Olivia Gates

Królestwo za serce

Cykl: „Romans z szejkiem" - 23

Tron Dżudaru - 03

PROLOG

Siedem lat wcześniej

- Naprawdę myślałeś, że pozwolę ci tak po prostu odejść?

Kamal zamarł. Ten głos, jej obecność i rzucone mu wyzwanie oszołomiły

go.

To była Aliyah, a jej głos dobiegał z jego łóżka. Chyba dlatego odczuwał

ten dziwny niepokój i rosnące pobudzenie, gdy wszedł do domu. Wiedział, że

ona tam jest, nawet jeśli logika podpowiadała mu, że ta kobieta nie mogła się

wedrzeć do jego sypialni.

Opuścił powieki, aby na nią nie spojrzeć. Jej obraz i tak cały czas miał w

pamięci. Nie musiał zresztą na nią patrzeć, aby być pod jej urokiem. Przy niej

zamieniał się w kompletnego idiotę. On - dorosły, dwudziestoośmioletni męż-

czyzna, który każdego dnia zarządzał załogą kilkunastu tysięcy ludzi, który

pokonywał twardych negocjatorów i wykorzystywał ich pomysły, aby piąć się

ku władzy.

Ya Ullah, jak ona się tu dostała?

Zapewne okłamała jego ludzi, a może ich nawet uwiodła. Z innego

powodu nie ryzykowaliby jego gniewu. Oczyma wyobraźni widział, jak ociera

się o innych mężczyzn, zanim wróci do niego i rzuci się w jego ramiona,

pozbawiając go rozumu, nienasycona żądzą.

A teraz igrała z jego pragnieniem poddania się tej żądzy, wbrew

zdrowemu rozsądkowi i wbrew dumie, która go rozpierała.

- Dobrze wiesz, że nie pozwolę ci odejść, mój kochany.

Te słowa, wypowiedziane niskim namiętnym głosem, złamały jego opór.

Spojrzał na nią, chociaż wiedział, że nie powinien.

R S

Leżała na łóżku, przyodziana w bieliznę, która miała na celu przeistaczać

mężczyzn w podnieconych kretynów. Włosy rozsypały się wokół jej

szczupłych ramion, a nogi ułożyła skromnie, udając, że strzeże swojego

największego skarbu. Ta sztuczna nieśmiałość wywoływała w nim chęć

rozłożenia tych nóg, zarzucenia ich sobie na ramiona i wbicia się w jej

kobiecość.

Wyobrażał to sobie w marzeniach, które jednak bladły w porównaniu z

rzeczywistością. Zapewne nieraz wykorzystywała swoją urodę, kiedy chciała

coś osiągnąć. Tak jak w tej chwili. Przecież nigdy wcześniej nie dzieliła z nim

tego łóżka i nigdy nie pozwoliła mu zostać u siebie na noc. Spotykali się na

neutralnym gruncie, gdzie się kochali, a właściwie uprawiali seks w cudzych

łóżkach.

Nigdy też wcześniej nie zjawiła się w miejscu spotkania przed nim, aby

zainscenizować taką sytuację, jaką zastał dzisiaj. I bez względu na to, jak

bardzo się zatracali w nocnych igraszkach, jak bardzo byli spełnieni - zawsze

odchodziła. Zawsze jako pierwsza. Nigdy nie spała w jego objęciach. A teraz

wyciągała ku niemu ramiona, a jej dłonie drżały tak mocno, jak gdyby nie była

w stanie swoim drobnym ciałem opanować targających nią emocji.

Wiedział, że tych emocji tak naprawdę w niej nie ma. Nie odczuwała ich.

Ale nagle załamał jej się głos, jakby odkrywała swoje intencje i zaskamlała:

- Zakończ moje męki, ya habibi. Powiedz coś. Chodź tu. Sam wiesz, że

chcesz tego.

Ach, niczego bardziej nie pragnął. Tylko żeby zagłuszyć teraz głos

zdrowego rozsądku, zedrzeć z siebie ubrania, zgnieść ją swoim ciężarem i

poczuć jak stapiają się w jedno. Chciał czuć jedwab jej skóry, wniknąć w nią i

osiągnąć wreszcie spokój ducha. Ale spokoju nie zazna już nigdy, gdyż jedyna

kobieta, którą zaprosił do swojego świata i zezwolił, aby zapanowała nad jego

R S

umysłem, okazała się iluzją. Miał wrażenie, że po prostu ją sobie wymyślił.

Musi się nauczyć żyć z tą myślą, że ją utracił, a to wyssie go od środka, nie da

mu spokojnie żyć.

Chociaż ten jeden raz. Ten ostatni raz... Już widział tę scenę, a pokusa i

słabość szarpały mu serce niczym narzędzie tortur.

Wyczuwała to i jeszcze podniecała ten żar.

- Musisz ze mną pomówić, Kamal, i powiedzieć, co się stało. Jesteś to

winien mnie, nam. Nie zgodzę się, abyś mnie tak zostawił. Wiesz, że nadal cię

kocham. A ty nie możesz przestać kochać mnie. Wiem, że nie przestałeś mnie

kochać.

Znała go zbyt dobrze, a on, okazało się, wcale jej nie znał. Dowiedział się

jednak o wszystkich perwersyjnych czynach, które skalały jej umysł i ciało. W

chwili, kiedy poznał dowody jej odrażającego zachowania, podjął decyzję, że

już nigdy jej nie ulegnie i nie będzie szukał sposobów, aby ją oczyścić z

zarzutów.

Ale ta diablica nie dawała za wygraną. Nagabywała go, udając zdziwienie

i wielkie cierpienie po tym, jak zerwał z nią nagle i bez ostrzeżenia. Chwilami

była żałosna, a czasami bezwstydna w swoich próbach odbudowania ich

związku, który przetrwał zaledwie sześć miesięcy.

Dzisiejszej nocy udało jej się go osaczyć. Ale dosyć tego! Wyrwie z serca

szalejącą tęsknotę i nie pozwoli się zdradzać i oszukiwać nigdy więcej. Ale te

oczy - lśniące złotem bursztynu, wzbierające łzami udręczenia i błagające o li-

tość - omotały jego świadomość. Wbrew swoim postanowieniom zbliżył się do

niej, zachwycał się z bliska jej urodą i czuł jej oszałamiający zapach.

Jednak w chwili, gdy już muskał ustami te spragnione wargi, zobaczył w

jej oczach ulgę i triumf, które wbiły mu się w serce niczym nóż.

R S

Na Allacha, prawie się zapomniał. Nadal pragnął zatopić i zagubić się w

niej. Wiedział jednak, że to będzie tylko zagubienie i że w końcu utraci samego

siebie. Stracił już wystarczająco dużo. Ale zamierza to nareszcie ukrócić. Tu i

teraz.

- Chcesz, żebym coś powiedział? - zawarczał. - Próbowałem ci tego

oszczędzić, ale skoro nachodzisz mnie w domu i tak żałośnie o to prosisz, to ci

powiem!

- O Boże, Kamal, nie! - urwała, zaszokowana jego nagłym wybuchem

agresji i skuliła się w sobie.

- Skoro dołożyłaś takich starań, o jakie nie posądziłbym żadnej kobiety,

która ma choć trochę honoru, to usłyszysz to, co chcę ci powiedzieć.

Zakończyłem naszą znajomość, bo się tobą brzydzę!

Sturlała się pospiesznie z łóżka i chaotycznie sięgnęła po ubrania.

- Proszę, przestań...

- Myślałaś, że jestem przez ciebie zbyt omotany, żeby to zauważyć?! -

krzyczał, zdzierając gardło do żywego. - Ale powiem ci, że bardziej uczciwe są

zwykłe prostytutki z Los Angeles, od takich jak ty - dziwek wychowanych w

konserwatywnej kulturze, które nurzają się w nierządzie, jak tylko zasmakują

innego stylu życia, tej tak zwanej „wolności" Ty jesteś z nich najgorsza, bo dla

ciebie rozpusta to przyjemność, a nie konieczność.

- Proszę, już przestań. Pójdę już, tylko przestań... - szlochała.

Kiedy chwiejnie przechodziła obok, chwycił ją za ramię.

- Myślałem, że zdawałaś sobie sprawę, czym dla mnie byłaś. Tylko łatwo

dostępną okazją do zaspokojenia w wolnych chwilach.

Skuliła się, jakby ją uderzył w brzuch, i próbowała wyrwać ramię z jego

uścisku. Kamal walczył z chęcią przygarnięcia jej do siebie i błagania o

R S

wybaczenie za tak okrutne słowa. Ręka zaciskała mu się na jej delikatnych

kościach.

Czuł jej dreszcze rozpaczy i przerażenia, które raziły go aż do bólu.

Wszystkie złe wspomnienia wezbrały w nim niczym krew w rozdartej

ranie. Pamiętał każde jej słowo, każdy oddech, każde kłamstwo, którymi go

karmiła, aby potem pójść w ramiona innego mężczyzny. Nie jednego, jak się

później dowiedział.

Rozluźnił uchwyt i puścił jej ramię, jakby było czymś cuchnącym i

oślizłym.

- Teraz możesz odejść.

Zatoczyła się i poczuł, że coś mu kapnęło na rękę. Łzy. Prawie się

załamał, wściekły na siebie i na nią.

- Aliyah! - zawołał, kiedy była przy drzwiach.

Odwróciła się jak marionetka na sznurku. Przez jej rozpacz przezierała

nieśmiało nadzieja, że Kamal jeszcze się ugnie i do niej wróci. Ale on,

rozdrażniony, podszedł do niej, nie kontrolując myśli. To wszystko przez nią.

Zdradzała go, a tak bardzo ją kochał i przez to tak mocno ją teraz znienawidził.

Zatrzymał się przy niej i usłyszał własny głos, podobny do grzmotu w

czasie burzy:

- Dla własnego dobra, nigdy więcej nie wchodź mi w drogę.

Wydawało mu się, że rozsypała się w środku, a wszelka nadzieja w niej

zagasła. Szlochając, wybiegła z jego sypialni i z jego życia. Musiał tylko

dopilnować, żeby już nigdy nie wróciła.

R S

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Kamal ben kareth ben Essam Ed-Din Al Masud zadał cios, który wbił się

w przeciwnika niczym łamacz kości.

Worek treningowy zatoczył szeroki łuk i oddał skumulowaną w nim siłę

jak szarżujący baran. Przygryzając z wściekłości wargę, Kamal wyobraził

sobie, że tym workiem są osoby, które go wplątały w to rozpaczliwe położenie.

Tak mocno uderzał, że gdyby to było żywe stworzenie, pozostałaby z niego

krwawa miazga.

Tymczasem po trzydziestu minutach odbierania ciosów, worek pozostał

nietknięty, niemal naśmiewając się z wyczerpanego boksera. Gdy odbił się po

raz ostatni, Kamal objął go i wtulił twarz w chłodną powierzchnię, dysząc

ciężko z wysiłku i rezygnacji.

Nic nie pomagało, nadal był wściekły, a nawet bardziej niż wściekły. Czy

kiedyś przestanie odczuwać gniew? Czy otrząśnie się z szoku?

Zmarł król Dżudaru - niech żyje nowy król. Został nim Kamal.

Krew łomotała mu w skroniach, a palce wbijały się w worek, którym

powinni być jego dwaj bracia. Założyłby się, że staliby tak i wzięli na siebie te

wszystkie ciosy.

W końcu osiągnęli to, co chcieli. Najpierw Faruk, a zaraz po nim Szehab,

zrobili rzeczy nie do pomyślenia. Zostawili ważne sprawy wagi państwowej

dla miłostek i to jemu wrzucili na barki ciężar sukcesji tronu w Dżudarze. A

dwa dni po tym, jak przejął tytuł następcy tronu, nadeszła spodziewana wieść o

śmierci króla.

Niebawem miała nastąpić kolejna uroczystość, czyli wstąpienie na tron, a

raczej joloos - przejęcie władzy przez nowego króla.

R S

Faruk i Szehab stali się, w kolejności, następcą tronu i kolejnym

pretendentem. Poklepywali Kamala po plecach za uwolnienie od tej

odpowiedzialności, dzięki czemu mogli żyć spokojnie w oparach pożądania i

płodzić kolejne księżniczki na chwałę Dżudaru.

Jakże pragnął wbić im trochę rozsądku do głowy i ustrzec przed tymi ich

kobietami, które zapewne któregoś dnia wyrwą im żywcem serca i je

podepczą. Przepowiedział im to brutalnie i bez ogródek. Obydwaj bracia,

których uważał za światłych mężczyzn, odpowiedzieli mu zatroskanymi

spojrzeniami i współczującym tonem. Uświadomili mu, jak bardzo się myli.

Malahees.

Mrucząc pod nosem, że jego bracia zostali omotani przez dwie syreny,

zerwał z siebie przepocony podkoszulek, zwinął go w kulkę i cisnął o ścianę w

drodze pod prysznic.

Gdyby starsi bracia wystawili głowy na pewne ścięcie, wyratowałby ich z

opresji. A w dowód wdzięczności przejąłby od nich tron. Ale w obecnej

sytuacji musiał także pojąć za żonę kobietę, która była nieodłącznym

„warunkiem" wstąpienia na tron. I jakoś by przebolał ten los, gorszy niż

dożywotnie więzienie, gdyby to była inna kobieta.

Każda, tylko nie Aliyah Morgan.

Nie, to nie był koszmar. To była prawda. Po siedmiu latach walki ze

sobą, aby wreszcie wymazać ją z pamięci, musiał ożenić się właśnie z nią.

Przez makabryczną złośliwość losu, Aliyah okazała się tą kobietą, którą

musiał poślubić przyszły król Dżudaru. Zobowiązywały go do tego ustalenia

rozejmu, zawarte w celu przywrócenia równowagi i pokoju w całym regionie.

Powinien był odmówić swoim braciom i nalegać, aby jeden z nich jednak

został królem. Wówczas któryś z nich musiałby ożenić się z Aliyah, nawet

mimo posiadania pierwszej żony...

R S

Niemoralne myśli zawładnęły jego umysłem. Zatrzymał się w pół kroku,

wyobrażając sobie Aliyah w łóżku Faruka lub Szehaba, wijącą się pod nimi,

doprowadzającą ich do szaleństwa... Zacisnął pieści do bólu.

Czyżby stracił rozum? Czemu nadal pragnął kobiety, która nigdy tak na-

prawdę nie należała do niego i nie była tego warta?

Wszedł pod prysznic i ustawił najwyższą temperaturę. Zasyczał, kiedy

ostre igły wrzącej wody parzyły mu skórę, równoważąc żar jego rozpalonego

wnętrza, a para otulała go mgłą gorącego oddechu.

Do diabła z tą jego doskonałą pamięcią! Dawała mu przewagę nad

innymi, kiedy pragnął zgłębić jakieś sprawy tylko po to, aby wszystkich

pokonać i odnieść sukces. Nigdy niczego nie zapominał. Ale w tym przypadku

taka pamięć była przekleństwem.

Wystarczyło tylko zamknąć oczy, aby ponownie poczuć każde doznanie i

przywołać każdą myśl, kiedy ją poznał.

Do tamtej chwili kobiety były dla niego albo ukochaną rodziną, albo

przyjaciółkami, albo potencjalnymi partnerkami seksualnymi. Zdarzały się

także łowczynie, które rozumiały, czego powinny się spodziewać i zaspokajały

jego fantazje z wielkim zapałem, aby potem odejść bez zobowiązań. Chciał

jeszcze poznać taką kobietę, która nie należałaby do żadnej z tych grup.

I wtedy, na jakiejś konferencji, kiedy po raz pierwszy zorientował się, że

przygląda mu się właśnie ona, Aliyah, wszystkie dotychczasowe wyobrażenia

o kobietach rozwiały się na zawsze. Podszedł do niej i zachwycił się jej ciętą

ripostą, inteligentnymi pytaniami i energią, którą go zarażała. Nie ukrywała,

jak pozytywne wrażenie na niej wywarł, co otwarcie dawała mu do

zrozumienia. Spotęgowało to jeszcze bardziej jego zauroczenie.

Obawiając się o jego zaangażowanie, doradcy szepnęli mu kilka słów

ostrzeżenia. Aliyah nie zgłębiała tajników zawodu modelki tylko po to, aby

R S

piąć się w górę do śmietanki towarzyskiej przy pomocy sponsorów. Robiła coś

znacznie gorszego. Nie tylko wykorzystywała swoją niezwykłą urodę, lecz

także swoją pozycję księżniczki Zohaydu, aby osiągnąć status gwiazdy w

atmosferze skandalu i niedomówień.

Ale Kamal, tym razem niesłuchający żadnego głosu rozsądku, odrzucił te

informacje, bo dla niego ta dziewczyna była cudem i objawieniem. Zawsze

myślał, że takiej kobiety nigdzie nie znajdzie. Wiedział, że jest stworzona dla

niego, bo żyła w świecie Zachodu, lecz pochodziła z jego kręgu kulturowego,

przez co miał z nią tak wiele wspólnego.

Uznał to za zrządzenie losu, że spotkał kogoś, kto jest tak jemu podobny i

jest mu równy pod każdym względem. I było to zrządzenie, jakże jednak

niefortunne, które spowodowało jego bolesny upadek.

Kiedy doszły go ohydne słuchy o jej postępkach, kiedy przypominał

sobie ostatnie ich spotkanie, zalewały go fale gniewu. Ale już tylko wściekał

się na siebie za to, że tak długo nie chciał przejrzeć na oczy i że znając swoją

słabość do tej kobiety, nadal nakazywał ochroniarzom, aby nigdy więcej nie

pozwolili jej zbliżyć się do niego.

Teraz jednak wszystko i wszyscy sprzysięgli się przeciw niemu. Przeklęte

Carmen i Fara, które usidliły mu starszych braci. Przeklęci ci dwaj idioci,

Faruk i Szehab, totalni pantoflarze. Cholerni Al Szalanowie, żądający tego

małżeństwa pod groźbą wojny domowej. I ci beznadziejni Al Masudowie,

uznający, że takie małżeństwo będzie gwarancją pokoju. Ale głównym

winowajcą był król Zohaydu.

Spłodził Aliyah, a później nie chciał jej uznać jako córki. Następnie jej

własna matka, Amerykanka, oddała ją do adopcji, a zaadoptowała ją siostra

króla Atefa. Wszyscy byli winni.

R S

Cały ten bałagan pozostałby tajemnicą, gdyby król Atef nie zaczął nagle

poszukiwać swojej byłej kochanki i przyznawać się, że być może Aliyah jest

jednak jego córką. A królewska amerykańska kochanka zaadoptowała Farę,

kiedy oddanie Aliyah wzbudziło w niej niedające się uciszyć wyrzuty

sumienia. Dla Fary okazało się to uśmiechem losu, bo teraz była uwielbianą

żoną tego głupka, Szehaba. Tylko dla niego, Kamala, zabrakło uśmiechu losu.

Koło fortuny zatoczyło obrót o trzysta sześćdziesiąt stopni, pchając go, już na

zawsze, w ramiona Aliyah.

Aliyah była księżniczką półkrwi, której nikt formalnie w towarzystwie

nie uznawał, a jej rozpustne życie w Stanach dawało pożywkę niekończącym

się plotkom na królewskich salonach. Trzęsło go z gniewu na myśl, że

przypadkowo urodzona osoba mogła okazać się jedynym materiałem na

królową i gwarantem pokoju w państwie opartym na tradycji i przestrzeganiu

konserwatywnych wartości.

Aby dolać oliwy do ognia, podobno sama Aliyah odgrywała rozgniewaną

i oburzoną takim obrotem spraw. Powiedziała nawet swemu ojcu i królowi, że

może iść do diabła i że prędzej umrze, niż zostanie żoną Kamala. Zdawała

sobie sprawę, że jej odpowiedź dotrze do niego i że on przyjmie to jako

wyzwanie.

I tak się stanie. Jeszcze się udławi własnymi słowami. Ale to nie z

przyczyn osobistych, jak sobie wmawiał. Poświęci się dla Dżudaru, jego

królestwa.

Wyszedł spod prysznica, czując poparzoną skórę, obolałe mięśnie i

przegrzany mózg. Ściągnął ręcznik z pobliskiego wieszaka i przewiązał go

sobie w pasie. Tak odziany ruszył do swoich gabinetów.

Ochroniarze, których przybyło, odkąd został pierwszym pretendentem do

tronu, usunęli się w cień, aby nie zakłócać mu spokoju. Przeżył życie wśród

R S

ludzi odbierających mu prywatność i nauczył się ich ignorować. W tej chwili

tylko jakaś inwazja mogłaby odwrócić jego uwagę od zamysłu, który powziął.

Podszedł do komputera i kliknął myszką. Zawahał się przez chwilę,

czując strumyczki wody spływające mu z mokrych włosów na pierś i kark. Co

miał powiedzieć kobiecie, z którą rozstał się w tak bezwzględny sposób wieki

temu, a która stanie się niebawem jego niechcianą żoną, królową i matką jego

dzieci?

Nic, oto co napisze. Po prostu wyda jej rozkaz, pierwszy z wielu.

Napisał dwa pozbawione emocji zdania. Przesunął strzałkę na jej imię na

pasku adresów. Aliyah... Nadal odczuwał rozedrganie i niepokój. Jak długo

jeszcze to imię będzie nim rządziło? To muszą być jakieś pozostałości po iluzji

uczuć, która go kiedyś omotała. Iluzji tak nierealnej, jak to, co między nimi

było.

Zgrzytnął zębami i nacisnął „wyślij".

Telefon wysunął się Aliyah z ręki. Poczuła napływającą falę mdłości.

Prawie już zapomniała, jak niegdyś to obezwładniające uczucie paraliżowało

jej emocje i reakcje. Tak długo i mocno z tym walczyła, aż wreszcie powoli

udało jej się to zwalczyć...

Nie była to reakcja patologiczna. Założyłaby się z każdym, że

zareagowałby podobnie, gdyby po dwudziestu siedmiu latach życia pełnego

emocjonalnych zawirowań dowiedział się, że wszystko, czego jest pewien o

swoim życiu, tak naprawdę jest jednym wielkim kłamstwem. I to jeszcze

jakim. Była nim karmiona przez ludzi będącymi filarami jej dotychczasowej

egzystencji, którzy następnie wszystko uświadomili jej na nowo.

Przecież nie była w stanie przyjąć na siebie tego wszystkiego na raz!

Randall Morgan, okazało się, nie był jej ojcem biologicznym, lecz tym, który

R S

ją zaadoptował, a Bahiyah Al Szalan okazała się nie być jej matką, lecz ciotką

ze strony ojca, a sam król Atef nie jest wujkiem, tylko jej prawdziwym ojcem.

Co gorsza, jej matka biologiczna jest jakąś Amerykanką, której Aliyah nigdy w

życiu nie widziała.

Wszyscy jednak zachowywali się tak, jakby oczekiwali, że po

zachłyśnięciu się tymi wiadomościami otrząśnie się szybko z zaskoczenia i

przejdzie nad tym do porządku dziennego. Wmawiali jej, że jej kilkudniowe

załamanie wskazywałoby na nawrót jej chwiejności emocjonalnej. Sprawili, że

czuła się mało rozsądna, prosząc o czas na zastanowienie się i uporządkowanie

tych nowych wiadomości. I jeszcze na dodatek zarzucali jej, że nie przyjęła

zmian w swoim życiu z należytą godnością i uśmiechem na ustach.

Ostatni telefon od jej wujko-tatusia spowodował, że czuła się winna, iż

nie pojechała do Zohaydu, aby poznać swoją biologiczną matkę, która oddała

ją do adopcji.

Tak naprawdę, to miała wszelkie prawo, aby nie chcieć widzieć się z ową

kobietą ani z żadnym z nich. Przynajmniej na razie. Zapewne w końcu

przejdzie do porządku nad tym, że pozmieniali jej przeszłość, teraźniejszość i

przyszłość. Jakoś się do tego przyzwyczai. Natomiast nie przywyknie do samej

myśli o tym, co jej zgotowali zaraz potem i ku czemu ją tak usilnie popychają...

Przestraszył ją ostry dźwięk komputera. „Masz wiadomość".

Zacisnęła zęby. Musi zmienić ten irytujący sygnał. Westchnęła i kliknęła

myszką, czekając, aż okno wiadomości wpłynie na ekran. Zamarło w niej

serce, aby za chwilę boleśnie rozsadzić klatkę piersiową. Zabrakło jej oddechu,

gdy jego imię przesłoniło jej całe pole widzenia.

Kamal Al Masud.

Ciężko dysząc, opadła na łóżko. Czuła w żołądku, jakby jakiś rozżarzony

kamień nieznośnie ją palił. Dostała e-maila właśnie od niego, mężczyzny,

R S

którego przecież nienawidziła ze wszystkich sił. To on odebrał jej całą miłość,

wszystkie marzenia i namiętność, jakie do niego czuła swoim naiwnym,

dwudziestoletnim wówczas sercem. Odebrał i podarł na strzępy, jak starą

zużytą szmatę... A teraz wszyscy oni, jak obłąkani, powtarzają jej, że musi za

niego wyjść!

Czując napięcie każdego mięśnia, prześledziła okienko wiadomości. Nie

było tematu, tylko jego imię w polu nadawcy. Ale w końcu, jaki miałby być

temat listu od kogoś, kto wyrzucił ją ze swojego życia jak niepotrzebnego

śmiecia? Może na przykład „do kompletnej idiotki" albo „do odrażającej

dziwki"?

W takim razie, co jej przysłał? Więcej upokorzeń i obelg? To byłoby

tylko dowodem na to, jak bardzo głupi pomysł mieli ci, którzy planowali to

niedorzeczne małżeństwo. Drżącą dłonią usiłowała naprowadzić myszką na

strzałkę. Chybiła, zacisnęła dłoń na myszy i kliknęła, aby otworzyć list.

Wpatrywała się z niedowierzaniem w napisane słowa:

„Spotkamy się na kolacji, aby omówić zaistniałą sytuację. Zostaniesz

odebrana z domu o 19:00".

Nic więcej. Ani pozdrowienia, ani podpisu.

Zostaniesz odebrana... Jakby mówił - poderwana. Tak jak ją poderwał

pierwszego wieczoru. Jakże była nim wtedy oczarowana. Wydawał się jej

najwspanialszym uosobieniem mężczyzny dominującego. Był niczym rycerz

pustyni, w którego żyłach płynęła dobroć i szlachetność. Zdawali się być sobie

równi. Oboje obciążeni dziedzictwem doskonałego urodzenia i oboje

próbujący zrzucić z siebie ograniczenia, które niosło.

Myślała wtedy, że wejrzał w jej wnętrze i pragnie od niej czegoś więcej

niż przyjaźni, ceniąc jej osobowość, a nie tylko ciało. Wiedziała też, że

wreszcie znalazł się ktoś bezinteresowny, kto nie będzie chciał podnieść

R S

własnego statusu dzięki znajomości z księżniczką. Była pewna, że nigdy się

nią nie nasyci, ale się nasycił i odszedł bez słowa.

Nie wiedząc, jak się ratować, popadła w rozpacz i desperację, błagając go

o pojednanie czy jakiekolwiek wytłumaczenie. Unikał odpowiedzi i spotkań,

jakby przestała dla niego istnieć. Nie słuchając instynktu samozachowawczego,

dostała za swoje, kiedy wysmarował jej twarz błotem prawdy o sobie samym.

Zamiast wielkiego romansu była to tylko zwykła gra pokręconego hipokryty,

który ją wykorzystał i potępił za okazywanie uczuć.

A teraz znowu pojawia się w jej życiu, posyłając po nią, jakby była stertą

brudów, których nie zamierza dotknąć. Królewski drań. Za kilka dni bowiem

zostanie królem, dzięki temu, że jego bracia go wrobili i usadzili na tronie. A

tron nie był mu potrzebny do okazywania, jak bardzo jest bezwzględny, bo

zawsze szedł przez życie po trupach, likwidując każdego, kto śmiał znaleźć się

na jego drodze. A ona okazała się na tyle żałosna, że widziała w jego ok-

rucieństwie wielką siłę, która ją także pochłonęła i zniszczyła. Niedługo będzie

go musiała poślubić i nic ją przed tym nie uchroni.

W każdym razie tak głosiło jakieś głupawe, archaiczne prawo klanowe.

Dzięki wszystkim przedsięwzięciom jej dwóch zestawów rodziców, stała się

teraz przedmiotem rozgrywek politycznych. Musi wykonać tylko jeden ruch.

Wyjść w ciągu kilku dni za króla Dżudaru i urodzić kilkoro dzieci - następców

tronu z domieszką krwi Al Szalanów. Odpowiedziała im na to, aby wszyscy

sobie poszli do diabła. I to samo powie mu prosto w twarz.

Spojrzała na dłonie, które przestały już drżeć, i ogarnął ją dziwny spokój.

Przez ostatnie dwa tygodnie miotała się, jakby opasała ją mackami wielka

ośmiornica, z której ramion nie umiała się wyplątać. Ale już wiedziała, jak to

zrobić. Po co uderzać w macki, skoro można ją walnąć w łeb? Szczególnie,

R S

jeśli tą ośmiornicą jest godne pogardy metr dziewięćdziesiąt sześć męskiego

szowinizmu i bezwzględności.

Podniosła się z łóżka i przeszła pewnym krokiem do garderoby. Spojrzała

w lustro. Zaprosił ją, aby omówić sytuację. Nawet nie uważał za stosowne, aby

zaprosić ją osobiście, choćby przez telefon. To nie było zresztą nawet za-

proszenie. To był rozkaz, który musiała wykonać.

Nie, nie walnie go przez łeb. Aliyah postanowiła, że ten łeb odrąbie.

Gdy wybiła siódma, zajechali po nią jego ludzie. Dwóch z nich przyszło

pod jej apartament i odeskortowało ją do limuzyny wchodzącej w skład

kawalkady trzech samochodów. Ludzie wpatrywali się w nich na ruchliwej

ulicy, zastanawiając się, kim jest ta ważna persona jadąca w takim orszaku.

Zaskoczyła ją ta manifestacja władzy, gdyż Kamal w przeszłości nie

afiszował się z ochroniarzami, wręcz zakazywał im się pokazywać. Jako osoba

z rodziny królewskiej Aliyah wiedziała, że księciu jednego z najbogatszych

państw naftowych ochroniarze zawsze depczą po piętach. Nigdy im jednak nie

weszli w drogę i nigdy im nie przeszkadzali, co było dla niego kolejnym

plusem. Jaka była głupia.

Poza tym, że nie obstawiał się świtą, to nigdy nie obnosił się ze swoim

pochodzeniem i władzą. Ale ludzie, którzy widzieli go po raz pierwszy, od

razu wyczuwali jego status i ulegali jego wpływowi. Sama przecież stała się

ofiarą jego osobowości. I za to też została zmieszana z błotem. Uznał ją za

odrażającą. Być może właśnie zmienił zdanie.

Aliyah wzięła głęboki wdech jak ktoś, kto musi stawić czoła problemom,

i zapatrzyła się przez przyciemnioną, kuloodporną szybę na zamazany obraz

ulic Los Angeles. Rozpoznała trasę, którą przemierzała kiedyś do jego po-

siadłości nad oceanem.

R S

A on nigdy nie pozostawał poza swoim rodzinnym domem zbyt długo.

Kiedy wyjeżdżał za granicę, zwykle wynajmował przestronne apartamenty

wraz z obsługą. Ten pałac kupił w kilka dni po ich pierwszym spotkaniu. Da-

wał jej do zrozumienia, że to niby dla niej, że zawsze będzie wracał do niej z

delegacji. Tworzył wokół ich związku atmosferę czegoś poważnego i

długoterminowego.

Aliyah właśnie zorientowała się, że dom za trzydzieści milionów dolarów

był dla niego tym, czym dla niej samochód za trzydzieści tysięcy. Okazał się

zbyt łatwą zdobyczą, by mógł być oznaką jakiegokolwiek przywiązania. I

chociaż ten dom był dla niej zapowiedzią wspaniałej przyszłości, to nigdy nie

spędziła w nim żadnej nocy do rana. Obawiała się, że o poranku Kamal zauwa-

ży niektóre objawy jej emocjonalnego rozchwiania i się do niej zniechęci. Nie

powinna była się tym przejmować, skoro i tak nią pogardzał.

Nagle, na końcu długiej alei obsadzonej wielkimi palmami, biegnącej w

górę zbocza, spostrzegła ten dom. Z przestronnych okien można było patrzeć

godzinami na zapierającą dech panoramę Pacyfiku. Ten dom i jego bujne,

parkowe ogrody, kiedyś zawładnęły jej naiwnymi marzeniami.

Ten pałac wydawał jej się najpiękniejszym miejscem na ziemi, ale

rzeczywistość okazała się jednak inna. Jako księżniczka Zohaydu, Aliyah

niejednokrotnie zamieszkiwała w pałacach, które przerastały przepychem i

artystyczną ekstrawagancją wszystko, co oglądała w Stanach. Ale ten

nowoczesny dom wydawał jej się piękniejszy niż inne, gdyż mieszkał w nim

on i jej marzenia o ich wspólnym życiu. Marzenia, które legły w gruzach.

Kawalkada zatrzymała się na podjeździe. Aliyah wypuściła powietrze,

które wstrzymywała. Rozruszała ramiona jak bokser przed walką na ringu i

wysiadła z limuzyny. Dwaj mężczyźni, którzy eskortowali ją z jej kawalerki,

pospieszyli w górę schodów, aby otworzyć jej wielkie dębowe drzwi.

R S

Kiedy tylko weszła, poczuła jego obecność. Jeszcze nie zapomniała tych

wrażeń sprzed lat. Ogarnęło ją dziwne uczucie, że kiedyś atmosfera tego domu

ją rozgrzewała, a teraz działała wręcz odpychająco. To było bezduszne, ste-

rylne mieszkanie, podobne do swego właściciela.

Podeszła do wysokich, trzymetrowych drzwi, nie wiedząc, jaką komnatę

za sobą kryją. Zapewne jest tam poczekalnia, w której ona ma uspokoić nerwy

i czekać, podczas gdy wielki pan się spóźni. Wyciągnęła rękę do klamki, a

dwaj mężczyźni prawie zderzyli się głowami, rzucając się, by jej otworzyć.

Westchnęła, gdyż przez dziesięć ostatnich lat mieszkała właściwie sama i

zapomniała już, jak to jest być pilnowanym i obsługiwanym przez dwadzieścia

cztery godziny na dobę. Nie obwiniała ich o to, że czuła się osaczona. To

chyba miało związek z tym, że zaraz spotka się z mężczyzną, którego kiedyś

czciła jak boga, za co została zdeptana i poniżona.

Po co tu, do cholery, przyszła?

Usłuchała jego wezwania jak jedna z jego poddanych. Podjęła szybką

decyzję. Musi stąd jak najszybciej wyjść. Obróciła się na pięcie i stanęła

twarzą w twarz z ochroniarzami, którzy ją przywieźli do posiadłości Kamala.

- Powiedzcie waszemu szefowi, księciu, królowi czy kim on tam jest, że

nie zamierzam się z nim zobaczyć. Tak będzie najlepiej.

Gapili się na nią, jakby była dwugłowym smokiem. Żaden się jednak nie

ruszył i tkwili w miejscu, zagradzając jej drzwi.

- Dobrze - zawarczała. - Dla własnego dobra zejdźcie mi z drogi.

Wymienili zaniepokojone spojrzenia i posłusznie zrobili przejście. Czy

była aż tak straszna?

Nagle odczuła zimny dreszcz osaczenia. Miała wrażenie, jakby wbijał się

jej między łopatki. Zmroził ją głęboki, szorstko-aksamitny głos.

R S

- Chyba zapomniałaś, jak to wszystko działa. Będziesz mogła odejść,

kiedy ci pozwolę.

R S

ROZDZIAŁ DRUGI

Aliyah zamarła.

Usłyszała głos, który kiedyś doprowadzał ją do ekstremalnych rozkoszy.

Teraz dochodził z tego pomieszczenia, do którego nie zamierzała wchodzić.

Przewiercił jej serce na wylot, a mimo to nadal biło, chociaż można by po-

wiedzieć, że raczej kołatało jak grosik w pustej skarbonce. Mięśnie napięte do

ostateczności odmówiły jej posłuszeństwa. Nie mogła zrobić kroku, nie mogła

się ruszyć.

Wreszcie zlodowacenie odpuściło i aby udowodnić mu, kto tu rządzi,

postąpiła naprzód kolejne trzy kroki. Stawiając czwarty, zawahała się. Czemu

to robi? Po co się wycofuje? Miała przecież ściąć jakąś przejrzałą kapuścianą

głowę.

Odwróciła się i zaczęła iść w jego kierunku. Drewniana podłoga

wydawała się wciągać ją jak ruchome piaski, a nogi szły jak zaczarowane. Ale

dopóki on nie rzucał na nie czaru, dopóty jej to nie przeszkadzało.

Przekroczyła próg i przez pierwsze pół minuty niewiele widziała w słabo

oświetlonym pomieszczeniu. A później zaczął się materializować, rozparty na

obciągniętym czarną skórą wielkim fotelu, zalany światłem z wysokich okien

wychodzących na ogród. Jego postać oświetlała boczna lampa, a twarz skrywał

cień.

Serce łomotało jej w klatce piersiowej. Był taki demoniczny i ponury,

tkwiąc tam niczym jakieś stworzenie z zaświatów. Och, co za bzdury,

pomyślała. Poza tym, że umiał ją serdecznie wkurzyć swoim udawaniem

tajemniczego i... znudzonego, to nie było w nim nic nadprzyrodzonego.

Podchodziła bliżej, krok po kroku, wchodząc w pole oświetlone przez

lampę, skupiając wzrok tam, gdzie powinien na nią patrzeć. Czyżby czekał, że

R S

straci rezon? Sądził może, że jest tą samą dziewczyną, co kiedyś? To za chwilę

się zdziwi. Poznaj nową Aliyah, draniu. A właściwie, Aliyah Al Szalan.

Kamal poruszył się, jakby każdy jej krok przyciągał go ku niej, a światło

powoli odsłaniało mu twarz. Aliyah opuściła powieki, bojąc się chwili, gdy

ujrzy jego oczy, lśniące jak u wilka. Spojrzała i przytkało jej oddech, tak jak

wtedy przy pierwszym spotkaniu, gdy niemal zwaliło ją z nóg. Ale wyraz jego

twarzy przywrócił jej zdrowy rozsądek. Czyżby jej widok aż tak go oszołomił,

chociaż był na nią przygotowany? Przecież jego nic nie mogło zaskoczyć.

Kamal podniósł się z fotela, a oczy zamieniły mu się w dwie płonące

kreski, osłonięte ściągniętymi brwiami. Tym spojrzeniem zapewne pokona ją

emocjonalnie, jeśli nie będzie się miała na baczności. Czy zawsze taki był, czy

już zapomniała?

Świetna pamięć zawsze przysparzała jej kłopotów. Przy robieniu kariery i

w czasie nauki była nieoceniona, ale jeśli chodzi o emocje, to uprzykrzała jej

życie. Podobnie jak Kamal, Aliyah nie zapominała żadnych szczegółów.

Okazało się, że pamiętała, w co był ubrany podczas ich pierwszego spotkania.

Na dzisiejsze spotkanie ubrał się tak samo. Jeżeli zrobił to z premedytacją, to w

jakim celu? Może chciał wzbudzić w niej ciekawość albo ją ośmieszyć? A

może nawiązywał do pierwszego spotkania, aby zacząć wszystko od początku?

Akurat. Od początku to może sobie zaczynać w piekle. Tam, gdzie jego

miejsce.

Nadal jednak robił na niej wrażenie, w niezobowiązującym, czarnym

garniturze i w rozpiętej koszuli, podkreślającej kolor jego złocistych oczu. Co

gorsza, ze szczupłego, wysokiego młodego człowieka przeistoczył się w moc-

niej umięśnionego, pociągająco dojrzałego i jeszcze bardziej męskiego faceta,

a zmiany w posturze szły w parze ze zmianami na twarzy.

R S

Czarne, pochłaniające światło włosy, które kiedyś nosił krótko obcięte,

spływały teraz falą na kołnierzyk, dodając jego rysom nowej atrakcyjności.

Największą zmianą jednak była mocno przycięta bródka i zrośnięte z nią wąsy,

które nadawały jego twarzy zdecydowanego wyrazu, zdradzając jego okrutną i

bezwzględną naturę zdobywcy.

Bez dwóch zdań czas był dla niego łaskawy, a nieskończone bogactwo i

władza zdecydowanie mu służyły. Sądząc po jego niesławnej reputacji

kobieciarza, każda kobieta by się z nią zgodziła i każda chciałaby chociaż

cząstkę jego dla siebie. A on, fałszywa świnia, nazwał ją zdeprawowaną! Niech

go sobie biorą. Nic ją to już nie obchodzi.

No dobrze, przyznaje, że musiałaby być chyba martwa, żeby samiec tego

kalibru nie działał jej na hormony. Ale czy to miało znaczenie, że był jednym z

najpiękniejszych mężczyzn, jacy chodzili po ziemi? Spośród tych kilku po-

zostałych miliardów, jego właśnie poznała z jak najgorszej strony, jako

bezdusznego łajdaka. Nie podejdzie do niego na odległość pięciometrowego

kija. Chyba tylko po to, żeby mu tym kijem wyłupić oczy.

Ale to już nie miało znaczenia. Miała tylko nadzieję, że nie wgapiała się

w niego zbyt długo, a przynajmniej nie z rozdziawionymi ustami. Teraz tylko

liczyło się to, że odzyskała spokój i władzę nad emocjami, które zawsze jej od-

bierał, gdy na nią długo patrzył.

Wzięła głęboki wdech i przechyliła lekko głowę, taksując z rozmysłem

całą jego sylwetkę od stóp do głowy, aż ich oczy się spotkały.

- Widzę, że nastały naprawdę dramatyczne czasy - powiedziała. Wydała z

siebie zachrypnięte dźwięki, ale przynajmniej odezwała się jako pierwsza.

Zachęcona i jeszcze bardziej zirytowana jego milczącym wgapianiem się w

nią, kontynuowała: - To muszą być ciężkie czasy, skoro twoi ludzie wyszukują

sobie króla ze śmietnika.

R S

Kamal prawie się zachwiał. W uszach rozległ się ten aksamitny głos,

który nie przestawał odzywać się echem w jego wspomnieniach od wielu lat.

Ten głos chłostał go ostrą intonacją, grał na jego zniewolonych zmysłach.

Kamal nie mógł się ruszyć, nawet mrugnąć, co rozsierdzało go potwornie. Czy

zawsze musiał tak reagować, gdy była w pobliżu? Co było takiego w tej

kobiecie, co dezaktywowało mu ośrodki kontroli? A przecież zmieniła się

prawie nie do poznania. I to, do diabła, zmieniła się na lepsze.

Zatopił zmysły w porównaniach, gorączkując się tymi zmianami. Nie

było już trzcinowatej chudości, zwariowanych ubrań i elektryzującej go

dziewczęcości. Teraz stała przed nim doskonale ubrana, elegancka kobieta o

zrównoważonym spojrzeniu i o ciele tak wypełnionym kobiecymi walorami, że

nie panował nad własnym rozsądkiem. Jego ciało dopominało się swoich praw

i takiej właśnie partnerki.

Nie jest twoją partnerką, ya moghaffal. Należy do każdego. Ale jego ciało

nie chciało słuchać, wyrywało się cuglom rozumu i walczyło, aby ponownie

posiąść to, czego nie mógł znaleźć u innych kobiet.

Na szczęście machnęła w jego stronę dłonią w ruchu pełnym pogardy, co

go na chwilę ostudziło.

- Sam fakt, że postanowili wybrać ciebie, jest najstraszliwszym dowodem

na to, że świat zmierza ku zagładzie, a Dżudar nie tylko opłakuje śmierć króla,

ale i własną przyszłość.

Znowu te obelgi, wycelowane w niego jak rozpalone końcówki żelaznych

szpilek, niedające mu szansy na odpowiedź. Zatem to też zmieniło się w jej

postępowaniu. Już nie będzie łez, otwartych z bólu ust i reakcji milczącego

zaskoczenia. W zamian postanowiła go zranić słowami pełnymi poniżenia i

pogardy.

R S

Założyłby się o wszystko, że było to wyćwiczone po to, aby go sobą na

nowo zainteresować. Zatem jej mistrzowskie metody manipulacji niewiele się

zmieniły, poza tym, że nie była już spontaniczna i rozkosznie mu oddana,

czym wydobywała z niego odwzajemnione uczucia. Po prostu zmieniła

strategię, dopasowując ją do ich poszarpanych relacji. I działało to skuteczniej,

niż się spodziewał.

Nic nie mógł na to poradzić. Wparowała tu, skupiając na nim swoje

bezwzględne spojrzenie, obrzucając go błotem i odbierając mu oddechem wiatr

z jego żagli. Co gorsza, zbiła go z tropu. A przecież zamierzał ją rozjechać jak

buldożer, dając jej jasno do zrozumienia, jak będzie wyglądać ich pożałowania

godne i nieuniknione pożycie. Wezwał ją tu, by poinformować ją o swoich

planach i roli, jaką będzie musiała odegrać. A tymczasem to ona rzuciła ręka-

wicę, której on nie mógł podnieść. Nie mówiąc już o tym, że na jej widok nie

mógł złapać oddechu.

Otrząsając się z niemocy, przez którą prawie ustąpił jej pola, wydął usta i

zmierzył ją śmiałym spojrzeniem, zatrzymując się na krągłościach jej ciała.

- Zgadzam się. Te ciężkie czasy zmusiły mnie, abym odwołał dekret, w

którym postanowiłem, że cię już nigdy więcej nie zobaczę.

Wzruszyła ramionami, a jej włosy rozsypały się wokół pełnych piersi,

wtulonych miękko w żakiet.

- Odwołał dekret? Uważaj, bo od tego nadęcia dostaniesz ataku

pompatycznej śpiączki.

Nie mógł wytrzymać. Rozbawiła go, wyrywając mu z piersi mimowolny,

głośny śmiech.

Ya Ullah, działała też na jego poczucie humoru, nie tylko na hormony.

Jedyną korzyścią, jaka wypłynęła z zażenowania, które go ogarnęło z powodu

R S

własnej bezsilności, była jej niepewność. Jego śmiech zaskoczył także ją.

Skoro nie spodziewała się śmiechu, to czego, do cholery?

W odpowiedzi na jego nieme pytanie, spojrzała mu w oczy. W jej

wyrazie twarzy ujrzał zakłopotanie i niepewność, które przyniosły niemiłą mu

odpowiedź. Spodziewała się kłótni, bezwzględnej i brutalnej. Widocznie

oczekiwała, że Kamal naskoczy na nią, a ona, broniąc się, będzie mogła użyć

wszelkich metod i strasznych słów, aby mu się odwzajemnić. Chciała podobnej

konfrontacji, przed którą uciekła siedem lat temu. Ale teraz pragnęła być rów-

nym jemu przeciwnikiem, utoczyła już z niego pierwszą krew i miała zamiar

zostawić zbroczone krwią pole bitwy, opuszczając je jako zwycięzca.

Kamal wpatrywał się w jej oczy, których źrenice przedtem zwężały się i

rozszerzały pod wpływem emocji. W tej chwili nie drgnęły. Inne, dawne

objawy uzależnienia, czyli niedożywienie i trochę ziemista cera, razem z

delikatnością ciała i kruchością kości także były niewidoczne. Teraz Aliyah

emanowała zdrowiem i emocjonalną równowagą.

Z początku sądził, że ta przemiana to skutek przybrania na wadze, przez

co musiała zakończyć karierę modelki. Ale nie... czyżby udało jej się pokonać

uzależnienie? Jeśli tak, był to cud. A on nie wierzył w cuda. Ale nawet gdyby

to była prawda, to musiałaby nie brać przez kilka lat, gdyż tak zdrowo

wyglądają tylko ci, którzy są długo czyści. Sam dobrze o tym wiedział.

Czy zatem udało jej się pokonać nałóg mimo wszystko? Patrząc na nią i

widząc, że jej się powiodło, czy nie powinien był trwać przy niej, jak sobie

obiecywał, zanim nie dowiedział się o jej innych wadach? B'Ellahi, właśnie

sobie odpowiedział. Nie mógł być przy tej niewiernej miernocie, którą

wówczas była.

Ale teraz jest już inna. Teraźniejszość pozwala wszystko zacząć od nowa.

Los pokazał, że nie była już kimś, kogo można by się wstydzić, ale stała się

R S

doskonałym wyjściem z obecnej, zagmatwanej sytuacji. Wydawało się, że

zrozumiała, jak szkodliwe dla wszystkich były jej dawne ekscesy.

- Nie słyszałem, abyś stanęła na nogi. Powiedziano mi, że nadal

popełniasz błędy i bywasz irracjonalna.

- Powiedziano ci? - odparowała znudzona. - Chyba powiedziały ci

nadworne wróbelki. A kto ustala te kryteria popełniania błędów i

irracjonalnych zachowań?

- To wszystko opiera się na zasadach uznanych przez ludzi.

- Jeszcze nie nadszedł taki dzień, żeby wszyscy ludzie mieli podobne

kryteria.

- Może za bardzo generalizuję.

Podszedł do niej i chwycił ją za łokieć. Szarpnęła się zaskoczona.

Wiedział, jak zadziałał na nią ten uścisk. Co gorsza, również na niego kontakt z

jej ciałem, nawet przez żakiet i bluzkę, wywierał swój przemożny wpływ.

Doznał twardej, niewygodnej erekcji.

Dlaczego życie nie było prostsze? Dlaczego musiał myśleć logicznie i

brać pod uwagę własną dumę i poczucie obowiązku? Czemu nie mógł jej

rzucić na podłogę, posiąść i zapomnieć o przeszłości?

Kamal poprowadził ją w kierunku tarasu, puszczając w końcu jej łokieć,

jakby go oparzył.

- Zapraszam, poobrzucasz mnie obelgami przy kolacji obiecanej w mailu.

Aliyah odskoczyła na krok.

- Jesteś pewien? Po kolacji będę miała więcej siły i obelgi przyjdą mi

jeszcze łatwiej.

- Jeszcze łatwiej? Nie mogę się doczekać.

R S

Oszołomiony wibracjami jej głosu, odsunął myśl o tym, aby ją mocno

przygarnąć i wskazał jej wejście na taras. Poszła przodem, a on postępował za

nią, przypatrując się jej ciału, włosom i ruchom z miną głodnego wilka.

Taras oświetlony był światłem wielkiego księżyca, który przyćmiewał

gwiazdy na granatowym niebie i srebrzył lekko pomarszczoną toń oceanu.

Zachwycona tym widokiem Aliyah objęła się wpół, wspominając to miejsce,

które nadal witało ją zmysłowymi powiewami letniej bryzy i przywracało miłe

wspomnienia, pozwalając im na chwilę zagłuszyć wzajemny gniew i

rozczarowanie.

Kamal przeszedł obok niej i zaciskając ręce na oparciu krzesła, odsunął je

dla niej. Jednak Aliyah umyślnie poszła w kierunku innego krzesła, na którym

się usadowiła. On więc usiadł tam, gdzie było miejsce przeznaczone dla niej i

zorientował się, że to korzystniejsza pozycja. W promieniach światła

wychodzącego z pokoju, padającego mu na plecy, mógł doskonale

obserwować jej rozjaśnioną twarz, samemu pozostając ukrytym w cieniu.

Przyglądał się, jak kosztowała specjały kuchni Dżudaru. Miło było

patrzeć, z jakim apetytem i smakiem zajada kolejne dania, tym bardziej, kiedy

przypomniał sobie, że dawniej niewiele jadła, balansując na granicy anoreksji,

spowodowanej uzależnieniem od leków.

- Nie przejmuj się mną i zjedz wszystko sama.

Nawet na niego nie spojrzała.

- Nie przejmuję się tobą - odpowiedziała, gdy przełknęła kolejny kęs.

- Nie przejmujesz się nikim - odgryzł się.

- Chcesz powiedzieć, że nie przytakuję wszystkim, którzy czegoś ode

mnie wymagają, tak? A czego wy wszyscy się spodziewaliście? Jak się miałam

z tym czuć i co powiedzieć? Nagle okazuje się, że mam dwójkę nowych rodzi-

ców. Świetnie. Ci dotychczasowi nie są prawdziwi, tak? Spoko. Całe życie

R S

mnie okłamywali? Och, jak nam przykro. Te wszystkie przystojniaki, moi

kuzyni, to tak naprawdę moi bracia przyrodni? A co mi tam. Dobrze, że żadne-

go nie uwiodłam. I jeszcze z powodu jakichś politycznych układów mam

poświęcić swoje życie i wyjść za chama? Wspaniale. Czy mogę prosić cafe

latte?

To były poważne sprawy, ale sposób, w jaki opowiedziała o swojej

krzywdzie, jej bezczelność i dobór słów rozbawiły go serdecznie.

- Miło mi, że dostrzegasz czarny humor w tej komedii absurdu. Chyba dla

takich sytuacji ukuto powiedzenie „nieszczęście tak wielkie, że pozostało tylko

się śmiać". Zdaję sobie sprawę, że te rewelacje musiały być dla ciebie wielkim

szokiem, jednak zapewniam cię...

- Czy mogę sobie oprawić to twoje zapewnienie? - Klasnęła w dłonie w

geście przekory.

Kamal zacisnął pięści, tłamsząc chęć wyciągnięcia do niej rąk przez stół.

- Możesz, nawet wydam specjalną królewską deklarację, aby oprawa

wyglądała na bardziej wartościową.

- O, widzę, że na starość robisz się coraz bardziej hojny - ironizowała

Aliyah.

- A ja widzę, że czas dobrze ci służy, w przeciwieństwie do tego, co

zrobił z twoim językiem. Nie przypominam sobie, aby był aż tak rozwidlony.

Oblizała ponętnie usta.

- Tak? Jesteś pewien, że twoja fenomenalna pamięć cię nie zawodzi?

- Moja pamięć będzie ostatnią rzeczą, jaka mi się popsuje. Będę miał

wtedy jakieś sto dwadzieścia lat.

- Czyżbyś zamierzał żyć tak krótko?

- Jestem realistą.

R S

- Uważaj. W stanie twojego nadęcia i w oparach przerośniętego ego, nie

wyjeżdżaj poza granice Dżudaru. Możesz zapłacić mandat za jazdę pod

wpływem środków odurzających.

- No cóż, lew nie kryje się przed innymi tylko dlatego, że jest od nich

wspanialszy.

- A teraz lew, proszę, proszę. Mocno się starasz.

- To co, lew mi nie pasuje?

- Każde duże zwierzę pasuje.

Przyglądała mu się intensywnie.

- Zaraz wpadniesz w tę śpiączkę z nadęcia - podsumowała Aliyah. -

Zastanawiam się właśnie, czy cię wtedy zostawić na podłodze, czy pójść po

pomoc.

Kamal nie mógł powstrzymać śmiechu. Całe to spotkanie, groteskowe, z

dużą dozą czarnego humoru, wielce go ubawiło. Przepychanka słowna

również. Tak świetnie im szło, a kłócenie się z nią było podobne do tego, co

kiedyś razem przeżywali. Wtedy zwykle rozmawiali o wspólnych rozkoszach i

przyjemnościach, a byli w tym doskonale dopasowani, nadawali na tych

samych falach. Bardzo mu tego brakowało. Niestety, to co w niej tak

podziwiał, było skażone jej obrzydliwymi czynami. Po prostu go mdliło na

samą myśl...

- Odsuwając czarny humor na bok, to tego się wszyscy spodziewaliście,

tak? Że będziecie mogli dalej realizować swoje plany, pomijając mnie

zupełnie, nie zastanawiając się nawet, jak sobie radzę z przeszłością i nową

tożsamością? No i oczywiście, że na dodatek zaplanujecie za mnie moją

przyszłość.

- Przecież poświęcam ci cały wieczór.

R S

- Taaak. I zapewne bardzo interesuje cię, jak sobie radzę. Twoja pamięć

już się chyba jednak popsuła, jeśli mam w to uwierzyć.

- Trzeba zostawić przeszłość w przeszłości, Aliyah.

- Jakie to wygodne. Dla ciebie, Kamal.

- Dla nas obojga i naszej wspólnej przyszłości.

Żachnęła się, jakby ją uderzył w twarz, co przypomniało mu ich

niechlubną chwilę rozstania.

- To były głupawe reminiscencje tego, co było - odparła po chwili

milczenia. - Ale wspólnej przyszłości to my nie mamy. Nasze królestwa będą

musiały wymyślić jakieś inne rozwiązania. Nigdy za ciebie nie wyjdę, ani dla

polityki, ani dla ratowania sobie życia.

Na te słowa zesztywniał, jakby zasłona rozczarowania otworzyła mu

oczy, a czar, któremu się poddał, nagle prysł. Zmieniła się, to fakt, ale na

gorsze. Stała się mściwą harpią, która cały region geograficzny pośle do diabła,

tylko po to, aby mu dokopać.

Pochylił się na krześle w jej stronę i wycedził przez zęby:

- Moim błędem było, i teraz, i kiedyś, dawanie ci złudnej nadziei, że

jesteś kimś dla mnie ważnym. Tak naprawdę zawsze miałaś służyć jednemu.

Różnica polega na tym, że teraz ów cel będzie szczytny. I zrobisz to, co do

ciebie należy. A twoje przemyślenia, twoja tożsamość, przeszłość i przyszłość

się nie liczą. Ani ty. W ogóle.

R S

ROZDZIAŁ TRZECI

Tym razem Aliyah nie drgnęła nawet wtedy, kiedy widelec wypadł jej z

ręki i brzękiem uderzenia o talerz wypełnił ciszę. Czas cofnął się do chwili, w

której ostatni raz weszła do jego domu. Widziała, jak błaga jego lokaja, aby

pozwolił jej zaczekać w sypialni i jak stawia na jedną kartę resztki swojej

dumy. Jej wspomnienia zatrzymały się na wyrazie jego twarzy, kiedy groził jej

po raz ostatni. Przeszłość i teraźniejszość nałożyły się na siebie, bo w tej chwili

miała tę dziką twarz przed sobą.

Jaka była głupia! Rozsądek i szacunek do samej siebie uderzyły ją

mocniej niż kiedykolwiek. Szydziły sobie z niej i jej niezdarnych prób oparcia

się jego czarowi. Jak mogła tak się dać nabrać i zapomnieć o tym, jaki jest

naprawdę.

Po tym, jak na początku spotkania doznał lekkiego szoku, co tłumaczyła

sobie korzystnymi zmianami w jej wyglądzie, zaczął omamiać ją aprobatą i

podziwem, które wyczuwała w jego słowach. Zaśmiewał się z jej ripost,

odparowywał bez złości i poddawał się jej ironii, jakby mu się to podobało.

Uśpił jej czujność i straciła kontrolę nad swoim gniewem i złymi

wspomnieniami. A potem powiedział coś o wspólnej przyszłości słowami,

które przypomniały jej bolesną przeszłość. I wszystko stało się jasne. Ten

wieczór był zaplanowanym manewrem wyszkolonego manipulatora.

Kamal pochylił się teraz jeszcze bardziej, jakby rosnąc w jej oczach. Jego

twarz, oświetlona srebrnym księżycem przypominała nieludzką, zimną maskę.

Odezwał się do niej równie lodowatym tonem.

- A teraz komunikuję ci to, co nieodwołalne. Ten ślub się odbędzie. To

nie podlega negocjacjom. Wezwałem ciebie, abyśmy omówili nasze warunki.

R S

Przez chwilę obraz jej się zamazał. Kiedy odzyskała ostrość spojrzenia,

wciągnęła odrobinę tlenu nerwowym wdechem.

- Dla ciebie to niby-małżeństwo jest jak kolejne wrogie przejęcie w

biznesie - wydusiła z siebie Aliyah. - Nie widzisz różnicy między jednym a

drugim.

- No, wreszcie się zgadzamy! Wrogie przejęcie dobrze to określa. Ty

jesteś wrogo nastawiona, a ja ciebie przejmuję.

- Masz rację, ale tylko w połowie. Ja jestem wrogo nastawiona, bo mam

powody. Nie jesteś, przyszły królu, uosobieniem przyjacielskości. A jeśli

chodzi o przejęcie, to chyba zrealizujesz je po śmierci. W każdym razie możesz

swoje zobowiązania zanieść temu diabłu, którego wyznajesz i do tego piekła,

w którym skończysz.

Kamal pochylił się znowu.

- Właśnie tak będzie. Będę miał układ z diabłem i idę prosto do piekła.

Przestań więc już utrudniać i podaj swoje warunki tej cholernej umowy.

Nie, nie, nie. Nie ma zamiaru się poddać. Nie da się podeptać raz jeszcze.

- Czy już do reszty ogłuchłeś? - powiedziała Aliyah z ironią. - Widzę, że

nie słyszysz niczego poza własnym głosem, dzwoniącym ci w uszach.

Powiedziałam po angielsku, że nie będzie żadnej umowy. Trzeba ci to

przetłumaczyć na arabski? Mafee sufquh.

- To ja odpowiem ci po angielsku. Niestety, nie można uniknąć tej

umowy!

- Jestem w takim samym stopniu Amerykanką jak i Zohaydanką, chociaż

kiedyś tego nie wiedziałam - odparowała Aliyah. - Nie denerwuj mnie już

więcej gadaniem, że nie przyznaję się do własnych korzeni.

- A może lepsze będzie gadanie, że nie przyznajesz się do własnej

rodziny? - naciskał Kamal, wiedząc, że uderzył w czuły punkt.

R S

- Nic o mnie nie wiesz ani o moich relacjach z rodzicami! Zarówno

wtedy, kiedy miałam tylko dwoje rodziców, ani teraz, kiedy jest ich czworo.

Nic ci zresztą do tego i nie waż się mieć żadnego zdania na temat tego, jak

sobie radzimy. Trzymaj się z daleka, a wszystko będzie dobrze. Ja tylko nie

chcę przyznawać się do ciebie.

Kamal złowieszczo zmrużył oczy.

- Wiem dużo więcej, niż ci się wydaje - wysyczał. - O tobie i o tym, przez

co przechodzą twoi rodzice z twojego powodu. I wierz mi, że nie pragnę

niczego tak bardzo, jak zobaczyć, jak stąd wychodzisz w przekonaniu, że masz

ostatnie słowo. Ale nie pozwolę ci wyjść.

- Czy nie posuwasz się przypadkiem za daleko w tym egzekwowaniu

swojej woli? Porzuciłeś mnie, nazywając zdeprawowaną zdzirą, jak zapewne

pamiętasz. A teraz chcesz z tej zdeprawowanej zdziry zrobić królową i matkę

twoich dzieci?

Cisza zaległa wokół nich i trwała tak długo, że Aliyah myślała, że Kamal

już się do niej nie odezwie.

Odwrócił od niej twarz, ukazując swój precyzyjnie wykrojony i władczy

profil.

- Pamiętam, to było siedem lat temu - zaczął głębokim, rozbijającym

ciszę głosem. - Pewnego słonecznego dnia rzuciłaś się na mnie na samym

środku ulicy. Tu, w Los Angeles. Kiedy cię odgoniłem, chodziłaś za mną krok

w krok, nie patrząc, kto się temu przygląda i ile osób słyszy twoje bezwstydne

prośby. Zapewne chciałaś mnie publicznie ośmieszyć na tyle, abym pozwolił ci

popracować nade mną w jakimś zaciszu. Jeśli masz taką pamięć, jaką się

chełpisz, to chyba również pamiętasz swoje zawodzenia: „potrzebuję cię",

„zrobię wszystko". A te słowa, którymi cię nazwałem, nie są obraźliwe. Jak

sama określiłabyś takie zachowanie? Inaczej niż zdeprawowane i zdzirowate?

R S

- Może i zdeprawowane. Jakbym postradała zmysły. Ale to już się

skończyło.

- Wiesz co, dam ci dobrą radę. - Kamal popatrzył na nią kpiąco. -

Przestań się zgrywać. Przecież wyrywałem sobie twoje szpony z ciała, żeby się

od ciebie uwolnić. Nadal mnie pragniesz.

Fala gorąca, niczym potwierdzenie jego słów, kazała jej, drżącej, wstać z

miejsca. Miał przecież rację. To znienawidzone pożądanie do niego nigdy nie

wygasło. To była jego broń i tym ją zranił.

- Jeśli przygotowujesz się na kontratak, to daruj sobie - powiedział. - Idą

od ciebie te szczególne iskry. Słyszę twój wewnętrzny głos, który mówi „wolę

umrzeć, niż za niego wyjść". Chcesz mnie ponownie wmanewrować w jakieś

gierki, aby osiągnąć swój cel. Chcesz grać w kotka i myszkę? Z odrobiną

dominacji? No, dalej, przyznaj, że tego chcesz, a obiecuję ci, że to dostaniesz i

będziesz ledwo zipać z nasycenia. A potem przejdziemy do poważniejszych

spraw.

Trzęsąc się z oburzenia na siebie, na jego niesprawiedliwe słowa i

złośliwości, Aliyah zastanawiała się, czy ludzie dostają właśnie w takich

sytuacjach zawałów. Miała wrażenie, że jest cała odrętwiała, a język stanął jej

kołkiem w gardle.

- Ty sukin... synu...

- To nie ja jestem bękartem - odpowiedział z ironicznym uśmiechem.

Poczuła, jakby walnął ją obuchem w głowę. Wpatrywała się w jego

okrutną twarz. Po tym, co jej zrobił, nie sądziła, że jeszcze mógłby posunąć się

tak daleko. Nie może tego tak zostawić. Musi przebić to jego czarne serce. Nie

powinna była w ogóle dać się wciągnąć w tę pułapkę. Powinna była

przewidzieć, że to się tak skończy, że nie trzeba było go podpuszczać, że nie

powinna była...

R S

Po prostu wyjdź stąd, pomyślała szybko.

Zachwiała się, czując uciekającą spod stóp podłogę i walczyła, aby nie

upaść... Nagle wbiły się w nią te same palce, które jeszcze godzinę temu

lekkim dotknięciem obaliły jej mury obojętności i wyrwały z niej

niekontrolowane pragnienie. Chciała, żeby były zmysłowo brutalne. Ale były

nieubłagane i okrutne.

Kamal ustrzegł ją przed upadkiem, obrócił do siebie tak, że patrzyła

prosto w te wilcze oczy, przepełnione antypatią.

- Nie wypniesz się tym razem na swoje obowiązki, tak jak robiłaś to do

tej pory. Czas zacząć zachowywać się jak księżniczka, którą, niestety, jesteś.

Uszanujesz więc swoje obowiązki i chociaż raz się komuś przysłużysz.

- Będę przydatna?! Tak uważasz? Ludzie dla ciebie istnieją tylko po to,

aby być przydatnymi. Jak już powiedziałeś, przydałam ci się już kiedyś, więc

niech mnie diabli, jeśli jeszcze raz kiedykolwiek ci się przydam. Nie

dramatyzuję, mówiąc, że wolałabym umrzeć.

- Uważasz, że to dla mnie przyjemność robić z ciebie taki użytek?

Sądzisz, że chcę się ożenić właśnie z tobą? Kobieta, którą sobie kiedyś

wymarzyłem, okazała się zbyt zepsuta, żeby być nawet moją partnerką w

łóżku. Ale jednak ożenię się z tobą, poświęcę się dla Dżudaru.

Każde słowo wbijało się w jej serce niczym siekiera. Skąd ta jego

nienawiść? Czemu tak bardzo ją poniża? Przecież jedyne, co zrobiła, to straciła

dla niego głowę.

Nie, nie pozwoli, aby jej to zrobił.

- Ty i twój tron w Dżudarze możecie iść do diabła! - krzyknęła,

wykręcając się z jego uchwytu.

Wydawało jej się, że napuchł i gdyby była mężczyzną podobnej postury,

uderzyłby ją.

R S

- A co z Zohaydem? - wycedził wreszcie. - Co z twoim ojcem? Królem

tego państwa? Pewnie nie przejmiesz się, jeśli on też znajdzie się w piekle, ale

zanim go tam poślesz, to pomyśl chwilę. Pomyśl, co stracisz, jeśli cały Zohayd

zostanie wplątany w wojnę domową.

- Wojnę domową? O czym ty mówisz?

- O tym, co się stanie pomiędzy naszymi królestwami, jeśli nasz związek

nie dojdzie do skutku.

Wpatrywała się w niego, jakby mówił do niej w niezrozumiałym języku.

- Nie przesadzasz? Zohayd jest trwały jak skała. Chcesz mi wmówić, że

jeśli osobisty układ pomiędzy tobą a moim... wujkiem... ojcem... królem

Atefem nie dojdzie do skutku, to Zohayd stanie w płomieniach?

Jego poważne i spokojne spojrzenie kazało jej się nad tym zastanowić.

- Myślisz, że przesadzam, tak? - powiedział Kamal. - Sądzisz, że

cokolwiek mniej ważnego kazałoby mi się zbliżyć do ciebie i pozwolić ci nosić

moje nazwisko, dbać o mój honor i moje potomstwo? Moje słowa tak samo

mało dla ciebie znaczą jak słowa króla Atefa czy ludzi, którzy cię

zaadoptowali? Kiedy przyjmiesz do wiadomości, że nasze małżeństwo jest

koniecznością? Dopiero, kiedy rzeki krwi zaleją nasze królestwa? Kiedy

sąsiedzi pozabijają sobie wzajemnie dzieci, a krwawy odwet zarazi żądzą krwi

następne pokolenia? Kiedy nasz wspaniale rozwijający się region zamieni się

w strefę wojny, której będą towarzyszyć gniew i głód? Dopiero, gdy brak

tolerancji i strach zarazi cały świat? A może nawet wtedy powiesz, że ci

przykro, ale to nie twój interes? Bo jesteś kobietą, którą pogardzono, więc

wyślesz miliony ludzi i całe państwa do bram piekła?

Zabrakło jej oddechu, gdy wyobraziła sobie to, o czym mówił. Uniosła

ręce w geście obrony.

- Przestań! O Boże, mówisz prawdę?

R S

- Nie, tak sobie wymyślam, dla zabawy...

- O Boże - powtórzyła.

Przez dłuższy czas nie mogła mówić, a w gardle czuła pulsujące serce.

Spojrzała na niego przez łzy.

- Uwierz, że nie wiedziałam, iż jest aż tak źle. Mój wujek, mój ojciec...

no, król Atef, nie powiedział nic o tej sytuacji. Cholera! Dobrze wiem, że pod

cywilizowaną powierzchnią Zohaydu i Dżudaru biją serca wojowniczych

plemion, ale ta sytuacja jest skutkiem tego, że w ogóle nie bierze się pod

uwagę głosu kobiet. Król Atef powiedział mi tylko, że to małżeństwo

polityczne, taka umowa między dwoma monarchami, i nie napomknął o tym

ewentualnym dramacie...

Zamilkła, przytłoczona ciężarem ponurych wieści. Kamalowi napinał się

każdy mięsień, wrzało mu serce, a głowa zdawała się eksplodować. Patrzył na

łzy, które wezbrały w jej oczach, które stały się teraz podobne do niezgłę-

bionych stawów odbijających lśniące promienie księżyca. Aliyah walczyła, aby

nie popłynęły po jej twarzy. Drżała na całym ciele.

Ya Ullah! Czemu nadal tak go poruszał widok jej rozpaczy? Czyżby nic

od lat się nie zmieniło? Czy nie wyzwolił się spod jej czaru? Czy było to

niemożliwe? Jakimże byłby królem, gdyby przy pierwszej rzeczy, jaką zrobił

dla swojego królestwa, dał się ponieść emocjom i własnej, nieuleczalnej

słabości? Nie mógł zapomnieć tego czasu, kiedy ta kobieta, szlochając,

kłamała mu prosto w oczy i zarzekała się, że mówi prawdę. A on nie brał pod

uwagę niczyich ostrzeżeń. Gdy tylko jej chwiejna natura i wymówki zaczynały

go niepokoić, zaraz przestawał myśleć, poddając się rozkoszy, jaką go z ochotą

obdarowywała. Nawet udało jej się namówić go na gorące, sekretne schadzki

w pracowite dni powszednie, kiedy oboje mieli bardzo napięte plany dnia.

R S

Trwało to do chwili, kiedy zjawił się niezapowiedziany w jej kawalerce.

Otworzyła mu wówczas mieszkająca z nią koleżanka i wtedy natknął się na

ukryte leki, o których wiedział, że powodowały zanik apetytu i chorobliwe

uzależnienie. To tłumaczyło jej nadpobudliwość, jej wychudzenie i ciągły

nacisk na trzymanie między nimi dystansu. Jakim był głupcem, kiedy zbolały i

przejęty swoim odkryciem próbował ją zmusić do wyznania swoich

problemów, aby oferować jej w zamian siłę i wsparcie. Ale Aliyah wyparła się

wszystkiego.

Mimo tego kłamstwa, Kamal był tak bardzo zakochany, że pragnął ją

ratować, chociaż z bolesnego doświadczenia wiedział, że uzależnieni pogrążali

się coraz głębiej, wciągając ze sobą do piekła tych, którzy ich kochali. Przez

cały miesiąc walczył z myślami, pragnąc podjąć dobrą decyzję. Był wówczas

małomówny, co potęgowało jej zachłanność na chwile z nim spędzane i

czyniło ją jeszcze bardziej podatną na leki.

Kiedy w końcu podjął decyzję o wyrwaniu jej z błędnego koła, zjawił się

u niej ponownie i zastał tam mężczyznę. Do tej pory nie mógł pojąć, że tak

oczywista sytuacja nie wzbudziła w nim żadnych podejrzeń. Wmówił sobie, że

jej tam nie było, a ten facet to jeden z wielu znajomych, którym pozwalała u

siebie pomieszkiwać.

Ale ten Shane przedstawił się mu jako jeden z kuzynów i kochanków

Aliyah. Kamal oskarżył Shane'a o kłamstwo, a tamten go wyszydził. Pytał, czy

Kamal ze swoimi barbarzyńskimi poglądami sądził, że taka kobieta jak Aliyah,

wolna i kapryśna jak wiatr, będzie należała tylko do niego? Może i jest

wielkim księciem, ale ona ceni sobie swoją wolność i nie da się złapać w jego

złotą klatkę.

Kamal zdążył stamtąd wyjść, zanim zabił tego gościa. Wyczuwał jednak,

że ten cały Shane starał się go zniechęcić do niej, powodowany zazdrością.

R S

Kamal musiał zatem poprosić Aliyah, żeby mu opowiedziała swoją wersję.

Wtedy usłyszał od niej, że była u chorej koleżanki. Postanowił jednak zaczekać

pod jej domem i sprawdzić, czy wróci na noc do Shane'a. Wróciła. Była więc

nieuleczalnie rozwiązła.

Ale kiedy tu dzisiaj weszła, Kamal zapomniał o tych ranach z przeszłości.

Bardzo pragnął zapomnieć. Tak mocno, że nie był w stanie. Musiał się

zabarykadować przed jej wpływem. Nie weźmie jej w ramiona i nie obejmie,

chociaż drżał ze szczęścia na samą myśl o tym. Musiał realizować swój plan.

- Chyba mnie nie nabierasz? - powiedział. - W każdym razie, teraz już

wiesz.

- Ale o co w ogóle chodzi? Co jest tak ważnego w tym ukartowanym

małżeństwie? - dopytywała Aliyah.

Kamal wzruszył ramionami.

- Jak miło, że tak bardzo interesuje cię twoja część regionu. Sądzę, że

gromada twoich współlokatorów wie znacznie więcej o sytuacji w Zohaydzie i

Dżudarze niż ty.

- Znowu jesteś niedoinformowany. Mieszkam sama. Zawsze mieszkałam

sama, tylko czasami udzielam schronienia znajomym, którzy są w potrzebie.

Nie oglądam wiadomości i nikt mnie nie oświecił. Być może rodzice nie

chcieli mnie zbombardować wieściami od razu, tylko strzelali po trochu, żeby

bardziej bolało.

Mówiła tak przekonująco. Ale zawsze tak mówiła.

- Będę udawał, że to dobra wymówka.

Kamal wziął głęboki oddech. Jako jego przyszła żona i królowa, musi się

o wszystkim dowiedzieć.

- Kiedy mój ojciec, książę koronny, zmarł, a nasz nieżyjący już król nie

pozostawił po sobie męskiego potomka i pozostawił sukcesję tronu swoim

R S

bratankom, Al Szalanowie w Dżudarze podnieśli głos, że teraz oni chcą

zasiadać na tronie. Inaczej grozili powstaniem, w wyniku którego Dżudar

stałby się areną wojenną.

- Skoro tak bardzo wam zależy na pokoju, to czemu im nie oddacie tego

tronu?

- Uważasz, że oddanie tronu Al Szalanom w kraju zamieszkałym w

siedemdziesięciu procentach przez Al Masudów i klany im lojalne

zapewniłoby pokój? Darujmy sobie twoje przemyślenia. Jakby było lepsze

rozwiązanie, to już dawno stanąłbym na głowie, żeby je wdrożyć. Jedynym

wyjściem jest wprowadzenie krwi Al Szalanów do linii genealogicznej Al

Masudów.

Aliyah uciekając wzrokiem, wymamrotała:

- Ale czemu trzeba mieszać Al Masudów z Al Szatanami z Zohaydu, a

nie z Al Szalanami z Dżudaru? Przecież król Atef jest Zohaydańczykiem.

- O to musisz spytać archiwistów i genealogów. Twierdzą oni, że w

żyłach króla Atefa płynie najczystsza krew Al Szalanów, jaką można znaleźć.

A chodziło o to, aby najpotężniejszy Al Szalan z Zohaydu mógł wspomóc Al

Szalanów z Dżudaru w staraniach o tron. Król Atef odmówił już tego wsparcia

w Zohaydzie, bojąc się powstania. I teraz Al Szalanowie wpadli we własne

sidła. Nie mogą już odwołać tamtego dekretu, a ty, jako córka króla Atefa,

spełniasz ich warunki. W razie gdybyśmy się nie pobrali, to dają do

zrozumienia, że podejmą się niepokojowych prób przejęcia tronu i wywołają

powstania w obu krajach. Każde inne rozwiązanie jest zatem z góry skazane na

porażkę. Mam nadzieję, że pamiętasz jeszcze trochę historii i wiesz, jak się

sprawy mają w naszym regionie?

Aliyah patrzyła na niego błagalnie, prosząc o jakieś inne wyjście. Szukała

ratunku. Kamal nie zdawał sobie sprawy, że potrafi być tak silny i oprzeć się

R S

obezwładniającemu pragnieniu porwania jej w ramiona. Stał nieporuszony, aż

wszelka nadzieja w niej wygasła.

- Jest aż tak źle, prawda? - powiedziała cicho zrezygnowana.

Zamarł. Przecież wmówił jej, że go nadal pragnęła, aby sprowokować w

niej jakąś odpowiedź, aby zemścić się za to nieuleczalne uzależnienie od niej.

Ale jej oczy, zdradzające desperację, mówiły prawdę. A może go tylko znowu

mamiła?

- Jest gorzej - odparł chłodno. - Mamy wyznaczoną datę.

- Datę?! - Aliyah usłyszała swój głos jak przez mgłę.

- Za pięć dni. Moje joloos, czyli dzień objęcia tronu, ma być jednocześnie

dniem naszych zaślubin.

Grunt usuwał jej się spod nóg, odpływała gdzieś w dół.

- Kamal, musi być inne wyjście. Nie możemy się pobrać. Przecież się

nienawidzimy...

Zacisnął pięści.

- Nawet nie wiesz, ilu królów poślubiło kobiety, do których czuli odrazę.

Jest jednak jeszcze jeden dekret, który cię przerazi. Kiedy poczniesz męskiego

potomka, to już cię nie tknę, a jak go urodzisz, to się z tobą rozwiodę.

Aliyah stała sztywna jak kołek, jakby nie rozumiejąc jego słów.

- Al Szalanom nie będzie już na niczym innym zależało, bo jesteś tylko

narzędziem mającym zapewnić im męskiego potomka i ciągłość rodu. Kiedy to

nastąpi, każdy jakoś skorzysta z tego zamieszania. Król Atef będzie miał

pokój, a ja zapewnię przyszłość tronowi Dżudaru. A co ty byś chciała? Podaj

swoje żądania.

- Podać żądania?! - wrzasnęła histerycznie, nie kontrolując głosu. - W

zamian za bycie potraktowaną jak rozpłodowa klacz, a później odstawioną jak

R S

trędowata? Może tak oddasz mi królewskie klejnoty Dżudaru? Słyszałam, że są

warte miliardy.

Gdyby mogła myśleć spokojnie, zapewne przestraszyłaby się go. Kamal

patrzył na nią, wrząc z gniewu i agresji. Nagle się rozluźnił.

- Załatwione - zgodził się gładko.

Aliyah, zaskoczona, doznała olśnienia. W jakiś sposób wyczuwała, że

nigdy nie przestała go kochać. Jak mogła tak długo znosić te słowa obrazy,

jego gorycz i pogardę? Przecież nie była dziwką, jak ją nazywał. Czy może

była nią, bo kochała go mimo wszystko?

Nie, przecież zakochała się w nim wtedy, kiedy okazał się dla niej taki

niesamowity. Nawet jego okrucieństwo nie zatarło tych wspomnień. Obraz

człowieka, który był jej bratnią duszą, zawsze dominował nad innymi jego

zachowaniami i odrzucała podświadomie wszystkie okropne słowa, którymi ją

obrzucał. Pragnęła oczyścić go z zarzutów i wyidealizować.

Jednak, wobec tak przytłaczającego biegu wydarzeń, jakie znaczenie

miały ich emocje, jakie znaczenie miała jej przyszłość albo ona sama?

Żadnego. Miała jednak jeszcze coś, czym mogła się bronić. Zależało jej na

swoim własnym szczęściu. Chciała uzbroić się przeciwko jego pogardzie i

obrzydzeniu, aby jej nie unicestwiły. Nie mogła jednak już dłużej

powstrzymywać łez.

- A co będzie, jak nie będę mogła począć? Albo jeśli ty nie będziesz mógł

spłodzić dziecka? Co wtedy? - łkała.

- O biżuterię nie musisz się martwić. Zatrzymasz ją sobie. Jeśli chodzi o

mnie, to jestem płodny. A jeżeli się okaże, że ty nie jesteś, to będzie to powód

do szybkiego rozwodu, bo jest to dopuszczone nawet w naszej kulturze. Wtedy

będę negocjował inny ślub, z inną córką kolejnego, najbardziej szanowanego

patriarchy z rodu Al Szalanów.

R S

- Tak po prostu wyrzucisz wadliwy model i zamienisz na nowy?! -

zawołała, po czym odwróciła się i biegiem dopadła drzwi.

Doszedł ją jeszcze jego głos:

- Jutro polecisz do Dżudaru. Jak to jest w zwyczaju, nie zobaczymy się aż

do dnia ślubu, ale podam ci listę spraw do załatwienia i zasad, których musisz

przestrzegać. Nie rozczaruj mnie.

Jego głos rozedrgał w niej strunę strachu i rozżalenia. Miała wrażenie, że

za moment pęknie jej serce.

R S

ROZDZIAŁ CZWARTY

- Oddałabym wszystko, aby cofnąć czas.

Tak przekonująca deklaracja spowodowała, że Aliyah uważniej

przyjrzała się kobiecie siedzącej naprzeciw niej. Sierpniowe słońce Dżudaru

wpadało przez zachodnie okna królewskiego pałacu i oświecało

popołudniowymi promieniami falujące złote loki tej kobiety, wydobywając z

jej oczu turkusowe błyski.

Aliyah z zadowoleniem patrzyła na jej szlachetnie wyrzeźbioną twarz i

westchnęła. Anna Beaumont była naprawdę piękną kobietą. Kiedy poznała ją

godzinę temu, od razu rzuciło jej się w oczy ich uderzające podobieństwo. Nie

dało się ukryć, że Anna była jej biologiczną matką.

Anna czekała na reakcję, a Aliyah w tym czasie nalewała jaśminową

herbatę bez cukru ze srebrnego dzbanka do ręcznie malowanych filiżanek z

dmuchanego szkła. Przepych i bogactwo, wyzierające z każdego przedmiotu

znajdującego się w tym pałacu, rozbudziło w niej duszę artystki. Nawet w

pewnym sensie spowodowało, że na chwilę zapomniała, że jest tylko częścią

politycznych planów i zobowiązań Kamala.

Podała Annie filiżankę i patrzyła jej w oczy, pijąc w ciszy. Ostatnie dwa

dni minęły szybko, od chwili, kiedy dwóch eskortujących ją do kawalerki

mężczyzn pomagało jej szybko spakować walizki. Gdy wreszcie wyrzuciła ich

za drzwi w środku nocy, zastała ich na swoim progu o świcie. Potem została

zaprowadzona do dżudariańskiego odpowiednika Air Force One.

Kamal traktował ją po królewsku, narzucając jej w ten sposób swój styl

życia. Wysłał jej pouczającą wiadomość głosową, czego powinna się od tej

chwili spodziewać jako przyszła królowa. Przypomniał jej, jak powinna

przyjmować należne jej hołdy i szacunek, okazując pewność siebie, życzliwość

R S

i majestat. Aliyah pozwoliła porwać się biegowi wydarzeń, któremu nie mogła

zapobiec, i została zakwaterowana w gościnnym skrzydle pałacu. Lista zadań,

które miała wypełnić, powoli się wyczerpywała.

Pierwszą sprawą o poranku była rozmowa z trójką rodziców, w której

musiała ich poinformować, że akceptuje to polityczne małżeństwo i że wypełni

swoje obowiązki. Zawsze traktowała ich z miłością i szacunkiem, nawet wte-

dy, gdy ich poczynania ją prawie zgubiły, ale nie zamierzała zwracać przy nich

uwagi na maniery.

Po zakończonych rozmowach z rodzicami poszła spotkać się na

wyznaczonej wcześniej herbatce ze swoją „drugą" matką. Kamal kazał

sprowadzić Annę z dworu króla Atefa, gdzie okazała się przyczyną poważnych

domowych niesnasek. Królowa, będąca, jak się okazało, macochą Aliyah,

zawsze wywoływała rodzinne konflikty i intrygi, będąc wiecznie

niezadowoloną ze wszystkiego. Aliyah mogła się tylko domyślać, jak wrzało

teraz w pałacu, kiedy królowa miała przed sobą chodzący dowód zdrady swo-

jego męża.

I oto siedziały razem. Anna po dwudziestu siedmiu latach czekania na

możliwość zobaczenia córki, a Aliyah po dwóch tygodniach, które dłużyły się

niemiłosiernie. Wydawało jej się, że poznałaby Annę nawet na ulicy. I nie cho-

dziło tylko o podobieństwo fizyczne, ale o jakąś niewytłumaczalną więź

między nimi. Aliyah zdawała sobie sprawę, że Anna czuje podobnie i że jest

podekscytowana tą niezwykłą sytuacją.

Rozmawiały więc o Dżudarze i Zohaydzie, porównywały pałace, pogodę,

zwyczaje, walutę i wspominały Los Angeles. Ale to były tylko tematy

zastępcze, które przygotowywały grunt pod ich właściwą rozmowę. Nagle

Anna zaczęła wpatrywać się w dno filiżanki.

- Nie wiem, co mogłabym powiedzieć, co nie brzmiałoby jak...

R S

Aliyah pochyliła się i dotknęła jej kolana.

- Może po prostu powiesz co myślisz? Co czujesz? Wyczerpałyśmy

tematy zastępcze, pora na ten istotny.

Anna skinęła, a jej oczy mocniej się zaczerwieniły.

- Czy znienawidziłaś mnie jeszcze bardziej? - wyszeptała.

Aliyah opadła na oparcie jedwabnej, miękkiej sofy. Westchnęła.

- Nie powiem, że nie było we mnie nienawiści. Jest jej trochę we mnie

nadal. Jednak nie do ciebie, ale z powodu całej tej sytuacji. Nie zamierzam cię

oceniać. Mogę tylko próbować sobie wyobrazić, co cię skłoniło do takiej decy-

zji. Pewnie i tak twoje życie nie było przez to łatwiejsze. W ostatecznym

rozrachunku mogę ci podziękować.

Anna zamrugała, nie dowierzając.

- Ale za co mi dziękujesz?

- Za to, że mnie jednak urodziłaś. Byłoby łatwiej i bez konsekwencji

pozbyć się mnie, gdy byłaś w ciąży. I chociaż moje życie nie było usłane

różami i nie zapowiada się, aby było lepiej, to i tak je lubię. Nie zamieniłabym

go na niebyt. Za to właśnie dziękuję.

Turkusowe oczy wezbrały łzami, pociągając za sobą łzy, które Aliyah

paliły tuż pod powiekami.

- Nigdy nawet nie myślałam, że tak to odczujesz. Naprawdę tak to

widzisz?

- Zorientujesz się sama, że zwykle mówię to, co myślę - powiedziała

Aliyah. - Wszyscy mnie za to strofują i twierdzą, że nie jest to objaw dobrego

wychowania, ale przynajmniej wiadomo, czego się można po mnie

spodziewać.

Anna się uspokoiła.

R S

- Nawet nie wiesz, jakie to dla mnie ważne, że tak mówisz. Długie lata

żyłam w poczuciu winy i bólu, aż dowiedziałam się, że żyjesz przy ojcu i że

mogę cię zobaczyć. Przystałabym nawet na to, żeby popatrzeć na ciebie z dale-

ka, wiedząc, że zasłużenie mnie nienawidzisz. Ale ty jesteś taka cudowna,

pełna życia i dobroci.

- Znam wielu, którzy uważają mnie za zmienną i nieprzewidywalną.

Lepiej więc nie oceniaj mnie, zanim mnie trochę nie poznasz.

- Już nie zmienię zdania. To jest ta pierwsza rzecz, która emanuje od

ludzi. Jesteś pełna życia i niezmiernie twórcza, całkowicie niezależna i masz

odwagę, by głosić swoje przekonania. A jednak jesteś nieprzewidywalna i to ci

się chwali.

- Ale wyznanie. Czy mogę cię wezwać następnym razem, kiedy spadną

mi na głowę oskarżenia, że jestem nieracjonalna, Anno? Czy mogę cię tak

nazywać? Dziwnie bym się czuła, gdybym miała mówić do ciebie „mamo".

Anna pochyliła się nad stolikiem, pełna entuzjazmu.

- Jeśli w ogóle chcesz mnie jakoś nazywać, to proszę, używaj takiego

imienia, jakie ci będzie pasowało.

- Anna brzmi ładnie - powiedziała Aliyah. Uśmiech Anny przygasł.

Zapewne uważała, że nie powinna tak szybko spoufalać się z córką, której się

kiedyś wyrzekła. - Posłuchaj, Anno. Powiedziałaś, że czas nie ma znaczenia,

zatem zostawmy już przeszłość w spokoju i spróbujmy pójść dalej. Nie ma

sensu zachowywać się z odpowiednią do sytuacji rezerwą. Jeśli chcesz mnie

poznać i być częścią mojego życia, to zacznijmy od teraz. Co ty na to?

- Och, oczywiście, że tego chcę! Jak ktoś mógł uznać cię za kapryśną i

nieracjonalną?

Aliyah zastygła w bezruchu. Po raz pierwszy poczuła, że wreszcie jest

ktoś, komu chce i może powierzyć swoje tajemnice.

R S

- Kiedy miałam sześć lat, nie byłam w stanie zainteresować się szkołą.

Ciągle słyszałam jakieś głosy i miałam w głowie całe światy, o których

opowiadałam tym, którzy słuchali i tym, którzy słuchać nie chcieli. Prawie

wykryto u mnie autyzm, ale chyba byłam na to za mądra, bo w końcu

orzeczono ADHD.

Anna się zmartwiła.

- To przeze mnie - powiedziała. - Odziedziczyłaś to po mnie. Zawsze

byłam za szybka, nadpobudliwa i tak dalej. Chyba właśnie to tak

zafascynowało Atefa. I to go chyba ostatecznie odstraszyło, poza tym, że

musiał wziąć ślub ze względów politycznych.

- Przez długi czas ulegałam namowom różnych psychologów, ale już

koniec. Kto powiedział, co jest nadpobudliwe, a co nie? Każdy z nas jest

innym człowiekiem, więc o co chodzi? Chcieli, żebym się podporządkowała i

kiedy tego nie zrobiłam, starali się mnie „naprawić". Postawiono błędną

diagnozę i nakazano mi brać leki psychotropowe, zwiększając dawkę aż do

uzyskania satysfakcjonującego efektu. Przez następne dziesięć lat byłam kimś

w rodzaju zombie.

- Och! - westchnęła Anna. - Aliyah, tak mi przykro.

- Mnie czasem też. Chyba przez to przegapiłam dzieciństwo, jakbym

oglądała je przez matową szybkę.

- A twoi rodzice nie wiedzieli o tym?

- Z początku tak. Najpierw odetchnęli z ulgą, kiedy nauczyciele, którzy

się do tego wszystkiego przyczynili, powiedzieli, że jestem wzorową uczennicą

i widzieli w tym potwierdzenie swojej diagnozy. Potem rodzice przypisywali

moją przytłumioną osobowość okresowi dojrzewania. Kiedy miałam

czternaście lat, już więcej nie mogli się oszukiwać i chcieli odstawić te leki.

Ale chyba próbowałam popełnić samobójstwo, więc poddali się i znowu

R S

brałam. Któregoś dnia, kiedy miałam siedemnaście lat, usłyszałam rozmowę o

tym, że wiedzieli, że to była zła diagnoza oraz że ten lek mnie uzależnił.

Postanowiłam więc sama spróbować się od tego wyzwolić.

- I jak ci się udało? - spytała Anna, płacząc.

- Okropnie. To była psychiczna i fizyczna walka z bólem. Przeszłam

wszystkie etapy wychodzenia z nałogu. Chyba przez jakiś czas byłam

niespełna rozumu.

Serce Aliyah waliło tak mocno, jakby jeszcze raz przeżywała wszystko

od nowa. Ubranie tych cierpień w słowa było dla niej swego rodzaju

wyczerpującym oczyszczeniem.

Po długiej chwili Anna zapytała:

- Ale już wszystko jest dobrze?

- Tak. - Aliyah postanowiła być szczera do końca. - Ale poślubienie

mężczyzny, którego nie chciałabym już nigdy oglądać nie jest w porządku.

Anna rozpłakała się na dobre.

- O Boże, wszystko co zrobiłam, tak bardzo zaważyło też i na twoim

życiu. I nadal cię to rani, zmieniając twoje życie wbrew twojej woli. Myślałam,

że twój los się zmienia na lepsze, szczególnie po tym, jak zobaczyłam twojego

przyszłego męża i wydał mi się taki wspaniały.

- Anno, każda kobieta na świecie myślałaby tak samo. Co nie czyni z

niego takiego człowieka, na jakiego wygląda.

Anna wyglądała jak ktoś, kto zaraz dostanie zawału. Aliyah początkowo

powstrzymała impuls, aby ją objąć i pocieszyć. Ale co tam, w końcu zawsze

chciała pocieszać innych w niedoli.

Anna aż podskoczyła, kiedy Aliyah chwyciła ją lekko za ramiona i

ścisnęła w porozumiewawczym geście. W jej oczach widniały zaskoczenie i

nadzieja.

R S

- Hej, to nie twoja wina, OK? - powiedziała Aliyah. - Może tak kiedyś

myślałam, ale to byłaby przesada. To nie ty przecież zrobiłaś z Al Szalanów

pazernych drani i zamieniłaś Kamala w bezwzględnego typa.

- Czuję się jeszcze gorzej, gdy jesteś tak wspaniałomyślna.

- Jestem po prostu uczciwa. - Aliyah uśmiechnęła się, wywołując tym

samym uśmiech na twarzy Anny. - Można spojrzeć też na to inaczej - dodała. -

Przecież gdybyś mnie nie urodziła, to dwa królestwa byłyby już w stanie

wojny. Niewiele kobiet może pochwalić się tak poważnym wpływem na

historię. A wiele z nich wychodzi za mąż z najzwyklejszych powodów,

niczego dobrego nie robiąc dla innych. Być może twój związek z królem

Atefem, o którym nie umiem mówić „tata", musiał się zdarzyć, abym się uro-

dziła i została rękojmią pokoju.

- Można na to patrzeć i w ten sposób - zauważyła drżącym głosem Anna.

- Wszystko teraz brzmi o wiele lepiej, więc zróbmy z tego naszą oficjalną

wersję, dobrze?

- W najśmielszych marzeniach nie wyobrażałam sobie takiego obrotu

spraw. Nie wiedziałam, kim jesteś ani gdzie mieszkasz. Potem Atef mnie

odnalazł, a ja wmówiłam mu, że Fara to jego córka, podczas gdy jest moją...

moją...

- Adoptowaną córką. Właściwie twoją prawdziwą córką. Nie ta matka, co

urodziła, lecz ta, co wychowała. Zawsze tak uważałam.

- I chciałabyś - zaczęła niepewnie Anna - żeby między nami była tylko ta

biologiczna więź?

- Skądże. Chociaż nie umiem myśleć o tobie jak o własnej matce. Już

jedną mam i kocham ją, mimo że pozwoliła tak zwanym medycznym

ekspertom zrujnować mi życie. Ale wiem, że chorobliwie pragnęła, abym była

zdrowa i normalna.

R S

- I w tym jestem podobna do Bahiyah. Też chorobliwie pragnęłam, żeby z

Farą wszystko było dobrze - dodała Anna.

- No proszę, kolejna rzecz, która mnie łączy z Farą. Nie mogę się

doczekać, kiedy ją poznam.

- Ona też, ale nie chciała ci się narzucać.

- To ja narzucę się jej. Zostały mi trzy dni do zaślubin tego stulecia, jak

nazywa to mój narzeczony, zatem potrzebni są mi wszyscy życzliwi ludzie,

których do tego czasu poznam.

Do uszu Aliyah dobiegł dźwięk samochodów parkujących na podjeździe.

Nadjechał orszak Kamala. Król wrócił do domu.

- Może rozprostujemy nogi? - zaproponowała Aliyah.

Anna wstała i wygładziła spódnicę błękitnej garsonki. Wyszły razem

przez francuskie okno balkonowe na ogromną werandę wychodzącą na

szerokie schody, które prowadziły do ogrodu. Anna, zatopiona w swoich

myślach, nie zauważyła kawalkady samochodów zatrzymującej się przed

głównym wejściem do pałacu.

- Jesteś taka chętna, aby mierzyć się z trudnymi sytuacjami - zagaiła

Anna - że wydaje mi się, że wyzywasz cały świat do walki. A jednak, pomimo

pragmatyzmu, nie akceptujesz tego małżeństwa, prawda? Czujesz się jak w

pułapce, tak?

Ta miła pani miała rację co do jednego. Aliyah czuła się jak w pułapce,

mając w perspektywie małżeństwo bez miłości i szacunku. Ale tylko na

dziewięć miesięcy. Jeśli spełni się jako inkubator, to on ją zostawi po raz

kolejny. Miała tylko nadzieję, że to jej na nowo nie zdruzgocze.

Aliyah wypięła pierś do przodu, kiedy Kamal wysiadał ze środkowej

limuzyny. Zauważył ją w momencie, w którym się wyprostował. Ich spojrzenia

spotkały się, a za jego spojrzeniem szła fala gniewu. Nie podobało mu się, że

R S

wystawiła się, aby ją zobaczył. Miała czelność złamać jeden z przedślubnych i

bezsensownych nakazów kulturowych. Podobno jeśli młodzi zobaczą się na

kilka dni przed ślubem, to ich związek zostanie zniszczony przez niezgodę i

niesnaski. Trudno było o jeszcze gorszą sytuację, skoro ich związek już był

zniszczony złą wolą, gniewem i brakiem nadziei.

Wciąż cię rozczarowuję, ya habibi? Aliyah patrzyła mu śmiało w oczy, a

on stanął przodem i zamierzał, zdawałoby się, podejść do niej i wyszczekać

kilka rozkazów. Zrobiła do niego głupią minę i spojrzała na Annę. Anna

patrzyła na Kamala przez dłuższą chwilę, po czym zwróciła się do Aliyah.

- O rany! To było takie... intensywne.

- O tak, to cały Kamal - odparła Aliyah.

- Ale oboje wyemitowaliście tyle emocji, że służby bezpieczeństwa

Dżudaru powinny zarządzić czerwony alarm.

Aliyah westchnęła i spojrzała kątem oka na Kamala, który nadal tam

tkwił, wpatrzony w nią niczym gniewny posąg boga. Gdyby tylko nie wyglądał

tak wspaniale albo gdyby miał usposobienie, które by pasowało do wyglądu.

- To małżeństwo nie jest tylko znienawidzonym obowiązkiem dla ciebie.

Pragniesz tego małżeństwa, jednak boisz się, że wam nie wyjdzie. Dlatego się

boisz, prawda? - dodała Anna, jakby czytając w myślach swojej córki.

O tak, Aliyah się bała i widziała, że Kamal po cichu obiecuje jej dotkliwe

konsekwencje jej niesubordynacji.

- Już ją polubiłem.

Kamal spojrzał na Szehaba z miną pełną irytacji.

- Kobieta, która się ciebie nie boi i jeszcze robi do ciebie miny, jest

świetna. Jest jedyna w swoim rodzaju niczym skarb. I jeszcze ma piękną buzię.

Kamal zastanawiał się właśnie, jak zareagowaliby zaproszeni goście,

gdyby porządnie stłukł swojego zadowolonego z siebie brata i obaj pokazaliby

R S

się na uroczystościach z podbitymi oczami i szwami na wargach. Odetchnął,

aby wyrzucić z siebie agresję. Nie da się sprowokować. Jej też nie. A jednak

specjalnie mu się pokazała, chociaż dał jej wyraźnie do zrozumienia, że

dopiero mogą zobaczyć się na ślubie. Zupełnie go to rozbiło i czuł, że traci nad

sobą kontrolę.

A teraz jeszcze ten Szehab z tym kpiącym i skupionym spojrzeniem,

osłabiający mu siłę woli.

- Ale taka reakcja nie jest chyba wynikiem jednego spotkania z tobą? -

ciągnął dalej Szehab. - Jej bunt narastał chyba dość długo? A twoja niema

odpowiedź była bezcenna.

Kamal warknął na Szehaba i rzucił okiem w to miejsce, gdzie jeszcze

przed chwilą stała Aliyah. Zmusił się, żeby spojrzeć gdzie indziej i skierował

wzrok na maszty, które sterczały z wieżyc bramy głównej, a łopoczące na nich

flagi Dżudaru opuszczone były do połowy, upamiętniając śmierć króla Zahera.

Na ramionach czuł ciężar odpowiedzialności, będący najlepszym

lekarstwem na wewnętrzne wzburzenie. Wziął głęboki oddech i zaczął iść w

stronę szerokich schodów, omiatając wzrokiem pałac. Zupełnie, jakby oglądał

go po raz pierwszy. Widział wznoszącą się ku niebu czteropiętrową, kamienną

budowlę, która była kulturową mieszanką wszystkich cywilizacji, jakie

zaludniały ziemie Dżudaru. W jakiś sposób wszystkie bizantyjskie, hinduskie,

perskie i tureckie ornamenty tworzyły niepowtarzalny, arabski styl, przez który

przebijały się wpływy bogatej i czasami brutalnej historii tego regionu,

naznaczone od niedawna europejską nowoczesnością. Mimo wszystko był to

pomnik współczesności i przyszłości.

Ta budowla w swojej wielobarwności przypominała mu Aliyah. Kamal

wspinał się szybko po szerokich stopniach, słysząc oddech podążającego za

nim Szehaba i czując jego palący wzrok na policzku.

R S

- Szkoda, że nie miałem kamery cyfrowej. Z myślą o przyszłych

pokoleniach, oczywiście.

- Pamiętasz, jak mnie ostrzegałeś, że zbyt często nadużywam imienia

twojej ukochanej Fary? Tak jak ja, masz piękny zestaw zębów, o które musisz

dbać, tylko po to, żeby olśniewać swoją uwodzicielkę, więc zamknij się,

Szehab.

- Czy to rozkaz, „mój królu"? - Mówiąc to, Szehab podnosił i opuszczał

komicznie brwi. Za chwilę jednak spoważniał. - Czy to czasem nie Aliyah

sprawiła, że twoje zdanie o związkach jest takie złe? Czy to nie przez nią

zachowywałeś się przez ostatnie lata niczym zraniony tygrys? - dodał.

Taaak. Szehabowi niewiele trzeba, żeby kogoś rozszyfrować. Ale to

prawda, że odkąd się z nią rozstał, Kamal zachowywał się jak zraniony

drapieżnik. Jednak przy całej swojej bezwzględności, był zawsze

sprawiedliwy. Ale nie dla Aliyah. Przedwczoraj obrzucił ją niewybaczalnymi

słowami. Piekło, fizyczne i psychiczne, które w nim wywołała, stępiło mu

rozum. Nie mógł sobie pozwolić na takie emocjonalne wyskoki. Spoczywała

na nim misja objęcia tronu. Był odpowiedzialny za pokój w regionie. Musi

trzymać się z daleka od Aliyah i zbliży się do niej tylko po to, żeby począć

dziedzica. Nie pozwoli, aby go znowu zauroczyła. Jeśli tylko jej na to pozwoli,

ulegnie.

- Nie chcę się wtrącać... - zaczął Szehab.

- Dalej, wtrącaj się, ale nie zdziw się, jak obiję ci tę zadowoloną gębę.

- Jeśli to by miało pomóc - westchnął Szehab - to bym ci pozwolił.

Pewnie myślisz, że masz do tego prawo w odwecie za to, że ci przekazałem

tron.

- Jakby to była piłka do rugby...

R S

- Trochę z nią pobiegałem, lecz to ty musisz wykonać ostateczne

przyłożenie. Ale odłóżmy te sportowe porównania, Kamal. Jeśli było coś źle

między wami, to daj już spokój. Aliyah będzie twoją kobietą, królową i matką

twoich dzieci. Dorównuje ci wyglądem i inteligencją. Chyba czułeś do niej

wystarczająco dużo, skoro cię tak długo trzymało po tym, jak się rozstaliście.

Pomyśl o dobrych stronach, odrzuć złe. Traktuj ją dobrze, a wszystko do ciebie

wróci.

- O co chodzi? - zapytał Kamal, gdy przechodzili przez wysokie,

mahoniowe drzwi. - Mama zostawiła ci instrukcję, co mi przeczytać, zanim się

ożenię czy przeczytałeś to w poradniku „Szczęście domowe dla idiotów"?

Szehab zaśmiał się głośno, jednak szybko spoważniał.

- Chcę, żebyś był szczęśliwy, braciszku. To trwa już zbyt długo. Nie mam

wglądu w twoją sytuację, ale zawierzam moim instynktom i sercu. Szczególnie

po tym, jak doprowadziły mnie do najgłębszych pokładów miłości, którą dzielę

z moją najwspanialszą Farą.

Kamal przemilczał odpowiedź, która byłaby pełna obscenicznych słów.

Weszli do holu podpartego kolumnami, na których opierała się gigantyczna

kopuła. Przejście z gorącego, rozpalonego słońcem dziedzińca do chłodnego,

zacienionego wnętrza ukoiło mu serce. Wkrótce będzie to wszystko oglądał

nowymi oczami, swoimi i Aliyah.

- Dzięki, ale nie skorzystam, bo nie zamierzam być w najgłębszych

pokładach niczego - odpowiedział Kamal po dłuższej chwili. - Pogrążanie się

w oszukiwaniu samych siebie zostawiam tobie i Farukowi. A zwłaszcza tobie,

jako „zapasowemu" księciu, się udało. Żadnej presji, żadnych zobowiązań.

Zrzuciłeś na mnie tę robotę, to daj mi ją porządnie wykonać.

Szehab wbił w niego oczy i prawie rozczytał rój kłębiących się tam

myśli. Potem pogroził mu palcem.

R S

- Zmień nastawienie. Nie zabieraj przeszłości w przyszłość, Kamal. Ona

zatruwa ci życie.

- No tak, mówimy z pozycji wielce doświadczonego życiowo, co? -

wyszydził Kamal, gdy podeszli do drzwi sali obrad, a on odprawił ochronę

ruchem dłoni. - Też mi wielkie doświadczenie w byciu kompletnie

podporządkowanym swojej syrenie i w utracie kontaktu z rzeczywistością.

- Zobaczysz, że dla ciebie też się tak skończy, więc, jak każdy mądry

człowiek, zaczerpnij z doświadczeń innych i nie powielaj ich błędów.

- Twoja sytuacja - zezłościł się Kamal - w niczym nie przypomina mojej,

a moje błędy nie są twoimi. Odcinasz się od przeszłości i chowasz głowę w

piasek.

- Jeśli wydaje ci się, że nie jesteś jej ani sobie niczego winien, to jesteś to

winien ludziom w tym kraju. Przebaczaj i zapominaj albo nie okażesz się

królem, na jakiego zasługują. Możesz też zmienić zdanie, odpuszczając sobie

uprzedzenia i gorycz.

- Uważaj, bo możesz przedawkować optymizm.

- Wolę to niż przedawkowanie pesymizmu. Jeśli bilans będzie podobny,

to przynajmniej będzie mi lżej. Pomyśl o tym, Kamal.

- Dobrze, starszy bracie. Jestem twoim dłużnikiem za tę pokrzepiającą

rozmowę. Jakże mógłbym żyć bez twej mądrości?

Szehab rozejrzał się, aby mieć pewność, że są sami, a potem uderzył

Kamala mocno w tył głowy otwartą dłonią. Zanim Kamal mu oddał, Szehab

pochylił się nisko i oddalił niespiesznie, mrucząc pod nosem:

- Do usług, Wasza Wysokość...

R S

ROZDZIAŁ PIĄTY

- Jesteś więc moją siostrą jakby?...

Aliyah przechyliła głowę, bacznie przyglądając się kobiecie o

niewymuszonym i bardzo zaraźliwym uśmiechu. Miała gęste włosy,

szmaragdowe oczy i oryginalną urodę, w czym była podobna do Aliyah, która

sama nie rozumiała czym, w jej przypadku, tak bardzo się wszyscy

zachwycają.

Innego zadania byli jednak ludzie z Zachodu, ze świata mediów i

reklamy. Cenili sobie tak wysoko jej mieszaną, egzotyczno-europejską urodę,

że płacili wielkie pieniądze za naklejanie jej twarzy na swoich produktach i

używanie jej do kampanii reklamowych. Dawało jej to możliwość utrzy-

mywania się bez wpływów i hojności rodziny i pozwalało na sponsorowanie

wielu organizacji pomocy społecznej.

Fara także była wymieszana etnicznie, chociaż trudno było określić, które

cechy w niej przeważają. Czy to dlatego Anna ją zaadoptowała, że

przypominała jej małą Aliyah?

- Och, tak! - Fara z entuzjazmem kiwała głową. - I jestem zachwycona

każdym calem mojej siostry. Nawet nie wiesz, jakie wspaniałe były dla mnie te

ostatnie miesiące. Żyłam sobie tak powoli, nie spodziewając się niczego, aż

poznałam Szehaba. I to już przeszło moje najśmielsze oczekiwania, aż tu nagle

dzieje się jeszcze to. Całe życie marzyłam o dużej rodzinie, a teraz nie tylko

mam siostrę, która będzie moją szwagierką, ale na dodatek jesteś, jak ja, pół-

Amerykanką i jesteś w moim wieku. No i będziemy tu razem mieszkały!

- No, jeśli mieszkanie prawie kilometr od siebie można nazwać

mieszkaniem w jednej rezydencji...

R S

- Chyba się na siebie przypadkiem nie natkniemy bez wcześniej

umówionego spotkania - zażartowała Fara.

Aliyah odwzajemniła uśmiech, ukrywając skurcz serca. Niech się Fara

cieszy. Nie musi przecież wiedzieć, że za rok Aliyah już stąd wyjedzie. Nie

miało sensu uzmysławianie jej, że małżeństwo z Kamalem nie będzie w

niczym przypominało jej małżeństwa z Szehabem, w którym gościły miłość i

wzajemne oddanie.

- Chciałabym rozmawiać z tobą całymi dniami. Ale nie mamy całych dni.

Jak już okrzepniesz po weselu, szczególnie po miesiącu miodowym, to

chciałabym, żebyśmy opowiedziały sobie całe nasze życie. Pewnie będę

dostarczać ci mocnych wrażeń, więc mnie powstrzymuj, żebym nie zagadała

cię na śmierć.

- Nie martw się, na pewno cię przegadam - powiedziała Aliyah.

Słuchając Fary, Aliyah uświadomiła sobie, że nie tylko jej aluzja do

wspaniałego miesiąca miodowego u boku Kamala ją rani, ale także blask,

którym promienieje ta dziewczyna. Była kobietą, do której tak bardzo

pasowało jej imię. Była radością, i jeszcze na dodatek spełnioną radością.

A czemu nie miała taką być? Była żoną Szehaba Al Masuda, który

wielbił każdą rzecz, której dotknęła. Byli zaledwie dwa tygodnie po ślubie i

sądząc po tym, jak dotykała brzucha, zapewne była już w ciąży. I jeszcze

doszła do tego Aliyah, jej nowa, odnaleziona siostra. Fara była kimś tak

otwartym i nieskalanym, że Aliyah wiedziała, że znajomość z Farą niezmiernie

wzbogaci jej życie. Ale teraz czuła się przy niej jak obnażony nerw i

emanująca pozytywnymi emocjami Fara sprawiała jej wielką przykrość.

- Mama powiedziała, że możesz potrzebować pomocy przed ślubem,

więc jestem do twojej dyspozycji - oznajmiła Fara, wyrywając ją z zamyślenia.

R S

- Jesteś przekonana - Aliyah siliła się na lekki ton - że twój mąż pozwoli

ci na takie czasochłonne zaangażowanie?

Oczy Fary zrobiły się malachitowe na wspomnienie Szehaba.

- No pewnie, szczególnie, że to będą tylko trzy dni.

- Kładźmy nacisk na dni.

Aliyah odwróciła wzrok na dźwięk melodyjnego i wesołego głosu i

zobaczyła klasycznie piękną, rudowłosą dziewczynę, podobną do Rity

Hayworth, niosącą na biodrze najśliczniejsze dziecko, jakie kiedykolwiek

widziała. Dziewczynka wpatrywała się w nich z wielkim zainteresowaniem i

inteligencją bijącą z jej złocistych oczu. Mogły to być oczy Kamala. Na pewno

jest córeczką Al Masuda.

- Jeśli dodamy do tego noce, będziemy miały na karku kilku bardzo

zrzędliwych, dżudariańskich samców alfa, a tego chyba nie chcemy. Prawda,

moje panie?

- Carmen, wróciłaś! - pisnęła Fara i podbiegła, aby je uściskać i

ucałować.

Odwróciła się do Aliyah i powiedziała:

- Oto bogini planowania wielkich wydarzeń. Urządziła mi bajkowe

wesele w tak krótkim czasie, a ja miałam się tylko ubrać i oddać w ramiona

Szehaba, nurzając się w perfekcyjnym przepychu i wielkim szczęściu. Jak to

dobrze, że przejmie wszystko w swoje ręce!

Więc to była Carmen, żona najstarszego z Al Masudów, Faruka. To ona

poruszyła kostki domina, dzięki którym teraz Kamal miał zostać królem.

Następna, od której jaśniało szczęście, trzymająca dziecko, zapewne małą

Mennah, które było równie zadowolone z życia.

R S

- Nawet jeśli Faruk nie skróciłby naszej wycieczki, żebyśmy przyjechali

na czas na joloos, to i tak nie darowałabym sobie, gdybym nie maczała palców

w ślubie stulecia. Pod warunkiem, że chcesz, żebym je maczała.

- Chciałabym ukorzyć się przed twoimi palcami i przyznać, że przemiło

mi cię poznać - powiedziała Aliyah.

- Załatwione! - Śmiech Carmen zabrzmiał jak kryształowe dzwonki. - Ci

Al Masudowie ciągle tak się nieprzyzwoicie spieszą do tej żeniaczki. I zawsze

przy tym zasłaniają się wielkimi politycznymi powodami, ale tak naprawdę, to

nie mogą się doczekać, żeby nas dorwać.

Fara zachichotała.

- Jeśli chodzi o mnie, to dorwał mnie szybko. Długo nie wytrzymałam,

poddałam się po jednym dniu. - Zawstydziła się, że ujawniła tak intymne

szczegóły, a rumieniec przyciemnił jej perfekcyjną opaleniznę.

- Ja wytrzymałam szesnaście miesięcy, ale to nie był mój pomysł -

powiedziała Carmen.

A co tam, pomyślała Aliyah, przyłączę się do wyznań.

- Wobec tego, ja pobiłam rekord. Zeszliśmy się po siedmiu latach. I też

nie z mojej winy.

Carmen zaśmiała się.

- Tak, bracia Al Masudowie to gatunek jedyny w swoim rodzaju, ale nie

znajdziecie nikogo lepszego i bardziej sprawiedliwego.

- A z naszego doświadczenia wynika - dodała skwapliwie Fara - że

trudny początek prowadzi do znakomitego końca. Zatem twoje początki, mimo

że najtrudniejsze, sprawią, że będziesz najszczęśliwsza z nas.

Aliyah ugryzła się w język, żeby nie skomentować. Nie byłoby dobrze

zaczynać znajomość, ripostując, żeby mówiły za siebie. W jej przypadku

trudny start prowadził do katastrofy, a Kamal był bezwzględny i

R S

niesprawiedliwy, teraz i w przeszłości. Chociaż zawsze miał inne poczucie

moralności niż reszta świata. A niedługo będzie musiał operować na

najwyższym poziomie odróżniania dobra i zła, który już w niczym nie będzie

przypominał systemu wartości zwykłych śmiertelników.

Carmen uśmiechnęła się, sprowadzając rozmowę na przyjemniejsze tory.

- Moim rekordem jest za to mniej niż czterdzieści osiem godzin od

oświadczyn do ślubu, jeśli można nazwać oświadczynami zarzucenie mnie

królewskimi rozkazami i postawienie mnie przed faktem dokonanym.

Popatrzyła na dziewczynkę wiercącą się, aby ją puścić na ziemię.

- To co, Mennah, przywitasz się z nową ciocią? Będzie twoją królową,

mała księżniczko.

- Nie słuchaj mamy, Mennah. Jestem Aliyah i chcę być twoją kumpelą.

Mennah pisnęła ochoczo i rzuciła się z ramion Carmen na Aliyah.

Carmen się roześmiała.

- Przeszłaś test naszej Mennah. Rzuciła się na ciebie. Teraz już jesteś w

rodzinie Al Masudów.

Oczy Aliyah wypełniły się łzami. Miała nadzieję, że uznają to za

wrażliwość na urok małego dziecka, a przecież była na krawędzi rozpaczy z

powodu ogromu odpowiedzialności, jaka na nią czekała. Była też przejęta

myślami o tym, kiedy sama zajdzie w ciążę. Kiedy jednak poczuła zapach

zdrowego dziecka i tuliła małe ciałko w swoich ramionach, myślała tylko o

tym, że będzie miała własne, które straci z powodu okrucieństwa Kamala.

Fara nie zorientowała się, ale Carmen na pewno wiedziała, że łzy Aliyah

mają głębszą wymowę. Nic dziwnego, Carmen była o wiele bardziej złożoną

osobowością niż Fara. Zapewne jej własne przeżycia spowodowały, że czuła

więcej i głębiej wglądała w ludzkie dusze. Nawet jej spontaniczność była

bardziej przytłumiona, w porównaniu do szczebioczącej Fary. Wydawała się

R S

przy tym otwarta, ale potrafiłaby zbudować barierę niedostępności, gdyby

tylko zechciała, podczas gdy Fara pozostawała dla wszystkich otwarta.

Carmen odebrała Mennah z rąk Aliyah.

- Zatem co ci chodzi po głowie? - zapytała.

- Po głowie? - Aliyah otarła łzy. - Mam listę od narzeczonego i tam jest

napisane, czego mam się spodziewać. Dostałam zeza od samego czytania, a

mózg mi się zagotował.

- No tak, to podobne do brata Faruka. Wydaje mi się, że Kamal jest o

wiele dokładniejszy i oczekuje bardziej szczegółowego wypełniania zadań,

które zleca.

- Dobrze mówisz. I co, nadal deklarujesz, że chcesz mi pomagać?

Carmen popatrzyła na nią z mocnym postanowieniem w oczach i

uśmiechnęła się szerzej.

- Mówiłaś, że masz jakąś listę?

- Jeszcze możesz zmienić zdanie. - Słowa matki, wypowiedziane cicho i

ze strachem, przypomniały Aliyah, że do ceremonii zostało tylko pół godziny.

Nie chcąc odpowiadać, podeszła do dwumetrowego lustra, obserwując

wysoką obcą kobietę, zbliżającą się do niej.

Odkąd przestała pracować jako modelka, spoglądała w lustro tylko po to,

żeby doprowadzić się do niezbędnego porządku. W tej chwili nie mogła się

poznać. To na pewno zasługa tego stroju. Jako księżniczka i modelka nosiła

stroje szyte przez najlepszych projektantów, a jednak żaden z nich nie był tak

piękny jak ten, który miała na sobie. I pomyśleć, że to była jedna ze stu sukni,

z których mogła wybierać.

Kiedy Aliyah przesuwała materiał między palcami, zachwycała się pracą

rąk, które umiały stworzyć taką symfonię wzorów i niepowtarzających się

motywów. Splot brązowych i złotych nitek, maleńkie lusterka, srebrne i

R S

tęczowe cekiny, układ matowej i błyszczącej wstążki, perły i kamienie -

wszystko wplecione starannie w materiał - uświadamiały jej, że nosi na sobie

kilkaset karatów półszlachetnych i szlachetnych kamieni.

Popatrzyła na lehengę, lejącą się, długą spódnicę, która przyjemnie

gładziła jej uda, a kiedy się poruszała, tańczyła, jakby żyła własnym życiem.

Podobnie było z welonem, który, mimo że obciążony haftami, zdawał się

przeczyć prawu grawitacji, fruwając niczym wielkie skrzydła wokół jej

wiotkiej postaci.

- Możesz jeszcze wybrać inną suknię - sugerowała matka.

- Ta jest śliczna. Ładnie mi w niej.

Jej matka nie zaprzestała jednak krytyki.

- Nie uważam, aby była w najlepszym guście, a tym bardziej, żeby była

odpowiednia...

- Mama, kaffa. Hada orssi! - Gdy Aliyah stanowczo oznajmiła, że to jej

wesele, Bahiyah cofnęła się jak oparzona. - Przepraszam, że na ciebie

krzyknęłam. - Aliyah uścisnęła matkę na przeprosiny.

Bahiyah odsunęła się ze łzami w oczach.

- Nie, masz rację, ale to cud, że to w ogóle robisz. Boję się tylko o

konsekwencje, moja droga. Nie chcę, żeby stało ci się znowu to, co kiedyś.

Czyli to, że była na krawędzi załamania?

- Nie, mamo, już tak nie będzie, nie martw się.

To prawda, nie cierpiała już tak, jak wtedy, gdy wciągała ją czarna

dziura, która miotała nią we wszystkie strony, niszczyła jej samopoczucie i

dusiła w niej nadzieję. W tej chwili najgorsza była świadomość, że będzie

blisko z Kamalem, mimo że on się nią brzydzi, a każde jego dotknięcie będzie

ją parzyło jak ogień. A potem będzie musiała poświęcić się i począć dziecko,

tylko po to, aby zaraz potem je porzucić.

R S

Bahiyah nie wyglądała na przekonaną, ale dała spokój i przyłączyła się

do kobiet, które zapragnęły przyozdobić Aliyah w biżuterię po zmarłej matce

Kamala. Aliyah stanęła jak manekin, ograniczając się do kręcenia głową i po-

takiwania na proponowane przez nie precjoza.

Potem Anna i Fara ochoczo upięły jej na głowie welon i patrzyły na nią

zachwycone, gdy zaskoczył je łomot wielkich bębnów, anonsujący rozpoczęcie

obrzędu joloos.

- Co to? - zapytała Aliyah.

- To tradycyjny sposób rozpoczęcia ceremonii koronacyjnych -

pospieszyła z wyjaśnieniem matka.

- Eksplozja dźwięku zapowiadająca czas nowego monarchy. Nie wiesz

tego, bo wcześniej tego nie doświadczyłaś.

- Właśnie doświadczam.

Aliyah nie mogła uwierzyć, że tak bardzo ją cieszy oczekiwanie na

nadchodzące wydarzenia. Głupia, tak bardzo chciała zobaczyć, jak Kamal

zostaje królem. Gdyby tylko mogła poobserwować z daleka, a potem zniknąć,

żeby nie musieć uczestniczyć w tym całym weselu i późniejszym tak zwanym

małżeństwie. Ale tak nie mogła, a jeśli tu jeszcze zostanie, to zepsuje całą

uroczystość.

- Biegnijmy na przedstawienie! - Aliyah zwróciła się energicznie do

kobiet.

Fara zachłysnęła się z podniecenia, a Carmen i Anna odetchnęły z ulgą,

że nie będą musiały czekać, aż Aliyah podejmie decyzję.

Tylko Bahiyah nie podzielała ich entuzjazmu.

- W Zohaydzie kobietom nie wolno uczestniczyć w takiej ceremonii,

więc chyba tu jest tak samo.

- Wasi mężowie też tak mówili? - Aliyah spytała Farę i Carmen.

R S

Pokręciły przecząco głowami.

- Może nie wpadło im do głowy, że miałybyśmy ochotę albo myśleli, że

będziemy zbyt długo zajęte tobą - odpowiedziała Carmen.

- Może tak, ale mnie to nie obchodzi. Za kilka godzin będę królową.

Jakby co, to wam kazałam. Albo idę sama - zagroziła Aliyah.

- O nie, nigdzie nie pójdziesz - zaśmiała się Fara.

Aliyah wyfrunęła z komnat, do których pewnie nie powróci. Od

dzisiejszej nocy będzie mieszkać w królewskich apartamentach, które podobno

zostały zupełnie przemeblowane i urządzone na nowo, specjalnie dla króla.

Dziewczyny pędziły za nią przez przestronne korytarze, aby

poinformować damy dworu, czekające, by dołączyć do orszaku królowej, że to

jeszcze nie czas. Spojrzała na nie. Były ustawione jak na wystawie, wszystkie

obleczone w kremowe stroje, od najmłodszych panien po matrony. Usłyszała

Farę, pytającą głośno o ten straszliwy łomot.

- W Zohaydzie - objaśniała Bahiyah - jest pięciuset bębniarzy, grających

jednocześnie na wszelakich instrumentach perkusyjnych.

- Chyba Kamal zamówił ich pięć tysięcy - odparła Aliyah.

- Pewnie tak. - Bahiyah zaniepokoiła się, że to ona powinna

podtrzymywać Aliyah na duchu, a nie odwrotnie.

Znajdowały się kilkadziesiąt metrów od południowych ogrodów, w

których miała się rozpocząć uroczystość weselna. Były tam wrota, spod

których miała ją podprowadzić do muezina, kapłana udzielającego ślubów.

Gdy Aliyah wyszła na zewnątrz, oślepiło ją jaskrawe słońce i poczuła na

skórze żar kończącego się dnia. Doszedł ją zapach morza i pustyni oraz

oszałamiająca słodycz tysięcy wonnych kwiatów i owoców. Ale to jego aura

pochwyciła ją tak mocno, jak dawno temu, gdy brał ją w ramiona. Mimo że z

tej odległości ledwie go widziała, idącego w stronę cytadeli Baht El Hekmah.

R S

Ceremonia objęcia tronu miała się rozpocząć tam, jak wszystkie państwowe

obchody.

Kamal zmierzał tam na piechotę, z całym orszakiem podążającym z tyłu.

I chociaż szły za nim setki gości i dziennikarzy, widać było, jak góruje nad

nimi, obleczony w pochłaniającą światło czerń. Obok niego kroczyli jego

równie wysocy bracia, których widok wywołał okrzyki entuzjazmu ich żon.

Mała procesja prowadzona przez Aliyah zatrzymała się przed

strażnikami. Matka miała rację - kobietom wstęp wzbroniony. Aliyah załatwiła

to dwoma zdaniami, ale tylko księżniczki mogły z nią pójść. Obejrzała się na

Annę, niepocieszona, że musi ją zostawić, i pospieszyła za tłumem Kamala. U

bram cytadeli strażnicy zostali rozgromieni ponownie, a Aliyah zauważyła, że

potrafi zachowywać się jak na królową przystało. Pragnęła zobaczyć, jak

Kamal zasiada na tronie. Nie dochodziły do niej żadne dźwięki, kiedy szła jak

lunatyczka przez ogromną budowlę, świadczącą o sześćsetletniej tradycji i

historii Dżudaru.

Chwilę potem była już u progu ogromnych wrót sali ceremonialnej i

widziała już tylko jego. Stał przodem do wejścia, w długiej czarnej szacie, w

koszuli ze stójką i spodniach schowanych w cholewy wysokich butów z

matowej czarnej skóry. Cały obleczony w czerń, był ucieleśnieniem władcy o

nadnaturalnych cechach, który zstąpił na ziemię, aby rządzić światem i go

podbijać.

Jego bracia stali do niej tyłem, a Szehab odwrócił się i podał Kamalowi

miecz sukcesji tronu. Zawinięte niczym półksiężyc ostrze odbijało światło

rozproszone po całej sali, oślepiając zebranych srebrzystymi refleksami, a

wysadzana kamieniami rękojeść skrzyła się tęczowym blaskiem. Kamal

uklęknął na jedno kolano i wyciągnął ręce, obróciwszy dłonie do góry, aby

przyjąć ten ciężar i przywilej.

R S

W chwili, gdy złożono miecz na dłoniach Kamala,

Aliyah jęknęła, jakby sama poczuła wagę tej broni. Kamal pochylił swoją

szlachetną głowę i ucałował ostrze. Serce Aliyah szarpnęło się z wrażenia, bo

wyobraziła sobie, że te usta dotykają jej najintymniejszego miejsca. Jak było

kiedyś i jak będzie niebawem. A może nie, bo teraz chodziło tylko o

zapłodnienie, a nie o dawanie jej rozkoszy i czerpanie jej dla siebie... Te

toksyczne myśli wypełniały jej głowę, aż Kamal wstał i uniósł miecz nad

głową jak prawdziwy władca, predestynowany do tego, aby wszystkimi

władać. Zasługiwał na to i miał za sobą boskie prawo.

Cały tłum wstał, jakby nie będąc w stanie oprzeć się jego gestom, łącznie

z głowami państw Zachodu i Wschodu, razem z królem Atefem, Trybunem

Rady Starszych Dżudaru i najznamienitszymi Al Szalanami.

Kiedy się uciszyło, Kamal ustawił miecz szpicem do góry i przemówił

głosem rozchodzącym się potężnym echem po całej sali, aż rozedrgał w niej

wszystkie nerwy.

- W dniu objęcia tronu przyrzekam na Boga, że będę rządzić moim ludem

sprawiedliwie i litościwie. Będę najsilniejszym sprzymierzeńcem

sprzymierzeńców Dżudaru i najbardziej bezwzględnym wrogiem dla jego

wrogów.

Aliyah wiedziała, że nie była to przysięga innych królów, tylko słowa

Kamala. Włożył miecz do złotej, wysadzanej kamieniami pochwy, zawieszonej

na grubym pasie z brązu, a potem rozłożył ramiona. Aliyah zapragnęła podbiec

do niego, ale nawet nie wiedziała, jaka jest głupia. Te ramiona nie były dla

niej. Nie powinna nawet chcieć biec w jego stronę. Jej zadaniem było wejść w

ten układ, odegrać swoją rolę i opuścić scenę, jeśli chciała wyjść cało i zdrowo.

Wbiła sobie paznokcie w dłonie, patrząc, jak Kamal obejmuje swoich braci,

którzy składają mu poddańcze pocałunki w prawe ramię i stają po obydwu jego

R S

bokach, podczas gdy on przyjmuje gratulacje od zebranych gości. Usłyszała

westchnienia zachwytu Fary i Carmen, które rozpływały się nad urodą trzech

braci i rozbawiły ją wysiłki niektórych, którzy próbowali objąć Kamala. Jak

zwykle nie ułatwiał zadania nikomu.

Kiedy skończyły się wszystkie gratulacje, Kamal gestem zaprosił

wszystkich, aby usiedli. Jego bracia podeszli do tronu, mebla tak misternie

rzeźbionego, że sama zapragnęła podejść i podziwiać go z bliska. Kamal

wchodził po schodach w stronę podestu z białego marmuru, a ona, jak zaklęta,

szła w jego stronę.

Przy tronie odwrócił się i odsuwając miecz, usiadł na miękkich

poduszkach. W tej samej chwili ujrzał ją i utkwił w niej wzrok. Ale doskonale

ukrył zaskoczenie. Nikt poza nią nie zauważył, jak skamieniał. Jakby zobaczył

Meduzę. Czy to dlatego, że tu w ogóle była? A może zrobił na nim wrażenie

jej strój? Albo obie rzeczy naraz? Trudno, poradzi sobie. Ale nie miała zamiaru

opuścić tej ceremonii jak każda inna potulna samiczka. I nie zamierzała ubrać

się w coś godnego dziewicy, którą powinien brać za żonę. Szczególnie, że

przestała nią być w jego ramionach.

R S

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Kamal prawie się przewrócił, ale zamiast tego zamienił się w kamień.

Tylko Aliyah miała na niego taki wpływ, że wywoływała w nim reakcje,

których nie kontrolował. Wiedział, że ona gdzieś tam jest, że go obserwuje,

kiedy tu szedł, kiedy odgrywał każdy szczegół rytuału. Cały czas wmawiał

sobie, że ma przywidzenia, że ma jakąś obsesję, ale czuł jej zapach i widział jej

cień, łączący się z jego cieniem przez ten cały czas, kiedy mieszkała po drugiej

stronie pałacu.

A teraz była tu, stała ukryta w ciemności przy wejściu do sali, zasłonięta

cieniem. Widział tylko ją. Miał świadomość, że obserwując jego joloos,

złamała wszelkie zakazy i sprzeniewierzyła się zwyczajom. Stała się pierwszą

przyszłą królową, która widziała swojego króla zasiadającego na tronie.

Ale na tym nie koniec jej przewinień. Na dodatek ubrała się w czerń. A

on wyraźnie żądał, żeby założyła pastelowy strój, aby zaznaczyć, że jest

nieskalana. Biel byłaby nieodpowiednia, bo w Dżudarze to kolor żałoby.

Wyznaczył na tej liście jakieś złoto oraz beże, aby uwydatnić kolor jej oczu i

włosów. A ona założyła czerń - kolor władzy.

I w tym miejscu wszyscy odpowiednio zrozumieją jej przekaz. Dla gości

z Zachodu będzie to znak, że jest w stanie żałoby, bo została przymuszona do

małżeństwa. Pewnie liczyła na to, że obie strony zinterpretują to po swojemu.

A teraz znowu robiła to samo, łamiąc jego zakazy, wkraczając w jego

pole widzenia, zakłócając najważniejszy moment jego życia i historii jego

państwa. Nie pozwoli jej się ośmieszyć ani skalać mu honoru, jako jego

zbuntowana królowa. Każe ją zaprowadzić do jej komnat i przebrać w coś

bardziej odpowiedniego. Albo nie, sam ją zaprowadzi i zedrze ten strój z tego

ciała wartego grzechu i założy jej inny, odpowiadający zwyczajom kolor...

R S

Nagle fala gorąca, która rozsadzała mu czaszkę, opadła, a za nią

przyszedł powiew cichej rezygnacji. Nie było tak jak kiedyś. Przecież nie

zakłóciła jego joloos, tylko oglądała z ukrycia. I chociaż nie powinna była, to

nie było to zachowanie kobiety nieliczącej się z konsekwencjami. Po co to w

takim razie zrobiła? Dlaczego chciała uczestniczyć w chwili tak ważnej dla

niego i jego kraju, skoro nie zależało jej na tym? A może jej zależało? Może

zależało jej też na nim?

Jaka by nie była odpowiedź, to w tej chwili wszystko uległo zmianie.

Wszystkie zachowania Aliyah wynikały z cichego wołania o troskę i uwagę.

Teraz ten jej strój był dla niego wyzwaniem. I, ya Ullah, był nim zachwycony!

Tego właśnie pragnął i to była jedyna rzecz, jaką mógł znieść i na jaką tylko jej

pozwalał. Pragnął mieć kogoś równego sobie, pragnął takiej lwicy, która

dałaby mu to, co najlepsze, kobiety szczerej, która nigdy się nie podda. Musi z

nią rywalizować, zmuszać się do myślenia, bo go wyprowadzi w pole. I od tej

chwili nie wyobrażał sobie jej w innym kolorze niż w czerni. Nic mu bardziej

nie schlebiało i nic bardziej do niej nie pasowało.

Nie potrzebował aprobaty całego świata i nie chciał, aby zmieniła strój.

Jedyne, czego potrzebował, to patrzeć na nią z odległości tak wielkiej, że

widział tylko maleńką laleczkę, której oczy wkrótce miały go pieścić, oddawać

mu spazmy rozkoszy i sycić każdy jego zmysł.

Z wielkim trudem pokonywał chęć, aby wstać, przepchnąć się przez tłum

i porwać ją gdzieś, gdzie mógłby się nią nasycić. Jakimś cudem udało mu się

wstać spokojnie, zejść dostojnie ze schodków tronowych, dając znak, aby

wszyscy inni też wstali. Kamal cały czas był z nią połączony wzrokiem.

Zgromadzenie mężczyzn posiadających największą władzę na świecie

rozstąpiło się przed nim, a jego dwaj bracia towarzyszyli mu u jego boków.

Prawie wyczuł ich rozbawienie, kiedy i oni zauważyli Aliyah. Tak. To będzie

R S

powód do kuksańców i drwin przez następne pięćdziesiąt lat, ale wcale mu to

nie przeszkadzało. Serce przyspieszało, gdy się do niej zbliżał, jakby chciało

się ku niej wyrwać. Poczuł, jak usta wypełniają mu się pożądaniem, a

wewnętrzna część dłoni rozpala się od myśli, w jaki sposób będzie dotykał tę

kobietę. Wszyscy kroczący za nim zauważyli Aliyah i nie mieli wątpliwości,

kim jest. Rozszedł się głośny szmer po sali. Panna młoda jest w czerni?

Tak, jest w czerni i w niej pozostanie. Niech się gubią w domysłach.

Kamal prawie biegł do niej, kiedy odwróciła się i pośpiesznie oddalała, a każda

z towarzyszących jej kobiet miała na twarzy wyraz odzwierciedlający emocje.

Te dwie syreny jego braci miały wymalowane na twarzach to samo

rozbawienie, co oni. Natomiast matka Aliyah miała oblicze pełne przeprosin,

niepewności i strachu z powodu zachowania córki. Bała się jego reakcji. Bała

się, że ją ukarze... Bała się, że Kamal ją skrzywdzi?

Źle zinterpretowała jego pośpiech. Nie miał czasu na obrażanie się za te

przypuszczenia, że on, król Dżudaru i rycerz z Al Masudów, skrzywdziłby

jakąkolwiek kobietę, a szczególnie własną narzeczoną. I jeśli nawet jakiś głos

szepnął mu, że może nie skrzywdził Aliyah, ale ją zranił, to go zignorował.

Nawet w ułamku nie odpłacił jej za to, jak ona zraniła jego. Bycie zranionym

wymagało posiadania uczuć, których Aliyah wówczas nie miała.

Ale tu nie o to chodziło. Bahiyah była ciotką mężczyzn, których

szanował, trzech książąt Al Szalanów, a poza tym za godzinę będzie jego

teściową. Musiał sprawić, by przestała się bać. Uśmiechnął się i puścił do niej

oko. Prawie się potknęła z wrażenia. Jeszcze raz się uśmiechnął i gestem

przywołał królewską ochronę.

- Dopilnuj, aby królowa i księżniczki nie wracały piechotą do pałacu.

Mężczyzna odskoczył i w ciągu dwóch minut przy damach zatrzymała się

limuzyna. Zanim Aliyah niechętnie wsiadła do auta, popatrzyła mu prosto w

R S

oczy. Kamal wydłużył krok, kiedy pojazd się oddalał, i gdyby nie setki osób

podążających za nim, ruszyłby w pościg, jak przystało na dobrego

długodystansowca.

Ta kobieta rzuciła rękawicę, zostawiając mu decyzję, czy chce ją podjąć.

Podejmie. Jeszcze jak. Igrzyska się rozpoczęły.

Godzinę później, kiedy słońce już zniknęło, zostawiając na horyzoncie

feerię płonących barw, Kamal czekał na Aliyah, by odprowadzić ją przez

ogrody, które kobieta Faruka zamieniła w scenerię z „Baśni tysiąca i jednej

nocy".

Stał przy południowym wejściu do ogrodów, a muzyka dudniła w

szalonym tempie, podnosząc poziom podniecenia do zenitu. Aliyah pojawiła

się daleko w holu, z postępującą za nią procesją oblubienicy. Płynęła nad

podłogą, a jej perfekcyjna figura odbijała się w połysku marmuru. Z wysoko

uniesioną głową i oczami utkwionymi w niebo, szła ku swojemu

przeznaczeniu.

Gdy go zobaczyła, prawie się zatrzymała. Dobrze, że się niepokoi, jaka

będzie jego reakcja, pomyślał Kamal. Nie byłoby sprawiedliwe, gdyby tylko

on był wewnętrznie rozkołatany. Pod jego gorejącym wzrokiem ustawiła się

jak modelka i szła krokiem przywykłym do hołdów i zachwytów. Szalone

myśli targały nim, że to nie jest małżeństwo skazane na udrękę, tylko

małżeństwo z miłości. Ta kobieta jest wszystkim, czemu przeczy zdrowy

rozsądek. Podobno nie jest mu dane być szczęśliwym z nią. A jeśli nie z nią, to

już nigdy z inną.

Gdy się zbliżyła, serce waliło mu jak oszalałe. Wyglądała, jakby nic od

kilku dni nie jadła. Wydawała się tak bardzo krucha. Kiedyś była

nadpobudliwa, a w ciągu ostatnich kilku dni stała się spokojna. Dzisiaj

wyglądała na przerażoną i tak się czuła. I nie mógł dłużej wypierać tej

R S

świadomości, że Aliyah atakując go, tak naprawdę tylko się broniła, że starała

się zawalczyć o siebie i że nie cierpiała tej walki.

Czuł, że nienawiść do niej gwałtownie go opuszcza, zostawiając tępy ból

w klatce piersiowej. Tęsknił do niej i jej pragnął, niemal bezrozumnie. Była

jego narzeczoną, a wkrótce będzie żoną, nieważne na jak długo. Weźmie ją i

zanurzy się w niej aż do nasycenia. Podda się władzy, jaką nad nim miała.

Może wtedy się od niej uwolni. Wyciągnął do niej rękę.

Aliyah prawie się potknęła, kiedy go ujrzała. Spodziewała się, że

zawlecze ją do pałacu i każe jej się rozbierać z tego czarnego stroju, który

eksponował jej brzuch. Ale kiedy zjawiła się w ogrodach, powiedziano jej, że

ma tylko wziąć udział w ceremonii zaffah.

A teraz stał tam, anioł gniewu z baśni orientu, w czarnej szacie

okrywającej mu ramiona, spływającej kaskadą do nóg i owiewającej jego

postać jak powiew zła. Dla niej nie potrzebował kosztownych strojów ani

scenerii. Był ucieleśnieniem siły i bogactwa swojego kraju, najlepszych i naj-

gorszych sił morza i pustyni. Był władcą nieuniknionego losu, dla niej i dla

Dżudaru. Był też człowiekiem, którego nadal kochała, pomimo złych

doświadczeń.

Kamal pozostawał po drugiej stronie progu, który musiała symbolicznie

przekroczyć, aby wejść w nowe życie u jego boku. Patrzył jej w oczy, stojąc do

niej przodem, z szeroko rozstawionymi nogami. Gwałtownie skierował ku niej

rękę, w geście zaproszenia.

Ale nie to spowodowało, że nagle wszystko w jej głowie ucichło i nie

słyszała gratulacji, jak pięknego ma męża, ani życzeń szczęśliwego pożycia i

mnóstwa potomków. To jego uśmiech sprawił, że poczuła się jak ofiara idąca

na pożarcie. Uśmiechał się niczym drapieżnik przed gwałtownym zespoleniem.

R S

Podała mu rękę i sunęli razem w jakimś półśnie, pośród bajkowej scenerii

wyczarowanej wyobraźnią Carmen. Otoczył ich przepych bogatych

tradycyjnych dekoracji, prowadząc ich ścieżką oświetloną setkami arabskich

lampionów. Aliyah patrzyła wszędzie, byle nie na ciemną moc kroczącą u jej

boku. Spostrzegła kamerzystów i setki stolików ustawionych rzędami w

wielkie C, obok których prowadziło wejście na scenę, gdzie mieli zasiąść.

Scena zbudowana była z drewna rzeźbionego w arabeskowe wzory, pokryta

płatkami róż i zastawiona dwoma bogato zdobionymi krzesłami, stojącymi po

bokach małego stolika, za którym stał wyściełany taboret, na którym miał

zasiąść kapłan.

Kamal uniósł rękę i muzyka ucichła. Cisza zaszumiała jej w uszach i

dopadła ją panika. Cudem szła dalej albo była prowadzona, bo ledwo zdawała

sobie sprawę z tego, że otaczają ich setki osób, a Szehab i Faruk kroczą za ni-

mi. Weszła chwiejnie na obsypane kwiatami schodki. Przy krześle Kamal

uścisnął jej dłoń i skinieniem zaprosił, by usiadła. Udało się jej nie opaść na

miejsce ze zgrabnością worka kartofli. Kamal zasiadł z gracją trudną do

opisania, zważywszy na jego wzrost i masę.

- Aliyah, e'teeni yadek - powiedział.

Nie mogła się poruszyć, widząc tylko pochylonego nad stolikiem

Kamala, który opierał zgięte przedramię na blacie.

- Siłujemy się na ręce czy co? - zapytała.

W tej chwili spostrzegła, że wypowiedziała to na głos. Usłyszała

stłumione parsknięcia Szehaba i Faruka. Kamal uśmiechnął się jeszcze szerzej.

Wziął jej spoconą, bezwładną dłoń w swoją i przeplatając ich palce, szepnął:

- Później.

R S

Chwytała gwałtownie oddech, gdy przybył szacowny ma'zoon

przyprowadzony przez Faruka i Szehaba, dwóch świadków koniecznych do

zapisania w świętej księdze małżeńskiej.

Patrząc jej w oczy, Kamal wyciągnął jedwabną chustę z wyhaftowanymi

insygniami Al Masudów i podał kapłanowi, który owinął im dłonie. Kiedy

zaczął recytować słowa przysięgi małżeńskiej i nazwał ją dorosłą dziewicą,

prawie wyrwała dłoń.

- Opanuj się - wyszeptał Kamal, przytrzymując jej dłoń.

Aliyah wbiła w niego paznokcie. Sam się opanuj, draniu.

Zagryzł dolną wargę i posłał jej długie spojrzenie, ciężkie i zmysłowe.

Ma'zoon, nieświadomy walki, jaka toczy się pod chustą, recytował słowa

przysięgi, które kazał im powtarzać. Nie były wcale romantyczne, a raczej

przypominały umowę biznesową, zgodną z ustalonymi zasadami. Było to

adekwatne do sytuacji i trzeźwiące niczym zimny prysznic.

Kamal ścisnął jej rękę, zanim duchowny rozplątał im palce, i przesunął

paznokciami po wnętrzu jej dłoni, aż przeszły ją dreszcze. Widząc jej reakcję,

uśmiechnął się z satysfakcją. Muezin rozplątał chustę i rozpoczął pisanie w

księdze małżeństwa, po czym poprosił o ich podpisy i pieczęć, a następnie

podpisy Szehaba i Faruka. Wreszcie poszedł.

Aliyah chciała wstać, ale jednym spojrzeniem Kamal osadził ją w

miejscu. Co, to jeszcze nie koniec? Wstał i odprowadził braci do wyjścia.

Zaraz potem uniósł rękę i setka bębniarzy zaczęła biec pomiędzy stolikami i

ustawiać się w szpaler między ogrodem a stopniami sceny, wybijając gorący

rytm na darabukkach, bębnach w kształcie wazonów.

Kamal wziął żonę za rękę i przyciągnął do siebie, objął pod welonem i

rozłożył szeroko palce na jej gołych lędźwiach.

R S

- Masz na sobie ten strój - zamruczał - który pozwala jednym gościom

domyślać się, że nie jesteś dziewicą, a drugim, że to małżeństwo jest dla ciebie

żałobą i rzucasz wyzwanie władzy męża. Czy w takim razie ja nie mam prawa

uzmysłowić wszystkim, że nasz związek zaczął się na długo, zanim poświęcił

go muezin?

- Myślałam, że publiczne okazywanie uczuć jest w Dżudarze tak samo

niepoprawne jak w Zohaydzie.

Kamal utkwił wzrok w jej dekolcie.

- Tak jest, ale wszyscy mi wybaczą, a nawet będą mi kibicować, kiedy

pokażę im, kto rządzi tym małżeństwem. Szczególnie po tym, jak rażąco

zakpiłaś sobie z czczonych przez nich wartości. Nawet przełkną czerń,

nieprzystającą dziewicy, jako wybór oblubienicy z Zachodu.

Już miała go czymś uderzyć, ale bębniarze, grający dotąd rytmicznie,

zaczęli intensywnie grzmieć na instrumentach, co wywołało burzę oklasków

wśród gości. Aplauz się zwiększył, gdy kilku mężczyzn odzianych w czarno-

złote stroje przybiegło, dźwigając wielkie kufry pełne skarbów.

Aliyah pozwoliła się poprowadzić na środek sceny, gdzie tragarze

ustawili kufry w rzędzie i jednocześnie, na skinienie Kamala, je otworzyli.

Aliyah wydawało się, że w swoim życiu widziała wielkie bogactwa, ale to, co

zobaczyła, uświadomiło jej, że nie zdawała sobie sprawy, jak piękna może być

biżuteria. Niech się schowają skarby Salomona i sezam Alibaby!

To na pewno są klejnoty Dżudaru. Kamal przycisnął ją do siebie mocno

ramieniem, wbijając jej w bok równie mocną erekcję.

- Twój posag, moja żono.

Aliyah przypomniała sobie własne, kapryśne żądanie i jego najpierw

gniewną, a potem chłodną zgodę. Szarpnęła się. Czy myślał, że mówiła

poważnie? Naprawdę dawał jej te głupie klejnoty? Myśli, że je przyjmie?

R S

Usiłowała mu się wyrwać, ale ją przytrzymał i dał znak, aby zamknięto

skrzynie i je wyniesiono.

- Uśmiechaj się i pomachaj gościom, żeby widzieli, jak bardzo raduje cię

najkosztowniejszy mahr w historii - powiedział.

Aliyah zaczęła machać i się uśmiechać automatycznie, za co dostała

owację na stojąco. Chwilę potem prawie biegła przy nim przez szpaler

bębniarzy, do następnego podwyższenia dla nowożeńców, otoczonego

kolumnadą tralek z brązu i mosiężnych wsporników, na których zawieszono

powiewające zasłonki ze złotej i brązowej organtyny. Posadził ją na miękkiej

otomanie wyściełanej brązowym adamaszkiem i usadowił się tuż przy niej.

Bardzo blisko.

Kamal dał znak i kolejny instrument zapiszczał dziwnym dźwiękiem, a

po chwili dołączyły do niego inne piszczałki i fujarki, aby przy muzyce

przeczekać moment rozbierania sceny, na której podpisywali księgę

małżeńską.

Kiedy wyniesiono ostatnie deski budowli, wbiegło na to miejsce mrowie

tancerzy, wymachujących szablami, i dziesiątki ubranych w ludowe stroje

tancerek, które zaczęły tańczyć w rytm ekstatycznych odgłosów bębnów.

Aliyah siedziała jak kukła, starając się ignorować Kamala. To było

możliwe przy tak pochłaniającym uwagę przedstawieniu, w którym tyle ludzi

wyrażało swoją pracę i talent. W końcu to działo się tylko raz w życiu. Czy ma

mu pozwolić zepsuć to wszystko?

- Wyluzuj, Aliyah.

Patrzyła na niego, aż jęknął i delikatnym ruchem przekręcił jej głowę,

aby przyglądała się tancerzom. Zadrżała od tego dotyku i wstała na chwiejnych

nogach. Zaraz przy niej był, obejmował ją i szeptał:

- Możesz klaskać, jeśli ci się podoba. Tańczą dla ciebie.

R S

Oparła głowę na jego ramieniu.

- Nie tańczą po raz pierwszy i ostatni dla mnie. Pragną zadowolić

swojego króla w dniu jego koronacji i w dniu jego ślubu.

- Czy już tak mało pamiętasz z naszej tradycji, czy rodzice cię nie

nauczyli? - Można było to tak określić. Jako dziecko i nastolatka była w innej

rzeczywistości, nie mogąc sobie poradzić sama ze sobą, a co dopiero z jakimiś

obserwacjami. Ale akurat jemu, opanowanemu i stabilnemu, nie mogła o tym

powiedzieć. Niech lepiej wierzy w swoją wersję. Przytaknęła. - Pozwól zatem,

że ci przypomnę, że ślub jest dla panny młodej. Ja jestem tu tylko dla twojej

eskorty, a ci wszyscy ludzie tobie składają hołd.

- Właśnie - odparła Aliyah. - W tym sęk, że najpierw jest hołd, potem

miesiąc miodowy, a później wszyscy nagle się budzą ze snu i są po prostu

kolejną, zaślubioną parą.

- Wiesz co, masz rację. Ludzie takimi kamieniami milowymi odznaczają

swoje życie. A potem wydaje im się, że nie ma sensu robić tego, co chcą, bo

czas im minął. Ale tak robią ludzie. Czy uważasz, że te zasady dotyczą także

mnie?

- Z jednej strony tworzysz własne zasady, a z drugiej strony jesteś

jednocześnie zniewolony, bo wszyscy czegoś od ciebie oczekują.

- Czyżbyś już dojrzała do tak wnikliwych uwag? Teraz, skoro jestem

królem, mam nieograniczoną władzę, chociaż jestem ograniczony wielką

odpowiedzialnością.

Stała wciśnięta w jego ciało, świadoma swojego pragnienia i tej

rozmowy, którą z nią dzielił. Prawie się z nią kochał na oczach setek osób.

Nagle zaskoczył ją nowy aplauz. Szehab i Faruk podążali w świetle

reflektorów na miejsce, gdzie przed chwilą wili się tancerze.

- Oto kolejne przedstawienie na twoją cześć - oznajmił Kamal.

R S

W tej chwili królewscy bracia obnażyli miecze i rozpoczęli pojedynek w

rytm muzyki, stopniując poziom trudności, aż ukazali tłumowi cały kunszt

fechtunku i zostali nagrodzeni owacją na stojąco. Proszono okrzykami zachęty

o jeszcze, lecz oni schowali miecze i skinęli, a Fara i Carmen przybiegły do

nich jak na skrzydłach. Muzyka zaczęła wabić wszystkich rytmami, które

poruszyłyby umarłych, a tancerze wrócili, tworząc wielki okrąg wokół

królewskiej czwórki.

Kamal zaprosił Aliyah, aby podeszli w kierunku tancerzy.

- Boli mnie głowa. - Próbowała go powstrzymać. - Idź sam.

- Jak ze mną zatańczysz, to dam ci potrzymać mój... miecz.

Zauważyła kpinę w jego spojrzeniu.

- Jeśli pozwolisz mi nim pomachać, to pójdę.

Złapał ją wpół i pobiegli razem do środka koła, gdzie dwie tańczące pary

i gromada tancerzy podgrzewały atmosferę. Tłum huczał dopingująco, a ona

widziała tylko jego, tylko jego gibkie ruchy i jego oczy, które ją prowadziły i

prowokowały do ekstatycznej zabawy. To mogło trwać całą godzinę lub całą

wieczność, gdy nagle muzyka ustała, przy jęku zawodu wśród gości.

Kamal uniósł ręce, zapowiadając kolejne rozrywki. Wyjął miecz i

klękając przed nią, podał jej go, przy kolejnych okrzykach aprobaty wszystkich

zaproszonych. Zdławiło ją wzruszenie, i aby dodać sobie odwagi, spytała:

- Tylko kilka godzin byłeś królem, trochę potańczyłeś i oddajesz mi już

swój królewski miecz?

- Możesz go sobie potrzymać przez chwilę i machnąć, jeśli dasz radę.

Spojrzała spłoszona, lecz podekscytowana taką możliwością, i złapała za

tę niezwykłą rękojeść. Był ciężki, bardzo ciężki. Lepiej było wziąć go w obie

ręce.

Kamal wstał.

R S

- Jesteś pewien, że zamachnę się we właściwą stronę?

Zaśmiał się z ukrytej groźby.

- Myślisz o mojej głowie czy o tym, co poniżej pasa? Albo o dwóch

miejscach naraz?

Aliyah odsunęła się i bezbłędnie wykonała gardę i kilka ataków z

obrotami. Cisza, jaka zaległa, przecinana była jej kolejnymi ciosami.

Zaskoczony Kamal zaniemówił.

Po kilkunastu obrotach opuściła miecz jak artysta, który spodziewa się

wielkich braw.

Kamal zaśmiał się nagle bardzo głośno, i wtedy zerwał się huragan

oklasków. Czy ci ludzie nie słyszeli jeszcze o równouprawnieniu kobiet?

Kręcił głową z niedowierzaniem.

- I do tego jeszcze mistrzyni szabli!

Zaśmiał się jeszcze raz i kiwnął na Faruka, który mu rzucił swój miecz.

Kamal pochwycił go z gracją i zrobił kilka wymachów, wyzywając ją do walki.

- Pokaż, co umiesz, moja żono.

Aliyah zrobiła zamach nad głową i stanęła w gotowości bojowej.

- A może powinnam obrócić się w inną stronę? Dajesz coś taniego za to,

że tak bardzo prosiłam?

- Coś taniego? Po tym, jak dałem ci kilkadziesiąt milionów dolarów w

twoim mahr?

- Mówisz o klejnotach od twojej rodziny? Będę pod wrażeniem twojej

hojności, kiedy to będą klejnoty zakupione przez ciebie.

Kamal odrzucił głowę i zaśmiał się, otaczając ją jak rycerz przeciwnika,

jak drapieżny samiec samicę.

- O tak, zobaczysz moją hojność i moje własne... klejnoty.

R S

Tłum gości szalał i pohukiwał, gdy zorientowano się, co się szykuje.

Muzyka dudniła rytmy bitewne, a oni, król i królowa, krążyli po arenie,

przygotowując pojedynek, który miał zakończyć wszystkie ich utarczki.

Aliyah pierwsza zadała cios, a on przyjął go na miecz, po czym obrócił

się, powiewając szatami jak mag i odparował. Czuła, że kontroluje swoją siłę i

powstrzymuje się, żeby nie zaatakować jej za mocno. Zaatakowała powtórnie,

dając znać, że nie musi się kontrolować. Oddał cios i poczuła, że ból i napięcie

ustępują wielkiej ekscytacji. Szalała w euforii, blokując ciosy jego miecza,

posyłając w niebo iskry swego przeznaczenia. Nagle Kamal jednym wypadem

ją pochwycił, rozbroił i przycisnął do siebie. Na ten znak bębniarze wpadli w

szał.

- Co oni grają? Zwariowali? - wysapała.

Schował miecz, a drugi odrzucił Farukowi i przycisnął ją jeszcze

mocniej.

- To bębny defloracji.

- Czego?

- Słyszałaś.

Nagle chwycił ją na ręce i przedarł się przez wiwatujący tłum.

R S

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Szalało w nim wygłodniałe zwierzę. Przez siedem długich lat trzymał je

na uwięzi i od tego dostawał już szału. Pragnął tylko Aliyah, jej ciała i tego,

jakim była wyzwaniem. Pragnął posiąść ją mocno, szybko i wściekle.

Ona też właśnie tak go pragnęła. Przez całą drogę przywierała do niego,

kiedy rzucał polecenia, aby zrobić mu przejście i wyludnić pałac na odległość

kilkudziesięciu metrów od jego apartamentów.

Wpadł do środka, nie zauważając, że niósł ją przez ponad kilometr

ścieżek i ogrodów, po niekończących się schodach, aż do labiryntu komnat,

korytarzy i wreszcie tam, gdzie nigdy wcześniej sam nie był.

Nie zatrzymał się nawet, aby sprawdzić, czy to, co kazał zmienić w

pałacu i zakupić, było ustawione na swoim miejscu. Potrzebne mu było tylko

jakieś łóżko.

Nie mógł jednak żadnego znaleźć. Przebiegł przez drzwi do komnaty,

która chyba była przedpokojem. Następne drzwi były za daleko. Zwierzę się

oswobodziło i nie chciało dłużej czekać. Obrócił się i przycisnął ją do czegoś,

co okazało się drzwiami, przez które ją właśnie wniósł. Krzyknęła, gdy złączyli

się ustami, gdy gniótł ją całym sobą, pragnąc wbić się w nią, posiąść i rozlać w

niej swoje nasienie. Jęczeli oboje, gdy jej ciało odpowiadało jego rozpalonym

dłoniom. Prawie umierał.

- Tak, tak, teraz! - Aliyah ponaglała go i pochwyciła zębami jego rękę,

ssąc jego palce.

Wyrwał dłonie z warknięciem i rozplątał się z pasa i miecza, pozwalając,

aby uderzyły o posadzkę. Chwycił ją za gorset i znalazł wcięcie z przodu,

gdzie mógł dotknąć jej ciała, pragnąc pozbyć się wszystkich barier, jakie ich

rozdzielały. Podniósł ją i wygięła się na drzwiach, oddając mu piersi, szarpiąc

R S

mu włosy na karku. Otworzył usta i wessał się w jej rozgrzaną skórę, smakując

ją raz po raz.

Gwałtownymi szarpnięciami zadarł jej spódnicę i rozłożył jej nogi wokół

bioder. Oplotła go w pasie, a on, przytrzymując ją jednym ramieniem, wsunął

palce pod jej majteczki i pieścił jej wilgotne, złaknione miejsca. Mocniej

naciskał wargami jej sutek, a dłonią zataczał drżące okręgi wokół jej węzła

rozkoszy, czując, jak się pręży, czekając z zaciśniętymi zębami na okrzyki

spełnienia, zastanawiając się, czy przetrwa to przy zdrowych zmysłach.

Aliyah krzyczała, rzucając się w spazmach, z każdym krzykiem

wzmagając jego erekcję. Zatopił palce w jej pośladkach, stojąc członkiem u

bram jej wilgotnej kobiecości. Wspiął się na nią, rozsadzając jej palące,

wypełnione płynnym miodem wnętrze, i został powitany głośnym, przeni-

kliwym piskiem. Nareszcie, nareszcie!

Zetknęli się czołami, cały czas złączeni i przeniesieni do innego wymiaru.

Pragnął ją zaspokoić do końca, więc wysunął się z niej na całą długość i pchnął

mocno i drapieżnie, ujeżdżając ją, aż wydawała z siebie zwierzęce okrzyki.

Jednym pchnięciem dokonał tego, na co czekał tyle lat. Rozlał w niej swoje

nasienie, bez żadnych barier oddzielających ich rozpalone, roztopione wnętrza.

Serca rozsadzały im piersi, a krew huczała w skroniach, gdy oboje, w paro-

ksyzmach wspólnej rozkoszy i uwolnionej energii, konali w spełnieniu.

A później nastało inne życie, gdy złączony z nią, ruszając jeszcze

biodrami w rytmie jej delikatnych skurczów, dochodził wyciszony do końca tej

szaleńczej namiętności, wtulając się w jej uda i obejmując ją mocniej. Dopiero

kiedy Aliyah nagle złapała powietrze w płuca, zorientował się, że prawie

omdlała w jego objęciach. Posłała mu ospałe spojrzenie spod ciężkich powiek,

podobna do bogini wszelkich pokus i zaspokojenia, której każdy mężczyzna

R S

pragnął w marzeniach i nie spodziewał się, że znajdzie. Jego Aliyah, nareszcie

jego.

Był w niej nadal, poczuł, że się ponownie napina i zbiera siły w

rozkosznym oczekiwaniu na kolejne doznania. Zawsze po tym, jak ją brał w

palącym pośpiechu, mógł się spodziewać jeszcze większej przyjemności za

kolejnym razem. I był świadomy tego, że żadna inna kobieta nie usa-

tysfakcjonuje go tak jak ona.

Bębny defloracji przestały dudnić. Wykrzywił usta. Pewnie myśleli, że

już sobie poradził i podaje jakąś kolację... To było całkiem uprawnione

myślenie, sądząc po stanie jego emocji, kiedy ją unosił z ogrodów. Ale chyba

nie myśleli, że jest takim barbarzyńcą, że zgwałciłby niedoświadczoną

dziewicę w czasie, jaki mu dali, waląc w te bębny? Czy uważają, że mają

takiego króla?

Ale przecież widzieli Aliyah. Pewnie uważają, że cudem wytrzymał tyle

godzin całej ceremonii, zanim nie zaciągnął jej do łóżka. A przecież nie mógł

tego łóżka znaleźć. Co wcale mu nie przeszkodziło. Teraz jednak uznał, że

przydałby się ten mebel.

Aliyah, miękka i bezwładna, pozwoliła mu się nieść przez komnaty, które

kazał urządzić dla niej. Nadal z nim złączona, owinięta wokół jego bioder,

patrzyła w niego złocistymi oczami, w których odbijały się setki płomyków z

mosiężnych lampek i lampionów, zwisających z niebotycznego sufitu i

stojących przy ścianach.

Wreszcie Kamal znalazł sypialnię. Patrzył i oceniał efekt wykonania

dyspozycji, które wydał. Tak, to była jego wizja komnaty, w której chciał

zaspokajać swoją królową. Pod centralną, największą kopułą, na

wyrzeźbionym w arabeskę postumencie stało wielkie małżeńskie łoże, z

R S

czterema kolumienkami, z których na purpurową pościel spływały

czekoladowobrązowe draperie z organtyny.

Po lewej stronie, na marmurowych posadzkach wyściełanych

jedwabnymi dywanami, ustawiono pufy i taborety, przez które można ją było

przekładać lub zasiadać na nich z nią na kolanach. Dalej za pufami

rozstawiono sofy i otomany, na których można było ją ujeżdżać bądź pozwolić

sobie na bycie ujeżdżanym.

Po prawej, przy oknach, które umożliwiały im zażywanie kąpieli

słonecznych w odosobnieniu, wybudowano na specjalnej platformie wannę z

jacuzzi, w której można było się rozgrzewać przed pójściem do łóżka lub po

igraszkach w łóżku.

A od północy zamontowano huśtawkę, specjalnie skonstruowaną do tego,

by się na niej kochać. Dodatkowo wszędzie były rozmieszczone „strategiczne"

lustra, aby mogli się oglądać w każdej pozycji.

Kamal delikatnie ułożył ją na kołdrze i zaczął rozbierać z resztek stroju,

który i tak już przeszedł do historii. Pochylił się, aby całować każdy na nowo

odkryty fragment jej skóry.

- Moja obalająca wszelkie zasady, czarno odziana, władająca mieczem

królowo! Czy defloracja cię usatysfakcjonowała?

Nadal był gotowy i napięły w jej wnętrzu. Podciągnął jej stopy i zarzucił

sobie na ramiona, po czym odpiął jej sandałki. Wcisnął się w nią głębiej, aż

jęknęła.

- Jeśli odpowiem twierdząco, to tylko dlatego, że nasz pojedynek tak

mnie rozpalił - wysapała.

- O tak, mnie też, i nie wiem, jak przetrzymałem, żeby cię nie

skonsumować tam na miejscu. Zapewne zostaniemy zapisani w annałach

R S

historii jako król i królowa, którzy dali światu nową jakość seksualnych

fantazji.

Rozdarł jej spódnicę, miękko ściskając uda, całując ich wnętrze i drażniąc

jej skórę zarostem i brwiami.

- O nie! - jęczała. - Moja spódnica.

- Każę ci uszyć, ile ich zechcesz, a te szmatki będziesz pokazywać

następnym pokoleniom jako dowód, że król nie miał cierpliwości, żeby dłużej

czekać.

Sam zaczął się rozbierać, szarpiąc koszulę, aż wreszcie się z niej

wydobył, ukazując swoje posągowe ciało i gładką złocistą skórę. Położył się na

niej, całując ją dogłębnie, i zapytał:

- Powiedz, ya maleekati, powiedz, jak bardzo cię zaspokajam.

Aliyah poczuła jego zapach, do którego tak tęskniła i wiedziała, że

przecież nie zostanie z nią na długo. Nagle wróciły jej ponure wspomnienia i

ogarnął ją smutek. To była chyba najgłupsza rzecz, o jakiej mogła sobie w tej

chwili pomyśleć.

- Chcesz, żebym cię głośno zachwalała? Mało ci dowodów na to, że nadal

cię szaleńczo pragnę?

Kamal oderwał ręce od jej piersi i wycofał się z jej wnętrza, unosząc nad

nią swoje potężne ciało. Zgrabnym ruchem zszedł z łóżka, aby nalać wody do

głębokiej wanny, przypominającej rozmiarami raczej mały basen. Dodał do

rwących strumieni wody kilka kropli jakiegoś wonnego olejku o zapachu

jaśminu i piżma, co zupełnie ją zniewoliło.

Kiedy się do niej odwrócił, Aliyah zorientowała się, że nadal leży na łożu

z rozłożonymi nogami jak samica w rui. Kamal podszedł bliżej, a ona walczyła

z kawałkiem jedwabno-satynowego koca, którym próbowała się okryć.

Rozebrał się powoli z tego, co na nim pozostało, ukazując jej swoją męskość w

R S

całej okazałości, aż posłusznie znowu położyła się na plecach, gotowa, by go

przyjąć.

Kamal spojrzał na nią łagodnie.

- Aliyah, zostawmy to, co było. Po co wspominać o czymś, co już nie

istnieje?

- No tak, to byłaby świetna metoda w czasie procesów o morderstwo. Po

co „wskrzeszać" ofiarę, skoro już nie istnieje?

Otrzeźwiał nieco, lecz się uśmiechnął.

- Jesteś jak afrodyzjak. Można by sprzedawać esencję z ciebie w

butelkach. Wówczas świat wyleczyłby się z każdej seksualnej dysfunkcji.

Dlatego trudno jest mi z tobą walczyć, chociaż uwielbiam naszą słowną

szermierkę. Nie dam się jednak wciągnąć w błędne koło wzajemnej goryczy i

obwiniania za to, co było.

- Byłeś zupełnie innym mężczyzną te pięć dni temu, kiedy mówiłeś, że

jestem...

Wskoczył na łóżko, zgarnął ją jak dziecko z kołdry i zaniósł do wanny,

manewrując nią tak, że siedziała na nim w ciepłej, pachnącej wodzie.

Obmywał ją i wcierał pianę w jej piersi, brzuch i uda, aż stała się senna.

- Jeśli chodzi o wtargnięcie na moje joloos - zagadnął, upinając jej

rozsupłane loki, żeby nie zmokły - to nie wiedziałem, że tak bardzo chciałaś

mnie zobaczyć.

- Kto powiedział, że ciebie? Chciałam zobaczyć joloos.

Nie kupił tego małego kłamstewka, przygarnął ją do siebie, zatopił język

w jej wargach, przeszedł do szyi, piersi, ramion, wysysając z niej siły.

- Kamal...

- Tak, mów, wołaj moje imię. Cholernie się cieszę, że byłaś na moim

joloos, słyszysz? - Przepłynął z nią na koniec wanny, a potem wyjął ją z wody i

R S

rozłożył na podwyższeniu, całując i pieszcząc każdy skrawek jej ciała. - Ya

Ullah, nie powinno być takiego piękna na świecie. Ale oto jesteś i widzisz, co

ze mną wyczyniasz?

Widziała i wiedziała, jak go uczcić, jak mu okazać cześć i uległość.

Wijąc się i skręcając pod nim, obróciła go na plecy, eksplorując dłońmi i

językiem jego nabrzmiałą męskość, aż ją powstrzymał. Wstał i podciągnął

sobie jej nogi na ramiona.

- Kamal, pragnę ciebie, jesteś...

- I będziesz mnie miała, kiedy tylko zechcesz, ale najpierw.

Dmuchnął gorącym oddechem w jej złaknione łono, które pałało

pragnieniem, aby je wypełnił, ujeździł i zdominował.

- Kamal, zrób mi to, wejdź we mnie, proszę, pragnę ciebie tam czuć... -

szeptała Aliyah.

Włożył ostrożnie dwa palce w głąb jej rozpalonej pochwy. Gniótł jej

piersi i szczypał sutki, dodając trzeci palec i delikatnie przesuwał nimi w

środku, aż poczuł, że są uwięzione napiętymi z rozkoszy mięśniami jej

najczulszego miejsca.

- Wiesz, jak bardzo ciebie pragnę, jak strasznie chcę cię posmakować? -

wyjęczał.

Przyłożył usta do jej waginy i zaczął naśladować posuwiste ruchy

członka w jej wnętrzu, aż zamieniła się w jeden rozpalony spazm ekstazy,

tracąc kontakt z rzeczywistością.

Całą wieczność później nadal widziała jego ukochaną głowę między

swoimi udami, tam, gdzie nie spodziewała się już nigdy jej zobaczyć. Czuła się

spełniona i dopieszczona.

Aliyah zamknęła oczy, kiedy delikatnie osuszał jej ciało puszystym,

bawełnianym ręcznikiem i zaniósł z powrotem do łoża. Leżał obok niej,

R S

miękko zataczając palcem kręgi na jej skórze, aż prosiła, całym ciałem, by ją

wziął ponownie.

- O, teraz mogę poczekać, mimo napięcia. Wcześniej chyba dostałbym

zawału, gdybym cię nie posiadł. Jak to dobrze, że to nie był twój pierwszy raz.

- No właśnie, dobrze, że pierwszy raz zapewniłeś mi siedem lat temu.

Zaległa długa, ciężka cisza.

W końcu, cały spięty wykrztusił:

- To znaczy, że ja pozbawiłem cię dziewictwa?

- To znaczy, że nie zauważyłeś?

Usiadł prosto.

- Nie było krwi - powiedział zdziwiony.

- Pewnie powinieneś teraz umoczyć nieskalaną chustkę w mojej

dziewiczej krwi i pokazać swoim wiernym poddanym?

- To są mocne słowa - przyznał nagle rozzłoszczony.

- Wydawało mi się, że to było oczywiste.

- No tak, było trochę krwi, ale myślałem, że to dlatego, że... że byłem

zbyt „duży" jak na ciebie i... Byłaś tak ciasna jak dziewica.

- A ile dziewic zdeflorowałeś w swoim życiu?

- Skoro jesteś nadal tak ciasna jak kiedyś, to już nie wiem. A dziewic?

Żadnej. Poza tobą, skoro tak twierdzisz. Nie akceptuję seksualnych ofert od

tych, które nie są mi równe w tych sprawach.

- To znaczy, że trzeba złożyć u ciebie CV? Magister z fellatio, doktorat

ze stosunków przerywanych i tak dalej?

- Przestań. Chociaż jak na wstępną selekcję, to dziękuję za podpowiedz.

Ale póki co, to niepotrzebne mi było nic, poza nastawieniem i reputacją

kobiety. A te u ciebie nie odpowiadały etykiecie „dziewica".

R S

- Myślisz, że możesz mi coś takiego powiedzieć, a potem to zignorować?

- Aliyah pragnęła, aby ta rozmowa się skończyła. Co też jej wpadło do głowy,

żeby w ogóle poruszać ten temat? - To co mam zrobić, przeprosić cię? Tak,

przepraszam za to, że tak szybko i bez opamiętania wskoczyłam do twojego

łóżka.

- Ale teraz już jesteś doświadczona.

I to jak, skoro nauczył ją rzeczy, o których wcześniej nie słyszała i nie

wiedziała.

- A dzisiaj, czy zadałem ci ból? Wiem, że było ci dobrze, ale mam

nadzieję, że nie byłem zbyt brutalny?

Po tych rozkoszach i pieszczotach, którymi ją zdominował i doprowadził

do raju?

- A co, jeśli powiem, że tak?

- To cię tak wypieszczę, że zemdlejesz.

- To znaczy, że nie?...

- Co, nie wbiję się w ciebie, nie zmiażdżę cię między sobą a ścianą, nie

przygwożdżę cię do materaca?... Nie. Będziesz musiała mnie błagać.

- To cię błagam. - Aliyah podniosła się na łokciu.

- No tak, ty byś uwiodła i samego diabła.

- No właśnie go kuszę.

- Spokojnie. Tym razem zrobię to poprawnie.

Próbowała go zakleszczyć nogami.

- Już tak zrobiłeś. Zrób jeszcze raz.

Wgryzł się w jedno ze smukłych ud, które go osaczały.

- Zrobię jeszcze i jeszcze raz. Tylko najpierw zrobię coś innego.

Poszedł za jedną z kolumn wspierających wielką kopułę. Co on tam

robił? Droczył się z nią czy chciał bawić się w chowanego?

R S

I nagle, kiedy już miała iść go poszukać, wszystkie światła zgasły,

zasnuwając ich komnatę ciemnościami.

Głośny, wibrujący odgłos metalowego potwora sprawił, że aż

podskoczyła. Na suficie zaczął się pojawiać srebrzysty prześwit, który rozrastał

się do kształtu elipsy, aż powoli stworzył okrąg, który zalał srebrnym światłem

całe łoże. Cała kopuła, o powierzchni niemal całego sufitu, otworzyła się na

nocne niebo, wpuszczając całą poświatę księżyca do sypialni.

- Tak powinnaś być prezentowana światu. Jak księżycowa bogini

pokuszenia, wymyślnych fantazji i nieokiełznanej rozkoszy, do której

przychodzą spragnieni, aby składać hołdy pięknu, które ich oczarowuje,

omamia i zniewala.

Aliyah podskoczyła, słysząc jego mocny, basowy głos dochodzący z

ciemności. Tak ją postrzegał? Niech mówi, niech mówi, żeby tylko jej nie

ubliżał...

Kamal pochylił się nad nią, wziął w posiadanie całą jej przestrzeń,

odbierał jej tlen, przesuwając swoje nieziemskie, skąpane w księżycowym

blasku ciało nad nią, hipnotyzując ją oczami, w których płonęły księżycowe

ogniki pożądania.

Dzięki temu miała nadzieję, że coś dla niego znaczy, że dając jej to

wszystko, ceni ją w jakiś sposób.

Spojrzał jej w oczy.

- Aliyah - zamruczał i wniknął w nią jednym, mocnym pchnięciem. Ona

objęła go wysoko nogami, poddając się jego ruchom, aż wszedł w nią na całą

długość swojego narzędzia rozkoszy. - Nie powinno być takiego pożądania ani

takiej rozkoszy...

Pisnęła w odpowiedzi, a on wcisnął ten pisk w nią z powrotem, razem z

językiem, którym naśladował ruchy swojej męskości w jej pragnącym wnętrzu.

R S

Ujeżdżał ją, aż jego ruchy stały się głębsze, aż drapała go po plecach, wiedząc,

że to on ją doprowadza do szaleństwa, że jego ciało jest tym, co ją podnieca, że

nie może się przed nim już dłużej bronić. Aliyah walczyła z nadchodzącą

ekstazą, pragnąc się z nim zjednoczyć.

- Miej to, miej, ya maleekati, pokaż mi, co ci robię... - wyjęczał, czując,

że ona już jest blisko.

- Chodźmy tam razem, miły...

Poddał się jej żądaniom i zrobił, jak kazała, sprawił, że rozkruszyła się

wewnątrz. Czas i przestrzeń zniknęły, a oni, złączeni magią, szybowali w

uniesieniu.

W końcu uniósł się nad nią, patrząc z dumą na stan jej zatracenia.

- A jutro, moja królowo, będziemy się kochać w słońcu.

Była na to zbyt słaba. Znowu mu się całkowicie poddawała. Po tym, jak

jej wmawiał, że się brzydzi małżeństwem z nią, że nikim tak nie gardził. A

teraz będzie nią pogardzał jeszcze bardziej. Musi traktować to tylko jak seks.

Inaczej pogrąży się, bo on będzie wiedział, że nigdy go nie przestała kochać.

Teraz oddała mu wszystko. Ale jutro, pod obiecanym słońcem musi to jakoś

przetrwać, aby ocalić siebie. Jakby zostało jeszcze cokolwiek do ocalenia...

R S

ROZDZIAŁ ÓSMY

Kamal obudził się w raju. Jego bogini spała wtulona w niego pod

świeżym niebem świtu. I nie sądził jeszcze do niedawna, że kiedykolwiek

będzie mu dane dzielić każdy wymiar swojego jestestwa z osobą tak doskonale

dopasowaną do niego pod każdym względem.

Aliyah zaczęła się poruszać, wzbudzając u niego przyspieszone bicie

serca. Masował jej jędrną, aksamitną skórę, delikatnie i sennie. Wydawało mu

się, że zapadła znowu w sen, ale jej serce zaczęło bić mocno i szybko, jakby

przeżywała wczorajsze uniesienia na nowo, jakby szykowała się na kolejne

przeżycia.

Objął ją mocniej, napierając na nią rosnącą erekcją. Przez chwilę mu się

poddała, a potem przekręciła się sprytnie i uniosła się na rękach, pozwalając,

aby kaskada połyskujących miedzią włosów opadła mu na twarz.

- Gotów na rundę szóstą? A może siódmą? Chyba tak, skoro pozwoliłeś

mi wtedy potrzymać swój drugi miecz.

Zeszłej nocy, kiedy kochali się po raz drugi, zaczarowała go słowami

pełnymi namiętności i zdradzała swoją tęsknotę. Mówiła, jak to czuje, tak

pięknie, szczerze i tak wibrująco. A teraz zadziwiło go takie odhaczanie ich

kolejnego spełnienia, jej niby nagła gotowość do następnych igraszek, jakby

chciała coś zaliczyć.

Nie zareagował, trochę rozczarowany i urażony.

- Zatem nie jesteś gotowy. Nie wiedziałam, bo nigdy się przy tobie nie

budziłam - dodała, przekręcając się ponownie na plecy. Zawiedziony coraz

bardziej, Kamal zaczął się zastanawiać, czy może trochę za bardzo nie

wyolbrzymia jej reakcji. Przecież to może być tylko jej niepewność, jej

odrobina wstydu z powodu tak silnych uniesień. Może Aliyah czuje się

R S

niepewnie, chce w ten sposób zachować twarz, w razie gdyby on okazał się

ponownie nieprzyjemny. - Nie myśl, że cię krytykuję. Jesteś wytrzymały... Ta

noc to najlepszy seks, jaki miałam od... zawsze.

Rozczarowanie przygnębiło go tak bardzo, że przekręcił się w jej stronę,

żeby to wyjaśnić, ale już wstała i poszła pod prysznic. Kamal ledwie

powstrzymał się przed tym, aby pobiec za nią, potrząsnąć nią, zapytać, czy ta

noc nic dla niej nie znaczyła. Przecież już wystarczająco ciężko mu było z my-

ślą, że był jej pierwszym mężczyzną. Czy wtedy zaostrzył jej apetyt tak

mocno, że postanowiła skorzystać z umiejętności innych kochanków? A może

tylko sobie to wymyślił, na podstawie fałszywych dowodów i pomówień? Czy

nadal była niewierną kobietą, która nie czuła niczego poza swoimi żądzami?

Dokąd z tym zajdą? Dokąd zajdzie on sam? Czy tam, gdzie był sześć dni temu,

w gniewie i rozczarowaniu? Dlaczego jest tak okaleczona emocjonalnie?

Słyszał delikatny szmer wody w kabinie prysznicowej, podsuwający mu

obrazy jej ciała i ich ostatniej nocy. Próbował je odpędzić, ale wracały jeszcze

silniejsze i bardziej natrętne, aż im uległ. W końcu to, co razem przeżyli, nawet

i bez górnolotnych emocji było czymś więcej niż to, czego doświadczało

niejedno małżeństwo, w szczególności małżeństwo królewskie. Na razie tyle

musi mu wystarczyć.

Wszedł do komnaty kąpielowej i zobaczył ją w obszernej, szklanej

kabinie, obojętną na wszystko, oddaną gorącym strumieniom wody. Otworzył

kabinę i naparł na nią, szybko zmoczony parzącymi biczami. Podniosła wzrok,

przygryzając wargę. Oparła się o marmurowe płytki na ścianie.

- No, teraz jesteś na pewno gotowy - powiedziała.

Z kontrolowaną szorstkością chwycił ją za uda i rozłożył na swoich

biodrach, wciskając ją mocniej w ścianę.

R S

- Zapamiętaj dwie rzeczy: zawsze jestem gotowy. Poza tym seks z tobą

był najlepszy od... pewnego czasu - dodał.

Kamal cofnął się o krok, potem o dwa. W końcu stanął w miejscu. Patrzył

i odbierał uczucia zatopione w płótnie. Były zatrważające, paraliżujące i

poruszające. Odbierał fale chaosu i głębokiego cierpienia, tak ostrego, że sam

odczuwał zadane rany, zbyt głębokie, by ich doświadczać. Podszedł bliżej,

wahając się, czy oglądanie obrazu nie zaszkodzi jego psychice. I nie byłoby w

tym przesady, gdyż samo patrzenie na to malowidło straszliwie go

przygnębiało.

Co ta nieszczęsna Aliyah odczuwała, malując ten obraz?

To był jej ostatnio namalowany obraz. Wreszcie skompletował całą

kolekcję i miał je wszystkie. Były rozwieszone w pokoju, do którego tylko on

miał dostęp. Tam, w zaciszu, mógł zgłębiać umysł kobiety będącej jego

kochanką, żoną i królową. Może któregoś dnia jej umysł i serce staną się dla

niego czytelne.

W ciągu ostatnich sześciu tygodni zapłacił wielu osobom ogromne

pieniądze za jej obrazy. W momencie, gdy orientowano się, kto dokonuje

zakupu, windowano cenę do granic niemożliwości. Nie zastanawiał się ani

przez chwilę i nie myślał o targowaniu się. Uważał zresztą, że nie było zbyt

wygórowanej sumy, za którą mógłby odkupić jej talent i cierpienie.

Wszystkie obrazy, które namalowała po porzuceniu kariery modelki i

które zapewniały jej poczesne miejsce wśród mistrzów sztuki współczesnej,

były manifestacją jej ponurego, depresyjnego i przygnębiającego stanu umysłu.

Tym bardziej przerażająca i trudna do ogarnięcia była jej przemiana w kogoś

ustatkowanego i zrównoważonego emocjonalnie.

Aliyah zmieniła się na lepsze, co intuicyjnie wyczuwał, a każda godzina z

nią spędzona utwierdzała go w tym przekonaniu. Wiedział już, że jej

R S

beznamiętne słowa po nocy poślubnej były wypowiedziane po to, żeby się

chronić.

Zastanawiał się tylko, w jaki sposób uległa tej przemianie. Całe lata

walczył z chęcią dowiadywania się o niej wszystkiego. Ale odkąd się pobrali,

przestał się hamować i każdego dnia starał się pozyskiwać wiadomości z jej

przeszłości. Jednak niewiele się dowiedział, zupełnie jakby przestała istnieć od

dnia, w którym ją porzucił. Jedyny ślad jej życia to te obrazy, które były dla

niego szokujące. Ale czuł, że chyba tylko poprzez wyrażanie siebie w malar-

stwie, oczyściła duszę ze stanu udręczenia. I wygrała. Znowu zaczęła malować,

tym razem będąc w stanie umysłowej równowagi.

Jego telefon zadźwięczał na znak, że nadeszła chwila na kolejną sesję

malarską. Uwielbiał patrzeć, jak malowała. Zamknął tajemny pokój z obrazami

i udał się do jej północnego atelier, gdzie już siedziała na krześle, ubrana w

swój poplamiony fartuch roboczy, słuchając z zamkniętymi oczami Mozarta.

Kamal podkradł się bliżej, korzystając z okazji, że go nie widzi.

Odsłoniła płótno, a jego serce zwolniło.

Na obrazie był on, namalowany z pamięci, nie z fotografii. Zresztą, nie

pozwoliłby sobie na takie zdjęcie. Takiego siebie jeszcze nie widział, w

każdym razie nie z tej perspektywy. Pochylał się nad kimś, nad nią, a każdy

jego napięty mięsień lśnił w poświacie księżyca, która oświetlała także jego

nagie plecy. Na twarzy miał wymalowane dzikie emocje, a w oczach rozpętane

demony.

Serce przepełniło mu się miodem uczuć, nawet go zapiekły oczy. Nikt

nigdy nie zrobił dla niego czegoś takiego. Nie było niczego podobnego.

Prześwietliła mu myśli, całą namiętność chwili i uchwyciła takie

podobieństwo, że aż było nadnaturalne. Przelała na płótno esencję ich

R S

wspólnej, magicznej chwili. Rozumiała i wyczuwała jego emocje i pragnęła je

zatrzymać na zawsze, w tym portrecie jego duszy.

Aliyah i wszystko, co robiła, przerastało go... Powstrzymał się od

porwania jej w ramiona i zasypania pocałunkami, co doprowadziłoby ich do

namiętnego zespolenia. Zaczerpnął powietrza i zmusił się do wyjścia. Może nie

chciała, żeby to widział w tej chwili albo w ogóle. Nie powinien jej nachodzić.

Ale tak bardzo jej potrzebował.

- Kamal? - zapytała Aliyah.

Usłyszała go czy wyczuła? Uchylił drzwi ponownie.

- Mogę wejść?

- Kamal Al Masud pyta, czy może wejść do pokoju we własnym pałacu?

Trzeba bić na alarm, bo ziemia się przekręci z wrażenia.

Zasłoniła obraz, zatem nie życzyła sobie, żeby go oglądał. Może chciała

zrobić mu niespodziankę? Tak, o to chodziło.

Wszedł do studia powoli.

- Zachowaj alarm na czas, kiedy powiesz nie, a ja i tak wejdę.

- Nie powiedziałam, że możesz wejść.

Wyciągnął do niej ręce, pragnąc ją przytulić, objąć i posiąść.

- Wszedłem. Chcesz mnie wyrzucić? Możemy powalczyć pędzlami.

- O, tak! - Chwyciła go za poły marynarki. - Trochę pędzlowania nie

zaszkodzi. Szczególnie jadalnymi kolorami po całym twoim ciele.

Kamal zsunął z siebie marynarkę i rozpinał nerwowo guziki koszuli.

- Chcę być twoim płótnem. Oddaję się do pomalowania i pożarcia.

Aliyah zeskoczyła z taboretu i przytuliła Kamala z całej siły.

- Potraktuję to jako kolejne twoje rozkazy, ale chociaż pragnę stworzyć

na tobie różne impresje i wylizać cię do czysta, to zostało mi jeszcze pięć

R S

minut do spotkania. A na takie dzieło sztuki jak ty potrzebuję chyba pięciu

godzin.

- Pięć minut wystarczy - wysapał jej w twarz.

Potem pocałował ją gwałtownie, a ona nie pozostała mu dłużna,

obsypując jego twarz wilgotnymi pocałunkami, które wzmagały jego

pożądanie, wzbierające jak ładunek wybuchowy. Już rozdzierał jej bluzkę, już

wysupływał ją z fartucha, gdy...

- O Boże, przepraszam!

Zdławione przeprosiny uderzyły w Kamala. Cholera, nie mieli swoich

pięciu minut. Przyszły wcześniej.

Odłączył się od ust Aliyah i nie mogąc jeszcze oderwać jednej dłoni od

jej piersi, a drugiej od pośladków, wychrypiał:

- Anna, Fara, sabah'el khair.

- Sabah'el khair, królu - odpowiedziała zarumieniona Anna i dygnęła

niezdarnie, chociaż nalegał, by mówiła mu po imieniu, skoro jest jego teściową

i to on ją teraz powinien całować w rękę i kłaniać się pierwszy. Teraz jednak

nie mógł.

- Właśnie stałaś się królewskim wrogiem! - Aliyah zaśmiała się na

bezdechu.

- Tymczasowym - dodał Kamal, skręcając się z niezaspokojenia.

- Idziemy! - zawyrokowała Fara.

Nie mogła się doczekać, żeby opowiedzieć o tym Szehabowi.

- Zostańcie, jestem w drodze na państwowe spotkanie! - Kamal wreszcie

rozplątał się z nóg i rąk swojej żony.

- Nie spowodujesz międzynarodowego incydentu w tej chwili? - zapytała

Aliyah, udając troskę.

Spojrzał w jej roześmiane oczy i szepnął tylko do jej ucha:

R S

- Labwa.

I faktycznie, była lwicą. Wolną, drapieżną i pożądliwą, z czym się wcale

nie kryła. Odpowiedziała mu kocim, niskim mruczeniem. W odpowiedzi

ucałował jej pełne usta, ukłonił się damom i wyszedł sztywno, w towarzystwie

jej wibrującego śmiechu.

Najpierw przełożył spotkanie. Potrzebował godziny na przemyślenia.

Patrzył na morze i tam widział jej ukochaną twarz. Aliyah. Na wieczność

zawładnęła jego myślami. I chociaż w tej chwili nie cierpiał Anny i Fary, to

właśnie jej rodzina też była przykładem jej wielkoduszności i miłości do

najbliższych. To, jak zaakceptowała nowego ojca, króla Atefa i to, w jaki

sposób przyjęła swoją rodzoną matkę do serca, nie próbując jej wypominać

przeszłości. Wszystko, co ją otaczało i jej dotyczyło, wzmagało jego miłość.

Już nie mógł się sam oszukiwać ani nazwać tego inaczej. Ale miłość nie

wystarczała mu, aby jej zadośćuczynić wszystkie krzywdy. Kochał ją

przedtem, ale kobieta, którą teraz się stała, urosła do rangi jego marzenia. Nie

tylko pokonała uzależnienie, ale też zaprzęgła energię w talent i siłę, stając się

doskonałą artystką i wymarzoną królową.

Było pięknie, pragnął jej, kochał, wielbił ją i czcił, był zaangażowany i

przejęty, ale to wszystko nie przekreślało zawstydzającej go przeszłości. Im

częściej rozważał to, jak długo i wytrwale musiała walczyć, kiedy jej nie wie-

rzył i nawet nie tyle ją porzucił, co zniszczył w tym czasie, w którym się

zmagała ze sobą, tym głębsza była jego rozpacz. Tym gorzej, że uzmysławiał

sobie, iż oskarżał ją o grzechy, których nie popełniła. Wierzył, że nie mogła

być niewierna ani rozwiązła, nawet pod wpływem leków.

Zadzwonił po helikopter. Zamierzał wyciągnąć spod ziemi tego

szumowinę, który go na nią poszczuł. Shane będzie musiał się ostro tłumaczyć,

a potem zapłaci za wszystko...

R S

100

Lot trwał długo, a jego gniew wzrastał z każdą minutą. Musiał polecieć

tam osobiście, bo nie był w stanie sprowadzić Shane'a do Dżudaru. Kamal

musiał to załatwić jednym cięciem, tak aby Aliyah się nie zorientowała.

Wylądował w Las Vegas i oczekiwał na tego dupka w odrzutowcu.

Odliczał minuty, kiedy do samolotu wtargnął ochroniarz, taszcząc tego

próżniaka.

To był on? Kamal wykrzywił usta z odrazą, kiedy patrzył na brzuchatego

i łysiejącego dwudziestosiedmiolatka, wyglądającego na dwukrotnie starszego.

- Spotykamy się ponownie, Kamal - parsknął Shane. - Słyszałem, że

jesteś teraz królem jakiejś tam ociekającej naftą, zaściankowej autokracji. -

Mówiąc to, skłonił się głęboko, pokazując środkowy palec.

Kamal wypuścił powietrze i wyprosił swoich ludzi. Nie chciał, żeby

widzieli, jak rozdziera go na strzępy, zanim nie wydrze prawdy z tej zepsutej

duszy.

- Kimkolwiek jestem, nie jestem hazardzistą i alkoholikiem, o którym

własna matka mówi, że lepiej, żeby się nie urodził.

- Pewnie. Ona by samego diabła wpędziła w alkoholizm. - Shane

zapewne już wypił swoją poranną dawkę. - Ale przecież nie przyszliśmy tu

rozmawiać o mojej starej, tylko o twojej. Ponętnej, mącącej zmysły Aliyah -

drwił.

- Jeszcze jedno słowo bez szacunku - wycedził Kamal, wstając - a

połamię ci te marne gnaty.

- Ooo, wielki brutal broniący honoru ukochanej! Ale przecież ona jest dla

ciebie tylko kartą przetargową, potrzebną, aby zdobyć tron. Co za ironia, skoro

dawno temu wyrzuciłeś ją ze swojego życia niczym śmiecia.

To zabolało. Shane, w końcu, tylko wyliczał to, co się stało, nieważne, z

jakiego powodu.

R S

101

- Pamiętam, że się do tego przyczyniłeś. Mów, jak było naprawdę -

powiedział Kamal.

- Chcesz prawdy? Masz do zabawy królestwo, miliardy dolców,

najwspanialszą kobietę, ale ty chcesz więcej. Co chciałbyś wiedzieć, mój

władco? Że tak bardzo ją kochałem, że czasami nie mogłem oddychać? Jak

bardzo życzyłem ci śmierci, kiedy cię pierwszy raz zobaczyła i cały świat prze-

stał dla niej istnieć? Jak zżerała mnie zazdrość? Niee. Pewnie chcesz, żebym

zaczął od miejsca, w którym mnie zwęszyłeś.

- Tak. Właśnie tego chcę - wycedził Kamal, marząc, aby obić mu gębę,

żeby się wreszcie zamknął.

Nabiegłe krwią oczy Shane'a obrzuciły go nienawiścią i pogardą.

- Wiesz, co sobie pomyślałem, kiedy cię wówczas zobaczyłem w

drzwiach? Że na pewno jesteś kawałem sukinsyna. I nie myliłem się. Wyssałeś

z niej krew i ją wyplułeś. Powiedziałem, co chciałeś usłyszeć.

W Kamalu zdetonował granat gniewu. Był gotów zabić tego faceta

gołymi pięściami.

- Czy myślisz, że chciałem usłyszeć, że jest rozwiązła? - zapytał Kamal.

- Rozwiązła? Ciekawe. A ty co, monogamista?

- A żebyś wiedział.

- Jakie to szlachetne, koleś. Tak byłeś jej oddany, że przestałeś jej ufać po

tym, jak złośliwy, obcy człowiek coś o niej powiedział? Tak, widziałem, że

czekasz w samochodzie. Zadzwoniłem do niej, mówiąc, że zemdlałem, ale na

pogotowiu kazano mi stawić się samemu w ambulatorium. A ona pospiesznie

wróciła, żeby mi pomóc. Słodka dziewczyna. A ty wyobraziłeś sobie to, co

chciałeś... Kupiłeś moje kłamstwo i te naciągane dowody, bo uważałeś, że nie

jest warta kłopotów w rodzinie i w pracy. - Kamal sztywniał. Serce rozsadzało

mu gardło. - Chciałeś rozstania, które dawałoby ci poczucie bycia w zgodzie z

R S

102

dziwnie pojętą moralnością - ciągnął zjadliwie Shane. - Wtedy nie czułbyś się

winny, że porzucasz kochankę, która cię tak wielbi. Trzeba było się tylko

przekonać, że wielbiła nie tylko ciebie. A jak się przekonałeś, to ją zgniotłeś

jak robaka. A potem była ci potrzebna, bo musiałeś dać jej swoje nazwisko i

teraz szukasz prawdy. Ale chyba po to, żeby sprawdzić, czy jest ciebie warta,

co?

Długo przed zakończeniem tyrady Shane a, Kamal popadł w bolesne,

zapierające dech otępienie. Nie był w stanie przewidzieć, co zrobi, kiedy to

minie ani czy może znieść więcej. Ale musiał wiedzieć.

- Byłeś tam, kiedy ją porzuciłem? - wydyszał.

- A, chcesz wiedzieć, czym dla niej było to twoje wypięcie się na nią? Jak

pozwoliłeś, żeby się upokarzała, przeżywając raz po raz twoje brutalne

traktowanie? Niszczyło ją to dzień po dniu. Nienawidziłem cię, bo pozwoliła

właśnie tobie się tak potraktować. Nie chciała, żebym jej pomógł. Ani ja, ani

nikt inny. I siebie też znienawidziłem, bo przez dwa lata patrzyłem, jak się

męczy, obawiając się każdego dnia, że się zabije.

Kamal nie mógł już dłużej tego wytrzymać. Opadł bezwładnie na fotel,

nie mogąc znieść tego złośliwego, przewiercającego spojrzenia. Musiał...

musiał.... Palce odnalazły przycisk w poręczy. Zjawił się ochroniarz.

- Wyprowadźcie pana Morgana - wysyczał.

Wywleczono Shane a, który wykrzykiwał donośnie plugawe epitety pod

adresem Kamala.

Kamal ich nie słyszał. Wpadł w spiralę ponurych domysłów i podejrzeń,

które uparcie wskazywały, że opowieści Shane'a, niech go piekło pochłonie,

miały posmak prawdy. Odrzucenie Aliyah faktycznie wyrwało mu serce, ale

też uwolniło go od wielu kłopotów. Uwolniło go od strachu przed wplątaniem

się w sprawy kolejnej uzależnionej. Dlatego porzucił ją tak bezwzględnie i

R S

103

dlatego chciał uwierzyć w te wszystkie kłamstwa na jej temat. Wybrał łatwą

drogę, aby uciszyć własne fobie i słabości.

Jeśli wszystko, co jej uczynił, było czynione niesłusznie, jeśli

spowodował taki ból, który widział na jej obrazach i tylko po to, żeby się

samemu chronić, to zasługiwał na powolną śmierć.

Znienawidził siebie. Jak mógł mieć czelność, żeby w ogóle cierpieć? Od

tej chwili może się ośmielić, aby ją błagać o możliwość zadośćuczynienia,

próby naprawienia jej wszystkiego, do końca życia. Ale co zrobi, jeśli ona go

odrzuci? Przecież miała do tego wszelkie prawo!

Aliyah płonęła w jego ramionach ogniem namiętności, a w innych

sytuacjach była dla niego tak miła i tak dobra. A jeśli to było tylko jej poddanie

się obowiązkom żony i przy okazji czarowi ich wspólnego seksu? Może czer-

pała z tego przyjemność, nie mogąc się doczekać, kiedy się go pozbędzie?

Tak powiedziała po nocy poślubnej, a potem ani słowa o tym, że go

kocha naprawdę. Nie musiała, przecież zachowywała się tak, jakby... A co,

jeśli on to wszystko tylko sobie ubzdurał? Bo bardzo tego pragnął? A jeśli

zabił w niej miłość na zawsze?

Kamal objął głowę dłońmi, zrozpaczony swoją sytuacją. Nie było z niej

dobrego wyjścia. Gdzie się nie obróci, tam uczyni spustoszenie. Musi zatem jej

udowodnić, że ją kocha i że bardzo żałuje tej niechlubnej przeszłości. Musi

zapracować sobie na jej miłość, odbudować jej poczucie godności. Poświęci na

to całe życie, jeśli będzie trzeba. Przeżyje je, będąc zawsze i tylko dla niej, aż

do ostatniego tchnienia.

R S

104

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Aliyah trzymała w drżącej dłoni test ciążowy, na którym powoli

zabarwiała się na różowo kreska potwierdzająca pozytywny wynik. Była w

ciąży. Teraz już na pewno straci Kamala, straci go na zawsze.

Zaraz, zaraz, a może jednak nie? Może wszystko się zmieniło na lepsze?

Pewnie, że tak. Od ich nocy poślubnej i od tego feralnego poranka, kiedy

sięgnęła po nonszalancję, chcąc ukryć swój zachwyt nad ich wspólną nocą, a

on jej nie pozostał dłużny... A później godzili się tak pięknie pod prysznicem.

Wszystko działo się tak, jakby zapomniał o tym, co kiedyś powiedział,

jakby stał się nowym, namiętnym i rozkochanym w niej mężczyzną. Włączał ją

w swoje obowiązki, pytał o radę i kierował się często jej intuicją. Wydawał się

zachwycony wszystkim, co robiła i co mówiła i namawiał ją, aby sięgała

gwiazd, które jej przybliżał, jak tylko mógł.

On też zdawał się być ciągle zachwycony, w doskonałej formie i w

świetnym humorze. Ustawiał sobie tak plan zajęć w ciągu dnia, żeby być

blisko niej i mieć przerwy na rozkoszne chwile. Nigdy wcześniej nie widziała

go tak odprężonego, tak zrelaksowanego, pełnego wigoru i oszałamiająco

pięknego.

Może tylko stara się tak jej dogadzać, wykorzystać jak najlepiej całą

sytuację, dopóki nie osiągnie celu zawartego w ich umowie. Bo właśnie go

osiągnął.

Aliyah jęknęła, zwinęła się na łóżku, opierając głowę na kołdrze. Musi

przestać tak myśleć. Przecież to niemożliwe, aby on nie chciał, żeby to, co

budowali w szczęściu i zgodzie przez ostatnie sześć tygodni, po prostu

zniknęło. Popatrzyła na swój brzuch i wyobraziła sobie szczęśliwego Kamala i

dziecko, tak do niego podobne.

R S

105

Nawet jeżeli jej radość miałaby trwać krótko, to musi te chwile

wykorzystać. Jednak rzeczywistość sama zatruwała jej myśli. Może jemu się to

wszystko podoba, ale nie ma zamiaru pozostać w związku z nią na zawsze? A

skoro już zaszła w oczekiwaną ciążę, to do porodu jej nie tknie, a potem się z

nią rozwiedzie...

Hałas w przedpokoju uprzytomnił jej, że Kamal wrócił z delegacji.

Pobiegła do łazienki, zamknęła drzwi i ochlapała sobie twarz lodowatą wodą...

Musi mu powiedzieć i poznać jego zamiary.

Wyszła, niepewna i przestraszona. Stał przy ich huśtawce, gładząc

palcami jedwabne sznury. Boże, jak go kochała. Spojrzał na nią wzrokiem

przepełnionym troską, ciemnością, jakimiś strasznymi cierpieniami... O, Boże,

co to było? Cokolwiek chciał powiedzieć, bała się tego. Nie może mu

pozwolić, żeby te słowa popłynęły.

Pobiegła wprost na niego, usadowiła go na huśtawce, a on objął ją ze

zbolałym jęknięciem. Obsypała go pocałunkami, szarpiąc na nim ubranie,

szukając dłońmi jego aksamitnej skóry, uwalniając go, osaczając, zanim się nie

wbiła na jego gotową męskość.

- Aliyah! - wychrypiał zdumiony.

- Nie mów nic, pozwól, chcę ciebie...

Kamal westchnął, cały otoczony jej stęsknioną kobiecością, rytmicznie

podnosił ją i opuszczał, kołysząc się na huśtawce, aż oboje doszli do spełnienia

i ponownego zespolenia. Nic mu nie powie, dopóki on nie powie jej. A może

już nie będzie chciał...

Popatrzyła, jak wiszą na niej spodnie. Strasznie schudła. Kamal też to

skomentował dzisiejszego ranka. Chyba już jest w dziewiątym tygodniu. Ale to

nie poranne mdłości tak ją wychudziły, tylko zbolała dusza. A Kamal, odkąd

wrócił ze Stanów, też się zmienił.

R S

106

Nadal kochał się z nią dziko i zwierzęco, nadal poświęcał jej czas i dawał

wsparcie, ale miała wrażenie, że toczy go tajemniczy, wewnętrzny smutek

Jęczał przez sen, sztywniał, jakby gotowy na walkę z niewidzialnym prze-

ciwnikiem. Za dnia przypatrywał się jej, jakby chciał wyryć jej widok w swojej

pamięci, ważył każde słowo, które do niej mówił i był uważniejszy niż

kiedykolwiek.

Aliyah straciła apetyt, pragnęła tylko Kamala i zmuszała się do jedzenia

ze względu na dziecko. Nie mogła mu jeszcze powiedzieć, a im dłużej

zwlekała, tym trudniej było jej się zmobilizować. Albo pozostaną im trzy

kolejne miesiące piekiełka, dopóki nie dowiedzą się, czy to chłopiec, czy

dziewczynka, albo będą musieli próbować, aż poczną chłopca. A jeśli poczną,

to Kamal go jej odbierze i się z nią rozwiedzie. Ten kołowrót myśli był tak

wyczerpujący, że ze wszystkich sił go odpychała. Musiała na pewno za to za-

dbać o swoje zdrowie.

Wlała wodę do szklanki i wyszperała fiolkę z tabletkami w szufladzie.

Przyjrzała się swojemu wymizerowanemu obliczu. Musi podtrzymywać to

życie, które się w niej rozwija. Nie może ulegać swoim złym nastrojom.

Włożyła sobie tabletkę do ust i już miała ją popić wodą, kiedy usłyszała

basowy grzmot głosu Kamala:

- Co ty robisz, do diabła?!

Kamal, odkąd wrócił z Las Vegas, sam był „u diabła", a właściwie miał

wrażenie, że jest w piekle. Po jej namiętnym powitaniu, nie odstępował jej na

krok, dając jej dowody na to, że jest na każde jej zawołanie. Nie poprawiało

mu to jednak nastroju i poczucie winy zjadało go od środka. Paliła go potrzeba

krzywdzenia siebie samego i ukarania się za to, co jej zrobił.

Najgorsze, co mogłoby go spotkać, to gdyby Aliyah go opuściła. Ale

przecież nie powinien jej za taką chęć obwiniać. Wtedy byłby ukarany

R S

107

najdotkliwiej. Pragnął się ranić, chciał cierpieć, a najbardziej chciał, żeby ona

mu zadawała to cierpienie.

A ona była dla niego taka słodka, że poczucie winy trawiło mu

wnętrzności jeszcze bardziej. Przyszedł wreszcie, aby powiedziała mu, czego

miał się spodziewać. Ponieważ zastał ją łykającą jakąś tabletkę, przeraził się,

podbiegł, chwycił za ramiona, aby ją powstrzymać.

- Wypluj to! - wołał oszalały z przerażenia. - Nie pozwolę ci tego sobie

robić po raz drugi!

- Puść mnie, o czym ty mówisz?

- O twoich prochach na receptę. Przykuję cię do siebie, żeby cię

pilnować.

- Ale przecież to witaminy!

- Kłamiesz, Aliyah! Wtedy, kiedy do ciebie przyszedłem, znalazłem

paczkę prochów i teraz nie pozwolę ci na to. Niech mnie szlag, jesteś królową

Dżudaru, nie możesz! - Przerażona skuliła się w jego potężnym uścisku. - Wy-

bacz, ukochana, szaleję z zamartwiania się o ciebie. Nie możesz się niczym

martwić, nic nie powinno cię zasmucać, nie poddawaj się! Zawsze będę cię

wspierał, pomogę ci, będę dla ciebie, zawsze... - przekonywał.

Aliyah szlochała i urywanymi słowami tłumaczyła:

- Wiedziałam, że to cię obrzydzi, że za to mnie odepchniesz, że mnie

znienawidzisz...

- Nie, to dlatego, że nie chciałaś pozwolić, abym ci pomógł. Chciałem,

żebyś mi pozwoliła, ale... - Kamal nie mógł dokończyć, bo musiałby się

tłumaczyć z palącego wstydu, że jej nie pomógł, że ją zostawił w

najtrudniejszym momencie życia...

R S

108

Pochylił się i wziął ją na ręce, otaczając ramionami i chroniąc.

Wyszedłszy z łazienki, usadził ją bardzo ostrożnie na otomanie, jakby była

porcelanową lalką. Sam przysiadł u jej stóp, zatroskany i nieszczęśliwy.

- Przestań tak na mnie patrzeć, to była tabletka witaminowa -

przekonywała Aliyah.

Kamal dotknął jej zapłakanej twarzy i skierował jej wzrok na siebie. Czuł

dziwną satysfakcję, znosząc te zaczerwienione oczy, które go obwiniały.

- Nic innego mnie nie obchodzi, poza pomaganiem tobie.

- Wtedy też niby chciałeś mi pomóc? Tak, to był kawał dobrej roboty.

Zupełnie jak moi rodzice. Nie potrzebuję ani twojej, ani niczyjej pomocy. A te

prochy, które znalazłeś, przeszukując mój dom, jak mnie nie było, to...

- Aliyah, przysięgam ci na wszystko, że...

- Ukryłam je, bo były moją małą, brudną tajemnicą. Ale nie taką, jak

myślisz. Rodzice zaordynowali mi je, bo gdy miałam sześć lat, stwierdzono u

mnie ADHD. Brałam te proszki od dziesięciu lat, nie wiedząc, że niszczą mi

życie, ponieważ diagnoza lekarska była nieprawidłowa. Sama w końcu

zdecydowałam, że albo biorę dalej i jestem zombie, albo walczę i nie biorę. -

Kamal jęknął z głębi piersi i chciał ją utulić, ale go powstrzymała gestem dłoni,

pragnąc dokończyć swoją ponurą historię. - Wtedy dotarło do mnie, że cały

czas patrzyłam na świat przez jakąś szybę. Musiałam powalczyć z rodzicami,

żeby pozwolili mi wyprowadzić się na próbę. W końcu ulegli. Całkiem sama

walczyłam z każdym objawem syndromu odstawienia. Ludzie wtedy mnie

niszczyli, nazywając zdzirą, królewną, która odważyła się żyć poza rodziną i

tak dalej. Byłam narkomanką, o co mnie oskarżałeś. Niedługo przed tym, kiedy

cię poznałam, poczułam się znacznie lepiej, zaczęłam wychodzić na prostą.

Jednak uczucie do ciebie tak mnie osłabiło, że kupiłam leki, żeby się czuć

bezpieczniej, żeby nie czuć tego niepokoju, który znowu, z twojego powodu,

R S

109

mnie osaczał. I kiedy zacząłeś mnie wypytywać o próby brania, o

eksperymentowanie z narkotykami, to nie mogłam się przecież przyznać,

szczególnie tobie, tak opanowanemu, tak perfekcyjnemu, że je brałam! Więc

zaprzeczyłam, bo tak naprawdę nigdy nie wzięłam prochów z własnej woli. A

potem... Potem mnie rzuciłeś i zaczęłam brać od nowa, głównie po to, aby nie

czuć bólu. To mnie zdewastowało i zupełnie rozbiło. Wtedy prawie się pod-

dałam. Postanowiłam znowu powalczyć. Przez całe dwa długie lata byłam i

walczyłam zupełnie sama. I udało mi się. Spojrzałam na świat i zobaczyłam go

ostrzej i wyraźniej. Zaczęłam malować, uczyć się jazdy konnej i fechtunku. I

kiedy już wszystko zdawało się być na ustabilizowanej, prostej drodze, świat

znowu wywrócił mi się do góry nogami. W moim życiu chyba nigdy nie będzie

spokojnie, nigdy...

Kamal odczuwał te cierpienia jak ludzie, których doprowadziły do

śmierci. Ale on tu się nie liczył, tylko ona i to, co przeżywała. Musiał jej to

jakoś wyjaśnić, jakoś się usprawiedliwić.

- Kiedy miałem dwadzieścia dwa lata, najbliższy mi przyjaciel i kuzyn,

Hossam, przedawkował. Śmiertelnie. Ale nie tyle jego śmierć, co lata ją

poprzedzające spowodowały w naszej rodzinie takie spustoszenie. Hossam za-

czął brać w wieku piętnastu lat i to, czym się stawał, jak się zmieniał nie do

poznania, wysysało ze mnie i jego rodziców wszystkie siły, bo walczyliśmy o

niego i pomagaliśmy mu z całego serca. Ale on stawiał opór i opluwał nas nie-

nawistnymi oskarżeniami, a potem, kiedy wydawało się, że powoli wraca do

normy, że się stabilizuje, to pełni nadziei i obaw chodziliśmy wokół niego jak

koło śmierdzącego jajka, delikatnie go inwigilując. Ale zawsze znajdował

sposób, by pożywić prochami tę swoją skorupę, to chore, wychudzone ciało

pozbawione duszy. Jego kłamstwa, szaleństwa, nieporozumienia i nadzieje - to

wszystko następowało po sobie w cyklach, które nas niszczyły psychicznie. I

R S

110

kiedy umarł, mieliśmy wyrzuty sumienia, bo odczuwaliśmy ulgę, że to się

wreszcie skończyło.

- Dlatego mnie zostawiłeś... - powiedziała Aliyah, przerywając ciszę, jaka

zaległa po jego słowach. - Bo myślałeś, że ze mną będziesz musiał przechodzić

przez to samo...

- Masz rację - odparł Kamal. Język mu zesztywniał jak kołek. - Nie

zadałem sobie trudu zrozumienia własnej decyzji, ale... chyba nie kochałem cię

wystarczająco mocno, więc szukałem powodów, dla których mógłbym się

ciebie pozbyć. I wtedy bez pardonu cię... odrzuciłem.

- Więc były inne powody, a nie tylko ten jeden?

Oparł czoło o jej kolana, nie mogąc jej spojrzeć w oczy ze wstydu, i

dokończył całą historię.

Oddychali ciężko, wspólnie rozdrapując swoje rany, wstyd i upokorzenia.

- Shane? - wyjąkała Aliyah zbolałym głosem. - Nie sądziłam, że coś

takiego zrobi. Wydawał się taki dobry, był jak brat, którego nigdy nie miałam...

Nie podejrzewałam, że mógłby coś takiego zrobić... Opowiedział mi o waszym

spotkaniu. Powiedział, że ty mówiłeś, że wcale nie dbasz o mnie ani o moje

uczucia i wszystko, co robiłeś, potwierdzało jego słowa. Nakłamał nam obojgu,

manipulował nami...

- I dlatego zwrócił się w końcu przeciwko sobie i zmarnował swoje

pijackie życie. Tak jak chciał zniszczyć twoje. Ale to wszystko moja wina. Ja

zgrzeszyłem przeciwko tobie, bo miałem siłę, żeby cię zranić.

- Miałeś tyle powodów... Sądziłeś, że jestem dziwką i narkomanką.

- Przestań, moja najdroższa. Byłem sadystycznym, wrednym sukinsynem.

Chciałem tylko utrzymać swój status, swoją dumę i spokój ducha. Zasługuję na

karę. Ukarz mnie, Aliyah, a kiedy się nasycisz zemstą, zaspokoisz swoją dumę

i uleczysz serce, wtedy ci zadośćuczynię całym sobą, całym moim życiem.

R S

111

Aliyah chciała coś powiedzieć, ale wpadła w dławiący szloch, który

targał nią jak dzieckiem. Kamal, tracąc zmysły ze wzruszenia, uniósł się na

kolanach i przyciągnął ją do siebie, tuląc i próbując uspokoić.

- Nie płacz, ukochana duszyczko, moja miłości, nie jestem wart twoich

łez. Co mogę zrobić, żebyś czuła się szczęśliwa, powiedz, żądaj wszystkiego,

cokolwiek zechcesz.

Wpadła w spazmy i przy każdej próbie wydobycia z siebie głosu,

zanosiła się płaczem. W końcu uspokoiła się trochę, łzy leciały teraz wolniej.

- Jestem dla ciebie miłością, duszą i boginią? - wyszeptała. - Przedtem

byłam tylko królową.

- Jesteś moją królową i panią mojego życia, wszystkim najwspanialszym,

czym cię nazwałem i jesteś wszystkim dla mnie.

- Czy wobec tego odwołasz swój dekret? - zapytała. Kamal patrzył na nią,

nie rozumiejąc, szczególnie nie pojmując przekornej nuty w jej głosie. - O,

właśnie! - dodała Aliyah. - Tak to jest, jak się wydaje za dużo dekretów, nie

zapisując ich.

- Nie potrzebuję żadnego dekretu. Wszystkie możesz obalić i cofnąć.

Rozkazuj, a będę ci posłuszny.

- No proszę! - Uśmiechnęła się w końcu. - Król Dżudaru abdykuje przede

mną.

- Tak, abdykuję ze wszystkim, czym jestem.

- Mówisz tak, bo wiesz, że tego nie wykorzystam.

- Niestety, taka jesteś.

- Naprawdę chcesz zostać ukarany, co? Kto mógł przypuszczać, że masz

masochistyczne zapędy? Ale skoro tak, to fajnie, bo chciałam wypróbować

trochę nowych sztuczek, na przykład związać cię i doprowadzić do obłędu...

Wyobraził to sobie i zakręciło mu się w głowie.

R S

112

- To nie kara, Aliyah. To cudowna nagroda. Nie rób tego. Nie wybaczaj

mi tak łatwo.

- Kto powiedział, że miłość do końca życia to łatwa sprawa? Chyba

właśnie to mi proponujesz?

- Do końca mojego życia, na pewno, i również dalej, jeśli coś tam

istnieje.

- Dobrze zatem, że jestem tą, której potrzebuje Dżudar. - Boże, bez

względu na to, co powiedział, zawsze będzie uważała, że jest z nią częściowo

po to, żeby ustabilizować sytuację polityczną. - Kochaj mnie, Kamal. - Cały

zadrżał na tę cichą prośbę, nader delikatną jak na nią, jego ognistą królową. -

Kochaj mnie teraz, kiedy już wiem, że ty także mnie kochasz.

Kamal wtulił głowę w jej łono.

- Jak możesz mnie kochać? - zapytał. - Zasługuję przecież na twoje

odrzucenie.

Wplątała mu palce we włosy i przyciągnęła za głowę do swojej twarzy.

- Jesteśmy oboje błogosławieni - powiedziała.

Mrucząc miłosne wyznania, zaniósł ją do łoża i wielbił przez noc całą,

wiedząc, że teraz oddaje mu się pełnią jestestwa. Szybowali w raju uniesień, a

ich serca otworzyły się do głębi intymności i wspólnego zatracenia.

Później przyglądał się, jak spała snem wyczerpanej i spełnionej kochanki,

którą obezwładnił gwałtownością i czułością. Następnie wyplątał się z jej

ramion i ubrał pośpiesznie, aby wtargnąć do sali obrad i wszcząć alarm pań-

stwowy. Powinien był to zrobić już dawno - uwolnić ich oboje od tych

zobowiązań.

Aliyah obudziła się w nowym świecie, w którym była wolna od ciężaru

trudnej przeszłości. Czuła się boginią uwielbianą przez swojego boga, Kamala.

Zawsze ją kochał, a uczucia do niego już nie zaznają granic, bo nawet wtedy,

R S

113

kiedy było najtrudniej, wbrew rozsądkowi, serce podpowiadało jej, że on wciąż

należy do niej. Ich życie potoczyło się jednak w niewłaściwym kierunku i

sprawiło im wiele bólu, ale zawinili zarówno oni, jak i Shane. A Kamal, jak

zwykle, brał za wszystko odpowiedzialność i obwiniał tylko siebie.

Po tych wszystkich przejściach Aliyah wiedziała, że nie będzie już miała

poczucia winy z tego powodu, że jest tak idiotycznie szczęśliwa. Trudna

przeszłość została za nimi, a jej ciąża nie będzie końcem, tylko początkiem

wspaniałego życia. Wczorajszej nocy mu nie powiedziała, bo ta noc była tylko

dla nich dwojga i miała przekreślić to, co było złe i stworzyć fundament nowej,

cudownej przyszłości. Ale zaraz powie mu o nowym życiu, które razem

stworzyli ich wielką miłością.

Aliyah pędziła przez pałac do sali obrad, rozkazując strażnikom, aby

opuścili jej otoczenie. Nie było pewności co do tego, jak jej nienasycony

demon seksu zareaguje na taką wiadomość. Na królewskim biurku jeszcze się

nie kochali...

Uchyliła wrota przedsionka i na palcach podeszła tak blisko, aż go

spostrzegła, siedzącego przy owym biurku i wpatrującego się w dwa pokaźne

monitory, z których spoglądali Szehab i Faruk.

- ...i kiedy dowiecie się, co mi się udało osiągnąć, to będziecie zmuszeni

powiedzieć mi w oczy, że jestem geniuszem - dumnie zapowiadał Kamal.

I to jakie oczy! Te, które ją przywoływały i rozpalały, zachęcając, aby mu

przerwała to spotkanie z braćmi i kochała go, zatracając się w nim.

Ale on mówił dalej, skoncentrowany na nich, co spowodowało, że nie

przerywała.

- Tak... a możemy poza tym, na przykład, walnąć cię między oczy? -

zapytał kwaśno Faruk. - Chciałem to robić codziennie, odkąd skończyłeś dwa

lata. I to, że rodzice nam wpajali, że „nie wolno bić się po twarzy" ani to, że

R S

114

jesteś królem, nie powstrzyma mnie, jak tam będę. Tymczasem wiedz, że jesteś

geniuszem i domyślam się, że dopniesz swego. Jesteś szalony, żeby nam

przerywać w czasie zajęć. Myślałem, że ktoś umiera. Co w ciebie wstąpiło?

- Raczej, co ze mnie wystąpiło, co mnie już nie wciąga w otchłań -

powiedział Kamal.

- Można by pomyśleć - cierpko uśmiechnął się Szehab - że jesteś na

jakimś haju.

- Jestem. I wzlatuję coraz wyżej. Pamiętasz, Szehab, tę rodzicielską

pogadankę, którą mi zaserwowałeś przed ślubem o twoim szczęściu z Farą?

Ogłaszam, że żaden z was nie jest najszczęśliwszym mężczyzną na świecie. Ja

nim jestem.

Serce Aliyah podskakiwało w piersi, nieważne, że to fizycznie

niemożliwe. Oto Kamal, miłość jej życia i ojciec jej poczętego dziecka, jest tak

szaleńczo szczęśliwy jak ona sama, aż musi to wykrzyczeć całemu światu i

swoim braciom, którzy go zrozumieją.

- No dobrze, o co chodzi?

Kamal zakręcił się w swoim skórzanym, poważnym fotelu jak mały

chłopiec.

- Właśnie zakończyłem niemal dziesięciogodzinną telekonferencję z Al

Masudami i Al Szalanami, która ma na celu odwołanie dekretu w sprawie

wojny, związanej z moim małżeństwem i potomstwem. Udało się! Już nie

jestem zmuszony prawem, aby być mężem Aliyah i nie muszę mieć z nią

dziecka... - powiedział. Aliyah zachłysnęła się powietrzem. Przecież to

niemożliwe! Nie mógł, tak po prostu, nie mógł... - Jestem wolny! - dodał

triumfalnie.

Świat Aliyah legł w gruzach.

R S

115

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Aliyah biegła tak szybko, jak nigdy dotąd. Ale nie potrafiła uwolnić się

od jego słów. Jakie miały znaczenie ona i jej miłość, wobec tego, że on musiał

stać na straży swojego królestwa i strzec tronu? Powiedział, że ją kocha, bo mu

była potrzebna. Nie mógł pozwolić na to, żeby organizm, który miał

wyhodować mu potomka, został zniszczony przez prochy. Po prostu

manipulował nią, sprawiając, że była mu posłuszna. Zatem wszystko co mówił,

jego przyrzeczenia i zaklęcia, wszystkie noce, a szczególnie ta ostatnia, były po

to, żeby uśpić jej czujność i pozbyć się jej przy najbliższej sposobności.

Nie było w niej emocji, a łzy nie wypływały spod powiek. Jej dusza

popadła w odrętwienie, które przywitała z ulgą. Jak mówiono, zbyt wielkie

cierpienie prowadzi do obumierania. Szła, obojętna na wszystko, aż wyszła z

pałacu i skierowała się w nieznanym kierunku. Nigdy już tu nie wróci.

Kamal porządkował sprawy państwowe jeszcze przez trzy godziny, nie

chcąc jej mówić przed czasem o swoim sukcesie. Dopiero kiedy tron Dżudaru

był zabezpieczony, a pokój w regionie zagwarantowany przez Zohayd, mógł

wrócić do swojej królowej.

Wpadł do sypialni, spodziewając się, że jeszcze odsypia wczorajszą noc

rozkoszy albo wyleguje się w łożu, czekając na powtórkę.

Nie znalazł jej nigdzie i powoli ogarniała go fala przerażenia. Minęło

czternaście godzin, odkąd zostawił ją w łóżku. Zapewne wzięła prysznic,

zjadła posiłek i poszła do swojego studia. Pobiegł tam, lecz jej nie zastał. Stał

przed okrytym obrazem, wypełniony ciszą i pustką. A przecież serce

podpowiadało mu wcześniej, dawało znaki, których nie usłuchał. Nie było jej

w pałacu ani w Dżudarze. Odsłonił obraz i zauważył, że jest już ukończony, ale

niepodpisany, jakby pragnęła mu przekazać wiadomość, że opuściła go nie

R S

116

tylko fizycznie, lecz również sercem. Nikt nie będzie wiedział, że to ona go

sportretowała.

Dwadzieścia godzin później Kamal lądował w Los Angeles, czując, że

postarzał się o czterdzieści lat. Aliyah wsiadła do samolotu i przyleciała

właśnie tu, do swojego miasta. Jedyna wiadomość, która go powstrzymała

przed szaleństwem to ta, że jest bezpieczna we własnej kawalerce.

Zakomunikowali mu to ludzie z ambasady Dżudaru.

Przez całą drogę roztrząsał każdą chwilę spędzoną razem i każde słowo,

jakie między nimi padło. Miał nadzieję, że uda mu się znaleźć odpowiedź na

jej nagłą decyzję o wyjeździe. Stracił już cały zdrowy rozsądek, kiedy wreszcie

stanął u jej progu.

I wtedy otworzyła drzwi.

Wpatrywał się w nią, cały odrętwiały, wchłaniał ją wszystkimi zmysłami,

szczęśliwy, że istnieje. Włosy spięła w kucyk, narzuciła na siebie T-shirt

nieokreślonego koloru i wyblakłe dżinsy. Nawet nie podniosła oczu, tylko się

odwróciła, a on szedł za nią, świadomy ich obecności w tym miejscu, z którego

wiele lat temu wyszedł, poznawszy fałszywe fakty. Ale to było tak dawno...

Zanim odzyskał głos i zebrał myśli, usłyszał ją:

- Każ swoim ochroniarzom zabrać to.

„To" okazało się być dwiema skrzyniami klejnotów, spośród tych, które

złożył u jej stóp podczas ceremonii zaślubin. Gdy podróżowali po Stanach,

przekazał je ambasadzie Dżudaru w Los Angeles, aby Aliyah mogła z nich

korzystać, kiedy tu będzie.

- Reszta jest w Dżudarze, a te kazałam sobie przywieźć, żebym mogła ci

je zwrócić osobiście, jak to jest w zwyczaju khol'e.

Khol'e. Samo słowo przeszyło go na wylot. To zwyczaj, w którym

kobieta odrzuca znienawidzonego męża.

R S

117

- Tak jak przyjęłam od ciebie mahr, a ciebie za męża, tak teraz oddaję ci

go i cię odrzucam. Nie jesteś już moim mężem. Zabieraj to i wynoś się.

Serce mu stanęło na te słowa. Ale nie umarł, co dziwne. Nie będzie mu

dane to wybawienie. Ale teraz wszystko układało mu się w doskonałą całość,

arcydzieło zemsty.

- Więc to jest twoja kara. Ya Ullah! - wychrypiał. - Nawet w

najkoszmarniejszych przewidywaniach nie spodziewałem się, że będziesz tak

twórcza w okrucieństwie. Sądziłem, że najgorsze, co możesz zrobić, to

pozbawić mnie twojej obecności, twojego widoku, czegoś, czego mi potrzeba,

by oddychać i żyć. Ale ty poszłaś dalej, dałaś mi nadzieję, że przebaczyłaś, i

wiarę w nowo odzyskaną miłość. Oplotłaś mi się słodko wokół szyi, żeby

potem nagle wykopać mnie ze swojego życia.

- Wyjdź. Nie mogę na ciebie patrzeć! - wysyczała strasznym głosem, a jej

oczy wydawały się czarne jak studnie.

- Kłamałem, kiedy mówiłem, że chcę, żebyś mnie ukarała, porzucając

mnie. Udawałem męczennika, ale już to odwołuję. Nie chcę, żeby taka była

kara. Zrób coś innego, cokolwiek, tylko nie to! - Aliyah odwróciła się, ale zła-

pał ją za ramiona, gładząc palcami jej łokcie, przywierając ustami do karku i

wchłaniał jej zapach. Wyszarpnęła się i ciężko dysząc, oparła się o ścianę.

Nienawiść biła jej z oczu. - Wziąłem na siebie całą winę - błagał Kamal dalej -

i nadal to czynię. Muszę mieć coś na obronę. Jeśli myślisz, że cię porzuciłem i

żyłem w spokoju, podczas gdy ty cierpiałaś, to się mylisz. Zapłaciłem za to

zdrowiem i chorą duszą. Zapytaj moich braci. Jedyne, co mnie napędzało, to

gniew na myśl o tym, co zrobiłaś. Wszystko inne było dla mnie martwe jak

popiół. Ale przecież kiedyś mnie kochałaś? - Jej harde spojrzenie wcisnęło mu

do gardła straszne podejrzenie. - Na Allacha, nie?! Nie kochałaś mnie?! To od

pierwszego dnia była dla ciebie tylko zabawa? Uwierzyłem ci, a rozczarowanie

R S

118

tobą zamieniło mnie w zgorzkniałego, potłuczonego człowieka. A tym razem

sprawiłaś, że oddałem ci się do końca, padłem przed tobą na kolana, a ty sko-

pałaś mi twarz, żeby mnie opuścić?

- Przestań! - wrzasnęła Aliyah. - Udało ci się. Miałeś, co chciałeś. Czego

jeszcze chcesz? Jesteś do tego stopnia pokręconym draniem, że chcesz mną

rzucać, aż zamienię się w jakieś strzępy? Prawie ci się wtedy udało, ale teraz

już to nie przejdzie, słyszysz? Ja i dziecko staliśmy się już zbędni, tak? Ale

będę żyć dla tego dziecka, silna i zdrowa i nie pozwolę ci się zbliżyć do niego

ani do mnie. Już nigdy więcej, rozumiesz?

Jego świat się zatrzymał. Nagłe zrozumienie jej słów odebrało mu

świadomość. Poczuł przypływ współczucia pomieszany z niezrozumieniem.

Przeraził się. Czyżby była w ciąży? Chwycił ją w ramiona, drżąc ze

wzburzenia i ogłupiającej radości.

- Jak to jest, że dwoje dorosłych i inteligentnych ludzi, tak się straszliwie

zatraca w kłótniach i nieporozumieniach? - zapytał Kamal. - Na moje

usprawiedliwienie powiem, że kocham cię jak szaleniec i myśl o tym, że móg-

łbym cię stracić, pozbawia mnie logicznego myślenia.

Aliyah zaczęła go okładać pięściami po plecach, a każdy cios dawał mu

impuls do rozpoczęcia życia na nowo.

- Puść mnie - krzyczała - bo przysięgam, że ci wydrapię przynajmniej

jedno oko! Słyszałam, co im mówiłeś. Czemu tu jesteś, cholerny sadysto?!

Jeszcze nie zakończyłeś swoich targów? Czy okazało się, że nie możesz się

mnie pozbyć bez konsekwencji dla tego twojego tronu?

Kamal pochylił głowę nad jej twarzą i zamknął oczy, przyjmując na

siebie wszystkie bolesne słowa, pragnąc, aby dalej wylewała na niego swoją

zasłużoną złość. Ale jej ciosy osłabły pod naporem szlochów i wreszcie

poddała się jego uściskowi, wiedząc, że walczy nadaremnie.

R S

119

Kamal poczuł, że pieką go powieki i coś ściska mu gardło. Łzy same

spłynęły mu po twarzy, chociaż walczył z szarpiącymi go dreszczami.

Aliyah, zdziwiona jego jękami, otworzyła oczy i szybko je zacisnęła,

kiedy jedna łza upadła jej na źrenicę.

- Płaczesz? - zasyczała. - To jest aż tak źle? Zdetronizują cię, jeśli mnie

nie przywieziesz z powrotem? Ze wszystkich asów, które masz w rękawie, ten

bije wszystko. Nawet nie sądziłam, że w ogóle posiadasz łzy...

Ucałował ją, czując jej serce bijące pod jego piersią, aż go ugryzła w

wargę, ale dalej wycałowywał jej łzy, aż umilkła, łkając cicho.

- Czy mój huragan pod postacią królowej, pozwoli mi w końcu wtrącić

słówko? Tak, udało mi się wywinąć z tych wiążących nas umów i

doprowadziłem do tego, że ani nasze małżeństwo, ani nasze dziecko nie są

warunkami pokoju w naszym regionie. Właściwie, mogłem tego dokonać

wcześniej.

- Co takiego?! - spytała zaszokowana wiadomością.

Kamal pogładził ją po mokrym policzku.

- Zawsze miałem wystarczająco dużo władzy i argumentów, żeby to

zrobić, ale nie napomknąłem o tym nikomu. Nawet moim braciom, nawet sobie

samemu. Czy nie widzisz, czemu?

- To znaczy, że ożeniłeś się ze mną dla fałszywych pozorów?

Ucałował znowu usta, które wypowiadały takie mądre zdania i chłostały

go tymi strasznymi oskarżeniami.

- Tak. Ożeniłem się, aby cię mieć i nie musieć przed tobą ani przed sobą

przyznawać, że cię potrzebuję. Teraz już nie jestem zobowiązany wobec

mojego królestwa, aby być twoim mężem. Tym samym udowadniam ci, że

jestem tylko twój na zawsze i że nie mogę przetrwać bez ciebie i nad życie

pragnę zaludnić cały świat naszymi potomkami.

R S

120

Wiedział, że musi całe swoje życie położyć na szalę i uwolnić ją

całkowicie, modląc się, aby któregoś dnia zagoiły się jej rany, by zechciała

przyjąć go ponownie.

Zmusił się, aby odłączyć się od niej i wstał na równe nogi.

- Przyjmuję twoje khol'e, Aliyah. - Popatrzyła na jego poważną twarz i

poczuła, że usadził ją znowu, jak tylko nieśmiało zaczęła się podnosić. - Nawet

jeśli to odwołasz, to zmuszę cię do wykonania tej rozwodowej przysięgi.

- No, już teraz wiem, że jesteś pozbawionym serca, bezdusznym, na

wieki wypaczonym...

Umilkła, kiedy przed nią uklęknął.

- Jestem bez serca, bo ty nim jesteś, ya galbi, dlatego oddaję ci wolność.

Kiedy upewnisz się, że nie mam już żadnych ukrytych planów, padnę przed

tobą na twarz i bez względu na to, ile to będzie trwało, będę tak leżał, aż

zgodzisz się za mnie wyjść, aby ratować moje życie, a nie tron.

Aliyah rozpłakała się na dobre, wylewając łzy jak gejzer.

- O, Boże! Ty szalony, łamiący mi serce człowieku, przestań. Jeżeli choć

jedna litera z tego, co mówisz, nie jest prawdą, to przestań. Nie obiecuj mi

więcej, niż naprawdę czujesz, bo ja potrzebuję prawdy. Nie mogę żyć z niczym

mniej niż tylko prawdą. Żyłam tak kiedyś, co prawie mnie zniszczyło. Teraz

bez niej zginę, a przecież muszę być silna, dla mojego dziecka.

Aliyah patrzyła na zmarszczki, których mu przybyło, odkąd się ostatnio

widzieli.

Kamal ujął jej dłonie i wtulał w nie twarz, całując je mocno.

- Moja ukochana królowo, udowodnię ci, że to jeszcze nie jest cała

prawda. Powiedziałem kiedyś, że zrobię wszystko, żeby odpokutować moje

winy i udowodnię ci, że całe moje życie, cały świat, nic dla mnie nie znaczą

bez ciebie. Bez twojej ufności i miłości. Żebyś zrozumiała, że mówię prawdę,

R S

121

chciałbym pozbyć się bogactw i abdykować, aby ci to wszystko

zrekompensować.

- Przecież nie możesz zrobić czegoś takiego!

- Mogę. Tron jest bezpieczny i nieważne, czy zasiadam na nim ja, czy

ktokolwiek inny. A jeśli chodzi o fortunę, to wszystko rozdam. A jeśli będziesz

mnie znowu chciała, to odbuduję ją dla ciebie, tak po prostu.

- Ale jeśli nawet to wszystko prawda, to...

- Nie ma głębszej prawdy niż ta - odpowiedział poważnie.

- Nigdy bym nie pozwoliła, żebyś oddał to wszystko dla mnie, tak po

prostu...

- Dlatego właśnie - mówił Kamal, podnosząc się z kolan - z radością to

wszystko oddam, bo bez posiadania ciebie, nic nie jest warte posiadania.

Aliyah widziała tę królewską determinację w jego oczach, które pałały

bezwzględnością wobec siebie samego i głęboką szczerością wobec niej.

Podskoczyła i rzuciła mu się na szyję.

- Ale już ci wierzę, mój miły, nie waż się z niczego rezygnować, nie waż

się! - mówiła.

- To jak masz mi uwierzyć, jak mam odpokutować, jeśli tego nie zrobię?

- Wierzę ci. - Aliyah przytknęła jego dłoń do swojego serca, które biło

szybko i mocno. - Zawsze wierzyłam, nawet kiedy byliśmy od siebie oddaleni,

nawet kiedy nie chciałeś mnie znać.

Przygarnął ją mocniej, roniąc łzy na jej twarz i głowę, tuląc ją drżącymi

ramionami. Złapała go za włosy i przyciągnęła, jęczącego ze szczęścia, do

twarzy.

- Zapomnijmy o tej pokucie. Wiem, że chcesz być wszystkiemu winien,

ale ja też nie byłam aniołem. Nie ufałam ci, trzymałam na dystans i

przedstawiałam ci fałszywy obraz siebie.

R S

122

Kamal nadal mruczał o swojej winie, ale go ucałowała, zatykając mu

usta.

- Mimo naszego bólu, wszystko dobrze się skończyło. Jeśli zostałbyś

wtedy ze mną, to oplotłabym się wokół ciebie i wysysałabym twoją siłę, nigdy

nie odnalazłszy swojej. To nie byłoby sprawiedliwe, a w ostateczności

zniszczyłoby nasz związek. Dzięki temu zmusiłam się, aby się odnaleźć i stać

tą kobietą, którą jestem dzisiaj. Wiem, że ta kobieta zrobiła na tobie wielkie

wrażenie, prawda?

- Po tym, co powiedziałaś, wiem, że już sobie nigdy nie wybaczę.

Wyplątał się z jej ramion i sięgnął po komórkę. Wiedziała, co zmierzał.

Skoro udało mu się doprowadzić do ugody pomiędzy Al Szalanami i Al

Masudami, używając telefonu, to teraz mógł zakończyć swoje panowanie w ten

sam sposób.

Aliyah skoczyła, wyrwała mu telefon i odrzuciła go daleko na podłogę.

- Zrozum wreszcie, ya maolai. Ja jestem królową Dżudaru i moim

obowiązkiem wobec królestwa i całego regionu jest utrzymanie

najwspanialszego władcy w historii na tronie. Ponadto powinien być on dobrze

obsługiwany i radosny, aby szczęśliwie rządzić państwem przez następne

sześćdziesiąt lat.

- Ach, Aliyah, jesteś moim bóstwem.

- Ty moim też, ale ponad miłością, którą do ciebie czuję, czuję także

dumę z bycia królewską małżonką, więc masz zostać na tym tronie,

zrozumiano? A poza tym skoro masz pokutować do końca życia, kochając

mnie i wielbiąc, tak jak ja ciebie, to jak mogę się nie zgodzić?

Biedny Kamal stał tam, ciężko dysząc, porażony jej słowami. Tak

wielkiego przebaczenia, takiego ogromu miłości i oddania nie znalazłby

nigdzie na świecie. Czuł smak pokory, której go nauczyła.

R S

123

- Jesteś... to dla mnie zbyt wiele, zbyt wiele... - powtarzał.

Potem przygarnął ją, a ona poczuła ulgę, że nigdy już nie będzie

wątpliwości, niedomówień, strasznego bólu serca i porażającego lęku. Wziął

ją, tym razem bez barier, bez żadnych uczuciowych granic, w zupełnym

oddaniu, a ona go zagarnęła, łącząc swoje ciało z jego siłą i męskością, aż stali

się jedną duszą.

Wreszcie był w domu, był w niej, wtapiając się w nią w szaleńczym

rytmie odzyskanej miłości, szlochając ze szczęścia nad ich duchowym

pojednaniem i połączeniem ich wspólnych pragnień. Kiedy dochodziła,

odchylił się, aby przyglądać się łakomie jej ekstazie, jak jego królowa, jego

najdroższy skarb, wzlatuje na szczyty rozkoszy, którą potęgował każdym

wielbiącym ją ruchem bioder.

Kiedy powoli wracała z przestworzy, okrzykami zachęciła go, aby

również zaczerpnął ekstazy z jej boskiego ciała i dołączył do niej, rozlewając

w niej nasienie i naznaczając ją sobą na wieki. Żałował, że nie może jej dać w

tym momencie kolejnego dziecka.

Kamal osiągnął wreszcie taki spokój, jakiego nie zaznał nigdy wcześniej.

Od tej chwili będą wiedli nierozłączne życie w szczęśliwej bliskości. Leżał za

nią, owinięty wokół jej pleców i nóg, gładząc jeszcze płaski brzuch, w którym

rozwijało się ich dziecko.

Nagle, zaskoczony, spytał:

- Czy nasz dzidziuś się poruszył?

- W dziewiątym tygodniu? Nawet superdzidziuś supertatusia nie dałby

jeszcze znaków swojej obecności. Odzywa się mój ciążowy apetyt.

Wstał nagle i zaczął się ubierać.

R S

124

- Nie wychodź z łóżka i nie spalaj ani jednej kalorii. Zaraz przyniosę górę

jedzenia i cię nakarmię. Teraz ja będę to robił. Nie zostawię cię samej z tym

problemem.

Aliyah zarzuciła ramiona na głowę w poddańczym geście, czując jeszcze

echa przeżytej przed chwilą namiętności.

- Znowu zaczynamy z tym supermacho, który dzieli i rządzi? Całe

upokorzenie gdzieś wywiało, skoro do głosu doszedł królewski testosteron?

- Upokorzenie tkwi głęboko i możesz sobie na nim używać do woli -

stwierdził poważnie. - Ale tu nie będzie miało zastosowania. Kiedy sprawa jest

tak ważna, nic mnie nie powstrzyma.

Zamówił jedzenie i stał nad nią, taki piękny i spełniony, że samo

patrzenie ją bolało.

- Mój pierwszy apetyt zaraz będzie zaspokojony. Drugi apetyt skieruję na

ciebie, mając nadzieję, że też będzie zaspokojony. Jak ty to robisz, że odchodzę

od zmysłów? - spytała Aliyah, kusząco wijąc się w pościeli.

Kamal znowu wydostawał się pospiesznie ze spodni, aby wtargnąć pod

kołdrę i mocno przytulić żonę.

- Jednym słowem i spojrzeniem posyłasz mnie do piekła albo wysyłasz

do nieba. Ale już żadnego piekła przed nami. Dobrze, kochana królowo? -

wyszeptał namiętnie w jej usta.

Starała się go pochwycić nogami, skierować w łaknącą kobiecość, ale się

opierał.

- Zanim cię znowu pokocham - wyjęczał, ledwo się powstrzymując - czy

odwołasz swoje khol'e i mnie znowu przyjmiesz?

Przyjęła go całego, dążąc z nim do raju uniesień. Już na zawsze z nim.

R S

125

EPILOG

Kamal stał w blasku zachodzącego słońca, spoglądając na południowe

ogrody pałacu. Wielkie uroczystości trwające przez siedem dni były bardzo

huczne, aż do ostatniego wybuchu sztucznych ogni. Całe królestwo radośnie

świętowało przyjście na świat pierwszego królewskiego dziedzica.

Ala'a Al Masud. Jak pragnęli oboje rodzice, ich synek był wcieleniem

wielkości i wspaniałości rodu Al Masudów.

Ala'a. Jego dziedzic. Pierwszy owoc wiecznej i bezwarunkowej miłości.

Aliyah siedziała na drugim końcu tarasu, trzymając dziecko w objęciach,

a z jej twarzy emanowały miłość, duma i łagodność. Pomarańczowe słońce

malowało jej gęste włosy. Zachwycony Kamal nie mógł oderwać wzroku. Po-

czuła, że na nią patrzy i ich spojrzenia się spotkały. Za tę twarz i jej uśmiech

gotów był klękać w podzięce i całować ziemię, po której stąpała. Odwróciła

się, skupiając uwagę na marudzącym dzidziusiu, a Kamal westchnął ze szczęś-

cia i zwrócił się do stojących obok Faruka i Szehaba.

Obaj zapatrzeni byli w kobiety i dzieci, będące środkami ich

wszechświatów i źrenicami ich oczu.

Patrzyli na Carmen, goniącą za psotną, uciekającą wśród pisków Mennah.

Carmen pomachała Farukowi, aby dalej biec i szukać wśród kwiatów ich

rozkosznej córeczki, a Fara nosiła na rękach maleńką Hayam, którą Szehab tak

nazwał na cześć ich wielkiej miłości.

Wszyscy trzej spojrzeli na siebie jednocześnie i przepłynęły między nimi

impulsy braterskiego zrozumienia i jedności, zanim nie westchnęli z

satysfakcją, aby dalej patrzeć na swoje rodziny.

- Ironia losu jest zawsze zaskakująca - rozpoczął Faruk. - Mamy przecież

tak wielki dług wdzięczności wobec Tareka. Gdyby nie ten zdradliwy padalec,

R S

126

kuzynek Tarek, gdyby nie jego pokrętne knowania i manipulacje, to nie

mielibyśmy dzisiaj tego wszystkiego. Ani niezastąpionych żon, ani spokoju w

regionie. Nawet w Dżudarze sprawy idą świetnie.

Kamal i Szehab roześmiali się jednocześnie, zadziwieni pochwałą, jaką

Faruk zgotował swojemu wrogowi numer jeden.

- Faktycznie, to nasz wielki dług - przytaknął Szehab. - A może tak

przebaczyć Tarekowi, niech bidulek wraca z wygnania?

Nagle wszyscy wybuchnęli głośnym śmiechem.

- To byłby numer!

Kamal udawał, że czyta list.

- Drogi zdeprawowany kuzynie! Teraz, gdy tron Dżudaru jest

zabezpieczony na następne sześćset lat, rodzinka, która cię wygnała, zamiast

cię ukamienować, zaprasza cię, abyś powrócił i powoli doprowadził całe

królestwo do upadku.

Faruk, który miał najwięcej powodów, żeby nienawidzić Tareka za to, że

zniesławił mu jego ukochaną Carmen, zawarczał pod nosem.

- Tak, zaprośmy go do celi odosobnienia, gdzie jego wszawe miejsce.

Sam go tam zawlokę, najchętniej po tłuczonym szkle.

- Daj spokój, bracie! - Szehab trącił go ramieniem. - Nie jest wart

twojego gniewu. To, w jaki sposób go trzymamy z dala od naszego kraju, jest

wystarczającą karą.

Kamal zbierał myśli, chcąc coś powiedzieć.

- Jeśli chodzi o tron, to przekazywaliśmy go sobie wzajemnie, ale skoro

nastał pokój, to ty powinieneś na nim zasiąść, Faruku. Jesteś pierworodnym i

tobie się on należy.

- Mam swoje zdanie, mój królu. Wybrałem Carmen. Ty zasługujesz na

tron.

R S

127

- Ale ja też wybrałem, Aliyah. Chciałem abdykować, ale Aliyah mi nie

pozwoliła, wierząc we mnie.

- Ale to ty ten kraj uratowałeś - opierał się Faruk - i to w sposób, jaki

żadnemu z nas nie wpadłby do głowy. Cokolwiek doprowadziło do tej sytuacji

i bez względu na to, ile mnie to kosztuje, to ty, Kamalu, jesteś z nas

najlepszym materiałem na króla!

- Boli, co? Przyznać, że mały braciszek to ma, prawda?

- Jasne - wyszczerzył zęby Faruk. - I nie chodzi tu tylko o ciebie. Twoja

żona też najbardziej nadaje się na królową spośród naszych żon.

Szehab wszedł między nich i klepnął ich między łopatki.

- W końcu Faruk i ja też świetnie czujemy się w naszych rolach. Kto, jeśli

nie starsi bracia, miałby cię trzymać w ryzach?

Właśnie w tym momencie Aliyah zaczęła machać do niego, aby

natychmiast przyszedł.

- Ona, oto kto! - zaśmiał się Kamal.

Wyplątał się z ich uścisków i pobiegł przez taras, aby chwycić żonę i

synka w ramiona. W uszach dźwięczał mu braterski, rubaszny i głośny śmiech

zrozumienia.

R S

Document Outline

PROLOG
ROZDZIAŁ PIERWSZY
ROZDZIAŁ DRUGI
ROZDZIAŁ TRZECI
ROZDZIAŁ CZWARTY
ROZDZIAŁ PIĄTY
ROZDZIAŁ SZÓSTY
ROZDZIAŁ SIÓDMY
ROZDZIAŁ ÓSMY
ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
EPILOG

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
23 Romans z szejkiem Gates Olivia tron Dżudaru 3 Królestwo za serce
Pęczak Mirosław Reklamowy chwyt za serce
2010 03 23 Szwecja znosi preferencje za płeć
Gates Olivia Gorący Romans Duo 934 Stworzeni dla siebie
2015 11 23 10554 Lista skróceñ za pazdziernik 2015
342 Gates Olivia Kolumbijski lekarz
P Nowak S Sroka KONIA! KONIA! ME KRÓLESTWO ZA KONIA! UWAGI O OPIECE NAD KONIEM W ŚREDNIOWIECZU
Reklamowy chwyt za serce artykuÅ‚ z Polityki
23 Wyznaczanie rozmiarów przeszkód za pomocą lasera Kamil
2012 01 23 KPP Stalowa Wola sprawozdanie za 2011rid 27626
23 Modelowanie za pomocą?itable Poly
23(3), Wpadli do sadu, chy˙kiem przesun˙li si˙ pod obwis˙ymi ga˙˙ziami i pr˙dko, trwo˙nie, niby sp˙o
ZA CZ13, Załącznik 23
Margit Sandemo Cykl Saga o Królestwie Światła (12) Drżące Serce
42 Królestwo Czech za Przemyślidów
2012 01 23 KPP Stalowa Wola sprawozdanie za 2011rid 27626

więcej podobnych podstron

23 Gates Olivia Królestwo za serce

Document Outline