Prolog

Zastrzeżona dokumentacja, dostęp wyłącznie dla upoważnionych osób

Nazwa pliku 112:67B:AA6:Xad

Proszę o podanie kodu dostępu: XXXXXXXXXX
Weryfikacja...

Dziękuję, inkwizytorze
Dokumentacja została udostępniona

Zapis werbalny dokumentu video
Lokalizacja: Maginor
Data: 239.M41
Zapis wydobyty z modułu rejestracji video serwitora, odtworzony w
formie werbalnej przez Savanta Eledixa z Ordo Hereticus w archiwum
Inkwizycji na Fibos Secundus, 240.M41

[początek zapisu video] Ciemność. Odległe dźwięki ludzkiego cierpienia.
Rozbłyski światła [prawdopodobnie płomienie wylotowe broni]. Dźwięk
pośpiesznego przemieszczania się.
Źródło zapisu porusza się arytmicznie, skacze. W zbliżeniu widać
kamienne ściany. Kolejny rozbłysk światła, silniejszy, bliższy. Krzyk bólu
[źródło nieznane]. Ekstremalnie silny rozbłysk [utrata zapisu video na czas 2
minut i 38 sekund, w tle nierozpoznawalny zapis audio]. Ponowna czytelna
rejestracja obrazu.
Mężczyzna [obiekt A] w długich szatach krzyczy przebiegając obok
źródła zapisu [niemożliwa translacja wypowiedzi]. Obraz otoczenia: ciemne
kamienne ściany [podziemia ? grobowiec ?] Tożsamość A nieznana [zapis
video uchwycił jedynie część jego profilu]. Źródło zapisu przemieszcza się
tuż za A. Obiekt A zdejmuje młot mocy z pętli zawieszonej pod szatą. Zbli-
żenie obrazu na dłonie A zaciskające się na uchwycie młota. Obraz sygnetu
Inkwizycji. Obiekt A odwraca się w stronę źródła zapisu [twarz ukryta w
półmroku]. Obiekt A mówi:
Głos [A] – Szybciej ! Szybciej, w imię wszystkiego, co święte ! Ruszcie
się i [wypowiedź zagłuszona hukiem wystrzału] tę przeklętą bestię !
Kolejne rozbłyski światła, jednoznacznie zidentyfikowane jako wystrzały
z broni laserowej. Antyoślepiacz źródła zapisu nie działa poprawnie [obraz
staje się nieczytelny na czas 14 sekund, następnie powoli powraca wizja].
Przejście przez kamienne drzwi wiodące do przestronnej komnaty.
Budulec to szary kamień w formie regularnych bloków. Źródło zapisu
przystaje. W przejściu leżą ciała, kolejne są widoczne w głębi położonych
za wejściem schodów. Na zwłokach widać poważne obrażenia, wręcz
zmiaż-dżenia. Podłoga mokra od krwi.
Głos [A ?] – Gdzie jesteście ? Gdzie jesteście ? Pokażcie się !
Źródło zapisu ponownie się przemieszcza. Dwa ludzkie kształty poru-
szają się po lewej stronie kamery [zwolniony odczyt zapisu ujawnia, że
pierwszy z nich [obiekt B] jest mężczyzną w wieku około czterdziestu lat,
silnie zbudowanym, noszącym kamizelkę kuloodporną Imperialnej Gwardii
bez insygniów jednostki ani identyfikatora, posiadającym cechę charakte-
rystyczną w postaci licznych blizn na twarzy [starych], trzymającym w
rękach ciężki karabin maszynowy z taśmowym podajnikiem; drugi kształt
[obiekt C] to kobieta w wieku około dwudziestu pięciu lat, szczupła, o nie-
bieskawym pigmencie skóry, tatuaże i pancerz osobisty zdradzają
przynależ-ność do Kultu Śmierci Morituri, w ręku trzyma miecz mocy
[szacunkowa długość ostrza 45 cm]].
Obiekty B i C przemieszczają się poza pole rejestracji źródła zapisu.
Kamera zwraca się w ich stronę Obraz B i C zaangażowanych w nagłą
konfrontację z użyciem broni białej w niższej części schodów. Przeciwnicy
to sześciu ludzi posiadających implanty bojowe, dwa mutanty i trzej
ofensywni serwitorzy [patrz załącznik w formie pliku graficznego]. B strzela
z karabinu maszynowego [wystrzały zagłuszają resztę dźwięków otoczenia].
Dwaj heretycy czystej ludzkiej krwi zostają uśmierceni strzałami ciężkie-
go kalibru [dym wydzielany przez rozgrzaną broń częściowo zakłóca czytel-
ność obrazu]. Obiekt C pozbawia cięciem głowy jednego mutanta, skacze do
przodu [brak zapisu wizualnego tego manewru, odtworzono go na podstawie
ścieżki dźwiękowej] i przebija ostrzem kolejnego heretyka. Źródło zapisu
przemieszcza się w dół schodów.
Głos [nieznany] – Maneesha ! Z lewej, z lewej...
Źródło zapisu rejestruje obraz obiektu C trafionego kilkakrotnie z broni
energetycznej. Obiekt C miota się konwulsyjnie, po czym zostaje rozczłon-
kowany w efekcie otrzymanych ran postrzałowych. Zarejestrowany przez
kamerę obraz ulega zniekształceniu wskutek unoszącej się w powietrzu

mgieł

mgiełki powstałej z ludzkiej krwi [obiektyw kamery zostaje oczyszczony].
Obiekt B wchodzi w pole rejestracji urządzenia, krzyczy, strzela z karabinu
maszynowego.
Rejestracja ognia krzyżowego z broni laserowej [obraz nieczytelny].
[Brak zapisu video, ścieżka dźwiękowa zawiera szereg komunikatów
słownych wydanych przez różne osoby, pośród nich wiele wypowiedzia-
nych krzykiem].
[Obraz ponownie staje się czytelny]. Obiekt A znajduje się tuż przed
źródłem zapisu, wbiegając do dużej komnaty oświetlonej lampami chemicz-
nymi [twarz mężczyzny zostaje podświetlona na czas 0.3 sekundy]. Obiekt
A pozytywnie zidentyfikowany jako inkwizytor Hetris Lugenbrau.
Lugenbrau – Quixos ! Quixos ! Wszystko rozstrzygniemy ostrzem miecza
i świętym płomieniem. Chodź, ty potworze ! Chodź tu, sukinsynu !
Głos [nieznany] – Jestem tutaj, Lugenbrau. Kharnagar czeka.
Lugenbrau [A] wychodzi poza pole rejestracji kamery. Źródło zapisu
wykonuje obrót. Kamera rejestruje szereg ciał leżących na posadzce [ana-
liza przeprowadzona na podstawie stopklatek pozwala zidentyfikować
pozostałości obiektu B leżące pośród dziewięciu zarejestrowanych na taśmie
zwłok].
[Obraz staje się nieczytelny na czas 1 minuty i 7 sekund. W tle słychać
głośne dźwięki sugerujące toczącą się walkę].
[Obraz powraca]. Lugenbrau jest częściowo widoczny na krawędzi
obiektywu kamery po lewej stronie, zaangażowany w bezpośrednią kon-
frontację. Poświata emitowana przez uderzenie wymierzone młotem mocy
pali się przez kilka sekund na ekranie wyświetlacza [obraz zniekształcony].
Źródło zapisu koncentruje się na Lugenbrau. Inkwizytor zaangażowany
w walkę z niezidentyfikowanym przeciwnikiem. Antagoniści poruszają się
zbyt szybko, by można było pozytywnie potwierdzić tożsamość przeciwnika
Lugenbrau. Ludzkie sylwetki [przypuszczalnie członkowie świty inkwizy-
tora] pojawiają się w prawej części obiektywu kamery. Głowy sylwetek
eksplodują. Sylwetki padają na posadzkę.
[Oślepienie urządzenia rejestrującego. Obraz nieczytelny. Nieznany czas
braku zapisu wizualnego].
[Obraz powraca, jest silnie zakłócony]. Widoczne rykoszety na ścianach
pomieszczenia. Źródło zapisu wykonuje zbliżenie obrazu. Źródło zapisu
rejestruje postać inkwizytora Lugenbrau walczącego z niezidentyfikowanym
przeciwnikiem [kłęby dymu silnie ograniczają widoczność]. Konfrontacja
jak poprzednio jest zbyt szybka, by można było potwierdzić tożsamość nie-
przyjaciela. Pulsująca struga światła [prawdopodobnie broń biała] przebija
Lugenbrau. Obraz podskakuje [część obrazu ulega rozmazaniu]. Lugenbrau
ulega spopieleniu [ponownie całkowity zanik obrazu].
[Pauza / brak zapisu przez nieznany okres czasu].
[Obraz powraca]. Zbliżenie kamery na twarz spoglądającą w stronę
źródła zapisu. Tożsamość postaci nieznana [obiekt D]. Obiekt D jest kla-
sycznie przystojny, uśmiecha się. Ma pozbawione wyrazu oczy.
Głos [D] – Witaj, mała istoto. Jestem Cherubael.
Jaskrawy rozbłysk światła.
Przeraźliwy krzyk [prawdopodobnie głos źródła zapisu].
[Obraz znika. Koniec taśmy].

1

Rozdział I

Zimne przybycie.

Śmierć w hibernacyjnych grobowcach.

Kilka purytańskich refleksji.

Ścigając recydywistę Murdina Eyclone dotarłem na Hubris w czasie
Uśpienia roku 240.M41 wedle kalendarza imperialnego.
Uśpienie trwa przez jedenaście miesięcy składających się na liczący dwa-
dzieścia jeden miesięcy cykl roczny planety. W okresie tym jedyne żywe
istoty stąpające po tym świecie to Strażnicy odziani w ogrzewane kombine-
zony i dzierżący latarnie, patrolujący dzielnice hibernacyjnych świątyń.
Wewnątrz lodowatych budowli wzniesionych z bazaltu i ceramitu miesz-
kańcy Humbrisu spali oczekując w swych pokrytych szronem sarkofagach
na nadejście Odwilży, okresu przejściowego pomiędzy Uśpieniem i Życiem.
Nawet powietrze sprawiało wrażenie zestalonego lodu. Szron pokrywał
grubą warstwą monumentalne krypty, a twarda lodowa skorupa skuła bez-
kres równin całego świata. Wysoko w górze gwiezdne konstelacje
błyszczały na pogrążonym w wielomiesięcznych ciemnościach nieboskło-
nie. Jednym z tych migoczących punktów było słońce Hubrisu, niezwykle
teraz odległe. Do chwili przejścia cyklu rocznego w okres Odwilży słońce
ponownie miało przeistoczyć się w gorejącą życiodajną gwiazdę.
Kiedyś miało stać się płonącą na niebie kulą ognia, teraz było zaledwie
iskierką w ciemnościach kosmosu.
Kiedy mój wahadłowiec podchodził do lądowania w Mieście Świątyn-
nym, założyłem na siebie ogrzewany kombinezon i kilka warstw ciepłej
bielizny, ale mimo to wciąż dotkliwie odczuwałem przenikające mnie zimne
dreszcze. Łzawiły mi oczy, a same łzy niemal natychmiast zamarzały na
policzkach i nosie. Pamiętając przygotowany przez mojego savanta raport
poruszający kwestie kulturowe i klimatyczne Hubrisu szybko opuściłem
przyłbicę ochronnego hełmu. Poczułem jak ciepłe powietrze zaczyna krążyć
pod zakrywającą twarz plastikową maską.
Strażnicy, uprzedzeni o moim przybyciu za pomocą astropatycznych
przekazów, oczekiwali na krańcu płyty lądowiska. Ich trzymane na długich
uchwytach latarnie świeciły jasno pośród ciemności mroźnej nocy, a blask
ten mieszał się z kłębami pary wydzielanej przez wywietrzniki ich ogrze-
wanych kombinezonów. Ukłoniłem się i pokazałem ich dowódcy moją
odznakę. Śnieżny ślizgacz już czekał - dwudziestometrowy ostronosy po-
jazd koloru rdzy poruszający się na płozach oraz wyposażonych w kolce
tylnych kołach.
Kiedy wyjeżdżaliśmy z lądowiska, spojrzałem przez ramię dostrzegając
niknące w mroku światła pozycyjne i przywodzącą na myśl sztylet sylwetę
mojego wahadłowca.
Pokrywające tylne opony kolce wyrzucały w powietrze tuman rozbitego
lodu tworząc za pojazdem miniaturową śnieżycę. Rozświetlony reflektorami
krajobraz sprawiał odstręczające, zimne wrażenie. Jechałem z Lores Vibben
i trzema Strażnikami w kabinie rozjaśnianej jedynie szmaragdową poświatą
pokładowych instrumentów. Termowentylatory wbudowane w podstawy
foteli tłoczyły do wnętrza ślizgacza gorące powietrze.
Jeden ze Strażników podał Vibben elektroniczny notes. Przesunęła po-
bieżnie wzrokiem po jego wyświetlaczu i przekazała urządzenie w moje
ręce. Uświadomiłem sobie, że moja przyłbica wciąż jest opuszczona. Pod-
niosłem ją i zacząłem obmacywać kieszenie w poszukiwaniu okularów.
Z lekkim uśmieszkiem na ustach Vibben wyjęła okulary z niewielkiej
kieszonki w swym płaszczu. Wymamrotałem podziękowanie, założyłem
okulary na nos i zagłębiłem się w lekturze.
Kończyłem właśnie ostatni akapit tekstu, kiedy ślizgacz zahamował i
zatrzymał się w miejscu.
- Grobowiec Dwa-Dwanaście – oświadczył jeden ze Strażników.
Wysiedliśmy opuszczając ponownie na twarze przyłbice hełmów.
Niesione wiatrem płatki śniegu lśniły niczym wielkie klejnoty pośród
czerni nocy rozjaśnianej snopami reflektorów ślizgacza. Słyszałem już
wcześniej o zimnie przenikającym ciało do kości. Niech Imperator uchroni
mnie przed ponownym doświadczeniem tego potwornego uczucia. Kąsają-
cy, paraliżujący chłód zdawał się mieć wręcz namacalne kształty. Każdy
mięsień mego ciała protestował rozpaczliwie przeciwko tak ekstremalnie
niskiej temperaturze.
Niemal straciłem czucie w rękach, otępiały umysł również odmawiał
posłuszeństwa.
Niedobrze, bardzo niedobrze.
Grobowiec Dwa-Dwanaście był budowlą hibernacyjną wzniesioną na
zachodnim krańcu wielkiej Alei Imperialnej. W jego wnętrzu spało dwanaś-
cie tysięcy stu czterdziestu dwóch członków arystokratycznej elity rządzącej
Hubrisem.

Ruszyliśmy w kierunku budowli wspinając się po czarnych, pokrytych
warstwą lodu schodach.
Zatrzymałem się na chwilę.
- Gdzie są Strażnicy tego grobowca ? – zapytałem.
- Wykonują obchód – padła krótka odpowiedź.
Rzuciłem okiem na Vibben i pokręciłem głową. Wsunęła dłoń pod swój
futrzany płaszcz.
- Wiedzą o naszym przybyciu ? – zapytałem ponownie – Wiedzą, że
chcemy się z nimi spotkać ?
- Sprawdzę to – oświadczył Strażnik, który w ślizgaczu wręczył nam
elektroniczny notes. Ruszył w górę schodów, a fosforowa latarnia w jego
ręce kołysała się rytmicznie rzucając wokół białą poświatę.
Pozostali dwaj wartownicy pogrążyli się we własnych myślach.
Przywołałem ruchem dłoni Vibben nakazując jej udanie się wraz ze mną
śladami dowódcy naszej eskorty.
Znaleźliśmy go na dolnym tarasie grobowca, gapiącego się w niemym
milczeniu na zamarznięte ciała czterech Strażników. Leżące przy zwłokach
latarnie wciąż paliły się słabym rachitycznym blaskiem.
- Co... ? – zdołał wykrztusić przez ściśnięte grozą gardło.
- Wycofaj się stąd – rozkazała Vibben i wyjęła spod ubrania broń. Mały
szmaragdowy run sygnalizujący odbezpieczenie mechanizmu spustowego
palił się w ciemności. Wyciągnąłem z pokrowca własne ostrze, włączyłem
je. Miecz zaczął mruczeć basowo.
Południowe wejście do grobowca było otwarte, zza wielkich hermetycz-
nych wrót sączyła się złota poświata. Moje najgorsze podejrzenia szybko
stawały się rzeczywistością.
Weszliśmy do środka budowli, Vibben omiatała nasze flanki lufą swej
broni. Korytarz był szeroki, o wysokim suficie. Oświetlały go zawieszone
na ścianach chemiczne lampy. Wdzierający się z zewnątrz chłód zaczynał
już inkrustować białą warstewką lodu wypolerowane bazaltowe płyty.
Kilka metrów za drzwiami następny Strażnik leżał nieruchomo w kałuży
krzepnącej krwi. Przeszliśmy cicho nad jego ciałem. Po obu stronach kory-
tarza pojawiły się szerokie sale wiodące do pomieszczeń hibernacyjnych.
Gdziekolwiek nie zwróciłbym wzroku, widziałem rzędy pokrytych lodem
komór zapełniających bazaltowe aule.
Czułem się jakbym przemierzał wnętrze gigantycznej krypty.
Vibben skręciła bezszelestnie w prawą odnogę korytarza, ja wybrałem
lewą. Muszę przyznać, że byłem podekscytowany perspektywą zamknięcia
sprawy ciągnącej się od sześciu lat. Eyclone wymykał mi się przez pełne
sześć lat ! Studiowałem jego akta każdego dnia, a każdej nocy widziałem w
snach przeklętą twarz.
Teraz mógłbym przysiąc, że czułem zapach tego człowieka.
Podniosłem przyłbicę hełmu.
Z sufitu kapała woda - woda powstała ze stopionego lodu. W grobowcu
wyraźnie podnosiła się temperatura. Niektóre z rozmazanych sylwetek wi-
docznych za plastikowymi pokrywami komór hibernacyjnych zaczynały
poruszać się ospale.
Zbyt wcześnie ! O wiele za wcześnie !
Pierwszy człowiek Eyclone wpadł na mnie z zachodniej strony w chwili,
gdy dostałem się na niewielkie skrzyżowanie korytarzy. Uskoczyłem z mie-
czem energetycznym w dłoni i ciąłem go ukośnie w bok szyi, zanim zdążył
podnieść na mnie swój oskard do kruszenia lodu.
Drugi wychynął z południowej strony, trzeci z wschodniej. Za nimi
tłoczyli się następni. Wielu następnych.
Wir błyskawicznych uników.
Walcząc zaciekle usłyszałem dziką kanonadę w grobowcu na prawo od
mojej pozycji. Vibben wpadła w kłopoty.
- Eisenhorn ! Eisenhorn ! – w zawieszonym przy uchu komunikatorze sły-
szałem jej zdyszany głos.
Zwinąłem się w półobrocie i ciąłem mieczem. Moi przeciwnicy nosili na
sobie ogrzewane kombinezony, w rękach trzymali narzędzia do kruszenia
lodu świetnie sprawdzające się w roli podręcznej broni. Ich oczy były zimne
i wyprane z wszelkich uczuć. Chociaż poruszali się szybko i zwinnie, coś
nienaturalnego w ich ruchach pozwalało wnioskować, że atakowali mnie
bezwolnie, działając na niemy rozkaz.
Energetyczny miecz, starożytna bezcenna broń pobłogosławiona przez
samego Provosta z Inxu, zawirował w mojej dłoni. Wykonując pięć płyn-
nych ruchów zabiłem ich wszystkich, ale krwawa mgiełka jeszcze przez
chwilę unosiła się w powietrzu.
- Eisenhorn !
Odwróciłem się i pobiegłem. Pod moimi butami rozpryskiwała się woda
ściekająca po ścianach i tworząca na posadzce wielkie kałuże. Z przodu do-
biegły kolejne strzały. I przeciągły krzyk.
Znalazłem Vibben leżącą twarzą w dół na obłej tubie chłodziarki. Za-
marznięta krew dziewczyny przykleiła ją do lodowatego ceramitu urządze-
nia. Ośmiu ludzi Eyclone spoczywało nieruchomo na posadzce. Pistolet le-

ża

2

żał tuż przy wyciągniętej desperacko dłoni Vibben, tuż za czubkami jej roz-
wartych palców. Zużyta bateria wysunęła się częściowo z magazynka.
Mam czterdzieści dwa lata, co według standardów Inkwizycji oznacza,
że jestem stosunkowo młodym człowiekiem. Przez całe swe życie pracowa-
łem na opinię osoby zimnej i nieczułej. Niektórzy zarzucali mi, że jestem
bezlitosny czy nawet okrutny. Mylili się. Nie są mi obojętne ludzkie emocje
ani głębsze uczucia. Posiadam jednak silną wolę, co moi przełożeni postrze-
gają za godną szacunku zaletę. W trakcie mej kariery siła ta pozwalała mi
umacniać charakter chroniąc go przed załamaniem się w obliczu całego zła
wszechświata. Uczucia psychicznego bólu, strachu czy żalu zawsze były dla
mnie luksusem, którego nader często musiałem sobie odmawiać.
Lores Vibben pracowała ze mną od pięciu i pół roku. W okresie tym
dwukrotnie uratowała mi życie. Postrzegała się za moją asystentkę i przy-
boczną strażniczkę, w rzeczywistości jednak bardziej była zaufaną powier-
niczką i towarzyszką broni. Kiedy przyjmowałem ją na służbę w klanowych
slumsach Tornishu, robiłem to przez wzgląd na jej umiejętności bitewne i
agresywny charakter. Szybko nauczyłem się cenić na równi z tymi cechami
również jej bystry umysł, poczucie humoru i żywą inteligencję.
Patrzyłem przez krótką chwilę na nieruchome ciało. Nie jestem pewien,
czy wyszeptałem wtedy jej imię.

* * * * *

Wyłączyłem zasilanie miecza i wsuwając ostrze z powrotem do pokrow-
ca zawróciłem w kierunku cieni zalegających pod odległą ścianą komory
hibernacyjnej.
Nie słyszałem nic prócz odgłosu coraz silniejszego kapania wody. Wyją-
łem z kabury pod lewą pachą pistolet, odbezpieczyłem go i włączyłem ko-
munikator. Eyclone bez wątpienia monitorował wszystkie transmisje radio-
we nadawane w obrębie kompleksu Dwa-Dwanaście, toteż użyłem Glossi,
werbalnego kodu informacyjnego znanego wyłącznie członkom mojego
zespołu. Większość inkwizytorów posiada własne sekretne formy komuni-
kacji werbalnej, czasami bardzo zaawansowane. Glossia, opracowana prze-
ze mnie dziesięć lat temu, przerodziła się w bardzo złożony język, który
stale rozwijał się w organiczny sposób w trakcie prac zespołu.
- Cierń życzy sobie Aegisa, gwałtowne bestie w dole.
- Aegis, powstaje, kolory przestrzeni – odpowiedział natychmiast w ocze-
kiwany przeze mnie sposób Betancore.
- Różany Cierń, obfity, półksiężyc blasku płomieni.
Chwila milczenia.
- Półksiężyc blasku płomieni ? Potwierdź.
- Potwierdzam.
- Ścieżka brzytwa delphus ! Wzór kości słoniowej !
- Wzór odrzucony. Wzór zasadniczy.
- Aegis, powstaje.
Wyłączyłem komunikator. Betancore był już w drodze. Przyjął wieści o
śmierci Vibben z profesjonalnym chłodem. Ufałem, że tragedia ta nie wpły-
nie negatywnie na jego działanie. Midas Betancore był pobudliwym gorąco-
krwistym człowiekiem i te właśnie cechy budziły zarówno sporą część mej
sympatii do niego jak i częsty niepokój.
Wyślizgnąłem się spomiędzy mroku pomieszczenia z gotową do użycia
bronią. Był to pistolet marki Scipio, używany przez oficerów marynarki
kosmicznej, o chromowanej obudowie i rękojeści wyłożonej kością słonio-
wą. Czułem wyraźnie jego ciężar w okrytej rękawicą dłoni. Magazynek
mieścił dziesięć obłych pocisków ciężkiego kalibru. Cztery zapasowe ma-
gazynki trzymałem w kieszeni płaszcza.
Nie potrafiłem sobie przypomnieć, jak właściwie wszedłem w posiada-
nie tego pistoletu. Był moją własnością od kilku lat. Pewnej nocy, trzy lata
temu, Vibben zdjęła z rękojeści broni starte ceramitowe nakładki z wizerun-
kiem Imperialnego Orła oraz mottem marynarki, po czym zastąpiła je włas-
noręcznie wykonanymi nakładkami z kości słoniowej. W sposób powszech-
nie przyjęty na Tornishu raczyła poinformować mnie o całej sprawie do-
piero dnia następnego, oddając mi przerobiony pistolet. Nowe nakładki były
szorstkie i doskonale trzymały się dłoni. Na każdej z nich widniał płaskoryt
przedstawiający ludzką czaszkę przebitą cierniem róży, przechodzącym
przez jeden z oczodołów. Z czubka ciernia kapały drobinki krwi. Vibben
przykleiła do rytu malutkie kamienie karminu mające symbolizować krople
krwi. Pod czaszką widniało moje imię wyrysowane na zwoju pergaminu.
Śmiałem się odbierając z jej rąk pistolet. Później wielokrotnie byłem
zbyt zakłopotany noszącą gangsterskie emblematy bronią, aby z niej sko-
rzystać w trakcie akcji.
Dopiero teraz, kiedy Vibben już nie żyła, uświadomiłem sobie w pełni
zaszczyt, jaki w formie tego prezentu spotkał mnie z jej strony. Obiecałem
sobie w myślach: zabiję Eyclone z tej właśnie broni.

* * * * *

Jako oddany sługa Jego Wysokości Boskiego Imperatora oraz Inkwizycji
jestem całym sercem związany z nurtem filozofii amalathiańskiej. Dla reszty
imperialnego społeczeństwa nasza organizacja składa się z rzeszy
identycznych osobników – inkwizytor to inkwizytor, postać uosabiająca
strach i władzę. Wielu poczułoby zdumienie wiedząc, że Inkwizycja sama
rozdarta jest przez zwalczające się wzajemnie obozy polityczne.
Wiedziałem, że wiedza taka zaskoczyły Vibben. Poświęciłem kiedyś
jeden długi wieczór na wyjaśnienie jej zawiłych różnic pomiędzy różnymi
ideologiami wyznawanymi w strukturach naszej organizacji. Nie zdołałem
wyłożyć tych faktów w dostatecznie zrozumiały sposób.
Tłumacząc w ogromnym skrócie sedno sprawy należy wyjaśnić, że część
inkwizytorów jest purytanami, część zaś radykałami. Purytanie wierzą w
niezmienność tradycyjnej roli Inkwizycji i walczą z wszelkimi przejawami
zagrożenia dla Imperium, zwłaszcza zaś triumwiratem zła: obcymi, mutan-
tami i demonami. Wszystko, co kłóci się z naukami Ministorum i literą
Prawa Imperialnego zwraca baczną uwagę purytańskiego inkwizytora. Upór,
konserwatyzm, bezwzględność... oto jego przymioty.
Radykałowie uważają, że działanie dla dobra Imperium usprawiedliwia
wykorzystanie wszelkich metod i narzędzi. Niektórzy z nich, jak mi się wy-
daje, prowadzą badania nad zakazaną wiedzą i naturą samej Osnowy, chcąc
wykorzystać Chaos przeciwko niemu samemu i innym wrogom ludzkości.
Słyszałem takie argumenty dostatecznie często. Budzą moją odrazę.
Przekonania radykałów noszą w sobie piętno herezji.
Jestem purytaninem z powołania i Amalathianinem z wyboru. Brutalnie
proste założenia filozofii monodominacyjnej często budziły moje zacie-
kawienie i częściową akceptację, jednak nigdy nie przyjąłem jej za swój
wyznacznik życia ze względu na rażący brak subtelności działania.
Amalathianie wzięli swą nazwę od konklawy na Mount Alamath. Naszą
misją jest utrzymanie za wszelką cenę status quo Imperium, toteż pracujemy
ustawicznie nad identyfikacją i prewencyjną eliminacją wszystkich osób i
organizacji mogących zachwiać ład społeczny mocarstwa. Wierzymy w siłę
wypływającą z jedności. Zmiany są największym wrogiem porządku. Uwa-
żamy, że boski Imperator posiada swój tajemny plan, my zaś musimy utrzy-
mać jedność mocarstwa do chwili, w której śmiertelnicy poznają szczegóły
tego planu. Tropimy wewnętrzne rozłamy i zatargi i eliminujemy je sukce-
sywnie, jednakże wielką ironią okazuje się fakt, że właśnie nasza formacja
nader często ulega podziałom na różne frakcje zwalczające się wzajemnie,
nie tylko politycznymi metodami.
Jesteśmy sprężystym kręgosłupem Imperium, jego przeciwciałami, zwal-
czającymi choroby, szaleństwo, obrażenia, infekcje.
Nie sądzę, by istniała służba bardziej odpowiedzialna od tej, nie sądzę,
bym mógł być w życiu kimś innym niż inkwizytorem.
Zatem wiecie już o mnie sporo. Gregor Eisenhorn, inkwizytor, purytanin,
Amalathianin, wiek czterdzieści dwa lata, pełnoprawny inkwizytor od lat
osiemnastu. Jestem wysoki, dobrze zbudowany w ramionach, wytrzymały,
inteligentny. Opowiedziałem już o swojej samokontroli i silnej woli, pozna-
liście również mą biegłość w posługiwaniu się orężem.
Cóż jeszcze mogę rzec ? Czy jestem gładko ogolony ? Rzecz jasna !
Mam ciemne oczy i gęste czarne włosy. Te akurat cechy niewiele znaczą.
Zbliżcie się, a opowiem wam, jak zabiłem Eyclone.

3

Rozdział II

Przebudzenie śniących.

Gniew Betancore.

Objaśnienia Aemosa.

Przemykałem wśród półmroku grobowca starając się czynić jak najmniej
hałasu. Przerażający dźwięk narastał w chłodnych korytarzach grobowca
hibernacyjnego Dwa-Dwanaście. Pięści i stopy uderzające szaleńczo w po-
krywy kapsuł kriogenicznych. Zduszone zawodzenie. Chrapliwe pomruki.
Śniący w grobowcu ludzie powracali do życia, ich osłabione śpiączką
hibernacyjną ciała tkwiły uwięzione w ciasnych klatkach komór. Tym razem
ich przebudzenia nie oczekiwała straż honorowa, nie było lekarzy gotowych
zaaplikować arystokratycznym organizmom płyny odżywcze czy dożylne
stymulatory.
Dzięki zbrodniczym machinacjom Eyclone dwanaście tysięcy stu
czterdziestu dwóch członków elity władz Hubrisu zostało wyrwanych ze
śpiączki w środku okresu mroźnego Uśpienia, bez odpowiedniego nadzoru i
opieki medycznej.
Zdawałem sobie sprawę z losu, jaki czekał tych ludzi w przeciągu
najbliższych minut.
Próbowałem przypomnieć sobie błyskawicznie wszystkie informacje
przygotowane przez mojego savanta. W grobowcu znajdował się pokój
kontrolny, z którego mógłbym przynajmniej odblokować zamki komór i
uwolnić tych nieszczęśników. Tylko jaki miało to sens ? Bez wsparcia ekip
medycznych ludzie ci i tak skazani zostali na śmierć.
A czas zmarnowany na poszukiwanie pokoju kontrolnego dawał Eyclone
szansę ucieczki.
Posługując się Glossią poinformowałem Betancore o zaistniałej sytuacji i
kazałem mu zaalarmować Strażników. Odpowiedział mi po krótkiej chwili.
Zespoły ratunkowe były już w drodze.
Dlaczego ? To pytanie wciąż nie dawało mi spokoju. Dlaczego Eyclone
usiłował zrobić coś takiego ?
Masowy mord nie był czymś niezwykłym dla czciciela Chaosu, ale w
tym przypadku wyczuwałem jakiś ukryty motyw, dalece wykraczający poza
śmierć skazanych.
Myślałem o tym przemierzając korytarz w zachodnim skrzydle budowli.
Dzikie odgłosy stukania dobiegały z wszystkich stron, a z odpływów kapsuł
wyciekały kaskady wody zmieszanej z płynami organicznymi.
Usłyszałem wystrzał. Z lasera. Wiązka energii przecięła powietrze na
odległość dłoni ode mnie i trafiła prosto w pokrywę jednej z komór krioge-
nicznych. Desperacki łomot dobiegający z wnętrza tej kapsuły umilkł, a
tryskająca z odpływu woda przybrała natychmiast różową barwę.
Wypaliłem ze Scipio w głąb szerokiego mrocznego korytarza.
Odpowiedziały mi dalsze dwa wystrzały z broni laserowej.
Chowając się za masywną kamienną kolumnę opróżniłem pociągnięcia-
mi spustu resztę magazynka, posyłając pociski na całą długość ciemnej
galerii. Łuski spadały z metalicznym szczękiem na posadzkę. Nozdrza pełne
miałem gorącego zapachu kordytu.
Wcisnąłem się głębiej pod osłonę wymieniając magazynek na pełny.
W powietrzu syknęło jeszcze kilka laserowych wiązek.
- Eisenhorn ? Czy to ty ?
Eyclone. Od razu poznałem ten wysoki głos. Nie odpowiedziałem.
- Jesteś martwy, dobrze o tym wiesz, Gregor. Martwy jak wszyscy pozo-
stali. Martwy, martwy, martwy. Wyjdź stamtąd i pozwól szybko to zakoń-
czyć.
Był dobry, muszę to przyznać. Moje nogi poruszyły się kierowane men-
talnym impulsem, gotowe przemieścić ciało na odkrytą przestrzeń korytarza.
Eyclone zasłynął w tuzinie systemów swym psionicznym talentem i mesme-
ryczną aurą głosu. Jakże inaczej mógłby zmusić do posłuszeństwa tych
pozbawionych wszelkich uczuć i emocji przybocznych ?
Ja jednak posiadałem podobne zdolności. I ustawicznie je ćwiczyłem.
Bywają chwile, kiedy trzeba ubiec się do mentalnych sztuczek, by wywa-
bić przeciwnika z kryjówki. Bywają takie chwile, kiedy psionicznej mocy
trzeba użyć niby pistoletu przystawionego do ciała ofiary.
Przyszedł taki czas. Skoncentrowałem się i uspokoiłem umysł.
- Pokażcie się pierwsi !
Eyclone nie uległ, ale też wcale tego nie oczekiwałem. Podobnie jak ja
miał za sobą lata ćwiczeń w kontrolowaniu umysłu. W przeciwieństwie do
dwójki swoich przybocznych.
Pierwszy z nich wszedł na środek galerii, z hałasem ciskając pod nogi
laser. Scipio wyrwał mu wielką dziurę w czole i przeszedł na wylot przez
czaszkę tworząc w powietrzu groteskową różową mgiełkę. Drugi ochroniarz
zakołysał się chwiejnie, pojął swój błąd i zaczął strzelać.

Jedna z wiązek przepaliła rękaw mojego kombinezonu. Pociągnąłem za
spust pistoletu i Scipio podskoczył z hukiem w mojej dłoni.
Pocisk trafił w twarz człowieka poniżej nosa roztrzaskując górną szczę-
kę, zmienił tor lotu i wyszedł bokiem czaszki. Trup runął bezwładnie na
posadzkę, wciąż kurczowo zaciskając palce na spuście broni. Laserowy ka-
rabin strzelał raz za razem penetrując wiązkami energii pobliskie kapsuły.
Mętna woda, płyny ustrojowe i kawałki ceramitu pryskały na wszystkie
strony, a niektóre ze zdławionych krzyków przybrały znienacka na sile.
Ponad krzykami pochwyciłem uchem dźwięk pośpiesznych kroków.
Eyclone uciekał.
Ruszyłem w ślad za nim, długimi mrocznymi korytarzami i salami,
mijając jedną kriogeniczną kryptę za drugą.
Przerażające skowyty, grzechot pięści o plastik... wciąż nie potrafię tego
zapomnieć, niech mnie Imperator wspomoże. Tysiące ogarniętych grozą
dusz budzących się po to, by stanąć twarzą w twarz z mękami powolnej
śmierci.
Przeklęty Eyclone. Przeklęty po trzykroć.
Wpadając do trzeciej galerii dostrzegłem go w końcu, biegnącego drugą
galeryjką równolegle do mnie. On również mnie dostrzegł. Przekręcił się w
biegu i strzelił.
Uskoczyłem za jeden z filarów i wiązki laserowego pistoletu minęły
mnie tnąc nieszkodliwie powietrze.
Pochwyciłem wzrokiem zaledwie krótki obraz: niskiego, krępego męż-
czyznę ubranego w brązowy ogrzewany kombinezon, z przystrzyżoną bród-
ką i oczach płonących szaleństwem.
Odpowiedziałem strzałem, ale Eyclone już nie było. Uciekł.
Pobiegłem do najbliższego skrzyżowania korytarza, dostrzegłem na
chwilę jego sylwetkę i wypaliłem w jej kierunku. Spudłowałem.
Przy wejściu do następnej galerii przystanąłem na moment ostrożnie.
Odczekałem chwilę, zdjąłem i odrzuciłem wierzchni płaszcz. W grobowcu
robiło się ciepło i duszno.
Kiedy upłynęła kolejna minuta, a ja wciąż nie dostrzegałem śladu niebez-
pieczeństwa, ruszyłem w głąb galerii z gotową do strzału bronią. Zdołałem
przejść zaledwie dziesięć kroków, gdy Eyclone wychynął z półmroku kry-
jówki i zaczął do mnie strzelać.
Umarłbym tej nocy, gdyby nie niezwykły zbieg okoliczności.
W momencie, gdy Eyclone naciskał spust, kilka kapsuł nie wytrzymało
w końcu naporu miotających się w środku rezydentów i wyjący, nadzy
ludzie wpadli na środek galerii drapiąc powietrze rozwartymi szeroko
palcami, wymiotując, próbując coś dostrzec przez zaklejającą oczy warstwę
śluzu. Eyclone zastrzelił na miejscu trzech z nich, czwartego śmiertelnie
zranił. Gdyby nie ta nieoczekiwana żywa tarcza, to mnie spotkałby ten los.
Pośpieszny stukot butów na posadzce. Znów uciekał.
Ruszyłem biegiem w głąb pomieszczenia przeskakując nad ciałami tych
nieszczęśników, którzy nieświadomie uratowali mi życie. Ranna rezydentka,
naga kobieta w średnim wieku leżąca w zabarwionej krwią kałuży wody,
chwyciła mnie rozpaczliwie za nogawkę błagając o pomoc. Wystrzelona
przez Eyclone wiązka lasera przepaliła na wylot jej korpus.
Ogarnęła mnie rozterka. Coup de grace oszczędziłby tej kobiecie mę-
czarni, ale nie mogłem tego dla niej zrobić. Po swym nieuniknionym prze-
budzeniu reszta arystokracji Hubrisu bez wątpienia zażąda szczegółowego
śledztwa, a wątpię, by ktoś zrozumiał wtedy kwestię strzału litości. Mógł-
bym latami tkwić na tej planecie uwikłany w postępowania sądowe i pro-
cesy apelacyjne.
Wyszarpnąłem ubranie z jej uścisku i pobiegłem dalej.
Sądzicie, że jestem słaby ? A może nienawidzicie mnie za zdecydowanie,
z jakim przedkładam obowiązki inkwizytora ponad potrzeby umierającej
ofiary ?
Jeśli słabość mi zarzucacie, jestem gotów to zaakceptować. Wciąż zdarza
mi się myśleć o tej kobiecie i wciąż boli mnie świadomość, że zostawiłem ją
samą w chwili śmierci. Lecz jeśli żywicie do mnie nienawiść, mówi to o
was wiele... nie rozumiecie przesłania Inkwizycji. Nie posiadacie żelaznej
woli.
Mogłem ją zabić i oszczędzić sobie późniejszej zgryzoty, ale taki gest
współczucia być może oznaczałby zarazem fiasko mojej misji. A ja zawsze
muszę myśleć o tysiącach... być może nawet milionach potencjalnych ofiar
skazanych na dalece gorszą zagładę wskutek mojej błędnej decyzji.
Czy to arogancja ?
Być może, lecz wówczas przyjąć należy, że to właśnie arogancja jest naj-
większą cnotą Inkwizycji. Potrafiłem bez zmrużenia oka zignorować męki
jednej osoby, aby za ich cenę uratować setki czy tysiące...
Ludzkość musi cierpieć, by zdołała przetrwać. To proste. Zapytajcie
Aemosa, on wam to wytłumaczy.
Mimo to wciąż śnię czasami o tej kobiecie i jej krwi barwiącej gładkie
płyty bazaltowej posadzki. Jeśli potraficie, okażcie mi chociaż odrobinę
zrozumienia.

4

Przemierzałem biegiem rozległe komnaty grobowca, ale po następnych
dwóch galeriach musiałem zwolnić. Setki rezydentów zdołały wydostać się
z komór kriogenicznych i korytarze pełne były cierpiących ludzi. Starałem
się omijać ich tak szybko jak to tylko było możliwe, wymykając się wycią-
ganym w moją stronę rękom, przeskakując nad ciałami podrygującymi kon-
wulsyjnie na podłodze. Zgiełk przerażonych głosów i jęków bólu niemal
odbierał mi rozum. W powietrzu unosił się gęsty, duszny odór rozkładu i
odchodów. Kilkakrotnie musiałem wyszarpywać się z ludzkiego uścisku.
Pomimo tego przerażającego tłoku mój pościg w groteskowy sposób
został ułatwiony. Co kilka metrów kolejny człowiek leżał martwy lub umie-
rający, ugodzony strzałami uciekających morderców.
Na końcu korytarza odnalazłem małe metalowe drzwi prowadzące do
wnętrza klatki schodowej pnącej się w górę grobowca. Były otwarte. Che-
miczne lampy wiszące na ścianach oświetlały schody. Gdzieś z góry
dobiegły mnie odgłosy strzałów, toteż zacząłem wspinać się pośpiesznie z
wysoko podniesioną lufą pistoletu, kontrolując każde półpiętro w sposób,
jakiego nauczyła mnie Vibben.
Dotarłem do miejsca, gdzie na ścianie wisiała tablica informująca o
wejściu na poziom ósmy. Słyszałem teraz łoskot pracujących machin. Przez
kolejne drzwi dla służb technicznych dostałem się do korytarzyka wiodą-
cego na szereg galeryjek. W bocznej ścianie dostrzegłem właz z szarego
adamandytu, pokryty stylizowanymi literami informującymi o wejściu do
hali generatora kriogenicznego. Zza źle domkniętego włazu buchały kłęby
dymu.
Komnata kriogeneratora była ogromna, jej wysoko sklepiona kopuła
wyrastała ponad piramidalną bryłę grobowca Dwa-Dwanaście. Pracujące
wewnątrz maszyny sprawiały wrażenie niebywale starożytnych. Zapiski
zgromadzone w notesie elektronicznym, otrzymane od dowódcy grupy
Strażników w śnieżnym ślizgaczu mówiły, że pierwotnie kriogeneratory
były integralną częścią gigantycznych statków kolonizacyjnych prze-
noszących na Hubris pierwszych osadników. Po lądowaniu zostały wycięte
i przetransportowane na powierzchnię świata, a następnie obudowane
monumentalnymi kamiennymi grobowcami. Bractwo technomagów wywo-
dzących się z rodzin inżynierów pracujących na statkach kolonizacyjnych
przez tysiące lat dbało o poprawne funkcjonowanie i naprawy urządzeń.
Ten generator miał sześćdziesiąt metrów wysokości, wykonano go z że-
laza i brązu i pokryto matowoczerwoną farbą. Z korpusu machiny wyrastały
liczne rury i przewody biegnące do znikających w suficie kominów. Gorące
powietrze wibrowało w rytm pracującej maszynerii, wszędzie unosiły się
kłęby dymu i pary. Poczułem krople potu cieknące po mym czole i grzbie-
cie zaraz po wejściu do pomieszczenia.
Rozejrzałem się pośpiesznie i wykryłem wzrokiem skrzynkę kontrolną o
zerwanych plombach. Z wyłamanych zamków wciąż zwisały liczące kilka-
set lat święte pieczęcie technomagów. Zajrzałem do środka i dostrzegłem
rzędy baterii zasilające szereg tłustych od brudnego oleju przekładni. Do
niektórych baterii podłączone były metalowe żabki łączące je kablami z
małym, nowiutkim ceramitowym modułem wciśniętym do wnętrza kontrol-
nej skrzynki. Mały runiczny panel błyskał na bocznej ściance modułu kolo-
rowymi diodami.
W ten sposób ludzie Eyclone przełączyli tryb pracy kriogeneratora.
Podejrzewałem, że akcja taka wymagała od jej organizatorów przekupienia
któregoś z lokalnych technomagów lub sprowadzenia eksperta spoza tego
świata. Bez względu na przedsięwziętą metodę, spiskowcy zainwestowali w
operację budzące respekt zasoby techniczne i finansowe.
Przeszedłem przez pomieszczenie i wspiąłem się po metalowej drabince
na biegnącą wzdłuż jednej ze ścian platformę. Znajdował się tam dziwny
przedmiot: obły pojemnik mierzący w najdłuższym miejscu prawie półtora
metra. Stał na czterech nóżkach w postaci szponiastych metalowych łap, a
po jego bokach widniały uchwyty służące do przenoszenia całego przed-
miotu z miejsca na miejsce. Pokrywa pojemnika była otwarta, wychodziły
spod niej dziesiątki kabli i przewodów wijących się po podłodze w stronę
innej otwartej skrzynki kontrolnej kriogeneratora.
Zajrzałem do środka pojemnika, ale nie potrafiłem pojąć przeznaczenia
tego obiektu. Widziałem układy scalone, okablowanie i szereg nieznanych
mi instrumentów elektronicznych. W samym środku pojemnika znajdowało
się wolne miejsce, ewidentnie przeznaczone na komponent wielkości zaciś-
niętej ludzkiej pięści. Luźne kable i wtyczki leżały na dnie pojemnika cze-
kając na podłączenie do brakującego elementu. Byłem pewien, że kluczowa
część tego urządzenia nie została jeszcze do niego włożona.
Mój komunikator pisnął krótko. Zgłosił się Betancore. Ledwie rozu-
miałem jego słowa pośród huku pracującego generatora.
- Aegis, niebiosa, potrójna siódemka, korona z gwiazdami. Niesławny
anioł, bezimienny, do Ciernia na osiem. Wzór ?
Zamyśliłem się na chwilę. Nie zamierzałem dać Eyclone żadnej szansy.
- Cierń, wzór sokoła.
- Potwierdzam wzór sokoła – odparł z mściwym zadowoleniem.

Pół sekundy po zerwaniu połączenia z Betancore pochwyciłem kątem
oka jakieś poruszenie: jeden z ludzi Eyclone przecisnął się przez główny
właz pomieszczenia ze starego typu laserowym pistoletem w ręce.
Jego pierwszy strzał – jaskrawa krecha światła – urwał z metalicznym
szczękiem jeden z zaczepów mocujących drabinkę. Drugi i trzeci przeleciały
nad moją głową, gdy padałem na platformę, zrykoszetowały od obudowy
kriogeneratora.
Odpowiedziałem ogniem leżąc na brzuchu, ale miałem bardzo kiepską
pozycję. Padły dwa następne strzały, jeden wypalił dziurę w podłodze plat-
formy tuż przy moim ciele. Strzelec był już niemal przy podstawie drabiny.
Drugi napastnik wpadł do pomieszczenia krzycząc coś do swego towa-
rzysza. W rękach trzymał ciężki karabin automatyczny. Dostrzegł mnie i
zaczął podnosić broń w górę. Tym razem moja pozycja okazała się wystar-
czająco dobra. Powaliłem go dwoma pociskami wbitymi głęboko w górną
część klatki piersiowej.
Pierwszy morderca był już prawie pode mną. Wypalił z pistoletu i wyr-
wał dziurę tuż przy mojej prawej stopie. Nie miałem chwili do stracenia.
Przetoczyłem się pod barierką na skraju platformy i spadłem prosto na prze-
ciwnika. Grzmotnęliśmy z łomotem w podłogę komnaty, mój Scipio wypadł
z ręki i poleciał gdzieś stromym łukiem, chociaż z całych sił próbowałem go
utrzymać w dłoni. Napastnik wykrzykiwał mi w twarz potok bezsensow-
nych słów zaciskając ręce na kołnierzu kombinezonu. Jedną dłonią ściska-
łem go za gardło, drugą próbowałem złamać nadgarstek uzbrojonej w pisto-
let ręki. Morderca pociągnął dwa razy za spust, posyłając wiązki energii
wysoko ku sufitowi.
- Dość ! – rozkazałem wysyłając mentalny impuls, który wwiercił mu się w
umysł – Rzuć broń !
Wykonał powolnie polecenie, jakby niezmiernie nim zdumiony. Psio-
niczne sztuczki często oszałamiają padających ich ofiarą ludzi. Gdy tylko
odrzucił broń, uderzyłem go pięścią w głowę pozbawiając przytomności.
Kiedy na kolanach szukałem swojego Scipio, w komunikatorze ponow-
nie zgłosił się Betancore.
- Aegis, wzór sokoła, niesławny anioł odprawiony.
- Cierń potwierdza odbiór. Powrót do wzorca zasadniczego.
Pobiegłem w kierunku wyjścia z komnaty kriogeneratora.

* * * * *

Eyclone wydostał się schodami na górny poziom budowli, na lądowisko
wbudowane w stromą ścianę grobowca Dwa-Dwanaście. Na zewnątrz wiał
potwornie silny lodowaty wicher. Eyclone i ośmiu ludzi z jego ochrony
czekało na platformie na orbitalny prom mający zabrać ich ze Świątynnego
Miasta. Żaden nie podejrzewał, że ostatnia deska ratunku spiskowców pło-
nęła teraz w głębokim kraterze jakieś osiem kilometrów na północ od gro-
bowca, zestrzelona przez Betancore.
Ciemny kształt, który pośród ryku silników korekcyjnych wychynął z
ciemności nocy nad platformą, nie był oczekiwanym promem orbitalnym.
Był to mój wahadłowiec. Czterysta pięćdziesiąt ton pancernej blachy o dłu-
gości osiemdziesięciu metrów, od ostrego nosa po podwójne stateczniki na
ogonie. Unosił się w powietrzu z opuszczonym podwoziem, iluminując
okolicę poświatą błękitnych płomieni buchających z wylotów silników. Ba-
teria reflektorów zamontowana pod kabiną pilota zapłonęła oślepiającym
blaskiem kąpiąc w białym świetle kultystów.
Działając w ślepej panice, niektórzy z nich otworzyli ogień.
Betancore nie potrzebował poważniejszej prowokacji. Rozwścieczony
śmiercią Vibben człowiek pałał żądzą odwetu.
Wieżyczki strzeleckie na trójkątnych skrzydłach wahadłowca obróciły
się i zasypały platformę lawiną ognistej stali. W powietrze tryskały kawałki
odłupanego od lądowiska ceramitu. Ciała pochwyconych pociskami ludzi
zmieniały się w krwistą miazgę.
Eyclone, bystrzejszy od swoich podwładnych, opuścił platformę w chwili
pojawienia się wahadłowca. Biegł do drzwi wyjściowych.
Tam właśnie wpadł prosto na mnie.
Otworzył szeroko usta z zaskoczenia i natychmiast to wykorzystałem
wpychając mu w nie lufę pistoletu. Widziałem, że chciał powiedzieć coś
ważnego. Nie dbałem o to. Wcisnąłem lufę jeszcze głębokiej, aż metalowa
osłona spustu złamała jeden z zębów mordercy. Eyclone grzebał rękami
przy pasie próbując coś wyciągnąć.
Pociągnąłem za spust.
Pocisk przebił na wylot czaszkę heretyka, przemknął ponad platformą
lądowiska i zrykoszetował pośród deszczu iskier od opancerzonego kadłuba
wahadłowca, tuż poniżej okna kokpitu.
- Przepraszam – powiedziałem do komunikatora.
- Przeprosiny przyjęte – odparł Betancore.

* * * * *

5

- Bardzo niepokojące – oświadczył Aemos. Było to jego ulubione sfor-
mułowanie. Kucał na podłodze zaglądając do metalowego cylindra stoją-
cego na platformie w komorze kriogeneratora. Co chwila wkładał do środka
rękę, by czegoś dotknąć lub pochylał się, by uważniej obejrzeć intrygujący
go element. Mechaniczne szkła korekcyjne tkwiące na jego haczykowatym
nosie wydawały cichy pomruk płynnie poprawiając ostrość obrazu.
Stałem za Aemosem patrząc mu przez ramię w pełnym wyczekiwania
milczeniu. Przesunąłem wzrokiem po łysej czaszce starca. Jego skóra była
pomarszczona i cienka, tylko w obrębie potylicy bielał jeszcze niewielki
wianuszek siwych włosów.
Uber Aemos był moim savantem i najstarszym współpracownikiem za-
razem. Przeszedł pod moje rozkazy pierwszego miesiąca mojej regularnej
pracy w Inkwizycji, oddelegowany przez inkwizytora Hapshanta, który
umierał w tym czasie na raka mózgu. Aemos miał dwieście siedemdziesiąt
osiem lat terrańskich i przede mną służył swą pomocą trzem innym inkwi-
zytorom. Żył tak długo tylko dzięki cybernetycznym modyfikacjom układu
pokarmowego, krwionośnego i moczowego oraz wzmocnienia nanoidami
struktury kostnej bioder i lewej nogi.
W służbie Hapshanta został postrzelony z broni automatycznej. Operując
go medycy natrafili na niezwykle zaawansowaną i wcześniej niezauważoną
chorobę wirusową żołądka. Gdyby savant nie został ranny, zmarłby w prze-
ciągu kilku tygodni. Dzięki ranie postrzałowej zatrucie zostało odkryte i
wyleczone, a poddane rekonwalescencji ciało wyposażono w ceramitowe i
stalowe substytuty naturalnych organów.
Aemos nazywał całe to wydarzenie „szczęśliwym wejściem na linię
ognia” i nigdy nie rozstawał się z noszonym na łańcuszku pociskiem, który
niemal odebrał mu życie, a przy tym nieoczekiwanie je uratował.
- Aemos ?
Podniósł się i wyprostował z cichym jękiem serwomotorów cybernetycz-
nej kończyny, zmiatając ciemnozielonym płaszczem kurz z powierzchni
platformy. Wielkie okulary na teleskopowych uchwytach zasłaniały więk-
szą część jego starej twarzy. Wiekowy savant przypominał mi czasami
kuriozalnego insekta z wyłupiastymi oczami i kanciastymi, kompozytowy-
mi fragmentami szczęk.
- Dekoder nieznanego przeznaczenia. Zaawansowany technologicznie pro-
cesor. Zbliżony konstrukcją do sterowanych mentalnie jednostek kontrol-
nych, używanych czasem przez nawiedzonych techkapłanów Adeptus
Mechanicus w celu łączenia ludzkich umysłów z cyfrową matrycą Boskiej
Maszyny.
- Widziałeś już kiedyś coś takiego ? – zapytałem cofając się machinalnie o
kilka kroków od cylindra.
- Raz, w trakcie pewnej podróży. Bardzo pobieżnie. Nie oczekuje się ode
mnie posiadania wiedzy specjalistycznej. Jestem pewien, że Adeptus Me-
chanicus będą niezwykle zainteresowani tym urządzeniem. Może to być
konstrukcja oparta na nielegalnych technologiach albo pochodząca z kra-
dzieży z zastrzeżonego źródła. Tak czy inaczej, pewnie będą zachwyceni.
- Tak czy inaczej, nigdy się o tym nie dowiedzą. Ten przedmiot należy do
Inkwizycji.
- Jak sobie życzysz – zgodził się dobrodusznie Aemos.
Widziałem wyraz zainteresowania na twarzy savanta, zapisującego
swoje uwagi i wnioski w małym notesie elektronicznym przymocowanym
do przedramienia. W wieku czterdziestu lat Aemos padł ofiarą memo-
wirusa, który znacznie przekształcił jego komórki nerwowe, zmuszając
mózg do ustawicznego zbierania informacji – wszelkiego rodzaju
informacji – kiedy tylko nadarzała się ku temu stosowna okazja. Starzec
patologicznie pożądał wiedzy, stał się od niej niemal uzależniony. Cecha ta
czyniła z Aemosa nieco irytującego, łatwo zbaczającego z tematu towa-
rzysza rozmów, ale zarazem i wybornego savanta, docenionego przez
czterech inkwizytorów.
- Nitowane stalowe cylindry – wymamrotał oglądając wiszące pod sufitem
komory wymienniki ciepła – Czy to ma za zadanie wzmocnić odporność
konstrukcji na wysoką temperaturę czy też może to rezultat zastosowanej
linii technologicznej ? Poza tym, jaki jest zakres dopuszczalnych tempera-
tur, jeżeli...
- Aemos, proszę.
- Hmm ? – spojrzał na mnie jakby sobie przypomniał o mej obecności.
- Pojemnik ?
- Oczywiście. Proszę o wybaczenie. Zaawansowany technologicznie proce-
sor... czy już o nim wspominałem ?
- Tak. Przetwarzający co ? Informacje ?
- Tak pomyślałem w pierwszej chwili, potem jednak przyszła mi na myśl
opcja mentalnego przekaźnika. Po dokładnych oględzinach zwątpiłem także
w taką możliwość.
Wskazałem palcem wnętrze pojemnika.
- Czego tu brakuje ?
- Och, więc ty też na to zwróciłeś uwagę ? To bardzo niepokojące. Wciąż

nie

nie jestem całkowicie pewien, ale jest to coś kanciastego, o niestandardo-
wym kształcie, z własnym źródłem zasilania.
- Jesteś tego pewien ?
- Zobacz, w środku nie ma wolnego okablowania doprowadzającego zasila-
nie, są za to przekaźniki transferujące energię na zewnątrz. I jest coś dziw-
nego w tych wtyczkach. Niestandardowe. Cały ten przedmiot jest jakiś nie-
standardowy.
- Konstrukcja obcego pochodzenia ?
- Nie, to ludzki produkt... po prostu niestandardowy, ręcznie wykonany.
- W jakim celu ? – zapytał Betancore wspinając się po drabince w naszą
stronę. Wyglądał na posępnego, niesforne czarne włosy okalały zaciętą
ciemnoskórą twarz, którą zazwyczaj rozjaśniał zawadiacki uśmieszek.
- Muszę przeprowadzić bardziej szczegółowe badania, Midasie – odparł
Aemos.
Betancore podszedł do mnie. Był tego samego wzrostu co ja, ale szczup-
lejszy. Jego buty, spodnie i tunikę wykonano z delikatnej czarnej skóry
obramowanej czerwonymi wszywkami materiału – stary glaviański mundur
pilota-łowcy. Na ramiona narzucił noszoną często kurtkę z jedwabnym
szamerunkiem.
Okryte lekkimi rękawiczkami ze skóry blleka dłonie pilota tańczyły w
powietrzu niebezpiecznie blisko kolb dwóch przytroczonych do bioder
pistoletów igłowych.
- Dużo czasu zmarnowałeś, żeby się tu dostać – zauważyłem.
- Kazano mi zabrać wahadłowiec na główne lądowisko w Mieście Świątyn-
nym. Platforma była potrzebna dla pojazdów ekip ratunkowych. Dostałem
się tu na piechotę. Potem znalazłem Lores.
- Zginęła dzielną śmiercią, Betancore.
- Być może. Czy coś takiego w ogóle jest możliwe ?
Nie odpowiedziałem. Rozumiałem dobrze bezmiar jego depresji. Kochał
się w Lores Vibben od dobrego roku, a przynajmniej pewien był, że ją ko-
cha. Świadom byłem faktu, że przez jakiś czas będę z nim miał więcej kło-
potów niż pożytku.
- Gdzie jest ten obcoświatowiec ? Ten Eisenhorn ?
Stanowcze pytanie dobiegło z głębi pomieszczenia. Spojrzałem przez
barierkę w kierunku podłogi. Jakiś mężczyzna wszedł do środka komory w
asyście czterech Strażników dźwigających wysoko swe ceremonialne latar-
nie. Był wysoki, bladoskóry, o szarych włosach i aroganckiej aparycji. Miał
na sobie bogato zdobiony ogrzewany kombinezon koloru czystej żółci. Nie
wiedziałem, któż to taki, ale instynktownie wyczułem kłopoty.
Aemos i Betancore również przyglądali się przybyłemu.
- Masz pojęcie, co to za człowiek ? – zapytałem Aemosa.
- Cóż, jak zapewne widzisz, ma on na sobie żółte szaty, co podobnie jak
latarnie Strażników symbolizuje powrót słońca, a wraz z nim ciepła i życia.
Fakt ten zdradza jego przynależność do wysokiej rangą grupy dostojników
Strażniczego Komitetu Uśpienia.
- Tego sam bym się domyślił – burknąłem.
- Dobrze. Nazywa się Nissemay Carpel i pełni tu funkcję Wielkiego Straż-
nika, więc taką właśnie formułą powinieneś się do niego zwracać. Urodził
się na Hubrisie, w Vital 235, pięćdziesiąt lat terrańskich temu, jako syn...
- Wystarczy ! Jego drzewo genealogiczne mnie nie interesuje.
Podszedłem do drabinki i spojrzałem z góry na przybyłych.
- Ja jestem Eisenhorn.
Podniósł głowę mierząc mnie wzrokiem, z trudem powstrzymując rozsa-
dzającą go wyraźnie wściekłość.
- Aresztować tego człowieka ! – rozkazał swoim przybocznym.

6

Rozdział III

Nissemay Carpel.

Światełko w bezkresnej ciemności.

Pontius.

Posłałem Betancore ostrzegawcze spojrzenie, po czym z kamienną miną
zszedłem po drabince i zbliżyłem się do Carpela. Strażnicy otoczyli mnie,
ale zachowywali niewielki dystans.
- Wielki Strażniku – ukłoniłem się nieznacznie.
Dostojnik zmierzył mnie ostrym zimnym spojrzeniem i oblizał szybko
kąciki ust.
- Zostaniesz zatrzymany do czasu...
- Nie – przerwałem mu zdecydowanie – Jestem inkwizytorem Boskiego
Imperatora ludzkiego mocarstwa, Ordo Xenos. Będę współuczestniczył w
każdym postępowaniu wyjaśniającym, jakie tutejsze władze uznają za
słuszne i wskazane, udzielając wszelkiej pomocy i ujawniając niezbędne
informacje, ale nikt mnie nie ma prawa zatrzymać. Czy to zrozumiałe ?
- In... inkwizytor ?
- Czy to zrozumiałe ? – powtórzyłem pytanie. Nie zamierzałem ubiegać się
do swej mentalnej mocy, przynajmniej jeszcze nie teraz. Zrobiłbym to bez
wahania, gdyby zaszła taka konieczność, ale chciałem nakłonić tego czło-
wieka do wysłuchania mnie bez ubiegania się do mesmerycznych sztuczek.
Jakby zmiękł na moment. Jak pierwotnie założyłem, znaczna część jego
wściekłości spowodowana była szokiem na wieść o tragedii, która spotkała
tak wielu notabli powierzonych jego opiece. Desperacko szukał kogoś, ko-
mu mógłby przyczepić akt oskarżenia. Świadomość konfrontacji z człon-
kiem budzącej największy lęk imperialnej instytucji natychmiast powściąg-
nęła jego gniewne plany.
- Tysiące ofiar – zaczął lekko drżącym głosem – Ta zbrodnicza desekracja,
szlachetnie urodzeni Hubrisu... wymordowani przez... przez...
- Przez seryjnego zabójcę, czciciela Ciemności, człowieka, który dzięki
mej interwencji leży teraz pod plastikową płachtą na platformie lądowiska.
Opłakuję szczerze tragiczny cios, jaki zadano dzisiejszej nocy społeczności
Hubrisu Wielki Strażniku, i wiele oddałbym za to, by móc temu zapobiec.
Lecz jeśli nie dostałbym się tutaj na czas, nie podniósł alarmu... czy zdajesz
sobie sprawę ze skali dramatu, jaki rozegrał by się tu wówczas ?
Przerwałem na chwilę, by moje słowa zapadły mu w pamięć.
- Nie tylko ten grobowiec, lecz wszystkie pozostałe... któż może wiedzieć,
jak ogromnego mordu zamierzał dopuścić się Eyclone ? Kto wie, jaki plan
zamierzał zrealizować ?
- Eyclone, recydywista ?
- On tego dokonał, Wielki Strażniku.
- Musisz zaznajomić mnie z przebiegiem całej tej sprawy.
- Pozwól mi przygotować pełny raport i dostarczyć go do twego biura. Bez
wątpienia będziesz chciał zadać mi wiele pytań. Za kilka godzin wyślę
prośbę o udzielenie oficjalnej audiencji. Sądzę, iż w chwili obecnej zbyt
wiele innych obowiązków wymaga twej niezwłocznej interwencji.
Ruszyliśmy w kierunku wyjścia. Betancore przedstawił młodszemu
stopniem Strażnikowi wykaz obiektów znajdujących się w wyłącznej dys-
pozycji naszego zespołu. Lista obejmowała zagadkowy pojemnik oraz ciała
Eyclone i jego pomocników. Żadne zwłoki nie mogły być przeszukiwane
ani poddawane sekcji bez mojego uprzedniego zezwolenia. Najemnik, któ-
rego pozbawiłem przytomności w komorze kriogeneratora, jedyny ocalały z
bandy spiskowców, miał pozostać w izolatce do chwili przesłuchania prze-
ze mnie lub moich towarzyszy. Betancore kilkakrotnie upewnił się, że wy-
dane Strażnikom polecenia zostały poprawnie zrozumiane.
Zabraliśmy ze sobą Vibben. Ponieważ Aemos był zbyt osłabiony, razem
z Betancore podniosłem okryte białą płachtą ciało spoczywające nierucho-
mo na dolnym poziomie budowli.
Wyszliśmy z grobowca Dwa-Dwanaście przez główne wejście, prosto w
ciemność lodowatej nocy, niosąc Vibben w dół schodów do czekającego na
nas śnieżnego ślizgacza. Mijaliśmy setki ciał składanych przez grupy Straż-
ników wprost na zamarzniętej ziemi.

* * * * *

Ze względu na powagę sytuacji mój zespół udał się do akcji na Hubrisie
wprost z orbity. Ponieważ obecnie wydawało się, że pozostaniemy na tym
świecie przynajmniej przez tydzień, a może i dłużej, jeśli Carpel uzna taki
pobyt za niezbędny. Kiedy jechaliśmy ślizgaczem z powrotem do głów-
nego lądowiska Świątynnego Miasta, Aemos za pomocą radia przygotowy-
wał nam kwatery.
W trakcie hubrisjańskiego Uśpienia, kiedy dziewięćdziesiąt dziewięć

aaani

procent populacji świata drzemie pogrążone w głębokiej hibernacji, jedno
miejsce na mroźnej planecie wciąż pozostaje oazą aktywnego życia. Straż-
nicy i technomagowie chronią się przed długą, lodowatą nocą w mieście
zwanym Słonecznym Domem.

* * * * *

Pięćdziesiąt kilometrów od poznaczonych grobowcami Równin Uśpienia
pośród zimowej nocy majaczy ciemnoszara kopuła Słonecznego Domu. Jest
to schronienie dla pięćdziesięciu dziewięciu tysięcy ludzi, niewielkie miasto
w porównaniu z monumentalnymi pustymi metropoliami drzemiącymi za
linią horyzontu w oczekiwaniu na nadejście pory letniej i powrót śpiących
mieszkańców.
Patrzyłem z kokpitu wahadłowca na kopułę Domu, ledwie widoczną
wśród tumanów szalejącej śnieżycy. Małe czerwone lampy sygnalizacyjne
błyskały na powierzchni kopuły oraz wznoszących się ponad nią antenach.
Betancore leciał w milczeniu, skoncentrowany i skupiony. Zdjął z dłoni
skórzane rękawiczki, by glaviańskie obwody neuralne wbudowane w nad-
garstki i czubki jego palców stykały się bezpośrednio z przekaźnikami im-
pulsów na drążku sterowniczym.
Aemos siedział w tylnej kabinie, studiując sterty dokumentów. Dwaj
samodzielni wielozadaniowi serwitorzy oczekiwali na rozkazy w ładowni.
Mieliśmy na pokładzie pięć takich mechanoidów. Dwa z nich były pozba-
wionymi kończyn stacjonarnymi tworami obsługującymi wieżyczki strze-
leckie. Ostatni, wysoce wyspecjalizowany model zwany przez nas Uclidem,
nigdy nie opuszczał swego stanowiska w sekcji napędowej.
Lowink, mój astropata, drzemał w swojej kabinie, podłączony do szere-
gu instrumentów komunikacyjnych, gotowy do natychmiastowego nadania
dowolnej wiadomości.
Okryta prześcieradłem Vibben spoczywała na podłodze swej kajuty.
Betancore obniżył wysokość kierując wahadłowiec w stronę Słonecznego
Domu. Po wymianie radiowych komunikatów między pilotem i lokalnym
centrum kontroli lotów w kopule otworzył się wielki właz wlotowy. Z jego
głębi wystrzeliła oślepiająco jaskrawa poświata. Betancore opuścił na szyby
kokpitu pokrywy antyoślepiaczy i wleciał do środka.
Wewnętrzna powierzchnia kopuły pokryta była lustrami. Zasilana plaz-
mową energią gigantyczna bateria energetyczna płonęła tuż pod sklepieniem
kopuły zalewając jaskrawym blaskiem widoczne w dole miasto. Budowle
sprawiały wrażenie wykonanych ze szkła.
Wylądowaliśmy na wielkiej metalowej platformie liczącej blisko dwa-
dzieścia hektarów, górującej ponad miastem. Jej powierzchnia lśniła równie
oślepiająco jak lustrzane ściany kopuły. Masywni jednozadaniowi serwito-
rzy przeciągnęli wahadłowiec do jednego z wydzielonych miejsc postojo-
wych, gdzie inne modele mechanoidów przygotowywały już pompy paliwo-
we i narzędzia diagnostyczne. Betancore nie cierpiał, gdy ktoś obcy dotykał
jego statku, toteż wydał Modo i Nilquitowi, naszym niezależnym serwito-
rom, polecenie samodzielnego wykonania drobnych napraw i odprawienia
miejscowych pomocników. Słyszałem jak obaj zaczęli krążyć wzdłuż kadłu-
ba z warczeniem serwomotorów i sykiem hydraulicznych siłowników,
wymieniając dziesiątki wierszy kodu maszynowego między sobą i pracują-
cym w sekcji napędowej Uclidem.
Aemos zaproponował wynajęcie mieszkań w mieście, ale odrzuciłem ten
pomysł. Platforma startowa w zupełności mi wystarczała dla celów noclegu.
Wahadłowiec był dostatecznie duży, by zapewnić wypoczynek całemu
zespołowi. Zdarzało nam się spędzać na jego pokładzie całe tygodnie czy
nawet miesiące.
Zszedłem do malutkiej kabiny Lowinka znajdującej się tuż pod kokpi-
tem, obudziłem go stanowczo. Nie znaliśmy się jeszcze zbyt dobrze: mój
poprzedni astropata zmarł sześć tygodni temu próbując złamać zaszyfro-
waną kodem Chaosu wiadomość.
Lowink był młodym człowiekiem o niezdrowego koloru skórze opinają-
cej ciasno kościstą sylwetkę. Jego ciało zaczynało zdradzać pierwsze efekty
mentalnego wyniszczenia. Chromowane gniazda interfejsów błyszczały na
gładko ogolonej czaszce, pokrywały niczym ślady po ospie przedramiona.
Kiedy podszedł do drzwi, część podpiętych kabli powlokła się za nim po
podłodze. Każdy z przewodów oznaczony był niewielką plakietką i biegł do
kompleksowego komunikatora zajmującego jedną ze ścian kabiny. Cały
pokój obiegały tysiące wijących się niczym węże kabli, ale Lowink
instynktownie rozpoznawał przeznaczenie każdego z nich i potrafił podłą-
czyć się do potrzebnego mu w danej chwili urządzenia w przeciągu kilku se-
kund. W pomieszczeniu unosił się wszechobecny zapach ludzkiego potu i
korzennych trociczek.
- Mistrzu – powiedział. Jego usta były wąską różową linią w bladej twarzy,
a jedno oko mrużył nieświadomie w sposób nadający mu pozory pewnego
siebie człowieka, choć w rzeczywistości był nieśmiały.
- Bądź tak uprzejmy i wyślij wiadomość dla Regal Akwitane.

7

Regal był statkiem Wolnej Floty wynajętym przez nas w celu przewie-
zienia wahadłowca na Hubris. Kupiecka jednostka czekała teraz na orbicie,
gotowa do wykonania następnego skoku w Osnowę.
- Przekaż mistrzowi kupieckiemu Golkwinowi moje wyrazy szacunku i po-
informuj go, ze zostajemy tu dłużej. Może podjąć dalszą podróż, nie ma ta-
kiej potrzeby, byśmy marnotrawili jego czas. Pobędziemy tutaj tydzień,
może dłużej. Podziękuj mu za współpracę i przekaż nadzieję, że być może
spotkamy się jeszcze w przyszłości.
Lowink skinął głową.
- Wyślę to natychmiast.
- Potem będę miał dla ciebie następne zadanie. Skontaktuj się z główną
Enklawą Astropathicusu na Hubrisie i zażądaj udostępnienia pełnego wyka-
zu wszystkich zarejestrowanych transmisji transorbitalnych z okresu ostat-
nich sześciu tygodni. Również komunikatów nadanych przez nielicencjono-
wane źródła. Wyciągnij wszystko, co tylko zdołasz. Nie zaszkodzić chyba
wspomnieć, że o informacje te ubiega się imperialny inkwizytor. Wątpię, by
miejscowi astropaci chcieli się narazić na zarzut ukrywania przed pracowni-
kiem Inkwizycji istotnych danych.
Ukłonił się ponownie.
- Czy będziesz sobie życzył seansu mentalnego, mistrzu ?
- Teraz nie, ale być może w niedługiej przyszłości. Poinformuję cię o tym z
odpowiednim wyprzedzeniem.
- Czy to wszystko, mistrzu ?
- Tak, Lowink – odwróciłem się w kierunku wyjścia.
- Mistrzu... – urwał na moment – Czy to prawda, że kobieta Vibben nie
żyje ?
- Tak, Lowink.
- Ach. Zauważyłem, że zrobiło się cicho – zamknął drzwi.
Jego komentarz nie zawierał w sobie cienia złośliwości. Wiedziałem, co
miał na myśli, chociaż moje własne zdolności mentalne przy nim sprawiały
wręcz dziecinne wrażenie. Lores Vibben posiadała talent psioniczny i kiedy
przebywała w naszym towarzystwie, wyczuwaliśmy delikatny subtelny
szum w aurze otoczenia, generowany przez jej młody żywiołowy umysł.

* * * * *

Odnalazłem Betancore na zewnątrz statku. Stał w cieniu jednego ze
skrzydeł wahadłowca, gapiąc się pod nogi i paląc skręta z liści lho. Nie
popierałem nigdy korzystania z narkotyków, ale nic nie powiedziałem na
ten widok. W ciągu ostatnich lat Midas oczyścił swój organizm z toksyn.
Kiedy spotkałem go po raz pierwszy, był pozornie beznadziejnym przy-
padkiem uzależnienia od obscury.
- Cholernie jasne miejsce – wymamrotał mrużąc oczy.
- Typowa reakcja. Mają do przeżycia jedenaście miesięcy ciągłej nocy, dla-
tego oświetlają to miejsce w sposób przekraczający wszelkie zdrowo-
rozsądkowe normy.
- Mają tu podział doby na cykl dzienny i nocny ?
- Nie sądzę.
- Nic dziwnego, że sprawiają wrażenie pomyleńców. Ekstremalne światło,
ekstremalna ciemność, ekstremalne zmiany otoczenia zewnętrznego. Ich
zegar biologiczny musi ulegać ciągłemu przestrojeniu.
Pokiwałem głową. Przebywając na zewnątrz zaczynałem ulegać depresji
na myśl o tym, że atramentowa noc nie ma końca. Teraz podobne uczucie
wzbudzała we mnie świadomość niekończącego się dnia pod lustrzaną ko-
pułą. W swoim raporcie Aemos wspomniał, że świat ten został nazwany
przez kolonistów Hubrisem po trwającej siedemdziesiąt lat terrańskich
podróży, która zakończyła się odkryciem błędów w zapisach sond rozpoz-
nawczych. Pozbawiony regularnej orbity wokół swego słońca świat trwał w
cyklicznym stanie przejściowym pomiędzy upalnym sezonem letnim i
okresem wielomiesięcznej zimowej nocy. Pomimo tych ekstremalnych
anomalii osadnicy postanowili wylądować na Hubrisie, wykorzystując
metody kriogeniczne w sposób, który po upływie wielu lat stał się inte-
gralną częścią ich kultury. W mojej prywatnej opinii popełnili błąd.
Nie przybyłem tu jednak w celu krytykowania lokalnej kultury.
- Zauważyłeś coś ciekawego ? – zapytałem Betancore.
Machnął ze zniechęceniem ręką.
- Nie mają teraz zbyt wielu gości. Handel praktycznie zamarł, kiedy cały
świat pogrążył się we śnie.
- Dlatego właśnie Eyclone uznał tę planetę za bezbronną.
- Tak. Większość statków na platformie należy do miejscowych. Z części
korzystają Strażnicy, reszta dokuje tu na czas Uśpienia. Oprócz nas naliczy-
łem jeszcze trzy inne obce jednostki. Dwa kupieckie klipry i jeden prywat-
ny ścigacz.
- Popytaj trochę wokół. Spróbuj dowiedzieć się, do kogo należą i czego ten
ktoś tutaj szuka.
- Jasne.

- Prom Eyclone, ten, który zestrzeliłeś. Mógł lecieć stąd ?
Pilot wciągnął w płuca dawkę narkotycznego dymu i potrząsnął głową.
- Albo z orbity albo z prywatnej lokalizacji. Lowink przechwycił wysyłane
przez załogę komunikaty przeznaczone dla Eyclone.
- Przejrzę je niedługo. Lecz jeśli przyleciał z orbity ? Eyclone wciąż jesz--
Nie martw się o to, już sprawdziłem. Jeśli ktoś był na orbicie, dawno znik-
nął nawet się nie żegnając.
- Dużo bym dał za wiedzę o tym jak ten sukinsyn się tutaj dostał i jak stąd
zamierzał uciec.
- Dowiem się tego – odparł Betancore ciskając niedopałek pod nogi.
Zgniótł go obcasem buta. Wiedziałem, że mówi ze śmiertelną powagą.
- Co z Vibben ? – zapytał.
- Czy wiesz, jakie były jej ostatnie życzenia ? Nigdy mi nic na ten temat nie
mówiła. Czy chciała, by jej ciało odesłać na Tornish w celu pochówku ?
- Zrobiłbyś to ?
- Gdyby tego chciała. A chciała ?
- Nie mam pojęcia, Eisenhorn. Mnie też nigdy o tym nie wspomniała.
- Trzeba będzie przejrzeć jej prywatne rzeczy, być może zostawiła jakiś
testament lub pośmiertne instrukcje. Zrobisz to ?
- Chętnie – odparł.

* * * * *

Byłem zmęczony. Spędziłem godzinę w towarzystwie Aemosa w jego
zawalonym książkami i holograficznymi dyskami pokoju, przygotowując
raport dla Carpela. Umieściłem w nim wszystkie podstawowe informacje,
starannie usuwając z treści rzeczy, o których nie powinien był wiedzieć.
Kazałem Aemosowi przejrzeć lokalne kodeksy prawa, by przygotować się
na ewentualne formalne zarzuty Carpela. Niespecjalnie się martwiłem taką
możliwością, bo też i byłem całkowicie nietykalny dla przedstawicieli
lokalnego wymiaru sprawiedliwości, ale chciałem uzyskać pewność. Ama-
lathianie dumni są z tego, że pracują wewnątrz imperialnych struktur spo-
łecznych, nie obok nich. Lub ponad, jak to miewają w zwyczaju czynić
monodominanci. Chciałem mieć Carpela i innych wysokich rangą dostoj-
ników Hubrisu po swojej stronie w trakcie tego śledztwa.
Kiedy ukończyłem raport, udałem się do swego pokoju. Przystanąłem na
chwilę pod drzwiami kabiny Vibben, wszedłem do środka i delikatnie wło-
żyłem Scipio w jej skrzyżowane na piersiach dłonie. Zasłoniłem całunem
nieruchome ciało. Broń należała do niej, spełniła swe zadanie. Zasłużyła
sobie na to, by spocząć na wieczność wraz z tą kobietą.

* * * * *

Po raz pierwszy od sześciu lat nie śnił mi się Eyclone. Śniłem o bez-
kresnej ciemności i odległym światełku, które uparcie nie chciało zgasnąć.
Wyczuwałem coś mrocznego w tym świetle. Nonsensowne stwierdzenie,
zdaję sobie z tego sprawę, jednakże tylko w ten sposób potrafię wyrazić swe
wrażenie. Podejrzewałem, że jest ono zwiastunem jakiejś nieznanej mi
prawdy, niosącej złowieszcze przesłanie. Dostrzegałem rozbłyski przywo-
dzące na myśl błyskawice, tańczące na obrzeżach mojej świadomości.
Ujrzałem przystojnego mężczyznę o pozbawionych wyrazu oczach, nie
pustych jak oczy pomocników Eyclone, tylko dziwnie odległych, jakby
spoglądających na mnie z kosmicznie odległego miejsca.
Mężczyzna uśmiechał się do mnie.
Wtedy nie miałem jeszcze najmniejszego pojęcia, kim on jest.

* * * * *

Udałem się do Carpela następnego dnia w południe. W Słonecznym
Domu co prawda wiecznie panowało południe, jednak tym razem był to
chronometryczny środek dnia. Do tego czasu Lowink, Aegis i Betancore
przynieśli mi nowe informacje.
Ogoliłem się i ubrałem na czarno. Wyjątkiem w moim stroju była tylko
brązowa kurtka z łuskowatej skóry. Na szyi powiesiłem łańcuszek z inkwi-
zytorską rozetą. Nie zamierzałem pozwalać Carpelowi na żadne polityczne
gierki.
W towarzystwie Aemosa zjechałem z platformy startowej na poziom
mieszkalny Domu, korzystając w tym celu z windy pasażerskiej. Na dole
czekali już na nas odziani w jaskrawożółte szaty Strażnicy. Pomimo jaskra-
wego światła kąpiącego w białym blasku całe miasto wciąż dzierżyli zapa-
lone latarnie. Nasze postacie rzucały krótkie cienie na płyty chodnika, który
pokonaliśmy w drodze do podstawionej limuzyny. Była to potężna bestia o
chromowanych zderzakach i otwartej kabinie, przystrojona chorągiewkami
w barwach hubrisjańskiej arystokracji. Za umieszczonym na środku wozu
fotelem kierowcy znajdowały się cztery rzędy obitych skórą siedzeń.
Przemierzaliśmy ulice miasta tocząc się szybko na ośmiu szerokich opo-

aa

8

nach limuzyny. Bulwary były szerokie i co tu dużo ukrywać – jaskrawo
oświetlone. Po obu stronach jezdni pokryte warstwą szkła frontony budyn-
ków wznosiły się wysoko w górę ku płonącej na sztucznym niebie plazmo-
wej baterii, przywodząc na myśl kwiaty wysuwające się w kierunku
słonecznego światła. Rozmieszczone co trzydzieści metrów uliczne latarnie
paliły się jasnym blaskiem.
Ruch uliczny nie należał do szczególnie natężonych, a na chodnikach
kręciło się zaledwie kilka tysięcy mieszkańców. Zauważyłem, że wielu z
nich nosi żółte jedwabne szarfy. Girlandy żółtych kwiatów zwisały z każdej
ulicznej latarni.
- Kwiaty ? – zapytałem.
- Z hydroponicznych farm w habitacie siódmym – wyjaśnił jeden ze Straż-
ników.
- Co symbolizują ?
- Żałobę.
- Podobnie jak szarfy – wyszeptał mi do ucha Aemos – Wydarzenia ostat-
niej nocy to wielka tragedia dla tego świata. Żółć jest ich świętym kolorem.
Wydaje mi się, że lokalna religia opiera się na kulcie solarnym.
- Imperator utożsamiany ze słońcem ?
- Coś w tym rodzaju. Tutaj rzecz jasna przybrało to ekstremalny poziom, z
wiadomych przyczyn.
Siedziba Strażników mieściła się w centrum miasta. Była to szklana wie-
życa ornamentowana płaskorzeźbami prezentującymi tarczę słoneczną z
wkomponowanym w nią emblematem dwugłowego orła. Tuż obok wzno-
siła się kaplica Eklezjarchii i kilka budynków należących do imperialnego
Administratum. Zdziwiłem się na widok ich czarnych, wykonanych z ka-
mienia ścian, całkowicie pozbawionych okien. Najwyraźniej pracujący tu
przedstawiciele mocarstwa podobnie jak ja mieli kłopoty z przystosowa-
niem się do ustawicznego blasku sztucznego słońca.
Po przejściu pod szklanym portykiem weszliśmy do głównej sali gma-
chu. Pomieszczenie pełne było ludzi. Większość z nich nosiła żółte unifor-
my Strażników, część szaty lokalnych dygnitarzy i techmagosów, była też
spora grupa urzędników i serwitorów. Sala przypominała rozmiarami
imperialną kaplicę, jej dach wykonano ze złotego szkła osadzonego na
ramie z czarnego metalu. Złocista poświata przenikała do wnętrza auli.
Szliśmy po szerokim czarnym dywanie z wyhaftowanymi emblematami
słonecznej tarczy.
- Inkwizytor Eisenhorn ! – zaanonsował mnie jeden z członków eskorty
posługując się w tym celu małym megafonem. W sali zapadła cisza i oczy
wszystkich zebranych skupiły się na mojej postaci. Wielki Strażnik Carpel
spoczywał na antygrawitacyjnym tronie ozdobionym wstęgami pergami-
nów. Jaskrawo świecąca lampa jarzyła się na wysięgniku ponad jego głową.
Ruchomy mebel ruszył w mym kierunku poprzez rozstępujący się tłum.
- Wielki Strażniku – ukłoniłem się kurtuazyjnie.
- Wszyscy umarli – poinformował mnie natychmiast – Dwanaście tysięcy
sto czterdzieści dwie ofiary. Grobowiec Dwa-Dwanaście jest wymarły. Nikt
nie przeżył szoku wyjścia z hibernacji.
- Pragnę przekazać swe szczere kondolencje, Wielki Strażniku.
Sala eksplodowała wrzawą rozwścieczonych głosów, krzyczących coś,
gwiżdżących, pohukujących gniewnie.
- Kondolencje ? Twoje przeklęte kondolencje ?! – Carpel wrzasnął ponad
zgiełkiem tłumu – Znacząca część naszej arystokratycznej kasty umiera jed-
nej nocy, a ty próbujesz nas uspokoić kondolencjami ?!
- To wszystko, co mogę ofiarować, Wielki Strażniku – czułem jak Aemos
drży nerwowo u mojego boku, notując w swoim podręcznym notesie infor-
macje o wyglądzie zebranych, lokalnej modzie, sposobie wysławiania się...
wszystkim co mogło odwrócić jego uwagę od nieuniknionej konfrontacji.
- To nie wystarczy ! – warknął młody człowiek stojący przy mnie. Należał
bez wątpienia do młodszej części tutejszej szlachty. Jego skóra miała dziw-
nie blady, wilgotny wygląd, a kiedy ruszył w mym kierunku, Strażnicy po-
chwycili go ratując przed upadkiem.
- Kim jesteś, panie ? – zapytałem.
- Vernall Maypell, dziedzic kantonu Dallowen ! – jeżeli oczekiwał, że na
dźwięk tego tytułu padnę na kolana, srodze się rozczarował.
- Ze względu na powagę tego tragicznego wydarzenia obudziliśmy ze stanu
uśpienia część naszych możnowładców – oświadczył Carpel – Brat czci-
godnego Maypella i jego dwie żony zmarły w Grobowcu Dwa-Dwanaście.
Zatem blada skóra była symptomem zapaści pohibernacyjnej. Dostrzeg-
łem w tłumie około pięćdziesięciu osób zdradzających podobne objawy
wyczerpania. Odwróciłem się w stronę Maypella.
- Wasza godność, raz jeszcze pragnę przekazać kondolencje.
Maypell omal nie pękł rozerwany atakiem wściekłości.
- Twoja arogancja budzi mój wstręt, obcoświatowcu ! Sprowadziłeś tego
potwora na nasz świat, walczyłeś z nim w naszym najdroższym sanktu-
arium, w prywatnej wojnie wyniszczyłeś chlubę społeczeństwa Hubrisu, a
teraz zamierzasz...

- Milcz ! – użyłem mocy. Nie dbałem o konsekwencje tego czynu. May-

pell zamarł w bezruchu z otwartymi ustami, reszta sali pogrążyła się w
głębokiej ciszy – Przybyłem tu, by was ocalić i pokrzyżować plany Eyclo-
ne. Gdyby nie wysiłki moje i moich towarzyszy, ten zbrodniarz mógł otwo-
rzyć więcej hibernacyjnych grobowców. Nie złamałem żadnych waszych
praw. Przez cały czas kierowałem się lokalnymi procedurami. Co ma
oznaczać zarzut, jakobym sprowadził tego potwora tutaj ?
- Poczyniliśmy pewne rozpoznanie – oświadczyła starsza kobieta. Podob-
nie jak Maypell zdradzała objawy choroby pohibernacyjnej. Siedziała na
fotelu dźwiganym przez czterech serwitorów
- Jakie rozpoznanie ?
- Ten długi zatarg z mordercą Eyclone. Ile to już czasu, pięć lat ?
- Sześć, pani.
- Zatem sześć. Zapędziłeś go tutaj. Zaszczułeś. Sprowadziłeś na Hubris tak
jak to zarzucił czcigodny Maypell.
- W jaki sposób ?
- Nie zarejestrowaliśmy w granicach systemu obecności żadnego statku od
dwudziestu dni, żadnego z wyjątkiem twego, inkwizytorze Eisenhorn – wy-
jaśnił Carpel rozkładając na kolanach jakieś dokumenty – Regal Akwitane.
Ten statek musiał przywieźć go tutaj tak samo jak ciebie, byście na naszym
świecie mogli dokończyć swą prywatną wojnę. Na naszych trupach. Czy
wybrałeś Hubris ze względu na jego oddalenie od reszty okolicznych ko-
lonii ? Czy okazał się idealny do wyrównania wieloletnich porachunków ze
względu na wygodną dla takich poczynań niekończącą się noc ?
Poczułem rosnący gniew i z trudem go pohamowałem.
- Aemos ?
Savant stał za mną mrucząc nieustannie pod nosem.
- I co oznaczają te wtopione w szkło wstęgi ? Czy te tafle są opancerzone ?
Wsporniki i filary przypominają stylem okres wczesnego gothicu, ale...
- Aemos ! Raport !
Otrząsnął się i podał mi wyjęty z torby elektroniczny notes.
- Przeczytaj to, Carpel. Przeczytaj to bardzo dokładnie – podałem notes
dostojnikowi, po czym cofnąłem raptownie rękę, zanim zdążył go zabrać z
mej dłoni – A może lepiej odczytam go na głos całej zebranej tu widowni ?
Może to odpowiedni moment, by wyjaśnić, jak w ostatniej chwili zdobyłem
wieści o podróży Eyclone na Hubris ? Uzyskałem te informacje wyłącznie
dzięki złamaniu szyfrowanego przekazu mentalnego nadanego przez Eyclo-
ne dwa miesiące temu. Przekazu, który zabił mojego astropatę w trakcie
próby rozszyfrowania jego zawartości !
- Inkwizytorze, ja... – zaczął Carpel.
Podniosłem notes wysoko w górę, by wszyscy mogli dostrzec pulsujące
na jego ekranie linijki tekstu, po czym za pomocą przycisków zacząłem
przewijać zawartość prezentowanego raportu.
- A co powiecie o tym ? To dowody dokumentujące fakt, iż Eyclone plano-
wał zbrodnię na Hubrisie od ponad roku ! A tutaj znajdują się informacje
zgromadzone przez mój zespół ostatniej nocy. Niezidentyfikowany statek
kosmiczny wszedł na orbitę planety, po czym ją opuścił, trzy dni temu.
Przywiózł tutaj Eyclone i jego kult, a wasze służby monitoringu planetarne-
go i Strażnicy nawet go nie zauważyli ! A może lepiej postudiować zapis
transmisji astropatycznych zarejestrowanych przez waszą Enklawę i zigno-
rowanych pomimo ich nieznanego źródła ? - cisnąłem notes w ręce Carpela.
Setki zszokowanych oczu gapiły się na mnie w milczeniu.
- Wystawiliście się niczym na tacy, a on to wykorzystał. Nie próbujcie mnie
o nic oskarżać z wyjątkiem zarzutu spóźnienia się na miejsce zbrodni. Raz
jeszcze pozostaje mi zapewnić wszystkich zabranych, że szczerze ubolewam
nad tragedią, która miała tu miejsce.
- A jeśli następnym razem znów poważycie się na konfrontację z imperial-
nym inkwizytorem – dodałem – postarajcie się okazać nieco więcej szacun-
ku. Potrafię wiele zrozumieć i wybaczyć, ponieważ wiem, że większość
złych słów powodowana jest waszym gniewem i szokiem, niemniej jednak
moja cierpliwość nie jest nieograniczona... lecz nie moje kompetencje.
Odwróciłem się w stronę Carpela.
- Czy teraz, Wielki Strażniku, możemy porozmawiać ? Prywatnie, tak jak o
to uprzednio zabiegałem.

* * * * *

Udaliśmy się w ślad za latającym tronem Carpela do jego gabinetu,
pozostawiając za sobą szepczący ze wzburzeniem i grozą tłum. Tylko jeden
członek świty dygnitarza podążył za nami, wysoki jasnowłosy mężczyzna w
ciemnobrązowym mundurze, którego nie potrafiłem rozpoznać. Ochroniarz,
uznałem w końcu.
Carpel opuścił tron na dywan i przywołał ruchem dłoni panel kontrolny,
wysuwający się na żądanie z pobliskiej szklanej ściany. Nacisnął kilka przy-
cisków i część lamp w pomieszczeniu litościwie przygasła. Tym gestem dał
mi do zrozumienia, że zostanę potraktowany z właściwą powagą.

9

Machnął ręką zapraszając mnie do zajęcia miejsca na pobliskim krześle.
Aemos przystanął w półmroku za moimi plecami. Mężczyzna w brązowym
mundurze zajął miejsce przy oknie obserwując nas bez słowa.
- Co nastąpi teraz ? – zapytał Carpel.
- Oczekuję waszej całkowitej współpracy na czas śledztwa jakie zamierzam
tu przeprowadzić.
- Sprawa jest przecież zamknięta – powiedział mężczyzna w mundurze.
Nie odrywałem wzroku od oczu Carpela.
- Oczekuję dobrej woli w naszej kooperacji. Eyclone może nie żyć, ale on
był tylko czubkiem długiego ostrza, nadal niezwykle niebezpiecznego.
- O czym pan mówi ? – parsknął mundurowy.
Wciąż nie poświęciłem mu nawet krótkiego spojrzenia. Przewiercając
wzrokiem Carpela oświadczyłem:
- Jeżeli on odezwie się ponownie bez uprzedniego przedstawienia swej toż-
samości, wyrzucę go za okno. I nie zamierzam okna wcześniej otwierać.
- To oficer śledczy Fischig, Adeptus Arbites. Poprosiłem o jego obecność
w trakcie naszej rozmowy.
Przyjrzałem się uważnie człowiekowi w brązowym uniformie. Był silnie
zbudowanym mężczyzną z siateczką różowych szram szpecących okolice
mlecznobiałego oka. Ze względu na zdrową skórę i jasne włosy w pierwszej
chwili uznałem go za młodzieńca, teraz jednak spostrzegłem swój błąd. Był
w co najmniej tym samym wieku co ja.
- Oficerze śledczy – wstałem i skłoniłem się lekko.
- Inkwizytorze – odpowiedział tym samym gestem – Moje pytanie pozosta-
je aktualne.
Usiadłem z powrotem na krześle.
- Murdin Eyclone był realizatorem operacyjnym. Niezwykle błyskotliwym,
oddanym sprawie człowiekiem, jednym z najniebezpieczniejszych w mej
karierze. Upolowanie takiej zdobyczy w większości przypadków potrafi
unicestwić jej diabelskie plany. Jak mniemam, podobne wnioski potrafi pan
sformułować na podstawie własnych doświadczeń.
- Nazwał go pan realizatorem operacyjnym.
- Tutaj tkwiło źródło największego zagrożenia ze strony tego człowieka.
Wierzył, że najlepiej przysłuży się swym bluźnierczym władcom oferując
pomoc i usługi tajemnym sektom i kultom potrzebującym wsparcia. Nigdy
nie poczynił żadnych specyficznych paktów i aktów oddania wybranej z
Czterech Potęg. Poświęcał się wyłącznie realizacji planów stworzonych
przez innych. Jego operacja na Hubrisie jest elementem zaawansowanej
akcji będącej pomysłem innych ludzi. Zginął, a jego plany zostały pokrzy-
żowane i za to powinniśmy być wdzięczni losowi. Moja misja jednak tutaj
się nie kończy. Muszę po nici kończącej się na Eyclone, jego ludziach i
wszelkich skrawkach informacji pozostawionych przez niego na Hubrisie
dotrzeć do okrytych tajemnicą zleceniodawców tej zbrodni.
- W tym celu żądasz pełnej współpracy władz Hubrisu ? – zapytał Carpel.
- Władz, mieszkańców, lokalnych autorytetów, ciebie samego... To misja
najwyższej wagi. Czy chcesz odmówić pomocy ?
- Nie, sir, nie zamierzam ! – zastrzegł się pośpiesznie dygnitarz.
- Doskonale.
Carpel podał mi masywną odznakę w postaci złotej tarczy słonecznej.
Była ciężka i stara, osadzona w oprawce z wyprawionej czarnej skóry.
- Ta legitymacja zapewni ci wszelką pomoc, jakiej zażądasz. Posiadasz me
pełnomocnictwa. Wypełnij swe obowiązki gruntownie i szybko. W zamian
żądam dwóch przysług.
- Jakich ?
- Chcę wglądu we wszystkie uzyskane podczas śledztwa materiały. I wy-
razisz zgodę na to, by oficer śledczy towarzyszył twemu zespołowi.
- Pracuję własnym trybem...
- Fischig potrafi otwierać drzwi i rozwiązywać języki, których nie pokona
nawet rządowa odznaka. Potraktuj go jako lokalnego przewodnika.
A także twoje oczy i uszy, dodałem w myślach. Zdawałem sobie jednak
sprawę z ogromnej presji politycznej, pod jaką znajdował się Carpel, presji
wywieranej na nim przez żądnych pomsty arystokratów.
- Będę zaszczycony wsparciem z jego strony.
- Gdzie najpierw ? – zapytał Fischig prosto z mostu, z drapieżnym gryma-
sem na twarzy. Ależ oni pożądają krwi, pomyślałem. Chcieli dopaść za
wszelką cenę winowajców zbrodni lub przynajmniej partycypować w suk-
cesach mojego zespołu, by móc rzucić coś czekającemu niecierpliwie na
wyniki establishmentowi. Wiedzieli, że za kilka miesięcy reszta obudzonej
ze stanu wielomiesięcznej śpiączki społeczności rozliczy ich z postępów
śledztwa. Nie znalazłem powodów, dla których miałbym ich za to potępiać.
- Wpierw prosektorium – odparłem.

* * * * *

Eyclone sprawiał wrażenie śpiącego. Jego głowa została owinięta w
niemal komicznie wyglądający plastikowy worek zakrywający śmiertelną
aa

ranę. Rysy twarzy były spokojne, szpecił ją jedynie niewielki siniak przy
ustach.
Leżał na kamiennym postumencie w lodowatych podziemiach Arbites
Prosektorium. Jego towarzysze spoczywali wokół, na podobnych numero-
wanych postumentach. Byli to ci zabici, którzy nie odnieśli zbyt znaczących
obrażeń. Złożone pod jedną ze ścian plastikowe worki zawierające brejo-
watą substancję skrywały w swych wnętrzach szczątki morderców rozerwa-
nych na platformie startowej ogniem broni pokładowej wahadłowca.
Prosektorium rozświetlała zimna błękitna poświata jarzeniowych lamp, a
pokryte warstwą szronu wentylatory tłoczyły do wnętrza sali mroźne
powietrze wprost zza kopuły Słonecznego Domu. Przed zejściem do tych
podziemi Fischig zaopatrzył nas wszystkich w ogrzewane kombinezony.
Zaskoczyła mnie widoczna dbałość o odpowiednie zabezpieczenie zwłok
oraz fakt, że nikt ich nie dotknął, zgodnie z moim nakazem. Pomimo
pozornej prostoty tego zalecenia już nieraz w przeszłości wchodziłem w
zatargi z niecierpliwymi chirurgami żądnymi natychmiastowego przepro-
wadzenia sekcji.
Głównym intendentem prosektorium okazała się niska kobieta około
sześćdziesiątki o nazwisku Tutrone. Na starym i znoszonym ogrzewanym
kombinezonie nosiła czerwony plastikowy fartuch. W jednym jej oczodole
błyszczał metalicznie optyczny implant, w grzbiet prawej dłoni miała
wbudowany zestaw lśniących zimno ostrzy i miniaturową piłę tarczową.
- Zrobiłam wszystko zgodnie z pańskimi instrukcjami – oświadczyła pro-
wadząc nas w dół spiralnych schodów – Muszę zastrzec, że jest to
niezgodne z naszymi procedurami. Przepisy nakazują wykonanie badań po-
śmiertnych w jak najszybszym terminie, przynajmniej obdukcji zewnętrznej.
- Dziękuję za wyrozumiałość, intendentko. Nie zajmę ci wiele czasu, potem
będziesz mogła dopełnić protokołu.
Założyłem chirurgiczne rękawice i zacząłem krążyć wokół blisko dwu-
dziestu ciał dyktując uwagi i komentarze chodzącemu za mną Aemosowi. W
rzeczy samej oględziny zmarłych niewiele przyniosły efektów. Na pod-
stawie budowy ciała oraz pigmentu zidentyfikowałem kilku z nich jako
obcoświatowców, ale żaden ze złożonych w kostnicy trupów nie miał doku-
mentów ani podskórnych identyfikatorów. Nawet ich ubrania były czyste –
ktoś rozmyślnie spruł wszystkie metki i naszywki. Mógłbym co prawda
wszcząć osobne badania mające na podstawie składu chemicznego materiału
zidentyfikować producenta odzieży, ale oznaczałoby to gigantyczne marno-
trawstwo środków i czasu.
Na dwóch ciałach znalazłem świeże blizny zdradzające niedawne usu-
nięcie wszczepionych pod skórę ofiar identyfikatorów. Znakowanie takie nie
leżało w zwyczaju lokalnej społeczności, toteż uznałem, że obaj mężczyźni
pochodzą spoza Hubrisu. Ale skąd ? Setki imperialnych światów powszech-
nie stosowały tego rodzaju identyfikatory, a ich noszenie było normalnie
akceptowanym standardem. Ja sam posiadałem taki wszczep przez kilka lat
dzieciństwa, przed przybyciem Czarnej Arki, która zmieniła me życie.
Jedno z ciał miało na ramionach ślady po poparzeniu, niezbyt głębokie,
ale rozległe.
- Ktoś użył palnika termicznego w celu usunięcia gangsterskich tatuaży –
oświadczył Aemos.
Miał rację. Śledztwo nadal tkwiło w martwym punkcie.
Spojrzałem na Eyclone – obiekt, w którym pokładałem największe na-
dzieje. Z pomocą Tutrone rozebrałem denata do naga odkładając na bok roz-
cięte ubranie, równie anonimowe jak ubiory jego współpracowników. Prze-
wróciliśmy ciało na bok szukając... szukając czegokolwiek.
- Tutaj ! – powiedział Fischig pochylając się do przodu. Wskazał niewielki
tatuaż powyżej lewego pośladka.
- Serafin z Laoacusu. Stary symbol Chaosu. Eyclone zrobił ten tatuaż
dwadzieścia lat temu dla uczczenia swych byłych zleceniodawców. Stary
kult, stara sprawa. Nie ma związku z naszym dochodzeniem.
Fischig spojrzał na mnie podejrzliwie.
- Znasz tak dobrze tajemnice jego ciała ?
- Posiadam odpowiednie źródła informacji – odparłem. Nie chciałem wda-
wać się w bolesne wyjaśnienia. Eamanda, jedna z moich pierwszych współ-
pracownic, genialna, piękna, wytrwała. To ona zdobyła dla mnie tę wiedzę.
Od pięciu lat przebywała w azylu dla obłąkanych. W ostatnim przesłanym
mi raporcie znajdowała się informacja, że pomimo ścisłej opieki zdołała
własnoręcznie odgryźć i skonsumować swoje palce.
- Znakował się ? – zapytał Fischig – Pracując dla każdego nowego kultu
tatuował sobie na skórze symbol lojalności wobec zleceniodawcy ?
Oficer mógł mieć rację. Dlaczego sam o tym nie pomyślałem ? Zaczęliś-
my drobiazgowo badać ciało znajdując przynajmniej sześć wypalonych
blizn świadczących o usunięciu starych tatuaży. Za lewym uchem odkry-
liśmy pasek srebra wszyty pod skórę w formie Buboe Chaotica.
- To ? – zapytała Tutrone odgarniając chirurgicznym ostrzem włosy denata,
by nie zasłaniały wszywki.
- Stare, podobnie jak reszta.

10

Cofnąłem się kilka kroków od postumentu i zacząłem analizować gorącz-
kowo przebieg niedawnych wydarzeń. Kiedy zabijałem Eyclone, ten pró-
bował coś zdjąć z pasa, a przynajmniej takie wrażenie sprawiał swymi
chaotycznymi ruchami.
- Jego rzeczy osobiste ?
Leżały na blacie metalowego stolika obok postumentu. Laserowy pisto-
let, miniaturowy komunikator, wykładana macicą perłową skrzyneczka
zawierająca sześć tub obscury i zapalniczkę, karta kredytowa, zapasowe
baterie do broni, plastikowy klucz. Oraz pas z czterema kieszonkami.
Zacząłem opróżniać je po kolei: trochę lokalnych monet, malutki lasero-
wy nożyk, trzy paski wysokokalorycznej pasty do żucia, stalowy obcinacz
do paznokci, płynna obscura w strzykawce, mały notes elektroniczny. Po
którą z tych rzeczy mógł sięgać w obliczu nieuniknionej śmierci ? Nóż ?
Zbyt mały i nieporęczny przeciwko napastnikowi wpychającemu lufę swej
broni do gardła ofiary. Niemniej, Eyclone działał w desperacji.
Ale dlaczego nie sięgnął wówczas po tkwiący w kaburze pistolet ?
Może notes ? Podniosłem go i włączyłem, ale urządzenie zażądało poda-
nia kodu dostępu. Notes mógł skrywać w swym wnętrzu najrozmaitsze
mroczne sekrety, jednakże raczej nie po niego wyciągnąłby rękę człowiek
znajdujący się na krawędzi śmierci.
- Ślady nakłuć wzdłuż ramion – Tutrone kontynuowała oględziny zwłok.
Nakłucia nie wzbudziły mego zaskoczenia zważywszy na zasoby narko-
tyków odkryte w kieszeniach denata.
- Żadnych pierścieni ? Bransolet ? Kolczyków ?
- Nie.
Wyjąłem plastikowy worek z szuflady biurka i wsypałem do niego
wszystkie osobiste przedmioty Eyclone.
- Zamierzasz to zabrać inkwizytorze ? – zapytała Tutrone podnosząc wzrok
znad trupa.
- Oczywiście.
- Musiałeś go bardzo nienawidzić, prawda ? – odezwał się nagle Fischig.
- Co ?
Stał oparty o postument, ze skrzyżowanymi na piersiach rękami.
- Był zdany na twoją łaskę i wiedziałeś doskonale, że w jego umyśle kryje
się mnóstwo tajemnic, a mimo to rozwaliłeś mu czaszkę. Nie mam zastrze-
żeń moralnych w kwestii usankcjonowanego zabijania, ale wiem doskonale,
czym jest marnotrawstwo ołowiu. Czy to efekt wściekłości ?
- Jestem inkwizytorem. Nie kieruję się w działaniu wściekłością.
- Czym zatem ?
Jego cyniczny ton zaczynał mi działać na nerwy.
- Nie masz najmniejszego pojęcia o tym, jak niebezpieczny był ten
człowiek. Nie zamierzałem dać mu żadnej szansy.
- Jak dla mnie, nie wygląda na specjalnie groźnego – odparł Fischig mie-
rząc wzrokiem trupa.
- Mam coś ! – oświadczyła Tutrone. Podeszliśmy do niej pośpiesznie.
Pracowała lewą ręką, dzierżącą kilka ostrzy i próbników, jej cybernetyczne
palce poruszały się w sposób przywodzący na myśl złożone z wielu stawów
odnogi insekta.
- Palec wskazujący lewej dłoni. Jest nienaturalnie ciężki i sztywny –
podświetliła palec niewielkim skanerem.
- Ceramitowy paznokieć. Sztuczny. Wszczep.
- Co jest w środku ?
- Nie wiem. Zakłócony odczyt. Może jest... o, tutaj jest... miniaturowy
zatrzask otwierający. Potrzebuję czegoś do jego podważenia.
Zmieniła ustawienia swej cyberdłoni i wysunęła z zasobnika podłużne
metalowe narzędzie. Narzędzie przypominające...
...obcinacz do paznokci.
- Cofnąć się ! Cofnąć się ! – wrzasnąłem.
Zbyt późno. Tutrone nacisnęła zatrzask. Fałszywy paznokieć odskoczył
do tyłu i coś wypadło z pustej komory wewnątrz sztucznego palca. Srebrny
robak przypominający dżdżownicę śmignął w powietrzu niczym zerwany
naszyjnik.
- Gdzie to poleciało ?!
- Nie wiem – krzyknąłem wpychając ręką za siebie Aemosa i Tutrone –
Fischig, widzisz to ?
- Gdzieś tutaj – odpowiedział wyszarpując z kabury matowoczarny automa-
tyczny pistolet.
Sięgnąłem do własnej kabury i wtedy sobie przypomniałem, że oddałem
broń ciału Vibben. Chwyciłem leżący na stoliku chirurgiczny nóż.
Robak wślizgnął się z powrotem w obszar podłogi rozświetlony poświatą
lamp. Mierzył teraz dobry metr długości, a jego korpus miał kilka centy-
metrów grubości. Nie miałem pojęcia, jakiego rodzaju plugawa technologia
odpowiadała za tak szybko rozrost stwora. Ciało robaka składało się z
segmentowanego metalu, a pozbawiona oczu głowa była w zasadzie wielką
paszczą najeżoną ostrymi jak brzytwa kłami.
Tutrone krzyknęła, kiedy to coś rzuciło się w naszą stronę. Przycisnąłem

a

ją do posadzki i metaliczna smuga przeleciała nad naszymi głowami tra-
fiając prosto w ciało innego denata leżące na pobliskim postumencie. Roz-
legł się przerażający odgłos mlaskania i trzasku kości, po czym robal znik-
nął pod skórą zabitego.
Martwe ciało trzęsło się konwulsyjnie i miotało, ponad postumentem
wyrosła mgiełka rozdartej tkanki i drobin zakrzepłej krwi. Robak przegryzł
się przez zwłoki i spadł na posadzkę po drugiej stronie postumentu. Sekundę
później Fischig otworzył ogień i kilkoma pociskami strącił zmasakrowanego
trupa na podłogę. Robaka dawno już tam nie było.
- Mechanizm aktywowany przez dotknięcie – wymruczał Aemos – Bardzo
dyskretny, prawdopodobnie produkt obcej rasy. Broń strażnicza z wbudo-
wanym systemem zwiększania masy działającym w kontakcie z powietrzem
lub po ręcznej aktywacji, polująca w oparciu o rejestrator dźwięku...
- Więc zamknij się ! – rozkazałem. Wepchnąłem savanta i Tutrone do rogu
pomieszczania, po czym ruszyłem wraz z Fischigiem wzdłuż postumentów,
rozglądając się uważnie wokół.
Robak pojawił się znowu. Niemal mnie dopadł, zanim zdążyłem po-
chwycić wzrokiem srebrzysty błysk metalu. W ułamku sekundy pojąłem, że
właśnie taką śmierć gotował mi Eyclone. Tego stwora zamierzał uwolnić ze
schowka na lądowisku Grobowca Dwa-Dwanaście.
To mój gniew pozbawił go wtedy ostatniej szansy przeżycia. Pchnąłem
przed siebie ręką i ostrze noża trafiło prosto w rozwartą paszczękę robaka.
Impet zderzenia ze stworem zwalił mnie z nóg. Dwumetrowa już bestia z
ciężkiego metalu miotała się szaleńczo na końcu mego noża niczym żywy
bicz.
Nad głową gwizdnęły mi pociski. Fischig próbował trafić robaka z pisto-
letu.
- Zabijesz mnie ! – wrzasnąłem.
- Trzymaj to !
Z przerażającym metalicznym chrzęstem robak zaczął rozgryzać ostrze i
rękojeść noża przysuwając się w kierunku mojej dłoni.
Tutrone wyrosła nade mną, wspólnymi siłami powlekliśmy wijącego się
stwora w stronę pustego postumentu. Włączyła tarczową piłę wbudowaną w
jej cyberdłoń i przeciągnęła wirującym ostrzem po lśniącym karku robaka.
Odcięty odwłok wciąż rzucał się spazmatycznie. Intendentka chwyciła go
i wrzuciła z odrazą do pełnego kwasu zbiornika, odpowiedzialnego za
usuwanie organicznych śmieci. Sycząca głowa stwora cały czas gryząca
resztki noża powędrowała do kadzi w ślad za resztą bestii.
Staliśmy w czwórkę przy zbiorniku obserwując rozpuszczający się
srebrzysty metal.
Spojrzałem kątem oka na Tutrone i Fischiga.
- Już wiem, kogo z was nie chciałbym mieć za przeciwnika – wymru-
czałem.
Intendentka roześmiała się cicho. Fischig nic nie powiedział.

* * * * *

- Co to było ? – zapytał mnie Aemos, kiedy wiozący nas ślizgacz mknął
ulicami w kierunku komendy Adeptus Arbites.
- Więcej potrafiłbyś wydedukować niż usłyszeć ode mnie – odparłem – Bez
wątpienia dar wręczony Eyclone przez jego władców.
- Jacy władcy tworzą takie rzeczy ?
- Potężni, Aemosie. Ci najgorsi.

* * * * *

Nasza wizyta w spartańskich biurach Arbites nie trwała długo. Na moje
żądanie Fischig wezwał do gabinetu Magosa Palestemesa, najwyższego
przełożonego techmagów zajmujących się kriogeniką.
Magos rzucił okiem na pojemnik ustawiony w centrum pokoju.
- Nie mam pojęcia, co to takiego – oświadczył.
- Dziękuję, to wszystko – podziękowałem mu szybko i odwróciłem się do
Fischiga – Proszę natychmiast odesłać ten obiekt na pokład mojego statku.
- To jest kluczowy dowód... – zaczął protestować.
- Dla kogo pracujesz, Fischig ?
- Dla Imperatora.
- Im szybciej zaczniesz go z mną utożsamiać, tym mniej błędów popełnisz.
Wykonaj polecenie.

* * * * *

Hadam Bonz czekał na nas w pokoju przesłuchań. Został rozebrany do
naga, ale Fischig zapewnił mnie, że w jego ubraniu nie znaleziono żadnych
istotnych przedmiotów.
Bonz był najemnikiem obezwładnionym przez mnie w komorze krioge-
neratora, jedynym członkiem zespołu Eyclone, który przeżył dramatyczną

aa

11

noc. Jego twarz opuchła po moim ciosie. Pilnującym go funkcjonariuszom
podał jedynie swe personalia.
Wszedłem do celi wraz z Fischigiem i Aemosem. Pomieszczenie było
niewielkie, o kamiennych ścianach. Przerażony Bonz siedział przykuty kaj-
dankami do metalowego krzesła.
Miał wszelkie powody ku temu, by czuć przerażenie.
- Opowiedz mi o Murdinie Eyclone – zażądałem.
- O kim ? – mentalne więzy Eyclone przestały już działać, w oczach więź-
nia ponownie pojawiły się ślady emocji. Wyglądał na zmieszanego, naj-
wyraźniej nie rozumiał pytania.
- Zatem opowiedz mi o ostatniej rzeczy, którą pamiętasz.
- Byłem na Thracian Primaris. To mój dom. Jestem ładowaczem w dokach.
Szedłem do knajpy z przyjacielem. To wszystko, co pamiętam.
- Przyjacielem ?
- Nadzorcą dokerów Wynem Eddonem. Byliśmy chyba trochę pijani.
- Czy Eddon wspominał ci o Eyclone ?
- Nie. Posłuchaj, gdzie ja jestem ? Te skurwiele nie chcą mi nic powiedzieć.
O co mnie oskarżacie ? Uśmiechnąłem się złowieszczo.
- Na początek o zamach na moje życie.
- A kim ty jesteś ?
- Imperialnym inkwizytorem.
W ułamku chwili bez reszty stracił nad sobą panowanie. Krzyczał, pła-
kał, błagał o litość, zasypywał nas potokiem całkowicie bezużytecznych in-
formacji.
Od początku pewien byłem, że nic z niego nie wyciągniemy. Ogłupiony
mesmerycznie niewolnik, wybrany ze względu na swoje przymioty fizycz-
ne, nic nie pamiętający. Mimo to przez dwie godziny kontynuowaliśmy
przesłuchanie. Fischig powoli opuszczał dźwignię wentylatora tłoczącego
do celi mroźne powietrze z zewnątrz Słonecznego Domu. Ukryci w ogrze-
wanych kombinezonach, powtarzaliśmy raz za razem te same pytania.
Kiedy ciało Bonza przymarzło do metalowego stołka, wiedziałem już, że
dalsze wypytywanie nie ma sensu.
- Ogrzejcie go i dobrze nakarmcie – polecił Fischig swym podwładnym
wychodząc z celi – Wyrok śmierci zostanie wykonany o świcie.
Nie zapytałem, czy termin ten jest związany z cyklem dziennym w har-
monogramie Arbites czy też egzekucja miała się odbyć dopiero za sześć
miesięcy, o świcie pierwszego dnia Odwilży.
Było mi to obojętne.

* * * * *

Fischig pozostawił nas samych sobie, toteż wspólnie z Aemosem zjadłem
obiad w małym bistro położonym niemal dokładnie pod wiszącą u szczytu
kopuły plazmową baterią. Jedzenie było pozbawione smaku, ponieważ
pochodziło z odmrożonych racji żywnościowych, ale przynajmniej było
gorące. Małe fontanny tworzyły migotliwe ściany wokół lokalu, dzięki
czemu promienie sztucznego słońca tworzyły w jego wnętrzu plątaninę
tęczowych pasm powietrza. W tym żałobnym dniu nikt oprócz nas nie
posilał się w pustym bistro.
Aemos miał dobry humor. Gadał bez przerwy analizując na głos wszelkie
potencjalne możliwości rozwoju śledztwa. Oprócz irytującego charakteru
savant posiadał też genialny umysł. Konsumował rybę z ryżem studiując
jednocześnie ekran włączonego notesu.
- Przyjrzyjmy się długościom transmisji Eyclone namierzonych przez
Lowinka, nadanych z Hubrisa i tutaj przyjętych.
- Wszystkie są zakodowane. Lowink nie złamał jeszcze szyfru.
- Tak, tak, ale popatrz na czas ich nadawania. Ta dla przykładu... osiem
sekund... to ze statku na orbicie... czas jej nadania pokrywa się idealnie z
przewidywanym okresem pobytu na orbicie tajemniczego statku Eyclone.
Ale tutaj... w czasie walk ostatniej nocy. Transmisja trwająca dwanaście i
pół minuty. Musi pochodzić z innego systemu.
Nabiłem na widelec podłużny kawałek mięsa i podniosłem jedzenie do
ust. Nigdy wcześniej nie poświęcałem uwagi szczegółom związanym z
astropatycznymi transmisjami.
- Dwanaście i pół, jesteś pewien ?
- Lowink to potwierdził.
- Co zatem daje nam znajomość czasu transmisji ?
Aemos uśmiechnął się widząc rosnące zadowolenie na mej twarzy.
- Trzy światy. Wszystkie położone między jedenastoma, a piętnastoma
minutami transferu astropatycznego na Hubris. Thracian Primaris, Kobalt II
i Gudrun.
Thracian Primaris nie budziło mego zaskoczenia. W tym miejscu
podjęliśmy trop Eyclone, stamtąd przylecieliśmy na Hubris. Tam też,
zgodnie z zeznaniami Bonza, zbrodniarz zwerbował przynajmniej część
swych pomocników.
- Kobalt się nie liczy, już sprawdziłem. To mała imperialna stacja moni-

aaaa

toringu. Ale Gudrun...
- Pierwszoliniowy świat kupiecki. Stara kultura, stare rody...
- Stare trucizny – dokończył z uśmiechem Aemos. Otarłem rękawem usta.
- Czy możemy uzyskać większą pewność ? - Czy możemy uzyskać większą
pewność ?
- Lowink nad tym pracuje. Kiedy już złamiemy szyfr, będziemy wiedzieli.
- Gudrun – wymruczałem do siebie samego.
Tkwiący w mym uchu komunikator pisnął cichutko. Zgłosił się Betan-
core.
- Słyszeliście kiedyś o czymś zwącym się Pontius ?
- Nie. Dlaczego pytasz ?
- Ja też nie słyszałem, ale Lowink odczytał część starych transmisji. Kilka
tygodni przed przylotem Eyclone ktoś nadał wiadomości z identycznego
źródła do lokacji w Słonecznym Domu. Ich treść w zasadzie ogranicza się
do informacji o planowanym przesłaniu Pontiusa. Mnóstwo niejasności i
niedomówień w tekście.
- Znasz tę lokację ?
- A jak myślisz, po co nas zatrudniasz ? Promenada Odwilży 12011, pod
zachodnią częścią kopuły. Dzielnica dla zamożniejszej grupy społeczeństwa.
Arystokratyczna enklawa.
- Jakieś nazwiska ?
- Nie, byli bardzo ostrożni w tej kwestii.
- Już ruszamy.
Wstaliśmy pośpiesznie od stołu. W wejściu tkwił nieruchomo Fischig.
Miał na sobie kamizelkę przeciwodłamkową, opancerzony karapaks i ciężki
hełm Arbites z przysłaniającą twarz przyłbicą. Muszę przyznać, że swym
wyglądem robił należne wrażenie.
- Wybiera się pan gdzieś beze mnie, inkwizytorze ?
- Mówiąc szczerze, właśnie zamierzałem cię poszukać. Zabierz nas na Pro-
menadę Odwilży.

12

Rozdział IV

Szaleńcza podróż przez Słoneczny Dom.

Promenada Odwilży 12011.

Przesłuchanie Saemona Crotesa.

Najzamożniejsi Hubryci posiadają zimowe pałace na zachodnich
krańcach Słonecznego Domu. Oficer śledczy Fischig wyjaśnił nam, że w ten
sposób celebrują zarówno światłość jak i mrok. W wystających poza kopułę
ścianach jaskrawo oświetlonych domów znajdują się chronione przesuw-
nymi płytami okna, pozwalające kontemplować pogrążony w ciemności
długiej nocy krajobraz planety. Aemos zasugerował mi, że zwyczaj ten bez
wątpienia posiada religijne korzenie.
Fischig wyłączył pokładowy system nawigacyjny ślizgacza i zwiększył
pułap lotu śmigając ponad ulicznymi korkami. Ciężki antygrawitacyjny po-
jazd mknął między szklanymi wieżycami budynków kierując się na zachód.
Jestem pewien, że oficer umyślnie prowadził w tak karkołomny sposób.
Przypięty pasami do tylnego fotela Aemos zamknął oczy i mamrotał coś
płaczliwie pod nosem. Siedziałem z przodu, w kokpicie, obok Fischiga.
Kątem oka dostrzegałem drapieżny uśmieszek na jego ustach, ledwie wi-
doczny spod dolnej krawędzi przyłbicy hełmu.
Ślizgacz był standardowym imperialnym modelem w barwach matowego
brązu, zdobiły go emblematy w postaci solarnej tarczy oraz insygnia Arbites
i numer ewidencyjny na ogonie. Solidnie opancerzony pojazd poruszał się
niezgrabnie i opornie, antygrawitacyjny napęd z trudem utrzymywał go w
powietrzu. Przed moim fotelem wisiał na obrotowym zaczepie ciężki bolter.
Rozglądając się wokół dostrzegłem rząd automatycznych strzelb tkwiących
w stojaku za tylnymi fotelami.
- Daj mi jedną z nich ! – krzyknąłem ponad świstem powietrza i rykiem
motorów.
- Co ?
- Potrzebuję broni !
Fischig skinął głową i wstukał kod na małym panelu wbudowanym w
szczyt drążka sterowego. Przeźroczysta płyta chroniąca stojak przez dostę-
pem ze strony niepożądanych osób rozsunęła się natychmiast.
- Weź sobie jedną !
Aemos podał mi strzelbę. Zacząłem ładować do komory naboje.

* * * * *

Promenada Odwilży wyrosła przed nami znienacka – konstrukcja tara-
sów i luksusowych apartamentów o ścianach ze szkła oraz ceramitu, wbudo-
wana bezpośrednio w krzywiznę kopuły. Lecieliśmy teraz nisko nad pięk-
nymi ogrodami, podmuch powietrza kołysał wierzchołkami palm i ozdob-
nych krzewów.
Fischig pociągnął za jedną z dźwigni i rotory ślizgacza zmieniły tryb
pracy opuszczając pojazd na szeroką platformę parkingową, jakieś osiem
pięter nad poziomem miasta.
Wyskoczył z kokpitu sprawdzając swoją strzelbę. Ruszyłem za nim.
- Zostań w środku – poleciłem Aemosowi. Nie potrzebował dalszej zachęty.
- Jaki adres ? – zapytał Fischig.
- 12011.
Pobiegliśmy wzdłuż platformy przeskakując kwietniki i niskie barierki.
Budynek 12011 miał przeszklony fronton, do środka prowadziły wielkie
drzwi wykonane z lustrzanych płyt. Fischig podniósł ostrzegawczo dłoń i
wyjął z kieszonki na pasie monetę. Cisnął ją w powietrze ponad chodnik
prowadzący do drzwi. W ułamku sekund dziewięć wystrzelonych z różnych
miejsc wiązek lasera rozbiło monetę na atomy.
Fischig włączył swój komunikator.
- Oficer śledczy Fischig do centrum kontroli Arbites, odbiór.
- Słucham, oficerze śledczy.
- Podłączcie się do centralki domu 12011 na Promenadzie Odwilży i
zgaście automatyczne systemy obronne. W trybie natychmiastowym.
Chwila ciszy.
- Autoryzacja potwierdzona.
Fischig zrobił krok do przodu. Złapałem go za ramię, po czym rzuciłem
w stronę drzwi własnym pieniążkiem.
Moneta odbiła się dwa razy od bazaltowego tarasu i znieruchomiała.
- Wolałem się upewnić – wyjaśniłem.
Podkradliśmy się z obu stron lustrzanych drzwi. Fischig spróbował je
pchnąć, ale nawet nie drgnęły. Cofnął się kilka kroków do tyłu, najwyraźniej
zdecydowany rozbić je strzałami z broni palnej.
- To armapleks – syknąłem stukając knykciami w powierzchnię lustrzanej
płyty – Nie bądź głupcem.

Sięgnąłem po noszony przy sobie worek z drobiazgami Eyclone i zaczą-
łem grzebać w nim szukając laserowego nożyka. Natrafiłem palcami na
plastikowy klucz.
Szanse niewielkie, lecz cóż szkodzi spróbować – jak mawiał mój mentor,
inkwizytor Hapshant.
Wsunąłem klucz do zamka i drzwi pojechały w górę przesuwając się na
metalowych szynach.
Zastygliśmy w bezruchu. Z głębi budynku dobiegał zapach egzotycznych
aromatów i dźwięki symfonicznej muzyki.
- Adeptus Arbites ! Przedstawcie swoją tożsamość ! – krzyknął Fischig, a
wbudowany w jego hełm wzmacniacz spotęgował wezwanie.
Mieszkańcy domu niemal natychmiast na nie odpowiedzieli.
Serie z broni automatycznej zerwały jedną z prowadnic drzwiowych,
rozwaliły kilka donic z kwiatami stojących na tarasie i ścięły maszt sygna-
lizacyjny na platformie lądowiska.
- Zróbmy to po waszemu ! – wrzasnął Fischig i padł na brzuch strzelając w
otwór wejściowy do budynku ze swej strzelby. Huk śrutowego automatu był
ogłuszający.
Wdrapałem się po rynnie na balkon na drugim piętrze, przewieszona
przez ramię strzelba obijała mi się o plecy. W dole słyszałem wściekłą kano-
nadę.
Wpadłem przez zakryte draperią drzwi balkonowe do sypialni.
W pokoju było gorąco i ciemno, wszędzie królował kolor czerwieni. Z
ukrytych głośników płynęła łagodna muzyka. Pościel na łóżku leżała w nie-
ładzie. W jednym rogu, na kredensie, stał przenośny komunikator. Podesz-
łem do niego studiując panel kontrolny. Echo wystrzałów Fischiga i jego
przeciwników dobiegało z dolnego piętra niczym dźwięk odległej burzy.
Dziewczyna wybiegła z bocznego pomieszczenia, prawdopodobnie ła-
zienki, krzyknęła ze strachu na mój widok. Była naga, toteż natychmiast
sięgnęła po leżące w zasięgu jej ręki prześcieradło.
Wymierzyłem w nią lufę strzelby.
- Ilu was jest ?
Zakrztusiła się i potrząsnęła głową.
- Inkwizycja – wysyczałem – Ilu was jest ?
Zaczęła chlipać i kręcić ponownie głową.
- Zostań tutaj. Wejdź pod łóżko, jeżeli możesz.
W sąsiednim pomieszczeniu usłyszałem jakieś hałasy. Ktoś wołał głośno
czyjeś imię.
- Nie odpowiadaj – rozkazałem płaczącej dziewczynie.
Podkradłem się ostrożnie do niedomkniętych drzwi łazienki. Sączyło się
zza nich światło i kłęby wodnej pary, powietrze przesycał zapach olejków
do kąpieli. Wołanie ucichło.
Był przezorny, muszę mi to przyznać. Nie rzucił się bezmyślnie do przo-
du strzelając do wszystkiego, co się rusza.
Stojąc obok framugi pchnąłem lekko lufą strzelby drzwi. Niemal zaraz
pięć kul przebiło z hukiem drewnianą płytę.
Padłem na kolana i posłałem trzy pociski w szczelinę między drzwiami i
framugą.
- Inkwizycja ! Rzuć broń !
Dwie kolejne kule przedziurawiły powierzchnię drzwi.
Odtoczyłem się od wejścia do łazienki i stanąłem na ugiętych nogach
mierząc w drzwi ze strzelby.
- Wyjdź stamtąd ! – zawołałem używając mentalnego nacisku.
Wielki wytatuowany nagi mężczyzna wytoczył się z łazienki. Połowa
jego twarzy była ogolona, drugą połowę pokrywała biała warstwa kremu. W
jednej ręce wciąż ściskał automatyczny pistolet Tronsvasse HP.
- Rzuć broń na podłogę – poleciłem.
Zawahał się jakby moja moc nie zdołała nim do końca zawładnąć. Żelaz-
na wola godna uznania, pomyślałem. Nie mogłem zaryzykować.
Lufa pistoletu zaczynała się już podnosić w moją stronę, gdy wypaliłem
mu prosto w częściowo ogoloną twarz posyłając drgające ciało z powrotem
do łazienki.
Dziewczyna wciąż klęczała naga za skrajem łóżka, drżąc konwulsyjnie.
Zaskoczył mnie nieco fakt, że nie wyskoczyła z kryjówki na dźwięk mego
mentalnego rozkazu. Obróciłem się na pięcie w jej kierunku.
- Jak się nazywasz ?
- Lise B.
- Pełna tożsamość ! – warknąłem. Nie koncentrowałem na niej uwagi, ale
czułem coś dziwnego w tej kobiecie. W jej aurze. W jej tonie.
- Alizebeth Bequin ! Dziewczyna do towarzystwa ! Pracuję w Słonecznym
Domu od czterech Uśpień !
- Co tutaj robisz ?
- Zapłacili z góry ! Chcieli się zabawić ! Och, bogowie... – głos jej się zała-
mał, usiadła na łóżku.

- Ubierz się. Zostań tutaj. Będę chciał z tobą porozmawiać.

Podszedłem do drzwi wyjściowych pokoju i spojrzałem za próg. W dole

a

13

wiodących na parter schodów migały płomienie wylotowe broni. Ponad
kanonadą górowały ludzkie krzyki.
Widząc w progu moją sylwetkę ktoś zaczął biec w górę schodów.
- Wylk ! Wylk ! Znaleźli nas ! Zna... – na moment przed zdemaskowaniem
mej prawdziwej tożsamości powaliłem oszołomionego człowieka kolbą
broni. Spadł z piętra niczym worek kamieni.
Dwa pociski wbiły się w ścianę pokoju tuż przy futrynie. Cofnąłem się z
powrotem do wnętrza łazienki ściskając kurczowo strzelbę.
Kolejne pociski przebiły ścianę nad łóżkiem. Bequin krzyknęła przeraź-
liwie i wślizgnęła się za mebel. Odpowiedziałem ogniem wyrywając dwie
wielkie dziury w drzwiach wejściowych.
Dwaj mężczyźni wpadli do sypialni, zdeterminowani i ogarnięci szaleń-
stwem bitewnej gorączki. Ubrani byli w lekkie stroje. Jeden trzymał lasero-
wy pistolet, drugi automatyczny karabin.
Zabiłem posiadacza lasera jednym śrutowym ładunkiem, który cisnął je-
go ciało na ścianę sypialni. Facet z karabinem zaczął strzelać ogniem ciąg-
łym, szatkując kulami pościel łóżka. Rzuciłem się na podłogę pośród desz-
czu podartego materiału, rozbitych luster i rozłupanych kawałków drewna.
Tocząc się po podłodze desperacko szukałem osłony.
Mój niedoszły zabójca przewrócił się twarzą do przodu, prosto na łóżko.
Dziewczyna wyciągnęła z podstawy jego karku ostrze długiego noża.
- Uratowałam ci życie – oświadczyła – To stawia mnie w lepszym świetle,
prawda ?

* * * * *

Kazałem jej pozostać w sypialni i z przestraszonego wyrazu twarzy po-
jąłem, że zastosuje się bez sprzeciwu do otrzymanego polecenia.
Wszedłem na szczyt schodów. Piętro niżej panowała cisza.
- Fischig ? – rzuciłem do komunikatora.
- Zejdź – odparł krótko.
Kręte schody prowadziły w dół do rozległego pomieszczenia. W powiet-
rzu wciąż unosiły się kłęby gęstego dymu, uciekające na zewnątrz przez
uchylone lustrzane drzwi wyjściowe. Sztuczne światło dzienne Słonecznego
Domu sączyło się przez drzwi w przeciwnym kierunku, tworząc w zady-
mionym pokoju migotliwą siateczkę promieni. Przeciwną ścianę sali stano-
wiła segmentowana pokrywa będąca bez wątpienia przesuwaną kurtyną. Jej
uruchomienie odsłoniłoby widoczną za pancernymi oknami zimową pano-
ramę Hubrisu.
Dziesiątki pocisków zdemolowały całkowicie ekskluzywny wystrój po-
mieszczenia. W różnych miejscach podłogi leżało nieruchomo pięć ciał.
Fischig sadowił właśnie szóstego mężczyznę na wysokim fotelu z poręcza-
mi. Więzień, postrzelony w prawe ramię, krzyczał z bólu i jęczał. Fischig
przykuł go do mebla.
- Co na górze ? – zapytał nie podnosząc wzroku.
- Czysto – odparłem obchodząc pomieszczenie, oglądając zwłoki i porzu-
cone w nieładzie przedmioty.
- Znam niektórych z nich – oświadczył śledczy – Tych dwóch przy oknie.
Miejscowi, laboranci niskiego stopnia. Ciążyła na nich długa lista zarzutów
kryminalnych.
- Wynajęte mięśniaki.
- Ulubiona taktyka twojego Eyclone. Reszta pochodzi spoza świata.
- Znalazłeś ich dokumenty ?
- Nie, to tylko przeczucie. Żaden z nich nie ma identyfikatorów i papierów.
- Co z tym ? – podszedłem do skutego więźnia. Mężczyzna kaszlał i jęczał,
przewracał oczami. O ile nie korzystał z podnoszących siłę narkotyków lub
ukrytych wszczepów bojowym, nie można go było zaliczyć do kategorii
najemnych mięśni. Był starszy wiekiem, chudy, o pomarszczonej twarzy.
- Nie zabiłbyś kogoś takiego z miejsca, prawda ? – zapytałem Fischiga.
Oficer uśmiechnął się lekko zadowolony z mojego spostrzeżenia.
- Ja... ja mam prawa ! – wyrzucił z siebie więzień.
- Znajdujesz się w mocy Inkwizycji – pouczyłem go zimnym tonem - Nie
posiadasz żadnych praw.
Umilkł przestraszony.
- Obcoświatowiec – zauważył Fischig. Podniosłem pytająco brew.
- Akcent – dodał.
Sam nigdy bym tego nie zauważył. Oto jeden z powodów, dla których
staram się zawsze zatrudniać na czas śledztw miejscowych, nawet takich
potencjalnych mącicieli jak oficer śledczy Fischig. Moja praca wiąże się z
podróżami na różne światy, to zaś oznacza kontakty z różnymi kulturami.
Nieznaczne różnice dialektów czy slangów wciąż uchodzą mej uwadze, ale
Fischig wyłapał to od razu. I prawdopodobnie miał rację. Jeśli to był przy-
wódca grupy, jeden z poruczników Eyclone, bez wątpienia musiał pocho-
dzić z innego świata.
- Jak się nazywasz ? – zapytałem.
- Nie będę odpowiadał.

- Więc nie będziemy opatrywać twojej rany.
Potrząsnął głową. Rana była poważna i wyraźnie cierpiał z jej powodu,
ale stawiał opór. Zyskałem pewność, że człowiek ten musiał przewodzić
rozbitej grupie spiskowców. Nie drżał już i nie jęczał. Bez wątpienia wpra-
wił się w mentalny trans łagodzący ból, pewnie wyuczony przez Eyclone.
- Psioniczne sztuczki niewiele ci pomogą – oświadczyłem – Jestem w tej
kwestii znacznie lepszy od ciebie.
- Pieprz się.
Spojrzałem z ukosa na Fischiga.
- Odsuń się nieco – słysząc polecenie zrobił kilka kroków do tyłu.
- Powiedz mi, jak się nazywasz – zażądałem używając mocy. Człowiek na
fotelu drgnął spazmatycznie.
- Saemon Crotes – wysapał.
- Godwyn Fischig – wyrzucił z siebie oficer śledczy. Zaczerwienił się sły-
sząc własne słowa i odszedł pośpiesznie w odległy kąt pokoju.
- Dobrze, Saemonie Crotesie, skąd pochodzisz ? – zapytałem ponownie,
tym razem nie ubiegając się już do mentalnego nacisku. Z doświadczenia
wiedziałem, że wolę ofiary zmiękcza dostatecznie mocno pierwszy cios.
- Thracian Primaris.
- Co tutaj robiłeś ?
- Jestem przedstawicielem handlowym Gildii Kupieckiej Sinesias.
Nazwa ta nie była mi obca. Gildia Sinesias należała do największych
organizacji kupieckich w sektorze, posiadała placówki na ponad setce impe-
rialnych światów i spore wpływy wśród lokalnej arystokracji. Do niej też
należał, zgodnie z informacjami udzielonymi mi rano przez Betancore, jeden
z kupieckich kliprów parkujących w Słonecznym Domu.
- Jaka misja sprowadziła cię na Hubris ?
- Standardowe zadanie. Przedstawicielstwo handlowe.
- W czasie Uśpienia ?
- Handel nigdy nie zamiera całkowicie. Długoterminowe kontrakty zawarte
z władzami tego świata wymagają regularnych osobistych wizyt.
- Czy w razie takiej konieczności Gildia potwierdzi twe zeznania ?
- Oczywiście.
Zacząłem okrążać fotel więźnia.
- Co sprowadziło cię tutaj, do tych prywatnych apartamentów ?
- Zostałem zaproszony.
- Przez kogo ?
- Nambera Wylka, miejscowego kupca. Zaprosił mnie na uroczystość pół-
metka Uśpienia.
- Mieszkanie jest zarejestrowane na Nambera Wylka – dodał Fischig – To
rzeczywiście tutejszy kupiec. Ma czystą kartotekę.
- Co z Eyclone ? – zapytałem Crotesa spoglądając mu w oczy. Dostrzegłem
w nich błysk strachu.
- Z kim ?
- Z Murdinem Eyclone. Twoim prawdziwym zleceniodawcą. Nie każ mi
powtarzać tego pytania.
- Nie znam żadnego Eyclone ! – w jego zaprzeczeniu nie wychwyciłem
fałszu. Lecz mógł nie znać Eyclone pod jego prawdziwymi personaliami.
Przyniosłem sobie drugie krzesło i usiadłem naprzeciw więźnia.
- W twojej opowieści pełno jest nieścisłości. Zostałeś znaleziony w towa-
rzystwie spiskowców powiązanych z planetarną konspiracją, obciążonych
zarzutem masowego ludobójstwa. Możemy kontynuować to przesłuchanie w
znacznie mniej komfortowych warunkach, możesz też jednak zyskać mą
przychylność dzięki uczciwej kooperacji.
- Ja... nie wiem, co... co powiedzieć...
- Cokolwiek wiesz. Na początek może coś o Pontiusie ?
Na twarzy więźnia pojawił się dziwny grymas. Poruszył szczęką próbu-
jąc coś powiedzieć. Zadrżał. Rozległ się miękki trzask i głowa Crotesa opad-
ła bezwładnie na jego pierś.
- Tronie Światła ! – wrzasnął zszokowany Fischig.
- Cholera – dodałem podnosząc za brodę głowę kupca. Nie żył. Eyclone
asekurował się pozostawiając w ciałach swych współpracowników ukryte
pułapki, aktywowane mentalnie przez nieświadomą zagrożenia ofiarę. Sło-
wo „Pontius” bez wątpienia było takim właśnie aktywatorem.
- Samobójstwo. Zaprogramowane psionicznie.
- Więc niczego się nie dowiedzieliśmy ?
- Nie wiemy ? Czyżbyś nie słuchał ? Na początek wiemy, że Pontius to ich
najczujniej strzeżony sekret.
- To powiedz mi coś o nim.
Właśnie zamierzałem zwieść go wykrętną odpowiedzią, gdy ceramitowa
kurtyna chroniąca pokój przed upiornym mrozem Hubrisu wyleciała w
powietrze. Ukryte ładunki eksplodowały równocześnie i szczątki pokrywy
wyleciały w mrok zimowej nocy. Siła wybuchu rzuciła nami o podłogę.
Milisekundę później roztrzaskane drobiny pancernego szkła wpadły z
powrotem do pokoju niesione potwornym pędem śnieżycy szalejącej na
zewnątrz – bilion malutkich i ostrych jak brzytwa igiełek.

14

Rozdział V

Odkryty trop.

Glawowie z Gudrun.

Nieoczekiwane towarzystwo.

Ogłuszony wybuchem, zdążyłem złapać Fischiga za ramię i pchnąć go
na taras przed budynkiem. Przetoczyliśmy się w ostatniej chwili pod opa-
dającymi z góry awaryjnymi drzwiami, osadzonymi w szynach wewnątrz
ściany. Leżeliśmy na plecach, dyszący ciężko i na wpół oślepieni, a gorące
światło sztucznego słońca ogrzewało nasze przenicowane lodowatym doty-
kiem zimy ciała.
We wszystkich rezydencjach wzdłuż Promenady wyły syreny i klaksony
alarmowe. Jednostki Arbites były już w drodze do dzielnicy.
Pozbieraliśmy się z tarasu. Nasze ubrania oraz nadzwyczajny łut szczęś-
cia ochroniły nas przed najgorszymi efektami szklanej burzy, ale i tak
miałem głębokie rozcięcie na lewym policzku wymagające zszycia, Fischig
zaś krwawił z rany na udzie przebitym podłużnym fragmentem szkła. Reszta
obrażeń okazała się na szczęście powierzchowna.
- Ładunek z opóźnionym zapłonem ? – zapytał oficer śledczy.
- Detonatory zostały uruchomione tym samym spazmem, który zabił
Crotesa.
Fischig rozejrzał się wokół i podniósł z tarasu jedną ze swoich rękawic.
Widziałem, że myślał intensywnie. Jego twarz przybrała barwę popiołu,
zapewne z powodu szoku. Uznałem, że powoli zaczyna do tego człowieka
docierać świadomość ogromnych możliwości naszych przeciwników. Już
potworna zbrodnia w Grobowcu Dwa-Dwanaście pozwalała oszacować
skalę działania tej przestępczej grupy, ale Fischig najwyraźniej nie zwrócił
na to wcześniej należnej uwagi. Teraz wreszcie zrozumiał, że przyszło nam
zmierzyć się z ludźmi fanatycznie oddanymi zbrodniczej ideologii, zdecy-
dowanych walczyć aż do śmierci. Pojął też, jak brutalnie ludzie ci potrafią
działać, by zatrzeć swoje ślady, nie cofając się przed użyciem broni
mentalnych oraz psionicznie programowanych pułapek. Metody te mówiły
wiele o zasobach spiskowców oraz ich efektywności.
Zespoły bojowe Arbites weszły do budynku i zabezpieczyły go w czasie,
gdy medyczni serwitorzy opatrywali nasze obrażenia. Funkcjonariusze
wypro-wadzili na taras przemarzniętą do szpiku kości Bequin. Owinięta
była szczelnie w ścienne narzuty, a jej twarz przybrała niebieskawej barwy z
wyziębienia. Po okazaniu swej odznaki poleciłem odwieźć ją do aresztu.
Drżąc spazmatycznie nie zdołała wykrztusić ani słowa.
Wróciliśmy z Fischigiem do rezydencji po uprzednim założeniu
ogrzewanych kombinezonów. Pracujący przy rozbitym oknie inżynierzy
oszacowali, że naprawa pokrywy potrwa jeszcze dwie do trzech godzin.
Opuściliśmy oświetlony jaskrawo taras przechodząc przez trzy przenośne
śluzy do mrocznego wnętrza budynku. Tylna ściana pokoju znikła, dzięki
czemu mogliśmy spojrzeć prosto w czystą mroźną noc Hubrisu, z rzadka
rozjaśnianą światełkami rozstawionych wokół Słonecznego Domu lamp
ostrzegawczych. Kolejny raz zostałem wystawiony na chłód Uśpienia, moim
ciałem wstrząsnęły niekontrolowane dreszcze.
Pomieszczenie, w którym przesłuchiwałem Crotesa, było zdemolowaną
ruderą pełną płatków sadzy i błyszczących jak klejnoty drobin szkła.
Warstwa szronu pokrywała meble i twarze martwych ludzi. Rozpryśnięta
krew pochodząca z poszatkowanych szklaną chmurą zwłok zakrzepła na
kształt malutkich rubinów.
Omiataliśmy ciemność mglistymi snopami światła latarek. Wątpiłem,
byśmy znaleźli cokolwiek ciekawego. Wszystkie istotne dokumenty i nagra-
nia bez wątpienia zostały skasowane przez ten sam impuls, który wysadził w
powietrze ścianę i zabił Crotesa. Wszystko wskazywało też na to, że ludzie
ci przenosili ważniejsze informacje w podświadomości, zakodowane w
sposób zarezerwowany zazwyczaj dla wyższych rangą pracowników kor-
pusu dyplomatycznego, Administratum i elit organizacji kupieckich.
Ta hipoteza zwróciła mą uwagę na pracodawcę Crotesa – Gildię Sinesias.

* * * * *

- To bardzo popularne imię w tym podsektorze – oświadczył Aemos,
pracujący w komfortowym półmroku na pokładzie wahadłowca nad hasłem
„Pontius” – Zlokalizowałem pół miliona mieszkańców używających go w
charakterze pierwszego imienia, dwieście tysięcy w charakterze drugiego
imienia oraz jakieś czterdzieści czy pięćdziesiąt tysięcy odmian dialektycz-
nych.
Podał mi notes. Machnąłem przecząco głową i zacząłem studiować w
lusterku swą twarz, oszpeconą rzędem metalowych klamer łączących roz-
cięty policzek.

- Co z nazwami własnymi ?
- Mam jakieś dziewięć tysięcy pozycji wiążących się z tym określeniem –
westchnął savant i zaczął czytać z notesu – Akademia Szkolna Pontius
Swellwin, Biuro Translacji Pontius Praxitelles, Pośrednictwo Finansowe
Pontius Gyvant Ropus, Szpital im. Pontiusa Spiegela...
- Wystarczy – usiadłem przy komputerze i zacząłem segregować wykaz
nazw w grupy tematyczne. Pulsujące znaki runiczne przemieszczały się po
powierzchni ekranu. Przesuwałem spojrzeniem po tekście trzymając wciś-
nięty klawisz przewijania.
- Pontius Glaw – powiedziałem.
Aemos zamrugał i spojrzał na mnie pytająco. Na jego twarzy pojawił się
ślad uśmiechu.
- Nie ma go na mojej liście – oświadczył.
- Ponieważ nie żyje ?
- Ponieważ nie żyje.
Savant spojrzał ponad moim ramieniem na ekran urządzenia.
- Nie zaprzeczę, że jest w tym założeniu pewien sens.
Rzeczywiście, był to ten rodzaj braku logiki, który skrywał w sobie
ziarno prawdy. Przypadek postrzegany instynktownie przez inkwizytora po
wielu latach doświadczeń i ciężkiej pracy.
Ród Glawów należał do starej arystokracji, błękitnokrwistej dynastii
posiadającej ogromne wpływy w tym podsektorem od blisko tysiąca lat.
Siedziba rodu oraz jej najważniejsze przedstawicielstwa znajdowały się na
Gudrun – świecie, który już zwrócił naszą uwagę w trakcie tego śledztwa.
Wpisałem kilka komend na klawiaturze komputera. Tak, Dom Glaw był
głównym udziałowcem i inwestorem w Gildii Kupieckiej Sinesias.
- Pontius Glaw – mruknąłem pod nosem do siebie samego.
Pontius Glaw nie żył od ponad dwustu lat. Siódmy syn Oberona Glawa,
jednego z patriarchów rodu, padł ofiarą wielodzietności swej rodziny. Jako
najmłodszy potomek głowy rodu nie zdołał osiągnąć znaczącej w nim
pozycji. Jego starszy brat, również noszący imię Oberon, został następcą
patriarchy, drugi przejął kontrolę nad działalnością kupiecką rodziny, trzeci
komendę nad pałacową milicją, dwaj inni zawarli małżeństwa polityczne
zapewniając sobie wysokie stanowiska w Administratum...
Studiując w latach młodości biografię Pontiusa Glawa poznałem go jako
dyletanta marnotrawiącego swe życie, energię, charyzmę oraz błyskotliwy,
doskonale wyedukowany umysł na pościg za ulotnymi przyjemnościami.
Utopił w grach hazardowych znaczącą część swej fortuny, by szybko od-
budować ją poprzez inwestycje w handel niewolnikami i walki gladiatorów.
W biografii tego człowieka nieustannie czaił się ślad brutalnej bezwzględ-
ności.
W wieku czterdziestu lat, wyniszczony życiem na wysokich obrotach,
Pontius Glaw zwrócił swą uwagę na sprawy, którymi nie powinien był się
interesować. Autorzy jego biografii podejrzewali, że odpowiedzialnym za to
czynnikiem musiało być jakieś wydarzenie losowe: kontakt z artefaktem lub
dokumentami przypadkowo przekazanymi w jego ręce czy też zaintere-
sowanie specyficznymi wierzeniami któregoś z bardziej barbarzyńskich
gladiatorów. Instynkt podpowiadał mi, że żądza zakazanej wiedzy od dawna
trawiła duszę Glawa czekając tylko na okazję do ujawnienia się w całej
okazałości. W którym momencie życia jego apetyt na licencjonowaną
ezoteryczną pornografię przemienił się w pragnienie zgłębienia wierzy
heretyckiej i bluźnierczej ?
Pontius Glaw stał się wyznawcą Chaosu, dewotą najgorszego,
najbardziej odrażającego rodzaju. Zgromadził wokół siebie grupę
wyznawców i w ciągu piętnastu lat dopuścił się szeregu potwornych aktów
zbrodni. Został zabity wraz z całym swym bractwem na Lamsarrote,
podczas operacji Inkwizycji prowadzonej przez samego Absaloma
Angevina. Dom Glaw aktywnie uczestniczył w tej pacyfikacji desperacko
próbując odciąć się od heretyckiej przeszłości jednego ze swych członków.
Prawdopodobnie tylko to uratowało tę dumną rodzinę przed zagładą.
Potwór, notoryczny potwór. W dodatku martwy, czego nie omieszkał mi
natychmiast wytknąć Aemos. Martwy od ponad dwóch wieków.
Ale jego imię oraz kilka innych nie budzących wątpliwości i
powiązanych ze sobą faktów nie pozwalało mi zignorować tego nierealnego
tropu.

* * * * *

Poszedłem do kokpitu wahadłowca i usiadłem na fotelu obok Betancore.
- Będziemy potrzebowali środka transportu. Na Gudrun.
- Załatwię to. Daj mi dzień albo dwa.
- Zrób to tak szybko, jak to tylko możliwe.

* * * * *

15

Wysłałem pismo do Wielkiego Strażnika Carpela informujące go w
ogólnikowy sposób o postępach śledztwa oraz moim rychłym wyjeździe na
Gudrun. Studiowałem właśnie dokumentację pochodzącą ze sprawy inkwi-
zytora Angevina, kiedy dwaj funkcjonariusze Arbites zgodnie z poleceniem
wysłanym wcześniej do aresztu przyprowadzili na platformę startową
Bequin.
Stała skuta kajdankami w przedziale desantowym statku, najwyraźniej
czując się niepewnie w półmroku pomieszczenia. Miała na sobie przy-
legającą do ciała suknię oraz lekki płaszcz i mimo widocznego zmęczenia
nie sposób było zignorować jej fizycznej urody. Doskonale zbudowana, o
pełnych ustach, błyszczących oczach i długich czarnych włosach. Ponownie
pochwyciłem zmysłami coś dziwnego w aurze otaczającej tę kobietę.
Chociaż bez wątpienia była niezwykle atrakcyjna, sprawiała nieświadomie
wręcz odpychające wrażenie. Wiedziałem, że to kuriozalne, ale podejrze-
wałem już przyczynę takich odczuć z mojej strony.
Poderwała głowę widząc jak wchodzę do ładowni, na jej twarzy rysowała
się mieszanina strachu i niepewności.
- Pomogłam ci ! – wyrzuciła z siebie pośpieszne oświadczenie.
- Owszem. Chociaż wcale cię o pomoc nie prosiłem ani też jej nie potrze-
bowałem.
Przełknęła ślinę. Poczułem nagłą ochotę na podniesienie głosu, wypę-
dzenie jej z pokładu, pozbycie się tej kobiety raz na zawsze ze swego
otoczenia.
- Arbites mówią, że oskarżą mnie o morderstwo i konspirację.
- Arbites desperacko szukają kozła ofiarnego. Zostałaś nieszczęśliwie wplą-
tana w ten incydent, chociaż podejrzewam, że nie ma w tym twojej winy...
- Oczywiście, że nie ma ! – parsknęła – Ta sprawa mnie zniszczyła, całe
moje życie tutaj ! I to właśnie wtedy, kiedy wszystko w końcu zaczęło się
układać.
- Miałaś ciężkie życie ?
Zmierzyła mnie spojrzeniem kwestionującym otwarcie mą inteligencję.
- Jestem dziwką, obiektem seksualnym, najniższą z najniższych istot na tym
świecie... jak sądzisz, czy miałam ciężkie życie ?
Zrobiłem krok do przodu i zdjąłem jej kajdanki. Roztarła zdrętwiałe
dłonie patrząc na mnie pytająco.
- Usiądź – poleciłem stanowczo korzystając z mentalnego nacisku.
Spojrzała na mnie ponownie, jakby zastanawiając się nad przyczyną
lekkiego tonu rozbawienia w mym głosie, po czym usiadła na skórzanym
siedzeniu wmontowanym w ścianę ładowni.
- Mogę oddalić stawiane ci zarzuty – oświadczyłem – Posiadam odpo-
wiednią władzę. Mówiąc szczerze, tylko dzięki mojej protekcji nie zostałaś
jeszcze formalnie oskarżona ani poddana przesłuchaniu.
- Skąd ta protekcja ?
- Jak sądzę, jesteś przekonana, że mam wobec ciebie zobowiązanie ?
- Moje przekonania i tak nie mają znaczenia – odparła buntowniczym to-
nem szacując mnie ponownie wzrokiem. Poczułem rosnące zaintrygowa-
nie. Cały czas prowadziłem konwersację z kobietą piękną i budzącą pożą-
danie każdego normalnego mężczyzny, a mimo to... mimo to wciąż miałem
ochotę wykrzyczeć się na nią i przepędzić precz. Coś ustawicznie budziło
mą irracjonalną niechęć do tej osoby.
- Nawet jeśli oczyścisz mnie z zarzutów, i tak będę tu spalona. Zaszczują
mnie. To koniec mojej pracy tutaj, muszę się stąd zabierać – wlepiła wzrok
w podłogę ładowni i wymruczała jakieś przekleństwo – Akurat teraz, gdy
wszystko zaczynało się układać...
- Skąd pochodzisz ? Nie z Hubrisu ?
- Z tej żałosnej dziury ?
- Skąd zatem ?
- Przyleciałam tu z Thracian Primaris cztery lata temu.
- Urodziłaś się na Thracian ?
Zaprzeczyła ruchem głowy.
- Na Bonaventure.
Ten świat znajdował się pół sektora dalej.
- Jak dostałaś się z Bonaventure na Thracian ?
- Różnymi sposobami. Tędy i tamtędy. Dużo podróżowałam. Nigdzie nie
zostawałam na dłużej.
- Bo życie wszędzie się komplikowało ?
Parsknęła ponownie.
- To prawda. Tutaj i tak mieszkałam dłużej, niż gdziekolwiek indziej. I
wszystko się spieprzyło.
- Wstań – syknąłem znienacka ponownie używając mocy.
Spojrzała na mnie i wzruszyła ramionami.
- Mógłbyś się zdecydować – powiedziała podnosząc się z siedzenia.
- Muszę zadać ci kilka pytań związanych z ludźmi, którzy opłacili twe
usługi na Promenadzie Odwilży 12011.
- Tak też sądziłam.
- Jeśli okażesz się pomocna, być może dobijemy interesu.

- Jakiego interesu ?
- Zabiorę cię na Gudrun i dam szansę na rozpoczęcie nowego życia. Albo
mogę ci zaoferować zatrudnienie, jeżeli taka opcja cię interesuje.
Uśmiechnęła się lekko, po raz pierwszy w trakcie naszej znajomości.
Uśmiech ten uczynił ją jeszcze piękniejszą, ale w żadnym stopniu nie
zmniejszył mojej niechęci do niej.
- Zatrudnienie ? Ty chcesz mnie zatrudnić ? Inkwizytor ?
- Owszem. Sądzę, że możesz mi zaoferować pewne usługi.
Zrobiła dwa płynne kroki do przodu i oparła dłonie o moją pierś.
- Rozumiem – powiedziała – Nawet duzi źli inkwizytorzy mają swoje
potrzeby. To miłe.
- Źle zrozumiałaś me intencje – odparłem odsuwając ją tak delikatnie jak
tylko zdołałem. Kontakt fizyczny z tą kobietą tylko spotęgował wrażenie
irytacji – Usługi, które mam na myśli, są dla ciebie czymś nowym, nie mają
nic wspólnego z twoją dotychczasową pracą. Jesteś nadal zainteresowana ?
Przechyliła nieznacznie głową zastanawiając się w milczeniu.
- Naprawdę jesteś dziwnym człowiekiem. Wszyscy inkwizytorzy są do
ciebie podobni ?
- Nie.

* * * * *

Wezwałem serwitora Modo i poleciłem mu zaopiekować się Bequin, po
czym zostawiłem ją w ładowni. Betancore stał w półmroku korytarza za fra-
mugą drzwi, obserwując zmrużonymi oczami kobietę.
- Jest niezła – mruknął do mnie jakby sądził, że sam tego nie zauważyłem.
- Tak szybko zapomniałeś o Vibben ?
Zesztywniał raptownie, sposępniał.
- To cios poniżej pasa, Eisenhorn. Pozwoliłem sobie na zwykły komentarz.
- Twoja sympatia do niej zmaleje, kiedy się bliżej poznacie. Jest Nietknięta.
- Naprawdę ?
- Naprawdę. Psionicznie pusta. To naturalny talent i nie znam jeszcze jego
granic. Zrobiłem wszystkie badania możliwe w takich polowych warunkach.
- Jaka szkoda – westchnął Betancore spoglądając ponownie na Bequin.
- Może być dla nas użyteczna. Jeżeli przejdzie odpowiednie testy, jestem
zdecydowany ją zatrudnić.
Glavianin skinął głową. Nietknięci pojawiali się niezwykle rzadko i nie
istniała praktycznie żadna możliwość inicjowania tej nienaturalnej zdolności
sztucznymi metodami. Osobnicy tacy posiadali negatywne odbicie w Osno-
wie, dzięki czemu stawali się całkowicie odporni na moce psioniczne, to zaś
czyniło z nich wyborną broń na mentatów. Efektem ubocznym psionicznej
czystości umysłu było nieprzyjemne wrażenie generowane nieświadomie
przez Nietkniętych – wrażenie irracjonalnego strachu i niechęci budzone we
wszystkich mających z nimi bezpośredni kontakt osobach.
Nic dziwnego, że w jej życiu brakowało przyjaźni i ludzkiego ciepła.
- Coś nowego ? – zapytałem Betancore.
- Nawiązałem kontakt z szybkim statkiem kupieckim Essene. Jego kapitan
nazywa się Tobius Maxilla. Specjalista od niewielkich dostaw towarów
luksusowych. Wejdzie na orbitę za dwa dni, ma tutaj wyładować partię
drogich win z Hesperusa. Potem leci na Gudrun. Za stosowną opłatą zrobi w
ładowni miejsce dla naszego wahadłowca.
- Dobra robota. Kiedy dotrzemy na Gudrun ?
- Za dwa tygodnie.

* * * * *

Poświęciłem następną godzinę na skrupulatne przesłuchanie Bequin. Tak
jak sądziłem, nie wiedziała praktycznie nic o swych klientach. Zakwatero-
waliśmy ją w małym magazynku obok kabiny Betancore. Była to niewielka
klitka, a Nilquit musiał wpierw usunąć z niej stertę skrzynek z zapasami,
dziewczyna sprawiała jednak wrażenie zadowolonej. Kiedy zapytałem ją,
czy chce pójść do Słonecznego Domu po jakieś rzeczy osobiste, pokręciła
przecząco głową.

* * * * *

Analizowałem z Aemosem kolejną stertę dokumentów, gdy pojawił się
Fischig. Miał na sobie służbowy brązowy mundur, a na ramionach dźwigał
dwie ciężkie walizki. Cisnął je na platformę z demonstracyjnym hałasem, po
czym wszedł na pokład.
- Czemu zawdzięczam tę nagłą wizytę, oficerze śledczy ? – zapytałem.
Podał mi pismo zwieńczone nagłówkową pieczęcią Carpela.
- Wielki Strażnik udziela pozwolenia na odlot w celu kontynuowania
dochodzenia. W związku z powyższym...
Przeczytałem pismo do końca i westchnąłem.
- Lecę z wami – dokończył Fischig.

16

Rozdział VI

Mentalny seans.

Sen.

Lądowanie na Essene.

Wysłałem formalne podziękowania za współpracę do Wielkiego Strażni-
ka Carpela. Był to czysto kurtuazyjny gest, ale wolałem go okazać. Carpel
mógł mi przysporzyć mnóstwo proceduralnych kłopotów, gdybym opono-
wał przeciwko towarzystwu jego oficera śledczego. Rzecz jasna mogłem
Fischiga ze sobą nie zabierać. Właściwie mogłem zrobić wszystko, co tylko
mi się żywnie podobało, niemniej jednak Carpel potrafiłby opóźnić mój
odlot, a poza tym nie wiedziałem, czy nie będę jeszcze w przyszłości po-
trzebował pomocy jego oraz hubrisjańskich władz, jeśli prowadzone śledzt-
wo miałoby skończyć się formalnym procesem.
Carpel wiedział też, że wybieram się na Gurdun i bez wątpienia posłałby
tam Fischiga jako przedstawiciela Adeptus Arbites, by ten działał na własną
rękę w przypadku mojej odmowy współpracy. Po dłuższym namyśle
uznałem, że wolę mieć oficera śledczego cały czas na oku.

* * * * *

Po południu dnia naszego odlotu poprosiłem Lowinka o przygotowanie
mentalnego seansu. Wątpiłem, byśmy odkryli jakiekolwiek dodatkowe in-
formacje, ale chciałem dokładnie sprawdzić każdą ewentualność.
Jak zwykle wykorzystaliśmy w tym celu moją kabinę. Drzwi zostały za-
ryglowane, a stojący na korytarzu Betancore otrzymał zakaz wpuszczania
do środka kogokolwiek bez mojego uprzedniego pozwolenia. Usiadłem w
fotelu z wysokimi oparciami na łokcie i przez kwadrans odprężałem się
próbując wprawić umysł w stan leniwego transu. Była to stara technika,
jedna z pierwszych poznanych przeze mnie w czasie, gdy przełożeni w
Inkwizycji odkryli mój psioniczny talent. Na przykrytym obrusem stoliku
stojącymi między nami Lowink rozłożył dowody kluczowe śledztwa: parę
osobistych przedmiotów Eyclone, kilka rzeczy zabranych z Promenady Od-
wilży 12011 i z Grobowca Dwa-Dwanaście. Był tam też tajemniczy pojem-
nik znaleziony w komorze kriogeneratora.
Gdy Lowink uznał, że jestem już gotów do seansu, otworzył swój umysł
na Osnowę i zaczął filtrować przepływ jej mentalny energii swymi wysoce
rozwiniętymi psionicznymi zmysłami. Ten moment w seansie zawsze był
dla mnie szokiem, toteż zadrżałem silnie. Temperatura w kabinie spadła
raptownie, a wiszące na jednej ze ścian okrągłe lustro zatrzeszczało głośno.
Lowink mruczał coś przewracając oczami, jego ciało dygotało nieznacznie.
Zamknąłem oczy, ale wciąż widziałem swój pokój. Była to wizualizacja
mojego otoczenia stanowiąca odbicie materialnego wymiaru w Osnowie.
Wszystko skąpane było w bladoniebieskim świetle, a solidna struktura
przedmiotów stała się przeźroczysta. Kształt kabiny zmieniał się troszeczkę,
falował.
Przyjrzałem się przedmiotom leżącym na stoliku. Lowink wzmocnił ich
psychometryczne właściwości otwierając mój umysł na zapis sygnatur i
rezonansów tych rzeczy istniejący w Osnowie.
Większość była pusta, czysta, pozbawiona rezonansu. Niektóre posia-
dały wokół siebie nikłą aurę, pozostałość po kontaktach z ludzkimi rękami i
ludzkimi umysłami. Radiokomunikator Eyclone mruczał cichutko wyrzu-
cając z siebie niezrozumiałe echa dawnych transmisji, ale nie stanowił dla
mnie żadnej wartości.
Pistolet heretyka użądlił mnie niczym skorpion, kiedy go dotknąłem i
obaj z Lowinkiem westchnęliśmy głośno. Poczułem nagły kontakt z aurą
śmierci. Postanowiłem nie dotykać więcej tej broni.
Elektroniczny notes, wciąż jeszcze niedostępny dla próbującego złamać
jego kody dostępu Aemosa, wydawał się wręcz ociekać aurą przywodzącą
na myśl gęsty żel. Stopień skondensowania tego mentalnego echa był tak
wysoki, że niemal całkowicie uniemożliwiał odczyt zawartości urządzenia.
Poczułem rosnącą frustrację. Lowink wzmocnił moje zmysły i w końcu
zdołałem wyłapać jedno słowo, szepnięcie niemalże – daesumnor.
Ostatnim przeznaczonym do skanowania przedmiotem był pojemnik.
Rezonował jaskrawo mentalną aurą. Kontakt z nim musieliśmy z koniecz-
ności ograniczyć do minimum, tak bowiem silną energię Osnowy emitował.
Wstępne badanie wykazało trzy poziomy psychometrycznej aktywności
przedmiotu. Pierwszy był ostry i twardy, przywodził na myśl metal. Lowink
uznał, że to pozostałość po intelekcie lub intelektach odpowiedzialnych za
stworzenie pojemnika. Bez wątpienia genialna, ale i złowieszcza aura.
Pod nią – zimniejszy, mniejszy, gęściejszy – unosił się mentalny ślad
przypominający pozbawione światła serce umierającej gwiazdy, wiodący
do centrum obwodów elektronicznych tkwiących w pojemniku.

Wokół tych aur trzepotały niczym mgliste ptaki echa agonii ofiar z Gro-
bowca Dwa-Dwanaście. Ich rozpaczliwe psioniczne zawodzenie burzyło
naszą koncentrację i szybko wyczerpywało energię życiową. Dusze zmar-
łych w kapsułach hibernacyjnych ludzi odcisnęły swe piętno na przedmio-
cie odpowiedzialnym za ich cierpienie i śmierć.
Właśnie mieliśmy wycofać się i zakończyć seans, gdy drugi ślad – ten
odległy, zimny, gęsty – zaczął przebijać się ku powierzchni. Wpierw
poczułem zaintrygowanie, zaraz potem zdumienie jego szybkością i mocą.
Wypełnił mój umysł lepką, odrażającą żądzą głodu.
Głodu, łaknienia, apetytu...
Wznosił się z głębi pojemnika, zawodząc i pulsując: mroczna jaźń roz-
dzierająca stojące jej na drodze inne psioniczne aury. Czułem jej ukryte zło,
czułem potrzebę konsumpcji doznań...
Lowink zerwał połączenie. Rozparł się w fotelu dysząc ciężko, na jego
skórze pojawiły się drobne krwawe stygmaty, ślad zbyt silnego obciążenia
mentalnego.
Ja też czułem się źle. Miałem wrażenie, że mój mózg zamarzł skuty lo-
dem znacznie zimniejszym od hubrisjańskiego Uśpienia. Po długiej chwili
myśli zaczęły znów płynąć w swobodny sposób, niczym woda powstała z
topiącego się wewnątrz rury lodu.
Wstałem i nalałem sobie kieliszek amasecu. Po chwili namysłu napeł-
niłem drugi dla Lowinka. Żaden z nas nigdy nie czuł się dobrze po seansie
mentalnym, ale tym razem było znacznie gorzej niż zazwyczaj.
- To było niebezpieczne – wysapał w końcu Lowink – Bardzo niebezpiecz-
ne. W tym pojemniku...
- Poczułem to.
- Ale cały ten seans był jakiś dziwny, mistrzu. Jakby rozpraszany przez
jakiś... jakiś czynnik...
Westchnąłem. Znałem dobrze źródło jego niepokoju.
- To akurat mogę wytłumaczyć. Dziewczyna, którą zabraliśmy na pokład
jest Nietknięta.
Lowink zadygotał wstrząśnięty.
- Trzymajcie ją z dala ode mnie !

* * * * *

Przekazałem słowo daesumnor Aemosowi, ponownie przymierzającemu
się do próby złamania kodów zabezpieczających elektroniczny notes, po
czym udałem się do swej kabiny na spoczynek. Lowink zniknął w swojej
klitce pod kokpitem wahadłowca. Wątpiłem, by przez dłuższą chwilę był mi
do czegokolwiek przydatny.
Pozbierałem ze stolika ułożone na nim przedmioty, zapakowałem w
woreczki i schowałem do ściennego sejfu – wszystkie z wyjątkiem pojem-
nika, który był zbyt duży. Trzymaliśmy go w tylnej ładowni, oplecionego
łańcuchami biegnącymi do zaczepów mocujących. Kiedy podniosłem ciężki
przedmiot z zamiarem odniesienia go do ładowni, poczułem dreszcz na
wspomnienie jego diabelskiej aury. Nie mogłem się oprzeć wrażeniu, że tym
seansem obudziliśmy ze snu jakiś intelekt. Uznałem swój niepokój za wy-
bryk przemęczonego umysłu, ale pojemnik odniosłem dopiero po założeniu
pary grubych roboczych rękawic.
Betancore dołączył do mnie w drodze powrotnej z tylnej ładowni. Prze-
szukał kabinę Vibben, ale nie znalazł żadnego testamentu. Ponieważ potrze-
bowaliśmy tego pomieszczenia dla Fischiga, przenieśliśmy jej przedmioty
osobiste i ubrania do małego magazynku w przedziale desantowym. Ciało
dziewczyny zdołaliśmy przemieścić we dwójkę do pokoiku medycznego.
Wychodząc z kabiny starannie zamknąłem jej drzwi.
- Co zamierzasz zrobić z ciałem ? – zapytał Betancore – Nie mamy czasu na
odprawienie pochówku.
- Powiedziała mi kiedyś, że wybrała nasze towarzystwo, by zobaczyć z
bliska gwiazdy. Tam pozwolimy jej spocząć.

* * * * *

Położyłem się w kabinie, skrajnie wyczerpany silnymi przeżyciami. Kie-
dy sen w końcu przyszedł, okazał się zimny i odstręczający. Atramentowo-
czarne chmury przemykały po nieznanym mi niebie, rozpalając je strobo-
skopowym blaskiem elektrycznych wyładowań. Ciemne drzewa i jeszcze
ciemniejsze mury wznosiły się w półmroku na obrzeżach mojej percepcji.
Czułem obcy intelekt, głód obudzony w pojemniku, czający się w ślepym
punkcie, którego moje oko nie potrafiło dojrzeć.
Padlinożerne ptaki spadły rozkrzyczaną chmarą z nieba i przeleciały nad
mą głową zabierając ze sobą wszystkie kolory. Świat skąpany był teraz w
odcieniach szarości, wyjątek stanowił jedynie malutki czerwony punkcik
iskrzący się w bezbarwnej ziemi przede mną.
Z każdym krokiem w jego stronę cofał się dalej. Zacząłem biec. Przecząc
logice snu punkt uciekał jeszcze szybciej.

17

Stanąłem w końcu dysząc ciężko. Czerwony punkt zniknął. Poczułem
znów głód, tym razem jednak krył się on we mnie, szarpał wnętrznościami,
ściskał gardło. Pędzące nad moją głową chmury zatrzymały się w miejscu,
nawet błyskawice zastygły niczym na zatrzymanym filmie oświetlając cały
świat białym blaskiem.
Jakiś głos wypowiedział moje imię. Myślałem, że to Vibben, ale gdy od-
wróciłem się za siebie, nie spostrzegłem niczego prócz rozwiewającej się
niczym dym sugestii czyjejś obecności.
Ocknąłem się. Rzut oka na zegar powiedział mi, że spałem tylko kilka
godzin. Bolało mnie gardło, czułem pragnienie. Wypiłem dwie karafki wo-
dy i ponownie położyłem się na łóżku. Bolała mnie głowa, a myśli wiro-
wały szaleńczo. Nie zdołałem już zasnąć ponownie.

* * * * *

Pokładowy komunikator odezwał się cztery godziny później. Był to
Betancore.
- Essene właśnie weszła na orbitę – oświadczył – Możemy startować, kiedy
tylko sobie zażyczysz.

* * * * *

Essene tkwiła na orbicie stacjonarnej Hubrisu niczym czarna bryła zasła-
niająca światło gwiazd.
Opuściliśmy Słoneczny Dom wpadając prosto w monumentalną
śnieżycę. Wahadłowiec trząsł się dziko, gdy Betancore walczył ze sterami
wyprowadzając go ponad poziom śnieżnej burzy. Wkrótce ujrzeliśmy w
dole zarys białego żywiołu, przywodzącego swą tytaniczną siłą na myśl
centryfugę.
- Tam – powiedział Betancore wskazując dłonią za przednie szyby kokpitu.
Dostrzegł cel naszej podróży z dziewięćdziesięciu kilometrów, wciąż jesz-
cze lecąc w górnych warstwach atmosfery Hubrisu.
Potrzebowałem na to dłuższej chwili. W końcu ujrzałem pas czerni
zakrywający perłową panoramę kosmosu. Po dalszej minucie pas ten nabrał
wyraźniejszych kształtów. Jeszcze sześćdziesiąt sekund i zdołałem pochwy-
cić wzrokiem migoczące w oddali światełka ostrzegawcze. Zaczął wypeł-
niać okna niczym kolosalna wieża wyrwana z ziemi i ciśnięta w kosmos,
unosząca się bezgłośnie w lodowatej próżni.
- Piękny – mruknął Betancore, zawsze żywiący sentyment do takich wido-
ków. Jego nagie palce biegały po pokładowych panelach programując
wektor lotu. Wahadłowiec i masywny statek automatycznie wymieniały
między sobą pakiety cyfrowych danych. Na ekranach monitorów przesuwa-
ły się kolumny znaków.
- Ciężki kliper, klasyczny model Isolde, ze stoczni orbitalnych Ur-Haven
lub Tancreda. Majestatyczny... – oświadczył cicho Aemos zapisując swe
spostrzeżenia w notesie.
Oceniłem długość Essene na jakieś trzy kilometry, zaś jej przekrój w
najszerszym miejscu wynosił co najmniej siedemset metrów. Jej dziób
przypominał podłużną wieżę katedry o gotyckich kształtach. Za tym przy-
wodzącym na myśl ostrze nosem statku znajdował się kanciasty kadłub
pokryty rdzawoczerwonymi płytami poszycia i poznaczony pasami metalu
tworzącymi ramy. Mniejsze wieżyczki wyrastały po bokach kadłuba. Stu-
metrowej długości maszty wznosiły się na wierzchniej części statku, inne
zaś – mniejsze – po jego bokach i na spodzie. Na wszystkich paliły się
lampy ostrzegawcze. Tylna część kolosa składała się z czterech osmalonych
ogromnym żarem wylotów plazmowych turbin, dostatecznie wielkich, by w
każdym z nich przepadł bez śladu na raz cały tuzin wahadłowców takich jak
mój.
Betancore zaczął lecieć wzdłuż burty frachtowca. Odnieśliśmy wrażenie,
że to kolos, a nie my zmienia swą pozycję obracając się ospale na bok.
Świetlny punkt oddzielił się od kadłuba Essene i zaczął lecieć przed na-
mi. Emitował na przemian czerwone i zielone błyski. Był to automat napro-
wadzający.
Betancore ścigał zwinnie dronę stosując się do jej wizualnych instrukcji.
Przelecieliśmy między dwoma masywnymi masztami i zatrzymaliśmy się w
końcu nad wielkim włazem pomalowanym w żółto-czarne pasy. Był to
jeden z sześciu włazów tkwiących w dolej części kadłuba statku, ale tylko
ten jeden był otwarty. Z wnętrza ładowni sączyło się ostre światło.
Wymieniając kilka zwięzłych komentarzy z pracującym w maszynowni
Uclidem Betancore poderwał wahadłowiec w górę za pomocą silniczków
korekcyjnych, zmierzając prosto w czeluść włazu. Patrzyłem w niemym
napięciu, jak odsunięte na bok klapy włazu, grube na dwa metry i w wielu
miejscach odarte do żywego metalu, przesuwają się przerażająco blisko burt
wahadłowca.
Mój stateczek zadrżał silnie i usłyszałem kilka donośnych metalicznych
trzasków dobiegających z zewnątrz wahadłowca. Szmaragdowa poświata

ska

skąpała wnętrze kokpitu. Wyjrzałem przez okno próbując dostrzec coś w
zielonkawym blasku, ale pochwyciłem wzrokiem zaledwie zarys przedmio-
tów przypominających suwnice załadunkowe i metalowe palety.
Kolejny wstrząs. Betancore przesunął w dół kilka dźwigni i dźwięk
pracujących serwomechanizmów zaczął zniżać swój ton, aż umilkł całko-
wicie. Pilot wstał z fotela i zaczął wciągać na dłonie rękawiczki.
Uśmiechnął się do mnie.
- Nie musisz robić takiej zmartwionej miny – powiedział z politowaniem.

* * * * *

Mówiąc szczerze, nie cierpię rzeczy, nad którymi nie sprawuję kontroli.
Chociaż posiadam podstawowe umiejętności w dziedzinie pilotażu i potrafię
poprowadzić maszynę stratosferyczną, nie uważam się za pilota, zwłaszcza
takiego, który mógłby się równać z Midasem Betancore. Dlatego właśnie go
zatrudniałem i dlatego skomplikowane procedury dokowania zawsze spra-
wiały wrażenie dziecinnie prostych. Czasami jednak wyraz mej twarzy zdra-
dzał nieuniknione napięcie demaskując strach, który odczuwałem w chwili,
gdy stawałem się od kogoś całkowicie zależny.
Byłem naprawdę zmęczony. Co gorsza, wiedziałem, że w najbliższym
czasie i tak nie zdołam zasnąć, pomijając już fakt, iż czekały na mnie pilne
sprawy do załatwienia.
Aemos, Bequin i Lowink mieli pozostać na pokładzie wahadłowca do
odwołania. Zaraz po zamknięciu zewnętrznych wrót ładowni i wtłoczeniu
do jej wnętrza czystego powietrza otworzyłem właz wahadłowca wychodząc
na zewnątrz w towarzystwie Fischiga i Betancore.
Przestronna ładownia robiła wrażenie i musiałem sobie przypomnieć, że
to zaledwie jedna z sześciu. Powierzchnie ścian i podłoga były matowo-
czarne, a wiszące pod sufitem sodowe lampy dostarczały wielkiemu po-
mieszczeniu pomarańczowej iluminacji. Wszędzie wokół dostrzegałem
kształty ładowarek, wózków transportowych i jednozadaniowych serwi-
torów, tkwiące w bezruchu z wyłączonym zasilaniem. Na podłodze ponie-
wierały się resztki zużytych opakowań zbiorczych. Wahadłowiec tkwił tuż
za zasuniętym włazem, pochwycony siecią wysięgników i hydraulicznych
przewodów.
Zeszliśmy w dół rampy stukając głośno butami. Powietrze w ładowni
było lodowate, wciąż jeszcze zmrożone dotykiem kosmicznej pustki.
Betancore miał na sobie kombinezon glaviańskiego pilota i kolorową
kurtkę. Sprawiał wrażenie niezmiernie czymś rozweselonego. Fischig wbił
się w swój brązowy mundur, do piersi przypiął odznakę w postaci złotej
tarczy słonecznej.
Ja włożyłem sweter i spodnie z szarej wełny, czarne skórzane buty i
rękawice oraz długi granatowy płaszcz z wysokim kołnierzem. Z pokłado-
wej zbrojowni wyjąłem automatyczny pistolet, spoczywający teraz dyskret-
nie w kaburze pod lewą pachą. Pudełko z inkwizytorską rozetą schowałem
do wewnętrznej kieszeni płaszcza. W przeciwieństwie do Fischiga nie
odczuwałem potrzeby afiszowania się ze swą władzą.
W ścianie ładowni zaszczękał metalicznie właz i zalało nas światło
wlewające się do hali z wewnętrznego korytarza. Jakaś postać wyszła nam
na spotkanie.
- Witam na pokładzie Essene, inkwizytorze – powiedział Tobius Maxilla.

18

Rozdział VII

Spotkanie z kapitanem Essene.

Pożegnanie.

Kontrola.

Maxilla był doświadczonym kosmicznym kupcem, przemierzającym
szlaki handlowe między Thracian Primaris i Grand Banks od dobrych pięć-
dziesięciu lat. Z jego opowieści wynikało, że początkowo zajmował się
frachtem masówki, zaś specjalizację w towarach luksusowych wybrał do-
piero wtedy, gdy duże kartele kupieckie zaczęły dominować na rynkach
całego sektora.
- Essene to szybki statek, kosmiczny ekspres. Opłaca mi się latanie z nie-
wielkimi partiami drogich rzeczy, nawet jeśli nie mam zapełnionych ładow-
ni.
- Przemierzasz regularnie te okolice ?
- Przez ostatnie kilka dekad. W zależności od sezonu. Sameter, Hesperus,
Thracian, Gudrun, czasami też Messina. Kiedy Uśpienie na Hubrisie dobieg-
nie końca, będę miał tutaj znacznie więcej roboty.
Siedzieliśmy w ociekającej przepychem bawialni kapitana, sącząc z
wielkich kryształowych kieliszków wyborny amasec. Maxilla bez wątpienia
chełpił się swą zamożnością, ale jego zachowanie mieściło się w granicach
dobrego smaku, posiadał bowiem statek i reputację, z której mógł być szcze-
rze dumny.
- Więc znasz dobrze te trasy ? – podjął pytanie Fischig.
Maxilla uśmiechnął się. Był krępym mężczyzną o bliżej nieokreślonym
wieku, ubranym w ciemnoczerwony garnitur z ekstrawaganckim czarnym
krawatem. Jego uśmiech odsłonił zęby pokryte perłową macicą. Osten-
tacyjny wygląd był zjawiskiem powszechnym wśród kosmicznych kupców,
stanowił integralny element ich subkultury. Zapomnij o genealogii rodu i
szlacheckiej krwi, powiedział mi kiedyś jeden z nich, nowa arystokracja
Imperium wyraża swą potęgę w przebiegach statków i ich technicznej
kondycji. To kapitanowie Wolnej Floty zaczynali kłaść podwaliny pod
prawdziwą arystokrację dzisiejszego mocarstwa.
Tak przynajmniej uważał Maxilla. Jego twarz była biała od pudru, na
policzku nosił kolczyk z przepięknym szafirem. Ciężkie pierścienie zastu-
kały w szkło kieliszka, kiedy podnosił naczynie.
- Tak, oficerze śledczy, znam je dobrze.
- Nie sądzę, byśmy musieli z marszu przesłuchiwać kapitana Maxillę,
Fischig – powiedziałem spokojnym tonem. Betancore parsknął, Maxilla
zachichotał. Fischig skupił uwagę na swym amasecu.
Serwitor o torsie w postaci figury zdobiącej w starożytnych czasach
dzioby morskich statków, pięknej kobiety o włosach z wijących się węży,
przemieszczał się wzdłuż drogocennego selgiońskiego stołu oferując
gościom przekąski. Wziąłem z tacy jedną z nich świadom faktu, że wymaga
tego grzeczność. Był to wyśmienity filecik z ryby ketel, doprawdy prze-
pyszny. Betancore bez cienia skrupułów skonsumował całą ich stertę.
- Jesteś Glavianinem ? – zapytał pilota Maxilla. Obaj mężczyźni natych-
miast pogrążyli się w dyskusji na temat glaviańskich technik pilotażu. Stra-
ciłem szybko zainteresowanie tematem rozmowy i zacząłem kontemplować
bawialną. Pomiędzy zdobiącymi ściany bezcennymi obrazami olejnymi
szkoły sameterskiej i marmurowymi cokolikami z popiersiami znanych
postaci mocarstwa wisiały świetlne kompozycje Jokaero, antyczne bronie
białe oraz wykonane ze szkła ceremonialne zbroje vitriańskie. Pomyślałem,
że zawartość tej sali wzbudziłaby dziką radość Aemosa. Podróż miała trwać
tydzień z okładem. Byłem pewien, że stary savant wykorzysta pierwszą
okazję, by się dostać do bawialni.
- Znasz Gudrun ? – zapytał mnie Maxilla. Pokręciłem przecząco głową.
- To będzie moja pierwsza wizyta. Pracuję w tym podsektorze dopiero od
roku.
- Piękne miejsce, chociaż może ci się wydać nieco zbyt ożywione. Trwa
tam właśnie miesięczny festiwal celebrujący fundację nowego regimentu
Gwardii. Jeśli znajdziesz chwilę czasu, polecam szczerze wizytę w Impe-
rialnej Akademii Sztuk Pięknych oraz muzeach Gildii w Dorsay.
- Obawiam się, że będę zajęty.
Wzruszył ramionami.
- Zawsze staram się znaleźć trochę czasu na rozrywki nie związane z moją
pracą, ale zdaję sobie sprawę z faktu, że twoje obowiązki znacząco przera-
stają moje.
Próbowałem w duchu oszacować tego człowieka, ale na razie moje
wysiłki spełzały na niczym. Zgodził się przyjąć nas na pokład i to za drobną
część kwoty, jaką mógł spokojnie zażądać. Wielu kapitanów Wolnej Floty
stawiało opór wobec żądań inkwizytora, czasami nawet tych formalnych.
Czy Maxilli zależało na utrzymywaniu pozytywnych stosunków z Ordo czy

też był po prostu uczciwym i dobrodusznym człowiekiem ?

też był po prostu uczciwym i dobrodusznym człowiekiem ?
A może próbował coś ukryć ?
Dałem sobie spokój z tymi jałowymi rozmyślaniami, które nie wnosiły
nic istotnego do mojej sprawy. Istniała też prosta i wysoce prawdopodobna
możliwość, że kapitan wyświadczał mi grzeczność licząc na jej odwzajem-
nienie w przyszłości w formie nieznanego mi jeszcze profitu.
Jeśli tak właśnie kalkulował, nie mógł się bardziej pomylić.

* * * * *

Essene opuściła orbitę Hubrisu w godzinach wieczornych, bez przeszkód
weszła w Osnowę i rozpoczęła tranzyt na Gudrun. Maxilla zapewnił nam
wszystkich wygodne kwatery w swoich apartamentach, ale większość czasu
spędzaliśmy na pokładzie wahadłowca, pracując intensywnie. Betancore i
towarzyszący mu serwitorzy kontrolowali stan techniczny statku. Lowink
spał. Wraz z Aemosem i Fischigiem przebijałem się przez sterty materiałów
analizując ich zawartość pod kątem naszego śledztwa. Wciąż jeszcze ukry-
wałem przez Fischigiem skąpą wiedzę na temat Pontiusa, ale nie wątpiłem,
że już wkrótce oficer sam wpadnie na trop wiodący do rodziny Glawów.
Bequin sama organizowała sobie czas. Znalazła komplet czystych ubrań
roboczych w magazynku i widywałem ją przesiadującą w różnych miejscach
statku, pogrążoną w lekturze książek wypożyczonych z mojej prywatnej
biblioteczki – głównie poezji oraz kilku dzieł historycznych i filozoficznych.
Byłem wdzięczny losowi za jej zainteresowania. Dzięki książkom trzymała
się z daleka ode mnie.

* * * * *

Trzeciego dnia tranzytu spotkałem się ponownie z Maxillą. Spacero-
waliśmy wspólnie po górnym pokładzie gościnnym. Kapitan sprawiał
wrażenie niezmiernie zadowolonego z możliwości zaprezentowania swoich
zbiorów muzealnych, opowiadając barwne historie ich pochodzenia. Od
czasu do czasu dostrzegałem pracującego w korytarzach statku serwitora,
ale jak dotąd nie natrafiłem jeszcze na żadnego żywego członka załogi
Essene.
- Twój przyjaciel Fischig... nie jest zbyt subtelnym człowiekiem – wtrącił
jakby od niechcenia Maxilla.
- Nie jest moim przyjacielem. I faktycznie, nie jest zbyt subtelny. Znów
próbował cię przesłuchiwać ?
- Spotkałem go wczoraj na przednim pokładzie. Pytał mnie o człowieka
zwanego Eyclone, pokazywał nawet zdjęcie.
- Co mu odpowiedziałeś ?
Błysnął perłowymi zębami w przekornym uśmiechu.
- I kto tu teraz przesłuchuje ?
- Wybacz mi zawodową natrętność.
Machnął upierścienioną dłonią.
- Zapomnij o tym ! Pytaj o cokolwiek ! Zadaj otwarcie pytania, by nie
szkodziły przyjacielskiej atmosferze.
- Doskonale. Co mu powiedziałeś ?
- Że nie znam tego człowieka.
Skinąłem głową.
- Dziękuję ci za otwartość.
- Okłamałem go.
Odwróciłem się w stronę kapitana patrząc na niego badawczo. Wciąż się
uśmiechał. W ułamku sekundy pojąłem, że być może wpadliśmy bezmyślnie
w pułapkę i pożałowałem tego, iż nie zabrałem ze sobą broni.
- Nie martw się. Okłamałem go, bo to arogancki dupek. Tobie powiem
prawdę. Nigdy nie chciałbym narazić się imperialnej Inkwizycji.
- To bardzo rozsądne podejście z twojej strony.
Maxilla usiadł na jednym ze stojących pod ścianą eleganckich krzeseł i
wygładził fałdy swego płaszcza.
- Dwa miesiące temu byłem na Thracian Primaris. Toczyły się rozmowy na
temat ładunków, miałem kilka umówionych spotkań. Zwykła codzienność
kupca. Wtedy pojawił się ten Eyclone. Rzecz jasna nie przedstawił się takim
nazwiskiem. Wybacz, inkwizytorze, ale nie pamiętam już personaliów, jakie
mi podał. To na pewno ten człowiek. Miał ze sobą grupę innych ludzi. Jeden
z nich, niejaki Crotes, był przedstawicielem handlowym Gildii. Próbował
mnie przekonać, że twój człowiek posiada autoryzację Gildii Sinesias, ale
zorientowałem, że wciska mi kit, chociaż jego papiery wyglądały na
autentyczne.
- Czego chciał ?
- Pustego kursu na Gudrun, podjęcia tam przesyłki i dostarczenia jej na
Hubris.
- Jakiej przesyłki ?
- Tak daleko w negocjacjach nie doszliśmy. Spławiłem go, bo propozycja
nie była zbyt atrakcyjna. Dawał sporą zapłatę, ale ja mogłem w tym samym

a

19

czasie zarobić dziesięć razy tyle na swojej robocie.
- Nie zdobyłeś żadnego nazwiska kontaktowego na Gudrun ?
- Drogi inkwizytorze, ja jestem kupcem, a nie detektywem.
- Wiesz, kto w końcu przyjął te zlecenie ?
- Wiem, kto go nie przyjął – wyprostował się na krześle – Rozmawiałem na
ten temat z innymi kapitanami Wolnej Floty. Kilku z nas popędziło tego
Eyclone z pustymi rękami, większość z tego samego powodu.
- Jakiego ?
- Zlecenie śmierdziało kłopotami.

* * * * *

Piątego dnia podróży moje sny najwyraźniej powróciły do normalności.
Przesadnej wręcz normalności, bo ponownie pierwszą rolę zaczął w nich
grać Eyclone. Nawiedzał mnie w nocnych majakach grożąc i wyzywając.
Nie pamiętałem żadnych szczegółów jego wypowiedzi, jedynie mgliste
wspomnienie wykrzywionej złością twarzy każdego poranka.
Czasami zastanawiałem się, czy aby na pewno to jego uśmiechniętą
złośliwie twarz widziałem w snach czy też należała ona do kogoś innego.

* * * * *

O świcie ósmego dnia tranzytu Essene wyskoczyła z Osnowy wchodząc
w wymiar materialny na obrzeżach systemu Gudrun. Maxilla poinformował
mnie, że wszystkie systemy statku pracują na optymalnym poziomie.
Ustaliłem z nim wcześniej, że opuścimy podprzestrzeń przed granicami
systemu, w miejscu rzadko uczęszczanym przez lokalne jednostki handlowe.
Zgodził się bez zastrzeżeń. Obiecałem, że przerwa w podróży nie potrwa
długo.
- Kim ona była ? – zapytała Bequin obserwując przez okno widokowe jasny
kształt ciała Vibben, opatulony szczelnie w białą folię i obracający się
powoli w kosmicznej pustce.
- Przyjaciółką. Towarzyszką – odparłem.
- Tak właśnie chciała odejść ?
- Nie sądzę, by w ogóle chciała odchodzić – powiedziałem. Przy sąsiednim
oknie stali w milczeniu Aemos i Betancore. Twarz savanta była bezna-
miętną maską, pilot natomiast nie skrywał żalu i smutku.
Lowink nie uczestniczył w tej przykrej uroczystości, podobnie jak
Fischig. Lecz kiedy odwróciłem się patrząc za siebie, ujrzałem Maxillę
stojącego z respektem w końcu korytarza. Kupiec miał na sobie żałobny
płaszcz z czarnego jedwabiu i pozbawiony ozdób skromny surdut. Podszedł
bliżej widząc moje spojrzenie.
- Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. Moje wyrazy współczucia.
Podziękowałem mu skinięciem głowy. Nie musiał okazywać takiego
gestu, chociaż nagle wydała mi się dziwnie właściwa obecność kapitana
statku w trakcie pogrzebu.
- Nie jestem pewien, czy dopełniłem formalnych obowiązków pochówku,
Maxilla – oświadczyłem – chociaż uważam, że właśnie tego sobie życzyła.
Odmówiłem Imperialne Credo i Litanię za Zmarłych.
- Zatem zrobiłeś wszystko zgodnie ze zwyczajem. Jeśli można... ?
Przywołał ruchem ręki jednego z pozłacanych serwitorów. Na trzymanej
przez sługę tacy znajdowała się duża karafa i komplet kieliszków.
- Istnieje zwyczaj żegnania zmarłych toastem.
Wzięliśmy wszyscy kieliszki.
- Za Lores Vibben – powiedziałem.

* * * * *

Po minucie ciszy wszyscy powoli rozeszli się do swoich obowiązków.
Poprosiłem Maxillę, by rozpoczął podchodzenie do orbity Gudrun. Kapitan
oszacował czas tej operacji na dwie godziny.
Wracając na pokład wahadłowca wdałem się w rozmowę z Bequin.
Wciąż miała na sobie stary kombinezon roboczy wyciągnięty z naszego
magazynu, ale ubiór ten wydawał się raczej dodawać jej uroku, a nie
szpecić.
- Prawie dotarliśmy na miejsce – powiedziała.
- Owszem.
- Jakiego rodzaju usługi będę ci musiała wyświadczyć ?
Nie wyjaśniłem jej do tej pory prawdziwego charakteru jej osobowości
ani też nie zdradziłem przyczyn angażu. Przyznaję, że miałem na to sporo
czasu w trakcie podróży, ale podświadomie starałem się odciągnąć nieunik-
nioną rozmowę. Kontemplowałem wraz z Aemosem dzieła sztuki Maxilli,
grywałem w szachy z Betancore. Sądziłem, że zdołam wyzbyć się nie-
naturalnej niechęci do dziewczyny poprzez zwykłe ograniczanie wzajem-
nych kontaktów.
Zabrałem ją na pokład spacerowy i zacząłem tłumaczyć.

Nie wiedziałem, jakiej właściwie reakcji powinienem się spodziewać.
Kiedy wyraźnie załamała się pod ciężarem okrutnej prawdy, poczułem tylko
narastającą irytację. Wiedziałem doskonale, że to jej aura powoduje takie
odczucia, toteż walczyłem ze złymi emocjami starając się znaleźć dla tej
kobiety chociaż cząstkę sympatii, na jaką bez wątpienia zasługiwała.
Siedziała z płaczem na krześle ustawionym pod jednym z olejnych obra-
zów Maxilli: myśliwską sceną z życia arystokratów. Poprzez jej szloch wy-
rywało się od czasu do czasu zdławione przekleństwo albo słowa żalu do
samej siebie.
Wiedziałem, że to nie charakter pracy w moim zespole tak negatywnie na
nią wpłynął. Chodziło jej po prostu o fundamentalną prawdę, o świadomość,
że nie jest... normalna. Pozbawione przyjaźni, pozbawione miłości życie
pełne kopniaków i porażek nagle znalazło wyjaśnienie, a wyjaśnieniem tym
okazała się jej własna natura. Sądzę, że w przeszłości zawsze podchodziła
do swego losu ze stoickim przekonaniem, iż to cały wszechświat uwziął się
na nią. Teraz pozbawiłem ją tej kruchej tarczy nieświadomości.
Przekląłem sam siebie w głębi duszy za źle przemyślaną formę wyjaś-
nień. Nie sądziłem, że prostymi słowami obedrę ją z resztek estymy i poczu-
cia własnej wartości. Teraz zrozumiała, że jej wszystkie wysiłki, jej uparte
poszukiwanie miejsca w życiu, spokoju, miłości i szacunku skazane były z
góry na porażkę.
Próbowałem odwrócić jej uwagę od tego przykrego faktu omawiając
szczegóły pracy, jaką dla niej przewidziałem. Nie okazała większego zainte-
resowania. W końcu wziąłem drugie krzesło, postawiłem obok niej i usiad-
łem z ciężkim sercem, patrząc w milczeniu jak próbuje poukładać sobie w
głowie wszystkie fakty.
Wciąż tak siedziałem, gdy odezwał się mój przenośmy komunikator.
Maxilla.
- Czy mógłbym prosić na mostek, inkwizytorze ? Potrzebuję twojej pomo-
cy.

* * * * *

Mostek Essene okazał się przestronną salą o podłodze z czerwono-
czarnych marmurowych płyt. Srebrni serwitorzy, bogato ornamentowani i
zdobieni, stali przy konsoletach rozmieszczonych w całym pomieszczeniu,
podłączeni do nich za pomocą sieci przewodów. Powietrze było chłodne i
rześkie, a dominującym dźwiękiem okazał się pomruk pracujących instru-
mentów pokładowych.
Maxilla, wciąż jeszcze ubrany w żałobny strój, siedział w wielkim
skórzanym fotelu na obrotowym postumencie w centrum mostku. Ruchome
wysięgniki wbudowane w oparcie fotela przysuwały w zasięg rąk kapitana
szereg ekranów kontrolnych i panelów sterujących, ale uwaga mężczyzny
skupiona była na panoramicznym oknie widokowym zastępującym przednią
ścianę pomieszczenia.
Przeszedłem przez salę. Każdy mijany serwitor nosił maskę ze złota,
odlaną w formie perfekcyjnie odtworzonej ludzkiej twarzy o klasycznej uro-
dzie.
- Inkwizytorze – ukłonił się Maxilla wstając z fotela.
- Cała twoja załoga składa się z serwitorów – zauważyłem ze zdziwieniem.
- Tak – odparł – Są bardziej niezawodni od ludzi.
Powstrzymałem się od komentarza. Interakcja Maxilli z Essene nie-
zmiennie przywodziła mi na myśl więzi łączące członków Adeptus Mecha-
nicus z ich Boską Maszyną. Właśnie ustawiczne przebywanie w otoczeniu
urządzeń mechanicznych odpowiadało za przekonanie tych ludzi o wysokiej
zawodności i słabościach układów organicznych.
Podążyłem za wzrokiem kapitana spoglądając za pancerną szybę
panoramicznego okna. Dostrzegłem lśniącą sferę Gudrun, otuloną śmietan-
kową powłoką chmur, spod których wyzierały zielone połacie wielkich
puszcz. Chmary czarnych punktów zapełniały przestrzeń pomiędzy Essene i
planetą. Zrozumiałem, że patrzę na zgrupowania kosmicznych statków.
Masywne kolosy tkwiące na wysokiej orbicie, konwoje kupieckich frach-
towców, mrowie mniejszych jednostek przemieszczających się na wyzna-
czone do parkowania pozycje pod nadzorem załóg orbitalnych holowników.
Nieczęsto miałem okazję widywać w jednym miejscu tak ogromną armadę
kosmicznej floty handlowej.
- Mamy jakiś problem ? – zapytałem.
Spojrzał na mnie z ukosa, w jego oczach dostrzegłem na chwilę błysk
wahania.
- Wykonałem standardowe podejście do wewnętrznej strefy systemu i wy-
brałem odpowiedni korytarz lotu. Kontrola lotów Gudrun wyznaczyła mi
pozycję na wysokiej orbicie. Wszystkie dokumenty statku są poprawne,
opłaciłem w terminie należne cła. Mimo to właśnie otrzymałem wiadomość,
że zostanę poddany kontroli.
- Czy to coś niezwykłego ?
- Ostatni raz sugerowano kontrolę mojego statku jakieś dziesięć lat temu.

20

- Uzasadnienie ?
- Twierdzą, że to względy bezpieczeństwa. Wspominałem ci, że na dole od-
bywa się planetarny festiwal. Na orbicie dokuje spora część Floty Scarus.
Sądzę, że wojskowi przesadni podeszli do swoich obowiązków.
- Prosiłeś o moją obecność.
- Prom z grupą kontrolerów jest już w drodze. Uznałem, że ich wizyta
łatwiej przebiegnie, jeżeli zostaną powitani przez kapitana statku i towarzy-
szącego mu inkwizytora.
- Nie mogę pociągać za żadne sznurki, Maxilla.
Zaśmiał się bez cienia wesołości w głosie i spojrzał mi prosto w oczy.
- Oczywiście, że możesz. Ale nie o to mi chodzi. Pomyślałem, że w
obecności inkwizytora okażą Essene trochę więcej szacunku. Nie chcę, żeby
banda kontrolerów bezmyślnie rozwalała mi w trakcie przeszukania cały
statek.
Zamyśliłem się na moment. Słowa kapitana niemile kojarzyły mi się z
potencjalną przysługą, jakiej mógł ode mnie żądać za współpracę. Zaszko-
dziłoby to bez wątpienia mojej opinii na jego temat.
- Zgadzam się towarzyszyć ci w trakcie tej inspekcji w celu dopilnowania
formalnych kwestii, o ile możesz mnie zapewnić o swej niewinności.
- Inkwizytorze Eisenhorn, ja...
- Powstrzymaj się z komentarzami do czasu kontroli, Maxilla. Poprosiłeś
mnie o pomoc. Jeśli odkryję, że zrobiłem to w celu ochronienia jakiegoś
ciemnego interesu albo nielegalnego ładunku, będziesz miał na głowie
znacznie poważniejszy problem od imperialnej marynarki kosmicznej.
Na jego twarzy pojawił się grymas bezbrzeżnego rozczarowania. Albo
był naprawdę wyśmienitym aktorem albo ciężko go uraziłem.
- Nie mam nic do ukrycia – wycedził przez zęby – Polubiłem cię i miałem
nadzieję, że w trakcie tej podróży staliśmy się... jeśli nie przyjaciółmi, to
przynajmniej dobrymi znajomymi. Okazałem ci gościnność i szczerze
odpowiadałem na wszystkie pytania. Bardzo mi przykro z powodu twoich
podejrzeń.
- Podejrzliwość jest moją drugą naturą, Maxilla. Jeśli cię źle oceniłem, po-
proszę o wybaczenie.
- Nie mam nic do ukrycia – powtórzył sam do siebie, gdy opuszczaliśmy
wspólnie mostek.

* * * * *

Prom marynarki, matowoszary stateczek o kanciastym kadłubie, zrównał
pozycję z Essene i zacumował przy jej przedniej prawoburtowej śluzie.
Czekałem na gości w pomieszczeniu za komorą ciśnieniową, stojąc w towa-
rzystwie Maxilli, Fischiga oraz dwóch wykonanych niemal całkowicie ze
złota i srebra serwitorów.
Poprosiłem Fischiga o przyjście uznając, że skoro widok imperialnego
inkwizytora ma pomóc zaliczyć szybko inspekcję, obecność oficera Arbites
na pewno w tym nie zaszkodzi. Betancore otrzymał rozkaz ukrycia się wraz
z resztą zespołu w wahadłowcu.
Drzwi komory ciśnieniowej otworzyły się z sykiem, buchnęły zza nich
kłęby pary. Z wnętrza wyszedł tuzin masywnych postaci. Wszyscy kontro-
lerzy mieli na sobie szaroczarne pancerze osobiste oddziałów bezpieczeń-
stwa marynarki, z insygniami jednostki oraz symbolem Zgrupowania Floty
Scarus na napierśnikach i pozłacanych epoletach. Wszyscy skrywali twarze
pod kompozytowymi hełmami o opuszczonych wizjerach i włączonych
filtrach powietrza. W rękach trzymali automatyczne karabinki o krótkich
lufach.
Dowódca grupy ruszył przodem, podwładni podążyli w ślad za nim. Nie
utrzymywali ścisłego szyku. Rutyna, pomyślałem, rozprzężenie dyscypliny
rzadko spotykane w osławionych oddziałach bezpieczeństwa marynarki.
Kontrolerzy najwyraźniej byli zmęczeni i chcieli jak najszybciej wykonać
niewdzięczny obowiązek.
- Tobius Maxilla ? – warknął dowódca grupy. Jego głos był zniekształcony
przez filtr hełmu i niewielki wzmacniacz.
- Ja jestem Maxilla – oświadczył kapitan Essene robiąc krok do przodu.
- Zostałeś poinformowany o obowiązku poddania się kontroli. Proszę
udostępnić listę pasażerów i manifesty towarowe. Oczekuję pełnej współ-
pracy.
Maxilla machnął ręką i jeden z serwitorów podszedł bliżej podając do-
wódcy kontrolerów elektroniczny notes ze stosownymi informacjami.
Wojskowy nawet nie raczył zerknąć na ekran urządzenia.
- Czy przed rozpoczęciem kontroli chcesz dobrowolnie zgłosić fakt nie-
dopełnienia jakiegoś przepisu importowego ? Taki gest dobrej woli może
wpłynąć na poziom urzędowych restrykcji w przypadku wykrycia kontra-
bandy.
Przysłuchiwałem się w milczeniu tej rozmowie. W pomieszczeniu znaj-
dowało się dwunastu żołnierzy. Jakoś nie potrafiłem uwierzyć, że naprawdę
zamierzali tak mizernymi siłami przeszukać statek rozmiarów Essene.

aaaaaa

Gdzie mieli serwitorów, moduły skanujące, łamacze zamków, zestawy
uniwersalnych kluczy, detektory ciepła ?
Nie byli w stanie określić mojego statusu ze względu na anonimowy
strój, ale dlaczego zignorowali stojącego w służbowym mundurze oficera
Arbites ?
Mój mikrokomunikator był włączony. Nic nie powiedziałem, ale dyskret-
nie nacisnąłem trzy razy przycisk nadawania. Betancore znał doskonale
niewerbalną część Glossii.
- Wciąż nie przedstawiłeś swej tożsamości – powiedziałem do dowódcy
grupy kontrolnej.
Wojskowy spojrzał w moim kierunku. Ujrzałem odbicie własnej twarzy
na gładkiej przyłbicy jego hełmu.
- Słucham ?
- Nie przedstawiłeś swej tożsamości i nie pokazałeś nakazu inspekcji. Taki
jest wymóg procedury kontrolnej.
- Jesteśmy oddziałem bezpieczeństwa... – odparł gniewnym tonem robiąc
krok w moją stronę.
- Możesz być kimkolwiek – przerwałem mu wyjmując inkwizytorską rozetę
- Jestem Gregor Eisenhorn, imperialny inkwizytor. Dopełnimy wszystkich
procedur tej kontroli albo nie przeprowadzimy jej wcale.
- Ty jesteś Eisenhorn ? – zapytał.
Żadnego zaskoczenia w głosie, żadnego zdziwienia. W moim umyśle
zapłonęła jaskrawa lampka alarmowa.
Nie zdążyłem krzyknąć. Lufy broni kontrolerów poderwały się w górę.

21

Rozdział VIII

Tuzin morderców.

Prokurator.

Kupcy zbożowi z Hesperusa.

Maxilla krzyknął zdumiony. Sekundę później dowódca kontrolerów i
dwaj stojący po jego bokach żołnierze pociągnęli za spusty.
Automatyczne karabinki używane przez oddziały służb bezpieczeństwa
zaprojektowano z myślą o walce na pokładach kosmicznych statków oraz w
środowisku o zerowej grawitacji. Posiadały znikomy odrzut, a ich pociski
osiągały niewielką prędkość wylotową gwarantującą pozostawienie kadłuba
okrętu w nienaruszonym stanie w przypadku bezpośredniego trafienia.
Wciąż jednak były w stanie przestrzelić na wylot ludzkie ciało.
Rzuciłem się w bok, kiedy pierwsze pociski uderzyły śpiewnie w ścianę
gdzieś po lewej krzesząc rykoszetem iskry. W ułamku sekundy pomieszcze-
nie ogarnął istny chaos. Strzelali już wszyscy żołnierze oddziału bezpieczeń-
stwa, niektórzy krótkimi seriami. W rozświetlanym błyskami płomieni wy-
lotowych korytarzu unosił się ostry zapach kordytu.
Jeden z serwitorów Maxilli został pozbawiony głowy, a następnie wręcz
rozerwany na drobne kawałki. Drugi próbował zasłonić kapitana, ale kule
podziurawiły jego tors i uszkodziły sekcję gąsienicową stanowiącą jego
środek transportu.
Dwa pociski otarły się o mnie rozrywając ubranie, ale zdołałem dosko-
czyć do drzwi za mymi plecami. Wyszarpnąłem z kabury pistolet.
Fischig trzymał w wyciągniętych do przodu rękach swój pistolet, strzela-
jąc cofał się w moim kierunku. Zdołał powalić kilkoma kulami jednego z
zabójców, ale zaraz potem został trafiony w brzuch. Impet wystrzelonych z
bliska pocisków uniósł go w powietrze i cisnął w kąt korytarza. Oficer upadł
na podłogę i znieruchomiał.
Maxilla z wściekłym rykiem poderwał w górę upierścienioną dłoń. Stru-
mień oślepiającego światła wystrzelił z noszonego na środkowym palcu
sygnetu i znajdujący się najbliżej kapitana żołnierz dosłownie eksplodował,
a jego klatka piersiowa zmieniła się w osmaloną ruinę. Gdy dymiący ludzki
wrak runął na podłogę, stojący za nim towarzysz przeciągnął po Maxilli
długą serią. Wielokrotnie trafiony kulami kapitan wpadł przez roztrzaskane
szklane drzwi do małego magazynku po prawej stronie korytarza.
Mordercy zwrócili się w moim kierunku. Pociągnąłem za spust i pocisk
przedziurawił przyłbicę hełmu najbliższego z nich. Martwy zamachowiec
upadł na twarz.
Mały automatyczny pistolet, zaprojektowany z myślą o łatwym jego
ukryciu, miał w magazynku zaledwie cztery pociski, dochodził do tego za-
pasowy magazynek schowany w kieszeni mojej kurtki. Zostało siedem kul,
a morderców było dziewięciu.
Na szczęście pistolet miał odpowiedni kaliber, by do zabicia człowieka
wystarczył jeden pocisk. Tkwiące w magazynku naboje miały rozmiary
mojego palca. Broń huknęła ponownie i kolejny żołnierz przewrócił się na
podłogę bryzgając krwią.
Uciekałem w głąb następnej sekcji korytarza, trzymając się blisko ściany.
Pomieszczenie było szerokie, oświetlały je jedynie rzędy małych lamp na
środkach ścian. Tłoczący się przy drzwiach komory żołnierze puścili za mną
kilka pojedynczych strzałów. Odpowiedziałem kulą, ale chybiłem. Dłuższa
seria trafiła w skrzynkę rozdzielczą obok mojej głowy, kąpiąc urządzenie w
deszczu wyładowań elektrycznych. Część lamp przygasła. Ukryłem się w
cieniu i poczułem, że plecami napieram na jakiś rygiel.
Odwróciłem się, otworzyłem właz i wskoczyłem do środka ścigany gra-
dem pocisków kontrolerów.
Po drugiej stronie włazu znajdował się niewielki tunel inspekcyjny pro-
wadzący do maszynerii odpowiedzialnej za poprawne funkcjonowanie ko-
mory ciśnieniowej. Podłogę stanowiły perforowane płyty, a blisko siebie
położone ściany wręcz uginały się od ogromu okablowania. Na końcu tune-
lu dostrzegłem metalową drabinkę, wiodącą w dół pod podłogę lub w górę,
do paneli sterujących pracą dekompresorów.
Nie miałem czasu na wspinaczkę. Pierwszy żołnierz już przepychał się
przez właz próbując jednocześnie wycelować we mnie karabin. Strzeliłem
poprzez korytarzyk przebijając kulą jego napierśnik, po czym skoczyłem w
dół drabinki.
Wylądowałem pięć metrów niżej na małej czworokątnej platformie. Na
dole było ciemno, paliło się tylko kilka czerwonych lamp pomocniczych.
Pamiętałem, że hełmy żołnierzy mają opcję elektronicznego wzmocnienia
obrazu.
Wślizgnąłem się pomiędzy tłoki i przekładnie sterujące jednym z burto-
wych zaczepów dokujących, zgięty wpół i skurczony. Z wywietrzników
buchały kłęby pary, na posadzce czerniały plamy tłustego oleju skapującego

z

z wielkich łańcuchów napędowych. Powietrzem wstrząsał regularny łomot
pracujących nieprzerwanie ciężkich kompresorów i regulatorów tlenu.
Skryłem się w jednym z zakamarków. Na kolbie pistoletu płonęły czer-
wienią cztery malutkie ikonki. Wyrzuciłem pusty magazynek i włożyłem do
broni nowy. Ikony zmieniły swój kolor na zielony.
Od strony drabinki dobiegł jakiś hałas. Dwa ciemne kształty schodziły
nią w dół zasłaniając sączące się z góry światło.
Ich hełmy miały też wbudowane skanery termiczne – pojąłem to w chwi-
li, gdy zabójcy dotarli na platformę i zaczęli z miejsca strzelać w kierunku
mojej kryjówki. Schowałem się za opasłym dźwigarem, ale jedna z kul
ześlizgnęła się po mokrym od oleju metalu i trafiła mnie powierzchownie w
ramię, dostatecznie mocno, bym się przewrócił. Uderzyłem twarzą w meta-
lową siatkę pokrywającą dno pomieszczenia, a impet tego zderzenia rozer-
wał nie zagojoną jeszcze ranę na policzku.
Więcej pocisków zaświstało mi nad głową. Jakiś rykoszet wbił się w
podeszwę mojego buta, inny trafił mnie w rękę odrzucając ją w bok, prosto
na metalową ścianę.
Impet tego uderzenia wytrącił mi z dłoni pistolet. Broń odbiła się ze
szczękiem od podłogi i wylądowała poza moim zasięgiem. Cztery zielone
ikony sygnalizujące pełny magazynek jarzyły się kusząco w półmroku.
Na dole było teraz przynajmniej trzech napastników, przeciskających się
wąskim przejściem między maszynerią, strzelających krótkimi seriami w
moją stronę. Wgramoliłem się na czworakach za masywny serwomotor
obsługujący jeden z zewnętrznych manipulatorów dokujących. Wszędzie
wokół kule żołnierzy krzesały z metalicznym jękiem snopy iskier.
Pomyślałem o wykorzystaniu mocy, ale w obecnym położeniu nie mog-
łem sobie pozwolić na żadne bardziej zaawansowane sztuczki mentalne.
Za wielkim serwomotorem znalazłem osłonę pod równie masywnymi
amortyzatorami mającymi za zadanie złagodzić impet uderzenia kadłuba
innego statku podczas procedury cumowania do śluzy. Zielona poświata
otaczała mały panel kontrolny widniejący między amortyzatorami. Urządze-
nie obudowane było plastikową pokrywą przypominającą publiczne panele
informacyjne. Dokładniejszy rzut okiem powiedział mi, że mam przed sobą
terminal testujący i resetujący status wysięgników dokujących. Nacisnąłem
na próbę kilka przycisków, ale na ekranie urządzenia zapalił się tylko komu-
nikat Terminal zablokowany. Automatyczne bezpieczniki odcięły dostęp do
urządzenia ze względu na obecność po drugiej stronie kadłuba promu mary-
narki, przycumowanego do prawoburtowej śluzy.
Usłyszałem za plecami głośne szuranie. Pierwszy żołnierz przeciskał się
już wzdłuż serwomotoru próbując dotrzeć do stanowiących moją kryjówkę
amortyzatorów.
Wyjąłem z kieszonki inkwizytorską rozetę. Była to nie tylko moja odzna-
ka służbowa, ale i praktyczne narzędzie. Naciśnięciem kciuka wysunąłem z
niej miniaturowy łamacz kodów i wsunąłem jego czubek do czytnika kart
panelu. Ekran zgasł. Rozeta miała poziom autoryzacji magenta. Modliłem
się w myślach, by Maxilla nie wprowadził na całym statku prywatnych ko-
dów dostępu.
Ekran rozbłysnął ponownie. Wstukałem na klawiaturze polecenie zrese-
towania parametrów cumowniczych.
- Procedura resetu w trybie aktywnym – na ekraniku zapłonęła zielonymi
literkami odpowiedź. Uderzyłem palcem wskazującym w ostatni klawisz.
Pośród przeraźliwego huku i zgrzytu metalu mechanizmy dokujące
zaczęły powracać na swoje miejsca. Zadudniły amortyzatory. Gdzieś w gó-
rze buchnęła z sykiem para. Usłyszałem dźwięk alarmowych klaksonów.
Najbliższy żołnierz zdążył tylko wrzasnąć agonalnie, gdy ważący dzie-
sięć ton serwomechanizm przycisnął go do ściany i zmiażdżył od pasa w
dół. Gdzieś z oddali, od strony śluzy, dobiegła mnie seria stłumionych wy-
buchów i zgrzyt dartego metalu. Ledwie je słyszałem ponad rykiem pracują-
cej maszynerii.
Kiedy syk i pisk serwomotorów ucichł, a kłęby pary się rozwiały, wy-
pełzłem ze swojej kryjówki pod amortyzatorami. Cała struktura pomieszcze-
nia uległa zmianie po przemieszczeniu urządzeń dokujących na pozycje
wyjściowe. Dwaj żołnierze służb bezpieczeństwa zginęli zmiażdżeni cięża-
rem wysięgników, trzeciego żywcem ugotował strumień niewiarygodnie
rozgrzanej pary tryskającej ze ściennego wywietrznika.
Podniosłem leżący na posadzce karabinek zamachowca i pobiegłem w
kierunku drabinki.

* * * * *

Zgodnie z moimi obliczeniami brakowało jeszcze czterech żołnierzy.
Przebiegłem przez tunel inspekcyjny i dotarłem z powrotem do korytarza
prowadzącego do komory ciśnieniowej. Na ścianach paliły się światła
ostrzegawcze, słyszałem też cichy dźwięk syren alarmowych. Jakaś postać
wyrosła w półmroku opodal mnie. Odwróciłem się w jej kierunku. Betan-
core. Pilot zdawał się patrzeć przeze mnie, w podniesionej ręce trzymał je-

den

22

den ze swoich eleganckich igłowych pistoletów. Pociągnął za spust.
Smukły pocisk przeciął powietrze tuż obok mojego echa. Żołnierz od-
działów bezpieczeństwa marynarki zatoczył się chwiejnie wypadając z kry-
jówki na końcu korytarza. Pistolet Midasa syknął ponownie. Pod rannym
mordercą ugięły się nogi, runął z łoskotem na posadzkę.
- Ruszyłem natychmiast po otrzymaniu rozkazu – oświadczył Betancore.
- Ilu zdjąłeś ?
- Razem z tym czterech.
- Więc to chyba wszyscy, ale nie trać czujności – uśmiechnąłem się do się-
bie samego. Zwracać Midasowi uwagę na zachowanie czujności...
- Wyglądasz okropnie – odparł – Co się tu do cholery stało ?
Krew ściekała mi po policzku płynąc swobodnie z rozdartej rany, poru-
szałem się chwiejnie z powodu bólu wywołanego rykoszetami, a moje ubra-
nie było wręcz przesiąknięte olejem i smarem.
- To nie była inspekcja. Szukali mnie.
- Służby bezpieczeństwa marynarki ?
- Wątpię. Tym ludziom wyraźnie brakowało odpowiedniej dyscypliny, nie
znali też procedur kontrolnych.
- Ale mieli odznaki, broń... prom marynarki, na Imperatora !
- To właśnie najbardziej mnie martwi.

* * * * *

Wróciliśmy z powrotem do pokoju przylegającego do komory
ciśnieniowej. Rezerwowy właz zabezpieczył uszkodzenia kadłuba w miejs-
cu, gdzie odczepiona dzięki ręcznemu zwolnieniu zaczepów jednostka
marynarki zderzyła się z Essene. Wyglądając przez jeden z bulajów
dostrzegłem szary kadłub promu unoszący się tuż przy frachtowcu. Z
Essene łączył go wciąż jakiś ocalały pogięty manipulator, ale kadłub
stateczku był wyraźnie zgruchotany. Pokładowa komora ciśnieniowa promu
została wyrwana podczas procedury rozdzielenia statków i miałem moż-
liwość spojrzenia przez wielką wyrwę do środka ładowni pasażerskiej stat-
ku. Jeśli załoga zdołała przeżyć wypadek, mogła się schronić jedynie w sto-
sunkowo nienaruszonym kokpicie, a tam nie stanowiła dla nas żadnego
zagrożenia. Błyszczące metalicznie szczątki, kawałki zaczepów dokujących
i strzępy kabli unosiły się w próżni opodal bulaju.
Przyklęknąłem obok Fischiga. Wciąż żył. Służbowy uniform Arbites
pokryty był warstwą wzmocnionego ceramitu, ale wystrzelone z bliska
pociski miały dostatecznie wysoką prędkość wylotową, by impetem trafie-
nia spowodować obrażenia wewnętrzne ofiary. Fischig był nieprzytomny, z
kącika jego ust ciekła strużka krwi.
Betancore znalazł Maxillę w magazynku przeznaczonym do składowania
skafandrów próżniowych. Kapitan doczołgał się po podłodze do jednej z
szafek, oparł się o nią plecami. Od klatki piersiowej w dół jego drogie ubra-
nie było rozdarte na strzępy. Nie miał nóg.
Ale od klatki piersiowej w dół kapitan nie był człowiekiem.
- Tak więc... poznałeś w końcu nagie fakty, inkwizytorze... – spróbował się
uśmiechnąć. Pojąłem, że ogromnie cierpi albo znajduje się w stanie cięż-
kiego szoku. W celu pełnej kontroli nad mechaniczną połową swego ciała
musiał bez wątpienia korzystać z podłączonych do mózgu neuralnych prze-
kaźników.
- Jak mogę ci pomóc, Tobiusie ?
Pokręcił przecząco głową.
- Wezwałem już serwitorów. Szybko postawią mnie na nogi.
W głowie kłębiły mi się dziesiątki pytań. Czy ta cybernetyczna rekon-
strukcja dolnej części ciała była rezultatem obrażeń, choroby, podeszłego
wieku ? A może, jak podejrzewałem, poddał się jej dobrowolnie i na własne
życzenie ? Zatrzymałem te pytania dla siebie. To była prywatna sprawa
kapitana i nie miała ona nic wspólnego z moim dochodzeniem.
- Potrzebuję dostępu do twojego komunikatora astropatycznego. Muszę
skontaktować się z Dowództwem Floty i zamknąć tę sprawę. Napadli nas lu-
dzie nie mający nic wspólnego z oddziałami bezpieczeństwa marynarki.
- Przekazałem na mostek instrukcje nakazujące udostępnić ci wszystko,
czego zażądasz. Dobrze byłoby wyciągnąć zapis transmisji nakazującej
poddanie się inspekcji, jest zapisana w pamięci pokładowego dziennika lotu.
To powinno pomóc. Nie sądziłem, by dowódcy Zgrupowania Scarus
próbowali kwestionować jakiekolwiek moje działania.

* * * * *

W ciągu pół godziny znalazłem się na mostku Essene i dzięki pomocy
serwitorów astropatycznych zgłosiłem incydent oficerom dyżurnym mary-
narki. Chwilę później rozmawiałem już drogą radiową z asystentami admi-
rała Lorpala Spatiana, którzy nakazali Essene pozostać na zajmowanej po-
zycji i oczekiwać przybycia oddziału bezpieczeństwa pod komendą przed-
stawiciela wojskowej prokuratury.

Pomysł biernego oczekiwania na następny wyładowany żołnierzami
prom niespecjalnie przypadł mi do gustu.

* * * * *

- Dezerterzy, sir – oświadczył dwie godziny później prokurator Olm Ma-
dorthene. Był to wysoki mężczyzna o poznaczonych siwizną włosach i sta-
rym cybernetycznym wszczepie poniżej lewego ucha. Miał na sobie śnież-
nobiałą kurtkę z wysokim kołnierzem, czarne spodnie, czarne skórzane buty
oficerskie oraz ciemnoczerwone rękawiczki. Na uniformie dostrzegłem in-
sygnia Wydziału Dyscyplinarnego Floty.
Madorthene był dla mnie niezwykle uprzejmy od chwili wejścia na po-
kład frachtowca, salutując z respektem na powitanie i trzymając pod pachą
swą obramowaną złotem białą czapkę. Towarzyszący mu żołnierze byli
ubrani i wyekwipowani identycznie jak moi niedoszli zabójcy, ale od razu
dostrzegłem ich zdyscyplinowanie i chłodny profesjonalizm.
- Dezerterzy ?
Madorthene miał niewyraźną minę. Najwidoczniej świadomość konwer-
sacji z inkwizytorem nie sprawiała mu przyjemności.
- Z gwardyjskiego zaciągu. Jak pan zapewne wie, na Gudrun trwa mobi-
lizacja nowego regimentu. Na rozkaz naszego Lorda Militanta do służby po-
wołano siedemset pięćdziesiąt tysięcy mężczyzn. Pięćdziesiąty regiment IG
Gudrun. Zważywszy na rozmiary pobory oraz fakt, iż jest to jubileuszowy
zaciąg, władze ogłosiły globalny festiwal połączony z ceremonialnymi
uroczystościami wojskowymi.
- Ci ludzie zdezerterowali z Gwardii ?
Madorthene odciągnął mnie delikatnie na bok robiąc przejście dla żoł-
nierzy służb bezpieczeństwa wynoszących z korytarzy ciała zabitych zama-
chowców. Pod nadzorem Betancore zwłoki morderców składane były w
pomieszczeniu przylegającym do komory ciśnieniowej.
- Mieliśmy pewne kłopoty – oświadczył ściszonym głosem prokurator –
Zaciąg miał pierwotnie objąć pół miliona rekrutów, ale Lord Militant pod-
wyższył tę liczbę tydzień przed rozpoczęciem poboru w związku z przy-
gotowaniami do krucjaty w podsektorze Ophidian. Nie spotkało się to z
aprobatą miejscowych. Mówiąc między nami, wszystkie te festiwale zorga-
nizowano raczej po to, by odwrócić uwagę lokalnej społeczności od całej
sprawy. Odnotowaliśmy zamieszki w koszarach i przypadki dezercji. Na
dole wciąż jest sporo roboty.
- Potrafię to sobie wyobrazić. Więc jesteś pewien, że ci ludzi byli dezer-
terami z Gwardii ?
Skinął głową i podał mi elektroniczny notes. Na wyświetlaczu urządzenia
widniała lista dwunastu nazwisk wraz z odnośnikami do plików zawierają-
cych życiorysy i zdjęcia.
- Zbiegli z koszar 74 na zewnątrz murów miejskich Dorsay, skradli mun-
dury i sprzęt w arsenale kosmoportu, po czym weszli na pokład promu orbi-
talnego. Nikt nie próbował zatrzymać oddziału służb bezpieczeństwa mary-
narki.
- Nikogo nie zdziwił ich brak znajomości procedur i kodów startowych ?
- Urządzenia pokładowe promu zostały wcześniej zaprogramowane w celu
wyprowadzenia jednostki na wysoką orbitę, w strefę stacjonowania floty.
Dezerterzy musieli to odkryć po uprowadzeniu promu. Nieszczęśliwy zbieg
okoliczności. Bez wątpienia szukali cywilnego statku, takiego jak ten.
- Regularni rekruci ? Żołnierze piechoty ?
- Tak.
- Kto pilotował prom ?
- Przywódca grupy – prokurator zajrzał do notesu – Niejaki Jonno Lingaart,
wykwalifikowany pilot orbitalny. Latał wcześniej na holownikach. Jak już
wspomniałem, cała ta sprawa to wyjątkowo nieszczęśliwy zbieg okolicz-
ności.
Nie zamierzałem tak łatwo odpuścić. Madorthene nie kłamał, tego byłem
pewien, jednakże przedstawione przez niego informacje pełne były luk i
nieścisłości.
- Co z żądaniem poddania się inspekcji ?
- Wysłano je z pokładu promu. Absolutnie nieautoryzowany rozkaz. Zamie-
rzali wejść na wasz pokład i przejąć statek. Przypuszczamy, że rozkaz nada-
no poprzez radiokomunikator promu.
- Nie – zaprzeczyłem. Oficer cofnął się o krok słysząc narastający w mym
głosie gniew.
- Sir ?
- Sprawdziłem zapisy w komputerze komunikacyjnym Essene. Nic nie mó-
wiły o źródle nadania żądania, ale ujawniły fakt, że nadesłano je astropa-
tycznie, nie drogą radiową. Na pokładzie promu nie było astropaty.
- To...
- Posłużono się tym samym przekaźnikiem astropatycznym, który wyzna-
czył Essene pozycję na wysokiej orbicie. Zapisy sprawiają wrażenie auten-
tycznych. Poza tym ci ludzie mnie szukali. Mnie, prokuratorze. Chcieli mnie

zabić. Znali moje nazwisko.

23

zabić. Znali moje nazwisko.
Madorthene pobladł zauważalnie. Najwyraźniej nie wiedział, co odpo-
wiedzieć.
Oderwałem od niego spojrzenie, zacząłem lustrować wzrokiem korytarz.
- Nie wiem, kim byli ci ludzie, być może rzeczywiście to wojskowi dezer-
terzy. Ktoś jednak tak nimi pokierował, by dotarli do mnie, ktoś ubezpieczał
ich, zapewnił ekwipunek i środek transportu oraz autoryzował misję promu.
Ktoś służący w marynarce lub mający dostęp do jej mechanizmów kontroli.
Inne wytłumaczenie nie istnieje.
- Pan mówi... o konspiracji.
- Takie pojęcie nie jest mi obce, Madorthene. Nie są mi również obce za-
machy na moje życie. Posiadam wrogów i oczekuję takich działań z ich
strony. Ten incydent udowodnił mi, że moi wrogowie posiadają znacznie
większe wpływy, niż myślałem.
- Sir, ja...
- Jaki jest twój status służbowy, prokuratorze ?
- Poziom pierwszy, stopień autoryzacji magenta. Ekwiwalent dowódcy
eskadry marynarki. Odpowiadam bezpośrednio przed Lordem Prokuratorem
Humboltem – wiedziałem o tym wcześniej, bo przyjrzałem się naszywkom
na uniformie oficera, chciałem jednak usłyszeć to z jego ust.
- Oczywiście. Twój przełożony nie powierzyłby tak delikatnej misji młod-
szemu rangą oficerowi. Nie chciałby też okazać mi braku szacunku. Sądzę,
że ta sprawa nadal okryta jest najgłębszą tajemnicą ?
- Tak, sir ! Lord Prokurator docenił jej... delikatność. Poza tym obowiązuje
obecnie rozporządzenie Lorda Militanta nakładające cenzurę na wszelkie
tego rodzaju informacje w celu uniknięcia pogłębiania niepokojów społecz-
nych na Gudrun. Szczegóły zamachu znam tylko ja i mój oddział oraz Lord
Prokurator i jego doradcy.
- Niech tak zatem pozostanie. Chcę, by moi wrogowie tak długo jak to tylko
możliwe uważali, iż zamach zakończył się ich sukcesem. Czy mogę liczyć
na pańską kooperację, prokuratorze ?
- Oczywiście, inkwizytorze.
- Zabierze pan zaszyfrowaną wiadomość dla swojego przełożonego. Będzie
ona zawierać informacje o podłożu całej sprawy oraz moje żądania i
sugestie. Podam panu również utajniony kanał radiowy, za pomocą którego
będzie pan przekazywał mi wszelkie nowe wiadomości w tej sprawie.
Wszystkie wiadomości, Madorthene, również te, które pan uzna za bez-
wartościowe.
Skinął gorliwie głową. Nie musiałem już dodawać, że w przypadku zła-
mania tajemnicy spadnę na kark jemu, Lordowi Prokuratorowi i wszystkim
jego doradcom niczym upiór Rogala Dorna. Madorthene miał dość oleju w
głowie, by samemu się tego domyślić.

* * * * *

Kiedy prokurator i jego oddział bezpieczeństwa odlecieli z Essene, pod-
szedłem do czekającego w milczeniu Betancore.
- Co teraz zrobimy ? – zapytał.
- Jakie to uczucie być martwym, Midasie ? – odparłem.

* * * * *

Opuściliśmy Essene o północy, na pokładzie mojego wahadłowca. Fis-
chig, wyrwany w końcu ze śpiączki, pozostał na statku Maxilli, w doskonale
wyposażonym laboratorium medycznym, wciąż dochodząc do siebie po
bolesnej konfrontacji z mordercami.
Maxilla zgodził się pozostać na orbicie Gudrun do odwołania. Poczy-
niłem już starania, by zrefundowano mu wszystkie straty poniesione z tytułu
tego przestoju. Podejrzewałem, że mogę znaleźć się niedługo w sytuacji,
gdy niezbędny będzie mi szybki kosmiczny statek, poza tym nagły odlot
Essene podważyłby wiarygodność naszej śmierci z rąk dezerterów.
Rozmawiałem z Maxillą na mostku klipra. Siedział na swym wielkim fo-
telu popijając amasec, podczas gdy serwitorzy rekonstruowali pieczołowi-
cie jego cybernetyczne ciało.
- Przykro mi, że zostałeś w tę sprawę tak mocno wplątany, Tobiusie.
- A mnie nie – odparł – To najbardziej emocjonująca przygoda od wielu lat.
- Pozostaniesz tutaj do czasu, kiedy się ponownie skontaktujemy ?
- Doskonale płacisz, inkwizytorze – roześmiał się – Mówiąc szczerze,
cieszę się, że mogę ci pomóc. Poza tym Fischig potrzebuje lepszej pomocy
medycznej niż ta, którą może zapewnić ta twoja izolatka na wahadłowcu, a
możesz być pewny, ze nie odlecę, dopóki nie zabierzesz go z mojego pok-
ładu.

* * * * *

Opuszczałem mostek głęboko poruszony zachowaniem kapitana. Mogło
istnieć wiele motywów tłumaczących jego gorliwą pomoc – strach przed
Inkwizycją mógł być bez wątpienia jednym z nich – niemniej jednak podej-
rzewałem, iż głównym czynnikiem takiego postępowania było powtórne
odkrycie przez Maxillę przyjemności czerpanej z kontaktów międzyludz-
kich. Wyczuwałem to w jego chęci do rozmów, chwalenia się muzealnymi
zbiorami, w skorej pomocy, w sympatii...
Zbyt długo przebywał w towarzystwie samych maszyn.

* * * * *

Przed opuszczeniem ładowni Essene Betancore przeprogramował sygna-
lizatory identyfikacyjne wahadłowca. W pamięci urządzeń przechowy-
waliśmy kilka odmiennych tożsamości jednostki. W ciągu ostatnich mie-
sięcy i podczas akcji na Hubrisie używałem oficjalnego identyfikatora Ink-
wizycji, ponieważ nie istniała żadna potrzeba utajnienia prawdziwej natury
statku.
Teraz staliśmy się delegacją kupiecką z Sameteru, zajmującą się
genetycznie modyfikowanymi nasionami roślin uprawnych. Mieliśmy
nadzieję zainteresować możnowładców Gudrun sprzedażą nowego rodzaju
ziaren, pozbawionych skaz genetycznych i nie posiadających wysokich
wymagań w pielęgnacji – co było szczególnie istotne w sytuacji, gdy pobór
do Gwardii znacząco uszczuplił siłę roboczą tego świata.
Betancore połączył się z kontrolą lotu Gudrun, przedstawił naszą
fałszywą tożsamość i poprosił o pozwolenie na lądowanie w północnej
stolicy planety, Dorsay. Otrzymaliśmy natychmiast dostęp do stosownego
korytarza powietrznego. Kolejny żądny zysków kupiec w ogarniętej
karnawałowym nastrojem metropolii.

* * * * *

Wahadłowiec przeleciał obok tkwiących na wysokiej orbicie okrętów
Zgrupowania Floty Scarus: rzędów opasłych statków transportowych;
masywnych niszczycieli o podłużnych taranach na dziobach i wielkich
emblematach Imperialnego Orła na burtach; ogromnych pancerników o
najeżonych bateriami artyleryjskimi kadłubach; smukłych szybkich fregat
przywodzących na myśl osy; eskadr patrolujących system myśliwców.
Obszar niskiej orbity był wręcz zapchany latającymi tam i z powrotem
wahadłowcami pasażerskimi, promami zaopatrzeniowymi, holownikami,
małymi statkami handlowymi i platformami naprawczymi. Po prawej
stronie dostrzegłem gromadę kupieckich frachtowców, statków kurierskich i
gigantycznych jednostek Gildii. Tam właśnie miała pierwotnie zająć pozycję
Essene.
Liczne boje świetlne sygnalizujące wolne i zajęte miejsca na orbicie
tworzyły istną barwną konstelację zakrywającą mieszkańcom Gudrun blask
prawdziwych gwiazd.
Betancore przemknął poprzez ten kosmiczny tłok, wprowadził
wahadłowiec w oślepiająco jasną jonosferę planety i zanurzył się pośród
opalizujących chmur. Dostrzegłem wysuwające się zza krawędzi globu
słońce, wieszczące stolicy nadejście nowego świtu. Lecieliśmy w kierunku
Dorsay, gdzie rozpoczynał się właśnie kolejny dzień planetarnego święta.

24

Rozdział IX

Dorsay.

Kupieckie rozgrywki.

Pościg za Tanokbrey.

Dorsay bynajmniej nie budziło się ze snu. Metropolia ostatnimi czasy
wcale nie spała. Wielkie głośniki radiowe na starych ulicach, alejkach i nad
kanałami rzecznymi wylewały z siebie niekończący się strumień pochwal-
nych hymnów, a bogato zdobione sztandary i wstęgi łopotały na każdym
skrawku stołecznych budowli.
Przeczytałem skrócony raport Aemosa na temat tej planety. Gudrun,
stolica podsektora Helican w sektorze Scarus, Segmentum Obscurus. Ludz-
ka społeczność istniała tu od trzech i pół tysiąca lat pod feudalnymi rządami
arystokratycznej kasty możnych Domów obejmujących swymi wpływami
trzy tuziny innych imperialnych światów w podsektorze Helican. Thracian
Primaris, ten skażony przemysłowo moloch, mógł być uważany za naj-
gęściej zaludniony i posiadający największy potencjał produkcyjny świat
regionu, ale to Gudrun było sercem administracyjnym i kulturalnym pod-
sektora. Bogactwo lokalnych możnowładców przyćmiewało nawet wpływy
komercyjnych magnatów Thracian Primaris.
Widziana z pokładu wahadłowca, stolica lśniła bielą. Dorsay wzniesiono
na morskim wybrzeżu, w pełnej wysp delcie wielkiej rzeki Drunner. Z
okienek statku widzieliśmy mrowie żagli łopoczących w pobliskiej lagunie.
Poza granicami śnieżnobiałych budowli metropolii wznosiły się na zielo-
nych wzgórzach niedawno zbudowane tymczasowe koszary dla rekrutów
gwardyjskiego zaciągu.
Betancore wylądował na Polach Giova, głównym porcie Dorsay. Lądo-
wisko zbudowano na wielkiej wyspie leżącej pośrodku laguny. Mniejsze
jednostki takie jak mój wahadłowiec były po lądowaniu opuszczane na
wielkich platformach w głąb hangarów wykutych w trzewiach skalistej
wyspy.
Lowink pozostał na pokładzie statku. Midas, Bequin, Aemos i ja sam
szybko poczyniliśmy przygotowania do wizyty w mieście. Założyliśmy
wszyscy proste, gwarantujące anonimowość stroje: ciemnoniebieskie szaty
dla Aemosa, czarne kombinezony oraz czarne płaszcze dla mnie i Midasa,
długą błękitną suknię z krepy dla Alizebeth Bequin. Betancore z pewnymi
oporami otworzył szafki Vibben, by Bequin wybrała sobie coś z ubrań na-
szej towarzyszki.
Nie sprawiała wrażenia specjalnie przejętej faktem, iż wkłada na siebie
rzeczy martwej kobiety.
Przystrojona łopoczącymi na porannym wietrzyku czerwonymi propor-
cami przystań pełna była tłoczących się w oczekiwaniu na taksówkę pasa-
żerów. Wmieszaliśmy się w tłum kupców, dygnitarzy wszelkiej maści i ma-
rynarzy korzystających z przepustek. Uliczni grajkowie i kuglarze zabawiali
zgromadzonych na brzegu laguny turystów.
Po dłuższej chwili wynajęliśmy jedną z antygrawitacyjnych taksówek
kursujących między lądowiskiem i miastem. Była to podłużna jednostka w
kształcie grotu, o barwie wściekłego fioletu. Pozbawiona zamkniętej kabiny,
zapewniała wygodne fotele dla sześciu pasażerów. Sternik siedział wysoko
w tyle, nad bulwiastą obudową antygrawitacyjnego generatora. Taksówka
ruszyła poprzez lagunę, unosząc się w powietrzu jakieś dwa metry ponad
migotliwą taflą wody.
Dorsay rosło przed naszymi oczami. Dopiero z poziomu ziemi mogliśmy
docenić majestat tego miasta. Zbudowane na wyrastających z wody bazalto-
wych podporach budynki wykonano ze starannie wypolerowanych kamien-
nych bloków. Ich niskie dachy pokryte były lśniącymi mosiężnymi płyt-
kami. Wyrzeźbione w kamieniu gargulce szczerzyły zęby na rogu każdego
domu lub czepiały się rynien. Na wyższych piętrach znajdowały się obszer-
ne balkony zabezpieczone barierkami z pozłacanego metalu. Większość tych
balkonów miała własne zadaszenie. Łukowate kamienne mosty i metalowe
klatki schodowe łączyły znajdujące się po obu stronach kanałów domy.
Wzdłuż kanałów biegły na wysokości poziomu wody kamienne podesty sta-
nowiące przystań dla tradycyjnych łodzi.
Wokół było pełno łodzi. Stolica wręcz tętniła życiem, ruchem i feerią ko-
lorów. Kiedy już dotarliśmy w obręb metropolii, prędkość naszej taksówki
znacznie zmalała ze względu na obecność innych antygrawitacyjnych pojaz-
dów, wodnych autobusów, prywatnych motorówek i zwykłych łodzi wiosło-
wych.
Nad naszymi głowami w ulicznych korytarzach powietrznych przemyka-
ły antygrawitacyjne ślizgacze i konwencjonalne maszyny atmosferyczne.
Wszędzie powiewały wielkie sztandary Floty Scarus i gudrunickich regi-
mentów Gwardii, w szczególności zaś Pięćdziesiątego.
Aemos mruczał do siebie pod nosem, zapisując w notesie wszelkie infor-

macje o otoczeniu, trawiony nienaturalną żądzą gromadzenia wiedzy.
Klawiatura wysłużonego notesu prawie zaczynała dymić.
Midas Betancore siedział czujny i ostrożny na przednim fotelu taksówki.
Szczegóły rejestrowane przez jego bystry umysł miały znacznie praktycz-
niejsze zastosowanie od danych gromadzonych w notesie starego savanta.
Bequin siedziała na ostatnim fotelu w tyle kabiny, roześmiana i szczęśli-
wa. Morska bryza rozwiewała jej długie włosy. Wątpiłem, by kiedykolwiek
zdołała dotrzeć tu na własną rękę. Gudrun było sercem podsektora, wielkim
błyszczącym światem, o którym zawsze marzyła, lecz który pozostawał po-
za zasięgiem jej rąk.
Pozwoliłem jej cieszyć się chwilą. Czas ciężkiej pracy miał nadejść
później.

* * * * *

Wynajęliśmy pokoje w dzielnicy Dorsay Regency. Uznałem, że sytuacja
wymaga założenia bazy operacyjnej na stałym lądzie. Betancore wywiercił
otworki w futrynach drzwi poszczególnych pokojów i naszpikował je
mikro-ładunkami błyskowymi. Drzwi zewnętrze zostały podłączone do
systemu monitoringu pasywnego. Domowi serwitorzy otrzymali
rygorystyczny zakaz odwiedzania wynajętych mieszkań w trakcie naszej
nieobecności.

* * * * *

Stałem na wielkim balkonie, w cieniu rzucanym przez wykonane z pur-
purowego materiału zadaszenie. Słuchałem Marszu Adeptów rozbrzmie-
wającego w licznych rozwieszonych na całej długości ulicy głośnikach.
Kanał wodny poniżej balkonu tętnił życiem. Dostrzegłem przeciążony
skif pełny pijanych gwardzistów w nowiutkich złotoczerwonych unifor-
mach. Rekruci z Pięćdziesiątego Regimentu Strzelców Gudrunickich darli
się niczym opętani i skakali po pokładzie łodzi ryzykując wpadnięcie do ka-
nału i pójście na dno. Świętowali ostatnie godziny pobytu na swym macie-
rzystym świecie. Za kilka dni mieli znaleźć się na pokładach wojskowych
liniowców w drodze do nieznanego jeszcze piekła strefy frontowej w innym
podsektorze.
Jeden z nich wypadł za balustradę i plusnął w wodę kanału. Pod-
chmieleni kamraci wciągnęli go z powrotem na pokład i pośród głośnego
śmiechu skąpali w strumieniach lanego z butelek alkoholu.
Aemos dołączył do mnie niosąc w ręce holograficzny mapnik.
- Gildia Kupiecka Sinesias – powiedział – Siedziba znajduje się pięć ulic
dalej.

* * * * *

Gildia Sinesias posiadała jedne z najbardziej ekskluzywnych budynków
w komercjalnym dystrykcie Dorsay. Odcinek Wielkiego Kanału przebiegał
pod wykonanymi z kolorowego szkła portykami głównego gmachu, toteż
odwiedzający Gildię ludzie interesu wpływali do niej swymi skifami
cumując w eleganckiej rozległej przystani sąsiadującej z wyłożoną drogimi
dywanami salą recepcyjną.
Wysiedliśmy z wynajętej łodzi wchodząc w tłum interesantów i gości
Gildii: wysokich szczupłych kupców z Messiny noszących tradycyjne sutan-
ny, handlarzy z Sameteru w szerokich kapeluszach oraz bankierów z thra-
ciańskich metropolii.
Opuszczając pokład łodzi podałem rękę Bequin. Dygnęła wdzięcznie
dziękując za kurtuazyjny gest. Nie ustalałem wcześniej żadnych szczegółów
naszej maskarady, arystokratyczne zachowanie było jej spontaniczną
improwizacją. Chociaż wciąż czułem do niej irracjonalną niechęć, uczucie
to słabło w porównaniu z rosnącym dla tej kobiety uznaniem. Perfekcyjnie
wczuła się w swą rolę.
- Państwa tożsamość i cel wizyty ? – zapytał uprzejmie szambelan Gildii
Sinesias podchodząc bliżej. Człowiek ten odziany był w niezwykle eleganc-
kie złote szaty. Krótkimi ruchami dłoni wydawał polecenia krążącym wokół
pomocnikom. W miejscu uszu mężczyzny dostrzegłem cybernetyczne im-
planty. W jednej ręce szambelan trzymał staroświeckie pióro, w drugiej
notatnik.
- Nazywam się Farchaval, kupiec z Hesperusa. To jest pani Farchaval.
Przybyliśmy tutaj z propozycją zawarcia kontraktów handlowych w dzie-
dzinie płodów rolnych. Słyszałem, że Gildia Sinesias może zapewnić nam
stosowne usługi brokerskie.
- Czy posiada pan już pracownika kontaktowego Gildii, sir ?
- Oczywiście. Mój konsultant to Saemon Crotes.
- Crotes ? – szambelan umilkł na chwilę.
- Och, Gregor, jestem taka zmęczona – oświadczyła znienacka Bequin – To
wszystko trwa za długo i jest okropnie nudne. Chcę znowu popływać po
kanałach. Dlaczego nie możemy wrócić do tych miłych panów z Gildii

25

Mensurae ?
- Chwileczkę, kochanie – odparłem zachwycony jej improwizacją.
- Czy państwo... odwiedzili już inną Gildię ? – zapytał szybko szambelan.
- Oni byli dla nas tacy mili. Poczęstowali mnie nawet soliańską herbatą –
uśmiechnęła się słodko Bequin.
- Pozwolą państwo za mną – oświadczył jeszcze szybciej szambelan – Sae-
mon Crotes to jeden z naszych najlepszych agentów handlowych. Natych-
miast zaaranżuję dla państwa stosowną audiencję. W międzyczasie proszę
odprężyć się w tamtym pokoju. Zaraz przyślę państwu soliańską herbatę.
- I nafaryjskie biszkopty ? – zasugerowała niewinnie Bequin.
- Ależ oczywiście, madam.
Wprowadził nas do eleganckiej poczekalni i zamknął za sobą podwójne
drzwi. Bequin spojrzała na mnie z ukosa i zachichotała. Przyznaję, że sam
też nie mogłem powstrzymać śmiechu.
- Co w ciebie wstąpiło ? – zapytałem cicho.
- Powiedziałeś, że jesteśmy bogatymi kupcami oczekującymi od życia
wszystkiego, co najlepsze. Ja tylko zarabiam na moją pensję.
- Oby tak dalej.
Rozejrzałem się po poczekalni. Piękne drogocenne firany przysłaniały
przestronne, blisko dziesięciometrowej wysokości okna wychodzące na
Wielki Kanał. Okna wykonano z dźwiękoszczelnego materiału. Na ścianach
wisiały obrazy autorstwa sameterskich mistrzów, które wywołałyby atak
pożądania kapitana Maxilli.
Chromowany serwitor wszedł do pokoju niosąc tacę pełną przekąsek i
słodyczy. Postawił ją delikatnie na marmurowym blacie wielkiego stołu i
opuścił bez słowa poczekalnię.
- Soliańska herbata ! – pisnęła Bequin podnosząc porcelanowy czajniczek –
I nafaryjskie biszkopty ! – dodała z uroczym uśmiechem chrupiąc pierwszy
z łakoci.
Wziąłem z jej rąk przeznaczoną dla mnie filiżankę herbaty i stanąłem
przy ekskluzywnym kominku sącząc drogi napój w pozie zblazowanego
bogacza.
Przedstawiciel Gildii wpadł do poczekalni chwilę później. Był to niski
człowieczek o kędzierzawych włosach i przesadnej ilości biżuterii. Nosił
powłóczyste długie szaty cechowe. Na jego czole widniał dumnie tatuaż w
postaci emblematu Gildii Sinesias.
Był to, jak wskazywał rodzaj tatuażu, miejscowy broker.
Nazywał się Macheles.
- Sir Farchaval ! Madam ! Gdybym wiedział wcześniej o państwa przy-
byciu, odwołałbym mniej ważne spotkania. Proszę wybaczyć mi to spóźnie-
nie !
- Wybaczam – odparłem dobrodusznie – Obawiam się jednak, że pani
Farchaval niebawem straci swą cierpliwość.
Bequin ziewnęła dyskretnie.
- Och, to niedobrze ! To bardzo niedobrze ! – Macheles klasnął w dłonie
przywołując czekających za drzwiami serwitorów.
- Spełnijcie wszelkie życzenia tej pani – polecił im broker.
- Hmm... vorderskie liście ? – zastanowiła się głośno Bequin.
- Natychmiast ! – wyrzucił z siebie Macheles.
- I taca trufli birri ? Moczonych w winie ?
Jęknąłem bezgłośnie.
- Natychmiast ! Natychmiast ! – zapewnił Macheles i wypchnął wręcz
serwitorów za drzwi.
Podszedłem do stołu i odłożyłem swoją filiżankę.
- Będę szczery, sir. Reprezentuję kartel producentów zbóż z Hesperusa,
bardzo wpływowy kartel.
Podałem pośrednikowi mały holograficzny projektor. Była to rzecz jasna
fałszywka, spreparowana przez Betancore i Aemosa w oparciu o rozległą
wiedzę savanta o Hesperusie, uzupełnioną dodatkowo uwagami latającego
tam czasem Maxilli.
Macheles sprawiał wrażenie onieśmielonego moim trójwymiarowym
identyfikatorem.
- O jakiej... wielkości kartelu rozmawiamy, sir ?
- Cały zachodni kontynent.
- Co chciałby pan zaoferować ?
Wyjąłem z kieszeni niewielką probówkę.
- Zmodyfikowane genetycznie ziarno niezwykle łatwe w uprawie i nie
posiadające wysokich wymagań klimatycznych. Idealne dla waszych produ-
centów żywności w sytuacji skurczonego rynku pracy. To prawdziwe cudo.
Serwitorzy opuścili poczekalnię pozostawiając w rękach Bequin przynie-
sione smakołyki.
- Inne Gildie bardzo zabiegają o ten produkt, panie – oświadczyła podnosząc
do ust truflę – Wierzę, że Gildia Sinesias nie przegapi takiej okazji.
Macheles zabrał z mojej dłoni probówkę i obejrzał ją uważnie.
- Czy to jest produkt stworzony w oparciu o technologię obcych ? – zapytał
zniżając nieco głos.

- Czy to stanowi jakiś problem ? – odpowiedziałem pytaniem.
- Nie, sir. Inkwizycja jest oczywiście bardzo wrażliwa na tym punkcie, ale
właśnie dlatego specjalizujemy się w takich dyskretnych formach pośred-
nictwa. Cała siedziba Gildii jest zabezpieczona przed podsłuchem.
- Bardzo mnie to cieszy. Zatem stworzone w oparciu o technologię obcych
ziarno będzie można sprzedać bez większych trudności ?
- Żadnych kłopotów. Mamy wielu potencjalnych nabywców tego produktu,
zwłaszcza kilku zagorzałych wielbicieli nowinek pochodzących spoza na-
szej cywilizacji.
- Świetnie – skłamałem – Nie ukrywam, że chcę osiągnąć na tej transakcji
maksymalne zyski. Saemon sugerował mi zwrócenie się z propozycją w
pierwszej kolejności do Domu Glaw.
- Saemon ?
- Saemon Crotes. Przedstawiciel Gildii Sinesias, którego spotkałem na Hes-
perusie.
- Doskonale. Życzy pan sobie, bym zaaranżował spotkanie między panem i
rodem Glaw ?
- Czyż nie to właśnie przed momentem sugerowałem ? – zapytałem z wy-
niosłym politowaniem.

* * * * *

Opuściliśmy siedzibę Gildii Sinesias dwadzieścia minut później. Bequin
wciąż oblizywała usta z pozostałości po truflach.
Natychmiast po wypłynięciu z części Kanału biegnącej pod siedzibą
Gildii odezwał się mój komunikator.
- Eisenhorn.
Szukał mnie Lowink.
- Właśnie otrzymałem wiadomość od Tobiusa Maxilli. Przekazać ją w
pełnej formie ?
- Tylko streszczenie.
- Kapitan twierdzi, że statek, który przewiózł Eyclone z Gudrun na Hubrisa
cumuje na orbicie parkingowej. Kapitan poczynił odpowiednie rozpoznanie.
To frachtowiec Wolnej Floty Scaveleur. Jego właściciel, niejaki Effries
Tanokbrey, jest już w stolicy.
- Połącz się z Maxillą i podziękuj mu za informacje – poleciłem.
Tak oto poznałem w końcu nazwę tajemniczego statku Eyclone.

* * * * *

Jedliśmy właśnie lunch w tawernie opodal Mostu Carnodonów, gdy w
pobliżu pojawiła się sonda komunikacyjna wysłana przez Machelesa do sir
Farchavala.
Sonda, niewielka metalowa sfera wielkości owocu cytrusowego, wpadła
na taras lokalu i zaczęła unosić się na wysokości głów klientów, przelatując
od stolika do stolika. Kiedy mnie znalazła, zawisła w powietrzu, pisnęła i
wyświetliła holograficzną wiadomość. Poniżej emblematu Gildii Sinesias
ujrzałem formalne zaproszenie na spotkanie w siedzibie Domu Glaw
popołudniu następnego dnia. Mieliśmy udać się na godzinę czwartą do
centrali Gildii, gdzie oczekiwał nas Macheles i przygotowany przez niego
środek transportu.
Sonda powtarzała wyświetlanie wiadomości, dopóki nie machnąłem
przed jej projektorem dłonią i nie podałem krótkiej odpowiedzi, nagranej
natychmiast przez rejestrator dźwięku. Odleciała szybko unosząc mój prze-
kaz.
- Jak to nas znalazło ? – zapytała Bequin.
- Feromony – wyjaśnił Aemos – System ochrony Gildii Sinesias przeska-
nował was w trakcie wizyty i pobrał próbki wzorców zapachowych. Zapro-
gramowana odpowiednio sonda latała tak długo po okolicy, aż namierzyła
odpowiedni rodzaj feromonów.
Urządzenia tego rodzaju były bardzo popularne na rozwiniętych techno-
logicznie światach. Podsunęło mi to pewien pomysł.
- Więc twierdzisz, że pracownicy Gildii bez skrupułów pośredniczą w obro-
cie produktami obcych ? – zapytał Betancore podnosząc do ust kieliszek
wina.
Skinąłem twierdząco głową.
- W chwili obecnej koncentrujemy się na Domu Glaw i tej sprawie podpo-
rządkowujemy wszystkie działania, ale nie zamierzam zapomnieć tego, co
robi Gildia Sinesias. Kiedy już skończymy swoją robotę, weźmiemy się
bardzo skrupulatnie do kontroli jej działalności.
Bequin kontemplowała wzrokiem piękny ornamentowany most przerzu-
cony nad Drunnerem.
- Co to za stwory ? – zapytała. Kamienne płaskorzeźby pokrywały wszyst-
kie filary mostu prezentując sylwetki wielkich czteronożnych drapieżników
o potężnie umięśnionych cielskach, długich ogonach i podłużnych pyskach
najeżonych garniturem kłów.

26

- Carnodony – odparł ponownie Aemos, zadowolony z możliwości popisa-
nia się swą ogromną wiedzą – Heraldyczne zwierzę Gudrun. Występują w
wielu miejscowych herbach i insygniach rodowych, symbolizując potęgę i
władzę. Obecnie bardzo rzadkie, niemal całkowicie wytępione. Sądzę, że
kilka dzikich osobników żyje jeszcze gdzieś w tundrze na dalekiej północy.
- Mamy resztę dnia przed sobą – urwałem tę jałową rozmowę – Wy-
korzystajmy ją dobrze. Poszukajmy kapitana Tanokbrey.
Betancore zmarszczył czoło i chyba zamierzał uświadomić mi, jak trudne
będzie to przedsięwzięcie. Nie dałem mu dojść do słowa przedstawiając
swój pomysł.

* * * * *

W niewielkim biurze nad Kanałem Ooskin opłaciliśmy sondę komuni-
kacyjną. Przygotowałem krótką zwięzłą wiadomość dla kapitana Scave-
leura, zapytując o możliwość wynajęcia jego statku w celu kursu poza
granice systemu. Obsługujący mnie urzędnik przyjął treść przekazu i pie-
niądze bez zbędnych pytań, zaprogramował jedno z trzydziestu leżących na
półce za jego plecami urządzeń. Po podłączeniu sondy do rejestru wzorców
zapachowych mężczyzna wyszukał zapis feromonów pobrany od Tanokbrey
w stołecznym urzędzie imigracyjnym.
Zaprogramowane urządzenie uniosło się w powietrze, zapiszczało i
popędziło w swoją drogę. Czekający na ulicy Betancore odpalił silnik wy-
najętego antygrawitacyjnego ślizgacza i pomknął śladem sondy. Istniała
spora szansa na zlokalizowanie kapitana Scaveleura. Był w końcu czło-
wiekiem interesu szukającym całe życie źródeł zarobku.
Leciałem w towarzystwie Aemosa i Bequin na pokładzie powietrznej
taksówki, utrzymując stały kontakt radiowy z Betancore. Na kanałach
panował większy ruch niż zazwyczaj, a miejscowe jednostki Arbites i
oddziały służb bezpieczeństwa marynarki krążyły po całym mieście. Póź-
nym popołudniem przez stolicę miała przepłynąć wielka ceremonialna ka-
walkada, czyniono ostatnie do niej przygotowania. Grupy widzów już
zbierały się na mostach i balkonach. Wszędzie powiewały sztandary
girlandy kwiatów.
Betancore czekał na nas w Tersegold, dzielnicy słynącej z licznych
pubów i restauracji. Wysiadłem z taksówki każąc pozostać w środku Aemo-
sowi i Bequin.
- Jest w środku – powiedział pilot wskazując dłonią drzwi do jednego z
lokalów – Zajrzałem tam. Piąty stolik po lewej. Tanokbrey to wysoki męż-
czyzna w czerwonej kurtce. Ma ze sobą dwóch ochroniarzy.
- Zostań tutaj, bądź czujny – poleciłem.
Tawerna była ciemna i zatłoczona. Na niskim suficie pulsowały różno-
kolorowe lampy, z głośników sączyła się muzyka. Powietrze przesycała
woń ludzkiego potu, dymu, alkoholu i obscury.
Moja sonda niemal zderzyła się ze mną w drzwiach wejściowych lokalu.
Zatrzymała się w miejscu wyświetlając odpowiedź, po czym odleciała do
biura. Kapitan Scaveleura nie był zainteresowany wynajęciem statku.
Przepychając się przez tłum zlokalizowałem go wzrokiem. Tanokbrey
miał na sobie czerwoną kurtkę z drogiego materiału, a długie czarne włosy
związał w warkocz ozdobiony kolorowymi wstążkami. Jego posępna nie-
przyjazna twarz nie budziła sympatii. Pił alkohol w towarzystwie dwóch
równie ponurych marynarzy noszących czarne skórzane kaftany.
- Kapitan Tanokbrey ?
Spojrzał na mnie powoli, ale nic nie powiedział. Jego kompani gapili się
na mnie wrogo.
- Możemy porozmawiać w cztery oczy ? – zasugerowałem.
- Możesz się odpieprzyć ?
Nie zrażony odpowiedzią usiadłem przy stoliku. Marynarze zesztywnieli
zaskoczeni moim zachowaniem. Tanokbrey osadził ich w miejscu ledwie
zauważalnym ruchem głowy.
- Zacznijmy od łatwego pytania – zaproponowałem.
- Zacznij od szybkiego wyjścia z tego lokalu – odparł. Mierzył mnie teraz
wyjątkowo niemiłym spojrzeniem. Nie przerywając kontaktu wzrokowego z
jego oczami dostrzegłem prawą dłoń kapitana wsuwającą się dyskretnie pod
kurtkę.
- Wyglądasz na spiętego. Dlaczego ?
Brak odpowiedzi. Marynarze robili się coraz bardziej nerwowi.
- Masz coś do ukrycia ?
- Chciałbym się czegoś napić. Bez natrętów. Spadaj stąd.
- Bardzo niegrzecznie. No dobrze, skoro ci dżentelmeni nie chcą nas opuś-
cić, wyłożę sprawę otwarcie. Mam nadzieję, że cię to przesadnie nie zmart-
wi.
- Kim ty u diabła jesteś ?
Teraz to ja nie odpowiedziałem. Cały czas patrzyłem mu prosto w oczy.
- Twoje podejście na wysoką orbitę naruszyło procedury kontrolne –
oświadczyłem w końcu.

- To kłamstwo !
Oczywiście, że było to kłamstwo, podobnie jak moje następne słowa. Nie
miało to znaczenia. Chciałem wybadać odporność tego człowieka na stres.
- Twoje dokumenty pokładowe są niekompletne. Kontrola lotów Gudrun
chce objąć Scaveleura dozorem do chwili wyjaśnienia wszystkich nie-
ścisłości.
- Ty kłamliwy skurwielu...
- To nie byle jaka sprawa. Wykonałeś lot na Hubris, którego nigdzie nie
odnotowano, nie przedłożyłeś odpowiedniego protokołu stanu ładowni. Jak
kontrola lotów ma rozliczyć procedury importowe ?
Poszedłbym w zakład, że włosy na głowie kapitana zjeżyły się zauwa-
żalnie.
- Po co byłeś na Hubrisie ?
- Nie byłem. Kto tak twierdzi ?
- Sam sobie wybierz. Saemon Crotes. Namber Wylk.
- Nie znam ich. Chyba znalazłeś niewłaściwego człowieka, sukinsynu. Od-
pierdol się !
- Zatem Murdin Eyclone. Co z nim ? Czy to nie on cię wynajął ?
To pytanie przeważyło w końcu szalę. Nieznaczny ruch głowy kapitana.
Marynarz siedzący obok mnie zerwał się z krzesła, krótka pałka wstrzą-
sowa wypadła z jego rękawa wślizgując się prosto w otwartą dłoń.
- Połóż to – rozkazałem nie używając ani jednego słowa.
Pałka zaiskrzyła się spadając na blat stołu.
Sekundę później trzymałem ją już w ręce. Wyrżnąłem właściciela pałki
w twarz powalając go na podłogę, po czym natychmiast wymierzyłem cios
w głowę drugiego marynarza, tuż nad lewym uchem. Przewrócił się razem z
krzesłem i znieruchomiał pozbawiony przytomności.
Usiadłem z powrotem z pałką w ręce, patrząc uważnie na kapitana. Jego
twarz była szara niczym popiół, rozszerzone oczy błyszczały paniką.
- Eyclone. Opowiedz mi o nim.
Wsunięta pod kurtkę ręka renegata poruszyła się, toteż natychmiast
dźgnąłem go w ramię czubkiem pałki. Niestety, dopiero wtedy zorientowa-
łem się, że Tanokbrey nosi pod kurtką kamizelkę ochronną.
Syknął z bólu pod wpływem uderzenia, ale i tak wyciągnął spod ubrania
niewielki laserowy pistolet z krótką lufą.
Kopnąłem od spodu blat stołu rzucając meblem prosto w kapitana. Zas-
koczony nie wycelował dobrze i jego strzał poszedł w bok, trafiając między
łopatki stojącego opodal gościa. Martwy mężczyzna runął na twarz prze-
wracając inny stolik.
W tawernie wybuchł chaos. Strzał i agonalny krzyk ofiary wywołał
panikę reszty klientów.
Nie traciłem czasu. Tanokbrey strzelił ponownie zza przewróconego na
bok stołu, ale ja już wpychałem się między miotanych przerażeniem ludzi.
Kapitan zerwał się z klęczek i rzucił w stronę wyjścia, kopiąc i okładając
pięściami stojących mu na drodze klientów. Dostrzegłem znajdującego się
przy drzwiach Betancore, ale ogarnięty paniką tłum uniemożliwił pilotowi
przechwycenie uciekającego zabójcy.
- Uciekać ! – wrzasnąłem dziko i tłum niczym na zawołanie wystrzelił
przez otwarte szeroko drzwi tawerny. Wydostałem się na zewnątrz.
Tanokbrey uciekał wzdłuż nabrzeża biegnąc w stronę znajdującej się na
jego końcu małej przystani. Odwrócił się, strzelił w moim kierunku. Ludzie
na nabrzeżu zaczęli krzyczeć, szukać desperacko kryjówki. Ktoś został przy-
padkiem zepchnięty do kanału.
Tanokbrey skoczył z nabrzeża na pokład wodnej taksówki. Zastrzelił bez
chwili namysłu protestującego głośno kierowcę, wyrzucił za burtę jego ciało
i usiadł za sterami. Łódź pomknęła kanałem nabierając z każdą sekundą
szybkości.
Antygrawitacyjny motor Betancore stał na tarasie tuż obok mnie.
Uruchomiłem go i rzuciłem się w pościg.
- Zaczekaj ! Zaczekaj ! – dobiegł mnie krzyk Betancore.
Nie miałem czasu.

* * * * *

Dzika jazda kapitana Scaveleura wprowadziła zamęt na całej długości
kanału. Taranował i spychał na boki inne pojazdy zmuszając je do ustąpie-
nia mu drogi. Złote dekoracje na czarnych burtach taksówki były pogięte i
nadłamane od licznych kolizji. Ludzie na brzegach kanału i na łodziach
złorzeczyli i rzucali za zbiegiem odpadkami. W miejscu, gdzie kanał krzy-
żował się z inną odnogą rzecznej sieci, Tanokbrey przyśpieszył gwałtownie.
Nadpływająca z drugiej strony szybka łódź kurierska skręciła w ostatniej
chwili w bok unikając zderzenia i wpadła na nabrzeże rozdzierając kadłub
od dzioba po rufę. Jej sternik wywinął salto w powietrzu i plusnął w wodę.
Śmigałem motorem poprzez chaos wywołany przejściem taksówki zbie-
ga. Chciałem zwiększyć wysokość i znaleźć się na pułapie o niższym praw-
dopodobieństwie kolizji, ale motor posiadał wbudowany ogranicznik nie

pozwalający maszynie lecieć wyżej niż trzy metry

27

pozwalający maszynie lecieć wyżej niż trzy metry nad powierzchnią ziemi.
Nie miałem czasu na lokalizowanie ogranicznika ani próby jego wyłączenia.
Miotałem się szaleńczo pomiędzy skifami, wodnymi autobusami i innymi
antygrawitacyjnymi skuterami.
Gdzieś z przodu dobiegły mnie przytłumione dźwięki wojskowej or-
kiestry.
Tanokbrey wystrzelił prosto na wody Wielkiego Kanału, mknąc w stronę
płynącej leniwie popołudniowej parady. Rzędy wojskowych barek eskorto-
wanych przez antygrawitacyjne ślizgacze sunęły ospale na całej szerokości
kanału. Na ich pokładach tłoczyli się rekruci i oficerowie Gwardii, wojs-
kowe orkiestry i zaproszeni na paradę dostojnicy. Na masztach powiewały
sztandary kompanii, imperialne orły i gudrunickie carnodony. Jedna z barek
przewoziła wielką pozłacaną podobiznę carnodona obwieszoną śpiewają-
cymi coś gwardzistami. Girlandy kwiatów zdobiły lufy tysięcy laserowych
karabinów. Nabrzeża i mosty Wielkiego Kanału były zapchane wiwatują-
cymi tłumami gapiów.
Taksówka zbiega uderzyła z rozpędu w burtę jednej z barek. Na głowę
kapitana posypały się przekleństwa rozgniewanych żołnierzy. Łódź obróciła
się w miejscu. Tłum zaczął ciskać w intruza ogryzkami i kamieniami.
Odpowiadając pasażerom barki równie barwnymi wyzwiskami Tanok-
brey naparł na jej rufę dziobem taksówki próbując przepchnąć się na drugą
stronę kanału. Byłem już blisko zbiega, klucząc maszyną w tak sposób, by
uniknąć niezadowolenia tłumu. Syreny i gwizdki paradnych łodzi ścigały
mieszającego szyk świątecznej parady natręta. Jakiś gwardzista skoczył z
pokładu mijanej barki na taksówkę, ale Tanokbrey strącił go kopniakiem do
wody, zanim waleczny rekrut zdołał znaleźć uchwyt dla rąk. To jeszcze
bardziej rozjuszyło widzów. Ryk oburzonego tłumu wręcz ogłuszał. Gwar-
dziści tłoczyli się przy burtach swych barek krzycząc i gwiżdżąc przeraźli-
wie.
Tanokbrey skręcił w bok chcąc wyjść poza zasięg wysuwanych ku niemu
bosaków i najechał na tratwę wiozącą orkiestrę kompanii. Część muzyków
poprzewracała się upuszczając instrumenty, a grany przez nich hymn Impe-
rium zmienił się w dziką kakofonię.
Rozwścieczeni żołnierze płynący mniejszą łodzią motorową rzucili się w
pościg za szaleńcem grasującym na wodach kanału. Kilku z nich stanęło na
ugiętych nogach szykując się do abordażu taksówki. Widząc nowe niebez-
pieczeństwo Tanokbrey sięgnął po pistolet.
To był jego ostatni błąd. Wyhamowałem delikatnie i posadziłem motor
na krańcu nabrzeża. Dalszy pościg nie miał już sensu.
Tanokbrey oddał dwa chaotyczne strzały w kierunku swych prześladow-
ców. Sekundę później z pokładu pobliskiej barki wypaliło równocześnie
dwadzieścia nowiutkich laserów, dziurawiąc niczym sito ciało zbiega i jego
łódź. Silnik taksówki eksplodował z hukiem sypiąc na wszystkie strony
kawałkami kadłuba, kłęby dymu wykwitły ponad łopoczącymi na wietrze
sztandarami Gwardii.
Młodzi rekruci z Pięćdziesiątego Regimentu Strzelców Gudrunickich
zaliczyli pierwsze w swej militarnej karierze zwycięstwo.

Rozdział X

Konflikt jurysdykcji.

Dom Glaw.

Mroczne sekrety.

Próbowałem bezskutecznie zasnąć, chociaż było już po północy. Bequin i
Aemos kilka godzin temu udali się do swoich pokojów. Refleksy księżyco-
wego światła rzucane przez kołyszące się fale pobliskiego kanału tańczyły
na suficie sypialni.
- Aegis do Ciernia – ożył znienacka tkwiący w mym uchu mikrokomuni-
kator. Szeptał Betancore.
- Cierń.
- Spektrum, ekspansywne, spirala winorośli.
Nim jeszcze dokończył frazę, wciągałem już spodnie i buty. Na nagi tors
narzuciłem pośpiesznie kurtkę. Wślizgnąłem się do biegnącego wzdłuż
pokojów sypialnych korytarza z wyjętym z pokrowca mieczem w dłoni.
Światła w całym domu były zgaszone, ale i tutaj docierał blask księżyca
potęgowany odbiciami wodnych refleksów.
Betancore stał na końcu przedpokoju, w obu dłoniach ściskał swoje igło-
we pistolety. Wskazał ruchem głowy wejściowe drzwi.
Byli dobrzy i bardzo cisi, ale zdołaliśmy dostrzec cień ich postaci w
szczelinach między drzwiami i futryną. Lekkie drgnięcie klamki powiedzia-
ło mi, że ktoś manipuluje przy zamku. Cofnęliśmy się z Betancore pod ścia-
nę po obu stronach drzwi, zamknęliśmy oczy i zakryli uszy. Każda próba
sforsowania drzwi skazana była na odpalenie ładunków ogłuszających, a my
nie chcieliśmy zostać przypadkowo oślepieni ani ogłuszeni.
Drzwi uchyliły się lekko. Żaden mikroładunek nie wybuchł. Nasi nocni
goście zdołali zneutralizować wszystkie założone systemy obrony. Byli
znacznie lepsi, niż początkowo sądziłem.
Wąski teleskopowy przewód wsunął się przez szparę w drzwiach.
Optyczny sensor na jego końcu zaczął się powoli obracać oglądając po-
mieszczenie. Machnąłem palcami na Betancore i ująłem za przewód ręką,
po czym szarpnąłem silnie. W tym samym momencie włączyłem swój ener-
getyczny miecz.
Jakaś postać uderzyła w drzwi pociągnięta szarpnięciem za szpiegowski
instrument, wpadła do przedpokoju. Skoczyłem w stronę intruza próbując
zbić go z nóg, ale mimo swego zaskoczenia zareagował z niezwykłą trzeź-
wością umysłu kopiąc i klnąc jednocześnie. Był to wysoki, dobrze zbudo-
wany mężczyzna w dopasowanym do ciała czarnym kombinezonie.
Zwarliśmy się siłując, kopiąc i gryząc. Nieproszony gość trzymał mnie
kurczowo za nadgarstek dzierżącej miecz ręki.
Uderzyłem go kantem dłoni prosto w gardło.
Upadł na podłogę charcząc konwulsyjnie. Wyprostowałem się i...
- Odłóż natychmiast broń – powiedział silny męski głos.
Niska zakapturzona postać stała w drzwiach przedpokoju. Betancore pró-
bował wymierzyć w nią pistolety, ale ręce same mu opadły.
Drugi intruz posługiwał się mocą. Zdołałem zablokować jego mentalny
impuls, ale dla Midasa okazał się on zbyt silny. Pistolety wypadły ze zdręt-
wiałych dłoni pilota i wylądowały na dywanie.
- Teraz ty – powiedział mężczyzna w kapturze patrząc w moją stronę – Wy-
łącz zasilanie miecza.
Rzadko miewałem wcześniej okazję spotkać się z tak silną techniką
manipulacji mentalnej. Odbiegała znacznie od moich własnych metod.
Człowiek w kapturze dysponował niezwykłym talentem. Z trudem odpycha-
łem psioniczne sondy próbujące wniknąć w mój umysł.
- Opierasz się ? – zapytał intruz. W mojej głowie eksplodowała jaskrawa
gwiazda mentalnej energii. Pojąłem w ułamku chwili, że nie stanowię dla
tego człowieka równorzędnego przeciwnika. Miałem do czynienia z doś-
wiadczonym, potężnym i dobrze wyszkolonym umysłem.
Druga wiązka energii wzmocniła pierwszą. Mężczyzna, którego powali-
łem ciosem w gardło był już na nogach. Drugi mentat. Jeszcze silniejszy od
poprzedniego, ale nie posiadający nad swoim talentem tak doskonałej kont-
roli jak jego towarzysz. Krzyknąłem z bólu, ale zdołałem odeprzeć z trudem
jego atak.
Fale psionicznej energii trzaskały okiennicami i wprawiały w drżenie
meble. Gdzieś trzasnęło rozbijane szkło, Betancore upadł na podłogę jęcząc
cicho. Zakapturzona postać postąpiła krok do przodu i dźgnęła mnie ponow-
nie mentalnym ostrzem. Upadłem na kolana, z nosa pociekła mi strużka
krwi. Myślałem, że głowa zaraz mi pęknie, ale nawet na chwilę nie rozluźni-
łem zaciśniętych na rękojeści miecza palców.
Znienacka ostry ból minął bez śladu. Obudzeni hałasem, Bequin i Aemos
wpadli do przedpokoju. Bequin wrzasnęła przeraźliwie. Jej mentalna pustka
pojawiła się raptownie w samym środku psionicznej konfrontacji dosłownie

Betancore pozbierał swoje pistolety i zapalił światło.

28

wsysając przenikającą powietrze energię.
Zakapturzony napastnik krzyknął zaskoczony. Skoczyłem do przodu,
chwyciłem intruza za ubranie i cisnąłem o ścianę. Jego ciało sprawiało wra-
żenie kruchego, ale okazało się dziwnie ciężkie jak na osobę tej postury.
Betancore pozbierał swoje pistolety i zapalił światło.
Mężczyzna siłujący się ze mną przy drzwiach okazał się młodym czło-
wiekiem o byczym karku i gładko ogolonej czaszce. Leżał pod jednym z
okien ledwie przytomny. Miał na sobie czarny skórzany kombinezon z kil-
koma pasami narzędziowymi. Bequin szybko wyjęła z jego kabury pod pa-
chą ukryty tam pistolet.
Drugi napastnik, człowiek w kapturze, wstał powoli z podłogi, bolesnymi
ruchami prostując kończyny. Ubrany był w długie ciemne szaty, jego dłonie
skrywały rękawiczki z czarnej satyny. Zdjął z głowy kaptur.
Był stary, niewiarygodnie wręcz wiekowy, jego twarz zmarszczkami
przywodziła na myśl rodzynek. Odsłonięte w wycięciu szaty gardło zdra-
dzało swym kanciastym kształtem obecność podskórnych wszczepów, bez
wątpienia chroniących cały korpus mężczyzny. W głębokich oczodołach
płonęły pełne lodowate furii źrenice.
- Popełniłeś błąd – oświadczył z wysiłkiem starzec – Fatalny błąd, możesz
tego być pewien.
Wyjął z kieszeni niewielki amulet i wyciągnął go w moją stronę. Nie
sposób było nie rozpoznać widniejącego na nim emblematu.
- Jestem inkwizytor Commodus Voke.
Uśmiechnąłem się uprzejmie.
- Witaj w moich progach, bracie.

* * * * *

Commodus Voke przez dłuższą chwilę studiował moją rozetę, potem
zaczął kontemplować w milczeniu ściany pomieszczenia. Czułem wyraźnie
kotłującą się w jego umyśle wściekłość.
- Wynikł zatem... konflikt jurysdykcji – wykrztusił w końcu poprawiając
swe szaty. Jego asystent stał w kącie pokoju łypiąc na mnie nieprzyjaźnie
wzrokiem.
- Rozpatrzmy go – zaproponowałem – Wyjaśnij mi, dlaczego w środku
nocy napadłeś na mój apartament.
- Przyleciałem na Gudrun osiem miesięcy temu. Skomplikowane śledztwo,
bardzo złożona i wielowątkowa sprawa. Moją uwagę zwrócił pewien kapi-
tan Wolnej Floty, niejaki Effries Tanokbrey. Zacząłem zaciskać wokół nie-
go sieć, gdy ten nagle wpadł w panikę i dał się zabić. Proste rozpoznanie
ujawniło, że w incydent zamieszany był w jakiś sposób kupiec zbożowy
Farchaval.
- Farchaval to moja przykrywka na Gudrun.
- Posługujesz się fałszywą tożsamością ? – zapytał z wyniosłą odrazą Voke.
- Każdy z nas posiada własne metody, inkwizytorze – odparłem.
Nigdy wcześniej nie miałem okazji poznać osobiście wielkiego Commo-
dusa Voke, ale doskonale znana mi była jego reputacja. Niewzruszony pury-
tanin, który spełniałby wszystkie wymogi stawiane twardogłowym mono-
dominantom, gdyby nie jego ogromne uzdolnienia w dziedzinie mocy men-
talnych. Wierzyłem skrycie, że za przekonaniami tego człowieka musiała
kryć się nuta filozofii thoriańskiej. Służył w randze nowicjusza pod komen-
dą legendarnego Absaloma Angevina trzysta lat temu i odegrał znaczącą
rolę we wszystkich późniejszych znanych powszechnie operacjach Inkwi-
zycji na obszarze całego sektora. Jego metody były proste i przejrzyste. Po-
tępiał pracę operacyjną w ukryciu, posługiwanie się fałszywą tożsamością i
dezinformację. Zawsze posługiwał się autorytetem naszej instytucji i stra-
chem przez nią wzbudzanym, otrzymując wszystko, czego zażądał i udając
się tam, gdzie sobie zażyczył.
W mojej prywatnej opinii metoda terroryzowania społeczeństwa zamy-
kała równie wiele drzwi jak otwierała, toteż wcale nie zdziwił mnie fakt, że
Voke pracował na Gudrun całe osiem miesięcy.
Spojrzał na mnie jakbym był insektem, którego omal nie nadepnął.
- Odczuwam niesmak widząc inkwizytorów stosujących sztuczki radyka-
łów. W ich głębi czai się herezja, Eisenhorn.
Zdenerwował mnie nieco. Jak już wcześniej wspominałem, bardzo sobie
cenię purytańskie dogmaty, ale staram się działać elastycznie, by szybko
rozwiązywać problemy. A Voke określał mnie mianem radykała ! Pod
wpływem jego spojrzenia poczułem się nagle niczym skrajnie niebezpieczny
Horusjanin.
Spróbowałem zignorować niemiłe myśli.
- Musimy wymienić między sobą informacje, inkwizytorze. Jestem pewien,
że twoje śledztwo jest w jakiś sposób związane z Domem Glaw.
Voke nawet nie mrugnął okiem, ale wyczułem, że jego asystent zesztyw-
niał słysząc moje oświadczenie.
- Nasza praca faktycznie się ze sobą zazębia – ciągnąłem dalej – Ja również
jestem zainteresowany rodem Glawów.

Krótko i zwięźle opowiedziałem o wydarzeniach na Hubrisie, Eyclone
oraz powiązaniach tej zbrodni z Gudrun i Domem Glaw opartych na pod-
stawie informacji o tajemniczym Pontiusie. Cała ta historia wyraźnie go
zaintrygowała.
- Pontius to tylko imię, Eisenhorn. Sam Pontius Glaw dawno już nie żyje.
Uczestniczyłem wraz z czcigodnym Angevinem w pacyfikacji jego bractwa.
Na własne oczy widziałem trupa.
- A mimo to też zwróciłeś uwagę na Glawów.
Oddychał chwilę głęboko zbierając myśli.
- Po unicestwieniu Pontiusa Glawa jego ród poczynił ogromne starania
mające na celu odżegnanie się od tej herezji. Lecz Angevin, niech spoczywa
w pokoju jego nieśmiertelna dusza, zawsze podejrzewał, że skażenie
wniknęło głębiej w arystokratyczny ród i reszta rodziny nie jest bynajmniej
wolna od moralnej korupcji. To bardzo stary ród i bardzo wpływowy.
Niezwykle trudno zgłębić jego tajemnice. Ale teraz, po blisko dwustu latach,
ponownie wzbudził moje zainteresowanie. Piętnaście miesięcy temu, pod-
czas likwidacji komórki Chaosu na Sader VII, odkryłem powiązania tamtej-
szych agentów oraz kilku innych pomniejszych zakazanych kultów z pewną
tajemną organizacją nadrzędną, sprzysiężeniem o ogromnych wpływach i
władzy działającym na wielu oddalonych od siebie światach. Pewne dowody
jednoznacznie wskazywały na Gudrun. Fakt, że na Gudrun znajduje się się-
dziba rodu Glawów budził rzecz jasna uzasadnione podejrzenia.
- Nareszcie jakiś postęp – oświadczyłem siadając na krześle i wciągając na
tors podkoszulek przyniesiony mi w międzyczasie przez Bequin. Aemos
napełnił amasecem sześć kieliszków. Voke przyjął jeden z nich, usiadł obok
mnie i delektował się z przyjemnością trunkiem.
Jego asystent odmówił poczęstunku i nadal tkwił w kącie pokoju.
- Siadaj, Heldane – powiedział Voke – Mamy tutaj sprawy do omówienia.
Asystent zabrał kieliszek i krzesło i usiadł w swoim kącie.
- Polowałem na grupę spiskowców kierowanych przez bardzo skutecznego
agenta terenowego – powiedziałem – Grupę zaangażowaną w wyjątkowo
zbrodniczy plan. Zgromadzone w trakcie śledztwa dowody wskazują na
Gudrun i Glawów. Ty ze swojej strony odkryłeś to samo w trakcie likwi-
dacji innej komórki...
- W zasadzie trzech innych – poprawił mnie.
- Zatem trzech. Dostrzegłeś istnienie znacznie większej organizacji. Widzę
teraz jasno, że natrafiliśmy na te samo ukryte zło, tylko podeszliśmy do nie-
go z dwóch różnych stron.
Voke oblizał usta wąskim językiem i pokiwał twierdząco głową.
- Od chwili przybycia na Gudrun rozpracowałem i zlikwidowałem dwie tu-
tejsze agentury kultu. Jestem pewien istnienia dziewięciu innych, w tym
trzech w samej stolicy. Prowadziłem staranną obserwację ich działalności.
Od miesięcy członkowie agentur trwali w gorączkowym oczekiwaniu do
jakiegoś wielkiego wydarzenia. Potem znienacka ich zachowanie całkowicie
się zmieniło. Zakres dat pozwala powiązać tę zmianę z wydarzeniami
zaszłymi na Hubrisie.
- Eyclone zaangażował w operację ogromne środki logistyczne, poprze-
dzone starannymi przygotowaniami. I nagle, za pięć dwunasta, cały plan
wziął w łeb. Albo coś nie wypaliło albo nastąpiła zmiana rozkazów. Chociaż
zdołałem dostać się na Hubris i zlikwidować Eyclone, tak naprawdę nie
zrealizował on swego zadania tylko dlatego, że nie dostarczono mu Pon-
tiusa. Jak przyjął twoje postępowanie wyjaśniające Dom Glaw ?
- Odwiedziłem ich dwukrotnie w przeciągu ostatnich trzech miesięcy. Za
każdym razem poczynili wszelkie wysiłki, by odpowiedzieć na wszystkie
moje pytania. Pozwolili skontrolować siedzibę i przejrzeć rodowe archi-
wum. Nic nie znalazłem.
- Być może dlatego, że świadomi byli od początku konfrontacji z inkwi-
zytorem. Jutro sir Farchaval ma spotkanie handlowe z członkami rodu Glaw
w ich siedzibie.
Wydął w zadumie usta.
- Inkwizycja ma obowiązek stać ramię w ramię przeciwko wrogom ludz-
kości. W duchu kooperacji wstrzymam swe działania, by zobaczyć, jakie
efekty przyniesie twoja wątpliwa taktyka. Jak mniemam, mizerne.
- W duchu kooperacji, Voke, obiecuję przekazać ci wszelkie zdobyte infor-
macje.
- Zrobisz dla mnie coś więcej. Glawowie znają mnie, lecz nie moich współ-
pracowników. Heldane uda się z tobą.
- Nie jestem do tego pomysłu przekonany.
- Nalegam. Nie pozwolę zniszczyć efektów mojej długiej pracy przez po-
rywcze działania kogoś takiego jak ty. Żądam obecności w twoim zespole
mojego obserwatora albo nie wyrażę zgody na współpracę.
Zaszachował mnie i doskonale o tym wiedział. Odmowa współpracy
utwierdziłaby w jego oczach opinię o moim radykalizmie, a nie miałem
najmniejszej ochoty na konfrontację z inkwizytorem tak wpływowym i
szanowanym jak Commodus Voke.
- Dobrze, ale niech robi dokładnie to, co mu rozkażę.

29

Opuściliśmy Dorsay o czwartej po południu. Ponownie ubrałem siebie i
Bequin na modę bogatych, ale nie ostentacyjnie chełpiących się zamożnoś-
cią kupców. Towarzyszyli nam Aemos, Betancore i Heldane. Ku memu za-
dowoleniu asystent Voke prezentował się wiarygodnie w cywilnym ubraniu.
Razem z Midasem pozował na naszą osobistą ochronę, podczas gdy Aemos
grał rolę biologa-genetyka.
Macheles oraz czterech innych bogato wystrojonych pośredników Gildii
Kupieckiej Sinesias oczekiwało na nas w siedzibie instytucji. Mała szybka
aerodyna już grzała silniki.
Pojazd, lśniąca strzała z emblematami Gildii na burtach, poderwał się z
platformy startowej na dachu głównego budynku i wzbił w powietrze. Ma-
cheles poinformował nas, że lot potrwa dwie godziny. Broker krążył po
luksusowej kabinie pasażerskiej aerodyny roznosząc poczęstunek. Przed-
stawił też pokrótce porządek wizyty: formalny bankiet z udziałem przed-
stawicieli Domu Glaw dzisiejszego wieczoru, nocleg i wycieczka po posiad-
łości możnowładców następnego poranka. Potem, jeśli obie strony byłyby
wciąż zainteresowane, rozpoczęcie negocjacji.
Polecieliśmy na zachód, w głąb lądu, pozostawiając za sobą kapryśną
nadmorską pogodę. Pod samolotem przemykały łagodne zielone wzgórza,
rozległe pola i połacie lasów. Gdzieś z boku połyskiwała srebrna wstęga
Drunneru. Gdzieniegdzie dostrzegałem małe wioski lub pojedyncze farmy,
raz przelecieliśmy nad niewielkim miasteczkiem z lśniącą w promieniach
słońca kopułą świątyni Eklezjarchii. W trakcie podróży widziałem przez
chwilę tylko jeden inny samolot.
Na zachodnim horyzoncie pojawił się pas wyższych wzniesień. Nadcią-
gający zmierzch zasnuwał z wolna przestworza. Przestrzeń pod nami spra-
wiała teraz wrażenie bardziej odludnej, dzikie, widziałem sporo gęstych la-
sów i głębokich wąwozów. Macheles poinformował mnie, że lecimy nad
posiadłościami rodu Glaw.
Kilka minut później ujrzeliśmy siedzibę arystokratycznej rodziny. Trzy-
piętrowy masywny budynek wzniesiony w stylu neogotyckim górował nad
głęboką doliną obserwując ją setką wielkich okien. Polerowane kamienne
bloki lśniły w promieniach zachodzącego słońca. Budowla posiadała dwa
boczne skrzydła, bez wątpienia wzniesione w późniejszym okresie. Jedno
skrzydło sąsiadowało ze stajniami oraz ciągiem pomieszczeń gospodarczych
zbudowanych na skraju pobliskiego lasu. Uznałem, że to część posiadłości
zamieszkiwana przez służbę. Drugie skrzydło znajdowało się na wysokim
uskoku skalnym. Uwagę zwracał jego kopulasty dach złocony słonecznym
blaskiem. Cała posiadłość była rzeczywiście rozległa i musiała stanowić
prawdziwy labirynt. W ściany tego domu można by bez trudu wpędzić spo-
łeczność zamieszkującą niewielkie miasteczko.
Aerodyna wylądowała na wyłożonym kamiennymi płytami lądowisku na
tyłach posiadłości. Na skraju placu parkingowego dostrzegłem trzy inne
maszyny pionowego startu, schowane w doskonale wyposażonych hanga-
rach.
Wysiedliśmy z samolotu na płytę lądowiska. Robiło się ciemno, koły-
szący konarami drzew wiatr niósł ze sobą pierwsze krople deszczu. Ciężkie
mroczne chmury nadciągały znad wysokich wzgórz.
Słudzy w ciemnozielonych liberiach podbiegli pośpiesznie niosąc wielkie
rozpięte parasole, towarzyszyła im grupa umundurowanych strażników
gwardii pałacowej rodu. Zdecydowani i pewni siebie, noszący długie szma-
ragdowe płaszcze oraz grzebieniaste hełmy ze srebra żołnierze zrobili na
mnie wrażenie doświadczonych weteranów.
Słudzy odprowadzili nas do atrium o podłodze wyłożonej szachownicą z
czarnobiałego marmuru. Tuzin wielkich kryształowych kandelabrów roz-
świetlał łagodnym blaskiem rozległe pomieszczenie. Przy drzwiach wejścio-
wych stali kolejni strażnicy. Milicja Glawów była rzeczywiście liczną for-
macją.
- Witamy w Domu Glaw – powiedział kobiecy głos.
Zadbana elegancka kobieta wysokiego rodu podeszła do nas nieśpiesz-
nym krokiem. Jej ozdobiona lekkim makijażem twarz miała dumne arysto-
kratyczne rysy. Ubrana była w długą do podłogi czarną suknię szamerowaną
srebrem, we włosy wpięła siateczkę ozdobioną perłami.
Macheles i jego towarzysze skłonili się głęboko okazując swój szacunek.
Nasza piątka powitała panią domu bardziej konwencjonalnymi gestami.
- Pani Fabrina Glaw – oświadczył z emfazą Macheles. Kobieta stanęła
przed nami, grupa ubranych w zielone liberie służących tłoczyła się za jej
plecami.
- Moja pani – ukłoniłem się raz jeszcze.
- Sir Farchaval. Bardzo się cieszę, że mogę pana poznać.

* * * * *

Zaoferowała nam szybkie zwiedzenie głównego budynku posiadłości.
Rzadko oglądałem taki splendor i przepych poza murami największych
imperialnych instytucji, przepych mogący wprawić w zakłopotanie Maxillę.

W wycieczce towarzyszyły nam pochodzące z drogiej hodowli psy łow-
cze. Fabrina Glaw zwracała uwagę gości na zdobiące ściany rezydencji
obrazy, w większości olejne, chociaż ujrzałem kilka hologramów oraz
fotografii mentalnych. Cała czcigodna rodzina... stryjowie, dziadkowie, ku-
zyni. Vernal Glaw w polowym mundurze pałacowej gwardii. Orchese Glaw
odwiedzająca królewski dwór Sameteru. Lutine i Gyves Glaw, bracia na
polowaniu. Wielki Oberon we własnej osobie, w stroju imperialnego guber-
natora, z jedną ręką wspartym na wielkim globusie przedstawiającym Gud-
run.
Przedstawiciele Gildii Sinesias wyrażali głośno swoje uznanie i zachwyt.
Sama Fabrina sprawiała raczej wrażenie ogarniętej rutyną przewodniczki.
Pełniła rolę wysoko urodzonej hostessy. Jakby na to nie spojrzeć, byliśmy
tylko zamożnymi kupcami zbożowymi. Spełniała swój obowiązek. Bez wąt-
pienia nużący obowiązek.
Kątem oka widziałem notującego coś bezustannie Aemosa. Ja sam
również czyniłem liczne spostrzeżenia, głównie na temat architektury rezy-
dencji. W jednym z długich korytarzy podłoga wyłożona była wyprawio-
nymi skórami carnodonów. Wielkie futra zwieńczone były wypreparowa-
nymi łbami pełnymi ostrych kłów. Nawet w tak żałosnym położeniu te
zwierzęta wciąż budziły strach i respekt.
- Polujemy na nie od czasu do czasu, ale niewiele już ich pozostało –
powiedziała Fabrina dostrzegając moje zainteresowanie skórami – Znak
starych czasów, dawno minionych. Życie miało wtedy nieco bardziej feudal-
ny charakter. Teraz Dom Glaw patrzy wyłącznie w przyszłość.

* * * * *

Bankiet wyprawiono w ogromnej sali jadalnej. Przy posiłku towarzyszył
nam Urisel Glaw, dowódca pałacowej gwardii oraz jego starszy brat Obe-
ron, głowa rodu. Jak się okazało, kolacji tej nie urządzono wyłącznie z myś-
lą o nas. Przy stole pojawił się również pochodzący spoza Gudrun daleki
kuzyn Glawów i jego świta, zamożny kapitan Wolnej Floty Gorgone Locke
oraz kilka innych kupieckich delegacji.
Nie byłem tym faktem zaskoczony. Wizyta handlarzy zbożem, nawet
tych anonsowanych przez Gildię Sinesias, nie wymagała wydania formal-
nego bankietu. Domyślałem się od początku, że mieliśmy uczestniczyć w
większej imprezie. Bez wątpienia fakt ten miał nas onieśmielić i zaskoczyć
swym zaszczytnym charakterem.
Poszedłem na bankiet z Aemosem i Bequin. Ponieważ do sali jadalnej
nie mieli wstępu członkowie służby, Betancore i Heldane pozostali w udo-
stępnionych nam pokojach, gdzie podano im osobny posiłek.
W sali znajdowało się pięć długich stołów, wręcz uginających się pod
ciężarem pieczonego mięsa, owoców i niezliczonych rzeszy cukierniczych
wypieków. Kelnerzy krążyli po całym pomieszczeniu roznosząc drinki i
zbierając opróżnione naczynia. Żołnierze w ceremonialnych mundurach z
brokatu i srebrnych hełmach prężyli się dumnie w rogach sali.
Siedzieliśmy przy trzecim stole wraz z członkami kupieckiej delegacji z
Gallinate, dużej metropolii na południowym kontynencie Gudrun. Nasz sta-
tus liczących się gości podkreślała obecność przy stole pani Fabriny, kapi-
tana pałacowej gwardii Terronce oraz niezmiernie gadatliwego osobnika o
nazwisku Kowitz, przedstawiciela ds. kontaktów handlowych Domu Glaw.
Lord Oberon i jego brat Urisel usiedli przy pierwszym stole dotrzymując
towarzystwa swemu dalekiemu kuzynowi, kapitanowi Locke oraz starszemu
wiekiem kapłanowi Eklezjarchii zwanemu Dazzo. Kowitz ochoczo wyjaśnił
mi, że Dazzo jest przełożonym placówki misjonarskiej Kościoła na leżącym
na pograniczu podsektora świecie Damask. Działalność tej misji sponsoro-
wana była przez ród Glawów.
Mówiąc szczerze, nie mogłem nawet na moment uwolnić się od potoku
wypowiedzi Kowitza. Kiedy kelnerzy napełniali ponownie jego kieliszek,
wskazał mi i przedstawił pozostałych uczestniczących w bankiecie gości.
Dom Glaw inwestował w przedsięwzięcia na niemal wszystkich światach
podsektora Helican i bankiety te rodzaju wyprawiano stosunkowo regularnie
w celu pogłębiania kontaktów handlowych oraz smarowania w zakamuflo-
wany sposób trybików kręcącej się ustawicznie maszynki do robienia pie-
niędzy.
W końcu zdołałem rzucić Kowitza w objęcia jedynego mogącego mu
sprostać gadatliwością człowieka – Aemosa. Obaj niemal natychmiast po-
grążyli się w niezmiernie skomplikowanej dyskusji na temat niuansów
równowagi finansowej podsektora.
Nie spuszczałem wzroku z pierwszego stołu. Urisel Glaw, otyły męż-
czyzna w kapiącym złotem uniformie, rozmawiał ustawicznie z Gorgone
Locke. Przyjrzałem się uważniej bratu głowy rodu. Było coś w tym czło-
wieku, co niezmiennie przypominało mi portrety przedstawiające jego nie-
sławnego przodka, przy czym nie miałem bynajmniej na myśli szerokiej
pulchnej twarzy i przetłuszczających się kędzierzawych włosów. Pił bez
umiaru alkohol i śmiał się z żartów Locke wydając z siebie niskie wilgotne

Dazzo.

30

dźwięki. Jego tłuste palce nieustannie ciągnęły za wysoki kołnierz uniformu
próbując poluzować nieco uciskający szyję materiał.
Lord Oberon był wyższym, szczuplejszym mężczyzną o dumnych twar-
dych rysach twarzy. Zachowywał się powściągliwie i dumnie, w niczym nie
przypominając swą pozą beztroskiego brata. Spędzał wieczór na cichej
rozmowie ze swym kuzynem, pompatycznym głupcem o donośnym chicho-
cie i przesadnie akcentowanych manierach, ale zauważyłem, że większą
uwagę poświęcał nielicznym wymianom zdań z cichym klerykiem Dazzo.
Nie omieszkałem też przyjrzeć się uważnie kapitanowi Wolnej Floty.
Gorgone Locke był prawdziwym olbrzymem o głęboko zapadniętych
oczach. Miał długie rude włosy spięte w koński ogon, a jego dolną szczękę
zdobiły liczne srebrne kolczyki. Zastanawiał mnie będący w posiadaniu tego
człowiek statek oraz jego przeszłość i reputacja. Należało skontaktować się
w tej sprawie z Maxillą.
Bankiet trwał do północy. Krótko potem rozeszliśmy się do swoich poko-
jów na spoczynek.
Glawowie udostępnili nam kilka pomieszczeń w zachodnim skrzydle
rezydencji. Na zewnątrz murów wielkiego domostwa szalał wiatr, świsz-
czący jękliwie na szczytach skalistych wzgórz i w gardzieli doliny leżącej
poniżej budowli. Krople deszczu bębniły w dach, a drewniane okiennice
huśtały się na zawiasach.
W apartamencie zastaliśmy siedzącego samotnie Heldane. Studiował ja-
kieś rozłożone na blacie stolika dokumenty. Podniósł głowę słysząc otwie-
rane drzwi wejściowe.
- I jak ? – zapytałem.
Podczas gdy my bawiliśmy się na bankiecie, Heldane i Betancore prze-
prowadzili rozpoznanie zachodniego skrzydła rezydencji. Asystent Voke
pokazał mi wyniki swej pracy. Większość pomieszczeń w tej części
domostwa była naszpikowana aparaturą podsłuchową oraz wysoce zaawan-
sowanym systemem alarmowym, na korytarzach pracowało też kilka senso-
rów optycznych. Heldane zabezpieczył nasze pokoje za pomocą miniaturo-
wych ekranów fal radiowych, uniemożliwiających podsłuchanie prowadzo-
nych wewnątrz rozmów.
- Analiza porównawcza – oświadczył wskazując dłonią dwie leżące na
blacie stoły mapy – Zielony kolor oznacza pomieszczenia, do których mój
mistrz miał dostęp w trakcie swych wizyt. Czerwonym kolorem oznaczy-
liśmy strefy zbadane dziś wieczorem.
Pochyliłem się nad mapami. Voke zdołał otworzyć wiele drzwi, ale od
razu dostrzegłem puste obszary rezydencji pominięte przez niego z jednego
prostego powodu: stary inkwizytor nie miał pojęcia o ich istnieniu.
- To podziemia ? – zapytałem.
- Bez wątpienia ciąg pomieszczeń zbudowanych pod powierzchnią ziemi –
potwierdził Heldane. Miał miękki, chorobliwie słaby głos, który wydawał
się sączyć przez wąskie usta mężczyzny – Przylega do składów win.
Draperie zakrywające okno pokoju rozsunęły się bezszelestnie. Przemo-
czony deszczem Betancore zeskoczył z parapetu, zdjął rękawice i buty do
wspinaczki oraz skórzaną uprząż.
- Co znalazłeś ?
- Dach jeży się od czujników alarmowych. Nie próbowałem tam wchodzić,
nawet nie skanowałem niczego pasywnie. We wschodnim skrzydle są po-
mieszczenia, których inkwizytor Voke nie oglądał. Sieć podziemnych kory-
tarzy łączy je z zachodnim skrzydłem. Tunele biegną pod płytami dzie-
dzińca.
Poświęciłem kilka minut na zapoznanie się ze szczegółami, po czym
udałem się do swego pokoju zmienić ubranie.
Założyłem pochłaniający ciepło matowoczarny kombinezon z dużym
kapturem, później cienkie rękawiczki. Obwinąłem ciało uprzężą do wspi-
naczki i powkładałem do licznych kieszonek niezbędne drobiazgi: składaną
lunetę, pęk uniwersalnych kluczy, sprężynowy nóż, dwa zwoje monokrysta-
licznego drutu, laserowy palnik, dwa zestawy zagłuszające i niewielki
skaner. Poprawiłem tkwiący w uchu mikrokomunikator, schowałem do
przewieszonej przez pierś kabury automatyczny pistolet, umieściłem dwa
zapasowe magazynki w uchwycie na pasie i pieczołowicie ukryłem w
wewnętrznej kieszeni kombinezonu inkwizytorską rozetę.
Zadanie, którego zamierzałem się podjąć groziło dekonspiracją. Rozeta
mogła okazać się w takim przypadku moją najważniejszą kartą przetargową.
Wróciłem do pokoju gościnnego i podniosłem z podłogi rękawice do
wspinaczki oraz buty zdjęte przez Betancore.
- Jeżeli nie wrócę w ciągu godziny, możecie zacząć się martwić –
powiedziałem członkom zespołu.

* * * * *

Na zewnątrz panowały ciemność, deszcz i wichura.
Ściana domostwa była zniszczona upływem czasu i mokra, gdzieniegdzie
porośnięta mchem i bluszczem. Musiałem uważnie kontrolować każdy swój

ociekających wodą kamiennych blokach.

ruch, by zyskać pewność, że kolczaste buty nie ześlizgną się na ociekają-
cych wodą kamiennych blokach.
Przesuwałem się wzdłuż ściany skrzydła aż do kamiennej półeczki przy
rynnie. Włączyłem klepnięciem dłoni niewielki komputerek przymocowany
do lewego przedramienia i na malutkim ekraniku pojawił się trójwymiarowy
model rezydencji. Wbudowany w urządzenie lokalizator cały czas wyświet-
lał moje położenie i centrował odpowiednio wyświetlany obraz.
Ponad szumem ulewy pochwyciłem dźwięk żwiru zgrzytającego pod bu-
tami, dwa piętra niżej. Przywarłem do ściany gasząc jednocześnie komputer,
by poblask jego ekranu nie zdradził mej pozycji.
Dwaj mężczyźni należący do pałacowej gwardii przeszli wolno wzdłuż
ściany, ich zziębnięte ciała spowijały szczelnie przeciwdeszczowe płaszcze.
Sylwetki strażników rysowały się wyraźnie na tle blasku padającego zza
okien wielkiego domu. Obaj przystanęli pod niewielkim gzymsem dającym
osłonę przed deszczem. Kątem oka pochwyciłem błysk zapalniczki. Nawet
przesycone wilgocią powietrze nie zdołało zagłuszyć słodkawego zapachu
obscury.
Palili używkę niemal dokładnie pode mną, toteż nie mogłem nawet
drgnąć w obawie przed zdradzeniem swej obecności. Czekałem. Czułem jak
sztywnieją mi palce, zarówno pod wpływem chłodu jak też niewygodnej
pozycji i ciężaru ciała, jaki na nich spoczywał.
Ulewa przybrała na sile, wiatr szarpał czubkami czarnych drzew maja-
czących opodal rezydencji. Ledwie słyszałem przyciszoną rozmowę war-
towników, krótki śmiech.
Nie mogłem dłużej czekać. Czas uciekał bezlitośnie, podobnie jak siła
mych kończyn.
Skoncentrowałem się, oczyściłem myśli i sięgnąłem w dół mocą.
Bez trudu odnalazłem dwa ciepłe umysły zawieszone w zimnej pustce
poniżej. Były zamglone i podatne na manipulację, wyraźnie osłabione dzia-
łaniem narkotyku. Natrafiłem na umysły opornie akceptujące konkretny
nacisk mentalny, ale bardzo wrażliwe na paranoję.
Delikatnie pogrzebałem w głowach obu strażników.
W ciągu kilku sekund wyskoczyli spod gzymsu, parskając i sycząc ni-
czym koty. Okazując sobie wyraźną wrogość pobiegli w przeciwne strony
dziedzińca.
Odetchnąłem z ulgą i zacząłem opuszczać się w dół ściany wykorzystu-
jąc w formie oparcia metalową rynnę i framugę jednego z okien. Kiedy już
znalazłem się na dziedzińcu, wślizgnąłem się w cień rzucany przez bryłę
zachodniego skrzydła rezydencji. Drobiazgowe rozpoznanie terenu przepro-
wadzone przez Betancore ujawniło obecność laserowych czujników alarmo-
wych przy drzwiach wejściowych do domu oraz wokół trawników i fontan-
ny zdobiącej fronton rezydencji. Chociaż nie dostrzegałem ich gołym okiem,
zostały zaznaczone na elektronicznej mapie, toteż ostrożnie przekroczyłem
każdy z nim z wyjątkiem ostatniego. Ten emitował promień na wysokości
mojej klatki piersiowej, dlatego pokonałem go na kuckach.
Celem mojej wyprawy były hangary na obrzeżu płyty lądowiska, na ty-
łach rezydencji. Ręczne skanery zlokalizowały podziemną strukturę pod
powierzchnią hangarów, pozwalając wysnuć wniosek, iż tamtędy właśnie
wiedzie jedno z sekretnych przejść do ukrytej części siedziby Glawów. Be-
tancore znalazł kilka innych tajemnych przejść, ale znajdowały się one w
prywatnych częściach rezydencji lub pomieszczeniach służby takich jak
chłodnia czy rzeźnia, gdzie zbyt wiele kręciło się świadków mogących na
mój widok podnieść alarm.
Wrota hangarów były zatrzaśnięte, w środku panowały ciemności. Wdra-
pałem się na płaski dach najbliższego budynku i podkradłem do lufcika, któ-
ry pełnił zarazem rolę wywietrznika. Za pomocą ostrza noża podważyłem
klapę lufcika i otworzyłem go ostrożnie. Droga do środka stała otworem.
Opuściłem się w głąb wywietrznika, nogami w dół. Patrząc pod siebie
dostrzegłem w półmroku dach zaparkowanego wewnątrz hangaru samolotu.
Krótki skok i wylądowałem na klęczkach na metalowym kadłubie maszyny.
Zeskoczyłem po skrzydle z samolotu i zacząłem myszkować za jego
ogonem. Niewielkie drzwi prowadziły do pomieszczenia naprawczego, za
nim zaś znajdował się magazyn części zamiennych. Kompozytowa podłoga
hangaru pokryta była plamami oleju, toteż poruszałem się ostrożnie i czuj-
nie, omijając też wszelkie stojaki i zwoje łańcuchów.
Zerknąłem na ekranik komputera lokalizacyjnego. Wejście do podziemi
znajdowało się w tylnej ścianie magazynu części zapasowych.
Pierwszym problemem okazały się właśnie drzwi – wykonane z wzmoc-
nionego ceramitu, wyposażone w system alarmowy i niewielki panel z kla-
wiaturą umożliwiającą wprowadzenie kodu dostępu.
Westchnąłem, chociaż spodziewałem się takich przeszkód. Postanowiłem
przykleić do powierzchni drzwi zagłuszacz, by ekranować wszelkie sygnały
alarmowe wysyłane z hangaru do centrali rezydencji. Potem w ruch miał
pójść ręczny skaner i oprogramowanie do łamania elektronicznych kodów.
Dziesięć minut pracy przy wyjątkowym łucie szczęścia. Całe godziny w
przypadku jego braku.

31

Zdjąłem rękawice, by móc swobodniej manipulować narzędziami i wtedy
uderzyła mnie pewna myśl. Mój mentor, wielki Hapshant, nie posiadał natu-
ralnego talentu mentalnego. Monodominanta z krwi i kości, potrafił jednak
posłużyć się niezwykłym instynktem. Nauczył i mnie kierowania się głosem
umysłu. Szczerze wierzył, że to sam Imperator stał za tymi przeczuciami.
Wystukałem na klawiaturze słowo daesumnor. Zamek szczęknął i drzwi
otworzyły się z cichym jękiem serwomotorów.

* * * * *

Czysta, ogrzewana i dobrze wentylowana klatka schodowa, zdecydowa-
nie nowsza od głównej części domostwa, zaprowadziła mnie do kompleksu
podziemi. Co trzy metry na ścianach korytarza płonęły silne lampy. Posłu-
gując się lokalizatorem i własną oceną uznałem, że znajdowałem się jakieś
dziesięć metrów poniżej poziomu dziedzińca, pod wschodnim skrzydłem re-
zydencji. Zdjąłem kaptur, by nie ograniczał mi zasięgu słuchu.
Daesumnor otworzył kolejne drzwi. Przedostałem się przez nie do dłu-
giego korytarza z rzędem włazów na jednej ze ścian. Ujrzawszy otwarty
właz podkradłem się do niego bliżej. Usłyszałem ludzkie głosy, w nozdrza
pochwyciłem specyficzny zapach dymu.
Przystanąłem tuż za włazem tak, bym mógł wyjrzeć zza jego krawędzi.
- ...za dwa tygodnie – powiedział czyjś męski głos.
- Mówiłeś to miesiąc temu ! – parsknął z irytacją inny mężczyzna – O co
chodzi, chcesz podwoić swoje profity ?
Pokój pełnił chyba rolę biblioteki lub pracowni. Księgi i elektroniczne
notesy stały w idealnym porządku na szklanych szafach biegnących wzdłuż
ścian. Delikatne światło rzucane przez kilka wiszących pod sufitem lamp
odbijało się od szklanych pokryw zasłaniających dostęp do księgozbioru.
Widziałem już kiedyś takie zabezpieczenia w kilku imperialnych bibliote-
kach, mające za zadanie chronić szczególnie cenne i wartościowe dzieła.
Podłoga pokoju wyłożona była dywanami. Zaglądając w jego głąb doj-
rzałem czterech mężczyzn siedzących przy niskim stole na krzesłach o
rzeźbionych oparciach. Jeden z nich zajął miejsce plecami do mnie, ale po
charakterystycznej sylwetce od razu rozpoznałem Urisela Glawa. Na wprost
dowódcy pałacowej gwardii siedział kapitan Wolnej Floty Gorgone Locke.
Dwóch pozostałych uczestników rozmowy nie znałem, ale przypominałem
sobie ich twarze zauważone na wieczornym bankiecie. Wszyscy trzymali w
rękach kieliszki z likierem, a jeden z obcych mi mężczyzn palił wodną fajkę
wypełnioną obscurą. Na blacie stołu leżały liczne przedmioty, niektóre za-
winięty w materiał, inne odkryte. Przypominały mi kamienne tablice, jakieś
nieznane starożytne relikty.
- Cały czas próbuję ci wytłumaczyć przyczyny opóźnienia, Glaw – oświad-
czył Locke – To zbyt odmienna od nas kultura, byśmy mogli pochopnie za-
łatwić sprawę.
- Za to ci płacimy – sarknął Urisel i pochylił do przodu, jego palce biegały
po powierzchni jednej z tablic – Nie będziemy dłużej tolerować opóźnień.
Zbyt wiele zainwestowaliśmy w to przedsięwzięcie. Czasu, pieniędzy, zaso-
bów rzeczowych. Zostaliśmy zmuszeni do wstrzymania lub zaprzestania in-
nych inwestycji, wielu z nich niezwykle dla rodu ważnych.
- Nie będziesz rozczarowany, mój panie – skłonił się mężczyzna z fajką.
Miał na sobie prosty czarny strój, który kontrastował z jego ogoloną do go-
łej skóry czaszką i wodnistymi niebieskimi oczami – Natura tych tablic mó-
wi sama za siebie. Saruthi poważnie traktują nasz pakt.
Urisel wstał z krzesła rozpoczynając dłuższą wypowiedź. Cofnąłem się
od włazu i ruszyłem w głąb korytarza. Słowo kodowe wydobyte z notesu
Eyclone otworzyło drzwi na końcu pomieszczenia.
Znalazłem się w okrągłej komnacie. Po prawej i po lewej stronie miałem
zamknięte włazy prowadzące do nieznanych mi lokalizacji. Na wprost znaj-
dował się portyk strzeżony tarczą włączonego pola siłowego.
Skoczyłem za ścianę obok przejścia, gdy ktoś znajdujący się w jego głębi
wyłączył pole od środka. Mężczyzna przekroczył próg i odwrócił się, by
ponownie uruchomić barierę. Kowitz.
Chwyciłem go od tyłu, jedną dłoń zaciskając na gardle, drugą zaś wykrę-
cająć jego prawą rękę. Charczał i wierzgał zaskoczony. Szarpnąłem mocno
całym ciałem i wyrżnąłem głową Kowitza w ścianę.
Upadł bezwładnie na podłogę. Chwyciłem go za kołnierz i wciągnąłem
do pomieszczenia za portykiem. Mały panel kontrolny wiszący na ścianie
obok przejścia pozwolił ponownie uruchomić pole siłowe.
Komnata była podłużna, o niskim sklepieniu. Powietrze wewnątrz miało
dziwnie suchy posmak, świadczący o wielokrotnym filtrowaniu. Pojąłem, że
trafiłem do jakiegoś rodzaju kaplicy, o podłodze wyłożonej ciemnymi ka-
miennymi płytami. Nawa wiodła ku znajdującemu się w głębi pomieszcze-
nia ołtarzowi. Nigdzie nie dostrzegałem żadnych krzeseł ani ławek, żadnych
innych mebli. Z wtopionych w sufit lamp padało lekko przydymione świat-
ło. Pozostawiłem Kowitza na podłodze i ruszyłem w stronę ołtarza chcąc
przyjrzeć się mu dokładniej.

Ołtarz miał blisko dwa metry wysokości i sprawiał wrażenie wykutego z
pojedynczego bloku obsydianu. Szklisty kamień wydawał się pulsować
własną poświatą. Na rzeźbionej półeczce dostrzegłem bogato wysadzaną
klejnotami skrzynkę ofiarną, długą i szeroką na jakieś trzydzieści centymet-
rów. Podważyłem ostrożnie wieczko ostrzem noża.
Na wyściółce z welwetowego materiału spoczywała zadziwiająca sfera.
Wyglądała niczym źle oszlifowany kawał kwarcu wielkości zaciśniętej ludz-
kiej pięści. Oplatała ją siateczka pozłacanych drutów i przewodów zakoń-
czonych wtyczkami.
Odwróciłem się na pięcie słysząc za plecami jakiś dźwięk.
Kowitz stał przy tarczy pola siłowego. Krew ciekła z jego rozciętego
czoła, w ręku dzierżył jednak pewnie wymierzony we mnie laserowy pisto-
let. Był bardzo blady, wściekły, zdezorientowany.
- Cofnij się od Pontiusa, skurwysynu – wycedził przez zęby.

32

Rozdział XI

Rewelacje.

Arystokratyczne rozrywki.

Pacyfikacja obiektu 505.

Nie mogłem pozwolić na ujęcie w tym miejscu. Zebrałem w ułamku se-
kundy wszystkie psioniczne rezerwy i nie poruszając się w miejscu uderzy-
łem z całej siły Kowitza prosto między oczy.
Wiązka mentalnej energii o takim stopniu koncentracji, zwłaszcza emito-
wana na tak niewielkim dystansie, powinna była powalić go niczym bezpo-
średnie trafienie młotem wstrząsowym. Kowitz nawet nie mrugnął.
- Nie każ mi powtarzać – podniósł lufę broni wyżej, w moją twarz.
Pokój musiał być mentalnie ekranowany. Albo ekranowany albo coś wy-
sysało psioniczną energię wprost z powietrza.
- To tragiczne nieporozumienie, Kowitz – powiedziałem – Wybrałem się na
spacer i zabłądziłem.
Nie sposób było wymyślić bardziej idiotyczną i naiwną bajeczkę, ale nie
dbałem o logikę tej wypowiedzi. Chciałem tylko zająć jego umysł, zmusić
go do rozmowy.
- Nie sądzę – wysyczał. Macał po ścianie za swymi plecami, szukając des-
peracko panelu kontrolnego. Musiał tam znajdować się przycisk alarmowy.
Czekałem. Byłem pewien, że lada sekundę odwróci się lekko w tył chcąc
wzrokiem wyszukać wiszącą na ścianie klawiaturę.
Kiedy dostrzegłem ten oczekiwany gest, rzuciłem się do przodu i w bok,
wyszarpując z kabury swój pistolet.
Krzyknął i pociągnął za spust, ale strzelił zbyt wysoko. Wiązka energii z
sykiem nadtopiła jedną ze ścian kaplicy.
Z przyklęku posłałem dwa pociski. Oba trafiły Kowitza w szyję tuż poni-
żej brody, cisnęły trupem w pole siłowe.
Ciało odbiło się od bariery pośród snopu iskier, runęło na podłogę prosto
na twarz. Dostrzegłem rozlewającą się po posadzce kałużę krwi.
Doskoczyłem do panelu kontrolnego. Na jego powierzchni migotała
bursztynowa lampka. Sukinsyn zdążył coś nacisnąć. Uderzyłem palcami w
przycisk dezaktywujący pole siłowe.
Nic.
Wstukałem na klawiaturze słowo daesumnor.
Nic.
Pojąłem, że znalazłem się w głębokich tarapatach.
Tuż przed śmiercią Kowitz zdołał nacisnąć przycisk alarmowy, a system
zabezpieczający kaplicę odciął osobom w niej przebywającym dostęp do
ter-minalu. Wpadłem w pułapkę.
Za migotliwą tarczą pola siłowego dostrzegłem Urisela Glawa i człon-
ków pałacowej gwardii, gestykulujących z ożywieniem i krzyczących coś do
siebie.
Cofnąłem się od przejścia i podniosłem upuszczony pistolet Kowitza.
Kiedy bariera zostanie wyłączona z zewnątrz, użyję obu broni po to, by roz-
prawić się z każdym głupcem próbującym wejść do środka kaplicy.
Wtedy właśnie coś mrocznego i potwornie potężnego wdarło się od tyłu
do mego umysłu. Pochłonęła mnie ciemność nieświadomości.

* * * * *

Jakaś twarz obserwowała mnie, kiedy odzyskiwałem przytomność. Przy-
stojna twarz o pustych oczach. Mężczyzna poruszył ustami zamierzając coś
powiedzieć. Wtedy jego obraz rozmył mi się w oczach i odpłynął w nicość.
Pojąłem, że to tylko sen. Obudziłem się powracając do świata, który wyda-
wał się składać wyłącznie z fizycznego cierpienia.

* * * * *

- Dosyć tego. Nie zabij go – powiedział czyjś głos. Ktoś inny zaśmiał się
i fala potwornego bólu zapłonęła w moich skroniach, płucach i wnętrznoś-
ciach.
- Dosyć, powiedziałem ! Locke !
Zdławione, pełne rozczarowania przekleństwo. Porażający ból zelżał, ale
nadal ogromnie cierpiałem.
Leżałem z rozkrzyżowanymi rękami na drewnianej konstrukcji w postaci
teownika, przytrzymywany w miejscu przez masywne obręcze zatrzaśnięte
na nadgarstkach i kostkach. Zdjęto ze mnie cały ekwipunek: uprząż, kaptur,
mikrokomunikator – wszystko z wyjątkiem spodni i butów. Czułem na po-
liczkach, ustach, brodzie i w gardle grudki, które mogły być wyłącznie za-
krzepłą krwią. Strużka świeżej krwi ciekła mi z nosa.
Otworzyłem oczy. Ktoś potrząsał mi przed twarzą moją rozetą.

- Poznajesz to, Eisenhorn ?
Splunąłem pełną krwi flegmą.
- Sądziłeś, że wślizgniesz się tutaj, a potem wyjmiesz tę odznakę i zmusisz
nas wszystkich do padnięcia ze strachu na kolana ?
Urisel Glaw cofnął sprzed mego nosa rozetę i spojrzał na mnie z góry.
- Ta sztuczka nie zadziała w Domu Glaw. My nie boimy się ludzi twego
pokroju, inkwizytorze.
- Zatem... jesteście wyjątkowymi głupcami – odparłem.
Przyłożył mi z otwartej dłoni z taką siłą, że omal nie pękła mi potylica
uderzająca pod impetem tego ciosu w więzienny teownik.
- Myślisz, że twoi przyjaciele zjawią się, by ci pomóc ? Wyłapaliśmy ich
wszystkich. Siedzą już w kazamatach.
- Potraktuj swą sytuację poważnie – wykrztusiłem – Inni też wiedzą, że tu
jestem. Naprawdę nie powinieneś zadzierać z przedstawicielem Inkwizycji,
nawet jeśli ten zdany jest całkowicie na twoją łaskę.
Glaw zakołysał się lekko na nogach, skrzyżował na piersi ręce.
- Bez obaw, nie lekceważę imperialnej Inkwizycji. Niemniej również się jej
nie boję. A teraz, jeśli pozwolisz... są pewne pytania, na które musisz nam
udzielić odpowiedzi.
Odsunął się, cofnął w bok. Ujrzałem kamienne sklepienie pomieszczenia,
drzwi o podwójnym zamku w jednej ze ścian, prowadzące do nich schodki.
Przy ostatnim schodku stali lord Oberon Glaw i mężczyzna z fajką, obser-
wując mnie w milczeniu. Kapitan Gorgone Locke siedział wyprostowany na
brudnym drewnianym krześle opodal teownika. W prawej ręce trzymał jakiś
dziwny instrument przypominający rękawicę z segmentowanego metalu o
pięciu palcach zakończonych różnej długości i różnego kształtu igłami.
- Mylisz się, Glaw. To ty powinieneś udzielać odpowiedzi.
Urisel Glaw skinął głową w stronę kapitana. Locke wstał z krzesła i pod-
szedł do mnie poruszając ukrytymi w rękawicy palcami.
- To jest strousiński wypalacz neuralny. Nasz przyjaciel, pan Locke, to
prawdziwy mistrz w posługiwaniu się tym narzędziem perswazji. Chętnie
przyjęliśmy jego propozycję poprowadzenia tego przesłuchania.
Locke złapał mnie nagą dłonią za gardło, wykręcił głowę. Jego rękawica
znikła z mojego pola widzenia. Sekundę później bolesny spazm targnął
moim sercem i płucami. Zacząłem się dusić.
- Osobnicy tak doskonale wyedukowani jak ty wiedzą wszystko o krytycz-
nych punktach ludzkiego ciała – powiedział tonem luźnej konwersacji Loc-
ke – Podobnie jak strousii. Lecz oni znają nie tylko sposób nacisku na te
punkty, oni potrafią je dosłownie wypalić. Poświęciłem rok życia na studia
pod kierunkiem jednego z ich świętych mistrzów tortur. Ten chwyt dla
przykładu, ten pozbawiający cię powietrza. Paraliżuje układ oddechowy i
zakłóca pracę serca.
Ledwie słyszałem jego słowa. Krew tętniła mi w uszach, a przed oczami
wirowała feeria kolorów.
Cofnął rękawicę. Ból ustał natychmiast.
- W taki właśnie sposób mogę zatrzymać twoje serce, uszkodzić mózg, oś-
lepić. Bądź rozsądny.
Pomimo cierpienia skrzywiłem usta w grymasie uśmiechu i powiedzia-
łem mu, co myślę o jego matce.
Rękawica uderzyła mnie w twarz, igły wbiły się w policzki. Na moment
ponownie straciłem przytomność.
- ...nie zabiłem go ! – usłyszałem syknięcie Locke, kiedy odzyskiwałem
świadomość. Tępy ból zdawał się emanować z każdej komórki nerwowej na
skórze twarzy.
- Popatrzcie na niego ! Popatrzcie na niego ! I gdzie jest teraz ten twój
arogancki uśmieszek, skurwielu ?
Nie odpowiedziałem.
Locke pochylił się nade mną tak nisko, że niemal stykaliśmy się czołami.
Jego oczy były wszystkim, co widziałem.
- Rzeźba igłami – wysyczał. Czułem na twarzy jego ciepły, przesycony
odorem obscury oddech – Troszeczkę poszatkowałem twoją gębę. Już nigdy
więcej się nie uśmiechniesz.
Wpierw chciałem mu odpowiedzieć, że nie widzę nic śmiesznego w jego
położeniu, ale porzuciłem ten zamiar. Poderwałem głowę w górę i wgryzłem
się w jego twarz.
Locke wrzeszczał szarpiąc się konwulsyjnie. Na mój kark i potylicę spadł
grad wściekłych ciosów. Czułem smagnięcia rozpuszczonych rudych wło-
sów. W końcu zdołał się ode mnie oderwać. Splunąłem oczyszczając pełne
krwi usta. Na podłodze wylądował też spory kawałek odgryzionej dolnej
wargi kapitana.
Sadysta zacisnął nagą dłoń na broczącej krwią ranie. Cofnął się ogarnięty
ślepą furią, a potem runął na mnie. Kopnął mnie w brzuch i biodro, przy-
łożył z pięści w szczękę z tak siłą, iż omal nie skręcił mi karku. Poczułem
igły wbite w lewą stronę klatki piersiowej i potworny ból ponownie zapłonął
w umęczonym ciele. Locke wykrzykiwał mi w twarz jakieś wulgaryzmy.
Ponownie straciłem przytomność.

33

Kiedy ją odzyskałem, Urisel właśnie wlókł kapitana do tyłu, odciągając
go od teownika.
- Chcę go żywego ! – krzyczał Urisel.
- Zobacz, co mi zrobił ! – parsknął Locke ocierając dłońmi zakrwawioną
brodę.
- Nie zachowałeś dostatecznej ostrożności – oświadczył lord Oberon pod-
chodząc w moją stronę. Stanął przy teowniku, spojrzał na mnie z góry.
Ujrzałem wyraźnie jego dumną, władczą twarz o starannie wypielęgnowanej
bródce.
- Jedną nogą stoi w grobie – warknął Oberon – Powiedziałem wam, głupcy,
że potrzebne mi są jego odpowiedzi.
- Sam zapytaj – zaproponowałem chrapliwie.
Lord Oberon uniósł brwi namyślając się przez chwilę.
- Co sprowadziło cię do mojego domu, inkwizytorze ?
- Pontius – zaryzykowałem, bo chociaż nie robiłem sobie zbyt wielkich na-
dziei, zawsze istniała pewna szansa, że również w umysłach tych ludzi znaj-
dowała się zaprogramowana sekwencja samobójcza podobna do tej ukrytej
w mózgu Saemona Crotesa, aktywowana na dźwięk słowa kluczowego.
Zgodnie z moimi przeczuciami nic się nie stało.
- Przyleciałeś z Hubrisu ?
- Zlikwidowałem tam Eyclone i jego siatkę.
- I tak odwołaliśmy tamtą operację – Oberon cofnął się o krok.
- Czym jest Pontius ? – zapytałem walcząc z rozwichrzonymi myślami.
Wszystko mnie bolało.
- Jeśli tego nie wiesz, nie licz na moje wyjaśnienia – mruknął Oberon Glaw.
Lord spojrzał na Urisela, Locke i człowieka z fajką.
- Nie sądzę, by on wiedział cokolwiek o naszej sprawie, ale muszę mieć w
tej kwestii pewność. Możesz załatwić to w profesjonalny sposób, Locke ?
Kapitan skinął twierdząco głową i zbliżył się ponownie poruszając zło-
wieszczo ukrytymi w rękawicy palcami. Wbił jedną z igieł w moją czaszkę
tuż za uchem. Poczułem odrętwienie, straciłem niemal całkowicie możli-
wość koncentracji.
- Igła wskazująca penetruje teraz twój ośrodek prawdomówności – wyjaśnił
Locke – Nie zdołasz teraz skłamać, nie dasz rady. Co wiesz o naszym
prawdziwym przedsięwzięciu ?
- Nic – wymamrotałem.
Poruszył igłą i czaszkę przeszyła mi fala bolesnych dreszczy.
- Jak się nazywasz ?
- Gregor Eisenhorn.
- Gdzie się urodziłeś ?
- Świat DeKere.
- Inicjacja seksualna ?
- Miałem szesnaście lat. Dziewczyna z akademii...
- Twoje najczarniejsze lęki ?
- Człowiek z pustymi oczami !
Wyrzucałem z siebie szczere odpowiedzi niczym pozbawiona własnej
woli marionetka, jednakże ostatnia z nich zadziwiła nawet mnie samego.
Locke bynajmniej nie skończył. Pokręcił trochę igłą i wbił mi pozostałe
w kark paraliżując kończyny.
- Co wiesz o naszym prawdziwym przedsięwzięciu ?
- Nic.
Wbrew sobie samemu zacząłem płakać z bólu.

* * * * *

Gorgone Locke torturował mnie przez cztery godziny, wciąż powtarzając
w kółko swe pytania. A przynajmniej o czterech godzinach wiedziałem... nie
mam pojęcia jak często traciłem wtedy przytomność.

* * * * *

Ocknąłem się ponownie czując pod plecami chłód kompozytowej
posadzki. Kąsający ból i skrajne wyczerpanie paliły żywym ogniem każdą
komórkę mego ciała. Ledwie zdołałem się poruszyć. Jeszcze nigdy w swym
życiu nie stanąłem przed tak ogromną dawką cierpienia. Jeszcze nigdy nie
znalazłem się tak blisko śmierci.
- Leż spokojnie, Gregorze... jesteś z przyjaciółmi – ten głos. Aemos.
Otworzyłem oczy. Uber Aemos, mój zaufany savant, patrzył na mnie z
góry z taką troską na twarzy, iż nawet cybernetyczne wszczepy nie zdołały
jej zatrzeć. Był posiniaczony, a jego eleganckie szaty wisiały w strzępach.
- Leż spokojnie, stary druhu – pouczył mnie ponownie.
- Znasz mnie przecież, Aemosie – odparłem i z bolesnym wysiłkiem usiad-
łem na podłodze. Omal nie podołałem temu wysiłkowi. Niektóre mięśnie
odmawiały posłuszeństwa, kręciło mi się w głowie i miałem ochotę wymio-
tować.
Potoczyłem wokół błędnym wzrokiem.

Siedziałem na podłodze okrągłej metalowej celi. Po jednej jej stronie
znajdował się niewielki właz, po drugiej sporych rozmiarów wrota. Aemos
klęczał tuż przy mnie, obok kucała Alizebeth Bequin, w podartej i brudnej
sukni, patrząca na mnie z budzącym wzruszenie niepokojem. Kawałek dalej
stał ze skrzyżowanymi na piersi rękami Heldane, a za nim chował się Ma-
cheles i czterej inni przedstawiciele Gildii Sinesias pośredniczący w spot-
kaniu z Glawami. Wszyscy mieli blade jak papier twarze i podkrążone, za-
puchnięte od łez oczy. Nigdzie nie widziałem Betancore.
Aemos pochwycił moje pytające spojrzenie.
- Niematerialny Aegis, odejście – wyjaśnił posługując się Glossią.
Betancore w sobie tylko znany sposób zdołał umknąć prześladowcom.
Wreszcie dobra wiadomość.
Podniosłem się na nogi, po części dzięki swej determinacji, po części zaś
pomocy Aemosa i Bequin. Wciąż pozostawałem rozebrany do pasa. Cały
tors i głowę miałem pokryte zakrzepłą krwią, spod której wyzierały dzie-
siątki malutkich nakłuć. Gorgone Locke bardzo się nade mną natrudził.
Gorgone Locke drogo mi za to zapłaci.
- Co już wiecie ? – zapytałem, gdy mój wywołany nagłym wysiłkiem od-
dech nieco się uspokoił.
- Jesteśmy trupami – odparł krótko Heldane – Nic dziwnego, że mój mistrz
pozostawia takie metody działania wyłącznie radykalnym samobójcom. Ża-
łuję, że zgodziłem się towarzyszyć wam w tej misji.
- Dziękuję ci za dobre słowo, Heldane. Czy jest tutaj ktoś, kto mógłby
udzielić mi bardziej konkretnych informacji ?
Aemos uśmiechnął się pod nosem.
- Jesteśmy w celi więziennej w zachodnim skrzydle, niemal na samym koń-
cu tej części rezydencji, przy lesie. Wpadli do naszych kwater trzy godziny
po twoim wyjściu, z bronią w rękach. Zapamiętałem dokładnie trasę, którą
nas poprowadzono i porównałem ją w pamięci z mapą Midasa, toteż jestem
pewny trafności naszej lokalizacji.
- Co oni ci zrobili ? – zapytała Bequin przecierając rany na mej piersi ka-
wałkiem materiału oderwanego od jej sukni.
Pojąłem, dlaczego jej ubranie było w tak opłakanym stanie. Podczas gdy
leżałem w celi nieprzytomny, ona opatrywała moje rany. Sterta poklejonych
krwią skrawków sukni leżąca opodal dobitnie świadczyła o zasadności tej
hipotezy.
- Przyszli godzinę temu i wrzucili cię do środka. Nikt nic nie mówił –
oświadczył Heldane.
- Czy pan jest naprawdę inkwizytorem, sir Farchaval ? – zapytał zalęknio-
nym głosem Macheles.
- Tak, jestem. Nazywam się Eisenhorn.
Macheles zaczął chlipać, w jego ślad poszli pozostali brokerzy.
- Zatem jesteśmy zgubieni. Przywiodłeś nas na śmierć !
Poczułem ukłucie współczucia dla tych ludzi. Gildia Sinesias była na
wskroś przeżarta korupcją, ale tych pięciu pośredników znalazło się w pu-
łapce bez wyjścia tylko z mojej winy.
- Zamknijcie się ! – warknął Heldane.
Asystent Voke podszedł bliżej i wyjął coś z kieszeni swego ubrania. Nie-
wielką czerwoną kapsułkę.
- Co to jest ?
- Admylladox, dziesięciogramowa dawka. Wyglądasz na człowieka, który
tego potrzebuje.
- Nie używam narkotyków.
Wepchnął kapsułkę do mojej dłoni.
- Admylladox uśmierza ból i oczyszcza umysł. Nie obchodzi mnie twój
stosunek do narkotyków, masz to mieć w krwioobiegu, kiedy wrota zostaną
otwarte.
Spojrzałem kątem oka na masywną bramę.
- Dlaczego ?
- Nigdy ci się nie zdarzyło wystąpić na arenie ?

* * * * *

Dom Glaw wyciągnął ze mnie wszystkie potrzebne renegatom infor-
macje. Teraz chcieli mojej śmierci. Mojej i mych towarzyszy.
To zaś oznaczało zabawę.
Wrota otworzyły się ze szczękiem o porze, która na zewnątrz musiała
być świtem. Zalała nas jaskrawa poświata jarzeniowych lamp.
Żołnierze Domu Glaw wpadli do celi przez mniejsze wejście i wypędzili
nas za bramę posługując się wprawnie tarczami wstrząsowymi i neuralnymi
biczami.

* * * * *

Znaleźliśmy się na rozległej odkrytej przestrzeni, wciąż jeszcze oślepieni
nagłym światłem. Wrota celi zatrzasnęły się za nami z głośnym hukiem.

34

Mrużąc oczy rozejrzałem się wokół. Ujrzałem ogromny amfiteatr, przy-
kryty od góry wielką kopułą, bez wątpienia owym złotym dachem zwracają-
cym na siebie uwagę podczas lądowania w posiadłości Glawów. Dno areny
tworzyła porośnięta trawą ziemia, a bluszcz i mech zdobiły zielonym ko-
biercem jej wysokie na dobre dziesięć metrów kamienne ściany.
W górze, na rzędach ławek, siedziała niecierpliwiąca się już widownia.
Dostrzegłem Urisela Glawa, lorda Oberona, Locke, panią Fabrinę, kapłana
Dazzo, człowieka z fajką. Terronce, kapitan gwardii pałacowej, który towa-
rzyszył mi w trakcie bankietu, dowodził honorową wartą złożoną z czter-
dziestu żołnierzy. Wszyscy mieli na sobie zielone pancerze osobiste, grze-
bieniaste srebrne hełmy, przez ramiona przewiesili karabinki automatyczne.
Ponad dwustu członków rodu Glaw, służących, najemników i gości two-
rzyło resztę publiczności. Bawili się przez całą noc czekając na nadejście
świtu, a buzujący w ich żyłach alkohol i inne nieznane mi używki przeist-
oczyły tych ludzi w krwiożercze hieny pożądające widoku śmierci.
Ignorując pomruk tłumu rozejrzałem się uważniej po arenie. W kilku
miejscach rosły zagajniki drzew, w kilku innych piętrzyły się bryły skał
przydające budowli wrażenie dzikiego odludzia. Opodal bramy leżała na
ziemi sterta przerdzewiałych broni. Macheles i jego towarzysze kręcili się
już przy niej przebierając wśród krótkich mieczy i dzid.
Dołączyłem do nich podnosząc długi sztylet i dziwnie zakrzywioną kosę
o zębatej krawędzi ostrza. Zważyłem obie bronie w dłoniach.
Heldane wybrał dla siebie sztylet i topór na długim trzonku, Bequin
okrągłą tarczę i nóż. Aemos zadrżał tylko lękliwie, broni nawet nie dotknął.
Krzyki i gwizdy publiczności górowały od dłuższej chwili ponad areną,
znienacka jednak przeszły w burzę urwanych westchnień, po czym umilkły
całkowicie.
Carnodon mierzył sześć metrów od pyska po chłoszczący ziemię ogon.
Dziewięćset kilo mięśni, żył, futra i kłów.
Wypadł zza kępy drzew ciągnąc za sobą długi masywny łańcuch przy-
mocowany do tkwiącej na szyi obroży. Skoczył i wylądował na Machelesie.
Macheles, pośrednik Gildii Sinesias, krzyczał przeraźliwie kiedy drapież-
nik pożerał go żywcem. Wył i wrzeszczał znacznie dłużej niż wydawało się
to fizycznie możliwe zważywszy na ogromne kawały jego ciała odrywane
przez carnodona. Bez wątpienia przyczyną tego była moja chora wyobraź-
nia, bo odniosłem wyrażenie, że ten potworny krzyk umilkł dopiero wtedy,
gdy z Machelesa pozostała już tylko zakrwawiona klatka piersiowa tarmo-
szona przez drapieżnika na zbryzganej organicznymi płynami trawie.
Pozostali brokerzy wrzasnęli jednym głosem i rzucili się do ucieczki.
Jeden zemdlał.
- Jesteśmy trupami – powtórzył Heldane ujmując mocniej broń.
Połknąłem otrzymaną od niego kapsułkę. Wcale nie poczułem się lepiej.
Z rozwartą paszczą carnodon ruszył w stronę pozostałych pośredników, jego
ciągnięty po kamieniach łańcuch dźwięczał metalicznie.
Bequin krzyknęła przeraźliwie.
Drugi carnodon wypadł z kryjówki, w której czaił się dotąd niepostrze-
żenie. Zauważyłem, że był nieco większy od swego pobratymca. Runął
prosto na mnie.
Rzuciłem się w prawo i pazury drapieżnika zryły ziemię w miejscu,
gdzie jeszcze ułamek sekundy temu stałem. Jego łańcuch świsnął mi nad
głową. Oba carnodony wydawały z siebie niskie basowe pomruki, od któ-
rych wręcz wibrowało powietrze.
Większa bestia zawróciła w miejscu i skoczyła ponownie w moją stronę.
Korzystając z odwróconej uwagi drapieżnika Heldane rzucił się na niego z
boku tnąc toporem po masywnych żebrach. Carnodon zasyczał przerażająco
i uderzył intruza łapą. Asystent Commodusa Voke wyleciał w powietrze,
wywinął salto i runął na arenę niczym worek kamieni. Na jego torsie lśniły
czerwienią głębokie ślady po pazurach zwierzęcia. Uskoczyłem do tyłu,
pomiędzy kilka drzew.
Pierwszy carnodon dopadł innego pośrednika, przygniótł go do ziemi
swym cielskiem. Impet uderzenia pozbawił nieszczęśnika przytomności, to-
też tym razem darciu na strzępy ludzkiego ciała nie towarzyszyły żadne ago-
nalne krzyki.
Drapieżniki były wygłodzone, widać to było wyraźnie po ich wystają-
cych żebrach. Pierwszy pozytywny czynnik... zabiwszy wybraną ofiarę
carnodony zainteresowała przede wszystkim konsumpcja pożywienia. Dłu-
gie łańcuchy przymocowane do obroży oraz metalowych pali wbitych w zie-
mię opodal legowisk obu bestii pozwalały im poruszać się swobodnie w
obrębie całej areny, uniemożliwiały natomiast przedostanie się za pomocą
skoku na górny poziom amfiteatru.
Uderzając na boki ogonem większy carnodon okrążył arenę obserwując
zmrużonymi ślepiami potencjalne ofiary. Bequin wepchnęła się wraz z
Aemosem do zagłębienia w ścianie areny i wystawiła przed siebie tarczę
próbując w ten sposób zapewnić sobie i savantovi kruchą ochronę, ale
motłoch siedzący na widowni ciskał w nich butelkami i kawałkami jedzenia.
Publiczność chciała rozrywki. Publiczność chciała ludzkiej krwi.

Carnodon przyśpieszył, z jego pyska buchnęły kłęby pary, spomiędzy
kłów ściekała ślina. Pędził prosto na Bequin i Aemosa. Wiedziałem, że już
samo uderzenie tego cielska zmiażdży ich oboje na śmierć. Wyskoczyłem
spomiędzy drzew zamierzając przeciąć drogę drapieżnika. Tłum podniósł
pełną ekscytacji wrzawę.
Bestia musiała dostrzec mnie kątem oka, bo zwolniła i zaczęła obracać
się w mym kierunku. Zamachnąłem się kosą, a długie ostrze ze zgrzytem
ześlizgnęło się po porośniętym grubym futrem boku zwierzęcia żłobiąc w
nim czerwoną szramę. Carnodon wyrzucił do przodu łeb, zatrzasnął
przedwcześnie paszczę. Odskoczyłem uderzając z desperacją obiema rę-
kami, łudząc się nadzieją, że poharatam mu pysk. Skoczył na mnie z wib-
rującym rykiem.
Przewróciłem się na plecy unikając zderzenia z łbem drapieżnika i
nieuchronnego połamania żeber. Potwór stanął nade mną i spuścił łeb w dół
z zamiarem odgryzienia mojej głowy. Świadom beznadziejnego położenia,
zamknąłem oczy i machnąłem bronią starając się ugodzić bardziej wrażliwą
na ciosy dolną część cielska potwora.
Przygniatający mnie ciężar znikł raptownie. Zawodząc chrapliwie carno-
don odskoczył w bok. Nie miałem już w ręce sztyletu.
Dostrzegłem rękojeść broni sterczącą spod dolnej szczęki drapieżnika.
Ostrze przebiło się na wylot przez skórę i jęzor carnodona, utkwiło w jego
górnej części paszczy, gdy próbował ją zacisnąć. Machał i drapał łapami
próbując usunąć bolesną zadrę, rzucał na boki łbem niczym koń usiłując
przepędzić natrętną muchę.
Zerwałem się na równe nogi. Krwawiłem z licznych zadrapań na piersi.
Heldane pojawił się znienacka w moim polu widzenia, jego podarty płaszcz
łopotał za biegnącym mężczyzną. Ciął z całej siły w grzbiet zajętego sobą
carnodona naruszając jego kręgosłup. Wielki zwierz runął w konwulsyjnych
spazmach, tarzając się po ziemi i rozdrapując ją pazurami. Heldane
zamachnął się ponownie toporem i rozpłatał łeb drapieżnika.
Tłum na widowni oszalał, na nasze głowy posypał się deszcz prowizo-
rycznych pocisków. Heldane spojrzał w moją stronę z grymasem morder-
czego tryumfu na ustach.
Wtedy drugi carnodon runął na niego od tyłu i rozpłaszczył na dnie
areny.
Bestia zdążyła wypatroszyć pozostałych pośredników Gildii z wyjątkiem
nieszczęśnika, który zemdlał i wciąż leżał przy bramie celi zignorowany
przez wielkiego drapieżnika. Przywaliła bezbronnego Heldane do ziemi i
zaczęła rozdzierać go pazurami. Na moich oczach carnodon zerwał wielki
kawał skóry z czaszki mężczyzny i rozharatał mu plecy.
Z chrapliwym krzykiem gniewu rzuciłem się w stronę potwora, wbiłem
mu koniec kosy w ciało tuż za uchem i szarpnąłem bronią. Udało mi się na
chwilę odciągnąć wielki łeb od ciała Heldane, ale w tym samym momencie
w głowę ugodziła mnie rzucona z widowni butelka. Wstrząs oszołomił mnie
na kilka sekund, wypuściłem z rąk kosę.
Zwierzę uskoczyło w bok pozostawiając na ziemi zakrwawione ciało
Heldane. Kopnąłem z całej siły w jedną z tylnych łap.
- Eisenhorn ! – krzyknęła Bequin obiegając carnodona z drugiej strony.
Cisnęła ponad grzbietem potwora swoim nożem. Pochwyciłem broń w
powietrzu. Zaniepokojony krzykiem dziewczyny drapieżnik odwrócił się w
jej stronę i uderzył łapą. Zakrzywione pazury rozwaliły drewnianą tarczę w
drzazgi, a impet ciosu powalił Bequin na ziemię.
Łapiąc garściami za zmierzwione futro wskoczyłem na grzbiet carnodona
i zacząłem dźgać go desperacko po karku. Ostrze noża z trudem przebijało
grubą skórę.
Drapieżnik skakał i miotał głową próbując mnie zrzucić. Pochwyciłem
kosę wiszącą wciąż za jego uchem i wbiłem ją z rozmachem pod obrożę.
Carnodon wpadł w istny szał, rzucając się na krawędzi zasięgu swego
łańcucha. Wbiłem ostrze noża w zaczep łączący łańcuch z obrożą, wepch-
nąłem głębiej, w ciało zwierzęcia, po czym szarpnąłem z całej siły.
Oczko pękło. Łańcuch został przerwany.
Carnodon przebiegł jeszcze kilka metrów, odbił się od ziemi i skoczył.
Bez trudu pokonał wysoką ścianę lądując pośród zdjętego grozą tłumu na
widowni. Wciąż wisiałem na jego grzbiecie, gdy skakał, uczepiony despe-
racko uchwytu kosy. Kiedy drapieżnik spadł na rzędy foteli, śmignąłem w
powietrzu lądując pomiędzy uciekającymi widzami.
Bestia przeistoczyła się w prawdziwego berserkera. Parła przez tłum
wyrzucając w powietrze oderwane kończyny i rozprute torsy, rozbryzgiwała
wokół krew. Pandemonium ludzkich wrzasków wstrząsnęło wielką halą.
Pozbierałem się z podłogi potrącany przez ogarniętych paniką ludzi.
Ponad ich zdławionymi przerażeniem krzykami górowała kanonada z broni
automatycznej. Stojący w wyższych rzędach amfiteatru żołnierze gwardii
pałacowej strzelali krótkimi seriami do szalejącego wśród widzów carno-
dona podczas gdy kapitan Terronce ubezpieczał ewakuację znaczniejszych
rangą obserwatorów widowiska. Kule zbierały krwawe żniwo wśród pub-
liczności.

35

Skacząc po fotelach pokonałem kilka rzędów siedzeń, odrzuciłem na
boki dwóch blokujących mi przejście mężczyzn w liberiach służby domo-
wej. Tuż nade mną dwaj żołnierze strzelali do carnodona, nieświadomi
mojej obecności.
Wypaliłem umysł jednego z nich wiązką mentalnej energii podsyconej
dziką furią i wściekłością, wyszarpnąłem z zaciśniętych kurczowo
martwych dłoni broń. Nim drugi żołnierz zdążył się odwrócić,
przeciągnąłem po nim krótką serią. Potoczył się w dół widowni, uderzył w
barierkę okalającą arenę i spadł pod nią na dno wybiegu.
Poderwałem głowę patrząc w kierunku miejsc zajmowanych przez
dygnitarzy. Lord Glaw, Locke i człowiek z fajką znikli bez śladu, a kilku
żołnierzy wlokło właśnie w stronę wyjścia panią Fabrinę i milkliwego
kapłana. Urisel Glaw wciąż znajdował się na swoim miejscu, wykrzykując
zwięzłe rozkazy swym podwładnym. Zauważył mnie.
- Nie licz na łaskę Inkwizycji ! – wrzasnąłem, chociaż wątpiłem, by zdołał
mnie usłyszeć.
Mierzył mnie przez kilka sekund wzrokiem, po czym wykrzyczał kilka
następnych rozkazów i powrócił do obserwacji poczynań carnodona. Zwie-
rzę szalało w sektorze przeznaczonym dla służby, patrosząc właśnie jednego
z pochwyconych łapami żołnierzy. Futro poznaczone było krwią cieknącą z
licznych ran postrzałowych.
Urisel chwycił myśliwski karabin podany mu przez jednego z pomoc-
ników. Przyłożył broń do ramienia, wycelował pieczołowicie i pociągnął za
spust.
Karabin wypalił z hukiem i masywny drapieżnik runął na pysk. W jego
piersi ziała wielka wyrwa. Upadające cielsko zmiażdżyło nogi innego żoł-
nierza pałacowej straży.
Tłum wciąż uciekał, ale jego wrzawa opadła dostatecznie, bym zdołał
pochwycić uchem dźwięk dzwoniących gdzieś w oddali klaksonów.
Elektrycznych klaksonów alarmowych. W głębi rozległego domostwa odpo-
wiedziały niemal natychmiast inne syreny. Urisel opuścił broń i przywołał
gestem dłoni jednego z podwładnych, najwyraźniej polecając mu wyjaśnić
przyczynę alarmu włączonego na terenie całej rezydencji. Ci członkowie
publiczności, którzy nie wpadli w skrajne przerażenie podczas rzezi po-
czynionej przez carnodona, rozglądali się teraz z niepokojem wokół.
Dźwięk klaksonów przestał mnie interesować. Urisel ponownie przyłożył
broń do ramienia i tym razem to ja znajdowałem się na jego celowniku.
Rzuciłem się płasko między siedzenia i kilka foteli za mną eksplodowało
z donośnym trzaskiem.
Wyjrzałem ostrożnie z kryjówki. Urisel przeładowywał karabin, Terron-
ce wraz z kilkoma żołnierzami zbiegał w moim kierunku.
Widząc moją głowę kapitan strzelił, ale chybił. Odpowiedziałem serią z
automatu, pociski oderwały mu pół czaszki wraz z przepysznym grzebie-
niastym hełmem.
Urisel był gotowy do następnego strzału. Lufa jego broni wytropiła mnie
pośród umykającej tłuszczy.
Usłyszałem gdzieś w górze charakterystyczny syk wystrzałów. Trzej
żołnierze przy krawędzi widowni upadli na podłogę, zaś Urisel Glaw cofał
się chaotycznie do tyłu strzelając ku kopule dachu. Pozostali żołnierze
dołączyli do niego ścigając ogniem z karabinków nowego intruza.
Obejrzałem się przez ramię i z miejsca go spostrzegłem. Midas Betan-
core klęczał na niskim zadaszeniu biegnącym ponad fotelami po drugiej
stronie areny. Trzymane w obu dłoniach igłowe pistolety zasypały gradem
śmiercionośnych pocisków widownię. Członkowie domowej służby i żoł-
nierze ochrony przewracali się szpikowani metalowymi igłami, jeden ze
strażników spadł na arenę. Część próbujących opuścić strefę ostrzału
widzów zaczęła tratować się wzajemnie. Barierka biegnąca wzdłuż areny
pękła pod naciskiem ciał i kilkanaście osób runęło dziesięć metrów w dół.
Jakiś kuchcik wisiał przez chwilę na przekrzywionym pręcie machając
nogami, ale fragment balustrady wyślizgnął mu się w końcu z rąk.
Żołnierze zlokalizowali pozycję Midasa i zaczęli ostrzeliwać zaciekle
zadaszenie, na którym się chował. Eleganckie dachówki rozlatywały się na
kawałki, ale glaviański pilot biegł już ku krawędzi terakotowej osłony.
Wsunął oba pistolety do kabur, chwycił dłońmi za brzeg daszku i wykonał
perfekcyjny wymyk, dzięki któremu znalazł się w ułamku sekundy na
fotelach widowni.
Żołnierze nadal ścigali go kulami, kosząc bezlitośnie tych nieszczęsnych
widzów, którzy mieli pecha znaleźć się pomiędzy Midasem i jego niedosz-
łymi zabójcami.
Podbiegłem do balustrady.
- Schowajcie się ! Schowajcie się ! – krzyknąłem do widocznych w dole
Aemosa i Bequin. Oboje próbowali przeciągnąć bezwładne ciało Heldane
pod ścianę areny. Doskoczyłem do trupa żołnierza i zerwałem z jego pasa
parę zapasowych magazynków.
Jakieś kule gwizdnęły mi koło głowy, ale większość ludzi ochrony polo-
wała na chowającego się po drugiej stronie areny Midasa. Ukryłem się za

rze

rzędem foteli, wystawiłem ponad oparcia lufę automatu i zacząłem strzelać
krótkimi seriami do stojących powyżej żołnierzy. Szybko odpowiedzieli
gradem kul demolując otoczenie mej kryjówki, ale to dla odmiany
pozwoliło działać Midasowi.
Klaksony alarmowe wciąż zawodziły, teraz jednak dołączył do nich
dźwięk licznych wystrzałów i głuchych stłumionych eksplozji.
Widownia była już praktycznie pusta, dostrzegałem tylko garstkę
żołnierzy ochrony uwikłaną się w wymianę ognia z Midasem. Dźwięki za-
ciekłej konfrontacji na zewnątrz rezydencji nasilały się coraz bardziej.
Dotarłem do loży zajmowanej przez głowy rodu. Glawów i ich
honorowych gości już dawno nie było. Karabin myśliwski Urisela leżał na
podłodze, na fotelu obok dostrzegłem ślady krwi. Przynajmniej jedna igła
Midasa zdołała ugodzić cel.
Przebiegłem wzdłuż loży do drzwi prowadzących na niewielką klatkę
schodową, przewieszony przez ramię automat oparłem kolbą o biodro. W
progu leżały zwłoki dwóch służących stratowanych w ciżbie przez uciekają-
cy tłum.
Urisel Glaw nie zdołał uciec daleko, musiała mu bardzo doskwierać rana
postrzałowa. Usłyszał moje kroki, bo odwrócił się i strzelił kilka razy z ma-
łego pistoletu. Potem zniknął w półmroku niskiego tunelu odchodzącego w
bok od dna klatki schodowej.
Wślizgnąłem się do kamiennego tunelu z gotową do strzału bronią.
Przejście po lewej stronie wyglądało na drzwi wiodące do podziemnego
kompleksu więziennego przylegającego do areny. Po prawej stronie dostrze-
głem właz strzegący schodów prowadzących do głównej części domostwa.
Odsunąłem przymknięty właz lufą automatu.
Urisel wypadł zza drzwi więzienia wrzeszcząc dziko, uderzył mnie z
rozpędu w plecy.
Wyrżnąłem twarzą w framugę włazu, szarpnięty karabin wystrzelił trzy-
krotnie w mojej dłoni.
Nie próbując się odwracać wyrzuciłem do tyłu dłonie, zacisnąłem je na
uniformie Urisela i przerzuciłem go przez plecy wprost na ścianę korytarza.
Krzyknął głośno z bólu.
Ogłuszyłem go lewym sierpowym i zaraz dołożyłem z prawej pięści
wybijając kilka zębów. Mimo widocznego cierpienia objął mnie niedźwie-
dzim uściskiem i szamotaliśmy się tak obaj do chwili, gdy podciąłem go
zdradliwym kopniakiem uderzając jednocześnie w brzuch.
Te ciosy najwyraźniej pozbawiły go ochoty do dalszej konfrontacji. Za-
cisnąłem dłonie na gardle renegata i uderzyłem kilkakrotnie jego głową o
kamienną ścianę.
- Nie będzie dla ciebie przebaczenia, grzeszniku – naplułem mu w twarz –
ani dla twojego zdradzieckiego rodu ! Wykorzystaj resztkę życia dobrze i
gadaj wszystko szczerze albo Inkwizycja nauczy cię takiego cierpienia, przy
którym Gorgone Locke kojarzy się z miłosnymi pieszczotami.
- Ty... – wycharczał przez ślinę, krew i kawałki wybitych zębów – ty nie
jesteś nawet w stanie wyobrazić sobie skali zniszczeń, jakie Dom Glaw
wyrządzi Imperium. Jesteśmy dla was zbyt potężni. Zrzucimy ze Złotego
Tronu tego strawionego zgnilizną Imperatora, każemy mu żywić się
ekskrementami. Lojalistyczne światy będą płonąć przed Oberonem i Pon-
tiusem ! Niechaj będzie pochwalona Boska Ciemność Slaanesha...
Zazwyczaj nie przykładałem dużej wagi do heretyckich bełkotów, jed-
nakże te bluźnierstwa omal nie przyprawiły mnie o wymioty. Pozbawiłem
Urisela przytomności jednym wściekłym ciosem pięści, po czym zacząłem
szukać jakiegoś sznurka w celu skrępowania jego kończyn.
Wysoko ponad tunelem rezydencja Glawów wibrowała i drżała niczym
otwarta strefa frontowa.

* * * * *

Na końcu tunelu pojawił się Midas Betancore. Podszedł bliżej patrząc jak
przywiązuję Urisela Glawa do biegnącej wzdłuż ściany rury jego własnym
paskiem od spodni. Schował do kabur pistolety i stanął przy mnie.
Usłyszałem jak podaje do komunikatora naszą pozycję. W głośniku urządze-
nia zatrzeszczała krótka odpowiedź
- Co się dzieje ? – zapytałem.
- Rutynowa operacja Zgrupowania Floty Scarus – odparł.

* * * * *

Midasa nie było w oddanych do naszej dyspozycji pokojach, gdy ludzie
Glawów przyszli uwięzić Aemosa, Bequin i Heldane. Od chwili mojego
wyjścia minęły dwie godziny i zaniepokojony pilot postanowił mnie poszu-
kać. Żołnierze ochrony przetrząsnęli całą budowlę próbując wytropić Gla-
vianina, Midas należał jednak do ludzi, których nie sposób znaleźć, jeśli oni
sami sobie tego nie życzyli. Wymknął się obławie, przekradł do centrum
radiowego rezydencji i wysłał krótki zaszyfrowany raport prosto do czeka-

aa

36

jącego w Dorsay Commodusa Voke.
Voke zaczął działać natychmiast, w charakterystyczny dla siebie sposób.
Ród Glawów uwięził i przytrzymywał przedstawiciela Inkwizycji oraz
członków jego zespołu. Stary łotr nie potrzebował żadnych innych pretek-
stów do pacyfikacji arystokratycznej rodziny.
Lista kategorycznych żądań i zaleceń przeszła przez ręce admirała Spa-
tiana wprost do samego Lorda Militanta. Naczelny dowódca podsektora w
ciągu trzydziestu minut przydzielił pod wyłączną komendę Voke elitarny
oddział komandosów marynarki kosmicznej.
Jako inkwizytor posiadałem prawo do żądania tego rodzaju pomocy od
instytucji imperialnych, nawet samego Lorda Militanta, kilkakrotnie sko-
rzystałem nawet z tego przywileju, niemniej jednak wciąż zadziwiał mnie
szacunek i strach, jakie w ludziach o tak wysokiej pozycji społecznej budził
stary inkwizytor.
Takiego rodzaju działanie było charakterystyczne dla Commodusa Voke,
lubiącego rozwiązywać swe problemy twardymi metodami. Potrzebował
drobnego pretekstu, by runąć na Dom Glaw niczym inkarnacja samego Ma-
chariusa, a ja mu ten pretekst dałem.
A przynajmniej moje uwięzienie. W pewnym stopniu przekonany byłem,
że skala działań podjętych przez Voke rozmyślnie miała podkreślić jego
status Alfa w kręgach Inkwizycji.
Nie dbałem o to ani trochę. Więcej, wręcz się z tego cieszyłem. Rzeźnia
w amfiteatrze mogła pozwolić nam podjąć ucieczkę, ale bez nagłego sztur-
mu lojalistów nigdy nie uszlibyśmy z życiem poza rezydencję Glawów.
Operacja nosiła miano „Pacyfikacji 505”. Numer 505 oznaczał topo-
graficzną sygnaturę siedziby Glawów. Członkowie służb bezpieczeństwa
marynarki nadlecieli tuż przed świtem w czterech czarnych, ciężko opan-
cerzonych ślizgaczach, mknących tuż nad powierzchnią ziemi w celu unik-
nięcia wykrycia przez system wczesnego ostrzegania rezydencji.
Ślizgacze ukrywały się za pobliskim lasem do wschodu słońca. W czasie,
gdy my rozmawialiśmy w celi, grupa komandosów dotarła pieszo do
zewnętrznego ogrodzenia posiadłości i wyłączyła za pomocą elektronicz-
nych łamaczy czujniki alarmowe. Ponieważ oddział znalazł się w ten sposób
w zasięgu przenośnego komunikatora Betancore, pilot mógł przekazać
szykującym się do ataku komandosom istotne informacje na temat roz-
mieszczenia miejscowego garnizonu.
Mniej więcej w tym samym czasie, gdy pierwszy carnodon wypadał ze
swej kryjówki, statki desantowe obleciały tuż przy ziemi las i nabierając
szybkości pomknęły gardzielą doliny wprost na rezydencję Glawów. Lekka
fregata klasy Intruder Defence of Stalinvast, skierowana przez admirała
Spatiana na orbitę geostacjonarną ponad punktem 505, unicestwiła precy-
zyjną salwą ze swych laserowych baterii znajdujące się za domostwem han-
gary.
Dwa statki desantowe odpaliły granaty dymne oraz ładunki przeciw-
piechotne tuż przed lądowaniem na dziedzińcu rezydencji. Z okien wiel-
kiego domu wyleciały wszystkie szyby. Czterdziestu noszących czarne
pancerze osobiste profesjonalistów wdarło się do rezydencji przez główne
wejście. Opór stawiło im około siedemdziesięciu przerażonych śmiertelnie
mieszkańców.
Dwa pozostałe ślizgacze okrążyły dom i usiadły na lądowisku, oświet-
lonym stojącymi w ogniu hangarami. W przeciągu trzech następnych minut
w korytarzach i apartamentach siedziby Domu Glaw rozpętała się zaciekła
walka. Wszędzie wyły przeraźliwie syreny alarmowe.
Dom Glaw utrzymywał prywatny garnizon liczący ponad czterystu
najemnych żołnierzy, do tego należało doliczyć dziewięćset osób personelu
pomocniczego zdolnych posługiwać się bronią. Wszyscy najemnicy byli
doświadczonymi weteranami, noszącymi zielone pancerze osobiste, wypo-
sażonymi w karabinki automatyczne, ciężką broń maszynową i granaty.
Była to w pewnym sensie prawdziwa armia. Znałem niejednego oficera
Imperialnej Gwardii, który takimi siłami zajmował miasta... ba, zdobywał
nawet całe planety ! Najemnicy mieli też tę przewagę, że walczyli na swoim
terytorium. Znali doskonale wszystkie silne i słabe punkty rozległej rezy-
dencji.
Oddział bezpieczeństwa marynarki rozniósł ich na strzępy. Elita jed-
nostek specjalnych Zgrupowania Scarus, uzbrojona w matowoczarne ciężkie
lasery i żelazną dyscyplinę, pokój po pokoju oczyszczała wielki dom.
W kilku miejscach obrońcy stawili zaciekły opór. Komandosi stracili
trzech ludzi w labiryncie pomieszczeń kuchennych, gdzie przeciwnicy
strzelali do siebie praktycznie z przystawienia. Samobójcza szarża dwóch
żołnierzy Domu Glaw obwieszonych pasami ładunków wybuchowych
unicestwiła dalszych czterech komandosów i zrównała z ziemią dwadzieścia
metrów krańca wschodniego skrzydła.
Dwadzieścia dwie minuty po rozpoczęciu ataku nie żyło już ponad trzy-
stu najemników.
Wielu domowników i gości rodu Glaw uciekło w lasy i doliny za rezy-
dencją. Tylko garstka zdołała zbiec, resztę zatrzymał zacieśniający się coraz

bardziej kordon Imperialnej Gwardii.

bardziej kordon Imperialnej Gwardii. Blisko trzydziestu uciekinierów zosta-
ło w trakcie tej łapanki zastrzelonych. Kordon tworzyło dwa tysiące rekru-
tów z świeżo powołanego do służby regimentu strzelców gudrunickich,
wyciągniętych tuż przed świtem ze swych koszar i wysłanych w głąb konty-
nentu z niespodziewaną misją specjalną.
Krwawy opór stawiany przez straż pałacową Glawów miał w zamyśle
oficerów kupić cenny czas głowom rodu. Kuzyn lorda Oberona został wraz
ze swoją świtą otoczony na tyłach rezydencji. Gwardziści wezwali grupę do
poddania się, po czym zmasakrowali ją widząc, że renegaci próbują sięgnąć
po broń. Delegaci organizacji kupieckich biorący udział w bankiecie pozwo-
lili się aresztować nie stawiając oporu.
Z ukrytych w lesie na tyłach rezydencji tajnych hangarów wystartowało
kilka wahadłowców. Jeden został zestrzelony zaraz po starcie przez żoł-
nierza uzbrojonego w naramienną wyrzutnię rakiet, dwa inne zdołały
umknąć pięć kilometrów w dół doliny, nim czuwający w górze oficerowie
bojowi Defence of Stalinvast rozbili je na atomy celnymi strzałami z
laserowych baterii.
Czwarta maszyna, wyjątkowo szybki i ciężko opancerzony model,
zdołała wyjść z zasięgu broni pacyfikatorów i pomknęła na zachód konty-
nentu. Z pokładu Defence of Stalinvast wystartowały trzy myśliwce, które
po dłuższym pościgu dopadły uciekinierów nad otwartym morzem. Wahad-
łowiec został zestrzelony. Dopiero tygodnie żmudnych akcji poszukiwaw-
czych mogłyby przynieść nam informacje o tym, kto znajdował się na pok-
ładzie poszczególnych maszyn. Stawiałem na lorda Oberona, panią Fabrinę,
Gorgone Locke, Dazzo i bezimiennego człowieka z fajką. Żadnej z tych
osób nie było wśród więźniów spędzonych na dziedziniec rezydencji przez
uczestniczących w akcji komandosów i gwardzistów.
Dziewięćdziesiąt minut po rozpoczęciu „Pacyfikacji 505” dowodzący
operacją major Joam Joakells z oddziału służb bezpieczeństwa marynarki
ogłosił wykonanie zadania.
Dopiero wtedy przyleciał prom wiozący Commodusa Voke.

37

Rozdział XII

W ruinach wielkiego domu.

Pogłoski i plotki.

Rewolta.

Dochodziło południe, ale nocna ulewa wciąż nie chciała przejść, zmieniła
się tylko w uciążliwą mżawkę dogaszającą pożary w kilku częściach się-
dziby Glawów. Na szczycie wzgórza stały przerażające czarne ruiny, z wy-
bitymi oknami, dziurawym dachem, licznymi wyrwami w kamiennych ścia-
nach, przez które sączyły się kłęby siwego dymu.
Siedziałem na lądowisku za rezydencją, oparty plecami o gąsienicę gwar-
dyjskiego transportera, pociągając co chwilę z buteleczki pełnej amasecu.
Potwornie bolała mnie głowa. Potrzebowałem pomocy medycznej, środków
znieczulających, ciepłego jedzenia, kąpieli, czystych ubrań...
Przede wszystkim potrzebowałem snu.
Przez lądowisko maszerowała kolumna żołnierzy Gwardii, ich ciężkie
buty stukały na mokrych kamiennych płytach. W powietrzu ustawicznie
krzyżowały się krótkie rzeczowe rozkazy. Co kilka minut niebo nad moją
głową przecinał z hukiem silników jeden z patrolujących okolicę myśliw-
ców.
Kręciło mi się w głowie. Próbowałem uporządkować myśli, ale wciąż
przyłapywałem się na przysypianiu. W majakach widziałem człowieka o
pustych oczach, chociaż nie dostrzegałem żadnego związku pomiędzy nim i
niedawnymi wydarzeniami. W pewnym momencie moja rozgorączkowana
wyobraźnia dostrzegła go na skraju dziedzińca, w otwartych drzwiach jakie-
goś magazynku. Zamrugałem i zniknął bez śladu.
Wciąż pokrywała mnie gruba warstwa krwi, potu i brudu. Ból fizyczny i
niewiarygodne zmęczenie utrudniały najmniejszy nawet ruch. Kapral z
oddziału komandosów marynarki przyniósł mi znalezione w jednym z apar-
tamentów bagaże, toteż wciągnąłem na siebie koszulę i swój czarny płaszcz.
Żołnierz odzyskał również moją inkwizytorską rozetę. Siedziałem otępiały
ściskając ją oburącz w dłoniach niczym leczniczy amulet.
Podekscytowani żołnierze z Pięćdziesiątego Regimentu Gwardii Gudrun
eskortowali idących do punktu zbiorczego mieszkańców rezydencji. Więź-
niowie trzymali ręce złożone za głowami, niektórzy z nich płakali bez-
głośnie.
Ktoś usiadł na chłodnych kamieniach obok mnie, wyciągnął się opierając
plecy o burtę transportera.
- To była ciężka noc – zauważył Midas.
Podałem mu bez słowa butelkę. Upił z niej duży łyk.
- Gdzie Aemos ? Dziewczyna ?
- Savant buszuje gdzieś w pobliżu, widziałem go robiącego jakieś notatki.
Alizebeth znikła mi z oczu po wyciągnięciu jej z areny.
Pokiwałem z ulgą głową.
- Jesteś ledwie żywy, Gregorze. Pozwól wezwać statek i odwieźć się do
Dorsay.
- Jeszcze nie skończyliśmy – odparłem.
Prokurator Madorthene zasalutował podchodząc do nas. Nie miał na so-
bie paradnego oficerskiego munduru. W czarnym niczym węgiel pancerzu
osobistym służb bezpieczeństwa marynarki sprawiał wrażenie znacznie
większego i masywniejszego niż w rzeczywistości.
- Dokonujemy właśnie oględzin zwłok – poinformował nas uprzejmie.
- Oberon Glaw ?
- Ani śladu.
- Gorgone Locke ? Kleryk Dazzo ?
Potrząsnął przecząco głową.
Zaoferowałem mu butelkę. Ku memu zaskoczeniu wziął ją, usiadł obok
nas i napił się z westchnieniem..
- Prawdopodobnie znajdowali się w statkach, które zestrzeliliśmy – oświad-
czył – Ale muszę wam coś powiedzieć w tajemnicy. Przed strąceniem
dwóch maszyn lecących w głąb doliny skanery Defence of Stalinvast nie
wykryły na ich pokładach śladu żywych istot.
- Pozoratory – powiedział Midas.
- Myślę, że Glavianin ma rację – mruknął prokurator, ale zaraz wzruszył
ramionami – Z drugiej strony, odpowiednio gruby pancerz potrafi ekrano-
wać emisję cieplną ludzkich ciał. Nigdy się nie dowiemy, jak było napraw-
dę.
- Dowiemy się, Madorthene – obiecałem mu.
Pociągnął jeszcze jeden łyk z butelki, oddał mi ją i wstał poprawiając za-
pięcia pancerza.
- Cieszę się, że służby bezpieczeństwa marynarki mogły pomóc, inkwizy-
torze Eisenhorn. Mam nadzieję, że odbudowaliśmy w ten sposób pańską
wiarę w flotę kosmiczną.

Spojrzałem w górę na jego twarz dziękując skinięciem głowy.
- Jestem mile zaskoczony, że wziął pan osobiście udział w tej operacji – od-
powiedziałem równie formalnie.
- Żartujesz ? Po tym, co stało się na Essene, admirał urwałby mi łeb, gdy-
bym czegoś tu nie dopilnował !
Poszedł w swoją stronę. Polubiłem go. Uczciwy człowiek próbujący
wykonywać swe obowiązki w strefie krzyżujących się interesów politycz-
nych Dowództwa Floty i Inkwizycji. W późniejszych latach miałem obda-
rzyć szacunkiem również błyskotliwy umysł i ogromną dyskrecję tego czło-
wieka.
Krucha zakapturzona sylwetka przecięła lądowisko zmierzając powoli w
moją stronę.
- I czyje metody okazały się praktyczniejsze ? – zapytał z sarkazmem
Commodus Voke.
- Pewnie i tak zaraz mi powiesz – odparłem podnosząc się z ziemi.

* * * * *

Voke sprowadził ze sobą blisko pięćdziesięciu asystentów w czarnych
roboczych kombinezonach, wielu z nich wyposażonych w cybernetyczne
wszczepy. Rozbierali rezydencję deska po desce i kamień po kamieniu,
gromadząc wszelkie ślady potencjalnie cennych dowodów. Skrzynki pełne
dokumentów, książek, elektronicznych notesów, artefaktów i obrazów były
odnoszone do czekającego na dziedzińcu promu.
Nie miałem ochoty na jałowe protesty, ból i zmęczenie odbierały mi
ochotę do jakiejkolwiek konfrontacji. Niech Voke wykorzysta swój zespół i
jego zasoby do rozwikłania zagadek ukrytych w zgromadzonych materia-
łach.
- Wiele dokumentów zostało skasowanych lub spalonych – oświadczył z
ponurą miną Klysis, savant Voke, towarzyszący nam w trakcie wędrówki
przez zrujnowany osmalony dom – Znaczna część tych, które przejęliśmy,
została wcześniej zaszyfrowana.
Zeszliśmy do podziemi. Zaprowadziłem Commodusa do chronionej
polem siłowym kaplicy, w której zostałem złapany w pułapkę. Krew Ko-
witza wciąż znaczyła brunatnymi plamami podłogę. Artefakt przechowy-
wany w ofiarnej skrzynce zniknął.
- Mówił o nim jako o Pontiusie – wyjaśniłem staremu inkwizytorowi. Men-
talne ekrany chroniące kaplicę już nie działały, toteż logika podpowiadała
mi, że za ich istnienie odpowiadał właśnie ów tajemniczy Pontius. Podobnie
jak za nagły psioniczny atak, który pozbawił mnie w tej komnacie przy-
tomności.
Oparłem się o ścianę kaplicy i dokładnie wyłożyłem Voke wszystkie
sformułowane w myślach wnioski.
- Misja Eyclone na Hubrisie, ściśle powiązana z Pontiusem, miała dla nich
ogromne znaczenie, ale Oberon Glaw poinformował mnie bardzo ogólni-
kowo, że została przerwana... odwołana ze względu na znacznie ważniejszą
sprawę. Określał ją mianem „prawdziwej sprawy”.
- To tłumaczy, dlaczego Eyclone został porzucony na Hubrisie – mruknął
Voke – Po wielomiesięcznych przygotowaniach Glawowie zawiedli go nie
dostarczając na miejsce Pontiusa.
- Owszem. Dazzo i Locke bez wątpienia są głęboko związani z „prawdziwą
sprawą”. Musimy zgromadzić więcej informacji na temat tych ludzi. Jestem
pewien, że wszystko to powiązane jest w jakiś sposób z obcymi. Glawowie
wspominali o saruthi.
- To rasa obcych mieszkająca poza granicami podsektora – powiedział Kly-
sis – Niewiele wiadomo na ich temat, a wszelkie kontakty są zakazane.
Inkwizycja miała swego czasu rozpatrzyć kilka wniosków postępowań
śledczych w tej kwestii, ale nie posiadamy żadnych map terytorium zajmo-
wanego przez saruthi, a przy tym zawsze pojawiała się jakaś sprawa wyma-
gająca pilniejszej interwencji.
- Ale renegat pokroju kapitana Locke mógł nawiązać z nimi kontakt ?
Klysis i Voke pokiwali zgodnie głowami.
- Sprawa wymaga dokładniejszego zbadania – powiedział Voke – Ordo Xe-
nos musi się jak najszybciej zająć tematem saruthi. Niemniej jednak nasze
postępowanie wyjaśniające na Gudrun zostało zamknięte.
- Czym chcesz to uzasadnić ? – zapytałem z chrapliwym sarkazmem.
Voke zmierzył mnie lodowatym wzrokiem.
- Dom Glaw został zniszczony, jego przywódcy i współdziałający z nimi
konspiratorzy nie żyją. Wraz z nimi zagładzie uległy istotne dla spiskowców
artefakty. Nie mogą nam już w żaden sposób zagrozić.
Nie zamierzałem wdawać się w męczącą dyskusję. Voke był całkowicie
pewien swych argumentów.
Uważałem, że się myli.

* * * * *

38

Mylił się. Pierwszy namacalny dowód zdobyłem dziesięć dni później.
Powróciłem w międzyczasie do Dorsay, gdzie spędziłem kilka dni pod opie-
ką personelu Imperialnego Szpitala przy Wielkim Kanale. Większość
obrażeń okazała się powierzchowna. Niestety, Locke pozostawił mi głębsze
pamiątki. Mój układ nerwowy odniósł szereg poważnych uszkodzeń, wiele z
nich o charakterze nieodwracalnym. Specjaliści z Officio Medicalis mary-
narki przeprowadzili szereg zabiegów chirurgicznych próbując zregene-
rować połączenia nerwowe w kręgosłupie, gardle i czaszce. Wszyli mi
ponad sześćdziesiąt sztucznych włókien nerwowych, ale i tak straciłem
częściowo zmysł smaku i zakres postrzeganej palety barw, szwankowała też
szybkość reakcji lewych kończyn. Nie zdołali też pomóc mojej twarzy.
Końcówki nerwowe sterujące mięśniami uległy całkowitemu zniszczeniu.
Złowieszcza obietnica Locke okazała się prawdą. Już nigdy nie miałem się
uśmiechnąć, nigdy nie okazać żadnego emocjonalnego grymasu. Moja twarz
przeistoczyła się w beznamiętną maskę.
Aemos odwiedzał mnie każdego dnia, znosząc coraz więcej książek i
notatników do prywatnego pokoju przydzielonego mi w szpitalu. Nawiązał
bliskie stosunki z savantami Voke – Klysis był bowiem jednym z siedem-
nastu analityków pracujących dla starego inkwizytora – i cały czas posiadał
dostęp do gromadzonych przez nich danych. Próbowaliśmy skonsolidować
dane związane z sojusznikami Glawów, ale było ich żałośnie mało i nawet
harujący ciężko pluton savantów Voke nie potrafił wyciągnąć nic więcej.
Locke okazał się tajemniczą, w pewnych kręgach wręcz mistyczną postacią,
znaną w całym podsektorze Helican, a jednocześnie niezwykle anonimową.
Nie mieliśmy żadnych informacji o jego biografii, przebiegu kariery, współ-
pracownikach, nie znaliśmy nawet nazwy jego statku. Podobnym przypad-
kiem okazał się Dazzo.
Kościelny dostojnik nie figurował w żadnych rejestrach Eklezjarchii, ale
przypomniałem sobie, co Kowitz powiedział mi w trakcie bankietu. Dazzo
był rzekomo przełożonym zakonu misjonarskiego działającego dzięki fun-
duszom Glawów na Damasku. Damask okazał się rzeczywiście istniejącym
światem, planetą pograniczną leżącą na samym krańcu podsektora Helican,
jednym z setki miejsc pozbawionych praktycznej wartości i niezmiernie
rzadko przez kogokolwiek odwiedzanych. W kwestii astrogeograficznej,
Damask położony był zaledwie kilka miesięcy lotu w wymiarze rzeczy-
wistym od terytorium tajemniczych saruthi.
W trakcie jednej z wizyt Aemosa pojawił się również Lowink. Czułem
się już dostatecznie silny, by poddać się zabiegowi mentalnego skanowania.
Astropata wyciągnął z mojego umysłu podobiznę człowieka z fajką, umiesz-
czoną psychometrycznie na przygotowanej uprzednio płytce. Uzyskany
obraz był odrobinę rozmyty, ale wciąż czytelny, toteż poleciłem skopiować
go natychmiast i rozesłać do mogących nam pomóc instytucji. Nigdzie nie
uzyskaliśmy pozytywnej identyfikacji.
W identyczny sposób Lowink sporządził mentalną fotografię Pontiusa.
Artefakt ten zdumiał wszystkich z wyjątkiem Aemosa. Mój savant stwier-
dził bez większego namysłu, że pod względem rozmiarów i kształtu przed-
miot pasuje idealnie do pojemnika Eyclone zdobytego przez nas w Grobow-
cu Dwa-Dwanaście. Zyskaliśmy pewność, że na ten właśnie artefakt czekał
Eyclone przygotowując masowe ludobójstwo na Hubrisie.
- Urisel Glaw mówił o Pontiusie w sposób sugerujący, jakoby ten wciąż
jeszcze żył – powiedziałem Aemosowi – W kaplicy, gdzie spoczywał Pon-
tius, powaliło mnie coś o niezwykle silnym potencjale mentalnym. Czy on
może w pewnym pokrętnym tego słowa znaczeniu wciąż żyć ? Może jakaś
jego cząstka, może fragment duchowej esencji, pochwycony i zamknięty w
tym przedmiocie ?
Aemos pokiwał twierdząco głową.
- Nie jest poza zasięgiem imperialnej technologii podtrzymanie świado-
mości śmiertelnika po odniesieniu krytycznych obrażeń czy nawet fizycznej
śmierci. Ale świadomość faktu, że ta niezwykle zaawansowana i pieczo-
łowicie strzeżona technologia mogła znaleźć się w rękach nawet tak wpły-
wowego rodu jak Dom Glaw...
- Wspominałeś, że kojarzy cię się to w pewien sposób z tajemnicami
Adeptus Mechanicus.
- Tak – przyznał – To bardzo niepokojące. Czy ta masowa zbrodnia na Hu-
brisie miała za zadanie zgromadzić ludzką esencję wewnątrz pojemnika ? W
formie syfonu mogącego zapewnić Pontiusowi masywny ładunek energii ?

* * * * *

Trzeciego poranka odwiedził mnie również Fischig. Jego własne obra-
żenia zostały już wyleczone i biedny oficer śledczy nie potrafił ukryć swego
rozczarowania na wieść o przygodzie, jaka ominęła do w rezydencji Gla-
wów. Przyniósł ze sobą niezwykle cenny elektroniczny notes zawierający
zbiór wersetów autorstwa Jurisa Sathascine, osobistego konfesora jednego z
generałów Machariusa. Prezent pochodził od Maxilli.
Opóźniony incydentem z Domem Glaw pobór do Gwardii został wzno-

w--iony.

wiony. Rekrutów przerzucono na pokłady czekających na orbicie okrętów
marynarki, odprawiono finałowe ceremonie kończące procedurę werbun-
kową. Lord Militant niecierpliwił się już pragnąc jak najszybciej rozpocząć
ekspedycję pacyfikacyjnym w sprawiającym kłopoty podsektorze Ophidian
i nie ukrywał swego przekonania, iż przeznaczył dostatecznie wiele czasu i
zasobów na rozwiązanie niewielkiego lokalnego problemu.
Dziesiątego dnia mej rekonwalescencji w Dorsay cała sprawa w niczym
nie przypominała już lokalnego problemu. Dzięki komunikacji astropatycz-
nej na bieżąco otrzymywaliśmy informacje napływające z całego pod-
sektora: seria zamachów bombowych na Thracian Primaris, porwanie i
wysadzenie w powietrze pasażerskiego liniowca lecącego na Hesperus,
wyniszczenie za pomocą wirusowych trucizn całej metropolii na Messinie.
Dziesiątego dnia wieczorem czarne niebo nad stolicą rozświetlił upiorny
blask. Ultima Victrix, kolos klasy Ironclad o wadze czterystu tysięcy ton
znajdujący się na orbicie parkingowej Gudrun eksplodował z nieznanych
przyczyn. Gigantyczny wybuch uszkodził krytycznie cztery inne dokujące w
pobliżu jednostki.
Godzinę później okazało się, że sytuacja jeszcze uległa pogorszeniu.
Chociaż nawet wywiad marynarki nie potrafił określić szczegółów całego
zajścia, podejrzewano, że wybuch Ultima Victrix został omyłkowo zinter-
pretowany przez załogi części okrętów jako nagły atak nieznanej floty.
Skrzydło fregat dowodzone przez kapitana Estruma rozpoczęło manewr
przechwytujący, w odpowiedzi na który kilka stacjonujących w innej części
systemu niszczycieli odpowiedziało ogniem identyfikując fregaty jako okrę-
ty napastników. Przez dwadzieścia siedem przerażających minut Zgrupo-
wanie Floty Scarus prowadziło wojnę z fantomami i sobą wzajemnie.
Zniszczeniu uległo sześć okrętów marynarki. Pół godziny później kapitan
Estrum uznał, że jego wyimaginowany nieprzyjaciel jest zbyt silny i odsko-
czył w Osnowę. Admirał Spatian posłał w ślad za nim eskadrę ośmiu
ciężkich krążowników. Reszta jednostek marynarki próbowała opanować
szalejący na orbicie chaos.
Dowiedziałem się z pewnego źródła, że Lord Militant wpadł w tak
potworny atak apopleksji, iż jego osobiści medycy zostali zmuszeni do
zaaplikowania dygnitarzowi silnej dawki środków usypiających.

* * * * *

- To się po prostu nie mogło wydarzyć – powiedział Betancore. Siedzie-
liśmy w moim prywatnym pokoju, przy wielkim oknie, kontemplując wie-
czorną panoramę stolicy. Na nieboskłonie migotały rozbłyski eksplozji,
jakaś jaskrawa kula ognia spadała niczym meteor w kierunku horyzontu
ciągnąc za sobą warkocz płomieni.
- Imperialna marynarka kosmiczna to jedna z najbardziej zdyscyplino-
wanych formacji wojskowych we wszechświecie. Coś takiego po prostu nie
miało prawa się wydarzyć.
- Podobnie jak zwykli dezerterzy nie mieli prawa wejść bez problemu w
posiadanie broni i mundurów służ bezpieczeństwa oraz pojazdu orbitalnego.
Nie dodam też, że nie powinni byli znać nazwy statku, na którego pokładzie
przebywaliśmy. Nasz ukryty wróg pociąga za bardzo liczne sznurki. Voke
wspominał o istnieniu jakiegoś kultu nadrzędnego, sprawującego sekretną
kontrolę nad rzeszą mniejszych agentur i sekt. Uważał, że na szczycie tej
piramidy stał ród Glawów. Obawiam się, że nie miał racji. W obecnej
rozgrywce może uczestniczyć jeszcze potężniejszy gracz.

* * * * *

Urisel Glaw był przetrzymywany w podziemiach imperialnej bazyliki.
Od chwili pojmania przeszedł wiele godzin wyrafinowanych tortur. Nie
powiedział ani słowa.
Poleciałem do bazyliki dziesiątego dnia przed północą. Voke i jego ofice-
rowie śledczy cały czas pracowali nad więźniem. Wyczuwałem ich rosnącą
frustrację i niepokój podsycany ostatnimi wydarzeniami.
Trzymali go w miejscu, do którego pasowało wyłącznie określenie lochu,
wykutego w skale dziewięćdziesiąt metrów poniżej bazyliki. Wszyscy inni
ludzie pochwyceni w trakcie pacyfikacji rezydencji Glawów również zna-
leźli się w tych podziemiach. W celu zapewnienia płynności procedur śled-
czych Voke zapędził do przesłuchań więźniów wszystkich miejscowych
funkcjonariuszy Adeptus Arbites oraz żołnierzy miejscowego garnizonu i
pracowników Ministorum. Pomocnicy starego inkwizytora pracowali pod
ścisłym nadzorem członków jego przybocznej świty.
Na lądowisku przy bazylice przywitał mnie wysoki szarowłosy mężczyz-
na w długim płaszczu, ubezpieczany przez dwóch uzbrojonych serwitorów.
Poznałem go od razu. Inkwizytor Titus Endor był moim rówieśnikiem i ra-
zem studiowaliśmy pod opieką Hapshanta.
- Dobrze się czujesz, Gregorze ? – zapytał ściskając mą dłoń.
- Wystarczająco dobrze, by wrócić do pracy. Nie spodziewałem się tutaj

twej obecności, Titusie.

39

twej obecności, Titusie.
- Sprawozdanie Voke wzbudziło niepokój naszej centrali. Lord Inkwizytor
Rorken ogłosił konieczność całkowitego wyjaśnienia tej sprawy. Brak
postępów Commodusa w przesłuchaniu Urisela Glawa rozczarował mistrza.
Zostałem tu skierowany w charakterze asysty. I nie tylko ja. Jest tu też
Schongard, a Molitor już leci.
Westchnąłem. Endor był Amalathianinem z krwi i kości, toteż mogłem z
nim bezkonfliktowo współpracować, chociaż już uważałem, że w śledztwo
zaangażowanych jest zbyt wielu inkwizytorów. Schongard miał opinię twar-
dego monodominanty, w mojej opinii czasami wręcz szkodliwego, nato-
miast Konrad Molitor był radykałem tego rodzaju, który nie budził we mnie
najmniejszej chęci zawarcia bliższej znajomości.
- To bardzo nietypowe – stwierdziłem.
- Chodzi o wspólny mianownik tej sprawy – odparł Endor – Informacje
uzyskane przez ciebie i Voke okazały się fragmentami większej układanki,
będącej w międzyczasie tematem innych postępowań śledczych. Dwa ty-
godnie temu spaliłem heretyka na Mariamie, a w jego dokumentach zna-
lazłem dowody mogące powiązać działalność tego człowieka z Domem
Glaw. Schongard ścigał odbiorców bluźnierczych ksiąg, które w jego mnie-
maniu dostawały się do podsektora na pokładach statków kupieckich Gildii
Sinesias. A Molitor... cóż, nie wiem, co takiego on wytropił, ale bez wąt-
pienia jest to również związane z naszą wspólną sprawą.
- Czasami... – odwróciłem głowę w stronę Titusa – Czasami odnoszę wra-
żenie, że naszym stylem pracy wciąż sobie wzajemnie szkodzimy. Tajem-
nica wyszła na jaw i spójrz tylko ! Wszyscy trzymaliśmy w rękach skrawki
tej sprawy. Przecież mogliśmy zlikwidować tę konspirację miesiąc temu czy
nawet dwa, gdybyśmy tylko wymieniali między sobą informacje.
Endor zaśmiał się szczerze.
- Kwestionujesz uświęcone metody działania Inkwizycji, Gregorze ? Meto-
dy ustanowione tysiące lat temu jako obowiązujący dogmat ? I podważasz
zasadność technik stosowanych przez swych braci-inkwizytorów ?
Wiedziałem, że żartuje, ale dla mnie kwestia ta wciąż pozostawała po-
ważna.
- Krytykuję tylko system, w którym nawet my sami sobie nie ufamy.
W asyście milczących strażników zaczęliśmy schodzić w głąb kazamat.
- Co z Glawem ?
- Wciąż milczy – odparł Endor – Przetrzymał męki, które złamałyby każ-
dego innego człowieka, a przynajmniej skłoniłyby go do błagania o szybką
śmierć. Mógłbym przysiąc, że jest wręcz w dobrym humorze. Jego arogan-
cja sugeruje, jakoby był dogłębnie przekonany o tym, że nadal będzie żył.
- I ma rację. Nigdy nie podpiszemy wyroku śmierci mając świadomość, że
jego umysł wciąż skrywa niezbędne nam informacje.
Ludzie Commodusa Voke pracowali nad Glawem w cuchnącej krwią celi
o pomalowanych na czerwono ścianach. Urisel był żywym wrakiem, pod-
trzymywanym przy życiu wyłącznie dzięki ogromnemu doświadczeniu me-
dycznemu jego oprawców.
Wydobycie informacji z umysłu heretyka jest jednym z największych
wyzwań dla inkwizytora i ja sam w tym celu nie odrzuciłbym żadnej znanej
mi metody, ale ten przypadek był beznadziejny. Moim zdaniem tortur
fizycznych można było zaprzestać już kilka dni temu. Pierwszy rzut oka na
więźnia powiedział mi, że Glaw nic nam nie zdradzi.
Osobiście skazałbym go na całkowitą izolację od zewnętrznego świata,
zamknął samego na cztery spusty w tej celi. Pomimo potwornego cierpienia
Urisel dostrzegał naszą desperację i to właśnie dawało mu wolę przetrwania.
Cisza i samotność złamałyby go dużo szybciej.
Inkwizytor Schongard cofnął się od stołu, na którym rozciągnięto Glawa
i zdjął chirurgiczne rękawiczki. Był rozrośniętym w barach mężczyzną o
rzadkich brązowych włosach i masce z czarnego metalu wszczepionej w
twarz. Nikt nie wiedział, czy maska ta zakrywała jakieś przerażające okale-
czenia czy też pełniła wyłącznie rolę narzędzia zastraszenia. Ciemne, prze-
krwione, gorzejące niezdrową gorączką oczy śledziły nas zza wyciętych w
masce wąskich szczelin.
- Bracia – wyszeptał. Jego zdławiony, chrapliwy głos nigdy nie podnosił się
ponad poziom szeptu – Opór stawiany przez tego człowieka jest dla mnie
czymś niespotykanym. Voke i ja uważamy, że ktoś dokonał monumentalnej
manipulacji w umyśle tego człowieka zakładając mu potężną blokadę. Uży-
liśmy już sond psionicznych, ale wszystkie zawiodły.
- Być może powinniśmy poprosić Astropathicus o przydzielenie nam do
pomocy jednego z ich psioników klasy alfa ? – zaproponował stojący z boku
Voke.
- Nie sądzę, czy przyczyna milczenia tkwiła w psionicznej blokadzie –
oświadczyłem – Widzicie przecież stan jego zdrowia. Gdybyśmy mieli do
czynienia z blokadą, Glaw wyłby teraz jak zwierzę prosząc nas o cios łaski,
świadomy faktu, że fizycznie nie może zdradzić nam przechowywanych w
swym umyśle tajemnic.
- Nonsens – wyszeptał Schongard – Żaden ludzki umysł nie jest w stanie

przetrzymać dobrowolnie takich zabiegów.

przetrzymać dobrowolnie takich zabiegów.
- Czasami powątpiewam w wiedzę moich braci na temat ludzkiej natury –
odparłem z lekkim sarkazmem w głosie – Ten człowiek to wcielony diabeł.
Ten człowiek to dumny arystokrata. On spojrzał w ciemność, której tak się
obawiamy i dostrzegł ukrytą w niej potęgę. Usłyszane tam obietnice
wystarczą, by do końca strzegł sekretów swych współspiskowców.
Podszedłem do stołu i spojrzałem w pozbawione powiek oczy Glawa.
Krew pociekła z jego obdartych ze skóry warg, gdy się do mnie uśmiechnął.
- Przepowiadał zniszczenie całych światów, unicestwienie bilionów żywych
istot. Wręcz pławił się w tej wizji. Sekret Glawów posiada tak ogromne zna-
czenie, że te dręczące go tortury nic dla niego nie znaczą. Prawda, Uriselu ?
Wycharczał coś niezrozumiale.
- To próżna fatyga – powiedziałem odwracając się z niesmakiem od okale-
czonego potwornie renegata – Będzie milczał jak zaklęty, bo wie, że nagro-
da jest tego warta.
- A cóż to takiego może być ? – parsknął z dezaprobatą Voke.
- Eisenhorn może mieć rację – poparł mnie Endor – Glaw nic nam nie
powie, bo wierzy, że dochowanie tajemnicy zostanie mu wynagrodzone po
tysiąckroć.
Maska Schongarda przechyliła się w geście powątpiewania.
- Stoję po stronie brata Voke. Jaka nagroda może być warta świętych
katuszy zadawanych przez najlepszych mistrzów skalpela Inkwizycji ?
Nie odpowiedziałem. Nie znałem na to pytanie pełnej odpowiedzi, ale
potrafiłem sobie wyobrazić skalę tej nagrody.
I myśl ta mroziła mi serce żelaznymi cęgami.

* * * * *

Jeśli wierzyłem jeszcze choć trochę w to, że nasza akcja nadwerężyła
potencjał Domu Glaw, w ciągu następnego tygodnia wyzbyłem się resztek
wątpliwości. Kampania terroru wybuchła na wszystkich światach podsek-
tora: zamachy bombowe, rozpylanie toksyn, sabotaż psioniczny. Odnosiłem
wrażenie, że wszystkie sekretne agendy zła ukryte starannie wewnątrz
imperialnego społeczeństwa znienacka ujawniły się pomimo ryzyka de-
konspiracji, wykonując rozkazy nieznanej mi siły. Lord Glaw i jego współ-
pracownicy musieli umknąć z pułapki na Gudrun albo też stanowili tylko
część większej grupy spiskowców sprawującej niepodzielną władzę nad kul-
tami Chaosu szerzącymi destrukcję na blisko trzydziestu imperialnych świa-
tach.
- Istnieje jeszcze jedno wyjaśnienie – powiedział Titus Endor, gdy uczestni-
czyliśmy w imperialnej mszy odprawianej w stołecznej katedrze – Pomimo
swych ogromnych wpływów i władzy Glawowie nie stali wcale na szczycie
tej sekretnej organizacji. Być może ktoś jeszcze znajdował się ponad nimi ?
Zastanawiałem się wcześniej nad taką możliwością, ale miałem okazję oso-
biście poznać ród Glawów. To nie byli ludzie, którzy zwykli kłaniać się
innemu panu. Przynajmniej ludzkiemu panu.
Niepokoje dotarły również na Gudrun. Seria zamachów bombowych
sparaliżowała życie w jednym z miast południa, a duża rolnicza osada na za-
chodzie uległa całkowitej zagładzie po zatruciu neutralną toksyną jej ujęć
wody pitnej. Zgrupowanie Floty Scarus wciąż podnosiło się z nóg po
zadanym sobie samemu ciosie. Misja admirała Spatiana mająca za zadanie
przywrócić pod rozkazy Dowództwa rozproszone elementy floty spełzła na
niczym. Eskadra kapitana Estruma przepadła bez śladu. Wymieniłem kilka
wiadomości z prokuratorem Madorthene i dowiedziałem się, że nikt w Do-
wództwie Floty nie brał już pod uwagę innej przyczyny zniszczenia Ultima
Victrix oprócz sabotażu. Wpływy naszego nieprzyjaciela sięgały samej ma-
rynarki.
Wtedy dwie wielkie metropolie na Thracian Primaris zbuntowały się w
akcie otwartej rewolty. Tysiące ogarniętych zesłanym przez Chaos szaleń-
stwem robotników wyległo na ulice podpalając, grabiąc i mordując. Here-
tycy w biały dzień obnosili się z emblematami swych bluźnierczych patro-
nów.
Lord Militant całkowicie zarzucił plany krucjaty w podsektorze Ophi-
dian. Flota Scarus opuściła wysoką orbitę Gudrun zmierzając z maksymalną
prędkością w stronę Thracian Primaris.
Lecz to dopiero był początek. Otwarta rewolta pogrążyła w ogniu stolicę
Sameteru, a dzień później wojna domowa wybuchła na Hesperusie. W obu
przypadkach prowodyrami buntu okazali się agenci Chaosu.
Ten straszny, szokujący swą brutalnością okres w historii Imperium zna-
ny jest pod nazwą Schizmy Helicańskiej. Trwał osiem miesięcy, w trakcie
których miliony ludzi zginęło w regularnej wojnie toczonej na trzech wiel-
kich światach podsektora, przy czym nie wspominam tu o ofiarach setek
mniejszych incydentów i zamieszek na innych planetach, w tym również
Gudrun. Lord Militant miał wreszcie swą wytęsknioną świętą krucjatę, cho-
ciaż wątpię, aby budził jego entuzjazm fakt, iż przyszło mu pacyfikować
mieszkańców własnego podsektora.

40

Władze Helicanu, również i moi bracia-inkwizytorzy, zostały skrajnie za-
skoczone skalą przerażających wydarzeń, wręcz sparaliżowane w stopniu
powodującym zaniechanie jakichkolwiek skoordynowanych działań. Nie-
przyjaciel ludzkości często działa w sposób otwarty i okrutny, ale ten ciąg
nagłych wydarzeń zdawał się całkowicie przeczyć jakiejkolwiek logice.
Dlaczego po setkach lat drobiazgowego, niezwykle starannego infiltrowania
naszych struktur społecznych przez tajemne sekty wszyscy ich agenci jedno-
cześnie wychynęli z ukrycia ściągając na siebie nieuchronnie sprawiedliwą
zemstę aparatu militarnego Imperium ?
Podejrzewałem, iż odpowiedzią na to pytanie była „prawdziwa sprawa”.
Nieomal pogodny opór stawiany katom przez Urisela Glawa tylko mnie w
tym przekonaniu upewniał. Nieprzyjaciel skupił swą uwagę na czymś tak
dla niego niezwykle ważnym, że gotów był poświęcić bez wahania wszyst-
kie sekretne agentury w obrębie podsektora, byle tylko odwrócić od swoich
poczynań uwagę Imperium.
W obliczu tej prawdy uznałem, że lepiej pozwolić na strawienie ogniem
wojny domowej kilku imperialnych światów, niżeli dopuścić, by spiskowcy
dopięli swego tajemniczego celu.
Dlatego właśnie poleciałem na Damask.

Rozdział XIII

Damask.

North Qualm.

Sanctum.

Pod rdzawym pustym niebem kołysały się na wietrze kuliste drzewa.
Wyglądały niczym groteskowe stada bulwiastych zwierząt wędrownych
przemierzających omiatane wichrem pustkowia z dziwacznym stukotem
przywodzącym na myśl dźwięk końskich kopyt.
A jednak były to drzewa: włochate globy z celulozy wypełnione lżejszym
od powietrza gazem powstałym wskutek zachodzących wewnątrz bulw che-
micznych procesów. Dryfowały na wietrze ciągnąc za sobą długie warkocze
poplątanych korzeni. Tu i ówdzie zderzeniu dwóch kul towarzyszył głośny
syk ulatniającego się gazu.
Wdrapałem się na szczyt niewielkiego płaskowyżu porośniętego żółta-
wym mchem i kępkami trawy. Kilka niewielkich kulistych drzew prze-
taczało się nad skalistą powierzchnią wzniesienia. W jego centrum wznosił
się samotny pylon – obelisk mający upamiętnić miejsce lądowania pierwszej
grupy imperialnych kolonistów. Upływ czasu starł bezpowrotnie wszystkie
inskrypcje wyrzeźbione niegdyś na pomniku. Stojąc przy pylonie zacząłem
obracać się w miejscu obserwując okolicę. Ciemne pasmo wzgórz na zacho-
dzie, pełna kulistych drzew rzeczna kotlina na północy, bezmiar ciernistych
zarośli na wschodzie – opodal miejsca lądowania wahadłowca – oraz zwień-
czone płomieniami kratery wulkanów daleko na południu, zasnuwające
przestworza chmurami gorącego popiołu. Stada małych ptaków krążyły nad
ruchomymi lasami szukając legowiska na czas zbliżającej się nocy. Zza linii
horyzontu wychynęła już owalna tarcza bladego księżyca.
- Eisenhorn – w komunikatorze odezwał się Midas.
Zszedłem z płaskowyżu sznurując swój kaftan. Robiło się zimno. Midas i
Fischig czekali przy ślizgaczu, wyciągniętym dwie godziny temu z ładowni
wahadłowca i poddanym następnie dokładnej kontroli. Był to stary nieuz-
brojony model, którego nie używaliśmy od dobrych trzech lat.
Midas zatrzasnął pokrywę sekcji napędowej.
- Widzę, że zmusiłeś go do posłuszeństwa – zauważyłem.
Betancore wzruszył ramionami.
- To dobra maszyna. Kazałem Uclidowi wprowadzić kilka innowacji. Nie
znajdziesz tu nawet kawałka zbędnego okablowania.
Fischig nie okazał śladu zachwytu nad mechanicznym cudem Midasa.
Nieczęsto korzystałem z tego pojazdu, bo na większości odwiedzanych
światów wolałem posługiwać się lokalnymi środkami transportu. Nie sądzi-
łem, że Damask okaże się taki... bezludny.
Imperialne rejestry mówiły o co najmniej pięciu osadach na tej planecie,
ale skanowanie orbitalne nie wykazało śladu żadnej z nich. Nie otrzymaliś-
my też odpowiedzi na wysyłane komunikaty radiowe i astropatyczne. Czy
społeczność zamieszkująca Damask wymarła wskutek jakiegoś nieszczęścia
w przeciągu pięciu lat od ostatniej wizyty imperialnych archiwistów ?
Wylądowaliśmy na brzegu szerokiej rzeki. Towarzyszyli nam Aemos,
Bequin i Lowink. Statek został natychmiast zakamuflowany siatkami mas-
kującymi. Midas wybrał na miejsce lądowania lokalizację położoną w pobli-
żu kilku osad, ale dostatecznie odległą, by żaden niepożądany świadek nie
dostrzegł wahadłowca. Tobius Maxilla oczekiwał na wysokiej orbicie plane-
ty na wyniki naszej wyprawy.
Midas odpalił kapryśne silniki ślizgacza i szybko zaczęliśmy oddalać się
od ukrytego wahadłowca, zmierzając w kierunku najbliższej figurującej na
mapach osady kolonistów.
Jechaliśmy przez równinę porośniętą niskimi drzewkami o bulwiastych
pniach wypełnionych gazem, sprawiających wrażenie ledwie trzymających
się ziemi rachitycznymi korzeniami. Miejscowe ptaki, przywodzące na myśl
nietoperze istoty o skórzastych skrzydłach, uwijały się wśród ich gałęzi.
Większe stwory latające, płaszczki o długich ogonach, unosiły się leniwie
wysoko w górze dryfując dzięki licznym prądom powietrznym. Okolica była
dzika i nieprzyjazna, a powietrze ciężkie i nieprzyjemne, toteż co jakiś czas
sięgaliśmy po respiratory.
Trzymaliśmy się przez dobre dwadzieścia kilometrów brzegu płynącej
ospale rzeki, po czym odbiliśmy w bok, na skaliste bezdroża porośnięte ma-
łymi krzewami, połaciami żółtawego mchu i porostami targanymi wiatrem.
Brzydka tarcza księżyca zaczęła piąć się w górę nieboskłonu, chociaż wciąż
jeszcze nie zapadł zmierzch.
Midas musiał zmniejszyć nieco prędkość w miejscu, gdzie wpadliśmy na
stado lokalnych roślinożerców, przerażonych dźwiękiem pracujących sil-
ników. Były to porośnięte szarą sierścią olbrzymy o wysokich grzbietach,
trąbiastych pyskach i długich nogach zakończonych płaskimi stopami. Nogi
te sprawiały wrażenie zbyt słabych i długich, by zdołały utrzymać ciężar

cia-

41

ciała całego zwierzęcia, ale podejrzewałem, że podobnie jak w przypadku
lokalnych roślin wewnątrz korpusów zwierząt znajdowały się skórzaste pę-
cherze wypełnione lżejszym od powietrza gazem.
Stwory parskały głośno umykając w cierniste krzewy. Silniki ślizgacza
zgasły, pojazd opadł na ziemię. Midas zmełł w ustach przekleństwo, wysiadł
i zaczął grzebać pod podniesioną pokrywą sekcji napędowej. Dopiero po
kilku minutach urządzenie powróciło do życia. Korzystając z chwili przerwy
postanowiliśmy z Fischigiem rozprostować nieco nogi. Oficer śledczy
wspiął się na sporych rozmiarów głaz i usiadł na nim przykładając do ust
respirator. Patrzył w górę na zachodnią część przestworzy, naznaczoną
ognistymi smugami spadających meteorów.
Przechadzałem się pośród ciernistych zarośli obserwując małe ptaki lata-
jące z piskiem między gałęziami drzewek. Wiatr zmienił swój kierunek i
stada ruchomych kolistych drzew przetaczały się obok zarośli ciągnąc za
sobą z hałasem długie korzenie.
Przelecieliśmy dalsze dziesięć kilometrów zatrzymując się w rozległej
rzecznej dolinie, gdzie ziemia sprawiała wrażenie żyźniejszej od gleby spot-
kanej na równinach. Roślinność była tu gęściejsza i bardziej urozmaicona:
bulwiaste krzewy o żywych kolorach, bagienne lilie, wysokie trawy, trzciny
i dużo polnych kwiatów. Chmary malutkich insektów uwijały się nad wodą,
a większe, osom podobne owady polowały na nie tnąc powietrze niczym
błyszczące sztylety.
- Tam – powiedział Fischig mrużąc czujne oczy.
Zatrzymaliśmy ślizgacz i wysiedliśmy. Błotnista przecinka opodal nasze-
go pojazdu okazała się zapuszczonym polem uprawnym. Zardzewiałe wraki
dwóch rolniczych maszyn wciąż wystawały spod grubej warstwy błota.
Kilkanaście metrów dalej znalazłem spory kamień graniczny. Na jego
powierzchni widniał wyrzeźbiony w niskim gothicu napis „Gillan Acre”.
Minęliśmy osadę nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Midas zawrócił
ślizgacz. Po kolonii nie zostało nic prócz kilku całkowicie porośniętych
mchem i bluszczem ścian. Według rejestrów pięć lat temu mieszkało tu
ośmiuset osadników. Skanowanie okolicy wykazało obecność zagrzebanych
w ziemi metalowych śmieci i elementów zniszczonych maszyn.
Fischig odkrył drewniany znacznik stojący na północnym krańcu osady.
Słup porośnięty był grubą warstwą mchu, ale z miejsca rozpoznałem w jego
kształcie jeden z odrażających totemów Chaosu.
- Oznakowanie terenu ? Ostrzeżenie ? – zastanawiał się głośno Fischig.
- Spal to natychmiast – rozkazałem.
Komunikator pisnął cicho. Zgłosił się Maxilla.
- Przeszukałem powierzchnię kontynentu zgodnie z twoimi wskazówkami,
inkwizytorze, sekcja po sekcji. Skład atmosfery nieco utrudnia pracę instru-
mentów, ale jakoś sobie poradziłem. Właśnie skończyłem badać aktywny
tektonicznie obszar na południe od waszej strefy lądowania. Jestem pewien,
że mam stamtąd odczyty struktur mieszkalnych i pracujących maszyn.
Kapitan przesłał zmodyfikowaną w oparciu o odczyty mapę do pamięci
pokładowego systemu nawigacyjnego ślizgacza. Jakieś siedemdziesiąt kilo-
metrów od naszej bieżącej pozycji, mniej więcej tyle samo, ile dzieliło nas
od kolejnej zaznaczonej na mapie osady kolonistów.
- To spory kawałek drogi, a robi się ciemno – zauważył Midas.
- Wracaj do wahadłowca. Pojedziemy na południe jutro rano.

* * * * *

W nocy, kiedy wszyscy spaliśmy głęboko, ktoś lub coś zbliżyło się do
wahadłowca uruchamiając rozstawione na zewnątrz czujniki alarmowe. Wy-
biegliśmy na zewnątrz z gotową do użycia bronią, ale poszukiwania intru-
zów nie przyniosły rezultatu. Nigdzie nie było też lasu wędrujących drzew.

* * * * *

O świcie pojechaliśmy na południe. Wulkaniczny masyw rósł przed na-
szym pojazdem, jego okolone płaszczem dymu szczyty wznosiły się coraz
wyżej ku niebu. Wszędzie rosły gęste skupiska kolczastych zarośli. Było też
bardzo gorąco, wręcz parno. Nad powierzchnią okolicznych jeziorek unosiły
się kłęby śmierdzącej metalicznie pary. Uznałem, że woda w tych zbiorni-
kach musi być podgrzewana gazem uciekającym spod wulkanów skalnymi
kominami wentylacyjnymi. Po trzydziestu minutach jazdy przez tę okolicę
wszyscy ociekaliśmy potem i cały czas korzystaliśmy z respiratorów.
Za grzbietem jednego z większych masywów górskich pokładowy skaner
ślizgacza wykrył ślady jakiejś aktywności. Wysiedliśmy z maszyny ruszając
w stronę szczytu grzbietu. Na samej górze padliśmy na brzuch przykładając
do oczu lornety.
W cieniu wielkiej góry przycupnęła duża osada... w większości złożona z
kamiennych i drewnianych budynków, wyraźnie zniszczonych upływem
czasu, dostrzegłem też jednak kilka nowych modułowych habitatów z cera-
mitu. W dole pracowało sporo ciężkich maszyn, głównie generatorów prądu.

Wielkie siatkowe parasole rozpięte nad budynkami chroniły ulice osady
przed wulkanicznym popiołem. Zauważyłem trzy antygrawitacyjne ślizga-
cze i dwa ciężkie ośmiokołowe transportery zaparkowane opodal nowszych
budowli. Jacyś ludzie kręcili się w ich pobliżu, ale znajdowali się zbyt dale-
ko, bym zdołał rozpoznać bliższe szczegóły.
- Ostatnia wizyta komisji kontrolnej nie odnotowała śladu aktywności wul-
kanicznej w tej okolicy – przypomniał mi Midas cytując fragment przygoto-
wanego przez Aemosa raportu.
- Popatrz tam – odparłem wskazując fragment osady położony bezpośred-
nio na zboczu góry – Stare budynki osady są częściowo przysypane popio-
łem. Zbudowano je przed pierwszymi erupcjami.
Midas włączył elektroniczny mapnik i zaczął studiować jego indeks.
- North Qualm – oświadczył – Jedna z kolonii osadników, miasteczko gór-
nicze.
Obserwowaliśmy osadę przez dalsze piętnaście, dwadzieścia minut, dos-
tatecznie długo, by poczuć w pewnym momencie zauważalne drganie grun-
tu. Nad jednym z pobliskich szczytów wykwitła ognista korona. W osadzie
zaczęły wyć klaksony alarmowe, ale szybko ucichły. Deszcz płatków po-
piołu spadł na ochronne parasole niczym czarny śnieg.
- Dlaczego pracują w tym miejscu mimo ryzyka wylewu lawy ? – wymru-
czał do siebie samego Fischig.
- Przyjrzyjmy się bliżej – zaproponowałem.
Po przykryciu gałęziami ślizgacza ruszyliśmy w dół porośniętej krzewa-
mi doliny. Wśród kolczastych zarośli rosły liczne grzyby i chociaż bardzo
staraliśmy się zachować dyskrecję, co rusz deptaliśmy butami wielkie pur-
chawki.
Ja miałem na sobie czarny płaszcz, Fischig swój brązowy pancerz oso-
bisty i przytroczony do pasa hełm, Midas zwyczajowe ubranie, chociaż ko-
lorowy kaftan zamienił na ciemnoniebieską kamizelkę. Wszyscy wtapia-
liśmy się w półmrok roślinności.
Wciąż nie byłem do końca pewien motywów towarzyszącego nam Fis-
chiga. Po incydencie na Gudrun pełnomocnictwa udzielone mu przez Wiel-
kiego Strażnika Carpela utraciły ważność, ale oficer śledczy uparcie odma-
wiał powrotu na Hubris. Najwyraźniej podzielał mą opinię, że sprawie da-
leko jeszcze było do końca.
Przebrnęliśmy przez płytki, wypełniony gorącą wodą strumień dociera-
jąć w pobliże północnej granicy osady. Z tego miejsca słychać już było łos-
kot pracujących generatorów i górniczych świdrów. Strażnicy w panterkach
i nałożonych na nie kompozytowych pancerzach osobistych krążyli wzdłuż
usypanego z ziemi wału odgradzającego osadę od porastających dolinę za-
rośli. Na długich łańcuchach trzymali wielkie ogary, istne bestie o płowych
grzywach i spienionych pyskach. Wszyscy mieli przy sobie nowoczesne
laserowe karabiny o kompaktowych obudowach. Ich twarze zasłaniały cięż-
kie czarne respiratory. Grupy ubrudzonych robotników, wielu z nich roze-
branych do pasa, trudziły się czyszczeniem z warstwy popiołu ochronnych
parasoli.
Midas wskazał mi dłonią te peryferia osady, które zabezpieczone były
czujnikami zbliżeniowymi i minami przeciwpiechotnymi. Wszystkie syste-
my defensywne okazały się wyłączone. Nieustanne wstrząsy tektoniczne
czyniły tego rodzaju zabezpieczenia całkowicie bezużytecznymi.
Coś innego zwróciło mą uwagę, gdy zbliżaliśmy się do doliny i teraz
zyskałem już w tej kwestii niewzruszoną pewność. Całą górską depresję
okrywała szczelnie psioniczna tarcza.
Wyjąłem z pokrowca lornetę i zacząłem przepatrywać okolicę. Więcej
strażników - dużo więcej - i dziesiątki robotników odpoczywających przy
wejściu do szczególnie okazałego habitatu. Kilku nadzorców krążyło wśród
siedzących na ziemi ludzi prowadząc zwięzłą konwersację i zapisując coś w
swoich elektronicznych notatnikach. Ośmiu robotników wyszło z habitatu
dźwigając podobne do noszy konstrukcje o wysokich ściankach obwiąza-
nych szeroką taśmą pakunkową. Przesunąłem pokrętła lornetę chcąc lepiej
przyjrzeć się twarzom nadzorców. Nie rozpoznałem żadnego z nich. Byli to
posępni ludzie w szarych kombinezonach i płaszczach.
Coś pojawiło się znienacka w moim polu widzenia. Zanim zdążyłem za-
reagować i zmienić skalę powiększenia, zauważony obiekt zniknął pomię-
dzy budynkami. Zdołałem pochwycić wzrokiem jedynie jaskrawy, niemal
tęczowy błysk metalu i powiewający na wietrze równie barwny płaszcz.
- Co to do diabła było ? – wysyczałem.
Midas odłożył swoją lornetkę i spojrzał na mnie z grymasem strachu na
twarzy. Fischig również miał niepewną minę.
- Olbrzym, rogaty olbrzym z lśniącego metalu – powiedział Midas – Wy-
szedł z tego habitatu po lewej i przeszedł prosto do składu, z którego wyno-
sili paczki robotnicy. Na Imperatora, ależ on był wielki !
- Prawdziwy potwór – zgodził się z pilotem Fischig.
Kratery wulkanów zaryczały znów przeciągle i kolejna fala popiołu
spadła na osadę. Cofnęliśmy się głębiej pomiędzy krzewy, ponieważ war-
townicy wyraźnie zwiększyli swą aktywność.

42

- Cierń, zgłoś się – zatrzeszczał mój komunikator.
- To nie jest dobry czas na rozmowy – syknąłem.
Na linii był Maxilla. Nim się rozłączył, powiedział jeszcze jedno słowo.
- Sanctum.
Pochodzące z Glossii słowo kodowe Sanctum przekazałem Maxilli krót-
ko przed opuszczeniem pokładu Essene. Chciałem, by przebywał na niskiej
orbicie planety zapewniając nam wsparcie w postaci swoich pokładowych
systemów śledzących, ale kazałem mu umykać w poszukiwaniu kryjówki
natychmiast po wykryciu jakiejkolwiek obecności innych statków wewnątrz
systemu Damask. Komunikat Sanctum oznaczał, że Maxilla wykrył wycho-
dzący z Osnowy obiekt lub obiekty i wycofał się na bezpieczną pozycję za
lokalnym słońcem.
To zaś oznaczało, że byliśmy teraz zdani wyłącznie na siebie.
Midas pociągnął mnie za rękaw i wskazał dłonią w dół doliny. Olbrzym
pojawił się ponownie. Stał teraz w wejściu do wielkiego habitatu. Miał po-
nad dwa metry wzrostu. Otaczał go płaszcz sprawiający wrażenie wykona-
nego z jedwabiu i warstwy dymu zarazem, a bogato ornamentowana zbroja i
rogaty hełm pokryte były szokującą oczy mieszaniną błyszczącego złota,
jadowitej żółci, głębokiej purpury oraz jasnej krwistej czerwieni. Okryty
starożytnym pancerzem siłowym, potwór stał w miejscu niczym nieruchomy
relikt sprzed dziesięciu tysięcy lat. Już sam rzut okiem na tę postać budził
grozę i głęboki dreszcz lęku, którego nawet ja nie potrafiłem powstrzymać
Kosmiczny Marine, pochodzący ze skorumpowanych i przeklętych Le-
gionów Astartes.
Marine Chaosu.

Rozdział XIV

Opowieść o represjach.

Przewodnik.

Powrót do ognistych gór.

- Nie próżnowaliśmy – oświadczyła z tajemniczym uśmieszkiem Bequin,
kiedy wróciliśmy do wahadłowca. Dochodziło południe. W basenie rzeki
unosiło się mrowie kolistych drzew przygnanych do wody silnym wiatrem.
Unosiły się nad powierzchnią rzeki muskając jej fale końcami korzeni.
Bequin miała na sobie roboczy kombinezon i przewieszony przez ramię
respirator, w ręce trzymała automatyczny pistolet. W czasie, gdy Midas i
Fischig przykrywali siatką maskującą ślizgacz, dziewczyna zaprowadziła
mnie do przedziału pasażerskiego wahadłowca, gdzie na jednym z foteli
siedział skuty kajdankami niski mężczyzna. Miał zmierzwione włosy, a je-
go obszarpane ubranie wręcz lepiło się od brudu. Mierzył mnie rozgorącz-
kowanym niespokojnym wzrokiem.
- Było ich trzech, może czterech – powiedziała Bequin – Przyszli nas obej-
rzeć korzystając z osłony tych latających drzewek. Reszta uciekła, ale tego
złapałam.
- Jak ? – zapytałem.
Odpowiedziała mi urażonym spojrzeniem dając do zrozumienia, bym nie
traktował jej w protekcjonalny sposób.
- Nasi nocni goście ? – zastanowiłem się na głos. Bequin wzruszyła ramio-
nami. Podszedłem do więźnia chcąc go przepytać.
- Jak się nazywasz ?
- Nie chce mówić – poinformowała Bequin. Kazałem jej cofnąć się na ko-
niec ładowni.
- Imię i nazwisko ? – zapytałem ponownie.
Więzień milczał. Patrzyłem na niego przez chwilę relaksując umysł, po
czym wwierciłem mu w głowę mentalną sondę.
- Tymas Rhizor – wymamrotał.
Dobrze. Jeszcze jedno delikatne ukłucie mentalnej mocy. Wyraźnie
postrzegałem strach i zdenerwowanie mężczyzny.
- Z Gillan Jego Acre, błogosławionej ziemi.
Przeszedłem na zwykłą mowę, tym razem nie używając już mentalnego
przymusu.
- Gillan Acre ?
- Seythee Gillan Jego Acre.
- Gillan Acre ?
Skinął głową.
- To dialekt protogotycki – powiedział zbliżający się do mnie Aemos – Na
Damasku ludzie pojawili się dobre pięćset lat temu, a przez długi okres cza-
su świat ten pozostawał w stanie izolacji. Społeczność niezbyt tu prospero-
wała, ale używany przez nią język owszem. Powstała jego lokalna odmiana.
- Zatem ten człowiek jest miejscowym osadnikiem ?
Aemos skinął twierdząco głową. Więzień obserwował na przemian to
mnie, to savanta, najwyraźniej próbując zrozumieć sens naszej rozmowy.
- Urodziłeś się tutaj, na Damasku ?
Zesztywniał przestraszony.
- Urodzony tutaj ?
- Te, Gillan Jego Acre. Nit je błogosławiona ziemia na pracę.
Spojrzałem z westchnieniem na Aemosa. To mogło się ciągnąć w nie-
skończoność.
- Mogę tłumaczyć – odparł savant – Zadawaj pytania.
- Spytaj go, co stało się z Gillan Acre.
- Prejame,
Opowieść tego człowieka była tragicznie prosta, przedstawiona słowami
niewykształconego kolonisty trudzącego się całe życie pracą na nieurodzaj-
nej roli. Farmerskie rodziny, które jak sądzę wywodziły się z klanów rodo-
wych pierwszych osadników, uprawiały ziemię na Damasku od początku
istnienia imperialnej kolonii. Lokalna społeczność liczyła pięć osad farmer-
skich oraz dwa miasteczka górnicze zapewniające reszcie osadników do-
pływ surowców mineralnych i paliw w zamian za żywność. Byli to oddani
wierze ludzie, trudzący się w pocie na ziemi uważanej za błogosławieństwo
samego Imperatora. Nieco ponad cztery lata temu, po wizycie ostatniej ko-
misji kontrolnej, populacja Damasku liczyła dziewięć tysięcy kolonistów.
Wtedy przybyli misjonarze. Rhizor twierdził, że miało to miejsce trzy la-
ta temu. Kosmiczny statek przywiózł na Damask niewielką grupę kapłanów
z Messiny. Klerycy postawili sobie za zadanie umacnianie wiary lokalnych
obywateli. Było ich około trzydziestu. Rhizor pamiętał jedno nazwisko:
Dazzo. Określał kleryka mianem Wielkiego Kapłana Dazzo. Na pokładzie
statku przybyli też inni obcoświatowcy, nie misjonarze jak Dazzo i jego
bracia, tylko ich świeccy współpracownicy. Z przedstawionego mi opisu

wy-

43

wywnioskowałem, że byli to inżynierowie górniczy i metalurdzy. Uwaga
przybyszów koncentrowała się na górskich masywach w pobliżu miasteczka
North Qualm. Po upływie roku aktywność obcych wzrosła. Kolejne statki
przylatywały i odlatywały. Silni fizycznie mężczyźni byli werbowani do
prac w górach, często wręcz przemocą odrywano ich od zajęć na farmach.
Kapłani nie reagowali na te brutalne przypadki łamania prawa. W miarę jak
populacja osad topniała, popadały one w coraz większą nędzę. Zaraza, praw-
dopodobnie przywleczona przez obcoświatowców, zabiła wielu miejsco-
wych. Potem wzrosła znienacka aktywność wulkaniczna regionu. Wszyscy
pozostali farmerzy zostali spędzeni do górskiego miasteczka i zmuszeni do
niewolniczej pracy w kopalniach. Obcy zwiększyli tempo działań, jakby
nagle niezwykle zaczęło im się śpieszyć. Rhizor i jego towarzysze harowali
do chwili, w której padali z nóg ze zmęczenia. Jakiś czas potem udało im się
uciec na pustkowia, gdzie żyli niczym zwierzęta.
Zatem Dazzo i jego misjonarze przybyli na Damask, zniewolili lokalną
społeczność i prowadzili obecnie intensywne prace wydobywcze w rejonie
North Qualm. Podejrzewałem, iż to właśnie ich działalność spowodowała
wzrost aktywności tektonicznej w górach.
Sięgnąłem ponownie w głąb umysłu jeńca. Zadygotał czując dotyk ob-
cych myśli. Pokazałem mu portret Dazzo. Pokiwał gorliwie głową potwier-
dzająć tożsamość kapłana Eklezjarchii. Potem Locke – kolejna znana mu
twarz. Tego akurat renegata Rhizor darzył głęboką i nieskrywaną nienawiś-
cią. Locke był dowódcą oddziałów łapaczy niewolników, a jego okrucień-
stwo doskonale wryło się w pamięć zbiega. Pokazałem mu twarze Uridela i
Oberona Glawów, ale obaj magnaci okazali się dla niego obcy. Na samym
końcu przesłałem wizualizację człowieka z fajką.
- Malahite – oświadczył natychmiast Rhizor. Miłośnik obscury o wodnis-
tych niebieskich oczach nazywał się Girolamo Malahite. Był głównym kie-
rownikiem zespołów inżynierskich pracujących w górach.
W trakcie tej konwersacji dołączył do nas Fischig. Oficer Arbites zapytał
o drewniany znacznik, który spaliliśmy w Gillan Acre. Rhizor skrzywił usta
w grymasie gniewu. Słupy takie znakowały masowe groby, w których obco-
światowcy grzebali wszystkich niepokornych osadników.
Midas poprosił mnie do kokpitu. Wychodząc z ładowni kazałem Aemo-
sowi nakarmić Rhizora i wypytać go o inne istotne szczegóły.

* * * * *

Midas siedział na skórzanym fotelu pilota, na kolanach trzymał zwoje
papierowej taśmy wysuwające się z niewielkiej drukarki na pulpicie sterow-
niczym.
- Nic dziwnego, że Maxilla się ukrył – oświadczył na mój widok – Popatrz.
Wydruk okazał się transkrypcją komunikatów radiowych i astropatycz-
nych emitowanych przez znajdujące się na orbicie statki. Midas przesuwał
szybko palcem wskazującym po kolumnach wyrazów i cyfr.
- Zlokalizowałem dwanaście okrętów, być może jest ich więcej. Trudno
określić precyzyjnie liczbę jednostek. Dla przykładu, ten zapis może ozna-
czać transmisję pomiędzy dwoma statkami albo też emitowany w eter ko-
munikat w formie pętli.
- Kodowanie ?
- Ciekawa sprawa. Wszystkie komunikaty mają standardowy format impe-
rialny. Używają kodu tekstowego marynarki.
- To raczej powszechna praktyka.
Pokręcił głową.
- Spójrz tutaj. Emisja komunikatów kontrolnych oraz odpowiedzi na nie
sugeruje, że okręt flagowy kolejno sprawdzał stan każdej jednostki wcho-
dzącej w skład flotylli. Typowa procedura imperialna. To wojskowi... jedni
z naszych.
- Sojusznicza flota ?
- Albo i nie. Popatrz na identyfikator okrętu flagowego. W nagłówku komu-
nikatu przewija się wielokrotnie pewne nazwisko. Estrum.
- Zaginiony kapitan.
- Zaginiony kapitan... być może wcale nie zaginiony. Być może... zbunto-
wany. Cały ten incydent na orbicie Gudrun, ta szaleńcza wymiana ognia z
nieistniejącym przeciwnikiem, rzekoma panika nabiera teraz sensu. Być
może miało to posłużyć ułatwieniu ucieczki Estruma i lojalnych wobec nie-
go jednostek.
- Ale wciąż posługuje się standardowymi kodami imperialnej marynarki.
- Jeżeli w spisku uczestniczą tylko wtajemniczeni oficerowie, będzie za
wszelką cenę starał się ukryć prawdę przed resztą załogi.

* * * * *

Godzinę później wielki statek transportowy w eskorcie myśliwców opuś-
cił orbitę Damasku i wylądował w North Qualm. Skrzydło myśliwców za-
toczyło dwa kręgi nad górskim miasteczkiem, po czym powróciło na pokład

macierzystego okrętu na orbicie. Kiedy przelatywały w pobliżu naszej kry-
jówki, słyszeliśmy wyraźnie głuchy ryk ich włączonych dopalaczy, przeta-
czający się przez okoliczne wzgórza i wąwozy. Midas przezornie wyłączył
wszystkie elektroniczne systemy wahadłowca, by pokładowe skanery myś-
liwców nie zdołały przez przypadek namierzyć naszego pojazdu.

* * * * *

Aemos rozmawiał z Rhizorem przez resztę popołudnia. Osadnik rozluź-
nił się zauważalnie po solidnym posiłku i sprawiał wrażenie znacznie chęt-
niejszego do współpracy. Kiedy słońce zaczęło znikać za linią horyzontu,
Aemos przyszedł do mnie z pewną propozycją.
- Jeżeli chcesz tam wrócić, ten człowiek może okazać się przydatny.
- Mów dalej.
- Zna kopalnie i miejscowy układ jaskiń. Pracował tam przez długi czas.
Rozmawiałem z nim na ten temat i jest absolutnie pewien, że może cię
przeprowadzić przez ciąg podziemnych tuneli, który łączy się z kopalniany-
mi chodnikami.

* * * * *

Wyruszyliśmy po zapadnięciu zmroku na pokładzie ślizgacza. Prowadził
Fischig, korzystający z braku reflektorów z pokładowego skanera. Zakaz
używania świateł zwolnił nieco nasze tempo podróży, ale zarazem czynił ją
bardziej dyskretną. Siedziałem z przodu obok Fischiga, tylne fotele zajęli
Rhizor i Bequin. Przed wyjazdem wybuchła zażarta dysputa na temat tego,
kto powinien wziąć udział w wyprawie, ale ostatecznie sam o tym zadecy-
dowałem. Ślizgacz mieścił tylko cztery osoby, a chociaż Midas był dosko-
nałym żołnierzem – w mej prywatnej opinii lepszym nawet od oficera śled-
czego - wolałem raczej, by czekał na moje rozkazy w kokpicie wahadłow-
ca. Poza tym zamierzałem skorzystać z unikalnych zdolności Bequin.
Podróż faktycznie bardzo się dłużyła i w okolice North Qualm dotarliś-
my dopiero po północy. Na czarnym niebie kłębiły się chmury zasłaniające
blask księżyca i jedynym światłem iluminującym nocny krajobraz była
poświata unosząca się nad kraterami wulkanów. Powietrze wypełniały gęste
wyziewy ziemnego gazu i obłoczki dymu.
Schowaliśmy ślizgacz w niewielkim jarze oznakowanym następnie serią
znaczników, po czym ruszyliśmy na zachód, w stronę obrzeży pasma „og-
nistych gór” - nazywanych tak przez Rhizora. Nocne stworzenia uwijały się
z piskiem i trzepotem skrzydeł w ciemnościach. Gdzieś w oddali jakiś więk-
szy zwierz zawył przeciągle. Przeciskając się ostrożnie wśród ciernistych
zarośli dostrzegaliśmy wyraźnie poświatę lamp i reflektorów unoszącą się
nad całą doliną. Kratery wulkanów wciąż mruczały basowym tonem.
Rhizor stracił nieco czasu na szukanie sobie tylko znanego miejsca: zbio-
rowiska małych jeziorek wypełnionych gorącą wodą o metalicznym za-
pachu. Powierzchnia wody burzyła się z sykiem i drgała, latały nad nią
chmary małych insektów zwabionych ciepłym powietrzem. Rhizor wszedł
ostrożnie do największego z tych zbiorników i przebrnął w stronę masyw-
nego głazu opierającego się o strome zbocze góry. Popękaną skałę pokry-
wała gruba warstwa żółtawych porostów. Za głazem, pod zasłoną z pnączy i
bluszczu, znajdowała się czarna czeluść podziemnego tunelu. Ze słów prze-
wodnika wywnioskowałem, iż właśnie tędy wydostał się z kopalni ucieka-
jąc przed nadzorcami niewolników.
Przed wejściem w głąb tunelu sprawdziliśmy starannie broń i ekwipunek.
Otworzyłem wcześniej zbrojownię na wahadłowcu pozwalając członkom
zespołu dobrać sprzęt wedle własnego uznania. Ja zabrałem swój energe-
tyczny miecz, do kabury pod płaszczem schowałem automatyczny pistolet, a
przez plecy przewiesiłem laserowy karabin z przymocowaną do lufy latarką.
Resztę ekwipunku schowałem do plecaka. Bequin zabrała swój mały
automat, nóż o długim płaskim ostrzu oraz latarkę. Fischigowie dałem wy-
służony, ale starannie zakonserwowany karabin maszynowy, który niezmier-
nie go ucieszył swym kalibrem. Oficer miał przy pasie służbowy pistolet, a
do plecaka wepchnął zapasowe bębny z pociskami do broni ciężkiej. Rhizor
odmówił przyjęcia jakiegokolwiek uzbrojenia dając nam do zrozumienia, że
opuści nasze towarzystwo natychmiast po doprowadzeniu we wskazane
miejsce.
Rozmiary tunelu zmusiły nas do marszu gęsiego. Szedłem na czele gru-
py, tuż za mną Rhizor i Bequin. Fischig ubezpieczał tyły. W skalnym przejś-
ciu panował nieznośny upał, a drapiące w gardle wyziewy gazu wymuszały
natychmiastowe założenie respiratorów. Rhizor nie miał na ustach filtra,
okręcił wokół dolnej części twarzy kawał płaszcza. Z takiej właśnie ochrony
korzystali niewolnicy zmuszeni do pracy w kopalni.
Tunel skręcał ustawicznie w obie strony, w pewnym momencie zaczął
też wznosić się ku górze. W kilku miejscach okazał się tak stromy, że mu-
sieliśmy wspinać się skalnymi kominami, dwukrotnie zaś niezwykle wąskie
ściany zmusiły nas do zdjęcia plecaków i pociągnięcia ich za sobą.

44

Po godzinie nużącej wędrówki poczułem pierwsze objawy psionicznej
zasłony wiszącej nad North Qualm. Zmierzając w jej głąb nasłuchiwałem
śladów alarmu, ale nic takiego nie dotarło do mych uszu. Chociaż jeszcze o
tym nie wiedziała, Bequin pracowała już nieświadomie na naszą korzyść
tworząc w przestrzeni ślepy punkt kryjący mentalne ślady całej grupy. Cały
czas pilnowałem, by nikt z pozostałych członków nie oddalił się od niej
zbytnio.
Wulkaniczne korytarze pełne były lokalnych form życia przystosowa-
nych do egzystencji w ekstremalnie wysokiej temperaturze. Widziałem
ślepe ropuchopodobne drapieżniki, wielkie lśniące chrząszcze, ważki-albi-
nosy i pająki sprawiające wrażenie wykonanych ze złota. Tłusta biaława gą-
sienica rozmiarów mojej ręki przepełzła w pewnej chwili po ścianie znikając
za jednym z większych kamieni.
Co kilka minut ziemia dygotała zauważalnie. Kawałki skał i drobiny ku-
rzu sypały się z sufitu na nasze głowy, a gorące opary gazów parzyły skórę.
Tunel poszerzył się przechodząc w obrobiony ludzkimi rękami korytarz.
Wykonane z twardego drewna stemple podpierały sufit, a co szósty z nich
miał przybitą tabliczkę z numerem porządkowym. Rhizor próbował wyjaś-
nić naszą lokalizację. Używał zarówno słów jak i gestów i z jego
wypowiedzi bez trudu pojąłem, iż byliśmy w części kopalni opuszczonej po
krótkim okresie eksploatacji. Przewodnik mówił coś jeszcze, ale sensu
pozostałej wypowiedzi nie zdołałem zrozumieć. Pokazał ręką jeden ze śle-
pych bocznych korytarzyków. Poświeciłem tam latarką wyłuskując z ciem-
ności zawalony gruzem przodek. Bequin przyklękła i oczyściła dno kory-
tarza rękami, odsłaniając niezwykle stare z wyglądu płytki wykonane z
matowego metalicznego surowca, którego nie potrafiłem rozpoznać. Płytki
przylegały do siebie perfekcyjnie pomimo faktu, że wszystkie były
wielościanami o nieregularnych kształtach. Zadziwiała mnie ich wyraźna
asymetria, lecz nie mogłem zaprzeczyć, że idealnie pokrywały całą posadz-
kę. Tworzony przez nie wzór był nietypowy i dziwaczny, budzący nieprzy-
jemne odczucia.
Na samym przedzie korytarzyka snop światła latarki omiótł widniejące
na ścianach skalne ryty. Nie byłem ekspertem w dziedzinie mineralogii, ale
użyty do tego celu materiał – blady twardy kamień o połyskujących dro-
binach miki – nie sprawiał wrażenia lokalnego surowca. Wszędzie dostrze-
gałem ślady po świdrach górniczych i palnikach użytych do wycięcia
dużych fragmentów płaskorzeźb.
- To jest bardzo stare – powiedział Fischig przeciągając dłonią po kamien-
nej ścianie – ale uszkodzenia wyglądają na świeże.
- Grobowcowe koła – odezwała się nagle Alizebeth Bequin.
Spojrzałem na nią pytająco.
- Na Bonaventure znajdują się starożytne budowle, daleko w zachodnim
paśmie gór. Nie wznieśli ich ludzie. Mają kształt okręgów wykutych w
skale. Chodziłam tam czasami będąc dzieckiem. Kiedyś też były udekoro-
wane, ale za moich czasów wszystkie ściany zostały już dawno odarte przez
kogoś. Przypominają mi to coś tutaj.
- Wielu przestępców w Imperium para się grabieżą obiektów archeolo-
gicznych – zauważył Fischig – Jeśli znalezisko klasyfikuje się do kategorii
wytworów obcej cywilizacji, jego cena wydatnie wzrasta.
Pamiętałem rozmowę Glawa i jego współpracowników o archeologicz-
nych odkryciach. Jeśli byliśmy właśnie w takim miejscu, bez wątpienia
ściśle powiązanym z tajemniczymi saruthi, tłumaczyło ono gorączkowe pra-
ce prowadzone bez skrupułów w tak niebezpiecznym i aktywnym tektonicz-
nie rejonie.
Co takiego tu wydobywali ? Jaką to miało dla nich wartość ? Jaką
wartość miało dla saruthi ?
Wycofaliśmy się do głównego korytarza, ruszyliśmy w jego głąb mijając
trzy dalsze boczne tunele. W każdym z nich można było dostrzec pozosta-
łości po skalnych płaskorzeźbach, wszystkie też zostały obrabowane w po-
dobny do pierwszego sposób. W ścianę na końcu korytarza wprawiona była
metalowa drabinka, wiodąca do czarnego otworu innego tunelu dziesięć
metrów w górze.
Po wspięciu się na wyższy poziom usłyszałem odległy warkot pracują-
cych świdrów. Powietrze w korytarzu nie było już tak zasnute wyziewami
gazu jak w opuszczonej części kopalni, toteż mogliśmy bez przeszkód zdjąć
respiratory. Chłodny przeciąg, bez wątpienia pochodzący z powierzchni,
zapewniał stałą cyrkulację powietrza w tunelu. Poruszając się z niezwykłą
ostrożności przekradliśmy się do wielkiej jaskini będącej kiedyś podziem-
nym zbiornikiem lawy. Jej strome ściany sprawiały wrażenie lanego szkła.
Dopełzłem na czworakach do końca tunelu i wyjrzałem ostrożnie. Grupy
mężczyzn i kobiet, bez wątpienia pobratymców Rhizora, pracowały w pocie
czoła wzdłuż ścian jaskini. Strzegł ich co najmniej tuzin strażników w czar-
nych pancerzach osobistych. Jeden z wartowników spacerował leniwie
wzdłuż pieczary poganiając niewolników ciosami elektrycznego bata.
Zmrużyłem oczy próbując odkryć sens pracy robotników. Dwaj damas-
kańscy niewolnicy kruszyli za pomocą świdrów warstwę stopionej skały od-

sł--a-niając

słaniając pasy ukrytych pod nią starożytnych płaskorzeźb. Inni górnicy, w
większości kobiety, oczyszczały te artefakty z mniejszych kawałków skał za
pomocą pilników, dłut i pędzli.
Cofnęliśmy się w głąb tunelu słysząc raptowne okrzyki dobiegające
gdzieś z głębi pieczary. W górze pojawiły się światła latarek i grupa ludzi
zaczęła schodzić na dno jaskini skalnym ustępem biegnącym wzdłuż jej
ściany i prowadzącym do widocznego pod sufitem korytarza. Trzech człon-
ków grupy było strażnikami, dwóch nadzorcami w szarych płaszczach.
Towarzyszyli im Gorgone Locke i ściskający w zębach fajkę Girolamo
Malahite .
A więc moje podejrzenia okazały się słuszne ! Najważniejsi spiskowcy
Domu Glaw uszli z Gudrun z życiem. Bez wątpienia istotną w tej ucieczce
rolę odegrała eskadra kapitana marynarki Estruma.
Locke miał na sobie skórzany kombinezon z metalowymi wszywkami.
Na twarzy wciąż nosił ślady po moim ugryzieniu. Z jego miny wywniosko-
wałem, iż nie był w najlepszym humorze.
Malahite ubrany był w czerń, podobnie jak w trakcie naszego wcześ-
niejszego spotkania. Stanął na dnie pieczary i naradzał się przez dłuższą
chwilę z nadzorcami i dowódcą strażników, studiując jednocześnie zawar-
tość elektronicznego notesu. Kiedy skończył rozmowę, podszedł do frag-
mentu skalnych rytów. Niewolnicy pośpiesznie usuwali się z jego drogi.
Wymienił kilka słów z współpracownikami i dowódca strażników na-
tychmiast udał się gdzieś na bok, po powrócić z trzymaną w rękach łańcu-
chową piłą. Za potężnym urządzeniem ciągnęła się plątanina kabli biegnąca
do stojącego pod jedną ze ścian generatora prądu. Wystające z obudowy
aparatu przewody i rury z zimną wodą biegły w górę ściany i po suficie w
kierunku górnego korytarza.
Włączona piła zawyła przeciągle, strumień wody ze zraszacza obmył jej
łańcuch. Dowódca straży ostrożnie przytknął czubek ostrza do ściany i za-
czął ją nacinać. W ciągu kilku sekund odłupał w ten sposób spory fragment
płaskorzeźb. Z miejsca, w którym klęczałem, mogłem stwierdzić jedynie, że
skalne ryty zostały wykonane na osobnych blokach z czarnego kamienia, a
strażnik odcinał je kawałek po kawałku pozostawiając jedynie spodnią,
jasną warstwę skały. Oddzielił od ściany dwa dalsze fragmenty i podał je
Malahite, który po dokładnym przestudiowaniu płaskorzeźb polecił zapa-
kować je do skrzynki opasanej taśmami pakunkowymi i metalowymi klam-
rami. Wycięte kawałki skał do złudzenia przypominały stare kamienne tab-
lice, które miałem sposobność zobaczyć w podziemnej bibliotece siedziby
Glawów.
Usłyszałem głośny trzask. Dowódca straży odcinał kolejny fragment
rytów, kiedy ten pękł i rozsypał się na kawałki. Mężczyzna cisnął na ziemię
piłę i zaczął gorączkowo zgarniać szczątki tablicy. Reszta grupy zaczęła
kląć i pokrzykiwać gniewnie. Locke ruszył w kierunku strażnika.
Kopnął mężczyznę w bok i przewrócił go na ziemię. Posypały się dalsze
kopniaki, wymierzone w różne części ciała zasłaniającej desperacko głowę
ofiary. Słyszałem wyraźnie zdławione strachem prośby o litość. Malahite
zbierał kawałki pękniętej tablicy.
- Powiedziałem ci, żebyś był ostrożny, skurwysynu ! – wrzeszczał z furią
Locke.
- Da się naprawić – oświadczył uspokajającym tonem Malahite – Posklejam
to w całość.
Rudowłosy kapitan nie zwracał uwagi na słowa towarzysza. Kopnął
strażnika raz jeszcze, potem chwycił go za kombinezon, postawił na nogi i
pchnął na ścianę. Zaklął w plugawy sposób i przestraszony winowajca raz
jeszcze zaczął przepraszać za nieostrożność.
Locke odwrócił się od zakrwawionego strażnika, podniósł leżącą na
ziemi piłę, włączył ją i błyskawicznym ruchem zaczął rozczłonkowywać
nieostrożnego podwładnego.
Był to potworny widok. Agonalne wrzaski mordowanego człowieka od-
bijały się echem od sufitu jaskini. Niewolnicy krzyczeli w grozie i chowali
się po kątach, reszta strażników odwróciła głowy nie potrafiąc ukryć odrazy
i lęku. Locke wyszczerzył w maniakalnym uśmiechu zęby. Cały jego
kombinezon zbryzgany był krwią.
Kiedy skończył, cisnął dymiącą piłę pod nogi najbliższego strażnika i
wskazał urządzenie dłonią.
- Zrób to lepiej – wycharczał.
Ociągając się i wahając wyznaczony do pracy najemnik podniósł piłę i
zaczął odcinać kolejny fragment płaskorzeźby.

* * * * *

Locke, Malahite i ich współpracownicy opuścili jaskinię po dalszych
dziesięciu minutach prac, zabierając ze sobą dźwigane przez pracujących
dotąd w pieczarze niewolników skrzynie z kamiennymi tablicami. Odcze-
kaliśmy jeszcze kilka minut, po czym ruszyliśmy w ślad za nimi.
Gdzieś z przodu dostrzegłem światło dzienne, rozproszone i słabe. Tunel

piął si

45

piął się w górę wychodząc na powierzchnię wewnątrz budowli, która na-
tychmiast skojarzyła mi się z wielkim modułowym habitatem zauważonym
podczas rekonesansu. Robotnicy odpoczywali pod ścianami hali jedząc
pośpiesznie posiłek, strażnicy i nadzorcy wymieniali jakieś uwagi. Narzę-
dzia górnicze zostały złożone w niewielkiej, kiepsko oświetlonej przy-
budówce. Fischig odkrył niewielkie drzwiczki w ścianie habitatu tuż za
składzikiem i wyłamał dyskretnie ich zamek. Nasza czwórka wyślizgnęła się
w ten sposób z hali na tyły miasteczka bez konieczności wychodzenia głów-
nym wejściem.
Znaleźliśmy się na krańcu North Qualm, praktycznie na stromym stoku
wulkanu, u którego podstawy wzniesiono osadę. Wszędzie wokół widziałem
stare, rozlatujące się budynki, z nieba sypały się płatki popiołu i sadzy.
Starałem się trzymać tuż przy ścianach domów, uchodząc z pola widzenia
każdej podchodzącej w pobliże osoby.
Za dzielnicą pustych mieszkalnych domów znaleźliśmy oczyszczoną
przestrzeń chronioną przed opadami popiołu dzięki wzniesionym na wyso-
kich wspornikach płytom z siatki. Pod prowizorycznym zadaszeniem stały
dwa pojazdy: duży statek transportowy z emblematami marynarki kosmicz-
nej oraz mniejszy, zdecydowanie starszy prom. Na kadłubie promu widniała
gruba warstwa brudu i sadzy.
Ludzie kręcili się z ożywieniem przy opuszczonych rampach załadunko-
wych obu statków. Strażnicy i robotnicy wnosili na pokład transportowca
marynarki skrzynie z kamiennymi tablicami Locke i Malahite stali opodal,
rozmawiając o czymś z trzema mężczyznami w oficerskich mundurach
floty. Jeden z nich, wysoki człowiek o wysuniętej nieznacznie szczęcie i
okrągłych oczach, nosił na rękawach naszywki kapitańskie. Nasz zaginiony
renegat Estrum. Kątem oka dostrzegłem kleryka Dazzo wychodzącego z
sąsiedniego budynku i zmierzającego w stronę dyskutantów. Starszy wie-
kiem kapłan ujął w obie dłonie fałdy swej bogato ornamentowanej sukni
podnosząc ją w górę, aby nie ubrudziła się popiołem.
Znienacka przez lądowisko przetoczyły się jakieś krzyki. Gniewny ludzki
głos mieszał się z głębszym, bardziej dzikim pomrukiem, na dźwięk którego
zjeżyły mi się włosy.
Lord Oberon Glaw, ubrany w pancerz osobisty i długi płaszcz, wyszedł z
tego samego budynku, który przed momentem opuścił Dazzo. Sekundę
później przez drzwi wypadła w ślad za nim potężna postać Marine Chaosu,
pokrzykująca z furią i klnąca.
Glaw odwrócił się na pięcie i wywrzeszczał coś prosto w twarz ol-
brzyma. Pomimo swej masywnej postury przywódca Domu Glaw wydawał
się karłem stojąc tak przed żywym opancerzonym bluźnierstwem. Zdra-
dziecki Marine zdjął swój hełm: jego twarz okazała się białą, pokrytą
warstwą pudru maską nienawiści. Drobinki złotego proszku i pasy
purpurowej farby okalały zapadnięte oczy, a wąskie bezkrwiste wargi
rozszerzyły się ukazując wyłożone macicą perłową zęby. W niewielkim
stopniu przypominające ludzkie oblicze rysy twarzy zdawały się wtapiać w
czaszkę tworzoną w większości przez fragmenty pozłacanego metalu.
Potwór roztaczał wokół siebie przerażającą mieszaninę subtelnych perfum i
moralnej zgnilizny. Nie potrafiłem sobie wyobrazić ogromu odwagi lub
szaleństwa pozwalającego zwykłemu śmiertelnikowi poważyć się na kon-
frontację słowną z tym gigantem.
Wiatr nie wiał w naszą stronę, toteż słyszałem tylko rozmazane echo wy-
powiedzi obu antagonistów, nie potrafiąc wychwycić poszczególnych słów.
Dazzo i Malahite stanęli pośpiesznie u boków Glawa, strażnicy i niewolnicy
pierzchli natomiast za granice lądowiska.
Kierunek wiatru zmienił się nieco.
- ...nie lekceważ mnie dłużej, śmiertelniku ! – usłyszałem nagle basowy
głos Marine.
- Będziesz mi okazywał szacunek, Mandragore ! Szacunek, słyszysz ?! –
wrzasnął Oberon Glaw głosem donośnym, lecz dziwnie kruchym i słabym w
porównaniu z barytonem Marine.
Astartes powiedział coś, ale zrozumiałem tylko końcówkę jego słów:
- ...zabić was wszystkich i dokończyć to samemu ! Moi władcy czekają, a
oni oczekują perfekcyjnego wykonania tego zadania ! Marnujecie ich czas,
żałosne szczury !
- Jesteś zobowiązany warunkami paktu ! Będziesz trzymał się ściśle na-
szych ustaleń !
Pojąłem znienacka, że ujrzany widok niemal mnie zahipnotyzował. Pat-
rząc na monstrualną postać i nie mogąc oderwać od niej oczu z powodu
aury czystej grozy zbyt długo obserwowałem obsceniczne runy zdobiące na-
kolanniki pancerza i jego napierśnik. Wpadłem w rodzaj transu, przykuty do
miejsca widokiem kołyszących się nieznacznie złotych łańcuchów oplatają-
cych ciasno jaskrawą zbroję, wprawionych w ceramit klejnotów, zwiewnego
i migotliwego płaszcza oraz wyrzeźbionych w pancernych płytach słów,
obcych i niezrozumiałych, poruszających się ledwie zauważalnie, kuszących
tajemnicami starszymi od czasu... odwiecznymi sekretami... subtelnymi
kłamstwami.

Z trudem zmusiłem się do oderwania wzroku od Mandragore. W emble-
matach i ikonach Chaosu kryło się szaleństwo czyhające na każdego zbyt
długo wpatrującego się w nie nieszczęśnika.
Mandragore zawył z dziką furią i podniósł masywną pancerną rękawicę
najeżoną zardzewiałymi kolcami, zamierzając zmiażdżyć nią lorda Glawa.
Cios nie został zadany. Zadrżałem czując rozchodzącą się w powietrzu
falę mentalnej energii.
Mandragore cofnął się o krok. Dazzo postępował w jego kierunku.
Znacznie mniejszy od Oberona i Locke, kapłan sprawiał wrażenie jeszcze
bardziej kruchego w obliczu Marine niż jego towarzysze, ale z każdym kro-
kiem starca opancerzony olbrzym cofał się dalej na skraj lądowiska.
Kapłan nie wypowiedział ani jednego słowa, ale doskonale słyszałem w
myślach jego głos. Wrażenie obcej ingerencji w mój umysł oraz dźwięk
słów Dazzo przyprawiał mnie o wymioty.
- Mandragore, synu Fulgrima, czcicielu Slaanesha, bohaterze Dzieci Impe-
ratora, zabójco żywych, profanatorze umarłych, strażniku tajemnic. Twa
obecność tutaj jest dla nas zaszczytem i cieszymy się z paktu zawartego
między nami i twym bractwem... lecz nigdy więcej nie będziesz próbował
skrzywdzić nas ponownie. Nigdy więcej nie podnoś na nas ręki. Nigdy.
Dazzo okazał się najpotężniejszym psionikiem, jakiego kiedykolwiek w
życiu miałem sposobność poznać. Siłą swego umysłu spacyfikował i zmusił
do odwrotu jednego z najbardziej diabolicznych agentów zła, Kosmicznego
Marine służącego Chaosowi.
Mandragore odwrócił się i odszedł z lądowiska. Dopiero teraz dostrzeg-
łem bladość na twarzy Oberona Glawa. Wyniosły arystokrata zachwiał się
na ugiętych nogach, gdy opuściła go wzmocniona desperacją odwaga. Wielu
obecnych na placu robotników płakało z przerażenia i szoku, a dwóch
strażników otwarcie wymiotowało.
Trzęsąc się niczym w delirium spojrzałem na swych towarzyszy. Fischig
był blady jak ściana, zaciskał kurczowo oczy. Rhizor zwinął się w kłębek na
błotnistej ziemi, przyciskając grzbiet do ściany budynku.
Nigdzie nie było Bequin.

46

Rozdział XV

W samym środku obozu wroga.

Nierówna walka.

Odlot.

Miałem zaledwie sekundy na przyjęcie do wiadomości jednej myśli –
gdziekolwiek była teraz Bequin, my znajdowaliśmy się poza zasięgiem jej
ochronnej aury. Usłyszałem krzyk, pełne zaskoczenia ostrzeżenie starego
kapłana Eklezjarchii, które niemal natychmiast utonęło pośród ryku urucho-
mionych syren alarmowych.
Przebywający na lądowisku strażnicy zaczęli biec w naszą stronę. Za ich
plecami dostrzegłem Dazzo, wskazującego palcem dokładne miejsce ukry-
cia mojej grupy. Locke wyszarpnął z kabury laserowy pistolet. Ponad krzy-
kami ludzi niosło się ujadanie cygnidów.
- Fischig ! – wrzasnąłem – Fischig ! Rusz się albo jesteśmy trupami !
Zamrugał nieprzytomnie, wciąż pobladły, zaczął gapić się na mnie pus-
tym wzrokiem.
Wymierzyłem mu siarczysty policzek.
- Rusz się, oficerze !
Pierwsi strażnicy dobiegali już do ruin stanowiących nasze schronienie,
jeden z nich wyważył kopniakiem zabite deskami drzwi. Ujrzałem napiętą
twarz widoczną pod brudną, częściowo opuszczoną przyłbicą hełmu. On
również mnie dostrzegł, bo zaczął podnosić broń.
Omiotłem futrynę drzwi i stojącego w nich człowieka serią z laserowego
karabinu. Rozłupane kamienie i kawałki drewna latały w powietrzu niczym
grad.
Wiązki laserowej energii wpadły do pomieszczenia przez szczeliny w
rozsypującej się ścianie frontowej i uderzyły z trzaskiem w mur za moimi
plecami.
Karabin maszynowy Fischiga ożył w końcu. Hubrisjański oficer prze-
ciągnął długą serią po niszczejących zabudowaniach z lewej strony naszej
kryjówki. Strumień pocisków świetlnych rozdarł ciała dwóch nadbiegają-
cych z tamtej strony strażników.
Kolejni napastnicy próbowali zajść mnie od prawej. Wystawiłem lufę
karabinu przez dziurę w ścianie i zastrzeliłem w przeciągu kilku sekund
trzech z nich.
Nie zdejmując palca ze spustu Fischig cofał się w głąb zniszczonego
budynku.
- Szybciej ! – krzyknął. Doskoczyłem do jego ramienia i razem omietliśmy
raz jeszcze krawędź lądowiska, obracając w perzynę gradem kul i energe-
tycznych wiązek ściany budynków, sterty desek i stare meble, rozpryskując
na wszystkie strony kamień, drewno i ludzką tkankę. Całkowicie owładnięty
ślepą paniką Rhizor leżał na ziemi niczym worek kartofli. Chwyciłem go za
obszarpany kołnierz i zacząłem ciągnąć za sobą. Walczył i rzucał się jak
dziki kot najwyraźniej mnie nie rozpoznając.
Jakaś postać wpadła do budynku przez wybite okno, zza którego obser-
wowaliśmy zajście na lądowisku. Locke. Renegat przetoczył się przez ramię
lądując na zmurszałej podłodze, ściskany w jego dłoni pistolet rzygnął stru-
gami światła.
Jedna wiązka przepaliła mi rękaw, trzy następne trafiły Rhizora między
łopatki. Przewodnik wyprężył się i runął na mnie, zbijając ciężarem swego
ciała z nóg.
Fischig dostrzegł Locke i nie przerywając ognia obrócił lufę karabinu w
stronę maniakalnego kapitana. Mechanizm spustowy ciężkiej broni wydawał
z siebie ogłuszający metaliczny terkot.
Fragment ściany tuż przy Locke został dosłownie zdezintegrowany
pociskami dużego kalibru. Kapitan wrzasnął przeciągle i rzucił się szczu-
pakiem w otwór wejściowy wiodący do innego pokoju budynku. Skacząc
desperacko w powietrzu zdołał tak wykręcić swe ciało, by z tej pozycji
oddać jeszcze jeden strzał. Fischig jęknął z bólu czując jak silna wiązka
energii nadtapia jego pancerz osobisty.
- Eisenhorn ! Ty pieprzony bękarcie ! – wrzeszczał zza osłony Locke.
Wydostałem się spod zwłok Rhizora, szczerze poruszony nagłą śmiercią
człowieka, którego zmuszono do zapłacenia najwyższej ceny za pomoc
udzieloną inkwizytorowi. Jeszcze jedna zbrodnia ciążąca na Gorgone Locke.
Przeklinając pod nosem nazwisko kapitana zerwałem z pasa odłamkowy
granat, odbezpieczyłem go i cisnąłem w kierunku kryjówki mordercy. Zaraz
potem razem z Fischigiem pobiegliśmy przez pełne dymu pomieszczenie w
kierunku tylnego wyjścia.
Wybuch granatu wstrząsnął budynkiem. Miałem nadzieję, że eksplozja
rozerwała przeklętego sadystę na strzępy.
Kaszląc i spluwając pod nogi Fischig wskoczył do wykopu obiegającego
zniszczoną dzielnicę North Qualm i skupisko nowszych budowli. Podąży-

łem w jego

łem w jego ślady. Boki wykopu chroniły pochylone nad nim kompozytowe
płyty zwieńczone siatką zatrzymującą opady popiołu.
Laserowe wiązki liznęły kilka płyt tuż przy nas, usłyszałem podekscyto-
wane krzyki. Jakieś dwadzieścia metrów za nami strażnicy wskakiwali
pośpiesznie do wykopu, szczekające wściekle cygnidy szarpały smycze.
Fischig przemienił wykop w istną strefę śmierci opróżniając całkowicie
drugi bęben z amunicją. Ludzie i czworonożne drapieżniki przeistoczyli się
w krwawą bezkształtną masę. Rzuciliśmy się w przeciwnym kierunku. Bieg-
nący Fischig klął pod nosem próbując wymienić bęben na nowy.
Strażnicy strzelali do nas chaotycznie z mijanych budynków i bocznych
ulic, ale wiązki ich laserów wzbijały tylko obłoczki ziemi.
Wykop kończył się wyjściem na niewielki placyk, gdzie parkował ciężki
ośmiokołowy transporter. Wymieniliśmy strzały z pilnującymi pojazdu
strażnikami zabijając na miejscu trzech, ale czwarty przed śmiercią zdążył
spuścić z łańcucha trzy trzymane przez siebie cygnidy. Wyjąc i charcząc
bestie pomknęły w naszą stronę. Przestrzeliłem jednej z nich łeb, ale pozo-
stałe dwie wyszły z mojego pola widzenia znikają za transporterem. Wielki
pojazd zakołysał się na resorach, gdy jeden z drapieżników wskoczył na
jego maskę i runął na nas z góry. W ostatniej chwili zdążyłem go zabić
strzałem w głowę, muskularne cielsko grzmotnęło z hukiem w ziemię tuż
przy moich nogach. Drugi cygnid wystrzelił spod transportera, jego jasne
futro było ubrudzone od smaru. Jednym susem dopadł Fischiga i przewrócił
go szarpiąc zębami za opancerzone przedramię.
Wyszarpnąłem z pokrowca energetyczny miecz i przeciągnąłem trzesz-
czącym ostrzem po zwierzęciu, rozcinając je na dwie połowy.
Nieprzyjacielskie pociski zagrzechotały o burtę transportera.
- Wstawaj ! – krzyknąłem zwlekając z leżącego Fischiga truchło drapież-
nika.
Ruszyłem sprintem do znajdującego się na końcu placyku modułowego
magazynu i wyłamałem z zawiasów jego drzwi.
Był to skład sprzętu, zawalony wymiennymi wiertłami do górniczych
świdrów, zwojami kabli, akumulatorami i całą masą nieznanych mi bliżej
przedmiotów. Przepychaliśmy się ostrożnie między paletami skrzynek. Z
zewnątrz dobiegał mnie krzyk ludzi i tupot zbliżających się butów.
Przystanąłem na moment zmieniając baterię w karabinie i włączając
mikrokomunikator.
- Cierń życzy sobie aegisa, gwałtowne bestie w dole.
- Aegis, powstaje, kolory przestrzeni – padła natychmiast odpowiedź.
- Ścieżka delphus – rozkazałem – Wzór kości słoniowej !
- Wzór potwierdzony. Za sześć. Aegis, powstaje.
Jacyś strażnicy wbiegli do magazynu, ale czuwający opodal drzwi Fis-
chig przeciągnął po nich serią. Impet pocisków wyrzucił zakrwawione trupy
na zewnątrz wraz z fragmentami rozwalonej ściany. Rozglądając się wokół
spostrzegłem paletę czarnych skrzynek stojącą w jednym z kątów. Nakle-
jone na ich boki nalepki były stare i wyblakłe, toteż zerwałem wieko jednej
ze skrzynek chcąc upewnić się co do ich zawartości.
- Przygotuj się do gonitwy – ostrzegłem Fischiga odbezpieczając drugi
granat.
- Och, kurwa ! – jęknął oficer śledczy odgadując moje zamiary. Nim poło-
żyłem granat na palecie, zdążył już dotrzeć do drzwi.
Wypadliśmy na placyk strzelając w biegu, całkowicie zaskakując tym
manewrem naradzających się gorączkowo strażników. Większość z nich na-
leżała do kopalnianego nadzoru i nosiła brzydkie czarne pancerze, ale
dostrzegłem też kombinezony trzech żołnierzy służb bezpieczeństwa mary-
narki, bez wątpienia członków kontyngentu kapitana Estruma.
Strzelaliśmy obaj z biodra. Zapalnik granatu miał dziesięciosekundowe
opóźnienie. Fakt, iż wpadliśmy znienacka w sam środek grupy strażników
działał na naszą korzyść, bo żaden z nich nie miał czystego pola strzału.
Skoczyliśmy za niski rozsypujący się mur odgradzający od ulicy gmach
dawnego centrum handlowego North Qualm.
Granat eksplodował, a wraz z nim wyleciały w powietrze skrzynki pełne
górniczych ładunków wybuchowych.
Fala uderzeniowa przewróciła każdy mur w promieniu trzydziestu met-
rów. Siła wybuchu dźwignęła cały habitat na dobre dwadzieścia metrów w
górę, po czym rozrzuciła na okoliczne dachy deszcz ognistych szczątków.
Kawałki blach, drewna i kamieni posypały się gradem na nasze głowy.
Przez ułamek chwili zapanowała przeraźliwa wręcz cisza, rozdarta zaraz
rykiem klaksonów alarmowych, wrzaskami rannych i krzykami szukających
nas strażników. Wszędzie unosiły się kłęby gęstego dymu. Biegliśmy przed
siebie oddychając ciężko w założonych na twarze respiratorach.
Poczułem ukłucie bólu w głowie. Głębokie, natrętne, palące swym doty-
kiem. Dazzo poszukiwał nas za pomocą swego potężnego umysłu.
Popędziliśmy przez dym wąską uliczką rozdzielającą dwa rzędy moduło-
wych habitatów. W mijanych budynkach fala uderzeniowa wybuchu wybiła
wszystkie szyby.
Ból stawał się coraz silniejszy, bardziej intensywny.

47

Eisenhorn. Nie możesz się ukryć. Pokaż się.
Jęknąłem cicho czując rozżarzone igły wbijające się w umysł, raptownie
jednak ból zelżał, a potem ustał całkowicie.
- Fischig ! Tutaj !
Chwyciłem go za ramię i wepchnąłem do starego kamiennego budynku,
pełniącego kiedyś chyba rolę miejskiej łaźni. Bequin kuliła się w kącie,
śmiertelnie przerażona, zapłakana. Widok Dziecka Imperatora wprawił ją w
stan ślepej paniki. Podobnie jak ja popełniła błąd wpatrując się zbyt długo
w runiczne znaki na bluźnierczym pancerzu heretyka, ona jednak nie wie-
działa, kiedy powinna przestać patrzeć.
Nie potrafiła wykrztusić słowa, chyba nas nawet nie rozpoznawała, ale
mimo to znaleźliśmy się już pod jej ochronną aurą i mentalny talent Dazzo
okazał się znienacka dla kapłana bezużyteczny.
- Co teraz ? – zapytał Fischig – Oni myślą bardzo szybko.
- Midas już leci. Musimy przedostać się z powrotem na lądowisko. To
jedyny dostatecznie rozległy obszar, gdzie może siąść wahadłowiec.
Fischig popatrzył na mnie jakbym był szaleńcem.
- On chce tutaj przylecieć ? Rozwalą go ! A jeśli nawet zdołamy dostać się
na pokład, przecież tamci mają myśliwce przechwytujące ! Zrzucą je z
orbity jak tylko podkręci silniki !
- Nie twierdzę, że będzie łatwo – odparłem.
Chwytając Bequin pod ramiona wyprowadziliśmy ją na zewnątrz łaźni.
Miasteczko wciąż okryte było gęstą kurtyną dymu, ponad dachy budynków
wystrzeliwały żarłoczne płomienie. Jakieś głosy wykrzykiwały rozkazy, cy-
gnidy ujadały głośno. Słyszałem też jakiś głębszy, pełen gniewu ryk. Nie
opuszczało mnie dziwne przeczucie, że jego źródłem był Marine Chaosu.
- Cierń życzy sobie aegisa, lądowisko – powiedziałem do komunikatora.
- Aegis, lądowisko za trzy, niebiosa spadają.
A więc już siedzieli mu na ogonie. Flota wysłała do akcji myśliwce.
Puściliśmy się przed siebie biegiem. Wiatr powoli rozwiewał dym.
Jakaś grupa strażników przecięła nam drogę blokując ulicę. Cofnęliśmy
się w bok, ale druga ulica również okazała się strzeżona.
- Przez budynki – zaproponował Fischig.
Znajdowaliśmy się właśnie na tyłach najnowszego modułowego habitatu
zbudowanego przez bluźnierczą misję Dazzo. Co prawda w ścianie nie było
drzwi, ale zdołaliśmy się wdrapać na niski pochyły dach, wciągnąć na niego
Bequin i przejść do środka budowli przez niewielki świetlik.
Pokój był wykwintnie i bogato urządzony, przypominał swym wyglą-
dem prywatny gabinet któregoś z najwyższych rangą nadzorców. Na pół-
kach stały liczne książki, zwoje pergaminów i robocze grafiki. Kilka du-
żych podróżnych waliz leżało na stercie w kącie, przykrytych długim płasz-
czem. Jeden z pasażerów przybyłych statkiem marynarki wniósł do środka
swe bagaże, ale nie zdążył się jeszcze rozpakować.
- Chodź tutaj – syknął Fischig wyglądająć za drzwi prowadzące z gabinetu
do dalszej części habitatu.
- Poczekaj – odparłem. Rozciąłem energetycznym ostrzem zamek pierw-
szej z góry walizy i otworzyłem ją pośpiesznie. Ubrania, notesy i książki,
podłużne pudło z bogato ornamentowanym karabinem myśliwskim o wy-
grawerowanym na lufie imieniu Oberon. Jakieś bezużyteczne dla mnie dro-
biazgi.
- Chodź tutaj – powtórzył desperacko Fischig.
- Aegis, lądowisko za dwa – zatrzeszczał komunikator.
- Eisenhorn ? Co ty tam robisz ? – syknął Fischig.
- To są bagaże Glawów – wyjaśniłem grzebiąc w walizie.
- I co z tego ? Czego tam szukasz ?
- Nie mam pojęcia – wyznałem szczerze otwierając drugą walizkę. Jeszcze
więcej ubrań, jakieś niemiłe dla oka religijne ikony.
Fischig ścisnął mnie za ramię.
- Z całym szacunkiem, inkwizytorze, uważam, że to wybitnie nie pora na
kopanie w cudzych bagażach !
- Musimy stąd uciekać, musimy stąd szybko uciekać – mamrotała pod no-
sem Bequin, jej rozszerzone lękiem oczy mrugały nerwowo.
- Tutaj musi coś być... jakiś haczyk, punkt zaczepienia... coś, co okaże się
dla nas użyteczne, kiedy stąd odlecimy...
- Najpierw musimy stąd odlecieć !
- Tak ! – rzuciłem w jego kierunku lodowate spojrzenie – Tak, uciekniemy.
A kiedy to zrobimy, będziemy chcieli dalej kontynuować dochodzenie w
sprawie Glawów, prawda ?
Przewrócił tylko oczami w grymasie gniewu i rozpazy.
- Proszę... proszę... – mamrotała Bequin.
- Aegis, lądowisko za jeden.
Trzecia walizka. Pudło chirurgicznych instrumentów z nierdzewnej stali,
o których przeznaczeniu wolałem nawet nie myśleć. Zestaw do gry w kości.
Ubrania, jeszcze więcej tych przeklętych ubrań.
I coś jeszcze, solidnie w nie owinięte.
Pochwyciłem znalezisko.

- Szczęśliwy ? – zapytał sarkastycznym tonem Fischig.
Uśmiechnąłbym się szeroko, gdyby nie przeszkodziła mi w tym pamiątka
po rękawicy neuralnej Locke.
- Ruszamy ! – rozkazałem.
Za krótkim korytarzem znajdował się obszerny przedpokój. Na podłodze
stało tam jeszcze więcej walizek, podobnie jak skrzynek owiniętych taśmą
pakunkową.
- Nawet o tym nie myśl – warknął Fischig widząc wzrok, z jakim ogarną-
łem sterty bagażu.
- Aegis, na miejscu ! – słowa dobiegające z komunikatora utonęły w nag-
łym huku przelatującego tuż nad budynkiem wahadłowca. Usłyszałem kano-
nadę z broni małokalibrowej, syknięcia laserowych karabinów.
Przebiegliśmy przez przedpokój. Otworzyłem drzwi zewnętrzne, wiodące
prosto na lądowisko. Ludzkie postacie miotały się po placu, w większości
strażnicy kopalniani i żołnierze służb bezpieczeństwa marynarki, zadzierają-
cy w górę głowy i strzelający do wiszącego nad nimi wahadłowca. Na dru-
gim końcu lądowiska, przy opuszczonej rampie załadunkowej promu, stał
Malahite. Dostrzegł nas i wykrzyczał coś do żołnierzy. Odwrócili się, zaczę-
li strzelać w kierunku habitatu.
I wtedy ujrzałem Mandragore, tuż po prawej stronie placu, pędzącego w
naszą stronę ze złowieszczym rykiem.
- Z powrotem ! Do środka ! – wrzasnąłem i wepchnąłem towarzyszy swym
ciałem za próg habitatu.
Zewnętrzna ściana budynku nie stanowiła żadnej przeszkody dla bestii
Chaosu, masywne metalowe drzwi również. Okryte ceramitem pięści wyr-
wały futrynę, darły na strzępy pancerne płyty.
Bequin zaczęła piszczeć przeraźliwie.
Dziecko Imperatora wpadło przez dziurę do przedpokoju, jego perłowe
zęby szczerzyły się w zwierzęcym grymasie. Ściskany w ręce Marine bolter
miał nieprawdopodobne rozmiary.
- Ani kroku dalej ! – krzyknąłem i wyciągnąłem przed siebie prawą rękę, by
intruz mógł dostrzeć trzymany w niej odbezpieczony granat.
Mandragore zaśmiał się chrapliwie, z mściwym zadowoleniem w głosie.
- Nie żartuję – dodałem i kopnąłem leżącą przy moich nogach skrzynkę.
Była wyładowana kamiennymi tablicami wyciętymi w kopalni.
- Jednosekundowy zapalnik. Zrobisz jeszcze krok i wszystko wyleci w
powietrze.
Zawahał się. Przez rozbitą ścianę do przedpokoju wpadł lord Glaw, towa-
rzyszyło mu kilku strażników.
- Cofnij się, zrób, co ci każe ! – krzyknął Glaw.
Warcząc jak pies Mandragore opuścił powoli swój bolter.
- Cofnij się, Glaw ! Cofnij się i zabierz ich ze sobą !
- Nie możesz się łudzić nadzieją ucieczki, inkwizytorze – odparł Glaw.
- Wynoś się !
Lord machnął dłonią i wycofał się na zewnątrz budynku ubezpieczany
przez strażników. Mandragore poszedł niechętnie w ich ślady, pomrukując z
ledwie tłumioną furią.
- Łap skrzynkę – powiedziałem do Fischiga. Przewiesił przez plecy broń i
wykonał bez sprzeciwu moje polecenie.
Wyszliśmy w zadymiony brzask poranka. Dźwigaliśmy we dwójkę z
Fischigiem skrzynkę pełną płyt, dłoń ściskającą odbezpieczony granat trzy-
małem nad naszym bagażem w taki sposób, by wszyscy mogli ją widzieć.
Bequin następowała nam na pięty.
W głębi lądowiska Glaw wydawał pośpieszne polecenia swym ludziom.
Miał przy sobie ponad czterdziestu uzbrojonych mężczyzn: strażników, żoł-
nierzy marynarki, nadzorców. Dostrzegłem wśród nich Dazzo, Malahite i
kapitana Estruma. Mandragore stał dużo bliżej od reszty przeciwników. Ga-
pił się na nas nienawistnie. Jego barwny płaszcz kołysał się na wietrze, pan-
cerz siłowy lśnił niczym różnokolorowy klejnot. Cały czas warczał z głębi
masywnego gardła.
- Midas – przysunąłem do ust mikrokomunikator – Usiądź na lądowisku,
otwórz rampę.
- Zrozumiałem – odparł – Bądź świadom faktu, że lecą tu trzy myśliwce
marynarki. Przybycie za trzy.
Wahadłowiec zawisł nad placem, rzucił na lądowisko głęboki cień, jego
silniki korekcyjne wzbiły wielkie chmury kurzu i popiołu. Kiedy osiadł na
hydraulicznych wysięgnikach, rampa załadunkowa pod kokpitem opadła z
przeciągłym jękiem serwomotorów.
Krótkimi krokami obeszliśmy wahadłowiec tak, by rampa i przedział
transportowy znalazł się za naszymi plecami. Zgromadzeni na lądowisku
spiskowcy obserwowali nas w milczeniu z podniesioną bronią.
- Chyba mamy patową sytuację, inkwizytorze – oświadczył w końcu Glaw.
- Każ ludziom opuścić broń, nawet tym, których z tego miejsca nie widzę.
Nawet nie myśl o tym, żeby próbować mnie zatrzymać. Midas... wyceluj
działka na skrzydłach we mnie i oficera śledczego. Jeśli cokolwiek się nam
stanie, strzelaj bez wahania.

48

- Potwierdzam.
Ciężkie działka automatyczne w wieżyczkach na skrzydłach wahadłow-
ca obróciły lufy w naszym kierunku.
- Spróbujecie do nas strzelić, a skrzynia zostanie zniszczona.
- Broń w dół ! – krzyknął Glaw, a jego podkomendni opuścili lufy.
- Teraz odwołaj te myśliwce. Każ im wracać prosto na pokład statku-matki.
- Ja...
- Natychmiast !
Glaw spojrzał wymownie na kapitana Estruma, ten zaś zaczął coś mówić
do zawieszonego przy ustach mikrokomunikatora.
- Myśliwce zmieniają kurs – poinformował mnie Midas – Zawracają.
- Bardzo dobrze – pochwaliłem lorda.
- Co teraz ? – zapytał Glaw.
No właśnie. Przez chwilę mieliśmy nad nimi przewagę: nie mogli do nas
strzelać ani próbować pojmać, a Bequin ekranowała Dazzo i wszystkich
innych psioników, którzy mogli się kryć w tłumie na lądowisku.
- Może jedna albo dwie odpowiedzi – zaproponowałem.
- Eisenhorn ! – parsknął z niedowierzaniem Fischig.
- Odpowiedzi ? – Glaw roześmiał się głośno. Kilku żołnierzy dołączyło do
niego, Mandragore tylko skrzywił w uśmiechu wargi. Dazzo i Malahite
mieli kamienne twarze.
- To obiekty archeologiczne, wydobyte z miejsca zamieszkanego kiedyś
przez saruthi – oświadczyłem podnosząc ze skrzynki jedną z antycznych,
niesymetrycznych tablic – Bez wątpienia mają dla was ogromną wartość, bo
równie ogromną wartość wydają się mieć dla saruthi. Pytanie brzmi: co
chcesz wytargować od nich w zamian za wykopane tu artefakty ?
- Nie zamierzam ci nic powiedzieć – odparł Glaw – Nie zamierzam nawet
potwierdzać bądź negować twych hipotez.
Wzruszyłem ramionami.
- Zawsze trzeba próbować.
- Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Co teraz ?
- Odlatujemy – odparłem – Nie niepokojeni.
- No to odlatujcie – uśmiechnął się ponownie – Połóżcie skrzynkę tam,
gdzie stoicie i lećcie sobie.
- Ta skrzynia to jednyna rzecz, która powstrzymuje cię przed rozstrzela-
niem nas na strzępy. Leci z nami jako asekuracja.
- Nie ! – zaprotestował głośno Dazzo przepychając się do przodu – To nie-
możliwe ! Stracimy ją na zawsze ! – kapłan spojrzał na Glawa – Ten czło-
wiek to nasz zaprzysięgły nieprzyjaciel. Nigdy nie odzyskamy tych arte-
faktów. Nawet jeśli zagwarantujemy mu bezpieczny odlot, nie będzie hono-
rował porozumienia i nie odda tablic.
- Oczywiście – przyznałem mu rację – Podobnie jak wy nie uhonorujecie
żadnego porozumienia ze mną. Chociaż przykro mi to mówić, nie ma mowy
o jakichkolwiek opartych na słowie honoru umowach pomiędzy nami. Dla-
tego właśnie zabieram ze sobą skrzynię. Nie posiadam żadnego innego za-
bezpieczenia.
- Nie jesteśmy tu po to, by ci zapewniać bezpieczeństwo, żałosny śmiertel-
niku – powiedział złowieszczym tonem Mandragore – Tylko śmierć. Lub
cierpienie i śmierć, jeśli ci się nie poszczęści.
- Nie powinieneś pozwalać mu wtrącać się do negocjacji – pouczyłem Gla-
wa kątem oka obserwując czujnie Mandragore – Odlatujemy stąd razem ze
skrzynią, w przeciwnym razie jesteśmy martwi.
- Nie – odparł Glaw i wyjął spod płaszcza pistolet – Padłeś ofiarą własnej
logiki, inkwizytorze. Jeśli i tak mamy utracić te artefakty na zawsze, wolę,
by stało się to tutaj, razem z twoją śmiercią. Jeśli spróbujesz uciekać razem
ze skrzynią, każę cię rozstrzelać bez względu na konsekwencje. Postaw ją
na ziemi, a dam ci dziesięć sekund na wejsćie na pokład.
Instynktownie wiedziałem, że Oberon nie blefuje. Z pewnością nie po-
szedłby na dalsze ustępstwa. I nie był głupcem, wiedział doskonale, że ni-
gdy nie zwróciłbym mu skrzyni. Dziesięć sekund. Jeśli spróbowalibyśmy
wejść na pokład ze skrzynią, groziło nam natychmiastowe ostrzelanie. Jeśli
położylibyśmy ją na ziemi, też ryzykowaliśmy śmiercią od kul, ale być mo-
że wtedy celowaliby bardziej ostrożnie, bojąc się trafić w tablice. A działka
wahadłowca wciąż celowały tam, gdzie sobie zażyczyłem.
- Cofajcie się w kierunku rampy – wyszeptałem do Bequin i Fischiga – Na
mój rozkaz rzucisz skrzynkę na ziemię.
- Jesteś tego pewien ?
- Rób to, co ci każę. Midas ?
- Silniki gotowe, działka gotowe.
- Teraz !
Skrzynka upadła z trzaskiem na płytę lądowiska, silniki statku ryknęły
ogłuszająco. Nie czekali nawet dziesięciu sekund. Wpadliśmy na rampę, a
ta zaczęła się zamykać, gdy wahadłowiec podrywał się z ziemi. W kadłub
uderzały dziesiątki pocisków. Zaterkotały działka wahadłowca.
Statek piął się ostro w górę, toteż mieliśmy kłopoty z utrzymaniem rów-
nowagi. Fischig krzyknął krótko i potoczył się w tył ładowni wypadając do

po-łow

połowy za wciąż jeszcze niedomkniętą klapę rampy. Pochwyciłem go za
ramiona i wciągnąłem z powrotem do środka, zanim krawędź klapy zdążyła
odciąć mu nogi.
Zdołaliśmy uciec. Wiedziałem to po kącie, pod jakim przechylony był te-
raz wahadłowiec oraz ryku włączonych dopalaczy. Czerwone lampy alarmo-
we paliły się ostrzegawczo sygnalizując uszkodzenia.
- Zapnij się ! – krzyknąłem do Aemosa próbującego przyjść nam z pomocą.
- Fischig, zapnij w fotelu Bequin ! Ty zrób to samo !
Oficer pociągnął przerażoną dziewczynę do najbliższego fotela. Oderwa-
łem od nich wzrok i pobiegłem w kierunku kokpitu. Midas walczył ze stera-
mi ciągnąc maszynę w górę. Przez okna dostrzegłem przemykającą w dole
panoramę Damasku. Usiadłem w fotelu za pilotem.
- Jak blisko są ?
- Myśliwce zawróciły, idą kursem zbliżeniowym. Mają nad nami przewagę
wysokości.
- Jak blisko ?
- Sześć minut do przechwycenia. Cholera...
- Co ?
Wskazał palcem ekran radaru. Na trójwymiarowej mapie pojawiły się
duże punkty, poruszające się w ślad za mniejszymi jaskrawymi punkcikami.
- Flota też ruszyła. I wystrzelili dwa następne skrzydła myśliwców. Nie
chcą nas stąd wypuścić, prawda ?
- Z tą wiedzą, którą zdobyliśmy ?
- Nie pozwolą nam stąd uciec z życiem ?
- Midas, doskonale wiesz, jak brzmi odpowiedź na twoje pytanie.
Wyszczerzył zęby widoczne dzięki swej śnieżnobiałej barwie nawet w
półmroku kokpitu.
- Zatem czeka nas nieco zabawy – powiedział. Jego nagie dłonie biegały po
instrumentach pokładowych korygując nasz kurs.
- Jakieś pomysły ?
- Kilka możliwości. Pozwól mi skontrolować dane.
- Jakie ?
- Zaufaj mi, Gregor. Jeśli mamy z tego wyjść żywi, muszę bardzo się starać.
Siedź cicho z tyłu i pozwól mi zająć się przeliczaniem ich wektorów.
- Mamy uszkodzenia od ognia naziemnego – zauważyłem. Ogarnęło mnie
nagłe zniechęcenie i brak nadziei na wyjście z opresji.
- Drobne, tylko drobne – odparł roztargnionym tonem – Serwitorzy już je
zabezpieczyli.
Zmienił drastycznie nasz kurs. Patrząc ponad jego ramieniem na radar
dostrzegłem, że wahadłowiec zaczyna przemieszczać się prostopadle do
ścigajacych nas okrętów marynarki, drastycznie zmniejszając potrzebny im
do przechwycenia czas.
- Co robisz ?
- Kalkuluję nasze szanse. To taka mała gra.
Błyszczący glob Damasku cofał się teraz na ekranie radaru ukazując
prędkość, z jaką wchodziliśmy ponad niską orbitę planety.
- Widzisz ? – zapytał Midas. Na ekranie pojawił się następny punkt.
- Klasyczna formacja imperialnej marynarki. Zawsze zostawiają statek po
drugiej stronie planety. Gdybyśmy dalej lecieli starym kursem, wpadlibyś-
my prosto w jego pole ostrzału.
W kosmicznej pustce za kokpitem pojawiły się jaskrawe rozbłyski świat-
ła. Okręt strażniczy, fregata średniej klasy, strzelał do nas z wszystkich luf
próbując jednocześnie wejść na kurs zbliżeniowy z wahadłowcem.
- Wystrzeliwuje myśliwce. Przechwycenie za dwa. Reszta pościgu, kontakt
za cztery.
Sytuacja była beznadziejna.
Spojrzałem na wyświetlacz rozdzielnika energii. Wszystkie diody płonę-
ły czerwonym blaskiem.
- Midas...
- Zrelaksuj się. Nareszcie jest.
- Co jest ?
Za kokpitem pojawił się znienacka mały księżyc. Tyle, że teraz wcale nie
wyglądał na niewielki. Przeraziłem się, że uderzymy w niego z rozpędu.
Zmełłem w ustach przekleństwo.
- Odpręż się, do cholery ! – mruknął pocieszająco Midas – Przechwycenie
za jeden.
Pomknęliśmy w kierunku jałowej, naznaczonej kraterami tarczy szaro-
zielonego księżyca, dopalacze wahadłowca rzygały ogniem. System skano-
wania pasywnego zaczął piszczeć ostrzegawczo – sześć myśliwców prze-
chwytujących prowadzonych przez elitę pilotów Zgrupowania Scarus mknę-
ło w ślad za nami.

49

Rozdział XVI

Pojedynek w kosmicznej pustce.

Kryjówka Betancore.

Nowy trop.

Księżyc nazywał się Obol. Był to najmniejszy i najbardziej od planety
oddalony z czternastu naturalnych satelitów Damasku. Naznaczona krate-
rami po uderzeniach meteorów bryła składała się z niklu, cynku i selenu, jej
średnica wynosiła jakieś sześćset kilometrów. Nie posiadała atmosfery, a jej
postrzępiona, pełna ostrych wzniesień powierzchnia lśniła zielonkawą po-
światą w promieniach odległego słońca.
Próbowałem uspokoić roztrzęsiony umysł i zwolnić tętno za pomocą sta-
rych mentalnych sztuczek, których nauczył mnie Hapshant.
Skupiłem wzrok na ekranie wyświetlającym informacje o Obolu – nikiel,
cynk, selenium, najmniejszy z czternastu – nie po to, by uzyskać jakieś no-
we informacje, tylko w celu zajęcia czymś myśli, zasłonienia ich małymi
fetyszami w postaci niezbyt istotnych szczegółów.
Zerknąłem ponad krawędzią ekranu. Ogromny krater, dostatecznie roz-
legły, by się w nim zmieściło całe Dorsay wraz z laguną, ział czernią swej
czeluści tuż przed kokpitem wahadłowca.
- Trzymajcie się – uprzedził nas Midas.
Jakiś kilometr nad powierzchnią księżyca wykonał w końcu zaplanowa-
ny wcześniej manewr. W chwili tej znajdowaliśmy się już w polu oddziały-
wania grawitacji Obola, lecieliśmy też z pełną prędkością. W takiej sytuacji
nie było nawet mowy o konwencjonalnym lądowaniu czy też zwykłym
zwrocie.
Lecz Midas od najmłodszych lat ćwiczył w powietrznych akademiach
Glavii. Dzięki sprzężonymi z umysłem receptorom w pokrytych siateczką
przewodów dłoniach doskonale wyczuwał niuanse lotu, przepływu energii i
manewrowania, bijąc o głowę większość profesjonalnych pilotów Impe-
rium. Miał wcześniej wielokrotnie okazję testować możliwości wahadłowca
niemalże do granic jego wytrzymałości i świetnie zdawał sobie sprawę z
tego, co maszyna ta może, a czego zrobić nie zdoła.
Najbardziej martwiło mnie to, co zdaniem Midasa zrobić mogła.
Wyłączył główny napęd i odpalił jednocześnie wszystkie prawoburtowe
silniczki korekcyjne. Wahadłowiec zaczął wirować w próżni niczym bąk.
Siła odśrodkowa tego ruchu wcisnęła mnie w fotel, krajobraz Obola kręcił
się opętańczo przed oczami.
Obrotowy upadek sprawiał wrażenie całkowicie niekontrolowanego, ale
był to w istocie perfekcyjnie wykonany manewr. Midas błyskawicznie prze-
łączał silniki korekcyjne regulując szybkość opadania. Ciężka maszyna
zmierzała w kierunku dna krateru niczym liść. Dziewięćdziesiąt metrów od
powierzchni księżycowego gruntu wahadłowiec przestał wirować. Midas
uruchomił ponownie główny napęd i ziemia wystrzeliła nam spod skrzydeł.
Statek pomknął lekkim łukiem w górę, by prześlizgnąć się tuż nad krawę-
dzią krateru.
Spoglądając na wyświetlacz taktyczny zauważyłem, że myśliwce zwięk-
szyły dzielący nas dystans do sześciu minut. Żaden z pilotów nie zamierzał
powtarzać manewru Midasa, wybierając bardziej konwencjonalny zwrot o
szerokim kącie.
Midas mknął nad powierzchnią księżyca rzucając wahadłowiec pomię-
dzy poszarpane skalne turnie, przecinając głębokie wąwozy, w których
nigdy nie odciśnięto śladu ludzkiego buta. W pewnym momencie przelecie-
liśmy wąską szczeliną między dwiema masywnymi skalnymi iglicami.
- Rozdzielają się – powiedział Betancore skręcając w prawo.
Faktycznie, cztery myśliwce leciały za nami zmniejszając szybko
dystans, dwa pozostałe zawróciły i zaczęły się oddalać w przeciwną stronę.
- Kontakt ?
- Natrafimy na nich z przodu za osiem minut – Midas uśmiechnął się do
mnie przez ramię.
Skręcił gwałtownie w lewo nurkując ku dnu podłużnej doliny, którą ska-
ner topograficzny zaledwie iluminował na swym wyświetlaczu. Zwolnił rap-
townie prędkość posługując się silnikami korekcyjnymi i zawisł nad błysz-
czącym zielenią i ciemną żółcią dnem doliny.
- Co robisz ?
- Czekaj... czekaj...
Wyświetlacz taktyczny poinformował mnie, że cztery myśliwce właśnie
przemknęły nad doliną.
- Przy locie na tak niskim pułapie zajmie im chwilę przyjęcie do wiado-
mości faktu, że nas już z przodu nie ma.
- Co teraz ?
Pchnął przepustnice do końca. Wahadłowiec wystrzelił z wznieconej
podmuchem silnika chmury księżycowego pyłu.

- Mysz stała się kotem.
W ciągu sekundy wyświetlacz skanera bojowego pokrył się czerwonymi
krzyżami celowniczymi. Przed nosem wahadłowca, pośród strzelistych
szczytów skał przemykających z ogromną prędkością tuż pod brzuchem
statku, dostrzegłem jaskrawy płomień dopalaczy.
- Żegnamy pana – powiedział Midas naciskając spust skrzydłowych
działek.
Blask dopalaczy przeistoczył się w oślepiającą kulę ognia i gazu.
Zostałem boleśnie wciśnięty w fotel, kiedy wahadłowiec wpadł między
ściany kolejnego wąwozu. Jakiś kilometr z przodu pochwyciłem wzrokiem
następny wybuch, rozbłysk wirujących w próżni kawałków metalu.
- Pana też.
Kontrolki sygnalizujące pracę automatycznych ładowników płonęły czer-
wonym kolorem. Komory amunicyjne działek były prawie puste. Ostatnia
seria sięgnęła celu, gdzieś z przodu pojawił się błysk ognia, który przeszedł
w znacznie bardziej spektakularną eksplozję po uderzeniu myśliwca w ścia-
nę doliny.
Coś oślepiająco jasnego przemknęło tuż obok naszej prawej burty. Wa-
hadłowiec zadygotał z metalicznym jękiem, zaczął wyć alarm.
- Sprytny chłopiec, było blisko – oświadczył Midas ciągnąc do siebie drą-
żek sterowniczy z zamiarem przeskoczenia nad pobliskim skalnym klifem.
Jeden z pilotów uszedł z pułapki, zawrócił i teraz próbował wejść nam na
ogon.
- Gdzie on jest ? Gdzie on jest ? – mruczał pod nosem Midas.
Mieliśmy po swojej stronie przeważającą siłę ognia – siłę ognia i Midasa.
Piloci marynarki latali na Lightningach: małych, szybkich i bardzo zwrot-
nych maszynach ważących czterokrotnie mniej od wahadłowca. Mój pry-
watny stateczek został zbudowany z myślą o konwencjonalnym zastoso-
waniu transportowym, ale szereg innowacji w postaci przerobionego napę-
du, pokładowych systemów uzbrojenia i zdolności zawisu w miejscu czynił
z niego świetną maszynę do walki w warunkach takich jak te.
Coś uderzyło z hukiem w kadłub i wahadłowiec zaczął spadać przechy-
lony w bok. Midas zaklął i rzucił maszynę w prawo. Tuż obok kokpitu
śmig-nęła srebrna strzała. Imperialny myśliwiec. Betancore przywrócił
poprzedni wektor i pomknął w ślad za przeciwnikiem, lecąc wśród ostrych
stromych turni wyłącznie na podstawie wskazań instrumentów.
Skaner bojowy namierzył emisję cieplną silnika Lightninga. Midas nacis-
nął spust działek.
Chybił.
Pilot myśliwca rzucił maszynę w górę, wykonał przewrót przez plecy.
Midas strzelił ponownie. Znów chybił.
Lightning pędził teraz wprost na nas. Widziałem wyraźnie ścieg pocis-
ków świetlnych biegnący w stronę wahadłowca.
Lot kursem kolizyjnym, w głębokim wąwozie.
Brak miejsca na manewry. Brak miejsca na błąd.
- Żegnaj – powiedział Midas naciskając spust.
Eksplozja rozświetliła półmrok wąwozu, jej fala uderzeniowa zatrzęsła
naszą maszyną.
- Masz już dosyć ? – zapytał mnie Midas.
Nie odpowiedziałem, zbyt byłem zajęty kurczowym ściskaniem poręczy
fotela.
- Ja tak – dodał – Czas przejść do fazy drugiej. Po prawej kręci się następny
myśliwiec, a ci dwaj lecący po ciemnej stronie księżyca pojawią się tutaj za
dziewięćdziesiąt sekund. Pora na małe przedstawienie. Uclid ?
Główny serwitor wymruczał potwierdzenie.
Traciliśmy gwałtownie wysokość. Rzut okiem na jedną z zewnętrznych
kamer powiedział mi, że ciągniemy za sobą długi warkocz ulatniającego się
gazu.
- Uszkodzenie ? – zapytałem.
- Symulowane – odparł pilot.
Dno mrocznego kanionu było coraz bliżej.
- Odpadki, Uclid – powiedział szybko Midas.
Usłyszałem stuknięcie i stłumiony huk. Wahadłowiec zadygotał. Coś za
naszym ogonem rozbłysło.
- Co to było ?
- Dwie tony śmieci, złomu i nadmiarowych zapasów. Oraz wszystkie gra-
naty znalezione w twojej zbrojowni.
Midas zwolnił jeszcze bardziej i skręcił w czeluść pieczary ziejącą w
zboczu kanionu. Ściany i sklepienie jaskini wydawały się wręcz muskać
kadłub statku.
Sześćset metrów w głębi pieczary Betancore skręcił lekko w lewo. Ref-
lektory wyłoniły z ciemności skalistą niszę. Jeszcze sto metrów i wahadło-
wiec osiadł na dnie niszy wzbijając hydraulicznymi łapami chmury pyłu.
Midas wyłączył silniki, światła i wszystkie systemy energetyczne wahad-
łowca z wyjątkiem filtrów powietrza.
- Nikt nawet nie mruczy – powiedział kładąc palec na ustach.

50

Wyczekiwanie, trwające całe sześćdziesiąt sześć godzin, nie było ani
miłe ani ciekawe. Odziani w ogrzewane kombinezony siedzieliśmy cicho w
ciemnościach podczas gdy heretycka flota przeczesywała powierzchnię
Obola i jego najbliższą przestrzeń kosmiczną. W ciągu pierwszych dzie-
sięciu godzin nasze pasywne skanery ośmiokrotnie odnotowały ruch pojaz-
dów mechanicznych w głębi kanionu skrywającego miejsce rzekomej krak-
sy. Napięcie stawało się wręcz nie do zniesienia.
Nie sposób było przewidzieć jak uparci okażą się spiskowcy i jak cierp-
liwi. Midas sugerował, że najpewniej zastosują taką samą sztuczkę jak my,
zaszywając się gdzieś w kryjówce i czekając na ruch ofiary lub wysłany z
jej pokładu sygnał.
Po czterdziestu godzinach Lowink zyskał pewność, że usłyszał astropa-
tyczne komunikaty wieszczące odlot floty, chwilę zaś później wyczuł zawi-
rowania powłoki oddzielającej Osnowę od wymiaru materialnego. Lecz ja
wciąż byłem nieufny. Czekałem na jeden jedyny znak mogący nakłonić
mnie do opuszczenia kryjówki.
Nadszedł dokładnie po sześćdziesięciu sześciu godzinach. Astropatyczny
przekaz zakodowany w Glossii.
Nunc dimittis.

* * * * *

Wznieśliśmy się z ciemności Obola ku zimnemu światłu gwiazd. Każda
osoba na pokładzie wahadłowca, również ja sam, mówiła nagle zbyt głośno
i zbyt dużo, pławiąc się w blasku zapalonych lamp i cieple systemów grzew-
czych. Lodowate, milczące wyczekiwanie przywodziło na myśl grobowiec.
Essene zbliżała się wolno i majestatycznie w naszym kierunku. Kiedy
heretycka flota opuściła system, Maxilla wyleciał z kryjówki po drugiej
stronie słońca i wysłał długo oczekiwany sygnał.

* * * * *

Natychmiast po zadokowaniu udałem się na mostek, gdzie Maxilla
powitał mnie niczym dawno nie widzianego brata.
- Czy wszyscy są cali i zdrowi ? – zapytał z troską.
- Wszyscy w jednym kawałku, chociaż mało brakowałem – odparłem.
- Przykro mi, że musiałem cię opuścić, ale sam widziałeś rozmiary tej ar-
mady.
Skinąłem twierdząco głową.
- Mam nadzieję, że powiesz mi, gdzie polecieli.
- Oczywiście.
Astronawigatorzy Maxilli nie próżnowali. Ich przełożony opuścił boczne
pomieszczenie mostku podążając w naszą stronę po czerwono-czarnej
marmurowej podłodze. Podobnie jak cała reszta załogi był w przeważającej
mierze mechanoidem. Jego organiczne, ludzkie elementy – zapewne tylko
mózg i kilka innych kluczowych organów – spoczywały w srebrnym kor-
pusie odlanym na kształt gryfona. Unosił się nad podłogą dzięki niewiel-
kiemu napędowi antygrawitacyjnemu.
Zatrzymał się przed fotelem kapitana i wyświetlił z projektora umiesz-
czonego w dziobie gryfona holograficzną gwiezdną mapę. Mapa ta była bar-
dzo złożona i praktycznie nieczytelna dla oczu laika, ale ja zdołałem poczy-
nić kilka istotnych spostrzeżeń.
- Astronawigatorzy przeanalizowali ścieżkę zaburzeń Osnowy wytwarzaną
przez flotę i dokonali stosownych wyliczeń. Heretycy opuszczają podsektor
Helican, opuszczają w ogóle imperialne terytorium. Lecą do zakazanej stre-
fy, którą według niepotwierdzonych informacji zamieszkują saruthi.
- Tego się spodziewałem. Lecz to spory obszar, ponad tuzin systemów.
Potrzebuję dokładniejszych danych.
- Tutaj – powiedział Maxilla wskazując ukrytym w rękawiczce palcem je-
den z jaskrawych punktów na trójwymiarowej mapie – System oznaczony
kodem KCX-1288. Po przyjęciu optymalnych założeń znajduje się jakieś
trzydzieści tygodni lotu od naszej bieżącej pozycji.
- Jaki jest margines błędu dla tych wyliczeń ?
- Nie większy niż zero koma sześć. Fala powstała w Osnowie jest bardzo
czytelna. Mogą rzecz jasna przerwać tranzyt w pewnym momencie, wysko-
czyć z Immaterium i zmienić kierunek podróży, ale będziemy ich cały czas
obserwować.
- Oczywiście spodziewają się pościgu – dodał po chwili milczenia – Nawet
jeśli uwierzyli w twą śmierć, wiedzą dobrze, że na Damask musiał cię
przywieźć jakiś większy statek. Ten, którego nie potrafili odnaleźć.
Sam też o tym myślałem. Glaw i jego współspiskowcy z pewnością ocze-
kiwali pościgu, a przynajmniej faktu, że ktoś przekaże informacje o ich kie-
runku podróży odpowiednim instytucjom. Z pewnością mieli działać teraz
bardzo ostrożnie i czujnie, asekurując się na każdym kroku militarną siłą.
Lowink okupował już na moje polecenie centralę komunikacyjną Essene
przygotowując szczegółowy raport dla siedziby Inkwizycji na Gudrun.

- Co wiesz na temat saruthi i ich terytorium ? – zapytałem Maxillę.
- Nic – odparł – Nigdy tam nie podróżowałem.
Pomyślałem, że to dziwnie zwięzła odpowiedź w ustach tak zwykle ga-
datliwego człowieka.
- Zatem – odezwał się po chwili ciszy – czy oprócz wiedzy o celu podróży
heretyków mamy w rękawie jakieś inne atuty ?
- Mamy – odparłem i wydobyłem z kieszeni kamizelki przedmiot, który
spoczywał w niej od chwili wyjęcia z walizki Glawa w North Qualm.
Maxilla spojrzał na prezentowaną mu rzecz z ostrożną ciekawością.
- Oto Pontius – oświadczyłem.

* * * * *

Skorzystaliśmy z dużej pustej ładowni w trzewiach Essene. Serwitorzy
Maxilli przygotowali oświetlenie, przynieśli też niewielki generator prądu.
Moi właśni serwitorzy – Modo i Nilquit – dostarczyli do ładowni metalowy
pojemnik z Hubrisu i ustawili go ostrożnie na zimnej podłodze.
Stałem z rękami włożonymi do kieszeni zapiętego po szyję płaszcza,
obserwując w milczeniu Aemosa podpinającego przy pomocy Nilquita kable
pojemnika. Spojrzałem kątem oka na Bequin. Stała przy Fischigu, zawinięta
w grubą czerwoną suknię z szarym kołnierzem. Na jej twarzy malował się
grymas zimnej determinacji. Wcześniej traktowała otaczające ją wydarzenia
jak zabawę, niewinną grę, nawet po dramatycznych zajściach na Gudrun.
Damask ją zmienił. Potwór Mandragore. Teraz świadoma już była faktu, że
to nie jest gra. Zobaczyła rzeczy, których większość – przeważająca więk-
szość – mieszkańców Imperium nigdy na oczy ujrzeć nie miała. Ci oby-
watele mocarstwa spędzają swe życie na bezpiecznych światach z dala od
koszmarów wojen, a bluźnierstwa czające się w dalekich otchłaniach kos-
mosu są co najwyżej elementem ich legend i baśni.
Lecz ona już wiedziała. Być może skrzywiło to w jakiś sposób jej psy-
chikę. Być może nie chciała już dłużej towarzyszyć mi w tej desperackiej
misji. Być może czyniła sobie teraz nieme wyrzuty, że tak ochoczo przystała
na moją propozycję współpracy.
Nie pytałem jej o to, wiedziałem, że sama opowie mi o swych uczuciach,
kiedy uzna to za stosowne. Byliśmy na wystarczającym etapie zażyłości, by
mogła sobie na to pozwolić.
- Eisenhorn ? – Aemos wyciągnął w moim kierunku otwartą dłoń. Poło-
żyłem na niej Pontiusa. Unosząc go z niemal nabożną ostrożność savant
włożył bryłę do wnętrza pojemnika.
Kazałem wszystkim opuścić ładownię, nawet serwitorom. Pozostali w
niej tylko Bequin i Aemos. Fischig wyszedł ostatni, starannie ryglując za
sobą drzwi.
Aemos spojrzał na mnie pytająco, toteż skinąłem z przyzwoleniem gło-
wą. Podłączył ostatni przewód i cofnął się od pojemnika tak szybko, jak tyl-
ko pozwalały mu na to stare nogi.
W pierwszej chwili nic się nie wydarzyło. Malutkie diody błyskały na
boku pojemnika – pojemnika Eyclone – biegnące wokół niego druty rozja-
rzyły się nieznacznie.
Wtedy poczułem nagłą zmianę ciśnienia. Bequin spojrzała na mnie
marszcząc czoło, również świadoma zachodzących w powietrzu zmian.
Metalowe ściany ładowni pokryły się cieniutką warstwą wilgoci. Krople
wody kapały z sufitu z cichym pluskiem.
Usłyszałem delikatny trzask przypominający chrzęst rozsypującej się
wśród płomieni kartki papieru. Dźwięk nasilał się. Na korpusie pojemnika
pojawił się szron, warstewka lodu pokryła podłogę wokół niego, rozpełzła
się po całej ładowni, na ściany, zaraz potem na sufit. W ciągu dziesięciu
sekund rozległe pomieszczenie zostało skute lodową skorupą. Nasze odde-
chy przemieniały się w kłęby pary, a kryształki lodu wisiały w kącikach
oczu.
- Pontiusie Glaw – powiedziałem.
W ładowni zapanowała cisza, ale po dłuższej chwili z głośniczków na
bokach pojemnika wydobyła się seria stłumionych zwierzęcych warknięć i
charkotów.
- Glaw – powtórzyłem.
- Dlaczego... – odparł mechaniczny głos.
Bequin zesztywniała.
- Dlaczego mnie budzisz ?
- Jakie jest twoje ostatnie wspomnienie, Glaw ?
- Obietnice... obietnice... – odpowiedział bezcielesny głos przybliżając się i
oddalając, jakby ustawicznie przesuwał się obok mikrofonu – Gdzie jest
Urisel ?
- Jakie obietnice ci złożono, Glaw ?
- Życie... – wymamrotał głos – Gdzie jest Urisel ? – w jego tonie pojawił
się cień niecierpliwości i gniewu – Gdzie on jest ?
Zacząłem formułować w myślach kolejne pytanie, lecz wtedy znienacka
po kryształowej powierzchni Pontiusa przebiegła z głośnym trzaskiem fala

aa

51

elektrycznych wyładowań. Artefakt uderzył swą jaźnią, swym potężnym
mentalnym potencjałem. Gdyby Bequin nam w tej chwili nie towarzyszyła,
bylibyśmy z Aemosem martwi w ciągu ułamka sekundy.
- Cierpliwości, cierpliwości – powiedziałem robiąc krok w kierunku pojem-
nika – Jestem Eisenhorn, imperialny inkwizytor. Jestem moim więźniem i
cieszysz się z tymczasowego przywrócenia świadomości tylko i wyłącznie
dzięki mej dobrej woli. Odpowiesz na kilka moich pytań.
- Na nic... nie... odpowiem...
Wzruszyłem ramionami.
- Aemosie, rozłącz to plugastwo i przygotuj do natychmiastowej dezinte-
gracji !
- Czekaj ! Czekaj ! – w mechanicznym głosie brzmiała dziwnie ludzka
błagalna nuta.
Uklęknąłem tuż przed pojemnikiem.
- Wiem, że twój intelekt został zabezpieczony w tym artefakcie, Pontiusie
Glaw. Wiem, że czekasz od dwustu lat uwięziony w bezcielesnym stanie,
trawiony desperacką żądzą powrotu do życia zwykłego śmiertelnika. To
właśnie obiecała ci twoja rodzina, prawda ?
- Urisel obiecał... twierdził, że to możliwe... poczynił odpowiednie przygo-
towania...
- Mord na arystokracji Hubrisu miał przesłać esencję życiową ofiar poprzez
ten pojemnik do twej jaźni. By dostarczyć ci mocy niezbędnej do zre-
konstruowania własnego ciała.
- To właśnie obiecał – zajęczał mechaniczny głos.
- Twoja rodzina cię porzuciła, Pontiusie. Zrezygnowała z hubrisjańskiego
projektu w ostatniej chwili przedkładając ponad niego inne plany. Wszyscy
oni znajdują się teraz w więzieniu Inkwizycji.
- Nieeeee... – słowo przeszło w przeciągły syk, który po sekundzie umilkł
całkowicie – Oni nie...
- Z pewnością nie zrobiliby tego... gdyby nie pojawiła się okoliczność tak
istotna, tak ogromnie dla nich ważna, że nie mieli innego wyboru. Wiesz, co
ich do tego skłoniło, prawda ?
Cisza.
- Co mogło być dla nich ważniejsze od ciebie, Pontiusie Glaw ?
Cisza.
- Pontiusie ?
- Nie złapaliście ich.
- Kogo ?
- Moich krewnych. Moich potomków... Gdyby znajdowali się w twych
rękach, nie zadawałbyś takich pytań. Oni są wolni, a ty zdesperowany.
- Mijasz się z prawdą. Wiesz przecież jak to jest... tyle wzajemnie wyklu-
czających się kłamstw, tyle kolidujących ze sobą zeznań. Twoja żałosna
rodzina próbuje wykupić sobie życie obciążając siebie nawzajem. Przy-
szedłem do ciebie po prawdę.
- Nic z tego. Przemyślna sztuczka, ale w nią nie uwierzę.
- Wiesz, że to prawda, Pontiusie.
- Nie.
- Wiesz, co nimi powodowało. Przychodzili do ciebie od czasu do czasu,
budzili z tej pozbawionej snów śpiączki przekazując okruszki informacji.
Najczęściej pod siedzibą rodu Glaw, w tej kaplicy, którą wybudowali dla
ciebie. Widziałem cię tam. To ty pozbawiłeś mnie świadomości.
- I zrobię to ponownie – zagroził głos, a iskierki zaczęły skakać po złotej
siateczce oplatającej kryształ kwarcu.
- Wiesz, dlaczego to zrobili. Na pewno ci o tym mówili.
- Nie.
Sięgnąłem dłonią do wnętrza pojemnika i zacisnąłem palce wokół pęku
kabli.
- Kłamiesz – powiedziałem wyrywając ich wtyczki z kontaktu.
Z głośniczków wydarł się krótki żałosny jęk, który zaraz umilkł. Świateł-
ka na bokach pojemnika zgasły. Temperatura powietrza w ładowni zaczęła
się podnosić do normalnego poziomu, lód szybko topniał.
- Niezbyt wiele się dowiedzieliśmy – zauważyła markotnie Bequin.
- To dopiero początek – odparłem – Mamy przed sobą trzydzieści tygodni.

Rozdział XVII

Dysputy.

Spekulacje na temat symetrii.

Zdrada.

Każdego dnia udawałem się do ładowni, gdzie w towarzystwie Aemosa i
Bequin powtarzałem całą procedurę od nowa. Przez kilka pierwszych dni
Pontius ignorował całkowicie moje pytanie. Po tygodniu odezwał się wyzy-
wając nas plugawymi słowami i grożąc. Co kilka wizyt próbował mental-
nego ataku, za każdym razem rozbijającego się o psioniczną pustkę genero-
waną przez Bequin.
W czasie tym Essene sunęła poprzez Osnowę w kierunku odległego
skupiska gwiazd.

* * * * *

W czwartym tygodniu zmieniłem taktykę i wdałem się z Pontiusem w
luźne dyskusje na każdy temat, jaki tylko przyszedł mi do głowy, ani razu
nie zadając nawet jednego pytania związanego w jakikolwiek sposób z
„prawdziwą sprawą”. Początkowo wzbraniał się przed rozmową, ale cały
czas starałem się okazywać mu swą uprzejmość i cierpliwość. W końcu lody
zostały przełamane i rozpoczęły się długie dysputy o astronawigacji, koś-
cielnej muzyce, architekturze, kosmicznej demografii, starożytnym uzbro-
jeniu, drogich trunkach...
Pontius nie potrafił się przed tym obronić. Wieloletnia izolacja sprawiała,
że wręcz dyszał żądzą poznawania nowych wieści, odczuwania namacal-
nego kontaktu z rzeczywistym światem. Pragnął znów widzieć, czuć i
smakować jak normalny człowiek. Po dwóch tygodniach nie potrzebował
już najmniejszych zachęt do rozmowy. Nie byłem bynajmniej jego przyja-
cielem i wciąż żywił w stosunku do mnie w pełni uzasadnioną nieufność,
chętnie korzystając też z okazji do wytknięcia mi ignorancji w pewnych
dziedzinach, niemniej jednak szczerze cieszyły go nasze spotkania. Kiedy
pewnego dnia rozmyślnie opuściłem jedną rozmowę, sprawiał nazajutrz
wrażenie niezmiernie rozczarowanego, jakby uraził go do żywego tym
zachowaniem.
Ja sam miałem okazję w pełni uświadomić sobie, jak niebezpieczną istotą
był Pontius Glaw. Jego umysł był genialny: błyskotliwy, zdecydowany i
niewiarygodnie wręcz bogaty w wiedzę. Rozmowa z tym człowiekiem i
możliwość uczenia się od niego sprawiała mi prawdziwą przyjemność.
Boleśnie świadom byłem faktu, że tak wspaniały intelekt został skradziony
ludzkości przez Chaos. Nawet najwięksi spośród nas, najbardziej wykształ-
ceni, światli i rozsądni nie byli bezpieczni przed skazą Osnowy.

* * * * *

Pewnego dnia dziesiątego tygodnia tranzytu wszedłem do ładowni wraz z
Aemosem i Bequin budząc Pontiusa ze snu. Lecz tego razu coś nie dawało
mi spokoju.
- Co to takiego ? – zapytałem. Odniosłem wrażenie, że pojemnik nie stoi
dokładnie w tym samym miejscu, w którym widziałem go ostatnio – Byłeś
tutaj wcześniej, Aemosie ? Żadnych standardowych testów ?
- Nie – zapewnił mnie savant. Ładownia była zamykana na klucz po każdej
naszej wizycie.
- Przewrażliwiona wyobraźnia – uznałem i machnąłem ręką.

* * * * *

Nasze dysputy wciąż trwały, za każdym razem ciągnąc się ponad
godzinę. Często rozmawialiśmy o imperialnej polityce i etyce, kwestiach
doskonale Pontiusowi znanych. Nigdy ani razu nie okazał poglądów mogą-
cych zakrawać na heretyckie, jakby obawiał się, że taka demonstracja
przekonań zerwie naszą cienką nić niepisanego porozumienia. Czasami
wręcz stwarzałem mu za pomocą subtelnych konwersacyjnych sztuczek
możliwość krytycznej wypowiedzi na temat instytucji Złotego Tronu i
rządów Wielkiej Rady Terry. Opierał się temu kuszeniu, chociaż kilka-
krotnie wyczułem w jego sposobie prowadzenia rozmowy pragnienie wy-
krzyczenia swego sprzeciwu i kontrowersyjnych poglądów. Ale jego
potrzeba zachowania aktywności i kontaktu przeważyła. Nie zamierzał ryzy-
kować zerwania naszej znajomości.
Glaw potrafił recytować z pamięci wybrane fragmenty imperialnych
dzieł naukowych, filozoficznych, poezji, literatury sakralnej. Jego wiedza
akademicka przerastała nawet zasoby umysłowe Aemosa. Chociaż w nie-
zwykle zręczny sposób unikał heretyckich kontekstów wypowiedzi, nigdy

utrzymywał konwersację na poziomie neutralnej

52

też nie okazał w otwarty sposób lojalności wobec Złotego Tronu. Stale
utrzymywał konwersację na poziomie neutralnej wymiany zdań. Nie próbo-
wał udawać posłusznego woli Terry obywatela, prawdopodobnie ze wzglę-
du na żywiony do mnie szacunek. Nie chciał obrażać mej inteligencji pros-
tymi kłamstwami.
Znacznie częściej rozprawialiśmy o historii. Również w tej dziedzinie
wyróżniał się ogromną wiedzą, lecz teraz w tonie rozmowy wyczuwałem
jakiś ukryty głód informacji. Nigdy nie pytał wprost, lecz domyślałem się,
że chciałby wiedzieć jak najwięcej o wydarzeniach, które miały miejsce w
czasie dwustu dwunastu lat jego śpiączki. Reszta rodziny najwyraźniej prze-
kazywała mu jedynie skąpe strzępki wiedzy na ten temat. Ze zręcznością
doświadczonego dyplomaty wyciągał ze mnie pożądane informacje, czasami
udzielane mu wręcz bez zawoalowanych ponagleń. Zdecydowałem wcześ-
niej, że nie będę mu przekazywał żadnych wieści mówiących o porażkach i
stratach Imperium, toteż w mych opowieściach ludzkie mocarstwo silniejsze
i zdrowsze niż kiedykolwiek.
Nawet ta wygładzona wersja historii wyraźnie go satysfakcjonowała. Na-
reszcie odzyskał bezcenny kontakt z otaczającą go galaktyką.

* * * * *

Resztę czasu poświęcaliśmy na intensywne przygotowania do następnego
etapu misji. Codziennie odbywały się ćwiczenia w walce wręcz i strzelaniu.
Fischig objął osobistym nadzorem Bequin wpajając jej podstawowe techniki
samoobrony, wykorzystujące w pełni świetną kondycję fizyczną i refleks
dziewczyny. Ja podnosiłem ciężary w naprędce urządzonej siłowni i co-
dziennie biegałem pokładami statku na dystans kilkunastu tysięcy metrów.
Powoli windowałem swe ciało na szczyt fizycznej sprawności.
Pracowałem również nad umysłem, przeprowadzając szereg rygorystycz-
nych zabiegów i medytacji, niektórych z wsparciem Lowinka.
Aemos pomagał mi w analizie zgromadzonych materiałów. Poszukiwa-
liśmy intensywnie wszelkich informacji związanych z saruthi, lecz niewiele
uzyskaliśmy. Znany był przybliżony zasięg ich terytorium i na tym wiedza
imperialnych badaczy praktycznie się zamykała. Oficjalnych raportów zwią-
zanych z tymi obcymi sporządzono w przeciągu ostatnich dwóch tysięcy lat
zaledwie garść, ale zastanawiałem się często, ile o nich wiedzieli członko-
wie Wolnej Floty zapuszczający się poza granice Imperium. Ludzie tacy jak
Gorgone Locke.
Wiedzieliśmy z całkowitą pewnością, że saruthi są starą cywilizacją,
zagadkową, pasywną, leżącą poza obszarem naszych wpływów. Byli bez
wątpienia rozwinięci technologicznie i pomysłowi. Nie mieliśmy ani jed-
nego raportu mogącego przekazać cokolwiek na temat ich kultury, wierzeń,
języka... nawet ich prezencji zewnętrznej.
- Możemy przynajmniej teoretycznie założyć, że posiadają pewne religijne
wartości – powiedział Aemos – Lub też niezwykle cenią relikty swej przesz-
łości z innych symbolicznych bądź sakralnych względów. Nasi wrogowie
wydobywali kamienne artefakty na Damasku tylko i wyłącznie ze względu
na ich wartość dla saruthi.
- Święte relikwie ? Ikony ?
Savant wzruszył ramionami.
- Albo duchy przodków... albo po prostu zwykła chęć zrekonstruowania
znalezisk o charakterze historycznym związanych z ich daleką przeszłością.
- Wiadomo już, że ich terytorium było kiedyś znacznie większe. Sięgało aż
po Damask, nawet jeśli był to tylko wysunięty posterunek graniczny –
oświadczył Lowink.
Siedzieliśmy razem przy stole w jednym z apartamentów Maxilli.
Wypolerowany blat mebla wręcz uginał się pod ciężarem otwartych ksiąg,
zwojów, elektronicznych notesów i luźnych kartek.
- I Bonaventure – dodałem – Grobowcowe koła. Bequin wspomniała, że
wykopaliska w North Qualm przypominały miejsca z jej świata macie-
rzystego.
- Być może – odezwał się Aemos – Nie jestem ekspertem w dziedzinie
archeologii. Koliste korytarze na Bonaventure zostały sklasyfikowane we
wszystkich znanych mi publikacjach jako dzieło obcej cywilizacji nieznane-
go pochodzenia. Stanowią tylko jeden spośród setek niezidentyfikowanych
reliktów obcych ras znalezionych w podsektorze Helican. Mogą być śladem
po cywilizacji saruthi... albo resztkami pozostałości po jakiejkolwiek innej
rasie, która przemierzała tę część galaktyki tysiące lat przed naszą ekspansją
w kosmosie.
Odłożyłem trzymany w dłoni notes i sięgnąłem po leżący na środku stołu
przedmiot, zawinięty dokładnie w grube sukno. Była to pojedyncza kamien-
na tablica z Damasku, jedyna jaką zdołaliśmy stamtąd wydostać. Wyjąłem
ją ze skrzynki podczas negocjacji na lądowisku i wciąż ściskałem w ręce
skacząc na podnoszącą się rampę wahadłowca. Podobnie jak płaskorzeźby
odkryte w kopalni, wykonana była z twardego bladego kamienia błyszczą-
cego drobinami miki. Wszyscy uznaliśmy zgodnie, że nie był to kamień

miały różną długość i odmienne od siebie kąty.

występujący w naturalnej formie na Damasku. Tablica miała kształt wielo-
kąta o nieregularnych bokach, szczególnie wydłużonych u obu podstaw. Jej
rewers ukazywał schematyczny symbol pięcioramiennej gwiazdy. Ryt ten
również był nieregularny, ponieważ ramiona gwiazdy miały różną długość i
odmienne od siebie kąty.
- Bardzo niepokojące – oświadczył Aemos oglądając znalezisko setny raz z
rzędu – Symetria, w każdym względzie przynajmniej bazowa symetria, jest
wartością stałą w całej znanej nam galaktyce. Wszystkie gatunki, nawet tak
odrażające ich odmiany jak tyranidy, przestrzegają w stopniu ogólnym zasad
symetrii.
- Coś tu jest nie tak z kątami – zgodził się Lowink marszcząc chorobliwie
blade, poznaczone otworami interfejsu neuralnego czoło. Wiedział, co takie-
go miał na myśli. Patrząc na tablicę odnosiło się wrażenie, że kąty ramion
gwiazdy tworzyły więcej niż trzysta sześćdziesiąt stopni, chociaż rzecz jasna
było to niewyobrażalne.

* * * * *

- Kto tutaj był ? – zapytałem zaraz na początku następnego spotkania z
Pontiusem. Rozejrzałem się po skutej lodem ładowni. Bequin wzruszyła
ramionami nie przestając rozcierać zziębniętych dłoni. Aemos wyglądał na
szczerze zmieszanego.
- Pojemnik został przesunięty. Zaledwie odrobinę. Kto tutaj był ?
- Nikt – odparł swym bezbarwnym głosem Pontius.
- Nie do ciebie kierowałem pytanie, Pontiusie. Wątpię, byś mi na nie szcze-
rze odpowiedział.
- Ależ Gregorze, ranisz mnie takim stwierdzeniem – odparł grzecznie.
- Jesteś pewien, że to nie jakieś abstrakcyjne urojenie ? – zapytał niepewnie
Aemos – Mówiłeś już wcześniej...
- Być może – przerwałem mu zimno – Po prostu czuję, że coś się...
zmieniło.

* * * * *

Większość kolacji zjadłem w towarzystwie Maxilli, czasami wraz z
resztą zespołu, czasami we dwóch. Pewnego wieczoru w ciągu dwudzies-
tego piątego tygodnia tranzytu siedziałem z Maxillą w jadalni obserwując
rozstawiających deser serwitorów.
- Tobiusie – powiedziałem znienacka – Opowiedz mi o saruthi.
Patrzył przez chwilę na mnie, potem odłożył na stół trzymany w dłoni
srebrny widelec.
- Co takiego miałbym ci powiedzieć ?
- Dlaczego oświadczyłeś, że nic o nich nie wiesz, gdy tylko wspomniałem o
podróży na ich terytorium ?
- Ponieważ taka wiedza jest zakazana. Ponieważ piastujesz stanowisko
inkwizytora i twym obowiązkiem jest dbałość o to, by takie zakazy były
przestrzegane.
Podniosłem do ust wypełniony do połowy kieliszek wina, upiłem z niego
nieco trunku.
- Pomagałeś mi do tej pory bardzo lojalnie i wytrwale, Tobiusie. Na począt-
ku skrycie kwestionowałem twą dobrą wolę doszukując się w niej ukrytych
motywów, za co wciąż szczerze żałuję. Przekonałem się, że jesteś oddanym
dobru Imperium człowiekiem. Tym bardziej troska mnie fakt, że zdecydo-
wałeś się zataić przede mną jakieś informacje.
Maxilla otarł usta rogiem eleganckiej chusteczki.
- Wierz mi, Gregorze, mnie to bynajmniej nie troska. Mnie to prześladuje.
Taki kryzys konsekwencji.
- Czas o tym porozmawiać – napełniłem obydwa kieliszki winem ze stoją-
cej obok talerzy karafki – Imperialna wiedza o saruthi jest niezwykle skąpa
i, jak słusznie zauważyłeś, zakazana. Doskonale zdaję sobie sprawę z faktu,
że kupcy Wolnej Floty mają obszerniejsze informacje o światach leżących
poza terytorium Imperium i zamieszkujących je obcych. Nie jesteś kupiec-
kim renegatem, ale należysz do elity swej grupy społecznej. Nie potrafię
bezkrytycznie przyjąć do wiadomości stwierdzenia, jakobyś nigdy nie sły-
szał niczego na temat saruthi.
Westchnął ciężko.
- Będąc młodym chłopakiem, jakieś dziewięćdziesiąt lat temu, brałem
udział w wyprawie na terytorium saruthi. Pełniłem wtedy funkcję młod-
szego marynarza na frachtowcu Wolnej Floty Promethean. Jego właścicie-
lem był Vaden Awl, dawno już pewnie nieżyjący. Wtedy jednak był praw-
dziwym kapitanem armady handlowej. Uważał, że zdoła zawrzeć z tymi
obcymi korzystne traktaty albo nawet obedrzeć ich z wartościowych towa-
rów w zamian za śmieci i złom.
- Udało mu się ?
- Nie. Pamiętaj, byłem wtedy młodszym marynarzem. Nigdy nie opuściłem
wnętrza statku ani nie postawiłem nogi na żadnym z odwiedzonych przez

nudnej i długiej podróży spędzonej pod

53

nas światów. Moje własne wspomnienia dotyczą wyłącznie koszmarnie
nudnej i długiej podróży spędzonej pod pokładem. Starsi rangą marynarze
milczeli jak zaklęci. Ze strzępków rozmów wywnioskowałem, że odnale-
zienie saruthi zajęło im bardzo dużo czasu, a tamci okazali na nasze przyby-
cie przygotowani. Trzeci oficer, człowiek dość dobrze mi znany, zdradził mi
w tajemnicy, że saruthi wycieńczali sztuczkami wysłanników Awla, ukry-
wając się przed nimi i dręcząc ich ustawicznie.
- W jaki sposób dręcząc ?
- Ich światy były dziwne, nieprzyjazne, rozpraszające swym wyglądem
koncentrację. Trzeci oficer mówił o dziwnych kątach.
- Kątach ?
Maxilla roześmiał się krótko zakłopotany, wzruszył ramionami.
- Jakby coś wypaczonego i złego deformowało ich wymiary. Powróciliśmy
do domu po roku z pustymi rękami. Wielu członków załogi opuściło
Prometheana natychmiast po powrocie, pewnie z powodu oświadczenia
Awla, wtedy już człowieka bardzo chorego i po części szalonego, w którym
zarzekał się, że znowu spróbuje dobić targu z saruthi. Ja też się wtedy
zwolniłem, ale tylko dlatego, że nie zniósłbym kolejnego roku spędzonego
pod pokładem.
- Co stało się z Awlem ?
- Poleciał tam znowu. Przynajmniej tak podejrzewam. Kilka lat później
jego statek został przechwycony w Paśmie Borealis przez eldarskich rene-
gatów. To wszystko, co o nim wiem. Być może rozumiesz już teraz, dlacze-
go tak niechętnie traktowałem propozycję wymiany informacji... Okazały
się bezużyteczne, a przy tym odkryły pewne ciemne sprawki z czasów mej
młodości.
Pokiwałem głową.
- Nigdy więcej nie ukrywaj przede mną czegoś takiego.
- Nie zamierzam.
- I gdybyś sobie cokolwiek jeszcze przypomniał...
- Natychmiast cię poinformuję.
- Tobiusie – urwałem na moment zbierając myśli – Powiedziałeś, że podróż
Prometheana była długa i bezowocna, a jego marynarze odczuwali cierpie-
nia w kontaktach z saruthi. Czy nie żywisz żadnych oporów przed powrotem
w tamte miejsca ?
- Oczywiście – uśmiechnął się niepewnie – Lecz jestem zobowiązany słu-
żyć ci pomocą i nie zamierzam kwestionować poleceń inkwizytora. Ponadto
jestem w pewnym stopniu zaciekawiony.
- Czym ?
- Chciałbym zobaczyć tych saruthi na własne oczy.

* * * * *

Powinienem wspomnieć też o swoich snach.
Nie prześladowały mnie zbytnio w trakcie tranzytu, ale pojawiały się od
czasu do czasu, w kilkudniowych odstępach. Rzadko zdarzało mi się śnić
wyłącznie o człowieku o pustych oczach, ale ustawicznie pojawiał się on
gdzieś na krańcu mej świadomości, niejako obserwując inne me sny i nigdy
nic nie mówiąc.
Otaczające go rozbłyski światła zbliżały się ku mnie z każdym kolejnym
snem.

* * * * *

O świcie trzeciego dnia dwudziestego dziewiątego tygodnia tranzytu
wstałem cicho i opuściłem skrycie swe kwatery zmierzając do ładowni, w
której trzymaliśmy Pontiusa. Według pokładowego chronometru brakowało
jeszcze dobrych czterech godzin do rozpoczęcia naszej codziennej rozmo-
wy.
Wspiąłem się po drabince do tunelu serwisowego przebiegającego po
suficie ładowni i czołgałem się nim ostrożnie tak długo, aż natrafiłem na
zakratowane okienko pozwalające mi zajrzeć do środka pomieszczenia.
Na kracie lśniły sople lodu.
W dole jakaś postać klęczała przy pojemniku, szczelnie owinięta w grube
szaty, z niewielką lampą w dłoni. Główne oświetlenie ładowni było wyłą-
czone.
Pontius nie spał. Już widok lodu mi to uświadomił, ale patrząc z góry
dostrzegałem też iskierki energii skaczące po pozłacanych obwodach
metalowego więzienia Glawa i słyszałem wyraźnie jego ściszony mecha-
niczny głos.
- Opowiedz mi o Wojnach Granicznych, tych wspominanych ostatnio.
Straty Imperium były ciężkie, tak ?
- Ja mówię ci dużo, a ty niewiele – odparła znajomym głosem zakapturzona
postać – To wbrew naszym ustaleniom. Mogę ci pomóc tylko wtedy, kiedy
ty mi pomożesz. Informacje, Pontiusie. Jeśli mam działać w charakterze
twego emisariusza, musisz okazać mi gest zaufania. Jak mam skomuni-

kować cię z twymi sojusznikami, jeśli nie mam najmniejszego pojęcia o

kować cię z twymi sojusznikami, jeśli nie mam najmniejszego pojęcia o
„prawdziwej sprawie” ?
Znów przeciągająca się chwila milczenia.
- O co tutaj chodzi ? – naciskała postać w kapturze – Co jest stawką w tej
grze, co tak ogromnie sobie cenicie ?
Znów cisza.
- Odejdź, zanim cię odkryją. Eisenhorn robi się podejrzliwy.
- Powiedz mi, Pontiusie. Już prawie dotarliśmy na miejsce, to zaledwie
jeszcze kilka dni lotu. Powiedz mi, bo inaczej moja pomoc okaże się bez-
użyteczna.
- Zatem... powiem ci prawdę. Chodzi o Necroteuch. Tego właśnie szukamy,
Alizebeth.

54

Rozdział XVIII

KCX-1288 – w blasku ginącej gwiazdy.

Prosto w Ranę.

Uczucie niepokoju.

Pierwszego dnia trzydziestego pierwszego dnia tranzytu, niemal równe
dwadzieścia cztery godziny po terminie określonym przez Maxillę, Essene
wdarła się w materialny wymiar głęboko w systemie KCX-1288. Niemal na-
tychmiast znaleźliśmy się w ogromnym niebezpieczeństwie.
Miejscowa gwiazda okazała się wielką opasłą kulą ognia, pulsującą
gwałtownie i plującą falami radiacji przez ostatnie kilka milionów lat swego
życia. Płonęła złowieszczym różowym ogniem przebijającym spod cienkiej
warstwy zastygających skał, przywodzącej na myśl brudny osad skuwający
powierzchnię gasnącej gwiazdy. Ogniste sztormy szalały na jej bezmiarach,
a słoneczne rozbłyski miotały w głąb systemu smugi gazów. Powłoka wy-
ziewów unosiła się w odległości blisko roku świetlnego od słońca.
Od momentu wyjścia z Osnowy klaksony alarmowe Essene nie milkły
nawet na sekundę. Poziom rejestrowanego przez ekrany promienia był
potworny, a cały statek trząsł się nieustannie pod wpływem uderzeń kos-
micznych śmieci. System pełen był skalnych brył, chmur gazu i rozlicznych
lokalnych anomalii, również magnetycznych. Pola siłowe frachtowca praco-
wały na pełnej mocy, a mimo to statek już odnosił pierwsze uszkodzenia.
Maxilla nic nie mówił, ale jego czoło przecinały głębokie zmarszczki. Z
ogromnym napięciem prowadził Essene przez śmiertelnie niebezpieczny ob-
szar.
- Rozpada się – wyszeptał z nabożnym respektem Aemos patrząc na głów-
ny ekran informacyjny oraz pojawiające się u jego spodu ciągi cyfrowych
danych – Cały ten system się rozpada.
- Jakieś ślady naszych uciekinierów ? – zapytałem Maxillę.
- Musimy znajdować się tuż za nimi, nie mogą być dalej jak pół dnia lotu.
Te przeklęte zakłócenia. Poczek...
- Co ?
Powiedział coś, czego nie dosłyszałem w ryku syren alarmowych.
- Powiedz jeszcze raz !
Maxilla wyłaczył klaksony. Drgania i wstrząsy statku wciąż trwały, teraz
jednak słyszałem też jęk poddawanego silnym naprężeniom kadłuba Essene.
Kapitan wskazał dłonią wyświetlacz monitora wiszący ponad pulpitem
kontrolnym.
- Wciąż odczytuję ślad ich jednostek, ale w tych warunkach naprawdę
trudno precyzyjnie określić ich lokalizację. Tutaj... – uderzył palcem w
punkt na powierzchni ekranu – To bez wątpienia fala wywołana przejściem
okrętu, tylko jak wytłumaczysz taki odczyt ?
Pokręciłem bezradnie głową. Nie byłem marynarzem, nie znałem się na
pracy takich instrumentów.
- Rozdzielili się – oświadczył Midas spoglądając na monitor ponad naszymi
ramionami – Większa grupa wycofała się na bezpieczny dystans, prawdo-
podobnie poza granice systemu, mniejsza wciąż leci w jego głąb. Pięć, góra
sześć okrętów.
- Też tak zinterpretowałem odczyty – przytaknął Maxilla – Podział zgrupo-
wania. Podejrzewam, iż nie chcieli wysyłać do systemu swych największych
jednostek.
- Już wiem, dlaczego – wymamrotała Bequin ogarniając przestraszonym
wzrokiem piekło widniejące na ekranach monitorów mostka.
- Zapomnij o tych, którzy się wycofali. Leć za mniejszą grupą – rozka-
załem.
- Doradzałbym... – zaczął Maxilla.
- Zrób to ! – uciąłem jego komentarz.
Z pomocą astronawigacyjnych serwitorów zdefiniował nowy kurs
Essene i podążył śladem małej floty w głąb piekielnego systemu.
- Tam ! Tam, patrzcie ! – krzyknął znienacka kapitan powiększając obraz
widoczny na jednym z ekranów. Chociaż ciemny kształt był odległy, roz-
poznaliśmy w nim przełamany wpół wrak imperialnego krążownika, dry-
fujący ospale w próżni.
- Bez wątpienia jeden z okrętów Estruma. Zbombardowany deszczem
meteorytów. Musieli wejść w niego zaraz po wskoczeniu do systemu.
Essene zatrzęsła się ponownie.
- Co z nami ? – zapytałem.
Maxilla naradzał się przez chwilę z Betancore. Statek zadygotał
ponownie, tym razem bardzo silnie, główne oświetlenie przygasło na kilka
sekund.
- Potrzebujemy schronienia – oświadczył posępnie Maxilla.
Częściowo oślepione i pełne sprzecznych odczytów skanery Essene zdo-
łały zlokalizować piętnaście wchodzących w skład systemu planet oraz

Mentalny kilwater uciekinierów kierował się prosto w stronę

miliony planetoid, złożonych w równym stopniu ze skały i kul gazu.
Mental-ny kilwater uciekinierów kierował się prosto w stronę trzeciej
planety syste-mu, największej spośród wszystkich lokalnych ciał
niebieskich. Był to od-stręczający, rdzawoczerwony świat poznaczony
głębokimi szramami i nie posiadający już niemal wcale atmosfery. Całą jego
północną hemisferę pokrywały liczne kratery będące pozostałościami po
upadających meteo-rach, niektóre z nich tak duże, iż swym uderzeniem
rozerwały skorupę skal-ną na głębokość pozwalającą dojrzeć purpurowy żar
płynnego jądra globu. Na naszych oczach grad kosmicznych skał spadał na
powierzchnię planety ciągnąc za sobą ogniste warkocze, unicestwiając
widoczne w dole konty-nenty.
Kliper podążał w głąb ogarniętego piekielnym kataklizmem systemu,
mijając martwe, wpół rozłupane księżyce. Wielki jęzor ognia smagnął burtę
statku wprawiając go w dziki taniec. Bryły skał i lodu zapłonęły nieziem-
skim blaskiem uderzając w nasze tarcze siłowe.
- To szaleństwo ! - krzyknął Fischig – Ich tu już nie ma ! To pewna śmierć !
Maxilla popatrzył na mnie z niemą nadzieją w oczach, łudząc się widocz-
nie, że poprę oficera śledczego i nakażę zmianę kursu Essene.
- Jesteś pewien poprawności odczytu ich kursu ?
Kapitan przebiegł palcami po klawiaturze panelu kontrolnego, przełknął
ślinę i przytaknął.
- Zabierz nas w dół, postaraj się ukryć za linią horyzontu planety. Chcę
widzieć ich ciała przed odlotem.

* * * * *

Lot w kierunku powierzchni planety trwał dwadzieścia minut. Żadna z
nich nie była przyjemna, każda zaś dłużyła się straszliwie. Chciałem wy-
korzystać ten czas na potwierdzenie za pomocą Lowinka lub któregoś z
astropatów Maxilli potencjalnej obecności w obrzeżach systemu zgrupo-
wania floty z Gudrun, wezwanej przeze mnie w to miejsce instrukcjami
nadanymi trzydzieści tygodni temu.
Skanowanie astropatyczne okazało się niemożliwe, potworne anomalie
kosmiczne zachodzące w obrębie systemu całkowicie ekranowały zmysły
mentatów. Pozwoliłem sobie na bluźniercze przekleństwo.
Opadaliśmy w dół w stronę ciemnej strony planety. Ogromne płomienie
tańczyły w półmroku liżąc krawędzie wielkich kraterów, w oceanicznych
basenach szalały morza płynnego amoniaku. Nawet tutaj, odgrodzeni od
miotanego agonalnymi konwulsjami słońca masą martwej planety, z trudem
utrzymywaliśmy wyznaczony kurs. W ułamku sekundy pochwyciłem wzro-
kiem mijany wrak następnego okrętu Estruma, następną metalową ruinę.
Martwy świat. Martwy system.
- Nasi wrogowie musieli popełnić błąd – oświadczył Aemos trzymając się
kurczowo jednego z pulpitów – Saruthi z pewnością tu nie ma. Jeśli nawet
zamieszkiwali kiedyś ten system, dawno temu się stąd wynieśli.
- A mimo to heretycka flota kierowała się tutaj z ogromną determinacją –
zauważyłem chłodno.
Essene zeszła już na pułap normalnie niedostępny dla statków kosmicz-
nych. Nad skalistą skorupą globu unosiły się resztki jałowej atmosfery i
olbrzymi kliper sunął teraz na wysokości dziesięciu kilometrów nad planetą.
Wszędzie wokół śmigały drobiny kosmicznego śmiecia.
- Co to takiego ? – zapytałem.
Maxilla wyostrzył obraz przekazywany przez ekrany kamer. W powierz-
chni planety ziała gigantyczna rana długa na blisko tysiąc kilometrów.
Szczelina sprawiała wrażenie rysy wydartej w skale jakimś gargantuicznym
uderzeniem i zagłębiającej się ukośnie w trzewia planety.
- Sensory nie potrafią zinterpretować odczytów. Czy to może być pozosta-
łość po spadającym meteorze ?
- Być może, choć musiałby spadać pod bardzo niskim kątem – powiedział
Aemos.
- Polecieli dalej czy wlecieli do środka ? – zapytałem.
- Do środka ? – wykrztusił zdumiony Maxilla.
- Tak ! Czy mogli wlecieć do środka ?
Aemos przechylił się nad jednym z serwitorów i zaczął stukać w klawia-
turę najbliższego z pokładowych instrumentów.
- Mentalny kilwater urywa się w tym miejscu. Albo heretycka flota została
w tej lokalizacji całkowicie unicestwiona albo faktycznie zapuściła się w
głąb szczeliny.
Spojrzałem na Maxillę. Kadłub Essene zatrzeszczał jękliwie, zadygotał.
Światła na mostku przygasły po raz drugi.
- To statek kosmiczny – powiedział pozornie spokojnym głosem kapitan –
Nie jest przystosowany do lotów nad ciałami planetarnymi.
- Wiem o tym – odparłem – Ale ich okręty również. Nieprzyjaciel posiada
znacznie więcej informacji od nas... i poleciał tam.
Kręcąc z rezygnacją głową Maxilla skierował swój kliper prosto w cze-
luść gigantycznej wyrwy.

55

Zdaniem instrumentów pokładowych mroczna szczelina była bezdenna,
uznałem jednak te odczyty za całkowicie pozbawione sensu. W ciemności
gdzieś w dole dostrzec można było ciemnoczerwoną poświatę. Potworne
wstrząsy ustały, ale kadłub statku wciąż trzeszczał niepokojący protestując
przeciwko grawitacyjnym naprężeniom.
Odnieśliśmy znienacka wrażenie, że przemieszczamy się wzdłuż jakiejś
struktury, zaraz potem drugiej, trzeciej. Ekrany zarejestrowały obraz czwar-
tej, nim minęliśmy ją z rozpędu. Była to owalna arkada o średnicy dobrych
osiemdziesięciu kilometrów. Za nią, w głębi szczeliny, znajdowały się
kolejne. Kiedy przelatywaliśmy przez nie, odniosłem wrażenie podróżowa-
nia w cielsku monstrualnego wieloryba.
- Mają kształt wielokątów – zauważył Aemos.
- I są nieregularne – dodałem.
Żadna z arkad nie była identyczna, chociaż wszystkie zachowywały cha-
rakterystyczną formę i brak symetrii – kształt natychmiast powiązany przez
nas z saruthi.
- To nie mogą być bramy naturalnego pochodzenia – stwierdził Maxilla.
Kliper wciąż leciał. Minęliśmy pierwszy tuzin skalnych obręczy, potem
drugi.
- Światło z przodu – zameldował jeden z serwitorów.
Zza oktagonalnych kręgów połyskiwała ciemnozielona poświata.
- Lecimy dalej ? – zapytał Maxilla.
Potwierdziłem kiwnięciem głowy.
- Wyślij na powierzchnię sondę naprowadzającą – rozkazałem.
Chwilę później kamera monitorująca rufę klipra pochwyciła ciemny
kształt sondy sygnalizacyjnej mknący w górę szczeliny. Światła pozycyjne
urządzenia migały jeszcze przez chwili w ciemności, zanim znikły w oddali.
Przelecieliśmy przez ostatnią obręcz. Kolejny silny wstrząs.
Wpadliśmy prosto w światło - gęste, bladozielone światło.
Miejsce, w którym się znaleźliśmy nie miało widocznego sklepienia ani
ścian, chociaż krzycząca desperacko logika przypominała ustawicznie, że
przebywamy we wnętrzu planety. Dostrzegałem jedynie zieloną poświatę i
dywan chmur rozciągniętych pod kliprem.
Wszelkie turbulencje natychmiast ustały. Statek sprawiał wrażenie
zastygłego w idealnym bezruchu.

* * * * *

Atmosfera w tym zadziwiającym miejscu była rzadka i toksyczna, pełna
wyziewów amoniaku. Żadna z obecnych na pokładzie klipra osób nie potra-
fiła określić w logiczny sposób źródła wszechobecnej poświaty ani zaska-
kującego bezruchu wiszącej w powietrzu Essene. Zakłopotany Maxilla
zauważył raz jeszcze, że jego jednostka nie jest przystosowana do lotów
atmosferycznych i uzyskanie takiej stabilności dryfu jest praktycznie nie-
możliwe w zaistniałych warunkach ze względu na silne interferencje pola
grawitacyjnego planety.
Kontrola systemów pokładowych Essene wykazała, że statek szczęśliwie
przetrwał szaleńczą podróż przez umierający system KCX-1288. Pomimo
licznych drobnych uszkodzeń zadanym bombardowaniem meteorytów tylko
dwa systemy nie funkcjonowały poprawnie. Sensory były ślepe, a ich od-
czytom brakowało sensu. Wszystkie pokładowe chronometry z wyjątkiem
dwóch stały w miejscu, te dwa zaś cofały się w czasie.
Betancore i Maxilla przestudiowali niedokładne i pełne przekłamań od-
czyty sensorów i doszli wspólnie do wniosku, jakoby znajdował się pod
nami jakiś ląd, ukryty za dywanem chmur. Wstępne szacunki pozwalały
określić wysokość pułapu Essene na sześć kilometrów, chociaż brak precy-
zyjnych danych nie gwarantował poprawności tego założenia.
Nigdzie nie dostrzegaliśmy śladu heretyków, lecz przy tak silnych
zakłóceniach pracy sensorów ich flota mogła wisieć w powietrzu chociażby
tuż pod nami, poniżej nieprzejrzystej warstwy chmur.

* * * * *

Opuściliśmy pokład klipra za pomocą wahadłowca. Cały zespół założył
próżniowe skafandry wypożyczone z magazynku Maxilli. Razem z Lowin-
kiem, Fischigiem i Aemosem siedziałem w przedziale pasażerskim próbując
poprawnie założyć wszystkie elementy niewygodnego skafandra.
Bequin siedziała w kokpicie razem z Betancore, obserwując nasz lot ku
mlecznej warstwie chmur. Oboje mieli na sobie takie same kombinezony jak
reszta zespołu, a dziewczyna upinała właśnie długie włosy, by nie przeszka-
dzały jej w założeniu hełmu.
- Udanych łowów, inkwizytorze – w głośniku odezwał się pozostający na
mostku Essene Maxilla.
- On będzie tam na dole, prawda ? – zapytała Bequin, a ja z miejsca poją-
łem, kogo ma na myśli. Mandragore.
- Pewnie tak. On... i cała reszta.

- Cóż, słyszałeś słowa Pontiusa – odparła.
Jak mógłbym ich nie pamiętać ? Necroteuch. Nikt nie mógł usłyszeć tej
nazwy i zaraz jej zapomnieć. Moja towarzyszka poświęciła długie tygodnie
na wkupienie się w łaski bezcielesnego więźnia, umiejętne odegranie przed
nim roli wyrachowanej zdrajczyni. Nie byłem do końca przekonany, że jej
zadanie może zakończyć się sukcesem, ale włożyła w tę misję ogromną
cierpliwość i sporą dawkę pierwszorzędnego aktorstwa. Wiedziałem, że wy-
syłanie jej w pojedynkę na spotkania z Pontiusem jest ryzykowne. Prze-
konała mnie, że podoła zadaniu i nie zawiodłem się.
Necroteuch. Jeśli Pontius Glaw się nie mylił, waga naszej misji znacznie
wzrastała. Ileż czasu poświęciłem wcześniej na jałowe rozważania nad
motywami ryzykownych działań naszych wrogów, próbując bezskutecznie
odgadnąć stojącą za tym spiskiem siłę napędową. Teraz miałem już
odpowiedź. Legendy mówiły, że ostatnia znana kopia tego plugawego dzieła
została zniszczona tysiące lat temu. Mity jednak kłamały. W zamierzchłej
przeszłości jakimś nieznanym nam sposobem kopia Necroteuchu przeszła w
ręce saruthi. A teraz obcy zamierzali sprzedać ją heretyckiemu rodowi
Glawów.

* * * * *

Kiedy wahadłowiec przebił się przez chmury, ujrzałem w dole piasz-
czysty ląd graniczący z bezkresnym zbiornikiem cieczy, który musiał być
podziemnym morzem. Fale pieniły się na linii brzegowej sięgającej w mych
szacunkach dobrych stu kilometrów długości. Cały krajobraz skąpany był w
bladozielonej poświacie sączącej się z góry przez mglisty filtr chmur.
Podświadomie wyczuwałem w tym widoku jakąś dziwną miękkość, roz-
mycie obrazu. Widziana z góry kraina zdawała się nie mieć krańców. Nawet
morze było jakieś dziwaczne. Patrząc na nie przypomniałem sobie plażę w
Tralito, na Caelunie II, gdzie odbywałem kiedyś rekonwalescencję po obra-
żeniach odniesionych w starym śledztwie. Niekończące się mile piaszczys-
tych wydm, falujące łagodnie morze, gęste nasycone światłem powietrze.
- Jak to jest duże ? – zapytałem Midasa.
- Co ?
- To... miejsce.
Wskazał dłonią pokładowe instrumenty.
- Nie sposób powiedzieć. Sto kilometrów, dwieście... trzysta... tysiąc.
- Musisz mieć jakieś odczyty.
Spojrzał na mnie przez ramię, a na jego twarzy pojawił się uśmiech,
który zmroził mi krew w żyłach.
- Sensory mówią, że jest bezkresne. To rzecz jasna nie jest możliwe, toteż
uważam, że instrumenty sfiksowały. Już im nie ufam.
- Więc jak lecisz ?
- Na oko, na instynkt, dzięki schowanemu w nogawce fetyszowi... wybierz
sobie taką opcję, która najbardziej cię uspokoi.
Przez blisko dziesięć minut opadaliśmy łagodnym łukiem w stronę plaży
przecinając przestrzeń ponad ogromną zatoką. Pośród anonimowego krajo-
brazu zaczęły się wyłaniać pierwsze szczegóły otoczenia.
Rząd wielokątnych obręczy wystawał z powierzchni piasku kilkaset met-
rów od linii brzegu, biegnąc prostopadle do wybrzeża. Każda brama miała
dobre pięćdziesiąt metrów średnicy i we wszystkim oprócz skali przy-
pominała do złudzenia obręcze wypełniające wnętrze szczeliny, którą dosta-
liśmy się do tego miejsca. Rząd budowli ciągnął się w dal i znikał pośród
zielonkawej mgły zasnuwającej horyzont.
- Lądujemy.

* * * * *

Posadziliśmy wahadłowiec na piaszczystej wydmie jakieś pięćset metrów
od plaży. Po starannym założeniu hełmów wszyscy wyszli na zewnątrz.
Zielona poświata była znacznie silniejsza niż pierwotnie sądziłem, w błąd
wprowadziły mnie bowiem przyciemniane szyby w kokpicie statku. Wszys-
cy opuściliśmy pośpiesznie przyłbice antyoślepiaczy.
Nienawidzę skafandrów próżniowych. Nienawidzę tego uczucia uwię-
zienia, skrępowania, braku swobody ruchów, dźwięku własnego oddechu w
uszach, sporadycznego trzasku komunikatora. Kombinezon ograniczał zna-
cząco zasięg słuchu, docierał do mnie praktycznie tylko chrzęst deptanego
piasku.
Ruszyliśmy rzędem w stronę plaży. Wszyscy prócz Aemosa mieli przy
sobie broń.
Zbiornik faktycznie wyglądał na morze. Zielona woda pieniła się bijąc
falami w plażę.
- Płynny amoniak – oświadczył Aemos głosem zniekształconym przez ra-
diokomunikator.
Odnosiłem wrażenie czegoś dziwnego w oglądanym właśnie pejzażu.
- Widzisz to ? – zapytał savant.

56

- Co ?
- Fale biegną od strony brzegu.
Rozszerzyłem ze zdumienia oczy. Faktycznie. Było to tak oczywiste, że z
miejsca przegapiłem to niezwykłe zjawisko. Gęsta ciecz nie uderzała w
plażę, ona zdawała się wyłaniać z piasku pośród rozbryzgów białej piany i
biec falami w głąb bezkresnego morza.
Było to przerażające, niespotykane, nieakceptowalne. Moja pewność sie-
bie zachwiała się nagle w posadach. Miałem ochotę zedrzeć z siebie budzą-
cy klaustrofobię skafander i wykrzyczeć w niebo sprzeciw. I pewnie bym to
zrobił, gdyby nie czerwona lampka paląca się na miniaturowym czytniku
zawartości powietrza przymocowanym do lewego rękawa skafandra.
Co takiego opowiedział mi kiedyś Maxilla ? Że saruthi dręczyli człon-
ków załogi Prometheana ? Nie sądziłem, by ten nienaturalny ruch morza był
dziełem obcych, jakże bowiem mogli dokonać takiej rzeczy – domyślałem
się jednak ogromu niepokoju i dezorientacji budzonej tym widokiem w
umysłach przestraszonych ludzi.
Fischig i Betancore dotarli do pierwszej bramy. Patrząc w ich stronę
objąłem po raz pierwszy wyobraźnią monumentalne rozmiary budowli. Obaj
mężczyźni wyglądali na jej niesymetrycznym tle jak karły. Kolejna brama
znajdowała się jakieś trzysta metrów za pierwszą, wszystkie pozostałe
dzielił między sobą zbliżony dystans. Z miejsca, w którym stałem mogłem
stwierdzić, że każda brama była na swój sposób unikalna pod względem
długości boków i stopnia rozwarcia kątów tworzących obręcz, wszystkie
jednak miały identyczne rozmiary i proporcje.
Bequin klęczała na plaży rozgarniając rękawicami piasek. Wiedziona ko-
biecą intuicją odkryła najbardziej frapującą niespodziankę.
Kilka centymetrów pod powierzchnią piasku znajdowała się warstwa
płytek. Ściśle przylegających do siebie płytek o nieregularnych kształtach,
identycznych jak te widziane przez nas w North Qualm. Również tutaj
anonimowy budowniczy ułożył je w niezrozumiały dla ludzkiego umysłu
sposób pomimo niesymetrycznych kształtów.
Im więcej płytek dziewczyna odkopywała, tym bardziej gorączkowo
grzebała w piasku.
- Przestań – powiedziałem – Dla naszego własnego dobra nie próbuj
sprawdzać, czy cała plaża jest wyłożona płytami.
- Czy to wszystko... czy to może być sztucznym tworem ? – zapytała.
- Wykluczone – odparł Aemos – Prawdopodobnie płytki i bramy są pozo-
stałością po jakiejś starej budowli, dawno temu porzuconej, później pewnie
wielokrotnie zalewanej i przysypanej piaskiem z powodu... z powodu...
W głosie savanta nie było śladu przekonania.
Podszedłem do Fischiga i Betancore, stanąłem przy nich zadzierając gło-
wę i mierząc wzrokiem bramę. Obręcz wykonano z tego samego niezna-
nego nam metalu, który mieliśmy okazję zobaczyć na Damasku.
- Co teraz zrobimy ? – zapytał Fischig.
- Nie lubię oczywistych stwierdzeń – powiedział Aemos – ale ostatnim ra-
zem podróż przez takie obręcze doprowadziła Essene do tej przystani. Czy
możemy przyjąć założenie, iż tutaj budowle te spełniają taką samą rolę ?
Wkroczyłem w cień rzucany przez masywną metalową konstukcję.
- Chodźcie – powiedziałem.

* * * * *

Maszerowaliśmy przez czas, który wstępnie oszacowałem na jakieś
dwadzieścia minut. Przypuszczalnie. Wszystkie przenośne chronometry
stały w miejscu. Po kilku pierwszych minutach marszu pochwyciłem słu-
chem odległy, powtarzający się dźwięk: rytmiczny, balansujący na krawędzi
ludzkiego zmysłu słuchu huk przywodzący na myśl echo grzmotu, dobie-
gający gdzieś znad morza. Takie przynajmniej odnosiłem wrażenie. Dźwięk
powtarzał się co minutę. Dzieliły go długie odstępy ciszy i za każdym
razem, gdy nabieraliśmy już przekonania, że usłyszeliśmy go ostatni raz,
dobiegał nas ponownie. Wyczuwaliśmy go podświadomie nawet po wyłą-
czeniu zewnętrznych mikrofonów.
- Słyszysz to ? – otworzyłem kanał komunikacyjny do Maxilli.
W głośniku rozległa się seria suchych trzasków, nie padła jednak natych-
miastowa odpowiedź. Kiedy już na dobre zaniepokoiłem się tym milcze-
niem, wzmacniacz eksplodował dźwiękiem. Usłyszałem głos Maxilli.
- ...jak każesz, Gregorze, ale to nie będzie łatwe. Powtórz ponownie... co
takiego mówiłeś o Fischigu ?
- Maxilla ! Zgłoś się ! – wrzasnąłem, lecz mój krzyk zlał się w jedno z
głosem wciąż mówiącego kapitana. On wcale mi nie odpowiadał, odbiera-
łem jedynie radiowy przekaz. Poczułem lodowaty dreszcz strachu.
Komunikator wypełniły statyczne trzaski.
- Powiedz Alizebeth, że się z nią zgadzam ! Ha !
Połączenie zostało zerwane.
Spojrzałem na towarzyszy. Ich ledwie widoczne pod brązowymi przyłbi-
cami twarze były blade i przestraszone.

- Co... co to takiego było ? – wymamrotałem zdezorientowany.
- Echo ? – wyszeptał Aemos – Jakiś fragment radiowej transmisji odbity
wskutek magnetycznych anomalii i...
- Nigdy nie prowadziliśmy takiej rozmowy !
Kolejny stłumiony grzmot przetoczył się ponad piaszczystym wybrze-
żem.

* * * * *

Po czasie, który w myślach oszacowałem właśnie na dwadzieścia minut,
cała grupa przeszła pod ostatnią w ciągu konstrukcji bramą. Zatrzymaliśmy
się niepewni dalszych działań. Kraina zaczynała zmieniać swój wygląd,
pustynia przechodziła z wolna w pagórki i niskie wzgórza. Wokół zrobiło
się mroczniej, bardziej odstręczająco. Szmaragdowa poświata osłabła, a
ciemnozielone światło zlewało się z pasem czerni wiszącym nad położo-
nymi w głębi krajobrazu górami.
- Ale... było ich więcej w rzędzie ! – zawołał nagle Fischig – Więcej bram !
Miał rację. Cały ciąg obręczy zniknął bez śladu, kiedy przeszliśmy przez
ostatnią. Cofnąłem się pośpiesznie w tył mając nadzieję, że po przekro-
czeniu niewidzialnej teraz bramy wszystkie metalowe budowle pojawią się
ponownie przed naszymi oczami. Nic takiego się nie stało. Rytmiczny
grzmot nie ustawał.
Ruszyliśmy w stronę wzgórz. W komunikatorach przybrały na sile sta-
tyczne trzaski i piski zakłóceń.
- Transmisje – oświadczył Lowink kręcąc przez chwilę podziałką swego
urządzenia – Nie mogę namierzyć czystego pasma, ale i tak są kodowane.
Szyfr wojskowy. Sygnały wychodzące i przychodzące.
Nasi uciekinierzy.
- Patrzcie ! – syknął Betancore oglądając się przez ramię za siebie. Ponad
plażą, tuż pod chmurami, wisiały nieruchomo w powietrzu trzy ciemne
kształty. Dwie imperialne fregaty i stary frachtowiec o niestandardowym
wyglądzie.
- Jak mogliśmy ich przeoczyć podchodząc do lądowania ?
- Nie wiem, Midasie. Niczego już nie jestem pewien.
Odwracając się w stronę reszty zespołu dostrzegłem Aemosa odpinają-
cego zaczepy hełmu.
- Aemos !
- Uspokój się – powiedział savant odkrywając swą starczą łysą czaszkę.
Wystawiając na zewnątrz obramowaną wysokim kołnierzem skafandra
głowę analityk przypominał mi żółwia wyciągającego pomarszczony nos ze
skorupy. Podniósł swą lewą rękę i pokazał mi czytnik składu atmosfery.
Świeciła na nim zielona lampka.
- Perfekcyjne dla ludzi powietrze – powiedział – Trochę zimne i sterylne,
ale poza tym perfekcyjne.
Wszyscy odpięliśmy zatrzaski własnych hełmów zdejmując je pośpiesz-
nie z głów. Chłodne powietrze szczypało nieco skórę, ale nie zważałem na
to szczęśliwy z powodu odzyskania większego pola widzenia. W powietrzu
nie sposób było wychwycić żadnego specyficznego zapachu, nawet odoru
amoniaku.
Pomogliśmy sobie nawzajem zamocować hełmy na uchwytach przycze-
pionych do ramion. Dźwięk grzmotu był teraz cichszy i bardziej stłumiony –
najwyraźniej ciasna przestrzeń wewnątrz hełmów wzmacniała go poprzez
rezonans. Słyszeliśmy wzajemnie swe kroki i oddechy, szum oceanu.
Wciągnąłem w nozdrza zapach perfum Bequin. Podziałał na mnie w bardzo
odprężający sposób.
Poprowadziłem grupę w głąb krainy wspinając się ostrożnie na pierwsze
stoki wzgórz. Teraz, uwolniony już od niewygodnego hełmu, pojąłem, że
czas naszego marszu przez wydmy nie był uzależniony wyłącznie od
nieporęcznych skafandrów. Z trudem potrafiłem określić jakikolwiek mie-
rzony okiem dystans. Wciąż czułem się zdezorientowany i niespokojny. To
miejsce miało w sobie dziwaczną odpychającą aurę.

* * * * *

Wpadliśmy na nich znienacka, jedynym ostrzeżeniem był nagły wybuch
aktywności komunikatorów. Wszystkie odbiorniki zaczęły pracować jedno-
cześnie.
- Biegiem ! Szybciej ! Segment drugi !
- Gdzie jesteście ? Gdzie jesteście ?
- Ubezpieczenie lewej flanki ! To jest rozkaz ! Ubezpieczyć lewą flankę !
- Są za mną ! Są za mną i...
Przenikliwy radiowy szum.
Z przodu, na stromych zboczach górskiego pasma, pojawili się zbiegają-
cy w dół wzniesienia żołnierze. Imperialni gwardziści w złotoczerwonych
pancerzach osobistych. Gudruniccy strzelcy.
- Kryć się ! – poleciłem i wszyscy padliśmy na brzuchy chowając się za

grzbietem jednego z pagórków. Szczęknęła odbezpieczana broń.

57

grzbietem jednego z pagórków. Szczęknęła odbezpieczana broń.
Żołnierzy było sześćdziesięciu, może nieco więcej. Biegli w chaotyczny
sposób, pozbawiony jakiegokolwiek porządku. Uciekali. Jakiś oficer w ich
szeregach wymachiwał rękami i wołał coś głośno, ale był otwarcie ignoro-
wany. Wielu gubiło po drodze hełmy i karabiny, potykało się i przewracało
na kamieniach.
Chwilę później na szczycie pasma pojawili się ich prześladowcy. Trzy
czarne opancerzone ślizgacze w barwach oddziałów bezpieczeństwa mary-
narki wystrzeliły zza wzniesienia, a w ślad za nimi pojawiło się trzydziestu
komandosów w charakterystycznych czarnych pancerzach osobistych. Szli
w zdyscyplinowanej formacji, beznamiętnie strzelając z ciężkich laserów w
plecy uciekających żołnierzy. Ślizgacze zanurkowały lekko otwierając ogień
z pokładowych karabinów maszynowych. W powietrzu rozprysły się
kawałki skał i rozdarta pociskami ludzka tkanka. Sekundę później wszystkie
trzy maszyny przeleciały nad naszymi głowami tak nisko, że mógłbym
chyba sięgnąć ich brzuchów wyciągniętą dłonią. Pomknęły w stronę morza
nabierając wysokości i zawracając w celu wykonania kolejnego podejścia.
Niektórzy Gudrunici odpowiedzieli ogniem i jeden z komandosów upadł
na plecy znikając za grzbietem wzgórza. Lecz w rozpaczliwie stawianym
oporze nie było żadnej koordynacji działań.
- Co za piekło ! Dalej się chowamy ? – wysyczała przez zęby Bequin.
- Lada moment do nas dojdą – zauważył Fischig otwierając zamek swego
karabinu i poprawiając amunicyjną taśmę.
Rozgrywające się na mych oczach sceny były przerażające, a ja sam od
czasu incydentu na Essene żywiłem głęboki uraz do noszących czarne
ubiory komandosów.
Wciąż się wahałem...
Wyjąłem z kabury swój ciężki automat i podałem go Aemosowi. Potem
odczepiłem od plecaka przytroczony do niego laserowy karabin. Bequin
trzymała już w rękach dwa swoje pistolety. Lowink miał drugi karabin, a
Midas glaviański sztucer igłowy.
- Uważajcie na gwardzistów – poleciłem – Zrób, co w twoich siłach,
Aemos. Midas, ślizgacze się do nas zbliżają.
Poczołgaliśmy się kawałek do przodu i zaczęliśmy strzelać. Karabin
maszynowy Fischiga przestębnował grzbiet zajętego przez komandosów
wzgórza, po czym ściął ciężkimi pociskami trzech z nich. Broń Lowinka
zaczęła trzaskać rytmicznie, dołączył do niej huk wystrzałów z pistoletu
Aemosa.
Bequin wyczyniała istne cuda. Na ćwiczenia z bronią palną poświęciła
spory wycinek trzydziestotygodniowej podróży, a Betancore nie szczędził
wysiłków doskonaląc jej strzeleckie umiejętności. Trzymając w każdej dłoni
laserowy pistolet wykrzyczała jakiś niezrozumiały okrzyk bitewny i
wypaliła z obu luf zabijając na miejscu dwóch zaskoczonych komandosów.
Żołnierze oddziałów bezpieczeństwa przerwali swój morderczy marsz
pojmując, że sytuacja uległa znienacka poważnej zmianie. Rozproszeni
Gudrunici przypadli na chwilę do ziemi, część z nich poszła w ślady oficera
i zaczęła razić strzałami ze swej broni grzbiet wzgórza. Na to właśnie w głę-
bi ducha liczyłem. Moja grupa nie mogła samotnie stawić czoła tak dużemu
oddziałowi komandosów. Od początku zakładałem, że nasza nieoczekiwana
interwencja podniesie morale gwardzistów.
Wciąż jednak spora ich część kontynuowała paniczną ucieczkę.
Wściekła wymiana ognia rozpaliła światłem przestrzeń pomiędzy grzbie-
tem wzgórza zajętego przez żołnierzy służb bezpieczeństwa, a jego pod-
stawą, u której leżeli na brzuchach gudruniccy gwardziści. Lowink, Fis-
chig, Aemos i Bequin poderwali się na nogi i zaczęli biec w kierunku
żołnierzy Gwardii strzelając w ruchu z bioder.
Ślizgacze spadły na pole walki siejąc na wszystkie strony strumieniami
pocisków.
Betancore przypadł na jedno kolano, przyłożył do ramienia swój sztucer i
pociągnął za spust. Rzadko spotykana broń o długiej inkrustowanej lufie
wydała z siebie przeciągły szczęk. Seria nabojów o wybuchowych szpicach
przebiła spód jednego z nadlatujących ślizgaczy. Ciężka maszyna eksplodo-
wała w powietrzu.
Płonące metalowe szczątki posypały się gradem na skaliste pagórki.
Pochwyciłem w celownik drugi ślizgacz. Maszyna weszła w ciasny skręt
zawracając w kieunku naszych pozycji, toteż jej pilot musiał zredukować
prędkość pojazdu. Wystrzeliwane z mojej broni wiązki energii mijały cel w
locie lub gasły nieszkodliwie na jego opancerzonym kadłubie. Podwieszone
pod kabiną pilota działko zaczęło pluć ogniem wyrywając w ziemi ścieg
obłoczków pędzących prosto na mnie. W tym samym momencie przestrze-
liłem hełm pilota pośrodku przyłbicy.
Nie przerywając ognia ślizgacz załamał gwałtownie lot i uderzył w zie-
mię jakieś pięćdziesiąt metrów za moimi plecami. Odbił się od skał z hu-
kiem dartego metalu, poleciał łukiem w niebo i runął prosto w przybrzeżne
fale, wzbijając w górę fontannę szmaragdowej cieczy.
Trzeci ślizgacz przemknął nad zagłębieniem terenu uśmiercając ogniem z

bro

broni pokładowej sześciu próbujących przed nim uciec gwardzistów. Midas
nie odrywał swego sztucera od ramienia. Strzelił raz w chwili, gdy pojazd
śmigał nad naszymi głowami, ale chybił. Wypalił ponownie, tym razem tra-
fiając gdzieś w okolice sekcji napędowej ślizgacza.
Maszyna poleciała prosto przed siebie. Nad plażę. Nad morze. Nie mia-
łem pojęcia, co właściwie ugodził pocisk Midasa: pilota czy może układ
sterowniczy. Ślizgacz odleciał w stronę stykającego się z morzem widno-
kręgu i po chwili zniknął z naszych oczu.
Parliśmy w górę wzniesienia, mając po obu stronach Gudrunitów. Żoł-
nierze byli brudni i obdarci, żaden z nich nie miał więcej niż dwadzieścia
pięć lat. Widząc zarówno nas jak i efekty naszej kanonady gwardziści zaczę-
li krzyczeć radośnie, być może uważając, iż jesteśmy częścią większej grupy
ratunkowej.
U szczytu wzniesienia walczyło zaciekle kilku ostatnich komandosów.
Fischig rzucił się w górę stoku strzelając ogniem ciągłym, tuż za nim biegł
tuzin żołnierzy żądnych rozprawy ze swymi niedawnymi dręczycielami.
Walka trwała jeszcze dwie minuty. Fischig stracił dwóch nowych pod-
opiecznych, ale nie pozwolił ujść z życiem żadnemu członkowi służb bez-
pieczeństwa marynarki. Wymiar sprawiedliwości pozbawił naszą armię
wyśmienitego oficera liniowego, przyznałem w myślach z uznaniem.
Odszukałem gudrunickiego oficera pośród siadających wprost na ziemi
gwardzistów. Wszyscy byli śmiertelnie wyczerpani. Niektórzy płakali, ża-
den zaś nie próbował ukrywać lęku. Kłęby dymu wciąż unosiły się na po-
bojowisku tkwiąc w miejscu z powodu całkowicie bezwietrznej pogody.
Dowódca grupy, mężczyzna w randze sierżanta, nie był wcale starszy od
reszty żołnierzy. Próbował najwyraźniej zapuścić brodę, ale na razie efekty
tego zabiegu były mizerne. Zasalutował mi, zanim jeszcze zdążyłem wyjąć
swoją odznakę. Widząc ją runął na kolana.
- Wstań natychmiast.
Usłuchał bez wahania.
- Inkwizytor Eisenhorn. Kim jesteś ?
- Sierżant Enil Jeruss, drugi batalion, Pięćdziesiąty gudrunickich strzelców.
Sir, czy flota jest już tutaj ? Czy nas odnaleźli ?
Uniosłem dłoń przerywając potok jego pytań.
- Zapoznaj mnie z przebiegiem wydarzeń, szybko i zwięźle.
- Nie chcieliśmy brać w tym udziału. Zaokrętowano nas na fregatę Exalted i
kazano czekać na odlot z systemu. Kiedy opuściliśmy wysoką orbitę Gud-
run, kapitan poinformował wszystkich, że planeta została zajęta przez nie-
przyjaciela i musimy natychmiast zmienić lokację.
- Kapitan ?
- Kapitan Estrum, sir.
- Co było potem ?
- Trzydzieści tygodni w tranzycie do tego miejsca. W momencie przylotu
do tego systemu podejrzewaliśmy już, że coś jest nie tak. Zaczęły się protes-
ty i żądania wyjaśnienia całej sytuacji. Dowództwo uznało nasze wystąpie-
nia za bunt, kilkanaście osób zostało rozstrzelanych. Mieliśmy wykonać roz-
kazy albo zginąć.
- Niewielki wybór.
Potrząsnął z goryczą głową.
- Owszem, sir. Dlatego właśnie próbowałem wyciągnąć stąd swoich ludzi.
Uciekliśmy krótko po dotarciu na miejsce, kiedy tamci byli zajęci. Poszli za
nami jak na polowanie.
- Gdzie was zaprowadzono ?
Wskazał ręką za siebie, w głąb wzgórz.
- W ciemność – powiedział.
- Opowiedz mi, co tam widziałeś – poleciłem.

58

Rozdział XIX

Raport Jerussa.
Na płaskowyżu.

Prawdziwa sprawa.

- Nie wiem nawet, na jakim jesteśmy świecie – powiedział sierżant Je-
russ – Nic nie chcieli nam powiedzieć. Ale lot tutaj był ciężki, za to mogę
ręczyć.
- O ile mi wiadomo, system ten nie ma żadnej oficjalnej nazwy. Mów dalej.
- Wysłano nas z pokładu fregaty na plażę w charakterze eskorty dla grupy
dowódców ekspedycji.
- Jak silnej eskorty ?
- Ponad stu żołnierzy oddziałów bezpieczeństwa marynarki i jakieś trzy set-
ki gwardzistów.
- Pojazdy ?
- Ślizgacze antygrawitacyjne i dwa ciężkie transportery opancerzone do
przewozu ładunku i osób kierujących całą akcją.
- Co o nich wiesz ?
- Na temat ładunku nic – wzruszył ramionami – W skład grupy wchodzą
kapitan Estrum i lord Glaw, bardzo znany dostojnik z mojej macierzystej
planety.
- Znam go. Kto jeszcze ?
- Jacyś obcy ludzie: gwiezdny kupiec, kapłan Eklezjarchii oraz wielki prze-
rażający wojownik, którego pozostali cały czas starali się trzymać z dala od
naszych żołnierzy.
Mandragore, nie miałem w tym względzie żadnych złudzeń. Oraz Dazzo
i Locke. Rdzeń grupy spiskowców.
- Co było potem ?
Jeruss wskazał dłonią mroczne stoki wyższych partii wzgórz.
- Udaliśmy się w głąb tej krainy. Na mój rozum dowódcy doskonale wie-
dzieli, gdzie mają się kierować. Otoczenie zmieniało się w trakcie podróży,
robiło się cieplej i ciemniej. I trudno było oszacować drogę, jakby...
- Jakby ?
- Nie potrafiliśmy określić pokonanego dystansu. Czasami poruszaliśmy się
tak wolno jakby droga wiodła przez roztopiony wosk, czasami musieliśmy
siłą zwalniać krok. Niektórzy ludzie wpadali w panikę. Znaleźliśmy poly-
gony, takie same jak te na plaży.
Mianem polygonów określił bez wątpienia niesymetryczne bramy.
- Były ich tam całe rzędy, ciągnące się w głąb gór. Wszystkie tak dziwacz-
ne w swej budowie, że głowa bolała od samego na nie patrzenia. Odnosiłem
wrażenie, że zmieniają swe kształty w trakcie upływu czasu.
- Co rozumiesz pod pojęciem „dziwaczne” ?
- Sir, nie uczęszczałem do szkoły oficerskiej, ale jestem wykształconym
człowiekiem i znam podstawowe zasady geometrii. Suma kątów w bramach
się nie zgadzała, ale przecież wszystkie tam stały, prawda ?
Zdjęty zimnym lękiem wspomniałem słowa Maxilli mówiące o dziwnych
kątach oraz oglądaną wielokrotnie kamienną tablicę wywiezioną z Damas-
ku.
- Poszliśmy wzdłuż takiego traktu, przechodząc od czasu do czasu przez
polygony. Kapłan Eklezjarchii i wolny kupiec zdawali się znać drogę. Był z
nimi jeszcze jeden człowiek, przypominający inżyniera.
- Szczupła budowa ciała ? Niebieskie oczy ?
- Tak.
- Nazywa się Malahite. Czy ten człowiek brał udział w wytyczaniu trasy
waszej podróży ?
- Owszem, pozostali kilkakrotnie coś z nim konsultowali. W końcu dotarliś-
my do płaskowyżu. Wielka wyżyna, szeroka, obramowana ostrymi zbocza-
mi gór... sztuczna. Cały płaskowyż okazał się wyłożony metalowymi płyt-
kami, które... – spróbował gestami rąk nakreślić w powietrzu ich kształt, ale
zaraz poddał się z dreszczem niepokoju i zmieszania.
- Dalsze polygony przeczące prawom matematyki ?
Sierżant roześmiał się krótko, nerwowo.
- Tak. Płaskowyż jest naprawdę rozległy. Czekaliśmy tam przez długi czas,
żołnierze na obrzeżach, przywódcy i pojazdy pośrodku.
- Co potem ?
- Czekaliśmy tam chyba całe godziny, chociaż nie sposób tego potwierdzić,
bo wszystkie chronometry się zawiesiły. Potem zaczęła się kłótnia. Lord
Glaw posprzeczał się z pozostałymi cywilami. Uznałem to za szansę, kaza-
łem przygotować się ludziom. Było nas prawie dziewięćdziesięciu, goto-
wych przy najbliższej sposobności dać nogę. Wszyscy pozostali gapili się na
kłótnię. Wielki wojownik... zmiłuj się, boski Imperatorze... on zaczął krzy-
czeć na resztę grupy. Myślę, że to właśnie jego głos przełamał nasze waha-
nie. Odskakiwaliśmy po dwóch, trzech jednocześnie, z tylnych szeregów, w

dół

płaskowyżu i dalej przed siebie, drogą powrotną na plażę.
- A oni odkryli waszą ucieczkę.
- W końcu tak. I ruszyli za nami, na polowanie. Resztę już pan zna.
Odczekałem kilka chwil dając sierżantowi czas na otrząśnięcie się z przy-
krych wspomnień, potem zwołałem gwardzistów nakazując im podejść bli-
żej. Przy życiu pozostało około trzydziestu sprawnych fizycznie strzelców,
dalszych kilku było rannych. Wszyscy sprawiali wrażenie śmiertelnie prze-
rażonych. Aemos natychmiast zajął się opatrywaniem rannych.
Chrząknąłem znacząco i przemówiłem do obserwującej mnie w milcze-
niu publiki.
- Sprzeciwiając się swym oficerom i przywódcom okazaliście lojalność wo-
bec Imperatora. Ludzie odpowiedzialni za wasz pobyt w tym miejscu są
heretykami, a ich misja ma charakter kryminalny. Przybyłem tutaj, by ich
powstrzymać. Nie mogę zagwarantować bezpieczeństwa nikomu, kto zde-
cyduje się mi pomóc, ale potraktuję każdą taką inicjatywę jako gest poświę-
cenia dla Złotego Tronu. Imperator potrzebuje waszej pomocy, tutaj, teraz.
Jeśli prawdziwe były przysięgi lojalności składane przez was dniu zaciągu
do Gwardii, nie będziecie się wahali przed podjęciem właściwej decyzji. Nie
istnieje ważniejsza bitwa, w której moglibyście poświęcić swe życia.
Dzikie przestraszone twarze patrzyły na mnie rozszerzonymi oczami.
Przez grupę przebiegł zdławiony pomruk aprobaty, ale świadom byłem fak-
tu, że stoję przed niedoświadczonymi młodymi ludźmi, rzuconymi znienac-
ka i wbrew swej woli w otchłań szaleństwa.
- Umocnijcie się w duchu i wiedzcie, że Imperator jest z wami. Nie prze-
sadzę, jeśli powiem, że przyszłość leży w naszych rękach.
Kolejny pomruk aprobaty. Ci ludzie nie byli tchórzami, potrzebowali
jedynie zachęty i celu, dla którego gotowi byliby przelać krew.
Szepnąłem przez ramię do Fischiga. Oficer śledczy postąpił krok do
przodu i czystym głosem zaczął śpiewać Imperialne Credo oraz Psalm Po-
słuszeństwa, pieśni doskonale znane każdemu dziecku w Imperium. Gud-
runici podjęli ochoczo słowa. Ten prosty zabieg najwyraźniej silnie wzmoc-
nił morale gwardzistów.
Dudniący dźwięk wciąż przebiegał ponad plażą.
Z pomocą Betancore pozbierałem broń i ekwipunek zabitych. Zgroma-
dziliśmy dostatecznie dużo broni, by każdy członek oddziału miał zwykły
lub ciężki laser. Zdołałem także złożyć z różnych części ubiorów trzy komp-
letne i nienaruszone pancerze osobiste służb bezpieczeństwa marynarki.
Zdjąłem swój niewygodny skafander próżniowy i założyłem w jego
miejsce lśniący czarny pancerz. Midas próbował zrobić to samo, ale okazał
się zbyt szczupły, by wiarygodnie wyglądać w tym stroju. Wszyscy koman-
dosi byli rosłymi mężczyznami.
Wbiliśmy w pancerz Fischiga, a nie chcąc zmarnować trzeciego komp-
letu wybrałem spośród Gudrunitów mocno zbudowanego kaprala o nazwis-
ku Twane.
- Jaki jest gudrunicki kanał dowodzenia ? – zapytałem Jerussa ustawiając
parametry pracy komunikatora wbudowanego w hełm.
- Beta phi beta.
- Spośród gwardzistów znajdujących się na płaskowyżu, ilu może stanąć po
naszej stronie ?
- Wszyscy Gudrunici, tak mi się przynajmniej wydaje. Z całą pewnością
jednostka sierżanta Creddona.
- Twoim zadaniem będzie przeciągnięcie ich do nas po rozpoczęciu akcji.
Dam ci w odpowiednim czasie sygnał.
Skinął potakująco głową.
Zostawiliśmy rannych zatroszczywszy się uprzednio o względną ich
wygodę, po czym cała grupa ruszyła w głąb mrocznych gór.

* * * * *

Zgodnie z zapowiedzią Jerussa wkrótce zrobiło się gorąco i ciemno.
Obcisły czarny pancerz komandosów miał wbudowany system chłodzenia,
ale niewiele to pomagało. Dokuczała nam także nienaturalna aura tego
miejsca. Dziwnie się podróżowało musząc w niektórych miejscach przyśpie-
szać niemal do biegu, aby utrzymać zwykłe marszowe tempo.
Dotarliśmy do pierwszej bramy. Jeruss objął prowadzenie, chociaż na
dobrą sprawę mogliśmy pójść przodem sami, bo w rdzawej ziemi głęboko
odcisnęły się koleiny ciężkich pojazdów i ślady ludzkich butów.
Droga wiodła przez skupisko stromych wzgórz, ponurych i nieprzyjaz-
nych. W zasięgu naszego wzroku biegło wiele rzędów bram, niektóre z nich
wyraźnie niszczały i rozsypywały się powoli. Szybko straciłem orientację w
terenie. Często odnosiłem wrażenie, że przechodząc przez jedną obręcz
wychodziliśmy w zupełnie innym rzędzie bram. Ślady konwoju były wy-
raźne i czytelne, ale zdawały się kluczyć w miejscu w chaotyczny sposób.
Same bramy też budziły niepokój obserwatorów, gdyż zgodnie ze słowami
Jerussa przeczyły swym kształtem prawom geometrii.
- Myślę – powiedział do mnie cicho idący z boku Aemos – że ten brak

symetrii

59

symetrii występuje w każdej dziedzinie i każdym wymiarze.
- Co masz na myśli ?
- W trzech widzialnych wymiarach oraz w czwartym: czasie. Wszystko
ulega zniekształceniu. Być może jest to jakiś efekt uboczny, być może roz-
myślnie zaprojektowana forma psychicznego dręczenia ludzi, a może... nie
wiem. To dlatego wszystko tutaj jest takie dziwne i nie dające się zaakcep-
tować przez ludzki umysł.

* * * * *

Dotarliśmy w końcu do miejsca, które Jeruss nazywał płaskowyżem.
Była to idealnie gładka górska wyżyna mająca blisko kilometr długości i
szerokości, pieczołowicie wyłożona niesymetrycznymi metalowymi płytka-
mi drwiącymi niemo z ludzkich praw matematycznych. Wszędzie wokół
wystrzeliwały w niebo ostre szczyty i brązowe grzbiety przeskoków. Niebo
było ciemne i mógłbym przysiąc, że dostrzegałem na nim blask gwiazd.
Po naszej stronie płaskowyżu kilkuset żołnierzy siedziało na ziemi w
luźny półokręgu, czekając na coś nerwowo. Wyczuwałem doskonale napię-
cie tych ludzi. Ponad połowę tłumu tworzyli Gudrunici, reszta składała się z
komandosów marynarki. Mniejsze grupy wojskowych stały w zdyscyplino-
wanych szeregach nieco bliżej środka płaskowyżu, ubezpieczając dwa
ciężkie transportery kołowe i dwa puste zaparkowane na ziemi ślizgacze. Na
płytkach wznosiła się piramida złożona z wyładowanych skrzynek pełnych
kamiennych tablic.
Po przeciwnej stronie płaskowyżu rząd bram biegł w ciemność górskich
wąwozów.
Ukryliśmy się wśród skał oczekując dalszego rozwoju sytuacji.

* * * * *

Po dłuższym okresie wyczekiwania na drugim krańcu wyżyny dostrzeg-
łem jakiś ruch. Jakieś postacie wyszły przez bramę. Nawet z tej odległości
rozpoznałem bez trudu charakterystyczne sylwetki Dazzo i Malahite oraz
czterech towarzyszących im żołnierzy służb bezpieczeństwa. Wszyscy szli
żwawym krokiem machając rękami w stronę transporterów. Wszędzie wo-
kół wojskowi podrywali się na nogi z pełnym niepokoju ożywieniem.
W bramie pojawiły się inne kształty. W pierwszej chwili nie można było
o nich nic konkretnego powiedzieć: szare, połyskliwe kształty w niczym nie
przypominające ludzkiej postaci i poruszające się w pozornie niemożliwy do
skopiowania sposób.
Odpiąłem od pasa swą lornetę, starannie ustawiłem pokrętła.
I po raz pierwszy w życiu ujrzałem saruthi.
Było ich dziewięć, a przynajmniej tyle zliczyłem. Przywiodły mi na myśl
pająki, ale takie porównanie na dłuższą metę było zbyt ogólnikowe i nie-
wystarczające. Z ich opasłych szarych cielsk wyrastało pięć kończyn o tak
rozmieszczonych stawach, że główne kolana tych istot znajdowały się po-
wyżej korpusu. Nie dostrzegałem żadnej symetrii w kształcie nóg, ani
sposobie poruszania się obcych. Stawiane przez nich kroki sprawiały wra-
żenie całkowicie chaotycznych i pozbawionych sensu, od samego na nie
patrzenia zaczynała boleć głowa. Każda kończyna wspierała się na wyko-
nanym z lśniącego srebra długim szpicu trzymanym przez palce saruthi,
dzięki czemu stwory unosiły się dodatkowy metr ponad powierzchnią ziemi.
Metalowe końcówki szpiców uderzały z głośnym trzaskiem w płytki,
słyszanym przeze mnie pomimo dzielącego nas dystansu. Głowy obcych
były obłe, wznosiły się na mięsistych giętkich szyjach. Podłużne czaszki nie
posiadały żadnych gałek ocznych ani jam gębowych, chociaż dostrzegałem
w kilku miejscach okolone wibrysami otwory, prawdopodobnie nozdrza.
Rozmieszczenie tych otworów było równie niesymetryczne jak w przypadku
innych kształtów obcych, a same głowy wyrastały na skraju korpusu, nie zaś
pośrodku.
Były to odrażające, brzydkie potwory. Każda kreatura dwukrotnie prze-
wyższała wzrostem człowieka: masywna bryła błyszczącego szarego mięsa.
Krzyki i westchnienia szoku przebiegły falą przez zgromadzonych na
płaskowyżu żołnierzy. Kilkunastu z nich nie wytrzymało tego potwornego
widoku – odwrócili się i uciekli w góry, drąc z głowy włosy i zawodząc sza-
leńczo.
Dziewięć saruthi z klekotem nóg wydostało się spod bramy i ruszyło na
środek wyżyny, tworząc półokrąg przed Dazzo i Malahite. Oberon Glaw,
Gorgone Locke, Estrum i Mandragore wysiedli z transporterów podchodząc
pośpiesznie do swych towarzyszy.
Muszę wyznać szczerze, że byłem w tym momencie równie przerażony,
co moi współpracownicy. Ujrzałem na własne oczy bluźnierstwo wobec
praw natury, co jako purytaninem mocno mną wstrząsnęło. Lecz teraz
muszę przyznać obiektywnie, że saruthi byli też budzącymi respekt stwora-
mi, niemalże na swój sposób majestatycznymi.
Moje przerażenie zrodziło się w zdezorientowanej nienaturalnym otocze-

aa

niem świadomości. Podobnie jak w przypadku badanego przez nas podziem-
nego świata, sami obcy byli tak odmienni, że ludzki umysł nie potrafił się z
ich kształtami pogodzić. Każda wygięta kończyna, każda obła głowa skry-
wała w sobie jakąś chorą aurę. Nigdy dotąd nie wiedziałem, jak istotny na
mnie wpływ miało poczucie symetrii i jak destruktywnie wpływał na moją
psychikę jej rażący brak. To były potwornie zdeformowane istoty, całko-
wicie pozbawione jakiegokolwiek śladu gracji, czy chociaż jednego elemen-
tu mogącego zaspokoić estetyczne zmysły człowieka. Ciała obcych samą
swą formą zdawały się przeczyć logice.
Strach zdjął mnie do szpiku kości. Potoczyłem wzrokiem po twarzach
towarzyszy i ujrzałem lęk w ich oczach – lęk, niedowierzanie, wstręt.
Aemos uratował moje życie i zdrowy rozum. On i tylko on jeden stał
niczym urzeczony wpatrując się w saruthi z charakterystycznym uśmiesz-
kiem zdradzającym naukową ekscytację.
- Bardzo niepokojące – wymamrotał.
Ta krótka uwaga sprawiła, że parsknąłem zdławionym śmiechem. Powró-
ciła raptownie moja pewność siebie, a z nią również trzeźwość umysłu.
Przywołałem do siebie Fischiga i Twane, po czym upewniłem się, że Be-
quin, Midas i Jeruss panują nad resztą gwardzistów. Jeruss i Twane wy-
glądali na ludzi wymagających solidnej dawki alkoholu. Bequin była goto-
wa, w rękach ściskała swe pistolety. Widok Mandragore rozpalił w jej
oczach dziką gorączkę.
- Czekaj na mój sygnał – poleciłem Midasowi. Do Fischiga szepnąłem –
Uważaj na naszego przyjaciela – i wskazałem ramieniem Twane.
Wyszliśmy w trójkę zza kamieni idąc w kierunku środka płaskowyżu.
Wszyscy żołnierze byli już na nogach, rozmawiając między sobą, przeklina-
jąc i modląc się trwożliwie. Oficerowie służb bezpieczeństwa krążyli wśród
gwardzistów pilnując ich szyków, ale i oni sami najwyraźniej nie czuli się
pewnie.
Wtopiliśmy się w nerwowy tłum. Gudrunici skwapliwie ustępowali nam
drogi, nie chcąc najwyraźniej zadzierać z trzema dręczycielami w znienawi-
dzonych czarnych pancerzach. Przedostaliśmy się w ten sposób niemal do
samego przodu zgromadzenia.
- O czymś takim nikt mi nie wspominał – wycedził przez zęby stojący obok
mnie komandos gapiąc się nieprzerwanie na odległych o dwieście metrów
saruthi.
- Spręż się ! – sarknąłem. Spojrzał na mnie spod przyciemnianego wizjera
hełmu.
- Nie powinno tak być.
- Poczekamy, co będzie dalej – odparłem gładząc wymownie palcami obu-
dowę ciężkiego lasera – Jeśli Estrum i jego kamraci wciągnęli nas w jakąś
pułapkę, przekonają się, że służby bezpieczeństwa Zgrupowania Scarus
potrafią się o siebie zatroszczyć.
Skinął z aprobatą głową i sprawdził raz jeszcze swą broń.
Razem z Fischigiem i Twane postąpiłem jeszcze bardziej do przodu. Nikt
nie zwrócił na ten ruch uwagi, co więcej – wielu żołnierzy poszło w nasze
ślady chcąc znaleźć się bliżej znamiennej sceny na środku płaskowyżu.
Byliśmy już przy transporterach.
Oberon Glaw stał wyprostowany, długi płaszcz spływał z jego wysoko
wzniesionych ramion. Pozdrawiał saruthi słowami, których nie mogłem
dosłyszeć. Przemowa trwała dłuższą chwilę.
W pewnym momencie możnowładca odwrócił się w końcu bokiem do
nas i wskazał dłonią stertę skrzyń. Wtedy usłyszałem jego głos.
- ...i w dobrej wierze przynieśliśmy ze sobą artefakty, w myśl uprzednich
ustaleń.
Locke odłączył się od grupy negocjatorów i ruszył biegiem w naszym
kierunku.
- Pomóżcie mi – warknął do stojących przy transporterze komandosów.
Skoczyłem do przodu, w ślad za mną Fischig. W ułamku chwili staliśmy się
częścią tuzina komandosów niosących pierwsze zdjęte ze sterty skrzynki.
Szedłem dwa kroki za Locke, moje okryte czarnymi rękawicami dłonie
ściskały klamrę tuż obok masywnych pięści renegata.
Położyliśmy skrzynki w wyznaczonym miejscu cofając się następnie o
kilka kroków. Locke pozostał przy ładunku zdejmując jedną z pokryw. Jakiś
saruthi podszedł bliżej.
Mogłem teraz przyjrzeć mu się z bliska. Nie wyszło to obcemu na dobre.
Szara skóra pokryta była licznymi porami, a wibrysy na łbie poruszały się
nieznacznie i zwijały. Dostrzegłem, że każda noga zakończona była narzą-
dem do złudzenia przypominającym groteskowo zdeformowaną ludzką
dłoń, zaciskającą palce na kratownicy u podstawy srebrnego szpicu.
Saruthi odłożył na płytki dwa ze swoich szpiców i sięgnął do skrzyni
ruchliwymi palcami. Grzebał w niej przez chwilę, po czym cofnął kończyny.
Dłonie miał puste. Głowa obcego zakołysała się dziwacznie na długiej szyi.
Podniósł obie wolne kończyny w górę składając je nad głową w sposób
przypominający ludzki gest zwycięstwa.
Długie giętkie palce o licznych stawach – nie pamiętam już teraz, ile tych

palców b

60

palców było i czy obie dłonie były identycznej wielkości – zakleszczyły się
między sobą tworząc w powietrzu formując jakiś kształt. Podobiznę. Ludzką
twarz. Oczy, nos, otwarte usta. Perfekcyjna twarz, niemożliwa do skopiowa-
nia w ten sposób, przerażająca.
Szara twarz zdawała się obserwować nas przez chwilę, potem jej usta
zaczęły się poruszać.
- Wasze zobowiązania zostały dotrzymane, ludzie.
Przez tłum żołnierzy przebiegła fala zduszonych okrzyków grozy. Głos
był głuchy i beznamiętny, ale składające się na usta palce odtwarzały pracę
mięśni ludzkiej twarzy z niezwykłą precyzją.
- Czy dobijemy paktu ? – zapytał Oberon Glaw.
Dłonie rozłączyły się, twarz znikła. Kreatura podniosła z ziemi swe szpi-
ce i z klekotem podążyła do reszty pobratymców. Wszystkie saruthi cofnęły
się na boki tworząc przejście wiodące do bramy.
Kolejne stwory weszły na płaskowyż. Saruthi podobne do osobników
negocjujących z heretykami prowadziły grupę innych istot. Były to cztery
stworzenia, budową ciała przypominające szarych saruthi, jednakże te w
dziwny sposób kojarzyły się z kalectwem i chorobą. Ich gąbczasta skóra
była biała, pokryta licznymi naroślami i plamami przywodzącymi na myśl
zarazę. Zamiast srebrnych szpiców stąpały na ciężkich metalowych podko-
wach, a ich cielska łączyły pasma drutów jednoznacznie kojarzących się z
kajdanami. Brzydkie, odpychające stwory – bez wątpienia niewolnicy sarut-
hi – zawodziły jękliwie w trakcie marszu Negocjatorzy obcych nie omiesz-
kali dźgnąć niewolników kilkakrotnie swymi szpicami, gdy ci mijali ich w
drodze do grupy spiskowców.
Na grzbietach czterech idących bok w bok bestii spoczywała wielka
trapezoidalna skrzynia z czarnego metalu, pokryta nieregularnie rozmiesz-
czonymi wybrzuszeniami. Niewolnicy zatrzymali się na środku płaskowyżu
i opadli brzuchami na ziemię.
Dazzo i Malahite podeszli do tragarzy, towarzyszył im jeden z saruthi.
Obcy odłożył szpic i sięgnął zdeformowaną dłonią w stronę skrzyni nacis-
kając niczym nie wyróżniające się od reszty wybrzuszenie.
Skrzynia otworzyła się rozsuwając na boki swą wierzchnią część niczym
wielki kanciasty kwiat rozkładający płatki pod dotykiem słonecznych pro-
mieni. W myślach oczekiwałem rozbłysku jaskrawej poświaty albo jakiegoś
równie spektakularnego pokazu mocy.
Nic takiego się nie wydarzyło. Malahite postąpił krok do przodu stając
pomiędzy dwoma spoczywającymi na opasłych brzuchach niewolnikami,
wyciągnął rękę. Dazzo szarpnął go za rękaw ze zdławionym przekleństwem,
pociągnął do tyłu i przewrócił na ziemię mentalnym klapsem.
Czując nagły przepływ psionicznej energii obcy zaklekotali szpicami o
płytki poruszając się z nerwowym ożywieniem.
Dazzo sięgnął ostrożnie rękami do skrzyni. Wyjął ze środka niewielką
księgę, rozmiarami przypominającą magazynek do boltowego pistoletu i
ścisnął ją z nabożnym podziwem w trzęsących się dłoniach.
Księga. Niewiarygodnie stara księga oprawiona w skórę, osadzona w
ramie z czarnego żelaza saruthi i zamknięta na masywny zatrzask.
- Kapłanie ? – ponaglił starca Glaw – Potrzebujemy potwierdzenia.
Dazzo odpiął zatrzask i spojrzał na pierwszą pożółkłą stronnicę.
- Prawdziwa sprawa zwieńczona została sukcesem – wymamrotał i upadł na
kolana.
Necroteuch. Spiskowcy posiedli Necroteuch.
Teraz albo nigdy, pomyślałem.

Rozdział XX

Zamieszanie – mój ukryty sojusznik.

Gniew Mandragore.

Twarzą w twarz z Oberonem.

- Patrzcie ! Atakują ! – wrzasnąłem na całe gardło i rzuciłem się na plecy
dwóch stojących przede mną żołnierzy służb bezpieczeństwa. Kiedy wszys-
cy trzej przewracaliśmy się na ziemię, pociągnąłem dla lepszego efektu za
spust lasera strzelając na oślep w powietrze.
Nerwy ludzi zgromadzonych na płaskowyżu były napięte niczym po-
stronki. Jestem pewien, że saruthi za pomocą swych urządzeń i sztucznie
stworzonego nienaturalnego otoczenia rozmyślnie potęgowali napięcie, być
może chcąc w ten sposób uzyskać psychologiczną przewagę w nego-
cjacjach. Jeśli się nie myliłem w swych podejrzeniach, plan saruthi spełnił
się w znacznie większym stopniu, niż oni sami zapewne tego oczekiwali.
Gudrunici i żołnierze służb bezpieczeństwa znajdowali się w stanie skraj-
nego zdenerwowania i niepokoju, dręczeni ustawicznie koszmarami pod-
ziemnej krainy i ujrzanych obrazów. Ostrzegawczy krzyk i kilka strzałów w
zupełności wystarczyło, by rozpętać dzikie piekło.
Wszędzie wokół ciszę rozdarły ludzkie okrzyki i kanonada z broni
palnej. Podejrzewając zdradziecki akt agresji wobec swych wysoko urodzo-
nych przywódców, wojskowi wciąż lojalni wobec Glawa i Estruma rzucili
się do przodu strzelając z karabinów prosto w cielska saruthi. Część koman-
dosów wpadła w całkowitą panikę i otworzyła ogień na oślep do swych
własnych szeregów. Gudrunici znajdujący się na skraju płaskowyżu zaczęli
polować na dotychczasowych dręczycieli, ostrzelali też oba transportery.
Pośród znajdujących się w tyle grupy gwardzistów dostrzegłem Bequin i
Midasa, prowadzących mój oddział do ataku z błyskającą ognikami wystrza-
łów bronią w rękach.
W przeciągu sekund cały płaskowyż pogrążył się w przerażającej kako-
fonii ludzkich wrzasków i huku broni palnej.
Na częstotliwości radiowej Gwardii usłyszałem głos sierżanta Jerussa
nakazującego Gudrunitom walkę z żołnierzami oddziałów bezpieczeństwa.
Kanał komunikacyjny oddziałów specjalnych pełen był desperackich rozka-
zów i potwierdzeń, wściekłych wrzasków gniewu i bólu. Rozpoznałem w tle
krzyczącego coś Oberona Glawa i górujący ponad innymi głosami chrap-
liwy pomruk Mandragore.
- Fischig ! Twane ! Siejcie chaos ! Nie wystawiajcie się na strzał !
Obaj mężczyźni skoczyli w rozszalały tłum. Rzeź na płaskowyżu wymk-
nęła się spod wszelkiej kontroli. Gwardziści walczyli z komandosami i sobą
nawzajem, strzelając na oślep i wrzeszcząc coś dziko.
Zastrzeliłem próbującego ominąć mnie żołnierza służb bezpieczeństwa, a
sekundę potem jego towarzysza, gapiącego się na ten akt agresji z jawnym
niedowierzaniem. Za padającymi na ziemię trupami dostrzegłem pośród kłę-
bów dymu patrzącego w moją stronę kapitana Estruma. Jego oczy wydawały
się wychodzić z orbit.
- Co ty robisz, żołnierzu ?! – wrzasnął, a jego wydatne jabłko Adama pod-
skakiwało nerwowo w górę i w dół.
- Wypełniam uświęcone obowiązki Inkwizycji – wycedziłem przez zęby i
wypaliłem mu z lasera prosto w środek czoła.
Saruthi wpadli w stan ogromnego ożywienia. Nie miałem najmniejszego
pojęcia, jakiego właściwie rodzaju emocje odczuwały te istoty i czy bynaj-
mniej były do jakichkolwiek emocji zdolne. W pierwszych chwilach walk
uznałem, że obcych ogarnęło przerażenie i zaskoczenie pospołu. Ostrzał z
ciężkich laserów prowadzony przez komandosów przekonanych o złej woli
obcych przestębnował cielska dwóch saruthi. Jeden z nich został dosłownie
rozerwany wiązkami energii i runął na metalowe płytki ochlapując je brud-
noszarą posoką. Drugi obcy stracił jedną z kończyn. Zaczął wlec się na
pozostałych nogach w stronę bramy.
Ponad tumult czyniony przez broń i krzyczących ludzi wzbiło się upiorne
zawodzenie reszty saruthi. Nie byłem w stanie określić charakteru tego
dźwięku – być może było to ostrzeżenie, może wrzask przerażenia, a może
sygnał do odwrotu. Obcy stukali szaleńczo szpicami, wierzgając na wszyst-
kie strony w chaotyczny sposób, ich przeraźliwe wycie zdominowało cały
płaskowyż.
Dwaj saruthi popędzili znienacka do przodu, w stronę śmiertelnie przera-
żonych żołnierzy eskorty spiskowców. Niebieskie wyładowania elektryczne
zaczęły z trzaskiem oplatać obłe łby stworów, po czym wystrzeliły w kie-
runku agresorów. Dwaj komandosi dosłownie wyparowali, ich płyny orga-
niczne i tkanka znikły pośród swądu spalenizny.
Pochwyciłem kątem oka Mandragore. Bluźnierczy gigant zdążył już
zabić jednego komandosa w próbie powstrzymania bezsensownego konflik-
tu, ale teraz, po włączeniu się do walki samych saruthi, żaden z obecnych na

płaskowy

61

płaskowyżu ludzi nie zamierzał już myśleć o opuszczeniu broni. Wiązka
niebieskich wyładowań rozcięła naramiennik pancerza siłowego Marine.
Mandragore wpadł w przerażający szał i runął na saruthi dzierżąc w rękach
potężny łańcuchowy topór.
Miałem nadzieję, że go zabiją.
Przeskoczyłem przez stertę splątanych ze sobą ciał i znalazłem się po
drugiej stronie transportera. Dazzo wciąż klęczał przy białych niewolnikach
obcych, pogrążony w obezwładniającym transie. Heretycka księga spoczy-
wała w jego zaciśniętych dłoniach.
Popędziłem w kierunku kapłana.
Fischig wyrósł znienacka przy mym boku. Zgubił gdzieś hełm, a jego
czarny pancerz ociekał krwią.
- Twane ! – wrzasnął przez ramię i spośród walczącego tłumu wychynął
potężny Gudrunita, strzelający w biegu z opartego o biodro lasera. Między
zmagającymi się ze zwierzęcą zaciekłością ludźmi zaczęły wybuchać pierw-
sze granaty, w powietrzu latały rozłupane metalowe płytki i kawałki ciał.
Jeden z ciężkich transporterów stanął w ogniu.
Nasza trójka znajdowała się w tym momencie najbliżej „prawdziwej
sprawy”, lecz jakiś saruthi również rzucił się w stronę Dazzo, rozpychając
cielskiem niewolników i dźgając ich srebrnymi szpicami.
Zadany z marszu cios muskularnej kończyny powalił na ziemię starego
kapłana. Księga wypadła mu z rąk i pojechała po gładkich płytkach.
Gramolący się z czworaków Malahite wrzasnął głośno, wypadł spo-
między łap wciąż leżących na brzuchach niewolników i popędził w stronę
porzuconej księgi. Saruthi wykonał zwrot w miejscu najwyraźniej zamie-
rzając przechwycić mijającego go człowieka, ale w tym samym momencie
Fischig i Twane zabili obcego strzałami z ciężkich laserów. Cuchnące szare
płyny organiczne rozlały się po błyszczącej powierzchni płaskowyżu.
Inny saruthi spowił głowę płaszczem elektrycznych wyładowań i uderzył
nimi zabójców swego pobratymca. Twane zatańczył konwulsyjnie niczym
szarpana za sznurki marionetka i eksplodował, dosłownie wywracając orga-
nizm na lewą stronę. Znajdujący się u jego boku Fischig poleciał w powiet-
rze bezwładnie, jego pancerz osobisty został rozerwany na strzępy.
Nie mogłem mu teraz pomóc. Ściskając kurczowo księgę Malahite pędził
co sił przez płaskowyż w stronę jego krańca, coraz dalej od piekła brato-
bójczej walki. Przyłożyłem broń do ramienia i odstrzeliłem mu lewą nogę
tuż poniżej kolana. Runął na twarz niczym worek kamieni. Kiedy do niego
dobiegłem, czołgał się z desperackim wysiłkiem po spryskanych krwią płyt-
kach próbując dosięgnąć rozwartymi palcami upuszczoną księgę.
- Zostaw to ! – warknąłem celując w niego z trzymanego w jednej ręce
lasera i zdejmując jednocześnie hełm. Ujrzał moją twarz i zaklął z rozpaczą.
Uklęknąłem i podniosłem z ziemi niewielki tomik. Nawet przez opancerzo-
ne rękawice natychmiast poczułem bijący od księgi żar. Przez sekundę,
długą mesmeryczną sekundę, klęczałem w całkowitym bezruchu. Pojąłem
znienacka, dlaczego Dazzo tkwił w tej samej pozycji tak długo po ujęciu w
swe dłonie Necroteuchu. Zawartość księgi, bezcenna starożytna wiedza,
żyła w jakiś niepojęty sposób, pulsowała wyczuwalnie, wzywała mnie.
Wzywała mnie po imieniu.
Księga znała mnie. Przemawiała w mym umyśle zachęcając do otwarcia i
zgłębienia fascynujących tajemnic. Nawet nie pomyślałem o sprzeciwie
wobec tak kuszącej propozycji. Obrazy ukazane mi przez księgę były tak
cudowne, subtelne, piękne... natura gwiazd i planet, a za nimi mechanizmy
samej rzeczywistości, zadziwiający i perfekcyjny w swej złożoności feno-
men naturalnej i odwiecznej siły, jaką my ludzie w swej ignorancji i błęd-
nym zacietrzewieniu nazwaliśmy Chaosem.
Odciągnąłem na bok metalowe zatrzaski zamykające stronnice księgi.
Znienacka w mym umyśle pojawiła się brutalna mentalna aura, łamiąca
swą siłą pajęczą moc Necroteuchu. Zacząłem się odwracać na klęczkach
próbując spojrzeć znad na wpół otwartej księgi. Ten półobrót ledwie
wystarczył, by uratować mi życie.
Runąłem na ziemię powalony monumentalnym ciosem w ramię. Kiedy
upadałem, zakazany tom wypadł mi ze zdrętwiałem dłoni.
Płytki wokół pokryły się cieniutką warstwą świeżej krwi.
Mojej krwi.
Przetoczyłem się niezgrabnie w bok widząc kolejny cios napastnika.
Wyjące ostrze łańcuchowego topora minęło mnie o grubość włosa i rozłu-
pało płytki sypiąc na wszystkie strony drobinami metalu i iskrami.
Mandragore, prawdziwie bękarcie Dziecko Imperatora.
Zacząłem się czołgać na plecach, zdjęty ślepą paniką. Cuchnący odorem
Chaosu wojownik był tuż nade mną, jego barwny pancerz spływał ludzką
krwią i posoką obcych. Mój niezdecydowany obrót w pierwszej sekundzie
konfrontacji zmylił Marine, ale i tak tylna część pancerza osobistego została
rozpruta, a lewy naramiennik po prostu odpadł od reszty kombinezonu.
Ząbki topora wgryzły się głęboko w me ramię, do samej kości. Krew bucha-
ła spod pancerza wartką strugą. Ślizgałem się nieporadnie na wilgotnych
płytkach.

Uderzyłem go w akcie rozpaczy mentalną wiązką. Atak ten nie stanowił
większego zagrożenia dla tak przerażającego również pod względem men-
talnym przeciwnika, ale wystarczył, by i kolejny cios zmienił trajektorię
opadania.
Upuszczony laser leżał poza zasięgiem mych rąk, a zresztą i tak nie
wierzyłem, bym za pomocą tej broni zdołał przepalić ceramitowy pancerz
heretyka. Potworna twarz Marine, napięta na kościach upudrowana skóra
okalająca wyszczerzone w zwierzęcym grymasie zęby, przyciągała mój
wzrok w magnetyczny sposób.
Lewa ręka zdrętwiała mi i do niczego już się nie nadawała. Zerwałem się
na nogi ściągając z pasa swój miecz.
Urządzenie to było piękną bezcenną bronią, bardzo starą. Nie miało ma-
terialnego ostrza jak obecnie produkowane, znacznie gorsze egzemplarze.
Długa na dwadzieścia centymetrów rękojeść, bogato ornamentowana i po-
srebrzana, skrywała w sobie generator energii wytwarzający metrowej dłu-
gości snop skondensowanego światła. Provost z Inxu osobiście pobłogo-
sławił tę broń dla mnie słowami „i niechaj strzeże ona zawsze naszego brata
Eisenhorna przed pomiotem ciemności”.
Modliłem się w duchu, by udzielone wówczas błogosławieństwo nie oka-
zało się tylko czczą formułką.
Włączyłem ostrze i odbiłem nim kolejny zamach masywnego topora. Z
miejsca, w którym zderzyły się nasze bronie trysnęła chmura iskier i kawał-
ki wyłamanych metalowych ząbków. Potworna siła Marine niemal wyrwała
mi miecz z dłoni. Cofnąłem się kilka kroków uchodząc przed następnym
uderzeniem. Kręciło mi się w głowie i nie wiedziałem, czy to efekt upływu
krwi czy też nie chcące ustąpić działanie przeklętej księgi.
Mandragore pogrążył się w dzikiej furii. Będąc zwykłym śmiertelnikiem
najwyraźniej zbyt długo stawiałem mu opór nie pozwalając się zabić.
Miałem przerażającą pewność, że nasza konfrontacja nie potrwa już
długo.
Skoczył w moim kierunku. Sparowałem uderzenie topora, ale Marine
płynnie obrócił broń w rękach i wyrżnął mnie końcem metalowego styliska
prosto w klatkę piersiową. Oderwałem się od ziemi i grzmotnąłem w nią
ponownie dobre kilka metrów dalej.
Upadłem wprost na swe zranione ramię. Ból całkowicie mnie sparali-
żował na kilka sekund. Czas ten w zupełności heretykowi wystarczył.
Pokonał dzielący nas dystans dwoma krokami i podniósł topór do decy-
dującego ciosu. Z gardła wyrwał mu się pomruk tryumfu. Widząc leżącą
opodal księgę kopnąłem ją piętą. Necroteuch przejechał po śliskich płytkach
i oparł się o czubek pancernego buta Marine.
- Nie zapominaj, po co tutaj przybyłeś, zdrajco ! – wyrzuciłem z siebie
zdyszane słowa.
Mandragore – syn Fulgrima, czciciel Slaanesha, bohater Dzieci Impera-
tora, zabójca żywych, profanator umarłych, strażnik tajemnic – wstrzymał
swą opadającą broń. Nie odrywając ode mnie bezlitosnych oczu schylił się z
chrapliwym śmiechem sięgając po księgę.
- Jesteś godnym respektu przeciwnikiem, inkwizytorze, jak na... na...
Jego palce zacisnęły się na Necroteuchu i mała księga wręcz znikła w
ogromnej pancernej pięści. Głos Marine zamilkł, zwycięski grymas spełzł z
jego odrażającej twarzy. Wściekłość ustąpiła, żądza krwi wygasła. Bitewna
gorączka płonąca w przekrwionych oczach przepadła bez śladu.
Necroteuch płynął żyłami heretyka, przesycał każdą jego komórkę,
absorbował całkowicie wypaczoną jaźń pozbawiając Marine kontaktu z ota-
czającym go światem.
Kołysząc się chwiejnie na nogach ścisnąłem mocniej rękojeść broni i
ściąłem Mandragore głowę.
Nim jeszcze czaszka zdołała spaść na ziemię, zapłonęła znienacka jaskra-
wym ogniem. Kula płomieni toczyła się po płytkach podskakując wśród
snopów iskier do chwili, w której pozostała po niej zaledwie garstka popio-
łów.
Ukryte w pancerzu siłowym ciało pozostało w wyprostowanej pozycji,
niczym bezgłowy posąg płonący od środka. Długie jęzory zielonkawych
płomieni wystrzeliwały znad kołnierza zbroi, w powietrze buchał gęsty
czarny dym. Barwne szaty szybko zajęły się ogniem i wkrótce cała metalo-
wa sylweta paliła się jaskrawym blaskiem.
W ostatniej chwili odciąłem ostrzem miecza ściskającą wciąż Necroteuch
rękę Mandragore, ratując księgę przed spopieleniem. Odniosłem wrażenie,
że starożytne dzieło ponownie wzywa mnie, bym je podniósł, bym powrócił
niezwłocznie do zgłębiania ukrytej w nim wiedzy.
Tak pasjonującej wiedzy. Zamarłem w bezruchu rozdarty sprzecznymi
myślami, dręczony poczuciem obowiązku. Księga powinna zostać zniszczo-
na, ale serce mnie bolało na samą myśl o unicestwieniu zawartych w niej
informacji. Czy Inkwizycja, a wraz z nią całe Imperium, nie powinny sko-
rzystać z takiej wiedzy ? Czy miałem w ogóle prawo podnieść rękę na tak
bezcenny artefakt ?
Purytańska część mej duszy nie miała żadnych wątpliwości. Ale inna

cennych informacji...

62

cząstka jaźni gorączkowo sprzeciwiała się takiemu występkowi. Wiedza po-
zostaje tylko wiedzą, nieprawdaż ? Zło wynika jedynie z nieprawidłowego
jej użycia. A ta księga zawierała tak ogromne pokłady cennych informacji...
Być może po przeczytaniu jednej lub dwóch stron nabrałbym więcej
pewności co do jej dalszego losu...
Potrząsnąłem rozpaczliwie głową próbując odepchnąć od siebie zwod-
nicze podszepty. Ponownie usłyszałem gwar bitewnego pola. Spojrzałem w
stronę środka płaskowyżu, ponad wciąż płonącym trupem Mandragore i
leżącym bezwładnie ciałem Malahite. Walka toczyła się jeszcze tylko w
kilku miejscach, a wielka metalowa wyżyna zasłana była zwłokami i szcząt-
kami ekwipunku. Oba transportery płonęły. Saruthi przepadli gdzieś zabie-
rając również truchła zabitych pobratymców. Przeczesując wzrokiem pobo-
jowisko uznałem, że Gudrunici zdołali zdobyć przewagę nad żołnierzami
służb bezpieczeństwa dzięki swej liczebności. Zaledwie kilku żyjących ko-
mandosów wciąż jeszcze próbowało stawiać opór, ale ich los był przesą-
dzony. Nigdzie nie dostrzegałem swych współpracowników.
W podartym ubraniu i z zakrwawioną twarzą, Oberon Glaw zmierzał
pośpiesznie w moim kierunku. W opuszczonej wzdłuż uda prawej dłoni
trzymał laserowy pistolet.
- Rzuć to, Glaw. Wszystko skończone.
- Dla ciebie z całą pewnością – odpowiedział i podniósł broń w moją
stronę. Zbiornik paliwa w jednym z palących się transporterów eksplodował
z głośnym hukiem rozrywając opancerzony pojazd na strzępy. Metalowe
szczątki maszyny świsnęły na wszystkie strony niczym miniaturowe po-
ciski. Fragment stalowego sworznia ugodził Glawa w potylicę i wbił się
głęboko w jego mózg. Dumny arystokrata runął bezwładnie na ziemię.
Podniosłem z płytek kawał dymiącej blachy i wsunąłem ją pod Necro-
teuch nie chcąc ponownie dotykać tej bluźnierczej rzeczy rękami. Zaniosłem
ją do ciała Mandragore i niczym po pochylni spuściłem z blachy w otwór
kołnierza, prosto w zielone płomienie. Znikła w ognistym piekle wypeł-
niającym napierśnik zbroi heretyka.
Płomienie zmieniły kolor na czerwień, potem sczerniały, ale jeszcze bar-
dziej rozgorzały. Wewnątrz pancerza siłowego coś pozbawionego narządu
mowy wyło potępieńczo.

* * * * *

Odskoczyłem od ceramitowego stosu pogrzebowego. Malahite ocknął się
w międzyczasie.
- Locke, proszę ! Proszę ! – wołał przeraźliwie żałosnym głosem.
Kilkadziesiąt metrów dalej jeden z zaparkowanych na ziemi ślizgaczy
marynarki poderwał się w powietrze. Gorgone Locke siedział za sterami
ma-szyny, miejsce obok niego zajmował Dazzo. Pojazd przyśpieszył
raptownie i zniknął ponad poszarpanymi szczytami wzgórz, zmierzając
prosto w kierunku morskiej plaży.

* * * * *

Midas, Bequin, Aemos i Lowink przeżyli masakrę na płaskowyżu, cho-
ciaż wszyscy odnieśli powierzchowne obrażenia. Wciąż żyło też ponad
dwudziestu gudrunickich gwardzistów, wśród nich sierżant Jeruss.
Aemos chciał zająć się moją raną, ale już wcześniej opatrzyłem ją pro-
wizorycznie zatrzymując krwotok. Nie zamierzałem tracić ani chwili.
- Myślę, że trzeba stąd szybko uciekać – powiedziałem.
Fischig leżał na pośpiesznie zbudowanych noszach. Broń saruthi, która
unicestwiła kaprala Twane, pozbawiła oficera śledczego jednej ręki i poło-
wy twarzy. Całe szczęście, że był nieprzytomny. Dwóch Gudrunitów pod-
niosło szybko nosze.
- Przykro mi to mówić, ale jego też zabieramy – oświadczyłem Midasowi i
Jerussowi pokazując im wciąż leżącego na ziemi Malahite.
- Jesteś pewien ? – skrzywił się Betancore.
- Inkwizycja musi dokładnie wysondować jego umysł.

* * * * *

Nasza wykrwawiona, zmęczona grupa opuściła pośpiesznie górski region
i popędziła w kierunku plaży. Odległy dudniący dźwięk stawał się coraz
głośniejszy, a nieboskłon nad naszymi głowami wyraźnie ciemniał.
- Mam takie niejasne przeczucie – wyznał konspiracyjnym tonem Aemos –
że całe to miejsce niebawem przestanie istnieć.
- Nie chcę tutaj być, kiedy to się stanie – wyznałem szczerze.
Wpadając na plażę zauważyliśmy, że obie fregaty marynarki i towarzy-
szący im frachtowiec znikły. Zerwał się silny wiatr, przesycony odorem
amoniaku. Posiadając stosunkowo nienaruszone skafandry Midas i Lowink
pobiegli w stronę morza po nasz wahadłowiec.
Moje radio zatrzeszczało znienacka. Usłyszałem głos Maxilli.

- Eisenhorn ?! Na litość boską, jesteś tam ?! Jesteś tam ? Minęły mnie właś-
nie trzy statki, lecą w stronę wyjścia ! Warunki bardzo się pogarszają ! Nie
zdołam długo utrzymać obecnej pozycji ! Odpowiedz ! Błagam cię, odpo-
wiedz !
- Maxilla, tu Eisenhorn ! Czy mnie słyszysz ? Musisz tu podlecieć i przejąć
na pokład wahadłowiec. Mamy rannych... Fischiga i innych. Cały ten świat
za chwilę się rozsypie. Powtarzam, musisz przemieścić Essene wprost nad
plażę !
Chwila statycznych trzasków, potem odpowiedź.
- Jak każesz, Gregorze, chociaż to nie będzie łatwe. Powtórz, co mówiłeś o
Fischigu ?
- Jest ciężko ranny ! Przyleć po nas, Maxilla !
- I pośpiesz się ! – wrzasnęła ponad moim uchem Bequin – Chcę się stąd
natychmiast wydostać !
Znów szum radiowych zakłóceń.
- Powiedz Alizebeth, że się z nią zgadzam. Ha !
Echa, wymiary i lokacje zaczęły powracać na swe pierwotne miejsca.
Uczucie dziwnie niepokojącej aury ustąpiło. Pomyślałem z gorzką ironią, że
w niczym nie poprawiło to naszej sytuacji.

63

Rozdział XXI

Zgromadzenie braci.

Rozważania lorda Rorkena.

Przesłuchanie Malahite.

Dwa dni później, na pokładzie dryfującej w granicach zdradzieckiego
systemu KCX-1288 Essene, nawiązaliśmy kontakt z imperialną armadą
kosmiczną lecącą do nas z Gudrun.
Zdołaliśmy uciec ze sztucznie stworzonego świata w przeciągu dwóch
godzin. Jak słusznie zauważył Aemos, całe to miejsce zdawało się rozpły-
wać chwilami pod naszymi stopami, jakby bezkres szmaragdowego morza,
plaża i pasma wzgórz były tylko niestabilną iluzją zbudowaną przez saruthi
w charakterze pokoju przyjęć dla ludzkich „gości”. Kiedy wahadłowiec
mknął w górę ku czekającemu kliprowi, tajemnicza łuna oświetlająca cały
podziemny świat zaczęła przygasać, a ciśnienie powietrze gwałtownie
wzrosło. Byliśmy miotani silnymi prądami powietrznymi, a naturalne pole
grawitacyjne planety zaczynało ściągać wahadłowiec z kursu. Ogromna
iluzyjna pieczara zaczęła tracić swą formę. Kiedy Maxilla z zawrotną pręd-
kością prowadził Essene przez rzędy obręczy w szczelinie wiodącej na po-
wierzchnię planety, po plaży i wzgórzach pozostały już tylko gęste opary
amoniaku i wyziewy arszeniku. Nasze chronometry ponownie zaczęły pra-
cować w prawidłowy sposób.
Pozostawiliśmy umierającą planetę za sobą, przebijając się przez
kosmiczne anomalie wypełniające granice systemu. Czterdzieści minut po
wyjściu na powierzchnię globu rufowe sensory klipra nie zdołały już namie-
rzyć żadnego śladu po szczelinie. Nie wiedziałem, czy się po prostu zawa-
liła, czy też nigdy jej tam w rzeczywistości nie było.
W jaki sposób przybyli do tego miejsca saruthi i jak je opuścili, nie mia-
łem najmniejszego pojęcia. Aemos nie potrafił mi pomóc. Instrumenty
pokładowe klipra nie zlokalizowały żadnych innych jednostek w obrębie
systemu ani też żadnych widocznych punktów na powierzchni planety
mogących posłużyć za wyjście awaryjne dla obcych.
- Czy oni żyli wewnątrz tego globu ? – zapytałem Aemosa, kiedy staliśmy
razem na platformie widokowej w tylnej części frachtowca, obserwując zni-
kający w tyle system przez przyciemnione szyby z pancernego szkła.
- Nie sądzę. Ich technologia dalece przewyższa moje zdolności pojmo-
wania, ale myślę, że przybyli na płaskowyż poprzez bramy wiodące do inne-
go świata. W tym systemie przygotowali tylko miejsce spotkania.
Koncepcja taka po prostu nie mieściła mi się w głowie. Aemos zasuge-
rował właśnie możliwość dokonywania międzysystemowej teleportacji !
Skanowanie Osnowy na obrzeżach systemu KCX-1288 przyniosło nam
niewiele wieści. Opierając się na szumach Osnowy Maxilla wydedukował,
że trzy okręty, bez wątpienia jednostki dowodzone przez Locke i Dazzo,
dołączyły do reszty oczekującej w pobliży flotylli i odskoczyły wspólnie w
Immaterium.
Czujniki skanujące Osnowę potwierdziły również zbliżającą się obecność
imperialnej grupy bojowej, odległej o zaledwie dwa dni tranzytu. Prze-
szliśmy w swobodny dryf opatrując rany i czekając cierpliwie na gości.

* * * * *

Trzydzieści tygodni wcześniej, opuszczając orbitę Damasku, wysłałem
na Gudrun za pośrednictwem Lowinka astropatyczną wiadomość zawierają-
cą prośbę o wsparcie. Umieściłem w tym przekazie wszystkie istotne
informacje będące w mym posiadaniu oraz szereg wniosków i uwag, które
w moim mniemaniu mogły się przydać odbiorcom wiadomości. Miałem
skrytą nadzieję, że Lord Militant wesprze mnie wojskową ekspedycją. Nie
sformułowałem swego wniosku w postaci kategorycznego żądania, jakby to
bez wątpienia uczynił na mym miejscu Commodus Voke. Ufałem, że powa-
ga astropatycznego przekazu wystarczy.

* * * * *

Jedenaście okrętów wyszło z Osnowy zachowując pierwotnie przyjęty
szyk bojowy. Wpierw sześć idących w szerokiej linii fregat, wokół których
natychmiast po wejściu do wymiaru materialnego pojawiły się eskadry myś-
liwców. Za jednostkami eskorty leciały pancerniki Vulpecula i Saint Scyt-
hus, za nimi zaś złowieszcza trójka czarnych krążowników w barwach Ink-
wizycji. Nie była to zatem wojskowa ekspedycja. Miałem przed sobą ude-
rzeniową armadę swej macierzystej organizacji.
Nawiązaliśmy łączność radiową i po wymianie stosownych identyfikato-
rów złożona z Thunderhawków straż honorowa odprowadziła kliper w
szeregi floty. Promy pasażerskie zabrały z pokładu Essene rannych, w tym

wciąż

wciąż nieprzytomnego Fischiga i więźnia Malahite, przewożąc ich do szpi-
talnego kompleksu na Saint Scythus. Godzinę później, po otrzymaniu weź-
wania sygnowanego przez admirała Spatiana, ja sam również poleciałem
promem na pancernik. Oczekiwano moich wyjaśnień.

* * * * *

Lewą rękę miałem obandażowaną i umieszczoną na metalowym tem-
blaku, założyłem jednak oficjalny czarny ubiór i skórzaną kamizelkę. Swoją
inkwizytorską rozetę przypiąłem do materiału pod szyją. Towarzyszył mi
Aemos, ubrany w ceremonialne zielone szaty.
W przestronnym hangarze Saint Scythus oczekiwał na mnie prokurator
Olm Madorthene i obstawa złożona z doborowych żołnierzy oddziałów
specjalnych floty. Modarthene miał na sobie galowy śnieżnobiały uniform, a
niebieskie pancerze osobiste szturmowców błyszczały złotym szamerun-
kiem i galowymi baretkami.
Madorthene powitał mnie formalnym salutem i wspólnie ruszyliśmy w
stronę windy mającej przewieźć całą grupę na pokład dowódczy pancernika.
- Co z rewoltą ? – zapytałem.
- Wszystko pod kontrolą, inkwizytorze. Lord Militant ogłosił publicznie
stłumienie Schizmy Helicańskiej, chociaż gdzieniegdzie na Thracian toczą
się jeszcze ostatnie walki.
- Straty.
- Akceptowalne. Głównie wśród ludności cywilnej i zaplecza produkcyj-
nego, choć niektóre jednostki floty i Gwardii dostały porządne lanie. Zdrada
lorda Glawa drogo kosztowała Imperium.
- Zdrada lorda Glawa kosztowała go życie. Jego ciało gnije teraz na bez-
imiennym świecie w systemie za naszymi plecami.
Prokurator skinął głową.
- Twój mistrz będzie zadowolony.
- Mój mistrz ?

* * * * *

Lord inkwizytor Phlebas Alessandro Rorken siedział na marmurowym
tronie w przypominającej kaplicę sali audiencyjnej położonej dwa pokłady
za mostkiem Saint Scythus. Spotkałem go tylko dwukrotnie w przeszłości,
dlatego czułem się bardzo nieswojo mając przed sobą perspektywę tak waż-
nego spotkania. Mój przełożony miał na sobie czarne ubranie z narzuconym
na ramiona prostym karmazynowym płaszczem oraz skórzane rękawiczki.
Nie nosił żadnej biżuterii prócz złotego sygnetu stanowiącego symbol jego
pozycji. Ten skromny, pozbawiony wyrafinowania strój tylko przydawał mu
autorytetu. Głowę miał gładko ogoloną, jedyny zarost stanowiła starannie
przystrzyżona bródka. Głęboko osadzone oczy błyszczały mądrością i inteli-
gencją.
Wokół tronu stała świta lorda. Dziesięciu nowicjuszy w randze śledczego
i niższej dzierżyło dumnie proporce, błogosławione miotacze ognia, skrzyn-
ki wypełnione zwojami pergaminów, lśniące chłodną stalą narzędzia tortur
wyłożone na przykrytych satyną tacach oraz otwarte religijne śpiewniki.
Przy obu poręczach tronu czuwali czterej osobiści strażnicy mistrza, w
czerwonych płaszczach i z dwuręcznymi mieczami trzymanymi na sztorc
przed twarzami. Ich pancerze osobiste były dziełem sztuki płatnerskiej, a
wizjery pełnotwarzowych hełmów odlano na podobieństwo twarzy czterech
świętych apostołów: Oliosa, Jerido, Manezzera i Kadmona. Podobizny były
na swój sposób naiwne i sprawiały wrażenie żywcem skopiowanych ze
starożytnych ilustrowanych kronik. Gromada savantów stała w milczeniu
opodal, a zgraja małych serwitorów wykonanych w formie trzyletnich
cherubinków ze złotymi skrzydłami i złośliwymi twarzyczkami gargulców
uwijała się z cichą wrzawą w powietrzu, mamrocząc coś i pokrzykując.
- Podejdź bliżej, Eisenhorn – powiedział dostojnym władczym tonem Ror-
ken, a jego głos dotarł do każdego krańca wielkiej sali – Podejdźcie tutaj
wszyscy.
Po tych słowach z bocznych naw przylegających do ścian sali audiencyj-
nej wyłonili się ludzie. Każdy z nich niósł w ręce krzesło. Rozpoznałem
admirała Spatiana, wiekowego olbrzyma w śnieżnobiałym mundurze, oto-
czonego gromadą starszych rangą oficerów marynarki. Pozostali obecni byli
pracownikami Inkwizycji. Titus Endor nadszedł w towarzystwie zgarbionej
zakapturzonej savantki. Skinął mi przyjaźnie głową, kiedy go mijałem.
Commodus Voke, zmęczony życiem i zauważalnie kuśtykający, spoczął na
swoim krześle z pomocą wysokiego mężczyzny w czerni. Głowa asystenta
była niemal całkowicie łysa, tylko gdzieniegdzie wieńczyły ją kępki
włosów. Skórę czaszki i szyi pokrywa siateczka purpurowych blizn po
obrażeniach i zabiegach chirurgicznych. Heldane. Spotkanie z carnodonem
nie wpłynęło pozytywnie na urok osobisty tego człowieka. Podobnie jak
Endor, Voke również mi się ukłonił, ale w jego geście nie wyczytałem nic
prócz lodowatej uprzejmości.

64

Był też inkwizytor Schongard, w swej czarnej metalowej masce zasła-
niającej całą twarz prócz oczu. Usiadł na swym krześle, a miejsce po jego
bokach zajęły natychmiast dwie młode, świetnie zbudowane kobiety, z
wyglądu sądząc zapewne wyznawczynie jakiegoś kultu śmierci. Były nie-
mal całkowicie nagie, jeśli nie liczyć imponujących tatuaży, narzuconych na
głowy kapturów i skórzanej uprzęży z zawieszonymi na niej ostrzami.
Po drugiej stronie Schongarda usiadł Konrad Molitor, ultraradykalny
członek tego ugrupowania politycznego w Inkwizycji, którego nie darzyłem
najmniejszą sympatią. Molitor był atletycznie zbudowanym mężczyzną w
wykonanym na miarę żółtoczarnym pancerzu osobistym ze srebrnym
szamerunkiem. Jego ciemne włosy były krótko przycięte i starannie ufryzo-
wane. Przypominał mi swym wyglądem starożytnego mnicha-wojownika z
czasów Pierwszej Krucjaty. Tuż za nim stało trzech akolitów w szczelnie za-
piętych płaszczach i założonych na głowy kapturach. Jeden trzymał w rę-
kach ornamentowany miecz energetyczny Molitora, drugi srebrny kielich na
paterze, trzeci zaś dzierżył skrzyneczkę modlitewną i dymiące kadzidełko.
Żółte tęczówki Molitora śledziły pilnie każdy mój ruch.
Ostatni swe miejsce po prawicy lorda Rorkena zajął gigant w czarnym
pancerzu siłowym – Kosmiczny Marine z zakonu Straży Śmierci, formacji
zakonnej służącej bezpośrednio Ordo Xenos. Straż Śmierci jest zbrojnym
ramieniem naszej organizacji, jednym z zakonów stworzonych specjalnie w
tym celu, okrytych głęboką tajemnicą nawet wśród braterskich formacji
Adeptus Astartes. Widząc me nadejście zakonnik zdjął swój hełm i położył
go na opancerzonym udzie. Miał grubo ciosaną bladą twarz i krótko przy-
cięte włosy. Wąskie usta zaciśnięte były w pojedynczą krechę.
Serwitorzy przynieśli mi wolne krzesło, toteż usiadłem bez słowa przed
moim mistrzem. Aemos stanął obok.
- Zapoznaliśmy się z twoim przekazem, bracie Eisenhornie. Niezwykła to
opowieść, wręcz niesamowita – lord Rorken przeciągnął znacząco ostatnie
słowa – Ścigałeś flotyllę heretyków aż do tego zapomnianego przez Impe-
ratora systemu, pewien, że Glawowie zaplanowali tutaj transakcję wymien-
ną z obcą rasą. Przedmiotem tejże transakcji wedle twych słów miał być
przedmiot, którego sama natura stanowiła niezwykłe zagrożenie dla naszego
bezpieczeństwa i moralnego ładu.
- Taki właśnie przekaz sporządziłem, bracie lordzie.
- Znana jest nam twa uczciwość i szczerość wypowiedzi, bracie. Nikt nie
waży się zakwestionować tych słów. W końcu, czyż nie zjawiliśmy się tutaj
w... niespotykanie licznym gronie ?
Rorken powiódł dłonią po sali. Odpowiedziały mu krótkie śmiechy, w
większości wymuszone. Śmiali się Voke i Molitor.
- Cóż to zatem był za przedmiot ?
- Obcy weszli w posiadanie pojedynczego egzemplarza zakazanego dzieła,
które nam znane jest jako Necroteuch.
Reakcja zgromadzenia była natychmiastowa. Wszędzie wokół podniosły
się ludzkie okrzyki, pełne zaskoczenia, niedowierzania, jawnego zaprzecze-
nia. Słyszałem jak Voke, Molitor i Schongard domagają się głośno bardziej
szczegółowych wyjaśnień. Asystenci, nowicjusze i akolici znajdujący się w
sali szeptali między sobą trwożliwie albo wręcz krzyczeli z gorączkowym
podnieceniem. Cherubinki wrzasnęły przerażone gwarem ludzi i trzepocząc
skrzydełkami schowały się za tronem mistrza Rorkena. Sam lord w
zamyśleniu mierzył mnie wzrokiem, w którym dostrzegałem wahanie i
zwątpienie. Nawet posępny Marine odwrócił swą głowę w bok patrząc pyta-
jąco na mistrza.
Lord Rorken uniósł dłoń i zgiełk natychmiast umilkł.
- Czy to potwierdzone informacje, bracie Eisenhornie ?
- Tak, sir. Widziałem tę księgę na własne oczy i poczułem jej diabelską
aurę. To był Necroteuch. W oparciu o posiadane informacje wywnioskowa-
łem, że obcy znani jako saruthi weszli w posiadanie tego dzieła tysiące lat
temu. Po nawiązaniu kontaktów z spiskowcami pod wodzą lorda Glawa
postanowili wymienić rzeczoną księgę na pewne artefakty będące dziedzict-
wem kultury ich cywilizacji.
- Niemożliwe ! – uniósł się Commodus Voke – Necroteuch to mit, w dodat-
ku bardzo mało znany ! Ci obcy musieli sfabrykować falsyfikat nie istnieją-
cego dzieła, by wprowadzić w błąd naiwnych heretyków !
- Widziałem tę księgę na własne oczy i poczułem jej diabelską aurę. To był
Necroteuch – powtórzyłem raz jeszcze odwracając się w stronę Voke.
Admirał Spatian spojrzał na lorda Rorkena.
- Ta rzecz, ta księga... czy rzeczywiście jest tak wartościowa, by heretycy
dla niej tylko postanowili pogrążyć w globalnej wojnie domowej cały pod-
sektor, jeśli miałoby to w jakiś sposób odwrócić uwagę od ich przedsię-
wzięcia ?
- Ona jest bezcenna ! – wrzasnął Molitor – Absolutnie bezcenna ! Jeśli le-
gendy zawierają w sobie choć szczątkową prawdę, jej zawartość przekracza
nasze zdolności pojmowania i całą dotychczas zgromadzoną wiedzę. Here-
tycy bez wahania spaliliby całe światy i poświęcili wszystkie swe zasoby,
żeby tylko zyskać wpływy mogące ułatwić jej zdobycie.

- Od samego początku było oczywiste – oświadczył spokojnym głosem
Endor – że stawka tej gry jest niezwykle wysoka. Również jestem wstrząś-
nięty wieściami brata Gregora, ale bynajmniej nie czuję się zaskoczony.
Tylko artefakt tak potężny jak Necroteuch może w pełni usprawiedliwić
wprawienie w ruch krwawej machiny Schizmy.
- Ale to Necroteuch ! Coś takiego ! – Schongard wciąż nie umiał się pogo-
dzić z usłyszaną prawdą.
- Czy operacja heretyków zakończyła się sukcesem, inkwizytorze Eisen-
hornie ? – zapytał znienacka Marine patrząc mi prosto w oczy.
- Nie, bracie-kapitanie, nie powiodła się. Było to desperackie przedsię-
wzięcie, ale moja grupa zdołała zakłócić przebieg spotkania z saruthi. Obcy
zostali odpędzeni, a większość heretyckich negocjatorów zginęła, wśród
nich sam lord Glaw i towarzyszące mu bluźniercze Dziecko Imperatora.
- Czytałem o tym Mandragore w twoim raporcie – skinął głową Marine –
To właśnie jego obecność w szeregach heretyków zaważyła w podjęciu de-
cyzji o naszym udziale w tej operacji.
- Dzieci Imperatora, niechaj Terra przeklnie ich dusze, bez wątpienia pożą-
dały tej księgi dla siebie. Legion wysłał Mandragore, by ten asystował Gla-
wom w trakcie całego przedsięwzięcia. Wierzę, że obecność tej istoty wśród
naszych wrogów jedynie umacnia wiarygodność wszystkich moich podej-
rzeń.
Dostojny Marine skinął głową.
- I twierdzisz, że Mandragore już nie żyje ?
- Osobiście go zabiłem.
Zakonnik Straży Śmierci wyprostował się zaskoczony i uniósł nieznacz-
nie brwi.
- Czy jacyś heretycy zdołali ujść sprawiedliwości ? – zapytał Schongard.
- Dwaj kluczowi dla sprawy konspiratorzy, bracie. Kapitan Wolnej Floty
Gorgone Locke, który moim zdaniem jest odpowiedzialny za nawiązanie
pierwszych kontaktów z saruthi, oraz kapłan Eklezjarchii Dazzo, duchowy
przewodnik całej grupy. Uciekli z pola walki, dołączyli do reszty oczekują-
cych ich floty i opuścili ten system.
- W jakim kierunku ? – zapytał Spatian.
- Wciąż to ustalamy, admirale.
- I jak wiele mają okrętów ? Ten sukinsyn Estrum zabrał ze sobą piętnaście
jednostek !
- Stracił przynajmniej dwie fregaty w tym systemie. W skład armady
wchodzi teraz statek handlowy należący bez wątpienia do Locke.
- Czy nasi wrogowie zostali pokonani i rzucili się do desperackiej ucieczki,
czy też wciąż posiadają jakiś określony cel działania ? – odezwał się lord
Rorken.
- Muszę dokonać bardziej szczegółowych badań przed udzieleniem odpo-
wiedzi na to pytanie, mistrzu.
Spatian wstał ze swego miejsca.
- Bez względu na motywy heretyków lub ich brak, nie można pozwolić im
uciec. Muszą zostać wytropieni i unicestwieni. Proszę o pozwolenie na
zmianę rozkazów i podjęcie pościgu.
- Udzielam pozwolenia, admirale.
Wtedy ze swego miejsca podniósł się Molitor.
- Jak dotąd nikt jeszcze nie zadał naszemu bohaterskiemu bratu Eisen-
hornowi najważniejszego pytania – oświadczył z wyczuwalnym sarkazmem
- Co stało się z Necroteuchem ?
Odwróciłem się w jego stronę.
- Uczyniłem to, co na mym miejscu zrobiłby każdy z nas, bracie. Spaliłem
go.

* * * * *

Dopiero teraz rozpętało się prawdziwe pandemonium. Molitor skoczył na
równe nogi wyzywając mnie i oskarżając o akt bluźnierczego święto-
kradztwa. Schongard natychmiast do niego dołączył wykrzykując swym
szeleszczącym głosem ostre zarzuty pod moim adresem. Endor i Voke pod-
nieśli głos próbując zakrzyczeć obu krytykantów. Członkowie świt przy-
bocznych szumieli niczym rozdrażniony rój pszczół. Tylko kapitan Straży
Śmierci i ja sam pozostaliśmy w bezruchu na swych miejscach.
Lord Rorken wstał z tronu.
- Dosyć ! – spojrzał w stronę rozgorączkowanego Molitora – Przedstaw
swoje obiekcje, bracie Molitorze, szybko i zwięźle.
Inkwizytor skłonił się lekko i oblizał spierzchnięte usta wodząc po całej
sali rozbieganym wzrokiem.
- Eisenhorn musi ponieść konsekwencje tak jawnego aktu wandalizmu !
Necroteuch mógł być dziełem zakazanym i bluźnierczym, ale my jesteśmy
członkami Inkwizycji, mistrzu ! Jakim prawem tak po prostu mógł go znisz-
czyć ?! Taki artefakt należało poddać starannym egzorcyzmom, a następnie
przekazać w ręce najzdolniejszych i najbardziej zaufanych savantów. Znisz-
czenie tego dzieła odarło nas z niezwykle cennej wiedzy, wręcz okradło z

niej Imperium !

65

niej Imperium ! Dzięki studiom na Necroteuchem mogliśmy zgłębić sekrety
natury Nieprzyjaciela. Pomyślcie tylko, jakie mogliśmy uzyskać w ten
sposób korzyści ! Eisenhorn okrył hańbą Inkwizycję !
- Bracie Schongardzie ?
- Mój panie, zgadzam się z przedmówcą. Eisenhorn postąpił w desperacki i
nieprzemyślany sposób. Odpowiednio wykorzystany, Necroteuch mógł
przeistoczyć się w bezcenne narzędzie walki z Nieprzyjacielem. Z całego
serca pochwalam wysiłki poczynione przez brata Eisenhorna w celu
zniszczenia spiskowców, ale tak bezmyślne unicestwienia źródła starożytnej
wiedzy budzi we mnie zdecydowane potępienie.
- Bracie Voke ? Jak... – zaczął lord Rorken, ale przerwałem mu wpół słowa.
- Czy to rozprawa sądowa, mistrzu ? Czy zostałem formalnie oskarżony ?
- Nie, bracie, to nie sąd. Lecz konsekwencje twych poczynań muszą zostać
poddane analizie i ocenie. Bracie Voke ?
Voke podniósł się z krzesła.
- Eisenhorn postąpił słusznie. Necroteuch to bluźnierstwo. Aktem herezji
byłoby pozwolenie na jego dalszą egzystencję !
- Bracie Endorze ?
Titus nie wstał z miejsca, zamiast tego odwrócił się na krześle i zmierzył
wzrokiem Konrada Molitora.
- Gregor Eisenhorn ma moje całkowite poparcie. Słuchając tego wylewu
żalów, Molitorze, zastanawiam się, jakiego właściwie człowieka jest ta wy-
powiedź. Radykała bez wątpienia. Ale czy inkwizytora ? Szczerze zaczynam
w to wątpić.
Molitor ponownie skoczył na równe nogi pałając dzikim gniewem.
- Ty chamie ! Ty prymitywny zacofany chamie ! Jak śmiesz ?!
- Ano śmiem, jak zapewne widzisz – odparł Endor krzyżując ręce na pier-
siach – A ty, Schongard, ty wcale nie jesteś lepszy. Wstyd mi za ciebie. Ja-
kie tajemnice chcielibyście zgłebić czytając tę księgę ? Jedynie te mówiące,
w jaki sposób skorumpować ludzki umysł i wpędzić go w szaleństwo. Nec-
roteuch został wciągnięty na indeks ksiąg zakazanych jeszcze przed założe-
niem naszej organizacji. Nie musimy znać jego zawartości, by
zaakceptować zakaz lektury. Wystarczy w zupełności świadomość, iż
powinniśmy tę bez-cenną wiedzę zniszczyć bez wahania natychmiast po jej
zdobyciu. Powiedz-cie mi bracia, czy naprawdę musicie się osobiście
zarazić Gorączką Uhlrena, by pojąć jej śmiercionośny charakter ?
Lord Rorken uśmiechnął się nieznacznie słysząc tę uwagę i spojrzał na
Kosmicznego Marine.
- Bracie-kapitanie Cynewolfie ?
Kapitan wzruszył nieznacznie ramionami.
- Dowodzę zespołami specjalnymi mającymi likwidować obcych, mutan-
tów i heretyków, mój panie. Kwestie moralne świata nauki i wiedzy pozo-
stawiam savantom. Lecz dla celów tego zgromadzenia gotów jestem stwier-
dzić, że bez względu na wartość tej księgi spaliłbym ją natychmiast bez se-
kundy namysłu.
Zapadła długa chwila przerwy. Czasami byłem zadowolony z faktu, że
nikt nie wie, kiedy się uśmiecham.
Lord Rorken usiadł z powrotem na tronie.
- Uwagi moich braci zostały odnotowane. Osobiście popieram postępo-
wanie Eisenhorna. Zważywszy na ekstremalny charakter wydarzeń dokonał
najsłuszniejszego w danej chwili wyboru.
- Dziękuję, mistrzu.
- Odpocznijmy teraz i przemyślmy całą sprawę w prywatności. Za cztery
godziny oczekuję propozycji dalszego postępowania.

* * * * *

- Co teraz ? – zapytał Titus Endor. Siedzieliśmy w jego kwaterze na
pokładzie Saint Scythusa. Kobiecy serwitor przyniósł nam tacę z kieliszkami
i dwiema karafkami wybornego amasecu.
- Niedobitki muszą zostać zniszczone – odparłem – Dazzo i reszta heretyc-
kiej floty. Zostali pozbawieni zdobyczy i uciekają teraz przed siebie. Mogą
tak uciekać całymi latami, lecz mają do swej dyspozycji silne zgrupowanie
marynarki i dość złej woli, by bez skrupułów wykorzystać jego potencjał
militarny. Poprę pomysł kontynuowania pościgu do chwili całkowitej elimi-
nacji wroga, by zakończyć tę sprawę raz na zawsze.
Aemos wszedł do pokoju, ukłonił się z respektem Endorowi i podał mi
elektroniczny notes.
- Astronawigatorzy admirała zakończyli rekonstrukcję skoku heretyków.
Ich obliczenia pokrywają się z wynikami nadesłanymi właśnie przez kapita-
na Maxillę.
Przesunąłem spojrzeniem po ekranie urządzenia.
- Masz mapę, Titusie ?
Przytaknął głową i włączył klawiaturę wbudowanego w szklany wierzch
stołu terminala. Powierzchnia blatu rozbłysła delikatną poświatą. Endor
wprowadził do pamięci maszyny obliczeniowej dane z mojego notesu.

- Zatem... nie uciekają w imperialną przestrzeń kosmiczną. To akurat mnie
nie dziwi. Ale też nie w stronę znajdujących się poza naszą jurysdykcją
przestrzeni strefy Halo.
- Ich kurs prowadzi tutaj: 56-Izar. Dziesięć tygodni tranzytu przez Osnowę.
- Na terytorium saruthi.
- W sam środek terytorium saruthi.

* * * * *

Lord inkwizytor Rorken potrząsnął z powagą głową.
- Faktycznie, bracie, finał tej sprawy może być dla nas bardziej odległy, niż
pochopnie założyliśmy.
- Nie mogą liczyć na przyjazne potraktowanie przez saruthi ani łudzić się
nadzieją, że znajdą w tamtym rejonie bezpieczną kryjówkę. Porozumienie
zawarte pomiędzy spiskowcami Domu Glaw i obcymi było bardzo kruche i
niepewne, a użycie przemocy całkowicie je pogrzebało. Dazzo musi mieć
inne powody, by się tam udać.
Lord Rorken przemierzał swój pokój kiwając głową i bawiąc się machi-
nalnie złotym sygnetem. Stado cherubinków siedziało w milczeniu na opar-
ciach licznych foteli i baldachimie wielkiego łoża, a ich brzydkie twarzyczki
przechylały się z boku na bok obserwując mnie pilnie. Stałem nieruchomo
czekając na odpowiedź mistrza.
- Moja wyobraźnia wyprawia dzikie harce, Eisenhorn – oświadczył w koń-
cu lord.
- Zamierzam jak najszybciej przesłuchać archeologa Malahite. Jestem pe-
wien, że człowiek ten może nam zapewnić wiele cennych informacji i
jestem też pewien, że brakuje mu tak żelaznej siły woli jak miało to miejsce
w przypadku jego pana, Urisela Glawa.
Rorken klasnął w okryte rękawiczkami dłonie podejmując decyzję. Prze-
straszone cherubinki wzbiły się z łopotem skrzydełek w powietrze szukając
schronienia gdzieś w zakamarkach wysokiego sufitu.
- Natychmiast przyjmiemy kurs na 56-Izar – powiedział mistrz ignorując
popiskiwania swych pokojowych serwitorów – Przynieś mi wieści nie-
zwłocznie po zakończeniu przesłuchania.

* * * * *

Służby bezpieczeństwa marynarki przetrzymywały Girolamo Malahite w
zamkniętym skrzydle pokładowego kompleksu medycznego Saint Scythusa.
Lekarze opatrzyli starannie ranę więźnia, ale nikt nie pofatygował się w celu
zainstalowania mu cybernetycznej protezy. Zamierzałem jak najszybciej
dobrać się do informacji ukrytych w umyśle tego człowieka.
Przechodząc przez oświetlony zimnymi lampami pokład szpitalny wstą-
piłem na chwilę do Fischiga. Wciąż był nieprzytomny, ale opiekujący się
nim pielęgniarz poinformował mnie o stabilnym stanie pacjenta. Hubrisjań-
ski oficer leżał na plastikowym łóżku rehabilitacyjnym, podpięty przewo-
dami i rurami do warczących cicho systemów podtrzymywania życia, jego
zmasakrowane ciało nikło pod grubą warstwą bandaży, pasów ściągających
i metalowych klamer.
Wyszedłem z izolatki i udałem się zimnym korytarzem do posterunku
strażniczego, gdzie po okazaniu identyfikatora uzyskałem pozwolenie na
wejście do skrzydła więziennego. Znajdowałem się właśnie na drugim punk-
cie kontrolnym, tuż przed pogrążonym w mroku korytarzem z ciągiem cel
po obu stronach, gdy w jednej z nich rozległ się przerażający ludzki skowyt.
Rozepchnąłem strażników i rzuciłem się w stronę metalowych drzwi celi.
Wartownicy deptali mi po piętach.
- Otwórz to ! – wrzasnąłem i jeden z wojskowych natychmiast zerwał z
pasa pęk elektronicznych kluczy – Otwórz natychmiast, człowieku !
Obrotowy zamek strzegący drzwi szczęknął głośno i przekręcił się otwie-
rając je szeroko. Konrad Molitor i trzej jego zakapturzeni akolici odwrócili
się w stronę wyjścia, wyraźnie rozwścieczeni niespodziewanym najściem.
Na ich okrytych chirurgicznymi rękawicami dłoniach pienił się obficie
różowy płyn.
Girolamo Malahite jęczał cicho zwisając z podwieszonej na łańcuchach
do sufitu kratownicy. Był nagi, a niemal każdy centymetr jego skóry został
żywcem zdarty z ciała.

* * * * *

- Wezwać chirurgów ! Powiadomić lorda Rorkena ! Natychmiast ! –
krzyknąłem na strażników – Jak zamierzasz wyjaśnić to, co zrobiłeś ? – za-
pytałem Molitora.
Sądzę, że najchętniej zignorowałby moje pytanie, a trójka jego asysten-
tów sprawiała wrażenie gotowych do usunięcia mnie siłą z celi.
Lecz lufa mojego pistoletu opierała się o skórę Molitora niemal idealnie
pomiędzy jego brwiami, toteż żaden z akolitów nie uczynił najmniejszego

wrogiego gestu.

66

wrogiego gestu.
- Przystąpiłem do przesłuchania więźnia... – zaczął.
- Malahite jest moim więźniem !
- Znajduje się we władzy Inkwizycji, bracie Eisenhornie...
- On jest moim więźniem, Molitor. Prawa Inkwizycji upoważniają w pierw-
szej kolejności właśnie mnie do jego przesłuchania !
Molitor próbował się cofnąć o krok, ale postąpiłem w ślad za nim nie
odrywając lufy od skroni inkwizytora. Widziałem wyraźnie gorejącą w jego
oczach furię wywołaną tak niespotykanym potraktowaniem, lecz trzymał
emocje na wodzy wiedząc, że nie lepiej mnie nie prowokować.
- Ja... byłem zatroskany stanem twego zdrowia, bracie – zaczął pozornie
spokojnym głosem – twymi obrażeniami, zmęczeniem. Malahite musiał być
poddany natychmiastowemu przesłuchaniu i uznałem, że mogę ci pomóc
odpowiednio przygotowując...
- Przygotowując go ?! Ty go prawie zabiłeś ! Nie wierzę w twoje bajeczki,
Molitor. Jeśli naprawdę chciałbyś mi pomóc, poprosiłbyś wpierw o pozwo-
lenie. Ale ty chciałeś zagarnąć jego sekrety dla siebie !
- To kłamstwo ! – wyrzucił z siebie.
Przesunąłem palcem bezpiecznik pistoletu. W ciasnych ścianach celi me-
taliczne szczęknięcie nabrało znacznie bardziej złowieszczego wymiaru.
- Doprawdy ? Zatem powiedz mi, czego się do tej pory dowiedziałeś.
Zawahał się na moment.
- Więzień okazał się odporny na środki przymusu bezpośredniego. Niewiele
odkryliśmy.
Na korytarzu załomotały ciężkie buty. Strażnicy powrócili w towa-
rzystwie dwóch ubranych na zielono chirurgów floty oraz czterech sanita-
riuszy.
- Tronie Terry ! – krzyknął zdławionym głosem jeden z lekarzy widząc wi-
szące na kratownicy ludzkie ciało.
- Zrób, co możesz, doktorze. Ustabilizuj go.
Medycy rzucili się do pracy, żądając podniesionymi głosami natychmia-
stowego dostarczenia odpowiednich instrumentów, bandaży i środków anty-
septycznych. Malahite zacharczał konwulsyjnie.
- Grożenie imperialnemu inkwizytorowi za pomocą broni jest ciężkim prze-
stępstwem – oświadczył jeden z zakapturzonych akolitów robiąc krok w
moim kierunku.
- Lord Rorken będzie niezadowolony – powiedział drugi.
- Odłóż broń, a nasz mistrz będzie współpracował – dodał trzeci.
- Każ im zamknąć gęby – poleciłem Molitorowi.
- Proszę, inkwizytorze Eisenhornie – odezwał się ponownie trzeci akolita.
Jego spokojny wyważony głos płynął spod zakrywającego całą twarz kap-
tura – To jest tragiczne nieporozumienie. Poczynimy odpowiednie reparacje.
Odłóż broń.
Głos akolity był pełen pewności siebie i zdawał się kryć sporą nutę
autorytaryzmu. Lecz człowiek ten zachowywał się tak samo, jak na jego
miejscu postąpiłby Midas lub Aemos, gdybym to ja znalazł się jakimś cu-
dem na miejscu Molitora.
- Zabierz swoich asystentów i wynoś się stąd. Dokończymy rozmowę, gdy
wysłucha mnie lord Rorken.
Cała czwórka opuściła pośpiesznie celę. Włożyłem pistolet do kabury.
Jeden z lekarzy podszedł do mnie kręcąc przecząco głową.
- Ten człowiek nie żyje, sir.

* * * * *

Na żądanie lorda Rorkena najstarszy rangą kapłan Eklezjarchii służący
na pancerniku bezzwłocznie oddał do naszej dyspozycji wielką kaplicę
poło-żoną na śródokręciu. Sądzę, iż pokładowi klerycy wpadli w prawdziwy
pop-łoch będąc świadkami gniewu mojego mistrza.
Mieliśmy niewiele czasu, by naprawić poczynione wskutek tragicznego
incydentu szkody, pomimo złożenia przez lekarzy żałosnych szczątków Ma-
lahite w polu czasowym.
Lord Rorken gorąco pragnął osobiście przeprowadzić cały zabieg, ale
wiedział doskonale, że mocą prawa jest zobowiązany ustąpić mi pierwszeń-
stwa. Zajmując moje miejsce poparłby w niezamierzony sposób arogancki
wybryk Molitora, a tego nie mógł zrobić nawet mimo swej dalece wyższej
rangi.
Powiedziałem Rorkenowi, że przyjmuję zadanie i dodałem, iż moja
rozległa wiedza na temat całego zdarzenia sprawia, iż jestem do tego celu
najlepszym kandydatem.

* * * * *

Zebraliśmy się w kaplicy. Była to rozległa sala wsparta na ornamento-
wanych filarach i podłodze wyłożonej kolorowymi mozaikami. Witraże z
przyciemnionego szkła podświetlone były nieziemskim blaskiem kotłującej

tęczą kolorów

się za pancernymi oknami Osnowy, a ich wielobarwne szkła mieniły się
tęczą kolorów przedstawiając największe trymfy Imperatora. Posadzki sali
drżały lekko w rytm pracujących w głębi Saint Scythusa potężnych sekcji
napędowych.
Rzędy ławek i foteli ciągnące się po obu stronach nawy wypełnione były
przedstawicielami Eklezjarchii i świty inkwizytorów. Wszyscy moi bracia
byli już na miejscu, również Molitor – wiedziałem, że nic nie zdołałoby go
powstrzymać przed uczestnicztwem w tym zabiegu.
Ruszyłem wraz z Lowinkiem w głąb nawy, gdzie na marmurowym
podwyższeniu spoczywał w osłonie pola czasowego martwy Malahite.
Blisko trzydziestu astropatów, ściągniętych z pokładów reszty okrętów flo-
tylli lub zespołów innych inkwizytorów, stało za podwyższeniem. Zakap-
turzeni, zdeformowani, niektórzy poruszali się na mechanicznych gąsieni-
cowych implantach lub byli przenoszeni w lektykach przez serwitorów. Z
cichym ożywieniem dyskutowali pomiędzy sobą. Lowink wstąpił pomiędzy
nich chcąc wyjaśnić pewne szczegóły całego przedsięwzięcia. Wyczuwałem
jego dumę i podniecenie wynikłe z faktu, iż nagle zyskał władzę nad
astropatami, którzy w normalnych okolicznościach dalece przewyższali go
rangą. Lowink nie posiadał dostatecznego doświadczenia, by przeprowadzić
cały zabieg w pojedynkę: jego umiejętności pozwalały jedynie na najprost-
sze rytuały psychometrii. Niemniej jednak udział w mojej misji i ogromna
wiedza na jej temat predysponowały go do roli koordynatora ceremonii.
Spojrzałem na Malahite, obdartego ze skóry i żałośnie patetycznego w
migotliwym kokonie pola czasowego. W groteskowy sposób przywodził mi
na myśl samego Boga-Imperatora, spoczywającego na wieczność w polu
czasowym Złotego Tronu, chronionego po wsze czasy przed śmiercią, która
wyciągnęła po niego swe szpony w czasie Herezji Horusa.
Lowink skinął mi głową. Astropatyczny chór był gotowy.
Rozejrzałem się wokół i pochwyciłem wzrokiem twarz Endora. Titus
zajął miejsce niedaleko za Molitorem, ponieważ obiecał mi wcześniej, że
będzie pilnował każdego ruchu zdradzieckiego radykała. Schongard siedział
niemal z tyłu nawy, demonstracyjnie odcinając się od wybryku swego
towarzysza.
Ujrzałem brata-kapitana Cynewolfa i dwóch jego podwładnych zajmują-
cych miejsce opodal ołtarza. Wszyscy mieli na sobie pełne pancerze siłowe,
w rękach trzymali stormboltery. Wiedziałem, że nie przybyli do kaplicy w
charakterze straży honorowej. Ich zadaniem byo zapewnienie zgromadzo-
nym bezpieczeństwa.
- Rozpocznij, bracie – powiedział lord Rorken prostując się na swym tronie.
Chór zaczął rozdzierać delikatną powłokę Osnowy swym astropatycz-
nym śpiewem. Psioniczny chłód omiótł całą kaplicę i niektórzy obecnie w
sali ludzie pozwolili sobie na zdławione szepty, cześciowo wywołane stra-
chem, częściowo zaś wymuszone mentalną wibracją.
Commodus Voku podniósł się ze swego fotela przy pomocy Heldane i
podszedł do mnie chwiejnym krokiem. Chcąc zrewanżować się mistrzowi za
zaszczyt poprowadzenia seansu wyraziłem zgodę na współuczestnictwo w
zabiegu starszego i bardziej doświadczonego inkwizytora. Zdawałem sobie
doskonale sprawę z niebezpieczeństwa całego przedsięwzięcia. Dwa umysły
były lepsze niż jeden, a ja zdążyłem już docenić mentalny potencjał starego
łotra wcześniej.
- Wyłączyć pole czasowe – powiedziałem. Pomruk astropatycznego chóru
przybrał na sile. Kiedy kokon ochronnego pola rozmył się w powietrzu, ra-
zem z Voke wyciągnęliśmy przed siebie nagie dłonie dotykając przerażają-
cej zmasakrowanej twarzy Malahite.

* * * * *

Kurtyna Osnowy rozstąpiła się raptownie. Odniosłem wrażenie, że patrzę
w dół słupa gęstej mlecznobiałej mgły, kotłującej się wokół mnie szaleńczo.
W uszach słyszałem upiorny wrzask Immaterium i skowyt miliardów
uwięzionych w Osnowie dusz.
Niebieskie światło rozdarte wstęgami wyładowań elektrycznych. Dźwięk
przypominający grzmot trzęsienia ziemi przemieszany z eterycznym śpie-
wem dawno nieistniejących świątyń. Zapach drzewnego dymu, kadzideł,
słonej wody, krwi...
Kosmiczna pustka tak niewiarygodnie rozległa, że mój umysł wręcz
odmówił akceptacji tego faktu. Obraz zniknął w ułamku sekundy i być może
tylko dzięki temu nie postradałem zmysłów.
Kolejna przesłona. Krwawoczerwone rozbłyski. Zderzające się ze sobą
galaktyki, stojące w kosmicznym ogniu. Dusze przywodzące na myśl kome-
ty, przecinające płomienistymi wstęgami Immaterium. Głosy bogom podob-
nych bestii wzywające śmiertelników z odległych zakątków Osnowy.
Atramentowa ciemność. Kolejne wrażenie dobiegającej zewsząd pieśni.
Gwiezdne konstelacje pławiące się w słabym blasku powstających dopie-
ro młodych słońc.
Wszechświat u swych narodzin. Lodowata pustka nicości.

67

- Gregor ?
Rozglądając się wokół dostrzegłem Commodusa Voke. Nie poznałem w
pierwszej chwili jego głosu, wydawał się zbyt niski, jakby rozmyty w dzi-
waczny sposób. Staliśmy na zboczu wysokiego wzgórza, skąpani w promie-
niach dwóch jaskrawych słońc prażących niemiłosienie z nieba. Pasma gór
ciągnęły się aż po horyzont niczym stworzone przez naturę fortece.
Ruszyliśmy w dół zbocza w stronę dobiegającego nas mechanicznego ha-
łasu. Przestarzały monozadaniowy serwitor o ociekających smarem siłowni-
kach wgryzał się w skałę machając rytmicznie kończynami w postaci szpad-
li. Z wiszącego na jego tylnej obudowie bojlera buchały kłęby dymu i pary,
a poruszone kamienie były transportowane po niewielkim taśmociągu na
znajdującą się opodal hałdę.
Ominęliśmy serwitora oraz wyciętą w zboczu niszę, gdzie mniejsze ma-
szyny górnicze starannie czyściły i polerowały wybrane fragmenty skał i
odkładały je na drewniane palety.
Malahite stał nieruchomo obserwując pracę serwitorów. Był teraz
znacznie młodszy, niemal chłopięcy, szczupły i ogorzały od słonecznych
promieni. Miał na sobie szorty i luźną bluzę, a jego skórę pokrywała cienka
warstwa skalnego pyłu.
- Domyślałem się, że przyjdziecie – powiedział.
- Czy będziesz współpracował ? – zapytałem.
- Nie mam zbyt wiele czasu na rozmowy – odparł schodząc w dół zbocza,
by przyjrzeć się efektom pracy serwitorów – Zostało dużo pracy do skoń-
czenia. Nie wykopaliśmy wszystkiego, a za tydzień przyjdą już deszcze.
Wiedział, kim jesteśmy, a mimo to nie potrafił oderwać się myślami od
otaczającej go iluzji wspomnień.
- Na rozmowę czasu nam wystarczy.
Malahite wyprostował się i spojrzał w moim kierunku.
- Sądzę, że masz rację. Wiecie, gdzie się znajdujemy ?
- Nie.
Zamyślił się na moment.
- Świat pograniczny. Całkowicie zapomniałem jego prawdziwą nazwę.
Tutaj właśnie spędziłem najszczęśliwsze chwile mego życia. Tutaj wszystko
się zaczęło. Moje pierwsze wielkie odkrycie, znalezisko, które sprawiło, że
stałem się znanym ksenoarcheologiem.
- My jednak chcielibyśmy porozmawiać o późniejszych wydarzeniach –
zastrzegł Voke.
Malahite pokiwał głową, zdjął z czoła opaskę i wytarł nią spocone po-
liczki.
- Lecz to tutaj wszystko się zaczęło. Będzę chwalony za te odkrycia, feto-
wany w wysokich kręgach władzy. Zaproszony do współpracy przez bogaty
i czcigodny Dom Glaw. Urisel Glaw zaproponuje mi posadę i lukratywne
stypendium w zamian za prowadzenie prac wykopaliskowych dla jego rodu.
- I dokąd ostatecznie cię to zaprowadzi ? – spytałem retorycznie – Powiedz
nam o saruthi.
Zmarszczył czoło i odwrócił w bok twarz.
- A dlaczego miałbym coś powiedzieć ? Co możecie mi w zamian zaofero-
wać ? Nic ! To wyście mnie zniszczyli !
- Mamy swoje sposoby, Malahite. Możemy złagodzić pewne konsekwencje.
Pamiętaj, że Dom Glaw skazał cię na potworny los.
Spojrzał na mnie z błyskiem zainteresowania w oku.
- Możesz mnie uratować ? Nawet teraz ?
- Tak.
Zamilkł na chwilę i wskazał palcem jeden z pracujących taśmociągów.
Pas transmisyjny pełen był strzaskanych oktagonalnych płytek, do złudzenia
przypominających te z Damasku.
- Mieli niegdyś własne mocarstwo, wiedzieliście o tym ? – powiedział prze-
bierając rękami pośród wyrzucanych na hałdę odpadów i pokazując niektóre
ze szczątków. Na powierzchni płytek nic nie widniało, były czyste – Cała
jego historia jest tutaj, zapisana w formie piktogramów. Nasze oczy tego nie
widzą. Saruthi nie posiadają narządów wzroku ani mowy. Zapach i dotyk to
dwa ich podstawowe zmysły. Potrafią odczytywać umysłem kształty otocze-
nia, również przepływy energii mentalnej. Potrafią zakrzywiać kąty czaso-
przestrzeni.
- W jaki sposób ?
Wzruszył ramionami.
- Zasługa Necroteuchu. On ich przeistoczył. Mocarstwo saruthi było nie-
wielkie, około czterdziestu światów, i bardzo stare w chwili, gdy księga
weszła w posiadanie obcych. Przynieśli ją ze sobą ludzie uciekający z Terry
przed prześladowaniami religijnymi, w czasach powstawania Imperium.
Dzięki opartym na smaku i dotyku zmysłom saruthi zdołali wyczytać z księ-
gi znacznie więcej od ludzkiego oka. Od momentu pierwszego dotknięcia jej
stronnic Necroteuch ogarnął kulturę obych niczym huraganowy pożar, jak
wirus wiedzy, transformując i wypaczając saruthi, dając im dostęp do nie-
wyobrażalnej potęgi. Księga doprowadziła do wybuchu wojny, domowej
wojny, która rozbiła mocarstwo i unicestwiła większość jego światów. Po-

zo-s

zostały jedynie nieliczne resztki, skupione na odległym fragmencie niegdyś
dalece większego terytorium.
- Zostali skorumpowani... jako gatunek ? – zapytał Voke.
Malahite pokiwał głową.
- Nie było dla nich ratunku, inkwizytorze. To dokładnie taka rasa obcych,
przed którą uczycie nas strachu i wrogości. W przeszłosći prowadziłem ba-
dania nad kilkoma cywilizacjami innych ras i stwierdziłem, że większość z
nich zupełnie nie zasługiwała na nienawiść, jaką Inkwizycja i Kościół pałają
do wszystkiego, co nie mieści się w standardowym ludzkim wzorcu. Jesteś-
cie zaślepionymi głupcami, gotowymi zabić każdą żywą istotę, która nazbyt
się od was różni. Lecz w tym przypadku macie rację. Zaraza Necroteuchu
zawładnęła saruthi. Nie myślcie o nich jak o rasie obcych, ponieważ od
dawna są pomiotem Chaosu.
Zadrżał lekko jakby go omiótł zimny wiatr, chociaż promienie obu słońc
wciąż paliły nas niemiłosiernie.
- Jakimi dysponują zasobami, jaki mają potencjał militarny ?
- Nie mam pojęcia – odparł i zadrżał ponownie – Porzucili technologię lo-
tów kosmicznych w zamierzchłej przeszłości, bo już jej nie potrzebowali.
Jak wspominałem, Necroteuch wypaczył ich zmysły. Zyskali zdolność ma-
nipulowania czasem i przestrzenią, wykorzystując ją do podróżowania na
dalekie dystanse. Przemieszczali się w ten sposób z jednego świata na drugi.
Dopracowali do perfekcji umiejętność tworzenia konstruktów zawieszonych
w czterech wymiarach, sztucznych rzeczywistości istniejących jedynie w
określonych przedziałach czasu.
- Takich jak miejsce negocjacji ?
- Tak. KCX-1288 było niegdyś światem należącym do ich mocarstwa. Wy-
brali go na miejsce spotkania ze względu na fakt, iż położony jest z dala od
ich zamieszkanych planet. Zbudowali tam tetraświat specjalnie dla nas.
- Tetraświat ?
- Wybaczcie. Sam stworzyłem ten termin. Wierzyłem, że któregoś dnia trafi
on do imperialnej literatury fachowej. Sztuczne stworzone, czterowymiaro-
we otoczenie. W tym konkretnym przypadku wyposażone w mikroklimat
skonstruowany pod kątem ludzkiej rasy. Byliśmy ich gośćmi.
- W jaki sposób doszło do aranżacji całej tej wymiany ?
- Locke, kupiec Wolnej Floty. Od lat był pracownikiem kontraktowym
Domu Glaw. Najemnik włóczący się wśród gwiazd za pieniądze pochodzące
ze szkatuły Glawów. Zapuścił się na terytorium saruthi i w końcu zdołał z
nimi nawiązać kontakt. Potem odkrył istnienie Necroteuchu i uznał, że prze-
miot ten może mieć dla jego panów ogromną wartość.
- I obcy zgodzili się zawrzeć układ ? – robiłem się coraz bardziej niecierpli-
wy. Bezcenny czas uciekał.
Archeolog zadrżał wyraźnie.
- Jest zimno – zauważył – Nieprawdaż ? Robi się coraz zimniej.
- Zgodzili się zawrzeć układ ? Dalej, Malahite, mów. Nie będziemy ci mog-
li pomóc, jeśli nie przestaniesz opóźniać rozmowy.
- Tak... tak, zgodzili się. W zamian zażądali artefaktów o charakterze kultu-
rowym znajdujących się na światach, którę opuścili dawno temu i do któ-
rych nie posiadali obecnie dostępu.
- Czy Necroteuch nie posiadał dla nich wartości ?
- Pozostawał w ich umysłach, w ich duszach, wpleciony w kod genetycz-
ny.Sama księga miała niewielkie znaczenie.
- Zostałeś wynajęty do poszukiwań i wydobycia materiałów, które miały
posłużyć Glawom za towar wymienny w trakcie negocjacji ?
- Oczywiście. Obiecano mi wiele, wiecie...
Jego głos załamał się, ucichł. Daleko nad górami nieboskłon zaczął ciem-
nieć. Rosnący z każdą chwilą wiatr chłostał skałę wokół naszych stóp, ma-
lutkie kamyki toczyły się z grzechotem pod jego naporem.
- Sezon deszczowy ? – mruknął Malahite – Zbyt wcześnie.
- Skoncentruj się, człowieku, albo zaprzepaścisz swój los ! Necroteuch jest
zniszczony, transakcja zerwana, Dom Glaw leży w gruzach. Dlaczego więć
Locke i Dazzo prowadzą swą flotę prosto na terytorium saruthi ?
- Co to ? – zapytał ostrym tonem przerywając mi stanowczym gestem dłoni.
Rzeczywiście zrobiło się zimniej, a gęste chmury zasłaniały coraz bardziej
blask słonecznych promieni. W oddali pochwyciłem jakiś dziwny nieznany
mi dźwięk.
- Co zamierzają zrobić ? – powtórzył moje pytanie Voke.
Malahite popatrzył na nas wzrokiem sugerującym politowanie dla bez-
brzeżnej ignoracji jego rozmówców.
- Naprawić szkody, jakie poczyniliście. Wielcy i potężni Glawowie mają
swych własnych panów, na których sznurkach tańczą. Panów nie puszczają-
cych płazem niepowodzenia. Muszą okiełznać ich gniew po utracie Necro-
teuchu.
Spojrzałem z ukosa na Voke.
- Masz na myśli Dzieci Imperatora ? – zapytałem Malahite.
- Oczywiście ! Glawowie nie mogliby dokonać tego wszystkiego sami, po-
mimo faktycznej potęgi i wpływów. Zawarli pakt z heretyckim Legionem,

by

68

by uzyskać protekcję i wsparcie, w zamian zaś obiecali podzielić się z Mari-
nes Chaosu wiedzą zgromadzoną w Necroteuchu. A ponieważ księga została
zniszczona, Dzieci Imperatora będą bardzo niezadowolone.
- W jaki zatem sposób heretycy zamierają obłaskawić swych protektorów i
uzyskać ich przebaczenie ? – zapytał Voke. Podobnie jak ja, stary inkwi-
zytor również był zaniepokojony ciemniejącą barwą nieba i nasilającym się
wiatrem.
- Przez zdobycie innego Necroteuchu – powiedziałem z nagłym przebłys-
kiem intuicji, który zmroził mi krew w żyłach.
Ksenoarcheolog klasnął w dłonie i uśmiechnął się szeroko.
- Nareszcie ktoś użył mózgu ! A już zamierzałem spisać was obu na straty.
Brawo.
- Istnieje inna kopia ? – wyszeptał z niedowierzaniem Voke.
- Saruthi bez większego żalu przehandlowali ludzką wersję Necroteuchu,
ponieważ kiedyś sporządzili swą własną – odpowiedziałem i na to pytanie
towarzysza, przeklinając w myślach swą krótkowzroczność. Przecież to było
tak oczywiste !
- I znów trafny wniosek ! To prawda, posiadają swoją wersję księgi – przy-
znał Malahite i uśmiechnął się ponownie, chociaż teraz drżał już nieustannie
z zimna i obejmował się rękami próbując ogrzać tors – Jest to rzecz jasna
transkrypcja obcych, zapisana w ich... powiedzmy, języku, skoro nie istnieje
bardziej adekwatny tego słowa odpowiednik. Bez względu na formę zapisu
zawartość kopii pozostaje identyczna z pierwowzorem. Dazzo i jego władcy
będą mieli swój Necroteuch pomimo wszystkich szkód, jakie im wyrządzi-
liście.
Mroczne niebo przecięła jaskrawa błyskawica, a huragan ciskał w nas
wielkimi bryłami skał.
- Czas na powrót ! – krzyknął do mnie Voke.
- Faktycznie – skomentował Malahite – A teraz wasza oferta. Odpowiada-
łem wam szczerze i w pełni. Czy jesteście ludźmi honoru ?
- Nie możemy cię uratować przed śmiercią, Malahite – odparł Voke – Lecz
bluźniercze istoty, z którymi związali twój los Glawowie przybywają, aby
pożreć twą duszę. Możemy okazać miłosierdzie i przyjąć twą spowiedź oraz
akt skruchy, zanim będzie za późno.
Malahite wyszczerzył zęby w posępnym uśmiechu. Miotane wiatrem ka-
wałki kamieni uderzały go w twarz.
- Do diabła z twoją ofertą, Commodusie Voke. I do diabła z wami !
- Ruszaj, Voke ! – krzyknąłem rozpaczliwie. Malahite rozmyślnie trzymał
nas w tym miejscu, z premedytacją przeciągająć rozmowę. Wiedział dosko-
nale, że nie możemy mu zaoferować nic prócz szybkiej śmierci. Ta łaska go
nie interesowała. Był żądny zemsty. To właśnie była cena jego szczerości.
Chciał posiąść pewność, że nadal będziemy w tym miejscu, kiedy nadejdzie
jego koniec, że umrzemy wraz z nim.
Kamienista pustynia za plecami ksenoarcheologa eksplodowała z hukiem
rozrzucając na wszystkie strony skalne bryły. W niebo wystrzelił słup krwi,
szeroki na dobre pięćset metrów i kilkanaście kilometrów wysoki. Wyglądał
niczym monstrualne drzewo o gałęziach z gnijącego mięsa, ścięgien, żył i
milionów żarłocznych oczu patrzących z powierzchni błyszczącej chorobli-
wie kolumny.
Dziwaczne macki z kości i tkanki sięgnęły po Malahite, pochwyciły go i
rozerwały na strzępy.
Był to akt całkowitego unicestwienia, najbardziej przerażający spośród
wszystkich podobnych obrazów, jakie miałem okazję widzieć na swe oczy
w przeszłości. Lecz on wciąż się uśmiechał, gdy przestawał istnieć.

Rozdział XXII

W paszczy Osnowy.

Dekret pacyfikacyjny.

56-Izar.

Mentalna manifestacja wspomnień o świecie pogranicznym rozmyła się i
znikła bez śladu niczym roztrzaskane w drobny mak lustro. Lecz górująca
ponad nami demoniczna forma pozostała czerniejąc złowieszczo w mroku
Osnowy.
Poczułem jak Voke próbuje uderzyć tę plugawą jaźń wiązką mentalnej
energii, ale był to daremny gest rozpaczy, przypominający wysiłki człowie-
ka próbującego dmuchaniem powstrzymać tornado.
- Cofaj się ! – wrzasnąłem ledwie słysząc swój własny głos.
Ujrzałem Commodusa zapadającego się w nicość tuż u mego boku, wy-
ciągającego z błagalną desperacją dłonie. Wykrzyczałem jego imię ponow-
nie, podałem mu rękę. Zawołał coś, czego nie zdołałem usłyszeć.
W moich uszach eksplodowała znienacka kakofonia ludzkich krzyków i
huk kanonady z broni palnej.

* * * * *

Runąłem boleśnie na mozaikę pokrywającą podłogi kaplicy, zbryzgany
krwią i ektoplazmą, walczący rozpaczliwie o każdy oddech. Serce waliło mi
niczym kowalski młot.
Odzyskałem całkowicie czystość słuchu i panujący wokół harmider nie-
malże mnie ogłuszył.
Przetoczyłem się na plecy i usiadłem na podłodze.
Kaplica pogrążona była w ślepej panice. Klerycy i nowicjusze, akolici i
asystenci, wszyscy pospołu uciekali w przerażeniu tratująć się wzajemnie i
przewracając ławki. Lord Rorken stał wyprostowany z bladą jak śnieg twa-
rzą, a jego przyboczni gwardziści zasłonili swego mistrza ciałami kreśląc w
powietrzu mieczami mistrzowsko wyprowadzone ósemki.
Voke leżał tuż przy mnie, nieprzytomny. On również był pokryty cuch-
nącą posoką i śluzem.
Nie potrafiłem odzyskać równowagi, kręciło mi się w głowie. Wstrząś-
nięty konwulsjami zacząłem wymiotować krwią. Byłem przerażony. Skazi-
ło mnie dotknięcie Osnowy. Znalazłem się zbyt blisko zakazanego i zbyt
długo tam przebywałem.
Astropaci cofali się chaotycznie od podwyższenia, charcząc i miotając się
w drgawkach. Niektórzy z nich już nie żyli, leżeli nieruchomo na posadzce.
W momencie, gdy spojrzałem w ich stronę, dwaj wybuchnęli znienacka od
środka niczym przekłute balony wypełnione krwią. Pomiędzy zdeformowa-
nymi postaciami przeskakiwały łuki diabolicznej energii, wypalając mózgi,
topiąc żywą tkankę i kości, zmieniając w parę organiczne płyny.
Ciało Malahite znikło. W jego miejscu na podwyższeniu kucał wyjący
skrzekliwie stwór składający się na pozór z dymu i zepsutej tkanki. Astropa-
ci utrzymali połączenie z jaźnią Malahite dostatecznie długo, by umożliwić
nam powrót, potem je zerwali. Lecz oprócz nas do rzeczywistego wymiaru
przybyło coś jeszcze.
Istota ta nie miała określonej formy, chociaż jej zmienny kształt sugero-
wał różnorodne pochodzenie. Przywodziła na myśl chmurę na niebie lub
cień na ścianie, potrafiący w przeciągu chwili wielokrotnie zmienić swój za-
rys. Na tle mglistego kształtu lśniły kły i słaby poblask odległych gwiazd.
Pierwszy z przybocznych strażników lorda Rorkena był już przy pod-
wyższeniu, tnąc z rozpędu swoim mieczem. Ostra jak brzytwa klinga, ozdo-
biona sakralnymi runami i wielokrotnie pobłogosławiona, przeszła na wylot
poprzez eteryczną mgłę nie czyniąc jej większej szkody.
W odpowiedzi na ten atak w kierunku człowieka wystrzeliła kościana
narośl o zakrzywionym końcu, do złudzenia przypominająca kosę z biegną-
cymi wzdłuż ostrza ludzkimi zębami. Kosisko przecięło ostrze błogosławio-
nego miecza i klatkę piersiową jego właściciela, przepoławiając swą ofiarę.
Potoczyłem wokół głową szukając broni, jakiejkolwiek broni.
Strzelanina przybrała na sile.
Prowadząc ogień ciągły ze stormbolterów, trzej Marines Straży Śmierci
biegli w kierunku podwyższenia. Ich czarne pancerze siłowe pokrywała gru-
ba warstwa szronu. Dzięki wbudowanym w zbroję wzmacniaczom zdołałem
pochwycić słuchem głos Cynewolfa, wydającego braciom zwięzłe taktyczne
komendy.
Stormboltery ziały ogniem i stalą do momentu, w którym pod naporem
ich pocisków diaboliczny stwór cofnął się w tył pozostawiając po sobie pas
śluzu. Spadł z podwyższenia prosto na pierzchających na wszystkie strony
astropatów, miażdżąc swym ciężarem żywych i umarłych pospołu.
Brat-kapitan Cynewolf wysforował się przed dwóch towarzyszy, biegnąc

z

69

szybciej niż uważałem za możliwe dla tak ciężko opancerzonej postaci. Cis-
kając za siebie pusty stormbolter wyjął z pokrowca łańcuchowy miecz i za-
czął nim rąbać mackowatą istotę, zapędzając ją z powrotem na środek kap-
licy. Strzępy nieludzkiej tkanki sypały się z bestii niczym drewniane wióry.
Lord Rorken minął mnie w biegu, w rękach ściskał ceremonialny posreb-
rzany miotacz ognia wyrwany jednemu z asystentów. Akolita pędził w ślad
za mistrzem, desperacko podtrzymując złote zbiorniki z paliwem.
Głos Rorkena wybił się ponad pandemonium szalejące w kaplicy.
- Nieczysty duchu Immaterium, odejdź stąd niezwłocznie, albowiem Bóg-
Imperator, dzięki mu za jego niezliczone błogosławieństwa, czuwa nade
mną i nie ulęknę się cienia Osnowy...
Jaskrawy strumień ognia wystrzelił z broni mistrza i skąpał w piekielnym
żarze diaboliczną istotę. Rorken nie zdejmował palca ze spustu wykrzykując
jednocześnie na całe gardło wersety odpędzenia demonów.
Endor pomógł mi wstać i razem dołączyliśmy swe głosy do inkantacji
mistrza.
Każdą komórką ciała wyczuwałem silne drżenie przenikające cały okręt.
Nic nie pozostało po bestii Osnowy prócz kupki popiołu i poczynionego
przez nią zniszczenia.

* * * * *

W formie kary za występek będący powodem dramatycznych wydarzeń
w kaplicy, Konrad Molitor został obarczony obowiązkiem oczyszczenia i
powtórnej konsekracji świątyni. Praca ta, pieczołowicie doglądana przez
kapłanów Eklezjarchii i techadeptów Omnissiaha, zajęła mu pierwsze sześć
tygodni naszego tranzytu na 56-Izar. Molitor podszedł do swego zadania w
poważny sposób. Pracował ubrany w zgrzebną szatę pokutną, a jego akolici
w przerwach wielokrotnie poddawali swego przełożonego rytuałom mental-
nego samoumartwiania.
Prywatnie uważałem, że wywinął się tanim kosztem.

* * * * *

Spędziłem miesiąc w jednym z apartamentów na wizytowym pokładzie
pancernika, dochodząc do siebie po fizjologicznym wstrząsie w kaplicy.
Psychiczne efekty tego seansu miały mnie dręczyć jeszcze przez wiele lat.
Do dnia dzisiejszego śnię czasami o gejzerze krwi pełnym łypiących na
mnie oczu, strzelającym wysoko w niebo. Takiej wizji się nie zapomina.
Powiada się, że czas rozmywa wspomnienia, ale nie w tym przypadku. Myś-
lę nawet, że puścić coś takiego w niepamięć byłoby karygodnym błędem.
Byłby to gest odrzucenia oczywistej prawdy, akt negacji mogący kiedyś w
przewrotny sposób doprowadzić mnie do utraty zdrowych zmysłów.
Leżałem w łóżku cały miesiąc, przyjmując regularnie zastrzyki i tabletki.
Często odwiedzali mnie medycy marynarki i wysocy rangą członkowie świ-
ty lorda Rorkena. Kontrolowali skrupulatnie mój organizm, mój umysł, tem-
po rekonwalescencji. Wiedziałem dobrze, czego szukali. Piętna Osnowy.
Byłem pewien, że seans nie zdołał mnie skazić, lecz oni rzecz jasna nie
mogli bezkrytycznie przyjąć do wiadomości moich zapewnień i na nich po-
przestać. Znaleźliśmy się, ja i Voke, zbyt blisko krawędzi. Zaledwie kilka
sekund dłużej...
Aemos nie opuszczał mnie nawet na chwilę, znosząc do apartamentu
książki i hologramy o charakterze rozrywkowym. Czasami czytał mi na głos
jakieś opowieści, wybrane fragmenty kazań kościelnych czy dzieł historycz-
nych. Czasami puszczał muzykę na wysłużonym odtwarzaczu dźwiękowym.
Zostałem w ten sposób zmuszony do wysłuchania sporej części repertuaru
Daminiasa Bartelmewa, symfonii Hansa Solveiga i psalmów kleryckiego
chóru Ongres. Kiedy savant przeszedł do wariancji na bazie operetek
Guinglasa, zdołałem w końcu ubłagać go, aby zaprzestał dalszych muzycz-
nych eksperymentów. Niezrażony mą surową opinią na temat jego gustów
włączył Requiem Machariańskie i zaczął parodiować dyrygenta orkiestry
symfonicznej pląsając po pokoju na swych cybernetycznych nogach w spo-
sób tak komiczny, że wręcz popłakałem się ze śmiechu.
- Dobrze usłyszeć twój śmiech, Gregorze – oświadczył strzepując kurz z
następnej zakładanej na urządzenie płyty.
Zamierzałem mu odpowiedzieć, ale w tej samej chwili ryk trąb wieszczą-
cych bitewny hymn w wykonaniu mordiańskiego chóru wojskowego niemal
powalił mnie na poduszki.

* * * * *

Często odwiedzał mnie Midas. Grywaliśmy w regicide, czasami korzys-
tał też ze swej glaviańskiej liry. Te prywatne koncerty szczególnie sobie ce-
niłem, ponieważ wiedziałem, że pilot woził ze sobą instrument już w cza-
sach, gdy się poznaliśmy, a nigdy wcześniej pomimo mych nalegań na nim
nie zagrał. Okazał się prawdziwym wirtuozem liry, jego delikatne giętkie

pac

palce pokryte neuralnymi czytnikami przesuwały się po strunach instrumen-
tu równie precyzyjnie jak po konsoli pokładowej wahadłowca.
Podczas swej trzeciej wizyty, po odegraniu kilku glaviańskich melodii,
oparł lirę o nogę swego krzesła wyraźnie zasępiony.
- Lowink nie żyje – oświadczył cicho.
Przymknąłem oczy i skinąłem powoli głową. Spodziewałem się takich
wieści.
- Aemos nie chciał tego powiedzieć w trosce o twoje samopoczucie, ale ja
uważam, że powinieneś wiedzieć.
- Odszedł szybką śmiercią ?
- Ciało przeżyło seans, ale mózg uległ całkowitej lobotomii. Zmarł tydzień
później. Po prostu zgasł.
- Dziękuję, Midasie. Dobrze, że mi o tym powiedziałeś. Zagraj mi coś jesz-
cze, jeśli możesz...

* * * * *

Chociaż może to się wydać dziwne, najwięcej przyjemności sprawiały mi
wizyty Bequin. Wpadała znienacka rozpoczynając pośpieszną krzątaninę:
poprawiała mi pościel, uzupełniała zapas trunków w zasięgu ręki, porząd-
kowała fiolki z lekarstwami. Potem siadała i czytywała mi głośno rozmaite
lektury, w większości opracowania pozostawione przez Aemosa uważają-
cego czas rekonwalescencji za znakomitą okazję do podniesienia mojego
poziomu wiedzy. Czytała znacznie lepiej od savanta, z przyjemniejszą dla
ucha ekspresją w głosie. Cytowała Sebastiana Thora w tak charakterystycz-
ny sposób, że ze śmiechu rozbolał mnie brzuch. Podczas lektury komentarza
Kerloffa do Herezji Horusa jej personifikacja Imperatora brzmiała w sposób
wręcz heretycki.
Nauczyłem ją grać w regicide. Przegrała kilka pierwszych partii, zapa-
miętując fragmenty kompleksowych zasad budowy planszy, ruchów i stra-
tegii. Jak oświadczyła, gra miała dla niej zbyt taktyczny charakter, nie za-
wierała zaś w sobie specyficznego ducha hazardu. Zaczęliśmy zatem grać na
pieniądze. Błyskawicznie przyswoiła sobie reguły i zaczęła wygrywać –
praktycznie każdą partię.
Kiedy Midas przyszedł do mnie z kolejną wizytą, zapytał z ponurą miną:
- Nie uczyłeś przypadkiem tej dziewczyny grać ?

* * * * *

Pod koniec trzeciego tygodnia pobytu w łóżku Bequin zapowiedziała mi
wizytę nieoczekiwanego gościa.
Zmasakrowana część twarzy Godwyna Fischiga została zrekonstruowana
za pomocą sztucznych mięśni i metalowych implantów, a następnie pokryta
cieniutką warstwą elastycznego białego ceramitu. Urwaną rękę zastąpiono
cybernetyczną kończyną, nowoczesną i silną. Oficer miał na sobie prostą
czarną bluzę i spodnie.
Usiadł przy moim łóżku życząc mi udanego powrotu do zdrowia.
- Twoja odwaga nigdy nie zostanie zapomniana, Godwynie – powiedziałem
otwarcie – Kiedy ta sprawa dobiegnie końca, będziesz mógł powrócić na
Hubris, by podjąć swą pracę, ja jednak z ogromną przyjemnością przyjmę
cię w szeregi mego zespołu, jeśli tylko wyrazisz taką wolę.
- Nissmay Carpel może iść do diabła – odparł – Wielki Strażnik na pewno
będzie mnie listownie wzywał, ale wiem już, gdzie jest moje miejsce.
Znalazłem sens życia. Zostanę z tobą.
Fischig siedział ze mną do późna tego wieczoru. Dużo rozmawialiśmy,
często żartując, potem pograłem z nim w regicide pod czujnym okiem do-
glądającej mnie Bequin. Na początku kłopoty Fischiga w posługiwaniu się
cybernetyczną ręką były powodem rozlicznych żartobliwych uwag. Kiedy
już pokonał mnie trzy razy pod rząd, wyznał z rozbrajającą szczerością, że
Bequin ćwiczyła z nim grę od dobrych kilkunastu dniu.

* * * * *

Odwiedził mnie jeszcze jeden gość, dwa dni przed wyjściem z łóżka.
Szykowałem się już wtedy do intensywnej pracy. Heldane wtoczył do poko-
ju wózek medyczny z podwieszoną do oparcia kroplówką.
Voke wyglądał bardzo źle i bez wątpienia tak też się czuł. Potrafił mówić
wyłącznie przez podłączony do krtani wzmacniacz. Widząc go w tym stanie
byłem przekonany, że czeka go zaledwie kilka miesięcy życia.
- Uratowałeś mnie, Eisenhorn – wycharczał z wysiłkiem przez wiszący na
szyi aparat.
- Nie, to astropaci pozwolili przeżyć nam obu – poprawiłem go.
Voke pokręcił pomarszczoną starczą głową.
- Nie... zagubiłem się w krainie przeklętych, a ty mnie z niej wyciągnąłeś.
Twój głos. Usłyszałem jak krzyczysz me nazwisko i to wystarczyło. Bez tej
pomocy, bez tego krzyku... przepadłbym w Osnowie.

70

Wzruszyłem ramionami. Cóż mogłem odpowiedzieć ?
- Nie jesteśmy podobni, Gregorze Eisenhornie – mówił dalej mozolnie
Commodus – Nasze koncepcje pracy różnią się w zasadniczym stopniu.
Lecz twa odwaga i poświęcenie budzą szczery szacunek. Dowiodłeś w mych
oczach swej wartości. Odmienne metody, odmienne sposoby: czyż nie takie
są właśnie założenia naszych inkwizytorskich praw ? Umrę w spokoju,
zapewne już niebawem, wiedząc, że zostają wśród nas ludzie tacy jak ty.
Poczułem wzruszenie z powodu tak ogromnego zaszczytu. Bez względu
na moją opinię o modus operandi Commodusa Voke wiedziałem doskonale,
że kierowały nami te same intencje.
Słabym ruchem dłoni polecił Heldane podejść bliżej mego łóżka. Oka-
leczona głowa młodego asystenta nie wyglądała wcale lepiej od czasu na-
szego ostatniego spotkania.
- Chciałbym, abyś zaufał Heldane. Spośród wszystkich moich uczniów, on
okazał się najzdolniejszy. Zamierzam w najbliższym czasie zaopiniować go
do rangi wyższego śledczego, a następnie pełnoprawnego inkwizytora. Gdy-
bym zmarł przed tym czasem, proszę cię, byś zrobił to za mnie. Nie wątpię,
że Inkwizycja wiele zyska przyjmując w swe szeregi takiego człowieka.
Złożyłem stosowną obietnicę, co najwyraźniej ucieszyło zazwyczaj po-
nurego Heldane. Nie pałałem do tego człowieka zbytnią sympatią, ale
wykazał się męstwem i siłą ducha w obliczu straszliwej śmierci, a ja sam nie
posiadałem żadnych podstaw do negowania jego lojalności i zaangażowania
w naszą pracę.
Voke ujął mą rękę w swe suche szponiaste dłonie i ścisnął ją mocno.
- Dziękuję ci, bracie.

* * * * *

Jak się później okazało, Commodus Voke przeżył dalsze sto trzy lata.
Ten stary złośliwy łotr okazał się niemalże nieśmiertelny. Kiedy Golesh
Constantine Pheppos Heldane został ostatecznie wyniesiony do rangi pełno-
prawnego inkwizytora, stało się to tylko i wyłącznie dzięki zabiegom Voke.
Grzechy ojców, jak powiadają.

* * * * *

Trening operacyjny rozpoczął się na trzy tygodnie przed przylotem na
56-Izar. Początkowo admirał Spatian zamierzał przeprowadzić proste w
założeniach bombardowanie z orbity, niszczące wszelkie ślady życia na po-
wierzchni planety. Lord Rorken i oficerowie Straży Śmierci stwierdzili jed-
nak, że desant planetarny jest nieunikniony. Odnalezienie i zniszczenie nie-
ludzkiej wersji Necroteuchu stało się priorytetem, gdyż bez potwierdzenia
faktu destrukcji księgi nigdy nie zyskalibyśmy pewności co do jej losu. Do-
piero po pomyślnym zaliczeniu tego etapu operacji można było nałożyć na
saruthi najwyższą formę imperialnych sankcji.
Wszystkie zgromadzone przez moich towarzyszy i gudrunickich
gwardzistów informacje na temat tetraświatów obcych – przewrotnym zbie-
giem okoliczności zaaprobowaliśmy powszechnie termin wymyślony przez
Malahite – zostały skrupulatnie przeanalizowane podczas serii spotkań z
taktykami marynarki i Brytnothem, bratem-kronikarzem Straży Śmierci.
Skompilowane zbiory danych zostały następnie wprowadzone do pamię-
ci pokładowych maszyn liczących pancernika, gdzie w oparciu o ich zawar-
tość taktycy sporządzili szereg alternatywnych symulacji przedstawiających
przebieg lądowania. Jak na mój gust, symulacje te przykładały zbyt niską
wagę do problemu charakterystycznej aury tetraświatów, doświadczonej
przez nas namacalnie na płaskowyżu.
Brytnoth osobiście uczestniczył we wszystkich spotkaniach, zazwyczaj
wraz z prokuratorem Olmem Madorthene. Gładko ogolony olbrzym, zawsze
okryty swym pancerzem siłowym, okazał się zaskakująco kulturalny i miły,
zwracając się do mnie z szacunkiem i uważnie słuchając wszystkich wypo-
wiedzi. Próbowałem machinalnie usprawiedliwiać się za braki we wspom-
nieniach, prawdopodobnie spowodowane wstrząsem mentalnym podczas
pamiętnego seansu.
Pozbawiony luksusu przybocznego skryby, Brytnoth osobiście sporzą-
dzał zapiski z naszych rozmów. Byłem zadziwiony niezwykłą delikatnością,
z jaką kronikarz operował niknącym w ogromnej pięści świetlnym piórem
starannie kreśląc w notesie litery.
Spotkania, często trwające wiele godzin, odbywały się w moim aparta-
mencie. Bequin regularnie uzupełniała nasze zapasy gorącej kawy i herbaty,
toteż uśmiechałem się w duchu na myśl o tym, że Brytnoth musiał sobie
znacząco nadwerężyć najmniejszy palec prawej dłoni podczas operowania
porcelanową filiżanką. Ucieleśnienie wojennego rzemiosła i potęga fizyczna
ukryta pod uprzejmym zachowaniem starannie powstrzymywały się przed
ruchami mogącymi zniszczyć naczynie. Marine wsuwał swój najmniejszy
palec w uszko filiżanki, podnosił ją bez wysiłku i upijał niewielkie łyczki
napoju.

Dodać w tym momencie muszę, iż rozmiary i kształt tego palca nieustan-
nie kojarzyły mi się z policyjną latarką.
- Cały czas próbuję jednak określić stopień wpływu otoczenia stworzonego
przez saruthi na optymalną efektywność naszych żołnierzy, bracie inkwizy-
torze.
- To bardzo znaczący stopień, bracie-kronikarzu – upiłem odrobinę olice-
tańskiej herbaty z posrebrzanego kubka – Moi towarzysze byli zdezoriento-
wani i zagubieni przestrzennie przez cały czas operacji na KCX-1288, a
gudruniccy strzelcy zdołali się z nami spotkać tylko dlatego, że ich psychika
nie wytrzymała presji otoczenia i zmusiła tych ludzi do ucieczki. To bardzo
dziwna aura wypaczająca zmysły. Niektórzy taktycy przyjmują założenie, iż
efekt ten został wygenerowany specjalnie w celu negatywnego wpływu na
morale ludzi, ale zdrajca Malahite rzucił na to zagadnienie nieco więcej
światła. Aura jest efektem ubocznym powstającym w środowisku prefero-
wanym przez saruthi. Musimy spodziewać się, iż zjawisko tego rodzaju
będzie czymś powszechnym na ich światach macierzystych.
Brytnoth pokiwał głową i zapisał coś w notesie.
- Jestem przekonany, że doświadczenie polowe i wyposażenie zakonu
stanowić będą odpowiednią przeciwwagę dla nienaturalnego wpływu oto-
czenia – oświadczył Madorthene – Osobiście bardziej martwię się o Gwar-
dię. To ona będzie tworzyć rdzeń naszej operacji.
- Wszyscy żołnierze mieli już okazję zapoznać się z wstępnymi symula-
cjami przebiegu desantu – zauważył Brytnoth.
- Z całym szacunkiem, ja też obejrzałem te symulacje i muszę stwierdzić, iż
w niewielkim stopniu uwzględniają one efekt uboczny, o którym właśnie
dyskutujemy – popatrzyłem ponad stołem na twarz Marine. Jego ostre rysy
twarzy były bardzo blade: często widywany kolor skóry u osób przez więk-
szość czasu skrywających głowę w bojowym hełmie. Głęboko osadzone
oczy odpowiedziały mi ciekawym spojrzeniem. Jakie wojny i jakie zwycię-
stwa miały okazję ujrzeć te oczy, pomyślałem znienacka. I jakie porażki ?
- Co sugerujesz ? – zapytał Brytnoth.
- Zmodyfikowany trening – odparłem przedstawiając pomysł, nad którym
myślałem intensywnie od dłuższego czasu – Olm wie, że nie jestem wojs-
kowym, bracie-kronikarzu, lecz widzę to tak: musimy zmusić ludzi do
ćwiczeń w warunkach braku równowagi psychicznej. Oślepiać ich, dez-
orientować, odcinać od siebie wzajemnie. Zmieniać poziom grawitacji w
salach treningowych. Przesuwać środek ciężkości noszonych plecaków w tył
lub w boki, na zmiany. Bez ostrzeżenia przestawiać natężenie oświetlenia.
Manipulować temperaturą i ciśnieniem powietrza, w górę i w dół. Muszą
przez to przejść, nauczyć się biegać w tych warunkach, kryć, strzelać i
wymieniać magazynki, w precyzyjny i błyskawiczny sposób. Muszą pow-
tórzyć wszystkie wyuczone już procedury bojowe po uprzedniej korekcie
ich podstawowych założeń. Kiedy wylądują na 56-Izar, powinni martwić się
już tylko samą walką. Za całą resztę odpowie instynktowne zachowanie.
Madorthene uśmiechnął się z zadowoleniem.
- Jednostki lądowe oddane do naszej dyspozycji składają się w przeważają-
cej mierze z doborowych oddziałów specjalnych marynarki oraz elitarnej
lekkiej piechoty Mirepoixu, zaprawionych w bojach gwardzistów w niczym
nie przypominających Gudrunitów, których musiałeś niańczyć ostatnim
razem, Gregorze. Podniesiemy im poprzeczkę i zagramy na ambicji, a dopną
swego. Mają za sobą spore doświadczenie i prawdziwe jaja.
- Nie przeceniaj ich przypadkiem – przestrzegłem towarzysza – A propos
tych Gudrunitów, o których wspomniałeś: sierżanta Jerussa i jego ludzi.
Chcę ich w swojej obstawie podczas lądowania.
- Gregor ! Możemy ci wystawić świetny zespół ludzi z Mirepoixu...
- Chcę Gudrunitów.
- Dlaczego ? – zapytał Brytnoth.
- Ponieważ mimo swych ewidentnych braków w doświadczeniu polowym
mieli już okazję ujrzeć tetraświat. To właśnie są ludzie, których chcę mieć
tam na dole u swego boku.
Brytnoth i Madorthene wymienili między sobą spojrzenia, po czym pro-
kurator wzruszył z rezygnacją ramionami.
- Będzie jak sobie życzysz.
- I pamiętajcie raz jeszcze, nie opierajcie swego zaufania w dotychczaso-
wym doświadczeniu waszych żołnierzy.
- Nie będziemy – chrząknął prokurator krzywiąc się w pozornie wściekłym
grymasie twarzy – Oficerowie porządkowi wezmą swe regimenty do takiego
galopu, że wszyscy bardzo szybko zapragną znaleźć się w prawdziwej stre-
fie frontowej.
- Mówię poważnie – skarciłem go – Każdy człowiek lądujący na 56-Izar,
nawet członek czcigodnego zakonu Straży Śmierci, musi być przygotowany
na utratę swych zmysłów, zdolności oceny i pewności siebie. Każdy z nich
jest narażony na silne uderzenie, którego nigdy wcześniej nie miał okazji
doświadczyć. Nie interesuje mnie fakt, że zmęczeni treningiem żołnierze
zapomną imiona swych matek albo będą machinalnie sikać w spodnie: oni
muszą umieć utrzymać i zreformować wymagany w danej sytuacji szyk,

strze

71

strzelać i przeładowywać broń, przyjmować do wiadomości i wykonywać w
ułamku chwili każdy rozkaz.
- Otwarcie postawiona sprawa – skomentował moją ostrą wypowiedź Bryt-
noth – Lecz będę musiał nieco złagodzić jej wymowę, zanim przekażę twe
słowa moim braciom.
- Nie dbam o to, co im powiesz – uśmiechnąłem się nieznacznie – dopóki
nie zdradzisz personaliów autora tego pomysłu.
- Nie lękaj się, zapewnię ci anonimowość – uśmiechnął się sam Marine. Po-
myślałem, że to prawdziwy cud. Byłem chyba jednym z bardzo nielicznych
śmiertelników zdolnych wywołać uśmiech na ustach brata-kronikarza Adep-
tus Astartes. Więcej nawet, jednym z nielicznych ludzi mogących na własne
oczy ujrzeć śmiejącego się pogodnie Astartes.
Brytnoth odłożył na bok swój notes i pióro, po czym spojrzał na mnie z
błyskiem zainteresowania w oczach.
- Mandragore – powiedział.
- Bękarcie Dziecko Imperatora ? Co z nim ?
- Powiedziano mi, że własnoręcznie go zabiłeś. W walce jeden na jednego.
To niezwykłe dokonanie jak na śmiertelnika twego pokroju... i nie poczytaj
sobie tej uwagi za obrazę.
- Nie dopatrzyłem się w nim żadnej obrazy.
- W jaki sposób tego dokonałeś ? – zapytał wprost.
Opowiedziałem mu. W krótkich rzeczowych słowach. Na twarzy Bryt-
notha nie pojawił się ślad głębszych emocji, za to Madorthene chłonął chci-
wie każde moje słowo.
- Brat-kapitan Cynewolf będzie zafascynowany – oświadczył Marine, kiedy
już skończyłem mówić – Obiecałem, że wypytam cię o szczegóły tego wy-
darzenia. Sam wprost umierał z ciekawości, ale nie wypadało mu spytać cię
o to wprost.
Teraz już nie wytrzymałem i roześmiałem się głośno.

* * * * *

Przygotowywaliśmy się intensywnie do nieuniknionej wojny. Tym razem
mieliśmy stawić czoła bardzo nietypowej kampanii, toczonej nie na dwóch,
lecz trzech frontach jednocześnie. Obserwowałem uważnie sesje treningowe
czująć rosnące zadowolenie z efektów ćwiczeń gwardzistów. Miałem też raz
okazję przyjrzeć się pozorowanej akcji zespołu Straży Śmierci prowadzone-
go przez brata-kapitana Cynewolfa, budzącej swymi rezultatami prawdziwy
respekt i szacunek.
Byliśmy gotowi. Na tyle, na ile tylko mogliśmy się zdobyć.

* * * * *

Dziewiątego dnia tranzytu lord inkwizytor Rorken i admirał Spatian wy-
stosowali wspólną deklarację, oficjalnie popartą przez Eklezjarchię. Był to
mandat pacyfikacyjny 56-Izar, dokument prawnie zezwalający na militarną
operację. Teraz nie było już odwrotu. Flota mknęła przez Osnowę w kierun-
ku terytorium obcych, gotowa dokonać inwazji na świat saruthi i zniszczyć
go całkowicie w razie takiej konieczności.

* * * * *

W czasie długich tygodni rekonwalescencji niewiele śniłem. Lecz ostat-
niej nocy przed naszym przybyciem do systemu 56-Izar przystojny męż-
czyzna o pustych oczach nawiedził mnie ponownie.
Mówił coś do mnie, ale nie słyszałem jego słów ani też nie potrafiłem
pojąć kierujących nim intencji. Prowadził mnie przez rozległe sale jakiegoś
zrujnowanego pałacu, po czym zniknął bez śladu pozostawiając mnie nagie-
go i samotnego wśród zniszczonych pustych ścian budowli.
Saruthi też byli w tym śnie. Przemykali poprzez zrujnowany pałac bez
najmniejszego trudu, wyszukując dzięki swym zmysłom przejścia i ścieżki,
których ja dostrzec nie potrafiłem. Wypustki na ich obłych łbach zaczęły się
poruszać, gdy zwietrzyły mój zapach. Wokół czaszek zatańczyły płomienie
elektrycznych wyładowań...

* * * * *

Ocknąłem się zlany potem, bardziej leżący na podłodze niż w łóżku.
Wszędzie wokół walały się zrzucone po omacku fiolki z lekarstwami.
Stojący na stoliku komunikator piszczał nieprzerwanie.
- Inkwizytor Eisenhorn, słucham ?
- Przykro mi, że cię budzę – odezwał się Madorthene – ale pewnie chciałeś
to wiedzieć. Flota wyszła z Osnowy dwadzieścia sześć minut temu. Jesteś-
my na orbicie inwazyjnej 56-Izar.

Rozdział XXIII

Inwazja na inwazję.

Szalone kąty.

W ogrodach saruthi.

Wojna w systemie już trwała.
56-Izar unosił się w przestrzeni niczym perła, mlecznobiała i połyskują-
ca. Jaskrawe rozbłyski podświetlały od spodu ogromne połacie chmur zale-
gających w górnych warstwach atmosfery planety. Heretycka flota wyszła z
Osnowy dwa dni przed nami i z marszu rozpoczęła atak na 56-Izar.
Wciąż myślałem o tej armadzie jak o flocie Estruma, lecz teraz to była
już flotylla kapitana Locke, byłem tego całkowicie pewien.
Trzynaście kosmicznych okrętów blokowało 56-Izar w niestandardowej,
ale bardzo efektywnej formacji. Fale bombowców, myśliwców przechwy-
tujących i statków desantowych spadały ku powierzchni świata, a jego nie-
biosa rozpalały snopy białego światła tryskającego z pokładowych baterii
okrętów.
Heretycy namierzyli nasze zgrupowanie natychmiast po wyjśćiu floty z
Osnowy. Ich jednostki wartownicze, ciężkie niszczyciele Nebuchadnezzar i
Fournier, przeszły błyskawicznie na kurs zbliżeniowy chcąc osłonić resztę
zbuntowanej armady. Admirał Spatian wycofał swe jednostki z orbity globu
i rzucił do przodu fregaty Defence of Stalinvast, Emperor’s Hammer oraz
Will of Iron, by zajęły się intruzami.
Przed idące z dużą prędkością fregaty wysforowały się szwadrony impe-
rialnych myśliwców, a pancernik Vulpecula wyszedł z lojalistycznej for-
macji zamierzając związać walką heretycki okręt flagowy, ciężki krążownik
Leoncour.
Emperor’s Hammer i Will of Iron osaczyły z obu stron, a następnie cel-
nymi trafieniami wysadziły w powietrze Nebuchadnezzara. Oślepiająca eks-
plozja rozpaliła mroczną pustkę kosmosu. Defence of Stalinvast i Fournier
weszły w bardziej wyważoną wymianę ognia, po czym zderzyły się ze sobą.
Na pokłady obu jednostek runęły oddziały abordażowe złożone ze zwykłych
marynarzy oraz komandosów ze służb bezpieczeństwa.
Zwarte ze sobą burta w burtę okręty obracały się powoli w przestrzeni
jakby splecione w braterskim uścisku.
Oficerowie lecącej kursem zbliżeniowym Vulpeculi źle oszacowali wek-
tor lotu przeciwnika i pierwsza salwa Leoncoura zakończyła się penetracją
tarcz pancernika. Trzy bezpośrednie trafienia wstrząsnęły gigantycznym
okrętem. Rozsypując wokół szczątki poszycia pancernik zaczął obracać się
w miejscu, po czym wypalił z całej pokładowej artylerii. Flagowa jednostka
heretyków znikła pośród kuli ognia. Bombardowany strumieniami stali
Leoncour przełamał się wpół i eksplodował niczym gasnące słońce.
Odpalając w uprzednio zdefiniowanej kolejnośći silniki korekcyjne Vul-
pecula obróciła się jeszcze bardziej w miejscu i zaczęła razić ogniem cięż-
kiej artylerii wiszące na orbicie inwazyjnej okręty nieprzyjaciela. Dopiero
wtedy admirał Spatian rzucił do przodu resztę swej floty, sformowanej w
trzy kliny, z których środkowy i największy zarazem tworzył majestatyczny
Saint Scythus.
Dystans dzielący nas od planety malał z każdą minutą. Orbita 56-Izar ro-
iła się od rakiet i laserowych wiązek. Teraz rozpoczęła się mordercza walka
niewielkich i bardzo szybkich maszyn szturmowych. Chmary myśliwców
przechwytujących i lekkich bombowców obu flot zderzyły się ze sobą i
zmieszały niczym dwa stada insektów. Malutkie ogniki śmigały w pustce
kosmosu z zawrotną prędkością, zbyt szybkie i liczne, by gołe ludzkie oko
zdołało ogarnąć je wzrokiem i pojąć coś z tego chaosu. Nawet taktyczne
wyświetlacze na mostkach okrętów nie ułatwiały tego zadania, ich ekrany
płonęły tysiącami punkcików mieszających się ze sobą, znikających i poja-
wiających się ponownie po krótkiej chwili.
Heretycy zapełnili strefę buforową za swym zgrupowaniem gęstymi po-
lami minowymi i idąca w przodzie armady fregata Emperor’s Hammer od-
niosła ciężkie uszkodzenia od ich wybuchów. Okaleczony krytycznie okręt
został zmuszony do pośpiesznego odskoku w Osnowę. Heretyckie myśliwce
opadły go niczym stado padlinożerców dręczących konającą bestię.
Fregata Will of Iron minęła Emperor’s Hammer i przystąpiła do czysz-
czenia pól minowych za pomocą specjalistycznych sensorów. Skanowane na
odpowiedniej częstotliwości radiowej miny zaczęły detonować całymi set-
kami rozświetlając przestrzeń jaskrawą poświatą.
Spatian zamierzał wyciąć w szeroko rozciągniętej formacji nieprzyjaciela
lukę i przepchnąć przez nią wybrane okręty tak daleko, by zdołały wejść na
niską orbitę 56-Izar. Po dotarciu na uprzednio wyznaczone pozycje jednost-
ki te mogłbyby przystąpić do zrzutu planetarnego swych oddziałów sztur-
mowych, a jednocześnie potrafiłyby ubezpieczyć je w tej niebezpiecznej dla
lekko opancerzonych promów fazie ogniem pokładowej artylerii.

72

Saint Scythus jako pierwszy zajął swoją pozycję. Jego laserowe baterie
obróciły w płonący wrak heretycki krążownik Scutum i zmusiły do despe-
rackiej ucieczki fregatę Glory of Algol.
Setki statków desantowych sypnęły się niczym grad z kadłuba pancerni-
ka, dwóch fregat i czarnego okrętu Inkwizycji sunącego w ślad za jednost-
kami marynarki. Większość tych stateczków stanowiły szare promy zrzuto-
we Imperialnej Gwardii spadające pomiędzy chmury 56-Izar niczym deszcz
meteorów. Lecz mknęły też pomiędzy nimi matowoczarne kapsuły desan-
towe i promy zakonu Straży Śmierci.
Rozpoczęła się kontrinwazja.

* * * * *

W pierwszej godzinie wojny zdołaliśmy zrzucić na powierzchnię planety
dwie trzecie kontyngentu mirepoixańskiej Gwardii złożonego ze stu dwu-
dziestu tysięcy żołnierzy, niemal połowę brygad zmotoryzowanych oraz
wszystkich sześćdziesięciu Marines Straży Śmierci.
Wstępne skanowanie 56-Izar wykazało, że jest to rozległy i niezbyt dla
ludzi przyjazny świat skryty pod gęstą zasłoną chmur. Ogromne równinne
kontynenty pozbawione jakiejkolwiek organicznej powłoki przecięte były
pasami krystalicznych masywów górskich. Otaczały je oceany chemicznych
cieczy. Jedynym śladem rozumnego życia na tej planecie – jedynym śladem
jakiegokolwiek życia – był pas budowli przywodzących na myśl wielkie
miasta, ciągnący się wzdłuż równika globu. Natura i stopień złożoności tych
struktur były niemal nieczytelne dla orbitalnych sensorów. Heretycy skupili
swą uwagę na trzech największych skupiskach budowli, toteż admirał
Spatian właśnie te miasta wybrał za cel desantu, przyjmując słuszne zało-
żenie, iż nasi wrogowie nie zamierzali tracić czasu na wikłanie się w zbędne
działania militarne.
Straty były ciężkie. Podejście do planety okazało się strefą śmierci pełną
nieprzyjacielskich myśliwców przechwytujących, mikromin i ognia artylerii
przeciwlotniczej. Wszystko to składało się na czysto ludzką wojnę. Nigdzie
nie dostrzegaliśmy nawet śladu uczestnictwa w niej saruthi.
Za rdzeniem gwardyjskiego korpusu do akcji weszły zespoły Inkwizycji:
pięć grup szturmowych wyznaczonych do uderzenia poprzez wyłomy
poczynione atakiem wojskowych i wykonania głównego zadania operacji –
schwytania lub eliminacji konspiratorów oraz zniszczenia wszelkich odnale-
zionych kopii Necroteuchu. Otrzymałem komendę nad jedną z tych grup,
pozostałymi dowodzili Endor, Schongard, Molitor i sam mistrz Rorken.
Voke był zbyt słaby, aby uczestniczyć w inwazji, dlatego jego asystent Hel-
dane został przydzielony do zespołu Endora.
Mój oddział, Zespół Drugi, składał się z dwudziestu strzelców gudru-
nickich, Bequin, Midasa i Marine Straży Śmierci o imieniu Guilar. Każdy
inkwizytor otrzymał w charakterze asysty jednego żołnierza zakonnego
Astartes. Fischig upierał się przy udziale w desancie, ale z ciężkim sercem
uznałem, że nie powrócił jeszcze dostatecznie do zdrowia. Pozostał na pan-
cerniku wraz z Aemosem, który nawet według skrajnie liberalnych standar-
dów nie mógł się zaliczać do kasty militarnej.
Nasz środek transportu, szary prom zrzutowy Imperialnej Gwardii, opuś-
cił pokład Saint Scythusa zaraz za jednostką Zespołu Pierwszego lecącą w
osobistym opancerzonym wahadłowcu lorda Rorkena. Prom opadał szybko
w dół podskakując szaleńczo, pasy foteli wrzynały nam się w ciała.
Ludzie Jerussa śpiewali w trakcie lotu. Ich standardowe gudrunickie
mundury zostały uzupełnione o elementy ciężkich pancerzy osobistych wy-
ciągnięte z magazynów marynarki. Na rękawach, tuż obok emblematu Pięć-
dziesiątego Regimentu Gudrun, wszyscy naszyli sobie małe odznaki Inkwi-
zycji. Tryskali dobrym humorem, niecierpliwością i brawurową determi-
nacją. Wierzyłem skrycie, że źródłem tak wysokiego morale był prosty fakt
wybrania właśnie ich do roli mej obstawy, gest ukazujący pokładane w nich
zaufanie. Żartowali, śmiali się i śpiewali imperialne psalmy niczym praw-
dziwi weterani. Doświadczenia zdobywane od chwili poboru w Dorsay
szybko okazały się dla tych ludzi efektywnym chrztem bojowym.
Bequin również uległa znaczącej zmianie od chwili, kiedy pierwszy raz
spotkałem ją na Hubrisie. Twarda, trzeźwo myśląca kobieta zastąpiła roz-
trzepaną i płochą prostytutkę ze Słonecznego Domu. Odnosiłem wrażenie,
że dziewczyna odnalazła w końcu swe powołanie, ponieważ oddała się
nowemu życiu z ogromnym zaangażowaniem i powagą. Jej postawa budziła
mój szacunek. Wielu ludzi odpowiada na wezwanie Imperatora, wielu
jednak marnotrawi talent i boskie łaski. Wbrew wszelkim oczekiwaniom
Alizebeth Bequin dowiodła swej wartości. Sądzę, że mogę w miarę precy-
zyjnie określić moment tej transformacji – płaskowyż na KCX-1288. Widok
płonącego ciała Mandragore okazał się dla niej swoistego rodzaju egzor-
cyzmem, raz na zawsze pozbawiając ją ukrytych lęków.
Ubrana w dobrze dopasowany czarny pancerz osobisty i długi czarny
płaszcz, siedziała na fotelu tuż obok mnie, skrupulatnie sprawdzając swój
laserowy karabin. Oficer śledczy doskonale ją wyszkolił. Ukryte w ręka-

aaaa zcz

wiczkach palce poruszały się z niezwykłą zwinnością zdradzającą zawodo-
wy profesjonalizm. Tylko futrzany kołnierz płaszcza nawiązywał w luźny
sposób do beztroskiego umalowanego dziewczęcia, jakie znałem kiedyś.
Midas siedział po mojej drugiej stronie. Był wyjątkowo głośnym pasa-
żerem. Wiedziałem, że chętnie zamieniłby się natychmiast z pilotem mary-
narki i zajął jego miejsce w kokpicie promu. Miał na sobie tradycyjną
kolorową kurtkę, chociaż brat Guilar nie omieszkał jej natychmiast skryty-
kować jako uniform „niestosowny w warunkach polowych”. Do kabur na
biodrach włożył igłowe pistolety, a między kolanami ściskał oparty kolbą o
podłogę długi glaviański karabin.
Ja sam na czas akcji założyłem brązowy pancerz osobisty i zwykle no-
szony płaszcz, co stanowiło akceptowalny kompromis pomiędzy protekcją,
a mobilnością. Na wysokości piersi przypiąłem swą odznakę. Brat-kronikarz
Brytnoth przysłał mi w formie zaszczytnego podarunku boltowy pistolet
przeznaczony do osobistego użytku. Była to piękna, ręcznie wykonana broń
w obudowie z matowozielonej stali. Jeden magazynek w kształcie półksię-
życa włożyłem do pistoletu, pozostałe osiem powiesiłem na pasie.
Po ośmiu minutach szaleńczej jazdy prom wyrównał lot i wibracje wy-
raźnie ustały. Siedzący tuż przy włazie brat Guilar nakreślił w powietrzu
znak Orła i założył na głowę hełm.
- Dwadzieścia sekund – oświadczył przez interkom pilot.

* * * * *

Zeszliśmy poniżej pułapu chmur, prosto w piekło ogromnej strefy
wojennej, pędząc z włączonymi do pełna dopalaczami w kierunku jednej ze
zlokalizowanych uprzednio z orbity struktur. Kompleks otoczony był pierś-
cieniem zbiorników cieczy przypominających kolosalne jeziora albo
rezerwuary, a ich zawartość płonęła tworząc ściany ognia strzelające na
tysiące metrów w niebo. Czarny jak smoła dym buchał z rozszalałych
ognisk zasnuwając przestworza gęstą kurtyną oparów całkowicie blokują-
cych dostęp słonecznych promieni. Za jedyne oświetlenie służyła nam
potworna łuna podświetlana dodatkowo przez eksplozje pocisków i płomie-
nie wylotowe broni.
Prom zadygotał konwulsyjnie szarpnięty w górę odpalonymi w ostatniej
chwili silnikami hamującymi. Zmiana ciążenia omal nie pozrywała nam pa-
sów bezpieczeństwa. Guilar uderzył pięścią w panel kontrolny wiszący na
ścianie obok włazu i rampa desantowa opadła z metalicznym szczękiem. Do
środka przedziału wdarło się ciepłe powietrze i gryzący dym.
Wyskoczyliśmy prosto na błyszczący wilgocią pas białego błota, mlasz-
czącego miękko pod ciężkimi butami. Błotna równina leżała pomiędzy dwo-
ma zbiornikami płonącej cieczy i z miejsca poczuliśmy na twarzach upiorny
żar bijący od strony obu rezerwuarów. Języki ognia odbijały się w mokrej
powierzchni błota.
W grząskiej ziemi poniewierały się dogasające szczątki zestrzelonego
promu zrzutowego oraz kilkanaście zwęglonych trupów w mundurach żoł-
nierzy Mirepoix. Czarne niebo ponad naszymi głowami przecinała paję-
czyna salw z ciężkiej broni laserowej. Jakieś tysiąc metrów z przodu
dostrzegłem znajome kształty nieregularnych obręczy, nazywanych przez
techkapłanów marynarki tetrabramami. Niektóre z nich zostały zniszczone
lub poważnie uszkodzone we wstępnej fazie desantu. Za bramami w niebo
wzbijały się perłowobiałe mury wielkiej budowli, celu naszej operacji. Z tej
odległości struktura przypominała gigantyczną morską muszlę, naznaczoną
tysiącami malutkich śladów po trafieniach z broni palnej i energetycznej.
Ruszyliśmy w ślad za Guilarem. Powietrze przesycone było odorem pali-
wa i jeszcze jednym silnym zapachem, którego nie potrafiłem zidentyfi-
kować.
- Tu Zespół Drugi, udane lądowanie w strefie siedem – zameldowałem
przez komunikator.
- Rozumiem, Dwójka. Zespoły Pierwszy i Czwarty potwierdziły lądowanie
w wyznaczonych strefach.
Zatem grupy Rorkena i Molitora były już na ziemi. Brakowało wieści od
Endora i Schongarda.
Kiedy przebiegliśmy obok pierwszej linii tetrabram, Guilar zwolnił i
zaczął potrząsać ukrytą pod hełmem głową. Ja sam również czułem rosnącą
wokół aurę, charakterystyczną dla środowiska zamieszkałego przez saruthi.
Odniosłem wrażenie, że efekt mentalnego ogłupienia został jeszcze bardziej
spotęgowany przez uszkodzone elementy budowli. Tetrabramy odpowiadały
za tworzenie i podtrzymywanie tetraświatów, a teraz jakiś fragment ich
nieludzkich funkcji uległ niekontrolowanemu nawet przez obcych wypacze-
niu.
Gudrunici również padli ofiarą aury, ale nie wpłynęło to zbyt negatywnie
na ich morale.
- Obejmij prowadzenie ! – zawołałem do Jerussa. Guilar natychmiast na
mnie spojrzał.
- Potrzebujesz chwili czasu, aby przywyknąć do tych warunków, bracie

Guilll

73

Guilarze. Nie próbuj się sprzeczać.
Jeruss ruszył przodem wraz z trójką wybranych gwardzistów. Nawet oni
mieli zauważalne problemy przebiegając obok przechylonych rozbitych
bram. Przechylali się na boki jakby upojeni alkoholem. Zakrzywienie kątów
czasoprzestrzeni było w tym miejscu ekstremalnie silne.
Za naszymi plecami ryknęły silniki promu zrzutowego. Pojazd oderwał
się od warstwy błota i zaczął zwiększać wysokość, rampa desantowa i wysu-
wane podwozie znikały pod brzuchem maszyny. Prom wzniósł się na jakieś
sześćdziesiąt metrów i wtedy trafił go rakietowy pocisk. Statek przemienił
się w jaskrawą kulę ognia. Płonący kokpit oderwał się od reszty kadłuba i
stromym łukiem spadł prosto w fale piekielnego jeziora, metalowe resztki
przedziału desantowego posypały się z nieba niczym upiorny deszcz.
Na Boga-Imperatora, przecież jeszcze przed momentem byliśmy w środ-
ku !
Biegnąc chwiejnym truchtem dotarliśmy do budowli saruthi. Jej rozmiary
przywodziły na myśl imperialną metropolię przemysłową, osławione „mro-
wisko”, a spora część budynków musiała znajdować się głęboko pod
poziomem błotnej równiny. Próbowałem ogarnąć wzrokiem jej kształt, ale
nie był to dobry pomysł i szybko z niego zrezygnowałem nie chcąc ryzy-
kować całkowitej dezorientacji. Była to monumentalna bryła o idealnie
gładkich murach i pozornie perfekcyjnych kątach, ale ludzkie oko nie potra-
fiło do końca objąć całości wzrokiem. Krawędzie budowli biegły w sposób
budzący naturalny sprzeciw człowieka i wywoływały dziwaczne optyczne
złudzenia w miejscach, gdzie przecinały się lub stykały ze sobą.
Dobiegliśmy do podstawy monumentu. Nigdzie nie dostrzegłem śladu
wrót ani drzwi, a ci lojaliści, którzy byli tu przed nami bezskutecznie próbo-
wali wysadzić masywne mury za pomocą ładunków wybuchowych – świad-
czyły o tym czarne plamy na powierzchni lustrzanych ścian.
Kazałem towarzyszom cofnąć się od muru i ruszyć w stronę rzędu bram.
Te najbliżej stojące wciąż były nienaruszone.
Jak podejrzewałem, natychmiast po przejściu ostatniej z tetrabram zna-
leźliśmy się wewnątrz budowli, jakby niewidzialna siła przepchnęła nas
przez perłowe ściany.
Półmrok wnętrza rozjaśniała słaba poświata płynąca z nieznanego mi
źródła, przy czym odnosiłem wrażenie, że emitują ją same ściany. Było go-
rąco, a tajemniczy zapach jeszcze przybrał na sile. Podłoga, krystaliczna i
gładka, falowała pod nogami i płynnie przechodziła w pion w miejscu zet-
knięcia ze ścianami.
Biegliśmy ostrożnie do przodu, z gotową do strzału bronią. Prowadzący
nas korytarz – przy czym nazwa ta z trudem oddaje charakter przemierzanej
właśnie struktury – przypominał kształtem wielką spiralę, podobną do musz-
li lub kanałów ludzkiego ucha. Nie mam pojęcia, jak długi był ten dziwacz-
ny korytarz, ale czułem, że stale biegliśmy w górę.
Rozszerzając się raptownie korytarz wprowadził nas do gigantycznej,
niemal sferycznej komnaty, której rozmiarów ani rzeczywistych kształtów
nie sposób było określić. Przypominała ozdobny ogród czy nawet farmę.
Posrebrzane pomosty, biegnące w powietrzu bez widocznych podpórek nik-
ły pomiędzy owalnymi zbiornikami cieczy stanowiącej pożywkę dla wiel-
kich wielobarwnych kwiatów i bulwiastych narośli. Bujna rośłinność krze-
wiła się wszędzie wokół, ociekając wilgocią. Ponad zbiornikami wisiały
zielone brody pnączy i lian. Stada małych insektów latały pomiędzy rozło-
żystymi liściami, kielichami dziwacznych kwiatów i powierzchnią cieczy.
Jeden z nich przysiadł na moim rękawie. Strzepnąłem go z wstrętem do-
strzegając pięć odnóży, trzy skrzydła i całkowity brak symetrii w budowie.
Ruszyliśmy jednym ze srebrnych pomostów. W jego połowie natrafi-
liśmy na tetrabramę. Po jej przejściu natychmiast znaleźliśmy się innym sfe-
rycznym ogrodzie, wypełnionym podobną egzotyczną roślinnością. Naj-
większe rosnące w tutejszych zbiornikach okazy flory obcych – gigantyczne
żółte paprotniki zwieńczone pomarańczonymi kwiatami – wznosiły się na
dobre osiemdziesiat metrów w górę.
Guilar wykrzyczał ostrzeżenie, jego stormbolter zaczął terkotać rytmicz-
nie. Pociski rozrywały łodygi monumentalnych roślin, darły na strzępy wiel-
kie liście i pnącza.
Odpowiedział mu silny ogień z broni laserowej i automatycznej. Prze-
biegając pomiędzy bujną roślinnością sztucznej dżungli, heretyccy żołnierze
kierowali się w stronę naszego pomostu.

Rozdział XXIV

Zespół Drugi wchodzi do akcji.

Bezszelestna rewolucja.

Tryumf Dazzo.

Nadbiegali srebrnymi pomostami, strzelając z opartych o biodra karabi-
nów. Mężczyźni w ubrudzonych mundurach gudrunickich strzelców i czar-
nych pancerzach osobistych służb bezpieczeństwa marynarki. Dwaj gwar-
dziści z mojego zespołu zostali śmiertelnie ugodzeni pociskami, runęli z
pomostu wprost do wodnych zbiorników znikając z pluskiem w oleistej
czarnej toni. Lecz większość strzałów nieprzyjaciela poszła na boki i w górę
szaleńczą trajektorią lotu.
Zespół Drugi odpowiedział ogniem, zaszczękały gwardyjskie lasery.
Przepchnąłem się na sam przód grupy podnosząc w górę boltowy pistolet.
Na srebrnym pomoście niewiele było miejsca do manewrowania i niemal
żadnej osłony przed pociskami wroga.
Mój pierwszy strzał poszedł tak dalece w bok, iż w pierwszej chwili po-
myślałem o fatalnym skalibrowaniu broni. Lecz wtedy wspomniałem wypa-
czoną naturę światów saruthi i odłożyłem ogromną poprawkę. Dwa dalsze
strzały i dwa trupy. Bequin i Midas natychmiast podchwycili ten trik, w ich
ślady poszli ludzie Jerussa.
Guilar dla odmiany robił mnóstwo hałasu rozdzierając ogród na strzępy
wybuchową amunicją. Widziałem wyraźnie jak źle na niego wpływa atmo-
sfera tego miejsca i jak silnie dezorientuje ona zmysły zakonnika.
Był to przełomowy moment w mym życiu. Wrażenie nabożnego podziwu
odczuwane za każdym razem, gdy miałem okazję ujrzeć jednego z tych
bogom podobnych wojowników, odczuwane niezmiennie od pewnego dnia
przed trzydziestu laty, kiedy widziałem Białe Blizny zajmujące Almanadae,
nagle zachwiało się w posadach i osłabło. Pomimo całej swej potęgi fizycz-
nej, odwagi, nadludzkiego wigoru i zaawansowanej technologicznie broni
Marine nie zdołał osiągnąć nic, podczas gdy Yeltun, najmłodszy z Gudru-
nitów Jerussa, zastrzelił już trzech heretyków.
Czy był to rezultat zawziętej arogancji ? Czy też może nadmiernej wiary
w swe umiejętności ?
- Guilarze ! Bracie Guilarze ! Odłóż odpowiednią poprawkę !
Pochwyciłem słuchem zduszone przekleństwo Marine. Opancerzony gi-
gant ruszył w głąb pomostu uparcie masakrując pociskami drzewa i krzewy
saruthi.
- Dlaczego ten sukinkot nie słucha ? – zapytał Midas przykładając do ra-
mienia swój glaviański karabin. Pociągnął za spust i sto metrów dalej he-
retycki żołnierz stracił rozerwaną mikrowybuchem głowę.
- Ścieśnić szyki ! – rozkazałem – Jeruss, wysadź ich !
Sierżant i trzej jego podwładni zerwali z pasów granaty, zaczęli je ciskać
przed siebie i na boki. Detonacje wyrzucały w powietrze kolumny czarnej
wody i szczątki połamanych roślin. Otoczyła nas wilgotna mgiełka.
W dźwięku broni nieprzyjaciela pojawiła się nowa nuta, ponad trzaskiem
laserów niósł się teraz huk boltera.
Spojrzałem w głąb pomostu w tej samej chwili, gdy brat Guilar prze-
chylił się do tyłu pod wpływem wybuchających na jego napierśniku bol-
towych pocisków. Krzyknął głucho, bardziej z bezsilnej furii niż bólu, runął
z pomostu prosto do jednego ze zbiorników i zniknął pod wzburzoną taflą
wody.
Rozpychając na boki heretyckich żołnierzy zabójca Marine parł prosto w
naszym kierunku.
- Nie ! – krzyknęła Bequin – Na Złoty Tron, nie !
Następne Dziecko Imperatora: brat, jeśli nie bliźniak, odrażającego Man-
dragore. Jego mesmeryczny płaszcz powiewał za opancerzonymi ramio-
nami, a podkute żelazem buty wstrząsały pomostem. Ryczał niczym rozju-
szony byk. Bolter huknął ponownie i stojący tuż przy mnie gwardzista eks-
plodował od środka rozsadzony wybuchowym pociskiem.
Dzieci Imperatora, mroczni sponsorzy całego tego przedsięwzięcia, prze-
bywali na 56-Izar nadzorując osobiście przebieg misji. Czy przybyli tu nie-
proszeni po śmierci Mandragore ? Czy też Dazzo i Locke zwrócili się do
nich z prośbą o pomoc ?
Zacząłem strzelać ze swego pistoletu dołączając do rozpaczliwej kano-
nady, jaką powitali nieoczekiwanego intruza śmiertelnie przerażeni gwar-
dziści. Groza ogarniająca ludzi Zespołu Drugiego sprawiła, że większość z
nich zapomniała o niedawnym treningu i w ślepej panice strzelała wprost
przed siebie pudłując haniebnie. Marine Chaosu nawet nie zwrócił uwagi na
te kilka wiązek laserów, które osmaliły mu napierśnik pancerza.
- Zespół Drugi ! Mówi Zespół Drugi ! Są tutaj Dzieci Imperatora ! – wrzas-
nąłem do komunikatora. Wiedziałem, że zaraz umrę. Imperatywem stało się
nagle powiadomienie o całym tym zajściu dowództwa floty.

74

Czarny kształt wystrzelił spod powierzchni mętnej wody rozpryskując na
wszystkie strony kropelki cieczy. Brat Guilar chwycił chaotyckiego Marine
za nogi i ściągnął z pomostu do zbiornika. Pod pieniącą się wściekle wodą
coś wystrzeliło kilkakrotnie, zapewne bolter, jedna ze ścian zbiornika eks-
plodowała z hukiem. Mętna woda rozlała się po dnie komnaty, a jej szybko
opadający poziom odsłonił dwóch zmagających się ze sobą olbrzymów, ob-
lepionych mułem, siłujących się i wymieniających nadludzkie ciosy pośród
śliskich korzeni.
Okryte ceramitem pięści uderzały z trzaskiem w pancerne napierśniki,
kawałki oddartego kompozytu pryskały na wszystkie strony. Kolczaste ręka-
wice Marine Chaosu wyryły głębokie szramy na wizjerach hełmu Guilara.
Lojalista naparł na przeciwnika, ale poślizgnął się na jednym z korzeni.
Obaj runęli na dno zbiornika. Heretycki legionista wzmocnił swój chwyt i
wbił jeden z kolców w zaczep na kołnierzu pancerza siłowego Guilara.
Strażnik Śmierci wyprężył się raptownie, a wtedy uderzenie lewym sierpo-
wym zerwało mu hełm z głowy.
Marine Chaosu usiadł na oszołomionym przeciwniku i zaczął mu miaż-
dżyć masywnymi pięściami gardło.
Rozległ się huk wystrzału, półmrok rozjaśnił silny płomień wylotowy.
Legionista przewrócił się na plecy ze zniszczoną twarzą, jego rozerwana
czaszka zajęła się natychmiast gorejącym wewnątrz ciała diabelskim og-
niem.
Guilar wstał chwiejnie ze stormbolterem w dłoni, krew krzepła szybko na
jego twarzy i szyi.
Było to niezwykłe zwycięstwo. Jeruss i jego ludzie krzyczeli przez
chwilę tryumfalnie i donośnie gwizdali, potem rzucili się w pościg za tracą-
cymi raptownie wigor heretykami. Buntownicy zawrócili pierzchając po-
między gęstą roślinność ogrodu.
Wciąż ociekając wodą, Guilar podciągnął się na barierce pomostu i stanął
niepewnie na jego srebrzystej podłodze. Spojrzał na mnie z góry.
- Bracie Guilarze, cieszę się, że jesteś znów z nami – powiedziałem z ulgą.

* * * * *

Pokonaliśmy ogrody saruthi nie niepokojeni już więcej przez wroga.
Martwe ciała heretyków, pływające w zbiornikach odżywki albo leżące na
pomostach, nosiły na sobie ślady ceremonialnych samookaleczeń. Piętna
Chaosu, raczej wypalone w skórze za pomocą aury zła niż samego rozża-
rzonego żelaza, wieńczyły w bluźnierczy sposób ich czoła. Admirał Spatian
żywił nadzieję, że część sił heretyków, zwłaszcza żołnierzy gudrunickiej
Gwardii, da się przeciągnąć w trakcie desantu na stronę lojalistów. Podobnie
jak sierżant Jeruss i jego podwładni, ludzie ci byli jedynie bezwolnymi pion-
kami wplątanymi w całą sprawę wskutek zdrady Estruma, toteż taktycy ma-
rynarki opracowali kilka scenariuszy odzwierciedlających sytuację, gdy zna-
cząca część heretyckich wojsk odwracała się przeciwko Dazzo i Locke.
Nadzieje te okazały się płonne. Umysły lojalnych obywateli Imperium
zostały skażone i wytrawione trucizną Chaosu. Konspiratorzy zapewnili so-
bie całkowite posłuszeństwo swych sług.

* * * * *

Skakaliśmy przez tetrabramy, docierając poprzez sześć kolejnych sfe-
rycznych ogrodów do plątaniny kamiennych korytarzy i asymetrycznych
sal, których przeznaczenia nie potrafiłem określić. Dwukrotnie napotkaliś-
my na słaby opór grupek heretyków, którzy po krótkiej wymianie ognia
wycofali się w głąb zdeformowanego architektonicznie kompleksu. Znacz-
nie częściej docierały do nas odgłosy zaciekłej walki, niemalże toczącej się
wokół nas, lecz ani razu nie dostrzegliśmy najmniejszego jej śladu.
Kontakt z dowództwem floty był fragmentaryczny. Zespół Pierwszy lor-
da Rorkena uwikłał się w walki gdzieś w obrębie kompleksu, nie było żad-
nych wieści od Molitora. Zespół Czwarty, ekipa Schongarda, przepadł bez
śladu w jednym z tetraświatów, a do koordynatorów operacji na orbicie do-
cierały jedynie szczątkowe wezwania jego członków proszące o udzielenie
wsparcia, przeplatane maniakalnymi komunikatami mówiącymi o „niemoż-
liwych kątach” i „spiralach szaleństwa”.
Titus Endor nie dawał znaku życia.
Na powierzchni 56-Izar wciąż trwała regularna wojna lądowa. Oficero-
wie jednostek Mirepoixu meldowali o zajęciu pozycji wokół wszystkich
trzech wyznaczonych do przechwycenia struktur architektonicznych. Wedle
słów zdumionych gwardzistów jedno z miast obcych zaczęło implodować
powoli, jakby ostrzał z zewnątrz poczynił w jego kluczowych mechaniz-
mach nieodwracalne szkody.
W sali z lustrzanego kamienia, która wydawała się nie mieć sufitu, natra-
filiśmy na pierwszych saruthi. Byli martwi. Jakiś tuzin obcych leżał na pod-
łodze z okaleczonymi cielskami i wyrwanymi z dłoni szpicami. Za następną
bramą znajdował się spiralny hall, w którym odkryłem dalszą setkę saruthi.

A

Pomiędzy zwłokami monstrów krążyło kilkanaście białych stworów nie-
wolników, spotkanych wcześniej na płaskowyżu tragarzy Necroteuchu.
Uznałem, że zerwały one w jakiś sposób swe pęta, gdyż łańcuchy krępujące
ich kończyny zwisały teraz luźno ku ziemi. Niektórzy niewolnicy podnieśli
z posadzki srebrne szpice swych panów i metodycznymi powolnymi rucha-
mi dźgali korpusy szarych pobratymców.
Zastanawiałem się później niejeden raz, czy te żałosne białe istoty były
odrębną rasą zniewoloną przez saruthi czy też należały do zdegenerowanego
odłamu gatunku służącego bezwzględnym krewniakom. Nasza inwazja naj-
wyraźniej stworzyła im okazję do zerwania kajdan i zwrócenia się prze-
ciwko dręczycielom. Taka właśnie była kara spotykająca prędzej czy póź-
niej każdą społeczność preferującą niewolnictwo.
Niewolnicy nie stanowili dla nas żadnego zagrożenia i chyba nawet nie
zauważali obecności ludzkich istot w swym pobliżu. Z bezszelestną deter-
minacją masakrowali ciała saruthi.
W innej komnacie, owalnej sali o podłodze wyłożonej niesymetrycznymi
płytkami i bardzo wysokiej temperaturze powietrza, żywi saruthi kręcili się
chaotycznie całymi setkami. Niektóre stwory zgubiły swe szpice i człapały
nieporadnie na samych nogach, inne leżały pokotem na posadzce trzęsąc się
konwulsyjnie. Charakterystyczny zapach piżma był tutaj silniejszy niż
gdziekolwiek. Na moich oczach poprzez inną bramę do komnaty wpadły
białe istoty służebne, które powolnymi owadzimi ruchami zaczęły mordo-
wać saruthi. Szarzy obcy nie stawiali żadnego oporu.
Obraz ten powtarzał się w wielu innych salach i korytarzach. Saruthi le-
żeli martwi albo włóczyli się bez sensu w kółko, a pozbawieni nadzoru
niewolnicy wyszukiwali ich za pomocą dotyku i bezlitośnie zakłuwali ode-
branymi szpicami.
Często rozmyślałem też nad znaczeniem tych ujrzanych obrazów. Czy
saruthi poddali się z rezygnacją losowi wiedząc o swej rychłej zagładzie,
czy też wpłynęły na ich postawę jakieś nieznane mi czynniki ? Nawet
techkapłani i ksenobiolodzy nigdy nie zdołali odpowiedzieć na to pytanie. Z
biegiem czasu stało się ono jeszcze jednym potwierdzeniem całkowicie dla
nas obcej natury tej zagadkowej rasy: abstrakcyjnej, nieprzewidywalnej i
niepojętej dla umysłu zwykłego człowieka.

* * * * *

Kiedy znaleźliśmy kleryka Dazzo, był już niemal po drugiej stronie linii
życia i śmierci.
Na tetraświecie, w którym leżało jego ciało, musiała się rozegrać iście ty-
taniczna bitwa. Tysiące zwłok pokrywały wyłożoną płytkami ziemię, za-
równo żołnierzy Mirepoixu jak i heretyków. Dostrzegłem wśród trupów dwa
kształty w pancerzach siłowych Dzieci Imperatora i trzy Straży Śmierci.
Tetraświat, największy chyba spośród dotąd przeze mnie widzianych, sięgał
daleko poza granice postrzegania ludzkich zmysłów, a zakrwawione sterty
ciał ciągnęły się tysiącami aż po horyzont.
Dazzo leżał u podstawy asymetrycznego kamiennego bloku wznoszącego
się na metalowych płytkach, jego ciało krwawiło z licznych ran postrzało-
wych. Heldane siedział tuż obok, oparty plecami o kamień, pilnujący here-
tyckiego przywódcę z pistoletem w dłoni. Jego tors pokrywała skorupa za-
krzepniętej krwi, a oddech rwał się spazmatycznie.
Rozpoznał nas, gdy przechodziliśmy przez bramę, opuścił broń.
- Co tutaj się stało, Heldane ?
- Bitwa – wysapał – Dotarliśmy tu, kiedy już trwała. Gdy inkwizytor Endor
zauważył tego zdrajcę, rzucił się poprzez rzeź w stronę obelisku. Wszystko,
co działo się potem to tylko mgliste wspomnienia...
- Gdzie jest teraz Endor ? – zapytałem rozglądając się wokół z rozpaczliwą
nadzieją, iż nigdzie nie dojrzę ciała swego przyjaciela.
- Pobiegł... pobiegł za Locke.
- Którędy ?
Wskazał dłonią tetrabramę wznoszącą się z boku, pośród zwałów zwłok.
- Czy Locke ma Necroteuch ? Necroteuch saruthi ?
- Nie – odparł Heldane – ale ma czytnik.
- Co takiego ?
- Dazzo wyjął go w jakiś sposób z tej rzeczy – Heldane klepnął dłonią ka-
mienny bok, na którym się wspierał – Czytnik językowy. Narzędzie transla-
cyjne. Bez niego saruthiańska wersja księgi jest dla nas niezrozumiała.
- Jak na Imperator on to zrobił ? – zapytał Guilar.
- Swoim umysłem – wyjaśnił Heldane – Nie czujesz tej aury mentalnego
swądu ?
Ja czułem. Powietrze przesycała silna psioniczna woń niemal całkowicie
wypalonej jaźni. Stojący na płytkach obelisk był bez wątpienia kolejnym
wytworem tajemniczej technologii saruthi, być może odpowiednikiem impe-
rialnej maszyny liczącej, a może czymś więcej, może nawet żywą istotą.
Dazzo, człowiek o niewiarygodnie rozwiniętym talencie psionicznym, zdo-
łał zidentyfikować naturę kamiennego bloku i zmusić go pod wpływem

men- praw

75

mentalnego ataku do odsłonięcia ukrytych sekretów. Niezwykły sukces,
prawdziwe zwycięstwo ludzkiego umysłu.
- Polyhedron – powiedział Heldane – Nieregularnego kształtu, mały, wyko-
nany z perłowego surowca. Wyskoczył z bloku wprost w jego ręce, jakby
się nagle zmaterializował. Dostrzegłem to wycinając sobie drogę do obe-
lisku. Lecz ten wysiłek zniszczył draniowi umysł. Endor go dopadł, a on na-
wet nie miał siły się bronić.
- Skąd wiesz, że ta rzecz była... translatorem ? – zapytała Bequin.
- Przeczytałem w jego gasnącym umyśle. Jak już wspomniałem, przestał się
bronić. Możecie sprawdzić sami.
Podszedłem do Dazzo i uklęknąłem przy starym człowieku. Urywany od-
dech omiatał popękane skrwawione usta. Wprowadziłem do jego jaźni men-
talną sondę odpychając na boki patetyczne resztki psychicznych barier. Od-
nalezione informacje potwierdzały słowa Heldane. Dzięki nadludzkiej sile
woli Dazzo wyrwał translator z więzów saruthiańskiej technologii i poznał
jednocześnie lokalizację samego Necroteuchu. Umierając przekazał czytnik
i stosowną wiedzę kapitanowi Locke, by ten dokończył dzieła spiskowców.
- Gregor ! – syknął Midas. Odwróciłem się w miejscu. Daleko na hory-
zoncie sztucznego świata pojawiły się sylwetki nadbiegających heretyckich
żołnierzy. Najbliżsi z nich zaczynali już strzelać w naszą stronę.
Guilar i Gudrunici odpowiedzieli ogniem, zajmując pozycje za zwałami
ludzkich trupów.
- Bracie Guilarze, musisz powstrzymać tych zdrajców w miejscu.
- Co zamierzasz zrobić, inkwizytorze ? – zapytał wkładając do stormboltera
nowy magazynek.
- Idę za Locke i Endorem, zrobić to, co okaże się konieczne.

Rozdział XXV

Necroteuch obcych.

Gra końcowa.

Człowiek o pustych oczach.

Pozostawiliśmy za sobą narastającą z każdą chwilą kanonadę i popędzi-
liśmy prosto w obręcz tetrabramy. Bequin, Midas i ja biegliśmy co sił po-
przez dezorientujące zmysł równowagi spirale i aule niszczonej metropolii
saruthi.
W trakcie tego szaleńczego biegu złożyłem drogą radiową obszerny ra-
port adresowany do dowództwa floty, ale nie otrzymałem żadnej odpo-
wiedzi czy też tylko potwierdzenia, że mój przekaz został odebrany czytel-
nie. Później próbowałem złapać przez radio Titusa Endora, ale jego komuni-
kator milczał jak zaklęty.
Przemierzana przez nas część kompleksu okazała się prawdziwym czte-
rowymiarowym labiryntem, ale ja miałem już w głowie mentalną mapę wy-
ciągniętą przez Dazzo z kamiennego bloku, przedstawiającą najkrótszą dro-
gę do miejsca przechowywania Necroteuchu.
Według moich szacunków – które nie należą z wiadomych względów do
zbyt wiarygodnych – zbliżaliśmy się szybko do serca struktury. Serca nie w
sensie fizycznym czy geograficznym, tylko tej części metropolii, wokół któ-
rej kąty czasoprzestrzeni były najbardziej wypaczone i zdeformowane.
Mijaliśmy spore gromady saruthi, biegające po korytarzach z metalicz-
nym szczękiem uderzających w płytki szpiców. Obcy sprawiali wrażenie
całkowicie oderwanych od rzeczywistości. Zapach piżma przesycał ciepłe,
oświetlone słabą poświatą tunele i owalne sale.
Gdzieś z przodu dobiegły mnie ludzkie krzyki i huk wystrzałów.
- Titus ? Titus ! Tu Eisenhorn ! Słyszysz mnie ?!
Komunikator ożył natychmiast.
- Gregor ! Na litość Imperatora, potrzebuję...
Przekaz został urwany. Kanonada znacznie się nasiliła.
Skoczyliśmy w kolejną bramę i niemal natychmiast zostaliśmy zmuszeni
do szukania osłony przed tnącymi powietrze wiązkami energii. Komnata
była duża, ale zdecydowanie różniła się od tych widzianych do tej pory. Po-
grążona w półmroku, nie posiadała charakterystycznej poświaty padającej ze
ścian saruthiańskich budowli. Lustrzany gładki materiał służący za budulec
w całej metropolii tutaj był szary i matowy, jakby obumarły.
Następny kamienny blok, podobny do tego służącego Heldane za opar-
cie, tylko znacznie większy, stał na popielatej podłodze. Po jego powierz-
chni ściekała oleista zielonkawa substancja zbierająca się w kałużę u pod-
stawy obelisku. W kamieniu ktoś wyciął niesymetryczną półeczkę, mniej
więcej na wysokości głowy człowieka przeciętnego wzrostu. Stał na niej
niebieski oktahedron rozświetlony płonącym w jego wnętrzu nieziemskim
ogniem.
Necroteuch obcych. Krótka konsultacja mapy Dazzo potwierdziła moje
podejrzenia.
Komnata cuchnęła odorem prastarego zła, owym charakterystycznym
zapachem piżma, który tutaj okazał się tak silny, że z miejsca zebrało mi się
na wymioty. Na ścianach i rozfalowanym nierównym suficie znajdowały się
dziwaczne odrażające narośle z metalu, kości i żywej tkanki, przypominają-
ce bluźnierczą grzybnię. Ostre haki na pordzewiałych łańcuchach zwisały z
tych niby-grzybów. Nie było to dzieło rąk saruthi, lecz manifestacja czys-
tego Chaosu, wykreowana przez potęgę Necroteuchu ukrytego od tysięcy lat
w tym zagubionym pośród czasu i przestrzeni sanktuarium.
Mniejsze bloki kamieni, o nieregularnych kształtach i wysokości,
stercza-ły z podłogi w różnych miejscach pomieszczenia. To pomiędzy nimi
toczyła się usłyszana wcześniej strzelanina. Wszyscy troje zeszliśmy z tła
migotli-wej tetrabramy chowając się za najbliższym z kamieni. Laserowe
wiązki uderzały z sykiem w bryły odłupując z nich skrawki surowca.
- Titus !
- Gregor ! – inkwizytor był jakiś dwadzieścia metrów przed nami, w jednej
trzeciej drogi do Necroteuchu. Kucając za jednym z bloków strzelał z lase-
rowego pistoletu do wyprzedzających go w wyścigu po artefakt postaci.
Ujrzałem kapitana Locke w asyście ośmiu lub dziewięciu heretyckich
żołnierzy.
Przesunąłem głowę na boki, wpierw na Bequin, potem na Midasa.
- Strzelać wedle uznania – poleciłem. Wypaliliśmy z wszystkich luf chcąc
osłonić Endora ogniem i przynajmniej jeden heretyk zginął w efekcie tej
salwy. Kiedy reszta zdrajców rozpierzchła się w poszukiwaniu kryjówki,
Endor skoczył na równe nogi i zaczął biec do przodu. Krecha laserowego
światła uderzyła w niego z trzaskiem i cisnęła ciałem o kamienną posadzkę.
Rzuciłem się w jego kierunku, strzelając raz za razem z ściskanego
oburącz boltowego pistoletu. Mikroeksplozje pocisków odrywały kawały

bezpośrednim trafieniem. Dotarłem do Endora.

76

gruzu od bloków skrywających heretyków, jeden z nich runął rozerwany
bezpośrednim trafieniem. Dotarłem do Endora.
Został postrzelony w klatkę piersiową. Rana okazałaby się śmiertelna,
gdyby nie moja błyskawiczna reakcja. Wciągnąłem go za osłonę i czekałem
na przekradającą się do mnie Bequin.
- Ucisk, tutaj ! – rozkazałem. Dłonie miałem mokre od krwi starego
przyjaciela. Dziewczyna wykonała polecenie bez zbędnych uwag.
Dopiero teraz zdałem sobie sprawę z narastającego grzmotu dobiegają-
cego gdzieś spoza komnaty. Posadzka drżała coraz silniej pod nogami.
Fragment sufitu pokrył się znienacka pajęczyną pęknięć, po czym runął w
dół pośród deszczu odłamków. Do środka sali napłynęło chłodne światło z
zewnątrz. W ciągu kilku następnych sekund sufit zarwał się w jeszcze trzech
innych miejscach i wtedy już wyraźnie usłyszałem ryk skoncentrowanego
bombardowania.
- Midas !
Dobiegał już do mnie po mej lewej stronie, zarzucając na plecy glaviań-
ski karabin i wyjmując z kabur znacznie praktyczniejsze w bieżącej sytuacji
pistolety. Mordercze metalowe strzałki z sykiem cięły powietrze. Podłoga
wciąż się trzęsła. Oberwał się kolejny kawał sufitu.
Pozostawiając Endora z Bequin zacząłem skakać od filaru do filaru kuląc
się w odpowiedzi na ścigające mnie pociski. Ustawiłem komunikator na
uprzednio uzgodnionej z Midasem częstotliwości.
- Cierń do Aegisa, potrzebny tajfun lewostronny.
- Aegis potwierdza, tajfun za trzy.
Policzyłem w myślach do trzech i skoczyłem do przodu. W tym samym
momencie Midas cisnął w lewo granat odłamkowy i zaczął strzelać jedno-
cześnie z obu pistoletów.
Pojawił się jaskrawy rozbłysk i huk eksplozji przytłumił na chwilę jedno-
stajny grzmot bombardowania na zewnątrz kompleksu. Jakiś heretycki żoł-
nierz śmignął w powietrzu z szeroko rozrzuconymi rękami, uderzył z całej
siły w kamienny bok i zsunął się po nim z pogruchotanymi kośćmi.
„Tajfun” Midasa pozwolił mi zbliżyć się na jakieś dziesięć metrów do
pozycji zajmowanej przez Locke. Straciłem sadystycznego kapitana z oczu,
nigdzie nie potrafiłem go dojrzeć. Ściskając mocniej rękojeść boltowego
pistoletu ująłem w drugą dłoń energetyczny miecz i szybkim ruchem okrą-
żyłem skrywający mnie częściowo filar.
Locke i jeden z jego ludzi postanowili w tym samym momencie zrobić
identyczny manewr z drugiej strony. Wyskakując zza osłony stanęliśmy
twarzą w twarz pomiędzy dwoma filarami. Pistolet podskoczył z hukiem w
mojej ręce, ale pocisk tylko otarł się o błyskawicznie uskakującego w bok
Locke i urwał lewą rękę jego kompanowi. Zanim wrzeszczący z bólu
heretyk zdążył upaść na posadzkę komnaty, laserowa wiązka przepaliła mi
na wylot prawe ramię. Długi sztylet błysnął w lewej dłoni kapitana. Zde-
rzyliśmy się ze sobą. Próbowałem przeciągnąć po jego grzbiecie ostrzem
miecza, lecz zahaczyło o coś w tyle. Oberwałem rękojeścią sztyletu w twarz
i upadłem oszołomiony na plecy. Z tryumfalnym uśmiechem, którego ja już
nigdy nie zdołam skopiować, Locke opuścił w moim kierunku lufę pistoletu
zamierzając przestrzelić mi czaszkę.
Wyrzeźbiony przez obcych z nieznanego mi rodzaju skały dwutonowy
filar, przecięty na wysokości ludzkiego pasa ostrzem mojego energetycz-
nego miecza, zwalił się z chrzęstem na kapitana Wolnej Floty przygniatając
go w ułamku sekundy do podłogi.

* * * * *

Wstałem z trudem na nogi.
Gorgone Locke wciąż jeszcze żył. Jego brzuch i nogi były zmiażdżone
potwornym ciężarem kamiennego bloku, ręce połamane. Spojrzał na mnie
zamglonym, pełnym niedowierzania i cierpienia wzrokiem.
- Gorgone Locke, w oczach Świętej Inkwizycji zostajesz po trzykroć przek-
lęty za swe działania, przekonania i przynależność – oświadczyłem rozpo-
czynając katechizm piętnowania.
- N-nie... – wyszeptał chrapliwie.
Kiedy skończyłem recytować stosowną litanię, wyciąłem mu na czole
czubkiem miecza piętno heretyka. Umarł w trakcie tego zabiegu wskutek
odniesionych obrażeń wewnętrznych.
Zdemolowana komnata wciąż dygotała. Zardzewiałe haki kołysały się ze
szczękiem na łańcuchach. Pył i bryły gruzu spadały z dziur w dachu. Sięg-
nąłem ręką w dół i wymacałem w kieszeni zakrwawionej kurtki Locke per-
łowy polyhedron. Translator. Schowałem go do jednej ze swych kieszonek i
spojrzałem w stronę nadchodzącego Midasa.
- Ostatnie z jego szczurów już uciekły – powiedział pilot chowając pistolety
do kabur. Spojrzał w dół na martwego kapitana.
- Więc tak kończą wszyscy heretycy, co ?
Podniosłem rękę, by zdjąć Necroteuch obcych z jego półki i w tej pozycji
dosłownie skamieniałem, niezdolny do wykonania jakiegokolwiek ruchu.

Aaa

Niewyobrażalnie silna moc mentalna spetryfikowała moje ciało.
- Tak właśnie kończą wszyscy heretycy – powiedział czyjś głos – Odwróć
go tak, by mógł mnie zobaczyć.
Wbrew swej woli wykonałem obrót w miejscu, z ręką wciąż wyciągniętą
w geście chwytania. Ujrzałem kątem oka Midasa, również sparaliżowanego.
Na jego smagłej ciemnej twarzy zastygł grymas zaskoczenia.
Konrad Molitor, mój brat-inkwizytor, stał przede mną z uśmiechem na
ustach. Trzej zakapturzeni słudzy niemal następowali mu na pięty.
- Cóż za brawura, Gregorze. Cóż za poświęcenie. Byłem pewien, że to
właśnie ty odnajdziesz naszą zdobycz.
Próbowałem odpowiedzieć, ale nie potrafiłem poruszyć ustami. Ślina
ciekła mi pomiędzy zaciśniętymi zębami. Molitor spojrzał na jednego ze
swych towarzyszy.
- Pozwól mu mówić – polecił.
Psioniczny ucisk nieznacznie zelżał, chociaż formułowanie słów wciąż
było ogromnym wysiłkiem.
- C-co ty r-robisz, Molitorze ?
- Zabezpieczam bezcenny Necroteuch, cóż innego miałbym zrobić ? Na-
prawdę nie możemy pozwolić na to, byś zniszczył jeszcze jedną jego kopię.
- M-my ?
- Jest wiele osób uważających, że ludzkość zyska znacznie więcej na prze-
studiowaniu zawartości tego dzieła, a nie jego zniszczeniu. Przybyłem tutaj,
by zabezpieczyć interesy tych osób.
- R-rorken nigdy n-nie pozwoli... p-pójdziesz za to na s-stos...
- Mój czcigodny mistrz Rorken nigdy niczego się nie dowie. Czujesz jak to
miejsce drży ? Widzisz sypiący się sufit ? Dziesięć minut temu wysłałem do
dowództwa floty komunikat mówiący o wykonaniu głównego zadania.
Podałem też kod aktywujący Sanction Extremis. Nasi przyjaciele na orbicie
są pewni, że Necroteuch został bezpiecznie zneutralizowany. Nasze wojska
się wycofują w trybie natychmiastowym. Baterie pokładowe floty już
rozpoczęły destrukcję miast obcych. Nikt się nie dowie, że Necroteuch
został stąd wyniesiony. Żaden dowód rzeczowy nie przetrwa bombardo-
wania. Żaden dowód... ani żaden niewygodny świadek.
Nie spuszczał ze mnie swych żółtych oczu.
- Jaka szkoda, że przyszło ci oddać życie w czasie szturmu na 56-Izar. Two-
je imię będzie otaczane powszechnym szacunkiem, osobiście tego dopilnuję,
zapewniam cię.
- Ty s-skurwielu... – walczyłem z pętającymi mój umysł okowami, ale była
to walka skazana na porażkę. Wiedziałem, że to nie Molitor mnie paraliżuje,
tylko jeden z akolitów, a może nawet wszyscy trzej wspólnie.
- Zabierz to – polecił jednemu z towarzyszy radykał wskazując ręką stojący
wciąż na półce Necroteuch – Trzeba się stąd wynosić.
Przed chwilą jeszcze stosunkowo odległe, bombardowanie coraz bardziej
przybierało na sile. Zakapturzona postać podeszła do obelisku i zdjęła z pół-
ki niebieski oktahedron. Podnosząc artefakt eleganckimi palcami o długich
paznokciach akolita przyjrzał mu się uważnie jakby coś studiował, po czym
odwrócił się w stronę Molitora.
- Jest bezużyteczny.
- Co ?
- Nie sposób go odczytać. Został zakodowany całkowicie niezrozumiałym
szyfrem w języku saruthi.
Molitor zesztywniał.
- Nie ! Niemożliwe ! Złam kod !
- Zrobiłbym to, gdybym potrafił. To wykracza poza moje możliwości.
- Musi być jakiś sposób translacji !
Zakapturzony mężczyzna trzymający Necroteuch spojrzał w moim kie-
runku.
- On ma dekoder. Jedyny dekoder. Próbował o nim nie myśleć, ale widzę
go w jego jaźni. Sprawdź w kieszonce kurtki.
Uśmiech powrócił na usta Molitora. Podszedł do mnie podnosząc dłoń.
- Uparty do samego końca, cały Gregor. Ty cholerny draniu !
Laserowa wiązka urwała mu dłoń na wysokości nadgarstka.
Okaleczony inkwizytor wrzasnął z bólu i odskoczył w tył. Z kikuta jego
ręki unosił się dym.
Bequin wychynęła z półmroku za moimi plecami, z zaciętą miną i kara-
binem przyłożonym do ramienia. Jego lufa mierzyła w serce Molitora.
- Zabić ich ! Zabić ich ! – krzyknął histerycznie radykał. Poczułem jak
mentalny ucisk rośnie raptownie, by zmiażdżyć moją psychikę raz na zaw-
sze. I ustał całkowicie. Bequin znalazła się tuż przy mnie, byłem wolny.
Akolita trzymający Necroteuch cofnął się o krok do tyłu ze zdumieniem.
Pobladły z bólu i zdenerwowania Molitor spostrzegł, że jego mentalna
broń zawiodła.
- Albaara ! T’harth ! – krzyknął.
Słowa kodowe. Słowa-bezpieczniki. Para towarzyszy pozostających do-
tąd za jego plecami skoczyła do przodu, ich płaszcze sfrunęły na ziemię ro-
zerwane błyskawicznymi ruchami.

77

Arkobiczownicy. Heretycy przeprogramowani mentalnie i wzmocnieni
cybernetycznymi wszczepami w celu stworzenia bezlitosnych zabójców.
Słowa-bezpieczniki wyrwały ich z otępiającego transu i wprawiły z miejsca
w stan bezgranicznego amoku.
Pod podartymi płaszczami skrywały się zdeformowane zgarbione istoty o
chrobliwie bladej skórze połyskującej zimnym blaskiem stalowych wszcze-
pów i wbitych prosto w ciało pobłogosławionych nitów. Zamiast dłoni mieli
pęki elektrobiczy. Bezmyślne wytrzeszczone oczy jarzyły się dzikim szałem
pod dolnymi krawędziami hełmów pacyfikatorskich, przymocowanych na
stałe do czaszek obu morderców grubymi gwoździami.
Wszyscy troje wystrzeliliśmy do nich jednocześnie, zasypując obie bestie
gradem pocisków. Zwykli śmiertelnicy padliby trupem na miejscu, zabójcy
jednak nawet nie zwolnili kroku. W ich żyłach płonęły chemiczne dopalacze
wytwarzane przez podskórne zasobniki z adrenaliną, buzowały bojowe nar-
kotyki pompowane w krwioobieg z zawieszonych na plecach zbiorników.
Nawet nie czuli przyjmowanych na siebie obrażeń.
Jeden znalazł się już na wyciągnięcie ręki ode mnie, kiedy nieustanny
potok boltowych pocisków powstrzymał w końcu jego bieg. Jedna z wybu-
chowych głowic rozerwała opancerzony dozownik narkotyków wiszący na
jego ramieniu. Arkobiczownik runął na posadzkę komnaty odarty znienacka
z litościwej tarczy znieczulaczy bólu, pogrążony w przeraźliwej agonii.
Drugi zignorował całkowicie ukłucia zbyt dla niego delikatnych igieł
wystrzeliwanych przez pistolety Midasa. Skoczyliśmy w przeciwne strony,
desperacko umykając z jego drogi. Machając na prawo i lewo biczami skrę-
cił w kierunku pilota. Glavianin tylko dzięki swej wrodzonej zwinności zdo-
łał pierzchnąć przed rozszalałym potworem, nurkując za jeden z filarów.
Midas wiedział, że pozostały mu tylko ułamki sekund. Ruszałem wraz z
Bequin w jego kierunku, ale w zasadzie oboje nic nie mogliśmy już zrobić.
Zerwał z piersi załadowany granatami bandolier, wyciągnął płynnym ru-
chem jedną z zawleczek i stanął między filarami. W ostatniej chwili przy-
siadł na piętach i rozpalone końcówki elektrobiczy śmignęły nad jego głową
żłobiąc głębokie bruzdy w kamiennych blokach.
Midas skoczył do przodu, odbił się od podłogi i zarzucił bandolier na
głowę arkobiczownika. Tym samym akrobatycznym susem rzucił się ponad
ramieniem niskiego zabójcy w naszym kierunku.
Detonacja granatów dosłownie rozczłonkowała napastnika. Pochwycony
falą uderzeniową wybuchu Midas poleciał w powietrze i stromym łukiem
grzmotnął w stertę gruzu nieruchomiejąc pośród szczątków zarwanego su-
fitu.
- Eisenhorn ! Eisenhorn ! – wrzeszczał Molitor szukając mnie wśród mroku
i kłębów dymu wraz ze swoim pomocnikiem. W jego głosie walczyły ze so-
bą wściekłość i ból.
- Trzymaj się tuż przy mnie – poleciłem Bequin, gdy cofaliśmy się w głąb
komnaty – Ten psionik nie zdoła mnie dopaść, dopóki mnie chronisz.
Połowa trzymającego się jeszcze dachu i spory fragment ściany wyleciał
znienacka w powietrzu. Do wnętrza sali wdarła się kula pomarańczowego
ognia.
Ogłuszeni i poparzeni, musieliśmy podtrzymać się wzajemnie. Komnata
została otwarta bezpośrednim trafieniem i do jej środka sączył się snop
zimnego białego światła, gęsto przetykanego kłębami dymu.
- Za mną ! – pobiegliśmy chwiejnie w stronę rozbitej ściany i zaczęliśmy
wspinać się po jej resztkach chwytając rozwartymi palcami bryły kamienia i
innego materiału użytego przez saruthi do stworzenia zewnętrznej powłoki.
Lustrzany perłowy surowiec był nadtopiony i pokryty bąblami, przypominał
w dotyk spaloną skórę lub plastyk.
Wspinaliśmy się ku światłu.

* * * * *

Znaleźliśmy się wysoko na falistym dachu kompleksu saruthi. Było zim-
no, a wiatr szalejący na lśniącym białym dachu niósł ze sobą odór dymu,
spalenizny i chemikaliów.
Dach położony był bardzo wysoko. Perłowe ściany ogromnej budowli
wyginały się w nieregularny sposób ku jego podstawie, a ich powierzchnia
przypominała krystalicznie czysty lód. Bequin poślizgnęła się i tylko mój
chwyt za jej ramię nie pozwolił dziewczynie zsunąć się po pochyłym dachu
w kierunku zaokrąglonej krawędzi i dalej w dół, prosto ku ziemi.
Z białego dachu, wystrzeliwującego wysoko w obce niebo, mogliśmy
obserwować wielkie jeziora płomieni i chmury dymu gnane wiatrem na
tysiące kilometrów w głąb kontynentu. Widzieliśmy chmary statków desan-
towych mknących desperacko w górę ku czekającym na orbicie okrętom
transportowym. Na płaskich równinach z białego błota setki imperialnych
żołnierzy pędziły w kierunku czekających promów, ciskając za siebie heł-
my, plecaki, a nawet osobistą broń, by nie obciążała ich ona w szaleńczym
wyścigu po życie. Czołgi i transportery opancerzone brnęły przez grząską
ziemię wtaczając się z pełną prędkością na opuszczone rampy ciężkich sta-

ttt

kich promów. Artyleryjskie pociski i krechy laserów punktowały przestrzeń
wokół kompleksu znacząc miejsca, gdzie zaskoczeni odwrotem gwardzis-
tów heretycy przechodzili do kontrataku.
Snopy jaskrawego światła przecinały chmury równając z ziemią całą
okolicę. Wypełniając co do joty polecenia Molitora admirał Spatian prowa-
dził całkowitą annihilację objętej bombardowaniem strefy. Cała piątka ink-
wizytorów oraz brat-kapitan Cynewolf i wybrani oficerowie marynarki dos-
tali przed misją pakiet kodów pozwalających zainicjować takie piekło. Moli-
tor przypieczętował nasz los. Raz rozpoczęte, Sanction Extremis nie mogło
już zostać powstrzymane, nawet gdyby mój komunikator pracował popraw-
nie, a nie trzeszczał zakłócany elektrmagnetycznymi impulsami towarzyszą-
cymi każdej orbitalnej salwie. Zgodnie z opracowanym wcześniej planem
Spatian systematycznie niszczył całą strefę metropolii obcych tak szybko
jak to tylko było możliwe, nawet kosztem swych wycofujących się wciąż
jed-nostek naziemnych.
Inne miasto saruthi, jakieś dwadzieścia kilometrów od nas, przestało ist-
nieć. Jego kształt przypominał gigantyczne owalne jajo, popękane i podziu-
rawione lancami światła. Snopy laserowej energii przestębnowały je aż do
fundamentów. Fale myśliwców bombardujących spadały całymi szwadrona-
mi z niebios zrzucając niesione pod skrzydłami ładunki. Samosterujące po-
ciski rakietowe, smukłe i szybkie niczym podniebne rekiny, przebiły się
przez warstwę chmur pędząc ku ziemi w swym pierwszym i ostatnim
zarazem locie.
Metropolia zadygotała i wyleciała w powietrze. Upiorny blask rozpalił
hemisferę planety. Kolumna białego dymu utworzyła na niebie gigantyczny
grzyb wysoki na jakieś piętnaście kilometrów.
Widok był niezwykły, wręcz oszałamiający. Oboje z Bequin patrzyliśmy
na tę apokalipsę z otwartymi ustami. Kilka sekund później ta sama scena
powtórzyła się czterdzieści kilometrów za naszymi plecami i kolejna metro-
polia obcych przestała istnieć.
Struktura, na której opływowym dachu właśnie staliśmy miała bez wąt-
pienia lada moment podzielić los bliźniaczych miast. Pewnie już teraz koor-
dynaty celu były wprowadzane do pamięci serwitorów artyleryjskich.
Pobiegliśmy wzdłuż zdradliwej krawędzi dachu szukając drogi ucieczki.
Na tle zadymionego nieba płonęły silniki korekcyjne promów zrzutowych
pędzących z pełną prędkością w stronę tłumów żołnierzy Mirepoixu, wyma-
chujących rozpaczliwie rękami na błotnistych polach. Byłem zaskoczony tak
bezprzykładną odwagą pilotów marynarki. Admirał Spatian nie zamierzał
czekać z bombardowaniem do chwili ewakuacji wszystkich gwardzistów.
Piloci ryzykowali najwyższą stawkę siadając z rozpędu na równinach, by
podjąć na pokład tylu żołnierzy Gwardii, ilu tylko mogli pomieścić.
- Gregor ! – krzyknęła mi do ucha Bequin.
Obejrzałem się przez ramię. Z szerokiej wyrwy w lśniącym dachu wy-
dostali się z trudem Molitor i jego zakapturzony akolita. Ślizgając się nie-
zgrabnie zaczęli biec w naszą stronę.
Laserowa wiązka gwizdnęła mi koło ucha, dotknęła perłowej powierzch-
ni dachu i wyżłobiła w niej osmaloną bruzdę.
- Translator, ty sukinsynu ! Dawaj translator ! – wrzeszczał Molitor.
Posłałem mu w odpowiedzi cały magazynek pistoletu.
Pierwszy wybuchowy pocisk minął postać radykalnego inkwizytora i
rozerwał się na łukowatym fragmencie dachu rozrzucając wokół kawałki
kamienia. Pozostałe trafiły. Mikroeksplozje rozdarły lewe udo zdrajcy, jego
brzuch i gardło.
Konrad Molitor zadygotał konwulsyjnie bryzgając krwią, przewrócił się
na plecy. Okaleczone ciało ześlizgnęło się po pochyłym dachu i wypadło za
jego zaokrągloną krawędź pozostawiając po sobie szeroką smugę krwi.
Akolita wciąż biegł w mym kierunku, nie bacząc na strzały. Zrzucił z
siebie długi płaszcz.
Pod spodem nie miał żadnego innego ubrania. Był nagi, wysoki, świetnie
umięśniony. Jego skórę pokrywała cieniutka warstwa złotej farby. Twarz o
przystojnych męskich rysach przyciągała wzrok dwoma niewielkimi rogami
wyrastającymi ze skroni akolity.
Miał puste, pozbawione źrenic i tęczówek oczy.
Moje sny przybrały materialną postać.
Groza ścisnęła mi serce żelaznymi kleszczami.

78

Rozdział XXVI

Cherubael.

Na krawędzi zagłady.

Exterminatus.

Człowiek o pustych oczach – używam wciąż słowa człowiek, chociaż
wtedy wiedziałem już, iż to demon ukryty w ludzkim ciele – podszedł do
mnie po śliskim błyszczącym dachu. Pulsujący wewnętrznym światłem ok-
tahedron z bluźnierczym przekładem Necroteuchu na jezyk obcych spoczy-
wał w jednej z eleganckich, niemalże kobiecych dłoni.
- Poproszę o translator, Gregorze.
- Czym jesteś ?
- Nie jest to najlepszy moment na zawieranie znajomości – demon wskazał
dłonią snopy laserowego światła punktujące błotne pola tuż przy budowli.
- Spraw mi tę przyjemność – upierałem się przy swoim.
- Dobrze. Jestem Cherubael. A teraz czytnik. Zegar tyka.
- Zegar zawsze tyka – odparłem – Kto cię stworzył ?
- Stworzył mnie ? – mężczyzna o pustych oczach powtórzył moje pytanie i
uśmiechnął się zagadkowo.
- Jesteś... spętanym demonem. Istotą służebną. Powiedz mi, kto cię stwo-
rzył i kto przysłał Molitora i ciebie po Necroteuch... a może wtedy dam ci
ten translator.
Zaśmiał się i oblizał usta długim rozwidlonym językiem.
- Pozwól, że przedstawię całą sprawę jasno, Gregorze. Oddasz mi natych-
miast translator. Albo zrobisz to dobrowolnie albo będę go musiał odebrać
sam. A wtedy połamię ci każdą kość w ciele. I przerżnę tę dziwkę za tobą.
Jej też połamię przy tym wszystkie kości. Potem zawlokę was oboje do sali
pod tym dachem, powieszę na hakach i będę patroszył czekając, aż bombar-
dowanie unicestwi cakowicie to miejsce.
Urwał na chwilę.
- Czas na twój wybór.
- Często pojawiałeś się w moich snach. Dlaczego ?
- Posiadasz talent, Gregorze. A czas nie jest tym, za co postrzegają go lu-
dzie. Sekunda pobytu w Osnowie z miejsca by ci to uświadomiła. Zresztą
sekunda w czterowymiarowych konstruktach saruthi również wystarczy.
Twoje sny były koszmarami wspomnień, które dopiero mają się pojawić.
- Kto cię stworzył ? – zapytałem raz jeszcze. Nie spodziewałem się już w
zasadzie odpowiedzi, daltego zaskoczyły mnie jego słowa.
- Święta Inkwizycja mnie stworzyła, Gregorze. Stworzył mnie jeden z two-
ich braci. A teraz proszę po raz ostatni...
Demon obrócił się w miejscu słysząc za sobą podniesione ludzkie głosy.
Brat-kapitan Cynewolf wspinał się na dach po szczątkach zniszczonej ścia-
ny, towarzyszyli mu Midas i jeszcze jeden Marine Straży Śmierci niosący na
rękach bezwładne ciało Titusa Endora.
Cynewolf podniósł swój stormbolter i posłał serię w stronę mężczyzny o
pustych oczach.
Cherubael uniósł dłoń i z nieprawdopodobną szybkością wyłapał palcami
nadlatujące w jego kierunku pociski.
- Wracaj do domu, bękarci synu Astartes ! – krzyknął demon – Nie masz tu
czego szukać !
Diaboliczna istota podeszla jeszcze bliżej. Widziałem teraz dokładnie
malutkie łuki wyładowań energetycznych skaczące po jej skórze, czułem
odór rozkładu.
Oko w oko z bestią piekieł.
Wyciągnął do przodu odwróconą w geście żądania dłoń, jego zwieńczo-
ne długimi paznokciami palce przypominały mi szpony.
- Dobry pomysł, by się zabezpieczyć przede mną nietkniętą – spojrzał na
Bequin – W jaki sposób ją zdobyłeś ?
- Przeznaczenie, podobnie jak czas, nie jest funkcją liniową, Cherubaelu. Z
pewnością wiesz sporo na ten temat. Znalazłem Bequin w taki sam sposób,
w jaki twoje senne koszmary znalazły mnie.
Demon pokiwał głową.
- Lubię cię, Gregorze Eisenhornie. Jesteś tak bardzo stanowczy i zdetermi-
nowany... jak na człowieka. Życzyłbym sobie, byśmy mogli siąść razem do
stołu i porozmawiać o życiu... Lecz nie mamy czasu ! – zmienił raptownie
ton – Daj mi translator !
Wyjąłem z kieszonki czytnik. Demon uśmiechnął się jeszcze szerzej.
Upuściłem artefakt na śliski dach i opuściłem na niego but, zanim zdążył
potoczyć się w stronę krawędzi. Naciskiem podeszwy obróciłem perłowy
translator w proch.
Demon cofnął się o krok patrząc na krystaliczny pył.
Podniósł po chwili wzrok mierząc mnie pustymi oczami.
- Jesteś bardzo upartym człowiekiem, Gregorze. Zabiłbym cię z ogromną

aaa

przyjemnością w odpowiednim czasie, lecz ty przecież tak naprawdę już nie
żyjesz. Za dwieście czterdzieści sekund orbitalne bombardowanie zmieście
ten kompleks z powierzchni ziemi. Łap !
Rzucił mi saruthiański Necroteuch. Złapałem świecący kryształ w ręce.
- Zwyciężyłeś. Zabierz nagrodę ze sobą... do piekła.
Zaczął biec w stronę krawędzi dachu, po czym odbił się od jego powierz-
chni i skoczył przed siebie z szeroko rozłożonymi rękami. Zawisł na ułamek
sekundy w bezruchu, a potem poleciał w dół. Zdążył wykonać w tym locie
jeden perfekcyjny obrót, zanim pochłonęły go płomienie pobliskiego jezio-
ra chemikaliów.
Objąłem Bequin. Cynewolf, Midas i Marine niosący Endora podeszli do
nas pośpiesznie. Titus, skurczony w opancerzonych ramionach Strażnka
Śmierci, wyglądał na martwego. Modliłem się w myślach, by tak właśnie
było, bo dzięki temu los pozwoliłby uniknąć memu przyjacielowi cierpień,
które lada sekunda miały stać się naszym udziałem.
- Cierń i Aegis, ponad i... dobrze, ponad, na Imperatora ! Do diabła z tą
cholerną Glossią ! Ruszcie tyłki !
Mój wahadłowiec wystrzelił zza krawędzi obłego dachu i zawisł w chy-
botliwej pozycji. Rampa przedziału desantowego była już opuszczona. Za
pancernymi szybami kokpitu dostrzegłem walczącego ze sterami Fischiga.
Krzyczał coś do mnie. Na tylnym fotelu siedział Aemos.

* * * * *

Patrzyłem z mostku Saint Scythusa jak umiera 56-Izar. Opuszczaliśmy
właśnie orbitę skazanego na zagładę świata. Gigantyczny pożary spowiły
płomieniami kontynenty planety. Sanction Extremis. Exterminatus.
Po bombach termicznych spadły ładunki wirusowe. Po starannie dobra-
nych i błyskawicznie działających plagach cały glob skąpała pożoga nukle-
arnego ataku.
Kiedy wychodziliśmy za granice systemu, planeta była już tylko
całkowi-cie wyjałowioną z życia bryłą stopionych skał. Nigdy już więcej nie
nawią-zano kontaktu z saruthi.
A diaboliczne złowieszcze światło Necroteuchu zgasło raz na zawsze.

79

Epilog

Na Pamophrey.

Odpoczęliśmy na Pamophrey.
Czterdzieści tygodni tranzytu przez Osnowę stępiło tryumfalne nastroje.
Armada marynarki rozdzieliła się po wejściu na orbitę Thracian Primary i
tam też po raz ostatni miałem okazję widzieć się z sierżantem Jerussem.
Pomachał mi na pożegnanie ręką w zadymionym gwarnym barze na jednej
z ulic planetarnej stolicy.
Wynająłem willę na Pamophrey. Midas przesypiał większość dni, noce
poświęcając na gry w regicide z Fischigiem i Aemosem. Bequin kapała swe
ciało na przemian w słonecznych promieniach i szmaragdowych falach
ciepłego oceanu.
Ja sam siadywałem na piaszczystych wydmach mierząc w zamyśleniu
wzrokiem plażę niczym bóg zagubiony w trakcie procesu tworzenia nowe-
go świata.
Czekało nas mnóstwo pracy. Należało sporządzić raporty, przeprowa-
dzić przesłuchania i wizje lokalne. Lord Rorken zwołał posiedzenie wyż-
szych organów Inkwizycji, a Wielka Rada Terry oczekiwała z niecierpli-
wością na końcowe wyniki dochodzenia. Miesiące papierkowej roboty,
spotkań i narad. Tożsamość osoby stojącej za Molitorem i demonem wciąż
pozostawała tajemnicą i chociaż lord Rorken równie gorąco jak ja pragnął
rozwiązania tej zagadki, wątpiłem w jej szybkie rozwikłanie. Odpowiedź na
najważniejsze pytanie całymi latami mogła pozostawać ukryta pod trybami
biurokratycznymi Inkwizycji, pogrążonej w głębokiej stagnacji.
Nie zamierzałem na to pozwolić. Gdy tylko obowiązki przestaną mnie
naciskać, podejmę trop przełożonego Cherubaela. Usankcjonowana władza
ludzkości nad wszechświatem stanęła na chwilę pod znakiem zapytania
wskutek działalności tego człowieka.
Nie zamierzałem też nigdy zapomnieć o saruthi. Stali się oni dla mnie
wzorcową lekcją tego, jak cała niezwykle zaawansowana kultura może być
skonsumowana przez drapieżną moc Osnowy.

* * * * *

Morskie ptaki unosiły się ponad rozkołysanymi falami, woda uderzała w
piasek plaży z głośnym sykiem.
Mężczyzna o pustych oczach wciąż pojawiał się w mych snach.
Wspomnienia przeszłości czy zapowiedź tego, co miało mnie jeszcze
spotkać ?
Pozostawało mi tylko czekać, by sprawdzić to samemu.

KONIEC

80

81