Kevin J. Anderson

Rebecca Moesta

Najciemniejszy rycerz

(Darkest Knight)

Przełożył: Andrzej Syrzycki

Rozdział 1

Ogromne drzewa Massassów, które piętrzyły się nad porastającą Yavin Cztery gęstą dżunglą,

były co prawda mniejsze niż gigantyczne wroszyry porastające rodzimą planetę Wookiego, ale
Lowbacca uważał, że muszą mu wystarczyć. Zwłaszcza kiedy pragnął być sam i przebywać
w miejscu, w którym mógłby zebrać myśli.

Na porośniętym bujną roślinnością czwartym księżycu zapadał zmierzch, nadający wszystkim

barwom intensywniejszy odcień. Lowie wspinał się po grubych konarach najwyższego drzewa
rosnącego w sąsiedztwie wielkiej świątyni, która była siedzibą kierowanej przez Luke’a Skywalkera
akademii Jedi. Świadomy, iż każdy ruch zwiększa odległość dzielącą go od ziemi, młody Wookie
chwytał gałęzie pazurami i korzystając z siły mięśni długich rąk, przenosił ciężar chudego ciała
z niższego poziomu na wyższy. Wydawało mu się, że jeżeli nie przestanie się wspinać, będzie mógł
sięgnąć gwiazd... i znajdzie się bliżej domu.

Przystanąwszy na chwilę, by odpocząć, wyciągnął rękę i pochwycił kosmaty zielony pęd dzikiej

winorośli. Szarpnął, pragnąc się upewnić, czy utrzyma ciężar jego ciała, po czym posłużył się nim,
żeby wspiąć się jeszcze wyżej. Musiał znaleźć się na samym wierzchołku. Tylko szczyt ogromnego
drzewa wydawał się najodpowiedniejszym miejscem.

Najodpowiedniejszym miejscem, aby w samotności oddawać się medytacjom.
Upłynęło wiele czasu, odkąd przebywał na rodzimej planecie, Kashyyyku. Prawdę mówiąc, nie

widział nikogo z najbliższej rodziny od czasu, kiedy odleciał na Yavin Cztery, żeby szkolić się na
rycerza Jedi. Podobnie jak siostra i rodzice, uwielbiał zajmować się komputerami, ale nade wszystko
pragnął rozwijać szczególny i trudny do określenia talent – umiejętność posługiwania się Mocą –
którego nie wykazywał nikt inny spośród jego bliskich krewnych i przodków.

Kiedy Lowie, niepewny i osamotniony, przyleciał, żeby uczyć się w akademii Jedi, jego wuj

Chewbacca podarował mu gwiezdnego skoczka typu T-23, by siostrzeniec mógł latać nad dżunglę na
dalekie wyprawy. Młody Wookie często zabierał na nie swoich przyjaciół: Jainę, Jacena i Tenel Ka,
wojowniczkę z Dathomiry. Czasami jednak pragnął spędzać czas z daleka od innych i wówczas
wyprawiał się sam. Czuł, że właśnie teraz nadeszła taka chwila.

Bardzo tęsknił za rodziną, a szczególnie za młodszą siostrą Sirrakuk. Zwłaszcza teraz, kiedy

szybko zbliżała się bardzo trudna chwila w jej życiu...

Ciężko westchnąwszy, wyciągnął długą rękę, żeby wspiąć się jeszcze wyżej, w pobliże miejsca,

gdzie gęstwina splątanych gałęzi służyła jakimś stworzeniom za gniazdo. Spłoszył stado skrzeczących
i żarłocznych drzewnych gryzoni zwanych stintarilami. Zwierzęta żywiły się zazwyczaj wszystkim, co
spotkały na swojej drodze i co się poruszało. Kiedy jednak Lowbacca ostrzegł je najgroźniejszym
spośród wszystkich charakterystycznych dla Wookiech ryków, stintarile w popłochu rozbiegły się we

wszystkie strony, unosząc chmury kurzu i strącając mnóstwo zeschłych gałązek i liści.

W końcu Lowbacca wysunął głowę ponad ostatnią warstwę liści baldachimu, na których

malowały się wszystkie barwy nadciągającego zmierzchu. Oparł szerokie płaskie stopy na grubym
konarze i stał, zachwycony widokiem ciągnącym się po horyzont. Spoglądał na bezkresną dżunglę
otaczającą go niczym ocean zieleni i ruiny prastarych świątyń, wystające tu i ówdzie nad
powierzchnię. Zbliżający się wieczór drażnił jego nozdrza woniami, pośród których dominował
zapach budzących się do życia nocnych kwiatów, jakich wiele zdobiło pędy wijących się między
liśćmi długich winorośli. Czuł chłodną wilgoć promieniującą od drzew Massassów i unoszącą się
nad baldachimem liści w postaci delikatnej mgiełki, podobnej do powietrza wydychanego przez
uśpioną dżunglę.

Nisko nad horyzontem wisiała miedzianobrązowa tarcza gazowego giganta, Yavina – olbrzymiej

kuli wirujących gazów, w tej chwili mającej barwę dogasających węgli. W pobliżu pomarańczowej
planety krążyła niewidoczna dla Wookiego orbitalna stacja wydobywcza Landa Calrissiana.
Ciemnoskóry mężczyzna, zapuszczając się w sąsiedztwo jądra gazowej kuli, zajmował się
chwytaniem drogocennych klejnotów corusca.

Lowie odwrócił spojrzenie od zachodzącej planety i skierował je w przeciwną stronę, gdzie

horyzont przybierał ciemniejszą barwę, a granat nocnego nieba zdążyły ozdobić rozsypane niczym pył
iskierki gwiazd.

Poszukał wygodniejszego miejsca, w którym mógłby się oprzeć o jakąś rozłożystą gałąź drzewa

Massassów. Stał nieruchomo, głęboko oddychając, napawał się widokiem drzew ciągnących się bez
końca... i rozmyślał o Kaskyyyku.

Powinien być spokojny, ale nie umiał przestać martwić się o siostrę. Nie mógł uczynić nic, by jej

pomóc, a poza tym to ona musiała dokonać wyboru – i ponieść wszystkie konsekwencje. Mimo to
Lowie doskonale znał niebezpieczeństwa, jakie mogły czyhać na Sirrakuk na najniższych poziomach
tropikalnych lasów porastających powierzchnię planety Wookiech.

Drugimi silnymi palcami musnął perłowe nitki pasa, splecionego z włókien, które wykradł

z bezlitosnych szczęk krwiożerczej rośliny zwanej syreniowcem. Odcięcie włókien ze środka kwiatu
było bardzo trudną próbą, ale przeszedł ją zwycięsko. I to sam.

Czując, że powietrze się ochładza, Lowie usiadł na gałęzi. Napływające ze wszystkich stron

dżungli dźwięki stawały się coraz głośniejsze i głośniejsze. Do życia budziły się nocne owady
i drapieżniki szukające nowych ofiar.

Zawieszony u pasa na biodrze miniaturowy android-tłumacz, Em Teedee, pozostawał niemy.

Lowie wyłączył urządzenie, aby syntetyzowany piskliwy głosik nie przeszkadzał mu
w rozmyślaniach. Niepomny na upływ czasu, siedział na samym wierzchołku gigantycznego drzewa.
Wiedział, że nie zdąży wrócić do akademii Jedi, żeby spożyć kolację, ale nie przejmował się tym ani
trochę.

Miał na głowie inne, ważniejsze sprawy.

Kiedy Jaina Solo skończyła jeść posiłek, większość pozostałych uczniów Jedi kształcących się

w wielkiej świątyni zdążyła opuścić przestronną salę pełniącą funkcję jadalni. Zaabsorbowana
własnymi myślami, dziewczyna pochłaniała ostatnie kęsy prażonych krabich orzechów i solonych
owoców boffa, raz po raz zbierając sos kawałkiem świeżego chleba.

Brat bliźniak, Jacen, siedzący obok niej przy stole, także zjadł dopiero mniej więcej połowę

porcji. Wyglądało na to, że nic nie wie, iż po jego policzku powoli spływają krople zielonkawego
syropu. Chłopiec paplał jak najęty, co chwilę mrugając powiekami bursztynowych oczu o odcieniu
brandy i przeczesując palcami rozwichrzone włosy.

– I w końcu udało mi się pochwycić tę żądlącą jaszczurkę w hangarze, w samym kącie lądowiska

– mówił. – Przez kilka ostatnich tygodni przekonywałem ją, by nie obawiała się wyjść z kryjówki.
Może teraz dysponować całą nową klatką, którą dla mnie zbudowałaś, ale nie mam pojęcia, czym się
żywi.

Chłopiec przerwał na chwilę, tylko po to, żeby włożyć do ust kawałek jedzenia.
Jaina kiwnęła głową, chociaż słuchała tylko jednym uchem. Niepokoiła się, dlaczego Lowbacca

nie przyszedł na kolację. Młody Wookie wyglądał ostatnio na zatroskanego, zamkniętego w sobie
i unikającego kontaktów nawet z przyjaciółmi.

– Nie mówiąc już o tym, że wkrótce wylęgnie się kilka poczwarek z kokonów, które

sporządziłem dla żukociem! – paplał podniecony Jacen. – Zamierzam większość wypuścić na
wolność, ale dwie zatrzymam jako okazy doświadczalne. Chcę przekonać się, czy będą się
rozmnażały w niewoli. No i powinnaś obejrzeć te naprawdę fascynujące błękitne grzyby, które
znalazłem nad rzeką w szczelinie między dwoma kamieniami.

Przełknął jeszcze trochę soku, po czym uniósł rękę i wyciągnął w górę palce, jakby nagle o czymś

sobie przypomniał.

– Ach, tak, właśnie miałem cię o to zapytać. Czy mogłabyś obejrzeć klatkę kryształowego węża?

Sądzę, że stworzenie szykuje dla mnie jakąś niespodziankę. Może nawet stara się znów umknąć
z klatki? Sama wiesz, ile zamieszania może to wywołać.

Jaina nie mogła powstrzymać krótkiego chichotu. Przypomniała sobie piekło, jakie się rozpętało,

kiedy prawie niewidzialny wąż umknął z niewoli. Gad ukąsił wówczas zarozumiałego ucznia,
Raynara, który pod wpływem tego ukąszenia natychmiast zasnął. Nie wszystkie kryształowe węże
sprawiały jednak chłopcu kłopot. Inne takie stworzenie pomogło odwrócić uwagę Qorla,
zagubionego pilota imperialnego myśliwca typu TIE, kiedy mężczyzna zamierzał zaatakować
akademię Jedi. Nieco wcześniej bliźnięta spotkały Qorla, który po wypadku, jakiemu uległa jego
maszyna, żył jak dobrowolny pustelnik głęboko w ostępach dżungli porastającej Yavin Cztery.

Jaina miała nadzieję, że stary pilot Imperium zachowa pamięć o pomocy, jakiej starali się mu

udzielić. Qorl jednak nie okazał się ich sprzymierzeńcem. Rygorystyczne szkolenie, jakiemu został
poddany, kiedy kształcił się w imperialnej akademii, w końcu wzięło górę, a nawet okazało się
bardziej zakorzenione, niż ktokolwiek mógł sądzić. Pilot powrócił w rejony wciąż jeszcze
opanowane przez Imperium, a później związał swój los z Akademią Ciemnej Strony.

Przenosząc spojrzenie na brata, dziewczyna kiwnęła głową. W końcu ocknęła się z zadumy.
– Dobrze – odparła. – Mogę rzucić okiem na klatkę twojego węża.
Nagle usłyszała piskliwy metaliczny głosik miniaturowego androida. Raptownie odwróciła

głowę.

– Panie Lowbacco, muszę nalegać, żeby odżywiał się pan w sposób bardziej urozmaicony –

mówił Em Teedee. – Znam normy żywieniowe obowiązujące dla istot pańskiej rasy, i wiem, że to, co
pan spożywa, nie wystarczy, aby dostarczyć dorosłemu Wookiemu odpowiedniej energii... chociaż
z drugiej strony muszę przyznać, że ostatnio, zamiast oddawać się ćwiczeniom fizycznym, jest pan
trochę przygnębiony. Pańska dieta powinna uwzględniać przede wszystkim duże ilości czerwonego
mięsa, które zawiera o wiele więcej protein niż te świeże owoce i warzywa, które ma pan w tej

chwili na talerzu.

Lowbacca, niosący tacę z pożywieniem, odpowiedział krótkim i mało przekonującym

warknięciem. Nie rozglądał się po wielkiej stołówce, żeby wypatrzyć przyjaciół pośród innych
uczniów Jedi. Usiadł przy pierwszym lepszym wolnym stole w samym kącie sali, po czym oparł się
plecami o kamienną ścianę.

– Lowie! – Jaina wstała i pospieszyła w stronę porośniętego długą rudobrązową sierścią

Wookiego. – Martwiliśmy się o ciebie. Dlaczego nie przysiadłeś się do naszego stołu?

Lowbacca warknął w odpowiedzi coś tak krótkiego, że Em Teedee nawet nie zadał sobie trudu,

by to przetłumaczyć.

Jaina odsunęła drewniane krzesło i usiadła okrakiem naprzeciwko przyjaciela. Wsunęła za ucho

niesforny kosmyk długich brązowych włosów i nie ukrywając niepokoju, spojrzała na zmierzwioną
sierść na głowie Lowiego. Młody Wookie spuścił złociste oczy, po czym zaczął się przyglądać
owocom i zieleninie, leżącym na jego talerzu.

– Lowie, proszę, powiedz nam, czy stało cię coś złego? – zapytała Jaina. – Możesz zwierzyć się

nam ze wszystkich zmartwień. Jesteśmy przecież przyjaciółmi, nie pamiętasz? Przyjaciele pomagają
sobie w potrzebie.

Zanim Lowbacca miał czas się odezwać, rozległ się piskliwy głos małego androida.
– Nie odpowie, pani Jaino – stwierdził Em Teedee. – Nawet ja nie mogę uzyskać od niego

odpowiedzi. Obawiam, się, że nigdy nie zrozumiem zachowania Wookiech. Czy wszystkie żywe
stworzenia miewają takie trudne do przewidzenia nastroje?

Jacen także usiadł przy stole obok siostry.
– Hej, może Lowie po prostu chce, żeby wszyscy zostawili go w spokoju? – zasugerował.
Młody Wookie zaryczał i, przygnębiony, zaczął kiwać głową. Jaina westchnęła, stopniowo

uzmysławiając sobie, iż może rzeczywiście stanie się najlepiej, jeżeli uszanuje życzenie przyjaciela
i pozwoli, żeby sam rozwiązywał własne problemy. Mimo wszystko, Lowie dobrze wiedział, że
zawsze może porozmawiać z Jaina albo Jacenem, kiedykolwiek będzie miał ochotę. Rozumiała, że na
razie tego nie pragnie.

– W porządku – powiedziała, chociaż wyraz głębokiego niepokoju nie zniknął z jej twarzy. –

Pamiętaj, że zawsze możesz liczyć na nas, ilekroć zechcesz, żebyśmy służyli ci pomocą albo radą.

Lowie kiwnął głową, a później wyciągnął kosmatą rękę i położył na dłoni dziewczyny. Niemal

cała dłoń Jainy zniknęła, zamknięta w uścisku wielkiej łapy Wookiego. Korzystając z tego, że ich
ręce się zetknęły, siostra Jacena posłużyła się Mocą, licząc na to, że zdoła odgadnąć przyczynę
dziwnego zachowania przyjaciela, ale wyczuła tylko uczucia przyjaźni i sympatii.

Wstała i gestem zachęciła brata bliźniaka, żeby udał się w jej ślady.
– Chodźmy, Jacenie – powiedziała. – Zerkniemy na tę klatkę z kryształowym wężem.

Blask zapalonych kling świetlnych mieczy rozjaśniał mroki nocy, ukazując prastare kamienne

mury wielkiej świątyni. Wyciągnąwszy rękę, Tenel Ka ściskała sporządzoną z kła rankora rękojeść
nowej broni. Przyglądała się, jak jaskrawoturkusowa smuga pulsuje, przefiltrowana przez skupiający
kryształ – drogocenny tęczowy klejnot z Gallinore – który kiedyś ozdabiał jej królewski diadem.

Młoda wojowniczka stała na wykładanym kamiennymi płytami dziedzińcu świątyni mającej

kształt zigguratu. Był to nowy plac ćwiczeń, oczyszczony z chwastów i roślinności, dosłownie
wydarty wszechobecnej, zachłannej dżungli. Pracowici uczniowie Jedi oczyścili i wypolerowali

kamienie, zamierzając wykonywać tu ćwiczenia. Do jednego z nich właśnie przygotowywała się
dziewczyna.

Tenel Ka spoglądała w dziwne, perłowe oczy istoty, czasami przenosząc spojrzenie na elfią

sylwetkę i długie, cienkie jak pajęczyna, srebrzystosiwe włosy swojej przeciwniczki... Tionny,
instruktorki i historyczki Jedi, która często pomagała mistrzowi Skywalkerowi. Jak przystało na
rycerza Jedi, kobieta władała mieczem z dużą precyzją i wprawą, reagując na każdy ruch świetlistej
klingi broni dziewczyny.

Podczas wcześniejszych ćwiczeń, prowadzonych także na terenie akademii Luke’a Skywalkera,

niedbale skonstruowany miecz świetlny Tenel Ka eksplodował, a ostrze broni Jacena, z którym się
pojedynkowała, odcięło jej lewą rękę. Teraz dziewczyna żyła i walczyła, posługując się tylko jedną
ręką. Władała jednak jarzącą się energetyczną klingą bardzo pewnie i sprawnie.

I chociaż najzdolniejsi biotechnicy zaproponowali, że wykonają najlepszą zastępczą protezę, jaką

można było sporządzić w całej gromadzie gwiezdnej Hapes, dzielna wojowniczka odrzuciła ich
propozycję. Była dumna, że może być sobą... polegać na własnych umiejętnościach, sile fizycznej
i mądrości. Nie chciała korzystać z pomocy sztucznej biomechanicznej kończyny. Zamiast tego
zmieniła tylko środki, za pomocą których dążyła do osiągania wyznaczonych celów. Postanowiła, że
będzie tak samo silna i sprawna jak poprzednio.

A kiedy Tenel Ka postanawiała, że coś zrobi, zazwyczaj nie spoczywała, dopóki nie dopięła

celu.

Jaskrawe światła, płonące na obrzeżach urządzonego przed wielką świątynią lądowiska,

oświetlały dżunglę, przyciągając zarówno tysiące nocnych owadów, jak i uskrzydlonych
drapieżników, dla których były pożywieniem. Wyłożony kamiennymi płytami dziedziniec był jednak
rozjaśniony tylko blaskiem krzyżujących się kling świetlnych mieczy, rozpraszającymi ciemności
różnobarwną poświatą.

Tionna sparowała jeszcze jeden cios, zadany przez młodą wojowniczkę.
– Bardzo dobrze, Tenel Ka – odezwała się instruktorka. – Uczysz się zwracać uwagę na precyzję,

a nie na brutalną siłę. Coraz lepiej przeczuwasz moje ruchy i reagujesz na nie, posługując się Mocą.

Tenel Ka kiwnęła głową, aż zatańczyły jej złocistorude warkoczyki. Wplecione weń paciorki

zagrzechotały i zabrzęczały. Dziewczyna dawała z siebie wszystko, dobrze znając umiejętności
i opanowanie instruktorki, która od ponad dziesięciu lat kształciła się w akademii Jedi.

Z wielkiej świątyni wyłoniło się kilkoro innych uczniów, pragnących przyjrzeć się pojedynkowi.

Teraz, kiedy Nowa Republika była świadoma coraz większego niebezpieczeństwa zagrażającego jej
ze strony Drugiego Imperium i Akademii Ciemnej Strony, wszyscy kandydaci mistrza Skywalkera
również zwiększyli tempo własnych ćwiczeń. Od ponad tysięcy pokoleń rycerze Jedi, posługując się
siłami jasności, strzegli ładu i prawa w całej galaktyce. Luke Skywalker zamierzał kontynuować tę
tradycję.

Nieoczekiwanie Tionna wykonała świetlnym mieczem tak płynny i spokojny gest, że Tenel Ka

tylko z trudem zdążyła odpowiedzieć na pchnięcie. Nie wyczuła, że srebrzystowłosa istota zamierza
przystąpić do ataku, i nagły ruch Tionny zupełnie ją zaskoczył. Ostrza obu mieczy spotkały się
i zaskwierczały... ale po krótkiej chwili instruktorka Jedi cofnęła świetlistą klingę.

– Stop – oznajmiła, po czym wyłączyła broń, pozostawiając zaskoczoną młodą wojowniczkę

z zapalonym mieczem w dłoni.

Gestem pokazała nocne niebo i gwiazdy świecące nad Yavinem Cztery. Pozostali uczniowie,

stojący na obrzeżach wykładanego kamiennymi płytami dziedzińca, także unieśli głowy i skierowali
oczy w górę. Właśnie w tej chwili przez niewielkie, kolebkowo sklepione drzwi znajdujące się
w bocznej ścianie ogromnej świątyni wyszli Jacen i Jaina. Bliźnięta również zamierzały przyglądać
się ćwiczącej koleżance. Zamiast tego ujrzały smugę światła przecinającą mroczne niebo nad ich
głowami niczym mały meteoryt.

– Hej, to jakiś statek! – krzyknął chłopiec.
– Ale nie pierwszy lepszy – dodała jego siostra. – Ten poznałabym na krańcu wszechświata.
– Hej, tata wcale nie uprzedzał nas o tym, że chce przylecieć!
Po kilku chwilach statek znalazł się tak nisko, że nocną ciszę rozdarł ryk silników napędu

podświetlnego, po czym dał się słyszeć basowy pomruk uruchamianych repulsorów. Z głośnym
rykiem spłaszczony rozwidlony owal „Sokoła Tysiąclecia” osiadł na lądowisku przed wielkim
zigguratem.

Nie przestając przekrzykiwać się nawzajem, Jacen i Jaina przebiegli przez plac ćwiczeń

i skierowali się na lądowisko porośnięte krótko przyciętymi chwastami, by przywitać się z ojcem.
W następnej chwili z kadłuba zmodyfikowanego lekkiego frachtowca wysunęła się rampa, po której
zszedł Han Solo. Ujrzawszy biegnące ku niemu podniecone dzieci, zawadiacko się uśmiechnął.

Kiedy na opuszczonej pochylni ukazała się sylwetka Chewbaccy, Tenel Ka usłyszała za plecami

głośny ryk, niewątpliwie oznaczający powitanie. Odwróciła się i zobaczyła Lowbaccę, który stał na
jednym z kamiennych progów piramidy piętrzącej się obok placu ćwiczeń. Młody Wookie dał susa ze
skalnej półki i skacząc po kamiennych występach stromej ściany budowli, znalazł się na ziemi.
Ujrzawszy siostrzeńca, Chewbacca także zaryczał w odpowiedzi.

Lowie był ostatnio niezwykle przygnębiony i wojowniczka z Dathomiry wyczuwała, że w umyśle

przyjaciela kłębią się niespokojne myśli. Postanowiła jednak, że uszanuje młodego Wookiego w ten
sposób, że pozwoli, by sam rozwiązywał własne problemy... chyba że poprosi o pomoc. Kiedy
jednak zauważyła wyraz twarzy Chewbaccy, a potem przeniosła spojrzenie na oblicze jego
siostrzeńca, nie mogła nie zwrócić uwagi na dziwny i ciekawy fakt.

Mimo iż bliźnięta zostały wyraźnie zaskoczone nieoczekiwanym pojawieniem się „Sokoła

Tysiąclecia”, Lowbacca doskonale wiedział, że frachtowiec wyląduje na Yavinie Cztery.

Rozdział 2

Jaina uświadamiała sobie, że szczerzy zęby jak idiotka, ale nie przestawała obejmować ojca.
– Co tu robisz? – zapytała. – Nie wiedzieliśmy, że zamierzałeś przylecieć!
Stojący obok niej Jacen niemal zapomniał o oddychaniu. Ze zdumieniem spoglądał na niezwykły

strój ojca, pełen naszytych łat i kawałków futra. Musiał także zauważyć, że włosy Hana zostały
niedawno bardzo krótko i nierówno ostrzyżone, co nadawało mu wygląd prawdziwego zabijaki.

– Blasterowe błyskawice, tato! – wykrzyknął w końcu. – Dlaczego jesteś tak dziwacznie ubrany?
Zanim Han miał szansę odpowiedzieć, Jaina rzuciła okiem na frachtowiec. Mimo panującego

półmroku zauważyła, że niektóre płyty kadłuba zostały zastąpione anodyzowanymi kawałkami metalu,
na dziobie przymocowano dodatkowe pojemniki towarowe, a na rufie sterczała jeszcze jedna antena
paraboliczna nowego komunikatora. Dziewczyna miała wrażenie, że ze zdumienia opada jej szczęka.

– I co zrobiłeś z „Sokołem”? – zapytała, nie wierząc własnym oczom. – Wygląda tak... inaczej!
– Po jednym pytaniu na raz, dzieciaki! – odparł Han, uśmiechając się i unosząc na wysokość torsu

dłoń z wyciągniętymi palcami, jakby chciał odeprzeć spodziewany atak. – Mieliśmy kilka
problemów z planetami znajdującymi się na Odległych Rubieżach, a zatem korzystając z oficjalnych
uprawnień, przywódczyni Nowej Republiki...

– To znaczy mama – wtrąciła Jaina.
– Zgadza się. – Twarz Hana rozjaśniła się w chłopięcym uśmiechu. – Tak czy owak, Leia

poprosiła mnie i Luke’a, żebyśmy wyruszyli na przeszpiegi. Oświadczyła, że jeżeli się czymś nie
zajmę, zapewne zbyt szybko się zestarzeję. A poza tym chyba sami wiecie, że odkąd wasz wuj
założył akademię Jedi, ma zwyczaj od czasu do czasu opuszczać Yavin Cztery, choćby po to, żeby
upewnić się, że nie wychodzi z wprawy. Mimo to doszliśmy do wniosku, że nie powinniśmy za
bardzo rzucać się w oczy, a zatem...

– Zmieniłeś wygląd i swój, i „Sokoła Tysiąclecia” – dokończył Jacen.
Tymczasem Jaina nie przestawała wpatrywać się w guzowate narośle szpecące kadłub lekkiego

frachtowca.

– I Luke’a. – Han Solo ruchem głowy wskazał wznoszącą się za plecami bliźniąt wielką

świątynię, z której właśnie wychodził ich wuj, odziany w pognieciony brązowy lotniczy kombinezon.

– Cześć, Hanie! – zawołał mistrz Skywalker. – Czy zabrałeś ze sobą te brakujące części do

nowych generatorów siłowego pola, które mi obiecałeś?

Otarł usmarowaną dłoń o klapę kieszeni i tak wybrudzonego stroju. Wyglądał zupełnie jak

rozbitek, który właśnie stracił statek.

– Jasne, stary! – odkrzyknął Han. – Leia wie, że Drugie Imperium sposobi się do walki, i bardzo

się martwi o twoją akademię Jedi. Nalegała, żebyśmy jak najszybciej zainstalowali nowe generatory

pól ochronnych i dostarczyli im tyle energii, żeby mogły powstrzymywać ataki wrogów.

– Nadal uważam, że gdyby zaatakowano akademię, moi rycerze Jedi potrafią ją obronić – odparł

Luke, uśmiechając się do uczniów stojących przed świątynią. – Przywódcy Akademii Ciemnej Strony
okazaliby się głupcami, gdyby zamierzali nas lekceważyć.

Han wzruszył ramionami.
– Bez względu na to, co uważasz, Luke’u – odparł – spełnij moją prośbę, gdyż w przeciwnym

razie Leia już nigdy nie zmruży oka.

Śmiejąc się, mistrz Skywalker skinął na kilkoro młodych Jedi, by pomogli wynieść z ładowni

„Sokoła” ciężkie pakunki zawierające części do generatorów.

– Poproszę swoich uczniów, żeby zainstalowali je w tym czasie, kiedy nas tu nie będzie –

obiecał.

Przebrany mistrz Jedi podszedł do obu Wookiech, zatopionych w poważnej rozmowie.

Wyglądało na to, że żegna się z Chewbaccą. Jaina odniosła wrażenie, że słyszy, jak wuj mówi coś na
temat tego, iż zostało niewiele czasu, ale zanim zdążyła zapytać, o co chodzi, uprzedził ją Jacen.

– A co z Chewiem? – zapytał, zwracając się do ojca. – Czy tym razem nie będzie twoim drugim

pilotem?

Han Solo sprawiał wrażenie trochę zakłopotanego.
– Jakoś będę musiał poradzić sobie bez niego – odparł. – On i Lowie muszą wrócić na Kashyyyk,

żeby zająć się rozwiązaniem poważnego problemu... określiłbym go mianem „rodzinnego”.

– Problemu rodzinnego? – powtórzyła zdumiona dziewczyna. – Czy komuś stało się coś złego?
– Nie-e, to coś jeszcze poważniejszego. Nigdy nie poznaliście siostry Lowiego, Sirry, prawda? –

Han uniósł głowę i uczynił ruch, wskazując Chewbaccę, pogrążonego w rozmowie z siostrzeńcem. –
Przede wszystkim dajcie im trochę czasu, żeby mogli o tym porozmawiać. Mam przeczucie, że
później Lowbacca sam powie, o co chodzi. A tymczasem mam dla was wiadomości od mamy
i Anakina... jak również kilka niespodzianek, które zabrałem na pokład „Sokoła Tysiąclecia”.

– Oho! – odezwała się Jaina. – Jeszcze więcej niespodzianek?
Han zachichotał i objął jednym ramieniem córkę, a drugim syna.
– Ta-a, prezenty dla was – odparł, beztrosko się uśmiechając.
– Hej, to mi przypomina, że mam dobry dowcip – odezwał się Jacen. – Czy chcecie posłuchać? –

Zanim którekolwiek zdołało go od tego odwieść, zaczął mówić: – Zgadnijcie, co takiego mają
Jawowie, czego nie ma żadne inne stworzenie w całej galaktyce? No co, poddajecie się? – Uniósł
brwi. – Małe Jawiątka!

Nawet ojciec miał trudności, żeby ułożyć usta w nieszczerym uśmiechu. Jaina przyglądała się

przez chwilę bratu, nic nie mówiąc, po czym odwróciła się w stronę ojca, aby podjąć rozmowę na
poprzedni temat.

– Wspominałeś coś o tym, że masz dla nas jakieś prezenty? – zapytała.
– No cóż, zabrałem partnera dla hodowanej przez Jacena pieńkowej jaszczurki i trochę

kwitnących gałązek rozgwiezdnika, które służą tym stworzeniom za pożywienie. Mam także
zmodernizowany mikromotywator, ale trzeba przy nim jeszcze trochę pomajstrować. Rzecz jasna,
oboje będziecie musieli sami rozstrzygnąć, które dostanie jaki upominek.

Jaina parsknęła pogardliwie.
– To nie powinno zająć dużo czasu – oznajmiła.

Tenel Ka siedziała w swojej komnacie, z fascynacją spoglądając na niewielki holograficzny

wizerunek ciemnowłosego Anakina Solo trzymającego kilka jaskrawo ubarwionych i splecionych
włókien. Nie potrafiła zrozumieć, dlaczego młodszy brat bliźniąt miałby przesyłać wiadomość
właśnie jej. Przecież widziała chłopca tylko raz w życiu i to niedawno, podczas pobytu na Coruscant.

– Dobrze wiem, Tenel Ka, jak bardzo jesteś samodzielna, ale mam nadzieję, że nie weźmiesz mi

za złe tego, co pragnę ci powiedzieć – słuchała nagranego głosu Anakina. – Kiedy Jacen i Jaina
wspomnieli o trudnościach, jakie masz z zaplataniem włosów od czasu wypadku, postanowiłem, że
pomogę ci uporać się z tym problemem. Możliwe, że wielu spośród tych rzeczy domyśliłaś się sama
– na holograficznej twarzy chłopca pojawił się nikły uśmiech – ale jeżeli nawet tak jest, rozwiązanie
łamigłówki sprawiło mi prawdziwą radość.

Bliźnięta Solo, które wręczyły Tenel Ka kasetę po drugiej rozmowie z ojcem, siedziały teraz na

kamiennej podłodze w komnacie młodej wojowniczki. Jaina przewróciła oczami.

– Cały braciszek – mruknęła.
– To jest fakt – odezwała się Tenel Ka, po czym zwróciła uwagę ponownie na jarzący się

wizerunek.

Na hologramie chłopiec trzymał różnobarwną plecionkę jedną ręką i przebierając palcami

drugiej, starannie rozdzielał pojedyncze włókna. Dziewczyna podświadomie uniosła rękę do głowy
i zaczęła rozczesywać palcami pasemka złocistorudych włosów.

Starając się poruszać palcami wyjątkowo precyzyjnie, Anakin przesuwał dłoń w dół po

pojedynczych włóknach. Zaplatał je, posługując się tylko jedną ręką.

– Widzisz, to się da zrobić, jeżeli tylko spojrzeć na problem z innej perspektywy – ciągnął

hologram.

Sekwencja ruchów się powtórzyła, chociaż w zwolnionym tempie, a tymczasem głos Anakina nie

przestawał mówić:

– Próbowałem kilku sposobów, żeby umieścić pośród splotów jakąś ozdobę, i doszedłem do

wniosku, że idzie mi najlepiej, jeżeli najpierw przytrzymam paciorek czy piórko wargami. Dzięki
temu, jeżeli pragnę coś wpleść, nie muszę odrywać palców od warkocza.

– A – Tenel Ka kiwnęła głową na znak, że uznaje logikę tego rozumowania. – Aha.
Pragnąc sama spróbować, zaczęła przekładać w palcach pasma włosów. Starała się opanować

opracowaną przez Anakina technikę zaplatania warkocza jedną ręką.

Hologram zamigotał i zmienił się, by ukazać inną scenę. Anakin stał teraz obok grubego warkocza

z pasm długich lśniących brązowych włosów, w które wpleciono kilkanaście różnobarwnych
koralików i piór, zdobiących zazwyczaj sploty włosów wojowniczek z Dathomiry. Chłopiec
sprawiał wrażenie zakłopotanego, ale zarazem zadowolonego.

– Jak widzisz, mama pozwoliła mi wprawiać się na swoich włosach.
Widoczna na miniaturowym wizerunku przywódczyni Nowej Republiki odwróciła głowę i ciepło

się uśmiechnęła, po czym wykonała wdzięczny piruet, żeby wszyscy mogli lepiej przyjrzeć się jej
warkoczom.

Kiedy holograficzne nagranie dobiegło końca, Tenel Ka, zastanawiając się nad nową techniką,

z powagą kiwnęła głową. Pomyślała, że jeżeli trochę sama poćwiczy, z pewnością potrafi ją
opanować.

Od strony drzwi komnaty wojowniczki dobiegło nagle głośne pytające warknięcie. Dziewczyna

uniosła głowę i spostrzegła Lowbaccę stojącego pod wieńczącym wejście kamiennym hakiem.

– Wejdź, przyjacielu – powiedziała, wskazując wolne miejsce obok siebie na kamiennej

posadzce. – Jeżeli chcesz, usiądź z nami.

– Lowie, czy wszystko w porządku? – odezwała się zatroskana Jaina, spoglądając na kolegę.
Chudy jak tyczka i porośnięty rudobrązową sierścią młody Wookie wolno podszedł do przyjaciół

i usiadł na kamiennej posadzce między Tenel Ka a Jainą. Przez dłuższy czas żadne z czworga
młodych Jedi się nie odzywało. Później Lowbacca sięgnął do pasa i pstryknął niewielkim
przełącznikiem umieszczonym na tylnej powierzchni obudowy miniaturowego androida.

– Ach, dziękuję panie Lowbacco – odezwał się natychmiast Em Teedee. – Czuję się naprawdę

wypoczęty, chociaż muszę oświadczyć, że mój cykl przerwy trwał o wiele dłużej, niż się
spodziewałem. Och, niech pan spojrzy! Mamy towarzystwo!

Lowbaccca groźnie zaryczał i krótko szczeknął, przerywając potok wymowy gadatliwego

urządzenia.

– Ależ oczywiście, panie Lowbacco – zapiszczał Em Teedee. – Z przyjemnością zajmę się

tłumaczeniem. Przecież wie pan, że to mój najważniejszy obowiązek. Władam płynnie ponad
sześcioma językami.

Lowbacca był tak zamyślony, że nawet nie zbeształ miniaturowego androida-tłumacza. Z początku

powoli, często przerywając, zaczął mówić, a Em Teedee tłumaczył jego słowa:

– Pan Lowbacca doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że okazywane ostatnio...przygnębienie nie

umknęło uwagi nikogo, wywołując całkiem poważne zaniepokojenie... Zaniepokojenie, które, pragnę
dodać, także ja podzielałem.

Jaina położyła dłoń na ramieniu Lowiego.
– No cóż, martwiliśmy się o ciebie – oznajmiła. – Chcieliśmy, żebyś zwierzył się ze swoich

kłopotów.

Tenel Ka tylko kiwnęła głową i cierpliwie czekała, aż młody Wookie podejmie opowieść.
Lowbacca zgarbił się i ciągnął, od czasu do czasu przerywając, żeby Em Teedee miał czas

przetłumaczyć:

– Ostatnio wyniknął pewien problem rodzinny, który sprawił, że pan Lowbacca zaczął się

poważnie martwić o bezpieczeństwo swojej siostry Sirrakuk.

Możliwe, że pamiętacie, iż pośród młodych Wookiech istnieje zwyczaj podejmowania się bardzo

trudnego i niebezpiecznego przedsięwzięcia, samotnie albo z pomocą przyjaciół. Dzięki dopełnieniu
tego rytuału młodzi mogą cieszyć się szacunkiem innych, co jest bardzo istotne zwłaszcza wówczas,
kiedy mają obrać własną drogę życia.

Pan Lowbacca postanowił, że dokona takiego odważnego czynu. Wiedział, że innym Wookiem

będzie trudno pogodzić się z jego decyzją rozpoczęcia nauki w akademii Jedi zamiast oddawania się
jakiemuś bardziej tradycyjnemu zajęciu. Był tak dumny z przymiotów własnego umysłu, że
postanowił zdać się na swój spryt i przebiegłość. Nie mówiąc ani słowa nikomu z przyjaciół,
samotnie zapuścił się na najniższe poziomy gęstej dżungli. Osobiście ściął pęk błyszczących włókien
ze środka niebezpiecznego kwiatu syreniowca. I chociaż pan Lowbacca powrócił cały i zdrowy
z cennym trofeum, które pragnął zdobyć, przyznaje teraz, że ta samotna wyprawa była zbyt ryzykowna
i niemądra. Obawia się o Sirrakuk, gdyż wie, że siostra jest o wiele bardziej impulsywna, porywcza
i uparta niż on.

Lowbacca urwał, po czym przesunął palcami po błyszczących włóknach pasa okrywającego jego

biodra. Kunsztowne sploty kojarzyły się Tenel Ka z wiadomością, jaką otrzymała od Anakina, który

pragnął zapoznać dziewczynę z techniką zaplatania warkoczy przy użyciu tylko jednej ręki.

Jaina obdarzyła Wookiego wyrozumiałym spojrzeniem.
– Ach, więc teraz się obawiasz, że Sirra może wyprawić się sama tylko dlatego, że ty tak

postąpiłeś?

Lowbacca wbił spojrzenie w kamienne płyty. Przez chwilę milczał, a potem wydał serię

gardłowych warknięć i pomruków. Oparł oba łokcie na kosmatych kolanach i ukrył głowę
w dłoniach, po czym ciągnął:

– Obawiam się, że sytuacja wygląda jeszcze bardziej poważnie, a pan Lowbacca uważa, że to on

ponosi całą odpowiedzialność – przetłumaczył miniaturowy android. – Widzicie, od czasów
dzieciństwa najlepszą przyjaciółką Sirry była Raabakyysh – albo Raaba, jak zwracali się do niej
członkowie rodziny pana Lowbaccy – inteligentna, stanowcza, urodziwa i uwielbiająca przygody
koleżanka. Prawdę mówiąc, pan Lowbacca zawsze czuł, że... No, dalej! – ponaglił Em Teedee. – Co
pan czuł? Nie może pan jak gdyby nigdy nic milknąć, nie kończąc zdania.

Lowie cicho jęknął i zaczął znów mówić. Ciemniejsza sierść nad okiem nastroszyła się, jakby

młody Wookie zaczynał być wzruszony.

– Mniej więcej przed miesiącem Raaba postanowiła udowodnić, że potrafi sama stawić czoło

niebezpieczeństwu. Sirra i Raaba zdecydowały, że jedna będzie towarzyszyła drugiej, ale w noc
poprzedzającą tę, kiedy miały wyruszyć na wyprawę, Raaba, zapewne działając pod wpływem
impulsu chwili, postanowiła pójść sama.

Potajemnie wymknęła się w środku nocy, zostawiając siostrze pana Lowbaccy jedynie krótką

wiadomość, co zamierza uczynić i dlaczego. Z jej treści wynikało, że Raaba liczyła, iż dorównując
bratu przyjaciółki pod względem odwagi, wywrze na nim duże wrażenie. Miała nadzieję, że pewnego
dnia, kiedy oboje dorosną, pan Lowbacca uzna ją za towarzyszkę życia godną rycerza Jedi. Niestety...

Lowbacca ponownie zawiesił głos i zanim zaczął mówić dalej, głęboko westchnął.
– Niestety... O rety! – ciągnął Em Teedee. – Obawiam się, że Raaba nigdy nie wróciła

z wyprawy! Kiedy jej rodzice wyruszyli na poszukiwania, znaleźli tylko zakrwawiony plecak córki.
Nic więcej. Raaba zniknęła.

Wyczuwając ból Lowbaccy, Tenel Ka popatrzyła na przyjaciela.
– A – powiedziała. – To właśnie dlatego czujesz się taki przygnębiony.
Lowie zaczął znów mówić. Tym razem można było odnieść wrażenie, że dźwięki z trudem

przechodzą mu przez gardło.

– Od chwili... zniknięcia Raaby, Sirra stawała się coraz bardziej nieostrożna, jakby przestało ją

obchodzić, czy będzie żyła dalej, czy umrze. Odmówiła wszystkim innym przyjaciółkom, które
chciały wraz z nią zdać ten egzamin dojrzałości. Twierdziła, że Raaba była jedyną koleżanką, której
całkowicie ufała. Niedawno pan Lowbacca, doprowadzony do rozpaczy, przesłał siostrze
wiadomość, pytając, czy pozwoliłaby, aby on towarzyszył jej zamiast Raaby. Pan Chewbacca
właśnie przekazał mu odpowiedź Sirry... – Em Teedee na chwilę umilkł. – Och, dzięki niech będą
niebiosom... wyraziła zgodę!

– Hej, to wspaniale! – odezwał się Jacen. W jego głosie zabrzmiała niekłamana ulga.
– Doprawdy! – zawtórował mu miniaturowy android.
Lowbacca jednak nie od razu odpowiedział. Wyglądało na to, że intensywnie wpatruje się

w jakiś okruch leżący na kamiennej posadzce.

– Jest jeszcze coś, co cię martwi, Lowie – domyśliła się Jaina.

Tenel Ka spojrzała na kikut odciętej ręki, po czym obdarzyła Wookiego spojrzeniem, w którym

kryło się zrozumienie.

– Obawiasz się, że nie będziesz mógł pogodzić się ze stratą – powiedziała. – Ze stratą Raaby.
– Czy o to chodzi, Lowie? – zapytała Jaina. – Obawiasz się bólu, jaki odczujesz, wracając na

Kashyyyk, ponieważ nie spotkasz tam swojej przyjaciółki Raaby? A poza tym czujesz się
odpowiedzialny za to, co się stało, ponieważ usiłowała powtórzyć twój wyczyn?

Lowie zaryczał w odpowiedzi, a Em Teedee przetłumaczył jego odpowiedź.
– Pan Lowbacca jest także zaniepokojony faktem, iż ból, jaki odczuwa po stracie Raabakyysh,

sprawi, że w krytycznym momencie może nie będzie mógł pomóc siostrze tak, jakby pragnął... Miał
nadzieję, iż uda mu się namówić jedno z was, by zechciało towarzyszyć mu w wyprawie na rodzimą
planetę.

Tenel Ka odpowiedziała niemal natychmiast.
– Po tym, jak uległam wypadkowi, służyłeś mi pomocą, kiedy cię potrzebowałam. Nie mogłabym

nie zrobić teraz tego samego dla ciebie, przyjacielu.

Wyciągnęła rękę i położyła dłoń na dłoni Lowbaccy.
– Hej, ja także polecę! – odezwał się Jacen, kładąc dłoń na dłoniach obojga przyjaciół.
Jego siostra nie zwlekała z położeniem swojej dłoni.
– A zatem polecimy wszyscy – oznajmiła. – Razem będziemy silniejsi.

Lowbacca ociągał się, stojąc w pobliżu kadłuba przerobionego „Sokoła Tysiąclecia”. Czekał, aż

bliźnięta pożegnają się z ojcem.

Han Solo obdarzył dzieciaki przekornym uśmiechem.
– Ta-a, chyba miałem coś w rodzaju przeczucia, że wszyscy zechcecie towarzyszyć Lowiemu –

powiedział. – Kiedy Chewie opowiedział mi, o co chodzi, uzgodniłem wszystko z waszą mamą.
Będziecie miały dobrą okazję nauczyć się mówić językiem Wookiech, a także rozumieć, co oni
mówią do was, dzieciaki.

Właśnie wówczas z hangaru wyłonił się Luke Skywalker, ubrany w wymięty i zniszczony lotniczy

kombinezon. Towarzyszył mu Chewbacca. Lowie wyczuwał woń zastarzałych smarów
i rozpuszczalników, plamiących tkaninę stroju mistrza Jedi.

– Wszystko gotowe? – zapytał Skywalker.
– Już bardziej nie będzie – odparł Han, ukazując zęby w kolejnym przekornym uśmiechu. – Czy ty

i Chewie skończyliście przygotowywać do lotu „Ścigacz Cieni”?

Luke odwrócił się w stronę starszego Wookiego, idącego u jego boku, i powiedział:
– „Ścigacz” to dobry statek. Nie pozwól, żeby stała mu się jakaś krzywda.
Chewbacca wzruszył ramionami i krótko szczeknął, obiecując spełnić jego prośbę.
Han Solo klepnął go po plecach.
– Bądźcie ostrożni – powiedział. – Powierzam ci dzieciaki. Uważaj na nie, zgoda? Do

zobaczenia za kilka tygodni.

Han uściskał Jacena i Jainę, po czym odwrócił się i wszedł na pokład „Sokoła Tysiąclecia”.
Zanim mistrz Skywalker także zniknął w środku frachtowca, obdarzył pełnym zaufania

spojrzeniem wszystkich czworo młodych rycerzy Jedi.

– Nie zapominajcie, że razem jesteście silniejsze – powiedział. – Niech Moc będzie z wami.
Kiedy odlatujący „Sokół” zamienił się w niknący punkcik jarzący się bielą silników napędu

podświetlnego, Lowbacca głęboko westchnął i zaryczał pytająco, zwracając się do Jainy.

Dziewczyna zachichotała.
– Masz rację – odparła. – No, to na co jeszcze czekamy?

Rozdział 3

Lśniący kadłub zaprojektowanego w jakiejś imperialnej stoczni „Ścigacza Cieni”, pokryty jakby

naoliwionym kwantowym pancerzem, połyskiwał w promieniach wschodzącego słońca. Siedzący za
pulpitem sterowniczym Chewbacca pilotował mały wahadłowiec. Ostrożnie manewrując, wylatywał
z czeluści hangaru urządzonego na najniższym poziomie wielkiej świątyni Massassów, mającej
kształt zigguratu.

Jacen stał obok siostry i Tenel Ka, obserwując, jak zgrabny statek porusza się, napędzany

niesłyszalnymi silnikami. Kiedy pomyślał o przygnębieniu, jakie ostatnio dręczyło Lowiego, był rad,
że mistrz Skywalker pozwolił im lecieć właśnie „Ścigaczem Cieni” – szybką i niemal niezniszczalną
jednostką, idealnie nadającą się do wykonywania trudnych zadań. Był dumny, że Lowie poprosił ich,
by towarzyszyli mu w wyprawie. Cieszył się, że on, siostra i Tenel Ka mogą pomóc przyjacielowi
Wookiemu.

Lowie stał w przeciwległym krańcu polany i ruchami porośniętych długą sierścią rąk wskazywał

wujowi właściwy kierunek. Kiedy „Ścigacz Cieni” znieruchomiał, opuściła się rampa małego statku.
Na szczycie ukazał się Chewbacca, który przeciągle zaryczał, wymachując porośniętymi
cynamonową sierścią, kosmatymi rękami.

– Pan Chewbacca serdecznie zaprasza wszystkich na pokład – przetłumaczył Em Teedee nieco

drżącym głosem, w miarę jak obijał się o biodro przy każdym długim kroku Lowiego.

Jacen przerzucił przez ramię pas płóciennej torby z różnymi drobiazgami. Odwrócił się, żeby

sprawdzić, czy nie mógłby jakoś pomóc Tenel Ka, ale kiedy dostrzegł zdecydowanie malujące się na
twarzy wojowniczki, doszedł do wniosku, że będzie lepiej, jeżeli o nic nie zapyta.

Wszyscy czworo młodzi Jedi weszli na pokład „Ścigacza Cieni”, po czym odwrócili się, by

pożegnać pozostałych uczniów i Tionnę, która także uniosła rękę w geście pożegnania. Jeszcze zanim
śluza statku została uszczelniona przed odlotem, instruktorka Jedi zapędziła uczniów do codziennych
ćwiczeń, dobrze wiedząc, że Drugie Imperium czyniło przygotowania do walki z Nową Republiką.
Młodzi rycerze Jedi nie mogli tracić ani chwili.

Stopniowy wzrost przyspieszenia, szybki, ale zarazem bardzo łagodny, sprawił, że statek

wystartował, jakby naigrawał się z siły przyciągania. Zadań dziób i poszybował prosto
w przesłonięte poranną mgiełką niebo, pozostawiając za rufą księżyc porośnięty dziewiczą dżunglą.

Kiedy „Ścigacz Cieni” dokonał skoku w nadprzestrzeń, Jacen nie przestawał obserwować

Chewbaccy i Lowiego, którzy zajmowali dwa przednie fotele, ustawione w wąskiej sterowni. Ich
rozmowa, prowadzona w języku Wookiech, przypominała mu ryki i wycia dwóch groźnych,
skaczących sobie do oczu, bestii. Chociaż chłopiec potrafił zrozumieć zaledwie kilka słów, wiedział,

że obaj Wookie po prostu rozmawiają. Em Teedee otrzymał polecenie, by nie troszczył się
o tłumaczenie, tak więc Chewie i Lowie mogli zamienić ze sobą kilka zdań bez obawy, że ktokolwiek
będzie im przeszkadzał.

Widząc, że Jaina, posługując się zestawem uniwersalnych narzędzi, rozbiera miniaturowe

mechaniczne urządzenie, jakie zabrała ze swojego warsztatu na Yavinie Cztery, Jacen postanowił, że
skorzysta z okazji, by rozweselić wojowniczkę z Dathomiry. Doszedł jednak do wniosku, że tym
razem nie będzie opowiadał jej żadnych dowcipów, a zamiast tego wyjaśni burkliwej dziewczynie,
dlaczego niektóre rzeczy są uważane za zabawne. Postara się wytłumaczyć, dlaczego powinna się
śmiać po wysłuchaniu jego dowcipów... no, przynajmniej niektórych. Jacen zaczął się zastanawiać,
czy przypadkiem dziewczyna nie śmieje się dlatego, że po prostu ich nie rozumie.

Niemożliwe, żeby wszystkie jego dowcipy były do niczego...
Wyjaśnił więc Tenel Ka, dlaczego absurdalne odpowiedzi na niewinnie brzmiące pytania są

zazwyczaj uważane za zabawne. Pokazał, jak wyprawianie nieoczekiwanych rzeczy z pożywieniem
czy przedmiotami codziennego użytku może wywoływać uśmiech na twarzach widzów.

Tenel Ka spoglądała na niego poważnie, poświęcając jemu i tylko jemu całą uwagę. Ani razu

wszakże nawet się nie uśmiechnęła.

Jacen westchnął, po czym opowiedział dziewczynie kilka najlepszych dowcipów. Po chwili

opowiedział kilka najgorszych, by na ich przykładzie wyjaśnić różnicę między jednymi a drugimi.
Tenel Ka wysłuchała cierpliwie, ale na jej twarzy nie ukazał się uśmiech.

Zrozpaczony chłopiec zaczął się zastanawiać, czy nie powinien udać się do automatu

przyrządzającego posiłki, by poprosić o porcję mrożonego deneeliańskiego musującego budyniu, po
czym na niby potknąć się w ten sposób, by potrawa rozbryznęła się po jego twarzy. Doszedł jednak
do wniosku, że na młodej wojowniczce nie wywarłoby żadnego wrażenia nawet najbardziej
widowiskowe lądowanie na pośladkach.

Kręcąc głową na znak, że się poddaje, Jacen postanowił dać dziewczynie spokój. Powinien zająć

się czymś innym, może mniej zniechęcającym. Jego nastrój uległ natychmiast poprawie, kiedy
wytężając wszystkie zmysły Jedi, wykrył coś ciekawego w zakamarkach części rufowej „Ścigacza
Cieni”... nikły ślad, wskazujący na obecność jakiejś żywej istoty... ukrytego w przedziale silnikowym
zwierzątka, które znalazło się poza naturalnym środowiskiem. Jacen postanowił wyruszyć na
poszukiwania. Pomyślał, że tak czy owak, chyba nikt oprócz niego nie zainteresuje się biedactwem.

Minąwszy kajuty z pryczami do spania i przedziały, w których automaty przyrządzały posiłki,

dotarł do osłoniętego i izolowanego przedziału rufowego. Słyszał pulsujący huk silników
poruszającego się w nadprzestrzeni „Ścigacza Cieni”. Popatrzył na płyty czołowe skomplikowanych
paneli, urządzenia kontrolno-pomiarowe i baterie dostarczające energii do systemów uzbrojenia,
zasilane sprzężonym spinowo i obdarzonym ładunkiem gazem tibanna, a także generatory ochronnych
pól siłowych, które niczym wymyślny baldachim otaczały lśniący kadłub statku. Mimo stłumionego
hałasu i drżenia pracujących pełną mocą silników nadal wyczuwał słabiutki sygnał świadczący
o obecności jakiegoś stworzenia, wystraszonego i zagubionego.

– Nie obawiaj się – powiedział na głos, równocześnie wysyłając myślowe wici, by przekazać te

same słowa za pośrednictwem Mocy. – Jestem twoim przyjacielem. Mogę ci pomóc. Musisz jednak
się pokazać. Przekonasz się, że wszystko będzie dobrze.

Pochyliwszy się, zniżył głos do szeptu i zaczął zaglądać w szczeliny między urządzeniami

kontrolnymi. Postanowił kierować się zmysłami.

– Nie wyrządzę ci żadnej krzywdy – ciągnął. – Możesz mi zaufać.
Dotknął samymi opuszkami palców zimnej metalowej płyty czołowej jakiegoś panelu, delikatnie

muskając myślami obudowę generatora osłon przeciwjonowych.

Wyczuwał, że właśnie tam ukryło się stworzenie. Drżało i kurczyło się ze strachu; zapewne

czegoś strzegło. Niewielkiego gniazda?

– To tylko ja – odezwał się znów chłopiec. – Nie bój się mnie. Uspokój się. Potrafię się tobą

zaopiekować.

Chcąc uzyskać dostęp do wnętrza generatora, pociągnął za uchwyty mocujące metalową płytę.

W środku, w przytulnym małym gniazdku sporządzonym z różnokolorowych odpadków i śmieci, kulił
się puchaty ośmionogi gryzoń; podobne do małej myszy stworzenie porośnięte delikatną, długą
jasnoszarą sierścią. Zwierzątko zwróciło na Jacena mikroskopijne czarne oczy, które w panującym
półmroku zalśniły jak paciorki. Zaczęło poruszać wilgotnym nosem. Jeżeli sądzić z wyglądu dwóch
długich zębów sterczących z przedniej części pyszczka, nie wyglądało na mięsożerne.

– Chodź do mnie – odezwał się Jacen. – To miejsce nie jest dla ciebie bezpieczne.
Wyciągnął rękę i łagodnie wyciągnął gryzonia z kryjówki. Wszystkie osiem łapek drżało

i łaskotało dłoń chłopca. Jacen miał wrażenie, że trzyma tłuściutkiego puszystego pająka, ale
przyjaznego, nie zamierzającego go ukąsić.

Pogłaskał zwierzątko po grzbiecie, po czym znów pochylił się i popatrzył na gniazdo. Przy jego

budowie stworzenie ogryzało kawałki różnobarwnej izolacji z kabli zasilających generator. Oprócz
tego poszarpało i powyciągało inne przewody, splatając je w ten sposób, żeby w miękkim gniazdku,
wyściełanym strzępkami tkanin i plastikowych osłon, mogły zmieścić się cztery pulchniutkie kulki,
bez wątpienia potomstwo samicy.

– Och, jaki masz przytulny domek – odezwał się łagodnie chłopiec. – Chyba jednak nie powinnaś

była budować go właśnie z takich materiałów. Wiesz, nie możemy się obyć bez generatora osłon
przeciwjonowych. To urządzenie chroni kadłub naszego statku.

Nie przestając delikatnie głaskać grzbietu stworzenia, wyjął gniazdko w taki sposób, żeby nie

wyrządzić krzywdy młodym, po czym umieścił w nim samicę, która natychmiast przytuliła się do
czterech puchatych kulek.

– Przeniosę cię teraz w bezpieczne miejsce – obiecał – ale najpierw muszę powiedzieć

o wszystkim Jainie i Lowiemu, żeby mogli zająć się naprawami.

Zaabsorbowany uspokajaniem nowego ulubieńca, Jacen powrócił do pomieszczeń na dziobie.

Podszedł do siostry, która nadal majstrowała we wnętrzu niepojętego mechanicznego urządzenia.

– Hej, posłuchaj, Jaino – zaczął. – Mam niepomyślne wieści.
Dziewczyna się odwróciła, nie wypuszczając z dłoni niewielkiego klucza hydraulicznego.
– Co się stało?
Zanim chłopiec zdążył odpowiedzieć, cały „Ścigacz Cieni” zakołysał się i szarpnął, jakby zderzył

się z niewidoczną przeszkodą. Pokład uciekł spod nóg Jacena, który upadł na kolana. Z trudem
utrzymywał równowagę, starając się nie upuścić gniazda.

Świetliste różnobarwne smugi, oglądane przez iluminatory podczas lotu w nadprzestrzeni,

zawirowały we wszystkie strony jakby wszyscy oglądali je po zażyciu środków halucynogennych.
Kiedy jakaś siła zatrzęsła „Ścigaczem Cieni” po raz drugi, Jacen upadł na plecy. Z najwyższym
wysiłkiem udało mu się jednak utrzymać cenne gniazdko.

– Uhm, to teraz nieważne – odparł. – Może poczekać na bardziej odpowiednią chwilę.

Jaina chwyciła za podłokietniki fotela, a tymczasem niewielki statek zataczał się i trząsł jak

pijany. Wszystkie narzędzia i elektroniczny zdalniak skanujący, który właśnie dziewczyna skończyła
naprawiać, wystrzeliły jak pociski, by roztrzaskać się o grodzie i opaść na płyty pokładu w postaci
bezużytecznych szczątków.

Kiedy „Ścigacz Cieni” na chwilę wyrównał lot, jej brat niepewnie się wyprostował, nie

wypuszczając czegoś, co trzymał w dłoni. Jego włosy sprawiały wrażenie jeszcze bardziej
rozwichrzonych niż zazwyczaj. Przede wszystkim chłopiec spojrzał, czy Tenel Ka nie stało się nic
złego. Młoda wojowniczka także wstała. Szeroko rozstawiła nogi, wparła je w pokład i starała się
utrzymać równowagę. Tymczasem „Ścigacz Cieni” znów się zatrząsł, próbując przelecieć przez
obszar objęty jakimiś zakłóceniami.

– Co się dzieje? – zapytała.
Siedzący w sterowni Lowie i Chewbacca zaczęli ryczeć do siebie i ciągnąć za dźwignie, żeby

ustabilizować mały wahadłowiec.

– Burza jonowa? – zakwilił przerażony Em Teedee, by po chwili wydać głośny elektroniczny jęk.

– Czy jest pan tego absolutnie pewien? Jesteśmy zgubieni!

Usta Jainy zacisnęły się w ponurą ciemną linię.
– Zgadza się, to burza jonowa – odezwała się dziewczyna. – Zwyczajny pech. Nie mogliśmy jej

przewidzieć. Posługując się nawigacyjnym komputerem, wytyczyliśmy najkrótszy szlak, którym
można było dolecieć na Kashyyyk. Pokładowe atlasy gwiezdne ukazują tylko ciągłe zagrożenia,
w rodzaju gromad gwiazd, czarnych dziur i gromadzących olbrzymią energię mgławic... Tymczasem
burze jonowe pojawiają się i znikają, ale kiedy się przelatuje przez ich obszar, z pewnością
wywołują drgania nadprzestrzeni.

– Czy to coś poważnego? – zapytał Jacen. Na jego czole pojawiły się kropelki potu. – Nie

podoba mi się to. Jestem pełen najgorszych przeczuć.

– Musimy spokojnie poczekać i przekonać się, co z tego wyniknie – odparła Jaina.
Tenel Ka stała, położywszy dłoń na pasie z wieloma kieszeniami. Gdyby miała walczyć

z namacalnym wrogiem, mogłaby posłużyć się sztyletami do rzucania, świetlnym mieczem czy nawet
cienką linką zakończoną rozkładaną kotwiczką. Żaden z tych przedmiotów nie nadawał się jednak,
żeby wojowniczka mogła stawić czoło burzy jonowej.

Tymczasem Chewbacca i Lowie przebierali włochatymi palcami po pulpitach konsolet

sterowniczych, chwytając za różne dźwignie. „Ścigacz Cieni” wyskoczył jednak z nadprzestrzeni
i znalazł się na obrzeżach szalejącej jonowej nawałnicy.

– Oho – odezwał się Jacen. – Zapomniałem wam powiedzieć, że nasz generator osłon

przeciwjonowych mógł zostać trochę uszkodzony.

Uniósł sporządzone z różnobarwnych strzępków materiałów izolacyjnych gniazdko, z którego

zwisały kawałki kabli i przewody.

Jaina natychmiast odwróciła się w jego stronę, jeszcze bardziej zmartwiona niż kiedykolwiek.
– O, nie! To mogłoby...
W miarę jak „Ścigacz Cieni” coraz bardziej pogrążał się w groźną burzę, kadłub statku zaczynały

otaczać podobne do pajęczyn krzaczaste błyskawice wyładowań elektrycznych. W ciemnościach raz
po raz rozbłyskiwały potężne wyładowania. Ogniste bryzgi przecinały wypełnione rozżarzonymi
gazami przestworza, w których szalał niespodziewany huragan międzygwiezdnych jonów. Mały

wahadłowiec podskakiwał jak rozwścieczony banth, a jego pasażerowie obijali się o przepierzenia
i grodzie.

Jacen oparł się ramieniem o kontrolny rygiel. Po chwili wpadła na niego Tenel Ka. Chłopiec

pochwycił wojowniczkę i nie wypuszczając z drugiej dłoni gniazda z nowym ulubieńcem,
przytrzymał i siebie, i dziewczynę, by oboje nie upadli. Tymczasem Jaina, która usiłowała przedostać
się do sterowni, rozpłaszczyła się na płytach pokładu.

W tej samej chwili włączyły się rufowe silniki „Ścigacza Cieni”. Potężna siła napędu

podświetlnego pchnęła statek ku przeciwległemu krańcowi przestrzeni, rozdzieranej przez szalejącą
jonową burzę. Siedzący na fotelu pilota Chewbacca zaryczał i zaczął chwytać dźwignie sterownicze.
Pociągając raz jedną, a raz drugą, usiłował utrzymać statek na poprzednim kursie, który pozwoliłby
jak najszybciej opuścić niebezpieczny obszar.

Lowie głośno zaryczał, kiedy dostrzegł, jak ogniste palce błękitnych błyskawic przeskakują

z jednego panelu kontrolnego na drugi, niszcząc kolejne podsystemy.

Nagle zza rufowych grodzi, gdzie znajdowały się generatory osłon przeciwjonowych, dobiegł

głośny skowyt oznaczający, że urządzenia są przeciążone. Po chwili rozległ się huk i generatory
odmówiły posłuszeństwa.

Za dziobowym iluminatorem „Ścigacza Cieni” kłębiło się morze różnobarwnych gazów. Mały

wahadłowiec leciał dalej, koziołkując w przestworzach, kierując się jednak ku obszarowi nie
objętemu przez jonową burzę. W końcu opuścił niebezpieczną przestrzeń, ale Jaina wzdrygnęła się,
kiedy pomyślała, jakie uszkodzenia musiały spowodować wyładowania jonowe.

Jacen otrzepał się z kurzu i uśmiechnął się z przymusem.
– A teraz... – zaczął. – Uhm... Jak mówiłem, generator osłon przeciwjonowych został

uszkodzony... – Ponownie uniósł gniazdo z ośmionogim gryzoniem, który skulił się, jakby świadom
wszystkich kłopotów, jakie przysporzył załodze. – Znalazłem to gniazdo we wnętrzu urządzenia.
Wyjąłem je, ale chciałbym, żeby któreś z was zajęło się naprawą uszkodzeń.

– Wygląda na to, że mamy teraz pod dostatkiem czasu na naprawy – odezwała się Tenel Ka. –

Potrafimy to zrobić, prawda?

Siedzący w sterowni Lowie i Chewie zaczęli się naradzać, raz po raz rycząc i warcząc.
– Och, to wspaniale! – odezwał się miniaturowy android-tłumacz. – Pan Lowbacca uważa, że

mieliśmy wielkie szczęście. Systemy napędowe oraz urządzenia uzdatniania powietrza i wody zostały
tylko lekko uszkodzone i ich naprawa nie powinna okazać się bardzo trudna. O rety, to naprawdę
cudowna wiadomość!

Em Teedee zamilkł. Obaj Wookie przez chwilę rozmawiali ze sobą, po czym głos zabrało znów

srebrzyste urządzenie.

– Przepraszam, ale co pan powiedział, panie Lowbacco? O rety! Wszystko wskazuje na to, że

nasz komputer nawigacyjny został całkowicie zniszczony. Wskutek tego straciliśmy wszelkie
współrzędne, które pozwoliłyby nam dolecieć z tego miejsca do jakiegokolwiek innego. Nie do
wiary! Jesteśmy... Zagubiliśmy się w przestworzach.

Usłyszawszy uwagę androida-tłumacza, Chewbacca i Lowie w tej samej chwili gniewnie

zaryczeli i Em Teedee natychmiast umilkł.

– No cóż, wydaje mi się, że jednak powinienem czerpać pociechę z faktu, iż panowie pokładają

takie zaufanie w swoich umiejętnościach nawigacji – mruknął po chwili.

Obaj Wookie zaczęli gorączkowo dyskutować, po czym nastąpiło wpisywanie danych do pamięci

pulpitu nawigacyjnego, a jeszcze później wzajemne sprawdzanie, czy któryś z Wookiech nie popełnił
omyłki. Kiedy pozostali członkowie załogi uporali się z mniej skomplikowanymi naprawami,
„Ścigacz Cieni” wyruszył w dalszą podróż.

Z początku Jaina była zaskoczona, że mały statek leci znów właściwym kursem, potem jednak

uświadomiła sobie, że nie ma w tym nic nadzwyczajnego. Mimo wszystko Kashyyyk był jedyną
planetą zamieszkaną przez Wookiech, a Lowie i Chewbacca bardzo tęsknili za rodzinnym światem.

Dlaczego więc miała się dziwić, że obaj zapamiętali zestaw współrzędnych, dzięki którym mogli

powrócić do domu?

Rozdział 4

Zekk stał dumnie wyprostowany w zacisznej sali audiencyjnej, urządzonej na jednym z poziomów

Akademii Ciemnej Strony. Walczył ze sobą, usiłując ukryć zdenerwowanie. Uniósłszy lekko głowę,
czekał, kiedy otrzyma od dawna obiecaną nagrodę. Jego oczekiwanie wreszcie dobiegało końca.

W chłodnym powietrzu unosiła się ożywcza woń jakichś olejów czy smarów. Z metalowego

sufitu padały jaskrawe smugi światła, co zmuszało młodzieńca do mrużenia szmaragdowozielonych
oczu. Ich tęczówki były otoczone ciemniejszymi pierścieniami, podobnymi do mrocznej aureoli
otaczającej jego osobowość. Zekk potrząsnął głową, by odrzucić do tyłu zmierzwione ciemne włosy,
o odcień jaśniejsze od głębokiej czerni. Ciągle mrugając, spojrzał na lorda Brakissa, oświetlonego
jasnym blaskiem rzucanym przez panele jarzeniowe.

Naczelnik Akademii Ciemnej Strony był odziany w fałdzisty srebrzysty płaszcz, uszyty z tkaniny,

która sprawiała wrażenie, jakby uprzędły ją jadowite pająki. Pod jedną ze ścian sali stała Tamith
Kai, nieprzejednana przywódczyni nowego zakonu Sióstr Nocy. Jak zwykle, miała na sobie
połyskującą czarną pelerynę, ozdobioną spiczasto zakończonymi naramiennikami. Pod bujną grzywą
jej hebanowoczarnych włosów płonęły fioletowe oczy. Obok Tamith Kai czekały dwie inne sławne
Siostry Nocy: urodziwa, chociaż niewysoka Garowyn i silnie umięśniona Vonnda Ra, ubrane w tuniki
z opancerzonej jaszczurczej skóry i peleryny z czarnymi naramiennikami. Obie przyleciały
z Dathomiry. Wszystkie trzy wiedźmy przywodziły Zekkowi na myśl wygłodniałe drapieżne ptaki.

Obok kobiet stał na baczność posiwiały pilot myśliwca typu TIE, eskortowany przez grupę

najbardziej obiecujących przyszłych szturmowców. Jeden z najsilniejszych spośród nich, zakuty jak
wszyscy inni w biały pancerz, to Norys, były przywódca Zagubionych, który jeszcze niedawno
wydawał na Coruscant rozkazy innym członkom gangu. Podczas gdy pozostali kandydaci na
szturmowców stali sztywno wyprostowani, z bronią na ramionach, Norys kręcił się i poruszał, zły
i poirytowany, iż musi brać udział w ceremonii. Mając świadomość, że wszystkie jego zmysły
wyostrzyło podniecenie, Zekk słyszał, jak z białego głośnika byłego przywódcy gangu wydobywają
się ochrypłe ciche słowa:

– Ten śmieciarz... Taki ma zawsze szczęście.
Poruszając się cicho i dyskretnie, pilot Qorl położył na ramieniu Norysa ciężką i obdarzoną

wielką siłą protezę, podobną do tych, jakie mają androidy. Ten stanowczy, niedwuznaczny gest miał
uciszyć zawadiakę. Zekk wiedział, że sztuczna ręka Qorla jest tak ciężka, iż mogłaby strzaskać biały
pancerz imperialnego żołnierza jak skorupkę jajka. Norys umilkł, ale każdym gestem dawał dowód,
że jest rozdrażniony.

Zekk nie zwracał na niego uwagi. Pragnął napawać się chwilą swojej chwały i uśmiechnął się na

myśl o tym, jak bardzo zmienił się w ciągu zaledwie kilku miesięcy... A teraz miał dostąpić

najwyższego zaszczytu.

Z okazji uroczystości wtajemniczenia i mianowania miał na sobie nowiutki skórzany mundur.

Ciężkie okrągłe ćwieki zdobiły usztywnione paski naramienników, nadając skórze wytrzymałość
pancerza. Dłonie młodzieńca były ukryte w grubych czarnych rękawicach, które przyjemnie
skrzypiały, kiedy zginał i rozginał palce.

Na uśmiechniętej i gładkiej jak porcelana twarzy Brakissa malowała się prawdziwa duma.

Naczelnik Akademii Ciemnej Strony wręczył Zekkowi upominek – fałdzistą czarną pelerynę
obrzeżoną ciemnoszkarłatnym pasem, którego intensywny odcień przypominał barwę świeżej krwi.

– Młody Zekku – zaczął Brakiss. – Wręczam ci ten dar jako symbol znaczenia, jakie masz dla

Akademii Ciemnej Strony. Udowodniłeś, że jesteś pojętnym uczniem, dzięki czemu stanowisz cenny
nabytek dla Drugiego Imperium. Nasze starania nie przyniosłyby takich rezultatów, gdybyś nie
zechciał wziąć udziału w naszej walce. Pojedynkując się z Vilasem, drugim wybitnym kandydatem
Akademii Ciemnej Strony, wykazałeś, że jesteś naszym mistrzem, naszą nadzieją na przyszłość...
naszym Najciemniejszym Rycerzem.

Zekk zamrugał, usiłując powstrzymać kłujące łzy szczęścia i satysfakcji, napływające do jego

oczu. Tymczasem Brakiss rozpostarł ciężką tkaninę, udrapował na watowanych ramionach munduru
młodzieńca, po czym zapiął poły peleryny z przodu szyi i zatrzasnął zapinkę w kształcie drapieżnego
srebrnego skarabeusza.

Zekk obserwował Tamith Kai. Stała nieruchomo, przeniknięta śmiercionośną energią, podobna

do przebiegłego androida-mordercy. Zauważył, że Siostra Nocy skrzywiła się na wzmiankę
o Vilasie, który był przecież jej pupilem, jej kandydatem na przywódcę wszystkich Ciemnych Jedi
kształcących się w Akademii Ciemnej Strony. Zekk zdołał jednak pokonać gburowatego, przesadnie
ufającego we własne siły młodego mężczyznę i teraz on nosił czarną pelerynę... a Was, wystrzelony
w przestworza przez otwór do usuwania śmieci, był właściwie tylko gwiezdnym pyłem.

Brakiss cofnął się i opuścił ręce, po czym zaplótł palce. Srebrzyste fałdy jego szaty skrywały

nadgarstki i starannie wypielęgnowane dłonie.

– Nadszedł czas, żebyś wykonał dla nas pierwsze i bardzo ważne zadanie, Zekku – powiedział. –

Aby udowodnić, co jesteś wart, zostaniesz mianowany dowódcą oddziału żołnierzy.

Zekk poczuł, że serce w jego piersi skoczyło jak szalone. Nie sądził, że jeszcze tego samego dnia

zniesie więcej zaszczytów.

– Co... – zająknął się. – Co chcesz, żebym uczynił?
– W ramach ostatnich przygotowań do ataku na umocnienia twierdzy Rebeliantów musimy zdobyć

bardzo ważne elementy. Będziesz dowodził oddziałami, które dokonają szturmu na zamieszkany przez
Wookiech świat, Kashyyyk. Właśnie tam, w jednym z zaawansowanych pod względem technicznym
drzewnych miast, znajduje się fabryka najbardziej skomplikowanych urządzeń komputerowych
instalowanych na pokładach statków naszych wrogów.

Jeżeli wyprawa zakończy się powodzeniem, zdobędziemy komputerowe moduły umożliwiające

naprowadzanie na cel i systemy taktyczne, dzięki którym uzyskamy olbrzymią przewagę i odniesiemy
zwycięstwo. Będziemy mogli posiać zamęt we flotach Rebeliantów, gdyż wykorzystamy ich
komputery do przekazywania mylnych sygnałów. Możliwe, że zastosujemy te urządzenia także do
naśladowania tajnych kodów, przesyłanych przez okręty nieprzyjaciół. Chcemy, żeby jednostki
wojenne Drugiego Imperium, wysyłając sygnały identyfikujące je jako statki Rebeliantów, mogły
bezpiecznie przelatywać przez przestworza, opanowane przez naszych wrogów.

Z uwagi na niezwykłą doniosłość misji, zostaniesz mianowany dowódcą bardzo silnej grupy.

Zezwalam także na użycie nowych maskujących hologramów, które opracowaliśmy z myślą
o przenikaniu między nieprzyjaciół. Wszystko zależy teraz od ciebie, Zekku. Czy czujesz się na siłach
podjąć to wyzwanie?

Chłopak entuzjastycznie pokiwał głową.
– Tak! Tak, uczynię to dla ciebie, mistrzu Brakissie!
Tamith Kai oderwała plecy od ściany i weszła w krąg jaskrawego światła padającego na

młodzieńca. Zekk obrócił głowę i popatrzył na wysoką złowieszczą kobietę. Wygięte w dół końce
szkarłatnofioletowych warg nadawały jej twarzy wyraz powagi. Sprawiając wrażenie, iż wieści jego
klęskę, Siostra Nocy oznajmiła:

– Nasz plan ma jeszcze jeden aspekt, o którym na razie nic nie wiesz. Przejęliśmy sygnały,

z których wynika, że przysparzający nam tylu kłopotów smarkacze Jedi właśnie w tej chwili lecą
z wyprawą na Kashyyyk. Kiedy odlatywali z Yavina Cztery, przesłali wiadomość, w której żegnali
się z matką. Na szczęście Qorl śledzi wszystkie sygnały wysyłane z okolic tego księżyca do stolicy
Rebeliantów.

Spojrzała na podobne do szponów paznokcie, jakby nagle odkryła w nich coś ciekawego.
– Z początku planowaliśmy zaczekać jeszcze kilka tygodni, zanim rozpoczniemy atak – ciągnęła –

ale teraz... Chwila nie może być lepiej wybrana. – W jej fioletowych oczach błysnęły iskry radości. –
Twoim drugim zadaniem będzie upewnienie się, że Jacen, Jaina i ich kłopotliwi przyjaciele zostaną
raz na zawsze... usunięci z drogi, tak żebyśmy wyruszając na podbój galaktyki, nie musieli się
martwić o to, iż pokrzyżują nasze plany.

Kiedy młodzieniec dowiedział się, na czym ma polegać drugie zadanie, przełknął kluchę, jaka

utkwiła w gardle, ale nie odpowiedział ani słowem. Jacen, a zwłaszcza jego siostra Jaina, od
najmłodszych lat byli jego najlepszymi przyjaciółmi. Ich drogi jednak się rozeszły, kiedy bliźnięta
odleciały, aby kształcić się w akademii Jedi. Pozostawiły Zekka na Coruscant, żeby wiódł, tak jak
dotąd, niewesołe życie. Chłopak nie miał żadnej nadziei na lepszą przyszłość, dopóki nie odnaleźli
go przedstawiciele Akademii Ciemnej Strony.

– W porządku – odparł w końcu ochryple i ponuro. Starał się powiedzieć to jak najgłośniej, tak

by nikt się nie zorientował, że może mieć jakieś wątpliwości. Dokonał przecież wyboru własnej
drogi życia i teraz musiał podążać obranym szlakiem, bez względu na to, co podpowiadało mu
sumienie. – W porządku – powtórzył. – Kiedy startujemy?

– Jak najszybciej – odparła złowieszcza kobieta.

Tamith Kai i dwie pozostałe Siostry Nocy stały na płycie wielkiego lądowiska Akademii

Ciemnej Strony, zajęte załadunkiem statku, którym miały polecieć na wyprawę. Sam statek,
ozdobiony neutralnymi znakami, był niewielkim towarowym frachtowcem, skonfiskowanym jakiemuś
zabłąkanemu handlarzowi, który miał nieszczęście zapuścić się zbyt blisko obszarów tworzących
jądro galaktyki. Tamith Kai zastanawiała się leniwie, czy właściciel statku nadal gnije,
przetrzymywany w głębi jakiegoś imperialnego lochu... czy też może szturmowcy skrócili jego
męczarnie. Było oczywiste, że Drugie Imperium nie mogło uwolnić człowieka, który poznał systemy
gwiezdne należące do jądra galaktyki i mógł wyjawić prawdę o porwanym frachtowcu.

Pilot Qorl, zamknięty w obserwacyjnej bańce, którą umieszczono nad lądowiskiem, stał obok

przełączników aparatury maskującej Akademię Ciemnej Strony i nadzorował przygotowania do startu

wyprawy. Stary mężczyzna nie brał w niej udziału, ale osobiście wybrał kilkanaście niedawno
skonstruowanych imperialnych myśliwców i bombowców typu TIE, które zostały umieszczone
w ładowniach frachtowca.

– Przekonamy się, czy Brakiss ma rację, obdarzając takim zaufaniem swojego młodego ulubieńca

– mruknęła Tamith Kai, starając się, by nikt inny nie usłyszał jej chrapliwego niskiego głosu. – Jeżeli
chodzi o mnie, nadal mu nie ufam. Jak Norys nazywa tego chłopaka... śmieciarzem? Wyczuwam, że
Zekk jeszcze całkiem nie przeszedł na ciemną stronę.

Vonnda Ra zmarszczyła brwi, a na jej kanciastej twarzy odmalowało się zakłopotanie.
– Przecież po tym wszystkim, czego dokonał... – zaczęła. – Spójrz tylko, jak przykłada się do

nauki. Jak możesz podawać w wątpliwość jego umiejętności?

– Nie wątpię w jego umiejętności, tylko w motywy postępowania – odezwała się Tamith Kai. –

Nie miałam takich zastrzeżeń, jeżeli chodziło o lojalność Vilasa.

Garowyn uznała za słuszne także włączyć się do rozmowy.
– To możliwe, Tamith Kai – powiedziała. – Vilas jednak nie żyje. Zekk okazał się

waleczniejszym wojownikiem. Może po prostu trudno ci pogodzić się z porażką.

Oczy Tamith Kai zalśniły jak dwa jaskrawofioletowe słońca, gotowe w każdej chwili

eksplodować.

– Wcale nie jest mi trudno pogodzić się z porażką! – warknęła.
– Jasne, że nie – odparła Garowyn, po czym odwróciła głowę, pragnąc ukryć ironiczny uśmiech.
Rozwścieczona Tamith Kai zacisnęła pięści.
– Mam wrażenie, że Zekk nadal żywi jakieś uczucia względem tych nieznośnych bliźniąt Jedi. Nie

może się powstrzymać, by nie darzyć ich przyjaźnią – rzekła Siostra Nocy, Powoli zaczynała się
uspokajać. Jej wargi, ciemnowiśniowe jak przejrzały owoc, nawet rozciągnęły się w uśmiechu. –
I właśnie dlatego postarałam się, żeby ta wyprawa była czymś więcej niż tylko zwykłym rabunkiem.
Przekonajmy się, jak Zekk poradzi sobie z wykonaniem jeszcze jednego zadania.

Vonnda Ra umieściła wypełniony bronią okratowany pojemnik w ładowni szturmowego

wahadłowca, po czym wróciła, żeby zabrać ciężkie pasy kryjące osobiste generatory maskujących
hologramów.

– Sądziłam, że komputerowe systemy taktyczne i moduły umożliwiające naprowadzanie na cel są

najważniejszym celem naszej wyprawy – stwierdziła.

– Możliwe, że dla ciebie i dla Drugiego Imperium – odparła Tamith Kai, niedbale kiwnąwszy

głową. – Ale nie dla mnie.

Garowyn skrzyżowała żylaste ręce na niepokaźnym torsie.
– Może jesteś oficjalną przywódczynią, Tamith Kai – oświadczyła – ale ja także chcę decydować

o tym, co jest najważniejsze dla mnie. Pomogę ci podczas tej wyprawy, ale głównym powodem, dla
którego lecę z wami, jest chęć odzyskania naszej... skradzionej własności.

– Jakiej skradzionej własności? – zainteresowała się Vonnda Ra, nie wypuszczając urządzeń

kontrolnych i generatorów maskujących hologramów, ukrytych w ciężkich pasach, których końce
zwisały po obu stronach jej wyciągniętych rąk.

– Naszego najlepszego statku pokrytego kwantowym pancerzem, dysponującego potężnym

uzbrojeniem i mającego idealnie opływowe kształty – odparła Garowyn. – „Ścigacza Cieni”. Ten
niewielki wahadłowiec, jedyna radość mojego życia, stanowił szczyt osiągnięć imperialnych
projektantów i inżynierów. Mimo to Luke Skywalker i ta zdrajczyni z Dathomiry podstępnie zamknęli

mnie w kapsule ratunkowej i ukradli statek! Od tamtego czasu korzysta z niego akademia Jedi.
Niedawno jednak się dowiedziałam, że jakiś Wookie i smarkacze Jedi wyprawili się moim statkiem
na Kashyyyk. Dopiero teraz mam szansę odzyskania tego, co należało kiedyś do mnie.

– No cóż, jeżeli naprawdę uda ci się odzyskać „Ścigacz Cieni”, zostanie więcej miejsca dla nas,

kiedy będziemy wracały na pokładzie szturmowego wahadłowca – odparła Vonnda Ra.

Tamith Kai zmierzyła niską, brązowowłosą Siostrę Nocy zimnym spojrzeniem. W końcu się

uśmiechnęła, tym razem trochę cieplej i szczerzej.

– Widzę z tego, że wszystkie mamy do załatwienia własne porachunki – rzekła. – Miejmy

nadzieję, że nasza wyprawa zakończy się powodzeniem.

Rozdział 5

– Ależ oczywiście, panie Lowbacco. Będę szczęśliwy, mogąc służyć panu w ten sposób –

odezwał się Em Teedee, kiedy zbliżali się do Kashyyyku. – Obliczenie parametrów dalszej
trajektorii lotu będzie dla mnie drobnostką.

Lowie zaakceptował wyniki obliczeń przeprowadzonych przez małego androida i wprowadził je

ręcznie, posługując się panelem sterowniczym „Ścigacza Cieni”. Kiedy w iluminatorze pojawiła się
zielonobrązowa kula planety, siedzący obok niego wuj odetchnął z ulgą, jakby zawczasu cieszył się
na wspomnienie wszystkich woni, smaków i dźwięków rodzinnego świata. Mimo iż Lowie powracał
z ciężkim sercem, także poczuł nagły przypływ podniecenia i radości. Wiedział, że już wkrótce
znajdzie się na bezpiecznych, spokojnych wierzchołkach drzew rosnących tylko na Kashyyyku.

– Doskonała robota, panowie Lowbacco i Chewbacco! – zapiszczał radośnie Em Teedee.
Lowie burknął coś niezobowiązującego w odpowiedzi, wciąż jeszcze oczarowany widokiem

rodzinnej planety. Wyglądała zupełnie tak samo, jak tego dnia, kiedy ją opuszczał. Odlatywał
wówczas na pokładzie „Sokoła Tysiąclecia” w towarzystwie Hana Solo, aby zostać uczniem
akademii Jedi. Jak długo nie było go w domu?

Zbyt długo. Lowie poczuł, że pragnienie ponownego zobaczenia się z rodzicami i siostrą staje się

trudne do zniesienia. Obaj Wookie posługiwali się dźwigniami sterowniczymi w pośpiechu,
zrodzonym z radosnego oczekiwania. W pewnej chwili, gdy „Ścigacz Cieni” obniżał lot, kierując się
ku gęstemu baldachimowi liści w dole, Chewbacca ze wzruszeniem wskazał urządzone na
wierzchołkach drzew miasto, w którym dorastał on i matka Lowiego. Lowbacca zastanawiał się, czy
wuj, podróżując po całej galaktyce, także tęskni za domem tak, jak czasem jemu zdarzało się tęsknić,
kiedy przebywał na Yavinie Cztery. Nie wątpił, że pierwszego czy drugiego dnia po lądowaniu
Chewbacca znajdzie jakoś czas, by polecieć do swojego miasta i odwiedzić resztę rodziny.

Siedzący za nim bliźnięta i Tenel Ka raz po raz wykrzykiwały, podziwiając piękno Kaskyyyku

i rozmiary drzew porastających planetę.

– Mimo iż już tu byłam, zawsze zapominam, jakie są wielkie – mruknęła Jaina, przyciskając palce

do transpastalowej szyby iluminatora.

– Zdumiewające – przyznała Tenel Ka. – Ale gdzie znajdują się miasta?
Chewbacca obniżył lot lśniącego statku jeszcze bardziej, a Lowie wskazał miejsce, gdzie

w grupach rosnących blisko siebie drzew krzyżowały się wyższe konary, niemal przesłaniając widok
niższych pięter. Spośród gęstwiny splątanych grubych gałęzi wystawały błyszczące wieże i platformy
– ślady cywilizacji wykorzystującej wszystkie cechy naturalnego środowiska.

– A – odezwała się dziewczyna, a w jej głosie dało się słyszeć zdumienie. – Aha.
– Sprytne, hmmm? – zapytał Jacen, pochylając się w stronę wojowniczki. – Starają się, żeby

przyroda i technika szły ręka w rękę.

Lowie zaryczał, zgadzając się z opinią chłopca.
– Pan Lowbacca pragnie zauważyć, że technika i przyroda nie muszą kłócić się ze sobą –

przetłumaczył Em Teedee. – Połączenie obu może być przyjemniejsze niż wybieranie tylko jednego
albo drugiego.

Kiedy Lowie w końcu dostrzegł rodzinne miasto, poczuł, że na nowo ogarnia go

zniecierpliwienie. Robił wszystko, co mógł, by nie rozpiąć sprzączek ochronnej sieci. Tymczasem
Chewbacca pilotował uszkodzony wahadłowiec, kierując go ku właściwej platformie lądowniczej.

W tej samej sekundzie kiedy „Ścigacz Cieni” miękko osiadł na płycie lądowiska, Lowbacca

zeskoczył z fotela drugiego pilota i pospieszył do włazu zamkniętej śluzy. Przez iluminator sterowni
widział czekających na platformie pozostałych członków rodziny: ojca Mahraccora, matkę Kallabow
i młodszą siostrę Sirrakuk.

Otworzył właz i przez ułamek sekundy stał na progu, skąpany promieniami słońca. Wciągał

powietrze, chłonąc każdy szczegół i napawając się widokiem intensywnej zieleni i brązu
wierzchołków gigantycznych wroszyrów. Później zaryczał, witając swoich bliskich, którzy
odpowiedzieli podobnym przeciągłym rykiem. Rodzice sprawiali wrażenie zdrowych i szczęśliwych,
może jedynie trochę zmęczonych. Ciepłe błękitne oczy matki, osadzone między kędziorami
kasztanowatej sierści, promieniowały niekłamaną dumą. Ciemniejsze pasmo zdobiące sierść ojca
z upływem czasu ani trochę nie posiwiało.

Jedynie jego siostra wyglądała inaczej niż zazwyczaj. Była wyższa, szczuplejsza i piękniejsza niż

podlotek, którego pamiętał z czasów kiedy odlatywał, ale na jej twarzy malował się smutek
i przygnębienie. Sirra ostrzygła futro w niezwykły sposób, wycinając ozdobne ścieżki, które
przebiegały przez ramiona i głowę. Kły siostry pozostały jednak tak samo ostre i białe, a sierść
wokół nosa i ust starannie uczesana i całkiem długa. Sirrakuk stanowczo wydoroślała.

Jego ojciec uniósł ręce nad głowę i przeciągle zaryczał, pozdrawiając syna po raz drugi. Lowie

także głośno ryknął i pobiegł, by przywitać się z najbliższymi.

Jacen, siedząc przy ogromnym stole, po raz dziesiąty żałował, że nie rozumie lepiej mowy

Wookiech. Wciśnięty pomiędzy Lowiego a Sirrę, od czasu do czasu spoglądał na przeciwny kraniec
stołu, gdzie po obu stronach Chewbaccy siedziały Tenel Ka i Jaina. Zastanawiał się, czy słuchając
prowadzonej podczas obiadu głośnej i niezrozumiałej rozmowy, obie dziewczyny czują się tak samo,
jak on, zakłopotane.

Jedynym oświetleniem był ciepły blask rzucany przez przezroczyste siatkowe klatki, zawieszone

na gałęziach tworzących sklepienie jadalni i otoczone rojami mikroskopijnych świecących owadów.
Nad głowami biesiadników unosiła się woń egzotycznych przypraw zmieszana z aromatem kadzideł,
wydostającym się przez wycięte otwory okienne i mieszająca się z wilgotnym powietrzem nocy.
Intensywny zapach potraw, które rodzice Lowiego przygotowali na powitanie przyjaciół syna,
pobudzał gruczoły ślinowe wszystkich gości.

Funkcję stołu pełniła wielka okrągła drewniana płyta odcięta z pnia gigantycznego wroszyra.

Hipnotyzujące wzrok koncentryczne kręgi wskazywały, ile lat liczyło drzewo, zanim posłużyło do
budowy stołu. Wszystkie krzesła i inne meble w domu Lowiego sprawiały zresztą wrażenie
przesadnie dużych, przeznaczonych dla istot o wiele wyższych niż przeciętni ludzie. Jacen
niespokojnie poruszył się na ustawionej obok stołu wysokiej ławie.

W końcu zaświtała mu pewna myśl.
– Hej, a gdzie jest Em Teedee? – zapytał. – Naprawdę przydałaby się nam teraz jego umiejętność

tłumaczenia.

Jaina zarumieniła się, by po chwili ułożyć usta w ten sposób, jakby chciała powiedzieć: „o”.
– Ja... hmmm... – zaczęła się jąkać. – Myślę, że to moja wina. Pożyczyłam go, by podłączyć do

urządzeń diagnostycznych „Ścigacza Cieni”. Chciałam, żeby powiedział nam, jakie części zapasowe
musimy zdobyć, by naprawić nasz wahadłowiec. – Dziewczyna przygryzła dolną wargę. – Nie
pomyślałam o tym, że może byłoby uprzejmiej zaczekać z tym, aż skończymy rozmawiać z rodzicami
Lowiego.

Jacen wzruszył ramionami i zamknął oczy. Usiłował się skupić na wszystkim, co go otaczało,

mając nadzieję, że może zrozumie znaczenie chociaż pojedynczych wyrazów. Stwierdził jednak, że
jeżeli aż pięcioro Wookiech naraz rozmawia, rycząc, warcząc, wyjąc i szczekając, prawie nie
sposób zrozumieć ani słowa z ich rozmowy. Powoli wypuścił powietrze i postarał się odprężyć.
Zamierzał posłużyć się Mocą, żeby stwierdzić, czy może w ten sposób odgadnąć przynajmniej sens
dyskusji.

Zza okien dobiegł go cichy szmer ciepłego popołudniowego deszczu zapuszczającego delikatne

palce między liście majestatycznych wroszyrów. W jadalni wszakże nadal krzyżowały się dźwięki
podobne do odgłosów trwającej bitwy, choć od czasu do czasu także mieszające się z takimi, które
chłopiec dobrze znał i nawet trochę rozumiał. Wyczuwał, że w tych słowach kryje się radość
i oczekiwanie; nadzieja i troska. Poczuł...

Poczuł na ramieniu dotknięcie włochatej ręki. Zaskoczony, uniósł głowę i zobaczył siostrę

Lowiego wyciągającą ku niemu talerz z porcją smażonego mięsa i świeżych jarzyn. Widząc, że
chłopiec spogląda na nią, Sirra wydała uprzejme, ale dziwaczne szczeknięcie.

– Blasterowe błyskawice! – odezwał się szybko Jacen. – Bardzo przepraszam, ale czy to

wszystko dla mnie?

Rozbawiony Lowie sapnął, po czym zatoczył ręką zamaszysty łuk, chcąc pokazać, że wszyscy inni

siedzący przy stole zostali już obsłużeni. Na talerzach, ustawionych przed każdym Wookiem,
widniały wielkie porcje świeżego mięsa i stosy surowych jarzyn. Jaina miała na talerzu mniej więcej
to samo, co brat, a Tenel Ka podano mieszaninę jarzyn i mięsiw, zarówno surowych, jak
i gotowanych. Chłopiec z niejakim rozbawieniem stwierdził, że apetyt dziewczyny pozwala jej
spożywać posiłki charakterystyczne dla obu tak różnych światów: prymitywnej Dathomiry
i wyrafinowanego Hapes. Kallabow i Mahraccor musieli się napracować, pragnąc zadowolić
kulinarne gusty wszystkich gości. Jacen przyjął talerz z rąk Sirry, po czym podziękował.

Kiedy wszyscy Wookie umilkli i w oczekiwaniu popatrzyli na Lowbaccę, ten wyciągnął jedną

rękę nad swoim talerzem z jedzeniem i wydał półgłosem kilka krótkich jękliwych dźwięków. Jacen
rozpoznał parę wygłaszanych w charakterze dziękczynienia słów okolicznościowej mowy Wookiech,
które tak często słyszał z ust Lowbaccy.

Następnie Lowie wstał, uniósł wysoko ręce i odgiął na boki dłonie z wyciągniętymi palcami,

jakby chciał stworzyć ochronny liściasty baldachim nad głowami swoich bliskich i przyjaciół, po
czym powtórzył to samo krótkie przemówienie. W odpowiedzi jego matka wydała przeciągły żałosny
skowyt.

Po chwili jednak i Wookie, i ludzie rzucili się na jedzenie, jakby nie mieli w ustach przyzwoitego

posiłku od co najmniej kilku tygodni.

Następnego dnia Jaina z powątpiewaniem spojrzała na długą listę części, którą Em Teedee

przepisał do jej elektronicznego notatnika, i mruknęła coś wymijająco. W przestronnym pokoju
młodego Wookiego, wydrążonym w części pnia ogromnego wroszyra, siedzieli obok niej Jacen
i Tenel Ka. Lowie odłączył przewody od diagnostycznego panelu, ukrył je znów w środku obudowy
małego androida, po czym z trzaskiem zamknął pokrywę kryjącą jego wnętrze. Tymczasem
Chewbacca korzystając z faktu, że Jaina i Lowie współpracowali ze sobą, by ustalić listę
uszkodzonych podzespołów „Ścigacza Cieni”, wyprawił się na drugi kraniec planety. Zamierzał
odwiedzić pozostałych członków rodziny, z którymi nie widział się od dłuższego czasu.

Za otwartym oknem spadło kilka ostatnich kropli kolejnej przelotnej ulewy. Młodym rycerzom

Jedi towarzyszyła Sirra, raz po raz przygładzając sterczące włosy przystrzyżonej sierści. Zapewne
siostra Lowiego nie chciała pozostawać sama, ale siedziała, właściwie nie biorąc udziału
w rozmowach.

– Popatrz na to, Lowie – odezwała się Jaina, unosząc i obracając ekran notatnika.
Młody Wookie zaczął czytać listę zniszczonych części, a kiedy skończył, zaryczał i pogrążył się

w zadumie. Jacen i Tenel Ka podeszli bliżej, aby także zapoznać się z wykazem. Chłopiec błysnął
zębami, obdarzając siostrę figlarnym uśmiechem.

– Aż trudno uwierzyć, żeby jedna malutka burza jonowa mogła wyrządzić tyle szkód, hmmm?
Jaina spiorunowała go spojrzeniem.
– Gdyby twój puszysty pieszczoch nie zżarł całej izolacji z przewodów...
– Hej, to niesprawiedliwe! – zawołał urażony Jacen. – Nawet o nim nie wiedziałem, zanim

wystartowaliśmy z Yavina Cztery.

Chłopiec wyjął puchate stworzenie z prowizorycznej klatki, którą sporządził dla samicy i jej

młodych. Mały ośmionogi gryzoń wydawał się bardzo zadowolony z nowego gniazda.

– Nie chciałaś wyrządzić żadnych szkód – powiedział. – Prawda, Jonko?
Zbliżył nastroszoną puszystą kulkę do twarzy i pieszczotliwie pogładził palcem grzbiet

stworzenia. Samica cichutko zapiszczała. Chłopiec zamierzał uwolnić gryzonia, kiedy wszyscy wrócą
na Yavin Cztery, ale na razie chciał troszczyć się o niego, jak umiał najlepiej.

– To nie była wina Jacena – odezwała się łagodnie Tenel Ka. – A przypisywanie winy

stworzeniu do niczego nas nie zaprowadzi.

Jaina wzruszyła jednym ramieniem.
– Ta-a, wiem – przyznała. – Przepraszam. Tylko nie pozwólcie, żeby Chewie, kiedy wróci

wieczorem, zobaczył to paskudne małe zwierzę.

Lowie zwrócił notatnik Jainie i okazując dużą pewność siebie, krótko warknął.
– Pan Lowbacca jest niemal pewien, że w miejscowym zakładzie produkcyjnym zdobędziemy

większość umieszczonych na liście podzespołów, albo przynajmniej zamówimy wykonanie
odpowiednich urządzeń zastępczych – przetłumaczył usłużnie Em Teedee.

Jaina poczuła, że w jej serce wstępuje nadzieja.
– Chodzi ci o zakład produkcyjny, w którym pracują twoi rodzice?
– Blasterowe błyskawice! – wybuchnął nagle Jacen. – Czy jesteś pewien? Ten wykaz zawiera

przecież bardzo dużo pozycji. A co właściwie wytwarza się w tej fabryce?

Lowie wykonał trudny do określenia gest, po czym ryknął coś w odpowiedzi. Chłopiec mniej

więcej przeczuwał, co odrzekł jego kosmaty przyjaciel.

– W zakładzie, w którym są zatrudnieni rodzice pana Lowbaccy, jak również większość innych

mieszkańców tego drzewnego miasta – zapiszczał miniaturowy android – produkuje się różne
skomplikowane podzespoły komputerowe, stosowane w transporcie i telekomunikacji.

Jaina nadstawiła uszu, oczyma wyobraźni widząc fabrykę wypełnioną egzotycznymi

i niesamowicie złożonymi podzespołami i urządzeniami.

– Na przykład jakie? – zainteresował się Jacen, umieszczając Jonkę z powrotem

w prowizorycznej klatce. Mały gryzoń natychmiast sprawdził, czy potomstwu nie stało się nic złego,
po czym zaczął myszkować po wymoszczonym gnieździe.

Tym razem Lowie dość długo gestykulował i ryczał, wskutek czego tłumaczenie jego słów zajęło

więcej czasu.

– Między innymi, w fabryce są wytwarzane systemy naprowadzania, stosowane w planetarnych

stacjach kontroli lotów – zaczął mały android. – Produkowane są także podsystemy nawigacyjne i ich
moduły rezerwowe, a także systemy taktyczne, generatory kodów wysyłanych sygnałów,
wielofazowe...

– Hej, myślę, że mniej więcej rozumiem, o co chodzi – przerwał Jacen. – Dzięki, Em Teedee.
Jaina z trudem powstrzymała się, żeby nie zachichotać. Jej wiecznie ciekawski braciszek

otrzymał znacznie więcej informacji, niż pragnął.

– Lowie, czy znasz jakiś sposób, żebyśmy mogli przelecieć „Ścigaczem Cieni” bliżej twojego

domu, tak by naprawy statku zajęły mniej czasu? – zapytała. – Lądowisko w hangarze, gdzie go
zostawiliśmy, znajduje się przecież na drugim krańcu miasta. Będziemy mieli kłopoty z naprawami,
jeżeli wiesz, o co mi chodzi.

Lowie pokręcił głową, ale po chwili zaryczał, widocznie pragnąc coś zaproponować.
– Pan Lowbacca chciałby zauważyć... – zaczął tłumaczyć Em Teedee.
– Ta-a, chyba wiem, o co mu chodzi – wpadła w słowo Jaina, z wysiłkiem starając się zrozumieć

chociaż kilka słów spośród tych, które wypowiedział młody Wookie. – Możemy wyciągać
uszkodzone moduły po jednym albo po dwa, przynosić do domu Lowiego i dopiero tu zajmować się
naprawami. – Promiennie się uśmiechnęła. – To wspaniały pomysł. No, to na co jeszcze czekamy?

Rozdział 6

Poranny wietrzyk rozwiewał włosy rudobrązowej sierści Lowiego, który stał obok przyjaciół na

platformie obserwacyjnej, umieszczonej na wierzchołku najwyższego drzewa. Gładka powierzchnia
zajmowała całkiem sporo miejsca, a o tak wczesnej porze nie przebywał na niej nikt oprócz czworga
młodych Jedi. Wszyscy uznali, że jest idealnym miejscem, na którym mogliby rozprostować kości
i wykonać na świeżym powietrzu kilka ćwiczeń.

Powietrze było przesycone intensywnymi zapachami kwitnących wiosną roślin, młodych liści

i drewna, rozgrzanego przez promienie słońca. Na skraju platformy przycupnęła siostra Lowiego,
Sirra. Przyglądała się, jak młodzi Jedi przystępują do wykonywania indywidualnych ćwiczeń
gimnastycznych.

Lowie dokładał starań, żeby nikt nie zauważył, iż dyskretnie obserwuje siostrę. Obawiał się, że

jeżeli Sirra zorientuje się, iż poświęca jej dużo uwagi, może poczuć się rozdrażniona, wskutek czego
stanie się jeszcze bardziej uparta niż dotychczas. O wielu ważnych problemach w ogóle nie mówili;
Lowie był jednak pewien, że już wkrótce będzie musiał poruszyć je w rozmowie z Sirra.

Skierował złociste oczy na środek platformy i przez chwilę obserwował, jak Jacen wykonuje

pompki, a Jaina ćwiczy przewroty. Tenel Ka, zwinniejsza niż kiedykolwiek, stanęła na jednej nodze,
a potem schyliła się i wyprostowała drugą poziomo w tył, pokazując, jak wygląda jaskółka. Po
chwili pochyliła się jeszcze bardziej i skierowała drugą nogę ku niebu.

Lowie oparł dłonie na ciepłej drewnianej powierzchni platformy, a potem odbił się i stanął na

rękach. Kiedy Jaina minęła go, wykonując gwiazdy, zaryzykował i po raz kolejny rzucił okiem na
Sirrę. Od czasu kiedy poprzedniego dnia przyleciał, młodsza siostra prawie wcale się nie odzywała,
chociaż instynktownie szukała jego towarzystwa. Lowie nie potrafił przestać się zastanawiać, o czym
myśli Sirra. Czy może miała mu za złe to, że odziedziczył talent Jedi, podczas gdy ona nie
wykazywała takich umiejętności? Może obwiniała go za śmierć Raaby? Albo obraziła się na
przyjaciół, których zaprosił do domu?

Oboje różnili się od siebie tak bardzo, że młody Wookie pomyślał, czy naprawdę kiedykolwiek

dobrze się rozumieli. Lowie był zamyślony, poważny i zamknięty w sobie, a Sirra rozhukana, pewna
siebie i nie ukrywająca własnych myśli. Lowbacca robił wszystko, by nie zwracać na siebie uwagi
znajomych i nieznajomych, podczas gdy jego siostra uwielbiała zaskakiwać swoim wyglądem
i zachowaniem. Z jakiegoż innego powodu wystrzygłaby sierść w okolicach kostek, kolan
i nadgarstków w taki sposób, że utworzyły się niezwykłe wzory?

Sirra i Lowie darzyli się zawsze bezgranicznym zaufaniem... ale czy teraz siostra nadał mu ufała?
Tenel Ka, wykonując w powietrzu zgrabne salta, na chwilę przesłoniła pole widzenia młodego

Wookiego. Lowie poczuł, że traci równowagę, ale szybko ją odzyskał, po czym zaczął uginać

i prostować ręce.

– Hej, Lowie! – usłyszał nagle za plecami okrzyk Jacena. – Czy nie zechciałbyś nauczyć mnie

chociaż kilku słów swojej mowy?

Młody Wookie zamruczał na znak zgody.
– Pan Lowbacca mówi, że nie ma nic przeciwko temu, aby zostać pana nauczycielem –

przetłumaczył miniaturowy android.

Jaina zachichotała.
– A to heca, Em Teedee – powiedziała. – Wydawało mi się, że Lowie powiedział tylko:

„dobrze”.

– No cóż, przypuszczam, że naprawdę tak może brzmieć inne tłumaczenie – odparł Em Teedee,

tym razem jakby trochę zirytowany. – Uważam jednak, że wydaje się cokolwiek prozaiczne.

Lowie szczeknął, zanosząc się od śmiechu, a potem znów popatrzył na Sirrę, żeby przekonać się,

czy przysłuchiwała się rozmowie. W tej samej chwili siostra odwzajemniła jego spojrzenie, po czym
odwróciła się plecami i usiadła na samej krawędzi platformy. Jej kołyszące się nogi zwisały nad
przepaścią kończącą się baldachimem liści. Zaczęła wypatrywać czegoś na niższych poziomach...
Zapewne rozmyślała o niewidocznych głębinach, z których nie powróciła Raaba.

– No cóż, panie Lowbacco – odezwał się Em Teedee, dla odmiany urażonym tonem. – Ponieważ

nauczył pan innych swojej mowy, domyślam się, że nie zechce pan dłużej korzystać z moich usług.

– Oczywiście, że będziemy ciebie nadal potrzebowali, Em Teedee – rzekła Jaina. – Nigdy nie

zrozumiemy każdego słowa, które powie Lowbacca.

Młody Wookie, okazując roztargnienie, burknął coś na znak, że przyznaje jej rację. Nie

przestawał spoglądać na zgarbioną sylwetkę Sirry. Nagle przyszło mu do głowy, że chociaż
przyleciał do domu, żeby wesprzeć siostrę w trudnych chwilach, właściwie nie miał pojęcia, w jaki
sposób to uczynić. Doskonale uświadamiał sobie, że sama jego obecność nie wystarczy. Chciałby
chociaż spróbować porozmawiać z Sirrą, ale martwił się tym, co będzie, jeżeli jego siostra boryka
się z problemami, których nie potrafi rozwiązać? A co, jeżeli jednym z tych problemów jest jej brat,
który dając niebezpieczny przykład, niejako zmusił siostrę, by go naśladowała, mimo iż mogło to
grozić śmiercią?

Nadal stojąc na rękach, Lowie przestał się skupiać na ćwiczeniu i nagle stracił równowagę, tym

razem z fatalnym rezultatem. Przez chwilę starał się ponownie stanąć prosto, niepewnie chwiejąc się
w jedną i drugą stronę. Zdziwiony Em Teedee głośno zapiszczał. W tej samej chwili Lowie się
przewrócił i z głuchym hukiem wylądował na pośladkach.

Jaina natychmiast pospieszyła z pomocą, co wprawiło młodego Wookiego w jeszcze większe

zakłopotanie.

– Czy nic ci się nie stało? – zapytała.
Lowie bardzo chciałby, żeby koleżanka nie zwracała uwagi na to, co się stało. Na korzyść

dziewczyny przemawiał jednak fakt, że kiedy się przekonała, iż Lowie nie jest ranny, natychmiast
wróciła na środek platformy i zajęła się wykonywaniem następnych ćwiczeń. Starała się udawać, że
nie widzi, jak Lowie wstaje z drewnianych desek, a potem otrzepuje sierść z kurzu.

Młody Wookie, zawstydzony własną niezręcznością, polecił androidowi-tłumaczowi, by

wyłączył się na jeden okres odpoczynku. Przeszedł na skraj platformy i usiadł obok Sirry, po czym
przełożył nogi przez krawędź i pozwolił, by zwisały nad przepaścią. Ponieważ nie wiedział, od
czego zacząć, odczekał chwilę, licząc na to, że może pogrążona we własnych myślach siostra

odezwie się pierwsza. Obserwując ją kątem oka, ponownie zaczął się zastanawiać, co sprawiło, że
oboje tak bardzo różnili się od siebie. Nie potrafił zrozumieć, jakim cudem dwoje tak odmiennych
dzieci mogło mieć tych samych rodziców.

Lowie wykazywał duże umiejętności, jeżeli chodziło o władanie Mocą, ale Sirra ani nie miała

takiego talentu, ani nie zamierzała zostać rycerzem Jedi. Cichy, pogrążony w myślach brat był zawsze
przeciwieństwem ufnej we własne siły i rozmownej siostry... rozmownej aż do niedawna, kiedy stała
się skryta i zamknięta w sobie. Poza tym Lowie potrafił całymi godzinami zgłębiać tajniki systemów
komputerowych, a Sirra bardzo szybko traciła zainteresowanie tym, co robiła, i zajmowała się czymś
innym, byle tylko zaspokoić żądzę przygód i poznawania świata. Co więcej, Lowie zawsze chlubił
się tym, że jest posłuszny. Uważał, że łatwiej mu jest robić to, czego spodziewają się inni, niż tracić
czas i energię na bezsensowne akty buntu, wymierzonego przeciwko starszym i przełożonym.

Kiedy uświadomił sobie ten fakt, zerknął na widoczne w różnych miejscach ciała siostry pasma

krótko przystrzyżonej sierści. O ile wiedział, nikt z dorosłych Wookiech, których znał, i tylko
nieliczni młodzi strzygli sierść w podobnie fantazyjne wzory. Postanowił w końcu spytać Sirrę
właśnie o to, aby zacząć rozmowę. Przełamując wewnętrzny opór, zapytał, czy takie wystrzyżenie
sierści chłodzi ciało podczas upałów.

Sirra wzruszyła ramionami. To nie był powód, dla którego ostrzygła sierść w taki sposób.
Czy była to oznaka żałoby? Po Raabie?
Sirra prychnęła na samą myśl o tym, że może to być jedyny powód.
Czyżby więc bunt?
Sirra przez chwilę zastanawiała się nad pytaniem, po czym niepewnie westchnęła. Zapewne sama

nie bardzo wiedziała, co powiedzieć. Uważała to za... pewien sposób okazania na zewnątrz tego, co
czuła w środku, a czego inni nie widzieli: że była inna niż wszyscy.

Lowie wydał gardłowy pomruk, zastanawiając się nad tą odpowiedzią. Dotychczas uważał za

oczywiste, że każdy Wookie różni się czymś od wszystkich pozostałych.

Sirra pokręciła głową, po czym nagle zerwała się na równe nogi. Lowie natychmiast zauważył, że

jest rozdrażniona. Zapewne nie zrozumiał, o co jej chodzi, gdyż okrążyła niemal pół platformy, zanim
gestem dała mu znak, by za nią poszedł. Musiał niemal biec, by dotrzymać siostrze kroku.

W końcu Sirra ponownie przemówiła, mimo iż jej głos wyraźnie załamywał się ze wzruszenia.

Pokazując na wystrzyżoną sierść na przegubach i łokciach, powiedziała, że uczyniła to w tym celu, by
pokazać wszystkim innym, iż nie jest taka jak oni.

Myśląc, co odrzec, Lowie figlarnie przekrzywił głowę, ale Sirra jeszcze nie skończyła wyjaśniać,

o co jej chodziło. Powiedziała, że nie dysponuje umiejętnościami Jedi, jak jej brat, i dlatego ich
rodzice dawno postanowili, że będzie pracowała w fabryce, w której wytwarzano komputerowe
podzespoły. Sirra wszakże nie miała ochoty pracować tak, jak wszyscy inni. Nie widziała niczego
ciekawego w monotonnym składaniu komputerów, a poza tym nie cieszyła się opinią bardzo dobrej
programistki. Uniosła rękę, zacisnęła palce w pięść i głośno ryknęła... Chciała, żeby w życiu
spotkało ją coś bardziej podniecającego!

Lowie z powagą pokręcił głową. Wookie potrafili być doskonałymi inżynierami, naukowcami

i pilotami – kimkolwiek pragnęli. Sukcesy nie przychodziły jednak bez trudu. Lowbacca kiwnął
głową w stronę przyjaciół, chcąc podkreślić, jak ciężko ćwiczą właśnie w tej chwili. Oboje Wookie
przez chwilę szli w milczeniu obok siebie.

Tymczasem Jacen, Jaina i Tenel Ka skończyli ćwiczenia i wychylili się przez krawędź platformy,

by podziwiać piękno baldachimu liści. W pewnej chwili Jacen wyciągnął rękę.

– Hej, Lowie, jak nazywają się te drzewa? – zapytał.
Lowie szczeknął w odpowiedzi. Wroszyry.
Kiedy idąc u boku siostry, minął grupę trojga Jedi, zapytał siostrę, co zamierza robić w życiu.

Sirra jęknęła i niepewnie wzruszyła ramionami.

Lowie przez chwilę się zastanawiał, po czym zapytał, co chciałaby robić.
Westchnęła ciężko, po czym rozłożyła szeroko ręce, jakby pragnęła objąć nimi i bezkresny las,

i całe niebo. Uwielbiała chodzić na wycieczki i wyprawy. Pasjonowała się poznawaniem nowych
miejsc i zdobywaniem wiedzy. Cieszyła się, kiedy mogła czuć się wolna, podobnie jak czuł się
Lowie, gdy wyprawiał się w przestworza gwiezdnym skoczkiem. Co więcej, Sirra lubiła sama
decydować o swoim losie. Nie znosiła, kiedy ktoś mówił jej, co i kiedy robić.

Lowie zawył, wymieniając nazwy odległych miast Kashyyyku; przecież istnieją inne fabryki, inne

zawody. Sirra machnęła ręką, jakby odpędzając samą myśl o takich prozaicznych obowiązkach.
Chciała robić w życiu coś ważnego, coś naprawdę niezwykłego. W jej głosie zabrzmiała nagle uraza,
jaką żywiła jednak wobec brata i jego przyjaciół Jedi. Przed nimi wszystkimi otwierały się przecież
ogromne możliwości. Sirra pragnęła mieć taką samą szansę.

Posługując się Mocą, bliźnięta i Tenel Ka zaczęli po kolei wzbudzać fale na powierzchni

liściastego baldachimu. Wyglądało to, jakby liście były muskane podmuchem powietrza,
wywołanego przez ruch skrzydeł niewidzialnego drapieżnika. Sirra burknęła coś, wyraźnie oburzona,
po czym wyciągnęła rękę i pokazała Lowiemu młodych Jedi, którzy krzyżowali i splatali gałęzie
drzew, przyspieszając ruch biegnących po liściach zmarszczek Mocy.

Sirra była pewna, że nigdy nie marnowałaby talentu w taki sposób. Wiedziała, że już niedługo

musi zmierzyć się z kwiatem syreniowca, aby udowodnić wszystkim, jak jest silna i odważna.
Oświadczyła, że wątpi, aby młodzi rycerze przeżyli chociaż pięć minut, przebywając na najniższym
poziomie dżungli. Upierała się, że władanie Mocą nie zapewni im bezpieczeństwa ani nie ocali
życia, jeżeli będą wykorzystywali swoje umiejętności do takich igraszek.

Lowie obdarzył siostrę prowokującym spojrzeniem, po czym podjął próbę wytłumaczenia jej

trudnych pojęć, których najwidoczniej nie rozumiała. Oświadczył, że przyjaciele tylko „doskonalą”
własne umiejętności, a nauka i ćwiczenia nigdy nie idą na marne. Zapewnił siostrę, że Jaina, Jacen
i Tenal Ka są o wiele silniejsi, niż można byłoby sądzić po tym, co robią.

Zbyła jego wyjaśnienia wzruszeniem ramion i ponownie ruszyła skrajem skąpanej w blasku

słońca platformy. Wyprowadzony z równowagi Lowie zapytał, co ma zrobić, aby pomóc jej uporać
się z problemem.

Na twarzy Sirry odmalowało się prawdziwe zdumienie: nie prosiła o pomoc w czymkolwiek!
Tym razem Lowie sprawiał wrażenie zaskoczonego. Zapytał, czy widząc siostrę cierpiącą albo

zakłopotaną, nie mógł wyciągnąć wniosku, iż powinien jej pomóc?

Sirra zmrużyła oczy. Wydała całą serię burkliwych dźwięków, pragnąc przypomnieć bratu, że

zaledwie przed kilkoma minutami upadł, narażając na szwank swoją... swoją godność.

Czy wówczas także pragnął, by ktoś inny pomagał mu uporać się z problemem?
Lowie pokręcił głową. Sirra uniosła brwi, pytając, czy teraz ją rozumie.
Lowie zrozumiał, co miała na myśli, ale uważał, że to nie to samo. On przecież wiedział, że Sirra

potrzebuje pomocy.

Siostra ponownie usiadła na krawędzi platformy, po czym zapatrzyła się w dół, na sąsiednie

wroszyry. Lowie przykucnął obok, szczerze zatroskany, i po chwili wyraz twarzy Sirry złagodniał.
Powiedziała, że nie chce, aby brat rozwiązywał jej problemy, ale to nie oznaczało, iż nie pragnie, by
jej pomógł.

Lowie uzmysłowił sobie, że pomaga siostrze, po prostu będąc przy niej i słuchając.
Położył dłoń na ramieniu Sirry, a ona przysunęła się bliżej. Wyglądało na to, że na razie obojgu to

wystarcza.

Rozdział 7

Siedząc na niezwykłej ruchomej grzędzie, Jaina spoglądała na zaawansowane pod względem

technicznym drzewne miasto. Nie mogła się oprzeć wrażeniu, że Kashyyyk przypomina organiczną
wersję Coruscant.

Dziewczyna przebywała na wysokości baldachimu liści, otoczona budowlami zakładów

przemysłowych i domami mieszkalnymi Wookiech. Widziała wysmukłe wieże, przez które uchodziły
gazy przemysłowe, i krystaliczne okna, odbijające przysłonięte mgiełką szarobiałe niebo.
Wierzchołki najwyższych drzew wznosiły się ponad baldachim liści niczym iglice wysokościowców,
porośnięte gąszczami liści. Widoczna w oddali ogromna kępa majestatycznej roślinności
przypominała wielką wyspę otoczoną falującą zielenią koron sąsiednich wroszyrów. Wyglądała jak
podobne do piramid wieże Pałacu Imperialnego na Coruscant.

Jaina poczuła w sercu ukłucie nostalgii. Doszła do wniosku, że chciałaby znów zobaczyć się

z matką. Uświadomiła sobie jednak, że kiedy ostatnio ona i Jacen wrócili na planetę będącą stolicą
Nowej Republiki, stracili przyjaciela, Zekka, który został porwany i uprowadzony na pokład
imperialnej stacji, Akademii Ciemnej Strony...

Pośród gęstwiny liści było widać skupiska domów Wookiech, kryjących na ogół przytulne

mieszkania. Budowle połączono z kompleksem zakładu produkcyjnego za pomocą sieci naturalnych
dróg przebiegających przez wierzchołki drzew i przypominających szprychy ogromnego koła. Po
szerokich drzewnych drogach człapały sprowadzone z innego świata banthy, od czasu do czasu
ocierając bokami o wystające gałęzie drzew, porośnięte zielonymi liśćmi. Powoli pokonywały
odległości, z wysiłkiem stąpając po potężnych wygładzonych konarach, które rosły na wysokości
kilkuset metrów powyżej zdradzieckich i nie uczęszczanych najniższych poziomów prastarego lasu.

Czworo młodych przyjaciół i Sirra wyruszyli z domu Lowiego do kompleksu fabryki, gdzie

wytwarzano komputerowe urządzenia. Zwierzę, na którego grzbiecie podróżowali, było na tyle silne
i duże, że na wyściełanych siedzeniach przywiązanych do grzbietu mogli jechać wszyscy pięcioro.
Skóra bantha wydzielała intensywną woń, drażniąca nozdrza Jainy. Przy każdym kroku zwierzęcia
dźwięczały dzwonki sporządzone z wypolerowanej mosiężnej blachy i przyczepione do
jaskrawoczerwonych taśm uprzęży.

Jacen od czasu do czasu poklepywał ogromną bestię pociągową, porośniętą sztywną jak druty

żółtobrunatną sierścią. Uważał, że przejażdżka na grzbiecie bantha jest jak dotąd najciekawszą
częścią wyprawy do fabryki. Poganiacz, podobny do myszy Sullustanin o połyskujących
w promieniach słońca ogromnych oczach, przykucnął między dwoma prążkowanymi wielkimi rogami
zakręcającymi się wokół łba zwierzęcia. Łagodna bestia kroczyła drzewną drogą, nie zwracając
uwagi na gęstwinę rosnących po obu stronach liści.

– Banthy wyhodowano jako zwierzęta pociągowe wędrujące po pustyniach – odezwał się

piskliwym tonem Jacen. – Wygląda jednak na to, że temu gościowi podoba się na Kashyyyku.

To prawda – pomyślała Jaina. Zwierzę sprawiało wrażenie dobrze odkarmionego i zdrowego,

a nawet jakby zadowolonego, że może przewozić podróżnych z dzielnic mieszkaniowych do
głównego kompleksu zabudowań fabryki. Czasami spotykali innych Wookiech, którzy spiesząc do
pracy, bez trudu pokonywali odległość, stawiając długie kroki.

Na wyściełanym siodle obok Jacena siedziała Tenel Ka. Gotowa na wszystko, spoglądała przed

siebie, ale z wyrazu jej twarzy nie można byłoby odgadnąć, o czym myśli. Lowie i Sirra jechali na
wygodnych siedzeniach z tyłu, pogrążeni w beztroskiej rozmowie.

Jaina cieszyła się na myśl o wyprawie do zakładu, w którym produkowano komputerowe

urządzenia. Nie mogła się doczekać, kiedy obejrzy cuda techniki i zwiedzi zakład przemysłowy, jaki
zbudowali Wookie na swoim niezwykłym świecie. Zapewne Lowie cieszyłby się podobnie jak ona,
gdyby tak bardzo nie martwił się o siostrę.

Banth znieruchomiał przed główną bramą i cierpliwie czekał, aż pasażerowie zejdą z jego

grzbietu. Korzystając ze specjalnych uchwytów dla rąk, przymocowanych z boku wyściełanych
siedzeń, wszyscy zaczęli się zsuwać po owłosionych bokach zwierzęcia, by zeskoczyć na sczepione
ze sobą deski platformy. Ponieważ system transportu wykorzystujący banthy został pomyślany w ten
sposób, aby mogli korzystać z niego wysocy Wookie, platforma znajdowała się o metr niżej, niż Jaina
się spodziewała. Dziewczyna zastanawiała się, w jaki sposób drobnokościsty Sullustanin wspina się,
by zająć miejsce między rogami bestii.

Lowie zapłacił poganiaczowi kilka żetonów kredytowych, po czym banth odwrócił się

i poczłapał z powrotem po oczyszczonej z roślinności drzewnej autostradzie. Podążył w kierunku
kolejnej wysepki będącej dzielnicą mieszkaniową, by poszukać nowych pasażerów.

Jaina popatrzyła na wielopoziomowy kompleks budynków przemysłowych. Ujrzała platformy

i poziomy wznoszące się jedne nad drugimi, sięgające najwyższych gałęzi. Podniecony Lowie
zaryczał, wskazując pozostałym platformę znajdującą się nad nimi i za ich plecami. Spoglądając
z ukosa i z dołu, Jaina nie mogła dostrzec jej powierzchni. Po chwili zauważyła jednak, jak
z drażniącym słuch rykiem doładowywanych silników napędu podświetlnego oderwał się od niej
mały statek.

– To przecież stary myśliwiec typu Y – powiedziała, natychmiast rozpoznając nieco przestarzałą

konstrukcję kadłuba.

Maszyny typu Y miały niewielką sterownię w kształcie zaokrąglonego ostrosłupa, po którego

bokach umieszczano dwa długie cylindryczne pojemniki z silnikami. Całość nadawała myśliwcowi
charakterystyczny kształt litery, od której brał swoją nazwę. Statek, który oderwał się od platformy,
został jednak odnowiony i zmodernizowany, a jego hałaśliwe silniki dysponowały teraz o wiele
większą mocą. Kiedy włączyły się dopalacze, umieszczone za pojemnikami z silnikami, myśliwiec
typu Y wzniósł się w niebo.

Po chwili z platformy wystartował drugi identyczny statek. Przez jakiś czas, kiedy pilot

orientował go w położeniu, wisiał nieruchomo, po czym poszybował w ślad za poprzednim.
Niedługo potem w powietrze wzniosła się trzecia i czwarta maszyna.

Jaina spoglądała na nie, nie ukrywając podziwu.
– Zapewne cała eskadra – domyśliła się, po czym nagle przypomniała sobie coś, co kiedyś

usłyszała. – Jeżeli mamy walczyć przeciwko Drugiemu Imperium, Nowa Republika będzie

potrzebowała wszystkich maszyn, jakie może zmobilizować do walki. Ponieważ nie ma czasu na
konstruowanie nowych myśliwców, najlepszym wyjściem jest modernizowanie starych, które po
upadku Imperium zostały zabezpieczone w różnych hangarach.

– Jak sądzisz, na czym polega ta modernizacja? – zainteresował się Jacen.
– No cóż, myśliwce typu Y nie były wcale złymi maszynami – odparła dziewczyna, wzruszając

ramionami. – W czasach Rebelii spisywały się doskonale, ale teraz, kiedy dysponujemy nowymi
rozwiązaniami konstrukcyjnymi i technologiami, możemy udoskonalić silniki w taki sposób, by
zwiększyć możliwości nadprzestrzennych powielaczy. Ponieważ przebywamy na Kashyyyku, idę
o zakład, że maszyny mają instalowane także nowe komputery nawigacyjne, systemy taktyczne,
moduły umożliwiające naprowadzanie na cel, a także komputerowe centralne jednostki sterujące.

Lowie i Sirra zaczęli energicznie kiwać głowami, by potwierdzić, że Jaina się nie myli.

Tymczasem dziewczyna spoglądała w górę i obserwowała, jak kolejne maszyny typu Y, jedna po
drugiej, wzbijają się w niebo i dołączają do poprzednich.

Sirra powiedziała coś jeszcze, co natychmiast przetłumaczył Em Teedee:
– Pani Sirra sugeruje, żebyśmy pozostali tu i patrzyli, ponieważ piloci zmodernizowanych

myśliwców bardzo często sprawdzają nowe systemy swoich maszyn. Zapewnia nas, że widok
dosłownie zapiera dech w piersi.

Lowie zaryczał, zgadzając się ze zdaniem młodszej siostry. Jaina nie potrzebowała dalszej

zachęty, aby śledzić powietrzne akrobacje.

Kiedy w powietrze wzbiło się dwanaście maszyn, utworzyły koło i zaczęły krążyć nad

kompleksem zabudowań fabryki. Leciały jeden za drugim, tworząc krąg potężnych gwiezdnych
statków. Ryk silników przypominał grzmot wyładowań przenikających przez górne warstwy
atmosfery. Po chwili piloci, naśladując manewr wykonany przez dowódcę, obniżyli lot maszyn.
Przelecieli nad głowami pięciorga przyjaciół z hukiem przypominającym trzaśniecie z bicza.

Później wszystkie Y-skrzydłowce utworzyły figurę w kształcie ósemki. Leciały tak blisko siebie,

że ich kadłuby niemal się stykały. Jednak dzięki nowym systemom nawigacyjnym i silnikom idealnie
sprawowały się w szyku. Jaina poczuła, że ogarniają uniesienie. Zdumiona patrzyła, prawie
zapominając o oddychaniu.

Pomyślała, że gdyby Qorl i inni dostojnicy Drugiego Imperium mogli oglądać ten wspaniały

pokaz, zapewne zastanowiliby się dwa razy, nim zdecydowaliby się na zaatakowanie Nowej
Republiki.

W jednej z konstrukcji łączących centralne poziomy kompleksu przemysłowego z platformą, na

której właśnie stali, rozsunęły się nagle jakieś drzwi. Ukazał się w nich wyjątkowo wysoki
wrzecionowaty android. Sztywno stawiał nogi, wyglądające jak cienkie rurki wsporników,
i wyciągał długie ręce barwy wypolerowanej miedzi. Automat wyposażono w kanciastą głowę
o zaokrąglonych krawędziach, przy czym czujniki optyczne rozmieszczono na wszystkich czterech
płaszczyznach bocznych. Android ostrożnie stawiał okrągłe stopy i kroczył dumnie wyprostowany,
z wdziękiem pająka starając się utrzymywać równowagę.

– Pozdrawiam was, czcigodni goście – odezwało się urządzenie, niepewnie zginając nogi

w przegubach. – Jestem androidem-przewodnikiem i z radością oprowadzę was po fabryce. Zostałem
poinstruowany, by pokazać wam wszystkie pomieszczenia. Prawdę mówiąc, jest to rozszerzony
program zwiedzania, który prezentujemy tylko bardzo dostojnym gościom. Będę rozmawiał z wami
w basicu, chyba że wolicie, abym porozumiewał się w mowie Wookiech, Sullustan, Bothan czy

jakimś innym języku.

Jaina pokręciła głową.
– Nie, basie w zupełności nam odpowiada, dziękujemy – oznajmiła.
Android-przewodnik wykonał piruet, obracając się na jednej podobnej do pręta nodze. Jaina

domyślała się, że konstruktorzy urządzenia postarali się, by wysokość automatu pozwalała mu bez
trudu porozumiewać się z gośćmi zaliczającymi się do rasy Wookiech.

Tymczasem android ruszył przodem, stąpając sztywno jak modliszka.
– Widzieliście już nasz poranny pokaz powietrznych akrobacji – powiedział. – Przejdźmy zatem

do tego, co najciekawsze.

Ponieważ Jaina uwielbiała przyglądać się i poznawać, jak działają rozmaite mechanizmy,

interesowała się każdym stanowiskiem montażowym. W powietrzu czuć było woń różnych smarów,
środków do zamrażania i substancji przyspieszających proces lutowania. W halach montażowych
brzęczenie i mruczenie automatów nakładało się na wszechobecny jednostajny szum, napływający od
strony tysięcy skomplikowanych laboratoriów produkcyjnych.

Jaina spojrzała w górę na sklepienie wysoko nad ich głowami. Dostrzegła osadzone w nim

panele jarzeniowe, zalewające korytarze nieustannym mlecznym blaskiem. W regularnych odstępach,
gdzie korytarze krzyżowały się ze sobą, mijała umieszczone w podłodze zapadnie, przez które można
się było przedostać na niższe piętra fabryki, a w przypadku zagrożenia nawet na najniższe poziomy
dziewiczego lasu.

Android-przewodnik zaprowadził gości do pomieszczenia zajmowanego przez ciągnące się od

podłogi do sufitu przezroczyste cylindry. Ogromne walce przypominały kolumny wypełnione
bąbelkującą cieczą, która omywała matryce z iskrzącymi się przedmiotami, podobnymi do
diamentów.

– A tu widzicie zbiorniki, w których hodujemy kryształy – odezwał się android, zwiększywszy

natężenie głosu, aby goście mogli go usłyszeć mimo bulgotania cieczy i szumu wentylatorów
zapewniających właściwy obieg powietrza. – Te starannie ukształtowane pojemniki poddajemy
działaniu impulsów elektrycznych o ściśle określonej amplitudzie i częstotliwości. Impulsy te,
przenikając przez roztwór ożywczej cieczy, powodują właściwe rozmieszczenie molekuł
w kryształach. Proces ten powoduje utworzenie precyzyjnej sieci krystalicznej o określonych kątach
ścianek i ścieżkach obwodów elektronicznych. Wszystkie te elementy są rozmieszczone w taki
sposób, aby mogły powstać słynne w całej galaktyce rdzenie pamięciowe komputerów. Jak
powiadamy, budynek jest jedynie tak silny jak jego fundament, a te rdzenie krystaliczne stanowią
najważniejszy fundament architektury naszych systemów komputerowych.

Jacen przesunął czubkami palców po zaokrąglonej powierzchni zbiornika, starając się podążać za

bąbelkami, unoszącymi się w górę jak paciorki.

– Sprytne – powiedział.
– Proszę nie dotykać ścianek cylindra – odezwał się android. – Słabe wyładowania

elektrostatyczne, wywołane istnieniem ładunków na ubraniu i ciele, mogłyby zakłócić zachodzący we
wnętrzu proces krystalizacji.

Chłopiec natychmiast cofnął rękę i, speszony, popatrzył na siostrę. Jaina jednak nie skarciła go za

to, co zrobił, bo sama chciała pójść w jego ślady.

W następnym pomieszczeniu panowała wyjątkowo niska temperatura. Wokół framugi drzwi

kłębiły się obłoki białej pary, a w powietrzu unosiła się woń rozpuszczalników służących do
odtłuszczania powierzchni. Wewnątrz hali poruszały się ramiona robotów zanurzających cienkie
metaliczne płytki w pojemnikach wypełnionych tlenem – superchłodną cieczą zapobiegającą
rozprzestrzenianiu się zanieczyszczeń po powierzchni.

– Te płytki to delikatne obwody elektroniczne – oznajmił z dumą android-przewodnik. – Idealnie

czyste kryształy, z których wykonujemy skomplikowane mapy pamięciowe.

Jaina głęboko odetchnęła lodowatym powietrzem, po czym zatrzepotała powiekami. Nawet

Lowie i Sirra, porośnięci długą sierścią, drżeli z zimna. Natomiast Tenel Ka, chociaż odziana tylko
w kusą tunikę z gadziej skóry, nie reagowała na przejmujący chłód.

– Fascynujące – powiedziała.
Android-przewodnik odwrócił się i stąpając jak strach na wróble na długich nogach,

przeprowadził ich przez mroźne pomieszczenie. Następna hala, w której wrzała gorączkowa praca,
okazała się ogromną montażownią. W pomieszczeniu przebywało wielu Wookiech, odzianych
w sporządzone ze splotów cienkiego drutu siatkowe kombinezony, pod którymi niemal nie było
widać sierści pracowników. Także dolne połowy kosmatych twarzy Wookiech zakrywały białe
płócienne maski.

Niektórzy Wookie unieśli głowy i sapnięciami pozdrowili wchodzących gości. Kiedy Lowie

ujrzał matkę pracującą na jednym ze stanowisk montażowych, pomachał jej ręką. Kallabow tylko
skinęła głową i zamrugała oczami osadzonymi głęboko między kędziorami sierści, po czym znów
pochyliła się i wracając do pracy, skierowała spojrzenie na montowane podzespoły.

– W ciągu ostatnich kilku miesięcy nasi montażyści pracują o wiele dłużej niż zazwyczaj i to

o różnych porach dnia i nocy – wyjaśnił android-przewodnik. – Starając się uporać z nawałem pracy,
nie szczędzą sił, by przygotować wszystko do odparcia ataku sił Drugiego Imperium. Ci Wookie
instalują gotowe obwody, a siatkowe kombinezony, które widzicie na ich ciałach, pełnią funkcję
ekranów elektrostatycznych. Nie pozwalają, żeby choć najmniejsze niepożądane cząstki uniosły się
z ich sierści w powietrze. Ponieważ montowane podzespoły są wyjątkowo skomplikowane,
jakiekolwiek zanieczyszczenia mogą mieć katastrofalne skutki.

– Mogę sobie to wyobrazić – odezwała się Jaina.
Technicy pochylali się nad laboratoryjnymi stołami. Posługując się delikatnymi pincetami

i precyzyjnymi szczypczykami, sięgali po mikroskopijne obwody, odpowiednio wytrawione
i wycięte z większych połyskujących płytek, które przed chwilą zostały poddane kriogenicznej
kąpieli w poprzednim laboratorium.

– Te podstawowe podzespoły znajdują zastosowanie w wielu różnych systemach i urządzeniach –

ciągnął android-przewodnik. – Mimo iż specjalizujemy się w wytwarzaniu systemów taktycznych
i centralnych jednostek naprowadzających, a także komputerowych systemów kontrolno-sterujących,
niektóre nasze podzespoły bywają używane również do budowy specjalizowanych androidów.
Większość takich urządzeń jest jednak wytwarzana na zaawansowanych pod względem technicznym
i zautomatyzowanych światach w rodzaju Mechisa Trzeciego.

– Ojej, czy on powiedział: androidów? – zaćwierkał Em Teedee. – Czy sądzi pan, że moje

podzespoły mogły zostać wyprodukowane właśnie w tej fabryce? – dodał, zwracając się do
Lowbaccy.

Młody Wookie warknął coś w odpowiedzi, a Jaina kiwnęła głową.
– Chewbacca pomagał ciebie składać, Em Teedee – powiedziała. – Podejrzewam, że z tego

miejsca pochodzi bardzo dużo twoich podzespołów.

– O rety, chyba nie sądzi pan, że użyli części wybrakowanych albo odrzuconych podczas kontroli

parametrów, prawda? – zaniepokoił się miniaturowy android-tłumacz. Lowie zaczął sapać i krztusić
się ze śmiechu, aż urażony Em Teedee uznał za słuszne zganić swojego właściciela. – Pytałem jak
najpoważniej, panie Lowbacco.

Mimo iż w końcu wyszli z wielkiej montażowni, srebrzysty android nie przestał okazywać

niezwykłej ciekawości.

– Panie Lowbacco, czy nie zechciałby pan się obrócić, tak bym mógł zobaczyć całe

pomieszczenie? Jeżeli w tym miejscu przyszedłem na świat, chciałbym je dokładnie obejrzeć... Jakie
to fascynujące!

Lowie usłuchał i obrócił się, tak by czujniki optyczne miniaturowego androida-tłumacza mogły

zarejestrować każdy szczegół.

– A ja sądziłem, że ta wycieczka będzie nudna – odezwał się w końcu Em Teedee. – Tymczasem

to, co widzę, jest o wiele bardziej podniecające niż wszystkie niebezpieczne przygody, które pan tak
uwielbia przeżywać.

Kiedy zwiedzanie fabryki dobiegło końca, długonogi android zaprowadził gości na położoną

najwyżej na terenie całego kompleksu przemysłowego platformę, na której urządzono wieżę
obserwacyjną ze stanowiskami ośrodka kontroli lotów. Ośrodek zajmował pomieszczenie
wypełnione komputerami i stacjami roboczymi. Niestety, wszystkie urządzenia zostały umieszczone
tak wysoko, że znajdowały się na poziomie oczu Jainy. Dziewczyna musiałaby wspinać się na palce,
gdyby chciała ich dosięgnąć. Przy stanowiskach stało kilku Wookiech, raz po raz kierujących
spojrzenia w górę, na pełniącą funkcję sufitu przezroczystą kopułę. Jej konstrukcję wzmocniono
krzyżującymi się dźwigarami i wspornikami tworzącymi na tle zamglonego nieba równoboczne
trójkąty, przez które prześwitywały promienie słońca.

– Ponieważ jesteśmy także ruchliwym ośrodkiem handlowym – odezwał się android-przewodnik

– nasz kompleks jest odwiedzany przez mnóstwo gwiezdnych statków. Tu, z tego miejsca, możemy
sprawdzać tożsamość każdego transportowca, a także upewniać się, że nie przylatują do nas
nieproszeni goście. Dysponujemy również orbitalną siecią satelitów zwiadowczych, – gotowych do
obrony Kashyyyku na rozkaz, wysłany z tej kontrolnej wieży.

Kontrolerzy ruchu tworzyli zgrany zespół. Nie rozstawali się z osobistymi słuchawkami,

umieszczonymi na kudłatych głowach, i mikrofonami, przymocowanymi w okolicach krtani. Mimo
pojawienia się grupy nowych gości, ani na chwilę nie odwrócili uwagi od wykonywanej pracy.

Zanim android-przewodnik zdążył ponownie zabrać głos, do pomieszczenia wkroczył Chewbacca

w towarzystwie Mahraccora, ojca Lowiego i Sirry. Ujrzawszy dzieci, dorosły Wookie pomachał im
ręką. Pasmo ciemniejszej sierści na jego głowie zaczynało się mniej więcej w tym samym miejscu,
co nad okiem Lowiego. Chewbacca zaryczał na powitanie, po czym wyciągnął rękę, w której trzymał
spory zniekształcony przedmiot – sczerniałe urządzenie, które kiedyś było lśniącym, starannie
ukształtowanym kryształem.

– To rdzeń pamięciowy „Ścigacza Cieni” – odezwała się Jaina.
Chewie energicznie pokiwał głową i powiedział kilka chrapliwie brzmiących słów.
– Chewbacca i Mahraccor mówią, że szukali was, dzieciaki – rzekł android-przewodnik.
– Przepraszam – zapiszczał Em Teedee – ale to ja pełnię tu obowiązki androida-tłumacza. Pan

Chewbacca, kiedy wrócił po złożeniu miłej wizyty swojej rodzinie, wymontował uszkodzony rdzeń
pamięciowy centralnej jednostki komputera „Ścigacza Cieni”. Jak widzicie, porozumiał się z panem
Mahraccorem i oboje pomyślnie zakończyli poszukiwanie odpowiednich części zastępczych, dzięki
czemu statek jest znów gotów do lotu. Hurra!

Chewie wskazał na wypalone ścieżki, widoczne na powierzchniach rdzenia pamięciowego,

wyjętego z komputera nawigacyjnego niewielkiego wahadłowca. Ojciec Lowiego także powiedział
kilka słów w mowie Wookiech.

– Pan Mahraccor oznajmia, że to bardzo ciekawe nowoczesne rozwiązanie. Imperialna

konfiguracja, z którą jeszcze nigdy się nie spotkał. Na szczęście jest przekonany, że naprawienie tego
urządzenia tu, w zakładzie produkcyjnym na Kashyyyku, będzie nie tylko możliwe, ale nawet całkiem
łatwe.

Android-przewodnik zgiął w pasie długie, smukłe ciało.
– Mój kolego, całkiem dobrze potrafisz tłumaczyć mowę Wookiech – oświadczył, zwracając się

do Em Teedee. – Muszę jednak stwierdzić, że brak ci ogłady i nie mógłbyś zostać prawdziwym
androidem-przewodnikiem. Wygląda na to, że nie potrafisz formułować ciekawych porównań, które
mogą być łatwo rozumiane przez ważnych gości. Na przykład mogłeś był powiedzieć: „Korzystając
z urządzeń, jakimi dysponują nasze zakłady produkcyjne, umieścimy ten uszkodzony rdzeń w jednej
z wanien, w których kąpiemy kryształy, by usunąć zanieczyszczenia i zwęglone fragmenty
powierzchni. Następnie posłużymy się centralnymi komputerami, by na nowo połączyć obwody
elektroniczne i w ten sposób odtworzyć całą mapę skomplikowanych połączeń. Krótko mówiąc,
wykąpiemy uszkodzony rdzeń komputerowy w czymś w rodzaju zbiornika bacta, dzięki czemu
uleczymy jego dolegliwości”.

Długie przemówienie androida-przewodnika nie wywarło na Em Teedee większego wrażenia.
– Oni z całą pewnością nie muszą wysłuchiwać wszystkich wyjaśnień – odparł miniaturowy

android. – Rzecz jasna, ja nigdy nie pozwoliłbym sobie robić żadnych uwag na temat twojej pracy.
A poza tym czekają na nas teraz ważniejsze sprawy.

Android-przewodnik nie odpowiedział, usłyszawszy tę zniewagę. Niewątpliwie jego starannie

zaprojektowane oprogramowanie uwzględniało sytuacje, w których musiał wykazać się dużym
taktem.

– Dziękujemy, że zechciałeś oprowadzić nas po fabryce – odezwała się na pożegnanie Jaina. –

Wycieczka była naprawdę bardzo ciekawa.

Android-przewodnik się wyprostował, a czujniki optyczne, umieszczone na wszystkich czterech

ścianach bocznych kanciastej głowy, radośnie się rozjarzyły.

– To najmilszy komplement, jaki mogłem usłyszeć, pani Jaino Solo – odpowiedział.

Rozdział 8

Brakiss siedział w półmroku prywatnego gabinetu, rozjaśnianego jedynie przez zarejestrowany

blask gwiazd świecących w odległym zakątku galaktyki, i dumał nad planami, opracowanymi przez
Drugie Imperium.

Drogocenny czas uciekał, a naczelnik Akademii Ciemnej Strony tracił go, nie mogąc dokonać

wyboru. Pochłonięty myślami o podbojach, starał się przewidzieć wszystkie sytuacje, które
doprowadziłyby do całkowitego zniszczenia sił Rebeliantów i pokonania byłego nauczyciela, Luke’a
Skywalkera. Wyobrażanie sobie tej chwili koiło jego nerwy. Brakiss oparł łokcie na
wypolerowanym czarnym blacie wielkiego biurka, po czym złączył czubki palców i lekko się
uśmiechnął.

Nagle jego spokój został zakłócony przez niespodziewany sygnał, który w ciszy gabinetu

zabrzmiał niczym huk gromu. Zawodzenie potężnej syreny alarmowej nie przestawało wznosić się
i opadać. Naczelnik imperialnej uczelni musiał uciec się do wszystkich możliwych technik Jedi, by
zachować spokój.

– Mówi Brakiss – warknął, włączywszy mikrofon wewnętrznego interkomu.
– Tu Qorl – odparł chrapliwy głos.
Na płaskim ekranie urządzenia, wbudowanym w biurko, ukazała się twarz starego pilota.

Mężczyzna wydawał się wstrząśnięty i przerażony... co zdumiało Brakissa nawet jeszcze bardziej niż
sam sygnał alarmowy. Qorl zaliczał się przecież do najbardziej opanowanych oficerów pełniących
służbę w Drugim Imperium.

– Panie naczelniku, właśnie odebraliśmy zakodowaną wiadomość, przesłaną bezpośrednio do

Akademii Ciemnej Strony. Posłużono się najbardziej skomplikowanym kodem. Wszystko wskazuje na
to, że to wiadomość niezwykłej wagi. Musi pan odebrać ją sam i osobiście na nią odpowiedzieć.

Brakiss zamrugał powiekami.
– Czy wiadomo, przez kogo została nadana? – zapytał.
Czuł, że w jego głowie wirują setki myśli. Tamith Kai i Zekk zdążyli wystartować i zapewne

lecieli teraz na Kashyyyk, ale nawet oni nie mogliby przesłać wiadomości o tak wysokim priorytecie.

– Nie, panie naczelniku – odrzekł Qorl. – Sugerowałbym jednak, by nie zwlekał pan z jej

odebraniem.

– Już idę – rzucił Brakiss, po czym wyłączył urządzenie. Jednym płynnym ruchem odsunął

wygodny fotel i zerwał się na równe nogi.

Podążył zakręcającymi korytarzami o metalowych ścianach, a później skorzystał z automatycznej

windy, aby dotrzeć do wieży, w której znajdował się ośrodek łączności. Umieszczono w niej także
urządzenie generujące siłowe pole, dzięki któremu mająca kształt naszpikowanego pierścienia

akademia mogła być niewidoczna.

Kiedy Brakiss wpadał do pomieszczenia, kilku strzegących go szturmowców przyjęło pozycję

zasadniczą. Przy odbiorniku krzątał się już Qorl, przeglądając komputerowe dane i rejestrując
zakodowane informacje. Naczelnik Akademii Ciemnej Strony spostrzegł, że stary pilot posługuje się
sprawną prawą ręką, podczas gdy toporna lewa, będąca kończyną androida, zwisa bezwładnie
i nieruchomo wzdłuż boku. Qorl zamrugał, kiedy ujrzał mistrza Ciemnych Jedi.

– Przed chwilą zaczęli przekazywać wiadomość, mistrzu Brakissie – oznajmił. – Wygląda na to,

że się strasznie niecierpliwią.

– W porządku, proszę uruchomić procedurę dekodowania sygnału – polecił Brakiss.
Stanąwszy obok posiwiałego pilota, musiał przez chwilę pomyśleć, aby przypomnieć sobie

właściwą kombinację cyfr i liter. Później wystukał sekwencję będącą osobistym kodem, który
umożliwiał dostęp do urządzenia, i zarazem nakazującą komputerowi przystąpienie do dekodowania
tak ważnego sygnału.

Qorl podał Brakissowi komplet słuchawek połączonych z mikrofonem.
– Ta wiadomość jest przeznaczona tylko dla pana – oświadczył zwięźle. – Proszę wysłuchać jej

na tym kanale.

Stary pilot pomógł Brakissowi założyć słuchawki i umocował mikrofon w ten sposób, żeby

mistrz Jedi mógł udzielić odpowiedzi.

Naczelnik zaczął się wsłuchiwać w trzaski zakłóceń i szumy, a tymczasem zakodowany sygnał był

poddawany działaniu algorytmu deszyfrującego, by po chwili pojawić się w postaci zrozumiałej
mowy. Brakissowi wydało się, że głos, który usłyszał – chrapliwy, ociekający jadem i niemal
przypominający ryk – rozsadza mu bębenki w uszach.

Poczuł, że jego oczy się rozszerzają, a przerażenie przeszywa umysł niczym ostry kolec. Zanim

zdobył się na odpowiedź, dwukrotnie chrząknął.

– Tak, mój panie – wyjąkał w końcu. – Natychmiast się tym zajmę.
Głęboko odetchnął, po czym zaczął zbierać siły niezbędne do wypowiedzenia dalszych słów, ale

nadawca wiadomości przerwał połączenie. Brakiss słyszał znów tylko trzaski i szumy.

Stanął prosto i korzystając ze wszystkich umiejętności Jedi, powstrzymywał mięśnie, by nie

drżały. Qorl stał w milczeniu obok niego. Ani razu nie mrugnął, a na jego pomarszczonej, jakby
skórzanej, twarzy nie malowały się żadne uczucia. Jedynie lekka zmarszczka na czole starego pilota
myśliwca typu TIE świadczyła o tym, że mężczyzna jest zaniepokojony.

Spoglądając na wojskowego instruktora, Brakiss odezwał się cicho, chociaż wiedział, że

słuchają go pilnie także szturmowcy strzegący wieży.

– Imperator – oznajmił chrapliwie. – Imperator przylatuje do naszej akademii!

Złowieszczy transportowy wahadłowiec wyskoczył z nadprzestrzeni w pobliżu Akademii

Ciemnej Strony. Niewielki statek, niewątpliwie zaprojektowany w jakiejś imperialnej stoczni, miał
kadłub opancerzony matowymi, nieco zaśniedziałymi płytami i był osobistym eskortowcem samego
Imperatora. Kształt jednostki przypominał trochę trójskrzydłowe promy klasy Lambda, z tym że statek
dysponował wyjątkowo silnym uzbrojeniem, specjalnymi czujnikami i ultrapotężnymi silnikami
napędu nadświetlnego. Mimo to wszystkie niezwykłe modyfikacje, których dokonano na pokładzie
wahadłowca, były niczym w porównaniu ze znaczeniem osoby składającej wizytę w imperialnej
akademii.

Brakiss czekał na skraju lądowiska w hangarze, walcząc z ogarniającym go niepokojem. Mimo iż

nienagannie służył Drugiemu Imperium, nigdy jeszcze ani razu nie stanął twarzą w twarz z wielkim
wodzem. Przed wielu laty Imperator musiał jakimś cudem uniknąć śmierci, chociaż mistrz Ciemnych
Jedi był zawsze pewien, że Palpatine został zabity... i to nie raz, lecz kilka razy. Nie wiedział, jaką
tajemnicę kryło życie wodza ani jakim sposobem Imperator został wskrzeszony, ale nie zastanawiał
się nad takimi problemami. Liczyło się tylko to, że władza w Drugim Imperium należała do
człowieka, który był do jej sprawowania najbardziej uprawniony.

Rozległ się brzęczyk interkomu i rozległ się głos Qorla.
– Lordzie Brakissie, właśnie z nadprzestrzeni wyłonił się osobisty transportowiec Imperatora.

Czekam na rozkazy.

Naczelnik pochylił się w stronę zawieszonego na ścianie urządzenia.
– Bardzo dobrze. Proszę wyłączyć ochronne pole maskujące Akademię Ciemnej Strony

i przekazać pozdrowienia Imperatorowi Palpatine’owi. Proszę powiedzieć, że jesteśmy zaszczyceni
jego odwiedzinami.

– Rozkaz, panie naczelniku – odparł Qorl, po czym przerwał połączenie.
Otaczające gwiezdną stację ochronne pole zaczęło słabnąć i zanikło, ale Brakiss nie odczuł

żadnej różnicy, mimo iż posługiwał się Mocą. Stał na płycie opróżnionego lądowiska, mając za
plecami oddział szturmowców pełniących funkcję straży honorowej. Nagle przezroczysta zasłona
siłowego pola uniemożliwiającego ucieczkę atmosfery z wnętrza stacji zamigotała i zalśniła.

Brakiss, który przez cały czas spoglądał na czerń przestworzy, zobaczył, że zbliża się budzący

grozę wahadłowiec. Szturmowcy wyprężyli się jak wyciągnięte struny. Ich pancerze zachrzęściły,
a buty, nagle złączone, głośno trzasnęły.

Tymczasem transportowiec Imperatora kierował się sygnałami, przekazywanymi przez Qorla.

Trój skrzydłowa maszyna przeleciała przez pole chroniące atmosferę, które jeszcze bardziej zadrżało
i zaiskrzyło, kiedy zetknęło się z kadłubem statku. Imperialna jednostka znieruchomiała nad środkiem
przestronnego lądowiska, po czym z wolna opadła i wylądowała na metalowej płycie.

Brakiss z wysiłkiem przełknął ślinę.
– Proszę włączyć ochronne pole maskujące – rzucił w stronę interkomu, wydając rozkaz

Qorlowi. – Nie musimy pokazywać się nikomu dłużej niż to konieczne.

– Pole włączone, panie naczelniku – zameldował stary pilot myśliwca TIE.
Szturmowcy sprezentowali broń i stali w idealnie równym szeregu. Brakiss postąpił kilka

kroków ku wahadłowcowi, by powitać dostojnego gościa, ale stanął, kiedy zorientował się, że nic
się nie dzieje. Z wyjątkiem kilku skrzypnięć i stuków, jakie dobiegły od strony stygnących silników,
transportowiec Imperatora pozostawał nieruchomy i cichy. Naczelnik Akademii Ciemnej Strony nie
widział także, by ktokolwiek poruszał się w środku statku. Właz wejściowy pozostawał zamknięty.
Rampa się nie opuszczała. Brakiss czekał na jakikolwiek znak, który powiedziałby mu, co robić.

W końcu z ogromnych głośników zainstalowanych na zewnątrz wahadłowca zagrzmiał głos

przypominający huk gromu:

– Uwaga, cały personel Akademii Ciemnej Strony! Wylądował wasz Imperator. W ramach

środków ostrożności nalegamy jednak, żeby wszyscy natychmiast opuścili płytę. Imperator dysponuje
oddziałem honorowym imperialnych strażników i w tej chwili nie życzy sobie spotykać się z innymi
osobami.

Usłyszane oświadczenie wprawiło Brakissa w kompletne osłupienie. Imperator Palpatine składał

wizytę w Akademii Ciemnej Strony... ale rezygnował z honorowej eskorty przygotowanej przez
Brakissa. Czyżby wielki wódz Drugiego Imperium naprawdę chciał być sam w takiej chwili?

Naczelnik Akademii Ciemnej Strony nagle uzmysłowił sobie, że zawahał się i nie wykonał

polecenia Palpatine’a. Wciąż jeszcze nie mogąc się otrząsnąć z przeżytego wstrząsu, ale pragnąc
nadrobić stracony czas, odwrócił się i szybko klasnął w dłonie.

– Słyszeliście rozkaz! Wszyscy: w tył zwrot! Opuścić lądowisko! Nasz Imperator życzy sobie,

żeby nikt mu nie przeszkadzał.

Szturmowcy się odwrócili. Łomocząc butami o metalowe płyty, przemaszerowali przez

pomieszczenie, kierując się ku najbliższym drzwiom wiodącym na korytarz.

– Panie naczelniku – odezwał się nagle jeden ze szturmowców, który wyłamał się z szyku i stanął

przed Brakissem. – Nalegałem, żeby zostać członkiem osobistej honorowej eskorty Imperatora.
Chciałbym powitać go, kiedy będzie schodził z pokładu.

Osłupiały Brakiss zamrugał, nie wierząc własnym uszom. Popatrzył na numer służbowy stojącego

przed nim żołnierza i rozpoznał Norysa, jednego z nowych uczniów Qorla. Stary pilot wspominał
kiedyś, że krzepki młodzieniec jest niezwykle ambitny i kłótliwy, ale mimo to mistrz Ciemnych Jedi
był zdumiony zuchwalstwem młodzieńca.

– Wykonacie mój rozkaz, żołnierzu – warknął groźnie. – W Drugim Imperium nie ma miejsca dla

tych, którzy nie potrafią zrozumieć, co to dyscyplina. – Odetchnął głęboko chłodnym powietrzem. –
Jeżeli jeszcze raz zauważę, że ociągacie się z wykonaniem rozkazu, zostaniecie wystrzeleni ze śluzy
w przestworza. Czy to jasne?

Widząc, że Norys odwrócił się i ciężko stąpając, odszedł, naczelnik Akademii Ciemnej Strony

obejrzał się przez ramię na spoczywający nieruchomo imperialny wahadłowiec. Pomyślał, że on też
nie może zrozumieć, dlaczego Imperator przyleciał do uczelni, jeżeli nie zamierzał przywitać się
z personelem albo choćby tylko spotkać się z jej naczelnikiem.

Imperator był wszakże naczelnym wodzem i Brakiss nie mógł nawet marzyć o tym, by podawać

w wątpliwość jego rozkazy.

Widząc, że jest ostatnią osobą opuszczającą lądowisko, odwrócił się gwałtownie, aż zamigotała

i zaszeleściła jego srebrzysta szata. Kiedy znalazł się na korytarzu, wydał polecenie zamknięcia
i uszczelnienia wszystkich drzwi wiodących do hangaru.

Przystanął jednak i po chwili zastanawiania się, podjął decyzję. Był przecież dowódcą gwiezdnej

stacji, a jako dowódca powinien wiedzieć, co dzieje się na jej pokładzie. Wykonał rozkaz
Imperatora, ale musiał poznać przyczynę dziwnego postępowania. Podszedł do ekranu
wideomonitora służącego do obserwowania płyty lądowiska i śledzenia procesów związanych
z załadunkiem i wyładunkiem.

Kiedy z lądowiska zniknęli ostatni szturmowcy i przedstawiciele Akademii Ciemnej Strony, właz

osobistego wahadłowca Imperatora w końcu się otworzył. Brakiss, spoglądając na ekran monitora,
z podziwem zauważył, że z pokładu zeszło czterech imperialnych strażników, odzianych w szkarłatne
płaszcze. Budzących grozę czerwonych strażników zawsze wybierano spośród najbardziej
bezwzględnych, elitarnych oddziałów Palpatine’a, a teraz wodzowi towarzyszyło aż czterech takich
żołnierzy. Gładkie czerwone pancerze kryły ich ciała i głowy, przypominając Brakissowi wizerunki
widzianych kiedyś prastarych mandaloriańskich mundurów.

Czterej imperialni strażnicy stanęli w pewnej odległości od statku i powiewając połami

szkarłatnych płaszczy, jak ogniste duchy zajęli pozycje obronne. Przerażony Brakiss poczuł, że po

jego kręgosłupie zaczynają wędrować lodowate mrówki. Usiłował wyczuć esencję ciemnej strony
Mocy, która powinna promieniować z wnętrza transportowca wielkiego wodza. Nie wątpił, że
imperator przebywa na pokładzie.

Przez mikrofon końcówki interkomu, zawieszonej na ścianie lądowiska, usłyszał nagle stuk

uderzenia czegoś ciężkiego o metalową płytę. Ujrzał dwie pary potężnych, przysadzistych roboczych
androidów dźwigających olbrzymią, ciężką komorę izolacyjną i mozolnie schodzących po
opuszczonej szerokiej rampie. Robocze automaty, składające się w zasadzie tylko z mocarnych rąk
i nóg osadzonych w krępym tułowiu, bez szemrania niosły pękatą skrzynię.

Obchodziły się z nią bardzo delikatnie, poruszając się ostrożnie i powoli mimo ogromnych mocy

poruszających ich kończyny hydraulicznych siłowników. Zniosły wielki pojemnik po rampie
i postawiły na płycie lądowiska. Na czarnych ścianach bocznych izolacyjnej komory, pokrytych
guzami wielkich nitów, błyskały różnobarwne lampki. Umieszczone obok nich urządzenia kontrolne
i ekrany monitorów ukazywały przebiegi umożliwiające porozumiewanie się ze światem
zewnętrznym i śledzenie najważniejszych funkcji życiowych.

Rozglądając się we wszystkie strony, czterej czerwoni strażnicy otoczyli komorę. Sprawiali

wrażenie, że się nią opiekują, ale wyglądali groźnie. Polecili androidom, żeby niosły ogromną
skrzynię, i zaczęli iść – dwóch przodem, a dwóch z tyłu – w głąb Akademii Ciemnej Strony.

Brakiss rzucił się do drzwi, by otworzyć je przed strażnikami, ale zanim zdążył ich dotknąć,

jakimś cudem zamknięte i uruchamiane przez komputer skrzydła rozsunęły się na boki. Otworzyły się
z głośnym trzaskiem, szarpnięte z taką siłą, jakby usłuchały rozkazu wydanego za pomocą ciemnych
mocy samego Imperatora.

Czerwoni strażnicy ruszyli dalej, nadal otaczając czwórkę roboczych androidów. Ze środka

ogromnej skrzyni nieustannie wydobywały się różne syki, pomruki i piski, jakby tysiące
elektronicznych systemów czuwało nad prawidłowym przebiegiem funkcji życiowych dostojnego
użytkownika.

Brakiss przystanął przed parą idących przodem imperialnych strażników.
– Witam was – powiedział. – Nazywam się Brakiss i jestem naczelnikiem Akademii Ciemnej

Strony.

Dowódca odzianych na czerwono żołnierzy odwrócił głowę, ukrytą w opancerzonym hełmie.

Mistrz Jedi poczuł zimne, badawcze spojrzenie oczu spoglądających przez wąską czarną prostokątną
szczelinę.

– Odejdź stąd – usłyszał. – Musimy zająć się ważną sprawą i życzymy sobie, żeby nam nie

przeszkadzano. Możesz odprowadzić nas do komnat, ale później odejdziesz.

Brakiss z najwyższym trudem powstrzymał się, by nie okazać rozczarowania.
– Ale... – wyjąkał. – Jestem władcą Akademii Ciemnej Strony.
– A Imperator jest władcą całej galaktyki – odparł dowódca czerwonych strażników. – Pragnie

być sam. Radzimy, żebyś go nie irytował.

Brakiss cofnął się o krok, po czym szybko zgiął się w głębokim ukłonie.
– Nie zamierzam sprzeciwiać się woli Imperatora – oznajmił. – Nie chciałem go irytować.

Wybaczcie moje zuchwalstwo.

Kiedy wskazał dostojnym gościom apartamenty, które dla nich przygotował – najbardziej

przestronne i wytworne spośród wszystkich, jakimi dysponowała jego gwiezdna stacja – cała grupa
wkroczyła do środka, zostawiając Brakissa na korytarzu.

Mistrz Ciemnych Jedi czuł się tak poniżony, zdeptany i zlekceważony, jakby Imperator miał za nic

całą jego pracę i wszystkie osiągnięcia. Nie wiedział, co o tym myśleć. Czemu miało to służyć?
Zmarszczył brwi, próbując zebrać myśli.

Pamiętał, że Imperator zginął po raz pierwszy podczas eksplozji drugiej Gwiazdy Śmierci. Po

sześciu latach wskrzeszono go jednak w postaci całej serii klonów, które później także – jak słyszał –
zostały unicestwione.

Teraz, obserwując znikający izolacyjny pojemnik, a także będąc świadkiem tajemniczego

i niezrozumiałego zachowania czterech imperialnych strażników, poczuł trwogę. Zaczął się
zastanawiać, czy przypadkiem nie wydarzyło się coś złego. Możliwe, że Imperator ponownie zapadł
na zdrowiu...

Jeżeli miałoby to okazać się prawdą, Drugie Imperium znalazło się naprawdę w poważnych

tarapatach.

Rozdział 9

Zanim Qorl został pilotem myśliwca typu TIE, przeszedł szkolenie w imperialnej akademii, gdzie

wpojono mu, komu okazywać lojalność, czyje wykonywać rozkazy i jak wywiązywać się
z obowiązków. Żadnych pytań, jedynie ślepe posłuszeństwo. Jego umysł zaprogramowano w taki
sposób, aby mężczyzna stał się idealnym wojownikiem, niemalże automatem walczącym ku większej
chwale Imperium.

Dobrze wiedział, że kamieniem węgielnym jego szkolenia była zawsze dyscyplina. Wiedział

także coś innego: że stojący w tej chwili przed nim młodzieniec ani trochę nie był zdyscyplinowany.

Zastanawiał się, czy może Brakiss i Tamith Kai nie działali zbyt pospiesznie, kiedy zgadzali się,

żeby Norys i jego młodociani złoczyńcy z Coruscant odbyli przeszkolenie w Akademii Ciemnej
Strony i zostali pilotami czy szturmowcami. To prawda, że czekająca wszystkich walka o to, by
przywrócić Drugiemu Imperium dawną świetność i odzyskać utracone terytoria wymagały
posługiwania się ludźmi o rozmaitych cechach charakteru. A jednak, mimo iż Qorlowi udało się
przemienić pozostałych członków gangu Zagubionych w zdatnych do pełnienia służby żołnierzy
i pilotów, ten młodociany chuligan przysparzał mu samych kłopotów.

Qorl podszedł do pulpitu kontrolnego umieszczonego w symulacyjnej sali treningowej

i zaprogramował kilka nowych celów, a tymczasem Norys przeładowywał swój karabin blasterowy.
Stary pilot poprzysiągł sobie, że będzie szkolił i ćwiczył, i trenował tego kandydata dopóty, dopóki
się nie przekona, że ambitny zabijaka rzeczywiście czyni jakieś postępy.

– Nadal twierdzę, że powinieneś był pozwolić mi polecieć z Tamith Kai na tę wyprawę –

burknął Norys, wymachując bronią, jakby dzięki temu czuł się bezpieczniejszy. – Mógłbym wówczas
ustrzelić kilku wrogów; chociaż trochę przechylić szale walki na naszą korzyść. Może także podpalić
kilka wielkich drzew, pośród których podobno mieszkają Wookie.

Qorl szybko określił barwy symulowanych celów. Wybrał czarny, pomarańczowy i błękitny jako

kolory Rebeliantów, a także biały dla szturmowców.

– To mało znacząca wyprawa – odparł. – Zekk ma nauczyć się, jak dowodzić żołnierzami. Nie

było potrzeby, żeby leciało aż dwóch dowódców.

Norys wymierzył do błękitnego celu, ale chybił. Bardziej lubił wprawiać się w strzelaniu, kiedy

symulowane cele poruszały się trochę wolniej, jak na przykład mynocki. Zabijanie ich sprawiało mu
prawdziwą radość.

– A zatem powinieneś był wysłać mnie zamiast niego, staruszku – powiedział Norys. – Już teraz

jestem lepszym dowódcą, niż kiedykolwiek uda się być temu śmieciarzowi.

Będzie z nim kłopot – pomyślał Qorl. – Poważny kłopot.
– Dlaczego tak uważasz? – zapytał.

– Ponieważ – odparł Norys, mierząc do pomarańczowego celu, ale strzał okazał się niecelny –

żołnierze tak się mnie boją, że nigdy nie odważyliby się lekceważyć moich rozkazów. – Znów strzelił
i ponownie chybił. – Czy celownik tego blastera jest na pewno dobrze ustawiony?

– Nie skupiasz się, kiedy mierzysz do celu – odparł stary pilot, a potem postanowił skomentować

ostatnią uwagę swojego podopiecznego. – Rzeczywiście, czasami można w ten sposób wymuszać
posłuch u podwładnych – rzekł obojętnym tonem. – Musisz jednak jeszcze wiele się nauczyć.

Norys zjeżył się i nie trafił po raz kolejny do celu. Zirytowany i rozgniewany, groźnie warknął

i odwrócił się w stronę byłego pilota myśliwca typu TIE.

– Na przykład czego, staruszku?
Qorl nie przestraszył się ani nawet nie mrugnął. Radził sobie w życiu z trudniejszymi

przeciwnikami niż ten młodociany zabijaka, chociaż zapewne nie zetknął się z nikim, kto byłby
równie bezwzględny i małoduszny.

– Na przykład tego, jak skupiać uwagę na broni i nie przejmować się niczym, co przeszkadza ci

w celowaniu. Mógłbyś także nauczyć się, jak mierzyć i trafiać do celu za każdym razem, a nie tylko
mówić o tym, co potrafisz – dodał. – Jeżeli w czasie prawdziwej walki będziesz strzelał równie
celnie, jak w trakcie dzisiejszych ćwiczeń, w ciągu zaledwie kilku sekund zostaniesz sam trafiony.

– Naprawdę, staruszku?
Wargi Norysa rozciągnęły się w czymś pośrednim między grymasem a uśmiechem. Młodzieniec

odwrócił się w stronę symulowanych celów i nie przestając przyciskać guzika spustowego, powoli
zatoczył szeroki łuk lufą blasterowego karabinu. Kiedy skończył, każdy cel został przynajmniej raz
trafiony. Zupełne jatki. Norys popatrzył na Qorla, a na jego wargach pojawił się pełen zadowolenia
uśmieszek.

– Jak myślisz, staruszku, ile czasu muszę jeszcze wprawiać się w celowaniu? – zapytał.
– Tyle, żebyś nie pozabijał własnych ludzi, którzy także wezmą udział w wyprawie – odparł stary

pilot.

Norys wzruszył ramionami.
– Czasami trzeba poświęcić to i owo, jeżeli zależy nam na wykonaniu zadania. – Odwrócił głowę

i popatrzył na cele. – Jeżeli chcesz znać moje zdanie, cena nie wydaje mi się zbyt wygórowana.

Rzucił rozładowany karabin w stronę Qorla, który pochwycił go w locie, posłużywszy się

zdrową ręką.

Będzie z nim kłopot – pomyślał. – Poważny kłopot.

Rozdział 10

Gwiazdy płonęły wysoko na nocnym niebie podobne do miliardów rozżarzonych do białości

węgli, błyszczących na powierzchni marmurowej czarnej płyty. Jacen, Jaina i Tenel Ka już dawno
udali się na spoczynek, ale Lowie jakoś nie mógł zasnąć. Siedząc wygodnie jak na grzędzie
w rozwidleniu potężnych konarów górnej werandy, wsłuchiwał się w kipiące wokół niego dźwięki
latających owadów i nocnych stworzeń przemykających po gałęziach. Od czasu do czasu wpatrywał
się również w okno komnaty siostry.

Sirra nadal się upierała, że pragnie powtórzyć wyczyn brata, który sam zmierzył się z kwiatem

syreniowca. Lowie nie potrafił wyperswadować jej, żeby tego nie czyniła. Obawiał się, że Sirra
wymknie się cichaczem i nie mówiąc nikomu, wyruszy na niebezpieczną wyprawę... podobnie jak
uczyniła Raaba. Na razie jednak nic nie wskazywało na to, żeby siostra chciała zrobić coś tak
nierozważnego.

Ponieważ wojskowi przywódcy Nowej Republiki polecili przyspieszyć tempo produkcji

skomplikowanych elementów, rodzice Lowiego i Sirry dobrowolnie oświadczyli, że będą pracowali
na nocną zmianę w zakładzie, w którym wytwarzano komputerowe podzespoły. Kallabow
i Mahraccor byli zatrudnieni od dawna w fabryce, wykonując może nieco monotonną, ale
sprawiającą im dużo satysfakcji pracę, i nie mogli zrozumieć, dlaczego żadne z ich dzieci nie chciało
podążyć w ich ślady.

Zwłaszcza Sirra uwielbiała stawiać czoło niebezpieczeństwom i przeżywać przygody. Czasami

sama stwarzała kłopotliwe sytuacje, ilekroć uznawała, że życie staje się zbyt monotonne i nudne.

Światło w jej oknie migotało jak ciepły ognik, od czasu do czasu przesłaniany przez ciemne

liście. Za oknami siostry i na różnych platformach, jakich wiele znajdowało się w dzielnicy
mieszkaniowej Wookiech, wisiały małe świecące siatkowe klatki – pojemniki wypełnione
wydzielającymi słodką woń substancjami. Okazywały się one nieodpartymi przynętami, wabiącymi
roje mikroskopijnych świecących owadów zwanych fospchłami. Wywieszenie klatki za okno
sprawiało, że chmary nieszkodliwych fosforyzujących owadów oblepiały klatkę, próbując przedostać
się do środka. Stanowiły one źródło naturalnego, darmowego i nie zanieczyszczającego środowiska
światła.

Siedząc pod baldachimem świecących gwiazd, młody Wookie przyglądał się, jak cień Sirry raz

po raz przesłania oświetlone okno. Wyglądało to, jakby zaniepokojona siostra przechadzała się po
komnacie, ale, prawdę mówiąc, od dłuższego czasu Lowie jej nie widział. Pomyślał, że zapewne
Sirra stara się zasnąć.

Mimo iż miał niejasne przeczucie, że dzieje się coś złego, uwielbiał siedzieć wysoko nad ziemią

i oddawać się rozmyślaniom w kojących ciemnościach nocy. Cieszył się, że może być znów w domu

na rodzimym Kashyyyku. Zaczerpnął głęboki haust przesyconego wonią drzew świeżego powietrza
i zaczął ćwiczyć technikę relaksacyjną Jedi, stopniowo pozwalając odprężyć się mięśniom, napiętym
jak postronki...

...I nagle podskoczył na wysokość metra, kiedy poczuł, jak w jego szyję wpijają się zimne pazury.

Opadł na konar, potknął się, ale natychmiast odwrócił, co było jednym z błyskawicznych odruchów,
z których słynęli Wookie.

Sirra, zanosząc się bezgłośnym śmiechem, przeszła przez poręcz i zeskoczyła na werandę,

a później schowała pazury i pochwaliła brata za szybkość reakcji. Oświadczyła, że dopiero teraz jest
przekonana, iż kiedy wyruszy na niebezpieczną wyprawę, będzie mógł jej w czymś pomóc. Lowie
zaryczał, próbując opanować zwiększone wydzielanie adrenaliny. Zapytał siostrę, czy jej
niespodziewana napaść miała na celu jedynie wypróbowanie szybkości jego odruchów.

Sirra spoważniała i spuściła głowę. Zamierzała udowodnić bratu, że gdyby chciała, potrafi

wymknąć się z pokoju, nie zauważona przez nikogo, i że Lowie nie będzie mógł uczynić nic, by jej
w tym przeszkodzić. Później popatrzyła na brata i obiecała, że nie wyprawi się bez niego.

Młody Wookie ponownie usiadł na poręczy i zapatrzył się w gwiazdy. Burknął coś na temat tego,

że czasami siostra ucieka się do dziwacznych metod, pragnąc podkreślić wagę własnych
argumentów.

Sirra zamruczała, dziękując za wyszukany komplement, a potem usadowiła się wygodnie u boku

brata.

Lowie chrząknął, gdyż nie był pewien, czy jego uwaga powinna zostać potraktowana jako

pochwała, ale sam fakt, że Sirra była zadowolona, przemawiał do niego silniej niż wszelkie słowa.
Siostra chlubiła się tym, że jest inna, podobnie jak ceniła to sobie jej przyjaciółka, Raaba...

Jakby wyczuwając, w jakim kierunku biegną jego myśli, Sirra zaczęła rozmowę na temat Raaby.

Pamiętała, że porośnięta ciemną sierścią, szczupła koleżanka także uwielbiała spoglądać na gwiazdy.
Nawet kiedy obie Wookie były jeszcze bardzo młode, wymykały się w nocy i potrafiły całymi
godzinami wpatrywać się w niebo.

Raaba nie powinna była zginąć, warknął Lowie. Wyruszając sama, niepotrzebnie ryzykowała.
Sirra zaryczała, że Lowie podjął kiedyś takie samo ryzyko.
Przyznał siostrze rację. Tak, rzeczywiście zachował się jak głupiec.
Siostra odpowiedziała mu szorstkim tonem. Czy gdyby miał to zrobić jeszcze raz, postąpiłby

inaczej? Czy raczej wyprawiłby się z przyjacielem?

Lowie kiwnął głową, szybko potakując. Sirra nie odpowiedziała, ale nawet w ciemnościach nocy

młody Wookie zauważył, że jej sierść zjeżyła się na znak niedowierzania. Po dłuższej chwili jednak
siostra westchnęła, a potem pokręciła głową.

Po kolejnej chwili milczenia wyjawiła bratu, jak bardzo Raaba go podziwiała i jak pragnęła

zawsze być taka odważna jak Lowie.

Młody Wookie ponownie spojrzał w niebo, na gwiazdy, które Raaba tak bardzo kochała.

Pytająco zaryczał. Kiedy odlatywał z Kashyyyku, aby zacząć naukę w akademii Jedi, on i Raaba byli
zbyt młodzi, żeby chociaż snuć plany o wspólnym spędzeniu reszty życia. Nadal zresztą, jeżeli
pragnął zostać rycerzem Jedi, czekało go mnóstwo pracy... A Raaba miała własne plany. Sirra także.

Głos jego siostry nagle się załamał. Sirra wydała żałosny jęk, a po nim następny i następny. Po

jakimś czasie przyłączył się do niej Lowie i oboje, siedząc pod baldachimem świecących gwiazd,
okazywali w ten sposób ból po utraconej przyjaciółce.

Po kilku godzinach Lowie poczuł się odprężony bardziej nawet niż gdyby całą noc smacznie

przespał. Doszedł do wniosku, że zawdzięcza ten stan chwilom spędzonym w towarzystwie siostry.

Jego rozmyślania przerwał chrapliwy głos Sirry, która zapytała o jego przyjaciół Jedi. Siostra

chciałaby się dowiedzieć, czy gdyby zginął, także okazywaliby ból po nim, podobnie jak uczyniła to
ona i Lowie po utracie Raaby.

Młody Wookie z emfazą kiwnął głową, a Sirra oświadczyła, że brat ma szczęście, iż udało mu się

znaleźć takich przyjaciół.

Zachęcony zachowaniem siostry, Lowie poprosił, żeby powiedziała coś więcej na temat planów,

jakie snuła wspólnie z Raaba.

Sirra nie odzywała się tak długo, iż zaczął się zastanawiać, czy przypadkiem znów nie uraził jej

albo nie rozdrapał jakiejś starej rany. W końcu siostra opowiedziała, jak ona i Raaba chciały zostać
pilotami i galaktycznymi podróżnikami. Z początku zamierzały pracować na pokładach gwiezdnych
frachtowców, do czasu, aż zarobią dostatecznie dużo kredytów, aby mogły kupić własny statek.
Później planowały wyruszyć nim i zająć się badaniem różnych planet. W ten sposób mogłyby zostać
bogatymi kupcami. Sirra sapnęła, wybuchając gorzkim śmiechem: Raabie marzyło się nawet, że obie
mogłyby się wsławić odkryciem nowych gwiezdnych szlaków wiodących przez nadprzestrzeń.

Lowie odniósł wrażenie, że sierść jeży mu się z przerażenia. Zwrócił uwagę, że takie zajęcie

byłoby bardzo niebezpieczne.

Sirra z przymusem się uśmiechnęła i zauważyła, że niebezpieczeństwa nigdy nie odstraszały

Raaby. Rozłożyła ręce, po czym wyznała, że nie zamierza już zostać międzygwiezdną podróżniczką.
A przynajmniej nie teraz, gdy przyjaciółka zginęła. Nie wiedziała wprawdzie, co pragnie robić, ale
była pewna, że nie chce zostać na Kashyyyku.

Na chwilę umilkła i wpatrzyła się w gwiazdy. Lowie podążył za jej spojrzeniem. Zastanawiał

się, czy Sirra wyobraża sobie pośród gwiazd Raabę, badającą systemy gwiezdne i przeżywającą
niezwykłe przygody, o których obie zawsze tak marzyły.

Sirra westchnęła. Powiedziała, że strata przyjaciółki boleśnie ją dotknęła.
Lowie uzmysłowił sobie, jak łatwo było traktować przyjaciół – i rodzinę – jak coś oczywistego.

Dotychczas nie wyobrażał sobie, że siostra może czuć się taka samotna.

Okazując wahanie, Sirra zapytała, czy nie zechciałby spędzić z nią tego dnia, podczas gdy

Chewbacca i Jaina będą nadal zajęci majstrowaniem we wnętrzu „Ścigacza Cieni”.

Pamiętając o dręczącym go przeczuciu, że może wydarzyć się coś złego, Lowie z ochotą wyraził

zgodę.

Rozdział 11

Promienie słońca rozpraszały ostatnie kłęby porannej mgły, wciąż jeszcze wiszącej nad

wierzchołkami gigantycznych wroszyrów. Mimo to czterech silnie umięśnionych Wookiech bez
wahania kierowało się w stronę wieży kontrolnej górującej nad kompleksem zabudowań ośrodka
przemysłowego, w którym wytwarzano komputerowe podzespoły.

Wyglądali zupełnie jak inni Wookie, odziani w przepisowe stroje, jakie nosili pracownicy

fabryki. Wszyscy byli wysocy, silnie zbudowani i nie mieli broni, którą dałoby się zauważyć. Nowo
przybyli wcisnęli prawidłową kombinację klawiszy, będącą kodem umożliwiającym dostęp, i stanęli
u stóp pilnie strzeżonej wieży wznoszącej się ponad innymi drzewnymi platformami. Przybywali
dokładnie o tej porze, kiedy powinni się pojawić pracownicy ośrodka kontroli lotów, przychodzący
na ranną zmianę.

Kiedy okazali karty identyfikacyjne na wartowni kontrolnej wieży, musieli przejść przez

elektrostatyczne pole usuwające zanieczyszczenia z materiału ich kombinezonów. Sylwetki
wszystkich czterech Wookiech, poddane działaniu niewidocznych ładunków elektrycznych, na ułamek
sekundy zamigotały, ale po chwili znów przybrały poprzednie kształty.

Nikt niczego nie zauważył.
Tymczasem prawdziwi pracownicy, którzy mieli objąć służbę na porannej zmianie, leżeli

ogłuszeni w niewielkim pomieszczeniu służbowym na jednej z niższych platform, gdzie znajdowały
się magazyny. Wookie pełniący służbę, zmęczeni po wielogodzinnym nadzorowaniu przylatujących
do fabryki i opuszczających jej teren statków, cieszyli się, że już wkrótce zakończą pracę i udadzą się
do domów. Z radością podpisali niezbędne protokoły i przekazali kontrolę nad urządzeniami
zmiennikom, którzy burkliwie przejęli służbę, wydając kilka charakterystycznych dla mowy
Wookiech warknięć i pomruków.

Poprzednia załoga opuściła pomieszczenia kontrolnej wieży, pozostawiając wszystkie komputery,

zabezpieczenia, blokady i systemy orbitalnych satelitów obronnych w rękach nowo przybyłych
pracowników.

Jeden z obejmujących służbę Wookiech zatrzasnął drzwi kontrolnej wieży, po czym wyciągnął

ukryty blaster i stopił aparaturę alarmową i urządzenia wykrywające pojawianie się nieproszonych
gości. Trysnęły fontanny iskier, buchnęły kłęby czarnego dymu, a po pomieszczeniu rozbryznęły się
krople metalu i plastiku. Następnie wszyscy czterej pstryknęli przełącznikami u pasów, wyłączając
ukryte w nich generatory maskujących hologramów. Wizerunki Wookiech zadrżały i zniknęły,
ukazując postacie czworga komandosów, przybyłych z Akademii Ciemnej Strony.

– Holograficzne przebrania działały bez zarzutu – odezwał się Zekk, wygładzając zmarszczki

opancerzonego skórzanego munduru i poprawiając przekrzywioną pelerynę, ozdobioną szkarłatną

lamówką. Był rad, że może być znów sobą.

Stojący przy drzwiach wieży szturmowiec odwrócił się w jego stronę.
– Systemy alarmowe unieszkodliwione – zameldował. – Nie będzie z nimi żadnych problemów.
Pozostałe dwie członkinie grupy, Siostry Nocy: Tamith Kai i Vonnda Ra, stały, wpatrzone

w ekrany monitorów skomplikowanych systemów komputerowych. Jeżeli chciały się posługiwać
kontrolnymi dźwigniami, musiały wspinać się na palce, gdyż wszystkie panele umieszczono na
wysokości odpowiedniej dla Wookiech. Vonnda Ra wyciągnęła głowę i pragnąc zapoznać się
z systemami, przyglądała się odczytom na ekranach.

Zamyślona Tamith Kai także spoglądała na urządzenia umożliwiające kierowanie ruchem

statków. Z klaśnięciem złączyła palce dłoni, zakończone długimi paznokciami.

– Wszystko musi przebiegać zgodnie z harmonogramem – oznajmiła. – Jeżeli tak się stanie,

możemy być pewni sukcesu.

– Odniesiemy sukces – zapewnił ją Zekk. – Nie zawiodę zaufania, jakim obdarzył mnie mistrz

Brakiss.

Tymczasem Vonnda Ra, która zajęła się dwoma kontrolnymi panelami, przyglądała się

klawiaturom i urządzeniom diagnostycznym. Zadowolona, wyciągnęła z pokrowca u pasa osłonięte
wibroostrze, a potem pstryknęła przełącznikiem, aby uruchomić urządzenie. Słysząc pomruk
włączonego ostrza, zanurkowała pod pulpity konsolet, po czym machnęła nożem w lewo i w prawo,
żeby przeciąć kable zasilające oba panele. Strzeliły snopy oślepiających iskier, a po chwili z wnętrz
urządzeń zaczęły się wydobywać smugi białawego dymu.

Siostra Nocy cofnęła się i machnęła ręką, usiłując odpędzić kłęby gryzących oparów.

Wyprostowała się, sprawiając wrażenie jeszcze bardziej zadowolonej niż poprzednio.

– Orbitalne systemy obronne Kashyyyku zostały raz na zawsze unieszkodliwione – oświadczyła.
Zekk kiwnął głową w stronę zniszczonych paneli kontrolnych, a jego zielone oczy błyszczały.
– Rzeczywiście wygląda na to, że już nigdy nie będą działały – przyznał.
– Ty dowodzisz tą wyprawą, Zekku – przypomniała mu Tamith Kai, wkładając ręczny

komunikator do gniazda w konsolecie urządzenia telekomunikacyjnego. – Czy nie sądzisz, że
najwyższy czas nadać wiadomość mającą zwabić tu smarkaczy Jedi, abyśmy mogli wreszcie z nimi
się rozprawić?

Siostra Nocy wyglądała na zadowoloną z siebie.
Zekk przełknął ślinę, czując, że w jego głowie wirują setki myśli. Wiedział, że ta chwila

nadejdzie i że będzie zmuszony stawić czoło problemowi.

– Czyżbym odnosiła wrażenie, że się wahasz? – warknęła Tamith Kai.
– Nie – odparł młodzieniec. – Staram się tylko znaleźć najlepsze słowa, by powiedzieć to, co

pragnę. Muszę ich zaciekawić, zaniepokoić... i przekonać.

Stanął przed pulpitem konsolety telekomunikacyjnej i korzystając z klawiatury, wystukał

wiadomość i przekazał do urządzenia tłumaczącego, które miało zamienić ją na słowa właściwego
dialektu Wookiech, a później przesłać jako informację o najwyższym priorytecie do miejsca, gdzie
Jacen i Jaina spędzali czas z przyjaciółmi.

Był pewien, że jeżeli użyje odpowiednich słów, bliźnięta pospieszą do kontrolnej wieży.
Tymczasem Jacen, przebywający wysoko na gałęziach drzewa w domu Wookiech, starał się, jak

mógł, aby dotrzymywać kroku przyjaciołom w zręcznościowej grze komputerowej, prowadzonej
w bardzo szybkim tempie. Mimo to pozostali gracze – Lowie, Sirra i Tenel Ka – reagowali o wiele

szybciej niż on na zmiany sytuacji zachodzące na holograficznej planszy. Jaina wyszła z Chewbaccą,
by jak zwykle naprawiać uszkodzone podzespoły „Ścigacza Cieni”.

Przyjaciele siedzieli po czterech stronach kwadratowej kontrolnej płyty. Każde trzymało jedną

dłoń na niewielkiej elastycznej dźwigni z czujnikami, za pomocą której zmieniali położenie
miniaturowych wizerunków gwiezdnych maszyn. W przestrzeni ponad planszą toczyła się walka,
będąca odzwierciedleniem bitwy, która zakończyła się zniszczeniem pierwszej Gwiazdy Śmierci.

Lowie i Sirra kierowali ruchami szybkich myśliwców typu X, podczas gdy Jacen i Tenel Ka

musieli zadowolić się pilotowaniem starszych i wolniejszych maszyn typu Y, osłaniających X-
skrzydłowce. Sterujący grą komputer czynił, co było w jego mocy, by kierować ogniem laserowych
działek symulowanych imperialnych myśliwców typu TIE, raz po raz atakujących maszyny
Rebeliantów. W dodatku od czasu do czasu w przestworzach pojawiały się potężne śmiercionośne
smugi strzałów turbolaserowych dział, umieszczonych na pokładzie Gwiazdy Śmierci.

Jacen dobrze radził sobie z celowaniem i strzelaniem. Bliźnięta często posługiwały się

poczwórnymi sprzężonymi działkami „Sokoła Tysiąclecia”, by polować na bryły złomu zaśmiecające
przestworza wokół Coruscant. Lowbacca i jego siostra mieli jednak większą wprawę, jeżeli
chodziło o branie udziału w skomplikowanych komputerowych grach, a Tenel Ka, jak przystało na
młodą wojowniczkę z Dathomiry, słynęła z błyskawicznych odruchów.

Jacen przesunął palcami po czujnikach dźwigni, zmieniając kierunek lotu swojego myśliwca typu

Y. Mimo to imperialna maszyna typu TIE nie przestawała trzymać się niebezpiecznie blisko ogona
jego myśliwca, gdzie znajdowały się osłony obu silników. Chłopiec postanowił wprowadzić
maszynę w lot nurkowy.

– Hej, odczep się od mojego ogona! – krzyknął.
Wskutek najzwyklejszego przypadku, myśliwiec typu TIE natknął się na jedną z turbolaserowych

błyskawic wystrzelonych z pokładu Gwiazdy Śmierci, dzięki czemu Jacen mógł przez chwilę
odetchnąć.

Starając się odwrócić uwagę pozostałych graczy od zmiennego szczęścia, z jakim toczył

symulowaną bitwę, chłopiec uciekł się do najbardziej oczywistego sposobu. Korzystając z wolnej
chwili między zwrotami, nurkowaniem i strzelaniem, postanowił opowiedzieć jakiś dowcip.

– Hej, czy wiecie, jaki dźwięk wydają dwaj Whiphidzi, kiedy się całują? – zapytał.
– Ani nie widziałam, ani nie słyszałam żadnego Whiphida – oznajmiła Tenel Ka.
– Pan Lowbacca stanowczo oświadcza, że nawet nie chce słyszeć tego dźwięku – odezwał się

Em Teedee.

– Dajcie spokój! – żachnął się chłopiec. – To dowcip. Czy wiecie, jaki dźwięk wydają dwaj

Whiphidzi, kiedy się całują? – Odczekał sekundę, po czym uniósł jedną brew. – Oj!

Tenel Ka sprawiała wrażenie zakłopotanej. Lowbacca warknął, ale Sirra zaskarbiła sobie

dozgonną wdzięczność Jacena, głośno sapiąc, co u Wookiech było odpowiednikiem wybuchu
śmiechu. Dopiero po dłuższej chwili zwiększyła prędkość swojego holograficznego X-skrzydłowca,
tak że prześcignęła myśliwiec pilotowany przez Jacena.

Chłopiec zauważył, że w stronę jego maszyny typu Y szybują cienkie zielone sztychy laserowych

strzałów, ale w ostatniej chwili zmienił kierunek lotu i uniknął trafienia. Dostrzegł jednak, że zbliża
się kolejna imperialna jednostka, która strzelając celnie raz po raz powoduje coraz większe
uszkodzenia. Nagle miniaturowy holograficzny myśliwiec typu TIE zamienił się w ognistą kulę, pełną
rozprzestrzeniających się rozżarzonych szczątków. Jacen zorientował się, że tym razem uratowała go

Tenel Ka, która pospieszyła z odsieczą jego ostrzeliwanej maszynie.

– Wyraźnie potrzebowałeś pomocy, Jacenie – powiedziała.
– To prawda – przyznał chłopiec. – Dziękuję.
Oboje lecieli teraz obok siebie, podążając śladami mknących jak błyskawice X-skrzydłowców,

pilotowanych przez Lowiego i Sirrę. Ich maszyny zbliżały się do celu, którym był niewielki szyb
wentylacyjny, jakby czekający na przyjęcie protonowych torped. Pociski powinny rozerwać na
kawałki zbudowaną przez wielkiego moffa Tarkina śmiercionośną bojową stację...

W pomieszczeniu rozległ się nagle melodyjny kurant komunikatora, zwiastujący pojawienie się

niezwykle ważnej wiadomości. Sirra wyciągnęła rękę i zatrzymała grę, dzięki czemu nad
symulacyjną planszą znieruchomiały wszystkie miniaturowe wizerunki gwiezdnych maszyn. Lowie
pospieszył, by odebrać pilną informację. Popatrzył na ekran komunikatora, na którym pojawiły się
słowa sygnału, po czym zamrugał powiekami.

Kiedy zaryczał na znak, że dzieje się coś złego, Jacen i Tenel Ka także pospieszyli w stronę

odbiornika.

– Panie Lowbacco, co się stało? – odezwał się Em Teedee. – Proszę pozwolić mi zapoznać się

z tą informacją. Jak mogę zająć się tłumaczeniem, skoro nawet nie daje pan mi jej przeczytać?

Lowie przycisnął guzik. Obwody komunikatora przetłumaczyły wiadomość, a na ekranie pojawiły

się słowa w basicu.

– To tylko część – stwierdził Jacen czując, że krew w jego żyłach przyjmuje temperaturę lodu. –

Ktoś zakłócił nadawanie sygnału.

– Wygląda na coś poważnego – zauważyła Tenel Ka.
– Pilne... – zaczął czytać chłopiec. – Ranni w fabryce komputerowych podzespołów...

potrzebujemy pomocy... przybywajcie jak najszybciej. My... – Jacen zmarszczył brwi. – Ale kto ją
wysłał? Kto może być nadawcą?

– Została skierowana tu, do tego domu – oznajmiła Tenel Ka. – Ktoś chciał, żebyśmy właśnie

myją odebrali.

– Przecież tylko Jacen i Chewbacca wiedzieli, gdzie przebywamy – odparł Jacen. – A oni udali

się, by naprawiać „Ścigacz Cieni”, na jedno z lądowisk, a nie do fabryki, gdzie produkuje się
komputerowe podzespoły.

– Możliwe, że zmienili plany – zauważyła Tenel Ka.
Sirra zawyła i niemal w tej samej chwili rozległ się przeciągły ryk Lowiego.
– O rety – odezwał się piskliwie miniaturowy android-tłumacz. – W fabryce przebywają przecież

rodzice pana Lowbaccy i pani Sirry.

– Nie wolno nam zlekceważyć tej wiadomości – oświadczyła Tenel Ka. – Musimy tam pójść

i przekonać się, o co chodzi. To jest fakt.

– Masz rację – poparł ją Jacen.
Lowie wcisnął kilka guzików, umieszczonych na panelu kontrolnym komunikatora. Powtórzył tę

czynność kilka razy, by w końcu, dając upust frustracji, uderzyć pięścią w obudowę urządzenia.

– Pan Lowbacca oświadcza, że nie może wysłać odpowiedzi – odezwał się Em Teedee. –

Prawdopodobnie uszkodzeniu uległ odbiornik znajdujący się na terenie fabryki. Tamto urządzenie nie
odbiera żadnych sygnałów przekazywanych z zewnątrz.

Lowie ryknął do siostry, aby wezwała najszybszego pociągowego bantha, jakiego znajdzie

w okolicy, a sam przypiął do pasa rękojeść świetlnego miecza. To samo uczynili Jacen i Tenel Ka,

przygotowując się na najgorsze. Wszyscy wybiegli z pomieszczenia domu, urządzonego na
wierzchołku ogromnego drzewa.

W odpowiedzi na gorączkowe wezwanie Sirry, do platformy przyczłapał kudłaty banth.

Sullustański poganiacz, który przykucnął na szerokim karku bestii, sprawiał wrażenie znużonego
wielogodzinną pracą. Kiedy jednak oboje Wookie, obnażywszy długie kły, głośnym rykiem
oświadczyli, że chodzi o ratowanie życia, podobna do wielkiej myszy istota natychmiast się ocknęła.
Jacen wspiął się na siedzenie i wyciągnął rękę do Tenel Ka na znak, że chce jej pomóc.
Wojowniczka zgodziła się bez wahania. Sirra i Lowie wskoczyli na grzbiet wielkiej bestii i banth
ruszył w stronę fabryki.

– To stworzenie może przecież iść szybciej! – krzyknął Jacen. – Kiedy przebywałem na Tatooine,

widziałem, jak spłoszone banthy gnały na złamanie karków.

Lowie szczeknął, wydając polecenie poganiaczowi. Sullustanin przynaglił wierzchowca do

pośpiechu. Po chwili cała drzewna autostrada drżała, pobudzana rytmicznym łomotem kopyt
zwierzęcia.

Najeżone lufami śmiercionośnej broni satelity obronne, wiszące wysoko nad Kashyyykiem,

zaprojektowano w taki sposób, żeby mogły niszczyć jednostki atakujących wrogów. Kiedy jednak
w przestworzach nad planetą pojawił się zamaskowany wahadłowiec, którego załoga otworzyła
wrota hangaru, by uwolnić eskadrę myśliwców typu TIE, satelity obrony orbitalnej pozostały ciche
i nieruchome.

Piloci nieprzyjacielskich maszyn uzbroili pokładowe działka, po czym włączyli bliźniacze silniki

jonowe i utworzywszy zwarty szyk, z przejmującym skowytem skierowali się ku porośniętej gęstą
dżunglą powierzchni planety. W pamięciach komputerów już zapisano szczegółowy plan całej akcji.
Piloci imperialnych myśliwców chcieli z chirurgiczną precyzją wyrządzić jak najwięcej szkód w jak
najkrótszym czasie. Zamierzali pochwycić łup, a potem rozpłynąć się w przestworzach.

Czujniki satelitów orbitalnej obrony Kashyyyku zarejestrowały fakt pojawienia się intruzów.

Przekazały informację, po czym przygotowały się do odbioru sygnału, jaki powinny otrzymać ze
znajdującej się na terenie zakładów przemysłowych kontrolnej wieży. Śledziły tory lotu
nieprzyjacielskich maszyn, ale nie otrzymały polecenia przesłania energii do systemów uzbrojenia
ani rozkazu otwarcia ognia. Planeta zachowywała milczenie. Lufy działek obronnych satelitów nie
obudziły się do życia.

Mimo iż systemy obronne nie powitały ogniem napastników, czujniki nadal gromadziły

informacje o rozwoju sytuacji... na wszelki wypadek, gdyby ktoś na Kashyyyku przeżył po ataku
imperialnych najeźdźców.

Kiedy zmęczony banth w końcu dotarł przed bramę fabryki, w której wytwarzano

skomputeryzowane urządzenia, Lowie, Sirra, Tenel Ka i Jacen zeskoczyli z grzbietu i pospieszyli
w stronę wejścia.

Wysoki, wrzecionowaty android-przewodnik stał nieruchomo, jakby przyklejony do ściany.

Ujrzawszy nieoczekiwanych przybyszów, odłączył się od urządzenia zasilającego i pospieszył
w stronę grupy nieznajomych. Przyjął postawę obronną, pamiętając o tym, że o tej porze nie
spodziewał się żadnych gości.

– Stać! – powiedział.

– Gdzie zdarzył się ten wypadek? – zawołał Jacen. – Musimy dostać się do fabryki.
– Przybywamy w odpowiedzi na wezwanie o ratunek – wyjaśniła Tenel Ka.
Lowie i Sirra zaczęli ryczeć jedno przez drugie, licząc na to, że android-przewodnik szybciej

zrozumie słowa wypowiadane w dialekcie Wookiech niż w basicu.

– Nie przekazano mi informacji o żadnym wypadku – oświadczył automat. Jego długie ręce

zwisały po bokach jak kołyszące się metalowe pręty.

– Musiał się jakiś wydarzyć – upierał się Jacen. – Otrzymaliśmy wiadomość obdarzoną

najwyższym priorytetem, by natychmiast przybyć do fabryki.

– Sprawdzam – odezwał się android-przewodnik, po czym umieścił jeden z mających kształt

kołków palec w gnieździe najbliższego terminala komputerowego. Na chwilę znieruchomiał, a potem
po jego ekranie przesunęły się błyskawicznie długie rzędy cyfr i liter.

– Czy jesteście pewni, że dysponujecie właściwymi współrzędnymi? – zapytał w końcu. – Czy

mogę zaproponować wam przejrzenie kilku broszur reklamowych?

– A. Aha – odezwała się Tenel Ka, spoglądając poważnie na Jacena. – Możliwe, że zostaliśmy

celowo oszukani.

– Blasterowe błyskawice! – odparł chłopiec. Słysząc dobiegający z góry dziwny dźwięk,

zrozpaczony uniósł rękę, i pokazał na niebo: – Wygląda na to, że ten wypadek dopiero się wydarzy!

Lowie przekrzywił głowę i obnażywszy długie kły, gniewnie zaryczał.
Z chmur wyłoniła się pierwsza grupa imperialnych maszyn typu TIE. Ich piloci kierowali się

w stronę fabryki komputerowych podzespołów. Lufy nieprzyjacielskich działek plunęły laserowym
ogniem, nie czekając, aż myśliwce znajdą się nad celem.

Rozdział 12

Jaina pomyślała, że prawdziwą przyjemność sprawia jej praca w towarzystwie kogoś, kto

podobnie jak ona kochał mechanizmy i urządzenia. Wyglądało na to, że dziewczyna i Chewbacca są
jedynymi osobami pracującymi w przestronnym hangarze.

Raz po raz przez otwarte wrota wpadały podmuchy chłodnego wiatru. Czując świeże powietrze

i widząc ocean zielonych liści, dziewczyna była rada, że nie zamknęła drzwi. Przeznaczone do
remontowania większych statków pomieszczenie zostało zbudowane na platformie w koronie jednego
z najwyższych drzew, jakie wznosiły się ponad baldachim liści sąsiednich wroszyrów. Znajdowało
się w dość dużej odległości i od dzielnicy mieszkaniowej Wookiech, i od fabryki, gdzie montowano
komputerowe urządzenia.

W ogromnym hangarze panowała na ogół cisza, jeżeli nie liczyć dźwięcznych stuków i innych

odgłosów wydawanych przez narzędzia, jakimi posługiwali się Jaina i Chewbacca, zajęci
naprawianiem „Ścigacza Cieni”. Dziewczyna była tym zachwycona. Uważała, że nic tak nie koi
nerwów jak odprężająca naprawa jakiegoś mechanizmu, połączona z dopasowywaniem różnych
części, tak by stanowiły całość.

Zwłaszcza że „Ścigacz Cieni” był nadal szczytem osiągnięć w swojej klasie.
Kiedy Chewbacca, zajęty czymś pod kadłubem, ryknął i uniósł głowę, zwracając ją w stronę

opuszczonej rampy, Jaina wygramoliła się spod pulpitu panelu kontrolnego, gdzie pracowała,
i krzyknęła w odpowiedzi:

– Niezupełnie zrozumiałam, o co ci chodziło, Chewie. Jakiego narzędzia potrzebujesz?
Obok krawędzi metalowej pochylni pojawiła się wielka kudłata głowa Wookiego i Chewbacca

pokazał, jaki przyrząd jest mu potrzebny.

– Prawie skończyłam – oznajmiła dziewczyna, przenosząc pojemnik z narzędziami w miejsce, do

którego mógł dosięgnąć Wookie. – Resztę zrobię, posługując się kieszonkowym zestawem
uniwersalnym.

Skończyła pracę, umocowała płytę czołową na poprzednim miejscu, a potem zeszła po rampie

pod kadłub statku, gdzie Chewbacca czyścił lśniące podbrzusze wahadłowca z resztek smaru.
Burknął coś, co zabrzmiało jak pytanie.

– Zapewne pytałeś, czy nie jestem głodna? – odezwała się Jaina, starając się zrozumieć słowa

mowy Wookiech. Wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu. – Jasne! Naprawianie automatycznych
urządzeń hamujących zawsze sprawia, że czuję niesamowity apetyt.

Lowie ponownie warknął, a później rozłożył szeroko ręce i wzruszył ramionami.
– No, to na co jeszcze czekamy? – chichocząc, zinterpretowała jego słowa dziewczyna. – Sama

nie mogłabym wyrazić tego dosadniej. – Po chwili usłyszała cichy pomruk, podobny do oddalonego

huku grzmotu, i ponownie zachichotała. – Czy to twój żołądek, Chewie? – zapytała. – Musisz być
naprawdę bardzo głodny.

Chewbacca jednak nagle umilkł i przekrzywił głowę, jakby nasłuchiwał. Zmrużył błękitne oczy.

Po chwili ten sam dźwięk się powtórzył, ale tym razem towarzyszyły mu stłumione odgłosy
wybuchów, podobnych do trzasków blasterowych błyskawic trafiających jakieś cele. Pojawiło się
także basowe ni to brzęczenie, ni to zawodzenie, którego źródła Jaina nie potrafiła określić.

– To chyba coś na zewnątrz hangaru – odezwała się niepewnie. – Nie mam pojęcia, co to może...
Chewbacca uniósł rękę, nakazując jej, by zachowała ciszę. Po chwili krótko szczeknął i puścił

się biegiem w stronę otwartych wrót hangaru. Jaina pobiegła za nim. Stanęli na progu i spojrzeli na
ocean zielonych liści i brązowych gałęzi, widoczny nisko w dole pod wielką platformą. Potężne
konary utrzymywały platformę na poziomie o wiele wyższym niż wierzchołki pobliskich drzew
rosnących w gęstej dżungli.

Spoglądając w zamglone niebo, Jaina nie miała trudności z identyfikacją nakładających się na

siebie dźwięków. Słyszała odgłosy eksplozji, huki blasterowych wystrzałów i wyraźny skowyt
silników gwiezdnych statków.

– Myśliwce typu TIE! – wykrzyknęła. – Co robią tu imperialne maszyny? I do czego strzelają?
Zaniepokojona, popatrzyła na Chewbaccę.
Wookie wyciągnął rękę w kierunku, skąd dobiegały dźwięki. Szczeknął krótko, wyjaśniając, że

chodzi o zakłady, w których są montowane komputerowe podzespoły.

Jaina jęknęła.
– To musi być sprawka Drugiego Imperium. Ale nigdy się nie spodziewaliśmy, że zaatakują

właśnie Kashyyyk!

Rozgniewany Wookie przeciągle zaryczał. Tym razem Jaina natychmiast zrozumiała, co chciał

powiedzieć.

– Wiem. Musimy tam się udać. Spróbujmy wezwać pomoc. Gdzie znajduje się najbliższy

komunikator?

Wookie skoczył do panelu urządzenia zawieszonego na ścianie obok wrót hangaru. Nacisnął

guzik i przeciągle zaryczał, ogłaszając alarm. Jaina jednak odwróciła się jak użądlona, kiedy
usłyszała narastający jęk uruchamianych silników.

– A to co znowu?
Jęk wydobywał się z kadłuba „Ścigacza Cieni”. Chewbacca i Jaina wymienili zaniepokojone

spojrzenia, po czym puścili się biegiem ku smukłemu wahadłowcowi, który niedawno naprawiali.
Przez transpastalową szybę iluminatora sterowni Jaina ujrzała niewysoką kobietę o falujących
brązowych włosach, odzianą w błyszczący strój z gadziej skóry. Siostrę Nocy.

– Skąd ona się tam wzięła? – zawołała. – Hej, chyba chce porwać wahadłowiec!
Silniki „Ścigacza Cieni” napełniły cały hangar dźwiękiem podobnym do tego, jaki wydają

miliony fruwających owadów. Zawodzenie ucichło, po chwili znów zabrzmiało, ale w następnej
sekundzie silniki zakrztusiły się i umilkły. Twarz siedzącej w sterowni Siostry Nocy wykrzywiła się
z wściekłości, a z oczu strzeliły błyskawice. Na kremowobrązowej skórze pojawiły się jaśniejsze
cętki.

Jaina spoglądała w górę, mniej więcej tak samo rozgniewana.
– Musimy ją powstrzymać – oświadczyła.
Chewbacca zanurkował pod kadłub statku, skąd po chwili dobiegło jego uspokajające

warknięcie.

– Jesteś pewien, że nie poleci? – zapytała Jaina. – Skąd to wiesz?
Nie przestając grzebać we wnętrzu otwartego panelu umożliwiającego dostęp do urządzeń

sterujących pracą silników, Chewbacca zaryczał i trącił stopą część urządzenia, leżącą na posadzce
hangaru. Jaina natychmiast rozpoznała główny motywator, który Wookie wyciągnął do naprawy.

Bez tego urządzenia „Ścigacz Cieni” nie mógł wystartować ani tym bardziej polecieć.
Przeraźliwy skowyt uruchamianych silników zabrzmiał ponownie. Chewbacca zawył. Rozległ się

stłumiony huk i silniki zamilkły, a z wnętrza panelu kryjącego urządzenia sterujące ich pracą trysnęły
iskry. Wookie wyskoczył spod kadłuba.

W następnej chwili Jaina usłyszała pomruk opadającej rampy. Zanim jednak wbiegła na pokład,

aby stawić czoło niedoszłej porywaczce, Siostra Nocy zeskoczyła na płytę hangaru i zwróciła się
w stronę dziewczyny i Chewbaccy. Jaina pomyślała, że rozpoznaje w rysach twarzy kobiety coś
znajomego: jakieś lodowate piękno zmieszane z niepohamowanym gniewem.

Chewbacca wyzywająco zaryczał i natychmiast niewysoka wojowniczka odwróciła się w stronę

Wookiego. Spojrzała na niego z groźnym błyskiem w oczach.

– Przybyłam odzyskać swoją własność – oświadczyła. – Postąpisz jak głupiec, jeżeli staniesz na

mojej drodze. „Ścigacz Cieni” należy do mnie.

– A więc ty jesteś tą Siostrą Nocy, Garowyn – odezwała się Jaina. – Tenel Ka i wujek Luke

opowiadali mi o tobie.

Wiedźma z Dathomiry zwróciła oczy na Jainę, a na jej twarzy odmalował się niesmak, jakby

kobieta połknęła nagle coś kwaśnego.

– Dlaczego nie jesteś teraz w fabryce razem z przyjaciółmi, smarkulo Jedi? – warknęła.
– W fabryce? – powtórzyła dziewczyna, niczego nie rozumiejąc. – Z jakiego powodu moi

przyjaciele mieliby być teraz w fabryce?

– To nieważne – odparła Garowyn. – I tak nie możecie zrobić nic, by im pomóc. – Uniosła ręce

nad głowę, jakby chciała coś rzucić, chociaż nie trzymała w dłoniach żadnego przedmiotu. – Zaraz
skończę z wami tu i teraz. – Roześmiała się. – Nie macie żadnej szansy.

Chewbacca obnażył długie kły i naprężył mięśnie, jak gdyby przygotowywał się do skoku.
Nagle Jaina, która dopiero teraz zrozumiała znaczenie poprzednich słów Siostry Nocy, krzyknęła:
– Musimy pomóc naszym przyjaciołom, Chewie! Zostawmy ją w spokoju!
Zanurkowała pod kadłub „Ścigacza Cieni”, licząc, że zdoła dotrzeć do drzwi windy, którą mogli

zjechać na dół, na główny poziom drzewnego miasta Wookiech.

– Nawet nie myślcie o ucieczce! – krzyknęła wiedźma z Dathomiry.
Jedna z ogromnych drewnianych skrzyń, wypełniona częściami zamiennymi do silników

gwiezdnych statków, uniosła się w powietrze i poszybowała w stronę Chewiego. Uderzyła go
w plecy, wskutek czego rosły Wookie runął na kolana, a potem z głośnym jękiem, pełnym bólu
i zdumienia, rozciągnął się na płytach posadzki.

Garowyn stała obok opuszczonej rampy „Ścigacza Cieni”. Oparła dłonie na biodrach, okrytych

opancerzonymi łuskami stroju z gadziej skóry. W mrocznych głębinach jej oczu zaczynały błyskać
ogniki, podsycane przez ciemną stronę. Posługując się Mocą, wiedźma szykowała się do uniesienia
w powietrze następnych ciężkich przedmiotów, złożonych pod ścianami wielkiego hangaru.

Jaina krzyknęła, kiedy ujrzała, że druga masywna drewniana skrzynia unosi się i kieruje

w okolice jej głowy. Odruchowo skorzystała z energii Mocy, by odepchnąć ją na bok. Przez głowę

dziewczyny przemknęła niesamowita myśl, że podobne ćwiczenia wykonywała, kiedy była więziona
na pokładzie Akademii Ciemnej Strony. Przeraziła się, kiedy ujrzała, że Siostra Nocy zaczyna rzucać
w nich beczkami, masywnymi sworzniami, młotkami, metalowymi płytami poszycia kadłubów
gwiezdnych maszyn, hydraulicznymi kluczami i wszystkimi innymi ciężkimi przedmiotami, jakie
znalazły się w zasięgu jej wzroku. Poczuła jeszcze większe przerażenie, kiedy uświadomiła sobie, że
niewysoka wiedźma czyni to wszystko bez widocznego wysiłku, nie poruszając żadnym mięśniem.

Tymczasem Chewbacca, któremu udało się uwolnić spod szczątków ciężkiej skrzyni, usiłował

schronić się za szkieletem częściowo rozmontowanego kadłuba gwiezdnego skoczka. Ujrzawszy to,
Garowyn posłała w ślad za nim następną porcję ciężkich i ostrych przedmiotów.

Starając się zmieniać tory lotu pocisków szybujących ku niej i Chewbacce, Jaina ukryła się za

jedną ze skrzyń, po czym postanowiła się skupić. Mimo grożącego jej niebezpieczeństwa, usiłowała
wysyłać myślowe palce Mocy, żeby nawiązać kontakt z Jacenem, Tenel Ka i Lowbaccą.

Z pękniętego pojemnika wyciekało zanieczyszczone chłodziwo. Po chwili na posadzce hangaru

utworzyła się spora kałuża, a w powietrze ulatywały obłoki cuchnących oparów. Jaina czuła złość, że
dotychczas była zdolna jedynie reagować na bieg wydarzeń. Zbyt zajęta obroną przez atakami, nie
miała czasu na ułożenie żadnego planu.

Mimo iż Chewbacca nie dysponował umiejętnościami Jedi, nie zamierzał pozostawać

nieruchomym celem. Wyciągnąwszy długie kosmate ręce, odskoczył od kadłuba gwiezdnego skoczka.
Uniósł nad głowę ciężką drewnianą skrzynię i rzucił w ten sposób, żeby zderzyła się w powietrzu
z wypełnionym płynnym smarem wiadrem, ciśniętym w niego przez Siostrę Nocy. Opalizująca ciecz
wylała się z kubła i rozprysnęła po płytach posadzki wokół Jainy i Garowyn. Widząc to, Chewie
sięgnął po porzucony pojemnik z narzędziami. Kilkoma długimi susami pokonał odległość dzielącą
go od „Ścigacza Cieni”, po czym ukrył się w jego cieniu.

– Powiedzcie, co zrobiliście z moim statkiem – zaskrzeczała Garowyn, kierując strumień

lecących pocisków w stronę Jainy. – W jaki sposób mogę go naprawić?

Masywna skrzynia, dotychczas służąca dziewczynie za kryjówkę, zaczynała trzeszczeć i pękać,

bombardowana ciężkimi przedmiotami. Po chwili z grzechotem posypały się z niej we wszystkie
strony zapasowe cyberbezpieczniki. Jaina poderwała się do biegu, by poszukać innego schronienia.

Ciężko dysząc i wykorzystując techniki Jedi, zmieniła tory lotu kilku cięższych pocisków, a kilka

lżejszych odrzuciła na bok. Krople potu spływały jej z czoła do oczu, utrudniając zdolność
koncentracji.

– Został uszkodzony... podczas burzy jonowej – rzekła, zachłystując się powietrzem. Otarła

przedramieniem oczy, by móc lepiej widzieć. – Nigdy nie uda ci się go naprawić.

– W takim razie do niczego nie jesteście mi potrzebni – warknęła wiedźma. – Zaraz się z wami

rozprawię.

Wyciągnęła przed siebie ręce, a między jej palcami zaczęły ze skwierczeniem przelatywać

błękitne błyskawice. Jaina rozpaczliwie szukała sposobu odwrócenia uwagi kobiety z Dathomiry.

Nagle, jakby znikąd, w powietrzu pojawił się lecący w kierunku głowy Siostry Nocy miernik

impedancji. Po chwili tym samym torem poszybował ciężki klucz hydrauliczny, a po nim cała garść
ciężkich nitów i automatycznie zakleszczających się sworzni. Chewbacca nie musiał posługiwać się
Mocą, żeby ciskać masywnymi przedmiotami.

Tym razem Siostra Nocy uskoczyła w bok, by poszukać kryjówki. Zwróciła oczy na Wookiego

i mrucząc pod nosem jakieś przekleństwa, wypuściła w jego kierunku skwierczącą błękitną

błyskawicę. Chewbacca, stojący dotychczas obok „Ścigacza Cieni”, zawył i zanurkował, aby ukryć
się za kadłubem.

Odwrócenie uwagi wiedźmy z Dathomiry nie trwało długo, ale Jainie ten czas wystarczył.

Dziewczyna zamknęła oczy i skupiając energię Mocy, wysłała ją w stronę Garowyn, by odepchnąć
wiedźmę pod ścianę.

Zdumiona i kompletnie zaskoczona Siostra Nocy poślizgnęła się w kałuży płynnego smaru.

Ujrzawszy to, Jaina ponownie posłużyła się Mocą, by pchnąć silniej i skierować ślizgające się po
posadzce ciało wiedźmy w stronę wrót hangaru.

– Poddaj się, Garowyn – powiedziała chrapliwie, ciężko oddychając ze zmęczenia. – Nigdy nie

uda ci się porwać „Ścigacza Cieni”.

– Jeszcze nie pokazałam wam, co potrafię! – odkrzyknęła w odpowiedzi Siostra Nocy.
W ostatniej chwili Garowyn uczyniła coś, co wprawiło dziewczynę w zdumienie. Zamiast starać

się zmienić kierunek, w jakim ślizgała się po posadzce ku otwartym wrotom, wiedźma z Dathomiry
pchnęła swoje ciało jeszcze silniej w tę samą stronę. Chewbacca rzucił się, próbując ją
powstrzymać, ale posadzka była zbyt śliska i Wookie nie mógł zdążyć.

Kiedy Garowyn znalazła się na progu, wyciągnęła rękę, by uchwycić przymocowaną do framugi

metalową poręcz. Nie zwalniając, wykorzystała pęd, jaki nadała swojemu ciału. Wykonała półobrót
w powietrzu i wylądowała na tarasie, jakim była obrzeżona platforma hangaru.

Przez otwarte wrota ze świstem wpadł podmuch chłodnego wiatru. Rozrzucone po posadzce

lżejsze przedmioty z grzechotem potoczyły się pod ścianę, a inne wypadły ze szczelin w drewnianych
skrzyniach i spoczęły obok. Potykając się co krok na śliskiej posadzce, Jaina pospieszyła do wrót,
przez które umknęła Garowyn. Zanim jednak zdążyła wyjść z hangaru, usłyszała odgłosy
zapuszczanego silnika.

– Szybko, Chewie! – krzyknęła. – Musiała mieć ukryty w pobliżu powietrzny śmigacz!
Jaina dotarła do wrót, potykając się, i chwyciła za metalową poręcz framugi, żeby nie spaść

z tarasu w przepaść, na baldachim liści.

Kiedy dostrzegła powietrzny śmigacz, poczuła rozpacz. Maszyna oderwała się od tarasu

platformy, przez sekundę wisiała nieruchomo w powietrzu, a potem obróciła, by skierować w stronę
fabryki komputerowych podzespołów, wciąż jeszcze atakowanej przez oddziały Akademii Ciemnej
Strony.

Chewbacca błyskawicznie skoczył na poręcz tarasu. Ku przerażeniu Jainy, Wookie zawył,

a potem odbił się od poręczy i rzucił w przepaść, w stronę terkoczącego pojazdu Garowyn, który nie
zdążył jeszcze oddalić się od platformy. Rosły Wookie poszybował łagodnym hakiem, z cichym
świstem przecinając powietrze...

...i zacisnął palce porośniętej sierścią silnej ręki na masywnej rurze szkieletu konstrukcji

śmigacza.

Z trudem utrzymując równowagę na tarasie i nie wypuszczając poręczy, Jaina obserwowała, jak

Chewie, Siostra Nocy i śmigacz, wirując w powietrzu, opadają ku morzu zielonych liści. Ścisnęła
silniej poręcz i odruchowo wyciągnęła rękę, by pochwycić Chewbaccę, ale było za późno na
wszelką pomoc.

Kiedy powietrzny śmigacz uderzył o koronę jakiegoś wystającego drzewa, Chewie puścił rurę

i natychmiast odzyskał równowagę. Garowyn, nadal usmarowana chłodzącą mazią, także zeskoczyła
i pochwyciła cieńszą gałąź, żeby nie spaść jeszcze niżej. Chewie wdrapał się na solidniejszy konar

i potrząsnął gałęzią, na której stała Siostra Nocy. Zaryczał, rzucając wyzwanie.

Z usta Garowyn wydarł się chrapliwy śmiech, bardziej podobny do krakania, a twarz wiedźmy

rozjarzyła się triumfującym uśmiechem. Jaina usłyszała dobrze jej głos nawet z takiej dużej
odległości.

– A więc naprawdę chcesz zginąć, głupcze? – Siostra Nocy wyciągnęła ku Chewbaccę rękę.

Między palcami z głośnym skwierczeniem przeskakiwały błękitne błyskawice. – Zasługujesz na to po
tym, co zrobiliście z moim statkiem!

Wookie, mimo iż bezbronny wobec wyładowania ciemnej strony Mocy, groźnie warknął.
Zrozpaczona Jaina postanowiła uciec się do jedynej sztuczki, jaka wpadła jej do głowy. Zmrużyła

oczy i skupiła się, po czym uwolniła część własnej energii w taki sposób, aby za plecami wiedźmy
pojawiła się silna zmarszczka Mocy. Liście gałęzi drzewa głośno zaszeleściły, jakby nagle smagnięte
silnym podmuchem wiatru.

Siostra Nocy odwróciła się jak użądlona, gotowa stawić czoło atakującemu ją od tyłu

przeciwnikowi. Odruchowo uniosła rękę na wysokość głowy, jakby chciała zasłonić się przed
nieoczekiwaną napaścią, ale ten ruch sprawił, że poślizgnęła się na gałęzi. Upadła na plecy.

Jaina zachłysnęła się powietrzem, widząc, że głowa kobiety ze stłumionym hukiem uderza

o twarde drewno. Wiedźma zaczęła spadać, koziołkując, a po chwili zniknęła w gąszczu splątanych
gałęzi i konarów.

Rozdział 13

Świdrujący uszy skowyt silników imperialnych myśliwców typu TIE, przecinających warstwy

atmosfery, sprawił, że Jacena ogarnęło paniczne przerażenie. Chłopiec wiedział wprawdzie, że
zawodzenie wydobywa się z dysz wylotowych potężnych bliźniaczych silników, ale był pewien, że
imperialni projektanci musieli być zachwyceni tym piekielnym jazgotem.

Tymczasem wszystkie platformy kompleksu przemysłowego rozbrzmiewały prawdziwą kakofonią

sygnałów alarmowych. W powietrzu krzyżowały się warknięcia i wycia dyżurujących strażników,
wzmocnione przez elektroniczne urządzenia i przekazywane przez głośniki. Zatrudnieni w fabryce
pracownicy biegali we wszystkie strony, uruchamiając systemy bezpieczeństwa albo ewakuując
platformy.

Nisko nad wierzchołkami drzew przelatywały raz po raz bombowce typu TIE, rzucając

protonowe ładunki wybuchowe, które wzniecały pożary całych grup splątanych gałęzi. Z płonących
liści unosiły się kłęby ciemnoszarego dymu.

– Musimy odeprzeć atak – stwierdziła Tenel Ka, rozglądając się w poszukiwaniu odpowiedniej

broni. Na twarzy wojowniczki z Dathomiry malowała się nieugięta determinacja.

Kiedy Sirra i Lowie ujrzeli zniszczenia domów i kompleksów fabryki, głośno zawyli, nie kryjąc

gniewu. Wrzecionowaty android-przewodnik odwrócił kanciastą głowę w ich stronę, zupełnie jakby
zapomniał, iż każdą powierzchnię zdobiły optyczne czujniki.

– Proszę zachować spokój i nie wpadać w panikę – odezwał się niepewnie. – Proszę się nie

obawiać. To z pewnością tylko ćwiczenia. Na dzisiaj nie przewidziano w programie żadnych
ataków.

Em Teedee, jak zwykle zawieszony u pasa Lowiego, usłyszawszy tę uwagę, odezwał się

piskliwie, a w jego głosie zabrzmiała nagana:

– Ty niemądry androidzie-przewodniku, może wreszcie włączyłbyś czujniki optyczne! Czy nie

widzisz, że sytuacja wymyka się spod kontroli? Pch!

Prychnął pogardliwie, po czym wymruczał jakąś niepochlebną uwagę na temat wątpliwej

inteligencji automatów usługowych i rozrywkowych.

W tym czasie android-przewodnik nie przestawał wypowiadać uspokajających uwag, chociaż

można było się zorientować, że w jego myślach panuje kompletny zamęt.

– Przestworzy wokół Kashyyyku strzeże wiele orbitalnych satelitów. Żaden wrogi statek nie

zdoła zaatakować tej fabryki. Dysponujemy zaawansowanymi systemami obronnymi, nie wyłączając
dział, rozmieszczonych na obrzeżach. W każdej chwili powinny otworzyć ogień do intruzów.

– Działa na obrzeżach? – zainteresowała się Tenel Ka. W jej szarych jak granit oczach pojawiły

się błyski, kiedy skierowała je na androida. – Gdzie? Może będziemy mogli wykorzystać je do

obrony fabryki?

Sirra zaryczała, machnięciem długiej kosmatej ręki dając znak, że wie, którędy iść, by je znaleźć.
– To wspaniały pomysł! – zauważył Em Teedee. – Mam nadzieję, że nie zostaniemy rozerwani na

kawałki, zanim wprowadzimy plan pani Tenel Ka w życie. O rety!

– Jak powiedziałaby moja siostra – odezwał się Jacen – no, to na co jeszcze czekamy?
Chłopiec przecisnął się obok androida-przewodnika i wszedł do fabryki. Tuż za nim to samo

uczyniła Tenel Ka i oboje młodych Wookiech.

Sirra poprowadziła wszystkich napowietrznym korytarzem, mimo iż wokół raz po raz rozlegały

się huki wybuchów bomb i grzmoty laserowych błyskawic. Cała czwórka dotarła w końcu do rzędów
drugich pnączy, podobnych do lin, które umożliwiały dostanie się na wyższe poziomy. Sirra chwyciła
najbliższą lianę, umieściła stopę w specjalnej pętli i szarpnęła. Uwolniony pęd winorośli pociągnął
ją w górę, ku platformie znajdującej się nad jej głową. Po sekundzie Lowie poszedł w ślady siostry.
Jacen także wsunął stopę w pętlę, po czym popatrzył pytająco na Tenel Ka. Dziewczyna jednak
owinęła pnącze wokół ręki i bez trudu uczyniła to samo. Po następnych kilku chwilach wszyscy
znaleźli się na wyższej platformie, wzniesionej na samym skraju kompleksu zabudowań.

Ponieważ zareagowali najszybciej, dotarli do stanowisk ciężkiej artylerii wcześniej niż obrońcy

fabryki. Jacen dostrzegł grupę jonowych dział, obok których umieszczono kuliste pojemniki
z bateriami zasilającymi. Popatrzył na skierowane ku niebu cienkie lufy, przypominające igły... ale
jego twarz rozjaśniła się w uśmiechu, kiedy zauważył parę może nieco przestarzałych poczwórnych
sprzężonych działek, takich samych jak te, które znajdowały się na pokładzie „Sokoła Tysiąclecia”.

– Hej, skorzystajmy z tych – powiedział. Pospieszył do najbliższego stanowiska i rzucił okiem na

kontrolny pulpit. – Są podłączone do zasilaczy i gotowe do akcji!

Oboje młodzi Wookie zaczęli ryczeć, wymieniając między sobą jakieś uwagi. W pewnej chwili

Em Teedee zawołał:

– Panie Jacenie! Pan Lowbacca i pani Sirrakuk postanowili posłużyć się komputerami, aby

ustalić, w którym punkcie obrony nieprzyjaciel wdarł się do fabryki. Możliwe, że dzięki temu uda się
zapobiec przenikaniu następnych eskadr myśliwców typu TIE. Och, żywię nadzieję, że ich akcja
zakończy się powodzeniem!

– Uczynią, co będą mogli – rzekł Jacen, chwytając dźwignię spustową poczwórnych działek.

Opadł na ogromny fotel, ustawiony przed urządzeniem celowniczym. Miał wrażenie, że mechanizm
przenika drżenie ogromnej energii. Ponieważ przyciski i dźwignie umieszczono w dosyć dużych
odległościach, odpowiednich dla większych ciał Wookiech, chłopiec musiał zmienić ustawienie
otoczonego koncentrycznymi kręgami krzyża celowniczego.

Tymczasem imperialne myśliwce nie przestawały przelatywać ze skowytem silników nad ich

głowami. Raz po raz ostrzeliwały dzielnice mieszkaniowe Wookiech, ale dziwnym trafem
pozostawiały centralną część kompleksu fabryki, w której produkowano skomputeryzowane
urządzenia, niemal w spokoju... chociaż ogarniętą całkowitym chaosem.

Rzut oka w lewo uświadomił Jacenowi, że także Tenel Ka zajęła miejsce na ogromnym fotelu

swojego działka. Uchwyciła dźwignię spustową prawą dłonią, błyskawicznie zapoznała się
z mechanizmami celowniczymi. I zaczęła wypatrywać nieprzyjacielskich maszyn na pochmurnym
niebie.

Na platformę obronną wpadło nagle trzech wysokich Wookiech, którzy natychmiast zajęli miejsca

przy jonowych działach. Od czasu do czasu spoglądali na dwoje młodych istot ludzkich, zapewne

zdumieni nieoczekiwaną odsieczą, ale nie tracili czasu na pytania czy wyjaśnienia. Zamiast tego
skupili uwagę na posyłaniu w niebo śmiercionośnych błyskawic.

Jedna ze skwierczących jaskrawożółtych smug poszybowała w kierunku myśliwca typu TIE. Jego

pilot wykonał jednak unik i błyskawica tylko musnęła boczny panel maszyny. Mimo to systemy
napędowe imperialnego statku odmówiły posłuszeństwa i myśliwiec, mając unieruchomione silniki,
zaczął koziołkować. Pilot nie potrafił odzyskać stateczności i maszyna z głośnym, przeciągłym
hukiem roztrzaskała się o konary drzew rosnących w dosyć dużej odległości od fabryki.

Jacen zaczął naprowadzać kręgi celownicze na powoli lecący, widocznie przeciążony

bombowiec typu TIE, wyraźnie kierujący się ku dzielnicom mieszkaniowym Wookiech. Maszyna
zbliżała się i przyspieszała; zapewne pilot przygotowywał się do zrzucenia śmiercionośnych
ładunków wybuchowych.

Chłopiec ścisnął dźwignię spustową i zgrzytnął zębami.
– No, dalej, dalej... – mruknął.
W końcu, kiedy cel został namierzony, krzyż z wizerunkiem pochwyconego bombowca typu TIE,

otoczony koncentrycznymi kołami, zaczął pulsować jaskrawym blaskiem.

Jacen przycisnął oba guziki spustowe naraz. Ze wszystkich czterech luf poszybowały w niebo

błyskawice laserowych strzałów. Oślepiające smugi trafiły w kadłub imperialnego bombowca na
chwilę przedtem, zanim pilot zwolnił zaczepy mocujące protonowe ładunki wybuchowe. Zamiast
zniszczyć drzewne domostwa setek Wookiech, maszyna zamieniła się w oślepiającą kulę ognia
i dymu, coraz bardziej rozprzestrzeniającą się na niebie. Huk eksplozji trwał o wiele dłużej niż
zazwyczaj, wzmocniony przez odgłosy wybuchów kolejnych bomb protonowych.

– Trafiłem go! – wykrzyknął ucieszony Jacen.
Tenel Ka, która także raz po raz strzelała, trafiła aż dwa myśliwce typu TIE. Obie maszyny

Akademii Ciemnej Strony eksplodowały w locie.

– Jeszcze dwie – powiedziała.
Tymczasem na platformę wpadało coraz więcej Wookiech zajmujących wolne miejsca przy

jonowych działach. Jacen od czasu do czasu także strzelał, obracając fotel i sprzężone działko, by
móc mierzyć do szybko przelatujących celów. Zestrzelił następną imperialną maszynę.

– To zupełnie jak strzelanie do brył złomu z pokładowych działek „Sokoła Tysiąclecia” –

stwierdził. – Tylko że tym razem trafienie do celu jest o wiele ważniejsze niż zwycięstwo we
współzawodnictwie z Jainą.

– To jest fakt – przyznała rzeczowo wojowniczka z Dathomiry.
Z chmur wyłoniło się kolejne skrzydło myśliwców typu TIE. Jacen otworzył do nich ogień trochę

na oślep. Tyle imperialnych celów – pomyślał – i każdy najeżony lufami śmiercionośnej broni... Lufy
jego sprzężonych działek pluły strugami energii, ale piloci nieprzyjacielskich maszyn robili uniki,
dzięki czemu ani jedna nie została zestrzelona.

– Och, blasterowe błyskawice! – krzyknął zawiedziony chłopiec.
Pojawili się następni obrońcy fabryki, zeskakując z pełniących funkcję wind pędów winorośli

i rzucając się w stronę stanowisk ogniowych, mimo iż teraz było więcej chętnych do strzelania niż
nie obsadzonych dział jonowych. Wzajemnie się przekrzykując, do Jacena i Tenel Ka podbiegli także
Lowie i Sirra. Ich warknięcia i pomruki nakładały się na siebie, tak że Em Teedee miał kłopoty
z nadążaniem tłumaczenia wszystkiego, co mówili.

– Po kolei, bardzo proszę – odezwał się miniaturowy android. – Tak, teraz lepiej. Mniej więcej

wiem, o co chodzi. Pan Lowbacca i pani Sirrakuk ustalili, że przełamanie systemu obronnego
nastąpiło tylko w jednym miejscu, to znaczy w wieży kontroli lotów znajdującej się na terenie tej
fabryki. Jakimś cudem wszystkie urządzenia obronne zostały obezwładnione. Chyba właśnie tam
urządzono ośrodek kierowania atakiem.

Lowie ryknął, zgłaszając jakąś propozycję.
– O rety – odparł Em Teedee. – Pan Lowbacca sugeruje, że powinniśmy się tam udać, a strzelanie

pozostawić obrońcom fabryki, którzy są do tego lepiej przygotowani. I chociaż zgadzam się, że
bezpieczniej byłoby znaleźć się w jakimś pomieszczeniu, sceptycznie zapatruję się na pomysł
wpadania w sam środek trudnych do przewidzenia tarapatów.

– Dobry pomysł, Lowie – odezwał się Jacen, zupełnie ignorując ostrzeżenie miniaturowego

androida.

Ponownie wypuścił laserowe błyskawice z luf poczwórnych sprzężonych działek, tym razem

jakby od niechcenia. Ze zdumieniem zauważył jednak, że oddany trochę na oślep strzał zniszczył
boczny panel kolejnego myśliwca typu TIE, wskutek czego imperialna maszyna zaczęła koziołkować,
po czym roztrzaskała się o konary wroszyrów.

– Hej, trafiłem jeszcze jedną – powiedział.

Zabarykadowany w środku wieży kontroli lotów, Zekk przysłuchiwał się, jak rozwścieczeni

Wookie dobijają się do zamkniętych opancerzonych drzwi wieży. Dobiegający zza nich syk, tak
cichy, że trudno słyszalny, oznaczał, że szturmujący obrońcy zakładu przemysłowego, posługując się
potężnym laserowym palnikiem, zamierzają wyciąć otwór w grubej płycie. Przeciwko nim obróciły
się ich własne rozwiązania techniczne, gdyż obrońcy Kashyyyku tak zaprojektowali ośrodek, aby był
niemożliwy do zdobycia. Mimo to Wookie nie rezygnowali z powolnej, żmudnej pracy, centymetr po
centymetrze pokonując opór drzwi wieży.

Korzystając z monitorów ukazujących wszystko, co działo się na korytarzu, Zekk przyglądał się

kudłatym stworzeniom. Jedno z nich, nagle rozwścieczone chyba bardziej niż pozostałe, znalazło
ciężką metalową rurę i zaczęło raz po raz walić w pancerną płytę – rzecz jasna, bez rezultatu,
z powodu jej grubości. Mimo to Wookie wydawał się zadowolony z faktu, że miał na czym
wyładować wściekłość.

Tamith Kai skrzyżowała ręce na torsie, osłoniętym pancerzem z gadziej skóry.
– Ten potworny hałas zaczyna działać mi na nerwy – oświadczyła, a później spiorunowała

spojrzeniem szturmowca strzegącego drzwi pomieszczenia. Jej fioletowe oczy nagle rozbłysły, jakby
wpadła na jakiś pomysł. – Dlaczego nie mielibyśmy zwolnić mechanizmu blokującego drzwi i nie
pozwolić, żeby Wookie wpadli do środka? Można byłoby wówczas wystrzelać wszystkich, zanim
zdążą ochłonąć z zaskoczenia i zorientują się, co się stało?

Vonnda Ra zachichotała.
– Z prawdziwą przyjemnością zobaczę, jak na to zareagują – rzekła.
Zanim oburzony Zekk zdążył zaprotestować, że to on dowodzi całą akcją, szturmowiec przycisnął

guzik i usunął blokadę zamka drzwi wieży. Ciężka płyta niespodziewanie się odsunęła, wprawiając
w osłupienie techników usiłujących wedrzeć się do środka. Pracownicy fabryki zawyli.

Szturmowiec wymierzył blaster i w ciągu kilku sekund wszystkich uśmiercił, jednego po drugim.

Przycisnął kilka klawiszy, by ponownie zablokować zamek. Ciężka płyta się zasunęła, a ciała
leżących Wookiech pozostały na korytarzu.

– Nareszcie będziemy mieli ciszę i spokój – odezwała się Tamith Kai.
Tymczasem piloci przelatujących po niebie myśliwców i bombowców typu TIE nie przerywali

ataku. Raz po raz robili uniki, aby umknąć przed błyskawicami laserowego ognia wystrzeliwanego
z luf dział, rozmieszczonych na obrzeżach zakładu przemysłowego. Przez transpastalową szybę
wzmocnionej kopuły, wieńczącej wieżę kontroli lotów, można było obserwować przebieg walki. Na
planecie zdążyło wylądować kilka nowych oddziałów szturmowców z zadaniem osłaniania grupy
atakującej fabrykę.

Vonnda Ra pracowała przy jednym z komputerowych terminali, zajęta śledzeniem obrazów,

przekazywanych przez kamery rozmieszczone w różnych punktach zakładów. W pewnej chwili
wydała pełen zdumienia i triumfu okrzyk.

– Ach, chyba ich znalazłam – powiedziała. – Tych zbrodniarzy, którzy obsługiwali działa,

rozmieszczone na obrzeżach... Idą teraz korytarzem. Chyba podążają... Ach! Kierują się do naszej
wieży. Mania wielkości. To może się okazać nawet całkiem szczęśliwym zbiegiem okoliczności.

– Kto idzie do wieży? – zapytał Zekk.
– Ależ oczywiście, że ci smarkacze Jedi – odparła cierpko Siostra Nocy. – Czyżbyś zapomniał

o drugim ważnym celu naszej wyprawy?

Zekk pomyślał o Jacenie, Jainie i ich przyjaciołach.
– Nie, wcale nie zapomniałem – burknął. Mimo to nie chciał stawiać czoła bliźniętom tu,

w obecności okrutnej i podstępnej Tamith Kai. Pomyślał, że to powinna być jego osobista sprawa;
konsekwencja wyboru, jakiego dokonał w przeszłości. – Przechwycimy ich po drodze. Urządzimy
zasadzkę. Czy możesz powiedzieć mi, gdzie znajdują się w tej chwili?

– Bez problemu – oświadczyła Vonnda Ra.
Wykorzystując do końca fakt, że został mianowany dowódcą wyprawy, Zekk obrócił się do

podwładnych, po czym zaczął wydawać krótkie, zwięzłe rozkazy.

– Tamith Kai, zostaniesz w wieży i nadal będziesz czuwała nad bezpieczeństwem misji – zaczął.

– Naszym najważniejszym zadaniem jest zdobycie skomputeryzowanych podzespołów, na których tak
zależy Drugiemu Imperium. Ty – kiwnął głową w kierunku szturmowca – pozostaniesz także w wieży
i będziesz pełnił funkcję strażnika. Vonnda Ra i ja rozprawimy się z młodymi rycerzami Jedi.

Tamith Kai spojrzała spode łba. Nie nawykła, by ktokolwiek jej rozkazywał. Młodzieniec

odwrócił się jednak ku niej, aż zawirowały poły jego czarnej peleryny.

– Czy zastosowanie się do tego polecenia przekracza twoje możliwości, Tamith Kai? – zapytał.
– Oczywiście, że nie – prychnęła pogardliwie Siostra Nocy. – A twoje? Upewnij się tylko, żeby

usunąć z drogi tych smarkaczy Jedi.

Kiedy szturmowiec ponownie usunął blokadę zamka opancerzonych drzwi wieży, Vonnda Ra

przekroczyła próg tuż za Zekkiem. Oboje wyszli na korytarz, nie przejmując się, że muszą
przeskoczyć przez rozciągnięte na posadzce, nieruchome ciała zabitych techników. Podążyli na
spotkanie z byłymi przyjaciółmi Najciemniejszego Rycerza.

Jacen spieszył się, jak mógł, idąc ramię w ramię obok Lowiego i Sirry. W wewnętrznych

korytarzach fabryki unosiły się kłęby gryzącego dymu. Panował nieopisany harmider, a na posadzce
walały się różne śmieci. Umieszczone w suficie panele jarzeniowe migotały, raz po raz to
rozjaśniając się, to znów gasnąc, w zależności od poboru energii zużywanej przez obrońców do
odparcia ataku.

Jacen i Lowie wyciągnęli świetlne miecze i trzymali w pogotowiu ogniste klingi, gotowi do

akcji. Teneł Ka podniosła leżący w kącie metalowy pręt, zapewne część uszkodzonej podczas ataku
rury, która stanowiła kiedyś fragment rurociągu biegnącego pod sufitem. Podążała za trójką
przyjaciół, stanowiąc coś w rodzaju tylnej straży. Trzymała pręt jak włócznię, licząc, że może
dostrzeże jakiś cel, do którego będzie mogła rzucić.

Kiedy Lowie i Sirra skręcili za róg korytarza, Jacen pomyślał, że chyba poznaje drogę wiodącą

do wieży ośrodka kontroli lotów, którą niedawno przebyli w towarzystwie androida-przewodnika.
Nagle idący przodem Lowie wydał pełen zaskoczenia ryk. Po sekundzie to samo uczyniła
zaniepokojona Sirra. Tenel Ka uchwyciła mocniej długą metalową rurkę.

– Hej, to przecież Zekk! – zawołał Jacen. Przystanął tak nagle, że omal się nie poślizgnął.
Na korytarzu przed nimi, jakby czekając na ich przybycie, stał ciemnowłosy włóczęga, który

przez wiele lat był przyjacielem bliźniąt... i który zabrał ich kiedyś na wyprawę po mrocznych
korytarzach i opustoszałych pomieszczeniach podziemi Coruscant. Teraz jednak ten niegdyś obdarty
i umorusany chłopak miał na sobie drogocenny skórzany pancerz, okryty czarną peleryną, obszytą
szkarłatną lamówką... i trzymał rękojeść świetlnego miecza, z której wystawała świetlista purpurowa
klinga. Wyglądał złowieszczo.

Tenel Ka, dostrzegłszy Zekka, skierowała koniec metalowej włóczni w jego stronę. W nagłym

przebłysku pamięć Jacena podsunęła chłopcu wspomnienie pierwszego spotkania wojowniczki
z Zekkiem. Kiedy młodzieniec zeskoczył, zamierzając sprawić im niespodziankę, Tenel Ka
zdumiewająco szybko owinęła jego ciało wytrzymałą linką i związała, zanim chłopak zdążył
odskoczyć.

Teraz jednak dziewczyna miała tylko jedną rękę. Nie zdecydowała się na odrzucenie długiego

pręta i wyciągnięcie linki czy schwycenie rękojeści świetlnego miecza.

W pierwszej chwili na twarzy Zekka pojawił się radosny uśmiech, później jednak w jego szeroko

otwartych oczach odmalowało się zmieszanie.

– Jacenie – odezwał się odziany na czarno młodzieniec. – Ja...
Tenel Ka spiorunowała spojrzeniem Siostrę Nocy, a później odezwała się niskim tonem,

w którym czaiła się ukryta groźba:

– Wiem, jak się nazywasz, Vonndo Ra. Widziałam, jak starałaś się zwieść wojowniczki

z Dathomiry, należące do klanu kobiet ze Śpiewającej Góry. W obozie, urządzonym na dnie
wielkiego kanionu, wybrałaś mnie jako przyszłą uczennicę Akademii Ciemnej Strony. Ja jednak
przechytrzyłam cię i pokonałam, by uwolnić przetrzymywanych tam przyjaciół. Teraz także cię
pokonam.

Silnie umięśniona wiedźma z Dathomiry wyciągnęła przed siebie ręce i zgięła palce w ten

sposób, że upodobniły się do szponów.

– Nie tym razem, smarkacze Jedi! – rzekła. – Z przyjemnością was unicestwię.
Jacen usłyszał, jak w powietrzu zaczyna skwierczeć energia ciemnej strony Mocy. Uniósł

rękojeść świetlnego miecza i przygotował się do obrony. Na końcach palców Vonndy Ra pojawiły
się migotliwe jasnobłękitne błyskawice, które po kilku chwilach otoczyły jej ciało, a nawet
rozbłysnęły w głębi mrocznych oczu.

Przygotowując się do rzucenia ognistych błyskawic, złowieszcza kobieta zgięła dłonie

w przegubach... ale Zekk pchnął ją ramieniem w ten sposób, że zatoczyła się pod ścianę. Nie
wyrządzając nikomu żadnej krzywdy, błyskawice ciemnej mocy jak cieniste płomienie przeleciały

obok głów przyjaciół, po czym wypaliły ciemne dziury w ścianie korytarza.

Vonnda Ra spiorunowała spojrzeniem Zekka, który jednak warknął, zwracając się do wiedźmy:
– To ja mam się z nimi rozprawić! Ja tu rozkazuję!
Nagle z przeciwległego końca korytarza dobiegł głośny łomot ciężkich butów. Po chwili pojawił

się tam oddział imperialnych szturmowców. Jacen uniósł głowę i popatrzył na nich, nie na żarty
przerażony. Bez trudu się zorientował, że przybyły posiłki... tylu żołnierzy, że nie mógłby marzyć
o walce z nimi świetlnym mieczem, nawet wówczas, gdyby na pomoc przyszli mu Lowbacca, Tenel
Ka i Sirra.

Domyślił się, że szturmowcy musieli wylądować na jednej z wyższych platform. Oznaczało to, że

Drugie Imperium stara się zdobyć coś, co znajduje się na terenie ośrodka przemysłowego. Sądząc po
ilości zawodzących sygnałów alarmowych i odgłosów eksplozji, siły imperialne musiały opanować
większość platform fabryki.

Zekk czekał, zapewne sposobiąc się do walki z uczniami Jedi. Wyglądało na to, że wzbudza

w sobie gniew, a może zbiera się na odwagę. Skarcona Siostra Nocy stała nieruchomo, ale jej oczy
pałały wściekłością i nienawiścią. Szturmowcy wymierzyli blastery.

Jacena ogarnęła nagle absolutna pewność, że nigdy nie zwyciężą, jeżeli zdecydują się toczyć

walkę w tym miejscu. Tenel Ka, nie wypuszczając metalowego pręta, wysunęła się na czoło całej
grupy.

– Musimy zawrócić – odezwała się półgłosem, spoglądając przez ramię na kolegę.
– Doskonały pomysł – odparł równie cicho Jacen, także oglądając się za siebie.
– A ty, dziewczyno, jesteś prawdziwą zakałą Dathomiry – wybuchnęła nagle Vonnda Ra. W tej

samej chwili Tenel Ka rzuciła stalowy pręt w stronę Siostry Nocy. Metalowa włócznia trafiła
wiedźmę, która pochwyciła ją w locie, ale sama zatoczyła się pod ścianę korytarza. Stojący
dotychczas w przeciwległym krańcu korytarza szturmowcy widząc, że Lowie i Sirra uciekają, puścili
się w pościg.

– Za nimi! – zawołał Zekk, czyniąc gest dłonią, ukrytą wewnątrz czarnej rękawicy.
Kiedy biegnący szturmowcy znaleźli się za plecami młodzieńca, Vonnda Ra rzuciła metalowy

pręt na posadzkę. W kilku miejscach był wygięty i rozżarzony do czerwoności wskutek zetknięcia
z jej palcami, między którymi nie przestawały przelatywać płomieniste błyskawice.

Sirra przeciągle zawyła, zwracając się do brata. Oboje biegli korytarzem, od czasu do czasu

oglądając się na podążających za nimi Tenel Ka i Jacena.

– Wyjście awaryjne? – przetłumaczył Em Teedee. – Ucieczka? Tak, to wspaniały pomysł!

Powinniśmy uczynić wszystko, co możemy, aby uciec.

Na skrzyżowaniu korytarzy Sirra stanęła obok kwadratowego panelu, wyraźnie oznaczonego na

posadzce. Wyciągnęła długą rękę i sięgnęła po niewielki okrągły uchwyt. Pociągnęła silnie w górę,
po czym odchyliła klapę będącą drzwiami awaryjnego wyjścia. Zaryczała, gestem pokazując otwór.

Nie wahając się ani chwili, Lowie skoczył, by pochwycić gruby pęd winorośli, przymocowany

od spodu do posadzki korytarza. Natychmiast rozległo się żałosne kwilenie androida-tłumacza.

– Ale przecież ta droga prowadzi na najniższe poziomy dżungli! Panie Lowbacco, nie możemy

tam schodzić! To zbyt niebezpieczne!

Lowie groźnie warknął i nie przestał schodzić po linie. Tenel Ka poszła w jego ślady. Zeskoczyła

lekko z płyty posadzki i zaczęła się zsuwać, owinąwszy linę wokół silnie umięśnionych nóg
i pomagając sobie jedną ręką. Wkrótce zniknęła w ciemnościach panujących w głębinach dżungli.

Jacen obejrzał się przez ramię, w samą porę, by zobaczyć Zekka i Vonndę Ra, biegnących ku

niemu na czele oddziału szturmowców.

– Na najniższe poziomy, hmmm? – odezwał się, spoglądając na Sirrę. – Chyba będziesz miała

szansę przeżycia swojej niebezpiecznej przygody o wiele wcześniej niż się spodziewałaś.

Sirra ryknęła na znak, że przyznaje mu rację.
Oboje zeskoczyli z posadzki i po chwili zniknęli, otoczeni gęstniejącym zielonkawym mrokiem

niższych pięter dziewiczej dżungli.

Przeciskając się między splątanymi konarami i gałęziami, Jacen spojrzał w górę. W niknącym

kwadracie blasku dostrzegł sylwetki Zekka i Vonndy Ra, pochylonych nad otworem i gorączkowo
gestykulujących. Słyszał także ich głosy, choć stłumione i cichnące, w miarę jak zapuszczał się coraz
niżej w dół gęstego lasu.

– Musimy iść za nimi – odezwał się chłopak.
– Powinieneś był pozwolić, żebym wykończyła smarkaczy, kiedy miałam okazję – warknęła

Siostra Nocy. – Teraz przysporzą nam kłopotów.

– Nie zapominaj, że ja dowodzę wyprawą – odparł ostro Zekk. – Zrobimy to po mojemu. –

Odwrócił się, żeby wydać rozkaz szturmowcom. – Schodzić po linie. Wszyscy.

Zekk, Vonnda Ra i oddział imperialnych żołnierzy, pragnąc pochwycić wymykającą się zdobycz,

zapuścili się w głębiny mrocznej dżungli.

Rozdział 14

Brakiss przechadzał się korytarzami Akademii Ciemnej Strony jak generalny wódz wojska,

dokonujący inspekcji oddziałów, aby upewnić się, że są gotowe do walki. Niemal bezgłośnie stawiał
stopy na metalowych płytach. Słyszał tylko cichy szelest własnej peleryny. Mimo iż został
mianowany mistrzem nowej grupy Ciemnych Jedi, w jego umyśle kłębiły się same pytania
i wątpliwości.

Brakiss sprawił, że przez jego umysł przemknął impuls gniewu... gniewu, ostoi ciemnej Mocy.

Powiedział sobie jednak, że nie może teraz przestać panować nad nerwami, gdyż jego wola mogłaby
przez to ulec osłabieniu. Brakiss musiał być silny, zwłaszcza teraz.

Dzięki wytężonej pracy przekształcił opancerzoną gwiezdną stację w placówkę, w której mogli

się szkolić przyszli Ciemni Jedi. Uczynił to ku większej chwale wielkiego wodza i jego Drugiego
Imperium. Pragnął, aby w galaktyce zapanował znów porządek, a władzę przejął panujący jak dobry
ojciec Imperator. Przez wiele lat harował w pocie czoła, bardzo często ryzykując nawet życie...

A teraz Imperator poniżył go i ośmieszył.
Od czasu kiedy w hangarze Akademii Ciemnej Strony wylądował tajny imperialny

transportowiec i czterej odziani na czerwono strażnicy przenieśli izolowaną komorę Palpatine’a do
specjalnej komnaty, mimo wielu próśb, żeby władca zechciał udzielić mu audiencji, Brakiss ani nie
widział Imperatora, ani z nim nie rozmawiał. A przecież naczelnik imperialnej placówki czuł się taki
dumny i zaszczycony, kiedy dowiedział się, że sam wielki wódz złoży mu wizytę...

Teraz jednak obecność Palpatine’a sprawiła, że w myślach mistrza Ciemnych Jedi panował

kompletny chaos.

Brakiss cicho jak duch spacerował pustymi korytarzami. Z powodu pory wypoczynku panele

jarzeniowe nastawiono na najmniejszą jasność. Większość uczniów mistrza przebywała we własnych
pomieszczeniach, zapewne oddając się medytacjom albo przygotowując do snu. Po korytarzach
przechadzały się jedynie niewielkie grupy pełniących służbę szturmowców.

Qorl z powodzeniem przekształcał w sprawnych żołnierzy byłych członków młodzieżowego

gangu Zagubionych, którzy przylecieli z Coruscant. Pilot myśliwca typu TIE przywiązywał szczególną
wagę do szkolenia przywódcy gangu, Norysa. Młodzieniec wykazywał duży talent w zakresie
imperialnych technik wymuszania posłuszeństwa... ale był tak niezdyscyplinowany, że Brakiss
czasami się niepokoił. Mimo to rzadko który kandydat pragnący zostać dobrym szturmowcem
okazywał aż taki... entuzjazm.

Naczelnik Akademii Ciemnej Strony poczuł nagle przelotną chęć, by samemu włożyć pancerz

szturmowca, tak by łomot podkutych butów głośno poniósł się po wszystkich korytarzach jego
gwiezdnej stacji. Niestety, takie okazywanie własnej siły zostałoby uznane za niegodne mistrza

Ciemnych Jedi.

Brakiss dysponował ogromną władzą... a przynajmniej zawsze tak sądził, dopóki nie przyleciał

Imperator. Naczelnik pomyślał, że czerwoni strażnicy uważają go chyba za najniższego stopniem
służącego. Po tym wszystkim, co zrobił i wycierpiał dla dobra Drugiego Imperium, takie traktowanie
jest po prostu niesprawiedliwe.

Możliwe, że Imperator rzeczywiście zapadł na zdrowiu. Możliwe, że Drugie Imperium znalazło

się w większym niebezpieczeństwie, niż Brakiss się obawiał. Mistrz Jedi doszedł do przekonania, że
powinien porozmawiać na ten temat z samym Palpatine’em, by przekonać się, jak naprawdę wygląda
sytuacja.

Okazał niezwykłą cierpliwość. Starał się, jak mógł, pragnąc pomóc. Spełniał każdą zachciankę

Imperatora, o której informowali go ukrywający twarze czerwoni strażnicy. Teraz musiał jednak
uzyskać odpowiedzi na kilka pytań.

Głęboko odetchnął, aby móc się skuteczniej skupić. Pragnął zogniskować myśli w ten sposób, by

pomogły mu podjąć decyzję. Kiedy doszedł do wniosku, że nabrał wystarczającego zaufania do
własnych możliwości, odwrócił się i ruszył ku odosobnionym komnatom, zamieszkanym przez
Imperatora i jego złowieszczych opiekunów.

Tym razem nie pozwoli, by ktokolwiek odprawił go z kwitkiem.

Część pomieszczeń, przeznaczona do wyłącznej dyspozycji Imperatora, sprawiała wrażenie

jeszcze słabiej oświetlonych niż reszta Akademii Ciemnej Strony. Światło, wydzielane przez panele
jarzeniowe, musiało zostać jakoś spolaryzowane, ponieważ nabrało czerwonawej barwy, dzięki
czemu wszystkie szczegóły stały się niemal niewidoczne. Także powietrze w sąsiedztwie komnat,
zajmowanych przez Palpatine’a, wydawało się chłodniejsze niż gdzie indziej.

Dwaj czerwoni imperialni strażnicy stali na skrzyżowaniu korytarzy. Kiedy Brakiss podszedł do

nich, okazało się, że górują nad nim wzrostem. Fałdy ich szkarłatnych płaszczy połyskiwały
w czerwonawym blasku paneli jarzeniowych jak naoliwione. Strażnicy byli uzbrojeni w paraliżujące
włócznie. Złowieszczo wyglądająca broń mogła wprawdzie służyć tylko jako ozdoba... ale Brakiss
nie zamierzał ryzykować, aby sprawdzić słuszność tej teorii.

– Wszelkim intruzom wstęp wzbroniony – odezwał się surowo jeden z czerwonych strażników.
Mistrz Ciemnych Jedi stanął jak wryty.
– Przypuszczam, że zostaliście źle poinformowani – oznajmił. – Nazywam się Brakiss i pełnię

funkcję naczelnika Akademii Ciemnej Strony.

– Wiemy, jak się nazywasz i kim jesteś – odparł strażnik. – Żaden intruz nie może minąć tego

posterunku.

Brakiss postąpił jeden śmiały krok dalej, starając się nadać swoim słowom odpowiednią wagę.
– Nie jestem intruzem – powiedział. – Ta stacja należy do mnie. Jeden strażnik pochylił

paraliżującą włócznię w ten sposób, aby ostrze skierowało się w pierś Brakissa.

– Ta stacja należy do Imperatora – oznajmił surowo. – Tylko on ma prawo uważać za swoją

własność wszystko, co uzna za cenne dla Drugiego Imperium.

Mistrz Ciemnych Jedi doszedł do wniosku, że dalsza dyskusja na ten temat do niczego nie

doprowadzi.

– Muszę porozmawiać z Imperatorem – powiedział.
– To niemożliwe – odrzekł strażnik.

– Nie ma rzeczy niemożliwych – nalegał naczelnik Akademii Ciemnej Strony.
– Imperator nie życzy sobie widzieć się z kimkolwiek.
– A zatem pozwólcie mi porozmawiać z nim przez interkom. Jestem pewien, że kiedy odbędziemy

krótką rozmowę, Imperator zechce się ze mną zobaczyć.

– Nasz władca nie ma ochoty odbywać żadnych krótkich rozmów – oświadczył dumnie strażnik. –

Z tobą czy z jakąkolwiek inną osobą.

Brakiss ujął się pod boki.
– Kiedy Imperator upoważnił do decydowania o tym, czy zechce z kimś rozmawiać, czy nie

zechce... – zawiesił głos i postarał się, żeby następne słowa zabrzmiały pogardliwie – własnych
strażników? Jakim prawem przemawiasz w jego imieniu? Nie uznaję twojej władzy nad sobą,
strażniku! Skąd mam wiedzieć, czy nie trzymacie go jako zakładnika? Skąd mam wiedzieć, czy
Imperator nie jest chory albo naszpikowany narkotykami?

Skrzyżował ręce na torsie, osłoniętym srebrzystym płaszczem.
– Jedynie Imperator ma prawo wydawać mi rozkazy – ciągnął z dumą. – A teraz pozwólcie mi

z nim porozmawiać, gdyż w przeciwnym razie wezwę wszystkich żołnierzy pełniących służbę na
pokładzie tej gwiezdnej stacji i rozkażę was aresztować pod zarzutem buntu przeciwko Drugiemu
Imperium.

Dwaj czerwoni strażnicy stali nieruchomo.
– Grożenie nam jest głupotą – odezwali się obaj równocześnie.
Brakiss jednak nie dawał za wygraną.
– Głupotą jest lekceważenie tego, co powiedziałem – odparł.
– Jak chcesz – odezwał się jeden ze strażników.
Odwrócił się i podszedł do zawieszonej na ścianie korytarza czarnej skrzynki interkomu.

Przycisnął guzik i chociaż Brakiss nie usłyszał, by z głośnika opancerzonego hełmu strażnika
wydobyły się jakiekolwiek słowa, interkom natychmiast odezwał się głosem Imperatora,
przypominającym syczenie całej gromady jadowitych węży.

– Brakissie, mówi twój Imperator. Twoja bezczelność zaczyna mnie irytować.
– Pragnąłem jedynie porozmawiać z tobą, mój panie – odezwał się mistrz Ciemnych Jedi, siłą

woli opanowując drżenie głosu. – Odkąd przyleciałeś do Akademii Ciemnej Strony, nie przemówiłeś
ani do jej personelu, ani do mnie. Niepokoję się, czy nie stało ci się nic złego.

– Brakissie, chyba się zapominasz – odparł Palpatine. – Nie możesz zrobić niczego, by

zatroszczyć się o mój los, czego ja nie uczyniłbym, dysponując po dziesięciokroć potężniejszą
władzą.

Urodziwy mężczyzna poczuł, że jego gniew z wolna mija, ale podjął ostatnią próbę ratowania

swojej godności.

– Nie zapominam się, mój panie – odrzekł. – Zostałem mianowany naczelnikiem Akademii

Ciemnej Strony. Powierzono mi zadanie stworzenia nowej armii Ciemnych Jedi, którzy służyliby
tobie i twojemu Drugiemu Imperium. Moje miejsce jest u twojego boku. Nie powinienem być
poniżany i traktowany jak nic nie znaczący biurokrata.

Tym razem Palpatine zwlekał kilka chwil z odpowiedzią, ale w końcu z głośnika interkomu znów

zabrzmiały jego oschłe słowa:

– Nie zapominaj, Brakissie, że kiedy konstruowano tę stację, wydałem rozkaz rozmieszczenia

w newralgicznych punktach potężnych ładunków wybuchowych. Chciałem w ten sposób się upewnić,

że będziesz posłuszny mojej woli. W każdej chwili mogę zniszczyć akademię, choćby tylko dla
kaprysu. Nie kuś mnie, Brakissie.

– Nawet nie ośmieliłbym się o tym marzyć, mój panie – odparł mistrz Jedi, czując, że jego

niepokój wzrasta z sekundy na sekundę. – Jeżeli jednak mam stanowić część twojego planu podboju
galaktyki, powinienem wiedzieć, co się dzieje. Powinienem być informowany. Powinienem brać
udział we wszystkim, ponieważ tylko ja mogę oddać w twoje ręce grupę dzielnych wojowników,
których będziesz potrzebował, by pokonać Rebeliantów z ich prostackim zakonem nowych rycerzy
Jedi.

– Dowiesz się o moich planach, kiedy ja będę chciał, żebyś się dowiedział! – warknął Imperator.

– Nie potrzebuję rady ani twojej, ani kogokolwiek innego. Możliwe, że muszę ci przypomnieć, iż
jesteś tylko nic nie znaczącym sługą. Nigdy więcej nie żądaj, że chcesz mnie zobaczyć. Ukażę ci się
wówczas, kiedy uznam to za celowe.

Rozległ się trzask przypominający dźwięk łamanej kości i interkom umilkł. Brakiss czuł się

gorzej niż kiedykolwiek; jeszcze bardziej sponiewierany, jeszcze bardziej zaniepokojony.

Dwaj imperialni strażnicy stanęli nieruchomo na skrzyżowaniu korytarzy. Ponownie skierowali

ostrza paraliżujących włóczni ku sufitowi.

– A teraz odejdź – rozkazał jeden z nich.
Nie odzywając się ani słowem, Brakiss odwrócił się na pięcie. Odszedł, cicho stawiając stopy

na metalowych płytach opustoszałego korytarza.

Rozdział 15

W pierwszej chwili Jaina czuła się zbyt odrętwiała, by się poruszyć. Stała obok otwartych wrót

hangaru na skraju platformy, umieszczonej o wiele wyżej niż wierzchołki sąsiednich wroszyrów.
Zafascynowana, spoglądała w dół na miejsce, gdzie zniknęło ciało Garowyn. Raz po raz odtwarzając
w myślach przeżytą scenę, nadal nie mogła uwierzyć w to, co się wydarzyło. Wciąż widziała Siostrę
Nocy spadającą, spadającą... spadającą.

Tymczasem Chewbacca wyplątał powietrzny śmigacz z gąszczu liści, uruchomił silnik

i poszybował w górę, ku platformie. Kiedy znalazł się na wysokości hangaru, zaryczał, pragnąc
podkreślić, że nie ma czasu do stracenia. Gestem kosmatej ręki wskazał odległą fabrykę, skąd nadal
dochodziły odgłosy eksplozji i błyski laserowych błyskawic. Nad fabryką i ośrodkami mieszkalnymi
Wookiech krążyły myśliwce typu TIE, bezlitośnie ostrzeliwując drzewne budowle całymi seriami
oślepiających sztychów.

Chewbacca gestem zachęcił dziewczynę, by usiadła za jego plecami. Jaina przełknęła ślinę.

Pomyślała, że chyba Wookiemu nie chodziło o to, aby oboje lecieli na siodełku tego urządzenia? Już
teraz, z trudem radząc sobie z ciężarem rosłego Wookiego, silnik niewielkiej maszyny krztusił się
i prychał.

Z drugiej strony, oboje odbyli długi spacer tego ranka, żeby dostać się na platformę z hangarem,

i nie dysponowali żadnym środkiem transportu, który pomógłby im dotrzeć do atakowanego zakładu
przemysłowego... a musieli spieszyć Jacenowi, Tenel Ka, Lowiemu i jego siostrze na ratunek. Nie
było czasu, aby wezwać bantha. Jaina miała nadzieję, że bratu i przyjaciołom nie przydarzyło się nic
złego.

Chewbacca podleciał jeszcze bliżej śmigaczem, po czym unieruchomił maszynę w powietrzu

obok skraju platformy. Gestem przynaglił Jainę. Dziewczyna postanowiła zrezygnować z zastrzeżeń,
jakie dotąd żywiła, i wgramoliła się na siodełko za plecami Wookiego. Stwierdziła, że miejsca
pozostało niewiele, a ponieważ wciąż jeszcze miała kombinezon poplamiony śliskim smarem,
rozłożyła ręce jak umiała najszerzej i objęła potężny włochaty tors Chewiego. Zacisnęła w palcach
kosmyki długiej sierści, żeby nie ześlizgnąć się z siodełka.

Powietrzny śmigacz, obciążony dodatkowym ciężarem, natychmiast zaczął opadać. Chcąc

utrzymać maszynę w powietrzu, Chewbacca zwiększył prędkość obrotową silnika, a potem oderwał
śmigacz od platformy. Chociaż lecieli szybciej niż Jaina się spodziewała, ich pojazd powoli, ale
nieubłaganie tracił wysokość. Wkrótce leciał tak nisko, że niemal muskał wierzchołki gigantycznych
wroszyrów. Silnik ciągle krztusił się i rzęził. Dziewczyna czuła, że podeszwy jej butów ocierają się
o najwyższe gałęzie porośnięte zielonymi liśćmi. Pęd powietrza rozwiewał we wszystkie strony
pasma jej długich włosów.

Chcąc uniknąć zaczepienia o wystającą gałąź, Jaina raptownie uniosła nogę, ale omal nie

wywróciła niewielkiego śmigacza. Chewbacca jednak w porę wyczuł zmianę położenia maszyny
w powietrzu, gdyż natychmiast przechylił się w drugą stronę, by zachować równowagę. Dziewczyna
chwyciła mocniej kędziory długiej sierści Wookiego i ostrożnie usiadła znów prosto za jego plecami.

– Czy nie możemy lecieć jeszcze szybciej? – krzyknęła do porośniętego długimi włosami ucha.
Czuła przyspieszone bicie serca, ale krople potu, które pojawiły się na jej czole, wyparowały

w zetknięciu z podmuchami chłodnego wiatru. Wookie zaryczał coś w odpowiedzi. Doskonale
rozumiał niebezpieczeństwo zagrażające przyjaciołom.

Kiedy w końcu znaleźli się nad kompleksem zabudowań fabryki, ujrzeli taki rozgardiasz, że

w pierwszej chwili Jaina nie chciała uwierzyć własnym oczom. Z kilkunastu okien i świetlików
zakładu produkcyjnego unosiły się w niebo kłęby szarobiałego dymu. W wielu miejscach leżały
rozłupane i sczerniałe gałęzie wroszyrów, spoczywające niczym zabawki, porzucone przez
rozkapryszonego giganta. Na pochmurnym niebie nadal zataczały kręgi imperialne maszyny, ale
z każdą chwilą ich liczba się zmniejszała. Znikały w chmurach; zapewne powracały na pokłady
macierzystych statków.

– Czyżby atak miał się ku końcowi? – zapytała z niedowierzaniem Jaina. Chewbacca zawtórował

jej głośnym rykiem, tak samo zaskoczony.

Rosły Wookie miał pewne trudności z osadzeniem przeciążonego śmigacza na platformie i kiedy

w końcu wylądował, pasażerowie potoczyli się po płytach lądowiska. Nie zadając sobie trudu, by
przekonać się, czy nie są ranni, oboje szybko wstali i pospieszyli do najbliższego wyjścia. Nie
przestawali nawoływać Jacena, Lowiego, Tenel Ka i Sirry.

W pomieszczeniach fabryki panował trudny do opisania chaos. Korytarzami biegali we wszystkie

strony pracownicy, wykrzykując polecenia, gasząc pożary, ustawiając wywrócone stoły
laboratoryjne i drogocenne urządzenia, a także pomagając rannym albo uwięzionym kolegom.
Nozdrza Jainy drażniła woń zwęglonego drewna, zmieszana z odorem tlącej się sierści Wookiech.
Oczy dziewczyny łzawiły, atakowane przez kłęby dymu niosącego woń jakichś chemicznych
odczynników. Większość pożarów została jednak ugaszona, a przez szeroko otwarte okna wpadały
podmuchy ożywczego wiatru.

Chewbacca zaryczał, po czym skoczył, aby przywitać się ze swoją siostrą, Kallabow, matką

Lowiego i Sirry, która pochylona nad poszkodowaną koleżanką, opatrywała jej rany. Przebierając
długimi delikatnymi palcami, strzygła sierść wokół krwawiącego rozcięcia, aby owinąć ranę
bandażem, przesyconym substancją przyspieszającą krzepnięcie.

Matka Lowiego uniosła głowę i zamrugała powiekami oślepionych oczu, osadzonych głęboko

między kędziorami kasztanowatej sierści. Wdała się z Chewbacca w rozmowę, pełną krótkich, ale
bardzo wymownych pomruków, warknięć i szczęknięć. Jaina zrozumiała jedynie niektóre słowa, ale
to wystarczyło, aby się dowiedzieć, iż rzeczywiście podstępny atak dobiegł końca. Imperialni
żołnierze, którzy spadli jak błyskawice, wyrządzili dużo szkód w dzielnicach mieszkaniowych
Wookiech i zniszczyli niektóre znajdujące się na obrzeżach budynki kompleksu przemysłowego.
Wyglądało jednak na to, że głównym celem ataku było opanowanie magazynów z gotowymi
wyrobami, skąd porwali większość skomputeryzowanych podzespołów i urządzeń służących do
kodowania sygnałów.

Jaina przypomniała sobie poprzednią napaść oddziałów Qorla na „Diament”, krążownik

zaopatrzeniowy Nowej Republiki. Były pilot myśliwca typu TIE porwał wówczas cały transport

rdzeni jednostek napędu nadświetlnego i baterii do turbolaserów. Z całą pewnością Drugie Imperium
przygotowywało się do ostatecznej bitwy... zapewne pragnęło doprowadzić do niej jak najszybciej.

Jaina kucnęła obok Kallabow.
– Czy widziała pani Lowiego albo Sirrę? – zapytała. – Albo może Tenel Ka czy mojego brata

Jacena?

Matka Lowiego odpowiedziała, wydając całą serię zmartwionych pomruków, warknięć

i szczęknięć. Rozłożyła szeroko ręce, by pokazać panujący wszędzie bałagan, po czym poprosiła
dziewczynę, by odszukała jej dzieci. Nieco dalej na korytarzu zajęczał ktoś inny z personelu fabryki.
Kallabow wstała i poczłapała do rannego, żeby pomóc mu wstać z posadzki.

– Musimy ich odnaleźć – odezwała się Jaina. Chewbacca zaryczał, energicznie kiwając głową.
Zapuścił się w głąb zbombardowanej fabryki. Pomagał rannym, ilekroć mógł, za każdym razem

wydając gardłowe pomruki, których znaczenia Jaina nie rozumiała. Ponieważ dziewczyna nie miała
zwyczaju stać bezczynnie, kiedy mogła się na coś przydać, pomagała opatrywać lżejsze rany albo
gasić resztki pożarów. Od czasu do czasu posługiwała się Mocą, żeby razem z silnie umięśnionymi
pracownikami fabryki odsuwać pod ściany szczątki zniszczonych urządzeń. Przy każdej okazji pytała
o brata i przyjaciół, ale otrzymywała tylko przeczące albo wymijające odpowiedzi.

Czuła, że kakofonia dźwięków będących mieszaniną warknięć, wycia i chrapliwych pomruków

z każdą chwilą przybiera na sile. Żałowała, że nie może skorzystać z usług Em Teedee, który
przetłumaczyłby wszystkie niuanse mowy Wookiech. Miała wrażenie, że w jej głowie panuje
kompletny zamęt. Z ulgą zauważyła, że Chewbacca przywołuje ją gestami jednej ręki, by pomogła mu
opatrywać rany pani inżynier. Kiedy podeszła bliżej, Chewie zamruczał coś, pełen podniecenia.

– Czego się dowiedziałeś? – zapytała dziewczyna.
Ranna pani inżynier odezwała się tak cicho, że jej głos przypominał mruczenie. Ponieważ Jaina

niczego nie zrozumiała, odwróciła się do Chewbaccy, by poprosić go o tłumaczenie. Gdyby nie
powaga sytuacji, mogłaby nawet uznać tę prośbę za zabawną.

Chewie zaczął powtarzać to, co powiedziała ranna pracownica, na tyle powoli, aby Jaina mogła

go zrozumieć. Okazało się, że pani inżynier widziała dwoje młodych Wookiech biegnących
korytarzem w towarzystwie dwojga młodych istot ludzkich. Wkrótce potem dostrzegła grupę
imperialnych szturmowców, którzy przebiegli tym samym korytarzem. Dowodziło nimi dwoje
ubranych na czarno ludzi.

– Czy tam, dokąd się kierowali, jest może jakieś wyjście? – zapytała z nadzieją Jaina. – Czy

mogli uciec z fabryki?

Pani inżynier pokręciła głową. Niestety, nie było żadnych wyjść, jedynie awaryjne panele

w posadzce, umożliwiające przedostanie się na niższe i niebezpieczniejsze poziomy dziewiczej
dżungli.

Wyjścia awaryjne.
Chewie skończył opatrywać rany pani inżynier i podziękował jej za informację, po czym puścił

się korytarzem, który pokazała. W pewnej chwili biegnąca Jaina się poślizgnęła, ale zdążyła stanąć
przed sczerniałym i nieregularnym otworem w posadzce, niewątpliwie wypalonym przez strzał
z blastera. Płyta osłaniająca kiedyś kwadratowy otwór leżała, wyszarpnięta z zawiasów i porzucona
pod ścianą korytarza. Chewbacca musiał pochwycić dziewczynę za ramię, by nie spadła w mroczną
przepaść. Zaryczał, po czym zaczął pociągać nosem, pragnąc obwąchać osmalone metalowe
krawędzie.

Jaina kiwnęła głową.
– Ta-a, ja też myślę, że to sprawka szturmowców – powiedziała. – Zapewne doszli do wniosku,

że awaryjne wyjście musi zostać poszerzone, i postarali się dokonać pewnych poprawek. – Usiłując
się uspokoić, zaczęła powoli wypuszczać z płuc powietrze. – Lowie powiedział nam, jak
niebezpieczne są najniższe poziomy. Widocznie jednak im to nie przeszkadzało.

Chewie otworzył awaryjną skrytkę w ścianie. Wyciągnął dwa plecaki, wypełnione żywnością

i najważniejszym ekwipunkiem, po czym podał jeden Jainie. Następnie, wydawszy ledwo słyszalny
pomruk, wyciągnął długą rękę i pokazał otwór w posadzce.

– Jasne, ja też tak uważam – odparła dziewczyna. – No, to na co jeszcze czekamy?
Wychyliła się i przez chwilę spoglądała na atramentowe ciemności pod nogami.
– To twoja dżungla – odezwała się w końcu. – Domyślam się, że będzie najlepiej, jeżeli

zejdziesz pierwszy.

Rozdział 16

Lowbacca od najmłodszych lat wiedział o niebezpieczeństwach, związanych z zapuszczaniem się

w zdradzieckie, nie ujarzmione głębiny dżungli Kashyyyku. Mroczne poziomy bardzo często
okazywały się śmiertelnymi pułapkami... nawet dla tych, którzy wyprawiali się tam uzbrojeni po zęby
i wyćwiczeni.

Nikt nie zapuszczał się na najniższe poziomy, jeżeli nie zmuszały go okoliczności... Młody

Wookie wiedział jednak, że teraz, gdy ścigali ich Zekk, Vonnda Ra i szturmowcy, mroczne głębiny
dziewiczego lasu były jedyną szansą ocalenia.

Kiedy ostatnio zostawił za sobą bezpieczne drzewne miasto, wzniesione na wierzchołkach

gigantycznych wroszyrów, wyprawił się na najniższe piętra, żeby z wnętrza kwiatu śmiercionośnego
syreniowca zerwać pęk błyszczących włókien. Splótł z nich później cenny pas, osłaniający teraz jego
biodra. Zawsze uważał, że jest wyjątkowo odważny, ponieważ dokonał tej sztuki sam, nie prosząc
o pomoc nikogo spośród przyjaciół.

Koleżanka jego siostry także wyprawiła się sama... zapewne pragnęła dorównać Lowiemu. Mimo

iż taka odważna i zręczna, nigdy nie wróciła. Tym razem Lowie jednak nie był sam. Jeżeli
w głębinach lasu czyhają jakieś niebezpieczeństwa, on i jego przyjaciele będą walczyli ramię
w ramię.

Z góry i zza pleców dobiegał tupot ciężkich butów i trzask łamanych gałęzi. Zakuci w białe

pancerze imperialni szturmowcy nadal ścigali uciekinierów. Rozjaśniając promieniami światła
prętów jarzeniowych ciemności wilgotnych poziomów, pogrążonych w wiecznej nocy, raz po raz
płoszyli egzotyczne stworzenia, które nigdy przedtem nie widziały słonecznego blasku. Od czasu do
czasu rozlegały się także odgłosy blasterowych strzałów, jakimi żołnierze próbowali odstraszać
większe zwierzęta. Wilgotne liście, trafione laserowymi błyskawicami, przez jakiś czas się paliły,
wydzielając strużki gęstego dymu, po czym zwijały się i gasły.

Lowie i Sirra starali się, jak mogli, by wskazywać drogę Jacenowi i Tenel Ka. Wykorzystując

fakt, że świetnie widzieli w ciemności, wyszukiwali potężne, grube konary odrastające od pni
prastarych wroszyrów. W pewnej chwili zadyszany Lowie zacharczał, próbując dodać pozostałym
odwagi. Jego przyjaciele podążali właściwie na oślep, nie kierując się ku określonemu celowi.
Wiedzieli jednak, że jeżeli chcą zgubić prześladowców w labiryncie najniższych poziomów lasu, nie
mogą ani na chwilę przystanąć.

Okrągłe, żółte czujniki optyczne Em Teedee jarzyły się, rozjaśniając mroki łagodną poświatą.

Uciekinierzy nie mogli pozwolić sobie na lepsze oświetlenie, gdyż wówczas ryzykowaliby, że
zostaną zauważeni.

– Bardzo proszę, niech pan uważa na te gałęzie, panie Lowbacco – odezwał się miniaturowy

android, kiedy jakaś gałąź zarysowała powierzchnię jego srebrzystej obudowy. – Nie chciałbym się
odczepić od pasa i spaść z wysoka. O ile pan pamięta, już raz coś takiego mi się przydarzyło.
Zapewniam pana, że to było przerażająco nieprzyjemne doświadczenie.

Lowie jęknął, wspomniawszy niefortunną przygodę, którą przeżył na Yavinie Cztery. Zgubienie

androida-tłumacza przysporzyło mu także innych kłopotów, ponieważ żaden uczeń ani instruktor
akademii Jedi nie mógł zrozumieć jego ostrzeżenia, że Jacen i Jaina zostali uwięzieni przez pilota
myśliwca typu TIE, Qorla.

Kiedy przeskakujący nad głowami zbiegów szturmowcy ponownie zaczęli strzelać z blasterów,

ciemności rozjaśniła błyskawica, która spopieliła następną gromadę liści. Lowie odruchowo się
skulił, a Sirra zeskoczyła na niższą gałąź, nie troszcząc się o sprawdzenie, czy zdoła utrzymać ciężar
jej ciała. Po chwili w gąszcz liści poszybowały następne laserowe sztychy, które wznieciły
niewielkie pożary i wzbiły kłęby gęstego dymu.

– Hej, uważajcie! – krzyknął Jacen.
Tenel Ka chwyciła jakąś gałąź i zeskoczyła na poziom, na którym stała Sirra.
– Tędy – powiedziała. – Jest bezpiecznie.

Lowie, objąwszy w pasie Jacena, zeskoczył tuż za nią, po czym zaczął biec po porośniętej

wilgotnym mchem gałęzi. Im dalej od poziomów, do których docierał blask słońca, tym większym
zmianom ulegał krajobraz lasu. Wyglądało na to, że każde piętro stanowi odrębny ekosystem,
charakteryzujący się czy to tworzącymi platformy gąszczami splecionych winorośli, czy to
zrośniętych gałęzi, czy wreszcie skupiskami zwierzęcych odchodów, w których pieniły się przeróżne
grzyby, porosty i kwitnące rośliny. Słysząc hałas powodowany przez nieproszonych gości, do
ucieczki rzucało się tysiące owadów, ptaków, gadów, płazów i gryzoni.

Lowie zaczął sapać, dając znak pozostałym, żeby podążali jego śladami. Pewnie stawiając

płaskie stopy, raz po raz marszczył czarny nos i wciągał przesycone odorem zgnilizny powietrze.
W pewnej chwili pochwycił jednak elektryzujący aromat... aromat, który już kiedyś poczuł. Zapach,
którego omal nie przypłacił życiem.

W łagodnym blasku, rzucanym przez optyczne czujniki Em Teedee, dostrzegł szeroko rozwarte

szczęki kwiatu syreniowca. Połyskujące żółte płatki, odrastające z krwistoczerwonej łodygi,
przypominały żarłoczną paszczę, czekającą na ofiarę. Roślina jakimś cudem zapuściła korzenie
w szczelinie między zrośniętymi gałęziami i wegetowała, żywiąc się mieszkańcami tego poziomu
dziewiczego lasu. Iskrzące się długie włókna tworzyły wyrastający pośrodku kielicha pióropusz.
Płonący kuszącym blaskiem, wespół z niebiańskim aromatem, kusił ofiary, by zechciały się zbliżyć.

Podążająca śladami brata Sirra także węszyła i również zauważyła śmiercionośną roślinę. Cicho

zaryczała, zapewne rada, że jej marzenia wreszcie będą mogły się spełnić. Mimo to zjeżyła włosy
wystrzyżonej w dziwaczne wzory sierści. Lowie jednak położył dłoń na jej ramieniu. Pokręcił
głową, a potem pochwycił siostrę za rękę. Doskonale wiedział, że Sirra wprost się pali, żeby jak
najszybciej zdobyć bezcenne włókna i w ten sposób udowodnić sobie i wszystkim, jaka jest dorosła
i odważna.

Rozczarowana Sirra warknęła, ale świetnie rozumiała, co w tej chwili jest najważniejsze.

Ścigający ich szturmowcy, skaczący po konarach nad ich głowami, znów strzelali, tym razem do
jakiegoś dużego zwierzęcia, z trzaskiem łamanych gałęzi usiłującego ocalić życie.

To było zbyt niebezpieczne. Imperialni żołnierze w każdej chwili mogli ich pochwycić.

Sirra wydała pełen rezygnacji jęk, po czym wysforowała się na czoło małej grupy, pozwalając,

żeby teraz Lowie wskazywał drogę przyjaciołom.

Tenel Ka przeciskała się przez plątaninę wilgotnych, porośniętych mchem i uginających się pod

ciężarem jej ciała gałęzi, od czasu do czasu pochylając głowę, by nie zaczepić zaplecionymi
złocistorudymi warkoczami o ciernie czy konary. Rozkoszowała się swoją zwinnością, jakby
wykonywała gimnastyczne ćwiczenia, dzięki którym jej ciało było zawsze takie gibkie i prężne.
Wolałaby oczywiście, aby tym ćwiczeniom nie towarzyszyła obawa nagłej śmierci po trafieniu przez
blasterową błyskawicę, wystrzeloną przez jakiegoś szturmowca.

Opancerzony kostium z jaszczurczej skóry zakrywał jedynie tors dziewczyny, pozostawiając

obnażone ręce i nogi, narażone na zadrapania i ukąszenia owadów. Młoda wojowniczka z Dathomiry
nie zamierzała jednak pozwolić, aby takie błahostki zaprzątały jej uwagę.

Widząc, że przyjaciele coraz bardziej zapuszczają się w głębiny dżungli, Tenel Ka starała się

zachować równowagę, ale nie przestawała obserwować Jacena. Mimo iż chłopiec świetnie potrafił
wyczuwać obecność dziwnych stworzeń, ustępował dziewczynie pod względem sprawności fizycznej
i siły. Teraz jednak wszyscy uciekali, by ocalić życie. Byli ścigani. Znajdowali się w środowisku,
w którym ona czuła się jak w swoim żywiole.

Tyle tylko, że w tej chwili Tenel Ka nie była łowczynią, ale łupem.
Uświadamiając sobie, że niczego nie widzi, dziewczyna starała się wytężać wszystkie inne

zmysły. Mogłaby co prawda zapalić miecz, aby oświetlić drogę, ale nie ośmielała się wysunąć
energetycznego ostrza, w obawie, że ujawniłaby w ten sposób, gdzie się znajduje.

Zapuszczając się w głębiny dziewiczego lasu, na coraz niższe konary, wyczuwała

niebezpieczeństwa, coraz bliższe, coraz groźniejsze. Uzmysłowiła sobie, że młodzi Wookie także je
wyczuwają. Lowie i Sirra poruszali się ostrożniej, i starali się trzymać blisko siebie. Korzystając
z tego, iż dobrze widzą w ciemnościach, wskazywali drogę przyjaciołom.

W pobliżu rozwidlenia potężnych konarów oboje Wookie nagle przystanęli. Zmęczeni, ciężko

dyszeli, starając się złapać oddech. Zupełnie wyczerpany Jacen osunął się na konar obok
wojowniczki z Dathomiry. Wszyscy wiedzieli jednak, że nie mogą za długo odpoczywać.

Przez cały czas krótkiej przerwy Tenel Ka ani na chwilę nie usiadła. Zmrużyła szare jak granit

oczy i powoli się obracała, chcąc wyczuć, czy w ciemnościach coś się nie porusza albo czy
w gąszczu otaczających ich drzew nie czai się jakiś drapieżnik. Jej zmysły Jedi nie wykryły
w pobliżu żadnych groźnych zwierząt. Mimo to dziewczyna poczuła dziwne świerzbienie skóry, które
z sekundy na sekundę stawało się coraz silniejsze.

W następnej chwili podobna do rzemienia roślinna macka owinęła się wokół bioder Tenel Ka

i zacisnąwszy chwyt, szarpnęła. Ostre kolce przebiły pancerz z jaszczurczej skóry i boleśnie wpiły
się w ciało. Zaskoczona wojowniczka krzyknęła... i w tej samej chwili w powietrzu wokół nich
zaroiło się od mackowatych pędów.

Oboje Wookie zawyli i zaczęli się zmagać z pnączami. Jacen wrzasnął. Cierniste pędy poderwały

w górę chłopca, rozpaczliwie wymachującego rękami i nogami. W mgnieniu oka Tenel Ka
wyciągnęła miecz i ignorując niebezpieczeństwo, że w ten sposób ujawni szturmowcom miejsce,
gdzie się znajdują, wysunęła świetliste turkusowe ostrze. Machnąwszy w lewo i w prawo, odcięła
zdradzieckie pędy, owinięte wokół jej ciała.

Jacen ponownie krzyknął i odruchowo także sięgnął do rękojeści broni. Wymachując nad głową

jasnozieloną klingą, odciął podstępne pnącze, które puściło go, wydawszy skwierczące mlaśnięcie.
Powietrze wypełniło się intensywnym zapachem gotowanego soku roślinnego.

Lowbacca zaryczał i również zapalił swoją broń. Machnął świetlistym ostrzem barwy

roztopionego brązu w prawo i w lewo. Zachłanne pędy, wijąc się i skręcając, natychmiast zwróciły
się w jego stronę. Zapewne zamierzały unieść Wookiego na wyższy poziom, gdzie pośrodku gąszczu
macek widniał ciemny otwór. Wydobywały się z niego dźwięki podobne do zgrzytania, jakie wydają
odłamki skał, ocierające się o siebie. Mroczna jama przypominała żarłoczną paszczę, gotową
rozdrobnić na nadające się do przełknięcia i strawienia kawałki wszystko, cokolwiek do niej
wpadnie.

Dwa pędy smagnęły Sirrakuk i owinęły się wokół jej ramion. Młoda Wookie obnażyła długie kły

i napinając mięśnie, z całej siły szarpnęła. Oderwała obie macki od grubej środkowej łodygi
drapieżnika. Roślina chyba nawet tego nie zauważyła. Jej mackowate pędy nadal smagały powietrze,
poszukując żeru, a z otwartej paszczy nie przestało wydobywać się zgrzytanie i mlaskanie.

Po chwili trzy zapalone ostrza świetlnych mieczy odcięły wszystkie pędy. Pozostawało tylko

kilkanaście konwulsyjnie drgających kikutów, odrastających od łodygi żarłocznej rośliny.

– Udało się nam! – wykrzyknął uradowany Em Teedee. – Och, to naprawdę coś wspaniałego!
– To jest fakt – przytaknęła Tenel Ka. Przyjrzała się czerwonym pręgom i wciąż jeszcze

broczącym krwią ranom, jakie odniosła podczas walki, a później uniosła głowę i popatrzyła na
wyższy poziom dżungli. – Blask naszych mieczy zwabił jednak nieprzyjaciół.

Pozostali również unieśli głowy i podążyli za jej spojrzeniem. Na konarach, rosnących nad

głowami, ujrzeli cały oddział szturmowców, ze wszystkich stron otaczających czworo uciekinierów.
Imperialni żołnierze kierowali lufy blasterów w stronę Sirry i młodych rycerzy Jedi.

Jacen wyłączył szmaragdową klingę i kucnął na gałęzi. Ciężko oddychając, omiótł spojrzeniem

krąg szturmowców. W innych okolicznościach uznałby głębiny dżungli Kashyyyku za fascynujące;
tętniące życiem milionów nieznanych owadów, drzew, paproci, roślin, kwiatów i jaszczurek. Tak
bardzo pragnąłby wszystkie poznać i zbadać; większość okazów była mu zupełnie nie znana. Nawet
teraz, mimo iż nad jego głową stał cały oddział podobnych do białych zjaw albo posągów
szturmowców, trzymających odbezpieczone i wymierzone blastery, Jacen wyczuwał wokół siebie
obecność wielu ukrytych stworzeń.

Zauważył, że na uschniętym konarze, w pobliżu jednego z imperialnych żołnierzy, znajduje się

szerokie wilgotne pasmo kory, podobne do owiniętego wokół drzewa cętkowanego jęzora.
Połyskujący kawałek kory lekko drżał, jakby w jego wnętrzu trwała gorączkowa praca.

Nagle pośród szturmowców pojawiły się dwie nowe osoby, odziane w czarne szaty. Złowieszczo

wyglądająca Siostra Nocy, silnie umięśniona, krępa i niska Vonnda Ra, odziana w połyskujący
pancerz z gadziej skóry, zeskoczyła z wyższego konara i stanęła obok Zekka. Młodzieniec miał na
sobie obrzeżoną szkarłatną lamówką fałdzistą czarną pelerynę, której nie uszkodziła żadna gałąź ani
żaden kolec, a starannie uczesane czarne włosy związał kawałkiem rzemyka z tyłu głowy.
Szturmowcy zapalili pręty jarzeniowe i skierowali ich promienie na uciekinierów.

– Wpadliście w pułapkę, smarkacze Jedi – odezwała się Vonnda Ra z pogardliwym uśmiechem.

– Z prawdziwą przyjemnością będę się przyglądała, jak czołgacie się u naszych stóp, błagając
o darowanie życia... Zapewniam jednak, że to wam nie pomoże.

– Nie mamy zamiaru czołgać się ani błagać – odparła Tenel Ka.

Siostra Nocy spiorunowała spojrzeniem młodą wojowniczkę z Dathomiry.
Tymczasem Jacen skupił uwagę na tajemniczym szerokim połyskującym paśmie, owiniętym

wokół konara. Ciemny przedmiot przypominał obręcz z wilgotnej skóry, a kiedy chłopiec sięgnął do
niego myślowymi palcami Mocy, wyczuł słabe impulsy płynące ze szczątkowego mózgu, który
właściwie zawierał tylko zbiór odruchów. W tej chwili chłopcu nie zależało jednak na niczym innym.

– Przykro mi, że tak się musiało stać – odezwał się Zekk. – Muszę okazywać teraz posłuszeństwo

Drugiemu Imperium, a wy jesteście moimi nieprzejednanymi wrogami. Nie mogę dłużej tego ukrywać
przed wami. To konsekwencja wyboru, którego kiedyś dokonałem.

Słowom tym przeczył jednak wyraz zakłopotania, malujący się na twarzy Zekka. Spoglądając

w jego zielone oczy, można było się zorientować, jak bardzo jest udręczony.

Nagle szturmowiec stojący na uschniętym konarze przeszedł w bok, by mieć lepsze pole ostrzału.
Jacen pożerał go spojrzeniem. Jeszcze trochę dalej – myślał. – Jeszcze odrobinę dalej.
Możliwe, że nawet wysłał tę myśl, posługując się Mocą, gdyż imperialny żołnierz zrobił krok

w tę samą stronę. Jego ciężki opancerzony but nadepnął na skraj szerokiego wilgotnego jęzora.

Mózg stworzenia zareagował natychmiast, wybierając jeden z odruchów.
Za plecami szturmowca pojawiło się pokryte śluzem cielsko potwornej bestii, podobnej do

olbrzymiego wilgotnego ślimaka. Nagłe smagnięcie zrzuciło żołnierza z konara. Głośno krzycząc
i wymachując rękami, zakuty w biały pancerz szturmowiec zniknął w gęstwinie splątanych gałęzi.

Tymczasem gigantyczny ślimak, wydając bulgoczące dźwięki, wspinał się coraz wyżej i wyżej.

Miotając w prawo i w lewo pokrytym śluzem wilgotnym cielskiem, zrzucił z gałęzi następnych
dwóch szturmowców. Pozostali żołnierze wpadli w panikę. Krzycząc i strzelając do ogromnej bestii,
uciekali, aby ratować życie.

Jacen czynił wszystko, co mógł, żeby wysyłać do szczątkowego mózgu stworzenia informację

identyfikującą szturmowców jako wrogów. Zarazem starał się wszczepić pewność, że on sam, oboje
Wookie i Tenel Ka zaliczają się do najlepszych przyjaciół bezmyślnego ślimaka.

Szturmowcy nie przestawali zasypywać bestii całymi seriami blasterowych strzałów, ale ogniste

błyskawice, nie robiąc stworzeniu żadnej krzywdy, zapewne tylko jeszcze bardziej je drażniły. Kiedy
ogromny ślimak reagując na ból, wywołany trafieniami, zwijał się i skręcał, z głośnym trzaskiem
łamiąc kolejne gałęzie i konary, odbite od cielska potwora promienie energii szybowały w mroki
dżungli, spopielając gromady liści i pnączy.

Zafascynowany przebiegiem walki i zamieszaniem, jakie wywołała bestia, Jacen stał jak

sparaliżowany. Zekk i Vonnda Ra krzyczeli, wydając sprzeczne rozkazy.

W następnej sekundzie chłopiec poczuł, że Tenel Ka uderzyła go barkiem i odepchnęła na bok.

W tej samej chwili obok głowy chłopca przemknęła sycząca laserowa błyskawica. Dziewczyna,
owinąwszy pęd winorośli wokół ramienia i przedramienia, objęła Jacena w pasie i pomogła mu
zeskoczyć na niższy poziom. Puściła się biegiem, podążając śladami obojga Wookiech, którzy także
uciekali jak mogli najszybciej.

Wykorzystując fakt, że szturmowcy byli zajęci własnymi problemami, uciekinierzy zapuszczali

się coraz głębiej i głębiej ku najniższym poziomom dziewiczego lasu.

Rozdział 17

Ciemności były tak gęste, że Jaina mogła niemal ich dotknąć. Podążając za zwinnym Chewbaccą

zdawała się bardziej na słuch niż jakikolwiek inny zmysł. Uświadomiła sobie, że coraz częściej
polega na Mocy, pozwalając, by kierowała ruchami jej rąk i nóg. Powietrze w głębinach dżungli było
trochę chłodniejsze niż bezpośrednio pod baldachimem liści w górze. W pewnej chwili Jaina się
wzdrygnęła. Wątpiła jednak, czy uczyniła to wyłącznie z uwagi na obniżenie się temperatury.

Obdarzony doskonałym wzrokiem, pozwalającym widzieć w ciemnościach, Chewie bez wahania

wybierał drogę w labiryncie krzyżujących się konarów. Od czasu do czasu krótkim warknięciem
ostrzegał dziewczynę przed kępami śliskiego wilgotnego mchu albo spróchniałymi gałęziami. Żadne
właściwie nawet nie starało się zachowywać cicho. Oboje pragnęli tylko znaleźć przyjaciół, zanim
będzie za późno.

Stopniowo wzrok Jainy na tyle przyzwyczaił się do ciemności, że dziewczyna umiała odróżnić

grube pnie ogromnych drzew, czarne na tle ciemnej szarości. Nie było to wiele, ale pomagało
wyszukiwać drogę. Nagle Chewbaccą zaczął węszyć, a po chwili wydał ciche triumfujące
szczeknięcie.

– Przechodzili tędy? – domyśliła się Jaina.
Chewie zawył twierdząco. W powietrzu wciąż jeszcze unosiły się ich wonie. Rosły Wookie

wyczuwał obecność czworga... nie, pięciorga osób, a także ledwo uchwytną woń naoliwionego
metalu. Jaina doszła do wniosku, że dziwny zapach zapewne wydzielała obudowa Em Teedee.
W krtani Chewiego wezbrał stłumiony ryk oznaczający, że Wookie wyczuwa również woń plastali,
zwęglonego drewna i zapach pozostawionego przez blasterowe błyskawice ozonu, którym często jest
przesycone powietrze podczas burzy z piorunami.

Jaina miała wrażenie, że jej serce na ułamek sekundy zamiera z przerażenia.
– Z pewnością Siostry Nocy wezwały na pomoc grupę szturmowców – rzekła.
Chewbaccą, podążając po niedawno pozostawionych śladach, zwiększył tempo. W pewnej

chwili Jaina niewłaściwie oceniła odległość i omal nie runęła, przeskakując z jednej gałęzi na drugą.

– Chewie, prawie nic nie widzę – powiedziała.
Rosły Wookie ze zrozumieniem sapnął, po czym znieruchomiał. Sięgnął do zawierającego

awaryjny ekwipunek plecaka, wyjętego ze skrytki w ścianie korytarza fabryki. Przez chwilę szperał
w środku, po czym wyciągnął metalową klatkę, której boki osłonięto delikatną siatką. Jaina
rozpoznała pułapkę na fospchły. Chewie złamał pieczęć na jednym boku klatki.

Po kilkudziesięciu sekundach cała powierzchnia była usiana mikroskopijnymi świecącymi

owadami. Z każdą chwilą coraz więcej fospcheł materializowało się dosłownie znikąd. Rosły
Wookie umocował klatkę do sprzączki u pasa Jainy. „Latarka” kierowała teraz półokrąg różowawego

blasku bezpośrednio pod nogi dziewczyny. W miarę jak Jaina skakała z gałęzi na gałąź, granica
światła i cienia wyprawiała szalone harce niczym ogon komety.

Nagle Chewie pokazał coś znajdującego się pod nogami Jainy. Dziewczyna spojrzała w dół

i dostrzegła niedawno złamaną gałąź i osmalone miejsce na pniu, w który trafiła błyskawica
laserowego światła. A zatem przechodziły tędy także Siostry Nocy ścigające małą grupkę
uciekinierów.

– Masz rację – powiedziała. – Ja także je czuję i to niedaleko.
Wookie pomógł dziewczynie przeskoczyć dużą odległość między dwoma konarami, po czym

oboje podjęli wędrówkę w głębiny dżungli. Jaina podążała za Chewbaccą, starając się uważnie
wyszukiwać miejsca, na których mogłaby zacisnąć palce rąk albo postawić stopy. Cieszyła się, że
łagodny blask fospcheł rozjaśnia mroki najbliższej okolicy. W miarę jak zapuszczali się na niższe
poziomy, czuła jednak coraz większe przerażenie. Wydawało się jej, że ciężar dżungli nad głowami
przytłacza ich niczym młyński kamień.

Po porośniętych liśćmi gałęziach skakały zajęte ściganiem zdobyczy niewidoczne drapieżniki.

W głębinach nieprzeniknionego labiryntu konarów i pnączy raz po raz rozbrzmiewało echo skrzeczeń
i jęków ofiar, tracących życie podczas nie kończącego się polowania. Nieco mniejsze stworzenia
piszczały, brzęczały, ćwierkały i szczebiotały. Żaden z tych dźwięków nie wydawał się przyjazny.

Jaina wiedziała, że jej przyjaciele są walecznymi wojownikami. Pamiętała jednak o tym, że

głębin dżungli rodzimego Kashyyyku obawiał się nawet obdarzony największą siłą Lowie. Już sam
ten fakt był powodem do niepokoju, zwłaszcza że młodzi rycerze Jedi musieli czuć jeszcze większy
respekt przed niebezpiecznymi roślinami i śmiercionośnymi zwierzętami żyjącymi na najniższych
poziomach dziewiczego lasu.

Jaina miała przeczucie, że za chwilę może wydarzyć się coś złego.
– Nie ma czasu do stracenia! – rzekła.
Zwiększyła tempo marszu. Chewbacca, zapewne wyczuwając jej niepokój, również przyspieszył.

Jego stopy spoczywały na gałęziach i konarach tylko przez krótką chwilą, potrzebną do odbicia się
i przeskoczenia na niższy poziom.

Z głębin dżungli dobiegł nagle stłumiony okrzyk, który z pewnością wydarł się z ludzkiego gardła.

Na tle innych odgłosów, wydawanych przez żyjące w lesie dzikie zwierzęta, zabrzmiał niemal tak
samo dziko i złowieszczo. Kiedy Jaina na sekundę znieruchomiała na gałęzi, aby popatrzyć w tamtą
stronę, zauważyła błyski światła i usłyszała ciche skwierczenie blasterowych błyskawic.

W tej samej chwili spróchniała gałąź, na której niebacznie stanęła, zatrzeszczała, grożąc

złamaniem. W pośpiechu, z jakim dziewczyna przeskakiwała z konaru na konar, zapomniała upewnić
się, czy utrzyma ciężar jej ciała. Stojący na pobliskim konarze Chewbacca natychmiast się odwrócił
i wyciągnął rękę, aby pomóc Jainie przejść na grubszą gałąź, odrastającą nieco niżej od pnia
potężnego wroszyra. Dziewczyna zachwiała się, ale szybko odzyskała równowagę.

Widocznie jednak cała strona drzewa była albo spróchniała, albo stoczona przez robaki, gdyż

w następnej chwili pękł konar, na którym stał rosły Wookie. Rozległ się głośny trzask, po którym
poskręcany i porośnięty guzami kikut złamał się pod ciężarem jego ciała.

Jaina stała i jak zahipnotyzowana patrzyła, otworzywszy usta w bezgłośnym krzyku. Tymczasem

Chewbacca spadał, z trzaskiem łamiąc w ciemnościach kolejne gałęzie.

Rozdział 18

Wyczerpany walką Zekk stał na gałęzi, nie wypuszczając z palców rękojeści świetlnego miecza.

Z trudem oddychał, raz po raz chwytając duszne, zatęchłe powietrze głębin lasu.

Dymiące szczątki martwej ślimakopodobnej bestii, pocięte na kawałki laserowymi smugami,

leżały porozrzucane po sąsiednich gałęziach. Z pokrytego lepką mazią ścierwa wciąż jeszcze
wydobywały się bąble cuchnących gazów. Ze wszystkich stron dobiegał trzask płonących niewielkich
ognisk, wznieconych przez zabłąkane blasterowe błyskawice, które zapalały nieraz całe gęstwiny
liści. Szturmowcy, którzy przeżyli to piekło, krzyczeli i wymachiwali rękami. Porozumiewając się
przez ukryte w opancerzonych hełmach komunikatory, usiłowali ocenić własne straty.

Drżąca jak liść Vonnda Ra stała, zacisnąwszy zęby. Na jej twarzy malowało się zmęczenie, jakby

wściekłość, którą w sobie wzbudziła do walki z potwornym ślimakiem, nadwątliła zasoby jej
energii. Należąca do nowego zakonu Sióstr Nocy kobieta miała być w założeniu odporna na
niszczące efekty oddziaływania ciemnej strony Mocy, ale zacięty bój, jaki toczyła z pomocą Zekka
i szturmowców, zmagając się z bezmyślną bestią, pokrył jej twarz gęstą siecią zmarszczek.

Zekk oparł się bezwładnie o pień potężnego drzewa, porośniętego miękką warstwą

niebieskawego mchu, poplamionego teraz kroplami posoki martwej bestii.

Spośród wszystkich szturmowców, którzy zapuścili się w głąb dżungli, pozostało zaledwie

czterech. Potwór rozgniótł pozostałych albo zrzucił z gałęzi w niezbadane głębiny najniższych
poziomów. Płaty cielska ogromnego ślimaka zwieszały się z grubych konarów, z których ściekały
krople śluzu zmieszanego z posoką. Niknęły w głębinach, skąd dobiegały pomruki i szelesty
zachłannych wszystkożernych żuków i gryzoni.

Nagle Zekk usłyszał trzask gałęzi, dolatujący z góry, z wyższych poziomów mrocznego lasu. W tej

samej chwili poczuł, że przez jego umysł, nawykły do posługiwania się zmysłami Jedi, przemknęła
jakaś zmarszczka Mocy. Uzmysłowił sobie, że ich śladami podążają dwie inne osoby. Natychmiast
ustalił tożsamość jednej z nich. Zaskoczony, zamrugał powiekami, a potem wysłał w górę,
w ciemności gęstego lasu, skupioną przez Moc wiązkę myśli.

– To Jaina Solo – powiedział, zwracając się do Siostry Nocy. – Nad naszymi głowami. Stara się

nas dogonić.

Rozstawił nogi i oparł stopy pewniej na powierzchni konaru. Nadeszła chwila, w której

powinien dokonać wyboru. Czuł jednak, że nie potrafi. Nie przypuszczał, że jego zadanie okaże się
takie trudne.

Z głębin lasu dobiegały odgłosy świadczące, że Jacen, Lowbacca, Sirra i Tenel Ka wciąż jeszcze

uciekają przed szturmowcami... ale Jaina, absolutnie nieświadoma niebezpieczeństwa, kierowała się
prosto w zastawioną pułapkę. Zekk pomyślał, że chyba powinien osobiście stawić czoło byłej

przyjaciółce.

– Musimy się rozdzielić – oznajmił. – Ja zostanę tu sam i spróbuję powstrzymać Jainę. Wszyscy

inni będą nadal ścigali zbiegów.

– Tak jest! – Spoglądając na labirynt gałęzi pod stopami, kipiąca gniewem Vonnda Ra zgrzytnęła

zębami. – Postaram się, żeby zapłacili za to, co zrobili!

Zagięła palce niczym szpony i gestem nakazała szturmowcom, by podążali za nią. Wszyscy

pięcioro rzucili się znów w pościg za Sirrą i trójką młodych Jedi.

Jacen czynił wszystko, co mógł, by nie tracić przyjaciół z oczu. Mimo to na poziomie lasu, gdzie

przebywał, panowały takie ciemności, że chłopiec miał wrażenie, iż płynie w oceanie atramentowej
czerni. Ze zdziwieniem stwierdził jednak, że ciemności w głębinach dżungli zaczynają rzednąć.
Zauważył błysk niebieskawej poświaty, wydzielanej przez fosforyzujące organizmy. Po chwili mógł
rozróżnić świecące owady, rozkurczające się i kurczące opalizujące grzyby i porosty wydzielające
zimne światło, które rozjaśniało nieprzeniknione ciemności leśnych ostępów.

Także na gałęziach otaczających go drzew chłopiec widział mrugające świetliste punkciki. Miał

wrażenie, że nie znajduje się w głębinach dziewiczego lasu, ale stoi na równinie i wpatruje się
w rozgwieżdżone nocne niebo. Lekko trącił ciepłą rękę Tenel Ka, żeby zwrócić uwagę dziewczyny.
Wydawało mu się, że mógłby stać i spoglądać na to wszystko bez końca. Nigdy się nie spodziewał,
że w głębi dżungli ujrzy coś tak pięknego.

Kiedy oboje stali jak urzeczeni, bez słowa wpatrując się w mrugające ogniki, ciemności

rozjaśniła nagle płonąca oślepiającym blaskiem kula, która przemknęła nad ich głowami niczym
ognisty meteor. Okazało się, że szturmowcy wystrzelili flarę, która powoli opadała pośród gąszczu
drzew, posyłając we wszystkie strony ogniste bryzgi.

Ognista kula trafiła pień drzewa w miejscu, gdzie odrastał jakiś konar. Zagnieździła się tam

i płonęła oślepiająco jasno niczym miniaturowe słońce, wśród fontanny iskier i syku. Rozjaśniając
nieprzeniknione ciemności, uwypuklała czerń miejsc pozostających w cieniu i sprawiała, że
przesycone parą wodną powietrze zaczęło nagle pulsować jaskrawym blaskiem.

Jacen z przerażeniem zauważył czterech szturmowców stojących na tym samym grubym konarze.

Mimo iż świetlista kula raziła także ich oczy, imperialni żołnierze wymierzyli blastery w zmęczonych
uciekinierów.

Tenel Ka odepchnęła Jacena na bok.
– Uciekaj! – krzyknęła, po czym sama zanurkowała w największy gąszcz splątanych gałęzi. Jacen

skulił się, kiedy blasterowa błyskawica odłupała płonący kawałek kory z pnia drzewa tuż nad jego
głową.

Szelest liści rosnących na innej gałęzi uświadomił chłopcu, że Lowie i Sirra również czmychnęli.

Jacen słyszał, jak trochę dalej porusza się ktoś inny, ale dostrzegał jedynie czterech szturmowców.
Zastanawiał się, gdzie może teraz podziewać się Zekk... chociaż wątpił, czy były przyjaciel
zechciałby okazać mu łaskę.

– Och, blasterowe błyskawice! – powiedział do siebie, kiedy kolejna ognista smuga przeleciała

obok jego głowy. – Hej, z nimi nie ma żartów! – mruknął po chwili.

W rzucanym przez płonącą flarę pulsującym blasku widział tylko tańczące świetliste kręgi.

Dopiero po jakimś czasie zauważył ciemną postać wyskakującą zza pnia drzewa i zapalającą
turkusowe ostrze... Tenel Ka, pewnie trzymając rękojeść świetlnego miecza, stała na gałęzi rosnącej

pod konarem, na którym znajdowali się czterej szturmowcy!

Imperialni żołnierze także ją zauważyli. Zaskoczeni, krzyknęli i usiłowali zwrócić ku niej lufy

blasterów... ale było za późno.

Jednym płynnym ruchem Tenel Ka odcięła ostrzem miecza gruby konar, na którym stali. Kiedy

klinga przechodziła przez prastare drewno, ze sporządzonej z zęba rankora rękojeści trysnęły
fontanny błękitnych iskier.

Młoda wojowniczka zanurkowała, żeby konar jej nie zranił. Ogromne drzewo zatrzeszczało, pędy

winorośli pękły i masywny konar runął pod ciężarem własnym i czwórki szturmowców. Żołnierze
zaczęli strzelać na oślep, panicznie krzycząc do mikrofonów komunikatorów. Po chwili odcięta gałąź
runęła, a szturmowcy zsunęli się w przepaść. Zginęli, nie wypuszczając blasterów, wciąż jeszcze
plujących strumieniami śmiercionośnego światła.

Tymczasem Tenel Ka, niezwykle zadowolona z siebie, wyłączyła ostrze świetlnego miecza,

a później przypięła rękojeść do pasa. Jacen uniósł rękę w geście niemej pochwały.

Nieco niżej Lowbacca krył się obok Sirry pod nawisem skarłowaciałej i wygiętej w łuk gałęzi.

Młody Wookie obserwował, jak ciężki konar, na którym stało czterech szturmowców, odrywa się od
pnia drzewa i szybuje obok niego w mroczną przepaść. Kiedy zwrócił nawykłe do patrzenia
w ciemnościach oczy na siostrę, zauważył, że Sirra węszy... jakby na coś czekała.

Wydało mu się, że jest bez reszty pochłonięta wciąganiem powietrza i rozglądaniem się po

okolicy. Dopiero po jakimś czasie i on uchwycił najsłabszy ze wszystkich charakterystycznych
zapachów... przerażający, drażniący nozdrza aromat syreniowca, zapewne bardzo dużego, rosnącego
na najniższym poziomie dżungli.

Wydawszy cichy jęk, zaczął omiatać złocistymi oczami ciemności pod stopami i po kilku

sekundach dostrzegł monstrualnej wielkości kwiat rośliny, ukrytej w gąszczu krzaków rosnących pod
najniższym konarem potężnego wroszyra. Połyskujące żółte płatki były szeroko rozchylone,
a znajdujący się pośrodku kielicha krwistoczerwony słupek wydzielał zniewalający aromat. Sirra
zaczęła zeskakiwać z konaru na konar, aż znalazła się bezpośrednio nad krwiożerczą rośliną,
zastanawiając się, w jaki sposób mogłaby bezpiecznie zerwać pęk błyszczących jedwabistych
włókien.

Nagle zmroków wyższych poziomów pojawiła się jak duch Siostra Nocy. Zeskoczyła z gałęzi,

a potem wyciągnąwszy jak szpony palce, między którymi przeskakiwały błyskawice ciemnej Mocy,
zderzyła się z Lowiem. Błękitne wyładowania elektryczne poraziły ciało młodego Wookiego, a jego
rudobrązowa sierść zaczęła dymić. Lowbacca głośno zaryczał i zatoczył się do tyłu, odrętwiały
i zdezorientowany.

Sirra przyłączyła się do walki jednym błyskawicznym skokiem, obnażyła długie groźne kły,

wyciągnęła długie ręce i odepchnęła Siostrę Nocy na bok. Zaskoczona Vonnda Ra odwróciła się
i smagnęła młodą Wookie skwierczącą błyskawicą ciemnej złej energii.

Sirra zawyła z bólu i potknęła się, ale szybko odzyskała równowagę. Ugięła silnie umięśnione

nogi i skoczyła, zamierzając zewrzeć się z kobietą. Obie poślizgnęły się na porośniętej miękkim
mchem, wilgotnej gałęzi i, nie przestając wymierzać sobie ciosów, zaczęły spadać w mroczną
przepaść.

Lowie, który zdążył otrząsnąć się ze wstrząsu, natychmiast skoczył, by ratować siostrę.

Wyciągnął długą rękę, ale zdołał pochwycić tylko skraj czarnej peleryny Siostry Nocy. Po chwili

jednak wytrzymała gładka tkanina wyślizgnęła się z jego palców.

Sirra i Vonnda Ra spadały.
Zrozpaczony Lowie zawył, widząc, że obie złączone w uścisku wojowniczki zmierzają prosto ku

rozchylonym szczękom płatków syreniowca.

Koziołkując podczas lotu w powietrzu, Sirra znalazła się nad Siostrą Nocy. Obie wpadły do

środka kielicha z impetem tak silnym, że mógłby wyprzeć powietrze z płuc gundarka. Kiedy pośladki
Vonndy Ra zetknęły się z wrażliwą miękką tkanką dna kielicha syreniowca, Sirra natychmiast
zerwała się na równe nogi, ale podobne do groźnych szczęk ogromne wygłodniałe płatki,
podrażnione pojawieniem się niespodziewanego żeru, zaczęły się zamykać.

Głośno rycząc, Lowie zeskoczył na niższy poziom. Gorączkowo zastanawiał się, co robić.

Usłyszał, że zeskakujący z jeszcze wyższych pięter Jacen i Tenel Ka coś do niego wołają.

Kiedy śmiertelna pułapka zaczęła się zamykać, wiedźma z Dathomiry skręciła się z bólu. Lowie

z przerażeniem zobaczył, że głowa jego siostry znika w kurczącym się otworze, jaki jeszcze pozostał
między mięsistymi płatkami. Spomiędzy krwiożerczych szczęk wystawała teraz tylko jedna ręka,
porośnięta ostrzyżoną w dziwaczne wzory sierścią.

Lowie zeskoczył na ziemię i podbiegł do kwiatu syreniowca. Wysunąwszy pazury, chwycił

najbliższe płatki i pociągnął ku sobie, starając się dostać do wnętrza kwiatu. Roślina drgnęła,
a później zaczęła jeszcze głębiej zapuszczać korzenie w gliniastą, śliską glebę.

Młody Wookie nie odważył się wyciągnąć świetlnego miecza, by posiekać syreniowiec na

kawałki. Doskonale wiedział, że uśmierciłby wówczas siostrę równie pewnie, jakby uczyniła to
roślina. Groźnie rycząc, nie przestawał szarpać i ciągnąć, i po chwili mięsiste płatki lekko się
rozchyliły. Z wnętrza kwiatu wydobyło się syczące bulgotanie. Z otworu pośrodku kielicha wciąż
jeszcze wystawała ręka Sirry. Palce raz po raz rozwierały się i zaciskały, jakby siostra Wookiego
cierpiała męczarnie.

Kiedy Jacen pochwycił jakiś pęd winorośli i próbował się po nim ześlizgnąć, Tenel Ka

zeskoczyła na ziemię i podbiegła do Wookiego. Sięgnęła do kieszeni u pasa i wydobyła sztylet, który
służył zazwyczaj do rzucania. Zaczęła zadawać ciosy, raz po raz zagłębiając ostrze w mięsistą
tkankę. Płatki były jednak na tyle twarde i grube, że sztylet nie wyrządzał im żadnej krzywdy.

Nagle wnętrze kielicha rozjaśniła błyskawica mrocznej energii, po której cała roślina

konwulsyjnie zadrżała. Wszystkie płatki rozchyliły się jak w agonii. Uwięziona w środku kwiatu
Vonnda Ra z wysiłkiem uklękła. Zgrzytnęła zębami, a z jej oczu posypały się iskry energii ciemnej
strony Mocy. Lowie szybko skorzystał z okazji i pochwycił uniesioną rękę siostry. Pociągnął ją ku
sobie.

Z wysiłkiem łapiąc powietrze, Sirra jak umiała najszybciej, przeciskała się pomiędzy śliskimi,

zdradzieckimi płatkami. Wyciągnęła drugą rękę, którą natychmiast pochwyciła Tenel Ka. Tymczasem
szczęki kielicha syreniowca zaczęły się znów zamykać. Aby spowolnić ten ruch, Jacen chwycił skraj
jednego śliskiego płatka, po czym mrucząc kojące słowa, posłużył się jasną stroną Mocy i skierował
je do rośliny. Lowie wparł stopy w gliniastą glebę i szarpnął ze wszystkich sił. Stopy Sirry ukazały
się w powietrzu w tej samej chwili kiedy drapieżne płatki, nie wypuszczając uwięzionej Siostry
Nocy, całkowicie się zamknęły.

Zdradziecko piękne, mięsiste żółte płatki zacisnęły się niczym szczęki imadła, miażdżąc ofiarę.

Po chwili obły kształt, otulany coraz silniej zaciskającymi się płatkami, po raz ostatni konwulsyjnie
zadrżał, po czym na zawsze znieruchomiał.

Lowie podtrzymywał Sirrę, dobrze wiedząc, że mogła odnieść poważne rany. Obawiał się nawet,

czy nie będzie zmuszony jej nieść, kiedy podejmie wspinaczkę na wyższe poziomy. Prawdziwy ból
sprawiał mu widok wypalonych smug na sierści siostry, w miejscach, w których trafiły wypuszczone
przez Vonndę Ra błyskawice ciemnej Mocy. Ku swojemu zaskoczeniu przekonał się jednak, że Sirra
sprawia wrażenie szczęśliwej, a nawet zachwyconej. W pewnej chwili otworzyła oczy i ryknęła na
powitanie, jakby widziała brata po raz pierwszy w życiu.

W jej oczach pojawiły się figlarne błyski. Sirra uniosła rękę, ukazując, jaki skarb trzyma

w zaciśniętych palcach. Cierpiała męczarnie, zamknięta we wnętrzu kwiatu syreniowca do czasu, aż
płatki znów zaczęły się rozchylać. Mimo to udało się jej pochwycić uwięzioną ręką, a potem
szarpnąć i wyrwać z dna kielicha grubą wiązkę cienkich jak pajęcze nici włókien.

Sirra triumfująco zawyła i uniosła jedwabiste nitki nad głowę. Lowie głośno szczeknął, przejęty

prawdziwą dumą. Objął siostrę i klepnął ją po plecach z taką siłą, że mógłby bez trudu roztrzaskać
pancerz szturmowca.

Rozdział 19

Jaina przeskoczyła na bardziej wytrzymały konar i oparła dłonie o pień potężnego wroszyra, by

zachować równowagę. Zaniepokojona, pochyliła się, żeby spojrzeć w dół, w głębiny lasu, w których
zniknął Chewbacca.

– Chewie! – zawołała.
Usłyszała, jak z ciemności niższych poziomów dolatuje pełen bólu jęk Wookiego. A zatem

Chewie żył... Był przytomny, ale z pewnością ciężko ranny.

Chwyciwszy mocniej korę oplecionego pędami dzikiej winorośli potężnego pnia, dziewczyna

wychyliła się jeszcze bardziej, by skierować jasnoróżowy blask kłębiących się fospcheł na niższe
piętra. Jednakże światło wydzielane przez mikroskopijne owady nie było bardzo intensywne i nie
docierało tak daleko, aby mogła zorientować się, gdzie znajduje się jej przyjaciel.

– Chewie, tu jestem! – krzyknęła, posługując się Mocą, żeby wzmocnić siłę głosu. – Czy możesz

się poruszać? Możesz wspiąć się do mnie?

Usłyszała dobiegający z niższych poziomów trzask gałęzi i szelest poruszanych liści, a w chwilę

później następny okrzyk pełen bólu. Przerażony Wookie stęknął, po czym zaryczał, mówiąc coś na
temat złamanej nogi.

Jego słowa odebrały Jainie nadzieję tak nagle jak lodowata tropikalna ulewa gasi wątły płomień

świecy. Przerażona wyprostowała się i przytuliła do pnia drzewa, a potem nawet przycisnęła twarz
do chropowatej kory.

Najniższe poziomy dżungli Kashyyyku były wystarczająco niebezpieczne dla zdrowej istoty

ludzkiej, której towarzyszył dorosły Wookie. Jaina nie miała pojęcia, w jaki sposób mogłaby sama
wydostać się z dżungli, a co dopiero dokonać tej sztuki w towarzystwie rannego przyjaciela, którego
z pewnością musiałaby przenosić z niższych poziomów na wyższe. Gdyby nawet okazało się to
możliwe, jak mogłaby później pospieszyć z pomocą bratu i pozostałym młodym Jedi?

W tej samej chwili uświadomiła sobie, że ranny Chewbacca może zwabić wygłodniałe

drapieżniki, które licząc na łatwą zdobycz, rzucą się na niego...

Dopiero ta myśl wyrwała dziewczynę z chwilowego odrętwienia. Musiała zacząć myśleć, jak

pomóc Chewiemu. Kształciła się przecież, by zostać rycerzem Jedi... Rozwiązanie tego problemu
z pewnością nie przekracza granic jej możliwości, ale najpierw powinna pomyśleć o rzeczach
najważniejszych. Musiała jak najszybciej przedostać się na poziom, na który spadł Chewbacca.
Zawstydziła się na myśl o tym, że wpadając w panikę straciła kilkanaście drogocennych sekund.

– Chewie! – krzyknęła po raz drugi. – Odzywaj się, dopóki cię nie znajdę!
Musiała działać, nie tracąc ani chwili. Rozejrzała się po okolicy w poszukiwaniu wystarczająco

wytrzymałego pędu winorośli. Szarpnęła kilka najbliższych, po czym zdecydowała się na jeden

grubszy i bardziej szorstki niż pozostałe, który powinien utrzymać ciężar jej ciała. Zaczęła schodzić
jak po linie, opierając czubki butów w szczelinach między płatami kory pnia potężnego drzewa.
Starała się omijać kikuty gałęzi, złamanych przez spadającego Wookiego.

– Już idę! – zawołała. Chciała nie tylko uspokoić przyjaciela, ale przede wszystkim dodać sobie

odwagi.

Kiedy w końcu dotarła do rannego Chewiego, czuła, że bolą ją stopy i pieką palce rąk,

a wszystkie mięśnie drżą ze zmęczenia. Odpięła od pasa klatkę ze świecącymi fospchłami i zbliżyła
do Chewbaccy, żeby mu się lepiej przyjrzeć. Kiedy poruszyła klatką, różowawy blask zatańczył na
sąsiednich gałęziach.

Pobieżne oględziny obrażeń, jakie odniósł przyjaciel, uzmysłowiły dziewczynie, że sytuacja

wygląda niewesoło. Wprawdzie z zadrapaniami, skaleczeniami, otarciami skóry czy siniakami można
było uporać się dość szybko, ale kość jednej nogi została złamana. Jaina zrozumiała, że Chewbacca
nie będzie mógł wydostać się z głębin dżungli o własnych siłach.

Wiedziała też, że sama sobie nie poradzi, by transportować rannego Wookiego kilkaset metrów

w górę pod baldachim liści, nawet wówczas, gdyby posłużyła się Mocą. Wątpiła, czy potrafiłaby
dokazać tej sztuki sama. Czuła się wyczerpana, a przecież dotychczas tylko schodziła.

A poza tym, brat i przyjaciele nadal czekali na jej pomoc. Jaina nie miała pojęcia, co może dla

nich zrobić.

Uświadomiła sobie, że na razie musi zrezygnować z szukania pozostałych młodych Jedi.

Przypuszczała, że Jacen, Tenel Ka i oboje Wookie wciąż jeszcze uciekają przed imperialnymi
żołnierzami. Jaina nie była wytrawną tropicielką śladów i nie miałaby najmniejszej szansy
odnalezienia ich w głębinach dżungli.

Przypomniała sobie jednak, że mogłaby nawiązać z bratem myślową więź, podobną do tej, jaka

łączyła bliźniacze rodzeństwo, Leię i Luke’a. Gdyby zatem wysłała myślowe wołanie o ratunek,
może Jacen mógłby ją odnaleźć.

Skupiła się, a potem wysłała wiązkę myśli: „Pomóż mi”.
Po chwili otworzyła oczy, by ponownie przyjrzeć się złamanej nodze Chewbaccy. Chociaż

odłamki kości nie przebiły skóry, obrażenie sprawiało wrażenie poważnego. Jaina uniosła pułapkę
na fospchły jak mogła najwyżej i zaczęła się rozglądać w poszukiwaniu czegoś dostatecznie
wytrzymałego, co mogłoby posłużyć do sporządzenia łubków.

Nagle różowawy blask padł na parę czarnych butów. W tej samej chwili w ciszy rozległ się

znajomy głos:

– Wzywałaś pomocy?
Zaskoczona Jaina zachwiała się i omal nie spadła z konara. Groźnie warcząc, Chewbacca

obnażył długie kły, mimo iż nie mógł poruszyć się ani tym bardziej zaatakować.

– Zekku, co tutaj robisz? – odezwała się Jaina.
Usiłując zapanować nad zdumieniem, dziewczyna uniosła źródło naturalnego blasku jeszcze

wyżej, ale odziana w czarny skórzany mundur postać cofnęła się, tak aby twarz pozostała w mroku.

– Muszę załatwić tu, na Kashyyyku, bardzo ważną sprawę – odparł chłopak.
– Zleconą przez Imperium? – zapytała Jaina, po czym ugryzła się w język prawie w tej samej

chwili, kiedy skończyła mówić. Poczuła bolesny skurcz w sercu. – Zekku, jak mogłeś przyłączyć się
do Akademii Ciemnej Strony? Myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi.

Młodzieniec zignorował jej pytanie, a zamiast odpowiedzieć, zadał dwa swoje:

– A co ty tutaj robisz, Jaino? Dlaczego nie mogłaś trzymać się od tego jak najdalej? Nie chcę

wyrządzić ci krzywdy.

Chewbacca ostrzegawczo warknął, ale w następnej sekundzie syknął, kiedy poczuł ból

w złamanej nodze.

– A zatem nie rób mi krzywdy, Zekku – odparła rzeczowo Jaina. Ostrożne przesuwając stopy po

powierzchni konara, postąpiła krok w stronę byłego przyjaciela. – Przecież w niczym ci nie
zagrażam. Jestem twoją przyjaciółką. Obchodzi mnie, co się z tobą stanie.

– Cofnij się i nie wchodź mi w drogę – warknął Zekk. – A jeżeli chodzi o pozostałych, jest za

późno na wszelką pomoc.

Jaina wzdrygnęła się i zamknęła oczy. Czyżby mogło to być prawdą? Czy naprawdę Zekk zdążył

zabić Jacena, Lowiego, Tenel Ka... a nawet niczego nie podejrzewającą i nieświadomą Sirrę?

Nie – pomyślała po chwili. – To nie może być prawdą. Wyczułaby, gdyby zginęli. A zatem jej

brat i pozostali nadal żyli. Musieli żyć. Dziewczyna nie wierzyła, aby serce Zekka było takie
skamieniałe i mroczne, by młodzieniec mógł zamordować z zimną krwią kogoś, kogo jeszcze
niedawno nazywał swoim przyjacielem.

Przypomniawszy sobie, jak udało się jej niegdyś zakłócić skupienie Garowyn, Jaina postanowiła

uciec się do tej samej sztuczki. Posłużyła się Mocą, by zaszeleścić liśćmi konarów rosnących wokół
głowy młodzieńca. Starała się wywołać wrażenie, że przez nieruchome gałęzie najniższych pięter
lasu, podobne do prętów przyprawiającej o klaustrofobię klatki, przelatuje niespodziewany podmuch
lodowatego wichru.

Zekk uniósł głowę, żeby sprawdzić, co się dzieje. Ruch ten sprawił, że na chwilę błysnęły

źrenice jego zielonych oczu. Uświadomienie sobie, co knuje Jaina, zajęło mu jednak tylko krótką
chwilę. Chłopak wykrzywił wargi w wymuszonym uśmiechu, a potem uczynił nieznaczny gest ręką.
Natychmiast wiatr przybrał na sile. Gałęzie zaczęły z klekotem uderzać jedne o drugie, a powietrze
wypełniło się chmurą liści i mniejszych gałęzi, zerwanych siłą wiatru przypominającego małe
tornado.

Jaina skuliła się i zamknęła oczy, pragnąc je chronić. Chewie zawył, ale Zekk nie zwracał na

rannego Wookiego uwagi.

– Twój podstęp się nie udał, Jaino – powiedział. – Nie próbuj oszukiwać mnie za pomocą

jakichkolwiek sztuczek.

Nagłe rozległ się basowy pomruk. W tej samej chwili Jaina mimo zaciśniętych powiek ujrzała

dziwną jasność. Otworzyła oczy i stwierdziła, że Zekk trzyma zapalony miecz świetlny. Dopiero
teraz dostrzegła twarz młodzieńca, oświetloną pulsującym szkarłatnym blaskiem.

– Nie wyciągaj miecza, Jaino – ostrzegł chłopak.
Dziewczyna pokręciła głową.
– Nie wyciągnęłabym broni do walki z tobą, Zekku – oświadczyła. – I nie wierzę, żebyś mógł

mnie zabić.

Na twarzy młodzieńca odmalowała się burza sprzecznych uczuć.
– A zatem trzymaj się jak najdalej od akademii Jedi – odparł chłopak. – Jeżeli kiedykolwiek uda

ci się stąd wydostać, pod żadnym pozorem tam nie wracaj. Już niedługo Drugie Imperium zaatakuje
Yavin Cztery... a ja wezmę udział w tej akcji jako lojalny żołnierz, wykonujący rozkazy mojego
Imperatora.

– Twojego Imperatora? – powtórzyła zdumiona Jaina. – Zekku, chyba nie wiesz, co mówisz!

– Przestań traktować mnie, jakbym był nadal niczego nieświadomym ulicznikiem! – wybuchnął

chłopak. – Nigdy nie doceniałaś moich umiejętności. Nie dałaś mi szansy, żebym został kimś w życiu.
Lord Brakiss postępuje inaczej. To on uświadomił mi, do czego jestem zdolny.

Przekrzywił głowę i spojrzał ku górze, tak jakby wśród nieprzeniknionych ciemności mógł

widzieć słoneczny blask panujący na najwyższych piętrach.

– Wysłałem sygnał, żeby wezwać szybki statek – ciągnął. – Jestem pewien, że nasza wyprawa

zakończyła się całkowitym sukcesem. Najwyższy czas powrócić do Akademii Ciemnej Strony.

Kiwnął lekko z boku na bok świetlistym ostrzem zapalonego miecza, jakby pogroził palcem.
– Na pamiątkę przyjaźni, jaka nas kiedyś łączyła, tym razem cię oszczędzę, Jaino – powiedział. –

Pamiętaj jednak nigdy więcej nie wystawiać mojej lojalności na taką ciężką próbę.

Chrapliwie się roześmiał, a później smagnął świetlistą klingą gałąź nad głową. Rozciął cienkie

gałązki i liście, które zawirowały w powietrzu niczym chmura. Spadły na Chewiego i Jainę,
wytrącając jej pułapkę na fosforyzujące owady. Dziewczyna skuliła się i odruchowo osłoniła głowę
rękami.

W następnej sekundzie Zekk zniknął, ale jego głuchy śmiech brzmiał w ciemnościach jeszcze

przez dłuższą chwilę.

Rozdział 20

Zdana ponownie na własne siły, Jaina wysłała kolejny myślowy krzyk, posługując się Mocą.

Miała wrażenie, że ciemności z każdą chwilą gęstnieją, coraz bardziej ją przytłaczają. Drapieżniki,
czające się na porośniętych liśćmi gałęziach, ostrożnie się zbliżały. Zwabione jękami Chewiego,
wyczuwały łatwą zdobycz, bezbronną ofiarę.

– Potrzebujemy pomocy! – zawołała Jaina.
Jej słowa niemal natychmiast wsiąkły w ciemności bezlitosnej dżungli.
Nagle mroki rozbłysnęły tęczowym blaskiem. Dziewczyna rozpoznała błysk turkusowego światła,

smugę szmaragdowozielonego i błyskawicę roztopionego brązu. Świetliste ostrza rozcinały gęstwiny
liści, jak maczety torując drogę właścicielom. Po chwili obok Jainy pojawili się Jacen, Tenel Ka
i Lowie. Pochód młodych rycerzy Jedi zamykała Sirrakuk, uśmiechając się tak szeroko, że jej
obnażone kły błyskały w blasku tęczowego światła.

Chewbacca zaryczał na powitanie. Oboje młodzi Wookie pospieszyli na pomoc rannemu wujowi.
– Hej, Jaino! – wykrzyknął Jacen. – Czy nic ci się nie stało?
Dziewczyna otarła ślady łez z policzków. Wciąż jeszcze nie mogła przyjść do siebie po

przeżytym wstrząsie, wywołanym spotkaniem z byłym przyjacielem.

– Jakoś daję sobie radę – odrzekła, a potem głęboko odetchnęła. – Zekk był tutaj – oznajmiła. –

Powiedział, że Drugie Imperium zamierza zaatakować akademię Jedi, a on będzie walczył na czele
oddziałów imperialnych żołnierzy.

Lowie ryknął i na chwilę przestał zajmować się rannym Chewbacca. Tenel Ka uniosła wysoko

rękę, nie wypuszczając sporządzonej z zęba rankora rękojeści zapalonego świetlnego miecza.

– Nic z tego – powiedziała. – Będzie miał z nami do czynienia.
Jaina wyciągnęła rękę i pokazała rannego Wookiego.
– Musimy pomóc Chewiemu wydostać się stąd – rzekła. – Chyba ma złamaną nogę. Nic groźnego,

czego nie mógłby uleczyć medyczny android i kilka godzin spędzonych w zbiorniku bacta. Jeżeli
jednak szybko nie dotrzemy na najwyższy poziom, skończymy jako danie obiadowe jakiejś bestii.

Sirra wyzywająco ryknęła. Teraz, kiedy zwyciężyła w walce z niebezpiecznym syreniowcem,

sprawiała wrażenie, że mogłaby sama pokonać gołymi rękami wszystkie drapieżniki dżungli.

Kiedy rodzeństwo Wookiech ostrożnie pomagało wujowi wstać, Jacen i Jaina, posługując się

Mocą, starali się jak mogli, by im ulżyć. Później Jaina zapaliła świetlny miecz i zaczęła przecierać
szlak przy pomocy Sirry.

Pomagając sobie nawzajem, wszyscy znaleźli się w końcu na poziomach, do których docierały

promienie słonecznego światła.

Rozdział 21

W pustce mrocznych przestworzy wisiał poobijany szturmowy wahadłowiec. Statek oczekiwał

zgody na lądowanie i wyłączenie ochronnych pól kryjących Akademię Ciemnej Strony. W końcu
najeżony lufami dział złowieszczy pierścień imperialnej uczelni ukazał się oczom Zekka na tyle
długo, żeby Najciemniejszy Rycerz mógł wydać rozkaz kierowania się ku lądowisku. W miarę jak
jego statek zbliżał się do otwartych wrót hangaru gwiezdnej stacji, Zekk odczuwał coraz większy
niepokój. Nie był pewien przyjęcia, jakie zgotuje mu mistrz Brakiss.

Tamith Kai, siedząca obok niego na stanowisku dowodzenia, zgrzytała zębami i kipiała

z wściekłości, ale milczała, zacisnąwszy w cienką linię szkarłatno wiśniowe wargi. Zekk nie tylko
stracił oddział doborowych szturmowców, oddany pod jego rozkazy, ale doprowadził do śmierci jej
dwóch najlepszych Sióstr Nocy. Tamith Kai przypuszczała, że zarówno Vonnda Ra, jak Garowyn
poniosły śmierć w głębinach dżungli Kashyyyku.

Tamith Kai winiła właśnie Zekka za ich nieszczęście, podobnie jak za śmierć swojego pupila,

Vilasa. Wiedźma z Dathomiry żywiła do niego urazę... chociaż oboje współpracowali, pragnąc
doprowadzić do ostatecznego zwycięstwa Drugiego Imperium. Zekk uważał, że wszystkie dotychczas
poniesione straty powinny być traktowane jak ofiary; jak cena, zapłacona za odniesienie końcowego
zwycięstwa.

Tamith Kai nie była wszakże zachwycona sposobem, w jaki radził sobie na Kashyyyku. Tak więc

w czasie całej drogi powrotnej młodzieniec starał się przebywać sam, z dala od groźnej Siostry
Nocy.

Siedząc na fotelu dowódcy, przeleciał przez wrota hangaru mieszczącego lądowisko, ale

większość czynności związanych z lądowaniem wykonywali inni imperialni piloci. Kiedy znaleźli się
nad płytą lądowiska, Zekk ujrzał jeszcze jeden opancerzony wahadłowiec... otoczony
śmiercionośnymi polami siłowymi imperialny transportowiec. Zaczął się zastanawiać, co właściwie
wydarzyło się w Akademii Ciemnej Strony podczas jego nieobecności.

Jego pokiereszowany szturmowy wahadłowiec, kryjący w ładowniach skrzynie ze zrabowanymi

komputerowymi podzespołami i urządzeniami, osiadł na płycie lądowiska z dźwiękiem
przypominającym westchnienie ulgi.

– Wylądowaliśmy, lordzie Zekku – zameldował jeden z imperialnych pilotów.
Oficer-taktyk wyprawy zaczął przyglądać się wyświetlaczom kontrolnych wskaźników.
– Ochronne pole, maskujące Akademię Ciemnej Strony, zostało ponownie włączone –

powiedział. – Naszej stacji znów nie mogą wykryć żadne rebelianckie czujniki ani skanery.

Kiedy włazy imperialnego statku się otworzyły, na płytę zaczęli schodzić członkowie załogi.

Z wnętrza Akademii Ciemnej Strony wyszedł oddział szturmowców. Żołnierze otoczyli rampę

wahadłowca i przygotowali się do wyładowania cennego sprzętu, kiedy tylko Zekk otworzy luk
ładowni.

W sterowni obok młodzieńca stanęła Tamith Kai. Szybkim ruchem ręki poprawiła ozdobioną

spiczastymi naramiennikami pelerynę. Z trudem usiłując zapanować nad wściekłością, zacisnęła
pięści. Płomienie, strzelające z jej fioletowych oczu, przypominały gotową do wybuchu,
naelektryzowaną lawę.

Zekk przysłonił powiekami szmaragdowe źrenice otoczone ciemniejszymi pierścieniami. Pragnąc

skupić myśli, nabrał głęboko powietrza. Pozwolił, żeby fala gniewu zalała jego umysł i zmyła
wszystkie zbędne myśli. W tej chwili najbardziej obawiał się mistrza Brakissa i tego, co się
wydarzy, kiedy stanie przed jego obliczem. Nauczyciel pokładał w nim tak wielką nadzieję, że może
być nawet jeszcze bardziej zawiedziony niż Tamith Kai. Obawa, że mistrz Ciemnych Jedi będzie
rozczarowany, sprawiała Zekkowi większy ból niż wściekłość, tak często okazywana przez nieznośną
Siostrę Nocy z Dathomiry.

Młodzieniec wygładził fałdy skórzanego watowanego munduru i poprawił obszytą szkarłatną

lamówką czarną pelerynę. Ruchem głowy odrzucił do tyłu długie ciemne włosy. Odwróciwszy się
w stronę otwartego włazu, postarał się wyglądać imponująco, a zarazem groźnie i złowieszczo.
Nauczył się przyjmować taką postawę, obserwując zachowanie samej Tamith Kai. Rozbawiony,
pomyślał, że może teraz wykorzystać przeciwko wiedźmie jej własne techniki i sposoby budzenia
lęku i grozy.

Usłyszał, że Siostra Nocy podąża za nim. Zszedł po rampie, unosząc głowę dumnie jak bohater.

W głębi serca czuł jednak narastające przerażenie.

Na skraju płyty lądowiska stał posągowo urodziwy naczelnik Akademii Ciemnej Strony. Kiedy

ujrzał schodzącego po rampie ucznia, zbliżył się jakby płynął w powietrzu, stawiając posuwiste,
drobne kroki, a srebrzyste szaty z szelestem płyną wokół jego sylwetki.

Zekk uniósł głowę jeszcze wyżej i popatrzył w jasne, pogodne oczy nauczyciela. Mistrz Brakiss

złączył pałce uniesionych na wysokość torsu dłoni.

– Młody Zekku, mój Najciemniejszy Rycerzu – zaczął. – Właśnie wróciłeś ze swojej pierwszej

wyprawy. Czy misja zakończyła się powodzeniem?

Zekk przełknął tkwiącą w przełyku kluchę, po czym postanowił, że będzie grał z naczelnikiem

Akademii Ciemnej Strony w otwarte karty.

– Niestety, mistrzu Brakissie, nasza akcja nie potoczyła się tak gładko, jak planowano – odparł. –

Podczas walk, jakie musieliśmy toczyć na terenie doskonale strzeżonego kompleksu zabudowań
przemysłowych Kashyyyku, straciliśmy czternaście myśliwców i bombowców typu TIE, a także
jedenastu żołnierzy piechoty lądowej. Czuję się w obowiązku zameldować, że z wyprawy nie
powróciły także dwie nasze towarzyszki, Siostry Nocy. Vonnda Ra zginęła gdzieś na najniższych
poziomach dżungli, a Garowyn została najprawdopodobniej zamordowana, kiedy starała się
odzyskać „Ścigacz Cieni”.

Naczelnik Akademii Ciemnej Strony milczał, czekając, co jeszcze powie jego najlepszy uczeń.
– A komputerowe urządzenia? – zapytał w końcu, kiedy cisza zaczęła się przeciągać. – Moduły

naprowadzające na cel i systemy taktyczne? Czy udało ci się zdobyć te cenne skarby, których tak
bardzo potrzebuje Drugie Imperium?

Zekk zamrugał powiekami.
– Tak jest, mistrzu Brakissie – oznajmił. – Wszystkie komputerowe podzespoły zostały złożone

w ładowniach wahadłowca. Drugie Imperium może zrobić z nich użytek w każdej chwili.

Naczelnik z klaśnięciem złączył palce dłoni.
– Doskonale! A zatem twoja wyprawa zakończyła się sukcesem, a to usprawiedliwia poniesione

straty w ludziach i sprzęcie. Te wszystkie... niedogodności bledną w porównaniu z tym, co
spodziewamy się osiągnąć w trakcie walki. Osiągnąłeś najważniejszy cel, młody Zekku.

Oczy Tamith Kai rozszerzyły się z wściekłości, a na bladej zazwyczaj twarzy kobiety pojawiły

się krwistoczerwone cętki.

– Mistrzu Brakissie! – syknęła wiedźma z Dathomiry. – Zekk twierdzi również, że wyeliminował

młodych smarkaczy Jedi. Muszę jednak powiedzieć, że chociaż Vonnda Ra towarzyszyła mu, kiedy
wyruszał, by się z nimi rozprawić, Zekk powrócił sam... oświadczając, że zwyciężył.

Młodzieniec stał prosto, nieporuszony.
– Młodzi rycerze Jedi przestali stanowić jakikolwiek problem – oznajmił. – Daję na to swoje

słowo.

Było widać, że Tamith Kai mu nie wierzy. Brakiss miał jednak inne zdanie, a to przecież liczyło

się najbardziej.

Zekk nie miał pojęcia, jak długo uda mu się ukrywać prawdę. Wstąpił na służbę ciemnej strony

Mocy... ale starał się chronić przyjaciół. Wcześniej czy później Brakiss zorientuje się, co zrobił jego
ulubiony uczeń... a wówczas młodzieniec stanie przed koniecznością dokonania bardzo trudnego
wyboru. Mimo to, jak zawsze, nie dokona tego wyboru nikt inny oprócz niego... i nikt inny nie
poniesie konsekwencji.

– Drugie Imperium gratuluje ci i dziękuje za twoje starania, Zekku – odezwał się Brakiss. –

Historia galaktyki będzie zawsze wspominała cię jako walecznego wojownika, oddanego bez reszty
naszej wielkiej sprawie.

Zekk przypuszczał, że powinien być zadowolony z siebie, dumny... ale nie potrafił wzbudzić

w sercu innych uczuć oprócz przerażenia. I rozczarowania, że zawiódł pokładane zaufanie. Przestał
być pewien tego, dokąd zaprowadzą go podjęte w przeszłości decyzje.

Jeden ze szturmowców stojących pośród innych w szeregu na płycie lądowiska poruszył się

niespokojnie i przestąpił z nogi na nogę. W okrytym zbroją żołnierzu Zekk rozpoznał krzepkiego
Norysa. W pobliżu osiłka stał pilot Qorl, groźnie marszcząc brwi i z dezaprobatą spoglądając na
zakutego w biały pancerz ucznia. Były przywódca gangu Zagubionych nie przestał chować urazy
w sercu, wskutek czego stawał się coraz bardziej zgryźliwy i niezdyscyplinowany.

Nagle powietrze w wielkim hangarze z lądowiskiem zamigotało i zalśniło. Młodzieniec odwrócił

głowę i ujrzał, że pozostali szturmowcy się cofają. Stojący przed Zekkiem Brakiss naprężył mięśnie...
Wydawał się niemal przerażony, ale kiedy się zorientował, że w powietrzu pojawia się hologram,
nie uczynił żadnego ruchu.

Świetlisty wizerunek przedstawiał okrytą kapturem głowę. W pokrytej gęstą siecią zmarszczek

twarzy, z której emanowała esencja ciemnej strony Mocy, płonęły zapadnięte żółte oczy. Obraz był
wyjątkowo wyraźny i ostry, jakby został nadany z bardzo małej odległości. Doprawdy bardzo małej.

– Moi wierni poddani, przebywający na terenie Akademii Ciemnej Strony! – zagrzmiał głos

Imperatora. – Bojownicy Drugiego Imperium! Z radością dowiaduję się, że wyprawa zakończyła się
powodzeniem. Dzięki tej i kilku poprzednim akcjom, a także dzięki zgromadzeniu resztek, jakie
pozostały po utraconej świetności mojego Imperium, dysponujemy w tej chwili potęgą umożliwiającą
przystąpienie do następnego etapu podboju galaktyki. Nowe rdzenie jednostek napędu nadświetlnego

i baterie do turbolaserów już zostały zamontowane na pokładach gwiezdnych statków wchodzących
w skład naszej tajnej floty. Wydałem rozkazy, żeby bez chwili zwłoki zainstalować także te nowe
urządzenia komputerowe. Musimy zadać cios, zanim Rebelianci zbiorą siły.

Zekk miał wrażenie, że po jego plecach, okrytych watowanym pancerzem skórzanego munduru,

wędrują lodowate mrówki.

– Naszym następnym zadaniem będzie wyeliminowanie jedynych sił, jakie mogą rzucić do walki

z nami Rebelianci – ciągnął Imperator. – Brakissie, obiecywałeś mi kiedyś niezwyciężoną armię
Ciemnych rycerzy Jedi. Nadszedł czas, żebyś wywiązał się z obietnicy.

Głównym celem naszej akcji będzie zaatakowanie akademii Jedi, kierowanej przez Luke’a

Skywalkera. Jego rycerze, posługujący się tylko jasną stroną Mocy, zostaną starci na pył.

Rozkazuję, żeby wszyscy wyruszyli na wyprawę. Rozkazuję przygotować do ataku Akademię

Ciemnej Strony. Musimy natychmiast przelecieć gwiezdną stacją w pobliże Yavina Cztery. Kiedy
wyeliminujemy nowy zakon rycerzy Jedi, cała galaktyka stanie przed nami otworem.

Młodzieniec stał, zbyt przerażony, by poruszyć się albo wymówić słowo. Zdumiony Brakiss

wpatrywał się w gasnący wizerunek twarzy Imperatora Palpatinę’a. Kiedy hologram ostatecznie się
rozpłynął, wszyscy szturmowcy ocknęli się jak za dotknięciem różdżki.

Personel Akademii Ciemnej Strony zaczął przygotowywać gwiezdną stację do największej,

ostatecznej bitwy.

Rozdział 22

Jaina wiedziała, że mimo zamieszania i zniszczeń, jakie wywołał atak oddziałów Akademii

Ciemnej Strony na ośrodek przemysłowy Wookiech, młodzi Jedi nie mogą pozostać na Kashyyyku.
Stawka w tej grze była po prostu o wiele za wysoka... a liczyła się dosłownie każda chwila.

Ośrodek dowodzenia Nowej Republiki skierował kilka znajdujących się w pobliżu gwiezdnych

jednostek, żeby przebywający na ich pokładach inżynierowie i żołnierze pomogli w usuwaniu szkód
i porządkowaniu terenu fabryki. Dzięki temu Jaina, Lowie i Chewbacca mogli poświęcić się bez
reszty naprawianiu „Ścigacza Cieni”. Wprawdzie Wookie nadal lekko utykał, ale kości prawidłowo
się zrosły, a Chewie nie zamierzał dopuścić, żeby taka błaha dolegliwość przeszkodziła mu w pracy.

Za przegrodą w zastawionej najrozmaitszymi urządzeniami maszynowni statku pracowała Jaina,

najmniejsza spośród trójki istot zajmujących się naprawami. Wciśnięta w najciemniejszy kąt pod
kontrolnymi pulpitami, podłączała kable dostarczające energię do urządzeń i usuwała urządzenia
diagnostyczne. Wszystkie części zamienne zostały przygotowane jeszcze przed atakiem imperialnych
żołnierzy na Kashyyyk, ale teraz powinny zostać umieszczone we wnętrzu lśniącego kadłuba.

– Włącz zasilanie, Lowie, dopóki jeszcze siedzę w tym kącie – odezwała się dziewczyna. –

Każdy obwód uziemiłam i zaekranowałam, ale zanim znajdziemy się w przestworzach, chciałabym
się upewnić, że wszystko jest w porządku.

Młody Wookie warknął i pstryknął przełącznikiem. Zaryczał na dowód, że urządzenia działają

prawidłowo. Niemal w tej samej chwili to samo uczynił Chewbacca.

Jaina westchnęła z prawdziwą ulgą.
– Cieszę się, że statek znów funkcjonuje, jak powinien – rzekła. – Musimy stąd odlecieć

i powrócić na Yavin Cztery, zanim zaatakuje go Akademia Ciemnej Strony. – Przełknęła ślinę. –
Przecież od bardzo dawna ćwiczymy, przygotowując się do walki.

Lowie ryknął, zgadzając się z jej zdaniem, ale obaj Wookie i Sirra sprawiali wrażenie chyba

trochę przygnębionych. Sirra wydała kilka krótkich gardłowych pomruków, a Em Teedee pospieszył
z tłumaczeniem:

– Pani Sirrakuk mówi, że zostanie tu, żeby pomóc swoim ziomkom uprzątać bałagan i usuwać

zniszczenia, ale doskonale rozumie, że pan Lowbacca musi powrócić, aby walczyć u boku innych
Jedi. Na Kashyyyku z pewnością nie zabraknie Wookiech chętnych do pracy, ale rycerzy Jedi jest
niewielu... a ona jest niezmiernie dumna z tego, że jej brat zalicza się do ich grona.

Lowie burknął, dziękując siostrze za pochwałę.
Miniaturowy android-tłumacz po chwili dodał, wyrażając swoje zdanie:
– Przypuszczam, że pani Sirrakuk jest bardzo zadowolona z tego, iż ma takiego brata.
Sirra poklepała Lowiego po kosmatym ramieniu, a potem z dumą przesunęła palcami po

połyskującym pasie, uplecionym z długich włókien, jakie zerwała z wnętrza kwiatu syreniowca. Jaina
wiedziała, że dzięki temu przed siostrą Lowiego otworzyło się wiele podniecających możliwości...
co prawda, istniejących i przedtem, ale teraz o wiele łatwiejszych do wykorzystania.

Jacen wbiegł po opuszczonej rampie „Ścigacza Cieni”. W ręku niósł niewielką klatkę z Jonką

i jej maleństwami. Cicho mruczał, wysyłając do mózgów puchatych gryzoni uspokajające myśli.

Tuż za nim weszła Tenel Ka, odziana w świeżo wypolerowany pancerz z jaszczurczej skóry.

Wojowniczka z Dathomiry sprawiała wrażenie, że odzyskała wiarę we własne siły. Starannie
zaplotła na nowo warkocze, posługując się jedną ręką i korzystając z techniki, którą opracował dla
niej Anakin Solo.

– Jesteśmy przygotowani do startu – oznajmiła. – I jesteśmy gotowi walczyć jak prawdziwi

rycerze Jedi.

Z gardła Lowiego wyrwał się entuzjastyczny ryk. Sirra objęła na pożegnanie najpierw brata,

a później po kolei pozostałych młodych rycerzy.

Chewbacca, lekko utykając, wszedł po rampie i usiadł w sterowni na fotelu pilota, po czym

zapiął pasy ochronnej sieci. Lowie opadł na fotel stojący za fotelem wuja. Przyciskając różne
klawisze, podniósł rampę, a później zajął się włączaniem zasilania rozmaitych podsystemów. Obaj
Wookie zaczęli się porozumiewać krótkimi szczęknięciami, sprawdzając wszystkie urządzenia
zgodnie z procedurą przedstartową.

Sirrakuk opuściła wnętrze połyskującego wahadłowca i stanąwszy na lądowisku, obserwowała

przygotowania do odlotu. Po kilku chwilach włączyły się silniki repulsorowe i „Ścigacz Cieni”
uniósł się w powietrze. Jego załoga musiała ostrzec Luke’a Skywalkera i uczniów Jedi kształcących
się w jego akademii.

– Wysłaliśmy wiadomość na Yavin Cztery, ale teraz musimy sami lecieć – powiedziała Jaina do

brata. – Wujek Luke i tata wrócili już z tamtej zwiadowczej wyprawy, lecz naszej akademii grozi
poważne niebezpieczeństwo.

– Nie podoba mi się to wszystko – zgodził się z nią Jacen.
Nie przestając mruczeć kojących słów, umieścił niewielką klatkę z gryzoniami na kolanach

i przyglądał się, jak Tenel Ka zajmuje sąsiedni fotel. Dziewczyna także pragnęła, aby „Ścigacz
Cieni” jak najszybciej wystartował. Musnęła pas z kieszeniami, w których ukrywała różne
przedmioty mogące posłużyć jako broń. Zapewne już myślała o czekającej walce.

Chewbacca krótko zawył, oznajmiając, że wkrótce włączy silniki napędu nadświetlnego. Po kilku

minutach imperialny wahadłowiec dokonał skoku w nadprzestrzeń.

Pełną mocą silników skierował się ku Yavinowi Cztery. Wszyscy wiedzieli, że muszą się

przygotować do najważniejszej walki w życiu.

Muszą stawić czoło Akademii Ciemnej Strony.