TEORIA KONSTRUKTÓW OSOBISTYCH - GEORGE KELLY
1). Podstawowe założenia
Ludzie konstruują rzeczywistość
Ważne jest doświadczenie, na bazie którego człowiek tworzy system reakcji na rzeczywistość
Doświadczenie zdobywa się poprzez uczestnictwo w podobnych sytuacjach i kontekstach w
przeszłości
Dla człowieka najważniejsze jest przewidywanie konsekwencji swojego zachowania i
zgodnie z tą zasadą człowiek się zachowuje
Ważnym pojęciem są dwubiegunowe konstrukty osobiste, za pomocą których człowiek
widzi i interpretuje rzeczywistość
To, co różnicuje osobowość różnych osób, to interpretacja rzeczywistości, a nie zachowanie
Terapia stałej roli
– rysunki różnych osób, prośba o udawanie ich.
2). Życiorys
28 IV 1905 r. – narodziny (USA)
Studia na Friends University
1926 r. – ukończenie Park College z tytułem licencjata nauk podstawowych (fizyka i
matematyka)
1928 r. – uzyskanie magistra nauk humanistycznych
1930 r. – uzyskanie licencjatu z edukacji w Edynburgu
Powrót do USA i kurs podyplomowy z psychologii
1931 r. - Uzyskanie doktoratu; praca w college’u Fort Hays
1935-40 r. – wydanie serii artykułów o tematyce klinicznej
Otrzymanie stanowiska oficera na Wydziale Psychologii Lotniczej
Po wojnie: profesor nadzwyczajny na Uniwersytecie Maryland
1946 r. – stanowisko profesora i kierownika zespołu psychologii klinicznej na Uniwersytecie
Stanu Ohio
1965 r. – przejęcie Katedry Nauk o Zachowaniu im. Riklisa
1967 r. – śmierć
Główne działo: „Psychologia konstruktów osobistych” (1955 r.)
3). Podstawy teorii
Alternatywizm konstruktywny – stanowisko filozoficzne, zgodnie z którym istnieje
wiele
sposobów rozumienia
otaczającego nas świata
o Człowiek
sam wybiera sposób interpretacji
rzeczywistości
o Człowiek samodzielnie
podejmuje decyzje
i wybory, a zachowanie jest efektem tych wyborów
o Można dowolnie
zmieniać interpretację
rzeczywistości („przeszłość jest martwa”!!! muahaha,
giń, Freudzie)
Człowiek – uczony – człowiek działa jak
naukowiec, stawiając hipotezy
(dotyczące swojego
zachowania), a potem
sprawdzając
(działając), czy sprawdziły się one; człowiek wciąż doskonali
swoją umiejętność przewidywania konsekwencji swoich czynów, a czyni to poprzez doskonalenie
konstruktów osobistych
Skupienie się na interpretatorze – założenie, że to, co wypowiada człowiek w formie
twierdzeń, jest jedynie
pewną hipotezą i więcej nam mówi o samym człowieku
, który to
wypowiada,
niż o faktycznym stanie
rzeczywistości, która go otacza
Motywacja – pojęcie, wg Kelly’ego, zbędne, ponieważ zakłada, że człowiek jest aktywny bądź
bierny (wg Kelly’ego człowiek jest
aktywny z definicji
) oraz dlatego, że zakłada, że na człowieka
działa jakaś siła skłaniająca go do określonego zachowania (podczas, gdy Kelly sądzi, że
zachowanie człowieka wynika z jego sposobu interpretacji świata, a nie z działania jakiś sił
).
Kelly podzielił teorie motywacji na teorie „popychania” (popęd, bodziec) i „pociągania” (cel,
potrzeba).
Bycie sobą – brak jako takiego pojęcia „ja”
o Człowiek posiada specyficzne konstrukty, którymi nadaje on sens własnemu zachowaniu
o Człowiek jest
płynny, wciąż się zmienia, więc założenie o istnieniu pewnego „ja” jest sztuczne
(porównanie do maski)
4). Konstrukty osobiste = „Konstrukt jest to sposób, w jaki pewne rzeczy interpretujemy
jako takie same, a jednak odmienne od innych”
Są dwubiegunowe – głównie oparte na kontraście „albo-albo”, a nie np. w formie kontinuum
Ich zakres zastosowania określa zakres użyteczności (tzn. określa on, kiedy dany konstrukt
się przyda, a kiedy nie)
Centrum użyteczności konstruktu określa klasę obiektów, do których najlepiej ów konstrukt
się odnosi (np. „skórzany - nieskórzany” o butach, „mądry-głupi” o ludziach, etc.)
Niektóre konstrukty można rozciągać na nowe klasy obiektów, a inne nie – wówczas różnią się
one między sobą przepuszczalnością
Inny podział konstruktów to:
o Wykluczające – najbardziej podstawowe;
rozróżnienie wchodzące w skład konstruktu jest
jedyną rzeczą, jaka interesuje
człowieka przy rozumieniu świata (np. strażak ma ratować
najpierw kobiety i dzieci – nie zastanawia się, czy są one ładne, bogate, biedne itd.) – NIC
INNEGO CO DOTYCZY OBIEKTU NIE LICZY SIĘ
o Konstelacyjne – takie konstrukty
automatycznie uruchamiają inne
(coś jak stereotyp:
konstrukt „czarny-biały” uruchamia serię konstruktów odnoszących się do osób rasy czarnej – u
rasisty „zły”, jakiś tam etc.)
o Zdaniowe
Inny podział:
o Rdzeniowe – podstawowe dla poczucia, że jest się tym, kim się jest, OPORNE NA ZMIANĘ
o Marginalne – mniej ważne i łatwiej ulegające modyfikacjom
Konstrukty tworzą SKALE, które są nadrzędne wobec dychotomicznym rozróżnień typu
„albo-albo” – człowiek wykorzystując kilka rodzajów rozróżnień może utworzyć „skalę” np. osób,
które są wg niego najbardziej wartościowe, ponieważ spełniają kilka „dobrych krańców” kilku
konstruktów ADDYTYWNA/AKUMULACYJNA
5). Podstawowe założenia i tezy 11 TEZ
Podstawowe założenie: Procesy zachodzące u człowieka są psychologicznie kanalizowane
przez to, w jaki sposób antycypuje on zdarzenia. Mówiąc prościej: Sposób interpretacji świata
przez człowieka zależy od tego, w jaki sposób przewiduje on, co się wydarzy w przyszłości, jeżeli
zachowa się w określony sposób (?)
Tezy:
1. Dotycząca konstrukcji: „Człowiek antycypuje zdarzenia, interpretując ich
replikacje” – Za pomocą doświadczenia, człowiek interpretuje, czyli nadaje znaczenie za
pomocą systemu konstruktów jakiemuś zdarzeniu. Potem ta interpretacja jest wykorzystywana
do przewidywania przyszłych zdarzeń.
2. Dotycząca organizacji: „U każdego człowieka rozwija się charakterystyczny dla
niego, służący dogodnemu antycypowaniu zdarzeń, system konstrukcyjny obejmujący
zależności porządkowe między konstruktami” – Organizacja konstruktów jest hierarchiczna
i charakterystyczna dla każdego człowieka. Organizacja ta jednak nie jest stała i może się
całkowicie zmieniać z upływem czasu – tak, że konstrukty nadrzędne mogą nagle stać się
podrzędnym i na odwrót.
3. Dotycząca rozczłonkowania: „Człowiek może kolejno stosować rozmaite
podsystemy konstrukcyjne, który z punktu widzenia wyciąganych wniosków są ze
sobą niezgodne” – zachowania wynikające z różnych konstruktów nie zawsze są ze sobą
spójne. Konstrukty wciąż są doskonalone i zmieniane, dlatego i zachowania się zmieniają.
Zachowanie jest spójne z aktualnym systemem konstruktów.
4. Dotycząca doświadczenia: „System konstrukcyjny człowieka zmienia się w miarę
jak stopniowo intepretuje on repliki zdarzeń” - Konstrukty ulegają zmianie wraz z
nabywaniem doświadczenia, przy czym doświadczenie oznacza tutaj kolejne, coraz bardziej
ulepszone interpretacje zdarzeń, które z kolei stoją u podstawy antycypacji zdarzeń.
5. Dotycząca wyboru: „Człowiek wybiera w zdychotomizowanym konstrukcie ten człon
alternatywy, który pozwala antycypować większą możliwość rozbudowania i
uściślenia swego systemu” – Zachowanie człowieka polega na dokonywaniu wyboru
pomiędzy biegunem znanym, bezpiecznym, który będzie dalej uściślał istniejący konstrukt lub
też wybrać biegun alternatywny, nieznany, ale taki, który rozbuduje nowy konstrukt – w ten
sposób człowiek będzie miał większy wachlarz konstruktów. Człowiek kieruje się chęcią coraz
lepszej antycypacji skutków swoich zachowań. Człowiek w tym wyborze kieruje się cyklem C-P-C
(na polski: rozejrzenie się – wykluczenie – postanowienie).
6. Dotycząca jednostki: „Ludzie różnią się między sobą pod względem konstrukcji
zdarzeń” – owocuje to inną interpretacją zdarzeń i innym antycypowaniem skutków zdarzeń
(nawet jeżeli sytuacja nie różni się między osobami)
7. Dotycząca ogółu ludzi: „W takim zakresie, w jakim sposób konstruowania
doświadczeń przez człowieka jest podobny do sposobu konstruowania doświadczeń
przez innego człowieka, procesy psychiczne tego człowieka są podobne do procesów
psychicznych innego człowieka”. – Podobne zachowania wynikają z podobnych konstruktów,
a nie z podobnych zdarzeń, w jakich człowiek uczestniczył czy się znalazł.
8. Dotycząca społeczności: „Na tyle, na ile jeden człowiek interpretuje procesy
konstrukcyjne innego człowieka, może on odgrywać rolę w procesie społecznym, w
który zaangażowany jest ten drugi człowiek”. – Ludzie mogą nawiązywać znaczące relacje
tylko, gdy rozumieją swoje procesy interpretacyjne.
6). Kontinuum świadomości poznawczej – nie wszystkie konstrukty są dostępne
świadomości i nie łatwo je wyartykułować.
Konstrukty przedsłowne – konstrukty stworzone zanim człowiek nabył zdolność posługiwania
się językiem; nie mogą być więc wyrażone werbalnie, ale mogą mimo to wpływać na zachowanie
człowieka; najczęściej związane z ufnością i zależnością
Konstrukty zanurzone – człowiek posługuje się nimi, gdy widzi tylko jeden biegun danego
konstruktu, a drugi tak jakby dla niego nie istniał – np. człowiek, który się ze wszystkiego cieszy
albo zawsze martwi – są to osoby, które nie widzą drugiego bieguna, mimo że on istnieje (ale nie
jest dostępny świadomości)
Elementy zawieszone – takie elementy, które nie są dostępne świadomości, ponieważ nie
istnieją konstrukty, dzięki którym można by taką treść wydobyć z pamięci. Elementy więc
ulegają zapominaniu, ale mogą znowu zostać wydobyte, gdy pojawią się konstrukty mogące
reprezentować te „wyparte” treści, aczkolwiek niekoniecznie w takiej samej formie, w jakiej
występowały pierwotnie – ANALOGIA: WYPARCIE U FREUDA
- - - - - - - - - - - - - - -Wszystkie ww – cechuje niski poziom świadomości poznawczej!!! - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - -
7). Konstrukty ulegające zmianie
Kelly zaproponował nowe ujęcie niektórych emocji w kategoriach konstruktów np.:
Lęk = „zorientowanie się, że
zdarzenia
, z którymi ma człowiek do czynienia, leżą poza
zakresem użyteczności jego systemu konstruktów”. Lęk jest wywoływany przez coś
niedostępnego poznaniu
. może dać impuls do rozwoju jak i wywołać manewry obronne.
Zagrożenie = „świadomość zbliżających się rozległych
zmian w strukturach rdzeniowych
człowieka
”
Poczucie winy = „spostrzeżenie przez człowieka, że
wypadł ze swej rdzeniowej struktury roli
”
(rdzeniowa struktura roli –
osobiste rozumienie swoich stosunków z osobami znaczącymi
)
8). Metody i badania
http://notatek.pl/teoria-konstruktow-osobistych-george-kelly?notatka