Koncepcja państwa idealnego Platona[edytuj]
Osobny artykuł: Państwo (dialog).
Platon był pierwszym w historii myśli politycznej filozofii dziejów. Swoją polityczną doktrynę
rozwinął przede wszystkim w Państwie i Prawie. Był przekonany o postępującej degeneracji
ustroju. Arystokrację, czyli rządy najlepszych, oparte na cnocie rozumu, wyparła timokracja, rządy
odważnych, których wadą była mała stabilność. Po timokracji następowała oligarchia (rządy
najbogatszych), po oligarchii  demokracja, a po demokracji  tyrania, zdaniem Platona najgorszy z
ustrojów, gdyż rację stanu stanowi w niej osobisty interes despoty.
Idealne, wzorcowe państwo miało dzielić się na trzy grupy społeczne: żywicieli, wojowników i
strażników ( stróżów doskonałych ). Na żywicielach spoczywały zadania ekonomiczne.
Wojownicy i strażnicy nie mogli posiadać własności prywatnej; mieli też zostać objęci wspólnym
systemem wychowania obywatelskiego. Od 17 do 20 roku życia mieli wspólnie pobierać lekcje
wychowania fizycznego; mniej zdolni byli póz
niej poświęcani do kariery wojskowej, zaś zdolniejsi
rozpoczynali dziesięcioletnie studia. Między 35 a 50 rokiem życia mieli sprawować pomniejsze
funkcje, a po ukończeniu 50 roku życia mogli sami zacząć rządzić państwem. Była to koncepcja
antyindywidualistyczna  państwo stało ponad jednostką.
Póz
niej poglądy Platona zaczęły ewoluować. Wyróżnił trzy ustroje uznające rządy prawa
(monarchia, arystokracja, demokracja sprawiedliwa) i trzy ustroje w których panują rządy
bezprawia (tyrania, oligarchia, demokracja zepsuta), uznając z nich za najlepszy ustrój monarchię, a
za najgorszy  tyranię. U schyłku życia Platon, przekonujący się, że jego wizja państwa idealnego
jest utopią, w dialogu Prawa przedstawił inny obraz. Za możliwe najlepsze uznał państwo rządzone
przez właścicieli ziemskich, którego trwałość miały gwarantować: surowa reglamentacja życia
obywateli, elitarne wychowani
e, kult religii i rozbudowany system donosicielski.