LILIANA FABISIŃSKA

ANDRZEJKOWA PRZEPOWIEDNIA

Bezsennik

czyli

O czym dziewczyny rozmawiają nocą

ROZDZIAŁ 1

AKCJA ZNICZ

Emma nie pojawiła się w szkole przez cale dwa tygodnie po Wszystkich Świętych.

Chciałyśmy ją odwiedzić, porozmawiać, przekazać jej wszystkie klasowe ploteczki... Ale ona

nie chciała. Jej mama przyszła do szkoły trzeciego listopada, czyli w poniedziałek zaraz po

weekendzie, który spędziłyśmy pod cmentarną bramą.

- Emma jest chora, przeziębiła się - powiedziała pani Adams do wychowawczyni. A

potem podała Zuzi złożoną na cztery części karteczkę. Zuzia szybko ją rozwinęła.

„Strasznie jestem chora, nie przychodźcie, nie dzwońcie, mam wysoką gorączkę.

Zadzwonię, gdy tylko poczuję się nieco lepiej”.

Pismo było Emmy, ale język... Przede wszystkim ona naprawdę kiepsko pisze po

polsku. Mówi coraz lepiej, ma już dobry akcent i błędów robi coraz mniej... Ale pisanie to

jakaś tragedia. W Anglii nigdy nie napisała po polsku ani słowa, dopiero się uczy. Dlatego

wszystkie Ż, Ź, RZ, H i CH, U i Ó to dla niej wciąż czarna magia.

- Niemożliwe, żeby napisała bez błędu „przychodźcie” - powiedziała Zuzia, myśląc

najwyraźniej o tym samym co ja. - I „dzwońcie”. Założę się, że napisałaby „cfoncie” albo

nawet „cfoncje”.

- Może sprawdziła w słowniku? - zastanawiała się Julka. - Ze słownikiem dałaby sobie

radę... Chyba by dała.

Ż

adna z nas nie była jednak przekonana, że tę kartkę naprawdę napisała Emma

całkiem samodzielnie.

- Język też jakby nie jej - kręciła głową Zuzia. - „Gdy tylko”? Napisałaby raczej „jak

wyzdrowieję” albo Jak mi przejdzie”, a nie „gdy tylko poczuję się lepiej”. No i „nieco”!

Kurczę, ona nigdy nie używa słowa „nieco”!

- Myślicie, że wcale nie jest chora? - zapytałam. - Że udaje?

Julka i Zuzia wzruszyły ramionami. Emma miała pełne prawo zachorować. W końcu

sterczałyśmy pod cmentarzem całe dwa dni. Emma była tam najdłużej. W sobotę przyjechała

już o szóstej rano, żeby rozłożyć stolik, ustawić znicze... W niedzielę, kiedy poszłyśmy się

ogrzać i napić gorącej herbaty, Emma została sama ponad godzinę. Nie miała nawet czapki.

- Pamiętasz, Żaba, namawiałaś ją, żeby chociaż na chwalę schowała się do sklepu albo

do samochodu twojej mamy, która wtedy do nas przyjechała. A ona powiedziała, że jest

zahartowana, że w Anglii zawsze jest zimno i mokro - westchnęła Julka. - I że tam nikt nie

nosi czapek i rękawiczek.

- Ale polski klimat ją zaskoczył, jak widać - pokiwałam głową. - W niedzielę

wieczorem, gdy zwijałyśmy stoisko, była cała zielona. Byłam pewna, że się rozłoży. Ale nic

do niej nie docierało. Nie chciała herbaty, powtarzała tylko: „Sprzedałyśmy osiemset zniczy!

To mnóstwo forsy!”.

- Nie mówiła „osiemset zniczy”, tylko „ośmiuset zniczów” - poprawiła mnie Zuzia.

Roześmiałyśmy się, a potem zapadła cisza. Nie wiedziałyśmy ani trochę więcej niż na

początku rozmowy. Kartka budziła nasze podejrzenia. Mama pomogła jej napisać? No i co z

tego wynika? Każdy ma prawo poprosić mamę o pomoc! Nawet jeśli pisze do swoich

przyjaciółek. W końcu w tym liście nie było nic, czego nie powinna czytać jej mama, żadnej

tajemnicy. Tylko tyle, że jest chora, źle się czuje i nie ma ochoty oglądać na razie ani nas, ani

zeszytów. Jej mama przecież o tym wszystkim wiedziała! Musiała zauważyć, że Emma jest

przeziębiona, w końcu pani Adams to nie pani Ździebełko, dobrze wie, co dzieje się z jej

córką... Emma mogła ją więc poprosić o pomoc w pisaniu listu.

- Niby nie ma w tym nic podejrzanego - powiedziała Zuzia. A my znowu

wzruszyłyśmy ramionami. Niby nie ma... a jednak coś nam w tej sprawie nie grało.

Im więcej dni mijało, tym bardziej dziwiło nas milczenie Emmy. Można się czuć źle

dzień, dwa, trzy... Ale tydzień? Czy można przez tydzień być aż tak strasznie przeziębioną,

ż

eby nie chcieć zobaczyć najbliższych przyjaciółek? Ile razy dzwoniłyśmy, tyle razy babcia

albo mama Emmy mówiły nam, że śpi i nie może podejść. Czy naprawdę cały czas spała? Nie

była ciekawa, co mamy jej do powiedzenia? W dodatku po TAKIM weekendzie! Czy nie

chciała porozmawiać z nami o Akcji Znicz?

- Przecież tak się przejmowała, tak się cieszyła - nie rozumiała Julka. - A teraz nawet

nie zapyta, ile zarobiłyśmy? Nawet nie pójdzie z nami wpłacić tych pieniędzy do banku?

- Poczekamy z wpłatą do czasu, aż wyzdrowieje - powiedziała Zuzia. - Należy się jej

to, żeby wpłacać je z nami...

W kolejny poniedziałek, po tygodniu, miejsce Emmy w ławce pod oknem wciąż było

puste. Za to w szkole znowu pojawiła się pani Adams.

- Emma ma jeszcze tydzień zwolnienia lekarskiego, bierze antybiotyki - powiedziała

do Marty Mądrej. A potem bardzo głośno dodała: - I dziękuję pani bardzo za te notatki dla

mojej córki. Zadała sobie pani tyle trudu, żeby się dowiedzieć od każdego nauczyciela, jaki

materiał przerabia na lekcjach. Dziękuję bardzo, Emma wróci za tydzień dobrze

przygotowana.

A więc dzwoniła wcześniej do naszej wychowawczyni? Albo była u niej w pokoju

nauczycielskim? Umówiły się, że Mądra jej powie, co omawiamy na każdej lekcji?

- To zupełnie bez sensu - szepnęła Julka, skulona pod ścianą, kiedy podeszłyśmy z

Zuzią do jej ławki. Lekcja już się skończyła, toteż powinnyśmy wyjść z klasy, a nie udawać w

nieskończoność, że pakujemy torby. - Mądra musiała specjalnie latać do nauczycieli, a my

trzy wiemy doskonale, co jest zadane ze wszystkich przedmiotów. Dlaczego Emma nie

chciała naszych zeszytów?

Marcie Mądrej chyba przyszło do głowy to samo. Spojrzała szybko w naszą stronę i -

zamiast krzyknąć, żebyśmy się skończyły pakować i zmykały do domu - powiedziała do pani

Adams:

- Oczywiście chętnie służę wszelką pomocą, ale Emma ma wspaniałe przyjaciółki. Na

pewno pani o tym wie. Wspólnie organizowały Akcję Znicz. To dobre uczennice, na pewno

najlepiej by wyjaśniły Emmie, co się dzieje na lekcjach, dałyby jej swoje notatki...

- Dziękuję bardzo, Emma źle się czuje i nie chce przyjmować gości. Poza tym wciąż

może zarażać. A nie chcemy, żeby ktokolwiek przez nią opuszczał lekcje. Do widzenia.

Pani Adams wyszła z klasy, unikając naszego wzroku. Coś tu wyraźnie nie grało.

Bardzo wyraźnie.

- To co robimy? - zapytała Zuzia, kiedy Szłyśmy do niej po szkole. Ani ja, ani Julka

nie umiałyśmy na to odpowiedzieć.

Milczałyśmy właściwie całą drogę. Krótką drogę, to fakt. Mama Zuzi długo szukała

mieszkania blisko pracy i ostatecznie znalazła idealne. Ze szkoły szło się tam najwyżej trzy

minuty. Prawie codziennie trafiałyśmy tam po lekcjach, choćby na małą herbatkę. Albo na

trochę większą... Albo na herbatkę z pizzą, zamawianą przez telefon. Dobrze się tam siedziało

i dobrze myślało. Choćby nad referatem. Ale w sprawie Emmy nawet herbata z sokiem

malinowym i pizza z podwójnym żółtym serem nic nam nie pomogły.

- Ona nas unika - powtarzałyśmy wszystkie, wzdychając i wzruszając ramionami.

- Unika, definitywnie, nie da się tego ukryć - kiwała energicznie jasnowłosą głową

Julka. - Ale dlaczego?

No właśnie: dlaczego? Na to pytanie nie umiałyśmy odpowiedzieć. Przecież Emma

była członkinią naszego bractwa... pełnoprawną członkinią. Ze względu na nią zmieniłyśmy

nazwę z Bractwa Zet na Bractwo Zeta. Bo jej nazwisko zaczyna się na A, a nie na Z. Byłyśmy

przekonane, że dobrze się z nami czuje. Że może nam powiedzieć o wszystkim. Nawet o

najtrudniejszych sprawach. Na przykład o tym, że ktoś pociął jej torbę i zabrał zdjęcia

rodziców i braci. Wydawało nam się, że przejmuje się referatem o Zambii nie mniej niż my.

Zwłaszcza że teraz to już było coś więcej niż referat. To była prawdziwa akcja.

- Nie wystarczy mówić o tym, że ludzie w Zambii umierają na ulicach z głodu -

tłumaczyła nam Julka w połowie października, a Emma słuchała z otwartymi ustami. - Chodzi

o to, żeby im jakoś pomóc. I skoro trafiłyśmy na ten kraj, skoro mamy go przedstawić całej

klasie, to nie opowiadajmy o nim jako o ciekawostce. Mówmy o tym, co można zrobić dla

Zambijczyków.

Bardzo nam się spodobał pomysł, żeby pomagać. Zwłaszcza że Julka miała gotowy

plan, przynajmniej pierwszy krok: sprzedawanie zniczy. Zniczy, które zrobimy samodzielnie.

Tak, jak mama Tomka robi świeczki do swojej kwiaciarni. Mama Tomka... musiałam szybko

pomyśleć o czymś innym, żeby nie zakręciło mi się w głowie. Zwykle świat zaczyna wirować

mi przed oczami na samo wspomnienie o mamie Tomka. A właściwie to o Tomku. I o

bukieciku stokrotek, który mi dał w Dniu Nauczyciela. Zasuszony bukiecik wciąż wisi nad

moim łóżkiem, a Tomek od tamtej pory unika mnie jak ognia... Ale przecież nie nad

Tomkiem powinnam się zastanawiać, lecz nad Emmą. No i nad Akcją Znicz, którą wymyśliła

Julka.

- Akcja Znicz to chyba nazwa akcji policyjnej, prawda? - śmiała się z początku Marta

Mądra, unosząc cieniutkie, starannie wyskubane brwi. - Policja patroluje ulice w dniu

Wszystkich Świętych, bo jest straszny ruch i więcej wypadków niż zwykle. Czy wy też

chcecie patrolować ulice?

Julka wyjaśniła jej jednak szybko, że chodzi o prawdziwe znicze. Mamy je same

zrobić, a potem sprzedawać.

- A pieniądze przeznaczyć na jakiś charytatywny cel - mówiła, nie wdając się w

szczegóły. I na szczęście o szczegóły nikt na razie nie pytał. Bo było za wiele do załatwienia.

Zgoda na to, żebyśmy rozstawiły stolik bezpośrednio przy bramie cmentarza, i na to, żeby

sprzedażą zniczy zajmowali się nieletni (oczywiście pod opieką dorosłych, czyli Marty

Mądrej i rodziców moich i Zuzki, na zmianę), malowanie transparentu z napisem „Uczennice

gimnazjum z ulicy Asnyka zbierają pieniądze na pomoc głodującym w Afryce”... Tego

transparentu nikt przed rozpoczęciem akcji nie widział. Dopiero gdy go rozwinęłyśmy i

rozwiesiłyśmy przy naszym stoliku, Marta Mądra, która przywiozła nam znicze samochodem,

troszeczkę się zdziwiła.

- Widzę, że macie konkretny cel - powiedziała. Ale zanim zdążyłyśmy cokolwiek

wyjaśnić, podjechał pierwszy poranny autobus, z którego wysypał się tłum ludzi. Bardzo się

bałyśmy, że nic nie kupią. Większość z nich miała wieńce i torby pełne zniczy. Pięknych,

dużych, kolorowych... Nasze własnoręcznie robione krzywe znicze w starych słoikach i

wyszczerbionych szklankach, które zbierałyśmy do pudła wystawionego na szkolnym

korytarzu, nie mogły się z nimi równać. Ale tego dnia chyba nie wygląd był najważniejszy.

Jedna pani od razu kupiła dziesięć! A my przez całą noc z soboty na niedzielę robiłyśmy

kolejne znicze, napełniając parafiną puste szklane pojemniczki po zniczach zebrane

wieczorem przy cmentarnym śmietniku. Żeby nie zabrakło ich w niedzielę aż do wieczora.

Ale i tak się skończyły, zanim zrobiło się ciemno.

- Jednak to w niczym nie przeszkodziło! - opowiadałyśmy po powrocie z cmentarza

rodzicom Zuzi, siedząc przy herbacie w ich niedużej, przytulnej, jasnej kuchni. - Ludzie

wcale nie domagali się zniczy. Po prostu wrzucali pieniądze do naszej skarbonki! Bo chcieli

pomóc głodującym. Pewien mężczyzna dał nawet dwadzieścia złotych! Akurat wtedy

przyszedł Mateusz z naszej klasy, żeby nam pomóc... Nikt inny nie przyszedł, wszyscy

mówili, że jadą na cmentarze do innych miast, że chcą odpocząć, że muszą się uczyć, że nie

mają czasu. A Mateusz miał. Na jego widok dziewczyny wrzucały do puszki wszystkie

drobne, które miały w kieszeniach!

- Ciekawe, ile zebrałyśmy - zastanawiała się Emma, troszkę zzieleniała i bardzo,

bardzo zmarznięta.

- Jutro otworzymy puszkę na godzinie wychowawczej i wtedy się dowiemy -

powiedziałam. A Emma zgodziła się poczekać jeszcze dwanaście godzin. A potem... potem

nie pojawiła się na godzinie wychowawczej ani na żadnej innej lekcji i niczego się nie

dowiedziała. Nie odpowiadała na nasze telefony, nie chciała, żebyśmy ją odwiedziły...

Czyżby nagle przestała ją obchodzić akcja, w którą włożyła tyle serca? To wydawało się

nieprawdopodobne.

- Musiała mieć ważne powody - powiedziała Zuzia, gdy znowu siedziałyśmy w jej

pełnej jesiennego słońca kuchni i piłyśmy gorącą herbatę. - Nie daje znaku życia od dwóch

tygodni...

Ważne powody, to jasne. Nikt nie znika bez ważnych powodów. Ale jakie to były

powody? Tego właśnie chciałam się dowiedzieć!

ROZDZIAŁ 2

EMERYTOWANE STEWARDESSY

Chciałabym zapytać, dlaczego przewodnicząca klasy nie przekazała mi pieniędzy za

sprzedane znicze - odezwała się na godzinie wychowawczej Karolina. - Przecież jestem

skarbniczką, pieniądze powinny trafić do mnie. Miałam ochotę ją udusić! Nie interesowała się

naszą akcją, nie przyszła na cmentarz ani na sekundę, nie przyniosła nam ani pół starej

ś

wieczki, ani jednej szklanki czy słoika... Śmiała się z nas, że wymyśliłyśmy idiotyzm i nie

zarobimy ani złotówki. A teraz domaga się pieniędzy! Czy naprawdę sądzi, że je wydamy na

ciastka, jeśli się nimi w porę nie zaopiekuje?

- I jeszcze jedno - Karolina nie dała nawet dojść do głosu Marcie Mądrej. - Myślę, że

powinniśmy przegłosować, na jaki cel wydamy zgromadzoną sumę. Moja ciocia ma fundację,

bardzo bym chciała, żebyśmy ją wsparli. Zajmuje się pomocą emerytowanym stewardessom.

Spojrzałam na Zuzię, nie dowierzając własnym uszom. Emerytowane stewardessy? To

dla nich stałyśmy przez dwa dni od świtu do nocy na zimnym wietrze i deszczu?

- Nie sądzę, żeby to była najbardziej poszkodowana grupa społeczna - powiedziała

Zuzka, dziwnie słabym jak na nią głosem.

- Czy moglibyśmy odłożyć tę decyzję do jutra? - wtrąciła się Julka. - Mam ważne

powody, żeby o to prosić.

- Oczywiście - uśmiechnęła się Marta Mądra, która przecież widziała nasz transparent

i doskonale wiedziała, na jaki cel zbieramy. - Jutro macie ze mną lekcję... zastępstwo za panią

Krzemińską... Chciałam zrobić z wami powtórkę z angielskiego, przecież w piątek jest kla-

sówka, ale chyba możemy poświęcić pięć minut na inne sprawy, prawda? Czyli odkładamy

sprawę do jutra.

- A pieniądze? Czy mogę je dostać dzisiaj? - nie ustępowała Karolina. - Jestem

skarbniczką!

- Nie mamy pieniędzy przy sobie - powiedziałam. - Nie nosimy ich codziennie do

szkoły.

- Może już je wydałyście?! - głos Karoliny stał się nagle piskliwy. Słychać było, że

jest okropnie zdenerwowana.

- Karolinko - nasza wychowawczyni nareszcie postanowiła interweniować. - To nie

była akcja całej klasy. Z tego, co wiem, nikt dziewczynkom nie pomagał... Przygotowały

wszystko same.

- Mateusz przyszedł nam pomóc - wyjaśniłam zgodnie z prawdą.

- Tylko na chwilę - zaczerwienił się Mateusz. - Nic właściwie nie zrobiłem...

- Tak czy owak, to nie była akcja klasowa... Dziewczynki razem przygotowują referat

i wpadły na pomysł sprzedawania zniczy trochę w związku z tym referatem - mówiła dalej

Mądra.

- Ale pani im załatwiała pozwolenie! A więc działały jako uczennice tej szkoły! I ja

jako skarbniczka mam obowiązek... - Karolina z niezrozumiałych dla nas powodów nagle

przestała nad sobą panować.

- Jutro przyniesiemy pieniądze w zaplombowanej skarbonce, do której je zbierałyśmy

- powiedziała Zuzia. I w tym momencie, ku naszej ogromnej uldze, rozległ się dzwonek na

przerwę. Zakończyła się dyskusja, ale nie zakończyła się sprawa.

- Emerytowane stewardessy! - powtarzałyśmy z niedowierzaniem przez kolejne

godziny. A po ostatniej lekcji Zuzia postanowiła:

- Idziemy do Emmy, czy sobie tego życzy, czy nie. Jest nam potrzebna.

Ż

adna z nas nie była do tej pory w jej mieszkaniu. Nie wiedziałyśmy nawet dokładnie,

który to blok. Ale bycie gospodynią klasy czasami coś ułatwia: Zuzia miała listę wszystkich

uczniów I a, z adresami i telefonami. Przyszedł czas, żeby z niej skorzystać.

- Może znowu Emmę spotkało coś okropnego? - zastanawiałyśmy się, szukając bloku

z numerem siódmym.

- Może ten ktoś, kto pociął jej plecak, zrobił jeszcze coś straszniejszego? Może ją

napadł, jak wracała z cmentarza? I nie chce się nam pokazać pobita albo pocięta nożem -

powiedziała Zuzia, a mnie aż przeszedł dreszcz. Nie chciałam tego słuchać!

- Zaraz wszystkiego się dowiemy - Julka zaczęła stawiać dłuższe kroki. - Emma sama

nam to wyjaśni. To chyba ten blok?

Budynek właściwie nie był blokiem, lecz starą kamienicą. Niedużą, zieloną,

dwupiętrową. Bawiło się przed nią mnóstwo dzieci.

- Ciekawe, czy są wśród nich bracia Emmy - powiedziałam, usiłując znaleźć dwóch

identycznych chłopców. Bez skutku. Może nie byłam dostatecznie spostrzegawcza? Jeśli byli

inaczej ubrani... A może miałam za słabe szklą w okularach? Powinnam chyba iść na wizytę

kontrolna do okulisty...

Mieszkanie Emmy, czyli tak naprawdę jej babci, znajdowało się na parterze. Na

drzwiach zamiast dzwonka wisiała śliczna mosiężna kołatka. Uniosłam ją i niepewnie

zastukałam. Raz, potem drugi...

Drzwi uchyliły się, skrzypiąc przeciągle, i na progu pojawiła się Emma. Blada i jakaś

taka wychudzona. Chyba naprawdę musiała być poważnie chora!

- To wy? - bałam się, że nas skrzyczy, wyrzuci za drzwi... Nie chciała przecież,

ż

ebyśmy tu przychodziły. Ale ona chyba bardzo się ucieszyła. Zrobiła taki gest, jakby chciała

przytulić, a może nawet ucałować Julkę, która stała najbliżej. Szybko jednak odsunęła się i

opuściła rękę. Może przypomniała sobie o wirusach? Jej mama mówiła coś o zarażaniu

chorobą... Chociaż jako wnuczka i prawnuczka lekarzy wiem, że przeziębieniem nie sposób

się zarazić. A Emmę pod cmentarną bramą zaatakowało przecież zimno, a nie wirusy!

- Możemy wejść? - zapytałam.

Emma cofnęła się, robiąc nam miejsce. Nagle z jej twarzy znikła radość. Zagryzła

zęby, jakby miała się rozpłakać.

- Coś nie tak? Nie chcesz, żebyśmy wchodziły? - Julka też zauważyła, że coś się

dzieje.

- Wchodźcie, wchodźcie - Emmę wyraźnie coś gryzło. Ale skoro nie chciała mówić...

- Wchodźcie, babcia na szczęście jest w pracy, a chłopcy w przecz... przedcz... przeszkolę.

- W przedszkolu - domyśliłyśmy się. Wśród bawiących się na podwórku dzieci

faktycznie ich więc nie było! Moja spostrzegawczość i okulary nie miały nic do rzeczy!

- Yes, twins w przedszkolu, babcia w pracy, mama w library... w biblioteka...

- W bibliotece? - zdziwiłam się. Ale przecież nie przyszłyśmy tu, wbrew woli Emmy,

ż

eby rozmawiać o pasji czytelniczej pani Adams. Były ważniejsze sprawy!

- Powiedz, jak się czujesz - Zuzia chyba czytała w moich myślach. - Powiedz! I kiedy

wrócisz do szkoły?

- Bardzo nam jest smutno i pusto, kiedy cię nie ma - dodała Julka. - Siedzenie w ławce

z Tobiaszkiem w kwiecistej okładce to nie to samo, co siedzenie z tobą,..

- Naprawdę za mną tęsknicie? Nie zapomniałyście o mnie? - Emma rozpromieniła się

zupełnie jak w drzwiach, gdy nas zobaczyła. Tym razem najwyraźniej nie myślała o

zaraźliwych wirusach i po prostu rzuciła się nam na szyję. Każdej po kolei.

- Pewnie, że tęsknimy - kiwałyśmy głowami, też ją ściskając i całując. - Było nam

przykro, że nie chciałaś, żebyśmy cię odwiedziły...

Emma znowu zacisnęła usta. I znowu wyglądała tak, jakby miała się rozpłakać.

- Zobaczcie same, czy tu można mieć gości? Rozejrzałyśmy się po mieszkaniu. Było

malutkie, to fakt. Dwa pokoiki, z których mniejszy to właściwie pół pokoiku, chyba

wydzielono go z kuchni... albo z przedpokoju. Mieściła się tam tylko nieduża wersalka,

rozkładany fotel i maluteńka szafka, stłoczone pod oknem. W drugim pokoju stała wersalka,

trochę większa, stół i regał wypełniony książkami. Kuchnia również była miniaturowa...

Tylko jakie to miało znaczenie?

- Mogłyśmy posiedzieć w przedpokoju - powiedziałam. - Albo wszystkie na wersalce,

gdybyśmy ją rozłożyły... Jakoś byśmy się pomieściły.

- U mnie też jest ciasno - dodała Zuzia. - I co? I wszystkie ciągle tam przesiadujemy.

- U ciebie nie ma takich małych dzieci - westchnęła Emma. - Nawet nie wiesz, jaki tu

bałagan... jaki tu jest bałagan, jak twins się bawią. Wszędzie bałagan. Przedpokój, kuchnia,

łazienka, oba pokój... Wszędzie. Wy nie masz... wy nie macie... wy nie macie takie dzieci w

domu, wy nie wiesz, nic nie wiesz, jak to jest... Teraz jest dobrze, babcia sprzątnie...

sprzątnęła, rano, jak wychodzą... ale jak są, to wszędzie zabawka...

Emma wyraźnie mówiła po polsku gorzej niż dwie minuty temu. A to oznaczało, że

bardzo się denerwuje. Zawsze wtedy mylą się jej końcówki...

- Ja mam starszą siostrę - roześmiała się Zuzia. - Nie mieszka ze mną dopiero od roku,

nie zapomniałam jeszcze, jak to było dzielić z nią pokój. Masakra! Wszędzie jej kosmetyki,

ciuchy, wszystko przesiąknięte zapachem jej perfum, łazienka zajęta godzinami, bo wciąż się

szykowała na randki, muzyka, której nie znosiłam...

- Dzieliłaś z Agatą pokój? - zdziwiłam się. - I gdzie ona spała?

- Miałyśmy takie śmieszne łóżko, tata sam zrobił... Spod normalnego łóżka wysuwał

się materac na kółkach. Potem, kiedy Agata się wyprowadziła, oddaliśmy je cioci, która ma

dwoje dzieci. A tata zrobił mi nowe meble.

- Te meble... te sosnowe meble w twoim pokoju zrobił twój tata? - nie mogłam w to

uwierzyć. - Sam?

- Wszystkie meble w naszym mieszkaniu tata zrobił sam. Całe weekendy spędza w

piwnicy i majsterkuje. Ciągle coś ulepsza. Zrobił nawet umywalkę.

- Umywalkę? - wszystkie uniosłyśmy brwi. Jak można samemu zrobić umywalkę?! W

ogóle nie pamiętałam, jak ona wygląda... A przecież korzystałam z łazienki państwa

Zawadzkich prawie codziennie!

- Ze starej metalowej miski, nie zauważyłyście? - patrzyła na nas zdumiona Zuzka. -

Znalazł ją na śmietniku, wyklepał, pomalował jej brzeg w taki śmieszny wzorek... Zrobił do

niej specjalny stojak, połączył metal z drewnem...

- Jest piękna! - Julka, w przeciwieństwie do mnie, chyba dokładnie pamiętała tę

umywalkę. - Myślałam, że pochodzi z kolekcji jakiegoś niesamowitego nowoczesnego

projektanta. Że była robiona na obstalunek.

- No właśnie... u ciebie w domu, nawet jak coś jest tani... tanie, to jest ładne - Emma

najwyraźniej wstydziła się mieszkania swojej babci. - A tu... tu jest okropnie!

- Wcale nie jest okropnie - powiedziałyśmy zgodnym chórem, chociaż wciąż stałyśmy

w przedpokoju i niewiele jeszcze widziałyśmy. Ale to, co zobaczyłyśmy przez uchylone

drzwi kuchni i dwóch pokoików, zupełnie nam wystarczało.

- Jakie śliczne stare kafle, chyba przedwojenne! - Julka odważyła się ruszyć z miejsca

i weszła do kuchni. - I te szafki, cudowne! Nigdy takich nie widziałam. I jaka piękna

serwetka! Jak z wyspy Burano. Tam są chyba najlepsze koronczarki na świecie.

Nie miałyśmy pojęcia o tym, gdzie jest wyspa Burano. I nie zdążyłyśmy o to zapytać.

Bo Emma nie wytrzymała i wybuchnęła płaczem.

- Wszędzie mamy takie serwetki! Wszędzie! Patrz! Tu, w pokoju... i tu... i tu... nawet

w łazience, na pralku leży serwetka! Wszędzie! I poduszki robione na drucie...

- Na drutach - poprawiłam ją odruchowo i natychmiast ugryzłam się w język.

- Na jednym drucie, takim małym - upierała się Emma.

- Na szydełku - zgadła Zuzia. - Bardzo ładne poduszki. Prześliczne. Chciałabym mieć

taką jak ta w kwiatki... Ale mój tata niestety nie szydełkuje. Ani nie robi na drutach. A mama

w ogóle ma dwie lewe ręce.

- Możesz sobie wziąć dziesięciu poduszków - Emma płakała coraz bardziej. - I stu

serwetki. Mam ich dosyć. Nie chciałam, żebyście ich widziały.

- Wstydziłaś się nas zaprosić? - roześmiałam się. - Myślałaś, że przestaniemy się z

tobą przyjaźnić, bo twoja babcia lubi robótki ręczne?

- Żadna z was nie ma w domu takich robótki - łkała Emma, a jej polszczyzna

pogarszała się z minuty na minutę. - To wygląda dziko... Dziwnie. Jakoś staro. Jak u starych

ludziów. Myślałam, że wam się nie spodoba.

- Nie przyjaźnimy się z tobą ze względu na to, czy masz w mieszkaniu ładnie, czy

brzydko! - Zuzia chyba się zdenerwowała. - Nawet gdybyś mieszkała w piwnicy, nie miałoby

to dla nas żadnego znaczenia. Żadnego! Bo nie o to chodzi w przyjaźni, musisz to zrozumieć.

- Oddałabym wszystko, żeby mieć takie normalne mieszkanie jak ty - powiedziała

Julka. - I babcię, która robi takie śliczne serwetki. I stare, cudowne meble. Myślisz, że ja się

nie wstydziłam pokazać wam marmurowych słoni? I przyznać się, że nie mam normalnej

herbaty, tylko wodorosty i pancerzyki chitynowe maczane w wanilii?

- Jak mogłaś pomyśleć, że będziemy się śmiały? - westchnęłam. - Przecież jesteśmy

Bractwem Zeta. Na dobre i złe!

- Wiecie, jak człowiek choryje... choruje, tak? Jak człowiek choruje, to ma głupich

myśli. Dużo głupich myśli - Emma powoli dochodziła do siebie, po jej policzkach nie płynęły

już łzy. - Ja miałam fever...

- Gorączkę - podpowiedziałam.

- Właśnie. Dużą gorączkę, nie wiedziałam, co mówię.

- Majaczyłaś? - byłam przerażona. Emma była umierająca, a my nic nie wiedziałyśmy!

- Majaczyłam, tak... I mama potem mówi... mówiła mi, że krzyczałam, że nie chcę,

ż

ebyście przychodziły. Żeby was nie wpuszczała.

- A co na to twoja mama? Nie wytłumaczyła ci, że to głupie? - zapytała Zuzia. A

Emma znów zagryzła wargi.

- To mama... mama zrobiła tak, że myślałam, że lepiej was nie zapraszać. Jak jej

powiedziałam, gdzie mieszka Julka i jaki są jej rodzice... to znaczy, kto są... kim są... że mają

te pralnie, dużo pralni... I że Żaba ma duży stary dom i ogród, i mamę weterynarza, i tatę

projektanta... I że u Zuzi jest tak śliczno... nie... ślicznie. .. To mama powiedziała, że wstyd

was zapraszać, powiedziała, że ciasnota, bałagan i te serwetki... że to okropne. A ja

pomyślałam, że ma rację. Że będziecie się śmiały.

- Serwetki są przecudne - Julka przytuliła ją do siebie. - I ta kamienica, uwielbiam

stare domy, z murami, które wiele widziały. Od razu się czuje, że to mieszkanie naprawdę

ż

yje. Że tu bije serce, że są emocje, miłość, smutek... Że ktoś tu płacze, śmieje się, marzy. Tak

powinien wyglądać każdy dom. Mój tak nie wygląda. Mogę ci tylko zazdrościć. I tu pachnie

zupą. Ogórkowa? Naprawdę? Od wieków nie jadłam zupy ogórkowej! U mnie w domu je się

tylko wykwintne dania...

- Chcecie zupy? - Emma chyba nareszcie zapomniała o smutkach. - Babcia

nagotowała na trzy dni, wystarczy dla wszystkich. Siadajcie...

ROZDZIAŁ 3

BZYK W ZAGRODZIE

Po zjedzeniu zupy i wygłoszeniu jeszcze stu lub stu dwudziestu zachwytów nad

robionymi przez babcię Emmy serwetkami i poduszkami przeszłyśmy do sprawy, która nas

sprowadziła.

- Karolina uparła się, żeby wpłacić pieniądze na fundację, którą prowadzi jej ciotka -

referowała Emmie Zuzia. - I trzymaj się mocno, powiemy ci, czym zajmuje się ta fundacja.

Trzymasz się? No więc słuchaj. Emerytowane stewardessy!

- Stewardessy? - Emma chyba znów miała wrażenie, ze z jej polskim nie jest najlepiej.

- Takie stewardessy z samolotu? One są takie biedne?

- Właśnie chyba nie są - wzruszyłam ramionami. - Ale Karolinie to nie przeszkadza.

Ona po prostu chce nas zdenerwować. Wkurzyć. Zrobić nam na złość. Zrobić coś, czego nie

chcemy...

- Jeśli dojdzie do głosowania, pewnie przegramy - westchnęła Zuzka. - Pewnie już

namówiła pół klasy, żeby było za tymi jej stewardessami.

- Ludzie u nas w klasie nie są tacy głupi! - zdenerwowałam się. - Przecież wiedzą, że

Zambijczycy bardziej potrzebują pomocy niż jakieś stewardessy. Nawet te emerytowane.

Ludzie w Zambii umierają z głodu na ulicach, a stewardessy nie!

- A skąd oni mają to wiedzieć? - zapytała Emma. - Miałyście referat? Jak poszło?

- Nie miałyśmy - pokręciłyśmy we trzy głowami.

- Mądra zgodziła się poczekać na twój powrót. To przecież nasza wspólna prezentacja

- dodała Julka.

- Kiedy mamy z nią lekcję? - zapytała Emma. - Nie pamiętam już planu przez tę

chorobę.

- Normalnie w czwartek, ale jutro ma z nami zastępstwo na historii - wyjaśniłam. - I

Karolina chce, żebyśmy właśnie jutro głosowali w sprawie tych stewardess. I oddały jej

pieniądze.

- Nie wpłaciłyście ich? - zdziwiła się Emma. - Przecież miałyście wybrać fundację i

wpłacić!

- Czekamy na ciebie - powiedziałyśmy zgodnie. A Zuzka dodała:

- Napracowałaś się przy tych zniczach jak nikt, nic nie wydarzy się bez ciebie. Gdy

wrócisz, otworzymy skarbonkę. Nawet nie sprawdziłyśmy, ile tam jest pieniędzy.

- Jutro wracam! - postanowiła Emma. I zamyśliła się na chwilę. - Wiecie co... Musimy

jutro zrobić tę prezentację. Żeby wszyscy wiedzieli, co to jest bieda. I głód. Żeby mogli...

compare, jak to będzie po polsku?

- Porównać - podpowiedziałyśmy chórem. Porównać głód w Zambii z problemami

byłych stewardess. Tak, to brzmiało sensownie.

- A Mądra nic Karolinie nie mówiła? - spytała jeszcze Emma. - Ona widziała nasz

napis, ten na prześcieradło. Ten, że zbieramy na głodnych.

- My jej chyba, szczerze mówiąc, nie dałyśmy dojść do głosu - powiedziała Julka. - Ja

poprosiłam, żeby poczekała z tą sprawą do jutra. Bo chciałam, żebyś była na tej lekcji.

Ż

ebyśmy były wszystkie. Żebyśmy stanęły, zjednoczone przed małostkową Karoliną.

Ż

ebyśmy były razem.

- I będziemy - uśmiechnęła się Emma. - Jestem zdrowa, przyjdę do szkoły. I wygramy.

Nie po to tam zamarzłyśmy, by teraz oddać pieniądze stewardessom!

- Zmarzłyśmy, a nie zamarzłyśmy, na szczęście - poprawiłam ją. I wszystkie

roześmiałyśmy się, przekonane, że następnego dnia jakoś sobie poradzimy z Karoliną, skoro

Bractwo Zeta znów będzie w komplecie...

- Chodźmy do mnie do domu! - poderwała się nagle z krzesła Julka. - Albo do Zuzki...

Nie wiem, gdzie będzie bliżej? Chodźmy, muszę wam coś pokazać w Internecie! To bardzo

ważne, to może jutro wszystko zmienić! Może sprawić, że nawet nieczułe serce Karoliny

zapłacze rzewnymi łzami!

- Do mnie chyba jednak jest bliżej niż do ciebie - powiedziała Zuzia. A ja i Emma

szybko wymieniłyśmy porozumiewawcze spojrzenia: jak to dobrze, że idziemy do niej, a nie

do Julki! U Zuzi jest co prawda ciasno, a monitor komputera czasami miga lub nagle się

wyłącza ze starości, tam jednak nie ma przynajmniej pana Ździebełko. Wielkiego i

przerażającego krzykacza... Zdecydowanie wolałyśmy siedzieć przy komputerze Zuzi. Jej tata

na pewno nie powie, że żałuje, że nie oddał jej do domu dziecka, kiedy była mała. Usmaży

nam jajecznicę i opowie siedemnaście dowcipów, przy których popłaczemy się ze śmiechu.

Może nawet da się namówić na udawanie kangura, tak jak ostatnio? Nie mogłam uwierzyć, że

nie znalazł pracy w swoim zawodzie. Nie znam się na teatrze, ale - moim zdaniem - to

ś

wietny aktor. Julka i Emma także tak myślą, nieraz przecież o tym rozmawiałyśmy. A on,

biedny, musi sprzedawać ubezpieczenia... Nigdy nie narzeka, mówi, że to lubi, ale ja wiem,

ż

e wolałby być aktorem niż brokerem. Każdy by chyba wolał, nawet ja. Oczywiście, gdybym

nie mogła zostać lekkoatletką...

Spędziłyśmy u Zuzi całą noc. Jej tata zamiast jajecznicy zrobił nam co prawda omlet,

ale reszta zgadzała się z moimi przewidywaniami: opowiedział nam co najmniej dziesięć

bardzo, bardzo śmiesznych dowcipów, z czego jeden był po czesku, a dwa po angielsku. Ten

człowiek po prostu nie zna słabych dowcipów! Przy każdym tarzamy się ze śmiechu.

Zaparzył nam też herbatę, do której dolał syropu lipowego.

- Strasznie dziś zimno, to profilaktyka, żebyście się nie poprzeziębiały - powiedział. -

Zwłaszcza ty, Emma, taka jesteś bladziutka po tej chorobie...

Mama Zuzi też użalała się nad Emmą.

- Kochanie, ty chyba jeszcze schudłaś? - oglądała ją uważnie, podnosząc głowę znad

klasówek, które sprawdzała do północy albo i dłużej. Zajrzałam jej przez ramię: wszystko

pokreślone na czerwono, widziałam co najmniej trzy jedynki i dwie dwóje. Jak to dobrze, że

pani Zawadzka nie uczy w naszej klasie!

Na szczęście i pani Zawadzka, i jej mąż byli zbyt zajęci, by dotrzymywać nam

towarzystwa przez cały wieczór.

- Będziecie siedzieć przy komputerze? - zainteresował się tym, co robimy, tata Zuzki.

- Tylko nie idźcie spać za późno! Jutro macie lekcje!

- Nie pójdziemy spać za późno - obiecała Zuzia. No i dotrzymałyśmy słowa...

Właściwie dotrzymałyśmy. Po prostu nie położyłyśmy się wcale. Prosto od komputera

wyruszyłyśmy do szkoły. Trochę nieprzytomne, z lekko bolącymi głowami, ubrane znowu,

jak drugiego września, w ciuchy Zuzi, na wszystkie z nas ciut za szerokie i trochę bardziej niż

ciut za krótkie... Miałyśmy jednak poczucie, że zrobiłyśmy wszystko, co w naszej mocy, dla

biednych, głodujących Zambijczyków. Miałyśmy plan i chciałyśmy przekonać do niego całą

klasę. Nawet Karolinę.

Przez pierwsze cztery lekcje siedziałyśmy jak na szpilkach. Dlaczego to zastępstwo z

Mądrą na historii było tak późno? Dlaczego nie mogłyśmy mieć już tego za sobą?

Coraz bardziej chce mi się spać! - napisała Zuzia na kartce wyrwanej z zeszytu do

chemii.

A ja zaczynam widzieć podwójnie! - odpisałam równie dramatycznie. - Dwóch Bzyków

z dwoma menzurkami i dwoma dziennikami z ręku! To gorsze niż horror w telewizji!

Może oceny też zobaczysz podwójnie? I będą się sumowały? Dwie dwóje to czwórka,

nie byłoby źle - pismo Zuzi było jakieś rozedrgane, sama nie wiedziałam, czy z nerwów, czy

ze zmęczenia. - Nic nie umiem, jak mnie zapyta, to koniec!

Oczywiście Bzyk, nasz chemik, poprosił Zuzię, by mu asystowała przy

przeprowadzaniu doświadczenia. Słowo „asystowanie” brzmiało niewinnie, ale okazało się,

ż

e trzeba mu podawać potrzebne składniki... a jakie, należało zgadnąć na podstawie materiału

z poprzedniej lekcji. Żadna z nas jednak nic nie pamiętała z poprzedniej lekcji. Nie

zajrzałyśmy do zeszytów... Tylko Emma była usprawiedliwiona, leżała wtedy w domu i

leczyła się z przeziębienia. Emmy jednak Bzyk nie pytał. Nad Zuzią za to pastwił się przez

dziesięć minut i w końcu odesłał ją na miejsce z jedynką. Jej niestety nie widziałam

podwójnie, nie dała się zsumować choćby w dwóję...

- Twoja mama chyba się rozpłacze, kiedy usłyszy, jak dalece nie przejmujesz się jej

ukochanym przedmiotem - kręcił głową Bzyk, gdy Zuzia już siedziała w ławce, walcząc nie

tyle z poczuciem winy, ile z kolejnym atakiem ziewania. - Zacznij się uczyć, moja panno,

miej litość dla matki! To wybitny umysł!

- Poprawię się na następnej lekcji, jeśli pan się zgodzi - usiłowała powiedzieć Zuzka.

Usiłowała, bo słowa ,jeśli pan się zgodzi” zostały stłumione przez potężne ziewnięcie i

zabrzmiały raczej jak jeśli pan w zagrodzie”. A przecież niezupełnie o to jej chodziło... Bzyka

w zagrodzie wyobrazić sobie było raczej trudno. On chyba w ogóle nie wychodzi z pracowni

chemicznej!

Karolina od rana łypała na nas bez przerwy, a w jej wzroku mieszał się triumf z

odrobinką niepewności. Tylko z odrobinką. Była pewna, że klasa stanie po jej stronie.

Nie patrz na nią - napisała Zuzia, widząc, że zaciskam dłonie ze złości. - Nie patrz! Po

lekcji z Mądrą to my będziemy triumfować.

Miałam nadzieję, że się nie myli. Zrobiłyśmy wszystko, żeby tak było.

ROZDZIAŁ 4

BĘDZIEMY MIEĆ DZIECKO

Dzień dobry - powiedziała Marta Mądra, wchodząc do klasy. Wyglądała tak, jakby

miała zdawać jakiś ważny egzamin. Biała bluzka, włosy nie związane jak zwykle w koński

ogon, lecz upięte starannie w kok...

Chyba chce wyglądać poważniej niż zwykle - napisała Zuzia.

Raczej jej nie wyszło, wygląda jak dzieciak na rozpoczęciu roku - odpisałam

błyskawicznie. A potem podniosłam się z miejsca.

- Chciałybyśmy prosić o zgodę na przeprowadzenie naszej prezentacji o Zambii

dzisiaj, na tej lekcji - powiedziałam. - To może mieć ogromny wpływ na sprawę skarbonki i

głosowanie, którego domaga się Karolina.

- Nie będzie glosowania - powiedziała Mądra strasznie poważnie. I strasznie

zdenerwowana. - Przemyślałam wszystko, to była wasza inicjatywa, to wy cztery zrobiłyście

znicze i wy stałyście pod cmentarzem przez całą sobotę i niedzielę. Emma przypłaciła to cho-

robą. Wybrałyście cel, na który zbieracie pieniądze. Nie robiłyście tego tak sobie, żeby po

prostu się rozerwać i postać trochę pod cmentarzem... Miałyście cel już wtedy, kiedy

zaczynałyście tę akcję. Wypisałyście go farbą na białym prześcieradle, zrobiłyście z niego

ogromny transparent... I ludzie właśnie dlatego dawali wam pieniądze, często znacznie więcej

niż chciałyście za znicze. Bo byli wzruszeni.

- Nic nie wiem o żadnym transparencie! Na pewno zrobiono go za pieniądze ze

składek uczniowskich! - zapiszczała Karolina. - Bez uzgodnienia ze skarbnikiem! To

defraudacja!

- Karolino, uspokój się natychmiast i daj mi skończyć! - nasza wychowawczyni

naprawdę zachowywała się zupełnie inaczej niż zwykle. - Mamy zdjęcia, Zuzia

dokumentowała całą Akcję Znicz. Mogę pokazać tym, którzy jeszcze nie widzieli. Karolinko,

jesteś zainteresowana? Proszę, oto zdjęcie. Transparent to, jak już mówiłam, prześcieradło.

Stare prześcieradło, które przyniosła z domu Kasia Żabniak. Farby i pędzle też należały do

dziewczynek. Zapewniam cię, że nie wydały ani złotówki z funduszy klasowych. Proszę,

podejdź i przeczytaj głośno, co jest napisane na transparencie.

- ”Uczennice gimnazjum z ulicy Asnyka zbierają pieniądze na pomoc głodującym w

Afryce”... - przeczytała Karolina cicho i bardzo powoli.

- No właśnie, to był cel - powiedziała Mądra, też bardzo powoli, ale o wiele głośniej. -

I na ten konkretny cel ludzie dawali pieniądze. Nie kupowali zniczy dlatego, że były śliczne,

ale dlatego, że chcieli pomóc głodującym w Afryce. Musimy przeznaczyć całą zebraną kwotę

właśnie na ten cel. Inaczej oszukalibyśmy wszystkie osoby, które kupiły znicze. I te, które

wrzuciły monety i banknoty do puszki, nawet nie kupując znicza. Po prostu po to, żeby

pomóc. To już nie jest sprawa naszej klasy ani nawet szkoły. To sprawa wszystkich, którzy

byli wtedy na cmentarzu. Nawet tych, którzy nie dali ani grosza. Oni też widzieli napis.

Myślą, że ktoś z naszej szkoły pomaga głodującym. Jeśli nie wpłacimy pieniędzy na ten cel,

oszukamy ich.

Nie przyszło mi to do głowy! Żadnej z nas nie przyszło! Ależ ta nasza Mądra jest

jednak mądra. Przecież to był najważniejszy, niezbity argument! Nie wolno wydać pieniędzy

na inny cel niż ten, na który były zbierane. To byłoby oszustwo wobec ofiarodawców!

- Mam nadzieję, że dyskusja jest już zamknięta, prawda? - nasza wychowawczyni

powiodła wzrokiem po całej klasie.

- Ale przecież... - Karolina chyba jednak miała jeszcze coś do powiedzenia.

- Karolinko, pomyśl, zanim coś powiesz, tylko o to cię proszę - Mądra była chyba

bardzo zdenerwowana. - Pomyśl, zanim powiesz, że emerytowane stewardessy potrzebują

tych pieniędzy bardziej niż głodujący w Afryce. Bo jeśli to powiesz, będzie ci potem strasznie

wstyd. Potem, kiedy zrozumiesz swój błąd.

Karolina zrobiła się czerwona jak burak, spuściła głowę i nie odezwała się ani

słowem. Odezwała się za to jej przyjaciółka, Monika Frankowska.

- Popieram Karolinę - zapiszczała. - Te stewardessy są Polkami, a o tamtych ludziach

właściwie nic nie wiemy.

- Dowiecie się, właśnie w tym celu każda grupa przygotowuje prezentację o jakimś

kraju - powiedziała nasza wychowawczyni. - Gdy wysłuchacie Kasi, Zuzi, Julii i Emmy,

będziecie wiedzieć o Zambii i jej mieszkańcach bardzo dużo. Ale nawet teraz, kiedy nie

wiecie, powinno wam wystarczyć słowo „głodujący”. Tam ludzie umierają, bo nie mają

jedzenia. Czy naprawdę myślisz, że emerytowane stewardessy masowo umierają z głodu?

- One mają inne problemy, równie poważne - Monisia w ogóle się nie speszyła! - Mają

ż

ylaki, są całe dnie na nogach. Mają problemy ze słuchem z powodu ciągłych zmian

ciśnienia. Mają chore kręgosłupy. Wiele z nich musi mieć operacje nóg, przez te żylaki

właśnie. Wie pani, jakie to okropne?

- Domyślam się - Marta Mądra wyglądała, jakby nie była pewna, czy ją ta cała

sytuacja bardzo bawi, czy bardzo wkurza. - Moja przyjaciółka też ma żylaki i też wybiera się

na operację. Opłacaną z ubezpieczenia. Ale tak naprawdę to nie ma żadnego znaczenia.

Zastanów się, Moniczko, zastanówcie się wszyscy: czy wolelibyście mieć żylaki, nawet

najokropniejsze, czy umierać z głodu i nie mieć możliwości zjedzenia choćby kawałka

chleba. Dla mnie wybór jest prosty.

- To co, będziemy glosować? - zapytała Monika. A Mądra chyba nagle zdecydowała,

ż

e jednak jest znacznie bardziej wkurzona niż rozbawiona.

- Nie będziemy glosować, już to wyjaśniłam. Cel został wyznaczony i pieniądze

przeznaczone są dla głodujących w Afryce. To zamyka sprawę.

- A jak my przekażemy te pieniądze głodującym? - Karolina złapała drugi oddech. -

Może Zuza albo Emma wybiorą się wręczyć je osobiście?

Nie czekając, co powie Marta Mądra, Zuzka podniosła się z krzesła.

- Mamy już plan - powiedziała. - Wszystko sprawdziłyśmy, jest wiele organizacji

mających kontakt z misjonarzami w Zambii i w innych krajach w Afryce. Wybrałyśmy ruch

Maitri. Istnieje od wielu lat, jest świetnie zorganizowany... ma kontakt z misjonarzami i

zakonnicami w wielu krajach. Byłyśmy na stronie internetowej tego ruchu, działającego przy

parafii w Gdańsku, dzwoniłyśmy tam... Jesteśmy pewne, że nasze pieniądze trafią do

najbardziej potrzebujących. Oni działają przede wszystkim w Rwandzie, ale pewien miły pan,

a może ksiądz, z którym rozmawiałyśmy przez telefon, powiedział, że skoro zależy nam na

Zambii, postara się jakoś to załatwić... Ale nawet jeśli pieniądze trafią jednak do Rwandy albo

Sudanu, a nie do Zambii, to przecież to jest wciąż Afryka i wciąż głodujący, więc cel, na

który zbierałyśmy, zostanie ten sam...

- Można wybrać, na co się chce przeznaczyć pieniądze. Na dożywianie

najbiedniejszych dzieci, na szkołę dla dziewcząt, których sytuacja jest często gorsza niż

chłopców... - wtrąciła się Julka. - A my zdecydowałyśmy, że adoptujemy dziecko.

Po klasie przeszedł szmer.

- Jesteście niepełnoletnie, chyba nie możecie... - Marta Mądra była wyraźnie

zaskoczona. Roześmiałyśmy się, wszystkie cztery.

- To nie jest prawdziwe adoptowanie - usiłowała wyjaśnić Emma. - Nie takie, że

dziecko tu przyjedzie i będziecie mieszkanie... mieszkało z nami w domu. Nie takie.

- To adopcja serca - przyszłam jej z pomocą. - Wspiera się konkretne dziecko w

Afryce. Dzięki nam będzie miało jedzenie i ubrania. A może nawet pewnego dnia misjonarze

kupią mu kozę... Podobno w najbiedniejszych wsiach w Afryce kto ma kozę, ten jest

prawdziwym burżujem.

- I można z tym dzieckiem pisać listów! - Emma była zachwycona tym pomysłem. -

To może być sierotek, po wojnie bez rodziców, może my będziemy jego jedyna rodzina.

- To kosztuje piętnaście dolarów miesięcznie - powiedziała praktyczna jak zwykle

Zuzia. Emma o miłości, ona o pieniądzach. No, ale przecież właśnie o pieniądze była ta cała

awantura. - Mamy nadzieję, że tego, co mamy w skarbonce, wystarczy na kilka miesięcy.

Oczywiście w przeliczeniu na złotówki.

- Myślimy, że lepiej pomagać konkretnej osobie, choćby jednej, i mieć świadomość,

ż

e zmieniamy jej życie... - Julka oczywiście całkowicie pominęła wątek finansowy. - I dać tej

osobie, temu dzieciakowi, pewnie młodszemu od nas, poczucie bezpieczeństwa. To cudowne.

Dzięki nam będzie wiedział, że nigdy nie zabraknie mu jedzenia, i będzie mógł chodzić do

szkoły, i będzie miał ubrania. Będzie wiedział, że ktoś tutaj o nim myśli, że nosimy go w

sercach. Ta świadomość może być dla niego nawet ważniejsza niż miseczka ryżu.

Kiedy o tym mówiła, prawie miałam łzy w oczach. I Marta Mądra chyba też! Byłam

niemal pewna, że tak. A Julka mówiła dalej.

- Dostaniemy zdjęcie tego dziecka, już dziś czuję, jak po kręgosłupie przebiegają mi

dreszcze na myśl o małym... nie, nie synku, raczej braciszku czy siostrzyczce z Afryki. O

tym, że gdzieś tam jest małe Murzyniątko, którego życie zmienimy. Opłacało się stać pod

cmentarzem choćby i cały tydzień, żeby tego dokonać.

- To wspaniały pomysł - powiedziała Mądra. - Wspaniały. Mam nadzieję, że pieniędzy

ze skarbonki wystarczy co najmniej na roczną pomoc. Ale co potem? Bierzecie na siebie

ogromną odpowiedzialność. Nie możecie sprawić temu dziecku zawodu i przestać płacić,

kiedy skończą się pieniądze z tej zbiórki.

- Urządzimy następną zbiórkę, dziesiątki zbiórek - obiecała Zuzia, unosząc dwa palce

jak mała harcerka do ślubowania. - To dziecko nigdy się na nas nie zawiedzie.

- To może policzymy pieniądze? - zaproponowała Mądra. Wyglądała, jakby chciała

uściskać Zuzię, ale szybko się opanowała i po prostu wzięła skarbonkę z jej rąk. Zerwała obie

plomby i wysypała zawartość na biurko. Byłam zaskoczona, że jest tam aż tyle banknotów!

- Sama sobie nie poradzę z liczeniem - uśmiechnęła się nasza wychowawczyni. -

Zuziu, Kasiu, Emmo, Julciu, chodźcie mi pomóc. Gdyby nie wy, nie byłoby tu ani złotówki.

- I nie byłoby kłopotu - syknęła Karolina. Na szczęście Marta Mądra tego nie słyszała.

A może tylko udawała, że nie słyszy?

- Dwa tysiące trzysta siedemnaście złotych i dwadzieścia osiem groszy! - oznajmiła

Mądra, gdy przeliczono pieniądze po raz trzeci. A mnie po plecach przebiegł dreszcz,

dokładnie taki, o jakim mówiła Julka. Mnóstwo pieniędzy! Usiłowałam szybko policzyć, ile

to będzie dolarów. Tak mniej więcej, chociaż mniej więcej... Gdyby to było sto pięćdziesiąt

dolarów, wystarczyłoby na dziesięć miesięcy. Czyli prawie cały rok! Ale czy to możliwe,

ż

eby było aż tyle?

- Nie znam dzisiejszego kursu dolara - powiedziała Zuzia głośno, kreśląc coś na

kartce. - Ale według kursu z wczoraj to będzie ponad pięćset siedemdziesiąt dziewięć

dolarów. Prawie pięćset osiemdziesiąt. Gdybyśmy chcieli przeznaczyć to dla jednego dziecka,

wystarczyłoby prawie na cztery lata.

Jak ona to policzyła? W okamgnieniu, bez kalkulatora? Nawet jeśli nie chciała być

umysłem ścisłym, to jednak, mimo wszystko, nim była.

- Chyba nie ma sensu wpłacać pieniędzy z góry, na taki długi czas - mówiła dalej

Zuzka. My jeszcze nie zdążyłyśmy złapać oddechu, jeszcze nie zdążyłyśmy uwierzyć, że

zebrałyśmy aż tyle... A Zuzka ma już wszystko przeliczone i przemyślane. Ona jest jednak

niesamowita! - Może więc, zamiast jednego dziecka, weźmiemy pod opiekę dwoje? Co wy na

to? Jakieś rodzeństwo? Przecież nie wolno rozdzielać rodzeństwa w czasie adopcji... nawet

jeśli to tylko adopcja serca. Skoro jedno będzie miało co jeść, drugie też powinno, prawda?

Wpłacimy trzysta sześćdziesiąt dolarów, za cały rok, za dwójkę dzieci. Zostanie jeszcze

dwieście, i to możemy przeznaczyć na dożywianie innych, anonimowych, najbardziej

potrzebujących dzieciaków. Myślicie, że to byłoby dobre rozwiązanie?

- Świetne - pokiwałyśmy głowami. A Marta Mądra tym razem już się nie

powstrzymała i ucałowała w policzek każdą z nas.

- Jesteście bardzo dzielne! - powiedziała, a z jej oczu popłynęły dwie wielkie łzy.

- Dzielne, też coś! - prychnęła Karolina. - Co to za suma, dwa tysiące?! Myślałam, że

zebrałyście z dziesięć. To, co zebrałyście, byłoby wstyd dać emerytowanym stewardesom.

Każda z nich ma pewnie większą emeryturę! Tylko by nas wyśmiały!

- No to dobrze, Karolinko, że jesteś zadowolona - powiedziała lodowatym głosem

Marta Mądra. - Nie wygłupiłaś się, z takimi grosikami... A w Afryce uratują one życie kilku

osobom.

- Brawo, dziewczyny, dobra robota! - zaczął klaskać Mateusz. Kilka osób

zawtórowało mu, ale nawet nie wiem kto... Mnie też po policzkach spływały łzy, trochę ze

wzruszenia, że pomożemy tym dzieciakom w dalekiej Afryce, a trochę z ulgi, że Karolina

nareszcie przestanie się nas czepiać. Nie doceniłam jej jednak.

- Ale czy pani dobrze sprawdziła plomby na puszce? - zapytała z niewinną minką. -

Bo skoro tam jest tak mało pieniędzy, to może one coś zabrały? W końcu nigdy nic nie

wiadomo... Z naszych składek na Dzień Nauczyciela do dziś się nie rozliczyły. A przecież

wszyscy wiemy, że schowały te pieniądze do kieszeni, a dały pani jakieś rupiecie, które miały

w domu, jakieś niepotrzebne starocie. Aż wstyd tak potraktować wychowawcę! Ale nikogo

nie chciały słuchać, zrobiły po swojemu... I co, nie wstyd wam? Powiedzcie przynajmniej, co

sobie za to kupiłyście!

Prawie cała klasa zaczęła protestować i uciszać Karolinę. Ja, Julka i Emma

siedziałyśmy bez ruchu. Po prostu nas zatkało. Jak ona mogła posunąć się aż do tego?! Jak

mogła być aż tak niesprawiedliwa?!

- Proszę, oto paragony - Zuzia na szczęście była odporniejsza i nie zatkało jej tak jak

nas. Wyjęła z torby starannie złożone kwitki ze sklepu i z kwiaciarni i podała Karolinie. -

Możesz przeliczyć. Nie została ani złotówka.

- Ty jesteś chyba chora psychicznie - powiedział Rafał do Karoliny, patrząc z

niedowierzaniem. - Idź do lekarza dla własnego dobra.

- Ty nawet nie wiesz, jak dziewczyny się napracowały - wtrącił Mateusz. - I na Dzień

Nauczyciela, i teraz...

Nie wydały na te znicze ani grosza, zebrały szklanki i stare świece, dostały od mamy

któregoś z chłopaków z trzeciej klasy trochę sznurka, od czyjejś cioci trochę parafiny...

Chodziły po wszystkich klasach, malowały plakaty i ten napis na prześcieradle...

Napracowały się, a ty im ubliżasz. To jakaś paranoja! Rafał ma rację, powinnaś się leczyć.

- Karolino, zostań po lekcji, musimy porozmawiać - zdecydowała Marta Mądra. - A

wy, dziewczynki, idźcie jeszcze dziś do banku wpłacić pieniądze. Przy ratowaniu czyjegoś

ż

ycia liczy się każda minuta. Im szybciej, tym lepiej. Jeśli chcecie, pójdę z wami po siódmej

lekcji.

- A nasza prezentacja? - Julka spojrzała niepewnie na zegarek. - Chyba już nie

zdążymy...

- Wasza prezentacja musi jeszcze trochę poczekać - westchnęła Mądra. - Dziś całą

lekcję zajęły nam, niestety, wątpliwości Karoliny. Mam przynajmniej nadzieję, że

rozwialiśmy wszystkie...

ROZDZIAŁ 5

MOJA MAMA PISZE KLASÓWKĘ

Karolina od tamtego dnia wyraźnie nas unikała. Od kilku osób słyszałyśmy, że

szykuje jakąś szałową andrzejkową imprezę u siebie w domu. Były podobno zaproszone

wszystkie dziewczyny z naszej klasy. Wszystkie oprócz naszej czwórki. Ale nas akurat wcale

to nie martwiło. Miałyśmy własne plany.

- Dziś od razu po lekcjach idziemy do mnie - przypomniałam Julce, Zuzce i Emmie w

sobotę z samego rana. 29 listopada wypadł w tym roku właśnie w sobotę, a więc andrzejkowa

noc, w przededniu imienin Andrzeja, była nocą weekendową. Niestety, w naszej szkole była

to sobota robocza. Chyba jedyna w tym roku. Odrabialiśmy 10 listopada, który był wolny...

Poniedziałek przed Dniem Niepodległości. No, ale i tak miło się złożyło, że andrzejki nie

wypadały w środę, czwartek albo poniedziałek. Przynajmniej nie miałyśmy wyrzutów

sumienia, że się nie wyśpimy i znów coś zawalimy, jak Zuzka odpowiedź u Bzyka. Poprawiła

ją, oczywiście, ale i tak miała ciężką przeprawę z mamą. Nie chciałyśmy mieć więcej takich

przeżyć. Bardzo nas więc cieszyło to, że po andrzejkowych szaleństwach będziemy miały

całą niedzielę na sen, odpoczynek - no i na naukę, niestety.

- Pewnie, że idziemy do ciebie! - uśmiechnęła się Julka - Najpierw musimy tylko

wpaść do Emmy po świeczki, które zostały z Akcji Znicz. Z czegoś przecież musimy ten

wosk zrobić... Ale impreza musi być u ciebie! Nie wyobrażam sobie lania wosku nigdzie

indziej. U ciebie jest taka magiczna atmosfera. Na strychu jest po prostu niesamowicie, tak

jakby tam wróżyły sobie przed nami całe pokolenia panien... Definitywnie jest to wymarzone

miejsce na taką czarodziejską noc. Może nawet odwiedzi nas jakiś duch?

Brr! Wcale nie chciałam, żeby jej życzenie się spełniło! Już raz spotkałam na tym

strychu ducha, a przynajmniej tak mi się wydawało, i wolałam, żeby to się nie powtórzyło.

- Ja nie mogę nigdy iść po lekcjach. Do Żaby ani nigdy - powiedziała Emma. A ja

poprawiłam ją odruchowo:

- Ja nie mogę nigdzie iść po lekcjach, do Żaby ani nigdzie - i dopiero, gdy to

powiedziałam, dotarł do mnie sens jej słów. - Jak to: nie możesz? Przecież jesteśmy

umówione?

- Andrzejki są raz w roku, nie da się tego przełożyć i lać wosku za tydzień! Ani nawet

jutro! - zdenerwowała się Zuzia.

- Nie chcesz zobaczyć, co szykuje ci przeznaczenie, jakie ma wobec ciebie plany? -

zdziwiła się Julka. - Czy czeka na ciebie książę z bajki, czy tylko Krzysiek Więcek?

- Ja lubię Krzyśka - zaczerwieniła się Emma. - Wolę go niż książę Wiliama. Albo

książę Harry'ego...

- Księcia, mówi się księcia - poprawiła ją Julka. - Mnie nie chodzi o takiego byle

jakiego księcia z Anglii. Mówię o prawdziwym romantycznym kochanku, człowieku, który

będzie cię nosił na rękach, który będzie pisał dla ciebie wiersze i czytał je w blasku świec

albo wśród jesiennych liści przy pełni księżyca.

- Jesienią siedzenie na trawniku wśród liści może się skończyć przeziębieniem, już we

wrześniu zdarzają się nocne przymrozki - sprowadziła nas na ziemię Zuzka i przeszła do

sedna sprawy. - Kurczę, Emma, jak to nie możesz iść? Dlaczego?

- Moja mama ma klasówkę - wyjaśniła Emma. I sprawiła, że wszystkie trzy dokładnie

zbaraniałyśmy. Jak to: klasówkę?

- Pani Adams poszła do szkoły? - domyśliła się Julka. - Chce zrobić maturę? No to

super! Przyjęli ją w połowie semestru, w listopadzie?

- Poszła do szkoły w październiku, tuż przed zniczami...

- Przed Wszystkimi Świętymi - pokiwałyśmy głowami. No tak, wtedy byłyśmy

wszystkie cztery, a zwłaszcza Emma, tak przejęte zbieraniem szklanek, słoików i starych

ś

wieczek, że nie rozmawiałyśmy o niczym innym. A potem Emma się rozchorowała i nie

widziałyśmy się przez dwa tygodnie. A gdy w końcu się spotkałyśmy, zaczęła się sprawa

Karoliny i emerytowanych stewardess. A jeszcze później zajęłyśmy się planowaniem

andrzejkowej imprezy. Nic dziwnego, że nie rozmawiałyśmy o rodzicach. Emma nawet coś

wspominała, gdy u niej byłyśmy, że mama jest w bibliotece. Ale miałyśmy wtedy ważniejsze

sprawy do omówienia, żadna z nas nie zapytała, po co pani Adams tam poszła.

- Mama nie chodzi do szkoły codziennie, tylko czasami, w weekend... to taka szkoła...

takie dziwne słowo... eksternistyczna! - wyjaśniła Emma. A my wzruszyłyśmy ramionami. To

nie mogło być to słowo! Żadna z nas nigdy go nie słyszała.

- Musiałaś coś pokręcić - powiedziała Julka.

- Eksternistyczna, pamiętam dobrze - upierała się Emma. Nie było sposobu, żeby ją

przekonać.

- Chodźmy do biblioteki, sprawdzimy w słowniku - zaproponowała nasza praktyczna i

rozsądna Zuzka. To był zdecydowanie najlepszy pomysł. Zwłaszcza że stałyśmy na

pierwszym piętrze, dosłownie pod drzwiami biblioteki.

- To chyba słowo obcego pochodzenia? - zastanawiała się Julka, wpatrując się w długą

półkę pełną słowników i leksykonów.

- Angielskiego pochodzenia - przytaknęła Emma. - Od external, dlatego

zapamiętałam.

- External to zewnętrzny, tak? - zapytała Zuzka, najlepsza z nas trzech z angielskiego.

- Zewnętrzna szkoła? Nie, to bez sensu. Emma, musiałaś coś pokręcić!

- Jest! - Julka uśmiechnęła się triumfalnie znad „Słownika wyrazów obcych”. -

„Eksternistyczny: odnoszący się do eksternisty”. Czyli trzeba szukać hasła „eksternista”. O,

jest! Co? „Eksternista: patrz ekstern”. Ten słownik ma chyba jakąś konstrukcję schodkową,

ż

adnego słowa nie wyjaśniają wprost, tylko każą szukać i szukać...

- Gdybyś zaczęła od „ekstern”, to znalazłabyś od razu, bez żadnych schodków! -

roześmiałam się.

- Mam, jest wyjaśnienie, nareszcie - Julka pochyliła się nad słownikiem i zaczęła

powoli czytać. - Pochodzi od łacińskiego słowa externus, czyli zewnętrzny. No tak, miałaś,

Emma, rację. Angielskie external oznacza dokładnie to samo, i na pewno pochodzi właśnie z

łaciny. No, a teraz wyjaśnienie: „osoba, która zdaje egzamin w jakiejś szkole, nie ucząc się w

niej”. Czyli twoja mama nie chodzi na zajęcia, tylko zalicza egzaminy, tak?

- Tak! - Emma wyraźnie była zadowolona. Udowodniła, że nic jej się nie pomyliło. -

Nie ma lekcji, tylko konsultacje, tak to nazywają, zawsze w soboty i niedziele. A potem zdaje

takie całe duże... takie moduły. Po pół semestru. No i dziś pisze taką klasówkę... czyli

egzamin, z fizyki. I ja muszę odebrać twins z dyżurne przedszkole, takie czynne w weekendy,

i zostać z nimi, aż mama wróci.

- A babcia? - zapytałam. - Przecież zawsze zostają z babcią?

- Babcia jest na wiesia - wyjaśniła Emma. I po naszych minach natychmiast

zorientowała się, że coś jest nie tak. - Na wiesia, taka z krowami...

- Na wsi! - domyśliłyśmy się. - Pojechała na wieś, czyli jest na wsi.

- Na wsi - zgodziła się Emma. - Na wsi u cioci. Ciocia zachorowała, jest w szpitalu, i

babcia ogląda gospodarka.

- Dogląda gospodarstwa - powiedziała Zuzka automatycznie. - I co, doi krowy?

- Nie ma krowy... krów... ani jednej krowy - Emma była dumna, że odmiana „krów”

idzie jej lepiej niż odmiana „wsi”. - Są kaczki i kury. I świnka z małymi. I psy, i koty... dwa

koty...

- Para osób zoologicznych - roześmiała się Julka. - A osoby botaniczne? Jakieś

uprawy? Szklarnie?

- Osoby botaniczne? - Zuzka uniosła brwi. - Co to za określenie?

- Nie czytałaś „Przygód Pędrka Wyrzutka” Themersona? - zdziwiła się Julka. -

Naprawdę? A „Pan Tom buduje dom”, też nie czytałaś w dzieciństwie? Żadna z was nie

czytała? Wypożyczcie sobie od razu, skoro już jesteśmy w bibliotece! To musi być palec

przeznaczenia. Stoimy tu, wśród półek uginających się pod ciężarem opasłych, zakurzonych

tomów i nagle zaczynamy rozmawiać o Themersonie! Los sprawił, że musicie go przeczytać!

„Pędrka”, weźcie koniecznie „Pędrka”. Cudowna książka. Parę razy usiłowałam czytać

książki, które Julka uważała za cudowne, i nie zawsze podzielałam jej entuzjazm. Na

przykład wiersze Błoka zupełnie do mnie nie przemówiły. Kilku wcale nie zrozumiałam. A

„Pędrek”... Wzięłam go do ręki, na okładce miał narysowanego jakiegoś dziwnego stworka

ubranego w smoking, z dużą głową, uszami jak spaniel i z płetwą ogonową.

- To książka dla dzieci? - zapytałam.

- Przeczytaj sama - roześmiała się Julka. - Przeczytaj wszystkie książki Themersona.

To niesamowity facet. Pisał po polsku, francusku, angielsku. Emma, powinnaś o nim słyszeć,

był bardzo znany w Anglii! Był architektem, pisarzem, rysownikiem, kompozytorem,

filmowcem... Wiesz, że jego czarno - biała etiuda inspirowała Polańskiego, gdy reżyserował

„Dwóch ludzi z szafą”?

Nie miałam pojęcia, co to jest etiuda, nie oglądałam „Dwóch ludzi z szafą”... Wzięłam

więc z półki „Pędrka Wyrzutka” i podeszłam do biurka pani bibliotekarki, żeby go

wypożyczyć. Skoro Julka tak się upiera, że to świetna literatura... A właściwie tylko chciałam

podejść. Bo w tym momencie, w całkowitej ciszy, niewidoczne dla nikogo, ukryte między

regałami, usłyszałyśmy głos chłopaka, który mówił:

- Ta torba to dopiero początek, zobaczycie, co będzie dalej. Ubaw po pachy!

Potem trzasnęły drzwi biblioteki, i chłopak, a razem z nim trzech czy czterech innych,

wyszedł na korytarz.

Kolegów tego, który mówił, nie rozpoznałyśmy. Ale co do właściciela przyciszonego

głosu nie miałyśmy żadnych wątpliwości. Tylko on używał sformułowania „ubaw po pachy”.

- Krzysiek Więcek - powiedziała Emma przerażona. A potem po policzkach popłynęły

jej dwa strumienie łez.

Bezmyślnie podałam bibliotekarce książkę, którą trzymałam w ręku. W tym

momencie rozległ się dzwonek na drugą lekcję.

- Biegniemy! Jak się spóźnimy więcej niż minutę, to Kwaśniak wpisze nam

nieobecności! - powiedziała Zuzia.

- Potrzeba minuty, żeby zliczyć minutę, ale czas na liczenie nie liczy się - rzuciła

Julka, kiedy pędziłyśmy korytarzem. - Nieźle powiedziane, co? To też Themerson!

Biegnijmy!

Krzysiek?! Dlaczego miałby pociąć Emmie torbę? - napisała Zuzia na ostatniej stronie

zeszytu do matematyki. Na szczęście pani Kwaśniak nigdy nie sprawdzała naszych zeszytów.

Robiła za to kartkówki na co drugiej lekcji...

????? - tylko tyle mogłam jej odpisać. Nie miałam pojęcia, dlaczego Krzysiek miałby

zrobić coś takiego. Był zwariowany, był klasowym klaunem, człowiekiem łatwowiernym, dał

się wykorzystać facetowi, który szukał kontaktu z Martą Mądrą... Ale to wszystko wynikało z

głupoty, nie z chęci zrobienia komuś krzywdy. Emma tyle razy powtarzała, że Krzysiek ma

dobre serce. Była chyba najbardziej przyjazną mu osobą w całej I a. Zawsze go broniła. A

teraz co? Teraz okazuje się, że to on pociął jej torbę, i że to dopiero początek!

Pani Kwaśniak szczęśliwie nie wyrwała do odpowiedzi żadnej z nas. Na przerwie

chciałyśmy porozmawiać z Emmą, ale się nie dało. Płakała, chlipała, pociągała nosem i nie

można było z niej wydobyć ani słowa. Na następnej przerwie już tylko pociągała nosem, ale

wciąż nie była w stanie rozmawiać. I na następnej. Dopiero po lekcjach, gdy wyszłyśmy ze

szkoły, odzyskała głos.

- Już wiem, jak to jest mieć złamane serce - szepnęła bezbłędnie i znowu zalała się

łzami.

- To co, idziemy po bliźniaki do tego dyżurnego przedszkola? - zapytała Zuzka. A

Emma bez słowa pokiwała głową.

ROZDZIAŁ 6

APORT!

Popołudnie w malutkim mieszkaniu Emmy ciągnęło się w nieskończoność.

- Twoja babcia jakoś sobie z nimi radzi? - zapytałam trochę niewyraźnie. Trudno

mówić wyraźnie, mając w ustach piłeczkę, a na głowie kolorowe wiaderko, służące latem do

zabaw w piaskownicy.

- Kiedy są sami z babcią, podobno są jak angelki... angielki... anielki...

- Aniołki - roześmiałam się; piłeczka oczywiście wypadła mi z ust.

- Wkładaj piłeczkę! - zażądał Robin. - Jesteś moim pieskiem, musisz aportować

piłeczkę! Aport! Aport!

- A ty jesteś kotkiem, masz skakać z szarki na łóżko - Mark w tym czasie wydawał

polecenia Julce. Nie mogłam się odwrócić, żeby zobaczyć, jak sobie radzi, najważniejsze było

utrzymanie wiaderka na głowie... Chociaż nie miałam pojęcia, dlaczego, będąc pieskiem,

musiałam nosić kolorowy kubełek nasadzony na włosy... Nigdy nie widziałam psa w czapce!

- Oni nie mają ani śladu obcego akcentu, świetnie mówią po polsku - westchnęła z

podziwem Zuzia, leżąc na półce w szafie, zwinięta w kłębek między swetrami Emmy.

- Nie ruszaj się, nie odzywaj, jesteś kamieniem - ostrzegał ją Robin, grożąc palcem.

- Osobą mineralogiczną - roześmiała się Julka za moimi plecami. To pewnie znowu

ten jej Themerson. Jak ona mogła się śmiać, mając wykonać koci skok?!

- Boys, please... - usiłowała interweniować Emma zrezygnowanym głosem. Chyba ani

przez sekundę nie wierzyła w powodzenie tego apelu. Chłopcy nie zamierzali jej słuchać, ani

gdy mówiła po polsku, ani gdy przechodziła na angielski. Oba języki rozumieli w stu

procentach, ale nie o zrozumienie tu chodziło, lecz o niechęć do wykonywania jej poleceń.

- Boys, może chcecie jeść? - wpadła na genialny pomysł Emma.

- Jeść, jeść! - ucieszyły się bliźniaki, faktycznie całkiem identyczne, tak samo rude jak

Emma, i pobiegły do kuchni. A Emma za nimi. Nareszcie Zuzka mogła wyjść z szafy, a ja

uwolniłam się od piłeczki i wiaderka. Cóż za ulga!

- Dałam im zupę, mamy pięć minut spokoja... ju... - wyczerpana, ale zadowolona z

siebie Emma wyszła z kuchni i opadła na wersalkę babci, pośród kolorowych, robionych na

szydełku poduszek.

- Jak ty z nimi wytrzymujesz? - zapytała Julka, kręcąc z podziwem głową. - Zawsze

tak strasznie chciałam mieć rodzeństwo, tak błagałam rodziców o brata albo siostrę... A oni

mówili, że nie zamierzają dzielić majątku i chcą oddać wszystko mi... Przepłakałam przez to

tyle nocy, napisałam tyle listów do nieistniejącej młodszej siostry. Kiedyś nawet, w

Częstochowie, gdzie ludzie piszą na karteczkach swoje gorące modlitwy, napisałam: „Proszę,

Boże, daj mi siostrę lub brata”. Tam byli sparaliżowani ludzie, żona mężczyzny zaginionego

gdzieś w Azji, dzieci walczące z białaczką... To było z mojej strony okrutne i egoistyczne.

Ale miałam tylko sześć czy siedem lat, ledwie stawiałam literki... I tylko tego chciałam. No,

ale moja prośba nie została wysłuchana. I teraz myślę, że może ktoś w niebie wiedział, co

robi. Jak ja bym miała pisać wiersze w takim wrzasku? Jak ja bym miała marzyć?

- W takim duży domu jak twój nie ma kłopotu, każdy się zmieści - machnęła ręką

Emma. I nagle posmutniała. - U nas w Anglia nie widziałam boys, kiedy nie chciałam. Byli z

niania... z nianią... bawili się w ogród...

- Bawili się w ogród? - Zuzka uniosła brwi zdumiona. Ja też nie bardzo umiałam sobie

wyobrazić taką zabawę. Bawiłam się jako dziecko w lekarza, w sklep, w szkołę. Ale nigdy w

ogród!

- Może namówimy ich, żeby teraz pobawili się w ogród? - w jasnych oczach Julki

pojawiła się nadzieja. - Będą udawać kwiatki albo drzewa i będzie spokój. Takie drzewo nie

może przecież biegać i wrzeszczeć. To jest świetny pomysł!

- Źle powiedziałam - westchnęła ciężko Emma. - Ta odmiana... Jak to będzie? Oni

chodzili do ogród... do ogroda, żeby się bawić. Czyli bawili się tam, w...

- W ogrodzie - nadzieja Julki na zamienienie Robina i Marka choć na moment w

nieruchome drzewa znikła równie nagle, jak się pojawiła.

Na razie jednak bliźniacy, zajęci zupą, siedzieli w kuchni i byli cicho. Podejrzanie

cicho. Ale my miałyśmy poważniejsze podejrzenia do omówienia!

- Myślicie, że to naprawdę Krzysiek? - zapytała Zuzia i, spoglądając kątem oka na

Emmę, krzyknęła: - Nie waż się płakać! Już w szkole się napłakałaś, wystarczy! Teraz

omawiamy sprawę na zimno i bez emocji. Mamy podejrzanego i musimy rozważyć wszystkie

za i przeciw. Wszystkie poszlaki. Jak policja. A policja nie płacze. Emma, której usta już

wyginały się w żałosną podkówkę, spojrzała zdumiona na Zuzię i posłusznie się

wyprostowała.

- Omawiamy - kiwnęła głową. - Jak policja. Czyli co?

No właśnie... żadna z nas nie była pewna, jak takie policyjne omawianie powinno

wyglądać.

- Mamy tylko jedną poszlakę - Zuzka bez wahania podjęła się przewodniczenia temu

naszemu śledztwu. - To wypowiedź Krzysztofa Więcka z biblioteki w budynku gimnazjum

przy ulicy Asnyka.

Rety, co za przemowa! Jakby Zuzia naprawdę pracowała już w Komendzie Głównej

Policji! Poszlaka, Krzysztof, budynek gimnazjum przy Asnyka... Istny Borewicz z serialu,

który ostatnio powtarzali w telewizji... Albo Mulder z „Archiwum X”!

- Czy ktoś z obecnych zanotował dokładnie jego wypowiedź? - Zuzia na dobre

zaczynała się wczuwać w rolę. - Każde słowo, a nawet kolejność słów, może mieć

fundamentalne znaczenie, nie możemy sobie pozwolić na żadne nieścisłości!

Trochę chciało mi się śmiać, ale jednocześnie czułam, że absolutnie śmiać się nie

wypada. W końcu była to bardzo poważna sprawa. Sprawa kryminalna. I Zuzia starała sieją

rozwiązać tak, jak należało, czyli poważnie.

- Nie notowałam - powiedziałam, tłumiąc śmiech. - Chyba nikt nie notował. Ale

wydaje mi się, że pamiętam, co on powiedział.

- Ja też pamiętam, bardzo dokładnie - pokiwała głową Julka. - Te niegodziwe słowa

pozostaną na zawsze wyryte w moim sercu i pozostawią w nim rozjątrzoną, krwawiącą ranę.

- A ty, Emmo, pamiętasz? - Zuzia spojrzała na gospodynię, a ta przytaknęła.

- Pamiętam, on powiedział „Ta...”.

- Nie mów! - Zuzka położyła palec na ustach. - Nic nie mów. Nikt obecny na tej sali

niech nie mówi głośno, co zapamiętał.

Znowu zachciało mi się śmiać. Pokoik babci Emmy miał może z dziesięć metrów

kwadratowych, nie miałam pojęcia, gdzie stawiano w nocy stół, po rozłożeniu wersalki. Oba

meble po prostu nie mogły się tam zmieścić. A porucznik Zawadzka nazywała to miejsce

salą! I mówiła do nas „nikt obecny”! Czy nie traktowała tego wszystkiego jednak odrobinkę

zbyt poważnie?

- Możecie się śmiać, ale to konieczne, żeby ustalić, jak brzmiała ta wypowiedź -

Zuzka, mimo że zamieniona w funkcjonariuszkę - służbistkę, nie straciła zdolności czytania w

moich myślach. - Każdy zanotuje teraz swoją wersję. Potem je porównamy i zobaczymy, czy

choćby dwoje świadków zapamiętało zdanie obciążające podejrzanego dokładnie w tym

samym brzmieniu.

Nie wiedziałam, dlaczego ma być to takie ważne, ale posłusznie wzięłam długopis i

zaczęłam pisać, tak jak chciała Zuzia. Skoro tylko ona z naszej czwórki miała jakiś plan...

- Auuuu! Łaaaaa! Boli! - z kuchni dobiegł nagle straszny łomot i krzyk. Nie byłyśmy

pewne, czy krzyczy Robin, czy Mark. A może obaj naraz? Ich głosy, podobnie jak twarze,

byty nie do rozróżnienia.

Natychmiast zapomniałyśmy o Krzyśku Więcku i pociętej torbie Emmy.

Popędziłyśmy do kuchni. Nie mogłyśmy się tam zmieścić cztery, zwłaszcza że w środku były

już bliźniaki. Ale, prawdę mówiąc, nawet gdyby było tam dość miejsca, i tak nie miałybyśmy

ochoty wchodzić. Kuchnia była pełna gryzącego dymu. Chłopców było słychać, i to bardzo

dobrze, ale zupełnie nie mogłyśmy ich zobaczyć. Zuzia, nie wahając się, wpadła do środka i

zrobiła pięć rzeczy naraz. Przynajmniej tak to wyglądało z mojego punktu widzenia.

Otworzyła okno i wpuściła świeże powietrze. To chyba zrobiła najpierw. A może jednak nie?

Może najpierw zakręciła kurek w kuchence? Potem zdjęła z gazu zwęglony garnuszek i

wrzuciła do zlewu. Jednocześnie, a przynajmniej tak mi się wydawało, wyjęła z lodówki

masło i wyciągnęła obu chłopców z kuchni. Jeden z nich, nie miałam pojęcia który, płakał i

trzymał się za rękę. Była czerwona, chyba poparzona...

- Masz pantenol? - zapytała Zuzka, a Emma bezradnie pokręciła głową. Zuzia była na

to przygotowana. Otworzyła maselniczkę i bez chwili wahania rozsmarowała grubą warstwę

masła na zaczerwienionej dłoni rudego chłopczyka.

- Jesteś pewna, że to mu nie zaszkodzi? - zapytałam, a Zuzka popatrzyła na mnie,

jakbym była małą zieloną Marsjanką.

- Córka lekarki - westchnęła co najmniej tak, jakbym nie wiedziała, co to jest aspiryna.

- Nie jestem córką lekarki od ludzi, lecz od zwierząt - przypomniałam jej. - I mama nie

używa masła do ratowania pacjentów. Nie trzyma go w gabinecie. A zwierzęta oblewają się

wrzątkiem chyba nieco rzadziej niż ludzie.

- Zdziwiłabyś się, słysząc prawdę - uśmiechnęła się Zuzia, oglądając uważnie drugą

rękę brata Emmy. - A poza tym to nie była woda, tylko wosk. Czy raczej stearyna.

- Nasze świeczki! - przypomniała sobie Julka. - U ciebie są... były... wszystkie

ś

wieczki, które zostały nam po robieniu zniczy! Miałyśmy je zużyć dzisiaj, żeby lać wosk!

- Chcieliśmy lać wosk - powiedział drugi chłopiec, który wyszedł z wypadku cało. - W

przedszkolu pani mówiła, że dziś się leje wosk i wy o tym mówiłyście, to my też chcieliśmy...

A tu tyle świeczek...

- Wrzuciliście je do garnka i postawiliście na gazie? - zapytała Zuzia.

- Wy umiecie włanczać... włączać gaz? - zdenerwowała się Emma.

- Pewnie, że umiemy, przecież nie jesteśmy dziećmi, no nie, Robin? - powiedział

oparzony chłopiec. Dzięki temu dowiedziałyśmy się, że to Mark. Emma zawsze mówiła, że to

on namawia brata do najdzikszych psot. No i chyba to się potwierdziło.

- Po pierwsze, moi drodzy, wosk leją tylko dziewczynki - powiedziała Zuzia, sadzając

malców przed sobą. - To są dziewczyńskie wróżby, chłopakom się nie spełniają, więc szkoda

czasu i wosku. Po drugie, jeśli kiedyś będziecie jednak chcieli rozgrzać wosk, gdy już będzie-

cie duzi, trzeba to robić zupełnie inaczej. Wyjaśnię wam, kiedy przyjdzie czas. Jak

poczujecie, że koniecznie musicie to zrobić, to przyjdźcie do cioci Zuzi. Opowiem wam, jak

się topi wosk, żeby było bezpiecznie. Zgoda?

- Zgoda - pokiwali chłopcy głowami, zgodni i grzeczni jak aniołki.

W tym momencie, oczywiście, do mieszkania weszła pani Adams. Od razu, już na

progu, zauważyła (i poczuła) ten straszliwy, gryzący w oczy dym. Nic dziwnego, przecież

wypełniał każdy kąt! Wietrzenie sprawiło tylko, że w mieszkaniu było lodowato zimno. Ale

dym nie przerzedził się ani trochę.

- Mamo, nie denerwuj się, był tu mały accident - powiedziała Emma, po czym

przeszła na angielski i zaczęła szybko i nieskładnie wyjaśniać całą sytuację.

- Niech się pani nie martwi, spalił się tylko garnek, nic takiego, to chyba żadna strata

w porównaniu z tym, co mogło się stać, z tym, co może nam podsunąć wyobraźnia... -

wtrąciła się Julka. - Chłopcom nic nie będzie, Zuzia opatrzyła rany jak najlepsza

sanitariuszka.

Pani Adams oczywiście przeraziła się, słysząc słowo „rany”, i rzuciła się do synów,

ż

eby sprawdzić, w jakim są stanie. Dopiero po chwili, uspokojona, zgodziła się wysłuchać

całej historii, opowiadanej jednocześnie po polsku (przez nas trzy) i po angielsku (przez

Emmę i chłopców).

- Czy wy ciągle musicie wywoływać jakieś pożary? - westchnęła zrezygnowana, gdy

skończyłyśmy naszą opowieść. - Zdaje mi się, że tej nocy, kiedy Emma was odwiedziła po

raz pierwszy, chyba u ciebie, Żabko, też był jakiś pożar?

- Było ognisko, a nie pożar - sprostowałam zdumiona, że mówi do mnie „Żabko”, a

nie „Kasiu” jak inni dorośli, uparcie ignorujący moje przezwisko. A potem zapytałam: - Czy

możemy zabrać Emmę do mnie do domu? Chcemy lać wosk, przecież to andrzejki.

- Nie będzie pożaru, obiecujemy - Zuzia uniosła dwa palce w górę, a Julka mocno

uderzyła się dłonią w pierś.

- Idźcie, idźcie - mama Emmy Była chyba smutna. - I dziękuję, że zajęłyście się

Markiem. To świetny pomysł z tym masłem, czytałam w jakimś czasopiśmie, że łagodzi

nawet poważne poparzenia...

Dumna z siebie Zuzia zdjęła z wieszaka kurtkę i wyszła na korytarz. Za nią wysunęła

się Julka, a potem ja. Emma, zanim wyszła, podeszła jeszcze do mamy i pocałowała ją w

policzek.

- Jak ci poszła klasówka? - zapytała.

- Oblałam... beznadziejnie oblałam, chyba nic nie będzie z mojej matury - westchnęła

pani Adams i rozpłakała się jak bóbr.

Stałyśmy w progu, nie wiedząc, co robić. Przecież nie wolno zostawić nikogo samego

w takiej sytuacji!

- Ja nie idę - oświadczyła Emma, zdejmując kurtkę. - Zostanę z tobą, mummy... Zajmę

się chłopcami...

- Idź - pani Adams otarła oczy i uśmiechnęła się. A raczej: spróbowała się

uśmiechnąć. Bo nie wyszło jej to najlepiej... - Idź, idźcie wszystkie. No już! Chcę zostać

sama... Muszę się trochę pouczyć. Już, uciekajcie stąd!

ROZDZIAŁ 7

PRZYJDŹ KONIECZNIE

Nie tak wyobrażałam sobie te andrzejki! Miało być zabawnie, magicznie, tajemniczo...

Miałyśmy się wpatrywać w cienie na ścianie i wyczytać z nich naszą przyszłość. A teraz co?

Wszystkie miałyśmy nosy zwieszone na kwintę, a Emma wyglądała jakby to był najgorszy

dzień w jej życiu. Przecież wtedy, kiedy wyszłyśmy z biblioteki, powiedziała przez łzy, że ma

złamane serce. A więc kierowała się nie tylko koleżeństwem, kiedy broniła Krzyśka!

- On ci się podobał, prawda? - Julka najwyraźniej pomyślała o tym samym.

- Lubię go - przytaknęła Emma i znowu zalała się łzami. - I myślałam, że on też... że

on mi lubi! Mnie lubi!

- Poznasz niedługo kogoś nowego, kogoś fajnego, takiego naprawdę fajnego, nie

martw się - Julka położyła jej na ramieniu swoją długą, szczupłą rękę. - Krzysiek to klaun, a

ty potrzebujesz romantycznego Romea. I jeszcze go znajdziesz.

- Nie chcę żadnego Romea! - Emma strąciła dłoń Julki i przyspieszyła kroku. Szła

sama, chyba ze dwa metry przed nami.

- Nie chciałam cię zdenerwować! Przepraszam! - zawołała za nią Julka, ale Emma w

odpowiedzi oddaliła się od nas o kolejny metr.

- Zostawmy ją samą, każdy potrzebuje czasem chwili samotności - szepnęła Zuzia. A

ja pomyślałam, że w ciasnym mieszkanku Emmy, przy jej rozkrzyczanych braciach, trudno

choćby o najkrótszy moment ciszy.

- Miała dziś okropny dzień - szepnęłam. - Najpierw Krzysiek, potem poparzony Mark,

a na koniec ta oblana klasówka mamy. Każdy mógłby się załamać.

- Sprawimy, że jej serce przestanie krwawić - powiedziała Julka niepewnie. -

Sprawimy, że po nocy nadejdzie dla niej świt pełen nadziei.

- Po nocy? - chyba czegoś nie rozumiałam. Przecież noc, pełna magii, tajemniczych

rytuałów i wiary w to, że poznamy swoją przyszłość, była dopiero przed nami.

- Tak się mówi - wyjaśniła mi Julka powoli, spokojnie jak półmózgowi. - To znaczy,

ż

e po smutnych wydarzeniach nadejdą wesołe.

Przypomniałam sobie, że słyszałam kiedyś w telewizji piosenkę: Bo po nocy

przychodzi dzień, a po burzy spokój. Jak mogłam tego nie skojarzyć?!

- Gdyby przynajmniej można było pomóc jej mamie - westchnęłam. - Gdyby zaliczyła

fizykę, cała rodzina od razu poczułaby się lepiej. Emmie poprawiłoby to humor.

- Zuzka, ty przecież jesteś świetna z fizyki! - uświadomiła sobie Julka. - Nie chcesz się

przyznać, ale jesteś najlepsza w klasie. Na pewno jakoś sobie poradzisz z zadaniami pani

Adams.

- Ona jest w klasie maturalnej, a nie w pierwszej gimnazjalnej - Zuzia postukała się

kciukiem w czoło. - Myślisz, że znam materiał liceum?

- No tak... - zasępiłyśmy się ja i Julka.

- Ale moja mama jest fizyczką! - podskoczyła z radości Zuzia. - Kurczę, jak ja

mogłam od razu o tym nie pomyśleć? Emmo! Emmo! Poczekaj, nie pędź tak!

Emma zatrzymała się i pokazała nam zapuchniętą od płaczu, smutną buzię. Chciałam

ją przytulić, ale się powstrzymałam. Nie chciałam, żeby strąciła moją rękę, jak dłoń Julki. I

ż

eby znowu pobiegła gdzieś przed siebie. W końcu miałyśmy teraz ważną sprawę do

omówienia.

- Moja mama pomoże twojej - powiedziała krótko Zuzia. Chyba zbyt krótko, bo

Emma spojrzała na nią nieprzytomnym, nic nie rozumiejącym wzrokiem.

- Mama Zuzki uczy fizyki - wtrąciłam się i zaczęłam tłumaczyć tak, jak przed chwilą

Julka tłumaczyła mi: powoli, jak komuś wyjątkowo opornie kojarzącemu fakty. - A twoja

mama musi zdać egzamin z fizyki, a więc potrzebuje pani Zawadzkiej. Proste, prawda?

- Moja mama nie ma pieniędza... pieniędzy na te, no, korepetycje - westchnęła Emma,

a kąciki ust zaczęły jej niebezpiecznie drżeć.

- Moja mama nie weźmie ani grosza - powiedziała szybko Zuzia. Nie byłam pewna,

skąd to wiedziała. Przecież jeszcze nie rozmawiała z panią Zawadzką!

- Jak to: nie weźmie? - Emma aż przystanęła ze zdziwienia.

- Nie weźmie i już, mówię ci - Zuzia nie wdawała się w wyjaśnienia, pewnie dlatego,

ż

e sama nie wiedziała, jak to wyjaśnić. Obiecała coś, żeby poprawić Emmie humor. Ale jak

zamierza dotrzymać słowa? Przecież jej mama nie będzie udzielać lekcji jako wolontariuszka!

Już w naszej szkole pracuje prawie społecznie, za tę śmiesznie niską pensję... jak wszyscy

nauczyciele...

Niby dlaczego miałaby wieczorami też uczyć kogoś, całkiem za darmo?

- Gdy przyjdziemy do Żaby, natychmiast do niej zadzwonimy - postanowiła Zuzia. -

Może spotka się z twoją mamą jeszcze dzisiaj?

- Fajnie - na twarzy Emmy pojawił się słaby uśmiech. Pierwszy od wielu godzin.

Kwadrans później słaby uśmiech zamienił się w prawdziwy, pełnowymiarowy

uśmiech od ucha do ucha. Bo Zuzka odłożyła słuchawkę i powiedziała:

- Czad! Moja mama już jedzie do twojej! Z tatą!

- Z tatą? - spytałyśmy chórem. Po co na lekcji fizyki dla dorosłych aktor pracujący

jako ubezpieczyciel? W czym mógłby pomóc?

- Tata zajmie się bliźniakami - wyjaśniła Zuzia. - Przecież przy nich nasze mamy nie

zamieniłyby spokojnie ani słowa. Tata zabrał więc kostium klauna, dorabiał sobie w nim

jeszcze na studiach, w weekendy na ulicach... Na pewno dzieciaki zaniemówią na jego widok.

Poważnie wątpiłam, czy Mark i Robin są w stanie zaniemówić nawet na widok całego

autokaru klaunów. Ale na pewno pan Zawadzki zrobi, co będzie mógł.

- I nie wezmą pieniędzy? - nie dowierzała Emma. - Nie wezmą za lekcję i za wyłom?

- Za wyłom? - oczy Zuzki zrobiły się okrągłe jak latające talerze. - A co oni mieliby

wyłamywać?

- No, wyłom aktorski - powiedziała Emma, niczego nie wyjaśniając. Dopiero Julka

wpadła na właściwy trop.

- Występ, nie wyłom! - roześmiała się. - Występ aktorski.

- Oba są w murze - mruknęła Emma, smutna, że znów coś pomyliła. A my znów

dzięki niej odkryłyśmy ciekawostkę językową. Faktycznie, w murze może być i występ, i

wyłom. Ale wyłomy aktorskie raczej się nie zdarzają...

- Muszę się wam do czegoś przyznać - powiedziała Emma, gdy usiadłyśmy w kuchni

nad kubkami pełnymi gorącego kakao z pianką, które zrobiła nam babcia na powitanie. To

jednak strasznie fajnie mieć taką babcię jak moja!

- Przyznaj się - zachęciłam ją, parząc się w usta.

- Wiecie... - Emma chyba nie bardzo wiedziała, jak zacząć. - Wiecie... Dziś rano

zaszczepiła mnie Karolina.

- Zaczepiła - roześmiałyśmy się.

- Zaczepiła - zgodziła się Emma. - Zaczepiła i zaprosiła. Na tę imprezę u siebie.

Prawie błagała, żebym przeszła. .. przyszła... żebym przyszła. Tylko kazała nic wam nie

mówić.

- Chcesz iść? - zapytałyśmy niepewnie. A ona potrząsnęła długimi, rudymi włosami

opadającymi jej na twarz.

- Nigdy w życiu! Nigdy! Nie wiem tylko, po co ona... nie rozumiem, po co chciała...

- Po co cię zaprosiła? - domyśliłam się, co chce powiedzieć Emma. - To dobre

pytanie! Imprezę zaplanowano już dawno, Karolina zaprosiła wszystkich oprócz nas... a teraz,

w ostatniej chwili, zaprasza ciebie. Czyżby chciała się pojednać? Uznała, że jednak

zachowała się skandalicznie? A być może rozmowa z Mądrą coś pomogła?

- To było dwa tygodnie temu - przypomniała mi Zuzka. - Myślisz, że potrzebowała

tyle czasu, żeby to przemyśleć?

- Może chodziła na terapię do psychologa? - zastanawiała się Julka. - Może on pomógł

jej dotrzeć do najgłębszych warstw duszy, odkryć to, co pozostawało nieodkryte, co istniało

tylko na poziomie podświadomości. Może ten psychoanalityk poddał ją hipnozie i dzięki

temu seansowi jej superego...

- Tu nie chodzi o żadne superego! - zaprotestowałam, przestając rozumieć, co Julka

ma na myśli. - To jest Karolina, osoba, która każdą z nas chętnie utopiłaby w łyżce wody.

Gdyby tylko miała okazję. Nie wierzę, że się zmieniła, że chce przeprosić.

- Gdyby chciała przeprosić, zaprosiłaby nas wszystkie - pokiwała głową Zuzia i

pociągnęła kolejny łyk gorącego kakao. - Zaprosiła tylko Emmę, więc to musiał być podstęp.

Coś sobie zaplanowała. Coś okropnego, jak zwykle.

- Pewnie chciała nas skłócić - westchnęłam. - Dobrze, że nie dałaś się nabrać, znowu

skończyłoby się łzami. A dziś mamy się przecież świetnie bawić.

- I będziemy - powiedziała Julka. - Macie moje słowo!

- I moje! - Zuzka położyła rękę na jej dłoni.

- I moje! - przybiłam od góry tę minipiramidkę.

- Beztroska zabawa Bractwa Zeta - powiedziała Emma z idealnym polskim akcentem.

I w tym momencie w jej ślicznej, bordowej, przywiezionej z Anglii torbie, załatanej

starannie przez babcię po ataku Krzyśka... chyba Krzyśka... w tym momencie w tej torbie

zabrzęczała komórka.

- SMS od Karoliny - zbladła Emma, patrząc z niedowierzaniem na wyświetlacz. -

„Przyjdź koniecznie, czekamy. Nie zaczniemy bez ciebie”. Skąd ona ma mojego numera???

ROZDZIAŁ 8

KARTKA Z PAMIĘTNIKA

Wydawało się, że przez całą noc będziemy rozmawiać o Karolinie. Że każda z nas

zobaczy wśród cieni na ścianie jej profil. Że, chociaż nieobecna, zatruje nam andrzejkową

zabawę. No, bo jak tu przestać zadawać sobie wciąż jedno i to samo pytanie: dlaczego ona to

zrobiła? W jakim celu zaprosiła Emmę, której przecież nie cierpi?

- Nie możemy o niej w kółko rozmawiać - mruczałyśmy złe na siebie... a po pięciu

minutach ponownie zaczynałyśmy się zastanawiać, jaki cel miała Karolina. Rozpaliłyśmy

ogień w kominku, zaparzyłyśmy herbatę, przygotowałyśmy garnuszek na wosk i drugi,

większy, na wodę. Bo, jak wyjaśniła nam Zuzia, wosku nie wolno rozpuszczać wprost na

ogniu. Trzeba wstawić garnek z resztkami świeczek do większego garnka z wodą. Ogrzana

woda ogrzeje ścianki mniejszego naczynia, wosk się roztopi i nikogo nie poparzy...

- Ciekawe, co sobie wywróży Karolina - powiedziała Julka i od razu popukała się w

głowę. Niby dlaczego miało nas to w ogóle obchodzić? I dlaczego nie potrafiłyśmy o niej

zapomnieć? Wyglądało na to, że naprawdę będziemy o niej rozmawiać przez całą noc.

Nagle jednak w kuchni pojawiła się moja babcia z grubym, wypłowiałym zeszytem w

ręku. I jednym zdaniem sprawiła, że Karolina natychmiast wywietrzała nam z głowy.

- Mam tutaj pamiętnik z gimnazjum - powiedziała. - Znalazłam fragment o pewnej

bardzo szczególnej andrzejkowej nocy. Do tej pory nikomu go nie czytałam, ale pomyślałam,

ż

e dziś, jeśli chcecie...

- Pewnie, że chcemy! - pisnęłyśmy zachwycone.

- Może zawołam mamę? - chciałam biec do gabinetu. - Na pewno chętnie posłucha.

Skoro nikomu tego do tej pory nie czytałaś...

- Mama operuje, a tata jej asystuje - wyjaśniła babcia.

- Tata? A pani Ania nie może? - zdziwiłam się. Przecież mama do poważniejszych

zabiegów ma pomoc, miłą dziewczynę, studentkę zootechniki.

- Pani Ania, a raczej panna Ania, też ma dziś andrzejki i leje z koleżankami wosk -

uśmiechnęła się babcia. - Pytała mnie, jakie są jeszcze wróżby, troszkę jej podpowiedziałam...

Twój tata musi ją więc zastąpić przy operacji tego dobermana. Mam nadzieję, że sobie

poradzi, mimo że nikt z Żabniaków nie miał nic wspólnego z medycyną.

No tak, babcia nie byłaby sobą, gdyby nie przypomniała, że mój ojciec nie jest godny

jej córki, hrabianki z TYCH Łaniewskich, i że miał niesamowite szczęście, dostając się do

takiej szacownej lekarskiej rodziny. Zawsze było mi przykro tego słuchać. W końcu inżynier,

projektant czy raczej konstruktor, naprawdę wysokiej klasy, to też nie byle kto. Widziałam,

jak chwalili go w pracy, widziałam, jak patrzył na niego jego szef... Ale dla babci to chyba nic

nie znaczyło.

- Twój ojciec, niestety... - zaczęła kolejny rozdział opowieści o mezaliansie mojej

nieszczęsnej matki. Nie zamierzałam na to pozwolić, nie w andrzejki.

- Czytaj już, babciu! - poprosiłam. No i babcia zaczęła czytać:

Kochany pamiętniku!

Nigdy nie przypuszczałam, że zacznę pisać pamiętnik. Wszystkie moje koleżanki dawno

już zaczęły pisanie pamiętników. .. i skończyły, bo z tego wyrosły. A ja zaczynam właśnie dziś.

Bo właśnie dziś, a właściwie wczoraj wydarzyło się coś niezwykłego. Tak niezwykłego, że

nawet najlepsze przyjaciółki mogłyby mnie nie zrozumieć. Więc poczułam, że muszę to

zanotować, opowiedzieć komuś, kto mnie nie wyszydzi... Oczywiście, moje przyjaciółki są

cudowne i nie zamierzam nic przed nimi ukrywać, ale niektóre myśli... Wstydziłabym się

głośno je wypowiedzieć. Biorę więc ten zwykły, szary brulion i zaczynam. Mam nadzieję,

kochany pamiętniczku, że nie będziesz się śmiał, nawet kiedy będę odrobinkę niedorzeczna.

A więc... od czego mam zacząć? Chyba od tego, że wczoraj była wigilia świętego

Andrzeja. Czyli dzień wróżb, jak Polska długa i szeroka. No i my też, oczywiście... my, to

znaczy ja i moje najbliższe przyjaciółki, postanowiłyśmy się spotkać i uczynić tradycji zadość.

Czyli lać wosk, rzucać na ścianę jego cienie, wyobrażać sobie, co mogą znaczyć... Ustawiać

buty wszystkich panien obecnych w pokoju od okna do drzwi - czyj but wyjdzie za drzwi

pierwszy, ta panna wyjdzie za mąż przed innymi. To chyba najbardziej niezwykła i

ekscytująca noc w roku! Szykowałyśmy się do niej od tygodnia, gromadząc niedopalone

ś

wieczki Gorączkowo też szukałyśmy po domach kluczy z dużą dziurką... Taką, żeby można

było przez nią lać wosk. W dodatku kluczy nikomu już niepotrzebnych, żeby potem nie było

kłopotu. Bo rok temu lałyśmy wosk przez klucz do drzwi spiżarni i spiżarnia od tamtej pory

stoi otworem, bo klucza oczyścić z wosku nie sposób. Tym razem chciałyśmy więc znaleźć

taki, którego niesprawność nikomu nie uczyni krzywdy.

No i znalazłyśmy. Ściśle mówiąc, nie my, lecz moja babcia. Bardzo stary, bardzo

zardzewiały klucz, który niewątpliwie od dawna nie pasuje do żadnych drzwi. Idealny do

naszego celu!

„Do waszej zabawy” - powiedziałaby babcia. Bo ona ciągle powtarza, że to zabawa.

Ale ja nie jestem taka pewna... Rok temu przecież kształt z wosku, który ulałam, przypominał

książkę. Nikt nie miał wątpliwości No i co? I cały rok spędziłam nad książkami! Nauka, nauka

i nic więcej! Egzaminy, sprawdziany... Nie pamiętam, kiedy ostatni raz byłam na lodach albo

na pączkach z przyjaciółkami.

Dlatego w tym roku, gdy tylko zaczął się temat andrzejkowego lania wosku, wciąż

powtarzałam:

- Tylko nie książka, nie zeszyt, nie pióro, ołówek czy linijka! Poproszę o coś bardziej

romantycznego!

I tak się stało... Najpierw, gdy ustawiałyśmy buty, mój przekroczył próg pierwszy. Mój!

Wszystkie byłyśmy naprawdę zadziwione! A potem... potem wydarzyło się coś jeszcze bardziej

niezwykłego. Kształt, który ułożył się z wosku na wodzie, nie pozostawiał najmniejszego

choćby pola domysłom: to było serce! Regularne, piękne serce! Dosłownie zabrakło mi tchu...

i słów. Nie wiedziałam, co o tym myśleć. Moje przyjaciółki chyba też nie, siedziałyśmy przy

tym stole zdumione, w całkowitej ciszy... I nagle rozległo się stukanie do drzwi Nie ruszyłam

się nawet, pewna, że do mnie nikt o tej porze przyjść by nie mógł... Ale po chwili mama

zajrzała do pokoju, wyraźnie zadziwiona, i powiedziała:

- Masz gościa.

- Ja?! - nie dowierzałam.

Ale to nie była pomyłka! To był gość właśnie do mnie! Tomasz!!! Ty, mój

pamiętniczku, nic jeszcze o Tomaszu nie wiesz, ale to ważna osoba... dla mnie ważna ogrom-

nie... ogromnie... Ale mimo wszystko nigdy, przenigdy nie spodziewałabym się go w swoim

domu! O tej porze! W ciemności! W noc świętego Andrzeja!

- Nie mogę cię zaprosić - powiedziałam, słysząc, że mama cofa się do kuchni

Zostaliśmy w korytarzu całkiem sami, nikt nie słyszał naszej rozmowy. To jednak nie

zmieniało sytuacji! - Nie mogę cię zaprosić do środka - powtórzyłam. - Dziś jest dzień

wróżb... i to są wróżby tylko dla panien.

- A ty już nie powinnaś być panną! - powiedział Tomasz pewnym siebie tonem. Jak nie

on, - Powinnaś być moją żoną! I jestem tu po to, żeby poprosić twoją matkę i ojca o twoją

rękę... By cię stąd zabrać, na zawsze. Za późno już na wróżby dla panien. To ja jestem ci

przeznaczony! Nie potrzebujesz wróżb!

Myślałam, że śnię! Czy on się naczytał książek dla dorosłych? Czy to koledzy

podsunęli mu ten szalony pomysł? Przecież ja jestem uczennicą! I długo jeszcze nią będę... A

on... on też nie ma zawodu! Ma przejąć po matce zakład, może to zrobić w każdej chwili.. Ale

zawodu nie ma. A zakład, nawet najlepszy, to nie to samo co dyplom.

- Jestem za młoda - powiedziałam, czując się jednocześnie jak bohaterka jednej z tych

romantycznych, angielskich powieści, w których tak rozczytują się moje przyjaciółki! Nie

zaprzeczę, to było cudowne uczucie. Zwłaszcza w chwili, gdy powiedział:

- Ależ ja cię kocham, wiek nie ma nic do rzeczy! - złapał mnie za rękę i ścisnął aż do

bólu.

Czy mogłam powiedzieć mu „tak” tam, w ciemnym korytarzu?

- Jestem za młoda - powtórzyłam i zatrzasnęłam drzwi.

A potem długo płakałam, wtulona w ciepłe palto mamy, które zsunęło się z wieszaka.

Czułam się strasznie, poświęcając serce, ulane z wosku kwadrans wcześniej, dla książki którą

las przepowiedział mi rok temu. Poświęcając miłość, może jedyną, jaka spotkała mnie w

ż

yciu! Nie wiedziałam wtedy, że to jeszcze nie koniec sprawy. Że za pół godziny Tomasz

ponownie zapuka do moich drzwi.

- I co? Co było dalej? - zapytała Zuzia z wypiekami na twarzy.

- Niech pani czyta! - poprosiła Julka. - To taka piękna historia.

- Dziadek nie miał na imię Tomasz - szepnęłam przerażona. - Czy ty, babciu, miałaś

przed nim jakiegoś innego męża? Wzięłaś potajemny ślub jeszcze jako uczennica?

- Wiesz, Żaba, to mogłoby być o tobie - powiedziała Emma. - Gdybyś nie wiedziała,

pomyślałabyś, że to twój pamiętnik.

- Nigdy bym tak nie pomyślała, bo wiem, że czegoś takiego nie przeżyłam i to nie

może być mój pamiętnik - roześmiałam się. A potem nagle zrozumiałam, o co jej chodziło. -

Chodzi ci o to, że gdybyś TY nie wiedziała, mogłabyś pomyśleć, że to ja pisałam, tak? Język

trochę niedzisiejszy, ale poza tym...

- Język? - oburzyła się babcia. - O, przepraszam, moja droga, starałam się na bieżąco

zamieniać archaiczne zwroty podczas lektury, żeby was nie konfundować. A ty mi mówisz,

ż

e język niedzisiejszy?!

- ...ale poza językiem faktycznie, jakby o mnie - powiedziałam zamyślona, nie

słuchając babci. - Nawet imię się zgadza, Tomek... i zakład po matce, kwiaciarnia to przecież

jakby zakład...

- Co byś zrobiła, gdyby Tomek stanął teraz w progu i poprosił cię o rękę? - pisnęła

Julka, zapominając o tym, że przysłuchuje się nam babcia, która nie ma pojęcia o moim

uczuciu do dryblasa z III b. Widziała co prawda bukiecik stokrotek, ale stanowczo

odmówiłam odpowiedzi na pytanie, kto mi go podarował. A teraz Julka piszczy przy niej coś

o oświadczynach w korytarzu!

- Mam trzynaście lat - odparłam z godnością, starając się nie wyobrażać sobie

spotkania z Tomkiem twarzą w twarz. Przecież zaraz byłabym czerwona i wszystko by się

wydało. - Mam trzynaście lat - powtórzyłam. - I na pewno nie wybieram się za mąż.

- Twoja babcia też mówiła, że jest za młoda - Emma aż pisnęła i klasnęła w dłonie jak

głupiutka nastolatka z amerykańskiego serialu. - A potem co?

- Potem babcia Kasi powiedziała jeszcze raz, że jest za młoda, i jeszcze raz, i jeszcze...

i powróciła do szkoły, jak na uczennicę przystało - wyjaśniła hrabianka Łaniewska z

uśmiechem. - I nigdy więcej nie spotkała tego zakochanego młodzieńca. A teraz ufa, że jej

wnuczka w takiej sytuacji zachowałaby się równie rozsądnie. Prawda, Kasieńko?

- Oczywiście, babciu - przytuliłam się do jej kościstego ramienia. - Nigdzie nie będzie

mi tak dobrze jak w tym domu, przy tym kominku, z tobą i z moimi przyjaciółkami.

- Zaczynasz gadać jak Julka - roześmiała się Zuzia. - Robisz się chyba na starość

sentymentalna, moja droga Żabko.

- W andrzejki każdy powinien być odrobinę sentymentalny - powiedziała babcia,

uchylając drzwi, by jej kotka Lawa, od dłuższego czasu skrobiąca niecierpliwie o ścianę,

mogła wejść do kuchni i ułożyć się koło kominka. W końcu, mając takie imię, miała pełne

prawo lubić ogień i ciepło!

ROZDZIAŁ 9

HISTORIA LUBI SIĘ POWTARZAĆ

No to zostawiam was same, moje drogie - babcia wzięła Lawę na ręce i wyszła z

kuchni. - Bawcie się dobrze!

- Rozgrzewamy wosk? - zapytała Zuzia. I dokładnie w tym samym momencie

wszystkie uświadomiłyśmy sobie okropny fakt: nie miałyśmy wosku! Ani kawałeczka!

Wszystkie stare świeczki, które zostały nam po produkcji zniczy, były w mieszkaniu Emmy. I

właśnie ten zapas wrzucili do garnuszka jej bracia. Zwęglony garnuszek trafił do kosza na

ś

mieci, a wosk razem z nim. Nie miałyśmy już nawet odrobinki.

- No to nieźle, lanie wosku bez wosku... - westchnęłam. - Troszkę się załatwiłyśmy.

- Może jednak pójdziemy do Karoliny, na pewno ma wosku pod dostatkiem -

roześmiała się Zuzia. A nas znowu zaczęło nurtować pytanie: co chciała osiągnąć Karolina,

zapraszając Emmę? A raczej zaczęłoby nas nurtować... bo, zanim na dobre zdążyłyśmy je

sobie zadać, ktoś nerwowo zadzwonił do furtki. Trzy długie dzwonki i jeszcze dwa krótkie.

Jakby coś się stało...

- Jeżeli okaże się, że to Karolina, chyba zemdleję z wrażenia - powiedziała Julka. -

Emma, mówiłaś jej, że idziesz do Żaby?

- To nie Karolina! - pisnęła Zuzia, wyglądając przez okno. Co one wszystkie mają z

tym piszczeniem? Czy w andrzejki nawet najmądrzejsze dziewczyny głupieją? A może ja też

tak piszczę, tylko o tym nie wiem?

- To Tomek - syknęła Zuzia w moją stronę.

- Jak w pamiętniku twojej babci! Ukochany przyszedł błagać twoją matkę o twą rękę

w andrzejkową noc - rozmarzyła się Julka. - Jakie to romantyczne!

- Jeśli wejdzie do gabinetu mamy, przestanie być romantycznie - powiedziałam,

wbijając sobie paznokcie w udo, żeby nie zemdleć. - W czasie operacji nie jest tam ładnie i

miło. Krew, zapach leków, kroplówka...

A potem nagle poczułam, że nawet najmocniejsze wbijanie paznokci nic mi nie

pomoże. I to wcale nie dlatego, że zrobiło mi się słabo na myśl o lekach i skalpelu. Było mi

bardzo, bardzo słabo, ale z powodu Tomka. Czy naprawdę historia miała się powtórzyć? Czy

on naprawdę przyszedł wyznać mi miłość? Tak jak ten nieznany mi Tomasz przed

pięćdziesięcioma laty do babci?

- Historia lubi się powtarzać - szepnęłam i zemdlałam. Oczywiście, nie miałam

pojęcia, że mdleję. Ale chyba musiałam zemdleć, skoro zupełnie nie pamiętałam, jak Tomek

wszedł do mojego domu, i nie miałam pojęcia, że ktoś zrobił mu kakao. Pewnie babcia -

miało przecież na wierzchu taką śliczną piankę. Nikt nie umie zrobić takiej pianki jak babcia.

No i gdybym nie zemdlała, na pewno nie usłyszałabym, otwierając oczy, głosu babci:

- Moja panno, te twoje omdlenia powinny się nareszcie skończyć! To wstyd tak ciągle

mdleć z byle powodu, na samą myśl o zastrzyku albo zakładaniu szwów. Nie zapominaj, z

jakiej pochodzisz rodziny!

- Z Łaniewskich - powiedziałam posłusznie i spróbowałam usiąść. Powoli, oddychając

bardzo głęboko. Oglądanie sufitu pośród poduszek ułożonych na kuchennej podłodze jest

przecież znacznie mniej interesujące niż oglądanie twarzy moich przyjaciółek, babci i... Tom-

ka! Zawsze, gdy dochodzę do siebie po omdleniu, nie bardzo wiem, co się dzieje wokół mnie.

I tym razem też zupełnie nie pamiętałam, że on był przy furtce, zupełnie nie pamiętałam

ostatniej sceny, tego, jak Zuzka zobaczyła go przez okno. A tu nagle taki szok! Tomek, mój

Tomek, siedzi na zielonym krześle, przy zielonym stole, pije kakao z zielonego kubka i patrzy

na mnie z ogromną troską. Kompletnie mnie zatkało na jego widok! Czułam się, jakbym

miała zemdleć po raz drugi. Ale ja nie chciałam mdleć! Nie chciałam już leżeć na podłodze!

Chciałam siedzieć z nim przy stole, chciałam na niego patrzeć tak jak on na mnie... może bez

troski, ale tak samo uważnie... Chciałam z nim porozmawiać, skoro już tu był.

- Wrodziłaś się, niestety, w ojca. Ta jego delikatność... Ale doprawdy, musisz

wiedzieć, że tak nie powinna się zachowywać gospodyni - babcia widocznie uparła się, żeby

mnie upokorzyć na oczach Tomka. - Kolega i koleżanka przychodzą cię odwiedzić, a ty po

prostu mdlejesz na ich widok. Jeszcze pomyślą, że są tu niemile widziani!

- Kolega i koleżanka? - uśmiechnęłam się, poprawiając okulary. Zawsze mi spadają,

kiedy mdleję! Swoją drogą, pomyślałam, babcia powinna być lepsza z matematyki. To są

przecież trzy koleżanki, a nie jedna. I wcale nie zemdlałam na ich widok, przyszły tu razem ze

mną, widziałam je od rana, cały czas...

- Dobrze, że Julia, Emma i Zuzanna były na miejscu i przejęły rolę pań domu podczas

twojej niedyspozycji - mówiła wciąż babcia ze swoją słodko - kwaśną miną. - Zajęły się nie

tylko układaniem cię na poduszkach i cuceniem, ale też gośćmi. Zachowały się naprawdę

znakomicie.

Zajęły się gośćmi? To znaczy Tomkiem i kim? Przyniósł w kieszeni konika polnego

albo jedwabnika? Gdyby był z nim ktoś większy od myszy, chyba musiałabym go zauważyć?

- Jaka śliczna łazienka, cała zielona - nagle dobiegł do mnie cienki, dziewczęcy głosik.

Zbliżał się wyraźnie, za moimi plecami. Nadciągał od strony łazienki.

- Marysia? - znów zakręciło mi się w głowie. Sama nie wiedziałam, czy dlatego, że

odwróciłam się tak gwałtownie, żeby zobaczyć właścicielkę cienkiego głosiku, czy raczej z

powodu odkrycia, że Tomek przyszedł tu z Marysią. Marysią z mojej klasy! Cichutką,

niepozorną szarą myszką, która chyba nigdy nie odzywała się niepytana. A pytana

czerwieniła się i spuszczała głowę. Mój dryblas przyprowadził dziewczynę uczesaną w ciasno

spleciony warkoczyk, dziewczynę noszącą tarczę i tornister jak pierwszoklasistka. A ja

prawie uwierzyłam, że chciał mi się oświadczyć! Prawie uwierzyłam, że historia lubi się

powtarzać i że moje andrzejki będą tak romantyczne jak te mojej babci, chyba z pół wieku

temu. Ależ byłam głupia!

- Przyszedłeś przedstawić mi swoją nową dziewczynę? - zapytałam Tomka najbardziej

lodowatym tonem, na jaki było mnie stać. Nie wypadł najlepiej, bo strasznie od tego mdlenia

zaschło mi w gardle. Ale nadrabiałam treścią! - Nie musiałeś się trudzić, ja już znam Marysię,

chodzi ze mną do klasy. Miło wiedzieć, że to twoja nowa dziewczyna.

- Dziewczyna? - Tomek spojrzał na mnie tak, jakby za moimi plecami stał wielki,

biały duch. W tym domu wszystko było możliwe, ducha też spotkałam tu przynajmniej raz...

Ale teraz chyba jednak nie chodziło o ducha, lecz o mnie. - Żaba, zwariowałaś, jaka

dziewczyna? Dopiero się poznaliśmy. Dzisiaj, godzinę temu.

- I miłość uderzyła w was jak grom z jasnego nieba? - kpiłam, byłam nieprzyjemna...

ale wszystko było lepsze od płaczu w jego obecności. - No cóż, takie rzeczy podobno się

zdarzają. Miłość od pierwszego wejrzenia, tak? Gratuluję!

- Żaba, co ty? - Marysia robiła się na przemian blada i czerwona. - Ty myślisz, że ja...

- Kurczę, uspokój się, to nie tak - syknęła Zuzia i pociągnęła mnie mocno za rękaw.

Coś w jej tonie kazało mi się zastanowić i milczeć, chociaż przez chwilę. Zuzia nie mówiłaby,

ż

e to nie tak, gdyby było właśnie tak, jak myślę. Ona nie pocieszałaby mnie w taki głupi,

nieprawdziwy sposób. Każdy, ale nie Zuzia. Skoro więc mówi, że to nie tak...

- Marysia przyszła do mnie - powiedziała Julka. - Nie wiedziała, gdzie mieszkasz, ani

gdzie szukać Emmy lub Zuzki...

- A wiedziała, gdzie ty mieszkasz? Znała twoją pilnie skrywaną tajemnicę? Adres na

osiedlu dla bogaczy? - coś mi tu nie grało.

- Znała go przypadkiem - Julka spuściła głowę, jak zawsze, kiedy mówiło się o

bogactwie jej rodziców. Jakby zrobiła coś złego! Jakby jej rodzice dorobili się majątku dzięki

wyjątkowo ohydnym, popełnionym przez nią zbrodniom. - Była tam jeszcze we wrześniu,

zbierała pieniądze na hospicjum, chodziła z puszką od domu do domu, a ja otworzyłam jej

drzwi... Obiecała, że nikomu nie powie i dotrzymała słowa.

- Na hospicjum? - nagłe bardzo polubiłam Marysię. To znaczy i tak ją lubiłam, ale

teraz poczułam do niej jakąś ogromną sympatię. Prawdziwa społecznica... Nie boi się

kwestować nawet na tak nieprzyjaznym terenie jak osiedle dla bogaczy. Jeśli nawet co

dziesiąty mieszkaniec przypomina pana Ździebełkę, to chyba lepiej byłoby tam nie

wchodzić... A ona weszła!

W tej samej chwili, w której poczułam do niej sympatię, przypomniałam sobie,

niestety, że Marysia przyszła tutaj, do mojego domu, razem z Tomkiem. A więc była moim

wrogiem! Zdobyła serce chłopaka, któremu ja oddałam swoje... Nie mogłam jej lubić!

Wielka, ogromna sympatia wyparowała równie szybko, jak się pojawiła.

- Marysia była na imprezie u Karoliny - opowiadała dalej Julka. - No i dowiedziała się

tam czegoś... czegoś okropnego. I dlatego stamtąd wyszła, i postanowiła powiedzieć nam, co

wie. Natychmiast. Ale miała tylko mój adres, więc poszła do mojego domu.

- A tam nikogo nie było - odgadłam, ale Marysia pokręciła głową.

- Był tata Julki - powiedziała cichutko, cała czerwona. - Powiedział, że czeka na

kandydatki do pracy w pralni. Myślał, że przyszłam w sprawie posady.

- Tata ma ostatnio kłopoty z personelem - powiedziała Julka. A potem wyszła z

pokoju z komórką w ręku. Czyżby koniecznie musiała się dowiedzieć, jak poszło ojcu z

kandydatkami? Do tej pory nie była zbyt troskliwą córką...

- Tata Julki oczywiście nie wiedział, gdzie ona jest - Zuzia przejęła funkcję narratora. -

Ale któryś sąsiad powiedział Marysi, żeby zajrzała do kwiaciarni. Powiedział, że często tam

widuje Julkę grającą z Tomkiem w szachy.

- A ostatnio widywał, jak uczyła się u mojej mamy robić świeczki - uzupełnił Tomek.

- Spędzała tam w październiku wszystkie popołudnia. Oczywiście wtedy, kiedy nie była z

wami!

- Poszłam więc tam i zapytałam o Julkę - powiedziała Marysia niemal szeptem.

- A ja byłem w kwiaciarni i gdy tylko Marysia weszła do środka, zauważyłem, że coś

się stało - uśmiechnął się Tomek. - Przypomniałem sobie, że Julka mówiła coś o laniu wosku.

I że jak wróżby, to tylko u Żaby na strychu. Powiedziałem więc Marysi, że ją zaprowadzę.

- Znałeś adres? - zdziwiłam się.

- Wiem o tobie znacznie więcej, niż ci się wydaje - powiedział mój dryblas, a ja

poczułam, jak wypełnia mnie fala czegoś ciepłego i miłego. Czyżby tak odczuwało się

spokój? A może to była radość? Radość z tego, co powiedział... Nie, było coś jeszcze, coś

innego niż spokój i radość... Najpotężniejszym uczuciem, które mnie ogarnęło, była jednak

ulga. Ulga, że nic go nie łączy z Marysią, że faktycznie się nie znają i że on po prostu

wyświadczył jej przysługę. To chyba właśnie ulga zalewała mnie w tej chwili cudowną,

ciepłą falą.

- Przepraszam, że tak idiotycznie zareagowałam - powiedziałam. - To wszystko przez

te andrzejki.

- Czytałam dziewczynkom swój stary pamiętnik, tam było coś o pewnym Tomku,

który stanął w drzwiach w andrzejkowy wieczór, żeby się oświadczyć - powiedziała babcia.

Całkiem zapomniałam, że ona jest w kuchni! Ale była! Szalona, nieobliczalna, gotowa złamać

mi życie jednym zdaniem. I to zdanie właśnie padło: - Kiedy więc pojawiłeś się przy furtce,

mój drogi, moja wnuczka chyba wyobraziła sobie ciut za dużo. Pomyślała, że jesteś tu, by

wyznać jej miłość, jak tamten Tomasz sprzed lat. Dzisiejsze panienki mają taką bujną

wyobraźnię! Kawaler nie robi im nadziei, a one marzą nie wiadomo o czym... Wyciągają

pochopne wnioski...

Poczułam, że robi mi się bardzo, bardzo słabo. Słabiej niż na myśl o skalpelu, słabiej

niż na myśl o rozmowie z Tomkiem w cztery oczy. Zrobiło mi się tak słabo, jak jeszcze nigdy

w życiu. Bo chyba jeszcze nigdy w życiu nikt mnie tak nie upokorzył jak moja własna,

ukochana babcia. Próbowałam głęboko oddychać, próbowałam wbijać sobie palce lewej dłoni

w prawą dłoń. Ale nie pomogło. Nie mogłam nic poradzić na to, że było mi słabo. I

zemdlałam, po raz drugi tego dnia. Historia naprawdę lubi się powtarzać.

ROZDZIAŁ 10

CO SŁYSZAŁA MARYSIA?

Będziesz jeszcze mdlała? - zapytała Zuzka niepewnie, gdy ocknęłam się po raz drugi. I

po raz drugi poprawiłam okulary, po raz drugi usiadłam przy stole, a w końcu po raz drugi

przeżyłam szok na widok Tomka i Marysi. Chyba nie ma w mdleniu nic okropniejszego niż

dziury w pamięci! Ale z drugiej strony, może nie byłoby źle, gdyby została mi na zawsze

przynajmniej jedna dziura? Zapomniałabym o tym, co powiedziała babcia, a skoro bym tego

nie pamiętała, to byłoby tak, jakby to się nigdy nie zdarzyło...

- Twoja babcia to strasznie fajna kobieta, szkoda, że musiała już iść na remika do

znajomych, chętnie bym z nią dłużej porozmawiał - uśmiechnął się promiennie Tomek. Aha,

moja amnezja nie załatwiłaby sprawy. On i Marysia wciąż doskonale by pamiętali, co się

stało, śmialiby się ze mnie, a ja, jak idiotka, pławiłabym się w nieświadomości. Do bani z

takimi korzyściami z dziur w pamięci!

- Tomek, możemy porozmawiać? - zaproponowałam, chociaż zupełnie nie

wiedziałam, jak mam mu to wszystko wyjaśnić. Ale przecież musiałam jakoś to załatwić...

Nie mogłam tak zostawić tego idiotycznego nieporozumienia. To znaczy chciałam, żeby on

myślał, że to tylko idiotyczne nieporozumienie. I że ja nie mam żadnych marzeń na jego

temat, że w ogóle o nim nie myślałam, ani razu, ani przez chwilę. Że to tylko moja babcia coś

palnęła bez sensu.

- To my pójdziemy posprzątać na strychu - powiedziała Julka, posyłając znaczące

spojrzenia Zuzce i Emmie. - Marysia, chodź nam pomóc...

Marysia podniosła się posłusznie i ruszyła za nimi. A mi w tym momencie wypełniła

się kolejna luka w pamięci. Przypomniałam sobie, po co przyszła do mnie Marysia! Po co

przyszła do naszej czwórki! Miała nam do powiedzenia coś ważnego o Karolinie. A

właściwie o imprezie u Karoliny. To mogło być nawet ważniejsze niż sprawa z Tomkiem. To

znaczy, nic nie mogło być ważniejsze niż sprawa z Tomkiem - to była najważniejsza sprawa

w moim życiu - ale przecież sprawa z Tomkiem obchodziła tylko mnie... a sprawa z Karoliną

nas wszystkie. Postanowiłam być szlachetna i najpierw się zająć interesem publicznym, a

dopiero potem własnym złamanym sercem.

- Marysiu, poczekaj... Wszystkie poczekajcie... Marysia chyba chciała nam coś

opowiedzieć?

Marysia oczywiście zrobiła się czerwona jak burak. Jak zawsze, kiedy wywoływano ją

do odpowiedzi czy choćby pytano o godzinę.

- Ja... ja... ja byłam u Karoliny - wciąż stała w progu kuchni, niepewna, czy iść na

strych, czy raczej opowiadać o tym, co sprawiło, że tak intensywnie szukała Julki.

- Usiądźmy - zaproponowała Zuzia, przytomna jak zwykle, cofając się i podchodząc

do stołu. - To chyba będzie dłuższa rozmowa.

- Chyba nie - spuściła głowę Marysia. - To właściwie tylko jedna sprawa... Ja nic nie

wiem... Tylko tyle, że Karolina pocięła Emmie torbę.

- Karolina?! - zapytałyśmy równocześnie, kompletnie zaskoczone. Przecież

słyszałyśmy, co mówił Krzysiek, przecież byłyśmy prawie pewne... a właściwie całkiem

pewne, że to on.

- Karolina - przytaknęła Marysia, bawiąc się swoim cieniutkim warkoczykiem. -

Ona... ona jest bardzo zazdrosna. Wszystko robi z zazdrości o to, że przyjechałaś z Londynu,

ż

e świetnie mówisz po angielsku i Mądra stawia twój akcent za wzór na każdej lekcji. I każe

nam po tobie powtarzać, a nawet radzi się ciebie w wypadku jakichś mało znanych słówek.

Karolina jest wściekła o to wszystko. A najbardziej o to, że masz najfajniejsze ciuchy w

szkole. Do tej pory to ona była najlepiej ubrana...

- Ale ja... - Emma chciała chyba wyjaśnić, że niedługo te ubrania się zniszczą albo ona

z nich wyrośnie, a wtedy będzie wyglądała nie najlepiej, lecz najgorzej z całej klasy. Bo jej

mamy nie będzie stać nawet na ciuchy z lumpeksu. Zuzia szepnęła jednak Emmie coś na ucho

i Emma nie powiedziała ani słowa. Po prostu słuchała Marysi. A Marysia mówiła dalej:

- Ona... ona cię dziś zaprosiła na tę imprezę, prawda? Dopiero dziś?

Emma pokiwała energicznie głową.

- A wiesz, dlaczego?

Emma pokręciła głową, nieco mniej energicznie.

- Z powodu twojej cudownej, miękkiej, wełnianej spódnicy.

Wszystkie spojrzałyśmy na Emmę. Faktycznie miała na sobie śliczną, szarą

spódniczkę. Nosiła ją już wiele razy. Była ładna i miękka, i miała taki fajny kolor, jak dym z

jesiennego ogniska... ale co to mogło mieć wspólnego z imprezą u Karoliny?!

- Ona też ma taką spódnicę, dostała ją od ciotki stewardessy - wyjaśniła Marysia. - Ta

jej ciotka często lata do Anglii i do Francji, i przywozi jej ciuchy z najnowszych kolekcji.

- Ta spódnica nie jest z najnowszej kolekcji - powiedziała Emma. - Nie może być taka

sama jak Karoliny, skoro ta jej jest modna, z tego roku. Moja jest stara... z sales...

- Z wyprzedaży - podpowiedziałam jej, czując, że coś zaczyna mi świtać.

- Z wyprzedaży, yes - zgodziła się Emma. - W styczniu. Czyli z zeszłego season...

sezona...

- Sezonu - tym razem Zuzia zadbała o poprawne końcówki.

- To spódnica z zeszłorocznej kolekcji, tak? - upewniła się Julka. A Emma znowu

pokiwała głową tak energicznie, że aż długie rude włosy opadły jej na twarz.

- To ja niczego nie rozumiem - Marysia zrobiła się jeszcze bardziej czerwona i

speszona. - Ona powiedziała, że dostała tę spódnicę dwa dni po tym, jak ty pojawiłaś się w

takiej samej na lekcjach. Dostała ją od ciotki jako hit mody, z najnowszej kolekcji. Mama

Karoliny zapłaciła ciotce fortunę, jak zawsze... bo ciotka zawsze przywozi bardzo drogie

ciuchy z najnowszych kolekcji.

- Chyba ją ta ciotka robi w konia - uśmiechnęłam się pod nosem. - Mówi, że kupuje

drogie ciuchy, a tymczasem idzie na wyprzedaż i znajduje coś za grosze. A potem dostaje od

mamy Karoliny dziesięć czy dwadzieścia razy więcej pieniędzy, niż zapłaciła. Nic dziwnego,

ż

e Karolina wściekła się, widząc Emmę w takiej samej spódnicy.

- Wściekła się i to jak! - powiedziała Marysia. - I dlatego chciała, żeby Emma

przestała chodzić do naszej klasy. Przez tę spódnicę i przez zielone spodnie z mankietami, i

przez śliczną bordową torbę...

- I dlatego ją pocięła? - nie mogłam uwierzyć.

- Dlatego - przytaknęła Marysia. - I dlatego chciała, żeby Emma dziś do niej przyszła.

Bo zobaczyła rano, że Emma ma... że masz na sobie tę szarą spódnicę. Wiedziała, że nie

zdążysz się przebrać między lekcjami a imprezą... Powiedziała ci, że impreza jest zaraz po

szkole, tak? No właśnie, chciała, żebyś przyszła do niej ubrana w spódnicę, taką samą jak jej.

- Ale po co? - oczy Emmy były bardzo wielkie i bardzo zdumione.

- Bo chciała zniszczyć twoją spódnicę, zalać ją woskiem - spuściła głowę Marysia. -

Chciała, żebyś już nigdy jej nie nosiła i żeby ona nareszcie mogła chodzić w swojej.

- A nie mogłyśmy chodzić obaj? - Emma nie była pewna, czy dobrze rozumie polskie

obyczaje.

- Karolina chyba wiedziała, że ciotka robi ją w konia - posiedziałam. - Może

zorientowała się już wcześniej i dzieliła się z ciotką po połowie pieniędzmi od mamy? Po

Karolinie można się wszystkiego spodziewać, nawet tego, że okrada rodziców. A może

dowiedziała się, domyśliła dopiero teraz, patrząc na Emmę, i strasznie się na tę ciotkę

wściekła. Nie rozmawiała z tobą nigdy o ciuchach?

- Rozmawiała... - Emma nagle coś sobie przypomniała. - Znaczy... to nie ona

rozmawiała... rozmawiała Monika, ale Karolina podeszła i słuchała... i o coś chyba pytała. O

spodnie. A ja powiedziałam, że to z sales. Że wszystkie moje ciuchy są z sales, bo mama

uwielbia łapać okazje. I nie chce... nie chciała wydawać za dużo pieniędzy taty...

- Wtedy Karolina zrozumiała, że jej ciuchy też są z sales, to znaczy z wyprzedaży! -

byłam pewna, że się nie mylę. - I szlag ją trafił. Najpierw wściekła się na ciotkę, ale ciotce nie

mogła nic zrobić... Postanowiła więc się odegrać na tobie. Bo miałaś ciuchy takie jak ona, a

często nawet lepsze... a przede wszystkim dlatego, że wiedziałaś, że to nie są najnowsze

kolekcje, warte fortunę... Byłaś dla niej niebezpieczna, mogłaś powiedzieć całej klasie, całej

szkole, że nosi ciuchy z zeszłego sezonu.

- A to ważne? - Emma była zdumiona. - U nas w Londynie wszyscy nosili to samo.

Uniformy.

- Mundurki - zgadłam. - No i fajnie, nie mieliście przynajmniej takich problemów, nikt

nikomu niczego nie ciął z zazdrości...

- Dla Karoliny ciuchy to sens życia - pokiwała głową Zuzia. - To, żeby mieć coś z

najnowszych angielskich albo francuskich kolekcji, to dla niej sprawa życia i śmierci.

Wszystko się zgadza. Postanowiła cię wykurzyć ze szkoły, bo jej zagrażałaś. Bo mogłaś

powiedzieć, że jej ciuchy nie są wcale takie modne, jak wszyscy myślą.

- Tak właśnie powiedziała dziś Karolina! - odezwała się Marysia. - Chciała cię

wykurzyć i miała nadzieję, że rodzice... to znaczy mama... że zabierze cię z naszej klasy po tej

aferze z torbą. Ale nie zabrała... Karolina postanowiła więc, że odejdziesz sama. Że zatruje ci

ż

ycie. Uznała, że zalanie ci najpiękniejszej spódnicy woskiem to doskonały początek.

- A skąd ty to wiesz? - nagle obudziło się we mnie okropne podejrzenie. - Karolina ci

się zwierza z takich rzeczy? Przyjaźnisz się z nią?

- No co ty, Żaba? Ja?! - pierwszy raz widziałam Marysię tak zdenerwowaną. - Ja

miałabym się przyjaźnić z tą wariatką? O co ty mnie podejrzewasz?

- O nic, uspokój się! - położyłam jej rękę na ramieniu. - Pytałam tylko, skąd o tym

wszystkim wiesz.

- Karolina rozmawiała w kuchni z Moniką Frankowską. Była wściekła na ciebie,

Emmo, za to, że nie przyszłaś. Mówiła, że nawet ci wysłała SMS - a, a ty ją zignorowałaś.

Była naprawdę wściekła! Strasznie jej zależało, żeby cię zabrać z tej imprezy u Żaby, żeby

was jakoś rozdzielić... Wkurzają, że tak się przyjaźnicie i że jesteście gospodyniami klasy.

Mówiła Monice, że chciałaby cię jakoś załatwić, na początek choćby niszcząc ci spódnicę.

Mówiła, że jesteś angielską modnisią, że zadzierasz nosa... A ja akurat poszłam po wodę

mineralną do kuchni. No i przypadkiem usłyszałam za dużo i od razu wybiegłam.

Tak, teraz wszystko już było jasne. Prawie wszystko. Wina Karoliny nie budziła

ż

adnej, nawet najmniejszej wątpliwości. Ale co w takim razie znaczyły słowa, które

podsłuchałyśmy w bibliotece? Dlaczego Krzysiek Więcek mówił, że torba to dopiero

początek, i że dopiero teraz zacznie się prawdziwy ubaw po pachy? Co miał wspólnego z

intrygą Karoliny?! Czy był jej wspólnikiem w tym zbrodniczym planie???

ROZDZIAŁ 11

PRZY FURTCE

Może zostaniesz u mnie na noc? - zaproponowałam Marysi, gdy już skończyliśmy

omawiać sprawę Karoliny. A raczej, gdy już skończyliśmy wydawać z siebie całą serię

okrzyków zdumienia, że ktoś w wieku trzynastu lat może być aż tak podły. I to właściwie bez

powodu.

- Zostań, Marysiu! Zostań! - poparła mnie Julka. - To będzie noc cudów, będziemy lać

wosk, przeznaczenie uchyli przed nami rąbka tajemnicy, dowiemy się, co szykuje dla nas

przyszłość...

- Muszę wracać do domu, obiecałam rodzicom, że będę przed jedenastą - pokręciła

głową Marysia. - Nie wolno mi wracać później, nie ma żadnych wyjątków... Mogę zadzwonić

od ciebie do taty, żeby po mnie przyjechał?

Pokazałam jej, gdzie stoi telefon. Skoro naprawdę nie może, nawet w taką szczególną,

magiczną noc...

- A ciebie, Tomku, musimy pożegnać - uśmiechnęłam się. - Przy wróżbach nie może

być mężczyzn, sam rozumiesz...

- Już sobie idę - dryblas moich marzeń podniósł się posłusznie z krzesła. - Ale chyba

chciałaś ze mną o czymś porozmawiać?

O rety, zupełnie zapomniałam! Ta rozmowa, o którą go prosiłam... to wystąpienie

babci na temat oświadczyn... Tak, musiałam mu to wyjaśnić. Nie wiedziałam jak, ale

wiedziałam, że muszę to zrobić.

- Odprowadzę cię do furtki - powiedziałam. Gdy tylko znaleźliśmy się w ogrodzie,

zaczęłam tłumaczyć: - To, co powiedziała moja babcia... i to, że wcześniej tak się głupio

zachowałam, widząc, że przyszedłeś razem z Marysią... to wszystko razem musiało być...

wiesz, po prostu nie chciałabym, żebyś myślał...

- Nie chciałabyś, żebym myślał, że mnie lubisz? - uśmiechnął się, ciepło i niepewnie

zarazem.

- Że cię lubię? - i co ja miałam powiedzieć?! - No więc... tak, lubię cię. Ale nie

chciałabym...

- Nie chciałabyś, żebym myślał, że mnie bardzo lubisz? - dociekał Tomek. Czego on

chciał? Żebym mu wyznała miłość na środku zasypanej jesiennymi liśćmi ścieżki?!

- Lubię cię i już - potwierdziłam ze ściśniętym gardłem. - Ale to było

nieporozumienie... to wszystko, co się dziś stało. Nie chciałabym...

Chciałam powiedzieć po prostu: Nie chciałabym, żebyś się ze mnie nabijał, żebyś o

tym opowiadał kolegom, nie chciałabym się stać pośmiewiskiem całej szkoły z tego powodu,

ż

e się w tobie zakochałam, a ty to dziś odkryłeś. Ale jakoś nie potrafiłam tego z siebie

wydusić. Powtórzyłam więc bezradnie:

- Nie chciałabym...

- Nie chciałabyś być moją dziewczyną? To chcesz powiedzieć? - pochylił się, usiłując

w ciemności spojrzeć mi w oczy. - Chcesz powiedzieć, żebym o tobie zapomniał i nie

wygłupiał się więcej z dawaniem ci kwiatków?

Rety! Czy ja go dobrze rozumiałam? Czy on mówił mi właśnie, że chciałby być moim

chłopakiem, ale myśli, że ja tego nie chcę?

- Przepraszam, że wtedy dałem ci stokrotki na oczach wszystkich w szkole... Na

pewno było ci głupio, że to widzieli. Postawiłem cię w idiotycznej sytuacji, może nawet

koleżanki się z ciebie śmiały. Na pewno się śmiały. Przepraszam... Pewnie zaraz wyrzuciłaś

ten bukiecik do kosza i wcale ci się nie dziwię.

- Ten bukiecik... - chciałam powiedzieć, że zasuszone stokrotki wiszą nad moim

łóżkiem. Chciałam powiedzieć, że to, że mi je dał, wtedy, w Dniu Nauczyciela, na środku

korytarza, było najwspanialszym przeżyciem w moim życiu. Jak on mógł pomyśleć, że byłam

na niego o to zła?!

- Nie mogłem się wtedy powstrzymać... po waszej wizycie u Julki i u mojej mamy w

kwiaciarni, myślałem o tobie przez całą noc. Chciałem dać ci wszystkie kwiaty świata, nawet

te, które jeszcze nie zakwitły... Chciałem, żebyś wiedziała, że bardzo mi się podobasz. A dziś,

kiedy na moim osiedlu pojawiła się Marysia i powiedziała, że was szuka, pomyślałem, że to

szczęśliwy zbieg okoliczności. Że będę mógł ją do ciebie przywieźć i zamienić z tobą kilka

słów. Miałem nadzieję, że się ucieszysz.

- Bardzo się ucieszyłam! - powiedziałam, czując, że palą mnie policzki. On już mi

wyznał swoje uczucie i to bardzo wyraźnie. Teraz ja powinnam coś powiedzieć... coś, dzięki

czemu Tomek będzie pewny, że ja też... że czuję to samo.

- Ucieszyłaś się? - nawet w ciemności byłam pewna, że w jego oczach pojawiło się

niedowierzanie. - Czyli ty też... Ty mnie... Ty chciałabyś...

Wzięłam głęboki oddech, pewna, że zaraz zmieni się moje życie. Wystarczy, że

powiem te trzy słowa: Tak, ja też. Te trzy słowa wystarczą, żeby zrozumiał. Otworzyłam usta,

gotowa to powiedzieć. Naprawdę, chciałam to powiedzieć! Ale nie zdążyłam.

- Ropuszko Jesteś tu? - z drugiej strony furtki rozległ się głos, który od razu

rozpoznałam. Głos mojego przedszkolnego wroga, Radka - Niejadka! W dodatku w świetle

lampy pojawiła się po chwili jego twarz. Ja i Tomek staliśmy w mroku, wśród drzew, ale

Radka było widać bardzo dokładnie. Jego długie włosy, jego szeroki, asymetryczny

uśmiech...

- Cześć, Radek - powiedziałam zrezygnowana. Moje wyznanie będzie musiało trochę

poczekać... Przynajmniej do chwili, gdy pozbędę się stąd tego asymetrycznego,

antypatycznego typka! Typka, który zatruł mi całe dzieciństwo głupimi dowcipami.

- Ropuszko, kochana, nie będziesz mnie chyba trzymać na dworze? - Radek wdzięczył

się i przymilał, jak to on. - Nie mów, że nie chcesz, żebym wszedł! Zaczyna padać, wpuść

mnie!

- Nie jestem sama - powiedziałam najbardziej lodowatym tonem, jaki umiałam

wydobyć z mojego ściśniętego, zdenerwowanego gardła.

- Chłopak? - Radek złapał się za serce. - Jest tu z tobą chłopak, teraz widzę...

Ż

abuchno, nie mogłaś mi tego zrobić! Nie mogłaś związać się z innym tylko dlatego, że ja,

zajęty dziadkiem inwalidą, nie mogę codziennie klęczeć pod twoją furtką z naręczem

kwiatów! No powiedz, nie zrobiłaś tego? Nie pozwoliłaś innemu mężczyźnie niecnie

wykorzystać tego, że ostatnio ciut cię zaniedbałem?

Zrobiło mi się słabo. Wiedziałam jednak, że nie mogę zemdleć. Nie w takiej chwili.

Wzięłam głęboki oddech i wbiłam sobie paznokcie w udo. Musiałam coś zrobić i to szybko!

Ten błazen, koszmar mojego dzieciństwa, powrócił po latach... i znowu próbuje zamienić

moje życie w horror. Tym razem nie za pomocą smażonych buraczków i kapusty z

przedszkolnej stołówki... tym razem ma bardziej wyrafinowane metody. Przychodzi tu i udaje

mojego chłopaka! Wygłupia się, widać to od razu... każdy, kto go zna, wiedziałby, że to

wygłup. Ale Tomek przecież go nie znał.

- To cześć, Żaba, do zobaczenia w szkole - powiedział Tomek i szybkim krokiem

wyszedł z mojego ogrodu. Zatrzymał się tylko na moment, żeby przytrzymać furtkę i wpuścić

do środka Radka. A przecież ja wcale nie chciałam, żeby ten wchodził!

- Tomek, poczekaj! - poprosiłam.

- Nie ma na co czekać, jesteś teraz zajęta - głos Tomka był zupełnie inny niż pięć

minut temu. Nawet jego śliczna chrypka brzmiała inaczej. - Gratuluję ci chłopaka, naprawdę

przystojny... Dobry wybór.

- Tomek, to nie tak! - wybiegłam za nim, zostawiając Radka przy furtce. - Tomek,

wytłumaczę ci! To mój kolega z przedszkola!

- Stara miłość nie rdzewieje - rzucił Tomek przez ramię i zaczął biec. Ruszyłam za

nim. W końcu jestem lekkoatletką, biegam co rano przynajmniej godzinę, poradzę sobie z

nim.

- Zaczekaj! - krzyczałam, włączając czwarty bieg. Ale on nie zamierzał czekać. Pędził

przed siebie jak sprinter na olimpiadzie. Pędził, jakby od tego zależało jego życie. Biegłam

najszybciej, jak mogłam, biegłam jak na zawodach... ale nie miałam szans. On ma takie

długie nogi, na jeden jego krok przypadają moje trzy. Nawet jeśli nie trenuje biegów, jest po

prostu szybszy. O wiele szybszy.

Zatrzymałam się za zakrętem. Tomek znikał mi właśnie z oczu wśród drzew przy

przystanku. Wciąż pędził, jakby gonił go cały batalion wściekłych morderców z karabinami.

Czyżby zamierzał biec do domu, zamiast jechać autobusem?!

Z trudem złapałam powietrze. Oparłam się o kiosk, o tej porze oczywiście zamknięty,

i oddychałam głęboko. Przez chwilę, cudownie długą chwilę, wszystkim, co czułam, było

zmęczenie. Naprawdę byłam wykończona tą pogonią. Niestety, zmęczenie mijało i to dość

szybko. Trenuję od dawna i potrafię szybko się regenerować. Po minucie albo dwóch czułam

się już całkiem dobrze.

I wtedy do głosu doszło zupełnie inne uczucie, o wiele gorsze od zmęczenia: rozpacz.

Byłam zrozpaczona! Tomek wyznał mi miłość, wyłożył swoje uczucia tak jasno, że jaśniej

już nie mógł. I to oczywiście było cudowne. Ale potem... potem pojawił się Radek i wszystko

zepsuł. Tomek myśli teraz, że ja mam innego, że jestem zakochana i szczęśliwa. Znienawidzi

mnie... już mnie znienawidził i dlatego uciekł. Nie może na mnie patrzeć. Nigdy już nie będę

miała szansy nic mu wytłumaczyć, nigdy mnie nie wysłucha.

Usiadłam na chodniku, nie zwracając uwagi na zimno ani padający deszcz. To miała

być wspaniała, magiczna noc... A zamieniła się w koszmar.

Deszcz mieszał się z łzami spływającymi mi po twarzy. Moje życie w jednej chwili

było piękną romantyczną bajką, a w następnej filmem grozy. Jak miałam dalej żyć???

Nie wiem, ile minęło czasu. Pięć minut? Dziesięć? Godzina? W pewnej chwili po

prostu skończyły mi się łzy. Chyba wypłakałam wszystkie, które miałam. Poczułam też, że

jest mi strasznie zimno. Nie wzięłam przecież kurtki, czapki, rękawiczek... Zarzuciłam tylko

na siebie polar, w końcu wyszłam z domu po to, żeby odprowadzić Tomka do furtki, a nie po

to, żeby biegać po ulicach i siedzieć na chodniku.

Czas wracać, Żaba - pomyślałam. W domu czekały na mnie przecież przyjaciółki i

Marysia... I ogień w kominku, i gorąca herbata albo kakao...

- Marysia już pojechała, przyjechał po nią tata - wyjaśniła Zuzka, otwierając mi drzwi.

- Twoi rodzice skończyli operację i poszli spać. Zrobiłam im herbatę i kanapki, byli strasznie

zmęczeni.

- Dzięki - uśmiechnęłam się i odwiesiłam polar na wieszak. Marzyłam tylko o tym,

ż

eby usiąść w kuchni przy kominku i trochę się ogrzać.

- Długo cię nie było, już się martwiłem - czy ja śniłam? Na moim krześle, przy moim

kominku, pijąc moją herbatę z mojego kubka, siedział Radek! Człowiek, który złamał mi

ż

ycie!

- Jak śmiesz?! - emocje, które już opadły, znowu mnie wypełniły, dosłownie w

ułamku sekundy. - Jak śmiesz robić takie rzeczy? Myślisz, że twoje zachowanie było

zabawne? Uparłeś się, żeby mnie zniszczyć? Spodobało ci się to, co robiłeś w przedszkolu i

zamierzasz mnie dręczyć przez całe życie? Tak? A więc oświadczam, że ci na to nie pozwolę!

Wyjdź stąd natychmiast i nigdy więcej nie zbliżaj się do mojej furtki i do moich przyjaciół!

Jeśli przyjdziesz tu jeszcze raz, zadzwonię na policję i powiem, że mnie prześladujesz! Jesteś

potworem z kamieniem zamiast serca! Nienawidzę cię! Idź sobie i nigdy nie wracaj! No idź,

już!

Przestałam nad sobą panować. Szarpałam go za sweter, ciągnęłam do drzwi, a potem

do furtki. Chciałam, żeby sobie poszedł, tylko na tym mi zależało.

- Żaba, co cię napadło? - Julka i Emma patrzyły na mnie przerażone.

- Radek, twoje buty! Twoja kurtka! - Zuzka, chyba wciąż zachwycona tym potworem,

dbała tylko o to, żeby jej ukochany się nie przeziębił. Wyrwałam jej z rąk kurtkę i buty

Radka.

- Masz, proszę! Zabieraj swoje rzeczy i uciekaj! - przerzuciłam je przez ogrodzenie na

ulicę. A potem przekręciłam klucz w furtce, poszłam do domu i usiadłam przy kominku. Cała

się trzęsłam z zimna i gniewu. Mój przedszkolny prześladowca znowu zdołał wyprowadzić

mnie z równowagi.

- Co za koszmar! - westchnęłam i rozpłakałam się po raz kolejny. A moje przyjaciółki

siedziały wokół mnie, bojąc się odezwać.

ROZDZIAŁ 12

W SZUFLADACH

Opowiesz nam w końcu, co się stało? - odważyła się zapytać Zuzia chyba po

kwadransie. - Dlaczego tak potraktowałaś tego dzielnego chłopaka? Ty wiesz, jak on się

męczy, żeby zarobić na rehabilitację dziadka? Pracuje codziennie po szkole i w każdy

weekend. I co rano wozi dziadka razem z mamą do przychodni. Jest wspaniały!

- Wspaniały? Chyba nie mówimy o tej samej osobie! - poczułam, że znowu zaczynam

się gotować ze złości. - Chcesz wiedzieć, co zrobił? No to słuchaj!

I zaczęłam opowiadać jej, a właściwie i jej, i Emmie, i Julce, o całej sytuacji przy

furtce.

- Tomek naprawdę powiedział, że cię kocha? - Julka spojrzała w sufit, jakby

spodziewała się zobaczyć tam gwiazdy i księżyc. - To wspaniale! Wy tak do siebie pasujecie,

będziecie cudowną parą. Mogłabym napisać o was wiersz... cały tomik wierszy! Patrząc na

was, będę permanentnie zainspirowana twórczo. Na przykład taki wiersz...

Tomasz i Katarzyna tak historia się zaczyna

On wysoki jak drzewo Ona...

- Nie będziesz miała okazji na nas patrzeć i pisać o nas wierszy - westchnęłam,

przerywając jej w pół zdania. - Radek wszystko zepsuł...

I opowiadałam dalej o tym, jak przy furtce pojawił się mój przedszkolny

prześladowca. I to właśnie w chwili, gdy miałam wyznać Tomkowi miłość. Gdy miałam

powiedzieć, że ja też... że czuję to, co on... Opowiadałam im o przedstawieniu, które urządził

Radek, o świetnie odegranej scenie zazdrości.

- Jaki on jest wspaniały, zabawny, dowcipny... - zachwyciła się Zuzka. Miałam ochotę

ją zamordować!

- Wiem, że Radek ci się podoba, wszystkie wiemy - powiedziałam lodowatym głosem.

- Ale chyba przyznasz, że tym razem przesadził.

- Kurczę, to nie jego wina, że Tomek nie ma poczucia humoru - odparowała

naburmuszona Zuzia. A Julka poderwała się z krzesła i podeszła do kuchenki.

- Może wreszcie rozpuścimy ten wosk i zaczniemy wróżby? - zaproponowała

sztucznie wesołym głosem.

- Zaczynajmy, inaczej zastanie nas tu świt i będziemy czekały cały rok na następną

taką okazję - zgodziłam się. Naprawdę nie miałam ochoty się kłócić z Zuzką. Ani ochoty, ani

siły. Ta pogoń za Tomkiem trochę mnie wyczerpała...

- Masz miednicę? - Zuzia zapomniała na szczęście o naszym małym spięciu i znowu

była energiczną druhną zastępową, organizującą pracę całej naszej czwórce.

Poszłam do łazienki i przyniosłam płaską, plastikową miskę. Oczywiście zieloną, to

przecież ukochany kolor mojej mamy. Pół naszego domu jest zielone... A drugie pół mama

przemalowuje na różne odcienie zieleni w nielicznych wolnych chwilach, czyli wtedy, kiedy

nie jest potrzebna swoim kudłatym i skrzydlatym pacjentom.

- Napełnimy ją zimną wodą i będziemy do niej wlewać wosk - zarządziła Zuzia. -

Potrzebny nam będzie jeszcze klucz z dużą dziurką. Pamiętasz, co pisała twoja babcia w

pamiętniku?

- Że to musi być klucz stary i niepotrzebny - pokiwałam głową.

- Bo inaczej wosk może go pozaklejać tak, że już nie da się nim otworzyć żadnego

zamka - przypomniała nam Julka.

- Mam taki klucz! - ucieszyłam się. - Od starej furtki. Gdy byłam mała, sąsiad wjechał

w nasze ogrodzenie samochodem przy zawracaniu, furtka cała się pogięła i trzeba ją było

wymienić. Ale klucz został. Strasznie stary i strasznie duży. Powinien leżeć na strychu.

- Idź po niego - powiedziała Zuzka. I zaraz zmieniła zdanie. - Albo nie idź, i tak

będziemy lały wosk na strychu, klucz może tam na nas poczekać.

- Na strychu? - zdziwiłam się. - Zanim tam doniesiemy wosk, to on przestanie być

gorący i płynny... I z wróżb nici.

- Jesteś lekkoatletką, poradzisz sobie - Zuzia nie widziała problemu. - Złapiesz garnek

i będziesz biegła. Bardzo szybko biegła. Musimy lać wosk na strychu, tylko tam jest

odpowiednia atmosfera!

- A może masz taki... taki ciepły talerz... to znaczy nie talerz, tylko takie z metalu ze

ś

wieczki... - zapytała Emma.

- Z metalu ze świeczki? - nie rozumiałam. - Ach, z metalu ze świeczką...

Podgrzewacz, taki do stawiania pod dzbankiem herbaty, żeby była cały czas gorąca, tak?

Wiesz co, to dobry pomysł... Mama dostała kiedyś dzbanek z podgrzewaczem, ceramicznym,

nie metalowym, ale jednak podgrzewaczem... Dostała go od właścicielki królika, któremu nie

domykał się pyszczek z powodu strasznie długich, przerośniętych zębów. Nie mógł jeść, był

strasznie chudziutki... Mama spiłowała mu te zęby, królik odzyskał apetyt, a jego pani z

wdzięczności dała mamie taki fajny imbryk. Nigdy go nie używaliśmy, ale musi być tu, w

szafce... Chociaż może prościej byłoby jednak lać wosk w kuchni? Bez podgrzewacza?

- Ty chyba nie lubisz chodzić w nocy na strych - powiedziała nagle Julka, patrząc na

mnie uważnie. - To przez tego ducha, którego kiedyś widziałaś?

- Pewnie mi się tylko wydawało, że go widziałam... - nie chciałam teraz o tym mówić.

Wolałam nie wspominać tamtego spotkania chwilę przed kolejną wyprawą na strych. Bo

chyba jednak będę musiała tam iść. Skoro moje przyjaciółki koniecznie chcą lać wosk

właśnie na strychu... Ale, skoro miałam tam spędzić pół nocy, to stanowczo nie chciałam

wspominać ducha. Wiedziałam, że jeśli powiem o nim choć słowo, zacznę się strasznie bać.

Nie chciałam o nim myśleć ani mówić, ale wydawało mi się, że będę musiała. Julka tak na

mnie patrzyła... Na szczęście w tym momencie z pomocą przyszła mi Emma.

- A ta miska, ona się nie spali? - zaniepokoiła się. - Nie spali jej wosk?

- Nie roztopi, chciałaś powiedzieć - domyśliłam się. - Czy wosk nie roztopi miednicy?

Chyba nie, przecież będzie w niej zimna woda... Ale może faktycznie, jak gorący wosk

dotknie brzegu, to coś się stanie? Może weźmiemy jakiś duży metalowy garnek? Albo

wiaderko?

- No tak, to mamy już wszystko - Zuzia z uwagą wpatrywała się w zgromadzone na

stole przedmioty. - Klucz jest na strychu... Tu mamy podgrzewacz i świeczkę do

podgrzewacza, i wiaderko z zimną wodą, do którego będziemy lały wosk. I duży garnek, do

którego wstawimy mały garnek, a w tym małym garnku będzie wosk. Właśnie, gdzie jest

wosk?

Wszystkie zamarłyśmy. To właśnie o wosku mówiłyśmy, kiedy przy furtce pojawił się

Tomek z Marysią! Potem ja zemdlałam, a gdy już się ocknęłam, Marysia opowiedziała nam o

tym, co słyszała u Karoliny na imprezie... To była taka sensacja, że natychmiast zapom-

niałyśmy o wosku. Wosk po prostu musiał przegrać z informacją, że Karolina pocięła Emmie

torbę i chciała zniszczyć jej spódnicę! Potem była jeszcze sprawa z Tomkiem i Radkiem...

Ż

adna z nas ani przez sekundę nie myślała już o tym, że Mark i Robin zniszczyli cały zapas

starych świeczek. Ale teraz przyszedł czas, żeby o tym pomyśleć.

- Minęła północ - westchnęłam. - Nigdzie już nie kupimy świec. Bez szans. A ja

wszystko, co miałam w domu, oddałam na Akcję Znicz.

- Może pójdziemy... to znaczy ja pójdę, ty, Żaba, nie musisz...Tylko się nie denerwuj...

Może ja pójdę do Radka? - zaproponowała Zuzia. - On mieszka tuż obok, sama mówiłaś. Na

sąsiedniej ulicy, prawda? Na pewno ma w domu jakieś świeczki i chętnie nam pożyczy.

- Chcesz budzić jego rodziców i dziadka inwalidę w środku nocy, by zapytać, czy nie

mają kilku zbędnych świeczek? - starałam się zachować spokój, myśląc o Radku.

- No nie... faktycznie, to nie ma sensu... - Zuzia opadła na krzesło wyraźnie

zniechęcona. - Wygląda na to, że nie będziemy sobie dziś w nocy wróżyć. Poczekamy na

następne andrzejki. To przecież tylko trzysta sześćdziesiąt pięć dni, jakoś wytrzymamy...

- A ten... ten podżegacz? - Emma podeszła do stołu i spojrzała na żółtą podstawkę pod

dzbanek. - I te tea - lights? Nie masz więcej?

- Podgrzewacz? - roześmiałam się. - No tak, do podgrzewacza są świeczki, takie

malutkie... w metalowych miseczkach... o, takie jak ta, tu w środku. Mama dostała chyba cały

woreczek tych świeczuszek razem z dzbankiem. Powinien gdzieś leżeć...

Otworzyłam szafkę, potem drugą, i trzecią... W końcu zaczęłam przeglądać szuflady. I

właśnie wtedy, kiedy straciłam nadzieję, znalazłam cały woreczek. A więc dobrze

pamiętałam! Pięćdziesiąt świeczek! Leżały w szufladzie z przyprawami. No tak, miniaturowe

ś

wieczuszki do podgrzewacza to bez wątpienia typowe przyprawy ziołowe...

- W moim domu zawsze można liczyć na takie niespodzianki w szufladach, babcia

przekłada wszystko mniej więcej co tydzień, nie znosi stagnacji - uśmiechnęłam się.

- To bierzemy się do wydłubywania stearyny z tych miseczek - zarządziła Zuzia. -

One są takie malutkie, że chyba musimy wydłubać wszystkie, żeby była chociaż odrobinka

wosku dla każdej z nas.

- A może jednocześnie powróżymy sobie ze słownika? - zaproponowała Julka.

- Ze słownika? - zapytała Emma zdumiona, szukając odpowiedzi w oczach moich i

Zuzi.

Obie wzruszyłyśmy ramionami. Nigdy w życiu nie słyszałyśmy o wróżeniu ze

słownika!

- Nigdy czegoś takiego nie robiłyście? - Julka była zdziwiona tak samo jak my. - Ja

zawsze wróżę sobie w andrzejki ze słownika. Najlepiej wyrazów obcych. Otwieram go na

chybił trafił, z zamkniętymi oczyma, i celuję palcem w jakiś wyraz. A potem zastanawiam

się, co on może znaczyć, jaką jest wróżbą dla mojej przyszłości. To można robić jedną ręką,

przy wydłubywaniu świeczek... Chcecie spróbować?

- Pewnie, że chcemy - powiedziałam.

- Pewnie - przytaknęła Emma.

- Jasne - uśmiechnęła się Zuzia. - Ale, Żaba, zanim pójdziesz po słownik, daj nam

jakieś szpikulce, noże, cokolwiek, czym mogłybyśmy wyciągać stearynę z miseczek. Jeśli

chcemy zdążyć przed świtem...

- Tak jest, szefowo! - zasalutowałam Zuzi i otworzyłam szufladę ze sztućcami. To

znaczy szufladę, w której niedawno widziałam sztućce. Ale teraz leżała tam tylko trzepaczka

do jajek, wałek do ciasta i kupka wyprasowanych ściereczek do naczyń. Noży musiałam

szukać gdzie indziej. Może w szufladzie z cukrem i mąką? Albo w szafce z garnkami?

ROZDZIAŁ 13

PRZEPOWIEDNIA ZE SŁOWNIKA

Potasowce - Zuzka spojrzała z niedowierzaniem na wyraz, który wybrał jej los. - No

nie, to jakaś złośliwość! Czy to przypadkiem nie jest słownik pojęć chemicznych? - zerknęła z

nadzieją na okładkę. - Zwykły „Słownik wyrazów obcych”? Kurczę, mam matkę chemiczko -

fizyczkę, nauczyciela chemii, który się na mnie uwziął i domaga się asystowania przy

doświadczeniach na każdej lekcji, a teraz jeszcze przepowiednia na przyszłość brzmi

„potasowce”! Nie zgadzam się!

- Może odkryjesz jakiś nowy... nowy potasowiec? - podsunęłam niepewnie, nie mając

najbledszego pojęcia, czym w ogóle są potasowce. - Będziesz taką współczesną Marią

Skłodowską - Curie, spędzisz życie w laboratorium, a na starość dostaniesz Nagrodę Nobla.

Nie chciałabyś?

- Nie chciałabym! - warknęła Zuzia. - Nie chciałabym nawet stu Nobli! Chcę być

fotografem, a nie chemikiem! Po maturze nie spojrzę ani razu na menzurki i próbówki! I nie

zamierzam się dowiadywać o potasowcach więcej, niż to konieczne, żeby zaliczyć chemię na

troję na szynach. Potasowce nie będą miały żadnego wpływu na moje życie! Żadnego! Ktoś

chyba mówił, że to jest romantyczny wieczór? Mogę powtórzyć wróżbę?

- W drugiej turze, jeśli będziemy miały czas - zarządziła Julka, która wymyśliła to

wróżenie ze słownika, więc miała najwięcej do powiedzenia w sprawie zasad. - Teraz kolej

Emmy.

Emma niepewnie wzięła słownik do ręki i położyła go sobie na kolanach.

Jednocześnie pisnęła, bo spadł jej na nogę nóż, którym wygrzebywała stearynę z malutkich

aluminiowych miseczek. Oczywiście, ostrzem w dół.

- Zamknij oczy - pouczyła ją Julka. - Otwieraj lewą ręką, od serca. A prawą celuj w

słowo.

Emma zacisnęła powieki i powoli otworzyła słownik. Zupełnie, jakby od tego zależało

jej życie.

- Mam palec między dwoma słowami - powiedziała zdziwiona. - To co? To się nie

liczy?

- Czytaj oba - postanowiła Julka.

- Metronom, pierwsze to metronom - przeczytała posłusznie Emma. - Tu napisali, że

to przyrząd mechaniczny. To chyba nie dla mnie?

- A do czego służy ten przyrząd? - coś zaczęło mi świtać w głowie. - Nie ma

przypadkiem nic wspólnego z muzyką?

- Ma! - pisnęła radośnie Emma. - Tak tu napisali! „Stosowany przeważnie do

regulowania szybkości tempa przy wykonywaniu utworów muzycznych”. Co to znaczy?

- Że będziesz wykonywać utwory muzyczne - uścisnęła ją Zuzia. - Ty przecież lubisz

ś

piewać, prawda? Mówiłaś, że w Anglii śpiewałaś. Dużo śpiewałaś, tak?

- Dużo - zaczerwieniła się Emma. - Wygrałam nawet casting... Jak to się nazywa po

polsku?

- Casting - odpowiedziałyśmy jej chórem. Casting to chyba zawsze casting, w każdym

języku?

- A do czego był ten casting? Do „Idola”?

- ”Pop Idol”? Nie, do „Pop Idol” byłam za młoda... - Emma posmutniała jak zawsze,

kiedy wspominała dawne, angielskie życie. - To był casting do musical. Taki duży show,

ś

piewy i tańce...

- Musical to, podobnie jak casting, słowo międzynarodowe - powiedziała Julka. -

Wiemy, co to jest.

- A jaki to był musical? - dociekała Zuzka.

- A to drugie słowo? - przypomniała sobie Julka, zanim Emma zdążyła odpowiedzieć

Zuzi. - Mówiłaś, że wcelowałaś palcem między dwa słowa. Jakie było drugie?

- Metropolia - przeczytała Emma, zaglądając do słownika. - Metropolia to duże

miasto, tak jak po angielsku, tak?

- Tak - ucieszyłam się. - Pojedziesz do jakiejś wielkiej metropolii! I będziesz tam

ś

piewać!

- Będziesz tam gwiazdą! - rozmarzyła się Julka. - W jakimś musicalu na pewno... W

twojej garderobie będą stały ogromne kosze kwiatów, fani będą się tłoczyć w kolejce po

autografy, a ty będziesz wyciągać do nich swą wypielęgnowaną dłoń w czarnej koronkowej

rękawiczce.

- Musisz koniecznie się zgłosić na jakiś casting - powiedziałam. - Pójdę po gazetę,

może tam jest jakieś ogłoszenie...

- Nigdzie nie pójdziesz, teraz twoja kolej. Losuj - Julka podała mi słownik. - Tylko

odłóż ten nóż, żebyś sobie nie zrobiła krzywdy, tak jak Emma...

Przymknęłam oczy i próbowałam wyobrazić sobie coś, co chcę znaleźć w tym

słowniku. Mama opowiadała nam wiele razy o swojej koleżance ze studiów, która nie miała

pieniędzy, a wybudowała dom. Bo odpowiednio go wizualizowała. Może ja też bym mogła

coś zwizualizować? Wyobraziłabym sobie to słowo i potem okazałoby się, że wcelowałam

palcem właśnie w nie. A potem, skoro taka byłaby andrzejkowa wróżba, pomógłby mi los i

marzenie stałoby się rzeczywistością - Trzeba tylko umiejętnie wybrać słowo. Coś, czego

naprawdę bym chciała...

- Losuj i wracaj do pracy, bo nie wydłubiemy tego wosku do rana! - poganiała mnie

Zuzia.

Musiałam więc zdać się na los. Do głowy nie przychodziło mi żadne słowo

pochodzące z obcego języka. Właściwie w ogóle nie przychodziło mi do głowy żadne słowo -

poza słowem „Tomek”. Ale jego chyba nie będzie w słowniku?

Lewą ręką, od serca, otworzyłam wielką, ciężką księgę. Starałam się, żeby otworzyła

się pod koniec, na literze T. Może jednak przypadkiem będzie tam imię Tomasz? Albo jakieś

bardzo podobne słowo? Na przykład „tomaszowanie”? Kto wie, może jest taki czasownik,

pochodzący na przykład z czeskiego? Nawet gdyby tomaszowanie oznaczało gotowanie

makaronu, łowienie krewetek albo układanie kafelków, ja wiedziałabym, co o tym myśleć.

Wiedziałabym, że los dal mi znak, że jestem przeznaczona pewnemu dryblasowi z III b.

Niestety, nie udało mi się nawet wcelować w T.

- Septentrionalny - przeczytałam z wysiłkiem. Nigdy nie słyszałam takiego słowa!

Musiałam zajrzeć do wyjaśnienia. - To przestarzałe słowo pochodzące z łaciny. Oznacza

„północny, znajdujący się na północy”. I co to ma znaczyć?

- Może miłość zawiedzie cię do Islandii? - westchnęła Julka, rozmarzona. - Albo

chociaż do Finlandii, albo do Norwegii, nad fiordy? Będziesz tańczyć w białe noce ze swoim

ukochanym, wśród reniferów... Będziesz miała saunę koło domu, wszyscy Finowie mają

sauny...

Nie słuchałam, co jeszcze podsuwa jej wyobraźnia. Nie słuchałam nie dlatego, że

mnie to nie interesowało, ale dlatego, że byłam tak bardzo, bardzo zła na siebie. Miłość! Tego

słowa użyła przed chwila Julka. Dlaczego o nim nie pomyślałam? Na pewno jest w słowniku!

Mogłam wizualizować słowo „miłość”! Ale oczywiście nie przyszło mi to do głowy...

- Teraz moja kolej - Julka odłożyła stare szydełko mojej babci, którym rozgrzebywała

ś

wieczki i podniosła z namaszczeniem słownik. Przez chwilę myślałam, że go pocałuje! Ale

ona tylko przytuliła zakurzone tomisko do serca, do swego brązowego sweterka, i szepnęła:

- Przynieś mi szczęście, pokaż mi przyszłość, bądź mi drogowskazem.

A potem zamknęła oczy i otworzyła słownik. Na jakiejś literze z końca alfabetu, jak ja

przed chwilą. Aż przeszedł mnie dreszcz! Czyżby też celowała w „Tomasza”? W końcu

mieszkają na jednym osiedlu, znają się od lat... Julka zapewniała mnie, że on jej się w ogóle,

absolutnie nie podoba... No ale czy on mógł się komuś „absolutnie nie podobać”? Taki

chłopak, z taką chrypką, najlepszy szachista w województwie? Czyżby Julka ukrywała przede

mną swoje uczucia, nie chcąc robić mi przykrości?

- Szatra - przeczytała, tak samo zdziwiona wynikiem swojej wróżby jak przedtem

Zuzia, Emma i ja. - Ale co to jest, ta szatra? Słowo pochodzenia węgierskiego... O, Tomek by

wiedział, on przecież uczy się węgierskiego i ma nawet jechać na zimowisko językowe do

Budapesztu...

Znowu poczułam ukłucie zazdrości. Julka tyle o nim wie... A potem ukłucie rozpaczy.

Bo ja już nigdy nie będę miała okazji dowiedzieć się, dlaczego wybrał taki dziwny język, nie

będę miała okazji poprosić go, by powiedział coś po węgiersku. Bo Tomek mnie nienawidzi!

- Słowo „szatra” pochodzi i z węgierskiego, i z tureckiego. W obu tych językach

określa się nim namiot, szałas - czytała Julka. - To chyba może dla mnie oznaczać tylko

jedno: że pokłócę się z ojcem tak bardzo, że będę musiała się wyprowadzić z domu i

zamieszkać w namiocie. Wolałabym, żeby ta wróżba spełniła się dopiero wiosną. Lada dzień

spadnie śnieg, kiepsko mieszka się zimą pod namiotem.

- Jest jeszcze drugie znaczenie - powiedziałam, zaglądając jej przez ramię.

- Jest, faktycznie - Julka wyraźnie ucieszyła się, że może jednak jej przeznaczeniem

nie jest namiot. - Co? Obozowisko, tabor cygański... Czyżbym miała pokochać jakiegoś

niespokojnego ducha, czarnowłosego, grającego na gitarze? Tak, ucieczka z domu z Cyganem

i życie w taborze to byłoby coś. Ta wróżba nawet mi się podoba! On grałby na gitarze, a ja

tańczyłabym dookoła ogniska w wianku na głowie, z tamburynem w dłoni, w powiewnej

falbaniastej spódnicy, boso...

Bez problemu mogłam to sobie wyobrazić. Wszyscy smagli Cyganie szaleliby za

Julka, za jej porcelanową cerą i długimi, jasnymi włosami. Każdy chciałby, żeby z nim

tańczyła, ale ona byłaby wierna swemu jedynemu...

- Podsumujmy - Zuzia sprowadziła nas na ziemię. - Julka ucieknie z Cyganami, ja

będę siedzieć z nosem w menzurkach, Żaba wyjedzie na koło podbiegunowe i tam będzie

przez całe życie walczyć z katarem, a Emma zostanie gwiazdą musicalu w jakimś ogromnym

mieście. Może w Nowym Jorku?

- No, Emmo, tym razem poszło ci najlepiej - uśmiechnęłam się. - Wygląda na to, że

tylko dla ciebie przeznaczenie będzie łaskawe...

- To co, rozgrzewamy wosk i idziemy na strych? - zapytała Julka. A ja nie mogłam już

zaprotestować. Nie mogłam powiedzieć ani słowa o tym, że nie mam ochoty tam iść w środku

nocy, jeśli nie chciałam opowiadać o swoim spotkaniu z duchem. A przecież nie chciałam.

Umarłabym ze strachu na samo wspomnienie!

- A może najpierw ustawimy buty? - zaproponowałam. - Tutaj, w kuchni, a nie na

strychu... Bo tam jest za dużo miejsca, nie doszłybyśmy do drzwi do świtu...

- Buty? Będziemy sprzątać? - spojrzała na mnie bardzo zdziwiona Emma.

ROZDZIAŁ 14

TRZY OBRĄCZKI

Rozumiesz? - wszystkie trzy zaangażowałyśmy się w wyjaśnianie Emmie, na czym

polega wróżba z butami. - Ustawiamy buty, po jednym każdej z nas, od okna do drzwi. Czyj

but wyjdzie za drzwi pierwszy, ta z nas pierwsza wyjdzie za mąż.

- Ja nie chcę wyjść za mąż - powiedziała Emma. - Nie tak szybko jak moja mama.

Chcę zdać maturę i iść na studia... Nie chcę, żeby było tak jak z ona... tak jak z jej... z nią. Nie

chcę być w ciąży przed maturą!

- Żadna z nas nie chce - uśmiechnęłam się. - Ale to nie jest wróżba o ciąży, lecz o

ś

lubie. Skoro żadna z nas nie chce wyjść wcześnie za mąż, to nawet ta, której but będzie

pierwszy, może wziąć ślub, mając dwadzieścia siedem lat. Druga dwadzieścia osiem, trzecia

trzydzieści, a ostatnia trzydzieści trzy...

- Ta wróżba jest bez sensu, nigdy jej nie lubiłam - poparła Emmę Julka. - Nie chodzi o

to, by wyjść za mąż szybko, lecz szczęśliwie. A tego nam buty nie powiedzą.

- To co, olewamy buty i rozgrzewamy wosk? - Zuzia wyraźnie pchała się na strych.

- A może jeszcze wróżba z kubeczkami? - przypomniała sobie Julka. - Znacie to?

Trzeba wziąć trzy kubeczki.

Pod jeden wkładamy obrączkę, pod drugi różaniec, a pod trzeci jakiś listek albo

gałązkę. Obrączka oznacza małżeństwo, listek staropanieństwo, a różaniec zakon.

- A czy któraś z nas wybiera się do zakonu? - roześmiałam się. - To chyba jeszcze

głupsze niż buty wychodzące za mąż.

- Jak będziemy takie krytyczne, to w ogóle sobie tej nocy nie powróżymy -

powiedziała Zuzia i przyniosła z przedpokoju cztery prawe buty. po jednym każdej z nas. - W

końcu wróżby nie są po to, żeby było mądrze, tylko po to, by było śmiesznie. To jest jedyna

taka noc w roku. Musimy wykorzystać wszystkie sposoby wróżenia, jakie znamy. Zaczynamy

od butów.

I zaczęłyśmy. Kuchnia w moim domu nie jest co prawda duża, ale przejście od okna

do drzwi wcale nie było takie łatwe, jak by się wydawało.

Trzeba iść w linii prostej, pod stołem, czy omijać stół? - zastanawiałyśmy się. A jeśli

omijać, to tylko stół, czy krzesła też? I co z kominkiem? Iść przy samym kominku, gdzie lecą

iskry i jest strasznie gorąco, czy trochę dalej? To wszystko mogło mieć przecież zasadniczy

wpływ na wynik wróżby!

- Wydaje mi się... nie jestem pewna, ale wydaje mi się, że trzeba iść tak, jakby się szło

normalnie, jakby się miało te buty na nogach - Julka była tej nocy ekspertem. - Ominąć stół,

zamiast pod nim pełzać, i nie pchać się do samego kominka, tylko przejść obok, rozsądnie...

Rozsądnie? Chyba pierwszy raz słyszałam to słowo wypowiadane przez Julkę. W jej

ustach brzmiało bardzo dziwnie. Co jak co, ale rozsądną osobą to ona nie była. Ale może

andrzejki potrafią odmienić każdego?

Nie byłam tylko pewna, czy przyzwyczaimy się do takiej nowej, rozsądnej Julii

Ź

dziebełko...

Przestawiałyśmy więc buty, rozsądnie, jak radziła. Im bliżej było do drzwi, tym

większe targały nami emocje. Piszczałyśmy, popychałyśmy się, poganiałyśmy...

- Ktoś mówił, że to głupia wróżba? - zapytałam ze śmiechem, przesuwając swój but.

- Głupia - przytaknęła Emma i zaczęła płakać. Bo to jej but wyszedł za drzwi

pierwszy. A ona przecież nie chciała być młodą żoną i matką jak pani Adams.

- Będziemy czekać, ile zechcesz - usiłowała uspokoić ją Julka. - Jeśli powiesz, że

wyjdziesz za mąż po czterdziestce, to wszystkie poczekamy do czterdziestki. Nie będziemy

cię poganiać. Bractwo Zeta nie przyłoży ręki do twojego nieszczęścia.

- Ja... ja nie wiem, czy ja w ogóle wyjdę za męża... za mąż - łkała Emma. - Ja nie

chcę...

- Nie chcesz żyć jak twoja mama, nie chcesz się rozwodzić, nie chcesz zostać bez

grosza i nie zamierzasz unieszczęśliwiać swoich dzieci. Tyle już wiemy - powiedziała Zuzia,

praktyczna jak zwykle. - Ale przecież nie każde małżeństwo kończy się jak małżeństwo

twoich rodziców. Popatrz na państwa Żabniaków. Razem operowali dziś psa, czy to nie

wspaniałe? To niesamowicie fajna para. A moi rodzice? Są naprawdę szczęśliwi i nigdy się

nie kłócą. Na nic bym ich nie zamieniła, A rodzice Julki... - tu Zuzi chyba zabrakło

argumentów. Mężczyzna - potwór, którego widziałyśmy tylko przez chwilę i nieznana nam

kobieta, która od trzech lat nie zauważyła, że jej córka jest wegetarianką... Tak, to nie był

najlepszy przykład szczęśliwego, miłego małżeństwa. - Rodzice Julki też ciągle są razem i

wcale się nie rozwiedli - dokończyła Zuzka desperacko. - Większość małżeństw jest

szczęśliwa. Ty też będziesz miała więcej szczęścia niż twoja mama, zobaczysz.

Emma otarła łzy i próbowała się uśmiechać.

- To co, ustawiamy kubełki? - zapytała dzielnie.

- Kubeczki? - no tak, przecież postanowiłyśmy wróżyć sobie na wszystkie znane nam

sposoby, nawet te najgłupsze...

- Z rachunku prawdopodobieństwa wynika, że jedna z nas wyjdzie za mąż, jedna

pójdzie do zakonu, a jedna zostanie starą panną - powiedziała Zuzia, nasz umysł ścisły. -

Tylko ta czwarta ma szansę na to, że zdecyduje za nią los.

- To ja chcę być ostatnia! - uśmiechnęła się Emma. - I tak wiadomo, że wyjdę za

męż... za mąż.

- No tak, więc obrączka jest twoja! - roześmiałyśmy się. I zaczęłyśmy poszukiwania

obrączki. W tym domu były co najmniej trzy. Dwie moich rodziców, szerokie, srebrne, w

hinduski wzorek... Obrączki, które przyprawiały babcię o palpitację serca. Jak jej córka,

pochodząca z wspaniałej hrabiowskiej rodziny, mogła dać sobie założyć na palec coś tak

niestylowego? Mama jednak sprawiała wrażenie zachwyconej swoją obrączką i nigdy jej nie

zdejmowała. Tata zresztą też. Babcia za to nosiła na palcu starą, złotą, startą w niektórych

miejscach obrączkę, przekazywaną z pokolenia na pokolenie. I podobnie jak rodzice, nie

zdejmowała jej nawet przy myciu rąk. Na pewno teraz, podczas snu, miała ją na palcu.

- Może gdzieś jest schowana obrączka dziadka? - zastanawiałam się głośno. - A może

go z nią pochowano? Nie pamiętam... Zresztą to bez znaczenia. Nawet jeśli gdzieś tu jest, to

nie zgadnę, gdzie. Nigdy w życiu.

Widziałyście, co się dzieje w szufladach w kuchni. W pokojach jest tak samo. Nie

należymy do szczególnie uporządkowanych rodzin. Mama ma idealny porządek tylko w

gabinecie.

- To może zrobimy obrączkę z drutu? - Zuzia po raz kolejny wpadła na genialny

pomysł. - Masz jakiś drut?

- Na pewno... ale nie wiem, gdzie - było mi głupio. - Może w garażu?

- A spinacz? - wtrąciła się Julka. - Taki spinacz do papieru?

- Twoja mama ma ich mnóstwo w gabinecie - Julka była tak samo genialna jak Zuzia.

A może nawet bardziej? Oszczędziła mi wizyty w garażu!

Wyszłam z kuchni i zapaliłam światło w gabinecie naszej doktor Dolittle,

zastanawiając się jednocześnie, czy mama posprzątała po operacji. Zuzia mówiła coś o tym,

ż

e moi rodzice byli bardzo zmęczeni. A skoro tak, to być może złamali żelazne zasady i

zostawili jakiś zakrwawiony bandaż, gazik, jakąś plamkę krwi na ścianie? Naprawdę nie

chciałam teraz zemdleć... Może lepiej iść do garażu? Tam przynajmniej nie czekały na mnie

ż

adne medyczne zapachy i pokrwawione waciki!

Gabinet na szczęście lśnił czystością. Odetchnęłam z ulgą, podeszłam do biurka,

złapałam trzy spinacze, na wszelki wypadek, a potem zgasiłam światło i pobiegłam do

kuchni. W przedpokoju kątem oka zerknęłam na zegar. Była druga w nocy! A my wciąż

nawet nie zaczęłyśmy lać wosku!

- Piękna obrączka! - Julka patrzyła zachwycona na swoje dzieło. Krążek zrobiony ze

spinacza biurowego był może trochę krzywy... może nawet bardziej niż trochę, obrączkę

jednak przypominał. I to nam wystarczało.

- Z listkiem nie będzie problemu - zerwałam największy liść z młodej bazylii, rosnącej

na parapecie. A może to była szałwia? Nigdy nie zdołałam się zaprzyjaźnić z ogródkiem

ziołowym mojej babci.

- Jeszcze różaniec - przypomniała Zuzia.

No tak... miałam swój różaniec, piękny, stary, z drewna cedrowego... i bardzo, bardzo

duży. Każdy koralik miał chyba ze trzy centymetry średnicy. Gdybyśmy go nawet jakoś

upchnęły pod kubeczkiem, od razu byłoby wiadomo, że jest właśnie tam. Kubeczek z trudem

by się przesuwał, a przecież kubeczki przed losowaniem trzeba zawsze własnoręcznie

pomieszać. To nie byłoby uczciwe!

- Wystarczy sam krzyżyk - zdecydowała Zuzka. - Zrobimy go ze spinacza, nawet jeśli

uderzy o ściankę kubeczka, to dźwięk będzie dokładnie taki sam jak przy obrączce.

- A może do listka też przyczepimy kawałek drutu ze spinacza, żeby też był dźwięk, w

razie czego? Wtedy nic nie da się odgadnąć, wszystko będzie w rękach przeznaczenia... -

zaproponowała Julka.

- Świetny pomysł! - zgodziłyśmy się wszystkie. I zaczęłyśmy wyginać dwa pozostałe

spinacze, aby z jednego zrobić krzyżyk, a z drugiego zaczep do listka... zaczep, którego

jedynym zadaniem było uniemożliwienie nam oszustwa.

- Teraz potrzebujemy jeszcze tylko trzech identycznych kubeczków - powiedziała

Zuzka. I to był problem. Okazało się, że w moim domu nie ma trzech kubeczków

wyglądających tak samo. Były trzy filiżanki. Ale też nie identyczne! Jedna miała obtłuczony

brzeżek, a druga przebarwione na niebiesko uszko... Każda z nas mogłaby z łatwością

zapamiętać, co kryje się pod tą wyszczerbioną i pod tą z niebieskim uchem. A przecież nie o

to chodziło!

- Mam miseczki do lodów! - uświadomiłam sobie nagie. - Nawet sześć! Mogą być?

- Obrączka! - ucieszyła się Zuzia, która losowała pierwsza. - Wyjdę za mąż!

- Obrączka! - zdziwiłam się ja, kiedy podniosłam miseczkę. Tak długo nie mogłam się

zdecydować na żadną, tak długo je przesuwałam z miejsca na miejsce, czekając, aż

przeznaczenie podpowie mi, którą podnieść. Przeznaczenie jednak milczało, odezwała się za

to Emma.

- Chce mi się spać - ziewnęła. A ja natychmiast podniosłam miseczkę. Nie mogłam

przecież przesuwać ich do świtu!

- Dwie obrączki? - szepnęła Julka. - I trzecia Emmy, to już pewne... Czyli dla mnie

zakon albo staropanieństwo. Nie wiem, co bym wolała. W ciszy zakonu mogłabym znaleźć

inspirację i napisać naprawdę wspaniałe, krzepiące poezje...

Julka nie przesuwała miseczek, nie czekała ha znak od przeznaczenia. Po prostu

dotknęła pierwszej miseczki z brzegu, tej najbliżej brzegu stołu, i od razu ją podniosła.

- Obrączka? - nie mogła uwierzyć. - Wszystkie cztery wylosowałyśmy obrączki?

- Wszystkie cztery? - zdumiała się Zuzka. - To niezgodne z rachunkiem

prawdopodobieństwa!

- Wszystkie trzy - poprawiła ją Emma. - Ja dopiero losuję...

Położyła rękę na brzegu stołu, zamknęła oczy i podniosła miseczkę.

- Listek? - była równie zdziwiona jak my. - Listek to stare państwo, tak?

- Staropanieństwo - przytaknęłam. - Ale ty przecież masz wyjść za mąż jako pierwsza.

Twój but... Przecież nie możesz być jednocześnie starą panną i mężatką!

- Głupie te wróżby, od razu mówiłam - naburmuszyła się Emma.

- Trzeba lać wosk - postanowiła Zuzia. - To przecież najważniejsza andrzejkowa

wróżba.

ROZDZIAŁ 15

POD PODUSZKĄ

Mało tego wosku - patrzyłyśmy nieufnie na rozgrzewające się na dnie garnuszka,

zanurzonego we wrzącej wodzie, skrawki malutkich białych świeczuszek.

- Będziemy lały ostrożnie, każda tylko troszkę - powiedziała Zuzka. - Nie

potrzebujemy przecież dużych figurek... z malutkich też będą fajne cienie. Może być nawet

ciekawiej niż z takimi wielkimi.

- Jakoś sobie poradzimy - uśmiechnęłam się do niej. - Bractwo Zeta ze wszystkim

sobie poradzi...

- To co, biegniemy na górę? - zapytała Julka, a mnie po plecach znowu przeszedł

dreszcz. Na górę, do mojego ducha... Wiedziałam, że już raz tam spałyśmy, wszystkie

cztery... ale wtedy było jakoś inaczej, było ciepło, prawie upalnie, rano bardzo wcześnie

robiło się jasno... i nie było takiej niesamowitej, magicznej, andrzejkowej atmosfery.

Atmosfery wprost zapraszającej duchy, żeby wyszły z kątów. No, ale skoro Julka, Emma i

Zuzia tak bardzo chciały lać wosk właśnie na strychu...

- Postawcie to wszystko tu, przy materacu - starałam się odciągnąć moje przyjaciółki

od ciemnych zakamarków, niesprzątanych od lat. Strych? Proszę bardzo, ale niech to będzie

mój kawałek strychu. Ten, gdzie jest lampa i mój wielki materac, i umyta przez babcię

podłoga. Nie zamierzałam iść ani kroku dalej!

- Postaw, Emmo, ten podgrzewacz - powiedziała Julka, patrząc na mnie uważnie.

Wiedziałam, że mnie przejrzała. Wyczuwała, że się boję. Przesłałam jej uśmiech, który miał

powiedzieć „Dziękuję”. Dziękuję za to, że nie dopytywała o ducha. I że wsparła mnie w

sprawie wróżenia tuż przy drzwiach, koło materaca.

- O tak, na podgrzewaczu postaw wosk... żeby nie zastygł... A tu wiaderko... - Zuzka

znów nami dyrygowała. - Gdzie klucz?

- Klucz? - gdyby moje włosy były odrobinkę krótsze, na pewno stanęłyby dęba. Klucz

był właśnie tam, gdzie nie chciałam wchodzić. Tam, gdzie nie było lampy, za starym

piecem... tam, gdzie był tylko kurz, pajęczyny... no i duch.

- Widzę go! - zawołała Zuzia i rzuciła się w ciemność. Zamknęłam oczy! Jeśli ten

duch teraz wyjdzie, jeśli złapie ja i zaciągnie za piec... Właśnie, co wtedy? Czy będę w stanie

ją uratować?

- Fajny ten klucz - Zuzia na szczęście w okamgnieniu była znów obok mnie. - No to

już, lejemy. Tym razem zaczyna Julka.

Julka przytuliła klucz jak wcześniej słownik i wypowiedziała tę samą formułkę:

- Przynieś mi szczęście, pokaż mi przyszłość, bądź mi drogowskazem.

A potem na chwilę zamknęła oczy.

- Nie lej wosku z zamkniętymi oczyma! - Zuzia potrafiła każdego sprowadzić na

ziemię, nawet w taką noc. - Jeszcze się poparzysz, to niebezpieczne.

Julka posłusznie otworzyła oczy, uniosła garnuszek z rozpuszczonym woskiem i

wylała odrobinkę przez dziurkę mojego ogromnego, starego klucza. W zimnej wodzie wosk

natychmiast ułożył się w jakiś dziwaczny, pofałdowany kształt.

- Co to może być? - chciałam odgadnąć jej przyszłość.

- Zobaczymy, jak będziemy rzucać cienie na ścianę - przypomniała mi Julka. - To co,

teraz kolej na Żabę?

Miałam ochotę przytulić klucz jak ona. Tak bardzo chciałam, żeby okazało się, że los

przeznaczył mi miłość. Tak bardzo chciałam, żeby woskowy kształt nie pozostawił żadnej

wątpliwości, jak we wróżbie babci pięćdziesiąt lat temu. Chciałam, żeby to było serce.

Właściwie tylko ten jeden jedyny kształt mógłby mnie ucieszyć.

- Co to jest? Kieliszek? - zastanawiały się dziewczyny.

- Może raczej czara goryczy - podpowiedziałam zdenerwowana. Kształt, który pojawił

się na wodzie, w niczym nie przypominał serca. Moja ostatnia nadzieja legła w gruzach.

- A to? - Zuzia wylała swoją porcję wosku tak szybko, że nawet nie zdążyłyśmy tego

zauważyć. - Co to może być? Niczego nie przypomina...

- Zobaczymy na ścianie - uśmiechnęłam się. - Teraz ty, Emmo. Wylej wszystko, co

zostało.

I Emma wylała. Na wodę... i na siebie.

- Moja spódnica - syknęła, i rozpłakała się jak bóbr.

- Jak to się stało? - nie rozumiała Zuzka.

- Chyba zostało trochę wosku na brzegu garnuszka - powiedziałam. - Trochę, ale

wystarczyło...

- Kurczę, Karolina chciała ci zniszczyć spódnicę, uniknęłaś tego, wydawało się, że

tutaj z nami jesteś bezpieczna... - kręciła głową Zuzia.

- Sama się załatwiłam - Chlipnęła Emma. - Moja najładniejsza spódnica do śmietniku.

- Do śmietnika - poprawiła ją Julka. A potem powiedziała: - Czekaj, jeszcze nie

wszystko stracone! Potrzebne będzie żelazko i bibuła. Albo papier śniadaniowy. Albo, w

ostateczności, zwykła kartka papieru... Tylko szybko!

Zbiegłam na dół, zaskoczona, ze po raz kolejny nasza nieprzytomna poetka, córka

jednego z najbogatszych małżeństw w Polsce, okazuje się taką praktyczną osobą. Zawsze

potrafi nas zadziwić... Miałam tylko nadzieję, że babcia ani mama nie przeniosły w ostatnich

dniach żelazka z szafy w korytarzu w jakieś nowe, zupełnie nie znane mi miejsce.

- Nie ma ani śladu! - Emma oglądała z niedowierzaniem swoją szarą spódnicę. - Ani

kawałka wosku...

- Prasowanie przez bibułę zawsze pomaga. Nauczyłam się tej sztuczki od babci - Julka

była wyraźnie z siebie zadowolona. - To co, rzucamy cienie na ścianę?

- Potrzebna jest świeczka - uświadomiłam sobie. - A my mamy tylko tę jedną, z

podgrzewacza, do połowy wypaloną... A nawet bardziej niż do połowy.

- Wystarczy, musimy tylko działać szybko - Zuzka nie widziała problemu. - Gasimy

ś

wiatło i każda ma minutę na rzucanie cienia. Przez minutę można zobaczyć bardzo wiele...

Julka wzięła do ręki swój kawałek wosku. Wyglądał tak dziwnie, do niczego nie był

podobny... Ale gdy go uniosła i przytrzymała przy płomyku świecy, nie miałyśmy

najmniejszych wątpliwości.

- To są skrzydła! - stwierdziłyśmy chórem. - Skrzydła uskrzydlonej poetki.

- A może skrzydła anioła? - uśmiechnęła się Julka, wyraźnie zadowolona. - Myślicie,

ż

e mogę je włączyć do mojej kolekcji aniołów?

- Jasne, że możesz - powiedziałam i zamieniłam się z nią miejscami. Świeczka już się

dopalała, trzeba było się spieszyć. Może mój wosk, tak jak i jej, oświetlony ogniem ukaże

coś, o co absolutnie bym go nie podejrzewała? Przecież te jej skrzydła, kiedy leżały na stole,

w ogóle nie wyglądały na skrzydła. Ale gdy je uniosła...

Niestety, mój kieliszek wcale nie chciał przestać być kieliszkiem. Ze światłem świecy

i bez niego wyglądał identycznie. W niczym nie przypominał serca. W niczym nie

przypominał niczego oprócz kieliszka.

- Zostanę alkoholiczką - westchnęłam.

- Albo mistrzem - powiedziała Emma. - Mistrzem świata. No wiesz, to jest cup...

world cup, jak to się mówi?

- Puchar! - zrozumiałam. - Myślisz, że to może być puchar? Puchar świata? Że

wygram jakieś zawody? Emma, jesteś kochana!

Przez chwilę Tomek nie był już tak ważny... przez chwilę wcale nie stała mi przed

oczyma jego krzywa grzywka i niepewny uśmiech. Oczyma wyobraźni widziałam bowiem

coś zupełnie innego. To był piękny obraz. Stadion pełen ludzi, podium... i ja na najwyższym

stopniu... i biało - czerwona flaga powiewająca na wietrze... a w tle ktoś gra Mazurka

Dąbrowskiego.

- Jesteś kochana - powtórzyłam i przytuliłam Emmę.

- A ten mój kształt? - Zuzia podniosła rękę tuż przy płomieniu świecy. - Coś wam to

przypomina?

- Probówkę - szepnęłam z pełną świadomością, że zaraz dostanę w łeb. - Taka prosta...

długa... zaokrąglona u dołu... próbówka jak nic. Pewnie będziesz w niej rozmnażać te swoje

potasowce. O ile one się rozmnażają.

- To może być jeszcze batonik - pocieszyła ją Julka. - Słodki, czekoladowy, obły

batonik. Taki, jak lubisz.

- Wolałabym coś bardziej romantycznego - westchnęła Zuzia, przepuszczając Emmę.

W jej wypadku nie miałyśmy żadnych wątpliwości.

- Pieniądze! Monety, mnóstwo malutkich, okrągłych monet.

Pomyślałam, że ta wróżba była trochę oszukana. Na dnie garnuszka zostało tylko kilka

kropli wosku. Każda spadła na wodę oddzielnie i każda utworzyła taką właśnie niby - monetę.

Połączyły się z sobą tylko brzeżkami... No, ale przecież nie mogłam powiedzieć Emmie, że

los nie da jej pieniędzy. Ona naprawdę ich potrzebowała!

- Twoja mama dostanie pracę, wszystko będzie dobrze - przytuliłam ją, starając się

wygonić z głowy myśl o małych, spadających osobno kropelkach wosku.

- Chciałam jej załatwić pracę - wtrąciła się Julka. - Gdy Marysia powiedziała, że mój

ojciec szuka kobiet do pracy w pralni... przypomniałam sobie, że rozmawiał z mamą przy

ś

niadaniu o tym, że coraz ciężej o dobrych pracowników... no i zadzwoniłam do niego z

komórki i powiedziałam mu o twojej mamie... ale nie chciał o niej słyszeć. Powiedział, że nie

zatrudnia znajomych, bo z tego są same kłopoty.

- Przecież on nie zna moja mama - zdziwiła się Emma. - Nigdy się nie wiedzieli... nie

widzieli. To chyba nie są znajomi?

- No chyba nie - zgodziłyśmy się z nią. - Ale na pewno twoja mama znajdzie coś

innego, lepszego...

- Na pewno, po takiej wróżbie - Emma wyglądała troszkę weselej. Właściwie

wyglądała tak już od kilku godzin. Już od chwili, gdy dowiedziała się, że Karolina pocięła jej

torbę. Karolina, a nie Krzysiek. Wyraźnie jej wtedy ulżyło. I nawet kiedy płakała nad szarą

spódnicą, nie była taka smutna jak w szkole.

- Idziemy spać? - zapytałam. - Niedługo zacznie świtać...

- Jeszcze karteczki - przypomniała nam Julka. - . Karteczki z imionami chłopaków pod

poduszkę. Rano wyciągniemy imię przyszłego męża!

Miałam już dość tych mężów! Przez całą noc nic tylko mężowie i mężowie! A ja

przecież nawet nie mam chłopaka... nie mam szans choćby na to, by z nim porozmawiać, bo

on mnie nienawidzi. Co więc mówić o mężu?

- Piszcie, następna szansa dopiero za rok! - Julka ułożyła się z samego brzegu mojego

ogromnego materaca i włożyła pod poduszkę całe mnóstwo karteczek.

- Przecież mówiłaś, że żaden chłopak ci się nie podoba, że szukasz ideału? -

spojrzałam na nią podejrzliwie. - A teraz aż tyle imion?

- Żaden mi się nie podoba - przytaknęła Julka. - I dlatego włożyłam pod poduszkę

kartki z wszystkimi literami alfabetu. Imion jest za dużo... ale poznam przynajmniej pierwszą

literę, zbliżę się do mojego ideału... Ale wy macie chłopaków, którzy wam się podobają.

Piszcie więc ich imiona!

- Julka... - poczułam, że muszę o coś zapytać. - Mówiłaś, że wróżysz sobie co roku. Ze

słownika, i w ogóle... Czy kiedyś coś ci się sprawdziło?

- Tak - Julka nie wiadomo dlaczego nagle się zasępiła. - Rok temu. Byłam z rodzicami

nad morzem, na jakimś spotkaniu biznesowym. Nie miałam „Słownika wyrazów obcych”,

poszłam w andrzejki do księgarni, ale mieli tylko mały słownik ortograficzny... No więc

wylosowałam słowo. Idealne słowo dla dziedziczki sieci pralni Ździebełko. Słowo „pranie”.

Wróżba, która sprawdziła się natychmiast.

Pożałowałam, że zadałam jej to pytanie. Na pewno nie jest miło, będąc poetką,

wylosować takie słowo. Takie pozbawione romantyzmu pralnicze słowo!

I dopiero gdy zgasiłyśmy światło i ułożyłyśmy się wszystkie na moim gigantycznym

materacu, przyszło mi do głowy rozwiązanie.

- Słuchaj Julka... Nie śpisz? Słuchaj, to nie musi być takie pranie z pralni. To może

być leśniczówka Pranie! Ta, w której tworzył Gałczyński. Nie myślałaś o tym? To może być

znak, że będziesz tak sławna jak on.

- Dzięki... jesteś kochana - Julka wyciągnęła rękę ponad pochrapującą już Zuzią i

uścisnęła mnie serdecznie. - Nigdy nie myślałam o tym w taki sposób. Jesteś wspaniała.

Pranie... mazurskie Pranie... Jesteś kochana. Śpij. Dobranoc.

- Dobranoc - szepnęłam, i przytuliłam się do mojego pluszowego pieska Feliksa. To

na pewno będzie dobra noc! Bo przecież rano włożę rękę pod poduszkę i wyciągnę karteczkę

z imieniem Tomek. Bez żadnych wątpliwości. W tej wróżbie postanowiłam nie zdawać się na

los i włożyłam pod poduszkę tylko jedną karteczkę. Bo istnieje tylko jeden chłopak, który mi

się podoba. Nawet jeśli, niestety, przypadkiem to ten sam chłopak, który mnie nie znosi...

Możesz zrobić to, co Bractwo Zeta...

tylko jeszcze lepiej!

WOSKOWE WRÓŻBY

Potrzebne będą:

wosk (stare, połamane świeczki)

garnuszek do rozgrzania wosku (najlepiej taki, który już do

niczego się nie przyda, bo ciężko go będzie doczyścić)

większy garnek, do którego wejdzie mały

miska z zimną wodą

stary klucz z dużą dziurką

ś

wieczka

zapałki

1. Zaproś tylko dziewczyny. Wróżby, przy których są faceci, nigdy się nie sprawdzą.

Nawet tatę i dziadka grzecznie poproś o wyjście. Jeśli nie mogą, oddziel ich kurtyną, zrobioną

np. z prześcieradła. I pilnuj, żeby nie podglądali!

2. Połamcie stare świeczki i wyciągnijcie z nich knoty. Wrzućcie wosk do małego

garnka. Nie stawiajcie go bezpośrednio na kuchence, bo zamiast się roztopić, błyskawicznie

się spali! Włóżcie garnuszek z woskiem do drugiego, wypełnionego ciepłą wodą. Postawcie

garnek na gazie. Gdy woda zagotuje się, wosk się roztopi.

3. Trzymaj klucz w lewej ręce (od serca!) nad miską z wodą, a prawą lej wosk do

wody przez dziurkę od klucza. Zostaw wosk na pół minuty w wodzie, by zastygł, a potem

ostrożnie wyjmij. Podaj klucz kolejnej miłośniczce wróżb.

4. Kiedy już wszystkie będziecie miały kawałki wosku, zapal świeczkę, zgaś światło, i

spróbuj zgadnąć, co przyniesie ci przyszłość. Trzymaj wosk w koniuszkach palców,

równolegle do ściany, oświetlając go płomieniem świecy (woskowa „figurka” musi być

między ścianą a świeczką).

5. Nie zapomnijcie wyłączyć gazu i nie zostawiajcie na kuchence ani garnuszka z

woskiem, ani garnka z wodą - łatwo go potrącić i rozlać zawartość!

6. Załóżcie zeszyt, w którym zanotujecie, co której los przepowiedział w tym roku. Za

rok, dwa, trzy lub pięć lat będziecie mogły porównać kolejne przepowiednie z tegorocznymi...

a za dziesięć lub piętnaście lat sprawdzić, czy się spełniły. I solidnie się pośmiać!

PS Możecie też jak Bractwo Zeta wróżyć ze słownika lub schować pod trzema

kubeczkami różaniec, suchą gałązkę albo listek i obrączkę, a potem losować. Obrączka

oznacza małżeństwo, różaniec - pójście do zakonu, a kawałek roślinki - staropanieństwo.

Starą andrzejkową wróżbą jest ustawianie butów od okna do drzwi (po jednym bucie każdej

dziewczyny). Ta, której but pierwszy przekroczy próg, pierwsza wyjdzie za mąż. A przed snem

koniecznie włóż pod poduszkę karteczki z imionami wszystkich chłopaków, którzy ci się podo-

bają. Wyciągnięta rano kartka wskaże tego, z kim połączy cię los! Ale nie traktuj tego

ś

miertelnie poważnie. W końcu to tylko andrzejki...