„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

MINISTERSTWO EDUKACJI

NARODOWEJ

Jadwiga Rudecka

Charakteryzowanie dodatków i materiałów pomocniczych
743[02].O1.05

Poradnik dla nauczyciela

Wydawca

Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy
Radom 2007

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

1

Recenzenci:
dr inż. Tadeusz Sadowski
inż. Stanisław Pietryka



Opracowanie redakcyjne:
dr inż. Jadwiga Rudecka



Konsultacja:
mgr inż. Zdzisław Feldo

Poradnik stanowi obudowę dydaktyczną programu jednostki modułowej 743[02].O1.05
„Charakteryzowanie dodatków i materiałów pomocniczych”, zawartego w programie
nauczania dla zawodu kuśnierz.























Wydawca

Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2007

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

2

SPIS TREŚCI

1. Wprowadzenie

3

2. Wymagania wstępne

5

3. Cele kształcenia

6

4. Przykładowe scenariusze zajęć

7

5. Ćwiczenia

11

5.1. Charakterystyka podstawowych surowców włókienniczych naturalnych

i chemicznych

11

5.1.1. Ćwiczenia

11

5.2. Charakterystyka materiałów włókienniczych

14

5.2.1. Ćwiczenia

14

5.3. Inne materiały pomocnicze

18

5.3.1. Ćwiczenia

18

6.

Ewaluacja osiągnięć ucznia

7.

Literatura

20
32

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

3

1. WPROWADZENIE

Przekazujemy Państwu Poradnik dla nauczyciela, który będzie pomocny w prowadzeniu

zajęć dydaktycznych w szkole kształcącej w zawodzie

kuśnierz.

W poradniku zamieszczono:

−

wymagania wstępne, wykaz umiejętności, jakie uczeń powinien mieć już ukształtowane,

aby bez problemów mógł korzystać z poradnika,

−

cele kształcenia, wykaz umiejętności, jakie uczeń ukształtuje podczas pracy

z poradnikiem,

−

przykładowe scenariusze zajęć,

−

przykładowe ćwiczenia ze wskazówkami do realizacji, zalecanymi metodami nauczania–

uczenia oraz środkami dydaktycznymi,

−

ewaluację osiągnięć ucznia, przykładowe narzędzie pomiaru dydaktycznego,

−

literaturę uzupełniającą.

Wskazane jest, aby zajęcia dydaktyczne były prowadzone różnymi metodami ze

szczególnym uwzględnieniem aktywizujących metod nauczania.

Formy organizacyjne pracy uczniów mogą być zróżnicowane, począwszy od samodzielnej

pracy uczniów do pracy zespołowej.

Jako pomoc w realizacji jednostki modułowej dla uczniów przeznaczony jest Poradnik dla

ucznia. Nauczyciel powinien ukierunkować uczniów na właściwe korzystanie z poradnika do
nich adresowanego.

Materiał nauczania (w Poradniku dla ucznia) podzielony jest na rozdziały, które zawierają

podrozdziały. Podczas realizacji poszczególnych rozdziałów wskazanym jest zwrócenie
uwagi na następujące elementy:

−

materiał nauczania – w miarę możliwości uczniowie powinni przeanalizować

samodzielnie. Obserwuje się niedocenianie przez nauczycieli niezwykle ważnej
umiejętności, jaką uczniowie powinni bezwzględnie posiadać – czytanie tekstu
technicznego ze zrozumieniem,

−

pytania sprawdzające mają wykazać, na ile uczeń opanował materiał teoretyczny i czy jest

przygotowany do wykonania ćwiczeń. W zależności od tematu można zalecić uczniom
samodzielne odpowiedzenie na pytania lub wspólne z całą grupą uczniów, w formie
dyskusji opracowanie odpowiedzi na pytania. Druga forma jest korzystniejsza, ponieważ
nauczyciel sterując dyskusją może uaktywniać wszystkich uczniów oraz w trakcie
dyskusji usuwać wszelkie wątpliwości,

−

dominującą rolę w kształtowaniu umiejętności oraz opanowaniu materiału spełniają

ćwiczenia. W trakcie wykonywania ćwiczeń uczeń powinien zweryfikować wiedzę
teoretyczną oraz opanować nowe umiejętności. Przedstawiono dosyć obszerną propozycję
ćwiczeń wraz ze wskazówkami o sposobie ich przeprowadzenia, uwzględniając różne
możliwości ich realizacji w szkole. Nauczyciel decyduje, które z zaproponowanych
ćwiczeń jest w stanie zrealizować przy określonym zapleczu technodydaktycznym
szkoły. Prowadzący może również zrealizować ćwiczenia, które sam opracował,

−

sprawdzian postępów stanowi podsumowanie rozdziału, zadaniem uczniów jest udzielenie

odpowiedzi na pytania w nim zawarte. Uczeń powinien samodzielnie czytając
zamieszczone w nim stwierdzenia potwierdzić lub zaprzeczyć opanowanie określonego
zakresu materiału. Jeżeli wystąpią zaprzeczenia, nauczyciel powinien do tych zagadnień
wrócić, sprawdzając czy braki w opanowaniu materiału są wynikiem niezrozumienia
przez ucznia tego zagadnienia, czy niewłaściwej postawy ucznia w trakcie nauczania.
W tym miejscu jest szczególnie ważna rola nauczyciela, gdyż od postawy nauczyciela,
sposobu prowadzenia zajęć zależy między innymi zainteresowanie ucznia. Uczeń

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4

niezainteresowany materiałem nauczania, wykonywaniem ćwiczeń nie nabędzie w pełni
umiejętności założonych w jednostce modułowej. Należy rozbudzić wśród uczniów tak
zwaną „ciekawość wiedzy”. Potwierdzenie przez ucznia opanowania materiału nauczania
rozdziału może stanowić podstawę dla nauczyciela do sprawdzenia wiedzy i umiejętności
ucznia z tego zakresu. Nauczyciel realizując jednostkę modułową powinien zwracać
uwagę na predyspozycje ucznia, ocenić, czy uczeń ma większe uzdolnienia manualne, czy
może lepiej radzi sobie z rozwiązywaniem problemów teoretycznych,

−

testy zamieszczone w rozdziale Ewaluacja osiągnięć ucznia zawierają zadania z zakresu

całej jednostki modułowej i należy je wykorzystać do oceny uczniów, a wyniki osiągnięte
przez uczniów powinny stanowić podstawę do oceny pracy własnej nauczyciela
realizującego tę jednostkę modułową. Każdemu zadaniu testu przypisano określoną liczbę
możliwych do uzyskania punktów (0 lub 1 punkt). Ocena końcowa uzależniona jest od
ilości uzyskanych punktów. Nauczyciel może zastosować test według własnego projektu
oraz zaproponować własną skalę ocen. Należy pamiętać, żeby tak przeprowadzić proces
oceniania ucznia, aby umożliwić mu jak najpełniejsze wykazanie swoich umiejętności.

Schemat układu jednostek modułowych

743[02].O1

Podstawy zawodu

743[02].O1.01

Przestrzeganie przepisów

bezpieczeństwa i higieny pracy,

ochrony przeciwpożarowej

oraz ochrony środowiska

743[02].O1.03

Charakteryzowanie maszyn

i urządzeń stosowanych

w kuśnierstwie

743[02].O1.02

Sporządzanie rysunku technicznego

i odzieżowego

743[02].O1.04

Określanie właściwości skór

futerkowych

743[02].O1.05

Charakteryzowanie dodatków

i materiałów pomocniczych

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

5

2.

WYMAGANIA WSTĘPNE

Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej uczeń powinien umieć:

−

stosować podstawowe przepisy prawa dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy,

−

stosować odzież ochronną oraz środki ochrony osobistej,

−

nazywać podstawowe związki chemiczne nieorganiczne kwasy, zasady,

−

korzystać z różnych źródeł informacji.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

6

3. CELE KSZTAŁCENIA

W wyniku realizacji programu jednostki modułowej uczeń powinien umieć:

–

scharakteryzować podstawowe surowce włókiennicze pochodzenia naturalnego,

–

scharakteryzować surowce włókiennicze sztuczne i syntetyczne,

–

wyjaśnić pojęcia: tkanina i dzianina,

–

scharakteryzować sploty tkackie,

–

rozpoznać sploty tkackie zasadnicze i pochodne,

–

określić wpływ splotu na wygląd powierzchni i właściwości tkanin,

–

scharakteryzować właściwości użytkowe dzianin,

–

scharakteryzować wyroby plecione i wskazać ich przeznaczenie w kuśnierstwie,

–

scharakteryzować włókniny i określić ich przeznaczenie w kuśnierstwie,

–

określić właściwości i zastosowanie laminatów,

–

scharakteryzować wyroby włókiennicze futropodobne

−

futra sztuczne,

–

rozpoznać skóry odzieżowe naturalne miękkie

−

licowe, welurowe, nubukowe,

–

rozpoznać rodzaje podszewek,

–

scharakteryzować właściwości nici konfekcyjnych,

–

scharakteryzować pasmanterie tkane

−

tasiemki krawieckie, taśmy gumowe, gurty,

–

scharakteryzować pasmanterie plecione

−

sznurki, galony, taśmy ozdobne,

–

określić wady i uszkodzenia wyrobów włókienniczych,

–

określić rodzaje zapięć i ich zastosowanie,

–

dobrać zapięcia do wyrobów futrzarskich.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

7

4. PRZYKŁADOWE SCENARIUSZE ZAJĘĆ

Scenariusz zajęć 1

Osoba prowadząca

…………………………………….………….

Modułowy program nauczania:

Kuśnierz 743[02]

Moduł:

Podstawy zawodu 743[02].O1

Jednostka modułowa: Charakteryzowanie dodatków i materiałów pomocniczych

743[02].O1.05

Temat:

Budowa materiałów włókienniczych z nitek.

Cel ogólny: Kształtowanie umiejętności rozróżniania materiałów włókienniczych.

Po zakończeniu zajęć edukacyjnych uczeń powinien umieć:

−

wyjaśnić pojęcia: tkanina, dzianina, wyrób pleciony,

−

scharakteryzować budowę tkaniny, dzianiny, wyrobu plecionego,

−

rozróżnić tkaninę, dzianinę, wyrób pleciony.

Metody nauczania

−uczenia się:

−

wykład informacyjny,

−

pokaz z objaśnieniem,

−

ćwiczenie praktyczne.

Formy organizacyjne pracy uczniów:

−

uczniowie pracują indywidualnie.

Czas: 1 godzina dydaktyczna

Środki dydaktyczne:

−

zestaw multimedialny,

−

foliogramy,

−

rzutnik do folii,

−

katalog tkanin, dzianin, wyrobów plecionych,

−

próbki tkanin, dzianin, wyrobów plecionych,

−

igła preparacyjna,

−

lupa,

−

nożyczki,

−

zeszyt ćwiczeń,

−

przybory do pisania.

Przebieg zajęć
1. Wprowadzenie

Nauczyciel omawia rodzaje materiałów włókienniczych z nitek stosowanych w wyrobach
futrzarskich. Następnie prezentuje na przeźroczach lub planszach budowę materiałów
włókienniczych: tkanin, dzianin, wyrobów plecionych.

2. Uświadomienie celów lekcji
3. Nauczyciel rozdaje próbki tkanin, dzianin, wyrobów plecionych dla każdego ucznia.
4. Uczniowie oglądają otrzymane próbki, wykorzystując lupę.
5. Uczniowie wyciągają nitki z poszczególnych próbek materiałów włókienniczych

i obserwują sposób ich przeplatania się.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

8

6. Na podstawie przeprowadzonych obserwacji wyglądu próbek materiałów włókienniczych

uczniowie rozróżniają poszczególne materiały i nazywają je.

Zakończenie zajęć

Wskazani przez nauczyciela uczniowie prezentują swoją pracę. Nauczyciel wraz

z uczniami dokonują oceny.
Uczniowie porządkują stanowisko pracy.

Praca domowa
Narysuj w zeszycie ćwiczeń sposób przeplatania się nitek w tkaninie, dzianinie i w wyrobie
plecionym.

Sposób uzyskania informacji zwrotnej od ucznia po zakończonych zajęciach:

−

uczniowie wypełniają ankietę dotyczącą oceny zajęć i trudności podczas realizowania
zadania.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

9

Scenariusz zajęć 2

Osoba prowadząca

…………………………………….………….

Modułowy program nauczania:

Kuśnierz 743[02]

Moduł:

Podstawy zawodu 743[02].O1

Jednostka modułowa: Charakteryzowanie dodatków i materiałów pomocniczych

743[02].O1.05

Temat:

Rozróżnianie surowców włókienniczych metodą mikroskopową.

Cel ogólny: Kształtowanie umiejętności rozróżniania surowców włókienniczych.

Po zakończeniu zajęć edukacyjnych uczeń powinien umieć:

−

sklasyfikować surowce włókiennicze,

−

określić właściwości fizyczne podstawowych surowców włókienniczych,

−

rozpoznać włókna pod mikroskopem na podstawie wyglądu podłużnego,

−

zorganizować stanowisko do badania mikroskopowego.

Metody nauczania–uczenia się:

−

metoda przewodniego tekstu,

−

pokaz z objaśnieniem.

Formy organizacyjne pracy uczniów:

−

uczniowie pracują w grupach 2−4-osobowych.

Czas: 2 godziny dydaktyczne

Środki dydaktyczne:

−

zestawy ćwiczeń opracowane przez nauczyciela dla każdego zespołu uczniowskiego,

−

instrukcja pracy metodą tekstu przewodniego,

−

katalogi próbek włókien naturalnych i syntetycznych,

−

mikroskop z oprzyrządowaniem,

−

foliogramy z widokami podłużnymi włókien,

−

próbki do badania,

−

zeszyt ćwiczeń,

−

przybory do pisania.

Przebieg zajęć:

Zadanie dla ucznia

Rozpoznaj rodzaj włókien na podstawie widoków podłużnych oglądanych pod

mikroskopem.

FAZA WSTĘPNA
1. Określenie tematu zajęć.
2. Wyjaśnienie uczniom tematu, szczegółowych celów kształcenia.
3. Omówienie budowy mikroskopu, sposobów przygotowania preparatów do badań

mikroskopowych oraz techniki tych badań.

4. Zaznajomienie uczniów z pracą metodą tekstu przewodniego.
5. Podział grupy uczniów na zespoły.
6. Przydzielenie poszczególnym zespołom próbek do badań.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

10

FAZA WŁAŚCIWA

INFORMACJE

Pytania prowadzące:

1. Jak klasyfikujemy włókna?
2. Jak klasyfikujemy włókna naturalne?
3. Jak klasyfikujemy włókna chemiczne?
4. W jaki sposób identyfikuje się włókna?
5. Jak posługujemy się mikroskopem?
6. Jak należy przygotować preparaty włókien do oglądania pod mikroskopem?

PLANOWANIE

Polecenia prowadzące:

1. Zaproponuj sposób przygotowania włókien do badań mikroskopowych.
2. Zaproponuj liczbę próbek do badania.
3. Zaproponuj kolejność czynności przy wykonaniu ćwiczenia.
4. Zaproponuj podział pracy w grupie.

UZGADNIANIE
1. Uczniowie omawiają wszystkie punkty z fazy planowania z nauczycielem.
2. Uczniowie odnoszą się do uwag i propozycji nauczyciela.

WYKONANIE
1. Uczniowie wykonują czynności zgodnie z zaplanowaną kolejnością.
2. Uczniowie

porównują

obserwowane

włókna

z

obrazami

mikroskopowymi

przedstawionymi na foliogramach lub w normach.

3. Uczniowie przyklejają próbki w zeszycie ćwiczeń.
4. Uczniowie opisują wyniki identyfikacji.
5. Uczniowie przygotowują się do zaprezentowania ćwiczenia.

SPRAWDZANIE

Uczniowie sprawdzają w grupach poprawność dokonanego rozpoznania włókien.

ANALIZA

Uczniowie wraz z nauczycielem wskazują, które etapy rozwiązania zadania sprawiły im

trudności. Nauczyciel powinien podsumować całe zadanie, wskazać, jakie umiejętności były
ćwiczone, jakie wystąpiły nieprawidłowości i jak ich unikać na przyszłość.

FAZA KOŃCOWA

Zadanie pracy domowej:
Opisać wpływ budowy włókna na właściwości tkanin z nich wykonanych.

Sposób uzyskania informacji zwrotnej od uczniów po zakończeniu zajęć:
Uczniowie wypełniają ankietę dotyczącą oceny zajęć i trudności podczas realizowania
zadania.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

11

5. ĆWICZENIA

5.1. Charakterystyka podstawowych surowców włókienniczych

naturalnych i chemicznych

5.1.1. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Rozróżnij włókna wełny, bawełny i poliestrowe.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia nauczyciel powinien omówić jego cel

i zakres. Na foliogramach lub planszach należy przedstawić budowę włókna wełny, bawełny
i włókna poliestrowego, następnie zapoznać uczniów z obsługą mikroskopu i sposobem
obserwacji włókien pod mikroskopem.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) zorganizować stanowisko zgodnie z wymaganiami ergonomii i bezpieczeństwa pracy,
2) zapoznać się z obsługą mikroskopu,
3) z pęczków włókien wełny, bawełny i poliestrowych, pobrać za pomocą pincety

pojedyncze włókna,

4) pojedyncze włókna umieścić na szkiełkach przedmiotowych i przykryć je szkiełkiem

nakrywkowym,

5) umieszczać kolejno przygotowane preparaty na stoliku mikroskopu i przeprowadzić

obserwacje przy różnych powiększeniach,

6) na podstawie przeprowadzonej obserwacji narysować obrazy oglądanych podłużnych

widoków włókien i porównać je ze zdjęciami zamieszczanymi w poradniku dla ucznia,

7) nazwać poszczególne włókna i podać ich charakterystyczne cechy budowy,
8) wyniki zapisać w zeszycie ćwiczeń,
9) zaprezentować wyniki ćwiczenia.

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

–

pokaz z objaśnieniem,

–

ćwiczenie praktyczne.

Środki dydaktyczne:

–

pęczki włókien wełny, bawełny, poliestrowych,

–

mikroskop z oprzyrządowaniem,

–

foliogramy lub plansze z widokami podłużnymi włókien

–

rzutnik do folii,

–

pinceta,

–

zeszyt ćwiczeń,

–

przybory do pisania,

–

poradnik dla ucznia,

–

literatura zgodna z punktem 7 poradnika.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

12

Ćwiczenie 2

Porównaj właściwości włókien wełny i włókien poliestrowych.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia nauczyciel powinien omówić jego cel

i zakres oraz scharakteryzować właściwości włókien wełny i włókien poliestrowych.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) wypełnić tabelkę według wzoru, używając określeń: duża, mała.

Rodzaj włókna

Właściwość

wełna

poliestrowe

Wytrzymałość na
rozciąganie

Sprężystość

Podatność na spilśnianie

Podatność na elektryzowanie

Higroskopijność

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

–

pokaz z objaśnieniem,

–

ćwiczenie praktyczne.

Środki dydaktyczne:

–

zeszyt ćwiczeń,

–

przybory do pisania,

–

poradnik dla ucznia,

–

literatura zgodna z punktem 7 poradnika.

Ćwiczenie 3

Porównaj wytrzymałość na rozciąganie nitki bawełnianej suchej i mokrej.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia nauczyciel powinien omówić jego cel

i zakres oraz scharakteryzować właściwości włókien bawełny.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) rozerwać ręcznie suchą, a następnie mokrą nitkę bawełnianą,
2) porównać wytrzymałość nitki w stanie suchym i mokrym,
3) wyniki zapisać w zeszycie ćwiczeń,
4) zaprezentować wyniki ćwiczenia.

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

–

pokaz z objaśnieniem,

–

ćwiczenie praktyczne.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

13

Środki dydaktyczne:

–

próbki nitek bawełnianych,

–

zlewka z wodą,

–

zeszyt ćwiczeń,

–

przybory do pisania,

–

poradnik dla ucznia,

–

literatura zgodna z punktem 7 poradnika.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

14

5.2.

Charakterystyka materiałów włókienniczych

5.2.1. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Porównaj budowę tkaniny i dzianiny.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia nauczyciel powinien omówić jego cel

i zakres oraz przedstawić na planszach lub foliogramach budowę tkanin i dzianin.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) obejrzeć otrzymane próbki tkaniny, dzianiny, wykorzystując lupę,
2) wypruć nitkę z każdego materiału i zaobserwować sposób przeplatania nitek,
3) nazwać poszczególne materiały,
4) wkleić do zeszytu ćwiczeń próbki ocenianych materiałów, a następnie opisać i porównać

ich budowę,

5) zaprezentować wyniki ćwiczenia.

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

–

pokaz z objaśnieniem,

–

ćwiczenie praktyczne.

Środki dydaktyczne:

–

próbki tkanin, dzianin,

–

foliogramy ,

–

plansze lub rzutnik do folii,

–

lupa,

–

igła preparacyjna,

–

zeszyt ćwiczeń,

–

przybory do pisania,

–

poradnik dla ucznia,

–

literatura zgodna z punktem 7 poradnika.

Ćwiczenie 2

Rozpoznaj rodzaj splotu tkackiego.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia nauczyciel powinien omówić jego cel

i zakres. Nauczyciel powinien przedstawić na planszach lub foliogramach rysunki splotów
tkackich: płóciennego, skośnego, atłasowego, satynowego oraz sposób ich wykonywania.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) wybrać z kolekcji tkanin próbki o splotach zasadniczych: płóciennym, skośnym,

atłasowym i satynowym, wykorzystując lupę,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

15

2) wkleić próbki tkanin do zeszytu ćwiczeń wg poniższego wzoru,
3) wykonać schematy rysunku splotów dla poszczególnych tkanin,
4) zaprezentować wyniki ćwiczenia.

Nazwa splotu

Próbka tkaniny

Schemat splotu

Oznaczenie splotu

płócienny

skośny

atłasowy

satynowy

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

–

pokaz z objaśnieniem,

–

ćwiczenie praktyczne.

Środki dydaktyczne:

–

kolekcja tkanin odzieżowych o różnych splotach,

–

plansze lub foliogramy z rysunkami splotów: płóciennego, skośnego, atłasowego,
satynowego,

–

lupa,

–

igła preparacyjna,

–

zeszyt ćwiczeń,

–

przybory do pisania,

–

poradnik dla ucznia,

–

literatura zgodna z punktem 7 poradnika.

Ćwiczenie 3

Rozróżnij futro sztuczne wykonane na krosnach i na maszynach dziewiarskich.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia nauczyciel powinien omówić jego cel

i zakres. Nauczyciel powinien omówić sposoby wytwarzania sztucznych futer.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) obejrzeć dokładnie w katalogach próbki futer sztucznych,
2) wybrać z kolekcji futer sztucznych próbki wykonane na krosnach i na maszynach

dziewiarskich,

3) wyjaśnić czym kierował się dokonując wyboru poszczególnych rodzajów próbek,
4) wkleić próbki wybranych materiałów do zeszytu ćwiczeń, opisać je,
5) zaprezentować wyniki ćwiczenia.

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

–

pokaz z objaśnieniem,

–

ćwiczenie praktyczne.

Środki dydaktyczne:

–

katalogi futer sztucznych,

–

kolekcja futer sztucznych,

–

lupa,

–

przybory do pisania,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

16

–

zeszyt ćwiczeń,

–

poradnik dla ucznia,

–

literatura zgodna z punktem 7 poradnika.

Ćwiczenie 4

Sporządź katalog materiałów włókienniczych stosowanych w kuśnierstwie.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia nauczyciel powinien omówić jego cel

i zakres. Wybrani przez nauczyciela uczniowie winni omówić rodzaje materiałów
włókienniczych stosowanych w kuśnierstwie oraz podać ich zastosowanie.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) zgromadzić próbki materiałów włókienniczych stosowanych w kuśnierstwie,
2) posegregować próbki na tkaniny, dzianiny, włókniny, laminalaty, futra sztuczne i

porównać z katalogiem materiałów włókienniczych,

3) wykonać katalog i opisać poszczególne próbki,
4) zaprezentować wyniki ćwiczenia.

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

–

pogadanka,

–

ćwiczenie praktyczne.

Środki dydaktyczne:

–

zebrane przez ucznia próbki materiałów włókienniczych stosowanych w kuśnierstwie,

–

katalog próbek materiałów włókienniczych,

–

lupa,

–

nożyczki,

–

karton A-4,

–

skoroszyt lub segregator,

–

przybory do pisania,

–

klej,

–

poradnik dla ucznia,

–

literatura zgodna z punktem 7 poradnika.

Ćwiczenie 5

Rozpoznaj błędy tkanin.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia nauczyciel powinien omówić jego cel

i zakres. Nauczyciel powinien przedstawić wykorzystując plansze lub foliogramy rodzaje
błędów jakie mogą wystąpić w tkaninach.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) obejrzeć otrzymane od nauczyciela próbki tkanin z błędami,
2) zidentyfikować rodzaj błędu w każdej próbce, wykorzystując katalog błędów oraz normę,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

17

3) nazwać zauważone błędy,
4) wkleić próbki tkanin z błędami do zeszytu ćwiczeń, opisać je i podać przyczyny ich

powstawania,

5) zaprezentować wyniki ćwiczenia.

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

–

pokaz z objaśnieniem,

–

ćwiczenie praktyczne.

Środki dydaktyczne:

−

próbki tkanin z błędami,

−

katalog tkanin z błędami wraz z opisem,

−

zeszyt ćwiczeń,

−

nożyczki,

−

klej lub taśma klejąca,

−

przybory do pisania,

−

norma PN-93/P-6709 Tkaniny. Błędy,

−

przybory do pisania,

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura zgodna z punktem 7 poradnika.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

18

5.3. Inne materiały pomocnicze

5.3.1. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Zestaw kolekcję wyrobów pasmanteryjnych i określ ich zastosowanie.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia nauczyciel powinien omówić jego cel

i zakres. Nauczyciel powinien przedstawić wykorzystując plansze lub foliogramy rodzaje
błędów wyrobów pasmanteryjnych stosowanych w kuśnierstwie oraz ich zastosowanie.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) zebrać próbki wyrobów pasmanteryjnych,
2) obejrzeć próbki i porównać z katalogiem wyrobów pasmanteryjnych,
3) podzielić zebrane materiały na dwie grupy: tkane i plecione,
4) wkleić próbki do zeszytu ćwiczeń, podać ich nazwę i zastosowanie (wg tabeli),
5) zaprezentować wyniki ćwiczenia.

Próbka materiału

Nazwa

Zastosowanie

Wyroby pasmanteryjne tkane

Wyroby pasmanteryjne plecione

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

–

pokaz z objaśnieniem,

–

ćwiczenie praktyczne.

Środki dydaktyczne:

–

katalogi materiałów pasmanteryjnych,

–

próbki materiałów pasmanteryjnych zebrane przez ucznia,

–

lupa,

–

nożyczki, klej,

–

przybory do pisania,

–

poradnik dla ucznia,

–

literatura zgodna z punktem 7 poradnika.

Ćwiczenie 2

Odczytaj grubość nici z etykiety lub szpulki.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia nauczyciel powinien omówić jego cel

i zakres. Nauczyciel powinien przedstawić sposoby oznaczania grubości nici.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

19

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) zapoznać się z treścią ćwiczenia,
2) zebrać próbki nici maszynowych,
3) odczytać z etykiet lub szpulek oznaczenia grubości nici,
4) określić dla poszczególnych nici numer handlowy, długościowy i masowy, korzystając

z tabeli zamieszczonej w poradniku dla ucznia,

5) wkleić do zeszytu ćwiczeń próbki nici i podać ich grubość,
6) zaprezentować wyniki ćwiczenia.

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

–

pokaz z objaśnieniem,

–

ćwiczenie praktyczne.

Środki dydaktyczne:

−

próbki nici maszynowych o różnej grubości zebrane przez ucznia,

−

zeszyt ćwiczeń,

−

przybory do pisania,

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura zgodna z punktem 7 poradnika.

Ćwiczenie 3

Scharakteryzuj skóry licowe, welurowe, nubukowe.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia nauczyciel powinien omówić jego cel

i zakres. Nauczyciel powinien omówić rodzaje skór naturalnych stosowanych w wyrobach
futrzarskich oraz ich charakterystyczne cechy wyglądu zewnętrznego.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) obejrzeć próbki skór miękkich od strony lica i mizdry, wykorzystując m.in. lupę,

mikroskop,

2) wybrać skóry licowe, nubukowe i welurowe,
3) wkleić próbki skór do tabeli w zeszycie ćwiczeń i opisać je,
4) zaprezentować wyniki ćwiczenia.

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

–

pokaz z objaśnieniem,

–

ćwiczenie praktyczne.

Środki dydaktyczne:

–

katalog skór naturalnych miękkich,

–

próbki skór odzieżowych,

–

lupa lub mikroskop,

–

zeszyt ćwiczeń,

–

przybory do pisania,

–

poradnik dla ucznia,

–

literatura zgodna z punktem 7.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

20

6. EWALUACJA OSIĄGNIĘĆ UCZNIA

Przykłady narzędzi pomiaru dydaktycznego

Test dwustopniowy do jednostki modułowej „Charakteryzowanie dodatków
i materiałów pomocniczych”

Test składa się z 20 zadań wielokrotnego wyboru, z których:

−

zadania 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14 są z poziomu podstawowego,

−

zadania 15, 16, 17, 18, 19, 20 są z poziomu ponadpodstawowego.

Punktacja zadań: 0 lub 1 punkt

Za każdą prawidłową odpowiedź uczeń otrzymuje 1 punkt. Za złą odpowiedź lub jej brak

uczeń otrzymuje 0 punktów.

Proponuje się następujące normy wymagań – uczeń otrzyma następujące
oceny szkolne:

–

dopuszczający – za rozwiązanie co najmniej 8 zadań z poziomu podstawowego,

–

dostateczny – za rozwiązanie co najmniej 11 zadań z poziomu podstawowego,

–

dobry – za rozwiązanie 15 zadań, w tym co najmniej 3 z poziomu ponadpodstawowego,

–

bardzo dobry – za rozwiązanie 18 zadań, w tym co najmniej 5 z poziomu
ponadpodstawowego.

Klucz odpowiedzi: 1. b, 2. a, 3. c, 4. d, 5. a, 6. a, 7. a, 8. b, 9. a, 10. d, 11. a,
12. b, 13. c, 14. a, 15. c, 16. a, 17. b, 18. a, 19. d, 20. b.

Plan testu

Nr

zad.

Cel operacyjny
(mierzone osiągnięcia ucznia)

Kategoria

celu

Poziom

wymagań

Poprawna

odpowiedź

1

Nazwać włókno na podstawie budowy naskórka.

A

P

b

2

Nazwać włókno mające zdolność do spilśniania się

A

P

a

3

Podać rodzaj włókna o nazwie handlowej Elana

A

P

c

4

Wybrać rodzaj włókna do wytwarzania sztucznych
futer

B

P

d

5

Podać przeznaczenie krosna

B

P

a

6

Zdefiniować splot tkacki

A

P

a

7

Rozróżnić splot zasadniczy

B

P

a

8

Rozpoznać kierunek osnowy w tkaninie

B

P

b

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

21

9

Zdefiniować skóry nubukowe

A

P

a

10 Wyjaśnić pojęcie dzianiny

B

P

d

11 Rozróżnić zapięcia kryte

B

P

a

12 Rozróżnić rodzaj błędu tkackiego

B

P

a

13 Wybrać podszewkę o przeznaczeniu specjalnym

B

P

c

14 Rozróżnić materiał wykonany z luźnych włókien

B

P

a

15 Określić rodzaj włókien wytwarzanych „metodą na

mokro”

C

PP

c

16 Przewidzieć na podstawie splotu wytrzymałość

tkaniny na rozciąganie

D

PP

a

17 Określić cechy charakterystyczne podszewki

C

PP

b

18 Przewidzieć na podstawie budowy włókna

izolacyjność wełny

D

PP

a

19 Obliczyć grubość nitki w systemie tex

C

PP

d

20 Zinterpretować znak „Woolmark”

C

PP

b

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

22

Przebieg testowania

Instrukcja dla nauczyciela

1. Ustal z uczniami termin przeprowadzenia sprawdzianu z wyprzedzeniem co najmniej

jednotygodniowym.

2. Omów z uczniami cel stosowania pomiaru dydaktycznego.
3. Zapoznaj uczniów z rodzajem zadań zawartych w zestawie oraz z zasadami punktowania.
4. Przygotuj odpowiednią liczbę testów.
5. Zapewnij samodzielność podczas rozwiązywania zadań.
6. Przed rozpoczęciem testu przeczytaj uczniom instrukcję dla ucznia.
7. Zapytaj, czy uczniowie wszystko zrozumieli. Wszelkie wątpliwości wyjaśnij.
8. Nie przekraczaj czasu przeznaczonego na test.
9. Kilka minut przed zakończeniem testu przypomnij uczniom o zbliżającym się czasie

zakończenia udzielania odpowiedzi.

Instrukcja dla ucznia

1. Przeczytaj uważnie instrukcję.
2. Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi.
3. Zapoznaj się z zestawem zadań testowych.
4. Test zawiera 20 zadań. Do każdego zadania dołączone są 4 możliwości odpowiedzi.

Tylko jedna jest prawidłowa.

5. Udzielaj odpowiedzi na załączonej karcie odpowiedzi, stawiając w odpowiedniej rubryce

znak X. W przypadku pomyłki należy błędną odpowiedź zaznaczyć kółkiem, a następnie
ponownie zakreślić odpowiedź prawidłową.

6. Zadania wymagają prostych obliczeń, które powinieneś wykonać przed wskazaniem

poprawnego wyniku.

7. Pracuj samodzielnie, bo tylko wtedy będziesz miał satysfakcję z wykonanego zadania.
8. Jeśli udzielenie odpowiedzi będzie Ci sprawiało trudność, wtedy odłóż jego rozwiązanie

na później i wróć do niego, gdy zostanie Ci wolny czas.

9. Na rozwiązanie testu masz 45 minut.

Powodzenia!

Materiały dla ucznia:

−

instrukcja,

−

zestaw zadań testowych,

−

karta odpowiedzi.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

23

ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH

1. Włókno, którego naskórek zbudowany jest z łusek to

a) bawełna.
b) wełna.
c) jedwab.
d) len.

2. Zdolność do spilśniania wykazują włókna

a) wełny.
b) bawełny.
c) konopii.
d) poliestrowe.

3. Elana, to nazwa handlowa włókna

a) lnu.
b) bawełny.
c) poliestrowego.
d) wiskozowego.

4. Do produkcji futer sztucznych stosuje się włókna

a) bawełny.
b) jedwabiu naturalnego.
c) lnu.
d) polakrykonitrylowe.

5. Na krosnach produkuje się

a) tkaniny.
b) włókniny.
c) dzianiny.
d) filce.

6. Splot tkaniny to

a) określony porządek przeplatania się ze sobą nitek osnowy i wątku.
b) miejsce pokrycia osnowy przez wątek.
c) miejsce pokrycia wątku przez osnowę.
d) najmniejsza liczba powtarzających się nitek osnowy i wątku.

7. Do splotów zasadniczych tkaniny zalicza się splot

a) płócienny.
b) rypsowy.
c) skośny wzmocniony.
d) panama.

8. Kierunek osnowy w tkaninie najłatwiej można rozpoznać, gdy

a) wykonana jest splotem płóciennym.
b) posiada krajkę.
c) jest jednobarwna.
d) posiada okrywę włosową.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

24

9. Nubuki, to skóry naturalne

a) z zeszlifowanym licem.
b) wykończone od strony mizdry.
c) z zeszlifowanym licem i powleczone.
d) wykończone zestawami kryjącymi.

10. Dzianina, to wyrób

a) w którym nitki przeplatają się pod kątem prostym.
b) w którym nitki nie tworzą wyodrębnionych układów.
c) który powstaje przez odpowiednie przeszycie nitek.
d) w którym nitki tworzą oczka wzajemnie przeplatające się.

11. Zapięcia kryte przedstawione na fotografii, to

a) haftki.
b) zatrzaski.
c) zamki błyskawiczne
d) guziki.

Rysunek do zadania 11

12. Błąd tkaniny przedstawiony na fotografii, to

a) zabrudzenie jednonitkowe.
b) zgrubienie.
c) blizna.
d) nieprawidłowy druk.

Rysunek do zadania 12

13. Podszewką o przeznaczeniu specjalnym jest

a) watolina.
b) włóknina klejona.
c) kieszeniówka.
e) wyrób pleciony.

14 Z luźnych włókien wykonane są materiały odziezowe

a) włókniny i filce.
b) włókniny i laminaty.
c) filce i dzianiny.
d) tkaniny i dzianiny.

15. Metodą „na mokro” wytwarzane są włókna

a) poliestrowe.
b) poliamidowe.
c) wiskozowe.
d) poliakrylonitrylowe.

16. Największą wytrzymałość na rozciąganie, spośród tkanin wykonanych z tych samych

nitek, wykazuje tkanina o splocie

a) płóciennym.
b) panama.
c) skośnym .
d) atłasowym.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

25

17. Podszewki w wyrobach futrzarskich powinny charakteryzować się

a) dużą sztywnością.
b) wysoką odpornością wybarwienia na tarcie.
c) małą wytrzymałością na rozciąganie.
d) małą przepuszczalnością powietrza.

18. Doskonała izolacyjność wełny jest wynikiem

a) dużej zawartości powietrza we włóknie.
b) zawartości tłuszczu we włóknie.
c) zawartości rdzenia we włóknie.
d) zawartości białka we włóknie.

19. Grubość nici o długości 100m i masie 20g możemy zapisać w systemie tex jako

a) 0,2 tex.
b) 2 tex.
c) 20 tex.
d) 200 tex.

20. Znakiem „Woolmark” oznacza się wyroby wykonane z

a) bawełny.
b) czystej żywej wełny.
c) włókien syntetycznych.
d) lnu.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

26

KARTA ODPOWIEDZI

Imię i nazwisko ...............................................................................

Charakteryzowanie dodatków i materiałów pomocniczych

Zakreśl poprawną odpowiedź.

Nr

zadania

Odpowiedź

Punkty

1

a

b

c

d

2

a

b

c

d

3

a

b

c

d

4

a

b

c

d

5

a

b

c

d

6

a

b

c

d

7

a

b

c

d

8

a

b

c

d

9

a

b

c

d

10

a

b

c

d

11

a

b

c

d

12

a

b

c

d

13

a

b

c

d

14

a

b

c

d

15

a

b

c

d

16

a

b

c

d

17

a

b

c

d

18

a

b

c

d

19

a

b

c

d

20

a

b

c

d

Razem:

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

27

TEST 2

Test dwustopniowy do jednostki modułowej „Charakteryzowanie dodatków
i materiałów pomocniczych”

Test składa się z 20 zadań wielokrotnego wyboru, z których:

−

zadania 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14 są z poziomu podstawowego,

−

zadania 15, 16, 17, 18, 19, 20 są z poziomu ponadpodstawowego.

Punktacja zadań: 0 lub 1 punkt

Za każdą prawidłową odpowiedź uczeń otrzymuje 1 punkt. Za złą odpowiedź lub jej brak

uczeń otrzymuje 0 punktów.

Proponuje się następujące normy wymagań – uczeń otrzyma następujące
oceny szkolne:

–

dopuszczający – za rozwiązanie co najmniej 8 zadań z poziomu podstawowego,

–

dostateczny – za rozwiązanie co najmniej 11 zadań z poziomu podstawowego,

–

dobry – za rozwiązanie 15 zadań, w tym co najmniej 3 z poziomu ponadpodstawowego,

–

bardzo dobry – za rozwiązanie 18 zadań, w tym co najmniej 5 z poziomu
ponadpodstawowego.

Klucz odpowiedzi: 1. c, 2. b, 3. a, 4. d, 5. b, 6. a, 7. b, 8. c, 9. a, 10. b, 11. d,
12. c, 13. a, 14. a, 15. b, 16. c, 17. a, 18. d, 19. a, 20. c.

Plan testu

Nr

zad.

Cel operacyjny
(mierzone osiągnięcia ucznia)

Kategoria

celu

Poziom

wymagań

Poprawna

odpowiedź

1

Wybrać włókna mające zdolność do elektryzowania
się

B

P

c

2

Podać rodzaj włókna o nazwie handlowej Stilon

A

P

b

3

Zdefiniować pojęcie tkaniny

A

P

a

4

Wybrać materiały odzieżowe z nitek

B

P

d

5

Nazwać układ zadzierzgniętych oczek,
uszeregowanych jedno pod drugim

A

P

b

6

Podać rodzaj materiału ocieplającego w wyrobach
futrzarskich

B

P

a

7

Zdefiniować skóry welurowe

A

P

b

8

Wybrać materiał na podpinkę ocieplająca

B

P

c

9

Podać materiał stosowany w celu utrwalenia
kształtu wyrobu futrzarskiego

B

P

a

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

28

10 Nazwać materiał wytwarzany przez trwałe

połączenie tkaniny lub dzianiny z warstwą pianki
poliuretanowej

B

P

b

11 Rozróżnić zapięcie kryte

B

P

d

12 Wybrać materiał stosowany do ozdabiania

wyrobów futrzarskich

B

P

c

13 Zdefiniować runo owcze

A

P

a

14 Podać przeznaczenie szydełkarki

B

P

a

15 Określić rodzaj włókna na podstawie przekroju

poprzecznego

D

PP

b

16 Określić na podstawie opisu rodzaj zapięcia krytego

D

PP

c

17 Określić rodzaj włókien wytwarzanych „metodą ze

stopu”

C

PP

a

18 Określić rodzaj splotu pochodnego od splotu

płóciennego

C

PP

d

19 Porównać właściwości tkaniny bawełnianej

i poliestrowej

C

PP

a

20 Określić rodzaj skóry licowej na podstawie rysunku

lica

C

PP

c

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

29

Przebieg testowania

Instrukcja dla nauczyciela

1. Ustal z uczniami termin przeprowadzenia sprawdzianu z wyprzedzeniem co najmniej

jednotygodniowym.

2. Omów z uczniami cel stosowania pomiaru dydaktycznego.
3. Zapoznaj uczniów z rodzajem zadań zawartych w zestawie oraz z zasadami punktowania.
4. Przygotuj odpowiednią liczbę testów.
5. Zapewnij samodzielność podczas rozwiązywania zadań.
6. Przed rozpoczęciem testu przeczytaj uczniom instrukcję dla ucznia.
7. Zapytaj, czy uczniowie wszystko zrozumieli. Wszelkie wątpliwości wyjaśnij.
8. Nie przekraczaj czasu przeznaczonego na test.
9. Kilka minut przed zakończeniem testu przypomnij uczniom o zbliżającym się czasie

zakończenia udzielania odpowiedzi.

Instrukcja dla ucznia

1. Przeczytaj uważnie instrukcję.
2. Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi.
3. Zapoznaj się z zestawem zadań testowych.
4. Test zawiera 20 zadań. Do każdego zadania dołączone są 4 możliwości odpowiedzi. Tylko

jedna jest prawidłowa.

5. Udzielaj odpowiedzi na załączonej karcie odpowiedzi, stawiając w odpowiedniej rubryce

znak X. W przypadku pomyłki należy błędną odpowiedź zaznaczyć kółkiem, a następnie
ponownie zakreślić odpowiedź prawidłową.

6. Zadania wymagają prostych obliczeń, które powinieneś wykonać przed wskazaniem

poprawnego wyniku.

7. Pracuj samodzielnie, bo tylko wtedy będziesz miał satysfakcję z wykonanego zadania.
8. Jeśli udzielenie odpowiedzi będzie Ci sprawiało trudność, wtedy odłóż jego rozwiązanie

na później i wróć do niego, gdy zostanie Ci wolny czas.

9. Na rozwiązanie testu masz 45 minut.

Powodzenia!

Materiały dla ucznia:

−

instrukcja,

−

zestaw zadań testowych,

−

karta odpowiedzi.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

30

ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH

1. Zdolność do elektryzowania się posiadają włókna

a) lniane.
b) wiskozowe.
c) poliestrowe.
d) konopii.

2. Stilon to nazwa handlowa włókna

a) wiskozowego.
b) poliamidowego.
c) poliestrowego.
d) lnianego.

3. Tkanina to wyrób, w którym

a) nitki przeplatają się pod kątem prostym.
b) nitki tworzą oczka wzajemnie przeplatające się.
c) nitki nie tworzą wyodrębnionych układów.
d) układy nitek zostają przeszyte nitką dodatkową.

4. Z nitek wykonane są następujące materiały odzieżowe:

a) filc, włóknina.
b) tkanina, włóknina.
c) laminat, filc.
d) tkanina, dzianina.

5. Układ zadzierzgniętych oczek, uszeregowanych jedno pod drugim nazywamy

a) rządkiem.
b) kolumienką.
c) słupkiem.
d) łącznikiem.

6. Jako materiały ocieplające w wyrobach futrzarskich stosowane są

a) włókniny.
b) tkaniny.
c) skóry naturalne miękkie.
d) plecionki.

7. Welury to skóry naturalne

a) z zeszlifowanym licem.
b) wykończone od strony mizdry.
c) powleczone warstwą polimeru.
d) z zeszlifowanym licem i powleczone warstwą polimeru.

8. Podpinkę ocieplająca można wykonać

a) ze skóry naturalnej welurowej.
b) ze skóry naturalnej nubukowej.
c) z futra sztucznego.
d) tkaniny jedwabnopodobnej.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

31

9. W celu utrwalenia kształtu wyrobu futrzarskiego stosuje się

a) wkłady klejone.

b) tkaniny podszewkowe.
c) skóry licowe miękkie.
d) futra sztuczne.

10. Przez trwałe połączenie tkaniny lub dzianiny z warstwa pianki poliuretanowej wytwarza

się
a) włókniny.
b) laminaty.
c) nubuki.
d) wyroby plecione.

11. Zapięcia kryte przedstawione na fotografii, to

a) guziki zatrzaskowe.
b) haftki.
c) zamek błyskawiczny.
d) zatrzaski.

Rysunek do zadania 11

12. Do ozdabiania wyrobów futrzarskich stosuje się

a) taśmy gumowe.
b) taśmy paskowe.
c) taśmy plecione.
d) gurty.

13. Runo owcze to

a) całkowita okrywa włosowa.
b) całkowita okrywa włosowa wraz ze skórą
c) okrywa włosowa w postaci słupków.

d)

okrywa włosowa w postaci kosmyków.

14. Na szydełkarkach wytwarza się

a) dzianiny.

b) tkaniny.
c) włókniny.
d) wyroby plecione.

15. Włókno o przekroju poprzecznym w kształcie wielokąta to

a) bawełna.
b) len.
c) konopie.
d) wełna.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

32

16. Zapięcie kryte składające się z hakowatego konika i pętelkowej kobyłki to

a) zatrzask.
b) zamek błyskawiczny.

c)

haftka.

d) taśma rzepowa.

17. „Metodą ze stopu” wytwarzane są włókna

a) poliamidowe.
b) wiskozowe.
c) sztuczne.
d) celulozowe.

18. Splotem pochodnym od splotu płóciennego jest splot

a) skośny.
b) atłasowy.
c) skośny wzmocniony.
d) panama.

19. Tkanina bawełniana w porównaniu z tkaniną syntetyczną charakteryzuje się

a) wyższą higroskopijnością.
b) wyższą sprężystością.
c) wyższą odpornością na ścieranie.
d) mniejszą zmianą wymiarów po zamoczeniu w wodzie.

20. Rysunek przedstawia lico skóry naturalnej

a) bydlęcej.
b) świńskiej.
c) cielęcej.
d) koziej.

Rysunek do zadania 20

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

33

KARTA ODPOWIEDZI

Imię i nazwisko ...............................................................................

Charakteryzowanie dodatków i materiałów pomocniczych

Zakreśl poprawną odpowiedź.

Nr

zadania

Odpowiedź

Punkty

1

a

b

c

d

2

a

b

c

d

3

a

b

c

d

4

a

b

c

d

5

a

b

c

d

6

a

b

c

d

7

a

b

c

d

8

a

b

c

d

9

a

b

c

d

10

a

b

c

d

11

a

b

c

d

12

a

b

c

d

13

a

b

c

d

14

a

b

c

d

15

a

b

c

d

16

a

b

c

d

17

a

b

c

d

18

a

b

c

d

19

a

b

c

d

20

a

b

c

d

Razem:

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

34

7. LITERATURA

1. Chyrosz M., Zembowicz – Sułkowska E.: Materiałoznawstwo odzieżowe. WSiP 1997
2. Idryjan-Pajor J.: Materiałoznawstwo odzieżowe. Zeszyt ćwiczeń nr 2. SOP, Toruń 1999
3. Sadowski T.: Materiałoznawstwo dla kuśnierzy. WSiP, Warszawa 1989
4. Samek P.(tłum.): Krawiectwo. Materiałoznawstwo. Wydanie I. WSiP, Warszawa 1999
5. Turek K.: Pracownia materiałoznawstwa odzieżowego. WSiP, Warszawa 1995
6. Wereszko J.: Materiałoznawstwo odzieżowe. Zeszyt ćwiczeń 1. WSiP, Warszawa 1996
7. Wereszko J.: Materiałoznawstwo odzieżowe. Zeszyt ćwiczeń 2. WSiP, Warszawa 1998
8. www.bazardekoracji.pl
9. www.bemax.pl
10. www.kordus.com.pl
11. Czasopismo branży odzieżowej SPEKTRUM. Wydawnictwo ELAMED