Malarstwo rokokowe we Francji – określ czas trwania stylu, podaj

najwybitniejszych przedstawicieli i przykłady ich dzieł, dokonaj analizy

formalnej i treściowej wybranych z nich, określ indywidualne cechy sztuki

rokoka.

Malarstwo rokokowe we Francji trwało w latach od 1715 do 1789 roku. W 1715 roku zmarł
Ludwik XIV, król Słońce, Francja zaczęła chylić się ku upadkowi. Wówczas dwór był
jedynie otoczką dla wspaniałości władcy, a wszystko opierało się na pieniądzach oraz
fałszywej godności. Obcowanie na dworze było wprost przymusowe, dlatego też ludzi zaczęli
szukać również w sztuce tej sztucznej doskonałości. Podstawy rokoko były negatywne i
zarazem kontynuując barok i sprzeczając się z nim spowodowały, iż samo w sobie zostało
wyniszczone przez rewolucję francuską. Za prekursora rokoko uważa się Antonina Watteau.
Ukazywał on najczęściej świat zabaw, uśmiechów i miłostek, zarazem urzekając pustką.
Do najważniejszych jego dzieł zaliczamy: „Pierrota”; „Nadąsaną”:

oraz „Odjazd na Cyterę”:

Następnym twórcą godnym uwagi był Jean-Honoré Fragonard. Najbardziej znanym
dziełem, które jest nawet prekursorem dla impresjonizmu jest „Huśtawka”:

Trzecim z najwybitniejszych tej epoki był François Boucher. Tu najbardziej znanymi
obrazami są: „Diana wychodząca z kąpieli”; „Jupiter i Kallisto” oraz „Madame de
Pompadour”:

Najznamienitszym portrecistą tamtych czasów był Hyacinthe Rigaud. Do jego najlepszych
dzieł należy zdecydowanie „Portret Ludwika XIV” z 1701 roku:

Należy jeszcze wspomnieć o Jean’nie Baptiste Simeon Chardin’ie – malarzu skromnym,
uchwycającymi mieszczańską codzienność, nazywanym „poetą przedmiotu”. Artysta ten
szczególnie lubił przedstawiać dzieci. Jego obrazy: „Pranie”; „Pomywaczka” czy „Martwa
natura z miedzianym kociołkiem”

Ogólnie analizując kompozycja tychże dzieł zazwyczaj była centralna, niekiedy

zdarała się asymetria układów; na przemian diagonalna i wertykalna. W większości statyczna,
niekiedy wspomagana różnymi typami perspektywy. Kolory zestawiane były delikatnie, bez
znacznych kontrastów. Światło zazwyczaj pada z lewej strony, jest rozproszone. Ruch jeśli
już występuje, to jest on zaznaczany już na etapie planowania kompozycji. Atmosfera prac
jest radosna, jest to w większości uchwycenie chwili, niekiedy lekko melancholijne, nietrwałe,
lekkie, a z drugiej strony zdarzają się również przedstawienia pełne frywolnej zmysłowości,
adresowane raczej w stronę dworu, co szczególnie popularne jest w twórczości Boucher’a
i Fragonard.