Charakterystyka artykułu profesora Wacława Strykowskiego

„Zmieniamy szkołę”

Akapit 1., 2.

Wprowadzenie o atrakcyjności metod nauczania, oraz podanie ich definicji prof. Okonia

Klasyfikacja metod

Akapit 3.

W polskiej dydaktyce rozpowszechniony jest podział na trzy grupy: słowne, oglądowe, praktyczne. Podział jest ze względu na rodzaj przekazu informacji. Do pierwszej grupy zaliczamy: pogadankę, opis, opowiadanie, wykład, dyskusję i prace z książką. Druga grupa to różne odmiany pokazów i demonstracji. Trzecią grupę stanowią laboratoria i zajęcia praktyczne. Są to metody tradycyjne ściśle ze sobą współpracujące. Minusem tego podziału jest brak klasyfikacji metod współczesnych: gier dydaktycznych, metod problemowych.

Akapit 4.

Przedstawienie metod wynikających z kształcenia wielostronnego. Metody podające, uczenie się poprzez przyswajanie gotowych informacji podanych przez nauczyciela. Metody problemowe, w których uczeń sam dochodzi do wiedzy rozwiązując sytuacje problemowe. Metody waloryzacyjne, poprzez które uczeń obserwuje, wytwarza, przeżywa wartości o charakterze społecznym, moralnym, estetycznym. Metody praktyczne, polegające na wykonywaniu zadań motorycznych, sprawdzają stosowanie zasad w praktyce.

Akapit 5.

Potwierdzenie, że cztery grupy metod z wielostronnego kształcenia są synteza dorobku dydaktyki w zakresie metod.

Szczególne walory metod poszukujących

Akapit 6.

Podkreślenie znaczenia metod aktywizujących, jako metod opartych na funkcjonalizmie, gdzie człowiek podejmuje określone działania dla uzyskania określonego celu. Przedstawienie sylwetki nauczyciela jako osoby, niepodającej gotowe informacje, a stwarzającej określone sytuacje, w których uczeń na drodze swojej pracy zdobywa wiedzę i umiejętności.

Niektóre tendencje rozwojowe

Akapit 7.

Zaznaczenie światowej tendencji przechodzenia od nauczania podającego do nauczania aktywizującego. Gdzie to drugie wymaga wzajemnych interakcji pomiędzy uczniem i nauczycielem, a co za tym zmniejszenia ilości osób na zajęciach. Konsekwencją tego jest przejście od metod nauczania do metod uczenia się w szkole.

Akapit 8.

Zwrócenie uwagi na ucznia jako głównego motoru procesu kształcenia, twórcy metod uczenia się. Autor dzieli uczniów na uczniów autonomicznych lub demokratycznych. Uczeń autonomiczny jest niezależny w dążeniu do wiedzy, natomiast demokratyczny uzależnia swoje uczenie do grupy.

Akapit 9.

Nawiązuje do pomysłu wprowadzenia do szkół zespołów nauczycielskich. Czyli grup ludzi współpracujących z nauczycielem, którzy pomagają uczniom w zdobywaniu wiedzy. A są to specjaliści, studenci, wybitni uczniowie.

Akapit 10.

Przedstawienie zdania T. Husena, który twierdzi, że edukacja będzie zmierzała do całkowitej indywidualizacji, a co za tym idzie do znacznego wykorzystywania mediów w tym procesie. Natomiast praca nauczyciela będzie polegać na: a) określeniu wiedzy i umiejętności każdego z uczniów b) dostarczaniu uczniowi głównych treści i doświadczeń c) kontrolowaniu i ocenianiu postępów.

Metody uczenia się w szkole wydają się być bardzo dobra nazwą zawierającą w sobie główną zasadę współczesnej edukacji.

To bardzo ciekawy pomysł! Sprawiający, że szkoła staje się autentycznie ciekawym miejscem, mogącym rozbudzać w uczniu pasje i zamiłowania. A jednocześnie, być szkoła zindywidualizowaną, gdzie uczeń sam dobiera interesujące go treści kształcenia.

Znowu zbrakło miejsca na wychowywanie! To bardzo niepokojące, że w różnych modelach kształcenia coraz mniej miejsca poświęca się wychowywaniu. Człowiek i tak samodzielnie jest w stanie dochodzić do szerokiej wiedzy, jednak samodzielnie bardzo trudno jest się „właściwie wychować”. Szkoła nie może tylko uczyć ona musi również wdrażać do społeczeństwa.

---