Antonio Gramsci – Robotnicy i chłopi (1919 rok)

background image

Antonio Gramsci

Robotnicy i chłopi

Studenckie Koło Filozofii Marksistowskiej (Uniwersytet Warszawski)

WARSZAWA 2007

background image

Antonio Gramsci – Robotnicy i chłopi (1919 rok)

© Studenckie Koło Filozofii Marksistowskiej (UW)

– 2 –

www.skfm­uw.w.pl

Artykuł Antonio Gramsciego „Robotnicy i chłopi” 
ukazał   się   bez   podpisu   w   piśmie   „L'Ordine 
Nuovo” I, nr 12 z 2 sierpnia 1919 r.

Podstawa niniejszego wydania: Antonio Gramsci, 
„Pisma wybrane”, tom 1, wyd. Książka i Wiedza, 
Warszawa 1961.

Tłumaczenie   z   języka   włoskiego:   Barbara 
Sieroszewska.

background image

Antonio Gramsci – Robotnicy i chłopi (1919 rok)

Podczas wojny i z powodu konieczności wojennych państwo włoskie wzięło na siebie funkcję 

reglamentacji produkcji i podziału dóbr materialnych. Wytworzył się wówczas pewnego rodzaju trust 
przemysłowy   i   handlowy,   pewna   forma   koncentracji   środków   produkcji   i   wymiany   oraz   zrównania 
warunków wyzysku mas proletariackich i półproletariackich – co pociągnęło za sobą określone skutki 
rewolucyjne. Nie można w pełni zrozumieć istotnych cech obecnego okresu, jeśli się nie pamięta o tych 
zjawiskach i ich konsekwencjach psychologicznych.

W   krajach   zacofanych   jeszcze   pod   względem   rozwoju   kapitalistycznego,   jak  Rosja,   Włochy, 

Francja i Hiszpania, istnieje ścisłe rozgraniczenie pomiędzy miastem a wsią, pomiędzy robotnikami a 
chłopami. W rolnictwie przetrwały feudalne formy ekonomiczne i odpowiadająca im psychologia. Idea 
nowoczesnego   państwa   liberalno­kapitalistycznego   jest   tam   dotychczas   nie   znana.   Instytucji 
ekonomicznych i politycznych nie pojmuje się jako kategorii historycznych, które miały swój początek, 
przebyły pewien proces rozwojowy i mogą zaniknąć, wytworzywszy warunki odpowiednie dla wyższych 
form społecznego współżycia. Przeciwnie, pojmuje się je jako kategorie przyrodnicze, wiecznotrwałe, 
nieodwracalne. W rzeczywistości wielka własność ziemska pozostała poza zasięgiem wolnej konkurencji: 
państwo   nowoczesne   zachowało   jej   feudalny   charakter,   wynajdując   formuły   prawne   w   rodzaju 
„fideikomisu”,   stanowiące   właściwie   przedłużenie   inwestytury   i   przywilejów   ustroju   feudalnego. 
Mentalność chłopa pozostała zatem mentalnością glebae adscripti. Chłop w pewnych wypadkach buntuje 
się   gwałtownie   przeciwko   „panom”,   ale   jest   niezdolny   do   pojmowania   samego   siebie   jako   członka 
pewnej zbiorowości (dla posiadaczy – naród, dla proletariuszy – klasa), do prowadzenia systematycznej i 
trwałej   działalności   zmierzającej   do   zmiany   ekonomicznych   i   politycznych   stosunków   współżycia 
społecznego.

Psychologia   chłopów   wymykała   się   w   tych   warunkach   kontroli:   rzeczywiste   ich   uczucia 

pozostawały ukryte, nie sprecyzowane, ujęte w ogólnikowe ramy systemu obrony przed wyzyskiem, 
obrony   czysto   egoistycznej,   pozbawionej   logicznej   ciągłości,   przepojonej   podejrzliwością   i   udanym 
serwilizmem. Walka klas mieszała się ze „zbójnictwem”, z zemstą, podpalaniem lasów, okulawianiem 
bydła, porywaniem dzieci i kobiet, napadaniem na dwory. Była to żywiołowa forma terroryzmu bez 
trwałych i skutecznych konsekwencji. Obiektywnie zatem psychika chłopa ograniczała się do minimalnej 
ilości   prymitywnych   uczuć   określonych   przez   warunki   społeczne   wytworzone   przez   państwo 
demokratyczno­parlamentarne: chłop zdany był na łaskę i niełaskę właścicieli ziemskich, ich sługusów i 
skorumpowanych   urzędników   publicznych,   a   jego   zasadniczą   troską   była   obrona   przed   klęskami 
żywiołowymi oraz przed oszustwami i barbarzyńskim okrucieństwem właścicieli i urzędników. Chłop 
znajdował   się   zawsze   poza   domeną   prawa,   pozbawiony   był   osobowości   prawnej   i   indywidualności 
moralnej, pozostawał elementem anarchicznym, wolnym atomem chaosu, poskramianym jedynie przez 
lęk przed żandarmem i przed diabłem. Nie wiedział, co to organizacja, państwo, dyscyplina; cierpliwy i 
uparty   w   indywidualnym   trudzie   wydzierania   przyrodzie   mizernych   i   skąpych   płodów,   zdolny   do 
niezwykłych poświęceń w życiu rodzinnym – był niecierpliwy, dziki i gwałtowny w walce klasowej, nie 
umiał wytyczyć sobie ogólnego celu działania i dążyć do niego drogą wytrwałej i systematycznej walki.

Cztery lata okopów i marnotrawienia krwi radykalnie zmieniły psychikę chłopa. Przemiana ta 

dokonała się zwłaszcza w Rosji i stanowiła jeden z zasadniczych warunków rewolucji. To, czego nie 
dokonał   industrializm   w   swoim   normalnym   procesie   rozwojowym,   zdziałała   wojna.   Wojna   zmusiła 
narody   bardziej   zacofane   w   rozwoju   kapitalizmu,   a   więc   dysponujące   skromniejszymi   środkami 
technicznymi, do powołania pod broń wszystkich mężczyzn, jakimi rozporządzały, aby przeciwstawić 
nieprzebrane   masy   mięsa   armatniego   machinom   wojennym   państw   centralnych.   Dla   Rosji   wojna 
oznaczała   zetknięcie   ze   sobą   jednostek   dotychczas   rozproszonych   po   niezmierzonym   terytorium, 
oznaczała koncentrację ludzi trwającą nieprzerwanie przez długie lata w obliczu ofiar i zagrażającego 
bezustannie   niebezpieczeństwa   śmierci,   w   ryzach   jednakowej   dla   wszystkich   i   jednakowo   srogiej 

© Studenckie Koło Filozofii Marksistowskiej (UW)

– 3 –

www.skfm­uw.w.pl

background image

Antonio Gramsci – Robotnicy i chłopi (1919 rok)

dyscypliny.   Efekty   psychologiczne   utrzymywania   się   przez   tak   długi   czas   podobnych   warunków 
zbiorowego życia były olbrzymie i pociągnęły za sobą nieoczekiwane konsekwencje.

Egoistyczne instynkty indywidualne zatraciły swą ostrość, przytarły się, ukształtował się duch 

wspólnoty i jedności, wyrównały się uczucia, wytworzył się nawyk społecznej dyscypliny: chłopi zaczęli 
pojmować  państwo  w całym  jego  złożonym  ogromie,  z jego  niezmierzoną  potęgą i skomplikowaną 
strukturą. Zaczęli pojmować świat już nie jako coś nieskończenie wielkiego, jak wszechświat, i zarazem 
małego, jak dzwonnica w ich wiosce, ale w konkretnej postaci państw i ludów, sił i słabości społecznych, 
armii   i   maszyn,   bogactw   i   ubóstwa.   Zadzierzgnęły   się   węzły   solidarności   tak   silne,   że   w   innych 
okolicznościach tylko wiele dziesiątków lat doświadczeń historycznych i nieprzerwanych walk mogłoby 
zrodzić podobne. W ciągu czterech lat z błota i krwi okopów wyłonił się nowy świat duchowy, żądny 
utwierdzenia się w postaci trwałych i dynamicznych instytucji społecznych.

W   ten   sposób   zrodziły   się   na   froncie   rosyjskim   rady   delegatów   żołnierskich,   w   ten   sposób 

żołnierze­chłopi  zaczęli czynnie  uczestniczyć  w życiu  rad Piotrogrodu,  Moskwy  i innych  rosyjskich 
ośrodków przemysłowych, w ten sposób zdobyli świadomość jedności klasy robotniczej. Tak się więc 
stało, że w miarę jak armia rosyjska demobilizowała się i żołnierze powracali do swoich miejsc pracy, 
całe terytorium cesarstwa [...] aż po Pacyfik, pokrywało się gęstą siecią miejscowych rad, podstawowych 
organów rekonstrukcji państwowej narodu rosyjskiego. Na tym właśnie przeobrażeniu psychiki opiera się 
propaganda   komunistyczna,   promieniująca   z   miast   przemysłowych,   oraz   nowa   hierarchia   społeczna, 
wysunięta i przyjęta dobrowolnie w trakcie doświadczeń zbiorowego życia rewolucyjnego.

Warunki  historyczne Włoch nie różniły się i nie różnią się zbytnio od warunków rosyjskich. 

Problem zjednoczenia klasy robotników i chłopów przedstawia się tu podobnie: zjednoczenie to nastąpi w 
praktyce państwa socjalistycznego i oparte będzie na nowej psychice, która wytworzyła się w latach 
wspólnego życia w okopach.

Aby wydobyć się z kryzysu spowodowanego wojną, rolnictwo włoskie musi radykalnie zmienić 

swoje metody. Wyniszczenie bydła narzuca konieczność wprowadzenia maszyn, konieczność szybkiego 
przestawienia   się   na   scentralizowaną   uprawę   przemysłową,   dysponującą   dobrze   wyposażonymi 
instytucjami technicznymi. Ale takie przekształcenie nie może dokonać się w ramach ustroju wielkiej 
własności prywatnej, nie pociągając za sobą katastrofy: musi ono nastąpić w państwie socjalistycznym, w 
interesie   chłopów   i   robotników   zrzeszonych   w   komunistycznych   jednostkach   pracy.   Wprowadzanie 
maszyn do procesu produkcji zawsze wywoływało głębokie kryzysy bezrobocia, powoli przezwyciężane 
dzięki elastyczności rynku pracy. Dzisiaj warunki uległy głębokiemu zakłóceniu: bezrobocie w rolnictwie 
stało  się problemem  nie do rozwiązania  w wyniku  faktycznego  przekreślenia  możliwości  emigracji: 
uprzemysłowienie rolnictwa może więc nastąpić jedynie za zgodą biedoty chłopskiej, poprzez dyktaturę 
proletariatu reprezentowaną przez rady robotników przemysłowych i biedoty chłopskiej.

Robotnicy   fabryczni   i   biedota   chłopska   to   dwie   siły   rewolucji   proletariackiej.   Dla   nich   w 

szczególności   komunizm   stanowi   konieczność   życiową,   gdyż   jego   wprowadzenie   oznacza   życie   i 
wolność, podczas gdy ostanie się wielkiej własności prywatnej oznacza bezpośrednie niebezpieczeństwo 
zupełnego unicestwienia, utraty wszystkiego aż do życia włącznie. Stanowią oni element nieprzejednany, 
uosabiają   ciągłość   entuzjazmu   rewolucyjnego,   żelazną   wolę   niegodzenia   się   na   kompromisy   i 
nieubłaganego   dążenia   do   pełnej   realizacji   celów.   Nie   demoralizują   ich   częściowe   i   przejściowe 
niepowodzenia, gdyż nie żywią oni złudnych nadziei na łatwe sukcesy.

Jest to stos pacierzowy rewolucji, żelazny batalion armii proletariatu, która posuwa się naprzód, 

obalając   przeszkody   bądź   oblegając   je   niezmierzonym   morzem   ludzkim,   które   cierpliwie   i   z 
niezmordowaną ofiarnością żłobi je i rozkrusza. Komunizm jest ich cywilizacją, jest układem warunków 

© Studenckie Koło Filozofii Marksistowskiej (UW)

– 4 –

www.skfm­uw.w.pl

background image

Antonio Gramsci – Robotnicy i chłopi (1919 rok)

historycznych, w ramach których zyskają osobowość, godność, kulturę i dzięki temu staną się twórczym 
duchem postępu i piękna.

Każda praca rewolucyjna ma widoki powodzenia tylko wtedy, gdy opiera się na koniecznościach 

życia   i   na   potrzebach   kulturalnych   proletariatu.   Muszą   to   koniecznie   zrozumieć   przywódcy   ruchu 
proletariackiego i socjalistycznego. Muszą także zrozumieć, jak bardzo paląca jest sprawa nadania tej nie 
ujarzmionej sile rewolucyjnej form przystosowanych do jej psychologii.

W zacofanych warunkach gospodarki kapitalistycznej okresu przedwojennego nie było możliwe 

powstanie i rozwinięcie się organizacji wiejskich o szerokim i głębokim zasięgu, w których robotnicy 
rolni mogliby zdobyć  organiczną koncepcję walki klas i trwałą dyscyplinę, konieczną  do odbudowy 
państwa po kapitalistycznej katastrofie.

Zdobycze   duchowe   osiągnięte   podczas   wojny,   doświadczenia   komunistyczne   nabyte   w   ciągu 

czterech   lat   przelewu   krwi   w   błotnistych   i   krwią   zbroczonych   okopach,   wszystko   może   ulec 
zaprzepaszczeniu, jeśli nie potrafimy wciągnąć wszystkich jednostek w organa nowego życia zbiorowego, 
których funkcjonowanie i praktyka utrwali te zdobycze, rozwinie doświadczenia, dopełni je i skieruje 
świadomie ku osiągnięciu historycznego  celu. Tak zorganizowani  chłopi  staną się elementem  ładu i 
postępu;   natomiast   pozostawieni   sami   sobie,   pozbawieni   możliwości   rozwinięcia   systematycznej   i 
zdyscyplinowanej   działalności,   staną   się   bezkształtnym   chaosem   rozjątrzonych   namiętności, 
doprowadzonych   do   najokrutniejszego   barbarzyństwa   przez   niesłychane   cierpienia,   które   ciągle   w 
przerażający sposób się pogłębiają.

Rewolucja komunistyczna jest przede wszystkim problemem organizacji i dyscypliny. W realnie 

istniejących obiektywnych warunkach życia społeczeństwa włoskiego bohaterami rewolucji będą miasta 
przemysłowe z ich zwartymi, jednorodnymi masami robotników fabrycznych. Trzeba więc zwrócić jak 
najbaczniejszą uwagę na nowe życie, które nowa forma walki klasowej  budzi wewnątrz fabryki i w 
procesie   produkcji   przemysłowej.   Ale   same   tylko   siły   robotników   fabrycznych   nie   wystarczą   do 
utrwalenia się i szerzenia się rewolucji: konieczne jest zespolenie miasta ze wsią, stworzenie po wsiach 
organizacji biedoty chłopskiej, na których socjalistyczne państwo mogłoby się oprzeć i rozwijać; za ich 
pośrednictwem państwo socjalistyczne będzie mogło zachęcić do wprowadzenia maszyn i przeprowadzić 
wspaniały proces przebudowy gospodarki rolnej. We Włoszech zadanie to jest mniej trudne, niżby to się 
mogło   wydawać.  Podczas  wojny  do  fabryk   miejskich  napłynęły  ogromne  rzesze  ludności   wiejskiej. 
Propaganda komunistyczna objęła je bardzo szybko. I ta właśnie wielka grupa ludności powinna stać się 
cementem   pomiędzy   miastem   a   wsią,   powinna   posłużyć   do   rozwinięcia   na   wsi   intensywnej   akcji 
propagandowej, która rozwiałaby nieufność i urazy. Wykorzystując swoją głęboką znajomość psychiki 
chłopskiej i zaufanie, jakim się cieszą, ludzie ci powinni przygotować grunt pod powstanie i rozwój 
nowych   instytucji,   które   wciągnęłyby   do   ruchu   komunistycznego   ogromną   siłę,   jaką   przedstawiają 
robotnicy rolni.

© Studenckie Koło Filozofii Marksistowskiej (UW)

– 5 –

www.skfm­uw.w.pl


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Antonio Gramsci – Robotnicy i chłopi (1920 rok)
Antonio Gramsci – Syndykalizm a rady (1919 rok)
Antonio Gramsci – Zdobycie państwa (1919 rok)
Antonio Gramsci – Partia a rewolucja (1919 rok)
Antonio Gramsci – Jedność proletariatu (1920 rok)
Antonio Gramsci – Dwie rewolucje (1920 rok)
Antonio Gramsci – Partia komunistyczna (1920 rok)
Antonio Gramsci – Rada fabryczna (1920 rok)
Antonio Gramsci – Narzędzie pracy (1920 rok)
Antonio Gramsci – Rosyjscy maksymaliści (1917 rok)
Antonio Gramsci – Demokracja robotnicza (1919 rok)
Antonio Gramsci – Wybory (1919 rok)
Antonio Gramsci – Związki zawodowe a rady (1919 rok)
Antonio Gramsci – Kroniki L Ordine Nuovo (1919 1920 rok)
Antonio Gramsci – Związki zawodowe a dyktatura (1919 rok)
Antonio Gramsci – Rewolucja przeciw „Kapitałowi” (1917 rok)
Antonio Gramsci – Referat towarzysza Tasca i Kongres Izb Pracy w Turynie (1920 rok)
Antonio Gramsci – Partia i związki zawodowe (1920 rok)
Antonio Gramsci – Najpierw odnowa partii (1920 rok)

więcej podobnych podstron