Kevin J. Anderson

Rebecca Moesta

Zagubieni

Przełożył: Andrzej Syrzycki

Rozdział 1

Jaina Solo spoglądała, jak szmaragdowozielona bryła księżyca Yavina Cztery maleje w rufowym

iluminatorze „Sokoła Tysiąclecia”. Westchnęła, wyraźnie zadowolona.

– Jacenie, cieszysz się, że wracamy do domu? – zapytała, spoglądając w bursztynowe oczy brata

bliźniaka.

Jacen przeczesał długimi palcami rozwichrzone brązowe włosy.
– Nigdy nie przypuszczałem, że to powiem – przyznał – ale cieszę się, że następny miesiąc

spędzimy z mamą, tatą i braciszkiem Anakinem.

– Zapewne wydoroślałeś – zażartowała Jaina.
– Kto, ja? – odparł Jacen, bez powodzenia udając urażonego. – Nie-e-e. – Po chwili, chcąc dać

dowód tego, iż teoria jego siostry jest błędna, błysnął zębami w szelmowskim uśmiechu, dzięki
któremu wyglądał jak młodsze wcielenie ojca, Hana Solo, i zapytał: – Opowiedzieć ci dobry kawał?

Jaina przewróciła oczami i wsunęła za ucho niesforny kosmyk włosów, który ciągle opadał jej na

czoło.

– Domyślam się, że i tak opowiesz, nawet jeżeli się nie zgodzę – po chwili pstryknęła palcami,

udając, że nagle przyszedł jej do głowy świetny pomysł: – Dlaczego nie pójdziesz do sterowni i nie
opowiesz go Tenel Ka?

Doskonale wiedziała, że ich najlepsza przyjaciółka rzadko się uśmiecha, a niemal nigdy nie

śmieje się z dowcipów Jacena, mimo iż chłopiec niemal codziennie opowiada jakiś, pragnąc ujrzeć
na jej twarzy chociaż cień uśmiechu.

– Chcę, żebyś ty była moją doświadczalną słuchaczką – odparł Jacen. – Później wypróbuję ten

dowcip na Lowbacce... o ile go odnajdę. Wiesz, mimo iż jest Wookiem, ma całkiem niezłe poczucie
humoru.

– Powinieneś znaleźć go bez trudu – oświadczyła Jaina. – „Sokół” nie jest aż taki duży, a możesz

być pewien, że przesiaduje w pobliżu jakiegoś komputera.

– Hej, chcesz tylko odwrócić moją uwagę, żebym nie opowiedział tego dowcipu – obruszył się

Jacen. – Jesteś gotowa?

Jaina głęboko westchnęła.
– No dobrze, co to za dowcip? – zapytała.
– Posłuchaj: Jak długo sypia wujek Luke?
Jaina zmarszczyła brwi i popatrzyła na brata.
– Tu mnie masz – powiedziała. – Nie wiem.
– Jedną noc Jedi. – Dumny z siebie Jacen wybuchnął głośnym śmiechem.
Jaina pozwoliła, by z jej piersi wydarł się melodramatyczny jęk.

– Nie sądzę, by roześmiał się z tego nawet Wookie – oświadczyła.
Jacen sprawiał wrażenie zbitego z tropu.
– Myślałem, że to najlepszy dowcip, jaki kiedykolwiek opowiedziałem – stwierdził. – Sam go

wymyśliłem.

Nagle jego twarz rozjaśniła się w uśmiechu.
– Hej, ciekaw jestem, czy na Coruscant spotkamy jeszcze Zekka! – powiedział. – On zawsze

śmieje się z moich dowcipów.

Jaina uśmiechnęła się na wspomnienie przyjaciela, bezdomnego urwisa, który został przygarnięty

przez starego Peckhuma zaopatrującego akademię Jedi w żywność i sprzęt. Zekk był o kilka lat
starszy od bliźniąt, ale udowodnił, że potrafi być przedsiębiorczy, mimo iż nie miał szczęścia
w dotychczasowym życiu. Jaina mogła całymi godzinami siedzieć i słuchać, jak Zekk opowiada
o swoim dzieciństwie. Urodził się na Ennth. Kiedy jego kolonię spustoszył kataklizm, uciekł
pierwszym transportowcem, jaki przyleciał tam z zapasami żywności dla kolonistów.

Jaina nie potrafiła nie podziwiać samodzielności Zekka. Nigdy w życiu nie zrobił niczego, chyba

że sam tego pragnął. Prawdę mówiąc, kiedy kapitan statku ratowniczego oświadczył, że Mekk
powinien trafić do sierocińca albo domu zastępczego, przy pierwszej okazji uciekł z jego statku
i przedostał się na pokład innego transportowca. Później latał od jednej planety do drugiej, czasami
pracując jako chłopiec okrętowy, innym razem podróżując jako pasażer na gapę. Pewnego dnia
spotkał jednak starego Peckhuma, który właśnie wracał na Coruscant. Chociaż obaj byli samotni
i niezależni, polubili się, a nawet zaprzyjaźnili. Od tego czasu mieszkali razem.

– Masz rację, może Zekk roześmiałby się z tego dowcipu – przyznała w końcu Jaina. – On ma

czasami dziwaczne poczucie humoru.

Bliźnięta pozostawiały daleko za sobą znajdującą się na Yavinie Cztery akademię Jedi.

Spoglądając w milczeniu przez iluminator dostrzegły, jak ogniki odległych gwiazd zamieniają się
w świetliste linie. „Sokół Tysiąclecia” znalazł się w nadprzestrzeni i podążał w stronę Coruscant.
Do domu.

Jacen siedział przy stoliku z holograficznymi szachami i przyglądał się ustawieniu figur na

planszy. Przetrząsał mózg w poszukiwaniu strategii, która pozwoliłaby mu najlepiej zareagować na
ostatni gambit Lowiego.

– Twoja kolej – odezwała się półgłosem Tenel Ka, jak zawsze rzeczowo.
Jacen miał nadzieję, że zdoła wygrać jedną czy dwie partie, choćby po to, żeby wywrzeć dobre

wrażenie na swojej koleżance. Nie potrafił jednak skupić myśli, kiedy raz po raz spoglądał na Tenel
Ka, siedzącą obok niego. Dziewczyna, odziana w tunikę z jaszczurczej skóry, skrzyżowała na piersi
obnażone ręce i uważnie przyglądała się wszystkim posunięciom. Za każdym razem, kiedy poruszała
się albo coś mówiła, złocistorude włosy, zaplecione w mnóstwo warkoczyków, wirowały za jej
głową jak w szaleńczym tańcu.

Jaina stała za plecami Lowiego, który siedział po przeciwnej stronie stolika, ustawionego

w świetlicy „Sokoła”. Nieustannie szeptała, wymieniając z młodym Wookiem uwagi, wskazując to
na jedną holograficzną figurę, to na drugą. Niewielkie drżące wizerunki, widoczne na polach
szachownicy, zdawały się niecierpliwie czekać na następny ruch Jacena. Chłopiec czuł, że nad górną
wargą i na czole zaczynają się zbierać kropelki potu. Nie liczył na to, że będzie miał jakąś szansę
w pojedynku z takim geniuszem komputerowym, jakim był Lowie... tym bardziej że młodemu

Wookiemu pomagała Jaina.

– Powinniśmy wyskoczyć z nadprzestrzeni mniej więcej za pięć standardowych minut – odezwał

się. Han Solo ze sterowni. – Jesteście gotowe, dzieciaki?

– Hej, tato, czy możemy sobie postrzelać? – zawołał Jacen, zrywając się na równe nogi. Ucieszył

się, że nie musi kończyć gry. Nareszcie coś, w czym jest dobry!

Chłopiec uwielbiał zabawę, którą kiedyś wymyślił ojciec dla niego i dla siostry. Ilekroć wracali

„Sokołem Tysiąclecia” na Coruscant, Han pozwalał, by bliźnięta zajmowały miejsca na fotelach
artylerzystów obu działek. Gdy zbliżali się do planety, Jacen i Jaina zaczynali przepatrywać
przestworza. Szukali zaśmiecających je kawałków metalu i szczątków, pozostałych po kosmicznych
bitwach, jakie przed laty toczono nad Coruscant, podczas wojny z Imperium.

– Nigdy nie znajdujemy tylu śmieci, żeby wystarczyło dla nas obojga – poskarżyła się Jaina.
– Ach, tak? – zapytał Jacen, obdarzając siostrę najbardziej wyzywającym uśmiechem, na jaki

potrafił się zdobyć. – Martwisz się, bo ostatnio ja trafiłem w jakąś bryłę, a tobie się nie udało.
Jestem pewien, że nie zabraknie szczątków ani dla mnie, ani dla ciebie. Mam przeczucie, że dzisiaj
oboje sobie postrzelamy. – Wzruszył ramionami. – Rzecz jasna, jeżeli nie czujesz się na siłach...

Oczy Jainy zamieniły się w szparki na znak, że dziewczyna podjęła wyzwanie. Jeden kącik jej ust

zadrżał w lekkim uśmiechu.

– No to na co jeszcze czekamy? – zapytała.
W następnej chwili odwróciła się i pobiegła do wieżyczki najbliższego działka, nie czekając, aż

jej brat pospieszy do drugiego. Tenel Ka postanowiła towarzyszyć Jacenowi, a Lowie, jak zawsze
uczynny, puścił się długimi susami za Jaina.

Wszyscy czworo pozostawili za sobą stolik z szachownicą i świetlistymi figurkami

holograficznych potworów, które przycupnęły na polach, jakby czekając na następny ruch któregoś
gracza.

Jacen znalazł się w wieżyczce dolnego działka i usiadł na fotelu artylerzysty, przystosowanym do

rozmiarów ciała dorosłej osoby. Zapiął sprzączki ochronnych pasów i pochylił się do przodu, żeby
sięgnąć po dźwignię mechanizmu spustowego. Tenel Ka zajęła miejsce u boku chłopca. Jej
granitowoszare oczy zwęziły się, jakby nie chciały widzieć niczego oprócz śmiercionośnej broni.

– Obserwuj ten ekran – odezwał się Jacen. – W przestworzach nie brakuje śmieci, ale

przeważnie są to małe bryłki.

– Mimo iż są takie małe, stanowią poważnie zagrożenie dla nadlatujących statków – powiedziała

Tenel Ka.

– To jest fakt – przyznał Jacen i wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu. Właśnie posłużył się

zdaniem, jakie często słyszał z ust swojej koleżanki. – Dlatego niszczymy je, ilekroć mamy okazję.

Od strony drugiej wieżyczki dobiegły nagle odgłosy radosnej kanonady na dowód, że Jaina

zaczęła strzelać ze swojego czterolufowego działka. Po chwili rozległ się donośny ryk Wookiego
zachęcającego dziewczynę.

– Hej, jakim cudem udało się jej tak szybko coś namierzyć? – zapytał zdumiony Jacen.
– Spójrz na swój celownik – zauważyła Tenel Ka, pokazując świetliste linie na ekranie.
– Och! – wykrzyknął Jacen. – Ja także mógłbym strzelać... gdybym nie odrywał spojrzenia od

ekranu.

Obrócił wszystkie cztery lufy w ten sposób, by skierowały się ku wybranemu punktowi, a potem

obserwował, jak krzyż celowniczy na ekranie coraz bardziej się przybliża. Możliwe, że wyśledził

kawałek płyty poszycia kadłuba starego gwiezdnego niszczyciela, a może pustą kapsułę towarową,
porzuconą w przestworzach przez jakiegoś przemytnika, który musiał ratować się ucieczką. Jacen
uchwycił obiekt w środek krzyża...

– Cel namierzony – oznajmiła Tenel Ka. – Uwaga... Strzelaj!
Jacen zareagował niemal odruchowo i nacisnął guzik spustowy. Ze wszystkich czterech luf

wystrzeliły skupione wiązki światła. Dotarły do celu i zamieniły bryłkę metalu w chmurę ognistych
cząstek.

– Hurra! Trafiłem! – wrzasnął Jacen. Podobny radosny okrzyk doleciał od strony wieżyczki

górnego działka.

– Wygląda na to, że Jaina także trafiła swój kawałek złomu – stwierdziła Tenel Ka.
– Tylko nie rozpędzajcie się za bardzo! – krzyknął na wpół żartobliwie Han Solo ze sterowni.

Jego drugi pilot, Chewbacca, zaryczał, zgadzając się z tą uwagą.

– Staramy się tylko, żeby można było bezpiecznie latać po galaktyce, tato! – odkrzyknął Jacen.
– Na razie mamy remis – oznajmiła Jaina. – Powinniśmy mieć szansę jeszcze jednego strzału.

Zgadzasz się, tato?

– Wy, bliźnięta, zawsze remisujecie – odparł Han. – Gdybym pozwolił wam strzelać tak długo, aż

jedno trafi, a drugie nie, musiałbym okrążać ten system gwiezdny przez całe lata. Wracajcie do
sterowni. Już prawie jesteśmy w domu.

Kiedy „Sokół Tysiąclecia” łagodnie osiadł na płaskim dachu jakiegoś wieżowca, Lowbacca

rozpiął pasy ochronnej sieci i jęknął. Lądowanie na Coruscant przebiegło bez zakłóceń, a on spędzał
wolny czas, optymalizując parametry pokładowych komputerów, ale bardzo pragnął znów oddychać
świeżym powietrzem. Nie przeszkadzało mu nawet to, iż było to powietrze wielkiego miasta,
przesycone mnóstwem różnych woni, pod warunkiem, że mógł ponownie przebywać na dostatecznie
dużej wysokości.

Zanim zdążył dojść do wysuniętej rampy, Jacen i Jaina także odpięli pasy i wyplątali się ze

swoich sieci. Bliźnięta minęły go w otwartym włazie i zbiegły po rampie, pragnąc jak najszybciej
znaleźć się w wyciągniętych ramionach matki. Leia Organa Solo, przywódczyni Nowej Republiki,
stała na płycie lądowiska w towarzystwie młodszego syna, Anakina, i złocistego androida
protokolarnego, Threepia.

Lowie upewnił się, czy jego zminiaturyzowany android-tłumacz, Em Teedee, jest dokładnie

przypięty do plecionego pasa, po czym także zszedł po rampie. Z niejaką zazdrością przyglądał się
radosnej scenie powitania, rozgrywającej się przed jego oczami. Ciemnowłosy Anakin uwijał się
wokół Jacena i Jainy. Kierując na starsze rodzeństwo jasnobłękitne oczy, zasypywał bliźnięta
pytaniami. Leia spoglądała na wszystkie dzieci z macierzyńską miłością i dumą. Czasami kręciła
głową, a wówczas drżały jej długie brązowe włosy, ułożone w kunsztowne, piękne pukle. Kiedy Han
Solo zszedł po rampie i dołączył do pozostałych członków rodziny, radosnym pocałunkom, uściskom,
poklepywaniom po plecach i wichrzeniu włosów wprost nie było końca.

Lowie tęsknił do rodziny, którą pozostawił na Kashyyyku.
– Dziękujemy, mamo, że pozwoliłaś nam przylecieć z przyjaciółmi – odezwała się Jaina.
– Wasi przyjaciele są zawsze mile widzianymi gośćmi – odparła Leia. Powitała Lowiego

ciepłym uśmiechem. Potem, zwróciwszy się w stronę Tenel Ka, która zeszła po rampie zaraz za
Wookiem, lekko kiwnęła głową. – Jesteśmy waszą wizytą bardzo zaszczyceni. Proszę, zechciejcie się

czuć w tym pałacu jak u siebie w domu.

Chociaż Lowie nie odezwał się ani słowem, Em Teedee, przyczepiony do jego pasa, zapiszczał

z zachwytu.

– Ach, See-Threepio! – powiedział. – Mój odpowiednik, mój poprzednik, mój... mentor! Muszę

przekazać ci tyle nowych informacji. Z pewnością będziesz przerażony, kiedy opowiem ci
o niektórych przygodach, jakie przeżyłem od chwili, kiedy Chewbacca po raz pierwszy uruchomił
mnie w akademii Jedi...

– Z całą pewnością! – odezwał się Threepio. – Miło cię znowu widzieć, Em Teedee. Wątpię

jednak, czy twoje przeżycia dadzą się porównać z poważnymi dyplomatycznymi obowiązkami, której
a muszę pełnić na Coruscant. Nigdy byś nie uwierzył, jak bardzo drażliwi potrafią być niektórzy
ambasadorzy z odległych światów.

Lowie przewrócił wielkimi oczami, charakteryzującymi Wookiech, kiedy usłyszał, że oba

androidy wdały się w dłuższą dyskusję, wymieniając uwagi niemal identycznymi głosami.
Chewbacca, który właśnie zakończył wszystkie procedury, związane z lądowaniem „Sokoła”, zaczął
schodzić po rampie. W tej samej chwili Lowie odczepił Em Teedee od pasa i podał miniaturowe
urządzenie See-Threepiowi, tak by oba androidy mogły chociaż przez chwilę wyglądać jak
„rodzina”.

Kiedy Lowie pomyślał o rodzimym Kashyyyku, rodzicach i młodszej siostrze, cicho westchnął.

Jego wuj musiał jednak to usłyszeć, gdyż położył wielką dłoń na włochatym ramieniu siostrzeńca.
Możliwe, że Chewbacca wyczuł, iż Lowie tęskni za domem. Posługując się mową Wookiech,
natychmiast zaczął opisywać komnatę, którą wybrał dla siostrzeńca, znajdującą się na najwyższym
piętrze Pałacu Imperialnego. I chociaż Lowie nie mógł widzieć koron drzew z okna swojej nowej
sypialni, Chewbacca zapewnił go, że wysokość, na jakiej została urządzona, zapiera dech w piersi,
dzięki czemu powinna zapewnić mu bezpieczeństwo i wygodę. Chewie postarał się także, by komnatę
udekorowano drzewami i bujną zieloną roślinnością stanowiącą poszycie, a także zaopatrzono
w hamaki.

– Co prawda, nie będziesz się czuł jak w domu – powiedział Chewbacca – ale to wspaniałe

mieszkanie na czas wakacji.

Tenel Ka rozglądała się po przestronnej komnacie, którą wybrała dla niej Leia Organa Solo.

Wszystkie meble były kunsztownie rzeźbione, a zasłony, firanki i narzuta na łóżko sporządzone
z wykwintnych materiałów. Materac sprawiał wrażenie wygodnego i miękkiego.

Wszystko to przypominało dziewczynie widok jej komnaty w Pałacu Fontann na Hapes. Tenel Ka

zadrżała. Ponieważ gromadą gwiezdną Hapes rządził teraz jej ojciec, syn poprzedniej królowej,
potężnej władczyni, który poślubił jedną z dathomirskich kobiet, Tenel Ka była hapańską księżniczką.
Ukrywała jednak swoje pochodzenie przed wszystkimi przyjaciółmi, z którymi uczyła się w akademii
Jedi. Wolała mówić, że jest zwykłą wojowniczką, córką kobiety, urodzonej na niegościnnej
Dathomirze. Jej komnata za bardzo przypominała rodzinny pałac królewski na Hapes... a Tenel Ka
czuła się niepewnie, otoczona takimi luksusami.

– A – powiedziała. – Aha.
Podeszła do łóżka, szarpnięciem ściągnęła okrycie, po czym zrzuciła materac na błyszczące

kamienne płyty posadzki. Usiadła na nim i zadowolona, kiwnęła głową. Jej sypialnia nie wydawała
się już przytulna i szykowna. Dziewczyna dopiero teraz poczuła się w niej pewnie – komnata

wyglądała jak sypialnia prawdziwej, nieustępliwej wojowniczki. To był fakt.

Rozdział 2

Jaina usiłowała zasnąć, ale myślała o tym, jak bardzo Coruscant różni się od bujnej dżungli

porastającej Yavin Cztery. Wielkie miasto, zajmujące niemal całą powierzchnię planety, było bardzo
hałaśliwe, a hałas ten słyszało się przez całą dobę. W przeciwieństwie do niewielkiego księżyca, na
którym tuż przed świtem zapadała niemal zupełna cisza, stolica Nowej Republiki tętniła życiem
o każdej porze dnia i nocy.

Kiedy następnego ranka spotkała się w jadalni z Jacenem, zauważyła, że jej brat także ciągle

mruga powiekami podkrążonych oczu. Tenel Ka i Lowbacca wstali wcześnie i siedzieli przy stole,
zajęci spożywaniem śniadania. Na widok bliźniąt kiwnęli głowami. Wokół ich stołu uwijał się See-
Threepio, złocisty android protokolarny, robiąc wszystko, by posiłek zadowolił dostojnych gości.

Lowie jadł parujące, ale na wpół surowe kawałki krwistego mięsa, które nakładał mu android ze

złotej tacy o krawędziach kunsztownie ozdobionych splecionymi pętlami. Threepio skorzystał
z najlepszej zastawy, używanej tylko podczas szczególnych okazji, a podawał wykwintne potrawy,
pięknie przyozdobione i ułożone.

Młody Wookie miał jednak pewne kłopoty z odsuwaniem na boki niewielkich gałązek

i delikatnych kwiatów zdobiących potrawy. Tenel Ka posługiwała się małym szpikulcem, na który
nadziewała leżące na jej talerzu kawałki owoców.

– Ach, dzień dobry, pani Jaino i panie Jacenie – odezwał się Threepio na widok bliźniąt. – Jak to

miło, że znów jesteście z nami w domu.

Jaina zerknęła na holograficzne okno, zajmujące niemal całą powierzchnię jednej ściany.

Przypomniała sobie, że widzi obraz przekazywany ze szczytu jakiejś wieży wzniesionej w innym
punkcie miasta. Ponieważ matka bliźniąt była przywódczynią Nowej Republiki, prywatne komnaty jej
rodziny, znajdujące się na jednym z najniższych pięter Pałacu Imperialnego, nie miały żadnych okien.
Jaina wiedziała, że w tej chwili wielu dyplomatów i dostojników, mieszkających w innych
dzielnicach miasta, spogląda przez swoje fałszywe okna na ten sam hologram.

– Dzięki, Threepio – odezwał się Jacen. – My także cieszyliśmy się na myśl o tym, że będziemy

mogli spędzić wakacje w domu. Wujek Luke uczył nas niesamowitych sztuczek, stosowanych przez
rycerzy Jedi, ale prawdę mówiąc, jesteśmy trochę nimi zmęczeni.

Android z metalicznym dźwiękiem złączył złociste dłonie.
– Jestem tym zachwycony, panie Jacenie – oznajmił. – Chociaż mnóstwo czasu zajmuje mi

kształcenie pana Anakina, pozwoliłem sobie na opracowanie programu pańskich zajęć wakacyjnych.
Gdyby pańscy goście pragnęli wziąć udział w tych zajęciach, są także mile widziani. Och, to byłoby
zupełnie jak za dawnych czasów!

– Zajęć! – wykrzyknął Jacen, który zdążył tymczasem opaść na krzesło i właśnie zaczynał

pałaszować śniadanie. – Chyba żartujesz!

– Och, bynajmniej, panie Jacenie – odparł z godnością złocisty android. – Nie może pan

zaniedbywać nauki.

– Przykro nam, Threepio – odezwała się Jaina – ale mamy na dzisiaj inne plany.
Zanim android zdążył wymienić dodatkowe argumenty na poparcie swojego zdania, do komnaty

weszła Leia.

– Dzień dobry, dzieci – powiedziała.
Jaina uśmiechnęła się do matki. Księżniczka Leia wyglądała równie pięknie jak na starym zdjęciu

z czasów Rebelii, które jej córka zapamiętała. Od tamtych czasów Leia wzięła na swoje barki
wyjątkowo ciężkie brzemię. Rozwiązywanie zagmatwanych problemów natury dyplomatycznej
zajmowało jej większość każdego dnia, a czasami także nocy, kiedy powinna spać i regenerować
siły.

– Co dzisiaj robisz, mamo? – zapytała Jaina.
Leia westchnęła i przewróciła ciemnobrązowymi oczami w sposób, który Jaina często

nieświadomie naśladowała.

– Mam spotkanie z przedstawicielami ludu Drzewnych Wyjców z Bakony... – zaczęła. – Mówią

strasznie dziwnym językiem, do którego zrozumienia potrzeba całej grupy tłumaczy. Sama dyskusja
z nimi zajmie mi cały ranek. – Zamknęła oczy i uniosła ręce, żeby potrzeć czubkami palców skronie.
– Ich naddźwiękowa mowa przyprawia mnie zawsze o ból głowy! – Głęboko westchnęła
i wykrzywiła usta w wymuszonym uśmiechu. – Ale to należy do moich obowiązków – ciągnęła. –
Musimy przecież robić wszystko, by umacniać Nową Republikę. Jej istnieniu zagrażają potężne siły.

– To jest fakt – burknęła szorstko Tenel Ka. – Z własnego doświadczenia wiemy, jakie

zagrożenie stanowi Akademia Ciemnej Strony i Drugie Imperium.

Lowie warknął, przyznając jej rację. On także pamiętał trudne chwile, jakie razem z bliźniętami

spędził na pokładzie imperialnej gwiezdnej stacji, ukrytej za maskującym polem siłowym.

– Hej, mam coś, co cię rozweseli, mamo – odezwał się Jacen, sięgając do kieszeni. – Zechciej

przyjąć to ode mnie jako prezent.

Wyciągnął błyszczący klejnot corusca, który złowił w głębinach gazowego giganta, Yavina,

korzystając z pomocy aparatury, jaką dysponowała orbitalna stacja wydobywcza.

Leia spojrzała na niego i zdumiona, kilka razy zamrugała.
– Jacenie, to przecież klejnot corusca! Czy to ten sam, który zdobyłeś, kiedy wyprawiłeś się na

łowy z Landem Calrissianem?

Jacen wzruszył ramionami, ale było widać, że uwaga matki sprawiła mu przyjemność.
– Ta-a, i ten sam, za pomocą którego wyciąłem otwór w drzwiach, żeby wyrwać się z Akademii

Ciemnej Strony. Podoba ci się?

Leia nie ukrywała, że jest bardzo wzruszona, ale zamknęła drogocenny kryształ w dłoni syna.
– Bardzo cennym prezentem jest dla mnie już sam fakt, że zechciałeś mi go podarować –

oświadczyła. – Prawdę mówiąc, nie potrzebuję więcej klejnotów ani skarbów. Chciałabym, żebyś ty
go zatrzymał i zastanowił się, do czego można go wykorzystać. Z pewnością coś wymyślisz.

Jacen zarumienił się, nie potrafiąc ukryć zakłopotania, a po chwili, kiedy matka objęła go

i ucałowała, zaczerwienił się jeszcze bardziej.

Nagle do salonu wpadł Han Solo, wykąpany i rozbudzony.
– A zatem, dzieciaki, co chcecie dzisiaj robić? – zapytał.

Jaina podbiegła i uściskała ojca.
– Cześć, tato! – odparła. – Chcemy spędzić trochę czasu z naszym przyjacielem, Zekkiem. Dawno

go nie widzieliśmy.

– Z tym niechlujnie wyglądającym kilkunastoletnim poszukiwaczem szmelcu i złomu? – zapytał

Han, lekko się uśmiechając.

– On wcale nie wygląda niechlujnie – oburzyła się Jaina, ale bez większego przekonania..
– Hej, przecież żartowałem – powiedział Han.
– Tylko uważajcie, żebyście nie wpadli w jakieś tarapaty – odezwała się Leia.
– Tarapaty? – powtórzył Jacen, przewracając oczami i robiąc zdziwioną minę. – Kto, my?
Leia kiwnęła głową.
– Pamiętaj cię, że jutro wieczorem wydajemy specjalny bankiet dla uczczenia grupy dyplomatów.

Nie chcę, żebyście byli wówczas pod opieką medycznego androida z powodu skręcenia kostki czy
czegoś jeszcze gorszego.

Threepio, który właśnie usiłował nakłonić ciemnowłosego Anakina, żeby przeszedł do innego,

cichszego pokoju, zdecydował się wtrącić do rozmowy.

– Naprawdę, pani Leio, wolałbym, żeby pozwoliła mi pani zatrzymać ich tutaj, tak by mogli się

uczyć. To byłoby o wiele bezpieczniejsze.

Anakin sprawiał wrażenie przygnębionego faktem, że nie będzie mógł się wyprawić ze starszym

bratem i siostrą.

– No cóż, nie musisz się martwić o ich bezpieczeństwo, mój sumienny kolego – odezwał się Em

Teedee, przyczepiony do pasa Lowbaccy. – Osobiście dopilnuję, żeby zachowali jak najdalej
posuniętą ostrożność. Możesz na mnie polegać.

Lowbacca burknął coś, co miało stanowić komentarz do tej wypowiedzi, ale Jaina nie sądziła,

żeby młody Wookie zgadzał się ze zdaniem miniaturowego androida-tłumacza.

Jaina, Lowbacca, Tenel Ka i Jacen stali obok siebie w jednym z gwarnych ośrodków informacji

turystycznej Coruscant, który był pomostem wystającym z boku majestatycznego pałacu w kształcie
piramidy. Na planetę, będącą stolicą Nowej Republiki, przybywały z całej galaktyki niezliczone
rzesze dyplomatów i turystów. Wszyscy chcieli wydać swoje kredyty na zwiedzanie pałaców
i muzeów, a także oglądanie dziwnych rzeźb i budowli, wzniesionych w zamierzchłych czasach przez
artystów należących do rasy obcych istot.

Obok ośrodka przeleciał kanciasty android-informator, unosząc się na repulsorach

i entuzjastycznie paplając coś metalicznym głosem. Radośnie wymieniał wszystkie wspaniałe
widoki, które warto było obejrzeć, jak również zachwalał jadłodajnie i restauracje, gdzie podawano
posiłki dla istot o rozmaitych metabolizmach. Informował o wycieczkach, organizowanych z myślą
o przybyszach z różnych planet, mówiących odmiennymi językami i oddychających mieszankami
przedziwnych gazów.

Jaina niespokojnie się rozglądała, obserwując tłumy istot i automatów spieszących we wszystkie

strony. Widziała ambasadorów w białych szatach, pracowite androidy, a także egzotyczne stworzenia
przywiązane smyczami do innych egzotycznych stworzeń. Nie potrafiłaby powiedzieć, które były
inteligentnymi istotami, a które ich domowymi ulubieńcami.

– Gdzie on się podziewa? – odezwał siew pewnej chwili Jacen. Z rozwichrzonymi włosami

i zaróżowionymi policzkami przyglądał się tłumom, wypatrując pośród nich znajomej twarzy.

Czworo młodych Jedi stało pod kamienną rzeźbą Chimery. Głośnik, umieszczony w jej paszczy,

raz po raz podawał informacje o terminach lądowania różnych wahadłowców. W pewnej chwili
Jaina spojrzała w niebo, ozdobione pierzastymi obłokami, i ujrzała srebrzyste kadłuby statków
opuszczających orbitę i kierujących się ku różnym lądowiskom. Dla zabicia czasu usiłowała
rozpoznać typy lądujących maszyn, ale przez cały czas zastanawiała się, dlaczego ich przyjaciel,
Zekk, tak się spóźnia. Ponownie zerknęła na chronometr i upewniła się, że upłynęły zaledwie dwie
standardowe minuty od wyznaczonego terminu spotkania. A zatem po prostu nie mogła się doczekać,
kiedy znów zobaczy przyjaciela.

Nagle z posągu Chimery, pod którym stali, tuż przed Jaina zeskoczył jakiś chłopak – szczupły

kilkunastolatek o długich, sięgających do ramion włosach, których barwę można byłoby określić jako
trochę jaśniejszą niż czarna. Na jego pociągłej twarzy malował się szeroki uśmiech, a w zielonych
oczach, szeroko otwartych z radości, było widać ciemniejsze pierścienie otaczające szmaragdowe
tęczówki.

– Cześć, dzieciaki!
Zaskoczona Jaina gwałtownie chwyciła powietrze, ale Tenel Ka zareagowała z oszałamiającą

szybkością. Młoda wojowniczka z Dathomiry w ułamku sekundy wyciągnęła cienką wytrzymałą linkę
i zarzuciła pętlę na ramiona chłopca, po czym pociągnęła za drugi koniec.

– Hej! – krzyknął chłopak. – Czy w ten sposób rycerze Jedi witają wszystkich ludzi?
Jacen się roześmiał i klepnął koleżankę po ramieniu.
– To było dobre! – powiedział. – Tenel Ka, poznaj naszego przyjaciela, Zekka.
Tenel Ka mrugnęła oczami.
– To prawdziwa przyjemność – oznajmiła.
Szczupły chłopak zaczął się gimnastykować, chcąc uwolnić się z pętli krępującej jego ciało.
– Dla mnie także – bąknął niepewnie. – A teraz czy zechciałabyś rozwiązać linkę?
Tenel Ka jednym ruchem nadgarstka rozluźniła pętlę.
Kiedy Zekk z godnością doprowadzał ubranie do ładu, Jaina przedstawiła mu drugiego

przyjaciela młodych Jedi, Wookiego Lowbaccę. Chociaż starszy chłopiec nie wyglądał na silnie
zbudowanego, był wytrzymały jak blasteroodporny pancerz. Dziewczyna uśmiechnęła się,
zerknąwszy na jego twarz. Pomyślała, że mimo smug brudu i kurzu na twarzy Zekk wygląda raczej
sympatycznie... ale przecież nie będzie zwracała mu uwagi na to, że pobrudził sobie twarz, prawda?

Chłopak, który tymczasem zdążył dojść do siebie, uniósł brwi i obdarzył młodych Jedi

szelmowskim uśmiechem.

– Czekałem na was, dzieciaki – powiedział. – Musimy zrobić i obejrzeć mnóstwo rzeczy... a poza

tym potrzebuję waszej pomocy, by wyciągnąć jakiś przedmiot.

– Dokąd idziemy? – zainteresował się Jacen.
Zekk wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu.
– Rzecz jasna, tam, dokąd nie powinniśmy – odparł. Jaina także się uśmiechnęła.
– No to na co jeszcze czekamy? – zapytała.

Jacen spoglądał na miasto ciągnące się jak okiem sięgnąć i myślał o wszystkich miejscach, które

powinien zobaczyć i zbadać.

Coruscant było obecnie siedzibą władz Nowej Republiki, ale przedtem także Imperium, a przed

nim Starej Republiki. Wysokościowce wyrastały dosłownie w każdym wolnym miejscu, z upływem

stuleci i zmianami kolejnych rządów pnąc się coraz wyżej i wyżej. Najwyższe gmachy piętrzyły się
na wysokość kilku kilometrów. Wiele budynków zrujnowano i spalono podczas krwawych walk,
toczonych w okresie Rebelii, i dopiero niedawno wzniesiono ponownie za pomocą gigantycznych
robotów budowlanych. Najniższe poziomy zajmującego niemal całą powierzchnię planety miasta
pozostały jednak cmentarzyskiem gnijących śmieci, szczątków i odpadków, zapomnianych w ciągu
niezliczonych stuleci.

Wieżowce były tak wysokie, że przerwy między nimi wyglądały jak kamienne kaniony. Ich dna

ginęły w nieprzeniknionym mroku, gdyż nie docierał do nich blask słońca. Wysokościowce
połączono za pomocą pomostów, chodników i kładek, rozwieszonych na różnych poziomach
i tworzących gigantyczny labirynt, ale umożliwiających przechodzenie z jednego gmachu do drugiego.
Poruszanie się po najniższych czterdziestu czy pięćdziesięciu piętrach było na ogół zabronione.
W głąb mrocznych podziemi zapuszczali się, ryzykując życie, jedynie uchodźcy i wygnańcy. Od czasu
do czasu spotykało się tam jednak poszukiwaczy skarbów albo odważnych łowców, którzy polowali
na dzikie bestie żywiące się padliną i odpadkami.

Jak tubylec, znający każde przejście, Zekk wiódł czworo przyjaciół ku najniższym poziomom

miasta. Zjeżdżali różnymi windami, schodzili rdzewiejącymi metalowymi schodami, a także
korzystali z tuneli dla pieszych i pomostów, przerzuconych między sąsiednimi budynkami.
Uradowany Jacen podążał za starszym chłopcem. Uwielbiał wyprawy w nieznane miejsca, gdzie
w każdej chwili mógł się natknąć na okazy dziwnych roślin albo zwierząt.

Ściany wieżowców piętrzyły się jak metalowo-szklane urwiska o pionowych ścianach,

oświetlanych coraz słabszą poświatą dochodzącą z góry. W miarę jak Zekk sprowadzał młodych Jedi
coraz niżej, ściany budowli były bardziej szorstkie. Ze szczelin między masywnymi blokami
elementów konstrukcyjnych wyrastały kolonie gąbczastych grzybów. Na wiecznie wilgotnych murach
było widać strzępiaste porosty. Niektóre jarzyły się chyba własnym światłem. Lowbacca czuł się
niepewnie. Jacen przypomniał sobie, że młody Wookie wychowywał się na Kashyyyku, gdzie
najniższe poziomy niebotycznego lasu były wyjątkowo niebezpieczne.

Chłopiec słyszał dobiegające z góry wrzaski i skrzeczenie drapieżnych skrzydlatych stworzeń...

jastrzębionietoperzy żyjących chyba tylko na Coruscant. W pewnej chwili poczuł podmuch wiatru,
który przyniósł z najniższych poziomów ciężką, duszącą woń gnijących szczątków. Miał wrażenie, że
zbiera mu się na mdłości, ale mimo to nie poddawał się, tym bardziej że Zekk nie zwracał na te
wonie żadnej uwagi. Za chłopcami podążali Tenel Ka, Lowie i Jaina.

W pewnej chwili wszyscy przeszli przez kryty pomost łączący dwa wieżowce. Wielu

transpastalowych płyt sufitu brakowało, a przez oczka rdzewiejącej siatki, którą zostały kiedyś
wzmocnione, z cichym świstem wpadały podmuchy wiatru. Jacen zwrócił uwagę na dziwne znaki,
wyryte albo namalowane na kamiennych murach. Wydawało mu się, że każdy znak kryje w sobie
nieokreślone zagrożenie. Niektóre przypominały mu zakrzywione noże albo groźne paszcze,
wypełnione ostrymi kłami, ale najczęściej powtarzającym się znakiem był rysunek równobocznego
trójkąta, który otaczał krzyż przecinający kilka koncentrycznych okręgów. Jacen miał wrażenie, że
spogląda na czubek grota strzały, wymierzonej między jego oczy.

– Hej, Zekk, co oznacza ten znak? – zapytał, pokazując trójkąt z krzyżem celowniczym.
Starszy chłopiec zmarszczył brwi, po czym rozejrzał się ukradkiem na boki, jakby chciał się

upewnić, że go nikt nie usłyszy.

– Oznacza, że musimy zachowywać się bardzo cicho i iść tak szybko, jak możemy – szepnął..–

Nie powinniśmy wchodzić do żadnego budynku, ozdobionego tym znakiem.

– Dlaczego? – zdziwił się Jacen.
– Bo to znak Zagubionych – wyjaśnił Zekk. – Należących do młodzieżowego gangu dzieciaków,

którzy uciekli z domów albo zostali porzuceni przez rodziców, bo sprawiali im za dużo kłopotów.
Przeważnie same nieprzyjemne typy.

– Miejmy nadzieję, że pozostaną zagubieni – zauważyła Jaina.
Zekk uniósł głowę. Było widać, że jest zaniepokojony. Jego czoło przecinała pionowa bruzda.
– Możliwe, że nawet w tej chwili Zagubieni śledzą nasze ruchy, ale jeszcze nigdy mnie nie

złapali – powiedział. – To coś w rodzaju gry, w jaką bawię się z nimi.

– Jakim cudem udawało ci się zawsze umknąć przed nimi? – zapytała Jaina.
– Po prostu jestem w tym dobry. Jestem doskonałym poszukiwaczem – odparł Zekk tonem

przechwałki. – Zapewne nigdy nie będę się uczył, żeby zostać rycerzem Jedi, ale radzę sobie, jak
mogę, wykorzystując to, co umiem. Myślę, że jestem po prostu spryciarzem. A jednak – ciągnął po
chwili – mimo że łączy mnie z nimi coś w rodzaju niepisanej umowy, nie chciałbym niepotrzebnie
ryzykować. Zwłaszcza teraz, kiedy przebywam w towarzystwo dzieci przywódczyni Nowej
Republiki.

– To jest fakt – odezwała się ponuro Tenel Ka. Trzymała dłonie w pobliżu pasa z wieloma

kieszeniami, gotowa w każdej chwili wyciągnąć z którejś coś, co posłużyłoby do obrony.

Zekk pospiesznie przeprowadził wszystkich czworo zdewastowanym korytarzem o ścianach

ozdobionych licznymi znakami gangu. Jacen widział ślady świadczące o niedawnej obecności ludzi:
porzucone opakowania po syntetycznej żywności i otwory w obudowach, z których wyrwano różne
części aparatury albo przyrządy.

W końcu znaleźli się na najniższych poziomach. Wszyscy odetchnęli z prawdziwą ulgą, chociaż

Zekk przyznał, że tak głęboko nawet on bardzo rzadko się zapuszczał.

– Myślę, że to jakiś skrót – powiedział. – Potrzebuję waszej pomocy, bo chciałbym zabrać stąd

coś wartościowego. – Uniósł ciemne brwi. – Przypuszczam, że będzie wam się to podobało.
Zwłaszcza tobie, Jacenie.

Zekk zarabiał na życie, wyciągając z podziemi miasta różne cenne przedmioty. Czasami bywały

to podzespoły i przyrządy, a kiedy indziej elementy wykonane z drogocennych metali, znalezione
w opuszczonych pomieszczeniach. Czasami chłopak odnajdywał zagubione skarby, których
poszukiwał na zlecenie właścicieli, a niekiedy wyprawiał się po części zapasowe, umożliwiające
naprawę przestarzałej, ale drogocennej aparatury. Najczęściej trafiał jednak na drobiazgi, bardzo
chętnie kupowane przez turystów i kolekcjonerów. Miał niezwykłą zdolność wyszukiwania
przedmiotów, których inni zbieracze, przetrząsający podziemia w ciągu wielu stuleci, po prostu nie
znaleźli. Jakimś cudem wiedział, gdzie szukać, choćby miejsce ukrycia było najmniej
prawdopodobne.

Schodzili kręconą klatką schodową przylegającą do zewnętrznej ściany jakiegoś gmachu. Cała

konstrukcja była porośnięta wilgotnymi mchami czepiającymi się kamiennej ściany, po której
nieustannie spływały strużki wody. Jacen musiał mrużyć oczy, żeby odnajdywać stopnie. Kiedy
w końcu znaleźli się na dole i skręcili za róg, Zekk stanął jak wryty. W niewyraźnej poświacie
dochodzącej z bardzo wysoka Jacen ujrzał dziwne szczątki wystające z boku gmachu. Dopiero po
kilku chwilach zorientował się, że widzi zrujnowane elementy konstrukcyjne, obnażone durastalowe
dźwigary... i kadłub wraku towarowego transportowca. Sądząc po algach, zwieszających się

z kadłuba, i koloniach grzybów, rosnących w szczelinach, roztrzaskany statek musiał spoczywać tu od
bardzo dawna.

– O rany! – zawołał Zekk. – Nawet nie wiedziałem, że tu leży coś takiego! – Puścił się biegiem

ku wrakowi i po chwili stanął u stóp uszkodzonej rampy. – Nie do wiary! Nawet nie tknięty ręką
żadnego poszukiwacza. Widzicie? Znów mam szczęście!

– To wahadłowiec Starej Republiki – odezwała się Jaina. – Ma co najmniej siedemdziesiąt lat.

Nie używa się tych statków od... już sama nawet nie pamiętam. Co za odkrycie!

Kiedy Zekk wspinał się po rampie, by zajrzeć do środka, Tenel Ka i Lowie trzymali trzeszczący

kadłub. Ciemnowłosy chłopak zniknął w ładowni, żeby sprawdzić, czy nie znajdzie w niej czegoś
wartościowego.

– Wiele części jest nadal w dobrym stanie – zawołał z wnętrza. – Silniki także. No, no, jest tu

nawet i pilot! Przypuszczam, że jego zezwolenie na parkowanie jest od dawna nieważne.

Jacen, który także wspiął się po rampie, zobaczył szkielet, odziany w łachmany i wciąż jeszcze

przypięty do fotela w sterowni.

– Och, niech pan będzie ostrożny! – zapiszczał Em Teedee ze swojego zwykłego miejsca u pasa

Lowiego. – Opuszczone statki mogą być strasznie niebezpieczne... a poza tym może pan się
pobrudzić.

– Czy właśnie to chciałeś nam pokazać, Zekku? – odezwała się Tenel Ka.
Młodzieniec się wyprostował, ale przy tej okazji uderzył głową w odkształconą wzdłużnicę

biegnącą pod sklepieniem sterowni.

– Nie, nie, ten wahadłowiec to coś nowego także dla mnie – oznajmił. – Będę musiał przeznaczyć

o wiele więcej czasu na badanie tych najniższych poziomów. – Wyszczerzył zęby w uśmiechu. Na
jego twarzy było widać teraz nowe smugi smaru pochodzące zapewne z przedziału silnikowego,
a dłonie miał oblepione brudem wskutek przetrząsania pomieszczeń statku. – Wrócę tu jeszcze
kiedyś, ale waszej pomocy potrzebuję do czegoś innego. Chodźmy.

Wygramolił się z czeluści wraku i stanąwszy u szczytu rampy, uchwycił przerdzewiałą

i obluzowaną poręcz. Popatrzył w prawo i w lewo, jakby obawiał się, że ktoś może go zobaczyć,
albo chciał zapamiętać, gdzie znajduje się cenne znalezisko. Można było odnieść wrażenie, że
czaszka nieszczęsnego pilota spogląda na niego pustymi oczodołami.

– Wygląda mi na to, że naprawdę znasz te podziemia jak własną kieszeń – stwierdził Jacen, kiedy

Zekk zszedł po rampie i zaczął prowadzić młodych Jedi w inne miejsce.

– Nabrałem dużej wprawy – oznajmił starszy chłopiec. – Wiecie, niektórzy nie latają często do

gwiazd i nie pełnią przez cały czas dyplomatycznych obowiązków. Muszę zadowalać się tym, co
znajdę.

Kiedy w końcu dotarli do miejsca, do którego prowadził ich Zekk, zbliżało się południe.

Podniecony ciemnowłosy chłopak zatarł dłonie w radosnym oczekiwaniu i wskazał coś znajdującego
się o wiele niżej.

– To tu – powiedział. – Widzicie?
Jacen wychylił się poza występ muru i popatrzył w dół na przerdzewiały budowlany dźwig,

zaklinowany między pionowymi ścianami o jakieś dziesięć metrów poniżej miejsca, w którym stali...
absolutnie niedostępny. Maszyny tego typu poruszały się kiedyś po szynach, układanych wzdłuż ścian
budowanych albo remontowanych gmachów. Czyściły mury, dokonywały napraw i zatykały otwory

durbetonowym szczeliwem... ale ten dźwig zapewne wypadł z szyn i zaklinował się co najmniej
przed stu laty. Belki jego kratownic, połączone i krzyżujące się ze sobą, były niemal niewidoczne
pod grubym kobiercem mchów i porostów.

Jacen zmrużył oczy. Przez cały czas zastanawiał się, dlaczego jego starszy przyjaciel chce

odzyskać części takiej starej maszyny... W pewnej chwili dostrzegł jednak coś, co przypominało kępę
gęstych krzaków, a było kłębowiskiem splecionych drutów, kabli i przewodów, poprzetykanych
włóknami izolacji cieplnej, strzępami materiałów i kawałkami plastiku. Wyglądało zupełnie jak...

– To gniazdo jastrzębionietoperza – odezwał się Zekk. – Z czterema jajami w środku. Widzę je,

ale sam nie dam rady zejść do niego. Gdybym zdobył choćby jedno takie jajo, dostałbym za nie tyle
kredytów, że mógłbym żyć jak prawdziwy król chyba cały miesiąc.

– I chcesz, żebyśmy pomogli ci je zabrać? – zapytała domyślnie Jaina.
– Coś w tym rodzaju – odparł Zekk. – Twoja przyjaciółka Tenel Ka ma wytrzymałą linkę...

Przekonałem się o tym na własnej skórze. A niektórzy z was wyglądają na doskonałych wspinaczy.
Zwłaszcza Wookie.

– Och, nie, Lowbacco! – zakwilił Em Teedee. – Po prostu nie możesz narażać się na takie

niebezpieczeństwo. Kategorycznie zabraniam!

Lowie, który w pierwszej chwili nie miał zamiaru schodzić po pionowej ścianie, usłyszawszy

uwagę androida, natychmiast zmienił zdanie. Warknął, zgadzając się na plan Zekka.

Tenel Ka zaczepiła ramiona kotwiczki o solidny metalowy wspornik.
– Ja umiem się dobrze wspinać i schodzić po ścianach – oznajmiła. – To jest fakt.
– Doskonale. – Zachwycony młodzieniec ponownie zatarł dłonie.
– Pozwólcie, że i ja zejdę – odezwał się nagle Jacen, który bardzo chciał dotknąć na pozór

gładkiej, ciepłej skorupy jaja i lepiej się przyjrzeć kształtowi gniazda. – Zawsze chciałem zobaczyć
to z bliska.

Chłopiec wiedział, że taka okazja może się już nie powtórzyć. Jastrzębionietoperze widywało się

często w czeluściach kanionów rozdzielających wieżowce na Coruscant, ale schwytanie żywego
drapieżnika było nieprawdopodobnie trudne.

Tenel Ka przerzuciła drugi koniec linki przez występ, po czym uchwyciła ją i zaczęła opuszczać

się ku staremu budowlanemu dźwigowi. Jacen widział kiedyś, jak dziewczyna schodzi po pionowej
ścianie wielkiej świątyni na Yavinie Cztery, ale i teraz obserwował z taką samą fascynacją, jak
Tenel Ka zsuwa się po lince, korzystając tylko z siły mięśni rąk i nóg.

Chłopiec podziwiał młodą wojowniczkę z Dathomiry... ale bardzo chciałby zrobić coś, by się

roześmiała. Niemal od pierwszej chwili, gdy ją poznał, opowiadał jej różne dowcipy, ale ani razu
nie udało mu się zobaczyć na jej twarzy choćby cienia uśmiechu. Wyglądało na to, że Tenel Ka nie
ma poczucia humoru, mimo to jednak Jacen się nie poddawał.

Dziewczyna dotarła do szczątków dźwigu i stanęła na niewielkiej platformie. Przywiązała koniec

linki i machnęła, dając Jacenowi znak, że może schodzić. Chłopiec owinął linkę wokół ciała i zaczął
się zsuwać wzdłuż śliskiej ściany, usiłując naśladować ruchy Tenel Ka. Wkrótce i on stanął na
chwiejącej się platformie dźwigu.

– Bułka z masłem – powiedział nonszalancko, chociaż z trudem oddychał, po czym zaczął

pocierać dłonie.

– Nie, dziękuję – odparła Tenel Ka. – Nie jestem głodna.
Jacen zachichotał, ale wiedział, że młoda wojowniczka nie zdaje sobie sprawy z tego, że właśnie

opowiedziała dobry dowcip.

Po lince opuścił się bez trudu Lowie, chociaż Em Teedee przez cały czas jęczał i biadolił:
– Och, już nie mogę na to patrzeć! Chyba wyłączę zasilanie czujników optycznych!
Kiedy wszyscy znaleźli się na skrzypiącej platformie, Jacen pochylił się i wyciągnął ręce, ale nie

mógł dosięgnąć splecionego gniazda znajdującego się jeszcze niżej.

– Zejdę tam – postanowił. – Później podam wam jaja.
Zanim ktokolwiek zdążył się sprzeciwić, chłopiec zanurkował między dwie belki kratownicy.

Jedną dłonią uchwycił poprzeczkę, chcąc dosięgnąć zwory podtrzymującej niezwykłe gniazdo. Na
brązowych skorupach widniały zielonkawe cętki, dzięki czemu jaja do złudzenia przypominały
wybrzuszenia zaprawy murarskiej porośniętej bladozielonymi mchami. Każde miało wielkość dłoni
Jacena i kiedy chłopiec dotknął ciepłej skorupy, przekonał się, że jest twarda i szorstka jak
powierzchnia skały. Posługując się Mocą, wyczuł ukryte we wnętrzu żywe pisklę
jastrzębionietoperza. Pomyślał, że mógłby użyć Mocy, żeby unieść jajo, tak by inni młodzi Jedi mogli
je pochwycić.

Uśmiechnął się, urzeczony cudem życia, po czym sięgnął po ciepłą kulkę. Nie była wcale ciężka.

Kiedy jednak wyciągał rękę, by dotknąć drugiej, usłyszał nad głową przeraźliwe skrzeczenie, coraz
bliższe i głośniejsze.

– Jacenie, uważaj! – krzyknęła Tenel Ka.
Chłopiec uniósł głowę i na nieco jaśniejszym tle zobaczył połyskującą sylwetkę samicy

jastrzębionietoperza. Rozwścieczone stworzenie skrzeczało i nadlatywało ku niemu z wyciągniętymi
szponami i rozłożonymi skrzydłami, zakończonymi ostrymi kolcami. Rozpiętość skrzydeł wynosiła
chyba ze dwa metry. Potwór miał ogromny, zrogowaciały dziób, pełen ostrych zębów barwy kości
słoniowej, gotowych rozerwać ofiarę na strzępy.

– Oho – odezwał się do siebie chłopiec.
Lowie ryknął, przerażony. Tenel Ka sięgnęła do kieszeni pasa i wyciągnęła sztylet, przeznaczony

do rzucania... ale Jacen wiedział, że nie może czekać bezczynnie, aż ktoś inny mu pomoże.

Samica jastrzębionietoperza nurkowała ku niemu jak śmiercionośny pocisk. Jacen zamknął oczy

i wysłał ku niej wici Mocy. Pamiętał o tym, że ma specjalny talent do obchodzenia się ze
zwierzętami. Potrafił porozumiewać się z nimi, wyczuwać ich nastroje i przekazywać swoje myśli.

– Już dobrze – szepnął. – Przepraszam, że znaleźliśmy się tak blisko twojego gniazda. Uspokój

się. Wszystko będzie dobrze. Spokój.

Samica jastrzębionietoperza wytraciła prędkość i chwyciła jedną z niższych poprzecznych belek

w pobliżu gniazda szponami, których twardość można by porównać z wytrzymałością durastali.
Kiedy pazury stworzenia zdrapały warstwę rdzy z poprzeczki, Jacen usłyszał piskliwy zgrzyt, ale
mimo to zachował spokój.

– Nie chcieliśmy skrzywdzić twoich dzieci – powiedział cicho. – Nie zabierzemy ci wszystkich

jaj. Wezmę tylko to jedno i obiecuję, że złożę je w spokojnym i bezpiecznym miejscu... pięknym
ogrodzie zoologicznym, gdzie twoje maleństwo będzie wychowywane i podziwiane przez miliony
ludzi przybywających ze wszystkich zakątków galaktyki.

Samica jastrzębionietoperza syknęła i wyciągnąwszy długą szyję, przybliżyła łeb do twarzy

Jacena. Chłopiec poczuł smrodliwą woń jej oddechu wydostającego się spomiędzy ostrych zębów.
Wiedział, że stworzenie jest wyjątkowo nieufne i dlatego zaczął wysyłać ku niemu myślowe obrazy
luksusowej ptaszarni, w której młody jastrzębionietoperz będzie karmiony smakołykami. Będzie

latał, dokąd zechce, bez obawy, że zagrozi mu głód, ataki drapieżników... czy pociski myśliwych
należących do któregoś z podziemnych gangów. Ten ostatni wizerunek, pełen niewyraźnych sylwetek
młodych ludzi czających się między wysokimi gmachami i strzelających do bezbronnych stworzeń,
Jacen zaczerpnął z mózgu samicy.

Widocznie ten ostatni obraz przekonał ją, gdyż samica jastrzębionietoperza załopotała długimi

skrzydłami, podobnymi do skórzanych, i odsunęła się od gniazda, zapewne rezygnując z zaatakowania
Jacena... przynajmniej na razie. Chłopiec uniósł głowę i wyszczerzył zęby do przyjaciół.

Tenel Ka stała ze sztyletem, gotowym do rzutu, cała napięta, jakby zamierzała później zeskoczyć

i walczyć. Jacen poczuł falę ciepła na myśl o tym, że dziewczyna chciała stanąć do walki w jego
obronie. Uniósł jaj o jastrzębionietoperza, którego nie wypuścił, i posługując się Mocą, bardzo
ostrożnie pozwolił mu się wznosić do chwili, kiedy znalazło się w dłoniach Jainy. Jego siostra
przytuliła je do siebie, ale później przekazała Zekkowi.

– Co ty zrobiłeś? – zawołał zdumiony chłopak.
– Zawarłem umowę z samicą jastrzębionietoperza – odpowiedział Jacen. – Możemy wracać.
– A co z pozostałymi jajami? – zdziwił się Zekk, mimo iż sprawiał wrażenie oszołomionego

skarbem, który trzymał w dłoniach.

– Bierzemy tylko jedno – odparł Jacen. – Taka była umowa. A teraz lepiej się stąd wynośmy...

i to szybko.

Wspiął się po belkach kratownicy i wkrótce dołączył do Tenel Ka i Lowiego.
Młody Wookie zaczął się gorączkowo wspinać po naprężonej lince i po chwili stanął na

kamiennej półce. Jacen przynaglał pozostałych, by wspinali się jeszcze szybciej. W końcu, kiedy
wszyscy znaleźli się znów na górze, Zekk zapytał:

– Myślałem, że zawarłeś układ z tą samicą. Po co w takim razie ten pośpiech?
Jacen machnął ręką, przynaglając wszystkich, by odeszli jak najdalej od szczątków dźwigu

budowlanego.

– Ponieważ jastrzębionietoperze mają wyjątkowo krótką pamięć.

Rozdział 3

Kiedy pięcioro przyjaciół pozostawiło gniazdo jastrzębionietoperza za sobą i ruszyło w drogę

powrotną, Jaina szła obok Zekka. Obserwowała, jak ciemnowłosy chłopak, wiedziony chyba
instynktem, pewnie spieszy korytarzami, tunelami, pomostami i kładkami, prowadząc całą grupę jak
najkrótszą drogą ku powierzchni. Promieniał dumą, spoglądając raz po raz na jajo, jakby było
bezcenną nagrodą, o której marzył od bardzo dawna.

– Peckhum powinien być zachwycony! – odezwał się w pewnej chwili, przenosząc spojrzenie

z Jainy na Jacena. – Będzie wiedział, co z nim zrobić. Do niego przychodzą wszyscy, którzy
poszukują czegokolwiek w tych podziemiach. – Jeszcze raz spojrzał kątem oka na Jacena. – Możesz
się o nie nie martwić – dodał. – Znajdziemy dla niego dobry dom, jak obiecałeś jego matce.
Specjalista zoolog nie powinien mieć kłopotów z zatroszczeniem się o to pisklę, aż się wykluje..

Tenel Ka chrząknęła i zauważyła złowieszczo:
– Jeżeli doniesiemy je na powierzchnię.
Jaina uświadomiła sobie nagle, że powrócili na opuszczone poziomy, upstrzone znakami

młodzieżowego gangu. Tereny Zagubionych.

Końce krzyża zamkniętego we wnętrzu trójkąta odcinały się teraz od tła chyba jeszcze wyraźniej

niż poprzednio. Jaina zastanawiała się, czy w tak krótkim czasie, jaki upłynął od pierwszego
pojawienia się młodych Jedi, członkowie gangu mogli oznaczyć swoje terytorium na nowo. Jeżeli
młodociani uciekinierzy tak bacznie obserwowali wszystko, co dzieje się na ich terytorium, było
możliwe, że już wiedzą o wizycie pięciorga nieproszonych gości.

Zapewne obserwują ich z kryjówki za mrocznym rogiem jakiegoś gmachu...
Tenel Ka napięła mięśnie i wyciągnęła mały sztylet, przeznaczony do rzucania. Stała,

niespokojnie rozglądając się na boki. Sprawiała wrażenie gotowej w każdej chwili stanąć w obronie
przyjaciół, ale mimo to Jaina wcale nie czuła się pewnie. Zmysły Jedi informowały ją
o niebezpieczeństwie. Dziewczyna czuła ciarki, przechodzące wzdłuż kręgosłupa.

– Jeżeli Zagubieni są tacy bezwzględni i potężni, jak to możliwe, że ani razu o nich nie

słyszeliśmy? – zainteresował się Jacen, także rozglądając się nerwowo, kiedy przechodzili przez
skrzypiące, cuchnące pleśnią budynki.

– Ponieważ nigdy przedtem nie schodziliście do podziemi – wyjaśnił Zekk. – Ilekroć mieliśmy

się spotkać, zawsze prosiliście, żebym przyszedł do Pałacu Imperialnego. Czasami umawialiśmy się
w jakimś pomieszczeniu na najwyższych, bezpiecznych poziomach. Założę się, że wasi rodzice
wściekliby się, gdyby wiedzieli, gdzie jesteśmy w tej chwili.

– Potrafimy dawać sobie radę – błyskając ostrzem sztyletu, odezwała się Tenel Ka, ale chyba bez

większego przekonania.

– Wielkie nieba, na pani miejscu nie byłbym tego taki pewien – zapiszczał Em Teedee, przypięty

do pasa Lowiego. Młody Wookie głośno jęknął.

Zekk lekko się uśmiechnął.
– Dopiero teraz widzicie, jak żyję w tych podziemiach. Nie mam nikogo, kto troszczyłby się

o mnie czy przyrządzał posiłki. Nie stać mnie także na luksus zastanawiania się, co zrobić, by
zabawić się albo rozerwać. Każdego dnia muszę schodzić na dół i szukać... ale na szczęście mam
dryg do znajdywania różnych rzeczy.

Jaina ze zdziwieniem stwierdziła, że w słowach przyjaciela słyszy nutę urazy.
– Zekku, jeżeli czegokolwiek potrzebowałeś, wystarczyło najzwyczajniej w świecie poprosić –

powiedziała. – Znaleźlibyśmy ci nowe mieszkanie i dalibyśmy trochę kredytów, żebyś mógł kupić to
i owo...

– A kto powiedział, że właśnie tego pragnę? – przerwał szorstko chłopak, cedząc słowa przez

zaciśnięte zęby. – Nie potrzebuję niczyjej łaski. Żyję tu jak wolny człowiek. Robię to, na co mam
ochotę. A poza tym wolę polegać na własnym sprycie niż być ciągle psuty i rozpieszczany.

– Coś takiego, panie Zekku! – zapiszczał Em Teedee, wtrącając się do rozmowy. – Może

zainteresuje pana, że nie każdemu przeszkadza, kiedy jest psuty i rozpieszczany.

Jaina zignorowała uwagę androida-tłumacza i zaczęła się zastanawiać, czy naprawdę Zekk mówił

poważnie.

– Nie chodzi mi o was – odezwał się po chwili starszy chłopak, wzruszając ramionami. Popatrzył

na rysunek trójkąta otaczającego krzyż celowniczy. – Nie zamierzam także zostać członkiem gangu.
Jego przywódca Norys, który ma mniej więcej tyle samo lat co my, jest wielkim tchórzem i tylko
usiłuje udawać ważniaka. Ponieważ biegam szybciej niż wszyscy Zagubieni, od dawna namawia
mnie, bym przyłączył się do jego gangu. Bardzo chciałby, żebym został jego prawą ręką, ale jeżeli
chodzi o mnie, wolę pozostać niezależny. Podoba mi się praca na własne konta.

Zatrzymali się przed wejściem do budynku o ścianach dziurawych jak rzeszoto, w pobliżu wylotu

jednego ze zrujnowanych napowietrznych tuneli, wiodącego na wyższy poziom sąsiedniego gmachu.
Na wewnętrznych ścianach krytego chodnika było widać jeszcze więcej złowieszczych znaków
gangu. Co najmniej połowa okien była pozbawiona szyb, a przez otwory po nich wpadały podmuchy
wiatru. Przelatywały z cichym ni to świstem, ni to szeptem, jakby chciały ostrzec śmiałków, żeby
zawrócili.

Zekk obejrzał się przez ramię.
– Ten budynek, w którym teraz przebywamy, pełni funkcję kwatery głównej Zagubionych –

oznajmił. – Przechodząc przez niego, niesamowicie ryzykujemy. – Jego szmaragdowe oczy błysnęły.
– To nawet podniecające, nie sądzicie?

Gmach był ogromny i ciemny, pełen pustych pomieszczeń, które musiały być kiedyś salami

konferencyjnymi i magazynami, ale teraz były podobne do mrocznych jaskiń. Jaina zastanawiała się,
czy w gigantycznych archiwach komputerowych Imperialnego Ośrodka Informacyjnego istnieją
jeszcze jakiekolwiek kopie dokumentacji technicznej tego prastarego gmachu.

– Nie sądzę, żebyście musieli przejmować się Norysem – odezwał się Zekk, podnosząc głos. –

Uważa się za przywódcę gangu, ale nie ma wielkich ambicji. Nie interesuje go nic oprócz tego, by
stać się panem i władcą zrujnowanej części pojedynczego gmachu, wzniesionego na niepozornej
planecie, jednej z wielu w ogromnej galaktyce. – W głosie młodzieńca zabrzmiała wyraźna kpina. –
Nigdy do niczego nie dojdzie, ponieważ nie umie myśleć o wzniosłych sprawach.

W tej samej chwili od sufitu odskoczyło z trzaskiem kilkanaście płyt i na posadzce sali

wylądowała taka sama liczba wymizerowanych chłopców i dziewcząt. Wszyscy byli obdarci
i brudni. Na ich twarzach malowało się zdecydowanie. Każdy członek gangu Zagubionych trzymał
wymyślną broń, sporządzoną z kawałków metalu, jakich nie brakowało w podziemiach.

– Usiłujesz wyprowadzić mnie z równowagi, śmieciami? – odezwał się najwyższy, silnie

umięśniony chłopak. Miał szeroką twarz o śniadej, niemal ciemnej cerze i wąsko rozstawionych
oczach. Kiedy rozchylił usta w grymasie, który miał być uśmiechem, ukazał sczerniałe, krzywe zęby.

– Podsłuchiwanie świadczy o braku wychowania, Norysie – odpowiedział Zekk.
Spojrzenie przywódcy gangu spoczęło na drogocennym jaju, które chłopiec odruchowo przycisnął

do piersi.

– Popatrzcie tylko, co takiego znalazł ten mały śmieciarz! – zakpił Norys. – Hej, posłuchajcie

wszyscy! Wygląda na to, że dzisiaj na kolację będziemy jedli jajecznicę.

Lowbacca warknął tak głośno, że wystraszył kilkoro Zagubionych. Obnażył długie kły,

charakterystyczne dla Wookiech. Zekk sprawiał jednak wrażenie zdenerwowanego. Zapewne
obawiał się, że nie będzie mógł tak szybko uciekać, trzymając drogocenny przedmiot.

– Na co potrzebne wam to jajo? – odezwał się rzeczowo Jacen.
– Norys chce je mieć tylko dlatego, żebym ja go nie miał – wyjaśnił Zekk. – Prawdopodobnie je

rozbije, gdyż nie ma pojęcia, ile jest warte.

Tenel Ka trzymała teraz w obu dłoniach krótkie sztylety, w każdej chwili gotowe do rzucenia.

Zagubieni spojrzeli na nią i na Wookiego, po czym przenieśli spojrzenia na Zekka i bliźnięta,
zapewne uważając, że poradzą sobie z nimi bez trudu.

– W takim razie... – zaczął Zekk, powoli wyciągając ręce z jajem przed siebie, w stronę

krzepkiego członka gangu, jakby niechętnie zamierzał je oddać – jedynym rozsądnym wyjściem jest...
ucieczka!

Obrócił się na pięcie i jak wicher pomknął ku wlotowi zdewastowanego napowietrznego

chodnika. Pod wpływem drgań, wywołanych uderzeniami jego stóp, od ściany oderwała się kolejna
płyta i bezszelestnie zniknęła w mrocznej czeluści. Młodzi Jedi zareagowali równie szybko. Puścili
się śladami przyjaciela i pobiegli chybotliwym chodnikiem, kończącym się w ścianie sąsiedniego
gmachu.

Członkowie gangu zawyli z wściekłości i rzucili się w pościg, dla postrachu obijając topornymi

nożami i kastetami o występy na ścianach chodnika.

Nagle Zekk, który dobiegł mniej więcej do środka zrujnowanego krytego przejścia, stanął jak

wryty. Jeszcze jedna osoba należąca do gangu, młoda kobieta wyglądająca chyba nawet groźniej niż
Tenel Ka, wyłoniła się z sąsiedniego wieżowca i złowieszczo zagrodziła wylot chodnika.

Zekk spojrzał najpierw w jedną, a później w drugą stronę, jakby szukał natchnienia, stojąc

pośrodku chwiejącego się tunelu. Przez otwory po wybitych szybach i brakujących płytach wpadały
podmuchy chłodnego wiatru.

– Chcę być sprawiedliwy i dlatego pozwolę wam rozstrzygnąć ten problem – powiedział, udając,

że się doskonale bawi. – Macie jakiś pomysł?

Jaina starała się pomyśleć, czy nie mogłaby posłużyć się jakąś sztuczką, której nauczył ich wujek

Luke, kiedy przebywali w akademii Jedi. Gdyby miała czas się skupić, zapewne potrafiłaby
przemieścić jakiś przedmiot, posługując się Mocą, ale nie sądziła, by jej wątłe siły mogły pomóc
znaleźć wyjście z trudnej sytuacji.

Goniący pięcioro przyjaciół Norys zwolnił, ale się nie zatrzymał. Rozpierała go duma, poczucie

siły.

– Teraz oddasz mi to jajo, śmieciarzu, a wówczas może nie zrzucimy cię w przepaść! –

powiedział.

W tej samej chwili wszyscy usłyszeli przenikliwy pisk zwierzęcia, mrożący krew w żyłach.

Ogromny cień samicy jastrzębionietoperza przesunął się jak ciemna szmata po popękanych szybach
okien chodnika.

Stworzenie zaskrzeczało po raz drugi, po czym zawisnęło za oknem i uderzyło dziobem w cienką

drucianą siatkę, pozostałą w otworze po wybitej szybie. Samica zasyczała i zaczęła pluć, usiłując
rozszarpać dziobem strzępy siatki. Wpiła szpony w dolną część ramy i kołysząc z boku na bok
rozdwojonym językiem, próbowała dosięgnąć Norysa. Przerażony przywódca gangu jęknął, po czym
zachwiał się i cofnął jak rażony gromem.

Zekk ponownie przytulił jajo do piersi. Tymczasem Lowbacca, który ani na chwilę nie przestał

obserwować członkini gangu w drugim końcu przejścia, zagradzającej dalszą drogę, dziko zaryczał
i puścił się w jej stronę.

– O rety! – zakwilił Em Teedee. – Czy nikt nie będzie miał mi za złe, jeżeli znów wyłączę

zasilanie czujników optycznych? Nie mogę patrzeć na to wszystko!

Młoda kobieta, oszołomiona atakiem samicy jastrzębionietoperza i przerażona warczącym

futrzanym pociskiem pędzącym ku niej, odwróciła się i zniknęła.

– No to na co jeszcze czekamy? – krzyknęła Jaina.
Zekk pochylił się i tuląc kurczowo jajo, pobiegł za nią. Tenel Ka odwróciła się w stronę

stojących Zagubionych, uniosła oba sztylety, jakby zamierzała je rzucić, po czym, wykorzystując całą
siłę mięśni nóg, puściła się za przyjaciółmi.

Samica jastrzębionietoperza, ujrzawszy, że uciekli, po raz ostatni zaskrzeczała, a potem

odleciała, najwyraźniej zadowolona.

Biegnący Zekk usłyszał jeszcze okrzyk Norysa:
– Złapiemy cię następnym razem, śmieciarzu! Czy mnie słyszysz? Wcześniej czy później i tak

przyłączysz się do naszego gangu.

Zekk nie odpowiedział. Nadal wiódł młodych Jedi labiryntem klatek schodowych, kołyszących

się napowietrznych kładek, ruchomych schodów i turbowind, coraz wyżej i wyżej, kierując się ku
powierzchni. Ciężko dyszał, ale na jego zaczerwienionej twarzy malowało się uniesienie. Przez cały
czas nie przestawał triumfalnie się uśmiechać i przyciskać drogocennego jaja do piersi.

– Pamiętam, jak mówiłeś, że jastrzębionietoperze mają krótką pamięć – powiedział, kilkakrotnie

chwytając powietrze między jednym a drugim słowem.

Jacen wzruszył ramionami, po czym spojrzał na chłopaka, jakby chciał go przeprosić.
– Czy nie cieszysz się, że nie miałem racji? – zapytał.
– Tak – przyznała Jaina. – Wszyscy się cieszymy.
– Chodźcie – przynaglił Zekk młodych Jedi. – Zanieśmy to do domu.

Rozdział 4

Czworo młodych Jedi, zgłodniałych jak wilki, podążyło za Zekkiem do miejsca, które chłopak

nazywał swoim domem. Większość mieszkańców Coruscant opuściła stolicę w czasach toczonych
w okresie Rebelii zaciętych walk, wskutek czego wiele lokali, znajdujących się na środkowych
poziomach miasta, stało pustych, chociaż nadawało się do zamieszkania. W niektórych żyli ludzie,
wdzięczni za to, że nie muszą szukać schronienia na najniższych piętrach, wiecznie ciemnych,
wilgotnych i zaniedbanych.

Od wielu lat jedno z takich mieszkań dzielił Zekk ze starym Peckhumem. Chudy siwowłosy

mężczyzna nie miał stałej pracy, ale od czasu do czasu podejmował się różnych zadań. Najczęściej
dostarczał towary na pokładzie „Piorunochronu”, pokiereszowanego towarowego transportowca,
albo wykonywał prace, zlecane przez władze Nowej Republiki. Stary pilot i Zekk zaprzyjaźnili się
i pomagali sobie, jak ojciec i syn. Obaj byli zadowoleni z tego, że mają gdzie mieszkać i w trudnych
chwilach mogą liczyć na wzajemną pomoc.

Chłopak poprowadził czworo młodych Jedi ciemnymi korytarzami wiodącymi do jego

mieszkania. Kiedy w końcu wszyscy dotarli na miejsce, Jaina zauważyła, że Peckhum zainstalował na
ścianie obok drzwi nowy odbiornik informacji. Zapewne liczył się z możliwością, że ktoś mógłby
chcieć zostawić jakąś wideowiadomość, kiedy nikogo nie będzie w domu.

– Możemy tu trochę odetchnąć – oświadczył Zekk. Przycisnął lewą dłonią jajo

jastrzębionietoperza do piersi i zaczął przebierać zwinnymi palcami prawej po klawiaturze
urządzenia umożliwiającego wejście do mieszkania.

Metalowe drzwi odsunęły się na bok, ukazując oczom czworga przyjaciół wnętrze pełne

najróżniejszych przedmiotów. We wszystkich pokojach piętrzyły się stosy znalezionych albo
wymontowanych przyrządów i automatów, a także częściowo naprawionych zabytkowych urządzeń,
o których przeznaczeniu nikt już dzisiaj nie pamiętał. W apartamencie fruwał mały ptak o szafirowym
upierzeniu. Jaina nie potrafiłaby powiedzieć, czy był własnością mieszkańców, czy tylko zabłądził,
szukając czegoś odpowiedniego do budowy gniazda.

Przy chwiejącym się stole siedział starszawy mężczyzna i spoglądał na manifest okrętowy,

widoczny na ekranie zniszczonego komputerowego notatnika. Miał długie proste siwe włosy
i pomarszczoną twarz, porośniętą co najmniej kilkudniową szczeciną. Na widok Zekka szeroko się
uśmiechnął, po czym wstał od stołu.

– Jak to dobrze, że wróciłeś – powiedział, a później przeniósł spojrzenie na czworo młodych

Jedi. – Widzę, że zaprosiłeś gości. Witajcie, młodzi przyjaciele.

Zekk upewnił się, że drzwi wejściowe zamknęły się za nimi, a Jacen natychmiast podjął próbę

pochwycenia latającego ptaka. Tenel Ka spoglądała podejrzliwie na stosy pudeł i urządzenia, jakby

szukała pośród nich ukrytych pułapek. Lowie, pragnąc zapoznać się z nieznanymi woniami
przyrządów elektronicznych, kilka razy pociągnął nosem.

Tymczasem Zekk podszedł do stołu i z promiennym uśmiechem wyciągnął ręce w stronę

Peckhuma, pokazując cętkowane jajo jastrzębionietoperza.

– Popatrz, jaki skarb znaleźliśmy – powiedział. – Jak myślisz, ile za nie dostaniemy?
Mężczyzna pokiwał entuzjastycznie głową, po czym delikatnie wyjął jajo z dłoni chłopaka.
– Przypuszczam, że ponad sto kredytów – odparł. – Słyszałem, że wiele ogrodów zoologicznych

i ośrodków biologicznych chciałoby zdobyć takie cacko.

– Tylko upewnijcie się, że pisklę będzie dobrze traktowane – odezwał się poważnie Jacen. –

Obiecałem to jego matce.

Peckhum roześmiał się, kręcąc głową.
– Nigdy nie zrozumiem was, rycerzy Jedi – powiedział. – Myślę jednak, że to nie będzie bardzo

trudne. Prawdę mówiąc, chyba zacznę od rozmowy z twoją matką. Mówiono mi kiedyś, że
przywódczyni Nowej Republiki poszukuje jakiegoś niezwykłego, egzotycznego stworzenia.

Zdumiony chłopiec zamrugał powiekami bursztynowych oczu.
– Nasza matka zaczęła zbierać okazy niezwykłych zwierząt? – zapytał. – Mogła przecież poprosić

mnie...

Peckhum wzruszył ramionami.
– Nie pytałem, dlaczego tego poszukuje – stwierdził. – Domyślam się, że chodzi o prezent dla

jakiegoś dyplomaty. Przypuszczam, że to jajo byłoby doskonałym upominkiem, gdyby zostało
umieszczone w odpowiednim inkubatorze.

Jaina rozejrzała się, czy mogłaby gdzieś usiąść, i w końcu zdecydowała się na stos połatanych

i wypranych pledów, które stary Peckhum bez wątpienia zamierzał sprzedać jakiemuś handlarzowi.
Zekk pospieszył do pomieszczenia pełniącego funkcję kuchni, po czym zajął się przygotowaniem
obiadu.

– Ostatnio, kiedy się widzieliśmy, Peckhumie – odezwała się Jaina tonem przyjacielskiej

pogawędki – starałeś się stawić czoło bestii, która wyłoniła się z ostępów dżungli na Yavinie Cztery.

Peckhum nerwowo się roześmiał. Zapewne dobrze pamiętał tamte chwile.
– Od wielu lat nie byłem tak przerażony jak wówczas – przyznał. – Miejmy nadzieję, że z każdym

dniem wasz księżyc staje się coraz bardziej cywilizowany.

– Czy wybierasz się wkrótce z następnym transportem do akademii Jedi? – zainteresował się

Jacen.

– Nie, zlecono mi dokonanie przeglądu zwierciadeł, umieszczonych na orbicie wokół Coruscant –

odparł mężczyzna. – To niewdzięczna praca, ale dobrze płatna... a przecież ktoś musi ją wykonać.
A poza tym, to nic trudnego, jeżeli spojrzeć na to od tej strony.

Ponieważ niemal całą powierzchnię Coruscant zajmowało miasto, inżynierowie już dawno

opracowali sposób, dzięki któremu ludzie mogli mieszkać nawet w bardzo zimnych, południowych
i północnych rejonach planety. Na orbicie umieszczono ogromne zwierciadła, które odbijały
promienie słońca, aby później skupić je i skierować w tamte okolice. Dzięki temu uzyskiwano
wystarczająco dużo ciepła, żeby stopić podbiegunowe lody i umożliwić milionom ludzi zamieszkanie
nawet w tych niegościnnych miejscach.

Jaina dobrze rozumiała wszystkie kłopoty techniczne, związane z automatycznym kierowaniem

ogromnych zwierciadeł w taki sposób, żeby odbite promienie padały pod odpowiednimi kątami.

Zajęcie, polegające na okresowym sprawdzaniu poprawności działania luster, przypominało trochę
pracę starożytnych latarników, którzy także kontrolowali pracę morskich latarń, rozmieszczonych
wzdłuż skalistych wybrzeży.

– Taka praca może być świetną okazją do oddawania się rozmyślaniom – stwierdziła Tenel Ka.
– To prawda – przyznał Peckhum. – Chciałbym tylko, żeby jej warunki nie były tak... surowe.
– A właściwie dlaczego warunki pracy w orbitalnej stacji kontrolnej są surowe? – zapytała

Jaina. – Czy nie ma tam żadnych urządzeń zapewniających rozrywkę? Żadnych automatów,
przygotowujących posiłki?

Peckhum parsknął.
– Projektanci stacji przewidzieli i jedne, i drugie. Co z tego, kiedy nie działają. Stacje,

kontrolujące pracę zwierciadeł, umieszczono na orbitach bardzo dawno, jeszcze zanim całą władzę
przejął Imperator. W czasach Imperium uważano pracę w nich za rodzaj kary, na jaką skazywano
szturmowców odmawiających wykonania rozkazu.

Automaty przygotowujące posiłki, urządzenia dostarczające rozrywek, systemy regulacji

temperatury czy nawet aparatura telekomunikacyjna – to wszystko coraz częściej się psuje. Nie
słyszałem, żeby jacyś technicy chcieli odwiedzić taką stację, by dokonać przeglądu urządzeń.
Widocznie Nowa Republika musi myśleć o tylu innych sprawach, że nie ma czasu zająć się jakością
holowideogramów w jakiejś stacji kontrolującej ustawienie zwierciadeł!

Jaina zacisnęła wargi i oparła brodę na dłoniach.
– Chyba znam powód tych usterek i niedomagań – oznajmiła. – Zapewne wystarczyłoby tylko

zainstalować nową centralną jednostkę wielozadaniową. Możliwe, że wyeliminowałoby to wszystkie
awarie.

Peckhum wyłączył komputerowy notatnik, po czym wsunął go do skórzanej torby, przewieszonej

przez oparcie krzesła.

– Mówisz tak, jakbym sam tego nie wiedział – odparł. – Takie jednostki są jednak strasznie

drogie, a poza tym bardzo trudno je otrzymać. Pięciokrotnie prosiłem o przysłanie nowej i za każdym
razem spotykałem się z odmową. Odpowiadano mi, że „środki, jakimi dysponuje Nowa Republika,
muszą być przydzielane tam, gdzie są najbardziej potrzebne”. – Peckhum powiedział to tak, jakby
cytował słowa oficjalnego raportu. – Widocznie moich potrzeb nie uważa się za najpilniejsze. –
Potarł zarost na policzku. – No cóż, jakoś będę musiał sobie radzić. Najważniejsze, że mam pracę.
W zeszłym miesiącu wydałem kilka własnych kredytów i kupiłem kieszonkowy odtwarzacz
hologramów. Zabiorę go ze sobą. Będzie musiał mi wystarczyć.

Z kuchni wyszedł Zekk, trzymając tacę ze stosem samopodgrzewających się pojemników

z racjami żywnościowymi.

– Chyba wiem, gdzie można zdobyć taką centralną jednostkę wielozadaniową – powiedział,

dotykając brodą puszki umieszczonej na wierzchołku stosu. – Pamiętacie ten stary wahadłowiec,
który znaleźliśmy? Z pewnością miał na pokładzie wiele podsystemów. Musiał być wyposażony
w coś, co kontrolowałoby działanie wszystkich równocześnie.

– Z pewnością był – stwierdziła Jaina, energicznie kiwając głową. – Wszystkie stare pasażerskie

wahadłowce miały podobny system. Może był nieporęczny, ale funkcjonował bez zarzutu.

Peckhum wyszczerzył zęby w uśmiechu, ale po chwili zmarszczył czoło.
– No cóż, wyruszam w drogę jutro rano, a poza tym wcale nie jestem pewien, czy umiałbym sam

zainstalować taką jednostkę, nawet gdybyście mi ją dali – powiedział.

Zekk machnął lekceważąco ręką.
– Nie przejmuj się tym – oświadczył beztrosko. – Zanim wrócisz, zdobędę to urządzenie.

Obiecuję.

– A kiedy wyprawisz się znów do takiej stacji, polecimy z tobą i pomożemy ci je zainstalować –

zaproponowała Jaina, czując nadarzającą się okazję. Lowbacca także ryknął, wyraźnie
zainteresowany tym pomysłem.

W oczach starego mężczyzny pojawiły się iskry zdumienia i zachwytu.
– No cóż, myślę, że może się wam udać – powiedział. – Uczcijmy to porządnym obiadem.
Jednym ruchem ręki zgarnął z blatu koślawego stołu różne przedmioty, robiąc miejsce, na którym

Zekk mógłby postawić tacę ze stosem racji żywnościowych. Ciemnowłosy chłopak przez chwilę
przyglądał się puszkom, po czym wręczył wszystkim po jednej. Otwarcie wieczek uruchomiło ukryte
w dnach podgrzewacze i wkrótce ze środka każdego pojemnika zaczęły wydobywać się obłoczki
pary.

Jaina kilka razy podejrzliwie pociągnęła nosem, a Jacen szturchnął widelcem zawartość puszki.

Tenel Ka poświęciła uwagę napisom, widocznym na przyklejonej do pojemnika etykiecie. Lowie
wyraził swoje wątpliwości przeciągłym warknięciem.

– Nie powinien pan tak narzekać, panie Lowbacco – odezwał się Em Teedee. – Jestem

przekonany, że to coś pożywnego. Widzi pan? Na znak, że zawartość nadaje się do spożycia, na
etykiecie odciśnięto imperialną pieczęć.

Zekk uniósł jeden z pojemników.
– To stare racje żywnościowe, jakie wydawano szturmowcom – oznajmił z dumą. – W jednym

z niższych budynków znaleźliśmy imperialny magazyn z zapasami żywności. Możliwe, że te racje nie
są bardzo smaczne, ale zawierają wszystkie składniki, niezbędne dla organizmu człowieka.

Tenel Ka wbiła widelec w nieapetyczną masę, po czym uniosła do ust, by po chwili mruknięciem

przyznać rację chłopakowi.

– Całkiem znośne – oświadczyła.
Jaina zamieszała szarawą, podobną do kitu substancję, po czym uśmiechnęła się na widok Zekka,

który właśnie próbował zawartość swojego pojemnika. Po chwili i ona wzięła do ust małą porcję
i stwierdziła, że nie czuje w ustach nieprzyjemnego smaku, jakiego podświadomie oczekiwała.
Prawdę mówiąc, nie poczuła żadnego smaku, więc zaczęła jeść, nie chcąc okazać się nieuprzejma.
Kiedy skończyła, wstała od stołu i spojrzała w zielonkawe oczy Zekka.

– Czy pozwolisz, że teraz my zaprosimy cię na obiad? – zapytała.
Zekk uśmiechał się, usłyszawszy tę propozycję.
– Bardzo chętnie – odparł. – Kiedy?
– No cóż – rzekła Jaina. Zastanawiając się, przygryzła dolną wargę. – Ponieważ Peckhum

odlatuje jutro rano, dlaczego nie miałbyś przyjść do Pałacu Imperialnego jutro wieczorem? Przed
południem rodzice zabierają nas na wycieczkę, ale po południu wydajemy coś w rodzaju uroczystego
bankietu. Takie przyjęcia są co prawda strasznie nudne, chcemy cię ugościć. Myślę, że uda mi się
załatwić ci zaproszenie.

– Naprawdę? – zapytał z nadzieją chłopak.
– Jasne – odparła Jaina.
– To prawda – przyznał Jacen. – Przypuszczam, że Threepio, obsługując nas, napracuje się jak

nigdy przedtem.

Rozdział 5

Padające ogromne płatki śniegu były ledwo widoczne na tle wszechobecnej bieli

podbiegunowych rejonów Coruscant. Jak okiem sięgnąć królowały śnieg i lód, pokrywające
wszystkie góry. Powietrze, wypuszczane przez Jainę, tworzyło przed jej twarzą obłoczki pary.
Dziewczyna czuła rozkoszne mrowienie nosa i gardła, drażnionych przez lodowate, ale czyste
i świeże powietrze, którym oddychała.

W przeciwieństwie do niego tauntaun, którego dosiadała, po prostu śmierdział. Zwierzę powinno

być porządnie wytresowane i czyste, ale Jaina nie sądziła, żeby bothański hodowca, opiekujący się
bestiami w podbiegunowych stajniach, poświęcał tyle samo czasu na utrzymywanie stworzeń
w czystości, co na ich trenowanie.

Tauntaun był porośniętym białą sierścią śnieżnym gadem, z którego łba wyrastały zakrzywione

rogi. Zwierzę biegało na silnie umięśnionych trójpalczastych tylnych łapach, ukształtowanych w taki
sposób, żeby mogło dosyć szybko przedzierać się przez śnieżne zaspy. Macierzystym światem tych
bestii była lodowa planeta Hoth, na której Sojusz Rebeliantów założył przed wielu laty tajną bazę.
Niedawno pewien przedsiębiorczy hodowca sprowadził kilka takich gadów do urządzonej
w podbiegunowych okolicach Coruscant stajni i proponował przejażdżki entuzjastom sportów
zimowych, którzy spędzali wolny czas w tych stronach. Okazało się jednak, że po
przetransportowaniu na inny świat tauntauny stały się narowiste i uparte. Jaina nie mogła zrozumieć,
jakim cudem przejażdżka na grzbiecie zwierzęcia może sprawić komukolwiek przyjemność.

Kiedy starała się dogonić Jacena, jadącego przed nią także na tauntaunie, jej bestia bez przerwy

szarpała łbem, zapewne usiłując pozbyć się wędzidła z pyska. Anakin jechał za plecami ojca, który
z kolei podążał śladami Leii. Han Solo uważał się za specjalistę od jeżdżenia na grzbietach tych
upartych stworzeń, ale Jaina nie mogła powstrzymać chichotu na widok kłopotów ojca z rumakiem,
skaczącym dziko po śnieżnym pustkowiu.

Dziewczyna najbardziej cieszyła się z okazji spędzenia kilku godzin z rodziną, z daleka od

zatłoczonych i gwarnych pomieszczeń metropolii. Cieszyła się, że dzieci mogą być po prostu dziećmi,
a rodzice – zwyczajnymi rodzicami... choćby tylko przez krótki czas.

Lowie postanowił zostać w towarzystwie swojego wuja, Chewbaccy, a Threepio zaproponował

Tenel Ka, że pokaże jej najtrudniejsze tory przeszkód na Coruscant.

Niedługo Jaina, Jacen i ich przyjaciele mieli wrócić do akademii Jedi na dalszą część nauki,

a Han i Leia musieli znów zająć się rozwiązywaniem problemów, związanych z umacnianiem Nowej
Republiki.

Na razie jednak wszyscy przebywali na wakacjach.
– Pościągajmy się! – zaproponował Jacen, pochylając się na grzbiecie tauntauna.

Jaina natychmiast postanowiła podjąć rzucone przez brata wyzwanie.
– No, to na co jeszcze czekamy? – zapytała, po czym także pochyliła się i wbiła pięty w boki

swojego śnieżnego gada.

Kiedy jednak Jacen wydał dziki okrzyk, chcąc zachęcić swoją bestię do pośpiechu, jego tauntaun

przystanął i za żadne skarby nie chciał zrobić ani kroku dalej.

Tymczasem wierzchowiec Jainy pogalopował tak szybko, jak potrafił, ale dziewczyna nie miała

czasu, żeby cieszyć się ze zwycięstwa. Wszystko wskazywało na to, że czeka ją tyle samo kłopotów
z powstrzymaniem swojego gada co jej brata ze zmuszeniem swojego do ruszenia w dalszą drogę.

– Jeszcze trochę zupy? – zapytała Leia, pochylając się nad wbitym w jakąś zaspę termicznym

pojemnikiem.

Jaina pokręciła głową.
– Nie sądzę, żebym mogła przełknąć chociaż łyk, mamo – powiedziała.
– Hej, a ja poproszę jeszcze trochę – odezwał się Jacen.
– I ja także – zawtórował Anakin.
– Powiedzmy, że razem ze mną będzie trzech głodnych mężczyzn z rodziny Solo – dodał Han,

wręczając swój kubek i obdarzając Leię szelmowskim uśmiechem. – Nigdy nie potrafię odmówić,
kiedy częstujesz czymś, co przygotowałaś specjalnie z myślą o wycieczce.

– Tak, przypuszczam, że potrafię naciskać guziki automatu przygotowującego posiłki zręczniej niż

jakakolwiek inna znana ci osoba – odparła cierpko Leia.

Jaina westchnęła, zadowolona, że wreszcie ma okazję chociaż trochę odpocząć. Przez kilka

następnych godzin po zakończeniu przejażdżki na grzbietach tauntaunów zjeżdżali na turbonartach,
rzucali się pigułami, a nawet budowali zamki ze śniegu. Teraz, siedząc wygodnie na grubej warstwie
izolacyjnej termopianki, dziewczyna wyciągnęła ręce i zaczęła chwytać osiadające na jej rękawicach
płatki śniegu.

– Chciałabym, żebyśmy mogli robić to częściej – powiedziała.
– Może powinniśmy – zgodziła się jej matka.
Anakin skończył siorbać resztę zupy ze swojego kubka.
– Ja także niedługo polecę do akademii Jedi – oznajmił. – Będziemy mogli wówczas częściej

jadać razem posiłki.

– Och, dobrze, że mi o tym przypomniałeś – rzekła Leia. – Pamiętajcie, że dzisiaj wieczorem

wydaję bardzo ważne przyjęcie na cześć nowej ambasador Alfy Karnaka.

– Gdzie jest ta Alfa Karnaka? – zainteresował się Jacen. – Chyba nigdy o niej nie słyszałem.
– Jeszcze dalej niż gromada gwiezdna Hapes – odparła jego matka. – W pobliżu systemów jądra

galaktyki.

– Czy to właśnie w pobliżu jądra znajdują się systemy będące ostatnimi bastionami, jakie

dochowują wierności Imperium? – zapytała Jaina.

– Jasne, że tak – odparł Han Solo. – To właśnie dlatego to przyjęcie jest tak ważne dla waszej

matki. Będziecie musieli zachowywać się, jak najlepiej umiecie.

Jacen jęknął.
– Jeżeli to takie ważne, dlaczego my musimy uczestniczyć w tym bankiecie?
Leia obdarzyła go ciepłym uśmiechem.
– Zależy mi na tym, żebyście poznali nową panią ambasador. Musicie wiedzieć, że

w społeczeństwie Alfy Karnaka dzieci odgrywają bardzo ważną rolę. Są traktowane jak drogocenne
skarby, z każdym dniem coraz bardziej wartościowe. W społeczności Karnaka wielodzietne rodziny
cieszą się największym szacunkiem. Część ich rządu stanowi rada zajmująca się tylko problemami
dzieci.

– Blasterowe błyskawice – mruknął Jacen. – Zupełnie zapomniałem. Przecież zaprosiliśmy Zekka

na dzisiejszy wieczór.

– Czy mógłby przyjść na ten bankiet, mamo? – zapytała błagalnie Jaina.
Leia wyglądała na zakłopotaną. Jaina rzadko widywała ten wyraz na twarzy matki.
– Zekk? Wasz młody przyjaciel? – zapytała. – Ten sam, który kiedyś nie miał gdzie mieszkać?
– Czy nie mówiłaś zawsze, że liczy się charakter, a nie to, gdzie kto mieszka i skąd pochodzi? –

odezwała się Jaina, jakby chcąc się usprawiedliwić.

– No, ta-a-a-k... – odparła Leia, wyraźnie przeciągając to słowo.
– Proszę cię, mamo, zgódź się! – nalegała dziewczyna. – Jeżeli się zgodzisz, pozwolę nawet,

żebyś zaplotła moje włosy – dodała z nadzieją.

Spojrzała na braci, jakby szukając u nich poparcia, i zauważyła na twarzy Anakina ów szczególny

wyraz, jaki malował się na niej zawsze, ilekroć młodszy brat usiłował rozwiązać jakiś trudny
problem.

– Jeżeli ci z Karnaka tak bardzo cenią dzieci, czy ich pani ambasador nie będzie jeszcze

szczęśliwsza, jeżeli przy stole ujrzy o jedno dziecko więcej? – zapytał w końcu chłopiec.

Twarz jego matki natychmiast się rozchmurzyła.
– Tak, oczywiście. Masz rację. Wasz przyjaciel Zekk będzie mile widzianym gościem. Prawdę

mówiąc, uważam, że powinniście zaprosić także Tenel Ka i Lowiego.

Jaina roześmiała się, nie kryjąc wielkiej ulgi.
– Wspaniale! Zaproszę ich, kiedy powrócimy.
Jacen, który także skończył jeść zupę, wstał i zapytał:
– Czy musimy wracać już w tej chwili? Han zerknął na chronometr.
– Nie, została nam jeszcze godzina albo dwie – odparł.
– No cóż, w takim razie – zaczął chłopiec – pościgajmy się, kto będzie pierwszy u stóp tamtej

góry!

Wszyscy się roześmieli, a potem zaczęli pospiesznie przypinać turbonarty.

Rozdział 6

Tego samego wieczora o umówionej godzinie Zekk pojawił się przed bramą i został wpuszczony

do ogromnego pałacu. Strażnicy Nowej Republiki sprawdzili, czy jego nazwisko figuruje na liście
zaproszonych gości, po czym wskazali mu jeden z eleganckich, kolebkowo sklepionych korytarzy.
Chociaż chłopak znał drogę do komnat Jacena i Jainy, umundurowani żołnierze nalegali, że będą jego
oficjalną „eskortą”. Zekk był tym wszystkim cokolwiek onieśmielony.

W nowych, odświętnych, ale niewygodnych szatach czuł się dziwnie skrępowany, wiedział

jednak, że podczas oficjalnego bankietu powinien być elegancko ubrany. Przyrzekł sobie w duchu, że
nie wprawi nikogo w zakłopotanie. Najbardziej zależało mu na tym, by nie przynieść wstydu
bliźniętom.

Zanim stary Peckhum odleciał do orbitalnej stacji, by samotnie dokonać przeglądu urządzeń

kontrolujących ustawienie ogromnych zwierciadeł, pomógł Zekkowi wybrać kilka części
odpowiedniego na tę uroczystość stroju. Później młodzieniec wyruszył na poszukiwania stosownej
marynarki, którą udało mu się w końcu zdobyć dzięki temu, że sprzedał kilka najładniejszych
świecidełek i zabytków ze swojej kolekcji. Teraz, kiedy jechał turbowindąna wyższy poziom,
a potem kroczył labiryntem okazałych korytarzy, kierując się ku apartamentom, zajmowanym przez
przywódczynię Nowej Republiki, czuł się jak prawdziwy strojniś.

Przed drzwiami zauważył go android protokolarny See-Threepio. Wprowadził chłopaka do

komnaty, po czym zamaszystym gestem złocistej ręki odprawił żołnierzy.

– Ach, cieszę się, że pan przyszedł, młody panie Zekku – powiedział. – Prawdę mówiąc, trochę

jednak się pan spóźnił. Będziemy musieli się pospieszyć. Trzeba będzie jeszcze przygotować to
i owo.

Zekk przeciągnął dłońmi po fałdach niewygodnego odświętnego ubrania.
– Co to znaczy, przygotować to i owo? – zapytał. – Jestem przecież gotów. Mam na sobie

uroczyste ubranie... czego jeszcze mi potrzeba?

Z głośnika w głowie Threepia wydobyło się kilka dźwięków do złudzenia przypominających

cmoknięcia. Android przesunął dłonią po gorsie koszuli Zekka.

– O rety – jęknął. – To ubranie jest naprawdę szykowne, ale przede wszystkim bardzo...

niezwykłe. Jeżeli moje bazy danych się nie mylą, przed kilkoma dziesięcioleciami było uważane za
dosyć modne. Powiedziałbym nawet, że ma całkiem dużą wartość historyczną.

Zekk poczuł nagle, że ogarnia go rozczarowanie. Poświęcił przecież tyle czasu i trudu, aby

prezentować się jak najlepiej. Uczynił naprawdę wszystko, co tylko było w jego mocy, a gderliwy
android, lekceważąc jego dobre chęci, w ciągu kilku sekund pozbawił go wszelkich złudzeń.

Z bocznej komnaty niemal wybiegła Leia Organa Solo, ale na widok Zekka stanęła w pół kroku.

Jej oczy rozszerzyły się ze zdziwienia.

– Och... to znaczy, witaj, chłopcze – odezwała się po chwili. – Cieszę się, że przyszedłeś.
Obejrzała go od stóp do głów, jakby chciała przeniknąć spojrzeniem na wylot. Zekk zgrzytnął

zębami, ale starał się nie dać poznać po sobie, że poczuł się zakłopotany. Był jednak niemal pewien,
że na jego policzkach pojawiły się szkarłatne plamy. Uroczysty strój, jaki włożył specjalnie z myślą
o bankiecie, wydawał mu się teraz równie śmieszny jak kostium pajaca.

– Mam nadzieję, że nie sprawiam nikomu kłopotu... – zaczął i urwał, nie wiedząc, co powinien

powiedzieć. – To znaczy... Nie starałem się, żeby Jacen i Jaina mnie zaprosili...

– Nie przejmuj się tym, chłopcze – przerwała mu Leia, a potem obdarzyła chłopaka ciepłym

uśmiechem. – Nowa pani ambasador z Alfy Karnaka przybyła z własną gromadką dzieci, tak że
możesz się uspokoić. Po prostu zachowuj się, jak najlepiej potrafisz.

Po chwili powrócił Threepio, niosąc kilka przedmiotów mających poprawić wygląd zewnętrzny

gościa.

– Młody panie Zekku, przypuszczam, że powinniśmy zacząć od czesania włosów – oznajmił. –

Wszyscy muszą się prezentować jak najbardziej okazale. Ten bankiet jest dla Nowej Republiki
sprawą honoru. Jaka szkoda, że nie udało mi się dotrzeć do tych starych baz danych, które zawierały
informacje na temat zwyczajów panujących na Alfie Karnaka! Wygląda na to, że moi programiści
zupełnie o nich zapomnieli. – Zaczął czesać włosy Zekka. – O rety, z pewnością powinno się je
ostrzyc! Hmmm, jestem ciekaw, czy mielibyśmy na to chociaż trochę czasu...

Do Zekka, stojącego nieruchomo i poddającego się zabiegom przesadnie troskliwego androida,

podbiegły bliźnięta, by powitać przyjaciela. Przygładzone, proste włosy chłopca wyglądały
naprawdę niezwykle, a jego twarz została tak dokładnie umyta, że Jecen tylko z trudem go rozpoznał.

– Witaj, Zekku! – zawołała Jaina, naprawdę ucieszona pojawieniem się gościa, ale na widok

niezwykłego ubrania przyjaciela przycisnęła palce do ust, z trudem tłumiąc chichot. Chłopak poczuł,
że rumieńce wstydu na jego twarzy przybierają intensywniejszy odcień.

Spróbował wyrwać się z objęć nieustannie zrzędzącego androida, ale Threepio przypomniał mu

surowo:

– Przecież jestem protokolarnym androidem, proszę pana, i doskonale wiem, jak powinno się

wyglądać podczas takich uroczystości.

Zekk nie zamierzał się z nim sprzeczać, ale kilkakrotnie skrzywił się, kiedy Threepio uparcie

rozczesywał jego włosy.

– Nie jestem pewien, czy to był dobry pomysł – powiedział, zwracając się do bliźniąt. –

Pamiętajcie o tym, że nie znam się na dyplomacji. Nie wiem niczego na temat dobrych manier ani
etykiety.

Jaina się roześmiała.
– Nie przejmuj się tym – odrzekła. – Kieruj się zdrowym rozsądkiem we wszystkim, co będziesz

robił albo mówił, i przyglądaj się temu, co będą robili inni. To uroczysty dyplomatyczny bankiet,
w trakcie którego będziesz musiał postępować zgodnie z wieloma nudnymi ceremoniami, ale
jedzenie powinno być wyśmienite. Z pewnością będzie ci smakowało.

Zekk nie uznał za słuszne przypomnieć dziewczynie, że bardzo łatwo było jej mówić takie rzeczy.

Przecież uczono ją przez tyle lat dyplomatycznych procedur i ceremoniałów, że teraz niemal
instynktownie wiedziała, jak powinna zachowywać się w różnych sytuacjach. On jednak nie był
wychowywany w taki sposób. Pomyślał, że cała impreza będzie jedną wielką katastrofą.

See-Threepio, który w końcu chyba zrezygnował z całkowitego rozczesania włosów gościa, stał

teraz przed nim i z rozpaczą załamywał złociste ręce.

– O rety – westchnął w końcu. – Mam wrażenie, że to wszystko nie wypadnie najlepiej.
Zekk nie mógł się z nim nie zgodzić.

Kiedy wszyscy wchodzili do wielkiej sali, w której zwykle urządzano oficjalne bankiety, na

końcu grupy kroczyła Tenel Ka, dobrze świadoma wszystkiego, co ją czeka. Oto miała uczestniczyć
w bardzo ważnej dyplomatycznej uroczystości. Przecież właśnie do tego przygotowały ją surowe
nauki babki, jakich wysłuchiwała w komnatach królewskiego dworu Hapes. Tenel Ka była
księżniczką, następczynią hapańskiego tronu i przyszłą władczynią systemów gwiezdnych tworzących
gromadę Hapes. Dotychczas robiła jednak wszystko, żeby unikać takich przyjęć. Zamiast tego
spędzała cały wolny czas na niegościnnej Dathomirze, rodzimej planecie matki, gdzie mogła ćwiczyć
i żyć jak prawdziwa wojowniczka. Pochodząca z Hapes babka dziewczyny sprzeciwiała się
kierunkowi wychowania, w jakim zdecydowała się podążać księżniczka, ale Tenel Ka miał na ten
temat odmienne zdanie. Wiele razy udowodniła, że potrafi być stanowcza.

Teraz kroczyła za Jacenem, Jaina i Zekkiem w towarzystwie Lowbaccy i milczącego młodszego

brata bliźniąt, Anakina. Miała na sobie krótki, dopasowany do gibkiego ciała strój, wykonany
z barwnych kawałków jaszczurczej skóry, specjalnie na tę okazję pociągnięty naoliwioną szmatką
i wypolerowany, tak by połyskiwał przy każdym ruchu. Jej silnie umięśnione ręce i nogi były
obnażone, ale dziewczyna miała na ramionach fałdzistą pelerynę barwy ciemnej zieleni.

Przez wiele ostatnich miesięcy przebywała w akademii Jedi, znajdującej się na Yavinie Cztery,

a wcześniej mieszkała na Dathomirze w górskiej osadzie, pośród klanu kobiet ze Śpiewającej Góry.
Nie nawykła do życia w pałacowych komnatach hapańskiego dworu, a zatem traktowała wydany na
cześć pani ambasador z Alfy Karnaka uroczysty bankiet jako jeszcze jedno wyzwanie, któremu musi
stawić czoło.

Lowbaccę przy tej okazji wykąpano i wysuszono, a jego sierść starannie rozczesano, dzięki

czemu wysoki Wookie, pozbawiony sterczących we wszystkie strony kudłów, sprawiał wrażenie
jeszcze chudszego niż w rzeczywistości. Zaczynające się nad lewym okiem pasemko ciemniejszych
włosów zostało również dokładnie uczesane. Lowie wyglądał teraz zabójczo przystojnie... rzecz
jasna, jąkną Wookiego.

Na czele procesji, poprzedzając Hana i Leię, kroczył poważny i dumny See-Threepio, któremu

wydawało się, że eskortuje całą grupę. Kiedy wszyscy znaleźli się przed drzwiami do wielkiej sali
bankietowej, stojący po obu stronach strażnicy Nowej Republiki rozsunęli skrzydła na boki. Leia,
wyglądająca w śnieżnobiałej szacie jak królowa, ujęła Hana pod rękę i weszła do środka. Mimo iż
przywódczyni Nowej Republiki nie była zbyt wysoka, sprawiała wrażenie osoby pewnej siebie
i wyjątkowo energicznej. Przypominała baterię, naładowaną do granic możliwości. Tenel Kaja
podziwiała.

Okazało się, że wszyscy zaczęli wchodzić do sali bankietowej w najodpowiedniejszej chwili.

Kiedy gospodarze przechodzili przez próg jednych drzwi, drugie, umieszczone po przeciwnej stronie,
właśnie się otwierały, ukazując wchodzącą panią ambasador Alfy Karnaka, kroczącą na czele grupy
ośmiorga własnych dzieci.

Dyplomatka wyglądała jak stóg siana, z którego sterczały we wszystkie strony brązowe włosy.

Przypominała wielkie jajo porośnięte sierścią tak długą, że całkowicie ukrywała jej ciało. Trudno

nawet było dostrzec błyszczące wśród zmierzwionych splotów oczy pani ambasador, a kiedy istota
podchodziła do wielkiego stołu, nie było także widać ukrytych pod długimi włosami nóg. Po chwili
dyplomatka z Alfy Karnaka spoczęła na krześle, ustawionym u szczytu stołu tuż obok krzesła,
przeznaczonego dla przywódczyni Nowej Republiki. Po chwili i Leia zajęła swoje miejsce,
a z drugiej strony usiadł Han Solo.

Ośmioro dzieci pani ambasador było miniaturowymi kopiami matki, również wyglądającymi jak

włochate stogi siana. Spiesząc się, pociechy zaczęły zajmować miejsca przy stole. Sierść
dziewczynek zapleciono w warkoczyki, przewiązane różnobarwnymi wstążkami, a sploty włosów
chłopców zakończono niewielkimi, dźwięczącymi przy – każdym ruchu dzwonkami. Wszystkie
pociechy sprawiały wrażenie doskonale wychowanych i siadając na wyznaczonych miejscach wzdłuż
dłuższego boku stołu, zachowywały się nienagannie.

Tenel Ka była rada, że i ona pomyślała o wpleceniu barwnych wstążek w złocistorude włosy.

Czasami, kiedy przebywała w sali audiencyjnej hapańskiego dworu, zdarzało się jej widywać
przybyszów z Alfy Karnaka. Włochate istoty, na ogół bardzo nieśmiałe i hołdujące przedziwnym
obyczajom, były jednak niezwykle przyjacielskie i wyrozumiałe.

Tenel Ka siedziała obok Lowbaccy, a Jacen, Jaina oraz ich przyjaciel zajęli miejsca bliżej

szczytu długiego wypolerowanego stołu. Młodszy brat bliźniąt, Anakin, obdarzony niesamowitymi
jasnobłękitnymi oczami, sprawiał wrażenie, że jest mu wszystko jedno, gdzie usiądzie. Cierpliwie
czekał, aż będzie mógł zająć miejsce pomiędzy Lowbaccą a Jacenem.

Zaaferowany See-Threepio krzątał się wokół stołu, raz po raz stawiając na nim różne rzeczy

i rozkoszując się wykonywanymi czynnościami. Był przecież protokolarnym androidem,
zaprogramowanym specjalnie do takich zajęć – skomplikowanych i wymagających wielkiego taktu
ceremonii dyplomatycznych, nie mających nic wspólnego z awanturniczymi przygodami, podczas
których żądano od niego, aby wykazywał się odwagą.

Przed błyszczącymi talerzami, które postawiono na stole przed każdym z gości, umieszczono

kryształowy wazon z bukietem świeżych, ozdobnych i roztaczających miłe wonie egzotycznych roślin.
Hodowano je specjalnie w ogrodach botanicznych Coruscant i dobierano w taki sposób, by
wprawiały biesiadników w przyjemny nastrój.

Kiedy wszyscy zajęli miejsca przy stole, Leia wstała i zaczęła wygłaszać uroczyste, specjalnie

przygotowane przemówienie. Serdecznie powitała panią ambasador i wyraziła życzenie długiej
i owocnej współpracy. Oświadczyła, że ma nadzieję, iż przyszłe stosunki będą pełne przyjaźni
i wzajemnej pomocy, a także poszanowania wzajemnych interesów handlowych. W pewnej chwili
szepnęła coś do Threepia, a wówczas złocisty android skierował się do niewielkiej niszy, by po
chwili powrócić z jakimś pakunkiem. Tenel Ka natychmiast rozpoznała przenośną osłonę inkubacyjną
kryjącą dobrze znany przedmiot o zaokrąglonych kształtach.

– Hej, to przecież jajo jastrzębionietoperza, które znaleźliśmy! – wykrzyknął Jacen, nie potrafiąc

opanować zaskoczenia.

Leia uśmiechnęła się do niego i kiwnęła głową.
– To prawda – oświadczyła. – Mam nadzieję, że pani ambasador zechce przyjąć ten dar tym

chętniej, że dowiedziała się, iż znalazły go te same dzieci, z którymi zasiada teraz przy stole.

Ręce dyplomatki z Alfy Karnaka zaczęły drżeć z podniecenia. Jej długie włosy zjeżyły się

z zachwytu, a tymczasem Leia ciągnęła:

– Pani ambasador, co prawda nie znamy jeszcze wszystkich panujących na Karnaku zwyczajów,

ale słyszeliśmy o pani wielkim zamiłowaniu do niezwykłych okazów flory i fauny. Przekazano nam
wiadomości o wspaniałych holograficznych dioramach i ogromnych ogrodach zoologicznych,
w których zwierzęta mogą żyć, nawet nie wiedząc o tym, że nie przebywają na wolności.
Pragnęłabym zatem, żeby zechciała pani przyjąć jako dar dla siebie i swojego ludu to drogocenne
jajo jastrzębionietoperza, jednego z najtrudniejszych do pochwycenia stworzeń żyjących w Imperial
City. Tylko niewiele okazów można znaleźć w ogrodach zoologicznych, rozrzuconych po planetach
całej galaktyki.

Zachwycona ambasador Alfy Karnaka zakwiliła jak małe dziecko.
– Ten dar z całą pewnością stanie się jednym z najwspanialszych okazów, jakie udało nam się

kiedykolwiek zdobyć – oświadczyła.

– Musi pani jednak otoczyć pisklę specjalną opieką – wtrącił się Jacen. – Obiecałem to jego

matce.

Włochata istota wcale nie uznała uwagi chłopca za niezwykłą czy nieuprzejmą.
– Daję ci na to uroczyste słowo honoru – odparła, kierując te słowa do Jacena.
Następnie zwróciła się do Leii i poruszając ustami, ukrytymi gdzieś między splotami długich

włosów, wygłosiła własne, równie starannie przygotowane przemówienie. Wyraziła w nim mniej
więcej te same pragnienia, które przed chwilą wypowiedziała przywódczyni Nowej Republiki.

Tymczasem jej podobne do włochatych kulek dzieci wierciły się niespokojnie na krzesłach, nie

mogąc doczekać się chwili, kiedy będą mogły zabrać się do jedzenia. Również bliźnięta i pozostali
młodzi Jedi czuli, że ich żołądki zaczynają wyprawiać dziwne harce. Han Solo, ubrany odpowiednio
okazale, raz po raz niespokojnie spoglądał na żonę, jakby źle się czuł w koszuli ze sztywnym
kołnierzykiem i wojskowym mundurze, na którym błyszczał rząd medali. Tenel Ka ogarnęło
współczucie na jego widok.

Kiedy przemówienie pani ambasador dobiegło końca, do sali bankietowej wkroczył Threepio

w towarzystwie toczącego się na kółkach pomocniczego robota wiozącego ogromną wytłaczaną
srebrną tacę. Ustawiono na niej ozdobne talerze, wypełnione apetycznie wyglądającymi, wspaniale
ułożonymi i przyozdobionymi potrawami. Kierując się dobrymi obyczajami politycznymi, a także
najzwyczajniejszą grzecznością, złocisty android pomaszerował ku szczytowi stołu, gdzie siedziała
przywódczyni Nowej Republiki w towarzystwie ambasador Alfy Karnaka. Chcąc pokazać, jak
wielkie wrażenie wywarł na nich widok tak wspaniałych potraw, obie dyplomatki zaczęły wydawać
odpowiednie, pełne zachwytu pomruki i jęki.

Tenel Ka przyglądała się, jak See-Threepio sięga po największy talerz, ustawiony na tacy

pomocniczego robota, po czym kieruje się ku pani ambasador. Natychmiast zrozumiała, że android
zamierza postawić pierwszą porcję przed dyplomatką – co, zgodnie z panującymi na Karnaku
zwyczajami, byłoby strasznie nieuprzejme.

Jak ukłuta szpilką zerwała się na równe nogi i nie przejmując się tym, że od złocistego androida

dzieli ją niemal cała długość stołu, zawołała:

– Przepraszam cię, Threepio! Czy pozwolisz, że ja to zrobię?
Nie czekając na odpowiedź, pospiesznie obeszła stół i przystanęła przez zdezorientowanym

androidem. Zaczęła zdejmować z wielkiej tacy talerze z porcjami jedzenia i stawiać je po kolei
przed dziećmi pani ambasador. Jak można było się spodziewać, zaczęła od najmniejszej
i prawdopodobnie najmłodszej włochatej kulki.

Zdziwiona księżniczka Leia popatrzyła na dziewczynę z Dathomiry, ale powstrzymała się od

jakichkolwiek uwag. Tymczasem ambasador Alfy Karnaka uczyniła gest, który chyba oznaczał
kiwnięcie głową.

– Bardzo ci dziękuję, młoda damo – powiedziała. – Wyświadczasz nam wielki zaszczyt. Nie

spodziewałam się, by ktokolwiek z dostojników Nowej Republiki chciał stosować się do naszych
obyczajów.

Tenel Ka szturchnęła Threepia, po czym obeszła razem z nim stół i zatrzymała się za plecami

Anakina. Położyła dłoń na ramieniu chłopca, a potem pochyliła się nad nim i zaczęła coś szeptać do
jego ucha. Anakin nie zaprotestował ani o nic nie zapytał. Wstał od stołu, wyjął talerz z dłoni
androida i postawił go na stole przed panią ambasador.

Zdumiona dyplomatka radośnie zakwiliła.
– Dziękuję bardzo. Jestem wielce zaszczycona tym, że zechciała pani wybrać najmłodsze

dziecko, by mi usługiwało – oznajmiła, zwracając się do Leii.

– Ja... cała przyjemność po mojej stronie – bąknęła Leia, niepewna, co powiedzieć.
Tenel Ka, która stała teraz za krzesłem przywódczyni Nowej Republiki, nieznacznie kiwnęła

głową.

– Tak jest, pani ambasador – rzekła. – Chcieliśmy okazać pani szacunek, stosując się do

zwyczajów obowiązujących na pani macierzystym świecie. Dobrze wiemy, że spełnianie życzeń
dzieci naszych gości należy do obowiązków młodszej osoby spośród domowników, podczas gdy
najbardziej poważanej osobie dorosłej usługuje jedno z dzieci gospodarzy bankietu.

– Jestem po prostu wzruszona – oświadczyła dyplomatka z Alfy Karnaka. – Jeżeli wszyscy

dostojnicy Nowej Republiki tak samo znają nasze obyczaje, nie sądzę, żeby nawiązanie stosunków
dyplomatycznych między naszymi światami zajęło bardzo dużo czasu.

Drżąc z ulgi, że w ostatniej chwili udało się jej zapobiec kłopotliwej sytuacji, w jaką omal nie

wpadła księżniczka Leia, uśmiechnięta Tenel Ka zajęła poprzednie miejsce. Natychmiast siedzący
obok niej Jacen odwrócił głowę i nie kryjąc zdziwienia, spojrzał na nią swoimi bursztynowymi
oczami o odcieniu koreliańskiej brandy.

– Skąd o tym wiedziałaś? – zapytał szeptem.
– Kiedyś... Ktoś mi o tym powiedział – odrzekła, a później umilkła, nie chcąc ujawnić, iż

pochodzi z królewskiego rodu. Nie chciała wyjawić tej tajemnicy nawet komuś, kogo uważała za
jednego z najlepszych przyjaciół.

Zekk nie odzywał się ani słowem, czuł się dziwnie skrępowany. Jedzenie było wyśmienite, ale za

każdym razem, ilekroć robił jakiś ruch ręką czy głową, zastanawiał się, czy kogoś nie obrazi albo nie
wywoła dyplomatycznego incydentu.

Tymczasem Threepio postawił na stole pozostałe talerze, a więc chłopiec mógł poświęcić całą

uwagę jedzeniu. Miało wspaniały smak, nie mówiąc o tym, że było o wiele bardziej urozmaicone niż
to, do którego przywykł.

Szczególnie smakowała mu zielenina, umieszczona w stojącym przed nim kryształowym wazonie.

Była wyjątkowo świeża i krucha. Niektóre listki miały gorzki smak, inne słodkawy... ale przecież
w czasach, kiedy tułał się po ulicach, zdarzało mu się nieraz jadać o wiele gorsze rzeczy. Pamiętał,
jak opiekał nad ogniem odrywane od granitowych ścian ślimaki czy gotował pokrojone kawałki
grzybów rosnących na durbetonowych murach. Te warzywa były przynajmniej pachnące i pożywne.
Naprawdę mu smakowały.

Miał wrażenie, że i gospodarze, i goście zajęci są grzecznościową rozmową na neutralne

polityczne tematy. Czując się coraz bardziej zagubiony, postanowił przyłączyć się do tej konwersacji.
Odsunął na bok pusty kryształowy wazon i powiedział:

– Zielenina była naprawdę doskonała. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek w życiu jadł coś równie

smacznego.

Wydawało mu się, że jego uwaga nie powinna zostać uznana za coś niestosownego. Chcąc dać

dowód, że zamierza wziąć udział w rozmowie toczącej się przy stole, wypowiedział uprzejmy
komplement, który z całą pewnością nie powinien nikogo urazić ani zdziwić.

Mimo to nagle uświadomił sobie, że kierują się na niego oczy wszystkich osób siedzących przy

wielkim stole. Pospiesznie rzucił okiem na przód swojej niemodnej marynarki, czy przypadkiem nie
zabrudził jej jakimś jedzeniem albo płynem.

Z oczu Jacena wyzierało zdumienie zmieszane z niedowierzaniem. Tenel Ka zachowywała się

w taki sposób, jakby nawet nie usłyszała rzuconej przez Zekka uwagi. Jaina szturchnęła chłopaka pod
żebro i zachichotała.

– To nie była zielenina – szepnęła. – To był bukiet, postawiony na stole dla ozdoby! Nie nadawał

się do jedzenia.

Przerażony Zekk słuchał jej, ale na jego twarzy nie drgnął ani jeden mięsień.
– Proszę pamiętać o tym, panienko Jaino – odezwał się nagle stojący za ich plecami Threepio –

że wiele roślin ozdobnych nadaje się do jedzenia. Pośród tych, które tworzyły bukiet, nie było ani
jednej niejadalnej. Jestem przekonany, że spożycie ich nie wyrządzi nikomu żadnej krzywdy...

Siedząca u szczytu stołu księżniczka Leia poruszyła się i chrząknęła.
– Cieszę się, Zekku, że ta zielenią tak ci smakowała – powiedziała na tyle głośno, żeby usłyszeli

ją wszyscy biesiadnicy. Przysunęła do siebie kryształowy wazon i sięgnęła po łodygę karbowanej
purpurowo-zielonkawej rośliny. Włożyła ją do ust i zaczęła żuć, lekko się uśmiechając. Han Solo
popatrzył na żonę, zapewne przypuszczając, że postradała wszystkie zmysły, ale nagle podskoczył,
jakby ktoś kopnął go w kostkę. On także zaczął jeść rośliny tworzące bukiet w jego wazonie. Jaina
poszła w ślady rodziców i po chwili wszyscy biesiadnicy oddawali się pałaszowaniu „zieleniny”.

Zekk siedział nieruchomo. Czuł się upokorzony, ale starał się, żeby nikt tego nie zauważył. Jego

ubranie okazało się dziwaczne i staromodne, maniery przy stole pozostawiały wiele do życzenia,
a poza tym jedząc coś, co powinien od pierwszego rzutu oka wziąć za ozdobę, stworzył niezręczną
sytuację. Żałował, że przyjął zaproszenie bliźniąt i zgodził się uczestniczyć w bankiecie.

Dotrwał jednak do końca, nie odzywając się ani słowem. Z ulgą przyglądał się, jak pani

ambasador Alfy Karnaka i gromadka jej włochatych dzieci, odprowadzani przez Leię i jej męża,
opuszczają salę bankietową.

Kiedy strażnicy Nowej Republiki eskortowali go do wyjścia, chłopak postanowił skorzystać

z pierwszej lepszej okazji ucieczki.

– Nie martw się tym, co zdarzyło się dziś przy stole – odezwała się Jaina, pragnąc go pocieszyć.

– Liczy się tylko to, że jesteś naszym przyjacielem.

Zekk poczuł się urażony jej uwagą. Zdziwił go sam fakt, iż dziewczyna uznała za konieczne

powiedzieć coś takiego. Nie należał do jej świata. Czuł, że prawda ta płonie w jego mózgu, jakby
ktoś wypisał te słowa płomienistymi literami. Powinien był to wiedzieć, zamiast łudzić się, że
mógłby czuć się swobodnie w towarzystwie osób należących do najwyższych sfer społecznych.

Kiedy cichaczem wyślizgnął się przez tylne drzwi z wielkiej sali bankietowej, miał zamiar

pobiec korytarzem tak szybko, by nie mogli dotrzymać mu kroku nawet zawsze czujni strażnicy
Nowej Republiki. Mimo to Jaina spróbowała go dogonić.

– Zaczekaj! – zawołała. – Pamiętaj o tym, że umówiliśmy się na jutro! Obiecaliśmy przecież, że

pomożemy ci wydostać tę centralną jednostkę wielozadaniową dla Peckhuma!

Zekk nie bardzo chciał wracać do domu, ale był pewien, że nie może teraz zostać z bliźniętami.

Puścił się korytarzem, ani słowem nie odpowiadając na uwagę Jainy.

Rozdział 7

Nieco później tego samego dnia eskortowany przez statki Nowej Republiki krążownik gwiezdny

„Diament” dotarł do granicy przestrzeni systemu Coruscant. Wokół jednostki uwijały się najeżone
lufami turbolaserowych dział szturmowe statki, sugerując, że ładownie krążownika mogą kryć
przedmioty o znaczeniu militarnym.

Czuwający na mostku dowodzenia statku admirał Ackbar nie potrafił ukryć niepokoju mimo

zachowywania wyjątkowych środków ostrożności. Zgodnie z uprzednio uzgodnionym planem jego
„Diament” docierał właśnie do strefy ładowniczej, znajdującej się w pobliżu orbitalnych stacji
Coruscant. Szturmowe myśliwce eskorty jeden po drugim wyłączały zasilanie swoich systemów
uzbrojenia, po czym kolejne eskadry zawracały, życząc szczęścia kalamariańskiemu admirałowi,
głównodowodzącemu floty Nowej Republiki.

– Dziękuję za eskortę – odezwał się Ackbar do mikrofonu komunikatora. – Od tej chwili będę

podlegał ochronie sił bezpieczeństwa Coruscant.

Wyłączył urządzenie, po czym zaczął przechadzać się po mostku. Długa podróż statku dobiegała

końca. Nowa Republika tak bardzo potrzebowała przedmiotów, transportowanych przez „Diament”
w opancerzonych ładowniach: nowoczesnych rdzeni jednostek napędu nadświetlnego i baterii do
dział turbolaserowych. Krążownik miał dostarczyć ładunek do stoczni Kuat Drive, gdzie zamierzano
zainstalować wszystko na pokładach budowanych tam nowych pancerników. Ackbar otrzymał rozkaz
dokonania formalnej inspekcji stoczni. Przyjął go z radością, jako że zawsze cieszył się z okazji
przebywania na pokładzie każdego nowoczesnego wojennego statku.

Chociaż największe zagrożenie ze strony złego Imperium właściwie minęło, od czasu do czasu

nadal wybuchały drobne konflikty, głównie w systemach gwiezdnych nie zrzeszonych z Nową
Republiką. Wciąż jeszcze krucha organizacja polityczna, na czele której stała przywódczyni Leia
Organa Solo, musiała być w każdej chwili gotowa do odparcia ataków grożących jej ze strony
nieznanych i znanych nieprzyjaciół.

– Centrala na Coruscant przyjęła do wiadomości fakt naszego pojawienia się w ich przestrzeni –

zameldował sternik.

Admirał Ackbar kiwnął głową.
– Z pewnością przy da się nam trochę wypoczynku po podróży – powiedział, odwracając się do

oficera i kierując na niego ogromne, podobne do rybich oczy. – Spędzał pan kiedyś urlop na
Coruscant, panie poruczniku?

Młody mężczyzna także kiwnął głową.
– Tak jest, panie admirale. Najchętniej spędzam czas w tej obrotowej kantynie na dachu jednego

z najwyższych wieżowców, skąd można oglądać panoramę całej metropolii. Pracuje w niej istota

o dziesięciu mackach, grająca na dziesięciu klawiaturach naraz. O rany, jeszcze nigdy nie słyszałem
takiej muzyki, jaką potrafi z nich wydobywać!

Admirał Ackbar zachichotał, ale w tej samej chwili ujrzał, że siedząca przed konsoletą taktyczną

kobieta zrywa się na równe nogi. Kiedy podnosiła alarm, zazwyczaj blada skóra jej twarzy była
wyraźnie zaczerwieniona.

– Panie admirale! Przed dziobem w pobliżu sterburty wyłania się nie wiadomo skąd

niezidentyfikowana flota! Znajduje się w tej chwili w odległości niespełna pięćdziesięciu
kilometrów, ale z każdą chwilą ten dystans zmniejsza się i to bardzo szybko. Wygląda na to, że
wszystkie statki ustawiają się w szyku szturmowym!

Admirał odwrócił się jak użądlony i popatrzył przez dziobowy iluminator.
– Szyk szturmowy? – zapytał, nie wierząc własnym oczom. – Przecież znajdujemy się

w przestworzach chronionych przez patrolowce Coruscant, jednej z najlepiej strzeżonej przestrzeni
w całej galaktyce! Kto mógłby chcieć nas tu zaatakować?

Z przerażeniem uświadomił sobie, że nieznana flota, materializująca się przed dziobem jego

krążownika, za chwilę rzuci się na „Diament” jak stado drapieżnych ptaków na ofiarę. W tej samej
chwili poczuł silne wstrząsy trafień strzałów z potężnych jonowych dział napastników, po których
wszystkie systemy uzbrojenia odmówiły posłuszeństwa.

– Alarm bojowy! – ryknął ochryple w tej samej chwili, kiedy następna salwa trafiła w kadłub

krążownika.

– Niewielka wyrwa w pancerzu prawej burty – zameldował oficer dyżurny. – Część pomieszczeń

została rozhermetyzowana, ale natychmiast zadziałały grodzie ciśnieniowe.

– Wysłać sygnał SOS! – krzyknął admirał. – Zażądać pomocy ze strony sił bezpieczeństwa

Coruscant. Natychmiast!

– Wszystkie systemy uzbrojenia zostały obezwładnione – zameldowała kobieta, która pierwsza

dostrzegła wrogą flotę. – Nie możemy oddać ani jednego strzału. Silniki funkcjonują jednak
prawidłowo, zupełnie jakby napastnikom zależało na tym, by ich nie uszkodzić.

– Zamierzają porwać nasz krążownik! – powiedział Ackbar, uświadomiwszy sobie straszliwą

prawdę. – I to razem z ładunkiem.

Oficer łącznościowiec zaczął nadawać sygnał SOS. Po kilku sekundach młody mężczyzna uniósł

jednak głowę znad pulpitu i zwrócił bladą pyzatą twarz ku Ackbarowi.

– Panie admirale, systemy telekomunikacyjne nie funkcjonują! Nie możemy przesłać meldunku

o naszym położeniu.

Kalamarianin przełknął ślinę. Z pewnością stacje kontrolne na Coruscant w ciągu kilku

następnych minut zauważą, co się dzieje. Wiedział jednak, że wówczas będzie już za późno.

Nieprzyjacielskie jednostki zaczęły zacieśniać pierścień wokół jego krążownika.

Zmodyfikowany szturmowy wahadłowiec znajdował się coraz bliżej celu. Atakiem dowodził

siedzący za jego sterami pilot Qorl, który jeszcze niedawno latał imperialnym myśliwcem typu TIE.
Na głowie miał czarny, podobny do czerepu hełm, ściśle dopasowany i tworzący całość
z hermetycznym próżniowym skafandrem. Czarne, chroniące oczy gogle, umożliwiały przekazywanie
najważniejszych informacji taktycznych bezpośrednio do siatkówek.

Imperialny pilot obrócił wahadłowiec w taki sposób, żeby umieszczone na dziobie koliste

uzębione urządzenie zetknęło się z opancerzoną burtą rebelianckiego krążownika zaopatrzeniowego.

W pobliżu dziobu statku dostrzegł wymalowane słowo: „Diament”. Nazwa statku sugerowała, że
jednostka powinna być twarda, nieugięta... Qorl mruknął pod nosem coś, co zapewne jedynie on
rozumiał. Potężne zęby urządzenia, zainstalowanego na dziobie jego wahadłowca, wykonano
z ogromnych kamieni corusca, mogących z łatwością przecinać najgrubsze pancerze. Pilot wiedział,
że za kilka chwil oddziały szturmowe Akademii Ciemnej Strony opanują pokłady bezbronnego
rebelianckiego krążownika.

Przycisnąwszy wielki czerwony guzik, umieszczony pośrodku pulpitu kontrolnej konsolety,

wprawił w ruch potężne uzębione tarcze urządzenia. Po chwili w pancerzu „Diamentu” ukazał się
dymiący otwór umożliwiający przedostanie się do środka.

Qorl zacisnął palce mechanicznej, okrytej czarną rękawicą dłoni. Jego własna ręka uległa

złamaniu podczas katastrofy, jakiej uległ myśliwiec typu TIE przy lądowaniu na powierzchni
porośniętego dżunglą czwartego księżyca planety Yavin. Imperialni inżynierowie zastąpili jednak źle
zrośniętą kończynę o wiele silniejszą mechaniczną protezą, podobną do tych, w jakie wyposażano
androidy. Chociaż więc imperialny pilot nie miał czucia w mechanicznych palcach, siła jego ręki
została zwielokrotniona.

Gotowi do ataku szturmowcy, trzymając blasterowe karabiny, zaczęli się gromadzić we wnętrzu

rękawa cumowniczego. Eskorta zaopatrzeniowego krążownika, składająca się z czternastu silnie
uzbrojonych korwet oraz wielu eskadr maszyn typu E i X-skrzydłowców, właśnie zawróciła
i odleciała. Widocznie Rebelianci czuli się w pobliżu stolicy tak bezpieczni, że ich obrona pozwoliła
sobie na krótką chwilę nieuwagi. Ukryty za siłowym polem, dzięki któremu jego flota była
niewidoczna, Qorl wybrał do ataku właśnie tę chwilę.

– Połączenie z rebelianckim krążownikiem zostało uszczelnione – zameldował kapitan

szturmowców.

– Bardzo dobrze – odezwał się Qorl, wstając z fotela. – Przystąpić do ataku. Na zakończenie

akcji mamy najwyżej pięć minut. Nie możemy popełnić żadnego błędu.

Z głuchym cmoknięciem otworzyła się zamykająca wylot rękawa uszczelniająca klapa i do środka

rebelianckiej jednostki zaczęli wpadać szturmowcy, strzelając do wszystkiego, co się poruszało.
Stożki wydobywającego się z luf ich karabinów światła dowodziły jednak, że broń była ustawiona na
ogłuszanie, a nie zabijanie. Imperialni żołnierze nie mieliby co prawda nic przeciwko temu, żeby
zabić wszystkich członków załogi „Diamentu”, ale wówczas niosące ogromną energię blasterowe
smugi mogłyby uszkodzić znajdujące się na mostku delikatne systemy kontrolne i sterownicze.

Niektórzy członkowie załogi rebelianckiegi statku próbowali kryć się za konsoletami. Strzelali

stamtąd do szturmowców, posyłając ku nim śmiercionośne błyskawice. Jeden imperialny żołnierz,
trafiony takim strzałem, zwalił się na płyty pokładu. Pośrodku okrywającego tułów białego pancerza
ziała ogromna dymiąca czarna dziura. Szturmowiec chciał powiedzieć coś do mikrofonu
komunikatora, ale wydał tylko cichnący bulgot, po czym jego urządzenie odmówiło posłuszeństwa.

Qorl wszedł do środka, trzymając blasterowy pistolet w mechanicznej dłoni. Z satysfakcją

przyglądał się, jak szturmowcy opanowują cały mostek. Widział, jak trafiony ogłuszającym
promieniem rebeliancki sternik zostaje odrzucony pod ścianę i bezwładnie osuwa się na pokład.
Ujrzawszy to, odziana w mundur oficera taktycznego kobieta z głośnym krzykiem wyskoczyła zza
konsolety, po czym błyskawicznie oddała cztery strzały ze swojego blastera. Udało się jej trafić
dwóch szturmowców, ale po chwili i ona została ogłuszona.

Qorl skierował się do konsolety sterowniczej „Diamentu”, Musiał szybko postarać się, żeby

statek odzyskał zdolność manewrową. Jego czarne gogle, nasunięte na hełm pilota myśliwca TIE, nie
pozwalały dobrze widzieć, co dzieje się z boku, toteż kiedy przechodził obok stanowiska
dowodzenia, nie zauważył rebelianckiego oficera dowodzącego zaopatrzeniowym krążownikiem.
Obdarzony podobną do rybiej głową Kalamarianin wyskoczył nagle zza konsolety i zwarłszy się
z pilotem, przewrócił go na pokład. Blasterowy pistolet Qorla upadł z głośnym grzechotem na
metalowe płyty.

Rebeliancki oficer sczepił się z Qorlem, objąwszy go podobnymi do płetw rękami, ale pilot

myśliwca typu TIE zdołał oswobodzić mechaniczną rękę. Zacisnął palce w pięść i uderzywszy
Kalamarianina z całej siły w głowę, pozbawił go przytomności. Podniósł blasterowy pistolet, po
czym wstał i zaczął otrzepywać czarny skafander z kurzu.

Do Qorla podszedł spiesznie kapitan szturmowców.
– Mostek został opanowany – zameldował. – Wszystko gotowe do startu.
– Bardzo dobrze – odparł pilot. Uszczelnił czarny hełm i upewnił się, że próżniowy skafander nie

został uszkodzony podczas walki z rebelianckim oficerem. Chciał być pewien, że kiedy jego
szturmowy wahadłowiec oderwie się od kadłuba rebelianckiego krążownika, on sam nie zginie
wskutek nagłej dekompresji mostka. Zawahał się przez chwilę, po czym popatrzył na kapitana
i powiedział: – Proszę wepchnąć ciała tych Rebeliantów do kapsuły ratunkowej i wystrzelić
w przestworza.

– Chce pan darować im życie? – zapytał zdumiony oficer. – Nie mamy aż tyle czasu!
– A zatem proszę się pospieszyć – warknął Qorl, czując, że targają nim sprzeczne uczucia. Ci

ludzie byli przecież jego zawziętymi nieprzyjaciółmi. Składał kiedyś przysięgę, że nie oszczędzi ani
jednego... a jednak członkowie załogi rebelianckiej jednostki walczyli bardzo mężnie. Leżeli teraz
nieprzytomni i bezbronni, ale Qorl nie mógł znieść myśli, że zostawiając ich na pastwę losu,
właściwie wydaje na nich wyrok śmierci.

Szturmowcy wahali się tylko sekundę, po czym zaczęli przenosić bezwładne ciała

i bezceremonialnie wrzucać do wnętrza niewielkiej i nie uzbrojonej kapsuły ratunkowej. Później
kapitan uszczelnił pokrywę włazu i wcisnął czerwony guzik powodujący wystrzelenie jej
w przestworza. Rozległ się huk odpalanych silników i syk sprężonego gazu, po czym kapsuła zaczęła
oddalać się od krążownika.

Qorl obrócił głowę, chcąc popatrzeć na ekran monitora konsolety taktycznej, znajdującej się na

mostku „Diamentu”. Ujrzał na nim symbole maszyn obrony Coruscant, opuszczających orbitę
i zbliżających się do unieruchomionego krążownika zaopatrzeniowego.

– Opuścić rebeliancki statek – rozkazał swoim żołnierzom. – Przejść na pokład szturmowego

wahadłowca i rozpocząć odwrót. Spotkamy się ponownie w bazie.

Szturmowcy pospieszyli do otworu, wywierconego przez ostre, zębate tarcze, a kiedy znaleźli się

na pokładzie swojej jednostki, kapitan zamknął i uszczelnił śluzę rękawa cumowniczego. Qorl
przypiął się do fotela i przygotował na nagły skok ciśnienia. Kiedy zmodyfikowany szturmowy
wahadłowiec oderwał się do kadłuba krążownika, przez otwór wydostało się powietrze, dotychczas
uwięzione na mostku.

Czując się bezpieczny w próżniowym skafandrze, Qorl uruchomił silniki rebelianckiego statku.

Na klawiaturze komputera nawigacyjnego wystukał uprzednio przygotowane współrzędne, po czym
usiadł wygodnie w fotelu, czując, że statek zaczyna dokonywać zwrotu. Nie przejmując się
nadlatującymi maszynami Rebeliantów, podążył w ślad za imperialnymi jednostkami. Cieszył się, że

zdobył bezcenny skarb, dzięki któremu Drugie Imperium będzie mogło odzyskać przewagę militarną
i ponownie zająć należne miejsce w galaktyce.

Baza Qorla znajdowała się naprawdę blisko.

Admirał Ackbar ocknął się i stwierdził, że przebywa wraz z członkami załogi w ciasnej kabinie

kapsuły ratunkowej, wystrzelonej na oślep w przestworza i wirującej wokół własnej osi. Czuł
w głowie taki ból, jakby pod czaszką eksplodowało setki ładunków wybuchowych naraz.
Członkowie załogi „Diamentu”, jęcząc i trzymając się za głowy, także zaczynali wracać do
przytomności.

Nie wiadomo, komu ani dlaczego zawdzięczali ten fakt, ale nadal żyli. Admirał przecisnął się do

jednego z niewielkich iluminatorów i wyjrzał, szukając jednostek ratowniczych.

Mimo przyprawiającego o mdłości wirowania, dostrzegł swój krążownik, ukazujący się co kilka

chwil w coraz większej odległości. Przyglądał się, jak silniki „Diamentu” budzą się do życia,
a porwany statek powoli obraca się i kieruje w ślad za uciekającymi maszynami imperialnymi.

Myśliwce i patrolowce Nowej Republiki rzuciły się w pościg, chcąc odzyskać krążownik wraz

z bezcennym ładunkiem. Admirał uświadomił sobie jednak, że zanim znajdą się w zasięgu strzału,
imperialne statki i krążownik zdążą zniknąć w pustce przestworzy.

Ackbar spoglądał, jak „Diament” znika, zanim wysłane z Coruscant statki znalazły się na tyle

blisko, by spróbować choćby raz wystrzelić. Żałował, że nie może ponownie stracić przytomności,
ale uniemożliwiał mu to ostry ból, niemal rozdzierający jego czaszkę.

Rozdział 8

Zekk przemykał się pogrążonymi w nocnych ciemnościach ulicami Imperial City. Oddalając się

od pałacu, wybierał najciemniejsze przejścia i napowietrzne kładki. Nie chciał widzieć niczego
i nikogo. Wysoko nad jego głową przelatywały wahadłowce, błyskając światełkami, które było
widać nawet mimo drżącej mgiełki ciepłego, przesyconego wilgocią powietrza wydobywającego się
z szybów wentylacyjnych wieżowców. Miliardy światełek rozciągającego się od horyzontu po
horyzont miasta szydziły z chłopca, uświadamiając mu smutny fakt, jak bardzo jest samotny.

Po niefortunnych wydarzeniach, jakich był sprawcą tego wieczora, Zekk czuł się tak, jakby nad

jego głową unosił się wielki android, rozgłaszający wszystkim, że chłopak jest niezdarą i głupcem,
przynoszącym wstyd swoim przyjaciołom. Co właściwie sobie myślał? Że należy do wyższych sfer
i może rozmawiać z ambasadorami i dyplomatami jak z równymi sobie? Za kogo się uważał? Za
przyjaciela dzieci samej przywódczyni Nowej Republiki? Kim był, że ośmielał się przebywać
w towarzystwie takich ludzi?

Zwiesiwszy głowę, szedł i spoglądał pod nogi, w nadziei, że zobaczy coś, co będzie mógł

kopnąć, żeby wyładować wściekłość. W końcu dostrzegł pustą metalową puszkę po jakimś napoju.
Zamachnął się nogą i trafił pojemnik czubkiem buta, tego samego, który tyle czasu polerował.
Pamiętał, że chciał wyglądać godnie w oczach ludzi, których jeszcze do niedawna uważał za
przyjaciół. Puszka potoczyła się z grzechotem po płytach chodnika, po czym uderzyła w durbetonową
ścianę, ale ku rozpaczy Zekka nie rozbiła się ani nawet nie pękła.

Chłopak nie uniósł głowy i nie przestał wpatrywać się w pełne gnijących odpadków mroczne

zakamarki. Błąkał się po mieście, chodząc wąziutkimi uliczkami i nie bacząc, dokąd mogą go
zaprowadzić. Niższe poziomy Coruscant były od dawna jego domem. Znał je bardzo dobrze
i wiedział, co robić, aby przeżyć. Wszystko wskazywało na to, że spędzi w tych ponurych miejscach
resztę życia. Nie miał żadnej nadziei, żadnej szansy zmiany stylu życia. Po prostu nie mógł nawet
marzyć o tym, by dorównać ludziom, przed którymi otwierała się świetlana i szczęśliwa przyszłość...
ludziom pokroju Jacena i Jainy.

Zekk był nikim.
W oddali ujrzał grupkę przekupniów, zamykających sklepy na noc. Stali, pogrążeni

w przyjacielskiej rozmowie z patrolującymi ulice miejskimi strażnikami. Chłopak nie chciał nawet
przejść obok nich. Nie szukał niczyjego towarzystwa. Wślizgnął się do kabiny pobliskiej turbowindy
i przycisnąwszy na chybił trafił jakiś guzik, zjechał dziewiętnaście poziomów niżej. Kiedy wysiadł,
przekonał się, że znalazł się w jeszcze większych ciemnościach niż poprzednio.

Stary Peckhum już odleciał do orbitalnej stacji, żeby sprawdzić aparaturę, kontrolującą

ustawienie zwierciadeł, a więc jego mieszkanie będzie teraz puste i ciche. Zekk musiałby spędzić

tam całą noc sam, pocieszając się co najwyżej towarzystwem komputerowych gier i innych
rozrywek... Perspektywa powrotu do domu, w którym nikt na niego nie czekał, nie wydała się
zachęcająca.

Zamiast tego mógł włóczyć się po ulicach, jak długo pragnął, i doszedł do wniosku, że chyba

sprawi mu to większą radość. Przynajmniej nikt nie będzie kazał mu iść spać, nikt nie skarci go za to,
że wałęsa się tam, gdzie nie powinien, ani też nikt nie będzie wsadzał nosa we wszystko, co zamierza
zrobić.

Uśmiechnął się z przymusem. Cieszył się swobodą, o jakiej Jacen i Jaina mogli tylko marzyć.

Pamiętał, że kiedy bliźnięta wyruszały na wyprawę, nieustannie spoglądały na chronometry, chcąc
być pewne, że zdążą powrócić do domu o określonej porze. Nie wyobrażały sobie spóźnienia, nawet
wskutek zbiegu nieprzewidzianych okoliczności. Z pewnością nie chciały, żeby z tego powodu
przepalił się odpowiedzialny za zmartwienia obwód opiekującego się nimi protokolarnego androida.
Musiały postępować według sztywnego, z góry ustalonego harmonogramu. Były więźniami, gdyż
podlegały nakładanym przez rodziców ograniczeniom i zakazom.

Cóż z tego, że Zekk nie miał odpowiednich manier, jakich wymagało życie w świecie

dostojników i dyplomatów? Kogo obchodziło, że nie umie posługiwać się, odpowiednimi sztućcami
albo nie zna właściwych słów, żeby podziękować ambasadorowi wyglądającemu jak olbrzymi
owad? Zekk prychnął pogardliwie. Nie chciałby spędzić życia w taki sposób jak Jacen i Jaina. Nie
ma mowy!

Wałęsając się bez celu opustoszałymi korytarzami i celowo powłócząc nogami po kamiennych

płytach, Zekk nie zwrócił uwagi, że zapuszcza się tam, gdzie mroki gęstniały, a cisza stawała się
coraz bardziej dokuczliwa. Przypomniawszy sobie upokorzenie, jakiego doznał podczas bankietu,
pociągnął nosem i zazgrzytał zębami. Nie dbał o to wszystko ani trochę. Chciał pozostać niezależny.
Chciał być sobą. Naprawdę chyba tylko na tym mu zależało.

Umieszczone nad jego głową panele jarzeniowe nieustannie migotały i mrugały. Dalej była

ciemność – widocznie światła wypaliły się i zgasły. Jakiś szelest, dobiegający od sufitu, uświadomił
Zekkowi, że kanałami przebiegł jakiś duży i niezdarny gryzoń. Po chwili od strony końca korytarza
doleciał inny zgrzyt czy szelest, wydany zapewne przez większe stworzenie.

Zekk uniósł głowę i wstrzymując powietrze w płucach, zobaczył wyłaniającą się z ciemności

przed nim wysoką postać, czarniejszą niż najciemniejsze cienie.

– No, no, kogóż tutaj mamy? – usłyszał słodki głos, głęboki i nie wróżący niczego dobrego.
Kiedy postać podeszła trochę bliżej, zdumionym oczom Zekka ukazała się wysoka kobieta

kierująca na niego płonące fioletowe oczy. Nieznajoma była odziana w czarny połyskujący płaszcz ze
spiczasto zakończonymi naramiennikami stanowiącymi zapewne coś w rodzaju ochronnej zbroi.
Długie czarne włosy wiły się na jej ramionach niczym cienkie węże. Miała bladą cerę twarzy, od
której odcinały się szkarłatnofioletowe usta. Zbliżając się do Zekka, próbowała wykrzywić je
w uśmiechu, ale to nadało jej obliczu jeszcze bardziej złowieszczy wygląd.

– Pozdrawiam cię, młodzieńcze – powiedziała. Jej głos ociekał słodyczą, jakby kobieta chciała

wzbudzić zaufanie chłopca. – Chciałabym, żebyś poświęcił mi trochę czasu.

Kiedy zbliżyła się jeszcze o dwa kroki, Zekk zauważył, że nieznajoma wyraźnie kuleje.
– Nie sądzę, żeby... – zaczął i odwrócił się, chcąc uciec, ale nagle dostrzegł dwie inne ciemne

postacie, wyłaniające się z bocznych korytarzy, obok których niedawno przechodził. Jedną była krępa
i niska kobieta o długich jasnobrązowych włosach i śniadej cerze skóry, a drugą młody ciemnowłosy

mężczyzna o krzaczastych brwiach i pociągłej twarzy.

– To potrwa tylko krótką chwilę, chłopcze – usłyszał głos kobiety za plecami. – Vilas i Garowyn

pragną jedynie upewnić się, że nie zrobisz żadnego głupstwa... – Ciemnowłosa kobieta, utykając,
podeszła jeszcze bliżej. – Ja nazywani się Tarnith Kai. Chcemy tylko poddać cię pewnemu testowi.
Zapewniam, że nie poczujesz żadnego bólu.

Młody mężczyzna i krępa kobieta pochwycili go za ręce i obrócili. Wyczuwając podświadomie,

że jego życie znalazło się w niebezpieczeństwie, Zekk zaczął szarpać się, wyrywać i krzyczeć, co nie
wywierało jednak żadnego wrażenia na trojgu nieznajomych. Chłopak uświadomił sobie przerażająco
jasno, że krzyki i wołania o pomoc nie były na tych niższych poziomach czymś niezwykłym i bardzo
rzadko spotykało się ludzi, którzy usłyszawszy je, spieszyli ofierze na ratunek.

Zekk usiłował wyszarpnąć ręce z uchwytu palców napastników, trzymających go jak szponami,

ale nadaremnie. Tymczasem Tamith Kai wyciągnęła spomiędzy fałd czarnej szaty dziwne urządzenie.
Rozwinęła przewody łączące z obudową dwie półprzeźroczyste srebrzyste rękojeści, sporządzone
zapewne z jakiegoś szkliwa i mające kształt niewielkich wioseł, po czym przycisnęła guzik
włączający zasilanie. Z obudowy wydobył się cichy pisk nakładający się na basowy pomruk.

– Puśćcie mnie! – wrzasnął Zekk, po czym zamachnął się nogą, licząc na to, że może uda mu się

kopnąć w goleń którejś z trzymających go osób.

– Uważajcie – odezwała się Tamith Kai do pomocników, spoglądając znacząco na chłopaka. –

Niektórzy potrafią być niebezpieczni, kiedy kopią.

Pochyliła się nad Zekkiem i powoli zaczęła przesuwać kryształowymi łopatkami wzdłuż jego

boków. Czując, że serce wali mu jak młotem, chłopak zgrzytnął zębami i zamknął zielonkawe oczy.
Z niejakim zdziwieniem stwierdził jednak, że nie czuje bólu, kłucia ani mrowienia. Żaden ognisty
analizujący promień nie przeniknął przez jego ciało.

Tamith Kai cofnęła się, a Garowyn i Vilas, pragnąc przyjrzeć się odczytowi, pochylili się nad

szczupłym ramieniem wyrostka. Nie przestając wyrywać się z uchwytu ich palców, Zekk otworzył
oczy i zobaczył świetlisty wizerunek, będący mikrohologramem sylwetki mężczyzny, otoczonej
roziskrzoną błękitną aureolą.

– Hmmm, zdumiewające – odezwała się Tamith Kai. – Spójrzcie tylko, jakim dysponuje

potencjałem.

– Wspaniały okaz – zgodziła się z nią Garowyn. – Mieliśmy dzisiaj wielkie szczęście.
– Ale ja nie! – odciął się chłopak. – Czego ode mnie chcecie?
– Pójdziesz z nami – oświadczyła fioletowooka nieznajoma stanowczym tonem, jakby nie

przejmowała się tym, że jej ofiara może mieć na ten temat inne zdanie.

– Nigdzie nie pójdę! – krzyknął Zekk. – Bez względu na to, co we mnie znaleźliście, nie...
– Och, po prostu go ogłuszcie – rzekła zniecierpliwiona Tamith Kai, po czym odwróciła się

i zaczęła kuśtykać, kierując się w ciemny koniec korytarza. – W ten sposób będziemy mogli łatwiej
go przetransportować – rzuciła przez ramię.

Vilas zwolnił uchwyt palców zaciśniętych dotychczas na ramieniu chłopca. Dobrze wiedząc, że

może to być ostatnia szansa, Zekk postanowił rzucić się do ucieczki... ale nagle w mrocznym
korytarzu rozbłysnął stożek błękitnego światła. Trafił go w plecy i sprawił, że nieprzytomny chłopak
runął na kamienne płyty.

Rozdział 9

Jaina spoglądała markotnie na brata. Przygryzła wargę, zastanawiając się, co też powie ich

matka, kiedy wróci do apartamentu po zakończeniu wizyty, jaką składała pani ambasador Alfy
Karnaka. Miała nadzieję, że Leia nie będzie zdenerwowana z powodu zachowania Zekka.

Jacen spacerował niespokojnie po salonie, mrucząc pod nosem coś, co tylko on rozumiał.
– Blasterowe błyskawice! – wybuchnął w końcu. – Kto mógłby się spodziewać, że Zekk weźmie

bukiet za zieleninę! Jak to dobrze, że była z nami Tenel Ka i nie dopuściła do kolejnej kłopotliwej
sytuacji. Ale i tak chyba wywarliśmy na pani ambasador nieszczególne wrażenie.

– Nie sądzę, żeby było aż tak źle – odezwał się Anakin siedzący obok drzwi na dużej poduszce. –

Zobaczycie, że mama da sobie ze wszystkim radę.

Jaina jęknęła.
– Zekk musi czuć się teraz strasznie przygnębiony – powiedziała.
– Zobaczymy się z nim jutro rano, kiedy będziemy pomagali mu wydostać tę centralną jednostkę

wielozadaniową – przypomniał Jacen. – Wówczas będziemy mogli pocieszyć go i przeprosić.

Drzwi apartamentu rozsunęły się i do środka weszła Leia. Wyglądała na zdezorientowaną. Po

chwili kłopotliwej ciszy dzieci odezwały się wszystkie naraz:

– Przepraszam cię, mamo! – wybuchnęła Jaina. – To wszystko mój a wina!
– Czy pani ambasador była bardzo zagniewana? – zapytał Jacen.
– A gdzie tata? – zainteresował się Anakin.
Kanonada pytań sprawiła, że Leia nagle ocknęła się z osłupienia.
– Nie masz za co mnie przepraszać, Jaino – stwierdziła, obejmując córkę. – Pani ambasador

powiedziała, że mamy trójkę wspaniałych dzieci. Podobali się jej także wasi przyjaciele. – Pochyliła
się, żeby przygładzić proste ciemne włosy na głowie Anakina. – A jeżeli chodzi o odpowiedź na
twoje pytanie, wasz tata postanowił omówić z panią ambasador sprawę nadprzestrzennych szlaków,
którymi można dolecieć do Alfy Karnaka. Później chciał zostać u niej trochę dłużej, żeby załatwić
inną sprawę jeszcze większej wagi.

Jaina zamrugała, zdumiona niespodziewanym obrotem spraw, po czym usiadła na skraju długiej,

wyściełanej repulsorowej ławy. Leia zajęła miejsce u jej boku, a Jacen usadowił się na drugim
krańcu. Leia nastawiła układ sterujący urządzenia na łagodne kołysanie, a Anakin przyciągnął swoją
poduszkę i usiadł obok nich, nie odzywając się ani słowem.

Leia uśmiechnęła się do dzieci.
– Pani ambasador była zdumiona faktem zaproszenia aż tylu młodych ludzi na bankiet, wydany

z okazji jej przybycia. Oświadczyła także, że żadna osoba dorosła, skłonna zmienić własne obyczaje,
żeby dziecko nie poczuło się zakłopotane, nie powinna mieć problemów z nawiązaniem stosunków

dyplomatycznych z jej światem. Cieszę się, że w tym czasie byliście w domu, a nie w akademii Jedi
– dodała, zwracając się do bliźniąt.

– To wspaniale, mamo – odezwała się Jaina, siadając wygodniej na repulsorowej ławie.
– Dziś wieczorem dowiedziałam się także czegoś ważnego o sobie – ciągnęła Leia. – Kiedy

razem z tatą odprowadzałam panią ambasador i jej dzieci do ich prywatnego apartamentu,
uświadomiłam sobie, że moje dzieci są dla mnie ważniejsze niż wszyscy dostojnicy czy dyplomaci.
Kiedy znaleźliśmy się w salonie, pani ambasador oświadczyła, że teraz jest gotowa omówić sprawę
zawarcia przymierza jej planety z Nową Republiką. To właśnie wówczas zdumiałam nawet samą
siebie. Odparłam, że będę szczęśliwa, mogąc porozmawiać na ten temat jutro rano, gdyż dzisiaj
chciałabym poświęcić trochę czasu swoim dzieciom.

Zdumiona Jaina cicho zagwizdała. Matka była zawsze tak bardzo pochłonięta obowiązkami

przywódczyni Nowej Republiki, że taka odpowiedź wydawała się czymś niepojętym.

– Niemożliwe! – wykrzyknęła.
Leia zachichotała.
– Możliwe. I wiecie, co odpowiedziała mi pani ambasador? – W głosie Leii dało się słyszeć

zdziwienie. – Odparła, że w takim razie nie ma najmniejszych wątpliwości, iż jej świat powinien
zawrzeć takie przymierze. Wszystko zostało już przygotowane.

– Jeżeli wszystko zostało przygotowane, dlaczego tata nie wrócił razem z tobą? – zapytał Anakin.

– Co takiego ważnego zmusiło go do zostania?

– Wasz tata został z własnej woli – unosząc brwi, odparła Leia – żeby opowiedzieć dzieciom

pani ambasador jedną z waszych ulubionych bajek na dobranoc. Zgadnijcie, którą?

– O maleńkim zagubionym banthusiu – mruknęli wszyscy troje naraz.
– A zatem ty będziesz musiała teraz opowiedzieć nam jakąś bajkę, mamo – odezwał się sennie

Anakin.

Leia nie miała nic przeciwko temu.

Rozdział 10

Następnego ranka, kiedy wyszli na ulicę, Jacen nie mógł się pozbyć uczucia nieprzyjemnego

świerzbienia karku. Wydawało mu się, że jego szyja stanowi część szlaku mermynów. Prowadziła
Jaina, ponieważ właśnie ona najlepiej znała drogę do mieszkania Zekka. W przeciwieństwie do niej
Jacen zawsze błądził, kiedy musiał dotrzeć w określone miejsce. Tenel Ka podążała za Jainą, nie
odzywając się ani słowem. Stąpała nieco przygarbiona, machinalnie stawiając stopy, jakby i ją
dręczyły złe przeczucia. Pochód zamykali Jacen i Lowbacca.

Schodzili coraz niżej opustoszałymi przejściami i korytarzami. Docierało tu niewiele światła

z wyższych poziomów miasta, a w powietrzu wyczuwało cię charakterystyczną woń rdzewiejącego
metalu i gnijących odpadków. Nieznajome zapachy drażniły powonienie wszystkich, a szczególnie
Wookiego – jeżeli sądzić po tym, jak marszczył nos i mrużył oczy.

– Jesteśmy na miejscu – odezwała się Jaina, skręciwszy w boczny korytarz, jeszcze węższy niż

poprzedni. Przystanęła przed niskimi drzwiami i przycisnęła guzik umożliwiający wejście do środka.
Na niewielkiej kontrolnej płytce zapaliła się jednak czerwona lampka na znak, że jest to niemożliwe.
Jaina przygryzła dolną wargę.

– Dziwne – oznajmiła. – Zekk powiedział poprzedniego dnia, że usunie blokadę zamka, żebyśmy

mogli wejść do jego mieszkania.

– Może był bardziej zdenerwowany, niż przypuszczaliśmy – odezwała się Tenel Ka.
– To możliwe – zgodziła się z nią Jaina – chociaż mało prawdopodobne. Zdarzały się nam

czasami nieporozumienia, ale zawsze... – urwała, nie kończąc zdania.

Lowbacca mruknął, wtrącając jakąś uwagę, którą po chwili przetłumaczył Em Teedee:
– Pan Lowbacca zastanawia się, czy przypadkiem pan Zekk nie wyszedł na poranny spacer.

A może postanowił wyjść, żeby zdobyć jakieś artykuły spożywcze na śniadanie?

– Ta-a, coś smaczniejszego niż te przeznaczone dla szturmowców racje żywnościowe, którymi

poczęstował nas ostatnio – zauważył Jacen. Kiedy przypomniał sobie, jak smakowały, poczuł, że
w jego żołądku zaburczało na znak protestu.

– Wiedział, że dzisiaj przyjdziemy – rzekła Jaina. – Nie powinien wychodzić z domu.
– Zaczekajmy – zaproponował Jacen, siadając na podłodze i krzyżując nogi. – Z pewnością

wkrótce wróci i uraczy nas jakąś niesamowitą opowieścią.

– Tak, to byłoby podobne do niego – przyznała Jaina.
Wiedząc, że siostra nie przestaje się martwić, Jacen próbował ją uspokoić.
– Zobaczysz, że za kilka minut powróci – powiedział, jakby był o tym absolutnie przekonany. –

A w tym czasie – dodał ochoczo – mógłbym opowiedzieć wam kilka nowych dowcipów.
Oczywiście, jeżeli chcecie posłuchać.

Bliźnięta postanowiły zapoznać pozostałych młodych rycerzy Jedi z historiami kilku poprzednich

przygód, przeżytych przez Zekka. Najpierw Jacen opowiedział o tym, jak ich przyjaciel zszedł
czterdzieści dwa piętra nieczynnym szybem turbowindy, ponieważ w świetle impulsowej latarki
laserowej zobaczył na dnie coś błyszczącego. Z każdym pokonywanym piętrem wyobrażał sobie
coraz większą wartość znaleziska, ale kiedy dotarł na najniższy poziom, przekonał się, że błyszczący
przedmiot jest tylko kulą zmiętej folii, która przykleiła się do plamy smaru ściekającego po ścianie
szybu.

Jaina podzieliła się z przyjaciółmi opowiadaniem o tym, jak Zekk przeprogramował osobiste

urządzenie tłumaczące, własność grupy aroganckich turystów, podobnych do gadów, którzy
wypchnęli go z kolejki osób czekających na darmowe próbki nowego produktu spożywczego. Zekk
dokonał wówczas zmiany oprogramowania ich androida tłumaczącego w taki sposób, że za każdym
razem, kiedy gadopodobni turyści pytali o drogę do restauracji czy muzeum, byli kierowani do
najbliższej szulerni albo ośrodka przetwarzania odpadów.

– Po prostu coś okropnego! – oświadczył Em Teedee.
Upływające minuty zamieniły się w godzinę, ale ich przyjaciel nie powrócił.
W końcu Jaina wstała.
– Musiało się stać coś złego – oznajmiła, przygryzając dolną wargę. – Zekk nie wyszedłby na tak

długo.

Lowie warknął, a Em Teedee przetłumaczył:
– Pan Lowbacca sugeruje, że prawdopodobnie pan Zekk potrzebuje trochę więcej czasu, żeby

przezwyciężyć wstyd i zakłopotanie. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek zrozumiał ludzi – dodał po
chwili.

– To możliwe – odparła Jaina, ale wyraz jej twarzy świadczył o tym, że dziewczyna nie została

przekonana.

– Hej, a dlaczego nie mielibyśmy zostawić mu wideowiadomości? – zaproponował Jacen. –

Przyjdziemy tutaj jutro. Jak myślicie, ile czasu może się na nas wściekać?

Następnego dnia jednak także nie zastali przyjaciela. Jacen przycisnął guzik, uruchamiający drzwi

wejściowe, ale ponownie zapaliła się czerwona lampka. Młodzi Jedi wiedzieli, że niedługo przyleci
z orbitalnej stacji stary Peckhum i nie zastanie w mieszkaniu nikogo.

– Myślę, że powinniśmy poszukać Zekka – odezwał się Jacen, spoglądając na niemy panel

informacyjny, umieszczony na ścianie.

– Zgadzam się – oświadczyła Tenel Ka.
– No cóż – rzekła Jaina, energicznie zacierając dłonie. – W takim razie na co jeszcze czekamy?

A jeżeli go nie znajdziemy, powinniśmy porozmawiać z mamą.

Kiedy młodzi rycerze Jedi znaleźli się w prywatnego gabinecie przywódczyni Nowej Republiki,

Leia Organa Solo sprawiała wrażenie bardzo skupionej i zajętej pracą. Mimo to uśmiechnęła się na
ich widok. Wstała od biurka, po czym odgarnęła niesforny kosmyk włosów opadających na oczy
Jainy.

– Cieszę się, że wpadłyście do mnie, dzieciaki – rzekła. – Chciałam pokazać wam coś

ciekawego.

Zanim Jaina albo Jacen mieli czas powiedzieć jej, że z Zekkiem stało się coś złego, Leia

odtworzyła kiepskiej jakości dalekosiężny wideogram, na którym było widać, jak imperialne statki
szturmowe atakują w przestworzach niedaleko Coruscant zaopatrzeniowy krążownik Nowej
Republiki.

– Ta jednostka wygląda zupełnie tak samo jak statek, który zaatakował orbitalną stację

wydobywczą Landa Carlissiana! – wykrzyknęła Jaina.

– Tak myślałam, pamiętając, jak mi go opisaliście – odparła Leia. – Teraz będę mogła

powiedzieć o tym admirałowi Ackbarowi. Atak miał miejsce zaledwie przed dwoma dniami.
Możliwe, że zawisło nad nami całkiem realne niebezpieczeństwo. Wróg może pragnąć zadać cios,
wymierzony w samo serce Nowej Republiki.

Jaina, która właśnie odtwarzała nagranie po raz drugi, zmarszczyła brwi i oznajmiła:
– W tym wideogramie niepokoi mnie jeszcze coś innego. Nie potrafię tylko powiedzieć, co...
Leia usiadła znów za biurkiem.
– Admirał Ackbar i grupa ekspertów taktyków analizują nagranie, klatka po klatce. Możliwe, że

będą chcieli zadać wam kilka pytań. Stosujemy dodatkowe środki bezpieczeństwa, obawiając się, że
niedługo możemy być świadkami kolejnego ataku oddziałów imperialnych.

Kiedy skończyli oglądać, Jacen opowiedział matce historię zniknięcia Zekka. Leia nie wydawała

się jednak zaniepokojona. Powiodła spojrzeniem po twarzach czwórki stojących przed jej biurkiem
młodych Jedi.

– No, dobrze – odezwała się, kiedy skończyli. – Pozwólcie, że zadam wam jedno pytanie. Jak

myślicie, kto zna lepiej to miasto, wy czy Zekk?

– No cóż, jasne, że Zekk – odparł Jacen, chociaż stwierdzenie tego faktu przyszło mu z niejakim

trudem. – Ale...

– A jeżeli Zekk jest tak bardzo wytrącony z równowagi, że postanowił zaszyć się w mysiej

dziurze – ciągnęła Leia – czy to dziwne, że nie możecie go odnaleźć?

– Nie zrobiłby czegoś takiego – zaoponowała Jaina. – Obiecał, że się z nami spotka.
– W takim razie – odrzekła Leia spokojnie, starając się nadać głosowi rzeczowe brzmienie –

może już znalazł tę centralną jednostkę wielozadaniową poleciał z Peckhumem, by zainstalować jawę
wnętrzu orbitalnej stacji kontrolnej?

– Wówczas zostawiłby nam jakąś wiadomość – oświadczyła Jaina, nie dając za wygraną.
– Ona ma rację, mamo – poparł siostrę Jacen. – Zekk może sprawiać wrażenie nicponia, ale

zawsze dotrzymuje danego słowa.

Leia obdarzyła bliźnięta sceptycznym spojrzeniem.
– Od jak dawna go znacie? – zapytała.
Jaina wzruszyła ramionami.
– Od pięciu lat, ale co to ma...
– A w ciągu tych pięciu lat – przerwała jej matka – ile razy po prostu znikał, by wyruszyć na

jakąś tajemniczą wyprawę, tylko po to, żeby pojawić się po miesiącu?

Jacen chrząknął i niespokojnie przestąpił z nogi na nogę.
– Uhm, co najmniej kilka – odparł.
– No, właśnie. Sami widzicie – stwierdziła Leia, jakby odpowiedź jej syna ostatecznie zamykała

sprawę.

– Ale wtedy ani razu nie obiecywał, że się z nami spotka – przypomniał Jacen.

Leia westchnęła.
– I ani razu nie czuł się wówczas upokorzony z powodu tego, co wydarzyło się podczas bankietu,

wydanego na cześć jakiegoś dyplomaty. Posłuchajcie, Zekk jest starszy niż wy, a prawo stanowi, że
może przychodzić i odchodzić, kiedy zechce. A nawet gdybyśmy byli absolutnie pewni tego, że stało
mu się coś złego – a wcale nie jesteśmy – niewiele moglibyśmy zrobić. Galaktyka jest bardzo duża.
Któż wie, gdzie chłopak może przebywać w tej chwili?

Każdego dnia znika wielu ludzi, a my po prostu nie mamy możliwości szukania wszystkich, którzy

zaginęli. Tydzień jeszcze się nie skończył, a ja otrzymałam meldunki o zaginięciu przynajmniej trojga
innych nastolatków i to na terenie samego Imperial City. Dlaczego nie mielibyście zaczekać do jutra,
aż powróci Peckhum? Może on będzie wiedział, co stało się z Zekkiem. A jeżeli nie, zapewne
podsunie wam jakiś pomysł, gdzie go szukać.

Leia wstała zza biurka i zamierzając powrócić do pracy, odprowadziła młodych Jedi do drzwi.
– Właśnie teraz przygotowuję się do następnego spotkania z panią ambasador Alfy Karnaka –

powiedziała. – A wieczorem muszę wziąć udział w koncercie, zorganizowanym przez Ludzi
Wyjących Drzew... – Potarła skronie, jakby oczekując, że może dostać bólu głowy. – Bardzo lubię to,
co robię... – dodała. – No, przynajmniej większość rzeczy.

Kiedy wszyscy młodzi Jedi wychodzili z gabinetu Leii, Jacen jęknął.
– Mama nie wierzy, że Zekkowi mogło przydarzyć się coś złego – stwierdził.
– Wygląda na to, że jednak musimy sami wyruszyć na poszukiwania – oznajmiła Jaina.
Lowie warknął przeciągle, zgadzając się z jej zdaniem.
– Wszystko zależy teraz tylko od nas – rzekł Jacen, podkreślając te słowa zdecydowanym

uderzeniem pięści w otwartą dłoń drugiej ręki.

– I to jest fakt – odezwała się Tenel Ka.

Rozdział 11

Po upływie czasu, który wydał mu się całą wiecznością, Zekk z wysiłkiem wrócił do

przytomności. Czuł się tak, jakby jego ciało zostało porażone napięciem o wartości miliona woltów,
co spowodowało zwarcie połowy włókien nerwowych i wywołało nieprzyjemne mrowienie
i drżenie mięśni.

Potwornie bolała go głowa, a od leżenia na zimnych metalowych płytach podłogi cały był

zziębnięty i zesztywniały. Jaskrawe białe światło raziło jego oczy.

Kiedy siadał, musiał kilka razy zamrugać, a wówczas ujrzał jaskrawe wielobarwne plamy.

Czekał, aż odzyska ostrość wzroku, ale uświadomił sobie w końcu, że niczego nie widzi, ponieważ
niczego nie było do zobaczenia... poza gładkimi jasnoszarymi ścianami. Na jednej ujrzał okratowaną
osłonę, kryjącą zapewne głośnik, a na innej otwór wentylacyjny pełniący funkcję wlotu powietrza...
i nic więcej. Nie udało mu się dostrzec żadnych drzwi.

Zrozumiał, że zapewne został zamknięty w jakiejś celi. Pamiętał, że usiłował się wyrwać z rąk

dwojga złowieszczo wyglądających ludzi, którzy pochwycili go na jednym z niższych poziomów
miasta. Pamiętał również, że wysoka czarnowłosa i fioletowooka kobieta poddała go jakiemuś
testowi, po którym został ogłuszony przez stojącego za plecami młodego ciemnowłosego mężczyznę...

– Hej! – wrzasnął ochryple, kiedy przypomniał sobie to wszystko. – Hej! Gdzie jestem?
Zatoczywszy się, wstał i czując zawroty głowy, podszedł do najbliższej ściany. Zaczął uderzać

pięścią w metalową płytę, pragnąc zwrócić na siebie czyjąś uwagę. Obszedł niewielkie
pomieszczenie, ale nigdzie nie ujrzał szpary wskazującej na istnienie drzwi.

Zbliżył usta do okratowanej płyty i zawołał:
– Niech ktoś powie, o co tutaj chodzi! Nie macie prawa więzić mnie w tej celi!
Buńczuczne słowa miały stanowić dowód, że Zekk się nie boi. Chłopak wiedział jednak, że

czasami zdarzają się takie rzeczy, o jakich Jacen i Jaina, wychowani w poszanowaniu prawa
i pilnowani od najmłodszych lat, nigdy nie słyszeli. Był pewien, że jego „prawa” nie będą
respektowane, jeżeli znajdzie się ktoś na tyle potężny, kto nie zawaha się ich podeptać. Był zdany na
własne siły. Nie miał nikogo, kto mógłby wyciągnąć go z tarapatów albo wysłać oddział wojska,
żeby go uwolnić. Niewiele osób zauważy, że zniknął. Nikt nie dowie się, co się z nim stało.

– Hej! – krzyknął ponownie, kopiąc ścianę. – Dlaczego jestem uwięziony? Czego chcecie ode

mnie?

Nagle usłyszał szelest, dobiegający od strony przeciwległej ściany, i odwrócił się na pięcie jak

użądlony. Przekonał się, że gładka płyta odsunęła się na bok. Zobaczył młodego mężczyznę stojącego
w mrocznym otworze w towarzystwie dwóch uzbrojonych szturmowców. Wysoki nieznajomy był
odziany w srebrzyste szaty. Miał jasne, równo przystrzyżone włosy, a na jego nieskazitelnie pięknej

twarzy malował się łagodny uśmiech. Zekk jeszcze nigdy nie widział nikogo tak harmonijnie
zbudowanego i przystojnego. Młody mężczyzna, od którego emanował niezwykły spokój, sprawiał
wrażenie alabastrowego posągu, wyrzeźbionego przez artystę.

– Czy przypadkiem trochę nie przesadzasz? – zapytał nieznajomy. Z jego głosu promieniowała

siła i charyzma. – Przyszliśmy, kiedy uświadomiliśmy sobie, że odzyskałeś przytomność. Uderzając
tak silnie w ścianę, mogłeś zrobić sobie jakąś krzywdę.

Zekk nie pozwolił, by łagodne słowa mężczyzny uśpiły jego czujność.
– Chcę wiedzieć, dlaczego tutaj, jestem – odparł. – Wypuśćcie mnie. Moi przyjaciele będą mnie

szukali.

– Jestem pewien, że nie będą – oznajmił nieznajomy, kręcąc głową. – Wiemy to, bo zebraliśmy

o tobie wystarczająco dużo informacji. Ale możesz pozbyć się wszelkich obaw.

– Mogę... pozbyć się obaw? – zająknął się chłopak. – Jak śmiesz mówić...
Urwał, kiedy dotarło do niego znaczenie słów, wypowiedzianych przez mężczyznę. To prawda,

przyjaciele nie będą go szukali. Bardzo wątpił, czy Jacen i Jaina w ogóle chcieliby pokazywać się
w jego towarzystwie po incydencie, jakiego dopuścił się podczas bankietu.

– O co ci właściwie chodzi? – zapytał o wiele ciszej.
Mężczyzna, odziany w fałdzistą srebrną szatę, gestem dał znak szturmowcom, żeby się nie ruszali,

po czym wszedł do celi i zamknął drzwi za sobą.

– Widzę, że zostałeś umieszczony w jednym z naszych... najmniej luksusowych apartamentów –

powiedział i lekko westchnął. – Postaram się znaleźć dla ciebie wygodniejsze pomieszczenie tak
szybko, jak będzie możliwe.

– Kim jesteście? – nalegał Zekk, nadal nie pozwalając sobie na osłabienie czujności. – Dlaczego

mnie ogłuszyliście?

– Nazywam się Brakiss – rzekł mężczyzna. – Przepraszam cię za... entuzjazm, okazany przez moją

koleżankę Tamith Kai. Jestem pewien, iż uciekła się do użycia siły tylko dlatego, że się opierałeś.
Gdybyś dobrowolnie zechciał zrobić to, o co prosiła, mógłbyś znaleźć się tu w przyjemniejszych
okolicznościach.

– Nie wiedziałem, że zgoda na porwanie może być uważana za coś przyjemnego – prychnął Zekk.
– Porwanie? – odparł Brakiss, udając, że jest przerażony. – Nie wyciągaj pochopnych wniosków,

dopóki nie usłyszysz wszystkiego, co mam do powiedzenia.

– Mam nadzieję, że zaraz zechcesz mi to powiedzieć – mruknął chłopak.
– Oczywiście. – Brakiss obdarzył go promiennym uśmiechem. – Chciałbyś może coś zjeść albo

wypić?

– Po prostu powiedz, o co chodzi.
Brakiss złączył dłonie, a iskrząca się srebrzysta szata zamigotała przy tym ruchu jak zmarszczki

na powierzchni wody, w której odbija się pochmurne niebo.

– Mam dla ciebie pewną informację – zaczął. – Nie wątpię, że sprawi ci przyjemność, chociaż

w pierwszej chwili możesz mieć trudności z otrząśnięciem się ze wstrząsu.

– Jaką informację? – zapytał chłopak, sceptycznie unosząc brwi i marszcząc czoło.
– Czy wiedziałeś o tym, że dysponujesz potencjałem Jedi?
Zielone oczy Zekka rozszerzyły się ze zdumienia.
– Ja? Potencjałem Jedi? – powtórzył. – Chyba pomyliliście mnie z kimś innym.
Brakiss wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Przyznaję, że sami byliśmy tym zaskoczeni. Czy twoi przyjaciele Jacen i Jaina nic ci o tym nie

mówili? Nie wspominali ani słowem?

– Nie mam żadnego potencjału Jedi – wymamrotał Zekk. – Nie mógłbym przecież mieć czegoś

takiego...

– Dlaczego nie? – unosząc brwi, zapytał Brakiss.
Sprawiał wrażenie bardzo pewnego siebie. Czekał, aż chłopak zechce odpowiedzieć na jego

pytanie. W końcu Zekk spuścił głowę i popatrzył na otwarte dłonie.

– Ponieważ jestem... najzwyczajniejszym ulicznikiem. Tymczasem rycerze Jedi są wielkimi

obrońcami Nowej Republiki. Są potężni i silni...

Brakiss przerwał mu, niecierpliwie kiwnąwszy głową.
– Tak, to prawda... ale dysponowanie umiejętnościami Jedi nie ma nic wspólnego z tym, jak

żyjesz czy zostałeś wychowany. Moc nie zna żadnych granic społecznych ani ekonomicznych. Sam
Luke Skywalker był kiedyś przybranym synem zwykłego farmera na pustynnej Tatooine.

Dlaczego biedny chłopak nie miałby dysponować takim samym potencjałem Jedi jak, powiedzmy,

dzieci potężnego polityka, pławiące się w luksusie i nie muszące troszczyć się o zaspokajanie swoich
potrzeb? Prawdę mówiąc – zniżywszy głos, ciągnął Brakiss – możliwe, że zawdzięczasz to właśnie
faktowi, iż całe twoje życie było jednym pasmem udręki. Twoje umiejętności zostały wyostrzone
w większym stopniu niż zdolności tych małych rozpieszczonych bachorów.

– To nie są bachory – odciął się Zekk. – Są moimi przyjaciółmi.
Brakiss zlekceważył jego uwagę nonszalanckim gestem.
– Wszystko jedno.
– Jak to się stało, że nic o tym nie wiedziałem? Jakim cudem nigdy... niczego nie czułem? –

zastanawiał się chłopak.

Nagle uświadomił sobie, czego poszukiwała Tamith Kai, badając go za pomocą dziwnego

urządzenia.

Brakiss zakołysał się na piętach.
– Skąd mogłeś wiedzieć o tym, że dysponujesz umiejętnościami Jedi, jeżeli nikt cię nie uczył?

Nikt ci nawet nic nie powiedział. Sam widziałeś, że wykrycie potencjału Jedi jest niezwykle proste.
Prawdę mówiąc, jestem wstrząśnięty faktem, że tacy dobrzy przyjaciele jak Jacen i Jaina nigdy nie
zadali sobie trudu sprawdzenia twojego potencjału. Czyż nie jest prawdą, że mistrz Skywalker
rozpaczliwie poszukuje nowych kandydatów do swojej uczelni, żeby wyszkolić ich na potężnych
rycerzy Jedi?

Zekk niechętnie kiwnął głową.
– Jeżeli to prawda – ciągnął Brakiss – dlaczego twoi przyjaciele nie badają każdego, z kim się

spotykają? Dlaczego z góry założyli, że nie warto poddać cię testowi? Wydaje mi się, że cię
lekceważą. Zapewne nawet nie wyobrażają sobie, żeby pierwszy lepszy ulicznik i włóczęga mógł
pobierać nauki w akademii Jedi, bez względu na to, jak dużym dysponuje potencjałem.

– To nieprawda – mruknął Zekk, ale było widać, że bez większego przekonania.
– Niech ci będzie. – Brakiss wzruszył ramionami.
Zekk rozejrzał się po celi, chociaż gładkie, pozbawione jakichkolwiek ozdób ściany nie

przedstawiały miłego widoku. Wykonał szeroki gest, pokazując zimne, nagie ściany pomieszczenia.

– Gdzie jestem? – zapytał, próbując skierować rozmowę na inne tory.
– To miejsce nazywa się Akademią Ciemnej Strony – odparł Brakiss, a Zekk ze zdumieniem

przypomniał sobie, że właśnie w tej ukrytej gdzieś w przestworzach orbitalnej stacji Jacen i Jaina
byli przetrzymywani wbrew swojej woli. – A ja zajmuję się szkoleniem nowych Jedi na potrzeby
Drugiego Imperium, chociaż posługuję się nieco innymi metodami niż te, z których korzysta mistrz
Skywalker w swoim ośrodku szkoleniowym na Yavinie Cztery. – Brakiss mrugnął porozumiewawczo
do chłopaka. – Ale ty nic przecież nie wiesz na ten temat, prawda? Twoi przyjaciele nigdy cię tam
nie zabrali? – Zabrzmiało to jak pytanie. – Prawda? Nawet na krótką wycieczkę?

Zekk pokręcił głową.
– No cóż, ja także szkolę nowych Jedi – powtórzył Brakiss. – Pragnę, żeby stali się potężnymi

wojownikami, którzy przywrócą Drugiemu Imperium blask i chwałę. Sojusz Rebeliantów to
organizacja przestępcza. Ale ty pewnie tego nie zrozumiesz. Jesteś zbyt młody, by pamiętać, co
wydarzyło się w czasach panowania Imperatora Palpatine’a.

– Nienawidzę Imperium! – odparł z mocą chłopak.
– Nieprawda – zapewnił go Brakiss. – Mówisz tak, bo twoi przyjaciele powiedzieli ci, żebyś

nienawidził Imperium, mimo iż nie doświadczyłeś na własnej skórze, jak wyglądało życie w tamtych
czasach. Znasz tylko tę wersję historii, którą ci opowiedzieli. Z pewnością wiesz, że bez względu na
to, jaki rząd obejmuje władzę, zawsze stara się przedstawić pokonanego rywala w jak najgorszym
świetle. Nie zdziwiłbym się, gdyby twoi przyjaciele mówili, że byliśmy potworami. Powiem ci, jak
wyglądała prawda. W Imperium nie panował polityczny chaos. Wszyscy mieli równe szansę. Nie
widywało się gangów młodych ludzi panoszących się po ulicach Coruscant. Każdy miał do
wykonania jakąś pracę, a co więcej, starał się wykonywać ją jak najlepiej.

A poza tym, młody Zekku, co właściwie obchodzi cię galaktyczna polityka? Nigdy przecież nie

zawracałeś sobie głowy takimi głupstwami. Czy naprawdę twoje życie uległoby jakiejkolwiek
zmianie, gdyby przywódczynię Nowej Republiki zastąpił jakiś inny polityk wywodzący się
z Drugiego Imperium? Jeżeli jednak powierzysz swój los w nasze ręce, twoje położenie może ulec
radykalnej poprawie.

Zekk potrząsnął głową i zacisnął zęby.
– Nie zdradzę swoich przyjaciół – burknął.
– Ach tak, przyjaciół... – powtórzył lekceważąco Brakiss. – Tych samych, którzy nigdy nie

poddali cię testowi, żeby odkryć twój niezwykły talent. Tych samych, którzy widują się z tobą tylko
wówczas, kiedy mają czas i ochotę. Dobrze wiesz, że kiedy zajmą się jakąś „ważniejszą” pracą,
zostawią cię tu na łasce losu. Możliwe, że nawet zapomną o tobie szybciej, niż zdążysz mrugnąć
powieką.

– Nie – szepnął chłopak. – Nie zapomną.
– Powiedz mi, czy myślałeś o przyszłości? – zapytał urodziwy mężczyzna. – Czy wiesz, co cię

czeka? Zaprzyjaźniłeś się z parą dzieciaków należących do najwyższych sfer, ale czy kiedykolwiek
będziesz mógł uważać się za jednego z ich grona? Bądź szczery wobec samego siebie.

Zekk nie odpowiedział, chociaż gdzieś, w głębi serca, bardzo dobrze znał odpowiedź.
– Będziesz zbierał odpadki i śmieci do końca życia – ciągnął Brakiss. – Będziesz sprzedawał

świecidełka, pragnąc zarobić tyle kredytów, żeby wystarczyło na najbliższy posiłek. Czy sądzisz, że
sam, bez niczyjej pomocy, potrafisz zdobyć władzę, sławę i szacunek?

Po raz drugi Zekk zdecydował się nie udzielać odpowiedzi. Brakiss pochylił się nad nim,

a z każdego rysu jego pięknej, jakby wyrzeźbionej twarzy promieniowała troska i współczucie.

– Daję ci szansę, chłopcze – powiedział. – Czy masz dość odwagi, by z niej skorzystać?

Zekk postarał się znaleźć w sobie resztkę siły, żeby się sprzeciwić. Poczuł, jak w jego piersi

zaczyna wzbierać fala złości.

– Taką samą szansę, jaką dałeś Jacenowi i Jainie? – zapytał, nie kryjąc ironii w głosie. –

Powiedzieli mi, jak ich porwaliście, po czym przetransportowaliście do Akademii Ciemnej Strony
i torturowaliście.

– Torturowaliśmy? – Brakiss roześmiał się i pokręcił głową, aż zafalowały jego jasne włosy. –

Przez całe życie byli rozpieszczani, więc nie dziwię się, że trochę ciężkiej pracy mogło wydać się im
torturą. Zaproponowałem im, że zajmę się ich nauką, tak aby mogli kiedyś stać się potężnymi Jedi.
Przyznaję jednak, że w ich przypadku popełniłem omyłkę. Chcieliśmy szkolić młodych ludzi, którzy
mieliby zostać rycerzami Jedi, ale oboje zaproszeni przez nas kandydaci byli niestety zbyt
zarozumiali. Ryzyko okazało się wyższe, niż przypuszczaliśmy, wskutek czego nasza akademia
niepotrzebnie zwróciła na siebie uwagę.

W takiej sytuacji postanowiliśmy zmienić plany. Wspominałem ci, że Moc bywa równie silna

u ludzi potężnych i bogatych, jak i tych, nie mających w życiu tyle szczęścia. Jeżeli chcesz poznać
prawdę, Zekku, nie obchodzi mnie twoje pochodzenie, lecz talent oraz pragnienie, żeby go rozwijać.
Tamith Kai i ja postanowiliśmy rozpocząć poszukiwania odpowiednich kandydatów pośród ludzi
należących do najniższych warstw społeczeństwa. Wiedzieliśmy, że niektórzy mają równie silny
potencjał jak ci zaliczający się do warstw najwyższych, ale chodziło nam o to, żeby zniknięcie
kandydata nie narobiło tyle szumu. Szukamy ludzi, którzy będą chcieli uczyć się i pracować razem
z nami.

Chłopak spojrzał spode łba na Brakissa, ale młody mężczyzna obdarzył go płomiennym

spojrzeniem i powiedział:

– Jeżeli się do nas przyłączysz, obiecuję, że imię Zekk nie będzie nigdy lekceważone ani

zapomniane.

Drzwi celi się otworzyły, ukazując stojącego na progu szturmowca. Żołnierz trzymał tacę

z parującym napojem i kusząco pachnącymi pasztecikami.

– Może zechcesz coś zjeść w tym czasie, kiedy będziemy rozmawiali – zaproponował. – Wydaje

mi się, że odpowiedziałem na większość twoich pytań, ale jeżeli jest jeszcze coś, co chciałbyś
wiedzieć, pytaj śmiało.

Zekk uświadomił sobie, że jest głodny jak wilk. Połknął aż trzy paszteciki, po każdym oblizując

wargi. Nigdy w życiu nie jadł niczego tak pysznego.

Ukryte znaczenie słów Brakissa niepokoiło go i przerażało, ale w umyśle chłopaka raz po raz

pojawiały się pytania na temat przyszłości. I chociaż Zekk nie chciał przyznać tego przed samym
sobą, miał niejasne przeczucie, że większość stwierdzeń i obietnic młodego mężczyzny nie była
pozbawiona sensu.

Zanim Brakiss wyszedł z celi i zamknął drzwi za sobą, przystanął w progu i zwrócił się do

jednego ze szturmowców:

– Proszę dopilnować, żeby chłopiec został przeniesiony do bardziej luksusowego pomieszczenia.

Nie sądzę, żeby jeszcze sprawiał nam kłopoty.

Kiedy naczelnik Akademii Ciemnej Strony ruszył lekko jak duch korytarzem, podszedł do niego

stary pilot myśliwca typu TIE, żeby złożyć raport. Qorl był wciąż jeszcze ubrany w czarny
opancerzony skafander próżniowy, ale zdążył zdjąć czarny, podobny do czerepu hełm, który trzymał

teraz w mechanicznej dłoni.

– Lordzie Brakissie, pochwycony rebeliancki krążownik „Diament” znajduje się pod osłoną

naszego siłowego pola – oznajmił. – Właśnie w tej chwili jest rozładowywany.

Na twarzy Brakissa pojawił się szeroki uśmiech.
– Doskonale. Czy w ładowniach było rzeczywiście aż tyle sprzętu, ile oczekiwaliśmy?
Qorl kiwnął głową.
– Potwierdzam. Dzięki rdzeniom jednostek napędu nadprzestrzennego i bateriom do turbolaserów

będziemy mogli podwoić potęgę wojskową Drugiego Imperium. Opanowanie tego statku było bardzo
mądrym posunięciem.

Brakiss złączył dłonie i opuścił je, pozwalając, żeby zniknęły w czeluściach fałdzistych rękawów

jego srebrnego płaszcza.

– Wyśmienicie – powiedział. – Wszystko potoczyło się zgodnie z planem. Zaraz złożę meldunek

samemu wielkiemu wodzowi i podzielę się z nim dobrą nowiną. Niedługo Imperium ponownie
zajaśnieje jak słońce... a rebelianckie szumowiny nie będą mogły zrobić nic, żeby temu przeszkodzić.

Rozdział 12

– Wahadłowiec „Księżycowy Blask”, tu wieża kontrolna Coruscant Jeden. Macie zgodę na start.

Wrota hangaru lądowiska otworzą się w sektorze gamma.

Kapitan statku Narek-Ag pstryknęła przełącznikiem głównego komunikatora.
– Dziękujemy, wieża Jeden. Mówi kapitan wahadłowca „Księżycowy Blask”. Mamy pełne

ładownie. Kierujemy się ku wrotom gamma. – Wyłączyła komunikator i obdarzyła konspiracyjnym
uśmiechem siedzącego na sąsiednim fotelu Trebora, drugiego pilota wahadłowca. – Jeszcze kilka
takich ładunków jak ten – powiedziała – i będziesz mógł poprosić mnie o rękę.

W jej orzechowych oczach błyszczały figlarne ogniki.
Trebor także uśmiechnął się, zapewne przyzwyczajony do swoistego poczucia humoru pani

kapitan.

– Jeżeli będziesz robiła nadal tak dobre interesy, możliwe, że cię posłucham – odparł.
Z wdziękiem, który zawdzięczała wieloletniej praktyce, Narek przeleciała wahadłowcem przez

wrota hangaru jednej ze stacji kosmicznych, umieszczonych na orbicie wokół Coruscant.

– Wszystkie współrzędne zostały wprowadzone? – zapytała, zwracając się do drugiego pilota.
– Wprowadzone i potwierdzone – zameldował Trebor w tej samej chwili, kiedy skończyła

mówić.

Narek zachichotała widząc, jak jej wahadłowiec oddala się od lądowiska. Po chwili statek

zwiększył prędkość, chociaż jeszcze nie opuścił systemu Coruscant. Pani kapitan zaczęła
przygotowywać jednostkę do skoku w nadprzestrzeń, który miał zakończyć się w pobliżu planety
Bespin, następnego celu ich podróży.

– Wiesz co, jeżeli chodzi o działanie na tak małą skalę... – powiedziała.
– ...nie jesteśmy wcale gorsi niż inni – dokończył zamiast niej Trebor.
– Wcale nie jesteśmy gorsi – powtórzyła pani kapitan, z zadowoleniem kręcąc głową. – Oblicz

współrzędne skoku.

– Już prawie zakończyłem – odrzekł drugi pilot. – Jeżeli się pospieszymy, może zdążymy

dostarczyć towar do Miasta w Chmurach, a wówczas poszukamy ładunku, który można byłoby zabrać
w drogę powrotną. W ten sposób zdołalibyśmy podwoić nasze zyski.

Na twarzy Narek-Ag ukazał się błogi uśmiech. Pani kapitan wahadłowca przekrzywiła głowę, aż

zafalowały jej kasztanowate włosy.

– Uwielbiam, kiedy myślisz jak prawdziwy człowiek interesu – powiedziała.
– Istota interesu – poprawił ją Trebor. – Niedługo osiągniemy maksymalną prędkość. Przygotuj

się do wejścia w nadprzestrzeń.

Nagle „Księżycowy Blask” szarpnął się, jakby uderzył w nieprzepuszczalną przeszkodę. Mały

statek odbił się od niej, po czym zaczął koziołkować w przestworzach. Na pulpicie kontrolnej
konsolety zapaliły się jaskrawe ostrzegawcze światła, a w sterowni rozbrzmiało zawodzenie syren.

– Co to było? – zapytała Narek, potrząsając głową, żeby pozbyć się rozmytych plam, odbieranych

przez jej narząd wzroku. Wyjrzała przez iluminator, ale zobaczyła tylko czerń przestworzy.

– Nie mam pojęcia – odparł Trebor. – Nasze skanery niczego nie wykryły. Ekrany wskazywały,

że przelatywaliśmy przez pustą przestrzeń!

– No cóż, to najtwardsza pusta przestrzeń, przez jaką kiedykolwiek leciałam – odcięła się Narek.

– Melduj, co uległo uszkodzeniu!

– Na razie nie wiem. Czy nie mogłabyś ustabilizować statku? – poprosił drugi pilot. – Teraz

lepiej. Wygląda na to, że pękł kadłub w okolicach dolnej ładowni. Niech to diabli! Cały nasz ładunek
wylatuje w przestworza! Silniki są przegrzane, a wskaźniki przekroczyły czerwone kreski. – Ciężko
przełknął ślinę. – Wygląda na to, że znaleźliśmy się w poważnych tarapatach, moja pani.

W tej samej chwili, jakby na potwierdzenie jego słów, z pulpitu głównej konsolety nawigacyjnej

wystrzelił snop jaskrawych iskier. Mały statek ponownie zaczął koziołkować.

– Wieża Coruscant Jeden, tu wahadłowiec „Księżycowy Blask” – krzyknął Trebor do mikrofonu

komunikatora. – Mamy poważną awarię na pokładzie. Zderzyliśmy się z nieznaną bryłą kosmicznego
złomu!

Trzaskom, jakie odezwały się w głośniku, towarzyszył jęk sygnału zwrotnego i kolejna fontanna

iskier z pulpitu konsolety.

Narek-Ag zakasłała, po czym zaczęła machać rękami, starając się rozpędzić kłąb ciemnego dymu.

Przycisnęła kilka guzików na pulpicie konsolety.

– Rufowe dysze ciągu nie reagują – oznajmiła, nie na żarty przerażona. – Wciąż obserwuję

wskazania skanerów, ale nadal niczego nie widzę. Z czym właściwie się zderzyliśmy?

– Z mojego miejsca także nie widać niczego lepszego – zameldował Trebor. – Nic gorszego

chyba nas nie mogło spotkać.

– Nie byłabym tego taka pewna – odparła Narek, z wysiłkiem przełykając ślinę. – Może jednak

poproszę cię o to, żebyś mimo wszystko mnie poślubił.

Drugi pilot rzucił okiem na wskazania przyrządów, na które właśnie spoglądała pani kapitan.

Głośno jęknął. W rdzeniu reaktora, dostarczającego energię do silników, zaczęła się tworzyć
niemożliwa do opanowania reakcja łańcuchowa, która miała zaowocować lawiną śmiercionośnego
promieniowania. W ciągu kilku sekund „Księżycowy Blask” eksploduje jak miniaturowa
supernowa...

– Zawsze chciałem, żeby mój ślub odbył się pośród gwiazd – odparł Trebor, czując łzy

napływające do oczu. Pomyślał, że to zapewne z powodu gryzącego dymu. Uścisnął dłoń Narek-Ag.
– Przyjmuję twoją propozycję... Muszę jednak powiedzieć, że wybrałaś paskudny moment.

Koziołkujący „Księżycowy Blask” zamienił się w bezgłośną fontannę rozżarzonych metalowych

szczątków i ognistych gazów, które po chwili zgasły, pochłonięte przez czerń przestworzy.

Jaina przemierzała wielki salon znajdującego się na jednym z pięter Pałacu Imperialnego

rodzinnego apartamentu jak uwięzione w klatce dzikie zwierzę, które kiedyś widziała
w holograficznym zoo z okazami wymarłych stworzeń. Nienawidziła bezczynności. Chciałaby zrobić
coś, cokolwiek.

Jacen i Tenel Ka, zabierając See-Threepia i Anakina, wyruszyli ponownie na poszukiwania

Zekka. Lowie także wyszedł, żeby pomóc w pracy swojemu wujowi Chewbacce. Kiedy Jacen
zauważył, że może ktoś powinien poczekać w domu, na wypadek, gdyby Zekk albo Peckhum chcieli
się z nimi porozumieć, Jaina niechętnie zgodziła się zostać.

W końcu jednak nie wytrzymała i spróbowała nawiązać łączność z Peckhumem, przebywającym

wciąż jeszcze na pokładzie orbitalnej stacji kontrolnej, mimo iż wiedziała, że stary pilot powinien za
kilka godzin wrócić. Siedzący przed obiektywem holoprojektora Peckhum zgłosił się bez chwili
zwłoki, ale kiedy Jaina zaczęła mówić o tym, że Zekk zniknął, holograficzny wizerunek mężczyzny
zamigotał i szybko się rozpłynął. Odpowiedź zagłuszyły szumy i zakłócenia. Dziewczyna usłyszała
tylko:

– Nie rozumiem twojej... nie otrzyma... wiadomości... wracam wieczorem...
Widocznie centralna jednostka wielozadaniowa stacji z godziny na godzinę funkcjonowała coraz

gorzej. Jaina musiała zaczekać z wyjaśnieniem wątpliwości do chwili, gdy będzie mogła
porozmawiać z Peckhumem osobiście.

Kiedy w końcu wróciła matka, by zjeść obiad, Jaina była gotowa krzyczeć z nudów i rozpaczy.

Bardzo chciała porozmawiać, ale Leia sprawiała wrażenie tak zmęczonej i przygnębionej, że
dziewczyna zdecydowała, iż najlepiej będzie nie zawracać jej głowy swoimi problemami. Udała się
do automatu przygotowującego posiłki, po czym przyniosła tacę z parującymi porcjami i postawiła na
stole, a sama usiadła obok i nie mówiąc ani słowa, zabrała się do jedzenia.

Po kilku minutach wpadł zdyszany Han Solo. Podszedł szybko do stołu i powiedział:
– Przybyłem, kiedy tylko dowiedziałem się, że mnie poszukujesz. Co się stało?
Leia spojrzała na Hana, a kąciki jej ust uniosły się w lekkim, ale pełnym wdzięczności uśmiechu.
– Chciałam poznać twoje zdanie na temat pewnej sprawy – odrzekła. – Czy masz trochę czasu,

żeby usiąść z nami przy stole i zjeść obiad?

Han obdarzył ją łobuzerskim uśmiechem.
– Popołudniowy posiłek z dwiema najpiękniejszymi kobietami w całej galaktyce? – zapytał. –

Oczywiście, że mam czas. O co chodzi? Kolejna katastrofa w rodzaju ataku oddziałów imperialnych?

Nałożył sobie porcję gorącego koreliańskiego gulaszu.
– Masz rację, że katastrofa. – Leia głęboko odetchnęła. – Wahadłowiec, który dzisiaj rano

opuszczał orbitę, z niewyjaśnionych przyczyn nagle eksplodował.

Zdumiona Jaina uniosła głowę i spojrzała na matkę, ale ojciec tylko kiwnął głową.
– Ta-a, słyszałem o tym mniej więcej przed godziną – przyznał.
Leia zmarszczyła brwi, a na jej twarzy ukazał się wyraz zamyślenia.
– Nikt nie ma pojęcia, co się stało. Co właściwie mogło być przyczyną katastrofy?
– Jakieś niesprawne urządzenie? – zasugerowała Jaina. – Może przeciążenie silników?
Na twarzy Leii odmalował się niepokój.
– Wieża Coruscant Jeden odebrała meldunek kilka chwil przed eksplozją „Księżycowego

Blasku”. Pani kapitan chyba przypuszczała, że jej statek z czymś się zderzył.

Zdumiony Han uniósł brwi.
– Chcesz powiedzieć, że wydarzyło się to na orbicie? Czy w pobliżu mogły znajdować się jakieś

jednostki, którym nie zezwolono na start albo lądowanie?

– Nie-e-e – odezwała się z namysłem Leia.
– Jakaś kosmiczna mina, pozostawiona celowo w tamtym miejscu? – nie dawał za wygraną Han.

– Bryła materii? Może kawał złomu?

Jaina nadstawiła uszu.
– Kiedy lecieliśmy do domu, wpadliśmy w całkiem spory śmietnik, prawda, tato? –

przypomniała.

Leia się skrzywiła.
– Tego właśnie się obawiałam. Nasz komisarz do spraw wymiany handlowej interesuje się

takimi sprawami. Mówi, że szczątki pozostawionych na orbitach wokół Coruscant wraków w każdej
chwili mogą spowodować katastrofę. Od dawna nalega, żeby nadać wyższy priorytet wytyczaniu
bezpieczniejszych szlaków. Nanieśliśmy na mapy większe bryły, ale przypuszczam, że wiele
mniejszych po prostu umknęło naszej uwadze... A niektóre szczątki zaśmiecają orbitę od co najmniej
kilku dziesięcioleci.

Han zacisnął wargi.
– Ale wypadki zdarzają się niezwykle rzadko – stwierdził. – Nie przesadzałbym, Leio.
– Z meldunku, przesłanego z pokładu „Księżycowego Blasku”, wynikało, że nie widzieli obiektu,

z którym się zderzyli – oznajmiła Leia. – Nie było go na żadnej mapie. Komisarz uważa ten problem
za bardzo ważny z uwagi na bezpieczeństwo lotów. Nie mogę się z nim nie zgodzić... Po tej
katastrofie musimy przedsięwziąć jakieś środki.

– Ile pracy wymagałoby ponowne naniesienie na gwiezdne mapy przynajmniej największych

szczątków wraków? – zainteresował się Han.

– Dosyć dużo. I zajęłoby mnóstwo czasu. – Leia uszczypnęła nasadę nosa, jakby nagle poczuła

silny ból głowy. – Nie jestem nawet pewna, czy Nowa Republika dysponuje środkami, by powierzyć
komukolwiek taką pracę...

– Może my moglibyśmy jakoś pomóc – wtrąciła się Jaina, zdecydowana skupić uwagę na

problemie, który pozwoliłby jej przestać myśleć o Zekku. – Przecież wujek Luke powiedział, że
powinniśmy znaleźć odpowiednie zajęcie w czasie, kiedy będziemy przebywali z daleka od jego
akademii. Lowie i ja zaznaczymy szczątki na mapach. To może być nawet doskonała zabawa.

Jaina przeniosła spojrzenie z elektronicznego notatnika na ekran monitora komputera, po czym

popatrzyła ponownie na symulowany hologram przestworzy.

– W porządku, a teraz następna trajektoria, Lowie – powiedziała.
Przeciągnęła się, próbując rozprostować mięśnie ramion. Przetarła załzawione oczy, ale nie

odzyskała ostrości wzroku. Oboje zajmowali się wciąż tym samym od wielu godzin. Dziewczyna nie
potrafiła zrozumieć, jak mogła kiedykolwiek uważać, że takie monotonne zajęcie może być zabawne.

Chudy Wookie bardzo uważnie wprowadził do pamięci komputera parametry orbity, po czym na

holograficznej mapie pojawiła się jeszcze jedna świetlista linia. Dziewczyna jęknęła.

– Nie wątpię, że ta praca jest niezwykle ważna, ale wydawało mi się, że będzie o wiele

ciekawsza – powiedziała.

Lowie burknął coś w odpowiedzi, co natychmiast przetłumaczył Em Teedee:
– Pan Lowbacca uważa, że należałoby zacząć od tego, iż oznaczanie orbit brył złomu nie powinno

być uważane za coś ciekawego. Zresztą szkolne zadania domowe rzadko bywają interesujące. Jeżeli
zaś chodzi o tę pracę, przynajmniej można traktować ją jako bardzo pilną. – Lowie warknął,
wtrącając następną uwagę. – Co więcej – ciągnął android – mój pan pragnie podkreślić, że praca jest
zaawansowana zaledwie w dwunastu procentach. Będzie zachwycony, kiedy wreszcie dobiegnie
końca.

Jaina ciężko westchnęła i przeczesała palcami proste brązowe włosy.
– W takim razie – odparła – na co jeszcze czekamy?

Rozdział 13

Peckhum przewiesił pasek podróżnej płóciennej torby przez ramię. Właśnie opuszczał pokład

„Piorunochronu” spoczywającego na jednym z tanich lądowisk obok innych statków, pozostawionych
przez różnych oszustów i przemytników. Cieszył się, że wylądował, choćby tylko dlatego, że
wszystkie urządzenia w jego mieszkaniu działały prawidłowo. Nie mógł powiedzieć tego samego
o aparaturze znajdującej się na pokładzie orbitalnej stacji kontrolnej, skąd powracał.

Nie zwracając uwagi na ciężką torbę, stary mężczyzna przemykał jak duch szerokimi ulicami

i wąskimi alejkami, od czasu do czasu mrucząc do siebie:

– Musisz sobie jakoś radzić, Peckhumie. Mamy kłopoty z zaopatrzeniem, Peckhumie. Nowy

sprzęt jest bardzo drogi, Peckhumie. Centralne jednostki wielozadaniowe nie rosną na pędach
rozgwiezdnika, Peckhumie.

Pocierając zarost na policzku palcami jednej dłoni, stary mężczyzna nie przestawał zrzędzić,

przyzwyczajony do prowadzenia rozmów z samym sobą równie często jak do rozmawiania
z Zekkiem.

– Można byłoby pomyśleć, że zaczekają z przekazaniem mi tej wiadomości, aż opuszczę pokład

statku – ciągnął. – „Staraliśmy się skontaktować z tobą, Peckhumie, ale nie mogliśmy”. Nie
zatroszczyli się o naprawienie mojego komunikatora, więc teraz mają za swoje! – Przewiesił pasek
torby przez drugie ramię. „Z powodu ostatniego ataku oddziałów imperialnych, Peckhumie,
przeznaczony dla ciebie sprzęt trafił w inne miejsce, ważniejsze z punktu widzenia bezpieczeństwa
Nowej Republiki. Chcielibyśmy także, żebyś jutro rano wrócił na pokład stacji i dopilnował
prawidłowego ustawienia zwierciadeł, Peckhumie”. Ha!

Stąpał ciężko, powłócząc nogami i nie zwracając uwagi na hałaśliwych handlarzy, wiecznie

zdziwionych turystów czy urzędników, jak zwykle pochłoniętych własnymi problemami.

– Bardzo chciałbym, żeby administrator, odpowiedzialny za działanie stacji, chociaż raz opuścił

swoje przytulne biuro i poleciał ze mną tam, na górę – mruczał. – Poczęstowałbym go tym
świństwem, którym karmi mnie automat przygotowujący posiłki, a wówczas przekonałbym się, jak
będzie mu smakowało. Zobaczyłbym, jak on będzie sobie radził!

Skręcił za róg i ruszył korytarzem wiodącym prosto do mieszkania.
– Gdybym czekał, aż ci biurokraci coś zrobią, cała stacja rozleciałaby się na części! –

Uśmiechnął się, gdy przypomniał sobie, że Zekk obiecał mu zdobycie nowej centralnej jednostki
wielozadaniowej. – Czasami trzeba radzić sobie samemu... z niewielką pomocą przyjaciół.

Uniósł głowę i z zadowoleniem stwierdził, że znalazł się przed drzwiami. Wystukał na

klawiaturze kombinację liczb umożliwiającą wejście do mieszkania. Drzwi rozsunęły się z cichym
sykiem uciekającego powietrza, które sprawiało wrażenie nieświeżego i zatęchłego, jakby

pomieszczenie było od kilku dni nie wietrzone. Peckhum pomyślał, że powinien przypomnieć
Zekkowi, aby od czasu do czasu wpuścił trochę świeżego powietrza.

Wrzucił torbę do jakiejś przegrody w przedpokoju, a w tym czasie drzwi zamknęły się za jego

plecami. Nie powitał go jednak żaden znajomy okrzyk.

– Hej, Zekku! – zawołał. Odpowiedziała mu przytłaczająca cisza, więc postanowił odezwać się

nieco głośniej. – Po trzech dniach oddychania powietrzem z uszkodzonych regeneratorów stacji
nawet to w mieszkaniu wydaje się całkiem świeże, ale... – Urwał. Nadal nikt nie reagował na jego
słowa. – Zekku?

Rozejrzał się po zagraconym salonie, a potem zaczął rozglądać się po całym mieszkaniu. Wpadł

do kuchni i sypialni Zekka. Nie zapomniał nawet o łazience. Wszystkie pomieszczenia były jednak
puste.

Na czole starego mężczyzny pojawiły się głębokie zmarszczki. Zekk nie miał zwyczaju

wychodzić, kiedy wiedział, że Peckhum wraca z pracy... zwłaszcza iż obiecał dostarczyć mu
wygrzebaną skądś aparaturę. Stary siwowłosy pilot nie widział jednak w mieszkaniu ani śladu
obiecanej centralnej jednostki wielozadaniowej. Potrzebował jej, żeby zabrać ze sobą, kiedy
następnego ranka będzie znów odlatywał do orbitalnej stacji kontrolującej ustawienie zwierciadeł.

Ponownie potarł zarośnięty policzek i myślał intensywnie. Nagle wyraźnie się odprężył.
– Oczywiście! – mruknął do siebie. – Dzieciaki Solo!
Przyjaciele Zekka, Jacen i Jaina, mieli spędzić na Coruscant tylko kilka tygodni. Zapewne teraz

gdzieś się bawili, opowiadając nieprawdopodobne historie o przygodach, jakie rzekomo przeżyli na
różnych planetach. Peckhum obejrzał się i zobaczył mrugające światło na panelu informacyjnym,
umieszczonym obok drzwi wejściowych. Oznaczało, że w pamięci urządzenia została zapisana
informacja, której nikt jeszcze nie odebrał. Peckhum pomyślał, że zapewne Zekk informuje go w ten
sposób, dokąd poszedł z przyjaciółmi.

Przekonał się, że urządzenie zawiera trzy informacje. Postanowił zapoznać się z nimi po kolei.

Pierwsza ukazała mu holograficzny wizerunek Jacena i Jainy Solo stojących przed drzwiami
w towarzystwie dwojga innych młodych rycerzy Jedi.

– Hej, Zekku! – Peckhum usłyszał charakterystyczny, na poły kpiący głos Jacena. – Przyszliśmy

pomóc ci zapolować na to urządzenie, które obiecałeś załatwić Peckhumowi. Umówiliśmy się na
dzisiaj rano, pamiętasz? Wrócimy tu jutro wczesnym rankiem. Daj nam znać, jeżeli zmieniłeś plany.

Druga wiadomość ukazała mu wizerunek stojącej przed drzwiami Jainy Solo. Dziewczyna była

trochę zaniepokojona.

– Zekku, to znów my – powiedziała. – Czy nic ci się nie stało? Szukamy cię wszędzie, gdzie

możemy! Przepraszam, jeżeli czujesz do nas żal z powodu tego, co wydarzyło się tamtego wieczora.
Nie ma czym się przejmować. Czy mógłbyś porozumieć się z nami, kiedy wrócisz do domu?

Ostatnie nagranie przedstawiało także Jainę, tym razem zmęczoną i przerażoną. Dziewczyna

powoli wymawiała słowa, jakby z trudem przechodziły przez jej gardło.

– Zekku, czy się na nas pogniewałeś? Wszyscy... przepraszamy cię, jeżeli powiedzieliśmy coś, co

sprawiło, że podczas tamtego bankietu poczułeś się nieswojo... Jeżeli odnalazłeś już tę centralną
jednostkę wielozadaniową i na razie nie chcesz, żebyśmy pomogli ci przynieść ją do mieszkania...
Potrafimy to zrozumieć. Proszę, skontaktuj się z nami, gdy otrzymasz tę wiadomość.

Stary Peckhum słuchał czując, jak jego żołądek kurczy się z przerażenia. Musiało wydarzyć się

coś złego. Rozejrzał się po mieszkaniu, ale nie dostrzegł żadnych śladów świadczących o tym, że

chłopiec planował wyjść na dłużej. Żadnych nagrań. Żadnych notatek. To było niepodobne do Zekka.
Chłopiec był uczciwy i słowny. Inni mogli uważać go za młodego łajdaka, ulicznika czy łobuza, ale
Zekk znał swoje obowiązki i zawsze się z nich wywiązywał. Dobrze wiedział, jakie znaczenie dla
pracy w orbitalnej stacji kontrolnej ma działająca centralna jednostka wielozadaniowa i dlatego
obiecał Peckhumowi, że dostarczy mu to urządzenie. Jeżeli zaś Zekk obiecywał, że coś zrobi,
dotrzymywał danego słowa. Zawsze.

To prawda, chłopak był sierotą, żartownisiem i poszukiwaczem przygód. Często opowiadał

nieprawdopodobne historie, ale był wiernym przyjacielem. Można było na niego liczyć w potrzebie.

Peckhum zdecydował się w jednej chwili, niemal podświadomie. Poświęcił chwilę, żeby nagrać

wideofoniczną wiadomość dla Zekka, na wypadek gdyby chłopak powrócił, a potem wyszedł
z mieszkania i skierował się do pałacu.

– Hej, cieszę się, że cię widzę! – odezwał się Jacen, kiedy otworzył drzwi i zobaczył stojącego

na progu przemoczonego i zmęczonego Peckhuma. Natychmiast zasypał go pytaniami: – Czy nie
widziałeś ostatnio Zekka? Nie wiesz, dokąd mógł pójść? Nie miałeś od niego jakiejś wiadomości?

Wyraz twarzy mężczyzny wystarczył mu za odpowiedź.
– Miałem nadzieję, że może wy powiecie mi, co się z nim stało – odparł stary pilot.
Przypomniawszy sobie nagle o dobrych obyczajach, Jacen cofnął się o krok i gestem zaprosił

Peckhuma do mieszkania.

– Och, przepraszam – powiedział. – Wejdź, proszę. Zaraz zawołam Jainę i pozostałych.
Jego siostra i Lowie pracowali, zajęci nanoszeniem na holograficzną mapę trajektorii szczątków

wraków różnych statków krążących po orbicie wokół Coruscant. Tenel Ka polerowała jakąś broń,
którą odczepiła od pasa.

– Hej – zwrócił się Jacen do innych młodych Jedi. – Przyszedł Peckhum. On także nie ma pojęcia,

co mogło się stać z Zekkiem.

Malująca się na twarzy Jainy powaga zamieniła się w niepokój. Lowie zerwał się na równe nogi,

po czym wyciągnął rękę, żeby pomóc wstać dziewczynie. Wszyscy pięcioro pochylili się nad
wyświetlaną w kącie wielkiego salonu holograficzną mapą miasta. Tenel Ka zaczęła pokazywać
mężczyźnie niektóre jaskrawo oświetlone grupy wieżowców.

– Przeszukaliśmy teren w pobliżu twojego domu – oznajmiła, zwracając się do Peckhuma.
Jacen wskazał na inne punkty holograficznej mapy.
– Odwiedziliśmy również miejsca, gdzie byliśmy z Zekkiem, kiedy zabrał nas na wyprawę na

niższe poziomy – dodał. – To znaczy te, do których umieliśmy sami wrócić.

Peckhum kiwnął głową. Potarł szczecinę na policzku, a na jego twarzy odmalował się niepokój.
– Anakin i Threepio wyprawili się nawet do kilku innych kryjówek, o których wspominał Zekk –

odezwała się Jaina. – Liczyliśmy na to, że powiesz nam, gdzie jeszcze można byłoby go poszukać.

Lowie zawył przeciągle, wtrącając jakąś uwagę. Po sekundzie rozległ się piskliwy głosik Em

Teedee:

– Pan Lowbacca pragnie zauważyć, że nasz brak znajomości czegoś, co można byłoby określić

mianem mniej chwalebnych aspektów życia na Coruscant, może być jednym z czynników
ograniczających skuteczność poszukiwań.

Usłyszawszy przesadnie kwieciste tłumaczenie, chudy Wookie groźnie warknął, ale powstrzymał

się od dalszych uwag.

– Wiecie, on ma rację – stwierdziła Jaina. – Rzeczywiście znamy tylko lepszą część miasta.
– A poza tym aż do tej chwili nawet nie byliśmy pewni, czy Zekk naprawdę zaginął –

przypomniała Tenel Ka. – Dopiero teraz wiemy, że to fakt.

– Hej, skoro wiemy na pewno, że Zekk zaginął – odezwał się Jacen – moglibyśmy powiadomić

o tym fakcie strażników Nowej Republiki.

Peckhum raptownie uniósł głowę.
– Nie, tylko nie strażników – powiedział. – Zekk nie chciałby mieć z nimi nic wspólnego.
– Ale przecież zaginął – starał się go przekonać Jacen. – Musimy go odnaleźć.
Chłopiec ze zdumieniem zauważył łzy w oczach siostry.
– To prawda – przyznał stary pilot. – Zekk miał jednak kiedyś kilka małych... nieporozumień ze

strażnikami i nie byłby nam wdzięczny za to, gdybyśmy teraz korzystali z ich pomocy. Mimo to nie
musicie się martwić. Mogę poszukać go w wielu innych miejscach, o których wy nawet nie
pomyślelibyście.

– No cóż... – odparł nie do końca przekonany Jacen. – To znaczy, że nadal będziemy musieli

szukać go sami. Twoje uwagi bardzo nam pomogą, Peckhumie. Domyślam się, że wszystko zależy
teraz od nas.

– Zekk umie sobie radzić w trudnych sytuacjach – pocieszył go mężczyzna, zmuszając się do

okazania optymizmu. – Przeszedł przez niejedno i udowodnił, że potrafi troszczyć się o swoje
sprawy. – Nagle urwał i dokończył znacznie ciszej: – Mam tylko nadzieję, że nie spotkało go nic
złego.

Rozdział 14

Zekk, przeniesiony do nowej luksusowej komnaty na terenie Akademii Ciemnej Strony, obudził

się dziwnie wypoczęty i ożywiony. Domyślał się, że zapadł w długi głęboki sen, jakby jego organizm
domagał się regeneracji sił i wypoczynku. Chłopak zastanawiał się, czy przypadkiem poprzedniego
dnia Brakiss nie domieszał jakiegoś narkotyku do jego jedzenia. Doszedł jednak do wniosku, że
nawet gdyby tak było, chyba nie miałby mu tego za złe. Jeszcze nigdy w życiu nie czuł się tak
szczęśliwy i podniecony.

Spróbował przestać o tym myśleć. Usiłował wykrzesać z siebie chociaż trochę złości na myśl

o tym, że wbrew własnej woli został porwany i przetransportowany na pokład imperialnej stacji. Nie
mógł jednak zaprzeczyć, że był traktowany z większym szacunkiem niż kiedykolwiek przedtem.
Stopniowo zaczynał nawet uważać swoje nowe pomieszczenie nie za celę, lecz za komnatę.

Udał się do łazienki i brał natrysk tak długo, aż poczuł w całym ciele mrowienie, wywołane

ciepłem i czystością. Przebywał tam znacznie dłużej niż musiał, ale nie przejmował się tym ani
trochę. Jeżeli Brakiss chce, niech zaczeka. Przynajmniej będzie miał za swoje! Zekk nie zamierzał
zostawać w tym miejscu, bez względu na to, ile czasu i uwagi chciałby poświęcić mu naczelnik
Akademii Ciemnej Strony.

Martwił się tym, co robi teraz stary Peckhum. Wiedział, że jego przyjaciel z pewnością bardzo

zaniepokoił się faktem jego zniknięcia. Był pewien, że na poszukiwania wyruszyli także Jacen i Jaina.
Domyślał się jednak, że Brakiss zrobił wszystko, co mógł, żeby zatrzeć ślady jego porwania. Musiał
zatem zaczekać na odpowiednią chwilę, a w tym czasie opracować plan ucieczki.

Przekonał się, że kiedy przebywał pod natryskiem, ktoś zabrał jego stare zniszczone ubranie

i zamiast niego podłożył nowiutki elastyczny kombinezon, błyszczący skórzany pancerz i połyskujący
czarny mundur, wyjątkowo elegancki. Zekk rozejrzał się po komnacie, chcąc odnaleźć stare ubranie.
Nie zamierzał wykorzystywać uprzejmości Drugiego Imperium bardziej niż to konieczne, ale nigdzie
nie zobaczył niczego innego, co mógłby włożyć. Okazało się, że nowe ubranie pasuje na niego jak
ulał.

Zekk podszedł do drzwi i spróbował rozsunąć oba skrzydła. Spodziewał się, że nie będzie mógł

wyjść z komnaty, ale ze zdumieniem przekonał się, że drzwi otworzyły się natychmiast. Chłopak
wyszedł na korytarz, gdzie ujrzał czekającego cierpliwie Brakissa. Ciało młodego mężczyzny
osłaniał srebrzysty płaszcz, tak zwiewny, jakby utkany z migotliwych cieni.

Na posągowo pięknej twarzy naczelnika Akademii Ciemnej Strony pojawił się lekki uśmiech.
– Witaj, młody Zekku – odezwał się Brakiss. – Jesteś, gotów przystąpić do nauki?
– Nie jestem – burknął chłopak. – Nie sądzę jednak, żeby moje zdanie miało być brane pod

uwagę.

– Oczywiście, że będzie brane pod uwagę – zapewnił go Brakiss. – Twoje zdanie oznacza, że nie

wyjaśniłem w dostatecznym stopniu tego, co będę mógł dla ciebie zrobić. Jeżeli zechcesz uczynić
chociaż mały wyłom w murze swojego uporu – tylko po to, by wysłuchać, co mam do powiedzenia –
może uda mi się ciebie przekonać.

– A co będzie, jeżeli ci się nie uda? – zapytał Zekk z większą złością, niż naprawdę odczuwał.
Młody mężczyzna wzruszył ramionami.
– To będzie oznaczało, że poniosłem klęskę – odparł. – Cóż więcej mogę powiedzieć?
Zekk postanowił się nie sprzeciwiać. Był ciekaw, czy zostałby zabity, gdyby nie zgodził się

postępować zgodnie z planami, jakie miało wobec niego Drugie Imperium.

– Zapraszam cię do swojego gabinetu – odezwał się Brakiss, po czym odwrócił się

i poprowadził chłopca zakręcającym korytarzem o gładkich jasnoszarych ścianach. Na pierwszy rzut
oka mogłoby wydawać się, że są sami, ale Zekk nie mógł nie zauważyć stojących na baczność na
wszystkich skrzyżowaniach korytarzy i przed niektórymi drzwiami uzbrojonych szturmowców,
gotowych pospieszyć z pomocą, gdyby Brakiss miał jakiekolwiek problemy. Chłopak z trudem
powstrzymał uśmiech na myśl o tym, że mógłby stanowić zagrożenie dla naczelnika imperialnej
akademii.

W prywatnym gabinecie młodego mężczyzny panowały ciemności niemal tak nieprzeniknione jak

w przestworzach. Na wykonanych z czarnej transpastali ścianach było widać holograficzne wizerunki
astronomicznych kataklizmów: wybuchów ognistych słońc i zapadających się planet czy potoków
płynącej lawy. Zdziwiony Zekk rozejrzał się po mrocznym pomieszczeniu. Pełne dzikiej,
nieokiełznanej energii obrazy ukazały mu inne oblicze wszechświata, nie zachwalane w punktach
informacji turystycznej na Coruscant.

– Proszę, wejdź – odezwał się Brakiss. Jego cichy melodyjny głos nie zdradzał żadnych uczuć.

Bezskutecznie usiłując usłyszeć w nim choćby cień groźby, Zekk uświadomił sobie, że w tej chwili
jakikolwiek sprzeciw nie miałby sensu. Postanowił, że uczyni to później, kiedy będzie mógł liczyć na
to, że osiągnie zamierzony skutek.

Brakiss usiadł z drugiej strony długiego błyszczącego biurka, po czym otworzył ukrytą szufladę

i wyciągnął z niej mały cylindryczny świecący pręt. Ujął go szczupłymi, podobnymi do
alabastrowych, palcami, a potem rozkręcił na mniej więcej dwie równe części. Kiedy rozłączał
połówki, z miejsc, w których się rozdzieliły, wystrzeliły w górę jaskrawe błękitnozielonkawe
płomyki. Migotały i drżały, ale chyba nie dawały dużo ciepła. Zimne światło, jakie rozjaśniło ściany
gabinetu, przyćmiło nawet blask bijący od wizerunków kosmicznych katastrof.

– Co to jest? – zainteresował się chłopak.
Siedzący za biurkiem Brakiss skierował połówki pręta ku górze w ten sposób, że tworzyły trójkąt

z jego zetkniętymi palcami. Zimne płomienie złączyły się i strzeliły wyżej, jakby nabrały dodatkowej
siły.

– Patrz na płomień – polecił Brakiss. – Dam ci przykład tego, co będziesz mógł robić, jeżeli

zechcesz wykorzystać swoje zdolności posługiwania się Mocą. Manipulowanie płomieniem jest
dziecinnie proste, ale na początek może być bardzo dobrym testem. Zrozumiesz, o czym mówię, kiedy
sam spróbujesz. A teraz popatrz.

Brakiss zagiął jeden palec, a później utkwił spojrzenie w czymś, co musiało chyba znajdować się

bardzo daleko. Jaskrawy płomień zaczął chwiać się i kołysać najpierw w jedną, a potem w drugą
stronę. Z każdą chwilą stawał się coraz cieńszy i dłuższy, aż w końcu zamienił się w cienką ognistą

nitkę. Po chwili rozprzestrzenił się, by utworzyć kulę, podobną do małego płonącego słońca.

– Kiedy już opanujesz takie proste sztuczki – rzekł Brakiss – będziesz mógł zająć się czymś

zabawniejszym.

Rozciągnął płomień, tworząc z niego elastyczną, jakby gumową płaszczyznę, po czym uformował

z niej zniekształconą twarz o płonących oczach i otwartych ustach. Po chwili twarz przemieniła się
w smoka wykręcającego długą szyję w prawo i w lewo, by w końcu przeistoczyć się w migotliwy,
utworzony z błękitnozielonego światła wizerunek samego Zekka.

Zafascynowany chłopak nie potrafił oderwać oczu od tego, co pokazywał mu mężczyzna. Był

ciekaw, czy Jacen albo Jaina umieliby dokonać takiej samej sztuki.

Tymczasem Brakiss przerwał działanie Mocy i pozwolił, by płomienie zamieniły się w jaskrawo

świecący punkt w środku cylindra.

– Teraz twoja kolej, młody Zekku – powiedział. – Powinieneś tylko się skupić. Poczuj ogień

w ten sam sposób, jakbyś dotykał płynącej wody albo pędzla z farbą. Posłuż się niewidzialnymi
palcami myśli, a wówczas będziesz mógł ukształtować z niego, cokolwiek zechcesz. Obróć płomień
wokół osi, wtedy lepiej go poczujesz.

Zekk ochoczo pochylił się i wyciągnął rękę, ale nagle zamarł w pół ruchu.
– Dlaczego miałbym cię usłuchać? – zapytał. – Nie zamierzam wyświadczać żadnych przysług ani

Drugiemu Imperium, ani Akademii Ciemnej Strony... ani tobie.

Brakiss złączył szczupłe palce i ponownie uśmiechnął się do chłopca.
– Nie chciałbym, żebyś robił to dla mnie – powiedział. – Ani dla rządu czy instytucji, o których

właściwie niczego nie wiesz. Proszę cię, żebyś zrobił to dla siebie. Zawsze przecież pragnąłeś
rozwijać talent i doskonalić umiejętności, prawda? Daję ci teraz szansę, która może się nie
powtórzyć. Dlaczego nie miałbyś z niej skorzystać? Dobrze wiesz, że jesteś osobą, której
dotychczasowe życie nie należało do usłanych różami. I nawet gdybyś miał wieść je nadal, czy nie
byłbyś szczęśliwszy, umiejąc władać Mocą zamiast zadowalać się czymś, co kiedyś uważałeś za
talent do wyszukiwania cennych przedmiotów?

Brakiss pochylił się ku chłopakowi.
– Należysz do osób niezależnych, młody Zekku – ciągnął. – Widzę to w twoich oczach. Musisz

wiedzieć, że szukamy takich osób... ludzi, którzy potrafią samodzielnie myśleć i odnosić sukcesy, bez
względu na to, ile razy ich tak zwani przyjaciele oczekują, że im się nie powiedzie. Stwarzam ci
jedyną, wielką, niepowtarzalną szansę. Jeżeli nie jesteś zainteresowany doskonaleniem swoich
umiejętności, jeśli nie chcesz zadać sobie trochę trudu, żeby chociaż spróbować... wówczas z góry
skazujesz się na niepowodzenie.

Słowa były ostre, karcące, ale chyba odniosły zamierzony skutek.
– No, dobrze, niech będzie, spróbuję – odezwał się Zekk. – Tylko nie spodziewaj się po mnie

żadnych cudów.

Zmrużył zielonkawe oczy i postarał się skupić uwagę na płomieniu. Chociaż nie miał pojęcia, co

chce zrobić, zaczął próbować różnych rzeczy, pozwolił płynąć myślom. Z początku intensywnie
wpatrywał się w płomień, ale po kilku chwilach zaczął przyglądać mu się kątem oka. Wyobraził
sobie, że nim porusza, trącając niewidzialnymi palcami własnych myśli. Nie był pewien tego, co
zrobił ani w jaki sposób... ale płomień strzelił w górę!

– Dobrze – pochwalił chłopca Brakiss. – A teraz spróbuj jeszcze raz.
Zekk skupił się, próbując podążać dokładnie tymi samymi myślowymi szlakami, co poprzednio.

Tym razem poszło mu znacznie łatwiej. Płomień zakołysał się i odchylił na bok, by po chwili
rozjarzyć się, wydłużyć i skierować w przeciwną stronę.

– Umiem! – wykrzyknął zdziwiony.
Brakiss wyciągnął rękę i z cichym trzaskiem połączył obie części cylindrycznego pręta, gasząc

płomień. W tej samej sekundzie Zekk przeżył bolesne rozczarowanie.

– Zaczekaj! – zawołał. – Chcę spróbować jeszcze raz.
– Nie – odparł jasnowłosy mężczyzna, łagodnie się uśmiechając. – Nie możesz robić zbyt wielu

rzeczy naraz. Chodź teraz ze mną do hangaru. Chcę pokazać ci coś innego.

Czując dziwne pragnienie, Zekk przesunął językiem po wargach. Podążył za Brakissem, starając

się nie okazywać, jak bardzo chciałby znów spróbować zmierzyć się z płomieniem. Czuł, że jego
apetyt został zaostrzony. Nie miał jednak nic przeciwko temu, mimo iż jakąś cząstką świadomości
podejrzewał, że właśnie taki cel zamierzał osiągnąć naczelnik Akademii Ciemnej Strony...

Kiedy znalazł się na lądowisku, zobaczył Qorla i oddział szturmowców wynoszących cenne

przedmioty z ładowni porwanego rebelianckiego krążownika zaopatrzeniowego, „Diament”. Brakiss
szedł pierwszy, wskazując drogę Zekkowi, który nie mógł oderwać spojrzenia od wszystkich statków
zgromadzonych w hangarze imperialnej akademii.

– Bardzo chciałbym pokazać ci naszą najnowocześniejszą jednostkę „Ścigacza Cieni” –

powiedział mężczyzna takim tonem, jakby pragnął go przeprosić – ale porwał go Luke Skywalker,
kiedy wdarł się do placówki, by pochwycić naszych uczniów, Jacena, Jainę i Lowbaccę.

Zekk popatrzył na niego spode łba, ale powstrzymał się od powiedzenia Brakissowi, że jego

Akademia Ciemnej Strony, porywając troje młodych Jedi i usiłując zrobić z nich swoich uczniów, ma
tylko to, na co sama zasłużyła. Spojrzał w inną stronę.

W umieszczonej pod sklepieniem wielkiej jaskini sterowni, z której można było kontrolować

wszystko, co działo się w hangarze, zobaczył czarnowłosą Tamith Kai. Kobieta kierowała fioletowe
oczy na krzątaninę w dole. Obok niej stało dwoje pomocników z Dathomiry, Vilas i Garowyn. Kiedy
Zekk przypomniał sobie, że to właśnie oni ogłuszyli go i porwali z Imperial City, zamrugał
powiekami i ze złością zacisnął wargi.

– Nie zwracaj na nich uwagi – odezwał się Brakiss, wykonując pełen lekceważenia ruch ręką. –

Zazdroszczą, że poświęcani ci tyle czasu.

Zaskoczony chłopak poczuł w sercu odrobinę ciepła. Zaczął się zastanawiać, czy stwierdzenie

mężczyzny mogło być prawdziwe, czy tylko naczelnik akademii chciał, żeby jego nowy uczeń poczuł
się dowartościowany.

Do Brakissa podszedł jeden ze szturmowców. Przystanął przed nim, zasalutował i powiedział:
– Chciałbym złożyć meldunek, panie naczelniku. Naprawa górnej wieżyczki cumowniczej

dobiega końca. Za dwa dni powinniśmy ukończyć wszystkie prace.

– To dobrze – oznajmił Brakiss, wyraźnie odprężony. Odwrócił się w stronę Zekka. – Nadal nie

mogę uwierzyć, że pilot rebelianckiego transportowego wahadłowca mógł być takim niezdarą, iż
zderzył się z zamaskowaną Akademią Ciemnej Strony! Te rebelianckie szumowiny wyrządzają nam
szkody nawet przez własną nieuwagę!

Stojący obok rampy Qorl wyjął z zapieczętowanego pojemnika jeden z niewielkich rdzeni

służących do zasilania jakiegoś systemu uzbrojenia. Zekk zwrócił uwagę na sczerniałe otwory
o nadtopionych krawędziach, otaczające panel z urządzeniami kontrolnymi. Zrozumiał, że

szturmowcy, chcąc pokonać cybernetyczne zamki, musieli posłużyć się blasterami. Rdzeń, który
umożliwiał także latanie w nadprzestrzeni, miał kształt długiego cylindra. Przez półprzeźroczystą
opalizującą obudowę było widać żółte i pomarańczowe smugi skupionych, sprzężonych spinowo
i obdarzonych ładunkami gazów tibanna, które mogły dostarczać energię do silników napędu
nadświetlnego.

– To doskonałe, najnowsze modele, lordzie Brakiss – odezwał się stary pilot. – Możemy

wykorzystać je do zasilania naszych systemów uzbrojenia. Można byłoby także dokonać zmian
w konstrukcji następnych myśliwców, takich samych, jakich dokonano w mojej dawnej maszynie typu
TIE, żeby wszystkie mogły latać w nadprzestrzeni.

Brakiss kiwnął głową.
– Musimy zameldować o tym wodzowi i pozwolić, żeby on o tym zdecydował. Nie wątpię, że

będzie zadowolony, kiedy dowie się o zwiększeniu naszego potencjału wojskowego. Proszę jednak
uważać z tymi urządzeniami – przykazał surowo. – Ani jedno nie może ulec uszkodzeniu. Jeżeli
chcemy, żeby Drugie Imperium zajęło należne mu miejsce w galaktyce, nie możemy pozwolić sobie
na żadne marnotrawstwo.

Qorl kiwnął głową, po czym odwrócił się i odszedł.
– Widzisz więc, młody Zekku – odezwał się Brakiss, ściągając jasne brwi i marszcząc czoło –

w tej walce nie zaliczamy się do faworytów. Mimo iż dysponujemy skromnymi środkami, a nasza
walka może wydać ci się beznadziejna, jesteśmy pewni, że słuszność jest po naszej stronie.
Zostaliśmy zmuszeni do walki o to, co należało kiedyś do nas, a naszym przeciwnikiem jest
podstępna Nowa Republika, która bez przerwy usiłuje zmienić bieg historii i narzucać wszystkim
własny, chaotyczny sposób patrzenia na różne sprawy.

Uważamy, że doprowadzi to tylko do anarchii w całej galaktyce. Wszyscy będą robili, co zechcą,

nie licząc się z pozostałymi. Będą napadali na innych, zajmowali ich światy, zakłócali galaktyczny
porządek i utrudniali życie spokojnym obywatelom.

Zekk oparł dłonie na osłoniętych skórzanym pancerzem biodrach.
– No, dobrze, ale co ze swobodami? – zapytał. – Lubię robić to, na co mam ochotę.
– Wierzymy w to, że Drugie Imperium będzie szanowało swobody. Naprawdę w to wierzymy –

zapewnił go Brakiss. Zabrzmiało to nadzwyczaj szczerze. – Istnieje jednak granica, po przekroczeniu
której zbyt wiele swobód może okazać się szkodliwe. Zamieszkujące galaktykę rasy inteligentnych
istot potrzebują czegoś w rodzaju drogowskazu. Muszą dysponować czytelnym systemem nakazów
i zakazów, żeby mogły zajmować się własnymi sprawami i nie przekreślały marzeń innych istot
pragnących wcielać w życie własne ideały.

Jesteś niezależny, młody Zekku. Dobrze wiesz, co robisz i co pragniesz zrobić. Pomyśl jednak

o wszystkich istotach, błąkających się bez celu po całej galaktyce, nie mogących znaleźć miejsca
z powodu zmian, które w niej nastąpiły. Pomyśl o tych, którzy nie mają się gdzie podziać, nie mogą
urzeczywistniać własnych marzeń, nie mają życiowego celu... i nikogo, kto powiedziałby im, co
robić. Możesz pomóc nam zmienić ten stan rzeczy.

Zekk chciał się sprzeciwić, wykazać jakiś błąd w rozumowaniu naczelnika Akademii Ciemnej

Strony, ale nie był w stanie znaleźć słów, w które mógłby ubrać własne myśli. Zacisnął wargi. Mimo
iż nie potrafił podać odpowiedniego argumentu, aby zadać kłam słowom Brakissa, nie zamierzał
przyznawać mu racji.

– Nie musisz odpowiadać w tej chwili – odezwał się cierpliwie mężczyzna. Wyciągnął z kieszeni

płaszcza cylindryczny świecący pręt. – Poświęć tyle czasu na zastanawianie się nad wszystkim, co
powiedziałem, ile potrzebujesz. Odprowadzę cię teraz do komnaty.

Wręczył pręt chłopcu, a ten przyjął go z nieukrywaną wdzięcznością.
– Jeżeli chcesz, możesz przez pewien czas się tym pobawić – rzekł Brakiss, lekko się

uśmiechając. – A później znów porozmawiamy.

Rozdział 15

Kiedy Peckhum zaczął wymieniać niektóre miejsca, gdzie miał zwyczaj przebywać Zekk,

zdezorientowana Jaina rozłożyła ręce. Wiedziała, że przeszukując niższe poziomy Coruscant mogli
spędzić miesiące, a nawet lata, i nie znaleźć ciemnowłosego przyjaciela – zwłaszcza wówczas, jeżeli
Zekk nie chciał być znaleziony.

– Zaczekaj chwilę – przerwała staremu pilotowi. – Nie pomożesz nam w poszukiwaniach?
Peckhum pokręcił głową.
– Nie mogę. Po ostatnim ataku imperialnych oddziałów na krążownik „Diament” zarządzono

specjalną procedurę alarmową. Jutro rano muszę być znów na pokładzie orbitalnej stacji
kontrolującej ustawienie zwierciadeł. Kłopot w tym, że nie mam pojęcia, jak utrzymać na chodzie
wszystkie urządzenia, nie dokonując poważnych napraw. Ostatnio zawodzi nawet moja aparatura
telekomunikacyjna. Będę miał pieskie szczęście, jeżeli centrala na Coruscant ogłosi w tym czasie
czerwony alarm. Jaka szkoda, że wciąż nie mam tej nowej jednostki wielozadaniowej, obiecanej
przez Zekka.

Oburzona Jaina stwierdziła, że musi stanąć w obronie przyjaciela.
– Dobrze wiesz, że Zekk wywiązałby się z obietnicy, gdyby mógł – oznajmiła.
Peckhum spojrzał na dziewczynę. Na jego twarzy odmalowało się zdumienie zmieszane

z rozbawieniem.

– Nie przeczę – odparł. – Tylko nie mogę pracować na pokładzie stacji, dopóki ktoś nie naprawi

tych urządzeń. Kropka.

Nie wiedząc, co robić, młodzi Jedi siedzieli w salonie apartamentu Hana i Leii. Nagle Lowie

zaryczał, pragnąc za pośrednictwem Em Teedee powiedzieć coś pozostałym.

– Och, to prawda – odezwał się miniaturowy android-tłumacz. – To doskonały pomysł. –

Piskliwy głosik urządzenia sprawił, że wszyscy unieśli głowy i popatrzyli na Lowiego. – To nawet
nie byłoby takie niebezpieczne – dodał Em Teedee.

– Co nie byłoby niebezpieczne? – zapytała Jaina.
– Pan Lowbacca sugeruje, że on i panienka Jaina, a także jego wuj Chewbacca, o ile udałoby się

go przekonać, mogliby towarzyszyć panu Peckhumowi w wyprawie do orbitalnej stacji i pomogli mu
dokonać przynajmniej tymczasowych napraw.

– To bardzo miła propozycja – odezwał się stary pilot. – Nie sądzę jednak, żebyście mogli dużo

zrobić bez pomocy nowej centralnej jednostki wielozadaniowej.

Jacen prychnął.
– Już nie pamiętam, kiedy Jaina ostatnio nie potrafiła znaleźć jakiegoś rozwiązania. O ile ją znam,

mogłaby naprawić wszystkie urządzenia tej stacji, nie posługując się niczym innym poza własną

wyobraźnią.

– Bardzo dziękuję za zaufanie do moich umiejętności – burknęła dziewczyna, odwracając głowę

w stronę brata. Później zapewne uświadomiła sobie, co zrobiłby Zekk w takiej sytuacji, gdyż
westchnęła z rezygnacją i uśmiechnęła się do Peckhuma. – Wiesz, właściwie on ma rację –
powiedziała. – Jestem pewna, że potrafiłabym naprawić tyle podsystemów stacji, żebyś nie miał
z nimi kłopotów, dopóki nie odnajdziemy Zekka. No, to na co jeszcze czekamy?

– Tylko dlaczego miałabyś to robić? – zapytał zdumiony Peckhum.
– Potrzebujesz pomocy, prawda? – odrzekła Jaina, chociaż przez chwilę nie wiedziała, co

odpowiedzieć. Nie chciała przyznać, że prawdziwym powodem, dla którego to robi, jest Zekk. –
A poza tym – dodała pospiesznie – w niektórych miejscach mamy kłopoty z nanoszeniem na gwiezdne
mapy trajektorii szczątków wraków. Może z góry, z orbity, będziemy mieli lepszą perspektywę.
A tymczasem Jacen, Tenel Ka, Anakin i Threepio mogą szukać Zekka na różnych poziomach w tych
miejscach, o których nam mówiłeś.

– Niech będzie – zgodził się w końcu Peckhum. – Przekonaliście mnie, ale czy wiecie, co na to

wszystko powiedzą wasi rodzice?

Lowie warknął, wtrącając jakąś uwagę.
– Pan Lowbacca jest pewien, że dysponuje wystarczającą siłą perswazji, by przekonać swojego

wuja Chewbaccę i namówić go do udziału w wyprawie – przetłumaczył miniaturowy android.

Oczy Jainy rozjarzyły się entuzjazmem i nową wiarą we własne siły.
– Jeżeli potrafisz to zrobić, Lowie – rzekła – ja poradzę sobie z rodzicami.

Jacen zmrużył oczy i zaczął wysyłać wici Mocy, starając się usłyszeć jakikolwiek dźwięk

świadczący o tym, że w opuszczonym budynku może znaleźć Zekka. Słyszał jednak tylko odgłos
kroków Tenel Ka idącej przed nim ponurym korytarzem.

Pstryknął przełącznikiem, uruchamiając komunikator.
– Hej, Anakin – powiedział. – To ja, Jacen.
– Tak? – usłyszał głos młodszego brata przeszukującego pomieszczenia w sąsiednim gmachu.
– Kieruję się do sekcji, oznaczonej siódemką na mojej mapie – oznajmił. – Na razie nie odkryłem

niczego ciekawego.

– W porządku – odezwał się Anakin.
Zanim Jacen zdążył wyłączyć urządzenie, usłyszał przerażony głos Threepia, dobiegający z nieco

większej odległości:

– Byłbym rad, gdybyśmy w końcu odnaleźli pana Zekka. Jestem pewien, że wolałbym wrócić, niż

nadal przeszukiwać takie... nieprzyjemne miejsca.

– Ja też mam nadzieję, że niedługo go znajdziemy – oznajmił Jacen, po czym wyłączył

komunikator i pospieszył za Tenel Ka, przeszukującą puste pomieszczenia na siedemdziesiątym
siódmym poziomie rozsypującej się budowli.

Podłogę zaśmiecały stare pudła, uszkodzone pojemniki i kawałki plastali, zbyt stare i zniszczone,

żeby nadawały się do czegokolwiek. Oprócz nich na podłodze walały się zeschłe liście. Jacen nie
miał pojęcia, jakim cudem znalazły siew tym budynku na poziomie, odległym prawie kilometr od
powierzchni, gdzie można było ujrzeć liściaste drzewa.

Przez szczeliny w murze wpadł nagle podmuch mroźnego wichru. Suche liście zaszeleściły,

przemieszczając się po podłodze. Podmuch nie potrafił usunąć panującego w starym gmachu odoru

gnijących szczątków i pleśni; sprawił jednak, że wzdłuż kręgosłupa chłopca zaczęły pełznąć
lodowate mrówki. Idąc powoli mrocznym korytarzem, Jacen ponownie skupił się, zamykając oczy:

Otworzył je natychmiast, kiedy poczuł, że jego ręki dotknęło coś ciepłego i lekkiego. Przekonał

się, że na rękawie jego kombinezonu spoczywa dłoń Tenel Ka.

– Obawiam się, że mógłbyś się potknąć – odezwała się dziewczyna, pokazując niewielki stos

gruzu leżącego przed nimi w miejscu, w którym część sufitu runęła na podłogę. W starych budynkach
nigdy niczego nie naprawiano, chyba że ktoś zamierzał korzystać z jakiegoś pomieszczenia. Podłogi
i sufity nie należały do wyjątków. Gdyby Tenel Ka go nie ostrzegła, Jacen rozciągnąłby się jak długi.

– Wielkie dzięki – powiedział chłopiec, obdarzając dziewczynę krzywym uśmiechem. – Miło

wiedzieć, że się tak o mnie troszczysz.

Tenel Ka tylko raz mrugnęła powiekami. Stała w milczeniu obok niego, nie zwracając uwagi na

aluzję – a może nawet w ogóle jej nie dostrzegając.

– Lepiej zapobiegać wypadkom niż później nieść rannego kolegę – odparła po chwili.
Prawdę mówiąc, Jacen oczekiwał, że usłyszy z jej ust co innego.
– Hej, no cóż, jestem rad, że nie będziesz musiała przemęczać mięśni – powiedział, kopiąc stertę

gruzu i wzniecając małą chmurę pyłu.

– Nie chodziło mi o zmęczenie mięśni. – Tenel Ka zakasłała, ale jej głos pozostał obojętny

i gderliwy. – Gdyby to okazało się konieczne, mogłabym nieść cię bez wysiłku. – Obeszła stertę
gruzu. – Po prostu nie chciałam, żeby stało się to potrzebne.

Jacen podążył za nią, zastanawiając się, dlaczego zawsze w obecności spokojnej i kompetentnej

Tenel Ka musi robić z siebie idiotę. Skrzywił się. Może gdyby chociaż skręcił kostkę, mógłby liczyć
na tę przyjemność, że dziewczyna objęłaby go i pomogła wyjść z podziemi...

Usunął jednak tę zdumiewającą myśl z głowy. Uświadomił sobie, że Tenel Ka zapewne byłaby

przerażona, gdyby się dowiedziała, jaki obrót przybrały jego myśli. A poza tym jedyną sprawą, jaka
powinna teraz zaprzątać jego umysł, był problem znalezienia Zekka.

Posługując się mapą zapisaną w pamięci elektronicznego notatnika, oboje starali się pracować

metodycznie. Skupiali uwagę na budynkach, wskazanych przez Peckhuma jako te, w których chłopak
najczęściej szukał wartościowych rzeczy. Przechodząc z jednego gmachu do drugiego, młodzi rycerze
korzystali z umiejętności posługiwania się Mocą. Starali się odnaleźć przyjaciela, szukając
jakichkolwiek śladów świadczących o tym, że kiedyś przebywał w jakimś miejscu.

Dopiero kiedy oboje byli pewni, że chłopca nie było w pobliżu, korzystali z kręconych schodów,

turbowindy czy zwykłych zjeżdżalni, żeby dostać się na niższy poziom, gdzie zaczynali poszukiwania
od nowa. Jeżeli i tam nie znajdywali żadnych śladów przyjaciela, szukali w innych miejscach,
przechodząc po napowietrznych pomostach rozwieszonych między sąsiednimi budynkami. Wiele
takich kładek, od stuleci nie naprawianych, kołysało się i trzeszczało pod stopami dwojga młodych
Jedi.

Anakin i Threepio postępowali tak samo, szukając Zekka w innych gmachach. Młodszy brat

Jacena był po prostu szczęśliwy, że wreszcie może uwolnić się od codziennej opieki złocistego
androida.

W miarę upływu godzin Jacen poczuł jednak, że zaczyna ogarniać go zmęczenie. Im dłużej

przebywali w mrocznych podziemiach, tym bardziej stawał się niespokojny. Miał wrażenie, że jego
umysł raz po raz przeszywają myśli, przesycone zwątpieniem i rozpaczą. Od chwili, kiedy Zekk
zniknął, upłynęło przecież kilka dni. Musieli odnaleźć go i to szybko. Wiedzieli, że wkrótce może być

za późno, by ocalić ciemnowłosego przyjaciela. Jacen nie był pewien, dlaczego, ale miał przeczucie,
że się nie myli.

Przeszukali dziesiątki budynków, przechodząc z jednych do drugich po dziesiątkach

napowietrznych pomostów, ale nigdzie nie natrafili na cokolwiek, co świadczyłoby o bytności Zekka.
Im głębiej jednak się zapuszczali, tym więcej dostrzegali innych śladów. Siadów życia.

Raz po raz przemykały obok nich przerażone stworzenia starające się zaszyć w najciemniejszych

kątach. Tam, gdzie korytarze były zbyt wąskie, aby iść obok siebie, prowadził raz Jacen, a raz
dziewczyna. W pewnej chwili chłopiec zauważył, że niosąca jarzeniowy pręt i idąca przodem Tenel
Ka skręca w nieprzeniknioną czeluść jakiejś klatki schodowej. Kiedy nie odzywając się ani słowem,
schodziła coraz niżej, jej krokom towarzyszyło miarowe kołysanie się drugich złocisto-rudych,
zaplecionych na plecach warkoczy.

Nagle dziewczyna potknęła się, ale szybko odzyskała równowagę. Zanim jednak ruszyła w dalszą

drogę, odwróciła się i wskazała niebezpieczne miejsce.

– Uważaj – rzekła zwięźle. – Zmurszały stopień.
W tej samej sekundzie za plecami Tenel Ka pojawił się ciemny, skrzeczący i trzepoczący

skrzydłami potwór. Dziewczyna natychmiast odwróciła się i machając rękami, usiłowała odstraszyć
uskrzydlone stworzenie. Upuściła jednak jarzeniowy pręt. Im mocniej machała, próbując odpędzić
napastnika, tym głośniej potwór skrzeczał i trzepotał skrzydłami, ale nie odlatywał.

Kiedy Jacen zrozumiał, co się stało, zareagował w jednej chwili.
– Stój spokojnie! – zawołał, zwracając się do koleżanki, po czym skoczył w stronę skrzydlatego

stworzenia, które zaplątało się w jeden z jej długich warkoczy. – Zapewne wystraszył się światła!

Tenel Ka posłusznie znieruchomiała, chociaż Jacen był pewien, że uczyniła to wbrew

podświadomemu nakazowi kontynuowania walki. Chłopiec ostrożnie wyciągnął myślowe palce,
próbując dotknąć mózgu stworzenia i przesłać impuls, który by je uspokoił. Stopniowo latający
gryzoń przestał machać skrzydłami i pozwolił, żeby chłopiec objął go palcami. Starając się nie
wykonywać gwałtownych ruchów, Jacen delikatnie wyplątał szpony stworzenia z włosów
dziewczyny. Później, nie przestając wysyłać kojących myśli, ostrożnie postawił zwierzę za sobą
i cofnął się o dwa kroki.

Pochylił się, podniósł jarzeniowy pręt i wręczył go dziewczynie.
– Nic ci się nie stało? – zapytał.
Tenel Ka lekko pokręciła głową. Jacen domyślał się, że zapewne jest zakłopotana tym, iż bez

jego pomocy nie potrafiła wyplątać skrzydlatego stworzenia ze swoich włosów.

Kiedy podjęli poszukiwania Zekka, chcąc odwrócić jej uwagę od tego, co się stało, postanowił

opowiedzieć jakiś dowcip.

– Czy wiesz, dlaczego samotny banth przeszedł przez całe Morze Wydm? – zapytał.
– Nie – odpowiedziała.
– Żeby znaleźć się po drugiej stronie! – Jacen wybuchnął głośnym śmiechem.
– A – odezwała się Tenel Ka, nawet na niego nie spojrzawszy. – Aha.
Chłopiec spodziewał się, że po przygodzie ze skrzydlatym gryzoniem jego koleżanka będzie

speszona, ale stwierdził, że dziewczyna ruszyła w dalszą drogę równie pewnie jak poprzednio.
Zaczął się zastanawiać, czy cokolwiek mogłoby wytrącić ją z równowagi. Chociaż nie mógł nie
podziwiać jej hartu ducha, chyba trochę żałował, że nie była oczarowana szybkością, z jaką
pospieszył jej na ratunek.

Oboje doszli do następnego wąskiego przejścia i Jacen wyprzedził Tenel Ka, żeby torować

drogę. Kołyszący się pomost był jak zwykle zaśmiecony odłamkami kamiennych ścian budynków
i kawałkami plastali. Przerzucony nad mroczną przepaścią, zatrzeszczał, kiedy chłopiec przeszedł
kilka kroków.

– Uważaj – odezwała się podążająca za nim dziewczyna. Jacen uznał, że jej ostrzeżenie było

całkiem zbędne.

– Myślę, że powoli zbliżamy się do miejsca, gdzie spoczywa tamten stary wahadłowiec –

powiedział, postanawiając zignorować jej uwagę. – Jestem pewien, że go zobaczymy, kiedy
znajdziemy się po drugiej...

Pomost pod jego stopami zakołysał się i zadrżał. Kiedy któryś z metalowych wsporników

z przeraźliwym zgrzytem odłamał się od pionowej ściany, Jacen poczuł, że jego serce podskoczyło
do gardła. Wyciągnął rękę i przytrzymał się zardzewiałej poręczy.

– Nie ruszaj się! – zawołała Tenel Ka, ale było już za późno.
Rozległy się podobne do wystrzałów dźwięki wyskakujących nitów. Odgłosom tym towarzyszył

trzask rozdzieranej plastali. Pozbawiony podpory wiekowy pomost obsunął się, a potem przełamał
mniej więcej pośrodku. Czując, że chodnik pod jego stopami zaczyna się usuwać, przerażony
chłopiec obserwował, jak kawałki plastali odrywają się od konstrukcji i spadają w bezdenną
czeluść. Miał wrażenie, że wszystko dzieje się niesamowicie powoli.

Coś świsnęło obok jego ucha. Po chwili usłyszał metaliczny brzęk. Poczuł, że zaczyna się zsuwać

w mroczną przepaść. Uchwycił mocniej poręcz, ale przerdzewiały metal skruszył się pod wpływem
siły jego palców. Zaczął rozpaczliwie machać rękami, starając się uchwycić czegokolwiek.
Krzyknął, żeby ktoś mu pomógł... i nagle poczuł, jak jego talię opasało silne ramię. Oderwało go od
pomostu i uniosło ku przeciwległej ścianie. Zanim miał czas zorientować się, co się dzieje,
uczepiona cienkiej linki Tenel Ka przefrunęła nad przepaścią i nie wypuszczając Jacena, bezpiecznie
zeskoczyła na wy trzymała metalową płytę po drugiej stronie.

Pozostała część pomostu wydała pełen protestu jęk, po czym oderwała się od ściany. Runęła

w czarną gardziel, gdzie została pochłonięta przez złowieszczą ciszę.

Dopiero wtedy Tenel Ka go puściła. Jacen uświadomił sobie, że przed chwilą oboje omal nie

zginęli. Po tym, co widział i przeżył, metalowy występ, o który dziewczyna zaczepiła kotwiczkę, nie
wydawał mu się ani trochę bezpieczniejszy. Mimo to oboje młodzi Jedi stali jeszcze przez kilka
chwil w milczeniu, wpatrzeni w bezdenną czeluść pod stopami.

– Myślę, że tworzymy dobraną grupę – odezwał się w końcu Jacen. – Zawsze jedno ratuje drugie

z opresji. Dziękuję.

Nie czekając na odpowiedź, odwrócił się i pokonawszy kilka schodów, wszedł do wnętrza

gmachu. Dopiero tam z ulgą usiadł na podłodze, opierając się plecami o ścianę. Cieszył się, że jest
względnie bezpieczny.

Nie mogąc opanować dziwnego drżenia rąk, Tenel Ka osunęła się obok niego. W panującym

półmroku było widać, że na jej bladej poważnej twarzy maluje się przerażenie.

– Bałam się, że mogłabym stracić kolegę – odparła po chwili.
Omal nie straciłaś – pomyślał ponuro Jacen. Uśmiechnął się jednak i powiedział:
– Hej, nie należę do ludzi, których można się tak łatwo pozbyć.
Tenel Ka się nie uśmiechnęła, ale przynajmniej trochę rozchmurzyła.
– Tak, to jest fakt – oznajmiła.

Dotarli do wraku wahadłowca po dziesięciu minutach od chwili wznowienia poszukiwań. Kiedy

go zobaczyli, oboje odezwali się równocześnie.

– Zekk tu był – powiedział Jacen.
– Nie podoba mi się to miejsce – rzekła dziewczyna. Dopiero wówczas chłopiec uświadomił

sobie, że naprawdę coś jest nie tak, jak powinno. Tenel Ka zauważyła jego wahanie i postąpiła kilka
kroków w stronę rampy wraku. – Teraz moja kolej, by torować drogę – stwierdziła. – Jeżeli nie
chcesz iść, możesz tu zaczekać.

– Ani mi się śni – odciął się Jacen. – Wiesz przecież, że powinienem przebywać blisko ciebie...

na wypadek, gdybym znów musiał cię ratować.

– A – sceptycznie unosząc brwi, odparła dziewczyna. – Aha. – Zniknęła we wnętrzu

wahadłowca. Po kilku chwilach Jacen usłyszał, jak powiedziała: – Chyba mi się wydawało. Nikogo
tu nie ma.

Kiedy dołączył do koleżanki, przekonał się, że mówiła prawdę. Mimo to we wnętrzu znalazł

ślady czyjejś obecności. Ktoś wymontował najcenniejsze urządzenia. Po zakurzonych pulpitach wiły
się jak węże wiązki przewodów i kable. Obok nich spoczywały odkręcone śruby i wyszczerbione
sworznie mocujące. W niektórych, miejscach, gdzie kiedyś umieszczono panele z aparaturą kontrolną
i pomiarową, widniały teraz mroczne prostokątne otwory.

– Wygląda na to, że mimo wszystko Zekk szukał tu czegoś cennego – odezwał się Jacen. – To

dobry znak.

– Może tak – odparła Tenel Ka. Uniosła rękę i przeciągnęła palcem po złowieszczym znajomym

znaku, niezdarnie wyrytym na płycie jakiegoś panelu umożliwiającego posługiwanie się aparaturą. –
A może nie.

Jacen spojrzał na rysy, które musiały zostać zrobione całkiem niedawno. Przedstawiały trójkąt

otaczający krzyż... groźny symbol gangu Zagubionych. Jacen z wysiłkiem przełknął ślinę.

– No cóż – odezwał się po chwili. – Przynajmniej teraz wiemy, gdzie szukać.

Rozdział 16

Stary Peckhum nie przestawał martwić się, co mogło przydarzyć się jego przyjacielowi. Mimo to

pewnie przeleciał pokiereszowanym transportowcem przez wrota hangaru. Gdyby poprosił, Nowa
Republika zapewniłaby mu nowocześniejszy frachtowiec, ale stary pilot lubił latać własnym
statkiem, chociaż ten nawet w okresie największej świetności zawodził częściej niż „Sokół
Tysiąclecia”. A poza tym nigdy jeszcze nie leciało nim tylu pasażerów.

Lowie wcisnął się obok Jainy siedzącej w tylnej części sterowni. Kiedy z trudem usadowił się na

fotelu, przeznaczonym dla kogoś mniej więcej o połowę mniejszego niż on, przekonał się, że nie ma
gdzie umieścić długich nóg, porośniętych rudobrązową sierścią. Żałował, że nie może polecieć
skoczkiem typu T-23, który otrzymał od wuja Chewbaccy tego samego dnia, kiedy przybył do
akademii Jedi, ale mała maszyna pozostała na Yavinie Cztery.

Peckhum zazwyczaj nie zabierał na pokład żadnych pasażerów. Stary pilot uprzątnął ze sterowni

„Piorunochronu” narzędzia i pudła z różnymi przedmiotami, żeby Chewbacca mógł siedzieć na fotelu
drugiego pilota. Starszy Wookie zabrał własny komplet zniszczonych kluczy hydraulicznych,
cyberbezpieczników, urządzeń diagnostycznych i innych rzeczy, którymi się posługiwał, kiedy razem
z Hanem Solo robił wszystko, żeby urządzenia „Sokoła” funkcjonowały prawidłowo... choćby tylko
do następnej awarii.

Kiedy pilot „Piorunochronu” porozumiał się z kontrolą lotów Coruscant i otrzymał zgodę na start,

zwiększył przyspieszenie i skierował swój transportowiec w górę. Jego statek przeleciał przez
opalizującą warstwę atmosfery i wkrótce został pochłonięty przez czerń przestworzy. Przygarbiony
Lowie obserwował przez dziobowy iluminator, jak Peckhum, manewrując sterami, wprowadza statek
na stabilną orbitę. Ogromne zwierciadła, odbijające promienie słońca i podobne do srebrzystych
reflektorów, kierowały smugę słonecznego blasku ku północnym i południowym regionom metropolii
pokrywającej niemal całą powierzchnię planety.

Z powodu nieprzewidzianej zmiany planów nadzorców placówki, stacja była w tej chwili

opuszczona. Główne zwierciadła, pozostawione bez opieki, nie mogły jednak długo działać
prawidłowo. Nazwisko Peckhuma znajdowało się na początku listy zastępców i stary pilot musiał
stawić się do pracy, bez względu na to, czy Zekk pozostawał w domu, czy wychodził, żeby zdobyć to
czy owo.

Peckhum osadził statek na pordzewiałej płycie lądowiska stacji wyglądającej jak łupina,

zawieszona pod ogromną, mającą kilka kilometrów średnicy, czaszą reflektora. Chewbacca i Lowie
podziwiali wielkie zwierciadło orbitalne. Raz po raz wymieniali bekliwe uwagi, charakterystyczne
dla języka Wookiech.

Cienka srebrzysta folia o grubości milimetra przypominała mieniący się ocean światła. Gdyby

znalazła się na poziomie atmosfery Coruscant, niechybnie zostałaby rozerwana na strzępy, ale
w ciszy i bezruchu przestworzy nie musiała mieć większej grubości. Pracujący w przestworzach
inżynierowie połączyli ją za pomocą dziesiątków superwytrzymałych kabli z orbitalną stacją, a samą
stację wyposażyli w rakiety mogące zmieniać ustawienie reflektora, by promienie słońca ogrzewały
najzimniejsze szerokości geograficzne planety.

Kiedy „Piorunochron” znieruchomiał na płycie lądowiska, Peckhum otworzył właz, na którym

wciąż jeszcze widniał znak Starej Republiki. Wszyscy weszli do środka stacji kontrolnej, w której
mieli spędzić kilka najbliższych dni.

– No cóż... przytulnie tu nie jest – odezwała się Jaina.
– Jeżeli miałbym użyć sformułowania zapisanego w moim programie, powiedziałbym, że lepszym

słowem byłoby ciasno – zauważył Em Teedee. – Wiecie, umiem się posługiwać płynnie ponad
sześcioma językami.

Pomalowany ciemnoszarą farbą sufit znajdował się tuż nad głowami. Przebiegały pod nim różne

owinięte izolacyjną folią rury doprowadzające chłodziwo, a także wiązki kabli kończących się we
wnętrzach paneli kontrolnych. Pośrodku obserwacyjnego bąbla ustawiono pojedynczy fotel. Siedząc
na nim, można było obserwować przez panoramiczne okna planetę, widoczną w dole pod stacją.
Staromodne komputery błyskały światełkami, niechętnie zgłaszając gotowość do pracy. Wydawało
się, że czekają, aby Peckhum uruchomił podprogramy i rozpoczął żmudne ustawianie wiązki
słonecznego światła.

Przyciągnięty fascynującym widokiem przestworzy, Lowbacca wszedł do bąbla obserwacyjnego.

Uchwycił zimną metalową rurę wystającą z zakrzywionej ściany, i pochylił się, żeby spojrzeć na
ogromną kulę Coruscant. Gruba warstwa chmur przesłaniała oświetloną część planety, ale na
pogrążonej w ciemnościach półkuli było widać miliony światełek błyszczących w mroku jak
różnobarwne klejnoty.

Lowie widział w życiu kilka innych planet z niewielkiej odległości, ale jeszcze nigdy przedtem

nie został oczarowany przez ich piękno. Przebywając na pokładzie zawieszonej wysoko
w przestworzach stacji orbitalnej, czuł się równocześnie częścią wszechświata i cząstką czegoś
spoza niego. Miał wrażenie, że stanowi element kosmosu, nie przestając być jego obserwatorem. Był
zdziwiony, że traktuje wszystko w taki sposób. Wydawało mu się, że galaktyka jest czymś
nieskończenie wielkim, ale zarazem czymś bardzo małym.

– Przestań się gapić, Lowie – odezwała się stojąca za nim Jaina. – Musimy zabierać się do pracy.

Naszym pierwszym zadaniem powinna być naprawa urządzeń telekomunikacyjnych.

Chewbacca zaryczał na znak zgody, a potem z rozmachem opuścił wielką dłoń na kosmate ramię

siostrzeńca. Peckhum sprawiał wrażenie pochłoniętego rutynowymi czynnościami, związanymi
z uruchamianiem urządzeń stacji. Zapewne starał się, żeby jego uwagi nie rozpraszały żadne myśli
o Zekku.

– Naprawdę jestem wam wdzięczny za wszystko, co robicie – rzucił przez ramię.
– Cieszymy się, że możemy ci pomóc – odparła Jaina, klękając, żeby lepiej przyjrzeć się kilku

panelom. – Lowie, znasz się dobrze na komputerach. Proszę, pomóż mi sprawdzić to urządzenie.

– Och, bez wątpienia – odezwał się piskliwie Em Teedee. – Jeżeli chodzi o znajomość systemów

elektronicznych, pan Lowbacca jest wyjątkowo uzdolniony. – Lowie burknął, wtrącając jakąś uwagę,
ale miniaturowy android-tłumacz odpowiedział: – Oczywiście, że wszyscy o tym wiedzą. Chciałem
tylko im przypomnieć.

– Czy mógłbym prosić, żebyście zajęli się najpierw moim komunikatorem? – zapytał Peckhum,

odwracając się i stając za ich plecami. – Kiedy próbuję się z kimś porozumieć, odbieram tylko same
szumy i trzaski.

Czoło zamyślonej Jainy pokryło się zmarszczkami.
– Wygląda na to, że stopień mocy funkcjonuje prawidłowo, ale uszkodzone zostały systemy

syntezy głosu i urządzenia kodujące.

Kiedy wszyscy stali, zastanawiając się, od czego zacząć, w pomieszczeniu było zbyt ciasno, żeby

Chewbacca mógł się zająć naprawą jakiegoś urządzenia. Starszy Wookie postanowił zatem zaczekać
i nie przeszkadzać innym w pracy. Lowie podejrzewał, że wuj jest rozbawiony, mogąc obserwować,
jak dwoje jego podopiecznych ciężko pracuje. Możliwe, że ich widok przypomniał mu czasy, kiedy
u boku Hana Solo bez końca mozolił się, naprawiając urządzenia „Sokoła”.

– No cóż – odezwała się Jaina. Podrapała się po policzku, zostawiając na nim smugę smaru

i rdzy pochodzącej z jakiegoś starego panelu. – Przypuszczam, że pod koniec dnia ten komunikator
będzie znów działał prawidłowo. – Uśmiechnęła się pogodnie do Peckhuma, a Lowie zaryczał,
zgadzając się z jej zdaniem. – Rzecz jasna, to będzie tylko prowizorka, ale na jakiś czas powinna
wystarczyć.

Peckhum wzruszył ramionami.
– Nie wątpię, że będzie lepiej niż w tej chwili. Żałuję, że nie mam tej centralnej jednostki

wielozadaniowej – dodał ponuro. – Niemal tak samo, jak chciałbym wiedzieć, co przydarzyło się
Zekkowi.

– Jestem przekonana, że nic złego – odparła Jaina, ale Lowie wiedział, że dziewczyna wcale tak

nie myślała.

Kiedy grzebała we wnętrzu jakiegoś panelu, Chewbacca przeszedł w inne miejsce i ryknął do

siostrzeńca, proponując, żeby zajęli się czymś innym. Lowie ochoczo przystał na tę propozycję.
Ponieważ zbliżała się pora obiadu, naprawa pokładowego automatu przygotowującego posiłki
wydawała się doskonałym pomysłem. Lowie nie mógł narzekać na brak apetytu, a kiedy pomyślał
o wszystkich wspaniałych potrawach, jakie mogliby zaprogramować, mimo iż zapasy żywności stacji
były bardzo skromne, poczuł napływającą do ust ślinę.

Em Teedee kilka razy cmoknął z dezaprobatą.
– Naprawdę, panie Lowbacco! – powiedział. – Chyba nigdy pan się nie zmieni. Znów myśli pan

tylko o jedzeniu!

Chewbacca groźnie zaryczał, a przerażony android natychmiast spuścił z tonu.
– Wy, Wookie – oświadczył znacznie ciszej, nie kryjąc urazy – jesteście wszyscy tacy sami.

Rozdział 17

Kiedy Jacen wędrował po podziemiach Coruscant z Zekkiem, poszukując jaja

jastrzębionietoperza, tyle razy tracił orientację, że teraz nigdy sam nie odnalazłby drogi
w prawdziwym labiryncie chodników, przejść i korytarzy. Na szczęście towarzysząca mu Tenel Ka
prowadziła pewnie, doskonale wiedząc, dokąd podążają... co zresztą nie dziwiło chłopca ani trochę.

Szczeliny między gmachami stawały się coraz węższe, a same budynki coraz bardziej zniszczone,

złowieszcze i zaniedbane. Ciemne ściany były upstrzone czarnymi plamami, które nadal przypominały
bryzgi zakrzepłej krwi mimo odbarwienia wywołanego upływem wielu stuleci. Coraz częściej
spotykało się także wszechobecny symbol gangu – krzyż, zamknięty wewnątrz trójkąta – wyryty na
durbetonowych cegłach albo namalowany jaskrawą niezmywalną farbą.

– Aha – odezwała się Tenel Ka. Jej zmysły były wyostrzone jak ostrze włóczni myśliwego. –

Znaleźliśmy się na terenie, do którego roszczą sobie prawa Zagubieni.

Jacen przełknął ślinę.
– Miejmy nadzieję, że niedługo odnajdziemy Zekka – odparł. – Nie chciałbym przebywać tu zbyt

długo, zwłaszcza kiedy członkowie gangu będą w złych humorach.

– Podejrzewam, że oni nigdy nie są w dobrych humorach – zauważyła dziewczyna. – Może wciąż

jeszcze są źli na nas za to, że ostatnio im uciekliśmy.

– To prawda – przyznał chłopiec. – Możliwe, że złapali Zekka. Musimy go uwolnić. Ten Norys

nie sprawiał wrażenia życzliwego gospodarza.

Jakieś czarne stworzenie przemknęło w ciemnościach pod najbliższą ścianą. Jacen odwrócił

głowę i dostrzegł paskudnie wyglądającego pająkaralucha usiłującego ukryć się w kępie cherlawego
mchu. Kiedy indziej z pewnością rzuciłby siew pościg, pragnąc przyjrzeć się stworzeniu dokładniej,
ale w tej chwili chciał tylko jak najszybciej znaleźć się w bezpiecznym zaciszu swojego domu.

Tymczasem dumna i nieustraszona Tenel Ka maszerowała środkiem mrocznego, ponurego

korytarza. Przez głowę chłopca przemknęła przelotna myśl, że chciałby mieć teraz świetlny miecz,
podobny do tego, jakim posługiwał się w Akademii Ciemnej Strony. Wiedział wprawdzie, że broń
rycerza Jedi może być niebezpieczna i że w żadnym przypadku nie powinna służyć do zabawy, ale
teraz nie myślał o tym, by się bawić. Potrzebował jej na wypadek, gdyby musiał walczyć o życie.

Z wysiłkiem przełknął ślinę i przyspieszył, chcąc znaleźć się bliżej koleżanki. Nie spuszczał

spojrzenia z jej złocistorudych warkoczy, kołyszących się na plecach przy każdym kroku. Pomyślał,
że może jakiś dobry dowcip pomógłby mu przestać myśleć o członkach groźnego gangu.

– Hej, Tenel Ka – powiedział w pewnej chwili. – Czy wiesz, jaka jest różnica między machiną

typu AT-AT a pieszym szturmowcem?

Dziewczyna odwróciła się i obdarzyła go zdziwionym spojrzeniem.

– Oczywiście, że wiem – odparła.
Jacen westchnął.
– To jest dowcip. Czy wiesz, jaka jest różnica między machiną typu AT-AT a pieszym

szturmowcem?

– Powinnam była odpowiedzieć, że nie wiem, prawda? – zapytała.
– Tak, właśnie tak – rzekł chłopiec.
– Nie wiem.
– To pierwsze jest imperialnym robotem kroczącym, a to drugie imperialnym piechurem!
Tenel Ka ze smutkiem pokręciła głową.
– Tak. Bardzo zabawne – powiedziała. – A teraz ruszajmy w dalszą drogę. – Kiedy docierała do

skrzyżowania, zmrużyła szare oczy. – Zekk jest twoim przyjacielem. Postaraj się posłużyć
umiejętnościami Jedi. Wyślij wici Mocy, a wówczas może gdzieś go wyczujesz. Te korytarze mają
wiele zakrętów i bocznych odnóg.

Jacen kiwnął głową. Nie sądził, żeby jego skromne zdolności do posługiwania się Mocą

umożliwiły mu wykrycie jakiejś konkretnej osoby. Nie był pewien, czy czegoś takiego potrafiłby
dokazać nawet wujek Luke, ale musiał się chwytać każdej nadziei, choćby nie wiadomo jak
przelotnej i złudnej. Dotychczas on i Tenel Ka wędrowali przez podziemia na oślep, a zatem każdy
ślad, każdy sposób mógł tylko zwiększyć ich szansę.

Kiedy zaczął się skupiać, zamknąwszy oczy, wydało mu się, że poczuł lekkie mrowienie, które

pozostawiło w jego myślach wizerunek ciemnowłosego przyjaciela. Zanim uświadomił sobie, co to
znaczy, wyciągnął rękę w stronę, w którą zwrócił głowę. Wujek Luke zawsze mówił uczniom, żeby
ufali swoim instynktom rycerzy Jedi.

Pospieszył, chcąc dotrzymać kroku Tenel Ka. Oboje skręcili w boczny korytarz i zaczęli nim

schodzić, by po chwili zagłębić się w następny. Stary wieżowiec wydawał się opuszczony. Panowała
w nim przytłaczająca cisza, chociaż z pewnością najwyższe poziomy były gwarne i rojne. Mimo to
Jacen nie mógł się oprzeć wrażeniu, że z mrocznych kryjówek obserwują ich czyjeś czujne oczy. Ufał
swoim zmysłom Jedi na tyle, że był pewien, iż nie jest to tylko gra jego wyobraźni.

– Chyba jesteśmy coraz bliżej – odezwała się dziewczyna.
Nagle usłyszeli w oddali czyjeś głosy, spośród których wybijał się jeden, głośniejszy i bardziej

stanowczy niż pozostałe. Chociaż nie można było zrozumieć żadnych słów, Jacen był pewien, że
słyszy głos młodego mężczyzny.

– To może być Zekk – powiedział, zwracając się do koleżanki. – Chyba go znaleźliśmy.
Ogarnięty uniesieniem, zapomniał o wszystkich złowieszczych myślach i zaczął biec, zostawiając

Tenel Ka z tyłu. Dziewczyna jednak nawet nie przyspieszyła. Stąpała jak zawsze czujna i rozważna.

– Uważaj! – zawołała widząc, że Jacen skręca za róg korytarza. Po chwili i ona znalazła się

w wielkiej, odbijającej echo sali, wypełnionej zniszczonymi meblami i na wpół przerdzewiałymi
belkami stropowymi. Na ścianach ujrzała jarzeniowe panele, przymocowane byle jak
w najróżniejszych miejscach, z których można było najłatwiej dołączyć je do gniazdek sieci
elektrycznej. Otwory innych korytarzy, wiodących do wielkiej sali, były albo zagrodzone kratami,
albo zamknięte drzwiami, które przed wiekami przestały obracać się na zawiasach.

Pośrodku komnaty Jacen dostrzegł młodzieńca. W jego szmaragdowych oczach odbijał się blask

umieszczonych w przypadkowych miejscach paneli. Tak, to był Zekk. Jego ciemne, niemal czarne
włosy, były teraz porządnie uczesane i związane na karku skórzanym rzemykiem. Nie spływały

w nieładzie na ramiona, jak poprzednio. Jacen nigdy nie widział, żeby jego przyjaciel kiedykolwiek
wiązał włosy w taki sposób. Zauważył, że dziwnej metamorfozie uległ również strój Zekka. Był
czysty, czarny i dopasowany do kształtów jego ciała... wyglądał niemal jak mundur. W niczym nie
przypominał staromodnego garnituru, który chłopak miał na sobie podczas tamtego pamiętnego
bankietu, wydanego na cześć pani ambasador Alfy Karnaka.

Wokół młodzieńca siedziało na koślawych krzesłach i zniszczonych tapczanach prawie

dwadzieścioro doświadczonych przez życie dzieciaków, na ogół kilkunastolatków. Większość
stanowili chłopcy, ale Jacen zauważył także kilka dziewczyn. Wyglądały tak dziko i groźnie, że gdyby
chciały, mogłyby rozerwać go na kawałki jak zepsutego androida.

Zagubieni.
– Hej, Zekku! – zawołał Jacen. – Gdzie się podziewałeś? Martwiliśmy się, że przydarzyło ci się

coś złego!

Zaskoczony w połowie zdania ciemnowłosy chłopak odwrócił głowę i groźnie spojrzał na Jacena

i dziewczynę. W jego oczach pojawił się na chwilę błysk zdumienia i zachwytu, ale po sekundzie,
jakby pragnąc zatrzeć to wrażenie, Zekk przybrał ponurą minę. Wydawało się, że przez tych kilka dni,
jakie upłynęły od jego zniknięcia, postarzał się o całe lata.

– Jacenie, to nie jest odpowiednia chwila – odparł szorstko.
Z grupy nastolatków wstał silnie umięśniony chłopak o krzaczastych brwiach i wąsko osadzonych

oczach. Spiorunował spojrzeniem oboje przybyszów.

– Nie przypominam sobie, żebym was tu zaprosił – oświadczył wojowniczo.
Jacen rozpoznał przywódcę gangu, Norysa.
Zekk machnął ręką w stronę osiłka, jakby starał się go uspokoić.
– Ja się nimi zajmę – powiedział, a na jego twarzy pojawił się grymas gniewu. Popatrzył spode

łba na Jacena i pokręcił głową. – Dlaczego nie możecie zostawić mnie w spokoju chociaż przez
chwilę?

Jacen przeczesał zmierzwione włosy, kompletnie zaskoczony. Kiedy nie wiedząc, co robić, ruszył

w stronę przyjaciela, ten cofnął się, jakby chciał uchylić się przed ciosem.

– Odejdź – syknął – bo wszystko zepsujesz!
Pozostali Zagubieni zaczęli wstawać z miejsc i jak stado zgłodniałych wilków okrążać ofiary.

Jacen przełknął ślinę. Stojąca za jego plecami Tenel Ka położyła dłoń na ramieniu kolegi. Pragnęła
go w ten sposób ostrzec na wypadek, gdyby musieli walczyć.

– Zekku, to my! – W głosie Jacena zabrzmiało błaganie. – Niczego nie zepsujemy. Jesteśmy

twoimi przyjaciółmi!

W tej samej chwili z głośnym zgrzytem i piskiem otworzyły się jakieś drzwi, znajdujące się

w przeciwległym kącie wielkiej sali.

– Oni nie są twoimi przyjaciółmi, młody lordzie Zekku – odezwał się kobiecy głos, głęboki

i złowieszczy. – Mogą tylko mienić się nimi, ale sam widziałeś dowody na to, ile naprawdę dla nich
znaczysz.

Jacen i Tenel Ka odwrócili głowy i ujrzeli groźną sylwetkę odzianej w czarny płaszcz Siostry

Nocy. Jej czarne jak heban włosy iskrzyły się, jakby za chwilę miały przelecieć między nimi błękitne
błyskawice, a w fioletowych oczach migotały ogniste błyski. Zwrócone ku górze spiczaste końce
naramienników sprawiały wrażenie ostrych włóczni. Po obu stronach wiedźmy z Dathomiry było
widać dwie inne osoby, ubrane także w czarne płaszcze. Jedną był młody ciemnowłosy mężczyzna,

a drugą niewysoka, ale silnie zbudowana kobieta. Oboje wyglądali równie władczo i złowieszczo
jak sama Siostra Nocy.

– Tamith Kai... – Jacen lekko kiwnął głową. – Widzę, że jak zawsze czarująca.
– I Garowyn. I Vilas – dodała Tenel Ka z nieoczekiwanym zimnym uśmiechem na zazwyczaj

spokojnej, opanowanej twarzy. – Jak tam twoje kolano? – dodała, zwracając się do Tamith Kai.
Zaciskała palce na ramieniu chłopca tak silnie, że chyba mogłaby połamać jego kości.

Po twarzy wysokiej kobiety przemknęła burzowa chmura. Wiśniowe wargi Siostry Nocy

wykrzywiły się ze złości. Było widać, że Tamith Kai tylko z trudem powstrzymuje wybuch
wściekłości. Dobrze pamiętała, jak wojowniczka z Dathomiry upokorzyła ją, kiedy pomagała innym
młodym rycerzom Jedi w ucieczce z Akademii Ciemnej Strony.

– Smarkacze Jedi – warknęła. – Powinniście sami nauczyć się do tej pory, że z nami nie ma

żartów.

– A wy powinniście zostawić nas w spokoju po tym pierwszym razie – odparł wyzywająco

Jacen. – Zekku, dlaczego zadajesz się z tymi pajacami? Jakich głupstw nakładli do twojej głowy?

Zekk sprawiał wrażenie, że zawahał się na chwilę, ale kiedy się odezwał, jego głos zdradzał siłę

i pewność siebie.

– Stwarzają nam – wszystkim bez wyjątku – wielką szansę – odparł. – Szansę, której nigdy

przedtem nie mieliśmy.

– Jaką szansę? – zapytał Jacen, szczerze zaciekawiony. – Co mogą wam zaproponować ci, którzy

przegrali?

– Zabiorą nas do Akademii Ciemnej Strony, by nas uczyć! – odezwał się krzepki przywódca

gangu, Norys. – Dopiero teraz mam szansę stać się kimś ważnym i potężnym.

– Ale przecież nie wszyscy dysponujecie umiejętnościami Jedi – rzekł Jacen, starając się

przemówić Zagubionym do rozumu. Chciał wciągnąć Zekka w dyskusję, by w tym czasie z pomocą
Tenel Ka zastanowić się, co robić.

– Ja dysponuję – odparł chłopak. – Wiedzielibyście o tym, gdybyście zadali sobie trochę trudu

i poddali mnie testom – dodał buntowniczo. – A wszyscy ci, którzy ich nie mają, zostaną wcieleni do
imperialnego wojska. Będą wykonywali powierzone obowiązki, dzięki czemu Drugie Imperium
stworzy im szansę awansu społecznego.

– Och, Zekku – westchnął Jacen. – To wszystko wierutne kłamstwa mające odwrócić twoją

uwagę i uśpić czujność...

– To nie są kłamstwa! – przerwała Tamith Kai. W jej silnym melodyjnym głosie kryła się jednak

straszliwa groźba. – My dotrzymujemy obietnic – dodała, zwracając się do Zagubionych. – Wszyscy
będziecie mieli równe szansę, bez względu na to, jaką pozycję społeczną zajmowaliście w świecie,
rządzonym przez Rebeliantów. Drugie Imperium nie będzie oceniało was po tym, kim jesteście...
Będzie liczyło się tylko to, co dla nas uczynicie.

– Zekku! – krzyknął zrozpaczony Jacen. – Jak możesz wierzyć w to, co mówią! To są ci sami

ludzie, którzy porwali mnie i Jainę!

– Tak jest – przyznała Siostra Nocy. – Ale my uczymy się na błędach. Takie szlachetnie urodzone

szczeniaki jak wy nie są godne zostania imperialnymi ciemnymi rycerzami Jedi bardziej niż inni
uczniowie Akademii Ciemnej Strony!

Jej fioletowe oczy zwróciły się na Tenel Ka, miotając groźne błyski.
– Zekku – szepnął szybko Jacen. – To twoja ostatnia szansa. Uwierz mi, że znalazłeś siew

śmiertelnym niebezpieczeństwie. Masz jeszcze czas, żeby zmienić zdanie. Uciekaj!

Jego do niedawna beztroski przyjaciel obdarzył go jednak spojrzeniem, w którym współczucie

walczyło o lepsze z prośbą o okazanie zrozumienia. Chłopcu wydało się, że widzi w tym spojrzeniu
głęboki smutek, który przeniknął go do głębi serca.

– Nie rozumiesz mnie, Jacenie – odezwał się Zekk. – Nie możesz, ponieważ tobie nigdy na

niczym nie zbywało. Nigdy niczego nie pragnąłeś. Ci ludzie – gestem wskazał Siostrę Nocy i jej
dwoje towarzyszy – ofiarują mi coś, czego w dotychczasowym życiu nigdy nie miałem. Stwarzają mi
szansę, że stanę się kimś, jeżeli będę trzymał ich stronę.

– Jeżeli to oni ci ją stwarzają, nie licz na to, że będzie to wielka szansa – mruknął Jacen.
Tenel Ka zdjęła dłoń z jego ramienia. Napięła mięśnie i zbliżyła ręce do pasa, gotowa do

wyciągnięcia broni.

Członkowie gangu Zagubionych zaczęli zbliżać się do dwojga młodych Jedi, piorunując ich

spojrzeniami. Barczysty Norys i jego zastępcy poruszali się jak zahipnotyzowani. Jacen był ciekaw,
czy Tamith Kai albo któreś z dwojga jej pomocników nie posłużyło się sztuczką Mocy, by nakłonić
nastolatków do wcielenia swoich podstępnych planów w życie.

Usłyszał, że stojąca za jego plecami Tenel Ka szepnęła:
– Jacenie, dopóki możemy, powinniśmy wynosić się, żeby wezwać pomoc.
Jacen także napiął mięśnie, gotów odwrócić się i rzucić do ucieczki. Pstryknął przełącznikiem

komunikatora, pragnąc w ten sposób zaalarmować Anakina albo Threepia, ale zanim on albo Tenel
Ka mieli czas skoczyć do drzwi, Vilas wyszarpnął blaster.

– Nie możemy ryzykować, że pokrzyżujecie nasze plany – odezwała się Garowyn. – Zbyt dużo

postawiliśmy na tę kartę.

Jacen i Tenel Ka zdążyli przebiec tylko kilka kroków, zanim w ich plecy trafił stożek błękitnego

światła. Byli nieprzytomni, kiedy, przebiegłszy jeszcze krok czy dwa, runęli bez czucia na kamienną
posadzkę.

Rozdział 18

Brakiss uruchomił mechanizm zamka drzwi prywatnego gabinetu znajdującego się na jednym

z poziomów Akademii Ciemnej Strony. Chcąc upewnić się, że absolutnie nikt nie będzie mu
przeszkadzał, zmienił kod umożliwiający wejście do komnaty. Nie zamierzał dopuścić, żeby nawet
Tamith Ka, jego najbliższa współpracowniczka, podsłuchała, o czym będzie rozmawiał z wielkim
wodzem.

Naczelnik Akademii Ciemnej Strony zawsze znajdował natchnienie, kiedy spoglądał na mroczne

ściany gabinetu, na których widniały holograficzne wizerunki eksplodujących gwiazd, rozpadających
się planet, potoków rozżarzonej lawy czy jęzorów lodowców. To wszystko przypominało mu
o dzikiej, nieokiełznanej energii, zgromadzonej we wszechświecie. Posługując się ciemną stroną
Mocy, Brakiss czerpał z tej energii niespożyte siły, po czym wykorzystywał je do swoich celów,
pragnąc utorować drogę Drugiemu Imperium.

Nastawił panele jarzeniowe w ten sposób, by dawały jak najmniej blasku, po czym rzucił okiem

na tarczę chronometru. Postanowił uzbroić się w cierpliwość. Rozmowa z potężnym i złowieszczym
władcą zawsze sprawiała, że stawał się podniecony i przerażony. Musiał uciekać się do technik
relaksacyjnych Jedi, ale i tak osiągnięcie spokoju ducha przychodziło mu z wielkim trudem.

Brakiss wiedział, że na barkach wielkiego wodza spoczywa olbrzymi ciężar odpowiedzialności

i obowiązków. Przywódca bardzo często nie dotrzymywał uprzednio uzgodnionych terminów
spotkań, ale Brakiss nie ośmielił się uczynić na ten temat najmniejszej uwagi. To wódz decydował
o tym, kiedy pragnie porozumieć się z podwładnymi. Naczelnik Akademii Ciemnej Strony był tylko
posłusznym niewolnikiem. Dobrze znał miejsce, jakie zajmował w jego wielkim planie.

Rebelianci polegali na ochronie, jaką mógł zapewnić im nowy zakon rycerzy Jedi, ale za bardzo

przeceniali ich znaczenie. Wódz Imperium także pragnął dysponować tajną bronią: armią Ciemnych
Jedi, którzy posługując się ciemną stroną Mocy, pomogliby Drugiemu Imperium odzyskać należne
miejsce w historii i na mapie galaktyki.

Ciemni Jedi mieli jednak to do siebie, że bywali często niepewni i niebezpieczni. Trudno było

przewidzieć ich reakcje. Ulegali złudzeniom, wskutek czego wydawało im się, że są obdarzeni
nieograniczoną władzą. Uświadamiając sobie ryzyko, związane z ich szkoleniem, wielki wódz musiał
przedsięwziąć niezbędne środki ostrożności. Pragnął ochronić siebie przed zagrożeniem, jakie
mogliby stworzyć absolwenci Akademii Ciemnej Strony. Ogromna, mająca kształt pierścienia, stacja
była dosłownie naszpikowana śmiercionośnymi materiałami wybuchowymi, rozmieszczonymi
w pobliżu urządzeń do regeneracji powietrza i uzdatniania wody. Zaminowany został również cały
kadłub i tysiące innych miejsc, o których Brakiss nic nie wiedział ani nawet nie chciał wiedzieć.
W tej samej chwili, kiedy jego Ciemni Jedi daliby do zrozumienia, że żywią wobec niego złe

zamiary, wielki wódz wydałby rozkaz zdalnego zdetonowania tych urządzeń, bez skrupułów kończąc
cały eksperyment.

Pragnąc uszczęśliwić potężnego władcę, Brakiss musiał zatem składać wciąż nowe meldunki, że

odnosi sukces za sukcesem. Na szczęście jego Akademia Ciemnej Strony dokonała ostatnio kilku
spektakularnych czynów.

W zamkniętym pomieszczeniu rozległ się nagle pomruk, z jakim włączyły się generatory

hologramów. Brakiss natychmiast wstał, ocknąwszy się z zadumy. Powietrze przed jego biurkiem
zadrżało i zalśniło i po chwili pojawił się ogromny wizerunek, przesłany z kryjówki znajdującej się
na odległej planecie w samym sercu jądra galaktyki. Na obrzeżach osłoniętej kapturem gigantycznej
głowy przywódcy pojawiały się od czasu do czasu iskry wyładowań i zakłóceń. Ogromne oczy
spoglądały groźnie na Brakissa.

Naczelnik Akademii Ciemnej Strony instynktownie spuścił oczy i pochylił głowę na znak

szacunku i podziwu. Kiedy uznał, że zadowolił władcę, popatrzył na ogromne oblicze wielkiego
wodza Drugiego Imperium... zakapturzoną, pomarszczoną twarz samego Imperatora Palpatine’a!

Chociaż holograficzny obraz był nieostry i drgał wskutek pokonywania wielu systemów

gwiezdnych należących do holograficznej sieci, a także wpływów pasów asteroid, wybuchów na
słońcach i burz jonowych, trudno byłoby nie rozpoznać rysów twarzy i ziemistej cery Imperatora.
Brakiss spoglądał w uwielbieniu na surowe, ojcowskie oblicze wielkiego wodza. Oto miał przed
oczami twarz człowieka, który już wkrótce sprawi, że mieszkańcy wszystkich systemów gwiezdnych
będą drżeli na samą myśl o nim, dopóki nie nauczą się żyć na modłę Imperium, okazując szacunek
i oddając cześć jego władcy.

Na twarzy Imperatora widniały głębokie bruzdy i zmarszczki – efekt długotrwałego

wykorzystywania potężnych sił zła i ciemności. Osadzone w głębokich oczodołach żółte, podobne do
gadzich, oczy Palpatine’a miotały złociste błyski, a fałdy tłuszczu na szyi zwisały jak wola pod łbem
wychudzonej jaszczurki.

Brakiss wiedział, że reszta galaktyki sądziła, iż Imperator zginął przed wielu lary, najpierw

podczas eksplozji, która rozerwała na strzępy drugą Gwiazdę Śmierci, a potem po raz drugi, sześć lat
później, kiedy zniszczono wszystkie klony Palpatine’a. Śmierć władcy musiała jednak być
złudzeniem, skoro Brakiss oglądał teraz wizerunek jego twarzy. Nie odważyłby się nawet zgadywać,
jakim cudem Imperator przeżył. Nie miał pojęcia, do jakiej sztuczki mógł uciec się potężny władca,
żeby wywieść wszystkich w pole... ale wiedział, że jeżeli ktoś umiał posługiwać się Mocą, potrafił
dokonywać niezwykłych rzeczy.

Przynajmniej tego nauczył go mistrz Skywalker.
Kiedy w końcu Imperator przemówił, w prywatnym gabinecie Brakissa zagrzmiały chrapliwie

wymawiane słowa:

– A zatem, mój pokorny sługo, co dobrego chciałbyś mi dziś zakomunikować? Mam nadzieję, że

będzie to meldunek o kolejnych sukcesach. Mam już dość wysłuchiwania wiadomości o klęskach
i niepowodzeniach, Brakissie. Nie mogę się doczekać, kiedy Drugie Imperium się odrodzi, a moja
władza dotrze do najdalszych zakątków galaktyki.

Brakiss ponownie pochylił głowę.
– Tak jest, mój panie – odpowiedział. – Mam dla ciebie dobre wieści. Właśnie wysyłamy

transportowiec z ładunkiem baterii do turbolaserowych dział i rdzeni napędów nadprzestrzennych,
które zgodnie z twoim rozkazem przechwyciliśmy, porywając rebeliancki krążownik. Mam nadzieję,

że twoja okryta sławą machina wojenna wykorzysta je w słusznej sprawie.

– To oczywissste – syknął Palpatine.
– Jeżeli chodzi o nas – ciągnął Brakiss – nowa grupa Ciemnych Jedi, kształconych w Akademii

Ciemnej Strony, z każdym dniem staje się coraz liczniejsza i potężniejsza. Ze szczególną radością
melduj ę, że w podziemiach centralnego ośrodka władzy Rebeliantów udało się nam zwerbować
wielu nowych kandydatów... dokładnie, jak przewidziałeś, mój panie. Nikt nie zauważy, że zniknęli,
a my będziemy mogli przeciągnąć ich na naszą stronę.

– Dossskonale – odezwał się Imperator. – Mówiłem ci, że o wiele łatwiej będzie nawracać

kandydatów nie żywiących nadziei na lepsze życie. Na szczególną ironię zakrawa fakt, że
porwaliśmy ich sprzed samych nosów rebelianckich uzurpatorów sprawujących obecnie władzę.

Brakiss kiwnął głową.
– Tak jest, mój panie, to prawda. Wystarczyło tylko zaproponować im coś, czego potrzebowali.

Prawdę mówiąc, nie mogli się doczekać, kiedy dostaną to coś właśnie od nas.

– Ach... – Twarz Imperatora wyrażała głębokie rozmarzenie. Wielki władca sprawiał wrażenie

niemal dumnego.

Naczelnik Akademii Ciemnej Strony głęboko odetchnął, po czym ciągnął:
– Rzecz jasna, wielu nowych kandydatów nie dysponuje żadnym potencjałem Jedi, ale mimo to

z chęcią przyjęło naszą propozycję. Zaczęliśmy nawet szkolenie jednej grupy, pragnąc przekształcić
jaw doborowy oddział szturmowców. Ci rekruci bardzo dobrze znają podziemia Coruscant.
W przyszłości mogą się okazać doskonałymi szpiegami albo sabotażystami, jeżeli zechcemy
wykorzystać ich do takich zadań.

Imperator z namysłem kiwnął głową, ukrytą we wnętrzu ciemnego kaptura.
– Zgadzam się z tobą, Brakissie – powiedział. – Bardzo dobrze. – Z góry na dół wizerunku jego

twarzy przemknęła świetlista fala, a głos Palpatine’a lekko zadrżał. – Pozwalam przeżyć ci jeszcze
jeden dzień, Brakissie.

– Dziękuję ci, mój panie – odparł z ulgą naczelnik Akademii Ciemnej Strony.
Pomarszczona twarz władcy przybrała surowy, bezlitosny wyraz.
– Tylko nie zawiedź mnie, wierny sługo – ostrzegł Imperator. – Byłbym bardzo niezadowolony,

gdybym musiał wydać rozkaz zniszczenia twój ej gwiezdnej stacji.

Brakiss skłonił się jak mógł najniżej, aż zamigotały fałdy jego srebrzystoczarnego płaszcza.
– Mój panie, ja także byłbym tym niepocieszony – odpowiedział.
Holograficzny wizerunek twarzy Imperatora zadrżał i zalśnił, by w następnej sekundzie

rozprysnąć się na miliony srebrzystych, z wolna gasnących iskier. Rozmowa została zakończona.

Brakiss miał wrażenie, że drżą wszystkie mięśnie jego ciała, jak zresztą zawsze, kiedy rozmawiał

z budzącym grozę Palpatine’em. Wyczerpany, opadł na fotel za biurkiem, po czym zajął się
przeglądaniem listy następnych spraw czekających na załatwienie. Wiedział, że nie może popełnić
najmniejszej pomyłki.

Rozdział 19

Młody Anakin Solo, zmęczony po długich, bezowocnych poszukiwaniach, stał w wielkim salonie

rodzinnego apartamentu obok nadajnika komunikatora, martwiąc się tym, co mogło przydarzyć się
Jacenowi. Spoglądając na ciemny ekran, czekał, by pojawiła się na nim twarz starszego brata,
chociaż wiedział, że nic takiego się nie wydarzy. Przeczuwał to.

Przed godziną on i Threepio zakończyli przeszukiwanie przydzielonego im obszaru i wrócili do

domu, ale i tam nie czekała na nich żadna wiadomość od Jacena. Anakin wiedział, że nie może
zwlekać ani chwili dłużej.

Odwrócił się i skierował do kąta, w którym siedział złocisty android. Oparty plecami o ścianę,

odpoczywał, korzystając z krótkiego okresu, kiedy mógł ograniczyć zużycie mocy. Chłopiec
skierował jasnobłękitne oczy na żółte czujniki optyczne Threepia, po czym lekko poklepał go po
ramieniu.

– Obudź się, Threepio – powiedział. – Już i tak czekaliśmy za długo. Czas powiedzieć komuś

o tym, co się stało.

Zdumiony Threepio zerwał się na równe nogi.
– O rety, chyba nie zasnąłem, prawda? – zapytał. – Wydawało mi się, że miałem odpoczywać

jeszcze przez dwa cykle, a dopiero później wyruszyć na dalsze poszukiwania. A pan miał zamiar
zacząć odrabiać lekcje...

– Czuję, że stało się coś złego – przerwał mu Anakin. – Jacen i Tenel Ka jeszcze nie wrócili.
– Gdyby chciał pan znać moje zdanie...
– Nie chciałbym – uciął chłopiec. – Postaraj się porozumieć z nimi za pomocą przenośnego

kierunkowego komunikatora.

– Jestem pewien, że nic im się nie stało, ale spróbuję – odparł Threepio.
Przechylił złocistą głowę i przez kilka sekund stał nieruchomo, wpatrując się w przeciwległy kąt

wielkiego pomieszczenia.

– Połączyłeś się z nimi? – zapytał chłopiec.
– Niestety nie, panie Anakinie – odpowiedział bardzo zaniepokojony android. – Nie otrzymałem

żadnej odpowiedzi.

W tej samej chwili do komnaty weszła Leia Organa Solo. Uśmiechnęła się pogodnie do

najmłodszego syna, ale kiedy spojrzała na niego uważniej, zmarszczyła czoło.

– Anakinie, co się stało? – zapytała.
Chłopiec zaczął się zastanawiać, co właściwie powinien powiedzieć matce. Mimo wszystko

prosili ją o pomoc, ale ona nie uznała wówczas faktu zaginięcia Zekka za coś niezwykłego czy
poważnego. Może teraz zmieni zdanie, kiedy jej powie, że zniknęli także Tenel Ka i Jacen. Młody

chłopiec zaczął więc opowiadać, połykając końcówki wyrazów, a Threepio uzupełniał jego relację
efektami dźwiękowymi i upiększał zbytecznymi komentarzami.

– Jacen odpowiedziałby nam, gdyby mógł – zakończył chłopiec.
– Z całą pewnością – dodał entuzjastycznie Threepio. – Pan Jacen może być trochę roztrzepany,

ale jest zawsze bardzo skrupulatny.

Leia miała wrażenie, że jej niepokój zaczyna wzrastać dosłownie z sekundy na sekundę.
– Odpowiedziałby... – powtórzyła – chyba że wpadł w poważne tarapaty. – Zapewne podjęła

jakąś decyzję, gdyż natychmiast postanowiła wprowadzić ją w życie, dowodząc, że naprawdę jest
dobrą przywódczy nią Nowej Republiki. – Musimy ich odnaleźć – ciągnęła. – Tenel Ka nie
dopuściłaby, żeby Jacen zrobił coś nierozważnego. Może jednak sama nie uznała tego czegoś za
niebezpieczne.

Podeszła do zawieszonego na ścianie panelu, po czym wydała kilka krótkich rozkazów.
– Wezwałam oddział strażników. Będą towarzyszyli nam w wyprawie – wyjaśniła. – Threepio,

czy potrafisz zlokalizować miejsce, w którym znajduje się komunikator Jacena?

– No cóż, mój system lokalizacji urządzeń telekomunikacyjnych nie jest aż taki precyzyjny, jak

chciałbym, ale przypuszczam, że gdybym wysłał ciągłą falę i śledził sygnał sprzężenia zwrotnego za
pomocą przenośnego komunikatora, prawdopodobnie mógłbym...

– Na jaką odległość od niego możesz dotrzeć? – przerwała mu zniecierpliwiona Leia.
– Powinienem zlokalizować źródło sygnału z dokładnością do dziesięciu metrów.
– To wystarczy – oznajmiła kobieta.
Anakin westchnął z prawdziwą ulgą i powiedział:
– Miejmy tylko nadzieję, że Jacen i Tenel Ka nie oddalili się od tego nadajnika.
– Będziemy martwili się o to, kiedy go odnajdziemy – rzekła Leia, chwytając pakiet ze środkami

medycznymi i kierując się do drzwi. Na korytarzu czekał już oddział strażników Nowej Republiki.
Żołnierze stanęli na baczność, chociaż nie wiedzieli, dlaczego przywódczyni ich wezwała.

– Chodź z nami, Anakinie – powiedziała Leia. – Jesteś teraz członkiem wyprawy ratunkowej.

Threepio, dokąd mamy iść? – zapytała.

Android protokolarny puścił się korytarzem tak szybko, jak pozwalały na to jego mechaniczne

nogi.

– Skręcimy w lewo, pani Leio – oznajmił. – Musimy znaleźć najbliższy szyb turbowindy, żeby

zjechać o czterdzieści dwa poziomy.

Anakin próbował wyobrazić sobie, dokąd podążają, ale chyba bez większego powodzenia.
– Lepiej będzie, jak ty poprowadzisz, Threepio – zdecydował.

Leia, strażnicy i Anakin podążali za złocistym androidem, który torował sobie drogę przez

kolejny chwiejący się pomost, zawieszony między gigantycznymi budynkami. Threepio sprawiał
wrażenie niezwykle dumnego z powodu roli, jaką odgrywał w tej wyprawie.

Wydawało się, że wieżowce ciągną się w górę i w dół bez końca. W pewnym miejscu pomostu,

gdzie brakowało jednej belki, Anakin potknął się i omal nie runął w przepaść, ale w ostatniej chwili
podtrzymała go Leia. Przerażona matka popatrzyła na syna, po czym na chwilę objęła go i przytuliła.

– Uważaj – powiedziała. – Wszyscy musimy być bardzo ostrożni.
Anakin się wzdrygnął. Ten teren, oglądany na mapie, wcale nie wyglądał na niebezpieczny.

Kierując się ku nadajnikowi sygnału namiarowego, cała grupa pokonywała kolejne nie zamieszkane

piętra, przechodząc pustymi, złowieszczymi korytarzami. Na pokrytych grubą warstwą kurzu i brudu
ścianach można było dostrzec coraz częściej ten sam wizerunek równobocznego trójkąta
z zamkniętym krzyżem celowniczym w środku.

– Ciekaw jestem, co oznacza ten symbol – odezwał się Anakin, wskazując najbliższą ścianę.
– Potrafię mówić płynnie ponad sześcioma milionami języków – odparł Threepio. – Niestety, nikt

nie zapisał tego symbolu w moich bazach danych. Obawiam się, że nie potrafię pomóc, panie
Anakinie.

Leia spojrzała na strażników.
– Czy któryś z was nie wie, co może oznaczać ten symbol? – zapytała.
Jakiś żołnierz chrząknął, po czym odpowiedział:
– Przypuszczam, że to znak jakiegoś gangu, pani prezydent. Kilka... nieprzyjemnych grup ma

zwyczaj uważać niższe, nie używane poziomy miasta za własne terytorium. Ich członków jest bardzo
trudno schwytać.

– Słyszałem, jak Zekk wspominał Jacenowi i Jainie coś na temat gangu Zagubionych –

przypomniał sobie nagle chłopiec. – Wydaje mi się, że chodziło o to, aby Zekk został członkiem tej
grupy.

Leia kiwnęła głową, postanawiając zapamiętać tę informację, żeby zrobić z niej użytek kiedy

indziej. Na razie zależało jej tylko na odnalezieniu Jacena i Tenel Ka.

SeeThreepio przystanął, żeby zerknąć na ekran przenośnego komunikatora.
– Och, niech licho porwie moje mało wrażliwe czujniki – powiedział. – Jestem pewien, że

Artoo-Detoo potrafiłby określić kierunek z większą dokładnością. Wydaje mi się jednak, że
znajdujemy się w odległości zaledwie dwustu metrów od miejsca, z którego dochodzą sygnały.

Kiedy cała grupa schodziła na coraz niższe i bardziej zniszczone poziomy, korytarze stawały się

węższe i ciemniejsze. Strażnicy, niespokojnie spoglądając jeden na drugiego, trzymali broń gotową
do strzału. Kiedy Leia przechodziła przez najciemniejsze miejsca, przyspieszała, wyzywająco
unosząc głowę. Threepio zwiększył natężenie światła, rzucanego przez optyczne czujniki, dzięki
czemu część korytarza bezpośrednio przed nim jarzyła się łagodnym żółtym blaskiem. Anakin wyjął
jarzeniowy pręt i trzymał w pogotowiu. Miał wrażenie, że mały przyrząd dodaje mu sił. Czuł się tak,
jakby dysponował imitacją miecza świetlnego.

Threepio skręcił w prawo w boczny, jeszcze węższy korytarz, po czym zanurkował, chcąc

przecisnąć się pod częściowo złamanym dźwigarem. Nawet mały Anakin musiał się pochylić, żeby
przejść od zniszczoną belką.

– Czy jesteś pewien, że podążamy we właściwą stronę, Threepio? – zapytał, trochę

zaniepokojony.

– O tak, jestem tego absolutnie pewien – oświadczył android. – Proszę pamiętać, że staram się

prowadzić najkrótszą drogą wiodącą do źródła sygnału. Zapewne młody pan Jacen i pani Tenel Ka
dotarli tam wygodniejszym, ale dłuższym szlakiem. Oceniam, że jesteśmy teraz w odległości
najwyżej trzydziestu metrów.

W końcu znaleźli się na progu wielkiej komnaty, oświetlonej złowieszczym drżącym blaskiem.

Źródłami migotliwego światła były dziesiątki paneli jarzeniowych, zawieszonych w przypadkowych
miejscach na ciemnych ścianach. Anakin rozejrzał się po sali. Zauważył zniszczoną klatkę schodową
ze stopniami wiodącymi donikąd, porzucone opakowania po środkach żywnościowych, zniszczone
meble i poduszki, a także kilkoro różnej wielkości drzwi przysłaniających otwory w przeciwległej

ścianie, zapewne umożliwiających wyjście z sali.

– To musi być sala zebrań członków gangu Zagubionych – powiedział.
– O rety – odezwał się Threepio. – Czy pan Zekk nie mówił kiedyś, że członkowie gangu nie są

ludźmi gościnnymi?

W ogromnej komnacie panowała martwa cisza. Migotliwy blask, rzucany przez panele

jarzeniowe, sprawiał, że Anakin czuł się nieswojo. Strażnicy zawahali się na progu, po czym stanęli
po obu stronach niskiego otworu wejściowego i skierowali lufy blasterów w głąb komnaty.
Pomieszczenie wyglądało na opuszczone, ale Anakin, który nie przestawał rozglądać się po kątach,
wyczuwał w nim ślady obecności czegoś mrocznego. Nerwowo podskoczył, kiedy Threepio
krzyknął, z przerażeniem spoglądając na coś leżącego na posadzce.

– To wszystko moja wina! – jęknął android. – Och, niech licho porwie te powolne procesory.

Powinniśmy byli wyruszyć na poszukiwania o wiele wcześniej.

W ułamku sekundy Anakin przeskoczył przez stertę jakichś starych gratów i znalazł się u boku

Threepia, nadal wymyślającego samemu sobie. Po sekundzie dołączyli do nich Leia i strażnicy.

Na posadzce leżeli obok siebie skuleni Jacen i Tenel Ka... nieprzytomni, a może nawet martwi.
Leia szybko odpięła od pasa pakiet ze środkami medycznymi. Wyciągnęła zestaw diagnostyczny

i zaczęła badać organizmy obojga młodych Jedi.

– Nic im nie jest – stwierdziła po chwili. – Żyją... Zostali tylko ogłuszeni.
Przesunęła chłodną dłonią po czole syna, chcąc odgarnąć kosmyk niesfornych włosów.
Anakinowi i Leii udało się w końcu ocucić oboje poszukiwaczy przygód. Jacen oprzytomniał

pierwszy. Spojrzawszy w oczy brata, Anakin zrozumiał, że sprawy wcale nie mają się najlepiej.

– Nic ci się nie stało? – zapytał. Zaczął intensywnie myśleć, usiłując ułożyć w mózgu wszystkie

elementy łamigłówki.

Jacen z wysiłkiem przełknął ślinę.
– Tenel Ka...? – zapytał, nie kończąc zdania. Jego głos zadrżał.
– Czuje się całkiem nieźle – odparła pospiesznie Leia, pragnąc syna uspokoić. – Wygląda na to,

że oboje zostaliście tylko ogłuszeni. Co się stało?

Jacen wzdrygnął się, jakby nagle w ogromnej sali powiał lodowaty wicher.
– Była tu Tamith Kai... ta Siostra Nocy z Akademii Ciemnej Strony – powiedział. – Razem

z dwojgiem współpracowników. – Chłopiec przysłonił powiekami bursztynowe oczy, mające odcień
koreliańskiej brandy, jakby przypomniał sobie coś, co napawało go bezbrzeżnym przerażeniem.
Jęknął. – Udało im się zaprzyjaźnić z Zekkiem! Wydaje mi się... Wydaje mi się, że nasz przyjaciel
przeszedł na ciemną stronę.

Anakin nie mógłby szybciej wypuścić powietrza z płuc nawet wówczas, gdyby został kopnięty

w brzuch przez rozwścieczonego bantha.

– Zamierzają go kształcić, żeby został rycerzem Jedi – ciągnął Jacen. – Ciemnym Jedi.
Tenel Ka mruknęła coś i usiadła.
– Tak, to jest fakt – powiedziała.
– Były z nimi także inne dzieci – dodał chłopiec. – Członkowie gangu Zagubionych. Wydaje mi

się, że Tamith Ka zabrała wszystkich... do Akademii Ciemnej Strony.

Leia pokręciła głową, a w jej ciemnych oczach pojawiły się złowieszcze błyski.
– Myślę, że najwyższy czas, żebyśmy zrobili coś z tym Drugim Imperium – stwierdziła. – Po raz

wtóry wyrządziło krzywdę moim dzieciom.

– Tak, to prawda, pani Leio! – odezwał się zaniepokojony Threepio. – Ma pani świętą rację, ale

przede wszystkim powinniśmy wrócić do domu, gdzie nie grozi nam żadne niebezpieczeństwo. Pani
Tenel Ka, czy będzie miała pani tyle sił, żeby dojść do domu?

Szare jak granit oczy dziewczyny zamieniły się w wąskie szparki. Wojowniczka z Dathomiry nie

była pewna, czy nie uznać pytania androida za zniewagę.

– Gdybym musiała, mogłabym zanieść ciebie – odparła.
Jacen zachichotał, ale w następnej sekundzie jęknął i chwycił się za obolałą głowę.
– Tak, przypuszczam, że nic jej nie jest – powiedział.

Rozdział 20

Tymczasem Jaina, Lowie i Chewbacca, przebywający wysoko w przestworzach na pokładzie

orbitalnej stacji kontrolnej, usiłowali naprawić tyle podsystemów, ile mogli. Wygrzebali
z zakamarków stacji wszystkie części zapasowe, jakie znaleźli, i ufając własnej pomysłowości,
starali się wymyślić alternatywne rozwiązania. Chociaż Lowie i Chewbacca nie byli w stanie
zaprogramować robotów syntetyzujących posiłki w taki sposób, żeby przygotowywały kulinarne
rarytasy, udało im się wycisnąć ze starych urządzeń całkiem znośne dania obiadowe.

Jaina ukończyła przełączanie systemów telekomunikacyjnych, dzięki czemu można było teraz

przesyłać krótkie wiadomości. Był to duży sukces, chociaż transmisjom sygnałów towarzyszyły
czasami szumy i trzaski. Później Chewbacca zajął się naprawianiem systemów regeneracji powietrza
i uzdatniania wody, a także grzejników, wentylatorów i innych urządzeń służących do utrzymywania
odpowiedniej temperatury, ciśnienia i wilgotności na pokładzie stacji.

Peckhum przyglądał się, jak pracują, od czasu do czasu zajmując się niezbędnymi korektami

ustawienia położenia zwierciadeł, których musiał dokonywać podczas dyżuru w stacji. Nieustannie
dziękował wszystkim, podkreślając bez końca, jak bardzo ceni sobie pomoc, udzielaną przez Jainę,
Lowiego i Chewbaccę.

– Gdybym czekał, aż Nowa Republika zdecyduje się naprawić te wszystkie urządzenia, Zekkowi

wyrosłaby siwa broda... – zaczął i urwał, ze smutkiem kręcąc głową.

Kiedy wszystkie najbardziej dokuczliwe i oczywiste uszkodzenia zostały usunięte, młodym

rycerzom Jedi nie pozostało nic innego do roboty. Chewbacca zaczął zaglądać we wszystkie kąty.
Lowie zajął się nanoszeniem na holograficzne mapy trajektorii szczątków wraków gwiezdnych
statków, których położenie obiecała oznaczyć Jaina. Dziewczyna pomagała koledze w żmudnej pracy,
ale śledzenie tysięcy kamiennych i metalowych brył okazało się po jakimś czasie zbyt męczące.
W przeciwieństwie do niej Lowie, zajęty wprowadzaniem parametrów trajektorii do pamięci
komputera, wykazywał się niezwykłą cierpliwością, nawet jak na Wookiego. Pieczołowicie nanosił
na mapy położenie jednego świetlistego punktu po drugim. Zaznaczał niebezpieczne szlaki na
otaczających stolicę Nowej Republiki orbitach, po których musiała latać większość statków.

Przez jakiś czas Jaina wpatrywała siew trój wymiarową mapę, ale później postanowiła jeszcze

raz przyjrzeć się wizerunkom, zapisanym w pamięci swojego komputerowego notatnika. Nie dawały
jej spokoju. Dziewczyna zaczęła po raz kolejny wyświetlać na ekranie obrazy, przekazane przez
agencje informacyjne i dotyczące tajemniczego ataku jednostek imperialnych na krążownik
zaopatrzeniowy „Diament”. Jeszcze tego samego dnia, kiedy miał miejsce ów podstępny napad, ona,
Jacen i Lowie bez trudu rozpoznali zmodyfikowany imperialny wahadłowiec, wyposażony w zębate,
wykonane z ogromnych klejnotów corusca, szczęki. Młodzi Jedi pamiętali, że załoga tego samego

statku pokonała pancerz gwiezdnej stacji Landa Calrissiana i uprowadziła ich do zamaskowanej
Akademii Ciemnej Strony.

Admirał Ackbar potwierdził ich obserwacje. Kradzież sprzętu, mającego duże znaczenie

wojskowe, była niewątpliwie dziełem podstępnej imperialnej stacji. Pamiętając relację Ackbara,
Jaina nie miała wątpliwości, iż imperialnym funkcjonariuszem, dowodzącym akcją, był nie kto inny
jak były pilot myśliwca typu TIE, Qorl. Ona i Jacen próbowali się z nim zaprzyjaźnić, kiedy
mężczyzna pochwycił ich w dżungli Yavina Cztery i kazał ukończyć naprawę swojej roztrzaskanej
maszyny.

Dziewczyna westchnęła i pokręciła głową, po czym ponownie przejrzała całe nagranie. Liczyła

kiedyś na to, że Qorl zrozumie swój błąd i uwierzy, iż Imperium go oszukało. Chociaż stary pilot
sprawiał wrażenie, że się waha, czy nie uznać argumentów dziewczyny za prawdziwe, nie potrafił
w końcu wyrzec się poglądów, wpojonych podczas rygorystycznego szkolenia w imperialnej
akademii. A teraz był sprawcą kolejnej napaści, która wyrządziła tyle szkód Nowej Republice.

Odtworzyła nagranie relacji z porwania krążownika „Diament” po raz trzeci. Dokument,

zarejestrowany przez oddziały Nowej Republiki spieszące na pomoc napadniętemu statkowi, nie
cechował się wysoką rozdzielczością. Mimo to jakiś szczegół nagrania nie przestawał niepokoić
Jainy, chociaż dziewczyna nie potrafiłaby powiedzieć, jaki i dlaczego. Podobnie jak wówczas, kiedy
oglądała dokument po raz pierwszy, miała wrażenie, że coś jest nie tak jak być powinno.

Przygryzła dolną wargę.
– Coś tu się nie zgadza – mruknęła do siebie.
Przyglądała się, jak wyposażony w zębate tarcze imperialny statek pojawia się właściwie znikąd.

Obserwowała, jak strzały osłaniających go maszyn obezwładniają systemy obronne „Diamentu”
i uszkadzają anteny jego urządzeń telekomunikacyjnych. Jeszcze raz obejrzała nagranie... i nagle
wyprostowała się jak porażona impulsem elektrycznym. Zwracała uwagę na pilotowany przez Qorla
szturmowy wahadłowiec...ale to inne imperialne jednostki nie pasowały do tego, co oglądała.

– To jest to! – krzyknęła. – Ale przecież to niemożliwe!
Chewbacca warknął pytająco, wychyliwszy głowę zza kontrolnego modułu urządzenia

regenerującego powietrze. Jaina pokazała mu wizerunki mniejszych statków, widoczne na ekranie jej
notatnika.

– Dobrze znam imperialne maszyny – oświadczyła. – Tata nauczył mnie rozpoznawać kształty

wszystkich znanych jednostek... no, prawie wszystkich. – Pochyliła się nad ekranem. – To są
myśliwce krótkiego zasięgu. – Dźgnęła palcem ekran z widocznymi na nim sylwetkami imperialnych
maszyn. – Myśliwce krótkiego zasięgu! Ich baza musiała znajdować się w pobliżu, zapewne ukryta
gdzieś w tym systemie!

Chewbacca przeciągle zawył, wtrącając jakąś uwagę. Lowie, wciśnięty w fotel, przeznaczony

dla istoty ludzkiej, podciągnął długie nogi niemal pod brodę. Nie bardzo wiedząc, jak ułożyć ręce,
trzymał na kolanach własny notatnik i przyglądał się holograficznej mapie z naniesionymi
trajektoriami zaśmiecających przestworza orbitalnych szczątków. Usłyszał uwagę wuja, ryknął
pytająco i wyciągnąwszy rękę z notatnikiem, machnął nim w powietrzu przed głową.

– Uwaga! Proszę wszystkich o uwagę! – zapiszczał podniecony Em Teedee. – Pan Lowbacca

przypuszcza, że również odkrył coś niezwykle ważnego. Chodzi o pewien fragment holograficznej
mapy, który nie pasuje do pozostałych. Nie widzę go, ponieważ nie pokazał mi ekranu notatnika! –
Miniaturowy android-tłumacz parsknął z irytacją. – Sądząc po tym, jak jest podniecony, wydaje mi

się jednak, że to coś bardzo niezwykłego. Naprawdę, panie Lowbacco, powinien pan uspokoić się
i powiedzieć, o co chodzi.

Jaina i Chewbacca podeszli do trójwymiarowej mapy przestworzy, by popatrzeć na tysiące

świetlistych punkcików krążących po orbitach wokół Coruscant.

– To przecież także niemożliwe! – odezwała się natychmiast dziewczyna. Nie przestawała się

zastanawiać, jak znaleźć logiczne wytłumaczenie własnego odkrycia, a teraz uwaga Lowiego
sprawiła, że zagadka stała się jeszcze bardziej tajemnicza. – To zupełne przeciwieństwo tego, czego
moglibyśmy się spodziewać!

Młody Wookie warknął, zgadzając się z jej zdaniem. Jaina westchnęła i ponownie przygryzła

dolną wargę. Nanoszenie na holograficzną mapę trajektorii tysięcy szczątków, krążących po orbitach,
miało służyć właściwie tylko jednemu celowi. Była nim chęć odkrycia nieznanych obiektów
mogących stanowić duże zagrożenie dla gwiezdnych statków. Tymczasem na mapie Lowiego,
w miejscu katastrofy „Księżycowego Blasku”, nie było żadnego tajemniczego obiektu. Wręcz
przeciwnie, przestworza, puste i czyste, sprawiały wrażenie wymiecionych. Wszyscy wiedzieli
jednak, że „Księżycowy Blask” musiał zderzyć się z czymś wielkim, co doprowadziło do eksplozji
na pokładzie...

Nagle rozległ się trzask i w głośniku komunikatora dał się słyszeć szum zakłóceń. Po chwili

w niewielkiej przestrzeni rozbrzmiały słowa:

– Halo? Halo, stacja kontrolna? Czy ktoś mnie słyszy? Jaino, jesteś tam?
Peckhum uniósł głowę.
– Przynajmniej teraz możemy być pewni, że aparatura telekomunikacyjna funkcjonuje

prawidłowo.

– To chyba głos Jacena – odezwała się Jaina.
Pospieszyła do odbiornika i pstryknęła przełącznikiem, ale została powitana fontanną iskier,

która wytrysnęła z gniazda spalonego cyberbezpiecznika. Niespodziewany żar sparzył opuszki jej
palców. Spiesząc się, dziewczyna zdjęła płytę czołową panelu i popatrzyła na wiązki osmalonych
kabli. Wysłała delikatne wici Mocy i pozwoliła im podążać w głąb urządzenia, pragnąc odkryć
przyczynę i miejsce zwarcia. Bardzo szybko je odkryła, po czym przełączyła kilka obwodów, w samą
porę, żeby móc odpowiedzieć na pytanie brata.

Głośniki zatrzeszczały i ponownie obudziły się do życia.
– ...jesteś tam? Jaino, odpowiedz, jeżeli mnie słyszysz! To bardzo ważne. Udało się nam znaleźć

Zekka... – Następne słowa chłopca zanikły, zagłuszone przez nagłe trzaski i szumy. – ...złą
wiadomość...

– Zekk! – Peckhum podszedł szybko i pochylił się nad ramieniem Jainy. – Halo? – krzyknął do

mikrofonu. – Gdzie przebywa w tej chwili? Czy nie stało mu się nic złego?

Jaina szarpnęła głowę, chcąc odgarnąć sprzed oczu kosmyk sięgających jej ramion brązowych

włosów.

– Zaczekaj – powiedziała, zwracając się do starego pilota. – Nie naprawiłam jeszcze nadajnika.
Zgrabnie wyłuskała przepalony cyberbezpiecznik z gniazda i w jego miejsce umieściła nowy,

wyciągnięty z podręcznej torby z częściami zapasowymi.

– To powinno wystarczyć – rzekła. – W porządku, Jacenie... Odbieramy cię. Czy nas słyszysz?
Głos chłopca był trochę zniekształcony z powodu trzasków i szumów.
– ...jakieś zakłócenia, ale... całkiem dobrze.

– Co z Zekkiem? – wstrzymując oddech, zapytała Jaina. – Czy jest...
– Cały i zdrowy? – dokończył za nią chłopiec. Jego głos było teraz słychać wyraźniej i jakby

nawet głośniej. – Tak. Znaleźliśmy go... zanim Tamith Kai i kilkoro innych z Akademii Ciemnej
Strony nas ogłuszyli.

– Tamith Kai! – krzyknęła zdumiona dziewczyna. Lowbacca zaryczał i nawet Em Teedee

pozwolił sobie na jęk przerażenia. – Ale czym miałaby się zajmować na...

– Rekrutowaniem Zekka i kilkorga innych należących do gangu Zagubionych – odparł Jacen. –

Nie wiem, dokąd go zabrali, ale wszystko wskazuje na to, że nasz przyjaciel przyłączył się do nich
z własnej woli. Tamith Kai oświadczyła, że po krótkim szkoleniu zamierza zrobić z niego Ciemnego
Jedi! Przypuszczam, że wszyscy powrócili na pokład Akademii Ciemnej Strony.

Zaintrygowany Lowie warknął pytająco, ale Jaina nie czekając, aż usłyszy tłumaczenie, zapytała

o to samo:

– Jakim cudem mogliby szkolić Zekka? Przecież chłopak nie jest żadnym Jedi...
– Wszystko wskazywało na to, że dysponuje sporym potencjałem wyjaśnił Jacen. – Pamiętasz,

wujek Luke znalazł wielu kandydatów, którzy przedtem nie wiedzieli, że potrafią posługiwać się
Mocą. Zekk miał dar odnajdywania cennych przedmiotów nawet w miejscach, w które zaglądali
przedtem inni poszukiwacze. Nie zwróciliśmy na to uwagi. Nigdy nie podejrzewaliśmy, że może być
obdarzony takimi umiejętnościami.

Jaina spuściła głowę. Zaczęła przypominać sobie wszystkie radosne chwile, które spędzili

z Zekkiem, nie wiedząc nawet, że przyjaciel mógłby dysponować Mocą.

– Gdzie jest teraz? – zapytała po chwili.
– Nie wiem – przyznał ze smutkiem chłopiec. – Zanim zniknęli, ogłuszyli mnie i Tenel Ka. Po

jakimś czasie odnalazła nas mama i Anakin, ale to wydarzyło się przed kilkoma godzinami.
Przypuszczam, że do tej pory udało im się odlecieć z planety. Nie mam pojęcia, gdzie mogą
znajdować się w tej chwili.

Jaina ukryła twarz w dłoniach.
– Tylko nie ty, Zekku! Tylko nie ty – rzekła cicho. Później obróciła głowę i ukazując twarz

wilgotną od łez, popatrzyła w złociste oczy Lowbaccy. – Akademia Ciemnej Strony! – szepnęła. –
Pamiętasz, otaczające stację ochronne pole sprawia, że staje się niewidoczna. Zamiast niej
w przestworzach zieje wielka dziura... podobna do tej, którą odkryłeś na swojej holograficznej
mapie!

Młody Wookie zaryczał groźnie, przyznając jej rację.
– O rety! – odezwał się Em Teedee, zbyt przerażony, żeby chociaż spróbować przetłumaczyć jego

słowa.

Jaina znów pochyliła się nad mikrofonem komunikatora.
– My wiemy dokładnie, gdzie oni są, Jacenie – powiedziała.
Zerknęła na wyświetlaną przez Lowiego holograficzną mapę, skupiając uwagę na pustym miejscu

w przestworzach. Po chwili zaczęła niemal krzyczeć do mikrofonu urządzenia:

– Powiedz mamie, żeby porozumiała się z admirałem Ackbarem. Powinien zmobilizować flotę

Nowej Republiki. Za chwilę Lowie poda ci odpowiednie współrzędne. Musimy się pospieszyć,
zanim imperialni dowódcy zorientują się, że zamierzamy schwytać ich na gorącym uczynku.

– Wspaniale – odezwał się Jacen. – Co właściwie zamierzasz zrobić?
Jaina się uśmiechnęła.

– Będę chciała rzucić na to wszystko trochę więcej światła.
Stary Peckhum siedział, przypięty do fotela orbitalnej stacji kontrolnej kołyszącej się jak gondola

pod gigantycznymi słonecznymi reflektorami. Delikatnie manewrował dźwigniami archaicznego
urządzenia umożliwiającego zmianę położenia ogromnych zwierciadeł. Jaina pochylała się nad nim,
niecierpliwie szepcząc do jego ucha:

– Obróć te zwierciadła. Obróć je, obróć, obróć!
– Już i tak przekroczyłem wszelkie granice dopuszczalnych zmian położenia – odparł

doprowadzony do rozpaczy Peckhum. Zacisnął mocno zęby i napiął mięśnie karku. Na jego czole
pojawiły się kropelki potu. – Te płachty, odbijające słoneczne światło, są niezwykle delikatne. Jeżeli
zaczniemy obracać je zbyt szybko, z pewnością je rozerwiemy.

Jaina spojrzała przez panoramiczne okna orbitalnej stacji. Ujrzała statki Nowej Republiki

opuszczające orbitę wokół Coruscant i kierujące się ku niewidocznemu celowi. Ich piloci, formując
szyk szturmowy i podchodząc ku tajemniczemu pustemu obszarowi przestworzy, zaczęli przesyłać
energię do systemów uzbrojenia. Jaina wiedziała jednak, że zanim statki się zbliżą, ona i jej
przyjaciele będą musieli ujawnić kryjówkę Akademii Ciemnej Strony.

Lowie warknął pytająco, a Em Teedee tym razem nie zwlekał z przetłumaczeniem jego pytania.
– Pan Lowbacca chciałby się dowiedzieć, czy soczewki skupiające promień odbitego światła są

ustawione na maksymalne wykorzystanie energii.

– Może być tego pewien – oznajmił Peckhum. – Kiedy obrócimy to urządzenie, tamci spocą się

jak myszy.

Zawieszone wysoko na orbicie ogromne zwierciadła ustawiły się w końcu w nakazanym

położeniu. Wiązka oślepiająco jasnego, skupionego blasku pomknęła ku odległym gwiazdom,
trafiając w pozorną pustkę. Słoneczny promień, przecinający mrok przestworzy, przypominał snop
światła gigantycznego reflektora.

Skoncentrowany strumień powinien był przemknąć przez cały system gwiezdny, ale kiedy

przecinał puste miejsce o podanych współrzędnych, przestworza zalśniły i zamigotały jak chmura
złocistego dymu. Niosący potężną energię promień nie przestawał bombardować osłoniętego
niewidocznym całunem obszaru. W końcu udało mu się przezwyciężyć energetyczne pole otaczające
imperialną Akademię Ciemnej Strony.

Lowie i Chewbacca ryknęli zgodnym chórem. Jaina z niedowierzaniem pokręciła głową.
– Przez cały ten czas ukrywali się pod naszymi nosami – stwierdziła. – To dlatego mogli posłużyć

się myśliwcami krótkiego zasięgu, żeby zaatakować krążownik „Diament”. To dlatego Tamith Kai
i jej pomocnicy mogli niepostrzeżenie wylądować na Coruscant i porwać Zekka.

– A zatem chłopiec musi przebywać teraz na pokładzie tej stacji – szepnął Peckhum. – To

właśnie tam go zabrali.

– Razem z grupą Zagubionych – przypomniała Jaina.
Chewbacca zawył, wyciągając rękę w stronę imperialnej stacji, która właśnie zaczynała zmieniać

położenie. Umieszczone na obwodzie wielkiego pierścienia silniki zapłonęły oślepiającym błękitnym
ogniem. Imperialna stacja zaczęła powoli przemieszczać się poza obszar, rozjaśniony przez snop
słonecznego blasku.

– Obróć trochę zwierciadła – rzekła Jaina, zwracając się do Peckhuma. – Nie możemy dopuścić,

żeby umknęli, zanim nadlecą statki naszej floty.

– O rety – zakwilił Em Teedee. – Naprawdę mam nadzieję, że nasi piloci zdołają przechwycić tę

Akademię Ciemnej Strony. Wciąż jeszcze jestem wzburzony na myśl o tym, jak zostałem
przeprogramowany, kiedy wszyscy przebywaliśmy tam w charakterze więźniów.

Peckhum skorzystał z klawiatury urządzenia kontrolnego i wpisał nowe współrzędne systemu

ustawiania zwierciadeł. Nagłe szarpnięcie i zmiana położenia okazały się jednak zbyt dużym
wysiłkiem dla srebrzystej folii, nadwerężonej poprzednimi manewrami. Pajęczyny długich kabli,
utrzymujących gigantyczne zwierciadła we właściwym położeniu, zaczęły się rwać jak cienkie nici.
Po chwili w jednolitej płaszczyźnie pojawiło się pęknięcie, z każdą chwilą coraz dłuższe i szersze.
Widoczna pośrodku błyszczącej folii mroczna szczelina zaczęła się wypełniać setkami świecących
punktów.

– Nie obrócę ich! – krzyknął Peckhum. – To przekracza ich możliwości! – Pokręcił głową. – I tak

zresztą nigdy nie nadążylibyśmy z oświetlaniem przemieszczającego się obiektu. – Odwrócił głowę,
popatrzył na rozdartą folię i jęknął: – Moje zwierciadła!

Tymczasem Akademia Ciemnej Strony zaczęła zwiększać prędkość. Jaina spojrzała na flotę

admirała Ackbara, z każdą chwilą zbliżającą się do imperialnej stacji. W myślach przynaglała ją do
pośpiechu. Z minuty na minutę stawało się jednak coraz bardziej jasne, że statki Nowej Republiki nie
zdążą.

– Akademia Ciemnej Strony z pewnością musiała i tak przygotowywać się do odlotu –

powiedziała dziewczyna. – To oczywiste. Mają Zekka i innych rekrutów spośród Zagubionych.
Porwali cały transport rdzeni jednostek napędu nadświetlnego i baterii do turbolaserów. Pozostając
dłużej w kryjówce, coraz bardziej ryzykowali.

Chociaż mająca kształt pierścienia stacja sprawiała wrażenie niezdarnej i ociężałej, nadal

przyspieszała. Zapewne kierowała się ku punktowi przestworzy, w którym jej pilot będzie mógł
dokonać skoku do nadprzestrzeni.

Pierwsze, najśmiglejsze jednostki Nowej Republiki znalazły się w zasięgu strzału. Mroki

przestworzy przecięły jaskrawe błyskawice laserowych strzałów, wymierzonych w Akademię
Ciemnej Strony. Kilka dotarło do celu, pozostawiając na kadłubie szpetne dymiące kratery.
Widocznie natężenie słonecznego promienia, skupianego przez zwierciadła, było tak duże, iż
pokonało nawet ochronne pola imperialnej stacji.

Jaina wysłała myślowe wici Mocy, próbując odnaleźć Zekka. Wciąż jeszcze nie mogła

zrozumieć, jakim cudem przystojny i sympatyczny ciemnowłosy chłopak, którego wychowywała
ulica, mógł dysponować potencjałem umożliwiającym mu zostanie rycerzem Jedi... albo Ciemnym
Jedi. Czując wyrzuty sumienia, mruknęła właściwie do siebie:

– Był naszym przyjacielem, a nigdy jakoś nie pomyśleliśmy, że on też mógłby kiedyś zostać Jedi.

A teraz jest już za późno.

Kiedy także inne statki Nowej Republiki znalazły się dość blisko celu, żeby wspomóc pierwsze

ogniem swojej artylerii, w przestworza poszybowały całe serie jaskrawych błyskawic. Akademia
Ciemnej Strony rozbłysła jednak oślepiającym światłem i raptownie zwiększyła prędkość. Jej
przyspieszenie rozciągnęło przestrzeń i odkształciło promienie światła, wysyłane przez odległe
gwiazdy. Po chwili imperialna placówka zniknęła w nadprzestrzeni. Zapewne skierowała się ku
nowej tajemnej kryjówce znajdującej się gdzieś głęboko wewnątrz obszaru, opanowanego przez
Imperium.

Jaina przełknęła kluchę, jaka utkwiła w jej gardle. Akademia Ciemnej Strony zniknęła. Jeszcze

raz dokonała tej trudnej sztuki. Tym razem jednak imperialni funkcjonariusze uprowadzali jej

przyjaciela.

Rozdział 21

Jaina stała obok Lowiego, spoglądając przez iluminator orbitalnej stacji kontrolnej. Wyciągała

ręce jakby pragnęła pochwycić i zatrzymać Akademię Ciemnej Strony... a z nią Zekka. A jednak,
jeżeli nie liczyć kilku statków Nowej Republiki, przestworza w miejscu, gdzie przed chwilą zniknęła
imperialna stacja, były puste.

Dziewczyna powoli opuściła ręce w poczuciu bezsilności i żalu. Zacisnęła mocno powieki, nie

chcąc dopuścić do ukazania się łez, tak u niej niespodziewanych i niezwykłych. W głębi jej serca
wezbrał niemy szloch: „Nie odchodź, Zekku! Wróć do nas”.

Nie mogąc się otrząsnąć z przeżytego wstrząsu, stojący obok niej Peckhum oparł się o ścianę.

Jego zwierciadła uległy zniszczeniu, a Zekk dobrowolnie przyłączył się do niedobitków Imperium.

– Odszedł ode mnie – szepnął, wciąż jeszcze nie mogąc w to uwierzyć.
Kiedy Lowie położył dłoń na ramieniu Jainy, pragnąc ją pocieszyć, dziewczyna naprawdę

odczuła przypływ nowej siły i optymizmu, które koiły jej zbolałą duszę niczym chłodna maść
zaognioną ranę. Głęboko westchnęła, po czym znów spojrzała przez panoramiczne okno, zapewne
szukając w przestworzach choćby cienia nadziei.

Jej uwagę przykuł nagle jakiś poruszający się świetlisty punkcik.
– Tam! – powiedziała, odwracając się i chwytając Lowiego za kudłate ramię. – Widzisz?
Peckhum zmrużył oczy, a młody Wookie odpowiedział przeciągłym pytającym warknięciem.
– Co to znaczy: „Co mam widzieć?” – oburzyła się Jaina. – Popatrz uważniej! Tam leci jakiś

obiekt, dokładnie w tym samym miejscu, w którym zniknęła Akademia Ciemnej Strony.

Lowie mruknął coś, co mogło być nieco niepewnym przyznaniem racji, ale miniaturowy Em

Teedee natychmiast zapiszczał, spiesząc z tłumaczeniem:

– Pan Lowbacca z bólem serca pragnie zapytać, czy nie może to być po prostu jakiś statek Nowej

Republiki albo szczątek wraku, który miała pani nanieść na gwiezdną mapę?

– To absolutnie niemożliwe – odparła stanowczo dziewczyna. – A poza tym każdy wrak, którego

trajektoria przecinałaby tor lotu Akademii Ciemnej Strony, zostałby dawno zniszczony... tak samo jak
„Księżycowy Blask”, tamten nieszczęsny wahadłowiec.

Peckhum pochylił się nad odbiornikiem komunikatora.
– To dziwne – powiedział. – Ten obiekt wysyła chyba coś w rodzaju sygnału namiarowego.

Zupełnie jakby komuś zależało na tym, żeby ktoś go odnalazł... o ile się nie mylę, rzecz jasna.

Triumfalny ryk Lowiego sprowadził Chewbaccę, do tej pory zajętego sprawdzaniem głównego

stabilizatora stacji. Starszy Wookie usiłował dokonać prowizorycznej naprawy mechanizmu
ustawiania zwierciadeł w odpowiednim położeniu... niestety, bez powodzenia.

– Jest nieduży – odezwała się Jaina, spojrzawszy na wskazania topornych czujników kontrolnej

stacji. – Na tyle mały, że może być kapsułą ratunkową, nie sądzisz?

Lowie spojrzał na wuja, który zaryczał przeciągle, nie zgadzając się z tym stwierdzeniem.
– Bardziej przypomina pojemnik do przesyłania informacji – zauważył Peckhum. – A jeżeli już

o tym mowa, przypominam, że nasza aparatura telekomunikacyjna jest znów sprawna. Dlaczego nie
mielibyśmy poinformować o tym obiekcie statków Nowej Republiki? Bez względu na to, czym jest,
oni go przechwycą.

– No cóż, w takim razie na co jeszcze czekamy? – zapytała Jaina. – Spróbujmy porozumieć się

z admirałem Ackbarem.

Lowie zajął się przesyłaniem wiadomości, a Jaina, nie tracąc nadziei, wpatrzyła się w ekran

monitora.

– Przypominam sobie, że przed wielu laty wujek Luke opowiadał nam o jednym ze swoich

pierwszych uczniów, młodzieńcu nazywającym się Kyp Durron, który potrafił się zmieścić we
wnętrzu takiego cylindra rejestracyjnego.

Dziewczyna wysłała w stronę nieznanego obiektu wiązkę myśli, próbując za pośrednictwem

Mocy poznać jego zawartość. Nie poczuła jednak niczego. Nie wykryła obecności przyjaciela we
wnętrzu tajemniczego pojemnika. Usłyszała, jak stojący obok niej Lowie żałośnie zamruczał, ale
i bez jego pomocy wiedziała, że Zekk nie przebywał w środku cylindra.

A jeżeli tam był, nie dawał znaku życia.

Jaina przygryzła dolną wargę. Usiłowała spoglądać ponad ramieniem Peckhuma, który powracał

na Coruscant, pilotując swój stary transportowiec, „Piorunochron”. Dziobowy iluminator statku
przysłaniała włochata sylwetka Chewbaccy zajmującego nie tylko fotel drugiego pilota, ale i sporo
miejsca wokół niego. Dziewczyna rozmyślała o przechwyconym cylindrze rejestracyjnym,
wystrzelonym z pokładu Akademii Ciemnej Strony – nadal szczelnie zamkniętym wskutek
przebywania w próżni i zapewne zawierającym jakąś wiadomość od Zekka. Nie mogła się doczekać,
kiedy statek Peckhuma wyląduje.

Żałowała, że nie może powiedzieć staremu pilotowi i Chewbaccę, żeby się pospieszyli, tak by

„Piorunochron” mógł wylądować jak najszybciej, a oni pomogli jej przy otwieraniu pojemnika.
Wiedziała jednak, że byłoby to nierozsądne, a przede wszystkim nieuprzejme. Obaj sprawiali
wrażenie, że dobrze rozumieją jej podniecenie. Starali się, jak mogli, by wycisnąć z transportowca
największą prędkość, na jaką pozwalały reguły bezpiecznych lotów. Od strony przedziału za ich
plecami dobiegał niepokojący grzechot przeciążonych silników. Jaina przygryzła dolną wargę.

Obok siedział milczący Lowie, głęboko zamyślony. Jedynie jego zaciśnięte mocno palce

świadczyły, że młody Wookie jest nie mniej niż ona zaciekawiony i podniecony.

Kiedy „Piorunochron” dotarł do górnych warstw atmosfery, Jaina zamknęła oczy i spróbowała

posłużyć się jedną z technik relaksacyjnych, jakich nauczył ich wujek Luke. Chyba jednak nie
przyniosło to jej większej ulgi.

W końcu lekki wstrząs i cichnący jęk silników napędu podświetlnego „Piorunochronu”

zasygnalizowały, że wysłużony transportowiec spoczął na jakiejś platformie ładowniczej Imperial
City.

Nie czekając, aż rampa opadnie do końca, Jaina zeskoczyła na metalową płytę lądowiska. Później

nie mogła sobie nawet przypomnieć, kiedy odpięła pasy osobistej ochronnej sieci i otworzyła właz
wejściowy. Natychmiast jej spojrzenie padło na rodziców, braci oraz Tenel Ka stojących obok

kadłuba innego wahadłowca Nowej Republiki, który wylądował zapewne chwilę wcześniej. Z jego
ładowni wynoszono właśnie cylinder rejestracyjny. Dziewczyna zaczęła biec w stronę rodziny.

– Czy pojemnik może być wyposażony w systemy uzbrojenia albo detonatory? – zapytała Leia,

zwracając się do Ackbara, który stał nieco z boku i przyglądał się, jak jego żołnierze wykonują
swoje obowiązki.

– Z całą pewnością nie. Poddaliśmy go szczegółowym oględzinom – odparł kalamariański

admirał. – Jest czysty. Żadnych pułapek ani niespodzianek.

– A pod względem biologicznym? – zainteresował się Han Solo.
Kalamarianin pokręcił podobną do rybiej głową.
– Wnętrze nie może kryć niczego niebezpiecznego – oświadczyła Jaina, zatrzymując się obok

rodziców. – To wiadomość od Zekka... Czuję to.

Ackbar popatrzył na nią sceptycznie, ale w tej samej chwili odezwały się głosy trojga innych

młodych osób:

– Hej, ona ma rację.
– Ja także to czuję.
– Tak, to jest fakt.
– Nawet jeżeli to prawda – nie dawał za wygraną admirał – mając na uwadze bezpieczeństwo,

może powinniśmy...

Nie potrafiąc powstrzymywać ciekawości ani chwili dłużej, Jaina przebiegła obok dwóch

strażników Nowej Republiki, a potem uruchomiła mechanizm otwierający zamek pojemnika. Przy
cichym syku uchodzącego powietrza obie części wieka rozsunęły się na boki i oczom wszystkich
ukazał się przedmiot, ukryty we wnętrzu kapsuły... Było to jakieś urządzenie, zaopatrzone w mnóstwo
plastikowych dźwigni, przełączników i pokręteł, a także wiązek kabli tworzących prawdziwy
labirynt.

– Co to jest? – zapytała zaskoczona Leia.
– Cofnąć się! – krzyknął admirał Ackbar. Strażnicy napięli mięśnie, jakby w oczekiwaniu na

wybuch.

Han zajrzał do wnętrza kapsuły, a potem przeniósł spojrzenie na Chewbaccę i Peckhuma, którzy

także podeszli i stanęli obok niego.

– Jak myślisz, co to może być, Chewie? – zapytał.
Starszy Wookie podrapał się po kudłatej głowie, po czym wydał kilka krótkich szczęknięć,

z których przebijało bezbrzeżne zdumienie.

– Ta-a, chyba masz rację – odezwał się Han Solo.
– Czy ktoś wreszcie powie mi, co to jest? – zapytał doprowadzony do rozpaczy Jacen, który nie

zrozumiał ani słowa z tego, co powiedział Chewbacca.

– Centralna jednostka wielozadaniowa, rzecz jasna – szepnęła zdumiona i zachwycona Jaina. –

Prezent od Zekka.

Za plecami dziewczyny rozległo się pełne zadowolenia chrząknięcie.
– Chłopak jeszcze nigdy nie złamał danego słowa – mruknął Peckhum.
W tej samej chwili, jakby odczarowany przez słowa starego pilota, z cichym miauknięciem

rozbłysnął projektor hologramów. W powietrzu nad pokrywą pojemnika zmaterializował się
niewielki świetlisty wizerunek ciemnowłosego młodzieńca. Kiedy Zekk zaczął mówić, Jaina po raz
kolejny przygryzła dolną wargę.

– Zdecydowałem się zrobić to wbrew zaleceniom moich nauczycieli – zaczął chłopak – a zatem

nie mogę mówić tak długo, jak chciałbym.

Peckhumie, mój przyjacielu, przesyłam ci obiecaną centralną jednostkę wielozadaniową. Zawsze

spodziewałeś się po mnie, że będę postępował właściwie, a ja usiłowałem spełniać twoje
oczekiwania. Wiem, jak trudno będzie ci się z tym pogodzić, ale chcę, żebyś wiedział, iż nikt mnie
nie porwał ani nie poddał praniu mózgu.

A teraz chciałbym powiedzieć kilka słów Jacenowi i... – chłopak zawahał się – ...i Jainie.

Okazuje się, że mimo wszystko jednak dysponuję potencjałem Jedi. Mam szansę zostania kimś –
większą niż ktokolwiek mógłby sobie wyobrazić. Byliśmy dobrymi przyjaciółmi i nie chciałbym,
żeby moja decyzja zasmuciła was. Przepraszani za ten przykry incydent, jaki miałem nieszczęście
wywołać podczas uroczystego bankietu, wydanego przez waszą matkę, ale to jeszcze jeden powód,
dla którego postanowiłem zrobić to, co robię. Mam szansę zostać kimś lepszym... szansę, której
w Nowej Republice nikt nigdy mi nie stworzył.

Jaina jęknęła i zamknęła oczy, ale świetlisty wizerunek ciemnowłosego chłopaka nie przestawał

mówić:

– Wiem, że decyduję się na coś, czego nie pochwalacie, ale robię to dla siebie. Jeżeli

kiedykolwiek wrócę, uczynię to jako człowiek, z którego będziecie mogli być naprawdę dumni.

Nie martw się, Peckhumie. Nigdy nie przyniosę ci wstydu. Byłeś moim najlepszym,

najwierniejszym przyjacielem, i jeżeli nadarzy się okazja, że będę mógł powrócić, z pewnością z niej
skorzystam.

Kiedy Jaina otworzyła oczy, wizerunek młodzieńca właśnie rozpadał się na tysiące powoli

gasnących iskier. Dziewczyna jednak prawie ich nie widziała przez łzy, jakie napłynęły do jej oczu.

Rozdział 22

Wnętrze hangaru, znajdującego się na najniższym poziomie wielkiej świątyni na Yavinie Cztery,

było ciche i chłodne. Ktoś mógłby przypuszczać, że w ten sposób witało podróżnych wracających do
akademii Jedi. Niewielki wahadłowiec z cichym westchnieniem osiadł na gładkich kamiennych
płytach lądowiska. Luke Skywałker otworzył właz i zszedł po opuszczonej rampie. Stanął w cieniu,
czekając, aż wnętrze statku opuszczą także jego uczniowie.

W dawnych czasach ogromna świątynia, wzniesiona na niewielkim, porośniętym dżunglą księżycu

krążącym wokół gazowego giganta, pełniła funkcję tajnej bazy Rebeliantów. Hangar był wówczas
miejscem gorączkowej krzątaniny. Przebywali w nim piloci myśliwców typu X wraz ze swoimi
maszynami, hałaśliwą aparaturą, androidami i robotami, a także różnymi urządzeniami służącymi do
obrony. Ostatnio jednak wielka budowla przekształciła się w ośrodek, w którym szkolili się
i medytowali przyszli obrońcy Nowej Republiki.

Luke odwrócił się i obserwował, jak młodzi rycerze Jedi opuszczają pokład „Ścigacza Cieni”,

zgrabnego imperialnego wahadłowca, którym on i Tenel Ka odlecieli z Akademii Ciemnej Strony,
kiedy ratowali Jacena, Jainę i Lowbaccę. Myśli mistrza Jedi były przepełnione tym samym
niepokojem, który odbijał się na twarzach jego młodych uczniów schodzących po rampie małego
statku.

Korzystając z pomocy Akademii Ciemnej Strony, grupa odszczepieńców, nazywających siebie

Drugim Imperium, stanowiła z każdym dniem coraz większe zagrożenie dla kruchego pokoju,
ustanowionego przez władze Nowej Republiki niemal w całej galaktyce. Wszyscy wyczuwali, że
chyba zanosi się na rozstrzygające starcie... jedno z tych, które zadecydują o losie galaktyki na wiele
lat, a może nawet dziesięcioleci.

Poszukując rekrutów dysponujących umiejętnościami Jedi, Akademia Ciemnej Strony poczynała

sobie coraz śmielej. Co dziwniejsze, zapraszała w swoje progi także kandydatów, nie wykazujących
żadnych zdolności... ale dlaczego? Kolejnym elementem łamigłówki było porwanie krążownika
„Diament” z ładunkiem rdzeni jednostek napędu nadświetlnego i baterii do turbolaserów – części
potrzebnych, by zbudować i uzbroić potężną flotę. Wszystko wskazywało na to, że miało wydarzyć
się coś złego... i to wkrótce:

Luke poleciał na Coruscant, aby zabrać stamtąd swoich uczniów. Dało mu to okazję do

zobaczenia się z siostrą, Leią, a także dowiedzenia się czegoś więcej na temat rosnącego zagrożenia,
jakie stanowiły siły imperialne dla Nowej Republiki. Przez cały czas podróży młodzi Jedi byli
jednak niezwykle małomówni. Wydawali się pogrążeni we własnych myślach. Powracali na
porośnięty dżunglą księżyc, by dołączyć do innych uczniów. Mieli kontynuować naukę, żeby stworzyć
potężny nowy zakon rycerzy, który będzie stał na straży Nowej Republiki. Młoda władza już niedługo

będzie potrzebowała obrońców potrafiących posługiwać się Mocą.

Przez szeroko otwarte wrota hangaru wpadały promienie słońca, oświetlając niektóre miejsca

lądowiska, a inne kryjąc w cieniu. Przyjaznym cieniu. Luke uniósł głowę i popatrzył na oślepiający
blask bijący od wypolerowanego kwantowego pancerza niewielkiego wahadłowca.

– „Ścigacz Cieni” jest piękną jednostką – odezwała się Jaina, jakby umiała czytać w myślach

Luke’a Skywalkera. – Wystarczy tylko spojrzeć na te łagodne krzywizny kadłuba, opływowe
kształty...

– A co więcej, jest jeszcze jednym silnie opancerzonym i uzbrojonym statkiem, którego nie ma

Akademia Ciemnej Strony – stwierdził Jacen, który podszedł do nich i przystanął obok wuja.

Mistrz Jedi kiwnął głową.
– Widok tego wahadłowca powinien wam uświadomić, jakie jednostki zdolni są zbudować nasi

wrogowie. Pomyślcie zatem, co zrobią, dysponując dużymi ilościami rdzeni jednostek napędu
nadświetlnego i baterii do turbolaserowych dział, które niedawno ukradli razem z tamtym
krążownikiem.

Lowie warknął przeciągle, zgadzając się z jego zdaniem.
– Tak, to jest fakt – potwierdziła Tenel Ka.
Luke odwrócił się i przeszedł przez otwarte wrota hangaru. Młodzi Jedi pospieszyli za nim.

Oddychając czystym wilgotnym powietrzem, cieszyli oczy słonecznym blaskiem. Krople porannej
rosy wciąż jeszcze błyszczały na liściach ogromnych drzew Massassów i pnących paproci.
W przesyconym wilgocią powietrzu unosiły się wonie kwiatów i wonnych roślin, a zewsząd
dobiegały szelesty żyjących w dżungli zwierząt, a także świergoty i trele leśnych ptaków.

Na czole Jacena pojawiła się głęboka bruzda. Zapewne chłopiec był przytłoczony ciężarem

niewesołych myśli. W pewnej chwili odwrócił głowę i popatrzył w głąb ciemnego hangaru, na ukrytą
w półmroku sylwetkę „Ścigacza Cieni”. Westchnął, a później postanowił wyjawić, co zaprzątało
jego myśli.

– Nadal nie mogę uwierzyć, że Zekk z własnej woli przeszedł na ciemną stronę – powiedział. –

Wujku Luke’u, co teraz z nim zrobimy? Jaki błąd popełniliśmy? Był naszym przyjacielem, a teraz
przeszedł na stronę wrogów.

– To my jesteśmy winni – odezwała się Jaina przez mocno zaciśnięte zęby. – Nie daliśmy mu

odczuć, że jest dla nas równie ważny jak wszyscy inni. Nawet nie podejrzewaliśmy, że może
dysponować potencjałem Jedi... To nasza wina – dodała z naciskiem w głosie.

Lowie zawył, zaczynając jakieś zdanie. Natychmiast jednak sięgnął do pasa, żeby wyłączyć Em

Teedee, zanim miniaturowy android zacznie tłumaczyć jego słowa.

– Wcale nie jest tak łatwo powiedzieć, kto wykazuje talent Jedi, a kto nie – oznajmił Luke,

wyczuwając rozpacz i wyrzuty sumienia dziewczyny. – Zwłaszcza wówczas, jeżeli ten ktoś nie zdaje
sobie z tego sprawy. Nawet sam Darth Vader nie miał pojęcia, że wasza matka także dysponuje
umiejętnościami Jedi, chociaż kiedyś spędził w jej towarzystwie sporo czasu. Nie możesz winić
siebie za to, co się stało, Jaino.

– Zekk dokonał wyboru, kierując się własnymi przesłankami – rzekła Tenel Ka. Spojrzenie jej

szarych poważnych oczu wskazywało, że dziewczyna także jest pogrążona w zadumie. – Wszyscy tak
robimy.

– Ale dlaczego zdradził nas w taki sposób? – wybuchnął zrozpaczony Jacen.
Jaina skrzywiła się, kiedy usłyszała to słowo.

– Nie mógł tego zrobić – powiedziała. Ton jej głosu wskazywał, że nadal nie może pogodzić się

z tym, co się stało. – Nie zdradzi nas... sam nam to obiecał. I powróci. Jestem tego pewna.

– Zew ciemnej strony jest niezwykle silny – zauważył Luke. – To prawda, że można mu się

oprzeć, ale za każdym razem płaci się wysoką cenę. Wasz dziadek oddał życie...

Ale zawsze istnieje jakaś nadzieja – ciągnął po chwili. – Dla Zekka, a nawet dla Brakissa. Nie

sposób powiedzieć, jak potoczą się ich losy. Jednego tylko możemy być absolutnie pewni... – Luke
uniósł głowę w taki sposób, żeby na jego twarz padły promienie słońca. Z przyjemnością czuł, jak
podmuchy wiatru rozwiewają jego włosy. – Siły ciemności przygotowują się do bezpardonowej
walki.

– Czy będziemy czekali z założonymi rękami, aż uczynią następny ruch? – zapytał Jacen. – Czy nie

możemy chociaż spróbować przygotować się do rozprawy z nimi?

Luke Skywalker z dumą popatrzył po kolei na wszystkich młodych rycerzy Jedi.
– Tak, możemy – odparł. – To będzie bardzo trudna walka. – W jego głosie brzmiał smutek, ale

także nadzieja. – Rycerze Jedi – my wszyscy – nie mamy innego wyjścia. Musimy się do niej
przygotować.