1.BUDOWNICTWO DROGOWE. TYCZENIE DA
UGICH ODCINKÓW PROSTYCH, METODY,
DOKA
ADNOŚĆ.
Sposób tyczenia zależy od warunków terenowych, długości odcinka i wymaganej dokładności
tyczenia.
I. Tyczenie przy możliwości celowania wzdłuż całego odcinka.
1. Jeżeli długość odcinka nie przekracza 2 km, można zastosować tyczenie zwykłe przy użyciu
teodolitu. Na punkcie początkowym P ustawiamy teodolit, a na punkcie końcowym K  dobrze
widoczny sygnał. Tyczenie zaczynamy od punktu najdalszego i prowadzimy je w kierunku  na
siebie . Punkty pośrednie 1, 2, 3, ...(zwane kierunkowymi) rozmieszczamy we wzajemnej
odległości nie większej niż 300 m, aby póz
niej można było między nimi przetoczyć prostą nawet
bez posługiwania się teodolitem. Punkty kierunkowe obieramy w takich miejscach, gdzie nie
będą narażone na zniszczenie. Sygnał wprowadzamy w płaszczyznę celowania.
Jeżeli punkt końcowy i punkt tyczony są jednocześnie w polu widzenia, to wyznaczenie punktu
pośredniego można wykonać przy jednym położeniu lunety, jeżeli natomiast punkty te znajdują się na
różnych wysokościach, to tyczenie należy wykonać przy dwóch położeniach lunety.
2. W celu dokładniejszego wytyczenia długiej prostej mniej więcej w pobliżu środka odcinka AB
obieramy punkt M, mierzymy na nim kąt (200g-ł) i obliczamy przesunięcie P, które należy wykonać
tak, aby punkt M znalazł się dokładnie na tyczonej prostej.
bo sin(200-ł)=sinł
Można przyjąć z bardzo dużym przybliżeniem, że:
oraz ze względu małą wartość kąta gama: singama=gama
Otrzymujemy wzór końcowy na wielkość przesunięcia:
Długości odcinków d1 i d2 wystarczy znać z takim przybliżeniem, jakie daje graficzne ich określenie z
mapy. Jeżeli przyjmiemy, że np. d1= d2 =2 km, a kąt ł = 10 zmierzymy z dokładnością ą0,1 , to w
celu wyznaczenia punktu pośredniego Mo na prostej z dokładnością ą 5 cm wystarczy znać odcinki d1
i d2 z dokładnością ą 20 m.
Po odmierzeniu odcinka P od punktu M wzdłuż dwusiecznej sprawdzamy, czy tak znaleziony punkt
Mo leży na prostej PK. W tum celu mierzymy kąt PMoK  powinien on być równy 200g.
II. Tyczenie prostej w terenie falistym.
1.W terenie falistym zdarza się, np. przy tyczeniu przez doliny, że z punktu początkowego widać
punkt końcowy i bliskie punkty pośrednie, lecz dalsze są niewidoczne. Ponieważ mamy w tym
wypadku dany kierunek prostej, więc wytyczamy najpierw możliwie najdalszy punkt pomocniczy M.
Jeżeli z punktu tego widać punkt końcowy K, to dla sprawdzenia możemy zmierzyć kąt PMK, który
powinien być równy 200g.
Jeśli jednak z punktu M nie widać punktu K, to do tyczenia dalszych punktów stosujemy metodę
przybliżeń. Na ostatnim wytyczonym punkcie M ustawiamy teodolit, celujemy na punkt P i po
przerzuceniu lunety przez zenit wyznaczamy na kierunku MK możliwie daleko położony punkt N1. Ze
względu na błędy instrumentalne celujemy na punkt P ponownie przy drugim położeniu lunety i po
przerzuceniu jej przez zenit wyznaczamy punkt N2. Jeżeli punkty N1 i N2 nie pokrywają się, to
właściwe położenie punktu N otrzymamy dzieląc odcinek N1N2 na połowę.
2.Jeżeli z punktu początkowego nie widać punktu końcowego, a w terenie istnieje osnowa geodezyjna,
to po nawiązaniu do niej kierunku projektowanej trasy można będzie obliczyć współrzędne punktów P
i K. Pozwoli to wyznaczyć kąt, zawarty między tyczoną prostą a kierunkiem na widoczny punkt
triangulacyjny lub poligonowy.
3.Jeżeli punkty początkowy i końcowy nie są widoczne, lecz w terenie na kierunku tyczonej trasy
istnieje dostatecznie zagęszczona sieć poligonowa, to punkty kierunkowe można wyznaczyć przez
obliczenie przecięć prostej PK z bokami poligonowymi albo przez obliczenie domiarów prostokątnych
lub biegunowych do określonych punktów. Jeżeli takiej osnowy nie ma, to w celu dokładnego
wytyczenia długiego odcinka prostego zakładamy wzdłuż trasy prostoliniowy ciąg poligonowy i
obliczamy go w lokalnym układzie współrzędnych. Początek układu przyjmujemy w punkcie P, a
kierunek osi x wzdłuż pierwszego boku poligonowego.
2. WYMIEC
UKA
ADY KONSTRUKCYJNE BUDYNKÓW, RYSUNKI.
Dla budownictwa mieszkaniowego i podobnego  Część ścian nośnych może być w tym przypadku
zastąpiona słupami. Słupy mają w tym przypadku przekrój płaski, mieszczący się w grubości ścian, tj.
15 cm słupy formowane są w deskowaniach układów ścianowych.
Dla budownictwa usługowego - Ściana nośna, nazywana również konstrukcyjną, przenosi na
fundament lub inne konstrukcje elementy budowli ciężar własny i obciążenie z elementów
spoczywających na niej (np. obciążenie z dachu, obciążenie użytkowe stropów i ich ciężar własny).
Ściana konstrukcyjna oprócz przejmowanych obciążeń pionowych współpracuje ze stropami w
przenoszeniu obciążeń poziomych, tworząc układy konstrukcyjne: podłużne, poprzeczne, krzyżowe.
3. CO TO JEST PRZEŚWIT, ROZSTAW I PRZECHYA
KA TORÓW KOLEJOWYCH:
Prześwit- jest to odległość między wewnętrznymi krawędziami szyn toru, mierzona na wysokości
14mm poniżej powierzchni tocznych.. Na odcinkach prostych i łukach o R e" 300m wynosi. 1435mm.
Dla R<300m prześwit należy powiększyć.
Rozstaw- odległość między osiami dwóch sąsiednich torów. Na szlaku linii dwutorowej nie może być
mniejszy od 3,5m.
Jeżeli R< 350m to rozstaw 3,5m należy powiększyć o poszerzenie. Rozstaw min. 3.5 m, 4.0 m do 4.7
m w przypadku ustawienia sygnałów kolejowych. Jeżeli promień dwóch linii kolejowych leżących w
łuku jest mniejszy od 350 m, to rozstaw powiększa się od 20  1100 mm.
Przechyłka torów  jest to różnica wysokości toków szyn w torze. Jej wartość zależy od: promienia
łuku, prędkości, siły odśrodkowej i ciężaru własnego.
Przechyłkę stosuje się dla łuków o R d" 4000 m.
Przechyłka toru:
h=b*tgą
F=c*tgą tgą=h/b=F/c
h=F/c*b, ponieważ: F=mv^2/R, c=m*g
h=(v^2/R*g)*b
Jeżeli h przyjmiemy w mm, a v w km/godz. b=1435~1.5 m
h=11.8 v^2/R lub h=600v/R (wzór doświadczalny)
c
h
b
4. WYZNACZENIE GA

BOKOŚCI UA
OŻENIA PRZEWODÓW METOD
POŚREDNI
:
5. Budownictwo wieżowe, wyznaczenie odchyleń od pionowości metodą kątową wraz z analizą
dokładności.
metoda kątowa = metoda kierunkowa = metoda dwusiecznej
Pomiar polega na wyznaczeniu kierunków stycznych (lewej KL i prawej KP) do obiektu w każdym z
przekroju, z każdego stanowiska obserwacyjnego.
Średnia z każdej pary kierunków określa położenie osi budowli w poszczególnych przekrojach:
K=(Kl+Kp)/2
Natomiast DKi=Ki-K1 jest różnicą między położeniem osi na poziomie i oraz na poziomie
najniższym  najbliższym podstawie budowli ( przyjmowany za poziom zerowy) i pozwala z
zależności
d  odległość między stanowiskiem a osią obiektu
obliczyć składowe wychylenia osi budowli od pionowości w kierunku prostopadłym do celowych z
poszczególnych stanowisk obserwacyjnych
Liczba stanowisk od 2 do 5, najlepiej 3, a kąt między poszczególnymi stanowiskami a kierunkiem do
osi obiektu 2pi/n, n - liczba stanowisk obserwacyjnych.
mu2=(du/dd)2*md2+(du/dDą)2*mDą2+(du/dą0)2*mą0+(du/dąi)2*mąi
mą=mDą
mu="((md/d)2+(mą/Dą)2)
mu=(umd"2)/Dą
(md/d)^2 Jest bardzo małe i pomijamy