Zestaw 10
1.) Prace ziemne  wpływ ukszt ter na dokl oblicz objet:
W praktyce projektowania dokładność obliczenia objętości mas ziemi jest ściśle związana z kosztami wykonania
robót ziemnych, rozliczanych za ilość jednostek objętości gruntu (m3).
W zależności od charakteru powierzchni terenu stosuje się znane klasyczne metody pomiaru:
-niw. siatkową dla pow. płaskiej lub łagod. nachylonej
-niw. punktów rozproszonych dla pow. falistych
-niwelację przekrojów podłużnych i poprzecznych dla tras komunikacyjnych
-tachimetrię dla terenów o urozmaiconej rzez
bie
Za istotne dla określenia dokładności objętości można przyjąć błąd ukształtowania powierzchni ( 4 cm dla
rzędnych w siatce 40x40).
Oznaczmy:
mk  wpływ błędu ukształtowania powierzchni na dokładność określenia objętości;
Jeśli przyjmiemy maksymalna wielkość błędu ukształtowania powierzchni terenu ( oznaczoną przez m ), dla
kwadratu o boku 40 m, dopuszczonego norma techniczna, będziemy mieli:
mk = 40*40*0,04 = 64m3
przyjmujemy te wielkość za błąd jednostkowy, oraz prawdopodobieństwo popełnienia błędu dodatniego i
ujemnego P = ½ , wówczas dla caÅ‚ej powierzchni s niwelowanej powierzchni bÄ™dziemy mieli:
mk =
gdzie n- liczba kwadratów o boku 40 m , mieszczących się w powierzchni S.
Ponieważ: n= S/1600, będzie:
2.) PrzenieÅ› wys przez przeszkody wodne:
Przy budowie mostów, zapór itp. zachodzi potrzeba przeniesienia wysokości przez przeszkody wodne. Stosuje
się met. niwelacji geo-metrycznej lub trygonometrycznej przy użyciu tarcz bisekcyjnych.
Met. niwelacji geometrycznej
Na łacie A wykonuje się odczyt wstecz, następnie (przy spoziomowanej osi celowej) celujemy na łatę na reperze
B. Pomiarowy przesuwa tarczę bisekcyjną do momentu pokrycia poziomej kreski krzyża i środka tarczy. Należy
wykonać kilka serii pomiarów by wyeliminować błędy. Z różnicy odczytów A i B otrzymuje się różnicę
wysokości.
3.) Przemieszczenia  met oprac wyn pomiar:
Przemieszczenie  prace projektowe, obliczeniowe, pomiarowe prowadzące do określenia: wektora zmiany
położenia obserwowanych punktów reprezentujący badany obiekt.
Metody opracowania: wyznaczamy funkcje el. Kątowych i liniowych w osnowie, wyznaczamy współrzędne p-
ów kontrolowanych, po pół roku znowu współrzÄ™dne, Ä…,², d
Opracowanie wyników pomiaru  metoda parametryczna
Metoda parametryczna opracowanie wyników
1.Obserwowanie kierunków na j stanowiskach:
gdzie:
parametry to współrzędne przybliżone p-ów obserwowanych
Vjk- poprawka do obserwacji kierunku
dxkdykdxjdyj- poprawka do parametrów
Sj- niewiadoma określająca skręt pęk na stanowisku
Kjk- kierunki obserwacji
Kjk - kierunki obliczone na podstawie xP i yp
2.KÄ…ty poziome:
3.Długości:
-V+AX=L *
Zgodnie z zasadą: VTPV minimalne rozwiązanie układu równań * pow. do funkcji macierzowej
Pochodna cząstkowa macierzy X przyrównujemy do 0  układ równań normalnych
m- liczba r-ań obserwacyjnych
n- liczba niewiadomych
4.) Poszerzenie torów:
Na stacjach istniejących może zachodzić potrzeba poszerzenia międzytorza. Większość poszerzenia e, o jaką
należy zwiększyć rozstaw, zostaje określona w projekcie przebudowy. Przejście od toru  z do nowo
projektowanego położenia toru  z ,  odbywa się po łuku odwrotnym. Odcinek L, odpowiadający rzutowi
długości łuku odwrotnego, przy większych poszerzeniach oraz większych szybkościach kursujących pociągów
nie powinien być krótszy od 200m. Dopuszcza się ewentualne zmniejszenie tej odległości do 100m. W celu
wytyczenia przejścia do nowo projektowanego toru należy określić promień łuku odwrotnego oraz długości
odcinka L. Przy założeniu, że promienie te będą sobie równe, wartości ich obliczamy ze wzoru:
R e" V2
e"
e"
e"
gdzie:
V- szybkość największa pociągu kursującego
Długość odcinka  L wyznacza się na podstawie znanych wielkości e i R:
Położenie punktów głównych łuku odwrotnego określa się w stosunku do punktu T3, którego położenie
określone jest w projekcie. Punkt T1 wyznacza się więc przez odłożenie po kierunku osi toru 2 odcinka L,
poczÄ…wszy od punktu T3 .
Następnie określamy kąt ą ze wzoru:
Jeśli zamiast R podstawimy
to otrzymamy:
Kąt ą możemy wyznaczyć również z innego wzoru :
Z porównania powyższych wzorów otrzymujemy :
gdzie e- pomijamy
z tego
Mając długość stycznej określamy położenie punktu W1 i W2 .W1 jest na osi toru 2 w odległości  t od punktu
 T1 , a punkt W2 na osi toru 2 , a w odległości  t od punktu T3 . Punkt T2 będzie się znajdował w połowie
odcinka W1W2 , gdzie x= L/2, odkładane po osi toru 2 począwszy od punktu T1 , oraz y= e/2 . Oprócz punktów
głównych łuku odwrotnego należy jeszcze wyznaczyć punkty szczegółowe. Ponieważ poszerzenie jest
zazwyczaj niewielkie, wszystkie punkty szczegółowe łuku odwrotnego są tworzone od jednej stycznej, za którą
przyjmuje się oś toru 2. Wielkości  y dla pierwszego łuku obliczane są ze znanego wzoru:
y= x2/2R
Wielkość  y możemy obliczyć również jako funkcje L i e. Więc można napisać:
i dalej
Rzędne drugiego łuku oblicza się na podstawie rzędnych łuku pierwszego z zależności:
yn = e
yn-1= e  y1
yn-2= e  y2
yn-k= e  yk
5.) Rozjazd prosty:
W rozjez
dzie rozróżnia się dwa kierunki torów: kierunek toru zasadniczego (prosty) oraz kierunek toru
odgałęz
nego ( w łuku). Rozjazd wyznaczają punkty zaznaczone na osi toru zasadniczego i odgałęz
nego. Będą to
punkty A-początek rozjazdu, PiP - koniec rozjazdu, M-środek rozjazdu ą- kąt rozjazdu(zawarty między
kierunkami obydwu osi).Wyrażany jest najczęściej za pomocą ułamka l:n, zwanego skosem rozjazdu. Odległość
od punktu początkowego do środka rozjazdu (odcinek a) oraz środka rozjazdu do punktów końcowych ( odcinki
pip') zależy od typu rozjazdu i jego konstrukcji. Typ rozjazdu podawany jest najczęściej w skróconej formie,
np.S45-500-1:12,gdzie s- typ szyny, 500  promień toru odgałęz
nego , 1:12  skos rozjazdu