SADOW SIERGIEJ

Rycerz Zakonu tom I

Spadkobierca zakonu #1

SIERGIEJ SADOW

zakonu

KSIĘGA I TOM 1

SPADKOBIERCA

ZAKONU

TŁUMACZYŁA

Ewa Skórska

fabryka słów

Lublin 2010

Cykl Rycerz Zakonu

1. Spadkobierca Zakonu - księga I, tom 1

2. Spadkobierca Zakonu – księga I, tom 2

Spis treści

TOC \o "1-3" \h \z \u

Spis treści PAGEREF _Toc265537067 \h 5

08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200360035003500330037003000360037000000

Od autora. PAGEREF _Toc265537068 \h 6

08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200360035003500330037003000360038000000

CZĘŚĆ I – Klucz. PAGEREF _Toc265537069 \h 9

08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200360035003500330037003000360039000000

Rozdział 1. PAGEREF _Toc265537071 \h 10

08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200360035003500330037003000370031000000

Rozdział 2. PAGEREF _Toc265537072 \h 21

08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200360035003500330037003000370032000000

Rozdział 3. PAGEREF _Toc265537073 \h 37

08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200360035003500330037003000370033000000

Rozdział 4. PAGEREF _Toc265537074 \h 53

08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200360035003500330037003000370034000000

Rozdział 5. PAGEREF _Toc265537075 \h 63

08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200360035003500330037003000370035000000

Rozdział 6. PAGEREF _Toc265537076 \h 76

08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200360035003500330037003000370036000000

Rozdział 7. PAGEREF _Toc265537077 \h 89

08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200360035003500330037003000370037000000

Rozdział 8. PAGEREF _Toc265537078 \h 102

08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200360035003500330037003000370038000000

CZĘŚĆ II – Wojownik. PAGEREF _Toc265537079 \h 119

08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200360035003500330037003000370039000000

Rozdział 1. PAGEREF _Toc265537081 \h 120

08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200360035003500330037003000380031000000

Rozdział 2. PAGEREF _Toc265537082 \h 136

08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200360035003500330037003000380032000000

Rozdział 3. PAGEREF _Toc265537083 \h 150

08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200360035003500330037003000380033000000

Rozdział 4. PAGEREF _Toc265537084 \h 167

08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200360035003500330037003000380034000000

Rozdział 5. PAGEREF _Toc265537085 \h 185

08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200360035003500330037003000380035000000

Siergiej Sadow… PAGEREF _Toc265537086 \h 201

08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200360035003500330037003000380036000000

Od autora

Byłem niewiele starszy od bohatera tej książki, gdy zacząłem ją pisać – może

właśnie to jest powodem pewnego bajkowego hiperbolizmu postaci. Czy to dobrze,
czy źle – nie wiem, niech każdy czytelnik rozstrzygnie sam, niech zdecyduje, czy
książka mu się podoba, czy nie. Dla mnie na zawsze pozostanie książką-marzeniem,
jak wyraził się jeden z czytelników: fantazją ostatniej ławki. Cóż, niech i tak będzie.
Bajka, marzenie, fantazja…

To „marzenie” osiągnęło dość pokaźny rozmiar – trzy księgi, przy czym podział

uwarunkowała nie treść, lecz objętość. Jest to tak naprawdę jedna historia,
podzielona na trzy części.

Zapewne właśnie z powodu objętości przez długi czas nie chciałem i nie mogłem jej

sczytać, poprawić błędów i wpadek, których ogromna ilość szkodziłaby zarówno
książce, jak i czytelnikom. Powieść pozostawała niedopracowana i odłożona na czas
bliżej nieokreślony.

Pewnego pięknego dnia moi przyjaciele umieścili powieść w Internecie, na stronie

API „Autorzy Proponują Wydawcom” (Awtory Priedłagajut Izdatieliam), oczywiście
nie wbrew mojej woli, ale mimo wszystko ku mojemu zaskoczeniu. Właściwie nie
spodziewałem się dalszego ciągu, choć oczywiście gdzieś na dnie mej duszy tliła się
nadzieja.

I wtedy zacząłem dostawać listy od czytelników i okazało się, że książka się podoba,

nawet w tym surowym wariancie. Wszystkim spodobała się treść i wszyscy
wspominali o tym, że powieść jest w niezbyt dobrej „kondycji technicznej”.
Niejednokrotnie pojawiały się pytania o wersję poprawioną. Ale nadal zniechęcał
mnie ogrom pracy, jaką należałoby wykonać.

I wtedy okazało się, że niektórzy czytelnicy zupełnie serio pragną zaproponować mi

swoją pomoc. No cóż, tu już nie mogłem się wycofać! Należało „w biegu”
wypracować mechanizm tego indywidualno-grupowego sczytania. Zdarzyło się coś
nieprawdopodobnego: mechanizm zaczął działać i to dość efektywnie. Ludzie
mieszkający w różnych miastach, a nawet w różnych krajach przez rok starannie
usuwali z kart powieści błędy, potknięcia stylistyczne, wpadki logiczne. Nie
zostawało mi nic innego, jak zakasać rękawy i doprowadzić rękopis do porządku.

I oto teraz już jest poprawiony – dzięki wysiłkowi tylu osób! Jestem im za to

wdzięczny z całego serca!

Pragnę podziękować wszystkim moim czytelnikom internetowym ze stron „Archiwa

Kubikusa” i elektronicznej biblioteki „Aldebaran” za pozytywne recenzje książki –
właśnie one sprawiły, że uwierzyłem w to, iż warto pracować nad Rycerzem Zakonu.

Ogromne podziękowania należą się również tym, którzy w pracę nad książką włożyli

tak wiele wysiłku: Jewgienijowi Aleksaszinowi, Jurijowi Biełowowi, Dmitrijowi
Iwanowowi, Andriejowi Kriukowowi, Michaiłowi Mrozowowi, Siergiejowi Rogaczewowi,
Siergiejowi Sokołowowi, Borysowi Tołstikowowi i wielu innym bohaterom tej ciężkiej
pracy oraz tym, którzy redagowali powieść, ukrywając się za niekarni i którzy
również mieli swój wkład w to, że teraz książkę można czytać, nie potykając się o
błędy. Chciałbym również podziękować ludziom z sieci Fidonet, którzy zwrócili
uwagę na pewne nieścisłości, niezgodności i logiczne wpadki. Wszystkim jeszcze raz
ogromnie dziękuję…

Dziękuję także mojemu przyjacielowi i koledze Iarowi Elterrusowi za wiarę i

wsparcie, a oddzielne podziękowania należą się Nikołajowi Szewinowi za rysunki do
powieści.

Cóż, powieść jest skończona…

Z wyrazami szacunku

Siergiej Sadow

I zawsze tak było, we wszystkich epokach,

W gorących chłopięcych snach:

To dzwonią kusząco jeźdźców strzemiona

I w żagle dmucha wiatr!

Wzywają nas drogi na zachód, na wschód,

Nieboskłon prowadzi do celu!

Znajdziemy się tam, gdzie potrzebny nasz trud,

Wierny mój przyjacielu!

CZĘŚĆ I

Klucz

Rozdział 1

Właśnie wracałem ze szkoły do domu. Humor miałem okropny – dzień należał do

wyjątkowo mało przyjemnych. W ogóle, cały ten rok był tak ciężki, że chcąc nie
chcąc, nawet ktoś tak mało przesądny jak ja, zacząłby wierzyć w pechową
trzynastkę. Moje kłopoty zaczęły się dokładnie w dzień po trzynastych urodzinach,
gdy jeżdżąc na nartach złamałem sobie rękę. Od tamtej pory problemom i
zmartwieniom nie było końca; jednak dzień dzisiejszy był pod tym względem
szczególnie „udany”. A wszystko zaczęło się, jak tylko wszedłem do szkoły…

Czy można zmusić młodzież do spokojnego siedzenia w ławce w ciepły majowy

dzień? Poza tym, skoro nauczyciele nie chcieli, żebyśmy grali w piłkę na korytarzu,
to nie należało zostawiać otwartych drzwi do schowka ze sprzętem sportowym.
Szkoda tylko, że to właśnie ja musiałem trafić piłką w szybę – oczywiście w tej samej
chwili na korytarz diabli przynieśli dyrektora i o żadnej ucieczce nie mogło być
mowy. Wszystko skończyło się długą rozmową w jego gabinecie i wezwaniem
rodziców do szkoły.

Niestety, potem kłopoty runęły lawinowo – cała ta sprawa zupełnie wytrąciła mnie z

równowagi i w efekcie dostałem pałę z fizyki, co znaczyło, że mogę się pożegnać z
czwórką na koniec roku i wypasionym komputerem, który obiecał mi ojciec, jeśli
świadectwo będę miał bez żadnej trójki. Z doświadczenia wiedziałem, że ojciec nie
przyjmie żadnych tłumaczeń: jest trójka, nie ma komputera.

Po tym wszystkim zupełnie nie spieszyło mi się do domu i wybrałem najdłuższą

trasę, przez ugory. Kiedyś planowano tam zrobić park, ale w efekcie „wyrosły” na
tym miejscu tylko garaże.

Rozmyślając o swoich nieszczęściach, wlokłem się ścieżką między garażami, kopiąc

puszkę po konserwie. Puszka przypomniała mi o dzisiejszym meczu na korytarzu,
wkurzyłem się i kopnąłem ją tak, że grzmotnęła w blaszaną ścianę.

–Łobuzy! – wrzasnął ktoś ze środka. – Ja wam zaraz porzucam kamieniami! – A

potem rozległ się jakiś hurgot, jakby ktoś wyciągał kawał ciężkiego żelastwa.

Nie miałem chęci dowiadywać się, jaką broń znajdzie właściciel garażu – runąłem

przez krzaki i łopiany, rosnące tu w wielkiej obfitości. Goniły mnie przekleństwa i
życzenia wszystkiego najgorszego.

Gdy wyszedłem z krzaków po drugiej stronie ugorów, wyglądałem wypisz, wymaluj

jak strach na wróble. Wszędzie miałem pełno rzepów, a moje nowe ubranie było
pokryte warstwą pyłu – i tak właśnie miałem się pokazać w domu. Wtedy
zobaczyłem, że z przeciwka idzie Swietka Małachowa, w której kochałem się
potajemnie od klasy piątej – jeszcze by tylko tego brakowało, żeby zobaczyła mnie w
takim stanie! Przeklinając swój los, znowu władowałem się w krzaki – uznałem, że i
tak gorzej już nie będę wyglądał. Bardzo się myliłem. Kiedyś na tych nieużytkach
stały domki jednorodzinne, dawno temu je wyburzono i przesiedlono mieszkańców,
jednak gdzieniegdzie trafiały się jeszcze piwnice – i właśnie do jednej z nich
wpadłem. Na szczęście była niegłęboka, za to wypełniona wodą – musiałem
wyskakiwać z niej w tempie przyspieszonym. No i teraz byłem już nie tylko brudny,
ale też mokry. Stałem, trzęsąc się z zimna i nie miałem nawet siły się wściekać –
ogarnęło mnie uczucie jakby właśnie jednocześnie zwaliły się na mnie wszystkie
nieprzyjemności, przygotowane na cale moje życie.

Wyglądałem gorzej niż żałośnie: brudny, mokry i cały w rzepach, moje nowe ciuchy

można było śmiało wyrzucić na śmietnik. Ciągle jeszcze trzęsąc się z zimna,
usiadłem na kamieniu, zdjąłem buty i wylałem z nich wodę, potem starannie wyżąłem
skarpetki. Gdy sięgałem po buty, moja ręka natrafiła na coś metalowego,
wystającego z ziemi. Zaskoczony ubrałem się szybko, wziąłem leżący w pobliżu kij i
zacząłem wykopywać dziwny przedmiot. Zajęcie pomogło mi się rozgrzać, ale wynik
mnie rozczarował: okazało się, że to tylko klucz! Trzeba jednak przyznać, że był
piękny: wielkości mojej dłoni, miał nietypowy kształt i ażurową główkę. Pewnie
otwierał bramę jednego z domów, które kiedyś tu stały. Chociaż to dziwne, że leżąc
tyle czasu w ziemi, ciągle wyglądał jak nowy. Już miałem go wyrzucić, ale
przypomniałem sobie, co ostatnio przeżyłem i postanowiłem zatrzymać w
charakterze trofeum – rekompensaty za wszystkie dzisiejsze nieprzyjemności.
Wsunąłem klucz do kieszeni i poszedłem do domu. Całe szczęście, że wpadając do
wody, zdążyłem wypuścić teczkę i nie zamoczyła się razem ze mną. Rzecz jasna nie
chodziło mi o podręczniki, tylko o czasopismo o broni białej, które pożyczył mi brat.
Gdyby zamokło, brat chyba by mnie zabił…

Nieużytki skończyły się, teraz szedłem ulicą, na szczęście o tej porze pustawą.

Jakaś babcia z wnuczkiem na mój widok przeszła na drugą stronę i stamtąd
przyglądała mi się podejrzliwie. Nieliczni przechodnie odprowadzali mnie zdumionymi
spojrzeniami, a jakieś dziewczyny zachichotały, wytykając mnie palcami.

–Idiotki – mruknąłem, ale przyspieszyłem kroku. Jeszcze nie daj Boże natknę się na

jakichś znajomych rodziców – to dopiero byłaby afera…

–Chłopcze! Chłopcze, zaczekaj!

Odwróciłem się i zobaczyłem, że biegnie za mną jakiś facet. Z mimowolnym

podziwem zapatrzyłem się na jego atletyczną figurę, potem spojrzałem na siebie i

westchnąłem. Mężczyzna zatrzymał się przede mną i zaczął mi się przyglądać.

–Wołał mnie pan? – zapytałem z głupia frant, pragnąc jak najszybciej uwolnić się od

tego człowieka.

–Tak, wołałem. Przecież to ty znalazłeś klucz na pustkowiu?

A ten skąd o tym wie?! Przecież nikogo tam nie było!

–Nie.

Mężczyzna przez jakiś czas milczał, jakby wsłuchiwał się w siebie.

–Kłamiesz – powiedział w końcu. – Posłuchaj, to klucz od bardzo ważnych drzwi,

bez niego nie zdołam ich otworzyć, a muszę to zrobić. Oddaj mi go, proszę… Zapłacę
ci!

Propozycja od razu wzbudziła moją czujność.

–Niech pan wyłamie te drzwi.

–Nie mogę, tych drzwi nie da się wyłamać. Długo by wyjaśniać…

–A jak pan udowodni, że to pański klucz? – Nie miałem najmniejszej ochoty

rozstawać się ze swoim znaleziskiem, zwłaszcza gdy sobie przypomniałem, ile mnie
ono kosztowało.

–Posłuchaj, dam ci za niego dwieście rubli. Wystarczy? Tego klucza nie można

pomylić z żadnym innym… – W tym momencie mój rozmówca dokładnie go opisał. –
Teraz już przekonałeś się, że jest mój?

Przyznaję, że byłem naprawdę zdumiony. Co to za drzwi, że klucz był taki cenny?

–Trzysta – rzucił mężczyzna, niewłaściwie interpretując moje milczenie.

Gdybym po prostu znalazł ten klucz na drodze i gdyby dzisiejszy dzień nie był tak

parszywy, na pewno przyjąłbym propozycję. Jednak okoliczności, które
doprowadziły do znalezienia go sprawiły, że postanowiłem iść w zaparte.

–Nie mam pańskiego klucza. Jeśli tak bardzo go pan potrzebuje, to niech go pan

szuka – odparłem niegrzecznie.

Mężczyzna westchnął.

–Chyba rozumiesz, że mogę cię po prostu przeszukać i zabrać ci klucz? Z pewnych

względów nie chcę tego robić, ale pamiętaj, że moja cierpliwość ma swoje granice. –

Wyjął portfel i przeliczył pieniądze. – Pięćset dwadzieścia trzy ruble, to wszystko, co
mam przy sobie. Ja daję ci pieniądze, a ty oddajesz mi klucz. Umowa stoi?

O rany! Naprawdę musiało mu zależeć na tym kluczu, skoro gotów był oddać całą

gotówkę! Ciekawe, co jest za drzwiami, które otwiera ten „złoty kluczyk”? Ha, teraz
tym bardziej nie chciałem się z nim rozstawać!

–Dobrze, zgoda… – zacząłem.

To, co stało się potem pamiętam jak przez mgłę. Czas jakby zwolnił i wydarzenia

wyglądały jak kadry z filmu. Wsuwam rękę do kieszeni, sięgając po klucz…
mężczyzna wyjmuje pieniądze z portfela… popycham go mocno i rzucam się do
ucieczki… facet traci równowagę i przewraca się…

Gdyby ktoś spytał mnie, czemu to zrobiłem, nie potrafiłbym odpowiedzieć. Po

prostu nie chciałem rozstawać się z tym kluczem – wiem, że brzmi to głupio, ale tak
właśnie było. No, może jeszcze zaintrygowały mnie te tajemnicze drzwi, chociaż nie
miałem żadnych szans na ich odnalezienie… Pewien wpływ mogła mieć również moja
wrodzona przekorność, nasilająca się w napadzie złego humoru.

Mężczyzna doszedł do siebie znacznie szybciej, niż się spodziewałem i teraz biegł

za mną. Biegł w milczeniu i to źle wróżyło. Gdyby krzyczał, klął, znaczyłoby, że się
poddał, że prawie zwyciężyłem. Ale on ścigał mnie z zaciętymi ustami, wyraźnie
przekonany, że zaraz mnie dogoni. Wtedy naprawdę się przestraszyłem i
pożałowałem tego, co zrobiłem – a wszystko z powodu jakiegoś tam klucza!

Czemu po prostu go nie oddałem? Wiedziałem, że długo nie wytrzymam takiego

tempa; co by nie mówić, moja kondycja pozostawiała wiele do życzenia.
Rozpaczliwym zrywem udało mi się oderwać od prześladowcy, ale ten wysiłek niemal
całkowicie pozbawił mnie sił. Miałem problemy ze złapaniem oddechu, czułem kłucie
w boku…

Jak na złość na ulicy było pusto. W nadziei, że zgubię pościg w labiryncie domów i

szop, skręciłem w jakieś podwórko. I wtedy, biegnąc wzdłuż płotu, natknąłem się na
drzwi: zwykłe, drewniane, z metalowymi okuciami. Dziwne, nie pamiętam, żeby tu
były jakieś drzwi… Nagle poczułem, że coś poruszyło się w mojej kieszeni!
Przestraszony, wsunąłem tam rękę i wyjąłem klucz, który natychmiast pociągnął
mnie w stronę zamka! Jak zahipnotyzowany włożyłem go do dziurki, przekręciłem…
Poruszał się lekko, nie stawiając oporu, drzwi uchyliły się z cichym skrzypieniem.
Kątem oka spostrzegłem, że na podwórko wpadł tamten mężczyzna – jednym
ruchem wyszarpnąłem klucz, wsunąłem go do kieszeni i odwróciłem się. Typ
rozejrzał się na boki i rzucił w moją stronę, ale na widok uchylonych drzwi zbladł i
stanął jak wryty.

–Stój! – krzyknął. – Nie przechodź przez nie! Nic nie rozumiesz! To niebezpieczne!

Poczekaj, przysięgam, że nic ci nie zrobię! Porozmawiajmy! Obiecuję, że wszystko ci
wyjaśnię!

Zrobił kilka kroków w moją stronę, a ja cofnąłem się, potknąłem i wpadłem prosto w

otwierające się usłużnie przejście.

–Nie! – usłyszałem rozpaczliwy krzyk, a potem zapadła cisza.

***

–No nie, ten chłopak wszystko zepsuł! – rozległo się w mojej głowie.

–Nie strasz go. Przecież widzisz, że jest stropiony i nic nie rozumie.

Rany boskie, czy ja tracę rozum?! Rozejrzałem się ostrożnie, ale nikogo nie

zobaczyłem. Jednak coś mnie zaniepokoiło… Ciężko mi było zebrać myśli, ale w
końcu do mnie dotarło – za mną nie było już ani płotu, ani drzwi. Stałem na
niewielkiej leśnej polance.

–Gdzie ja jestem? – spytałem, a zabrzmiało to bardzo żałośnie.

–Na Ziemi, w drugiej części Świata – znów odezwał się głos w mojej głowie.

–Władowałeś się w sprawę, która cię absolutnie nie dotyczył – dorzucił drugi głos

ze złością. – Czy ty chociaż rozumiesz, mały, coś ty narobił?!

–Nie krzycz na niego, przecież widać, że tego nie chciał i nic nie rozumie.

–I co nam z tego? Co teraz zrobimy? Mamy czekać kolejne pół wieku? Przecież

przez ten czas potęga Lśniącego wzrośnie niepomiernie! Kto go wtedy pokona?

–Masz rację, nie możemy czekać tak długo.

–A chłopiec? Czy on ma dar?

–Nie ma, sprawdziłem. Nie jest w stanie rzucić wyzwania, ale nie mamy wyboru:

musimy go wykorzystać.

Tego już było za wiele! Nie wiedziałem, czy wariuję czy nie, ale nie spodobało mi się,

że ktoś mną rozporządza!

–Hej, a spytaliście mnie, czy zgadzam się, żeby mnie wykorzystywać?

–A czy ktoś cię prosił, żebyś się nie pchał w nie swoje sprawy? – zareplikował jeden

z głosów. – Czemu nie oddałeś Klucza właścicielowi?

–A więc to wszystko z powodu klucza?

–Nie klucza, tylko Klucza – z wielkiej litery. To jedyny taki Klucz na świecie.

Otwiera przejście między światami… ale najlepiej wyjaśni ci to sam Mistrz. Ja się na
tym za bardzo nie znam.

–Wszystko jasne – jęknąłem. – Dostaję obłędu i rozmawiam sam ze sobą. I jeszcze

się ze sobą kłócę.

–Uspokój się, wszystko jest w porządku. Rozumiem, że nie łatwo ci to

zaakceptować, ale znalazłeś się w innym świecie i to jest fakt. Tak jak powiedział
Derron, Klucz otwiera przejście między światami i dzięki niemu dostałeś się do
naszego.

–To znaczy, że znalazłem się w świecie równoległym?

–Świecie równoległym? A tak, słyszałem o tej hipotezie waszych uczonych, ale nie,

to nie jest to. Świat równoległy istnieje niezależnie, a tu wszystko jest bardziej
złożone. Bardziej odpowiednie byłoby określenie „prostopadły”, ale to również nie
oddaje istoty sprawy i jest nie do końca prawidłowe. Ciężko to wyjaśnić z marszu…

–Nie chcę żadnego innego świata, ani równoległego, ani prostopadłego! Ja chcę do

domu!

–No proszę, on chce do domu! – Rozległ się w mojej głowie złośliwy głos Derrona. –

To po coś brał Klucz? Czemu go nie oddałeś?

–Skąd mogłem wiedzieć, że tak wyjdzie? – próbowałem się usprawiedliwić.

–Ale wiedziałeś, że Klucz nie jest twój? Nikt ci nigdy nie mówił, że to nieładnie

brać cudze rzeczy? Dostałeś to, na co zasłużyłeś! Ale to już nawet nie o to chodzi,
cały problem polega na tym, że teraz przez ciebie ucierpi wielu ludzi!

–Derronie, nie wyżywaj się na dziecku. To również nasza wina. Należało lepiej

ukryć Klucz.

–Już to widzę! Przecież Klucz nikogo nie słucha! Zapomniałeś, ile trudu kosztowało

cię umieszczenie go w tym właśnie miejscu? Nawet ja, choć słabo orientuję się w
tych waszych sztuczkach, rozumiałem, że to było niełatwe. A teraz z powodu tego
drobnego złodziejaszka cała robota na nic!

O, tego już za wiele!

–Nie jestem złodziejaszkiem! – oburzyłem się, daremnie usiłując zrozumieć, z kim

rozmawiam.

–Aha, czyli jesteś już dużym złodziejem? – odparł zjadliwie Derron.

–Wcale nie! Znalazłem ten Klucz i świetnie o tym wiecie.

–O, wiemy, wiemy!

–Dość, Derronie. Czy nie widzisz, że i bez twoich kpin chłopcu jest ciężko?

Przecież on nic nie rozumie i jest wystraszony.

–Może mieć pretensje wyłącznie do siebie.

–Dobrze, w takim razie pomysł o tym, że jest naszą jedyną nadzieją. Bez jego

pomocy nie zdołamy przeciwstawić się Lśniącemu!

–A my jesteśmy jego jedyną nadzieją na powrót do domu.

–To zachowanie niegodne rycerza Zakonu, którym jesteś! Złożyłeś przysięgę, że

zawsze będziesz pomagał tym, którzy są w potrzebie!

–Proszę o wybaczenie, Najwyższy – powiedział Derron, a w jego głosie dźwięczała

skrucha i zakłopotanie. – Postąpiłem niewłaściwie. Myślę, że już czas wyjaśnić
naszemu młodemu przyjacielowi, co się dzieje. Zdaje się, że zaczął poważnie wątpić,
czy jest przy zdrowych zmysłach.

O, tak, i już dawno przestałem cokolwiek rozumieć.

–Lepiej późno niż wcale – burknąłem. – Wyjaśnijcie mi najpierw, gdzie jesteście, bo

mam już dosyć tej rozmowy z głosami w głowie.

–I jeszcze mu się coś nie podoba!

–Derronie!

–Proszę o wybaczenie, Najwyższy.

–Niełatwo wyjaśnić wszystko od razu. Należałoby sięgnąć do historii… i chyba

najlepiej będzie, jeśli sam wszystko przeczytasz. W bibliotece zamku jest książka,
która odpowie na wszystkie twoje pytania.

–To macie tu również zamek?

–Niezupełnie zamek… Właściwie to Pałac Rady. W starożytnym mieście.

–I tam mieszkacie?

–W pewnym sensie… Widzisz, tak naprawdę umarliśmy dawno temu…

–Co takiego? Przepraszam, ale kto tu zwariował, ja czy wy?

–Nie przerywaj, młodzieńcze. A właśnie, jak brzmi twoje imię? Wybacz,

powinniśmy byli od tego zacząć, ale twoje przybycie nas zaskoczyło…

–Jegor… Gromów – dodałem po chwili.

–Mnie możesz nazywać Mistrzem. A ten drugi… hm… głos to Derron. Tak więc,

Jegorze, martwe są tylko nasze ciała, umysły nadał żyją, albowiem są nieśmiertelne.
Zdołałem zawrzeć swój umysł i umysł Derrona w krysztale, a ów kryształ znajduje
się na tej wyspie i za jego pośrednictwem kontaktujemy się z tobą.

–To znaczy, że to rozumny kryształ?

–W krysztale są tylko nasze umysły, nasza wiedza, ale kiedyś byliśmy ludźmi.

Derron, jak pewnie już zrozumiałeś, był rycerzem, i to jednym z najlepszych.
Układano o nim pieśni! A ja byłem potężnym magiem tej planety, Wielkim Mistrzem.
Nic ci to nie powie, ale wierz mi, że niegdyś sporo to znaczyło. Między innymi
wymyśliłem sposób zamknięcia umysłu w specjalnie hodowanym krysztale i
wprowadziłem ten zamysł w życie – wyjaśnił cierpliwie Mistrz.

–Współczuję.

–Nie ma czego. Wykonujemy ważną misję i spoczywa na nas ogromna

odpowiedzialność – i tu już możesz zacząć nam współczuć, a ja się z tobą zgodzę.

–Aha, jasne. Misję… no, no…

–Widzę, że nam nie wierzysz, Jegorze. Zrobimy tak: wyruszysz do Pałacu Rady i

zapoznasz się z historią naszego świata – wtedy będzie nam łatwiej rozmawiać.
Powiem ci, jak tam trafić.

–Nie chcę iść do żadnego pałacu ani zamku i nie chcę czytać waszej historii! Chcę

wrócić do domu! Mówiliście, że Klucz otwiera przejście między światami! To może
znów je otworzę i sobie pójdę?

–Czym otworzysz? – zapytał sucho Derron.

–No przecież mam Klucz!

–Pokaż.

Zacząłem grzebać w kieszeniach – Klucza nigdzie nie było.

–Zaraz, zaraz, czekajcie… Musi gdzieś tutaj być… Chwileczkę, na pewno mi

wypadł… Zaraz…

–Jegorze…

–Już, już… – Padłem na kolana i zacząłem szukać w trawie, usiłując odnaleźć Klucz.

–Jegorze, uspokój się. Nie znajdziesz go. Klucz został w twoim świecie.

–To nieprawda! Pamiętam, że miałem go w ręku!

–Zrozum, Klucz należy do twojego świata i nie może go opuścić. Uspokój się,

proszę, i wysłuchaj mnie. Idź do pałacu i przeczytaj to, co ci wskażę. A potem
porozmawiamy. Dobrze?

–A nie możecie po prostu odesłać mnie z powrotem? Przecież mówił pan, że jest

pan najsilniejszym magiem w tym świecie?

–O tym również porozmawiamy, ale dopiero wtedy, gdy zrobisz to, o co cię proszę.

–Dobrze – zgodziłem się, podnosząc się z kolan. – Niech pan pokaże drogę.

–Ależ ty wyglądasz! – prychnął Derron. – Nie kąpałeś się czasem w kałuży?

–A ty w ogóle nie wyglądasz – odciąłem się. Już kto jak kto, ale myślący kryształ nie

będzie wypowiadał się na temat mojego wyglądu! Zwłaszcza że miał sporo racji.

–Gdybym żył, kazałbym cię wychłostać. Czy nikt ci nie powiedział, jak należy

odzywać się do starszych? A ja jestem starszy od ciebie o kilkaset lat!

Nie zrobiło to na mnie większego wrażenia – za dużo niesamowitych rzeczy jak na

jeden dzień.

–A wam nie mówili, że to nieładnie porywać dzieci?

–Ależ kto cię porywał? Sam tu przyszedłeś!

–Dość! Derronie, jego mogę zrozumieć, to jeszcze dziecko, ale czemu ty

zachowujesz się jak młokos? Jakbyś się czuł, gdybyś znalazł się na miejscu Jegora?
Żądam, żebyście natychmiast się przeprosili! Jeszcze długo będziemy musieli być
razem…

Ja i Derron zareagowaliśmy niemal jednocześnie:

–Ja miałbym przepraszać jakieś tam widmo? I co to znaczy „długo”? Nie mam

zamiaru tu siedzieć!

–Mistrzu, chyba nie sądzisz, że będę przepraszał tego źle wychowanego,

bezczelnego smarkacza?

–Powiedziałem: natychmiast!

W głosie tajemniczego Mistrza zabrzmiała taka władczość, że o nieposłuszeństwie

nie mogło być mowy.

–Przepraszam, Derronie. Nie chciałem być nieuprzejmy. Po prostu miałem dziś

ciężki dzień.

–Ja również proszę o wybaczenie. Można powiedzieć, że obaj mieliśmy dziś niezbyt

dobry dzień.

–Dziękuję wam obu. Jegorze, idź w stronę słońca, a za kilka minut ujrzysz miasto.

Pośrodku niego, na wzgórzu, stoi Pałac Rad.

Cóż mogłem zrobić? Poszedłem. Mistrz miał rację – las skończył się szybko, wcale

nie był tak duży, jak mi się na początku wydawało. Za to wyraźnie było widać, że
ostatni raz ludzka stopa stanęła tu całe wieki temu – nie było żadnych traktów ani
choćby wydeptanej ścieżki. Wyszedłem z niego cały podrapany, a moje ubranie
wyglądało jeszcze gorzej niż przedtem – wyraźnie nie nadawało się do takich
wycieczek.

Las docierał do samego miasta, w pewnych miejscach nawet wdzierał się na jego

teren. Zresztą, ciężko było nazwać to miastem – niegdyś brukowane ulice były
kompletnie zniszczone, rosła na nich trawa. Budynki po prawej i lewej stronie
wyglądały żałośnie, czasem tylko duża sterta kamieni znaczyła miejsce, gdzie
niegdyś stal dom. Niektóre budowle jednak ocalały: zniszczeniu uległy wszystkie
drewniane elementy, ale ściany wyglądały na mocne.

–Nie radziłbym tego robić – ostrzegł mnie Derron, gdy zrobiłem krok w stronę

jednego z budynków, by mu się dokładniej przyjrzeć. – Wszystkie te budowle mają
po kilka tysięcy lat i nigdy nie były remontowane. Mogą się rozpaść od kichnięcia…

Jakby na potwierdzenie jego słów, z jakiegoś domu, który wydawał się całkiem

solidny, wyleciało stado ptaków, a w środku rozległ się głośny trzask: po chwili tam,
gdzie stał jeszcze przed chwilą, teraz leżała sterta gruzu. Po czymś takim od razu
odechciało mi się bliższych oględzin i starałem się trzymać środka ulicy.

–Sic transit gloria mundi – tak przemija chwała tego świata. Oto niegdysiejsza

metropolia, Atl – rzekł Mistrz z goryczą. – Perła Morza Śródziemnego!

Ludzie z

całego świata przybywali tu, by je podziwiać, nazywano je Diamentem Świata… Oto,
co zostało z niegdysiejszej sławy.

W głosie Mistrza zadźwięczał taki ból, że mimo woli poddałem się nastrojowi. Teraz

widziałem, że nawet ruiny zachowały dumne piękno majestatycznego niegdyś miasta.
Jak wspaniale musiało wyglądać w czasach swojej świetności! Przyłapałem się na

myśli, że bardzo chciałbym cofnąć się w czasie i zobaczyć, jak wtedy wyglądało.

To było coś zupełnie niesamowitego. Nigdy nie pociągała mnie architektura, ale w

tej było coś szczególnego. Jeśli architektura to zastygła w kamieniu muzyka, jak ktoś
się kiedyś wyraził, to w tych kamieniach zastygły wszystkie muzyczne arcydzieła,
jakie kiedykolwiek stworzył człowiek. Każdy z ocalałych domów miał własne,
niepowtarzalne oblicze, każda budowla była dziełem sztuki. Poczułem żal, że
większość z nich leży w gruzach i ludzie już nigdy nie ujrzą tych wspaniałości.
Oczarowany, powoli wspiąłem się na wzgórze, co jakiś czas zatrzymując się przed
ocalałymi domami, przyglądając im się – z bezpiecznej odległości. Byłem wdzięczny
moim dziwnym rozmówcom, że nie poganiają mnie i nie odzywają się. Chciałem być
teraz sam… W tym momencie zupełnie zapomniałem o wszystkich swoich
problemach i do pałacu dotarłem jako najszczęśliwszy człowiek na świecie. Warto
było się tu znaleźć, już choćby po to, by ujrzeć ślady niegdysiejszej świetności.

Pałac wyglądał zupełnie inaczej – wielki, piękny i zupełnie niezniszczony. To była

ogromna budowla, a raczej wiele budowli, połączonych ze sobą w jeden wielki zespół
architektoniczny (właśnie to decydowało o jego niepowtarzalności) z ogromną
przezroczystą kopułą pośrodku.

–Kiedyś była tam sala Rady – odpowiedział Mistrz na moje niezadane pytanie. –

Wejdziesz do pałacu przez te srebrne drzwi.

Gdy podszedłem, masywne wrota otworzyły się usłużnie przede mną. Zaskoczony,

cofnąłem się.

–Wejdź, nie bój się, to ja je otworzyłem.

–Ale czy nie mówiliście, że jesteście martwi? Jak mógł je pan otworzyć? –

wykrztusiłem.

–Już powiedziałem, martwe jest tylko moje ciało – odparł Mistrz. – W granicach tej

wyspy zachowałem dawną potęgę. Jak sądzisz, dlaczego pałac nie został dotknięty
zniszczeniem?

–Ee… nie wiem?

–Przypomnij sobie, przecież mówiłem, że jestem najpotężniejszym magiem na

Ziemi. W każdym razie – byłem nim za życia.

–Magiem? Myślałem, że pan żartuje. Przecież coś takiego jak magia nie istnieje!

–W twoim świecie nie, ale nie mówmy o tym na razie. Zrozumiesz wszystko, gdy

wejdziesz do biblioteki i przeczytasz księgę.

–Ale jeśli zdołał pan zachować pałac, to dlaczego nie zachował pan miasta? Tyle

piękna uległo zagładzie…

–Nawet moje siły mają swoje granice. Ale dość tych rozważań, na wszystko

przyjdzie czas. Wejdź do środka – widzisz świetliste pasmo? Zaprowadzi cię do
jednej z komnat. Tam znajdziesz czystą odzież i weźmiesz kąpiel. Gdy skończysz,
zadzwoń dzwoneczkiem.

–Po co mi kąpiel? Przecież mówił pan, że mam coś przeczytać?

–Podejdź do lustra…

–Po co? – zerknąłem spode łba na masywne zwierciadło z ciemnego szkła w

rzeźbionej ramie, wiszące na końcu korytarza.

–Podejdź.

Wzruszyłem ramionami i wykonałem prośbę. No tak, wyglądałem tak, że gorzej już

nie można.

–No i jak, podoba ci się?

–Nie.

–Czy naprawdę myślałeś, że wpuszczę cię do biblioteki w tym stanie? Tam znajdują

się unikalne księgi, białe kruki, istniejące w jednym jedynym egzemplarzu! Poza
tym, myślę, że kąpiel dobrze ci zrobi, tak czy inaczej.

–Na twoim miejscu posłuchałbym Mistrza – wtrącił się Derron. – Biblioteka to jego

ukochane dziecko. Zresztą, jeśli chcesz spędzić resztę życia pod postacią miotełki do
kurzu, to możesz spróbować wejść do biblioteki nawet w tym stanie.

–Żartuje pan? – Przełknąłem gulę w gardle.

–Ależ skąd. Może Mistrz jest martwy, ale w granicach wyspy zachował dawną

potęgę.

–To chyba pójdę się przebrać.

–Bardzo rozsądna decyzja. Tylko nie zapomnij się najpierw umyć.

–Derronie, nie powinieneś był go straszyć!

–Nie wygląda na wystraszonego. Nawet mi się podoba i myślę, że zgodzi się nam

pomóc.

–Taką mam nadzieję. Ten chłopak to nasza jedyna nadzieja w walce ze Lśniącym…

To było ostatnie, co usłyszałem, zanim głosy umilkły.

Ciekawe, co to za Lśniący i czemu jestem jedyną nadzieją? Mogłem tylko sam mieć

nadzieję, że naprawdę już niedługo wszystko zrozumiem.

Rozdział 2

Świetlisty pas doprowadził mnie do drzwi – jednych z wielu. Ostrożnie wszedłem do

pomieszczenia i rozejrzałem się. Komnata przypominała pokój w luksusowym hotelu,
jakie zdarzało mi się widzieć na filmach. Co prawda, nie było tu telefonu czy
telewizora, ale cała reszta porażała luksusem. Miękkie dywany na podłodze,
aksamitne portiery w oknach, ażurowy drewniany stolik, krzesła, zwisający z sufitu
wielki kryształowy żyrandol z dziwnymi matowymi kulami zamiast żarówek. Pod
ścianą stało wielkie łóżko, na którym leżało ubranie. Nie wiem dlaczego, ale byłem
pewien, że będzie na mnie dobre. Wszystko wskazywało na to, że czekano tu na
mnie i przygotowano wszystko, co niezbędne.

W ścianie obok łóżka tkwiły jeszcze jedne drzwi. Rzuciłem teczkę w kąt pokoju,

podszedłem do nich, zaciekawiony otworzyłem i zajrzałem do środka – okazało się,
że to łazienka z toaletą. Na haczykach wisiały ręczniki, na półkach leżały gąbki,
szczotki, stały liczne flakoniki z różnymi płynami. Na środku przestronnego
pomieszczenia umieszczono wannę – wyglądała jak gigantyczny żółw, który zamiast
pancerza miał zbiornik wypełniony wodą. „Żółwia” wykonano z nieznanego mi
kamienia, z jednej bryły, a wszystkie elementy zrobiono bardzo kunsztownie.
Ciekawe, jak się do niego nalewa wodę i jak się ją potem wymienia? Nie zauważyłem
żadnego odpływu ani rury… Dreptałem niepewnie obok wanny, nie mając odwagi
wejść do tego dzieła sztuki, jednak mój wygląd tak bardzo kontrastował z panującą
wokół czystością, że postanowiłem jak najszybciej pozbyć się ubrania i zmyć z siebie
brud.

Zdejmując to, co zostało z mojej odzieży, ostrożnie sprawdziłem wodę: była gorąca i

niesamowicie delikatna, jeśli można tak powiedzieć o wodzie. Nie wahając się dłużej,
wszedłem do wanny i od razu zanurzyłem się cały. Rany, ale super! Tylko ktoś, kto
skąpał się w kałuży, zmarzł na chłodnym majowym wietrze, a potem jeszcze podrapał
się, przedzierając przez las, byłby w stanie rozumieć, co teraz czułem. Odprężony,
wyciągnąłem się w wodzie na całą długość i zamknąłem oczy. Bardzo fajnie się
leżało, zwłaszcza że był tu specjalny podgłówek, utrzymujący głowę nad wodą…

Nawet nie zauważyłem, kiedy zasnąłem – obudziło mnie jakby brzęczenie w głowie.

Nie miałem ochoty budzić się i spróbowałem je zignorować, ale stawało się coraz
głośniejsze i coraz bardziej natrętne.

–Długo bierzesz kąpiel, jak na człowieka, który jeszcze niedawno płonął

pragnieniem zrozumienia wszystkiego jak najprędzej – rozległ się w mojej głowie
głos Derrona. – Gdyby nie oczywiste dowody, pomyślałbym, że nie jesteś
mężczyzną, tylko rozpieszczoną dzierlatką.

Zaczerwieniłem się.

–Zawsze podgląda pan tych, którzy się kąpią? – rzuciłem wojowniczo.

–Po pierwsze, jesteś tu pierwszym gościem od kilkuset lat i nigdy nie miałem okazji

nikogo podglądać; po drugie, gdybym chciał kogoś podejrzeć, wybrałbym ciekawszy
obiekt, a po trzecie, przysłał mnie Mistrz, żebym sprawdził, co tu robisz od trzech
godzin.

–Trzech godzin?! – zawołałem, wyskakując z wanny. – Dlaczego mnie pan wcześniej

nie obudził?!

–Musiałeś odpocząć, a woda w wannie ma pewne niezwykłe właściwości.

–Woda…? – Obejrzałem się za siebie. Po wszystkich dzisiejszych przygodach byłem

brudny jak kominiarz po pracy i wyglądałem raczej na bezdomnego niż na ucznia.
Teraz byłem nie tylko czysty, znikły także wszystkie moje skaleczenia – a woda w
wannie nawet nie zmętniała, nadal była krystalicznie przejrzysta.

–I czemu się tu dziwić? – Derron zareagował na moje zdumienie. – Przecież jesteś w

świecie magii!

–A gdzie moje ubranie? – zapytałem, rozglądając się na boki i ignorując słowa

rycerza.

–Włóż to, które leży na łóżku. Wybacz, ale nawet magia nie zdołała przywrócić

twego stroju do pierwotnego stanu.

–Gdzie ono jest?! – Strasznie nie chciałem rozstawać się z moimi rzeczami,

wydawały mi się jedyną nitką, łączącą mnie z moim światem… Jeśli to wszystko, co
usłyszałem do tej pory było prawdą.

–Skoro twoje ubranie jest dla ciebie tak ważne, znajdziesz je przy swojej torbie z

księgami.

Najwyraźniej mówił o mojej teczce.

–Przecież powiedział pan, że je wyrzuciliście?

–To niewłaściwe słowo. Usunęliśmy, a teraz zwróciliśmy, to nietrudne. Jak, według

ciebie, zabraliśmy je z twojej komnaty?

–Magia?

–Magia zabrała, magia oddała. W tym miejscu wszystko jest magia, ono samo

istnieje wyłącznie dzięki magii.

Odechciało mi się zadawać pytania i po prostu poszedłem do łóżka. Moje łachy

leżały na stole, obok nich znalazłem również teczkę.

–Taak… – Podrapałem się po karku. Jeśli nawet powodowany czystym uporem

chciałem włożyć swoje stare ubranie, to teraz ta chęć zniknęła. Już sama myśl o tym,
że miałbym wkładać te brudne szmaty budziła we mnie wstręt. Pozostawało tylko
jedno – przyjąć propozycję gospodarzy.

Wszystkie wątpliwości rozwiały się, gdy tylko dotknąłem swoich nowych rzeczy.

Ubranie było piękne, nadspodziewanie lekkie i delikatne. Zapinając ostatni guzik,
podszedłem do lustra. Ciemne spodnie i srebrzystą koszulę wykonano z nieznanego
mi, miękkiego, ale trwałego materiału, talię opinał skórzany pas ze srebrną klamrą,
na której widniał wygrawerowany sokół w locie. Strój uzupełniały wygodne półbuty z
miękkiej skóry. Gdy je włożyłem, jakby opięły moje stopy i stały się niemal
nieodczuwalne. Szkoda, że nie było płaszcza, mógłbym nim efektownie machnąć
przed lustrem…

–Nacieszyłeś się już swoim odbiciem? – zapytał Derron.

–Dalej pan podgląda? – rzuciłem, usiłując ukryć zmieszanie.

–Owszem. Przecież masz świadomość mojej obecności.

–Jak trafić do biblioteki? – spytałem, nie chcąc się kłócić.

–Tak samo, jak trafiłeś do tej komnaty. Idź za pasmem światła.

Wyszedłem na korytarz, odnalazłem pasmo i ruszyłem za nim.

–Nareszcie! Gdzieście się podziewali?

–Wszystko w porządku, Mistrzu. Nasz młody przyjaciel postanowił przespać się w

wannie.

–Cóż… zapewne tego właśnie było mu trzeba.

–Może przestaniecie rozmawiać o mnie tak, jakby mnie tu nie było? Lepiej

wyjaśnijcie, gdzie się znalazłem i co się ze mną dzieje?

–Uzbrój się w cierpliwość, Jegorze. I tak niczego nie zrozumiesz, dopóki nie

przeczytasz księgi. I wierz mi, naprawdę przykro nam, że tak się złożyło.

–To wszystko wydarzyło się przez Lśniącego? – rzuciłem na chybił trafił.

Przez jakiś czas panowało milczenie.

–Chłopak jest bystrzejszy niż sądziliśmy, Derronie – odezwał się w końcu Mistrz,

najwyraźniej zadowolony. – Myślę, że mimo wszystko mamy szanse na zwycięstwo.
A ty, Jegorze, nie spiesz się, wszystkiego dowiesz się w swoim czasie.

–Byłoby znacznie lepiej, gdyby po prostu oddal Klucz właścicielowi.

–Derronie, już o tym rozmawialiśmy. Rozpamiętując to, co się stało, wyłącznie

tracisz czas. Jeśli nie można zmienić tego, co się stało, należy działać i korzystać z
tego, co mamy. Trzeba się z tym pogodzić i zrobić wszystko, co w naszej mocy, by
pomóc Jegorowi i sobie samym. Ale oto jesteśmy na miejscu…

–Zaczekajcie! – zawołałem, bo wpadła mi do głowy niespodziewana myśl. – Jak

przeczytam tę książkę, skoro jest napisana w waszym języku?

–A jak z nami rozmawiasz?

–A to nie wy ze mną rozmawiacie?

–Nie. Po przejściu zaczynasz władać językiem tego kraju, w którym się pojawiłeś –

takie są prawa przejścia. W tym wypadku jest to język używany w starożytnym Atl.
Sam rozumiesz, że we współczesnym świecie nie jest zbyt przydatny, od dawna nikt
się nim nie posługuje, dlatego dodatkowo wyposażyłem cię w znajomość kilku
najbardziej rozpowszechnionych języków w świecie magii. To niezbyt trudne,
zwłaszcza że czekaliśmy na człowieka z twojego świata i przygotowywaliśmy się do
tego. Możesz się nie denerwować, wszystko będzie w porządku, będziesz musiał
jedynie trochę potrenować. Magia nie jest rzeczą zbyt pewną, ale to nic…

–To znaczy, że teraz posługuję się waszym językiem? – spytałem z

niedowierzaniem.

–Tak. Jeśli nie wierzysz, możesz spróbować powiedzieć coś w swoim.

Spróbowałem i zamarłem z wrażenia. Słowa były znajome, ale brzmiały dziwnie…

Przy drugim zdaniu zrozumiałem, że brzmią dziwnie tylko wtedy, gdy porównuję je z
tymi wypowiadanymi wcześniej… To znaczy, że moi rozmówcy mieli rację i
rozmawiałem z nimi w języku innym niż rosyjski – i mimo to świetnie go rozumiałem.

–I mogę również czytać książki napisane w tym języku?

–To jedna z zasad przejścia. W świecie, do którego przeszedłeś potrafisz robić to

wszystko, co umiałeś robić w swoim. Dałem ci znajomość naszego języka, jednak
gdybyś w swoim świecie nie umiał czytać, nie zdołałbyś zrobić tego tutaj. Podobnie
z umiejętnością pisania.

–A gdybym nie umiał mówić? Chociaż nie, to chyba głupie pytanie…

Nic dziwnego, że pominięto je milczeniem, a chwilę potem otworzyły się przede mną

drzwi.

–To znów wasza magia? – spytałem podejrzliwie. Zaakceptowanie tych wszystkich

dziwów przychodziło mi z trudem.

–Nie bój się, wejdź – rzekł Mistrz.

–A wyglądam na przestraszonego? – obruszyłem się i przekroczyłem próg.

Taak, biblioteka robiła spore wrażenie… Wydawało się, że regały z książkami biegną

w nieskończoność; od podłogi do sufitu, od jednej ściany do drugiej – wszędzie były
książki. Jeszcze nigdy nie zdarzyło mi się oglądać tylu książek naraz.

I tylko w jednym miejscu ciąg półek przerywały trzy wysokie, sięgające do sufitu

okna. Pod nimi stało kilka stołów i miękkich sof i dwa zagadkowe instrumenty. Do
pionowych uchwytów umocowano obracający się drewniany bęben, a z przodu i
poniżej – dwa uchwyty dla drugiego identycznego bębna.

–Co to jest? – zapytałem, badając dziwny przedmiot.

–Stolik do czytania.

–Jak to? A gdzie tu można położyć książkę? I po co ten górny bęben? Przecież na

pewno niewygodnie się na nim czyta!

–Bo to nie jest stolik do książek. Zresztą, przyda ci się, przysuń go bliżej okna. O,

tak. A teraz szukaj trzeciego sektora, licząc od drzwi.

Znalazłem i podszedłem do regału.

–Trzecia półka od dołu.

–Zaraz, zaraz… – pochyliłem się. – Mam.

–Widzisz drewniane drzwiczki? Otwórz je.

Otworzyłem drzwiczki i zobaczyłem, że w środku szafka podzielona jest na

kwadratowe przegródki i w każdej z nich leży podłużna drewniana skrzynka.

–Skrytka numer czternaście.

Odnalazłem ją i wyjąłem futerał. Miał około pół metra długości i był zdumiewająco

lekki, choć sprawiał wrażenie masywnego.

–I co mam z nim zrobić? – zapytałem, zastanawiając się, co można trzymać w takim

pudełku.

–Idź do tego „dziwnego instrumentu”, bo zdaje się, że tak go nazwałeś?

Wzruszyłem ramionami i podszedłem do stolika, który uprzednio przysunąłem do

okna. Z boku miał niewielką półeczkę. Oceniłem na oko jej rozmiar, spojrzałem na
pudełko w moich rękach – pasowały do siebie tak idealnie, że nie mógł to być
przypadek. Postawiłem futerał na półeczce.

–Dobrze?

–Dobrze. A teraz go otwórz.

Zaciekawiony, otworzyłem pudełko i wyjąłem stamtąd pokrowiec. W środku było

coś, co przypominało szpulkę do nici, tylko ogromną, a zamiast nici był papier,
chociaż nie, jak na papier materiał był zbyt ścisły… To musiał być pergamin.
Zauważyłem, że z obu końców szpulki wystawał uchwyt i spytałem:

–Co to jest?

–To zwój.

–Zwój? – Szczerze powiedziawszy, inaczej wyobrażałem sobie zwój… – I co mam z

nim zrobić?

–Widzisz te uchwyty po bokach? Umocuj je w zaciskach stolika. O, tak dobrze.

Zwój został umocowany w wyżłobieniach; teraz już nietrudno było domyślić się, co

należy zrobić: odwinąłem fragment zwoju i umocowałem brzeg w górnym bębnie.
Następnie, kręcąc specjalną rączką, nawinąłem zwój, umieszczając tekst przed
oczami. I teraz już można czytać!

–Ale technika! Nie można było zrobić zwykłej książki? I łatwiej, i wygodniej.

–Takich książek, jakie znasz, używa się w naszym świecie dopiero od tysiąca lat.

Ten zwój to również księga, tylko bardzo stara. Gdy ją pisałem, „zwykle” książki
jeszcze nie zostały wynalezione.

–Pan to napisał?

–Ja. Cóż w tym dziwnego? Nie mieszka tu nikt poza mną i Derronem. Rzecz jasna,

jestem pełen podziwu dla jego rycerskich umiejętności, ale on nie jest uczonym i
bardzo wątpię, czy w ciągu całego swojego życia napisał choć jedną stronę. Z całym
szacunkiem.

–W moim życiu było mi to zupełnie niepotrzebne, zwykłe zawracanie głowy. – Czy

mi się zdawało, czy w głosie rycerza brzmiał żal?

–Dobrze, Derronie, nie przeszkadzajmy chłopcu, niech czyta. Jegorze, jak czegoś

nie zrozumiesz, pytaj, będziemy w pobliżu.

Skinąłem głową i spojrzałem na zwój. Litery wyglądały obco, ale z każdą chwilą

tekst stawał się coraz bardziej zrozumiały. W końcu mogłem przeczytać pierwsze
słowo; dalej było już prościej, drugie zdanie przeczytałem z taką łatwością, jakby
napisano je w moim ojczystym języku. Przysunąłem się bliżej i zagłębiłem w
lekturze…

Ja, Wielki Mistrz, ostatni przewodniczący Wielkiej Rady Magii, piszę owe słowa w

nadziei, że kiedyś przydadzą się przyszłym pokoleniom. Uważam za swój najwyższy
obowiązek opowiedzieć o czasach Rozłamu Świata, a także o przyczynach tegoż.
Pozwólże mi opowiedzieć o tych wielkich i tragicznych zdarzeniach, które teraz,
kiedy snuję swą opowieść, uległy zapomnieniu w obu światach. Oto latopis czasów
poprzedzających Rozłam i samego Rozłamu, czytaj go bacznie, nieznany mi
czytelniku, i wierz temu, co czytasz, albowiem ja – piszący te słowa, byłem
świadkiem i uczestnikiem tego, co opisałem.

–Że co? – spojrzałem w osłupieniu na zwój, zastanawiając się, czy dobrze

zrozumiałem poszczególne słowa. – Co to za „Słowo o wyprawie Igora”?
Przepraszam bardzo, nie można było napisać jakoś prościej, bez tego wszystkiego?

–Opowieść jest utrzymana w stylu tamtych czasów – wyjaśnił Mistrz, którego moja

uwaga chyba uraziła. – Tekst w istocie może wydawać się nieco archaiczny, ale to
nic, wziąłem to pod uwagę… Przecież nie wiedziałem, kiedy ktoś będzie czytał ten
tekst, dlatego zrobiłem tak, żeby styl automatycznie dostrajał się do czytającego.
Dalej będzie prościej.

–No, no… – W tym momencie przyszło mi coś do głowy i zachichotałem. Ciekawe,

jak tekst dopasowałby się do „nowego Rosjanina”? Już to sobie wyobrażam: „Ja,
najgłówniejszy mafiozo, ostatni szefu Wielkiej Rady czysto konkretnych bossów,
mówię wam, w naturze, o tym, jeśli jeszcze nie zatrybiliście, że wszyscy moi
potomkowie…” – I przy tym powinien jeszcze charakterystycznie rozczapierzać
palce. Zobaczyłem to oczami wyobraźni, nie wytrzymałem i parsknąłem śmiechem.

–Jegorze, czy wszystko w porządku? – Mistrz był zaniepokojony i stropiony

jednocześnie.

Próbowałem odpowiedzieć przez śmiech, nie udało mi się, dopiero po dłuższej

chwili wykrztusiłem:

–Nic, nic, wszystko dobrze. To tylko tak…

–Nie wiedziałem, że Mistrz pisze takie śmieszne rzeczy – wtrącił się Derron, również

zakłopotany moim śmiechem. – Może później też sobie poczytam.

–Nie rozumiem, co tam może być śmiesznego, mowa jest o samych poważnych

sprawach! – Mistrz był wyraźnie niezadowolony.

W końcu uspokoiłem się i mogłem wrócić do czytania, tylko od czasu do czasu

wyrywał mi się krótki chichot.

W tamtych czasach świat był jednością, magia i technologia istniały w nim

równolegle. Powstawały państwa, rozwijał się handel, kwitły rzemiosła. To był
zaiste złoty wiek. Wielkie państwa powstawały w Azji Mniejszej, Afryce Północnej,
na Kontynencie Zachodnim. Największym zaś były Indie, państwo położone na
gigantycznym półwyspie, omywane wodami oceanu. Na Ziemi panował pokój i
dobrobyt.

–To znaczy, że to wszystko naprawdę działo się kiedyś na naszej Ziemi? –

zapytałem zdumiony.

–Tak. Teraz, po kilku tysiącach lat, nikt już nie pamięta o tamtych czasach,

istniejące wówczas cywilizacje zostawiły zbyt mało śladów. Zrozumiesz powód, gdy
doczytasz do końca. Oczywiście pewne pozostałości tamtej epoki zachowały się do
dziś, na przykład ruiny starożytnych miast w indyjskiej dżungli… To okruchy
cywilizacji tamtych czasów.

–Ciekawe… – Podrapałem się po karku i wróciłem do lektury.

Przeminęły już czasy, gdy wielkie imperia rosły w siłę. Magia sprzyjała handlowi,

który z kolei wzbogacał państwa, powstające ze skrawków imperiów. Jednak pokój
na Ziemi nie trwał długo, a zagrożenie nadeszło jak zwykle niespodziewanie. I znów,
jak za dawnych czasów, w głowach władców pojawiły się myśli o panowaniu nad
światem. W tajnych laboratoriach powstawała nowa broń, a współistnienie magii i
technologii stało się śmiertelnie niebezpieczne dla świata. Nie wiadomo teraz, kiedy
niejasne zagrożenie stało się brutalną prawdą, w każdym razie to, co do tej pory
uważano za największe dobrodziejstwo, w pewnym momencie zaczęło grozić
ludziom straszliwą, nieuchronną zagładą. Gdyby kilka stuleci wcześniej nie powstała
Wielka Rada Magii, zagrożenie mogłoby zupełnie umknąć uwadze magów – aż
strach pomyśleć, do czego mogłoby to doprowadzić! Ponieważ nie wiem, mój
czytelniku, czy dotrze do ciebie pamięć o Radzie, ośmielę się oderwać na chwilę od
zasadniczego tematu i opowiedzieć ci o czasach, gdy pojawiła się Wielka Rada.

Mistrzowie, jak wówczas nazywano magów, nieustannie ze sobą rywalizowali. W

swej niepomiernej pysze szczuli na siebie w bezsensownych wojnach całe państwa i
narody, obalali prawowitych władców i sami wstępowali na tron. Rzecz jasna to

wszystko nie przydawało im popularności – liczne ziemie ogarnęła pożoga powstań
przeciwko uzurpatorom. Ponieważ nie można było tolerować dłużej podobnej
sytuacji, dwunastu najpotężniejszych Mistrzów – tylu, ile było wszystkich wielkich
państw na Ziemi – zebrało się, by stworzyć Wielką Radę Magii, zaś z tych dwunastu
wybrano Wielkiego Mistrza, który stanął na jej czele. Jego siedzibą został pałac na
bezludnej wyspie Morza Śródziemnego, gdzie z biegiem czasu wyrosło całe miasto.
Rada Magii położyła kres wybrykom i samowoli Mistrzów i przyjęła surowe prawa
ograniczające ich działalność. Dwunastu Mistrzów z Rady zaczęło mienić się
Magami, a z czasem ludzie zaczęli nazywać ich Wielkimi Magami.

Dość szybko Rada zdobyła uznanie i wdzięczność narodów – naczelne ustanowione

przez nią prawo głosiło, że Mistrz – nigdy i w żadnych okolicznościach – nie może
zostać władcą państwa. To zaskarbiło Radzie uznanie i powszechne wsparcie
wszystkich dynastii panujących. Kilka procesów pokazowych wystarczyło, by żaden
Mistrz nie śmiał łamać praw ustanowionych przez Radę. Przewaga Prawa nad Siłą
stała się główną zasługą Rady.

Sto lat później Rada cieszyła się już niepodważalnym autorytetem. Magowie

okazali wielką mądrość, postanawiając, że nie będą ingerować w sprawy zwykłych
łudzi – przyjęli jedynie rolę pośredników pomiędzy prostymi ludźmi i Mistrzami.
Niestety, Rada nie od razu zajęła się badaniem natury wspólnego świata,
poświęcając się innym, jak sądzono, znacznie ważniejszym i pilniejszym sprawom –
rychło okazało się, jak tragiczne następstwa miała ta krótkowzroczność. Być może,
gdyby wtedy poświęcono więcej uwagi badaniom naukowym, później nie byłoby
konieczności podejmowania tak dramatycznej decyzji i Ziemia pozostałaby jedną
całością. Niestety, nie zawsze dzieje się tak, jak byśmy tego pragnęli.

Zostałem dwunastym z kolei Wielkim Mistrzem, a ponieważ liczbę „dwanaście”

uważano za szczęśliwą, wróżono mi długie i wspaniałe panowanie. Kto mógł
przewidzieć, że właśnie ja będę musiał podjąć najbardziej nieprzyjemną ze
wszystkich decyzji, jaką kiedykolwiek przyszło podejmować śmiertelnikom? Że
właśnie na moich barkach spocznie odpowiedzialność za los całego świata?

–Czyli tak właściwie to był pan władcą całej planety?

–Nie, Jegorze. To nie leżało w moich kompetencjach – czytałeś przecież o funkcjach

Rady. Nie przetrwałaby długo, gdyby próbowała przejąć władzę nad światem.
Wprawdzie byliśmy potężnymi magami, ale nie byliśmy bogami. Dwunastu magów,
nieważne, jak potężnych, nie mogłoby władać planetą. Czytaj dalej…

Skinąłem głową i wróciłem do tekstu:

Nazajutrz po tym, jak zostałem Wielkim Mistrzem zjawił się u mnie jeden z magów,

Lennor, i opowiedział, że w trakcie swoich badań dostrzegł niebezpieczeństwo, jakie

zawisło nad światem. Jak twierdził, rosło ono z każdym stuleciem i groziło zagładą
wszystkiego, co żyje. Przy tej drodze rozwoju, którą podążali ludzie, współistnienie
magii i technologii groziło powszechną katastrofą. Zwołano nadzwyczajne zebranie
Rady, na której Lennor poinformował wszystkich o wynikach swoich badań.
Postanowiono jak najstaranniej zbadać potencjalne zagrożenie, sprawdzić
prawdopodobieństwo jego zaistnienia i możliwość uniknięcia. Przez trzydzieści lat
magowie Rady pracowali bez chwili wytchnienia, zdobywając informacje, prowadząc
badania i przeprowadzając wyliczenia. Przez trzydzieści lat obserwowano różne
państwa na różnych kontynentach, porównując drogi ich rozwoju, stawiano i
obalano liczne hipotezy, jednak wniosek był zawsze jeden – nieuchronna zagłada.
Ludzie odrzucili drogę Rozumu, poszli drogą Siły i Władzy. Tylko my widzieliśmy
mającą nadejść katastrofę i tylko my rozumieliśmy, że czas pokojowego
rozwiązywania problemów przeminął. Droga Władzy i Siły zawsze jest łatwiejsza i
bardziej kusząca niż droga Rozumu, jednak nieuchronnie prowadzi do zagłady, a
ludzie zaszli zbyt daleko, by udało im się z niej zawrócić. Mogliśmy zrobić tylko
jedno: podzielić Ziemię na dwa światy: w pierwszym miała królować Technika, w
drugim Magia. Nie mogło to całkowicie uratować świata, ale dawało mu czas:
ludzkość mogła opamiętać się i zrozumieć, że znajduje się na prostej drodze ku
zagładzie.

Nie była to łatwa decyzja, niestety, stanowiła jedyną możliwość. W niej również

kryło się niebezpieczeństwo: w trakcie podziału Ziemia mogła zostać unicestwiona.
Musieliśmy wybierać pomiędzy ryzykiem natychmiastowej śmierci a
nieuchronnością długiej i krwawej agonii, i dokonaliśmy tego wyboru. Nie sądź nas
zbyt surowo, mój czytelniku, wszak nasza decyzja mogła zgubić, ale mogła też
uratować Ziemię.

–No nie! – zawołałem, odrywając się od czytania. – Czyli wychodzi na to, że

dwunastu ludzi dokonało wyboru w imieniu całej ludzkości, decydując, co będzie dla
niej lepsze?! Czy czasem nie przesadziliście?

–Nim zaczniesz nas osądzać, najpierw dowiedz się tyle, ile wiedzieliśmy my. Czy

myślisz, że było nam łatwo podjąć taką decyzję? Poza tym, weź pod uwagę, że w
razie zagłady świata również byśmy zginęli, a przecież wśród nas nie było
samobójców. Zrobiliśmy tylko to, co musieliśmy zrobić.

–To pan tak mówi! A może ludziom żyłoby się teraz znacznie lepiej, gdybyście

wtedy nic nie robili?!

–Byłem w twoim świecie i znam jego historię, a ponieważ znasz tylko swój świat,

porozmawiajmy właśnie o nim. Co byś powiedział na to, że superpotężna broń
pojawiłaby się za czasów Napoleona, a nie sto pięćdziesiąt lat później? To wcale nie
jest bajka! Łącząc technikę i magię można otrzymać broń, przy której bomba
atomowa wyda się dziecięcą pukawką!

–Rozumiem… – zawahałem się. Wyobraziłem sobie taki rozwój wydarzeń i zupełnie

mi się to nie spodobało.

–Widzisz, nie dostrzegasz faktów oczywistych, a chcesz nas osądzać. Czy myślisz,

że chcieliśmy tego wszystkiego? Szukaliśmy innej drogi, szukaliśmy jej przez
trzydzieści lat i podział świata okazał się jedyną nadzieją.

Przyznałem Mistrzowi rację, przestałem się spierać i wróciłem do czytania.

Niewymownie żałuję, że moi poprzednicy przegapili chwilę, w której ludzie

wkroczyli na drogę prowadzącą do samounicestwienia. Uświadomienie sobie
grożącego nam niebezpieczeństwa zmusiło nas do zastosowania środka
ostatecznego.

Aby zrealizować nasz plan, musieliśmy wyciągnąć świat Magii z normalnego biegu

czasu, co pozwoliłoby mu istnieć w przestrzeni jednocześnie ze światem Techniki.
Ku naszemu wielkiemu żalowi nie wszystko przebiegło tak, jak się spodziewaliśmy.
Część mocy wyrwała się spod kontroli i pod postacią szaleństwa żywiołów spadła na
oba światy. W efekcie zginęła cywilizacja na Kontynencie Zachodnim, bardzo
ucierpiały Indie, praktycznie został zatrzymany rozwój półkuli południowej. Jedynie
narody żyjące z dala od oceanów zdołały uniknąć bezpośrednich następstw
katastrofy. W świecie Magii pojawiło się wiele problemów – nikt z nas nie był w
stanie przewidzieć skutków ubocznych zaklęcia rozdzielającego świat. Na naprawę
tego stanu rzeczy nie wystarczyło nam już mocy – zaledwie trzech Wielkich Magów
przeżyło po podziale świata. W świecie Magii zdołaliśmy uratować naszą wyspę,
podczas gdy w świecie Techniki znikła ona pod wodą. Resztek mocy wystarczyło
nam na ochronę pałacu Rady, jednak miasto uległo zagładzie. W czasie ratowania
wyspy zginął jeszcze jeden mag, a przed tymi, którzy przeżyli, stanęło zadanie o
ogromnej złożoności.

Tak właśnie zadziałało fatalne zaklęcie i to, co niegdyś było całością, zostało

rozdzielone – tak powstały dwa światy: świat Magii i świat Techniki. Jednak
niebezpieczeństwo nie znikło, albowiem oba światy, choć rozdzielone, nadal
pozostały ze sobą powiązane i zagląda jednego nieuchronnie doprowadziłaby do
zagłady tego drugiego.

Musieliśmy bezwzględnie usunąć skutki uboczne, powstałe w wyniku podziału.

Mnie i mojemu przyjacielowi dwieście lat zajęło usuwanie najgroźniejszych
następstw rozłamu w obu światach.

–Dwieście lat?! To ile wtedy mieliście? – Zdumiałem się. – I co to za skutki

uboczne? W tekście nie ma o nich mowy!

–Magowie żyją bardzo długo, czasem nawet do czterystu lat. O skutkach ubocznych

nie wspomniałem, ponieważ zostały one szczegółowo opisane w innych księgach –
odparł niewzruszenie Mistrz.

–To znaczy, że co, mam jeszcze coś przeczytać?

–Nie. I tak byś nic nie zrozumiał, to księgi dla magów, są w nich niemal wyłącznie

wyliczenia. Opowiem ci o tych następstwach później, gdy skończysz czytać.

–Dobrze – odparłem i znów powróciłem do zwoju…

To ostatecznie wyczerpało nasze siły. Mój przyjaciel gasł w oczach, ja przeżyłem –

dzieło nie zostało zakończone, a nikt prócz mnie nie mógł doprowadzić go do końca,
jednak ja również byłem u kresu sił. Wtedy właśnie stworzyłem kryształ, w którym
umieściłem swój umysł, uwalniając go od konającego ciała. Niedługo potem oba
światy znalazły się w stanie równowagi i teraz moje zadanie ograniczało się
dopilnowania, by ów stan rzeczy nie uległ zmianie. Zrozumiałem wówczas, jak
bardzo potrzebuję pomocnika. Po rozłamie w świecie Magii powstał zakon rycerzy,
który otrzymał nazwę od swego założyciela – Olureda. Jednak ludzie nazywali go po
prostu Zakonem i właśnie pod tą nazwą przeszedł do historii. Mój wybór padł na
najsłynniejszego rycerza tego Zakonu – spotkałem się z nim i opowiedziałem mu o
wszystkim. Do tego czasu ludzie zdążyli już zapomnieć o rozłamie i każdy ze
światów uważał, że ich Ziemia jest jedyną, a innej być nie może. W świecie Magii
rozwijała się najbardziej prymitywna technika, bazująca na najprostszych zasadach
mechaniki – niemożliwością było stworzenie broni bardziej skomplikowanej od
kuszy czy katapulty. W świecie Techniki za to możliwe były jedynie tak prymitywne
formy magii, jak hipnoza. Niegdyś jednolity świat rozpadł się na dwa oddzielne.

Mimo to nie tracę nadziei, że kiedyś ludzie nauczą się cenić życie i przestaną tracić

energię oraz talent na tworzenie jeszcze bardziej śmiercionośnej broni, i że wtedy
oba światy znów się połączą. Postaram się włożyć wszystkie moje skromne siły, by
przyspieszyć dzieło połączenia. W imię Jedności!

Skończyłem czytać i przez jakiś czas siedziałem w milczeniu, usiłując przetrawić to,

czego się dowiedziałem.

–To wszystko prawda? – spytałem w końcu.

–Tak. Po cóż mielibyśmy kłamać? Poza tym, przecież właśnie znajdujesz się w

innym świecie niż twój, jakich jeszcze dowodów potrzebujesz?

–Ale jak wyglądał ten rozłam świata? Nigdy o czymś takim nie słyszałem.

–A gdzie miałbyś o tym słyszeć? Podziału świata można dokonać jedynie za

pomocą magii i tak właśnie zostało to zrobione. Technika byłaby praktycznie
bezsilna… Jednak, jeśli ci na tym zależy, mogę opowiedzieć ci o podziale ze

szczegółami, przytoczyć wszystkie wzory i obliczenia…

–Wzory i obliczenia?

–A czego się spodziewałeś? Magia to taka sama nauka jak fizyka w waszym

świecie. Ona również rządzi się swoimi prawami.

–W takim razie dziękuję za szczegóły, fizyka nigdy nie należała do moich ulubionych

przedmiotów. – W tym momencie pomyślałem, jak bardzo chciałbym znaleźć się teraz
w domu i dowiedzieć, że to był sen i westchnąłem ciężko. – Ale jeśli tak właśnie jest,
to czemu nie odeślecie mnie do mojego świata? Skoro tu trafiłem, to znaczy, że
można stąd wyjść! Poza tym, obiecaliście opowiedzieć o efektach ubocznych i o
Kluczu! W zwoju nie było o nim ani słowa.

–Klucz jest właśnie takim skutkiem ubocznym, czy raczej następstwem skutku

ubocznego. Istnieją tylko dwa takie Klucze: jeden znajduje się w twoim świecie i
otwiera drzwi do naszego, drugi znajduje się tu, w świecie Magii…

–I otwiera drzwi do mojego świata! I dopiero teraz o tym mówicie?! Gdzie jest ten

Klucz?!

–Jegorze, nie gorączkuj się tak. Może najpierw wysłuchasz mnie do końca?

Zdaje się, że to wszystko nie było takie proste, jak mi się wydawało. Spodziewając

się kłopotów, ale mając jeszcze nadzieję w głębi duszy, mruknąłem:

–Słucham, niech pan mówi.

–Widzisz, po rozłamie świata pozostało swobodne przejście. Oczywiście, należało

umieć się nim posługiwać i generalnie było to dość skomplikowane, ale możliwe. Nie
można rozbić całości tak, by pomiędzy jej częściami nie pozostał żaden związek – w
tym konkretnym przypadku pozostało przejście między światami. Wiedzieliśmy o
nim, jednak nie wzięliśmy pod uwagę jednego ważnego elementu: w waszym
świecie magia zniknęła, jednak pozostało wielu ludzi, posiadających uzdolnienia
magiczne. Niegdyś magia równoważyła umiejętności ludzi, po rozłamie ten balans
został naruszony. Ludzie mieli w sobie potencjalną moc, która nie mogła znaleźć
ujścia, ponieważ jednak istniało przejście między światami, cala niewyjawiona moc
magiczna podążała właśnie tam i przechodząc przez portal, materializowała się,
powoływała do życia ludzkie legendy. Do pokonania bariery potrzebny był dość
potężny strumień siły, materializowały się istoty, żyjące w wyobraźni ludzi – tak
pojawiły się rusałki, elfy, krasnoludy, leśne licha, smoki, skrzaty, driady i tak dalej.
Na szczęście bariery nie mogły pokonać koszmary senne – brakło im mocy – ale
nawet z tymi stworzeniami, które się pojawiły, był huk roboty.

–Smoki, rusałki, leśne licha… – powtórzyłem jak echo. – Krasnoludy, elfy, smoki…

–Smoki już wymieniłeś – zauważył kpiąco Derron.

–A kogo nie wymieniałem?

–To nieistotne, Jegorze. W chwili obecnej nie ma to nic wspólnego ze sprawą. –

Mistrz przemawiał łagodnie, jakby zwracał się do małego dziecka.

–Nie musi pan traktować mnie jak malucha! – zawołałem niezbyt grzecznie. Emocje,

które mną targały musiały znaleźć ujście, w przeciwnym razie rozsadziłyby mnie.

Moi rozmówcy chyba to rozumieli i nie obrazili się.

–Owych istot magicznych jest niewiele i wolą żyć z dala od ludzi; nawet smoki, dla

których człowiek jest tylko przekąską, starają się nas unikać.

–I mają rację – rzucił gniewnie Derron. – Niektórzy ludzie są gorsi od bestii.

–Tak czy inaczej, należało położyć kres migracji do naszego świata różnych istot

mitycznych. Jeśli niektórzy nowi przybysze, tacy jak elfy i krasnoludy, nie stanowili
problemu i pokojowe współistnienie było możliwe, to już wampiry, trolle czy harpie
były klęską. Żeby powstrzymać ten najazd, musieliśmy albo zniszczyć przejście, co
było niemożliwe, albo je zamknąć. I tak pojawiły się drzwi – a tam, gdzie są drzwi,
musi być Klucz.

–Nadal nie rozumiem, na czym polega problem z wysłaniem mnie do domu?

–Rzecz w tym, że nie da się tak po prostu wziąć i zamknąć przejścia – magią rządzą

twarde prawa. Umieszczenie wrót na przejściu to nie problem, problem w tym, jak je
potem otworzyć. Mówiąc prościej: do otwarcia przejścia potrzebna jest określona
ilość energii. Klucze są takimi „skarbonkami” energii – niczym więcej. Gdy
zgromadzi się w nich określona ilość mocy, mogą otworzyć drzwi.

–To znaczy, że Klucz jest takim jakby akumulatorem?

–Przepraszam, Jegorze, co powiedziałeś? Aku… Nie jestem zbyt mocny w

technice…

–Nieważne, już rozumiem, jak to działa.

–To dobrze. Po otworzeniu przejścia Klucz oddaje zgromadzoną energię i

potrzebuje czasu na ponowne jej naładowanie. Rozładowany Klucz jest dość
stabilny, jednak naładowany nie może być w jednym miejscu dłużej niż pięć lat –
jego energia wówczas zaczyna niszczyć wszystko wokół. Dlatego musieliśmy zadbać
o to, by naładowane Klucze przenosić co pięć lat w inne miejsce. Jednocześnie
zadbaliśmy o to, żeby istniała możliwość odnalezienia ich w chwili, gdy staną się

potrzebne. W twoim świecie to się udało, a w świecie Magii jakiś czas temu to zaczął
być problem. Pewien bardzo silny mag nie pozwala na odnalezienie drugiego
Klucza. Już trzeci rok próbuję zlikwidować przeszkody – bezskutecznie.

–Kto to taki?

–O tym za chwilę, Jegorze. W tej chwili nie to jest najważniejsze.

Hmm, wyglądało na to, że z jakiegoś powodu Mistrz nie chciał mi tego powiedzieć.

Przypomniałem sobie, że wymienili już jedno imię, a raczej przezwisko…

–Czy ten mag, który przeszkadza odnaleźć Klucz do mojego świata, nie nazywa się

czasem Lśniący?

Derron prychnął – nabrałem już takiej wprawy, że swoich rozmówców

rozpoznawałem nawet po prychnięciach.

–No cóż, masz rację – przyznał Mistrz. – Ale do tego dojdziemy za chwilę, to długa i

poważna rozmowa. Najpierw idź do jadalni, wzmocnij się nieco, a potem będziemy
kontynuować.

–Wzmocnij? – oburzyłem się. – Muszę wracać do domu! Rodzice oszaleją ze

strachu, jeśli zostanę tu dłużej!

–Nie denerwuj się. Nikt nawet nie zauważy twojej nieobecności, jeśli oczywiście nie

masz zamiaru zostawać w tym świecie pięćset lat.

–To znaczy… jak to?

–Zwyczajnie. To również jedno z praw przejścia. Bez względu na to, jak długo

będziesz w tym świecie, wrócisz do domu w tej samej chwili, w której tu trafiłeś…

Mistrz chyba spostrzegł moje zaskoczenie, bo wyjaśnił:

–Przecież czytałeś o tym, że ten świat usunięto ze zwykłego strumienia czasu!

Jakby to najprościej wyjaśnić…? Wyobraź sobie dwie proste prostopadłe. Jedna to
czas twojego świata, drugi – czas naszego. Bez względu na to, jak długo będziesz
biegł po jednej Unii, na tej drugiej pozostaniesz w tym samym punkcie. Może to
niezbyt precyzyjne, ale najprostsze wyjaśnienie, jakie udało mi się wymyślić.

–Super! A co się stanie za pięćset lat?

–Za pięćset lat?

–Powiedział pan, że wrócę w tej samej chwili, pod warunkiem, że nie mam zamiaru

spędzić tu pięciuset lat.

–Ach, o to chodzi… To również proste. Taki układ nie może być statyczny i czas

twojego świata będzie próbował dogonić czas naszego. W rzeczywistości czas się
nie zatrzymał, on po prostu płynie bardzo wolno, jednak z każdym stuleciem będzie
płynąć coraz szybciej. Za pięćset lat wrócisz do domu spóźniony o rok, za sześćset –
o dziesięć lat, a za siedemset wrócisz do swojego świata po tylu latach, ile spędziłeś
w tym.

–Nieźle! Ale to tylko kwestia akademicka i tak nie przeżyję siedmiuset lat…

–Czy w ogóle nie słuchałeś, co mówiłem? Twój organizm żyje według czasu

twojego świata! I teraz ten czas zwolnił dla ciebie po tysiąckroć. Ile masz lat?

–Trzynaście – odparłem, już domyślając się, co zaraz usłyszę.

–Czyli czternaście lat będziesz miał za pięćset, a za sześćset – dwadzieścia cztery.

–No jak to? Jeśli zostanę w tym świecie, to przez pięćset lat będę trzynastolatkiem?

–Dlaczego wszystkie dzieci pragną tak szybko dorosnąć? – rzucił Derron w

przestrzeń.

–O, przepraszam! Nie denerwowałbym się, gdybym miał mieć dwanaście albo

czternaście lat, ale trzynaście?! – wyjaśniłem.

–Co złego w twoim wieku? – zainteresował się Derron.

–Widzi pan, w naszym świecie trzynaście to pechowa liczba. Może bym w to nie

wierzył, gdyby nie to, że odkąd skończyłem trzynaście lat, spadają na mnie same
kłopoty! Ta ostatnia przygoda jest tego najlepszym dowodem.

–Rozumiem! – zaśmiał się Derron. – Cóż, widocznie taki już twój los!

–Dobrze się panu śmiać… – odparłem urażony.

–On wcale nie żartował, Jegorze – odezwał się Mistrz. – Jesteś w świecie Magii, a

tutaj los odgrywa ogromną rolę.

–Dziękuję – wymruczałem ponuro. – Bardzo pocieszające.

–Mistrzu, jest pan pewien, że on sobie poradzi?

–Musi, Derronie. W przeciwnym razie będzie to miało bardzo nieprzyjemne

następstwa dla obu światów.

–Przepraszam, ale o czym mówicie? – Chyba przestałem nadążać za rozmową. Za

dużo tego wszystkiego naraz! Nie chcę brać w niczym udziału, chcę wrócić do domu!

Niech ten koszmar wreszcie się skończy!

–Widocznie powiedziałem ci zbyt wiele naraz, Jegorze. Powinienem był

przewidzieć, że nadmiernie cię to obciąży. Odłóżmy tę rozmowę na później, zjedz
coś, odpocznij…

Skinąłem głową. Rzeczywiście musiałem przemyśleć to wszystko, co usłyszałem,

najchętniej w samotności. Wstałem z fotela i poszedłem do wyjścia.

–Niebieski pas prowadzi do twojego pokoju, czerwony do jadalni. Jeśli chcesz,

możesz przejść się po zamku, pasy nie pozwolą ci zabłądzić. A teraz pozwól, że
zostawimy cię samego, myślę, że tego potrzebujesz. Gdy będziesz gotów
kontynuować rozmowę, użyj dzwoneczka. Pamiętasz, wspominałem ci o nim? Stoi
na stole w twoim pokoju… – To była ostatnia rzecz, jaką usłyszałem, a potem drzwi
od biblioteki zamknęły się za mną.

Rozdział 3

Zapadł wieczór, ściemniło się. Próbując uspokoić chaos myśli, włóczyłem się po

zamku, który wydawał się bezkresny. Wszystkie dzisiejsze wydarzenia zdawałyby się
snem, gdyby nie były tak realne. Musiałem postanowić, co zrobić dalej, jednak do
podjęcia decyzji brakowało mi danych. W mojej głowie krążyło milion pytań – kim jest
ten człowiek, który gonił mnie w moim świecie? Dlaczego Mistrz i Derron nazwali go
właścicielem Klucza, skoro sami później wyznali, że nikt nie może nim władać?
Wolałbym nie myśleć, że mnie oszukują…

W końcu z tego wszystkiego rozbolała mnie głowa i postanowiłem coś zjeść. W

pokoju jadalnym czekał obiad – gorący i smaczny, zupełnie jakby ktoś wiedział, kiedy
wejdę i nakryto stół na chwilę przed moim przyjściem. Zresztą, czemu tu się dziwić –
magia!

Po posiłku nastrój zdecydowanie mi się poprawił i poczułem, że gotów jestem

kontynuować przerwaną rozmowę. Nastał czas, by otrzymać odpowiedzi na
wszystkie moje pytania! I z tym twardym postanowieniem wszedłem do swojego
pokoju.

Dzwoneczek był tam, gdzie widziałem go ostatnim razem – na niewielkim stoliku

przed lustrem. Dotknięty, wydał melodyjny dźwięk.

–Jesteś gotów do rozmowy? – usłyszałem w głowie głos Mistrza.

–Zawsze gotowy! Tylko na początek mam kilka pytań.

–Słucham.

–Kim jest człowiek, który gonił mnie w moim świecie? Dlaczego nazwaliście go

właścicielem Klucza? Kim jest Lśniący i jakim cudem mogę być waszą ostatnią
nadzieją w walce z nim? Po co potrzebna wam moja pomoc, skoro jest pan
najpotężniejszym magiem na Ziemi? Jak mogłoby wam pomóc dziecko?

–Stop, stop, stop! – przerwał Mistrz. – Za dużo pytań na raz! Zróbmy inaczej:

wszystko ci opowiem, a potem, jeśli nadal będziesz miał pytania, odpowiem na nie.
Zgoda?

–Zgoda.

–Wobec tego słuchaj. Masz rację, nikt nie może być właścicielem Klucza, a

jednocześnie może go zatrzymać każdy, kto go znajdzie – jednak nie dłużej niż przez
pięć lat.

–I ten człowiek go znalazł, a ja go ukradłem? Tak? – zapytałem z powątpiewaniem.

–Nie. Klucz odnalazłem ja i Derron. Być może nie pamiętasz, ale mówiłem, że

teoretycznie mogę w każdej chwili określić miejsce pobytu obu Kluczy. W świecie
Magii ktoś mi w tym przeszkadza, jednak w waszym nie jest to trudne.

Wprawdzie do waszego świata możemy wejść jedynie pod postacią duchów –

możesz je nazywać poltergeistami. Jako duchy nie możemy przekazać żywym
ludziom przedmiotów, ale możemy z nimi rozmawiać. Dlatego przenieśliśmy Klucz i
ukryliśmy go w takim miejscu, w którym, jak sądziliśmy, nikt, prócz naszego
człowieka, nie zdoła go odnaleźć.

–Rzecz jasna nie mogliśmy przewidzieć, że właśnie tego dnia twój nieszczęsny los

cię tam zaprowadzi – dorzucił Derron.

–Należało go lepiej schować!

Derron zaśmiał się.

–O tym właśnie mówiłem Mistrzowi, gdy zamiast człowieka, którego

oczekiwaliśmy, do naszego świata wpadłeś ty. Niestety, wszyscy jesteśmy mądrzy
po szkodzie…

–Przepraszam, a czy nie można by zrobić tak, żeby w pokoju zrobiło się widniej?

Już prawie nic nie widać. – Wprawdzie ciemność nie przeszkadzała mi w rozmowie,
zwłaszcza że swoich rozmówców i tak nie zobaczyłbym nawet w pełnym świetle, ale
mimo wszystko czułem się niepewnie.

–Można, czemu nie. Przy drzwiach jest niewielki kamienny kwadrat. Dotknij go.

–Ten? – Wymacałem wypukłość i dotknąłem ostrożnie. Od razu pod sufitem

rozbłysły matowe kule w żyrandolu, które chyba pełniły rolę żarówek. – Co to jest? –
Niby spodziewałem się, że zapłoną, ale było w nich coś niezwykłego…

–To magia. Specjalne zaklęcie zagęszcza światło i umieszcza je w kulach. Ten

kwadracik to tak zwany „uwalniacz zaklęć”. Po dotknięciu go działanie zaklęcia
zostaje zablokowane i kule zaczynają wydzielać światło. Jeśli dotkniesz go jeszcze
raz, zaklęcie znów zacznie działać. Kule świecą dopóty, dopóki nie rozproszy się
całe skoncentrowane światło.

–O rany! – zawołałem. Ten świat podobał mi się coraz bardziej!

–To nic takiego, w naszym świecie jest to równie zwyczajne, jak elektryczność w

twoim. Ale wróćmy do rzeczy…

Podszedłem do fotela i usiadłem wygodnie. Z boku musiało to dziwnie wyglądać:

siedzi sobie człowiek w fotelu i rozprawia sam ze sobą.

–A czemu chcieliście przekazać Klucz tamtemu człowiekowi?

–Niełatwo to tak od razu wyjaśnić, będę musiał powrócić do czasów Rozłamu.

Rzecz w tym, że magia nie jest siłą zewnętrzną i istnieje jakby wewnątrz człowieka –
dlatego nie można tak po prostu wziąć i odebrać magii całemu światu. Z techniką
było znacznie prościej, przy pomocy magii zmieniliśmy parametry przestrzeni wokół
świata magicznego i tutaj przestały działać prawa fizyki. Znacznie trudniej pozbawić
świat magii. Istnieje takie pojęcie jak współczynnik odporności na magię…

–To znaczy?

–Hm, jeśli jakiś człowiek ma ten współczynnik równy jedności – jest absolutnie

odporny na magię. Nie można go podporządkować czyjejś woli, nie można
zaczarować, przemienić ani oddziałać na niego magicznie w żaden sposób. Czy jak
na razie to jasne?

Skinąłem głową.

–Jeśli współczynnik równa się zeru, to taki człowiek może wpaść w trans już w

przypadku lekkiego oddziaływania magii, jest absolutnie na nią otwarty. W
przypadku, gdy współczynnik danego człowieka równa się jedności, nie może być
magiem i na odwrót: im mniejszy współczynnik oporu, tym silniejszym jest magiem.
Naturalnie, nie ma łudzi o współczynniku wynoszącym dokładnie zero czy jeden.
Przed Rozłamem średni współczynnik wynosił około 0,5, zaś teraz w magicznym
świecie waha się od 0,3 do 0,4, czyli ulega zmniejszeniu.

–Ale jak pozbawiliście magii mój świat?

–Jeszcze się nie domyślasz? Na drodze zwiększenia współczynnika. Przy 0,7

zajmowanie się magią jest praktycznie niemożliwe, dopuszczalne są jedynie
najprostsze przejawy. Naturalnie, z każdym rokiem w waszym świecie ten
współczynnik rósł i teraz wynosi około 0,8.

–O rany! To znaczy, że na mnie nie można działać magią?

–Teoretycznie można, ale to bardzo trudne. Jedynie bardzo silni magowie mogliby

to zrobić, a i to nie na długo – twój współczynnik dochodzi do 0,9. Nikt w naszym
świecie nie ma takiego współczynnika.

–To znaczy, że chcieliście wprowadzić tu tamtego człowieka z powodu jego

wysokiej odporności na magię?

–Nie. Gdyby tak było, odpowiadałby nam dowolny człowiek z twojego świata.

Chodzi o coś więcej. Widzisz, jest pewna grupa ludzi zupełnie wyjątkowych, którzy
mają bardzo wysoki współczynnik, zwykle 0,8, a przy tym ich zdolności magiczne
dorównują zdolnościom ludzi z bardzo niskim współczynnikiem. Za moich czasów
takich ludzi nazywano Wielkimi Magami – ja również byłem jednym z takich
unikatów. Nikt nie rozumiał, skąd bierze się to zjawisko, jednak taki jest fakt,
możesz mi wierzyć.

–Wierzę we wszystko, co mówi mi pan o magii. Aż do dziś uważałem, że coś takiego

jak magia w ogóle nie istnieje.

–Dobrze, że masz poczucie humoru – zauważył Mistrz z aprobatą. – Jesteś bardzo

silnym chłopcem.

–Ja? – zdumiałem się szczerze. – Nawet nie potrafię trzy razy podciągnąć się na

drążku!

–Chodzi mi o inną siłę… zresztą, to teraz nieistotne. Na czym to ja stanąłem? Ach,

tak… A więc, kilka dziesięcioleci temu na wielkiej wyspie, którą teraz nazywacie
Australią…

–To kontynent – poprawiłem.

–Słucham?

–Mówię, że Australia to kontynent.

–Nieważne. A więc, na tej wyspie istniało około czterdziestu różnych państw i

wszystko było zupełnie tak, jak na całym świecie: wojny, dyplomacja, handel…
Żadne z państw nie było wystarczająco silne, żeby podbić inne i tym samym
zjednoczyć cały kraj. Jednak wtedy w pewnym niewielkim królestwie zjawił się
człowiek i podał za prawowitego następcę tronu, który uratował się przed śmiercią z
rąk zabójców, nasłanych przez uzurpatora.

–A tak właśnie było?

–Tego nie wiem. Obalony król zdobył władzę legalnie, chociaż jego poprzednik

pozostał przy życiu, ale pewne kwestie pozostały niejasne i ów człowiek faktycznie
mógł okazać się następcą tronu. Tak czy inaczej, otaczała go lśniąca aureola,
niepozwalająca dostrzec jego twarzy.

–I to właśnie jest ten Lśniący, o którym mówiliście?

–Tak. Tak właśnie nazwano go z powodu aureoli. Król, rzecz jasna, wysłał straż, by

pojmali zuchwalca, jednak Lśniący dzięki magii zamordował króla i jego żonę – co

jest najlepszym dowodem zdrady wewnątrz pałacu.

–Dlaczego?

–Widzisz, nie rozumiesz, czym jest magia. Jak myślisz, dlaczego magii nie używa

się bezpośrednio przeciwko człowiekowi? Nie zmienia się go w żabę, nie zamrozi?

–Ja w ogóle nie wiedziałem, że nie robi się takich rzeczy!

–Ach, zapomniałem, że aż do dziś nie miałeś do czynienia z magią. Rozumiesz,

zawsze łatwiej jest burzyć niż budować, podobnie tutaj. Można bez trudu złamać
zaklęcie wymierzone w człowieka. Nawet najsłabszy mag zdolny jest zneutralizować
czary wielkiego maga, jeśli oczywiście zdoła je w porę rozpoznać. Jednak ludzie
wolą nie ryzykować i noszą amulety ochronne. Jeśli są dziełem słabego maga, mogą
chronić przed atakiem magicznym przez kilkanaście minut, jeśli zaś wykonał je silny
mag – nawet kilka dni. Oczywiście królów nie chroni się tandetą, kupioną za grosze
na rynku…

–Amulety ochronne sprzedaje się na rynku?

–Co w tym dziwnego? W świecie magii można zostać zaatakowanym w każdej

chwili, a ludzie zawsze troszczyli się o własne bezpieczeństwo. Magowie nieźle
zarabiają na tych amuletach, a im lepszy amulet, tym droższy.

–A skąd to wiadomo? – spytałem zaciekawiony. – Przecież nabywca amuletu nie

będzie prosił maga, żeby ten sprawdził, jak długo wytrzyma jego ochrona, nim go
zabiją.

–Oczywiście, że nie. Od tego są specjaliści. Sprawdzają amulety i wydają magom-

wykonawcom certyfikaty jakości. Ludzie kupują te amulety, które mają certyfikaty,
przeważnie od jakichś solidnych, powszechnie szanowanych magów. Właśnie one są
najdroższe… Ale zdaje się, że odeszliśmy od tematu.

–A, już rozumiem. Mój ojciec zajmuje się handlem, znam tę zasadę.

–W takim razie wracajmy do sedna sprawy. Teraz już rozumiesz, dlaczego nie

obeszło się bez zdrady? Nawet gdyby Lśniący był największym magiem, nie zdołałby
pokonać króla tak szybko, gdyby ktoś wcześniej nie zdjął jego ochrony – a zrobić to
mógł wyłącznie królewski mag.

–Tak, już zrozumiałem.

–Okazało się, że przybycie Lśniącego zostało starannie przygotowane – gdy król

zginął, większość dworzan od razu złożyła przysięgę nowemu monarsze. Tych,
którzy próbowali protestować i pozostali wierni poprzedniemu władcy, wkrótce

znaleziono martwych. Sporo czasu Lśniący poświęcił umacnianiu swojej władzy w
królestwie – okazało się, że jest zdolnym organizatorem i zdołał całkowicie
przekształcić państwo: uzdrowił finanse, ożywił handel, zreorganizował armię. A
potem, w ciągu czterdziestu lat, stosując przekupstwo, zabójstwa i armię, podbił
niemal wszystkie kraje na wyspie. W tej chwili pozostało tam jedynie osiem
niepodległych państw. Gdy Lśniący je zagarnie, zabierze się za resztę świata.

–Skąd ta pewność?

–Stąd, że on się z tym nie kryje. Teraz nikt nie traktuje go poważnie i to jest duży

błąd. Jednak mnie i Derrona nie to niepokoi najbardziej. Ostatecznie, nie on
pierwszy i nie on ostatni marzy o podboju świata. Pragniemy powstrzymać
Lśniącego wyłącznie dlatego, że jest czarnym magiem.

–Czarnym magiem?

–To znaczy człowiekiem, który stosuje magię śmierci.

–Brzmi złowieszczo – zjeżyłem się. – A co to właściwie znaczy?

–To specyficzny dział magii. Tylko nieliczni ważą się po nią sięgnąć, ale ci, którzy

się na to decydują zyskują ogromną moc magiczną i długowieczność. Jednak w tym
celu mag musi karmić się śmiercią – im bardziej cierpi ofiara, tym więcej energii
otrzymuje mag. Poza tym, mag szybko przyzwyczaja się do tych „dawek” i z biegiem
czasu nie może już żyć bez stałego podładowania siłą śmierci.

–Czyli to działa jak narkotyk?

–Narkotyk? A tak, rozumiem, to rzeczywiście podobne. Taki człowiek musi stale

zabijać, a jego ofiary muszą umierać długo i w męczarniach, żeby otrzymał
wystarczającą ilość energii. Lśniący ma pod pałacem specjalne kazamaty, w których
osobiście morduje i torturuje swoich jeńców.

Wzdrygnąłem się.

–Ale po co?

–Przecież mówię: żeby pomnożyć swoją siłę. Magia śmierci jest bardzo potężna i

pozwała czynić to, na co nie pozwalają inne rodzaje magii. Na przykład, tylko dzięki
magii śmierci można stworzyć zombie – bezduszne manekiny, absolutnie posłuszne
swojemu stwórcy.

Poczułem, że robi mi się niedobrze.

–Niech pan lepiej nie mówi o zombie…

–Prócz tego, magia śmierci wydłuża życie maga do tysiąca lat. Magowie i tak żyją

znacznie dłużej niż zwykli ludzie, ale nawet Wielcy Magowie nie żyli dłużej niż
czterysta lat. Ponieważ Lśniący i tak był bardzo silny, zanim zaczął stosować magię
śmierci, podejrzewam, że również był Wielkim Magiem, zaś teraz jego potęga mogła
urosnąć do niewiarygodnych rozmiarów.

–Czyli on zabija dlatego, że nie może nie zabijać, a oprócz tego, to przedłuża jego

życie i zwiększa moc?

–Tak jest.

–To dlaczego inni magowie nie używają tej magii? Moc i długowieczność to straszna

pokusa! Myślę, że wiele osób by jej uległo i wyrzuty sumienia by ich nie
powstrzymały…

–Niestety masz rację i Lśniący jest tego najlepszym dowodem. Jednak to, co

powstrzymuje ludzi, to nie tyle sumienie, co strach. Widzisz, zawsze jest tak, że jeśli
coś dostajesz, musisz za to zapłacić. Potęgi i długowieczności nie dostaje się za
darmo, wręcz przeciwnie, ich cena jest bardzo wysoka – to niewiarygodne
męczarnie. W ostatnim roku swojego życia mag zaczyna doświadczać tych
wszystkich mąk, które zadawał swoim ofiarom. Męki piekielne są niczym w
porównaniu z tym, co on przeżywa. Nieustanny straszliwy ból, trwający cały rok – i
nikt nie może przerwać tych meczami, nie można zabić maga, nie można nawet się
do niego zbliżyć. On sam również nie może popełnić samobójstwa. Ponadto
cierpienia zaczynają się znienacka i nawet mag nie jest w stanie przewidzieć, kiedy.

–To potworne!

–Owszem, ale pamiętaj, że mówimy o ludziach, którzy sami wybrali sobie swój los.

Nie można nikogo zmusić do wejścia na tę drogę.

–Czyli Lśniący…

–Jest magiem śmierci. I gdy podbije te państwa, które jeszcze są niepodległe – a to

wyłącznie kwestia czasu – przystąpi do podboju reszty świata. Ma do dyspozycji
dużo czasu – całe tysiąclecie.

–Ale przecież nie można tego wiedzieć na pewno! Może nie będzie już nikogo

podbijał?

–Jegorze, sam nie wierzysz w to, co mówisz.

–No dobrze, ale jak ja miałbym sobie z nim poradzić? Nigdy w życiu nie zdołam go

pokonać!

–Ależ nikt nie proponuje ci pojedynku. Rozumiemy, że nie miałbyś żadnych szans.

–Ale przecież sam pan powiedział, że jestem waszą jedyną nadzieją? – stropiłem się.

–Nie rozumiesz – rzekł Mistrz. – Ale najlepiej będzie, jeśli pozwolisz mi dokończyć.

Lśniący nie od razu został magiem śmierci, początkowo praktykował zwyczajną
magię i daleko w niej zaszedł. Podejrzewam, że był Wielkim Magiem, ale o tym już
chyba mówiłem?

–Tak.

–No właśnie. A więc, miał bardzo wysoki współczynnik odporności – niezwykły dla

mieszkańców tego świata.

–Czyli był tym unikatem, o którym pan wspominał?

–Dokładnie tak. Nie mam pojęcia, dlaczego zdecydował się na magię śmierci – ze

swoim talentem i tak byłby najsilniejszym magiem tej planety. Gdy został królem,
próbował nie uciekać się do magii, teraz również to ukrywa, ale mimo to krążą
plotki. Znikali niektórzy z jego wrogów – potem odnajdywano ich okaleczone zwłoki.
Zaginął wzięty do niewoli władca jednego z niewielkich królestw, razem z rodziną i
dworzanami. Jeden ze sług opowiadał, że słyszał w komnatach Lśniącego
rozdzierające wrzaski, dobiegające skądś spod posadzki – dwa dni później ów sługa
zniknął również. Ludzie zaczęli szeptać… Ostatecznie wszystko stało się jasne, gdy
w następnej wyprawie armię Lśniącego zasiliło kilka oddziałów zombie. Jako mag
dążący do podboju świata, Lśniący byłby niebezpieczny jedynie dla świata Magii,
jako czarny mag – stanowi zagrożenie dla obu światów.

–Dlaczego?

–Jeśli powiodą się jego zamierzenia, wcześniej czy później natrafi na naszą wyspę.

Nie zdołam stawić oporu magowi śmierci i on pozna tajniki obu światów. Wówczas
zdoła połączyć je na swoich warunkach i będzie próbował zostać ich władcą. To
zgubi oba światy. Teraz rozumiesz, dlaczego musimy go powstrzymać? I trzeba to
zrobić jak najszybciej, zanim osiągnie pełnię siły!

–Rozumiem, ale co ja mogę zrobić? Przecież jestem tylko dzieckiem!

–Najlepsze, co mogłeś zrobić, to oddać Klucz człowiekowi, który cię o to prosił!

–Derronie, znowu zaczynasz?

–Wybacz, o Największy.

Dopiero teraz do mnie dotarło, jakiego piwa nawarzyłem.

–To kim był ten człowiek?

–Przyszłym Wielkim Magiem – odparł Mistrz. – Gdy zrozumiałem, kim jest Lśniący,

zacząłem szukać człowieka, który zdołałby stawić mu czoła. Niestety, w naszym
świecie nie znalazłem odpowiedniego kandydata. Rozłam bardzo zmienił ludzi…
Pamiętasz, mówiłem ci, że w waszym świecie został zwiększony współczynnik
odporności?

–Tak, w waszym świecie spadł, w moim wzrósł.

–Zgadza się. W efekcie w świecie magii nie ma ani jednego człowieka ze

współczynnikiem wyższym niż 0,5 i pod tym względem Lśniący faktycznie jest
unikatem. W związku z tym nie mamy również ani jednego Wielkiego Maga – a tylko
on mógłby stawić czoła Lśniącemu.

–Ale przecież pan jest Wielkim Magiem!

–Jedynie w granicach wyspy. Poza nią jestem tylko bezcielesnym duchem. Gdy

zrozumiałem, że nie znajdę tu odpowiedniego człowieka, pomyślałem o świecie
Techniki, gdzie współczynnik jest naturalnie wysoki, a prawdopodobieństwo
pojawienia się unikatu znacznie większe niż niegdyś w połączonym świecie.
Oczywiście na twojej Ziemi nie mogły przejawić się zdolności magiczne, ale mogę je
rozbudzić i nauczyć człowieka sztuki magicznej, mogę stworzyć godnego
przeciwnika dla Lśniącego. I właśnie kogoś takiego szukałem.

–To znaczy, że obserwował pan mój świat?

–Dla duchów to nic trudnego… Ja i Derron znaleźliśmy wreszcie w twoim świecie

odpowiedniego kandydata: ukryty mag, potencjalnie bardzo silny, były wojskowy z
dużym doświadczeniem bojowym. Zaczęliśmy poszukiwania w twoim kraju właśnie
dlatego, że tu była największa szansa znaleźć człowieka z doświadczeniem
bojowym. Powiedział mi, że walczył w specnazie, cokolwiek to znaczy. Derron
uważa, że to coś w rodzaju gwardii…

–Gwardia? – Aż gwizdnąłem z wrażenia. – Ho, ho! Myślę, że on każdą gwardię

rozwałkowałby na placek.

–Przepraszam? – Mistrz chyba był zdumiony, rycerza również zaskoczyły moje

słowa.

–Mówię, że specnaz to coś lepszego od jakiejkolwiek gwardii.

–I bardzo dobrze. Tak czy inaczej, nawiązaliśmy z nim kontakt. Okazał się bardzo

uparty, z wielkim trudem udało mi się przekonać go, że nie wariuje. W końcu
zdołałem mu wszystko wytłumaczyć i poprosić o pomoc…

–I naprawdę wszystko mu pan opowiedział?

–Naturalnie. Nie mogliśmy ściągnąć go tu kłamstwem, niezbędna jest dobrowolna

współpraca. Zgodził się zaryzykować i pomóc nam, pozostało już tylko zaprowadzić
go do miejsca, w którym leżał Klucz.

–I wtedy ty się wtrąciłeś i pokrzyżowałeś nam szyki – wtrącił się Derron. – W

efekcie jedyny człowiek, który mógł zmierzyć się ze Lśniącym jak równy z równym
pozostał w swoim świecie, a zamiast niego mamy ciebie.

–Strasznie mi przykro… – jęknąłem. Co mogłem powiedzieć? Czułem się jak

zbrodniarz. Gdybym wiedział, że ten parszywy Klucz otwiera przejście między
światami…! – Ale skoro Klucz pozostał w moim świecie, to chyba ten mężczyzna
zdoła tu wejść?

–Czasem wydaje mi się, że chwytasz w lot to, co mówię, a czasem, że w ogóle mnie

nie słuchasz – westchnął Mistrz. – Podczas otwarcia drzwi Klucz oddaje całą swoją
energię, a potem potrzebuje czasu, by ją odzyskać…

–Ale to chyba nie trwa długo?

–Trwa. Pięćdziesiąt lat. Nie możemy tyle czekać, za pięćdziesiąt lat Lśniący stanie

się jeszcze silniejszy i będzie znacznie trudniej go pokonać. Trzeba działać jak
najszybciej, zanim osiągnie pełnię mocy.

–Ale jak ja mógłbym pomóc?

–Musisz odnaleźć Klucz i wrócić do swojego świata. Istnieje szereg praw

rządzących przejściem między światami i jedno z nich jest teraz dla nas szczególnie
ważne: w chwili przejścia Klucz oddaje przechodzącemu cały swój ładunek, co
pozwala człowiekowi przenieść się do innego świata. Ponieważ do przejścia
niepotrzebny jest cały ładunek energii, jego część pozostaje w człowieku.

–Dlaczego? W takim razie Klucz powinien oddawać tyle energii, ile dokładnie

potrzeba.

–Nie ma takiej możliwości, albo wszystko, albo nic. To dość złożone, ale tak czy

inaczej są tylko te dwa warianty. Gdy człowiek przechodzi po raz drugi, jego
ładunek staje się tak potężny, że może podróżować ze świata do świata, używając
nawet nienaładowanego Klucza. I jeszcze jedno: może przeprowadzić ze sobą
dowolną liczbę ludzi.

–To znaczy chce pan, żebym odszukał Klucz w waszym świecie, wrócił do swojego i

sprowadził stamtąd waszego maga, korzystając z tego, że stałem się akumulatorem?

–Dokładnie tak. I nikt prócz ciebie nie zdoła tego zrobić.

–Ale przecież pan podróżuje między światami!

–Jeszcze za życia poszedłem do waszego świata i wróciłem – dzięki temu również

zyskałem możliwość niemal swobodnego podróżowania, później zrobił to również
Derron, jednak teraz jesteśmy tylko duchami, możemy pokonać barierę, ale nie
zdołamy przeprowadzić przez nią nawet komara.

–Ale gdzie ja mam szukać tego waszego Klucza? – Miałem ochotę się rozpłakać.

–Nie wiem. Mógłbym cię okłamać, ale zawsze uważałem, że najgorsza prawda jest

lepsza od kłamstwa. Cóż, mogę ci tylko obiecać, że ja i Derron zrobimy wszystko,
żeby pomóc ci w poszukiwaniach.

–Ale chyba wiecie, gdzie znajduje się teraz Klucz, choć w przybliżeniu?

–Nie. Klucz przemieszcza się samowolnie. Wiem tylko jedno: nie może znaleźć się

tam, gdzie nie zdołają dotrzeć ludzie.

–Przecież ja nawet nie znam waszego świata!

–Przygotujemy cię. Ja dam ci wiedzę, a Derron nauczy posługiwać się bronią.

–Bronią?

–No cóż, Jegorze… – wtrącił się Derron. – Bardzo chciałbym powiedzieć ci, że

poszukiwanie Klucza to bułka z masłem, ale tak nie jest. Być może znajdziesz się w
takich miejscach, gdzie będziesz musiał umieć się bronić - albo zginiesz. I nikt nie
potraktuje cię ulgowo ze względu na twój młody wiek. Dlatego musisz nauczyć
posługiwać się bronią!

–Ale przecież jestem dzieckiem! Nie zdołam wygrać z dorosłymi! – Nigdy w życiu nie

powiedziałbym czegoś takiego, ale teraz byłem w rozpaczy.

–Nauczę cię tego, wierz mi, że to możliwe. Nie siła jest tu najważniejsza… W

prawdziwym wojowniku liczą się trzy rzeczy: mądrość, umiejętności i zręczność. I
jeśli będzie trzeba, dam ci to wszystko.

–Jegorze – przemówił znowu Mistrz. – Nie możemy cię do niczego zmusić. Tylko ty

możesz podjąć decyzję. Ale pamiętaj, jesteś teraz jedynym człowiekiem w obu
światach, który naprawdę może pomóc powstrzymać Lśniącego.

–A czy ktoś z waszego świata nie mógłby przejść do mojego, a potem wrócić…?

–Jak? W tym świecie nie potrafimy odnaleźć Klucza, a w waszym Klucz nie będzie

działać jeszcze przez pięćdziesiąt łat. Tylko ty możesz ściągnąć tu maga. Pamiętaj,
jeśli Lśniący dotrze do tej wyspy, zdoła połączyć oba światy i stanie się ich władcą.

–Już pan to mówił! Próbujecie mnie przekonać, a ja wcale…

–Nie próbujemy. Decyzja należy do ciebie. Mówię jedynie o potencjalnych

konsekwencjach zwycięstwa Lśniącego. Jest magiem śmierci i to mówi samo za
siebie.

–Muszę się zastanowić.

–Nie poganiamy cię. Zostań na wyspie w charakterze gościa, mieszkaj, jak długo

zechcesz. Jednak przedtem chciałbym ci coś pokazać.

–Pokazać?

–Tak. Sądzę, że zaciekawi cię to, jak obserwuję świat…

–Co chce mi pan pokazać? – burknąłem. Z jakiegoś powodu byłem pewien, że nie

spodoba mi się to, co zobaczę.

–Zaraz się dowiesz. Przejdź do sąsiedniego pokoju, drzwi są otwarte.

Zaniepokojony i zarazem zaintrygowany, spełniłem polecenie. Już bez podpowiedzi

wymacałem na ścianie „uwalniacz zaklęć” i zapaliłem światło.

Pokój wyglądał tak, jakby odbywały się w nim seanse spirytystyczne jakiegoś

medium – pierwsze, co rzucało się w oczy to przezroczysta kula mająca około metra
średnicy. Stała na środku pokoju na specjalnych podstawkach, hipnotyzująca i
tajemnicza.

–Jest ze szkła? – zapytałem.

–Nie, Jegorze, to specjalnie wyhodowany minerał, następnie starannie oszlifowany.

Ty zapewne nazwałbyś go telewizorem. Patrz…

Niespodziewanie pośrodku sali zmaterializowała się postać jakiegoś mężczyzny.

Miał na sobie dziwną, długą granatową szatę, a jego siwe włosy przykrywał zielony
beret.

–Mistrz?! – wykrztusiłem wstrząśnięty.

–Mnie to niepotrzebne – wyjaśnił mężczyzna – ale pomyślałem, że tak będzie ci

wygodniej. Nie wytrzeszczaj tak oczu, to tylko prosta iluzja, nic więcej. Każdy
początkujący mag to potrafi.

–Ale ja nie jestem magiem i nigdy wcześniej nie stykałem się z magią! Omal nie

umarłem ze strachu!

–Wybacz, następnym razem cię uprzedzę. A teraz popatrz w tę kulę, pokażę ci

wydarzenia sprzed dwudziestu lat. Wtedy właśnie Lśniący po raz pierwszy użył
oddziałów zombie.

–To nagranie?

–Można to i tak nazwać. – Mistrz, a raczej obraz Mistrza podszedł do jednej z półek i

wziął niewielki kwadracik jakiegoś dziwnego materiału.

–Jak to możliwe? – zawołałem. – Przecież powiedział pan, że postać jest tylko

iluzją?

–Jegorze, jesteś w świecie magii, a więc to tylko magia i nic więcej. Jeśli nalegasz,

spróbuję ci to wyjaśnić, jednak to dość skomplikowane. Otóż tutaj zagęszcza się
powietrze wokół obrazu dłoni. Dalej idzie tranigulacja i przeniesienie algi powietrza
na matrycę mojego obrazu. Wówczas przy prawidłowym nakierowaniu strumienia siły
i kodu p-zaklęcia siły iluzji stają się materialne. Rozumiesz?

Ha! Teraz mnie dopiero zdenerwował! Doskonale wiedział, że nie zrozumiałem nic i

powiedział to specjalnie, żebym przestał zadawać głupie pytania. Może faktycznie
moje pytania są mało inteligentne i upierdliwe, i to moja wina, że się tu znalazłem, ale
to jeszcze nie powód, żeby uważać mnie za kretyna! Usiłując zachować powagę,
skinąłem głową i rzuciłem na chybił trafił:

–Rozumiem. A jeśli tranigulacja jest niedokończona, to alga powietrza nie może być

przeniesiona na matrycę i sity pozostają iluzją? Czy dobrze zrozumiałem?

–D-dobrze… – odparł Mistrz, lekko wstrząśnięty.

W tle usłyszałem śmiech Derrona.

–No, aleś teraz zasunął, mały! Żeby zaskoczyć naszego magistra magii – ho-ho!

Daleko zajdziesz! Naprawdę zrozumiałeś tę jego gadaninę? Ja nie zrozumiałem
niczego, chociaż magia od zawsze była częścią mojego życia. Mistrz zaczyna tak do
mnie przemawiać, gdy chce mi wytknąć braki w wykształceniu. Jesteś pierwszym,
który zdołał odpłacić mu tą samą monetą!

Muszę przyznać, sprawiło mi to przyjemność, jednak zdobyłem się na szczerość i

wyznałem:

–Ależ nie! Ja też nic nie zrozumiałem. Ale często tak robię w szkole, gdy mnie

pytają, a nie znam odpowiedzi. Grunt to użyć jak największej ilości mądrych słów z

danej dziedziny i zgrabnie je połączyć.

–Niesamowite! – Derron wybuchnął śmiechem. – Mały, podobasz mi się! Wydaje mi

się, że dojdziemy do porozumienia!

–A mnie się wydaje, że planowaliśmy coś obejrzeć. – W głosie Mistrza zadźwięczały

surowe nutki.

Czy przypadkiem nie przesadziłem z żartami?

–Bez obaw! – uspokoił mnie Derron, jakby czytał w moich myślach. – Od kilkuset lat

próbuję zmusić naszego przyjaciela do okazania jakichś ludzkich uczuć. Czasem
nawet zaczynam wątpić, że był człowiekiem… A tobie udało się to w pierwszym dniu
znajomości! O, na pewno zostaniemy przyjaciółmi!

–Jeśli już skończyliście, to pozwolicie, że zacznę pokaz – rzekł Mistrz swoim

zwykłym profesorskim tonem, w którym jednak dawało się wyczuć niezadowolenie.

Derron parsknął śmiechem, Mistrz zignorował go i podszedł do kuli. Chyba właśnie

miałem okazję być świadkiem jednej z niezliczonych batalii, jakie rozegrały się między
magiem i rycerzem. Obaj wyraźnie czerpali przyjemność z tych pojedynków, bez
względu na to, kto wygrywał. Widać to taki rodzaj sportu…

Tymczasem mag zrobił ruch ręką i kula pociemniała, a w głębi pojawiły się kłęby

mgły. Kilka sekund później mgła rozwiała się i zobaczyłem rozległą równinę, przez
którą maszerowali ludzie w kolczugach, z tarczami i długimi włóczniami, obok jechali
rycerze, wyglądający, jakby zeszli ze stron podręcznika historii. Cała ta armia
zmierzała w kierunku jakiejś wsi, widocznej w oddali.

–Dziwne – zauważyłem. – Czuję się tak, jakbym patrzył na wszystko z lotu ptaka…

–Bo tak właśnie jest – wyjaśnił Mistrz. – Ten obraz przekazywały mi ptaki. Mogę

otrzymywać obrazy z mózgu dowolnego zwierzęcia, jednak gros informacji otrzymuję
od ptaków. Nie robię im krzywdy, najwyżej na chwilę zatrzymuję nad miejscem, które
pragnę obejrzeć, a potem wypuszczam. Czasem muszę nakierować niektórych moich
obserwatorów na inne miejsca, ale jak już mówiłem, nie wyrządzam im przez to
krzywdy. Niegdyś potrafił to zrobić każdy Wielki Mag, teraz ta umiejętność została
zapomniana.

–Patrzy pan ptasimi oczami?

–Tak. Mam ci wytłumaczyć, jak się to dzieje?

–Nie, dziękuję – odparłem, przypominając sobie poprzednie „tłumaczenie”. – Wierzę

panu na słowo.

–W takim razie patrz. Zaraz się zacznie.

–A czyja to armia?

–Lśniącego. To inwazja na królestwo Lern.

I wtedy zauważyłem, że za wsią uniósł się obłok kurzu – na jego widok żołnierze, do

tej pory spokojnie maszerujący drogą, zaczęli wykonywać jakiś manewr, nie do
końca dla mnie zrozumiały.

–Spostrzegli armię wroga i formują szyk bojowy – wyjaśnił Derron.

–A gdzie jest armia wroga? – spytałem zaskoczony.

–Za chmurami pyłu.

–Aa… – Teraz nawet ja spostrzegłem, że tumany kurzu wzbijała kawaleria.

Armia Lśniącego utworzyła szyk: piechota wyszła do przodu i ustawiła się w kilka

czworoboków, zasłaniając się tarczami i wystawiając przed siebie włócznie, co
upodobniło je do gigantycznych jeży.

Ku nadciągającej konnicy z głębi szyku poleciały strzały i jeźdźcy zaczęli spadać z

koni. Rzecz jasna nie mogło to powstrzymać ataku i oddział w pełnym pędzie wbił się
w szeregi piechoty.

–Idioci! – skomentował Derron. – Jak można wysyłać konnych na ciężką piechotę?!

Przecież oni tam ugrzęzną! O czym myślał ten kretyn dowódca?

I rzeczywiście: jedyne, co zdołali zrobić jeźdźcy, to zepchnąć szeregi piechoty do

tyłu, przerwać szyku im się już nie udało. Zaczęła się jatka, kawaleria została odparta
i za wycofującym się przeciwnikiem pomknęła z flanek jazda Lśniącego. Odwrót
przemienił się w ucieczkę, co gorsza, pierzchający jeźdźcy wpadli na własnych
piechurów, nadciągających z pomocą.

–Dyletanci! – warknął Derron, którego chyba najbardziej drażnił brak

profesjonalizmu Lernijczyków.

Napastnicy wbili się w połączone szeregi wojsk Lernu, a piechota Lśniącego z

porażającą precyzją przeformowała się z czworoboków w kolumny – najeżone bronią,
osłonięte wysokimi tarczami ruszyły do przodu, błyskawicznie rozniosły próbujące
stawić opór oddziały Lernijczyków i zaatakowały główne siły. Żołnierze Lernu
zostaliby rozbici w proch, gdyby nie nadeszło wsparcie, które, nie tracąc ani chwili,
zaatakowało lewą flankę wojsk Lśniącego.

–No, chociaż jeden sensowny oficer – skomentował Derron.

Teraz Lernijczycy przeszli do ataku, jednak w odróżnieniu od armii Lśniącego

zdobywali przewagę nie umiejętnościami, ale ilością: było ich pięciokrotnie więcej niż
wojsk przeciwnika. Nawet ja byłem w stanie zauważyć, jak kulawo przebiegał atak –
mimo to wojska Lernu były bliskie zwycięstwa. Wydawało się, że jeszcze chwila i
wróg się załamie, jednak wtedy do bitwy włączyła się trzecia siła, będąca dla
Lernijczyków absolutnym zaskoczeniem.

Przed oddziałami pojawił się samotny jeździec, otulony dziwną, mieniącą się

aureolą, niepozwalającą dojrzeć rysów jego twarzy. To właśnie musiał być Lśniący!
Kilku Lernijczyków, widząc wrogiego dowódcę, ruszyło ku niemu, w nadziei na
dokonanie wiekopomnego czynu. Lśniący przez chwilę obserwował nadciągających
wrogów, a potem podniósł rękę: wówczas piechota rozstąpiła się i wyłoniło się nowe
wojsko. Żołnierze, uzbrojeni jedynie w długie miecze i niewielkie, okrągłe tarcze całą
hurmą rzucili się na przeciwnika.

Usłyszałem, jak Derron zaklął siarczyście, nawet zawsze spokojny, zawsze uprzejmy

Mistrz wycedził przez zęby jakieś przekleństwo. Wreszcie ze strumienia obelg
rycerza wyłowiłem słowo, które wyjaśniło mi reakcję moich rozmówców – zombie.

Wtedy zobaczyłem zbliżenie jednej z biegnących postaci… Rzecz jasna nie raz

oglądałem horrory w telewizji i byłem przyzwyczajony do najróżniejszych stworów – i
właśnie dlatego nie zwymiotowałem od razu. Jednak na filmie mogłem pooglądać
najwyżej komputerowe monstra, a te tutaj były absolutnie rzeczywiste, kula dawała
bardzo realistyczne wrażenie uczestniczenia w wydarzeniach. Ten zombie był
trupem, ale trupem biegnącym i wymachującym mieczem. Martwe od dawna ciało
znajdowało się w stanie rozkładu, skóra odpadała płatami. I oto zaatakował dziesięciu
żołnierzy, którzy z wrzaskami przerażenia rozbiegli się na wszystkie strony. Co
prawda, kula nie przekazywała dźwięku, jednak wytrzeszczone, pełne dzikiego
przerażenia oczy i rozwarte usta nie pozostawiały złudzeń co do tego, że ludzie
krzyczą. Jeden z żołnierzy posiwiał na moich oczach, padł na ziemię i z bezmyślnym
uśmiechem zaczął iść na czworakach, zbierając coś w trawie – przebiegający obok
zombie pchnął go mieczem i nie zatrzymując się, pobiegł dalej. Tylko nieliczni
Lernijczycy zdołali zachować zimną krew i podjąć walkę z potworami. Przebijali
zombie włóczniami, cięli mieczami, ale na niewiele się to zdało: nawet odrąbane ręce
sunęły do przodu, pragnąc chwycić wroga za gardło. Wkrótce cała lernijska armia
rzuciła się do ucieczki, a zombie rozciągnęły się w tyralierę i ruszyły za uciekającymi,
dobijając rannych.

–Dusze tych nieszczęsnych zostały zniewolone w martwej powłoce i teraz nie mogą

opuścić ciała – wyjaśnił Mistrz, który nawet w tej iluzorycznej postaci wyglądał na
mocno rozgniewanego. – Coś podobnego można zrobić jedynie w ciągu trzech dni
po śmierci człowieka. Wówczas dusza siłą utrzymywana jest w ciele, ale nie może

nim samodzielnie sterować. Nieboszczycy stają się kukłami, posłusznymi cudzej
woli… Jakim potworem trzeba być, by robić coś takiego?

Pytanie pozostało bez odpowiedzi. Zresztą, Mistrz wcale się jej nie spodziewał;

utkwił wzrok w kuli, obserwując dalsze wydarzenia.

A dalej była rzeź. Chciałem się odwrócić i nie mogłem, dlatego widziałem wszystko:

ścigając armię wroga, oddział zombie wkroczył do wsi i zaczął mordować wszystkich
jak leci, kobiety i mężczyzn, starców i dzieci.

I wtedy w końcu zwymiotowałem. Mistrz natychmiast zgasił obraz, podszedł do

mnie i objął mnie ramieniem. Teraz postać maga sprawiała wrażenie absolutnie
realnej. Czułem nawet ciepło żywego ciała…

–Wybacz mi – rzekł Mistrz głosem pełnym skruchy. – Chciałem cię przekonać,

żebyś nam pomógł, nie przyszło mi do głowy, że możesz tak zareagować na to, co
zobaczysz. A przecież nie każdy dorosły byłby w stanie wytrzymać coś takiego, co
dopiero dziecko… Nie powinienem był ci tego pokazywać. Wybacz.

–Muszę odpocząć – poprosiłem słabo.

–Oczywiście, oczywiście… – Mistrz od razu wstał i pomógł mi pozbierać się z

podłogi.

Przyjąłem jego pomoc z wdzięcznością, w tym stanie nie tylko nie doszedłbym do

pokoju o własnych siłach, ale w ogóle nie zrobiłbym kroku. Opierając się na ramieniu
maga, powlokłem się do wyjścia.

Łóżko było już pościelone, co nawet mnie nie zdziwiło – zacząłem przywykać do

tych magicznych niesamowitości. Mistrz pomógł mi się rozebrać i okrył mnie kołdrą,
potem zgasił światło. Wykończony psychicznie, nawet nie zwróciłem na to uwagi –
pragnąłem tylko jednego: zasnąć i zapomnieć o tym koszmarze, a rano obudzić się
we własnym łóżku.

Ledwie dotknąłem głową poduszki, a już zapadłem w niespokojny sen.

Rozdział 4

Obudziłem się w całkiem dobrym humorze. Wczorajszy koszmar nie tyle ulotnił się z

pamięci, co odszedł gdzieś w głąb. Przeciągnąłem się… Lubiłem rano poleniuchować
w łóżku i zwykle mamie ciężko było zmusić mnie do wstania. Wspomnienie o mamie
zepsuło mi dobry humor, posmutniałem. Już nie miałem ochoty się wylegiwać,
przekręciłem się i otworzyłem oczy.

Na krześle przy łóżku siedział Mistrz. Popatrzył na mnie przepraszająco i zapytał:

–Obudziłeś się?

Skinąłem głową.

–Przesiedział pan tu całą noc?

Mistrz odwrócił wzrok.

–Krzyczałeś przez sen, pomyślałem, że dobrze będzie, jeśli się uspokoisz i trochę

poczarowałem… Nic wielkiego! – dodał szybko, widząc moją reakcję. – Sprawiłem
tylko, że zapomniałeś o tym, co wczoraj zobaczyłeś. Chociaż nie, nie zapomniałeś –
poprawił się od razu. – Tego nie zdołałbym zrobić, masz zbyt wysoki współczynnik
odporności. Po prostu sprawiłem, że potraktowałeś wczorajsze przeżycia jak coś, co
wydarzyło się dawno temu.

Wsłuchałem się w siebie. Rzeczywiście, nie zapomniałem tamtych potworności,

niestety, ale czułem się tak, jakby chodziło o jakieś nieprzyjemne, ale dawno minione
wydarzenia.

–Dziękuję – powiedziałem szczerze. – Ale czy nie jest pan zmęczony?

Mistrz wzruszył ramionami.

–Przecież jestem duchem. Duchy nie potrzebują odpoczynku.

Odniosłem wrażenie, że nie mówił mi całej prawdy, ale nie dopytywałem się.

Przypomniałem sobie wczorajszą rozmowę i nagle zaświtała mi w głowie
nieprzyjemna myśl: a może w czasie, gdy spałem, mag wmówił we mnie pragnienie
przyjęcia jego propozycji? Teraz zgodzę się i będę przekonany, że zrobiłem to z
własnej woli? A przecież faktycznie jestem prawie zdecydowany im pomóc, chociaż
jeszcze wczoraj…

–To nie tak – rzekł niespodziewanie Mistrz. – Potrzebujemy twojej dobrowolnej

zgody. Każde oszustwo może mieć katastrofalne następstwa w przyszłości, zarówno

dla ciebie, jak i dla nas.

–Potrafi pan czytać w myślach?! – zawołałem wstrząśnięty.

Mistrz pokręcił głową.

–Nie, jeśli chodzi ci o to, że wyciągam myśli z twojej głowy. Czegoś takiego nie

mógłby zrobić nawet mag śmierci. – Mistrz uśmiechnął się słabo. – Jednak długie
stulecia kontaktów z ludźmi nauczyły mnie odgadywać, o czym myślą, rozpoznawać
to po mimice i gestach. Po pierwsze, prędzej czy później to pytanie, które właśnie
sobie zadajesz, musiało się pojawić. Po drugie, aż do tej chwili byłeś rozluźniony,
nawet wesoły i nagle spiąłeś się, zacząłeś zerkać na mnie spode łba. Wniosek
narzucał się sam.

–Zupełnie jak Sherlock Holmes! – zawołałem wstrząśnięty.

–Kim jest Szerlok Holms? – spytał zaskoczony Mistrz.

Aż podskoczyłem na łóżku ze zdumienia.

–Jak to? Bywał pan w naszym świecie i nie słyszał pan o Sherlocku Holmesie? Jak

pan może? – Zerwałem się z łóżka i zacząłem z żarem opowiadać o swoim ulubionym
bohaterze.

Mistrz słuchał uważnie, obserwując moją żywiołową gestykulację.

–Wydaje mi się, że nasz miody przyjaciel czuje się całkiem dobrze? O czym z taką

pasją rozprawialiście? – włączył się do rozmowy Derron.

–Jegor opowiedział mi właśnie bardzo interesującą historię pewnego człowieka –

odrzekł Mistrz. – Odnoszę wrażenie, przyjacielu, że wiele straciliśmy, gardząc
literaturą piękną. Spodobałaby ci się…

–Co takiego? Czy wyście się zmówili? Mało mi tych ksiąg o magii, które mi

wpychasz, miałbym jeszcze tracić czas na jakieś bajki?! – oburzył się rycerz. – Od
czytania boli mnie głowa, nawet mimo braku tejże głowy…

–Nie przejmuj się, Jegorze. Derronowi głowy brak od dzieciństwa.

Rycerz żachnął się, a ja zerknąłem zaskoczony na Mistrza i spostrzegłem, że z

trudem ukrywa uśmiech. Oho, chyba odwdzięczył się przyjacielowi za jego
wczorajsze żarty! Ja również się uśmiechnąłem – zdaje się, że ta zabawa „kto komu
bardziej przygada” trwa już od lat…

–I co, Derronie, jeden-jeden?

Mistrz spojrzał na mnie zdumiony i zaśmiał się; chwilę później roześmiał się również

Derron.

–Widzisz, Mistrzu, mówiłem ci, że z tego chłopca jeszcze będzie pożytek'. Podoba

mi się, przysięgam na głowę smoka, że mi się podobał – wykrzyknął rycerz. – Nie,
Jegorze, nie jeden-jeden, a dwa-zero dla ciebie.

Moje mniemanie o sobie bardzo wzrosło; teraz nawet gotów byłem przyjąć

propozycję Mistrza, jednak pozostała do załatwienia jeszcze jedna kwestia…

–Mistrzu, nie obejrzałem tamtego filmu do końca. Chciałbym zrobić to teraz.

Zauważyłem, że mag sposępniał i zerknął na mnie strwożony, wyraźnie nie był

zachwycony moją prośbą. Zaczął coś mówić do Derrona – nie zrozumiałem słów – a
w końcu zwrócił się do mnie:

–Jesteś pewien? Dlaczego chcesz to zrobić?

–Muszę zobaczyć wszystko do końca – odparłem twardo, choć pewnie nawet sam

sobie nie potrafiłbym wyjaśnić, po co mi to. Zapewne była to zwykła bufonada, ale do
tego nie przyznałbym się nawet przed sobą.

–Jegorze, może nie warto tego robić…? Wczoraj…

–To się już nie powtórzy – odparłem z uporem. – Przecież chce pan, żebym wam

pomógł? Uznajmy w takim razie, że taki jest mój warunek.

Oho, pewnie nie należało nalegać, ale tu już odezwał się mój ośli upór. To przez

niego wpakowałem się w tę historię i teraz znowu domagam się kłopotów.
Wiedziałem przecież, że w dalszej części filmu nie zobaczę niczego miłego, a i tak się
pcham. Widocznie taki już mój los… Chyba zaczynam mówić jak Derron!

–Dobrze – Mistrz skinął głową. – Chodźmy… – I pierwszy poszedł do drzwi.

Ubrałem się szybko i wybiegłem z pokoju w ślad za nim. Wszedłem do znajomej sali,

zamknąłem za sobą drzwi i podszedłem do kuli. Mistrz już na mnie czekał i od razu
skłonił kulę do pracy.

Znów zobaczyłem oddziały zombie i znajomą już wieś. Lśniący jechał niespiesznie

drogą w towarzystwie kilku jeźdźców. Uniósł się w strzemionach, obejrzał
pobojowisko… Miałem wrażenie, że czuję, jak głęboką przyjemność sprawia mu rzeź,
która się tu rozegrała. Wyglądał tak, jakby za chwilę miał zacząć mruczeć z
zadowolenia.

–Karmi się śmiercią – wycedził Mistrz. – Napawa się nią.

Gdy mag po raz pierwszy użył zwrotu „karmić się śmiercią”, nie zrozumiałem tego.

Jak niby można karmić się śmiercią? Teraz już wiedziałem – i bardzo żałowałem, że
nie pozostałem w niewiedzy.

W pewnej chwili Lśniący podniósł rękę – jak mi się wydawało, z wielkim żalem.

Zombie opuściły broń i powlokły się z powrotem, nie zwracając uwagi na tych, którzy
ocaleli z rzezi.

–Przestał mordować – zauważyłem w przestrzeń.

–Oczywiście, że tak – odrzekł Derron. – Nie jest głupcem. Po co mu puste wsie? Kto

wówczas uprawiałby rolę i zapewniał miastom dostawy żywności?

–Skoro nie chciał wymordować chłopów, to czemu zombie ich zabijały?

–To jakby manekiny, nieposiadające własnej woli – wyjaśnił Mistrz. – Umieją tylko

wykonywać rozkazy, im bardziej precyzyjny rozkaz, tym lepiej. Najprawdopodobniej
Lśniący kazał im zabijać wszystkich ludzi, którzy nie są ubrani w mundury jego
wojska. Chłopi nie mieli mundurów, czyli dla zombie byli wrogami. Jednak gdy
Lśniący znalazł się przy swoich potwornych oddziałach, szybko powstrzymał dalsze,
niepotrzebne morderstwa…

Bitwa dobiegła końca. Teraz zwycięzcy żołnierze znosili ciała poległych wrogów na

bok i układali je w rzędzie.

–Oto i uzupełnienie jego armii. – Mistrz z gniewu zacisnął pięści i zaczął chodzić z

kąta w kąt, we wzburzeniu nie zauważając, że przechodzi przez stojące mu na drodze
meble.

–Chce pan powiedzieć, że ich…

–Tak.

Wzdrygnąłem się na myśl, co stanie się już za chwilę… Teraz rozumiem, dlaczego

zbierali tylko ciała wrogów. Gdyby Lśniący zaczął używać ciał własnych poległych
żołnierzy, jego armia szybko by się rozbiegła. Włożyłem dużo wysiłku w to, by nie
dać po sobie poznać, jak bardzo mi w tej chwili źle, ale oczywiście nie zdołałem ukryć
tego przed Mistrzem – spojrzał na mnie, uśmiechnął się i skinął głową.

–Wystarczy.

Odwróciłem się z obrzydzeniem, a Mistrz zgasił kulę i spojrzał na mnie pytająco.

–Jegorze, pomożesz nam? Lśniącego trzeba powstrzymać, a może to zrobić

wyłącznie człowiek z twojego świata – Wielki Mag. I tylko ty możesz go do nas

sprowadzić.

Przełknąłem kurczowo ślinę. Teraz, gdy miałem dać ostateczną odpowiedź,

wystraszyłem się. Jeszcze minutę temu byłem pewien, a teraz znów się zawahałem.
Grając na zwłokę, poprosiłem:

–Derronie, nie mógłbyś stać się widzialny, tak jak Mistrz? Jakoś tak dziwnie

rozmawiać z pustką.

–Ja sam nie potrafię, ale Mistrz mógłby mi pomóc. Mistrzu?

–Oczywiście. Powinienem był sam o tym pomyśleć…

Obok mnie zmaterializowała się nowa postać – żylasty mężczyzna średniego

wzrostu, ubrany w zwykłą białą koszulę i szare spodnie wpuszczone w wysokie buty,
przy pasie miał lekki miecz. W jego postaci nie było nic szczególnego, prócz oczu w
kolorze stali, które patrzyły drwiąco i bezczelnie – w tym spojrzeniu była twardość,
nawet okrucieństwo.

–Tak lepiej? – zapytał Derron, przyglądając się sobie.

–O wiele.

–Więc jaka jest twoja decyzja?

O rany, nie wiem… ale z drugiej strony, to ja im namieszałem… Cholera! Aa, do

diabła z tym, co ma być, to będzie!

–Zgadzam się.

–On się zgadza! – prychnął Derron. – Tylko nie rób nam łaski!

O, tu już się obraziłem. Najpierw sami mówią, że beze mnie się nie obejdą, a teraz

jakieś „ale” – i to zamiast wdzięczności!

–Posłuchaj, Jegorze, zapewne spodziewałeś się po nas wdzięczności… – westchnął

Derron.

Zaczerwieniłem się.

–Niczego się nie spodziewałem…

–Spodziewałeś. Przecież dlatego zgodziłeś się nam pomóc, że chciałeś poczuć się

jak zbawca świata. Posłuchaj człowieka doświadczonego. Znałem wielu takich jak ty,
pragnących zostać bohaterami i bardzo niewielu z nich dożyło starości. Jeśli chcesz
strugać bohatera i rwiesz się do czynów, to lepiej daj sobie spokój, bo nie będzie z

tego żadnego pożytku dla nikogo. Nie mam zamiaru wysyłać cię na pewną śmierć.

–Nie rozumiem, o czym…

–Nie przerywaj. Zrozum, nie potrzebujemy wyczynów, potrzebujemy efektu, a żeby

go osiągnąć, musisz się wiele nauczyć. Ja i Mistrz możemy próbować przekazać ci tę
wiedzę, jednak żeby ją przyswoić, nie potrzeba bohaterstwa, lecz uporu i ciężkiej
pracy. A w tej pracy nie ma miejsca na widowiskowe wyczyny. Będę musiał nauczyć
cię bronić swojego życia – i zrobię to, wbijając w ciebie te umiejętności poprzez pot i
krew – w sensie dosłownym. To będzie twój dzień codzienny: rano treningi, po
których będziesz padał ze zmęczenia, a twoje mięśnie będą trzeszczeć z wysiłku – a
po południu, gdy będziesz chciał jedynie dowlec się do łóżka, zajęcia z Mistrzem. To
właśnie będzie wyczyn! Nie uwolnienie księżniczki z łap smoka, a codzienne
przezwyciężanie własnych słabości, robienie nie tego, co by się chciało, lecz tego, co
trzeba zrobić. Jeśli tego nie rozumiesz, to wolę zaczekać te pięćdziesiąt lat, aż Klucz
w twoim świecie odzyska utraconą energię, niż wysłać na śmierć żądnego sławy
młokosa.

–Wcale nie marzyłem o żadnych bohaterskich czynach, po prostu chcę wrócić do

domu. No i jeszcze naprawić to, co zepsułem.

–Naprawdę nie marzyłeś? – Derron popatrzył na mnie badawczo.

–No, może odrobinę…

–Widzisz… Tu nie bohaterstwo jest najważniejsze. Bardzo wielu ludzi dla sławy

dokonuje nikomu niepotrzebnych czynów – i owszem, stają się bohaterami, ale co
komu z ich bohaterstwa? Jeśli znajdziesz Klucz i przeprowadzisz maga, uratujesz
dwa światy. Dokonasz prawdziwie wielkiego czynu, nawet jeśli twoja podróż będzie
tylko spacerkiem. Być może nikt nigdy się o tym nie dowie, nie powstaną o tym
legendy i nikt prócz nas ci za to nie podziękuje. Oczywiście, możesz pójść szukać
smoków do pokonania i wtedy ułożą o tobie pieśni – tylko co z tego? Co jest
ważniejsze – uratowanie świata i pozostanie w cieniu czy dokonanie bezmyślnego
czynu bohaterskiego i zdobycie sławy?

–Uratowanie świata – odparłem ponuro, świetnie rozumiejąc, do czego on zmierza.

–I mam nadzieję, że zawsze będziesz o tym pamiętał. Potraktuj to jako swoją

pierwszą lekcję. A teraz, gdy już to wszystko wiesz, pytam raz jeszcze: czy zgadzasz
się nam pomóc?

Zastanowiłem się nad tym wszystkim, co powiedział mi Derron. Nie spodobały mi się

jego słowa o codziennej ciężkiej pracy, o pocie i krwi (chyba jednak nie w sensie
dosłownym?!), ale musiałem przyznać, że Derron miał rację. Poza tym, nigdy nie
pociągały mnie bezsensowne wyczyny. Gdy czytałem opowieści o rycerzach

pokonujących smoki, zawsze szkoda mi było smoka. Zastanowiłem się też nad tym,
co się stanie, jeśli odmówię. Będę musiał spędzić na tej wyspie pięćdziesiąt lat,
czekając, aż naładuje się Klucz i przybędzie tu inny człowiek, który zdoła
zaprowadzić mnie do domu? Dlaczego od razu o tym nie pomyślałem?! Do licha ze
wszystkimi wyczynami, ratowaniem świata i wykładami Derrona! Ja chcę do domu! A
jeśli przy okazji sprowadzę tu jeszcze Wielkiego Maga – nie ma sprawy! Niech on
dokonuje wielkich czynów, niechaj ratuje świat – beze mnie!

–Zgadzam się.

Derron spojrzał na mnie uważnie.

–Dobrze. Dzisiaj nie będzie już zajęć. Trenować będziemy rano, po południu

będziesz pracował z Mistrzem… Teraz idź na śniadanie, potem, aż do obiadu,
możesz spacerować po ogrodzie. Po obiedzie zajmie się tobą Mistrz.

Po śniadaniu za namową Mistrza faktycznie poszedłem do ogrodu – znajdował się

po przeciwnej stronie od wejścia centralnego i dlatego wczoraj go nie zauważyłem.

Nie wiem, czy ktoś zajmował się tym ogrodem, ale wszystko w nim wyglądało tak,

jakby właśnie przed chwilą skończył tam pracę troskliwy ogrodnik. Wszystkie ścieżki
wysypane żwirem, kwiaty na klombach… Na zielonym kobiercu trawnika nie było ani
jednego śmiecia, a wszystko razem tworzyło niepowtarzalny widok. W niepojęty
sposób nieznany artysta harmonijnie wkomponował ogród w architekturę pałacu –
nie sposób wyobrazić sobie jednego bez drugiego. Krystalicznie czyste powietrze
wypełnione wiosennymi aromatami, brzęczenie pszczół, promienie słońca w
koronach drzew… Lekki wietrzyk zdawał się wibrować z podniecenia, cieszyć z tego
rozkwitu życia. Szelest liści, śpiew ptaków kazały zapomnieć o wszystkich smutkach
i niepokojach. I nagle zrobiło mi się lekko i wesoło, roześmiałem się, wystawiłem
twarz na wiatr, który od razu zwichrzył mi włosy… Chciałem zapomnieć o wszystkim i
po prostu leżeć na trawie. Później, później będę myślał, teraz trzeba cieszyć się
życiem! Piękno wiosennego ogrodu wydawało się wieczne, cała reszta była
drobiazgiem. Nie wiem, czy Mistrz specjalnie kazał mi pospacerować po ogrodzie, ale
byłem mu za to szczerze wdzięczny. Ten spacer zregenerował moje siły psychiczne,
byłem gotów natychmiast przystąpić do zajęć. Czas do obiadu zleciał nie wiadomo
kiedy.

Sam obiad również minął szybko – chciałem jak najszybciej zacząć zajęcia i

błyskawicznie pochłonąłem swoją porcję. Gdyby kumple ze szkoły dowiedzieli się o
tym nagłym zapale do nauki, pękliby ze śmiechu! Chciałem jak najszybciej
dowiedzieć się wszystkiego o tym świecie, w którym teraz przyszło mi żyć.

Nieśmiało zajrzałem do pokoju maga.

–Wejdź, Jegorze, nie krępuj się.

Teraz, gdy Mistrz i Derron stali się widzialni, łatwiej było się z nimi kontaktować.

–Dzień dobry. – Usiadłem na zaproponowanym miejscu, Mistrz siadł naprzeciwko.

–Dzisiaj dowiesz się, jak będą przebiegały nasze zajęcia, opowiem ci również o tym,

czego będziemy cię uczyć. To, czego będzie uczył cię Derron, wyjaśni ci on sam.

–Władania bronią?

–Nie tylko, ale o tym dowiesz się już od niego. Ja natomiast będę opowiadał ci o

świecie Magii. O jego geografii, poszczególnych państwach, ich ustroju politycznym,
o ekonomii, zwierzętach i roślinach…

–O faunie i florze – błysnąłem erudycją.

–Tak, jednakże… – Mistrz przerwał na chwilę. – Zapamiętaj dobrze: to, czego będę

cię uczył, może ci się wydać bezsensowne i niepotrzebne. Jednak takie myślenie to
duży błąd. Nie dzielę się z tobą wiedzą tylko po to, żeby wypełnić czymś twój umysł.
Być może to, czego cię nauczę, do niczego ci się nie przyda. Być może… Jednak,
kto wie? Opowiem ci o wszystkich drapieżnikach i o tym, jak z nimi walczyć. Nauczę
cię odróżniać rośliny jadalne od trujących, nauczę leczyć tym, co daje nam natura,
zdobędziesz wiedzę medyczną. Nauczysz się wielu rzeczy, głównie tego, co może ci
się przydać w drodze. Zapamiętaj to i potraktuj nasze zajęcia bardzo poważnie. Być
może coś z tego, co tu usłyszysz, kiedyś uratuje ci życie.

–Rozumiem.

–Bardzo dobrze. Rzecz najważniejsza: mamy mało czasu, jednak nie możemy

wysłać cię w drogę bez należytego przygotowania – dlatego twój rozkład zajęć
będzie bardzo napięty. Zbadałem twój organizm i wyliczyłem maksymalne obciążenie,
jakie może wytrzymać bez zagrożenia dla zdrowia. A więc, z obliczeń wynika, że
będziesz kształcił się przez pół roku…

–Pół roku?! – zawołałem zdumiony. – Czy przez pół roku można nauczyć się władać

mieczem i przyswoić niezbędne wiadomości?

–W zwykłej sytuacji – nie. O ile wiem, na to, żeby nauczyć się walki mieczem choćby

na poziomie przeciętnym potrzeba minimum półtora roku. Ale nas taki poziom nie
urządza. Derron chce, żebyś stał się… no, może nie pierwszym mieczem tego świata,
ale kimś w tym rodzaju. Nie zapominaj o magii!

–Chcecie nauczyć mnie wszystkiego przy pomocy magii? Ale super! Raz, dwa i

gotowe!

Mistrz skrzywił się.

–Absolutnie nie. Magia jest zbyt niepewna, by powierzać jej swoje życie.

Oczywiście, z pomocą magii mogę uczynić cię siłaczem i mistrzem miecza, jednak
pamiętaj: to, co dostałeś dzięki magii, poprzez magię może ci być odebrane. Czy
powierzyłbyś swoje życie czemuś, co może ci je szybko odebrać?

Zastanowiłem się.

–Nie.

–Dlatego i my tego nie zrobimy. Gdy mówiłem o magii, miałem na myśli

wykorzystanie jej w samym procesie uczenia się. W ten sposób twoja wiedza i
umiejętności będą prawdziwe, uczciwie zdobyte ciężką pracą.

–Ale jak to możliwe?

–To najprostsza magia, którą stosuje się nawet w waszym świecie. Jeśli zaś chodzi

o treningi Derrona – on sam ci wszystko wyjaśni. A więc, zaczynamy naszą pierwszą
lekcję. Dzisiaj będziemy się uczyć o zwierzętach świata Magii. Większość z nich
występuje również w twoim świecie, ale są takie, które żyją wyłącznie u nas – zwykle
te, które powstały dzięki magii. Włóż tę obręcz na głowę.

Mistrz podał mi zwykłą stalową opaskę z jakimś kamieniem, jakby wtopionym w

metal. Po przeciwnej stronie od kamienia było zapięcie, pozwalające na regulację
średnicy. Wziąłem ją do ręki z lekką obawą, dopasowałem rozmiar i włożyłem.

Mag skinął głową i wyjął z szuflady biurka przejrzystą kulę, będącą miniaturą kuli-

telewizora.

–A teraz patrz uważnie w głąb kuli i nie odrywaj oczu, bez względu na to, jak

idiotyczne wyda ci się to, co tam zobaczysz.

–Dobrze.

–W takim razie zaczynamy…

Mag dotknął kuli i w jej wnętrzu pojawił się obraz pumy, siedzącej na drzewie i

szykującej się do skoku. Obraz zniknął szybko i na jego miejscu pojawił się
wizerunek tygrysa, a potem kolejne obrazki zamigotały z niesamowitą prędkością.
Nie miałem pojęcia, czego mam się z tego nauczyć, ale pamiętając prośbę maga, nie
odrywałem wzroku od kuli. Nie wiem, jak długo tak siedziałem, pewnie koło godziny,
zupełnie straciłem poczucie czasu. W końcu kuła zgasła.

–I to wszystko? – spytałem rozczarowany. – I czego miało mnie to nauczyć?

–Zanim odpowiem, wyjaśnię ci coś, Jegorze. Jeśli coś wydaje ci się niezrozumiałe,

to jeszcze nie znaczy, że jest bezsensowne. Nim zaczniesz osądzać, najpierw
pomyśl, może sens po prostu ci umyka? Nigdy nie wyciągaj pochopnych wniosków.
A teraz sprawdźmy, co nam z tego wyszło, a potem sam odpowiesz na swoje pytanie.

Mistrz znów dotknął kuli i w środku pojawił się obraz dziwnego zwierzęcia, nieco

podobnego do wilka.

–Opowiedz mi, co wiesz o tej istocie.

Wzruszyłem ramionami, pytanie nie było trudne.

–Skałozęby pseudowilk (petradentis pseudolupus vulgaris), potocznie zwany

skałozębem. Występuje w lasach, swoją nazwę otrzymał z powodu kamiennych kłów.
Zewnętrznie podobny do wilka, jednak w odróżnieniu od niego zawsze poluje w
pojedynkę, ponieważ jest znacznie silniejszy. Jeśli nie zostanie rozdrażniony i nie
musi stanąć w obronie potomstwa, nie jest niebezpieczny i woli omijać ludzi z daleka.
Jego pochodzenie jest nieznane.

Mistrz przez jakiś czas patrzył na mnie, jakby czekając na coś jeszcze, nie doczekał

się, westchnął i zapytał:

–A teraz powiedz, skąd tyle wiesz o tym zwierzęciu? O ile mi wiadomo, nie

występuje ono w waszym świecie.

Otworzyłem usta i znieruchomiałem. Faktycznie, gdzie mogłem o nim słyszeć?

Powoli zacząłem rozumieć, w czym rzecz i z zachwytem popatrzyłem na kulę.

–Ale super! O, jakbym miał takie urządzenie w domu, zostałbym prymusem!

–Nie emocjonuj się tak. Pamiętaj, że tę wiedzę otrzymałeś dzięki magii i jakiś mag

mógłby cię jej pozbawić. Dlatego teraz zajmiemy się utrwaleniem materiału.

–Ale czy to nie wystarczy? – spytałem, „przeglądając” w myślach zdobyte

wiadomości. – Przecież już wszystko wiem! Może pan zapytać o dowolnego
drapieżnika!

–Jegorze, znów mnie nie zrozumiałeś lub nie słuchałeś. Wiem, że wszystko

pamiętasz, ale tę wiedzę może odebrać ci każdy mag. Zajmie mu to trochę czasu, ale
zdoła to zrobić. Dobry mag zrobi to szybciej… Prócz tego, ponieważ jesteś odporny
na magię, sam mógłbyś z czasem wszystko zapomnieć. Jeśli jednak teraz
powtórzysz zdobyte wiadomości tak, jak robi to zwykły człowiek, uzyskasz tę wiedzę
już bez pomocy magii i już nikt nie zdoła ci jej odebrać. Magii używamy jedynie w
celu stymulowania twojej pamięci – teraz opanowanie materiału o drapieżnikach
zajmie ci dwadzieścia razy mniej czasu, niż gdybyś uczył się w zwykły sposób.

Jednak nie próbuj zmusić magii do tego, by wykonała za ciebie całą pracę, do
niczego dobrego to nie prowadzi.

–Jasne – powiedziałem z rozczarowaniem.

–Nie martw się… Powtórzmy, czego się nauczyłeś.

Aż do wieczora Mistrz zmuszał mnie do opowiadania o drapieżnikach,

występujących w tym świecie. Pod koniec zajęć strasznie rozbolała mnie głowa, ale
teraz mógłbym recytować dane o tych zwierzętach nawet na łożu śmierci. Dobrze
jeszcze, że były to dość ogólne informacje: nazwa, zachowanie, sposoby polowania,
słabe punkty oraz możliwość obrony w razie ataku – czyli te wiadomości, które
naprawdę mogły mi się przydać w spotkaniu ze zwierzętami. Jak powiedział Mistrz:
aby wyjść cało ze spotkania z tygrysem, należy wiedzieć nie to, do jakiej rodziny
należy, lecz jak atakuje i z jaką prędkością trzeba przed nim uciekać.

Zupełnie wykończony, zjadłem kolację bez apetytu i poszedłem spać. Całą noc śniły

mi się drapieżniki, które atakowały nie tak, jak powinny i rozrywały mnie na kawałki w
zupełnie niewłaściwy sposób.

Rozdział 5

Gdy Derron mówił, że będzie uczył mnie sztuki i fechtunku w pocie i krwi, myślałem,

że żartuje. Ha! Gdybyż tak było! A początek wydawał się tak niewinny…

Następnego ranka Derron obudził mnie o szóstej i zażądał, żebym natychmiast

wstał i przyszedł na trening. Żadne moje tłumaczenia, że jestem niewyspany i chcę
jeszcze pospać na nic się nie zdały.

–Obudzisz się na treningu – obiecał rycerz.

Nie podejrzewając niczego złego, niechętnie wstałem.

–Włóż to – Derron rzucił mi trzymany w ręku tobołek. – Będzie ci wygodniej.

Okazało się, że to ubranie z jakiejś cienkiej, ale mocnej skóry. Wąskie spodnie,

kurtka i lekkie skórzane buty, przypominające indiańskie mokasyny – wygodny, nie
krępujący ruchów strój.

Wyszliśmy z zamku i podążyliśmy w stronę budynku stojącego nieopodal – również

wspaniale zachowanego, odpornego na działanie czasu. Nie weszliśmy do środka,
zostaliśmy na placu, równym, ubitym i wysypanym piaskiem.

–To plac ćwiczebny, szkolili się tu żołnierze garnizonu Atla. Tam – Derron wskazał

budynek – mieściły się koszary. Gdy osiedliłem się tu razem z Mistrzem, co nieco
udoskonaliłem… Właśnie tutaj rozpoczniesz swoją naukę. Zajęcia będą się tu
odbywać dopóty, dopóki nie zdecyduję, że jesteś gotów przystąpić do poważnego
treningu. Chcę uczynić cię jednym z najlepszych wojowników świata – czy
zostaniesz najlepszym, zależy tylko od ciebie.

–A to możliwe? – spytałem z niedowierzaniem. – W ciągu pół roku?

–Niewykluczone. – Derron uśmiechnął się i ten uśmiech bardzo mi się nie spodobał.

–Pewnie będę musiał bardzo dużo trenować? – zapytałem niepewnie, tknięty złym

przeczuciem.

–Cóż, powiedzieć „bardzo dużo” znaczyłoby nie powiedzieć nic. Będziesz musiał

trenować znacznie więcej niż bardzo dużo. Dobrze, dalej nie idziemy, siadaj.

–Na czym? – rozejrzałem się. Staliśmy na środku placu i nie było tu nic, na czym

można by usiąść.

–Na ziemi. A może uważasz, że powinienem przynieść ci fotel?

W głosie rycerza było coś takiego, co sprawiło, że powstrzymałem się od

odpowiedzi. Usiadłem i od razu poczułem, że zasypiam. Rany, jaki ja byłem
niewyspany!

–Planowałem najpierw z tobą porozmawiać, a potem zacząć zajęcia, ale już widzę,

że rozmowa z tobą w tej chwili to zupełna strata czasu. Zrobimy na odwrót… – głos
rycerza dobiegał do mnie jak przez mgłę. – Wstań!

Mocne szturchnięcie obudziło mnie, zerwałem się, nic nie rozumiejąc.

–Dzień dobry – rzekł złośliwie Derron. – Obudziłeś się już? Znakomicie! A teraz,

żeby obudzić się ostatecznie, zrób czterdzieści okrążeń wokół placu. Biegiem!

–Ile?! – wykrzyknąłem zdumiony. Plac miał wielkość szkolnego stadionu, gdzie

nigdy nie udało mi się przebiec więcej niż dwadzieścia pięć.

–Czterdzieści dwa. Każde następne słowo będzie cię kosztowało dodatkowe dwa

okrążenia. Biegiem!

Wstałem niechętnie i zacząłem biec. Przyspieszając coraz bardziej, żeby szybciej

skończyć, zacząłem robić kółka wokół placu.

–Nie spiesz się tak. Oszczędzaj oddech.

Derron miał rację – oddechu starczyło mi dokładnie na dwadzieścia sześć okrążeń.

Zatrzymałem się i usiadłem.

–Koniec. Więcej nie mogę – wydyszałem.

Rycerz popatrzył na mnie z pogardą.

–Jeszcze szesnaście. Już.

–Już nie mogę! – wyjęczałem.

–Nie możesz dlatego, bo sobie wmawiasz. Uwierz, że zdołasz i wtedy ci się uda.

–Nie mogę…

Przez jakiś czas Derron patrzył na mnie bez słowa.

–Chyba będę musiał natchnąć cię wiarą… – rzekł i zniknął, a po chwili pojawił się z

batem w ręku.

Zerknąłem na niego z obawą.

–To iluzja?

Zamiast odpowiedzi, Derron strzelił z bata – z ziemi tuż obok uniósł się obłok kurzu.

–Jeszcze szesnaście okrążeń.

–Ale posłuchaj, Derronie, ja naprawdę nie mogę! Może trochę odpocznę, a potem

pobiegnę?

Tym razem bat chlasnął mnie po łydkach.

–Aua! To boli! – zawyłem.

Derron znów podniósł bat, a ja zerwałem się na równe nogi i zacząłem biec. Rycerz

biegł za mną, wymachując batem.

Nie mam pojęcia, jakim cudem przebiegłem te cholerne czterdzieści dwa okrążenia.

Chociaż „przebiegłem” to niewłaściwie słowo – na ostatnim prawie się czołgałem.
Potem, ciężko dysząc, leżałem na plecach, czekając, aż ucichnie straszliwy ból w
nogach. Potwornie kłuło mnie w boku, płuca płonęły żywym ogniem. Potrzebowałem
dwudziestu minut, żeby dojść do siebie.

–No widzisz – skomentował spokojnie Derron. – Najważniejsze to uwierzyć, a

wszystko pójdzie dobrze.

–Aaa! – wrzasnąłem, bo aż mnie zatkało z oburzenia. – Jakie uwierzyć?! Co niby

miałem zrobić, skoro leciałeś za mną z batem i waliłeś za każdym razem, gdy
zaczynałem opadać z sił?!

–Posłuchaj, mały… Teraz biegłem za tobą tylko ja i tylko z batem. Ale kiedyś, być

może, będziesz musiał uciekać przed ludźmi, którzy będą mieli w ręku coś więcej, niż
tylko bat. I jeśli wtedy zdołasz biec tylko tak, jak dzisiaj, to od razu zamów sobie
mszę pogrzebową. A teraz, dla odprężenia, dwadzieścia pompek.

–Aa!

Bat wzbił kurz obok mnie, więc czym prędzej zacząłem robić pompki. Gdy moje

starania zakończyły się kompletnym fiaskiem, Derron w ramach kary zmusił mnie do
wykonania jeszcze kilku innych ćwiczeń. Dwie godziny później z trudem trzymałem
się na nogach.

Derron popatrzył na mnie usatysfakcjonowany.

–No, rozgrzewka skończona. Teraz możemy przystąpić do zajęć.

–Co takiego?!

–Siadaj, Jegorze. Odpocznij.

Nie musiał mnie dwa razy prosić – wyciągnąłem się na piasku.

–Nie mam zamiaru zagonić cię na śmierć.

Jakież to pocieszające…

–Po prostu nie mamy zbyt wiele czasu na przygotowania. Zaledwie pól roku.

No proszę, to chcą zaczekać pięćdziesiąt lat, to pół roku im za długo…

–I w ciągu tych sześciu miesięcy muszę nauczyć cię, jak bronić swojego życia.

Myślisz, że dręczenie cię sprawia mi przyjemność? Wierz mi, że nie. Po prostu
najszybszy sposób nauczenia się czegokolwiek to stałe podnoszenie sobie
poprzeczki.

No dobrze, ale czy muszę od razu pierwszego dnia skakać jak mistrz olimpijski?!

–Wbiłeś sobie do głowy, że nie zdołasz przebiec więcej niż określoną ilość okrążeń i

nie zdołałeś. A najważniejsza rzecz to wiara w siebie i własne siły.

A ten bat to niby co, swoisty symbol wiary, jak krzyż u chrześcijan?

–Nie mamy czasu czekać, aż sam to zrozumiesz. Uprzedzałem cię, że będzie ciężko.

–Ale nie aż tak!

–Nie martw się. Potem będzie lżej.

–Naprawdę? – zapytałem z nadzieją.

–Oczywiście. Nie będę co dzień podnosić ci poprzeczki, a i ty wkrótce

przywykniesz. No dobrze, koniec dyskusji. Pamiętaj, wyjaśniałem ci to po raz
pierwszy i ostatni, więcej takich rozmów nie będzie. Ja jestem nauczycielem, ty
uczniem, ja mówię, ty wykonujesz. A teraz pomyślmy, jaką bronią będziesz się uczył
posługiwać.

–To nie mieczem?

–Oczywiście, że mieczem, nie przeszkadzaj… – przerwał mi ostro Derron. – Tak…

Espadon się nie nadaje, jest zbyt ciężki, nawet go nie podniesiesz. Szpada byłaby
odpowiednia, ale nie nadaje się do poważnej walki, w każdym razie nie dla ciebie…

Jasne, to się nie nadaje, tamto też, jeszcze trochę i zostanie mi tylko kij.

–Wstań – rzucił krótko rycerz.

Podniosłem się z ociąganiem.

–Wyciągnij prawą rękę. Teraz lewą. Obie razem. Podnieś je. Rozłóż na boki.

Dobrze…

Gimnastyka dla idiotów dobiegła końca.

Derron podszedł do mnie i zmierzył sznurkiem długość mojej ręki, mój wzrost i

szerokość ramion, zaznaczając długości supełkami.

–Dziękuję, siadaj. Myślę, że szerkon będzie w sam raz, cięższy miecz nie jest ci

potrzebny. Twój główny atut to nie siła, lecz zręczność. Tak, szerkon będzie idealny.

–Co to jest szerkon? – spytałem zakłopotany.

–Miecz. Prosty, wąski, obusieczny, przeznaczony do cięcia i kłucia. Nie jest w

powszechnym użyciu, żołnierze zwykle traktują go jak zabawkę, nikt się nie zdziwi,
że go nosisz.

–Super. Moje życie będzie zależeć od zabawki.

–Powiedziałem, że jest traktowany jak zabawka, a nie, że nią jest. Nie wygląda zbyt

groźnie, ale w rękach umiejętnego wojownika to śmiertelnie niebezpieczna broń.
Osobiście bardziej obawiałbym się przeciwnika z szerkonem niż z jakąkolwiek inną
bronią. I jeśli szerkon nie jest zbyt popularny, to tylko dlatego, że na świecie jest
niewielu prawdziwych wojowników. Poza tym, trudniej go wykonać niż zwykły miecz.
Po pierwsze, jest wąski, na dwa palce, co oznacza, że konieczna jest mocna i giętka
stal, po drugie, hartuje się go w specjalny sposób – najważniejszym elementem
szerkona jest jego zaostrzony koniec i odcinek klingi najbliżej ostrza – na niego
spada najcięższa „praca”. Niemal cała klinga jest giętka jak szpada, a ta jej część
„robocza” jest twarda. Do tego dochodzi kilka innych tajników… Prawdziwi
mistrzowie poświęcali rok na wykonanie szerkona, czasem nawet więcej.

–O kurczę!

–Teraz rozumiesz, dlaczego nie jest w powszechnym użyciu?

–Rozumiem. A czy mógłbym zobaczyć tego szerkona?

–Za chwilę, jeszcze nie skończyłem. Jeśli chodzi o siłę, nigdy nie pokonasz

dorosłego, świetnie wyszkolonego żołnierza, a to znaczy, że musisz przewyższać go
pod innymi względami. Za moich czasów dobrego wojownika cechowała mądrość,
umiejętności i zręczność…

–I co to znaczy?

–W skrócie: jeśli los zetknie cię z kilkoma przeciwnikami naraz, to zręczność

pozwoli ci uchylić się od ich ciosów, zaś umiejętności dopomogą w pokonaniu ich.

–A mądrość?

–Mądrość pozwoli ci uniknąć sytuacji, w której musiałbyś walczyć z kilkoma

przeciwnikami naraz.

Po chwili zastanowienia powiedziałem:

–Mądrość podoba mi się najbardziej.

Derron spojrzał na mnie zaciekawiony.

–Wiesz, zwykle właśnie tego najtrudniej nauczyć młodych ludzi. Iluż zginęło tylko

dlatego, że rzucali się do walki, zamiast chwilę pomyśleć!

–Obiecuję, że najpierw będę myśleć, a potem się rzucać. Chcę wrócić do domu.

–Bardzo dobrze. Nigdy nie zapominaj o tej obietnicy. No co, odpocząłeś?

Pokręciłem głową.

–No dobrze. Przystępujemy do dalszych zajęć. – Derron znów zniknął i pojawił się z

dwoma mieczami. – Oto i szerkon!

Miecz nie posiadał żadnych ozdób, miał prostą rękojeść w kształcie krzyża, lekko

rozszerzającą się przy klindze, która była ostra jak brzytwa.

–Jest prawdziwy? – spytałem, podziwiając nieznaną broń.

Derron uśmiechnął się.

–Nie. Jest gorszy niż prawdziwy.

Zamrugałem zdumiony.

–Jak to?

–Zaraz zrozumiesz. No, spróbuj mnie zaatakować.

–Ale ja nie umiem! Nigdy w życiu nie uczyłem się szermierki!

–To nic, w tej chwili nie będziemy uczyć się fechtunku, po prostu chcę ci coś

pokazać w celu uniknięcia ewentualnych nieporozumień oraz dowiedzieć się, co
jesteś wart jako wojownik.

–A co pokazać?

–Zobaczysz. Zaczynaj.

Co miałem zrobić, wziąłem miecz… Słabo znałem się na broni białej, ale wydawało

mi się, że miecz pasuje do mnie jak ulał. Usiłując nie zwracać uwagi na bolące
mięśnie, zrobiłem kilka pchnięć, podpatrzonych na filmach.

Derron uśmiechnął się.

–Efektowne, lecz nieefektywne, to nie taniec, to walka. Zaczynaj.

Zaatakowałem ostrożnie, żeby broń Boże go nie zranić. Rycerz roześmiał się.

–Zapomniałeś, że moje ciało to iluzja? Zaatakuj naprawdę i tak nie zdołasz wyrządzić

mi krzywdy!

Fakt, o tym nie pomyślałem. Teraz zacząłem atakować na serio… w każdym razie ja

tak uważałem, chociaż Derron był pewnie innego zdania. W ciągu całej walki nie
ruszył się z miejsca, robiąc tylko skąpe ruchy mieczem. Próbowałem zwiększyć
prędkość, ale natknąłem się na ścianę obrony. Zapewne wyglądałem w tej walce jak
małpa, skacząca wokół interesującego ją przedmiotu. Rycerz jedynie odwracał się w
moją stronę, bez wysiłku odpierając moje najbardziej zaciekłe ataki. Udało mi się
utrzymać to tempo przez dziesięć minut, potem szerkon zaczął być ciężki jak
dwupudowy odważnik i rozbolał mnie nadgarstek prawej ręki.

–Dobrze, dość. Już wiem, co sobą reprezentujesz jako szermierz. A teraz coś ci

pokażę. „Szerkon” w starożytnym języku oznacza „żądło”…

Derron niespodziewanie przeszedł do ataku – a jego ruchy były tak szybkie, że nie

mogłem nadążyć za nimi wzrokiem. Rycerz poruszał się z kocią gracją, klinga w jego
ręku atakowała z niewyobrażalną prędkością. Przy każdym pchnięciu miecz dotykał
mojej piersi, ręki, szyi – nie potrafiłem ochronić się przed tymi żądlącymi ciosami. W
tym szybkim tańcu miecza Derrona nie tylko nie potrafiłem odbić żadnego ciosu, nie
mogłem nawet dotknąć jego miecza swoim! Wszystkie próby przejścia do ataku
kończyły się tym samym: mój szerkon przeszywał pustkę kilka milimetrów od
rycerza, nawet go nie muskając.

–To nieuczciwe! – zawołałem w końcu. – Oszukujesz!

–Dzieciaku! – odparł Derron ze złością. – To nie zabawa! Szermierka jest sprawą

zbyt poważną, aby w niej oszukiwać! A teraz lekcja najważniejsza: moje ciosy były

dla ciebie nieprzyjemne, ale za chwilę o nich zapomnisz. Zapał sportowy to dobra
rzecz, ale do nauki szermierki potrzebujesz silniejszego bodźca – i tym bodźcem
stanie się ból. Mówiłem już, że miecze nie są prawdziwe, nie mogą zabić, nie mogą
nawet skaleczyć… Ale ból ich ciosów jest jak najbardziej realny.

Miecz rycerza po raz kolejny przebił się przez moją osłonę i pomknął ku mojej piersi.

Jakimś szóstym zmysłem zrozumiałem, że tym razem nie zatrzyma się przede mną,
lecz będzie kontynuował ruch…

–Mamusiu! – Próbowałem się uchylić, ale na próżno, klinga przebiła mięśnie i

weszła w moją pierś. Dziki ból przeszył całe ciało, nie mogłem oddychać…

A potem umarłem.

Po raz pierwszy w życiu.

***

Nie wiem, jak długo byłem nieprzytomny. Gdy otworzyłem oczy, stwierdziłem, że

nadal leżę na placu; Derron stał nieopodal i patrzył na mnie ze współczuciem, jednak
widząc, że się ocknąłem, uśmiechnął się.

–Ocknąłeś się? To dobrze. Gdybyś walczył z prawdziwym wrogiem, już byś nie żył.

A teraz wstań, to jeszcze nie koniec zajęć.

Nic nie rozumiejąc, spojrzałem na swoją pierś. Tam, gdzie powinna być rana, nie

było ani draśnięcia, nawet koszula była cała.

–Co to było? – spytałem słabo.

–Już wyjaśniłem. To miecz magiczny.

Wtedy przypomniałem sobie i poczułem, że zaczyna się we mnie gotować.

–I to właśnie ma być twój bodziec?!

–Tak. Każdy twój błąd w obronie czy ataku zostanie ukarany w ten właśnie sposób.

Żeby uniknąć bólu, będziesz musiał nauczyć się fechtować znacznie lepiej od swoich
przeciwników. Nie możesz pozwolić na to, żeby choć przypadkiem dotknęli cię
mieczem.

–Mam tego dość! Nie będę się z tobą uczył! Odchodzę!

Derron machnął mieczem i ostrze cięło moją rękę. Od nieznośnego bólu wiłem się

na ziemi dłuższą chwilę – właściwie powinienem stracić przytomność, ale zbawcze
omdlenie nie nadchodziło. Wszystko skończyło się równie nagle, jak się zaczęło,

teraz już tylko leżałem wyczerpany na ziemi, dławiąc się łzami.

–Bydlak – wycharczałem. – Sadysta, kat, hitlerowiec…

–Ostatniego określenia nie znam – odparł spokojnie Derron. – W wolnej chwili

wyjaśnisz mi jego znaczenie. A teraz, jeśli nie chcesz kontynuacji, zapraszam, tam są
specjalne przyrządy do treningów.

–A idź ty… – wymruczałem pod nosem, ale to już były żałosne resztki mojego

buntu. Z trudem wstałem i ruszyłem we wskazanym kierunku.

Zajęcia – jeśli to znęcanie się nade mną można tak nazwać – trwały do godziny

drugiej. Rycerz ganiał mnie po licznych przyrządach aż do wyczerpania. Niektórych
nie znałem, inne wyglądały podobnie jak te występujące w naszym świecie.

Po treningu na przyrządach Derron kazał mi stanąć prosto, do każdej ręki dał

półmetrową pałkę i polecił trzymać ją przed sobą w wyciągniętych rękach. Żeby nie
zachciało mi się opuścić rąk, umieścił pod nimi miecze.

Za każdym razem, gdy próbowałem opuścić pałki, ostrze wpijało się w moje dłonie.

Miecze były, rzecz jasna, magiczne, jednak ból najzupełniej prawdziwy.

I wreszcie pół godziny później skończyła się również ta udręka. Teraz miał być

obiad, odpoczynek, a potem zajęcia z Mistrzem.

Nie wszedłem do swojego pokoju – wczołgałem się. Dosłownie. Zwaliłem się na

łóżko w ubraniu i rozpłakałem.

Usłyszałem, jak ktoś podchodzi do mnie i ostrożnie kładzie rękę na moim ramieniu.

Odwróciłem się – na łóżku siedział Mistrz i patrzył na mnie ze smutkiem.

–Musisz coś zjeść. Straciłeś dużo energii.

–Wiedział pan, że tak będzie?! – rzuciłem oskarżycielsko. – Wiedział pan i mimo to

pozwolił mu znęcać się nade mną?!

–Jegorze, nigdy nikogo nie oskarżaj, jeśli nie wiesz wszystkiego. Uwierz, jemu jest

teraz znacznie trudniej niż tobie.

–A pewnie! Przecież to zwyczajny sadysta! Mój ból sprawiał mu przyjemność!

–Nie masz racji – rzekł spokojnie Mistrz i może właśnie ton jego głosu podziałał na

mnie kojąco. – Czy naprawdę myślisz, że zadawanie bólu mogło mu sprawić
przyjemność? Gdy szedłeś na przyrządy…

–Zmusił mnie do tego. W przeciwnym razie znów pchnąłby mnie mieczem! Wie pan,

jakie to uczucie?!

–Wiem. I wierz mi, że jemu było znacznie ciężej niż tobie. Gdybyś się wtedy

odwrócił, zobaczyłbyś, że Derron płacze.

–Płacze? A czy iluzje mogą płakać?

–Iluzje nie, ale my nie jesteśmy iluzjami. Jesteśmy ludźmi, choć niezwykłymi.

Czujemy to samo, co czuje człowiek.

–Skoro mnie żałował, to po co robił to wszystko?

–Chciał nauczyć cię znosić ból. Poza tym, czy trenowałbyś dalej, gdyby nie

zagrożenie?

–Nie. Byłem wyczerpany, nie miałem sił!

–A jednak wykonałeś wszystkie ćwiczenia?

–Bo on mi groził!

Mistrz pokręcił głową.

–Gdybyś faktycznie był wyczerpany, nie zdołałbyś wykonać ćwiczenia nawet pod

groźbą śmierci. Tu chodzi o coś innego. Widzisz, robiąc tylko tyle, ile myślisz, że
możesz, nigdy nie nauczysz się niczego nowego. Dojść do czegoś można jedynie
wychodząc poza granice własnych możliwości. Być może Derron wziął się do rzeczy
zbyt ostro, ale zrozum, nie mamy czasu do stracenia – a ty musisz nauczyć się
bronić! Może ci się wydawać, że Derron znęca się nad tobą, ale w rzeczywistości on
ratuje ci życie…

–Co!? Ratuje mi życie? Przecież on…

–Pamiętasz, co powiedziałem ci na początku? Jeśli coś wydaje ci się niezrozumiałe,

to jeszcze nie znaczy, że nie ma to sensu. Wierz mi, nadejdzie taki dzień, gdy
podziękujesz Derronowi za jego lekcje. Kiedyś uratują ci życie i wtedy zrozumiesz,
jak bardzo się myliłeś.

–Być może, ale na razie mi się to nie podoba.

Mistrz wstał i przeszedł się po pokoju. Zatrzymał się i spojrzał na mnie uważnie.

–Cóż, potrafię cię zrozumieć… Wiesz co, dajmy sobie z tym spokój. W końcu, jeśli

nie chcesz, nie możemy zmusić cię silą. Oczywiście, pół wieku oczekiwania jest
bardzo niebezpieczne, ale…

–Co?! – zerwałem się z łóżka, zapominając o zmęczeniu. – O, nie! Nie mam zamiaru

spędzić pięćdziesięciu lat w towarzystwie tego faszysty! Wytrzymam pół roku, a
potem pójdę prosto w objęcia wampirów, ludojadów, czortów i innych pacyfistów!

–Pacy… co? Zresztą, mniejsza z tym. No dobrze, jeśli taka jest twoja decyzja…

–Tak.

–W takim razie idź na obiad. Potem masz dwie godziny czasu wolnego, a później

znów się spotkamy.

***

Dwie godziny po obiedzie spałem jak zabity, ale przed rozpoczęciem zajęć nadal

czułem się zmęczony i rozbity; do Mistrza szedłem ziewając i chwiejąc się ze
zmęczenia.

–Czego będziemy się dzisiaj uczyć? O roślinach? – zapytałem, siadając na swoim

miejscu.

–Nie. Dzisiaj będziemy trenować twoją pamięć, a potem zaczniemy studiować

medycynę.

–Ale ja nie narzekam na pamięć.

–I mimo to nie jest najlepsza. Możesz szczegółowo opisać wystrój swojego pokoju?

Patrząc w skupieniu w sufit, zacząłem powoli wyliczać to, co zapamiętałem i po

minucie powiedziałem:

–To wszystko.

–Nieźle, jednak o pewnych rzeczach zapomniałeś… – I tu Mistrz powiedział, o

jakich.

–Przecież nie mogę pamiętać absolutnie wszystkiego! I po co mi to?

–Potrzebne. Nie zwracając uwagi na drobiazgi, nigdy nie nauczysz się analizować

sytuacji, a bez umiejętności analizy…

–Zginę, wiem. Nie musi mnie pan straszyć.

–Czy ktoś cię straszy? To wszystko jest bardzo poważne i chcę, żebyś to

zrozumiał. Im wcześniej zrozumiesz, tym lepiej dla wszystkich. Ale wracajmy do
rzeczy. Teraz znów popracujemy z kulą, a potem zajmiemy się treningiem pamięci już
w zwykły sposób.

Sytuacja powtórzyła się: obręcz, kula, jednak tym razem w głębi migały nie obrazki,

lecz symbole.

–Te symbole przygotowują twój mózg do tego, co ma nastąpić za chwilę – wyjaśnił

Mistrz, choć o nic nie pytałem.

Gdy migotanie zawijasów ustało, zaczęła się zasadnicza część lekcji. Mistrz zaczął

uczyć mnie sztuki koncentracji uwagi i medytacji. No proszę, nie sądziłem, że
medytacja może mieć wpływ na poprawę pamięci…

–Medytacja jest bardzo ważna – rzekł mag, jakby czytając w moich myślach. –

Potrafi znacznie zwiększyć zdolności człowieka. Nawet ja, który zajmuję się nią
kolejne stulecie, nie ogarnąłem jeszcze wszystkich możliwości dej-cza. A teraz
uwaga…

Mimowolnie napiąłem mięśnie.

–Nie, nie, nie spinaj się, wręcz przeciwnie, rozluźnij. Spróbujemy zrobić pewną

rzecz… Przed chwilą uczyłeś się koncentracji uwagi, a teraz tą samą metodą wyrzuć
z głowy wszystkie myśli, spróbuj nie myśleć o niczym…

–Nie sądzę, żeby mi się udało.

–Jak na pierwszy raz idzie ci całkiem nieźle, poza tym, pomogę ci. W waszym

świecie to się nazywa hipnoza. Pamiętaj tylko, rób to, co będę mówił i w żadnym
razie się nie sprzeciwiaj – przy twoim współczynniku nie zdołam przełamać oporu.
Gotów?

Skinąłem głową i usadowiłem się wygodniej w fotelu.

–Zaczynamy…

Mistrz dotknął kuli i w środku zawirowały jakieś kręgi, a ja poczułem, jak moja

świadomość zaczyna powoli odpływać.

–A teraz skoncentruj się, spróbuj utrzymać świadomość… Wyobraź sobie siebie

jakby z daleka, popatrz na siebie z boku… – rozległ się w mojej głowie głos Mistrza.

Uczciwie próbowałem posłuchać tej rady, ale świadomość zaczęła gasnąć.

–Słuchaj mnie, słuchaj mnie, słuchaj mnie… – powtarzał monotonnie głos. To

wystarczyło, żeby mnie ocucić. – Leć! – rzucił nagle mag niespodziewanie ostro.

Bez zastanowienia wykonałem rozkaz, odbiłem się – i poleciałem.

–Aa…

–Spójrz w dół – poprosił znajomy głos, który rozlegał się już nie w mojej głowie, lecz

gdzieś w dole. Posłusznie opuściłem wzrok i omal nie zwariowałem – w dole,
wygodnie rozparte w fotelu, siedziało moje ciało.

–Aa… – powtórzyłem.

–Jegorze! Brawo! Nie spodziewałem się, że dokonasz tego za pierwszym razem,

nawet z moją pomocą! Myślę, że już wkrótce będziesz mógł robić to sam! Brawo!

–Może jednak wyjaśni mi pan, co się dzieje?! – wybuchnąłem.

–A co tu jest do wyjaśniania? Wszedłeś w wyższe sfery swego umysłu! Nie, to nie

magia, coś podobnego mogą robić również ludzie w twoim świecie. Przy okazji, nie
wszyscy magowie to potrafią – chociaż każdy może się tego nauczyć. Po prostu
jedni w to nie wierzą, inni nie chcą się tym zajmować… Co prawda, dorosłym
znacznie trudniej do tego dojść, dlatego łatwiej jest uczyć dzieci. Jesteś w idealnym
wieku, pewnie dlatego tak szybko ci się to udało.

–Co mi się udało?

–Nic wielkiego… Oddzieliłeś swoją duszę – albo umysł, nazwij to jak chcesz – od

ciała. Będąc w tym stanie, możesz nauczyć swoje ciało wszystkiego w stosunkowo
krótkim czasie. Ale dzisiaj nie będziemy tego robić.

–Nic wielkiego? – byłem w szoku. – A więc dusza istnieje?

–Oczywiście.

Mimo wstrząsu, szybko przywykłem do nowej sytuacji i nawet zaczęła mi się ona

podobać.

–A dlaczego nie będziemy się dziś niczego uczyć? To strasznie ciekawe!

–Nie wątpię. Ale ty i tak jesteś do przodu. Spodziewałem się, że uda ci się tego

dokonać dopiero za trzy dni.

–Ale skoro już mi się udało, to czemu tego nie wykorzystać? Wydaje mi się, że

wiem, co powinienem zrobić, tam są nagrania, zaraz je odczytam…

–Jegorze, stój! – padł ostry rozkaz. – Nie wiesz, z czym igrasz! Naprawdę myślisz,

że to takie proste?!

–Dlaczego nie? Czuję, że mógłbym zapamiętać wszystko, co tylko zechcę, w każdej

ilości…

–Właśnie! – zawołał Mistrz, a ja poczułem, że jest poważnie rozgniewany i

przestraszony. I właśnie jego strach mnie powstrzymał.

–A co jest nie tak?

–To, że jeśli wchłoniesz zbyt wiele informacji na raz, mózg nie będzie w stanie

przetworzyć takiej ilości wiedzy. Gdy wrócisz do swojego ciała, twój mózg po prostu
spłonie – a ty zwariujesz. Zawsze i we wszystkim należy zachować umiar. Jeszcze
raz ci powtarzam – nie próbuj zdobyć wszystkiego na raz, nic dobrego z tego nie
wyniknie.

Perspektywa zwariowania zupełnie mi się nie spodobała.

–To co powinien zrobić?

–Na początek uspokoić się i mnie wysłuchać. Musisz samodzielnie określić, jakie

obciążenie jest w stanie wytrzymać twój mózg bez szkody. Nauczę cię, jak to się
robi. Potem będziesz musiał nauczyć się pracować w tym stanie i z jego pomocą
budzić ukryte możliwości organizmu. Bardzo ważna jest też umiejętność określenia,
jak długo twoja dusza jest oderwana od ciała. I jeszcze wiele innych rzeczy… Teraz
mógłbyś oczywiście zrobić niejedno, ale wyniknęłyby z tego same kłopoty.

–Aż tak?

–Właśnie tak. Na przykład, mógłbyś rozwinąć swoje mięśnie i stać się siłaczem…

–Naprawdę? – spytałem z niedowierzaniem. – W ciągu jednego dnia?

–Owszem. Ale rzecz w tym, że nie wiesz, jakie mięśnie należy rozwijać, a jeśli

zaczniesz trenować wszystkie naraz, to możesz przestać chodzić. Ale nie to jest
najstraszniejsze.

–A co jest? – Odechciało mi się już eksperymentów z własnym ciałem, chociaż

czułem, że mam nad nim pełnię władzy. Gdybym chciał, mógłbym przyspieszyć lub
zwolnić bicie serca, a nawet w ogóle je zatrzymać. I wiele innych rzeczy.

–Najstraszniejsze byłoby, gdybyś znów dał się ponieść emocjom i chciał dostać

szybko to, z czym twój organizm sobie nie poradzi. Gdybyś chciał zostać siłaczem w
jeden dzień, twoje mięśnie po prostu rozerwałyby nadmierne przeciążenia! Dobrze,
na dzisiaj dosyć, wróć do swojego ciała.

Po tym, co usłyszałem od Mistrza zupełnie odechciało mi się spierać. Posłusznie

„wróciłem do siebie” i otworzyłem oczy. W pierwszej chwili nie zrozumiałem, gdzie
jestem…

–O kurczę! – zawołałem tylko, podekscytowany.

–Jak sądzisz, długo tam byliśmy? – zapytał mag, przerywając moją euforię.

–Nie wiem. Z dziesięć minut? Albo nie, piętnaście!

–Dokładnie trzydzieści sekund.

Aż mnie zatkało.

–To niemożliwe! W ciągu trzydziestu sekund nie i zdążylibyśmy o tym wszystkim

porozmawiać!

–Jak widzisz, zdążyliśmy. Teraz zrozumiałeś już wszystkie możliwości tego stanu?

Oszołomiony skinąłem głową.

–I bardzo dobrze. Na dzisiaj to już wszystko. Idź, odpocznij, zasłużyłeś.

Wstałem.

–Ale miał mi pan jeszcze opowiedzieć o medycynie?

–Taki był plan, ale nie wiedziałem, że uda ci się od razu wejść w stan dej-cza.

–Dej-cza?

–Tak się to właśnie nazywa. Idź. Odpoczynek dobrze ci zrobi, jutro znów czeka cię

ciężki dzień…

Nie pozostawało mi nic innego, jak pożegnać się i odejść.

Po raz pierwszy miałem wrażenie, że moje męczarnie nie są daremne i faktycznie

uczę się czegoś pożytecznego. Ale gdy tylko zniknęło podniecenie wywołane nowymi
wrażeniami, rozpaczliwie zachciało mi się spać. Przewidując, że Derron pewnie znów
zerwie mnie o szóstej rano, zwaliłem się na łóżko i niemal od razu zasnąłem.

Rozdział 6

Biegłem wokół wyspy lekkim truchtem. Żeby nie ugotować się z gorąca, zrobiłem

sobie coś w rodzaju przepaski biodrowej, na nogach miałem mokasyny. Lubiłem
biegać w takim właśnie stroju: ubranie nie przylepia się do ciała, ciało się nie
przegrzewa, pot od razu wysycha na słońcu.

Od chwili rozpoczęcia moich zajęć minęły już trzy tygodnie i większość tego czasu

spędziłem na świeżym powietrzu pod nadzorem rycerza sadysty. Dwa razy spiekłem
się na słońcu, zeszła mi skóra, znowu się opaliłem i teraz bardzo przypominałem
tubylca z wysp południowych. Za to włosy zjaśniały mi zupełnie. Gdyby mnie teraz
mama zobaczyła… Na myśl o mamie omal się nie rozpłakałem.

Teraz już zajęcia nie wydawały mi się taką męczarnią. Derron nadal podnosił

poprzeczkę, ale już nie tak ostro jak na początku. Do ćwiczeń dołączył za to kąpiel w
chłodnej wodzie podziemnego jeziora, znajdującego się w jaskini obok zamku.
Temperatura wody mogła mieć najwyżej cztery stopnie i Derron zmuszał mnie do
spędzania w niej kilku minut po każdym treningu. Kiedyś się parszywie przeziębiłem,
ale Mistrz przyrządził jakieś lekarstwo i trzy dni później po chorobie nie było nawet
śladu.

–Magia zależy od wewnętrznych sił człowieka – wyjaśnił mi wtedy Mistrz. – Dlatego

u nas ludzki organizm został przestudiowany znacznie dokładniej niż w świecie
techniki. W efekcie takie nauki jak medycyna, anatomia i biologia stoją na znacznie
wyższym poziomie niż u was.

Robiłem właśnie trzecie okrążenie wokół wyspy i nawet nie czułem się zmęczony.

Mordercze treningi zrobiły swoje – za pierwszym razem nie mogłem zrobić dwóch
okrążeń nawet pod groźbą bata. Teraz bieganie zaczynało sprawiać mi przyjemność.

Gorzej było z szermierką. Jak twierdził Derron, byłem teraz na słabym średnim

poziomie, co znaczyło, że z jego ruchomymi manekinami mogłem wygrać jedną walkę
na sto. Zresztą, kukły ćwiczebne wcale nie były jego, wyczarowywał je Mistrz, a
rycerz tylko sterował nimi przy pomocy „uwalniacza zaklęć”.

Manekiny potrafiły nieźle fechtować i rycerz używał ich do treningów. Oczywiście,

były tylko iluzjami… podobnie jak ich cholerne miecze, które nie zostawiały śladów,
ale sprawiały najprawdziwszy ból! Za chwilę skończę biegać i będę musiał iść na
spotkanie z tymi potworami. Na myśl o czekającej mnie walce aż mnie zakłuło w
piersi, ale co robić…

Podszedłem do placu wolnym krokiem, robiąc ćwiczenia odprężające.

–Już skończyłeś? – spytał czekający na mnie Derron.

–Tak. Cztery okrążenia.

–Cztery okrążenia i tylko trochę się zasapałeś – gratuluję, robisz postępy! A teraz

na przyrządy.

Ćwiczenia na przyrządach trwały około godziny: drążek, kółka, poręcze i tak dalej.

Rozgrzewka, trening mięśni, rozciąganie. To ostatnie wyjątkowo parszywe, po nim
mięśnie bolały najbardziej, ale właśnie na to ćwiczenie Derron zwracał największą
uwagę.

–Pamiętaj, nigdy nie pokonasz dorosłego człowieka siłą, bez względu na to, jak

długo będziesz trenował. Twoją bronią musi być zręczność, a bez elastyczności nie
ma mowy o zręczności. Jak zdołasz zejść z linii ataku, jeśli nawet nie możesz się
zgiąć?

Klnąc po cichu, w duchu przyznawałem rycerzowi rację i ćwiczyłem jak opętany. W

końcu zaczęło to przynosić efekty. Teraz już udawało mi się zrobić szpagat, gwiazdę
i jeszcze kilka innych ćwiczeń.

–Wystarczy – powiedział w końcu Derron. – Bierz pałki. Pięćdziesiąt minut.

To było ćwiczenie, które poznałem pierwszego dnia. Wtedy musiałem trzymać w

wyciągniętych rękach tylko pałki, a teraz Derron dokładał ołowiane ciężarki.
Początkowo umieszczał je tuż przy moich rękach, potem stopniowo je przesuwał –
teraz znajdowały się mniej więcej pośrodku. Niezbyt przyjemne ćwiczenie. Już po
dziesięciu minutach ręce zaczynają drżeć i chce się jak najszybciej rzucić cholerne
kije. Zaciskałem zęby i starałem się trzymać je prosto.

–Dej-cza – komenderuje Derron.

Dopiero całkiem niedawno udało mi się samodzielnie wchodzić w ten stan, choć z

dużym trudem. Nie opuszczając rąk, rozluźniałem się – w miarę możliwości
oczywiście. Cała sztuka polega na tym, żeby nie wchodzić w dej-cza całkowicie.
Należy utrzymać się pomiędzy tym stanem a świadomością. Po dwóch minutach
udaje mi się uzyskać potrzebny rytm. Już… Teraz przypominam sobie nauki Mistrza i
Derrona, uważnie badam mięśnie wewnętrznym wzrokiem. Zrozumienie, które z nich
teraz pracują, zajmuje mi około jednej dziesiątej sekundy. Za dużo. Muszę jeszcze
potrenować…

Teraz delikatnie stymuluję ich pracę, przesuwając po nich falami ciepła.

Najważniejsze to nie pomylić się i nie dotknąć tych, które są rozluźnione i
odpoczywają…

–Ostrożnie, nie przesadź – uprzedza mnie Derron. – I pamiętaj: dziesięć minut

treningu w dej-cza zastępuje miesiąc wytężonych zajęć.

O tym zdążyłem się już sam przekonać.

Pięćdziesiąt minut dobiegło końca, jednak ja nie śpieszę się z wychodzeniem z

transu, jeszcze chwilę poświęcam również innym mięśniom.

–Nie spiesz się! – rzekł gniewnie rycerz. – Po co trenujesz te mięśnie? I tak są

dobrze rozwinięte, więcej im nie potrzeba! Skąd to idiotyczne wyobrażenie, że im
większe mięśnie, tym lepszy wojownik? Skąd ci się to wzięło?

–Z filmów.

–Nie wiem, co to takiego film, ale żebym więcej o tym nie słyszał! Zapamiętaj,

najważniejsza jest nie siła uderzenia, a to, gdzie bijesz i jak. Słuchaj mnie, jeśli sam
się na tym nie znasz. Wystarczy, dość.

Ech, zupełnie nie chciało mi się wychodzić z dej-cza… Po takim treningu to bardzo

bolesne…

–Oo… – Aż zgrzytnąłem zębami, gdy fala bólu przesunęła się po ciele. To efekt

uboczny treningów oraz dowód, że trening nie poszedł na marne. Zwykle potrzebuję
kwadransa, żeby odzyskać sprawność.

–Odpocząłeś? To stawaj do walki.

–Faszysta – mruknąłem.

–Mówiłeś coś?

–Nie, wszystko w porządku. Jestem gotów.

–Na pewno?

Zrobiłem najbardziej niewinną minę, na jaką mnie było stać. Gdy Derron zaczynał

podejrzewać mnie o brak szacunku, walka stawała się prawdziwym piekłem… dla
mnie, rzecz jasna.

–Łap! – Rycerz rzucił mi mój miecz.

Pojawił się pierwszy przeciwnik: w porwanym ubraniu, ze szpadą w ręku. Pewnie

miał to być rozbójnik. Zaczęła się walka.

Tym razem zajęcia były wyjątkowo krótkie, zaledwie dziesięć walk (w tym dziewięć

przegranych). Naturalnie, po każdej przegranej musiałem doświadczyć wszystkich
„rozkoszy” iluzorycznej, acz piekielnie bolesnej śmierci. Dziewięć razy… Nieźle. W
czasie najgorszych dni umierałem trzydzieści.

–Na razie wystarczy. Dokończymy później.

Popatrzyłem na niego zdumiony.

–Nie dziw się tak, to po prostu ostatni dzień rozgrzewki. Pora przystąpić do

prawdziwych treningów.

–Więc to była tylko rozgrzewka?! – zdenerwowałem się.

–Cicho. Musiałeś nabrać formy, poza tym była to próba twojego charakteru. Możesz

być z siebie dumny – wytrzymałeś.

–Wytrzymałem…? – uśmiechnąłem się mrocznie. Gdyby wiedział, ile razy biegłem

do lasu, żeby tam się potajemnie wypłakać! Ile razy byłem na granicy załamania
nerwowego. A teraz okazuje się, że to tylko próba!

–Od dzisiaj będziesz uczył się walczyć nie tylko szerkonem, ale również innymi

rodzajami broni.

–Po co? Szerkon mi się podoba.

Derron spojrzał na mnie niezadowolony.

–Po pierwsze, prawdziwy wojownik musi umieć posługiwać się kilkoma rodzajami

broni. Po drugie, może zdarzyć się tak, że nie będziesz miał przy sobie swojego
miecza. Po trzecie, sam miecz i tak nie wystarczy, do tego dochodzi tarcza, kindżał,
łuk… Albo to, spróbuj. – Rycerz wyjął noże do rzucania.

Uśmiechnąłem się pod nosem. Aha, postanowił ze mnie zakpić. Dobrze, zobaczymy.

Na ugorach z przyjaciółmi urządziliśmy sobie coś w rodzaju strzelnicy i przez trzy
lata trenowaliśmy rzucanie nożami. Nie dlatego, że mogło nam się to do czegoś
przydać, tylko tak, dla zabawy. Wtedy na fali pasji przeczytałem wszystko, co tylko
zdołałem znaleźć z tej dziedziny. Rzucałem najlepiej z moich przyjaciół.

Podszedłem do noży, wziąłem jeden, sprawdziłem wyważenie na dłoni.

Wycelowałem i cisnąłem – nawet nie patrząc.

–Nieźle – rzekł Derron. – Całkiem nieźle jak na nowicjusza.

–Nowicjusza?! – obruszyłem się.

–Żebyś nie zadzierał nosa, patrz, jak się to robi – wziął dwa noże, odszedł kawałek i

zaczął biec, potem odbił się od ziemi, przekoziołkował i w locie cisnął nożami. Noże
przeleciały obok mnie niczym dwie błyskawice i wbiły się dokładnie w środek tarczy.
Rozdziawiłem usta ze zdumienia.

–No właśnie. I nie myśl sobie, że kantowałem. Takie rzeczy robiłem również za

życia.

–A nauczy mnie pan tak? – spytałem oczarowany. Derron spojrzał na mnie

zaciekawiony – po raz pierwszy zwróciłem się do niego z prośbą.

–Czemu nie… – rzekł w zadumie. – Szerkon, kindżał i noże – idealny zestaw. A więc

zainteresowało cię to? Dobrze, będziemy ćwiczyć… ale nie teraz. Zobaczymy, jak ci
pójdzie z tym. – Rycerz wyjął łuk i kołczan ze strzałami.

–A czemu miałoby nie pójść? Już strzelałem z łuku, co prawda z samoróbki, ale

zawsze. Wiem, jak się strzela.

–W takim razie zapraszam, spróbuj.

Taa, spróbowałem… Prawdziwy łuk bojowy okazał się czymś zupełnie innym niż łuk

z gałęzi. I strzały były inne… Po pierwszym strzale cięciwa boleśnie chlasnęła mnie w
rękę, a strzała poleciała gdzieś w górę i w bok, lądując dwadzieścia metrów od
tarczy.

–Cóż, młody człowieku, widzę, że z łukiem będą problemy. Nawet kompletni

nowicjusze nie strzelali aż tak źle… Ale tym zajmiemy się później, a teraz… – Rycerz
klasnął w dłonie, zjawiły się dwa widma, postawiły na ziemi dużą skrzynię, a
następnie rozpłynęły się w powietrzu.

W czasie pobytu na wyspie zdążyłem już przywyknąć do takich sztuczek i teraz

nawet się nie wzdrygnąłem.

Derron otworzył skrzynię i zaczął wyjmować z niej różne rodzaje broni: był tu

espadon, szpada, kilka kindżałów różnej wielkości, tarcza, dwa zagięte miecze, topór
obosieczny, którego pewnie nie zdołałbym nawet unieść, buława i dużo innych
rzeczy, których nie znałem. Zrobiło mi się żal widm – biedaki, musieli tachać taki
ciężar!

–I tym wszystkim będziesz się uczył posługiwać.

–Wszystkim? Życia mi nie starczy!

–Przecież nie wymagam, żebyś w każdym osiągnął mistrzowski poziom, wystarczy,

że opanujesz podstawy. Oczywiście nie ma sensu uczyć cię walki toporem czy
buławą, bo nawet ich nie podniesiesz.

–To po co tu są?

–Bo możesz napotkać przeciwników uzbrojonych w taką właśnie broń. Musisz

wiedzieć, czego można się po nich spodziewać. Poza tym, od jutra zaczniemy
również uczyć się walki wręcz.

–A po co? Bez broni i tak nie pokonam dorosłego człowieka!

–I znowu „po co”? Kto ci powiedział, że nie pokonasz? Oczywiście, możesz się nie

uczyć, tylko powiedz mi co zrobisz, gdy nagle okaże się, że nie masz pod ręką żadnej
broni, nawet kija? Poza tym, nie będziesz miał szans, jeśli będziesz chciał operować
siłą i urządzać zapasy z przeciwnikiem.

–To co w takim razie?

–Nauczę cię sztuki walki, w której wygrywa nie silniejszy, lecz bardziej zwinny. Już

mówiłem: nie chodzi o to, by uderzyć mocno, lecz o to, by uderzyć w odpowiedni
sposób. Właściwy cios może złamać drewnianą belkę, niewłaściwy złamie ci rękę.
Poza tym, na ciele człowieka znajduje się kilka szczególnych punktów – gdy w nie
uderzysz, nawet niezbyt mocno, przeciwnik poczuje dotkliwy ból. Nauczę cię sajwy,
gdzie przeciwko wrogowi wykorzystujesz nie swoją siłę, lecz jego własną.

–Jak w aikido?

–Słucham?

–Aikido. Wschodnia sztuka walki w moim świecie, gdzie siłę przeciwnika

wykorzystuje się przeciwko niemu.

–A tak, słyszałem o tym, studiowałem sztuki walk waszego świata. Tak, to coś

podobnego, tylko w sajwe używa się również ciosów. Ale o tym jutro, dzisiaj
zajmiemy się tylko bronią.

–Nawet szerkonem nie umiem porządnie walczyć, a tu już nowa broń… – mruknąłem

pod nosem, ale rycerz usłyszał.

–Właśnie dlatego zaczniesz się uczyć teraz. Gdybyś już umiał perfekcyjnie władać

szerkonem, opanowanie innej broni stałoby się bardzo trudne. Specjalnie wybrałem
ten moment, jesteś na granicy potężnego skoku w fechtunku.

–Tak, jasne! Jedna wygrana na dziesięć…

–Tylko dlatego, że nadal nie wyzbyłeś się swoich złych nawyków. Ciągle próbujesz

twardo blokować ciosy zamiast delikatnie je odbijać. Absolutna większość twoich
przeciwników będzie znacznie silniejsza od ciebie i siłą przebiją każdy twój blok. I
jeszcze jeden błąd: próbujesz odbić miecz przeciwnika jak najdalej od siebie. Po co?

–Żeby mnie nie drasnął.

–Nie rozśmieszaj mnie. Jedyne, co zyskujesz, to niepotrzebna strata sił. Pozornie

niewiele, ale w czasie jednego pojedynku uzbiera się tego całkiem sporo i w efekcie
szybko się męczysz. Co za różnica, w jakiej odległości od ciebie przejdzie miecz
przeciwnika – metra czy centymetra? I w jednym, i w drugim przypadku cię nie
dotknie, za to w tym drugim na odparcie ataku stracisz mniej energii i zachowasz siły
na dłużej. Mam nadzieję, że z czasem sam to zrozumiesz. Na szczęście przestałeś już
bezsensownie wymachiwać mieczem, co robiłeś na samym początku.

–I kiedy ja się tego wszystkiego nauczę? – jęknąłem.

–Już wkrótce. Nie dostrzegasz swoich postępów, to typowe. Dobrze, zaczynajmy.

Ta broń nazywa się…

Derron opowiadał o różnych rodzajach oręża i jego cechach, o tym, jak się nim

walczy. Wyciągał jedną broń po drugiej, mówił, a potem dawał mi ją do ręki, żebym
wypróbował.

Pod koniec zajęć byłem zupełnie wykończony i trudem trzymałem się na nogach.

–To wszystko na dzisiaj, leć do jeziora.

–Brr! – Aż mną wstrząsnęło na myśl o kąpieli w lodowatej wodzie, ale nie miałem

wyboru.

Ale najpierw muszę uwolnić się od zmęczenia. Usiadłem po turecku i rozluźniłem

się. W tym stanie znacznie łatwiej wejść w dej-cza. Udało się, teraz wewnętrzny
masaż… Jeśli w czasie treningów po ciele przebiegało ciepło, teraz był to przyjemny
chłód. Dziesięć minut zwykle wystarcza w zupełności… Otworzyłem oczy. Po bólu
mięśni nie został nawet ślad, teraz mógłbym wykonać jeszcze raz wszystkie
ćwiczenia. Przekoziołkowałem i wstałem.

–Widzę, że potrafisz już całkiem nieźle używać dej-cza – zauważył z aprobatą

Derron. – Miałem rację, czas przejść do prawdziwych treningów.

Uu, jak strasznie nie podobała mi się ta gadka o „prawdziwych treningach”! Jeśli to,

co robiłem do tej pory było jedynie rozgrzewką, jak będą wyglądały prawdziwe
zajęcia?!

Pogrążony w myślach, nie zauważyłem, kiedy znalazłem się w jaskini. Podziemny

chłód sprawił, że moje ciało pokryła gęsia skórka.

–I po co to? – jęknąłem żałośnie.

–W ramach hartowania.

Podszedłem szybko do wody, żeby mieć to jak najszybciej za sobą i skoczyłem z

pomostu. Ziąb przeszył mnie do szpiku kości, ale popłynąłem do drugiego brzegu,
nie wyskoczyłem z powrotem na pomost. Żeby się rozgrzać, wykonywałem jak
najwięcej gwałtownych ruchów. A oto i brzeg! Chwała Bogu! Drżąc z zimna i
szczękając zębami, wybiegłem z wody, wciągając ubranie na mokre ciało.

–A teraz idź odpocząć, zjedz obiad i ruszaj do Mistrza.

Skinąłem głową i wybiegłem z jaskini na słońce.

Obiad zawsze jadłem w zamku. Śniadanie lub kolację czasem brałem ze sobą i

pochłaniałem na świeżym powietrzu. Zdarzało się też, że Mistrz dawał mi suchy
prowiant i kazał przygotować normalny posiłek. W efekcie nauczyłem się sprawnie
rozpalać ognisko i szykować całkiem znośne potrawy. Mag był niezłym
kuchmistrzem i usiłował nauczyć kucharzenia mnie – Derron upierał się przy tym,
twierdząc, że w drodze bardzo mi się to przyda. Doskonale rozumiałem, że jeśli
nauczę się pichcić, to z głodu nie umrę. Poza tym, nie miałem ochoty jeść czegoś o
smaku i konsystencji podeszwy, więc podszedłem do sprawy bardzo poważnie.
Muszę przyznać, że nawet mi się to spodobało, nigdy nie podejrzewałbym siebie o
taką namiętność do gotowania! Ale by się mama zdziwiła, widząc, z jaką
przyjemnością przyrządzam posiłki! Jednak obiad zawsze jadłem w zamku, to była
żelazna zasada.

Po obiedzie poszedłem nad morze. Odeszły w przeszłość dni, gdy po każdym

treningu z Derronem waliłem się na łóżko półprzytomny i spałem aż do zajęć z
Mistrzem. Odkąd rycerz nauczył mnie wykorzystywać dej-cza do odpoczynku, moje
życie stało się bardziej urozmaicone i przyjemniejsze.

Wyszedłem na brzeg morza, zrzuciłem ubranie i rozciągnąłem się na piasku.

Zamknąłem oczy, wsłuchałem się w szum fal uderzających o brzeg. Leżenie i
słuchanie odgłosów morza było największą przyjemnością na tej wyspie. Wolałem te
minuty nawet bardziej niż zajęcia z Mistrzem, bo należały tylko do mnie. No i jeszcze
do Keszki.

Przypomniałem sobie o Keszce, uśmiechnąłem się i otworzyłem oczy. Chyba

najwyższy czas go odwiedzić, pewnie się stęsknił… Chociaż, wcale nie wiadomo, kto
się bardziej stęsknił… Nie tracąc czasu, zerwałem się z piasku i skoczyłem w
napływającą falę, usiłując odpłynąć jak najdalej od brzegu. Nie bałem się utonąć,
poza tym czekał tam na mnie przyjaciel.

Jak wyznał mi sam Mistrz, to on namówił delfina, żeby obserwował mnie, gdy

wypływałem w morze. Wkrótce ja i delfin zaprzyjaźniliśmy się, zawsze starałem się
przynosić mu jakiś smakołyk. Dzięki Keszce nauczyłem się pływać tak, jak nigdy
przedtem. Wprawdzie w moim świecie też jakoś sobie radziłem, jednak w porównaniu

z obecnymi osiągnięciami było to taplanie się szkraba w kałuży.

Wkrótce w głębinie przemknął cień, a potem coś gwałtownie wyskoczyło z wody tuż

obok mnie. Roześmiałem się i chlapnąłem wodą na Keszkę. Delfin prychnął zabawnie
i odpowiedział tym samym, chlapaliśmy tak na siebie z pięć minut.

To ja nazwałem go Keszka i chyba imię mu się spodobało; w każdym razie reagował

na nie z przyjemnością.

Wkrótce zabawa nam się znudziła – to znaczy znudziła się delfinowi. Podpłynął do

mnie i tknął nosem woreczek przywiązany do mojego pasa. Ciekawe swoją drogą,
czy czekał na mnie, czy na poczęstunek? A ten rozbójnik zmrużył oczy i szarpnął za
sznurki: no, pospiesz się! Rozwiązałem woreczek i otworzyłem go. Bardzo szybko
zrobił się pusty.

Delfin znowu tknął mnie nosem i nadstawił kark. Ha, chciałby mnie przewieźć!

Uśmiechnąłem się i chwyciłem za płetwę, Keszka zawrócił i szybko wypłynął w
morze. Potem nurkowaliśmy w jednej z zatok; oczywiście nie mogłem być pod wodą
tak długo jak on, ale odkryłem, że w tym również bardzo pomaga dej-cza. Dzięki
specjalnym ćwiczeniom, które pokazał mi Mistrz, mogłem wytrzymać pod wodą
nawet dziesięć minut! Mistrz mówił, że jeśli będę trenował, mogę dojść nawet do
dwudziestu.

Czas odpoczynku zleciał nie wiadomo kiedy, musiałem wracać na zajęcia.

Zawołałem Keszkę i chwyciłem go za płetwę.

–Wracaj do domu. Do brzegu.

Keszka machnął ogonem i pomknął ku wyspie, wkrótce potem już wychodziłem na

brzeg nieopodal swojego ubrania.

–Do jutra, przyjacielu! – Pomachałem na pożegnanie ręką.

Delfin zawołał coś po swojemu, wyskoczył w górę, a potem zniknął pod wodą. Przez

jakiś czas widać było jego płetwę, oddalającą się coraz bardziej; chwilę postałem na
brzegu, potem ubrałem się i poszedłem do zamku, gdzie czekał na mnie Mistrz.

Nie zaglądałem do swojego pokoju – i tak już byłem spóźniony, poza tym niczego

nie potrzebowałem.

Mistrz powitał mnie na progu.

–Wykąpałeś się?

–Tak. Było super.

–Cieszę się, to znaczy, że odpocząłeś. W takim razie powiedz, co leży na trzecim od

okna stoliku w pokoju wypoczynkowym?

Już przywykłem do takich zagrań – Mistrz nie ustawał w trenowaniu mojej pamięci i

uwagi i przy każdej okazji pytał mnie o takie drobiazgi: ile stopni mają schody w holu,
w co ubrany jest mężczyzna na portrecie na korytarzu i tak dalej. Te pytania
zmuszały mnie do stałej uwagi. Obok pokoju wypoczynkowego jedynie
przechodziłem i stół widziałem tylko przelotnie, a teraz intensywnie próbowałem
sobie przypomnieć, co na nim było.

–Kałamarz.

–Dobrze.

–Kilka kartek papieru.

–Dokładniej.

Rozluźniłem się i zamknąłem oczy. Co mówił Mistrz? Mózg nigdy niczego nie

zapomina, nawet jeśli widziałeś coś przelotnie. Najważniejsze, to nauczyć się
wyciągać z pamięci to, czego potrzebujesz. Sprawdzimy…

–Pięć kartek – powiedziałem po chwili zastanowienia. – Cztery razem, piąta nieco z

boku.

–Brawo.

–Jest jeszcze pierścień z topazem, pióro, ołówek, przycisk do papieru. To chyba

wszystko.

–Całkiem nieźle, w porównaniu z poprzednimi odpowiedziami. Zapomniałeś o nożu

do cięcia papieru. Następnym razem bądź uważniejszy.

–Na pewno. Następnym razem spróbuję wymienić wszystko. Co będziemy robić

dzisiaj?

–Zajmiemy się medycyną. Wprawdzie nie zdołam w tak krótkim czasie zrobić z

ciebie lekarza, ale w razie potrzeby zdołasz pomóc sobie i innym. Opowiem ci dziś o
niektórych rodzajach najbardziej rozpowszechnionych trucizn.

–A to po co?

–Może ci się przydać, wiedzy nigdy za dużo. Może zdarzy się tak, że będziesz miał

do czynienia z trucicielem?

–Jeszcze jacyś truciciele! Bardzo uspokajające – mruknąłem.

–Jeśli nie chcesz, nie musimy się tego uczyć. Jesteś pewien, że nie masz chęci

dowiedzieć się czegoś o truciznach?

Główna różnica między Mistrzem i Derronem polegała na tym, że Mistrz nigdy mnie

do niczego nie zmuszał i nigdy nie nalegał. Nie chcesz – nie uczmy się. Ale przy tym
robił to w taki sposób, że nie można było odmówić – wydawało się, że właśnie te
informacje przydadzą się na pewno i jeśli teraz człowiek zrezygnuje, skończy się to
jakąś tragedią.

–Nie, nie, wszystko w porządku. Rzeczywiście, może mi się to przydać.

–W każdym razie nie należy tego lekceważyć.

Doszliśmy do laboratorium. Byłem tu już nie raz, a i tak w czasie każdej bytności

czułem wewnętrzne drżenie. To chyba najciekawsze miejsce w całym zamku, jeśli nie
liczyć biblioteki, do której zacząłem zaglądać w pochmurne dni.

–Wejdź, czemu stoisz…

W laboratorium nic się nie zmieniło. Na stołach nadal stały przeróżne kolby i

probówki, pojemniki z jakimiś proszkami… Ostrożnie, żeby niczego nie potrącić,
podszedłem do wolnego stołu i usiadłem przy nim.

–Poprzednio opowiadałem ci o sposobie przygotowywania różnych lekarstw –

zaczął Mistrz. – Jakich?

–Na gorączkę, na kaszel, na przeziębienie… – zacząłem wyliczać. Lista była dość

długa, Mistrz z powagą traktował kwestię mojego wykształcenia.

–Nie prosiłem, żebyś wymieniał nazwy, tylko przypominał receptury i właściwości

poszczególnych ziół. Miałeś już okazję przekonać się, do czego może doprowadzić
niedokładność…

O, tak, miałem! I nie zapomnę tego do końca życia. Kiedyś zmieszałem wywary z

ziół nie tak, jak należało – gdy powąchałem otrzymany specyfik, zaatakowały mnie
potwory i zacząłem przed nimi uciekać. Mistrz wołał za mną coś o halucynacjach, ale
uwierzyłem mu dopiero wtedy, gdy „lekarstwo” przestało działać i mimo wszystko
przeżyłem. Recepturę na wszelki wypadek zapamiętałem (a nuż się przyda?),
zwłaszcza że nie była skomplikowana. Jak lubi mawiać Mistrz: wiedzy nigdy zbyt
wiele. Teraz stale żądał ode mnie, żebym przytaczał z pamięci wszystkie znane mi
receptury.

–Dobrze – rzekł w końcu Mistrz godzinę później. – Widzę, że faktycznie wszystko

dobrze zapamiętałeś. A teraz zajmiemy się truciznami… W niektórych krajach
naszego świata trucicielstwo stało się niemal sztuką i stanowi sposób wyrównywania

rachunków z wrogami. Nie wiem, czy trafisz akurat w takie miejsca, ale uważam, że
powinieneś przygotować się na taką ewentualność. Szczególną uwagę zwrócimy na
odtrutki.

–Nie chcę nikogo truć!

–A czyja cię zmuszam? Jednak nie znając trucizn, nie zdołasz się przed nimi bronić.

Poza tym, trucizny nie muszą zabijać, mogą na przykład sprawić, że człowiek
zapomni o wydarzeniach kilku ostatnich dni. Przypomnij sobie swoje „lekarstwo”, to
przecież także trucizna.

Zastanowiłem się.

–No dobrze, wszystko super, ale i tak mi się nie podoba. Niech mnie pan tylko

nauczy ratować się przed truciznami i już.

–Tym właśnie chciałem się zająć. Przy okazji, masz szczęście, że nie musisz

studiować magicznych trucizn – przed nimi skutecznie chroni cię twój wysoki
współczynnik odporności. A teraz popatrz w kulę…

Lubiłem zajęcia z kulą. Dzięki niej można zapamiętać każdą informację. Co prawda,

potem musiałem powtórzyć to, czego dowiedziałem się z kuli, najlepiej parę razy, ale
i tak było to coś zupełnie innego niż nudne wkuwanie w szkole.

Dwie godziny później wiedziałem już wszystko o najpopularniejszych truciznach,

sposobach otrucia oraz odtrutkach. Teraz należało jeszcze „utrwalić omówioną
partię materiału”, jak mawiała nasza wychowawczyni. Tu już Mistrz uciekał się do
pokazów, twierdząc, że dzięki temu mózg lepiej przyswaja zdobyte wiadomości. Jak
zdążyłem się nieraz przekonać, miał absolutną rację.

–Spójrz tutaj. – Mistrz wziął przezroczysty słoiczek z szarym proszkiem. –

Poznajesz? Masz, powąchaj, szybciej sobie przypomnisz.

–Nie, dziękuję – odsunąłem się szybko. – To pył swertu, jego zapach jest

śmiercionośny. Co prawda, można przeżyć, jeśli w ciągu godziny człowiek wypije
mleko z sokiem piołunu…

I tak to mniej więcej wyglądało. Oczywiście nie stałem się profesjonalistą w tej

dziedzinie, podobnie jak zajęcia z medycyny nie mogły zrobić ze mnie lekarza. W obu
przypadkach ważna była nie tyle wiedza, co wieloletnie doświadczenie, którego nie
mogła dać mi żadna magia. Ale nawet jeśli nie stałem się zawodowcem, to nie byłem
kompletnym laikiem. Zresztą, mogłem trenować na stworzonych przez Mistrza
manekinach, jak działo się to w czasie zajęć fechtunku. Ponieważ jednak nie miałem
ochoty przyswajać sobie rzemiosła truciciela, mag skupił się na studiowaniu
odtrutek.

–Na dziś wystarczy, w ciągu jednego dnia i tak wszystkiego się nie nauczysz, nawet

stosując dej-cza.

–Mistrzu, ciągle chcę o to zapytać…

–Tak?

–Mówił pan, że mam wysoki współczynnik odporności i nie mogę zajmować się

magią.

–Zgadza się. Nigdy nie będziesz magiem.

–A co z dej-cza?

–Jeśli pamiętasz, mówiłem również, że dej-cza to nie magia. A raczej: że to

specyficzna magia, równie odrębna od tej powszechnie stosowanej jak magia
śmierci. To samo można powiedzieć o medytacji i koncentracji uwagi. Jej specyfika
polega na tym, że ukierunkowana jest na samego człowieka, który ją stosuje i nie
zależy od współczynnika. Ciężko się jej nauczyć, ale można to zrobić zarówno w
twoim, jak i w naszym świecie.

–No to czym w takim razie jest magia i na co wpływa współczynnik?

–Magia to wewnętrzna siła człowieka, ukierunkowana na jakiś przedmiot lub inną

osobę – w określonym celu. Ty nie możesz ukierunkować swojej siły na inny obiekt,
dlatego nie możesz skłonić przedmiotów do poruszania się, sprawić, żeby zakwitł
kwiat, skupić wiązki światła. Bardziej szczegółowo porozmawiamy o magii w
przyszłości. Musisz poznać jej możliwości i prawa, które nią rządzą, oraz możliwości
zastosowania jej w walce.

–Rewelacja. To znaczy, że używa się jej również w walce?

–Bardzo rzadko, a przypadki pomyślnego zastosowania w ciągu minionych

tysiącleci można policzyć na palcach jednej ręki. Mówiłem ci przecież o amuletach
obronnych… Ciężko zrobić coś przeciwko człowiekowi. Można za to z pomocą magii
urządzić niewielką lawinę kamieni – oczywiście w górach.

Coraz weselej…

–Ale nawet tu są pewne ograniczenia. Mag musi znajdować się w pobliżu

konkretnego miejsca – a wtedy, co za różnica, czy lawina została wywołana magią,
czy człowiek sam zepchnął kamienie? Trzeba po prostu uważać, wtedy nie wpadnie
się w pułapkę. Poza tym są też specjalne amulety ostrzegające o użyciu magii w
pobliżu. Biorąc to wszystko pod uwagę, znacznie bezpieczniej i pewniej jest wejść na
skały i zepchnąć kamienie, ale o tym potem…

–Nie brzmi to zbyt pocieszająco…

–Ależ nie przejmuj się tak! Wierz mi, magia użyta przeciwko człowiekowi jest czymś

bardzo niepewnym. Tylko naprawdę dobry mag, jakich na świecie jest zaledwie kilku,
może zaszkodzić innemu człowiekowi, używając magii, ale nawet wtedy tradycyjne
metody są prostsze i bezpieczniejsze.

–Jednak Lśniącemu udało się zamordować króla!

–Lśniący jest bardzo potężnym magiem, w dodatku magiem śmierci, a to coś

zupełnie innego. Jednak nawet on może działać tylko na kogoś, kto znajduje się w
zasięgu jego wzroku. Ty, dzięki swojemu wysokiemu współczynnikowi, możesz
bronić się sam, bez żadnych amuletów. Ponadto pokażę ci kilka sztuczek, które
wzmocnią twoją ochronę. To również magia, ukierunkowana na siebie i bardzo
efektywna.

–A czy ta magia działa w moim świecie?

–Działa. Gdyby było inaczej, nie traciłbym czasu na szkolenie cię – wtedy po

powrocie do swojego świata zapomniałbyś o wszystkim, czego cię nauczyłem.

–To dlaczego nigdy nie słyszałem o tej magii u siebie?

–Słyszałeś, tylko nie zastanawiałeś się nad tym. Na przykład, wasi jogini…

–Aaa… To też jest dej-cza?

–To ten sam rodzaj magii. Są zbliżone, choć nie do końca. Widzisz, to taka magia,

do której każdy człowiek powinien dojść samodzielnie i to, co w niej osiągnie, zależy
tylko od niego. Ale starczy na dziś, widzę, że oczy ci się kleją, a jutro Derron na
pewno ci nie odpuści…

Mistrz miał rację. Rycerz nie tylko nie odpuści, ale będzie wymagał więcej niż

zwykle, żebym szybciej doszedł do formy.

–Do jutra, Mistrzu – powiedziałem już na progu laboratorium.

–Do jutra, Jegorze.

Dobiegł końca kolejny dzień pobytu w tym dziwnym świecie, gdzie życie opierało się

nie na technice, lecz na magii. Ech, chciałbym, żeby to się wreszcie skończyło,
żebym mógł wrócić do domu. I z myślą o domu zasnąłem…

Rozdział 7

Od dnia, w którym trafiłem do tego świata upłynęły już cztery miesiące. Nadal

miałem zajęcia z moimi dziwnymi nauczycielami i nadal moje postępy w szermierce
pozostawiały wiele do życzenia. Chociaż Derron twierdził, że idzie mi nieźle jak na
nowicjusza, to i tak nie byłem w stanie pokonać więcej przeciwników niż czterech z
dziesięciu. Zajęcia z magiem przynosiły większe efekty. Byłem już bardzo
zaawansowany w treningach dej-cza, w czym pomógł mi Mistrz, nalegając, żebym nie
zaniedbywał również zajęć samodzielnych – co też robiłem w wolnym czasie. Sztuka
dej-cza stała się moją pasją, usiłowałem odnaleźć w niej nowe drogi – nie bez
powodzenia.

Wraz z Mistrzem wyruszaliśmy też na kilkudniowe wyprawy, podczas których mag

uczył mnie rozumieć i słuchać „muzyki lasu”, jak się wyrażał. Oczywiście chodziło
nie tylko o las, ale generalnie o całą przyrodę i szybko nauczyłem się bezbłędnie
orientować w obcym terenie. Derron również uczył mnie nowych umiejętności, które
nie budziły we mnie entuzjazmu: polowania, oprawiania i ćwiartowania zdobyczy oraz
konserwowania mięsa, żeby nie zepsuło się w drodze. Do tej pory wzdrygam się na
samo wspomnienie ćwiartowania dziczyzny.

–Zrozum! – powtarzał rycerz. – Na pewno znajdziesz się w jakichś dzikich ostępach

i musisz, niech cię diabli, nauczyć się zdobywać pożywienie! I nie tylko zdobywać,
ale również oporządzić i zabezpieczyć!

–Ale ja rozumiem, tylko tego nie lubię.

–Nie musisz lubić, po prostu rób to i już. Przecież nie zabijasz dla przyjemności,

lecz po to, żeby przeżyć! Czy oskarżałbyś tygrysa, polującego na antylopę?

Brzmiało to bardzo przekonująco, rozumiałem, że muszę się tego nauczyć i uczyłem

się, zaciskając zęby… a potem biegłem w krzaki i wymiotowałem.

Teraz walczyłem jednocześnie z dwoma manekinami Derrona i byłem zły. Wszystkie

moje sprytne zagrania i nowe wymyślne manewry rozbijały się o twardą obronę
przeciwników. Udawało mi się blokować wszystkie ataki, ale nie mogło to trwać bez
końca, prędzej czy później któryś z nich na pewno mnie dosięgnie i znowu, po raz
kolejny, poczuję, jak stal wchodzi w moje ciało. Rycerz jak zawsze miał rację: ból był
świetnym bodźcem do nauki. Gdyby nie wspomnienie poprzednich śmierci,
poddałbym się już dawno.

Walka trwała dwadzieścia minut i była piątą z kolei. W końcu nie byłem już tym

nowicjuszem, który męczył się po kilku minutach walki, teraz mogłem fechtować
nawet trzy godziny z rzędu – przy odrobinie wysiłku nawet dłużej.

–Stop! Wystarczy! – Derron zaklaskał w dłonie i manekiny zniknęły.

To było coś nowego – Derron przerwał pojedynek, zanim któryś z nas został

„zabity”!

Spojrzałem zdumiony na nauczyciela, a on rzekł z irytacją:

–Nie rozumiem tego! Masz wszelkie predyspozycje, by zostać jednym z najlepszych

fechmistrzów świata, a nadal tkwisz na samym dole! Przecież widzę, że chciałbyś
odnieść sukces i nic z tego nie wychodzi!

–Jaki nauczyciel, taki… – odciąłem się.

Rycerz pokręcił głową.

–Nauczyciel nie ma tu nic do rzeczy, chodzi o ciebie, tylko nie wiem, o co

konkretnie. Nauczyłeś się świetnie rzucać nożami, nawet z łukiem sobie radzisz,
wprawdzie przeciętnie, ale na to już nic nie poradzimy. Nigdy nie zostaniesz
prawdziwym łucznikiem. Wszystko, co mogłeś osiągnąć, już osiągnąłeś, dalej nie
zajdziesz.

–A to dlaczego? – spytałem urażony.

–Po prostu nie rozumiesz tej broni i nie kochasz jej, to dla ciebie jedynie martwy

kawałek drewna, nic więcej. Co innego fechtunek. Masz intuicję i nie gardzisz logiką.
Gdy zechcesz, potrafisz trzymać emocje na wodzy, gdy trzeba, potrafisz im zaufać.
Potrzeba długich lat, by się tego nauczyć, a ty masz to wszystko od urodzenia.

–No to dlaczego mi nie wychodzi? Przecież przestudiowałem całą teorię, jaką mi

dałeś, trenuję jak opętany i ciągle nic z tego!

–Nie wiem. Wydawało mi się, że już niedługo nastanie chwila olśnienia…

–Co takiego?

–Jest taki termin… Widzisz, umiejętności ucznia nie narastają stopniowo, lecz

skokowo, w twoim przypadku też tak było. A potem nastaje czas, gdy umiejętności
zatrzymują się na pewnym poziomie i przestają na chwilę rosnąć. I wtedy w twoim
umyśle dochodzi do ponownego przetrawienia nagromadzonej wiedzy. To samo
dzieje się teraz z tobą, tylko z jakiegoś powodu ciągnie się to za długo. Taplasz się w
swojej wiedzy, nie potrafiąc zbudować z niej systemu.

–No i co to za chwila olśnienia?

–Przecież ci tłumaczę! Gdy uczeń w końcu całkowicie przyswaja sobie to, co dał mu

nauczyciel, jego umiejętności gwałtownie rosną i potem może już tylko doskonalić je
i zdobywać doświadczenie w walkach.

–A u mnie ten moment nie nastąpił?

–Właśnie. Nie rozumiem, dlaczego. Miałem wielu uczniów, wszyscy fechtowali

znacznie gorzej od ciebie i u każdego z nich następowała ta chwila. Na dobitkę oni
nie próbowali szukać drogi do sukcesu, szli przetartym szlakiem, a ty jej szukasz i
nie bez efektu. Widziałem twoje nowe wybiegi.

–Które nic mi nie dają.

–Dają. Po prostu musisz je uporządkować i stworzyć z nich system. Powiem ci

szczerze, że niektóre mnie zainteresowały i przećwiczyłem je. Nie wychodzi ci nie
dlatego, że są złe, tylko dlatego, że nie wiedziałeś, jak i kiedy najlepiej je zastosować.
Atakowałeś, gdy należało odrobinę odczekać, broniłeś się, gdy należało atakować.

–Więc co mam robić?

–Nie wiem. Myślałem, że im więcej walk, tym szybciej się nauczysz, ale to nie działa.

–Dlatego tak mnie ganiałeś?

Derron ze znużeniem skinął głową.

–Może właśnie na tym polega problem? – usłyszałem głos Mistrza.

–Na czym? – Rycerz popatrzył zaskoczony na podchodzącego do nas maga.

Mistrz zwrócił się do mnie.

–Jegorze, powiedz mi, ale tak szczerze: boisz się tych manekinów?

Odwróciłem wzrok i skinąłem głową.

–Nienawidzisz ich? Chcesz je dopaść i sprawić im taki sam ból, jaki one sprawiają

tobie?

–Tak – wyszeptałem.

Derron uderzył się dłonią w czoło.

–Jakiż ze mnie głupiec! Powinienem był od razu o tym pomyśleć!

–Nie przejmuj się tak – pocieszył go Mistrz. – Po prostu Jegor jest inny, niż ci

uczniowie, z którymi miałeś wcześniej do czynienia. Przybył z innego świata i myśli

inaczej niż oni.

–Przepraszam, czy ja czegoś nie rozumiem? – zapytałem z przekąsem, patrząc to

na Derrona, to na Mistrza.

–Nie, Jegorze, to my nie rozumieliśmy. – Rycerz popatrzył na mnie ze skruchą. – No

tak, to jest właśnie wyjaśnienie rzadkiego u nas połączenia intuicji z logiką! U nas
trzeba się tego uczyć i to długo, a ty urodziłeś się z tym darem! Intuicja jest efektem
zdławienia magii… – Derron patrzył w dał, mamrocząc pod nosem, z trudem
rozróżniałem słowa. – Jest towarzyszem każdego maga, ale u niego jest aktywna. W
waszym świecie funkcjonuje jako alternatywa magii i jest ukierunkowana na samego
człowieka, tylko jedni jej używają, a inni nie, zaś logika jest nieodzownym elementem
świata Techniki. Tam wszystko jest logiczne, konkretne, ukierunkowane… Dlatego
nawet człowiek z wysoko rozwiniętą intuicją musi od urodzenia poznawać również
logikę…

–O czym on mówi? – zapytałem Mistrza, nie mogąc rozszyfrować mamrotania

rycerza.

–Ciicho… Nie przeszkadzaj mu. Zdaje się, że nasz przyjaciel przeżywa właśnie swoją

chwilę olśnienia. Niech myśli… a ja już pójdę, nie będę wam przeszkadzał. – Mistrz
uśmiechnął się i ruszył powoli w stronę zamku.

Popatrzyłem stropiony na Derrona: nadal nie zwracał na mnie uwagi. Nie

pozostawało mi nic innego, jak posłuchać rady maga… Wzruszyłem ramionami i
poszedłem na przyrządy. Dobrowolnie! Bez poganiania! Tak, minione cztery miesiące
bardzo mnie zmieniły. Wprawdzie pod skórą nie miałem przesuwających się węzłów
mięśni (moje dawne marzenie!), byłem jednak pewien, że dziś moje starcie z
Pietrowem, naszym szkolnym Schwarzeneggerem, wyglądałoby nieco inaczej. W
sajwie odnosiłem większe sukcesy niż w szermierce – jeszcze ze trzy miesiące
treningów i zdołam stawić czoła dorosłemu mężczyźnie, jeśli tylko nie będzie
świetnie wyszkolonym wojownikiem.

Pochłonięty ćwiczeniami, wyłączyłem myślenie. Zrobiłem rozgrzewkę w sajwie,

potem „walkę z cieniem”, a potem przeszedłem do treningu z tyczką, co Derron
wprowadził całkiem niedawno. Wkrótce znudziło mi się również i to, podszedłem do
drewnianych tarcz i zacząłem rzucać nożami.

–Rzuć! – rozległ się nagły krzyk.

Odwróciłem się gwałtownie i bez zastanowienia, czysto intuicyjnie, cisnąłem nóż.

Lecące na mnie jabłko rozpadło się w locie na dwie połówki.

–Brawo! – zawołał Derron.

Tak, nie na darmo byłem dumny ze swoich sukcesów w miotaniu nożami. W tej

dziedzinie mógłbym pokonać nawet Derrona…

–Tylko nie myśl, że mógłbyś mnie pokonać – zabraknie ci doświadczenia.

Rycerz miał nieprzyjemny zwyczaj odgadywania moich myśli, pewnie nauczył się

tego od Mistrza.

–Otóż zastanowiłem się, przemyślałem wszystko i zrozumiałem, że nie miałem racji.

No nie! Derron przyznaje, że się mylił?! Ani chybi koniec świata!

–Powiedziałeś, że nienawidzisz manekinów. Spróbujemy zrobić to inaczej… –

Derron klasnął w dłonie i pojawiło się dziesięciu bojowników, uzbrojonych w
najróżniejszą broń.

Przełknąłem ślinę.

–No, śmiało, nie bój się.

–Ale ich jest za dużo… ja nie zdołam… nawet z dwoma nie mogę sobie poradzić…

–Zapomniałeś, czego cię uczyłem? Łatwiej jest walczyć, gdy atakuje cię kilku

przeciwników, bo wtedy przeszkadzają sobie nawzajem. Dlatego prawdziwi
profesjonaliści nigdy nie zaatakują większą liczbą niż pięciu naraz. Pięć to idealna
liczba, szósty mógłby zgubić wszystkich, nawet gdyby był wielkim wojownikiem.

Niepewnie ruszyłem do przodu, a dziesięciu moich przeciwników zaatakowało

jednocześnie. O dziwo, rycerz miał rację: przeszkadzali sobie wzajemnie, potrącali…
Prześliznąłem się między dwoma najbliższymi, którzy próbując zaatakować mnie,
zranili się nawzajem. Ich niezgrabne ruchy były zwyczajnie śmieszne. Mogli stanowić
zagrożenie jedynie dla kompletnego nowicjusza, a co by nie mówić, jednak czegoś
się przez te cztery miesiące nauczyłem. Strach zniknął, teraz czułem się głupio,
zabijając tych niewydarzonych szermierzy, prześlizgiwałem się między nimi i ich
bronią tak, jak woda między napotykanymi przeszkodami.

„Stań się wodą” powtarzał Derron podczas zajęć, i teraz już rozumiałem, co to

znaczy.

Aha, ktoś próbuje dosięgnąć mnie od tyłu – trzeba kopnąć w kolano i zanurkować

pod mieczem drugiego. O, tamten ściął głowę swojemu sąsiadowi! Będzie miał
nauczkę – nie machaj bez potrzeby bronią, zwłaszcza gdy wokół są twoi przyjaciele.
Przewrót w tył – i trzy miecze, które miały przeszyć moją pierś, wbiły się w czwartego
wojownika, który jakże nieostrożnie wyskoczył z boku.

Roześmiałem się – to tych niedojd tak się bałem?!

Jednak moja radość była przedwczesna. Gdy zostało już tylko czterech

przeciwników, sytuacja uległa zmianie. Już nie pchali się sobie pod nogi, teraz
próbowali okrążyć mnie i zaatakować jednocześnie. Nigdy wcześniej nie musiałem
walczyć z czterema naraz! Ale przecież się nie poddam, zwłaszcza teraz, gdy
zobaczyłem, jacy są śmieszni i nieporadni!

I wtedy wyczułem ruch i błyskawicznie podstawiłem swoją klingę – ześliznął się po

niej miecz jednego z manekinów… Stop! Ze zdumienia omal nie upuściłem własnej
broni… Skąd wiedziałem, że cios spadnie właśnie tutaj? Nie zauważyłem go i
przedtem na pewno bym przegapił… a teraz go wyczułem. Jak?

„Nauczysz się przewidywać kierunek cudzych pchnięć. Jeśli ujrzysz rysunek walki,

stanie się to łatwe. Patrz w oczy przeciwnika, a powiedzą ci więcej o jego zamiarach
niźli jego miecz…” Czyżby wreszcie zaczęło mi się udawać?!

W tym momencie zwróciło moją uwagę coś jeszcze. Zajęty przemyśliwaniem

swojego sukcesu, przestałem skupiać się na walce i mimo to nie zostałem nawet
draśnięty. Derron mówił, że treningi rozwijają pamięć ciała i można walczyć nawet
wtedy, gdy na chwilę oderwiesz się myślami od walki. Aż do teraz w to nie wierzyłem.
No dobrze, jeśli to okazało się prawdą, to może prawdą jest również cała reszta?
Spróbujemy!

Pchnięcie, odskok… Potrafię! Przewidziałem, gdzie zada kolejny cios manekin z

szablą. Nigdzie indziej nie mógł uderzyć, tak wynikało z logiki walki, czułem to!
Spróbujemy inaczej…

Przez jakiś czas zmuszałem przeciwników do zadawania takich czy innych ciosów, a

oni nie rozumieli, że tylko się z nimi bawię! Chociaż, czego można wymagać od
manekinów pozbawionych rozumu? Przypomniałem sobie jeszcze kilka innych lekcji
rycerza…

„Żadnych emocji. Głowa pozostaje chłodna, myśli klarowne…” Czym prędzej

zgasiłem rozpalające się uniesienie i teraz nie czułem już nic, ani nienawiści, ani
radości.

Niespodziewanie świat wokół mnie jakby zwolnił tempo, zaczął poruszać się bardziej

płynnie. Jeden z manekinów unosi miecz nienaturalnie wolno… Zupełnie jakbym był
w dej-cza, ale nie traciłem kontroli nad ciałem. Mój mózg przemienił się w komputer,
który bez emocji, z niezwykłą szybkością oblicza wszystkie warianty ataku, obrony i
kontrataku. Zimne wyliczenia logiki i błyskawice olśnień intuicji – oto mój styl
szermierki!

Dwa krótkie wypady i dwóch przeciwników już nie ma. Jacyż oni niezgrabni!

Jeszcze dwa ciosy i już po wszystkim. A nie, nieprawda, zjawiło się jeszcze
czterech… O, teraz mnie już nie przestraszą! Jestem zwycięzcą! Oho, ci są lepsi niż
poprzedni, dorównują mi szybkością. Dobrze, zobaczymy… Ich ruchy są skąpe i
szybkie, podporządkowane rytmowi walki, żadnego niepotrzebnego machania
mieczem. Zaczynam poruszać się tak jak oni, uchylam się w bok i tuż przy mnie
spada topór. Z boku mogło to wyglądać, jakby obdarł mnie ze skóry, ale tak nie jest –
w rzeczywistości mija mnie w odległości trzech milimetrów – gigantyczna, doskonale
wyliczona odległość! Teraz przeciwnik jest już w mojej władzy: pochylam się do
przodu i podnoszę miecz, który jakby przypadkiem pojawia się naprzeciw gardła
manekina. Cóż, niektórzy całe życie spędzają bez głowy… Manekin nie może,
rozpływa się w powietrzu.

Ja i mój miecz tworzymy teraz jedną całość. Ja to miecz, a miecz to ja. Cios,

pchnięcie, lekki ruch, odbić broń wroga! Dlaczego Derron mówił, że szermierka to nie
taniec? – przecież to właśnie taniec! Taniec, rządzący się swoimi prawami. Teraz już
świetnie rozumiem te prawa i zaczynam swój pląs, śmiertelnie niebezpieczny dla
wroga. Padają jeszcze dwa manekiny, zostaje ostatni. Bawi mnie to, nie rozumiem,
czemu wcześniej nie potrafiłem sobie z nimi poradzić. Koniec.

I wtedy znów pojawia się czterech przeciwników. Pokonanie ich zajmuje mi więcej

czasu.

Potem czterech kolejnych.

Każda nowa czwórka walczy znacznie lepiej od poprzedniej, ale dla mnie to już nie

ma znaczenia. Podkręcają tempo, ja robię to jeszcze bardziej. Nie dorównują mi pod
względem prędkości, zręczności, umiejętności… Nieważne, jak długo walczymy,
gotów jestem walczyć dzień, dwa, tydzień, miesiąc…

Derron mówił, że moje tricki są dobre, zaraz sprawdzimy… O, super! Łapią się na

przynętę! A teraz tak… Moi przeciwnicy robią to, czego chcę, nie mają innego
wyjścia, mam nad nimi pełną kontrolę.

Kolejna czwórka! Oho, ci są znacznie lepsi niż wszyscy poprzedni razem wzięci!

Podkręcam tempo i teraz walczę na granicy możliwości, ale moja granica jest dla
nich niedosiężna. Ostateczne zwycięstwo…

Stoję na placu, a właściwie nie stoję, klęczę, miecz leży z boku. Moja pierś faluje, na

oczy spływa pot. I po raz pierwszy cieszył mnie ból w zmęczonym ciele – ponieważ
był to ból zwycięstwa. Udało mi się przełamać mojego pecha… Obok mnie stoi
rozjaśniony Derron i klepie mnie po plecach. Coś mówi… zresztą, jakie to ma teraz
znaczenie?

Z trudem wziąłem się w garść i popatrzyłem na rycerza.

–Udało mi się, prawda? – powiedziałem, jakby nie wierząc w to, co się stało.

–Tak! To nieprawdopodobne, jak szybko sobie to przyswoiłeś! Mistrz miał rację, po

tysiąckroć rację!

–W jakiej sprawie?

Rycerz chyba się speszył.

–A… mieliśmy taką jedną rozmowę.

–O mnie?

–Tak – odpowiedział po chwili wahania. – Już straciłem nadzieję, że zdołam cię

czegoś nauczyć, a on nalegał. Mówił, że masz wszelkie szanse, by mnie
przewyższyć.

–Tak powiedział?

–Dokładnie tak. I miał rację, przysięgam na słońce! Już teraz walczysz lepiej niż ja w

twoim wieku, a ja byłem najlepszy wśród swoich rówieśników.

–Ale dlaczego?

–Po prostu poświęcałem treningom cały swój czas i postawiłem sobie za cel, że

zostanę najlepszy. A podobnie jak ty, szukałem nieprzetartych dróg do zwycięstwa.

–Nie o to pytam. Dlaczego przedtem mi się nie udawało, a teraz tak?

–Ach, o tym mówisz… – Derron usiadł na ziemi obok mnie.

–Czyli co, zrozumiałem wszystko dopiero teraz?

–Nie. Nie o to chodzi. Po prostu twoje uczucia nie pozwalały ci się rozeznać w

sytuacji i spojrzeć trzeźwo. Bałeś się manekinów. Bałeś się, że znowu zwyciężą i
znowu poczujesz ból. Bałeś się i nienawidziłeś. Jak tylko Mistrz powiedział mi, na
czym polega przyczyna twojej blokady, zrozumiałem, co trzeba zrobić.

–Tych dziesięciu wojowników?

–Tak. Musiałeś odzyskać utraconą wiarę w siebie. W tym celu musiałeś pokonać

tych, których bałeś się i nienawidziłeś. Najlepiej, żeby wydali ci się śmieszni – nie
można nienawidzić tego, co cię śmieszy. Użyłem podstępu i pierwsze dziesięć
manekinów to byli bardzo kiepscy szermierze – i zwycięstwo nad nimi pomogło ci
odzyskać pewność siebie. Gdy pojawiło się kolejnych czterech, lepszych niż ich
poprzednicy, duma nie pozwoliła ci się poddać. Pomyślałeś: skoro pokonałem

dziesięciu, to czemu nie tych czterech! Tak?

–Tak.

–A dalej to już było wyzwanie: są lepsi niż tamci, ale gorsi ode mnie i zaraz to

udowodnię. Uwierzyłeś w siebie, uwierzyłeś w swoje siły i zwyciężyłeś.

W zadumie skinąłem głową.

–Chyba rozumiem…

–To dobrze. Najważniejsze, żebyś nigdy nie zapomniał: jeśli uwierzysz, że możesz,

to już prawie wygrałeś, jeśli zwątpiłeś – już po tobie. To wszystko, koniec na dzisiaj,
zasłużyłeś na odpoczynek. Ale obiecuję, że jutro zmuszę cię do intensywnego
wysiłku, ruszymy pełną parą.

–To znaczy, że do tej pory…?

–Do tej pory tylko uczyłeś się władać bronią – a to za mało. Musisz nauczyć się

jeździć konno, walczyć z siodła, współdziałać z innymi – widziałeś, do czego może
doprowadzić niezgranie. A później taktyka, strategia i parę innych rzeczy.

–Taak… – Podrapałem się po karku. – A ja myślałem, że to, co najtrudniejsze, mam

już za sobą…

–Ależ to jeszcze nie było najtrudniejsze! Znacznie trudniej będzie nauczyć się

walczyć na oślep.

–To znaczy jak?

–Z zamkniętymi oczami. Teraz, gdy ruszyliśmy z martwego punktu, będziemy mogli

się tym zająć.

–Po co mam się uczyć walczyć z zamkniętymi oczami?

–Strasznie lubisz to swoje „po co”. Zamiast pytać, sam się zastanów. Tak czy

inaczej, umiejętność takiej walki może ci się przydać – mogą zaatakować cię nocą…

–Wtedy napastnikom byłoby tak samo ciężko, jak mnie. Nie sądzę, żeby byli takimi

idiotami…

–Nie powinieneś na to liczyć. Gobliny i inne plugastwo doskonale widzą w

ciemności, a jeśli chodzi o ludzi, to zawsze lepiej mieć przewagę, niż wyjść na
takiego samego idiotę jak twoi przeciwnicy.

O kurczę, zupełnie zapomniałem o rozlicznych paskudztwach, które żyły w tym

świecie! Jakież to wesolutkie miejsce… Normalnie można umrzeć ze śmiechu.

–Dobrze, przekonał mnie pan.

–Jesteś niezadowolony?

–A z czego mam być zadowolony? Właśnie się ucieszyłem, że największe problemy

mam już za sobą, a tu znowu wszystko od początku.

–No, to już przesada. Teraz rzeczywiście będzie znacznie łatwiej. Dokonałeś tego,

co najtrudniejsze… Ale dość, nie będę zabierał ci cennych minut odpoczynku.
Możesz dzisiaj nie iść do podziemnego jeziora, wiem, jak tego nie znosisz.

Mimo zezwolenia i tak poszedłem – pewnie z przekory. Nawet nie stosowałem dej-

cza, żeby usunąć zmęczenie – przypominało mi o niedawnym zwycięstwie i nie
chciałem się go pozbywać. Może to zabrzmi dziwnie, ale dzisiaj zmęczenie mnie
cieszyło. Każdy bolący mięsień, każde nadwerężone ścięgno przypominało o
dzisiejszym triumfie. Wskoczyłem do lodowatej wody niemal z rozkoszą, usuwała
zmęczenie nie gorzej niż dej-cza.

Tak, wiele się zmieniło od czasu, gdy przybyłem do tego świata… Popatrzyłem na

siebie – w moich ruchach nie było nawet śladu niedawnej niezgrabności, a wiotkie
mięśnie stały się twarde jak kamień, choć nadal nie wybrzuszały się pod skórą.
Pewnie żaden z moich przyjaciół nawet nie zauważyłby zmiany, jaka we mnie zaszła –
dopóki by się ze mną nie zmierzyli. Tak… Rzeczywiście się zmieniłem. Teraz byłem
bliski tego, by stać się wojownikiem.

Napiąłem biceps. Jak stal!

–Jak stal! – powtórzyłem na głos i uśmiechnąłem się. Ech, gdyby moje niefortunne

spotkanie z Pietrowem rozegrało się teraz! Z rozmarzeniem popatrzyłem na
sklepienie jaskini. Nie sądzę, żeby Pietrow ze swoją napakowaną muskulaturą
dotrzymał mi pola choć przez kilka sekund. Zresztą, jedna sekunda wystarczyłaby aż
nadto – w sam raz na dwa ciosy. Można by oczywiście więcej, tylko wtedy to by już
było znęcanie się nad pokonanym wrogiem. Derron na pewno by tego nie pochwalił.

Wyszedłem z wody i podniosłem z ziemi kawałek grubej deski (niedawno widma

naprawiały pomost i nie sprzątnęły śmieci). Nawet nie było mi zimno. Kiedyś po takiej
kąpieli miałem dreszcze i chciałem jak najszybciej opuścić jaskinię. Teraz było
inaczej, kąpiel w zimnej wodzie odświeżyła mnie i dodała sił.

–No i co, Pietrow? Pamiętasz nasze poprzednie spotkanie? – Podniosłem deskę na

wysokość twarzy i lekko nią potrząsnąłem. – Boisz się? I słusznie! A masz!

Podrzuciłem deskę i szybko, niemal nie robiąc zamachu, uderzyłem.

–Najważniejsza rzecz to nie siła, lecz precyzja ciosu – ogłosiłem kawałkom deski

słowa Derrona. Ha! Czułem się tak, jakbym pobił nie Bogu ducha winną deskę, lecz
swego dawnego wroga.

–No i do diabła z wami! – krzyknąłem na całą jaskinię. – Idę odpocząć! Zasłużyłem!

–Zasłużyłeś, zasłużyłeś, ale po co zaraz tak krzyczeć?

Odwróciłem się. Nieopodal wejścia stał Mistrz i patrzył na mnie z uśmiechem.

–Słyszałem o twoich sukcesach… Brawo.

Miałem ochotę spokojnie, lekceważąco wzruszyć ramionami i powiedzieć: „To w

końcu nic takiego… Pewnie, że mi się udało!”. Zamiast tego niespodziewanie
powiedziałem:

–Dziękuję.

Mistrz chyba się zdziwił.

–Za co?

–Za to, że pan we mnie wierzył. I wstawił się za mną u Derrona.

–Ach, o tym mówisz… Właśnie z tego powodu przyszedłem. Wiesz co, ubierz się i

chodźmy na słońce. Nie ma sensu siedzieć w tym zimnie i tak wiem, że jesteś
zahartowany, nie musisz się chwalić. Porozmawiamy na dworze.

–Wcale się nie popisuję, przecież nie wiedziałem, że pan tu jest.

–Tak czy inaczej, przyjemniej będzie porozmawiać na zewnątrz. Zbieraj się, czekam

na ciebie przy wyjściu.

Gdy wyszedłem, Mistrz stał przed jaskinią i w zadumie patrzył na morze.

–O czym chciał pan ze mną porozmawiać?

–Gotowy? – Mistrz odwrócił się do mnie. – Przejdźmy się… Ta rozmowa będzie

naszą dzisiejszą lekcją, potem będziesz miał wolne popołudnie.

–Ach tak? – spojrzałem na niego zaintrygowany. – To musi być jakaś ważna

rozmowa?

–Pamiętasz, powiedziałem dzisiaj Derronowi, że ucząc cię, popełnia błąd. Nie potrafił

zrozumieć, dlaczego ci nie wychodzi.

–Pamiętam. Powiedział pan, że nie jestem taki, jak inni jego uczniowie i myślę

inaczej niż on przywykł. To prawda?

–Prawda. Dorastałeś przecież w innym świecie… Powiedz mi, co byś zrobił, gdybyś

chciał posadzić drzewo?

–Jak to co? Wiosną albo jesienią pojechałbym do lasu, wykopał sadzonkę,

przewiózł tam, gdzie chcę posadzić i tam ją wkopał.

–Widzisz, od razu widać różnicę między tobą a mieszkańcami tego świata.

–Nie rozumiem.

–To proste. Dałem ci nieskomplikowane zadanie: posadzić drzewo, a ty podałeś

najprostsze i najszybsze rozwiązanie. Jesteś wychowany w świecie logiki i konkretu,
dlatego nie zacząłeś piętrzyć problemów wokół prostej sytuacji.

–A jak inaczej można posadzić drzewo? Korzeniami do góry?

Mistrz roześmiał się.

–Nie, po co. Jeśli jednak w naszym świecie rycerz chciałby posadzić drzewo, to nie

pojechałby do lasu, tylko do jaskini smoka albo do innego rycerza, albo jeszcze
gdzie indziej, gdzie groziłoby mu jakieś niebezpieczeństwo. Tam zacząłby pokonywać
te niebezpieczeństwa, stanął do walki, a gdyby zwyciężył, zabrałby drzewo jako
trofeum i wsadził je nieopodal własnego zamku, na pamiątkę swego wielkiego czynu.
I nieważne, że drzewo zostanie posadzone o niewłaściwej porze i zginie. Bo
najważniejsze jest nie ono samo, lecz proces zdobycia go – im więcej przeszkód na
drodze, tym lepiej.

–A po co to wszystko? Jeśli potrzebuje bohaterskich czynów, to niech je sobie

załatwia, po co zaraz zabijać drzewo?

–Na tym właśnie polega różnica między ludźmi tego świata, a ludźmi waszego. U

was myśli się o konkrecie i efekcie, tu o procesie i efektowności. Zauważ, nie o
pięknie, lecz efektowności. Mnich będzie przez kilka dni przeprowadzał jakiś rytuał, a
potem czekał na znak, wszystko jedno, jaki. Chłop pójdzie do lasu i zacznie wybierać
takie drzewo, które swoim kształtem coś mu przypomina – może wędrować po lesie
nawet kilka dni. Teraz rozumiesz?

Skinąłem głową.

–W zasadzie ludzie obu światów są bardzo do siebie podobni, lecz u was konkret i

logika odgrywają większą rolę niż tutaj. Tutejsi kupcy są bardzo pragmatyczni – ze
względu na charakter swojej działalności, ale w głębi duszy są takimi samymi dziećmi

świata magii, jak inni jego mieszkańcy. Dlatego kraje, w których podstawą
gospodarki jest handel, bardzo przypominają wasz świat, przy zachowaniu
wszystkich swoich specyficznych cech. Zresztą, opowiadałem ci o tym, możesz sam
wyciągnąć wnioski. Ty ze swoim sposobem myślenia masz przewagę nad
mieszkańcami tego świata, a zarazem jesteś w stosunku do nich upośledzony.
Przewaga polega na tym, że zdołasz spojrzeć znacznie dalej i szybciej dotrzeć do
zwycięstwa, jednak z drugiej strony, będzie ci niełatwo zorientować się w
stosunkach międzyludzkich, trudniej wyciągnąć właściwe wnioski.

–Pomyślę nad tym. Ale o czym chciał pan ze mną porozmawiać?

Mistrz rzucił mi baczne spojrzenie.

–A skąd wiesz, że jeszcze nie skończyłem?

Zastanowiłem się.

–Nie wiem – wyznałem szczerze. – Po prostu to wszystko, o czym mi pan na razie

powiedział, można było powiedzieć również na zajęciach.

Mistrz skinął głową.

–Cóż, umiesz obserwować i wyciągać wnioski, chociaż nie przywiązujesz do tego

wagi i to również twój duży plus, na pewno zajmiemy się rozwijaniem tej
umiejętności. Otóż przyszedłem tu po to, żeby cię przeprosić.

–Przeprosić? Za co? – Spojrzałem zdumiony na Mistrza.

–Widzisz, rzecz w tym, że ja od razu odgadłem, na czym polega błąd Derrona.

Przecież badałem rozwój twojego świata od chwili, w której się pojawił – czy myślisz,
że mogłem nie dostrzec tak ważnej rzeczy jak specyfika myślenia ludzi świata
Techniki? Wiedziałem, że Derron postępuje nieprawidłowo, widziałem, jak cierpisz z
tego powodu, ale milczałem. I za to proszę cię o wybaczenie.

Przez jakiś czas szliśmy w milczeniu.

–Dlaczego tak pan postąpił?

–To również była lekcja, surowa, ale konieczna. Nie, nie dla Derrona – dla ciebie.

Chciałem ci pokazać, że ludzie mogą być bardzo różni, mogą myśleć inaczej niż ty.
Chciałem, żebyś zobaczył, jaki ból może sprawić niezrozumienie. I tego właśnie
pragnąłem cię nauczyć – zrozumienia. Teraz, gdy już wiesz, jak może cierpieć
człowiek, kiedy ktoś go nie rozumie, postarasz się lepiej poznać innego człowieka,
żeby nie sprawić mu bólu.

–Zapewne ma pan rację – powiedziałem po długiej przerwie. – Chyba mogę pana

zrozumieć i nie gniewam się.

Mistrz westchnął.

–Gniewasz się. I nie potrafisz mi wybaczyć. Nie, nie zaprzeczaj, nigdy nie spieraj się

w takich sprawach z Wielkim Magiem. Ja to widzę – jednak mam nadzieję, że z
czasem mnie zrozumiesz. Jeśli wyciągniesz wnioski z mojej lekcji, bardzo ułatwi ci to
życie w tym świecie. Myślę, że teraz powinieneś pobyć sam i zastanowić się nad tym,
co powiedziałem.

Mistrz pokiwał głową i ruszył w stronę zamku. Przez jakiś czas patrzyłem za nim, a

potem odwróciłem się i poszedłem nad morze. Pewnie Keszka nie może się mnie
doczekać…

Nie mogłem jednak przestać myśleć o tej rozmowie. Nieraz się już przekonałem, że

Mistrz nigdy nie myli się co do ludzi. Chociaż nie miałem ochoty przyznawać, że ta
twarda lekcja była konieczna, w głębi duszy przyznałem mu rację. Teraz, mając w
pamięci swoje cierpienia, już nigdy nie zadrwię z kogoś tylko dlatego, że jest inny niż
ja. Gdy zaczynasz rozumieć innego człowieka, okazuje się, że on wcale nie jest taki
zły, że generalnie fajny z niego gość i dziwisz się – jak mogłeś tego wcześniej nie
zauważyć?

Derron mnie nie rozumiał i w efekcie musiałem nacierpieć się tak, że niejeden

dorosły by tego nie wytrzymał. A gdy przyszło zrozumienie, wszystko się zmieniło.
Jakie to proste i złożone zarazem: zrozumieć drugiego człowieka. I chyba już
naprawdę nie gniewam się na Mistrza.

Spojrzałem na morze.

Przecież on również cierpi… Wie, że mu nie wybaczyłem i to go dręczy… Nigdy

przedtem nie przyszło mi do głowy, że ktoś może cierpieć przeze mnie. Pewnie to
również była jedna z lekcji Mistrza.

Jeszcze nigdy Mistrz nie wyrządził mi krzywdy, a wszystkie jego lekcje przynosiły

mi tylko korzyść, chociaż nie od razu to rozumiałem. Może fechtowanie nie jest
najważniejszą rzeczą, jakiej powinienem się nauczyć? Zrozumienie, współczucie – to
bardzo ważne umiejętności człowieka. Czy można pomóc komuś, nie rozumiejąc go?
Wydaje mi się, że dopiero teraz uświadomiłem sobie, jakiej lekcji udzielił mi mag.
Zrozumieć znaczy wybaczyć.

Nagle zawróciłem do zamku. Pójdę tam tylko na chwilę, a potem wrócę nad morze i

po raz pierwszy od czterech miesięcy będę mógł do woli nabawić się z Keszką.
Pójdę, żeby powiedzieć: „Rozumiem i już się nie gniewam, Mistrzu”.

Rozdział 8

Walczyłem z piętnastoma przeciwnikami jednocześnie na terenie usianym wielkimi

głazami. Niektóre były tak olbrzymie, że można by z nich wykuć Jeźdźca Miedzianego
wraz z postumentem. Nie mam pojęcia, skąd na wyspie wzięło się takie miejsce – w
ciągu pół roku złaziłem całą wyspę wzdłuż i wszerz i nigdy nie natknąłem się na nic
podobnego. Co prawda, unikałem starożytnego miasta – i wcale nie ze strachu przed
walącymi się domami. Po prostu zawsze ogarniał mnie tam straszliwy smutek z
powodu bezpowrotnie utraconego piękna… Jednak byłem pewien, że nawet tam nie
ma takich terenów. Zresztą, Mistrz wspominał coś o wielkiej pojemności w małym i
zmniejszaniu obiektów. Ponieważ i tak nic nie zrozumiałem, wolałem nie wnikać,
zadowalając się myślą, że to wszystko może być realne. Już dawno zrozumiałem, że
tak właśnie należy postępować z magią: korzystać z efektu i nie łamać sobie głowy
nad procesem. Tak czy inaczej, teraz musiałem bawić się w chowanego z
piętnastoma zabijakami Derrona na tym magicznym poligonie. Od tego pamiętnego
dnia, kiedy to doznałem „chwili olśnienia”, ćwiczenia na placu dobiegły końca.
Zaczęły się nowe treningi i niemal każdego dnia rycerz podrzucał mi jakąś świnię. To
musiałem walczyć w lesie, to na bagnach, to Bóg wie gdzie – a teraz na przykład w
górach. Za to teraz miałem przy sobie nie tylko miecz, ale pełne wyposażenie rycerza
Zakonu: kolczugę, noże do miotania za cholewkami butów i za pasem, kindżał i
tarczę. Dziś tarczy pozbyłem się od razu – przy takiej zabawie żadnego z niej
pożytku, za to strasznie przeszkadza. Poza tym miałem teraz prawdziwy miecz, nie
ten magiczny, którym można zadawać tylko ból. Derron wręczył mi go nazajutrz po
moim pierwszym zwycięstwie nad manekinami…

***

–Wejdź… – Derron umocował pochodnię w uchwycie na ścianie. Chociaż nie, to

„coś” przypominało pochodnię tylko kształtem, a na końcu drzewca zamiast ognia
widniała znajoma matowa kula – skondensowane światło. Od razu, jak tylko
weszliśmy do ciemnego korytarza, rycerz dotknął „uwalniacza zaklęć” na rękojeści i
zapalił latarnię. Równy, jasny blask zalał cały korytarz.

Ostrożnie wszedłem do środka. To była zbrojownia, pełna najróżniejszej broni.

Wszystko było starannie nasmarowane i ułożone w ścisłym porządku: miecz nie
mógł leżeć obok halabardy czy topora, szerkon nie mógł znaleźć się obok estoka czy
espadona. Najwyraźniej w tym miejscu utrzymywano wzorowy porządek.

Derron podszedł do stojaka z szerkonami i wyjął jeden z nich.

–Oto twoja broń. Magiczny miecz, którego używałeś aż do dziś, był jego wierną

kopią, aż do najmniejszego zarysowania. Weź. Zasłużyłeś na niego.

Podszedłem i ostrożnie przyjąłem miecz. Naprawdę wyglądał identycznie, jak moja

dotychczasowa broń… A raczej moja stara klinga była kopią tej tutaj. W każdym
razie, trzymając miecz w rękach, nie potrafiłem znaleźć najmniejszej różnicy: ten sam
ciężar, to samo wyważenie…

Żeby sprawdzić, kilka razy zamachnąłem się nim i od razu zrozumiałem, czym różni

się od magicznego. Miecz „śpiewał” w moich rękach, był jak żywy. O, teraz już nigdy
nie pomylę tego miecza z jego magiczną kopią… Podniosłem broń do światła i z
zachwytem przyjrzałem się dziełu nieznanego mistrza. Rękojeść była zwyczajna, bez
ozdób, klinga niby prosta, ale lśniąca, wyszlifowana do lustrzanego blasku. Jednak
najbardziej niesamowita była jej ostrość – nigdy bym nie przypuszczał, że można
naostrzyć coś do tego stopnia! W porównaniu z tym mieczem brzytwa była niczym
kuchenny nóż, którym długo, z uporem, rąbano kamień.

–Podoba ci się?

Nie odpowiedziałem. Nie musiałem odpowiadać, wszystko można było wyczytać z

mojej twarzy.

–Teraz już takich nie robią. Ten miecz wykuli zbrojmistrze Zakonu, a nawet

krasnoludy nie mogły dorównać im w sztuce płatnerskiej. Taki szerkon zajmował
kowalowi około roku, ale za to… – Rycerz wziął ode mnie miecz, podszedł do ściany,
oparł o nią czubek i zaczął giąć.

–Co robisz, złamiesz go! – krzyknąłem przerażony.

Ale wspaniała klinga nie zawiodła. Derron z całej siły naciskał na rękojeść, a ostrze

wyginało się coraz bardziej. Było widać, że rycerz wkłada w to wszystkie swoje siły, a
głownia wyginała się dopóty, dopóki nie przyjęła kształtu półkola. Wtedy Derron
odpuścił.

–Szerkon uznawano za doskonały, gdy dało się, nie niszcząc klingi, zetknąć

rękojeść miecza z końcem ostrza. Możesz być pewien, że ten miecz również
przeszedł tę próbę. Pokazałbym ci to, ale obawiam się, że nawet moje magiczne siły
okażą się niewystarczające. Tak, teraz ta sztuka zaginęła… Jedynie krasnoludy
mogłyby się pokusić o zrobienie kopii, która dorównywałaby oryginałowi pod
względem trwałości, ale szerkon ma również wiele innych sekretów, którym nie
sprostają. Na przykład ostrość. Popatrz…

Rycerz podszedł do wiszącej na manekinie zbroi i zrobił zamach szerkonem.

Wydawało się, że koniuszek klingi jedynie musnął pancerz, ale ten natychmiast
rozpadł się na pół.

Obserwowałem poczynania Derrona z otwartymi ustami. Po tym pokazie mój

nauczyciel odwrócił się do mnie i podał mi miecz.

–Ty również nauczysz się tego ciosu, nie jest zbyt trudny, za to pożyteczny. Przy

okazji, zauważyłeś, że na klindze nie ma nawet zadrapania?

–Wstrząsające – wykrztusiłem.

–Rozumiem, że miecz ci się podoba? A więc władaj nim, od dziś jest twój. Dbaj o

niego i strzeż go, a wtedy on będzie strzegł ciebie. Przy okazji, w naszym świecie ten
miecz wart jest całego królestwa. Co prawda, zrozumiałby to wyłącznie specjalista, a
takich jest niewielu.

–A co, taki jest drogi?

–Gdy mówiłem, że wart jest królestwa, nie było w tym żadnej przesady. Znam

przypadek, gdy pewien król zrezygnował z tronu dla broni Zakonu.

–A co to za Zakon? Słyszałem, że Mistrz nazwał cię rycerzem Zakonu, a potem

mówiłeś, że szerkony wykuwali kowale Zakonu…

–Zakonem nazwali się rycerze, którzy zdecydowali się bronić dobra i

sprawiedliwości. Jak głosi legenda, Zakon został założony przez wędrownego
rycerza Olureda. Gdy zrozumiał, że sam jeden nigdy nie zdoła pokonać zła,
postanowił zebrać wokół siebie sprzymierzeńców. Początkowo był to jedynie
niewielki oddział wędrownych rycerzy, ale stopniowo rozrósł się i zaczął
potrzebować jakiejś siedziby. Dlatego zbudowano w górach twierdzę, która stała się
siedzibą ówczesnych i szkołą przyszłych rycerzy. Olured uznał, że łatwiej nauczyć
dziecko zasad honoru i sprawiedliwości, niż reedukować dorosłych. Wkrótce sława o
rycerzach Zakonu rozeszła się po całym świecie. Zaczęto o nich mówić jako o
niezrównanych wojownikach i ludziach nieposzlakowanej uczciwości, którzy za
największe przestępstwo uważali kłamstwo. Sława Zakonu rosła, a wraz z nią rosła
nienawiść do Zakonu ze strony tych władców, którym rycerze nadepnęli na odcisk –
ingerując w ich rządy, gdy łamali prawo. Wrogowie nie raz szturmowali i oblegali
twierdzę, i tylko wybitna sztuka wojenna rycerzy Zakonu zdołała ją uratować.
Niejednokrotnie próbowano ją zdobyć, ale oblegający zmuszeni byli odstąpić.

–Normalnie jak klasztor Shaolin – wymruczałem pod nosem.

–Rzecz jasna tak wrogie podejście do Zakonu wymusiło na nas ciągłe doskonalenie

swoich umiejętności, wykonywanie lepszej broni niż mieli nasi wrogowie.
Zwieńczeniem sztuki naszych Mistrzów stał się szerkon – mogłeś przekonać się o
jego efektywności. Odpowiedni cios jest w stanie powalić nawet ciężkozbrojnego
rycerza. – Derron wskazał głową rozciętą zbroję, stanowiącą dowód jego słów. – Nasi
płatnerze zasłynęli jako najlepsi zbrojmistrze świata, za ich wyroby ludzie gotowi byli
płacić niebotyczne sumy. Oto, czym był Zakon.

–A co było dalej? Co się potem z nim stało?

Derron skrzywił się. Było widać, że ten temat jest mu niemiły, ale mimo to

odpowiedział:

–Zdrada. Trzysta pięćdziesiąt lat temu wrogowie po raz kolejny oblegali twierdzę i

jeden z rycerzy, skuszony nagrodą, otworzył im wrota. Polegli wszyscy obrońcy…
Napastników ta zbrodnia nie zadowoliła, więc ograbili twierdzę, a potem zrównali ją z
ziemią. – Rycerz zamilkł na chwilę. – Niemal całą broń, która się tu znajduje,
przeniosłem stamtąd – uratowałem jeden z magazynów przed maruderami, wtedy już
od dawna mieszkałem tu z Mistrzem.

–A co się stało ze zdrajcą?

Derron uśmiechnął się nieprzyjemnie.

–Powiesił się. Każdej nocy nawiedzałem go pod postaciami jego pomordowanych

towarzyszy…

Wyobraziłem to sobie i od razu odechciało mi się drążyć ten temat.

–Dobrze, dość tego, pewnie zmęczyłem cię tymi opowieściami. Chodźmy wybrać ci

resztę broni.

–Jaką resztę?

Derron uśmiechnął się.

–A co, chciałeś podróżować wyłącznie z mieczem? Musimy wybrać odpowiednią

kolczugę, kindżał, najlepiej dwa, noże do rzucania, łuk ze strzałami, tarczę… Kopii
raczej nie będziesz brał i tak sobie z nią nie poradzisz.

–Aha. A czy tę broń również robili kowale Zakonu?

–Oczywiście. Daję ci tylko to, co najlepsze, więc będziesz miał przy sobie wartość

kilku królestw – zażartował.

–Mało śmieszne. A jeśli ktoś będzie chciał mnie ograbić?

–Po pierwsze, uczyłeś się walki wręcz nie dla przyjemności, po drugie, w ciągu

ubiegłych stuleci zachowało się niewiele broni Zakonu, zbyt wiele osób na nią
polowało. Teraz wyłącznie prawdziwy specjalista mógłby odróżnić twoją broń od
podróbek – ludzie fałszowali naszą broń z takim samym zapałem, z jakim polowali na
prawdziwą. Na przykład, do dziś są tacy, którzy próbują wykuwać szerkony. Po
trzecie wreszcie, nawet jeśli ktoś rozpozna, że twoja broń jest prawdziwa, to czy się
na nią połaszczy? Twoja zbroja będzie za mała dla dorosłego wojownika… Co
prawda, pozostają jeszcze zwariowani kolekcjonerzy, ale z nimi sobie poradzisz.

–Bardzo pocieszające.

–Jak sobie chcesz. Oczywiście mogę dać ci zwykłą broń. Wprawdzie taka kolczuga

waży dwa razy więcej niż zakonna i jest mniej trwała, ale to nic, dasz sobie radę. A
miecze też są nie najgorsze, krasnoludzka robota.

–Nie – odparłem szybko. Miałbym się rozstać z szerkonem? Za nic! – Zaryzykuję…

–Tak też myślałem – uśmiechnął się Derron. – Chodźmy wybrać…

***

Pogrążony we wspomnieniach, omal nie pozwoliłem zajść się od tyłu jednemu z

manekinów.

„Dość tych marzeń! – skarciłem sam siebie. – Pora skończyć z tymi typkami”.

Pobiegłem w lewo, ostrożnie wyjrzałem zza kamienia. W dole chyba panował spokój,

nie widać było żadnego ruchu… Ale, ale, gdzie się podział ten manekin, który wyrwał
mnie z zamyślenia? I gdzie są pozostałe?

Zbiegłem ze zbocza i szybko wcisnąłem się w szczelinę między dwoma głazami,

którą wypatrzyłem z góry. W samą porę – obok mnie przebiegł jeden z przeciwników.
Najwidoczniej zauważył mnie, ale nie zdołał dojrzeć, co się ze mną stało – nie tracąc
czasu, wyturlałem się i cisnąłem za uciekającym nóż. Nie po rycersku, ale nie miałem
teraz głowy do takich rzeczy. Pora się zmywać… Derron zawsze powtarzał, że należy
jak najczęściej zmieniać miejsce pobytu i starać się być nieprzewidywalnym dla
przeciwnika.

„Stop! – przerwałem sam sobie. – A co to za hałas…?”

Nieopodal spadło kilka kamieni – ktoś skradał się i przypadkiem strącił je nogą.

Skoczyłem do wielkiego głazu i schowałem się w jego cieniu. Aha, oto i moi
przeciwnicy! Zza jednego kamienia wyłoniły się trzy skradające figury. Na razie mnie
nie widzieli… Przyczaiłem się, czekając, aż podejdą bliżej. Bliżej… jeszcze bliżej…
już! Nie mogę dłużej czekać, zauważyliby mnie i utraciłbym element zaskoczenia.
Wyskakuję z ukrycia i obiema rękami ciskam dwa noże, zaraz po nich rzucam trzeci.
Manekiny nie miały prawa zdążyć zareagować, zbyt późno mnie zauważyły. Jednak
trzeci przeciwnik w niewyobrażalnym piruecie uchylił się od ciosu i nóż tylko drasnął
go w ramię. I teraz ja musiałem się bronić: jeden jego nóż odbiłem wystawionym
szerkonem, przed drugim uchyliłem się, robiąc przewrót w tył – jak się od razu
przekonałem, zupełnie niepotrzebnie. Zachciało mi się popisów! Zupełnie
zapomniałem o tym głazie, za którym się chowałem i który znajdował się tuż za mną.
Głaz natychmiast o sobie przypomniał, gdy dość boleśnie uderzyłem o niego i na
moment straciłem możliwość odczuwania czegokolwiek. Na szczęście mojemu

przeciwnikowi skończyły się noże, obnażył miecz i skoczył do mnie. Niestety, mnie
również skończyły się noże – gdyby było inaczej, mój przeciwnik nie zdołałby do
mnie podejść żywy. A teraz musiałem przyjąć walkę, chociaż w głowie huczało mi po
nieudanym lądowaniu.

–To świństwo! – warknąłem, potrząsając głową i usiłując dojść do siebie.

Kurczę, przykro byłoby teraz przegrać, przecież to mój ostatni przeciwnik… No i od

trzech tygodni nie przegrałem ani jednej walki, bez względu na stopień trudności
wymyślanych przez Derrona pojedynków. I teraz, z własnej głupoty, byłem bliski
klęski! Nie mogłem po prostu uchylić się od noża? To nie, musiałem popisać się
zręcznością, gimnastyk cholerny! Potrzebuję minuty, żeby dojść do siebie, ale
przeciwnik mi jej nie da!

–Bałwanie! – warknąłem ze złością. – Nie widzisz? Pozwól mi oprzytomnieć!

Oczywiście, nie miał najmniejszego zamiaru tego robić.

Rzuciłem się do ucieczki i biegłem tak z pięć minut, aż ostatecznie rozjaśniło mi się

w głowie i mogłem dać odpór mojemu przeciwnikowi.

Walka szybko mnie otrzeźwiła i wkrótce skończyła się moim zwycięstwem. Cóż, nie

na darmo Derron nazywa mnie teraz jednym z najlepszych szermierzy świata. Co
prawda, miał do mnie nadal pretensje o zbytnią pewność siebie, ale obiecywał, że
wkrótce to ze mnie wykorzeni. I chyba dziś mu się to udało: oblał mnie zimny pot na
myśl, co by się stało, gdyby mój przeciwnik był człowiekiem z krwi i kości. Mogłoby
się to skończyć moją śmiercią i to wcale nie iluzoryczną.

–Mam nadzieję, że zrozumiałeś swój błąd?

Odwróciłem się. Krajobraz z głazami zniknął, na niewielkiej polanie za mną stał

Derron.

–Zrozumiałem – westchnąłem ze smutkiem. – Nie powinienem był szpanować. Po co

szukać komplikacji tam, gdzie ich nie ma?

Derron wyglądał na lekko stropionego.

–Przepraszam, ale nie zrozumiałem. Szpanować? Co to znaczy?

–No, że nie trzeba było robić pokazówki.

–Że co?

–No, wygłupiać się! Słuchaj, nie znasz najprostszych słów?! I to ma być ta wasza

słynna magiczna znajomość języka. Szpanować, czyli chwalić się.

–Aa, chwalić się… Postaram się zapamiętać.

Przed swą niegdysiejszą podróżą do naszego świata Derron nauczył się kilku

języków w sposób magiczny, jednak gdy znalazł się w naszym świecie i siedząc w
knajpie czekał, aż człowiek, którego wybrali z Mistrzem, skończy pić piwo z
przyjaciółmi, rycerz pojął, że miejscowego języka nie zna. Dlatego poprosił mnie,
żebym uczył go rosyjskiego i często rozmawialiśmy w moim języku, ale nauka szła
opornie.

–Starczy tych zajęć lingwistycznych – przerwał nam Mistrz; nawet nie zauważyłem,

kiedy podszedł. – Derronie, mówiłeś Jegorowi o próbie?

–O jakiej próbie? – zdumiałem się.

–A więc nie mówiłeś. Otóż, Jegorze, żeby zostać rycerzem, musisz przejść próbę.

–Jaką?

Mistrz i Derron wymienili spojrzenia.

–Teraz walczyłeś na niewielkim poligonie doświadczalnym. Próba wygląda bardzo

podobnie, jest tylko bardziej skomplikowana, chociaż zarazem prostsza.
Wypróbowana zostanie nie tylko twoja siła i zręczność, ale również twój duch.
Możliwe nawet, że nie będzie ani jednej walki, chociaż to mało prawdopodobne.

–Każdy uczeń – mówił Derron – otrzymuje prawo nazywania się rycerzem Zakonu i

noszenia broni dopiero po przejściu próby. Nikt nie może zostać rycerzem, jeśli nie
podda próbie swej duszy.

–Ale przecież już dawno dałeś mi prawdziwą broń, od dwóch miesięcy prawie nie

rozstaję się z mieczem?

Derron kazał mi stale nosić zarówno szerkon, jak i kolczugę, żebym się z nimi zżył.

Początkowo to było strasznie niewygodne, miecz plątał się między nogami, a
kolczuga, chociaż lżejsza niż zwykła, ciążyła na ramionach. Jednak stopniowo się do
niej przyzwyczaiłem i traktowałem jako część ubrania, miecz również przestał mi
przeszkadzać i odkładałem go tylko wtedy, gdy kładłem się spać albo szedłem kąpać.

–To wszystko prawda, ale mimo to nie jesteś jeszcze rycerzem Zakonu –

zaprotestował Derron. – Poza tym, próba jest nieodzowna, musisz poznać swoje
słabe i mocne strony.

–No dobrze, trzeba to trzeba. W czym problem?

–Problem w tym – odezwał się Mistrz – że jeśli nie przejdziesz próby, będziesz mógł

przystąpić do niej dopiero za rok. Wcześniej twój organizm nie wytrzyma takiego
obciążenia.

–To znaczy, że jeśli przejdę próbę, to moja nauka na tym się skończy, a jeśli nie…

–To będziesz musiał pozostać na wyspie jeszcze rok. Nie możemy cię wypuścić,

jeśli będzie istniał choćby cień wątpliwości co do twojej gotowości. Zresztą, nie
chodzi nawet o to – po prostu, jeśli nie przejdziesz próby, nie będziesz mógł włożyć
obręczy rycerza – magia ci nie pozwoli. A bez tytułu rycerza wyruszanie w podróż nie
ma sensu.

–A co to za obręcz? Nigdy o niej nie wspominaliście!

–Bo nie było takiej potrzeby. Każdy, kto zostaje rycerzem, otrzymuje taką właśnie

obręcz. To coś w rodzaju waszego dowodu tożsamości, tylko obręczy nie da się
podrobić. Stanowi świadectwo, że rycerz naprawdę jest rycerzem, a nie
samozwańcem, prócz tego posiada pewne właściwości magiczne…

–Jakie?

–A raczej nie sama obręcz, lecz umieszczony w niej kamień. W magicznym świecie

ten minerał jest dość rozpowszechniony. Wiele osób traktuje go jak ozdobę, jednak
ma pewne cechy, dzięki którym stał się symbolem wszystkich rycerzy tego świata.

–Jakie to cechy?

–Dość specyficzne. Człowiek, który zdoła dostroić go do siebie, potrafi rozpoznać

tych, którzy również posiadają taki nastrojony kamień. Innymi słowy, jeśli nie dasz
rady dostroić kamienia, każdy rycerz będzie traktował cię jak samozwańca – a z
samozwańcami nikt się nie ceregieli.

Nie spodobało mi się to.

–A jak się go dostraja?

–To zależy, jednak pewien warunek pozostaje niezmienny: pretendent musi

dowieść, że jego duch jest mocny i że on sam zasługuje na ten kamień, a potem
magia budzi kamień do życia.

–Budzi do życia?

–Tak. Wiele osób uważa, że kamienie są żywe, nawet ja niemal w to wierzę. W

różnych państwach próby wyglądają różnie: to może być post i modlitwa albo
pojedynki aż do wyczerpania. Jednak każdy poddawany próbie czuł się tak, jakby to

właśnie kamień go sprawdzał.

–Jak to?

–Nie wiem. Nie jestem rycerzem i nigdy nie przechodziłem tej próby.

–Słyszałem różne historie – wtrącił się Derron. – Pewien człowiek miał zostać

rycerzem i jego próbą był pojedynek. Zwykle mógł fechtować cały dzień bez przerwy,
lecz podczas próby już po dziesięciu minutach walki poczuł śmiertelne zmęczenie.
Walka mimo wszystko dobiegła końca, ale przegrał wszystkie oprócz pierwszej.
Mimo to został rycerzem, ale jak się później wyjaśniło, ktoś na niego oddziaływał –
właśnie dlatego poczuł zmęczenie. Każdy rycerz może opowiedzieć o jakimś swoim
przeżyciu, z każdym podczas próby działo się coś dziwnego.

–A co działo się z tobą?

–Nie mogę powiedzieć. Próba rycerzy Zakonu różni się od zwykłych prób, i jeśli

opowiem ci, co czułem, nie będziesz mógł jej przejść. Zakon miał własne metody, co
dało niespodziewany efekt: okazało się, że kamień poddawał próbie nie tylko ducha,
ale również coś jeszcze.

–Co?

–Tego również nie mogę wyjawić. Jeśli okażesz się godny, zrozumiesz sam. Powiem

tylko, że w czasie zwykłej próby ducha, kamień po prostu dostraja się do właściciela,
dodaje mu sił i czyni bardziej wytrzymałym, dzięki swojemu kamieniowi rycerz może
rozpoznać „współbrata w rzemiośle” i wykryć samozwańca. Jednak podczas próby
Zakonu kamień daje swemu właścicielowi również inne cechy, przy czym każdego
wyposaża w coś innego. Nie wiem, czym obdarzy ciebie, tego już dowiesz się sam.

–Jasne – skinąłem w zadumie głową. – W takim razie każdy, kto będzie chciał, może

zostać rycerzem – znajdzie kamień, przejdzie próbę i już, po zawodach.

–Nie rozumiesz. Kamień należy umieścić w specjalnej obręczy, co może zrobić tylko

silny mag. Poza tym do próby przystępujesz nie z kamieniem tylko z obręczą, a
oprócz próby potrzebna jest magia i to bardzo silna. Tak silnych magów jest
zaledwie kilku w każdym kraju i żaden z nich nigdy nie odważy się pasować na
rycerza człowieka niegodnego. Zaś dostroić kamień do człowieka może tylko ten
mag, który wykonał obręcz.

–W takim razie kto nadaje tytuł rycerza?

–Władca danego państwa albo wielmoże, posiadający takie prawo ze względu na

swą pozycję w społeczeństwie. Mag daje kandydatowi na rycerza przygotowaną
obręcz i ten rozpoczyna próbę. Jeśli ją przejdzie, władca nadaje mu tytuł rycerza.

Następnie mag dostraja kamień i kandydat zostaje rycerzem.

–Ja, jako władca Atl – odezwał się Mistrz – mogę pasować cię na rycerza i

wyznaczyć ci próbę. Jeśli ją przejdziesz, to wówczas, już jako mag, będę mógł
przeprowadzić ceremonię. Wtedy i tylko wtedy staniesz się rycerzem. Nie będąc
rycerzem, nie możesz wyruszyć w drogę – nie zapominaj, że to świat feudalny, a ty
będziesz potrzebował swobody ruchu, żeby podróżować. To mogą robić jedynie
kupcy, minstrele i rycerze. Kupiec w twoim wieku wydałby się podejrzany, poza tym,
cóż to za kupiec bez towaru? Przygotowanie ciebie i towaru trwałoby zbyt długo, zaś
jeśli chodzi o minstrela – wybacz, ale słyszałem jak śpiewasz. Pobiją cię już przy
pierwszym występie.

–O, zaraz tam… – Rzecz jasna, miałem świadomość swoich umiejętności

wokalnych, jednak tak bezpardonowa krytyka uraziła mnie.

–Jako rycerz będziesz mógł wędrować, gdzie chcesz, nie budząc niczyich podejrzeń

– mówił dalej Mistrz, nie reagując na moje słowa. – Mało tego, będąc zarazem
szlachcicem, zyskasz wstęp na każdy dwór, co nie jest bez znaczenia.

–Rozumiem. Ale skoro jestem za młody na kupca, to czy nie jestem za młody na

rycerza?

–Na pewno będziesz zwracał na siebie uwagę, ale nic więcej. Nie będziesz nawet

najmłodszym rycerzem na świecie, niektórzy przechodzili próbę już w wieku
dwunastu lat.

–To możliwe? – spytałem zdumiony.

–W twoim świecie nie, nawet w naszym tak młody rycerz to rzadkość. Jednak tu nie

ma takiego pojęcia jak giermek, więc każdy syn arystokraty może zostać rycerzem,
jeśli tylko zechce.

–A jeśli nie zechce?

–To pozostaje szlachcicem – hrabią, baronem czy kim tam jest jego rodzic. Tytuł

rycerza jest tytułem szacownym, ale nie obowiązkowym. A więc, gdy jakiś chłopak
postanawia przejść próbę, prosi o błogosławieństwo swoich rodziców – jeśli żyją –
potem następuje poświęcenie u króla, jeśli chłopak pochodzi ze znamienitej rodziny,
albo u wielmoży, jeśli rodzina jest niezbyt znamienita. Następnie odbywa się próba
właściwa. Nie ma ograniczeń co do wieku pretendenta.

–To znaczy, że rycerzem można by zostać w każdym wieku?

–Jeśli tylko kandydat jest wystarczająco silny duchem – owszem. Jest jednak druga

strona medalu: gdy zostajesz rycerzem, jakiś inny szlachcic może wyzwać cię na

pojedynek. Rzecz jasna, wyzwanie na pojedynek dziecka jest w złym tonie, jednak
nikt nie osądzałby szlachcica za zabójstwo.

–Ale jak to?

–Tak to. Skoro chcesz zostać rycerzem, musisz być gotów przyjąć wraz z

przywilejami również pewne niedogodności swojej pozycji. Dlatego rzadko kto
przechodzi próbę przed ukończeniem dwudziestego roku życia, woli najpierw
trenować ciało i ducha. Poza tym rodzice kochający swoje dziecko nie pozwolą mu
na taką próbę zbyt wcześnie.

–Ale przecież mówił pan, że niektórzy stawali się rycerzami w wieku dwunastu lat!

–To z reguły oznacza, że chłopiec jest sierotą, że naczytał się ksiąg i postanowił

szybko zostać rycerzem, albo że po prostu nie miał innego wyjścia.

–Dlaczego?

–O tym porozmawiamy potem, gdy będziemy zastanawiać się nad twoją legendą.

–Jaką legendą?

–Twoją historią życia. Przedstawię ci kilka możliwości, a ty wybierzesz, która

najbardziej ci odpowiada. Ale odeszliśmy od tematu… A więc, jaka jest twoja decyzja
– czy chciałbyś poddać się próbie?

–Teraz?

–Tak. Wszystko zostało przygotowane.

–Ale dopiero skończyłem trening…

–To również część próby.

–W takim razie dobrze. Nie odkładajmy tego.

Nie spodobało mi się to, że Derron i Mistrz tak nagle ogłuszyli mnie wiadomością o

próbie. Było jasne, że coś się za tym kryje. Skoro do tej pory nawet nie wspomnieli o
tych obręczach… Mimo to nie chciałem zmieniać decyzji.

–W takim razie chodźmy, po drodze opowiem ci o samej próbie. Derronie, idź

przodem, przygotuj wszystko.

Derron skinął głową i zniknął.

–Chodźmy, Jegorze.

Ruszyłem za Mistrzem, który zaczął opowiadać.

–Próba trwa zwykle pięć godzin naszego czasu i tydzień czasu labiryntu.

–Co to znaczy?

–To znaczy, że nie będzie cię tutaj około pięciu godzin, jednak tobie wydadzą się

one tygodniem. Dlatego należy przygotować cię tak, jak do tygodniowej wyprawy.

–W takim razie muszę wziąć prowiant!

–Wszystko już zostało przyszykowane. Twoje zadanie będzie polegało na

wydostaniu się z labiryntu. W zasadzie to nie jest trudne – bez względu na to, w
którą stronę się udasz i tak dotrzesz do wyjścia, najwyżej jedna droga może być
łatwiejsza niż inna. I zapamiętaj: jeśli już raz obrałeś kierunek – idź, każde wahanie
tylko utrudni twoją drogę. I jeszcze jedno: wszystkie rany, jakie otrzymasz w
labiryncie, będą prawdziwe.

–To znaczy, że mogę tam również zginąć?

–Teoretycznie tak, w praktyce jest to niemal wykluczone. Wystarczy, że klaśniesz w

dłonie, a wrócisz na wyspę. Ponadto będę cię obserwował i pomogę ci, jeśli nie
będzie innego wyjścia. Ale to będzie równoznaczne z przegraną.

–Rozumiem.

–Bardzo dobrze… Jesteśmy na miejscu.

Mistrz zatrzymał się przed niewielką grotą. Derron już na nas czekał.

–Wszystko gotowe – oznajmił.

Mistrz skinął głową i odwrócił się do mnie.

–Jeśli jesteś zdecydowany, wejdź do groty, a znajdziesz się w stworzonym przeze

mnie labiryncie. Czeka tam na ciebie twoje wyposażenie, masz godzinę, żeby je
obejrzeć, dopiero wtedy zacznie się twoja próba. Pamiętaj, rynsztunek jest
prawdziwy, nie magiczny.

Z pewną obawą zerknąłem na jaskinię, potem odetchnąłem głęboko i zanurzyłem się

w ciemność.

–Powodzenia! – krzyknął za mną Derron.

Korytarz niespodziewanie zaczął biec w dół, pociągnęło mnie w głąb i omal nie

zleciałem na twarz. Wokół mnie zamknęła się ciemność, spanikowałem i z trudem

powstrzymałem się od klaśnięcia w dłonie. Na szczęście w tej właśnie chwili w oddali
pojawiło się światło i ucieszony ruszyłem w tamtym kierunku. Potem coś nagle
pchnęło mnie w plecy, nie zdołałem utrzymać równowagi, poleciałem do przodu i
wypadłem na niewielką polankę. Stał tam koń objuczony bagażem – to chyba był ów
obiecany rynsztunek. Wstałem, otrzepałem się i rozejrzałem, usiłując zrozumieć, co
to za labirynt.

–A niech to! – wyrwało mi się.

Żadnego labiryntu, w każdym razie w zwykłym rozumieniu tego słowa, nie było. Jak

okiem sięgnąć, wszędzie rozciągał się las. Z polany w głąb lasu biegło kilka ścieżek,
wystarczająco szerokich, żeby mógł nimi przejechać samotny jeździec. Słońce
świeciło wysoko w górze – sądząc z jego położenia, mogła być druga po południu.

–To niemożliwe, żeby to właśnie był ten labirynt… Cały świat?! Zresztą, dlaczego

nie…? – mruknąłem sam do siebie, wspominając stworzone przez maga poligony.
Najwyraźniej tak właśnie było. Nieważne, w jakim kierunku pójdę, ale na początek
muszę ten kierunek wybrać… Ale to za chwilę, teraz obejrzyjmy, co my tu mamy.

Obmyślanie trasy odłożyłem na później, zająłem się przeglądem wyposażenia.

Podszedłem do wierzchowca, nad podziw spokojnego i uległego (co było tym
bardziej zaskakujące, że konia na pewno wybrał Derron, a dobrze znałem jego
poczucie humoru), zdjąłem cały rynsztunek, przytroczony do siodła.

Rozwinąłem jedno z zawiniątek: był w nim ciepły wełniany płaszcz, ubranie na

zmianę, ciepła czapka. W drugim znajdował się zapas jedzenia: suszone mięso, żółty
ser, chleb, trochę owoców. Na tydzień na pewno nie wystarczy, czyli będę musiał
polować. Odłożyłem na bok tobołek z prowiantem, wziąłem trzeci, w którym były
różne niezbędne w drodze drobiazgi: mydło, igła i nitki w różnych kolorach, apteczka
i motek mocnego sznurka. Włożyłem to do sakw przy siodle, a potem uważnie
obejrzałem całą resztę. Była tam spora manierka z wodą, broń – dwa zestawy noży
do rzucania, łuk, kołczan ze strzałami i niewielka obręcz z dziwnym zielonkawym
kamieniem. Zainteresowany, wziąłem obręcz i zauważyłem przywiązaną do niej kartkę
papieru. Był to list od Mistrza:

Jak się zapewne domyśliłeś, to, co właśnie trzymasz w ręku, to obręcz rycerza.

Załóż ją koniecznie przed wyruszeniem w podróż, w przeciwnym razie nie zdołasz
przejść próby. Nie dziw się niczemu. Życzę powodzenia. Mistrz.

Ciekawostka… Nie wiem czemu, ale list mnie zdenerwował. Nie można było

wcześniej dać mi obręczy i powiedzieć tego wszystkiego? Poczułem taki wstręt do
obręczy, że omal nie cisnąłem jej w krzaki, na szczęście, w porę się opamiętałem.

Co się ze mną dzieje? Skąd ten nagły przypływ złości? Teraz, gdy trochę

ochłonąłem, nie potrafiłem zrozumieć przyczyn gniewu. I wtedy zaświtała mi w głowie
niespodziewana myśl i ze strachem spojrzałem na obręcz.

–A więc Mistrz miał rację i to ty poddajesz mnie próbie? No, no… – Zdecydowanym

ruchem włożyłem ją na głowę i omal nie krzyknąłem – ścisnęła mi czaszkę jak
stalowe imadło. Z ogromnym trudem powstrzymałem się od zerwania obręczy z
głowy. Jakby w odpowiedzi na moje opanowanie, ból zniknął.

Uspokoiłem się, zająłem sortowaniem i rozłożeniem przedmiotów w sakwach, a

potem nie pozostawało już nic innego, jak wybrać drogę, którą miałem wyruszyć w
podróż. Rozejrzałem się uważnie: każda ścieżka wydawała się tak samo dobra i
niczym nie różniła się od poprzedniej. Mistrz mówił, że każda droga doprowadzi mnie
do wyjścia, tylko jedna może być trudniejsza, inna łatwiejsza. I jak tu odróżnić, która
jest która? Przecież wszystkie są jednakowe!

–No i do diabła z tym! – warknąłem i postanowiłem uciec się do znanego sposobu.

Jeśli kierunków jest wiele i nie wiadomo, który wybrać, najlepiej zdać się na los.

Wyjąłem jeden z moich kindżałów, położyłem na leżącym nieopodal płaskim

kamieniu i zakręciłem. Poczekałem, aż przestanie wirować i spojrzałem w stronę,
którą wskazywało ostrze.

No dobrze, może być tam. W końcu, co za różnica?

Wskoczyłem na siodło bez najmniejszego wysiłku – w ciągu ostatnich miesięcy

Derron nauczył mnie jeździć konno i teraz nawet to lubiłem. Gdy rycerz się za coś
bierze, robi to bardzo solidnie – mogłem się o tym niejednokrotnie przekonać na
własnej skórze. Metody stosował takie, że nie daj Boże, ale zawsze osiągał
zamierzony cel.

Rozejrzałem się jeszcze raz i ruszyłem w wybranym kierunku. Co prawda, teraz ta

właśnie ścieżka wcale nie wydawała mi się już taka dobra. O, tamta wygląda znacznie
lepiej… albo tamta… A, do licha z nimi… Lepsza, gorsza…

–Ehehej! Nadchodzę! Precz z drogi, wrogowie! – Dałem ostrogę wierzchowcowi i

ruszyłem do przodu, starając się nie dopuszczać do siebie wątpliwości. Pierwszy
krok został zrobiony, już się nie wycofam.

***

Pięć dni podróży było rozciągniętym w czasie koszmarem. Na początku zaatakowali

mnie jacyś zbóje, przed którymi zdołałem uciec. Może było to tchórzostwo, ale nie
widziałem żadnego sensu w walce z jakimiś tam kryminalistami. Potem zacząłem
trafiać na stwory rodem z koszmarnych snów hollywoodzkich producentów. Tu już

działałem, jak wypadło: czasem uciekałem, a czasem (rzadko) podejmowałem walkę i
sądząc z tego, że nadal byłem cały i zdrowy, postępowałem słusznie. Czwartego dnia
pogoda uznała, że była dla mnie zbyt łaskawa: w ciągu kilku godzin z drzew opadły
liście i zaczął sypać śnieg – pod wieczór musiałem już przedzierać się przez zaspy.
Do tego doszła jeszcze nocna walka z jakimś stworem, któremu nie zdołałem się
porządnie przyjrzeć.

O, jakże byłem wdzięczny rycerzowi za wszystkie lekcje walki po ciemku! Oddzielnie

byłem mu wdzięczny za hartowanie mojego ciała – całą noc spędziłem zakopany w
zaspie.

Nad ranem śnieg stopniał i obudziłem się w wielkiej kałuży. Klnąc w żywy kamień

wszystko, a przede wszystkim rycerzy z ich idiotycznymi próbami, trzęsąc się z
zimna, przebrałem się w suche ubranie i próbowałem rozgrzać przy rozpalonym
ognisku. Potem wzmocniłem się królikiem, upolowanym poprzedniego dnia. No, teraz
było mi zupełnie dobrze… gdyby nie kolczuga, która ziębiła ciało. Ale już dawno
zrozumiałem, że kolczuga nie jest elementem zbytku, lecz niezbędną częścią
ekwipunku.

Rozgrzałem się, wysuszyłem mokre ubranie i znowu ruszyłem w drogę. Jedna z

lekcji, jakie tu otrzymałem, głosiła: nie należy siedzieć zbyt długo w jednym miejscu –
w przeciwnym razie ściągały na ten teren wszystkie istniejące i nieistniejące stwory.

Na szczęście chwilowo nikt mnie nie atakował i po raz pierwszy mogłem przemyśleć

wszystko na spokojnie. Pogoda – niezbyt ciepła, ale i nie przejmujący ziąb – również
sprzyjała rozmyślaniom. Z jakiegoś powodu dostałem chwilę oddechu – w chwili
obecnej nikt mi nie groził i nikt mnie nie atakował. Spróbowałem zrozumieć, co
właściwie wydaje mi się dziwne w tym wszystkim, co się teraz działo i nagle
poczułem niejasny niepokój. Derron zawsze wbijał mi do głowy, że powinienem ufać
własnym odczuciom, nie raz uratowało mi to życie… Przytrzymałem konia i zacząłem
się uważnie rozglądać. I w tym momencie spokój się skończył.

W tym miejscu ścieżka rozszerzała się, tworząc idealne miejsce na zasadzkę.

Działałem czysto automatycznie – dałem ostrogę koniowi i ruszyłem prosto na
sześciu żołnierzy, wyjeżdżających z lasu. Zaskoczyłem ich, ale nie dali się zbić z
pantałyku – dwaj łucznicy, biegnący za główną grupą, unieśli łuki i strzelili, ale mnie
już nie było w siodle. W pełnym pędzie zeskoczyłem z konia, przekoziołkowałem i od
razu cisnąłem dwa noże. Łucznicy nie mieli żadnych szans, żeby zareagować, ba, nie
mogli nawet dojrzeć mojego rzutu! Nie dając przeciwnikom czasu na ochłonięcie,
podbiegłem do dwóch najbliższych żołnierzy i zadałem dwa szybkie ciosy. Czas
posłusznie zwolnił i szerkon błyskawicznie przebił się przez ich obronę.
Najwidoczniej nie spodziewali się po mnie czegoś takiego. Ostatni dwaj żołnierze już
docenili moje zdolności szermiercze i woleli nie ryzykować. Schowali miecze i wyjęli
zza pleców kusze, już naciągnięte, z nałożonymi bełtami. A żeby was! „Tak nie

wolno!” – chciałem krzyknąć, ale nie miałem czasu na głupoty, musiałem dać susa w
krzaki.

Przeciwnicy nie wychylali się – chyba pamiętali, jak umiem rzucać nożami. No

dobrze, zabawmy się w chowanego… Wygodnie ulokowany w gałęziach potężnego
dębu, niewidoczny dla wroga, obserwowałem stamtąd ruchy moich przeciwników,
którzy szukali mnie na ziemi. Robili to dość niezgrabnie – i znowu wstrząsnęła mną
sztuczność całej sytuacji. No dobrze, wiem, że cały ten świat został stworzony z
pomocą magii, ale z drugiej strony, przecież nieraz bywałem w światach powołanych
do życia magią i nigdy nie czułem tej nierealności, której doświadczałem teraz.

Dobrze, zastanowię się nad tym później, teraz muszę skończyć z tymi dwoma.

Zmrużyłem oczy i cisnąłem uprzednio podniesiony z ziemi kamień w pobliskie krzaki
– obaj kusznicy odwrócili się, reagując na hałas, świsnął jeden bełt, drugi żołnierz
miał mocniejsze nerwy.

Starając się nie hałasować, miękko zeskoczyłem na ziemię i jeszcze w locie rzuciłem

nóż – obaj żołnierze i tak już mnie zauważyli, już odwrócili się, gotowi do walki.
Wojownik, który przedtem nie strzelił, teraz uniósł kuszę i w tym momencie mój nóż
uderzył go w gardło. Żołnierz padł na ziemię, odruchowo naciskając spust, strzała
pomknęła w niebo. Drugi żołnierz wyjął miecz i rzucił się do ataku… Niedługo potem
było już po wszystkim.

Hm, skoro chcieli sprawdzić moje umiejętności, mogli wybrać lepszego

szermierza… I znowu cała ta sytuacja wydała mi się nieprawidłowa. Rozejrzałem się,
wokół nie było już żadnych śladów ciał. Zebrałem noże, usiadłem i zastanowiłem się.

Mistrz mówił, że to próba woli, a nie sztuki wojennej i mimo to niemal przez cały

czas musiałem z kimś walczyć. Gdzie tu próba woli? I te starcia jakieś takie
niepoważne… Dlaczego ci żołnierze wyszli na drogę, czemu nie strzelali z ukrycia?
Chcieli mnie wziąć do niewoli? Widma? Mało śmieszne… I zjawili się w momencie,
gdy wreszcie zacząłem coś rozumieć… Stop! Omal nie krzyknąłem z radości –
rozumiałem! To o to chodziło! Bałem się, że ktoś się zjawi i przerwie moje
rozmyślania, i żołnierze się pojawili. Do poprzednich starć dochodziło z tego samego
powodu – z powodu strachu! To mój strach tworzył potwory, z którymi walczyłem!
Bałem się walki w ciemnościach i musiałem stawić jej czoła. Bałem się, że pogoda się
zepsuje i rzeczywiście się zepsuła. Obręcz sprawiała, że wszystkie moje lęki stawały
się rzeczywistością. Oto dlaczego Mistrz mówił, że może nawet nie dojść do walki!
Wystarczy tylko kontrolować siebie i swój strach, uwierzyć w siebie.

Przypomniałem sobie jedną z lekcji Derrona.

„Strach to naturalny stan człowieka. Kto mówi, że się nie boi, jest albo kłamcą, albo

durniem. Nie wstydź się strachu, naucz się go wykorzystywać w swoich celach.

Boisz się wysokości? Podejdź do skraju przepaści i niech twój strach utrzymuje cię
nad krawędzią, nie pozwalając spaść. Boisz się walki? Niech strach pomnoży twe siły
i twoją zręczność. Strach to takie samo narzędzie w rękach prawdziwego wojownika
jak zręczność czy umiejętności, nawet strach można wykorzystać do osiągnięcia
zwycięstwa”.

Czyli wychodzi na to, że do tej pory walczyłem ze swoimi lękami! I gdybym choć na

chwilę zwątpił w zwycięstwo, załatwiliby mnie w krótkich abcugach, na nic zdałyby
się moje umiejętności. Ale ja nigdy nie wątpiłem, że zdołam zwyciężyć, albo że
przynajmniej zdążę uciec…

Byłem oszołomiony tym domysłem.

–I co mi to daje? – zastanowiłem się głośno i od razu sobie odpowiedziałem: – A to,

że wcale nie muszę walczyć. Mam pokonać swój strach i sprawić, żeby mi służył. –
Przypomniałem sobie o trzech elementach sztuki prawdziwego wojownika:
zręczność, umiejętności, mądrość. Do tej pory wykazałem się zręcznością i
umiejętnościami, czy nie czas, by stać się mądrym? Zręczny wojownik zdobywa
zwycięstwo, mądry osiąga pokój.

Tylko jak sprawdzić mój domysł? Cóż, jest tylko jeden sposób, ale ryzykowny…

Jeśli okaże się, że nie miałem racji, do następnej próby będę mógł podejść dopiero
za rok – pod warunkiem, że Mistrz zdąży mnie stąd wyciągnąć. Musiałbym siedzieć
na wyspie jeszcze przez rok! Pewnie, że jest tu ciekawie, ale tak strasznie chciałem
wrócić do domu… Nigdy nie przypuszczałem, że można aż tak tęsknić za domem…
Dobra, zaryzykuję. Jeśli mam rację, zwyciężę, jeśli nie… o tym wolałem nie myśleć.

Wstałem, odpiąłem miecz, wyjąłem kindżał i noże. Potem zdjąłem kolczugę,

zwinąłem ją w rulon i przerzuciłem przez siodło. Całą broń umieściłem w jednym
tobołku i przywiązałem obok kolczugi.

Byłem absolutnie bezbronny. I w tym momencie z lasu wyszedł oddział uzbrojonych

ludzi.

Poczułem ukłucie w piersi. A jeśli nie mam racji? Z trudem powstrzymując się, żeby

nie rzucić się do rozpakowania broni, wyciągnąłem przed siebie puste ręce i
ruszyłem w stronę żołnierzy. W milczeniu zbliżyliśmy się do siebie, stanęliśmy.
Dowódca zamachnął się na mnie mieczem, a ja ogromnym wysiłkiem woli
pohamowałem odruch i nie uskoczyłem, nadal stałem nieruchomo. Jeden z żołnierzy
wyciągnął do mnie miecz.

–Walka.

No proszę! Po raz pierwszy ten, którego przywykłem uważać za bezrozumną kukłę,

odezwał się! Pokręciłem głową.

–Nie.

Dowódca przystawił do mojej szyi sztych miecza.

–Twoja śmierć. Walka?

Schowałem ręce za plecami i znów pokręciłem głową.

–Nie.

Miecz płynnie uniósł się w górę… Czyżbym się pomylił?

Zamknąłem oczy, ale cios nie nastąpił. Może wtrącił się Mistrz i wyciągnął mnie z

labiryntu? Otworzyłem oczy. Nie… Świat wyglądał tak samo, jak przed chwilą, wokół
mnie stali ci sami uzbrojeni ludzie.

Dowódca uniósł miecz w żołnierskim pozdrowieniu.

–Wojownik. – W jego głosie dźwięczał szacunek. Niespodziewanie wyciągnął do

mnie dłoń, a ja uścisnąłem ją stropiony.

–Wojownik – powtórzył. Potem machnął ręką i zniknął. Razem z nim zniknęli inni

żołnierze.

Więc jednak miałem rację! Miałem rację! Jednak nim zdążyłem zachłysnąć się swoim

triumfem, szybki wir porwał mnie – i nie wiem, co było dalej. Wiedziałem tylko, że
zwyciężyłem.

CZĘŚĆ II

Wojownik

Rozdział 1

Ocknąłem się przed tą samą grotą, w której odbywała się próba. Obok wejścia stali

Mistrz i Derron i patrzyli na mnie z niepokojem.

–Już po wszystkim? – zapytałem niepewnie.

Derron podszedł do mnie i objął mnie bez słowa. Taka wylewność była czymś

zupełnie nietypowym dla niego, zdziwiony spytałem:

–Co się stało?

–Nic. Brawo, Jegorze! Jestem z ciebie dumny. – Rycerz, nie krępując się, otarł łzy.

Ze zdumieniem ujrzałem, że Mistrz płacze również.

–Co z wami? Myślałby kto, że wróciłem z tamtego świata! Przecież chyba nic mi nie

groziło? – spojrzałem na nich podejrzliwie. – A może groziło?

–Nie groziło – uspokoił mnie szybko Mistrz. – Ale zawsze to przyjemnie przekonać

się, że uczeń spełnia oczekiwania.

–Ale przecież to nawet nie było trudne! Jak tylko domyśliłem się, że walczę ze

swoim strachem, zrozumiałem, co trzeba zrobić.

–Ech, Jegorze, Jegorze… Tylko twoja młodość tłumaczy twoją naiwność. Czy wiesz,

że zaledwie jeden na stu przechodzi próbę za pierwszym razem? Skoro to takie
łatwe, to czemu się tak dzieje, jak myślisz?

–Jeden na stu?! Ale dlaczego? Przecież to tylko strach!

Mistrz prychnął.

–Tylko strach… Jakby tego było mało…

–Nie zrozumiałeś, Jegorze – wtrącił się Derron. – I szczerze mówiąc, cieszę się, że

nie zrozumiałeś. W czasie próby musiałeś stawić czoła nie tylko swojemu strachowi,
ale również pysze, zazdrości, nienawiści. Powiedz, czy zwycięstwo w walce nie
sprawiało ci przyjemności, czy nie kusiło cię, żeby walczyć znowu i znowu, by
udowodnić wszystkim, że jesteś najlepszy? Czy nie widziałeś w swoich

przeciwnikach tych, z którymi już zdarzało ci się walczyć i którzy kiedyś wyrządzili ci
krzywdę?

Wzruszyłem ramionami.

–Pewnie, że byłem dumny ze zwycięstw, ale postrzegałem to jako rywalizację

sportową i uważałem to uczucie za usprawiedliwione. Jeśli chodzi o dowody moich
umiejętności, to przecież od trzech tygodni z nikim nie przegrywam. Wiedziałem, że
jestem najlepszy i nie uważałem, że muszę to komuś udowadniać. Dlatego
niespecjalnie zależało mi na pojedynkach. Nigdy nie lubiłem bójek i wolałem uciec,
niż wdawać się w bezsensowną jatkę. Co się zaś tyczy nienawiści, to przecież sam
pan mówił, że nie można nienawidzić tego, co nas śmieszy – a w labiryncie często
zdarzało mi się śmiać z moich przeciwników.

Mistrz roześmiał się.

–Derronie, znowu zapomnieliśmy, że on jest z innego świata. Jego racjonalizm

zdołał pokonać nawet czary rycerskiego klejnotu. Jaki rycerz zrezygnowałby z walki
tylko dlatego, że uważa ją za bezsensowną?

–To źle? – popatrzyłem stropiony na roześmianych przyjaciół.

–Oczywiście, że nie. Mało tego, mamy nadzieję, że twój sposób myślenia dla

niejednego okaże się przykrą niespodzianką. Ale dajmy temu na razie spokój, zrobiło
się późno. Jegorze, idź do swojego pokoju, załóż odświętny strój – nie patrz na mnie
takim wzrokiem – a potem przyjdź do mojego gabinetu, czeka nas długa, poważna
rozmowa. A teraz, Derronie, do dzieła… – Mistrz odszedł na bok, przepuszczając
rycerza.

Derron, z mieczem w dłoni, zrobił krok w moją stronę.

–Jegorze, uklęknij.

Wzruszony, próbowałem ukryć to, żartując:

–Jak dramatycznie! Jak w powieściach rycerskich!

Ale surowy wzrok rycerza lepiej niż jakiekolwiek słowa przekonał mnie, że nie pora

na żarty. Spoważniałem. Derron, trzymając miecz za ostrze, dotknął rękojeścią
obręczy ma mojej głowie; Mistrz zadeklamował jakieś zaklęcie, a ja poczułem
pieczenie w miejscu, w którym kamień dotykał czoła. Nim stało się ono nieznośnie,
mag skończył wygłaszać zaklęcie i ból zgasł.

–Bądź godny tytułu, którym obdarzam cię w imieniu władców starożytnego Atl.

Wręczam ci ten oto miecz, noś go z czcią i bądź go godny.

Rycerz odsunął miecz od mojego czoła i wręczył mi broń. Nie wstając z kolan,

przyjąłem miecz – prawą ręką za rękojeść, lewą za ostrze. Następnie ostrożnie
podniosłem klingę do kamienia w obręczy i na chwilę zamarłem. Potem wstałem,
włożyłem miecz do pochwy i skłoniłem się, najpierw Mistrzowi, potem Derronowi.

–Niechaj stanie się wedle waszej woli.

Mistrz i rycerz skłonili się jednocześnie, odwrócili i poszli do zamku. Zgodnie z

regułą, nie wolno mi było rozmawiać z nikim przez całą godzinę, pozwalając
kamieniowi zapoznać się ze mną. W głębi duszy uważałem takie „zapoznawanie się z
kamieniem” za idiotyzm. „Puddingu, chciałbym przedstawić ci Alicję. Alicjo, to
właśnie jest pudding…” Tfu.

„Witaj, kamieniu, nazywam się Jegor, a ty?” Tak jak się spodziewałem, odpowiedź

nie nastąpiła. Ponieważ jednak zdążyłem się już nie raz przekonać, że w magicznym
świecie nic nie jest takie proste, jak się wydaje, musiałem przestrzegać konkretnych
reguł. Dlatego czym prędzej poszedłem do pokoju, żeby przebrać się w odświętny
strój, który znienawidziłem od pierwszego spojrzenia. Nie jestem pewien, czego
nienawidziłem bardziej: stroju czy lekcji etykiety, na które musiałem go zakładać.
Gdyby nie prośba Mistrza, w życiu bym tak się nie ubrał! Głównym elementem stroju
była purpurowo-biała kamizela – obrzydlistwo. Na szczęście teraz, jako rycerzowi,
przysługiwał mi błękitny bandolet, co powinno nieco poprawić wygląd tego łacha…
Dobra, jeszcze dziś wytrzymam, mam nadzieję, że to już ostatni raz.

Oglądając efekt półgodzinnych męczarni (gdy zakładałem ten strój po raz pierwszy,

grzebałem się dwie godziny) przekonałem się, że z mieczem faktycznie lepiej się
prezentuje. Niesamowite, jak taki niby szczegół może wszystko zmienić! Co prawda,
na każdej dziewczynie ta moja kreacja wyglądałaby sto razy lepiej – ale cóż, etykieta!
Etykietę różnych krajów, wraz z heraldyką i całym średniowiecznym blichtrem, Mistrz
pakował mi do głowy jeszcze gorliwiej niż Derron szermierkę.

Ostatni rzut oka w lustro utwierdził mnie w przekonaniu, że miecz i obręcz

rzeczywiście sprawiają, że wyglądam całkiem znośnie… jakby bardziej solidnie…
Wypisz-wymaluj mały książę. Pokazałem język swojemu odbiciu, wyszedłem na
korytarz i ruszyłem do gabinetu do Mistrza. Minęła już godzina i mogliśmy przystąpić
do zapowiedzianej poważnej rozmowy.

***

I oto mijała już druga godzina rozmowy o niczym. W gabinecie, zasiadając przy

nakrytym stole, Mistrz i Derron wypytywali mnie o próbę, szkołę, o przyjaciół i
podobne rzeczy. Cierpliwie odpowiadałem, usiłując skryć rozdrażnienie. Do licha, czy
po to męczyłem się przez pół roku, żeby teraz prowadzić zgodne z etykietą
rozmówki?! Przecież powinniśmy pogadać o znacznie ważniejszych sprawach, na

przykład, o czekającej mnie podróży!

–Nie spiesz się, Jegorze, jeszcze będziesz miał dość tej podróży. – Mistrz jak

zawsze bez trudu odgadł moje myśli. – Na wszystko przyjdzie czas… postaraj się
wykazać cierpliwością.

–Co to, kolejna próba? – zdenerwowałem się. – Pewnie, że mogę się wykazywać, ale

im szybciej przejdziemy do rzeczy, tym prędzej ściągnę tutaj tego waszego maga…

–I tym prędzej wrócisz do domu. – Mistrz ze zrozumieniem skinął głową. – No cóż,

jeśli nie chcesz świętować dołączenia do grona rycerzy…

–Nie chcę i kicham na to wasze rycerstwo… Zrobiłem to wszystko tylko dlatego,

ponieważ twierdziliście, że inaczej nie można.

Derron popatrzył na mnie z dezaprobatą, chyba moje słowa go ubodły.

–Inaczej naprawdę nie można. – Mistrz zignorował moje chamstwo. – A skoro tak ci

się spieszy, to przejdźmy do sedna…

–No właśnie. Obiecaliście opowiedzieć, w jakich warunkach moi rówieśnicy mogą

zostać rycerzami.

–Przede wszystkim: w naszym świecie rycerz nie jest tym samym, czym był w

waszym. U was rycerz to jakby tytuł szlachecki, tutaj to tytuł człowieka, który
przeszedł próbę, a więc tym samym zasługuje na pewne przywileje. W świecie Magii
można zostać rycerzem na dwa sposoby – z urodzenia i według zasług, chociaż to
ostatnie jest bardzo trudne. Król może każdemu człowiekowi nieszlacheckiego
pochodzenia dać prawo przejścia próby…

–No to tak jak u nas!

–Niezupełnie. W waszym świecie rycerz to zaszczytny tytuł, który otrzymuje się za

określone zasługi. U nas jest inaczej. Do tytułu rycerza może pretendować każdy – w
tym celu wystarczy przejść próbę. Tytuł rycerza jest zaszczytny, ale… jak sądzisz,
co się stanie, jeśli kandydat nie zdoła przejść próby?

No właśnie, co? Do tej pory jakoś się nad tym nie zastanawiałem.

–Nic, po prostu nie zostanie rycerzem. Rycerze to szczególna kategoria szlachty,

stojąca nieco z boku i spoglądająca z góry na innych śmiertelników. Gdy szlachcic
przechodzi próbę, to do jego tytułu dodaje się słowo „rycerz”: rycerz-hrabia, rycerz-
książę i tak dalej, a jeśli nie przejdzie próby, to pozostanie hrabią czy księciem.
Zauważ, że owo „rycerz” znajduje się przed głównym tytułem, jako znacznie bardziej
zaszczytny. Nawet królowie bywają rycerzami – ale tu już, gdy powiesz „rycerz-król”,

monarcha może kazać ściąć ci głowę za obrazę majestatu. Tytuł króla idzie zawsze
przed tytułem rycerza. Radzę to zapamiętać, przydaje się.

–Zapamiętam. Ale czemu nie powiedzieliście mi o tym wcześniej? Nie tracilibyśmy

czasu teraz… A tak przy okazji, na czym polegają obowiązki rycerza?

–Oficjalne: bronić sprawiedliwości w czasie wędrówki po świecie. Walka ze złem,

obrona słabych i uciśnionych, poza tym, zgodnie z obowiązującymi ustaleniami,
rycerze mogą swobodnie przekraczać granice państw. W rzeczywistości rycerze
bardzo często chełpią się przed innymi swoją sławą, opowiadając o wymyślonych
czynach i nadużywają swoich praw, zajmując się we wsiach… – Mistrz zerknął na
mnie i urwał. – No… różnymi rzeczami, nielicującymi z pozycją rycerza. Dlatego
wprawdzie wpuszcza się ich do innych krajów, ale mimo wszystko pilnuje się tego
rozpasanego bractwa.

–Bardzo przyjemna perspektywa.

–Nie przejmuj się tak, przecież nie wszyscy są tacy. Spotyka się również

prawdziwych rycerzy.

–Naprawdę? – uniosłem brwi.

–Naprawdę – odparł Derron. – Nie zapominaj, że ty też jesteś teraz rycerzem. I jeśli

będziesz przestrzegał praw honoru, to będzie o jednego prawdziwego rycerza więcej.

–A jeśli chodzi o twoje pytanie, dlaczego nie rozmawialiśmy o tym wcześniej… –

Mistrz spojrzał na Derrona. – No cóż, na takie tematy można rozmawiać jedynie z
rycerzami.

–Taka jest zasada?

–Owszem. Ale dobrze, zajmijmy się twoją legendą. Przede wszystkim musisz

zmienić imię. Greg ci się podoba?

–Nie podoba. A co jest złego w Jegorze?

–W Jegorze nie ma nic złego, po prostu w świecie Magii to imię nie występuje.

Dobrze, najpierw ustalmy legendę, imię wybierzesz sobie sam za chwilę. Jak już
mówiłem, dzieci mogą zostać rycerzami, chociaż to raczej rzadkie przypadki.
Ponieważ nie ma żadnego ograniczenia ze względu na wiek, przejście próby
rycerskiej jest bardzo kuszące dla młodego pokolenia – jednak trzeba mieć
szlacheckie pochodzenie, no i zgodę rodziców. Chwała niebiosom, zwykle rodzice
szybko wybijają głupotę z młodych głów, jednak niektórzy czasem podchodzą do
tego dość obojętnie, zwłaszcza gdy dotyczy to młodszych dzieci, nie spadkobierców.
Wówczas mogły one podejść do próby – co z oczu, to i z serca, zdaje się, że tak się

u was mówi? Ale nawet w tym wypadku rodzice dawali swoje zezwolenie dopiero
wtedy, gdy dziecko skończyło czternaście, piętnaście lat.

–Ale mówił pan, że zdarzali się rycerze młodsi ode mnie?

–Owszem, głównie sieroty, skoro rodzice nie żyją, nie ma nikogo, kto mógłby im

tego zabronić.

–Czyli chcecie, żebym podawał się za młodszego syna jakiegoś szlachcica, którego

kochający ojciec chciał się jak najszybciej pozbyć? – spojrzałem na Mistrza w
zadumie.

–Niezupełnie. Proponuję, żeby poprzestać na wariancie z sierotą. Im mniej kłamstw,

tym lepiej. Podając się za syna szlachcica, w czasie podróży mógłbyś spotkać
jakiegoś znajomego twego „ojca”.

–Ale przecież to będzie nieprawda, nie jestem sierotą.

–W tym świecie jesteś. O nieba, przepraszam cię, Jegorze, nie chciałem ci sprawić

przykrości!

–To nic… – Próbowałem powstrzymać łzy, które napłynęły mi do oczu przy

wspomnieniu o domu i rodzicach. – Wszystko w porządku.

Mistrz zerknął na mnie nieprzekonany, ale mówił dalej:

–Po prostu wówczas nie grozi ci spotkanie znajomych twojej „rodziny”.

–Powinieneś podawać jak najmniej wymyślonych nazwisk – wtrącił się milczący do

tej pory Derron. – Mistrz lepiej ode mnie zna się na wielu rzeczach, ale pod tym
względem to ja mam więcej doświadczenia. I dlatego proponuję inny wariant.

–Jaki? – spojrzałem zaciekawiony na swojego – teraz już byłego – nauczyciela.

–Twoi rodzice i cała rodzina zginęli w czasie wojny domowej. Ty uratowałeś się

przypadkiem, i żeby nie zginąć z rąk morderców, uciekłeś przed wrogami rodziny i
zostałeś rycerzem. Takie rzeczy dzieją się ciągle i nikogo to nie zdziwi. Mało tego,
wtedy to, że ukrywasz swoje imię, również będzie jak najbardziej zrozumiałe:
obawiasz się najemnych zabójców… Albo: skoro wróg uważa cię za zmarłego, nie
chcesz go rozczarować. A teraz wędrujesz po świecie, zdobywając wiedzę i szlifując
umiejętności wojownika, żeby zemścić się na mordercy.

–W to też uwierzą?

–Przecież mówię, że takie rzeczy zdarzają się nieustannie, zwłaszcza w krajach, w

których prawo jest fikcją. Po prostu nie mów, skąd pochodzisz, tłumacząc się obawą
o własne życie. Wierz mi, zrozumieją cię i nawet ci pomogą. Jakiż to szlachetny czyn
– dopomóc sierocie pomścić śmierć rodziny!

–Nie potrzebuję takiej pomocy – burknąłem ponuro.

–Sam zdecydujesz, jaką pomoc przyjąć.

Ten wariant również nie wzbudził mojego zachwytu, ale po zastanowieniu uznaliśmy

go za najlepszy.

Najgorętszą dyskusję wywołał wybór imienia – żadne z zaproponowanych nie

zyskało mojej aprobaty.

–Po co mi imię? – oznajmiłem w końcu. – Przecież zgodnie z legendą i tak mam je

ukrywać, więc czemu nie miałbym przybrać przezwiska?

–I jakie chciałbyś mieć? – zaciekawił się Derron.

Przez kilka minut rozważałem różne możliwości, od Sokolego Oka do Zorro, ale nic

mi się nie podobało. W końcu dałem spokój takim pomysłom i powiedziałem:

–Niech będzie Ening.

–I co to znaczy? – zapytał Mistrz.

–Ening to po prostu rycerz „N”: nieznany, nikt, nieznajomy – jak kto chce. A co,

źle?

Mistrz spochmurniał.

–Nie wydaje ci się, że brzmi nieco dziecinnie?

–No to co? Przecież właśnie o to chodzi, żeby traktowali mnie jak dziecko, które z

własnej głupoty czy też z woli losu zostało rycerzem.

–Coś w tym jest – przyznał Derron.

–Jest czy nie ma, wpadłem na to sam i podoba mi się znacznie bardziej niż różne

tam Lemingi.

–To nie był Leming tylko Limen.

–Co za różnica? Niech mi pan lepiej powie, gdzie mam szukać tego waszego Klucza.

Od czego najlepiej zacząć poszukiwania?

W komnacie zapanowała cisza.

–Dobre pytanie – odezwał się w końcu Mistrz. – Niestety, nie wiem, gdzie go

szukać. W ciągu ostatnich sześciu miesięcy niejednokrotnie próbowałem przebić się
przez zakłócenia, ale wszystko na próżno. Proponuję, żeby jutro udać się do Studni
Losu.

–Co?! Mistrzu, czyś oszalał? – Derron zerwał się z fotela. – Czy naprawdę nie ma

innego wyjścia?

–Myślisz, że go nie szukałem?

–Stop! – pospiesznie wtrąciłem się w tę zbyt żywiołową dyskusję. – Wydaje mi się,

że czegoś nie rozumiem. Co to jest ta studnia losu i gdzie się znajduje?

Mistrz potarł podbródek.

–Gdzie się znajduje? Wszędzie i nigdzie. Można do niej dojść w ciągu godziny, ale

droga powrotna może zająć rok.

–Szalenie precyzyjne – mruknąłem sarkastycznie.

–Dokładniej nikt ci nie powie. Ta Studnia to również specyficzny efekt Rozłamu

Świata. Znajduje się na styku światów, nie należąc do żadnego z nich. Tam każdy
może poznać swój los.

–To znaczy zobaczyć przyszłość?

–Nie. Nie myl jasnowidzenia z przepowiadaniem losu. Studnia nie przepowiada

przyszłości, ona tylko pokazuje Drogę.

–Jaką drogę?

–Drogę Losu. Innymi słowy – ścieżkę życia.

–Skoro tak jest, to czemu boicie się mnie tam wysłać?

–Dlatego, że możesz tam dostać znacznie więcej, niż prosiłeś – odparł ponuro

Derron. – Najlepiej w ogóle nie mieć do czynienia z tą Studnią!

–Ale jak to: dostać więcej, niż się prosi? – zdumiałem się.

–Nie wiem – odparł ze smutkiem rycerz. – Los często daje ludziom prezenty, ale

rzadko kiedy są one miłe… – dokończył z posępną miną.

–Studnia to studnia, co za różnica? – wzruszyłem ramionami. – Gotów jestem

zaryzykować.

–Mały, usprawiedliwia cię tylko to, że nie masz pojęcia, o czym mówisz.

–I mimo to nie mamy innego wyjścia – rzekł twardo Mistrz. – A my powinniśmy

towarzyszyć Jegorowi, nie możemy zostawić go samego.

–To się rozumie samo przez się. Nie po to trenowałem go pół roku, żeby teraz

przepadł, bo masz taki kaprys!

Zabrzmiało to dość brutalnie, ale znałem rycerza wystarczająco dobrze, by wiedzieć,

że pod tą szorstkością skrywa niepokój o mnie. A ja zupełnie się nie bałem – pewnie
dlatego, że nie wiedziałem niemal nic o tej Studni. W odróżnieniu od moich
opiekunów, nie czułem nawet cienia lęku.

–Czyli jutro wyruszamy do Studni! – podsumowałem.

–Jaki z niego dzieciak… – westchnął Derron. – Nawet mu zazdroszczę.

Ku mojemu zdumieniu, Mistrz skinął głową twierdząco.

–Dlaczego mi zazdrościsz? – spytałem zdumiony.

–Dopóki nie dorośniesz i tak tego nie zrozumiesz, a gdy dorośniesz, moja

odpowiedź nie będzie ci już potrzebna.

Przez chwilę się nad tym zastanawiałem, a potem uznałem, że lepiej nie

kontynuować tego tematu.

–Mówiliście, że za pierwszym podejściem tylko jeden na stu kandydatów przechodzi

próbę rycerską. A co, gdybym jej nie przeszedł? Czekalibyście jeszcze rok?

–Po co? – uśmiechnął się Derron. – Spróbowałbyś za tydzień czy miesiąc, jak tylko

uznalibyśmy, że jesteś gotowy.

Czemu mnie to nie dziwi…?

–Tak? – zapytałem z przekąsem. – A co z tym, że człowiek nie zdoła wytrzymać

drugiej próby wcześniej niż za rok? To co to było, kłamstwo?

–Nie. Jedynie nieco zmieniona informacja.

–A jaka to różnica?

–Gdybyś wiedział, że w każdej chwili będziesz mógł powtórzyć próbę, czy dążyłbyś

do zwycięstwa tak bardzo, jak robiłeś to za pierwszym razem?

Musiałem przyznać Derronowi rację.

–A ile razy można podejść do próby?

–Teoretycznie dowolną ilość razy, ale jeśli nie przejdziesz jej za trzecim razem, to

bez względu na wszelkie twoje starania, już jej nie przejdziesz…

W tym momencie Mistrz wstał.

–Jeśli mamy zamiar wyruszyć do Studni, to skończmy na dziś, już późno. Ening

musi być jutro w pełni sił, więc powinien należycie odpocząć.

–Ening? – spytałem zaskoczony.

–Ening. Przyzwyczajaj się do tego imienia, sam je sobie wybrałeś i tak będziemy cię

teraz nazywać. Powiedz mi jeszcze, czy naprawdę postanowiłeś wyruszyć nazajutrz?

–Tak, ale… – spochmurniałem. – Chciałbym jeszcze pożegnać się z Keszką.

–Nie martw się, na to na pewno będziesz miał czas, obiecuję ci.

–W takim razie dobrze… – wstałem i podszedłem do drzwi, ale na progu odwróciłem

się. – Derronie, mówiłeś, że kamień daje jeszcze coś, oprócz rozpoznawania „braci w
rycerskim fachu”. Teraz możesz mi już powiedzieć, co to takiego?

–Nie wiem – odparł Derron z rozbrajającym uśmiechem.

–Jak to?

–Po prostu. To „coś” należy do ciebie i tylko do ciebie. Nikt ci nie powie, co to jest,

ty sam musisz odnaleźć swój podarunek. – W tym momencie Derron nagle odwrócił
się do maga. – Mistrzu, czy mógłbyś zostawić nas samych? Chciałem powiedzieć
Jegorowi coś, o czym mogą wiedzieć tylko rycerze…

Mistrz prychnął, ale nie spierał się, po prostu rozpłynął się w powietrzu; Derron

skinął głową i znów spojrzał na mnie.

–A teraz posłuchaj: rycerski kamień daje nie tylko rozpoznanie. Dopóki nie zostałeś

rycerzem, nie mogłem ci tego powiedzieć. Otóż gdy zechcesz, zdołasz skontaktować
się poprzez niego z innymi rycerzami. – Derron obrzucił mnie surowym spojrzeniem:
– Teraz, gdy zostałeś rycerzem, powierzam ci tę tajemnicę i ty również ją chroń. Nikt
prócz rycerzy nie powinien dowiedzieć się o tej właściwości kamienia.

–Tak jakby nikt o tym nie wiedział! Tylu rycerzy na świecie, na pewno się któryś

wygadał!

–Wypaplać tajemnicy nie pozwoli ci kamień, a rycerze, bez względu na wszelką

rywalizację między sobą, nigdy nikomu o tym nie powiedzą. To ich wspólny przywilej,
po co to rozgłaszać? Nikt, prócz rycerzy, o tym nie wie.

–Dobrze. Ode mnie również nikt się tego nie dowie.

***

Następnego ranka od razu po wschodzie słońca wszyscy trzej byliśmy gotowi do

wyruszenia w drogę.

–I gdzie jest ta cała Studnia?

–Już ci mówiłem: wszędzie i nigdzie.

–To raczej mało dokładne określenie miejsca.

–Eningu, uspokój się. Nikt nie wie, gdzie to dokładnie jest – odrzekł Derron, po raz

kolejny oglądając swój strój.

Z pewnym zdumieniem obserwowałem te staranne przygotowania do drogi.

–Przepraszam bardzo, ale przecież nie jesteście żywi? – nie wytrzymałem.

–Nic nie szkodzi. – Mistrz zawiązał sznurówkę przy bucie. – O co chciałeś zapytać?

–Po co takie staranne przygotowania? Przecież i tak jesteście duchami!

–Owszem. Ale w drodze do Studni znów staniemy się żywymi ludźmi – zawsze tak

się dzieje. Gotowi?

–Gotowi – odparł Derron, podchodząc do maga.

–To dlaczego nie wzięliście żadnych zapasów? – zaprotestowałem. – Mamy tylko to,

co na sobie… No, ja mam jeszcze broń…

–Prowiant nie będzie nam potrzebny, do wieczora wrócimy. Strażniczka nas

oczekuje… – Mistrz zamilkł na chwilę i popatrzył na mnie z niezrozumiałą trwogą. A
potem zwyczajnie dokończył: – Broni również nie potrzebujemy, po drodze nikt nie
zdoła wyrządzić nam krzywdy.

–Zostawić miecz?

–Nie, miecz ci się przyda. Każdy, kto przybywa do Studni z pytaniem, daje zastaw –

będzie nim właśnie twój miecz. Poza tym, różnie może się zdarzyć…

–Przecież powiedział pan, że w drodze nikt nie zdoła wyrządzić nam krzywdy?

–W drodze nie, za to przy Studni…

–Ale…

–Starczy, dość tych dyskusji. Bierzemy się za ręce i naprzód!

I nie słuchając już moich pytań, Mistrz wziął mnie za rękę, a Derron za drugą.

–Jesteśmy gotowi, Strażniczko! – zawołał nagle Mistrz. Zawahał się, jakby czekał na

odpowiedź, spojrzał na wschodzące słońce i zrobił krok do przodu. Wszystko wokół
nas rozmyło się, przedmioty zaczęły przesuwać, zmienił się krajobraz. Teraz byliśmy
w tropikach, ale nim zdołałem się dokładniej przyjrzeć, Mistrz zrobił następny krok i
znaleźliśmy się na biegunie, a wokół nas szalała zamieć śnieżna, nie było nic widać
na wyciągnięcie ręki.

Ale ten obraz również nie trwał długo, z każdym krokiem Mistrza pejzaże zmieniały

się jak w kalejdoskopie: pustynia, góry, step… Chyba nie było takiego zakątka Ziemi,
którego byśmy nie odwiedzili. Ale już wkrótce wszystko się skończyło, wokół nas
zgęstniała mgła, a gdy się rozstąpiła, znaleźliśmy się pośrodku bezkresnej równiny,
rozciągającej się aż po horyzont. Mistrz puścił moją dłoń.

–Znaleźliśmy się między światami. Dalej musimy iść na piechotę.

–Długo? – rozejrzałem się, ale nigdzie nie zobaczyłem niczego prócz trawy.

Mistrz wzruszył ramionami.

–Nie wiem, ale wydaje mi się, że nie. – I ruszył przed siebie.

–Jest pan pewien, że powinniśmy pójść właśnie tam? – zapytałem, daremnie

usiłując zrozumieć, dlaczego mag wybrał właśnie ten kierunek.

–Co za różnica… tu wszystkie drogi prowadzą do Studni. Jeśli chcesz, możesz iść

w inną stronę, a i tak spotkamy się przy Studni.

–Nie, nie, dziękuję. – Nie miałem najmniejszej chęci zostawać sam w tym dziwnym

miejscu. – Pójdę z wami.

***

Maszerowaliśmy już prawie trzy godziny. Szło się zdumiewająco lekko – miękka

trawa sprężynowała pod nogami, jakby pomagając iść. Cała równina wydawała mi się
dziwnie nienaturalna i długo nie mogłem zrozumieć, dlaczego. W końcu do mnie
dotarło: wokoło nie było życia! Powinny grać świerszcze, latać motyle, brzęczeć

pszczoły – a tu nic! Nawet trawa sprawiała wrażenie sztucznej.

–Do licha! – Zamyślony wpadłem na drewnianą ścianę niewielkiej chatki. Skąd ona

się tu wzięła? Jak mogłem jej nie zauważyć? Pocierając czoło, odszedłem na bok i
rozejrzałem się zdumiony: krajobraz zmienił się diametralnie – miałem przed sobą
drewniany dom, za którym rozpościerał się ogród, otoczony żywopłotem.

Derron rzucił mi drwiące spojrzenie, ale nic nie powiedział; Mistrz zatrzymał się

przed drzwiami i czekał. Minutę później otworzyły się, a na progu stanęła staruszka –
krzepka i pełna życia, w nieokreślonym wieku.

–Witam was, idący ku swemu losowi.

–I my witamy ciebie, Strażniczko Studni – odparł Mistrz.

–Który z was pragnie otrzymać odpowiedź? – zapytała Strażniczka, patrząc na

mnie.

Niepewnie zrobiłem krok do przodu.

–Muszę dowiedzieć się, gdzie szukać Klucza od drzwi między światami, żeby wrócić

do domu…

–Wobec tego trafiłeś pod zły adres, młodzieńcze. Mogę pokazać ci tylko twoją

Drogę.

I wtedy niespodziewanie poprosiłem:

–Pokaż mi moją drogę, proszę.

Staruszka uśmiechnęła się.

–Przyjemnie mieć do czynienia z grzecznymi ludźmi… Cóż, jeśli taka jest twoja wola,

chodźmy… – Strażniczka odwróciła się i poszła za dom.

Zrobiłem kilka niepewnych kroków i odwróciłem się: ani Derron, ani Mistrz nie

ruszyli się z miejsca.

–Nie idziecie?

Mistrz pokręcił głową:

–Nie możemy, Eningu.

–Twój przyjaciel ma rację, młodzieńcze. Każdy może obejrzeć jedynie swoją Drogę…

Śmiało, nie bój się.

Nie bałem się… chyba.

Za domem znajdował się niewielki, idealnie okrągły zbiornik wodny o średnicy pięciu

metrów z krystalicznie czystą wodą i doskonale widocznym dnem.

–Włóż broń do Studni – poleciła staruszka.

Spełniłem polecenie bez szemrania – obnażyłem miecz i delikatnie zanurzyłem go w

wodzie. Strażniczka przyklękła i zaczęła wpatrywać się w coś widocznego tylko dla
niej.

Ja również wytężyłem wzrok, ale nie zobaczyłem nic poza równym, pokrytym

kamykami dnem.

Strażniczka westchnęła i obrzuciła mnie przeciągłym spojrzeniem, w którym w

zagadkowy sposób łączyły się lęk i ciekawość, współczucie i nadzieja.

–Tak, młodzieńcze, twój los obfituje w liczne Drogi. Jeszcze nigdy nie widziałam tylu

Dróg u jednego człowieka.

–Jakich dróg?

–Dróg Losu. Jak myślisz, czym jest Los?

Wzruszyłem ramionami.

–Nigdy się nad tym nie zastanawiałem.

–Wiele osób myli los z nieuchronnością, a to błąd – Strażniczka wstała. – Los to

jedynie wybór, który pojawia się przed każdym człowiekiem. Wyobraź sobie równą,
prostą drogę…

–Wyobraziłem sobie.

–Ta droga to życie człowieka. Jej początkiem są narodziny, końcem – śmierć, a

sama Droga to właśnie los. Jak każda droga ma skrzyżowania, rozgałęzienia i
odnogi, a im dłużej żyjesz, tym więcej pojawia się przed tobą Dróg-możliwości. Ty
sam decydujesz, którą z nich wybierzesz. Los nie steruje tobą, on jedynie daje ci
możliwość wyboru spośród różnych Dróg. To, którą z nich pójdziesz, zależy tylko od
ciebie. Niektóre Drogi poprzecinane są różnymi przeszkodami, ale im więcej
przeszkód, tym większa nagroda u kresu. Do wielkiego celu nie prowadzą łatwe
Drogi.

–Nadal nie rozumiem.

–Gdy znalazłeś Klucz…

Rzuciłem staruszce zaskoczone spojrzenie.

–W tym miejscu nie ma dla mnie tajemnic – wyjaśniła. – A więc, gdy znalazłeś Klucz,

otworzyły się przed tobą dwie Drogi: oddajesz go i wracasz do zwykłego życia lub
nie oddajesz i twoje życie ulegnie gwałtownej zmianie.

–Ale ja nie chciałem…

Strażniczka gestem powstrzymała moje tłumaczenia.

–Chciałeś czy nie – dokonałeś wyboru, samodzielnie, nikt cię nie zmuszał. Teraz

jesteś we władzy tej Drogi, na którą tak pochopnie wstąpiłeś. Widziałam twoją Drogę
w Studni, ma wiele odnóg i każda z nich jeszcze się rozwidla.

–I co to znaczy?

–To, że jeśli marzyłeś o spokojnym życiu, to teraz możesz o nim zapomnieć. W

trakcie swojej Drogi będziesz musiał często wybierać spośród licznych wariantów. A
teraz posłuchaj rady… Nie mogę ci powiedzieć, gdzie jest to, czego szukasz, ale
mogę wskazać, skąd najlepiej zacząć poszukiwania. Miasto Amster. Jeśli zaczniesz
właśnie od niego, będziesz miał duże szanse znaleźć to, czego szukasz. Ale pospiesz
się, z każdym dniem rośnie ryzyko twojej śmierci w tym mieście. Nie masz wiele
czasu, a przecież to jedynie początek twojej Drogi. Dalej będzie już tylko trudniej.

–Bardzo wesoła perspektywa…

–A kto powiedział, że ma być wesoło? Zapamiętaj, co teraz powiem: wszystko zależy

wyłącznie od ciebie. Tylko twój wybór Drogi będzie miał znaczenie. Niektórzy ludzie
pozwalają, żeby dokonywano wyboru za nich, niektórzy podążają najłatwiejszą z
Dróg. Jeśli pozwolisz innym decydować za ciebie – zginiesz, co oczywiście nie
znaczy, że nie powinieneś słuchać mądrych rad. Jeśli wybierzesz najłatwiejsze drogi
– nigdy nie wrócisz do domu.

–A jeśli nie będzie mi odpowiadała żadna z dróg, które zaproponuje mi los?

–O, nie martw się, zawsze będziesz miał bogaty wybór. Ale jeśli mimo wszystko tak

się właśnie stanie, wytycz własną Drogę, idź na przekór Losowi. To trudne, bardzo
trudne, ale być może to będzie twoja Droga do zwycięstwa. Tak czy inaczej – decyzja
należy do ciebie. Już teraz masz przed sobą dwie możliwości: zrezygnować z walki i
pozostać na wyspie albo podjąć wyzwanie. Pierwsza Droga jest łatwa, szara i nudna,
druga – trudna, lecz ciekawa. W pierwszym przypadku nie ma żadnego ryzyka, w
drugim – ryzyko będzie twym stałym towarzyszem, bardzo możliwe, że w efekcie
jednak nie dotrzesz do celu.

–Rozumiem. To znaczy, że muszę dokonać wyboru sam.

–Człowiek zawsze dokonuje wyboru sam. Nawet jeśli powierza prawo wyboru

komuś innemu – to również jest jego wybór. To wszystko, nic więcej nie mogę dla
ciebie zrobić. Pokazałam ci początek Drogi, ale to twoja Droga i sam musisz ją
przejść. A teraz wyjmij miecz.

–A po co w ogóle musiałem go tam włożyć?

–Żeby otrzymać podarunek. Każdy, kto przychodzi do Studni, dostaje prezent. –

Strażniczka westchnęła. – Ale bardzo niewielu się z tego cieszy.

Spojrzałem zaskoczony na staruszkę.

–Dziwne, to samo mówił mi Derron.

–To mądry człowiek. A teraz upij łyk wody i wyjmij miecz.

–Mam się napić wody?

–Tak. Musisz zobaczyć swoją Drogę.

Wzruszyłem ramionami, pochyliłem się nad wodą, zaczerpnąłem garść i napiłem się.

Przez chwilę nic się nie działo, a potem zobaczyłem coś dziwnego – strasznego i

pięknego zarazem – przede mną pojawiła się Droga. Rozwidlała się, rozgałęziała, a
każde rozwidlenie tworzyło kilka odnóg. Zrozumiałem, że każda z tych odnóg to mój
los, który może się spełnić, jeśli dokonam takiego właśnie wyboru. Widziałem, która
z nich doprowadzi mnie do sławy, bogactwa, śmierci, a która – do mojego domu.
Widziałem swoją Drogę i siebie na niej. Widziałem, że stoję na rozstajach. W prawo
biegła droga prosta i równa, niemal bez rozwidleń i przyzywała mnie:

Porzuć miecz. Możesz zginąć, zobacz, ile dróg prowadzi do śmierci na drugiej

odnodze! A tu nie ma żadnego zagrożenia, żadnego ryzyka…

Szare, spokojne życie – które nigdy nie doprowadzi mnie do domu. A lewa droga…

To nawet nie była droga, to istny tor przeszkód! Jedna z dróg biegła przez Amster,
gdzie rozdzielała się na trzy kolejne, które również dzieliły się na wiele innych. Od
niektórych bił grobowy chłód – i tych dróg było diabelnie dużo – inne prowadziły do
zwycięstwa. Ileż rozstajów! I jak zdołam dokonać właściwego wyboru, gdy nastanie
czas? Mało tego – skąd będę wiedział, że ten czas właśnie nastał? Tutaj każda
pomyłka może skończyć się śmiercią. Na drodze losu nie wolno zawrócić, można
najwyżej iść do przodu. Po co mi tyle wyborów? Po co?

Poczułem, że ogarnia mnie strach i wtedy moja wizja zniknęła. Otworzyłem oczy,

obok stała Strażniczka, spoglądając na mnie ze współczuciem.

–Widziałeś swoją Drogę?

Skinąłem głową.

–W takim razie dokonaj wyboru. Jeśli wybierzesz Drogę gładką i prostą, zostaw

miecz tutaj. Jeśli tę drugą – wyjmij go i przyjmij prezent Losu.

Zamyśliłem się, ale Strażniczka mnie nie poganiała. Właściwie już podjąłem decyzję i

teraz tylko usiłowałem zrozumieć, dlaczego chcę postąpić właśnie tak. Czy
rzeczywiście tak bardzo chcę wrócić do domu, że gotów jestem ryzykować życiem,
czy przemawia przeze mnie pociąg do przygód, żyłka awanturnicza?

Poczułem, że mimo wszystko nadal mam wątpliwości, a im dłużej myślałem, tym

więcej ich było. Muszę zadecydować już, teraz. Jeśli będę zastanawiał się choć
minutę dłużej, już nigdy nie zaryzykuję i nie wyjmę miecza. Zdecydowanym ruchem
wyciągnąłem rękę, chwyciłem za rękojeść, wyjąłem… i ze zdumienia omal nie
upuściłem szerkona na ziemię. Tam, gdzie powinno być ostrze, mieszcząc się
dokładnie w jego konturach, płynęła woda. Sączyła się od rękojeści po czubek,
przejrzysta niczym górski strumień. Krystalicznie czysta woda Studni przeświecała
na wylot, jedynie leciutkie zmarszczki na powierzchni sugerowały granicę między
wodą a powietrzem. Chwilę później miecz stał się zwyczajny i znowu zalśnił stalowym
blaskiem.

–Co to było?… – podniosłem wzrok na staruszkę i urwałem.

Strażniczka patrzyła na mnie z nieukrywanym strachem, po chwili jej twarz

wygładziła się, a kobieta skłoniła powoli.

–Miecz Losu… Ciężkie brzemię przypadło ci w udziale, młodzieńcze. Teraz

rozumiem, skąd tyle Dróg przed tobą…

Zdezorientowany skłoniłem się również i spytałem:

–Czym jest Miecz Losu?

–Nie mogę powiedzieć – odparła, kręcąc głową. – Niechaj uczynią to twoi

nauczyciele.

Zdaje się, że faktycznie muszę jak najszybciej pomówić o tym z Mistrzem…

Ponownie ukłoniłem się Strażniczce i wróciłem do swoich towarzyszy.

Rozdział 2

Znalazłem ich w tym samym miejscu, w którym się rozstaliśmy: siedzieli pod jednym

z drzew w niewielkim ogrodzie Strażniczki. Na mój widok zaczęli wstawać, ale
podbiegłem i usiadłem obok.

–Co z tobą, Eningu? Masz taką minę…

–Kto? A, tak… – Znów zapomniałem o swoim nowym imieniu. – Mistrzu, co to

takiego Miecz Losu? – wyrąbałem prosto z mostu.

–Co powiedziałeś?! – krzyknął Derron. – Miecz Losu? Gdzie o nim słyszałeś?

–Strażniczka mi powiedziała…

–Nie powinna była ci o tym mówić! Czemu to zrobiła? To bardzo nieprzyjemna

rzecz, im mniej o nim wiesz, tym lepiej!

–A jednak chciałbym…

–Czemu Strażniczka w ogóle o nim wspomniała? – wtrącił się Mistrz.

–Ale ja muszę się dowiedzieć…

I w tym momencie bardzo wyraźnie poczułem niebezpieczeństwo. Lekcje Derrona

nie poszły w las.

Zaniepokojony, wsłuchałem się w siebie, usiłując rozejrzeć się dyskretnie. Mistrz

jeszcze coś mówił, ale ja bez reszty skoncentrowałem się na nasilającym się
wrażeniu niepokoju. Derron również zaczął zerkać na boki… Kierowany bardziej
instynktem niż zdrowym rozsądkiem, padłem i przeturlałem się w lewo. Tam, gdzie
przed chwilą siedziałem, drżała wbita w ziemię strzała – gdybym nie uskoczył, teraz
tkwiłaby w mojej piersi. Nim zdążyłem się przestraszyć, nadleciała druga – to musiał
być świetny łucznik, ja nigdy nie zdołałbym tak szybko wystrzelić po raz drugi…
Jednak tę strzałę już widziałem i nie stanowiła zagrożenia, nawet udało mi się
dostrzec, skąd wyleciała.

–Derronie, trzecie drzewo od dalszego rogu domu!

W odróżnieniu od Mistrza, który nadal stropiony wpatrywał się w strzałę, rycerz

zorientował się równie szybko jak ja.

–Rozumiem! – Skoczył w najbliższy krzak, ciągnąc za sobą maga.

–Leż tu i nie waż się podnosić – usłyszałem gniewny szept Derrona. – Nie

zapominaj, że w tym miejscu jesteś zwykłym człowiekiem.

Ja sam ukryłem się w pewnym oddaleniu od przyjaciół. Teraz wszyscy byliśmy

ukryci przed wzrokiem nieznanego strzelca i chyba to zrozumiał. Najwyraźniej
obserwował nas od jakiegoś czasu i wiedział, że nie mamy łuków, a całe nasze
uzbrojenie stanowi mój miecz. Chwilę potem z ukrycia wyskoczył mężczyzna w
czarnym stroju, odrzucił łuk i z obnażonym mieczem biegł prosto na mnie, ignorując
Derrona i Mistrza. Chciał mnie zabić? Dlaczego? Przecież nic mu nie zrobiłem, w
ogóle pierwszy raz w życiu go widziałem! Ten kompletnie irracjonalny atak
sparaliżował mnie – nie mogłem nie tylko walczyć, ale nawet się poruszyć! Stałem jak
kołek i patrzyłem, jak biegnie do mnie mężczyzna z wysoko uniesionym mieczem.
Wszystkie lekcje Derrona w jednej chwili wyleciały mi z głowy. Powinienem uciekać,
bronić się, zrobić cokolwiek – a zamiast tego stałem i patrzyłem. Oto zabójca jest już
bardzo blisko, opada miecz… W tym momencie zjawił się Derron, skoczył i w
wyskoku kopnął mężczyznę w rękę z mieczem. Klinga wypadła napastnikowi z dłoni,
zawirowała w powietrzu i odleciała na bok. Mężczyzna ryknął wściekle i wyciągnął
kindżał. Mógłby z powodzeniem zaatakować rycerza, tamten jeszcze nie odzyskał
równowagi po skoku, ale nawet nie spojrzał w stronę Derrona, nadal usiłował
dosięgnąć mnie. Ale ja już doszedłem do siebie i uderzyłem w rękę z kindżałem tak,
jak uczył mnie Derron. Mężczyzna krzyknął z bólu, upuszczając broń – chyba przez
parę minut nie zdoła utrzymać niczego w tej ręce.

Derron w końcu zaatakował przeciwnika, usiłując dosięgnąć go z lewej potężnym

ciosem. Obserwator z boku mógłby pomyśleć, że uderzenie dosięgnęło celu, jednak
ja widziałem, że napastnik zdążył się uchylić – bez względu na to, kim był, umiał
walczyć. Rzecz jasna, gdyby Derron był w formie, rozprawiłby się z nim bardzo
szybko, ale teraz nie był magiczną iluzją, która z pomocą umysłu odzyskała dawne
umiejętności rycerza Zakonu, lecz człowiekiem, który od stuleci nie praktykował
walki wręcz.

–DOSYĆ! – zagrzmiał czyjś głos; wydawało się, że wtóruje mu ziemia, niebo i

słońce, że wykrzyczane słowa powtarza każde źdźbło trawy i każde drzewo w
okolicy. – POWIEDZIAŁAM: DOŚĆ!

Jakaś siła rozłączyła rycerza i nieznajomego napastnika, odrzucając ich w różne

strony. Spojrzałem z przestrachem na Strażniczkę: jej twarz, tak dobroduszna
poprzednio, teraz płonęła gniewem, rozwichrzone włosy rozwiewał niespodziewany
wiatr.

–Jak śmiałeś, sługo śmierci, podejrzeć cudzą Drogę?! Jak śmiałeś ważyć się na

taką samowolę w moich włościach?!

Napastnik uniósł dumnie głowę.

–Służę tylko mojemu panu i tylko jego rozkazy wykonuję.

–Władza twego pana tu nie sięga!

–Na razie. Już wkrótce wszyscy będą chylić przed nim głowy.

–Niech lepiej zatroszczy się o swoją! Podejrzałeś cudzą Drogę, złamałeś prawo

Studni! I za to zostaniesz ukarany, tu i teraz!

–Nie boję się ciebie!

–Niesłusznie – głos Strażniczki zniżył się do szeptu. – Już kto, jak kto ale ty,

Lontarze, powinieneś wiedzieć, że jestem nie tylko Strażniczką Studni, ale również
Władczynią Dróg. Łamiąc prawo, znalazłeś się w moich rękach.

Niedoszły zabójca stracił nieco pewności siebie, ale jeszcze się stawiał:

–I co ty mi możesz zrobić, wiedźmo? Co ty możesz ze swoimi Drogami Losu?

–O, mogę bardzo wiele… A oto twoja kara. – W rękach Strażniczki pojawił się

kostur, wymierzyła go w Lontara i przed mężczyzną rozwinęła się cała sieć Dróg. Od
razu poznałem obraz z mojej wizji – to była Droga Losu, jednak inna niż moja. Było tu
wiele rozgałęzień i rozwidleń…

–Kim jest ten Lontar? – spytałem szeptem Mistrza, który właśnie podszedł.

–Czarownikiem i szpiegiem Lśniącego – odrzekł, z obawą obserwując poczynania

Strażniczki.

–To wszystko, na co cię stać? Pokazać mi moją Drogę? – zaśmiał się Lontar. – Nie

przestraszysz mnie. Już powiedziałem o wszystkim mojemu panu, on mi pomoże.

–Czyżby? Nawet mag śmierci nie ma władzy nad Drogami Losu. – Strażniczka

mówiła bardzo spokojnie i ten spokój był straszniejszy od gniewu. – A teraz patrz,
nędzniku, co mogę zrobić.

Wymach kosturem – wszystkie rozgałęzienia i skrzyżowania Drogi nagle ożyły,

zaczęły się przemieszczać, łącząc w jedną całość. Niedoszły zabójca przestał się
śmiać.

–Nie możesz tego zrobić! Tylko sam człowiek może rozrządzać swoim losem! Nie

masz prawa tego robić! – wrzasnął przerażony Lontar.

–TY będziesz mi mówił o prawach? Ty, który złamałeś prawo i tym samym oddałeś

się w moje ręce? Boisz się, Lontarze? I słusznie! Gdzie się podziała twoja
buńczuczność? Gdzie pomoc twego pana?

Droga wyciągnęła się i spoczęła przed zabójcą niczym równy, prosty pas, niknąc w

oddali. Chwilę potem zapłonęła czerwienią, jej powierzchnia pokryła się milionem
rozżarzonych węgli. Nad drogą powiał lekki wiaterek, rozdmuchując żar.

–Biegnij, Lontarze. Oto twoja Droga – od dziś aż po kres twoich dni, bez względu na

to, jak długo będziesz żył. Nie ma na niej rozstajów – nigdy nie lubiłeś wyborów,
zawsze oddawałeś prawo decydowania o sobie swojemu panu, byłeś ślepo
posłuszny jego rozkazom. Teraz spełniło się twoje marzenie – oto Droga pozbawiona
wyboru.

Lontar już stał na rozżarzonych węglach – podeszwy jego butów zaczęły się dymić i

topić.

–Panie, zawsze ci wiernie służyłem! – rozległ się skowyt zabójcy. – Uratuj mnie!

Błagam! Pomóż!

Ale nie mógł dłużej stać w miejscu – wyjąc z bólu, rzucił się biegiem przed siebie.

Każdy krok sprawiał mu niewymowny ból, ale każde zatrzymanie bolałoby jeszcze
bardziej. Lontar biegł coraz szybciej, oddalając się od nas, ale nawet gdy jego krzyk
zamarł w oddali, nikt z nas nie odważył się odezwać.

***

…A gdzieś daleko, daleko ciało czarownika wygięło się w łuk i z jego gardła wyrwał

się straszny ryk. Z oczu człowieka znikły wszystkie myśli, zamiast nich pojawił się ból
– szaleństwo nie było dla niego ratunkiem, stało się karą.

–To zbyt okrutne. Nikt nie zasługuje na coś takiego – wyszeptałem po bardzo

długim milczeniu.

–On zasłużył – odparła Strażniczka. – Tutaj ja decyduję, kto na co zasłużył. Nie żałuj

go – to łajdak i nie ma takiego przestępstwa, którego by nie popełnił. Oprócz
wszystkiego innego, właśnie w tej chwili skazał cię na śmierć!

–Mnie? Na śmierć?

–Jeszcze nie zrozumiałeś, że chciał cię zabić? Nie Derrona, nie Mistrza, tylko

właśnie ciebie? Nawet gdy zaatakował go twój przyjaciel, on nadal usiłował zabić
ciebie!

Skinąłem głową.

–Tak, zauważyłem to, ale nie rozumiem dlaczego. Przecież nic mu nie zrobiłem!

–Jego osoba nie ma tu nic do rzeczy, on jest tylko wiernym psem swego pana, nie

robi nic bez jego rozkazu – a to właśnie jego pan kazał cię zabić.

–Lśniący?! – Mistrz popatrzył na mnie zdumiony. – Ale przecież on nie może

wiedzieć, że Ening stanowi dla niego zagrożenie. A może…

–Lontar zobaczył to, co działo się przy Studni i doniósł o tym swojemu panu. Magia

śmierci chroniła go i nie zdołałam go dostrzec. To, co ujrzał przy Studni tak bardzo
zaniepokoiło Lśniącego, że kazał swemu słudze zabić waszego ucznia.

–Ale co tam się stało? Co mogło aż tak przerazić Lśniącego?

–Może fakt, że wasz uczeń otrzymał Miecz Losu?

–Och!

Ciekawe, kto wydał ten okrzyk, Mistrz czy Derron? Bo już zgrzytnięcie zębami

należało na pewno do Derrona.

–A nie mówiłem, żeby się tu nie pchać?!

–Uspokój się, Derronie. – Mistrz położył dłoń na ramieniu przyjaciela. – Strażniczko,

skoro Lśniący przeraził się Miecza, to znaczy, że musi istnieć jakaś przepowiednia
wróżąca mu śmierć? Bo nie przypuszczam, by przestraszył się samych plotek o tej
broni.

–Masz słuszność, chociaż to, co mówi się o tym mieczu, to nie są zwykłe plotki.

Jeśli właściciel miecza wejdzie na drogę zła, nic na świecie nie zdoła stawić mu
oporu, ponieważ miecz włada samym losem. Jednak Lśniący przestraszył się czego
innego – chce zabić Eninga i tym samym zniszczyć proroctwo zagrażające jego
życiu. Jest w tym pewna ironia…

–W tym, że chce mnie zabić? – zdenerwowałem się.

–Nie. Ironia polega na tym, że Lśniący sam nie wie, co robi. Nie mogę wyrazić się

dokładniej – nie mam prawa.

–O proroctwie również nie możesz nam powiedzieć? – zapytał Mistrz.

–Proroctwo musicie poznać sami. Ja mówię tylko o tym, czego możecie domyślić

się bez mojej pomocy. Ponieważ jednak nasyłając tu swego szpiega, Lśniący złamał
prawo Studni, pomogę wam – mag śmierci sam dał mi takie prawo.

–Byłoby dobrze, gdyby ta pomoc była konkretna – wymruczał Derron.

Strażniczka przeszyła go gniewnym wzrokiem.

–Czy uratowanie życia Eningowi to konkretna pomoc?

–O, tak – zapewnił szybko rycerz.

–A co mi grozi? – wtrąciłem się.

–Jeszcze nie zrozumiałeś? Lontar nie wykonał swego zadania i Lśniący już o tym

wie. Wie również, że twoja Droga zacznie się w Amsterze. Amster to duże miasto i
niełatwo będzie cię tam znaleźć, zwłaszcza że nie wiadomo, czy na długo się tam
zatrzymasz. Dlatego też spróbuje dopaść cię w drodze i dlatego ja pomogę ci dotrzeć
do miasta, omijając zabójców. Dalej będziesz musiał radzić sobie sam… Weź ten
pierścień. Gdy wybierzesz się w drogę, obróć go na palcu, potem wrzuć do morza –
a znajdziesz się kilka kilometrów na południe od Amsteru. Mogłabym przenieść cię
bliżej, ale po drodze wypadnie ci spotkanie – niewykluczone, że nie przyda ci się w
przyszłości, ale tak czy inaczej dobrze będzie, jeśli do niego dojdzie. To wszystko, co
mogę dla ciebie uczynić. Żegnaj, Eningu… Bez względu na to, czy zwyciężysz, czy
przegrasz nigdy więcej się nie zobaczymy – żaden człowiek nie zdoła dwa razy trafić
do Studni. Życzę ci powodzenia…

–Dziękuję – powiedziałem z głębi serca.

–I jeszcze jedno. Twój rycerski kamień dał ci prezent, który może uratować cię

przed Mieczem Losu.

–Jaki prezent? – spytałem czujnie.

Strażniczka uśmiechnęła się.

–Już niedługo sam odpowiesz sobie na to pytanie. – Wycelowała w nas kostur i

świat zawirował.

Chwilę później cala nasza trójka znalazła się przed głównym wejściem do zamku, co

ledwie zauważyłem. Ostatnie słowa Strażniczki przypomniały mi o strachu, z jakim na
mnie patrzyła, gdy ujrzała, co wyjąłem ze studni. Cóż to za miecz, skoro zdołał tak
przerazić kogoś, kto posiada taką potęgę?

Z niewesołych rozmyślań wyrwały mnie okrzyki rycerza, który właśnie przeklinał

Studnię, Miecz, Strażniczkę i resztę świata.

–I po co te mocne słowa? – spytał spokojnie Mistrz.

–Mocne słowa? O, to wcale nie są mocne słowa! Mocne dopiero będą! I po co w

ogóle poszliśmy do tej idiotycznej studni?! Co nam to dało, oprócz
nieprzyjemności?! A twój podarunek? – Rycerz odwrócił się do mnie gwałtownie. –
Czy to aby na pewno Miecz Losu?

Wzruszyłem ramionami.

–Nie mam pojęcia. Aż do dzisiaj w ogóle nie wiedziałem, że coś takiego istnieje.

–I tak powinno pozostać!

–Ale teraz już chyba muszę dowiedzieć się czegoś o tym mieczu?

–O mieczach. Istnieją trzy Miecze Losu. Opisz swój.

–A co tu opisywać? – Wyciągnąłem miecz z pochwy. – Oto i on… Tylko przez chwilę

zamiast stalowego miał ostrze z wody.

Derron pokiwał głową.

–Tak, słyszałem, że tak się właśnie dzieje. Duch miecza wstępuje w broń rycerza…

Mistrz spojrzał w niebo i zadeklamował półgłosem:

Trzy miecze losy ludzi tną,

Świat zawsze je przyjmuje z drżeniem,

Bo dla nich sprawy dobra, zła

To świec zgaszonych dawno cienie.

W godzinie sądu każdy miecz

Od gniewu i litości stroni,

A życiem wciąż steruje człek,

Ten, który miecz ów dzierży w dłoni.

–Co to? – spytałem.

–Fragment ballady o Mieczach Losu. Całość zaginęła jakieś dwa tysiące lat temu,

pozostały jedynie urywki, to był mój wolny przekład jednego z nich. Oryginał powstał
w starożytnym języku, którego nie znasz.

–Co jest takiego szczególnego w tych mieczach?

–Potrafią zmieniać losy ludzi, rozcinając ich Drogi. Jeśli chcesz, opowiem ci

legendę… Nie wiem, ile w niej prawdy, a ile wymysłu, chociaż to, co tyczy się samych
mieczy to akurat prawda.

–Proszę opowiedzieć… Przecież powinienem dowiedzieć się czegoś o tym

prezencie.

–No cóż, masz rację. Siądźmy na ławce pod drzewem, opowiem ci wszystko, co

wiem. – Mistrz pierwszy podszedł do ławki, ja przysiadłem obok niego. Derron,
mrucząc pod nosem, przyłączył się do nas i mag zaczął opowiadać.

***

Wydarzyło się to niedługo po Rozłamie Świata, gdy ludzie pamiętali jeszcze, że

niegdyś ich świat był jedną całością.

Wybuchały bunty, panował zamęt, a pojawiające się młode państwa były zbyt słabe,

żeby stawić czoła chaosowi. Po drogach włóczyły się szajki bandytów, świat utracił
sporo wiedzy i umiejętności – świat Magii miał pod tym względem niewiele więcej
szczęścia niż świat Techniki. Jednak stopniowo nowe państwa rosły w siłę, mogły
rozprawić się z łupieżcami, awanturnikami i zaprowadzić porządek.

Te działania wzbudziły niezadowolenie władcy jednego z górskich krajów – ani jego

nazwa, ani imię władcy nie zachowały się do naszych czasów. Okrutni wojownicy
jeździli po całym świecie i zwozili zagrabione kosztowności do zamku wysoko w
górach. Jednak z czasem grabieżcy napotykali coraz silniejszy opór – wtedy władca
postanowił zniszczyć zaistniały porządek. Zajął się magią śmierci i został czarnym
magiem, a jego armia z licznymi oddziałami zombie wkroczyła w granice sąsiednich
państw. Władyka nie potrzebował podbitych ziem, chciał jedynie, by powrócił chaos.
Jego armia maszerowała, zostawiając za sobą ruiny miast, spalone wsie,
pomordowanych ludzi… Magia śmierci pozwoliła magowi dokonać tego, co nie udało
się nikomu przed nim: oswoić smoki, które teraz leciały wraz z armią, pomnażając jej
potęgę. Zmiatając wszystko na swojej drodze, wojska kroczyły, nie napotykając
żadnego oporu, zostawiając za sobą płonące ruiny i skrwawione trupy i wydawało
się, że nie ma takiej siły, która mogłaby je powstrzymać.

Pewnego dnia armia dotarła do granic niewielkiego królestwa i zatrzymała się tam.

Stało się tak dlatego, że mieszkająca w górskiej wiosce wróżka przepowiedziała, że
mag śmierci zginie z rąk mieszkańców tego kraju. Rozwścieczony władca kazał
zrównać z ziemią całą wieś, a wróżkę zadręczyć na śmierć, ale mimo to bał się pójść
dalej. Ponieważ jednak nie mógł stać tam długo – okolica nie mogła długo karmić
jego olbrzymiej armii – więc ze wszelkimi środkami ostrożności ruszono naprzód. I
znowu płonęły wsie, i poddawały się miasta…

W tym właśnie kraju mieszkali trzej bracia – a sława o ich mistrzostwie sięgała

daleko poza granice królestwa. Najstarszy brat był kowalem – najpotężniejsi królowie
pragnęli posiadać wykutą przez niego broń. Średni brat był oraczem i powiadano, że
ziarno, które zasieje na kamieniach da obfitsze plony, niż to, które inni zasieją w

najżyźniejszej ziemi. Najmłodszy brat od rana do wieczora pływał po morzu i nie było
na całym świecie rybaka, który mógłby się z nim równać.

Gdy wiadomość o wtargnięciu wrogiej armii dotarła do ich wsi, wszyscy mężczyźni

zaczęli szykować się do wojny. Rozumieli, że nie mają szans powstrzymać maga
śmierci, ale byli gotowi oddać życie za ojczyznę. Ponieważ wiadomo było, że tak
potężnego maga z taką armią nie sposób powstrzymać zwykłymi środkami, zebrali
się bracia i zaczęli myśleć, jakby tu pokonać napastników – wiedzieli, że dopóki żyje
czarny mag, wojna będzie trwać, nadal będą ginąć ludzie i płonąć miasta.

–Magia śmierci to wielka rzecz – przemówił najstarszy brat – ale życie zawsze jest

potężniejsze od śmierci. Życie, umierając, daje nowe życie – a to jest niedostępne
magii śmierci. A najbardziej wyrazistym przejawem życia jest miłość, która niczym
ogień płonie w sercach ludzi, nawet po śmierci. Czyż nie jest to najlepszy dowód na
potęgę życia? Dlatego myślę, że maga śmierci można pokonać jedynie miłością.

–Ale, bracie! – zaprotestował średni. – Nie spotkaliśmy jeszcze dziewcząt, które

rozgrzałyby nasze serca miłością, byliśmy zbyt pochłonięci pracą. Jak możemy dać
miłość, której nie mamy?

–Nie masz racji! Czy moglibyśmy stać się dobrymi rzemieślnikami, gdybyśmy nie

kochali swojej pracy? Czy każdy z nas nie wykonywał swojej pracy z miłością? Czy
nie oddaliśmy siebie ukochanemu zajęciu? To również jest miłość! Czy nie kochacie
swojego kraju, jego gór, morza, lasów, jezior? Połączcie miłość do swej pracy z
miłością do ojczyzny i niechaj stanie się ona zagładą czarnego maga.

Młodsi bracia przyznali mu rację i każdy poszedł do siebie. Średni brat wziął z pola

woreczek ziemi – tej, którą rok po roku uprawiał z miłością i pasją, w którą wkładał
całą swoją duszę. Tę ziemię kochał najbardziej na świecie, albowiem była to ziemia
jego ojczyzny.

Najmłodszy brat wypłynął w morze łodzią i nabrał do butelki wody – tej wody, do

której tak często wrzucał niewód i która go karmiła. Kochał to morze i rozkoszował
się każdą chwilą na nim spędzoną, albowiem było to morze jego ojczyzny.

Spotkali się dwaj bracia na brzegu i poszli do najstarszego, który w tym czasie

rozpalił ogień w kuźni. Znał tu wszystko, aż do najmniejszej rysy na narzędziach, do
najmniejszego wgniecenia na kowadle. Tyle godzin spędził przy ogniu, patrząc, jak
rodzą się w nim jego myśli, marzenia, zamiary. Wszystko, co robił, robił z miłością i w
kuźni zawsze płonął ogień. Ogień jego ojczyzny.

Dwaj bracia wyjęli to, co przynieśli ze sobą: cząstki swej pracy i swej ojczyzny, i

położyli obok kowadła.

–Do dzieła, bracia – rzekł najstarszy. – Ja będę kuł, a wy będziecie mi pomagać i

pamiętajcie: najważniejsza jest miłość, tylko ona może zwyciężyć śmierć.

Podszedł najstarszy brat do płonącego ognia, wyjął jeden płomyk, położył go na

kowadle i zaczął walić młotem. Tak narodził się miecz ognisty, wykuty z ognia, w
który włożono moc Kowala.

A potem położył na kowadle ziemię, przyniesioną przez średniego brata. Przejechał

po niej ogniem i znów uderzył młotem. Oracz stał obok i patrzył, jak ziemia, w którą
wkładał samego siebie, przemienia się w śmiercionośną broń. I tak narodził się drugi
miecz, wykuty z ziemi, w którym była dusza Oracza.

Potem wziął kowal butelkę od trzeciego brata i wylał z niej wodę na kowadło. I

znowu uderzył młotem, i znów stanął przy nim brat. Tak narodził się trzeci miecz,
wykuty z wody, w którym znalazła się miłość Rybaka.

I tak powstały trzy miecze: Miecz Ognia, Miecz Ziemi i Miecz Wody. A czwarty żywioł

– powietrze – spoczął pomiędzy nimi i posłużył za łącznik dla tych trzech kling,
zrodzonych z miłości do ojczyzny i nienawiści do wroga.

I tylko jednego bracia nie przewidzieli: że nie wolno odpowiadać nienawiścią na

nienawiść, bo może to doprowadzić do wielkiego nieszczęścia. Pochłonięci
pragnieniem bronienia ojczystej ziemi, nie pomyśleli o tym.

Miłość i nienawiść często chodzą w parze, ale mogą zrodzić jedynie smutek…

Uzbroili się bracia w wykutą przez siebie broń i ruszyli do walki. I nikt nie mógł ich

pokonać: miłość chroniła ich od ran, nienawiść raziła wrogów. I oto wreszcie starli
się z czarnym magiem i rozgorzała walka. Dzień i noc trwała zacięta bitwa, jednak
czarownik nie mógł oprzeć się miłości, włożonej w magiczną broń. Gdy już wiedział,
że przegra, wykrzyknął:

–Pokonaliście mnie! Ale nie cieszcie się i wiedzcie, że daliście światu znacznie

większe zło, niźli to, które czyniłem ja. Czuję nienawiść w waszych mieczach! Czy
naprawdę chcieliście pokonać zło nienawiścią? Pokonać mnie, który dogłębnie
poznałem to uczucie? Niech będzie przeklęta wasza broń, która mnie zwyciężyła!
Niechaj włożona w nią nienawiść pokona miłość! Przeklinam wasze miecze! Nie was,
albowiem wy jesteście śmiertelni i moja zemsta ustanie wraz z waszą śmiercią, lecz
waszą broń, która będzie żyć wiecznie i którą ludzie przeklinać będą aż do końca
świata! – I wypowiedziawszy te słowa, czarownik umarł.

I dopiero wtedy bracia zrozumieli, jakie zło przynieśli światu! Albowiem nie wolno w

broń takiej mocy wkładać nienawiści! Zrozumieli swój błąd, ale było już za późno.

I rzekł wtedy najstarszy brat:

–Daliśmy światu zło i musimy to naprawić. Nie możemy pozwolić, by nasza broń

służyła złu. Musimy ją zniszczyć.

–Ale jak, skoro włożyliśmy w nią nasze nieśmiertelne dusze? – spytał najmłodszy.

–To znaczy, że musimy zniszczyć i miecze, i siebie. Jeśli złożymy w ofierze samych

siebie, nienawiść ulegnie zniszczeniu – nie może być ofiarna i nie wytrzyma naszego
poświęcenia.

Posmutnieli bracia… Wiedzieli jednak, że to oni winni są całego nieszczęścia,

dlatego ujęli w ręce swe miecze i skoczyli ze stromej skały. I wtedy huknął grom, i
zaśmiał się martwy czarownik, a ludzie, którzy słyszeli ten śmiech siwieli w oczach…

I tak spełniło się przekleństwo czarnego maga – albowiem nie można pokonać

śmierci śmiercią. Tylko życie mogłoby zniszczyć nienawiść żyjącą w mieczach, ale
wraz ze śmiercią braci umarła również miłość, którą umieszczono w magicznej broni.
I tak oto najpotężniejsza broń na świecie zaczęła służyć nienawiści…

Mistrz zamilkł i odetchnął głęboko.

Zahipnotyzowany opowieścią siedziałem nieruchomo, bojąc się poruszyć. Gdy już

nieco ochłonąłem, zapytałem:

–Czyli miecz jest bronią nienawiści?

–To najbardziej sporny punkt w całej legendzie – odparł z westchnieniem Mistrz. –

Widzisz, w ciągu ostatniego tysiąclecia miecze wielokrotnie trafiały do naszego
świata, ale nigdy nie służyły złu – dobru zresztą też nie. Były sędziami, katami,
spełniały proroctwa, ale zawsze pozostawały neutralne. Służyły tak dobrym ludziom,
jak i złym, ale zawsze kierował nimi człowiek i to on podejmował decyzje. Miecze
usiłowały wpłynąć na wybór drogi, ale zawsze ten wybór był. Gdyby broń służyła
wyłącznie nienawiści, byłoby to niemożliwe, wtedy miecz próbowałby przejąć
kontrolę nad swoim panem i pokierować nim. Istnieją dwa wyjaśnienia: albo w tym
miejscu legenda jest niezbyt dokładna, albo bracia tuż przed śmiercią zrozumieli, że
popełniają błąd i jakimś cudem zdołali zmienić przekleństwo. Przedśmiertna magia
jest zawsze najsilniejsza.

–Czy można zmienić przekleństwo?

–Na świecie nie ma nic wiecznego. Każde przekleństwo można zniweczyć, a więc

Przekleństwo Trzech Mieczy również.

–Przekleństwo Trzech Mieczy? – zdumiałem się.

–Oczywiście. To jedno z największych przekleństw świata. Sam chętnie bym je

zniszczył, gdybym mógł.

–Ale dlaczego?

–Dlatego, że miecze ingerują w miejsca, do których nikt inny nie śmie nawet zajrzeć.

Mogą wpływać na losy ludzi, czego nie może zrobić nawet Strażniczka Dróg.

–Ale jednak zrobiła to – z Lontarem! – przypomniałem.

–Dopiero wtedy, gdy złamał prawo Studni, ale nawet wówczas jedynie połączyła

jego Drogi w jedną całość. Miecz potrafi dokonać znacznie więcej. Możesz przeciąć
nim Drogę innego człowieka i zmusić, żeby robił to, czego chcesz. Dzięki temu
mieczowi mógłbyś odnaleźć Drogę Lśniącego i zmusić go do popełnienia
samobójstwa, zrzucić na niego lawinę albo sprawić, by zginął w walce. Oczywiście,
człowiek zawsze ma wybór, zawsze pozostanie jakaś bezpieczna droga i jeśli nie
popełni błędu, ominie pułapki. Ale któż nie popełnia błędów?

–A czy mogę z jego pomocą odnaleźć Klucz? – spytałem z drżeniem serca.

–Nic prostszego. Znajdź swoją Drogę, zobacz, który jej fragment zaprowadzi cię do

celu i spraw, żeby stała się prosta, bez rozwidlenia czy rozstajów.

–W takim razie…

–Nie wolno ci tego zrobić! – zawołał Derron.

–Ale dlaczego? – zdumiałem się. – Skoro to takie proste?

–Eningu, w życiu nigdy nie ma prostych rzeczy. Zrozum… Pokochałem cię jak syna i

jesteś mi bardzo bliski. Nigdy wcześniej nie miałem takiego ucznia i jestem z ciebie
dumny. Ale jeśli użyjesz tego miecza, by zmienić czyjąś Drogę, nawet swoją – zabiję
cię.

Spojrzałem na Derrona i napotkałem twarde spojrzenie lodowatych oczu. Nie

żartował. Mówił najzupełniej poważnie.

–Ale dlaczego?

–Dlatego, że za wszystko trzeba płacić, a w tym wypadku ceną mogą być miliony

ludzkich istnień. Nie ma oddzielnych Dróg, wszystkie splatają się ze sobą, więc jeśli
wpłyniesz na jedną, wpłyniesz również na wszystkie z nią powiązane. Mam
świadomość tego, co stanie się, gdy Lśniący zwycięży, ale nawet mając absolutną
pewność jego wygranej, nie uciekłbym się do pomocy tego miecza.

Nigdy wcześniej nie widziałem rycerza w takim stanie, tak zimnego i

nieprzystępnego. Każde słowo wymawiał tak, jakby wykuwał je w granicie.

–Człowiek, który raz użyje miecza, już nigdy nie zdoła zapomnieć tego poczucia

wszechpotęgi. Stanie się absolutnym władcą ludzkich losów, potworem
straszniejszym niźli Lśniący.

–A dałoby się temu jakoś oprzeć? No, gdyby na przykład użyć miecza tylko jeden

raz?

Derron spojrzał na mnie chłodno.

–Wielu tak myślało, ale żadnemu się nie udało.

–Wielu?

–Myślałeś, że jesteś pierwszym człowiekiem, który zdobył miecz? Słyszałeś

przecież, że miecze już nie raz przychodziły do świata. Wszyscy ich właściciele
zginęli dlatego, że Drogi, na które oddziaływali, krzyżowały się z ich własnymi albo
do świata przenikały dwa inne miecze, a ich posiadacze rzucali wyzwanie temu
pierwszemu. W tej wojnie nie ma zwycięzców, za to nieszczęścia, które powodują
miecze, ludzie pamiętają długo. Pewien człowiek, wchodząc w posiadanie Miecza
Losu, postanowił uwolnić swój kraj od krwawego tyrana, panującego od dwudziestu
lat. Zmienił jego Drogę tak, że władca postanowił pojechać na polowanie, choć
przedtem nie miał takiego zamiaru, i skręcił kark, spadając z konia. Jednak
zmieniając Drogę tyrana, „męczennik” nieświadomie spowodował zmiany w wielu
innych Drogach. W efekcie, gdy do jednego z portów królestwa przybył statek
zarażony dżumą, z powodu zamętu panującego po śmierci tyrana nikt nie zadbał o
zniszczenie zarażonego statku i przez pięć dni stał on na redzie. Gdy zorientowano
się, co się dzieje, było już za późno – wybuchła epidemia. Zmarły cztery miliony ludzi
i kraj opustoszał, a sam „dobroczyńca” umarł jako jedna z pierwszych ofiar epidemii.
Dziś nikt już nie pamięta nazwy tego państwa i tylko nieliczni historycy wiedzą, że
kiedyś istniał w tym świecie jeszcze jeden naród. Nie sądzisz, że to zbyt wygórowana
cena za pozbycie się tyrana? Mogę ci opowiedzieć jeszcze kilka takich historii, choć
tam było już mniej ofiar.

–Nie, nie trzeba… Już zrozumiałem… – Poczułem strach. Co to za miecz?! Zaczęło

mi się nawet wydawać, że parzy mnie w rękę! – Może powinienem zamienić ten
szerkon na inny?

–To nic nie da – westchnął Mistrz. – Miecz Losu nie jest przedmiotem materialnym,

to jakby dusza, dlatego jeśli zmienisz broń na inną, on po prostu zamieszka w tej
nowej. Mógłbyś się go pozbyć wyłącznie w jeden sposób: nigdy nie brać go do ręki i
nie opuszczać wyspy. W przeciwnym razie będziesz musiał pogodzić się z jego
obecnością.

–Chwileczkę, jak to było w tym poemacie? „A życiem wciąż steruje człek, ten, który

miecz ów dzierży w dłoni?” Czyli to nie on mną kieruje, tylko ja nim?

Mistrz spojrzał na mnie w zadumie.

–Tak. Czego byśmy nie mówili o Mieczach Losu, są tylko narzędziami, mającymi

spełniać proroctwa i przepowiednie, zmienić los swego właściciela tak, by dopomógł
im wykonać konkretną misję. Jednak wybór drogi mimo wszystko zależy od
człowieka. I tu już trzeba uważać, by nie popełnić błędu. Ale czy wiesz, jak trudno go
nie popełnić?

–Nie wiem. Jeszcze nigdy nie musiałem dokonywać poważnego wyboru, ale jestem

gotów zaryzykować. Może będziecie mogli wesprzeć mnie radą?

Mistrz i Derron wymienili spojrzenia.

–Gdybyś teraz powiedział, że wiesz, jak trudno jest dokonać wyboru, nigdzie bym

cię nie puścił. Nie wiem, czy podjąłeś słuszną decyzję, nie rezygnując z miecza przy
Studni, ale gotów jestem ci pomóc. Zapamiętaj rzecz najważniejszą: zapomnij o tym,
że masz w ręku pewien szczególny miecz, a gdy będziesz musiał dokonać wyboru,
zrób tak, jak podpowiada ci rozum i serce. I jeszcze jedno: z Mieczem Losu, jako
wyrazicielem woli proroctwa, możesz zostać Katem, Ofiarą lub Władcą…

–I co to znaczy?

–Nie przerywaj. Możesz spełnić proroctwo dosłownie i zabić wroga. Wtedy

zostaniesz Katem i spełnisz to, w imię czego miecz przybył do świata. Lecz jeśli
zginiesz, pomszczą cię przyjaciele i wtedy oni staną się narzędziami proroctwa.
Wówczas będziesz Ofiarą. Władcą zostaniesz wtedy, gdy zaczniesz ingerować w
cudze Drogi, zmieniając je wedle własnego uznania. Koniec jest zawsze taki sam –
śmierć – ponieważ Droga, którą zmieniłeś, w jakiś sposób wpłynęła na twoją własną
albo dlatego, że pojawiły się dwa inne miecze i ich właściciele zabili Władcę – z
Władcą może walczyć jedynie inny Władca. Wszyscy trzej posiadacze mieczy są z
góry skazani na zagładę – dążąc do wzajemnego unicestwienia, zwykle tak wypaczali
własne Drogi, że ginęli. Nigdy nie było wyjątków.

–Nie odpowiada mi żadna z tych dróg – stwierdziłem po długim milczeniu. – To tak,

jakby zmuszano mnie do robienia czegoś, czego nie chcę.

W oczach Mistrza rozbłysła słaba nadzieja.

–Wobec tego poszukaj własnej drogi, idź na przekór losowi. Pochodzisz z innego

świata, myślisz w inny sposób, może uda ci się odnaleźć na twojej Drodze tę odnogę,
która doprowadzi cię do zniszczenia przekleństwa czarownika…

Ale poczułem, że Mistrz mówi to tylko po to, żeby mnie uspokoić i tak naprawdę nie

wierzy, że ktokolwiek zdoła zniszczyć to przekleństwo.

Wyjąłem miecz i przyjrzałem mu się uważnie, Derron i Mistrz obserwowali mnie z

niepokojem. Nie zwracając na nich uwagi, przyglądałem się broni.

Nie mam pojęcia, jaką misję chcesz wypełnić, ale nie mam zamiaru być ci ślepo

posłuszny! Jestem człowiekiem, nie narzędziem. To ty jesteś przedmiotem! Ty, nie
ja! Lśniący obawia się, że rzucę mu wyzwanie i chce mnie zabić – a mnie to
niepotrzebne, to nie mój problem. Ja chcę tylko znaleźć Klucz i wrócić do domu.
Gwiżdżę na ciebie i twoją misję. Mistrz nie wierzy, że mogę cię pokonać, no i dobrze,
nie mam zamiaru z tobą walczyć. Jesteś tylko mieczem, przedmiotem, żelastwem…
Chociaż nie, przecież nie zostałeś wykuty z żelaza… jesteś wodziastwem…
Rozbawiło mnie to słowo – Derron miał rację, mówiąc, że najlepiej śmiać się z tego,
czego się boimy. Nie można bać się tego, co cię śmieszy – wystarczyło, że się
roześmiałem, a strach zniknął. Przez chwilę wydawało mi się, że miecz jest z tego
niezadowolony, ale to już chyba było złudzenie.

–Mistrzu – odezwałem się w końcu. – Strażniczka mówiła, że mamy mało czasu.

Najlepiej będzie, jeśli wyruszę jutro rano… i… mieliście rację, ten miecz to tylko
narzędzie.

–Jesteś pewien, że tak właśnie pragniesz postąpić? – upewnił się Mistrz.

–Tak.

Moi opiekunowie wymienili spojrzenia.

–Dobrze. Przygotujemy ci wszystko do drogi… – rzekł Derron. – Mistrz wyposaży

cię w pewne magiczne przedmioty, ja zajmę się resztą, jednak o broń musisz zadbać
sam.

Skinąłem głową.

–Tak zrobię. Ale najpierw pójdę pożegnać się z Keszka – wstałem i poszedłem w

kierunku morza.

Rozdział 3

Rano wstałem niewyspany, z bólem głowy. Ale jak tu zasnąć, kiedy dowiadujesz się

takiej rzeczy, jak to, co odkryłem w czasie pożegnania z Keszką? Wczoraj wieczorem
nie podzieliłem się tym odkryciem z Mistrzem, chciałem najpierw sam wszystko
przemyśleć. Chyba już wiem, jaki prezent dał mi kamień… Muszę powiedzieć o tym
dzisiaj, magowie najlepiej znają się na takich sprawach.

Podjąłem decyzję, wstałem, ubrałem się, przypasałem miecz (teraz nie wydawał mi

się już taki straszny i niebezpieczny jak wczoraj) i wyszedłem z pokoju. Mistrza
znalazłem w ogrodzie; chodził niespiesznie pomiędzy drzewami, pogrążony w
rozmyślaniach. Na mój widok zaczekał, aż podejdę i znów zaczął powolną wędrówkę.

–I tak skończyła się twoja nauka, Eningu. Gdybyś wiedział, jak bardzo nie chcę cię

puszczać na te poszukiwania… Nawet jeśli jesteś dobrym wojownikiem, nadal
pozostałeś dzieckiem i wojna nie jest zajęciem dla ciebie. Wojna to brudna rzecz…
Dlaczego ludzie walczą, jakby nie mogli się ze sobą dogadać? Gdybyśmy mieli
jakikolwiek wybór, nigdy nie pozwoliłbym ci wyruszyć w drogę… – W tym momencie
Mistrz spojrzał na mnie uważniej i uniósł brwi. – Co z tobą? Wyglądasz, jakby miało
cię rozsadzić z niecierpliwości! Coś się stało?

–Mistrzu, chyba już wiem, jaki prezent dostałem od kamienia rycerskiego!

–Ach tak? – Mistrz był wyraźnie zaskoczony. – I kiedy się tego dowiedziałeś?

–Wczoraj, gdy pływałem z Keszką! Zacząłem go rozumieć! Czułem wszystko, co

mówił i to było zupełnie inaczej niż kiedyś!

–Poczekaj, jesteś pewien? – Mistrz wyprostował się i spojrzał na mnie przenikliwie.

–Tak, potem jeszcze sprawdziłem. Rozumiem ptaki, króliki i inne zwierzęta, choć

znacznie gorzej i tylko najprostsze emocje: głód, strach i tak dalej. Nie mówiłem o
tym wczoraj, chciałem się z tym najpierw przespać.

Mistrz skinął głową.

–Rozumiem cię. Tak, to wielki dar. Jednak wiele zależy od tego, jak będziesz go

używał…

–A, więc tutaj jesteście! A ja was szukam po całym zamku! Już wstałeś, Eningu? Nie

możesz się doczekać, kiedy wyruszysz w drogę?

–Zaczekaj, Derronie – powstrzymał rycerza mag. – Nasz uczeń poznał dar swego

kamienia.

–No, no, naprawdę? – Rycerz zerknął na mnie z zainteresowaniem.

Musiałem powtórzyć opowieść.

–No proszę! – Derron uśmiechnął się niespodziewanie. – To dobry dar i jakże w

porę! Może ci się przydać wcześniej, niż myślisz… Pozwól w takim razie, że ja
również wręczę ci mój prezent… – rzekł rycerz i zagwizdał.

Zobaczyłem dwa widma, prowadzące do ogrodu opierającego się konia. Co to był za

koń! Wyrosłem w mieście i konia zobaczyłem dopiero tutaj, gdy Derron uczył mnie
jazdy wierzchem, a i wtedy to były tylko iluzje. Ale teraz, jak w przypadku miecza, od
razu zrozumiałem, że to prawdziwy koń. O, żadna iluzja nie zdołałaby oddać tej
szalonej, nieposkromionej energii, jaką emanował ten wierzchowiec! Piękny, czarny
koń stanął dęba, próbując się wyrwać i widać było, że widma powstrzymują go z
wielkim trudem. Kiedyś widziałem, jak dwa takie widma bez większego trudu niosły
ogromny, ciężki kufer, pełen broni. Teraz te same widma z trudem radziły sobie z
jednym koniem.

Zachwycony nie mogłem oderwać wzroku od prezentu.

–Derronie! – zawołał przerażony Mistrz. – Czyś ty oszalał? Zapomniałeś już, że

przed spotkaniem z tobą Ening nigdy nawet nie widział prawdziwego konia? Czy
przyszło ci do głowy, że może nie dać sobie rady z tym źrebcem?

–Bzdura! Prawdziwy rycerz musi mieć prawdziwego konia! Dziś w nocy szukałem

tego wierzchowca na wszystkich targach świata. Gdybyś wiedział, ile za niego
zapłaciłem! Ale wart jest swojej ceny. To nie koń, to ogień!

–No właśnie – odparł sucho mag. – A Ening nie ma doświadczenia. Ach, więc

dlatego prosiłeś mnie wczoraj wieczorem o sługi, żeby ściągnąć na wyspę tego
konia? O, gdybym wiedział, nie dostałbyś żadnych służących!

Słuchałem tego sporu jednym uchem, całą uwagę skupiając na pięknym

wierzchowcu. Zerwałem jabłko z drzewa i podszedłem do konia.

–Eningu, nie! – zawołał przerażony Mistrz. – To niebezpieczne!

Zirytowany wzruszyłem ramionami. Niebezpieczne? Czy on nie widzi, że koń jest

tylko przestraszony?

Podszedłem bliżej i wyciągnąłem rękę z jabłkiem. Koń zerknął zdumiony i od razu

spróbował mnie ugryźć. Zaśmiałem się i cofnąłem rękę. A potem ostrożnie
poklepałem go po szyi.

–Huragan. Nazwę cię Huragan. Pasuje do ciebie.

Koń zarżał.

Dziesięć minut później zgodził się w końcu przyjąć mój poczęstunek, po kolejnych

dziesięciu byliśmy przyjaciółmi.

–Własnym oczom nie wierzę! – usłyszałem oszołomiony głos Mistrza.

–Czy to nie ty mówiłeś o jego darze? – zaśmiał się Derron, również zdumiony, ale

mniej niż mag.

Huragan trącił mnie pyskiem w ramię i nadstawił bok.

–Co, chcesz się przejechać? Dobra! – Jednym susem znalazłem się na jego

grzbiecie i piękny koń pomknął przed siebie, wyprzedzając wiatr.

–Stój! – usłyszałem głos przerażonego Derrona. – Gdzie cię diabli niosą! Osiodłaj

go chociaż! To nie przelewki!

Ale teraz to wszystko stało się nieważne. Zachwyt dzikiego pędu, wiatr smagający

twarz, upajające uczucie wolności! Naprzód, Huraganie, możemy przejechać cały
świat! Szybciej! Szybciej!

***

Po powrocie musiałem wysłuchać całego wykładu o pewnych nieodpowiedzialnych

indywiduach, które przychodzą na świat wyłącznie po to, by doprowadzić do zawału
dorosłych wujaszków. A potem nastąpiła dłuższa wypowiedź na temat moich władz
umysłowych.

Słuchałem w milczeniu. Kiedyś na pewno jakoś bym zareagował, obraził się albo

poczuł winny, a dzisiaj było mi zupełnie wszystko jedno. Zachwyt galopem wart był
każdej kary. Derron chyba zrozumiał mój stan, bo warknął zirytowany:

–Gadać z tobą, to tylko sobie język strzępić. Uważasz, że masz rację i moje słowa to

dla ciebie puste dźwięki, prawda?

–Prawda – palnąłem i ugryzłem się w język.

Derron chlasnął mnie gniewnym spojrzeniem.

–Za dwie godziny ruszasz w drogę, a jesteś niespakowany. Marsz do siebie!

Zerwałem się z miejsca i pobiegłem do swojego pokoju, zadowolony, że ględzenie

dobiegło końca.

Dwie godziny później już wiązałem ostatnie tobołki z ubraniem i prowiantem. Do

siodła przymocowana była tarcza, w specjalnym pokrowcu leżał łuk i kołczan ze
strzałami. Drugi kołczan miałem na plecach i strasznie mi przeszkadzał.

–Derronie, jesteś pewien, że powinienem go brać? Przecież wiesz, że kiepsko

strzelam, jeden kołczan wystarczy mi aż nadto.

–Dobrze – skapitulował rycerz. – W takim razie weź jeszcze kilka noży.

–Jeszcze więcej? Mam ich tyle, że starczyłoby na całą dywizję. Uzbroiłeś mnie tak,

jakbym szedł na wojnę.

–Eningu, Derron po prostu martwi się o ciebie… – zauważył z wyrzutem Mistrz.

Zaczerwieniłem się.

–Przepraszam, Derronie.

–Nic się nie stało, rozumiem, wszyscy jesteśmy zdenerwowani.

Sprawdziłem zamocowanie bagażu przy siodle i jeszcze raz przyjrzałem się sobie:

buty z cholewami (za nimi ukryte dwa noże), spodnie z miękkiego, ale mocnego
materiału, podobna koszula, skórzana kurtka pod kolczugą. Przy pasie kindżał,
szerkon i cztery noże do rzucania, a w pasie, w specjalnych kieszonkach, złote
monety. Obręcz miałem również… Chyba niczego nie zapomniałem.

–Weź jeszcze to. – Mistrz podał mi cztery sakiewki.

–Co to? – zdumiałem się.

–Pieniądze. Nie można wyruszać w podróż bez pieniędzy.

–Ale w pasie…

–W pasie masz wystarczająco dużo złota, żeby kupić porządny zamek z niezłym

rocznym dochodem, ale kto wie, jakie czekają cię wydatki… Pieniędzy nigdy za
wiele… Poza tym, nie wiemy, jak długo potrwa ta wyprawa. W jednej sakiewce masz
złoto, w drugiej srebro, w trzeciej srebro i miedziaki. Tę trzecią powieś na pasie,
przyda ci się na drobne wydatki. W czwartej są szmaragdy i rubiny, w świecie Magii
bardzo cenione. Mógłbyś za nie kupić spore hrabstwo albo niewielkie królestwo,
więc schowaj dobrze, mogą ci się przydać później, teraz ciężko przewidzieć twoje
wydatki.

–Brzmi sensownie – skinąłem głową i pochowałem sakiewki. – To teraz mam już na

sobie kilka królestw!

–Owszem – odparł poważnie Derron. – Ale to tylko znaczy, że znajdzie się wielu

chętnych na te… królestwa. Dlatego na twoim miejscu nie chwaliłbym się nimi za
bardzo.

Ostatnie przygotowania wreszcie dobiegły końca i wskoczyłem na siodło. Kurczę,

Huragan jest za bardzo obładowany, jak przyjadę do miasta kupię chyba jeszcze
jednego konia…

–No to jadę – powiedziałem niezręcznie. – Do widzenia…

–Jak to „do widzenia”? – zdumiał się Derron i odwrócił do maga. – Sklerotyku

nieszczęsny, nic mu nie powiedziałeś?!

Mag zrobił nieszczęśliwą minę.

–Na śmierć zapomniałem! To wszystko przez tę Studnię, ze zdenerwowania

wyleciało mi z głowy…

–O, więc było tam coś, co jeszcze mogło wylecieć? – Głos Derrona ociekał

sarkazmem.

–O czym wy mówicie? – zaskoczony patrzyłem to na jednego, to na drugiego.

–O tym, że jedziemy z tobą. Myślałeś, że rzucimy cię samego na pastwę obcego

świata?

–No… a… co…

–Jak rozumiem, te dźwięki mają oznaczać pytanie: „W jaki sposób?”. Otóż to żaden

problem. Oczywiście, całą swoją potęgą dysponujemy jedynie na wyspie, ale to
jeszcze nie znaczy, że w wielkim świecie jesteśmy bezsilni. Wprawdzie nasza pomoc
będzie ograniczała się do rad i podpowiedzi, ale sądzę, że nawet takie wsparcie ci się
przyda.

–To znaczy, że będę miał własne zjawy? – zachwyciłem się.

–No, no, nie jesteśmy przedmiotami! Własnych zjaw mu się zachciewa! – Rycerz

chyba poczuł się urażony.

–Przepraszam, Derronie… Ale jak chcecie podróżować? Będziecie lecieć obok

mnie?

–To możliwe, ale dość niewygodne. Mistrz ci wyjaśni, on lepiej się na tym zna.

–Jest pewna możliwość… jeśli oczywiście się zgodzisz. Możemy podróżować w

tobie.

–We mnie?!

–No cóż, trudno to wyjaśnić… Jak już wiesz, mogę przenosić świadomość

człowieka – w naszej sytuacji jest to jeszcze łatwiejsze, należy tylko stworzyć w
twoim mózgu łączność z kryształem na wyspie. Zapewni to kontakt między tobą i
naszymi umysłami. Dzięki temu zdołasz skontaktować się z nami bez względu na to,
gdzie będziesz.

–A to nie jest… niebezpieczne?

–W najmniejszym stopniu. Nie proponowałbym tego, gdyby istniało choć minimalne

zagrożenie.

–A nie można inaczej? – Jakoś nie uśmiechało mi się, żeby ktokolwiek, nawet Mistrz

czy Derron, siedział w mojej głowie.

–Rozumiem twoje obawy, ale nie musisz się martwić, nie zdołamy czytać twoich

myśli, poznamy tylko te, którymi sam zechcesz się z nami podzielić, albo te, które
wypowiesz na głos.

Zastanowiłem się.

–A, raz kozie śmierć! W pojedynkę nudno podróżować… Zgadzam się.

Derron zakasłał.

–Co mu się stało? – spytałem zdumiony.

–Nic, po prostu znowu zapomniał, że jesteś z innego świata – uśmiechnął się Mistrz.

– Załóż ten wisiorek.

Wziąłem do ręki skromną ozdobę na cienkim łańcuszku i obróciłem w palcach,

przyglądając się jej z powątpiewaniem.

–Wydawało mi się, że chodziło o bezpośredni kontakt z moim mózgiem?

–To tymczasowe, za dwa dni będziesz mógł go wyrzucić, a na razie zapewni

niezbędną łączność.

–Jasne. – Założyłem łańcuszek na szyję i dotknąłem pierścienia – prezentu od

Strażniczki.

–Pierścień musisz potem wrzucić do morza – usłyszałem głos Mistrza w mojej

głowie.

Odwróciłem się gwałtownie – oprócz mnie w ogrodzie nikogo nie było, ani śladu

Derrona i Mistrza.

–Gdzie jesteście? – spytałem wystraszony.

–Jeśli cię to uspokoi, to możesz uznać, że jesteśmy w medalionie, który ci dałem. I

jeszcze jedno: nie musisz mówić na głos. Myśl to, co chcesz powiedzieć, dzięki temu
nikt cię nie podsłucha, a my i tak cię usłyszymy.

Pierwszy wstrząs minął, uspokoiłem się. Poza tym, przecież pierwszego dnia pobytu

na wyspie tak właśnie wyglądały nasze rozmowy, tylko przez pół roku zdążyłem się
odzwyczaić.

–I nikt nie może was podsłuchać?

–Nie. Poza tym nie możemy rozmawiać z nikim, prócz ciebie… no, chyba że

zerwiemy łączność, a tego nie zrobimy.

–W takim razie w drogę.

Przekręciłem pierścień na palcu, zdjąłem go i rzuciłem daleko w morze. Ziemia jakby

się zakołysała, słońce na chwilę przygasło, ale już chwilę później wszystko wróciło
do normy – tylko teraz byłem już nie na wyspie, lecz na niewielkiej leśnej polanie.

–Wiedziałem, że Strażniczka coś wycuduje! – usłyszałem burczenie Derrona. – Weź

się teraz przedzieraj przez te chaszcze!

–Myślałby kto, że to ty będziesz się przedzierał.

–Chodzi mi tylko o ciebie, Eningu – rzucił pojednawczo rycerz. – I proszę, staraj się

nie mówić na głos. Im szybciej zaczniesz przywykać, tym lepiej, to pozwoli ci
uniknąć niezręcznej sytuacji. Wyobraź sobie, że zaczniesz przy ludziach rozprawiać
sam ze sobą…

–Wcale nie sam ze sobą!

–Doskonale. I będziesz to tłumaczył każdemu napotkanemu człowiekowi?

Zrozumiałem, że zachowuję się głupio i zamilkłem. To prawda, byłem

zdenerwowany, ale to jeszcze nie powód, żeby kłócić się z przyjaciółmi… Najlepiej
zrobię, jak się trochę rozejrzę – w końcu jestem w świecie Magii.

Znalazłem się w najzwyklejszym lesie, takim, jaki można spotkać w klimacie

umiarkowanym Rosji. Nic szczególnego, żadnych dziwów… Jeśli nie liczyć faktu, że
las mieścił się tam, gdzie w moim świecie była Holandia. Jak wynikało z lekcji
geografii prowadzonych przez Mistrza, Amster był odpowiednikiem naszego

Amsterdamu i nawet leżał mniej więcej w tym samym miejscu. Co jeszcze mówił
mag? Doskonale położone miasto szybko stało się największym ośrodkiem
handlowym, do którego zwożono towary z całego świata. Obecnie Amster skupiał
sześćdziesiąt procent handlu światowego, a jego flota handlowa nie miała sobie
równych. Przez długie lata z Amsterem rywalizowali Brytowie i Królestwo Galijskie.
Miasto nie mogłoby oprzeć się tak silnym wrogom, gdyby nie znalazło potężnego
sojusznika – Imperium Etruskiego, leżącego na północnym wybrzeżu Morza
Śródziemnego i w Afryce Północnej, ze stolicą w Rzymie. Imperium, odwieczny wróg
Królestwa Galijskiego, zawsze gotowe było wesprzeć dowolnego wroga Królestwa,
zwłaszcza jeśli przynosiło to wymierne korzyści, i nie raz wysyłało swoje legiony, gdy
Amster oblegali Brytowie, Galowie albo jedni i drudzy na raz.

Znajdując się na styku ważnych traktów handlowych, Amster stał się jednym z

największych i najbogatszych miast świata Magii. I właśnie tam miałem się udać.

Derron oznajmił, że zna te okolice i służył mi za przewodnika. Nie dało się

przedzierać przez gąszcz na koniu, musiałem iść piechotą, prowadząc Huragana za
sobą. Wędrówka przez takie zarośla to średnia przyjemność, mogłem się tylko
cieszyć, że mam mocne ubranie.

Gdy dotarłem do pierwszej polanki, rozciągnąłem się na trawie.

–Matko, jaka głusza! Skąd takie lasy w Holandii?

–Nie zapominaj, że mimo wszystko jesteś w innym świecie. Poza tym, jeśli sądzisz,

że to głusza, powinieneś wyruszyć do Księstwa Kiteżskiego albo nad Wielkie Jeziora
na Kontynencie Zachodnim. I błagam cię, mów w myślach. Wprawdzie nie ma tutaj
nikogo, ale mimo wszystko…

–Dobrze, rozumiem. – Posłusznie przełączyłem się na mówienie w myślach. – Ale to

wszystko jest takie podobne do mojego świata… Nie ma tu nic niezwykłego,
żadnych cudów, wszystko najzupełniej zwyczajne.

–Naprawdę? – rozległ się w mojej głowie śmieszek maga. – Chciałbyś coś

niezwykłego? Dziwne masz życzenia, ale dobrze… Odwróć ostrożnie głowę w
prawo… Tylko go nie przestrasz…

Nie wstając, jak najostrożniej, usiłując zachowywać się bezszelestnie, odwróciłem

głowę i…

–AAAAA! – wrzasnąłem na cały głos, zrywając się na równe nogi. I to ja miałem nie

wystraszyć TEGO?!

Ocknąłem się na czubku drzewa dziesięć metrów nad ziemią – nie miałem pojęcia,

jak się tam znalazłem.

–Hm, Derronie, muszę przyznać, że niezłego wyszkoliłeś – rzekł z udawaną powagą

Mistrz. – Dwie i pół sekundy, no, no, zupełnie nieźle, zupełnie nieźle.

–Tak myślisz? No, nie wiem, nie wiem. Wydaje mi się, że mógłby szybciej.

Nie miałem teraz ochoty na złośliwości przyjaciół.

–A to-to nie łazi po drzewach? – zapytałem ze słabą nadzieją.

Tak… jeśli myślałem, że złośliwości to najgorsze, co może mnie spotkać, to dawno

się tak nie pomyliłem.

–Gdzie jest twój miecz?! – W głosie Derrona wibrował gniew.

Pokręciłem głową i rozejrzałem się, w końcu udało mi się dojrzeć miecz pod

drzewem, obok innych rzeczy. Pewnie zrzuciłem go razem z pasem, żeby nie
przeszkadzał mi wspinać się na drzewo. Dziwne, że nie zdjąłem kolczugi… Zapewne
wyłącznie z pośpiechu.

–Tam. – Pokazałem w dół.

–A dlaczego tam, a nie tu?!

Westchnąłem ciężko. Wielogodzinny wykład na temat tego, że miecz jest duszą

wojownika i rycerz nie ma prawa się z nim rozstawać, miałem jak w banku… Jeśli
tylko przeżyję spotkanie z tym potworem wielkości niedźwiedzia o czerwonych
oczyskach i ogromnych kłach. Zaraz, zaraz, a gdzie on jest? Do licha, pewnie
zachodzi mnie od tyłu! Odwróciłem się gwałtownie i omal nie zleciałem.

–Siedź spokojnie! – poprosił z niepokojem Mistrz. – Kogo szukasz?

–Potwora.

–Uciekł. Przecież prosiłem, żebyś go nie straszył, a ty wrzasnąłeś tak, że teraz

przez tydzień nie wyjdzie z nory, biedak.

–Biedak?! – zawołałem histerycznie. – Mógł mnie pożreć!

–Co się z tobą dzieje? Czy sądzisz, że nie uprzedziłbym cię, gdyby groziło ci jakieś

niebezpieczeństwo? To tylko nieszkodliwe zwierzątko, niemal oswojone!

–Nieszkodliwe?! Zwierzątko?!! Niemal oswojone?!!! – Przypomniałem sobie zębatą

paszczę, w której mógłbym się zmieścić cały.

–Ależ tak! To tylko goreks. Jesteśmy kilka kilometrów od miasta. Gdyby goreksy

stanowiły jakiekolwiek zagrożenie, wybito by je dawno temu. Są zupełnie

nieszkodliwe, choć wyglądają przerażająco. Stworzył je pewien nie do końca
normalny mag, żywią się energią magiczną – dlatego wokół Amsteru nie ma
żadnego czarodziejskiego plugastwa, goreksy załatwiają je natychmiast,
pozbawiając magii. Wiesz co, zejdź już z tego drzewa…

Westchnąłem i zacząłem schodzić.

–A dlaczego nigdy mi pan o nich nie wspominał? – spytałem już na ziemi.

–Jeśli sobie przypominasz, opowiadałem jedynie o niebezpiecznych drapieżnikach,

na wykład o wszystkich zwierzętach tego świata nie było czasu, zwłaszcza że szanse
spotkania goreksa były znikome, bliskie zeru.

–Czas w drogę – wtrącił się Derron. – Do traktu już niedaleko.

Wziąłem konia za uzdę i znów zacząłem przedzierać się przez zarośla. Rycerz miał

rację, wkrótce wyszedłem na prostą, ubitą drogę, tu już dało się jechać konno.

Moje obawy sprawdziły się co do joty: aż do samego miasta Derron robił mi wykład,

korzystając z tego, że nie mogłem zmusić go do milczenia. Już wolałbym, żeby mnie
wychłostał, albo wsadził w dyby, to nie, sadysta przeklęty, wolał mnie dręczyć! O,
gdyby nie był już martwy, chyba bym go zabił!

Przy podjeździe do miasta zauważyłem sporo ludzi, a na poboczu ujrzałem wielką

drewnianą tablicę, na której widniały ogromne litery: „KUPUJCIE MAGICZNE
ATRYBUTY OD KOMPANII GLOSS I SYNOWIE. NISKIE CENY I ABSOLUTNA
GWARANCJA. ZWRACAĆ SIĘ NA ULICĘ MISTRZÓW, DOM NR 6”.

–Ale numer… – Oszołomiony wpatrywałem się w miejscowe arcydzieło twórczości

promocyjnej. I po to opuszczałem mój świat, żeby zobaczyć reklamy, które tak
obrzydły mi w domu?

–Coś nie tak? – zapytał z niepokojem Derron.

Skinąłem głową, wskazując tablicę, Mistrz zorientował się pierwszy.

–Co, znajomy obrazek? – rzekł ze śmiechem. – Zacznij się przyzwyczajać, jeszcze

nie takie rzeczy zobaczysz.

I rzeczywiście: im bliżej miasta, tym więcej było takich tablic (niektóre nawet bardzo

oryginalne), miejscami stały nawet co kilka metrów. Ludzi na drodze również było
coraz więcej, musiałem zjeżdżać na pobocze, żeby ominąć liczne wozy. Normalnie
korek! A tyle się mówi o ekologii w średniowieczu… No dobrze, zapachu benzyny nie
było – za to fetor potu licznych koni ciągnących wozy był taki, że… O „aromatach”
świeżego nawozu nie wspomnę. Poza tym do szału doprowadzało mnie skrzypienie

nienasmarowanych kół. Wszystko rozumiem, ale czy chłopi naprawdę nie mają
czegoś, czym mogliby nasmarować osie? Zresztą, ja tego słucham przez chwilę, ale
oni? Przecież muszą to znosić przez całą drogę!

–Mało coś dzisiaj wozów… – zauważył Mistrz.

–Mało?! – zawołałem w myślach, zerkając na zatłoczony trakt.

–O, nie wiesz, co się tu zwykłe dzieje. Do Sojuszu Amsterskiego, czyli tak zwanych

stanów, należy około dziewięćdziesięciu miast, przez które biegnie gros światowego
handlu. Amster jest największym z nich.

W tym momencie poczułem jakiś niepokój, jakby zagrożenie na północy, chociaż nie

dla mnie osobiście.

–Co się stało? – Derron chyba spostrzegł moje skupienie.

–N-nic. Nie wiem. Wyczuwam tam jakiś lęk… ptaki są zatrwożone…

–Ptaki? Ach, tak, twoje nowe zdolności. I co czujesz?

–Ciężko powiedzieć, przecież na razie nie umiem kontrolować tych nowych

zdolności. Wyczuwam niepokój…

Ale nie miałem czasu się nad tym zastanawiać – przede mną pojawiło się samo

miasto i ujrzałem obraz rodem z kart podręcznika do historii. Potężne kamienne mury
wznosiły się na przynajmniej dwadzieścia metrów, a wieże jeszcze wyżej. Nieco z
boku widać było wielki port, pełen najróżniejszych statków, z przodu widniała brama,
przed którą kłębił się dziki tłum. Jedni chcieli wjechać do miasta, inni, chcąc
zaoszczędzić na cle, rozkładali swoje towary na równinie przed murami – w efekcie
panowało tam coś w rodzaju zaimprowizowanego targu. Strażnicy stojący przed
bramą patrzyli na to z niezadowoleniem, ale nie wtrącali się. I wszyscy ci ludzie
zagradzali mi drogę.

–Jak oni w ogóle wchodzą do miasta? – spytałem gniewnie, patrząc na tę ciżbę.

–Pracują łokciami – odparł Derron. – Przecież jesteś rycerzem, żaden chłop nawet

nie śmie pisnąć.

–Aha – mruknąłem bez entuzjazmu, wyobrażając to sobie. – A mnie się wydaje, że

mnie rozdepczą i nawet nie zauważą.

Dłuższą chwilę usilnie manewrowałem Huraganem, coraz bardziej zbliżając się do

celu. Teraz widziałem już, jak strażnik przed bramą przyjmuje od jednego z chłopów
trzy miedziane krążki – opłatę za wejście.

–Trzy terchemy – rzekł ze śmieszkiem Mistrz. – A przecież cło wynosi tylko dwa.

Ten trzeci to uczciwie ukradziony zysk.

–To co ja mam zrobić? Zapłacić dwa czy trzy?

–Lepiej nie skąp – odparł mag. – To kupieckie miasto, tu traktuje się rycerzy jak

zwykłych ludzi i toleruje się ich dopóty, dopóki nie łamią prawa. To nie Teutonia,
gdzie rycerz to ostoja, nadzieja, obrońca i dobroczyńca wszystkich skrzywdzonych i
potrzebujących. Co w przekładzie na zwykły język oznacza: robię, co chcę, a jak mi
staniesz na drodze, to zabiję.

–A tutaj?

–Tutaj, jak będziesz się za bardzo rzucał, to raz-dwa znajdziesz się w małej,

przytulnej celi. Albo po prostu wyrzucą cię z miasta. Tak czy inaczej, zawsze lepiej
przestrzegać lokalnych zwyczajów.

W czasie tej rozmowy udało mi się wreszcie dopchać do bramy. Rzuciłem

strażnikowi trzy miedziaki, a ten obdarzył mnie drwiącym spojrzeniem.

–Smarkacz jeden… Przypasał sobie miecz i myśli, że taki z niego bohater –

usłyszałem za plecami.

Ech, żal rozstawać się z nożem, ale trudno… Jak powiedziałby Derron: honor

cenniejszy. Wyjąłem nóż i płynnym ruchem posłałem go do tyłu.

Żołnierz znieruchomiał: w bramie, o którą się oparł, milimetr od jego policzka,

sterczał nóż. Uśmiechnąłem się przyjaźnie, pomachałem ręką i szybko pojechałem
przed siebie, nie zwracając uwagi na ryki rozjuszonego strażnika. Biedny, nie mógł
mnie nawet gonić, przecież był na służbie.

–I po co to zrobiłeś? – zapytał sucho Mistrz.

–Nie lubię, jak ktoś nazywa mnie smarkaczem.

–Daj mu spokój, Mistrzu – wtrącił się Derron. – Postąpił słusznie. Żołnierz chciał z

niego zadrwić, żaden rycerz tego nie ścierpi.

Mistrz burknął coś gniewnie, ale nie spierał się.

Żeby uwolnić się od tłumu, zjechałem z głównej ulicy, trzeba przyznać, że dość

szerokiej i znalazłem się w jakimś zaułku. Wprawdzie ludzi było tu znacznie mniej, to
jednak pomysł zjechania z głównego traktu okazał się nie najlepszy: chwilę później
zagubiłem się w labiryncie uliczek, a dzielnica, w której się znalazłem, nie była
odpowiednim miejscem na spacery. Jak na złość, nie miałem kogo spytać o drogę, a

nie chciałem zwracać się do Derrona, na pewno nie obeszłoby się bez kąśliwych
uwag. Wolałem sam wybrnąć z tej sytuacji.

Wtedy na przedzie usłyszałem jakiś harmider, podniesione głosy i ucieszony, że w

końcu znalazłem jakichś ludzi, pojechałem w stronę, z której dobiegał hałas.
Wyjechałem zza rogu i omal nie wpadłem na dwudziestu drabów o wyglądzie
kryminalistów, którzy przyparli do muru jakiegoś nastolatka w podartym ubraniu.
Chłopak wyglądał nieco dziwacznie…

Przyjrzałem mu się i zrozumiałem, że nie jest człowiekiem. Włosy o zielonkawym

odcieniu, spiczaste uszy, lekko skośne oczy i resztki dawnej elegancji typowo elfiego
stroju… Mistrz opowiadał mi o elfach w czasie naszych zajęć, ale mimo wszystko
spotkanie z jednym z przedstawicieli czarodziejskiego narodu było dla mnie
kompletnym zaskoczeniem.

Na mój widok elf, chyba nieco starszy ode mnie, rzucił mi spojrzenie pełne nadziei,

która jednak zgasła równie szybko, jak się pojawiła. Jego dręczyciele na razie mnie
nie spostrzegli, korzystając z tego, szybko wycofałem się za róg i oceniłem sytuację
z ukrycia.

Łotry otaczające elfa zbliżały się do niego powoli… Elf szybkim ruchem wyciągnął

niewielki kindżał. Broń wyglądała raczej na parodię oręża niż prawdziwy środek
obrony, ale sugerowała, że chłopak nie podda się bez walki i zamierza drogo
sprzedać swoje życie. Bandyci również musieli to zrozumieć, bo zatrzymali się
niepewnie. Nie bali się go, przecież i tak zdławiliby go samą liczbą, ale nikt nie chciał
pierwszy oberwać nożem.

Rozpaczliwe męstwo elfa zasługiwało na pomoc. Kiedyś i ja znalazłem się w

podobnej sytuacji – jak strasznie potrzebowałem wtedy czyjegoś wsparcia!
Oczywiście, nie groziła mi śmierć, ale i tak było nieprzyjemnie… Tłum zawsze
pozostaje tłumem.

–Co się dzieje? – spytałem w myślach.

–Pewnie jakieś miejscowe rzezimieszki chcą się zabawić – wyjaśnił Derron. –

Widocznie elf oderwał się od swoich, a ci dranie natychmiast skorzystali z okazji.

–Można mu jakoś pomóc?

–Można, jeśli wyrżniesz całą bandę. Jesteś gotów?

–Czemu miałbym ich zabijać? Nie wystarczy rozgonić? – zjeżyłem się na tę

propozycję mordu z zimną krwią.

–Nie darują ci tego, będą cię wszędzie szukać. Tacy jak oni są specjalistami od

wsadzania noża w plecy. Nawet gwardia miejska woli trzymać się od nich z daleka.

–Ale przecież trzeba jakoś pomóc! A ja i tak nie mam zamiaru długo się tu

zatrzymywać…

–Zabrzmi to okropnie i ciężko mi to mówić, ale najlepiej zrobisz, znikając stąd,

zanim cię zauważą.

–Derronie, powiedz, czy ty byś zniknął?

–Na mnie nie spoczywa odpowiedzialność za losy świata. Nie możemy sobie

pozwolić na narażanie twojego życia.

–Wiesz co, wypchaj się! – Ze wzburzenia omal nie zacząłem mówić na głos. – To

moje życie i ja decyduję, kiedy będę je narażał. Kto ciągle ględził mi o honorze? Nie
zamierzam pozwolić tym draniom na popełnienie morderstwa!

–Stój! Co chcesz zrobić?

–Jeśli nie da się ich przegonić, najlepiej ich przekupić.

–Jeśli zorientują się, że masz za dużo pieniędzy, a według nich tylko bogaty kretyn

płaciłby za wykup jakiegoś tam elfa, nie odczepią się i spróbują wyciągnąć od ciebie
wszystko i to tak, żebyś potem nie mógł się poskarżyć.

–Ach tak?! Dobrze, spróbujemy inaczej… – powiedziałem i zdecydowanie

wyjechałem z zaułka.

–Stój, szalony!

–Zostaw go, Derronie. Ening podąża swoją drogą. Czy jego wybór jest słuszny, czy

nie, czas pokaże. Nie mamy prawa podejmować decyzji za niego.

Słowa Mistrza sprawiły, że zwolniłem. Czy naprawdę właśnie teraz znalazłem się na

jednym z tych rozstajów, które widziałem przy Studni? Tak szybko? I teraz było już
za późno, żeby się wycofać – zauważyli mnie.

–O, jego miłość rycerz zaszczycił nas swoją obecnością! – zawołał jeden z

bandziorów, pewnie tutejszy ojciec chrzestny.

–Panowie, czy moglibyście mi powiedzieć, jak dotrzeć do najbliższego hotelu? –

zapytałem uprzejmie, usiłując ukryć drżenie w głosie. – Jestem pierwszy raz w
waszym pięknym mieście i właśnie zabłądziłem…

–Oczywiście – wyszczerzył zęby przywódca. – Tylko, milordzie, nie miejcie żalu,

będziecie musieli zapłacić nam za pomoc. Biedni z nas ludzie…

–Tak, oczywiście, wszystko rozumiem. – Zacząłem demonstracyjnie grzebać w

sakiewce na pasie. Co za idiotyczny sposób przechowywania pieniędzy…

–Mały zna się na rzeczy – zauważył jakiś drab z grubą szyją i tak zepsutymi zębami,

że zrobiło mi się niedobrze na sam widok. – Zawsze myślałem, że jak tylko założą tę
obręcz, to od razu im się klepki mieszają.

Rany, to ten goryl potrafi myśleć?!

–Dlaczego nie? – uśmiechnąłem się. – Zawsze chętnie pomagam ludziom.

–Eningu, nie przesadź – szepnął Derron.

–Przepraszam, ale bądź cicho – odparłem i znów spojrzałem na przywódcę bandy.

Hm, raczej żaden z nich nie trzymał nigdy miecza w ręku, pewnie wolą noże. Udałem,
że dopiero teraz zauważyłem elfa i zawołałem: – O, przecież to elf! Skąd się tu wziął?
Co chcecie z nim zrobić?

–Zabawić się – uśmiechnął się herszt. – No, dość tego gadania, dawaj sakiewkę i

rzeczy i możesz zjeżdżać.

–Sakiewkę? Rzeczy? Myślałem, że mam po prostu zapłacić wam za pomoc? –

udałem zdziwienie.

–Właśnie. Zapłatą za naszą pomoc będą twoje rzeczy i pieniądze. Widzisz, bez

naszej pomocy nigdy się stąd nie wydostaniesz.

–Czy zapłata nie jest zbyt wysoka? Przecież mogę spytać o drogę kogoś innego.

–Chłopiec nie zrozumiał… Szczerbaty, wyjaśnij mu.

Ten sam drab z zepsutymi zębami uśmiechnął się i ruszył na mnie z szeroko

rozłożonymi rękami. W prawej ręce trzymał spory nóż.

–Posłuchaj, Szczerbaty, mógłbym cię prosić o przysługę? Gotów jestem nawet

zapłacić, jeśli spełnisz moją prośbę.

Chyba nie spodziewał się podobnej reakcji na swoje, jak sądził, groźne wystąpienie,

bo zastygł i zamrugał oczami.

–Czego?

Tak, najwyraźniej mówiąc o myśleniu, poważnie przesadził…

–Proszę, nie uśmiechaj się, bo robi mi się niedobrze.

Przez kilka sekund buhaj milczał, trawiąc moje słowa, potem ryknął i rzucił się na

mnie. O to chodziło! Szerkon wyskoczył z pochwy z prędkością błyskawicy i spadł
płazem na jego głowę. Szczerbaty padł na ziemię.

–Nie chodzi o to, by uderzyć mocno, lecz aby uderzyć właściwie – wyjaśniłem

oszołomionym bandytom.

Boss popatrzył na mnie, potem na leżące bezwolne ciało gorylowatego draba i

wybuchnął śmiechem.

–Jeszcze nikomu nie udało się powalić Szczerbatego jednym ciosem! Pamiętam, jak

kiedyś dwa razy grzmotnęli go hołoblą po łbie, to drąg złamał się na pół. Podobasz
mi się, mały!

Spuściłem skromnie oczy.

–Wiem, wszystkim się podobam. A może ja też mógłbym się trochę zabawić?

–Oo? – Herszt zaśmiał się jeszcze głośniej. – Czemu nie? – Spojrzał na mnie

chytrze. – Pozwolę ci nawet zacząć pierwszemu – pokaż, jaki z ciebie rycerz, wytrąć
mu nożyk z ręki!

–Tylko tyle? Ale proszę bardzo…

–Zwariowałeś?!

–Daj mu spokój, Derronie, nie przeszkadzajmy mu.

–Skoro tak mówisz, Mistrzu…

Ruszyłem przed siebie i bandyci rozstąpili się przed Huraganem, puszczając mnie

do elfa i sypiąc niewybrednymi żarcikami.

Elf spiął się i jeszcze mocniej ścisnął kindżał, a ja odwróciłem się do zbója.

–Nie sądzicie, że ta zabawa jest mało ciekawa?

–Chcesz zaproponować coś lepszego?

–Powinno wam się spodobać…

Wyrwałem z sajdaka łuk i kołczan i jednym ruchem rzuciłem elfowi. Jego oczy

rozszerzyły się ze zdumienia, ale bez namysłu chwycił łuk, nałożył strzałę i naciągnął
cięciwę. Mistrz miał rację, elfy faktycznie posługują się tą bronią po mistrzowsku…
Ja nigdy w życiu nie zdołałbym zrobić tego wszystkiego w takim tempie.

–Zwariowałeś? – zawołał któryś z bandytów i była to jedna z najbardziej niewinnych

reakcji. Reszta nie nadawała się do cytowania.

–O co chodzi? – udałem zdumienie. – Wydaje mi się, że dopiero teraz zabawa

będzie jak się patrzy.

Ataman przez chwilę spoglądał na mnie, jakby się zastanawiał, czy z niego kpię, czy

faktycznie jestem takim głupcem, na jakiego wyglądam. Szczerze powiedziawszy,
nawet mu współczułem.

Jeden z miłośników dobrej zabawy zaklął szpetnie i zrobił krok w moją stronę. Elf od

razu wymierzył w niego łuk i bandzior znieruchomiał.

–Co, znalazłeś sobie koleżkę? – Bandyta zmrużył oczy. – Przecież i tak cię

znajdziemy, nie wyobrażaj sobie, że zdołasz się ukryć!

–Jakiego koleżkę? Poza tym, czemu miałbym ukrywać się przed takimi wspaniałymi

ludźmi jak wy! – Wyjąłem z sakiewki dwie złote monety i w zadumie obróciłem je w
palcach, a potem popatrzyłem na rozdrażnionych łotrów. – Zastanawiam się, czy te
dwie monety wystarczą wam na wypitkę?

–Nawet na zakup całej knajpy… – burknął rycerz.

–To nieważne, Derronie.

Zajrzałem do sakiewki i dodałem ze smutkiem:

–Niestety, więcej nie mogę wam zaproponować… – spostrzegłem, jak oczy bandyty

rozbłysły drapieżnie na widok złota i dorzuciłem: – Polubiłem was, pozwólcie, że was
ugoszczę…

I rzuciłem monetę przywódcy bandy, który nie spuszczał ze mnie oczu.

–Wydajesz się najbardziej uczciwy… – w tym momencie usłyszałem parsknięcie

Derrona – dlatego tobie powierzam równy podział złota na wszystkich. Uczcijmy
nasze spotkanie!

–Ale najpierw wypruję ci flaki! – ryknął jeden z łotrów. – Zobaczę, czy faktycznie nie

masz więcej!

Udałem, że nie słyszę i popatrzyłem surowo na jednego ze zbójów.

–Co ty robisz?! – krzyknąłem gniewnie. – Oddaj natychmiast złoto swoim

towarzyszom! Nie uczyli cię, że nieładnie okradać przyjaciół?

Boss, który aż do tej chwili czołgał się po ziemi, szukając drugiej złotej monety,

wstał i spojrzał groźnie na oskarżonego. Ten, niczego nie rozumiejąc, patrzył na
mnie i mrugał oczami ze zdumienia. Świetnie go rozumiałem. W zasadzie nie było nic
trudnego w tym, żeby wrzucić mu za pazuchę jedną z monet, a drugą cisnąć na
ziemię. A ponieważ wszyscy widzieli dwie monety…

Nie było to zbyt wiarygodne, ale liczyłem na to, że nikt nie będzie urządzał rozprawy

z ławą przysięgłych ani przeprowadzał śledztwa, jakimż to cudem złoto znalazło się u
tego typa. Jak się rychło okazało, miałem rację: jeden z bandytów, miłośnik zasady
„najpierw czyń, potem myśl”, szarpnął domniemanego złodzieja za koszulę i po
bruku potoczył się żółty krążek.

–Ty złodzieju!! – ryknął i potężnym ciosem powalił nieszczęśnika na ziemię.

Inny zbój, myśląc, że nikt nie widzi, podniósł monetę i wsunął ją sobie do ust. Na

coś takiego nie śmiałem nawet liczyć, co za szczęście… Minutę później już cała
wesoła gromadka brała udział w podziale zdobyczy, wokół miotał się rozjuszony szef,
waląc kompanów po łbach i myśląc, że w ten sposób szybciej ich uspokoi. Na mnie i
elfa nikt nie zwracał uwagi.

W ramach rozgrzania atmosfery rzuciłem w tłum jeszcze dwie monety i odwróciłem

się do elfa, który z uśmieszkiem obserwował bijatykę.

–Hej! – zawołałem. – Może się stąd jednak wyniesiemy? Zaraz ochłoną i przypomną

sobie o nas.

Elf przytaknął. Skierowałem Huragana do wyjścia z zaułka, elf pospieszył za mną.

–Wiesz, jak stąd wyjść? Bo ja zupełnie straciłem orientację.

Chłopak znów skinął głową, widocznie nie był zbyt rozmowny.

–No to prowadź.

–A dokąd chce pan trafić? – odezwał się po raz pierwszy; jego głos był

zdumiewająco przyjemny, melodyjny.

–Tam, gdzie można odpocząć i coś zjeść.

–Czyli do hotelu.

–Tylko dobrego. I wyjdźmy wreszcie z tych slamsów.

Elf spojrzał na mnie zdumiony.

–Co to są slamsy?

–A, to wszystko. – Zatoczyłem krąg ręką.

Elf chciał jeszcze o coś zapytać, ale obejrzał się, wsłuchał w harmider bijatyki i

przyspieszył kroku. Byłem tego samego zdania – teraz trzeba się spieszyć, pytania
mogły poczekać. Pojechałem za moim przewodnikiem, który pewnie szedł przodem,
pokazując drogę.

Rozdział 4

Elf rzeczywiście dobrze znał miasto i szybko wyprowadził mnie do centrum.

–Tamten hotel jest całkiem porządny – machnął ręką w stronę dużego

dwupiętrowego domu na końcu ulicy. – No pójdę dalej, nie mam tam nic do roboty.

–Zaczekaj! – poprosiłem. Wydawało mi się, że nie powinniśmy się tak rozstawać. –

Dokąd chcesz iść? Znów do tych slamsów? Jeśli odłączyłeś się od swojej rodziny, to
może mogę ci jakoś pomóc?

Z opowieści Mistrza wynikało, że elfy zawsze żyły całymi rodzinami albo plemionami,

jak je nazywali i nigdy nie wędrowały w pojedynkę. Bardzo rzadko zdarzało się, że
człowiek spotykał tylko jednego elfa – tak rzadko, że na określenie czegoś
wyjątkowo unikalnego mówiło się: „samotny elf”. Moje pytanie niespodziewanie go
rozzłościło.

–A co cię to obchodzi?! Myślisz, że skoro uratowałeś mi życie, to możesz mnie

teraz dręczyć pytaniami?! Nie martw się, elfy zawsze zwracają swoje długi!

Spojrzałem na niego zdumiony.

–Jakie długi? Nie chcesz mówić to nie mów, po co się wściekasz?

–No, to idę.

Niespodziewanie kamień w mojej obręczy zrobił się ciepły i zrozumiałem, że cała

jego złość to zwykła fanfaronada. Tak naprawdę wcale nie chciał odejść: bez
względu na to, co kiedyś przeżył, w tej chwili był potwornie samotny i cierpiał. Byłem
jedyną osobą, z którą mógł przynajmniej porozmawiać. I jeśli teraz odejdę, to czułem,
że zginie, zginie z samotności!

Kurczę, skąd taka myśl? Zdumiony dotknąłem rycerskiego kamienia. Czy to znaczy,

że rozumiem nie tylko myśli zwierząt, ale również emocje ludzi?!

Tymczasem elf oddalał się coraz bardziej… Niech diabli wezmą jego dumę!

–Hej, poczekaj! – dogoniłem go. – Powiedz przynajmniej, jak się nazywasz!

–Po co ci to? – popatrzył na mnie ponuro.

–Pomyślałem, że skoro się spotkaliśmy, to może chociaż się poznamy?

–Co wy, rycerze, rozumiecie?! Pozakładacie te swoje żelastwa i myślicie, że wam

wszystko wolno!

Elf zdecydowanie ruszył przed siebie, a ja zeskoczyłem z konia i pobiegłem za nim.

–Ja tak nie myślę! Przecież widzę, że jest ci źle i chciałem pomóc!

–A niby z jakiej racji rycerz miałby pomagać elfowi?

–A może jestem nieprzepisowym rycerzem?

Elf nie spodziewał się takiej odpowiedzi i popatrzył na mnie ze zdziwieniem. Potem

niespodziewanie podniósł gwałtownym ruchem łuk, który zapomniał mi oddać (przy
czym się nie upierałem), strzała znalazła się w cięciwie z taką szybkością, że nawet
nie zauważyłem tego ruchu, mogłem jedynie zachwycić się elfim mistrzostwem w
posługiwaniu się tą bronią. Serce uciekło mi w pięty – strzała już zerwała się z łuku i
leciała prosto na mnie. Przy tak małej odległości nie było nawet mowy o tym, żeby
się uchylić. „Żebym się tylko nie męczył” – przemknęła mi przez głowę myśl.
Przemknęła i znikła – strzała przeleciała tuż obok mnie; czyżby elf spudłował?
Niemożliwe, z takiej odległości to nawet ja bym trafił! Krzyk za moimi plecami
udowodnił, że strzała jednak dosięgła celu.

Odwróciłem się gwałtownie. Jakiś mężczyzna z małą, ale groźnie wyglądającą kuszą

zaciskał rękę na ramieniu, ale drugą ręką już próbował ponownie wycelować. Bez
namysłu rzuciłem nożem – nóż uderzył rękojeścią w jego dłoń, wytrącając mu broń.
Niedoszły zabójca rzucił się do ucieczki i zniknął w jednym z zaułków.

–Zły rzut – skomentował elf. – Nawet go nie zraniłeś.

Pokręciłem głową.

–Rzut był dobry, nie chciałem go zabić. Zresztą, ty również mogłeś go zabić, a nie

zrobiłeś tego.

–Żeby mnie potem sądzili? Mieszkańcy tego miasta bardzo nie lubią, gdy nieludzie

zaczynają zabijać ludzi. Niedoczekanie… Tylko ty mogłeś zabić go bezkarnie.

–No dobrze, skoro uciekł, to do licha z nim… – Nadrabiałem miną, że niby zamach

na moje życie nie zrobił na mnie większego znaczenia, ale na myśl o tym, że
wszystko mogło potoczyć się inaczej, nogi się pode mną ugięły. Musiałem
przytrzymać się Huragana.

Potem podniosłem swój nóż i porzuconą kuszę, obejrzałem ją z zainteresowaniem –

ciekawa machina, choć niewielka… Z tej odległości nie pomogłaby mi nawet
kolczuga.

–Kto to był? – zainteresował się elf. – Na pewno żaden z naszych niedawnych

znajomych, tamci nie bawiliby się w takie sztuczki. – Wskazał głową na broń w mojej

ręce.

–Pojęcia nie mam – wzruszyłem ramionami i zamyśliłem się. – Mogę się tylko

domyślać, skąd ten prezent…

–To może być tylko Lśniący – usłyszałem głos Derrona. – Na Połączenie, dlaczego

nie przewidziałem, że rozstawi obserwatorów we wszystkich bramach miasta?

–Nie przejmuj się tak, Derronie – spróbowałem pocieszyć rycerza. – Przeszło

bokiem…

–A toś mnie uspokoił! Przeszło, przeszło, wyłącznie dzięki twojemu nowemu

znajomemu! Ten łotr mógł cię zastrzelić, a ty mi mówisz, żebym się nie
denerwował?!

No tak, rzeczywiście, gdyby nie elf… Odwróciłem się do niego.

–Dziękuję ci. Gdyby nie ty…

–Zwróciłem dług – odparł spokojnie.

–Skoro tak, to chyba już nic nie stoi na przeszkodzie, żebyś podał mi swoje imię?

Elf spojrzał na mnie zdumiony.

–Naprawdę dziwny z ciebie rycerz… – Zamilkł i dorzucił: – Nazywam się Elwing.

–Milo mi. Chodźmy do hotelu, zjemy coś, pogadamy…

Elwing z powątpiewaniem spojrzał na swoje podarte ubranie.

–Głupstwo – machnąłem ręką, widząc jego wahanie. – Ubranie to żaden problem.

Ważne jest nie to, co masz na grzbiecie, tylko to, co jest w tobie.

–Słowo daję, naprawdę jesteś niezwykłym rycerzem!

–Wolałbyś, żebym był zwyczajny? Chodźmy… Poza tym, kto ci się tam będzie

przyglądał? – mruknąłem i niemal siłą pociągnąłem elfa w stronę hotelu.

Przed bramą wisiała niewielka tabliczka z narysowaną strzałką i napisem: Do stajni.

Obok napisu, dla tych, którzy nie umieli czytać, widniał rysunek konia w boksie.
Uśmiechnąłem się pod nosem: najwyraźniej mechanizm szybkiego i efektownego
wyciągania pieniędzy od klientów był tu znakomicie wyregulowany.

Poszliśmy z Elwingiem wzdłuż budynku hotelu i skręciliśmy za róg, gdzie znajdował

się kompleks kilku stajni. Tak na oko zmieściłyby się tu konie całego pułku kawalerii.

Powitał nas uprzedzająco grzeczny koniuch, który na widok Huragana omal nie

stracił daru wymowy. Muszę przyznać, że jego zachwyt sprawił mi przyjemność.

–Przepiękny wierzchowiec, milordzie! Długo tu służę, ale coś takiego widzę

pierwszy raz!

–Zapiać stajennemu dwadzieścia terchemów – to standardowa cena. A najlepiej

dorzuć drugie tyle za pochwalę. Nie powinieneś być chciwy, to zraziłoby ludzi do
ciebie, a teraz będziesz potrzebował wszelkiej pomocy – odezwał się Derron.

Nie spierałem się i zapłaciłem czterdzieści terchemów – jedną srebrną monetą,

kuną. Na ten widok koniuch skłonił się niemal do samej ziemi, zaczął nazywać mnie
jasnym księciem i bredzić coś jeszcze w tym stylu.

–Tylko zatroszczcie się o Huragana! – przerwałem ten słowotok.

–Oczywiście, milordzie. Dla takiego konia wszystko, co najlepsze… Imię ma

odpowiednie… Tylko…

–Tak?

–Milordzie, wasz koń jest tak piękny… Każdy hrabia chciałby mieć go w swojej

stajni… Zdarza się, że kręcą się tu rzezimieszki… jeszcze nie daj Bóg, ukradną!
Moglibyście nająć ochronę, drogo nie wyjdzie, za to spokojniej…

Spojrzałem bacznie na koniucha – chyba nie żartował. Popatrzyłem na Huragana i

uspokoiłem się.

–Gdy będziecie już sprzątać ciało tego idioty, który połaszczył się na mojego konia,

uważajcie. Huragan robi się od tego bardzo nerwowy.

Nie słuchając sprzeciwów, poszedłem do głównego wejścia do hotelu. Nazywał się

„Przy Moście”, co wyraźnie wskazywało na oryginalność właściciela, gdyż w pobliżu
nie było żadnego mostu.

–Jesteś pewien, że dobrze robisz, rezygnując z ochrony? Koniokrady mogły nie

słyszeć twoich gróźb – zauważył złośliwie Derron.

–To nie były groźby.

–To skąd wiesz, że Huragan denerwuje się, gdy próbują go ukraść?

–Od niego oczywiście.

–Taki jesteś pewien swego daru?

–Nie. Taki jestem pewien Huragana.

Przed drzwiami milczący do tej pory elf zatrzymał się.

–No coś ty? – zdumiałem się.

–Po co mnie ze sobą ciągniesz? Każdy inny rycerz już dawno odjechałby w swoich

sprawach, nie zawracałby sobie głowy byle elfem.

–Już ci mówiłem, że nie jestem takim rycerzem jak inni. Mogę powtórzyć jeszcze

raz. Zacznijmy od tego, że w ogóle nie chciałem zostać rycerzem…

–Myślałem, że dla ludzi to wielki zaszczyt?

–Możliwe. Ale dla mnie zabicie smoka czy dokonanie jakichś tam bezsensownych

„bohaterskich czynów” nigdy nie było powodem do dumy. Wiesz co, może jednak
wejdźmy, nie ma sensu sterczeć na progu…

Widocznie stajenny zdążył donieść o mojej hojności, bo tuż za drzwiami czekali już

na nas dwaj służący – jak na najbardziej czcigodnych gości.

–Zapraszam, milordzie. Zawsze jesteśmy radzi powitać w naszych progach

rycerza…

–A jużci, rycerza… Raczej jego pieniądze… – zauważył złośliwie Derron, ale

zignorowałem tę wypowiedź.

Kłaniając się bez przerwy, słudzy na wyprzódki zachwalali moją mądrość, która

kazał mi wybrać właśnie ten hotel. Szczerze powiedziawszy, powoli zacząłem wątpić
w to, że był to dobry wybór…

Za to goście w sali prawie nie zwrócili na nas uwagi. Jeden czy dwóch przesunęło

po nas leniwym spojrzeniem, od razu wracając do przerwanej biesiady.
Zaprowadzono nas do wolnego stołu, podsunięto krzesła, a potem jeden ze
służących zniknął (nie zauważyłem gdzie), a drugi, gnąc się w ukłonie, spytał:

–Czego sobie życzycie, panowie? Jest pieczony kurczak w sosie grzybowym oraz

pomidorowym, ryba, świeża, dzisiaj złowiona… polecam… A może zupę? Mamy duży
wybór… Albo kawior…

–Chwileczkę – przerwałem tę wyliczankę. – Czy moglibyśmy po prostu dostać listę

tego, co serwujecie i sami sobie wybrać?

–O, milord umie czytać? Niezwykłe u rycerza… – rzekł zdumiony sługa, którego

natręctwo powoli zaczynało działać mi na nerwy. – A pański towarzysz? – zapytał z

lekką wzgardą w głosie, spoglądając na Elwinga.

Elf skulił się.

–Ja i mój przyjaciel – podkreśliłem ostatnie słowa i spojrzałem na kelnera tym

specjalnym wzrokiem, jakim zwykle obrzucał mnie Derron, gdy zrobiłem coś nie tak –
sami zdecydujemy.

–Ach, tak… – Sługa skłonił się, rozumiejąc, że popełnił błąd i szybko podał mi kilka

kartek.

–Zuch, szybko się uczysz – pochwalił mnie Derron.

–Od kiedy to jestem twoim przyjacielem? – zapytał z pogardą Elwing.

–Słuchaj – nie wytrzymałem. – Staram się być uprzejmy, uratowałeś mi życie, poza

tym chciałbym ci jakoś pomóc. Ale jeśli coś ci się nie podoba, to po prostu wstań i
wyjdź!

–Naprawdę chcesz mi pomóc… Czuję to… – Elf otworzył szeroko oczy. – Nie mogę

zrozumieć dlaczego, ale to prawda. Wybacz mi.

–Czujesz? – Teraz z kolei ja się zdziwiłem.

–Eningu, elfy potrafią odróżnić prawdę od kłamstwa – rzekł Mistrz. – Między innymi

dlatego ludzie ich tak nie lubią.

–Aha… hmm…

–Mówiłeś coś? – zdumiał się elf.

–Nie, nic, ja tylko tak…

–Uprzedzałem cię, żebyś nie mówił na głos, gdy z nami rozmawiasz!

–Dobrze, Mistrzu, już nie będę. – I zwracając się do elfa, dodałem: – Rozumiem

teraz, jak musi ci być ciężko, skoro w każdym napotkanym człowieku widzisz
wroga… – Szybko zaznaczyłem w menu swoje zamówienie i podałem kartki elfowi.

Ten pokręcił głową.

–Nie umiem czytać.

–W takim razie ja ci przeczytam… – zaproponowałem szybko, chcąc zatrzeć swój

niedawny wybuch gniewu.

Wybraliśmy potrawy, Elwing próbował wspomnieć o cenach, ale widząc mój wzrok,

zamilkł.

–Dziwny z ciebie rycerz – powtórzył znowu. – Nie taki jak inni.

Uśmiechnąłem się.

–Wolałbyś, żebym był taki sam jak inni?

Elwing popatrzył na mnie w zadumie i pokręcił głową.

–Nie. Dobrze, że jesteś inny.

Przyniesiono nam zamówienie. Ja jadłem niewiele (nie zdążyłem zgłodnieć od

śniadania), za to elf pałaszował, aż mu się uszy trzęsły. Chyba od dawna nie jadł nic
normalnego. Chciałem go spytać, czemu wędruje sam, a nie z rodziną, ale
przypomniałem sobie jego wcześniejszą reakcję na to pytanie i dałem spokój.

Uśmiechnąłem się i zacząłem rozglądać. Derron szczegółowo opisał mi typowe

hotele tego świata, a także knajpki i zajazdy, wspomniał też o tym, jak należało się w
nich zachować. Teraz miałem okazję przekonać się, jak dokładne były jego opisy,
chociaż raczej nie był to typowy hotel… Gdyby istniała tu taka klasyfikacja jak w
moim świecie, ten dostałby trzy gwiazdki. Niemal cały parter zajmowała jadalnia, w
której mogli stołować się nie tylko goście hotelowi, ale również ci z ulicy. Między
stolikami kręcili się kelnerzy, roznosząc zamówienia, ale najbardziej zainteresowali
mnie goście. Przy stole pod oknem siedziało kilku kupców, rozmawiających głośno o
swoich sprawach; nieopodal ubrani w niebieskie płaszcze żołnierze z miejscowego
garnizonu pili piwo i spoglądali pogardliwie na resztę. W odległym końcu sali
dojrzałem nawet dwóch rycerzy! Ale większość gości była rzemieślnikami z różnych
gildii: krawcy, kowale, piekarze… Miasto musiało przeżywać rozkwit, skoro nawet
zwykli rzemieślnicy mogli sobie pozwolić na obiad w takim miejscu.

–Uff… – Najedzony elf z zadowoloną miną odchylił się na oparcie krzesła.

Natychmiast podszedł kelner – ho, ho, obsługa na poziomie!

–Czy panowie życzą sobie czegoś jeszcze? Podać coś do picia? Może wino?

Spojrzałem pytająco na elfa, ten skinął głową.

–Wino dla mojego przyjaciela, a dla mnie mleko.

Elwing i służący popatrzyli na mnie osłupiali.

–Mleko? – wytrzeszczył oczy sługa. – Czy dobrze zrozumiałem?

–Dobrze – skinąłem zirytowany głową. Mój ojciec był przeciwnikiem picia alkoholu,

zwłaszcza przez ludzi w moim wieku i nigdy mi na to nie pozwalał (choć potajemnie
spróbowałem kilka razy) i teraz, z dala od domu, strasznie mi zależało, żeby
postępować tak, jak on by sobie tego życzył.

Sługa oddalił się, kręcąc głową, a elf przyglądał mi się zaciekawiony.

–Pierwszy raz widzę, żeby człowiek odmówił dobrego wina! To przecież właśnie wy,

ludzie, mawiacie: wino i piękna kobieta czynią z chłopca mężczyznę.

–Być może. Ale ja osobiście uważam, że nadmiar wina czyni z człowieka świnię,

pozbawiając go resztek rozumu.

–Derronie, zapamiętaj te słowa! Niechaj posłużą ci za motto!

–Bzdura… Poza tym, w moim przypadku nie mają zastosowania – przecież jestem

duchem! – zaprotestował rycerz. – A Ening jest zbyt młody, by docenić zalety
dobrego wina.

Mag i rycerz znów zaczęli swą zwykłą dyskusję, tylko tym razem w mojej głowie –

tego mi tylko brakowało! Dobrze, że szybko zrozumieli, że przeszkadzają i zamilkli.

Sługa zjawił się znowu – było widać, że stracił dla mnie sporą część szacunku. No i

do diabła z nim, to jego problem.

–Nie wiem jeszcze, czy długo zatrzymam się w waszym mieście – zacząłem – ale w

każdym razie chciałbym wynająć tu pokój. Czy to możliwe?

–Oczywiście. Din was zaprowadzi.

–Dziękuję – powiedziałem i zostawiłem pieniądze za obiad. Widok pieniędzy

(zwłaszcza hojnego napiwku) poprawił słudze humor. Bez zbędnych dyskusji
machnął ręką – i podbiegł do nas chłopiec, mniej więcej w moim wieku.

–Din, zaprowadź panów do wolnego pokoju.

No proszę, jak miło: żadnej pisaniny i zbędnej biurokracji…

Chłopiec, niemal nie odrywając zachwyconego spojrzenia od mojej rycerskiej

obręczy, ochoczo złapał torby stojące przy stole. Hej, wcale nie chciałem, żeby ktoś
nosił mój bagaż, w którym znajdował się cały majątek w złocie, srebrze, kamieniach
szlachetnych i bezcennej broni! Delikatnie odsunąłem chłopca i wziąłem torby sam.

Din spojrzał stropiony na kelnera, ale ten dał mu znak ręką – niech robi, co chce,

byle płacił. Chłopak posłusznie ruszył przodem, pokazując nam drogę, ale co chwila

oglądał się na mnie. Chyba pierwszy raz widział rycerza w swoim wieku.

–Tutaj, milordzie. – Din wszedł na pierwsze piętro, przed jakimiś drzwiami wyjął z

kieszeni wiązkę kluczy, odpiął jeden i otworzył je.

–Pański klucz, milordzie – skłonił się, podając mi klucz.

–Dziękuję.

–Zapiać mu za pomoc – przypomniał Mistrz. Pogrzebałem w sakiewce, spojrzałem

na chłopca i mrugnąłem do niego. Din otworzył szeroko oczy ze zdumienia, a potem
jeszcze szerzej na widok srebrnej monety, która znalazła się w jego ręku.

–Chciałbyś zarobić drugie tyle?

Din skinął głową i popatrzył na mnie z gotowością.

–Ja i mój przyjaciel zostawimy tu rzeczy i pójdziemy na miasto. Chciałbym, żebyś ty

sam – albo z kimś – popilnował tych drzwi.

–A jak ktoś wejdzie, to żebym podniósł alarm?

–W żadnym razie – ostudziłem zapał nadgorliwego pomocnika. – Po prostu mi o tym

powiesz. Tylko mnie i nikomu więcej. Rozumiesz?

Skinął głową.

–Poradzisz sobie?

Urażone sapnięcie.

–Dobrze, możesz odejść.

Ja i elf weszliśmy do pokoju.

–Czyli zamach na ciebie nie był przypadkiem? – zapytał Elwing.

–Nie twierdziłem, że był.

–Myślisz, że cię tu znajdą?

–Nie wiem, ale wolałbym uniknąć niespodzianek.

–Czemu wobec tego nie chciałeś, żeby chłopiec podniósł alarm?

–Zła taktyka. Jeśli zabójca wejdzie do pokoju, a Din go zobaczy, to będziemy

wiedzieli, gdzie on się znajduje i zareagujemy adekwatnie do sytuacji. A jeśli chłopak
po prostu podniesie alarm, zabójca ucieknie i nie wiadomo, gdzie i kiedy potem
zaatakuje.

–Nie pamiętam, żebym uczył cię czegoś takiego! – zauważył wstrząśnięty Derron.

–Bo nie uczyłeś. Wbrew twojemu stosunkowi do filmów, czasem pokazują w nich

coś pożytecznego.

–No, no… – skomentował rycerz.

–Elwingu – odwróciłem się do elfa. – Mam do ciebie prośbę. Jestem w tym mieście

po raz pierwszy, muszę coś załatwić, a czasu mam mało. Zdaje się, że ty dobrze
znasz Amster. Nie zechciałbyś zostać moim przewodnikiem? Zapłacę ci…

Elf popatrzył na mnie uważnie.

–Powiedziałeś, że jestem twoim przyjacielem, prawda? Nie biorę pieniędzy od

przyjaciół, po prostu ci pomogę. Czego potrzebujesz?

–Gdybym to ja wiedział… muszę odnaleźć pewną rzecz… Czy jest w tym mieście

jakiś dobry jasnowidz? Ale nie szarlatan!

Kwestię szukania Klucza z pomocą jasnowidza omówiliśmy z Mistrzem jeszcze na

wyspie, zgodnie uznając, że to najlepszy sposób. Jasnowidz, jak twierdził Mistrz,
posiada tajemnicze zdolności – jeśli nawet nie wskaże, gdzie konkretnie znajduje się
Klucz, to przynajmniej drogę do niego.

–Jasnowidz? Żeby znaleźć jakąś tam rzecz? Czy to nie przesada?

–Po prostu nie wiesz, co to za rzecz – westchnąłem. – To jak?

Elf zastanowił się.

–Mam pewnego znajomego jasnowidza, kiedyś przepowiedział mój los. Jest jednym

z najlepszych, jeśli on ci nie pomoże, to nikt inny w tym mieście nie zdoła tego
zrobić.

–W takim razie chodźmy.

Wsunąłem torbę z ubraniem i różnymi drobiazgami do szafy, a tę z pieniędzmi i

bronią chciałem zabrać ze sobą, lecz Elwing pokręcił głową.

–Po co targać ze sobą taki ciężar?

Musiałem przyznać mu rację i po chwili wahania wcisnąłem torbę pod łóżko,

zabierając tylko sakiewkę z drobnymi.

–Derronie, czyja koniecznie muszę paradować w kolczudze? Może ją zdejmę?

–Jesteś rycerzem! – wykrzyknął zaskoczony. – Dopóki szukasz swego wielkiego

czynu – a zgodnie z twoją legendą tak właśnie jest – nie możesz pokazywać się
ludziom bezbronny. Oprócz takich okazji jak przyjęcia i temu podobne musisz mieć
przy sobie broń.

–Ale przecież nie będę bezbronny, wezmę kindżał i miecz!

–Kolczuga to dla rycerza również broń.

Przeklinając rycerskie zwyczaje, pozostałem w kolczudze. Tyle dobrego, że nie

musiałem dźwigać tarczy…

Zeszliśmy na dół i wyszliśmy na ulicę; właśnie skręcałem do stajni, gdy Elwing

złapał mnie za rękę.

–Bez konia będzie szybciej i wygodniej.

Postanowiłem zaufać swemu przewodnikowi, skinąłem głową i poszedłem za elfem.

Ten pewnie prowadził mnie uliczkami, zręcznie lawirując między przechodniami,
zerkającymi na nas z niejakim zdumieniem. Mój łuk elf nadal twardo trzymał w ręku
(chyba nie zamierzał się z nim rozstawać), kołczan miał na plecach. Pochwycił moje
spojrzenie i speszył się.

–Nie masz nic przeciwko?…

–Skądże. Posługujesz się nim znacznie lepiej niż ja, zatrzymaj go.

–Strzelam z łuku lepiej niż niejeden z mojego narodu. A to piękny łuk, nigdy

przedtem takiego nie widziałem…

W tym momencie moją uwagę przykuł jeden z kramów.

–Poczekaj! Skoro jesteś moim przewodnikiem, to powinieneś się przebrać…

Wejdźmy tam, chyba mają właśnie to, czego potrzebujemy.

Elf spojrzał na mnie dziwnie, ale nie spierał się. Wkrótce potem wyszedł z kramu w

nowym, porządnym ubraniu – teraz już niczym nie przypominał tego włóczęgi,
którego uratowałem przed bandytami. Elwing spojrzał niepewnie najpierw na siebie,
potem na mnie.

–Posłuchaj, a jak się właściwie nazywasz? – spytał.

Zakłopotany podrapałem się po głowie.

–Naprawdę jeszcze się nie przedstawiłem? Co z moją głową?! To pewnie przez ten

zamach…

–Myślę, że zamach nie ma tu nic do rzeczy – Elwing uśmiechnął się chytrze. – To

raczej ta twoja obręcz. Mówiłem ci, że przez nią ludzie zaczynają gorzej myśleć…

Roześmiałem się i zauważyłem, jak elf się odprężył – to chyba był sprawdzian i

właśnie go zdałem.

–Mów do mnie Ening.

–Ale to nie jest twoje prawdziwe imię?

–Nie, ale lepiej będzie, jak nie będziesz znał prawdziwego.

–To się wiąże z tamtym zabójcą?

–Nie… nie tylko. Jest wiele różnych przyczyn.

–Teraz już zaczynam rozumieć to, co mówiłeś, że nie chciałeś zostać rycerzem. Nie

miałeś wyjścia, tak?

–Chodźmy do tej twojej wróżki – ponagliłem, zaniepokojony jego domyślnością.

–Jasnowidza – poprawił mnie elf i ruszył przodem.

Idąc przez miasto, rozglądałem się z zainteresowaniem. Amster nie przypominał

tych średniowiecznych miast, które znałem z różnych opisów. Żadnych wąskich,
krętych uliczek – szerokie prospekty, rozchodzące się od centrum ku peryferiom, w
samym środku zbiegały się na gigantycznym placu, na którym trwał ożywiony
handel. Nieopodal stał masywny kamienny budynek magistratu, na który zwrócił mi
uwagę elf.

Ludzi było mnóstwo, musieliśmy dosłownie przedzierać się przez tłum. Raz ktoś

próbował odciąć moją sakiewkę – wystarczyło ukłucie kindżałem w rękę, by złodziej
zrozumiał aluzję i zostawił moją własność w spokoju.

Elf zatrzymał się w pewnym momencie przed ogromnym namiotem, przed którym

tłoczyli się ludzie.

–Twój jasnowidz cieszy się dużą popularnością – zauważyłem, spoglądając na długą

kolejkę. – Postoimy tu do wieczora.

–Prawdziwy jasnowidz to rzadkość, oni zawsze cieszą się popularnością. – Elf

spojrzał na mnie badawczo. – A teraz powiedz, czy twoja sprawa naprawdę jest taka
ważna? Bo jeśli chciałeś się tylko poradzić, jak rozwiązać swoje problemy, to stań w
kolejce.

Wytrzymałem jego spojrzenie.

–Znacznie ważniejsza niż mogłoby ci się wydawać.

Elwing skinął głową.

–Mówisz prawdę. Zaczekaj tutaj… – Ominął namiot i zanurkował do niego od drugiej

strony.

Minutę później poła namiotu odchyliła się i wyszła z niego młoda dziewczyna w

szykownej sukni.

–Proszę państwa, magister prosi, by mu wybaczyć, ale dzisiaj nie będzie już

przyjmował.

Ludzie zahuczeli rozczarowani, niektórzy próbowali wcisnąć dziewczynie złoto, ale

na próżno. Wkrótce wszyscy się rozeszli i przed namiotem zostałem tylko ja.
Dziewczyna spojrzała na mnie.

–To pan nazywa się Ening? – spytała.

Skinąłem głową twierdząco.

–Ja jestem Miriel. – Dziewczyna dygnęła i uśmiechnęła się. – Zapraszam, panie

rycerzu, magister Winier czeka.

Nieśmiało wszedłem do środka – na miękkim kobiercu przy niewielkim stoliku

siedział gruby, łysiejący mężczyzna w niczym niewyróżniającym się ubraniu. Obok
niego stał Elwing.

Widząc moje zdumienie, mężczyzna roześmiał się.

–Cóż to, młodzieńcze, zaskoczony? Nie wyglądam na jasnowidza z twoich

wyobrażeń? Przyznaj się, spodziewałeś się tajemniczego półmroku, świec,
magicznych amuletów na ścianach i tajemnych znaków na podłodze? A pośrodku, w
stroju wyszywanym zagadkowymi symbolami, powinien siedzieć jasnowidz z
kryształową kulą w ręku?

–Coś w tym rodzaju – przyznałem się.

–Wszyscy, którzy przychodzą po raz pierwszy reagują podobnie. Widzisz, sęk w

tym, że nie zamierzam nikomu mydlić oczu. Cały ten blichtr, który tak lubią

szarlatani, ma na celu jedynie wyciągnięcie pieniędzy od klienta. To nie w moim
stylu. Ja nie kłamię nawet w drobiazgach, dlatego ludzie mi wierzą i dlatego nie
potrzebuję wszystkich tych atrybutów…

–Magistrze… – odezwał się Elwing, przerywając ten strumień autoreklamy.

Ten zerknął na elfa z niezadowoleniem.

–Hm… Chyba mnie trochę poniosło, wybaczcie, młodzi ludzie. A więc, drogi…

Eningu, nie mylę się? Zapraszam… – Winier wskazał krzesło przed sobą.

Usiadłem. Elwing stanął obok, czułem jego milczące wsparcie.

–Ten elf…

–Ma na imię Elwing – przerwałem.

Winier popatrzył ze zdumieniem najpierw na mnie, potem na Elwinga.

–Miałeś rację, to rzeczywiście niezwykły rycerz… – i dodał, zwracając się już do

mnie: – Zaintrygowałeś mnie, młodzieńcze. Bez obaw, nie miałem zamiaru obrazić
naszego przyjaciela, a jeśli w czymś mu uchybiłem, proszę o wybaczenie. A więc, jak
zrozumiałem, masz jakąś niezwykle ważną sprawę, tak ważną, że wymaga pomocy
jasnowidza?

–Tak jest. Widzi pan, muszę koniecznie znaleźć pewną rzecz, a nawet nie wiem,

gdzie zacząć jej szukać.

–Ach tak? I cóż to za przedmiot?

–To Klucz.

–Klucz? Czy to mają być kpiny? – Jasnowidz rozgniewał się nie na żarty. –

Zajmujecie mi czas tylko dlatego, że zginął jakiś tam klucz?! Czy wiecie, ile pieniędzy
straciłem przez to, że przerwałem przyjęcie klientów? Myślałem, że to naprawdę
jakaś gardłowa sprawa!

–Bo tak jest! To bardzo ważne!

–Dla kogo?

–Dla pana, na przykład! – Teraz już ja się rozzłościłem, nie lubię jak mi ktoś

przerywa. – Dla wszystkich innych również!

–Przestań, chłopcze, za stary wróbel ze mnie, żeby dać się złapać na takie plewy!

Dlatego… – W tym momencie Winier zerknął na elfa i urwał. – Co z tobą, Elwingu?

Odwróciłem się. Elf był bardzo blady, w jego szeroko otwartych oczach zastygł

strach.

–On nie kłamie, Winierze. Od tego rzeczywiście zależy twój los i losy wielu ludzi.

Kurczę, zupełnie zapomniałem, że elf potrafi wyczuć prawdę!

–Jesteś pewien? – Magister stropił się.

–Nie kłamał, gdy o tym mówił.

–Ach, tak… – Jasnowidz powoli odwrócił się do mnie. – Zdaje się, że powinienem

zająć się tobą na poważnie, drogi młodzieńcze…

Wyjął spod stołu jakiś przezroczysty kryształ, podniósł go do oczu i teraz

przyglądał mi się uważnie przez niego. Spochmurniał, obrócił kryształ, potem odłożył
go zirytowany i spojrzał na mnie.

–Specjalnie piliście mleko przed przyjściem do mnie?

–Mleko? – powtórzyłem zaskoczony.

Elf również wyglądał na zdumionego.

–Tak, mleko. Próbowałem zajrzeć w waszą przeszłość, ale to niemożliwe – jest jakby

spowita mgłą. To zdarza się wtedy, gdy człowiek napije się mleka – nie wiem czemu,
ale wówczas nie można zajrzeć w jego przeszłość.

–Nie wiedziałem o tym – odparłem szczerze. – Napiłem się mleka przypadkiem…

Winier zerknął na elfa, który potwierdził moje słowa.

–Dobrze. Przyznaję, że nie miałem racji. Powiedzcie mi w takim razie, co to za

klucz?

–Nie klucz, tylko Klucz, z wielkiej litery. Jest tylko jeden taki Klucz na całym świecie.

–Oo? I co on otwiera?

–Jeśli jest pan jasnowidzem, to zna pan odpowiedź, ja nie mogę o tym mówić.

Muszę się za to dowiedzieć, gdzie on się znajduje – i wierzcie mi, to naprawdę
gardłowa sprawa.

Magister znów spojrzał na elfa, ten skinął głową.

–Ciekawe… Dobrze, daj rękę i myśl o tym Kluczu.

Wyciągnąłem dłoń.

–O czym mam myśleć, Mistrzu? Przecież nigdy nie widziałem waszego Klucza!

–Myśl o obu światach i przejściu między nimi – poradził. – Pomogę ci…

Zamknąłem oczy i skupiłem się. Chwilę później ktoś dotknął mojego ramienia,

otworzyłem oczy.

–Potrafisz kontrolować swoją świadomość, rycerzu… – W głosie jasnowidza

dźwięczało zdumienie.

–Dowiedział się pan czegoś?

–I tak, i nie.

–To znaczy?

–Nie wiem, gdzie znajduje się Klucz, ale dowiedziałem się innych rzeczy. Pierwszy

raz spotykam się z czymś takim… gdybym miał więcej informacji…

–Mistrzu, Derronie?

–Nie warto, Eningu – rzekł po zastanowieniu Mistrz. – Nic mu to nie da. Jeśli nie

dowiedział się niczego teraz, to dodatkowe szczegóły w niczym mu nie pomogą.

Pokręciłem głową.

–Przepraszam, Winierze, ale nie mogę. Czego się pan dowiedział?

–To tylko domysły… Jestem silnym jasnowidzem, ale mam swoje ograniczenia.

Klucz, którego szukasz, jest niezwykłą rzeczą. Poczułem to… Nie wiem, co robi,
widziałem tylko, że od tego, czy go znajdziesz, czy nie, zależą losy świata.

–Świata?! – wykrzyknął Elwing.

–Nie wiem czemu, ale tak właśnie jest. Ujrzałem też katastrofę… Stalowe ptaki

leciały po niebie i zrzucały śmierć na miasta. Najsilniejsi magowie nie mogli stawić im
oporu… Nie udało mi się tylko zrozumieć, co to za ptaki…

–Ja rozumiem… – wyszeptałem, blednąc ze strachu.

–Jeśli Lśniący zwycięży, połączy oba światy – słowa Mistrza zabrzmiały niczym

echo moich własnych myśli. – I zacznie się wojna świata Magii i świata Techniki. Nie
wiem, czy coś przetrwa… Lśniący nie zdaje sobie sprawy, z jakimi siłami igra.

Moje uczucia nie ukryły się przed elfem i jasnowidzem.

–Aż tak źle? – zapytał elf.

–Jeśli znajdę Klucz, to się nie wydarzy – powiedziałem z wysiłkiem.

–Jeśli znajdziesz Klucz, wydarzy się to również – zaprotestował Winier.

–Słucham?

Jasnowidz powtórzył.

–To znaczy, że wszystko na próżno?

–Nie. Wizja zniszczenia była obecna w obu wariantach, lecz jeśli znajdziesz Klucz,

pojawi się nadzieja. Jakiś potężny wróg stoi na twojej drodze, od niego właśnie
płynie całe zło. Zrozumiałem, że Klucz może pomóc usunąć tego wroga, bez Klucza
nie ma żadnej nadziei. Komu rzuciłeś wyzwanie, chłopcze? Za co spotyka cię taki
los? – zapytał ze współczuciem.

–Za głupotę.

–Wszyscy popełniamy błędy…

–Za dużą głupotę trzeba płacić wysoką cenę.

–To prawda.

–Ale jak w takim razie mogę odnaleźć Klucz? – zapytałem z rozpaczą. – Przecież

może być wszędzie!

–Nie. Nie wiem, gdzie on jest, lecz wiem, gdzie na pewno go nie ma. Nie ma go na

Kontynencie Zachodnim, w Afryce ani w państwie Lśniącego.

–O, to teraz znajdę go bez problemu! – zauważyłem sarkastycznie. – Wystarczy

tylko przeszukać Europę i Azję! Głupstwo!

–Rozumiem, że spodziewałeś się innej pomocy – odparł spokojnie Winier. – Ale to

wszystko, co mogę dla was zrobić.

–W takim razie pójdziemy już.

–Zaczekajcie… – Magister wyjął jakiś amulet w kształcie ucha, wyszeptał coś i

położył go na stole; ucho rozjarzyło się blaskiem. – Teraz nikt nie zdoła nas
podsłuchać. A więc, nie potrafię wam pomóc, ale wiem, kto mógłby.

Winier zamilkł i nagle mocno uderzył pięścią w stół.

–O, niech sindar weźmie tego Pirra! Nie przypuszczałem, że kiedykolwiek uznam

jego wyższość, ale nie czas teraz na animozje!

–Kto to jest sindar?

–Coś tu rodzaju diabła – odparł Mistrz.

–Posłuchaj, Eningu. Miałem kilka lat temu ucznia – Pirra. To był bardzo

utalentowany młodzieniec, jednak w pewnym momencie pokłóciliśmy się i nie
mogliśmy już znaleźć porozumienia. Uważał moje metody za przestarzałe, ponieważ
polegałem głównie na intuicji, on zaś chciał dać jasnowidztwu naukowe podwaliny i
wiecznie próbował wyprowadzić wzory proroctw… – Magister zamilkł, widać było, że
to wyznanie przychodzi mu z trudem. – Zdawałem sobie sprawę, że jest bardziej
utalentowany niż ja i zazdrościłem mu, jednak duma nie pozwalała mi tego przyznać.
Przeszkadzałem mu wszelkimi siłami, usiłowałem go zaćmić, wykorzystałem swój
autorytet, żeby wyśmiać jego teorie i badania. Aż doszło między nami do starcia i
skończyło się na tym, że Pirr spakował swoje rzeczy i wyjechał.

–I myśli pan, że on mógłby mi pomóc? – spytałem cicho.

–Jeśli ktoś jest w stanie to zrobić, to tylko on. Zawsze lubił trudne zagadki… Tak,

on by zdołał… Mieszka teraz w Konstantynopolu, w Imperium Bizantyjskim. Jedź do
niego, tylko nie mów, że przybywasz ode mnie, bo nie wpuści cię za próg.

–Ale na pewno mi pomoże?

–Co to znaczy: na pewno? Czy w życiu jest coś pewnego? Nie wiem, czy na pewno,

ale czuję, że to zadanie dla niego. Znam go dobrze i wiem, do czego jest zdolny.

–Dziękuję – powiedziałem, wstając. – Ile jestem winien?

–Nic. – Winier zamachał rękami. – To zbyt poważna sprawa, by na niej zarabiać.

Dam ci radę: poza tym namiotem nie wymawiaj imienia Pirra. Masz zbyt potężnego
wroga… Nie zdołałem dojrzeć jego twarzy, ale poczułem jego siłę. Jestem pewien, że
chce cię usunąć za wszelką cenę.

–Wiem o tym.

–W takim razie powodzenia. To wszystko, co mogę wam powiedzieć. Miejmy

nadzieję, że to, co ujrzałem, nigdy się nie spełni.

Wyszedłem z namiotu, Elwing podążał za mną jak cień. Chciałem spokojnie

przemyśleć to wszystko, co usłyszałem, elf taktownie milczał.

–Czy można znaleźć tu statek, który popłynie do Konstantynopola? – zapytałem w

końcu.

–Żartujesz sobie? Stąd można dopłynąć do każdego miejsca na świecie!

–W takim, razie muszę dowiedzieć się, kiedy odpływa najbliższy statek i uzgodnić

zapłatę…

–Mogę się tym zająć.

–Ty?

Elf nie zdążył odpowiedzieć – znienacka rozdzwoniły się dzwony i w tym dźwięku

było coś trwożnego.

–Alarm!

–Co takiego?

–Alarm! – powtórzył Elwing. – Ktoś zaatakował miasto!

–No, tego mi tylko brakowało!

Alarmujący dźwięk przeszywał powietrze, kupcy spiesznie zamykali kramy,

przechodnie rozbiegali się, w oddali pokazali się spieszący dokądś żołnierze. Jeden z
oficerów wskoczył na stojący nieopodal wóz i zawołał:

–Mieszkańcy miasta! Drogą morską zbliżają się do nas połączone floty Brytów i

Galów, od północy lądem podchodzi armia! Bramy miasta zostaną zamknięte i od tej
chwili nikomu nie wolno opuszczać miasta bez specjalnego zezwolenia! Mieszkańcy,
rozejdźcie się do domów! Zwolnijcie ulice do dyspozycji żołnierzy! Ci, którzy są na
listach pospolitego ruszenia, niech zgłoszą się do naczelników oddziałów
samoobrony! Goście Amsteru gotowi pomóc bronić miasta proszeni są o zebranie
się na placu Centralnym!

Oficer zszedł z zaimprowizowanej trybuny i oddalił się szybko.

Zirytowany walnąłem pięścią w stojący obok słup.

–Co za pech! Że też musieli zacząć oblężenie właśnie teraz!

–Właśnie – przytaknął poważnie elf. – Jak mogli nie spytać cię o pozwolenie?

Nie zwróciłem uwagi na tę złośliwość.

–Więc o to chodziło Strażniczce, gdy mówiła, że mam niewiele czasu! A ja, głupi,

myślałem, że pośpiech wskazany jest w czasie podróży „do”, a nie „z” miasta!
Elwingu, jak myślisz, czy to oblężenie długo potrwa?

–Ciężko powiedzieć. Zależy, czego chcą… Skoro atakują z lądu i z morza to raczej

mają poważne zamiary. Chociaż, z drugiej strony, nie wiadomo, na co liczą… Tak czy
inaczej, nawet jeśli oblężenie na lądzie zostanie przerwane, droga wodna i tak będzie
niedostępna, niełatwo będzie usunąć z morza zjednoczoną flotę…

–To znaczy, że muszę opuścić Amster lądem!

–Nie masz zamiaru bronić miasta? – zdumiał się elf.

Popatrzyłem na niego uważnie.

–Słyszałeś, co powiedział jasnowidz i rozumiesz wagę mojej misji. Sam jeden i tak

nie wpłynę na wynik walki, jeden obrońca więcej, jeden mniej, co za różnica…?

Elwing w zadumie skinął głową.

–Masz rację. Czy zgodziłbyś się, żebym wyruszył razem z tobą?

–Ty? Ze mną? Ale dlaczego?

–Dlatego, że słyszałem Winiera i zrozumiałem, jak ważna jest twoja misja. Dlatego,

że nazwałeś mnie przyjacielem, a ja nie porzucam przyjaciół w biedzie – a zdaje się,
że „bieda” depcze ci po piętach. Dlatego, że we dwóch podróżuje się przyjemniej i
bezpieczniej. Dlatego, że potrzebujesz kogoś, kto będzie cię osłaniał i dlatego, że
obrzydło mi to miasto, a ciebie darzę sympatią. Mam mówić dalej?

–Nie trzeba – uśmiechnąłem się. – Jestem pod wrażeniem. Ale czy mogę ci zaufać?

Elf wyjął swój kindżał i zanim zdążyłem go powstrzymać, przejechał ostrzem po

ręce.

–Przysięgam na dąb i jesion, powietrze i słońce, las i krew, że będę wierny

rycerzowi Eningowi. Przysięgam pomagać mu zawsze i we wszystkim, chronić go,
osłaniać w walce, dzielić z nim radości i smutki.

–To najstraszniejsza przysięga elfów – odezwał się Mistrz. – Jeszcze się nie

zdarzyło, żeby jakiś elf ją złamał.

Osłupiały wykrztusiłem:

–Wystarczyło powiedzieć „tak”…

Elwing uśmiechnął się.

–Tak jest bardziej zrozumiale. Widzisz, Elwing i Ening to bardzo podobne imiona. U

nas mówią, że sam los łączy takich ludzi.

–Tylko proszę, nie wspominaj mi o losie – skrzywiłem się. – Zaczynam mieć alergię

na to słowo, słyszę je w kółko i od wszystkich. Na pewno dobrze to przemyślałeś?
Przecież nawet nie wiesz, z kim przyjdzie nam walczyć?

–Nieważne. U nas mówią: jeśli masz przy sobie przyjaciela, ruszaj choćby w podróż

dookoła świata.

–Możliwe, że bez tego się nie obejdzie…

–Wielkie mi co! Dotrzeć do Konstantynopola! Głupstwo!

Jakoś mu nie uwierzyłem.

Rozdział 5

W hotelu panował chaos, personel i goście miotali się po korytarzach, zwiększając

zamieszanie. Elf już chciał iść na górę, ale złapałem go za rękę

–Poczekaj, najpierw trzeba pogadać z Dinem.

–Myślisz, że ktoś mógł się ukryć w pokoju?

–Idealny moment. Zobacz, co się tu dzieje.

Elwing obejrzał się.

–Nie rozumiem, dlaczego oni tak latają? Żeby chociaż robili coś pożytecznego, a

tak… – machnął wzgardliwie ręką.

–Żołnierze już poszli, zostali tylko rzemieślnicy i kupcy, a większość z nich nigdy nie

miała broni w ręku.

–To niech siedzą w pokojach i nie przeszkadzają innym…

W tym momencie spostrzegłem Dina i zamachałem do niego; chłopiec podbiegł od

razu.

–Widziałeś coś?

–Tak! – Din popatrzył na mnie wyczekująco. Zrozumiałem aluzję i wręczyłem mu

jeszcze jedną kunę.

–Godzinę po waszym wyjściu przyszedł jakiś mężczyzna, po stroju ciężko poznać,

kim był, ale na pewno nie żołnierzem. Zapytał, czy nie zatrzymał się tutaj młody
rycerz, niemal chłopiec – i opisał was, milordzie, bardzo dokładnie. Obiecał dobrze
zapłacić za informacje.

–Ach, tak? – zainteresowałem się.

–Tak. Powiedziano mu, że faktycznie zatrzymał się, razem z jakimś elfem-

włóczęgą… O, przepraszam! – Din spojrzał na nas wystraszony.

–Wszystko w porządku, mów dalej – uspokoił go Elwing.

–Gdy dowiedział się, gdzie się zatrzymaliście, to zamówił jedzenie i zaczął czekać.

Skląłem się w myślach. No proszę, pomyślałem o tym, że zabójca może wejść do

mojego pokoju, ale nie przyszło mi do głowy, że może zwyczajnie czekać na mnie w

sali! Gdyby Din nie przejawił inicjatywy, na pewno bym go przegapił i bardzo
możliwe, że przypłaciłbym to życiem.

–…Ale gdy ogłosili oblężenie i zaczęła się panika, ten człowiek wstał i poszedł na

pierwsze piętro. Patrzyłem, co robi, a on pomajstrował przy zamku i otworzył drzwi
do pańskiego pokoju. Wszedł, zamknął je i potem już stamtąd nie wychodził.

–Czyli nadal tam jest… – popatrzyłem w zadumie na górę. – Mówisz, że obiecał

zapłacić?

Din skinął głową, a ja wyjąłem złotą monetę.

–Trzymaj. Zasłużyłeś. Nie posłuchałeś mnie i pilnowałeś nie tylko drzwi.

Twarz Dina zajaśniała nie gorzej niż złota moneta, którą mu dałem.

–Jeszcze jedna prośba… Mógłbyś pokazać mi okno mojego pokoju? – Kiepski ze

mnie szpieg, będąc w pokoju nie wpadłem na to, żeby wyjrzeć przez okno i rozejrzeć
się.

–Oczywiście, milordzie. Idźcie za mną.

–Zaczekaj…

Podszedłem do Elwinga, dałem mu klucz od pokoju i szepnąłem kilka słów. Ten

skinął ze zrozumieniem głową i ostrożnie zaczął wchodzić na górę. Niepotrzebnie się
skradał, w hotelu huczało jak w strwożonym ulu, w tym hałasie nikt nie usłyszy jego
kroków.

–A teraz chodźmy.

Din pobiegł za mną do wyjścia.

–Ten człowiek to wróg? – spytał z ciekawością.

–Wróg, wróg, pospieszmy się…

Obeszliśmy budynek i Din pokazał mi jedno z okien.

–O, tamto.

–Aha.

Zacząłem się uważnie rozglądać. Po drzewie, które rosło niedaleko, można było

wejść na poziom okna, ale gałąź od parapetu dzieliły jakieś trzy metry… Niby można
doskoczyć… Szybko odpiąłem pas z mieczem, zdjąłem przez głowę kolczugę – tylko

by przeszkadzała – a potem znowu włożyłem pas, kolczugę rzucając pod drzewo.

–Din, przypilnuj jej, proszę. Gdy zobaczysz mnie w oknie, bierz kolczugę i idź na

górę.

–Ty… wy idziecie na górę?

–Tak. W oknach są zwykłe szyby?

–Zwykłe…

–Bardzo dobrze.

Podszedłem do drzewa, podskoczyłem i złapałem najniższą gałąź. Podciągnąć się,

zarzucić nogi i szybko na górę… Oto i odpowiedni konar – dochodził pod kątem do
mojego okna. Szkoda tylko, że nie miałem się czego trzymać, będę musiał udawać
linoskoczka. Dobra, dzięki Derronowi to dla mnie nie pierwszyzna.

Ostrożnie stanąłem na gałęzi i ruszyłem do okna, balansując mieczem. Dobrze by

się było rozejrzeć po wskoczeniu do pokoju, ale pewnie nie będę miał czasu, przecież
nie wiem, na co patrzy zabójca… Muszę działać szybko. Już jestem naprzeciw okna,
dobrze, że jest szerokie… Nie tracąc ani chwili, lekko rozkołysałem gałąź, odbiłem się
i skoczyłem w okno, wyciągając naprzód głowicę szerkona. Przez ułamek sekundy
pomyślałem, że chybiłem i zaraz grzmotnę w ścianę – ale nie, udało się. Rozległ się
trzask pękających szyb, na podłogę posypały się odłamki, w ślad za nimi do pokoju
wpadłem ja, przeturlałem się po podłodze i zerwałem, gotów do działania.

Mężczyzna siedział w fotelu, celując w drzwi z niewielkiej kuszy, którą miałem już

okazję oglądać. Oho, chyba się nie spodziewał, że mieszkaniec pokoju nadejdzie
przez okno! Szerkon zastygł milimetr od jego gardła. Na dźwięk tłuczonego szkła do
pokoju wpadł Elwing z naciągniętym łukiem.

W pierwszej chwili mężczyzna drgnął, ale natychmiast zastygł i tylko patrzył na nas

oszołomiony. A potem uśmiechnął się.

–Cóż, przyznaję, że nie doceniłem was, młodzi ludzie. Niegodna to rzecz, zabijać

dzieci, ale za was, sir rycerzu, zapłacono mi dwa tysiące złotem. Wystarczająco
dużo, żebym mógł skończyć z niebezpiecznym rzemiosłem i zaczął żyć spokojnie.
Powinienem był się domyślić, że za proste zadanie nie płaciliby aż tyle.

–Jeśli liczy pan na współczucie, to nic z tego. – Końcem miecza wyjąłem kuszę z

jego ręki. – Elwingu, jak myślisz, czy nie powinienem zacząć zbierać tych
drobiazgów?

–Jeśli będziesz uzupełniać kolekcję w takim tempie, już wkrótce otworzysz kram z

kuszami.

–O czym mówicie? – Mężczyzna ściągnął brwi. – Chcecie powiedzieć, że ktoś

jeszcze próbował cię zabić?

–Niech mi pan nie mówi, że nie przeglądał pan moich rzeczy i nie widział identycznej

kuszy!

–Nie, młody człowieku. Nie jestem złodziejem, tylko uczciwym zabójcą.

–Aniołem niebieskim! – zauważyłem złośliwie. – Co za szlachetność! No tak,

złodziejstwo to takie hańbiące zajęcie, jak można porównywać je z takim
dobrodziejstwem, jak mordowanie bezbronnych dzieci!

–Niewinny niczym baranek – uśmiechnął się elf.

–Wy dwaj wcale nie jesteście tacy bezbronni, jak mogłoby się wydawać… Już kto

jak kto, ale wy na pewno zdołacie o siebie zadbać.

–A gdybyśmy nie potrafili, to co? Darowałby pan nam życie?

Mężczyzna zerknął na elfa.

–Jemu tak, na niego nie dostałem zlecenia. Tobie nie.

–Dlaczego w takim razie ja miałbym darować życie panu?

–Wcale tego nie oczekuję – odparł spokojnie. – To jedna z nieprzyjemnych cech

mojego zawodu. Zawsze wiedziałem, że umrę w dniu, w którym okażę się mniej
bystry niż ofiara. Taka jest zapłata za błędy w mojej pracy.

–Radzę zmienić pracę. A teraz niech się pan wynosi.

Zabójca zdumiał się po raz drugi.

–Wypuszczacie mnie? Bez zadawania żadnych pytań?

–A odpowiedziałby pan?

–Nie.

–To o co chodzi? I tak wiem, kto pana nasłał… No załóżmy, że pana zabiję. Co mi to

da? I tak wiem, że mój wróg wynajmie kogoś innego. Pana przynajmniej znam z
twarzy, a nowego wroga znać nie będę. Kolejny powód, żeby darować panu życie.

–Dziwny jesteś – zauważył zabójca. – Wiesz, teraz będę próbował zabić cię, żeby

odzyskać szacunek do samego siebie… Nie mogę dopuścić, żeby pokonało mnie
dwóch smarkaczy, z których jeden nawet nie jest człowiekiem.

–Jeszcze chwila i zmienię zdanie. Robi pan wszystko, żeby mnie do tego przekonać.

–Wydaje mi się, że nie należysz do tych, którzy zmieniają raz podjętą decyzję. –

Mężczyzna skłonił się lekko, machnął płaszczem i wyszedł.

Elwing sprawdził, czy rzeczywiście wyszedł z hotelu, ja wychyliłem się z okna i

dałem znak Dinowi.

–Niepotrzebnie go wypuściłeś – rzekł elf.

–Być może. – Opadłem zmęczony na krzesło.

Chwilę później do pokoju ostrożnie zajrzał Din z moją kolczugą.

–Milordzie, widziałem tego człowieka, no tego, który wchodził do pańskiego pokoju!

Właśnie wyszedł z hotelu! Mój przyjaciel był w pobliżu i poprosiłem go, żeby śledził
tego mężczyznę.

Ja i elf popatrzyliśmy na siebie i roześmialiśmy się.

–Zrobiłem coś nie tak? – zapytał chłopiec urażony i speszony jednocześnie.

–Nie, nie – uspokoiłem go. – Wszystko zrobiłeś dobrze, brawo. Tylko, widzisz, Din,

to może być niebezpieczne. Jeśli ten człowiek spostrzeże twojego przyjaciela…

–Phi, żeby ktoś zauważył Rona, gdy on tego nie zechce? Nigdy w życiu!

–No, skoro tak… Gdy wróci twój przyjaciel, chciałbym z nim porozmawiać. A na

razie – trzymaj, zapracowałeś… – I dałem mu dwadzieścia terchemów.

Din rozpromienił się.

–Dziękuję, milordzie. Jak każecie, milordzie. – I szybko wybiegł z pokoju.

–Milordzie…

Spojrzałem na elfa, zdumiony tym oficjalnym zwrotem.

–Muszę wam coś opowiedzieć. Przysiągłem być wam wiernym towarzyszem i teraz

muszę powiedzieć, dlaczego jestem sam…

–Elwingu, jeśli nie chcesz mówić, nie mów, nie trzeba.

–Nie chcę, ale trzeba. I jeśli mnie potem przegonicie, zrozumiem.

–Co się z tobą dzieje?

–Milordzie, wygoniono mnie z mojego plemienia, ponieważ jestem zabójcą.

–Ty?!

–Tak. Zabiłem swojego współplemieńca. I to nie w gniewie czy bójce, ale potajemnie,

nożem, w nocy.

Byłem w szoku – zupełnie nie pasowało to do tego, czego już zdążyłem dowiedzieć

się o elfie. Można było wyobrazić go sobie, jak wyzywa wroga na pojedynek, ale nie
jak skrada się w nocy z nożem w ręku! Nie, zupełnie nie wyglądał na mordercę
zdolnego zabić kogoś z zimną krwią.

–Jak to się stało?

–To było mnie więcej rok temu. Uratowaliśmy umierającego z głodu człowieka –

powiedział, że ograbili go zbójcy i porzucili, żeby umarł. Wszyscy mu uwierzyli, ale
mnie wydał się podejrzany, wydawało mi się, że kłamie. Niektórzy ludzcy magowie
potrafią okłamać elfa i pomyślałem, że on do takich właśnie należy. Zacząłem go
obserwować i w końcu rozpoznałem w nim szpiega Lśniącego. Nazywał się Lontar.

–Lontar?! – wykrzyknąłem.

–Znacie go?

–Zwracaj się do mnie na „ty”! Nie jestem nawet starszy od ciebie! – Wzmianka o

Lontarze zaintrygowała mnie. – Mów dalej!

–Gdy Lontar zrozumiał, że został zdemaskowany, poprzysiągł mi zemstę. Śmiałem

się z jego gróźb, ale pewnej nocy obudziłem się i wziąłem nóż… Pragnąłem zabić, nie
mogłem oprzeć się temu pragnieniu. Wiedziałem, że nie wolno tego robić,
wiedziałem, że postępuję potwornie, ale to było silniejsze ode mnie, zupełnie, jakby
jakaś mgła otuliła mój mózg… Podszedłem do śpiącego Wita i wbiłem w niego nóż.
Natychmiast potem ocknąłem się, ale było już za późno – Wit nie żył.

–Wygląda na to, że jakiś silny mag przejął nad nim kontrole i pokierował nim –

wyjaśnił Mistrz.

–Ale mówił pan, że amulety chronią przed takimi rzeczami? Czy elf nie miał

amuletu?

–Mówiłem, że chronią ludzi. Amulety chronią ludzi, nie istoty magiczne. Elfom

amulety nie są potrzebne, posiadają własną siłę, która ich chroni.

–To dlaczego nie ochroniła Elwinga?

–Dlatego, że w myślach pragnął zabić tego Wita i jego ochrona została złamana.

–Co pan mówi?! – oburzyłem się.

–Eningu, zastanów się przez chwilę. Ile razy zdarzało ci się mówić w myślach:

zabiję cię, żeby cię szlag trafił! A jeśli ktoś nieustannie cię dręczy? Czy nigdy nie
zdarzyło się, że chciałeś kogoś zabić, ale powstrzymywał cię rozum i sumienie?

Przypomniałem sobie Piętrowa i zawstydziłem się.

–Właśnie w tym rzecz – mówił dalej Mistrz. – Każda istota rozumna kontroluje swoje

uczucia i nie pozwala im wziąć góry nad rozumem. W przypadku Elwinga Lontar
wykorzystał jego podświadome pragnienie i zdjął kontrolę świadomości. Ręczę ci, że
w tamtej chwili elf nie zdołałby zabić nikogo innego.

–Oskarżono mnie o zabójstwo, ale ponieważ byłem młody – właśnie skończyłem

czternaście lat – skazano mnie nie na śmierć, lecz na wygnanie. W ten sposób
zostałem sam… Mieszkam w tym mieście od roku.

–Przecież to nie była twoja wina! To Lontar cię do tego zmusił!

Elwing niepewnie podniósł na mnie oczy.

–Jak też tak tłumaczyłem, ale powiedzieli mi, że gdybym sam nie chciał tego zrobić,

nikt nie zdołałby mnie do tego zmusić.

–Nikt nie jest aż tak bezgrzeszny! – zawołałem ze złością. – Zamiast cię wyganiać,

powinni byli nauczyć cię kontrolować swoją świadomość i podświadomość! Gdyby
to zrobili, nikt nie mógłby podporządkować cię swojej woli!

–A to możliwe?

Spojrzałem mu prosto w oczy – czy mogę mu ufać po tym, czego się dowiedziałem?

Czy nie przyjdzie mu do głowy myśl zabicia mnie? Znowu muszę dokonać wyboru i
znowu nikt nie może mi pomóc! Ale jeśli teraz zacznę bać się Elwinga, to skończę
jako paranoik, trzęsący się ze strachu, że Lśniący zdoła opanować każdego
przechodnia!

–Mogę cię nauczyć… jeśli chcesz.

Elwing otworzył szeroko oczy.

–Mnie… ja… tak… chcę… dziękuję.

–No to świetnie.

Elf rzucił mi niepewne spojrzenie.

–Przy okazji… – zaczął. – Właśnie to wygnanie przepowiedział mi Winier, gdy kiedyś

byłem w mieście z rodziną. Wtedy go poznałem… Po wygnaniu czasem załatwiałem
dla niego różne drobne sprawy.

W tym momencie ktoś załomotał do drzwi.

–Kto tam znowu?! – zawołałem ostro.

–Milordzie! – rozległ się podniecony głos Dina. – Ron wrócił! Jest tutaj razem ze

mną!

Elf spojrzał na mnie, szybko podszedł do drzwi i otworzył je. Din wpadł do pokoju,

ciągnąc za sobą jakiegoś chłopaka, pewnie wspomnianego Rona. Nowo przybyły był
kompletnym przeciwieństwem Dina – z wyglądu i pewnie również z charakteru. Din
miał na sobie elegancki uniform hotelowy, czysty i wyprasowany, za to jego
przyjaciel był w podartej koszuli, przetartych spodniach i boso. Jasne włosy chłopca
były rozwichrzone, oczy spoglądały zuchwale i wyzywająco. Mimo woli poczułem
szacunek dla tego chłopaka. Wyglądał na dziesięć lat, może odrobinę więcej, ale
życie wyraźnie go nie oszczędzało. Teraz ni z tego, ni z owego podskoczył do drzwi i
zamknął je na klucz. Osłupieliśmy z Elwingiem na takie zuchwalstwo, ale szybko
zrozumieliśmy, w czym rzecz: do drzwi delikatnie zastukano.

–Milordzie, na piętro przeniknął jakiś ulicznik. Czy nie zachodził do pana?

–Nie – odparłem. – Nie ma tu nikogo takiego.

Ron obejrzał mnie bezczelnie od stóp do głów i bez cienia szacunku dla mojego

tytułu rycerza zapytał:

–Czy rycerze nie powinni zawsze mówić prawdy?

–Powinni – uśmiechnąłem się. – Ale rycerze to też ludzie. Poza tym, powiedziałem

prawdę: służący pytał o ulicznika, a ty przyszedłeś w interesie – to znaczy, że moja
odpowiedź była uczciwa: żadnego ulicznika tu nie ma.

Pętak cmoknął z aprobatą i palnął:

–No proszę, okazuje się, że rycerze jednak umieją myśleć!

Może powinienem skorzystać z rycerskich przywilejów i mu przyłożyć? Na razie

tylko przyglądałem mu się kpiąco.

–Jak się tak na ciebie patrzy, to faktycznie wyglądasz na rzezimieszka.

–A co! – Poruszył palcami stóp. – Na mnie i tak się wszystko pali, no to cierpię. A

buty dają mi tylko na święta.

Nie wyglądał, żeby szczególnie cierpiał z tego powodu.

–Dobrze. Mów, czegoś się dowiedział.

Zuchwalec założył ręce za plecy, utkwił wzrok w suficie i zaczął pogwizdywać jakąś

melodię. Elf z trudem powstrzymywał śmiech, Din poczerwieniał ze wstydu.

Położyłem na stole dziesięć terchemów, które natychmiast znikły. Ciekawe, gdzie

się podziały? W ubraniu chłopca, jeśli te łachmany można było nazwać ubraniem, nie
zauważyłem żadnych kieszeni.

–Ten człowiek, no, ten, którego śledziłem, wszedł w zaułek, a potem do jednego

domu. Popytałem przyjaciół, powiedzieli, że zamieszkał tam wczoraj i zapłacił za
tydzień z góry. Jeśli chcecie, żebym zaprowadził was do tego domu, to poproszę
jeszcze pięć terchemów.

–Ty bezczelny… – Nawet niewzruszony elf nie wytrzymał.

A mnie przyszła do głowy pewna myśl… Rozwiązałem sakiewkę i wyłożyłem na stół

miedziane i srebrne monety mniej więcej wartości złotego dinara.

–Bierz – podsunąłem je Ronowi.

Ten spojrzał na mnie pytająco.

–Nie ma sensu, żebym ja teraz tam szedł – wyjaśniłem. – Mówiłeś, że masz tam

przyjaciół?

Ron skinął głową, nie spuszczając oczu z pieniędzy. Na jego twarzy zastygł jakiś

dziwny wyraz i na pewno nie była to chciwość.

–Wobec tego pewnie uda ci się zrobić tak, żeby ktoś stale obserwował tego

człowieka? Muszę się dowiedzieć, gdzie bywa i z kim się spotyka. Należałoby śledzić
również tych, z którymi się spotkał. Mógłbyś to zorganizować?

Ron zawahał się.

–Mógłbym, ale musiałbym im zapłacić.

–Dlatego właśnie daję ci aż tyle. Za ważne informacje płacę oddzielnie. Niech

wszystkie zdobyte wiadomości przekazują tobie, a ty od razu melduj mnie.

–A jak inaczej? – uśmiechnął się. – Zgoda.

–Tylko że to może być niebezpieczne…

–Wielkie mi co. Nie bardziej niż łażenie po linach przy Latarni Centralnej.

Latarni Centralnej? Widziałem ją… Latarnię stanowiła wielka kula

skoncentrowanego światła, umieszczona w specjalnym zacisku i podwieszona osiem
metrów nad ziemią. Od słupów do kuli biegły utrzymujące ją liny – trzeba było
naprawdę nie lada odwagi, żeby po nich przejść…

–A więc – umowa stoi?

–Stoi! – Ron splunął na dłoń i wyciągnął ją do mnie, ale od razu stropił się i szybko

cofnął. Uśmiechnąłem się i powtórzyłem jego gest. Chłopak z rozszerzonymi ze
zdumienia oczami uścisnął wyciągniętą rękę i bez słowa wyskoczył za drzwi.

–Milordzie, wybaczcie mojemu przyjacielowi… – Din, czerwony jak burak, również

wybiegł z pokoju.

Ja i Elwing, nie mogąc już dłużej wytrzymać, parsknęliśmy śmiechem.

–I po co dałeś mu tyle pieniędzy? – zapytał elf, gdy już się uspokoił.

–Ha! Teraz będę miał najbardziej efektywną siatkę szpiegowską w Amsterze! Na

dzieci nikt nie zwraca uwagi, wiem z doświadczenia… Łażą wszędzie i nikogo to nie
dziwi. W najgorszym razie po prostu ich przegonią. Pamiętam, jak raz z
przyjaciółmi… zresztą, nieważne.

–Jesteś pewien, że Ron nie ucieknie z pieniędzmi?

–Jestem. Dałem mu do zrozumienia, że uczciwość opłaci mu się znacznie bardziej.

To bystry chłopak i na pewno zrozumiał.

W tym momencie w oddali rozległ się huk.

–Zaczęli ostrzeliwać miasto – zauważył spokojnie elf, nasłuchując. – Pewnie od

strony morza, na lądzie nie zdążyliby ustawić katapult.

–Katapult?

–Tak. Ale tu nie dosięgną, nawet ciężkie katapulty oblężnicze nie walą tak daleko.

–Chodźmy popatrzeć! – zapaliłem się. To było niebezpieczne, ale teraz mi to wisiało.

Derron i Mistrz z jakiegoś powodu powstrzymali się od rad. Pewnie jak zwykle uznali,
że powinienem sam podjąć decyzję.

Zresztą, co tu mogło być niebezpiecznego? Dla mnie, chłopaka dorastającego w

świecie samolotów, czołgów i wyrzutni rakietowych katapulty były jedynie obrazkami
z podręcznika do historii – dlatego nie rozumiałem, jakie mogą stanowić zagrożenie.

Elf w odróżnieniu ode mnie rozumiał to doskonale, ale nie spierał się. Pewnie tak

samo jak ja chciał popatrzeć na ostrzał. We dwóch polecieliśmy do portu.

A tam już zebrał się tłumek gapiów, obserwujących walkę między fortami broniącymi

wejścia do zatoki a wrogą flotą. Zapłaciliśmy właścicielowi jednego z pobliskich
domów, weszliśmy na dach i stamtąd obserwowaliśmy bitwę.

Okręty weszły do zatoki, ustawiły się w linii i zaczęły ostrzeliwać z katapult stojące

w porcie statki handlowe oraz umocnienia na brzegu. Wejścia do portu broniły dwa
potężne kamienne bastiony, stojące po obu stronach zatoki, między nimi dodatkowo
przeciągnięty był gruby łańcuch. Dopóki bastiony stoją, wrogie statki nie zdołają
podejść do miasta.

Okręty przeciwnika działały zgodnie, grad kamieni sypał się nieprzerwanie.

Odpowiedzią były pociski potężnych katapult stojących na brzegu – prawdziwych
potworów, walących wielkimi głazami. Czasem wystrzeliwano nie jeden wielki, a dużo
drobnych kamieni – zaimprowizowane kartacze. Szczególnie niebezpieczne dla
statków wroga były inne pociski: dwa kamienie połączone łańcuchem. Taki pocisk,
spadając na statek, łamał maszty i reje – sam widziałem, jak jeden ze statków stracił
część takielunku, utracił sterowność i osiadł na mieliźnie, gdzie wykończyły go
potężne katapulty. Do akcji włączono również gliniane garnki z ogniem greckim –
kilka okrętów zaczęło się palić. Gdzieniegdzie zdołano ugasić pożary, ale część
okrętów przemieniła się w ogniska. Pozostałe, widząc, że walka przyjmuje zły obrót,
zaczęły się wycofywać.

Zebrani gapie wydali triumfalne okrzyki.

–I z czego oni się cieszą? – spytał ponuro elf. – To przecież nawet nie był

prawdziwy ostrzał, a tylko sprawdzenie. Główne działania i tak będą się odbywały na
lądzie.

Widowisko dobiegło końca, wróciliśmy do hotelu – tym razem obyło się bez

niespodzianek.

***

Następnego dnia nie wydarzyło się nic szczególnego. Wroga flota wprawdzie nie

odpłynęła, lecz trzymała się poza zasięgiem katapult brzegowych, a na lądzie
zjednoczona armia Galów i Brytów przystąpiła do robót oblężniczych: żołnierze
budowali umocnienia, sypali wały, ustawiali ciężkie machiny wojenne.

Od moich szpiegów zaczęły przychodzić pierwsze wiadomości, ale na razie nic

ważnego. Elwing poszedł kupić prowiant – na wypadek, gdyby jednak udało nam się
wydostać z miasta. Ja i Ron włóczyliśmy się w pobliżu murów, wypatrując, czy
gdzieś nie dałoby się niepostrzeżenie przekraść poza ich obręb, ale na razie
zyskałem tylko tyle, że wartownicy w końcu zwrócili na mnie uwagę i rzucali mi
podejrzliwe spojrzenia.

–No mówię przecież, że nie da się wymknąć z miasta potajemnie. Już ja bym

wiedział o takim przejściu! – powtórzył Ron po raz setny.

–Chcesz zarobić dziesięć dinarów?

–Chcę. Ale przez mur nie przenikniemy.

No żadnego szacunku dla rycerza!

–Niemożliwe, żeby w tak długim murze nie było ani jednej dziury! Mówię z własnego

doświadczenia!

Ron zastanowił się.

–No, jest jedno takie miejsce… kiedyś była tam brama, ale potem zabili ją deskami,

chcieli zamurować, ale nie zdążyli przed oblężeniem. Tam pewnie nie uderzą, dlatego
stoją tam tylko strażnicy i mały oddział najemników.

–Skąd wiesz?

–Przyjaciele mi powiedzieli… – Ron spuścił oczy i zaczął grzebać bosą stopą w

ziemi.

–A nie sądzisz, że nie należałoby o tym paplać? A nuż wrogowie się dowiedzą?

–Nie dowiedzą. Nie jesteśmy głupi, nikomu nic nie mówiliśmy. Idziemy?

–Idziemy.

Poprowadził mnie jakimiś zaułkami i już wkrótce, mimo wszystkich lekcji Mistrza,

straciłem orientację.

–Zaczekaj tu – rzucił w pewnym momencie Ron. – Zaraz wracam.

Chciałem się oburzyć, ale ten oberwaniec już zniknął. Bezczelny! Nie zostawało mi

nic innego, jak czekać.

Ron wrócił szybciej, niż się spodziewałem. Był blady i wargi mu drżały.

–Tam, tam!… Oni…

Podbiegłem do niego i złapałem za ramiona.

–Co się stało? Kto tam jest?

–Wrogowie… oni… tam!

–Jacy wrogowie? Co ty mówisz?!

Widać było, że ze zdenerwowania Ron nie jest w stanie wykrztusić nic więcej.

Najpierw trzeba go uspokoić… Muszę uciec się do dej-cza… Zamknąć oczy,
uspokoić się, położyć rękę na czole chłopca i przekazać mu część własnego
spokoju. O, tak… Podziałało.

–Tam najemnicy zabili ochronę i teraz próbują otworzyć bramę! Chcą wpuścić

wrogów do miasta! – wypalił jednym tchem Ron.

–Ciii!

Chłopiec zamilkł, patrząc na mnie z oddaniem.

–Chodźmy, pokażesz mi. Tylko cicho…

Szliśmy przygięci, chowając się za żywopłotem, wkrótce potem musieliśmy się

czołgać. Ostrożnie uniosłem głowę i rozejrzałem się. Kilku zabitych, widocznie
wartowników, leżało pod murem. Dziesięciu żołnierzy w zbrojach zdejmowało liczne
podpórki i zasuwy, zdaje się, że już prawie kończyli. Dwóch już stanęło przy
kołowrocie, gotowi podnieść kratę, jak tylko brama zostanie otwarta.

Rozejrzałem się uważnie. Nie dało się podejść do bramy niepostrzeżenie, przed nią

była wolna przestrzeń. A gdyby tak po murze…? No, to był jakiś pomysł…

–Dawaj do tyłu – szepnąłem do Rona i wkrótce znaleźliśmy się w punkcie wyjścia.

–Chyba nie pozwolisz im otworzyć bramy? – wyszeptał błagalnie Ron. – Wedrą się

do miasta! Z tej strony nikt się ich nie spodziewa! Proszę!

Już wiedziałem, że nie pozwolę i przeklinałem się za to… a może chwaliłem? Niech

diabli porwą Derrona i jego wyobrażenia o honorze! Walczyć z kilkunastoma
wyszkolonymi żołnierzami to szaleństwo. Ilu ich tam było, szesnastu? A przecież to
nie manekiny! Ale nie wolno pozwolić wrogom wejść do miasta… Czytałem kilka

książek historycznych i wiedziałem, co wyprawia wroga armia w zajętym mieście –
delikatnie mówiąc, Ron, Din i ich rodziny znajdą się w niebezpieczeństwie. Do diabła,
znowu miałem dokonać wyboru! Odwróciłem się do Rona i powiedziałem szybko:

–Biegnij po pomoc, a ja spróbuję ich tu zatrzymać. Tylko nie idź do najemników!

Jeśli ci tutaj zdradzili, tamci też mogą być zdrajcami!

Ron skinął szybko głową.

–No lećże!

Ron ruszył z kopyta.

–Eningu! Nie masz prawa tak ryzykować – zawołał zrozpaczony Derron.

–Przecież to właśnie ty wpajałeś mi zasady honoru!

–Wiem, Jegorze… Uważaj na siebie. I nie oszczędzaj ich. Wiem, że będziesz starał

się nikogo nie zabić, ale tak się nie da. To wojna! Albo pogódź się z tym, że będziesz
musiał zabijać, albo w ogóle tam nie idź.

Sprawdziłem broń: miecz, kindżał, noże… Szkoda, że nie mam tarczy… Zresztą, z

tarczą i tak nie wszedłbym na mur. Dobra, chyba wszystko gra.

Wykorzystując szczeliny między kamieniami jak stopnie, wdrapałem się na górę i po

pomoście na czworakach zacząłem skradać do bramy… Żeby mnie tylko nie odkryli
zbyt wcześnie!

Już wkrótce mogłem usłyszeć głosy żołnierzy.

–No, dalej, ciemięgo!

–Ostatnia deska…

–Szybciej…

–Ruszajcie się prędzej, bo nas kto tu przyłapie…

Znieruchomiałem i ostrożnie spojrzałem w dół. Wszyscy żołnierze byli zajęci, żaden

nie patrzył do góry. Dwóch stało przy kołowrocie, dokładnie pode mną – leniwie
oparci, przyglądali się pracy towarzyszy, odbijających ostatnią deskę. Pozostali
żołnierze również tam byli.

Ilu ich jest? Raz, dwa… Miałem rację, szesnastu. Mają miecze, kilka włóczni… Kusze

leżały pod ścianą, obok kołowrotu. Znakomicie! Jeśli zajmę pozycję obok nich, nie
zdołają ani podnieść kraty, ani użyć kusz.

–Gotowe! Otwieraj!

Żołnierze naparli na skrzydła bramy i te zaczęły otwierać się ze zgrzytem. Dwóch

żołnierzy ujęło drążki kołowrotu, gruba krata, zasłaniająca przejście, unosiła się
powoli, a z lasu już wyłaniała się wroga piechota.

Teraz! Zeskoczyłem na ziemię – wysoko, ale na treningach Derron wymagał ode

mnie więcej…

Ci przy kołowrocie z zaskoczenia puścili drążki – widocznie coś zaszwankowało w

mechanizmie, bo krata nagle z łoskotem spadła w dół. Machnąłem mieczem,
żołnierze cofnęli się; tak, teraz zaatakować, oszołomić ich, ale nie dać się ponieść…
Wydałem okrzyk bojowy Apaczów i skoczyłem do przodu. Żołnierze byli kompletnie
zbici z tropu i przestraszeni, że ich zdrada wyszła na jaw.

Tymczasem do kratownicy podbiegli już pierwsi atakujący i zatrzymali się przed nią.

Co bystrzejsi unieśli kusze i zaczęli celować przez kratę. Tu mnie mają! Pospiesznie
przeniosłem się do kołowrotu, którego z bramy nie było widać. Za sobą miałem mur,
świetna pozycja do obrony. Teraz pozostawało już tylko czekać na atak…

W tym czasie oficerowi udało się zapanować nad sytuacją. Najemnicy, widząc, że

mają do czynienia z chłopcem, wpadli w gniew.

–Hej! Ktoś ty? – zawołał dowódca.

Bardzo dobrze, pogadajmy sobie. Im dłużej pogawędzimy, tym krócej będę czekał

na wsparcie.

–Ening, do pańskich usług, panie oficerze! Z kim mam zaszczyt rozmawiać?

–Czegoś tu chciał?! – najechał na mnie oficer.

–Nieuprzejmie odpowiadać pytaniem na pytanie…

–Nie ceregielcie się z nim, kapitanie! – zawołał ktoś po tamtej stronie kraty. –

Tracimy czas! Podnieście kratę, zanim przyjdzie druga zmiana!

Włożyłem miecz do pochwy. Kapitan wydał rozkaz i żołnierze rzucili się na mnie.

Cisnąłem dwoma nożami. Wojacy, którzy biegli jako pierwsi, upuścili miecze i
chwycili się za zranione ręce.

–Eningu, to duże ryzyko! Ostrzegałem cię!

–Na razie nie ma konieczności zabijania, Derronie – odparłem i rzuciłem kolejne

dwa noże.

Następni żołnierze odpadli z gry, pozostało dwunastu, razem z oficerem. Miałem

jeszcze dwa noże, ale wolałem je na razie zachować. Szerkon znowu wyskoczył z
pochwy, błysnął w słońcu.

Żołnierze, najwyraźniej zaskoczeni takim oporem, zatrzymali się, stropieni.

–Naprzód, idioci! Przestraszyliście się dziecka?!

Czas jak zwykle zwolnił swój bieg, ruchy żołnierzy stały się płynne – to ja

przyspieszyłem. Ktoś próbował przebić mnie włócznią, ale mnie w tamtym miejscu
już nie było. Z taką prędkością mogliby ganiać żółwie! A tu już szerkon ciął drzewce
tuż przy dłoni żołnierza i ten cofnął się przestraszony. Dobrze zrobił, miecz mógł
chlasnąć wyżej… jeszcze dwa miecze odlatują na parę metrów, ktoś zaciska ręką
ranę na nodze – a przecież nie walczę na serio, na razie tylko się bawię.

Żołnierze odsuwają się, zerkają na mnie spode łba.

–Wojownik… Mistrz-wojownik…

–Bzdury! – wściekł się oficer. – Bogaty szczeniak kupił sobie umiejętność

fechtowania! Dobry mag bez trudu uczyni z chłopca wojownika! Zobaczymy, co zrobi
teraz! – Wyjął coś wyglądającego jak szklane oko i nakierował na mnie. Z oka uderzył
promień światła, dotknął mojego czoła i chwilę później zgasł.

–Niszczyciel zaklęć – wyjaśnił Mistrz. – Gdybyś zdobył swoje umiejętności dzięki

magii, teraz musiałbyś salwować się ucieczką.

–I już! Zobaczymy, jak będzie walczył teraz! – Oficer obnażył miecz i ruszył na mnie.

Żołnierze rozsądnie stali z boku, woleli popatrzeć najpierw, jak to się skończy.

No i niech sobie patrzą. Schowałem szerkona do pochwy i skrzyżowałem ręce na

piersi, czekając na kapitana.

–Eningu, nie ryzykuj – poprosił z niepokojem Derron.

–Nie ryzykuje, już oceniłem jego poziom fechtowania, jest poniżej średniego.

Muszę grać na zwłokę i chciałbym też trochę rozerwać żołnierzy.

W tym momencie oficer zaatakował. Podkręciłem się maksymalnie, rozumiejąc, że

ryzykuję życiem. Wszystko wokół mnie zwolniło bieg, dźwięki zlały się w jeden ciągły
huk, za to teraz mogłem odrobinę zabawić się z tym wojakiem. Pozwalałem mu
niemal zyskać pewność, że jego cios dosięgnie celu i gdy kapitan już-już triumfował,
uchylałem się. Miecz przelatywał ze świstem milimetry ode mnie, co doprowadzało
oficera do wściekłości.

–Czego stoicie jak słupy! Pomóżcie! – krzyknął do żołnierzy.

Ci popatrzyli na siebie i pobiegli na pomoc dowódcy, tym razem nie całą hurmą, lecz

w szyku. Włócznicy odpierali mnie od kołowrotu, a szermierze nie pozwalali
dosięgnąć włóczników…

To już była poważna sprawa i szerkon zaśpiewał pieśń bitewną. Zanurkowałem pod

jedną włócznią, przeciąłem drugą i robiąc obrót, kopniakiem zajechałem oficerowi w
piszczel. Jego noga złamała się z nieprzyjemnym chrzęstem – kapitan krzyknął z bólu
i upadł. Straciwszy dowódcę, żołnierze znów się zatrzymali. O to chodziło!

–Naprzód! – krzyknął oficer. – Atakujcie, niech was sindar!

Żołnierze znów rzucili się do ataku. Odepchnęli mnie od kołowrotu, dwóch nawet

próbowało podnieść kratę. Pochyliłem się, wyjąłem zza cholewy jeden z dwóch
ostatnich noży i rzuciłem. Jeden żołnierz upadł – nóż wbił mu się w bok, w lukę
między elementami zbroi. „Wybacz, mam nadzieję, że z tego wyjdziesz, nie chciałem
cię zabić…”

W zamieszaniu udało mi się prześliznąć między przeciwnikami i znów zająć miejsce

obok kołowrotu. Żeby to zrobić, musiałem na chwilę pojawić się w bramie – zza kraty
natychmiast posypały się bełty, ale na szczęście żaden mnie nie trafił.

Żołnierze cofali się, patrząc na mnie ze strachem. Rozumiałem ich. Niemal wszyscy

byli ranni, trzech nieprzytomnych, czwarty być może martwy, oficer leży na ziemi ze
złamaną nogą, z pięciu włóczni została im tylko jedna – i to wszystko dzieło jakiegoś
pętaka!

Wycelowałem w nich sztych miecza i powiedziałem:

–Poddajcie się.

Niepotrzebnie – propozycja rozjuszyła ich tylko i rzucili się na mnie. Ciosy spadły ze

wszystkich stron, zacząłem popełniać błędy. Czyjś miecz trafił mnie w nogę, włócznia
walnęła w ramię, na szczęście tylko zaczepiła. Kilka razy uratowała mi życie
kolczuga, ale moja pierś i bok były na pewno równo posiniaczone. Siłą woli
wyłączyłem ból i znów ruszyłem do ataku. Przeskoczyłem między dwoma żołnierzami
i rękojeścią miecza uderzyłem trzeciego w skroń – padł jak kłoda. Uchyliłem się przed
dwoma ciosami i przebiłem kindżałem rękę napastnika. Już nikogo nie oszczędzałem
– teraz chodziło o moje życie. Ostatni nóż wyleciał z mojej dłoni i przebił gardło
najgroźniejszemu wrogowi – mężczyźnie z toporem. Moje ciało było teraz maszyną
do zabijania. Noga wybija miecz z ręki żołnierza, kindżał wchodzi w szczelinę między
elementami pancerza. Błyskawiczny ruch szerkona i ktoś traci broń razem z dłonią.
Ból w lewej ręce, wyłączyć go. Uderzenie w głowę, ale w ułamku sekundy zdążam
uchylić się i cios nie sięga celu. Przykucam i z rozmachu wbijam miecz w czyjąś

pierś, szerkon przebija zbroję, a żołnierz z charkotem wali się na ziemię.

Nie wytrzymując naporu, żołnierze cofają się – a na ulicy już grzmią podkute buty

gwardii miejskiej.

–Tutaj, panie oficerze! – Głos Rona dobiega do mnie jak przez mgłę. – Tutaj są,

zdrajcy!

Gwardziści, czterdziestu ludzi, rozsypują się tyralierą i wysuwając przed siebie

włócznie, napierają na zdrajców. Spostrzegam jeszcze, że najemnicy, rozumiejąc
bezsens oporu, rzucają broń. Po drugiej stronie kraty żołnierze nieprzyjaciela znowu
strzelają z kusz, ale oto brama już zostaje zamknięta. Widzę, jak Ron biegnie do
mnie, krzycząc coś, za nim idzie wysoki oficer w niebieskim płaszczu gwardii.

–W samą… porę – mówię z nikłym uśmiechem i zapadam w ciemność.

Siergiej Sadow

Pisze pod pseudonimem. Urodzony w roku 1975 w Kujbyszewie (dziś Samara) nad

Wołgą, gdzie nadal mieszka. Absolwent automatyki i technologii informatycznych. Z
zawodu inżynier komputerowiec, obecnie administrator baz danych w strukturach
państwowych.

Przez pewien czas programista w centrum pomocy psychologicznej dla rodzin i

młodzieży, co okazało się doświadczeniem na tyle inspirującym, że bohaterami jego
książek najczęściej zostają właśnie dzieci.

Autor kilkunastu powieści, z których dwie przełożono na język polski. Początkowo

publikował w Internecie. Na papierze zadebiutował w 2002 roku powieścią Cena
zwycięstwa. Pisuje zarówno fantasy, jak i SF. Najwięcej wielbicieli zyskała jednak
przeznaczona dla młodzieży trylogia fantasy Rycerz Zakonu.

copyright © by Siergiej Sadow 2008

copyright © by Fabryka Słów sp. z

o.o., lublin 2010

copyright © by for translation by Ewa

Skórska, lublin 2010

tytuł oryginału Đűöŕđü Îđäĺíŕ Ęíčăŕ

ďĺđâŕ˙. Íŕńëĺäíčę Îđäĺíŕ

wydanie i

isbn 978-83-7574-150-6

Wszelkie prawa zastrzeżone

All rights reserved

Książka ani żadna jej część nie może

być przedrukowywana,

ani w jakikolwiek inny sposób

reprodukowana czy powielana

mechanicznie,

fotooptycznie, zapisywana elektronicznie

lub magnetycznie, ani odczytywana

w środkach publicznego przekazu bez

pisemnej zgody wydawcy.

projekt okładki Magdalena Zawadzka

grafika na okładce Grzegorz Krysiński

redakcja Ewa Białołęka

korekta Małgorzata Zwolińska,

Magdalena Grela

skład „Grafficon” Konrad Kućmiński

sprzedaż internetowa

amazonka.pl

zamówienia hurtowe

Firma Księgarska Jacek Olesiejuk sp. z

o.o

05-850 Ożarów Mazowiecki, ul.

Poznańska 91

tel./fax: [phone]

www.olesiejuk.pl, e-mail: [e-mail]

wydawca

Fabryka Słów sp. z o.o.

20-607 Lublin, ul. Wallenroda 4c

www.fabryka.pl

e-mail: [e-mail]

druk i oprawa OPOLGRAF s.a.

www.opolgraf.com.pl

This file was created with BookDesigner program

[e-mail]

2011-02-19

LRS to LRF parser v.0.9; Mikhail Sharonov, 2006; msh-tools.com/ebook/