zygzakiem samochód wyprzedził go

nieprzepisowo i zmusił do wjechania na chodnik. W związku z tym i innymi podobnymi

incydentami biuro szeryfa zapowiedziało zdecydowaną walkę z pijanymi kierowcami. A teraz

pozostałe wiadomości: W tym roku Pickax będzie ukwiecone. Pięćdziesiąt skrzynek wzdłuż

Main Street zostało obsadzonych petuniami... Wiadomości sportowe: Górnicy z Pickax

pokonali dzisiaj Eskimosów z Brrr osiem do trzech".

Qwilleran próbował czytać zamiejscowe gazety, ale nawet „Daily Fluxion" ani

„Morning Rampage" nie przykuły jego uwagi na dłużej. Zrobił sobie kawę i nie wypił jej.

Chciał zadzwonić do Polly, ale ociągał się z tym, bo musiałby tłumaczyć się z pani architekt.

Zrezygnowany wyciągnął z półki Moby Dicka, książkę, do której nie zaglądał od

czasów szkolnych. Pierwsze trzy słowa przykuły jego uwagę: „Imię moje Ismael". W połowie

pierwszego akapitu usiadł wygodnie, odczuwając słodką przyjemność lektury. To był ten

rodzaj literatury, który on i Polly czytali na głos podczas wspólnych leniwych weekendów na

wsi. Kiedy o drugiej trzydzieści w nocy pociąg towarowy oznajmił swój przejazd przez

północną część miasta żałobnym gwizdem, Qwilleran nadal czytał. Koty spały już od dawna.

Czytał jeszcze, kiedy na Main Street zawyły kolejno syreny policyjnych wozów i

ambulansów. Pomyślał, że musiał zdarzyć się jakiś większy wypadek. Kolejny pijany

kierowca wyszedł z baru i usiadł za kierownicą. Niechętnie odłożył książkę i pogasił światła.

Tej nocy Qwilleran spał spokojnie i dużo śnił. Wyruszał na połów wielorybów, żeby...

„zobaczyć wodną stronę świata", jako „żeglarz siedział na bocianim gnieździe, skakał z

masztu na maszt jak konik polny". Nie dośnił jeszcze swojego snu, kiedy z błogich marzeń

wyrwał go dzwonek telefonu.

- Qwill, słuchałeś porannych wiadomości? - To była Francesca. Ona i jej ojciec mieli

koszmarny zwyczaj telefonowania o nieprzyzwoitych porach.

- Nie - wymamrotał. - Która godzina?

- Siódma trzydzieści. W nocy był wypadek. Samochód zderzył się z pociągiem.

- Czy zbudziłaś mnie, żeby mi to powiedzieć?

- Obudź się, Qwill, i posłuchaj mnie. Trzech chłopaków zginęło w samochodzie, który

władował się w jadący pociąg towarowy.

Qwilleran odchrząknął.

- Ktoś powinien pójść siedzieć za te nieoświetlone przejazdy: żadnych świateł na

przejściach dla pieszych, żadnych świateł ostrzegawczych, żadnych szlabanów! - teraz był już

zupełnie wybudzony. - Dzieciaki wypiją kilka piw, jadą sto kilometrów na godzinę tam, gdzie

można jechać pięćdziesiąt, muzyka wyje tak, że nie słyszą gwizdu pociągu. Czego się

spodziewać?

- Proszę, przerwij na chwilę ten monolog, Qwill. Dzwonię, żeby ci powiedzieć, że

ofiarami są trzej nastolatkowie z Chipmunk, a jeden z nich to Chad Lanspeak!

Qwilleran zamilkł. Nie wiedział, co powiedzieć, był zszokowany.

- Wiem, że Carol i Larry ciężko to zniosą - kontynuowała Fran - ale wypadek ma duże

znaczenie dla sprawy Fitchów. Tata mówi, że to kończy dochodzenie! Pozostali chłopcy byli

głównymi podejrzanymi.

Qwilleran nadal milczał.

- Qwill, czy znowu śpisz?

- Przepraszam, Fran, nie piłem jeszcze kawy. Muszę przez chwilę o tym pomyśleć.

Porozmawiamy o tym później.

Odłożył delikatnie słuchawkę i prawie bezwiednie dotknął swoich wąsów. Mrowienie

w górnej wardze zdarzało mu się, kiedy nawiedzało go przeczucie. Tym razem to przeczucie

podpowiadało mu, że wypadek na przejeździe kolejowym, niezależnie od tego, co mówili

inni, nie ma żadnego wpływu na rozwiązanie sprawy morderstwa Fitchów.

KONIEC AKTU PIERWSZEGO

ANTRAKT

Po śmierci głównych podejrzanych w sprawie morderstwa mieszkańcy Moose County

odetchnęli z ulgą. Było po wszystkim! Wszyscy wiedzieli, że detektyw z wydziału zabójstw

wrócił do głównego biura w stolicy stanu.

Co więcej był czerwiec, czas ślubów, zakończenie roku szkolnego, były parady i

sztuczne ognie. Trzeba było myśleć o piknikach, rodzinnych spotkaniach i biwakach.

Rozmowy w barach wróciły na dawny tor. Mówiono o pogodzie, warunkach do wędkowania

na Purple Point i wyborach królowej piękności na Fishhook Festival w Mooseville.

Qwilleran nie odczuwał podobnej ulgi. Po wyjeździe detektywa prawdziwi mordercy

zostali na wolności i nikt już ich nie szukał. Może trochę to potrwa, ale w końcu kogoś gdzieś

zawiedzie poczucie fałszywego bezpieczeństwa. Ktoś wróci na miejsce zbrodni. Ktoś zbyt

otwarcie powie coś w barze. Ktoś poinformuje policję.

Niepokój w górnej wardze utwierdzał Qwillerana w przekonaniu, że los nie opuścił

kurtyny nad sprawą morderstwa Fitchów.

AKT DRUGI

SCENA PIERWSZA

Miejsce:

Mieszkanie Qwillerana, później restauracj„Stefania"

Czas:

Późne popołudnie, dzień po wypadku na przejeździe kolejowym

Qwilleran usiadł przy biurku w swoim gabinecie. Pisał list kondolencyjny do Carol i

Larry’ego Lanspeaków. Koty siedziały na biurku w podobnych wyczekujących pozach. Yum

Yum czekała na okazję, żeby chwycić spinacz, a Koko liczył na to, że uda mu się polizać

znaczek. Wyglądało na to, że w myślach już delektował się smakiem kleju, bo wystawiał

różowy język i oblizywał się.

Yum Yum pierwsza wskoczyła na biurko. Stanęła w pozie przypominającej zwartą

wysoką kolumnę. Usiadła na pośladkach i elegancko wyprostowała przednie nogi. Przednie

łapki ustawiła równolegle, ściśle jedna obok drugiej. Palce przykryła ogonem, którym

owinęła się zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Koko powtórzył dokładnie te same ruchy i

zastygł w identycznej co samiczka pozie, nawet ogon zawinął w tym samym kierunku. Gdyby

nie szlachetny kształt głowy Koko, gdyby nie jego inteligentne spojrzenie, władczy gest i

mocne ciało, pomyślał Qwilleran, można by wziąć je za bliźniaki. Jednak te właśnie cechy

sprawiały, że wokół tego kota wyczuwało się królewską aurę, której nie można było z niczym

pomylić.

- Przykro mi z powodu Lanspeaków - powiedział do syjamczyków. Dzięki korkowej

okładzinie jego głos był głęboki i aksamitny i kotom podobał się taki właśnie głęboki,

aksamitny męski głos. - Mogę dać mu alibi na wtorkowy wieczór, ale związek z Chipmunk

naznaczy go jak fatalny stygmat i w zbiorowej pamięci zawsze będzie sojusznikiem

morderców. Jak mówi przysłowie: „Połóż się spać z psami, a wstaniesz z pchłami".

Koko zgodził się z Qwilleranem, drapiąc się współczująco za uchem.

- Nie jestem przekonany, że chuligani z Chipmunk zabili Harleya. Jest za dużo innych

wątków. Może nie znajdę sprzymierzeńców, ale pójdę za intuicją - przygładził wąsy

czubkami palców. - Po ukończeniu szkoły Harley zniknął na cały rok i nikt nie wiedział, co

się z nim dzieje i gdzie się podziewa. Mógł być zamieszany dosłownie we wszystko. Tylko

dlatego, że tutejsi ludzie tak podziwiają jego rodzinę, nikt mu tego nie wyrzuca i mógł grać

przed miastem swoją rolę nieskazitelnego dżentelmena. To zdolny aktor. Lubił role, które

kontrastowały z jego typem. Ten kawałek z Borisem Karloffem, który ostatnio ćwiczył,

świetnie pasowałby do takiego scenariusza.

Koko zamrugał, co było oczywiście znakiem zgody i akceptacji, Yum Yum trzymała

błękitne oczy szeroko otwarte i było w nich rozbawienie, pomyślał Qwilleran.

- Ten rok wolnej miłości, jeśli taki sobie zafundował, mógł zaowocować szantażem.

Mógł narobić sobie wrogów. Mógł eksperymentować z narkotykami i wpaść w towarzystwo

handlarzy. Nie wspomnę o seksualnych eskapadach z podejrzanymi osobami, mężczyznami

czy kobietami, to wszystko mieści się w granicach prawdopodobieństwa.

Oba koty przymrużyły oczy, jakby to, co mówił, miało ręce i nogi.

- Nie trzeba powtarzać, na co stać młodego człowieka, który wyrwie się spod

nadopiekuńczych ramion matki i straci kontakt z rodzinnym otoczeniem. Mógł narobić

karcianych długów, których nie był w stanie spłacić. To dziwne, że poślubił Belle w Las

Vegas, zamiast tutaj, w kościele Old Stone.

Qwilleran, mówiąc, przeczesywał palcami włosy to do przodu, to znów do tyłu. Nagle

przestał i pogładził swoje wąsy

- Jest też inna możliwość. David mógł być cichym wspólnikiem Harleya. Ich dziadek

był przemytnikiem. Szmuglerzy z Kanady wyładowywali towar na plaży w ich posiadłości.

Może coś jeszcze lądowało na tej plaży. Dom Davida byłby świetnym punktem

obserwacyjnym.

Oba koty kołysały się teraz na boki, jak w transie, a ich oczy były całkiem zamknięte.

- Mam nadzieję, że was nie znudziłem - powiedział. - Snułem tylko kilka możliwych

scenariuszy.

Skończył pisanie listu do Lanspeaków. Jego listy kondolencyjne były zawsze pięknie

sformułowane. Umiejętność szczerego wyrażania współczucia i bratnich uczuć przychodziła

mu zawsze z łatwością, co nieraz przysłużyło mu się w pracy dziennikarza.

Kiedy zaklejał kopertę, zadzwonił telefon. Odwrócił się, żeby podnieść słuchawkę.

Dzwoniła Iris Cobb, która prowadziła Wiejskie Muzeum Goodwinterów. Swoim zwykłym

radosnym głosem zapytała:

- Czy nie miałby pan ochoty wpaść do muzeum, zanim udostępnimy je publiczności?

Mógłby pan przy okazji zostać na kolacji. Zrobiłabym duszone mięso z ziemniakami i to

kokosowe ciasto, które tak pan lubi.

- Zaproszenie przyjęte, pani Cobb - odpowiedział bez chwili wahania - pod

warunkiem, że ciasto będzie miało morelowe nadzienie.

Kiedy Qwilleran mieszkał we frontowej rezydencji, Iris była jego gosposią. Teraz

jeszcze w sposobie, w jaki się do siebie zwracali, pobrzmiewała dawna formalność.

- Mógłby pan zabrać ze sobą Koko i Yum Yum, tęsknię za maleństwami. Poza tym im

także sprawiłoby przyjemność, gdyby się mogły wybiegać po takiej dużej przestrzeni, po tym

jak trzyma je pan w zamknięciu.

- Jest pani pewna, że nikomu by nie przeszkadzały?

- Oczywiście, nigdy nie robią żadnych szkód.

- Z wyjątkiem tego jednego razu, kiedy przypadkowo stłukły wazon wart dziesięć

tysięcy dolarów - przypomniał jej Qwilleran. - Jaki dzień miała pani na myśli?

- Co powie pan na niedzielę, o szóstej?

- Będę na pewno.

Zanotował w pamięci, żeby kupić u Lanspeaków różową jedwabną apaszkę. Różowy

był ulubionym kolorem pani Cobb. Brakowało mu potraw przyrządzanych przez jego dawną

gosposię. Teraz, odkąd opiekowała się na stałe muzeum, otrzymała jedno skrzydło domu na

prywatny apartament z dużą kuchnią, jak mówiła. Zaproszenie brzmiało obiecująco.

Qwilleran odwrócił się do biurka, którego blat zarzucony był spinaczami. Koperta,

którą adresował, gdy zadzwoniła Iris, zniknęła, podobnie jak obydwa koty. Zdradliwe

mlaśnięcia doprowadziły go pod biurko do Koko i pogniecionej, klejącej się koperty.

- No dobra, niegodziwcy - westchnął, wczołgując się pod biurko. - W mojej opinii jest

to wysoce aspołeczne zachowanie. Poprawcie się albo nici z niedzielnego mięsa.

Kiedy telefon zadzwonił po raz drugi, schował kopertę do szuflady. Była piąta i

domyślał się, czyj głos usłyszy w słuchawce.

- Właśnie wychodzę z biura, Qwill. Czy mogłabym wpaść, chcę zobaczyć robotę

Petea.

- Pewnie, wpadaj, Fran. To był udany pomysł. Korek ma świetne walory akustyczne.

- Wiedziałam, że tak będzie. Twój głos brzmi idealnie! -powiedziała. - Do zobaczenia

za pięć minut. - Była w weselszym nastroju niż zazwyczaj.

Francesca musiała być na lunchu z klientem, pomyślał.

- Francesca przychodzi na drinka i nie życzę sobie, żeby ktoś łapał ją za kostkę i kradł

jej prywatną własność - zwrócił się do kotów.

Chwilę później dekoratorka otworzyła własnym kluczem zamek w drzwiach na dole i

w jak najlepszym humorze pojawiła się w mieszkaniu Qwillerana.

- Szkockiej? - zapytał.

- Tak, ale słabą. Byłam na dłuuuugim lunchu z nowym klientem. Donem Exbridge'em.

Projektuję jego nowy apartament w Indian Village.

Qwilleran dmuchnął cicho w wąsy. Od niedawna rozwiedziony Exbridge był

deweloperem i jednym z najbardziej łakomych kąsków w mieście, kobiety mdlały na jego

widok.

Zabrali swoje drinki do gabinetu. Qwilleran usiadł przy biurku, a Francesca podkuliła

nogi na fotelu, na którym on zwykł ucinać sobie drzemkę i prowadził swoje rozmyślania.

Skuliła się jakoś swobodniej niż zwykle, bez wystudiowanych póz i dbania o to, jak wygląda.

- Miałaś świetny pomysł z tym korkiem, to był dobry wybór.

- Dzięki! Pete zrobił dobrą robotę, jak zwykle zresztą.

- Nawet przy okazji ukośnych pasków?

- Ach! Plotkarze z Brrr lubią opowiadać bajki - powiedziała z grymasem. - Ten

pomysł to była pomyłka początkującej dekoratorki. Kiedy Don poprosił dzisiaj, żebym zrobiła

mu ściany w kratkę w jego samotni, natychmiast zgłosiłam weto. Powiedziałam mu, że w

całym budynku nie ma ani jednego kąta prostego. Uśmiechnął się tym swoim zniewalającym

uśmiechem. Bardzo łatwo dojść z nim do porozumienia. Jedziemy do Chicago, żeby wybrać

trochę sprzętów do jego domu.

Qwilleran zmarszczył brwi.

- A kiedy my jedziemy po moje meble do sypialni?

Fran była zdziwiona, ale pytanie sprawiło jej przyjemność.

- Co powiesz na następny tydzień? Znalazłam nowe podwójne łóżko z baldachimem,

które musisz koniecznie zobaczyć.

- Nie chcę niczego, co by wyglądało, jakby spał na tym Jerzy Waszyngton - sprzeciwił

się.

- To współczesne łóżko. Konstrukcja z nierdzewnej stali i mosiężne wykończenia. Jest

też nowa komoda z Niemiec, która ci się spodoba, bardzo w stylu neo-Bauhaus. Mogę zrobić

rezerwację w hotelu? Znam jedno przytulne miejsce niedaleko od dzielnicy handlowej. Jest

drogie, ale ja jadę na twój rachunek, a ciebie to nie uderzy po kieszeni. Co powiesz na środę?

Jeśli złapiemy poranne połączenie do Minneapolis, będziemy w Chicago na lunch.

Qwilleran pomyślał, że jeśli Polly dowie się o tym, to będzie śmiertelny cios dla ich

związku.

- Co jeszcze powiedział ci pan Kłapiąca Gęba? - spytała Fran.

- O różowych słoniach i czerwonym aksamicie, które kładł dla Harleya i Belle. Czy to

była jedna z twoich pomyłek?

- NIE! - zagrzmiała teatralnym tonem. - To transakcja mojej szefowej. Amanda

sprzeda klientom wszystko, czego sobie zażyczą, bez znaczenia, czy to kompletny kicz, czy

coś skrajnie niepraktycznego i nielegalnego. Jest skorumpowana, ale lubię ją.

- Arch Riker chce się z nią żenić.

- Mam nadzieję, że ma duże poczucie humoru. Będzie go potrzebował.

- Słyszałaś może, kto zajmie miejsce Nigela i chłopców w banku?

- Nic oficjalnego, ale mówi się, że dwie kobiety z zarządu dostaną awans na

wiceprezesów, a nowy prezes przyjedzie z centrali. Mam nadzieję, że będzie potrzebował

dekoratora.

- Gdzie byłaś, kiedy dowiedziałaś się o samobójstwie?

- U fryzjera. Wszyscy płakali. Ludzie naprawdę kochali Nigela. Miał takie dobre

maniery, był przystojny i czarujący!

- Ja jadłem kolację w „Old Stone Mili" - powiedział Qwilleran - i jedna z kelnerek

upuściła tacę na wieść o jego śmierci. Domyślam się, że Nigel był nie tylko czarujący,

przystojny i dobrze wychowany, ale też dawał niezłe napiwki.

- Teraz zgrywasz się na cynicznego dziennikarza. Brawo! -powiedziała. - Czy

słyszałeś, że miejsce Margaret w radzie bibliotecznej zajmie Don Exbridge?

Qwilleran mruknął z niezadowoleniem. Exbridge był tym deweloperem, który chciał

wyburzyć historyczny budynek sądu.

- Exbridge przekona teraz radę miejską do zburzenia biblioteki. Pewnie zaproponuje

im, że postawi nową za dziewięć koma dziewięć miliona dolarów.

- Teraz to jesteś równie cyniczny co zawistny! - w jej stalowych oczach pojawił się

błysk rozbawienia. Lubiła go prowokować. - Don chciałby też zastąpić Nigela w radzie

nadzorczej Fundacji Klingenschoenów.

- Wspaniale! - powiedział Qwilleran. - Żeby manipulować gruntami fundacji i

kupować za nie usługi polityków, ulgi podatkowe, pozbywać się odpadów i pozyskać inne

korzyści dla swoich prywatnych przedsięwzięć... Mogę ci dolać? Potem pójdziemy na kolację

do „Stefanii".

Zaraz jednak dodał zaczepnie:

- Usłyszałem ostatnio ciekawą rzecz. Podobno Harley zniknął na cały rok po studiach.

- Wiedział, że poczuje się dotknięta.

- Nie zniknął. Podróżował. Od wieków młodzi mężczyźni wyruszali w świat, zanim

założyli rodzinę i się ustatkowali. Nie ma w tym niczego niezwykłego! - teraz była w

defensywie.

- Pójdźmy na kompromis. Robił niezwykłe rzeczy podczas roku wolności od

zobowiązań.

- Głupie płotki! - powiedziała zirytowana.

- Podróżował samolotem, motorem czy na wielbłądzie?

- Szczerze mówiąc, nigdy nie spytałam, nie byłam ciekawa.

- Mówił coś o trasie swoich pielgrzymek?

- Fitchowie nie zanudzają ludzi swoimi podróżami. Nie przywiózł do domu żadnych

kolorowych slajdów, francuskich pocztówek ani plastikowych replik Tadż Mahal... Jak mi

idzie? Przejdę do następnego etapu?

- Przepraszam... Jak się ma David? Widziałaś go?

- Rozmawiam codziennie przez telefon z Jill - powiedziała Fran odprężona po krótkim

pokazie złości. - Według niej David jest na skraju załamania. Wyjeżdżają na kilka tygodni w

spokojne miejsce w Ameryce Południowej, gdzie spędzali miesiąc miodowy.

- Spodziewam się, że David odziedziczy teraz całą fortunę.

- Naprawdę nie wiem - spojrzała na zegarek. - W „Stefanii" kończą wydawać posiłki o

dziewiątej.

- Dobrze, chodźmy. Muszę tylko nakarmić koty.

- Czy udało ci się znaleźć moją zapalniczkę?

- Nie, ale uprzedziłem pana O'DelI, żeby się rozejrzał, kiedy przyjdzie sprzątać.

Syjamczyki wycofały się do swojego pokoju, gdzie uważnie przyglądały się ptakom

za oknem. Qwilleran położył talerzyk z kawałkami polędwicy na macie w ich łazience,

włączył telewizor bez głosu i cicho zamknął drzwi do pokoju.

W drodze do „Stefanii" spytał:

- Czy to prawda, że dziadek Harleya był przemytnikiem? - spodziewał się kolejnego

niezasłużonego wybuchu.

- Tak! - odparła z satysfakcją. - Uważał, że ludzie będą i tak pili i że jeśli sprowadzi z

Kanady jakiś przyzwoity towar, to przynajmniej nie oślepną od picia bimbru. Nie wierzył w

prohibicję, podatek dochodowy i kobiece gorsety.

Nakryte do posiłku stoły w „Stefanii" ustawione były w oryginalnych

pomieszczeniach starego domu i Qwilleran ze swoim gościem został usadzony w drugim

salonie. Popołudniowe słońce nadal wpadało przez witrażowe okna i na szkłach tworzyła się

tęcza. Przy kolacji omawiali sprawy związane z nowym teatrem.

- W tym tygodniu instalują siedzenia. W sierpniu będzie już można robić próby. Nadal

chcesz zacząć sezon rewią?

- No... - zaczęła niezdecydowanym tonem Fran. -W tych okolicznościach myśleliśmy

raczej o wystawieniu jakiejś poważnej sztuki. Chcieliśmy, żeby David w niej zagrał. Coś

ambitnego, jakieś warte wysiłku wyzwanie mogłoby obudzić w nim chęć do życia. Jest tak

załamany, że Jill obawia się, by nie poszedł w ślady ojca.

Qwilleran pomyślał, że jeśli David był zamieszany w sytuację, która doprowadziła do

śmierci Harleya, ma dobre powody, żeby się zadręczać. Sam może być następną ofiarą.

- Masz na myśli jakąś konkretną sztukę? Mam nadzieję, że to nie będzie nic

rosyjskiego, to by go dopiero przybiło - spytał Fran.

- I nic krwawego - dodała.

- I nic o dwóch braciach.

Z pierwszego salonu, gdzie stało cztery albo pięć stolików, dobiegał miodopłynny

głos. To był męski szczery głos, który śmiał się serdecznie.

- Znam ten głos - powiedział Qwilleran - ale nie mogę go skojarzyć.

Fran rzuciła ukradkowe spojrzenie ponad ramieniem Qwillerana.

- To Don Exbridge! - wykrzyknęła radośnie. - Jest z kobietą. To chyba Polly Duncan!

Cos' mi się zdaje, że dooobrze się bawią. - Wyglądała na wyjątkowo ukontentowaną tym

faktem.

- Nie zamierzasz posłać im drinków do stolika?

Kiedy z pierwszego salonu płynęły kolejne salwy śmiechu, twarz Qwillerana nabierała

coraz bardziej skwaszonego wyrazu. Teraz to był delikatny śmiech Polly. Aż do końca kolacji

Qwilleran był zniecierpliwiony i drażliwy: sałata była zwiędnięta, tort orzechowy nieświeży,

kawa za słaba. Drażniła go rozmowa z Fran. Chciał jak najszybciej odwieźć ją do domu.

Niecierpliwił się, pragnął szybko znaleźć się w towarzystwie współczujących syjamczyków.

Ani razu, przypomniał sobie, nie wspomniała przy kolacji o Koko i Yum Yum. Wątpił, czy

znała ich imiona. Ani razu, przypomniał sobie, nie spytała o nową gazetę, nie zainteresowała

się kolumną, którą redagował. W sumie był zły na siebie, że zgodził się polecieć na Niziny,

żeby obejrzeć stalowe łóżko i jakieś neobauhasowskie komody. Meble, które teraz miał w

sypialni, były całkiem w porządku. Czuł się z nimi komfortowo. Z Polly też się zawsze czuł

komfortowo. Z Francescą ani razu nie czuł się w pełni swobodnie.

Po przyjeździe do domu poszedł od razu do pokoju kotów, żeby sprawdzić, czy nie ma

przeciągów, i żeby wyłączyć telewizor. Oba spały w jednym z koszyków zwinięte w kłębki

jak Jin i Jang. Potem zapalił światło w łazience, bo chciał zobaczyć, czy zjadły kolację, i

trzeba było nalać im świeżej wody. Obraz, który ukazał się jego oczom, przedstawiał scenę

kompletnego chaosu. Kuweta Yum Yum była wywrócona do góry nogami, a zawartość

pojemnika rozsiana po całym pokoju. Mały lśniący przedmiot leżał na wpół zakopany w

mokrym kocim żwirku. Qwilleran rozpoznał w nim zapalniczkę Franceski.

Coś jest ewidentnie nie tak z tą kotką, pomyślał Qwilleran. Była zawsze taka

porządna, taka czysta! Jutro idziemy do weterynarza.

SCENA DRUGA

Miejsce:

Mieszkanie Owillerana

Czas:

Ranek, po pokazie Yum Yum

Osoby:

Amanda Goodwinter

Kiedy zadzwonił do kliniki dla zwierząt, żeby umówić wizytę dla Yum Yum, przyszło

mu na myśl, że głupio postąpił, kupując jej plastikową kuwetę. Kotka chciała równych praw!

Chciała owalną brytfankę, taką, jaką miał Koko.

Wyjaśniał właśnie sytuację recepcjonistce, kiedy zadzwonił dzwonek u drzwi. Trzy

niecierpliwe dzwonki. Tylko jedna osoba w Pickax dzwoniła do drzwi w ten sposób.

Amanda Goodwinter wdrapała się po schodach, narzekając na pogodę, kierowców

ciężarówek na budowie, na projekt schodów (że za strome i za wąskie). Miłość dobrego

dziennikarza nie polepszyła ani jej zachowania, ani wyglądu. Kosmyki szarych włosów na

karku tworzyły najeżoną grzywkę na brzegu szarego, znoszonego golfu. Jej sprany oliwkowy

kostium był niewyprasowany i nie pasował do figury.

- Przyszłam sprawdzić, czy moja samodzielna asystentka poczyniła tu jakieś postępy -

powiedziała - czy też chodzi tylko na długie lunche z klientami.

- Myślę, że będziesz zadowolona z tego, co zrobiła -oświadczył Qwilleran.

- Nigdy z niczego nie jestem zadowolona, i dobrze o tym wiesz!

Ciężkim krokiem przemierzała apartament, przyglądając się pokryciom ścian, meblom

robionym na zamówienie i akcesoriom. Mamrotała i gdakała coś przy tym do siebie.

- Francesca planuje zabudowanie kaloryferów - powiedział.

- Planowanie to jedno, a robienie to drugie. - Wyprostowała druk przedstawiający łódź

patrolową, który Koko znowu przekrzywił. - Skąd masz ten druk?

- Ze sklepu z antykami w Mooseville, który prowadzi jeden stary kapitan.

- Prowadzi go kiepski aktorzyna. Nigdy nie wyjechał dalej niż za molo w Mooseville.

Jakieś dziesięć kopii tego druku krąży po naszym okręgu. Wszystko to tanie reprodukcje. To

nie jest oryginalny druk. Jedyny oryginalny jest w rezydencji Fitchów, a jest tam dlatego, że

ja sprzedałam go Nigelowi w prezencie urodzinowym dla Harleya. Nigdy mi zresztą za niego

nie zapłacił!

- Rozumiem, że pomagałaś rodzinie przy dekorowaniu domu - domyślił się Qwilleran.

- Z tym miejscem nic się nie da zrobić, można je tylko spalić. Widziałeś kiedyś te

śmiecie, które kolekcjonował Cyrus? Wszyscy myślą, że to skarby nad skarbami. Połowa z

nich jest podrabiana!

- Tapeciarz powiedział mi, że mają oryginalne tapety.

- Ach! Ta dziwka, z którą ożenił się Harley! Dałam jej, co chciała, ale upewniłam się

najpierw, że tapety są ściągalne. Mam nadzieję, że ktoś się zlituje i ściągnie je teraz! Powinni

tam wjechać z buldożerem i wymieść cały ten złom! Te zżarte przez mole, wypchane

zwierzęta, ptaki, fałszywe antyki! Nie wiem, co teraz zrobią z tym starym mauzoleum! Mogą

równie dobrze zmieść je z powierzchni ziemi i wybudować w tym miejscu osiedle. Strata

będzie znikoma.

- Usiądź, Amando, może filiżankę kawy?

- Nie mam czasu na kawę! Nie mam czasu usiąść! - kręciła się nerwowo w kółko jak

lwica w klatce. - Poza tym to, co nazywasz kawą, smakuje jak zmywacz do lakieru.

- Po tym jak rodzina Fitchów praktycznie zniknęła z tego miasta - powiedział

Qwilleran - wspólnota doznała wielkiej straty.

- Nie rozlewaj łez nad tą zgrają! Nie byli tacy święci, jak ci miejscowi prostacy

chcieliby ich widzieć.

- Ale byli wielkimi społecznikami, działali w klubach, inicjatywach społecznych,

pomagali zakładać fundacje. Służyli wspólnocie bezinteresownie! - zdawał sobie sprawę, że

tylko ją prowokuje.

- Powiem ci, mój panie, o co im chodzi! Dopieszczali własne ego! Zakładanie fundacji

- też mi coś! Spróbuj wyciągnąć jakieś pieniądze z ich kieszeni, to już inna historia. Zawsze

ostatni w płaceniu rachunków. Powinnam doliczać im taki sam procent jak ich bank.

Qwilleran nalegał.

- Córka woźnego z banku idzie do szkoły plastycznej i Nigel Fitch osobiście zapłacił

jej czesne.

- Dziewczyna Stebbinsów? Ha! Dlaczego nie? Nigel jest jej biologicznym ojcem!...

No cóż, nie mogę tu spędzić całego dnia, uzupełniając braki w twojej edukacji - ruszyła w dół

schodów. W połowie drogi zatrzymała się i odwróciła: - Słyszałam, że jedziesz do Chicago z

moją asystentką.

- Musimy wybrać meble do mojej sypialni - wyjaśnił Qwilleran. - A przy okazji, kiedy

ślub?

- Jaki ślub?! - wykrzyknęła i zatrzasnęła frontowe drzwi.

SCENA TRZECIA

Miejsce:

Restauracja „Pod Czarnym Niedźwiedziem"

Czas:

Wieczorem tego samego dnia

Osoby:

Gary Pratt, właściciel baru, żeglarz, przyjaciel Harleya Fitcha

We wtorek wieczorem Qwilleran miał dwa powody, żeby wybrać się do „Hotel

Booze" w Brrr. Po pierwsze naszła go ochota na jeden z ich ogromnych hamburgerów. Poza

tym chciał spojrzeć na czarnego niedźwiedzia, którym dowcipnisie tak go przestraszyli na

przyjęciu urodzinowym. Ale przede wszystkim chciał porozmawiać z Garym Prattem,

właścicielem baru, który żeglował z Harleyem na „Fitch Witch".

Zadzwonił do Mildred Hanstable, która mieszkała kilka mil na zachód od Brrr, z

pytaniem, czy nie miałaby ochoty zjeść z nim „booseburgera". Chciałaby, oczywiście!

Kobiety nigdy nie odrzucały zaproszeń od Qwillerana.

- Chciałabym zobaczyć, co Gary zrobił z hotelem, odkąd przejął go po ojcu.

- Mam nadzieję, że nie posprzątał go za bardzo i że Thelma „Odciski Palców" nie

odeszła. Ciekawe, czy rozstawiają pułapki na myszy pod stołami.

„Hotel Booze" zbudowano na wydmie wznoszącej się nad miastem Brrr od strony

jeziora. Była to stara kamienna gospoda, która pamiętała czasy pionierów, kiedy to nie było

obrusów, obsługi, łazienek, a na drugim piętrze nawet łóżek. W ogólnej sali górnicy, drwale i

żeglarze zbierali się w sobotnie wieczory, żeby pić krwawą Mary, przegrywać w karty

wypłatę, jeść gulasz i zabijać się nawzajem. Od tamtych burzliwych czasów aż po dzień

dzisiejszy znakiem rozpoznawczym hotelu był napis na dachu. Dwumetrowe litery układały

się w napis: „Chlanie, pokoje, jedzenie".

Dla mieszkańców Moose County „Hotel Booze" był zwykłą mordownią. Mimo to

wszyscy tam chodzili na najlepsze pod słońcem hamburgery i domowe ciasto. Qwilleran i

jego gość spotkali się na parkingu i razem weszli do baru nazwanego teraz restauracją „Pod

Czarnym Niedźwiedziem". Przed wejściem stał na tylnych nogach niedźwiedź we własnej

osobie. Witał klientów rozłożonymi łapami i obnażonymi kłami.

- Wnętrze jest jakieś jaśniejsze niż poprzednio - zauważyła Mildred.

Qwilleran pomyślał, że to dlatego, że po raz pierwszy od ponad pięćdziesięciu lat

umyto ściany.

- I naprawili podarte linoleum - powiedział, przyglądając się srebrnym pasom taśmy

naklejonym na podłodze. - Ciekawe, czy pokleili meble.

On i Mildred usiedli ostrożnie na drewnianych krzesłach przy zniszczonym stole.

Napis na pustym serwetniku brzmiał: „Papierowe serwetki na życzenie, pięć centów".

Za barem stał atletyczny mężczyzna o ogorzałej twarzy żeglarza, niesfornych czarnych

włosach i kędzierzawej czarnej brodzie. Poruszał się ociężale do przodu i do tyłu z pewnym

leniwym wdziękiem, huśtając owłosionymi ramionami, kiedy spokojnie i pewnie nalewał

zamówione drinki.

- Gary wygląda znakomicie. Cieszy mnie, że zainteresował się biznesem. Nie

obiecywano sobie po nim zbyt wiele, kiedy chodził do szkoły, ale przebrnął dwa lata college'u

i trzymał się z dala od kłopotów. Od kiedy zachorował jego ojciec, pokazał, że potrafi

podejmować inicjatywę.

Piętrowe „boozeburgery" podała im młoda kelnerka w minispódniczce.

- Gdzie jest Thelma? - zapytał Qwilleran, przypominając sobie poprzednią kelnerkę,

która zjawiała się w barze w podomce i spodniach od piżamy.

- Przeszła na emeryturę.

Thelma zawsze podawała rozpadające się burgery, przytrzymując wierzch kanapki

kciukiem, stąd nazywano ją Thelma „Odciski Palców". Hamburgery, które dostali dzisiaj,

były nadziane na patyczki do mieszania koktajli.

- Mam nadzieję, że nie skompromitowałam się na sobotnim przyjęciu w biurze -

powiedziała Mildred.

- Nalewali za mocne drinki. Ja zjadłem trzy kanapki z peklowaną wołowiną i dwa

korniszony i długo potem żałowałem.

- Podobał mi się twój tekst o Eddingtonie Smith, Qwill. Najwyższy czas, żeby ktoś go

docenił.

- Jest zadziwiająco dobrze oczytany. Cytuje Cycerona, Noela Howarda i Churchilla z

taką łatwością, jak inni cytują gwiazdy filmowe z telewizyjnych seriali. Tylko jak on może

wyżyć z tego skromnego interesu? Ma coś na boku? Nadużycia? Fałszerstwa?

- Mam nadzieje, że to tylko mało zabawne żarty. Edd jest uczciwym, słodkim,

wzbudzającym współczucie małym człowieczkiem...

- .. .który trzyma zabójczą broń obok szczoteczki do zębów.

- Cóż, ja też mam broń. W końcu mieszkam sama, a latem zjeżdżają tu ci wszyscy

porąbani turyści.

- Skoro jesteśmy przy broni - powiedział. - Jadłem kolację w „Old Stone Mili", kiedy

dotarła tam wieść o samobójstwie Nigela. Jedna z kelnerek zareagowała bardzo emocjonalnie.

Mówiono mi, że to studentka szkoły plastycznej. Ma na imię Sally.

- Sally Stebbins. Dostała stypendium od rodziny Fitchów. Zapewne głęboko dotknęła

ją ta strata.

- Jak uzyskała stypendium? Jest dobrą artystką?

- Obiecującą - powiedziała Mildred. - Tak się szczęśliwie złożyło, że jej ojciec pracuje

w banku, a Nigel zawsze po ojcowsku dbał o pracowników i ich rodziny - spojrzała na niego

ostro. - Mam nadzieję, że nie pijesz do tej starej plotki.

- A jest warta odkurzenia?

- Cóż, mogę ci chyba powiedzieć, bo i tak będziesz kopał, póki nie wykopiesz.

Krążyły plotki, że Nigel jest biologicznym ojcem Sally, ale to odrażające kłamstwo. Prawość

Nigela była zawsze poza dyskusją i nie splamiły jej plotki. On i Margaret byli po prostu

wspaniałymi ludźmi.

Qwilletan wpatrywał się w nią intensywnie i skubał wąsy. Czy wierzyła w to, co

mówiła? Czy to była prawda? W co można było wierzyć w północnych lasach, gdzie

plotkarstwo było najpotężniejszym przemysłem informacyjnym?

- Jak zareagowałaś na wypadek na przejeździe kolejowym? - zapytał.

Mildred pokiwała ze smutkiem głową.

- Żal mi każdego ludzkiego życia, ale jeśli to oni zabili Harleya i Belle, to byłaby to

poetycka sprawiedliwość. Roger mówi, że policja nie znalazła biżuterii. Wiedziałeś o tym, że

zginęły cenne przedmioty? Wyciszają sprawę, ale Roger ma znajomego w biurze szeryfa.

Kelnerka w minispódniczce oznajmiła, że „ciasto dnia" jest z truskawkami. Zrobiono

je z całych owoców z dodatkiem prawdziwej bitej śmietany i Qwilleran z Mildred pochłaniali

swoje porcje w ciszy. Potem Mildred zaczęła dopytywać się o syjamczyki.

- U Koko wszystko w porządku - powiedział Qwilleran - ale muszę zabrać Yum Yum

do weterynarza. Dzwoniłem do niego i kazał mi z nią przyjść i przynieść próbkę moczu.

- Interesujące! I jak sobie z tym poradziłeś?

- No przecież nie biegałem za nią z papierowym kubeczkiem. Kupiłem specjalny

zestaw - miniaturową gąbeczkę i maleńką pęsetę. Potem siedziałem w pokoju kotów przez

pięć godzin i czekałem, aż Yum Yum postanowi współpracować. Kiedy w końcu udało nam

się dojść do porozumienia, zabrałem Yum Yum do kliniki, z gąbeczką w plastikowej torebce

wielkości herbatnika. Czułem się jak idiota!

- A jak czuła się Yum Yum?

- W piekle nie znajdziesz większej furii niż ta, jaka ogarnia syjamską kocicę, która nie

cierpi weterynarza. Jak tylko zobaczyła zimny stalowy stół, zaczął się cyrk. Latała jak

opętana, wszędzie fruwała kocia sierść! Jaka zamieć śnieżna! Potem włożyli jej sondę,

oglądali język, uciskali brzuch i mierzyli temperaturę, to jak miała się czuć? Weterynarz

mruczał jej uspokajające słowa, a ona zawodziła, wyrywała się i kłapała pyszczkiem jak

krokodyl.

- Ale znaleźli coś?

- Lekarz mówi, że to kwestia psychologiczna. W ten sposób wyraża swój sprzeciw

wobec czegoś w jej otoczeniu i nie wydaje mi się, żeby to była nowa tapeta. Moim zdaniem

jest zazdrosna o dekoratorkę wnętrz.

- Serio? - powiedziała Mildred. - A jak Koko na nią reaguje?

- Ignoruje ją, jest zbyt zajęty wąchaniem kleju. Przy kawie Mildred zwróciła się do

Qwillerana:

- A tak między nami, jak Roger daje sobie radę w gazecie?

- Świetnie mu idzie. Jest historykiem i ma nosa do właściwych faktów. Dobrze pisze.

- Martwiłam się, że rezygnuje z nauczania. Sharon nie pracuje, mają małe dziecko.

Sam wiesz, jak to jest. Ale zdaje się, że nowe pokolenie jest odważniejsze od naszego.

- Mów za siebie, Mildred. Ja osobiście lubię podejmować odważne decyzje.

- Zdecydowałeś się ponownie ożenić? - zapytała z nadzieją.

- Nie aż tak odważne!

Mildred pożegnała się, dodając, że nie chce wracać do domu po zmroku, a Qwilleran

przesiadł się na stołek przy barze. Był już tu kiedyś i Gary Pratt pamiętał, co pije - woda

Squunk z odrobiną likieru ziołowego i plasterkiem cytryny.

- Jak tłumaczysz swoją serwetkową politykę, Gary? - zapytał go Qwilleran.

- Wszystko kosztuje - odparł Gary piskliwym, wysokim głosem, który kontrastował z

jego wyglądem. - Bank przestał dawać mi darmowe czeki, stacja benzynowa nie daje mi

darmowej benzyny. Dlaczego mam im dawać darmowe serwetki?

- Podziwiam twoją logikę, Gary.

- Rzecz polega na tym, że kiedy serwetniki były pełne, serwetki zawsze znikały. Moi

klienci używali ich do wydmuchiwania nosa, przecierania szyb w samochodzie i Bóg tylko

wie do czego jeszcze.

- Przekonałeś mnie! Masz piątkę! Biorę serwetkę - powiedział Qwilłeran. - Widzę, że

zatrudniłeś nowego wykidajłę - pokiwał głową w stronę wejścia, gdzie na tylnych łapach stał

niedźwiedź.

- To robota Wally’ego Toddwhistle'a. Jest najlepszy w tej branży.

- Robię z nim jutro wywiad do gazety.

- Wspomnisz o restauracji „Pod Czarnym Niedźwiedziem", dobrze? Zareklamuj nas.

Powiedz, że hotel ma ponad sto lat i że ma oryginalny bar - przetarł z uczuciem zniszczony,

pocięty blat. - Mój staruszek zapuścił to miejsce, ale zaczynam je remontować. Nie jest zbyt

atrakcyjne. Przychodzą tu żeglarze, a oni lubią poobijane wnętrza.

Qwilleran rozejrzał się po barze i dostrzegł kilku żeglarzy w dzianinowych pasiastych

koszulkach, naciągniętych na ogorzałe od słońca i wiatru ciała; byli tam farmerzy w

ubraniach roboczych, kobiety i mężczyźni w oficjalnych strojach, starzy wieśniacy o siwych

włosach, z aparatami słuchowymi w uszach. Wszyscy jedli „boozeburgery" i truskawkowe

ciasto i byli szczęśliwi, z jednym wyjątkiem. Mężczyzna o złotawych włosach siedział

samotnie przy barze, kilka stołków od Qwillerana, i pił, zwiesiwszy smętnie głowę w geście

rezygnacji. Qwilleran zauważył, że był ubrany w drogie codzienne ubranie, a na małym palcu

miał pierścionek z szafirem w kształcie gwiazdy.

- Od jak dawna na dachu jest ten duży napis? - Qwilleran spytał Gary'ego.

- Od początku dwudziestego wieku, tyle wiem. Widać go z jeziora. Jeśli żeglarz

ustawi w jednej linii wieżę kościoła w Brrr z literą „n" w słowie „chlanie", to wskaże mu ona

drogę prosto przez kanał na zachód od falochronu.

Przyjął zamówienie od kelnerki i wrócił do Qwillerana.

- Niektórym ludziom w mieście nie podoba się, że „chlanie" pisane jest takimi dużymi

literami, ale ja mam z tym słowem przyjemne skojarzenia. Chlanie to siedzenie razem z

przyjaciółmi, to rozmowy i bezstresowe picie. To słowo ma średniowieczny rodowód, tylko

wymowa była wtedy bardziej gardłowa, sprawdziłem to.

Gary miał profesjonalną pewność siebie. Jego czarne oczy przebiegały nieustannie po

wnętrzu restauracji, a w tym samym czasie rozmawiał i obsługiwał bar. Potrafił jednocześnie

nalewać whiskey, pozdrowić wchodzącego klienta, wydrukować rachunek, wytrzeć bar,

przygotować tacę z martini dla kelnerki, nalać kwartę piwa, mieć oko na awanturującego się

gościa i na koniec znów wytrzeć bar.

- Chodzi o to, że Brrr jest schronieniem dla wielu łodzi, to jedyny port po tej stronie

jeziora. Chcę, żeby ta restauracja była miejscem, gdzie każdy może przyjść i czuć się tak

swobodnie jak w domu.

- Rozumiem, że sam jesteś żeglarzem.

- Mam katamaran. Startował w kilku zawodach. Kiedyś pływałem z Harleyem

Fitchem, ale te dni dawno minęły. Szkoda! David i Harley często tu przychodzili, gadaliśmy o

łodziach. To znaczy David nie za bardzo, on ma bzika na punkcie golfa. Mieści się w

siedemdziesięciu kilku uderzeniach. Widziałeś kiedyś modele statków Harleya?

- Nie, ale słyszałem o nich. Podobno są niezłe?

- Próbowałem kupić do restauracji jeden z modeli łodzi biorących udział w wyścigu o

Pucharu Ameryki, ale nie chciał o tym słyszeć. Chodzi o to, że pod koniec zachowywał się

śmiesznie.

- Co znaczy „śmiesznie"?

- Po pierwsze jego małżeństwo. Wszystko poszło nie tak. Ale były też inne rzeczy.

Kiedy zaczął pracować w banku, próbowałem wziąć kredyt na przebudowę hotelu. Chcę

wynajmować pokoje, zamontować windę, wszystko zgodnie z przepisami. Tyle że na

wszystko potrzebne są pieniądze, dużo pieniędzy. Jego ojciec jest prezesem banku, no i my

się przyjaźniliśmy, wiesz, myślałem, że jakoś dojdziemy do porozumienia.

Właściciel baru odwrócił się, żeby napełnić szklanki. Kiedy wrócił, Qwilleran

powiedział:

- Dostałeś tę pożyczkę?

Gary potrząsnął kudłatymi włosami.

- Ani centa. To mnie naprawdę wkurzyło i wygarnąłem mu prosto w twarz.

Pokłóciliśmy się i więcej nie pokazał się w moim barze... Zresztą miałem to gdzieś. Chodzi o

to, że po powrocie do domu nigdy nie był już taki jak dawniej.

- Po powrocie skąd? - zapytał całkiem niewinnie Qwilleran. - Z college'u?

- Nie, on, hm... David wrócił po studiach do domu, zaczął pracować w banku, z ojcem,

ale Harley spędził rok na wschodzie, zanim znów przyjechał do Moose County.

Qwilleran zamówił jeszcze jedną wodę Squunk i potem powoli, spokojnie zaczął

dopytywać się, co Harley robił przez ten rok spędzony na wschodzie.

Czarne oczy Gary'ego rozejrzały się po pomieszczeniu.

- Rodzina nie chciała, żeby ktokolwiek się dowiedział, i ludzie zgadywali w ciemno,

ale Harley powiedział mi prawdę. Kiedy spędza się noc na jeziorze, wokół tylko białe żagle i

błękitne niebo, cichy szept bryzy, łatwo jest mówić. To jak pójść do psychiatry. To było,

zanim nasze stosunki się popsuły. Obiecałem, że będę trzymał mordę na kłódkę.

Qwilleran sączył drinka i wpatrywał się bezmyślnie w bar ozdobiony

dziewiętnastowiecznymi rzeźbieniami, zawijasami i ukośnymi lustrami.

- Nic nie powiedziałem, kiedy była tu policja - wyznał Gary. - Po morderstwie

rozmawiali z każdym, kto go znał.

- Czy myślisz, że tajemnicza misja Harleya miała jakiś związek z morderstwem? -

spytał Qwilleran.

Gary wzruszył ramionami.

- Kto wie? Nie jestem detektywem.

- Osobiście - Qwilleran przybrał najbardziej poufały ton, na jaki go było stać - nie

wierzę, żeby dzieciaki z Chipmunk były odpowiedzialne za tę zbrodnię, i uważam, że

powinniśmy zrobić co w naszej mocy, żeby prawdziwi mordercy trafili za kratki. Teraz

przyszło mi do głowy, że Harley przez ten rok mógł narobić sobie wrogów poza domem.

Może był zamieszany w hazard albo narkotyki?

- Nic podobnego - zaprzeczył właściciel baru. - Chyba mógłbym ci powiedzieć. To nie

ma już znaczenia. Nie żyje ani on, ani jego rodzice.

Pogrążone w żałobie, współczujące oczy Qwillerana wpatrzone były w czarne

rozbiegane oczy Gary'ego.

- Chyba zwariowałem, że chcę o tym rozmawiać z reporterem. Wiem, że piszesz dla

gazety. Chcesz wygrzebać brudy o Fitchach?

- Nic z tych rzeczy! Przejmuję się, bo Carol i Larry Lanspeakowie to porządni ludzie i

nie chcę, żeby ich chłopaka niesłusznie oskarżano o to morderstwo.

Gary po raz dwudziesty przecierał w zamyśleniu i ciszy blat baru. Rozejrzał się po

pomieszczeniu i zniżył konfidencjonalnie głos.

- Starzy Harleya mówili, że on podróżuje gdzieś po świecie. Chodzi o to, że... siedział

za kratami.

- Był w więzieniu?

- W pudle, gdzieś na wschodzie.

- Pod jakim zarzutem?

- Kwestia kryminalna. Wypadek samochodowy. Zabił dziewczynę.

- Czy Harley ci to powiedział? - spytał Qwilleran.

- Byliśmy wtedy przyjaciółmi, chciał zrzucić z siebie ten ciężar. Ciężko żyć z taką

tajemnicą w tak małym, ciasnym miejscu jak Moose County.

- I istnieje ryzyko, że ktoś spoza miasta przyjedzie i odkryje tajemnicę.

- Albo jakiś skunks z gazety wykopie sprawę i narobi kłopotów.

- Proszę cię! - zaprotestował Qwilleran.

- Może niepotrzebnie ci to powiedziałem.

- Po pierwsze, nie uważam się za skunksa, Gary, a po drugie, moim jedynym celem

jest dowiedzieć się, kim byli mordercy.

- Czy teraz, kiedy wiesz to, co ci powiedziałem, możesz coś zrobić, tak na dzisiaj?

- Przychodzi mi od razu do głowy jedna rzecz. Rodzina ofiary mogła uważać, że

Harley zapłacił za niską cenę za swoje wykroczenie. Prawdopodobnie wiedzieli, że jest

bogaty. Więc przyszli go zastrzelić. Oko za oko... a przy okazji na boku można było się

wzbogacić o ładną biżuterię. Rozumiem, że zginęła biżuteria Fitchów?

- Jeśli będziesz o tym z kimś rozmawiał, nie mieszaj mnie do tego. Nie mogę się

wychylać. Jak człowiek ma licencję na prowadzenie baru, to musi być ostrożny.

- Nie martw się - zapewnił go Qwilleran. - Chronię moje źródła. Spodziewam się, że

policja wie o pobycie Harleya w więzieniu, ale cieszę się, że mi powiedziałeś. Zęby

sparafrazować mojego ulubionego autora: „To, co teraz robisz, jest dużo, dużo lepsze niż

cokolwiek, co zrobiłeś przedtem".

- To ze starego filmu - powiedział Gary.

- Ronald Coleman to powiedział. Dickens to napisał.

- Żeglujesz? - zapytał serdecznie Gary.

- Patrzysz na stuprocentowego szczura lądowego.

- Jeśli kiedykolwiek chciałbyś wypłynąć, daj mi znać.

- Dziękuję za zaproszenie. Ile płacę? Muszę się zbierać.

- Na koszt firmy.

- Jeszcze raz dziękuję. - Qwilleran zsunął się ze stołka i odwrócił tyłem do baru. - Czy

ktoś ci kiedyś mówił, Gary, że wyglądasz jak pirat?

Właściciel baru roześmiał się.

- Chodzi o to, że jestem potomkiem pirata. Słyszałeś kiedyś o Pratcie Piracie?

Grasował na Wielkich Jeziorach w dziewiętnastym wieku. Powiesili go.

Wychodząc z baru, Qwilleran zasalutował niedźwiedziowi. Opuszczał hotel

zadowolony z informacji, jakie zebrał. Spacerowym krokiem udał się na parking. Nie zdawał

sobie sprawy, że ktoś za nim idzie. Kiedy otwierał drzwi do samochodu, dostrzegł w szybie

cień czegoś, co znajdowało się za nim. Odwrócił się szybko.

Za nim, pogrążony w melancholijnym nastroju, stał wstawiony blondyn z baru z

szafirową gwiazdą na palcu.

- Pamiętasz mnie? - zapytał ponuro.

- Pete, czy to ty? Przeraziłeś mnie!

- Chciałem z tobą porozmawiać - powiedział tapeciarz.

- Pewnie.

Kiedy Pete zbierał się do wyłożenia sprawy, Qwilleran spytał:

- Twój samochód czy mój?

- Przyszedłem na piechotę, mieszkam niedaleko.

- Dobra, wskakuj - usiedli na przednich siedzeniach. Pete w pozie krańcowej

desperacji. - Co cię gryzie, chłopie?

- Nie mogę przestać o niej myśleć.

- Belle? Pokiwał głową.

- Upłynie trochę czasu, zanim pogodzisz się z tą tragedią - powiedział Qwilleran,

wcielając się w swoją rutynową rolę współczującego bliźniego. - Rozumiem twój ból, ale

dobrze jest opłakiwać zmarłych. Trzeba przez to przejść, raz na jakiś czas, żeby móc dalej żyć

- pomyślał, że jest w dobrej formie, poza tym było mu szczerze żal tego olbrzyma, po którego

twarzy zaczynały teraz płynąć łzy.

- Straciłem ją dwa razy - powiedział Pete. - Raz, kiedy mi ją ukradł... Drugi, kiedy ją

zamordował. Zawsze wierzyłem, że pewnego dnia do mnie wróci, ale teraz...

- Harley nie był winny tej strzelaninie - przypomniał mu Qwilleran. - Oboje stracili

życie.

- Troje z nich straciło życie - powiedział Pete.

- Troje?

- Dziecko.

- Masz rację, prawie zapomniałem, że Belle była w ciąży.

- To było moje dziecko.

Qwilleran nie był pewny, czy dobrze usłyszał.

- To było moje dziecko! - powtórzył głośniej

Pete zezłoszczonym tonem.

- Chcesz mi powiedzieć, że spałeś z Belle po jej ślubie?

- Przyszła do mnie - przyznał z dumą. - Powiedziała, że on nie robi jej dobrze.

Powiedziała, że on nie może nic zrobić.

Qwilleran milczał. Nie był przygotowany na taką sytuację. Nie miał w zanadrzu

żadnych odpowiednich słów.

- Zrobię wszystko, żeby złapać mordercę! - wykrzyknął, budząc się z przygnębienia. -

Słyszałem, co mówiłeś przy barze. Zrobię wszystko, żeby go dorwać!

- W takim razie powiedz mi wszystko, co wiesz, kogokolwiek podejrzewasz! Przy

okazji to może ocalić ci skórę. Jesteś w kiepskiej sytuacji. Wykonywałeś dla Harleya i Belle

jakąś robotę przed morderstwem?

- Tapetowałem sypialnię dla dziecka.

- Pracowałeś tego dnia?

- Wykańczałem.

- O której wyszedłeś?

- Koło piątej.

- Harley był w domu?

- Powiedziała, że poszedł żeglować. Dużo żeglował. Miał łódź zacumowaną w porcie

Brrr. Ośmiometrową.

- Kto z nim był? Wiesz?

Pete potrząsnął głową.

- Kiedyś pływał z Garym z „Hotel Booze". Potem Gary kupił własną łódź i Harley

przestał przychodzić do baru. Kilka razy widziałem go w tawernie „Pod Wrakiem", ale był z

kobietą.

Qwilleran przypomniał sobie tarota Mildred. „W sprawę zamieszana jest niegodziwa

kobieta"!

- Wiesz, co to była za kobieta?

Pete wzruszył ramionami.

- Nie przyglądałem się aż tak dokładnie.

- W porządku, Pete, chcę, żebyś o tym pomyślał. Myśl intensywnie. Myśl jak glina! I

jeśli przypomnisz sobie coś, co mogłoby rzucać podejrzenia na jakąkolwiek osobę, wiesz,

gdzie mnie szukać. Teraz odwiozę cię do domu.

Qwilleran wysadził tapeciarza przed jednopiętrowym domkiem w połowie drogi w dół

ze wzgórza i zaczekał, aż mężczyzna wejdzie do środka. Potem pojechał do domu,

zastanawiając się, ile w tej historii było prawdy.

Temu, że Pete nienawidził Harleya za to, że ukradł mu dziewczynę, nie można było

zaprzeczyć. To, że Pete nienawidził Belle za to, że go opuściła, było tylko prawdopodobne.

To, że Harley okazał się impotentem i że Belle przyszła do Pete a po pocieszenie, mogło być

tylko owocem chorej wyobraźni porzuconego kochanka. Jeśli tak... to na zdrowy rozum Pete

był podejrzany. Miał motyw i sposobność, jak zresztą wszyscy w Moose County. Belle

zginęła pierwsza, przynajmniej zgodnie z wynikami sekcji. Ona i Pete mogli posprzeczać się

w sypialni i on mógł ją zastrzelić w ataku szału. Ale musiał być na tyle opanowany, żeby

upozorować włamanie i kradzież. Można sobie wyobrazić, że właśnie miał opuścić miejsce

zbrodni, z dymiącym pistoletem i garstką biżuterii w kieszeni białego kombinezonu, kiedy

niespodziewanie z rejsu wraca Harley. Spotkali się w hallu przy wejściu. Może zamienili

kilka słów o pogodzie dobrej na żagle i trudnościach z wieszaniem tapety w starym domu, w

którym żadna ściana nie spotyka się z drugą pod kątem prostym. Potem Pete przedstawił swój

rachunek, a Harley wypisał czek. Może Harley zaproponował mu drinka, a może usiedli w

kuchni i napili się piwa, po czym pożegnali się, mówiąc „do następnego razu!", i wtedy Pete

wyciągnął swój pistolet i pozbył się Harleya?

Qwilleran zdał sobie sprawę, że ten scenariusz ma słabe punkty. Jeśli miał być

prawdziwy, Harley powinien mieć na sobie strój żeglarski, a tymczasem, jak podkreślały

doniesienia prasowe, obie ofiary miały na sobie stroje do prób. Poza tym była siódma

trzydzieści, kiedy Jill i David dojechali do rezydencji i zobaczyli samochód odjeżdżający

sprzed domu w tumanach kurzu.

Bardziej prawdopodobne było to, że Pete był niewinny. Wyszedł od Fitchów o piątej

trzydzieści ze swoimi drabinami i wiadrami kleju. Harley wrócił do domu i przebrał się w

strój do prób, a Belle, która z jakichś niewyjaśnionych powodów także była w stroju

wyjściowym, włożyła mrożoną pizzę do mikrofalówki. Wtedy dopiero przyjechał morderca.

Qwilleran był nazbyt zmęczony, żeby zastanawiać się, jak to się stało, że mordercy

zabili najpierw Belle na górze, a potem Harleya na dole. Do tego istniała możliwość, że

informacje Rogera dotarły do niego zniekształcone w łańcuszku plotek. Qwilleran wdrapywał

się po schodach powoli i w zamyśleniu. Na szczycie schodów czekały na niego koty.

Siedziały w identycznych królewskich pozach, wysokie i dumne, z ogonami owiniętymi

wokół tylnich łapek, tym razem w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara.

Zastanawiał się, czy kierunek ułożenia ogona ma jakieś znaczenie.

SCENA CZWARTA

Miejsce:

Pracownia wypychania zwierząt Toddwhistlea, North Kennebeck

Czas:

Następny ranek

Osoby:

Pani Toddwhistle

Umawiając się na spotkanie z Wallym Toddwhistle'em, Qwilleran poprosił o

wskazówki, jak dojechać do studia.

- Wiesz, jak się jedzie do North Kennebeck? - zapytał Wally. - Dobra, jesteśmy na

wschód od Main Street... To znaczy, chciałem powiedzieć, na zachód. Wiesz, gdzie jest

restauracja „U Tipsy"? Mijasz ją i jedziesz aż do Tupper Road. Wydaje mi się, że tam jest

znak drogowy, ale nie jestem pewny. Jeśli dojedziesz do szkoły, to znaczy, że przejechałeś i

musisz zawrócić i skręcić w prawo w Tupper, albo w lewo, jeśli jedziesz z Pickax. Jedziesz

Tupper spory kawałek. Jest też droga na skróty, ale nieasfaltowana. Tylko to nie jest pierwsza

nieasfaltowana, pierwsza jest ślepa, kończy się nie wiem gdzie. Ta następna...

Ciąg chaotycznych wskazówek został przerwany przez gardłowy kobiecy głos, za

którym czaiła się olbrzymia energia.

- Halo, jestem matką Wally'ego. Gdyby Wally wypychał sowy tak samo, jak udziela

panu wskazówek, miałyby pióra w środku. Ma pan ołówek? Proszę zapisać: Dwie przecznice

za restauracją „U Tipsy" skręca pan w lewo za motelem. Potem prosto, niecałą milę. Skręca

pan jeszcze raz w lewo przy Klubie Strzeleckim. Trzecia farma po prawej. Jest znak. Proszę

zaparkować na podjeździe, studio jest od tyłu.

W drodze do North Kenneback Qwilłeran wyobrażał sobie panią Toddwhistle jako

potężną kobietę o szerokich barach, noszącą wojskowe buty. Sam Wally miał zawsze

zapadnięte oczy i wyglądał na niedożywionego, ale był miłym i utalentowanym chłopakiem.

Pozwolił sobie na godzinny lunch w restauracji „U Tipsy" i nawet starczyło mu czasu,

żeby zatrzymać się w sklepie Klubu Strzeleckiego. Sklep, otwarty dla wszystkich, oferował

strzelby, pistolety, kabury, lornetki i stroje maskujące. Tu i ówdzie poustawiane były

wypchane bażanty, dzikie kaczki i inne dzikie ptactwo.

- W czym mogę służyć? - spytał energiczny mężczyzna ze ladą.

- Przechodziłem i wpadłem się tylko rozejrzeć - powiedział Qwilleran. - Czy te ptaki

to robota Wally ego Toddwhistle'a?

- Tak, proszę pana. Oczywiście, że tak!

- Przeczytałem na drzwiach, że uczycie tu posługiwać się bronią.

- Tak jest. Nie sprzedajemy nikomu niczego, czym nie umiałby się posługiwać. Mamy

zajęcia dla dzieci i dorosłych, dla pań oczywiście też. Kładziemy nacisk na bezpieczeństwo i

dbałość o broń.

- Sprzedajecie dużo rewolwerów?

- Tak jest, proszę pana. Wielu myśliwych ich używa.

- A czy ludzie kupują je do celów obronnych?

- Nasi klienci to sportowcy, proszę pana.

Qwilleran porównał ceny rewolwerów, a potem wrócił do samochodu i pojechał do

studia Toddwhistle'ów. Był tam porządnie utrzymany biały wiejski domek z koronkowymi

firankami w oknach i nieodłącznym bzem przy wejściu, z tyłu podwórka stała współczesna

szopa z okrągłych bali. Tam mieściła się pracownia.

Przywitała go pani Toddwhistle, dwa kroki za nią stał Wally. Wyglądała inaczej, niż

się spodziewał. Była niska, krępa, przesadnie uprzejma i nadskakiwała swoim gościom.

- Miałeś jakieś trudności ze znalezieniem nas, złotko? -zapytała. - Może kawę?

- Później, dziękuję - odpowiedział. - Najpierw chciałbym porozmawiać z Wallym o

jego pracy. Wczoraj wieczorem widziałem wypchanego niedźwiedzia w „Hotel Booze".

- Wyprawionego niedźwiedzia, słonko - kobieta poprawiła go grzecznie. - Nie

wypychamy już więcej zwierząt, z wyjątkiem ptaków i małych ssaków. Wally buduje albo

kupuje lekką formę i naciąga na nią skórę, jak pończochę. To bardziej właściwe i zwierzęta

nie są tak pioruńsko ciężkie... prawda, Wally? Dawniej, kiedy wypychano zwierzęta wełną

drzewną, do środka wchodziły myszy i robiły sobie w nich gniazda. Mój mąż był

wypychaczem.

- Przyznaję się do pomyłki - powiedział Qwilleran. - Tak czy inaczej niedźwiedź

wygląda cudownie! Podświetlili go.

- To bardzo niedobrze podświetlać z bliska wyprawione zwierzę albo stawiać je w

pobliżu ciepła - oznajmiła. - To je wysusza, prawda, Wally? A cały ten dym papierosowy w

barze Gary'ego zrujnuje mu futro. To piękna praca, szkoda ją zepsuć! Wally wziął za nią

połowę tego, co była warta.

Byli w przedpokoju, w którym urządzono wystawę przykładowych prac. Był tam ryś

wspinający się na martwe drzewo, lecący bażant, wyjący kojot z uniesioną głową. Qwilleran

skierował pytanie do milczącego wypychacza.

- Od jak dawna zajmujesz się wypychaniem zwierząt? Jego matka nie dawała za

wygraną.

- Prawdopodobnie nawet tego nie pamięta... prawda, Wally? Miał kilka lat, kiedy

zaczął pomagać tacie w wyprawianiu skór. Wally zawsze kochał zwierzęta - nie chciał ich

skrzywdzić - tylko je zachować i sprawić, żeby wyglądały jak żywe. Ja pomagałam mu

oddzielać mięso od skóry, wyjmować wnętrzności, czyścić futra i podobne rzeczy.

- Czy mogę panią prosić o drobną przysługę, pani Toddwhistle? - Qwilleran zaczął

uprzejmie, ale stanowczo. - Mam problem. Nigdy nie byłem w stanie przeprowadzać

wywiadu z dwiema osobami naraz, mimo że jestem dziennikarzem od dwudziestu pięciu lat.

Nieszczęśliwie tak się składa, że mam jakąś blokadę, której nie potrafię przezwyciężyć. Nie

będzie pani miała nic przeciwko, że najpierw przeprowadzę wywiad z pani synem? Potem

usiądziemy razem i opowie mi pani swoją historię, no i napiję się wtedy kawy.

- Pewnie, słonko. Rozumiem. Wracam do domu. Jak skończycie, dajcie mi znać

dzwonkiem - pani Toddwhistle wycofała się z pracowni.

Kiedy wyszła, Wally powiedział:

- Nie miałem wieści od Fran. Co klub zadecydował w sprawie letniego

przedstawienia?

- Nie będzie letniego przedstawienia, ale we wrześniu planują wystawić jakąś

poważną sztukę. Próby mają się zacząć w sierpniu. Nie mam wątpliwości, że zostaniesz

poproszony o budowę scenografii, chociaż nie wiem, kto ją zaprojektuje. Jill zabiera Davida

na kilka tygodni do Ameryki Południowej. Nie może sobie poradzić z nową sytuacją i chce go

od tego oderwać.

- Mnie również trudno to zaakceptować - powiedział Wally. - Kiedy usłyszałem o

morderstwie, nie mogłem pracować przez wiele dni. Byłem taki zdenerwowany. Cieszę się,

że wszystko się już skończyło.

- Nie byłbym taki pewny. Mogą się pojawić nowe dowody.

- Tak właśnie mówi moja matka. Pracowała dla państwa Fitchów, kiedy mieszkali w

starym domu.

- Naprawdę? - Qwilleran poklepał swoje swędzące wąsy.

- Po śmierci mojego taty gotowała dla nich. Dlatego morderstwo tak mnie dotknęło. A

potem pani Fitch dostała wylewu, a pan Fitch popełnił samobójstwo. To było okropne!

To była rewelacyjna wiadomość i Qwilleran nie mógł się dłużej skupić na wywiadzie.

Wally zaprowadził go do czegoś w rodzaju stajni lub stodoły, która była zadziwiającą

mieszanką zoo, pracowni kuśnierskiej, kliniki weterynaryjnej, rzeźni, katakumb i teatralnej

rekwizytorni. Były tam lodówki, puszki z olejem, maszyna do szycia, ściana pełna

wybielonych zwierzęcych czaszek, szkielet długonogiego ptaka. Workowaty, nieukończony

wilk, nieopatrzony jeszcze szklanymi oczami, leżał sztywno na boku, jego nogi owinięte były

bandażami. Skóra brązowego niedźwiedzia leżała rozciągnięta na blacie, czekając, aż Wally

przerobi ją na dywan. Lis, skunks, sowa i paw były na różnych etapach rozbierania i

ubierania.

Niektóre zwierzęta były żywe. Były tam psy machające przyjaźnie ogonami, klatka z

ptaszkami, które nieustannie trzepotały skrzydłami, groźna ara, przypięta łańcuchem do

drążka, na poduszce leżał zwinięty w kłębek pomarańczowy kot, spał.

Wally mówił i pokazywał z zapałem: pudełko ze szklanymi oczami z jedenastoma

rodzajami oczu dla sowy i dwudziestoma trzema dla kaczek. - Musimy zachować autentyzm -

powiedział. Plastikowe zęby, języki, podniebienia przeznaczone dla zwierząt, które mają

otwarte paszcze. Prawdziwe zęby, wyjaśniał Wally, pękają i kruszą się... Leżały tam

usztywniacze na uszy sarny. Pokazał, jak wywija uszy na lewą stronę i przyklejając wkładki,

usztywnia je... Na wierzchu stały też modele zwierząt wykonane w żółtej plastikowej piance.

- To manekiny - wyjaśnił Wally. - Są przydatne, bo mogę je dowolnie rzeźbić, żeby

dopasować skórę. Potem pokrywam manekin klejem, naciągam skórę, układam ją i

dopasowuję.

- Widzę, że dużo pracujesz z klejami - powiedział Qwilleran.

- Tak, używam wszystkich spoideł: kleju, pasty z mąki i żywicy epoksydowej do

drutowania kości nóg. Naprawiłem pękniętą powiekę przez podklejenie jej kawałkiem struny.

Pomalowałem ją i nigdy nie powiedziałbyś, że coś jest z nią nie tak.

Młody człowiek był artystą w rekonstrukcji uszkodzonych zwierząt, dzięki jego

wirtuozerii do złudzenia przypominały żywe stworzenia. Umiał wydobyć z nich naturalne

piękno, ale Qwilleran chciał jak najszybciej zobaczyć się z jego matką. Dzwonek ściągnął ją

natychmiast na dół. Przybiegła z kawą i świeżymi pączkami. Qwilleran dyplomatycznie

zbliżał się do tematu rodziny Fitchów.

- Byłam ich kucharką przez siedem lat - powiedziała z dumą pani Toddwhistle. -

Właściwie członkiem rodziny.

- Słyszałem, że ich dom jest praktycznie muzeum.

Wywróciła oczami z dezaprobatą.

- Dziadek Fitch był kolekcjonerem. Mają tony rzeczy poustawianych po całym domu i

trzeba je wszystkie wycierać i odkurzać. Mają nawet człowieka, który przychodzi wycierać z

kurzu książki.

- Dlaczego opuściła pani swoich pracodawców?

- Cóż! - westchnęła z emfazą, która zapowiadała znaczącą historię. - Pan i pani

przeprowadzili się do apartamentu i chcieli, żebym została i gotowała dla Harleya i jego

narzeczonej, ale ja powiedziałam: Nie ma mowy! Belle była dziewczyną od wycierania kurzu

i nie zamierzałam przyjmować poleceń od niej! Jedyne, co jej smakowało, to pizza! Miała

blisko osadzone oczy. Dla niektórych mężczyzn to jest sexy, ale ja ci powtarzam, nie można

ufać nikomu, kto ma blisko osadzone oczy. Harley ożenił się z nią tylko po to, żeby zrobić na

złość swoim rodzicom. Wiedział, że to wprawi ich w zakłopotanie.

- Mamo, uważasz, że powinnaś o tym mówić? - spytał Wally.

- Dlaczego nie? Teraz wszyscy nie żyją. Poza tym każdy o tym wie.

- Dlaczego Harley był tak wrogo nastawiony do swojej rodziny? - wtrącił szybko

Qwilleran. - Wyglądał na takiego zgodnego człowieka.

- No wiesz, nie było go przez jakiś czas w mieście, a kiedy wrócił, okazało się, że

David poślubił jego dziewczynę! W szkole średniej było zawsze tak: Harley i Jill, David i

Fran. Czy to był mecz piłki nożnej, bal na zakończenie roku, żeglowanie, wszystko. To był

dla wszystkich szok, kiedy David ożenił się z Jill.

- A co na to powiedzieli pan i pani Fitch?

- Dla nich wszystko było w porządku. Zapłacili za wystawny ślub. Rodzice Jill nie

mogli sobie pozwolić na taką fetę, chociaż kiedyś mieli fortunę. Jill pochodzi z dobrego rodu.

- Zastanawiam się, jak Fran zareagowała na tę zamianę.

- Nie wiem. Po tym wszystkim nie pokazywała się już więcej. To miła dziewczyna,

ma głowę na karku, ale zdaje mi się, że pani uważała, że Fran nie była wystarczająco dobra

dla jej syna.

Qwilleran przeczesał opuszkami palców swoje wąsy.

- Nie wiedziałem, że w dzisiejszych czasach rodzice dyktują swoim dzieciom, z kim

się mają wiązać. To brzmi archaicznie.

- Pieniądze, słonko. Pieniądze! - powiedziała pani Tod-dwhistle, pocierając palcami w

jednoznacznym geście. – Pani i pan przyzwyczaili chłopców do życia na wysokim poziomie:

łodzie, samochody i wszystko, a potem wydzielali im tylko tyle pieniędzy, żeby ci siedzieli

cicho.

Jeden z psów przyczłapał do stołu, licząc na okruchy.

- Tak, dali Harleyowi dużą łódź - kontynuowała - ale nie była na jego nazwisko. Ten

ekstrawagancki dom, w którym mieszkają David i Jill, nie jest ich, ani jedna cegła.

- Wally wspominał mi, że nie zgadza się pani z hipotezą, że za morderstwem stoi gang

z Chipmunk.

- Pewnie, że nie. Policja powinna sprawdzić dawnego chłopaka Belle. Prawie

zwariował, kiedy go zostawiła.

- Tapeciarza?

Pokiwała głową.

- To spokojny typ, ale cicha woda brzegi rwie... Jeszcze jednego pączka, kotku?

Po trzecim pączku Qwilleran podziękował za przyjęcie i wywiad. Wychodząc,

powiedział:

- Macie pięknego kota. Ja mam w domu parę syjamczyków.

- Och, ten pomarańczowy? - spytała pani Toddwhistle. - Zakończył życie na szosie.

Wally go znalazł i wziął go do domu. Nie chciał, żeby takie piękne zwierzę się zmarnowało...

prawda, Wally?

Później tego samego popołudnia Qwilleran usiadł przy biurku w swoim gabinecie,

żeby zebrać wszystko, czego dowiedział się o wypychaniu zwierząt. Było tam coś o soleniu

świeżych skór, żeby pozbyć się z nich wilgoci i żeby futro nie liniało. Było coś o usuwaniu

smrodu wydzieliny z gruczołów skunksa za pomocą soku pomidorowego i ziaren kawy. O

zamrażaniu skór po to, by móc zeskrobać z nich resztki mięsa i prawidłowo je wyprawić.

Qwilleran nie mógł jednak zebrać myśli i ciągle powracał do plotek pani Toddwhistle.

Rzucały pewne światło na stosunki w rodzinie Fitchów i wyjaśniały historię nieszczęśliwego

romansu Franceski, ale w żaden sposób nie posuwały naprzód prywatnego śledztwa

Qwillerana.

Ze wszystkich stron napływały do niego sprzeczne opowieści i nigdy nie wiedział, czy

jego informatorzy kłamią, zgadują czy też plotą piąte przez dziesiąte. Koko, jego milczący

kompan w tylu minionych przygodach, tym razem zdawał się być bezużyteczny w

dochodzeniu do prawdy.

Yum Yum wyczuła jego przygnębienie. Przysiadła, pochylając się nad Qwilleranem, i

wpatrywała się w niego zmartwionym wzrokiem. Koko zaszył się gdzieś, prawdopodobnie na

półce z książkami.

- Koty potrafią tylko wąchać okładki książek i czekać, aż wpadnie im w łapy jakaś

koperta do wylizania. Myślę, że twój przyjaciel jest uzależniony od kleju i to przytępia mu

zmysły! - powiedział do niej Qwilleran.

- YOW! - z salonu doszedł ich głośny komentarz Koko i Qwilleran poszedł sprawdzić,

co robi kot. Koko opierał się o tył kanapy i po raz kolejny przekrzywiał druk ukazujący łódź

patrolową.

Qwilleran poklepał się po wąsach, odkrywając nagle znaczenie zachowania Koko.

Odwiedzi zapchlony antykwariat w Mooseville, gdzie fałszywy kapitan sprzedał mu rzekomo

oryginalny druk, który okazał się tylko kopią.

SCENA PIĄTA

Miejsce:

Sklep z antykami w Mooseville „Śmietnik Kapitana"

Czas:

Sobota po południu

Osoby:

Kapitan Phlogg

W sobotę rano Qwilleran zdjął ze ściany druk przedstawiający łódź patrolową i

pojechał do kurortu Mooseville, żeby sprawdzić oczywistą wskazówkę Koko.

Wieczorem poprzedniego dnia zadzwonił do pani Cobb do muzeum.

- Co pani wie o sklepie „Śmietnik Kapitana"? Co pani wie o kapitanie Phloggu?

- O kurczę, mam nadzieję, że nic od niego pan nie kupił? - spytała.

Qwilleran wymamrotał coś o tym, że niby chce napisać artykuł o antykwariacie.

- Wie pani, w jakich godzinach jest otwarty? Nie ma go w książce telefonicznej.

- Jest otwarty, kiedy właściciel ma na to ochotę. Sobota po południu to najpewniejszy

termin.

- Do zobaczenia w niedzielę - powiedział. - Mam tu dwójkę przyjaciół, którzy nie

mogą doczekać się pani pieczeni.

W drodze nad jezioro przypomniał sobie, jak kupował druk od fałszywego kapitana

Phlogga. Potrzebował dużego obrazu do powieszenia nad kanapą w salonie i wizerunek łodzi,

trzydzieści na sześćdziesiąt centymetrów, był najlepszym, co mógł dostać za te pieniądze.

Cena wywoławcza podana przez kapitana była wysoka, dwadzieścia pięć dolarów, ale

Qwilleran zbił ją do pięciu dolarów, wliczając w to ramę.

Sklep mieścił się w starym budynku, który wyglądał, jakby miał się za chwilę zawalić.

Zarówno straż pożarna, jak i Departament Zdrowia chciały go wyburzyć, ale miłośnicy

lokalnej historii orzekli, że to miejsce historyczne, a izba handlowa uznała je za atrakcję

turystyczną. Tak czy owak „najgorszy sklep z antykami w całym stanie" był miejscową

ciekawostką. Kolekcjonerzy przyjeżdżali z daleka, żeby odwiedzić sklep z tandetą i

nieuczciwego sprzedawcę - fałszywego kapitana żeglugi wielkiej. Tylko takie miasto jak

Mooseville mogło czerpać dumę z goszczenia u siebie biznesu słynnego ze swojej niesławy.

Qwilleran przyjechał o dwunastej w sobotnie południe, robiąc sobie nadzieję na

rozmowę z kapitanem Phloggiem, zanim zaczną wpadać klienci, ale dopiero o pierwszej

trzydzieści sunący niepewnym krokiem właściciel stanął w progu i otworzył drzwi drżącą

ręką. Wnętrze cuchnęło pleśnią, starym tytoniem i whiskey. Żarówka dyndająca na gołym

kablu oświetlała kolekcję zakurzonych, połamanych, poplamionych i zabłoconych

marynistycznych artefaktów o nieznanej proweniencji. Kapitan Phlogg, w znoszonej czapce

marynarskiej, ze starą fajką w ustach i kilkudniowym zarostem, stanowił element

wszechpanującego bałaganu.

Qwilleran pokazał mu łódź.

- Pamięta to pan?

- Nie, nigdy przedtem tego nie widziałem.

- Sprzedał mi to pan zeszłego lata.

- Nie, nigdy tego u mnie nie było.

Kapitan prowadził politykę „żadnych zwrotów" i „żadnej wymiany", która zmuszała

go do zaprzeczania każdej transakcji, jakiej kiedykolwiek dokonał.

- Sprzedał mi to pan za pięć dolarów, a właśnie się dowiedziałem, że jest wart setki.

Pomyślałem, że chciałby pan o tym wiedzieć - Qwilleran lubił zwalczać oszustwo oszustwem.

Kapitan wyjął z ust cuchnącą fajkę.

- Se spojrzę. Dam panu za to dziesiątaka.

- Nie ma mowy. Według historyków sztuki to jeden z dwóch bardzo rzadkich druków.

Drugi jest w kolekcji Cyrusa Fitcha. Coś panu to mówi?

- Nigdy nie słyszał.

- Jego łódź nazywa się „Fitch Witch".

- Nigdy nie słyszał.

- Cumuje ją tutaj i wysiadywał w tawernie „Pod Wrakiem".

- Nigdy tam nie był.

- Buduje te modele statków.

- Nigdy o nich nie słyszał.

- Zan pan żeglarza z Brrr o nazwisku Gary Pratt?

- Nie.

- Czy jeśli modele statków pojawiłyby się na rynku, to byłby pan zainteresowany

kupnem?

- Ile chce?

- Nie wiem, nie żyje, ale może będą wystawiać je na sprzedaż.

- Dam dziesiątaka za jeden.

- To pewna propozycja?

- Wóz albo przewóz.

Kapitan nalał złotawy płyn z flaszki do kubka i pociągnął łyk.

Qwilleran odjechał ze swoim drukiem, wyrzekając na Koko za ten fałszywy trop.

Nigdy nie przyszło mu do głowy, że mógł źle zinterpretować wskazówkę Koko.

SCENA SZÓSTA

Miejsce:

Wiejskie Muzeum Goodwinterów

Czas:

Niedziela wieczorem

Osoby:

Iris Cobb, zarządca muzeum

Qwilleran przyniósł do pokoju kotów wiklinowy pojemnik podróżny.

- Rejs do Muzeum Goodwinterów, wszyscy na pokład! -oznajmił.

Koty, które sennie wylegiwały się w słońcu na parapecie, podniosły głowy, Koko z

wyczekiwaniem, Yum Yum z obawą. Podczas gdy samiec chętnie wskoczył do koszyka,

samiczka, podejrzewając kolejną wizytę w klinice, uciekała jak szalona dookoła pokoju.

Qwilleran pochwycił ją w powietrzu, wsadził do koszyka i zamknął pokrywkę.

Koko zbeształ ją jak prawdziwy macho, ale ona, odważna feministka, nie pozostała

mu dłużna. Qwilleran zniósł koszyk do dwudrzwiowego małolitrażowego pojazdu, który

służył im do przemieszczania się z miejsca na miejsce. Zapakował też do bagażnika dwie

identyczne owalne brytfanki, które spełniały funkcję kocich toalet, z uchwytami

przypiłowanymi tak, żeby pasowały do podłogi tylnego siedzenia.

Droga do muzeum w East Middle Hummock zajmowała około trzydziestu minut.

Najpierw drogą Ittibittiwassee, przez Old Plank Bridge, następnie koło drzewa wisielców,

gdzie pewnego razu jeden bogaty mężczyzna powiesił się na linie. Dalej były dobrze

prosperujące farmy i bogate wiejskie posiadłości. Na końcu alei wysadzanej klonami stał

wiejski dom w kształcie litery „u". Dom obłożono cedrowymi panelami, które ze starości i

pod wpływem wiatru i deszczu przybrały srebrzystoszary kolor. Qwilleran odwiedzał ten dom

już wcześniej, kiedy zamieszkiwała go, wiodąca prym w towarzystwie, pani Goodwinter. Od

niedawna dom był własnością Towarzystwa Historycznego, które odnowiło go i nadało mu

wygląd, jaki miał sto lat wcześniej. Qwilleran podjechał do prawego skrzydła i wyładował

brytfanki.

- Gdzie mam je położyć? - zapytał bezceremonialnie, kiedy jego była gosposia

przywitała go w drzwiach domu.

- Och, ma pan teraz dwie kuwety! - wykrzyknęła ze zdziwieniem.

- Nowe zwyczaje na życzenie syjamskiej księżniczki - wyjaśnił Qwilleran.

- Proszę wstawić je do łazienki - powiedziała. - Postawię tam miseczkę z wodą i

zrobię miejsce na kolację. Zawsze smakowało im moje duszone mięso.

- A komu nie smakuje? - rzucił Qwilleran nad ramieniem i wrócił do samochodu po

koszyk. Kiedy otworzył pokrywkę, dwie szyje wyciągnęły się w górę i dwie głowy zaczęły

obracać się, badając sytuację. Potem powoli z koszyka wynurzyły się całe koty, które

natychmiast rozpoczęły systematyczne obwąchiwanie mieszkania..

Po dopełnieniu wszystkich kocich obowiązków Qwilleran mógł poświęcić się

przyjemnościom.

- Wygląda pani naprawdę dobrze - zwrócił się do gospodyni. - Służy pani nowe

otoczenie.

Jej pogodna twarz, otulona marszczoną różową bluzką, promieniowała pozytywną

energią, kiedy tak patrzyła przez grube szkła okularów w różowych oprawach.

- Och, dziękuję, panie Qwilleran!

- Jak pani wzrok, pani Cobb?

- Nie pogarsza się, dzięki Bogu.

Była pulchną i przyjemną osobą, przesadnie dobrotliwą, skłaniającą się ku

sentymentalizmowi, ale odważną w obliczu tragedii, które naznaczyły jej życie.

- Jak się pani żyje tutaj na pustkowiu? Macie tu dobry system zabezpieczeń?

- Och tak, czuję się bezpiecznie. Naszym jedynym problemem, panie Qwilleran, są

myszy. Cały dom był dokładnie sprawdzony przez stolarza, hydraulika, elektryka,

kamieniarza i nikt nie jest w stanie zorientować się, jak one dostają się do środka. Mamy tu

urządzenie ultradźwiękowe, które powinno je odstraszać, ale one nic sobie z niego nie robią.

Ustawiłam pułapki z masłem orzechowym i złapałam trzy.

- Mam nadzieję, że nie narobiły żadnych szkód w muzeum.

- Nie, ale jest jedna rzecz, która nas martwi... Proszę rozejrzeć się po mieszkaniu, a ja

umyję warzywa na sałatkę, dobrze?

Centrum domostwa pani Cobb stanowiła wiejska kuchnia ze starym okrągłym

dębowym stołem i krzesła z odchylonym oparciem. Stół był nakryty do kolacji na trzy osoby,

jak zauważył Qwilleran, choć nie było mowy o trzecim gościu. W małej sypialni stało

olbrzymie łoże, którego nie powstydziłby się nawet Lincoln. W salonie naprzeciwko kominka

stały fotele z wysokimi oparciami, a pod słonecznym oknem bujany fotel. Była tam jeszcze

duża pensylwańska szafa typu Schrank, którą Qwilleran przypominał sobie z rezydencji

Klingenschoenów. Koko szybko odkrył zalany słońcem parapet, a nawet rozpoznał szafę.

Yum Yum została w kuchni, gdzie duszone mięso kusiło smakowitym zapachem.

- Zaprosiłam Polly Duncan, ponieważ pomagała w poszukiwaniach eksponatów dla

muzeum - wyjaśniła pani Cobb - ale miała już jakieś zobowiązania, więc zadzwoniłam do

Hixie Rice. Wiesz, doradzała nam w sprawie reklamy. Umówiła się dzisiaj na żagle, ale

wpadnie trochę później.

- Hixie jest zawsze dobrym towarzystwem - westchnął Qwilleran, zastanawiając się,

czy Polly rzeczywiście miała wcześniejsze zobowiązania, czy też unikała spotkania z nim.

- Nigdy nie pozna pan głównej części domu, jak ją pan zobaczy - powiedziała pani

Cobb, osuszając sałatę w koszyczku. - Pamięta pan te dekoracyjne tapety? Kiedy je

usunęliśmy, okazało się, że oryginalnie ściany były malowane wałkiem we wzory, więc

zrobiliśmy historyczne poszukiwania i poprosiliśmy tapeciarza, żeby wykonał rekonstrukcję.

Był bardzo otwarty na współpracę. To bardzo miły młody człowiek, ale kompletnie przybity,

bo dziewczyna rzuciła go i wyszła za kogoś innego, bogatszego. Powiedziałam mu, żeby

zapomniał o tamtej i znalazł sobie kogoś, kto go doceni. Ma już prawie trzydzieści lat,

powinien się ożenić... A teraz niespodzianka!

Poprowadziła go do najstarszej części domu, zbudowanej w połowie dziewiętnastego

stulecia, której ostatnio przywrócono prostotę i surowość z pionierskich czasów. Niektóre

meble, takie jak łóżko z lin i stolik na kobyłkach czy też stojak na talerze, pochodziły ze

strychów domów Moose County.

- Chcieliśmy, żeby to wyglądało, jakby nasi prapradziadowie nadal tu mieszkali. Czy

może pan sobie wyobrazić, jak gotują na kominku, czytają wieczorne modlitwy przy świetle

świec i jak zażywają swoich sobotnich kąpieli w kuchni?

Szerokie deski krzywej podłogi skrzypiały. Duże okna, metr osiemdziesiąt na metr

osiemdziesiąt, miały oryginalne nierówne szkło. Pani Cobb z godnym uznania

profesjonalizmem prowadziła ich przez muzeum, a oni posłusznie podążali za nią. Koko

wąchał niewidzialne plamy na szmacianych chodnikach i pocierał grzbietem o nogi krzeseł.

Yum Yum została w kuchni, pilnując duszonego mięsa.

- A teraz przechodzimy do wschodniego skrzydła, dobudowanego w latach

dziewięćdziesiątych dziewiętnastego stulecia. W tym skrzydle prezentujemy kolekcje. Jest tu

pokój Halifaksa Goodwintera, z kolekcją urządzeń oświetleniowych. Od wczesnej lampy

naftowej po elegancką Lampe Tiffany z motywem winogronowych liści. Jest bardzo cenna.

Po tej uwadze Qwilleran baczniej przyglądał się Koko, który jednak w ogóle nie

interesował się szkłem. Pocierał tylko pyszczkiem o narożnik gabloty.

- W pokoju Mary MacGregor są wyłącznie tkaniny. Stary pan MacGregor podarował

nam kołdry, szydełkowane dywaniki, żakardowe narzuty i wiele innych przedmiotów, które

były przekazywane w tej rodzinie od pokoleń.

Koko natychmiast przeturlał się przez dywanik z szydełkowym wzorem w stylizowane

ptaki.

Pokój Hasselricha prezentował dokumenty z Moose County, które Qwilleran chciałby,

jak zadeklarował, kiedyś gruntownie przejrzeć. Były tam akty własności ziemi, dawne akty

urodzenia i śmierci, magazyny z dziewiętnastowiecznymi procedurami sądowymi, księgi

rachunkowe ze starych sklepów, w których spisywano ilości sprzedanej nafty (pięć centów za

galon) i perkalu (cztery centy za metr).

- Ze ściśniętym sercem pokazuję ci następny pokój, biorąc pod uwagę to, co się stało...

- powiedziała pani Cobb. - Nigel był prezesem Towarzystwa Historycznego i nie dożył nawet

chwili, kiedy zadedykowaliśmy mu tę wystawę. Sekretarzyk należał do Cyrusa Fitcha i w

jednej z szuflad znaleźliśmy listę klientów, którzy kupowali u niego alkohol. Wyobraź sobie!

Szmuglował whiskey w czasie prohibicji. Wszyscy już teraz nie żyją z wyjątkiem Homera

Tibbitta. To rżnięte szkło podarowała nam Margaret Fitch.

Waza do ponczu, karafki i inne dekoracyjne szklane naczynia migotały w mistrzowsko

zaaranżowanym świetle, ale ich blask nie był aż tak oszałamiający, żeby pochłonąć

całkowicie uwagę Qwillerana, który był coraz bardziej głodny.

- Nigel włączył się do wystawy, darowując muzeum kolekcję memorabiliów

górniczych: kilofów, oskardów, kasków górniczych, latarek, i tak dalej, a David wykonał

szkice piórkiem starych kopalni.

Qwilleran próbował jakoś opanować burczenie w żołądku, ale naraz zdał sobie

sprawę, że krępujący odgłos nie dobywa się z jego własnych wnętrzności, ale z piersi Koko,

który mruczał oparty o jedną z gablot. Na starym postumencie prezentowano trzy modele

statków. Koko stał na tylnych łapach, a przednimi boksował powietrze, machając głową z

jednej strony na drugą, tak że wyglądał dokładnie jak jeden z walczących kotów w herbie

Mackintoshów.

- Och, niech pan tylko spojrzy na niego! - powiedziała pani Cobb. - Czy to nie

wzruszające? Te modele zrobił Harley Fitch! Trzymasztowy szkuner to replika tego, który

zatonął na Purple Point około 1880 roku.

- Wydaje mi się, że Koko czuje klej - stwierdził Qwilleran. - Jest uzależniony od

kleju! Lepiej zabierzmy go stąd, zanim przypuści na te modele szturm admiralski.

Na podwórko wjechał samochód. Qwilleran złapał Koko, a pani Cobb poszła

przywitać się z Hixie Rice.

Opalona, ubrana w marynarskie paski, szorty i tenisówki, z fryzurą wymodelowaną

przez wiatr, Hixie wparowała do kuchni.

- Mam nadzieję, że nie macie mi za złe tego, jak wyglądam. Żeglowałam z jednym z

moich klientów. Ma katamaran. Nigdy nie myślałam, że pływanie może być takie boskie!

- Powinnaś nałożyć coś na tę opaleniznę! - poradziła Hixie pani Cobb, nalewając jej

campari.

- Zastanawiałem się, dlaczego restauracja „Pod Czarnym Niedźwiedziem" wykupiła

taką dużą reklamę w „Coś tam". Dopieszczasz właściciela, jak widzę. Mam nadzieję, że

zdajesz sobie sprawę, że pochodzi z pirackiej rodziny.

- Nie obchodziłoby mnie nawet, gdyby pochodził od dinozaura! Ma piękną łódź. W

następną niedzielę znowu wypływamy!

- Pływał kiedyś z Harleyem Fitchem. Wspominał coś o „Fitch Witch"

- Nie, mówił głównie o sobie... i o tym, jak błękit nieba i szepcząca bryza dotyka

duszy człowieka.

Duszone mięso było soczyste, ubijane kartofle wyborne, domowy chleb był

odpowiednio wyrobiony, a ciasto kokosowe smakowało jak ambrozja. Tak powiedzieli

goście, a pani Cobb pozwoliła się komplementować.

Hixie podsumowała kolację:

- Zapomnij o muzeum, Iris, otwórz restaurację. W połowie lokali, które reklamują się

w naszej gazecie, serwuje się jedzenie, od którego można dostać mdłości. Restauracje

etniczne to najlepsza inwestycja. W Brrr jest jedna super jadłodajnia, która nazywa się

„Biegun Północny", gdzie serwują najlepszą polską zupę grzybową i nerki duszone, jakie

kiedykolwiek jadłam! Północnym! Rozumiecie?

- A włoskie jedzenie? - zapytał Qwilleran.

- W Mooseville jest cudowne miejsce, prawdziwy małżeński interes. Ona gotuje, on

podaje do stołu. Kiedy poszłam tam odebrać ich zamówienie, zatrzasnęłam się przypadkiem

w toalecie. Waliłam w drzwi, aż w końcu usłyszałam, jak pani Linguini wrzeszczy: „Papa,

pani zatrzasnęła się w toalecie! Przynieś wykałaczkę!" Po chwili usłyszałam chrzęst zamka i

pan Linguini otworzył drzwi, był zły. „Źle to pani robi, pokażę pani". Oczywiście mechanizm

nie zadziałał i utknęłam zamknięta w damskiej toalecie z panem Linguini.

- Jak się wydostaliście? - spytała pani Cobb, szczerze przejęta.

- Uderzał w drzwi, krzycząc: „Mamma, przynieś wykałaczkę!" Och, mam taki ubaw

przy okazji sprzedawania reklam w „Moose County coś tam".

- Hixie, powinnaś napisać przewodnik po restauracjach i toaletach Moose County -

powiedział Qwilleran.

- Nie myśl, że się nad tym nie zastanawiałam, jedyne, czego potrzebuję, to chwytliwy

tytuł, który pasowałby do takiej pozycji.

Po kawie wymówiła się późną porą i tym, że wolałaby być w domu przed zmrokiem, i

wyszła. Qwilleran domyślał się, że wraca do restauracji „Pod Czarnym Niedźwiedziem".

Odprowadził ją do samochodu.

- Skoro jesteś taką fanką kreatywnego dziennikarstwa - powiedział - może zapytałabyś

swojego żeglującego partnera, czy przypadkiem nie zabił Harleya i Belle, żeby sfinansować

remont swojego hotelu? Błękit nieba nad żaglami, delikatna bryza i ty możecie wspólnie

rozwiązać mu język.

- Chcesz, żebym oskarżyła go o morderstwo pięć mil od stałego lądu? Żebym

zanurkowała z wielkim pluskiem? Nie, dziękuję! - odpaliła silnik i odjechała.

Qwilleran zachichotał. Hixie zawsze umawiała się z facetami o wątpliwej reputacji.

Wrócił do domu, gdzie pani Cobb przykładała właśnie zapałkę do podpałki w kominku.

- Wypijemy drugą filiżankę tutaj - zaproponowała. - Będzie przytulnie. Z tej Hixie to

mądra dziewczyna, prawda? I ładna. Zastanawiam się, czemu nie wyjdzie za mąż.

Usiedli wygodnie w fotelach. Koko, najedzony do syta duszonym mięsem, zasnął na

dywaniku przed kominkiem. Yum Yum nadal tkwiła w kuchni.

- Cudowne małe zwierzątka - roztkliwiła się pani Cobb. - Tęskniłam za nimi.

- A one tęskniły za pani kuchnią... ja zresztą też - powiedział z większym uczuciem

niż zazwyczaj w kontaktach z byłą gospodynią.

Westchnęła na wspomnienie wszystkich przygód i niepowodzeń, jakie wspólnie

przeżyli w rezydencji Klingenschoenów. Tego dnia wyglądała ładniej niż zazwyczaj w swojej

różowej marszczonej bluzce, w świetle tańczących płomieni. Przypomniał sobie o różowej

apaszce i wyskoczył do samochodu po małe prezentowe pudełko z domu towarowego

Lanspeaków, przewiązane różową wstążką.

- Och, prawdziwy jedwab! - wykrzyknęła. - W moim ulubionym kolorze! Pamiętał

pan!

Jej oczy napełniły się łzami. Grube soczewki szkieł powiększały jej źrenice i

Qwilleran poczuł nagły przypływ współczucia. Lubiła męskie towarzystwo, a jej trzy

małżeństwa zakończyły się niepowodzeniem. Mimo że twierdziła, iż jest szczęśliwa,

wiedział, że czuje się samotna. Czasami też zastanawiał się nad swoją sytuacją. Od dziesięciu

lat był po rozwodzie i wciąż powtarzał, że to dla niego najlepszy sposób na życie. Los się do

niego uśmiechał, kiedy pani Cobb była jego gospodynią, a posiłki robiła, że palce lizać. Teraz

jadał w restauracjach i nieustannie musiał troszczyć się o jakieś towarzystwo do kolacji. Jego

najlepszy przyjaciel, Arch Riker, wkrótce się ożeni i wieczory będzie spędzał w domu.

Większość kobiet, które znał, była zbyt agresywna albo zbyt frywolna jak na jego gust.

Wyjątek stanowiła główna bibliotekarka, ale on i Polly odegrali już ostatnią scenę w swoim

związku, Qwilleran wiedział, kiedy spuścić kurtynę.

Był wyciszony, ukołysany dobrym jedzeniem, miłym otoczeniem, domowym

spokojem i nastrojem chwili. Pani Cobb, zdawało się, wyczuwała ten nastrój i w jej oczach

pojawił się pełen nadziei uśmiech. Ciszę przerywało tylko strzelanie polan w kominku i ciężki

oddech Koko. Qwilleran chciał coś powiedzieć, ale niespodziewanie zabrakło mu słów. Była

uległą kobietą, zgodnym towarzyszem. Wystarczyło, żeby powiedział „Iris!", a ona

powiedziałaby „Och, Qwill!" i łzy popłynęłyby spod grubych szkieł jej okularów.

Nagle z sąsiedniego pomieszczenia dobiegł ich przeraźliwy hałas. Coś stukało, waliło

się, szamotało, wyrywało i brzdąkało. Mężczyzna i kobieta pobiegli do kuchni. Yum Yum

leżała na boku pod kuchenką, a jej słynna wyciągnięta łapka spoczywała pod urządzeniem,

podczas gdy ogon bił o podłogę.

- Złapała mysz! - powiedział Qwilleran. Sięgnął po nią, ale w odpowiedzi Yum Yum

syknęła.

- Zostaw ją samą - rzekła pani Cobb. - Ona myśli, że chcesz jej zabrać zdobycz.

- To tędy myszy dostają się do środka, w miejscu wylotu rur gazowych - wyjaśnił. -

Nic dziwnego, że obserwowała piecyk przez cały wieczór. Słyszała je.

- Och, dobra kotka, naprawdę dobra kotka!

- Jest sprytniejsza od pani hydraulika, pani Cobb.

Ogon uderzał teraz wolniej, aż w końcu Yum Yum przestała nim machać i przeturlała

się przez podłogę, wyciągając przed siebie słynną prawą łapkę ze zdobyczą uwięzioną między

pazurkami. Koko wszedł do kuchni i ziewnął.

Pani Cobb spojrzała na niego z konsternacją.

- Jak każdy mężczyzna!

Jej komentarz zaskoczył Qwillerana. Nie leżało to w charakterze pani Cobb:

posłusznej, czczącej mężczyzn wdowy, jaką znał.

- Czas do domu - powiedział, otwierając kosz piknikowy. - To była wspaniała kolacja,

pani Cobb. Należą się pani komplementy za muzeum. Proszę mi dać znać, jeśli mógłbym być

w czymś pomocny.

Z koszykiem na tylnym siedzeniu i kuwetami na podłodze samochodu, Qwilleran

pożegnał się ostatecznie z gospodynią w drzwiach jej domu i poprowadził samochód w

kierunku Pickax. Był wdzięczny, że Yum Yum złapała mysz, dokładnie na czas, żeby ocalić

go, zanim wyrwało mu się jakieś romantyczne wyznanie. Nie potrzebował więcej kobiet na

swojej drodze, a najmniej swojej byłej gosposi, która za wszelką cenę chciała mieć męża i

przynosiła swoim partnerom pecha. Jej trzej mężowie zakończyli życie w tragicznych

okolicznościach.

Minął drzewo wisielców, przejechał przez Old Plank Bridge, a potem ruszył dalej

drogą Ittibittiwassee. Nie było dużego ruchu. Okręg wybudował tu kosztowną drogę dla

wygody mieszkańców osiedli w Exbridge. Większość kierowców wolała krótszą, ale bardziej

uczęszczaną trasę i miejscowi dowcipnisie nazywali nową autostradę „łapówką z Ittibitti".

Zapadał zmierzch i Qwilleran mijał właśnie starą kopalnię Backshot. Dokładnie w tym

miejscu, przypomniał sobie, rok temu miał miejsce wypadek samochodowy - bardzo dziwny

wypadek.

A teraz... wszystko się powtórzyło.

SCENA SIÓDMA

Miejsce:

Pusta przestrzeń wokół drogi Ittibittiwassee

Czas:

Później, tego samego wieczoru

Był późny niedzielny wieczór. Na Ittibittiwassee nie było już ruchu. Z naprzeciwka,

na zachód, nie jechały żadne samochody, więc Qwilleran miał włączone długie światła, które

oświetlały żółte linie na asfalcie. Po obu stronach drogi ciemność zawisła nad kępami drzew,

starymi kopalniami i pastwiskami, które usłane były kamieniami. Tak jak poprzednim razem

księżyc w nowiu, który wkrótce znikł za chmurami, podkreślał tajemniczość krajobrazu.

Po pewnym czasie w tylnim lusterku Qwillerana pojawiły się światła - długie, zbyt

jasne, oślepiające. Odchylił lusterko tak, żeby blask nie bił go po oczach. Pojazd zbliżał się.

Jechał zygzakiem. Zjeżdżał na lewy pas, jakby chciał go wyminąć, wracał na środkowy,

podjeżdżał pod sam zderzak Qwillerana, znów zjeżdżał na lewy. Półciężarówka zrównała się

z samochodem Qwillerana. Tego było za dużo, żaden roztropny kierowca nie wytrzymałby

takiego napięcia. Qwilleran jechał coraz bliżej prawej bandy, ale i półciężarówka była coraz

bliżej.

Jest pijany, pomyślał Qwil!eran, skręcając na pobocze. Półciężarówka śmignęła tuż

obok Qwillerana, jeszcze centymetr i wypchnęłaby go z drogi. Jeszcze jechał poboczem...

Tylko spokojnie! Żwir!... Osuwam się! Spokojnie! Tylko nie spadać! Hamulce!... A potem

mały samochód Qwillerana uderzył w barierę i przeleciał ponad nią, sunął wzdłuż brzegu

zbocza, jeszcze jedno uderzenie, obrót, dachowanie, obrót i twarde lądowanie na suchym dnie

rowu.

Na początku był szok i dezorientacja. Pedały i tablica rozdzielcza znalazły się nad

głową. Jeszcze przetaczające się poduszki, spadające kuwety i deszcz żwirku dla kotów.

Dlaczego koty nie piszczą?

Qwilleran odpiął pasy i wygramolił się przez drzwi, które pod wpływem uderzenia

otworzyły się na oścież. Potem wdrapał się z powrotem do środka i wydobył z wnętrza

samochodu podróżny koszyk. Leżał na znajdującym się teraz na spodzie suficie, przywalony

poduszką z tylnego siedzenia. Pokrywa była otwarta, a koty zniknęły!

- Koko! - wrzasnął. - Koko! Yum Yum!

Nie było żadnego odzewu. Pomyślał, że ten lot musiał być dla nich piekłem! Może

uderzenie wyrzuciło je z samochodu? W panice przeszukiwał kanał w pobliżu samochodu,

szukając w ciemności jasno umaszczonych ciał. Zawołał jeszcze raz. Nic, tylko cisza.

Wtedy ciemność rozproszyły światła auta nadjeżdżającego ze wschodu. Samochód

zatrzymał się na poboczu. Wyskoczył z niego mężczyzna, który podbiegł pospiesznie do

barierki.

- Nic panu nie jest? Nie jest pan ranny?

- Wszystko w porządku, ale zgubiłem koty. Dwa. Mogły zostać wypchnięte na

zewnątrz!

Kierowca odwrócił się i zawołał w kierunku swojego samochodu.

- Wezwij przez radio szeryfa! I przynieś latarkę!

Do Qwillerana powiedział:

- Próbował je pan wołać? Wokoło jest gęsty las. Może się gdzieś ukryły?

- To koty domowe. Nigdy nie wychodzą. Nie wiem, jak mogą zareagować na wypadek

i na obce otoczenie.

- Pański samochód pójdzie chyba na złom!

- Nie obchodzi mnie samochód. Martwię się o koty.

- Facet był pijany. Widziałem go, jechał slalomem, zanim zepchnął pana z drogi.

Wydaje mi się, że to była jasna półciężarówka.

Żona kierowcy nadeszła z mocną latarką i Qwilleran zaczął oświetlać rów w obu

kierunkach i pas przydrożnych zarośli.

- Miał w samochodzie dwa koty. Uciekły albo wyleciały przy uderzeniu - powiedział

jej mężczyzna.

- Nic im nie będzie - pocieszała. - Mieliśmy kota, który wypadł z okna na drugim

piętrze.

- Cicho! - zawołał Qwilleran. - Wydaje mi się, że słyszałem krzyk!

Zawodzenie powtórzyło się.

- To jakiś nocny ptak - powiedziała kobieta.

- Cisza!... Nic nie mówicie, zawołam je i będę nasłuchiwał.

W oddali rozbłysły przednie światła i czerwone pulsujące światło na dachu

samochodu szeryfa, który podjechał do miejsca wypadku. Policjant w brązowym mundurze

poprosił Qwillerana o prawo jazdy. Pokiwał głową, kiedy Qwilleran podał mu dokumenty.

- Jak to się stało, panie Qwilleran?

Drugi kierowca zaczął relacjonować przebieg wydarzeń.

- Wszystko widziałem. Pijany kierowca. Zepchnął go z drogi, a potem uciekł.

- W samochodzie miałem dwa koty, nie mogę ich znaleźć - powiedział Qwilleran.

Policjant omiótł światłem latarki wrak samochodu.

- Mogą być pod spodem.

Kobieta zwróciła się do męża:

- Lepiej już chodźmy, opiekunka jest tylko do wpół do dwunastej.

- Dzięki - powiedział Qwilleran. - Tu jest państwa latarka.

- Proszę ją zatrzymać - odpowiedział mężczyzna. - Może mi pan ją odwieźć do pracy.

Pracuję w „Smitty’s Refrigeration" na South Main.

Policjant napisał raport i zaoferował Qwilleranowi, że podwiezie go do Pickax.

- Nie odjadę, dopóki ich nie znajdę.

- To może potrwać do rana.

- Nie dbam o to. Jak pan odjedzie, może wyjdą z krzaków. Muszę tu być, muszę na nie

czekać.

- Zajrzę do pana, jak będę robił następny obchód. Monitorujemy tę drogę. Wczoraj w

nocy aresztowałem tu czterech pijanych kierowców.

Kiedy policjant odjechał, Qwilleran podjął na nowo poszukiwania. Wołał i

nasłuchiwał na zmianę, ale nie słyszał nic oprócz nocnych dźwięków lasu. Czasem jakieś

małe zwierzątko przedarło się przez krzaki, czasem zahuczała sowa albo zaklekotał nur.

Wydobył z wraku podróżny koszyk. Był trochę zdeformowany, ale nie zgnieciony

Znalazł też dwie kuwety. Brytfanki miały się znacznie lepiej niż karoseria jego samochodu.

Był wdzięczny za latarkę.

Zatrzymał się kolejny samochód.

- Są ranni? - spytał kierowca, podchodząc do barierki, żeby spojrzeć na leżący w rowie

samochód. - Czy ktoś wzywał policję?

Qwilleran wyrecytował znany tekst.

- Nie ma rannych... Szeryf tu był... Nie, dziękuję, nie trzeba mnie podwieźć. Zgubiłem

dwa koty i muszę czekać...

- Miał pan cholernie dużo szczęścia - powiedział mężczyzna. - Nocą podchodzą tu

kojoty i lisy. Sowa też może unieść kota.

- Proszę jechać w swoją drogę, proszę pana - poprosił stanowczo Qwilleran. - Jak

będzie cicho, to wrócą.

Samochód się oddalił, ałe koty nie wróciły. Wyłączył latarkę. Zapadła kompletna

ciemność, księżyc skrył się za chmurami. Zdesperowany zawołał raz jeszcze:

- Koko! Yum Yum! Mam tu indyka, chodźcie!... - na szosie panowała jednak

absolutna cisza.

Raz jeszcze przeczesał rów, oświetlając sobie drogę latarką i posuwając się po kilka

kroków dalej od wraku. Po półgodzinie bezowocnych poszukiwań i nawoływań na drodze

pojawił się kolejny samochód i Qwilleran zaklął ze złości.

- Qwill, Qwill, co ty tutaj robisz? - zawołał kobiecy głos. Wyszła z samochodu i

podbiegła do niego. - Czy to twój samochód? Co się stało? Czy ktoś zawiadomił szeryfa?

Mam CB - to była Polly Duncan.

- To nie jest najgorsze - odparł Qwilleran, oświetlając wrak samochodu. - Koty gdzieś

się zgubiły. Może chowają się gdzieś w lesie. Nie ruszę się stąd, dopóki ich nie znajdę,

żywych czy martwych.

- Och, Qwill, tak mi przykro. Wiem, ile dla ciebie znaczą - to był kojący ciepły głos,

który znał z ich szczęśliwych czasów.

Qwilleran powtórzył Polly, co się stało.

- Ale nie możesz stać tu tak całą noc.

- Nie ruszam się stąd - powtórzył uparcie.

- W takim razie zostaję z tobą. Przynajmniej będziesz miał jakieś schronienie i miejsce

do siedzenia. Wyłączę światła. Może wyczują twoją obecność i wyjdą.

- Jeśli nadal żyją... - przerwał jej. - Szeryf zasugerował, że mogły zostać zgniecione

pod spodem. Nie odpowiadają, kiedy wołam ich imiona. Jeden facet powiedział, że są tu

drapieżniki.

- Nie słuchaj tych pesymistów. Zaparkuję samochód na poboczu, usiądziemy i

zaczekamy... Nie chcę słyszeć żadnych protestów! W bagażniku mam koc. Po północy robi

się chłodno o tej porze roku. Połóż rzeczy na siedzeniach z tyłu, Qwill.

Położył kosz i kuwety na tylnym siedzeniu, a sam usiadł z Polly z przodu samochodu,

który podarował jej na Gwiazdkę. Jego przygnębienie było widoczne.

- Nie muszę ci mówić, Polly, ile znaczyły dla mnie te małe zwierzaki. Były moją

rodziną! Yum Yum z każdym rokiem stawała się mi droższa, a i ona coraz bardziej

przywiązywała się do mnie. Inteligencja Koko była niezwykła. Mogłem rozmawiać z nim jak

z człowiekiem i wydawało mi się, że rozumiał każde słowo, które mówiłem. Na swój własny

sposób nawet mi odpowiadał.

- Mówisz w czasie przeszłym - zrugała go Polly. - One nadal żyją i nic im nie jest.

Wierzę w Koko, wiem, że potrafi zadbać i o siebie, i o Yum Yum. Koty są zbyt zwinne, żeby

dać się uwięzić pod samochodem. Właśnie zwinność jest ich największą siłą i obroną.

- Ale moje koty żyją w zamknięciu. Ich świat ogranicza się do dywanów, poduszek,

parapetów i moich kolan.

- Daj im szansę, mają naturalny instynkt. Może wrócą nawet same do Pickax.

Czytałam o kocie, którego rodzina wzięła zimą do Oklahomy, a on poszedł na piechotę do

domu, do Michigan, ponad siedemset mil.

- Ale był przyzwyczajony do życia na dworze - powiedział Qwilleran.

Zastępca szeryfa zatrzymał się w drodze powrotnej z obchodu, a kiedy zobaczył

towarzyszkę Qwillerana, zapytał:

- Nie potrzebuje pani ziemniaków, pani Duncan? - oboje się zaśmiali. - Cieszę się, że

ma pan towarzystwo. Będę miał na was oko.

Kiedy odjechał, Polly powiedziała:

- Znam Kevina od czasów, kiedy był w gimnazjum. Przychodził do biblioteki z

zadaniami domowymi. Jego rodzina uprawiała ziemniaki.

Stopniowo Polly odrywała go od pesymistycznych myśli i zajmowała innymi

tematami. Niezależnie od tego co jakieś dziesięć minut Qwilleran wychodził z samochodu,

szedł w górę i z powrotem w dół pobocza i wołał... wołał...

Po powrocie z kolejnej bezowocnej wyprawy powiedział:

- Późno dzisiaj wracałaś.

- Byłam na przyjęciu w Indian Village - wyjaśniła. - Zazwyczaj kiedy jadę sama,

wracam wcześniej, ale tak dobrze się bawiłam, że żal mi było wychodzić.

Qwilleran rozważał to zdanie w ciszy. Don Exbridge miał apartament w Indian

Village.

- Przyjęcie wydawali państwo Hasselrich, na cześć rady bibliotecznej. To czarujący

gospodarze.

- Słyszałem, że miejsce Margaret Fitch w radzie bibliotecznej zajmie Don Exbridge -

powiedział nadąsany Owilleran.

- Och nie! Susan Exbridge jest w radzie nadzorczej i byłoby stanowczo niewłaściwe,

żeby jej mąż był w zarządzie. Gdzie to słyszałeś?

- Nie przypominam sobie - skłamał - ale widziałem, że jadłaś z nim kolację w

„Stefanii", i myślałem, że wprowadzasz go w nowe obowiązki.

Polly zaśmiała się.

- Pomyliłeś się! Biblioteka potrzebuje nowego dachu i próbowałam naciągnąć go na

to, żeby zafundował nam usługi swojej firmy budowlanej. Ale skoro jesteśmy przy tym

temacie, widziałam cię z obcą kobietą, zaraz po tym, jak powiedziałeś mi, że jesz kolację z

architektem z Cincinnati.

- Tak się składa, że ta obca kobieta - powiedział Qwilleran - jest architektem z

Cincinnati. Dostajesz dwa minusy za fałszywe założenie, że architekt to zawód ograniczający

się do mężczyzn.

- Winna! - zaśmiała się.

Samochód szeryfa znów jechał w dół szosy i zatrzymał się na przeciwległym poboczu.

Kiedy policjant wysiadł, miał w rękach coś małego w jasnym kolorze. Niósł to coś z uwagą.

- O mój boże! - jęknął Qwilleran i wyskoczył z samochodu.

Przebiegł przez ulicę.

- Przyniosłem wam kawę - powiedział policjant, podając im brązową papierową

torebkę. - To z „Dimsdale Diner". Nie jest najlepsza na świecie, ale gorąca. Temperatura ma

spaść do pięciu stopni dziś wieczorem. Mam też kilka pączków, ale wyglądają na czerstwe.

- Wielkie dzięki, doceniamy, że się pan tak o nas troszczy - podziękował z ulgą

Qwilleran, kiedy wyciągał z torebki paragon.

- Niech pan go odłoży - poprosił oficer. - Kucharz z baru wam to przesyła.

Dobroć Polly, oficera, kucharza z baru i kierowcy z latarką ulżyły Qwilleranowi w

bólu, chociaż nadal czuł ścisk w żołądku. Chciał rozmawiać o kotach. Powiedział do Polly:

- Zawsze wymyślają jakieś zabawy. Teraz ich hobby to pozowanie w roli podpórek do

książek.

- Czy Koko nadal doradza ci lektury do czytania?

- Preferował biografie, ale kilka dni temu zainteresował się historiami o morzu.

- Stracił zainteresowanie Szekspirem?

- Nie całkiem. Widziałem, jak ociera się o Komedię pomyłek i Dwóch panów z

Werony.

- Obydwie historie dotyczą morskich podróży - przypomniała mu Polly.

- Jestem przekonany, że chodzi mu o klej. Temat książki jest przypadkowy. Ale

musisz przyznać, że to jest niezwykłe.

- W głowie Koko jest więcej rzeczy, niż śniło się filozofom - powiedziała Polly,

parafrazując jeden z ulubionych cytatów Qwillerana.

Tak przegadali całą noc.

- Teraz, kiedy odchodzę z Klubu Teatralnego, Polly, mam zamiar recenzować sztuki

teatralne dla gazety.

- Będziesz cudownym krytykiem teatralnym.

- To oznacza dwa bilety na każdą premierę. Piąty rząd w środku. Mam nadzieję, że

będziesz moim stałym gościem.

- Z przyjemnością przyjmę zaproszenie. Wiesz, Qwill, twoje artykuły są naprawdę

dobre. Przykro mi, że tak naskoczyłam na ciebie za twoje dziennikarstwo. Podobała mi się

zwłaszcza sylwetka Eddingtona Smitha.

- Przy okazji naszej rozmowy o morderstwie Fitchów zeszliśmy na temat kradzieży

rzadkich książek. Edd mruczał i sapał, nigdy nie wiadomo, co siedzi w tej jego siwej głowie.

- Cóż, istnieje taka ewentualność - powiedziała. - Słyszałam, że Cyrus Fitch posiadał

jakieś książki pornograficzne, dla których niektórzy kolekcjonerzy gotowi byliby popełnić

każdą zbrodnię. Podobno są zamknięte w specjalnym klimatyzowanym pomieszczeniu, razem

z przemówieniem pożegnalnym Jerzego Waszyngtona i Ptakami Wielkiej Brytanii Goulda.

- Jeśli Edd zabierze mnie ze sobą na czyszczenie książek w rezydencji Fitcha, to

sprawdzę dla ciebie te ostre kawałki - obiecał Qwilleran.

A potem powiedziała mu coś, co trafiło go w samo serce.

- Wyjeżdżam w środę do Chicago na konferencję bibliotekarską. Muszę złapać

poranne połączenie - spojrzała na niego pytająco. Stało się już zwyczajem, że odwoził ją na

lotnisko, ale... tym razem on i Fran także lecieli porannym kursem. Myślał szybko.

- Czekaj! Chyba coś słyszałem! - wyskoczył z samochodu i podszedł kilka kroków do

przodu, próbował zyskać na czasie. To była delikatna sprawa. On i Polly zaczęli na nowo

odkrywać dawne braterstwo, dzielili koc w czasie długich chłodnych godzin, które spędzili do

świtu przy szosie, miał więc nadzieję na przywrócenie dobrych stosunków. Jak ona zareaguje

na jego wypad do Chicago z jej rywalką? Jeśli chodziło o jego stosunek do wyjazdu, to była

to tylko podróż służbowa, mieli wybrać meble do sypialni. Czy Polly przyjmie ze spokojem

to wyjaśnienie? Czy Fran, ze swoim „przytulnym hotelem", też potraktuje wyjazd wyłącznie

w służbowych kategoriach? Zrobiła rezerwacje hotelowe i lotnicze. Przypuszczał, że koszty

doda do rachunku, plus wynagrodzenie za każdą godzinę jej profesjonalnych porad.

W najlepszym wypadku sytuacja była dziwna. Jedna część jego mózgu nalegała, żeby

zaryzykować odwołanie wyjazdu. Druga połowa kurczowo trzymała się prawa do odbycia

podróży w interesach z kimkolwiek i dokądkolwiek bądź.

Niebo na wschodzie zaczynało się rozjaśniać, wrócił do samochodu.

- Zostań tutaj, a ja rozejrzę się po okolicy - powiedział. - Jeśli przetrzymały gdzieś

noc, to teraz o świcie poczują głód i wyjdą z kryjówki. Rozglądaj się za nimi, a ja idę ich

szukać.

- Czy przyda ci się lornetka? - sięgnęła pod siedzenie i podała mu lornetkę, której

używała do obserwowania ptaków.

Las, który w nocnej ciemności był jednolitą czarną masą, zaczynał nabierać kształtów.

Można już było odróżnić wiecznie zielone drzewa iglaste, gigantyczne dęby i zarośla. Poszedł

wzdłuż szosy do miejsca, w którym pięć wysokich wiązów rosło w rzędzie, prostopadle do

drogi. Widać było, że posadzono je dawno temu, prawdopodobnie żeby zaznaczyć ścieżkę

albo boczną drogę prowadzącą do starej farmy, teraz od dawna już opuszczonej. Miał rację,

nieużywana, porośnięta chwastami polna droga prowadziła wzdłuż linii drzew. Jeśli koty

odkryły ją wczorajszej nocy, to mogły pójść nią aż do ruin starego domu, gdzie schroniły się

na noc.

Lekka bryza kołysała strzelistymi gałęziami wiązów i porywała pajęcze nici, które

osiadały na twarzy Qwillerana.

Wszystko pokryte było rosą. Blade różowe światło zapłonęło nad wschodnim

horyzontem. Qwilleran znalazł siedlisko, ale teraz były tu tylko pozostałości kamiennych

fundamentów, tworzące prostokątny ślad w trawie.

Zatrzymał się i nawoływał koty po imieniu, ale nie było żadnej odpowiedzi. Szedł

wolno dalej, do końca drogi. Dalej był tylko stary sad ze zwichrowanymi drzewami o

przedziwnych kształtach, wynurzającymi się z morza chwastów. Obejrzał sad przez lornetkę i

nagle serce skoczyło mu do gardła, kiedy na jednej ze starych jabłoni zobaczył kłębek czegoś

jasnego. Podszedł bliżej. Niebo rozjaśniało się. Tak! Niezidentyfikowany kłębek na gałęzi był

parą syjamskich kotów, które wyglądały jak podpórki do książek.

Utkwiły wzrok w ziemi i ustawiały łapy, jakby szykując się do skoku.

Spojrzał przez lornetkę niżej, na ziemię, i jego wzrok wyłapał tam coś jeszcze, coś na

wpół ukrytego w trawie. Okropna myśl przemknęła mu przez głowę. Czy to mogły być sidła?

Takie, jakie Chad Lanspeak zastawiał na lisy? Pełen przerażenia skradał się bliżej jabłoni.

Nie! To nie była pułapka! To coś się ruszało. To było jakieś zwierzę. Patrzyło w górę, na

drzewo! Koty kręciły się na gałęzi, gotowe do skoku.

- Koko! - wrzasnął Qwilleran. - Nie! Zostań na górze!!! Oba koty skoczyły i Qwilleran

zaczął szybko uciekać w stronę samochodu, krzycząc do Polly:

- Potrzebny mi twój samochód, dam znać szeryfowi, żeby cię stąd zabrał! Znalazłem

koty! Zabieram je do weterynarza.

- Są ranne? - zapytała ze strachem.

- Nie, miały spięcie ze skunksem. Nie martw się... kupię ci nowy samochód.

SCENA ÓSMA

Miejsce:

Mieszkanie Qwillerana

Czas:

Dzień po wypadku na drodze Ittibittiwassee

Samochód Qwillerana został odholowany na złomowisko, czerwony samochód Polly

był dezynfekowany u mechanika. Koty spędziły kilka godzin w klinice dla zwierząt, gdzie

próbowano zneutralizować smród skunksa, którym doszczętnie przesiąkły.

W swoim mieszkaniu Qwilleran niespokojnie przemierzał pokój, zmrożony

świadomością, że mógł na zawsze stracić koty w tym dzikim lesie. Mogła je spotkać okrutna

śmierć, mogły nigdy nie poznać swojego przeznaczenia. Helikopter szeryfa, oddziały policji i

drużyny skautów na próżno mogłyby szukać tych drobniutkich ciałek. Qwilleran zadrżał z

przerażenia.

To moja wina, powtarzał sobie. Był przekonany, że to nie pijany kierowca próbował

zepchnąć go z drogi, ale ktoś, kto chciał go dopaść, bo zadawał pytania o śmierć Harleya i

Belle. Dlaczego tak go ciągnęło do rozwiązywania kryminalnych zagadek? Był

dziennikarzem, a nie śledczym. Tak, zdawał sobie sprawę, że tylko niewielu dziennikarzy

akceptowało swoje ograniczenia. Przedstawiciele jego zawodu flirtowali z doradcami

politycznymi, ekonomistami, krytykami i koneserami.

Nigdy więcej amatorskich śledztw, obiecał sobie. Od dzisiaj zostawia kryminalne

dochodzenia policji. Bez względu na to, jak silna będzie pokusa, bez względu na to, jak

nieznośne będzie mrowienie w górnej wardze u nasady wąsów, będzie się trzymał z dala od

niebezpieczeństwa. Będzie przeprowadzał wywiady z hobbystami i hodowcami owiec i

starymi ludźmi w domach starców, będzie redagował kolumnę towarzyską w „Moose County

coś tam", przeczyta kotom na głos Mobby Dicka, będzie chodził na długie spacery, będzie

prawidłowo się odżywiał i wreszcie będzie wiódł bezpieczne życie.

I wtedy zadzwonił telefon. Dzwonił Eddington Smith.

- Rozmawiałem z prawnikiem. Powiedział, że powinienem zinwentaryzować książki.

Powiedziałeś, że miałbyś ochotę pomóc mi w odkurzaniu. Chcesz ze mną jutro pojechać?

Qwilleran wahał się tylko przez ułamek sekundy. Czy wizyta w bibliotece Fitchów

może mu przynieść jakąś szkodę? Wszyscy mówią, że to interesujące miejsce, praktycznie

muzeum.

- Będziesz musiał mnie zabrać - powiedział sprzedawcy książek. - Rozbiłem

samochód.

Kiedy odwrócił się od telefonu, przeczesywał wąsy, oczekując z niecierpliwością na

wizytę w bibliotece.

Po lunchu pan O'Dell pojechał swoim pikapem do kliniki dla zwierząt i odebrał

stamtąd dwa wykąpane, wyperfumowane, spryskane dezodorantem i kompletnie milczące

koty. Wsadził je do kartonowego pudła. W domu, kiedy otworzono karton, wyszły na

zewnątrz i nie rozglądając się na boki, czmychnęły do swojego pokoju, gdzie poszły spać.

- Jaka szkoda - westchnął pan O'Dell. - Dobre dusze w klinice robiły, co mogły, ale

ten zapach powróci, oj powróci, kiedy pogoda się zmieni i będzie deszcz. Musi się zmyć,

znosić, tak ja myślę... Mogę jakoś pomóc panu albo maleństwom, dopóki nie ma pan

samochodu?

- Byłbym wdzięczny, jeśli mógłby pan pojechać do sklepu z narzędziami i kupić

koszyk piknikowy, taki sam jak ten, który się zniszczył podczas wypadku.

Koty spały ciężkim snem, który przychodzi po okropnych przeżyciach. Co pół

godziny Qwilleran chodził sprawdzać, czy ich futrzane boki nadal unoszą się przy

oddychaniu. Czasem przebierały gwałtownie łapkami, jakby miały koszmary. Staczały bitwy?

Były torturowane w klinice dla zwierząt?

Wcześniej tego dnia zadzwoniła Fran Brodie.

- Słyszałam, że dachowałeś wczoraj w nocy, Qwill?

- Skąd o tym wiesz?

- Z radia. Powiedzieli, że nie jesteś ranny. Jak się czujesz?

- W porządku, no może tylko trochę kłuje mnie w boku, kiedy oddycham.

- Teraz będziesz musiał jeździć tą limuzyną, którą odziedziczyłeś - lubiła się z nim

droczyć o pretensjonalny pojazd, który stał nieużywany w garażu.

- Pozbyłem się jej. Pochłaniała hektolitry benzyny i wyglądała jak karawan. Stała

tylko w garażu, traciła na wartości i parciały jej opony, a ja płaciłem ubezpieczenie.

Sprzedałem ją do domu pogrzebowego.

- W takim razie - powiedziała Fran - możemy pojechać na lotnisko moim

samochodem. Powinniśmy wyjechać około ósmej, żeby złapać połączenie do Chicago.

Zarezerwowałam hotel na cztery noce. Spodoba ci się to miejsce! Ciche, dobra restauracja - i

to nie wszystko!

Qwilleran odkładał słuchawkę pełen obaw. Pochłonięty innymi problemami nie

poświęcał więcej uwagi temu szczególnemu dylematowi.

Wkrótce potem zadzwoniła Polly, żeby zapytać o koty.

- To był dla nich wielki dyshonor. Zazwyczaj dumnie noszą swoje ogony, ale dzisiaj

spuściły je do połowy masztu. Grippel pracuje nad twoim samochodem, Polly, ale chcę, żebyś

miała nowy, ja mogę jeździć czerwonym.

- Nie, Qwill - zaprotestowała. - To niezwykle miło z twojej strony, ale to sobie

powinieneś kupić nowy samochód.

- Nalegam, Polly. Pójdź do salonu Grippela i zobacz nowe modele. Wybierz taki

kolor, jaki ci się spodoba.

- Dobrze, posprzeczamy się o to, kiedy wrócę z Chicago. Możesz jeździć czerwonym,

kiedy ja będę za miastem. O której mnie odbierzesz w środę rano? Będą nocować w mieście u

mojej szwagierki.

Czując się jak tchórz, odpowiedział:

- O ósmej. - Nie tylko nie rozwiązał problemu, ale jeszcze jak zwykle go

skomplikował.

SCENA DZIEWIĄTA

Miejsce:

Rezydencja Fitchów w West Middle Hummock

Czas:

Wtorek, którego Qwilleran nigdy nie zapomni

Kiedy kombi Eddingtona Smitha podjechało pod wozownię Qwillerana we wtorek

rano, Qwilleran zszedł na dół z nowym koszem piknikowym w ręku.

- Nie trzeba było zabierać ze sobą jedzenia - powiedział księgarz. - Wziąłem coś na

lunch.

- To nie jest jedzenie - wyjaśnił Qwilleran. - W koszu jest Koko. Mam nadzieję, że nie

masz nic przeciwko. Pomyślałem, że moglibyśmy przeprowadzić eksperyment, żeby

zobaczyć, czy koty wyczuwają mole książkowe. Jeśli tak, to dla jakiegoś magazynu

naukowego mogłoby to być przełomowe wydarzenie.

- Rozumiem - powiedział Eddington z nikłym zrozumieniem problemu.

To były jego ostatnie słowa na ponad pół godziny. Był jednym z tych kierowców,

którzy są tak skupieni na trasie, że w ogóle się nie odzywają, kiedy prowadzą. Trzymał się

kurczowo kierownicy, aż pobielały mu kłykcie u palców. Pochylił się do przodu i wpatrywał

się w drogę jak w transie, rozciągając jednocześnie usta w pozbawionym radości grymasie

naśladującym uśmiech.

- Mój samochód przeleciał przez barierkę i wpadł do rowu przy drodze Ittibittiwassee

w niedzielę w nocy i jest kompletnie zdezelowany - powiedział Qwilleran, czekając na jakiś

współczujący komentarz. Zahipnotyzowany kierowca nie odpowiedział ani słowem, więc

Qwilleran kontynuował. - Na szczęście miałem zapięte pasy i nie jestem ranny, tylko na

łokciu mam guza wielkości piłki golfowej i siniaka na boku, ale koty wyleciały na zewnątrz.

Zniknęły w lesie. Zanim je znalazłem, miały starcie ze skunksem i musiałem je odwieźć do

kliniki dla zwierząt. Spędziłeś kiedyś piętnaście minut w samochodzie z kotami obryzganymi

przez skunksa, i to przy zamkniętych oknach?

Nie było odpowiedzi.

- Nie śmiałem otworzyć okien na więcej niż pięć centymetrów, bo koty siedziały z

tyłu luzem, a nie wiedziałem, co może im strzelić do głowy po tych przeżyciach. Nie mogłem

oddychać, Edd! Myślałem o tym, żeby wskoczyć do szpitala po zastrzyk tlenowy, ale po

prostu wcisnąłem gaz i miałem nadzieję, że nie zzielenieję.

Nawet to dramatyczne wyznanie nie rozproszyło uwagi Eddingtona, całkowicie

skupionego na drodze.

- Kiedy przyjechałem do domu, wykąpałem się w soku pomidorowym. Pan O'Dell

obskoczył trzy sklepy spożywcze i wykupił wszystkie puszki, jakie mieli na półce. Musiał

spalić moje ubrania i klatkę kotów. Ich kuwety były w samochodzie podczas wypadku i

skakały po całym wnętrzu jak kostki lodu w shakerze, jedna z nich przyłożyła mi w głowę.

Nadal wyczesuję żwirek z włosów i wąsów.

Qwilleran zajrzał w twarz Eddingtona. Można było powiedzieć, że jest przytomny, ale

nic więcej.

- Koty były odwonnione w klinice, ale nie ma gwarancji, że to przyniesie stałe efekty.

Może będę musiał kupić galon wody kolońskiej. Staram się nie chodzić z nimi pod wiatr.

Po chwili Qwilleran zmęczył się słuchaniem swojego głosu i jechali tak w grobowej

ciszy aż do rezydencji Fitchów. Eddington zaparkował samochód na tyłach domu, za

wysokim murem oddzielającym podwórko przeznaczone dla służby i obsługi.

Jeśli mordercy zaparkowali tam właśnie, zauważył Qwilleran, to ich samochodu nie

można było zobaczyć z żadnej prowadzącej do posiadłości drogi. Z drugiej strony, jeśli

zostawili kogoś na czatach w samochodzie, to on także nie mógł zobaczyć nadjeżdżających

Davida i Jill. Być może patrolowali posiadłość przez walkie-talkie.

Eddington miał klucze do tylnych drzwi, które prowadziły do dużego hallu dla służby,

gdzie znaleziono ciało Harleya. Z korytarza prowadziły drzwi do pralni, kuchni, spiżarni i

jadalni dla służby. Qwilleran trzymał w ręce wiklinowy kosz, a Eddington miał plastikową

siatkę na zakupy. Zanurzył w niej rękę i wyjął dwa jabłka i puszkę zupy, które postawił na

kuchennym stole. Potem zaprowadził Qwillerana do głównego hallu.

Chociaż blade dzienne światło dostawało się do hallu przez rząd wysokich okien,

znajdujących się dziewięć metrów nad podłogą, to hall był ponurą zbieraniną prymitywnych

włóczni, tarczy i masek, bębnów, czółen wystruganych w jednym kawałku drewna,

zmniejszonych głów, strojów ceremonialnych pokrytych zakurzonymi piórami. Qwilleran

kichnął.

- Gdzie jest biblioteka? - zapytał.

- Najpierw pokażę ci jadalnię i pokój do rysowania - powiedział Eddington, otwierając

duże podwójne drzwi. Te pokoje wypełnione były bronią i totemami, kamiennymi smokami,

średniowiecznymi brązami, wypchanymi małpami utrwalonymi w zabawnych pozach.

- Gdzie są książki? - powtórzył Qwilleran.

- A to jest palarnia. Harley uprzątnął stąd starocie i wniósł trochę swoich rzeczy.

Qwilleran zauważył siedmiometrową rzeźbioną figurę dziobową, ogromny ster,

mahoniowe i mosiężne lornety i oryginalny druk z 1805 roku, ukazujący łódź patrolową,

sygnowany i oczywiście lepszej jakości niż ten Qwillerana. Stało tam wiele żeglarskich

trofeów i wszędzie, na półkach, na stole i na gzymsach, umieszczono modele statków w

szklanych gablotach. Kosz, który Qwilleran nadal trzymał w ręce, zaczął kołysać się i

podskakiwać.

- Koko jest fanem żeglarstwa, czy mógłbym go wypuścić?

Eddington pokiwał głową, dając wyraz ukontentowaniu i przyzwoleniu zarazem.

- „Entuzjazm jest gorączką rozumu", jak powiedział Wiktor Hugo.

Koko po raz pierwszy był tak ożywiony od czasu wypadku. Wyskoczył z kosza i

pędem rzucił się do HMS „Bounty", trzymasztowca z plecionym olinowaniem i mosiężną

figurą dziobową. Następnie potruchtał do floty trzech małych statków. Były to: „Nina",

„Pinta" i „Santa Maria". Wszystkie z pełnym omasztowaniem, flagami i proporcami. Kiedy

zauważyli dziewiętnastowieczną łódź patrolową z mosiężnym działem, Koko podniósł

przednie nogi, odgiął szyję i zaczął uderzać łapami w powietrze.

- A teraz gdzie jest biblioteka? - zapytał Qwilleran, upychając protestującego kota do

koszyka.

Był to dwupoziomowy pokój z galerią. Książki były wszędzie. Nie było tam żadnych

okien ani dziennego światła, żeby nie uszkodzić cennych opraw. Światło rzucały artystyczne

szklane kandelabry, w których świetle tłoczone litery na grzbietach skórzanych książek

migotały jak złota koronka.

- Ile z nich musimy wyczyścić? - chciał wiedzieć Qwilleran.

- Za każdym razem odkurzam kilkaset. Nie spieszę się, czerpię radość z trzymania ich.

Książki lubią, żeby je trzymać w rękach.

- Edd, jesteś prawdziwym bibliofilem.

- Jak powiedział Emmerson: „W największych cywilizacjach książka jest największą

przyjemnością".

- Emmerson miałby trudność z przekonaniem do tej tezy pokolenia wideo. Pozwól, że

zamknę drzwi i wypuszczę Koko z jego więzienia. On wywróci kozła, jak zobaczy taką ilość

starych książek, jest również prawdziwym bibliofilem.

Koko wyskoczył jednym susem z koszyka i zaczął badać otoczenie. Na trzech

ścianach umieszczono rzędy półek na przemian z eleganckimi drewnianymi panelami, przy

których stały gabloty z rzadkimi bibelotami. Kolekcjonerskie drobiazgi ustawiono w sposób

przypadkowy, bez żadnego widocznego klucza. Były tam groty indiańskich strzał, rzeźbiona

kość słoniowa, kielichy ze srebra i muszle, kryształy kwarcu i ametystu zmieszane ze złotymi

figurkami, które mogły zostać przemycone z egipskich grobowców. (Amanda mówiła, że

wiele z nich było podrabianych). Nad każdą gablotą wisiała głowa wypchanego zwierzęcia,

albo złocony zegar, albo misterna klatka dla ptaków czy też w końcu kolekcja ogromnych

kości, pochodzących być może z jakiejś prehistorycznej epoki. Koko zrobił obchód, a potem

zauważył spiralne schody na galerię i wspiął się po nich ostrożnie. Były zupełnie inne od

pozostałych, które znał.

W tym samym czasie Eddington wyciągnął z torby zwinięte w rulon szmatki do

czyszczenia.

- Możesz zacząć od tego rogu, od litery „s". Ja skończyłem ostatnio na „r". Chwyć

delikatnie za okładkę z przodu i z tyłu i przetrzyj grzbiet oraz boki szmatką. Odkurz półkę,

zanim odłożysz książkę z powrotem.

Koko tymczasem turlał się po schodach w dół i w górę, używając balkonu jako

przejścia.

Eddington otworzył płytką szufladę bibliotecznego stolika, którego masywny dębowy

blat wsparty był na czterech rzeźbionych gryfach. Wyjął szufladę całkowicie z mocowań,

zanurzył rękę pod blat i wyciągnął stamtąd klucz.

- Rzadkie książki są zamknięte w pomieszczeniu z odpowiednią temperaturą i

wilgocią - poinformował. - „Niezmierzone bogactwa w małym pokoju", jak powiedział

Marlow.

Z torbą na zakupy w ręku otworzył drzwi w wyłożonej boazerią ścianie i wszedł do

środka. Qwilleran usłyszał kliknięcie zamka.

Kiedy zaczął odkurzać, zastanawiał się, ile czasu spędzonego w zamkniętym pokoju

Eddington poświęca na trzymanie w rękach gorącej literatury Cyrusa Fitcha. On osobiście

musiał się bardzo dyscyplinować, żeby nie czytać wszystkiego, co odkurzał: Shawa, Shelleya,

Sheridana.

Koko był nieustannie zajęty, wąchał to tu, to tam. Aktywność i podniecenie sprawiły,

że jego dezodorant przestawał działać.

- Idź i pobaw się na drugim końcu pokoju - poprosił go Qwilleran. - Twój smród staje

się nie do zniesienia.

W południe zjawił się Eddington.

- Czas na lunch - powiedział bez wyrazu. Wyglądał na zmartwionego.

- Coś nie tak, Edd?

- Brakuje książki.

- Cennej?

Księgarz pokiwał głową.

- Może brakować i więcej. Nie dowiem się ile, dopóki nie skończę inwentaryzacji.

- Może mógłbym ci pomóc? Mógłbym odczytywać spisy albo coś podobnego. -

Qwilleran bardzo chciał zobaczyć ten pokój.

- Nie, najlepiej będzie, jeśli zrobię to sam. Chcesz krem z kurczaka?

Koko badał teraz daleki koniec pokoju, jedyną ścianę bez półek. Była cała pokryta

boazerią i zamykała jeden koniec biblioteki, znajdujący się pod balkonem. Uwagę Koko

zawsze przyciągało to, co inne, a ta ściana wyglądała, jakby ktoś dorobił ją później, psuła całą

symetrię biblioteki.

- Zacznij podgrzewać zupę - powiedział Qwilleran. - Chcę skończyć odkurzanie tej

dolnej półki.

Kiedy Eddington wyszedł, Qwilleran zaczął badać ścianę, naciskając ją pięściami. To

dom przemytników, a przemytnicy są znani z upodobania do sekretnych pokojów i

podziemnych przejść. Szukał nieregularności i ukrytych klamek. Naciskał poszczególne

panele, mając nadzieję, że znajdzie jakąś niestabilną deseczkę. Kiedy obstukiwał ścianę,

drzwi do biblioteki otworzyły się.

- Zupa gotowa!

- Piękne panele! - powiedział Qwilleran. - Już samo dotknięcie wystarcza, żeby

zorientować się, że materiał, z którego są wykonane, jest szlachetniejszy od tego, którego

używają współcześnie.

Wepchnął Koko do koszyka, przepraszając za jego zapach, chociaż Eddington

powtarzał, że nic nie czuje, i cała trójka poszła do kuchni na lunch.

- To niewiele, ale „musimy jeść, żeby żyć, i żyjemy, żeby jeść". To Fielding.

- Jesteś wyjątkowo dobrze oczytany - powiedział Qwilleran. - Podejrzewam, że więcej

czytasz, niż odkurzasz, kiedy znikasz w tym małym pokoiku. Jakiego rodzaju książki są tam

przechowywane?

Twarz księgarza rozbłysła.

- Kronika Norymberska z 1493 roku, Księga Psalmów Baya w doskonałym stanie, to

pierwsza książka wydrukowana w angielskich koloniach w Ameryce. Jest w języku Indian.

- Ile są warte?

- Niektóre osiągają ceny pięcio - albo sześciorzędowe!

- Gdyby jedna z nich została skradziona, czy trudno byłoby ją sprzedać? Są paserzy,

którzy handlują skradzionymi książkami?

- Nie wiem, nigdy się nad tym nie zastanawiałem.

- Jakiej książki brakuje?

- Wczesnej pracy z anatomii, bardzo rzadko spotykanej.

- Może ktoś z rodziny pożyczył ją do czytania - zasugerował Qwilleran.

- Nie wydaje mi się. Jest po łacinie.

- Zadziwia mnie twoja wiedza o książkach, Edd. Chciałbym pamiętać wszystko, co

przeczytałem, i mieć trafny cytat na każdą okazję.

Eddington się speszył.

- Nie czytałem za wiele - wyznał. - Poszedłem za radą Winstona Churchilla. Premier

powiedział: „Niewykształcony człowiek powinien czytać zbiory cytatów".

Po skromnym lunchu (Koko dostał kilka kęsów kurczaka z zupy) towarzystwo wróciło

do biblioteki. Eddington zamknął się w małym pokoiku, Qwilleran wrócił do odkurzania

(Tennyson, Thackerey, Twain), a Koko podjął na nowo poszukiwania.

Cisza w bibliotece budziła jakiś nieokreślony niepokój. Qwilleran słyszał swój

oddech. Słyszał, jak Koko stąpa po drewnianym parkiecie. Słyszał... nagłe skrzypnięcie deski

dochodzące z drugiego końca pokoju. Koko stał na tylnych nogach, opierając przednie na

panelach wyróżniającej się ściany. Fragment boazerii poruszył się, zakołysał i otworzył. Koko

wskoczył do środka przez szparę.

Qwilleran rzucił się za kotem.

- Koko, wyłaź stamtąd! - skarcił go, ale generalny inspektor znalazł sobie nowy cel i

nie zamierzał rezygnować z tak interesującej możliwości. Sprawiał wrażenie kompletnie

głuchego. Sekretne drzwi otworzyły się na mały składzik.

Pomieszczenie nie miało okien, było duszne, ciemne, stęchłe. Qwilleran szukał na

ścianie włącznika, ale nie znalazł żadnego. W bladym świetle kandelabrów wpełzającym do

pomieszczenia widział w półmroku niewyraźne kształty naturalnej wielkości postaci z

marmuru i rzeźbionego drewna, wielkiego Buddę, surową ceramikę pokrytą groteskowymi

rysunkami, stalową kasę pancerną i... mosiężną trąbkę. Tę samą, której używałby w

przedstawieniu Klubu Teatralnego, gdyby nie odwołano przedstawienia. Powstrzymał się,

żeby nie przerwać ciszy i nie zadąć w instrument. W ciasnym pokoju niefortunny zapach

Koko stał się bardzo wyraźny. Skradał się to tu, to tam, aż w końcu jeden przedmiot przykuł

jego uwagę. Była to teczka dyplomatka. Qwilleran nauczył się nie traktować przypadkowo

odkryć Koko, więc odebrał teczkę mruczącemu kotu. Klęknął na podłodze w plamie słabego

światła, odblokował zamki, ostrożnie podniósł klapę i wstrzymał oddech na widok tego, co

zobaczył w środku. Dokładnie w tym momencie na otwartą walizkę padł cień, Qwilleran

podniósł głowę i spostrzegł ciemną sylwetkę mężczyzny stojącego w progu. Mężczyzna

trzymał w ręku kij.

Qwilleran chwycił trąbkę i przyłożył ją do ust. Z instrumentu wydobył się ogłuszający

huk. Mężczyzna przekroczył próg i zamachnął się kijem. Qwilleran uchylił się i uderzył go

trąbką. W mroku oba ciosy chybiły celu, ale kij spadł kolejny raz i Qwilleran dał nura.

Machnął trąbką, tym razem trzymając ją oburącz jak kij do krykieta, ale nie napotkał żadnej

przeszkody. Broń na ślepo młóciła powietrze, a dwaj mężczyźni walczyli zapamiętale.

Qwilleran oddychał ciężko, w boku czuł ostre kłucie, jakby od cięcia nożem.

Kryjąc się za kasetą do przechowywania cygar w kształcie Indianina, zaczekał na

właściwy moment i zaatakował z całą siłą. Nie trafił w mężczyznę, ale uderzył w kij. Ku

zdziwieniu Qwillerana kij rozprysł się na drobne kawałki. Bez wahania uderzył trąbką w

głowę napastnika i mężczyzna osunął się oszołomiony na podłogę.

Dopiero wtedy Qwilleran mógł zobaczyć jego twarz w pełnym świetle.

- David! - krzyknął.

Zza drzwi donośny, ale pusty głos zaryczał:

- Przestańcie albo będę strzelał!

Qwilleran zamarł na chwilę, ale zaraz podniósł do góry ręce. Kątem oka widział broń,

wycelowaną w skuloną postać leżącą na podłodze.

- Edd! Skąd to wytrzasnąłeś? - wypalił.

- Był w mojej torbie na zakupy - powiedział drobny człowieczek, przyjmując na

powrót swój zwykły nieśmiały ton. Po raz pierwszy w życiu wymówił coś pełnym głosem.

- Miej go na muszce, dopóki nie wezwę policji, Edd. Może odzyskać przytomność i

znów zacznie rozrabiać.

Kiedy to mówił, z cienia wyłonił się Koko. Podkradł się do leżącej na wznak postaci.

Mruczał na potęgę, zbliżył się do niej i zaczął pocierać grzbietem o rozłożone szeroko nogi.

Wdrapał się na piersi mężczyzny i przytknął nos do jego nosa. Mężczyzna drgnął i otworzył

oczy. Dojrzał parę niebieskich oczu wpatrującą się w niego, potem doleciała go woń Koko i

znowu zemdlał.

SCENA DZIESIĄTA

Miejsce:

Z powrotem w mieszkaniu Qwillerana nad garażem

Czas:

Później tego samego dnia

Nikt nie odzywał się w drodze powrotnej do Pickax. Eddington przywarł do

kierownicy, Qwilleran był nadal sparaliżowany odkryciem, którego dokonał w rezydencji, a

Koko spał w wiklinowym koszu, na samym końcu kombi, którego wszystkie okna były

całkiem otwarte.

- Dziękuję za przejażdżkę, Edd. Dziękuję za smaczny lunch - powiedział Qwilleran,

kiedy przyjechali. - Nie zapomnij poinformować adwokata o tej książce, której brakuje.

- Och, znalazłem ją. Była na złej półce!

- Cóż, to było podniecające popołudnie, delikatnie mówiąc.

- „Podniecenie jest pijaństwem duszy", jak ktoś powiedział.

- Hm... tak. Cieszę się, że nie musiałeś używać broni.

- Ja także - powiedział Eddington. - Nie była nabita.

Właśnie wtedy Qwilleran zauważył na podjeździe samochód Franceski, co mu

uzmysłowiło, że to nie koniec kłopotów. Zaniósł koszyk do garażu.

- Przykro mi, Koko, muszę cię tu przetrzymać do wyjścia Franceski. Śmierdzisz

padliną.

Kiedy wspinał się po schodach do swojego mieszkania, nos podpowiedział mu, że

Yum Yum także potrzebuje odświeżającego dezodorantu, a kiedy wszedł na górę, miał

uczucie, że w krajobrazie brakuje mu jakiegoś ważnego elementu. Tak, w korytarzu

brakowało herbu Mackintoshów. W miejscu, gdzie stał dotąd oparty o balustradę, było pusto.

- Hej, hej! - zawołał. - Francesca, jesteś tam?

Kiedy nie było odpowiedzi, zaczął się rozglądać po mieszkaniu. W salonie na środku

podłogi leżał ciężki żelazny herb.

W pokoju kotów skulona w kącie siedziała niepocieszona Yum Yum. W gabinecie

mrugało czerwone światełko sekretarki. Nacisnął guzik, odsłuchał wiadomość i błyskawicznie

oddzwonił do Franceski.

- Qwill, nigdy nie uwierzysz, co się stało! - powiedziała. - Chciałam zamontować herb

Mackintoshów na jednej z osłon na kaloryfery, więc wzięłam go, żeby zobaczyć, czy będzie

pasował. Byłam w połowie drogi przez salon, kiedy...

- Podniosłaś ten kawał żelastwa?

- Nie, przetaczałam je jak hula-hoop. Przypadkiem nastąpiłam na kota, a on zaczął

wrzeszczeć jak siedem diabłów! Tak się przeraziłam, że przetoczyłam to cholerstwo przez

moją stopę!

- Wrzask Yum Yum może zbudzić umarłego - przyznał. - Mam nadzieję, że nic sobie

nie zrobiłaś, Fran.

- Że nic sobie nie zrobiłam! Miałam na nogach sandały i złamałam trzy palce!

Policyjny samochód zabrał mnie do szpitala. Tata odbierze później mój samochód. Ale, Qwill

- zapłakała - nie będę w stanie pojechać z tobą do Chicago jutro rano!

Qwilleran wydał z siebie głębokie westchnienie ulgi, które wywołało ostry ból w

boku, ale złożył Francesce wyrazy współczucia i powiedział wszystkie te rzeczy, które mówi

się w podobnych okolicznościach. Potem poszedł do pokoju kotów, podniósł Yum Yum i

pogładził jej śmierdzące futerko.

- Kochana - powiedział. - Weszłaś jej pod nogi przypadkiem czy wiedziałaś, co

robisz?

Natychmiast też zadzwonił do Polly, żeby przypomnieć jej, że odwozi ją jutro na

lotnisko.

- Mógłbym wsiąść z tobą - dodał. - Znam kilka fajnych restauracji w Chicago.

Spryskał koty dezodorantem i podał im koktajl krewetkowy i Straganowa. Wtedy

wyjrzał przez okno i zobaczył, że na podjeździe stoi samochód policyjny, z którego, drzwiami

od strony pasażera, wysiada masywna postać. Szef, bo był to Brodie, podszedł do samochodu

Franceski z pękiem kluczy.

Qwilleran otworzył okno.

- Brodie, wejdź na górę na kawę!

Tym razem szef był bardziej przyjazny, niż kiedy Qwilleran dopytywał się o

morderstwo Fitchów. Wdrapał się na górę po schodach, mówiąc:

- Mam nadzieję, że to nie ten sam napar z piekła rodem, który mi ostatnio

zaserwowałeś.

Qwilleran zamknął koty w ich pokoju, nastawił automatyczny ekspres do kawy na

pozycję „ekstra mocna" i podał szefowi kubek.

- Jesteś w lepszym psychicznym stanie, niż kiedy cię ostatnio widziałem.

- Arrgh! - zabulgotał Brodie.

- To komentarz do kawy czy do śledztwa stanowego?

- Sprawa ma już konkretne zaczepienie, jak się zdaje. Więc chyba mogę z tobą o tym

rozmawiać bez pakowania się w kłopoty. Dowody, które znalazłeś w schowku, stanowią

olbrzymi przełom, właśnie na takie dowody liczyli.

- Nie musisz mi tego powtarzać. Ale... to Koko pierwszy je znalazł. Najpierw odkrył,

jak się dostać do schowka, a potem znalazł teczkę.

- A co, nie mówiłem ci? Mówiłem, że moglibyśmy wykorzystać jego zdolności w

policji.

- Nigdy nie wierzyłem w tę historię o gangu z Chipmunk, a kiedy otworzyłem

dyplomatkę, wiedziałem już, że to rodzinna robota. Wykoncypowałem sobie, że David zabił

Harleya, zgarnął kasę pancerną, ukrył pieniądze, biżuterię i broń w schowku z zamiarem

odebrania ich później. To spora gotówka jak na bankiera. Wiceprezes banku nie trzyma takich

pieniędzy w domu.

Brodie pokiwał głową.

- Do miasta przyjechali ludzie z nadzoru bankowego. Idę o zakład, że znajdą kilka

wycieków.

- Nie wiedziałem, kto mnie zaatakował w ciemnym schowku, ale wiedziałem, że to

walka na śmierć i życie. Zabił dwa razy, a ja miałem na to dowody. Po tym, jak ogłuszyłem

go trąbką jego dziadka, zacząłem zbierać wszystko do kupy i pomyślałem: Dlaczego David

miałby zabijać swojego brata? Jaki mógł mieć motyw? W tym momencie Koko wszedł na

niego i zaczął mruczeć jak helikopter. Kiedy obwąchiwał wąsy faceta, powiedziałem sobie -

to nie David leży na podłodze, to Harley.

Qwilleran zawiesił głos i pogładził z ukontentowaniem swoje wąsy.

- Koko wyczuwa klej. Wąsy były sztuczne, przyklejone na górną wargę.

- YOW! - z końca korytarza doszedł ich głośny dźwięk, wyrażający kocią satysfakcję.

- Wie, że o nim mówimy - powiedział Qwilleran.

- Więc myślisz, że znasz już motyw? - zapytał Brodie.

- Jestem prawie pewien. Z tego, co usłyszałem z łańcucha plotek w Pickax,

zrekonstruowałem scenariusz. Zobaczmy, czy twoim zdaniem to się trzyma kupy.

Scena 1: Margaret Fitch, matka manipulująca życiem swoich synów, zachęca Davida,

żeby poślubił dziewczynę Harleya, podczas gdy on sam odsiaduje karę za nieumyślne

spowodowanie śmierci.

Scena 2: Harley wraca do domu i żeni się z dziewczyna o wątpliwej reputacji, w

dodatku służącą, żeby zranić Davida, Jill i matkę intrygantkę.

Scena 3: Harley nadal żywi gorące uczucia do Jill i odkrywa, że również ona nadal go

kocha. Nie mogą sobie pozwolić na rozwody, bo Margaret trzyma całą rodzinę żelazną ręką.

Daje im zasmakować luksusu, ale odcina od gotówki.

Scena 4: Jill obmyśla plan zdefraudowania pieniędzy z banku, morderstw, zamianę

tożsamości Harleya na Davida.

Scena 5: W noc morderstwa David i Jill przyjeżdżają do domu Harleya jak zwykle o

szóstej trzydzieści. Harley zastrzelił już Belle i kieruje teraz broń przeciwko swojemu bratu.

Potem zamienia się z nim portfelami i biżuterią. Goli wąsy Davida. W tym czasie Jill

inscenizuje kradzież w bibliotece i w sypialni. Pakuje do teczki pieniądze, biżuterię i broń.

Scena 6: Fałszywe wąsy i talent aktorski Harleya nie chronią go przed rozpoznaniem.

Jego rodzice wiedzą, że nie jest bratem. Matka dostaje śmiertelnego wylewu. Ojciec nie

potrafi udźwignąć ciężaru wyboru, jaki przed nim stoi: poinformować policję o tym, że jego

syn zamordował brata, czy też stać się wspólnikiem po fakcie i żyć dalej ze zbrodniarskim

sekretem.

Scena 7: Jill i David planują zniknąć w Ameryce Południowej, ale ich droga

ewakuacyjna jest zablokowana.

Szef uśmiechnął się szeroko i pokiwał głową.

- Nawet porucznik Hames nie uwierzyłby w ten kawałek o kocie i o przyklejonych

wąsach.

Kiedy wieści o konfrontacji w rezydencji Fitchów wyciekły poza krąg

zaangażowanych osób, poczta pantoflowa Pickax pracowała na pełnych obrotach, a telefon

Qwillerana dzwonił bez przerwy.

- Przerabiamy okładkę jutrzejszej gazety, ale jest jedna sprawa, która nam nie pasuje.

Według Eddingtona Smitha dostałeś w głowę kijem bejsbolowym, a on się rozpadł.

Wiedzieliśmy, że jesteś twardy, Qwill, ale nawet twoja głowa nie jest na tyle twarda, żeby

rozbić kij bejsbolowy.

- To nie był kij, Arch. Zdaje się, że to była kość udowa wielbłąda. Na wystawce z

historycznymi reliktami w bibliotece widziałem taką jedną. Byliśmy tam we dwóch, on i ja, w

ciemnym schowku, rzucaliśmy się na siebie jak Hamlet i Laertes, tyle że oni mieli rapiery, a

my dysponowaliśmy tylko kością i mosiężną trąbką. Musieliśmy wyglądać jak para klownów.

Kiedy grzmotnąłem trąbką w tę kość i ona rozsypała się na kawałki, to zdałem sobie sprawę,

że była z gipsu. Amanda mówi, że ten dom jest pełen kopii i podróbek.

Następna zadzwoniła właśnie Amanda.

- Cały ten syf nie zdarzyłby się, gdyby ta rodzina nie była tak cholernie skąpa i tak

fałszywa, pod każdym względem! Pani i pan Doskonali, tak im się zdawało! Cały okręg dał

się na to nabrać - zawarczała jak zwykle.

Zadzwonił też Gary Pratt.

- Jezu! Cieszę się, że już po wszystkim. Prawdopodobnie wiedziałem o Harleyu więcej

niż ktokolwiek inny, tyle czasu razem żeglowaliśmy. Po powrocie z pudła był przepełniony

nienawiścią, nie mógł wybaczyć Davidowi, że ukradł mu jego kobietę.

Wiadomość od Pete'a Parrotta była zwięzła:

- Mam nadzieję, że ten s...syn dostanie to, na co zasługuje!

Roger MacGillivray, autor wyczerpującego artykułu o morderstwach, powiedział:

- Wiesz, Qwill, jeśli to prawda, że Jill to wszystko zaplanowała, to jej scenariusz był

idealny, aż za idealny. Cała ta historia z awarią, z hydraulikiem... z samochodem

odjeżdżającym szybko polną drogą, który wzbijał tumany kurzu... To bardzo przekonujące

szczegóły.

Ostatnia zadzwoniła Polly Duncan.

- Twój telefon był zajęty przez cały wieczór, Qwill. Czy to, co mówią, to wszystko

prawda? Skąd wiedziałeś, że to Harley, a nie David?

- To się zaczęło na moim przyjęciu urodzinowym. Koko okazywał ciągłe

zainteresowanie Harleyem, zdawało nam się, że bardzo go polubił. Potem tak samo

zachowywał się w stosunku do Eddingtona Smitha i Wallyego Toddwhistlea, a na koniec do

mojego tapeciarza. Ta teoria może brzmieć niewiarygodnie, ale... wszyscy ci mężczyźni

pracują regularnie z substancjami klejącymi. A koko jest fanatykiem kleju. Kiedy zobaczył

modele statków Harleya, wspiął się na tylne nogi jak kot Mackintoshów. Więc kiedy w

bibliotece Fitchów okazał takie zainteresowanie mężczyzną leżącym na podłodze,

wiedziałem, że to nie jest David.

Później tego wieczoru, kiedy pociąg towarowy zagwizdał, przejeżdżając przez

północną część miasta, Qwilleran rozsiadł się na sofie i rozmyślał nad wydarzeniami z

ostatnich dwóch tygodni. Yum Yum spała na jego piersiach, a Koko balansował na oparciu

kanapy.

- Dlaczego tak cię interesowały historie morskie? Dlaczego przekręcałeś ciągle obraz

łodzi patrolowej? Czy wyczułeś tożsamość mordercy? Chciałeś skierować moją uwagę na

żeglarza i budowniczego modeli statków?

Koko otworzył szeroko pyszczek i ziewnął, pokazując wszystkie zęby i różowe

podniebienie. Była druga trzydzieści w nocy, a on miał za sobą intensywny dzień.

- Czy to przypadek, że oboje z Yum Yum udawaliście podpórki do książek? Czy

chcieliście wskazać w ten sposób na bliźniaki?

Koko przymrużył śpiąco oczy. Przysiadł na tylnych łapach, ale kołysał się na boki.

Prawie nie spadł z sofy do tyłu.

- Ty łobuzie! Udajesz, że nie masz najmniejszego pojęcia, o czym mówię - powiedział

Qwilleran. - Spróbujemy jeszcze raz... Chcesz indyka?

Jak za dotknięciem różdżki Koko otworzył szeroko oczy, a Yum Yum podniosła

gwałtownie głowę. Jak na rozkaz zeskoczyły na podłogę, skrzecząc i miaucząc, pobiegły do

lodówki, gdzie czekały na Qwillerana w identycznych pozach, jak bliźniaki, wpatrując się w

rączkę na drzwiach chłodziarki.

EPILOG

Oskarżyciel stara się o przeniesienie śledztwa w sprawie Harleya i Jill do innej

prokuratury, obawiając się, że w Moose County nie będzie możliwości znalezienia

obiektywnego składu ławy przysięgłych. Mieszkańcy okręgu pozostają bowiem pod

niesłabnącym wpływem uroku rodziny Fitchów.

Jill postanowiła współpracować z policją, żeby ratować własną skórę. Zeznała, że

włamali się do kliniki dentystycznej, żeby zniszczyć karty i zdjęcia bliźniaków.

Qwilleran nie zatrudnia już Franceski Brodie, aYum Yum wróciła do schludnych

toaletowych zwyczajów.

Syjamczyki za pomocą swoich różowych języczków zlizały z siebie wspomnienie

spotkania z biało-czarną kicią z drogi Ittibittiwassee.

Qwilleran czyta kotom na głos Moby Dicka, a weekendy spędza z Polly Duncan w jej

przytulnym wiejskim domku.

Teatr Klingenschoenów rozpocznie sezon oryginalną rewią napisaną przez Qwillerana

i Hixie Rice.

Pewnym przebojem przedstawienia będzie z pewnością piosenka Zostawiłem swe

serce w Pickax City.

Koko uczy się, jak wyłączać telewizor.

KURTYNA