Zaprezentuj kreację bohatera lirycznego w „Sonetach krymskich” A. Mickiewicza.
„Sonety krymskie” powstały w 1826 roku podczas pobytu i licznych podróży poety po Krymie. Zachwycony pielgrzym krajobrazem, wrażliwy poeta stworzył cykl 18 sonetów, którym nadał tytuł „Sonety krymskie”. Sonety te charakteryzują się różnorodnością dynamiki. Jedne pełne są zamyśleń, smutku, nostalgii, inne zaś mają charakter dynamiczny, obrazują tragiczne przeżycia pomiotu lirycznego.
Utworem otwierającym cykl „Sonetów krymskich” jest sonet „Stepy akermańskie”. Sonet związany jest z pejzażem okolic leżących nad rzeką Dniepr. Podmiot liryczny dokonał porównania stepu do suchego oceanu. Ogromna przestrzeń jaką zajmują stepy pozwala na takie porównanie. Wóz porównany jest do łódki, łąki do szumiących morskich fal, kwiaty do roślin morskich i do kolorów mieniących się fal. Podmiot liryczny porównuje kwiaty znajdujące się na stepie do raf koralowych. Pierwsza zwrotka składa się z szeregu porównań. Występuje tu opis stepu jako przestrzeni. W drugiej zwrotce umieszczony jest opis pory dnia-mroku. Gdy zapada mrok każdy podróżujący może zabłądzić, zgubić się. Rzeka Dniepr odbija światło co daje efekt jakby wschodziła jutrzenka. Step o zapadającym zmroku jest tajemniczy, budzi nostalgię i smutek. Podobnego rodzaju refleksje snuje podmiot liryczny w kolejnych dwóch zwrotkach. Doświadcza on wielkiej ciszy, która panuje na stepie. Słyszy nawet wysoko lecące żurawie, których nawet sokół by nie zobaczył, słyszy także motyle, które kołyszą się nad trawą. Panuje tak ogromna cisza, że podmiot liryczny mógłby usłyszeć głos z ojczyzny Litwy. Autor bardzo tęskni za ojczystym krajem, ale z drugiej strony myśli sobie, że nikt go nie woła bo nikt o nim nie pamięta i nie czeka na niego.
Sonet „Burza” ma charakter dynamiczny, opisuje bowiem przeżycia podmiotu lirycznego, który jest światkiem, uczestnikiem burzy morskiej. W pierwszym wersie poeta stara się zobrazować odgłosy burzy. Używa w tym celu szereg krótkich, mocnych słów, które naśladują krótkie, ale mocne porywy wiatru podczas burzy. W słowach tych dominują głoski dźwięczne, jak r i sz które naśladują odgłosy burzy. Poeta zastosował tu środek zwany onomatopeją czyli dźwiękonaśladownictwem. W kolejnych wersach pojawia się obraz tonącego okrętu. Aby zobrazować rozmiar rozgrywającej się tragedii, poeta pisze że „słońce krwawo zachodzi”. Druga zwrotka to także obraz szalejącej burzy. Podmiot liryczny (obserwator) mówi o tym, że „geniusz śmierci szedł do okrętu”. Zwrot ten jeszcze bardziej ukazuje nadchodzącą śmierć. Dwie ostatnie zwrotki zawierają opis różnego zachowania się osób przebywających na statku: jedni leżą na pół martwi, inni żegnają się z przyjaciółmi, modlą się, załamują ręce. Ostatnia zwrotka ujawnia wielką samotność jednego z podróżnych. Podróżnym tym może być podmiot liryczny, lub też sam Mickiewicz.
Sonet pt. „Czatyrdah” zawiera środki o charakterze orientalnym. Czatyrdah to po tatarsku góra-namiot, szczyt w kształcie trapezu sięgający 1500 m.n.p.m. W podtytule wiersza czytamy mirza, co w języku perskimi i tatarskim ozn. Pan, człowiek pochodzenia książęcego. Jest on prawdopodobnie podmiotem lirycznym, zna on dobrze kulturę, religię wschodu, posługuje się szeregiem słów o charakterze orientalnym. Mirza - podmiot liryczny utworu w postaci szeregu metafor, epitetów wyraża swój podziw dla góry Czatyrdah. Refleksja utworu sprowadza się do tego, że podmiot liryczny twierdzi, że wielka, wspaniała góra jest tylko i wyłącznie niemym świadkiem tego co rozgrywa się na ziemi. W wierszu wyraża się żal człowieka w związku z tym, że tak wielka i potężna góra nie jest w stanie nic poradzić na ludzkie cierpienie, kłopoty i troski. Jej wielkość jest więc bezużyteczna.
Kolejnym sonetem jest „Ajudah” podmiot liryczny oparty na skale patrzy w morze, które w jego wyobraźni wygląda jak spienione bałwany, srebrne śniegi lub kolorowe tęcze. Przedmiotem tego opisu są przede wszystkim fale, które rozbijają się o skały, na których spoczywa podmiot liryczny. Porównuje on te fale do wojska wielorybów zalegających brzegi, raz triumfują jakby zdobywały miasto, a kiedy fala się oddala to porównuje ją poeta do zbiegów uciekających z więzienia. Fale pozostawiają po sobie na piasku liczne muszle, perły oraz korale. Na podstawie dwóch pierwszych zwrotek, które mają charakter opisowy, poeta snuje refleksje w dwóch następnych zwrotkach. Porównuje wzburzone serce poety do fal. W chwili wielkich uniesień rodzą się w nim wspaniałe teksy, pieśni, które poecie nadają nieśmiertelność. Tak jak fale pozostawiają po sobie na plaży muszle, perły i korale, tak życie poety odpłynie ale pozostawi po sobie piękne teksty i pieśni. W ten sposób poeta przetrwa na wieki. W „Stepach akermańskich” podmiot liryczny występuje pod postacią człowieka-wygnańca. Tęskni za swoją ojczyzną nie wiedząc jaki los go czeka. W sonecie pt. „Burza” podmiot liryczny jest podróżnikiem, pielgrzymem, człowiekiem który po raz pierwszy w swym życiu doświadcza wielkości i potęgi morza. Z kolei w sonecie „Ajudah” podmiot liryczny to także człowiek przeżywający wielkie niepokoje serca, których wynikiem, efektem są wspaniałe utwory poetyckie. W sonetach w których występują elementy orientalne podmiot liryczny jest człowiekiem który zaznajamia się z elementami nieznanej mu do tej pory kultury wschdniej.