Kevin J. Anderson

Rebecca Moesta

Oblężenie Akademii Jedi

(Jedi Under Siege)

Przekład: Andrzej Syrzycki

Rozdział 1

W niepewnym świetle budzącego się poranka Jaina obserwowała, jak jej wuj, Luke Skywalker,

powoli manewruje „Ścigaczem Cieni”. Przyglądała się, jak przelatuje przez otwarte wrota hangaru
mieszczącego lądowisko, urządzone na najniższym poziomie wielkiej świątyni. Młodzi rycerze Jedi
powrócili z rodzimej planety Wookiech, Kashyyyku, ale ojciec dziewczyny, Han Solo, i jego
przyjaciel Chewbacca, nie zabawili na Yavinie Cztery wystarczająco długo, by mieć czas na ukrycie
statku.

Wiedzieli, że Akademia Ciemnej Strony sposobi się do walki, i nie mogli pozwolić sobie na

marnowanie czasu.

Jaina niemal nie mogła uwierzyć, że zaledwie przed dwoma dniami Kashyyyk został zaatakowany

przez oddział imperialnych żołnierzy. Dowodził nimi jej przyjaciel Zekk, służący obecnie Drugiemu
Imperium i będący Ciemnym Jedi. Kiedy w ciemnościach, panujących wśród gęstego poszycia
dżungli, stanęła oko w oko z ciemnowłosym młodzieńcem, ten ostrzegł ją, żeby nie wracała na Yavin
Cztery, ponieważ księżyc zostanie niebawem zaatakowany przez wojska Akademii Ciemnej Strony.

Jaina musiała uznać to ostrzeżenie za dowód, że chłopaka nadal obchodzi los, jaki może spotkać

ją i jej brata bliźniaka, Jacena.

Wszyscy wylądowali na Yavinie Cztery zaledwie przed kilkunastoma minutami. Dokonanie skoku

przed nadprzestrzeń zabrało tak niewiele czasu, że nawet nie zdążyli się porządnie wyspać, tym
bardziej że po stoczonej walce w ich krwi wciąż jeszcze nie opadł poziom adrenaliny. Jaina miała
wrażenie, że wybuchnie, jeżeli szybko czegoś nie zrobi. Wiedziała, że tyle rzeczy czeka na
zaplanowanie i przygotowanie.

Jacen, stojący obok niej przy otwartych wrotach hangaru kryjącego lądowisko, szturchnął siostrę

pod żebro. Kiedy Jaina odwróciła się ku niemu, spojrzała prosto w bursztynowe oczy, mające odcień
koreliańskiej brandy.

– Nie martw się, wszystko będzie w porządku – odezwał się chłopiec. – Wujek Luke dobrze wie,

co robić. Wiele razy musiał odpierać ataki imperialnych oddziałów.

– Pewnie, już czuję się o wiele spokojniejsza – odparła Jaina, ani przez sekundę nie wierząc

w to, co mówi.

Jak zwykle, Jacen postanowił uciec się do jednego z ulubionych sposobów, mających skierować

myśli siostry na inny temat, nie związany z niemal pewną walką.

– Hej, opowiedzieć ci jakiś dowcip? – zapytał.
– Owszem, Jacenie – odezwała się Tenel Ka, która podeszła i stanęła obok bliźniąt. – Uważam,

że trochę humoru może nam się przydać.

Na ciele młodej wojowniczki z Dathomiry połyskiwała warstewka potu, jaka utworzyła się

w ciągu ostatnich dziesięciu minut szybkiego biegu, mającego rzekomo „rozprostować mięśnie”,
a w rzeczywistości przestawić myśli na inne tory.

– W porządku, Jacenie. Możesz strzelać – powiedziała Jaina udając, że przygotowuje się na

najgorsze.

Tenel Ka odgarnęła jedną ręką długie, zaplecione w warkocze złocistorude włosy. Dziewczyna

straciła drugą rękę w następstwie nieszczęśliwego wypadku, jakiemu uległa podczas ćwiczeń
w posługiwaniu się świetlnym mieczem, ale nie zgodziła się na zastąpienie jej syntetyczną protezą.
Kiwnęła głową i spojrzała na Jacena.

– Możesz zacząć opowiadać ten dowcip.
– Dobrze. Jaka to będzie pora, kiedy imperialny robot kroczący nadepnie na twój chronometr? –

Jacen uniósł brwi i przez chwilę milczał, jakby czekał na odpowiedź. – Najwyższa, żeby sprawić
sobie nowy!

Na czas, potrzebny na jedno uderzenie serca, zapadła śmiertelna cisza, po czym Tenel Ka kiwnęła

głową i odezwała się poważnym tonem:

– Dziękuję ci, Jacenie. Twój dowcip był... jak najbardziej na miejscu.
Młoda wojowniczka nigdy się nie uśmiechała, ale Jainie się wydało, że tym razem w jej szarych

jak granit oczach zauważyła iskierki rozbawienia. Siostra Jacena wciąż jeszcze jęczała, udając
udrękę, kiedy z pokładu „Ścigacza Cieni” zszedł wujek Luke w towarzystwie młodego Wookiego,
Lowbaccy.

Doszedłszy do wniosku, że nie ma ani chwili do stracenia, Jaina pospieszyła ku nim. Widocznie

mistrz Jedi musiał czuć to samo, ponieważ kiedy Jacen i Tenel Ka podążyli śladami Jainy, zwrócił
się do wszystkich młodych Jedi bez jakiegokolwiek wstępu.

– Drugie Imperium musi poświęcić trochę czasu na zainstalowanie nowych urządzeń

komputerowych, które ukradło z fabryki na Kashyyyku – powiedział. – Możliwe, że zajmie to kilka
dni, ale nie chcę niepotrzebnie ryzykować. Tionna i Raynar wyprawili się do świątyni nad jeziorem,
gdzie zajmują się ćwiczeniami. Chciałbym, Lowie, żebyś poleciał tam swoim T-23 i powiedział im,
żeby z tobą wrócili. Musimy wszyscy się zająć opracowaniem planu walki.

Lowbacca zaryczał na znak, że się zgadza, i pospieszył do niewielkiego skoczka, który dostał

kiedyś w prezencie od swojego wuja, Chewbaccy. Przyczepiony do pasa młodego Wookiego
zminiaturyzowany android-tłumacz Em Teedee natychmiast powiedział:

– Ależ oczywiście, proszę pana. Pan Lowbacca z prawdziwą przyjemnością zajmie się

wykonaniem pańskiego polecenia. Proszę uważać tę sprawę za załatwioną.

Lowie poufałym warknięciem zganił małego androida za to, że pozwolił sobie na upiększenie

jego wypowiedzi, po czym wspiął się do kabiny skoczka i zamknął owiewkę.

Mistrz Jedi odwrócił się w stronę młodej wojowniczki z Dathomiry.
– Tenel Ka, postaraj się zebrać tylu uczniów, ilu zdołasz, i zorganizuj im przyspieszony kurs

obrony przed atakami terrorystów. Nie jestem pewien, do jakiej taktyki walki przeciwko nam zechce
uciec się Akademia Ciemnej Strony, ale nie znam nikogo, kto mógłby lepiej niż ty nauczyć nas zasad
partyzanckiej walki.

– Ta-a, była wspaniała, kiedy walczyła ze skrytobójcami Bartokkami, którzy zaatakowali nas na

Hapes – przypomniał Jacen.

Jaina ze zdumieniem zauważyła, że Tenel Ka się zarumieniła. Później dygnęła i odeszła, żeby

zająć się wykonaniem otrzymanego zadania.

– A co z Jacenem i ze mną, wujku? – zapytała, nie potrafiąc opanować zniecierpliwienia. – Co

my mamy robić? Także chcielibyśmy się na coś przydać.

– Teraz, kiedy odleciał „Sokół Tysiąclecia”, musimy zainstalować i uruchomić nowe generatory

pól siłowych, żeby chroniły nas przed atakami z powietrza – odezwał się mistrz Jedi. – Chodźcie ze
mną.

Najważniejsze urządzenia, wytwarzające nowe ochronne pola akademii Jedi, zostały

umieszczone na skraju dżungli porastającej przeciwległy brzeg rzeki. Mimo to o zasięgu i natężeniu
pól można było decydować, przebywając w ośrodku łączności. Generatory, które niedawno
przetransportował z Coruscant Han Solo, miały stanowić doraźny środek bezpieczeństwa,
zapewniający ochronę do czasu, aż Nowa Republika wymyśli skuteczny sposób obrony przed
spodziewanym atakiem oddziałów Akademii Ciemnej Strony.

– Hej, czy nie powinienem wysłać wiadomości mamie? – zapytał Jacen, zajmując miejsce za

pulpitem konsolety.

– Na razie nie, dopóki nie dowiemy się czegoś więcej – odparł Luke. – Twój tata i Chewbacca

obiecali przed odlotem, że się z nią skontaktują, kiedy znajdą się w przestworzach. Leia jest teraz
bardzo zajęta mobilizowaniem żołnierzy, którzy założą tu stałą bazę i będą chronili naszą akademię.
Na razie jednak powinniśmy sami zrobić wszystko, co możemy, żeby jej strzec i bronić.

Jeżeli chcesz pomóc, Jacenie, zajmij się sprawdzaniem kanałów telekomunikacyjnych

o wszystkich możliwych pasmach częstotliwości. Możliwe, że uda ci się zarejestrować jakieś
niezwykłe sygnały, które okażą się później zaszyfrowanymi imperialnymi meldunkami. A ty, Jaino,
włącz generatory i upewnij się, że wszystko funkcjonuje prawidłowo.

– Właśnie się tym zajmuję, wujku Luke’u – odparła dziewczyna, szczerząc zęby w uśmiechu, ale

nie odchodząc od stanowiska kontrolnego. – Pola siłowe mają największe możliwe natężenie. Chyba
powinnam teraz sprawdzić, czy wszystko działa, jak należy, choćby po to, by wiedzieć, czy nasza
obrona nie ma jakichś luk.

Jacen nałożył słuchawki i zaczął przeszukiwać kanały należące do różnych pasm częstotliwości.

Ledwie zaczął, usłyszał głośny trzask, po którym w słuchawkach rozległ się dobrze znany głos: –
...proszę o zgodę na lądowanie i tak dalej – to, co zwykle. Tu „Piorunochron”. Za chwilę ląduję.

– Hej, zaczekaj! – krzyknął Jacen do mikrofonu, omal nie wpadając w panikę. – Nie możesz

lądować... To znaczy, musimy wyłączyć najpierw ochronne pola. Daj mi tylko minutę, Peckhumie,
dobrze?

– Ochronne pola? Jakie pola? – rozległ się głos starego pilota. – Ja i „Piorunochron”

zaopatrujemy Yavin Cztery od wielu lat, ale nigdy przedtem nie musieliśmy się martwić o żadne
pola.

– Wytłumaczę ci wszystko, kiedy spotkamy się na lądowisku – odparł Jacen. – Na razie zaczekaj

z lądowaniem.

– Czy będę musiał podać jakiś kod, żeby wylądować? – zaniepokoił się Peckhum. – Kiedy

odlatywałem z Coruscant, nikt nie powiedział mi niczego na temat żadnego kodu. Nikt nie
poinformował, że macie tu jakieś pola.

Jacen uniósł głowę i popatrzył na Luke’a.
– To stary Peckhum – powiedział. – Przyleciał „Piorunochronem”. Czy musi znać jakiś kod, żeby

wylądować?

Mistrz Jedi pokręcił głową, po czym gestem polecił Jainie, żeby wyłączyła generatory siłowego

pola. Dziewczyna przygryzła dolną wargę i pochyliła się nad pulpitem konsolety. Po minucie
oznajmiła:

– To powinno załatwić całą sprawę. Wyłączyłam generatory ochronnego pola.
Teraz, kiedy pole zanikło, z jakiegoś powodu Jacen poczuł, że świerzbi go skóra pleców. Miał

wrażenie, że jest całkowicie bezbronny.

– W porządku, Peckhumie – oświadczył. – Teraz możesz lądować. Tylko pospiesz się, żebyśmy

mogli ponownie włączyć zasilanie generatorów.

Kiedy weteran przestworzy w końcu zszedł z pokładu wysłużonego, pokiereszowanego

towarowego transportowca, Jacen stwierdził, że stary pilot wygląda dokładnie tak samo jak
wówczas, kiedy widział go ostatnio. Chłopiec zwrócił uwagę na bladą cerę, długie proste włosy,
pooraną siecią zmarszczek twarz i wymięty, zniszczony lotniczy kombinezon.

– Witaj, Peckhumie – powiedział. – Pomogę ci wnieść towary do środka. Musimy się pospieszyć,

bo inaczej nie zdążymy, zanim zaatakują nas imperialni żołnierze.

– Imperialni żołnierze? – Siwowłosy mężczyzna podrapał się po głowie. – Czy właśnie dlatego

otoczyliście akademię siłowymi polami? Jesteśmy atakowani?

– Na razie wszystko w porządku – uspokoił go Jacen, chociaż trochę się niecierpliwił, pragnąc

jak najszybciej rozładować „Piorunochron”. – Pola zostały znów włączone. Po prostu ich nie
widzisz.

Stary pilot uniósł głowę i wyciągnął szyję, usiłując przeniknąć spojrzeniem warstwę białawej

mgiełki, unoszącej się nad porośniętym dżunglą księżycem.

– Kto chce was zaatakować? – zapytał po chwili.
– No cóż, słyszeliśmy pogłoski... pochodzące z wiarygodnego źródła – zaczął chłopiec, ale

urwał, jakby się zawahał. – Dowiedzieliśmy się o tym od Zekka. To on dowodził grupą
szturmowców, którzy napadli na Kashyyyk... na fabrykę, gdzie wytwarzano komputerowe podzespoły.
Później ostrzegł Jainę, że naszą uczelnię zamierza zaatakować Akademia Ciemnej Strony. Lepiej
wejdźmy do środka.

Stary Peckhum, wyraźnie zaniepokojony, popatrzył na Jacena. Mężczyzna traktował

kilkunastoletniego Zekka jak własnego syna. Obaj mieszkali przez pewien czas razem w jednym
z opuszczonych lokali, znajdującym się kilka poziomów pod powierzchnią Coruscant... dopóki Zekk
nie został porwany przez funkcjonariuszy imperialnej uczelni.

Jacen ponownie poczuł, że po jego plecach przebiegły dobrze znane dreszcze. W tej samej

sekundzie Peckhum szepnął:

– Za późno. – Uniósł rękę i skierował palec w niebo. – Już przylecieli.

Rozdział 2

Naczelnik Akademii Ciemnej Strony Brakiss, mistrz wszystkich nowych Ciemnych Jedi, stał na

stanowisku obserwacyjnym, urządzonym w najwyższej iglicy gwiezdnej stacji, i spoglądał w dół, na
niepozorną szmaragdowozieloną plamkę księżyca porośniętego gęstą dżunglą. Niedługo miał stoczyć
decydującą bitwę, w trakcie której Yavin Cztery i znajdująca się na nim akademia Jedi zostaną
zmiażdżone przez potęgę Drugiego Imperium.

A przynajmniej powinno tak się stać.
Krętymi korytarzami imperialnej uczelni spieszyli szturmowcy, aby zająć wyznaczone stanowiska

bojowe. Niedawno przeszkoleni piloci myśliwców typu TIE sprawdzali stan maszyn, a gorliwi
uczniowie, marzący o tym, aby zostać Ciemnymi Jedi, przygotowywali się do walki, która musiała
się zakończyć pierwszym wielkim sukcesem.

Rozstrzygająca bitwa miała się rozpocząć równoczesnym atakiem dwóch oddziałów,

dowodzonych przez Tamith Kai, najpotężniejszą wiedźmę, należącą do nowego zakonu Sióstr Nocy,
i ulubieńca Brakissa, ciemnowłosego Zekka. Entuzjazm, jaki wykazywał młodzieniec, pragnący
zapewnić sobie lepszą przyszłość, pomógł funkcjonariuszom Akademii namówić go do przejścia na
ciemną stronę.

Mistrz Ciemnych Jedi zamknął oczy i głęboko zaciągnął się regenerowanym powietrzem, które

z cichym szumem wpadało przez otwory wentylacyjne. Czuł, jak za plecami powiewają fałdy jego
srebrzystego płaszcza.

Chociaż był sam, uświadamiał sobie, że gorączka przygotowań udziela się wszystkim osobom,

przebywającym w naszpikowanej iglicami gwiezdnej stacji. Wyczuwał, jak narasta podniecenie,
a wraz z nim ochota do walki. Odbierał strzępki krzyżujących się myśli i orientował się, jakimi
uczuciami darzą imperialni żołnierze wielkiego wodza, Imperatora Palpatine’a. Uzmysłowił sobie, że
i oni czują pewien niepokój, kiedy myślą o zbliżającej się chwili ataku, ale na myśl o tym lekko się
uśmiechnął. Lęk powinien sprawić, że staną do walki silniejsi i zręczniejsi, ale także ostrożniejsi...
chociaż nie do takiego stopnia, aby sparaliżowała ich trwoga.

Brakiss od dawna marzył o pokonaniu Luke’a Skywalkera. Kiedyś, przed wielu laty, przeniknął

do akademii Jedi jako imperialny szpieg, zamierzający poznać tajniki stosowanych przez Nową
Republikę metod nauczania. Później miał poinformować o nich garstkę ludzi, wciąż jeszcze
dochowujących wierności pokonanemu Imperium. Nie zdołał jednak wywieść w pole mistrza Jedi.
Luke Skywalker, który od razu zorientował się, co knuje nowy uczeń, usiłował zawrócić go ze szlaku,
wiodącego ku ciemnej stronie, i podkopać wiarę, jaką pokładał Brakiss w Drugim Imperium. Starał
się go „nawrócić” – naczelnik Akademii Ciemnej Strony uśmiechał się pogardliwie, ilekroć
przypominał sobie tamte chwile – ale osiągnął tylko tyle, że jego nowy uczeń uciekł.

Ponieważ jednak tak ochoczo zapuszczał się na manowce ciemnej strony, nauczył się przez te

wszystkie lata tyle, że mógł powołać do życia własną uczelnię, w której kształcił Ciemnych Jedi.

A teraz wszystko zmierzało ku ostatecznej, rozstrzygającej konfrontacji.
Naczelnik Akademii Ciemnej Strony nagle wyczuł, że powietrze obok niego zamigotało i zalśniło.

Otworzył łagodne, anielsko piękne oczy i stwierdził, że iskry, na jakie spogląda, są zakłóceniami
transmisji sygnału holograficznego. Po kilku sekundach pojawił się w tym miejscu wizerunek oblicza
Imperatora. Głowa tajemniczego wielkiego wodza Drugiego Imperium unosiła się przed Brakissem
w postaci gigantycznego hologramu. Osłonięta kapturem twarz Palpatine’a miała wysokość prawie
dwóch metrów, a w mistrza Ciemnych Jedi wpatrywały się połyskujące żółte oczy, otoczone gęstą
siecią głębokich, mrocznych zmarszczek.

– Niecierpliwie oczekuję chwili, kiedy będę mógł ponownie objąć władzę, Brakissie – odezwał

się Imperator.

– A ja równie niecierpliwie czekam, kiedy będę mógł przekazać ją w twoje ręce, mój panie –

odparł mężczyzna, pochylając głowę.

Pamiętał, że niedawno Palpatine, któremu towarzyszyło czterech groźnych imperialnych

strażników, przyleciał specjalnym opancerzonym wahadłowcem do jego gwiezdnej stacji
i zamieszkał w najokazalszej komnacie. Budzący grozę strażnicy, odziani w szkarłatne szaty, nie
pozwolili jednak nikomu nawet spojrzeć na Imperatora, który przez cały czas pozostawał zamknięty
w nieprzezroczystej izolacyjnej komorze. Ani razu nie ukazał się nikomu spośród wiernych
poddanych, pełniących służbę w Akademii Ciemnej Strony. Nie zechciał przyjąć na audiencji nawet
jej naczelnika. Ilekroć przemawiał, zawsze pojawiał się w postaci hologramu.

– Jesteśmy gotowi do ataku, mój panie – ciągnął tymczasem Brakiss. Odważył się unieść głowę

i zerknąć na budzące strach oblicze wielkiego wodza. – Moi Ciemni Jedi gwarantują, że walka
zakończy się zwycięstwem.

– To dobrze, ponieważ nie mam ochoty dłużej czekać – odezwał się wizerunek Imperatora. –

Pozostałe zmodernizowane okręty mojej floty wprawdzie jeszcze nie przyleciały, ale spodziewam
się, że zjawią się w ciągu kilku najbliższych godzin. Właśnie w tej chwili technicy instalują na ich
pokładach nowe systemy komputerowe, które udało się nam zdobyć w trakcie ataku na Kashyyyk.
Moi strażnicy meldują, że większość statków jest gotowa do walki, a kilka ostatnich osiągnie pełną
gotowość bojową już niedługo.

Brakiss znów się pokłonił, a potem złączył palce jak do modlitwy.
– Rozumiem, mój panie – powiedział. – Może jednak wykorzystajmy potęgę floty szturmowej do

zaatakowania następnego celu, jakim z pewnością będą o wiele lepiej strzeżone światy, należące do
Sojuszu Rebeliantów. Na Yavinie Cztery spotkamy się z oporem najwyżej kilku słabeuszy
uważających się za rycerzy Jedi. Moi władający Mocą żołnierze rozprawią się z nimi bez trudu.

Ukryta w cieniu kaptura twarz Imperatora przybrała sceptyczny wyraz.
– Nie pozwól, Brakissie, żeby zgubiła cię zbytnia pewność siebie – przestrzegł Imperator.
Naczelnik Akademii Ciemnej Strony odpowiedział, wkładając w słowa jeszcze więcej zapału niż

poprzednio. Pragnąc przekonać wielkiego wodza o słuszności własnych poglądów, pozwolił nawet
ponieść się emocjom.

– Kiedy atak na akademię Jedi zakończy się sukcesem, Drugie Imperium zacznie być uważane za

coś więcej niż tylko garstkę piratów, napadających na bezbronne światy i kradnących niezbędne
urządzenia – zaczął. – Naszym celem, mój panie, jest podbój galaktyki. Walka, którą niedługo

stoczymy, będzie starciem dwóch filozofii życia; zmaganiem się sił woli. Filozofii życia Rebeliantów
przeciwstawimy filozofię Imperium i dlatego moi uczniowie muszą stanąć do walki z uczniami
Skywalkera. Rycerze Jedi stoczą bój z innymi rycerzami Jedi. Jeżeli się zgodzisz, mój panie, dojdzie
do konfrontacji sił ciemności z siłami światłości. Oczywiście, nie zamierzamy rezygnować z nękania
przeciwników strzałami myśliwców typu TIE, atakujących ich z powietrza, ale najważniejsze
zmagania będą miały charakter bezpośredni i osobisty – ponieważ tak być musi! Nie możemy się
ograniczyć tylko do przełamania obrony! Musimy wydrzeć z tych wrażych serc przekonanie
o wyższości ich stylu życia.

Brakiss przerwał i uśmiechnął się, uniósł głowę i spojrzał w iskrzące się żółte oczy Imperatora.
– A kiedy, posługując się siłami ciemnej strony, odniesiemy nad nimi całkowite zwycięstwo,

Rebelianci, którzy ocaleją, rozproszą się i ukryją, aby odtąd drżeć na samą myśl o dotychczasowym
życiu. My zaś odzyskamy to, co nam się prawnie należało.

Widoczne na gigantycznym hologramie oblicze Palpatine’a uczyniło nagle coś zatrważająco

niezwykłego. Spękane, okolone głębokimi zmarszczkami wargi rozciągnęły się w pełnym satysfakcji
uśmiechu.

– Bardzo dobrze, Brakissie – odezwał się Imperator. – A zatem niech się stanie, jak mówisz.

Możesz zaczynać atak, kiedy uznasz, że jesteś gotów.

Rozdział 3

Technicy Akademii Ciemnej Strony wyłączyli generatory maskującego pola i imperialna uczelnia

przestała być niewidzialna. Kiedy najeżona spiczastymi iglicami obserwacyjnych wież gwiezdna
stacja zbliżyła się do Yavina Cztery, z jej hangaru wyleciały dwa specjalnie wyposażone myśliwce
typu TIE. Nie oddalając się od siebie, cichaczem pogrążyły się w mgiełce atmosfery księżyca.

Kadłuby maszyn pokryto specjalną substancją maskującą, uniemożliwiającą wykrycie za pomocą

skanerów, a potężne bliźniacze silniki jonowe zostały wyciszone. Pilotom zależało na wykonaniu
tajnego zadania, a nie na demonstracji siły.

Na czele leciał komandor Orvak, a drugi myśliwiec typu TIE, pilotowany przez Dareba, osłaniał

skrzydło i ogon maszyny dowódcy. Obaj piloci zatoczyli krąg wokół niewielkiego księżyca
i zagłębili się w warstwy atmosfery. Następnie, lecąc po spirali, skierowali się nad równik. Starali
się wypatrzyć ruiny prastarej świątyni, w której Skywalker urządził akademię Jedi.

Orvak leciał pierwszy, ściskając drążek sterowniczy dłońmi, ukrytymi w czarnych rękawiczkach.

Wyczuwał delikatne drżenie silników imperialnej maszyny i odnosił wrażenie, że siedzi na grzbiecie
jakiegoś nie ujarzmionego pociągowego zwierzęcia. Leciał niezwykle skupiony, raz po raz czując,
jak maszyna zbacza z kursu pod wpływem podmuchów wiatru czy unoszących się znad dżungli
prądów ciepłego powietrza.

– Wyrównaj lot – mruknął do siebie w pewnej chwili.
Wykonanie zadania wymagało wyjątkowej precyzji i opanowania sztuki pilotażu. Kiedy

Akademia Ciemnej Strony zbliżała się w rejon Yavina, Orvak i inni niedawno przeszkoleni piloci
maszyn typu TIE, starannie wybrani z grona młodocianych szturmowców, wielokrotnie ćwiczyli
wszystkie szczegóły na specjalnych symulatorach.

Tym razem nie chodziło jednak o ćwiczenia. Imperator liczył na to, że ich akcja zakończy się

sukcesem.

Gęstwina liści gigantycznych drzew Massassów w dole wyglądała jak splątany zielony

kobierzec. Powyginane gałęzie wystawały nad powierzchnię oceanu zieleni niczym koszmarne
szpony. Orvak obniżył lot maszyny i przez chwilę obserwował, jak podmuch gorących gazów
wydechowych, wydobywających się z potężnych silników myśliwca, płoszy mieszkające pośród
gałęzi drzew niewielkie stworzenia.

Jego towarzysz włączył nadajnik komunikatora, umożliwiającego wysłanie kierunkowego sygnału

w niezwykle wąskim paśmie częstotliwości. Słowa pilota były następnie dekodowane i pozbawiane
zniekształceń przez specjalny system deszyfrujący, zainstalowany na pokładzie maszyny Orvaka.

– Moje czujniki dalekiego zasięgu wykrywają obecność energetycznego ochronnego pola –

zameldował Dareb. – Generatory, wytwarzające to pole, znajdują się dokładnie tam, gdzie nam

powiedziano.

– Potwierdzam współrzędne celu – odezwał się Orvak, kierując usta w stronę mikrofonu

umieszczonego w hełmie pilota. – Lord Brakiss, który spędził tu trochę czasu, miał okazję zapoznać
się z rozmieszczeniem różnych urządzeń akademii. Miejmy nadzieję, że od tamtych czasów
Rebelianci niczego nie przenieśli w inne miejsce.

– Dlaczego mieliby to zrobić? – zapytał Dareb. – Są zadowoleni z siebie i zaślepieni wiarą we

własne siły, a my niedługo obnażymy ich głupotę.

– Uważaj tylko, żebyś nie obnażył własnej głupoty – skarcił go Orvak. – A teraz dosyć paplaniny.

Kieruj się ku celowi.

Niewidzialne pole siłowe osłaniało niczym czasza ochronnego parasola sektor dżungli,

obejmujący odcinek rzeki i polanę, na której wznosiła się majestatyczna prastara piramida.
W skrytości ducha Orvak liczył na to, że zanim ten dzień dobiegnie końca, wielki ziggurat zamieni się
w dymiący stos kamieni.

Zanim jednak Akademia Ciemnej Strony będzie mogła przystąpić do głównego ataku, Orvak

i Dareb muszą wykonać tajne zadanie. Powinni uszkodzić generatory wytwarzające ochronne pole
i w ten sposób umożliwić dokonanie dzieła zniszczenia.

Komandor sprawdził wskazania pokładowych aparatów. Posługując się czujnikami wrażliwymi

na podczerwień i inne zakresy widma częstotliwości, widział śmiercionośne zmarszczki unoszącej
się siłowej kopuły, jaka miała chronić akademię Jedi przed atakami z powietrza. Mimo to, zapewne
z powodu wysokich drzew Massassów, pole nie zaczynało się przy samej ziemi, ale na poziomie
jakichś pięciu metrów ponad wierzchołkiem gałęzi. Zaledwie pięć metrów dzieliło listowie od
granicy warstwy śmiercionośnej energii, ale te pięć metrów stanowiło wystarczającą szczelinę, przez
którą mógł przelecieć doświadczony pilot. Tu i ówdzie zwęglone, sczerniałe kikuty wystających
konarów dowodziły, że czasami jednak stykały się one z krawędziami energetycznej kopuły.

– Będzie ciasno – odezwał się Orvak, przerywając ciszę. – Jesteś gotów?
– Czuję się tak, że mógłbym sam stawić czoło całemu Sojuszowi Rebeliantów – oświadczył

Dareb.

Jego dowódca postanowił nie reagować na ten przejaw zbytniej pewności siebie.
– Zaczynamy – powiedział.
Jeszcze bardziej obniżył lot swojego niewrażliwego na sygnały skanerów myśliwca TIE, tak że

kadłub niemal muskał gałęzie najwyższych drzew. Słyszał szmer i szelest liści, ocierających się
o siebie i o skrzydła maszyny. W pewnej chwili wydało mu się, że powietrze przed dziobem
migocze, i uznał to za znak, że zbliża się do granicy siłowego pola. Miał nadzieję, że jego czujniki się
nie mylą.

– Skup się na wykonaniu zadania – rozkazał podwładnemu. – Właściwa praca rozpocznie się

dopiero wówczas, gdy znajdziemy się pod kopułą.

Kiedy obie maszyny prześlizgiwały się pod krawędzią śmiercionośnego pola, Dareb raptownie

skręcił, starając się uniknąć zderzenia z wystającą zaledwie metr ponad baldachim liści omszałą
gałęzią, która niespodziewanie ukazała się przed dziobem jego statku. Młody pilot zboczył jednak za
bardzo z kursu i zawadził skrajem sześciokątnego panelu skrzydła o inną gałąź, wskutek czego jego
myśliwiec zaczął koziołkować.

– Nie potrafię go opanować! – krzyknął do mikrofonu komunikatora. – Straciłem kontrolę nad

sterami!

Nie przestając wirować w locie, maszyna Dareba wbiła się w powierzchnią śmiercionośnego

siłowego pola i eksplodowała, po czym zamieniła się w ognistą kulę. Tymczasem Orvak,
zdecydowany wykonać powierzone zadanie, leciał dalej. Obejrzał się tylko raz, aby zerknąć przez
rufowy iluminator na płonące szczątki maszyny Dareba, powoli znikające między konarami
ogromnych drzew Massassów.

Później zacisnął zęby i korzystając z ukrytej w hełmie aparatury tlenowej, zaczerpnął głęboki

haust powietrza.

– Wszyscy jesteśmy tylko pionkami – powiedział, jakby zamierzał przekonać o tym samego

siebie. – Tylko pionkami. Najważniejsze jest zadanie. Muszę teraz skupić się na tym, żeby je
wykonać. Sam.

Z wysiłkiem przełknął ślinę, uświadomiwszy sobie, że w tej chwili Rebelianci już wiedzą o jego

obecności.

Nie wahając się ani chwili, skierował się ku ustronnej polanie, na której umieszczono generatory

wytwarzające siłowe pole. Urządzenia przypominały zbiór ogromnych talerzy, do połowy
zanurzonych w gęstym poszyciu dżungli i umieszczonych pośrodku pozbawionej roślinności
przestrzeni, na której mógł osiąść małym imperialnym myśliwcem. W oddali majaczyła wielka
piramida mieszcząca akademię Skywalkera.

Orvak wyłączył wyciszone bliźniacze silniki jonowe, otworzył drzwiczki kabiny i zeskoczył na

ziemię. Sięgnął do schowka, umieszczonego pod fotelem pilota, i wyciągnął plecak, wypełniony
urządzeniami i ładunkami wybuchowymi, które miały zapewnić mu zajęcie na resztę dnia...

Później oddalił się od maszyny, ostrożnie stawiając nogi na gąbczastej, porośniętej grubą

warstwą mchu ziemi. Wydawało mu się, że dzika i przerażająca dżungla osacza go ze wszystkich
stron naraz. Gdzieś z góry dolatywał skwierczący pomruk energetycznego pola, w którym stracił
życie jego kolega.

W porównaniu ze sterylnie odkażonymi pomieszczeniami Akademii Ciemnej Strony, Yavin

Cztery sprawiał wrażenie miejsca obrzydliwie tętniącego życiem. Na księżycu roiło się od robaków,
gadów i roślin wciskających się we wszystkie kąty, a także niewielkich gryzoni, owadów i dziwnych
kąsających stworzeń, które widział dosłownie na każdym kroku – kryły się chyba we wszystkich
zakamarkach.

Orvak tęsknił za idealnie czystymi, symetrycznie biegnącymi korytarzami Akademii Ciemnej

Strony, gdzie jego podkute buty mogły donośnie dźwięczeć, kiedy stąpał po zimnych metalowych
płytach. Tęsknił za wonią wpadającego przez otwory wentylacyjne regenerowanego powietrza.
Tęsknił za pomieszczeniami, w których wszystkie starannie ułożone przedmioty znajdowały się na
wyznaczonych miejscach... Podobny ład zapanuje w Imperium, kiedy wreszcie odniesie ono
zwycięstwo w walce z Rebeliantami. Cieszył się, że ma na dłoniach solidne skórzane rękawice, a na
głowie hełm, dzięki czemu może się nie obawiać zarazków, roznoszonych przez zwierzęta i owady
żyjące na tym zacofanym świecie.

Podniósł plecak, kryjący materiały wybuchowe, a potem puścił się biegiem w stronę

pomrukujących generatorów ochronnego pola. Wznosiły się nad nim – potężne, ale nie chronione.
Skazane na zagładę.

Mimo iż same generatory sprawiały wrażenie zupełnie nowych, w pobliżu rósł prawdziwy gąszcz

przeplatających się łodyg dzikiej winorośli, gałęzi kolczastych krzewów i paproci. W miejscach,
gdzie ktoś wycinał roślinność, pragnąc uzyskać dostęp do płyty, na której zainstalował generatory,

Orvak dostrzegł połamane końce gałęzi i obcięte pędy. Mimo to niepokonana dżungla nie zamierzała
się wycofywać z odebranego jej obszaru. Orvak pokręcił głową, nie mogąc się pogodzić z głupotą
Rebeliantów.

Kiedy dotarł do pulsujących i pomrukujących urządzeń, kucnął i rozejrzał się na boki.

Spodziewał się, że w każdej chwili może ujrzeć grupę rebelianckich obrońców. Otworzył plecak
i wyjął dwa spośród sześciu potężnych termicznych detonatorów, stanowiących ładunki wybuchowe.
Zamierzał umieścić je pod ogniwami energetycznymi, zasilającymi generatory. Dwa takie urządzenia
powinny wystarczyć, aby unieszkodliwić siłowe pola chroniące akademię Skywalkera.

Pozostałe ładunki wybuchowe będą mu potrzebne do wykonania drugiej części zadania.
Orvak uruchomił i zsynchronizował umieszczone na obudowach detonatorów urządzenia

odmierzające upływ czasu. Później zdjął z przegubu przeprogramowany kompas i popatrzył na
współrzędne, które wpisał do pamięci, zanim wystartował. Zanurkował i przedzierając się przez
gąszcz roślinności, skierował się w stronę następnego celu. Znajdował się on w pewnej odległości
od niego, na drugim brzegu rzeki, również opanowanym przez dziewiczą dżunglę.

Była nim wielka świątynia.
Przystanął tylko na krótką chwilę, żeby przyciemnić szkła ochronnych gogli, zanim czasomierze

detonatorów pokażą same zera. Po kilku sekundach usłyszał grzmot eksplozji.

Łoskot niemal poraził jego uszy, a w niebo uniósł się słup ognia i dymu. Powoli przedzierał się

przez gałęzie potężnych drzew Massassów. Zadowolony, Orvak pogratulował sobie pomyślnego
wykonania pierwszej części zadania. Eksplozja okazała się naprawdę wspaniała. Bardzo
widowiskowa.

Wiedział wszakże, że teraz musi wywołać drugą, która powinna wyglądać jeszcze efektowniej.

Rozdział 4

Lowie pilotował skoczka typu T-23, mając za pasażerów Tionnę i Raynara, wciśniętego w kąt za

fotelami. Leciał w stronę akademii Jedi z największą szybkością. Niewielka maszyna niemal ocierała
się o wierzchołki drzew, a tymczasem Lowbacca z pomocą Em Teedee wyjaśniał sytuację, jak
najlepiej potrafił.

– ...i właśnie dlatego pan Skywalker poprosił pana Lowbaccę o to, żeby przetransportował was

w takim pośpiechu – dokończył miniaturowy android.

– Proszę, proszę – odezwał się cierpko Raynar. – Przypuszczam, że teraz, kiedy wróciliście,

będziecie się uważali za bohaterów i zbawców akademii Jedi. Jestem pewien, że poradziłbym sobie
równie dobrze, nawet wówczas, gdybyście nie zechcieli nam pomóc. Podczas gdy wy odlecieliście,
by się bawić, ja intensywnie ćwiczyłem pod okiem Tionny.

Słysząc kpiący ton głosu jasnowłosego chłopaka, Lowie mógł się domyślić, że Raynar nie jest

zachwycony faktem, iż bezceremonialnie wepchnięto go do rufowej części skoczka, w której nie miał
dość miejsca na rozprostowanie fałd krzykliwego, różnobarwnego ubrania. Rodzice chłopca byli
kiedyś członkami królewskiego rodu, władającego Alderaanem, ale po unicestwieniu planety przez
Gwiazdę Śmierci zostali bogatymi kupcami. Chłopiec nie przywykł do tego, aby komukolwiek
ustępować najlepsze miejsce.

– Nie masz racji, Raynarze – zganiła go Tionna. Srebrzystowłosa instruktorka Jedi zamrugała

powiekami perłowych oczu. – Nikt nie poradzi sobie z przeciwnikiem, kiedy staje do walki sam,
a jeżeli zamierzamy się odpowiednio przygotować, wszystkich czeka jeszcze mnóstwo pracy. A bez
tych przygotowań możemy przegrać walkę.

Raynar prychnął pogardliwie, starając się rozprostować fałdy szaty.
– Walki? – zapytał. – Nawet nie wiemy, czy dojdzie do jakiejkolwiek walki. Dlaczego

mielibyśmy dawać wiarę słowom, wypowiedzianym przez jakiegoś młodocianego opryszka, który
zdradził nas i przeszedł na ciemną stronę? Może skłamał, tylko w tym celu, żebyśmy przestali
ćwiczyć i zajęli się przygotowaniami? W tej chwili zapewne się z nas wyśmiewa.

Gniewne warknięcie Lowiego zagłuszyło nawet warkot silnika maszyny.
– Pan Lowbacca pragnie zauważyć – pospieszył z tłumaczeniem Em Teedee – że przez wiele lat

Zekk był bliskim przyjacielem pana Jacena i pani Jainy.

Raynar wydął wargi.
– W takim razie Jacen i Jaina Solo powinni bardziej uważać, z kim się przyjaźnią – burknął.
– Różnica miedzy przyjacielem a wrogiem nie zawsze jest taka duża, jak uważasz – odezwała się

stanowczo Tionna. – Czasami pomoc nadchodzi z najmniej oczekiwanej strony.

Lowie nie wiedział, dlaczego, ale nagle wszystkie zmysły nakazały mu, żeby leciał jeszcze

szybciej. Mały skoczek zadygotał i przyspieszył, kiedy pilot obciążył silniki do granic możliwości,
a nawet jeszcze bardziej. Prześlizgnął się między konarami drzew pod krawędzią śmiercionośnej
energetycznej kopuły, która chroniła akademię Jedi przed atakami z przestworzy.

– Hej, uważaj na tę wielką gałąź! – krzyknął Raynar w tej samej sekundzie, kiedy Lowie zmienił

kierunek lotu. – Zachowaj odwagę na czas, kiedy pojawi się Akademia Ciemnej Strony... o ile
w ogóle się pojawi.

Lowie z zadowoleniem się zorientował, że Tionna nie tylko zachowała spokój, ale nawet

aprobowała sposób, w jaki pilotował małego skoczka.

Popatrzył w niebo i dopiero wówczas zrozumiał, dlaczego poczuł coś, co kazało mu

przyspieszyć. Głośno szczeknął, po czym wyciągnął rękę i pokazał najeżony lufami dział złowieszczy
pierścień, niewyraźnie majaczący na niebie za mgiełką warstw atmosfery.

– Pan Lowbacca mówi... – zaczął Em Teedee. – O rety! Wygląda na to, że Akademia Ciemnej

Strony już przyleciała!

Raynar zamilkł, nie mając żadnego innego powodu, by krytykować styl pilotażu Lowiego.

Wkrótce ciszę rozdarł donośny huk, po którym rozległy się odgłosy kilku eksplozji. Czujniki skoczka
wskazywały, że migoczące pole siłowe nagle osłabło i zanikło. Lowie warknął, zamierzając
podzielić się tą informacją z pozostałymi.

Nie czekając, aż usłyszy tłumaczenie miniaturowego androida, Tionna powiedziała:
– Nadal myślę, że musimy wrócić do naszej akademii, ale powinniśmy zostawić skoczek

w dżungli, na skraju polany. Coś mi mówi, że nie możemy osadzać go na lądowisku obok świątyni
ani ukrywać w hangarze. Oba miejsca mogą wkrótce zostać zaatakowane. – Instruktorka Jedi
wyprostowała się na fotelu. – A zresztą, spójrzcie, atak już się zaczął.

Wielka świątynia Massassów przetrwała w niemal nie zmienionym stanie całe tysiąclecia.

Masywne kamienne bloki, jakich użyto do budowy jej ścian i pomieszczeń, wyglądały równie
solidnie jak w dniu, kiedy je ustawiono. Mimo to Jaina, przebywająca w ośrodku łączności akademii
Jedi, wyczuwała, że posadzkę przenika dziwne drżenie. Nagle na konsolecie generatora zasilającego
ochronne pole rozjarzyły się alarmowe światła.

– Coś się stało, wujku Luke’u – powiedziała. – Z dżungli doleciał odgłos eksplozji... O, nie!

Nasza energetyczna osłona zanikła!

Luke stał obok telekomunikacyjnej konsolety za krzesłem, na którym siedział Jacen. Kiwnął

głową i ponuro się uśmiechnąwszy, zwrócił się do Jainy:

– Czy możesz pobudzić pole do działania, posługując się aparaturą swojej konsolety? – zapytał.
Starając się spełnić tę prośbę, dziewczyna gorączkowo przestawiła kilka przełączników

i sprawdziła poprawność paru połączeń. Nie rezygnując z przyciskania umieszczonych na pulpicie
guzików, przyjrzała się odczytom urządzeń diagnostycznych i informacjom, wyświetlanym na
ekranach monitorów.

– Chyba nie – odezwała się w końcu. – Awaria zasilania. Wygląda na to, że mogły przestać

funkcjonować wszystkie generatory.

Jej brat ze świstem wypuścił powietrze i odepchnął krzesło od konsolety.
– Nie podoba mi się to wszystko – powiedział, przeczesując palcami kędziory zmierzwionych

brązowych włosów. – Jestem pełen najgorszych przeczuć. Założę się, że ktoś dopuścił się sabotażu.

Luke pochwycił spojrzenie Jainy, a po chwili popatrzył na jej brata, po czym powiedział, jakby

nagle podjął jakąś decyzję:

– Za pięć minut zwołuję zebranie wszystkich członków akademii. Możliwe, że będziemy musieli

opuścić mury wielkiej świątyni i ukryć się gdzieś w dżungli, skąd lepiej zdołamy obronić się przed
atakiem. Jacenie, wyślij wiadomość mamie, że właśnie zostaliśmy zaatakowani i potrzebujemy tych
posiłków teraz. A później spotkamy się w wielkiej sali audiencyjnej świątyni.

Przerażony chłopiec popatrzył na siostrę. Jego spojrzenie dowodziło, że walczy z paniką.
– Moje zwierzęta... – powiedział. – Nie mogę zostawić ich w klatkach, jeżeli akademii Jedi grozi

jakieś niebezpieczeństwo. Myślę, że będą miały większą szansę przeżycia, kiedy je uwolnię. A jeżeli
wujek Luke zamierza ewakuować wszystkich uczniów...

– No dobrze, idź – przerwała Jaina, zamaszystym gestem wypraszając brata z pomieszczenia. –

Zajmij się swoimi ulubieńcami. Ja wyślę tę wiadomość mamie.

Chłopiec, który już biegł ku drzwiom, tylko obejrzał się i rzucił przez ramię:
– Dziękuję!
Jaina opadła na zwolnione przez brata krzesło, ustawione przed konsoletą komunikatora. Wybrała

odpowiednią częstotliwość i usiłowała nawiązać łączność z Coruscant. Nie usłyszała jednak
odpowiedzi, tylko same trzaski i szumy zakłóceń. Rozgoryczona niepewnym stanem przestarzałych
urządzeń telekomunikacyjnych akademii, westchnęła i spróbowała uzyskać połączenie, korzystając
z innej częstotliwości.

Bezskutecznie.
Pomyślała, że to dziwne. Czy możliwe, by uszkodzeniu uległ główny ekran holograficznego

projektora? Nałożyła słuchawki i wybrała jeszcze inną częstotliwość.

Szumy i trzaski.
Przełączyła nadajnik na następny kanał, ale usłyszała jeszcze głośniejsze szumy, zupełnie jakby

coś niweczyło jej rozpaczliwe próby wysłania sygnału. Wkrótce trzaski stały się tak przeraźliwe, że
Jaina zaczęła się obawiać, iż wypadną jej zęby. Zerwała słuchawki z głowy, wzdrygnęła się
i odrzuciła je na bok.

– Nasze sygnały są zakłócane!
Pragnąc się upewnić, sprawdziła wskazania przyrządów, umieszczonych na pulpicie

telekomunikacyjnej konsolety. Rzeczywiście, wysyłanie dalekosiężnych sygnałów uniemożliwiały
urządzenia, umieszczone na pokładzie Akademii Ciemnej Strony.

Musiała jak najszybciej powiadomić o tym wujka Luke’a.

Kiedy Jacen dotarł do swojej komnaty, znajdującej się na jednym z poziomów wielkiej świątyni,

pospiesznie uniósł zapadki i pootwierał drzwiczki wszystkich klatek, kryjących menażerię
niezwykłych zwierząt. Doszedł do wniosku, że w tym czasie, kiedy on przebywał na Kashyyyku,
Tionna nie żałowała im pożywienia. Niemal niewidzialny kryształowy wąż, którego ciało pokrywały
opalizujące tęczowo łuski, tylko błysnął i zniknął, wyraźnie zadowolony, ale tworzące rodzinę
purpurowe skaczące pająki, umieszczone w sąsiedniej klatce, zaczęły niespokojnie skakać po
okratowanym pojemniku.

– Nie bójcie się. – Jacen zapuścił do ich mózgów wici własnych myśli. – Zachowajcie spokój.

Będziecie bezpieczne, jeżeli znajdziecie się w dżungli. Po prostu postarajcie się trafić do dżungli.

Któraś klatka zatrzeszczała, kiedy wszczęły walkę dwa umieszczone w niej stintarile –

mieszkające na drzewach gryzonie, mające wyłupiaste oczy i wystające szczęki, pełne spiczastych

zębów. W innej klatce, pogrążone w wilgotnym szlamie, przebywały niewielkie pływające kraby.
Z pojemnika, wypełnionego mętną wodą, wypełzły różowe, pokryte śluzem salamandry, które
dopiero po kilkunastu sekundach zaczęły przybierać specyficzne kształty. W innej klatce roiły się
opalizujące niebieskie piraniożuki, obijając się o pręty i próbując je przegryźć, w nadziei, że w ten
sposób wydostaną się na wolność.

Jacen uwalniał po kolei wszystkie stworzenia, zanosząc klatki do okna tak ostrożnie, jak potrafił,

ale wykonując wszelkie ruchy z kontrolowaną szybkością i precyzją. Właśnie wypuścił ostatnich
ulubieńców – pieńkowe jaszczurki – kiedy usłyszał donośny ryk Wookiego, po którym odezwał się
piskliwy głosik miniaturowego androida-tłumacza.

– Och, dzięki niech będą niebiosom; mimo wszystko nie jesteśmy sami w tej wielkiej świątyni!
Chłopiec odwrócił się i ujrzał Lowiego, Tionnę i Raynara, stojących w drzwiach jego komnaty.

Em Teedee wisiał, jak zwykle, przyczepiony do pasa młodego Wookiego.

– Wszyscy udali się do wielkiej komnaty audiencyjnej – odparł Jacen. – My także powinniśmy

znaleźć się tam jak najszybciej. Zanim dojdzie do walki, mistrz Skywalker pragnie udzielić nam kilku
ostatnich wskazówek.

Cała grupa opuściła kabinę turbowindy i znalazła się w wielkiej sali. Wówczas Jacen zobaczył,

że jego siostra rozmawia półgłosem z wujkiem Lukiem i Tenel Ka, a pozostali uczniowie siedzą
w milczeniu, jakby sparaliżowało ich przerażenie.

Kiedy Skywalker uświadomił sobie, że Lowie wykonał powierzone zadanie i powrócił

szczęśliwie, głęboko odetchnął, a na jego twarzy ukazał się wyraz prawdziwej ulgi. Tionna podeszła
do niego, wyciągając rękę, którą Luke przez chwilę ściskał na powitanie.

– Jestem rad, że ci się nic nie stało – oświadczył, uśmiechając się ciepło.
– Co powiedziała mama? – zainteresował się Jacen, zwracając się do siostry.
Jaina przygryzła dolną wargę, a tymczasem Tenel Ka odpowiedziała:
– Akademia Ciemnej Strony zakłóca wysyłane sygnały. Nie możemy zawiadomić nikogo ani

wołać o ratunek.

Jacen poczuł, że krew odpłynęła z jego twarzy. Nie miał pojęcia, ile czasu może potrwać, zanim

ktokolwiek pospieszy na odsiecz, skoro nawet nie mogli wysłać sygnału alarmowego.

Luke wstąpił na podwyższenie i zwracając się do wszystkich zgromadzonych uczniów Jedi,

powiedział głośno:

– Nie możemy liczyć na to, że ktokolwiek przyleci, by nam pomóc. Musimy toczyć tę walkę, zdani

wyłącznie na własne siły. Przypuszczam, że pierwszym celem ataku stanie się wielka świątynia.
Tenel Ka zdążyła zapoznać was z zasadami partyzanckiej walki, więc uważam, że powinniśmy
stoczyć ją w dżungli, gdzie dla żołnierzy Akademii Ciemnej Strony wszystko będzie nowe i obce,
a dla nas dobrze znane. Nasza walka będzie zatem miała charakter pojedynków.

Przedtem jednak musimy natychmiast zarządzić ewakuację całej akademii Jedi.

Rozdział 5

Zekk przebywał w zatłoczonym hangarze Akademii Ciemnej Strony, gdzie przyglądał się ostatnim

przygotowaniom do ataku. Odnosił wrażenie, że udziela mu się nastrój podniecenia, jaki ogarnął
żołnierzy, pałających gniewem i chęcią wyrządzenia jak największych zniszczeń. Wydawało mu się,
że wszystkie linie skupiającej się w nim ciemnej Mocy płoną oślepiającym blaskiem.

Nad środkiem lądowiska unosiła się ogromna taktyczna platforma szturmowa, wokół której

krzątało się najwięcej osób. Najeżona lufami dział i zajmująca największą przestrzeń, została
skonstruowana specjalnie z myślą o stoczeniu z Sojuszem Rebeliantów decydującej bitwy. Na
pokrytych pancernymi płytami pokładach przebywali szturmowcy przygotowujący platformę do
startu. Latające urządzenie, dowodzone przez złowieszczą Siostrę Nocy Tamith Kai, miało stanowić
pomost, z którego będą wyruszali Ciemni Jedi, żeby toczyć pojedynki z uczniami Skywalkera.

Tamith Kai, stojąca za sterami bojowej platformy, również pałała żądzą zemsty. Ilekroć się

poruszała, jej długa, fałdzista peleryna ocierała się o materiał kombinezonu i syczała niczym
jadowity wąż, szykujący się do ataku. Z naramienników wystawały ostre, długie kolce, sporządzone
z pancerza gigantycznego śmiercionośnego żuka. Głowę kobiety okalały podobne do hebanowych
sprężyn czarne włosy, raz po raz zwijające się i skwierczące od nadmiaru zgromadzonej energii
Mocy. Każdy sprawiał wrażenie, że żyje własnym życiem i okazuje wrogość pozostałym.

Fioletowe oczy Tamith Kai zapłonęły, kiedy kobieta skupiła w sobie jeszcze więcej Mocy

i wydała wszystkim żołnierzom rozkaz przygotowania platformy do startu. Sporządzony
z onyksowych łusek pancerz idealnie przylegał do jej silnie umięśnionego ciała. Każdy ruch i gest
Siostry Nocy dowodził pewności siebie, wiary we własne siły – a przede wszystkim
niepohamowanej żądzy zniszczenia placówki wroga.

Tymczasem Zekk zajmował się własnymi sprawami. Pamiętał o tym, że sam bywał często

obiektem podejrzeń złowieszczej wiedźmy. Tamith Kai nie darzyła go zaufaniem. Uważała, że nie
zaprzedał się bez reszty ciemnej stronie. Podejrzewała, że nadal zaślepiającego resztki przyjaźni,
jaką żywił kiedyś wobec bliźniąt Jedi, Jacena i Jainy Solo.

Zekk był ulubionym uczniem samego naczelnika Akademii Ciemnej Strony, Brakissa, a później,

tocząc walkę na śmierć i życie, zwyciężył w pojedynku z ulubieńcem Tamith Kai, Vilasem. Dzięki
temu zwycięstwu uzyskał prawo do tytułu Najciemniejszego Rycerza. Tymczasem Siostra Nocy, która
zapewne nie potrafiła pogodzić się ze śmiercią ulubieńca, a może wyczuwała tlące się w duszy Zekka
iskierki wątpliwości, prawie nie spuszczała młodzieńca z oczu.

Mimo to Brakiss powierzył właśnie jemu dowództwo oddziału władających Mocą młodych

adeptów, którzy wyruszali do pierwszej walki o odzyskanie władzy w galaktyce. Najciemniejszy
Rycerz miał stanąć na czele grupy szturmowej składającej się z Ciemnych Jedi, którzy powinni spaść

z nieba jak śmiercionośne duchy i pokonać uczniów mistrza Skywalkera.

Młodzieniec głęboko odetchnął, czując w chłodnym powietrzu upajającą woń smarów

i rozpuszczalników. Słyszał dudnienie pomp tłoczących chłodziwo, pomruk uruchamianych silników
i chrzęst pancerzy szturmowców zajmujących wyznaczone miejsca. Wszystkie oznaki wskazywały na
to, że przygotowania dobiegły końca. Szturmowa platforma była gotowa do startu.

Zekk odwrócił się w stronę swojej grupy wojowników władających Mocą. Miał na sobie, jak

zwykle, skórzany pancerz, osłonięty czarną peleryną, której krawędzie wykończono szkarłatną
lamówką. U pasa wisiał przypięty miecz świetlny, jakby czekał na chwilę, kiedy właściciel
zdecyduje się nim posłużyć. Młodzieniec związał długie, czarne włosy w schludny koński ogon.
Kiedy popatrzył na cierpliwie czekających wojowników, w jego szmaragdowozielonych oczach
ukazały się błyski.

– Poczujcie, jak Moc przepływa przez wasze ciała – powiedział.
Spojrzał po kolei w oczy każdego podwładnego. Wszyscy stali na baczność, zacisnąwszy zęby,

i tylko ogień płonący w ich oczach świadczył o tym, że rwą się do walki. Od dawna przygotowywali
się, czekając na tę chwilę.

Zekk gestem pokazał im unoszącą się platformę i Ciemni Jedi natychmiast wskoczyli jak groźna

fala na pokład opancerzonego statku.

– Musimy zaatakować akademię Jedi znienacka – odezwał się Najciemniejszy Rycerz. –

W przeciwnym razie stracimy przewagę, jaką daje zaskoczenie.

Hełm pilota myśliwca typu TIE idealnie odpowiadał kształtom jego posiwiałej głowy. Resztę

ekwipunku stanowiła maska umożliwiająca oddychanie, ochronne gogle, czarny lotniczy kombinezon,
wyściełane rękawice i ciężkie, podkute buty. Kiedy Qorl założył wszystkie części stroju, wydało mu
się, że przeniósł się w inne czasy, kiedy miał o wiele mniej lat... i kiedy również latał jako pilot
myśliwca TIE, pełniący służbę w pierwszym Imperium.

Przed wielu laty jego maszyna była jednym z myśliwców należących do skrzydła, które wyleciało

z hangarów Gwiazdy Śmierci, aby wziąć udział w walce przeciwko ogarniętym rozpaczą pilotom
rebelianckich X-skrzydłowców. Myśliwiec Qorla został jednak trafiony i uszkodzony, po czym,
koziołkując i zataczając kręgi, zaczął się rozpadać, ale zdołał wylądować w porastającej
powierzchnię Yavina Cztery gęstej dżungli. Kiedy ranny pilot wydostał się z rozbitej maszyny
i skierował spojrzenie w niebo, z niedowierzaniem i przerażeniem stwierdził, że niezwyciężona
Gwiazda Śmierci eksploduje, skazując go na nędzną wegetację w dzikich ostępach leśnych
niewielkiego księżyca.

Qorl powrócił do pełni sił, ale żył jak pustelnik przez następne dwadzieścia kilka lat, dopóki

jego kryjówki nie odnaleźli przypadkiem młodzi uczniowie Jedi... Zapoczątkowało to całą serię
wydarzeń, które w końcu przywiodły go na łono Drugiego Imperium.

A teraz miał wsiąść do kabiny innego myśliwca typu TIE i wystartować z pokładu innej bojowej

stacji – po to, aby raz jeszcze zmierzyć się z siłami Rebeliantów. Tym razem był jednak przekonany,
że Imperium nie pozwoli sobie na popełnienie jakiegoś błędu.

Stał przed frontem pilotów swojego skrzydła, w którego skład wchodziło dwanaście maszyn typu

TIE. Stłoczone pod ścianą ogromnego lądowiska niewielkie myśliwce miały wystartować w chwili,
kiedy szturmowa platforma wyleci z hangaru Akademii Ciemnej Strony. Siwowłosy pilot odwrócił
się w stronę szeregu podwładnych; spośród nich żaden jeszcze nie brał udziału w prawdziwej walce.

Wszyscy zostali wybrani z grona najbardziej ambitnych młodych kandydatów, którzy szkolili się,
pragnąc zostać szturmowcami. Wszyscy byli jednak niedoświadczonymi pilotami. Spędzili wiele
godzin, ćwicząc na rozmaitych symulatorach, i Qorl wiedział, że palą się do walki.
Z niecierpliwością oczekują chwili, kiedy przejdą chrzest bojowy. Stali teraz przed swoimi
myśliwcami, ubrani w takie same czarne hełmy i kombinezony.

Zwłaszcza jeden młodociany pilot nerwowo przestępował z nogi na nogę i raz po raz spoglądał

na swoją maszynę. Omiatał spojrzeniem wieżyczki laserowych działek, jakby już teraz pragnął
znaleźć się w kabinie i zrobić z nich użytek. W końcu zdjął hełm i przycisnął go do torsu. Qorl
spojrzał na nalaną, młodą twarz pilota, mimo iż już przedtem zorientował się, że owym
niecierpliwym młodzieńcem jest barczysty Norys, były przywódca gangu Zagubionych.

– Przepraszam pana, ale mam pewną propozycję – odezwał się osiłek. – Ponieważ w trakcie

ćwiczeń radziłem sobie bardzo dobrze, o wiele lepiej niż pozostali kandydaci, pomyślałem, że może
powinienem zostać mianowany dowódcą tego skrzydła myśliwców.

Qorl zdusił w sobie gniew i odparł:
– Ja... rozumiem pobudki, jakimi się kierujesz, Norysie. Rzeczywiście, w trakcie

wszechstronnego szkolenia, jakie przeszedłeś, zamierzając zostać najpierw szturmowcem, a później
pilotem myśliwca typu TIE, spisywałeś się doskonale. Jesteś chętny do nauki i, jak przypuszczam, do
służenia Drugiemu Imperium. Niestety, tym razem nie mogę spełnić twojej prośby.

– Z jakiego powodu?
Czując wyzwanie, kryjące się w tonie głosu niesfornego młodzieńca, Qorl postanowił

odpowiedzieć krótko i rzeczowo.

– Ponieważ Brakiss mianował mnie dowódcą tej wyprawy. Jeżeli jednak uważasz, że nie musisz

podporządkować się temu rozkazowi...

Wzruszył ramionami, pozwalając, żeby wszelkie możliwe konsekwencje tego stwierdzenia

pozostały nie dopowiedziane.

Młodzieniec był szorstki w obejściu, źle wychowany i tak bardzo niezdyscyplinowany, że gdyby

nie wykazywał dużych zdolności we władaniu bronią i sztuce walki, Qorl z pewnością zostawiłby go
na pokładzie Akademii Ciemnej Strony. Stawka w tej grze była zbyt wysoka, by pozwolić rwącemu
się do walki osiłkowi wszystko spartaczyć.

Norys się zarumienił.
– Wydaje mi się, że strach cię oblatuje, staruszku – powiedział. – Jesteś stary i od wielu lat nie

siedziałeś za sterami prawdziwego myśliwca. Zamierzasz dowodzić tym skrzydłem w taki sposób,
żebyśmy trzymali się z daleka od pola walki. Chcesz w ten sposób usprawiedliwić własny brak
odwagi.

– To byłoby wszystko, pilocie – odezwał się spokojnie Qorl, ale w jego cichym głosie kryła się

taka siła, że chyba powietrze zaskwierczało od nagromadzonej w nim energii. – Pozwalam ci
dokonać wyboru. Jeżeli powiesz choćby słowo, pozostawię cię na tym lądowisku, a jeżeli
udowodnisz, że umiesz trzymać język za zębami, pozwolę ci walczyć ku większej chwale twojego
Imperatora.

W tej chwili Qorl naprawdę nie dbał o to, co postanowi zrobić krzepki młodzik. Z przyjemnością

dowodziłby nieco mniejszym skrzydłem, byle tylko mieć pewność, że wszyscy piloci zechcą słuchać
jego rozkazów.

Pieniąc się w bezsilnej złości, Norys uczynił wysiłek, by nie odpowiedzieć. Uniósł hełm

i z wściekłością wcisnął na głowę.

Stary pilot odezwał się znów, tym razem raczej pragnąc rozładować napięcie niż

z jakiegokolwiek innego powodu:

– Odnieśliśmy sukces, gdyż udało się nam zakłócić wszystkie sygnały, wysyłane z ośrodka

łączności akademii Jedi. Nasi wrogowie nie mogą więc liczyć na to, że z pomocą przybędą
jakiekolwiek posiłki. A ponieważ ci głupi rycerze Jedi nie widzą na orbicie żadnych wojennych
okrętów, musieli dojść do przekonania, że do odparcia ataku wystarczy ich mizerne siłowe pole
i wiara we własne umiejętności.

Systemy śledzące, jakimi dysponujemy, wskazują, że atak pierwszego oddziału imperialnych

komandosów zakończył się powodzeniem, dzięki czemu siłowe pole przestało funkcjonować.
Akademia Jedi, pozbawiona energetycznej osłony, jest teraz zdana na naszą łaskę i niełaskę.

Kiedy Tamith Kai wystartuje na pokładzie bojowej platformy, by dowodzić oddziałem żołnierzy

biorących udział w akcji, Zekk i grupa jego Ciemnych Jedi zaczną toczyć pojedynki z rycerzami,
wyszkolonymi przez Skywalkera. W tym czasie myśliwce, tworzące to skrzydło, rozpoczną nękanie
akademii Jedi atakami z powietrza. Mimo iż naszym celem jest wyrządzenie jak największych szkód,
powinniśmy jedynie wspierać siły lądowe Imperium, a nie brać udziału w bezpośredniej walce. Czy
to zrozumiałe?

Piloci mruknęli na znak, że rozumieją zadanie. Qorl nie był jednak pewien, czy do chóru

pomruków przyłączył się głos Norysa.

– To bardzo dobrze – powiedział. – W takim razie... Do maszyn!
Piloci wskoczyli do kabin. Qorl poszedł w ich ślady i po chwili siedział za pulpitem

sterowniczym swojego myśliwca typu TIE, który miał lecieć na czele całego skrzydła. Wciągnął
głęboki haust powietrza, które przedostawało się przez otwory w filtracyjnej masce. Mimo to poczuł
dobrze znaną, rozkoszną woń odczynników chemicznych, umieszczonych we wnętrzach pochłaniaczy.

Uśmiechnął się do swoich myśli. Czuł się doskonale, mogąc jeszcze raz zasiąść za sterami

maszyny i polecieć w przestworza.

Nie odchodząc od urządzeń sterowniczych taktycznej bojowej platformy, Tamith Kai zawołała:
– Startujemy! I zanim ten dzień dobiegnie końca, powrócimy jako zwycięzcy!
Ogromne wrota hangaru gwiezdnej stacji się otworzyły, ukazując mroki przestworzy i niewielki

szmaragdowy księżyc. Majaczył za nim gigantyczny pomarańczowy kocioł kipiących gazów,
tworzących planetę Yavin. Niewielki księżyc, widziany na tle panoramy wszechświata, wyglądał
niepozornie, ale to właśnie on był najważniejszym celem ataku szturmowców Akademii Ciemnej
Strony. Wkrótce na jego powierzchni miała rozegrać się bitwa, która z pewnością zakończy się
zwycięstwem sił Drugiego Imperium.

Tamith Kai wydała odpowiedni rozkaz. Natychmiast silniki repulsorów zagrały pełną mocą

i bojowa platforma zaczęła oddalać się od gwiezdnej stacji. Wojskowa jednostka miała kształt
wielkiej, płaskiej i zaokrąglonej na rogach dwupoziomowej barki. Ponad wyższy poziom wystawała
mieszcząca stanowisko dowodzenia nadbudówka, która miała zostać rozhermetyzowana i otworzona,
kiedy statek znajdzie się w atmosferze. Na górnym poziomie czekali szturmowcy i żołnierze
stanowiący grupę operacyjną. Dolny zajmował Zekk z oddziałem Ciemnych Jedi, czekających obok
opancerzonej klapy zapadni na właściwą chwilę.

Pokonując odległość dzielącą ją od celu, szturmowa platforma szybowała w przestworzach.

Przygotowywała się do pogrążenia w otaczających zielony księżyc, cienkich jak paznokieć
warstwach atmosfery. Niecierpliwie licząc upływające minuty, Zekk przechadzał się tam
i z powrotem po dolnym pokładzie. Wyglądając przez iluminator, zauważył, że przypominająca
kolczasty pierścień imperialna placówka, zajmująca dotychczas całą wolną przestrzeń, coraz szybciej
maleje, w miarę jak platforma przyspiesza, kierując się ku Yavinowi Cztery.

– Plecaki gotowe? – zapytał, zwracając się w stronę podwładnych.
Sprawdził własny ekwipunek, przytroczony do pleców pasami krzyżującymi się na piersiach i na

plecach. Sam plecak skrywała czarna peleryna, której szkarłatna lamówka błysnęła, kiedy się
obrócił. Członkowie oddziału Ciemnych Jedi zaczęli sprawdzać wiszące u pasów identyczne
świetlne miecze, sporządzone w warsztatach Akademii Ciemnej Strony. Wszyscy zwrócili uwagę
także na mocowanie przytroczonych do pleców pojemników, kryjących indywidualne repulsory.
Jeden po drugim meldowali gotowość do walki.

Kiedy bojowa platforma zagłębiła się w górne warstwy atmosfery, w widocznych za

iluminatorami mrokach przestworzy pojawiły się pierwsze nieśmiałe pasma białej mgiełki. Zekk
wyczuwał jednak coraz silniejszy opór, wywołany tarciem ochronnego pancerza o cząsteczki
atmosfery.

W miarę jak kadłub imperialnej barki zaczynał się nagrzewać, młodzieniec odnosił wrażenie, że

słyszy świst powietrza rozcinanego przez platformę. Mimo to Tamith Kai pilotowała ją, jak osoba
doświadczona, pewną ręką. Ani przez chwilę się nie wahając, zmierzała prosto do wytkniętego celu.

Nagle w odbiorniku interkomu rozległ się głęboki, chrapliwy głos Siostry Nocy:
– Niedługo osiągniemy odpowiednią wysokość i znajdziemy się bezpośrednio nad celem. Zekku,

przygotuj do skoku swoich Ciemnych Jedi. Klapa zapadni otworzy się dokładnie za standardową
minutę.

Zekk klasnął w chronione rękawicami dłonie, nakazując członkom grupy, żeby ustawili się

w dwuszeregu.

– Silniki repulsorowe pomogą wam utrzymać siew powietrzu – powiedział – ale posługujcie się

Mocą, żeby panować nad szybkością opadania i kierunkiem lotu. Pamiętajcie o tym, że musimy zadać
bezpośredni cios. Tam, w dole, czekają wasi zawzięci wrogowie – rycerze Jedi, wyszkoleni przez
mistrza Skywalkera. Od tego, czy w dzisiejszej walce odniesiecie zwycięstwo, zależy los całej
galaktyki.

Zekk skierował przenikliwe spojrzenie po kolei na każdego z podopiecznych, jakby pragnął w ten

sposób przekazać wszystkim chociaż cząstkę własnego zdecydowania. Był pewien, że wszyscy są
dzielnymi wojownikami, i pamiętał o tym, że przysięgali, iż nie spoczną, dopóki nie zwyciężą.

Mimo to Najciemniejszy Rycerz nie zdołał jeszcze uporać się z burzą, szalejącą w jego piersi.

W skrytości ducha nie wątpił, że niejasne podejrzenia Tamith Kai co do jego lojalności nie są
całkowicie bezzasadne. Rzeczywiście, z rozrzewnieniem wspominał serdeczną przyjaźń, jaką darzył
kiedyś dobrą koleżankę Jainę Solo i jej brata Jacena.

Pamiętał, że kiedy przebywał w gęstwinach dżungli Kashyyyku, ostrzegł Jainę, aby trzymała się

jak najdalej od akademii Jedi. Nie chciał, żeby dziewczyna uczestniczyła w walce, jaka wkrótce
miała się rozpocząć. Nie chciał, żeby koleżance przydarzyło się coś złego.

Wiedział jednak z taką samą pewnością, że Jaina Solo, którą znał i na której mu tak zależało,

nigdy nie cofnie się przed walką, aby ocalić własne życie, podobnie jak nigdy nie opuści przyjaciół,
znajdujących się w niebezpieczeństwie. Wzdrygnął się na myśl o tym, że może właśnie w tej chwili

Jaina przebywa gdzieś na terenie akademii Jedi, gotowa stanąć do walki z nim, Zekkiem.

Kiedy usłyszał szczęk zwalnianego zamka, był wdzięczny losowi za to, że nie musi dłużej

zastanawiać się nad tym problemem. Klapa zapadni odchyliła się z głośnym skrzypnięciem. Pod
stopami oddziału Ciemnych Jedi ukazała się przypominająca rozchylone bezzębne usta wąska
świetlista szczelina, która po chwili zamieniła się w jasny kwadrat. W otworze majaczyły
wierzchołki ogromnych drzew. Spomiędzy nich sterczały kamienne wieże prastarych świątyń,
wzniesionych przed tysiącami lat przez tajemniczych Massassów.

– No, dobrze, moi Ciemni Jedi! – zawołał Zekk, starając się przekrzyczeć świst wichury. –

Nadeszła nasza godzina. Skaczemy!

Postanowił udowodnić, że dowódca się nie boi, i wyskoczył pierwszy. Szybując, włączył silnik

repulsorowego plecaka, po czym koziołkując w powietrzu, skierował się w stronę bezbronnej
akademii Jedi.

Naśladując Najciemniejszego Rycerza, wszyscy Ciemni Jedi podążyli w jego ślady. Jeden po

drugim odrywali się od platformy i szybowali w powietrzu niczym niosące śmierć drapieżne ptaki.

Tymczasem Zekk wyrównał lot i wysunął energetyczną klingę świetlnego miecza, a później

wyciągnął ją przed siebie w taki sposób, że przypominała płonące ramię drogowskazu. Kiedy
obejrzał się za siebie, zobaczył, że pozostali członkowie jego szturmowego oddziału, naśladując we
wszystkim dowódcę, również wyciągnęli świetliste ostrza. Lecieli za nim, a wiatr rozwiewał fałdy
ich czarnych peleryn.

Ciemni Jedi zaczęli opadać z nieba niczym krople upiornego deszczu.

Rozdział 6

Świdrujący w uszach skowyt bliźniaczych silników jonowych zakłócił względną ciszę, panującą

w wielkiej sali audiencyjnej świątyni. Tenel Ka zareagowała odruchowo, jeszcze zanim
uświadomiła sobie, co może być źródłem dźwięku. Podbiegła i kucnęła przy najbliższej szczelinie,
wyciętej w kamiennym murze i pełniącej funkcję okna. Po chwili za jej plecami znaleźli się Jacen,
Jaina i Lowbacca. Przez szczelinę było widać nurkujące myśliwce typu TIE, kierujące się prosto ku
akademii Jedi!

– Mistrzu Skywalkerze, jesteśmy atakowani! – krzyknęła młoda wojowniczka z Dathomiry.
Luke podniósł głos, pragnąc, by usłyszeli go wszyscy uczniowie przebywający w wielkiej

komnacie.

– Uwaga! Powinniście pozostać w dżungli, dopóki bitwa nie dobiegnie końca. Walczcie tak, jak

pozwalają na to wasze talenty i możliwości. Pamiętajcie o tym, co ćwiczyliście i czego się
nauczyliście... I niech Moc będzie z wami.

Jego słowa raz po raz przerywał głuchy odgłos eksplozji. W pewnej chwili w ogromnym

pomieszczeniu rozległ się głośny huk, podobny do ogłuszającego trzasku. Okazało się, że w ziemię
u podnóża świątyni trafiła jakaś bomba protonowa i spowodowała powstanie głębokiego krateru
w glebie, tuż obok wielkiej piramidy.

Tenel Ka odwróciła się, ale nie odeszła od szczeliny w murze, obok której stała. Przyglądając się

pozostałym uczniom Jedi, stwierdziła, że ich reakcja na słowa i polecenia mistrza Skywalkera jest
doprawdy godna pochwały. Kilkoro zaskoczonych kandydatów zachłysnęło się powietrzem.
Dziewczyna wyczuła płynącą od nich falę sprzecznych emocji. Dominowały pośród nich nerwowe
oczekiwanie, tęsknota za rodzinnym światem, wiara w potęgę Mocy i trwoga na myśl o tym, że może
będą musieli odebrać komuś życie. Wojowniczka nie wyczuwała jednak ani śladu niepewności,
paniki czy zamiaru wypierania się własnej tożsamości.

Nie czekając na dalsze wskazówki, uczniowie Jedi, jeden po drugim, zaczęli wychodzić

z wielkiej sali. Luke Skywalker pospieszył do okna, przy którym stała Tenel Ka z przyjaciółmi, po
czym gestem nakazał Peckhumowi, by się do nich przyłączył. Stary pilot zanurkował, kiedy po
kolejnym trafieniu posypały się na jego posiwiałą głowę drobiny kurzu i okruchy kamieni,
odrywające się od sklepienia.

Mistrz Jedi natychmiast zaczął wydawać polecenia. Tenel Ka nie mogła wyjść z podziwu,

ujrzawszy, że zachował spokój pomimo panującego zamieszania.

– Jacenie, weź „Ścigacz Cieni” i poleć na orbitę. Jeżeli uda ci się przedostać przez strefę

zakłócającą nasze sygnały, wyślij mamie wiadomość, że jesteśmy atakowani. Artoo-Detoo powinien
w tej chwili znajdować się w hangarze, na lądowisku w pobliżu statku. Nigdzie nie znajdziesz

lepszego drugiego pilota.

Jaina, która uwielbiała latać statkami, właśnie zamierzała zaprotestować, kiedy wujek Luke nagle

odwrócił się w jej stronę.

– Chciałbym, Jaino, żebyś przeprawiła się na drugi brzeg rzeki i sprawdziła, czy nie uda ci się

naprawić uszkodzonych generatorów. Przekonaj się, czy zdołasz ponownie włączyć energetyczne
pole. Lowie, ty i Tenel Ka...

Z przyczepionego do pasa Luke’a miniaturowego komunikatora rozległ się pisk, świadczący

o pojawieniu się bardzo ważnej informacji.

Kolejny potężny wybuch wstrząsnął murami wielkiej świątyni. Tym razem eksplozja musiała

mieć miejsce bliżej niż poprzednie. Zaledwie Luke zdążył włączyć urządzenie, kiedy w głośniku
rozległa się długa seria pełnych podniecenia elektronicznych pisków i świergotów.

– Co się stało, Artoo? – zapytał Skywalker. – Uspokój się i powiedz, o co chodzi.
– Jeżeli wolno, panie Skywalkerze – odezwał się Em Teedee – zdołałem rozszyfrować słowa

pańskiego astronawigacyjnego robota, dzięki czemu mogę teraz służyć tłumaczeniem. Jak pan
zapewne wie, potrafię płynnie posługiwać się ponad sześcioma formami komunik...

– Dziękuję ci, Em Teedee – odparł Luke Skywalker, przerywając paplaninę miniaturowego

androida. – Będę wdzięczny, jeżeli zechcesz mi pomóc.

– Artoo-Detoo melduje... o rety!... że jakaś bomba eksplodowała tuż przed wrotami hangaru.

Płyty zostały zasypane przez lawinę odłamków kamieni. Żaden statek nie zdoła teraz wlecieć ani
wylecieć. Oznacza to, że „Ścigacz Cieni” jest uwięziony w hangarze!

– Hej! – zawołał Jacen po chwili, którą poświęcił na zastanawianie się nad sytuacją. –

Peckhumie, a co z „Piorunochronem”? Nie został wprowadzony do hangaru.

Tenel Ka poczuła, że jej czoło przecięła głęboka zmarszczka. Jakoś nie potrafiła wyobrazić sobie

Jacena, lecącego rozklekotanym, pokiereszowanym towarowym transportowcem i toczącego walkę
ze znacznie szybszymi i zwrotniejszymi imperialnymi myśliwcami.

– „Piorunochron” nie ma kwantowego pancerza, jakim pokryty jest kadłub „Ścigacza Cieni” –

przypomniał Skywalker.

– To zbyt niebezpieczne – dodała Jaina.
– Wszyscy narażamy się tu na niebezpieczeństwa – odparł Jacen półgłosem, ale bardzo

stanowczo. – A musimy znaleźć jakiś sposób, żeby przesłać tę wiadomość.

– Czemu nie, to mogłoby się udać – poparł go stary pilot. – Przed wielu laty nauczyłem się

wykonywać kilka doskonałych uników. Przypuszczam, że wystarczą, żebyśmy dolecieli na orbitę i nie
dali się trafić.

W tej samej chwili Lowbacca ostrzegawczo zawył i wyciągnął rękę, pokazując coś, co zobaczył

za wąskim oknem. W oddali wisiała nad dżunglą złowieszczo wyglądająca konstrukcja, podobna do
najeżonej lufami laserowych dział taktycznej platformy. Wyglądała jak śmiercionośna tratwa,
obsadzona przez oddziały imperialnych żołnierzy.

Tenel Ka poczuła nagle, że przenikają znajome uczucie.
– Przyleciała Tamith Kai – rzekła. – Wyraźnie wyczuwam jej obecność.
– Wygląda na to, że przebywa na pokładzie tej platformy i dowodzi stamtąd ruchami naziemnych

oddziałów szturmowych – stwierdził Luke.

– A zatem musimy unieszkodliwić tę platformę – odparła bez chwili wahania wojowniczka

z Dathomiry. – Zgłaszam się na ochotnika. Chcę stoczyć pojedynek z tą Siostrą Nocy.

Młody Wookie warknął, pragnąc podzielić się ze wszystkimi pewną informacją.
– Pan Lowbacca chciałby przypomnieć, że jego mały skoczek typu T-23 znajduje się nadal na

skraju polany stanowiącej lądowisko – przetłumaczył usłużnie Em Teedee. – Gdyby otrzymał zgodę
na posłużenie się skoczkiem, on i pani Tenel Ka mogliby znaleźć się w pobliżu platformy w ciągu
kilku minut.

Luke kiwnął głową.
– A zatem wszyscy mamy do wykonania jakieś zadania – powiedział. – Ja przeszukam

pomieszczenia akademii Jedi, by upewnić się, że nie pozostał w nich żaden uczeń. Później spotkamy
się w dżungli; tam, gdzie się umówiliśmy.

Schodząc szybko po wewnętrznych schodach wielkiej świątyni, Tenel Ka czuła, że jej myśli

wybiegają w przyszłość i skupiają się wokół czekającej ją walki. W żyłach dziewczyny płynęła
krew, wzbogacona dodatkową porcją adrenaliny, dzięki czemu myśli wojowniczki gnały jak nigdy
przedtem. Tenel Ka od najmłodszych lat była wychowywana i kształcona w taki sposób, żeby
wyrosła na dzielną wojowniczkę.

I chociaż posługiwanie się tylko jedną ręką stanowiło dla niej jeszcze jedno wyzwanie,

dziewczyna nie czuła ani strachu, ani przesadnej pewności siebie. Była po prostu gotowa stanąć do
tej walki. Wiedziała, że rycerz Jedi musi być zawsze gotów. Mistrz Skywalker i Tionna także zadbali
o to, aby rozwijała swoje umiejętności. Tenel Ka miała swój świetlny miecz i potrafiła posługiwać
się Mocą. Była przekonana, że jedno i drugie wystarczy, żeby zwyciężyć w walce z każdym
przeciwnikiem.

Kiedy wszyscy wybiegli na polanę pełniącą funkcję lądowiska, Jaina odłączyła się od reszty

grupy. Wskoczyła w nurty rzeki i zaczęła płynąć na drugi brzeg, kierując się ku uszkodzonym
generatorom ochronnego pola. Tenel Ka ze zdziwieniem stwierdziła, że stary Peckhum dotrzymuje
kroku Jacenowi, biegnącemu przez polanę w stronę pokiereszowanego towarowego transportowca.

Tenel Ka i Lowbacca musieli uskakiwać przed świetlistymi sztychami laserowych błyskawic,

jakie raz po raz wyskakiwały z luf działek myśliwców TIE. Mimo to wspięli się do kabiny skoczka
typu T-23 niemal w tej samej chwili, kiedy siwowłosy pilot i Jacen wpadli na pokład
„Piorunochronu”.

Przyglądając się, jak chłopiec wbiega po rampie i znika w otworze włazu statku Peckhuma, Tenel

Ka poczuła w sercu ukłucie, którego nie potrafiłaby wytłumaczyć, nawet przed sobą. Zauważyła
jednak, że Jacen pojawił się znów w otworze. Przez sekundę spoglądał na nią z poważnym wyrazem
twarzy, a później wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu.

– Kiedy wrócę, opowiem ci nowy dowcip! – zawołał chcąc, by go usłyszała. – Tym razem

naprawdę śmieszny.

Potem znów zniknął w mrocznym prostokącie włazu.
Słysząc, że Lowie uruchamia silniki repulsorowe skoczka, Tenel Ka odpowiedziała, chociaż była

pewna, że chłopiec nie może jej usłyszeć:

– Tak, mój przyjacielu Jacenie, bardzo chętnie wysłucham twojego dowcipu. Kiedy wszyscy

powrócimy.

Rozdział 7

Silniki „Piorunochronu” zaskowyczały i statek, pokonując siłę przyciągania, oderwał się od

lądowiska. W chwilę później pokiereszowany kadłub wzdrygnął się, jakby przeniknięty lodowatym
dreszczem. W głowie Jacena natychmiast rozdźwięczały się sygnały alarmowe.

– Zostaliśmy trafieni! – zawołał, nawet nie zadając sobie trudu sprawdzenia wskazań mierników.
– Nie-e – odparł spokojnie stary Peckhum. – „Piorunochron” zachowuje się tak zawsze, od czasu,

kiedy wyłączyłem ogranicznik dopływu energii do rufowych repulsorów. Możliwe, że któregoś dnia
ponownie rzucę okiem na to urządzenie.

Chłopiec stwierdził, że węzeł, jaki pod wpływem paniki zasupłał się w jego żołądku, stopniowo

przestał się zaciskać... ale tylko do pewnego stopnia.

– Może Jaina pomoże panu naprawić je trochę później – odezwał się po chwili.
Powietrze za iluminatorem przecięła jaskrawa błyskawica i w następnej sekundzie, głośno wyjąc,

śmignął jakiś myśliwiec typu TIE nurkujący w stronę akademii Jedi.

– Hej, przeleciał bardzo blisko! – zauważył chłopiec.
– Zbyt blisko – zgodził się z nim siwowłosy pilot. – A teraz trzymaj się, młody Solo. Za chwilę

zaczniemy robić uniki.

Lowie skupił swą uwagę na pilotowaniu skoczka typu T-23 w taki sposób, by maszyna przez cały

czas znajdowała się pod osłoną. Przez umieszczone w dolnej części kadłuba szyby widział innych
uczniów Jedi, starających się ukryć w dżungli. Wszyscy biegli zygzakami, usiłując nie dać się trafić
przez laserowe błyskawice, jakimi raziły polanę imperialne myśliwce. Kiedy rycerze Jedi zaczęli
znikać w lesie, młody Wookie szarpnął dźwignię i poderwał maszynę.

Gęstwina splecionych gałęzi porośniętych prawdziwym gąszczem liści zawsze kojarzyła mu się

z bezpieczeństwem i spokojem. Lowbacca bardzo chciałby spędzić chociaż kilka takich spokojnych
chwil, siedząc i medytując na wierzchołku jakiegoś drzewa. Na najwyższych poziomach nie czekały
jednak na niego i Tenel Ka ani bezpieczeństwo, ani spokój. A przynajmniej nie w tej chwili.

Lowie zacisnął dłonie na rękojeściach dźwigni sterowniczych i leciał zygzakami, starając się

prześlizgiwać między konarami i pniami gigantycznych drzew. Spodziewał się, że w ten sposób zgubi
prześladowców, którzy mogli puścić się w pogoń za małym skoczkiem. Wiedział, że tym razem
niebezpieczeństwo grozi z góry, gdzie krążyły nieprzyjacielskie myśliwce TIE, a więc nie mógł
lecieć ponad baldachimem liści. Liczył na to, że pozostanie nie zauważony, jeżeli będzie nadal
przemykał między drzewami.

Nagle tuż obok kadłuba skoczka błysnęła jakaś ognista nitka. Wbiła się w miękką glebę i zwęgliła

kilka zeschłych liści, z których uniósł się obłoczek dymu.

– Pozwól, żeby ruchami twoich dłoni kierowała Moc, Lowbacco, mój przyjacielu – odezwała się

Tenel Ka, siedząca na ustawionym nieco z tyłu fotelu dla pasażera.

W odpowiedzi Lowie wymruczał coś na znak, że się zgadza, a później, pragnąc się odprężyć,

nabrał głęboki haust powietrza. Leciał dalej, ale odtąd pozwalał, żeby Moc decydowała o tym, kiedy
powinien wykonać unik albo skręcić. Kierował maszynę w stronę leniwie toczącej
zielonkawobrązowe wody rzeki, za którą on i Tenel Ka widzieli złowieszczą szturmową platformę
Siostry Nocy. Mimo iż dzieliło ich od niej prawie pół kilometra, oboje młodzi rycerze Jedi widzieli
sztychy laserowych strzałów, które raz po raz wyskakiwały z luf działek opancerzonej jednostki
i spopielały drzewa porastające brzegi rzeki.

Nagle zdumiona Tenel Ka zawołała:
– Popatrz! O, tam!
Z nieba zaczęły opadać jakieś dziwne obiekty. Były podobne do drapieżnych ptaków, ale miały

ludzkie kształty. Dopiero po kilku chwilach młoda wojowniczka uświadomiła sobie, że spogląda na
rozpraszającą się w locie grupę Ciemnych Jedi. Wojownicy ciemnej strony zapalili świetlne miecze
i kontrolowali kierunek lotu za pomocą ukrytych w plecakach indywidualnych silników
repulsorowych.

W tej samej chwili, kiedy uwagę Lowbaccy zaprzątnęło obserwowanie lecących napastników,

w kabinie rozległ się brzęczyk czujnika zbliżeniowego, a w kadłub trafiła laserowa błyskawica
wystrzelona z pokładu przelatującego myśliwca TIE. Z rufowych silników skoczka typu T-23
strzeliła fontanna iskier, a po sekundzie zaczęły się z nich wydobywać kłęby dymu. Kadłub małej
maszyny przebiegło dziwne drżenie, po którym skoczek zboczył z kursu. W następnej chwili rozległ
się głośny trzask rozdzieranego metalu i oderwała się jedna płetwa umożliwiająca sterowanie.

– O rety – rozległo się kwilenie miniaturowego androida-tłumacza. – Nie mogę na to patrzeć.
Lowie zareagował dzięki odruchom, wyszkolonym w trakcie wykonywania ćwiczeń Jedi. Nie

przestawał zmagać się ze sterami. Pomagając sobie Mocą, przebierał po pulpicie sterowniczym
zakończonymi ostrymi pazurami palcami jednej dłoni, a drugą pociągał raz za tę, a raz za inną
dźwignię. Powoli wnętrze kabiny wypełniało się gryzącym dymem. Silniki skoczka krztusiły się
i przerywały. Niezupełnie uświadamiając sobie, jak to zrobił, Lowie odciął dopływ energii do
silników rufowych i wykorzystał resztkę siły ciągu, by poderwać maszynę nad baldachim liści.
Później skierował ją w stronę grupy rosnących obok siebie drzew i postanowił obniżyć wysokość
lotu. Przesłał energię do repulsorów i pozwolił, żeby jeszcze przez chwilę pracowały, licząc na to,
że zwolnią szybkość opadania. Miał nadzieję, że to wystarczy.

Rozległ się głośny trzask i skoczek typu T-23 bezwładnie runął w gęstwinę splątanych gałęzi

i konarów.

Każdy haust wdychanego powietrza sprawiał, że Tenel Ka czuła w płucach żywy ogień.

Dziewczyna słyszała dolatujące z bliska jęki i warknięcia Wookiego, ale nie potrafiła zrozumieć ani
słowa. Niczego nie widziała.

– Pani Tenel Ka! – Przez mgiełkę oszołomienia przedarł się donośny, piskliwy syntetyzowany

głosik miniaturowego androida. – Pan Lowbacca usilnie nalega, żeby zechciała pani pospieszyć
z pomocą!

Wojowniczka spróbowała się rozejrzeć. Otworzyła oczy, ale widziała tylko wirujące

różnobarwne plamy, składające się na przemian ze światła i cienia. Szybko zmieniające się kształty

sprawiały ból jej oczom, więc dziewczyna po chwili je zamknęła.

Nagle tuż obok jej ucha rozległ się tak głośny pisk, że zapewne mógłby wyrwać mistrza Jedi

z kojącego transu.

– Och, niech licho porwie moje ospałe procesory! Spóźniłem się. Ona nie żyje.
Lowbacca zaryczał głośno na znak, że nie podziela tej opinii. W tej samej chwili Tenel Ka

poczuła, że coś wyciągnęło się i szturchnęło ją pod żebro.

– Nie – zaskrzeczała, z wysiłkiem wymawiając słowa. – Jeszcze żyję.
Lowbacca wydał kilka urywanych szczęknięć i tym razem dziewczyna zrozumiała od razu, o co

chodzi. Zareagowała, nie czekając, aż usłyszy tłumaczenie Em Teedee:

– Pan Lowbacca prosi, żeby użyła pani całej siły i wypchnęła owiewkę, równocześnie kierując tę

siłę w stroną bakburty... wie pani, to znaczy w lewo.

Tenel Ka wiedziała. Wyciągnęła rękę i pchnęła, a później uczyniła to samo jeszcze kilka razy.

Mimo iż się krztusiła, nie mogąc oddychać powietrzem przesyconym kłębami gryzącego dymu, starała
się zachować spokój i pozwalała, by przepływała przez nią energia Mocy.

Miała zamknięte powieki, ale zorientowała się, że z czujników optycznych Em Teedee strzeliły

nagle snopy jaskrawożółtego światła. Dzięki nim w kabinie małego skoczka stało się trochę jaśniej.

– Wygląda na to – ciągnął tymczasem miniaturowy android – że owiewka śmigacza zaklinowała

się pomiędzy konarem a pniem drzewa. Och, jesteśmy zgubieni!

W tej samej chwili jednak, kiedy Em Teedee skończył biadolić, coś trzasnęło i owiewka kabiny

odskoczyła. Tenel Ka i Lowbacca wyplątali się z ochronnych sieci, a później wygramolili się
z kabiny. Kiedy łapczywie zachłystując się powietrzem i czekając, aż oczy przyzwyczają się do
blasku, oddalali się od płonącej maszyny, wojowniczka z Dathomiry odruchowo sięgnęła do pasa, by
upewnić się, że rękojeść świetlnego miecza jest na swoim miejscu. Nadal była.

– O rety! – zabrzmiał piskliwy, metaliczny okrzyk androida. – Teraz najprawdopodobniej

zabłądzimy w tej dżungli i zostaniemy pochwyceni przez wełnolamandry. Proszę zachować
najwyższą ostrożność, panie Lowbacco. Na myśl o tym, co zrobiłbym, gdybym musiał ponownie
przeżywać takie straszne chwile, ogarnia mnie przerażenie.

Stojąc na konarze obok Tenel Ka i usiłując utrzymać równowagę, Lowbacca odwrócił się, by

popatrzeć na uszkodzony gwiezdny skoczek typu T-23. Z gardła młodego Wookiego wydobył się
przeciągły, żałosny jęk. Wojowniczka rozumiała jednak, że jej przyjaciel rozpacza nie z powodu
żyjących w dżungli stworzeń, które mogły ucierpieć podczas katastrofy, ale z powodu straty
ukochanej maszyny.

Tenel Ka dobrze uświadamiała sobie, co oznacza dla niego ta strata. Wyciągnęła jedyną rękę, na

chwilę dotknęła ramienia Wookiego i pozwoliła, żeby przepływająca przez oboje Moc przyniosła mu
chociaż trochę ukojenia. Później młodzi Jedi odwrócili się, aby sprawdzić, co stało się z celem ich
wyprawy: gigantyczną bojową platformą, dowodzoną przez złowieszczą Siostrę Nocy.

Z prawdziwą ulgą Tenel Ka stwierdziła, że Lowiemu udało się wylądować w gąszczu gałęzi

w odległości zaledwie dwustu metrów od miejsca, gdzie nad konarami drzew Massassów unosiła się
imperialna barka. Zanim jednak zdążyła powiedzieć choć słowo, jej przyjaciel Wookie ostrzegawczo
szczeknął i pokazał na dół, na znak, że powinni się ukryć.

Młoda wojowniczka natychmiast zorientowała się, o co chodzi, i zanurkowała między gałęzie

i liście, by się przyczaić. Jeżeli ona i Lowbacca widzieli gigantyczne szturmowe urządzenie
Akademii Ciemnej Strony, mogli sami zostać zauważeni. Musieli zatem podejść do platformy,

przeskakując po gałęziach niższych pięter, porośniętych zielonymi, szeleszczącymi liśćmi. Musieli
postępować jak nurkowie, którym często zdarza się płynąć pod powierzchnią wody.

Dysponując tylko jedną ręką, która pozwalała chwytać gałęzie i utrzymywać równowagę, Tenel

Ka pomagała sobie Mocą, jeżeli chciała, by po wykonaniu następnego skoku jej stopy bezpiecznie
lądowały na śliskim konarze. Z wdzięcznością przyjmowała także pomoc ze strony Lowiego, który
proponował wsparcie, ilekroć skakali po próchniejących gałęziach albo pokonywali większe
odległości.

Tenel Ka nie wiedziała, dlaczego, ale coś zmuszało ją do mówienia. Możliwe, że był to

bezgraniczny smutek, jaki zaczynał ogarniać jej przyjaciela Wookiego.

– Przekonasz się, że spędzimy razem jeszcze wiele radosnych chwil, naprawiając twój skoczek –

powiedziała, zamierzając pocieszyć przyjaciela. – Ty, Jacen, Jaina i ja. Kiedy ta bitwa dobiegnie
końca.

Lowie przystanął. Przez chwilę mierzył dziewczynę kpiącym spojrzeniem, a później zaczął sapać,

co u Wookiech jest odpowiednikiem śmiechu. Wydał całą serię szczęknięć, natychmiast
przetłumaczonych przez Em Teedee:

– Pan Lowbacca oświadcza, że pan Jacen z pewnością się ucieszy, mając tak duże grono

wdzięcznych słuchaczy, które będzie mógł zabawiać opowiadaniem dowcipów.

Tenel Ka miała wrażenie, że na myśl o tym i jej nastrój uległ wyraźnej poprawie. Mogła dzięki

temu szybciej i pewniej przeskakiwać z gałęzi na gałąź. Uznała jednak, że powinna skupić całą
uwagę na osiągnięciu zamierzonego celu, jakim było pokonanie Drugiego Imperium. Raz na zawsze.

Nagle poczuła, że w górę jej kręgosłupa powędrowały zimne ciarki.
– Stop! – rozkazała.
Nisko nad baldachimem liści śmignął myśliwiec typu TIE. Po zielonej powierzchni leśnego

oceanu przemknęły fale, wzbudzone przez strumień gorących gazów wydechowych. Zapewne pilot
imperialnej maszyny leciał, aby rzucić okiem na płonący wrak gwiezdnego skoczka. Lowbacca
warknął, ale Tenel Ka chwyciła go za kosmatą rękę, by przyjaciel, kierując się impulsem chwili, nie
uczynił czegoś nierozważnego. Tymczasem skowyczący myśliwiec zatoczył ciasny krąg nad
szczątkami, jakby pilot zamierzał się upewnić, że nikt nie przeżył katastrofy. Młoda wojowniczka
w skrytości ducha liczyła na to, że lotnik nie zechce dokończyć dzieła zniszczenia i nie pośle
laserowych błyskawic w unieruchomiony kadłub. Wiedziała, że wówczas maszyna zamieniłaby się
w bezkształtną masę stopionych metalowych płyt i zwęglonych mechanizmów. Po kilku chwilach
czekania w napięciu przekonała się jednak, że nieprzyjacielska maszyna oddaliła się, żeby poszukać
innej ofiary.

Pociągnęła towarzysza za rękę i oboje ruszyli w dalszą drogę. Przeskakując z konaru na konar,

ale przez cały czas kryjąc się pod baldachimem liści, zmierzali w stronę miejsca, gdzie czekało
imperialne urządzenie.

Wydało im się, że minęła zaledwie chwila, kiedy ponownie usłyszeli piskliwy głosik

miniaturowego androida-tłumacza:

– Jeśli podczas katastrofy moje czujniki nie uległy całkowitemu rozkalibrowaniu, właśnie w tej

chwili powinniśmy znajdować się dokładnie pod czołową krawędzią szturmowej platformy.

Lowbacca uniósł rękę, nakazując Tenel Ka, by stanęła. Później wspiął się po kilku gałęziach

i ostrożnie wystawił głowę ponad liście, żeby sprawdzić, gdzie się znajdują. Wydał ciche
triumfujące szczeknięcie, po którym wojowniczka z Dathomiry wspięła się śladami przyjaciela

i także wynurzyła głowę z falującego i szeleszczącego zielonego oceanu. Zobaczyła unoszącą się
jakieś dziesięć metrów nad nimi gigantyczną bojową stację. Zwróciła szczególną uwagę na
opancerzony spód i wystające ze wszystkich stron lufy szerzących śmierć laserowych działek.

– Zniszczenie jej nie powinno być trudne – szepnęła, zwracając się do młodego Wookiego.
Z wysoka dolatywały odgłosy wykrzykiwanych rozkazów i łomot podkutych butów żołnierzy

biegnących po metalowych płytach pokładu. Lowbacca uniósł rękę i pokazał platformę, a potem
wzruszył ramionami, jakby chciał zapytać: „I co teraz?” Platforma wisiała nad wierzchołkami drzew
zbyt wysoko, by mogli skoczyć, a nie mieli repulsorowych silników, dzięki którym dostaliby się na
pokład. Tenel Ka sięgnęła jednak do jakiejś kieszeni u pasa i wyciągnęła z niej cienką, ale bardzo
wytrzymałą linkę, zakończoną niewielką rozkładaną kotwiczką.

– Musimy wspiąć się po lince – oświadczyła.
Szturmowa platforma unosiła się na trochę większej wysokości niż ta, na jaką zazwyczaj

dziewczyna zarzucała kotwiczkę z przyczepioną linką, i dlatego durastalowe zęby zaczepiły się
o opancerzoną krawędź dopiero za drugim razem. Tenel Ka kilkakrotnie szarpnęła linką, a później na
próbę powierzyła jej ciężar własnego ciała. Przekonała się, że zęby kotwiczki nawet się nie
przesunęły. Potem owinęła nogi i rękę i zaczęła się podciągać. Ilekroć miała wrażenie, że do
wspinaczki nie wystarczy siła mięśni jedynej ręki, pozwalała, żeby Moc pomagała unosić jej ciało.

Wiedziała, że kiedy znajdzie się na pokładzie imperialnego statku, może spotkać się ze

szturmowcami, potężnym uzbrojeniem i złowieszczą Siostrą Nocy, która, podobnie jak ona,
pochodziła z Dathomiry.

Tenel Ka z wysiłkiem przełknęła ślinę. Wiedziała, że Moc jest z nimi, ale uświadamiała sobie

również, że szansę zwycięstwa są doprawdy znikome.

Rozdział 8

Szeroka i głęboka rzeka, której zielonkawobrązowe wody leniwie płynęły przez dziewiczą

dżunglę, sprawiała wrażenie cichej i spokojnej. Łagodny prąd nawet w najmniejszym stopniu nie
odzwierciedlał tytanicznych zmagań dobra ze złem, jakie toczyły się na powierzchni Yavina Cztery.

Rzeka była ostoją wielu form życia: niewidzialnego planktonu i drapieżnych pierwotniaków, ale

także wodnych roślin i potężnych drzew, których poskręcane korzenie tkwiły głęboko w mulistym
dnie. Żyły w niej również doskonale zamaskowane drapieżniki; widząc je można było pomyśleć, że
stanowią niewinne elementy krajobrazu.

W miarę jak ciszę dżungli zaczęły mącić odgłosy laserowych strzałów, a buczenie świetlnych

mieczy dotarło do leśnych ostępów, pod rozłożystymi gałęziami rosnących nad rzeką drzew
i w samej wodzie zaczęły szukać schronienia inne stworzenia... stworzenia umiejące świetnie władać
Mocą.

Spod spokojnej powierzchni mętnej wody wynurzyły się zaokrąglone pyski istot

przypominających gady. Rozchyliły szczeliny oddechowe i rozszerzyły nozdrza, żeby nabrać nową
porcję świeżego, ożywczego tlenu. Trzy stworzenia, zanurzywszy pokryte łuskami ciała, płynęły tak
powoli, że tylko delikatne zmarszczki na powierzchni i szmer wody świadczyły o tym, że w ogóle się
poruszają. Dotarły na wyznaczone miejsca i zakopały się głęboko w rzecznym mule. Przez chwilę
węszyły, po czym znieruchomiały przy samym brzegu w miejscu, gdzie przebiegała wąska ścieżka.

Ich wrogowie wkrótce mieli się pojawić.
Rozglądając się we wszystkie strony, trzech Ciemnych Jedi, uczniów Akademii Ciemnej Strony,

stąpało bardzo ostrożnie, ale pewnie. Wszyscy trzej pokładali bezgraniczną wiarę we własne siły
i umiejętności. Torowali sobie drogę przez gęste poszycie, tnąc pędy dzikiej winorośli i kolczaste
gałęzie krzewów ostrzami świetlnych mieczy, którymi posługiwali się jak maczetami. Kiedy dotarli
do brzegu rzeki, przystanęli. Zamierzali naradzić się, dokąd pójść, żeby jak najszybciej znaleźć
przeciwników.

– Uczniowie Skywalkera to sami tchórze – odezwał się jeden. – Dlaczego nie wychylą nosów

z kryjówek i nie staną do walki? Pochowali się przed nami w dżungli niczym przestraszone gryzonie.

– Mają powody, żeby się nas obawiać – poparł go drugi adept imperialnej uczelni. – Dobrze

znają potęgę ciemnej strony.

Tymczasem trzej uczniowie Luke’a Skywalkera, będący inteligentnymi gadami rasy Cha’a,

porozumieli się po cichu, wypuszczając umowną liczbę bąbelków powietrza. W pewnej chwili
wszyscy unieśli pyski nad powierzchnię i plunęli strugami wody na zupełnie zaskoczonych
przeciwników. Wykorzystując energię Mocy, zwiększyli ciśnienie i nadali strumieniom siłę młotów.
Kolumny sprężonej wody uniosły się jak węże, a potem rozprysnęły się i spłynęły na ziemię. Jarzące

się klingi trzymanych przez uczniów Brakissa świetlnych mieczy zaskwierczały, przygasły i otoczyły
się kłębami pary. Wszyscy trzej Cha’a radośnie zasyczeli i wybuchnęli perlistym rechotem, po czym
nabrali w pyski następne porcje mętnej wody, a później zaczerpnęli jeszcze więcej.

Zmoczeni do suchej nitki Ciemni Jedi zaczęli rozpaczliwie parskać, prychać, wypluwać wodę

i bełkotać. Bezskutecznie usiłowali przywołać na pomoc energię ciemnej strony, za pomocą której
mogliby odeprzeć atak podobnych do gadów podstępnych uczniów Skywalkera.

W tej samej chwili z bezpiecznych grzęd, ukrytych głęboko w gąszczu gałęzi drzew, rosnących

w pobliżu tamtego miejsca, zeskoczyły i zanurkowały trzy inne istoty, z wyglądu przypominające
ptaki. Wydały przenikliwy drżący pisk, będący okrzykiem bojowym, z jakim zawsze wyruszały do
walki.

Ciemni Jedi przez chwilę nie mieli pojęcia, co robić. Kiedy uświadomili sobie, że muszą toczyć

walkę na dwa fronty, nie potrafili skupić myśli. W następnej sekundzie ptaki wylądowały na ich
głowach z takim impetem, że obaliły wojowników Akademii Ciemnej Strony na ziemię. Uderzenie
miało taką siłę, że ich ofiary zemdlały. Ptaki zaświergotały i triumfalnie zaskrzeczały, a wówczas
trzej Cha’a wyszli na brzeg i ociekając strugami wody, poczłapali w stronę trójki leżących
nieruchomo napastników.

Pracując razem, nie będący istotami ludzkimi uczniowie mistrza Skywalkera oderwali kawałki

podobnych do rzemieni pędów winorośli i związali ręce i nogi nieprzytomnych więźniów. Któryś
Cha’a pozbierał wszystkie trzy wykonane w warsztatach Akademii Ciemnej Strony świetlne miecze,
porzucone przez Ciemnych Jedi na murawie. Przez chwilę się im przyglądał, z niesmakiem zwracając
uwagę na kiepską konstrukcję i niedbałe wykończenie. Później wrzucił je do wody jeden po drugim.
Plusnęły i zniknęły w mętnej toni, nie pozostawiając żadnego śladu.

Tymczasem podobne do ptaków istoty pochyliły się nad leżącymi bez czucia ofiarami. Posługując

się Mocą, zaczęły penetrować ich umysły. Do każdego wysłały wzmocnione przez Moc sugestie,
dzięki którym pokonani przeciwnicy mieli nieprędko się obudzić...

Tionna szarpnęła głową i odrzuciła do tyłu długie, srebrzystosiwe włosy. Nie chciała, by

przeszkadzały jej w patrzeniu. Nie mogła dopuścić, aby rozpraszały uwagę i zakłócały skupienie.

Zamrugała powiekami błyszczących oczu perłowej barwy i popatrzyła na pozostałych uczniów

Jedi. Mistrz Skywalker dosyć często powierzał jej wykonywanie ćwiczeń z tymi kandydatami, a teraz
instruktorka miała poprowadzić ich do walki. Mieszcząca się na Yavinie Cztery akademia Jedi
bywała celem ataków sił zła i ciemności, ale szlachetni rycerze Jedi zawsze dotąd potrafili je
odpierać i zwyciężali. Tionna nie miała najmniejszych wątpliwości, że i teraz walka zakończy się
takim samym rezultatem.

Instruktorka i jej uczniowie stali na zarośniętej polanie wokół płaskiej marmurowej płyty

otoczonej zrujnowanymi kamiennymi kolumnami. Zanim polanę opanowała wszechobecna, zachłanna
dżungla, znajdowała się tu jedna z urządzonych na wolnym powietrzu świątyń Massassów. Tionna
zdecydowała, że właśnie w tym miejscu cała grupa młodych rycerzy Jedi stawi czoło napastnikom.

– Czy wszyscy jesteście gotowi? – zapytała. – Pamiętajcie o tym, czego się nauczyliście. Prób nie

ma. Musimy pokonać wojowników ciemnej strony.

Uczniowie wznieśli okrzyki na znak, że zgadzają się z jej słowami. Skierowali na swoją

nauczycielkę spojrzenia, w których kryła się wiara we własne możliwości i przeświadczenie
o słuszności obmyślonego przez nią planu. Jedna z młodych kobiet kiwnęła głową instruktorce

i głęboko odetchnęła, a później pobiegła wiodącą w głąb lasu wąską ścieżyną, aby odnaleźć chociaż
kilku przeczesujących gąszcze i ostępy Ciemnych Jedi. Zaledwie po kilkunastu sekundach od chwili,
kiedy zniknęła w dżungli, krzyknęła, po czym uczyniła to jeszcze kilka razy, rzucając w ten sposób
wyzwanie adeptom Akademii Ciemnej Strony.

Nagle do uszu Tionny i uczniów, czekających w zaroślach na skraju polany, doleciał odgłos

skwierczenia klingi świetlnego miecza... Po kilku chwilach rozległ się tupot stóp osoby biegnącej
wąską ścieżką, a po nim trzask gałęzi łamanych przez kogoś, kto przedzierał się przez gąszcz zarośli.
Młoda kobieta wracała w pośpiechu na polanę, gdzie pozostali młodzi rycerze Jedi urządzili
zasadzkę. Nie mówiąc ani słowa, Tionna gestem dała znak pozostałym członkom grupy, żeby
przygotowali się do akcji.

– Wracaj tu, ty tchórzliwa pluskwo! – krzyknął w ślad za młodą kobietą jeden z napastników,

którego zasłaniały splątane gałęzie ciernistych krzewów.

Czterej Ciemni Jedi przedarli się przez ostatnie krzaki i wpadli na zarośniętą polanę. Ujrzeli

zadyszaną młodą kobietę, stojącą po drugiej stronie, za ciężką, marmurową płaską płytą, unoszącą się
nad ich głowami. Uciekinierka udawała, że jest strwożona i całkowicie bezbronna.

Napastnicy ochoczo ruszyli w jej stronę.
– Zmiażdżymy twój umysł, kiedy posłużymy się siłami ciemnej strony! – odezwał się jeden

z wojowników Brakissa.

– Teraz! – zawołała instruktorka Jedi.
Czterej najlepsi uczniowie Tionny, ukryci za krzakami porastającymi skraj polany, posłużyli się

Mocą. Szybkim jak błyskawica, niemożliwym do przewidzenia ruchem wyrwali rękojeści świetlnych
mieczy z dłoni napastników. Zaskoczeni i zdezorientowani Ciemni Jedi krzyknęli, kiedy uświadomili
sobie, że są bezbronni. Tionna i jej uczniowie wyłonili się spomiędzy krzaków i otoczyli kręgiem
czwórkę uczniów Akademii Ciemnej Strony tak, by uniemożliwić im ucieczkę.

– Nie potrzebujemy świetlnych mieczy, żeby was pokonać. Potrafimy was zgnieść jak robaki za

pomocą samej naszej siły! – krzyknął jeden napastnik, pewniejszy siebie niż pozostali. – Siły ciemnej
strony!

Wszyscy czterej Ciemni Jedi stanęli obok siebie, stykając się plecami. Zaczęli się skupiać

i wyciągnęli ręce w stronę uczniów Tionny.

– Nie robiłabym tego, gdybym była na waszym miejscu – odezwała się spokojnie instruktorka,

pozwalając, by na jej bladych ustach zagościł lekki uśmiech. – Z pewnością nie chcielibyście
zakłócać skupienia moich uczniów. Rozumiecie chyba, że jakiekolwiek, chociażby najlżejsze
odwrócenie ich uwagi może zakończyć się waszą miażdżącą klęską.

Dopiero wówczas Ciemni Jedi unieśli głowy. Z niedowierzaniem i przerażeniem przekonali się,

że marmurowy blok, który dotychczas uważali za sklepienie zrujnowanej świątyni, wcale nie jest
podtrzymywany przez rozsypujące się kolumny. Stwierdzili, że masywna płyta, z pewnością ważąca
wiele ton, wisi nad ich głowami, nie opierając się na niczym. Unosi się jak piórko, utrzymywana
w stanie równowagi jedynie za pośrednictwem energii Mocy. Uświadomili sobie także, że uczniowie
Tionny wpatrują się w ciężki monolit, nie przestając skupiać na nim myśli.

Czterej osłupiali wojownicy Akademii Ciemnej Strony z wysiłkiem przełknęli ślinę.
– Możecie próbować uciec, jeżeli chcecie – ciągnęła Tionna. – Możliwe, iż dysponujecie tak

dużymi zasobami energii ciemnej strony, że zdołacie nas pokonać i jeszcze wystarczy wam jej na to,
aby pochwycić tę płytę, zanim spadnie na wasze głowy. To możliwe. – Instruktorka wzruszyła

ramionami. – Oczywiście, wybór należy do was. Uczynicie, co zechcecie. Muszę jednak oświadczyć,
że nie ryzykowałabym, gdybym znalazła się w waszej sytuacji.

Czterej Ciemni Jedi spojrzeli po sobie, niezdolni wykrztusić choćby słowo. W końcu, jeden po

drugim, opuścili ręce i rozprostowali palce, dotychczas zaciśnięte w pięści, a później poddali się
uczniom akademii Jedi.

Z piersi Tionny wyrwało się ledwo słyszalne, ale głębokie westchnienie ulgi.

W głębi dżungli rosło dziwne drzewo, niskie i karłowate, ale mające gruby pień i długie

korzenie. Wyciągało na boki gałęzie w taki sposób, że gdyby ktoś zechciał spojrzeć na nie
z właściwej strony, przekonałby się, że przypominają ludzkie ręce. Drzewo należało do grona
uczniów Jedi, studiujących w akademii mistrza Skywalkera. Było inteligentną istotą, poruszającą się
powoli i wykazującą wiele innych cech charakterystycznych dla świata roślin.

Istota często zapuszczała się w ostępy dżungli, gdzie całymi godzinami pławiła się

w promieniach słońca. Dzięki zjawisku fotosyntezy przyswajała unoszący się w powietrzu dwutlenek
węgla, ale pochłaniała także minerały z gleby i wodę z rzeki.

Czasami spędzała wiele dni bez przerwy, zajęta kontemplowaniem Mocy i zastanawianiem się

nad własnym miejscem we wszechświecie. Drzewa żyły zazwyczaj wiele lat i nie spieszyły się
z podejmowaniem decyzji. Jeżeli nie przemyślały wszystkiego, nie wkraczały do akcji. Mimo to
w razie potrzeby albo w chwili zagrożenia istota potrafiła poruszać się wystarczająco szybko.
Doskonale rozumiała potrzebę obrony akademii Jedi przed atakami tych, którym zależało na jej
zniszczeniu.

Postanowiła podjąć naukę i oddawała się ćwiczeniom, pragnąc dowiedzieć się czegoś więcej na

temat Mocy. Złożyła przysięgę, że będzie broniła jasnej, świetlistej strony... a teraz znalazła się
w samym środku walki, jaką jej koleżanki i koledzy wydali uczniom Akademii Ciemnej Strony.
Żywiący nieprzyjazne zamiary Ciemni Jedi przemierzali wzdłuż i wszerz ostępy dżungli
w poszukiwaniu ofiar, ale mistrz Skywalker dobrze wyszkolił swoich uczniów. Adepci jasnej strony
stawią opór i zwyciężą w tej walce.

Podobny do drzewa rycerz Jedi stał nieruchomo, ale rozglądał się, pragnąc zaobserwować, co

dzieje się w dżungli... Istota wiedziała, że wcześniej czy później spotka się z nieprzyjaciółmi.
Musiała tylko uzbroić się w cierpliwość i czekać. Zapuściła głębiej korzenie w bogatą, żyzną glebę,
a później pobrała z niej dodatkową porcję ożywczych soli mineralnych, zwiększających zasoby
Mocy. Czuła, jak energia przenika jej tkankę i pulsuje, niemal gotuje siew żyłach. Wiedziała, że
dzięki temu osiągnie większą prędkość i precyzję, niezbędne podczas tej jedynej akcji... Przynajmniej
taką miała nadzieję.

Starannie wybrała najodpowiedniejsze miejsce. Znalazła się w pobliżu starego, próchniejącego

drzewa Massassów, wyjątkowo wysokiego. Z jego pnia wyrastało wiele grubych rosochatych
konarów. Sam pień był porośnięty pędami dzikiej winorośli, koloniami gnijących grzybów
i pasożytującą hubą, która czerpała soki z głębi rdzenia, powoli skazując ogromne drzewo na
nieuchronny koniec.

Podobny do drzewa rycerz Jedi zorientował się, że rosnący obok niego staruszek przeżył wiele

wieków, a może nawet całe tysiąclecie... Uświadomił sobie, że chylące się drzewo Massassów
czeka los podobny do tego, jaki spotyka wszystkie inne sędziwe rośliny. Zgodnie z odwiecznym
cyklem rozwoju rośliny kiełkowały, dojrzewały i owocowały, by doczekać się potomstwa. Później

powoli starzały się i rozkładały, żeby w końcu przemienić się w próchnicę – wartościową substancję
organiczną, niezbędną dla rozwoju następnych pokoleń. Istota widziała, jak gigantyczne drzewo
Massassów coraz bardziej się pochyla... obserwowała otaczającą je dżunglę... i nadal czekała.

W pewnej chwili zaczęła niespiesznie, delikatnie skupiać w sobie wici Mocy. Starała się czynić

to tak powoli, żeby nawet najlepsi adepci Akademii Ciemnej Strony nie zorientowali się, że
ktokolwiek manipuluje ich umysłami. Chodźcie tutaj – myślała, powtarzając te słowa bez końca.
Spodziewała się, że przynajmniej jeden uczeń Braki usłyszy ją i przybędzie na wezwanie. Możliwe,
że dojdzie do przekonania, iż odbiera myśli jakiegoś nieprzyjaciela władającego jasną stroną Mocy.
Miała nadzieję, że w jego głowie nawet nie zaświta myśl, iż w rzeczywistości wzywa go rycerz Jedi,
przypominający niskopienne, karłowate drzewo.

Po upływie trudnej do określenia części dnia istota, która nie miała zwyczaju mierzyć szybkości

upływu czasu za pomocą krótkich, ściśle określonych odcinków, wyczuła niewielkie, nie mające
określonego kształtu zakłócenie Mocy. Wkrótce się przekonała, że jego źródłem jest dwóch
napastników, przybyłych z Akademii Ciemnej Strony. Intruzi przedzierali się przez zarośla, łamiąc
gałązki krzewów, zupełnie jakby wrażliwy, delikatny ekosystem dżungli był dla nich co najwyżej
uprzykrzonym, ale nieuniknionym złem, które z pewnością by wyplenili, gdyby mogli.

Tymczasem rycerz Jedi cierpliwie czekał. Podobna do drzewa istota musiała się skoncentrować,

aby wkroczyć do akcji w odpowiedniej chwili. Wiedziała, że kiedy ta chwila nadejdzie, nie będzie
mogła pozwolić sobie na myślenie, gdyż w przeciwnym razie okazja przepadnie i może nigdy się nie
powtórzyć.

W zagłębieniu jednej z poskręcanych gałęzi, zakończonej podobnymi do palców wyrostkami,

spoczywała sękata rękojeść świetlnego miecza, ukształtowana tak, żeby mogła być pochwycona przez
drewniane palce.

Na skraju polany ukazali się dwaj Ciemni Jedi. Przystanęli i zaczęli się rozglądać.
– Niczego tu nie widzę. Przynosisz wstyd lordowi Brakissowi – stwierdził jeden, zwracając się

do towarzysza. – Lord Zekk powinien zabronić ci noszenia świetlnego miecza. Po prostu marnujesz
energię ciemnej strony.

– Mówię ci, że coś poczułem – upierał się drugi wojownik Akademii Ciemnej Strony.
Rozglądając się na prawo i lewo, ruszył przez polanę. Wsłuchiwał się w odgłosy napływające

z cichej dżungli. Drugi Ciemny Jedi ruszył jego śladem, ale każdym gestem i ruchem ciała dawał do
zrozumienia, że ma za złe koledze, iż go tu przyprowadził.

W tej samej chwili rycerz Skywalkera wykorzystał wszystkie zgromadzone zasoby energii jasnej

strony i przystąpił do działania. Wysunął ogniste ostrze świetlnego miecza i wyciągnąwszy podobną
do gałęzi rękę, machnął klingą. Zwinięta dotąd gałąź świsnęła, przecinając powietrze niczym młody
pęd, pragnący się wyprostować.

– Strasznie mi przykro, dziadku – szepnęła istota.
Poczuła, że świetlista klinga zagłębia się w próchniejącą tkankę drzewa Massassów, przecina

pień blisko korzeni i pozwala, żeby reszty dzieła dokończyła siła przyciągania. Rozłożysta korona
jeszcze bardziej się przechyliła, a gigantyczny starzec, przeraźliwie trzeszcząc, zwalił się na niczego
nie przeczuwających intruzów. Obaj mieli czas jedynie spojrzeć w górę. Wydali zduszone okrzyki
przerażenia i w następnej sekundzie zniknęli, pogrzebani pod gąszczem łamanych gałęzi i rwących się
pędów winorośli.

Rycerz Jedi wyłączył świetlny miecz. Miał wrażenie, że jego drewniane ciało drży. W jednej

chwili wyczerpał niemal całe zasoby energii, na których gromadzenie poświęcił wiele długich
miesięcy. Istota, dobywając resztek siły, rozprostowała wszystkie gałęzie. Skierowała je w górę, ku
słońcu, a potem jeszcze głębiej zapuściła korzenie w miękką, przesyconą minerałami glebę.

Wiedziała, że musi upłynąć wiele, wiele dni, zanim przyjdzie do siebie po dzisiejszej akcji.

Rozdział 9

Jaina przepłynęła rzekę i zaczęła przedzierać się przez ostępy dżungli. Kierując się w stronę

polany, gdzie znajdowała się stacja generatorów ochronnego pola, wybierała drogę wśród
najdzikszych chaszczy, licząc na to, że może ukryje się w nich przed spojrzeniami innych
napastników. Wiedziała, iż w tej chwili gąszcz zarośli jest jej sprzymierzeńcem, i postanowiła ten
fakt jak najlepiej wykorzystać. Rzecz jasna, nie obawiała się stoczyć pojedynku z jakimś Ciemnym
Jedi, ale pamiętała o zadaniu, jakie jej powierzono... zadaniu, które o wiele bardziej ją pociągało.

Uświadamiała sobie, że dopóki siłowe ochronne pole pozostaje wyłączone w wyniku

uszkodzenia generatorów, cała okolica akademii Jedi jest narażona na nieustające ataki z powietrza.
Nie wątpiła, że uczniowie wujka Luke’a potrafią się obronić, ale gdyby zdołała jakoś naprawić te
generatory i sprawić, że energetyczna kopuła na nowo osłoni wielką świątynię i jej okolice, rycerze
Jedi o wiele łatwiej poradzą sobie z bezczelnymi przeciwnikami i znacznie szybciej ich pokonają,
jednego po drugim.

Dziewczyna dotarła w końcu na skraj polany, na której niedawno jej ojciec i Chewbacca

zainstalowali przetransportowane z Coruscant nowe generatory siłowego pola. Niestety, już pierwszy
rzut oka pozwolił jej na wyciągnięcie wniosku, że mimo wrodzonych zdolności do naprawiania
zepsutych mechanizmów, nie zdoła przywrócić sprawności zniszczonym urządzeniom.

Zazwyczaj wystarczało coś przełączyć, wymienić uszkodzony panel albo dokonać

prowizorycznej naprawy, by urządzenie przynajmniej przez pewien czas funkcjonowało prawidłowo.
Tym razem jednak sytuacja wyglądała o wiele poważniej. Imperialny sabotażysta posłużył się
termicznymi detonatorami, za pomocą których wysadził w powietrze zasilacze generatorów i w ten
sposób zniszczył całą stację dostarczającą energii siłowemu polu. Wszystko zamieniło się w stos
stopionego metalu i dymiących szczątków. Żadna prowizoryczna naprawa nie mogła zmusić urządzeń
do ponownej pracy.

Jaina spoglądała na generatory wszakże tylko przez krótką chwilę. Spostrzegła coś, co zaparło jej

dech w piersi.

Na polanie spoczywał imperialny myśliwiec typu TIE. Maszyna sprawiała wrażenie nie

uszkodzonej.

Od czasu, kiedy Chewbacca podarował Lowiemu mały śmigacz typu T-23 zwany gwiezdnym

skoczkiem, Jaina marzyła o tym, aby także latać własnym powietrznym statkiem. Chęć spełnienia tego
marzenia stanowiła zresztą główny bodziec, skłaniający ją do działania. To właśnie dlatego
postanowiła naprawić pogruchotaną maszynę typu TIE, którą młodzi rycerze Jedi znaleźli kiedyś
w ostępach dżungli... Myśliwiec, należący do Qorla.

Dziewczyna stała jak sparaliżowana, ogarnięta zachwytem i podnieceniem. Nie słyszała niczego,

jeżeli nie liczyć stłumionych odgłosów walki toczącej się w głębi dżungli, a także odległych
okrzyków i grzmotów blasterowych strzałów, dolatujących z okolic wielkiej świątyni.

Odpięła rękojeść świetlnego miecza i przycisnęła guzik, żeby włączyć zasilanie. Z cylindrycznej

obudowy wysunęła się świetlista klinga, płonąca jaskrawofioletowym blaskiem. Dziewczyna zaczęła
się skradać w stronę nieruchomej maszyny. Była gotowa stanąć w każdej chwili do walki, gdyby
z zarośli wyszedł nagle pilot myśliwca typu TIE, uzbrojony w blaster. Jaina nie wyczuwała jednak
w gąszczach niczyjej obecności. Żadne dźwięki nie świadczyły również o tym, by ktokolwiek
przebywał w kabinie maszyny.

– Halo? – zawołała. – Lepiej się poddaj, jeżeli jesteś imperialnym pilotem! – Odczekała chwilę,

a później, nie bardzo wiedząc, co robić, dodała: – Hej, czy jest tam ktoś w środku?

Jedyną odpowiedzią, jaką usłyszała, był szmer liści drzew i krzewów rosnących w dżungli.
Skradając się przez cały czas w stronę maszyny, dziewczyna w końcu pozwoliła, by górę nad

ostrożnością wzięła chęć obejrzenia znaleziska. Podbiegła do opuszczonego myśliwca, który z bliska
wyglądał groźnie i ponuro. Zwróciła uwagę na kabinę zawieszoną między dwoma sześciokątnymi
płaskimi panelami ogniw energetycznych, bliźniacze silniki jonowe, stanowiące napęd maszyny typu
TIE podczas lotów w przestworzach, i gniazda śmiercionośnych laserowych działek.

Przez głowę Jainy przelatywały z szybkością błyskawicy różne myśli. Dziewczyna zastanawiała

się nad tym, co mogłaby zrobić, gdyby znalazła się za sterami. Jeśliby wystartowała i przyłączyła się
do innych krążących nad wielką świątynią i okolicą imperialnych maszyn, zapewne ani jeden pilot
Akademii Ciemnej Strony nie powziąłby najmniejszych podejrzeń ani nawet nie zwrócił na nią
uwagi. Mogłaby przeniknąć do ich szyku, a żaden nie zorientowałby się, że w rzeczywistości jest
wrogiem... dopóki nie zaczęłaby strzelać.

Dziewczyna wyłączyła świetlny miecz, otworzyła zamek owiewki i cichaczem wspięła się do

kabiny. Poznała, jak funkcjonują urządzenia sterownicze myśliwca typu TIE, kiedy przy pomocy
przyjaciół naprawiała należącą do pilota Qorla uszkodzoną imperialną maszynę. Wiedziała, do czego
służą umieszczone na pulpicie sterowniczym guziki, i potrafiła włączyć zasilanie wszystkich
podsystemów i podzespołów. I mimo iż skazany na zapomnienie stary pilot odleciał, zanim miała
szansę wystartować i odbyć chociażby próbny lot, Jaina była przekonana, że da sobie radę
z pilotowaniem.

Usadowiła się w fotelu pilota, mimochodem zwracając uwagę na unoszącą się w kabinie kwaśną

woń potu i odór zastarzałych smarów. Przypomniała sobie, że Imperium nigdy nie troszczyło się
o usuwanie nieprzyjemnych zapachów. Obok niewielkiej konsolety, zawierającej urządzenia do
regenerowania powietrza, wisiała rezerwowa maska tlenowa. Kiedy Jaina zatrzasnęła owiewkę
kabiny, poczuła się, jakby siedziała zamknięta w ochronnej muszli. Nie bardzo mogła się poruszyć,
ale za to miała wszystkie urządzenia kontrolne i sterujące w zasięgu palców. Przez segmentowany
transpastalowy iluminator mogła obserwować, co dzieje się na zewnątrz maszyny.

Znalazła włącznik zasilania i nie wahając się ani chwili, przestawiła dźwigienkę. Poczuła, jak

silniki pomrukując obudziły się do życia. Baterie zaczęły się ładować, a urządzenia, jedno po drugim,
zgłaszały gotowość do pracy. Na otaczających dziewczynę pulpitach kontrolnych i tablicach
rozjarzyły się i zamrugały setki różnobarwnych lampek. Jaina zaczerpnęła głęboki haust powietrza,
zapięła sprzączki pasów bezpieczeństwa i chwyciła dźwignie sterownicze.

– Wszystkie systemy gotowe do startu – szepnęła do siebie, lekko się uśmiechając. Spojrzała

w niebo, starając się dostrzec na nim czarne punkciki innych nieprzyjacielskich maszyn. – No,

dobrze, piloci imperialnych myśliwców typu TIE – dodała. – Przygotujcie się, bo już niedługo
będziecie mieli towarzystwo!

Pociągnęła za dźwignię i maszyna łagodnie oderwała się od ziemi. Kiedy znalazła się na

wysokości wierzchołków drzew, Jaina poczuła, że ogarnia ją uniesienie. Cieszyła się, że leci.
Odnosiła jednak wrażenie, że we wnętrzu kabiny panuje niewiarygodna cisza, dopóki nie
uświadomiła sobie, że bardziej hałaśliwe silniki startowe umilkły po wykonaniu zadania.
Zorientowała się także, że jej maszyna typu TIE leci tak cicho, ponieważ silniki wykorzystują jedynie
ułamek mocy. A więc to dlatego nieprzyjacielski pilot mógł prześlizgnąć się pod krawędzią
ochronnego pola, nie zauważony przez nikogo! Jaina nie miała najmniejszych wątpliwości, że
wszystkie urządzenia i podzespoły myśliwca funkcjonują prawidłowo, a komandos Akademii
Ciemnej Strony przeleciał cichaczem, ponieważ bliźniacze silniki jonowe jego maszyny nie
wydawały charakterystycznego skowytu.

No, dobrze – pomyślała Jaina. Ona także potrafi zachowywać się cicho i śmiertelnie skutecznie.

Wzleciała jeszcze wyżej, po czym rozejrzała się po najbliższej okolicy, wypatrując celów. Później
wystrzeliła w przestrzeń jak wyrzucona z katapulty, nie przestając zachwycać się faktem, że leci.
Dziewicza dżungla w dole zamieniła się w rozmazaną zieloną plamę, upstrzoną brązowymi cętkami
gałęzi i konarów.

W górze ujrzała sześć imperialnych maszyn typu TIE, lecących w luźnym szyku i ostrzeliwujących

drzewa w dżungli, pozostałości świątyń, a nawet miejsca, które nigdy nie były wykorzystywane
w procesie kształcenia młodych rycerzy Jedi. Na przykład Pałac Wełnolamandrów – ogromna
świątynia, po której pozostały same ruiny – był raz po raz smagany sztychami oślepiająco jasnych
błyskawic, wyskakujących z luf laserowych działek, mimo iż Jaina nie pamiętała, aby pośród
rumowisk przebywali kiedykolwiek jacyś młodzi rycerze.

Włączyła odbiornik komunikatora i zaczęła się wsłuchiwać w chrapliwe głosy imperialnych

pilotów. Napastnicy, nie zaprzątając sobie głów koniecznością zachowywania ciszy w eterze,
rozmawiali na temat szczegółów planu ataku albo wskazywali kolegom nowe cele. Czasami także
wymieniali uwagi na temat biegnących uczniów Jedi, usiłujących się ukryć pod rozłożystymi
gałęziami ogromnych drzew Massassów.

Jaina nie włączała jednak zasilania mikrofonu własnego nadajnika. Dołączyła do szyku innych

myśliwców typu TIE, ale trzymała się na samym końcu. W pewnej chwili usłyszała, że piloci meldują
dowódcy grupy, iż ją zauważyli. Nie zamierzała wzbudzać ich podejrzeń, jakie z pewnością by
powzięli, gdyby usłyszeli w głośnikach dziewczęcy głosik. Jedynie kilkakrotnym włączeniem
i wyłączeniem mikrofonu potwierdziła fakt, że usłyszała ich meldunek.

A później przesłała energię do systemów uzbrojenia.
Usłyszała, że jeden z imperialnych pilotów powiedział:
– Wystarczy dzisiaj celów dla wszystkich. Spróbujmy narobić jak najwięcej zamieszania.
Przygryzła dolną wargę i kiwnęła głową.
– Tak – mruknęła do siebie. – Spróbujmy narobić jak najwięcej zamieszania.
Przymknęła oczy i skupiła się, pragnąc poczuć energię przepływającej przez nią Mocy. Mimo iż

miała do dyspozycji wiele czujników i przyrządów zainstalowanych na pokładzie myśliwca TIE, nic
nie mogło dorównać wyostrzonym zmysłom Jedi. Dziewczyna chciała posłużyć się nimi, by
zwiększyć szybkość i precyzję swoich ruchów. Musiała błyskawicznie mierzyć do celu i strzelać,
i znów mierzyć, i znów strzelać... Miała tylko tę jedną szansę, jaką dawało zaskoczenie napastników,

i zamierzała ją jak najlepiej wykorzystać.

Chwyciła dźwignię spustową broni i skupiła spojrzenie na mechanizmie celowniczym.

Wyrównała lot maszyny i leciała w pewnej odległości za imperialnymi myśliwcami. Musiała
unieszkodliwiać je za pomocą jednego strzału. Nie mogła ryzykować kilkakrotnego mierzenia do tego
samego celu, ponieważ kiedy otworzy ogień do niczego nie podejrzewających imperialnych pilotów,
ich koledzy nie będą tym zachwyceni.

Postanowiła brać na cel najbardziej wrażliwe miejsca każdej maszyny: silniki i wsporniki, które

łączyły je z zawierającymi energetyczne ogniwa płaskimi panelami. Spodziewała się, że kiedy
zacznie strzelać, pozostałe imperialne myśliwce złamią szyk i pójdą w rozsypkę, po czym ukażą jej
płaszczyzny ogniw. Wówczas zacznie mierzyć do ogromnych sześciokątnych płyt... dużych celów, do
jakich z pewnością nie chybi.

Zaczęła odliczać w myślach, kierując lufy laserowych działek ku najbliższej maszynie. Na co

jeszcze czekam? – zapytała siebie.

Zacisnęła zęby, aż zgrzytnęły, a później wypuściła krótką błyskawicę. W następnej sekundzie

obróciła lufę działka chyba tak szybko, jak leci gwiezdny statek w nadprzestrzeni, żeby wziąć na cel
drugą maszynę TIE. Zanim następna ognista nitka trafiła w przytwierdzony do kabiny cienki wspornik
i oderwała płaski panel z ogniwami, pierwszy myśliwiec TIE zanurkował i koziołkując w locie,
zaczął opadać ku zielonemu baldachimowi liści.

Jaina posłała następną błyskawicę, mierząc w rufowy wspornik drugiej maszyny.

Nieprzyjacielski myśliwiec TIE eksplodował tuż przed transpastalowym iluminatorem statku Jainy.
Dziewczyna była pewna, że zostałaby oślepiona, gdyby w tym samym ułamku sekundy, jakby
przeczuwając, że imperialny myśliwiec zamieni się w ognistą kulę, nie odwróciła spojrzenia w inną
stronę. Po krótkiej chwili, kiedy skierowała lufy działek ku trzeciemu celowi, usłyszała w odbiorniku
komunikatora krzyki ogarniętych paniką, przerażonych i zdezorientowanych imperialnych pilotów.
Jak przewidywała, pozostałe maszyny złamały szyk i poleciały w różne strony.

Zrozumiała, że nie ma ani chwili do stracenia.
Trzeci myśliwiec typu TIE, zataczając szeroki łuk, zwrócił się bokiem do niej. Jaina

wykorzystała nadarzającą się okazję i przejechała ognistą nitką po powierzchni panelu. Sześciokątna
płyta oderwała się i zahaczyła krawędzią o segment iluminatora. Trzecia imperialna maszyna wpadła
w korkociąg i roztrzaskała się o konary drzew rosnących w dole, ale tymczasem trzy pozostałe
myśliwce zawróciły i skierowały się ku statkowi Jainy.

Dziewczyna zamrugała, oślepiona blaskiem laserowych błyskawic, jakie wyskoczyły z luf ich

działek i przeleciały obok kabiny. Wprowadziła swój myśliwiec TIE w kontrolowany korkociąg.
Posługując się Mocą, przeczuwała, którędy mogą przelecieć następne nitki. Pamiętała, że w podobny
sposób postępował wujek Luke, ustawiając ostrze świetlnego miecza tak, aby odbijać na boki
nadlatujące blasterowe błyskawice. Jaina kierowała maszynę raz w lewo, raz w prawo. Czasami
wyrównywała lot, by po sekundzie znów zanurkować. W pewnej chwili nadała myśliwcowi
największą możliwą prędkość i zaczęła oddalać się od miejsca walki.

Piloci trzech pozostałych imperialnych myśliwców puścili się jednak w pogoń niczym psy gończe

za ofiarą. Nieustannie zasypywali maszynę. Jainy seriami laserowych błyskawic. Postanowili
zignorować różne naziemne cele, dotychczas nękane przez nich strzałami z laserowych działek.
Skupili uwagę na pojedynczym celu, zdrajcy, który w tajemniczych okolicznościach przeniknął do ich
eskadry.

Jaina wymykała się im, jak umiała, i pragnąc uniknąć trafienia, raz po raz zmieniała kierunek lotu.

Już dawno opuściło ją uniesienie, jakie odczuwała na początku walki. Dziewczyna żałowała, że
kierując się impulsem chwili, postanowiła zaatakować imperialne maszyny. Śmigała nad falującym
oceanem liści, starając się uciec zaciekłym prześladowcom.

Rozdział 10

W otaczającej wielką świątynię cienistej dżungli Luke Skywalker i niemal wszyscy jego

uczniowie Jedi czuli się jak w domu. Mimo szalejącej wokół nich bitwy, toczonej między siłami
światłości i ciemności – a może właśnie z powodu tej bitwy – na myśl o tym, że przebywa w leśnej
głuszy, mistrza Jedi ogarnął wielki spokój. Dziewicza dżungla stanowiła ostoję milionów żyjących
zwierząt i roślin, a zatem była przesycona energią Mocy, wiążącą wszystko, co żyło we
wszechświecie.

Luke Skywalker sięgnął ręką do pasa, by przekonać się, czy nie zgubił świetlnego miecza. Kiedy

stwierdził, że rękojeść jest nadal przyczepiona, jak zwykle, obok miniaturowego komunikatora,
postanowił zaczerpnąć energii Mocy. Skupił ją i pozwolił, żeby przepłynęła przez jego ciało
i powiadomiła go o wszystkich walkach, jakie toczyły się w otaczającej dżungli.

Uświadomił sobie, że odbiera emocje swoich uczniów. Zaczął wysyłać wici Mocy, żeby

pokrzepić jednego na duchu i umocnić wiarę w jego umiejętności, ostrzec drugiego przed grożącym
mu niebezpieczeństwem związanym z niespodziewanym atakiem, czy zachęcić do dalszej walki
trzeciego, którego z wolna zaczynało ogarniać zniechęcenie.

Nagle jakaś laserowa błyskawica, wystrzelona z lufy działka śmigającego nad drzewami

myśliwca typu TIE, przeleciała między gałęziami pobliskich drzew i wznieciła mały pożar, zapalając
zeschnięte krzaki. Luke musiał ukryć się w zaroślach, żeby nie zakrztusić się gryzącym siwym dymem,
buchającym z płonących roślin.

Uwolnił myśli, starając się dotrzeć nimi do punktu, gdzie toczyły się najbardziej zacięte walki.

Chciał odnaleźć miejsce, w którym jego pomoc mogłaby się najbardziej przydać. Przed dwudziestu
kilku laty, kiedy Gwiazda Śmierci majaczyła nad porośniętym dżunglą małym księżycem, doskonale
wiedział, co ma robić. Superlaser imperialnej bojowej stacji mógł zamieniać całe planety w ruiny
i zgliszcza. Młody Luke nie miał wówczas najmniejszych wątpliwości, że potężna broń Imperium
musi zostać zniszczona. Mając Moc za sprzymierzeńca, dokonał tej sztuki.

Obecna bitwa różniła się jednak od tamtej pod tym względem, że nie miał na czym skupić myśli.

Tym razem Akademia Ciemnej Strony nie dysponowała żadną śmiercionośną superbronią, którą
powinien unieszkodliwić. Wysyłane w przestworza sygnały akademii Jedi były zakłócane,
a imperialny sabotażysta zniszczył generatory ochronnego siłowego pola. Artoo-Detoo i „Ścigacz
Cieni” zostali uwięzieni w hangarze wielkiej świątyni, a więc Luke nie mógł nawet polecieć na
orbitę, aby stoczyć walkę na pokładzie imperialnej gwiezdnej stacji.

Szturmem oddziałów lądowych kierowała Tamith Kai, złowieszcza Siostra Nocy. Wiedźma

przebywała na pokładzie gigantycznej szturmowej platformy, unoszącej się nad wierzchołkami drzew
w odległości zaledwie kilku kilometrów od ogromnej piramidy. Luke wyczuwał jednak, że atak

oddziałów naziemnych i myśliwców Akademii Ciemnej Strony ma na celu jedynie nękanie garstki
jego uczniów.

Piloci maszyn typu TIE skupiali się na atakowaniu wielkiej świątyni, ale oddziały lądowe

i Ciemni Jedi zostali wysłani do walki przeciwko uczniom Luke’a z zadaniem toczenia z nimi
pojedynków. Możliwe, że gdyby dowódcy Akademii Ciemnej Strony zdecydowali się zastosować
inną taktykę walki, pokonaliby przeciwników o wiele łatwiej i szybciej. Uważny obserwator mógłby
nawet odnieść wrażenie, że Brakiss chce, żeby zwycięstwo przyszło z wielkim trudem.

Luke wiedział, że właśnie w tym musi kryć się odpowiedź na pytanie, jak pokonać wojowników

mistrza Ciemnych Jedi.

Nagle z głośnika miniaturowego komunikatora wydobył się donośny pisk, świadczący zazwyczaj

o pojawieniu się ważnej wiadomości. Mistrz Jedi poczuł, że ogarnia go zdumienie. Uczniowie jego
akademii rzadko posługiwali się komunikatorami, ale Skywalker nie rozstawał się z urządzeniem.
Pragnął, żeby zwłaszcza teraz, kiedy młodzi rycerze Jedi przeżywali trudne chwile, mogli
porozumieć się z nim jak najszybciej, gdyby musieli przekazać jakąś ważną informację. Mimo iż
łącznościowcy Akademii Ciemnej Strony zagłuszali wysyłane z terenu wielkiej świątyni
dalekosiężne sygnały, Artoo-Detoo mógł porozumiewać się z mistrzem Jedi bez trudu.

Luke przycisnął guzik i włączył urządzenie.
– Pozostań tam, gdzie jesteś, Artoo – powiedział. – Uwolnimy cię, kiedy tylko bitwa dobiegnie

końca.

Zanim jednak zdołał dodać coś więcej, w odbiorniku miniaturowego urządzenia rozległ się

głęboki głos jakiegoś mężczyzny.

– ...znaczona dla Luke’a Skywalkera. Powtarzam: ta wiadomość jest przeznaczona dla Luke’a

Skywalkera. Jeżeli ktoś mnie słyszy, proszę natychmiast o odpowiedź.

Luke przez chwilę wpatrywał się w małe pudełko, jakby nie mógł uwierzyć własnym uszom.

Dopiero po chwili ocknął się i zapytał:

– Kto mówi?
Zanim poznał odpowiedź na to pytanie, zmysły Jedi pozwoliły mu zorientować się, kim jest jego

rozmówca.

– Możesz nazywać mnie mistrzem Brakissem – odezwał się mężczyzna. – Powiedz swojemu

nauczycielowi, że przekazuję tę wiadomość na wszystkich kanałach. Z pewnością zechce ze mną
porozmawiać.

– Tu mówi Luke Skywalker – odpowiedział mistrz Jedi. – Jeżeli masz dla mnie jakąś wiadomość,

możesz ją przekazać.

Czuł ból serca, które chyba zaczęło obijać się o żebra. Uświadomił sobie jednak, że przenika je

zdumienie, a nie trwoga.

W odbiorniku komunikatora zabrzmiał szczery, chociaż cichy chichot.
– No cóż, mój stary nauczycielu... – zaczął Brakiss. – Kiedyś nazywałem ciebie mistrzem.

Naprawdę cieszę się, że cię znów słyszę.

– Czego chcesz ode mnie, Brakissie? – zapytał rzeczowo Skywalker.
– Spotkać się z tobą – odparł równie rzeczowo naczelnik Akademii Ciemnej Strony. – Tylko

z tobą. Sam na sam. Na neutralnym terenie. Jak równy z równym. Kiedy ostatnio się widzieliśmy,
przybyłeś do mojej uczelni, by uwolnić trójkę smarkaczy Jedi. Nie mieliśmy wówczas okazji
dokończenia naszej... rozmowy.

Luke przez chwilę milczał, zastanawiając się nad otrzymaną propozycją. Spotkanie z Brakissem?

Może właśnie w tym krył się klucz do rozwiązania problemu, nad którym tak długo się głowił. Mimo
wszystko, cóż mogło mieć istotniejsze znaczenie dla przebiegu walki niż spotkanie z naczelnikiem
Akademii Ciemnej Strony? Gdyby Luke potrafił przemówić mu do rozumu i przekonać, aby przestał
kroczyć ścieżkami ciemnej strony, może zdołałby wygrać tę walkę, zanim zginie zbyt wiele istot
ludzkich.

– Gdzie, Brakissie? – zapytał. – O jakim neutralnym miejscu myślałeś, kiedy składałeś mi tę

propozycję?

– Przypuszczam, że w tej chwili nie może być mowy ani o mojej, ani o twojej akademii – odparł

Brakiss.

– Zgadzam się z tobą.
– A zatem niech to będzie miejsce, znajdujące się z daleka od terenu walki. Może na

przeciwległym brzegu rzeki, w Świątyni Niebieskiego Liścia? Pamiętaj jednak o tym, że musisz
przybyć sam.

– A ty przybędziesz sam? – zapytał Skywalker. Brakiss wybuchnął serdecznym śmiechem.
– Oczywiście. Nie potrzebuję, by ktokolwiek wspierał mnie albo bronił. Mam nadzieję, że

dotrzymasz danego słowa.

Luke odczekał chwilę, by upewnić się, że naprawdę Moc kieruje jego poczynaniami. I on,

i Brakiss potrafili tak precyzyjnie władać Mocą, że każdy z nich wyczułby, gdyby drugi żywił jakieś
niecne zamiary.

– Niech będzie, jak chcesz, Brakissie – odezwał się w końcu. – Spotkam się tam z tobą. Przyjdę

sam, a wówczas załatwimy nasze sprawy. Raz na zawsze.

Rozdział 11

– Hej, to wcale nie było takie trudne – odezwał się uradowany Jacen.
Pochylił się do przodu, ale nie wstał z fotela drugiego pilota. Krzesło zaskrzypiało,

a w niezliczonych pęknięciach i szczelinach oparcia ukazała się wyściółka. Silniki „Piorunochronu”
mruczały, jęczały i krztusiły się, ale w końcu towarowy transportowiec wyskoczył ponad warstwy
atmosfery.

– Musiałeś to wykrakać, prawda, chłopcze? – zapytał Peckhum, słysząc pisk alarmowych

sygnałów, wydobywający się z pulpitu kontrolnego. Zbliżały się nieprzyjacielskie maszyny.
Następne. – Nadlatują cztery imperialne myśliwce typu TIE. Wygląda na to, że dopiero wystartowały
z hangarów Akademii Ciemnej Strony.

Jacen przełknął ślinę, przyglądając się lecącym jednostkom i zastanawiając się nad tym, dokąd

się skierują. Pokręcił głową.

– Och, blasterowe błyskawice! – mruknął. – Lepiej będzie, jeżeli wyślemy ten sygnał alarmowy,

zanim zaczną nas ostrzeliwać. W przeciwnym razie pomoc dla akademii Jedi może przyjść za późno.

Peckhum obdarzył go ponurym spojrzeniem. Podkrążone, przekrwione oczy starego pilota

zdradzały, że sytuacja nie wygląda najlepiej.

– Musisz sam zająć się wysłaniem tego sygnału, Jacenie – powiedział. – Będę bardzo zajęty

wykonywaniem różnych manewrów i uników. Mam nadzieję, że statek to wytrzyma. – Poklepał pulpit
kontrolnej konsolety. – Przykro mi, że ci to robię, staruszku, ale nie na darmo nazwałem cię
„Piorunochronem”. Pokażemy tym imperialnym pilotom, co potrafimy.

Jacen zaczął oglądać pokrętła i przełączniki przestarzałego, nieznanego komunikatora. Nie miał

pojęcia, jak nastawić odpowiednią częstotliwość. Czuł się zagubiony. Żałował, że nie ma przy nim
Jainy. To ona była ekspertem, jeżeli chodziło o obsługiwanie i naprawianie urządzeń i systemów.
Wiedziałaby, jak wysłać sygnał, żeby przedarł się przez trzaski i zakłócenia, trajkotanie imperialnych
pilotów i warstwę ekranującą, utrudniającą nadawanie.

Chłopiec postanowił w końcu wysłać sygnał, korzystając ze wszystkich możliwych

częstotliwości nadajnika i największej mocy, jaką dysponował komunikator. Miał nadzieję, że jej
pobór nie okaże się na tyle duży, by osłabić energetyczne pola chroniące „Piorunochron” przed
strzałami nieprzyjacielskich maszyn.

– Tu mówi Jacen Solo – zaczął, a później kilka razy chrząknął. Nie miał pojęcia, co powiedzieć,

ale doszedł do wniosku, że szczegóły i tak nie mają większego znaczenia. – Uwaga, uwaga! Wzywam
Nową Republikę. Znaleźliśmy się w krytycznej sytuacji. Mówi Jacen Solo z Yavina Cztery.
Potrzebujemy natychmiastowej pomocy. Jesteśmy atakowani przez myśliwce i żołnierzy Akademii
Ciemnej Strony!

Powtarzam: imperialne myśliwce atakują akademię Jedi. Prosimy o natychmiastową pomoc.

Nasze generatory pól siłowych zostały zniszczone. W tej chwili toczą się walki na lądzie,
a z powietrza atakują myśliwce typu TIE. Sytuacja jest groźna. Prosimy o natychmiastową pomoc. –
Wyłączył mikrofon i popatrzył na Peckhuma. – Jak mi poszło? – zapytał.

– Doskonale, chłopcze – odparł stary pilot.
W następnej sekundzie zmienił kurs, a po chwili zanurkował, i lecąc po spirali skierował się

znów ku powierzchni Yavina Cztery. W pobliżu „Piorunochronu” śmignęły cztery myśliwce typu TIE,
plując ogniem z luf wszystkich laserowych działek. Jeden strzał rozprysnął się na dolnym polu
ochronnym transportowca, ale pozostałe przeleciały przez miejsce, w którym statek znajdował się
jeszcze przed chwilą. Poszybowały w mroki przestworzy, nie powodując żadnych zniszczeń.

– Kiedyś, bardzo dawno, byłem całkiem niezłym pilotem – odezwał się Peckhum. – Możliwe, że

nadal jestem... Przynajmniej tak uważam.

Jeden myśliwiec typu TIE odłączył się od pozostałej trójki i zatoczył ciasny łuk. Jego pilot zaczął

strzelać, nie zawracając sobie głowy celowaniem, wskutek czego w przestworza poszybowały
następne ogniste błyskawice.

Peckhum obniżył lot i wszedł w górne warstwy atmosfery, na skutek czego dolna część kadłuba

zaczęła się rozgrzewać. Później ponownie wystrzelił świecą w górę, a kiedy znalazł się nad
imperialną maszyną, zatoczył łuk i zawrócił. Tymczasem pilot myśliwca typu TIE nie dawał za
wygraną i strzelał bez przerwy, powtarzając każdy manewr statku Peckhuma. W pewnej chwili
z pulpitu sterowniczego pokiereszowanego transportowca strzeliły snopy iskier. Na konsoletach
aparatury diagnostycznej zamrugały czerwone lampki.

– Hmmm... Peckhumie? – zapytał Jacen. – Co oznaczają te alarmowe światełka?
– Oznaczają, że nasze ochronne pola słabną.
Chłopiec rozejrzał się po sterowni. Szukał jakiegoś komputera celowniczego albo dźwigni

spustowej.

– Czy twój statek nie jest uzbrojony?
Peckhum chrząknął i ponownie skierował transportowiec ku powierzchni Yavina Cztery.
– To jednostka przystosowana do transportu towarów, chłopcze – przypomniał cicho. – Pamiętaj

także o tym, że najlepsze dni ma już za sobą. Nie spodziewałem się, że zostanę zmuszony do wzięcia
udziału w walce. Do licha, cieszę się, że przynajmniej urządzenie przyrządzające posiłki w ogóle
jeszcze funkcjonuje.

Pozostałe trzy jednostki imperialnej eskadry odleciały, by zająć się ostrzeliwaniem akademii

Jedi, ale pilot czwartego myśliwca typu TIE pozostał, ogarnięty tylko jedną myślą. Tym razem
urządzenia celownicze jego maszyny zdołały namierzyć statek i większość laserowych błyskawic
trafiała w kadłub bezbronnego „Piorunochronu”.

– Ten gość naprawdę chce nas wykończyć – stwierdził ponuro Jacen.
Peckhum przyspieszył jeszcze bardziej, przeciążając silniki poza granice bezpieczeństwa.

Wysłużony transportowiec stęknął i zatrzeszczał, po czym, raz po raz miotany na boki podmuchami
wiatru, zaczął pogrążać się w atmosferze.

Jacen zachwiał się i omal nie spadł z siedzenia. Ponownie chwycił mikrofon komunikatora.
– Tu mówi Jacen Solo. Znaleźliśmy się w rozpaczliwym położeniu. Wzywamy pomocy. Jakiś

myśliwiec usiłuje zestrzelić nasz transportowiec. Proszę... czy ktoś nie zechciałby nam pomóc?

Nie przestając manewrować statkiem, Peckhum spojrzał na Jacena kątem oka.

– Nikt nie przyleci tu tak szybko, żeby zdążyć, chłopcze – powiedział.
Jacen przypomniał sobie podobnie beznadziejną sytuacje., w jakiej znalazł się kiedyś jego wujek.

Luke Skywalker leciał wówczas wąskim korytarzem, starając się trafić protonową torpedą
w niewielki otwór wentylacyjnego szybu Gwiazdy Śmierci. Jego X-skrzydłowiec był namierzany
przez aparaturę celowniczą maszyny Dartha Vadera, a Luke nie potrafił zgubić ścigających go
myśliwców typu TIE i maszyn przechwytujących. Wówczas także sytuacja wyglądała niewesoło...
a jednak ojciec Jacena, Han Solo, pojawił się jakby znikąd i pomógł wujowi wykonać zadanie.

Tym razem Jacen wiedział jednak, że ojca nie ma nigdzie w pobliżu, a nie potrafił sobie

wyobrazić, by ktoś nieoczekiwany wyskoczył z nadprzestrzeni, żeby wziąć udział w walce
i zatroszczyć się o nieprzyjacielską maszynę. Nie mógł liczyć na to, że będzie miał tyle szczęścia.

W odbiorniku komunikatora rozległy się szumy i trzaski zakłóceń, po których odezwał się czyjś

triumfujący, gburowaty głos. Niestety, nie należał do osoby spieszącej na ratunek.

– Proszę, proszę... Jacen Solo! Jeden z tych nieznośnych smarkaczy Jedi, na których natknęliśmy

się na najniższych poziomach Coruscant! Pamiętasz mnie? Nazywam się Norys. Byłem niegdyś
przywódcą gangu Zagubionych. Kiedyś ukradłeś nam jajo jastrzębionietoperza. Najwyższy czas,
żebyśmy wyrównali nasze porachunki. Ha!

Jacen poczuł zimny dreszcz, jaki przewędrował wzdłuż kręgosłupa. Rzeczywiście, pamiętał

barczystego zawadiakę, który uwielbiał niszczyć wszystko, czego dotknął. Tymczasem Norys ciągnął:

– Twój kolega, ten mały śmieciarz Zekk, postanowił przejść na służbę Drugiego Imperium, ale ty

dokonałeś niewłaściwego wyboru. Chciałem tylko, żebyś wiedział, kto za chwilę zamieni twoją balię
w bryłę żużlu.

– No cóż, dobrze, że znalazł trochę czasu, aby z nami pogawędzić – odezwał się Peckhum. Mimo

iż nie przestawał zmagać się ze sterowniczymi dźwigniami, nie był w stanie manewrować
transportowcem w taki sposób, by unikać strzałów Norysa. Wykorzystywał cały talent, żeby zapobiec
wpadnięciu „Piorunochronu” w nie kontrolowany lot nurkowy, który zakończyłby się roztrzaskaniem
o powierzchnię księżyca. – Nie sądzę, by zostało nam dużo czasu, ale jestem pewien, że ten chłopak
nie darowałby sobie do końca życia, gdyby unicestwił mój statek, zanim powie kilka słów na
pożegnanie.

Z silników „Piorunochronu” zaczęły się wydobywać kłęby dymu. Na kontrolnych pulpitach

rozjarzyły się następne alarmowe lampki. Tymczasem pilotowany przez Norysa myśliwiec typu TIE
nie przestawał pluć świetlistymi nitkami. Laserowe błyskawice raz po raz trafiały w powgniatany
kadłub, jakby starały się rozerwać go na strzępy.

Jacen popatrzył na komunikator, ale doszedł do wniosku, że wysyłanie kolejnego sygnału

alarmowego chyba na nic by się nie zdało.

Wierzchołki rosnących w dżungli drzew śmigały pod kadłubem transportowca. Jacen, nie

potrafiąc opanować ogarniającej go paniki, rozejrzał się w prawo i w lewo.

– Chyba to nie jest właściwa chwila, żeby opowiedzieć jakiś dowcip? – zapytał.
Peckhum pokręcił głową.
– Nie bardzo mi teraz do śmiechu, chłopcze – odparł cicho.

Rozdział 12

Grube konary i gałęzie drzew rosnących w wilgotnym, cienistym lesie otaczały Zekka ze

wszystkich stron; niemal go przytłaczały. Przypominały mu mroczne podziemia Coruscant, w których
spędził kiedyś tyle czasu. Powoli zaczynał się czuć jak w domu.

Posługując się repulsorowymi plecakami, Najciemniejszy Rycerz i grupa Ciemnych Jedi opadli

z nieba. Po kilku chwilach odpoczynku, jakie spędzili na wierzchołkach drzew, utorowali sobie
drogę na najniższy poziom. Kiedy pierwsi wojownicy Brakissa znaleźli się na ziemi, rozproszyli się
po dżungli, by odnaleźć i otoczyć uciekających uczniów Jedi. Chcieli pokonać przeciwników, których
mistrz Skywalker indoktrynował tak długo, aż przyswoili sobie filozofię życia, wyznawaną przez
Rebeliantów.

Zekk nie bardzo znał się na polityce. Orientował się tylko, kim są jego przyjaciele i podwładni.

Wiedział także, kogo powinien uważać za zdrajcę. Miał tu na myśli przede wszystkim Jacena
i Jainę... a zwłaszcza Jainę. Kiedyś myślał, że może traktować ją jak przyjaciółkę. Niczego przed nią
nie ukrywał. Dopiero później, kiedy Brakiss wszystko mu wyjaśnił, Zekk zrozumiał, co naprawdę
myśli o nim Jaina. Dziewczyna zbyt pochopnie osądziła, że nie dysponuje on żadnym talentem Jedi
i nie może się równać ani z nią, ani z jej szlachetnie urodzonym braciszkiem, Jacenem. Młodzieniec
wykazał jednak, że jest wrażliwy na oddziaływanie Mocy. Udowodnił, że potrafi się nią posługiwać
może nie gorzej niż którekolwiek z bliźniąt.

Mimo to miał nadzieję, że żadne nie zechce stanąć z nim do walki. W przeciwnym razie musiałby

zademonstrować im własną potęgę i udowodnić, że dochowuje lojalności Drugiemu Imperium.
Pamiętał pierwszą poważną próbę, jaką przeszedł, walcząc z ulubionym uczniem Tamith Kai,
Vilasem. Próbę, którą zarozumiały młody mężczyzna przypłacił życiem.

Uniósł głowę i przekonał się, że jeden z jego Ciemnych Jedi zaplątał się w gałęzie na

wierzchołku jakiegoś drzewa. Przyglądał się, jak jego podwładny wyciągnął świetlny miecz
i machając nim w prawo i w lewo, odciął konary uniemożliwiające zejście na niższy poziom.

Nagle względną ciszę dżungli zakłócił piekielny skowyt. Nad głowami całej grupy przeleciała

eskadra myśliwców typu TIE, zawzięcie ostrzeliwująca jakieś naziemne cele. Większość Ciemnych
Jedi rozproszyła się i zaczęła przeszukiwać chaszcze. Zekk przywołał trzech wojowników ciemnej
strony, którzy znajdowali się najbliżej. Wszyscy czterej, z głośnym trzaskiem przedzierając się przez
gąszcze zarośli, zaczęli przeczesywać dziewiczą dżunglę.

Po jakimś czasie dotarli do brzegu szerokiej rzeki, powoli toczącej brązowozielone wody.

Drobne fale pluskały, omywając brzeg i poruszając łodygami częściowo zanurzonych paproci.
W dole rzeki, trochę bliżej ruin wysokiej świątyni Massassów, unosiła się szturmowa platforma,
dowodzona przez złowrogą Siostrę Nocy.

Zekk przystanął na brzegu rzeki obok trójki podkomendnych. Ciemni Jedi wymienili spojrzenia

i wymownie popatrzyli w niebo. Dobrze wiedząc, o czym myślą, Najciemniejszy Rycerz kiwnął
głową.

– Tak – powiedział. – Wywołajmy burzę. Spowodujmy, że zerwie się wichura, która powali

wszystkie drzewa i wykurzy z kryjówek tych tchórzliwych Jedi.

Zerknął na bezchmurne błękitne niebo, po czym zajrzał w otchłań własnego serca. Znalazł

drzemiący w nim cień gniewu, odzwierciedlającego cały ból i wszystkie upokorzenia i krzywdy,
jakich doznał w życiu. Wiedział, jak posługiwać się gniewem, aby stał się jego narzędziem albo
bronią. Zaczął się skupiać i ściągać ku sobie masy powietrza. Wyczuł, że stojący za jego plecami inni
rycerze ciemnej strony czynią to samo. Po chwili zauważył, że nad horyzontem zaczynają pojawiać
się kłębiaste chmury. Obserwował, jak gromadzą się, ciemnieją, gęstnieją, zaczynają sunąć po niebie
w jego stronę...

Zerwała się wichura, a powietrze się ochłodziło. Rozległy się pierwsze trzaski wyładowań,

spowodowanych istnieniem statycznych ładunków elektrycznych. Fałdy obrzeżonej szkarłatną
lamówką peleryny Zekka załopotały za jego plecami. Wiatr wyszarpnął pasemka starannie
związanych w koński ogon ciemnych włosów, które zaczęły smagać twarz młodzieńca. Między
piętrzącymi się coraz wyżej burzowymi chmurami zaczynały przeskakiwać ogniste błyskawice.
Przeciągłe grzmoty zagłuszały nawet wycie silników myśliwców typu TIE, raz po raz przecinających
niebo nad ich głowami.

Zekk się uśmiechnął. Tak, nadciągała potężna, zwycięska burza.
Obserwując, jak chmury ciemnieją i nabrzmiewają, gotowe do uwolnienia niszczącej mocy sił

przyrody, usłyszał nagle przerywane odgłosy laserowych strzałów. Popatrzył w niebo, na którym
toczyła się dziwna bitwa. Zobaczył ciągnący za sobą warkocz dymu statek, ścigany przez samotny
myśliwiec TIE, który bezlitośnie ostrzeliwując ofiarę, raz po raz raził ją sztychami laserowych
błyskawic.

Nie ukrywając zdumienia, rozpoznał toporną, nieforemną sylwetkę „Piorunochronu” –

wysłużonego towarowego transportowca. Statek należał do starego Peckhuma, z którym mieszkał
przez wiele lat, kiedy przebywał na Coruscant.

Peckhum! Mimo tylu różnic, które ich dzieliły, Zekk i siwowłosy pilot byli bardzo dobrymi

przyjaciółmi. Poniewczasie młodzieniec przypomniał sobie, że stary mężczyzna, pragnąc zarobić
kilka dodatkowych kredytów, od czasu do czasu zaopatrywał akademię Skywalkera w żywność
i najpotrzebniejsze urządzenia. Czy możliwe, że przebywał na porośniętym dżunglą księżycu tego
ranka, kiedy rozpoczął się atak oddziałów Akademii Ciemnej Strony?

Zekk poczuł ukłucie w sercu, a jego żołądek sparaliżowało przerażenie. Przestał się

koncentrować i stracił władzę, jaką sprawował nad nawałnicą.

Masy powietrza, dotychczas ściągane w stronę grupy Ciemnych Jedi, poszybowały

w przeciwnym kierunku. Wichura szarpnęła gałęziami sąsiednich drzew, mimo iż pozostali
wojownicy Brakissa czynili wszystko, co w ich mocy, by podtrzymać rozpraszającą się burzę.

– Nie, Peckhumie! – szepnął Zekk, wspominając chwile spędzone ze starym mężczyzną.
Zadarł głowę i obserwował, jak myśliwiec typu TIE razi smugami laserowych strzałów kadłub

nieszczęsnego „Piorunochronu”. Błysk niewielkiej eksplozji, który dostrzegł w pewnej chwili,
uświadomił mu, że pokiereszowany towarowy transportowiec właśnie stracił ostatnie ochronne pole.

„Piorunochron” obniżał lot, a on nie mógł zrobić nic, by zapobiec katastrofie.

Usłyszał za plecami zdumione okrzyki i zrozumiał, że pozostali Ciemni Jedi stracili całkowicie

władzę nad nadciągającą burzą. Wichura wprawdzie nie przestawała łamać gałęzi i wyrywać
z korzeniami młodych drzewek, ale w miarę jak wojownicy ciemnej strony, jeden po drugim,
rezygnowali z manipulowania siłami przyrody, nawałnica traciła coraz szybciej impet, a chmury się
rozpraszały.

Tymczasem podwładni Zekka zauważyli w gąszczu zarośli młodego ucznia Jedi. Doszli do

wniosku, że chłopiec albo usiłował ich zaskoczyć, albo po prostu ukrywał się w obawie, że go
zauważą.

Uczeń wstał i wyszedł z kępy chwastów. Odgarnął z czoła kosmyk blond włosów, którymi wiatr

smagał jego zaróżowione policzki. Był ubrany w szatę tak nieprawdopodobnie krzykliwą –
jaskrawopurpurowo-złoto-zielono-czerwoną – że Zekk zaczął się obawiać, iż dostanie oczopląsu.
Jakim cudem chłopiec mógł chociaż przez chwilę sądzić, że zdoła się ukryć, mając na sobie takie
ubranie?

Sprawiał wrażenie przerażonego, ale zdecydowanego. Wysunął dolną wargę, stanął prosto i ujął

się pod boki. Fałdy jego krzykliwego tęczowego stroju łopotały, tarmoszone przez ostatnie podmuchy
gniewnej wichury.

– No cóż, nie pozostawiacie mi wyboru – odezwał cię chłopiec, po czym chrząknął. – Nazywam

się Raynar i jestem rycerzem Jedi... uhm, kandydatem na rycerza. Albo natychmiast się poddacie,
albo będę musiał was zaatakować.

Dwaj towarzysze Zekka ryknęli serdecznym śmiechem, a potem, krok po kroku, zaczęli się

zbliżać do jasnowłosego chłopca. Raynar cofał się tak długo, aż uderzył plecami o pień drzewa.
Zacisnął powieki i zaczął się skupiać. Wstrzymał oddech, a jego twarz poczerwieniała, a później
okryła się purpurą.

Zekk poczuł delikatne, niewidzialne pchnięcie, i zrozumiał, że uczeń Skywalkera, nieporadnie

posługując się Mocą, usiłuje ich powstrzymać. Dwaj rycerze ciemnej strony, którzy wyciągnęli
zapalone świetlne miecze, chyba nawet tego nie zauważyli.

Najciemniejszy Rycerz stwierdził jednak, że nie mógłby stać bezczynnie i przyglądać się, jak jego

towarzysze mordują z zimną krwią bezbronną ofiarę. Chłopiec sprawiał wrażenie dumnego
i zuchwałego, ale Zekk dostrzegał w nim coś jeszcze... Jakąś niewinność?

Zdecydował się błyskawicznie, zanim jego podopieczni zdążyli zrobić użytek z broni rycerzy

Jedi. Uwolnił część własnej energii Mocy, pochwycił chłopca za połę różnobarwnej szaty, szarpnął
w górę i uniósł w powietrze. Błyskawicznie przerzucił go nad głowami Ciemnych Jedi i cisnął
w nurty rzeki. Raynar krzyknął, szybując w powietrzu, ale po chwili zanurzył się w mętnej, mulistej
wodzie.

Dwaj towarzysze Zekka odwrócili się jak użądleni i nie ukrywając gniewu, popatrzyli na

dowódcę. Tymczasem Raynar, oblepiony szlamem i mułem, dopłynął na płyciznę i zaczął czyścić
z błota poplamioną odzież.

– Czasami ważniejsze jest całkowite poniżenie przeciwnika niż zwykłe zabicie – odezwał się

Najciemniejszy Rycerz. – A my poniżyliśmy tego Jedi w sposób, którego nie zapomni do końca życia.

Stojący przed nim wojownicy zachichotali, uznając trafność tej uwagi. Zekk zrozumiał, że ich

rozbroił... Przynajmniej na razie.

Ponownie skierował tęskne spojrzenie w niebo. Wypatrywał śladu „Piorunochronu”, ale

dostrzegł tylko rozwiewającą się smugę dymu. Żałował, że nie mógł jakoś pomóc staremu

przyjacielowi. Zastanawiał się, czy będzie musiał wliczyć śmierć Peckhuma w koszty zwycięstwa
nad uczniami akademii Jedi.

Uszkodzony transportowiec zniknął z widoku, zapewne kierując się ku miejscu, gdzie miały

rozstrzygnąć się z góry przesądzone losy bitwy. Najciemniejszy Rycerz był pewien, że już nigdy nie
dane mu będzie oglądać ani „Piorunochronu”, ani Peckhuma.

Rozdział 13

Pilotowany przez Qorla myśliwiec typu TIE leciał nisko nad zielonym, falującym oceanem liści.

Pilot wypatrywał celów, które mógłby wskazywać żołnierzom Drugiego Imperium, przeczesującym
gęstą dżunglę. Pozostali piloci myśliwskiego skrzydła wykonywali inne zadania. Zapewne krążyli
nad dżunglą i ostrzeliwali wielką świątynię mieszczącą akademię Jedi mistrza Skywalkera.

Qorl wątpił jednak, by jego uczeń Norys pamiętał o wykonywaniu rozkazów. Zwłaszcza teraz,

kiedy rozpętała się bitwa, a w powietrzu zaczęły się krzyżować błyskawice laserowych strzałów.
Obawiał się, że gburowaty osiłek zechce wybierać cele na oślep, przez co upodobni się do
wściekłego gundarka. Prawdopodobnie zniszczy w ten sposób sporo rebelianckich urządzeń, ale
może też pokrzyżować wiele planów.

Stary pilot czuł w sercu chłód, który z wolna przemieniał się w bryłę twardego lodu. Na myśl

o tym, że znów uczestniczy w powietrznej bitwie, powinien odczuwać podniecenie i uniesienie.
Powinien być wdzięczny, że może raz jeszcze siedzieć za sterami i walczyć, pilotując własny
myśliwiec typu TIE, powierzony mu przez Drugie Imperium.

Zamiast tego żywił zastrzeżenia. Ogarniały go wątpliwości. Wzdragał się na myśl o tym, że może

dokonał niewłaściwego wyboru. Obawiał się, że Drugie Imperium może zostać zmuszone do
zapłacenia słonej ceny za bitwę, którą właśnie rozpoczęło.

Szczególne rozczarowanie przeżywał, kiedy myślał o Norysie. Zastanawiając się nad tym, czy go

wybrać, wiedział, że krzepki chłopak przeżył wiele lat w trudnych warunkach, walcząc z innymi
o przetrwanie. Pamiętał też, że Norys był przywódcą gangu Zagubionych, roszczących sobie prawa
do części podziemi na Coruscant. Wszystko to uczyniło z niego brutalnego, bezwzględnego zabijakę.
Barczysty młodzieniec palił się jednak do nauki. Poprzysiągł sobie, że zostanie imperialnym
żołnierzem. Wydawało mu się, że w ten sposób może nadal sprawować władzę, nie bojąc się nikogo
i niczego. Miał wszystkie cechy charakteru, których tak bardzo poszukiwało Drugie Imperium.

Qorl wiedział wszakże, że lojalny żołnierz powinien bez wahania wykonywać wszelkie rozkazy.

Imperium nie mogło pozwolić sobie na to, aby jego słudzy zachowywali się jak wolni strzelcy. Nie
mogło dopuścić, aby kierowali się własnymi zachciankami, a nie rozkazami, otrzymywanymi od
zwierzchników. W miarę jednak, jak Norys przyzwyczajał się do zmienionej sytuacji życiowej,
stawał się coraz bardziej arogancki i zarozumiały, a czasami nawet nieposłuszny.

Chłopak był żądnym krwi zabijaką. Wszystko, co robił, miało służyć niszczeniu, zadawaniu bólu,

odnoszeniu zwycięstwa za wszelką cenę i utwierdzaniu siebie w przekonaniu, że sprawuje nad
wszystkim władzę. Nie walczył, kierując się chwałą Drugiego Imperium ani potrzebą przywrócenia
Nowego Ładu w galaktyce, ani jakimkolwiek innym politycznym celem. Walczył jedynie po to, aby
walczyć. Bez względu na to, po czyjej stronie stawał, w takim postępowaniu mogło kryć się

śmiertelne zagrożenie.

Qorl zatoczył krąg nad miejscem w dżungli, w którym szalał pożar, wzniecony przez jeden

z bombowców typu TIE. Później zaczął lecieć wzdłuż brzegu rzeki. Kierował się ku ruinom świątyni,
w pobliżu której unosiła się nad koronami drzew dowodzona przez Tamith Kai bojowa platforma.
Nagle usłyszał w odbiorniku komunikatora czyjś wyraźny, zrozpaczony głos, rozbrzmiewający we
wszystkich możliwych pasmach częstotliwości. Rozpoznał go bez trudu.

– Uwaga, uwaga! Wzywani Nową Republikę. Znaleźliśmy się w krytycznej sytuacji. Mówi Jacen

Solo z Yavina Cztery. Potrzebujemy natychmiastowej pomocy. Jesteśmy atakowani przez myśliwce
i żołnierzy Akademii Ciemnej Strony!

Qorl wyprostował się, poprawił czarny hełm i wyrównał lot maszyny. Przypominał sobie

kilkunastoletnie bliźnięta, które pomogły naprawić jego poprzedni myśliwiec typu TIE, uszkodzony
podczas lądowania na Yavinie Cztery. Pamiętał brata i siostrę, których uwięził i z którymi później
siedział przy ognisku płonącym obok kryjówki w dżungli. Oboje zaproponowali wówczas, że zostaną
jego przyjaciółmi, i starali się go namówić, żeby zawrócił ze złej drogi i przestał być lojalnym sługą
Imperium. Przypomniał sobie, że wtedy oparł się pokusie. Górę wzięły przekonania, jakie wpojono
mu podczas nauki w imperialnej wojskowej akademii.

Poddanie się oznacza zdradę.
Qorl odleciał z Yavina Cztery i został przyjęty na służbę w Akademii Ciemnej Strony. Przyglądał

się później, jak porwane bliźnięta są poddawane rygorystycznym ćwiczeniom, prowadzonym pod
nadzorem pałającej żądzą mordu Tamith Kai i bezlitosnego Brakissa. Qorl był do głębi serca
wstrząśnięty postępowaniem i uwagami, czynionymi przez Siostrę Nocy i naczelnika imperialnej
uczelni. Uświadomił sobie, że oboje mają za nic życie bliźniąt Jedi.

Nikt nigdy się nie dowiedział, że to Qorl pomógł młodym rycerzom uciec z Akademii Ciemnej

Strony. Później, starając się chociaż wobec samego siebie odpokutować za tę chwilę słabości, czynił
wszystko, co mógł, by tym wierniej służyć Drugiemu Imperium. To on dowodził atakiem na
rebeliancki krążownik, z którego ładowni ukradziono rdzenie jednostek napędu nadświetlnego
i baterie do turbolaserów. To on harował w pocie czoła, aby Norys i inni członkowie gangu
Zagubionych przemienili się w sprawnych, pełnowartościowych szturmowców.

Nagle ujrzał przelatujący nad głową statek, poznaczony bliznami blasterowych strzałów

wysłużony towarowy transportowiec. Maszyna ciągnęła za sobą warkocz dymu. Qorl rozpoznał jej
sylwetkę i przekonał się, że widzi nie uzbrojoną jednostkę o przestarzałej konstrukcji. Silniki statku
nie dysponowały dużą mocą, a ochronne pola siłowe nie zostały zaprojektowane z myślą o braniu
udziału w jakiejkolwiek walce.

Stary pilot zauważył po chwili, że transportowiec jest ścigany przez pojedynczy myśliwiec typu

TIE.

Czując niesmak i wstyd stwierdził, że pilot imperialnej maszyny, marnując jeden strzał po

drugim, czasami, przez najzwyklejszy przypadek, trafia w powgniatany kadłub ofiary. Zorientował
się, że jedynie kwestią czasu pozostaje, kiedy statek rozleci się na kawałki.

Nastawił częstotliwość nadajnika komunikatora w taki sposób, by porozumieć się bezpośrednio

z pilotem imperialnej maszyny.

– Pilocie myśliwca typu TIE, zamelduj się – rozkazał zwięźle.
Gburowaty głos, który po chwili rozległ się w słuchawkach hełmu, wcale go nie zdumiał.
– Tu Norys, staruszku. Nie zawracaj mi głowy. Jestem zajęty strzelaniem do celu.

Qorl przełknął ślinę, ale mimo to poczuł, że jego gardło pozostało suche.
– Norysie, zdołałeś już unieszkodliwić swój cel – oznajmił. – Ten transportowiec nie jest

najważniejszym obiektem, jaki mamy zniszczyć w trakcie tej bitwy. Otrzymałeś rozkaz, żeby
atakować akademię Jedi. Ten statek już nie zdoła wyrządzić Drugiemu Imperium żadnej krzywdy.

– Odczep się ode mnie, staruszku – odparł Norys. – To mój łup i nie zamierzam z niego

rezygnować.

Qorl zmusił się, by zachować spokój.
– Nie jesteśmy tu po to, żeby zbierać trofea, Norysie. Pamiętaj o tym, że walczysz ku chwale

Drugiego Imperium, a nie po to, żeby stać się bohaterem.

– Możesz kazać się wypchać – warknął Norys. – Nie pozwolę, żeby jakiś stary tchórz mówił mi,

co mam robić.

Gburowaty zabijaka wyłączył komunikator i puścił się w dalszą pogoń za płonącym

transportowcem. Zupełnie nie mierząc, raz po raz posyłał w jego stronę laserowe błyskawice.

Rozczarowanie, jakie dotąd ogarniało Qorla, zamieniło się we wściekłość. Postępowanie

młodocianego osiłka stało w jaskrawej sprzeczności ze wszystkim, czym chlubiło się Imperium.
Stary pilot przypomniał sobie czasy własnego szkolenia. Wówczas on i inni kandydaci współdziałali
jak elementy precyzyjnej maszyny. Musieli być zdyscyplinowani, dobrze wychowani i skłonni do
wykonywania rozkazów. Swoim postępowaniem pomagali szerzyć Nowy Ład, który Imperator
zamierzał wprowadzić w całej galaktyce. Warto było walczyć o takie ideały.

Tymczasem Norys kpił w żywe oczy z takiej filozofii życia. Nie dbał, o co walczy.
Z odbiornika komunikatora rozległ się ten sam głos, zajmujący wszystkie pasma częstotliwości:
– Tu mówi Jacen Solo. Znaleźliśmy się w rozpaczliwym położeniu. Wzywamy pomocy. Jakiś

myśliwiec usiłuje zestrzelić nasz transportowiec. Proszę... czy ktoś nie zechciałby nam pomóc?

Dręczony niepokojem Qorl obniżył lot maszyny, tak że leciała teraz tuż nad wierzchołkami drzew.

Jacen Solo należał do szlachetnych przeciwników. Był uczciwy i odważny, mimo iż związał swój los
z grupką Rebeliantów, a nie z Drugim Imperium. Czy jednak mógł ponosić za to winę? Przecież jego
matka sprawowała funkcję przewodniczącej rządu Rebeliantów.

W przeciwieństwie do niego Norys mógł dokonać wyboru. Rozrośnięty w barach wyrostek

wiedział, w jakim celu jest szkolony. Z ochotą przywdział imperialny mundur i robił wszystko, żeby
zostać pilotem, a mimo to nie postępował zgodnie z regułami. Był właściwie tylko bezdusznym,
bezlitosnym, żądnym krwi zabijaką.

Jego myśliwiec typu TIE nie przestawał lecieć w strumieniu gazów wydechowych, ciągnących

się za uszkodzonym, niezdolnym do walki transportowcem. Spod wsporników silników statku
wydobywały się kłęby dymu. W pewnej chwili Qorl zauważył, że zanikło ostatnie pole siłowe,
chroniące dotąd kadłub jednostki.

Ujrzawszy to, Norys dał ognia z luf laserowych działek. Pokrył płyty poszycia nowymi czarnymi

bliznami.

Qorl pstryknął przełącznikiem i przesłał energię do systemów uzbrojenia, a potem włączył

urządzenie celownicze. Uświadamiał sobie, że rażony nie ustającymi strzałami Norysa
„Piorunochron” może za kilka sekund eksplodować. Nie zdziwiłoby go, gdyby nawet wówczas
zabijaka nie przestał strzelać do płonących szczątków, by upewnić się, że nikt nie przeżyje katastrofy.

Poczuł, że wzbiera w nim obrzydzenie. Wyłączył zasilanie obwodu mikrofonu komunikatora

i mruknął do siebie:

– Czy stracę godność, jeżeli zabiję kogoś, kto swoim postępowaniem udowodnił, że nie wie,

czym jest honor?

Kiedy odbywał szkolenie w imperialnej akademii, szczegółowo zapoznał się z podzespołami

i urządzeniami myśliwca typu TIE. Dobrze znał wszystkie jego słabe punkty. Wiedział, co robić, by
je zniszczyć.

Wziął na cel dysze wylotowe reaktorów maszyny Norysa.
Tymczasem młodociany zabijaka, całkowicie ignorując uwagi instruktora, nie przestawał

zasypywać kadłuba „Piorunochronu” lawiną laserowych błyskawic. Jedyną różnicę stanowiło to, że
teraz czekał dłużej przed oddaniem następnego strzału, zupełnie jakby napawał się ostatnimi
chwilami lotu starego transportowca.

„Piorunochron” zakołysał się w locie. Zapewne jego piloci podjęli ostatnią próbę uniknięcia

trafienia.

Qorl namierzył myśliwiec Norysa.
Przycisnął guzik spustowy i wystrzelił.
Maszyna Norysa eksplodowała w locie. Zamieniła się w ognistą kulę i zniknęła tak szybko, że

młodociany zabijaka chyba nawet nie miał czasu krzyknąć ze zdumienia.

Zawstydzony faktem, że jego postępowanie jest zdradą interesów Drugiego Imperium, Qorl nawet

nie usiłował porozumieć się z pilotami „Piorunochronu”. Po prostu zmienił kurs i skierował się
w stronę głównego pola walki. Tymczasem uszkodzony transportowiec poleciał dalej, z trudem
utrzymując się w powietrzu. Prawdopodobnie piloci walczyli, aby wylądować, nie rozbijając się
o gałęzie i konary.

Rozdział 14

W powietrzu nad akademią Jedi i w otaczającej wielką świątynię dżungli toczyły się zacięte

walki. Tymczasem imperialny dywersant Orvak czołgał się metr po metrze coraz dalej, nie
rezygnując z wykonania drugiej części starannie opracowanego planu.

Pozostawił myśliwiec typu TIE na polanie, w pobliżu generatorów siłowego pola. Zniszczył je,

wysadzając w powietrze urządzenia zasilające, ale zamierzał tam powrócić, kiedy upora się
z trudniejszym zadaniem. Nie zauważony przez nikogo, od kilku godzin przedzierał się przez
najdziksze ostępy, zmierzając w kierunku ogromnej świątyni.

W pobliżu płonęło kilka drzew, wysyłając ku niebu kłęby siwego cuchnącego dymu. Z oddali

dolatywały odgłosy blasterowych strzałów, a od czasu do czasu także buczenie świetlnych mieczy.
Imperialny komandos nie przestawał się czołgać, starając się zachowywać jak najciszej. Nie mógł
ryzykować, że przypadkowy odgłos ujawni miejsce, w którym się znajduje.

Szkoleni przez Skywalkera uczniowie Jedi opuścili w popłochu wielką świątynię i rozbiegli się

po dżungli, żeby toczyć pojedynki z wojownikami mistrza Brakissa. Pozostawili obiekt bez ochrony,
ułatwiając mu pracę.

Skradając się w stronę prastarej budowli, wciąż jeszcze otoczonej przez gęstą dżunglę, Orvak

dostrzegł na omszałych ze starości kamiennych blokach całkiem świeże czarne smugi, osmalone
miejsca, w które trafiły laserowe strzały i protonowe ładunki wybuchowe, zrzucane z powietrza
przez pilotów bombowców typu TIE. Wszędobylskie pędy winorośli, jeszcze niedawno oplatające
boki kamiennej piramidy, pod wpływem płomieni sczerniały, poskręcały się i zeschły. Oderwały się
od kamiennych bloków i spoczęły jedne na drugich u stóp zigguratu. Jeden ładunek wybuchowy, który
eksplodował szczególnie blisko świątyni, zniszczył wrota hangaru, wskutek czego obronna flota
Skywalkera nie mogła poderwać się do lotu.

Orvak z radością pomyślał, że wreszcie gigantyczna budowla, która przetrwała w niemal nie

naruszonym kształcie całe tysiąclecia, została nadwerężona. Uszkodzenia nie były jednak zbyt duże.
Musi zatem dokończyć dzieła zniszczenia.

Poruszając się bardzo ostrożnie i raz po raz kryjąc w zaroślach osłoniętą hełmem głowę,

imperialny sabotażysta pełznął dalej. Szarpał pędy dzikiej winorośli i wyrywał z korzeniami
paprocie, aż w końcu znalazł się na skraju dżungli, dochodzącej niemal do samej tylnej ściany
wielkiej budowli.

Po niebie nie przestawały śmigać myśliwce typu TIE, podobne do złowieszczych drapieżnych

ptaków. Orvak popatrzył w górę. W skrytości ducha życzył pilotom powodzenia.

Z boku wielkiej piramidy zobaczył przestronny dziedziniec, zapewne niedawno wybrukowany

albo tylko oczyszczony z porastających go krzaków i chwastów. Przeciwległy koniec placu przylegał

do murów kamiennej budowli, w których dostrzegł mroczny prostokąt drzwi. Wyobrażając sobie,
jakie ćwiczenia musieli wykonywać tu uczniowie Jedi, Orvak ostrożnie stanął na skraju dziedzińca.

Przekonał się, że między kamieniami i płytami zaczęły na nowo wyrastać pierwsze chwasty.

Niewątpliwie po kilku następnych miesiącach od chwili, kiedy zniszczy świątynię, dżungla
triumfalnie powróci, żeby upomnieć się o to, co jej odebrano. Pomyślał, że dopiero to będzie
oznaczało ostateczny koniec akademii Jedi. Miał nadzieję, że do tego czasu zdąży wrócić na pokład
Akademii Ciemnej Strony. Może nawet zostanie awansowany na oficera i obejmie służbę na którymś
gwiezdnym niszczycielu... Wszystko zależało od tego, czy pomyślnie wykona drugą część zadania.

Kiedy strzelanina się nasiliła, a w dżungli niedaleko świątyni eksplodowało kilka bomb

protonowych, Orvak zdecydował się rozpocząć akcję. Nisko pochylony, przebiegł przez
wybrukowany kamieniami dziedziniec. Zdążał ku ciemnemu otworowi drzwi wiodących do
zagadkowej świątyni Rebeliantów.

Kiedy znalazł się na progu, na chwilę przystanął. Cieszył się, że aparatura hełmu przefiltruje

wszystkie trujące wyziewy, jakie mogły wydostawać się z wnętrza. Któż mógł wiedzieć, jakie
straszliwe pułapki pozakładali czarownicy Jedi?

Posłużył się umieszczonymi w hełmie czujnikami, aby stwierdzić, w jakich miejscach mogły

zostać ukryte owe urządzenia. Żadnych jednak nie odnalazł... Nie zdziwił się, ponieważ atak
oddziałów Akademii Ciemnej Strony nastąpił tak nieoczekiwanie, że z pewnością rycerze Jedi nie
mieli czasu przygotować się do obrony.

Poprawił pakunek na plecach i wszedł do wielkiej świątyni Massassów. Mimo iż nie znał

rozkładu pomieszczeń, pobiegł korytarzem. Mijał komnaty mieszkalne, wielkie jadalnie, ale nie
zauważył niczego ciekawego, co warto byłoby wysadzić w powietrze.

Dotarł do szybu turbowindy i zjechał na najniższy poziom, na którym mieścił się zamknięty hangar

z lądowiskiem. Liczył na to, że może właśnie tam wykorzysta najlepiej pozostałe ładunki
wybuchowe. Spodziewał się, że ich eksplozje zniszczą całą flotę rebelianckich gwiezdnych statków.
Kiedy jednak wyskoczył z kabiny turbowindy, niemal nie mógł uwierzyć własnym oczom. Mimo
półmroku panującego w wielkim pomieszczeniu, zorientował się, że na płycie lądowiska znajduje się
tylko jeden mały statek. Zwrócił uwagę na dziwne opływowe kształty i kadłub, pokryty lśniącym
pancerzem. Nie zauważył niczego więcej. Żadnej floty gwiezdnych statków, żadnych silnych
systemów uzbrojenia. Parsknął pogardliwie, nie umiejąc ukryć rozczarowania.

Nagle w hangarze rozjęczały się sygnały alarmowe. Czerwone mrugające światła poraziły oczy

imperialnego dywersanta. W jego kierunku, przeraźliwie gwiżdżąc i piszcząc, zaczął sunąć niewielki
baryłkowaty robot. Z końcówki spawalniczej, wystającej z cylindrycznego korpusu automatu, tryskały
snopy błękitnych wyładowań elektrycznych.

Ogarnięty paniką Orvak wpadł do kabiny turbowindy i przycisnął guzik kontrolny, aby zamknąć

drzwi klatki. Czy możliwe, by podstępni rycerze Jedi wykorzystali do obrony hangaru cały zastęp
androidów-morderców? Śmiercionośnych, silnie uzbrojonych automatów, słynących z tego, że nigdy,
przenigdy nie chybiały?

Zanim skrzydła drzwi się zamknęły, a klatka zaczęła sunąć na wyższe poziomy, przerażony

sabotażysta po raz ostatni rzucił okiem na płytę lądowiska. Uświadomił sobie, że napastnik był tylko
samotnym astronawigacyjnym robotem, który tocząc się po metalowych płytach, wydawał
standardowe alarmowe dźwięki, jakie konstruktorzy zapisali w pamięci jego komputera. Wszystko
wskazywało na to, że w hangarze nie przebywał nikt, kto mógłby je usłyszeć.

Komandor Orvak, wyraźnie odprężony, nerwowo zachichotał. Samotny astronawigacyjny robot!

Zawsze zdumiewał się, ilekroć widział najzwyklejsze automaty, mające o sobie zbyt wysokie
mniemanie. Natychmiast przestał się bać, że może wpaść w pułapkę.

Tak czy inaczej, musiał znaleźć inne miejsce, które nadawałoby się do jego celu. Mające większe

znaczenie.

W końcu znalazł to, czego szukał. Na najwyższym poziomie ogromnej piramidy.
Wjechał turbowindą na samą górę, a potem wyszedł z kabiny. Trzymając blaster gotowy do

strzału, aby móc trafić każdego, kto wyłoniłby się z mrocznego kąta, imperialny komandos ostrożnie
wkroczył do wielkiej komnaty audiencyjnej.

Jej ściany wyłożono polerowanymi płytami i ozdobiono różnobarwnymi kamykami.

W przeciwległym krańcu wznosiło się podwyższenie. Orvak wyobraził sobie, że to właśnie stamtąd
instruktorzy Rebeliantów wygłaszali przemówienia do uczniów. Prawdopodobnie na tym samym
podwyższeniu dekorowali jedni drugich medalami za zwycięstwa, odniesione w trakcie walk
przeciwko prawowitym władcom galaktyki. Możliwe też, że właśnie tam odprawiali swoje ohydne
czary.

Tak – pomyślał. – To miejsce nadaje się doskonale.
Zrzucił z barków plecak i przystąpił do wykonania zadania. Poruszał się szybko, czując

przyspieszone uderzenia serca. Cieszył się na myśl o tym, że niedługo zakończy akcję, w której stracił
życie jego towarzysz, Dareb. Ściągnął z głowy czarny hełm, żeby lepiej widzieć w niepewnym blasku
promieni słonecznych, które wpadały przez umieszczone w sklepieniu świetliki.

W powietrzu nad dżunglą snuły się chmury dymu, podobne do ciemnej wodnej farby, którą jakiś

malarz usiłował zamazać błękit nieba. W wielkiej komnacie rozbrzmiewało echo strzałów bitew,
toczących się w leśnej głuszy. Orvak nie słyszał jednak żadnych dźwięków dobiegających z wnętrza
świątyni. Nie widział także, by cokolwiek się w niej poruszało. Doszedł do przekonania, że wielka
piramida jest całkowicie wyludniona. Nie musiał się spieszyć. Mógł poświęcić trochę więcej czasu,
by jak najlepiej wykonać zadanie.

Ruszył w stronę podwyższenia, nie przejmując się tym, że jego podkute buty głośno dźwięczą

w zetknięciu z kamiennymi płytami posadzki. Odszukał umieszczone pośrodku wielkiej sali najlepsze
miejsce. Pomyślał, że to właśnie stąd siła potwornej eksplozji powinna skierować się we wszystkie
strony. Ściągnął grube skórzane rękawice, żeby móc szybciej posługiwać się precyzyjnymi
elektronicznymi podzespołami.

Pracując szybko, ale uważnie, wyjął cztery ostatnie termiczne detonatory, jakie mu pozostały, po

czym sprzągł wszystkie ze sobą. Później dołączył je do jednego urządzenia odmierzającego upływ
czasu, a następnie umieścił w czterech punktach komnaty, mniej więcej w takich samych
odległościach od centralnego czasomierza. Leżące na posadzce rozciągnięte przewody kojarzyły mu
się ze szprychami ogromnego koła.

Tak, eksplozja będzie naprawdę wspaniała.
W idealnym przypadku, kiedy wszystkie detonatory eksplodują równocześnie, siła wybuchu

powinna unieść w powietrze sklepienie świątyni jak ogromny głaz, wyrzucony z czeluści czynnego
wulkanu. Fala uderzeniowa wyrwie w posadzce komnaty audiencyjnej wielką dziurę i przeniknie na
niższe poziomy, na których rozsadzi mury prastarej budowli. Cała piramida runie i legnie w gruzach.
Osiągnie stan, w jakim powinna znajdować się od dawna.

Orvak skończył rozkładać detonatory i powrócił do centralnego czasomierza. Uklęknął na

wypolerowanej posadzce i zaczął nastawiać pokrętła mechanizmu zegarowego. Z przewrotną
satysfakcją pomyślał, że w tej sali już nigdy nie wysłuchają wykładów żadni Rebelianci. Ani jeden
z przyszłych rycerzy Jedi nie nauczy się tu rebelianckiej filozofii życia. W wielkiej komnacie nie
odbędzie się więcej żadna ceremonia dekorowania medalami czy świętowania odniesionego
zwycięstwa.

Wkrótce cała świątynia zamieni się w ruinę.
Klęcząc na posadzce, Orvak wystukał na klawiaturze kombinację będącą kodem uzbrajającym

ładunki wybuchowe. Na obudowach wszystkich detonatorów, rozmieszczonych w czterech punktach
ogromnej sali, zaczęły mrugać zielone lampki. Sygnalizowały gotowość do pracy i zarazem żądanie
wydania ostatecznego rozkazu.

Rzuciwszy okiem na wszystkie ładunki wybuchowe, imperialny komandos uśmiechnął się do

siebie, po czym wcisnął guzik, oznaczony: AKTYWACJA. Dopiero z tą chwilą czasomierz zaczął
odliczać upływ czasu. Orvak musiał teraz jak najszybciej opuścić mury akademii Jedi.

Poruszył się i chciał wstać z posadzki. Oparł dłoń na wypolerowanej kamiennej płycie, ale kątem

oka dostrzegł, że pod ścianą poruszyło się coś błyszczącego, opalizującego i odbijającego
rozproszone światło... coś niemal przezroczystego. Zalśniło tęczowym blaskiem, jakby rozszczepiło
jakiś promień słońca, który wpadł przez jeden ze świetlików.

Orvak wyciągnął blaster i nie wstając z posadzki, zamarł w obronnym przysiadzie.
– Kto tam? – zapytał, starając się nadać głosowi jak najgroźniejsze brzmienie.
Po chwili znów ujrzał taki sam błysk. Wydało mu się, że dostrzega opalizujący podłużny kształt,

wijący się i pełznący ku niemu po płytach posadzki. Po chwili jednak ponownie stracił go z oczu.

Kilkakrotnie wystrzelił z blastera, mierząc w miejsce, w którym ostatnio dostrzegł tęczowe

błyski. W kamiennych płytach utworzyły się sczerniałe wgłębienia. Śmiercionośne błyskawice
odskoczyły od gładkiej płyty i poszybowały we wszystkie strony, aby ponownie odbić się od
kamiennych ścian i powrócić ku środkowi komnaty. Widząc to, Orvak rozpłaszczył się na posadzce.
Obawiał się, że w każdej chwili może zostać zaatakowany przez ukrytych obrońców świątyni. Stracił
z widoku dziwną, opalizującą rzecz, ale nie przestał się zastanawiać nad tym, co właściwie widział.
Doszedł do wniosku, że niewątpliwie musiała to być jakaś podstępna sztuczka, do jakiej uciekli się
czarownicy Jedi, żeby odwrócić jego uwagę. Nie powinien wyciągać blastera i strzelać, ale nie
zamierzał dać się pochwycić jakiemuś rycerzowi Jedi.

W tej samej chwili poczuł, że coś ukłuło go w dłoń, wspierającą się o kamienną płytę. Spojrzał

tam i zobaczył, że w dwóch nakłutych miejscach pojawiły się kropelki krwi. Zauważył także trójkątny
łeb jakiegoś gada – szklistego, kryształowego węża!

– Hej! – krzyknął, nie wiedząc, co ma o tym sądzić.
Zanim zdążył wstać z posadzki, kryształowy gad rozwarł szczęki, a później opadł na posadzkę

i wijąc się zaczął pełznąć w kierunku szczeliny, widocznej w pobliskiej ścianie. Orvak zauważył
jeszcze błysk światła, po czym dziwaczny wąż zniknął, jakby nigdy go nie było.

Imperialny dywersant stwierdził jednak, że i tak nie bardzo się tym przejmuje. Z wolna ogarniała

go przemożna chęć ułożenia się do snu. Wywołany ukąszeniem ból zaczynał przemieniać się
w nieszkodliwe mrowienie. Ogarnięty sennością Orvak pomyślał, że kiedy się obudzi, z pewnością
poczuje się o wiele lepiej.

Wyciągnął się na kamiennych płytach i zapadł w głęboki sen, nie przejmując się tym, że leży tuż

obok odliczającego upływ czasu urządzenia.

Tymczasem cyferki na miniaturowej tarczy nie przestawały przeskakiwać, nieubłaganie dążąc do

osiągnięcia stanu, kiedy pokażą same zera.

Rozdział 15

Tenel Ka stała na krawędzi szturmowej platformy. Napinała mięśnie, przygotowując ciało

i zmysły Jedi do walki.

Zwinęła cienką linkę i złożyła ramiona kotwiczki, a potem umieściła jedno i drugie w kieszeni

u pasa. Następnie wyciągnęła silnie umięśnioną rękę i pochwyciła sporządzoną z zęba rankora
rękojeść świetlnego miecza. Uniosła ją i wysunęła energetyczną klingę. Tuż za dziewczyną stał
o wiele wyższy od niej Lowbacca. Najeżył wszystkie kłaki rudobrązowej sierści i cofnął ciemne
wargi, by obnażyć groźne kły. Trzymał oburącz podobną do potężnej pałki rękojeść, z której
wystawało ostrze barwy roztopionego brązu.

Przebywający na wyższym pokładzie bojowej platformy szturmowcy, zdumieni pojawieniem się

nieoczekiwanych gości, natychmiast ruszyli w ich stronę. Wyciągnęli blastery. Ani przez sekundę nie
wątpili, że za chwilę ich pokonają.

– O rety, panie Lowbacco – odezwał się na ich widok Em Teedee. – Może powinniśmy

zaplanować tę akcję chociaż odrobinę staranniej?

Lowie warknął, ale Tenel Ka się wyprostowała. Nie straciła wiary we własne umiejętności.
– Moc jest z nami – oznajmiła. – I to jest fakt.
Nad głowami obojga młodych rycerzy Jedi przeleciał samotny bombowiec typu TIE. Jego pilot

właśnie zrzucił kilka protonowych ładunków wybuchowych w różnych miejscach dżungli. Zewsząd
dobiegały odgłosy blasterowych strzałów.

Nad pokładem szturmowej platformy wznosiła się nadbudówka mieszcząca stanowisko

dowodzenia. Stała na nim odziana w czarną pelerynę Siostra Nocy Tamith Kai, podobna do
ogromnego drapieżnego ptaka. Odwróciła się w stronę dwojga intruzów, a wówczas jej
szkarłatnowiśniowe wargi cofnęły się, ukazując zęby. Tymczasem Tenel Ka i młody Wookie
postąpili trzy kroki w kierunku czekających szturmowców.

Jeden z zakutych w białe pancerze żołnierzy, widocznie bardziej zdenerwowany widokiem

młodych Jedi niż pozostali, uniósł blaster i strzelił. Wojowniczka z Dathomiry machnęła świetlistym
ostrzem i bez trudu odbiła wiązkę energii, która poszybowała ku niebu.

Później, jakby ona i Lowie ustalili to zawczasu, oboje głośno krzyknęli i skoczyli ku

szturmowcom. Wymachiwali tak szybko klingami świetlnych mieczy, że imperialni żołnierze, chociaż
raz po raz strzelali z blasterów, wpadli w panikę. Młody Wookie i wojowniczka z Dathomiry
przedarli się przez ich szeregi jak tornado.

Stojąca nieco wyżej na stanowisku dowodzenia Tamith Kai oparła ręce o poręcz pomostu

i w milczeniu przyglądała się walce.

– Dziewczyna należy do mnie – odezwała się w pewnej chwili. – Za chwilę osobiście zmiażdżę

jej serce.

Tenel Ka raz jeszcze machnęła świetlistą klingą i wyeliminowała z dalszej walki następnego

szturmowca. Odwróciła się, kiedy usłyszała głos Siostry Nocy. Czuła przyspieszone uderzenia serca,
które biło w jej piersi niczym młot, ale oddychała spokojnie, miarowo. Przygotowała się do tej walki
i pokładała zaufanie we własnej sile i fizycznej sprawności. Wierzyła, że odniesie zwycięstwo.

– To oznacza, że musisz odtąd sam radzić sobie z pozostałymi szturmowcami, Lowie –

powiedziała.

Jednym skokiem znalazła się na pomoście dowodzenia, gotowa stoczyć pojedynek z groźną

przeciwniczką.

Młody Wookie zaryczał na znak, że potrafi sprostać wyzwaniu, ale przypięty do jego pasa

miniaturowy android-tłumacz nie wyglądał na przekonanego.

– Proszę, niech pan uważa, panie Lowbacco – zapiszczał, wyraźnie przerażony. – Nie byłoby

rozsądnie, gdyby dał się pan opanować manii wielkości.

Szturmowcy widząc, że mogą walczyć teraz tylko z jednym intruzem, rzucili się na młodego

Wookiego. Lowbacca wcale jednak nie uważał, że szala zwycięstwa przechyliła się na jego
niekorzyść.

Tymczasem Tenel Ka stała przed Siostrą Nocy dumnie wyprostowana, nie okazując ani cienia

trwogi. Uniosła turkusowe ostrze świetlnego miecza. Pamiętała, że kiedy ostatnio walczyła z groźną
wiedźmą, zaskoczyła ją niespodziewanym atakiem i omal jej nie obezwładniła.

– Jak tam twoje kolano, Tamith Kai? – zapytała.
W fioletowych oczach Siostry Nocy pojawiły się złowieszcze błyski. Wiedźma kpiąco pokręciła

głową.

– Powinnaś natychmiast się poddać, słabełuszko – powiedziała. – Nie jesteś na tyle godną

przeciwniczką, żebym miała pokazywać ci próbkę moich umiejętności. Coś takiego! Jednoręka
dziewczyna śmie sądzić, że może stanowić dla mnie jakieś zagrożenie!

– Zbyt dużo mówisz – odparła młoda wojowniczka. – A może przypuszczasz, że smród twojego

oddechu może być dobrą bronią podczas walki ze mną?

– Spędziłaś za dużo czasu, wałęsając się z tymi smarkaczami Jedi – odezwała się Tamith Kai. –

Zapomniałaś o szacunku, jaki powinnaś okazywać zwierzchnikom.

Wiedźma dźgnęła powietrze zagiętymi palcami. Posłała w kierunku dziewczyny dwie niebiesko-

czarne wiązki energii ciemnej strony.

– Nie widzę tu nikogo, kogo miałabym uważać za zwierzchnika – odparła dumnie Tenel Ka.
Odbiła krzaczaste błyskawice ostrzem miecza. W następnej chwili posłużyła się Mocą, aby

wspomóc własne szlachetne myśli i uczucia. Otoczyła się nimi jak siłowym polem. Siostra Nocy,
wyraźnie zaskoczona, cofnęła się o dwa kroki.

Tymczasem walczący nieco niżej Lowbacca nie przestawał wymachiwać klingą świetlnego

miecza, trzymanego w jednej dłoni. W pewnej chwili wyciągnął drugą rękę i pochwycił zakutego
w biały pancerz szturmowca, który miał nieszczęście znaleźć się najbliżej. Popchnął go na trzech
innych imperialnych żołnierzy. Wszyscy czterej zwalili się na płyty pokładu. Pozostali szturmowcy
palili się do walki z samotnym przeciwnikiem, ale zbytnio się tłoczyli i nie mogli zrobić właściwego
użytku z blasterów. Wyglądało na to, że uwierzyli, iż potrafią pokonać rozzłoszczonego Wookiego
jedynie dysponując nad nim przewagą liczebną.

Popełniali w ten sposób poważny błąd.

Stojąca na pomoście dowodzenia Siostra Nocy przeszła w inny róg, ale nie odrywała

rozbawionego spojrzenia od młodej wojowniczki z Dathomiry. Tymczasem Tenel Ka pewnie
trzymała rękojeść świetlnego miecza. Ona także wpijała szare jak granit oczy w fioletowe źrenice
niebezpiecznej przeciwniczki.

Nad głowami obu kobiet krążyło teraz co najmniej kilka bombowców typu TIE. Wszystko

przemawiało jednak za tym, że pilotów bardziej interesuje przebieg toczącej się na platformie walki
niż bombardowanie celów ukrytych w gąszczach dżungli.

Siostra Nocy zgięła ręce. W każdej dłoni zaczęła się tworzyć kula oślepiającego błękitnego

światła. Raz po raz rozbłyskiwała jeszcze jaśniejszymi krzaczastymi błyskawicami. Rosła, nabierała
mocy, potężniała... Tenel Ka zrozumiała, że musi wykorzystać fakt, iż Tamith Kai poświęca całą
uwagę przygotowaniom do następnego ataku, i zaskoczyć ją czymś niespodziewanym.

Wiedźma stała w pobliżu krawędzi pomostu dowodzenia. Kierowała spojrzenie na własne

dłonie, a nie na położony nieco poniżej poziom, gdzie w najlepsze toczył się zacięty bój między
Lowbacca a szturmowcami. W pewnej chwili wyprostowała i uniosła ręce. Między czubkami
palców przeskakiwały iskry energii złej Mocy, czekającej na chwilę, kiedy zostanie uwolniona.

Tenel Ka zamarkowała cios turkusową klingą świetlnego miecza, po czym bez ostrzeżenia

posłużyła się energią jasnej Mocy. Skierowała ją przed siebie niczym wyciągniętą rękę, wymierzoną
prosto w Siostrę Nocy. Pchnęła wiedźmę na tyle silnie, że złowieszcza kobieta zatoczyła się i oparła
o barierkę, która jednak nie wytrzymała impetu pchnięcia i pękła. Tamith Kai rozpaczliwie
zaskrzeczała i przewinęła się nad poręczą. Ogniste błyskawice poszybowały ku niebu, nie robiąc
nikomu krzywdy, ale o włos chybiły opancerzony kadłub bombowca typu TIE, który właśnie
przelatywał nad szturmową platformą.

Siostra Nocy spadła na niższy poziom, gdzie Lowbacca zmagał się ze szturmowcami. Młody

Wookie groźnie warknął, odwracając głowę w stronę wiedźmy. W tej samej chwili imperialni
żołnierze, zamierzając w końcu obezwładnić przeciwnika, rzucili się do kolejnego ataku, ale Tamith
Kai, zapewne rada, że ma na kim wyładować wściekłość, rozrzuciła ich we wszystkie strony.

Stojąca na pomoście dowodzenia Tenel Ka usłyszała nagle narastający skowyt silników jakiejś

maszyny. Uniosła głowę i ujrzała bombowiec typu TIE, zbliżający się koszącym lotem i kierujący na
nią lufy laserowych działek! Obserwowała, jak wyskakują z nich jaskrawe błyskawice i topią
metalowe płyty pomostu pod jej stopami.

Zaczęła dziwny taniec, raz po raz przeskakując z nogi na nogę. Wykorzystując zespolenie

własnego organizmu z Mocą, starała się przewidywać, w które miejsce trafi następna błyskawica.
Laserowe strzały niosły zbyt duże ilości energii, żeby mogła odbijać je klingą miecza. Stała samotna,
nie chroniona przez żaden pancerz, nie mając wielkich szans podczas takiej walki.

Poczuła się nieswojo, kiedy uświadomiła sobie tę prawdę. Ponuro się uśmiechnęła

i postanowiła, że podejmie to wyzwanie. Ryk silników nieprzyjacielskiej maszyny narastał
i dziewczyna wiedziała, że za chwilę bombowiec przeleci nad jej głową. Zablokowała klingę
świetlnego miecza tak, że pozostawała ona przez cały czas włączona, po czym postarała się
przewidzieć trajektorię lotu imperialnej maszyny. Nagłym ruchem nadgarstka wyrzuciła w powietrze
wykonaną z zęba rankora rękojeść broni.

Kiedy wykonywała ćwiczenia Jedi, wiele czasu poświęciła na rzucanie do celu. Posługiwała się

włóczniami i nożami tak długo i doszła do takiej wprawy, że trafiała za każdym razem. Teraz jednak
nie starczało czasu na przygotowania, a poza tym jej broń miała do pokonania o wiele większą

odległość niż zazwyczaj. Mimo to dzielna dziewczyna ani przez chwilę nie zwątpiła we własne
umiejętności.

Zauważyła, że pilot bombowca typu TIE zaczyna zataczać łuk i podrywa maszynę. Zapewne

zamierzał zawrócić i przystąpić do następnej próby.

Tymczasem świetlny miecz, nie przestając wirować w locie, unosił się coraz wyżej i wyżej.

W pewnej chwili, kiedy trafił w kadłub maszyny, rozbłysnął oślepiającym turkusowym blaskiem.
Tenel Ka stwierdziła, że wbrew jej oczekiwaniom nie odciął żadnego panelu bocznego
dostarczającego energię różnym podzespołom. Mimo to świetlista klinga odłupała stabilizator lotu
i wyszarpała sporą dziurę w kadłubie. Przecięła go i przeszła na drugą stronę, po czym, nie
przestając koziołkować w locie, zaczęła opadać w stronę zielonego morza drzew rosnących
w pobliżu brzegu rzeki.

Niezdolna wymówić choćby słowa, Siostra Nocy wściekle zawyła. Odbiła się od płyty pokładu

i jednym skokiem znalazła się na pomoście dowodzenia. Jej czarna peleryna zatrzepotała jak skrzydła
kruka rzucającego się na ofiarę. Z oczu Tamith Kai strzelały fioletowe błyskawice.

Ujrzawszy samotną jednoręką dziewczynę, nie uzbrojoną nawet w świetlny miecz, Siostra Nocy

wybuchnęła głośnym śmiechem. W jej gardłowym, chrapliwym, kpiącym rechocie kryło się
szyderstwo.

– Teraz nie tylko jesteś okaleczona, ale także zostałaś rozbrojona – parsknęła, krztusząc się

i spoglądając wymownie na kikut ręki Tenel Ka. – Marnujesz mój czas i nadużywasz mojej
cierpliwości, dziecko. Oszczędź sobie i mnie kłopotów. Połóż się na pokładzie i pogódź ze śmiercią.

Tenel Ka spiorunowała Siostrę Nocy lodowatym spojrzeniem. Nie wahając się, postąpiła krok

w jej stronę.

– Możliwe, że zostałam rozbrojona – powiedziała – ale nigdy nie jestem bezbronna.
Podeszła jeszcze bliżej. Niespodziewanym ruchem uniosła lewą nogę i obróciwszy stopę

w stawie skokowym, zaczepiła czubek buta tuż za kostką nogi wiedźmy. Równocześnie pchnęła
rozczapierzoną dłonią Siostrę Nocy i przewróciła ją na metalowe płyty pomostu.

Usłyszała głośne okrzyki przerażonych i ogarniętych paniką szturmowców. Po chwili dołączył się

do nich narastający jazgot silników uszkodzonego bombowca typu TIE. Tenel Ka uniosła głowę
i zaryzykowała spojrzenie w niebo. Zareagowała niemal odruchowo, jeszcze zanim uświadomiła
sobie, co się dzieje.

Bombowiec typu TIE, który trafiła klingą świetlnego miecza, zdołał jednak utrzymać się

w powietrzu, a nawet zawrócił. Leciał dalej, mimo iż cała rufowa część kadłuba stała
w płomieniach. Pozbawiona zdolności manewrowania imperialna maszyna kołysała się w locie
z boku na bok i leciała raz wyżej, a raz niżej. Ogarnięty paniką pilot kierował ją ku szturmowej
platformie.

Tenel Ka wyczuwała jego przerażenie. Lotnik Akademii Ciemnej Strony nie wiedział, co robić,

i doszedł do wniosku, że platforma może być ostatnią szansą ratunku. Zapewne zamierzał na niej
wylądować, licząc na to, że w ten sposób uchroni bombowiec od niemal pewnej katastrofy. Tenel Ka
w mgnieniu oka zorientowała się jednak, że maszyna nie słucha sterów i leci zbyt szybko, żeby mogła
bezpiecznie osiąść na pokładzie platformy.

Siostra Nocy, zaślepiona wściekłością i nienawiścią, nie zwracała uwagi na to, co się dzieje.

Wyciągnęła rękę i usiłowała pochwycić kostkę Tenel Ka zagiętymi palcami, które były zakończone
przypominającymi szpony paznokciami. Wiedźma nie przeczuwała, że i jej, i wszystkim innym grozi

śmiertelne niebezpieczeństwo.

Młoda wojowniczka nie zamierzała tracić cennego czasu na dalszą walkę,. Szarpnąwszy nogę,

uwolniła but z palców Siostry Nocy Przeskoczyła nad odzianą w czarne szaty wiedźmą i wylądowała
na niższym poziomie, pośród szturmowców walczących z Lowbaccą.

Imperialni żołnierze, którzy pierwsi zauważyli nadlatujący bombowiec, rozbiegli się we

wszystkie strony, aby pilot miał gdzie wylądować.

– Lowbacco, musimy stąd uciekać. – Tenel Ka schwyciła kosmatą rękę młodego Wookiego.
Lowie zaryczał. W następnej sekundzie rozległ się piskliwy głos miniaturowego androida.
– Nareszcie. Uważam, że to jak najbardziej sensowna propozycja.
Młoda wojowniczka i Lowbaccą pospieszyli do krawędzi platformy, unoszącej się nad falującym

oceanem liści. Popatrzyli na leniwie płynącą w dole rzekę i gęstwinę gałęzi drzew, rosnących na
brzegach.

Tamith Kai, która pozostała na pomoście dowodzenia, w końcu zorientowała się, że jej życie jest

zagrożone. Skowyt silników nadlatującego bombowca typu TIE zmienił się w ryk, a później niemal
w łoskot. Siostra Nocy krzyknęła, nakazując pełniącym służbę w środku platformy pilotom, by
zwiększyli moc silników repulsorowych i przelecieli w inne miejsce.

Doskonale wiedziała jednak, że nie zdążą wykonać rozkazu.
Lowie i Tenel Ka, nie zastanawiając się dłużej, odbili się od krawędzi i skoczyli. Liczyli na to,

że znajdą bezpieczne miejsce, w którym będą mogli wylądować.

Jeszcze szybowali w powietrzu, posługując się Mocą, by kontrolować prędkość opadania, kiedy

uszkodzony bombowiec typu TIE rozbił się o górny pokład szturmowej platformy Akademii Ciemnej
Strony i natychmiast eksplodował. Siłę eksplozji silników zwielokrotniły ładunki wybuchowe,
których pilot albo nie zdążył zrzucić, albo o nich zapomniał. Maszyna przeleciała na wylot przez oba
opancerzone pokłady, po czym roztrzaskała się o drzewa.

Pancerne płyty platformy, wirując w powietrzu jak płatki śniegu, pofrunęły we wszystkie strony.

W niebo strzelił słup ognia przedzierającego się przez kłęby czarnego dymu, a niezgrabna konstrukcja
runęła, rozrywana siłami eksplozji zgromadzonych na pokładach ładunków wybuchowych.

Nieforemna bryła niemożliwych do rozpoznania szczątków eksplodowała jeszcze kilka razy, po

czym pogrążyła się w nurtach rzeki...

Rozdział 16

Laserowe błyskawice, wystrzeliwane z luf działek myśliwców typu TIE ścigających Jainę, raz po

raz przelatywały koło porwanej maszyny. Jedna ognista nitka musnęła skraj sześciokątnego panelu
z ogniwami energetycznymi. Przysmażyła go, zaskwierczała, po czym odbiła się w postaci snopu
oślepiających iskier.

Pilotowany przez Jainę myśliwiec zaczął koziołkować. Dziewczyna starała się odzyskać

panowanie nad sterami, ale zorientowała się, że jej maszyna straciła część mocy. Mimo to leciała
dalej, napędzana przez wyciszone silniki, zaprojektowane z myślą o dokonywaniu zaplanowanego
sabotażu, a nie lataniu z dużymi prędkościami. Piloci ścigających Jainę nieprzyjacielskich
myśliwców natychmiast wykorzystali to i jeszcze bardziej przyspieszyli.

Dziewczyna robiła rozpaczliwe uniki, to podrywając maszynę, to nurkując. Jakiś czas leciała tuż

nad wierzchołkami drzew, aby później wznieść się niemal pionową świecą w niebo. Liczyła na to, że
któryś imperialny pilot popełni błąd i zawadzi o konar drzewa, zderzy się z myśliwcem kolegi albo
wykona jakiś inny manewr, powodujący eksplozję maszyny.

Niestety, jej nadzieje się nie spełniły.
Tymczasem trzej prześladowcy zbliżyli się tak bardzo, że mogli trafić myśliwiec Jainy, nie

uciekając się do pomocy urządzeń celowniczych. Dziewczyna zrozumiała, że nie umknie, jeżeli
szybko nie posłuży się jakąś sztuczką. Wykorzystując umiejętności, nabyte podczas wykonywania
przez wiele tygodni ćwiczeń Jedi, zwiększyła szybkość myśli i precyzję ruchów. Pociągnęła za
dźwignię sterowniczą i wprawiła maszynę w ruch wirowy, zataczając równocześnie tak ciasny łuk,
że po chwili leciała w kierunku trójki nieprzyjaciół. W mgnieniu oka przebyła odległość dzielącą ją
od prześladowców. Miała czas na oddanie tylko jednego strzału.

Nie zmarnowała okazji.
Jej laserowa błyskawica rozszarpała podbrzusze nieprzyjacielskiej maszyny typu TIE. Pozbawiła

ją zdolności manewrowania i rozhermetyzowała kabinę. Pilot wypadł przez otwór i koziołkując
w locie, zniknął w gąszczu liści.

Jaina przemknęła między dwoma pozostałymi imperialnymi myśliwcami. Z maksymalną

szybkością poleciała w przeciwnym kierunku. Kiedy piloci Akademii Ciemnej Strony zorientowali
się, co zrobiła, zatoczyli obszerne łuki i zawrócili. Mimo to po kilkunastu sekundach znów zaczęli
zmniejszać odległość dzielącą ich od ofiary.

Dziewczyna przeniosła spojrzenie na pulpit sterowniczy. Usiłowała wypatrzyć pośród

rozmieszczonych na nim przyrządów, wskaźników i przełączników taki, który mógłby w czymś
pomóc. Miała nadzieję, że może uda się jej znaleźć tajemniczą broń, w jaką został wyposażony ten
egzemplarz imperialnego statku. W głębi ducha wątpiła jednak, czy znajdzie coś, co pozwoliłoby

umknąć prześladowcom.

Nagle jej spojrzenie spoczęło na niewielkim guziku, obok którego widniał napis: TŁUMIK

ZASILANIA SILNIKÓW JONOWYCH. Jaina uświadomiła sobie, że przyciśnięcie guzika
spowodowałoby przesłanie dodatkowej porcji energii do silników, które pracowały tak cicho,
ponieważ wykorzystywały zaledwie ułamek dostępnej mocy.

Nie wahając się ani sekundy, przycisnęła guzik i włączyła tłumiki zasilania. Usłyszała nasilający

się charakterystyczny skowyt i poczuła, że maszyna śmignęła jak wyrzucona z procy. Przyspieszenie
docisnęło plecy dziewczyny do oparcia fotela i wywołało na jej twarzy dziwny grymas. Myśliwiec
zaczął lecieć o wiele szybciej niż jakakolwiek inna jednostka, którą Jaina miała dotąd okazję
pilotować.

Dziewczyna pomyślała, że gdyby jeszcze bardziej przyspieszyła, może prześladowcy straciliby ją

z pola widzenia. Mogłaby wówczas skierować maszynę ku orbicie i zatoczyć łuk wysoko nad
księżycem, tak by nie zauważył jej żaden inny imperialny pilot. Później na jakiś czas zmniejszyłaby
dopływ energii i korzystając z tego, że silniki pracując wiele ciszej, poszybowałaby w przestworza.
Wykorzystałaby fakt, że kadłub jej maszyny został pokryty ochronną warstwą, dzięki której myśliwiec
typu TIE nie mógł być wykryty przez sygnały skanerów... Może w taki sposób zdołałaby ocalić życie.

Zwiększone przyspieszenie sprawiało, że z trudem poruszała rękami. Mimo to wystrzeliła świecą

w górę, zamierzając jak najszybciej przelecieć przez atmosferę i znaleźć się na orbicie.

Para ścigających ją imperialnych pilotów powtórzyła ten manewr. Jaina nie miała pojęcia, czy

przyspieszenie, jakie osiągnęła maszyna, pozwoli jej lecieć z większą prędkością niż ta, jaką
osiągają normalne myśliwce typu TIE, ale wiedziała, że powinna zostawić prześladowców jak
najdalej za sobą, a później postarać się ich przechytrzyć.

Atmosfera stawała się coraz rzadsza. Przestworza zmieniły kolor najpierw na ciemnopurpurowy,

aby w końcu przybrać barwę nieprzeniknionej czerni. Ku swojemu rozczarowaniu Jaina zobaczyła
jednak, że dwa ścigające ją myśliwce typu TIE znów zaczęły się zbliżać. Ich sylwetki powiększały
się może nie tak szybko jak poprzednio, ale wciąż goniły za nią, zamiast maleć i niknąć. Dziewczyna
zrozumiała, że jej plan nie ma szans na spełnienie... Nie zdoła umknąć prześladowcom i rozpłynąć się
w mrokach przestworzy. Nie wykorzysta przewagi, jaką daje ochronna powłoka jej maszyny.

Zastanawiała się, czy mogłaby powtórzyć poprzedni manewr, którym już raz zaskoczyła

imperialnych pilotów. Czy zdołałaby zawrócić i stawić czoło jednemu, tak by drugi jej nie trafił?
Istniała niewielka szansa, że zestrzeliłaby obie maszyny, zanim zbici z tropu piloci zdążą przestawić
celowniki. Jaina nie bardzo jednak wierzyła, że po raz drugi udałaby się jej taka sztuczka.

Sytuacja zaczynała być beznadziejna.
Już miała poddać się zniechęceniu i rozpaczy, kiedy stwierdziła, że przestworza przed dziobem

jej myśliwca połyskują i falują. Ujrzała statki wyłaniające się z nadprzestrzeni... i zrozumiała, że oto
przybywają posiłki! Okręty wojenne, zmobilizowane przez rząd Nowej Republiki! Serce dziewczyny
skoczyło i zaczęło bić jak szalone. Flota nie była liczna, ale doskonale uzbrojona i gotowa stanąć do
walki przeciwko Akademii Ciemnej Strony. Widocznie alarmowy sygnał, jaki miał wysłać Jacen,
jednak dotarł do Coruscant.

Jaina wydała radosny okrzyk, po czym zmieniła kurs i lecąc jak pocisk, skierowała się prosto ku

gromadzie koreliańskich korwet i kanonierek. Domyśliła się, że władze Nowej Republiki zdążyły
przygotować tylko takie jednostki do walki w obronie akademii Jedi.

Porwany myśliwiec typu TIE zadrżał, kiedy Jaina, przekraczając czerwone kreski, oznaczające

granice bezpieczeństwa, popchnęła dźwignię przyspieszenia do oporu. Uszkodzony wskutek
poprzedniego trafienia sześciokątny panel nadal nie dostarczał wystarczających ilości energii.

– Szybciej, szybciej – powtarzała dziewczyna, raz po raz przygryzając dolną wargę.
Uświadomiła sobie, że jej maszyna musi wytrzymać jeszcze tylko kilka chwil. Jeszcze tylko kilka

sekund.

Tymczasem kadłub lecącej na czele floty koreliańskiej korwety zaczynał olbrzymieć przed

dziobem myśliwca. Mimo to dwaj ścigający dziewczynę imperialni piloci nie dawali za wygraną.
Trzymali się w tej samej odległości, ale nie przestawali zasypywać jej seriami laserowych strzałów.

Jaina starała się czynić uniki, by uniknąć trafienia, dopóki nie znajdzie się w zasięgu dział kilku

najbliższych jednostek republikańskiej floty. W pewnej chwili zauważyła, że otworzyły ogień.
Jaskrawe smugi niosących potężną energię turbolaserowych strzałów przemknęły jednak tak blisko
myśliwca dziewczyny, że skwierczące błyskawice omal jej nie oślepiły.

Jaina dopiero po kilku sekundach uzmysłowiła sobie, że artylerzyści statków Nowej Republiki

strzelają do niej!

Natychmiast zrozumiała, czego nie wzięła pod uwagę w swoich obliczeniach. Pilotując

imperialny myśliwiec, leciała jak pocisk w stronę przybywającej z odsieczą floty. Była ścigana przez
dwie inne imperialne maszyny, które zasypywały ją lawinami laserowych strzałów, ale nie robiły jej
żadnej krzywdy. Dowódcy korwet musieli dojść do wniosku, że wszystkie trzy jednostki są
pilotowane przez samobójców, gotowych poświęcić życie, byle tylko unicestwić ich statki.

Jaina schwyciła mikrofon, nastawiła komunikator na nadawanie w szerokim paśmie

częstotliwości i wykorzystując całą moc, krzyknęła:

– Wzywam flotę Nowej Republiki! Nie strzelajcie, nie strzelajcie! Mówi Jaina Solo. Lecę

porwanym imperialnym myśliwcem!

Ujrzała, że z boku pojawiają się następne statki, stanowiące przypadkową zbieraninę, ale mające

na kadłubach namalowany znak orbitalnej stacji wydobywczej Landa Calrissiana. Jaina pamiętała, że
ciemnoskóry mężczyzna zapuszczał się w głąb kłębowiska gazów otaczających jądro Yavina,
poszukując w nich drogocennych klejnotów corusca.

– Jaina Solo? – W odbiorniku komunikatora myśliwca rozległ się głos zdumionego Calrissiana. –

Młoda damo, co właściwie tu robisz?

– Zamieniam się w gwiezdny pył, jeżeli zaraz nie zajmiecie się tymi dwiema maszynami, które

siedzą na moim ogonie!

Do rozmowy włączył się admirał Ackbar.
– Przestawiamy celowniki – powiedział. – Niczego się nie obawiaj, Jaino Solo.
– Lecę pierwszą maszyną – przypomniała zdenerwowana dziewczyna. – Nie zestrzelcie

niewłaściwego myśliwca! No, na co jeszcze czekacie?

W pobliżu jednostki Jainy przemknęło chyba kilkadziesiąt turbolaserowych błyskawic. Leciały

tak blisko siebie, że przestworza zamieniły się w utkaną z ognistych nitek śmiercionośną pajęczynę.
Kolejne kilkanaście błyskawic wyleciało z luf dział koreliańskich kanonierek i statków należących
do osobistej floty Landa Calrissiana. Po sekundzie oba myśliwce typu TIE zamieniły się w ogniste
kule. Dopiero wówczas Jaina odetchnęła z prawdziwą ulgą.

Admirał Ackbar, przebywający na stanowisku dowodzenia korwety lecącej na czele szyku,

rozkazał otworzyć wrota hangaru i poinformował o tym dziewczynę, wysyłając specjalny sygnał.

– Zapraszamy na pokład, Jaino Solo – powiedział. – Zaopiekujemy się tobą do czasu zakończenia

walki z Akademią Ciemnej Strony. Uważam, że w taki sposób najlepiej przyczynimy się do
zapewnienia bezpieczeństwa personelowi akademii Jedi.

– Przypuszczam, że to rzeczywiście najlepszy sposób – zgodziła się dziewczyna. – Chciałabym

jednak zaraz po tym, kiedy skończycie, znaleźć się na księżycu, żeby wziąć udział w walce u boku
brata i przyjaciół.

– Jeżeli zwyciężymy – zauważył Ackbar – możesz nie mieć z kim walczyć.
Kiedy porwany myśliwiec typu TIE osiadł na płycie lądowiska w hangarze korwety, Jaina

wygramoliła się z kabiny. Jej czoło pokrywały ciężkie krople potu, ale uśmiech na twarzy dowodził,
że dziewczyna cieszy się, iż nie musi dłużej walczyć z imperialnymi pilotami. Zapewne nie
odczuwała również potrzeby ujęcia w dłonie sterów jakiejkolwiek innej nieprzyjacielskiej maszyny.
Co prawda, pierwsza próba okazała się podniecającym doświadczeniem, ale niekoniecznie takiego
rodzaju, żeby Jaina chciała przystępować do następnej.

Przywitała się z kilkoma żołnierzami Nowej Republiki, pospiesznie przeczesała palcami długie,

proste brązowe włosy, a później pobiegła do szybu turbowindy. Kiedy znalazła się na mostku, zajęła
miejsce u boku admirała Ackbara. Stamtąd najlepiej mogła obserwować, jak jego flota przygotowuje
się do ataku na przypominającą kolczasty pierścień złowieszczą imperialną stację.

Okręty Nowej Republiki zaczęły ostrzeliwać ośrodek szkolący Ciemnych Jedi, jeszcze zanim

zbliżyły się do powierzchni Yavina Cztery. Osłaniające Akademię Ciemnej Strony potężne siłowe
pola przejmowały energię ognistych błyskawic, ale można było się zorientować, że słabną pod
wpływem nieustającego ostrzału.

W pobliżu imperialnej gwiezdnej stacji znieruchomiały także statki Landa Calrissiana. One

również zaczęły bombardować ją laserowymi błyskawicami. Jaina doszła do wniosku, że atakowana
lawinami ognistych sztychów imperialna uczelnia z pewnością już wkrótce zostanie unicestwiona.

Ackbar przycisnął guzik włączający zasilanie mikrofonu komunikatora.
– Wzywam Akademię Ciemnej Strony – powiedział. – Poddajcie się i przygotujcie na przyjęcie

oddziału abordażowego.

Jaina nie miała jednak czasu, by się odprężyć. Nikt spośród personelu nieprzyjacielskiej

gwiezdnej stacji nie odpowiedział na wezwanie, a jeden z przebywających na mostku korwety
oficerów taktyków nagle zawołał:

– Panie admirale! W pobliżu sterburty wykryliśmy gwałtowny skok ciśnienia nadprzestrzeni!

Wygląda na to, że cała...

Jaina spojrzała na iluminator i stwierdziła, że z nadprzestrzeni wyłania się grupa budzących

przerażenie imperialnych jednostek. Gwiezdne niszczyciele sprawiały wrażenie pospiesznie
skonstruowanych albo tylko zmodernizowanych; dziewczyna zauważyła jednak, że ich nowoczesne
turbolaserowe działa są gotowe do strzału.

– A oni skąd się tutaj wzięli? – usłyszała jęk Calrissiana, który wydobył się z głośnika

komunikatora.

Tymczasem w przestworzach nie przestawały pojawiać się kolejne statki. Wszystkie należały do

świetnie uzbrojonej floty, dochowującej wierności Drugiemu Imperium. Nie czekając, aż
nawigatorzy ustalą namiary, imperialni artylerzyści rozpoczynali ostrzeliwanie jednostek floty Nowej
Republiki.

– Włączyć ochronne pola! – rozkazał natychmiast Ackbar. Odwrócił się w stronę Jainy

i popatrzył na nią wielkimi, okrągłymi, przerażonymi, podobnymi do rybich oczami. – Wygląda na to,

że mimo wszystko możemy mieć kłopoty – dodał cicho.

Rozdział 17

Luke Skywalker stanął przed ruinami prastarej budowli Massassów, zwanej Świątynią

Błękitnego Liścia, wzniesionej na przeciwległym brzegu rzeki. Konstrukcja miała kiedyś kształt
wysmukłej piramidy, ale jeżeli nie liczyć wspierającego się na cylindrycznych kamiennych
kolumnach frontonu, pozostał z niej jedynie stos strzaskanych bloków. Mistrz Jedi przybył sam, po
raz kolejny licząc na to, że uda mu się przekonać Brakissa. Mimo to był przygotowany do walki.

To właśnie te ruiny wybrał naczelnik Akademii Ciemnej Strony na miejsce spotkania,

konfrontacji... a możliwe, że nawet pojedynku, gdyby osiągnięcie porozumienia okazało się
niemożliwe.

Luke przez chwilę wsłuchiwał się w odgłosy napływające od strony dżungli. Słyszał skrzeczenie

stworzeń, przemykających w gęstym poszyciu, śpiew ptaków, gnieżdżących się nad jego głową
pośród pędów winorośli, i kanonadę wystrzałów laserowych działek imperialnych myśliwców,
bezustannie krążących po niebie w poszukiwaniu nowych celów. Skręcał się na myśl o tym, że musi
być sam i czekać bezczynnie, aż pojawi się Brakiss. Tymczasem powinien przebywać razem
z uczniami i walczyć wraz z nimi przeciwko oddziałom, wysłanym przez dowódców Akademii
Ciemnej Strony.

Miał jednak do wykonania inne zadanie – o wiele pilniejsze, ważniejsze i trudniejsze. Musiał

powstrzymać przywódcę Ciemnych Jedi... Mężczyznę, który był kiedyś jego uczniem.

Spostrzegł nagle, że rozchyliły się gałęzie gęstych krzaków rosnących na skraju polany, w pobliżu

ozdobionej płaskorzeźbami kamiennej kolumny. Z zarośli wyłonił się młody mężczyzna. Stąpał lekko
i z wdziękiem, jakby bez wysiłku, ale każdy ruch znamionował pewność siebie. Na nieskazitelnie
gładkiej, posągowo pięknej twarzy ukazał się szeroki uśmiech.

– Witaj, Luke’u Skywalkerze, mój były mistrzu Jedi – odezwał się Brakiss. – Przybyłeś, żeby mi

się poddać, jak sądzę? Żeby w pokorze przyznać, że przewyższam cię pod względem umiejętności?

Luke nie odwzajemnił jego uśmiechu.
– Zjawiłem się, żeby z tobą porozmawiać – odparł. – Tak, jak sobie życzyłeś.
– Obawiam się, że sama rozmowa nie wystarczy – oświadczył Brakiss. – Czy widzisz tam, na

niebie, moją Akademię Ciemnej Strony? Właśnie w tej chwili pojawiają się obok niej okręty
Drugiego Imperium. Mimo tych mizernych posiłków, jakie przyleciały na odsiecz twojej uczelni, nie
możesz się spodziewać, że zwyciężysz. Przyłącz się do nas, gdyż tylko w ten sposób zapobiegniesz
dalszemu przelewowi krwi. Dobrze wiem, że gdybyś tylko zechciał zapoznać się z siłami, o których
dotychczas nie chciałeś nic wiedzieć, także mógłbyś stać się potężnym mistrzem Jedi, Skywalkerze.

Luke pokręcił głową.
– Daj spokój, Brakissie – powiedział. – Twoje słowa i kuszenie potęgą ciemnej strony nie robią

na mnie najmniejszego wrażenia. To prawda, byłeś kiedyś moim uczniem. Ujrzałeś światłość jasnej
strony i uświadomiłeś sobie, że możesz czynić dobro, a jednak stchórzyłeś i uciekłeś. Mimo to
jeszcze nie jest za późno. Zaufaj mi i przyłącz się do mnie. Poszukamy razem i odnajdziemy resztki
światłości, jakie jeszcze drzemią w twoim sercu.

– W moim sercu nie znajdziesz ani odrobiny światłości – oznajmił naczelnik Akademii Ciemnej

Strony. – Nie przybyłem tu, żeby się z tobą przekomarzać. Jeżeli nie okażesz się rozsądny
i natychmiast się nie poddasz, będę musiał cię pokonać, a potem wziąć szturmem to, co jeszcze
pozostanie z twojej akademii Jedi.

Jednym płynnym ruchem wyciągnął rękojeść świetlnego miecza, ukrytą dotąd w rękawie

srebrzystego płaszcza. Kiedy nacisnął guzik, ukazało się świetliste ostrze. W miejscu zetknięcia
z obudową miało kilka sterczących we wszystkie strony ognistych kolców, podobnych do pazurów.
Mistrz Ciemnych Jedi ciężko westchnął.

– To będzie doprawdy bezsensowna strata – powiedział.
– Nie pragnę walki z tobą – odezwał się Skywalker.
Mężczyzna wzruszył ramionami.
– Uczynisz, co zechcesz. A ja oszczędzę sobie kłopotów i rozetnę cię na połowy tam, gdzie

stoisz.

Unosząc świetliste ostrze, ruszył w stronę przeciwnika.
Odruchy mistrza Jedi pozwoliły mu zareagować dosłownie w ostatniej chwili. Luke odskoczył,

pomagając sobie odrobiną Mocy, żeby zwiększyć sprężystość i długość skoku. Wylądował na
rozstawionych i ugiętych nogach, po czym pochylił się i odpiął zawieszoną na biodrze rękojeść
własnego miecza.

– Będę się bronił, Brakissie – powiedział – ale jest jeszcze tyle rzeczy, jakich mógłbyś się

nauczyć, gdybyś zechciał powrócić do akademii Jedi.

Naczelnik imperialnej uczelni głośno się roześmiał.
– A kto miałby być moim nauczycielem? Może ty? – zadrwił. – Przestałem uważać cię za mistrza,

Skywalkerze. Istnieje o wiele więcej rzeczy, o których nie masz pojęcia. Uważasz, że jestem słaby,
ponieważ opuściłem mury twojej uczelni, zanim ukończyłem naukę? Kim jesteś, żebyś miał prawo tak
uważać? Sam zapoznałeś się tylko z cząstką wiedzy. Przez pewien czas szkoliłeś się pod kierunkiem
Obi-Wana Kenobiego, dopóki nie zabił go Darth Vader. Następnie przebywałeś jeszcze krócej
u mistrza Yody, ale później i jego opuściłeś... Kiedy służyłeś wskrzeszonemu Imperatorowi, miałeś
okazję wspiąć się na wyżyny własnych umiejętności, ale nie wykorzystałeś jej i zrezygnowałeś.
Prawdę mówiąc, nigdy nie doprowadzałeś do końca niczego, co zaczynałeś.

– Nie zamierzam zaprzeczać – odezwał się Luke, unosząc ostrze miecza w obronnym geście.
Brakiss zaatakował i obie klingi, głośno skwiercząc, przez chwilę się stykały. Na twarzy mistrza

Ciemnych Jedi pojawił się grymas. Mężczyzna wykrzywił wargi i ukazując zęby ruszył do drugiego
ataku, ale Luke zasłonił się klingą własnego miecza.

– Nauczałeś nas, że proces stawania się rycerzem Jedi jest wyprawą mającą na celu odkrycie

samego siebie – przypomniał Brakiss. – Od czasu, kiedy opuściłem twoją akademię, nie
przestawałem tego robić ani na chwilę. Odrzuciłem twoje nauki, ale dowiedziałem się więcej...
o wiele więcej. Moje poznanie własnych możliwości okazało się o całe niebo głębsze,
wszechstronniejsze niż twoje, Skywalkerze, ponieważ ty zamknąłeś przed sobą wiele drzwi
wiodących do prawdziwej wiedzy. – Uniósł brwi, a w jego oczach błysnęło wyzwanie. – A ja

otworzyłem te drzwi i dowiedziałem się, jakie kryją się za nimi skarby.

– Osoba, która świadomie naraża się na śmiertelne niebezpieczeństwo, nie jest odważna, ale po

prostu głupia – stwierdził Luke.

– A zatem właśnie ty jesteś takim głupcem – odciął się Brakiss.
Pochylił się i machnął poziomo świetlistą klingą, zamierzając przeciąć nogi Luke’a na wysokości

kolan. Mistrz Skywalker obrócił dłoń w nadgarstku, skierował ostrze broni ku ziemi i odparował
cios przeciwnika. Nie przestając się bronić, bezustannie podstawiał klingę pod ostrze miecza
Brakissa i zmuszał go do cofania. Fałdy srebrzystego płaszcza naczelnika Akademii Ciemnej Strony
łopotały za jego plecami niczym skrzydła wielkiego kruka.

– Nie uda ci się wygrać – zauważył w pewnej chwili Skywalker.
– Jeszcze się o tym przekonamy – odparł mistrz Ciemnych Jedi.
Otworzył się na przepływ energii ciemnej strony. Wzbudził w sobie jeszcze większy gniew

i zaatakował ze zdwojoną siłą. Zadając cios za ciosem, usiłował podsycić rozpalający się w nim
płomień nienawiści.

Mimo jego wysiłków mistrz Skywalker, zachowując absolutną pogodę ducha, wciąż się bronił.

Przez cały czas uważnie obserwował przeciwnika.

– Pozwól, żeby ogarnął cię spokój, Brakissie – odezwał się w pewnej chwili. – Odpręż się

i przestań denerwować... Spraw, aby łagodność uśmierzyła twój gniew; aby cię ukoiła.

Brakiss tylko się roześmiał. Jego nienagannie ułożone blond włosy były teraz zmierzwione.

Przylepiły się do czoła, na które wystąpiły krople potu.

– Skywalkerze, ile razy będziesz próbował mnie nawrócić? – zapytał. – Ścigałeś mnie zawsze,

ilekroć uciekałem od ciebie i twoich nauk. Czy naprawdę nie potrafisz pogodzić się z przegraną?

– Pamiętam, jak spotkaliśmy się w tamtej fabryce na Telti, gdzie zajmowałeś się produkcją

androidów – odparł Luke. – Namawiałem cię wówczas, żebyś się do mnie przyłączył. Teraz także
masz okazję.

Brakiss parsknął, po czym lekceważąco machnął ręką.
– Tamta fabryka nic dla mnie nie znaczyła – powiedział. – Musiałem się czymś zająć, do czasu,

aż odkryłem w sobie prawdziwe powołanie. Porzuciłem ją, żeby stworzyć Akademię Ciemnej
Strony.

– Może powinieneś rozejrzeć się za innym powołaniem – zauważył Skywalker.
Machnął ostrzem miecza, żeby odbić kolejny cios, który zadał mistrz Ciemnych Jedi.
Widząc, że w ten sposób nie zdoła pokonać przeciwnika, Brakiss postanowił uciec się do innej

taktyki. Zamiast zaatakować Skywalkera, machnął mieczem, zamierzając przeciąć jedną z wysokich
kolumn podtrzymujących część frontonu świątyni. Filar był wyszczerbionym marmurowym słupem, na
którego powierzchni wyryto symbole starożytnych Sithów i litery pisma Massassów. Kiedy świetliste
ostrze miecza Brakissa zagłębiło się w kamieniu, trysnęły fontanny oślepiających iskier. Klinga
przeszła na drugą stronę. Pod wpływem siły ciężkości, porastających kolumnę pędów winorośli
i masy podtrzymywanych kamiennych bloków, filar zachwiał się i zakołysał.

Widząc, że kamienna kolumna dzieli się na dwie części, Luke rzucił się w bok, by go nie

zmiażdżyła. Razem z filarem runął fragment frontowego nadproża Świątyni Błękitnego Liścia.
Oplatane pędami winorośli kamienie, z trzaskiem zderzając się o siebie, rozleciały się we wszystkie
strony, by potoczyć się po miękkiej murawie. Luke uskakiwał przed nimi raz w tę, raz w inną stronę,
tak że żaden nie wyrządził mu krzywdy.

– Wygląda na to, że potrafisz poruszać się jak baletnica, Skywalkerze – zakpił naczelnik

imperialnej akademii.

– Wygląda na to, że potrafisz odnosić się do starożytnych budowli bez należytego szacunku –

odparł mistrz Jedi. Kaszląc, aby pozbyć się z gardła drobin kurzu, przeskoczył przez kilka
kamiennych bloków i znów stanął przed Brakissem. – Może powinieneś sprawdzić, jak radzą sobie
twoi Ciemni Jedi. Od jakiegoś czasu moi uczniowie odnoszą w walkach z nimi same zwycięstwa.

Słyszał odgłosy toczonych w dżungli pojedynków i z utęsknieniem oczekiwał chwili, kiedy

będzie mógł tam wrócić i pomagać młodym rycerzom Jedi. Spotkanie z byłym uczniem, który
wkroczył na złą drogę, odwracało jego uwagę od ważniejszych spraw i prowadziło donikąd.

– Myślę, że poświęciłem ci wystarczająco dużo czasu – odezwał się po chwili. – Możesz albo

się poddać, albo pokonam cię podczas walki. Muszę wracać do swoich zajęć. Powinienem pomóc
bronić akademii Jedi.

Kiedy po raz pierwszy ruszył do ataku, zamierzając jak najszybciej zakończyć walkę,

w zazwyczaj pogodnych i spokojnych oczach Brakissa pojawił się ledwo zauważalny cień
niepewności. Mistrz Jedi nacierał coraz śmielej, ani na chwilę nie tracąc jednak skupienia i pogody
ducha. Zmienił kierunek ruchu własnego miecza w taki sposób, aby ostrze nie zetknęło się z ognistą
klingą broni przeciwnika. Mógłby nadać ciosowi większą siłę i odciąć dłoń byłego ucznia –
podobnie, jak Vader odciął kiedyś jego rękę – ale nie zamierzał okaleczać Brakissa w taki sposób.
Pragnął tylko uszkodzić jego miecz świetlny.

Energetyczna klinga broni Skywalkera przeszła przez koniec rękojeści miecza mistrza Ciemnych

Jedi pomiędzy czubkami zaciśniętych palców a miejscem, skąd wyłaniało się świetliste ostrze.
Końcowe dwa centymetry ciemnego cylindra, gdzie wystawały ogniste pazury, odłączyły się od
reszty obudowy i topiąc się w bezkształtną masę, legły na murawie.

Brakiss zaskrzeczał i wypuścił kikut rękojeści świetlnego miecza, z którego nie przestawały

tryskać fontanny iskier. Nie nadająca się do użytku obudowa dymiąc i płonąc spoczęła na trawie.
Powoli zamieniała się w zbieraninę elektronicznych i optycznych podzespołów, z których żaden nie
działał prawidłowo.

Władca Akademii Ciemnej Strony uniósł ręce nad głowę i wycofał się na skraj polany.
– Nie zabijaj mnie, Skywalkerze! – krzyknął. – Proszę, daruj mi życie!
Na jego twarzy odmalowało się przerażenie nieproporcjonalnie wielkie w stosunku do

istniejącego zagrożenia. Mistrz Ciemnych Jedi musiał z pewnością wiedzieć, że Luke Skywalker nie
miał nigdy zwyczaju zabijania z zimną krwią bezbronnych przeciwników. Zdrętwiały z przerażenia,
Brakiss zaczął gorączkowo przebierać palcami przy zapince utrzymującej na ramionach srebrzystą
szatę.

Mistrz Jedi ruszył ku niemu, ale na wszelki wypadek nie opuszczał ostrza świetlnego miecza.
– Jesteś teraz moim jeńcem, Brakissie – oznajmił surowo. – Nadszedł czas, by położyć kres tej

bitwie. Wydaj rozkaz swoim Ciemnym Jedi, żeby się poddali.

Tymczasem jego przeciwnik odrzucił srebrzysty płaszcz na murawę. Miał pod nim obcisły

kombinezon, a na plecach niewielki pakunek mieszczący repulsorowy silnik.

– Nie. Muszę teraz zająć się innymi sprawami – odparł, włączając zapłon urządzenia.
Osłupiały Luke spoglądał, jak mężczyzna startuje i po chwili szybuje w powietrzu nad jego

głową. Zrozumiał, że nauczyciel Ciemnych Jedi musiał wylądować gdzieś w pobliżu, a teraz bez
wątpienia zamierza wrócić na pokład swojej jednostki i odlecieć nią prosto do Akademii Ciemnej

Strony.

Z niedowierzaniem obserwował, jak były uczeń po raz kolejny ucieka, wprawdzie pokonany, ale

nadal zdolny walczyć, niszczyć i przysparzać cierpień.

Miał wrażenie, że uczucie straty przepełnia jego umysł takim samym bólem, jaki odczuwał

wówczas, kiedy mężczyzna po raz pierwszy opuścił mury akademii Jedi.

– Brakissie, znów nie udało mi się ciebie uratować – jęknął cicho.
Jego nieprzyjaciel zamienił się w ciemny punkcik i po chwili rozpłynął się na tle błękitu nieba.

Rozdział 18

Tymczasem wyłaniające się jakby znikąd statki floty Drugiego Imperium rozpoczynały

ostrzeliwanie jednostek Nowej Republiki.

– Uwaga, wszyscy członkowie personelu! – krzyknął admirał Ackbar do mikrofonu komunikatora,

machając przypominającymi płetwy rękami. – Wzmocnić ochronne pola! Przygotować się do
otwarcia ognia!

Dwa imperialne zmodyfikowane niszczyciele, które pierwsze wyskoczyły z nadprzestrzeni,

uruchomiły potężne baterie turbolaserowych dział. W przestworzach pojawiły się jaskrawozielone
smugi energii, szybujące w stronę flagowego statku Ackbara.

Stojąc na mostku obok Kalamarianina, Jaina zacisnęła powieki na ułamek sekundy, zanim

oślepiające błyskawice rozprysnęły się na dziobowych osłonach energetycznych.

– Drugie Imperium musiało budować statki swojej floty w tajemnicy – oświadczyła. – Te okręty

sprawiają wrażenie, że konstruowano je w wielkim pośpiechu.

– Mimo to stanowią śmiertelne zagrożenie – odparł Ackbar, poważnie kiwając głową. – Teraz

wiadomo, co się stało z tymi rdzeniami jednostek napędu nadświetlnego i bateriami do turbolaserów,
które ukradli z ładowni „Diamentu”.

Odwrócił się w stronę mikrofonu komunikatora i zaczął wydawać rozkazy dowódcom

pozostałych statków floty Nowej Republiki.

– Wstrzymać ostrzał Akademii Ciemnej Strony i podać komputerom urządzeń namiarowych inne

cele. Gwiezdna stacja przedstawia w tej chwili o wiele mniejsze zagrożenie niż okręty tej floty.
Wziąć na cel imperialne gwiezdne niszczyciele.

Nagle pełniący służbę na mostku oficer taktyk krzyknął, wyraźnie przerażony:
– Panie admirale! Nasze systemy celownicze odmawiają namierzania tych jednostek! Imperialne

niszczyciele nadają sygnały, z których wynika, że są przyjaciółmi, a nie wrogami! Nie jesteśmy
w stanie oddać ani jednego strzału!

– Co takiego? – zapytał Ackbar. – Przecież wszyscy widzimy te okręty!
– Wiem o tym, panie admirale! – krzyknął zrozpaczony mężczyzna. – Ale komputery celownicze

nie pozwalają bateriom dział przystąpić do ostrzału. Doszły do przekonania, że mają do czynienia ze
statkami Nowej Republiki. Ich oprogramowanie nie pozwala atakować przyjaciół!

Jaina, która w lot zrozumiała, o co chodzi, odwróciła się w stronę Kalamarianina.
– Pamięta pan? Kiedy napadli na Kashyyyk, ukradli komputerowe systemy taktyczne i moduły

umożliwiające naprowadzanie na cel! – krzyknęła. – Imperialni technicy musieli zainstalować je na
pokładach swoich jednostek, w tym celu, aby wprowadzić w błąd komputery naszych systemów
celowniczych. Powinniśmy albo podać im inne cele, albo jak najszybciej znaleźć jakieś rozwiązanie,

gdyż w przeciwnym razie nie zdołamy oddać ani strzału. Uniemożliwią to nasze moduły odróżniające
wrogów od przyjaciół.

Lando Calrissian usłyszał jej słowa dzięki temu, że admirał Ackbar nie wyłączył mikrofonu

komunikatora. W odbiorniku rozległ się jego donośny głos:

– Ponieważ statki floty mojej orbitalnej stacji wydobywczej korzystają z pomocy innych

komputerów, przypuszczam, że to ja powinienem mieć pierwsze słowo.

Przypadkowa zbieranina jednostek należących do ciemnoskórego mężczyzny, która tymczasem

zdążyła oskrzydlić statki floty Drugiego Imperium, natychmiast włączyła się do akcji. Artylerzyści
wystrzelili mnóstwo protonowych torped, mierząc w najbardziej wrażliwe punkty gwiezdnych
niszczycieli. Zamierzali osłabić natężenie siłowych pól chroniących imperialne jednostki.

– To stara sztuczka, której kiedyś się nauczyłem – wyjaśnił przez komunikator Calrissian,

podczas gdy stojąca obok Ackbara Jaina obserwowała, co dzieje się w przestworzach. – To
wszystko przypomina mi zresztą sytuację, jaka miała miejsce podczas bitwy o Tanaab.

Po chwili, kiedy następne serie protonowych torped dotarły w tym samym czasie do celów

i eksplodowały, wydał okrzyk triumfu. Zauważył, że dwie przeniknęły przez ochronne pole i ozdobiły
burtę jednego gwiezdnego niszczyciela łańcuchem oślepiająco białych płomieni. Jednostki floty
Calrissiana nie przerywały ostrzału, ale artylerzyści imperialnych okrętów zaczynali brać na cel
niewielkie statki, chwilowo zostawiać w spokoju fregaty i kanonierki Ackbara.

– Panie admirale – odezwała się niespodziewanie Jaina. – Jeżeli Drugie Imperium jest takie

przebiegłe, że wykorzystuje przeciwko nam nasze systemy komputerowe, czy nie powinniśmy
odpłacić im pięknym za nadobne? Czy nie moglibyśmy wykorzystać przeciwko nim naszych
komputerów?

Kalamarianin obrócił na nią okrągłe, wielkie oczy.
– Co właściwie masz na myśli, Jaino Solo? – zapytał.
Dziewczyna przygryzła dolną wargę, po czym głęboko odetchnęła. Pomysł wydawał się

niedorzeczny, ale...

– Jest pan naczelnym dowódcą wszystkich flot Nowej Republiki – zaczęła. – Czy programy

komputerów nie zawierają jakiegoś rozkazu, nakazującego im honorowanie czegoś w rodzaju sygnału
o najwyższym priorytecie, który może pan wydać w nadzwyczajnych sytuacjach podobnych do tej,
z jaką mamy teraz do czynienia?

Admirał spoglądał na nią przez chwilę, nie mówiąc ani słowa. Otworzył usta, jakby chciał napić

się łyk wody, a może zaczerpnąć głęboki haust wilgotnego powietrza.

– Na Moc, masz rację, Jaino Solo!
– No, to na co jeszcze czekamy? – zapytała dziewczyna, pocierając dłonie. – Zajmijmy się

dokonywaniem zmian w tym oprogramowaniu!

Po zniszczeniu myśliwca, pilotowanego przez ucznia Akademii Ciemnej Strony, Norysa, a także

ocaleniu Jacena Solo, Qorl czuł, że coś w jego sercu zamarło. Miał wrażenie, że podobnie jak
sztuczna ręka, również inne części ciała funkcjonują jak mechanizmy androida.

Zdradził Drugie Imperium mimo tylu lat szkolenia i wiernej służby. Zdradził! Dopuścił, żeby

o jego postępowaniu decydowały porywy serca. Zapomniał, że powinien kierować się ślepym
posłuszeństwem i niepohamowaną ambicją.

Pamiętał jednak o tym, że młody Jacen Solo zawsze był dla niego miły i uprzejmy. Pomógł go

uratować i starał się zostać jego przyjacielem, mimo iż Qorl nie uczynił nic, aby na to zasłużyć.

Wręcz przeciwnie, uwięził chłopca i jego siostrę bliźniaczkę. Groził, że oboje zabije, i zmusił do

ukończenia naprawy uszkodzonego myśliwca typu TIE, by móc powrócić na służbę Imperium. Co
prawda, od tamtego czasu usiłował potajemnie odwdzięczyć się za okazaną życzliwość. To on,
korzystając z tego, że nikt nie widzi, pomógł bliźniętom uciec z Akademii Ciemnej Strony. Ale żeby
zabijać własnego ucznia, aby ich chronić...

Qorl uzmysłowił sobie, że popełnił poważny błąd, ponieważ sam zadecydował o tym, co robić.

Tymczasem powinien był uczynić wszystko, by do tego nie dopuścić. Nie miał prawa podejmowania
żadnych decyzji. Jako pilot myśliwca typu TIE służył Drugiemu Imperium. Jego zadanie polegało na
szkoleniu innych pilotów i szturmowców. Powinien dochowywać wierności Imperatorowi
i członkom jego rządu. Zdyscyplinowani żołnierze nie mogli pozwalać sobie na luksus samodzielnego
decydowania o tym, które rozkazy wykonywać, a które lekceważyć.

Czując w głowie zamęt, Qorl skierował dziób myśliwca w górę i wystrzelił świecą, kierując się

ku orbicie. Większość maszyn tworzących jego eskadrę została albo zniszczona, albo latała, nie
zachowując szyku, atakowana przez nieznane systemy broni, jakimi dysponowali obrońcy Yavina
Cztery. Stary pilot uświadamiał sobie, że powinien wrócić do bazy i zameldować o wszystkim
przełożonym. Najpierw jednak musi zdecydować, czy się poddać, czy powrócić i przyznać się do
swojego czynu, a później dzielnie stawić czoło karze, jaką zechce wymierzyć lord Brakiss.

Zacisnął zęby. Poddanie się oznacza zdradę. Jak mógł w ogóle o czymś takim pomyśleć?

Usłyszał, że silniki jego maszyny zaskowyczały, kiedy myśliwiec, kierując się prosto ku majaczącemu
w górze kolczastemu pierścieniowi Akademii Ciemnej Strony, pokonywał górne warstwy atmosfery.

W pewnej chwili Qorl zorientował się, że wleciał w sam środek gromady statków, biorących

udział w powietrznej bitwie.

Z nadprzestrzeni wyłoniły się statki floty Nowej Republiki, które natychmiast przystąpiły do

bezlitosnego ostrzału imperialnej stacji. Kilka chwil później pojawiła się jednak flota Drugiego
Imperium, składająca się z naprędce skonstruowanych gwiezdnych niszczycieli i szturmowych
krążowników, zmontowanych z części, jakie znaleziono w niedawno odzyskanych stoczniach.
Dochowująca wierności Imperatorowi nowa flota dysponowała komputerowymi systemami,
rdzeniami jednostek napędu nadświetlnego i bateriami do turbolaserów, które on sam, Qorl, pomógł
zdobyć.

Na widok statków floty Drugiego Imperium stary pilot poczuł jednak, że ogarnia go

rozczarowanie. Jednostki nie wyglądały okazale i nie sprawiały takiego wrażenia, jak statki tworzące
poprzednią armadę. Qorl uświadamiał sobie ten fakt, ponieważ służył kiedyś na pokładzie Gwiazdy
Śmierci i był członkiem personelu dowodzonej przez wielkiego moffa Tarkina imperialnej
Gwiezdnej Floty.

Tymczasem wchodzące w skład nowej siły bojowej okręty sprawiały cokolwiek... żenujące

wrażenie. Wyglądały, jakby dowódcom, którzy rzucili je w wir walki, brakowało sił i środków,
koniecznych do realizacji własnych marzeń.

Qorl dostrzegł, że okręty Drugiego Imperium zaczynają ostrzeliwać statki rebelianckiej floty,

które przybyły z odsieczą akademii Jedi. Po kilku chwilach stwierdził jednak, że szale bitwy
przechylają się na drugą stronę. Do walki przyłączyła się zbieranina trudnych do opisania statków,
wyłaniających się z nadprzestrzeni i znienacka atakujących gwiezdne niszczyciele.

Nagle ujrzał, że ochronne pola okrętów Drugiego Imperium osłabły i zanikły. Stało się to tak

szybko, jakby zostały wyłączone przez pokładowe systemy komputerowe, a dowódcy statków
zamierzali się poddać!

Rebelianckie jednostki natychmiast dały ognia ze wszystkich baterii. Kolejne salwy wyrządzały

coraz większe spustoszenia. W kadłubach gwiezdnych niszczycieli zaczęły pojawiać się ogromne
dziury. O co w tym wszystkim mogło chodzić? Dlaczego jego koledzy, walczący na pokładach tych
okrętów, nie robili niczego, by ponownie włączyć ochronne pola?

Lecąc ku nim i gorączkowo zastanawiając się nad tym, co robić, by im pomóc, Qorl dostrzegł

nagle, że z otwartych wrót hangarów gwiezdnych niszczycieli wylatują eskadry nowych myśliwców
typu TIE, które dotąd nie uczestniczyły w walce. Mimo iż niewielkie maszyny wyglądały jak
mikroskopijne komary w porównaniu z ogromnymi jednostkami floty admirała Ackbara, ich piloci
zaczęli zasypywać rebelianckie okręty lawinami laserowych błyskawic.

Qorl dostrzegł nagle szansę odkupienia własnych grzechów. Pamiętał o tym, że w przeszłości

zawiódł najpierw młodocianych przyjaciół, którzy pomogli mu w potrzebie, a później zdradził
mocodawców z Akademii Ciemnej Strony. A zatem zostanie wyklęty, bez względu na to, po czyjej
stronie teraz się opowie. Już nigdy nie będzie mógł żyć z podniesionym czołem, mając świadomość
jednej i drugiej zdrady.

Pomyślał, że będzie najlepiej, jeżeli przyłączy się do walki po stronie Drugiego Imperium,

i współdziałając z pilotami innych myśliwców typu TIE, postara się wyrządzić jak najwięcej
zniszczeń. Możliwe, że nawet zginie w ogniu bitwy i w ten sposób odkupi swoje winy. Był pilotem.
Od dawna ćwiczył, przygotowując się do takiej walki. Przed wielu laty wystartował z pokładu
Gwiazdy Śmierci, aby wykonać podobne zadanie. Tym razem nie dopuści, by cokolwiek mu w tym
przeszkodziło.

Przesłał energię do laserowych działek, użytych przez niego ostatnio dla powstrzymania

morderczego szału, w jaki wpadł jego uczeń, gburowaty Norys. Teraz zamierzał jednak wykorzystać
je przeciwko celom, z myślą o których zostały zainstalowane na pokładzie maszyny... Przeciwko
Sojuszowi Rebeliantów.

Qorl spadł jak grom z jasnego nieba i natychmiast przyłączył się do walki. Przelatując obok

jednej z koreliańskich korwet, ostrzelał jej kadłub, wskutek czego na burcie pojawiły się zwęglone,
dymiące kratery. Piloci pozostałych myśliwców TIE, którzy to zauważyli, błyskawicznie powtórzyli
jego manewr. Lecieli nieforemnym szykiem, jedynie w teorii przypominającym szturmowy. Było
jasne, że nie mieli żadnego doświadczenia. Nie tylko nigdy przedtem nie brali udziału w prawdziwej
walce, ale nawet nie spędzili wystarczająco dużo czasu, ćwicząc na symulatorach. Mimo to,
wykorzystując panujący chaos, radzili sobie całkiem nieźle. Wprawdzie raz po raz przelatywali
przed dziobami maszyn swoich kolegów, ale nie przestawali ostrzeliwać rebelianckich jednostek,
mając na uwadze tylko jeden cel: wyrządzić jak najwięcej zniszczeń.

Rebeliancka

flota

odpowiadała

oślepiającymi

sztychami

turbolaserowych

strzałów,

przecinających we wszystkie strony mroki przestworzy. Nagle ciemności rozjaśnił oślepiający błysk,
który pojawił się w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą znajdowała się wieżyczka dowodzenia
jednego z gwiezdnych niszczycieli. Drugi imperialny okręt zawirował wokół osi i zaczął dryfować,
po czym zawrócił i lecąc powoli, umknął z pola walki. Natychmiast rzuciły się za nim w pościg
rebelianckie statki, nie przestając razić go turbolaserowymi błyskawicami.

Wszystko świadczyło o tym, że flota Drugiego Imperium przegrywała tę bitwę. Przegrywała!
Qorl postanowił polecieć śladami umykających gwiezdnych niszczycieli. Widział, że piloci

niektórych myśliwców typu TIE kierują się ku otwartym przestworzom, chociaż nie miał pojęcia,
dokąd zamierzają lecieć. Ich macierzyste jednostki zostały zniszczone, a Akademia Ciemnej Strony
była znów ostrzeliwana. Czyżby zamierzali się poddać?

– Poddanie się oznacza zdradę – mruknął do siebie, po czym zanurkował i przypuścił atak na

flagowy okręt Rebeliantów.

Nie zmienił kursu, mimo iż tuż koło kabiny przemknęły oślepiające błyskawice turbolaserowych

strzałów. Raz po raz robił użytek z laserowych działek i leciał dalej, chociaż odnosił wrażenie, że
pogrąża się w gardziel bestii. Nigdy, przenigdy się nie podda! Raczej zginie w oślepiającym błysku
światła, który będzie oznaczał jego ostateczne zwycięstwo.

Rebelianci musieli lepiej ustawić celowniki albo wzięli go w krzyżowy ogień, ponieważ jeden ze

strzałów nagle trafił w jego myśliwiec. Qorl zamknął oczy, osłonięte czarnym imperialnym hełmem.
Spodziewał się, że zniknie w jaskrawym rozbłysku jak świeca, zapalona na cześć Imperatora.

Okazało się jednak, że nieprzyjacielski strzał tylko musnął jeden silnik i uszkodził część

sześciokątnego panelu z energetycznymi ogniwami.

Pilotowany przez Qorla myśliwiec typu TIE zawirował, a później zaczął oddalać się od miejsca

bitwy. Mimo iż posiwiały pilot był oplatany ochronną siecią, raz po raz obijał się o ścianki małej
kabiny. Wstrzymał oddech, oczekując, że jego maszyna może zaraz eksplodować, ale bezustannie
koziołkując, nie przestawał oddalać się od rejonu przestworzy, gdzie nadal wrzała zacięta bitwa.

W pewnej chwili poczuł, że pochwyciły go szpony siły przyciągania. Widocznie jego maszyna,

pozbawiona możliwości sterowania, miała znów się roztrzaskać. Nieuchronnie opadała ku
porośniętemu gęstą dżunglą czwartemu księżycowi Yavina...

Rozdział 19

Brakiss leciał szybkim, zwrotnym jednoosobowym promem. Wystartował z Yavina Cztery

i kierował się ku Akademii Ciemnej Strony. Kiedy się zbliżył, wysłał skomplikowany zakodowany
sygnał. Sterowane automatycznym mechanizmem wrota hangaru otworzyły się, umożliwiając
lądowanie w bezpiecznym wnętrzu imperialnej placówki szkoleniowej.

Mistrz Ciemnych Jedi nie zwracał najmniejszej uwagi na bitwę toczącą się w pobliżu jego

gwiezdnej stacji. Zmagania flot Nowej Republiki i Drugiego Imperium były tylko jeszcze jednym
wydarzeniem, którego wynik okazywał się nie taki, jak zaplanowano.

Wciąż jeszcze czuł przyspieszone bicie serca, spowodowane pojedynkiem na świetlne miecze,

jaki stoczył z Lukiem Skywalkerem w pobliżu ruin świątyni. Czuł w głowie zamęt, wywołany echem,
wzbudzonym przez słowa byłego nauczyciela. Gniew i rozpacz walczyły w umyśle mistrza Ciemnych
Jedi niczym nie dające się opanować nawałnice. Starały się zawładnąć jego myślami i uczuciami.

Wszystkie metody, jakie dotąd stosował, nie przywracały mu spokoju i ciszy, niezbędnych, aby

mógł bez przeszkód czerpać energię ciemnej strony. Brakiss próbował uciekać się nawet do
znienawidzonych technik relaksacyjnych, których nauczył się od Skywalkera, kiedy kształcił się
w jego akademii, w rzeczywistości będąc imperialnym szpiegiem. Na próżno.

Cały świat wokół niego walił się w gruzy. Zawodziły starannie układane plany, grupy

wszechstronnie wyszkolonych Ciemnych Jedi, oddziały żołnierzy Drugiego Imperium... Wszystko
jakby sprzysięgło się, by pozbawić go szansy odniesienia najważniejszego zwycięstwa, zadania
miażdżącego ciosu, który wstrząsnąłby całą galaktyką. A przecież zniszczenie akademii Jedi
wydawało się takie łatwe.

Brakiss wiedział, że wielki wódz zabije go za to, iż zawiódł. W tej chwili potrafił jednak myśleć

tylko o tym, że Imperator pozostał jego ostatnią nadzieją. Jedyną nadzieją. Był gotów przyjąć
w pokorze wyznaczoną karę, ale później, kiedy już uczyni wszystko, co może, byle przechylić szalę
zwycięstwa na stronę Drugiego Imperium.

Osadził prom na niemal całkowicie opustoszałym lądowisku Akademii Ciemnej Strony, gdzie

jeszcze niedawno stały rzędy myśliwców i bombowców typu TIE, przygotowywanych do walki. To
właśnie stąd wystartowała w przestworza dowodzona przez Siostrę Nocy Tamith Kai opancerzona
bojowa platforma, na której pokładach lecieli szturmowcy i oddział Ciemnych Jedi pod dowództwem
Zekka. Wszyscy byli tacy dumni, pewni siebie i ufni we własne siły. Nie wątpili, że z łatwością
pokonają wyszkolonych przez Skywalkera uczniów jasnej strony.

Brakiss z trudem wygramolił się z ciasnego wnętrza jednoosobowego promu. Starannie wygładził

zmarszczki srebrzystego kombinezonu, bezskutecznie usiłując odzyskać chociaż część godności. Nie
chcąc, by ktokolwiek widział go bez broni rycerza Jedi, sięgnął więc po jeden z wielu masowo

produkowanych świetlnych mieczy, jakich jeszcze kilka zostało w niszy, wykonanej w metalowej
ścianie hangaru.

Ale w jaki sposób miał przemienić klęskę w zwycięstwo? Widział, jak dowodzona przez Tamith

Kai szturmowa platforma zamienia się w płonące szczątki. Przyglądał się, jak bezkształtna, stopiona
konstrukcja znika w nurtach rzeki. Oddani pod opiekę Zekka Ciemni Jedi przegrywali jeden
pojedynek po drugim. Eskadry myśliwców TIE były dziesiątkowane... A teraz ogarnięty bezsilną
złością władca imperialnej uczelni obserwował, jak potężna nowa flota Drugiego Imperium ginie
pod ciosami rebelianckich okrętów, które pojawiły się znikąd i w tajemniczy sposób pozbawiły
gwiezdne niszczyciele ochronnych pól siłowych!

Brakiss opuścił lądowisko i znalazł się na korytarzu niemal wyludnionej Akademii Ciemnej

Strony. Wszyscy zdolni do walki żołnierze zostali wysłani na powierzchnię Yavina Cztery. Na
pokładach imperialnej stacji pozostało tylko kilka grup dowodzenia, których personel miał troszczyć
się ojej bezpieczeństwo.

Sterylnie czyste, łukowato wygięte korytarze powinny rozbrzmiewać echem okrzyków

zwycięstwa. Zamiast tego sprawiały wrażenie, jakby cała uczelnia stała się grobowcem, porzuconym
wrakiem. Idąc korytarzem, Brakiss powtarzał sobie, że Imperator musi zrobić coś, by ocalić
podwładnych. Musi przechylić szalę zwycięstwa tak, by pomimo wszystkich niepowodzeń, jego
Drugie Imperium mogło w końcu zatriumfować i zapanować nad całą galaktyką.

Mimo wszystko, Palpatine oszukał własną śmierć, i to nie raz, lecz dwa razy. Po raz pierwszy

zginął podczas eksplozji jaka w trakcie bitwy o Endor unicestwiła drugą Gwiazdę Śmierci. Odrodził
się jednak dzięki ukrytym klonom i w ten sposób przedłużył życie. I chociaż można było
przypuszczać, że wszystkie klony uległy zniszczeniu, po następnych trzynastu latach został na nowo
wskrzeszony, chociaż tym razem nikt nie miał pojęcia, w jaki sposób.

Każdy człowiek, zdolny odradzać się bez końca, powinien chyba umieć zwyciężyć w walce

z garstką kryminalistów i Rebeliantów, prawda?

Brakiss uniósł dumnie głowę i szedł wyprostowany, starając się, aby każdy krok zdradzał wiarę

w wielkiego wodza i zaufanie do jego umiejętności. Usiłując stąpać bezszelestnie niczym duch,
kierował się w stronę odosobnionej części gwiezdnej stacji. Tym razem musi się zobaczyć
z Imperatorem. Nie pozwoli, by ktokolwiek miał mu w tym przeszkodzić. Od następnych kilku chwil
będzie zależał los tej bitwy, która zmieni przyszłość całej galaktyki!

Na zewnątrz zamkniętych na głucho drzwi stało dwóch imperialnych strażników, odzianych

w szkarłatne płaszcze. Obaj mieli na głowach złowieszczo wyglądające opancerzone hełmy.
Nakrycia głów przypominały błyszczące pociski i zostały zaopatrzone w wąskie, czarne prostokątne
szczeliny, przez które strażnicy widzieli wszystko, co dzieje się na korytarzu. Na jego widok
wyprężyli się na baczność, ale skrzyżowali paraliżujące włócznie na znak, że wzbraniają dostępu.
Brakiss jednak nie wahał się i podszedł do nich.

– Odsuńcie się – rozkazał. – Muszę natychmiast porozmawiać z Imperatorem.
– Imperator życzy sobie, żeby nikt mu nie przeszkadzał – odezwał się jeden z czerwonych

strażników.

– Nie przeszkadzał? – rzekł Brakiss, zdumiony faktem, iż usłyszał to słowo. – Zdziesiątkowana

flota ponosi klęskę. Ciemni Jedi są brani do niewoli. Myśliwce TIE są zestrzeliwane. Tamith Kai nie
żyje. Najwyższy czas, żeby Imperatorowi ktoś przeszkodził. Odsuńcie się. Muszę z nim
porozmawiać.

– Imperator z nikim nie rozmawia.
Strażnicy postąpili krok w stronę Brakissa i wyciągnęli ku niemu paraliżujące włócznie.
Naczelnik Akademii Ciemnej Strony poczuł, że w jego piersi wzbiera nowa fala gniewu.

Wiedział, że daje mu większą siłę. Krążąca w jego żyłach Moc pozwalała połączyć się bezpośrednio
z energią ciemnej strony. Brakiss pamiętał o tym, że to uczucie sprawiało Siostrze Nocy Tamith Kai
taką radość i tak ją podniecało, iż kobieta zawsze starała się wzbudzać w sobie z trudem hamowaną
wściekłość.

Mistrz Ciemnych Jedi nie miał czasu na to, żeby dłużej wdawać się w rozmowę z odzianymi na

czerwono, wścibskimi mężczyznami. Doszedł do przekonania, że obaj są zdrajcami Drugiego
Imperium... i zareagował, uwalniając całą nagromadzoną energię ciemnej Mocy.

Rękojeść świetlnego miecza wysunęła się z rękawa srebrzystego kombinezonu i spoczęła pewnie

w zaciśniętej dłoni. Jeden palec przycisnął guzik włączający zasilanie. Z czarnego cylindra
wyskoczyła drżąca i bucząca klinga, której Brakiss nie zamierzał traktować jako ostrzeżenia. Stracił
cierpliwość do gróźb, słownych pojedynków i wszystkiego, co hamowało postęp i kierowało uwagę
na inne tory. Dał upust gniewowi i pozwolił płynąć ciemnej Mocy.

– Mam tego dosyć! – krzyknął.
Płonąc gniewem, machnął ognistym ostrzem w lewo i w prawo. Złość sprawiła, że widział przed

sobą tylko mroczny tunel, raz po raz rozjaśniany błękitnymi błyskawicami statycznej elektryczności
i obejmujący oba cele, które nieporadnie usiłowały powstrzymać go za pomocą włóczni. Brakiss był
jednak wielkim Jedi. Umiał posługiwać się siłami ciemnej strony. Czerwoni imperialni strażnicy nie
mieli podczas walki z nim najmniejszej szansy.

Nim upłynęła sekunda, rozprawił się najpierw z pierwszym, a następnie z drugim.
Włączył mechanizm odblokowujący drzwi apartamentu, który kiedyś przydzielił Imperatorowi.

Kod umożliwiający otwarcie zamka, jaki podał, okazał się nieprawidłowy, więc posłużył się Mocą
i zamienił obwody elektroniczne mechanizmu w bezkształtną, dymiącą masę. Gołymi rękami wyrwał
drzwi z zawiasów i odrzucił na bok, po czym wkroczył do osobistych komnat Palpatine’a.

– Imperatorze, musisz nam pomóc! – zawołał. Poczuł, że w oświetlonej niepewnym czerwonym

blaskiem komnacie jest niezwykle gorąco. Zamrugał, kiedy uświadomił sobie, że z trudem rozróżnia
szczegóły: nie zauważył jednak nikogo. – Imperatorze Palpatine! – krzyknął, jak umiał najgłośniej. –
Szale bitwy przechylają się na stronę Rebeliantów. Nasze oddziały ponoszą klęskę za klęską. Musisz
coś zrobić, by nam pomóc!

Usłyszał tylko słabe echo własnych słów. Nic więcej. Nikt się nie poruszył; nikt nie

odpowiedział. Brakiss wbiegł do następnego pomieszczenia, ale ujrzał w nim jedynie ogromną
izolacyjną komorę o połyskujących czarnych ścianach. Opancerzone drzwi były zamknięte na głucho,
a w bocznych płaszczyznach błyszczały łby ogromnych nitów. To właśnie tej zamkniętej komory
strzegli czterej odziani w szkarłatne płaszcze strażnicy, kiedy Imperator opuszczał pokład osobistego
trójskrzydłowego wahadłowca. Sam pojemnik dźwigały wówczas dwa potężne, przysadziste robocze
androidy, które wyniosły go z ładowni i przetransportowały korytarzami do komnat, wskazanych
przez naczelnika Akademii Ciemnej Strony.

Brakiss wiedział o tym, że Imperator zamknął się w środku komory. Może szukał odosobnienia,

a może chciał w ten sposób ochronić swój organizm przed wpływem czynników zewnętrznych.
Mistrz Ciemnych Jedi obawiał się nawet, że stan zdrowia Imperatora uległ pogorszeniu, a Palpatine,
jeżeli chciał żyć, musiał dysponować specjalną aparaturą medyczną i indywidualnie dobieranymi

lekarstwami.

W tej chwili jednak niewiele go to wszystko obchodziło. Miał dosyć drzwi, które się przed nim

zamykały. On, władca Akademii Ciemnej Strony, jeden z najważniejszych przywódców Drugiego
Imperium, nie powinien być odtrącany jak pierwszy lepszy urzędnik.

Zaczął walić pięścią w opancerzoną płytę.
– Imperatorze, domagam się, żebyś zechciał udzielić mi audiencji! Nie możesz dopuścić, by nasze

oddziały nadal przegrywały. Musisz posłużyć się własnymi siłami i pomóc nam wydrzeć zwycięstwo
z rąk nieprzyjaciół!

Nie usłyszał żadnej odpowiedzi. W miarę upływu czasu odgłosy uderzeń pięścią stawały się

coraz rzadsze i cichsze, aż w końcu zupełnie wsiąkły w czerwonawy krwisty półmrok, jaki panował
także i w tej komnacie. Brakiss poczuł, że jego serce zamieniło się w bryłę lodu, upodobniło się do
zagubionej komety, przelatującej raz na wiele lat przez obrzeża jakiegoś systemu słonecznego.

Jeżeli Imperator ich opuścił, wszystko przepadło. Bitwa zakończy się sromotną klęską Drugiego

Imperium... Brakiss nie miał zatem nic więcej do stracenia.

Ponownie włączył świetlny miecz, uniósł buczące ostrze i zadał cios. Energetyczna klinga

rozjarzyła się i zaskwierczała, ale przecięła grubą płytę pancerza drzwi komory. Nic, nawet
mandaloriańska zbroja czy chroniąca przed strzałami blasterów warstwa durastali nie mogły się
oprzeć atakowi świetlnego miecza rycerza Jedi.

Brakiss przeciął również zawiasy. Topiony metal zadymił i spłynął srebrzystymi strumykami po

krawędzi płyty. Mistrz Ciemnych Jedi zadawał cios za ciosem, wyrąbując otwór w grubej metalowej
płycie, podobnie jak robotnik-android rozbija ciężką skrzynię, służącą do transportu towarów.
Uskoczył w bok na ułamek sekundy przedtem, zanim ciężka opancerzona tafla runęła z ogłuszającym
hukiem na podłogę komnaty.

Zamarł i stał jak sparaliżowany, nie bardzo wiedząc, co ma robić. Czekał, aż rozwieją się kłęby

dymu. Kiedy znów mógł cokolwiek widzieć, uniósł klingę świetlnego miecza i wkroczył do komory.

Rozglądał się, nie wierząc własnym oczom. Nie ujrzał Imperatora. Nigdzie nie widział także

luksusowych mebli ani specjalistycznych medycznych aparatów, które miały utrzymywać sędziwego
władcę przy życiu.

Zamiast tego dostrzegł coś, co wprawiło go w osłupienie.
W kącie komory zauważył trzeciego czerwonego strażnika. Mężczyzna siedział na

skomplikowanym zautomatyzowanym fotelu, otoczony z trzech stron komputerowymi monitorami
i kontrolnymi pulpitami. Na ekranie jednego monitora Brakiss ujrzał bogaty wykaz holograficznych
wizerunków, sporządzonych w trakcie całego życia Imperatora. Biblioteka zawierała
wideohologramy z czasów, kiedy Palpatine był jeszcze senatorem, kiedy usiłował wprowadzić Nowy
Ład i podejmował starania, mające na celu zmiażdżenie Rebelii... Były tu nagrane przemówienia,
wydawane rozkazy i polecenia, a także wszystkie słowa, jakie wypowiedział czy to podczas
wystąpień publicznych, czy zwracając się do zaufanych współpracowników. Potężne generatory
hologramów składały później fragmenty w żądaną całość, tak, by stworzyć wrażenie, że żyjący
Imperator wygłasza całkiem nowe przemówienia.

Zdrętwiały z przerażenia Brakiss zaczynał z wolna uświadamiać sobie, co to wszystko znaczy.
Ujrzawszy go, czerwony strażnik zerwał się na równe nogi. Fałdy szkarłatnego płaszcza

zawirowały i zaszeleściły za jego plecami.

– Nie wolno ci tutaj wchodzić – powiedział.

– Gdzie jest Imperator? – zapytał Brakiss, mimo iż zdążył się rozejrzeć po pomieszczeniu i znał

odpowiedź. – Nie istnieje żaden Imperator, prawda? To wszystko jest oszustwem, pożałowania
godną próbą przejęcia władzy?

– Tak – przyznał po chwili wahania czerwony strażnik. – Muszę jednak przyznać, że dobrze

odegrałeś swoją rolę. Imperator rzeczywiście zginął przed wielu laty, kiedy został zniszczony ostatni
z jego klonów, ale Drugie Imperium musiało mieć jakiegoś przywódcę. Dlatego my, czterej
najbardziej lojalni strażnicy Palpatine’a, postanowiliśmy uczynić wszystko, żeby miało swojego
wodza. Dysponowaliśmy tekstami wszystkich porywających przemówień, jakie wygłosił w ciągu
całego życia. Mieliśmy nagrania, jakich dokonywał. Znaliśmy jego myśli. Wiedzieliśmy, co zamierza
i jakimi środkami chce się posługiwać dla osiągania celów. Posiadaliśmy wszystko, co potrzebne,
aby powołać do życia Drugie Imperium, ale zarazem uświadamialiśmy sobie, że nie przetrwałoby ani
dnia, gdyby któryś z nas został jego wodzem. Musieliśmy dać ludziom to, czego pragną, a ludzie
pragnęli, żeby wrócił Imperator. Ty także sobie tego życzyłeś. Dałeś się łatwo oszukać, ponieważ
sam chciałeś zostać oszukany – zakończył czerwony strażnik, kiwnąwszy głową Brakissowi.

Naczelnik Akademii Ciemnej Strony postąpił dwa kroki w kierunku czerwonego strażnika. Uniósł

jeszcze wyżej miecz świetlny, który zapłonął zimnym, bezlitosnym, śmiercionośnym blaskiem.

– Nabraliście nas – powiedział, wciąż jeszcze nie umiejąc się otrząsnąć z przeżytego wstrząsu. –

Wprowadziliście mnie w błąd. Mnie! Byłem jednym z najbardziej oddanych, najwierniejszych sług
Imperatora, a okazuje się, że służyłem czemuś, co nie istniało. Drugie Imperium nigdy nie miało
najmniejszej szansy, a teraz moi podwładni ponoszą klęskę, ponieważ ty i twoi kamraci uciekliście
się do mistyfikacji. Nie umieliście niczego porządnie zaplanować. Wasze Drugie Imperium było
tworem, pozbawionym mrocznego serca.

Zaślepiony gniewem, Brakiss w kilku skokach pokonał odległość dzielącą go od odzianego

w szkarłatny płaszcz mężczyzny. Wydawało się., że przeleciał przez komorę niczym anioł śmierci,
wysoko unosząc klingę świetlnego miecza. Ujrzawszy to, czerwony strażnik odepchnął automatyczny
fotel od pulpitów sterowniczych. Usiłował wstać, równocześnie sięgając między fałdy
jaskrawoczerwonej szaty, by wyciągnąć jakąś broń, ale Brakiss nie dał mu szansy.

Rozpłatał trzeciego strażnika; obie połowy dymiąc runęły na klawiatury i kontrolne urządzenia, za

pomocą których mężczyzna stworzył wizerunek nie istniejącego Imperatora. Pojawiające się
hologramy wprowadziły w błąd Brakissa, jego Ciemnych Jedi i pozostałych członków personelu
imperialnej placówki szkoleniowej... Wszystkich, uznających odrodzenie Imperium za cel życia.

– Dopiero teraz Imperium upadło na dobre – mruknął chrapliwie Brakiss.
Powiódł nieprzytomnym spojrzeniem po całym pomieszczeniu. Nie był już posągowo urodziwym,

opanowanym mężczyzną. W niczym nie przypominał władczego i dumnego naczelnika Akademii
Ciemnej Strony.

Usłyszał nagle jakiś szelest, dolatujący spoza zmasakrowanych pancernych drzwi komory.

Odwrócił się jak użądlony i dostrzegł krwistoczerwony błysk... płaszcza, okrywającego ciało
czwartego i ostatniego członka grupy perfidnych szarlatanów. Zniechęcony i zrozpaczony Brakiss
poruszał się jak we śnie. Każdy ruch sprawiał mu trudności, a w odrętwiałych mięśniach pulsowały
ogniska bólu. Mimo to mistrz Ciemnych Jedi nie mógł pozwolić uciec czwartemu strażnikowi. Honor
wymagał, aby wszyscy oszuści ponieśli zasłużoną karę. Mobilizując resztkę energii, puścił się za
uciekinierem.

Czerwony strażnik zauważył jednak dwóch kolegów, leżących bez życia przed drzwiami

apartamentu Palpatine’a. Jeden rzut oka do wnętrza komory uświadomił mu, że naczelnik Akademii
Ciemnej Strony widział służące do wytwarzania hologramów urządzenia kontrolne i sterujące, jakie
znajdowały się w odizolowanym pomieszczeniu. Czwarty mężczyzna, nie wahając się ani sekundy,
rzucił się do ucieczki.

Dopiero wówczas Brakiss uzmysłowił sobie z absolutną pewnością, że jego marzenia

o potężnym, odrodzonym Imperium runęły w gruzy. Ciemni Jedi, toczący walki na powierzchni
Yavina Cztery, przegrywali i byli brani do niewoli. Imperialne myśliwce dziesiątkowano i strącano...
Ale on, władca Akademii Ciemnej Strony, nie dopuści, żeby ten oszust i zdrajca uciekł i ocalił życie.
Tylko wówczas, jeżeli go zabije, będzie mógł uznać, że do końca zaspokoił żądzę zemsty.

Sadząc długimi krokami, puścił się w pościg za mężczyzną. Czerwony strażnik biegł jednak

zdumiewająco szybko, jakby sił dodawało mu przerażenie. Kiedy wypadł z odosobnionej części
gwiezdnej stacji, popędził opustoszałymi korytarzami Akademii Ciemnej Strony. Brakiss biegł za
nim, ale odziany w szkarłatny płaszcz uciekinier doskonale wiedział, dokąd zmierza. Doskonale.

Ostatni pozostający przy życiu imperialny strażnik wpadł do hangaru i natychmiast pobiegł

w kierunku pozostawionego przez Brakissa szybkiego jednomiejscowego promu.

Tymczasem mistrz Ciemnych Jedi docierał dopiero do drzwi wiodących na lądowisko.
– Stój! – krzyknął widząc, jak czwarty strażnik znika w kabinie niewielkiej jednostki.
Uniósł do góry buczące ostrze świetlnego miecza, żałując, że nie może zmobilizować

wystarczających ilości Mocy, aby mężczyzna zamarł jak sparaliżowany. Widział jednak, że szarlatan
nawet się nie zawahał. Zatrzasnął osłonę kabiny promu i uruchomił repulsory. Przez chwilę unosił się
nieruchomo nad płytą lądowiska, po czym wydał polecenie zlikwidowania energetycznego pola,
strzegącego wrót hangaru i nie dopuszczającego do ucieczki atmosfery.

Brakiss zakipiał z wściekłości. Zastanawiał się, czy zdążyłby dotrzeć w porę do któregoś ze

stanowisk artylerii, by zamienić szarlatana w kryształki lodu i rozproszyć je po pustkowiach
przestworzy. Wiedział jednak, że jest na to już za późno.

Miał wrażenie, że w Akademii Ciemnej Strony nie ma nikogo oprócz niego. Czuł, że poniósł

sromotną klęskę. Wszystko, czego próbował, obracało się przeciwko niemu. A na koniec doznał
najgorszej zniewagi. Został zdradzony i oszukany... i to przez byle strażnika.

Nagle w jego głowie zaświtała jakaś spontaniczna myśl. Brakiss przypomniał sobie, że kiedy

powstawała Akademia Ciemnej Strony, rzekomo na rozkaz samego Imperatora Palpatine’a, we
wnętrzu konstrukcji gwiezdnej stacji zainstalowano setki, a może nawet tysiące połączonych ze sobą
potężnych ładunków wybuchowych, mających stanowić coś w rodzaju zaworu bezpieczeństwa.
Gdyby Palpatine kiedykolwiek powziął podejrzenie, że nowa grupa potężnych Ciemnych Jedi staje
się dla niego zagrożeniem, mógłby wysłać zakodowany sygnał, który wyzwoliłby detonatory i w ten
sposób zniszczyłby Akademię Ciemnej Strony, bez względu na to, w którym punkcie przestworzy by
się znajdowała.

Brakiss stał na progu drzwi wiodących na lądowisko i przyglądał się, jak niewielki prom coraz

bardziej oddala się od jego gwiezdnej stacji. Nagle uzmysłowił sobie, że przecież nie istniał żaden
wskrzeszony Imperator. A zatem jedynymi osobami, znającymi tajemnicę śmiercionośnego kodu, byli
czterej czerwoni imperialni strażnicy...

Niewielki statek oddalał się od systemu Yavina i kolczastego pierścienia Akademii Ciemnej

Strony. Ostatni pozostający przy życiu strażnik coraz wyraźniej uświadamiał sobie, że siły

wojskowe, które pozostawiał za sobą, są skazane na nieuchronną zagładę. Możliwe nawet, że kiedy
kontratak floty Rebeliantów zakończy się powodzeniem, do końca bitwy nie dożyje ani jeden
imperialny żołnierz.

Mężczyzna był pewien, że wszystko, co zdarzyło się w przestworzach wokół Yavina Cztery,

powinno stać się absolutną tajemnicą. On sam musi pozostać jedynym świadkiem tego, co się
wydarzyło. Musi za wszelką cenę podtrzymywać złudzenie, które on i jego towarzysze z takim trudem
stworzyli. Tylko w ten sposób będzie mógł kiedyś znów wspiąć się na wyżyny władzy. Oznaczało to
jednak, że nie może pozwolić sobie na to, aby Akademia Ciemnej Strony nadal istniała. Musi uczynić
wszystko, co w jego mocy, żeby jak najdokładniej pozacierać za sobą wszystkie ślady. Jeżeli będzie
miał szczęście, może stanie się kimś znaczącym i poważanym. Możliwe nawet, że zostanie
przywódcą którejś z przestępczych grup czy organizacji, jakich wiele prowadziło działalność na
obrzeżach przestworzy, opanowanych przez Nową Republikę.

Czerwony strażnik nadał krótki sygnał, obdarzony niezwykle skomplikowanym kodem. Wysłał

w przestworza przerażającą sekwencję impulsów, którą nigdy przedtem nie zamierzał się
posługiwać.

Zniszczyć!
I kiedy jego niewielki prom zapuszczał się coraz dalej w głąb bezkresnej czerni przestworzy,

najeżony lufami dział pierścień Akademii Ciemnej Strony rozkwitł jak ognisty kwiat. Po chwili jego
płatki, rozchyliwszy się we wszystkie strony, zamieniły się w oślepiająco jasną kulę płonących
gazów i metalowych szczątków.

Rozdział 20

Z trudem idąc coraz dalej, Zekk przedzierał się przez nieznaną dżunglę porastającą powierzchnię

Yavina Cztery. W panującym półmroku widział tylko to, co znajdowało się w odległości dwóch
metrów przed nim. Kolczaste gałęzie krzewów zahaczały raz po raz to o włosy, to o fałdy peleryny.
Młodzieniec z wysiłkiem oddychał duszącym, wilgotnym powietrzem. Koński ogon już dawno się
rozwiązał, ale mimo to Zekk, potykając się o korzenie, brnął dalej. Od czasu do czasu oglądał się
przez ramię, by zobaczyć, czy nie jest ścigany przez któregoś z wyszkolonych przez Skywalkera
uczniów jasnej strony. Co prawda, nie wyczuwał, by ktokolwiek podążał jego śladami, ale nie był
tego pewien. Kto wie? – pomyślał, trochę jednak zaniepokojony. Może jasna strona pozwalała
uciekać się do sztuczek, o których nigdy mu się nie śniło? Może istniały sposoby, dzięki którym nie
potrafił wyczuwać obecności ścigających go prześladowców?

Tego dnia widział takie rzeczy, że nawet nie miał pojęcia, iż mogą istnieć. Dziwne rzeczy.

Straszliwe rzeczy. Nie zwracał uwagi na to, że wąska i kręta ścieżka, którą szedł, raz po raz znika
w gąszczu kolczastych zarośli. I tak nie wiedziałby, dokąd idzie. Widocznie jego umysł został
częściowo sparaliżowany, ponieważ oczy widziały coś, czego nie oglądały nigdy przedtem. Były
świadkami zniszczeń, terroru, klęski... i śmierci.

Nagle stopa młodzieńca poślizgnęła się na stosie pleśniejących wilgotnych liści. Zekk potknął się

i przyklęknął na jedno kolano. Pochwycił jakąś nisko zwieszającą się gałąź i dźwignął ciało, po czym
jakby zbudzony z głębokiego snu, rozejrzał się po napierających ze wszystkich stron gąszczach.

W którą stronę właściwie szedł? Wiedział, że zmierza do jakiegoś celu, ale nie bardzo potrafił

przypomnieć sobie, do jakiego. W końcu podsunęła mu to chyba podświadomość, ponieważ
młodzieniec wyprostował się i poszedł dalej.

Nagle, tuż przed nim, z plątaniny zarośli wyskoczył jakiś duży gryzoń, sięgający mniej więcej

kolan. Wysunął pazury i rzucił się na Zekka, jednak w tej samej chwili władzę nad mięśniami
Najciemniejszego Rycerza przejęły doskonale wyćwiczone odruchy Jedi.

Jednym płynnym ruchem Zekk sięgnął po rękojeść świetlnego miecza i odskoczył w krzaki, aby

zwierzę nie rozorało go pazurami. Skóra na policzku pękła, kiedy zetknęła się z chropowatą
purpurowobrązową korą potężnego pnia drzewa Massassów. Zanim Zekk zdążył mrugnąć powiekami
czy zaczerpnąć następny łyk powietrza, z rękojeści wystrzeliło szkarłatnoczerwone ostrze... Przecięło
ciało gryzonia na dwie części, kiedy zwierzę jeszcze szybowało w powietrzu. Gryzoń zaskrzeczał,
ale dziwny odgłos trwał tylko chwilę. Później obie parujące połówki opadły na wilgotną ziemię,
pokrytą warstwą butwiejących liści.

Zekk przypomniał sobie, że w podobny sposób zabił ulubionego ucznia Tamith Kai, Yilasa, kiedy

walczył z nim w pozbawionym ciążenia pomieszczeniu Akademii Ciemnej Strony. Wspomnienie nie

należało jednak do takich, które przyniosłyby mu ukojenie.

Z rozciętej skóry na policzku spływała strużka krwi, ale ból był zbyt nikły, żeby Zekk mógł go

odczuwać. Na razie chroniła młodzieńca umiejętność władania Mocą... Czy nie był, mimo wszystko,
Ciemnym Jedi? Ale co mogło się stać z jego kolegami, którzy także wyruszyli do walki ku chwale
Drugiego Imperium? Co stało się z ich umiejętnościami? Dlaczego nic nie układało się tak, jak
przewidywały plany? Tego dnia Zekk był świadkiem, jak jego Ciemni Jedi, jeden po drugim,
przegrywają pojedynki albo są brani do niewoli przez uczniów Skywalkera.

Miał straszliwe przeczucie, że spośród wszystkich tylko on nie został dotąd pokonany.
Och, wojownicy ciemnej strony odnieśli kilka spektakularnych zwycięstw. Dywersantowi

Orvakowi udało się wysadzić w powietrze generatory siłowego pola ochraniającego wielką
świątynię przed atakami z powietrza. Bez wątpienia imperialny komandos nie spoczął na laurach i po
odniesieniu tego sukcesu natychmiast przystąpił do wykonywania drugiej części zadania. W ciągu
dnia wydarzyło się także wiele innych przyjemnych rzeczy. Kilka razy Zekk miał świadomość, że
adepci Akademii Ciemnej Strony zwyciężają. Zawsze jednak okazywało się, że ich sukcesy były
krótkotrwałe.

A przecież Brakiss, Tamith Kai, on i jego podopieczni byli tacy pewni tego, że odniosą szybkie,

łatwe i zdecydowane zwycięstwo. Tak dobrze panowali nad siłami ciemnej strony, że nie powinni
mieć z tym żadnych problemów. Przynajmniej Zekk zawsze to sobie powtarzał. Tego nauczał go
zawsze mistrz Brakiss.

Po kilku następnych minutach przedzierania się przez zarośla młodzieniec wyłonił się

z ciemności, panujących w leśnych ostępach, i wkroczył na dużą polanę. Jej skrajem, wijąc się
między drzewami, leniwie toczyła wody szeroka rzeka. Czując, że jej widok podnosi go na duchu,
Zekk stanął na brzegu i pochylił się, by zaspokoić pragnienie.

Mimo iż woda miała zielonkawą barwę, widział swoje odbicie całkiem wyraźnie. Z mąconej

przez niewielkie fale powierzchni spoglądały na młodzieńca zapadnięte szmaragdowozielone
źrenice, otoczone ciemniejszymi obwódkami. Na obliczu malował się jednak tylko mizerny cień
dawnej pewności siebie, z jaką przystępował do walki. Zlepione błotem kosmyki czarnych włosów
okalały bladą twarz, podobną do księżyca krążącego wokół rodzimej planety, Ennth. Z rozcięcia
skóry na policzku nie przestawały sączyć się krople krwi. Radośnie kontrastowały
z purpurowofioletowymi sińcami, które otaczały ranę. Ich widok sprawił, że Zekk zaczął myśleć
o Brakissie i jego posągowo pięknej twarzy.

Ogarnęła go taka rozpacz, że poczuł w głowie absolutną pustkę. Jęknął i opadł na czworaki, nie

bacząc na to, że dłonie i kolana zagłębiły się w warstwę przybrzeżnego mułu. Nie uświadamiając
sobie tego, co robi, przycisnął do uszu ubrudzone mułem dłonie.

– Brakissie! – krzyknął, jakby właśnie jego obarczał całą winą za poniesioną klęskę. – Co się

stało? Co potoczyło się nie po twojej myśli?

Nadal nie rozumiejąc, co się dzieje, uniósł głowę ku niebu. Przez ułamek sekundy spoglądał na

majaczący w górze kolczasty pierścień Akademii Ciemnej Strony, wiszący na orbicie nad
porośniętym dżunglą księżycem...

Osłupiały obserwował, jak bez widocznego powodu gwiezdna stacja zamienia się w ognistą kulę

rozpryskujących się we wszystkie strony szczątków. Ze zdumienia otworzył usta. Dotychczas nie
przypuszczał, że mógłby odczuwać jeszcze większy ból.

Okazało się, że był w błędzie.

Brakiss. To nazwisko nie przestawało powtarzać się w jego myślach. Zekk wiedział, że kiedy

Akademia Ciemnej Strony eksplodowała, jej naczelnik przebywał na pokładzie. Czuł to. Odbierał
rozpacz promieniującą z umysłu nauczyciela.

Odziany w srebrzyste szaty młody, urodziwy mężczyzna przyjął do siebie Zekka, mimo iż

młodzieniec nie miał żadnych perspektyw na lepszą przyszłość. Później naczelnik imperialnej uczelni
uleczył go z depresji, nauczał i wskazał dalszą drogę. Nadał nowy sens jego życiu. Przekazał
umiejętności, z których chłopak mógł być dumny. Kiedy Zekk przebywał w Akademii Ciemnej
Strony, czuł się jak w domu. Otrzymał nawet tytuł Najciemniejszego Rycerza.

A teraz? Co z tego pozostało? Całą tę naukę i marzenia diabli wzięli. Duma, koledzy, świetlana

przyszłość... wszystko się rozwiało. W myślach Zekka nie krył się nawet cień wątpliwości, że Drugie
Imperium właśnie tego dnia poniosło druzgocącą, nieodwracalną, sromotną klęskę. A teraz zginął
jego nauczyciel i najlepszy przyjaciel, wychowawca i doradca – jedyny człowiek, który
kiedykolwiek pokładał w nim nadzieję.

Nie. Brakiss nie był jedynym mężczyzną, ufającym Zekkowi. Kiedy młodzieniec uświadomił

sobie tę prawdę, ogarnęła go jeszcze większa udręka. Drugą osobą, która także zawsze w niego
wierzyła, był stary Peckhum. Zekk obiecał kiedyś, że nigdy nie uczyni niczego, co mogłoby sprawić
ból albo zawód siwowłosemu gwiezdnemu pilotowi. Tego dnia Zekk walczył jednak po stronie
nieprzyjaciół Peckhuma. Pomimo wszystkich innych wad, do których czasami się przyznawał,
młodzieniec jeszcze nigdy w życiu nie okłamał starego przyjaciela.

Stwierdził, że w jego piersi wzbiera kolejna fala gniewu, tym razem na siebie i na to, że dał się

zmusić do walki przeciwko wiernemu druhowi. Poczuł obrzydzenie na myśl o tym, że musiał
dokonywać takich strasznych wyborów. Napiął mięśnie, aż poczuł ból, który wydał mu się
niemożliwy do zniesienia. Trawiony rozpaczą, jeszcze głębiej wbił palce w warstwę przybrzeżnego
mułu. Muł był ciemny, wilgotny, śliski i zdradliwy. Możliwe, że właśnie dzięki tym cechom
doskonale wyrażał to wszystko, co młodzieniec wybrał: ciemność.

Tego dnia stał bezczynnie i przyglądał się, jak jego koledzy zestrzeliwują „Piorunochron”. Nie

wiedział tego na pewno, ale wszystko wskazywało na to, że jedyny człowiek, który kiedykolwiek
obdarzył go bezinteresowną przyjaźnią i zaufaniem, nie żył. Nie mogąc dłużej znieść udręki, Zekk
zacisnął palce. Wyszarpnął dwie garście wilgotnej mazi i rozsmarował po całej twarzy. Muł wniknął
pod rozciętą skórę i wreszcie sprawił mu trochę fizycznego bólu. Chłopak uświadomił sobie, że
dopiero teraz naprawdę go odczuwa. Niewiele go to obchodziło. Zasłużył sobie na ból i cierpienia.

Zawiódł wszystkich: Brakissa, pozostałych wojowników ciemnej strony, starego Peckhuma...

samego siebie. Z oczu Zekka popłynęły łzy, ale chłopak nawet tego nie zauważył. Nabrał następne
dwie pełne garście mułu i rozprowadził miękką glinę po ramionach, przedramionach i szyi. Każdą
odsłoniętą część ciała pokrył grubą warstwą ciemnej mazi.

To... właśnie to oddawało najtrafniej stan jego ducha. Ciemność. Sam ją wybrał i sam się w niej

pogrążył. Był zbrukany przez ciemność.

Mimo to nie miał wyjścia. Nie mógł zawrócić z obranej drogi. Dokonał wyboru i teraz musiał

ponieść wszelkie konsekwencje. Był, kim był. Ciemnym Jedi. Nic nie mogło teraz zmienić tego faktu.
I chociaż lord Brakiss poniósł śmierć na pokładzie Akademii Ciemnej Strony, a jego podwładni
zostali pokonani albo wtrąceni do więzienia, Zekk do końca życia nie zdoła uporać się z wyrzutami
sumienia, bez względu na to, ile dni miałby przeżyć.

Nawet Jacen i Jaina, o ile jeszcze żyją, nie będą mogli mu przebaczyć wszystkiego, co uczynił.

Jeżeli wziąć pod uwagę toczącą się w przestworzach bitwę, unicestwienie Akademii Ciemnej Strony
i walki na powierzchni Yavina Cztery, Zekk był osobiście odpowiedzialny za śmierć setki albo
więcej ludzi. Może także za śmierć Peckhuma. Bliźnięta nigdy mu tego nie wybaczą. Nie rozumiały,
że decyzja, jaką podjął, kiedy postanowił rozpocząć naukę w imperialnym ośrodku szkoleniowym,
wydawała mu się wówczas słuszna i jedyna. W ogóle nie wierzyły, że mógłby w przyszłości stać się
kimś cenionym i poważanym.

Zekk dokonał jednak wyboru, a później starał się, jak umiał najlepiej. Kiedy wyprawił się na

Kashyyyk i spotkał z Jainą, ostrzegł ją, aby nie powracała na Yavin Cztery. Miał nadzieję, że dzięki
temu ostrzeżeniu uchroni ją przed niebezpieczeństwami, jakie niósł udział w zaciętej walce. W głębi
duszy wątpił jednak, by dziewczyna usłuchała.

Z wysiłkiem wstał i jeszcze raz spojrzał na swoje odbicie, jakie ukazywały mu leniwie płynące

wody rzeki. Obrzeżona szkarłatną lamówką czarna peleryna, która kiedyś stanowiła przedmiot
największej dumy, zwisała teraz smętnie z ramion, w wielu miejscach podziurawiona i rozdarta,
a z lamówki pozostały tylko strzępy. Jego skórę pokrywała gruba warstwa błota, a w zapadniętych
szmaragdowych oczach malowało się przygnębienie i zniechęcenie.

Zekk wiedział jednak, że to jeszcze nie koniec. Możliwe, że nikogo już nie obchodziło, co

postanowi i co zrobi, ale nadal mógł dokonywać wyborów. Jeszcze pokaże bliźniętom, co potrafi.
Odwrócił się i ruszył wzdłuż brzegu rzeki. Kierował się ku wielkiej świątyni.

Miał w zanadrzu jeszcze jeden atut, który musiał wykorzystać.

Rozdział 21

– Tam, w dole – odezwała się Jaina, pokazując niewielką polanę, którą Luke wybrał na miejsce

zbiórki wszystkich uczniów akademii Jedi.

Lando Calrissian, siedzący za sterami własnego wahadłowca, wyszczerzył w szerokim uśmiechu

olśniewająco białe piękne zęby.

– Wszystko jasne, młoda damo – powiedział. – Wygląda na to, że się nas spodziewają.

Widocznie walki musiały już się skończyć.

Kiedy ciemnoskóry mężczyzna zaczął podchodzić do lądowania, Jaina postanowiła posłużyć się

technikami relaksacyjnymi Jedi, aby chociaż trochę się odprężyć. Stwierdziła jednak, że nie
przyniosło jej to żadnej ulgi. Mięśnie pozostawały tak samo zdrętwiałe i napięte jak wówczas, kiedy
kuląc się w ciasnej kabinie myśliwca typu TIE uciekała, by ocalić życie. Z jakiegoś powodu nie
potrafiła zapomnieć o tamtych chwilach. Tego dnia po raz pierwszy w życiu walczyła jak prawdziwy
rycerz Jedi. Jej przeciwnikiem był inny Jedi, posługujący się siłami ciemnej strony.

Przecież właśnie temu celowi miało służyć całe dotychczasowe szkolenie.
Kiedy wahadłowiec Calrissiana w końcu znieruchomiał na lądowisku, dziewczyna nie traciła

czasu na zbędne formalności. Opuściła szybko pokład, podbiegła do wuja i rzuciła się w jego
objęcia.

– Udało ci się! Żyjesz! – krzyknęła, czując uniesienie i wielką ulgę.
– Witaj, Luke’u, stary kumplu – odezwał się Lando. – Przyleciałem, żeby choć trochę pomóc, ale

widzę, że doskonale sobie radzisz i panujesz nad całą sytuacją.

– Mimo to przyda mi się twoja pomoc, Lando – odparł Skywalker. Odwzajemnił uścisk Jainy. –

Obawiam się, że niektórzy z nas nie mieli tyle szczęścia – dodał poważnie.

Dopiero wówczas Jaina uświadomiła sobie, że nie ma pojęcia, jak układały się losy bitwy na

powierzchni księżyca. Przygryzła dolną wargę i potoczyła wokoło nieprzytomnym spojrzeniem.
Miała nadzieję, że dostrzeże gdzieś Jacena, Tenel Ka i młodego Wookiego.

Na widok tego, co zobaczyła, ogarnęło ją przerażenie. Spostrzegła, że żaden uczeń akademii Jedi

nie uniknął ran albo obrażeń. Kilkoro młodych rycerzy Jedi utykało. Prawa ręka Tionny zwisała na
temblaku, a srebrzystosiwe włosy instruktorki były osmalone. Niektórzy uczniowie mieli tylko
zadrapania i siniaki, ale inni odnieśli poważniejsze rany.

Jaina zdumiała się, kiedy zauważyła Raynara. Twarz chłopca pokrywało błoto, a krzykliwa szata

rozdarta i poplamiona chyba rzecznym szlamem. Chodząc między rannymi kolegami i koleżankami,
młody uczeń opatrywał rany i pomagał, jak umiał. Sprawiał wrażenie smutnego i przygnębionego.

Kiedy dziewczyna zwróciła uwagę na pacjentkę, którą właśnie się zajmował, zbladła i rzuciła się

ku niej. Tenel Ka leżała, chyba trawiona wysoką gorączką. Wyglądało na to, że straciła sporo krwi.

Miała głęboką ranę ciętą, biegnącą przez czoło i zaczynającą się nad jednym szarym okiem. Inna rana
cięta, trochę płytsza, szpeciła niemal całe udo i kończyła się tuż powyżej kolana.

Raynar klęczał u boku dziewczyny i darł na paski materiał stosunkowo czystej szaty spodniej.

Jaina zrobiła z resztek coś w rodzaju tamponu. Zamierzając powstrzymać dalszy upływ krwi,
przyłożyła go do rany na czole. Tymczasem Raynar zaczął bandażować ranę na nodze.

Jaina rozejrzała się po polanie, wypatrując Jacena. Dopiero teraz zauważyła, że kilka metrów

dalej, cicho jęcząc i trzymając się za bok, leży w trawie Lowie.

W różnych miejscach na skraju polany Tionna, Luke i Lando pomagali innym rannym uczniom,

leżącym albo siedzącym na murawie. Nigdzie jednak nie było widać Jacena.

– Lowie, jak się czujesz? – zapytała Jaina.
Młody Wookie mruknął coś zdawkowo i machnął ręką, jakby chciał powiedzieć, żeby

dziewczyna skończyła najpierw opatrywać rany wojowniczki z Dathomiry.

– Och, pani Jaino! Dzięki niech będą niebiosom, że wreszcie pani się zjawiła! – krzyknął Em

Teedee. Piskliwy głosik miniaturowego androida-tłumacza zabrzmiał jednak bardzo dziwnie, inaczej
niż zazwyczaj. Jaina zauważyła, że kratka osłaniająca niewielki głośnik jest wgnieciona. – Po prostu
nie może pani mieć pojęcia, przez co przeszliśmy wszyscy troje. Pan Lowbacca i pani Tenel Ka
musieli skakać z bojowej platformy, ponieważ nie zamierzali stracić życia w wyniku eksplozji. Mieli
szczęście, gdyż platforma kilka chwil później i tak zniknęła w odmętach rzeki.

Kiedy lądowaliśmy na drzewie, pan Lowbacca zdołał uchwycić się jakiegoś konaru, ale pani

Tenel Ka uderzyła głową o wystającą gałąź. Obijając się o pień, zaczęła spadać coraz niżej, ale pan
Lowbacca natychmiast zanurkował, pragnąc ją ocalić. Pochwycił jej rękę i zapobiegł katastrofie
w ten sposób, że wylądował brzuchem na szerokim konarze. Zapewniam, pani Jaino, że zachował się
jak bohater. Rzecz jasna, nie jestem medycznym androidem, ale obawiam się, że pan Lowbacca ma
złamaną i przemieszczoną kość ramienia oraz pęknięte co najmniej trzy żebra.

Raynar zmienił opatrunek na głowie Tenel Ka, a potem, pragnąc go unieruchomić, zaczął owijać

bandażem.

– Możesz iść – odezwał się do Jainy, kiwając zarazem głową w stronę Lowbaccy. – Sam

skończę.

Kiedy na polanę weszło dwóch innych rannych uczniów Jedi, Jaina popatrzyła na nich, w nadziei,

że może ujrzy brata. Żaden jednak nie był nawet podobny do Jacena.

– Czy nie widziałeś gdzieś mojego brata? – zwróciła się do Raynara. Podeszła do Lowiego,

zamierzając obejrzeć jego obrażenia. – On i stary Peckhum polecieli „Piorunochronem”, żeby wysłać
sygnał alarmowy i wezwać posiłki. Powinien był już dawno wrócić.

Chłopiec zmarszczył brwi i pokręcił głową.
– No cóż... – powiedział, jakby starając się przypomnieć sobie, co się wydarzyło. – Widziałem

towarowy transportowiec... „Piorunochron” – dodał po chwili. – Chyba został zestrzelony przez jakiś
myśliwiec typu TIE.

Jaina zachłysnęła się powietrzem.
– Czy widziałeś, że eksplodował w powietrzu albo roztrzaskał się podczas lądowania? –

zapytała, kiedy przyszła do siebie.

Raynar odwrócił głowę i popatrzył w inną stronę.
– Nie widziałem – odparł cicho. – Wyglądało na to, że statek jest uszkodzony i ma spore kłopoty

z utrzymaniem się w powietrzu... – Wzruszył ramionami, jakby czuł się skrępowany. – Tak czy owak,

to wszystko miało miejsce dawno, na początku bitwy.

Jaina przygryzła dolną wargę i zamknęła oczy. Starając się odnaleźć Jacena, wysłała wici Mocy.
– Nie umarł – stwierdziła w końcu. – Nie jestem jednak w stanie powiedzieć nic więcej. Nie

wyczuwam natomiast obecności starego Peckhuma. Nie umiem nawiązać z nim takiej więzi jak
z Jacenem. Wiem tylko tyle, że mój brat przebywa gdzieś tam... z daleka od polany.

Na pyzatej, ale dziwnie poważnej twarzy Raynara pojawił się szczery uśmiech.
– To dobrze – oznajmił chłopiec. – Bardzo dobrze.
– To chyba już ostatni, jak mi się zdaje – odezwał się Lando, klękając obok Jainy. – Jak się

miewasz, Lowbacco, stary kumplu? Wyglądasz, jakbyś brał udział w najbardziej zaciętych walkach.

Lowie cicho warknął, przyznając mu rację.
– Myślę, że na polanę zdążyli dotrzeć wszyscy, którzy znajdowali się w pobliżu – rzekł

Calrissian.

– Znaleźliśmy jeszcze jednego – powiedział Luke, przyłączając się do nich.
Pokazał na skraj polany, gdzie Tionna opatrywała podobnego do drzewa rycerza Jedi. Jakaś

eksplozja złamała mu jedną gałąź.

Jaina uniosła głowę i spojrzała na wuja.
– A co z Jacenem? – zapytała.
– Żyje... – odrzekł po chwili Luke. – Na razie nie potrafię powiedzieć nic więcej.
– To wiem – zgodziła się dziewczyna. – Ale gdzie przebywa? Czy nie powinniśmy go poszukać?
– Przede wszystkim musimy przenieść rannych do środka wielkiej świątyni – oświadczył

Skywalker. – Jeżeli staremu Peckhumowi i Jacenowi udało się utrzymać „Piorunochron”
w powietrzu, bez wątpienia skierowali się ku głównemu lądowisku. Nie zdołaliby wylądować
nigdzie indziej, a z pewnością nie na takiej małej polanie.

Jaina poczuła, że w jej serce wstępuje nowa otucha. Wuj mówił prawdę. Popatrzyła na Lowiego.
– Możesz chodzić? – zapytała.
Młody Wookie warknął coś, co chyba miało oznaczać potwierdzenie.
– Pan Lowbacca jest gotów wyruszyć na przechadzkę, jeżeli ktoś zechciałby mu chociaż trochę

pomóc – pospieszył z tłumaczeniem miniaturowy android.

– Dobrze – rzekła dziewczyna. – Wracajmy do akademii Jedi. Niecierpliwie oczekiwała chwili,

kiedy znów będzie mogła ujrzeć brata. Niepokoiła się, czy nie przydarzyło mu się coś złego.

Mniej więcej po godzinie grupa rannych, utykających uczniów Jedi wyłoniła się z ostępów

dżungli i stanęła obok wielkiej świątyni na skraju polany, zamienionej na lądowisko. Rozczarowana
Jaina stwierdziła jednak, że na wielkiej, oczyszczonej z roślinności przestrzeni nie spoczywa żaden
gwiezdny statek.

– Nie martw się, młoda damo – pocieszył ją Lando. – Pomogę ci ich szukać.
Dziewczyna ciężko westchnęła i kiwnęła głową. Chociaż wiedziała, że Jacen żyje, miała

wrażenie, że wydarzy się coś złego. Przeczuwała, że nadciąga niebezpieczeństwo.

– W porządku – odezwała się w końcu. – Wprowadzimy najpierw do świątyni wszystkich

rannych. W środku będą bezpieczni. Musimy jednak wnieść ich przez drzwi wiodące na dziedziniec.
Wrota hangaru są wciąż zablokowane.

Przejście przez lądowisko na wybrukowany kamiennymi płytami dziedziniec zajęło więcej czasu

niż Jaina się spodziewała, ale wreszcie znalazła się w odległości dziesięciu metrów od ciemnego
prostokątnego otworu. Widząc, że do przejścia pozostało zaledwie kilka kroków, uśmiechnęła się

i przyspieszyła.

Nagle z mrocznego wnętrza wyskoczył jakiś odziany w łachmany młody mężczyzna. Jego

posiniaczoną i zakrwawioną twarz pokrywała gruba warstwa schnącego rzecznego mułu, ale Jaina
rozpoznałaby ją wszędzie, gdziekolwiek by ją ujrzała.

Zekk uniósł dumnie głowę i stanął, zagradzając przejście własnym ciałem.
– Nikt nie wejdzie do świątyni – oświadczył stanowczo.

Rozdział 22

Jaina stała znów twarzą w twarz z przyjacielem z dawnych czasów, Zekkiem, ale zupełnie nie

wiedziała, co powiedzieć. Miała wrażenie, że nie może oddychać. Pomyślała, iż zapewne powietrze
w jej płucach zamieniło się w bryłę lodu. Czuła tylko przyspieszone bicie serca.

Tymczasem Zekk nie uczynił żadnego ruchu.
Luke podszedł do Jainy i stanął u jej boku. Lowbacca, który wspierał się o ramię dziewczyny

z drugiej strony, cicho warknął. W tej samej sekundzie Jaina uświadomiła sobie, że wyczuwa
obecność wszystkich innych uczniów Jedi, stojących na skraju dziedzińca... Koledzy i koleżanki
z akademii ujrzeli Zekka po raz pierwszy dopiero tego dnia, kiedy objął dowództwo oddziału
wojowników Akademii Ciemnej Strony. Widzieli w nim tylko wroga. Nawet nie podejrzewali, że
w przeszłości mógł być kimś zupełnie innym.

Jaina utkwiła spojrzenie w pokrytej warstwą schnącego mułu twarzy Zekka.
– Sama się z tym uporam, wujku Luke’u – powiedziała. – Nie chcę, by ktokolwiek mi pomagał.
Luke wahał się przez chwilę. Jaina zorientowała się, że spełnienie jej prośby przychodzi mu

z wielkim trudem. Kiedy odezwał się, w jego głosie zabrzmiał niepokój:

– To coś innego niż rozbieranie i naprawianie uszkodzonych mechanizmów, Jaino – ostrzegł.
– Wiem – odparła cicho dziewczyna. – Nie mam pojęcia, czy Zekk mnie usłucha, ale jestem

pewna, że nie usłucha nikogo innego.

– Pamiętam, że przed wielu laty też tak sądziłem – oznajmił Luke. – Kiedy postanowiłem

nawrócić Dartha Vadera na jasną stronę. Taka próba to coś bardzo niebezpiecznego,
a prawdopodobieństwo powodzenia jest niezwykle małe.

Westchnął, jakby wciąż zastanawiał się, czy Jaina sobie poradzi.
Dziewczyna oderwała spojrzenie od twarzy Zekka. Z wysiłkiem odwróciła głowę i popatrzyła na

wuja.

– Proszę, pozwól mi spróbować – powiedziała.
Luke przez dłuższą chwilę przyglądał się jej w milczeniu, wreszcie kiwnął głową.
Jaina znów zwróciła oczy na twarz Zekka. Skupiła się wewnętrznie, myśląc o tym, co powie.

Tymczasem Luke Skywalker ujął Lowiego pod rękę i odprowadził na skraj polany. Dziewczyna
zaczerpnęła jeszcze więcej energii Mocy, ale nadal nie miała pojęcia, jak zacząć rozmowę ze
stojącym przed nią młodzieńcem, dowódcą wszystkich Ciemnych Jedi.

To przecież Zekk, pomyślała. Był kiedyś moim przyjacielem.
Postąpiła krok w jego stronę i odezwała się na tyle głośno, żeby mógł ją usłyszeć.
– Bitwa dobiegła końca, Zekku. Musimy wejść do wielkiej świątyni, żeby zająć się

opatrywaniem rannych.

Zekk wzdrygnął się, jakby przeniknięty wewnętrznym dreszczem. Cofnął się o krok, ale rozłożył

ręce w taki sposób, że zablokował całe wrota.

– Nie – odparł. – Jeżeli to uczynisz, będziesz musiała opatrywać jeszcze więcej ran i obrażeń.
Jaina nie przejęła się tą pogróżką. Postanowiła podejść do rozwiązania problemu z innej strony.
Zwróciła uwagę na to, że chłopak wodzi niespokojnym spojrzeniem po skraju dziedzińca, jakby

oceniał siłę i liczbę uczniów mistrza Skywalkera. Zapewne usiłował się zorientować, jak poważnie
są ranni, aby stwierdzić, ilu zdoła zabić, zanim obezwładnią go pozostali.

– Chciałabym nadal być twoją przyjaciółką, Zekku – zaczęła. Zauważyła, że młodzieniec

zamrugał i szarpnął się, jakby go uderzyła. – Wyrzeknij się ciemnej strony i wróć na jasną. Czy
pamiętasz, jak kiedyś znalazłeś stary moduł komputerowy umożliwiający buszowanie w innych
systemach? Pamiętasz, jak za pomocą niego przeniknęliśmy do systemu komputerowego
holograficznego zoo?

Zekk kiwnął niepewnie głową.
– Przeprogramowaliśmy wówczas hologramy wszystkich zwierząt w taki sposób, żeby

wyśpiewywały koreliańskie pijackie piosenki – ciągnęła dziewczyna.

Na wspomnienie tamtych chwil kąciki jej ust uniosły się w tęsknym uśmiechu.
– Przyłapano nas – przypomniał cicho Zekk. – A technicy ogrodu usunęli wszystkie zmiany, jakich

dokonaliśmy w oprogramowaniu.

– To prawda, ale wielu zwiedzającym gościom tak się to podobało, że kilka miesięcy później

dyrekcja wydzieliła na ich prośbę część ogrodu i umieściła w niej hologramy naszych śpiewających
zwierząt.

Jaina odniosła wrażenie, że ujrzała w szmaragdowych źrenicach Zekka przebłyski uznania.

Oglądała je jednak tylko przez krótką chwilę, gdyż później oczy młodzieńca zamieniły się znów
w twarde okruchy zielonego marmuru.

– Już nie jesteśmy dziećmi, Jaino – odezwał się Najciemniejszy Rycerz. – Nie możemy wrócić do

tamtych czasów. Wygląda na to, że tego nie rozumiesz, prawda?

Ponownie powiódł spojrzeniem po skraju dziedzińca. Później uniósł rękę i przeciągnął palcami

po czole, jakby chciał rozsmarować jeszcze więcej błota.

– Istotnie, nie rozumiem – rzekła Jaina. – Nie chciałbyś mi tego wytłumaczyć?
Zekk głęboko odetchnął i zaczął spacerować przed wrotami świątyni. Wyglądał jak dzikie

zwierzę, zamknięte w niewidocznej klatce.

– Miejsce, które mógłbym nazwać własnym domem, już nie istnieje – zaczął cicho. – Takim

domem stała się dla mnie Akademia Ciemnej Strony. Przestała jednak istnieć... zamieniła się
w ognistą kulę. Co mam teraz zrobić? Dokąd pójść? Ciemna strona owładnęła całym moim życiem.

– To nieprawda, Zekku – odezwała się dziewczyna. – Możesz zerwać z przeszłością. Jeżeli

chcesz, pomogę ci wrócić na jasną stronę.

Zekk roześmiał się, ale w jego śmiechu zabrzmiało coś pośredniego między gniewem a rozpaczą.

Przesunął zakrzywionymi palcami po policzku, po czym wyciągnął dłoń ku Jainie, aby mogła
zobaczyć muł, który usunął z twarzy. Z rozdrapanej rany popłynęła na nowo strużka krwi, ale chłopak
chyba nawet tego nie zauważył.

– Ciemna strona w niczym nie przypomina tej mazi, Jaino – powiedział. – Nie możesz ubrudzić

się nią tylko na chwilę, a później zmyć albo zdrapać z twarzy. Nie możesz postąpić jak dziecko, które
wykąpało się zaraz po tym, kiedy przestało się taplać w błocie.

Zekk opuścił rękę, a potem otarł dłoń o podartą, ubrudzoną pelerynę.
– Jestem teraz kimś innym niż tamten niedouczony ulicznik, którego znałaś na Coruscant – ciągnął.

– Nie ma dla mnie miejsca w twoim świecie. Nie wiem, dokąd mógłbym pójść. Zostałem
wyszkolony w taki sposób, że stałem się Ciemnym Jedi. – Na jego twarzy odmalował się bezbrzeżny
smutek. – A teraz zginął także mój nauczyciel. Kształcił mnie i wierzył we mnie. Nadał nowy sens
mojemu życiu.

– Peckhum również wierzył w ciebie, Zekku – wtrąciła cicho Jaina.
Młodzieniec przeczesał ubłoconymi palcami zmierzwione włosy. Powiódł dzikim spojrzeniem po

skraju dżungli.

– On także zginął, Jaino – powiedział. – Widziałem, jak uszkodzony „Piorunochron” z trudem

utrzymywał się w powietrzu.

Jaina poczuła się, jakby w brzuch ubodła ją jakaś rozwścieczona rogata bestia. Czyżby

„Piorunochron” się roztrzaskał? Jacen musiał zatem być ciężko ranny.

– Zawiodłem swojego nauczyciela, a teraz on nie żyje – mruknął Zekk. Mówiąc, nie przestawał

gestykulować. – Powiodłem do walki wojowników Akademii Ciemnej Strony, i wszyscy moi
koledzy albo zostali zabici, albo dostali się do niewoli. Jeżeli Peckhum poniósł śmierć, to także moja
wina.

Oczy młodzieńca stały się szkliste, jakby Zekk był trawiony gorączką. Raz po raz chwytał płytkie

hausty powietrza.

Jaina zacisnęła zęby. Uparła się i postanowiła, że dopnie celu.
– No cóż, Zekku – powiedziała. – Nie widzę powodu, by przez ciebie miało zginąć jeszcze

więcej ludzi. Wpuść nas do świątyni, żebyśmy mogli zatroszczyć się o rannych.

Zekk przestał spacerować. Odwrócił się jak użądlony i popatrzył na dziewczynę.
– Nie! Nie wolno wam tam wchodzić!
Jaina podeszła jeszcze o krok bliżej.
– Zekku, przestało istnieć wszystko, o co można by dalej walczyć – rzekła. – Co chcesz zyskać

przez to, że nie wpuścisz nas do środka?

Młodzieniec pokręcił głową.
– Nigdy nie chciałaś słuchać moich rad – stwierdził oschle. – Zawsze uważałaś, że wiesz lepiej.
Był wyraźnie wstrząśnięty, ale poruszał się niesamowicie szybko. Jednym płynnym ruchem

odpiął od pasa rękojeść świetlnego miecza. Rozległ się syczący trzask i z ciemnego cylindra
wyskoczyło krwistoczerwone świetliste ostrze.

Niemal w tej samej chwili – tak szybko, że ułamek sekundy później Jaina nie mogła przypomnieć

sobie, kiedy to zrobiła – ujrzała, że trzyma w wyciągniętej dłoni własny miecz świetlny.
W pomrukującej błękitnofioletowej klindze pulsowała nagromadzona energia.

Na twarzy Zekka pojawił się drapieżny uśmiech, zupełnie jakby młodzieniec ucieszył się, że

w końcu dochodzi do walki.

– Widzisz, Jaino – powiedział, podchodząc do niej i kołysząc świetlistą klingą z boku na bok –

kiedy chociaż raz pozwolisz ciemnej stronie, żeby nad tobą zapanowała, owładnie tobą jak choroba,
na którą nie wynaleziono leku. Nie sposób się jej pozbyć. – Skoczył ku dziewczynie. Klingi obu
mieczy zetknęły się i zaskwierczały, a we wszystkie strony trysnęły fontanny czerwonych
i fioletowych iskier. – A jedynym sposobem pozbycia się tej choroby – Zekk natarł po raz drugi,
trzeci i czwarty, ale Jaina bez trudu odpierała wszystkie pchnięcia – jest zacięta walka!

Jaina uwijała się jak w ukropie, podstawiając własną klingę pod ostrze miecza przeciwnika.

Umiejętnie się broniła, nie spuszczając spojrzenia z twarzy Zekka. Starała się przewidywać, co
chłopak uczyni w następnej chwili. Kątem oka zauważyła, że stojący na skraju dziedzińca Luke, który
uważnie przyglądał się pojedynkowi, pochwala jej sposób walki.

Dopiero kiedy pochwyciła spojrzenie wuja, uświadomiła sobie, że przez cały czas starała się siłą

nawrócić Zekka na jasną stronę. Usiłowała go zmusić, by podporządkował się jej woli. Nie potrafiła.
Zrozumiała, że Zekk musi sam dokonać wyboru. Głęboko odetchnęła. Otworzyła umysł na przepływ
Mocy, a później odskoczyła od młodzieńca.

– Nie będę z tobą więcej walczyła, Zekku – oświadczyła. Wyłączyła buczące ostrze i rzuciła

rękojeść na ziemię. – Przypuszczam, że w twoim sercu kryje się dobro, ale sam musisz zdecydować,
w którą stronę pragniesz się zwrócić. Możesz zacząć zastanawiać się nad tym już w tej chwili.
Ponieważ musisz dokonać tego wyboru, upewnij się, że weźmiesz wszystko pod uwagę, żebyś
później nie żałował.

Na twarzy Zekka odmalowały się po kolei: zdumienie, gniew i niepokój.
– Skąd wiesz, że po prostu cię nie zabiję?
Jaina zauważyła kątem oka, że Lowbacca ruszył w jej stronę, jakby na odsiecz, ale Luke położył

dłoń na ramieniu młodego Wookiego i pokręcił głową.

Jaina wzruszyła ramionami.
– Nie wiem tego – przyznała. – Mimo to nie będę walczyła z tobą. A teraz wybieraj.
Uniosła rękę i wsunęła za ucho kosmyk prostych brązowych włosów, który w trakcie walki

wysunął się i przesłaniał twarz. Uniosła głowę i spojrzała w oczy Zekka. W jej spokojnym spojrzeniu
kryła się niezachwiana pewność... nie tego, że chłopak jej nie zabije, ale tego, że postąpiła tak, jak
powinna.

– Na co jeszcze czekasz? – szepnęła.
Poruszając się jak we śnie, Zekk uniósł świetliste ostrze i powoli zaczął kierować je w stronę

głowy Jainy.

Rozdział 23

Imperialny komandos Orvak w końcu się przebudził, ale nadal czuł zawroty głowy i nudności.

Wciąż jeszcze nie mógł przyjść do siebie po koszmarach, które mu się śniły. Jak przez mgłę
przypominał sobie jadowite węże, szczerzące długie kły i pełznące w jego stronę, a także gromady
niewidzialnych drapieżników, wyłaniających się ze szczelin między kamiennymi blokami. Kiedy
potrząsnął głową, poczuł, że zaczyna go ogarniać nowa fala mdłości i senności.

Nie przypominał sobie, gdzie się znajduje i co robi. Czuł tylko, że jego ciało spoczywa na

zimnych, twardych kamieniach posadzki. Widocznie ułożył się w niewygodnej pozycji, zasnął
i spędził w ten sposób nie wiadomo ile czasu. Kiedy uświadomił sobie, że czuje w dłoni pulsujący
ból, uniósł ją do oczu i ujrzał dwie niewielkie rany podobne do ukłuć. W następnej chwili stracił
ostrość spojrzenia i poczuł, że znów robi mu się niedobrze.

Nie przypominał sobie, kiedy i w jakim celu zdjął hełm i rękawice. Co właściwie robił? I gdzie

przebywał?

Nie słyszał żadnych odgłosów bitwy, toczącej się w sąsiedztwie akademii Jedi. Co mogło się

wydarzyć?

Nagle Orvak przypomniał sobie, że wbiegł do wnętrza prastarej świątyni, by wykonać drugą

część zadania. Miał przyczynić się do zwycięstwa Drugiego Imperium... Pamiętał także
niewidzialnego połyskującego gada, który ukąsił go w dłoń i zniknął. Zapewne stracił przytomność
w wyniku działania jadu, jaki dostał się do organizmu.

Ponownie uniósł dłoń do twarzy, ale wciąż jeszcze nie odzyskał ostrości spojrzenia. Bez

wątpienia jad... Jego organizm uległ zatruciu, a teraz powoli przezwyciężał działanie trucizny.
Czyżby na tym miała polegać jakaś przewrotna sztuczka czarowników Jedi?

Orvak z wysiłkiem wsparł się na dłoniach i usiadł; podczas tego ruchu cały wszechświat

zawirował w jego głowie. Obawiając się, że mógłby upaść, przez pewien czas nie odrywał dłoni od
chłodnych, wyślizganych płyt posadzki. Wkradł się do świątyni, by umieścić ładunki wybuchowe,
których eksplozje miały rozerwać na kawałki wielką kamienną piramidę. Wszyscy przekonaliby się
wówczas, jak bezsilni są Rebelianci i chroniący ich rycerze Jedi. Zrezygnowaliby z dalszego oporu
i zrobili miejsce dla Drugiego Imperium.

Coś widocznie potoczyło się nie tak, jak planowano.
Dopiero teraz Orvak uświadomił sobie, że jednak coś słyszy. Ciche tykanie. Potrząsnął głową

i zwrócił ją w kierunku, skąd napływały dziwne dźwięki. Wydawało je umieszczone pośrodku
ogromnej sali urządzenie, odmierzające upływ czasu...

Urządzenie, odmierzające upływ czasu!
Zamrugał i w końcu odzyskał ostrość spojrzenia. Czuł, że pieką go oczy, ale mimo to zauważył

cyferki, zmieniające się na miniaturowym wyświetlaczu czasomierza.

Dwanaście... jedenaście... dziesięć...
Zerwał się na równe nogi, ale uczynił to zbyt szybko. Poczuł, że ogarnia go nowa fala senności,

a kamienna posadzka usuwa się spod jego stóp. Stracił przytomność i upadł.

Dziewięć... osiem...

Rozdział 24

Kiedy Zekk powoli opuszczał ostrze świetlnego miecza, coraz bardziej zbliżając je do głowy

Jainy, dziewczyna nie słyszała nic oprócz coraz głośniejszego buczenia.

– Nigdy tego nie rozumiałaś, Jaino – odezwał się jej były przyjaciel. – Nie potrafiłaś zrozumieć.

Zawsze ktoś się tobą opiekował; ktoś cię chronił. Nigdy nie zapuściłaś się na ciemną stronę.
A ciemna strona jest czymś, co pozostawia ślady na duszy.

Spojrzenie młodzieńca wpiło się w oczy dziewczyny. Ręka Zekka znieruchomiała, ale palce

trzymały pewnie rękojeść broni. Następne słowa, które wypowiedział, zabrzmiały tak cicho, że Jaina
z trudem je usłyszała.

– W przeciwieństwie do ran na ciele, te rany nie mogą się zabliźnić. Można starać się udawać, że

ich nie ma – ostrze miecza zabuczało trochę głośniej – ale one istnieją, chociaż są niewidoczne.

Jainie wydało się, że nagle koło jej ucha przeleciał rój gniewnie brzęczących owadów, ale to

była tylko klinga świetlnego miecza. Już nie wisiała nad głową dziewczyny. Powoli, ale nieubłaganie
kierowała się ku szyi.

Nagle Jaina usłyszała inny dźwięk, dolatujący z większej odległości. Przez buczenie świetlnego

miecza przebiły się trzaski i szumy zakłóceń, zastąpione po chwili przez donośny męski głos,
wydobywający się z odbiornika komunikatora:

– Tu „Piorunochron”. Wzywam kogokolwiek, kto mógłby mnie usłyszeć. Lepiej zabierzcie

wszystkich z głównego lądowiska. I to szybko. Nadlatujemy. Aha, i jeżeli zdążyliście do tej pory
ponownie włączyć choćby część ochronnych pól, jak najszybciej je wyłączcie. I bez tego mieliśmy
dzisiaj wystarczająco dużo wrażeń. Mam złamaną rękę, więc pilotuje młody Jacen Solo, ale statek
ma uszkodzone stery i podziurawione skrzydła. Naprawdę nie wiem, czy nie rozpadnie się podczas
lądowania.

W tej samej chwili, przepełnionej zdumieniem i niedowierzaniem, Jaina poczuła, że trzymana

przez Zekka świetlista klinga miecza zadrżała i oddaliła się od jej głowy. Uwagę dziewczyny
przyciągało jednak narastające brzęczenie. Jaina obejrzała się przez ramię i ujrzała, że nad
wierzchołkami drzew ukazuje się „Piorunochron”, wysłużony towarowy transportowiec.

Kołysał się w powietrzu jak pijany, ale leciał dalej, mimo iż z kaszlących silników nie

przestawały wydobywać się kłęby dymu.

– Halo, „Piorunochron”. Witamy w domu – rozległ się głos Luke’a, który wyciągnął własny

miniaturowy komunikator. – Możesz lądować bez obaw.

Zekk ze zdumieniem spoglądał na pokiereszowany kadłub starego statku, który mimo uszkodzeń

zdołał jakoś dolecieć do wielkiej świątyni. Potrząsnął głową, jakby zbudzony z głębokiego snu.
Wyciągnął do dziewczyny rękę, w której nie trzymał już rękojeści świetlnego miecza.

– Jaino, wcale nie chciałem...
Nagle rozległ się basowy grzmot potężnej eksplozji, który zagłuszył wszystkie inne dźwięki. Jaina

poczuła, że grunt pod jej nogami zadrżał, wstrząśnięty siłą wybuchu i rozprzestrzeniającymi się
falami uderzeniowymi.

– Padnij! – zawołał Zekk.
Jaina rzuciła się pod mur opasujący brukowany dziedziniec. Upadła na ziemię i zachłysnęła się

powietrzem wskutek bólu przenikającego jej ciało. Kiedy odwróciła się na plecy i spojrzała w górę,
zobaczyła kłęby gęstego dymu. Wydobywały się z krateru, jaki powstał w miejscu, gdzie jeszcze
przed sekundą znajdował się wierzchołek prastarej piramidy. Rozsadzone siłą eksplozji kamienne
bloki i odłamki skał spadały na ziemię jak ulewa.

Zekk odwrócił się i próbował się ukryć, ale lawiny kamieni opadały tak szybko, że nie zdążył

uciec. Jakiś duży skalny odłamek trafił go w głowę, a wiele mniejszych kamieni wylądowało na
plecach i ramionach. Obserwując, jak ciemnowłosy młodzieniec pada na ziemię, Jaina uświadomiła
sobie w jednej chwili, że Zekk wiedział.

Wiedział, iż lada chwila murami wielkiej świątyni wstrząśnie potworna eksplozja.
I uczynił wszystko, co mógł, by ocalić ich życie.

Rozdział 25

W niezbadanych ostępach dżungli porastającej powierzchnię Yavina Cztery – ale nie na tej samej

półkuli, na której Luke Skywalker zorganizował akademię Jedi – dopalał się wrak imperialnego
myśliwca typu TIE.

W pewnej chwili szczęknął zamek owiewki kabiny i ze środka, krztusząc się i kaszląc, zaczął

gramolić się pilot Qorl. Chwycił zdrową ręką za metalową krawędź, obrócił ciało i wyplątał nogi
z objęć ochronnej sieci. Przypominająca kończynę androida sztuczna ręka, uszkodzona podczas
lądowania, skwierczała, dymiła i iskrzyła.

Qorl nie odczuwał jednak żadnego bólu. W jego żyłach wciąż jeszcze krążyła zwiększona dawka

adrenaliny. Z wysiłkiem wydostał się z kabiny. Na szczęście nie połamał nóg podczas katastrofy,
chociaż uświadamiał sobie, że są zdrętwiałe i obolałe. Ostrożnie stanął na ziemi, a później,
zataczając się i utykając, schronił pod drzewami, na wszelki wypadek, aby nie odnieść dodatkowych
obrażeń, gdyby jego maszyna nagle eksplodowała.

Nie widział nikogo w pobliżu, ale stał i przez dłuższy czas przyglądał się, jak z płonących

szczątków unoszą się w niebo kłęby dymu. Obawiał się, że może wybuchnąć któryś z silników.
Czekał, aż wrak przestanie dymić i wyda ostatnie tchnienie.

Wiedział, że w wyniku katastrofy jego myśliwiec został poważnie uszkodzony. W wielu

miejscach kadłub przedziurawiły twarde jak stal gałęzie drzew Massassów. Dwa płaskie
sześciokątne panele z ogniwami energetycznymi się oderwały, a jeden nawet rozłamał się na kilka
części.

Qorl przypomniał sobie, że kiedy leciał, ostrzeliwany przez statki Rebeliantów, próbował unikać

turbolaserowych błyskawic. W końcu jednak został trafiony i stracił panowanie nad sterami. Chociaż
jego maszyna wpadła w coś na kształt korkociągu, widział, jak gwiezdne niszczyciele, jedno po
drugim, są unicestwiane. Kiedy zmagał się ze sterami, pragnąc wyrównać lot myśliwca, dostrzegł
również, że w przestworzach eksplodował mroczny pierścień Akademii Ciemnej Strony.

Zrozumiał, że w ten sposób zgasła wszelka nadzieja, iż Drugie Imperium odrodzi się i zapanuje

nad galaktyką. Przecież na pokładzie gwiezdnej stacji przebywał nie tylko lord Brakiss, ale nawet
sam Imperator. Bez wątpienia ci spośród Ciemnych Jedi, którzy wciąż jeszcze toczyli walki na
powierzchni Yavina Cztery, wcześniej czy później zostaną pochwyceni i wtrąceni do rebelianckich
lochów.

Qorl czuł, że ma na sumieniu kilka grzechów. Zamiast pozwolić, żeby zginęło jedno z bliźniąt

Solo, zdecydował poświęcić życie owładniętego żądzą zabijania ucznia, Norysa. Jego postępek
równał się zdradzie. Stary pilot trochę wstydził się tego, co uczynił. Ale czyż poddanie się również
nie oznaczało zdrady?

Qorl jednak nigdy się nie poddał.
Stwierdził, że znów znalazł się sam w dżungli. Tym razem jego myśliwiec został tak poważnie

uszkodzony, że nie nadawał się do naprawy. Drugie Imperium poniosło druzgocącą klęskę. Qorl nie
miał dokąd iść, ale nie musiał wykonywać niczyich rozkazów... Nie miał do roboty nic poza
poszukiwaniem nowej kryjówki.

Może i lepiej, że koleje jego losu potoczyły się właśnie w taki sposób.
Wiedział, że potrafi znaleźć miejsce, które zapewniłoby mu schronienie i spokój. Znał tę dżunglę

i wiedział, jakie owoce nadają się do jedzenia i które zwierzęta najłatwiej upolować. Uświadomił
sobie także, iż mimo uniesienia, jakie czuł, kiedy służył Drugiemu Imperium i walczył ku chwale
Imperatora, z radością wspomina wszystkie lata, które przeżył samotnie w zaciszu ostępów dżungli.

Doszedł nawet do przekonania, że mimo wszystko, los okazał się dla niego łaskawy.
Odwrócił się i utykając ruszył w głąb lasu, żeby znaleźć nową kryjówkę. Tym razem zamierzał

spędzić w niej resztę życia.

Rozdział 26

Poranek następnego dnia, który nastał po zaciętej bitwie, jaka rozegrała się na powierzchni

i w przestworzach wokół Yavina Cztery, okazał się rześki i pogodny. Dopiero po kilku godzinach
jaskrawe promienie słońca rozproszyły snujące się strzępy mlecznobiałej mgły, aż dotąd skrywające
podnóże wielkiej świątyni, brukowany dziedziniec i skraj dżungli. Wisząca nad głowami młodych
uczniów Jedi pomarańczowa kula gazowego giganta, Yavina, zajmowała spora część nieba.

Stojąc obok Lowiego i Jacena na lądowisku, Jaina nie mogła się nadziwić, jaki wpływ na

samopoczucie może wywierać mocny sen, wypoczynek i dobry posiłek. Jeszcze poprzedniego
wieczoru Luke, Tionna, Lando i grupa inżynierów z orbitalnej stacji wydobywczej stwierdzili, że
eksplozja właściwie nie naruszyła dwóch najniższych poziomów prastarej świątyni. Pozostali
uczniowie i pracownicy akademii Jedi uprzątnęli zatem leżące przed wejściem kamienie i odłamki
skał i weszli do środka, po czym uwolnili nie posiadającego się z zachwytu Aorto-Detoo, który
spędził cały dzień, zamknięty w hangarze. Admirał Ackbar przyjął na pokład swoich transportowców
najciężej rannych uczniów, by przewieźć ich na Coruscant. W tym czasie pozostali, którzy odnieśli
tylko lekkie rany albo obrażenia, zostali opatrzeni i wrócili do własnych komnat znajdujących się na
najniższych piętrach wielkiej piramidy.

Jaina czuła wyrzuty sumienia na myśl o tym, że dopisało jej wielkie szczęście i w trakcie walk

nie odniosła niemal żadnych obrażeń. Miała wprawdzie kilka ran ciętych i siniaków w miejscach
gdzie trafiły ją rozrzucone siłą eksplozji odłamki kamieni, ale nie było to nic poważnego.

Dziewczyna spojrzał z aprobatą na Lowbaccę. Młody Wookie miał nastawione ramię, a rękę

unieruchamiał szeroki pas materiału. Także klatkę piersiową ciasno obandażowano, aby
uniemożliwić przemieszczanie się pękniętych żeber. Zazwyczaj Lowie miał na sobie tylko pas,
spleciony z połyskujących włókien syreniowca; temblak i opasujące tors bandaże sprawiały więc
bardzo dziwne wrażenie.

Jaina usłyszała nagle jakiś świergoty i piski. Odwróciła się i ujrzała, że przez pełniącą funkcję

lądowiska polanę kroczy wujek Luke w towarzystwie Aorto-Detoo. Wprawdzie na twarzy mistrza
Jedi malowały się zdecydowanie i powaga, ale w oczach błyszczały iskierki rozbawienia.

– Wydaje mi się – zaczął Luke bez jakiegokolwiek wstępu – że nawet ja wyglądałem gorzej po

tamtej przygodzie, jaką przeżyłem na Hoth, kiedy spotkałem się z lodowym stworzeniem, wampą.

– Lowie wygląda dziś o wiele lepiej – powiedziała Jaina.
Luke zachichotał.
– Miałem na myśli to, że wyglądałem gorzej niż ta świątynia – oświadczył.
Jaina odwróciła się, żeby spojrzeć na wzniesioną przez Massassów prastarą piramidę.

Najwyższy poziom, na którym eksplodowały detonatory, praktycznie przestał istnieć. Fragmenty

kamiennych murów, stanowiących ściany wielkiej komnaty audiencyjnej, zapadły się do środka.
Nierówne i wyszczerbione, przypominały teraz blanki, wieńczące obronne mury starożytnej fortecy.

– Z początku sądziłem, że może będziemy musieli przenieść akademię Jedi do innej świątyni –

ciągnął Skywalker – ale teraz... Nie jestem pewien, czy okaże się to konieczne.

– Uważasz, że zdołamy ją odbudować? – jęknął Jacen. – Wspaniale... Jeszcze więcej ćwiczeń

Jedi, unoszenie kamiennych bloków i dźwigania belek.

Aorto-Detoo zaświergotał i zapikał, jakby uznał to za doskonały pomysł. Lowie zaryczał na znak,

że chciałby jeszcze zastanowić się nad tą propozycją, ale w następnej chwili złapał się za bok
i jęknął z bólu.

– Tak – odparł Luke. – My wszyscy, którzy zetknęliśmy się z ciemną stroną, odnieśliśmy takie

albo inne obrażenia. Uważam, że odbudowa wielkiej świątyni może stać się częścią procesu
zabliźniania naszych ran, zwłaszcza duchowych.

– To dotyczy także Zekka – mruknęła Jaina, czując w sercu bolesny skurcz na myśl

o ciemnowłosym młodzieńcu. – Myślę, że w jego sytuacji proces leczenia będzie szczególnie trudny
i długotrwały.

– Przypomniałem sobie, wujku, że chciałem zapytać cię o jedna sprawę – odezwał się Jacen. –

Co stanie się z pochwyconymi przez nas Ciemnymi Jedi?

– Tionna i ja będziemy musieli nad nimi popracować. Uczynimy wszystko, co zdołamy, by

nawrócić ich na jasną stronę, ale jeżeli okaże się to niemożliwe... – Rozłożył ręce. – Zapewne
porozmawiam na ten temat z Leią, a później...

– Och, panie Lowbacco, niech pan spojrzy! – odezwał się Em Teedee, przyczepiony do pasa

młodego Wookiego.

Jaina zauważyła, że kratka, osłaniająca głośnik miniaturowego androida, została wyprostowana

i pieczołowicie wypolerowana.

– Hej, wrócili! – zawołał Jacen.
Wahadłowiec Calrissiana, holując uszkodzony skoczek typu T-23, skierował się w stronę skraju

lądowiska, aby osiąść z daleka od poznaczonego bliznami laserowych strzałów kadłuba
„Piorunochronu”.

Lowie radośnie zawył i pragnąc okazać wdzięczność, poklepał Em Teedee po srebrzystej

obudowie.

– Na co więc jeszcze czekamy? – zapytała Jaina, kiedy wahadłowiec i mały skoczek

znieruchomiały na murawie lądowiska.

Bliźnięta i Lowie pospieszyli na skraj polany. Zanim tam dotarli, z wahadłowca wysunęła się

rampa. Zszedł po niej Lando Calrissian, prowadzący pod rękę Tenel Ka. Peleryna ciemnoskórego
mężczyzny zaszeleściła i zawirowała za jego plecami, kiedy obdarzał pozostałych młodych Jedi
najbardziej czarującym ze wszystkich uśmiechów.

– Wasza przyjaciółka jest najwytrzymalszą młodą damą, jaką kiedykolwiek miałem przyjemność

poznać – powiedział, spoglądając na nią z aprobatą.

– To fakt – przyznała dziewczyna, ale nawet się nie uśmiechnęła.
– Mogłem ci to sam powiedzieć – rzekł Jacen. – Czy znalazłaś to, czego szukałaś? – dodał,

zwracając się do młodej wojowniczki z Dathomiry.

Tanel Ka kiwnęła głową, a na jej twarzy odmalowało się zadowolenie. Uwolniła rękę i wyjęła

jakiś przedmiot z kieszeni u pasa, po czym uniosła go, by pokazać Jacenowi. Okazało się, że trzyma

sporządzoną z zęba rankora rękojeść świetlnego miecza, który pomógł jej zniszczyć imperialny
bombowiec typu TIE, na krótko przedtem, zanim szturmowa platforma runęła w nurty rzeki.

– Nie miałam aż tak dużych kłopotów ze znalezieniem jej, jak się obawiałam – powiedziała. –

Wyczułam ją i odnalazłam bez trudu, zapewne dlatego, że znałam rankora, do którego należał ten ząb.

Tenel Ka wyglądała o wiele lepiej. Z pewnością już nie gorączkowała. Jaina zauważyła

z rozbawieniem, że dziewczyna starannie zaplotła długie, złocistorude włosy w warkocze. Okalały
jej głowę i sprawiały, że bandaż na czole przypominał prymitywną przepaskę, jaką czasem
przewiązywały włosy stające do walki wojowniczki.

– Zaprosiłem Tenel Ka, żeby odwiedziła moją orbitalną stację wydobywczą, ponieważ

poprzednio nie skorzystała z okazji – odezwał się Lando. – Mam na pokładzie kilka zbiorników
z płynem bacta, który zabliźni ranę na jej czole, nim dziewczyna się spostrzeże. Lowbacco, wygląda
na to, że i tobie przydałoby się spędzenie kilku dni w jednym z takich pojemników.

Lowie szczeknął na znak, że z wdzięcznością przyjmuje propozycję i dziękuje.
– Och, to naprawdę wyjątkowo miło z pańskiej strony, panie Calrissianie – zapiszczał Em

Teedee. – Pan Lowbacca czeka z nie cierpliwością, kiedy wreszcie jego obrażenia się zagoją
i będzie mógł przystąpić do naprawiania statku.

– Jego mały skoczek nie jest jedynym pojazdem, który został uszkodzony.
Jaina aż podskoczyła, kiedy za jej plecami rozległ się donośny głos Peckhuma.
– Z drugiej strony, doskonale wiem, co czuje – ciągnął weteran przestworzy. – Chłopiec i ja także

nie możemy doczekać się chwili, kiedy przystąpimy do naprawiania „Piorunochronu”. Uważam poza
tym, że Zekk musi tu spędzić trochę czasu, aby całkowicie wyzdrowieć.

Peckhum stał w towarzystwie ciemnowłosego młodzieńca obok kadłuba uszkodzonego

towarowego transportowca. Trzymał jedną rękę na ramieniu Zekka, a drugą, obandażowaną, na
temblaku. Na twarzy Zekka malowała się bladość podobna do koloru bandaża, którym owinięto ranę
na czubku głowy. Z oczu wyzierała dziwna pustka. Młodzieniec nie odwzajemnił spojrzenia Jainy.

– Myślę, że masz jeszcze dwoje innych kandydatów, którzy powinni trochę posiedzieć w twoich

zbiornikach bacta, Lando – rzekła Jaina. – Wujku Luke’u, czyja i Jacen moglibyśmy polecieć z Tenel
Ka i Lowbacca?

Artoo-Detoo zaszczebiotał.
– Och, doprawdy! To doskonały pomysł! – zapiszczał miniaturowy android.
– Obiecuję, że tym razem nie pozwolimy się nikomu porwać – dodał Jacen, obdarzając

wszystkich charakterystycznym przekornym uśmiechem rodziny Solo.

Luke zachichotał.
– No dobrze, myślę, że to wam wszystkim dobrze zrobi – odparł w końcu. – Wy, młodzi rycerze

Jedi, stajecie się silniejsi, kiedy przebywacie razem. Spędzicie trochę czasu, lecząc rany i obrażenia,
ale później wrócicie, gotowi zacząć wszystko od nowa i pomóc nam w odbudowie.

– Dziękujemy, wujku Luke’u – powiedziała Jaina.
– Jacenie, mój przyjacielu – odezwała się Tenel Ka. – Może lepiej nie zwlekajmy z odlotem. Nie

chcemy przecież, żeby polecieli z nami wszyscy inni ranni uczniowie. Nie możemy dopuścić, aby
mistrz Skywalker został sam.

Jacen obdarzył młodą wojowniczkę spojrzeniem, w którym zdumienie walczyło o lepsze

z niedowierzaniem.

– Co właściwie masz na myśli? – zapytał. – Dlaczego mieli byśmy się o to martwić?

– Ponieważ – odparła poważnie Tenel Ka – Jedi musi mieć pacjentów.
Jacen zamrugał. Wciąż jeszcze nie był pewien, co o tym sądzić. Nagle ujrzał, że na twarzy Tenel

Ka ukazuje się szelmowski uśmiech. Po raz pierwszy widział, żeby młoda wojowniczka uśmiechała
się tak szeroko.

– Nie wierzę własnym uszom... – zaczął.
Jaina także pokręciła głową. Nie mogła ochłonąć ze zdumienia.
– Wygląda na to, że właśnie opowiedziała ci dobry dowcip – rzekła, zwracając się do brata.
– To fakt – stwierdził Jacen.
Lowie sapnął, parskając wesoło. Jaina zachichotała.
Po chwili cała polana rozbrzmiewała radosnym, zaraźliwym śmiechem.