LILIANA FABISIŃSKA

WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO

Bezsennik

czyli

O czym dziewczyny rozmawiają nocą

ROZDZIAŁ 1

CZTERY GOSPODYNIE

Zuzia została gospodynią klasy! Przewodniczącą! Marta Mądra co prawda nie

domagała się od nas takich wyborów, powiedziała nawet, że znamy się za mało, że może w

drugim semestrze wybierzemy swoich reprezentantów...

- A może nigdy? - uśmiechnął się Krzysiek Więcek.

- Może nigdy - przytaknęła nasza wychowawczyni całkiem poważnie. - Ja nie

potrzebuję żadnego gospodarza klasy, żadnego „ciała przedstawicielskiego”. Każdy powinien

przychodzić do mnie sam ze swoim problemem.

- A jeśli to problem zbiorowy? - zapytała Julka cichutko i całkiem sensownie.

- Możecie ciągnąć zapałki - odpowiedziała Marta Mądra, tak samo cichutko i po

bardzo długiej chwili zastanowienia. - Jest mi wszystko jedno, kto mi o tym powie. Chcę

rozmawiać o problemach całej klasy z całą klasą. Na godzinach wychowawczych, a w pilnych

przypadkach choćby na korytarzu. Ale tak, żeby każdy mógł zabrać głos!

Bardzo mi się podobało to, co powiedziała. To naprawdę brzmiało mądrze! Pasowało

do jej nazwiska. Ale nie pasowało ani trochę do tego, jak nasza klasa wyobrażała sobie

klasowe życie.

- Nie może istnieć klasa bez gospodarza! - zaczął Więcek, gdy tylko dzwonek

wywołał Martę Mądrą z klasy.

- Klasa musi mieć przewodniczącego, a przewodniczący dwóch zastępców, na

wypadek jego choroby - zgodziła się z nim śliczna Monika Frankowska. Nieoficjalną miss

naszej klasy została już pierwszego dnia, wszyscy chłopcy wpatrywali się w nią jak w obraz.

Może teraz chciała dostać jeszcze jeden zaszczytny tytuł? Korona miss na głowie, a na piersi,

wyjątkowo obfitej jak na trzynastolatkę (chociaż Emma twierdzi, że ona wypycha stanik watą

albo chusteczkami!) - identyfikator, plastikowy, kolorowy, ze zdjęciem i napisem: „Monika

Frankowska, przewodnicząca I a”! Tylko że przewodnicząca powinna chyba się troszczyć o

klasę trochę bardziej niż o zawartość kosmetyczki? Monika, niestety, nie spełnia tego

kryterium.

- Potrzebujemy

przewodniczącego

-

przytaknął

Mateusz,

nasz

barczysty

przystojniaczek.

No tak, mister klasy I a musi trzymać stronę miss tej samej klasy! Ale poparli ich też

inni. Rafał, Marek, Beata, Ewelina... Czy naprawdę do nikogo nie trafiły argumenty Marty

Mądrej?

- Słuchajcie, naprawdę lepiej jest być w grupie, w której każdy ma prawo głosu, niż

wyznaczać jedną jedyną osobę, która będzie za nas mówić - malutka Zuzka stanęła przy

drzwiach i usiłowała przekrzyczeć dwadzieścia siedem dyskutujących osób. I cały wrzask

dobiegający z korytarza. Był w końcu sam środek dużej przerwy. - W grupie jesteśmy

silniejsi niż pojedynczo.

- Zuzka Zawadzka na przewodniczącą! - zaczął nagle skandować Krzysiek Więcek,

nasz klasowy klaun. - Zuzka będzie najlepsza!

- On ma rację - powiedział zamyślony Mateusz, a wszystkie dziewczyny zamilkły jak

na komendę, wpatrując się w jego idealnie wykrojone, pełne wargi i wielkie brązowe oczy.

Miał po swojej stronie przynajmniej połowę klasy. Żeńską.

- Ma rację? - zdziwiła się śliczna Monika, trochę zasmucona. Ona naprawdę chciała

być nie tylko miss I a, ale i przewodniczącą! Zupełnie nie rozumiałam, po co...

- Krzysiek ma rację - powtórzył Mateusz. - Zuzia nadaje się idealnie. Jest rozsądna,

ma duszę społecznika...

- Kogo? - Monika wyraźnie miała tego dnia problemy ze zrozumieniem najprostszych

zdań. Pewnie myślała już o tym, gdzie przypiąć identyfikator, żeby nie zasłonił jej dekoltu.

Mateusz natomiast był nie tylko piękny, ale i inteligentny.

- Zuzia Zawadzka nas nie wykiwa - powiedział pewny swojej racji. - Ona będzie

zawsze walczyć o dobro klasy, taka już jest. Nadaje się idealnie. No, a poza tym... no,

wiecie... ona jest córką nauczycielki.

- Jakie to ma znaczenie? - zaczerwieniła się Zuzka. Nie znosi, gdy zamiast małej,

wesołej i energicznej brunetki widzi się w niej córkę fizyczki z naszego gimnazjum. Chociaż

jest przecież jej córką. Nawet ja zrozumiałam, o co chodzi Mateuszowi i musiałam się z nim

zgodzić.

- Umiesz postępować z nauczycielami - szepnęłam jej jak najciszej. - I możesz w

domu czegoś się dowiedzieć, wyciągnąć z mamy jakieś informacje... Jaką karę planuje rada

pedagogiczna za wagary w dniu wagarowicza albo czego nie lubi Marta Mądra... Taka mama

może się przydać.

Przypomniała mi się wiadomość od dyrektora szkoły. Pierwszego września Edwin

Rożen mówił do mamy Zuzki, ale my to podsłuchałyśmy, całkiem przypadkiem, na

automatycznej sekretarce, w jej domu. Właśnie dlatego, że jej mama uczy w naszej szkole. Ta

wiadomość jeszcze nam się nie przydała... właściwie nie. Ale kto wie, co jeszcze może

usłyszeć Zuzia przez te trzy lata? Jako przewodnicząca klasy będzie musiała się z nami

podzielić swoją wiedzą. To znaczy nie tylko ze mną, Julką i Emmą... nam przecież i tak by

powiedziała. Jesteśmy Siostrzanym Sekretnym Bractwem Zeta, nie mamy przed sobą

tajemnic! Ale teraz będzie musiała takie wiadomości zdradzić całej klasie. Nawet Moniczce

Pustej Główce i Krzyśkowi Klaunowi. Tak, oni wiedzieli, co robią. Chcieli mieć Zuzkę po

swojej stronie, mogła się im przydać jak nikt inny. Taką przewodniczącą można sobie tylko

wymarzyć.

- Ale ja... - Zuzia chyba nie wiedziała, co odpowiedzieć. - Ja... Ja sobie nie dam rady...

- Dasz sobie radę - powiedziałam stanowczo. Gdyby nie chciała, nie

przekonywałabym jej. Gdyby uważała, że to głupi pomysł, uszanowałabym jej decyzję. W

końcu nie każdy marzy o tym, żeby być gospodarzem klasy. Ale Zuzka wcale nie uważała, że

to idiotyczna propozycja. Ona po prostu się bała, że kogoś zawiedzie, że nie spełni

oczekiwań. Że sobie nie da rady, jak powiedziała.

- Dasz sobie radę - powtórzyła Julka jak moje echo i wyszła krok do przodu, stając

koło Zuzki.

- Dasz sobie radę - kolejny, najbardziej zdecydowany głos, tym razem Emmy.

Należała do naszego bractwa najkrócej, ale była równie wspaniałą przyjaciółką jak Zuzia i

Julka. Czasami aż nie mogłam uwierzyć, że przyszła do naszej klasy prawie trzy tygodnie po

rozpoczęciu roku...

- Kurcze, ja nie chcę... Nie bez was - szepnęła Zuzia, a jej rumiane policzki stały się

nagłe przeraźliwie białe. Myślałyśmy, że nikt jej nie słyszy, prawie nie wydawała z siebie

dźwięku, ten szept był taki cichutki... A jednak Mateusz usłyszał każde słowo. I po raz

kolejny udowodnił, że jest nie tylko najprzystojniejszym, ale też najfajniejszym i

najmądrzejszym chłopakiem w naszej klasie. Od razu zrozumiał, co się dzieje. Znał Zuzię i

domyślił się, że ona może się uprzeć, a wtedy z przecieków z nauczycielskiego domu nici.

- A kto mówi, że masz się tym gospodarzeniem zajmować sama? - uśmiechnął się

słodko, ale nie do Zuzki, lecz do dziewczyn stojących pod ścianą: Eweliny, Moniki, Karoliny,

Anki i Renaty. Chciał je mieć po swojej stronie. Zatrzepotał rzęsami, stanowczo za długimi

jak na faceta, i powiedział: - Przewodniczący klasy musi mieć zastępców. Zwykle dwóch,

przynajmniej tak jest w I b. I w I c chyba też, Ale u nas może być trzech zastępców, Marta

Mądra na pewno się zgodzi. I cała klasa też, prawda?

Powiódł wzrokiem po sali. Oczywiście nikt nie zaprotestował. Nikt nigdy nie

sprzeciwia się Mateuszowi. Przemknęła mi przez głowę myśl, że to on powinien być

gospodarzem klasy, a nie Zuzka. Ale oczywiście nie powiedziałam tego głośno.

- A może byśmy głosowali? - Monika Frankowska była najwyraźniej zawiedziona, że

nikt nie zgłosił jej kandydatury. - Trzech zastępców to chyba przesada!

- Ja naprawdę nie muszę... - zaczęłam, ale Mateusz uciszył mnie jednym krótkim

gestem.

- Można wyznaczyć kogokolwiek - uśmiechnął się. - Mnie, Monikę, Rafała albo

nikogo. To nie ma znaczenia. Bo wszyscy wiemy, że Zuzia będzie szukać pomocy i rady u

was trzech. Bo się przyjaźnicie. Do was zadzwoni, gdy będzie chora, do was przyjdzie z

trudną sprawa.. Więc po co tworzyć fikcję i wyznaczać kogoś innego?

Trudno było się z nim nie zgodzić. Nawet Monika nie powiedziała już ani słowa.

- W takim razie jutro powiadomimy Mądrą o całej sprawie - zarządził Mateusz, nie

pytając nawet, czy się zgadzamy. No bo przecież się zgadzałyśmy. Skoro Zuzia chciała być

przewodniczącą, nie mogłyśmy jej odmówić. Musiałyśmy stać za nią murem. W końcu od

tego ma się przyjaciółki.

- Cztery gospodynie? - roześmiała się nasza wychowawczyni. - Dziewczyny w

ubraniach w pingwinki?

Zaczerwieniłyśmy się, wspominając pierwszą noc roku szkolnego. Najbardziej szaloną

noc naszego życia. To właśnie po tej nocy Zuzka, Julka i ja ubrałyśmy się w dziecięce

ś

mieszne ciuchy, które Zuzia dostała od dziadków. I rozbawiłyśmy do łez całą klasę,

wchodząc w nich na godzinę wychowawczą. Każda z nas miała zdjęcie, zrobione przez Zuzię,

a raczej przez jej aparat z samowyzwalaczem. Gdyby nie ono, chyba nie uwierzyłybyśmy, że

mogłyśmy się ubrać aż tak idiotycznie!

- Ja nic nie wiem o żadnych pingwinkach - powiedziała Emma, zdziwiona. Widziała

to zdjęcie nieraz, ale pewnie go nie skojarzyła. Wtedy przecież w ogóle nie było jej w Polsce.

I nie przypuszczała, że będzie chodzić do naszej klasy. I należeć do Bractwa Zeta...

- No dobrze, skoro tak zdecydowaliście, to akceptuję wasz wybór - Marta Mądra

chyba wciąż nie była przekonana do idei gospodarza klasy. A tym bardziej czterech

gospodarzy. Czy raczej gospodyń...

ROZDZIAŁ 2

EWAKUACJA

Tydzień później okazało się, że nawet cztery gospodynie to za mało.

- Potrzebny jest jeszcze skarbnik, dowiedziałam się tego na radzie pedagogicznej -

powiedziała nasza wychowawczyni. - Przewodniczącego klasy może właściwie nie być, ale

skarbnik być musi i już. Bez dyskusji. Tak sobie życzy pan dyrektor Rożen.

Skoro tak sobie życzy... Marta Mądra chciała, żeby jedna z nas, nie Zuzka oczywiście,

ale jedna z jej zastępczyń, czyli ja, Julka lub Emma, zrzekła się stanowiska i została

skarbniczką.

- Nie potrzeba aż trzech wiceprzewodniczących, prawdę mówiąc - uśmiechnęła się,

oczekując naszej decyzji. A my popatrzyłyśmy na siebie bezradnie. Na razie, przez ten

tydzień, żadna z nas nie miała nic do roboty. Żadna niczym się nie wykazała, nawet Zuzia.

Nie było ani jednej sprawy do załatwienia, ani jednego problemu... Spokojne, prawie nudne

klasowe życie. Jak więc miałyśmy stwierdzić, która najmniej się nadaje na wicegospodynię, a

najbardziej na skarbniczkę? Skarbniczka powinna się chyba zajmować pieniędzmi, tak

przynajmniej wynika z nazwy... A to wcale mi się nie podobało. Nie miałam ochoty nosić w

torbie cudzych pieniędzy, liczyć ich, sprawdzać, czy nie brakuje ani złotówki, poganiać tych,

którzy jeszcze się nie złożyli na wycieczkę albo wyjście do kina. Kto wie, może nawet

musiałabym wykładać za niektórych z własnej kieszeni? Tak robiła Iza u mnie w

podstawówce. Dla niej nie stanowiło to problemu, zawsze miała w tej kieszeni mnóstwo

drobnych. I grubszych też. Jej rodzice pracowali w agencji reklamowej, siedzieli tam od świtu

do nocy, ale pieniędzy chyba im nie brakowało. A nawet jeśli tak się zdarzało, to na pewno

nie brakowało ich Izie. Z tygodniówki mogła kupić bilety dla całej klasy. Ale ja... Ja

naprawdę nie miałam z czego!

- Nie chcę być skarbnikiem - powiedziałam, spuszczając głowę.

- Ja też nie - powiedziała Julka, chociaż ona akurat mogłaby nie tylko wyłożyć za

nasze bilety, ale nawet je zafundować. I całej I b też. - Nie chcę mieć nic wspólnego z

pieniędzmi - mruknęła, zagryzając wargi. Nie znosiła swojego bogactwa, ukrywała je przed

nami tak starannie, że nic nie podejrzewałyśmy przez długie trzy tygodnie. Dopiero Emma

otworzyła nam oczy.

Teraz oczy i moje, i Julki, i Zuzki były utkwione właśnie w Emmie. Może się zgodzi?

Jej mamie powodzi się jeszcze gorzej niż moim rodzicom, ale może to jej nie przeszkadza?

Skoro nie ma własnych pieniędzy, być może będzie lubiła przynajmniej nosić przy sobie

cudze?

- A kto to jest skarbnik? - spytała nasza pół - Angielka, jak najciszej. Ale oczywiście i

tak usłyszała ją większość klasy. A ci, którzy nie usłyszeli, dowiedzieli się zaraz potem od

tych siedzących z przodu. I już po chwili dwadzieścia cztery głowy trzęsły się ze śmiechu.

A nawet dwadzieścia pięć, bo Marta Mądra też uznała niewiedzę Emmy za niezwykle

zabawną. Na szczęście szybko się opanowała.

- Emma mieszkała przez całe życie w Wielkiej Brytanii - powiedziała, tłumiąc chichot

i przypominając sobie, że jest wychowawczynią. - Nie ma nic śmiesznego w tym, że nie

rozumie niektórych słów... - po czym znów ukryła głowę w ramionach, usiłując ukryć

rozbawienie.

Było mi za nią wstyd! Nie powinno się powierzać takim ludziom wychowawstwa!

Najpierw ją trzeba by trochę wychować i nauczyć kilku zasad!

- Przepraszam... - na szczęście było jej przynajmniej głupio. Spojrzała na poważną

twarz Zuzi, potem na Julkę i na mnie, tak samo poważne i skupione, i powtórzyła: -

Przepraszam, zachowałam się idiotycznie.

Wybaczyłam jej od razu! Skoro umie się przyznać do pomyłki, do błędu, to chyba nie

jest z nią tak źle? W końcu to jej pierwszy rok w szkole, nic dziwnego, że czasami sobie nie

radzi... Uśmiechnęłam się, chcąc dodać jej odwagi. Chciałam, żeby wiedziała, że jej nie

potępiamy. Już nie.

- Ale sprawa skarbnika wciąż jest nierozwiązana - westchnęła mądra Marta Mądra i

rozejrzała się po klasie.

- Ja jestem dobra z matematyki - podniosła się z krzesła Karolina.

Aż przeszedł mnie dreszcz. Ona dobra z matematyki? Ostatnio, odpowiadając przy

tablicy, nie umiała nawet pomnożyć siedmiu przez cztery! Czy ona żartuje?!

Nie, nie żartowała. W dodatku poparła ją natychmiast Monika Frankowska.

- Karolka jest świetna z matmy i robi bardzo dobre notatki - powiedziała, starając się z

całej siły, by jej wypowiedź brzmiała jak najbardziej inteligentnie. - Będzie świetnym

skarbnikiem.

- Skoro tak... - nasza wychowawczyni chyba powątpiewała w tę świetność Karoliny.

Zajrzała nawet ukradkiem do dziennika. Ale przecież nie było innych chętnych. My trzy

zdecydowanie wolałyśmy zostać zastępczyniami Zuzki niż w nieskończoność liczyć monety.

Skoro Karolinę to bawi, proszę bardzo, niech liczy. Niech notuje, zbiera składki, upomina

tych, którzy nie płacą w terminie... Mogłam jej tylko życzyć wszystkiego najlepszego w tym

niewdzięcznym zadaniu!

- Chyba nie wie, jaki kłopot sobie bierze na głowę - powiedziała Zuzia bardzo cichym

i pełnym współczucia szeptem. A potem, jeszcze ciszej, zaczęła tłumaczyć Emmie, kim jest

skarbnik.

Trzy dni później Marta Mądra, chyba nieco przygnębiona, powiedziała:

- Niedługo zabraknie mi osób w klasie do obsadzania stanowisk. Dyrektor kazał

wyznaczyć dwoje uczniów do kontaktów z biblioteką. Tak zwanego łącznika i jego zastępcę.

- A co ma robić taki łącznik? - zainteresowała się Zuzia, lekko ubawiona. Jej w końcu

jako jedynej nie groziło, że zostanie w to wrobiona.

- Właśnie nikt mi nie umie tego wytłumaczyć... - westchnęła nasza wychowawczyni. -

To jakiś nowy pomysł, ktoś go podpatrzył w innej szkole. Nie wiem, czy nie twoja mama,

Zuziu. Pracowała przedtem w jakimś liceum, prawda?

Zuzka poczerwieniała jak pomidor na krzaku mojej babci. Mogłam sobie bez

problemu wyobrazić, co powie mamie po powrocie do domu. Albo jeszcze przed powrotem,

na dużej przerwie. Na pewno nie będzie to nic przyjemnego...

- Podejrzewam, że chodzi o zapisy na najbardziej oblegane lektury i robienie listy

tych, którzy nie oddają książek w terminie - mówiła Marta Mądra, nieco zrezygnowana. - Do

tego potrzebny jest łącznik. Co tu dużo mówić, to będzie osoba do czarnej roboty... Przynaj-

mniej tak mi się wydaje...

- To może Julka Ździebełko? Ona tak lubi książki, będzie szczęśliwa, mając z nimi

kontakt - podsunęła Karolina, świeżo upieczona skarbniczka, głosem słodkim jak miód. Przez

moment nawet dałam się na tę słodycz nabrać. Do chwili, gdy spojrzałam jej w oczy: wcale

nie były miłe i słodkie. Były zimne jak bryłki lodu. Jak dwa stalowe noże! Po prostu z

premedytacją chciała wrobić Julkę w coś nieprzyjemnego. W czarną robotę, jak to nazwała

nasza wychowawczyni. Zawsze nabijała się z tego, że Julka pisze wiersze, że dziwnie się

ubiera... Teraz miała okazję zrobić jej przykrość, przynajmniej tak jej się wydawało. I nie

zawahała się ani przez pół sekundy.

- Sama pani powiedziała, że trzy zastępczynie przewodniczącej to za dużo - ciągnęła

Karolina. - A Julka naprawdę lubi książki...

Marta Mądra spojrzała na Julkę niepewnie. Chyba myślała, podobnie jak ja, że to

zupełnie co innego lubić książki, a co innego biegać do biblioteki z listą tych, którzy je

przetrzymują. To przecież nie ma nic wspólnego z miłością do literatury!

- Jeśli mogę zabrać głos we własnej sprawie... - zaczęła Julka, odgarniając z twarzy

długie, jasne włosy.

Nigdy nie dowiedziałam się, co chciała powiedzieć. Nikt się nie dowiedział. Nie udało

się jej dokończyć zdania, nagle bowiem całą klasą wstrząsnął straszliwy dźwięk. Przeciągłe

wycie, jednostajne i przerażające. Wszyscy natychmiast zapomnieli o sprawie łącznika z

biblioteką i jego zastępcy.

- Alarm! - poderwała się zza biurka nasza wychowawczyni. - Alarm... ale jaki? Pożar?

Skażenie biologiczne? Miałam szkolenie, miałam dwa szkolenia, każdy dźwięk coś znaczy!

Zdałam egzamin, dostałam stempelek... A teraz nic nie pamiętam! Jak mogę nie pamiętać?!

Skażę was na śmierć w męczarniach przez swoją głupotę!

- Niech się pani uspokoi - Zuzia podeszła do Marty Mądrej, chciała złapać ją za

ramiona, ale były za wysoko. Musiałaby chyba stanąć na palcach... Złapała ją więc za biodra i

mocno potrząsnęła nią w prawo i w lewo. - Alarm to alarm. Najważniejsze, że wiemy, że

dzieje się coś złego. Możemy się więc schować pod ławki albo uciec ze szkoły. Nie ma

innego wyjścia. Może przegłosujemy, które rozwiązanie jest lepsze?

- Nie znasz tego sygnału? - oczy Julki zrobiły się okrągłe ze zdumienia. - I pani też

nie? Nikt? Naprawdę? Przecież to alarm typu P. Prawdopodobnie wzywa nas do ewakuacji.

Musimy opuścić budynek. Na pewno nie chodzi o alarm powietrzny, to byłby dźwięk

modulowany, a nie ciągły. A alarm o skażeniach to sygnał przerywany. To musi być zwykły

alarm typu P. Może informować o zagrożeniu środowiska i kilkunastu innych rzeczach. Nie

wiadomo, czy nie doszło do skażenia terenu, na wszelki wypadek powinniśmy przykryć usta

wilgotnymi chusteczkami. Ale nie będziemy teraz szli do łazienki ich moczyć, to zbyt

niebezpieczne. Podnieście po prostu bluzki, o tak, i zakryjcie usta. Albo rękawem, tak jak

Mateusz. I szybko, biegniemy przed siebie. Do schodów koło pokoju nauczycielskiego,

tamtędy będzie najbliżej. Szybko i cicho, jeden za drugim, bez odstępów, blisko siebie...

Byłam w szoku. Nie z powodu alarmu ani nawet domniemanego skażenia

chemicznego. Byłam w szoku, patrząc na Julkę. Poetka unosząca się nad ziemią,

nieprzytomna, pół dziewczyna, pół anioł, ze skrzydłami schowanymi pod błękitną sukienką, a

tu nagle rozstawia całą klasę po kątach i przeprowadza najsprawniejszą ewakuację w dziejach

naszego gimnazjum! I nawet mówi normalnie, nie jak poetka, co nie zdarza jej się często...

Ona nigdy nie przestanie mnie zaskakiwać!

Nasza klasa wybiegła na boisko pierwsza. Innym wyjście z szoku i zrozumienie, co się

właściwie stało i do czego wzywa ten świdrujący alarm, zajęło znacznie więcej czasu.

Dopiero po kwadransie pod szkołą zrobiło się tłoczno, a dyrektor Rożen sprawdzał nerwowo,

czy nikogo nie brakuje. Nie szło mu to najlepiej, kazał nam w nieskończoność odliczać od

prawej do lewej, chociaż wcale nie wiedział, jaki wynik byłby prawidłowy, to znaczy, ilu nas

powinno na tym boisku być. Nawet Marta Mądra nie wiedziała, czy jesteśmy w komplecie,

nie zdążyła sprawdzić listy, tylko wyleciała na dzień dobry z tym łącznikiem. No i teraz

miotała się, pytając, czy Krzysiek Więcek był w szkole i gdzieś znikł w czasie ewakuacji, czy

po prostu nie było go od rana. Nikt jej nie odpowiadał, chyba po to, żeby jej nie denerwować.

Bo przecież dobrze pamiętaliśmy, że był. Nawet rzucił chyba jakiś głupi żart w czasie

dyskusji o wyznaczeniu łącznika, jak to Krzysiek. Tylko jakie to teraz mogło mieć znaczenie?

Policja i tak nie wpuściłaby nas do szkoły, żebyśmy go poszukali. Policjanci obstawili

wszystkie wejścia, zachowywali się tak, jakby lada chwila w drzwiach pokoju

nauczycielskiego miał stanąć Osama bin Laden. Osobiście wątpiłam w to, że ukrywa się

akurat w naszym gimnazjum, ale skoro się upierali...

- Ktoś zadzwonił do sekretariatu z informacją, że w szkole jest bomba - powiedział

Edwin Rożen ponuro, kiedy nareszcie udało mu się ustawić nas w miarę równo na płycie

boiska. - Jeśli to fałszywy alarm, sprawca zostanie bardzo surowo ukarany. I każdy, kto go

będzie krył.

ROZDZIAŁ 3

KUBIŚCI ALBO WIENIEC

Oczywiście był to fałszywy alarm.

- Myślałam, że ta głupia moda na dzwonienie do szkoły i mówienie, że podłożono

bombę, już minęła - westchnęła mama Zuzi, gdy poszłyśmy wszystkie do małego mieszkanka

państwa Zawadzkich zaraz po lekcjach, a raczej po tym, co lekcjami miało być, a zamieniło

się w trzy godziny spędzone na boisku. A potem rozpromieniła się i powiedziała: - Ale wy,

dziewczynki, spisałyście się znakomicie. Martusia wszystko mi opowiedziała.

Martusia?! Nie sądziłyśmy, że ktoś może tak mówić o naszej wychowawczyni.

- Martusia twierdzi, że doskonale się sprawdziłyście w roli przewodniczących klasy -

uśmiechała się pani Zawadzka. Zuzia i Julka aż się zaróżowiły z zadowolenia. Obie

faktycznie świetnie sobie poradziły. Ale ja i Emma... My naprawdę nawet nie ruszyłyśmy

palcem. Nikomu nie pomogłyśmy, nikogo nie uspokoiłyśmy. Wcale nie zasłużyłyśmy na

pochwały!

- Ciekawe, kto to zrobił - powiedziałam, chcąc zmienić temat.

- Ktoś, kto nie chciał, żeby były normalni... normalne lekcje - domyślała się Emma,

podobnie jak ja zainteresowana zmianą tematu. Udało się. Mama Zuzi natychmiast

zapomniała o pochwałach i westchnęła:

- To właśnie jest bez sensu. Od razu sprawdziliśmy z Edwinem... to znaczy z panem

dyrektorem, on ostatnio przeszedł ze wszystkimi nauczycielami na ty... Sprawdziliśmy, która

klasa miała klasówkę albo jakąś wielką pracę domową do oddania... No i...

- No i? - wszystkie cztery wpatrywałyśmy się w nią w napięciu. Czy naprawdę

musiała robić takie długie przerwy między wyrazami?!

- ...No i w żadnej klasie nie było sprawdzianu ani odpytywania z dużej partii

materiału, ani jakiejś budzącej grozę pracy domowej, ani nawet lektury do przeczytania na

dziś... Nic, co by uzasadniało taki alarm.

Zatkało nas kompletnie. Nikt nie miał interesu w tej ewakuacji? Nikt nic na tym nie

zyskał? Po co więc ryzykował?

- Zwyczajny wygłup - stwierdziła mama Zuzi i wyszła z kuchni. Gdy tylko zamknęły

się za nią drzwi, Emma powiedziała zamyślona:

- Jest tylko jedna osoba, której to pomogło. Julka...

- Julka? - nie rozumiałam. - A co może mieć do tego Julka?

- No nie chciała być tą... tą złączką.

- Łącznikiem! - poprawiłam ją odruchowo, a potem wybuchnęłam nerwowym,

niekontrolowanym śmiechem. - Chyba nie sądzisz, że Julka sama zadzwoniła na policję?

- Mogła wysłać SMS - a - Emma chyba naprawdę wierzyła w to, co mówiła. - Sięgnąć

do torby po mobile phone... po komórkę... kiedy zaczęła się ta sprawa z łącznikiem...

- Nie mam komórki - Julka na szczęście się na nią nie obraziła. To brzmiało zbyt

absurdalnie, by w ogóle można było się nad tym zastanawiać.

- Ja tylko tak... - Emma chyba zrozumiała nareszcie, że wygaduje głupoty. - Że jednak

ktoś miał powód...

- Przecież i tak jutro mnie wrobią w bycie tym łącznikiem - wzruszyła ramionami

Julka. - Nawet pięć bomb im nie przeszkodzi.

Nie miała jednak racji. Następnego dnia nikt już nie pamiętał ani o tym, że

powinniśmy wybrać łącznika i zastępcę, ani nawet o fałszywym alarmie. Pojawiła się bowiem

nowa sprawa: Dzień Nauczyciela.

- Zebrałam już pieniądze od wszystkich oprócz was - oznajmiła triumfalnie Karolina,

gdy weszłyśmy do klasy.

- My nic nie wiedziałyśmy - zaprotestowałam. - Nikt nam nie powiedział.

- Wszyscy wiedzieli, tylko wy cztery nie? - usta Karoliny rozciągnęły się w kpiący,

nieprzyjemny uśmiech. - Dziwne, bardzo dziwne...

- To po ile się składamy? - zapytała Zuzia, by uciąć tę rozmowę.

- Po trzydzieści złotych - odezwała się Monika zza pleców przyjaciółki.

- Trzydzieści? - zdziwiła się Emma. - To nie za dużo?

- Za dużo? Dla ciebie? - roześmiała się Karolina. - Ciuchy masz prosto z Paryża, u nas

w żadnym sklepie takich nie ma, a na kwiaty dla nauczycieli żałujesz? Sknera! Wszyscy już

dali.

- My też damy - powiedziała Julka. - Ale jutro. Zaskoczyłaś nas, nie mamy przy sobie

pieniędzy.

- Biedactwo, ty na pewno nie masz - nie mogłam słuchać, w jaki sposób Karolina

kpiła z wszystkich. Czy naprawdę nikogo nie uważała za równego sobie? - I jutro pewnie też

nie będziesz miała. Chyba że przyjaciółki się na ciebie zrzucą.

No tak, wszyscy w klasie wciąż uważali Julkę za biedną. Jej dziwaczne ciuchy, buty

wyglądające na robione własnoręcznie, sznurkowe torby, zeszyty w okładkach z szarego

papieru... Tylko my trzy znałyśmy prawdę: jej rodzice mogliby kupić całą tę szkołę, gdyby

tylko Julka ich poprosiła. Ale ona nie zamierzała ich o nic prosić. Toczyła z nimi nieustanną

wojnę i miała im za złe to całe bogactwo. Wciąż nie wiedziałyśmy za bardzo dlaczego. A ją

ten temat strasznie denerwował, więc nie wypytywałyśmy.

Następnego dnia oczywiście wpłaciłyśmy Karolinie po trzydzieści złotych. Ale to

wcale nie zaniknęło sprawy. Raczej otworzyło ją na dobre.

- A teraz wykażcie się wy, panie przewodniczące - uśmiechnęła się nasza czarnowłosa

skarbniczka i podała Zuzce woreczek z pieniędzmi. - Zobaczymy, co kupicie. Pewnie zwykłe

kwiatki, które zwiędną po dwóch dniach. Co innego mogłybyście wymyślić?

- Nie kupimy kwiatków... Przynajmniej nie Marcie Mądrej - powiedziała Zuzia. -

Mojej mamie zawsze w Dniu Nauczyciela i na zakończenie roku, i na imieniny brakuje

wazonów. Nie wie, co ma robić z tymi kwiatami. Musimy wymyślić coś innego.

- To wymyślcie - Karolina potrząsnęła lokami i posłała nam jeszcze jeden kpiący

uśmiech. - Co cztery głowy, to nie jedna, jak to mówią. Na pewno się popiszecie.

- Ustalimy to z całą klasą - zapewniła ją Julka. - Pomyślimy wszyscy, dwadzieścia

osiem głów to przecież więcej niż cztery, na pewno wpadniemy na jakiś dobry pomysł.

Poprosiłyśmy, żeby wszyscy zostali po ostatniej lekcji, dosłownie na pięć minut. Żeby

porozmawiać, zdecydować, co moglibyśmy kupić... Tylko że połowa klasy nie miała zamiaru

poświęcić nam pięciu minut. Spieszyli się i już.

- To może jutro? - zapytała Emma, widząc wychodzących chłopaków.

- Jutro też nie możemy - rzucił przez ramię Rafał i zatrzasnął za sobą drzwi. No cóż,

skoro tak...

- Ty też nie zostajesz? - zdziwiłam się, widząc, że Karolina pakuje torbę i zmierza do

wyjścia.

- Ja swoje zadanie wypełniłam. Zebrałam pieniądze, nie brakuje ani złotówki. Teraz

czas na was - oświadczyła lodowato i wyszła. A za nią, oczywiście, Monika. Jak cień,

standardowo.

Z każdą sekundą w klasie było coraz mniej osób Przez okropną długą chwilę miałam

wrażenie, że wyjdą wszyscy oprócz nas. Ale na szczęście nie. Został Mateusz. Piękny i w

dodatku szlachetny! Postanowił nas wesprzeć, pewnie zrobiło mu się nas żal. Gdy

dziewczyny, te, które jeszcze nie zdążyły spakować toreb, zobaczyły, że ideał męskiej urody

zamierza spędzić z nami pięć dodatkowych minut, natychmiast zmieniły plany. Zamiast po-

biec za śliczną Moniką Frankowską, której zwykle towarzyszyły jak orszak królewski, zostały

w klasie. W nadziei na jedno spojrzenie Mateusza spod półprzymkniętych długich rzęs były

gotowe siedzieć nawet pól dnia. Niestety, rozczarowały się... Bo Mateusz cały czas patrzył na

nas. Wyłącznie na nas. Zresztą nie tylko patrzył, ale też podsuwał różne ciekawe pomysły.

- Może kupimy jej książkę? - powiedział. - Jakąś piękną książkę. Mówiła kiedyś, że

uwielbia malarstwo. Chyba kubistów, pamiętacie? Kupmy jej album...

- Świetny pomysł - ucieszyłam się.

- Wyjątkowo durny pomysł - powiedziała Edyta, wydymając usta. - W mojej

podstawówce na koniec roku, to znaczy szóstej klasy, kiedy odchodziliśmy, rodzice

zdecydowali, że kupią wychowawczyni album. Wybierali go chyba przez tydzień i w końcu

kupili. Gigantyczny i strasznie drogi... Ze zdjęciami z Australii. Wiedzieliśmy, że nasza

wychowawczyni zawsze chciała tam jechać. A ona tylko rozerwała papier, zobaczyła, co jest

w środku, i powiedziała: „Proszę to zabrać”.

- Miała już taki? - zgadywała Emma.

- Nie... po prostu nie lubiła tego fotografa. Była kiedyś na wystawie jego zdjęć, coś jej

się nie spodobało... No i nie chciała albumu z jego zdjęciami. Nawet go nie obejrzała, tylko

kazała nam zabrać. Nie zabraliśmy, więc rzuciła tę książkę ze złością pod biurko. Ależ nam

było przykro!

- Upokorzyła was, zachowała się niegodziwie - powiedziała Julka, bledsza niż zwykle.

- Biedne dzieci, wyobrażam sobie, jak się czuliście. Ofiarowaliście jej swe serca, a ona te

serca podeptała.

Brrr, aż mnie przeszedł dreszcz od tej metafory! No, ale Edyta miała rację. Marta

Mądra mogła już mieć taki album, mogła nie lubić tego akurat konkretnego kubisty... Na

pewno nie okazałaby nam swojego niezadowolenia, nie zachowałaby się tak okropnie jak

wychowawczyni Edyty, byłam tego pewna... Ale powinniśmy dać jej coś, co ucieszyłoby ją

na pewno, a nie tylko być może.

- W takim razie kubiści odpadają - westchnęła Zuzia, myśląc podobnie jak ja.

- Dzień Nauczyciela to nie jest żadna wielka okazja - powiedział zamyślony Mateusz.

- Nie ma co się przejmować... aż tak przejmować. Wystarczy przecież jakiś drobiazg.

- Czyli co? - zapytał Paweł.

- Czyli... czyli nie wiem - roześmiał się Mateusz. - Może jednak kwiaty?

- Będzie miała mnóstwo kwiatów, zabraknie jej wazonów, tak jak zawsze brakuje

mojej mamie - potrząsnęła głową Zuzia.

- W takim razie kwiaty nie do wazonu - głos Mateusza nie brzmiał zbyt pewnie. -

Może w doniczce. Jak myślicie?

- A jeśli mieszka w maleńkiej kawalerce i nie ma miejsca nawet na dodatkową szpilkę,

nie mówiąc o doniczce? - Zuzia była jak zwykle praktyczna i rozsądna. No tak, jeszcze jedna

doniczka w mieszkaniu, w którym trudno się ruszyć, to nie najszczęśliwszy pomysł. Zuzia

chyba coś o tym wiedziała, w jej mieszkaniu było bardzo mało miejsca i bardzo dużo

doniczek.

- Mogłaby trzymać ten kwiatek w szkole, na parapecie, gdyby nie miała miejsca w

domu - Edycie spodobał się pomysł z doniczką. - Bo jeśli nie bukiet i nie doniczka, to co?

- To może wieniec? - powiedział Krzysiek Więcek. Wszyscy zapomnieliśmy o jego

istnieniu, nie zauważyliśmy nawet, że siedzi pod ścianą i przysłuchuje się dyskusji.

- Oj, Krzychu... - Mateusz usiłował uciszyć naszego klauna.

- No co? Wieniec zły? Można go powiesić na drzwiach, widziałem taki u sąsiadów na

Boże Narodzenie, z gałązek choinki...

- Do Bożego Narodzenia zostało jeszcze sporo czasu - powiedziała Zuzia i podniosła

się z miejsca. Było jasne, że tego dnia już nic nie wymyślimy.

ROZDZIAŁ 4

MAŁE KRYMINALISTKI

Kolejne dni nie rozwiązały problemu Dnia Nauczyciela. Większość klasy starała się

coś wymyślić, ale szło nam to bardzo opornie. Wszystkie pomysły na prezent dla Mądrej były

kiepskie, oklepane, głupie... W dodatku powstał nagle wrogi obóz, zgromadzony wokół

Karoliny i Moniki. Grupka pięciu czy sześciu dziewczyn stanowczo odmawiała udziału w

jakichkolwiek dyskusjach i nie dzieliła się z nami żadnymi pomysłami, czekając, co zrobimy,

i chichocząc za naszymi plecami.

- Liczą na to, że zrobimy coś głupiego - powiedziała ponuro Zuzia, gdy siedziałyśmy

w piątek po lekcjach u niej w mieszkaniu, nad pękatymi kubkami pełnymi herbaty z

malinami. - Czekają na naszą porażkę.

Miała rację, wszystkie to wiedziałyśmy. Jednak nie ta wroga grupka zgromadzona

wokół Moniki i Karoliny była najgorsza. Milczenie i niechęć dawały się jakoś znieść. Ale jak

miałyśmy poradzić sobie z wulkanem pomysłów, jakim okazał się Krzysiek Więcek? Po

tamtym wystąpieniu z wieńcem zaproponował nam jeszcze, żebyśmy kupili Marcie Mądrej

butelkę koniaku („bo na pewno po lekcjach z taką okropną klasą musi się napić czegoś

mocniejszego”), kota („bo w tym wieku można już chyba powiedzieć, że jest starą panną, a

więc na pewno chciałaby się do kogoś przytulić”), tenisówki („bo te buty na szpilce są chyba

wyjątkowo niewygodne”) i z piętnaście innych równie absurdalnych rzeczy. Na domiar za

każdym razem był przekonany, że wymyślił coś niesamowicie fajnego i zupełnie nie dawał

sobie wytłumaczyć, że to naprawdę nie jest dobra propozycja.

- Kurczę, raz przyszedł nawet wieczorem do mnie do domu, żeby zapytać, dlaczego

odrzuciłyśmy pomysł z kupieniem Mądrej zegara z kukułką - Zuzia miała go serdecznie

dosyć. - Przecież zegar bardzo by się jej przydał, bo zawsze spóźnia się na pierwszą lekcję.

- A do mnie dzwonił, chyba o północy, żeby zapytać, co sądzę o peruce - roześmiałam

się, wspominając zaspaną mamę. Była przekonana, że suczka pani Magdy z osiedla Chopina

właśnie zaczęła rodzić. Ale nie, szczeniaki urodziły się cztery dni później, bez jej pomocy. Za

to pomocy ciemną nocą wyraźnie potrzebował Krzysiek.

- Peruce? - Emma chyba miała wrażenie, że znowu czegoś nie rozumie po polsku. -

Peruce, takiej z włosów?

- Z włosów - przytaknęłam. - Krzysiek uznał, że gdyby Mądra, zamiast rano czesać

swoje długie włosy, po prostu wsadzała na głowę perukę, tak jak czapkę, to mogłaby spać

pięć minut dłużej. A przecież każdy chce spać pięć minut dłużej!

- Coś w tym jest - pokiwały głowami moje przyjaciółki, wszystkie trochę zasmucone.

Nigdy nie sądziłyśmy, że taka błahostka jak kwiaty na Dzień Nauczyciela może sprawić tyle

kłopotów. I że to właśnie my cztery będziemy musiały zdecydować, co ostatecznie kupić. Że

będziemy odpowiedzialne przed całą klasą.

- Dzień Nauczyciela już we wtorek - uśmiechnęła się smętnie Julka. - Jeszcze cztery

dni i będzie po sprawie.

- Jeszcze trzy dni i będzie po nas - przypomniałam jej bezlitośnie. - W poniedziałek

przecież wygłaszamy referat. Czeka nas pracowity weekend.

- Zambia? - Marta Mądra uniosła wyskubane w cienkie kreseczki brwi. - Prawdę

mówiąc, spodziewałam się, że wszyscy wybierzecie kraje Unii Europejskiej.

- A widziała pani kraj na Z w Unii Europejskiej? - zdenerwowała się Zuzia. - Myśli

pani, że nie wolałybyśmy pisać o Włoszech albo Portugalii? Przecież to był pani pomysł z

tymi nazwiskami. Miałyśmy do wyboru tylko Z, Ź i Ż. Kiedy doszła do nas Emma, ze swoim

cudownym, łatwym A, miałyśmy już zebrane materiały...

- No i nie byłyśmy pewne, czy jej dojście do naszej grupy cokolwiek zmienia -

wtrąciłam się. - Skoro przydzielono nam już wcześniej kraj na Z... Więc postanowiłyśmy nie

wymieniać naszej Zambii na nic innego. Już ją nawet polubiłyśmy.

- Nie pomyślałam, że Z to taka trudna litera - spuściła wzrok nasza wychowawczyni,

czerwona jak burak. - Zupełnie o tym nie pomyślałam. Przykro mi, dziewczynki. Powinnyście

do mnie przyjść, powiedzieć mi, że macie trudności... Coś byśmy wymyśliły... Zamieniły-

byśmy państwo na miasto...

- Też się nad tym zastanawiałyśmy - uśmiechnęła się Julka. - Ale uznałyśmy, że to

byłoby pójście na łatwiznę. A skoro przeznaczenie kazało nam pisać o kraju na Z,

postanowiłyśmy przyjąć ten wyrok losu z godnością. I stawić mu czoło.

Ktoś z tyłu klasy zachichotał, wciąż nieprzyzwyczajony do słownictwa naszej poetki.

- No dobrze, skoro jesteście przygotowane... - Marta Mądra jąkała się i czerwieniła. -

Nie wiem, jakim cudem zgromadziłyście informacje o kraju, o którego istnieniu pół klasy

pewnie nie ma nawet pojęcia... ale skoro macie coś do powiedzenia, to zaczynajcie swoją

prezentację.

Wyszłyśmy na środek, stając tuż przy biurku naszej wychowawczyni. Poczułam, że

drżą mi łydki. Nigdy jeszcze nie przemawiałam przed tyloma osobami! Odpowiedź przy

tablicy to zupełnie coś innego niż taka prezentacja. W dodatku, o czym nie wiedziała nasza

klasa, od tego, jak wypadniemy, zależało przecież, czy będziemy miały szansę w konkursie.

Konkursie, w którym nagrodą jest wycieczka. Konkursie, o którym mówił Edwin Rożen, nasz

dyrektor... Mówił do mamy Zuzi, w tajemnicy, i my wcale nie powinnyśmy tego słyszeć. Ale

słyszałyśmy. I bardzo chciałyśmy wygrać ten konkurs, i wyjechać razem za granicę. A więc

musiałyśmy sprawić, że wszyscy, łącznie z Martą Mądrą, pokochają egzotyczną, biedną

Zambię, tak jak my.

- Zambia leży w Afryce - zaczęła niepewnie Emma, a ja posłałam jej najbardziej

krzepiący uśmiech, jaki potrafiłam przywołać na zestresowaną twarz.

Byłam z niej naprawdę dumna. W ciągu miesiąca udało jej się niemal całko wicie,

pozbyć tego dziwnego angielskiego akcentu! No i napracowała się przy referacie, czy raczej

prezentacji, chyba najbardziej z nas wszystkich. Należało jej się to, żeby wystąpiła pierwsza.

Zresztą ja - prawdę mówiąc - wcale nie miałam ochoty się odzywać, w tej całkowitej ciszy, na

ś

rodku klasy. Gdybym stała tam sama, pewnie bym uciekła. No, ale byłyśmy we cztery.

Bractwo Zeta w komplecie. Na pewno jakoś sobie poradzimy. Jak zawsze, kiedy jesteśmy

razem.

- Jak widzicie, to państwo nie ma dostępu do morza - Emma rozwinęła właśnie wielką

mapę Afryki i wyciągnęła rękę, żeby pokazać kraje, z którymi sąsiaduje Zambia.

Zanim jednak zdążyła dotknąć konturów Tanzanii czy Angoli, drzwi do klasy

otworzyły się z hukiem i do środka wpadła wysoka, jasnowłosa kobieta, ubrana w prześliczną

garsonkę, mieniącą się wszystkimi odcieniami czerwieni. Nigdy przedtem nie widziałam

podobnego materiału!

- Nazywam się Adams, jestem matką Emmy - powiedziała, wyraźnie zdenerwowana. -

Chciałam ją zabrać do domu.

- Emma akurat zaczęła prezentację referatu - wyjąkała Marta Mądra. Chyba ten dzień

nie zaczął się dla niej zbyt dobrze, wciąż ktoś wyprowadzał ją z równowagi. Najpierw my -

tym, że nie znalazłyśmy kraju na Z w Unii Europejskiej, teraz pani Adams - groźną miną i

zdecydowanym tonem.

- Zabieram Emmę - powtórzyła jeszcze bardziej stanowczo i zaczęła ciągnąć córkę w

stronę drzwi, zrzucając przy tym mapę rozwieszoną kilka chwil wcześniej.

- Czy coś się stało? - zapytała nasza wychowawczyni. - Emma ma jakąś wizytę

lekarską? Jakieś sprawy rodzinne? Kiedy wróci?

- Emma nie wróci - pani Adams otarła pot z czoła i zaczęła wyrzucać z siebie potok

słów: - Zabieram ją z tej szkoły. To niemożliwe, do czego tu dochodzi. Tak się cieszyła, że

znalazła nowe przyjaciółki, z takim zapałem zabrała się do nauki. A teraz co? Jakieś groźby,

pocięty plecak... To mają być przyjaciółki? Przenoszę ją do innej szkoły. Byłam już w

sekretariacie, zabrałam jej dokumenty. Nie pozwolę, by moje dziecko było tak poniżane.

- Ale... - chciałam coś powiedzieć. Zaprotestować. Chciałam wyjaśnić. Pani Adams

nie dała mi jednak dojść do słowa.

- Okularnica, czyli Żaba, tak? - wycelowała we mnie pomalowany na purpurowo

szpiczasty paznokieć. - Ty lepiej już nic nie mów, jeśli nie chcesz, żeby cię natychmiast

wyrzucono z tej szkoły. Spryciary, udawałyście przyjaciółki, podstępnie zdobyłyście zaufanie

mojej córki, a teraz okradłyście ją i pocięłyście jej plecak! Dyrektor Rożen dowie się o

wszystkim jeszcze dzisiaj, wasze dni w tej klasie są policzone. Lepiej od razu zacznijcie się

pakować! Małe kryminalistki, a nie przyjaciółki!!!

- To nie one! Nie one!!! - Emma wyrwała się mamie już niemal w drzwiach i zaczęła

jej coś szybko wyjaśniać. Oczywiście po angielsku, więc niewiele rozumiałyśmy. Stałyśmy

na środku, niepewne, czy wracać na miejsce, czy może dalej opowiadać o Zambii, udając, że

nic się nie stało i że nie słyszymy nerwowych szeptów Emmy i pani Adams. Marta Mądra też

chyba nie wiedziała, czy powinna kontynuować lekcję. Siedziała przy biurku, bawiąc się bez

słowa swoim długim końskim ogonem.

O co chodzi? - napisała Zuzia na odwrocie kartki, którą położyła na samym brzegu

biurka Mądrej. Kartki z notatkami na temat bogactw naturalnych Zambii. A raczej ubóstw

naturalnych, bo za wiele minerałów, owoców i warzyw Zambijczycy nie mieli do dyspozycji.

O co chodzi??? - Zuzka podkreśliła swoje słowa zamaszystą kreską, po czym dopisała

jeszcze dwa znaki zapytania.

Zbliżyłam się do biurka wychowawczyni i w odpowiedzi narysowałam na tej samej

kartce znak zapytania. Pięć razy większy niż te Zuzi. Skąd miałam wiedzieć, o co chodzi w tej

sprawie z Emmą? Jakaś kradzież, pocięty plecak... Czyżby nasza rudowłosa przyjaciółka coś

przed nami ukrywała?

Nagle otworzyła mi się w głowie malutka klapka. Znowu pochyliłam się nad

biurkiem, złapałam długopis i napisałam na podsuniętej mi przez Zuzię kartce:

Zauważyłaś, że ona wyszła po pierwszej lekcji? Po WF? I wróciła spóźniona, inaczej

ubrana i bez torby! Coś musiało się stać, ale nie zdążyła nam powiedzieć.

Może Julka coś wie? - dopisała Zuzia swoimi drobnymi, kanciastymi literkami. -

Siedzą razem, może coś jej powiedziała?

Podsunęłam kartkę Julce poprawiającej mapę zrzuconą przez mamę Emmy.

Nic nie wiem - napisała nasza przyjaciółka poetka niedbałym, okrągłym pismem.

A więc Emma nie powiedziała nikomu, co się stało. Nikomu... tylko mamie. I mama

od razu przybiegła do szkoły. Ale dlaczego uznała, że to my skrzywdziłyśmy jej córkę?!

- To nie one, mówię ci! One by czegoś takiego nie zrobiły! - Emma przeszła z szeptu

w nagły krzyk. I z angielskiego na polski.

A jej mama roześmiała się nieprzyjemnie, po czym podała córce dużą, złożoną

nierówno na kilka części kartkę.

- Przecież masz tu czarno na białym, że to one. Nie możesz zaprzeczać faktom.

Emma patrzyła bez słowa na pomięty papier.

- Nie widziałaś tego liściku? - zapytała pani Adams. - Był na dnie torby... Chciałam ci

ją pozszywać i go znalazłam. Myślałam, że widziałaś...

- Nie widziałam - Emma przełknęła łzy i spuściła głowę.

Nie wytrzymałam. Musiałam zobaczyć, co jest tam napisane. Musiałam, choćby pani

Adams miała mnie uderzyć! Podeszłam do Emmy, a ona podała mi kartkę.

- Po co jej to dałaś? - zdenerwowała się jej mama. - To dowód rzeczowy, zaraz go

zniszczy. Te małe kryminalistki są zdolne do wszystkiego!

- To nie jest pismo żadnej z nas - powiedziałam, czując, że cała się trzęsę. - Pozwoli

pani, że przeczytam to na głos? Ktoś chciał wrobić mnie, Julkę i Zuzię. I napisał: „Przestań

się stroić, angielska małpko. Zacznij się ubierać jak my i mówić jak my albo potniemy ci coś

więcej niż tę śliczną torebeczkę i spodenki”. A pod spodem są trzy podpisy: Żaba, Zuza i

Julka. Emma, przecież wiesz, że nigdy byśmy czegoś takiego nie napisały!

- Wiem - powiedziała Emma, ale jej głos nie brzmiał zbyt pewnie. - Wiem...

- Dokończycie prezentację kiedy indziej - Marta Mądra nareszcie odzyskała głos i

postanowiła coś zrobić! - Właściwie jeszcze jej nie zaczęłyście, nie będzie problemu. ..

Opowiecie nam o Zambii na następnej lekcji. A teraz wszyscy wyjdźcie na korytarz, muszę

porozmawiać z panią Adams. Idźcie... Ty, Emma, też. Tylko bądźcie cicho, w innych klasach

trwają lekcje... Albo nie, zostańcie tutaj, a my porozmawiamy w pokoju nauczycielskim...

Nie, pokój jest zajęty, odbywa się przecież szkolenie BHP... a więc jednak zostaniemy w

klasie. A wy idźcie na korytarz. No, idźcie już! Wszyscy!

ROZDZIAŁ 5

RÓŻOWE SŁONIE

Kto mógł zrobić coś takiego? - powtarzałyśmy to pytanie przez całą, wyjątkowo długą

przerwę i dwie następne lekcje. I przez całą drogę autobusem do domu Julki. Miałyśmy

przygotować u niej prezent dla Marty Mądrej i kwiaty dla pozostałych nauczycieli.

Uznałyśmy, że do robienia bukietów potrzebujemy dużo miejsca. A u Julki było go chyba

najwięcej.

- Nie będę z wami robić flowers... bukietów, idę do domu - Emma wciąż połykała łzy.

- Nie wiem, czy w ogóle będę jeszcze chodzić do tej szkoły. Moja mama...

- Twoja mama obiecała, że cię nie zabierze - przypomniałam jej. - Nie wiem, jak

Marta Mądra ją przekonała, ale to zrobiła. Twoja mama obiecała, że zostaniesz w naszej

klasie. Uwierzyła Mądrej.

- Ale ona nie wie... nikt nie wie, kto to zrobił - westchnęła Emma, wsiadając jednak z

nami do autobusu. A więc będziemy robiły bukiety we cztery! Całe szczęście!

- Dlaczego nie powiedziałaś nam od razu, nie zawołałaś nas, tylko pobiegłaś do

domu? - zapytała Zuzia. A potem odpowiedziała sobie sama: - Ja też bym pobiegła, zamiast

chodzić po całej szkole zapłakana, w zniszczonych spodniach i z pociętą torbą.

- Ale dlaczego potem, na lekcji, nic nie powiedziałaś? Ani słowa? - dopytywała się

Julka.

- Nie chciałam was denerwować... nie przed referatem... Chciałam powiedzieć potem,

jak już opowiemy o Zambii. Chciałam, żebyśmy dobrze upadły.

- Wypadły! - poprawiłyśmy ją chórem i roześmiałyśmy się, nareszcie! Ta ciężka

atmosfera trochę nam wszystkim ciążyła przez ostatnie godziny. Najpierw napięcie przed

prezentacja na środku klasy, potem sprawa ze spodniami i torbą Emmy... Dobrze było znowu

się śmiać, beztrosko i radośnie, na środku autobusu.

Niestety, śmiały się tylko trzy z nas.

- Nigdy nie będę mówiła po polsku tak dobrze jak wy - powiedziała Emma, ciągle

smutna. - Nigdy! Zawsze będę miała okropny akcent i będę zakręcać słowa.

- Przekręcać - powiedziałam odruchowo, zanim zrozumiałam, że w tym akurat

momencie powinnam to sobie darować.

- No widzisz! - Emmie po policzkach znów zaczęły płynąć łzy. - Widzisz, nigdy nie

będę taka jak wy. Taka polska.

- Będziesz - powiedziałyśmy, ale chyba nam nie uwierzyła.

Resztę drogi przejechałyśmy w milczeniu. Każdy temat mógł przecież wywołać

kolejną fontannę łez. Emma naprawdę była w kiepskim nastroju.

- Dlaczego ktoś mnie tak strasznie nie lubi? - wzdychała tylko co jakiś czas.

- Dlaczego ktoś nie lubi nas wszystkich? - dodawała Zuzia, zamyślona. - Podpisał się

za mnie, Żabę i Julkę pod tym okropnym listem. Chciał nas skłócić. Ale dlaczego?

Powtarzałyśmy to pytanie, idąc od przystanku do domu Julki. I oczywiście nie

umiałyśmy odpowiedzieć. Żadne wyjaśnienie nie wydawało się prawdopodobne.

- Zaparzymy herbatę, może wtedy coś nam przyjdzie do głowy - powiedziała Julka,

chcąc nas podnieść na duchu. - Przy herbacie zawsze lepiej się myśli. Jeżeli u mnie w domu

jest jakaś normalna herbata...

Nie miałam pojęcia, co ma na myśli. Jak to: normalnej nie ma, a nienormalna jest?

Czyli jaka? Słona? Maślana? Jaka może być nienormalna herbata? I dlaczego pani Ździebełko

miałaby kupować właśnie taką zamiast zwykłych czarnych, suszonych listków?

Gdy jednak weszłyśmy do domu Julki, a nawet jeszcze wcześniej - gdy tylko

weszłyśmy na osiedle, na którym mieszkała - wszystkie zapomniałyśmy o nienormalnej

herbacie, Dniu Nauczyciela, pociętej torbie Emmy i liściku podpisanym naszymi imionami,

znalezionym na dnie tej torby. Bo takiego osiedla nie widziała nigdy w życiu żadna z nas.

Nawet Emma, która mieszkała przez czternaście lat w domu, do którego przychodził

regularnie ogrodnik.

- Kurczę, co to jest? - Zuzia stanęła jak wryta na widok biało - czerwonego szlabanu,

który wyrósł nagle na naszej drodze. - Granica państwa? Takie szlabany są chyba na granicy?

- Strzeżone osiedle - domyśliłam się. - Brama ze strażnikiem, tak?

- Tak - Julka pokiwała głową, gotowa chyba zapaść się pod ziemię. Ona naprawdę nie

lubiła swojego bogactwa i strasznie się go wstydziła. A my naprawdę nie mogłyśmy nic

poradzić na to, że okropnie jej zazdrościłyśmy.

Szlaban jak na granicy polsko - rosyjskiej, strażnik w niesamowitym uniformie,

salutujący Julce uniżenie, a nawet to, że tuż za bramą rosło drzewo, które wyglądało jak

baobab, nie zrobiło na mnie takiego wrażenia jak na Zuzce. Ale kiedy zobaczyłam, że wśród

trawników między domami szemrzą strumyki, w których pływają wielkie, czerwone ryby, po

prostu mnie zatkało. Co to za osiedle?! Czy zbudowano je wyłącznie dla ludzi z listy stu

najbogatszych Polaków, o której mówiła Emma? Rodzice Julki byli na tej liście mniej więcej

w połowie... Ich sąsiedzi pewnie też nie spadali poniżej sześćdziesiątego miejsca. Inaczej

chyba nie byłoby ich stać na mieszkanie wśród czerwonych ryb.

- A ogrodzenia? - Zuzka zwróciła uwagę na fakt, o którym ja w ogóle nie pomyślałam.

- Tu nie ma ogrodzeń między domami?

- Ogrodzenia szpecą - westchnęła Julka, chyba nie podzielając tego zdania.

- Szpecą, ale jednak się przydają... chyba... - Zuzia była naprawdę zdziwiona.

- Pewnie, że się przydają - Julka najwyraźniej miała dość. - Nawet nie wiesz, jak

chciałabym mieć ogrodzenie! No, ale nie wolno! Żyjemy wśród ludzi na poziomie i nie

musimy nic ukrywać przed sąsiadami, tak twierdzi administrator osiedla. Wszyscy podpisali

zobowiązanie, że się nie ogrodzą. Więc siedzę z książką na tarasie, a na moim trawniku

szaleją psy sąsiadki. Psy na poziomie, oczywiście! Ich kupy też są na poziomie, tylko

rozmazują się całkiem jak normalne. Żadnej różnicy...

- Chcesz, żebyśmy ci współczuły? - roześmiała się Zuzia. - Mogłabym sprzątać kupy

od rana do nocy, żeby tylko tu mieszkać.

- Ja też - powiedziałam.

- I ja! - dołączyła się Emma, nareszcie chociaż odrobinkę rozpogodzona.

- Nie wiecie, co mówicie - Julka naprawdę była przekonana, że ma pecha! - Jak ja

wam zazdroszczę... Ech, nie ma co mówić. Gdy wejdziecie do środka, same zrozumiecie.

I zrozumiałyśmy. Wie do końca, ale trochę na pewno... To był dom, w którym można

spokojnie przyjąć George'a Busha. Co tam Busha, Bush to nieokrzesany kowboj... W tym

domu czułaby się świetnie sama królowa angielska! Chociaż angielska może nie, ona chyba

woli antyki... Ale hiszpańska i szwedzka... Wszystkie królowe świata! A do tego kilku

królów, szejk arabski... i Bill Gates! Prawie wszyscy bogacze i arystokraci świata czuliby się

tu jak u siebie w domu. Zwłaszcza ci z oryginalnym gustem. Ale żadna trzynasto - ani

czternastolatka nie mogła być w takim miejscu szczęśliwa. Zrozumiałyśmy to od razu.

Przedpokój lśnił lustrami - widziałam siebie w siedmiu czy ośmiu osobach naraz.

Szok! Nawet na suficie było lustro, w którym - gdy tylko spojrzałam w górę - odbijały się

moje okulary. Myślałam, że już nic więcej nas w tym domu nie zaskoczy, ale przede mną był

jeszcze salon. Ze stołem chyba na dwadzieścia osób. Blat zrobiono też z lustra, czyżby jakaś

obsesja? Ale nie blat mnie zszokował, tylko nogi. Jeśli tak to można nazwać. Monstrualne

lustro wspierało się na czterech równie monstrualnych różowych słoniach.

- Marmur sprowadzany z końca świata za jakieś kosmiczne pieniądze - westchnęła

Julka, widząc, że wszystkie trzy wpatrujemy się w gigantyczne słonie z mieszanką zachwytu i

przerażenia. - Wiecie, ilu ludzi można by nakarmić za te słonie? Pewnie z pół Zambii. Ale

moi rodzice powtarzają, że po to się męczą i harują od świtu do nocy, żeby spełniać swoje

zachcianki. Tylko dlaczego mają zachciankę, żeby postawić na środku pokoju te ohydztwa,

zamiast wesprzeć ubogich?

- Pewnie myślą, że ubodzy są sobie sami winni - powiedziała Emma. - Mój tata

zawsze to powtarzał.

- Mój też - Julka machnęła ręką i zmieniła temat: - Obiecywałam herbatę, no to

poszukajmy...

I zaprowadziła nas do kuchni. Lustra na suficie i różowe słonie monstrualnych

rozmiarów były niczym w porównaniu z kuchnią! Dopiero tu przekonałam się, czym są

zachcianki bogatych ludzi. Sama lodówka wyglądała tak, jakby przechowywano w niej

zapasy dla całej ludności Zambii. Była gigantyczna. Nie miałam pojęcia, że ktoś w ogóle

produkuje takie lodówki!

- Jak wy sięgacie do najwyższych półek? - zapytała Zuzia. Nawet szok na widok tych

niezwykłych sprzętów nie pozbawił jej praktycznego podejścia do wszystkiego, na co patrzy.

- Mamy specjalne schodki... Robione na obstalunek - wyjaśniła Julka.

- Na obstalunek? - zapytała Emma niepewnie. Byłam jej wdzięczna! Ja też nie znałam

tego słowa, a przecież wychowywałam się w Polsce. I pewnie powinnam je znać.

- Na zamówienie - wyjaśniła Julka. - Moi rodzice wszystko robią na obstalunek, to ich

ulubione słowo. Lodówkę też zamówili... To chyba jedyni ludzie na świecie, którym nie

odpowiadała żadna lodówka ze sklepu. Ani jedna! Wyprodukowano więc w Niemczech

jedyny egzemplarz, dokładnie taki, jak chcieli. Sterowany pilotem, z zamrażalnikiem w

połowie wysokości, ani za wysoko, ani za nisko, tak by nie trzeba się było schylać ani

wspinać na palce. Bo tata lubi lody, ale nie znosi ruchu. I ze specjalną szufladą na pięćdziesiąt

jajek, bo tata je codziennie trzy na śniadanie i pięć na kolację.

- Cholesterol! - westchnęłam. Wyszła ze mnie wnuczka i prawnuczka lekarzy.

Wyobraziłam sobie jego żyły, posklejane i pełne przewężeń. Aż zrobiło mi się słabo.

- Właśnie nie... Cholesterol ma świetny - powiedziała Julka, sama wyraźnie

zadziwiona. - Nikt nie wie, jak on to robi. Je najbardziej niezdrowe potrawy świata. Tłuste,

ciężkostrawne, bez witamin... A wyniki badań ma znakomite.

Nie umiałyśmy nic na to odpowiedzieć. Widać szczęście sprzyja bogatym... Moja

babcia, która żywi się przede wszystkim pomidorami, twarożkiem i ziołami uprawianymi na

parapecie, całe życie walczy z wysokim poziomem cholesterolu we krwi. A taki pan

Ź

dziebełko nie ma najmniejszego problemu!

- Mówiłam, że nie będzie żadnej normalnej herbaty - westchnęła Julka, otwierając

szafkę równie szokującą jak lodówka. Całkiem okrągłą i zrobioną ze stali, w której można się

było przejrzeć. W tym domu wyraźnie panowała lustrzana mania!

- Tu jest mnóstwo herbaty - powiedziała Zuzia, wsuwając się pod ramię Julce i

zaglądając do szafki. - Jak w sklepie...

- To spróbuj znaleźć coś normalnego - nasza poetka odeszła, zostawiając Zuzię sam na

sam z pudełeczkami i woreczkami wypełniającymi trzy półki. Przynajmniej chwilowo sam na

sam, bo już po kilku sekundach i ja, i Emma pojawiłyśmy się obok, pomagając jej w poszuki-

waniach.

- Kwiat Indii - przeczytała Zuzka z etykietki. - I co, to niesmaczne?

- Powąchaj - podpowiedziała Julka. Wyraźnie zaczynała się dobrze bawić!

I powąchałyśmy. Wszystkie oprócz Zuzki.

- Śmierdzi! - złapała się za nos Emma.

- Fu! - powtórzyłam jej ruch, odsuwając się od szafki.

- Pachnie zgniłymi wodorostami - uściśliła Zuzia, szybko zamykając puszkę.

- A to? - Emma wyjęła woreczek z różowego materiału, wyglądający bardzo

zachęcająco. Przyczepiona do niego złotym sznureczkiem karteczka informowała, że w

ś

rodku jest „Noc nad Sewillą”.

- Hiszpańska herbata? - zdziwiła się Zuzia. - Nie słyszałam, żeby tam uprawiano

herbatę.

- To nie jest herbata, tylko jakieś wielkie, prawie białe liście - powiedziała Julka. -

Podobno wyglądają jak gwiazdy, gdy rozwijają się w dzbanku albo szklance, zalane

Wrzątkiem. Podobno... bo ich zapach sprawia, że nie mam ochoty próbować.

My nie miałyśmy ochoty nawet poznać tego zapachu. Po zgniłych wodorostach z

Indii...

Wyciągałyśmy kolejne paczuszki. Był tam „Krokodyli przysmak”, „Dom uciech”,

„Pożar w namiocie Beduinów” i „Filiżanka fakira”.

- Nie? próbuj - ostrzegła Julka Emmę, która chciała wziąć na palec odrobinkę herbaty

fakira. - To ozdoba kolekcji mamy. W tej herbacie jest siedemnaście najostrzejszych

przypraw świata, dlatego kłuje w język jak szpilki na posłaniu fakira.

No tak, zdecydowanie nie chciałyśmy sprawdzić, jak smakują szpilki w języku!

- To nie może być złe - Zuzka zdecydowanym ruchem wyjęła z szafki malutki

woreczek. - „Waniliowe serce”. Kurczę, musimy się czegoś napić! Zaparzamy to i już.

- Naprawdę tego chcesz? - po twarzy Julki błąkał się dziwaczny uśmiech. - W środku

są serca wycinane z pancerzyków chitynowych jakichś afrykańskich żuków, maczane w

wanilii.

- Nie mówisz serio? - Emma wyglądała, jakby miała zwymiotować. Zresztą mnie i

Zuzce też niewiele chyba brakowało...

- To może napijecie się soku? - Julka otworzyła lodówkę, jedyną taką lodówkę na

ś

wiecie, i zaprezentowała nam półkę pełną soków. - Tego mamy pod dostatkiem... Mama

kazała pani Joli, która robi nam zakupy, kupić mnóstwo soku na wasze przyjście. To zwykły

sok, prosto ze sklepu. Bez pancerzyków chitynowych i innych niespodzianek.

- Zdecydowanie wolimy sok - Zuzia z ulgą zatrzasnęła lustrzaną szafkę. - Sok jest

zresztą o wiele zdrowszy od herbaty...

ROZDZIAŁ 6

AWOKADO Z TAPENADĄ

Okazało się, że pani Ździebełko zostawiła dla nas w lodówce coś znacznie więcej niż

sok.

- Wędlina na mojej półce? - zdenerwowała się Julka. - Kto ją tu wsadził?

- Na TWOJEJ półce? - nie zrozumiałam.

- No... u nas w rodzinie każdy ma swoją półkę. A tata nawet dwie - wyjaśniła Julka. -

Nie lubi, jak się zjada jego przysmaki, więc zarządził podział lodówki. Ale kto wsadził na

moją półkę to mięcho?! Przecież nie pani Jola!

- Może twój tata się pomylił - podsunęła Zuzia. - Mój często usiłuje włożyć moje

skarpetki. Mam szufladę pod jego szufladą i czasami się myli, zwłaszcza rano, kiedy jest

zaspany.

- Muszę to gdzieś przełożyć! - Julka z wyraźnym obrzydzeniem wzięła z półki

półmisek z wędlinami. - Sery mi przejdą zapachem mięsa!

- Tam jest jakaś kartka - Zuzia pokazała palcem liścik wsunięty pod folię, którą

szczelnie okryto ogromny talerz.

- Liścik - westchnęła Emma, przypominając sobie kartkę, którą jej mama znalazła na

dnie torby. To nie było miłe wspomnienie...

„Bawcie się dobrze, w komorze zerowej macie awokado z tapenadą, a w zamrażalniku

Jody o smaku palmowym, to prawdziwy przebój w Japonii. Twoje koleżanki jeszcze na

pewno takich nie jadły. Całuję, Luiza”.

- Kto to jest Luiza? - zapytałam.

- Moja mama... Naprawdę ma na imię Marzena, ale uważa, że to brzmi zbyt plebejsko,

więc zmieniła na Luizę.

- Nie mówisz do niej „mamo”? - zdziwiła się Zuzka. - Nie mogę... zabroniła mi.

Uważa, że to nie jest zgodne ze światowymi tendencjami. Wstydziłaby się przed znajomymi...

- No, skoro tak - nie wiedziałam, co na to odpowiedzieć. Na pewno nie chciałabym

mówić do mojej mamy „Aniu”. I jeszcze bardziej nie chciałabym, żeby zmieniła swoje ładne,

zwykłe imię na jakąś Luizę albo Adriannę...

- Zostawiła nam jedzenie, to miło z jej strony - uśmiechnęła się Zuzia. - Twoja mama

jest chyba bardzo fajna.

- Bardzo - pokiwała głową z goryczą Julka. - Lody palmowe i awokado z tapenadą! W

komorze zerowej! A kotlet schabowy ze zwykłej patelni to co? Zły?

- Przecież nie jesz mięsa - zdziwiła się Emma.

- Nie jem, ale Luiza, to znaczy mama, o tym nie wie! Mogłaby więc zostawić nam

jakieś zwykłe polskie danie. Ale ona nie umiała sobie darować tego szpanu! Chciała zrobić na

was kolosalne wrażenie!

- Może i chciała, ale skoro już zadała sobie tyle trudu, to zjedzmy to, co przygotowała

- Zuzia oczywiście nie mogła odmówić sobie posiłku. Za nic!

- To nie ona szykowała, tylko pani Wiesia - sprostowała Julka. - Ona zawsze szykuje

jedzenie dla gości. Ale macie rację, skoro już jest, to zjedzmy.

Awokado z tapenadą okazało się daniem bardzo, bardzo dziwnym. Prawie tak

dziwnym jak dom Julki. Awokado było tłuste i smakowało trochę jak ziemniak, a tapenadą

była pastą z oliwek, anchois i innych rzeczy, którymi rzadko żywią się trzynastolatki.

Strasznie ostrą i ogólnie mało zjadliwą.

- Schabowy byłby lepszy - westchnęła Zuzia.

- Jest jeszcze deska serów - Julka wyjęła z lodówki ogromny półmisek z kilkunastoma

gatunkami serów pokrojonych w kostki i trójkąciki.

- Mam nadzieję, że nie będą tak ostre jak tapenadą - powiedziałam niepewnie. - I nie

zawierają pancerzyków chitynowych.

- Może zjemy te sery w moim pokoju? - zaproponowała Julka. - Tylko tam czuję się

normalnie. W miarę normalnie...

My też poczułyśmy się lepiej, gdy tylko tam weszłyśmy. Prawie normalnie, jak to

powiedziała Julka. W jej pokoju nie było ani złotych klamek, ani różowych słoni, ani lustra,

nawet najmniejszego. Tylko białe regały, od podłogi do sufitu, a na nich mnóstwo książek.

Łóżko zastępował materac leżący bezpośrednio na podłodze. Jak u mnie na strychu. W ogóle

klimat był tu taki ciut strychowy. Nie pasowała do niego tylko lampa. Wyglądała na nieudaną

kopię jakiegoś żyrandola z Wilanowa lub Wersalu. Osiemnaście niby - świeczek zrobionych

ze złota, a zamiast płomieni dziwacznie wygięte żarówki udające ogień.

- Mama się uparła, że ta lampa musi tu wisieć - Julka podążyła za moim wzrokiem. -

Marzyła o takiej przez całe dzieciństwo, więc teraz podarowała mi to, czego sama pragnęła.

Nie miałam sumienia jej odmówić, to chyba jedyny dar prosto z serca, jaki od niej dostałam.

Dar, w którym chciała mi przekazać swe młodzieńcze nieziszczone pragnienia. Może właśnie

z tamtych marzeń o żyrandolu wzięła się jej wola odnoszenia sukcesów? Być może założyła z

ojcem tę sieć pralni, żeby jej córka nigdy nie musiała sobie odmówić żadnej błyskotki...

Julka mówiła znowu tak jak w szkole, w pizzerii, w mieszkaniu Zuzi. Wyrzucała z

siebie potoki słów, mimochodem mówiąc o „darze prosto z serca” i „młodzieńczych

nieziszczonych pragnieniach”. Dobrze, że znów była sobą. Od kiedy weszłyśmy do tego

domu, a nawet jeszcze wcześniej, gdy tylko przekroczyłyśmy szlaban przy budce strażnika,

odzywała się niewiele, a jeśli już, to mówiła całkiem zwyczajnie, jak ja czy Zuzka. Bałam się

nawet, że nagle przestała być poetką. Podobno takie rzeczy się zdarzają: natchnienie odchodzi

i nigdy nie wraca. Bałam się, że to ją spotkało.

- W tym domu trudno być poetką - Julka odgadła moje myśli, a mnie już to nawet nie

zdziwiło. Wszystkie przecież ciągle odgadywałyśmy, co myślą pozostałe. Nawet Emma

nauczyła się tego podejrzanie szybko. Bractwo Zeta miało widocznie niebywałą moc...

- Nie piszesz tu wierszy? - zapytała Zuzia.

- Piszę, ale tylko kiedy nikogo nie ma w domu, nawet pani Wiesi... I tylko w swoim

pokoju. W kuchni ani w salonie nie potrafię.

- A w łazience? - zapytałam, przypominając sobie, jak kiedyś Julka spóźniła się na

historię o dwadzieścia minut, mówiąc, że wena dopadła ją przy umywalce, w toalecie dla

dziewcząt na pierwszym piętrze. Tuż koło pracowni fizycznej.

- Chcecie zobaczyć moją łazienkę? - na twarzy Julki znów pojawił się kpiący uśmiech,

taki sam jak przy szafce z herbatami.

- Twoją? - zdziwiłam się.

- Każdy domownik ma własną łazienkę - wyjaśniła. - Jest też jedna przy salonie i

jedna przy pokoju gościnnym, i jeszcze malutka dla służby, czyli pań, które gotują, sprzątają,

robią zakupy... A moja łazienka jest tu!

Dopiero teraz zauważyłam niewielkie białe drzwi między regałem a oknem.

Uchyliłam je nieśmiało i natychmiast zamknęłam. Ta sekunda wystarczyła, by zrozumieć,

dlaczego Julka uśmiechała się tak dziwnie, mówiąc o pisaniu wierszy w łazience. Tam nie

dałoby się napisać nie tylko wiersza, ale nawet pocztówki z pozdrowieniami. Co tam

pocztówki, tam nie dałoby się napisać choćby złożonego z pięciu słów telegramu. Nawet

wypełnienie kuponu totolotka byłoby za trudne! Do kuponu przecież też trzeba mieć

natchnienie, trzeba wybrać numery... A natchnienie w tej łazience po prostu nie mogło

nadejść!

- Trochę tu... trochę różowo - powiedziałam niepewnie, po raz drugi uchylając białe

drzwi i rozglądając się po pomieszczeniu wielkim jak pól mieszkania Zuzi.

- Trochę jak u Barbie - roześmiała się Julka. - Mama przeczytała w jakimś horoskopie,

ż

e to jej kolor. Ucieszyła się, bo uwielbia róż, no i poszła na całość.

Na całość, fakt... Nawet wanna i sedes były różowiutkie.

- Szkoda tylko, że szła na całość w twojej łazience - powiedziała zszokowana Zuzka. -

Nie mogła w swojej? Skoro ją ma...

- Wszystkie są różowe, łazienka taty też... - Julka trochę się wstydziła za mamę. -

Chyba nawet dostaliśmy rabat na wanny i kafelki, dawno nie było równie wielkiego,

różowego zamówienia. W dodatku w łazience taty stoi słoń, taki sam jak te pod stołem. Ma

jakąś wadę, nierówną fakturę marmuru na uchu czy łapie... Mama się wściekła, jak to

zobaczyła, powiedziała, że nie po to płaci fortunę, żeby mieć wybrakowanego słonia. No i

zażądała wymiany. Zrobili więc po wielkiej awanturze jeszcze jednego, piątego, i przysłali

statkiem... Płynął do nas, a potem jechał ciężarówką chyba przez trzy miesiące. Mama jednak

powiedziała, że warto czekać. To przecież jedyne takie słonie na świecie. Projektant, który

robił słonie na jej zamówienie, chciał zabrać wybrakowanego. Powiedział, że go sprzeda

jakiejś rodzinie z Portugalii, zwariowanej na punkcie różowego marmuru. Ale mama wściekła

się o to jeszcze bardziej niż o krzywe ucho. Powiedziała, że to jej słonie, że nie po to je sobie

zamówiła, jedyne takie na kuli ziemskiej, żeby jeden trafił do Portugalii. I dopłaciła za tego

wybrakowanego, zamiast go odsyłać. Żeby nikt nie miał czegoś identycznego jak ona. Tylko

ż

e był zbyt brzydki, żeby stanąć w salonie, z tym nierównym uchem, zresztą pod stołem jest

miejsce tylko na cztery słonie... Więc wylądował w łazience. Chcecie go zobaczyć?

- Widziałyśmy już dość - powiedziałam, naprawdę współczując Julce. Jak mogłam

myśleć, że zamożność to sama radość? Jak mogłam jej zazdrościć?

- Wolimy zostać w twoim pokoju, tu jest tak swojsko... - uśmiechnęła się Zuzia.

- Tak normalnie - dodała Emma.

- Tak normalnie, że mama zabroniła mi wpuszczać tu nawet panią Krysię, która u nas

sprząta. Wstydzi się, że śpię na podłodze i mam narzutę, którą sama uszyłam.

Dopiero teraz zwróciłam uwagę na prześliczną kapę leżącą na jej materacu.

Pozszywaną z najdrobniejszych kawałków materiałów we wszystkich odcieniach błękitu.

- Śliczna! - powiedziała Emma. A ja i Zuzka pokiwałyśmy energicznie głowami. Czy

to możliwe, że Julka uszyła ją sama? Do tego chyba potrzeba precyzji i zmysłu

praktycznego... No cóż, nasza anielska poetka znowu nas zaskoczyła.

- Anioły! - zawołała nagle Zuzia. Czyżby czytała w moich myślach? Znowu?

- Anioły! Jakie piękne! - pisnęła Emma. Piękne? Nie, to nie mogło dotyczyć niczego,

co działo się w mojej wyobraźni. Wyobrażałam sobie przecież Julkę siedzącą z igłą i nitką i

zszywającą w skupieniu kolejne kawałeczki materiału. Nie była w tej mojej wizji ani trochę

piękniejsza niż w rzeczywistości. I ani trochę bardziej anielska. Ona jest w rzeczywistości tak

anielska, że naprawdę nie trzeba jej nic dodawać!

- Anioły? - zapytałam, niepewna, o co chodzi moim przyjaciółkom. I w tym samym

momencie zobaczyłam, o czym mówią. Na parapecie siedziały, stały, leżały i klęczały anioły.

Małe, duże, gliniane, porcelanowe, metalowe, szmaciane. Było ich... szybko policzyłam: było

ich czterdzieści siedem. Może czterdzieści osiem, w szybkim liczeniu nigdy przecież nie

byłam zbyt dobra. Ale na pewno było ich bardzo dużo. I były bardzo, bardzo piękne.

- Zbierasz anioły? - zapytałam, chociaż właściwie było to oczywiste. Przecież nie

przyfrunęły na ten parapet same i nie znalazły się tam przypadkiem. Skoro było ich aż tyle,

musiała to być kolekcja.

- Tego szklanego z różową buzią dostałam od babci - szepnęła Julka, nagle strasznie

poważna. - Powiedziała:

„Będę nad tobą kiedyś czuwać jako anioł”. I jeszcze, że kiedy jej nie będzie, ten anioł

będzie mi dodawał odwagi. Była wtedy całkowicie zdrowa, potraktowałam to jak żart. Nie

myślałam, że może jej kiedykolwiek zabraknąć. Ale zabrakło... trzy tygodnie później

przejechał ją samochód. Wpadł na skrzyżowanie na czerwonym świetle. Patrzę na tego anioła

i myślę, że ona coś przeczuwała... że nie dała mi go przypadkiem.

- A kolejne anioły? - zapytałam, chociaż wcale nie byłam aż tak bardzo ciekawa, gdzie

kupiła słomianego cherubinka ze skrzydłami z cienkich deseczek, a gdzie tego z czarnego

kamienia. Chciałam po prostu jakoś ją oderwać od smutnych myśli. I siebie też. Nie chciałam

ani przez chwilę wyobrażać sobie, że mojej babci też może kiedyś zabraknąć, tak całkiem

nagle i niespodziewanie. Choć ona na razie chyba niczego nie przeczuwa. Na szczęście!

Planuje już, gdzie posadzi w przyszłym roku borówkę amerykańską, i obiecuje, że kupi mi

hamak...

- Chciałam mieć wokół siebie więcej babci... - mówiła Julka, wciąż patrząc w szybę. -

Wiem, że to brzmi głupio, ale skoro babcia powiedziała o tym aniele... Miałam wrażenie, że

im więcej aniołów wokół mnie, tym więcej jej... Ja wiem, że nie o to chodzi, że ona patrzy na

mnie teraz z zupełnie innego miejsca, nie z tego parapetu... I że tego anioła, którym jest, nie

uda mi się zobaczyć... Ale to mi jakoś pomagało... wciąż pomaga... Może dlatego, że babcia

zawsze mówiła do mnie „mój aniołeczku”? Czuję się, jakby anioły jakoś nas łączyły. Głupie,

co?

- Wcale nie głupie - Emma przytuliła ją mocno i nagle zaczęła płakać. Emma, nie

Julka. A przecież babcia Emmy żyje i ma się dobrze! Emma przecież u niej mieszka!

- Przepraszam - długie rude włosy zasłoniły jej twarz, ale i tak wiedziałyśmy, że łka.

Plecy drżały jej miarowo, ręce się trzęsły...

- Co się stało? - zapytałam.

- Ta sprawa ze spodniami i z torbą... to co było rano, wiesz... - Emma nareszcie

odgarnęła włosy i otarła łzy. - Sorry... przepraszam... ty mówiłaś o babci, a mnie się

przypominało... przypomniało, że mama i babcia widziały tę torbę i się zdenerwowały... i ja

też się zdenerwowałam...

- Dowiemy się, kto to zrobił - Zuzka uniosła dwa palce, w swoim ulubionym geście

harcerskiego ślubowania.

- Dowiemy się - powiedziałyśmy z Julka chórem. Julka nareszcie przestała patrzeć w

okno i wyglądała prawie normalnie. Dobrze, że Emma odgoniła jej smutne wspomnienia...

- Dlaczego ten ktoś podpisał się naszymi imionami? - zastanawiałam się głośno. -

Dlaczego zależało mu, żeby nas skłócić?

- Swoją drogą musiał być bardzo naiwny - Julka się uśmiechnęła, szeroko i

przekornie! - Czy ktokolwiek może skłócić Bractwo Zeta? Jesteśmy połączone na dobre i złe,

przyjaźni nie da się zabić jedną karteczką. Ta osoba może sączyć swój jad całymi tygodniami,

może wpychać między nas szpilki, siać nieufność... ale nie wygra. Bo my jesteśmy silne naszą

przyjaźnią. Nic nie złamie jej mocy!

- Nic - przytaknęłam, też uśmiechając się szeroko. - Może nam wszystkim pociąć

torby i nic to nie da!

- Emma, twoja mama mówiła coś o kradzieży, prawda? - przypomniała sobie nagle

Zuzia. - O co chodziło?

- Zostawiłam ubranie i torbę w tej... w szatni, tak? W szatni na WF... Jak przyszłam,

spodnie były zrujnowane... zniszczone... i torba... i nie było w piórniku zdjęć. Zdjęć mojej

mamy i bliźniaków. I taty... Mama nie wie, ale nie wyrzuciłam jego zdjęcia. Zostały pienią-

dze, a nie było zdjęć. I jednego pen... długopisa... su... takiego długopisu jeszcze z Anglii.

Dziwne, co?

- Dziwne - pokiwałyśmy wszystkie głowami, zamyślone. O co chodziło w tej całej

sprawie? Ktoś pogardził pieniędzmi, a zabrał fotografie? Ale po co?

- Już piąta! - spojrzała na zegarek Zuzka, podrywając się z materaca i wylewając

szklankę soku na podłogę. - Kwiaty, prezent dla Mądrej! Biegnijmy do sklepu! Inaczej dzięki

czterem gospodyniom klasa I a nie złoży jutro nikomu życzeń z okazji Dnia Nauczyciela!

ROZDZIAŁ 7

GENIALNA EMMA

Z kwiatami dla wszystkich nauczycieli poszło szybko. O wiele szybciej, niż się

spodziewałyśmy. Na osiedlu Julki, przy samej bramie, była kwiaciarnia. Bałam się trochę, że

będzie tam tak okropnie jak w domu państwa Ździebełków. Skoro to kwiaciarnia dla

bogaczy... Ale na szczęście było bardzo miło i ładnie. A w wazonach czekało na nas mnóstwo

kwiatów. Nic, tylko wybierać!

- Które wybieramy? - zapytała Emma bezradnie. - W Anglii nigdy nie kupowałam

kwiatów...

- Ja nie kupowałam ani w Anglii, ani w Polsce, ani w żadnym innym kraju -

roześmiała się Zuzia. - Wiem tylko, że moja mama lubi dostawać kwiaty, które długo stoją.

Takie, żeby się nimi cieszyć jeszcze tydzień po Dniu Nauczyciela. Ale nie wiem, które to są...

- Bukiety na Dzień Nauczyciela? - domyśliła się ekspedientka, śliczna kobieta z

kruczoczarnymi włosami zaczesanymi w gładki kok. - Ile macie pieniędzy? I ilu nauczycieli?

Strasznie mi się spodobała! Nie kazała nam nic wybierać, nie pozwoliła zabrać

kwiatów do domu i robić bukietów osobiście, żeby było taniej i oryginalniej, jak

zamierzałyśmy... Obiecała, że sama zrobi najtańsze i najoryginalniejsze bukiety świata, w

dodatku takie, które będą stały bardzo, bardzo długo. I powiedziała, że możemy odebrać je z

samego rana, jeszcze przed lekcjami.

- W Dniu Nauczyciela zawsze mam otwarte od wpół do siódmej - Uśmiechnęła się,

poprawiając na nosie nieduże okrągłe okularki, trochę podobne do moich. Było w niej coś

niesamowitego.

- Widziałyście tę ekspedientkę? - westchnęła Zuzka, gdy tylko zaniknęłyśmy za sobą

drzwi. - Czad! Jakaś taka niesamowita. Trochę jak Paloma Picasso, tylko ładniejsza. I w

okularach.

Nie miałam bladego pojęcia, jak wygląda Paloma Picasso ani kim jest. To znaczy,

pewnie córką albo wnuczką Picassa, tego malarza... A może żoną? Miał kilka żon, jeśli

dobrze pamiętam .. Ale chyba nigdy jej nie widziałam, w żadnym filmie ani w

wiadomościach. Nie wiedziałam, że w ogóle jest sławna! I kim niby jest? Politykiem? Pio-

senkarka?

- To najmilsza kobieta, jaką znam - powiedziała z przekonaniem Julka o ekspedientce

z kwiaciarni. - Masz, Zuzia, rację z tą Paloma Picasso. Kiedy ją pierwszy raz zobaczyłam,

wyglądała faktycznie jak Paloma w reklamie swoich perfum w „Elle” albo „Twoim Stylu”.

Miała usta pomalowane na czerwono i była strasznie zdenerwowana na jakiegoś dostawcę,

więc miotała z oczu pioruny, jak prawdziwa Picasso. Ona ma na wszystkich zdjęciach taki zły

wzrok.

W sprawie prawdziwej Picasso otworzyła mi się klapka w głowie. Kobieta, która

projektuje dziwaczne oprawki okularów, ma własne perfumy i chyba zajmuje się modą. Ale

co z tą milszą odmianą Palomy z kwiaciarni? Chciałam zapytać, co Julka o niej wie, ale nie

zdążyłam, bo Emma wtrąciła się nagle:

- A co z Mądrą? Nie kupiłyśmy jej kwiatów...

- Mamy przecież dać jej coś specjalnego - powiedziała Zuzia niepewnie. I

nieoczekiwanie wybuchła, chyba po raz pierwszy, od kiedy ją poznałyśmy. Nasza opanowana

Zuzia nie wytrzymała! - Nie chciałam być gospodynią klasy, nie chcę podejmować takich

decyzji, nikt mi nie chce pomóc, a potem wszyscy będą mnie krytykować! Mam tego dosyć,

może się rozchoruję i nie pójdę jutro do szkoły? Chce mi się płakać, gdy tylko myślę o tym

Dniu Nauczyciela.

- Nie martw się - powiedziała Emma, zanim ja i Julka zdążyłyśmy się odezwać. - Nie

martw się, ja już mam plan. Wszystko będzie dobrze. Nie martw się.

I opowiedziała nam o swoim planie. Był genialny!

- Zróbmy jej dwudziestu ośmiu prezentów - zaczęła, a my, żeby jej nie peszyć,

postanowiłyśmy kompletnie nie zwracać uwagi na jej dziwaczną, zupełnie niepolską

gramatykę. - Dwudziestu ośmiu, tak jak nas jest dwudziestu ośmiu w klasie.

- Nie mamy tyle pieniędzy - wtrąciłam się.

- Nie trzeba tyle pieniędzy - machnęła ręką Emma. - Trzeba bardzo mało pieniędzy,

mniej, niż mamy. Karolina zebrała dużo, a nam nie trzeba dużo. Tyle co zostanie z flowers... z

bukiety, to aż za dużo.

- Skoro tak... - nie miałam pojęcia, jak możemy zrobić Marcie Mądrej za dwieście czy

trzysta złotych aż dwudziestu ośmiu prezentów... Rety, ta gramatyka Emmy była zaraźliwa!

Jak tak dalej pójdzie, to żadna z nas nie skończy pierwszej klasy! Nawet pierwszego semestru

nie zaliczymy!

- Ja nie mam pomysłu nawet na jeden prezent, a co tu mówić o dwudziestu ośmiu -

westchnęła Zuzka.

- Ja też, moje serce pragnie dać jej wszystko, co najlepsze, choćby spadającą gwiazdę

z lipcowego nieba, ale mój mózg jest pusty jak wyschnięty orzech kokosowy - Julka wyraźnie

wracała do dobrej formy. Im dalej od domu, tym bardziej jej język stawał się niezwykły...

Różowe słonie i lustrzane sufity chyba naprawdę zabijały w niej poetkę.

- Wszystkich nie wiem... to znaczy, nie wymyśliłem, ale kilku prezentów tak - Emma

przedstawiała nam dalej swój niegramatyczny, genialny plan. - Nie jest trudno, moja mama

dostała taki prezent od cioci na trzydzieści... trzydzieste urodziny. Od cioci w Anglii... Czyli

takiej mojej byłej cioci. Siostry taty - zasępiła się na chwilę, ale szybko wróciła do tematu: -

Chodzi o to, żeby ich było tylu, ilu nas. Dwudziestu ośmiu małe paczuszków, a wszystkie

together w jednym wielkim pudlu.

- Pudlu? - nie wytrzymałam. Wyobraźnia podsunęła mi białego jak śnieg pudla,

takiego jak ten, z którym ostatnio przyjechała do gabinetu mojej mamy elegancka kobieta,

niemal tak samo jasnowłosa jak pies. To był wyjątkowo nerwowy pudel i wyjątkowo piękny,

idealnie wystrzyżony... Miał za trzy godziny być na wystawie. Trzykrotny czempion, ideał

pudlowej urody, nagle dostał biegunki. Mama oczywiście jakoś sobie z tą biegunką poradziła

i pies został czempionem po raz czwarty. Ale pakowanie prezentów w pudla, nawet jeśli nie

ma już biegunki, byłoby jednak ryzykowne...

- Pudłu - poprawiła się Emma. - W dużym pudłu.

- Pudelku... albo pudle, jeśli naprawdę dużym - powiedziałam, myśląc jednocześnie,

ż

e polska gramatyka nie jest jednak łatwa. Bo niby dlaczego pudełku, ale pudle. Powinno być,

logicznie rzecz biorąc, w pudłu. Tak, jak powiedziała Emma. No, ale gramatyka nie jest

nauką logiczną...

- W pudełku - powtórzyła Emma, wyraźnie zdezorientowana. - W pudelku duży

miszmasz...

- Miszmasz? - tym razem ja byłam zdezorientowana. - Skąd znasz takie słowo?

- Tak mówi moja mama - odpowiedziała Emma. - A co, źle?

- Bardzo dobrze - uśmiechnęłam się. - Duże pudło, w nim małe paczuszki, a w

paczuszkach miszmasz. Czyli co?

- Czyli długopis. Ołówek. Gumka. Wierszyk... Julka napisze bez problemu wierszyk...

Prawda, Julka? A mama narysowała portret Mądrej. Nie całkiem portret, bo taki trochę

krzywy.

- Karykaturę - domyśliłam się.

- I damy jej herbatę - podpowiedziała Zuzka.

- Śmierdzącą wodorostami z szafki mojej mamy? - roześmiała się Julka. - Służę

uprzejmie...

- Nie wodorostami, tylko Afryką - sprostowała Zuzia. - Kurczę, naprawdę nie znacie

takiej herbaty? Rooibos, herbata dobra na wszystko. Na żołądek, na osteoporozę, na zły

humor... Jest w każdym dużym sklepie. Herbata życia! Nie zawiera ani teiny, ani kofeiny, a

od razu stawia na nogi. Damy jej, żeby miała do nas dużo siły, tak jej napiszemy. Bo do

każdej paczki włożymy dowcipną karteczkę z życzeniami. Co ty na to, Emma?

- Karteczkę... świetnie! - Emma wyraźnie się ucieszyła, widząc, że zaakceptowałyśmy

jej plan.

- A do następnej paczuszki włożymy neospasminę, żeby z nami wytrzymywała! -

ucieszyła się Julka.

- Albo melisę - przypomniałam sobie herbatkę, którą babcia poiła mnie, kiedy

przeżywałam załamania nerwowe przed kolejnymi klasówkami.

Zanim doszłyśmy do wielkiego supermarketu, miałyśmy już na liście dwadzieścia

jeden prezentów. Wszystkie malutkie, taniutkie i dowcipne.

- Ale fajnie! - Zuzka aż podskakiwała. - Ale jesteś niesamowita, Emma. Co my byśmy

bez ciebie zrobiły!

- Jesteś genialna - potwierdziłam.

- Definitywnie genialna - pokiwała głową Julka, jednocześnie wyjmując z torby

zeszycik w kwiatki. Tobiaszek! A więc będzie pisać wierszyk o Mądrej w biegu, idąc

szybkim krokiem do sklepu? Cóż, prawdziwy poeta pracuje w każdych warunkach...

wyłączając łazienki dla lalek Barbie.

Emma nie odpowiadała na nasze komplementy, ale widać było, że się cieszy.

- Nie mogę sobie przypomnieć, jak to było, kiedy cię nie było, kiedy byłyśmy we trzy

- powiedziałam.

- Ja też - uśmiechnęła się Zuzia.

Julka, zajęta pisaniem, nie powiedziała ani słowa. Za to Emma nagle posmutniała.

- Tak się boję, że mama zabiera... zabierze mnie z tej szkoły. Że nie będę z wami...

- Nie zabierze - powiedziałyśmy chórem. Nawet Julka oderwała się na chwilę od

Tobiaszka. A potem spojrzałyśmy sobie głęboko w oczy i wszystkie trzy miałyśmy w nich to

samo pragnienie: znaleźć tego, kto pociął spodnie i torbę Emmy.

ROZDZIAŁ 8

KAWALERSKIE OCZKA

Po siedemdziesięciu minutach buszowania po sklepie miałyśmy już w torbie

dwadzieścia sześć prezentów. Brakowało tylko wierszyka Julki i karykatury, którą na-

rysowała pani Adams. Pomysł Emmy został zrealizowany. Teraz trzeba było tylko wszystko

ś

licznie zapakować. Cały miszmasz, czyli dwadzieścia osiem prezentów. Kupiłyśmy papier w

kwiatki, wielką kokardę i ozdobne pudło za całe dwadzieścia złotych. Ale było warto! W koń-

cu i tak zostało nam sporo pieniędzy, ale wolałyśmy je wydać co do grosza, niż oddawać

Karolinie. A poza tym pudło było naprawdę piękne, całe w słoneczniki...

- To co, piszemy karteczki i pakujemy? - zapytała Julka, gdy wróciłyśmy do jej

niesamowitego domu. Ale jakoś nie chciało nam się nic pisać ani zawijać paczuszek.

Siedziałyśmy na materacu, piłyśmy herbatę malinową, którą kupiłyśmy w supermarkecie

razem z prezentami dla Mądrej, wspominałyśmy fałszywy alarm, który wywołał całą szkołę

na boisko... Wciąż nie miałyśmy pojęcia, kto to zrobił i dlaczego.

- Myślicie, że to ta sama osoba, która zabrała Emmie zdjęcia? - zapytała Zuzka. W

pierwszej chwili miałam ochotę popukać się w czoło. Niby dlaczego miałaby to być ta sama

osoba? Co może mieć wspólnego pocięcie spodni i torby i kradzież zdjęć z telefonem

informującym, że w szkole jest bomba? Ale z drugiej strony... niby dlaczego nie? Przecież i

jedna, i druga sprawa jest tak kompletnie bez sensu. Może więc zrobił to ktoś, kto nie miał

ż

adnego celu? Ot, taki głupi dowcip?

Wszystkie wzruszyłyśmy ramionami. Nie było po co tego na razie analizować. Nie

miałyśmy dowodów, nic, do czego mogłybyśmy się przyczepić.

- Jutro przeprowadzimy w szkole śledztwo - powiedziałam poważnie. Ale dziewczyny

chyba uznały to za żart.

- Może jednak weźmiemy się za te paczki? - Zuzka jak zwykle kazała nam wrócić na

ziemię i zająć się obowiązkami. - Zaraz będzie dziewiąta, a dziś przecież mamy iść spać

normalnie, zamiast siedzieć całą noc. Jutro wstajemy przed siódmą. Trzeba jeszcze odebrać

kwiaty od Palomy Picasso...

Znów miałam zapytać Julkę, co wie o tej czarnowłosej, niesamowitej kwiaciarce. I

znów nie miałam okazji, bo Zuzia natychmiast zaczęła rozdzielać zadania.

- Emma, tnij papier na kwadraty różnej wielkości. Żeby można było dobrać rozmiar

do każdej paczuszki. Ja będę wiązać kokardki. A ty, Julka, przepisuj na czysto swój wiersz.

- Może wam przeczytać? - Julka już otworzyła Tobiaszka, ale Zuzka pokręciła głową:

- Przeczytasz za chwilę, na razie musimy rozplanować pracę. Mamy mało czasu.

Zrobiło mi się trochę przykro w imieniu Julki. Napisała wiersz, a jej najlepsze

przyjaciółki nie chcą go nawet posłuchać! Po co jej w takim razie najlepsze przyjaciółki? I

czy w ogóle są przyjaciółkami, czy jakimiś potworami?

- Masz rację - uśmiechnęła się Julka wyrozumiale. - Najpierw wszystko zaplanujmy, a

dopiero potem będziemy oglądać po kolei prezenty.

A więc nasza poetka wcale nie była zła na Zuzię. To dobrze. Zuzia umie organizować

innym pracę i w takiej chwili po prostu trzeba się jej poddać. Julka i Emma zrozumiały to

chyba szybciej niż ja.

- Ty będziesz wypisywać dowcipne karteczki, masz najlepszy charakter pisma - Zuzia

wyjęła ze swojego plecaczka czarny cienkopis i bez wahania mi go podała. - A ty, Julka,

będziesz wymyślać teksty na te dowcipne karteczki.

No tak, zadania podzielone znakomicie. Zerwałam z małego bloczku błękitnych

kartoników, który kupiłyśmy w supermarkecie, pierwszy z góry, i zamarłam z cienkopisem w

dłoni.

- Nie zamieraj, tylko wyciągaj prezenty z torby - zarządziła Zuzia. - Musimy przecież

wiedzieć, co opisujemy.

Wyjęłam najmniejszą torebeczkę. Była w niej gumka myszka, szara i zwykła, jaką

nosiły do szkoły chyba jeszcze nasze babcie. Strasznie się jej w tym sklepie naszukałyśmy w

koszu pełnym różowych i zielonych pachnących chińskich gumek w kolorowe wzorki! Była

jedna, jedyna, na samym dnie...

- Do wymazywania z pamięci wszystkich naszych grzeszków - powiedziała bez

zastanowienia Julka, a ja wykaligrafowałam to na błękitnym kartoniku najpiękniej, jak

umiałam. Potem Emma zawinęła i gumkę, i karteczkę w kwadracik kwiecistego papieru, a

Zuzka zawiązała na nim sprawnie małą kokardkę. Istna manufaktura! Ale szło całkiem

szybko.

- Co teraz? - zapytała Julka, kiedy wyciągałam z worka kolejny przedmiot.

- Czuje się prawie jak Święty Mikołaj - roześmiałam się i spojrzałam na trzymaną w

ręku paczuszkę. - Melisa.

- To już ustaliłyśmy - powiedziała Julka, wracając do przepisywania na ogromny

karton swojego wiersza. - Melisa koi skołatane nerwy, a więc bardzo się przyda

wychowawczyni I a.

No tak, miała rację... To już ustaliłyśmy. Tylko żadna z nas nie ujęła tego tak zgrabnie

jak ona. I to na poczekaniu.

- Co dalej? - zainteresowała się Zuzka, wiążąc idealnie równą kokardkę na paczuszce

gorzkich ziółek uspokajających.

- Świeczka - wyjęłam z torebki śliczną fioletową świecę. Wybrałyśmy najpiękniejszą

w całym sklepie! Marta Mądra uwielbia fioletowy kolor, ma chyba ze trzy fioletowe bluzki i

piękną śliwkową spódnicę prawie do kostek. Powinna być zachwycona...

- Oto ogarek oświaty, który nam pani niesie - rzuciła od niechcenia Julka, a ja od razu

napisałam to na błękitnej karteczce.

- A teraz słonik, na szczęście - powiedziałam, wyjmując z torby kolejny prezent, i

zamarłam. Mały porcelanowy słonik był, owszem... ale bez trąby! Trąba leżała na dnie

plastikowego worka, roztrzaskana na pięć części. Dwie były całkiem malutkie. A wokół nich

mnóstwo okruszków.

- Nie da się skleić - westchnęła Zuzia, usiłując złożyć afrykańskiego ssaka. - Bez

szans. Kurczę, gdzie to się mogło rozbić? Nie pamiętam, żebyśmy uderzyły o coś po drodze...

Zresztą, teraz to już i tak bez znaczenia.

- Brakuje nam jednego prezenta - powiedziała Emma głośno to, co już doskonale

wiedziałyśmy.

- Prezentu - poprawiłyśmy ją jednocześnie wszystkie trzy. Teraz już mogłyśmy

poprawiać jej błędy bez litości. Nie musiałyśmy uważać, tak jak wtedy, gdy opowiadała nam

o swoim planie. Plan był świetny i gramatyka nie miała nic do rzeczy. Ale teraz plan zaczynał

się sypać i Emma nie mogła nic na to poradzić. Nie wyczaruje przecież dwudziestego ósmego

prezentu z niczego, o wpół do dziesiątej wieczorem. Żadna z nas nie wyczaruje... A skoro tak,

to może przynajmniej Emma podciągnie się trochę w języku polskim? To będzie chyba

jedyna korzyść z tego wieczoru...

- Koło mnie nie ma żadnego sklepu nocnego - Julka uprzedziła moje pytanie.

- Może dokupimy coś w drodze do szkoły? - zaproponowała Zuzka. I natychmiast

postukała się kciukiem w czoło, jak to ona. - Ale jaki sklep będzie czynny przed ósmą rano?

- Może kupimy coś w kwiaciarni? - podsunęłam. - Tylko co?

- Doniczkę? - Julka czuła, że to głupi pomysł. - Worek ziemi? Kokardkę do

kwiatków?

- Bez sensu - Zuzia chyba znowu zamierzała się zdenerwować. Już po raz drugi tego

dnia. Na szczęście Julka w porę interweniowała.

- Upieczemy jej ciasto... albo ciastka... Odziedziczyłam po babci wielki zeszyt z

przepisami. Wszystkie sprawdzone, ciastka na pewno się udadzą. Jeśli tylko znajdziemy w

domu wszystkie potrzebne składniki.

Zeszyt faktycznie był wielki i bardzo, bardzo stary. Trochę podobny do zeszytu mojej

babci, leżącego w kuchennej szufladzie. I tak jak zeszyt mojej babci zawierał wiele przepisów

na pyszne rzeczy. Niestety, większość tych przepisów była w naszej sytuacji kompletnie nie-

przydatna.

- Kakao? Nie mamy w domu - kręciła głową Julka, przerzucając kartki. - Mąka

ziemniaczana? Odpada. Wiórki kokosowe? Chyba nigdy nie widziałam ich w naszej kuchni.

O, to może się nadawać... Co to jest? Kawalerskie oczka? Babcia nigdy tego przy mnie nie

robiła, ale skoro zapisała w zeszycie, to nie może być złe. Jest nawet tłusta plama na rogu

kartki. A więc babcia na pewno kiedyś te ciasteczka piekła...

Wszystkie cztery stłoczyłyśmy się nad zeszytem. Emma w ramach lekcji języka

polskiego czytała głośno:

- Składniki: pół kilograma mąki, kostka (czyli dwieście pięćdziesiąt gramów) masła

lub masła roślinnego, trzy dekagramy drożdży.

- Masz drożdże? - zdziwiłam się. Skoro w tym domu nikt nie widział na oczy kakao,

nie powinni mieć też drożdży.

- Mama je na śniadanie wyłącznie ciasto drożdżowe z dżemem - uśmiechnęła się

Julka. - I dlatego drożdże muszą być w lodówce o każdej porze dnia i nocy, żeby pani Wiesia

mogła upiec ciasto, gdy tylko mama uzna, że poprzednie jest za stare.

Zajrzałyśmy do lodówki. Faktycznie, na dolnej półce leżała kostka drożdży. Cóż,

najwyraźniej nie tylko pan Ździebełko, ale i jego żona mieli dziwne zwyczaje kulinarne.

- Cukier puder do posypania - przeczytała Emma.

- Nie mam - westchnęła Julka. - Wszystko na nic. Nigdy nie znajdziemy przepisu, do

którego niczego nam nie będzie brakowało! Tu są tylko cztery czy pięć składników, a i tak

czegoś nie mamy.

- A normalny cukier masz? - zapytałam, przypominając sobie, co robiła kiedyś moja

babcia. Jeśli tylko dobrze pamiętałam...

- Mam - Julka nie rozumiała, do czego zmierzam.

- Jeśli nic nie pokręciłam... Jeśli mnie się nie wydaje... - zaczęłam niepewnie - to

cukier puder jest po prostu zwykłym mielonym cukrem. Zrobimy go w młynku do kawy albo

do pieprzu, albo w moździerzu...

- Nie mam młynka do kawy ani moździerza - pokręciła głową Julka. - A w młynku do

pieprzu jest pieprz. Nie umyjemy go tak dobrze, żeby nie została ani odrobinka...

- W takim razie włożymy ten cukier do woreczka, położymy na podłodze i będziemy

po nim deptać - podsunęła praktyczna Zuzka.

Wszystkim nam bardzo spodobał się ten pomysł. Emma mogła czytać dalej.

- Jeszcze tylko dżem, najlepiej gęsty, i koniec składników. Dżem masz?

- Pół szafki - Julka uśmiechnęła się z ulgą. - Mówiłam, że mama je tylko ciasto

drożdżowe z dżemem, A codziennie ma ochotę na inny dżem, więc mamy ich mnóstwo. Na

pewno któryś jest gęsty...

- Drożdże rozetrzeć na sucho z mąką - przeczytała Emma niepewnie. - Co to znaczy?

Wszystkie pokręciłyśmy głowami, nie mając pojęcia, jak to ma wyglądać. Nawet

Julka, która - choć brzmiało to niewiarygodnie - gotowała najlepiej z nas wszystkich.

- To co, może spróbujemy to zrobić? Od razu? - podsunęła Zuzia i wyjęła z lodówki

kostkę drożdży. - Tu jest dziesięć dekagramów... A my potrzebujemy trzy. Czyli trochę

więcej niż ćwierć kostki...

Odcięła kawałek, niemal bez wahania. Wyglądał właśnie tak, jak powinno wyglądać

trochę więcej niż ćwierć kostki!

- Założę się, że gdybyś to położyła na wadze, byłyby dokładnie trzy dekagramy - w

ostatniej chwili ugryzłam się w język i nie powiedziałam ani słowa o tym, że ma tę precyzję

w genach, po mamie. Przecież ona nie znosi takich porównań! Ale fakt jest faktem, jest

precyzyjna i dokładna jak żadna z nas... Nawet jeśli tego nie chce.

- Mąkę wsypię chyba do miski, co? - zapytała Julka, myjąc ręce. - Czy lepiej na

stolnicę?

- Posiekać z tłuszczem - przeczytała dalej Emma.

- A więc na stolnicę - orzekła Julka, chociaż nie miałam pojęcia, skąd to wie.

Wyglądało jednak na to, że się nie myliła. Wymieszała drożdże z mąką palcami,

szybko i sprawnie. Potem położyła na środku kostkę masła, złapała nóż i zaczęła ciąć, aż

masło zamieniło się w malutkie kawałeczki oblepione mąką. Czy raczej mąką z drożdżami,

chociaż drożdży wcale już nie było widać...

- Posiekać z tłuszczem - przeczytała Emma ponownie. - Ach, to już było. Co dalej?

Mam: zagnieść szybko ciasto.

Julka odłożyła nóż i zanurzyła ręce w gęstej masie. Po chwili ciasto wyglądało

całkiem jak ciasto. Zmieniło się w śliczną, równą, lśniąca, kulę bez dziwnych wypustek. Julka

męczyła je jeszcze przez chwilę, po czym spojrzała pytająco na Emmę. Ciasto chyba było już

zagniecione.

- Zawinąć w czystą ściereczkę i włożyć na noc do zimnej wody - przeczytała Emma.

Wszystkie ciężko westchnęłyśmy, a Julka nawet złapała się za głowę dłońmi

umazanymi ciastem.

- Trzeba było przeczytać ten przepis od razu cały, a nie po kawałku - zdenerwowałam

się. - Przecież nie będziemy wstawać o piątej rano, żeby upiec ciasteczka!

- Może wystarczy wsadzić to ciasto do wody na trochę? - powiedziała niepewnie

Julka, myjąc ręce. - Wydaje mi się, że babcia kiedyś wkładała ciasto na kilka godzin... Może

dwie? Albo i mniej? Zagniotła, włożyła do wody, zjedliśmy obiad i już, ciasto nadawało się

do pieczenia.

- A skąd wiedziała, że to już? - zapytałam, wciąż zdenerwowana.

- Kiedy ciasto wypłynie, można je wałkować - przeczytała Emma kolejny fragment

przepisu.

- Musisz tak czytać na raty? - nie wytrzymała Zuzia, ale zaraz się zawstydziła. -

Przepraszam, nie chciałam...

- Wiem - machnęła ręką Emma. - Wszystkie mamy dość.

- Może wsadzimy to ciasto do wody i pójdziemy na spacer? - zaproponowała Julka. -

Pokażę wam osiedle...

Wiedziałyśmy, że tego osiedla nie znosi i wcale nie ma ochoty nas po nim

oprowadzać. Wiedziałyśmy też, że o tej porze, w całkowitej ciemności nie zobaczymy zbyt

wiele. Wszystko jednak było lepsze niż siedzenie i wpatrywanie się w ciasto: wypływa czy

nie wypływa?

Na razie z całą pewnością wypłynąć nie zamierzało. Owinięte w szmatkę opadło na

dno miski z wodą jak kamień. Wyglądało na to, że mamy bardzo dużo czasu na spacer...

ROZDZIAŁ 9

SPOTKANIE W ZAUŁKU

Mogłyśmy jej kupić cokolwiek, choćby w kiosku na rogu koło szkoły - powiedziała

Zuzia, chyba trochę zła, wkładając buty. - To w końcu tylko dwudziesty ósmy prezent,

wystarczyłby byle drobiazg. Nawet gazeta z programem telewizyjnym, Julka dopisałaby do

niej jakiś zabawny komentarz... A my uparłyśmy się, żeby piec ciastka!

- Która z nas wpadła na taki pomysł? - zastanawiałam się głośno. - I tak miałyśmy

kupę roboty z pakowaniem, a tu jeszcze ciastka...

- To była moja propozycja - wyszeptała Julka, zamykając drzwi i wychodząc z nami

na małą, ciemną uliczkę. - Wcale nie chciałam, żebyście były przeze mnie wyczerpane, złe,

rozżalone. Chciałam po prostu dać Marcie Mądrej coś szczególnego.

- Przepraszam - zrobiło mi się strasznie głupio. - Przepraszam cię, naprawdę... To

wcale nie był głupi pomysł, ona na pewno będzie zachwycona tymi ciasteczkami. Może

nawet się popłacze ze wzruszenia? To był bardzo dobry pomysł.

- W dodatku... - Emma chciała się chyba włączyć do pocieszania Julki, ale nie

zdążyła.

- Jula, właśnie do ciebie szedłem! Ale draka z tym chłopakiem od was z klasy -

powiedział nagle ktoś w ciemności. - Oj, nie jesteś sama, nie wiedziałem... A, to wy,

dziewczyny... Wszystkie z naszej szkoły, prawda? No i co, tak spokojnie sobie spacerujecie

po ciemnych zaułkach, zamiast pomóc koledze?

- Jakiemu koledze? - zapytała Julka zdumiona. - O co chodzi?

- Ktoś z naszej klasy ma kłopoty? - zdziwiła się Zuzka.

- Kto? - chciała wiedzieć Emma.

Tylko ja nie odezwałam się ani słowem. Nie dlatego, że nie obchodził mnie los moich

kolegów z I a. Po prostu odebrało mi głos, a serce rozpadło się na setki, tysiące kawałków. To

był on! Tomek! Mój dryblas z III b, ten, na którego wpadłam pierwszego dnia roku szkolnego

w drzwiach do budynku, i który pokazał mi drogę do klasy. Od tamtej pory ciągle o nim

myślałam, ciągle się zastanawiałam, kim jest... Nie wiedziałam jednak zbyt wiele. Nawet jego

imię poznałam właściwie przypadkiem.. . Chciałam porozmawiać o nim z przyjaciółkami, ale

zawsze coś nam przeszkadzało. U mnie w domu, przy ognisku, trzy tygodnie temu, już prawie

zaczęłam ten temat, ale przeszkodziła nam policja. A może nie policja, tylko czający się w

krzakach Radek, mój przedszkolny wróg, nagle całkiem dorosły i przystojny? A może to nie

była ani policja, ani Radek, tylko Emma, która przyjechała do mnie w środku nocy,

zapłakana? W takiej sytuacji Tomek po prostu musiał zejść na drugi plan. Zresztą nie bardzo

wiedziałam, co miałabym opowiedzieć Zuzi, Julce i Emmie. Że uczniowie najstarszych klas

odprowadzali do odpowiednich pracowni pierwszaków i ja trafiłam akurat na Tomka... no i

odprowadził mnie, bo taki miał obowiązek, a ja od tamtej pory nie umiem o nim zapomnieć i

czasami nawet staram się iść korytarzem tak, by na niego wpaść... To przecież brzmiałoby

idiotycznie!

Teraz jednak cieszyłam się, że nie powiedziałam o Tomku ani słowa. Zwłaszcza Julce!

Ona go znała i to chyba całkiem dobrze... inaczej nie przychodziłby do niej do domu o takiej

porze! Nie mówiłby do niej „Jula” i nie martwiłby się, że nie jest sama w chwili jego odwie-

dzin. Musieli być dobrymi znajomymi. Przyjaciółmi nawet. Albo... nie, to słowo nie chciało

mi przejść przez gardło. To znaczy, przez gardło mojej wyobraźni... Nie umiałam sobie nawet

wyobrazić, że oni mogą być parą! Czy to możliwe, żeby Julka była dziewczyną mojego

Tomka? Serce pękłoby mi wtedy już nie na setki czy tysiące, ale na miliony kawałków. Co

najmniej dwa miliony. Pierwszy z powodu Tomka i tego, że nie mam szans na jego uczucie...

A drugi z powodu Julki. Bo jeśli ona faktycznie ma chłopaka, i to TAKIEGO chłopaka,

przystojnego, starszego od nas o dwa lata, wysokiego jak koszykarz... jeśli go ma, ale ukrywa

przed nami, to czy to naprawdę jest przyjaźń? Czy nasze Bractwo Zeta w ogóle jest coś

warte? W końcu raz już ukryła coś przed nami - swoje bogactwo... Wiedziała, że uważamy ją

za ubogą, że bardzo jej współczujemy, i nic nie powiedziała. Ani słowa! Może nie kłamała,

nie wprost, ale też nie wyprowadzała nas z błędu. A jeśli teraz jest tak samo? Może po prostu

milczała na temat swojego chłopaka, a my nie pytałyśmy... bo w końcu trudno codziennie

pytać, czy kogoś poznała. Kogoś szczególnego. Ja bym chyba nie chciała, żeby mnie

codziennie o to pytano! A nawet na pewno bym nie chciała...

Poczułam, że pod powiekami zbierają mi się łzy. Moja przyjaciółka, członkini

Bractwa Zeta, zapomina poinformować mnie, Zuzkę i Emmę, że ma chłopaka, a ten chłopak...

a ten chłopak to ktoś, o kim marzyłam przed zaśnięciem przez ostatnie sześć tygodni!

Ciekawe, swoją drogą, jak go poderwała. Ja z trudem dowiedziałam się, jak ma na imię,

nazwiska nie znam do dziś, a Julka oswoiła go tak. że nie waha się nawet przyjść do niej o

północy. Prawie o północy. No, dobrze, nie o północy, tylko o dziesiątej czy wpół do

jedenastej... Ale przychodził w ciemności i mówił do niej „Jula”. Rety!

- Czy wy mnie w ogóle słuchacie? - zdenerwował się Tomek. - Lecę tu na łeb na

szyję, żeby ci, Jula, powiedzieć, że aresztowali chłopaka z twojej klasy... a wy nic. Jakbyście

go nie znały.

- Ale kogo?! - zapytałyśmy zgodnym chórem wszystkie cztery. Jak to: aresztowali?

Przecież nie można aresztować trzynastolatka, prawo tego zabrania! Nawet mama Emmy,

zdenerwowana tą pociętą torbą, krzyczała coś o tym, że na takie małe kryminalistki jak ja,

Zuzka i Julka nie ma nawet paragrafu, bo jesteśmy za młode, żeby siedzieć. A Tomek mówi

wyraźnie, że aresztowano kogoś z naszej klasy. Chłopaka chyba...

- Zamknęli Krzyśka Więcka - oświadczył, patrząc uważnie, jakie to na nas zrobi

wrażenie. Zrobiło, oczywiście, wrażenie piorunujące. Nie mogłyśmy jednak dać temu wyrazu,

bo po prostu stałyśmy bez ruchu, wpatrując się w Tomka zdumionymi oczyma. Kompletnie

nas zatkało. No bo jak to: Krzyśka? Niby za co? Za te głupie żarty? Za to, że zamierzał kupić

perukę Marcie Mądrej? To wprawdzie niezbyt miłe, ale z całą pewnością nie jest karalne!

- To on pociął mi torbę? - zapytała w końcu Emma, nie dowierzając. - On?

- Jaką torbę? - tym razem zatkało Tomka. - Kto mówi o torbie?

- My mówimy, od rana - wyjaśniła Zuzia, która doszła do siebie pierwsza i znowu

była osobą spokojną i praktyczną. - Jeśli go za coś zamknęli, to tylko za tę torbę. Czy

powiedział przynajmniej, dlaczego to zrobił?

- I po co zabrał zdjęcia? - sprawa nie dawała Julce spokoju. Była taka absurdalna...

- Ja myślałam, że on mnie lubi - powiedziała Emma, znowu smutna. - Zawsze jest dla

mnie taki... taki nice. Czyli miły.

Tylko ja nie odzywałam się ani słowem. Wciąż nie mogłam się pozbierać. Krzysiek

siedział w więzieniu, a mój Tomek był Tomkiem Julki... O, proszę, położył jej nawet rękę na

ramieniu!

- Nie chodzi o żadną torbę, tylko o bombę! - powiedział. I to dopiero była prawdziwa

bomba, ta informacja!

- Krzysiek miałby podłożyć bombę? - w końcu odzyskałam głos. I oczywiście

wykorzystałam go tylko po to, żeby odezwać się zupełnie idiotycznie. Bo przecież wiadomo,

ż

e żadnej bomby nie było. Był tylko alarm, najzupełniej fałszywy. Policja przeszukała całą

szkołę, zajrzeli w każdy kącik, do każdej szafki i kosza na śmieci... Zresztą, nawet gdyby coś

przegapili, to przecież do tej pory ta bomba już by wybuchła. Nie jest chyba nastawiona na

rok 2012? Ale może... może ona ma wybuchnąć w Dniu Nauczyciela? Może ktoś chce, żeby

to był naprawdę niezapomniany dzień? Tylko po co alarmowałby dyrektora ileś dni

wcześniej? Nie, to nie trzymało się kupy!

- To Krzysiek zadzwonił i powiedział, że w budynku jest bomba? - sprostowałam

swoje pytanie.

- Chyba tak - pokiwał głową Tomek, a jego grzywka, jeszcze bardziej krzywa niż

zwykle, podniosła się i opadła. Oczywiście nikt poza mną nie zwrócił na to uwagi, nawet

Julka. Jako jego dziewczyna chyba powinna się nim bardziej zachwycać. Ale z drugiej strony

jako jego dziewczyna codziennie dziesiątki razy widzi, jak ta grzywka podnosi się i opada,

więc to dla niej żadna atrakcja. Nic nowego... Dla mnie jednak była to nowość. Rozmawiałam

z nim drugi raz w życiu. Wtedy, za pierwszym razem, szłam do nowej szkoły, nowej klasy i

byłam zbyt spięta, żeby zwracać uwagę na jakąkolwiek grzywkę, nawet najpiękniejszą

grzywkę świata. Nawet gdyby miał włosy zaplecione w warkocz albo związane różową ko-

kardką, też bym tego nie zauważyła. Ale teraz... teraz zauważyłam i zatkało mnie z wrażenia.

Nie wiem dlaczego, w końcu ani Tomek, ani ta jego grzywka nie byli piękniejsi niż setki

innych chłopaków i innych grzywek. Ale mnie zatykało na widok właśnie tego chłopaka i tej

grzywki. I nic nie mogłam na to poradzić, choćbym chciała. A chciałam... chyba chciałam...

musiałam chcieć. Bo przecież jeśli on i Julka, jeśli są razem, to ja nie mam prawa nic sobie

wyobrażać. O niczym sobie marzyć. Babcia zawsze powtarza, że cudzy mąż to martwy mąż.

Czyli że nie wolno interesować się facetami, którzy należą do innych kobiet. Jak Tomek do

Julki...

- A skąd o tym wiesz? - zapytała Zuzia dociekliwa jak zwykle. - Dzwonił do ciebie?

Miał możliwość wykonania jednego telefonu, jak w amerykańskim filmie, i wybrał właśnie

ciebie? - czy mnie się wydawało, czy w jej glosie brzmiała leciutka kpina?

- A ty w ogóle znasz Krzyśka? - włączyła się do dyskusji Julka. - Nigdy nie

wspominałeś, że masz kolegę w mojej klasie...

Więc jednak! Leciutkie spięcie między zakochanymi! Wiem, że jestem okropna, ale

naprawdę mnie to ucieszyło. Życzyłam Julce jak najlepiej, zawsze... ale chyba nie w sprawie

z Tomkiem. Jeszcze nie.

Pomyślałam: za dzień lub dwa, gdy trochę mi minie, gdy wszystko sobie przetrawię,

będę się cieszyć jej szczęściem. Ale dziś jeszcze nie potrafię.

Wiedziałam, że jestem okropna i egoistyczna, ale nic nie umiałam na to poradzić.

Bałam się, że zdradzi mnie byle słowo, byle gest... Że i Julka, i Tomek natychmiast

zrozumieją, co czuję. Może nawet Julka z nim zerwie, żeby mnie nie ranić? Bez względu na

wszystko nie chciałam, żeby miała przeze mnie złamane serce. Naprawdę. Milczałam więc ze

spuszczoną głową. Żeby nie spojrzała mi w oczy, żeby mnie nie przejrzała...

- Krzysiek ma starszego brata, a ten brat chodzi ze mną do klasy - wyjaśnił Tomek, a

ja pomyślałam, że ma nie tylko najfajniejszą grzywkę, ale też najpiękniejszy głos na świecie.

Zawsze wydawało mi się, że najlepsze są niskie głosy, takie bardzo męskie... Teraz już

wiedziałam, że wolę głosy chropowate, z leciutką chrypką... Jakby wypił sok z mnóstwem

kostek lodu i był odrobinkę przeziębiony. Albo jakby mu zaschło w gardle, bo nie pil nic

przez cały dzień. Ani soku z kostkami lodu, ani bez kostek, ani nawet wody... Mogłabym

słuchać godzinami, jak mówi: „...a ten brat chodzi ze mną do klasy”! Choćby do rana, wciąż

jedno i to samo zdanie...

- Żaba, co z tobą? Źle się czujesz? - Zuzka niestety zauważyła, że coś jest nie tak.

- Zamyśliłam sie - powiedziałam, gorączkowo szukając wyjaśnienia. - Zamyśliłam się,

jak to możliwe, że Krzysiek... taki klasowy błazen...

- Może to miał być jeszcze jeden wygłup? - powiedziała Julka, ale jej głos nie brzmiał

zbyt pewnie. - Idiotyczny żart... To nawet w jego stylu.

- To zupełnie nie w jego stylu! - zaprotestowała Zuzia. - Kurczę, on nawet w sprawie

tej peruki dla Mądrej konsultował się z Żabą, a w sprawie zegara z kukułką ze mną i ze

wszystkimi w klasie...

- Bo to miał być prezent od całej klasy - przypomniałam jej delikatnie.

- Ale nie tylko wtedy... On w każdej sprawie radził się wszystkich dookoła - Zuzka

była najwyraźniej przekonana, że Więcek jest niewinny. - On nigdy w życiu nie zrobił nic

sam. Ktoś by wiedział, co planuje... I by go powstrzymał!

- A może radził się kolegów tak samo mądrych jak on? - chropowaty głos,

najpiękniejszy na świecie, zaczął snuć domysły. - Może powiedział jakiemuś kumplowi,

tamten uznał, że to świetny żart, i zadzwonili razem do szkoły? W końcu nie brakuje na

ś

wiecie głupków... Nawet w naszej szkole.

- A jego brat? Jaki jest? - zapytałam, sama nie wiedząc, po co to robię. Co mnie

obchodzi Więcek senior, kiedy serce mi pęka z rozpaczy na milion kawałków? Chyba po

prostu chciałam coś powiedzieć, cokolwiek, by Zuzia znów nie zaczęła podejrzewać, że źle

się czuję.

- Strasznie mądry chłopak - powiedział Tomek z podziwem. - Ma ze sto certyfikatów

z angielskiego, nawet taki, dzięki któremu mogą go przyjąć na studia w Stanach.. . bierze

udział w olimpiadach chyba z pięciu przedmiotów, uczy się węgierskiego, bo uważa, że to

język z przyszłością, trenuje aikido... Niesamowity gość, mógłby swoimi zainteresowaniami i

talentem do języków obdzielić pół klasy.

- Ty nie jesteś gorszy - Julka poklepała go serdecznie po ramieniu, po raz kolejny

łamiąc mi serce. - Szachowy mistrz województwa juniorów... No i mówisz po hiszpańsku tak,

ż

e nawet w Barcelonie brali cię za faceta z Madrytu.

Jeśli zaraz się okaże, że byli razem autostopem w Hiszpanii, to chyba padnę! Zresztą,

niby dlaczego autostopem? Julkę na pewno stać, żeby zabrać swojego chłopaka na wakacje

samolotem, do pięciogwiazdkowego hotelu. A może nawet wynajęli domek z basenem i

kortem tenisowym? Dlaczego nie? W końcu jej rodzice nie mają pojęcia, że jest

wegetarianką, nie obchodzi ich, co robi, więc nie mieliby nic przeciwko temu, żeby wyjechała

z chłopakiem. A Tomek... Tomek jest już prawie dorosły, chodzi do trzeciej klasy, na pewno

rodzice nie trzymają go tak krótko jak pierwszaków.

- A ty, Jula, to co, gorsza? - chyba zebrało im się na prawienie sobie nawzajem

komplementów. Czy Krzysiek Więcek jeszcze kogoś na tej ciemnej ulicy w ogóle intere-

sował?! - Prawdziwa z ciebie bohaterka! Już całe miasto mówi, jaka ta Ździebełko wspaniała,

jak genialnie poradziła sobie z ewakuacją!

- Nie nabijaj się ze mnie - poprosiła Julka.

- Ja się nie nabijam, nasz wychowawca zarządził wczoraj powtórkę wszystkich

sygnałów alarmowych. Zupełnie, jakby uczył nas PO! Powiedział, że każdy powinien umieć

się zachować tak jak ty. Rozpoznać sygnał i wyprowadzić klasę przed budynek, bez żadnej

paniki.

Dwie godziny nas musztrował, musieliśmy nawet zostać po lekcjach. Bo nie byliśmy

tak doskonali jak panna Ździebełko.

Julka spuściła wzrok, nie wiedząc chyba, co powinna odpowiedzieć. No bo właściwie

co można odpowiedzieć w takiej sytuacji? Przepraszać za to, że świetnie sobie poradziła? Nie,

to jakaś bzdura...

- Może pójdziemy razem do Artura? - zaproponował Tomek, nagle zmieniając temat.

- Jakiego Artura? - nie zrozumiałyśmy. Czy nie chodziło o Krzyśka Więcka? Co ma

do tego Artur?

- Artur to brat Krzyśka - wyjaśnił mój ulubiony dryblas. - Jest w domu sam, jego

rodzice pojechali na policję, no i chyba zaczyna wariować... Nie powinien być teraz sam.

- Jedziemy - powiedziała Emma. A Zuzia pokręciła głową:

- Nie ma mowy, nie możemy nigdzie jechać. Musimy piec ciastka. Jedź sam, potem

wszystko nam opowiesz.

- Jakie ciastka? - zainteresował się Tomek. I oczywiście musiałyśmy mu zdradzić, co

szykujemy dla Mądrej na Dzień Nauczyciela.

- Świetny pomysł, gratulacje, będzie wam zazdrościć cała szkoła - powiedział. - W

takim razie jadę do Artura sam. Jak będę coś wiedział, to zadzwonię... Jeśli nie będzie za

późno.

- Nie dzwoń, tylko przychodź - powiedziała Julka, jakby odwiedzał ją codziennie w

ś

rodku nocy.

- Będziemy pewnie siedziały do rana - uśmiechnęła się Zuzka. - Jak zawsze, gdy

jesteśmy wszystkie razem...

ROZDZIAŁ 10

DLACZEGO KRZYSIEK?!

Nie wiedziałam, że znasz Tomka - powiedziałam do Julki ostrożnie, gdy wróciłyśmy

do jej domu i z przerażeniem odkryłyśmy, że ciasto, zawinięte w bawełnianą szmatkę, wciąż

leży na dnie miski wypełnionej wodą.

- To JA nie wiedziałam, że TY znasz Tomka - uśmiechnęła się Julka. - Nic nie

mówiłaś... i on też nie...

Czyżby myślała, że coś przed nią ukrywamy? Że przyjaciółka romansuje z jej

chłopakiem?

- Właściwie wcale go nie znam - zaczęłam się usprawiedliwiać i opowiedziałam

oczywiście o tamtym zderzeniu w drzwiach, pierwszego dnia szkoły, i o tym, jak odprowadził

mnie do klasy... Właśnie wtedy, kiedy wzięłam Martę Mądrą za dziewczynę w naszym wieku.

- Chyba ci Tomek zawrócił w głowie, jeśli nie rozpoznałaś w niej nauczycielki! -

roześmiała się Zuzia. - Ma przecież ten zawód wypisany na twarzy, jak moja mama.

- Nie żartuj tak - poprosiłam. - Julce może być przykro... A przecież mnie i Tomka nic

nie łączy.

- A niby dlaczego miałoby mi być przykro? - zainteresowała się nasza poetka. -

Bardzo bym się cieszyła, gdyby mój sąsiad wpadł wreszcie w oko jakiejś dziewczynie. Już się

bałam, że wyrośnie na starego kawalera.

- Sąsiad? - chyba w całym domu było słychać, jak spada mi z serca gigantyczny głaz.

Cud, że nie rozwalił podłogi! Taki stutonowy ciężar mógłby przecież przebić terakotę, którą

wyłożono kuchnię, i roztrzaskać nawet betonowy fundament...

- To syn kwiaciarki - uśmiechnęła się Julka. - Tej, która robi nam bukiety. Strasznie

fajna kobieta... Kiedy wprowadziłam się na to osiedle, nie było tu właściwie żadnych dzieci

ani młodzieży. Tylko ja i Tomek. No i jego mama, pani Ola, bardzo się martwiła, że Tomek

nie ma z kim porozmawiać... Ona siedzi w kwiaciarni od świtu do nocy. Kupiła ją na kredyt. I

malutkie mieszkanko nad kwiaciarnią, dla siebie i Tomka... A on siedział w kwiaciarni razem

z nią, całymi dniami. Kiedyś zobaczyła, że tu mieszkam, i go siłą przyprowadziła. Oczywiście

on wcale nie miał ochoty rozmawiać, chciał tylko grać w szachy,..

- Umiesz grać w szachy? - Emma uniosła swe jasne brwi. - Myślałam, że to gra dla...

tych, no, mózgów ścisłych.

- Umysłów ścisłych - poprawiła ją Julka. - No bo tak jest! To nie jest gra dla mnie!

Ale tak strasznie było mi żal Tomka, że nawet się nauczyłam. Żeby miał z kim trenować... W

podstawówce, po tych popołudniach z Tomkiem nawet wzięłam udział w mistrzostwach

dzielnicy. I wygrałam w swojej grupie wiekowej!

- Nie chcę grać w szachy - jęknęłam, czując, że Tomek nagle podoba mi się odrobinkę

mniej. Nie mam nic przeciwko szachom, ale wolę pobiegać godzinkę przed śniadaniem, niż

wpatrywać się w szachownicę i przewidywać pięć ruchów przeciwnika. To wcale nie ten

sport, w którym chciałam zostać mistrzynią świata. Ani trochę!

- A dlaczego miałabyś grać w szachy? - nie rozumiała Julka. No tak, sama się

wrobiłam, nikt mi nie pomógł! Sama zdradziłam swoją tajemnicę. I co teraz? Nie mogłam

przecież okłamać jedynych przyjaciółek, jakie mam...

- Chcesz namówić rodziców, żeby sprzedali dom i przenieśli się na to osiedle? -

roześmiała się Zuzia. - No, nie wiem, czy im się tu spodoba... Trochę to wszystko nie w ich

stylu, nawet gdyby mieli forsę... No i pomidory twojej babci nie byłyby tu szczęśliwe.

- I orzech Wojtuś - przypomniała mi Emma. No tak, teraz już musiałam coś

powiedzieć! Musiałam powiedzieć prawdę.

- Nie chodzi o dom, tylko o Tomka... Bo Tomek... - zaczerwieniłam się. - Bo

pomyślałam, że on...

- On ci się podoba! - odgadła Emma, chociaż znała mnie najkrócej. - Tomek ci się

podoba!

- Żaba? - Zuzia spojrzała mi głęboko w oczy. - Żaba, powiedz? To prawda? Kurczę,

powiedz coś! Podoba ci się?!

- Spodobał ci się pierwszego dnia, jak cię prowadził do klasy, tak? - teraz Julka też

zaglądała mi w oczy, chcąc z nich wyczytać uczucia do Tomka. Nie wiedziałam już, na którą

z nich patrzeć. Wszystkie jednocześnie usiłowały znaleźć prawdę właśnie w moich źrenicach

i tęczówkach. Żałowałam, że szkła moich okularów nie mogą stać się nagle trochę mniej

przezroczyste.

- Podoba mi się - przyznałam najciszej, jak umiałam.

I natychmiast zapomniałyśmy o cieście, które nie wypłynęło, i o tym, że Krzyśka

Więcka właśnie przesłuchiwała policja. Julka postawiła na tacy wielki karton soku, cztery

szklanki i miskę malutkich ciasteczek. Miałam nadzieje, że nie robi sie ich z chitynowych

pancerzyków...

- Musimy to omówić w moim pokoju - oświadczyła, gasząc światło w kuchni.

Omawiałyśmy więc.

- Podoba mi się - musiałam powtórzyć raz jeszcze, gdy tylko usiadłyśmy na jej

materacu. - Strasznie mi się podoba... Kilka razy wpadłam na niego na korytarzu, zawsze się

uśmiechał, raz czy dwa nawet coś powiedział, ale... ale mu nie odpowiedziałam, bo się

zawstydziłam. Więc właściwie od dnia rozpoczęcia roku szkolnego w ogóle nie

rozmawialiśmy. Nie wiedziałam, co zrobić, żeby jakoś się do niego zbliżyć, jakoś go poznać,

tak naprawdę...

- A teraz się okazuje, że to mój sąsiad! - Julka tryskała dobrym humorem. - Chyba się

ucieszyłaś, jak go zobaczyłaś?

I znowu nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Wcale się nie ucieszyłam, bo myślałam, że

są parą. Że przyszedł na to osiedle specjalnie do niej... No, ale czy naprawdę Julka musiała

słuchać o moich głupich domysłach?

- Ona myślała, że to twój chłopak - powiedziała powoli Emma, nie robiąc ani jednego

błędu. - Myślała, że przyszedł do ciebie. I była smutna.

- Brawo, Sherlocku! - roześmiałam się. - Wyglądało na to, że dobrze się znacie...

- Znamy się, szachy strasznie zbliżają ludzi - Julka chyba była zaskoczona tym, co

sobie wymyśliłam. - Ale nigdy nie przyszło mi do głowy, żeby patrzeć na Tomka jak na

chłopaka. On jest taki przyziemny... Nie wie nawet, kim był Błok.

Też nie wiedziałam, prawdę mówiąc. Pewnie jakiś poeta, jak wszyscy idole Julki. Na

razie jednak miałam ważniejsze sprawy na głowie.

- Nie podoba ci się? - zapytałam, żeby raz na zawsze rozstrzygnąć wszystkie

wątpliwości.

- Absolutnie mi się nie podoba! - postukała się w serce Julka. To znaczy w sweter, ale

w miejscu, gdzie prawdopodobnie ma serce, pod tym swetrem... - Ma taką idiotyczną

grzywkę, nie mogłabym oddać serca, duszy i ciała komuś z taką grzywką. Wolałabym zostać

spalona na stosie, niż go pokochać.

- Uważam, że ta grzywka jest bardzo fajna - powiedziałam, czując się w obowiązku

bronić ukochanego. Co prawda on jeszcze nie wie, że jest moim ukochanym, ale mimo

wszystko... Jakaś lojalność obowiązuje! Zresztą naprawdę tak myślałam! - Właściwie

najfajniejszy jest w nim głos, wzrost i grzywka. Taka asymetryczna...

- Czy mi się zdawało, czy jak u ciebie nocowałyśmy, jeszcze we wrześniu,

krytykowałaś Radka właśnie za asymetryczność? - świetna, fotograficzna pamięć Zuzki znów

dała o sobie znać. - Mówiłaś coś o tym, że nie znosisz asymetrycznych twarzy,

asymetrycznych uśmiechów, asymetrycznych brwi, uszu i dziurek w nosie.

- Ale asymetryczne grzywki bardzo lubię - zaśmiałam się nagle. - Wiecie, to

idiotyczne... U jednych ludzi jakaś rzecz strasznie nas denerwuje, a u innych ta sama bardzo

się nam podoba. To przecież całkiem bez sensu)

- Bez sensu - zgodziła się Emma. - Ale przecież każdy jest inny. Nawet asymetryczny

jest inaczej... To znaczy, no wiesz, jeden ma brwią... brwi asymetryczni ładnie, a drugi

brzydko. Taki jest świat. Nie ma dwóch takich samych ludzie. Nawet moi bracia, niby twins,

a wcale nie są tacy sami...

- Kto by pomyślał, że Tomek spodoba się takiej fajnej dziewczynie jak ty - przerwała

jej Julka niezbyt grzecznie. - Taki mruk, szachista, kujon... A tu proszę! Miłość od

pierwszego wejrzenia. Zazdroszczę ci... Chciałabym się tak zakochać, nie widzieć w

człowieku żadnych wad, po prostu go kochać. A ja w każdym widzę tylko wady.

- Bo ty szukasz księcia z bajki, poety z wichrowych wzgórz, jakiegoś nierealnego

ideału... - powiedziała Zuzia. - Zamiast rozglądać się wśród normalnych, zwykłych ludzi.

- Nie wolno być minimalistą w sprawach miłości - oświadczyła Julka stanowczo. -

Trzeba szukać ideału... choćby miało nam to zająć całe życie.

- Tylko nic mu nie mów! - krzyknęłam nagle przerażona. - Błagam, nie mów

Tomkowi, że mi się podoba. Nie mów, że coś o nim wspominałam. Nie mów, że go pamiętam

z tego pierwszego dnia, że wiem, jak ma na imię... W ogóle nic nie mów! Ani słowa, błagam!

Nie mów nic o mnie, nawet gdyby pytał!

- Mam udawać, że cię nie znam? - roześmiała się Julka. - Powiedzieć, że byłaś tu

przypadkiem i nawet nie wiem, jak masz na imię?

- Rety, przecież nie o to mi chodzi - powiedziałam i chciałam wyjaśnić, że może

mówić o mnie, ale nie o moich uczuciach do Tomka. Bo jeśli on by się dowiedział, jeśli

powiedziałby kolegom, jeśli zaczęliby się ze mnie śmiać... Chyba musiałabym wtedy zmienić

szkołę!

Chciałam wyjaśnić to wszystko Julce, ale nie zdążyłam. Bo nagle Emma, zamyślona,

powiedziała cicho:

- Krzyśka Więcka nie było wtedy na korytarzu... Wtedy, jak był alarm i biegliśmy na

dwór, pamiętacie?

- Pamiętam! - puknęła się w czoło Zuzka. - Kurczę, jak mogłam tego nie skojarzyć!

Przecież Mądra miotała się po boisku i pytała wszystkich po kolei, czy Krzyśka nie ma w

szkole od rana, czy może rano był, a znikł podczas ewakuacji!

- A my wiedziałyśmy, że był w klasie, nawet coś mówił, jak Julkę chcieli wrobić w

tego łącznika z biblioteką... - ja też przypominałam sobie coraz więcej. - A więc musiał

zniknąć w czasie alarmu albo tuż przed nim. Naprawdę musi mieć coś wspólnego z tym

głupim telefonem do dyrektora - westchnęłam. - Żal mi go. Robi czasami durne żarty,

czasami zachowuje się jak palant, ale to dobry chłopak... W gruncie rzeczy dobry.

- Bardzo go lubię - powiedziała Emma, czerwieniąc się jak burak. Czyżby następna

potajemnie zakochana w naszym gronie?! - On jeden nigdy się nie śmieli... nie Śmieja... nie

ś

mieje z mojego akcenta. Akcentu...

- A my się śmiejemy? - zapałała świętym oburzeniem Julka. - Chyba nas obrażasz!

Sama prosiłaś, żeby cię poprawiać.

- Wy to wiadomo, moje sekretne siostry z Bractwa Zeta - Emma machnęła ręką. - Ale

reszta klasa... klasy... oni się śmieją, ciągle. Tylko Więcek nie. Szkoda, że to on.

- Szkoda - przytaknęłyśmy wszystkie.

Zapadła głucha cisza. Pewnie Krzysiek nie wróci już nigdy do naszej szkoły. Do

więzienia nie pójdzie, do poprawczaka chyba też nie, w końcu kilka lat temu takie fałszywe

alarmy były strasznie modne. Niemożliwe, żeby zamykano w poprawczakach wszystkich

uczniów, którzy postanowili zażartować z dyrektora albo uniknąć klasówki. Zabrakłoby

miejsc w poprawczakach. Ale ze szkoły wyrzucą go na pewno... I każą jego rodzicom

zwracać pieniądze za przyjazd policji z pirotechnikiem i przeszukanie szkoły... Widziałam

kiedyś w telewizji, jak mówili, że za każdą taką akcję będą odpowiadać materialnie rodzice.

Ciekawe, czy rodzina Krzyśka ma tyle dóbr materialnych, żeby odpowiadać. Pewnie taki

pirotechnik jest bardzo drogi... A spędził w naszej szkole ze dwie godziny. Kto wie, może

rodzice Krzyśka będą musieli sprzedać mieszkanie, by zapłacić za jego głupi dowcip?

- To nie mógł być Krzysiek - Zuzka poderwała się na równe nogi. - Nie dałby rady

wyjść z klasy, zanim ten alarm zaczął wyć. Przecież sprawa z łącznikiem, rozmowa o tym,

kto by się nadawał, była może minutę wcześniej.

- Alarm zaczął wyć, jak o tym mówiliśmy - przytaknęła Julka.

- No właśnie! - triumfowała Zuzia. - On przecież sobie wtedy żartował na temat

łącznika... Wszystkie pamiętamy. Więc musiałby wyjść dosłownie pół minuty przed alarmem.

A to niemożliwe! Ktoś by zauważył, gdyby nagle poderwał się z miejsca i wybiegł z klasy!

On przecież siedzi z tyłu, potrąciłby z dziesięć osób, wychodząc, jak to on... Na pewno więc

był w klasie, kiedy zaczęło wyć, i znikł dopiero w czasie ewakuacji.

- Ale czego to dowodzi? - nie rozumiałam.

- Tego, że to nie on dzwonił - Zuzia patrzyła na mnie jak na idiotkę. Jak mogłam

jeszcze nie zrozumieć, co ma na myśli? - Skoro był w klasie razem z nami, to nie mógł

dzwonić na policję! Tam było oprócz niego dwadzieścia siedem osób... Dwadzieścia osiem,

bo jeszcze Mądra. Niemożliwe, żeby nikt nie usłyszał, jak rozmawia przez komórkę!

- Mógł wysłać SMS - a - powiedziała Emma.

- Przedtem mówiłaś, że to ja mogłam wysłać SMS - a, a teraz, że Krzysiek -

uśmiechnęła się Julka, wyjątkowo kpiąco jak na nią. - Ale chyba tak naprawdę nikt nie

zawiadamia o bombie SMS - em. Przecież zaraz by go namierzyli, wyświetliłby się im numer.

- Mógł wysłać z kradzionej komórki - wsparłam Emmę i zaraz popukałam się w

głowę. - Nie, to nie Krzysiek. Mogę uwierzyć w głupi żart, ale nie w kradzież.

- Mógł z Internetu - nie rezygnowała Emma. - Możecie chyba w Polsce wysyłać SMS

- y ze strony web?

- Możemy - przytaknęłam, przez moment znowu wierząc w winę Krzyśka. Ale tylko

przez moment. Przecież on nie miał w klasie komputera podłączonego do Internetu! Miał

tylko zeszyt... kilka zeszytów. Żaden nie mógł być notebookiem, choćby najmniejszym.

- No dobrze, to nie on - zgodziła się Zuzia. - Wszystkie jesteśmy o tym przekonane.

Ale w takim razie dlaczego go aresztowali?!

ROZDZIAŁ 11

PAN ŹDZIEBEŁKO

Ciasto wypłynęło! - zawołała z kuchni Julka. - Pływa po wierzchu miski, chodźcie! Co

najmniej dwa centymetry nad dnem! Jest gotowe, no chodźcie! Emma, czytaj dalej ten

przepis! Wycinamy ciasteczka i wstawiamy do piekarnika!

Zanim podniosłyśmy się z materaca i wyszłyśmy z pokoju Julki, usłyszałyśmy jednak

zupełnie inny głos. Mężczyzny, wyraźnie bardzo zdenerwowanego.

- Julio, do ciężkiej cholery, co to za bałagan?! - krzyczał. - Natychmiast to posprzątaj,

masz pięć minut albo możesz sobie poszukać innego domu! Do czego to podobne? Wszystko

porozwalane jak w jakiejś melinie, brudne gary... Człowiek haruje cały dzień, przychodzi do

domu, a tu zamiast miłego przyjęcia brudne gary. Julio, odpowiadaj, jak do ciebie mówię! Co

to ma być? Nie milcz, jak cię pytam!

Było mi strasznie nieprzyjemnie, że tego słucham. Emmie i Zuzi chyba też.

Spojrzałyśmy na siebie przerażone. Ale co mogłyśmy zrobić? Wyjść z pokoju, pokazać mu

się i powiedzieć: „Dzień dobry, panie Ździebełko, miło pana poznać?” To nie wchodziło w

grę. Miał taki głos, jakby chciał zamordować Julkę. Mógłby zabić i nas...

Lepiej siedźmy tu, gdzie jesteśmy - napisała na kartce Zuzia. I cicho! Jest wściekły,

może nas pozabijać w szale.

A więc przyszło jej do głowy to samo co mnie. A to oznaczało, że nie miałyśmy

wyjścia, musiałyśmy czekać w całkowitym milczeniu, aż sobie pójdzie. Ale czy on sobie

pójdzie? Niby dokąd miałby iść o północy? Przecież tu jest jego dom...

- Żałuję, że cię nie oddałem do domu dziecka, kiedy byłaś mała - pan Ździebełko

najwyraźniej osiągnął szczytową formę. Mógłby wygrać bez problemu konkurs na

najokropniejszego ojca. Znokautowałby rywali już na starcie. - Cholera, przynajmniej byłby

tutaj porządek, a nie taki bajzel na kółkach! Nie chcę nawet wiedzieć, co się dzieje u ciebie w

pokoju. Nie każ mi zaglądać, przyznaj się od razu: nie posłałaś łóżka od rana, prawda? Czy

mam tam iść, żeby to sprawdzić? No mów! Odpowiadaj, do cholery, jak cię ojciec pyta!

- Nie posłałam - odpowiedziała cichutko Julka. - Przepraszam, tato!

Spojrzałam na Zuzię, a ona pokiwała głową. Łóżko, a raczej materac, był posłany...

Siedziałyśmy na nim, na pięknej patchworkowej narzucie, nie było wątpliwości. Jeśli więc

Julka twierdziła, że nie posłała, to robiła to tylko dlatego, żeby utrzymać ojca z dala od nas.

Chyba też się go bała.

- Nie przepraszaj, tylko bierz się za sprzątanie! Pościelisz zaraz, i to porządnie!

- Przecież za chwilę będzie północ... - głos Julki brzmiał tak, jakby miała się

rozpłakać. - Ja idę zaraz spać, nie ma sensu ścielić...

- Do ciężkiej cholery, złożysz tę pościel przy mnie, i to tak, żeby nie została na

poszewkach ani jedna fałdka!

Jak w wojsku! Dlaczego ja nie mam syna? Zapiszę te pralnie fundacji dobroczynnej, a

nie tobie! Ty nigdy nie docenisz tego, co masz!

- Chętnie się zrzeknę pralni na rzecz ubogich - zgodziła się Julka. Czyżby jej ojciec

naprawdę myślał, że ona będzie szefową sieci pralni? Czy mógł choć przez chwilę wyobrazić

sobie uskrzydloną poetkę w tej roli? Czyżby w ogóle nie znał własnej córki?!

- Nie pyskuj mi tu, bo się doigrasz! Zamieszkasz w pokoju dla służby, koniec z

magnetofonem i z własną łazienką! - pan Ździebełko rozkręcał się z każdą chwilą.

Jeszcze trochę, a zagrozi jej tym, ze będzie mieszkać w komórce, jeść suchy chleb i pić

wodę z kranu - napisałam na kartce, którą podsunęłam Emmie i Zuzi.

Koszmar - napisała szybko Emma, o dziwo bez żadnego błędu. Nie wiedziałam nawet,

ż

e zna to słowo!

- Składaj tę pościel, masz pół minuty! - głos niepokojąco zbliżył się do drzwi, za

którymi siedziałyśmy. Nagle klamka zadrżała, a w progu pojawił się ogromny, czerwony na

twarzy, całkowicie łysy mężczyzna. Pan Ździebełko! Prawdę mówiąc, zupełnie inaczej

wyobrażałam sobie ojca Julki. Zuzia chyba też. Na początku obstawiałyśmy, że jest poetą

albo malarzem... Chudym jak źdźbło trawy, jak Julka... Potem, gdy dowiedziałyśmy się, że

jest bogaty jak szejk arabski, spodziewałyśmy się, że zdobył ten majątek mimochodem, może

odziedziczył albo wygrał na loterii... Wciąż byłyśmy pewne, że to miły, nieśmiały artysta.

Artysta, a nie potwór ważący chyba ze dwieście kilogramów! On wyglądał jak Jabba z

Gwiezdnych wojen! A zachowywał się znacznie gorzej niż on! Zachowywał się jak pięciu

koszmarnych, złośliwych, okrutnych Jabbów! Jabba zabijał ludzi dla kaprysu... Ojciec Julki

unieszczęśliwia} córkę bez powodu. Krzyczał na nią, wyzywał... I to chyba nawet nie był

kaprys. On po prostu był okropnym człowiekiem.

Przez moment miałam wrażenie, że - podobnie jak rozwścieczony Jabba - zamorduje

mnie, Zuzkę i Emmę, zupełnie bez powodu.

A może Emmę nie? Oni się chyba znali, tata Emmy robił przecież dla sieci pralni

Ź

dziebełko kampanię reklamową. .. Więc może Emmę oszczędzi? Ale ja i Zuzia na pewno

padniemy ofiarą wyprowadzonego z równowagi potwora. Byłam prawie pewna, że teraz

zacznie krzyczeć na nas. Zuzia i Emma chyba też, były tak samo blade i skulone jak ja.

Wszystkie trzy chciałyśmy się zapaść w materac, zniknąć z powierzchni ziemi...

Nagle jednak pan Ździebełko przeszedł metamorfozę. Wszedł do pokoju rozjuszony,

wrzeszczący... Wtedy zobaczył nas. W ułamku sekundy wściekłość gdzieś wyparowała, a on

stał się najbardziej uroczym człowiekiem świata.

- Juleczko, są u ciebie koleżanki? - jego głos brzmiał teraz tak miło jak głos spikera

czytającego w radiu prognozę pogody. Pełna słodycz! Nigdy nie widziałam, żeby ktoś w

okamgnieniu tak się zmienił!

- Są u mnie koleżanki - powtórzyła jak echo Julka. Jak bardzo smutne echo.

- Juleczko, kochanie, dlaczego nic mi nie mówiłaś? - jego głos był jak miód. Słodki,

gładki, uroczy.

- Mówiłam i tobie, i mamie, ale widocznie zapomniałeś - powiedziała bardzo powoli i

spokojnie Julka.

- Dziewczynki, tak się cieszę, że przyszłyście! - nowe wcielenie pana Ździebełko

najwyraźniej nie zamierzało się kłócić z córką. - Juleczka to samotnica, tyle razy ją prosiłem,

ż

eby zaprosiła przyjaciół, ale nigdy nikogo nie przyprowadziła do domu. Ani razu! Nawet w

podstawówce. Kochanie, następnym razem powiedz, przygotujemy się, pani Wiesia coś

upiecze, ugotuje, zrobimy przyjęcie. Kawior, szampan, kelnerzy...

- Mamy trzynaście lat, nie pijemy szampana - mówiła Julka zrezygnowanym głosem. -

A poza tym chciałabym ci powiedzieć, że jestem wegetarianką i nie jadam kawioru.

- Juleczka zawsze tak żartuje, ma niebywałe poczucie humoru! - pan Ździebełko

wychodził ze skóry, żeby zasłużyć na tytuł ojca idealnego. I pewnie by mu się udało,

gdybyśmy nie słyszały przez drzwi, jak na nią wrzeszczał. Czy on naprawdę myślał, że

mogłyśmy tego nie słyszeć? Te krzyki obudziłyby niedźwiedzia z najgłębszego zimowego

snu! Pewnie było je słychać nawet w Tatrach i na Helu. Na co liczył?

- Juleczko, koniecznie mi powiedz, kiedy następnym razem będą miały przyjść

koleżanki - miód z jego głosu lał się po pokoju strumieniami. - Koniecznie! Obiecuję, że

przygotujemy wam wieczór, jakiego nigdy nie zapomnicie.

- Tego też nigdy nie zapomnimy - odważnie odezwała się Zuzia. I oczywiście miała

rację. Takich koszmarnych przeżyć nie sposób zapomnieć! Wspomnienia tej nocy i wrzasków

pana Ździebełko będą nam towarzyszyć nawet na emeryturze!

- Widzę, że masz naprawdę urocze koleżanki, córeczko - pan Ździebełko obnażył

równe, białe zęby w szerokim uśmiechu i oślepił nas na moment.

Niemożliwe, żeby ktoś miał takie zęby! Muszą być sztuczne! Porcelanowe!

Postanowiłam, że zapytam o to Julkę, kiedy tylko zostaniemy znowu same.

Natychmiast jednak zapomniałam o swoim postanowieniu, bo pan Ździebełko przeszedł do

kolejnego aktu żałosnego przedstawienia pod tytułem „Kochająca rodzina”.

- Córeczko, pocałuj tatusia na dobranoc! - nachylił się, nadstawiając policzek.

- Słucham?! - Julka chyba uznała, że to zbyt wiele. - Po co to robisz? Myślisz, że one

nie słyszały, jaki jesteś naprawdę? Przez te drzwi wszystko słychać. Ośmieszasz się tylko tą

szopką!

- Jesteś niesprawiedliwa - ojciec Julki wyprostował się, rezygnując z pożegnalnego

buziaka. - Wszystko, co robimy, robimy dla ciebie. I ja, i twoja matka. Pewnego dnia to

zrozumiesz. Teraz też muszę wracać do pracy, zostaniesz w domu sama... To znaczy:

zostaniecie same. Mam nadzieję, dziewczynki, że się nie boicie? - znów to robił! Znów

usiłował grać dobrego wujaszka!

- Idź już - powiedziała Julka głosem zimnym jak stal. Nigdy jej takiej nie słyszałam!

Ja nigdy bym się w ten sposób nie odezwała do mojego taty, ale też mój tata nigdy nie

powiedziałby, że żałuje, że nie oddał mnie do domu dziecka. Nie potępiałam Julki.

Przeciwnie: byłam z niej dumna, że zdobyła się na te słowa.

- Idź, proszę, nie kompromituj siebie i mnie - powtórzyła.

Pan Ździebełko posłał w stronę materaca, na którym siedziałyśmy, jeszcze jedno

porozumiewawcze spojrzenie. Miało oznaczać chyba: „My przecież wiemy, jak jest

naprawdę, Julka to wariatka”. Żadna z nas trzech nie spojrzała mu jednak w oczy, żadna nie

pokiwała głową... Odszedł więc, jak sobie tego życzyła jego córka.

Zamknął za sobą drzwi do pokoju, a potem drzwi wejściowe.

- Nienawidzę go - szepnęła Julka, zagryzając wargi, a potem zalała się łzami.

Chyba nigdy w życiu nie współczułam nikomu tak bardzo jak jej.

ROZDZIAŁ 12

NOŻEM CZY KIELISZKIEM?

Julka płakała i płakała... A my nie odzywałyśmy się ani słowem. No bo co można

powiedzieć w takiej chwili? Jak mogłybyśmy ją pocieszyć? Miałybyśmy kłamać i zapewniać

ją, że nasi ojcowie są jeszcze gorsi? Przecież wiedziała, że to nieprawda. Tatę Zuzi, uroczego,

zabawnego niespełnionego aktora sprzedającego polisy ubezpieczeniowe, zakochanego w

ż

onie i córkach, widywała prawie codziennie. Bo prawie codziennie odwiedzałyśmy po

lekcjach mieszkanie państwa Zawadzkich. Mojego tatę widziała ze dwa razy, ale i tak była

nim zachwycona. A tata Emmy... tata Emmy został w Anglii i pewnie nigdy już nie pojawi się

w jej życiu.

- Wolałabym, żeby mój ojciec zniknął, tak jak twój - wyszlochała Julka wprost do

Emmy. - Nie widzieć go nigdy więcej, to byłaby prawdziwa ulga. Ukojenie dla mojego

biednego, upokarzanego codziennie serca.

- Nie wiesz, co mówisz - westchnęła Emma. - Ja na początek... na początku myślałam

tak samo. Że lepiej jak on nie jest.

- Jak go nie ma - poprawiłam ją, chociaż chyba nie powinnam. Nie w takiej chwili.

Nie wspominała o swoim ojcu od kilku tygodni, zawsze zmieniała temat, gdy mówiło się coś

o ojcach. Teraz się otworzyła... a ja jej tu wyjeżdżam z gramatyką języka polskiego. Niech

sobie mówi niepoprawnie, ile tylko chce. Byle mówiła. Bo, jak powtarza często moja babcia,

wypowiedziany ból to mniejszy ból.

- Jak go nie ma - zgodziła się Emma na moją poprawkę. - Myślałam, że jak go nie ma,

to lepiej. Ale nie. Mama płacze, twins płaczą, nie ma money... pieniędzy, nawet na bułka. Na

chleb. Na nic. Tęsknię za Anglią. Za domem z gardener.

- Z ogrodnikiem - tym razem to Zuzia nie wytrzymała i podsunęła jej odpowiednie

polskie słowo.

- To był dobry czas... dobre czasy dla cała rodzina - Emma im bardziej się

denerwowała, tym gorzej mówiła po polsku. - Było dobro... dobrze... Smutno czasem, jak się

kłócili, ale nie tak smutno jak teraz...

- A ja bym chciała, żeby mój ojciec zniknął i nigdy nie wrócił - powtórzyła Julka,

wycierając oczy. - Nie mogę na niego patrzeć!

Ja nigdy nie powiedziałabym czegoś takiego o moim tacie, nawet w największym

gniewie. Tylko że mój tata nigdy nie zachowałby się tak okropnie, nawet gdybym nie słała

łóżka przez cały tydzień. Więc nie miałam prawa oceniać Julki.

- Zobaczmy, co z ciastem - zaproponowała Zuzia, speszona sytuacją. - Mówiłaś, że

wypłynęło, tak?

- Chciało uciec z miski - uśmiechnęła się Julka, ocierając z policzka ostatnią łzę. A my

oczywiście rzuciłyśmy się w stronę kuchni. Chciało uciec? No to może uciekło? Może

wypłynęło z miski i leży gdzieś na podłodze? Albo nie leży, tylko skacze? Mogłam to sobie

doskonale wyobrazić, taką podskakującą kulę... Drożdże nadają ciastu sprężystość, tak

mówiła kiedyś moja babcia, nagle bardzo wyraźnie to sobie przypomniałam. A przecież nie o

to nam chodziło! Chciałyśmy dać Mądrej ciasteczka, a nie skaczącego potwora na elastycznej

nodze, którego nie można zatrzymać!

Na szczęście w kuchni nic się nie zmieniło. No, prawie nic. Bo ciasto faktycznie

urosło i do połowy wystawało z miski. Chyba to właśnie było to wypłynięcie? A więc

mogłyśmy robić ciasteczka. Nareszcie! Gdybyśmy tylko znalazły przepis...

- Nie wiem, gdzie położyłam zeszyt twojej babci - powiedziała żałośnie Emma. -

Znajdzie się, na pewno... ale nie pamiętam.

- Nie przejmuj się - uśmiechnęła się Julka, ale ja zauważyłam, że jest zdenerwowana.

Przecież te przepisy to pamiątka po jej babci! Nie wolno dopuścić do tego, by zginęły!

Na razie jednak nie byłyśmy w stanie ich znaleźć. Powinny leżeć gdzieś na wierzchu,

ale nie leżały.

- Może przypomnimy sobie, co tam pisane? - zaproponowała Emma niepewnie. A ja

przygryzłam język, żeby nic nie powiedzieć. Nic by jej w tej chwili nie dała wiedza, że

powinna powiedzieć „co tam było napisane”! Przecież zupełnie nie o to chodziło! Nie w tym

momencie!

- Trzeba rozwałkować, wykrawać ciasteczka, ułożyć na blasze i piec. Cała filozofia -

Julka na szczęście wróciła do dobrej formy. Najwyraźniej uważała, że doprowadzimy

robienie ciasteczek do szczęśliwego końca. Skoro tak...

Szybko okazało się, że nawet wałkowanie bez przepisu babci nie jest wcale takie

proste. Ciasto bowiem kleiło się do deski i za nic nie chciało się od niej oderwać. Dopiero

przy dziewiątej próbie na Zuzię spłynęło olśnienie.

- Trzeba wysypać stolnicę mąką! - powiedziała. - I ciasto z góry też, żeby się wałek

nie lepił. Widziałam w telewizji, jak tak robili...

Zrobiłyśmy, jak chciała. Dzięki mące ciasto nareszcie przestało się rwać i kleić. Julce

udało się rozwałkować je na równy, cienki placek.

- Myślicie, że powinien być jeszcze cieńszy? - zapytała niepewnie. A my oczywiście

wzruszyłyśmy ramionami. Skąd miałyśmy to wiedzieć? To były kawalerskie oczka jej babci,

a nie nasze. Nie miałyśmy nawet pojęcia, dlaczego nazywają się kawalerskimi oczkami.

- Moja babcia zawsze mówi, że im cieńsze, tym lepsze - przypomniałam sobie. - Może

spróbujesz jeszcze troszkę rozwałkować?

Julka spróbowała jeszcze troszkę. I jeszcze. I jeszcze... aż do momentu, gdy ciasto

znowu się rwało i dziurawiło, i nie pomagało nawet podsypywanie mąką.

- Teraz trzeba wycinać ciasteczka - uznałyśmy zgodnie. - Masz jakieś foremki?

Julka nie miała. W jej domu nie pieczono malutkich ciasteczek. Pan Ździebełko chyba

nie lubił małych, subtelnych form. Wyobrażałam sobie bez problemu, jak pożera całego

pieczonego kurczaka, jednym kęsem. Albo pieczonego prosiaka, czterema kęsami... Ale

maleńkie ciasteczka? Chyba musiałby je wkładać do ust szuflą, taką, jaką mój tata odgarnia

zimą śnieg sprzed bramy. Inaczej pewnie w ogóle nie poczułby, że coś je... Miniaturowe

babeczki, które jadłyśmy w pokoju Julki, były kupione specjalnie dla nas przez panią Jolę czy

Wiesię w jakiejś eleganckiej cukierni. Niestety, nie dołączono do nich foremek.

- A bez foremek się nie da? - zapytała Emma ponuro. - Więc całe roboty na nic?

- Cała robota na nic - pokiwałam głową, nie wyobrażając sobie, czym mogłybyśmy

zastąpić foremki do wycinania ciasteczek. - Przecież nie będziemy ich wykrawać nożem.

Wiesz, jak te ciasteczka by wyglądały? Na pewno nikt nie chciałby ich jeść.

- Byłyby oryginalne - pocieszyła nas Julka, bez przekonania, niestety. Skoro nawet

ona, mistrzyni kuchni, nie miała żadnego pomysłu, to chyba nie miałyśmy na co liczyć.

Można było zagnieść rozwałkowane ciasto z powrotem w kulę, wyrzucić i iść spać. Trochę

już, prawdę mówiąc, kleiły mi się oczy. Emmie zresztą, jak widziałam, także...

- Masz kieliszek? Małą szklaneczkę? Cokolwiek, jakieś małe naczynie? - Zuzia

poderwała się nagle z miejsca i zaczęła przeglądać zawartość szafek, nie czekając na

odpowiedź Julki. - Nie pozwolę, żeby to ciasto się zmarnowało! Nie ma mowy! Czymś

wykroimy te śliczne, małe kawalerskie oczka. Oczy są przecież okrągłe, prawda? A więc

kieliszek nadaje się znakomicie...

Kieliszków w komplecie było dwanaście. Zuzia wyjęła cztery, wręczyła po jednym

każdej z nas, ostatni zatrzymując dla siebie, i zarządziła:

- Stajemy z czterech stron stołu i wykrawamy. Szybko, bo ciasto się zeschnie! I od

razu z nimi na blachę! Julka, chyba masz tu jakąś blachę? Musi być w piekarniku, na

wyposażeniu... Trzeba ją posmarować tłuszczem, żeby ciastka nie przywarły, albo wyłożyć

papierem do pieczenia... ale pewnie nie masz papieru.

Zuzia, która jeszcze niedawno zastrzegała się, że nie umie gotować, nagle przejęła

dowództwo. I szło jej to całkiem dobrze. Już po kwadransie dwie duże blachy były

wypełnione okrągłymi ciasteczkami. Wycinałyśmy je kieliszkami tak, jakbyśmy walczyły o

mistrzostwo świata. Sto procent zaangażowania, dwieście procent normy... Jeśli są jakieś

normy na wycinanie ciasteczek.

- Dżem! - przypomniała sobie nagle Emma. - Pamiętacie, jak czytałam, to tam był

dżem... W składnikach. Pytałam, czy masz dżem, Julka, pamiętasz?

- Pamiętam - pokiwała głową Julka. - Żadna z nas nigdy w życiu nie dałaby sobie z

tymi ciasteczkami rady sama! Bez foremek i bez przepisu... No, ale co cztery głowy, to nie

jedna, upieczemy najlepsze kawalerskie oczką świata, zobaczycie!

Po kolejnych dziesięciu minutach ciasteczka siedziały już w piekarniku. Jak na oczka,

były co prawda trochę blade bo jedyny gęsty dżem, który znalazłyśmy, był morelowy, a więc

lekko pomarańczowy. Nietypowy kolor jak na źrenice... Ale cóż, nie można mieć

wszystkiego. Blade czy nie, były to kawalerskie oczka według przepisu przekazywanego z

pokolenia na pokolenie. Mądra powinna być zachwycona.

- A jak poznamy, kiedy będą gotowe? - zasępiła się Zuzia. - W przepisie na pewno

było napisane, ile czasu powinny się piec.

- Zajrzymy i się domyślimy - Julka nie widziała probiernia. - Powinny chyba być

rumiane... A może nie? - Nagle jednak uznała, że to nie takie proste. - W końcu skoro to

oczka, to może ciasto ma zostać blade i tylko środek z dżemu musi być ciemny? Jak myślicie?

Wzruszyłyśmy ramionami Skąd miałyśmy wiedzieć, co miał na myśli ktoś, kto

dwadzieścia, czterdzieści, a może nawet sto lat temu wymyślił te ciastka i nazwał je tak, jak

nazwał? Czy chodziło mu o blade ciasto wokół ciemnego środka? Jak oko i jego źrenica? A

może tylko kształt, a nie kolor, kojarzył się z oczyma? Ale dlaczego kawalerskie?

- Napiszemy jej do tego jakąś karteczkę? - zapytała Zuzka, podając mi błękitny

kartonik, ostatni, jaki miałyśmy, i patrząc pytająco na Julkę.

- Napiszmy: „Te ciasteczka nazywają się kawalerskie oczka. A więc niech

kawalerowie wypatrują za Panią oczy!” - powiedziała Julka bez wahania.

- Czy to nie będzie takie... no... niegrzeczne? - zdziwiła się Emma.

Może miała rację? Może Marta Mądra poczuje się urażona, że wypominamy jej

staropanieństwo? Ale z drugiej strony, przecież ona wcale nie jest starą panną! W końcu

dwadzieścia trzy, cztery czy nawet dwadzieścia pięć lat, to nie jest jeszcze żadne

staropanieństwo. Czytałam w gazecie, że Polacy i Polki coraz później biorą śluby. Kto wie,

może nasza wychowawczyni mieszka od lat z jakimś facetem? Nie przychodzi po nią pod

szkołę, ale przecież, jeżeli pracuje, na pewno nie kończy pracy o trzynastej trzydzieści tak jak

ona. Mało ludzi ma tyle szczęścia, co nauczyciele... Ona wychodzi, a on jeszcze siedzi w

swoim biurze, urzędzie albo banku... A więc nie może po nią przyjść. To by wyjaśniało,

dlaczego nikt go nigdy nie widział. Tak, ona na pewno ma chłopaka. Narzeczonego.

Kawalera, jak to nazywa moja babcia. A w takim razie nie ma powodu, żeby się obraziła za

kawalerskie oczka. I za komentarz wymyślony przez Julkę.

Nagle, gdy byłam w połowie kaligrafowania karteczki, przy słowie „niech”, ktoś

załomotał do drzwi.

- Ojciec znów zapomniał kluczy - westchnęła Julka, a my nie mogłyśmy się

zdecydować, czy powinnyśmy się schować pod kuchenny stół, czy raczej uciec do jej pokoju.

Zanim jednak udało nam się wybrać kryjówkę, Julka otworzyła drzwi, a zza nich dobiegł

chropowaty, męski, cudowny głos. Głos Tomka!

- Sorry, że przychodzę o takiej porze, ale zobaczyłem światło...

- Przecież ci mówiłyśmy, że będziemy siedziały do rana - powiedziała Julka, a ja

przyglądałam się jej uważnie. Niby wiedziałam już, że nic ich nie łączy, ale jakoś nie do

końca w to wierzyłam. Czy to możliwe, żeby Julka nie zauważyła, jaki to fantastyczny

chłopak? Mieszkając koło niego, widując go dzień w dzień... Przyjrzałam się jej ukradkiem,

ż

eby się nie zorientowała, że ją obserwuję. Przyjrzałam się - i odetchnęłam z ulgą. Ona w

ogóle na niego nie patrzyła! Bez wątpienia ciasteczka interesowały ją znacznie bardziej niż

Tomek. Ciasteczka i Krzysiek Więcek.

- Co z Krzyśkiem? - zapytała troskliwie. - Dowiedziałeś się czegoś?

- Niczego - odpowiedział dryblas z moich marzeń. - Artur siedzi sam w domu i gryzie

paznokcie z nerwów, rodzice nie wrócili z komisariatu, nie odbierają komórki...

Już chciałam zapytać, po co w takim razie przyszedł. Skoro nie miał żadnych

wiadomości, nie musiał nas chyba nachodzić w środku nocy? Oczywiście, nie miałam nic

przeciwko jego wizycie, ale wolałam, żeby się tego nie domyślił. Postanowiłam więc być

odrobinę nieprzyjemna i zapytać, czego tu szuka. No, może trochę delikatniej... ale jednak dać

mu do zrozumienia, że wcale się nie cieszę. Żeby sobie tylko nic nie pomyślał! Nie zdążyłam

jednak powiedzieć ani słowa, bo odezwał się Tomek:

- Co to za zapach? - pociągnął nosem i ruszył w stronę kuchni. - Coś się pali czy mnie

się wydaje?

ROZDZIAŁ 13

KATASTROFA

Z ciasteczek niewiele zostało. Większość miała kolor oczu Murzyna. Nie, co ja

mówię, jakiego Murzyna? Murzyni przecież też mają białe białka... A w tych ciastkach nic

nie było białe. Ani beżowe, ani morelowe, jak dżem. Wszystko było czarne, czyli zwęglone.

- Dwie sztuki uratowane - Tomek triumfalnym gestem uniósł dwa ciasteczka.

Wyglądały prawie normalnie. Może były trochę rumiane, ale wciąż przypominały ciastka.

- Ja mam też dwa, z tej blachy - Julka ostrożnie przełożyła to, co ocalało, na talerzyk. -

I jeszcze jedno, od biedy...

- Ja też mam jeszcze jedno, bardzo ładne - uśmiechnął się Tomek. - To już sześć...

Chyba wystarczy?

- Po dwa oczka na kawalera, to razem trzech... - nie bardzo rozumiałam, co liczy

Zuzka. - Skoro mają za nią wodzić oczyma czy strzelać oczyma, czy jak to tam napisałyśmy,

to musi ich być więcej niż jeden. Ale trzech to chyba całkiem sporo jak na adoratorów?

- O co chodzi? - nie rozumiał Tomek. Ale tylko przez moment. Bo natychmiast się

domyślił: - To są kawalerskie oczka, tak? Moja babcia też takie piekła. Nauczyła mnie

zagniatać ciasto, jak byłem jeszcze w przedszkolu. Bo kawalerskie to znaczy łatwe, takie że

każdy może się nauczyć... nawet kawaler, który mieszka bez żony i bez mamusi. Przepis dla

każdego, bez względu na umiejętności.

Ach, więc to o to chodziło! To wcale nie były oczka kawalerów, którzy będą

podrywać naszą wychowawczynię! To były oczka, które umie zrobić każdy, nawet ktoś, kto

ma dwie lewe ręce... Na szczęście Marta Mądra nie musi o tym wiedzieć!

- Czekamy, aż wystygną, i pakujemy - zarządziła Zuzia, a ja zadałam pytanie, z

którym zwlekałam już od paru minut. I które koniecznie musiałam zadać, zanim zakocham się

na dobre. Teraz, kiedy wiedziałam, że Tomek zna hiszpański, świetnie gra w szachy i w

dodatku umie robić ciastka, choćby najprostsze, byłam bliżej zakochania niż kiedykolwiek

przedtem. Nawet te szachy przestały mi przeszkadzać i zrobiły się jakieś atrakcyjne. Nie

mogłam do tego dopuścić! Nie mogłam się zakochać! On jest przecież dużo starszy! Jest w

trzeciej klasie i na pewno nie będzie zawracał sobie głowy pierwszoklasistką. Wyjdę tylko na

idiotkę. A ja bardzo nie lubię wychodzić na idiotkę. Więc musiałam powiedzieć to, co

ułożyłam sobie w myślach, gdy tylko go zobaczyłam w progu:

- A po co ty tu w ogóle przyszedłeś, skoro nie wiesz nic nowego o Krzyśku?

Nie brzmiało to sympatycznie i czułam się okropnie, mówiąc coś takiego... Jednak

skoro nie chciałam, żeby nabrał podejrzeń, że mi się podoba, to musiałam udawać, że w ogóle

mnie się nie podoba... Musiałam i już. Dziewczyny, którym kilkadziesiąt minut wcześniej

opowiadałam z wypiekami na twarzy o swoim uczuciu do dryblasa, patrzyły na mnie

przerażone. On za to w ogóle się nie przejął.

- Przysłała mnie mama - powiedział spokojnie. - Przeprasza, że o takiej porze, ale coś

jej się nie zgadza z bukietami. Mówi, że jej zdaniem zamówiłyście o jeden za mało. Bo

wszystkie pierwsze klasy mają po czternaście przedmiotów, nie licząc godziny

wychowawczej, a wy zamówiłyście trzynaście. No i nie wie, czy to pomyłka, czy ktoś uczy

was dwóch przedmiotów... Tak jak u nas w klasie pani Zawadzka...

Słysząc swoje nazwisko, Zuzia zaczerwieniła się i spuściła wzrok. Ale Tomek nie

zwrócił na to uwagi. Chyba nawet nie wiedział, że pani Zawadzka, ucząca go jednocześnie

chemii i fizyki, to mama Zuzi...

- Zapomniałyśmy o Mądrej! - złapałam się za głowę. - Rety, wszystkich policzyłyśmy,

tylko naszej wychowawczyni nie! I co teraz będzie?

- Przecież mamy dla niej prezent... dwadzieścia osiem prezentów... - Zuzia usiłowała

zbagatelizować sprawę. - Wcale nie zapomniałyśmy, tylko uznałyśmy... to znaczy, ja

uznałam, a wy się ze mną zgodziłyście, wtedy pod kwiaciarnią, że nie musimy dawać jej

kwiatów. Moja mama zawsze i tak ma za dużo kwiatów, ona pewnie też ma... - chciała dodać

coś jeszcze, ale umilkła, rozumiejąc, że zdradziła Tomkowi to, czego jeszcze nie wiedział: że

ma coś wspólnego z najbardziej wymagającą nauczycielką w szkole. Że ma z nią wspólne

nazwisko, wspólne geny, wspólne obiady, stół i wspólny dach nad głową. I nawet niektóre

bluzki ma wspólne, bo pani Zawadzka to niewysoka osoba, ubierająca się zdecydowanie spor-

towo. Zupełnie jak Zuzia. No, ale tego o bluzkach to już się Tomek chyba nie mógł domyślić.

- Może jednak przydałby się chociaż taki malutki, skromny bukiecik do tej paczki... -

westchnęła Julka. - Byłoby jej miło.

- Julka ma rację - powiedziała Emma. I tylko ja się nie odzywałam. Znów odebrało mi

głos, kiedy patrzyłam na Tomka. Stał tak blisko, że niemal mogłam go dotknąć. I nic nie

wiedział o moich uczuciach. Nawet się nie domyślał... bo zrobiłam wszystko, żeby się nie

domyślił! A teraz stałam jak zaczarowana, bojąc się poruszyć, żeby gdzieś na twarzy nie

pojawiło mi się to zauroczenie, żeby mnie nie zdradziło...

- Nie mamy już pieniędzy - pokręciła głową Zuzia. - Nie stać nas na bukiecik,

wszystko wydałyśmy. Ostatnie grosze poszły na pudełko... Chyba najdroższe pudełko świata!

Tomek oczywiście zainteresował się tym, jak wygląda pudełko, w które chcemy

zapakować dwadzieścia osiem prezentów. Julka wzięła go za rękę i zaprowadziła do swojego

pokoju.

Wzięła go za rękę jak starego kumpla, jak brata - powtarzałam sobie w myślach. Nie

chciałam być zazdrosna! Naprawdę nie chciałam!

Nagły wrzask Julki sprawił, że momentalnie zapomniałam o zazdrości i nawet o

Tomku, o jego istnieniu...

- Pudełko zalane! Katastrofa! - wybiegła z pokoju blada jak ściana. - Całe zalane

sokiem!

Weszłyśmy do jej pokoju. Rzut oka na podłogę wystarczył, by zrozumieć, co się stało.

Kiedy przyszedł do domu pan Ździebełko, kiedy stał na środku pokoju i przymilał się do nas,

usiłując zrobić dobre wrażenie, musiał potrącić szklankę. Jego wielka stopa pewnie nawet

tego nie poczuła... Ale sok zniszczył piękne pudło w słoneczniki.

- Może gdybyśmy to od razu zauważyły, dałoby sie to jakoś zetrzeć, coś uratować...

gdybyśmy zauważyły... - lamentowała Julka. Ale nie zauważyłyśmy. Gdy tylko jej ojciec

wyszedł, pobiegłyśmy do kuchni, zająć się wypływającym ciastem. No i pudełko przemokło,

zabarwione w kilkunastu miejscach na pomarańczowo. W pokrywce, na którą wylała się

większość soku, zrobiło się wgłębienie, dziura prawie... Nie było już czego ratować. To była

prawdziwa katastrofa. Najpierw te spalone ciastka, teraz wylany na pudełko sok... Czy nie

było tak, że Tomek przynosił nam pecha?

- Chodźcie do kwiaciarni - powiedział Tomek, nie wiedząc, że podejrzewam go o

takie okropne rzeczy jak przynoszenie pecha. - Mama coś wymyśli.

- Nie mamy pieniędzy na nowe opakowanie - zaprotestowała Zuzia. - Nie stać nas

nawet na najmniejszy bukiecik, a co tu dopiero mówić o nowym pięknym pudełku za dwie

czy trzy dychy.

- Zapakujcie wszystkie prezenty w worek i chodźcie do mojej mamy do kwiaciarni -

powtórzył Tomek tym razem znacznie bardziej stanowczo.

I tak nie miałyśmy lepszego pomysłu. Mogłyśmy siedzieć i rozpaczać w domu Julki,

przy stole, pod którym kuliły się cztery wielkie słonie z różowego marmuru, albo iść do

kwiaciarni, do milej pani w okrągłych okularkach o wyglądzie szczęśliwej Palomy Picasso.

Wybrałyśmy drugie rozwiązanie.

ROZDZIAŁ 14

IKEBANY

Nie martwcie się, wszystko ślicznie zapakujemy - mama Tomka strasznie się przejęła

zalanym pudełkiem. - Swoją drogą, fajne z was dziewczyny, nie idziecie na łatwiznę, nie

kupujecie byle bukiecika, tylko robicie taką niesamowitą paczkę. Wasza wychowawczyni na

pewno się wzruszy.

- Mamy nadzieję, że się wzruszy - przyznała Zuzia. I opowiedziała o swojej mamie,

która nie ma gdzie stawiać kwiatów po Dniu Nauczyciela, końcu roku szkolnego i

imieninach. - Chcemy, żeby miała coś trwalszego... No, ale teraz stwierdziłyśmy, że kwiatek,

choćby najmniejszy, też by się przydał... Tylko już nie mamy na niego pieniędzy.

- Nie martwcie się pieniędzmi - machnęła ręką mama Tomka, miła i serdeczna. A

przecież wiedziałyśmy od Julki, że nie powodzi jej się najlepiej. Była jedyną ubogą osobą na

osiedlu dla bogaczy! - Jakoś to policzymy, żeby było dobrze. Najważniejsze pytanie: co

chcecie jej dać?

- Coś, co będzie stałe - powiedziała Emma poważnie. Przez chwilę miałam wrażenie,

ż

e chodzi jej o ciało stałe. Ale co? Beton? Kamień? Plastik?

- Stałe? - pani Ola zdziwiła się tak samo jak ja.

- Coś co będzie długo stało! - zrozumiała Zuzia. W końcu to ona w kółko mówiła o

tych kwiatach, które więdną po dwóch dniach. I o tym, że jej mama woli takie, które

przetrwają choć trochę dłużej. A więc to miała namyśli Emma...

- Może zrobimy ikebanę? - zaproponowała mama Tomka. - Śliczną ikebanę, która

będzie stała nawet miesiąc...

- Ikebanę? - nie byłyśmy pewne, co ma na myśli.

- Kompozycję z kwiatów wywodzącą się z Japonii - pani Ola wzięła z półki nad ladą

wielką książkę i pokazała nam kilka zdjęć. Były na nich egzotyczne kwiaty, ułożone w

płaskich naczyniach, sterczące na wszystkie strony...

- Nie muszą być wcale egzotyczne - odgadła nasze myśli. - Można zrobić ikebanę z

goździków, z gerber, róż, frezji, chryzantem... Właściwie z wszelkich kwiatów. Jak zwykły

bukiet. Chodzi tylko o to, by nie wsadzać ich do wazonu, tylko w gąbkę. Może być specjalna,

z kwiaciarni, taka jak ta... ale może być też zwykła, taka jak gąbka do mycia. Podlewa się ją,

najlepiej mieszankami przedłużającymi życie kwiatów, są prawie w każdej kwiaciarni... Jeśli

jej nie ma, to zwykłą wodą, ale przegotowaną... I już. Taka ikebana może stać tygodniami.

- Umie pani zrobić takie ikebany jak w Japonii? - nie mogłam uwierzyć. - Jak w tej

książce?

- Pewnie, że umiem - mama Tomka zaprosiła nas ruchem dłoni na zaplecze. Czego

tam nie było! Na stole stała wielka ikebana... Ogromna, zajęłaby całe moje biurko... Chyba to

była ikebana? Były w niej nie tylko kwiaty, ale też mnóstwo gałązek, całkiem suchych, i

jakieś trawy... Wszystko włożone do niedużej czarnej miseczki. Usiłowałam zobaczyć, czy w

tej miseczce jest jakaś gąbka, ale wszystko przykryto od góry mchem.

- Szukasz gąbki? - domyśliła się pani Ola. - Pewnie, że jest! Chodzi tylko o to, żeby ją

zamaskować... Tak jak tę tutaj.

- To śliczne - powiedziała Emma.

- Śliczne - przytaknęłyśmy ja, Julka i Zuzia.

- Ta jest bardzo duża, ma stać w restauracji... Ale mogłybyśmy zrobić dla waszej

wychowawczyni mniejszą, jak myślicie? - Paloma Picasso po raz kolejny uroczo się

uśmiechnęła.

- Pewnie, że tak - zapaliłyśmy się natychmiast.

- I mogłybyście powiesić swoje prezenty na gałązkach, wszystkie są chyba malutkie?

Wyglądałoby to jak egzotyczna choinka w środku jesieni.

- Super! - Julka aż podskoczyła z radości. - Pani ma zawsze niesamowite pomysły...

Tylko że, niestety, dwa prezenty są trochę większe... Mój wiersz i karykatura, którą

narysowała pani Adams.

- Pokażcie tę karykaturę - zażądała pani Ola. - Niech się pośmieję...

Dopiero teraz dotarło do nas, że jeszcze nie widziałyśmy rysunku mamy Emmy. Jak

mogłyśmy nawet nie poprosić, żeby nam pokazała, jak wygląda karykatura Marty Mądrej?

Jak mogłyśmy?! To wszystko przez ten zwariowany dzień, sprawę z torbą, ze spodniami,

potem z prezentami, z ciastkami, z ojcem Julki... Zupełnie zapomniałyśmy i o karykaturze, i o

wierszu.

- A skąd twoja mama wiedziała, jak Mądra wygląda? Przecież widziała ją dzisiaj

pierwszy raz, jak przyszła cię wypisać ze szkoły - zdziwiła się Zuzka, jak zwykle bezbłędnie

kojarząca fakty. - Co, od razu po tej awanturze przysiadła na korytarzu i ją narysowała?

- Widziała ją wcześniej, jak mnie zapisywała do szkoły, to znaczy przenosiła z druga

klasa do pierwsze, jeszcze we wrzesień... wrześniu... Tylko chwilę, ale widziała - wyjaśniła

Emma i wyjęła z torby, do której wsadziłyśmy wszystkie prezenty, zwinięty w rulon portret.

- Mój wiersz też zwiniemy w rulon i przewiążemy wstążeczką! - ucieszyła się Julka. I

nie powiedziała już nic więcej. Bo całkowicie nas zatkało na widok karykatury. Mogłyśmy się

spodziewać, że pani Adams ma talent... Skoro rysowała w Anglii reklamy, a nawet plakaty...

Ale że aż TAKI talent?! Tego się nie spodziewałyśmy!

- Mądra jak żywa - powiedział Tomek gdzieś za naszymi plecami. Wszystkie

drgnęłyśmy jak na komendę. Gdy tylko przyszłyśmy do kwiaciarni, gdzieś go wcięło, a teraz

wraca, w dodatku z dzbankiem pełnym gorącej herbaty!

- Mądra jak żywa - przytaknęłam, wpatrując się z niedowierzaniem w narysowane

czarnym tuszem cieniutkie jak nitki brwi, gęsty koński ogon i charakterystyczny uśmiech, w

którym nasza wychowawczyni zawsze pokazuje tylko dwa górne zęby. Jak mama Emmy

zdołała to wszystko uchwycić po dwóch krótkich spotkaniach?!

- Pijcie herbatę, póki gorąca - powiedział Tomek, siadając dokładnie naprzeciwko

mnie. No tak, teraz już na pewno nie powiem ani jednego sensownego zdania...

- Czytaj swój wiersz, Julka - zażądała Zuzia. Julka wyciągnęła z torby karton, na

którym go pisała, i zaczęła czytać, wyjątkowo speszona. Czyżby się bała, że Marta Mądra się

obrazi? Ale za co? Przecież żaden fragment nie mówił o niej nic złego! Przeciwnie, cały

wiersz wychwalał ją pod niebiosa. Był po prostu idealny!

- Przemyślałam sprawę. Niestety, nawet największa ikebana nie będzie wyglądać

dobrze z dwudziestoma sześcioma paczuszkami i dwoma rulonami kartonu zawieszonymi

wśród kwiatów - powiedziała pani Ola, gdy już wszystkie dostatecznie się nazachwycałyśmy

wierszem Julki. - Może raczej dacie jej bonsai? Malutkie drzewko, które nie urośnie nawet za

dwadzieścia lat, jeśli tylko będzie się go doglądać...

- A ona będzie umiała go doglądać? - zapytał Tomek. - Nie wygląda na aż taką mądrą,

by umiała zadbać o bonsai...

- Dołożymy jej książkę - jego mama nie widziała problemu. - To jak, dziewczyny,

wszystko ustalone? Prezenty pakujemy w jedną wielką paczkę... Zrobię cukierek z folii do

pakowania kwiatów, co? Gigantyczny cukierek, w którym będą wszystkie prezenty.

Karykatura i wiersz też się tam zmieszczą, bez problemu... Taki cukierek z folii albo papieru

to najlepszy sposób na pakowanie nieforemnych prezentów, zapamiętajcie to! Do tego

zamiast bukiecika dacie jej bonsai. Zmieści się nawet w najmniejszym mieszkanku. A dla

pozostałych nauczycieli zwykłe bukieciki, tylko dla jednego lub dwóch waszych ulubionych...

i może dla dyrektora zrobicie ikebany. Jeśli chcecie, oczywiście...

- Pewnie, że chcemy! - zachwycił nas ten pomysł. - Pomoże nam pani?

- Pomogę - pani Ola podała każdej z nas malutką zieloną gąbkę. - Zrobicie cztery

ikebany, zgoda? Każda jedną...

- Ale nam nie wystarczy pieniędzy - zaprotestowała Zuzia. - Bonsai, ikebany, książka,

pakowanie prezentów, bukiety... Nie stać nas nawet na połowę tego!

Pani Ola jednak w ogóle się nie przejęła jej protestem. Położyła palec na ustach,

podniosła suchą gałązkę i wbiła w sam środek gąbki.

- Najważniejsze to wyznaczyć oś ikebany. Środek, wokół którego wszystko będzie się

układać. Oczywiście wcale nie musi być pośrodku - zaczęła swój wykład. I nagle rzuciła

groźnie: - A ty, Tomek, idź spać! Natychmiast! Nie jesteś tu potrzebny.

Byłam jej wdzięczna. Gdyby został, na pewno nie zapamiętałabym ani słowa z lekcji

robienia ikebany. A to było tak ciekawe!

Minęła druga w nocy. Miałyśmy już wychodzić. Ikebany, bukiety, prezenty, bonsai -

wszystko leżało na zapleczu, gotowe do zabrania rano, w drodze do szkoły.

- Dziękujemy - powiedziałyśmy chórkiem. Wszystkie oprócz Julki. Bo Julka stała

przy szklanej półce i z zachwytem wpatrywała się w kolorowe świeczki.

- Możesz je zrobić sama - powiedziała pani Ola, powstrzymując ziewanie. - Ja robię je

tutaj, na zapleczu kwiaciarni, bez żadnych szczególnych narzędzi.

Oczywiście natychmiast zrezygnowałyśmy z wyjścia z jej magicznego sklepiku. Jak

to: robi je sama? Błękitne świeczki, z muszelkami w środku? I te wypełnione ziarenkami

kawy? I te z zatopionym kwiatkiem?

- Zbieram szklane naczynia, nawet obtłuczone - tłumaczyła mama Tomka. - Kupuję

szklaneczki i kieliszki na wyprzedażach, przynoszą mi je znajomi i stali klienci... Potem w

aptece kupuję stałą parafinę. Albo wyłudzam parafinę, już zużytą, z gabinetów fizykoterapii...

Mieszam ze starymi świeczkami, niedopalonymi do końca. Cała rodzina mi je przynosi i stali

klienci, tak jak niepotrzebne szklanki... Farbuję ten wosk, czy raczej parafinę, farbkami do

jajek wielkanocnych albo barwnikami do farbowania tkanin, wymieszanymi z małą ilością

wody... A czasami nawet sokiem z buraków... Potem kupuję sznurek, koniecznie bawełniany,

robię z niego knot... No i już.

- Już? - nie rozumiałyśmy. Stała parafina, sok z buraków, kawałek sznurka, obtłuczona

szklanka... i z tego ma być świeczka z ziarenkami kawy w środku?

- Parafinę i świeczki rozgrzewam, mieszam z farbką, zalewam knot i to, co ma być w

ś

rodku... Na przykład muszelki, no i już. Kiedyś wam pokażę - pani Ola najwyraźniej uważała

to, co robi, za zupełnie normalne i bardzo, bardzo proste. Proste jak bawełniany knot.

- Przyjdziemy na lekcję - powiedziała Julka. I nagle zamarła. - A znicze też tak można

zrobić?

- Można - przytaknęła mama Tomka. - Ale po co chcesz je robić, przecież można

kupić piękne znicze dosłownie za grosze. Zwłaszcza teraz, przed Wszystkimi Świętymi...

- Chcę zrobić szczególne znicze - wyjaśniła Julka, niczego nie wyjaśniając. - Potem

wam powiem, jak to sobie przemyślę... Może jutro? Na pewno przyjdę do pani na lekcję!

Dobranoc!

- Dobranoc - powiedziała pani Ola niepewnie. Sprawa zniczy ją chyba też

zaintrygowała...

ROZDZIAŁ 15

CICHY WIELBICIEL

I jeszcze notesik, jaki śliczny! Jaki malutki! - Mądra była naprawdę wzruszona

naszymi prezentami. - A ta karykatura! O Boże! Emma, podziękuj mamie! Jest cudowna!

Oprawię ją w ramki jeszcze dzisiaj! I to drzewko bonsai, kochani... Zawsze o takim

marzyłam! Naprawdę! Nie zmyślam! A to co? Wiersz? Mam go przeczytać na głos?

Dwadzieścia siedem osób zahuczało z aprobatą. Dwadzieścia siedem... bo miejsce

Krzyśka wciąż było puste. I nikt nie wiedział, co się stało. Nikt, chyba oprócz Mądrej. Nie

odważyliśmy się jednak jej zapytać. Nie w takim dniu...

Mądra Marta ma nazwisko odpowiednie

Charakteru jej zła cecha się nie ima

W głowie ma poukładane wszystko świetnie

Mądrze mówi, czy to lato, czy też zima.

Marta Mądra to dziewczyna jest prześliczna

I niejeden pewnie chłopak o niej marzy

Jest wesoła, i dowcipna, i liryczna

A w kucyku jest ogromnie jej do twarzy.

I w dodatku to nauczycielka znakomita

Kompetentna, sprawiedliwa, pełna troski

Przy niej nieuk nawet w mig rozkwita

Marta Mądra to jest wychowawca boski!

- Jesteście kochani... - Mądra miała w oczach łzy, naprawdę! - Bardzo się bałam tej

pracy, tego, że nie dam sobie rady jako wychowawczyni... ale z taką klasą to sama

przyjemność. Dziękuję, kochani... Nie sądziłam, że dzisiejsza młodzież może być taka

wrażliwa... Ot, choćby przykład z ostatniej chwili: Julka Ździebełko przyszła dziś przed

lekcjami zapytać, czy mogłabym wystosować do urzędu gminy pismo z prośbą o zgodę na

sprzedawanie zniczy przez uczniów pod cmentarzem, oczywiście na cele charytatywne...

Jesteście najcudowniejszą klasą, jaką mogłam sobie wymarzyć. Dziękuję. Nigdy nie zapomnę

tego Dnia Nauczyciela.

Julka poprosiła ją o jakąś zgodę? Nic nie rozumiałyśmy! W nocy pytała panią Olę o

to, jak się robi znicze, ale nie wiedziałyśmy, że mówi poważnie... I że to dotyczy także nas.

No bo przecież sama ich sprzedawać nie będzie. I jaki cel charytatywny? O co jej chodziło?

Już miałam napisać kartkę i wysłać do ławki pod oknem do Julki i Emmy, ale nagie

usłyszałam, jak Zuzia mówi cichutko:

- Został pani do rozpakowania jeszcze jeden prezent... No tak, kawalerskie oczka!

Prezent, który kosztował nas najwięcej wysiłku. W tym momencie strasznie się

zdenerwowałam: nagle przypomniałam sobie, że w przepisie było coś o cukrze pudrze.

Miałyśmy go nawet zrobić, skacząc po zwykłym cukrze włożonym w woreczek.., Całkiem

nam to wyleciało z głowy! Postanowiłam nie denerwować Zuzi i nic o tym nie mówić. W

końcu i tak było za późno... Mogłam tylko mieć nadzieję, że ciasteczka bez cukru pudru też

nadają się do jedzenia.

- Już otwieram! - Mądra sięgnęła do ostatniej paczuszki, pociągnęła za kokardkę i

wyjęła sześć ciasteczek. Okrągłych i ślicznych. Jedynych, które ocalały.

- Jakie ładne! - ucieszyła się nasza wychowawczyni. - O, i jest karteczka...

Wszystkie inne karteczki Mądra czytała na głos, komentując je dowcipnie i dziękując

nam po stokroć. Ale tym razem nie przeczytała głośno ani słowa. Rzuciła tylko okiem na

błękitny kartonik, a przez jej twarz przebiegł jakiś ponury cień. Czyżbyśmy zrobiły coś nie

tak? Nawet już nie pamiętałam, co tam napisałyśmy!

- Co tam jest napisane? - zapytała Monika Frankowska. - Cała klasa jest ciekawa,

nasze gospodynie nikogo nie wtajemniczyły w swój plan...

Miałam ochotę ją zamordować! Nie była zainteresowana rozmowami o prezencie dla

Mądrej, nie mogła poświęcić nam nawet pięciu minut po lekcjach... A teraz mówi, że

miałyśmy jakiś sekretny plan! To był rozpaczliwy plan, Emma uratowała nas dosłownie w

ostatniej chwili... A Monisia jeszcze narzeka!

- Nie wiecie, co tu jest napisane? - spojrzenie Marty Mądrej było zimne jak stal! I ten

jej głos, nieprzyjemny, lodowaty jak nigdy... - No to proszę, już czytam: „Te ciasteczka

nazywają się kawalerskie oczka. A więc niech kawalerowie wypatrują za Panią oczy!”

Myślicie, że to dowcipne?

Rety, trafiłyśmy widocznie w jakiś słaby punkt! O tych chłopaków z wiersza jakoś się

nie obraziła, ale tutaj o kawalerów tak...

- To przepis mojej babci - usiłowała ratować sytuację Julka. - Te ciastka naprawdę

mają taką nazwę. My nie chciałyśmy...

- Więc to nie ma nic wspólnego z fałszywym alarmem, z informacją o podłożeniu

bomby? - Mądra patrzyła na nas z niedowierzaniem. - Wy nie dlatego...? Przepraszam, chyba

mam obsesję...

- Co ma wspólnego z panią tamta bomba? - zapytała Monisia. Nikt inny nie

odważyłby się zadać takiego pytania, ale ona nigdy nie miała oporów. Chciała wiedzieć, więc

pytała. Naszą panią od historii zapytała kiedyś nawet, czy nie powinna być już na emeryturze,

bo staro wygląda. Bez chwili wahania! Więc niby dlaczego miałaby się teraz zastanawiać,

choćby przez sekundę, nad swoim pytaniem?

- Chyba muszę wam powiedzieć - nasza wychowawczyni wyglądała, jakby się miała

rozpłakać. - Skoro sama zaczęłam... Lepiej powiedzieć, niż pozwolić, żeby narosły plotki,

prawda? Chociaż to takie krępujące... Więc chodziło o mnie... Pewien mężczyzna, młody

mężczyzna, chłopak właściwie.... Nie znam go... Mieszka w bloku koło szkoły, nie pracuje,

spędza całe dnie z lornetką w oknie... No i wyobraził sobie, że jestem jego ideałem. Czekał na

mnie często po lekcjach, proponował spotkania... Ja nie chciałam, ignorowałam go,

wsiadałam do samochodu i odjeżdżałam mu sprzed nosa... Uważałam, że nie ma się czym

przejmować, że mu szybko minie... Ale nie minęło. On był sprytny i naprawdę miał obsesję.

Zaczepił kiedyś Krzysia Więcka, wypatrzył przez lornetkę, że chodzi do mojej klasy...

Ach, więc tu zaczynała się rola Więcka! Nareszcie zaczynałyśmy rozumieć, po co był

przesłuchiwany!

- Krzyś powiedział mu, jak się nazywam. Opowiedział wszystko, co o mnie wiedział.

Niezbyt wiele, na szczęście - Marta Mądra schowała głowę w ramionach. - Facet postawił

Krzysiowi lody... A Krzyś podał mu swój plan lekcji... No i ten mężczyzna zadzwonił do

szkoły, powiedział, że ukrył gdzieś bombę...

- Ale po co? - tym razem to ja odezwałam się prawie równie głupio jak Monisia. Nie

widziałam jednak żadnego związku! - Zadzwonił i powiedział o bombie, bo się w pani

zakochał?

- Tak - przytaknęła nasza wychowawczyni. - To brzmi bez sensu... ale on po prostu

chciał mnie zobaczyć. Tak potem powiedział Krzysiowi. Chciał, bym stała bez ruchu, zamiast

odjeżdżać samochodem wprost sprzed jego nosa. Pomyślał, że w czasie ewakuacji na pewno

będę sterczeć godzinami na boisku. Nie wziął pod uwagę tylko tego, że szkołę otoczy policja i

ż

e nie będzie mógł się do mnie zbliżyć i porozmawiać.

- A Krzysiek? - nie rozumiałam. - Dlaczego zniknął w czasie ewakuacji?

- Bo skojarzył, że to ten jego znajomy, facet od lodów... Że to może być jego robota.

Tamten coś kiedyś mówił o alarmach bombowych... Krzyś to sobie przypomniał i pobiegł to

sprawdzić. Niczego się nie dowiedział, facet oczywiście wszystkiego się wyparł. Ale Krzyś

nie wytrzymał, opowiedział o sprawie swojemu koledze... a kolega poszedł na policję.

- I co, aresztowali Krzyśka za współudział? - byłam w szoku.

- Nikt go nie aresztował - roześmiała się Marta Mądra, pokazując jak zwykle swoje

dwa duże białe zęby. Jak na rysunku pani Adams! - Krzyś długo wczoraj zeznawał, prawie do

północy, jego mama dzwoniła dziś rano i prosiła, żeby usprawiedliwić mu nieobecność...

Jutro już będzie normalnie w szkole, od pierwszej lekcji. Nareszcie wszystko było jasne!

Przynajmniej tak mi się wydawało. Bo Zuzka miała jeszcze jedno pytanie:

- A dlaczego tak się pani zdenerwowała, słysząc, że te ciastka nazywają się

kawalerskie oczka?

- Bo on mówił... nie wiem, czy powinnam zdradzać wam takie szczegóły... Bo on

powtarzał, że jest moim kawalerem, a ja damą jego serca...

No tak, teraz wiedziałyśmy już wszystko.

- To co, może teraz pójdziecie ze swoją wychowawczynią do kina? - zaproponowała

Marta Mądra. - Nie będzie dziś lekcji, ale do kina chyba możemy się przejść razem?

Wszyscy radośnie pokiwali głowami. Wiedzieliśmy już, że Krzyśkowi nic nie grozi. I

nie było żadnej bomby, tylko cichy i niezbyt mądry wielbiciel naszej wychowawczyni. Było

mi go nawet żal, odrobinkę, ale żal. Zmarnował sobie życie przez taką głupotę...

- Szkoda tylko, że wciąż nie wiemy, kto pociął torbę Emmy i ukradł jej zdjęcia -

szepnęła do mnie Julka, gdy wychodziłyśmy z klasy. A ja nie odpowiedziałam. Bo

zobaczyłam, że drugim, pustym, szkolnym korytarzem idzie Tomek. Z całkiem prosto obciętą

grzywką! A w dłoni trzyma mały bukiecik stokrotek. Skąd on wziął stokrotki w

październiku?! Myślałam, że idzie do Mądrej... ale nie, on minął ją i wszystkie dziewczyny z

naszej klasy i stanął przede mną. Przede mną, ze stokrotkami!!!

- Nie jestem nauczycielką, nie mam dziś imienin ani urodzin - starałam się udawać, że

cała ta sprawa mnie nie dotyczy, że nic nie rozumiem... Zresztą, ja naprawdę nic nie

rozumiałam. Byłam dla niego ostatniej nocy taka okropna, a on mi tu wyjeżdża ze

stokrotkami?

- Pomyślałem... że może... że może byśmy poszli razem... to znaczy... pomyślałem, że

może przydadzą ci się stokrotki? Wszystkiego najlepszego! - wcisnął mi bukiecik i uciekł.

A ja miałam straszną ochotę pobiec za nim! Ale nie pobiegłam, oczywiście. Bo co

miałabym powiedzieć, gdybym go już dogoniła? Że stokrotki to moje ulubione kwiatki? I że

też mu życzę wszystkiego najlepszego, na dziś i na całe życie? Bez żadnej okazji?

Możesz zrobić to, co Bractwo Zeta...

tylko jeszcze lepiej!

NIEFOREMNY PREZENT lub 28 prezentów razem)

Potrzebne będą:

nieforemny prezent

trochę folii lub papieru: ładnego, lecz niezbyt drogiego

(najlepiej takiego, który już masz w domu -

mogą być skrawki)

ś

liczny papier lub folia do kwiatków

dwa Kawałki wstążeczki

taśma klejąca

nożyczki

1. Z każdego nieforemnego prezentu można zrobić prezent foremny. A przynajmniej

taki, który będzie nadawał się do zapakowania. Jeśli masz wazonik, kubek, krem w

dziwacznej tubce, glinianą figurkę albo - jak Bractwo Zeta - 28 małych paczuszek, które

chcesz zapakować w jedną wielka pakę, poszukaj koniecznie ładnego papieru, którego ci nie

ż

al. Nie gazety, tylko resztek papieru do pakowania, szarego papieru, w który rodzice zawijali

paczkę (szare i brązowe ekologiczne opakowania są teraz szalenie modne'.), lub folii - im

sztywniejszą, tym lepsza.

2. Folię lub papier zgnieć mocno, a potem obłóż nim prezent z wszystkich stron. W

ten sposób nie tylko ochronisz podarunek (np. przed rozbiciem, jeśli jest kruchy), ale też

nadasz mu kształt, który będzie łatwiej owinąć. Jeśli chcesz zrobić, podobnie jak mama

Tomka, cukierek - gigant, postaraj się, by papier z prezentem w środku przybrał formę

kulistą.

3. Przygotuj papier albo sztywną folię, z której zrobisz cukierek. Powinna być

kwadratowa lub prostokątna. Na środku połóż kulę z prezentem wewnątrz.

4. Zawiń kulę tak, by folia lub papier z prostokąta zamieniły się w rulon. Kula

powinna leżeć pośrodku, a rulon na obu końcach musi być pusty. Inaczej nici z cukierka!

5. Żeby papier się nie rozwinął, na samym środku (tam, gdzie leży prezent) zaklej

rulon dwoma lub trzema kawałkami taśmy klejącej.

6. Końce rulonu skręć tak jak w cukierku (najlepiej w przeciwnych kierunkach, czyli

jeden w lewo, a drugi w prawo; dzięki temu będzie można rozwinąć paczkę jak cukierek,

pociągając jednocześnie za oba końce!). Miejsca skręcenia przewiąż wstążeczkami. I już!

PS Jest jeszcze prostszy sposób, zwany ananasem albo sakiewką. Prezent kładziesz na

ś

rodku kwadratowego papieru lub folii, unosisz cztery rogi i związujesz tuż nad prezentem,

aby powstał „pióropusz” ananasa. To po prostu nie może się nie udać!