Michael Palmer

Ostry dyżur
z angielskiego przełożyła Barbara Cendrowska

Tytuł oryginału CRITICAL JUDGEMENT
Moim siostrom

Donnie Palmer Prince i Susan Palmer Terry
oraz matce,

którą wspominam z miłością
PODZIĘKOWANIA

Podczas pisania powieści autor skazany jest na spędzanie długich godzin w
samotności, dręczony zwątpieniem. Za pomoc w uzyskaniu odpowiedniego dystansu do

mego tekstu winien jestem najgłębsze dzięki moim agentom; Jane Rotrosen Berkey,
Stephanie Tade i Donowi Cleary'emu, mojej redaktorce Beverly Lewis i jej

asystentce Katie Hall, mojemu wydawcy Irwynowi Applebaumowi, agentowi prasowemu
Stuartowi Applebaumowi, licznym przyjaciołom Billa i oczywiście mojej rodzinie.

Ponadto korzystałem z pomocy wielu przyjaciół, którzy udzielili mi cennych rad
jako wnikliwi czytelnicy bądź konsultanci techniczni. Na ostateczny kształt tej

książki wywarli wpływ Steve Shapiro, Ellen Rosenthal, dr Steve Defossez, dr
Donna Harkness, Kim Kelly, Dolly Fenton, Bunny Webb, Kelly Corbet, Ethan,

Daniel. Matt i Tato.
Tuż po południu znowu pojawiły się migające światełka — jego gałki oczne omywały

niezliczone pasma tęczy. Same światełka jako takie mogłyby być fascynujące, a
nawet piękne, lecz w tej sytuacji budziły w nim jedynie grozę.

Południe. Ostatni wybuch nastąpił zaledwie przed sześcioma godzinami, budząc go
z przyjemnego snu i wrzucając w sam środek koszmaru. Na początku ataki zdarzały

się co parę tygodni... potem co parę dni... A teraz... Za każdym razem
zwiększała się też ich gwałtowność. Prawdziwe piekło.

Na myśl o tym, co czeka go w ciągu najbliższej godziny, zaczęły mu się pocić
dłonie. Najpierw migające światełka, lekkie drgania w kącikach oczu. Tak będzie

przez piętnaście, dwadzieścia minut, do pół godziny. Potem zacznie rozsadzać mu
skronie. Będzie się wił na łóżku, aż upadnie na podłogę, przyciskając do uszu

poduszki w złudnej nadziei, że uda mu się stłumić grzmoty wybuchów w głowie.
Wreszcie dostanie gwałtownych mdłości i zacznie wymiotować tak niepowstrzymanie,

jakby mu miało rozerwać żołądek. Może nawet znowu zrobi pod siebie.
— Proszę, nie — wyszeptał. — O Boże, proszę, nie.

Ale wiedział, że żadne błagania, żadne modlitwy nie uśmierzą bólu. I nic nie
uchroni go od szaleństwa. Nic z wyjątkiem natychmiastowego unicestwienia

demonów, które to wszystko rozpętały — nic prócz zniszczenia zła, które
pozbawiło go panowania nad własnym życiem.

Bricker... Golden... Gentry... Forrester.
Odzyska spokój dopiero wtedy, gdy zostanie wymierzona sprawiedliwość, gdy całą

czwórkę dosięgnie śmierć. Tylko wówczas wypełni wolę Boga, zgasną migające
światełka, a ból przestanie rozsadzać mu głowę.

Ale teraz może tylko zażyć tabletki przeciwbólowe i przygotować się. Z
plastikowej fiolki wytrząsnął trzy pigułki demerolu i popił je bourbonem. Miał

nadzieję, że zdoła utrzymać je w żołądku na tyle długo, by podziałały.
Mięśnie wokół jego oczu zacisnęły się i zaczęły drgać. Światełka rozbłysły z

większą siłą. W czaszce narastał szum.
Chwycił słuchawkę i wykręcił numer.

— Halo — odezwał się tak dobrze mu znany głos. — Niestety nie możemy w tej
chwili odebrać pańskiego telefonu, ale po usłyszeniu sygnału proszę zostawić

wiadomość. Oddzwonimy możliwie jak najszybciej.
— Proszę... — zaskomlał. — Proszę, pomóżcie mi. Proszę, uśmierzcie ból. Nie

pozwólcie mi zrobić tego, co zamierzam.
Po chwili uświadomił sobie, że wypowiedział te słowa jedynie w myślach.

Odłożył słuchawkę i zrezygnowany opadł na łóżko. Był zdany wyłącznie na własne
siły.

Niechże to będzie ostatni raz, błagał, gdy zaczęło się nieuchronne. Zacisnął
dłonie na wezgłowiu motelowego łóżka. Niech to się dzisiaj skończy.

Gdy wróciła mu świadomość, cały obśliniony leżał na podłodze twarzą do wytartego
dywanu. Blade słońce opromieniało obskurny pokoik. Ale motel położony był blisko

nich i tylko to się liczyło. Wytarł twarz poliestrową kapą i z trudem podniósł
się na nogi.

Wyciągnął spod łóżka oliwkowy plecak i położył go na materacu. Dwa

półautomatyczne karabiny MAK 90 błyszczały jak nowe, niemniej jak zawsze zaczął

je znowu polerować.
Bricker... Golden... Gentry... Forrester...

Przed jego oczami po kolei pojawiały się twarze ludzi, którzy kiedyś byli jego
przyjaciółmi. Twarze, którym niegdyś ufał. Teraz wiedział, że wszyscy oni

znaleźli się w jego życiu, by go wypróbować. Położył sobie jeden z karabinów na
kolanach i wpatrywał się w światła na suficie, sprawdzając swoją siłę woli i

determinację. Przed dwoma dniami kupił te karabiny, pojechał na składowisko
śmieci i oddał tam pierwsze strzały. Nie miał broni w ręku od czasu kursu

strzeleckiego, który zaliczył przed laty na obozie letnim, i był zdumiony, jak
dobrze mu szło — poczuł się wszechpotężny. Jednak strzelał tylko do szczurów na

śmietniku. Następnym razem będzie walił serio. Ale czy był już gotów?
Dudnienie w głowie zmniejszało się, aż wreszcie ucichło. Napięte mięśnie nieco

się rozluźniły. Ile ma czasu, nim nastąpi kolejny atak? Włożył broń z powrotem
do płóciennej torby i wsunął ją pod łóżko. Potem, skrajnie wyczerpany, przymknął

powieki. Nigdy nie dopuścił się gwałtownego czynu, a teraz, by odzyskać
równowagę psychiczną, by odesłać demony do piekieł, przygotowywał się do serii

zabójstw.
Może jednak jest jakiś inny sposób?

Gdy ponownie otworzył oczy, stłumione światło słoneczne nadal sączyło się przez
firanki ze sztucznej koronki. Zegar w odbiorniku radiowym stojącym na nocnym

stoliku wskazywał dopiero drugą. Drzemka i pastylki przytępiły jego gniew, lecz
wiedział, że niebawem rozgorzeje równie ostrym płomieniem jak przedtem. Czuł się

przygaszony, stłamszony. Pokój miał mikroskopijne rozmiary, zatęchłym powietrzem
trudno było oddychać. Sięgnął po plecak, lecz zanim go dotknął, chwycił klucz i

wypadł z pokoju, choć nawet teraz nie był jeszcze całkowicie przekonany.
Wyszedł z hotelu i pospieszył do znajomego baru — knajpy Pod Duchem Rancza.

Kiedyś zbierali się tu po pracy. Omal nie wybuchnął śmiechem na wspomnienie
Steve"a Brickera, który choć ciągnął jak gąbka, bił wszystkich na głowę w

rzucaniu strzałkami. Niemal natychmiast Brickera przesłonił inny obraz — twarz
mężczyzny, który uśmiechając się obleśnie zza potężnego biurka rozwalił mu całe

życie.
„Niestety, nic nie możemy poradzić...".

Gówno prawda!
Przypomniał sobie swoje potworne upokorzenie, gdy stał przed tym człowiekiem.

Wspomnienie to pomogło mu rozproszyć niepewność. Zajmie się tym... niebawem.
Knajpa Pod Duchem Rancza była pozbawioną okien speluną,

w której jedyne źródło światła stanowiły czarne lampy. Przyozdabiały ją
fosforyzujące rysunki kowbojów i Indian, koni i wołów. Przez dwanaście potężnych

głośników jakiś wiejski zapiewajło błagał kogoś o drugą szansę.
Uśmiechnął się ponuro. Nie po raz pierwszy słyszał, jak ktoś błaga o jeszcze

jedną szansę. Zamówił bourbona, potem jeszcze jednego. Pierwszy pomógł mu
opanować drżenie, drugi dodał otuchy. Knajpa była prawie pusta, tylko na samym

końcu toru do gry w kręgle kilka prostytutek oferowało swoje usługi trzem
mężczyznom w służbowych garniturach. Jedna z nich, bujna piersiasta blondyna,

bez przerwy rzucała mu znaczące spojrzenia. W końcu doszła do wniosku, że warto
spróbować, i przedefilowała obok rzędu pustych stołków przy barze, obrzucając go

uważnym spojrzeniem. Przedstawiła się jako Gloria. Skinął głową i rzucił
pierwsze imię, jakie przyszło mu na myśl. Pragnął towarzystwa, ale nie miał

zamiaru korzystać z jej usług. Od kilku lat był wierny jednej partnerce, zresztą
nawet gdy nie był w stałym związku, nigdy nie robił tego z prostytutką.

— Czy myśmy się już tutaj kiedyś nie spotkali? — zapytała dziewczyna.
Pokręcił przecząco głową, choć prostytutka miała rację. Bricker niejednokrotnie

się z nią zadawał, a raz nawet przedstawił ją reszcie. Niech szlag trafi
Brickera.

— Co robisz w mieście?
Miał ochotę na pogawędkę, nie na poważną rozmowę. Pogadaj ze mną o pogodzie, na

miłość boską. Albo o Giantsach...
Znowu poczuł rozdrażnienie i zaczął się zastanawiać, czy nie jest to zapowiedź

ataku. Od ostatniego upłynęły zaledwie cztery godziny. Był zły na siebie, że
wybiegł z pokoju pozostawiając w nim pastylki przeciwbólowe. Pastylki

przeciwbólowe, obskurne pokoje w motelach, dziwki. A kiedyś miał takie wspaniałe
perspektywy. Jakim sposobem wszystko tak spsiało? Czuł, że zaciskają mu się

szczęki. Jego gniew narastał. Zbliża się czas zapłaty.

— Nie chciałbyś się trochę zabawić? — zapytała Gloria. Potrząsnął głową.

— Nie dziś — wycedził.
Zastanawiał się przez chwilę, jak wyglądałaby bez makijażu.

Wcale by się nie zdziwił, gdyby się okazało, że w ogóle nie ma twarzy.
Dziewczyna stała, wydymając wargi i przyglądając mu się uważnie.

— Hej, co ty masz w oczach? — zapytała nagle. — Nosisz jakieś specjalne szkła
kontaktowe czy co?

— O czym ty mówisz?
— Masz jakieś dziwne oczy, wiesz?

— Sama jesteś dziwna. A teraz odczep się, do diabła...
— Hej, Cindi, chodź no tu, widziałaś kiedyś coś podobnego? — zawołała

odwracając się od niego.
Skoczył, złapał ją za piersi i wbił w nie palce tak mocno, że krzyknęła z bólu.

Potem pchnął ją do tyłu. Obcas na szpilce odłamał się i upadła ciężko na
zakurzoną podłogę. Nim ktokolwiek zdołał ruszyć w jej obronie, okręcił się na

pięcie i wypadł z knajpy.
Ostatniego dnia kilkanaście razy uważnie przyglądał się swojej twarzy w

łazienkowym lustrze. Fakt, że wyglądał jak nieboskie stworzenie, ale gdyby z
jego oczami było coś nie tak, zauważyłby to, do cholery.

Jego wściekłość rosła z każdym krokiem, kiedy szedł powoli przez ruchliwą szosę,
nie zwracając uwagi na trąbiące samochody.

Przed oczami znowu pojawiły się migoczące światełka.
Ruszył do motelu. Już czas, pomyślał. Czas, by wykonać to, co nakazywał mu Bóg.

Czas, by raz na zawsze uśmierzyć ból. Połyskujące diamenciki wielokolorowego
światła bombardowały jego gałki oczne niczym kulki gradu. Niezdarnie otworzył

drzwi z klucza, po czym wbiegł do pokoju i wyciągnął plecak spod łóżka.
— Nie tym razem — powiedział głośno.

Tym razem nie będzie błagał Boga, by go zabrał. Tym razem będzie tylko zemsta. A
potem bóle głowy znikną na zawsze.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

— Proszę trzysta dżuli...
Abby Dolan mocniej uchwyciła elektrody defibrylatora, przyciskając je do mostka

i lewego boku klatki piersiowej potężnego mężczyzny. Czynność serca nie wracała
jednak, mimo zastosowania dwóch wstrząsów elektrycznych i podania leków. Twarz i

górną część ciała mężczyzny pokryły sine plamy, co było wynikiem niewydolności
krążenia. Czas naglił.

— Gotowe — powiedziała pielęgniarka obsługująca defibrylator.
— Uwaga, zaczynamy!

Abby kciukiem wcisnęła kwadratowy plastikowy przycisk na końcu uchwytu prawej
elektrody. Rozległo się stłumione pyknięcie. Ciało mężczyzny — ważące chyba

jakieś dwieście pięćdziesiąt funtów — zesztywniało i wygięło się w łuk, po czym
równie nagle znieruchomiało.

— Proszę masować — powiedziała Abby, zerkając na ekran monitora.
Felczer, dla uzyskania lepszej pozycji stojący na stołku, ułożył dłonie jedna na

drugiej pośrodku mostka i wznowił rytmiczny ucisk. Na monitorze pojawił się
zygzakowaty wykres. Ale doświadczenie, jakie Abby zdobyła podczas dziesięciu lat

praktyki w izbie przyjęć oraz dzięki niezliczonej liczbie elektrokardiogramów,
które do tej pory zdążyła obejrzeć, powiedziało jej, że wykres nie oddaje

rzeczywistego stanu rzeczy.
Spojrzała na zegar, który starsza pielęgniarka włączyła w momencie przywiezienia

pacjenta do sali numer trzy. Dziewięć
15

minut i jak dotąd bez rezultatów. Abby pracowała w Szpitalu Regionalnym w
Patience już od ponad dwóch tygodni, z obawą wyczekując pierwszej reanimacji.

Teraz właśnie jej się trafiła.
Pacjent, agent ubezpieczeniowy, żonaty, ojciec dwojga dzieci, które dały mu już

kilkoro wnuków, miał dopiero pięćdziesiąt dwa lata. Stracił przytomność podczas
gry w golfa. Gdy przyjechała karetka, jego serce działało jeszcze na tyle

sprawnie, że dało się wyczuć tętno i zmierzyć ciśnienie. Jednak kiedy karetka
dotarła do szpitalnego podjazdu, serce zatrzymało się. Abby zdążyła się tylko

dowiedzieć, że mężczyzna nazywa się Bill Tracy, bierze leki na obniżenie
ciśnienia i że jego córka, pracująca w szpitalnej rejestracji, jest już wraz z

matką w drodze do chorego.

Nagle zauważyła na monitorze nieregularne fale. Uporczywe, wysokonapięciowe

migotanie komór — powinny zareagować na prąd, ale nie zareagowały. Coś musi
nawalać w biochemii tego człowieka, pomyślała — coś, co przyczyniło się do

zatrzymania krążenia albo samo je zatrzymało. Ale co? Abby walczyła z
ogarniającym ją uczuciem paniki. U Świętego Jana w San Francisco, gdzie była

zastępcą szefa izby przyjęć, w sali już dawno znajdowałby się kardiolog, a może
nawet dwóch. Ale tam pracowała w klinice uniwersyteckiej, a Patience to małe

miasteczko w górach, w którym jest zaledwie dwóch kardiologów, i żadnego z nich
nie było dziś w szpitalu.

Spojrzała na felczera, który wciąż masował serce. Robił to zbyt mechanicznie.
Był dobrze wyszkolony, ale posługiwał się techniką, której nauczył się na

kobiecym manekinie. A ten pacjent to kawał chłopa, dwieście pięćdziesiąt funtów
żywej wagi. Abby przycisnęła palce do pachwiny Tracy'ego, szukając tętna w

arterii udowej, które powinna wywołać fala masażu. Ani śladu.
— Mocniej, Tom — powiedziała. — Dużo mocniej. Wyrzut krwi jest za mały.

— Ale...
— Wiem. że starasz się, jak możesz, ale musisz mocniej uciskać. I trochę

szybciej. Teraz lepiej. O, tak. Dobrze.
Tom — tak jak i inni felczerzy, których Abby znała — był bardzo dumny ze swej

biegłości i poprawianie go w obecności personelu nie przysporzy jej z pewnością
popularności, lecz

śmierć pacjenta również się do tego nie przyczyni. A jak dotąd reanimacja nie
przynosiła rezultatów. Abby poleciła jednej z pielęgniarek, by trzymała palce na

tętnicy udowej i dała znać, gdyby tętno znów zaczęło zanikać.
Oprócz Abby w sali znajdowały się trzy pielęgniarki, technik obsługujący

respirator oraz felczer. U Świętego Jana w razie zatrzymania krążenia zawsze
było kilku lekarzy. Jeśli pacjent nie przeżył, wszyscy wiedzieli przynajmniej,

że niczego nie zaniedbano. Abby zastanawiała się, czy ktokolwiek z obecnych na
sali zdaje sobie sprawę, jak bardzo jest przerażona przebiegiem tej reanimacji i

jak martwi się, czy o czymś nie zapomniała. Zawsze się o wszystko zamartwiała —
mając perfekcjonistyczne podejście do medycyny i w ogóle do życia, przed

podjęciem jakiejkolwiek decyzji rozważała ujemne strony każdego kroku. To była
jej największa zaleta i najgorsza wada — zależnie od punktu widzenia. Ale tu,

nie mając się na kim oprzeć ani z kim podzielić odpowiedzialnością, w sytuacji,
gdy liczyła się każda minuta, była zdana wyłącznie na siebie. W ciągu paru

sekund rozważyła dziesiątki możliwych przyczyn obecnego stanu rzeczy.
— Są już wyniki z laboratorium?

— Będą za trzy, cztery minuty.
Abby wiedziała, że trzy lub cztery minuty często przeciągały się do pięciu lub

dziesięciu. Bill Tracy nie ma tyle czasu. Spojrzała na przypominające rozstępy
ciemne szerokie krechy na skórze podbrzusza i obrzmiałą twarz mężczyzny. Potem

sięgnęła mu pod ramię i wsunęła rękę pod kark. Wyczuła wypukłość — zdecydowanie
czegoś tam było za dużo. Podczas dziesięciu lat praktyki lekarskiej zaledwie

parokrotnie zetknęła się z chorobą Cushinga, lecz ten człowiek bez wątpienia
pasował do jej obrazu. Powodował ją mały, łagodny guz mózgu, pod którego wpływem

organizm wytwarzał nadmierną ilość hormonu zwanego kortyzolem. Sam guz nie był
śmiertelny, lecz zbyt wysoki poziom sodu i zbyt niski potasu oraz inne

zaburzenia wywołane jego obecnością mogły doprowadzić do zgonu. Inne objawy tej
choroby to otyłość, nalana twarz oraz otłuszczenie karku, tak zwany ,,bawoli

garb" między barkami. Bill Tracy miał je wszystkie. Oczywiście mają je również
tysiące otyłych ludzi nie cierpiących na tę chorobę.

Szpital w Patience zapewniał bardziej niż przyzwoitą opiekę specjalistyczną
zwłaszcza jak na zaledwie stułóżkową placówkę obsługującą dwadzieścia tysięcy

mieszkańców. Ale brakowało w nim endokrynologa. A w tej chwili nie było także
kardiologa.

Abby zaczęła gorączkowo myśleć, co ma robić. Bez wyników badań laboratoryjnych,
przede wszystkim bez oznaczenia poziomu potasu, musiała działać na ślepo. Jeśli

w wyniku choroby Cushinga Tracy ma niski poziom potasu, żadne zabiegi
reanimacyjne nie przyniosą rezultatu, póki się go nie wyrówna. Jeżeli jednak to

nie choroba Cushinga, a poziom potasu utrzymuje się w normie, wtedy po jego
dożylnym podaniu pacjent praktycznie nie ma szans na przeżycie.

— Przygotuj się do następnej defibrylacji — poleciła pielęgniarce, starając
się, by w jej głosie nie było słychać paniki. — Znowu trzysta dżuli. Tom, masuj,

proszę. Jak najsilniej. A ty, Mary, daj mu potas. Dziesięć miliekwiwalentów

dożylnie.

— Aleja nigdy...
— Natychmiast! — powiedziała ostro Abby. — Nie mamy czasu na dyskusje.

Policzki pielęgniarki spłonęły rumieńcem. Szybko napełniła strzykawkę. Przez
chwilę Abby wydawało się, że odpowie jej, by sama zrobiła zastrzyk. Ale nie

zrobiła tego.
— Potas gotowy, pani doktor — odparła chłodno. Najpierw felczer, teraz

pielęgniarka. Ile jeszcze osób obrazi
w czasie tej reanimacji? Spojrzała na zegarek. Prawie dwanaście minut, plus

kilka minut, które pochłonęło przetransportowanie Tracy'ego z karetki. Tak długo
i ciągle migotanie komór. Ujęła elektrody defibrylatora, na które pielęgniarka

wycisnęła nieco żelu, i potarła o siebie powierzchnię okrągłych stalowych
płytek, by go równo rozprowadzić. Tylko tego brakowało, żeby jej pierwsza

reanimacja w Patience skończyła się fiaskiem i na dodatek zrażeniem sobie innych
pracowników. Ale przede wszystkim nigdy nie wylądowałaby w Patience, gdyby nie

Josh...
— W porządku, proszę przestać masować. Odsunąć się od pacjenta! — poleciła.

Czterdzieści pięć sekund od momentu podania potasu. Teraz pięćdziesiąt. Nie ma
więcej czasu. Nacisnęła przycisk. Znowu stłumione pyknięcie, pojedynczy,

spazmatyczny skurcz wszystkich mięśni i słaby odór osmalonej skóry. I znowu nic
na monitorze.

— Masuj dalej — powiedziała Abby, nie próbując już ukrywać zniechęcenia. — Nie,
nie, zaczekaj. — Dotychczasowy zapis na monitorze się zmienił, zastąpił go inny

rytm — powolny, lecz regularny. Abby poczuła, że jej własne serce zabiło mocniej
z radości. — Poszukajcie tętna.

— No, koleś — mruknął ktoś z obecnych na sali. — Rusz się...
— Mam tętno! — krzyknęła pielęgniarka, wymacawszy arterię udową. Odwracając

wzrok od ekranu monitora, by nie sugerować się wykresem, mówiła, co czuje w
opuszkach palców. — Tak... jest... jest...

Tętno odpowiadało teraz obrazowi na monitorze. Serce biło coraz szybciej,
zespoły komorowe były coraz węższe, coraz bliższe prawidłowego obrazu.

— Ciśnienie osiemdziesiąt, Abby — oświadczyła druga pielęgniarka. —
Osiemdziesiąt pięć. Wspaniale!

Udana reanimacja jest sukcesem wszystkich. Ale niepowodzenia najczęściej
zostawia się lekarzowi i Abby doskonale zdawała sobie z tego sprawę.

Fioletowe plamy zaczęły szybko znikać z twarzy Billa. Po raz pierwszy od
piętnastu minut we wszystkich tkankach ciała płynęła krew. Teraz trzeba

ustabilizować sytuację i modlić się, by niedostateczne ukrwienie podczas tych
piętnastu minut nie dokonało spustoszeń w mózgu pacjenta.

Do sali wbiegła ładna dwudziestoparoletnia kobieta. Ubrana była w spłowiałe
dżinsy i bawełniany podkoszulek.

— Pani doktor, jestem Donna Tracy — powiedziała bez tchu. — Pracuję na pół
etatu w rejestracji na dole. To mój tato.

Abby spojrzała na monitor. Optymistyczny zapis nadal się na nim utrzymywał, choć
Bill Tracy był wciąż nieprzytomny. Rozchyliła jego powieki. Źrenice średniej

wielkości, brak chaotycznych ruchów gałki ocznej — jedno i drugie oznaczało
poprawę stanu pacjenta.

— Nie mogę niczego powiedzieć na pewno, ale wszystko zmierza w dobrym kierunku.
W tym momencie przybiegł technik z laboratorium, tak samo bez tchu jak Donna

Tracy.
— Poziom potasu wynosi tylko jeden koma osiem — oznajmił. — Sprawdzaliśmy parę

razy. Jeden koma osiem.
Po raz pierwszy od czasu, gdy zespół reanimacyjny stawił się w izbie przyjęć,

Abby uśmiechnęła się.
— Już nie — powiedziała.

Donna Tracy wraz z matką siedziała przy łóżku Billa. Gdy przybył jego prywatny
lekarz, zaczął odzyskiwać przytomność. Nadal był podłączony do respiratora, ale

jego własny oddech zaczynał już zakłócać rytm maszyny. Wkrótce trzeba będzie
zdecydować, czy stłumić go farmakologicznie, czy też odłączyć aparaturę. Abby

była za kontynuowaniem mechanicznej wentylacji, jednak skoro przy chorym znalazł
się jego osobisty lekarz, decyzja nie należała już do niej.

Gordon Clarkę, wysoki kanciasty mężczyzna po pięćdziesiątce, wyglądał na mocno
zdenerwowanego. Abby zajmowała się wieloma jego pacjentami. Był sumiennym

lekarzem i chorzy go lubili, ale jego umiejętności diagnostyczne i terapeutyczne

wymagały odświeżenia. Gdyby był członkiem zespołu Świętego Jana — zakładając, że

w ogóle by go tam przyjęto — otrzymałby opiekuna, który sprawdzałby jego
diagnozy i pomagał mu w podniesieniu poziomu zawodowego. I oczywiście co tydzień

musiałby uczestniczyć w każdym obchodzie i różnych szkoleniach. Ale tu było
zadupie, nie akademia. A choć Szpital Regionalny w Patience należał do bardzo

nowoczesnych i był dobrze wyposażony, często znacznie trudniej zmodernizować
lekarza niż cały szpital.

Kiedy Clarkę obejrzał swego pacjenta, Abby dostrzegła w jego oczach ulgę.
— Pielęgniarka, która dzwoniła do mojego gabinetu, dała mi do zrozumienia, że

nie ma wielkich szans.
— Sytuacja nadal jest poważna, ale już nie tak, jak przedtem.

— Jestem pani bardzo wdzięczny.
— My również — włączyła się Donna.

— Jaki to był zawał, ściany przedniej?
Abby spojrzała na EKG, które właśnie zrobiono, i podała je Clarke'owi. Widać na

nim było pewne przeciążenie serca, lecz nic nie wskazywało na zawał. Clarkę
uważnie przyjrzał się zapisowi. Miał skonfundowaną minę.

— Nie widzę martwicy — powiedział.
— Poziom potasu wynosił jeden koma osiem.

— Na pewno?
— Sprawdzaliśmy parokrotnie. Poziom chlorku również był niski, sodu

podwyższony, a PH surowicy bardzo wysokie... siedem koma sześć.
Abby sądziła, że gdy poda te dane, Clarkę wystąpi z całą listą możliwych

rozpoznań, łącznie z chorobą Cushinga lub przedawkowaniem leków moczopędnych.
Teraz jednak uświadomiła sobie, że powinna była omówić z nim tę sprawę na

osobności. Clarkę najwyraźniej był w kropce. Cisza w pokoju stawała się coraz
bardziej nieprzyjemna.

Lekarz odchrząknął i wpatrzył się w dokumentację choroby, którą ze sobą
przyniósł. Kącik jego ust zaczął lekko drgać.

— Hm... W ciągu ostatnich ośmiu miesięcy dwukrotnie badałem mu poziom
elektrolitów — odezwał się wreszcie. — Za każdym razem poziom potasu był niski.

Chyba po prostu nie zwróciłem na to uwagi.
Abby nie była zdziwiona. Wewnętrzny głos ostrzegał ją, by nie drążyła tego

tematu i powściągnęła swój irlandzki temperament. Ale nie cierpiała
niekompetencji. Błąd to co innego — każdemu może się zdarzyć — jednak

lekceważenie odbiegających od normy wyników laboratoryjnych tylko dlatego, że
nie odbiegały od normy aż tak bardzo, to zupełnie inna historia. Śmierć Billa

Tracy'ego stanowiłaby jej porażkę, a stojące przy jego łóżku dwie kobiety
poniosłyby niepowetowaną stratę. I najprawdopodobniej zupełnie niepotrzebną.

Kolejny raz nie posłuchała głosu rozsądku.
— Miał księżycowatą twarz, nadciśnienie, fioletowe rozstępy na brzuchu i bardzo

wyraźny bawoli kark — oświadczyła oskarżycielskim tonem.
— Nie wiem, do czego pani zmierza — wymamrotał Clarkę. Jego policzki płonęły

tak samo. jak przedtem policzki pielęgniarki.
— Przepraszam, doktorze. Może powinniśmy omówić to kiedy indziej...

— Nie, w porządku. Niech mi pani powie, czego nie zauważyłem.
W jego oczach Abby dostrzegła znużenie. Sama nigdy nie

prowadziła męczącej, szarpiącej nerwy praktyki ogólnej i dopiero przed paroma
tygodniami została odcięta od pępowiny kliniki uniwersyteckiej. Cała irytacja i

zniecierpliwienie, jakie żywiła wobec Clarke'a, błyskawicznie rozpłynęły się,
znikły.

— Przepraszam pana, doktorze — powiedziała ze skruchą.
— Nic nie szkodzi. — Teraz on sprawiał wrażenie poirytowanego i rozdrażnionego.

— Proszę mi tylko powiedzieć, o co tu pani zdaniem chodzi.
— Wygląda na to, że może mieć Cusliinga.

Clarkę na chwilę przymknął oczy, po czym skinął głową i westchnął. Abby
wiedziała, jakimi torami biegną jego myśli, i ogarnął ją smutek.

— To fantastyczne, że mając takie urwanie głowy zdołała pani trafić w
dziesiątkę — mruknął. — Bez wątpienia uratowała pani życie mojemu pacjentowi. —

Napotkał wzrok żony i córki Tracy'ego. — Editli, Donno, przykro mi. Powinienem
był przywiązywać większą wagę do tych poziomów potasu. Zobaczymy się na

kardiologii.
Odwrócił się i wyszedł. Gdy przechodził przez drzwi, Abby ujrzała stojącego tam

naczelnego lekarza, George'a Oleandra, obserwującego całą tę scenę. Należał on

do jej najgorętszych orędowników.

Oleander popatrzył za odchodzącym szybko Gordonem Clarke'em, po czym odwrócił
się z powrotem do sali. Jego wzrok napotkał spojrzenie Abby.

— To był wspaniały wyczyn, moja droga — powiedział. — Może wpadłabyś do mnie do
biura, gdy będziesz miała wolną chwilę?

ROZDZIAŁ DRUGI

Napływ pacjentów ustał wreszcie przed trzecią. Dopiero wówczas Abby mogła
opuścić izbę przyjęć i zajrzeć do George'a Oleandra. Prócz reanimacji Billa

Tracy'ego musiała zająć się jeszcze dwoma przypadkami astmy nabytej w dorosłym
wieku oraz zmianami skórnymi, które mogły być pokrzywką, choć takiej pokrzywki

Abby nie widziała jeszcze nigdy w życiu.
W sumie miała pięć przypadków astmy w ciągu dwóch tygodni. Pacjenci reagowali

stosunkowo dobrze na rutynowe leczenie, toteż odsyłano ich do własnych lekarzy,
ale jeden z nich wymagał łiospitalizacji na oddziale intensywnej terapii;

Dorośli dość rzadko zapadają na astmę. Bardziej zgodne z normą byłoby raczej
pięć przypadków na pół roku, toteż Abby za każdym razem coraz dokładniej

wypytywała o historię choroby — lecz jak dotąd nie układały się one w jakiś
wyraźny wzorzec. Nikt z personelu tym się nie martwił. .,Dolina alergików" mówił

o tym regionie Oleander. „Centrum pyłków kwiatowych".
Zmiany skórne — nabrzmiałe, twarde czerwone pręgi, które bardziej paliły, niż

swędziały — to drugi podobny przypadek, z jakim Abby zetknęła się od czasu
rozpoczęcia pracy w SRP. Dermatologia nigdy nie była jej mocną stroną, lecz u

Świętego Jana nie musiała się na niej zbyt dobrze znać. W godzinach pracy
działała klinika dermatologiczna, a w szczególnych przypadkach zawsze służył

pomocą specjalista, dyżurujący przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Pręgi
wyglądały raczej na zapalenie naczyń krwionośnych niż na pokrzywkę, ale na

dobrą sprawę nie przypominało to ani jednego, ani drugiego. Na prośbę własnych
lekarzy pacjentów Abby przepisała im kortyzon w tabletkach i leki

antyhistaminowe.
Gdy Billa Tracy'ego zabrano na kardiologię, musiała jeszcze udobruchać personel.

Najpierw przeprosiła młodego felczera, Toma Webba. Wyjaśniła, że z powodu
napięcia zachowała się bardziej szorstko, niżby chciała. Oznajmił, że rozumie,

ale sądząc po jego minie, nadal się dąsał.
Zaraz potem Abby poszukała Mary Wilder, pielęgniarki, na którą warknęła.

Przeprosiła, że poleciła jej wstrzyknąć potas bez słowa uzasadnienia. Wilder,
jakieś dziesięć lat starsza od niej, pracowała w SRP na długo przed

przebudowaniem szpitala. Była szczerze zawstydzona, że zawahała się, nim
wypełniła polecenie Abby, i powiedziała, że ona i pozostałe pielęgniarki bardzo

sobie cenią jej obecność w Patience. Obie kobiety uścisnęły sobie dłonie i Abby
wróciła do swoich pacjentów z poczuciem, że zyskała na izbie przyjęć pierwszą

prawdziwą sojuszniczkę.
Nie opatrzone pozostały tylko rany duszy Gordona Clarkę'a, ale jego będzie mogła

ułagodzić dopiero po zakończeniu zmiany i rozmowie z lekarzem naczelnym.
Biuro George'a Oleandra mieściło się w budynku Podstawowych Nauk Medycznych,

połączonym ze szpitalem krytym przejściem przechodzącym nad głównym podjazdem.
Sam szpital, trzypiętrowe cacko z lustrzanego szkła, cegły i cedrowego drewna,

położony był na łące, na wschodnim krańcu doliny, tuż u podnóża pasma wzgórz.
Czy góry za tymi urwistymi pagórkami były południowymi Cascades, czy północnymi

Sierras, to już zależało od indywidualnego uznania. Na zachód od szpitala
rozciągało się Patience, miasteczko kwitnące podczas gorączki złota, potem przez

wiele lat miasto górnicze, a teraz niemal wymarłe. Miłośnicy kempingów i
świeżego powietrza traktowali je jako punkt wypadowy i dzięki nim Patience

mogłoby przetrwać, ale dopiero zainstalowanie się tu Colstar International
zdecydowanie zmieniło sytuację na lepsze.

Idąc przez oszklone przejście do budynku Podstawowych Nauk Medycznych, Abby
patrzyła na potężną fabrykę z szarego betonu, ulokowaną na równinie odległej o

ćwierć mili od
szpitala i położonej kilkaset stóp wyżej. Reklamy Colstara głosiły, że jest to

największy producent przenośnych źródeł energii na świecie — wytwarzano tu
baterie litowe, ołowiowe, alkaliczne i słoneczne oraz akumulatory. Abby była w

fabryce tylko raz, by odwiedzić Josha.
W budynku Podstawowych Nauk Medycznych, najwyraźniej będącym dziełem tych samych

architektów, którzy zaprojektowali szpital, mieściło się dwadzieścia parę

gabinetów o balkonach wychodzących na góry lub na miasto. Z pokoju George'a

Oleandra, mieszczącego się na drugim piętrze, roztaczał się widok na kwiecistą
łąkę, która ciągnęła się aż do podnóża skały Colstaru. Był to piękny, sielski

widok. Na ścianach gabinetu Oleandra prócz zwykłej kolekcji dyplomów, świadectw
ukończenia studiów podyplomowych i innych tytułów do chwały widniały też jego

zdjęcia z dwoma gubernatorami Kalifornii oraz z długoletnim senatorem z tego
stanu, Markiem Cormanem, w najbliższych wyborach branym pod uwagę jako kandydat

republikanów na urząd prezydenta.
Naczelny lekarz powitał Abby serdecznie. Mógł mieć koło pięćdziesiątki, skronie

już mu siwiały, a barczysta, choć nieco pulchna sylwetka wskazywała na
sportowca, który stracił formę. Jego zaczerwienione policzki i nos nasuwały

przypuszczenie, że lubi wypić. Oleander wskazał Abby gestem krzesło naprzeciw
biurka. Odbyła już w nim dwie rozmowy kwalifikacyjne przed przyjęciem do pracy.

— To naprawdę było coś niesłychanego — powiedział.
— Mam nadzieję, że mówi pan o reanimacji.

— Oczywiście, że tak, nie masz się co tak stroszyć. Jesteś wspaniałym nabytkiem
dla naszego szpitala.

— Dzięki — odparła Abby.
Nie musiała nic więcej dodawać. Wiedziała, że nie została wezwana po to, by się

dowiedzieć, jaki wspaniały kawał roboty odwaliła.
— Pielęgniarki są bardzo zadowolone z nowych specjalistów, których

zatrudniliśmy w izbie przyjęć... Alvareza, ciebie, no i oczywiście Dave'a
Brooksa, który tak tragicznie zginął.

Tym razem podziękowała tylko skinieniem głowy, oszczędzając sobie komentarza —
było oczywiste, że gdyby Dave Brooks nie spadł podczas wspinania się na skały,

nie otrzymałaby tej
posady. Poza nią i Alvarezem na izbie przyjęć pracowali Chris i Jill

Andersenowie, Ted Bogarsky, który dojeżdżał z jakiejś miejscowości odległej
dwadzieścia czy trzydzieści mil od Patience, oraz Len McCabe, starzejący się

lekarz ogólny. Podczas tygodnia zapoznawczego przydzielano ją po kolei do
każdego z nich. Żadne z tej piątki nie stanowiło ciężaru dla reszty zespołu,

choć bojaźliwa, niepewna siebie Jill Anderson sprawiała trochę kłopotu. Jednak
tylko Lew Alvarez miał smykałkę do tej pracy.

— Średni personel też cię lubi — kontynuował Oleander.
— Mam co do tego pewne wątpliwości.

— Ależ tak. To widać. Tyle że... Abby, to jest małe miasteczko. Póki kogoś
dobrze nie poznamy, sposób, w jaki ten ktoś coś mówi, jest równie ważny jak to,

co mówi. Jesteś z dużego miasta, do tego z kliniki uniwersyteckiej. Niektórzy
czują się przez to zagrożeni. Powiedziano mi, że traktujesz swoich

współpracowników szorstko i obcesowo. I że mnóstwo ludzi z personelu jest... jak
by to powiedzieć... zastraszonych przez ciebie. Nie bardzo wiedziałem, o co

chodzi. Aż do dzisiejszego ranka...
— Masz na myśli doktora Clarkę'a?

— Gordon to uroczy człowiek, bardzo oddany swoim pacjentom. Mieszka tu od
dwudziestu lat, prawie tak długo jak ja.

— A przeze mnie poczuł się jak głupek...
— Chyba niewielu lekarzy potrafiłoby rozpoznać Cushinga na nosa, tak jak ty.

Abby miała ochotę powiedzieć, że Clarkę powinien zainteresować się niskim
poziomem potasu w wynikach badań Billa Tracy'ego, ale powstrzymała się przed tą

uwagą. Oleander miał rację. Od samego początku była spięta. Po raz nie wiadomo
który zastanawiała się, czy nie popełniła błędu. Jednak u Świętego Jana wszyscy,

nawet starsi lekarze, którzy z trudem akceptowali kobietę na jakimkolwiek
poważniejszym stanowisku, chętnie z nią pracowali. Teraz jednak okazuje się, że

stanowi zagrożenie tylko dlatego, że jest sobą.
Usiłowała wmówić sobie, że życie z Joshem i planowanie wspólnej przyszłości było

warte tej decyzji, ale ta myśl nie wydawała się jej teraz tak przekonująca jak
niegdyś.

— Cushing to szczęśliwy przypadek, choć nie wiem, czy
badania to potwierdzą. Strzelałam na chybił trafił. Masz rację, George. Jestem

za bardzo spięta.
— Z jakiego powodu?

— Nie wiem. Chyba dlatego, że to wszystko jest dla mnie nowe.
— Rozumiem. A w domu wszystko w porządku?

— W jakim sensie?

— Podczas pierwszej rozmowy powiedziałaś mi, że przenosisz się tutaj, bo twój

narzeczony został przeniesiony do pracy w Colstarze.
On wcale nie jest jeszcze moim narzeczonym. Nie ustaliliśmy nawet daty ślubu.

Mogła to powiedzieć, jednak się nie zdecydowała.
— U Josha wszystko w porządku. Dzięki za zainteresowanie, ale tu chodzi o mnie

— odparła. — Jestem śmiertelnie przerażona, odkąd tylko mi powiedziałeś, że
dostałam tę posadę.

— Rozumiem. Patience nie umywa się do Union Street czy Golden Gate Park,
prawda?

— Możesz mi wierzyć lub nie, ale nie chodzi o miasto. Chodzi o szpital. Z
akademii medycznej poszłam od razu na staż do izby przyjęć u Świętego Jana. Poza

krótkim okresem pracy na dwóch posadach zawsze miałam poczucie bezpieczeństwa,
bo wiedziałam, że od specjalistycznej pomocy dzieli mnie najwyżej parę pięter.

Czuję ogromny podziw dla lekarzy, którzy w jakichś przychodniach na prowincji
zdani są tylko na siebie i robią wszystko, od urazów dziecięcych po zawały.

Zajmują się też złamaniami kości i niewydolnością oddechową, a w nagłych
wypadkach nawet neurochirurgią.

— Nie jesteśmy aż tak oddaleni od cywilizacji, Abby. Mamy helikopter sanitarny.
Do San Francisco jest tylko godzina lotu.

— Przy dobrej pogodzie. Nie zrozum mnie źle. George... Uwielbiam to uczucie, że
cokolwiek się stanie, cokolwiek na mnie spadnie, będę wiedziała, jak sobie z tym

poradzić. Tyle że przez ostatnich dziesięć lat zawsze mogłam poprosić kogoś o
pomoc.

— Jak na szpital tej wielkości, mamy wspaniały zespół lekarzy.
— Wiem. Nie chcę, żebyś mnie uważał za jakąś niedorajdę. I rozumiem, że każdy

stara się, jak może. Ale mimo wszystko nie cierpię popełniać błędów.
— Nikt tego nie lubi.

— Przez ostatnie cztery tygodnie, odkąd mi powiedziałeś, że dostanę tę posadę,
i odkąd zaczęłam pracę, w każdej wolnej chwili się uczę.

— Sądząc z przebiegu twojej pracy oraz listów polecających, nigdy bym się tego
nie spodziewał.

— Ale to fakt. I dlatego może wydaję się spięta. Szpital miejski to dla mnie
nieznany ląd. Nie chcę popełnić błędu.

— Właśnie dlatego cię tu wezwałem. Chcę, by opinia o tobie odpowiadała twoim
wspaniałym kwalifikacjom. Tylko tyle.

Zabrzęczał pager Abby wzywając ją na izbę przyjęć i niemal w tej samej chwili
przez drzwi wsunęła głowę sekretarka Oleandra.

— Pani doktor, czeka na panią trzech pacjentów. Ale nic poważnego.
— Dziękuję.

— Przepraszam, że mnie nie było, kiedy przyjechałaś — odezwał się znowu
Oleander. — Siedziałem w laboratorium. Chciałem ci podziękować za to, że tak

wspaniale zaszyłaś przecięty podbródek mojego siostrzeńca Brendana. Ma tylko
pięć lat. Pewnie go nie pamiętasz, ale...

— Owszem, pamiętam bardzo dobrze. My, rudzielcy, zawsze zwracamy na siebie
uwagę.

— Pielęgniarka powiedziała, że coś do niego szeptałaś, gdy przygotowywałaś się
do założenia mu szwu.

Abby uśmiechnęła się.
— Przypominałam mu, że on tu dowodzi i że przestanę go zszywać, gdy tylko powie

słowo. Kiedy byłam dzieckiem, nienawidziłam uczucia, że nie panuję nad sytuacją,
zwłaszcza w szpitalu czy u dentysty. Prawdę mówiąc, wciąż tak to odbieram, więc

zawsze staram się upewnić dzieciaki, że nadal mają prawo głosu.
— Moja siostra mówiła mi, że byłaś dla niego cudowna. Masz dzieci?

— Nie, ale nie chcielibyśmy dłużej z tym zwlekać — odparła Abby.
Sekretarka uśmiechnęła się, cofnęła głowę i zamknęła drzwi.

— Podtrzymuję to, co powiedziałem przedtem — oświadczył Oleander. — Wszyscy w
Patience są w jakiś sposób ze

sobą związani. Ale nikt nie jest ważniejszy od lekarzy. Zrobiłaś już w
miasteczku wielkie wrażenie. Bądź tylko trochę łagodniejsza dla personelu.

— Załatwione.
— Dzięki.

Abby podniosła się.
— Ciekawa jestem — powiedziała — który z moich kolegów uważa, że jestem spięta

i szorstka dla ludzi?

Oleander zastanawiał się chwilę.

— Chyba doktor Alvarez rzucił mimochodem taką uwagę w rozmowie ze mną— odezwał
się wreszcie. — Ale jeśli to naprawdę był on, raczej nie powinienem o tym

wspominać. To znakomity lekarz, jednak nie bardzo mu idzie gra w zespole. Ma
własne zdanie o wszystkim i wszystkich i bez najmniejszych oporów dzieli się nim

z każdym.
Lew Alvarez. Powinna się tego domyślić. Alvarez był najwyraźniej pierwszą

gwiazdą w izbie przyjęć — przynajmniej do jej przybycia. Ale jego zbyt wielka
pewność siebie i agresywna męska uroda trochę ją od niego odrzucały. Trudno było

sobie wyobrazić, że uznał jej osobę za zagrożenie, jednak Abby wiedziała, że
takie nastawienie nie zawsze da się wyczuć.

— Dzięki, że mi o tym powiedziałeś — mruknęła. — Postaram się, by zmienił swoją
opinię o mnie.

— Spróbuj. Choć osobiście nie uważam, żeby opinie Alvareza miały jakieś
specjalne znaczenie.

Abby zastanawiała się przez chwilę, dlaczego Oleander ma tak sceptyczny stosunek
do Alvareza, mimo uznania, jakim młody lekarz cieszył się u pielęgniarek. Ale

nie pora teraz nad tym rozmyślać. Podziękowała jeszcze raz i wyszła z gabinetu.
Wracając do izby przyjęć przyznała sama przed sobą, chyba po raz pierwszy, że

spośród całego personelu medycznego właśnie na Alvarezie chciała zrobić
największe wrażenie.

ROZDZIAŁ TRZECI

Przed powrotem do izby przyjęć zatrzymała się na kardiologii. Bill Tracy, już
rozintubowany, leżał teraz uniesiony pod kątem czterdziestu pięciu stopni,

sącząc wodę przez słomkę. Z jednej strony łóżka kręciła się koło niego żona, a z
drugiej jego córka Donna. Jak na to wszystko, co przeszedł, zupełnie nieźle

wygląda, pomyślała Abby.
Przyjrzała się tej scenie od drzwi, po czym odeszła nie wchodząc do pokoju.

Pomna incydentu z Gordonem Clarke'em, celowo unikała kontaktu z Tracym i jego
rodziną. Poza tym zdawała sobie sprawę, że niewiele brakowało, a sprawy

przybrałyby zupełnie inny obrót. To czas na refleksję i poczucie wdzięczności,
nie na zachwyty nad sobą.

Do izby przyjęć wróciła prawie o pół do szóstej. Jak na ironię okazało się, że
drugim dyżurnym jest Lew Alvarez. Będzie mogła poćwiczyć nowy, łagodny sposób

bycia.
Mieli do załatwienia tylko czterech pacjentów — jeden siedział w poczekalni,

drugiemu robiono rentgen, a dwóch pozostałych leżało na noszach. Na pierwszy
rzut oka żaden przypadek nie wydawał się skomplikowany, ale Abby wiedziała. że

poleganie na pierwszym wrażeniu jest głupotą — na poparcie tego twierdzenia
mogłaby przytoczyć dziesiątki przykładów z praktyki własnej i kolegów. Potarła

piekące ze zmęczenia oczy i zapragnęła wrócić do domu. Chciała zadzwonić do
Josha, ale pewnie o tej godzinie jest w pracy. Jeszcze paru pacjentów i będzie

mogła odsapnąć. Jednak nim zadzwoni do domu, musi jeszcze upewnić się, że
wszystko przebiega należycie.

Szef nocnej zmiany pielęgniarskiej. Bud Perlow, zastał ją przy półce, na którą
odkładano historie choroby. Bud był groźnie wyglądającym wielkoludem, lecz Abby

widziała, jak wykrzywia twarz robiąc śmieszne miny, by rozweselić maluchy.
Ponieważ sama miała zaledwie pięć stóp i osiem cali, musiała cofnąć się o parę

kroków, by utrzymać z nim kontakt wzrokowy. Zachęcała cały średni personel, by
mówili jej po imieniu, lecz Perlow tytułował ją wciąż „pani doktor".

— Pani doktor, jedzie do nas karetka ze starym Ivesem — powiedział. — Pobili
go. Ma głównie obrażenia twarzy.

— Nie znam żadnego starego Ivesa...
— Och, przepraszam, zapomniałem, że pani jest tu nowa. Prawie wszyscy w

Patience go znają. Jest pustelnikiem. To bardzo dziwna postać... podobno jest
niespełna rozumu. Koczuje w lasach. Ktoś mi mówił, że mieszka w jaskini. Co parę

tygodni pojawia się w mieście, by sprzedać swoje rzeźby i zrobić zapasy.
Zazwyczaj ludzie zostawiają go w spokoju, ale dzisiaj widać komuś wszedł na

odcisk.
Abby wzięła z półki dwie karty.

— W takim razie pójdę się przygotować — oświadczyła.
— Może nie musi pani — powiedział Perlow. — Doktor Bartholomew ma dziś dyżur

pod telefonem i jest na terenie szpitala. Przed chwilą go widziałem.

— Doskonale.

Zabrzmiało to bardziej sarkastycznie, niż zamierzała. Martin Bartholomew, jeden
z czterech chirurgów ogólnych w szpitalnym zespole, chciał osobiście zszywać

każdą ranę, z jaką zgłaszano się podczas jego dyżuru. Choć nie doszło jeszcze do
utarczki między nim a Abby, pozostali lekarze przestrzegli ją, że to tylko

kwestia czasu. Wyobrażenie Martina Bartholomew o sobie było równie rozdęte jak
jego brzuch. Był też straszliwie wymagający — nawet przy najbardziej

nieskomplikowanych zabiegach. Jego ulubioną rozrywką było besztanie pielęgniarki
w obecności pacjenta za to, że zapomniała jego ulubionych kleszczy albo że

wzięła nie te nici, co trzeba.
— Zawołać go? — zapytał Bud.

— Najpierw chciałabym sama obejrzeć pana Ivesa. Zobaczyła wchodzącą przez
poczekalnię następną pacjentkę,

kobietę w średnim wieku wspartą na ramieniu męża. Kobieta
była bardzo blada, lecz mogła się poruszać o własnych siłach. Pewnie jakaś

infekcja żołądkowo jelitowa, pomyślała Abby. Najwyższa pora, by się
zmobilizować.

Pacjent, któremu zrobiono prześwietlenie, miał proste złamanie nadgarstka, bez
przemieszczenia. Wystarczy gips, parę tabletek tylenolu oraz konsultacja

ortopedyczna. Ale dwoje pacjentów na noszach to zagadkowa sprawa. Żadne z nich
nie kwalifikowało się jako nagły wypadek, choć prawdopodobnie towarzystwo

ubezpieczeniowe nie potrąci im ani centa za wykorzystywanie izby przyjęć.
Mężczyzna skarżył się na zmęczenie i głuchy kaszel, a pięćdziesięciolatka o

płomiennych rudych włosach na uporczywy, dokuczliwy świąd, jednak bez
zauważalnej wysypki. Badanie kobiety nie wykazało żadnych zmian chorobowych,

podobnie jak zdjęcie rentgenowskie kaszlącego pacjenta. Abby zaleciła dodatkowe
badania laboratoryjne, lecz podejrzewała, że i one nie dadzą wyraźnych

rezultatów. Kolejne przypadki, które zaczynały się już układać w serię
nietypowych dolegliwości.

Czy to wyobraźnia płata jej figle, czy rzeczywiście coraz częściej zaczyna
rozmowy z pacjentami od stwierdzenia: „W tej chwili nie mogę powiedzieć, co jest

przyczyną choroby, ale...". Kłopot z takimi przypadkami polega na tym, że żaden
chory nie może pomyśleć, iż zlekceważono jego dolegliwości. Abby ciągle

przypominała sobie, że choć może schorzenie nie jest najcięższe, z jakim miała
do czynienia danego dnia, z pewnością jest najcięższe dla pacjenta.

Podczas gdy pielęgniarki przeprowadzały wywiad z dwoma pozostałymi pacjentami,
Abby zamknęła się w pokoju lekarzy i zadzwoniła do domu, spodziewając się, że

odpowie jej automatyczna sekretarka.
— Halo?

Josh był w domu i odniosła wrażenie, że go obudziła. Ostatnio zdarzało się to
coraz częściej. Zanim przeniósł się do Patience, nigdy nie sypiał w dzień. Nawet

gdy przez całe miesiące pozostawał bez pracy, tryskał optymizmem i energią. Może
jednak to wszystko kosztowało go więcej, niż jej się wydawało. Albo związane z

pracą w Colstarze stresy okazały się poważniejsze, niż się spodziewał.
Przez całe pięć tygodni, jakie przemieszkali w Patience, a nawet jeszcze zanim

Abby dołączyła do niego, był rozdrażniony, roztargniony, łatwo się męczył i
nękały go bóle głowy. Badania, które za jej namową przeprowadził w ambulatorium

dla pracowników Colstaru, niczego nie wykazały. Ale niepokojące objawy nie
ustępowały. Abby zaczęła się zastanawiać, czy to nie hipochondria i czy pragnąc

tak bardzo utrzymania związku z Joshem nie przymyka przypadkiem oczu na mniej
przyjemne strony jego charakteru.

— Jak się masz, kochanie — powiedziała. — Wszystko w porządku?
— O co ci chodzi?

— O nic. Wydawało mi się, że jesteś zmęczony.
— Przepraszam. Leżałem na kanapie. Chyba... chyba przysnąłem.

„Na kanapie... przysnąłem...". Josh Wyler, w którym się zakochała, nie zdrzemnął
się w ciągu dnia chyba od czasu, gdy miał dwa miesiące.

— Wyszedłeś dziś do pracy o pół do szóstej rano — zauważyła. — Może powinieneś
zaczynać trochę później?

— Chcesz objąć również moją posadę? O to ci chodzi?
Tym razem nie wyprowadzi jej z równowagi, choć ostatnio udawało mu się to coraz

częściej. Chciała zapytać o te bóle głowy, które go trapiły. Ale to z kolei jego
może wyprowadzić z równowagi, a nie miała czasu ani ochoty na utarczkę.

— Wrócę do domu o pół do dziewiątej — powiedziała tylko. — Może kupię jakąś

chińską potrawę i pożyczę film na wideo?

— Dobrze. Doskonale.
W jego głosie nie było jednak słychać entuzjazmu. Problem musi tkwić w jego

pracy, pomyślała Abby. Przez pierwszych kilka miesięcy, gdy pełnił funkcję
dyrektora do spraw produkcji w Colstarze, praca była jego największym

szczęściem. Nigdy zbytnio nie poddawał się napięciom, ale teraz wydawał się
przytłoczony, wszystko rozłaziło mu się w rękach.

Decyzja Abby, żeby objąć wakującą posadę w izbie przyjęć w Szpitalu Regionalnym
w Patience, pogłębiła tylko stres Josha. Odkąd przeniosła się do Patience,

utrzymywało się między nimi niemal ciągłe napięcie. Być może nie spodziewał się,
że dla dobra ich związku Abby rzeczywiście porzuci ukochaną pracę. A może

podczas miesięcy, które spędzili z dala
od siebie, odkrył po prostu, że odpowiada mu samotne życie? Czasami wydawało jej

się, że ma rywalkę.
Drzwi, pod które podjeżdżały karetki, otworzyły się i sanitariusze wwieźli

nosze. Twarz leżącego na nich mężczyzny owinięta była zakrwawionymi bandażami.
Spod opatrunku, nad kołnierzem ortopedycznym, wystawała czarna, zmierzwiona,

przetykana siwizną broda, pokryta plamami zasychającej krwi. Stary Ives.
— Słuchaj, Josh, muszę lecieć — powiedziała Abby. — Wiesz co, zorganizuję

kolację i wyuzdane rozrywki. A potem obejrzymy film.
— Chętnie się na to piszę.

Chciała mu powiedzieć, że go kocha, lecz oświadczyła tylko:
— Doskonale, zobaczymy się później.

Odłożyła słuchawkę i wyszła, by ocenić stan nowego pacjenta, karcąc się w duchu,
że w ogóle zadzwoniła do domu. Ostatnią rzeczą, na jaką może sobie pozwolić

lekarz w izbie przyjęć, jest myślenie o czymś innym poza pracą. To ciężka
harówa, a pułapki kryją się wszędzie. Aż do zakończenia zmiany powinna być

czujna.
Izba przyjęć SRP dysponowała pięcioma stanowiskami dla chorych oddzielonymi

zasłonami oraz pięcioma gabinetami, zarezerwowanymi dla drobnych zabiegów
chirurgicznych i ortopedycznych oraz innych specjalnych zabiegów diagnostyczno

terapeutycznych, poważniejszych ostrych przypadków, pediatrii i reanimacji. Abby
z pewną ulgą patrzyła, jak Bud Perlow kieruje sanitariuszy wiozących Ivesa do

gabinetu numer jeden, w którym zszywano mniejsze rany. Nie miała siły na nic
poważniejszego.

Sprawdziła wyniki badań laboratoryjnych dwóch nie zdiagnozowanych pacjentów. Jak
się spodziewała, wszystkie były w normie.

— Auuu! Ej, powoli! — darł się Ives. — Zdarliście mi połowę włosów tą taśmą.
Perlow spotkał Abby przy drzwiach gabinetu numer jeden.

— Jacyś turyści znaleźli go na szlaku, leżącego twarzą do ziemi. Z miasta
wyszło za nim dwóch mężczyzn, zaczęli na niego krzyczeć, by trzymał się z dala

od Patience, a potem pobili go do nieprzytomności.
— W tej okolicy chyba lepiej się nie wyróżniać...

— Słucham?
— Och, nic. Jak on wygląda?

— Jest przytomny i z pełnym kontaktem, jak pani zapewne słyszy. Ma głębokie
rany na obu policzkach, na łuku brwiowym i na brodzie.

— Pijany?
— Nie czułem alkoholu. Ale chyba od paru miesięcy nie brał prysznicu.

Była zdziwiona, że w głosie sanitariusza nie dosłyszała śladu krytyki lub
oburzenia. Lekarz czy pielęgniarka są tylko ludźmi i przykry zapach, nadmierna

tusza, starość, a nawet objawy samej choroby mogą budzić w nich obrzydzenie, ale
według Abby osobiste uprzedzenia personelu medycznego nie powinny mieć wpływu na

jakość opieki, każdy pacjent powinien być otoczony pełną troską.
Wzięła od Buda Perłowa kartę i czytając ją weszła do pokoju lekarzy. Stary Ives

miał na imię Samuel, a jego adres brzmiał po prostu: Wzgórza Północne, Patience.
Liczył sobie pięćdziesiąt jeden lat. Abby zastanawiała się, czy za szesnaście

lat mieszkańcy Patience nie zaczną jej nazywać Starą Dolan.
Włożyła papierowy fartuch i gumowe rękawiczki. Od pierwszej chwili, zanim

jeszcze podeszła do łóżka, oceniała w myślach stan pacjenta. Mężczyzna porządnie
oberwał po twarzy, lecz nie wyglądało to tak przerażająco, jak się obawiała.

— Panie Ives, jestem doktor Dolan. Jak się pan czuje?
— Ukradli mi pieniądze — wymamrotał pobity.

Abby zerknęła na felczera, ale ten potrząsnął głową i powiedział:

— Panie Ives, tu są pańskie pieniądze. — Wsunął do ręki Ivesa plastikową

torebkę. — Dwadzieścia jeden dolarów. Pańska książka i szczątki rzeźb są w
torbie pod noszami, ale pewnie zabrali pańskie zakupy. Nigdzie ich nie

widzieliśmy. — Odwrócił się do Abby. — Policja przyjechała z nami na szlak.
Mówią, że chyba wiedzą, kto to zrobił, choć Ives nie chce robić z tego sprawy.

Ktokolwiek to był, zmiażdżył mu butami rzeźby. Niewiele z nich zostało.
— Boli pana jeszcze coś oprócz twarzy? — zapytała Abby. Ives potrząsnął głową.

Abby pobieżnie zbadała jego klatkę piersiową i brzuch. Pacjent nie skarżył się
na bolesność przy ucisku.

— Ma pan kłopoty ze wzrokiem?
— Nie.

— Widzi pan podwójnie? Dwa razy tę samą rzecz?
— Wiem, co to znaczy podwójnie. Nie.

— Panie Ives, chyba powinniśmy zrobić panu rentgen...
— Nie. Nic mi nie jest. Miałem już połamane kości. Wiem, jakie to uczucie.

Wszystko jest w porządku i nie chcę żadnego napromieniowania.
Napromieniowanie. Abby nie spodziewała się, że ten człowiek użyje takiego słowa.

Popatrzyła na niego uważnie, zastanawiając się, co w nim tkwi w środku. Oczy
Samuela Ivesa były jasne i przenikliwe.

Zbadała mu oczy i kości jarzmowe, by się przekonać, czy nie ma złamania. Potem
rozluźniła kołnierz ortopedyczny i obmacała kręgosłup. I tu nie było bolesności

przy ucisku.
— W porządku — oświadczyła. — Nie robimy prześwietlenia. Za chwilę zbadam pana

dokładniej, a potem opatrzymy pańską twarz.
Ives przyjrzał jej się, jakby zdziwiony, że tak łatwo ustąpiła.

— Dziękuję, pani doktor — odparł.
— Pani doktor! — zawołał Bud Perlow od drzwi. — Może pani pozwolić na moment?

— Niech pan chwilkę zaczeka, panie Ives — powiedziała Abby.
— Pani doktor, przyszła kobieta z sześcioletnią córką z silnym krwawieniem z

nosa. Posłałem je do trójki, nie do pediatrycznego, bo tam jest wygodniejszy
stół i lepsze światło.

— W porządku.
— Co mam z nimi zrobić?

Abby spojrzała na swoich pacjentów. Twarz Samuela Ivesa wymagała założenia
kilkudziesięciu szwów. Robota na dobrą godzinę.

— Zadzwoń do doktora Bartholomew i poproś, żeby zajął się panem Ivesem —
powiedziała. — Czy taca laryngologiczna jest w pokoju?

— Czeka na ladzie.
Krwotok z nosa małej, jak większość takich przypadków, nie był tak groźny, jak

na to wyglądał. Te, które istotnie były tak groźne, jak na to wyglądały, często
kończyły się na intensywnej terapii lub na sali operacyjnej. Ale choć punkt

krwawienia u dziewczynki znajdował się dość wysoko, dało się do niego dotrzeć.
Abby właśnie kauteryzowała go azotanem srebra, gdy z pokoju numer jeden zaczęły

dochodzić podniesione głosy.
— Z takim wyglądem nie powinieneś wchodzić do miasta — mówił Martin

Bartholomew. — Straszysz tylko dzieciaki.
— Sam pewnie niejednego wystraszyłeś — zrewanżował się Ives.

— Tacy ludzie jak ty uważają, że wszystko im się od społeczeństwa należy —
ciągnął Martin Bartholomew. — Nakarmcie mnie, odziejcie, wykształćcie moje

dzieci, zaopiekujcie się mną, gdy zachoruję.
— Nie mam dzieci.

— Nie masz też żadnego ubezpieczenia. Myślisz, że mi zapłacą za to, że zakładam
ci szwy? Dwadzieścia lat szkoły i praktyki, rodzina w domu czeka na mnie z

kolacją, a ja tu zszywam człowieka, który nie kąpał się od miesięcy.
— Od lat — poprawił go Ives. — Wiesz co, lepiej daj sobie spokój i idź do domu.

Zabieram się stąd.
— Hej, leż spokojnie! Leż spokojnie, do cholery, bo się przez ciebie ukłuję!

— Zabieram się stąd — powtórzył z uporem Ives.
Abby przeprosiła dziewczynkę i jej matkę, odłożyła azotan srebra i powiedziała:

— Bud, zrób coś, żeby się natychmiast uspokoili. W najgorszym razie wezwij
ochronę.

Z powrotem odwróciła się do dziecka.
— Te szwy trzeba zdjąć za tydzień! — ryknął Bartholomew. — Przyjdź do izby

przyjęć, żeby ci to zrobili. Ja już z tobą skończyłem.

Abby słyszała, jak wypadł z pokoju. Poświęcił Ivesowi jedynie dwadzieścia minut.

Odwróciła się, gdy doszedł do drzwi gabinetu numer trzy. Jego nalana twarz miała
kolor szkarłatu, oczy wychodziły mu na wierzch jak u żaby.

— Będę w domu albo pod pagerem — oświadczył lodowatym głosem. — Dzięki za
podesłanie mi pacjenta.

Odmaszerował nie czekając na odpowiedź, Abby była jednak pewna, że nie zostanie
wezwany na dywanik do gabinetu George'a Oleandra za szorstki stosunek do

koleżanki.
Posmarowała wazeliną nosek sześciolatki, przejrzała z jej matką spis zaleceń na

wypadek ponownego krwotoku, poprosiła,
by posiedziały jeszcze pół godziny w poczekalni i poszła do pokoju numer jeden.

Samuel Ives poniósł się już z noszy. Odwrócony do niej plecami, zbierał swoje
rzeczy.

— Panie Ives! — powiedziała cicho.
Odwrócił się i Abby natychmiast się zagotowała. Szwy, z grubej nici 3-0 zamiast

dużo cieńszej 6-0 czy nawet 7-0, których używa się do szycia ran twarzy, były
pozakładane byle jak i pozawiązy wane tak mocno, że skóra Ivesa pomarszczyła się

i obrzękła. Dlaczego pielęgniarki nie powiedziały jej, co się dzieje?
Wzięła głęboki wdech, by się uspokoić. Nie dość, że Martin Bartholomew nałożył

szwy jak student drugiego roku, to jeszcze nikomu nie chciało się rozebrać
pacjenta, by się przekonać, czy nie ma innych obrażeń.

„Póki kogoś dobrze nie poznamy, sposób, w jaki ten ktoś mówi, jest równie ważny
jak to, co mówi... Postaraj się być trochę łagodniejsza dla personelu...".

Świat według George'a Oleandra. Abby całym wysiłkiem woli skupiła myśli na
wszystkich wcześniejszych przejawach dobroci, współczucia i sprawności

zawodowej, jakie personel izby przyjęć okazał podczas owych tygodni wspólnej
pracy. Z pewnością była to wina Bartholomew. To on nadawał ton w gabinecie numer

jeden i nakłaniał personel do okazywania niechęci ludziom pokroju Samuela Ivesa.
Zamknęła za sobą drzwi.

— Panie Ives, czy mógłby pan jeszcze raz położyć się na stole? Chcę pana
dokładniej zbadać i ponownie zszyć panu twarz.

Po raz drugi Ives pozwolił, by ich oczy się spotkały.
—' Tylko żadnych prześwietleń — burknął.

Zerknęła do innych gabinetów. Pojawiła się jeszcze jedna osoba. Abby zamknęła
drzwi, w szpitalnej książce telefonicznej odszukała numer Alvareza i zadzwoniła

do niego. Czy mógłby przyjść godzinę wcześniej, jeśli nie jest zbyt zajęty? Ma
zaległości, a czeka ją jeszcze założenie skomplikowanych szwów. O ósmej, gdy

zacznie się jego zmiana, będzie tu dom wariatów.
— Będę za kwadrans — powiedział Alvarez, nie zadając żadnych pytań.

Abby rozłączyła się i zadzwoniła do Buda Perlowa do pokoju pielęgniarzy. Będzie
w gabinecie numer jeden i prosi tylko, by miał oko na wszystko aż do przybycia

doktora Alvareza.
Samuel Ives zamknął oczy, gdy poszerzyła wąski pasek, który Bartholomew wygolił

na jego brodzie. Potem poprzecinała szwy, jeszcze raz znieczuliła brzegi ran,
włożyła okulary powiększające i zabrała się do starannego cerowania.

Szycie trwało czterdzieści pięć minut. Nie zamienili ze sobą podczas niego ani
jednego słowa. Gdy Abby zawiązała ostatni supełek i odcięła nić, odeszła od

stołu kręcąc głową, by rozruszać zesztywniały kark. Przez czterdzieści pięć
minut jej umysł wolny był od wszelkich ubocznych myśli. Nazywała to „transem".

Rozpięła zgrzebną koszulę Ivesa, ciężką od zasychającej krwi. Badanie nie
wykazało obrażeń klatki piersiowej i brzucha.

— Dali panu zastrzyk przeciwtężcowy?
— Tak.

— Szwy będzie można zdjąć za pięć dni. Niech pan po prostu przyjdzie i poszuka
mnie. Nie musi się pan zapisywać w rejestracji. Pielęgniarka da panu zastrzyk z

antybiotyku i pastylki na pięć dni. Poszukam też dla pana jakiejś koszuli.
— Mam kłopoty z nogą — powiedział Ives. — Może na to też da mi pani jakieś

pastylki?
Abby ponownie włożyła rękawiczki i zsunęła jego cuchnące, pokrwawione dżinsy.

Zadawniona infekcja, obejmująca jakieś pięć czy sześć cali prawej łydki, sięgała
bardzo głęboko — przypuszczalnie aż do kości. Prawie na pewno przewlekłe

zapalenie szpiku, jedna z najtrudniejszych do wyleczenia, najbardziej opornych
infekcji. Skrzywiła się, nie tyle na widok rozognionej skóry, co na myśl, jak

kłopotliwe będzie leczenie. Uświadomiła sobie, że Ives się jej przygląda.

— Jak pan się tego nabawił?

— Upadłem i uderzyłem się o skałę.
— Kiedy?

— Dwa, trzy lata temu.
— I może pan chodzić?

— Trochę boli. Abby westchnęła.
— Panie Ives...

~ Wystarczy sam Ives. Tak mnie nazywają ludzie, których lubię. Ives.
— Ives, to dość głęboka i poważna infekcja. Nie wiem, czy nie zaatakowała

kości, i nie mam pojęcia, co ją powoduje. Ale jeżeli nie zaczniemy jej leczyć,
możesz stracić nogę.

— Gdyby tylko dała mi pani jakieś lekarstwo...
— To nie takie proste — burknęła. Znowu zaczerpnęła powietrza, by się uspokoić.

Zaczynała już odczuwać znużenie po długim, męczącym dniu. Wiedziała, że po
incydencie z Bartholomew nie ma najmniejszej szansy, by Ives zgodził się zostać

w szpitalu. — Słuchaj, Ives. Pozwól, że przynajmniej wezmę z tego mały wycinek,
zrobię posiew i preparaty histologiczne. Potem dam ci dożylnie antybiotyki, a

jutro porozmawiam ze specjalistą. Zgoda?
— Ja nie...

— Ives, proszę.
— No dobra, niech będzie.

— Dziękuję.
Otworzyła drzwi i rozejrzała się po izbie przyjęć. Lew Alvarez wypisywał recepty

dla ostatniej pacjentki. Abby z oddalenia patrzyła, jak z ożywieniem rozmawia z
nią po hiszpańsku. Zauważyła, że po angielsku mówił bez obcego akcentu. Przez

chwilę zastanawiała się, jaki jest jego język ojczysty. Mógł mieć około
czterdziestki i był przystojniejszy, niż wypadało mężczyźnie. Miał czarne, żywe

oczy, krzaczaste brwi, mały wąsik i oliwkową cerę.
Opinia George'a Oleandra, który przedstawiał go jako człowieka upartego i nie

umiejącego pracować w zespole, nie bardzo do niego pasowała — przecież wcale nie
próbował się wykręcać, gdy zadzwoniła z prośbą o pomoc.

Zauważył ją, gdy odprawiał pacjentkę.
— Proszę bardzo! — powiedział, zapraszając ją gestem do opustoszałej już izby

przyjęć.
Niezależnie od tego, co powiedział o niej George'owi Oleandrowi, nie mogła sobie

wyobrazić, by ktokolwiek zdołał go zastraszyć.
— Dziękuję, że pan przyszedł.

— Nie ma sprawy. Rozumiem, że miała pani ciężki dzień. Rozpoznać Cushinga w
trakcie reanimacji! Moje najszczersze gratulacje.

— Nie mam jeszcze potwierdzenia.
— Będzie pani miała. A potem Sam Ives...

— Powiedział, żeby nazywać go po prostu Ives. Nie lubi, gdy się do niego
zwracać inaczej.

— Kiedyś był profesorem na uniwersytecie. Tak mi przynajmniej mówiono.
Abby bardzo to zaintrygowało.

— Gdzie? Co wykładał? Alvarez wzruszył ramionami.
— Nie mam pojęcia. Przed rokiem szukał jakiejś pracy, więc dałem mu coś do

roboty na mojej farmie. Nigdy jednak dłużej nie rozmawialiśmy. Nie ma chyba zbyt
wielu okazji do zarobku. Tutejsi ludzie obawiają się go trochę.

— Zrobił kiedyś komuś krzywdę?
— Nie, ale wystarczy, że człowiek nie jest taki, jak wszyscy... A on

bezsprzecznie jest odmieńcem.
— Ktoś powiedział, że mieszka w jaskini. Alvarez roześmiał się.

— Rzeczywiście gnieździ się w jakiejś szopie bez wody i elektryczności, ale nie
w jaskini.

— Ma chroniczne zapalenie szpiku kości piszczelowej. Potrzebuje intensywnej
kuracji antybiotykowej. Może nawet przeszczepu. Teraz pozwolił mi tylko wziąć

wycinki i podać sobie antybiotyki. Pomoże mi pan?
— Chętnie, jeśli przy okazji dokształcę się na tyle, żeby rozpoznać Cushinga w

czasie reanimacji.
Abby zastanawiała się, czy Alvarez się z niej nie natrząsa. Ale jego słowa

zabrzmiały życzliwie. Może i stroił sobie z niej żarty, lecz nie było w tym
złośliwości — chyba rzeczywiście mu zaimponowała. Przygotowali narzędzia do

biopsji i probówki do zrobienia posiewu oraz zastrzyk antybiotyku, a potem

zanieśli to wszystko do gabinetu numer jeden.

Ale Ives zniknął. Sprawdzili przyległe ubikacje, choć Abby była pewna, że dał
nogę. Zbyt groźnie przedstawiła mu sytuację i chłop się wystraszył. Mrucząc pod

nosem przekleństwa pod własnym adresem, wróciła do gabinetu.
Pod noszami leżała plastikowa torebka z rzeczami Ivesa. Abby wysypała jej

zawartość na materac. Znajdowały się tam tylko zapiaszczone kawałki drewnianych
figurek — głowy, torsy i członki — oraz bardzo zniszczony egzemplarz „Lorda

Jima" Conrada.

ROZDZIAŁ CZWARTY
Po drodze z Pekińskiej Pagody do domu Abby zjadła pasztecik i pół porcji

żeberek. Kiedyś, by odreagować stres, paliła papierosy — wypalała paczkę pall
maili bez filtra dziennie. Potem rzuciła palenie i swoje smutki zaczęła topić w

alkoholu — ale tylko w najlepszym winie. Wkrótce poczuła, że musi się ograniczyć
z piciem. Nie mając czasu ani chęci do ćwiczeń czy medytacji, szukała ukojenia w

jedzeniu. Weszło jej to w nawyk i wciąż musiała walczyć z nadwagą — dziesięć
funtów decydowało o tym, czy w ubraniu czuje się swobodnie, czy też musi się w

nie wciskać.
Dziś, gdy w jej myślach o uwagę z Joshem rywalizowali Bill Tracy, George

Oleander, Martin Bartholomew, Lew Alvarez i Ives, była zadowolona, że w ogóle
udało jej się dowieźć do domu jakiekolwiek jedzenie.

Josh wynajął sześciopokojowy jednopiętrowy dom o dachówkach z cedrowego drzewa,
położony w północnej stronie miasteczka, w lesistej kotlince u podnóża wzgórz.

Podczas tygodni, które Abby tu przemieszkała. powróciło jej dawne umiłowanie
natury.

Odległość od szpitala do domu wynosiła około dwóch mil, lecz Abby pojechała
okrężną drogą, wzdłuż północnego zbocza doliny, mając nadzieję, że być może

dogoni Ivesa. Gdy podjechała pod dom, była już prawie dziewiąta. Dochodzące z
kuchni zapachy powiedziały jej. że Josh postanowił nie czekać na nią z kolacją.

— Kochanie, wróciłam! — zawołała, choć jej przyjazd i tak już oznajmił zgrzyt
żużlu na podjeździe.

Josh nie wyszedł z domu, by się z nią przywitać, co stanowiło niechybną
zapowiedź kolejnego pełnego napięć wieczoru. Abby przystanęła przy drzwiach od

tyłu, by zjeść kolejne żeberko.
— Tu jestem — odezwał się wreszcie Josh.

Przechodząc przez kuchnię zauważyła na blacie fiolkę z pastylkami. Fioricet —
lekarstwo na ból głowy z tylenolem, odrobiną kofeiny i dość silnym środkiem

uspokajającym. Przynajmniej poszedł wreszcie do lekarza. Gdy sam zaczyna mówić o
bólu głowy, wszystko jest w porządku, ale kiedy ona wyciąga tę sprawę,

natychmiast wybuchają kłótnie. Ma dość. Nie dziś wieczór.
Josh leżał na kanapie w salonie, zajadał jakieś smażone warzywa, oglądał mecz

baseballowy i rozwiązywał krzyżówkę. Abby pochyliła się i objęła go, a potem
zdjęła mu okulary i wsunęła się między niego i krzyżówkę.

— W razie gdybyś się nie zorientował — powiedziała przytulając się do niego —
jestem spragniona odrobiny uczucia.

Zamrugał, jakby dopiero teraz zauważył jej obecność. Ujął w dłonie jej twarz i
przez chwilę wpatrywał się w nią niezbyt przytomnym wzrokiem. W końcu

odpowiedział na jej bliskość pocałunkiem, z niemal zamkniętymi ustami i szeroko
otwartymi oczami. Nie było to zaproszenie do czegoś bardziej namiętnego, jednak

na razie musiała się tym zadowolić.
Josh miał trzydzieści osiem lat, był inżynierem elektrykiem i ożenił się jako

dwudziestoparoletni młodzieniec. Ale małżeństwo trwało krótko i od tej pory
odnosił się do kobiet z pewną nieufnością, choć skądinąd był człowiekiem bardzo

towarzyskim. Dwa i pół roku temu wspólny znajomy umówił ich ze sobą, słusznie
przewidując, że żadne z nich nie poczuje się onieśmielone inteligencją ani

atrakcyjnym wyglądem drugiego. Abby zakochała się w Joshu od pierwszego
wejrzenia. On z początku nie był pewien swoich uczuć do niej, ale długie godziny

pracy Abby u Świętego Jana sprawiły, że musiał się jakoś zaangażować, żeby w
ogóle się z nią widywać. Po sześciu miesiącach zamieszkali razem — był to

idylliczny związek, cudowne zespolenie różnych stylów życia, poczucia humoru,
temperamentów i zainteresowań ich obojga.

Podczas studiów medycznych Abby przez dwa lata pozostawała w związku z kolegą-
medykiem, ale pewnego dnia

chłopak doszedł do wniosku, że nie dojrzał jeszcze ani do tego, by być lekarzem,

ani do tego, by zaangażować się uczuciowo. W następnych latach umawiała się tak

często, jak tylko pozwalał jej napięty plan zajęć, lecz zdobycie mężczyzny nigdy
nie stanowiło głównego celu w jej życiu. Miała wspaniałych przyjaciół i ciekawą

pracę w ukochanym mieście. Dopiero gdy poznała Josha, przyznała się sama przed
sobą, że podświadomie cały czas siebie oszukiwała udając, że wcale jej nie

zależy na znalezieniu kogoś, bo lękała się, że nikt odpowiedni jej się nie
trafi.

Od samego początku dobrze się czuli w swoim towarzystwie. Z Joshem było jej
lepiej niż z jakimkolwiek innym mężczyzną i miała wrażenie, że każdy aspekt jej

życia jest dzięki niemu wspanialszy i bogatszy. Nawet praca w izbie przyjęć
stała się mniej stresująca, kiedy wiedziała, że potem spędzą wspólnie wieczór w

teatrze, będą licytować się znajomością zagadek biegając po parku lub wcisną się
razem do małej wanienki, a potem nastąpi miłosna noc. Nie miała wątpliwości, że

to właśnie na niego czekała i o nim myślała, gdy tak pracowicie wynajdywała wady
u innych. W wieku trzydziestu pięciu lat nie miała już ochoty zaczynać tej

zabawy od nowa.
— Przepraszam, że tak późno — powiedziała, kładąc na stole resztki żeberek. —

Na sam koniec trafił mi się dość ciężki przypadek.
— Żywica drzewna na siedem liter, zaczyna się na „m".

— Mastyks. Josh, posłuchaj. Chodzi o tego odludka. Mieszka tu gdzieś w lesie na
północ od miasta. Nie do wiary, ale kiedyś był profesorem. Pobili go i zszywałam

mu twarz. Wybiegł z izby przyjęć, zanim zdążyłam zająć się jego zainfekowaną
nogą. Chyba go wystraszyłam.

— Nie byłby pierwszym facetem, którego wystraszyłaś. Jak do diabła mężczyzna
może nie przestraszyć się kobiety, która wygląda jak Nicole Kidman i potrafi

poskładać do kupy biedaka, którego przejechał autobus?
Abby uśmiechnęła się i poczuła, że jej zdenerwowanie mija. Podała Joshowi

ostatnie żeberko, które zjadł bez komentarza. Milcząco ogłoszono zawieszenie
broni, choć ona przyszła późno do domu, a on nie czekał z kolacją. Dotknięto

spustów, lecz nie wystrzelono żadnych pocisków. Może jeszcze da się uratować ten
wieczór. Abby opadła na kanapę obok Josha i kopnięciem zrzuciła buty. Jej stopy

westchnęły z ulgą.
— Nazywa się Ives. Przyniosłam z pracy trochę lekarstw i narzędzi. Chciałabym

cię prosić, żebyś pomógł mi go odnaleźć.
— Na jutro mamy inne plany — oświadczył chłodno. Dopiero po upływie paru sekund

Abby przypomniała sobie,
że jutro w Colstar jest dzień rodzinny, wycieczka organizowana przez firmę Josha

— pierwsza okazja, by wprowadził ją do swojego świata. Zapominając o tym,
zwiększyła jeszcze bardziej panujące między nimi napięcie. Bogu dzięki, że nie

zamieniła się z nikim w szpitalu na wolne dni.
— Tak, piknik Colstaru — powiedziała ze skruchą. — Musiałam mieć jakieś

zaćmienie. Wyciągnę ubranie i już jestem gotowa.
— Nie musisz iść. Prawdę mówiąc, mam trochę roboty w biurze.

Spokojnie, nakazała sobie Abby. Tylko spokojnie. Jeżeli po prostu nie zareaguje,
może uda im się przetrwać ten wieczór bez kosmicznej awantury.

— Josh, naprawdę się na to cieszyłam. Poważnie. Po prostu pomyliły mi się dni.
Przepraszam.

— Słuchaj, nie chcę, żebyś przychodziła. I skończmy z tym tematem.
Cholera. Znowu to samo.

— Kochanie, proszę...
— Ty może tego nie widzisz, ale taka jesteś pochłonięta szpitalem, że ja

mógłbym sobie siedzieć na Księżycu. O co ci chodzi? Jesteś zła, że znowu mam
dobrą pracę? Zależy ci. by nikt w Patience nie miał wątpliwości, że nadal ty

rządzisz?
— Jesteś niesprawiedliwy, Josh.

— Kto jest niesprawiedliwy? A nie komenderowałaś mną przez te wszystkie
miesiące, gdy byłem bezrobotny? Komu chcesz wmówić, że nie uśmiechałaś się z

politowaniem za każdym razem, gdy wracałaś z tej swojej szpanerskiej pracy,
gdzie wszyscy skakali wokół ciebie, a ja mogłem tylko powiedzieć, że ktoś

obiecał rozpatrzyć moje podanie? A co. nie czułaś satysfakcji z tego powodu, że
to ty utrzymujesz dom?

Abby poczuła, jak jej szyję i twarz oblewa gorąco. To ona go zachęcała, by
przyjął posadę w Colstarze, choć oznaczało

to, że przez jakiś czas będą parą na odległość. To ona rozpoczęła rozmowy ze

szpitalem w Patience. I wreszcie to ona poświęciła pracę i karierę

uniwersytecką, by mogli być razem.
A teraz Josh traktuje ją jak wroga. Pewnie wszystko bierze się stąd, że praca go

rozczarowała — przytłacza go albo jest nudna, albo też Josh ma kłopoty z szefem
i nie chce się do tego przyznać. Żadne inne wytłumaczenie nie ma sensu.

— Josh, kochanie. Przepraszam. W pracy mam ciągły kocioł, a dziś było prawdziwe
urwanie głowy. — Ujęła go za rękę i odczuła ulgę, gdy jej nie cofnął. — Bardzo

bym chciała poznać ludzi, z którymi pracujesz, naprawdę. Mam tylko nadzieję, że
nie uznają mnie za szurniętą.

Ujrzała, że jego napięte rysy twarzy odprężają się, a zaciśnięta pięść
rozluźnia. Dotknęła jego warg, po czym położyła mu rękę na podołku i pogłaskała

tak, jak lubił. Jęknął cicho, zamknął oczy i opadł na poduszkę.
— Powiedziałem im, że przyjdziemy o dziesiątej, żeby pomóc w przygotowaniach —

mruknął nie otwierając oczu. — Może wstaniemy wcześniej i poszukamy twojego
znajomego?

— Byłoby wspaniale. Na pewno go polubisz... przypomina trochę dzieciaki, które
przyprowadzałeś na kolację po meczu koszykówki.

Rozpięła mu dżinsy. Podniecenie nie następowało już automatycznie, lecz tym
razem nie było kłopotów.

— Pani doktor — powiedział — za to, co robisz, nie tylko pomogę ci znaleźć tego
faceta, ale poniosę też twoją torbę.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Abby leżała twarzą do dołu, usiłując przekonać samą siebie, że nadal śpi, ale
wiedziała, że to nieprawda. Wyciągnęła rękę, lecz Josh nie leżał obok niej. Po

chwili uświadomiła sobie, dlaczego nie śpi — zbudził ją huk siekiery wbijanej
raz po raz w drewno oraz trzask rozłupywanych polan. Mrużąc oczy wpatrywała się

w blade światło, sączące się przez żaluzje. Chyba nie ma jeszcze szóstej,
pomyślała. Po omacku sięgnęła po radiowy budzik i jęknęła. Dwadzieścia po

piątej. Z podwórka za domem dochodził nieustający łomot rąbanego z furią drzewa.
Josh, na miłość boską, co się z tobą dzieje?

Przewróciła się na plecy i mrugała, póki przed oczami nie zarysował się jej
wyraźnie sufit, a dokładniej rzecz biorąc plakat z wizerunkiem Alberta

Einsteina, który Josh umieścił tam, gdy przyjechała przed sześcioma tygodniami.
Wyjaśnił, że robią tak wszyscy inżynierowie, gdy wreszcie dobrze się poczują ze

swoimi partnerkami. Sześć tygodni. A ona ma wrażenie, jakby minął rok.
Włożyła bawełniany podkoszulek i spodnie od stroju chirurgicznego, i przejrzała

się w lustrze komody. Wcale nie przypomina Nicole Kidman, nawet w szkłach
kontaktowych. Ale o piątej rano nie wygląda się najkorzystniej. Niemniej nadal

prezentuje się całkiem, całkiem. A Nicole Kidman prawie na pewno nie miałaby
najmniejszego pojęcia, jak nastawić przemieszczoną główkę kości promieniowej u

wrzeszczącej trzylatki. Przejechała kilkadziesiąt razy szczotką po włosach,
zastanawiając się na przekór sobie, czy Lew Alvarez ma kogoś. Wiedziała, że jest

wdowcem — powiedziała jej to jedna z pielęgniarek.
Poszła do kuchni i wsypała kawę do frymuśnego ekspresu Josha. Fiolka fioricetu

została przełożona z blatu na stół. Wziął kilka pastylek, gdy skończyli się
kochać, zanim wyszedł rąbać drewno. Na nalepce, z datą sprzed dwóch tygodni,

widniała informacja, że buteleczka zawiera pięćdziesiąt pastylek. Zostało
zaledwie dziesięć. Czterdzieści w ciągu czternastu dni to bardzo duża dawka i

może prowadzić do uzależnienia. Czy kapryśne, dziwaczne zachowanie Josha
spowodowane jest właśnie uzależnieniem od tego narkotyku? Nie chciało jej się w

to wierzyć. Zawsze miał hysia na punkcie zdrowia, obsesyjnie dbał o formę i
przestrzegał diety. Dotychczas nigdy nie zauważyła, by brał inne pastylki prócz

witamin.
Wyjrzała przez okno. Josh, odwrócony do niej plecami, nagi do pasa, stał boso na

mokrej od rosy trawie. Jego muskularne ciało lśniło od potu, z ramion i ust
unosiła się para. Sposób, w jaki rąbał drewno — z wściekłością, zamaszyście, ze

wszystkich sił — przyprawił Abby o dreszcz.
Otworzyła drzwi i wyszła na werandę z tyłu domu. Powietrze było chłodne i

czyste, o słodkim zapachu, który łączył się z zapachem wiórów dębowych i
jesionowych. Tuż za podwórzem zaczynał się gęsty sosnowy las, ciągnący się aż do

podnóża skalistych wzgórz. Abby niejednego brakowało po opuszczeniu miasta, lecz
natura hojnie to jej wynagradzała.

— Hej, dzielny drwalu! — zawołała. — Może zrobisz przerwę na kawę?

Jeszcze jeden zamaszysty cios, jeszcze dwa kawałki drewna. Ocierając czoło

wierzchem dłoni, Josh odwrócił się do niej. Na jego twarzy malował się spokój, a
uśmiech był szczery — to znowu jej dawny Josh.

— Przepraszam, jeśli cię obudziłem. Chętnie się napiję.
Abby zapakowała do dużego plecaka Josha torbę lekarską, narzędzia chirurgiczne,

probówki na materiał do posiewu oraz antybiotyki, które zabrała ze szpitala.
Potem dołożyła parę starych ubrań Josha, kilka puszek i paczek makaronu oraz

kilka
wybranych na chybił trafił tanich książek: od Daphne du Maurier po Stephena

Crane' a i Johna Grishama — po czym wrzuciła to wszystko na tył Joshowego jeepa.
Zielony wrangler safari, a dokładniej mówiąc pierwsza rata za niego, był

prezentem od niej, gdy Josh przyjął posadę w Colstarze.
— Musimy być w parku za jakieś dwie godziny — powiedział, wskakując za

kierownicę. — Myślisz, że do tej pory zdołamy odnaleźć twojego pustelnika?
— Chyba tak. Lew Alvarez, lekarz, który go zna, powiedział mi, gdzie zaparkować

i jak znaleźć szlak. Ale nie był tam od ponad roku, więc jego wskazówki są
trochę mętne.

— Alvarez. Ciemne włosy, wąsik, wygląda jak Omar Shariff w „Doktorze Żywago"?
— Chyba tak — przyznała Abby. — Znasz go? — Poczuła, że się rumieni, i zaczęła

wyglądać przez okno po prawej.
— Zszył mi udo, kiedy się skaleczyłem o ten gwóźdź, pamiętasz?

— Przypominam sobie, że coś mi o tym opowiadałeś, jednak nie mówiłeś, kto cię
zszywał. SRP nie bardzo mnie wtedy interesował. Ale Lew zrobił dobrą robotę.

— Bardzo dobrą. I sprawia niezwykle sympatyczne wrażenie.
Abby nadal wpatrywała się w krajobraz rozciągający się po prawej stronie szosy.

Od końca zmiany na izbie przyjęć snuła zupełnie niewinną fantazję — do oglądania
bez ograniczeń wiekowych — ale z niewiadomych powodów czuła się przyłapana na

gorącym uczynku.
Josh był ożywiony i odprężony. Jechali na wschód, w stronę szpitala i skały

Colstar, a potem przecięli dolinę w kierunku północnym. Poranek był bezchmurny i
ciepły. Wspaniała pogoda na piknik.

Bez trudu znaleźli miejsce, które wskazał Lew. Była to wybrukowana i do połowy
zabudowana ulica, przechodząca po jakimś czasie w polną drogę, która ciągnęła

się przez jakieś pół mili, po czym urywała się.
— To tu — powiedziała Abby. — Tam powinien zaczynać się szlak.

Znajdowali się jakieś dwie mile od szpitala. Wzgórza na północnym zboczu doliny
były bardziej strome niż na południowym. Abby ogarnął smutek na myśl o

zmaltretowanym i wyczerpanym Ivesie, brnącym tą drogą po nocy w górę aż do lasu,
przypomniała sobie jednak, że sam wybrał żywot odludka.

Josh wysiadł i założył plecak. Abby wysiadła za nim.
Szlak był skalisty i dość stromy, lecz całkiem wyraźny. Wił się na północ przez

ponury, mroczny las, w którym tylko gdzieniegdzie przez gałęzie sączyły się
stłumione promienie słoneczne.

Lew powiedział, że powinni iść milę szlakiem, a potem ruszyć prosto do góry.
Skręcić mieli dopiero w miejscu, gdzie leży olbrzymi, górujący nad doliną głaz i

przepływa wąski strumyk, przepasany zwalonym drzewem. Josh wspinał się żwawo, z
energią sportowca i człowieka wiele czasu spędzającego na świeżym powietrzu.

Abby szło trochę gorzej, choć była w całkiem dobrej formie. Podczas pierwszych
paru tygodni po jej przeprowadzce do Patience, zanim rozpoczęła pracę w

szpitalu, prawie każdego dnia lub wieczoru wędrowali po wzgórzach i nawet
próbowali po amatorsku wspinać się na skałki, ale ostatnio w ogóle tego

zaniechali.
Zakręt drogi znajdował się dokładnie w miejscu, które opisał Lew — na nierównym

terenie u podnóża wielkiego głazu. Przemierzając następne sto stóp, niemal
pionowo w górę, Abby ciężko dyszała. Między drzewami ujrzała małą polankę

wyrąbaną w gęstwinie. Na tyłach poręby, przyciśnięta do zbocza, stała nędzna
chata, sklecona z kawałków drewna i blachy falistej, kryta dachówką.

Obok niej stał duży stół warsztatowy, na którym leżały narzędzia rzeźbiarskie i
częściowo wykonane prace. Z drzewa rosnącego u wylotu poręby zwisała duża

słomiana kukła, z której wystawało kilka długich strzał. Do dolnej części jej
korpusu, w bardzo przekonującym miejscu, przypięty był napis, który głosił:

„Przejścia nie ma".
— Nie sądziłem, że ktokolwiek może tu mieszkać — mruknął Josh. — Trudno w to

uwierzyć. Ale dla odludka to Hilton.

— Ives! — zawołała Abby. — Ives, jestem doktor Doian ze szpitala. Hej... Ives?

Przez parę sekund panowała cisza, a potem, gdzieś z góry, po lewej, usłyszeli
trzask naciąganej cięciwy. W górę torsu

lalki wbiła się kolejna strzała. Josh i Abby odruchowo cofnęli się za drzewo.
— Zaraz schodzę, pani doktor — zahuczał dochodzący gdzieś z oddali głos Ivesa.

Josh ostrożnie podszedł do słomianej kukły i przyjrzał się strzałom.
— Taka jedna mogłaby strącić odrzutowiec — stwierdził. Ives wyłonił się z lasu

niosąc wielki, wypolerowany jak
lustro łuk. Jego twarz nadal była obrzmiała i posiniaczona, ale zmienił

pokrwawione ubranie na znoszone wojskowe spodnie i wystrzępioną koszulę z
wyszytym nad kieszonką imieniem Norm. W brodzie miał jeszcze kilka grudek

zaschniętej krwi, jednak Abby była pewna, że szwy dobrze trzymają.
— Przepraszam, że dałem wczoraj nogę — mruknął. — Ale od szpitali i lekarzy

wolę trzymać się z daleka.
Abby kiwnęła głową i przedstawiła go Joshowi.

— Niezły strzał — pochwalił Josh, wskazując gestem kukłę. — Jak pan to zrobił,
skoro ma pan prawie całkiem zapuchnięte oczy?

— To tylko pięćdziesiąt jardów. Mógłbym wcelować na ślepo.
— Poluje pan na jelenie?

— Na nic nie poluję. Nie jem mięsa. Mam tu porozwieszanych po okolicy parę
kukieł takich jak ta i tylko do nich strzelam. Dawno temu mieszkałem jakiś czas

w Japonii i tam zainteresowałem się łucznictwem. Właśnie zmajstrowałem sobie
nowy łuk.

Abby wyczuła, że Josh jest zaintrygowany.
— Ives, chcę zająć się twoją nogą — oświadczyła. — Ale musisz mi obiecać, że

jeśli sama sobie z tym nie poradzę, pójdziesz do specjalisty i przynajmniej
zastanowisz się nad tym, co ci poradzi.

Ives nie odpowiedział. Wpatrywał się w twarz Josha.
— Szarooliwkowy jeep wrangler, tabliczka z kalifornijską rejestracją numer

osiem dwa osiem CJW — powiedział.
Popatrzyli na niego ze zdumieniem. W żaden sposób nie mógł znajdować się na

dole, by zobaczyć ich przyjazd, i zaraz potem pojawić się w głębi lasu, gdy
dotarli do jego obozowiska.

— w porządku, Ives — odezwała się po chwili Abby. — Poddajemy się.
Ives wszedł do chaty, po czym wyłonił się z niej niosąc ciężki jutowy worek. Bez

słowa zaprowadził ich na słabo oznakowany szlak za pochyłym drzewem. Po
przejściu jakichś stu jardów ich oczom ukazał się skalisty płaskowyż, szeroki na

mniej więcej trzydzieści stóp. Za nim grunt ostro opadał, odsłaniając wspaniały
widok na dolinę i góry. Na zachodzie leżało miasto, rozciągające się na dnie

szerokiej na dwie mile doliny. Niemal tuż za nim, nieco na wschód, znajdował się
Colstar, wyglądający z góry niczym lotnisko, z kominami sterczącymi z płaskiego

wzniesienia. Ives wyciągnął się na brzuchu, gestem zachęcając Josha i Abby do
pójścia w jego ślady, a potem sięgnął do swojego worka i wyjął z niego potężną

lornetkę.
— To jedna z moich pasji — powiedział. Nastawił ostrość i podał lornetkę Abby.

— A do nocnych obserwacji zrobiłem sobie noktowizor.
— Josh, to niewiarygodne! — zawołała Abby. — Widzisz ten samochód wjeżdżający

na podjazd?
— Czarny matchbox sedan?

— Volvo. Ciemnoniebieskie, nie czarne.
Podała mu lornetkę. Josh przyjrzał się swojemu miejscu pracy i gwizdnął cicho.

— Zdumiewające. Wielki Brat Ives zawsze ma na nas oko.
— Widziałem cię wiele razy — powiedział Ives do Josha. — Twój jeep rzuca się w

oczy i często opuszczasz dach. A nawiasem mówiąc, prowadzisz zbyt szybko.
— Czy ludzie z Colstaru wiedzą, że się tym zajmujesz? — zapytał Josh.

— Nie, i mam nadzieję, że im nie powiesz. To nieszkodliwe hobby. Pomaga zabić
czas, gdy nie ma zwierzyny, którą mógłbym obserwować.

— Nikomu nie powiem — przyrzekł Josh. — Obiecuję.
— Powiedz mi coś, Ivesie... — odezwała się Abby. — Skoro potrzeba ci takiego

hobby, żeby zabić czas, to dlaczego nie zejdziesz ze wzgórza i nie zamieszkasz
wśród ludzi?

— Już to kiedyś zrobiłem — burknął Ives. — Ale zbyt wielu wśród nich kanibali.
Zbyt wiele reguł. Zbyt wiele hipokryzji. Zbyt wiele rachunków. Zbyt wiele

nienawiści. Mam mówić dalej?

— Nie — odparła Abby, choć nadal była ciekawa, co sprawiło, że wybrał

samotność. — A teraz moja kolej. Czy nasza umowa co do twojej nogi stoi?
— Niczego nie obiecuję, ale wysłucham twoich zaleceń i wykonam je, jeśli

wydadzą mi się słuszne. Zbyt cieszę się życiem, by ryzykować chorobę czy
kalectwo. Musisz jednak zrozumieć, że przez takich zadowolonych z siebie buców

jak ten chirurg, do którego mnie odesłałaś, nie bardzo chcę mieć do czynienia z
twoją profesją.

— Żałuję, że tak cię potraktowano.
— Nie mnie żałuj — powiedział Ives, prowadząc ich z powrotem na porębę — ale

jego. — Wskazał na Josha.
Abby była zaskoczona.

— O czym ty mówisz?
— O białym mercedesie numer MD trzy zero trzy. Pan Zadufek we własnej osobie.

— Doktor Bartholomew?
— Właśnie. Jeździ do Colstaru w każdy wtorek i piątek o dziewiątej i wraca o

trzeciej.
Abby odwróciła się do Josha.

— Ives mówi o Martinie Bartholomew. Znasz go?
— Oczywiście. Kieruje kliniką dla pracowników.

— Jest chirurgiem. To on cię badał z powodu tych bólów głowy?
— Tak naprawdę wcale mnie nie badał. Zlecił badania laboratoryjne, a potem

pielęgniarka wypisała receptę.
— Boże, Josh, powinien cię obejrzeć neuro... — ugryzła się w język w pół słowa.

Tak miło spędzają czas, że szkoda byłoby to zepsuć. — Pogadamy o tym kiedy
indziej, jeżeli będziesz chciał — powiedziała.

Josh powędrował z powrotem do punktu obserwacyjnego Ivesa, Abby zaś pobrała
wycinki — kilka powierzchownych i kilka głębszych z chorej nogi pustelnika.

Potem, mając już materiał na posiewy, podała Ivesowi silny antybiotyk. Zwykłe
zranienia, zwłaszcza twarzy, nie są na ogół wskazaniem do leczenia

antybiotykami. Twarz i w ogóle cała czaszka są tak dobrze ukrwione, że rana w
tej okolicy rzadko prowadzi do

poważnych infekcji. Jednak noga to zupełnie inna sprawa. Metoda leczenia, jaką
zastosowała Abby, nie była może doskonała, ale i tak lepsza niż nic. Usuwając

wierzchnie martwicze tkanki kleszczykami, nożyczkami i skalpelem uśmiechnęła się
na myśl, co powiedzieliby jej koledzy z uniwersytetu, widząc ją w tym momencie.

Kiedy skończyła, założyła na nogę opatrunek i obiecała Ivesowi, że wróci za parę
dni, by usunąć szwy z jego twarzy i dalej leczyć nogę. Potem wypakowała książki,

jedzenie i ubranie, które mu przyniosła, zawołała Josha i zeszła z nim ze
wzgórza.

Wsiedli do jeepa i ruszyli do parku, w którym odbywał się piknik Colstaru.
— Josh, czytałeś może taką książeczkę, „Zen i sztuka łucznictwa"? — zapytała.

— Nie.
— Ja czytałam ją na zajęciach z filozofii na uniwersytecie, ale nie mogę sobie

przypomnieć nazwiska autora. Pamiętasz, jak Ives powiedział, że może trafić
kukłę z pięćdziesięciu jardów na ślepo?

— Tak, i co z tego?
— Myślę, że to wcale nie był żart. On chyba naprawdę może to zrobić z

zawiązanymi oczami.

ROZDZIAŁ SZÓSTY
Gdy Josh dotarł do Colstar Park, cztery mile na zachód od fabryki, Abby

zauważyła w nim zmianę. Zaczęło się to od gestów, w których pozornie nie kryło
się nic złego: przymykał powieki, jakby raził go blask słońca, pocierał oczy i

skronie, oblizywał wargi, wkładał i zdejmował ciemne okulary. Rozmowa, tak
ożywiona podczas wcześniejszej jazdy przez miasto, prawie zamarła.

— Nic ci nie jest? — zaryzykowała Abby.
Przez chwilę patrzył na nią gniewnie, jakby przerwała mu jakieś rozważania o

fundamentalnym znaczeniu.
— Oczywiście, że nie. Czuję się świetnie. — Wprawdzie nie warknął na nią, ale

niewiele brakowało. -— Pamiętaj, że wstałem o pół do piątej.
Przez następną godzinę będzie coraz bardziej zamykał się w sobie i okazywał

coraz większe rozdrażnienie, pomyślała Abby. Być może przyzna, że „trochę boli
go głowa", a może nie. A potem położy się na kanapie i albo uśnie, albo wda się

w kłótnię. Wychylał wtedy czasem szklaneczkę szkockiej, o dziwacznej porze i w

sposób dla niego nietypowy — bez lodu, jednym haustem. Tyle tylko zdążyła

zaobserwować w domu. Ciekawe, co dzieje się w pracy.
Colstar Park był wizytówką firmy — bujny i znakomicie utrzymany. Znajdowało się

w nim kilka stawów, milowy tor do biegania, place zabaw, duże gaje, w których
urządzano pikniki, trzy boiska do gry w piłkę, trybuna i małe jezioro. Abby nie

widziałajeszcze miasteczka wielkości Patience, które miałoby taką oazę.
Wspaniały park, rewelacyjnie wyposażony szpital, stopa bezrobocia bliska zeru,

szkoły podobno tak dobre, jak w każdym stanie — można by odnieść wrażenie, iż
Colstar International i miasteczko Patience zawiązały niezwykłe partnerstwo i

współżyją tak ściśle jak organizmy w przyrodzie. Gdy parkowali jeepa, Abby
zauważyła pierwsze ranne ptaszki, które już ciągnęły na wycieczkę. Dzieci z

kijami baseballowymi i rękawicami, wędkami i plastikowymi krążkami do rzucania,
odprężeni rodzice, z których kilkoro poznała na izbie przyjęć, wykrzykujący

jakieś polecenia swemu potomstwu.
Ale co z Joshem?

— Hej, muchacho! — zawołała, próbując wykrzesać z siebie choć trochę
entuzjazmu. — Może zaczekasz na mnie?

Josh rzucił jej spojrzenie przez ramię i zwolnił kroku.
— Przepraszam — mruknął.

— Z przyjemnością poznam parę osób z Colstaru — powiedziała.
— Wszyscy tu będą — odparł. W jego głosie dźwięczała pustka.

Josh nie opowiadał jej nigdy zbyt wiele o swojej pracy czy kolegach, a w fabryce
była tylko raz, tuż po przyjeździe do miasta. Wiedziała tylko, że zajmował się

rozwijaniem technologii wytwarzania skomplikowanych, najnowocześniejszych
baterii plastikowych. Badania, przeprowadzane przez jego dział, finansowało

częściowo przedsiębiorstwo, a częściowo rząd federalny.
Colstar był jedynym dużym pracodawcą w dolinie i jeśli nawet ktoś nie pracował

bezpośrednio dla firmy, w taki czy inny sposób był z nią związany. Josh
powiedział, że goście przybyli na piknik wypełnią kilka gajów — albo i cały

park.
— Chcesz pograć w piłkę? — zapytała.

— Może później. Muszę pomóc przy przygotowywaniu jedzenia.
Wskazał na grupkę mężczyzn, którzy rozładowywali dużą ciężarówkę. W pobliżu niej

stało kilkanaście przepołowionych blaszanych beczek na podstawkach — były to
przenośne ruszty.

— Chcesz im pomóc? — spytała Abby.
Ale on już sobie poszedł. Pozostała w miejscu, odprowadzając go wzrokiem. Gdy

doszedł do ciężarówki, oparł się
o nią, niemal na nią opadł. Abby pospieszyła ku niemu, lecz Josh wziął się w

garść i wraz z innymi zaczął rozładowywać ciężarówkę. Westchnęła i odwróciła
wzrok. Zapowiada się niełatwy dzień.

Zastanawiała się właśnie, co ze sobą począć, gdy podszedł do niej jakiś
mężczyzna.

— Pani doktor Dolan?
— Tak.

Miał sylwetkę sportowca i trzymał się prosto, po wojskowemu. Jego gęste włosy
były przedwcześnie posiwiałe, a strój — czarny golf, czarna sportowa kurtka,

czarne spodnie i wyczyszczone do połysku czarne wysokie buty — wydawał się
całkowicie nieodpowiedni na wypad do parku.

Sobowtór Johnny'ego Casha? — zdziwiła się Abby.
Mężczyzna wyciągnął rękę, więc uścisnęła ją niezobowiązująco. Jego uścisk był

mocny, a uśmiech odsłonił rząd wspaniałych zębów.
— Lyle Quinn — przedstawił się. — Miło mi panią poznać. Wiele o pani słyszałem.

— Od Josha? — zapytała, choć sądziła, że to bardzo mało prawdopodobne.
— Tak, od niego. Ale i od innych również. Oprowadzić panią po terenie?

Zaintrygował ją. Zerknęła na Josha, który nosił wory kartofli i kaczanów
kukurydzy z taką samą gorączkową energią, jaką przejawiał przy rąbaniu drewna.

— Bardzo proszę — odparła. Poprowadził ją w kierunku jeziora.
— Słyszałem, że uratowała pani życie Billowi Tracy'emu — odezwał się po chwili.

Abby spojrzała na niego z rezerwą.
— Ma pan coś wspólnego ze szpitalem?

Quinn obdarzył ją kolejnym promiennym uśmiechem.
— W pewnym sensie. Jestem w zarządzie. Już od... czy ja wiem... sześciu lub

siedmiu lat.

Od tego człowieka biło zadowolenie z siebie, co od razu nastawiło Abby

niechętnie.
— A co pan konkretnie robi?

— W Colstarze?
— Jeżeli pan dla nich pracuje.

Lyle Quinn napawał ją coraz większym uczuciem niepokoju. Co gorsza, miała
wrażenie, że właśnie o to mu chodzi.

— Owszem, pracuję — odparł. — Chyba można by mnie nazwać szefem ochrony,
naczelnym ochroniarzem lub czymś w tym rodzaju.

Abby przypomniała sobie, że pytała kiedyś Josha, dlaczego cały teren fabryki
otoczony jest wysoką na osiem stóp siatką, na której szczycie przeciągnięto trzy

rzędy drutu kolczastego, nachylone na zewnątrz. Odpowiedział na to, że jest to
konieczne, bo pracują nad szeregiem tajnych projektów rządowych. Chodziło o

produkcję jakichś tajemniczych baterii.
„Baterie przyszłości" — tak to nazwał.

— Czy ten spacer ma coś wspólnego ze sprawami bezpieczeństwa? — zapytała swego
dziwnego towarzysza.

Quinn roześmiał się, lecz.w jego oczach nie było uśmiechu.
— Raczej nie. Chciałem po prostu poznać kobietę, która zrobiła taką ogromną

furorę w szpitalu.
Najwyraźniej nie rozmawiałeś z tymi ludźmi co ja, pomyślała Abby.

— Proszę podziękować pracownikom szpitala, którzy tak o mnie mówili.
— Naprawdę uratowała pani życie Billowi Tracy'emu. Wiem o tym z najlepszego

źródła.
— Skąd pan go zna? — zapytała Abby. — Czy Colstar ma coś wspólnego z

ubezpieczeniami?
Przez chwilę miała wrażenie, że Quinn zaraz odpowie, iż Colstar ma coś wspólnego

ze wszystkim.
— Bill jest moim przyjacielem. Załatwia ubezpieczenia zdrowotne dla większości

mieszkańców Patience.
— Cieszę się, że tam byłam, gdy go przywieziono.

— Wiele osób się z tego cieszy.
Doszli do jeziora o brzegach porośniętych drzewami. Pływało już po nim kilka

jaskrawo pomalowanych rowerów wodnych. Śmiech dzieci rozbrzmiewał echem w
przejrzystym powietrzu. Przez jakiś czas oboje milczeli. Abby czuła, że jej

towarzysz chowa jeszcze coś w zanadrzu, ale niezbyt ją to obchodziło. Miała
tylko nadzieję, że nie ma to nic wspólnego z Joshem.

— Miło się tu mieszka — odezwał się w końcu Quinn i zawrócił w kierunku
ścieżki.

— Bardzo miło — odparła Abby. — Ma pan dzieci?
— Owszem, dwoje. Są już dorosłe i odeszły z domu. Nie mieszkają w Patience.

— Ale pan nadal zamierza tu mieszkać?
— Tak. Podoba mi się praca w firmie, która poważnie traktuje swoje obowiązki

wobec mieszkańców.
Aha, to miał w programie, pomyślała Abby.

— Z pewnością Patience wiele zawdzięcza Colstarowi — powiedziała.
— Zawdzięcza mu swoje istnienie. Dlatego tak niepokoją nas ludzie usiłujący

szkodzić naszej firmie.
— A są tacy?

— Niewielu. Bardzo niewielu. Nikt nie traktuje ich poważnie, ale każdy nowy
przybysz to dla nich łakomy kąsek. Zwłaszcza lekarze, którzy często dają się

wziąć na lep tak zwanych liberalnych idei. Nie wiem, jakie są pani poglądy
polityczne ani w ogóle nic, co nie zostało wymienione w pani podaniu o

przywileje pracownicze, ale jestem pewien, że niebawem ci nawiedzeni
zaproponują, by się pani do nich przyłączyła.

Abby musiała opanować gwałtowny przypływ gniewu. Podanie o udzielenie
przywilejów pracowniczych było w większości szpitali sprawą osobistą i utajnioną

— nawet przed członkami zarządu. Quinn z pewnością o tym wiedział i celowo
wyciągnął tę sprawę. Było to zakamuflowane ostrzeżenie. Bez wątpienia

magisterium z uniwersytetu w Berkeley oraz doktorat z uniwersytetu Stanforda
musiały utwierdzić Quinna w przekonaniu o jej lewicowych sympatiach.

— Kim są ci ludzie? — zapytała.
— Wolałbym o tym nie mówić. Mogę tylko powiedzieć, że to lekkomyślne i

egocentryczne indywidua, przedkładające własne interesy nad dobro społeczne.

Wrócili do miejsca, w którym zostawili Josha. W dalszym ciągu pomagał instalować

ruszty. Tymczasem tłum znacznie się powiększył; rozpoczęły się zespołowe gry i
zawody. Abby miała ochotę włożyć rękawicę i zagrać w softball, a jeszcze

bardziej chciała uwolnić się od Lyle'a Quinna. Skierowała się
do plecaka, w który zapakowała swoją torbę lekarską i prowizoryczną apteczkę, a

Josh inne potrzebne rzeczy.
— Dzięki za spacer i informacje — powiedziała. Jeszcze jeden niepokojący

uśmiech.
— Wielu ludzi cieszy się z pani przyjazdu tutaj. Dobrzy lekarze to niezwykle

ważna część naszej społeczności.
— Podobnie jak Colstar.

Oczy mu błysnęły, lecz większej reakcji jej odpowiedź nie wywołała.
— Właśnie — przytaknął. — Podobnie jak Colstar. No cóż, bardzo miło było mi

panią poznać. Chcielibyśmy z żoną w najbliższym czasie zaprosić do nas panią i
Josha. Pozwoli pani, że zaproponuję państwu członkostwo naszego klubu... Tam

również jestem w zarządzie.
Uścisnął jej rękę i odwrócił się, zamierzając odejść.

W tym momencie po drugiej stronie pola jakaś kobieta zaczęła histerycznie
wrzeszczeć.

Quinn okręcił się kocim ruchem i pobiegł ku gromadzącemu się tłumowi. Abby
ruszyła za nim. Gdy dotarli do lasku, zebrała się już tam setka osób.

— To tylko Angela — usłyszała Abby czyjś głos. Straszliwe wrzaski rozlegały się
nadal.

— Cofnij się! — krzyczała kobieta. — Cofnij się, bo ciebie też potnę!
Przysięgam!

— Proszę odsunąć się na bok — zarządził Quinn. — Proszę się cofnąć.
Abby zauważyła Josha na skraju zbiegowiska i ruszyła ku niemu.

— Niech ktoś coś zrobi! — zawołała jakaś inna kobieta. — Pomóżcie jej!

ROZDZIAŁ SIÓDMY
Dopiero gdy Abby znalazła się obok Josha, zorientowała się, o co chodzi. Otyła

młoda kobieta, oparta o drzewo, wymachiwała dziesięciocalowym nożem myśliwskim,
krwawiąc z kilkunastu ran na ramionach i udach, które sama sobie zadała. Abby

odniosła wrażenie, że żadna z tych ran nie jest niebezpieczna, ale beżowe szorty
i biała bluzka kobiety gwałtownie nasączały się purpurą.

Quinn, znajdujący się na przodzie zbiegowiska, stał jakieś trzydzieści stóp od
niej.

— Angelo, odłóż nóż — powiedział ze stanowczością ojca zwracającego się do
krnąbrnego dziecka.

— Odsuń się ode mnie! — wrzasnęła. — Jeśli spróbujesz podejść, zabiję cię.
Wiesz, że to zrobię.

Podciągnęła bluzkę i przesunęła ostrzem po brzuchu, na którym widniało już kilka
cięć. Tłum zamarł.

Kobieta była zalana krwią, więc Abby nie mogła ocenić obrażeń, lecz
podejrzewała, że całe jej ciało pokryte jest bliznami. Samookaleczenie to wyraz

odrazy do siebie i masochizmu. Angela nie była pierwszym takim przypadkiem, z
jakim zetknęła się Abby. Pacjenci tego rodzaju są dobrze znani na pogotowiu i na

ostrych dyżurach, a psychopatologia tego schorzenia jest skomplikowana i
niejednolita. I aż nazbyt często, mimo leczenia, sprawa kończy się samobójczą

śmiercią.
— O Boże — jęknęła Abby.

— Zostań tu — nakazał Josh ochrypłym szeptem. — Ta kobieta pracowała na jednej
z linii produkcyjnych w firmie.

Nadal przychodzi do Colstaru i wciąż wyprawia takie hece. Quinn i policja
potrafią się nią zająć. Abby rzuciła mu wściekłe spojrzenie.

— Własnym uszom nie wierzę! I ty to mówisz!?
— Angelo — powiedział Quinn, robiąc kolejny krok do przodu — uspokój się i

odłóż nóż. Zaopiekujemy się tobą.
— Nie podchodź! — krzyknęła kobieta. — Widzisz teraz, co się dzieje, kiedy

naśmiewasz się z ludzi tylko dlatego, że są grubi? Zawsze się ze mnie nabijałeś!
Zawsze wytykałeś mnie palcem. Dłużej tego nie wytrzymam...

Jęcząc żałośnie, zaczęła nacinać sobie skórę po wewnętrznej stronie ramienia.
Abby ujrzała, jak z przeciętej tętniczki trysnęła krew.

— Josh, proszę cię, przynieś plecak — rzuciła przez ramię. — Jest tam moja

torba lekarska.

— Nie! Nie mieszaj się do tego. Quinn się tym zajmie. Nie musisz biegać po
całej dolinie i bez przerwy odgrywać bohaterki.

Abby zignorowała go i zwróciła się do stojącego po jej prawej stronie krzepkiego
mężczyzny o wytatuowanych ramionach.

— Przepraszam pana — powiedziała. — Jestem doktor Dolan z izby przyjęć. Obok
stołu piknikowego leży duży szary plecak. Jest tam moja torba z narzędziami,

lekami i bandażami. Mógłby mi pan je przynieść?
— Jasne, pani doktor — odparł mężczyzna i pobiegł po plecak.

Abby nie zdziwiłaby się, gdyby Josh rzucił się za nim w pogoń i usiłował go
zatrzymać. Znajdował się teraz w fazie rozdrażnienia i zgryźliwości. Szybkowar

wrzał, a zawór bezpieczeństwa był zatkany. Najdalej po południu wybuchnie. Ale
ona również była bliska wybuchu.

— Proszę o uwagę — powiedział głośno Quin. — Wszyscy wiemy, że Angela od dawna
cierpi na te ataki. Nie ma co tu stać i gapić się na nią. No dalej, zabierajcie

stąd dzieciaki i wracajcie na piknik.
Tłum natychmiast się rozproszył. Wyglądało na to, że wszyscy dawno chcieli się

rozejść, lecz potrzebowali kogoś, kto wytrąciłby ich z hipnotycznego transu, w
jaki wpadli pod

wpływem tego ponurego widowiska. Po paru sekundach zostało zaledwie kilkunastu
widzów. Abby stanęła obok Quinna.

— Mam w plecaku apteczkę — powiedziała cicho. — Zaraz mi ją przyniosą.
— Och, z Angelą już wszystko w porządku — oświadczył Quinn, wyraźnie

niezadowolony z interwencji Abby i wściekły, że nie może po prostu użyć siły i w
ten sposób zakończyć sprawy. — Ma szmergla. Zachowuje się tak od wielu miesięcy

— wali głową o ścianę, póki nie zacznie jej lecieć krew, tnie się. Wszyscy już
mamy tego dosyć.

— Przecięła sobie tętnice w ramieniu. Trzeba jak najszybciej powstrzymać
krwawienie.

—¦¦ Wezwano już policję i karetkę. — Quinn zaryzykował następny krok do przodu.
— Nic jej nie będzie. Ludziom jakoś udaje się przeżyć nawet po odcięciu rąk i

nóg.
— Nie zawsze — odparła ostro Abby. Jak można być tak gruboskórnym? — pomyślała.

Ruszyła do przodu ramię w ramię z nim. Znajdowali się teraz jakieś dziesięć stóp
od kobiety stojącej pod drzewem.

— Stójcie! — wrzasnęła Angela, przecinając powietrze nożem zwróconym w ich
stronę. — Zostawcie mnie! Dajcie mi umrzeć!

Miała oszalałe oczy. Łzy, płynące po plamach krwi, rozmazywały je na policzkach.
— Do diabła z nią — wymamrotał Quinn.

Do Quinna podbiegła jakaś starsza kobieta. Miała krótkie, siwiejące włosy,
okulary w szylkretowej oprawie i bawełniany podkoszulek z napisem „Ratujcie

naszą planetę".
— Lyle, wezwałam karetkę i policję — powiedziała zadyszana. — Pojechali do

wypadku na Five Corners, ale będą tu za dziesięć, piętnaście minut.
— Bardzo dobrze zrobiłaś.

— Biedna Angela. Jeszcze jej nie widziałam w takim stanie. Po rozmowie z
sierżantem Brewsterem zadzwoniłam do jej matki. Już jedzie, ale mieszka aż w

Green Gables...
— Wspaniale, Kelly — warknął Quinn. — W tej sytuacji najbardziej nam potrzeba

jeszcze jednej rozhisteryzowanej kobiety z rodu Cristoforo.
— Przepraszam...

— Wiesz co, zadzwoń jeszcze raz do Brewstera i powiedz, żeby za pięć minut
przysłał mi tu samochód i dwóch ludzi.

Kobieta skinęła głową i szybko odeszła.
W tej chwili przyszedł zadyszany mężczyzna z plecakiem i położył go obok Abby.

Nie odrywając wzroku od Angeli Cristoforo, Abby wyciągnęła torbę lekarską oraz
plastikową torebkę z bandażami i opatrunkami, które jej zostały po opatrzeniu

Ivesa. Były tam przynajmniej dwie pary gumowych rękawiczek. Poczuła ulgę, że nie
musi stawać w obliczu lekarskiego dylematu: czy udzielać pierwszej pomocy, jeśli

ma to oznaczać bezpośredni kontakt z krwią ofiary.
— Angelo, jestem doktor Dolan ze szpitala — powiedziała. — Chcę ci pomóc. Chcę

zatamować krwawienie i opatrzyć twoje skaleczenia.
W tym momencie zauważyła cień sylwetki mężczyzny przemykającego się między

drzewami tuż za Angelą. Była pewna, że Quinn również go dostrzegł.

— Lekarze w szpitalu nienawidzą mnie — łkała Angela. — Nie mogą na mnie

patrzeć. Pielęgniarki śmieją się ze mnie.
Abby nie chciała wdawać się z nią w dyskusję na ten temat, tym bardziej że

kobieta mogła mieć rację.
— Dopilnuję, żeby to się nie powtórzyło, Angelo — powiedziała tylko. —

Obiecuję, że się tym zajmę.
Kobieta zaczęła nagle śpiewać dziecinną piosenkę, uderzając do taktu czubkiem

noża w swoją pierś. Abby usłyszała dźwięk syren, dochodzący gdzieś z głębi
doliny. Miała nadzieję, że kiedy przyjadą karetki, nie skłoni to Angeli do

pchnięcia noża o cal głębiej. Nikt nie chciał wierzyć, że Angela może wykrwawić
się na śmierć, ale Abby wiedziała swoje.

Mężczyzna czający się za drzewami oddalony był teraz najwyżej o pięć stóp od
nich. Abby starała się nie zdradzić spojrzeniem jego obecności. Był wysoki,

ciemnowłosy i miał na sobie jasne dżinsy i brązową roboczą koszulę.
— Kto to? — zapytała szeptem Quinna, usiłując nie odrywać spojrzenia od Angeli.

— Konserwator z fabryki, Willie Cardoza. To dziwny facet, nigdy nie wiadomo, co
mu chodzi po głowie.

— Już za późno, żeby cokolwiek zrobić — wyszeptała Abby.
Wyjęła z torby parę gumowych rękawiczek i naciągnęła je. Potem wydobyła rolkę

gazowego bandaża.
— Co ty knujesz? — zaskrzeczała Angela. — Nie ruszaj się! Mówię poważnie!

Naprawdę poważnie!
Przystawiła sobie nóż myśliwski do gardła.

— Angelo, proszę... nie!
Willie Cardoza wysunął się z kryjówki między drzewami. Gdyby Angela obróciła się

teraz, nie zdołałby ujść jej noża. Wydarzenia następnych paru sekund Abby
oglądała jak na zwolnionym filmie. Cardoza zrobił następny krok w chwili, gdy

Angela zaczęła się obracać. Górował nad nią wzrostem jakieś sześć cali lub nawet
więcej, lecz ona była znacznie masywniejsza.

— Angelo! — krzyknął Quinn.
To wystarczyło, by odwrócić jej uwagę. Cardoza chwycił ją od tyłu za prawy

nadgarstek, a lewą ręką otoczył jej szyję. Szamotała się bezskutecznie, gdy
uwięził jej nogi między swoimi i obalił w tył, na siebie.

— To ja, Willie — powiedział jej wprost do ucha, wciąż mocno trzymając
nadgarstek kobiety. — To ja, Angie, przestań. Już po wszystkim.

Ciało Angeli Cristoforo zesztywniało na moment, a potem, łkając rozpaczliwie,
kobieta wypuściła nóż. Quinn skoczył naprzód i odrzucił go nogą dalej.

Willie Cardoza delikatnie sturlał Angelę z siebie i ułożył na boku.
— Pozwól, żeby się tobą zajęli — powiedział. — Leż spokojnie i pozwól, żeby się

tobą zajęli.
Dźwięk syren narastał, a potem urwał się. gdy pierwszy wóz policyjny wjechał na

boisko.
Kiedy Abby uklękła obok poranionej kobiety, jej wzrok napotkał spojrzenie

Cardozy. Jego pomarszczona twarz o wyblakłej cerze świadczyła, że przeżył
niejedną ciężką chwilę. ale oczy spoglądały łagodnie.

— Zrobił pan coś wspaniałego — oświadczyła Abby. Cardoza uśmiechnął się.
— Ona zrobiłaby to samo dla mnie — odparł. — My. fabryczni wyrobnicy, musimy

trzymać się razem.
Potem podniósł się i odszedł, nie odzywając się ani słowem do Quinna.

Abby upewniła się, że tętno Angeli jest wyczuwalne, a rany nie stanowią
bezpośredniego zagrożenia życia, po czym zaczęła opatrywać poszczególne cięcia.

Zdążyła zabandażować dwa, gdy przybyła karetka pogotowia. Zorientowała
sanitariuszy w sytuacji i powierzyła im dalszą opiekę nad Angelą.

— Od jak dawna to trwa? — spytała Quinna.
— Nie wiem. Może od pół roku. Wiele tygodni spędziła w szpitalach

psychiatrycznych.
— A przedtem?

Quinn wzruszył ramionami.
— Była... jak to powiedział Cardoza?... wyrobnicą. Abby zapakowała plecak i

patrzyła, jak personel pogotowia
kończy zakładać Angie kroplówkę i przygotowuje ją do przewiezienia do szpitala.

Włożyła plecak i zapięła paski, spostrzegając jednocześnie z przerażeniem, że ma
krew na rękach, nogach i ubraniu. Musi ją czym prędzej zmyć. Odeszła, rzucając

Quinnowi krótkie „do widzenia".

Prowizoryczne rożny działały teraz pełną parą, kilkunastu opasanych fartuchami

kucharzy — wedle Josha byli to wyżsi urzędnicy przedsiębiorstwa — podawało swoim
pracownikom steki i porcje kurczaków. Ale Josha nie było wśród nich, choć

powiedział jej, że tam go znajdzie. Obeszła cały teren, na którym odbywał się
piknik, i powędrowała ścieżką do jeziora. Ani śladu. Ich jeepa również nie było.

Czekała jeszcze pięć minut, ale wiedziała, że Josh nie wróci. Przez moment
zastanawiała się, czyby nie poprosić Lyle'a Quinna o podwiezienie do domu, ale

natychmiast zrezygnowała z tego pomysłu. Znalazła automat telefoniczny i
zadzwoniła po taksówkę. Jeszcze nigdy podczas swojego pobytu w Patience nie

czuła się tak zniechęcona, zmartwiona i wściekła.
Jeśli Josh nie pójdzie do specjalisty, wyprowadzi się od niego.

Spojrzała za siebie: karetka ruszyła właśnie do szpitala. W całej tej scenie
było coś nierzeczywistego — wspaniałe góry, szmaragdowa trawa, dymek unoszący

się znad rożnów, śmiech piknikowiczów. A na drugim krańcu tej idyllicznej sceny
karetka wioząca kobietę, która własnoręcznie się pocięła. Kobietę zżeraną

najbardziej zjadliwą nienawiścią, jaką można sobie wyobrazić — nienawiścią do
samej siebie.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Abby zaparkowała swoją trzyletnią mazdę na parkingu dla lekarzy i weszła do
szpitala od podjazdu dla karetek. Jak na tak wczesną porę w izbie przyjęć

panował większy ruch, niżby sobie życzyła, ale do całkowitego chaosu jeszcze
trochę brakowało. No i dobrze, pomyślała. Dzięki tej gorączce będzie mogła

skupić myśli wyłącznie na pracy.
Od „rodzinnej" imprezy Colstaru minęło pięć dni. Dla Abby były to dni pełne

napięcia i chaosu, przeplatane stosunkowo spokojnymi dyżurami w izbie przyjęć.
Wkrótce po powrocie taksówką z Colstar Park przeniosła wszystkie swoje rzeczy do

małej gościnnej sypialni i pozostała tam, mimo zapewnień Josha, że jego
irracjonalne zachowanie już się nie powtórzy.

Była zadowolona, że ma tej nocy dyżur — i nie tylko dlatego, że mogła odetchnąć
od nerwowej atmosfery w domu. Lekarzem, którego zmieniała, był Lew Alvarez. Ich

ścieżki nie skrzyżowały się od tamtego wieczoru, gdy reanimowała Billa
Tracy'ego. Nie mogła uczciwie powiedzieć, że nie uważa go za mężczyznę

intrygującego i atrakcyjnego, choć absolutnie nie chciała przyznać, że zawrócił
jej w głowie. Sądziła, że z powodu pogarszających się stosunków z Joshem zaczęła

po prostu zwracać uwagę na innych mężczyzn, i tyle.
Ale to, czego się dowiedziała o Alvarezie od pielęgniarek i innych lekarzy,

jeszcze bardziej rozbudziło jej ciekawość. W szpitalu pracował zaledwie od
trzech lat, a już został udziałowcem spółki prowadzącej izbę przyjęć. Mimo iż

George Oleander okazywał dziwne rozdrażnienie na dźwięk
jego nazwiska, ani jedna pielęgniarka nie miała mu niczego do zarzucenia, z

wyjątkiem tego, że doprowadza do zatorów w izbie przyjęć, poświęcając
poszczególnym pacjentom zbyt wiele czasu.

Bez wątpienia był wolny. Jedna z pielęgniarek twierdziła, że ma romans z jakąś
kobietą, inna była przekonana, iż jest pederastą. Abby orientowała się w

szpitalnym życiu na tyle, by wiedzieć, że jeśli samotny, atrakcyjny lekarz przez
dłuższy czas pozostaje w jakimś związku, na pewno któryś z kolegów coś wywącha,

ponieważ zaś na temat Alvareza nikt nic pewnego nie wiedział, założyła, że jest
wolny i heteroseksualny. Oprócz posady w SRP miał małe gospodarstwo na wzgórzach

na zachód od miasta, dorabiał na boku w stanowym szpitalu psychiatrycznym w
Caledonii oraz trenował młodzieżowe drużyny piłki nożnej. Jego zespoły bardzo

rzadko przegrywały.
Abby okrążyła sektor dla pacjentów i przeszła do pomieszczenia przeznaczonego

dla dyżurujących lekarzy, które składało się z dużego gabinetu, sypialni i
łazienki. Przebrała się w niebieskie wytarte dżinsy, nałożyła lekarski kitel, a

potem obmyła twarz zimną wodą i ruszyła do drzwi, ale po chwili zatrzymała się i
wróciła do umywalki. Poprawiła przed lustrem opaskę przytrzymującą włosy i

pociągnęła wargi szminką.
Alvarez zauważył ją, gdy tylko weszła do izby przyjęć. Chcąc dodać jej odwagi,

uniósł dwa kciuki do góry.
— Od trzeciej mamy straszny młyn. Robiliśmy reanimację — wyjaśnił. —

Siedemdziesięciopięcioletni facet z rozległym zawałem ściany przedniej.
— Wyszedł z tego? — Abby wyczuła odpowiedź, jeszcze zanim Lew potrząsnął

przecząco głową. — Przykro mi... Słuchaj, może zajmę się tymi kartami?

— Dzięki, ale i tak zostanę, póki wszystkiego nie załatwimy.

— Nie musisz.
— A ty nie musiałaś przychodzić wcześniej.

Pierwszy pacjent, który zjawił się u Abby, stanowił kolejny przypadek z
serii ,,nie wiem, co panu jest". Był to trzydziestoośmioletni ojciec trojga

dzieci, uskarżający się na silne bóle głowy i chroniczne zmęczenie. Abby
wiedziała, że tego rodzaju dolegliwości są najtrudniejsze do oceny i

zdiagnozowania.
Takich pacjentów miała bardzo wielu. Ból głowy i uczucie zmęczenia mogą być

spowodowane nieograniczoną liczbą przyczyn, z których chyba najczęstszą jest
stres. Abby nigdy nie wątpiła w chorobotwórczą — a także terapeutyczną — siłę

umysłu. Ale problem polegał na tym, że diagnozę choroby psychosomatycznej można
postawić dopiero po systematycznym wykluczeniu wszystkich innych możliwości.

Przyjęcie założenia, że zmęczenie ma podłoże emocjonalne, jest bardzo ryzykowne.
Abby zaleciła serię badań i już miała zamiar wygłosić zwyczajowe: „Nie wiem...",

gdy pielęgniarz. Bud Perlow, poprosił ją do pokoju, w którym zajmowano się
drobniejszymi urazami, i wręczył jej historię choroby kolejnego pacjenta. Była

to kobieta o nazwisku Hazel Cookman, osiemdziesięcioczteroletnia wdowa. Wstępna
diagnoza brzmiała po prostu: „Potłuczenie w wyniku upadku".

— Wiem, że ma pani mnóstwo na głowie — powiedział Perlow — ale chciałem, żeby
pani rzuciła okiem na jej rękę i powiedziała mi, czy zrobić prześwietlenie, choć

wydaje mi się, że nie jest chyba konieczne.
Staruszka na noszach miała na sobie bawełnianą granatową sukienkę bez rękawów z

koronkowym kołnierzykiem ozdobioną sznurkiem pereł, co w połączeniu z nadmierną
ilością różu sprawiało wrażenie, jakby szykowała się na kościelny wieczorek

towarzyski. Ostre spojrzenie i mocno zarysowana szczęka świadczyły o raczej
gwałtownym usposobieniu.

Abby przedstawiła się.
— Mam nadzieję, że ma pani wystarczające kwalifikacje, by opatrzyć mi rękę,

młoda kobieto? — zapytała Hazel mocnym głosem.
— Owszem. Może mi pani powiedzieć, co się stało?

— No cóż... po prostu upadłam. Nie ma tego w mojej karcie?
— Jest. Ale jak pani upadła?

— Po prostu upadłam — powtórzyła kobieta. — Nic takiego się nie działo.
Gotowałam kurczaka i upadłam. Musiałam się chyba uderzyć o brzeg stołu

kuchennego. Obejrzałam ramię w lustrze i pomyślałam, że nie obejdzie się bez
paru szwów. — Obrzuciła Abby surowym spojrzeniem. — Chciałabym, pani doktor,

żeby pani jak najszybciej opatrzyła mi ranę i puściła
do domu. Kiedy wychodziłam, byłam taka zdenerwowana, że zostawiłam kurczaka na

ogniu.
— Jak się pani tu dostała?

— Jak to jak? Przyjechałam samochodem, oczywiście.
— Oczywiście — powtórzyła Abby, uśmiechając się do pielęgniarki.

Obrażenia Hazel Cookman były typowe dla starszych ludzi
o „bibułkowej" skórze. Tuż pod łokciem zdarł się cały jej płat. Trzeba go będzie

z powrotem nałożyć i przymocować cienkimi szwami i plastrami.
— No i co — zapytała Hazel. — Może to pani opatrzyć?

— Mogę.
— No i?

Abby jedną ręką sprawdzała tętno na lewej i prawej tętnicy szyjnej pacjentki,
trzymając jednocześnie dwa palce drugiej na jej nadgarstku w miejscu przebiegu

tętnicy promieniowej.
— Chciałabym zbadać pani serce i układ nerwowy — powiedziała. — Powinniśmy też

zrobić pani elektrokardiogram i morfologię.
— Boże kochany, młoda kobieto, po prostu skaleczyłam się w rękę. Nie mam czasu

na takie głupstwa.
— Pani Cookman, bardzo się cieszę, że wydaję się pani młodą kobietą. Miło mi to

słyszeć. Ale jestem też lekarzem.
I bardzo uważam, żeby czegoś nie przeoczyć u moich pacjentów. Teraz martwi mnie

to, że nie wiem, dlaczego właściwie pani upadła. Badania nie potrwają długo i
obiecuję, że zaraz po ich skończeniu zajmiemy się pani skaleczeniem.

— Ale...
— To wszystko, dziękuję — ucięła Abby i odwróciła się do pielęgniarza. — Trzeba

zmierzyć pacjentce ciśnienie w pozycji leżącej, siedzącej i stojącej, ale

dopiero jak będę miała wyniki EKG. — Odczekała, aż pani Cookman znajdzie się

poza zasięgiem jej głosu, po czym dodała; — Nie wiem, o co tu chodzi. Bud, ale
coś mi nie gra. To nie było zwykłe potknięcie. Chyba zanim upadła, straciła

przytomność. Wiesz co, zanim zaczniemy cokolwiek robić, podłącz ją do monitora.
— Urwie mi głowę.

— Oczaruj ją którąś z tych swoich fantastycznych min, którymi podbijasz dzieci.
Obejrzała jeszcze jednego pacjenta, któremu trzeba było po prostu wyjąć drzazgę,

i przy półce z historiami chorób natknęła się na Alvareza. Pracując wspólnie
nadrobili niemal wszystkie zaległości.

— Coś ciekawego? — zapytał.
— Nic takiego. Zabawna starsza pani z płatem skóry zdartym z przedramienia.

Właściwie możesz już iść do domu.
Zerknął okiem na łóżka. Prawie wszystkie były zajęte.

— Jeszcze pół godziny, może trzy kwadranse. Na dziś wieczór miałem w planach
tylko płacenie rachunków. Im bardziej jestem zmęczony, tym łatwiej mi to

przychodzi.
Co zaszło między Alvarezem i George'em Oleandrem, że naczelny lekarz tak się do

niego zraził? — zastanawiała się Abby.
— Doktor Dolan! — krzyknął nagle Bud Perlow z pokoju Hazel.

Abby rzuciła się do drzwi, tuż za nią biegł Lew. Hazel Cookman traciła
przytomność. Monitor pokazywał częstość uderzeń serca dziesięć na minutę.

— Ma całkowity blok — powiedziała natychmiast Abby, której tętno z kolei
gwałtownie przyspieszyło. — Lew, wezwij zespół reanimacyjny. Bud, załóż wkłucie.

Ja będę masować. Gdy tylko przyjdzie ktoś do pomocy, przygotuj mi pół miligrama
atropiny.

Kopnięciem przysunęła niski metalowy stołeczek do noszy i weszła na niego, by
uzyskać różnicę poziomów, niezbędną dla skutecznego masażu serca. W tym momencie

blok serca ustąpił miejsca prawidłowemu rytmowi o normalnej częstości. Abby
zbadała tętno na obu tętnicach szyjnych. Wyczuwała je bez trudu. Po paru

sekundach Hazel jęknęła. Jeszcze chwila i całkowicie wróciła do przytomności.
— Bud, natychmiast zawiadom kardiologię — zarządziła Abby. — Trzeba jej

wszczepić rozrusznik. Mamy rozrusznik zewnętrzny?
— Oczywiście.

— Przygotuj go na wszelki wypadek.
Podejrzenia Abby co do przyczyn upadku kobiety potwierdziły się. Miażdżyca

tętnic wieńcowych Hazel spowodowała niedokrwienie, a w ślad za nim niewydolność
fizjologicznego rozrusznika niewielkiego obszaru w prawym przedsionku serca,

w normalnych warunkach generującego jego czynność. Rezultatem był tak zwany
blok, czynność serca zbyt wolna, by utrzymać wystarczający przepływ krwi w

tkankach, a niedokrwienie mózgu spowodowało krótkotrwałą utratę przytomności.
Chwilowo blok ustąpił i wszystko wróciło do normy, ale ta sytuacja w każdej

chwili mogła ulec zmianie.
Trzeba będzie wkłuć się do żyły znajdującej się pod obojczykiem Hazel, a potem

przeprowadzić przez nią drucik — elektrodę, której koniec musi dotrzeć do
wnętrza prawej komory serca. Drugi koniec elektrody zostanie podłączony do

tymczasowego rozrusznika, który włączy się automatycznie, gdy szybkość uderzeń
naturalnego rozrusznika spadnie poniżej siedemdziesięciu na minutę. Kiedy stan

ogólny Hazel ustabilizuje się, będzie można wszczepić jej pod skórę stały
rozrusznik. Ale póki nie jest wspomagana przez elektrodę, znajduje się w

poważnym niebezpieczeństwie.
Hazel zamrugała, najwyraźniej nieświadoma zamieszania, którego była przyczyną.

— Pani doktor, czy ma pani zamiar zająć się moim ramieniem, czy nie? —
zapytała.

— Jeszcze nie teraz — odparła Abby. — Pani Cookman, musimy porozmawiać.
Bud Perlow wkłuł wentlon, a potem wwiózł zewnętrzny rozrusznik. Aparat

wyposażony był w dwie płaskie elektrody, które umieszcza się pod kręgosłupem i
nad mostkiem. Po włączeniu impuls elektryczny przebiegnie przez pierś pacjentki,

powodując skurcz wszystkich mięśni, w tym także serca. Jest to zabieg
nieprzyjemny, ale bardzo skuteczny. Abby zauważyła, że w przeciwieństwie do

pozostałego sprzętu w szpitalu ten bardzo rzadko używany aparat jest dość
przestarzały.

Ani na chwilę nie odrywając wzroku od monitora pokazującego pracę serca, który
miała nad głową, starała się możliwie jak najlepiej wytłumaczyć Hazel, co z nią

robią.

Osiemdziesięciolatka słuchała z zainteresowaniem i zapytała, co będzie czuła,

mając pod skórą stały rozrusznik.
Abby właśnie zaczęła jej to wyjaśniać, gdy duże, regularne fale pobudzenia serca

znikły z ekranu monitora. Znowu blok. Powieki Hazel opadły.
— Podaj atropinę! — poleciła Abby pielęgniarzowi, ponownie kopnięciem

przesuwając stołek. — Lew, wiesz, jak posługiwać się zewnętrznym rozrusznikiem?
— Nie bardzo.

— Ja wiem — odezwał się Bud, wstrzykujący środek pobudzający pracę serca. —
Używaliśmy go przed rokiem.

— Więc włącz go. Uwaga! — krzyknęła Abby. — Włączamy zewnętrzny rozrusznik.
Trzymała dłonie w powietrzu tuż nad mostkiem Hazel, gotowa w każdej chwili

zacząć masaż, gdyby aparat nie pobudził prawidłowej czynności serca.
— Nie mogę go uruchomić, pani doktor... — jęknął Bud. — Chyba nastąpiło

zwarcie.
Abby opuściła ręce, by rozpocząć masaż. I nagle, jak poprzednio, czynność serca

Hazel powróciła do normy. Jak przedtem, kobieta w ciągu paru sekund doszła do
siebie, zupełnie nieświadoma tego, że straciła przytomność.

— Udało się wam skontaktować z kardiologiem? — zapytała Abby pielęgniarki.
— Doktora Price'a nie ma na terenie szpitala. Wywołaliśmy go pagerem, ale nie

było odpowiedzi.
— Pani doktor, nadal czekam, żeby opatrzyła mi pani ramię — wymamrotała Hazel.

— Za chwilę — odparła Abby. — Znowu miała pani ten atak.
— Niczego nie czułam.

— Wiem.
Abby poleciła pielęgniarce, by nie odrywała oka od monitora, i przygotowała

kolejną dawkę atropiny oraz isuprel. Potem odeszła z Alvarezem w róg sali.
— Chyba nie powinniśmy polegać wyłącznie na atropinie i isuprelu — powiedziała.

— Też tak myślę.
— Ile rozruszników wszczepiłeś?

— Jeden, przed paroma laty. A ty?
— Tyle samo. Zawsze miałam kardiologów pod ręką. Jednak nie zamierzam siedzieć

i czekać, aż zdarzy się nieszczęście.
Alvarez spojrzał na monitor.

— Ma pani ikrę, pani doktor — mruknął. — No to zabierajmy się do dzieła. Ale
lepiej, żeby nikt nie wiedział, jakiego mamy stracha.

Przy akompaniamencie nieustannego gderania Hazel Cookman całkiem gładko założyli
tymczasowy rozrusznik. Abby znieczuliła okolicę nad obojczykiem i zdezynfekowała

ją, a potem, kierując się punktami orientacyjnymi, które mogła wyczuć tylko
palcami, wbiła dużą igłę tuż nad krawędzią kości i wprowadziła ją do żyły

podobojczykowej. Następnie wsunęła do igły cienki drucik elektrody, poprowadziła
go przez żyłę podobojczykową i żyłę główną do serca, przez prawy przedsionek i

zastawkę trójdzielną do prawej komory. Lew obserwował kardiomonitor, informując
Abby o położeniu końcówki elektrody i dodając odwagi.

— Stop — powiedział w pewnej chwili. — Doszłaś do końca. Już po bólu.
Włączył rozrusznik. Serce Hazel natychmiast zareagowało.

Abby pochyliła się, żeby nie było widać, jak bardzo trzęsą jej się
ręce. Gdyby nie Lew, chyba nie odważyłaby się nawet spróbować.

— Dobra robota — skomentował, gdy przymocowywała drucik elektrody do skóry
Hazel, by się nie przemieszczał.

— Właśnie dzwonił doktor Price — oznajmiła od drzwi przełożona pielęgniarek. —
Był na konsultacji w szpitalu stanowym w Caledonii. Będzie tu za pół godziny.

— No dobrze, pani Cookman — powiedziała Abby. — Teraz zajmę się pani ramieniem.
Potem zbada panią doktor Price, kardiolog. Mimo że wszczepiliśmy pani tymczasowy

rozrusznik, doktor Price na pewno będzie chciał zatrzymać panią na oddziale
kardiologicznym i założyć pani stały rozrusznik. Czy to wszystko jest dla pani

zrozumiałe?
— Oczywiście, moja droga. Znakomicie mi to wytłumaczyłaś. I naprawdę chciałabym

pójść na tę twoją kardiologię, aie...
~ Ale co?

— Muszę wyłączyć najpierw tego kurczaka, którego zostawiłam na ogniu. Szkoda
kurczaka, a jeszcze bardziej szkoda domu, gdyby miał się spalić.

Abby spojrzała bezradnie na Alvareza, który bezskutecznie usiłował ukryć
rozbawienie.

— Nie ma pani żadnych krewnych, którzy mogliby się tym zająć? — zapytała.

— Żadnych.

— A ktoś z sąsiadów albo policja?
— Ani Holly, ani Alex nie byliby tym zachwyceni.

— Może któreś z nich mogłoby to zrobić? Staruszka poklepała Abby po ręce.
— Moja droga, Holly to owczarek niemiecki, który waży sto funtów. Nie wiem

dokładnie, jakiej rasy jest Alex, ale to jeszcze większe bydlę niż Holly i
jeszcze bardziej złośliwe. Od śmierci mojego męża zawsze trzymam duże psy. Holly

i Alex to moi najlepsi przyjaciele i na pewno nie muszę się martwić, czy dobrze
zamknęłam drzwi na noc. Ale póki tu jestem, każdy, kto będzie chciał się dostać

do środka, zostanie zaatakowany albo będzie musiał zrobić krzywdę moim
dzieciaczkom. Nie mogę dopuścić ani do jednego, ani do drugiego.

— Rozumiem... Zaraz wrócę, pani Cookman.
—- Pospiesz się, młoda kobieto, bo naprawdę muszę już jechać do domu.

Abby ponownie poprosiła Alvareza, by odszedł z nią na bok, do odległego kąta
sali.

— To szaleństwo — powiedziała. — Czy ona może to zrobić?
— Wypisać się wbrew lekarzom, żeby zgasić rosół? Chyba tak.

— Ale...
— Rozrusznik działa dobrze, jej serce jest całkowicie bezpieczne — stwierdził

Lew. — Mieszka zaledwie milę stąd. Niech podpisze oświadczenie, że wypisuje się
na własną prośbę, daj jej leki, zadzwoń po karetkę i pojedź z nią do domu.

— Właściwie to moja zmiana, a ty już skończyłeś, więc chyba...
— Nie, nie. Powinienem tu zostać. To twoja pacjentka, jedź z nią. Zadzwonię do

weterynarza, Hanka Tarvera, który zajmuje się moimi zwierzętami. Spotka się z
tobą w domu Hazel i zaprowadzi jej psy do swojej psiarni.

— Nie mogę uwierzyć, że jadę z osiemdziesięcioczteroletnią pacjentką z
całkowitym blokiem do domu, żeby zgasić gaz pod rosołem.

— Tak to czasem bywa na tym zadupiu, pani doktor. Jeszcze trochę, a zaczną ci
płacić kurczakami.

Abby wróciła karetką z domku Hazel Cookman, gotowa z każdym podzielić się
informacją, że jej misja przebiegła bez zakłóceń. Jeszcze nigdy nie czuła się

tak dumna ze swej pracy.
Gdy Hazel zgasiła gaz, a psy poszły do budy, sanitariusze znowu podłączyli swoją

podopieczną do monitora. Staruszka ujęła Abby za rękę.
— Dzięki — powiedziała. — Dzięki, że była pani dla mnie taka miła.

— Walczyła pani dzielnie przez osiemdziesiąt cztery lata — odparła Abby. —
Zasługuje pani z naszej strony na wszystko, co najlepsze.

W szpitalu wypisała jej zlecenia na czas, dopóki nie zjawi się kardiolog, a
potem poszukała Alvareza. Był w gabinecie i właśnie kończył kolację. Nawet po

ciężkich czternastu godzinach dyżuru w izbie przyjęć wyglądał świeżo.
— Wyszliśmy na prostą — powiedział. — Kiedy wrócę do domu, naleję sobie

szklaneczkę chianti, nastawię stereo i usnę przy dźwiękach VillaLobos. Rachunki
popłacę innym razem. Nie wiem, czy patrzyłaś na plan, ale jutro rano ja cię

zmieniam.
— Nie patrzyłam — odparła. — Chodź, odprowadzę cię. Gdy przechodzili przez

poczekalnię, w rejestracji zapisywała
się właśnie kolejna pacjentka — rudowłosa kobieta, która, jak obiło się Abby o

uszy, tańczyła kiedyś z Rockettes. Zauważywszy znajomą lekarkę, pomachała do
Abby nieśmiało, zakłopotana, że tak szybko znowu się tu pojawia, i natychmiast

zaczęła drapać się w rękę.
Abby dała znak, że niebawem się nią zajmie, a potem podeszła z Alvarezem do

zatoczki, do której podjeżdżały karetki. Takiej nocy nigdy nie ujrzy się w
mieście, pomyślała — błyszczący księżyc w pełni od północnego wschodu i

aksamitne, usiane gwiazdami niebo na zachodzie.
— Jak tu pięknie — powiedział Alvarez.

Na podjeździe zatrzymał się samochód, z którego wygramolił się mężczyzna o
kulach i pokuśtykał do izby przyjęć. Abby zaczekała, aż samochód odjedzie i

znowu zapanuje cisza.
— Lew, naprawdę jestem ci wdzięczna za pomoc — oświadczyła. — Dzięki tobie

wszystko poszło gładko.
— Nie ma sprawy. Bardzo podobała mi się ta nasza przygoda z rozrusznikiem. A

poza tym czuję, że winien ci jestem coś
więcej, niż drobną pomoc w izbie przyjęć. Winien ci jestem przeprosiny. Gdy się

tu pojawiłaś, uznałem, że lubisz brać ludzi za twarz i jesteś sztywna. Ani

jedno, ani drugie nie okazało się prawdą, więc przepraszam, że tak o tobie

myślałem.
— Wiesz, to ciekawe, bo ja też uważałam, że jesteś sztywniakiem i lubisz

trzymać ludzi za buzię.
— Słyszałem od pielęgniarek, że poszłaś do chaty Sama Ivesa, żeby zająć się

jego nogą. Jesteś wspaniałym lekarzem.
— Ma głębokie zakażenie grzybicze, może nawet zapalenie szpiku. Z posiewu

wyhodował się aspergillus. Poszłam do niego, bo jest mała szansa, że sam wróci
do nas.

— Zwłaszcza po tym, jak go potraktował Martin Bartholomew...
— Z Bartholomew rzeczywiście są problemy. Ale ogólnie biorąc reszta personelu

zrobiła na mnie dobre wrażenie. A i miasteczko coraz bardziej mi się podoba. Z
początku, gdy się tu przeniosłam, miałam poważne wątpliwości. Zostawiłam pracę u

Świętego Jana tylko po to, żeby być z moim... — urwała. Słowo „narzeczony" nie
pasowało do stosunków panujących między nią i Joshem.

— Tak, wiem. To kierownik działu projektowania nowych wyrobów w Colstarze,
prawda?

— O Boże, tu wszyscy wszystko o sobie wiedzą. Zirytowało ją trochę, że wieści o
jej życiu osobistym krążą

po miasteczku. Ale i w dużym mieście ludzie z upodobaniem plotkują — zwłaszcza o
nowych lekarzach.

— A ty? — zapytała. — Podoba ci się tutaj?
— Tak. Ogólnie biorąc.

— Ogólnie biorąc...? A co ci tu przeszkadza? Alvarez odwrócił się i spojrzał ku
wschodowi.

— Oni mi przeszkadzają — powiedział ochrypłym szeptem, z nieoczekiwaną
gwałtownością.

Abby pobiegła wzrokiem za jego spojrzeniem. Na tle księżyca w pełni rysowała się
skała Colstaru. Na jej szczycie, oświetlona dziesiątkami reflektorów, widniała

fabryka, wyglądająca z tej perspektywy jak więzienie. Czerwone neony liter
układających się w jej nazwę zajmowały większość muru od strony zachodniej.

— Ale dlaczego? — zapytała.
w tym momencie do wejścia podjechał kolejny samochód. Starsza kobieta wyciągnęła

z bagażnika wózek.inwalidzki i rozstawiła go. Lew i Abby pomogli jej wysadzić
chorego z samochodu.

— To mój mąż. Miał bóle w klatce piersiowej — wyjaśniła kobieta. — Już mu
przeszło, ale doktor Robbins ma przyjechać, żeby go zbadać.

Ruszyła do izby przyjęć, pchając przed sobą fotel.
— Lepiej tam pójdę, żeby wszystkiego przypilnować — powiedziała Abby. —Ale czy

kiedy już się uporam z tym wszystkim, a nie będzie jeszcze zbyt późno, mogę do
ciebie zadzwonić? Chciałabym dokończyć naszą rozmowę.

— Nie masz co dzwonić w tej sprawie — odparł pospiesznie, jednak po chwili zdał
sobie sprawę, że Abby jest zaskoczona, więc dodał: — Ale przyjadę na dyżur

godzinę wcześniej i wtedy porozmawiamy.
— Jeżeli nie masz nic przeciwko wczesnemu wstawaniu...

— Mam gospodarstwo, Abby, i zawsze wcześnie wstaję. Spotkajmy się tutaj o
siódmej, dobrze? I nie mów nikomu ani słowa, dopóki wszystkiego nie obgadamy.

— Oczywiście — odparła Abby, zdziwiona tymi środkami ostrożności.
— Wybacz, jeżeli zrobiłem na tobie wrażenie paranoika — powiedział cicho. — Ale

mam po temu powody.
Rudowłosa kobieta nazywała się Claire Buchanan. Urodzona i wychowana na

środkowym zachodzie, jako osiemnastoletnia dziewczyna pojechała do Nowego Jorku,
by zrobić karierę na estradzie.

— Byłam bardzo dobrą tancerką — opowiadała. Buzia jej się nie zamykała przez
cały czas, gdy Abby uważnie badała jej skórę, oczy i uszy. — Przynajmniej jak na

Sioux City. Jednak Nowy Jork to zupełnie inna sprawa. Ale, Bogu dzięki, miałam
szczęście. Poznałam Dennisa Buchanana, który mnie stamtąd zabrał. Po paru latach

zamieszkaliśmy na przedmieściach Los Angeles. Dennis sprzedawał dywany. Ma do
tego smykałkę. Jak to mówią, sprzedałby lodówki nawet Eskimosom. Któregoś dnia,

gdy jeździliśmy po okolicy, znaleźliśmy na mapie to miasteczko. Dennisowi
spodobała się jego nazwa.

więc postanowiliśmy zatrzymać się tu na noc i zobaczyliśmy ogłoszenie, że skład
traktorów Johna Deere'.a jest na sprzedaż. „To jest to. Dalej nie mamy po co

jechać" — powiedział Dennis. Od tamtej pory upłynęło prawie dziesięć lat i teraz

zaczynam się zastanawiać, czy przypadkiem nie dostałam uczulenia na to cholerne

miejsce. A może jestem uczulona na Dennisa? Nie mogę już dłużej wytrzymać tego
swędzenia.

— Pani Buchanan...
— Proszę mi mówić Claire. Wszyscy tak mnie nazywają.

— Claire, czy to swędzenie zmniejszyło się po tabletkach kortizonowych, które
ci przepisałam?

— Może na jakiś czas. Benadryl też mi trochę pomógł. Potem jednak znowu
wszystko wróciło. Najgorzej było w nocy. Poszłam do doktora Oleandra, ale

powiedział, że nic specjalnego nie widzi.
— Nie mogę się zorientować, co ci jest.

— Doktor Oleander uważa, że to nerwy.
— Jesteś nerwowa?

— Raczej nie, mam tylko straszną klaustrofobię, tak samo jak moja matka i
siostra. Kiedyś doktor Oleander robił mi takie badanie, NMR, bo miałam kłopoty z

żołądkiem. Gdyby nie dał mi czegoś na uspokojenie i nie zasłonił oczu, nigdy nie
weszłabym do tej rury.

— Jakie kłopoty z żołądkiem? Kiedy?
— Nie pamiętam dokładnie. Jakieś sześć, osiem miesięcy temu. Badania nic nie

wykazały i w końcu mi przeszło. Ale nie mogę tak spokojnie czekać, aż to
swędzenie też przejdzie. Musi mi pani pomóc, bo inaczej rzucę się do któregoś z

kombajnów Dennisa.
— Nie wiem, co ci jest, Claire. W niektórych miejscach pod skórą wyczuwam

obrzęk, jakby zgrubienie, ale niczego nie widzę. I nie mogę stwierdzić, czy nie
wzięło się to stąd, że tak się drapiesz. Chyba powinniśmy poradzić się

dermatologa i zrobić biopsję.
— To już pani doktor decyduje.

— Prawdę mówiąc, decyduje doktor Oleander. Jesteś jego pacjentką i najlepiej,
żeby to on wydał skierowania na dalsze badania. Jednak z pewnością najpierw

pośle cię do dermatologa.
— Chyba nie — odparła Claire. — Kiedy mnie pani ostatni

raz badała, zaproponowała pani przecież wizytę u dermatologa, ale doktor O.
powiedział, że to swędzenie wygląda mu na pokrzywkę i pewnie bierze się z nerwów

i że będę tylko niepotrzebnie jeździła po trzydzieści mil w każdą stronę, żeby
inny lekarz powiedział mi to samo.

— Ale ponieważ nie polepszyło ci się po kortizonie, doktor Oleander z pewnością
zmieni zdanie — oświadczyła Abby, przekonana, że tak właśnie będzie.

Jak na tak małe miasteczko, Patience miało znakomitą kadrę specjalistów w
dziedzinie kardiologii, chorób płuc, neurologii i nawet reumatologii, a także

podspecjalizacji chirurgicznych — urologii, traumatologii i ortopedii. Ale wśród
nich nie było dermatologa. Abby przychylała się do opinii Oleandra. W leczeniu

większości chorób skórnych najważniejszy jest zdrowy rozsądek. Stara, dobra
maksyma w odniesieniu do tej specjalności głosiła: „To, co suche — nawilż, co

wilgotne — wysusz, a jeżeli nie wiesz, co robić, zaleć sterydy". Jednak problemy
skórne Claire Buchanan nie dały się zamknąć w tych ramach.

— Doktor Oleander jest dzisiaj moim konsultantem — powiedziała. — Chcesz, żebym
do niego zadzwoniła?

— O tak, bardzo proszę. Dziękuję, pani doktor. Bardzo dziękuję.
Abby nie przepadała za pacjentami, którzy czuli lęk przed lekarzami i uważała,

że ich zadaniem jest przełamanie takich barier, utrudniających normalny kontakt.
Doktor Oleander był bardzo dobrym lekarzem i bez wątpienia doskonale

współpracował z resztą zespołu, ale jego nadmierna pewność siebie sprawiała, że
niektórzy pacjenci nie mogli się zebrać na odwagę, by zakwestionować jego

decyzje lub poprosić o konsultację u innego specjalisty.
Zaleciła Claire Buchanan kolejną serię rutynowych badań krwi, po czym wróciła do

gabinetu. Oleander odebrał telefon już po pierwszym sygnale.
— Jak się masz, George. Mówi Abby Dolan. Wybacz, że dzwonię o tej porze,

zwłaszcza że nie chodzi o nagły wypadek.
— Nie ma sprawy, Abby. Właśnie zastanawiałem się, dlaczego w szpitalu jest tak

spokojnie.
— Wcale nie jest tak spokojnie. Jedną z pacjentek trzeba było zatrzymać...

zajmuje się nią Brian Price.
opowiedziała mu o Hazel Cookman.

Gdy skończyła. Oleander roześmiał się serdecznie.

— Znam te jej psy — powiedział. — Rzeczywiście są groźne. Ale wolałbym raczej

zadrzeć z nimi niż z Hazel. Zrobiłaś wspaniałą robotę, Abby. I mogę się założyć,
że za parę dni wszyscy w Patience o tym usłyszą. Tego właśnie potrzebuje nasza

społeczność.
— Dzięki.

Społeczność... Abby usiłowała sobie przypomnieć, ile razy Lyle Quinn użył tego
słowa.

— Cieszę się, że do mnie zadzwoniłaś — mówił Oleander — bo chciałem z tobą
porozmawiać.

— O co tym razem chodzi?
— Doktor Bartholomew słyszał, że zmieniłaś szwy, które założył staremu Samowi

Ivesowi.
— Ives nie jest taki stary — odparła Abby czując, jak ogarnia ją pasja. — A

szycie doktora Bartholomew było nie do przyjęcia.
— On tak nie uważa. Abby, Marty Bartholomew od lat jest częścią naszej

społeczności. Zgoda, że od czasu do czasu coś spaprze. Ale jeździ do ludzi o
trzeciej nad ranem podczas burzy śnieżnej i odbiera porody, zanim w szpitalu

pojawią się położnicy. Wszyscy go tu szanują.
Abby wiedziała, że nic nie zyska, broniąc swojej sprawy w tym sądzie. Musi

uważać, co mówi, i nie stracić panowania nad sobą.
— Zrobiłam to, co uważałam za najlepsze dla pacjenta — powiedziała.

— Rozumiem, Abby. Ale jak ci już tłumaczyłem w zeszłym tygodniu, niektóre
rzeczy w prowincjonalnym szpitalu wyglądają inaczej niż w wielkim mieście. Więc

co masz dla mnie na dzisiaj?
Jego ton nie dawał szans na ripostę. Dyskusja była zakończona. Punkt, który Abby

zarobiła na wyleczeniu Hazel Cookman, wyrównał stratę w notowaniach, jaką
poniosła raniąc miłość własną Martina Bartholomew. Czas wykonać następny ruch.

Starając się tak przedstawić sprawę, by nie powiedzieć nic, co Oleander mógłby
uznać za prowokację czy zarzut, Abby opisała przypadek Claire Buchanan. Oleander

sam chyba
dojdzie do wniosku, że należałoby skierować pacjentkę do dermatologa.

— Wygląda mi to na klasyczny neurodermit — powiedział, gdy skończyła.
— Być może, ale zastanawiałam się, czy to nie jest jakaś rzadka postać

zapalenia naczyń. Pacjentka bardzo się skarży na świąd.
— Widzę, że chcesz, bym ją posłał do doktora O'Briena w Caledonii. Może

rzeczywiście tak zrobię. Ale wolałbym mieć pewność, że zrobiliśmy dla naszych
pacjentów wszystko co się da, nim odeślemy ich do innych lekarzy.

— Rozumiem — odparła Abby, choć wcale tak nie było.
— Daj Claire jakiś łagodny środek uspokajający... valium czy xanax, i powiedz

jej, żeby zadzwoniła do mnie jutro. Zbadam ją. Jeśli potrzebna jej biopsja,
możemy ją zrobić tutaj. Jak nie będziemy mogli sobie z tym poradzić, wezwę

O'Briena. Chcemy, żeby otworzył gabinet u nas, w Patience, ale będę stał na
słabszej pozycji, jeżeli nabierze przekonania, że pacjent za każdym razem może

podjechać do niego te trzydzieści mil.
— Jestem bardzo ciekawa twojej opinii.

— Prześlę ci kopię mojej oficjalnej diagnozy. Mimo tego incydentu z Bartholomew
robisz świetną robotę. Tylko tak dalej. Aha, Abby, powiedz też Claire, żeby

najpierw zadzwoniła do mnie, nim pobiegnie do izby przyjęć. Macie tam za dużo na
głowie. Siedzę w domu całą noc, w razie gdybyś mnie potrzebowała.

Odłożył słuchawkę nie czekając na odpowiedź. Zmienił plan działania Abby,
jeszcze zanim zdołała mu go zaprezentować. W rezultacie Claire Buchanan będzie

leczona według zaleceń Oleandra, nie jej. To była ujemna strona specjalizacji,
którą sobie wybrała. Wróciła do pacjentki czując do siebie żal, że nie walczyła

o nią bardziej zaciekle.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
Choć pacjenci napływali do izby przyjęć przez całą noc, nie doszło do zatorów.

Na jakąś godzinę przed końcem zmiany Abby wzięła prysznic w łazience dla
dyżurujących lekarzy i wykorzystała sposobność, by zmienić strój chirurgiczny na

swoje własne ubranie i fartuch. Nie spała od wpół do szóstej, odkąd musiała
zająć się trzylatkiem z bólem ucha. Przez większość tego czasu myślała o

Alvarezie. Ciekawe, jakich to zmartwień przysparza mu Colstar i o czym chce jej
opowiedzieć?

Jeszcze raz obeszła opustoszałą izbę przyjęć, powiedziała nocnej pielęgniarce,

gdzie będzie, i wyszła w zachmurzony poranek. Skała Colstaru na wschodzie okryta

była jeszcze cieniem, lecz rozciągająca się ponad nią potężna fabryka jaśniała w
bladej porannej mgiełce. Alvarez stał dokładnie tam, gdzie się umawiali, obok

jedynej niskiej ławeczki na samym krańcu asfaltowej jezdni. Nawet z daleka Abby
wyczuwała, że jest spięty.

— Jak się masz — odezwała się.
— Dzień dobry. Jak przeszła noc?

— Ujdzie. Dwa przypadki NMPCPJ, a poza tym nic specjalnego.
— NMPCPJ...?

— To skrót od ,,nie mam pojęcia, co pacjentowi jest". Nauczył mnie tego lekarz
naczelny. Ostatnio miałam takich przypadków więcej niż normalnie.

— NMPCPJ. Podoba mi się to — mruknął Alvarez. Wyraz jego twarzy i ironiczny
śmieszek nasuwały myśl, że

wie o czymś, o czym Abby nie ma pojęcia.
— A więc o co chodzi? — zapytała.

Alvarez przyłożył palec do ust i rozejrzał się ostrożnie.
Trzydzieści jardów dalej przez parking przechodziły dwie pielęgniarki, które —

przynajmniej zdaniem Abby — żadną miarą nie mogły ich usłyszeć. Ale Alvarez
potrząsnął głową, przestrzegając ją, by nie ciągnęła tej rozmowy, póki nie wejdą

do szpitala.
— Obiecaj mi, że nikomu o tym nie powiesz i będziesz ostrożna — wyszeptał

wreszcie.
— Lew, nic nie rozumiem — odezwała się równie cicho. — O co chodzi?

— Mój domowy telefon może być na podsłuchu. Nie wiem, co jeszcze mogli zrobić.
— Kto?

Skierował wzrok na Colstar.
— Ci sami ludzie, którzy to zbudowali. Oni.

— Lew, wybacz, ale nadal nie rozumiem...
— Mówiłaś o swoich pacjentach. O NMPCPJ.

— No i co?
— Jakie mieli objawy? Bóle głowy? Wysypka? Zmęczenie? Przewlekły kaszel?

Bezsenność? Zmienność nastrojów? Stany podgorączkowe?
Spojrzała na niego uważnie. Nie pytał, ale wyliczał.

— Tak, owszem. Właśnie to — powiedziała.
— No to mam coś dla ciebie. Pacjentów z takimi nie wyjaśnionymi objawami jest

tu mnóstwo. Dużo więcej, niż można by przypuszczać.
— Może jestem głupia, Lew, ale wciąż nic nie rozumiem. Alvarez znowu potoczył

dookoła wzrokiem.
— Słuchaj, to nie miejsce ani czas na taką rozmowę. Nie mam zaufania nawet do

tego budynku. Dlatego chcę, żebyś bardzo uważała na to, co mówisz w pokoju
lekarskim. Może tam być podsłuch albo coś jeszcze gorszego.

— Kamery...?
Na myśl o tym zrobiło jej się niedobrze. Sam Lew również zaczął w niej budzić

pewien niepokój.
— To całkiem możliwe — powiedział z naciskiem, widząc zwątpienie w jej oczach.

— Wprawdzie jak do tej pory nic nie znalazłem, ale nie jestem tajnym agentem i
nie znam się na tym.

— Może lepiej przejdź do rzeczy.
— Słuchaj, Abby, naprawdę nie powinniśmy tu dłużej sterczeć. Wiedzą już o moim

wrogim nastawieniu. Jeżeli zbyt często będą widywali nas razem, również i ciebie
zaliczą do nieprzyjacielskiego obozu. Może uważasz, że mam paranoiczny stosunek

do Colstaru, ale uwierz mi, nic a nic nie przesadzam. Zrozumiesz wszystko, jeśli
pozwolisz, żebym cię zorientował w sytuacji.

— Proszę bardzo.
— Dobrze. Istnieje grupa osób, które chcą coś z tym zrobić. Z tymi twoimi

NMPCPJ. Chciałbym, żebyś przyszła na nasze następne spotkanie.
Abby spojrzała na skałę, a potem znowu na Alvareza. Czy owe „zaangażowane osoby"

to ludzie, przed którymi przestrzegał ją Lyle Quinn? Na to wyglądało.
Zdecydowanie wolała jednak stanąć po stronie Alvareza niż Quinna. Ale w

miasteczku nadal jest nowa i ma dosyć własnych problemów.
— Sama nie wiem. Lew — odparła. — Raczej nie jestem typem bojownika i nigdy nie

należałam do żadnych organizacji...
— To chociaż przyjdź i posłuchaj, co mamy do powiedzenia — powiedział. —

Spotykamy się co trzy, cztery tygodnie w domu któregoś z członków naszego

stowarzyszenia. Jutro wieczorem zbieramy się u mnie. — Wręczył jej kartkę ze

wskazówkami, jak do niego trafić. — Niezależnie od tego, czy zdecydujesz się
przyjść, czy nie, nie mów o tym nikomu. A zwłaszcza twojemu przyjacielowi.

— Josh jest ostatnio okropnie spięty. Musi mieć bardzo wyczerpującą pracę. Nie
ma sensu mówić mu, że nawiązali ze mną kontakt ludzie, którzy chcą przysporzyć

kłopotów jego firmie...
— Nie więcej, niż jego firma przysparza nam wszystkim — przerwał jej Alvarez.

— Lew, teraz nie mogę powiedzieć tak ani nie. Naprawdę nie mam bojowego ducha.
Nie jest to powód do chwały, ale w czasie ostatnich wyborów miałam dyżur w izbie

przyjęć i uznałam to za doskonałą wymówkę, by nie głosować.
— Wyrównasz to angażując się w naszą działalność — powiedział Alvarez.

— Wybacz, ale muszę się jeszcze zastanowić.
— W porządku. Tymczasem rób rejestr wszystkich przypadków NMPCPJ. Ja też go

prowadzę.
Zanim Abby opuściła szpital, zadzwoniła do Claire Buchanan. Środek uspokajający

pozwolił jej pospać przez parę godzin, lecz uporczywy świąd nadal nie ustępował.
Abby poradziła jej, by przynajmniej przez jeden dzień odpoczęła i brała środki

na uspokojenie tak często, jak tylko może bez szkody dla siebie. Odłożyła
słuchawkę dręczona poczuciem, że nie zrobiła dla swojej pacjentki wszystkiego,

co powinna.
Ponieważ Josh wyszedł już do pracy, nie miała powodu, by pędzić do domu. Jak

zwykle po nocnej zmianie, nawet gdy nie udawało jej się ani na chwilkę
zdrzemnąć, niechętnie szła od razu do łóżka. Zasypiała wtedy bowiem niemal

natychmiast i nie mogła się potem dobudzić, niezależnie od tego, jak długo
spała. Poza tym, przespawszy dziesięć czy nawet jedenaście godzin często czuła

się bardziej ospała niż po normalnym siedmiogodzinnym śnie.
Kiedy przejeżdżała przez park, zatrzymała się i poszła na krótki spacer w

kierunku jeziora. Było tu cicho i malowniczo. Wracając do samochodu przystanęła
i spojrzała na boisko piłkarskie, na którym stała niedawno Angela Cristoforo,

obryzgując krwią lśniącą, wypielęgnowaną trawę. Abby prześledziła jej dalsze
losy — po zaszyciu ran przeniesiono ją na oddział zamknięty szpitala stanowego w

Caledonii. Długoletnia kompetentna, odpowiedzialna pracownica Colstaru stała się
żałosną ofiarą samookaleczenia. Choroby psychiczne pod różnymi postaciami często

spadają na ludzi zupełnie nieoczekiwanie.
Było już po dziewiątej. Abby zapaliła silnik mazdy i ruszyła do domu. Zamierzała

napisać parę listów. I gdyby jakimś cudem udało jej się nie zasnąć, chciała
jeszcze poczytać książkę o menopauzie. Lektura ta szła jej tak powoli, że pewnie

sama zdąży wejść w okres przekwitania, nim dojdzie do końca. Uwielbiała nastrój
tajemniczości i nieprzewidywainości w szpitalu podczas pracy na nocnej zmianie,

ale gdy przydarzyło się jej coś niezwykłego, miała później trudności z
przejściem do normalnego, pozaszpitalnego życia.

Kiedy skręciła na podjazd i ujrzała jeepa Josha, wiedziała.
że coś się stało. Już od paru godzin powinien być w pracy. Zatrzymując się za

wranglerem, nabrała jeszcze silniejszego przekonania, że Josh wpadł w jakieś
tarapaty. Miał hysia na punkcie swego samochodu i obsesyjnie o niego dbał, a

teraz wóz pokrywały grube smugi zeschłego i zasychającego błota, jakby jeździł
po trzęsawiskach. Opony oblepiały grudy ziemi. Również przednia szyba była cała

zabłocona. Na podłodze leżały trzy puste butelki po piwie i zmięte opakowania
jakiegoś jedzenia. Nawet fotel kierowcy zapaćkany był przyschłym błotem, jakby

Josh gdzieś upadł i potem, ubłocony, zdołał się jednak wgramolić za kierownicę.
Drzwi od tyłu domu były otwarte. Kuchnia została potraktowana równie

bezceremonialnie jak jeep. Cuchnęło w niej alkoholem i nadpsutym jedzeniem. Na
stole Abby zobaczyła opróżnioną puszkę konserwy mięsnej i zmięte opakowanie po

cieście o przedłużonej trwałości. Josh miał takiego bzika na punkcie zdrowego
żywienia, że po puszki sięgał tylko w ostateczności. Ciasto o przedłużonej

trwałości w ogóle nie figurowało w jego jadłospisie. Przy zlewie leżały fiolki
tylenolu, fioricetu i ibuprofenu. Nakrętki były zdjęte, choć żadna z fiolek nie

została jeszcze opróżniona. Obok fiolek leżała przewrócona półlitrowa butelka po
tequili.

Abby, obawiając się najgorszego, zawołała Josha po imieniu raz, a potem drugi.
Za drugim razem dobiegł ją jęk dochodzący z saloniku. Josh leżał nieprzytomny na

kanapie, lecz jego życiu najwyraźniej nic nie zagrażało. Miał na sobie dżinsy,
podkoszulek bez rękawów i wysokie sportowe buty. Wszystko było ubłocone. Na

dywanie również widniały ślady błota.

Abby zbadała tętno — było dobrze wyczuwalne. Źrenice wydały jej się nieco

powiększone. Od kiedy byli ze sobą, nigdy nie widziała Josha pijanego. Nazywała
go nawet alkoholowym snobem, bo wolał delektować się markowym piwem z wysokiej

szklanki lub kufla, podczas gdy ona piła budweisera prosto z puszki. Patrząc
teraz na niego nie czuła gniewu —jedynie troskę lekarza i smutek kobiety

widzącej, jak jej związek się rozpada.
Nie próbując go budzić, sprawdziła automatyczną sekretarkę. Była na niej tylko

jedna wiadomość — przed półgodziną dzwonił ktoś od Josha z pracy pytając, gdzie
się podziewa.

Poszła do kuchni i zaczęła sprzątać.
Czy może być jeszcze gorzej?

Gdy jęki dochodzące z saloniku stały się głośniejsze i bardziej rozpaczliwe,
zmoczyła ściereczkę, weszła do pokoju i otarła Joshowi twarz. Mrugając powiekami

z trudem otworzył przekrwione, obrzękłe oczy. Próbował skupić na niej
spojrzenie.

— Dzwonili do ciebie z pracy. Nie wiedzą, co się z tobą dzieje — powiedziała,
zdziwiona chłodem bijącym ze swego głosu.

Przetarł oczy pięścią i usiłował zwilżyć usta suchym niczym wiór językiem.
Minęło parę chwil, zanim zdał sobie sprawę ze swego stanu.

— Która to godzina, Abby?
— Pół do dziesiątej... rano.

— Jeszcze nigdy nie zaspałem.
— To nieuniknione, gdy wypijasz butelkę tequili, żeby połknąć pastylki

uspokajające, a potem całą noc jeździsz jeepem po jakichś wertepach.
Z trudem usiadł.

— Nigdy nie zjeżdżam z szosy — wymamrotał.
— Jeep nie zgodziłby się z tobą. Rzuć na niego okiem.

— Jezu... — Potarł oczy. — Pamiętam tylko ból głowy. Tu. — Dotknął palcem
środka czoła.

— Wygląda na to, że podczas jazdy straciłeś przytomność. Jeep jest cały
utytłany w błocie.

— Ja... Ja nie pamiętam, żebym w ogóle wychodził. — Dotknął ręką grudy ziemi,
która przywarła mu do buta. — Ale musiałem wyjeżdżać, skoro tak mówisz.

Podniósł się z trudem, omal nie przewracając się na podręczny stolik.
— Josh, potrzebujesz pomocy. Powtarzam ci to od tygodni. Zamierzam wezwać

doktora Owena, żeby cię zbadał i posłał na NMR albo tomografię komputerową.
— Nie! To znaczy... umówiłem się już z nim na wizytę. Zresztą prawie całkiem mi

przeszło. Trochę za dużo wypiłem. Rzadko piję i po prostu mnie zmogło. Muszę
doprowadzić się do porządku i pędzić do biura. Mam zrobić sprawozdanie i...

— Josh, nie będę się spokojnie przyglądała, jak się wyniszczasz... wyniszczasz
nas oboje.

— Do diabła, Abby, nie widzisz, że sama się do tego przyczyniasz?
— Ja się do tego przyczyniam?

— Owszem. '
Chodził teraz po pokoju, okropnie zdenerwowany. Jeszcze go takim nie widziała.

Jego głos stawał się coraz głośniejszy i ostrzejszy. Po raz pierwszy, odkąd się
znali, Abby obleciał strach.

— Całą noc pracujesz — perorował. — A kiedy nie pracujesz, siedzisz z nosem w
książkach. Kiedy odrywasz się od książek, idziesz spać. Nie masz pojęcia, jak to

na mnie źle działa. Potem, gdy boli mnie głowa i trochę sobie wypiję, każesz mi
iść do jakiegoś cholernego neurologa. Nie widzisz, w jakim żyję napięciu? Nie

wiesz, że ja też mam jakieś potrzeby?
Abby poczuła, że słabnie.

— Josh, podtrzymuję to, co powiedziałam — wykrztusiła wreszcie.
— Ja też podtrzymuję to, co powiedziałem, do jasnej cholery! — wrzasnął. — Nikt

mi nie będzie rozkazywał, co mam robić. Nikt! A zwłaszcza ty!
Obrzuciła go gniewnym spojrzeniem, po czym odwróciła się. Chwycił ją za ramiona

i obrócił twarzą do siebie. Oczy szkliły mu się z wściekłości. Wzrok miał
daleki, jakby nic nie widział. Abby zebrała się w sobie, przekonana, że za

chwilę ją uderzy. Ale Josh okręcił się nagle i walnął pięścią w ścianę, a potem
wypadł na podwórze i zwymiotował na trawnik.

Abby chciała wyjść, by go pocieszyć, ale zatrzymała się w drzwiach, osaczona
uczuciem oddalenia i obcości. Starając się nie słyszeć odgłosów torsji, pobiegła

do małego pokoiku gościnnego i rzuciła się na łóżko. Zagrała już swoją ostatnią

kartą w tym związku. Następny ruch należy do Josha.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Psychiatra Graham DeShield cieszył się reputacją terapeuty słynnych gwiazd. Gdy
chodziło o znakomitego piłkarza, rozchwytywanego aktora filmowego czy też

wpływowych członków elity San Francisco, DeShield zawsze znajdował czas na
wizytę. Nie brał sobie do serca uszczypliwych opinii kolegów po fachu, którzy

uważali go za karierowicza nie mogącego się pochwalić żadnymi poważniejszymi
osiągnięciami. Inni z kolei zarzucali mu pójście na łatwiznę w psychoterapii, a

nawet podważali jego wiedzę zawodową.
Ale sukcesy DeShielda, zwłaszcza w leczeniu fobii i narcyzmu, były dobrze

rozreklamowane i udokumentowane. Klucz do nich leżał we właściwej ocenie
sytuacji. Jeżeli przypadek był zbyt pospolity, zbyt skomplikowany lub nie

rokował powodzenia, DeShield okazywał się zbyt zajęty. Jeżeli ewentualny pacjent
miał odpowiednią pozycję czy środki, mógł zgodzić się na podjęcie terapii, pod

warunkiem, że rokowania były jednoznacznie pomyślne.
Właśnie skończył lunch w Bay Club, gdzie na prośbę gospodarzy wygłosił

przemówienie, i wrócił do swojego gabinetu. Po południu będzie miał wstępne
spotkanie z aktorką Bebe Washington. Widział kilka jej filmów i musiał się

zgodzić z opinią, że należy do grona najpiękniejszych kobiet świata. Skierował
ją do niego agent, będący również jego pacjentem.

Między pogadankę w klubie a Bebe Washington musiał jednak wcisnąć jeszcze
dwudziestosiedmioletniego Ethana Blacka. Jako syn Ezry Blacka, jednego z

najbogatszych ludzi
w kraju, Ethan został automatycznie wciągnięty na listę jego pacjentów. Jak

dotąd kuracja nie przyniosła rezultatów, co było powodem niepokoju DeShielda.
Ezra Black, ojciec Ethana, znany był z wybuchowego temperamentu i miał reputację

człowieka zdolnego do rozsmarowania na ścianie ludzi, którzy pokrzyżowali mu
plany w interesach bądź w jakiś inny sposób go rozczarowali. Ale ci, którzy z

jakichś powodów zaskarbili sobie jego łaski, byli ustawieni na całe życie.
Stukot drzwi do poczekalni obwieścił przybycie Ethana. DeShield rzucił ostatnie

spojrzenie na widok rozciągający się z okna jego gabinetu na dwudziestym trzecim
piętrze — Alcatraz, zatokę i Golden Gate — po czym przejrzał swoje notatki.

Ethan Black pracował jako rewident w rodzinnej firmie w Patience. Jego kłopoty
psychiatryczne zaczęły się dopiero od roku. Po wypadku samochodowym, w którym

doznał urazu głowy i licznych drobnych obrażeń, jego bierna, intrawertyczna
osobowość uległa radykalnej zmianie. Zaczął wdawać się w liczne bójki, a gdy w

jednej z nich zmasakrował jakiegoś mężczyznę kijem baseballowym, skierowano go
do DeShielda i umieszczono w Hempstead Institute.

Podczas poprzednich sesji DeShield opracował program terapeutyczny dla Ethana,
dzięki któremu młody człowiek mógłby uporać się ze swą agresją, wrogością i

brakiem kontroli nad emocjami. Terapia miała polegać na odwołaniu się do
tkwiącego w Ethanie dziecka. Za każdym razem wydawało się, że między lekarzem i

pacjentem panuje całkowite porozumienie, że Ethan zastosuje zalecone ćwiczenia
umysłowe, zanim się na kogoś rzuci. Za każdym razem, gdy Ezra Black dzwonił, by

dowiedzieć się o postępy terapii, DeShield dawał mu odpowiedź pełną otuchy. I za
każdym razem latorośl Blacka niemal natychmiast po opuszczeniu gabinetu robiła

komuś krzywdę. Jak dotąd, sprawy udawało się załagodzić przy pomocy pieniędzy,
ale Ezra Black nienawidził opłacania się komukolwiek, a DeShield coraz silniej

wyczuwał, że milioner jego obarcza winą za niepowodzenie.
Odesłanie Ethana do innego terapeuty nie wchodziło naturalnie w rachubę. Ezra

Black zatrudnił DeShielda, bo miał on opinię najlepszego.
DeShield z westchnieniem odepchnął się od biurka i otworzył

drzwi do poczekalni. Siedział tam Ethan ze swoim kierowcą, pełniącym
jednocześnie rolę ochroniarza. Miał przylepiony do ust ten sam przymilny

uśmieszek, który DeShield już poznał i któremu nauczył się nie ufać.
— Wejdź, Ethanie.

Ethan miał tylko pięć stóp dziewięć cali wzrostu, lecz zbudowany był jak
zapaśnik. Jego potargane, kręcone, ciemne włosy i wieczny cień zarostu nie

sprawiały miłego wrażenia. Prawdę mówiąc, nic w tym człowieku nie wzbudzało
sympatii. Wygląd i zachowanie Ethana denerwowały DeShielda tak bardzo, że ledwo

mógł się skupić. Jego wysoki, cienki głos brzmiał jak skomlenie.
— Znowu miałem bóle głowy — poskarżył się Ethan.

— Opowiedz mi o nich — powiedział DeShield i wbił wzrok w stojący na biurku

zegar, starając się siłą woli zmusić wskazówkę minutową do zwiększenia tempa.

— Pamięta pan te sny? Te, w których tracę rękę i nogę, potem drugą rękę i nogę,
potem penis i jądra, a na koniec głowę?

— Owszem, Ethanie, pamiętam.
Jakże mogę nie pamiętać, skoro opowiadasz mi o nich na każdej sesji? — pomyślał.

— Męczą mnie co noc. Są coraz bardziej krwawe i bolesne. Są naprawdę
przerażające. Myślę, że to, co mi pan mówił, jest prawdą.

— A co takiego mówiłem?
— Że ten drań z moich snów, który odrąbuje mi członki, to ja sam.

— Oczywiście, że tak. Świadczy to o twoim poczuciu niższej wartości. Ale możesz
je przezwyciężyć, stosując ćwiczenia wyrabiające pozytywne nastawienie, które ci

zaleciłem.
— PMA. Wiem. Próbowałem. Naprawdę się starałem. Ale myślę, że te sny mi

zaszkodziły, bo wczoraj i dziś rano znowu miałem bóle głowy.
— Opowiedz mi o nich.

Opowiedz mi o nich. Opowiedz mi o nich. DeShield zastanawiał się, ile razy
będzie musiał powtórzyć te słowa, nim sesja dobiegnie końca. Zaczął myśleć o

Bebe Washington.
— Są takie same jak poprzednio, tylko może jeszcze gorsze. Najpierw czuję ten

zapach, o którym panu opowiadałem, coś jakby zgniłych jajek, siarki. Gdy tylko
go poczuję, wiem, że będzie źle. Zapach staje się coraz ohydniejszy, a potem, po

dwudziestu czy trzydziestu minutach, rozsadza mi głowę,
— Pobiłeś kogoś tym razem?

— Hm... zrobiło mi się niedobrze.
— Ale czy kogoś pobiłeś?

— Chyba uderzyłem strażnika.
DeShield poczuł skurcz żołądka. Kolejne dziesięć czy piętnaście tysięcy z

kieszeni Ezry Blacka, żeby ukręcić łeb sprawie. I kolejna plama na jego własnej
zawodowej reputacji.

— Ethanie — powiedział, próbując opanować ogarniające go zniechęcenie —
zacznijmy od paru ćwiczeń odprężających.

— Dobrze.
— Zamknij oczy i skoncentruj się na moim głosie. Musisz mi zaufać, Ethanie.

Musisz uwierzyć, że w ciebie wierzę.
— Wierzysz we mnie — wymamrotał Ethan.

— Właśnie. A teraz wyobraź sobie, że stoisz na szczycie góry. Zza chmur padają
na ciebie świetliste, złote promienie, oblewając cię ciepłym blaskiem. Czujesz

to?
— Tak, czuję. Czuję.

Ethan podniósł się i z rozpostartymi ramionami obracał się powoli, pławiąc się w
złotym świetle.

DeShield przyglądał mu się zza biurka i myślał, że chłopak wygląda idiotycznie —
zupełnie jak tańczący hipopotam z „Fantazji".

— Właśnie, Ethanie. Rozkoszuj się tym ciepłem. Niech twoje dziecko wewnętrzne
weźmie teraz górę.

Ethan nadal obracał się powoli.
— Dziecko wewnętrzne, Ethanie. Posłuchaj dziecka, które jest w tobie, i rób, co

ci każe.
— Dobrze — odparł Ethan i zatrzymał się z rękami na biodrach.

— Co dobrze?
— Słyszę dziecko, które jest we mnie. Wiem, co mi każe zrobić.

— Wspaniale.
Chłopak wydawał się bardziej ożywiony, pewniejszy siebie.

Trzymaj się mnie, Ezro Blacku, myślał DeShield. Może to naprawdę przełom?
— Panie doktorze...

— Tak, Ethanie?
— Niech pan powie ojcu, że się pan starał.

Ethan zrobił dwa duże kroki i wyrzucił swoje krępe ciało w górę, przez potężne
panoramiczne okno. Szkło ustąpiło niemal natychmiast, gdy w nie uderzył. Wypadł,

nie wydając żadnego dźwięku. Do klimatyzowanego gabinetu wdarł się podmuch
ciepłego, letniego powietrza.

DeShield jak odrętwiały podszedł do okna. Spoglądając w dół z jakiejkolwiek
wysokości zawsze doznawał zawrotów głowy, toteż przycisnął się do ściany, by

ostrożnie wyjrzeć i zobaczyć, co zostało z jego pacjenta. Telefon zadzwonił

kilkakrotnie, zanim go usłyszał.

— Ha... halo? — wykrztusił.
— Doktorze DeShield, mówi Ezra Black. Przepraszam, że zakłócam sesję, ale muszę

pomówić z synem.
Budzik Abby zadzwonił o siódmej wieczorem. Następny dyżur w szpitalu miała

dopiero za dwa dni, lecz po całej nocy czuwania jej organizm musiał powoli
wracać do normalnego rytmu. Zazwyczaj wystarczało, jeśli przespała się parę

godzin w ciągu dnia, a potem była na nogach do północy. Story miała podniesione
— jeszcze jedna sztuczka — by wieczorne światło pomogło jej się zorientować,

która godzina. Wygramoliła się z łóżka świadoma panującej w domu ciszy. Josh
albo leżał nieprzytomny w swoim pokoju, albo wziął się w garść i poszedł do

pracy.
Przez parę minut siedziała na krzesełku przy oknie w swoim pokoju, spoglądając

na góry i zastanawiając się nad swymi uczuciami. Do jej serca wdarł się chłód,
ale nic nie mogła na to poradzić. Nigdy nie zapomni wyrazu oczu Josha, gdy

chwycił ją za ramiona — niezależnie od tego, jakie będą dalsze koleje ich
związku.

Przeciągając się poszła do saloniku. Jeszcze zanim zauważyła kartkę na stole,
wiedziała, że Josh odszedł. Nie było też komputera i drukarki, tak ważnych dla

niego.
Abby,

narozrabiałem jak pijany zając. Nigdy nie chciałem wyjeżdżać z San Francisco.
Nie chciałem tu się osiedlać. Ale co miałem robić? Proponowali mi kupę pieniędzy

i wysoką pozycję. Płaciłaś za wszystko i udawałaś, że to nie ma znaczenia, dla
mnie jednak miało. Nie mam pojęcia, co się ze mną dzieje, wiem tylko, że

chwyciłem Cię w gniewie i niewiele brakowało, żebym cię uderzył. Może tracę
zmysły. Może mój mózg nie funkcjonuje jak należy. Może to kwestia ciągłego

napięcia w pracy albo nieprzystosowania do tutejszego życia. Na pewno nie chodzi
tu o moje uczucia do Ciebie, które są takie jak zawsze.

Wziąłem urlop z pracy, żeby trochę powędrować i zastanowić się nad tym
wszystkim. Po powrocie nie będę mieszkał w naszym domu. Dopóki się nie

pozbieram, nie chcę pokazywać Ci się na oczy. Rozmawiałem z handlarzem
nieruchomościami i wynająłem domek na zachodzie doliny. Zadzwonię niebawem, żeby

zabrać trochę rzeczy. Obiecuję, że pójdę do tych lekarzy, których mi poleciłaś.
Tymczasem przynajmniej nie narobię dalszych szkód.

Dbaj o siebie i wybacz, Że wszystko zniszczyłem. Będę się z Tobą kontaktował.
Kocham Cię, Josh

Abby opadła na kanapę i ponownie przeczytała list. Ogarnęło ją poczucie ulgi, że
przez jakiś czas będą zachowywać pewien dystans, że Josh zgodził się poszukać

pomocy — i wreszcie, że konflikt, dotyczący jej udziału w zebraniu
Stowarzyszenia, sam się rozstrzygnął.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Było wpół do siódmej, gdy Abby złożyła mapę od Alvareza leżącą na fotelu
pasażerskim mazdy i ruszyła przez dolinę. Niebo pokryte było gęstymi chmurami, a

spadek temperatury zapowiadał rychły deszcz. List od Josha przeczytała przed
dwudziestoma czterema godzinami i od tej pory nie usłyszała od niego ani słowa.

Nie usiłowała się dowiedzieć, dokąd pojechał. Choć czuła się osamotniona i była
pełna obaw na przyszłość, zdawała sobie sprawę, że rozstanie z Joshem jest

konieczne. Rany się jeszcze nie zagoiły, ale przynajmniej przestały krwawić.
Zadzwoniła do neurologa, Garretta Owena, i dowiedziała się, że Josh zapisał się

do niego na wizytę z powodu bólów głowy. Termin wizyty wypadał dopiero za kilka
tygodni.

— Gdyby powiedział pielęgniarce, że to pilne — usprawiedliwiał się Owen — gdzieś
bym go wcisnął.

Abby zamierzała go o to poprosić, ale się powstrzymała. Teraz to już gra Josha,
pomyślała.

Trasa wytyczona na mapie Alvareza prowadziła przez skrót do szlaku Ivesa, a
potem wzdłuż podnóża północnych wzgórz. Wreszcie, jakąś milę na zachód od

miasta, znalazła bitą drogę wyrysowaną na mapce. U jej początku znajdowała się
pomalowana strzałka z napisem „Łąki — Alvarez".

Droga pięła się stromo w górę przez pół mili. Ciekawe, jak Lew dostaje się do
domu podczas śnieżycy, zastanawiała się Abby. Jego farma znajdowała się na

szczycie wzgórza — składało się na nią kilka łąk otoczonych drewnianymi płotami.

ciągnących się aż do dwupiętrowego domu o ścianach pobielonych wapnem, dużej

starej stodoły i dwóch przybudówek wielkości garażu. Malowniczy widok
rozciągający się na południe i wschód obejmował całe miasto, sięgając aż do

skały Colstaru i wznoszących się za nią gór. W pobliżu pasło się kilka krów.
Dalej, na zarośniętym chwastami polu, leniwie stąpały dwa konie.

Nie miała pojęcia, ilu członków Stowarzyszenia przybędzie na spotkanie, i była
nieco zdziwiona widząc tylko dwa samochody, z których jeden musiał należeć do

gospodarza. Alvarez wyszedł przed dom i powitał ją serdecznie. Miał na sobie
znoszone dżinsy, roboczą bawełnianą koszulę w szkocką kratę i zdarte kowbojskie

buty. Wyglądał w tym stroju równie naturalnie jak w lekarskim kitlu.
— Pięknie tu — powiedziała Abby, gdy prowadził ją przez kuchnię z kominkiem,

która wyglądała, jakby zaprojektował ją ktoś uwielbiający gotowanie.
— Wiedziałem, że ci się spodoba.

Przez krótki, wykładany boazerią hol weszli do przestronnego pokoju. Wszystkie
ściany obwieszone były oprawnymi w ramki fotografiami, najwyraźniej zrobionymi

za granicą. Wiele z nich przedstawiało kobietę — szczupłą ciemnowłosą piękność o
promiennym uśmiechu. Abby zapytała, gdzie wykonano te zdjęcia.

— W Paragwaju. Tam się urodziłem i rozpocząłem praktykę po studiach w Stanach.
A kobieta na zdjęciach jest... była... moją żoną. Nie żyje.

— Bardzo mi przykro.
— Mnie też — odparł.

W pokoju na stole ustawiono napoje, parę talerzy z preclami i chipsami. Był tam
też projektor i ekran. Jedyną obecną osobą była krępa kobieta w średnim wieku,

Barbara Torres, wicedyrektorka Stowarzyszenia Pielęgniarek Społecznych Regionu
Patience Yalley.

— Bardzo się cieszę z pani przyjścia — powiedziała. — Słyszałam o pani wiele
dobrego.

Abby podziękowała jej i wzięła z rąk gospodarza perrier z limonką.
— Spodziewasz się dziś wielu gości? — zapytała Alvareza. Lew i Barbara Torres

wymienili szybkie spojrzenia.
— Niebawem powinien się zjawić Gil Brant, który ma tu aptekę — powiedział Lew.

— Stowarzyszenie liczyło kiedyś kilkudziesięciu członków, ale w tej chwili jest
nas tylko tylu — dodał.

„...bardzo niewielu. Nikt ich nie bierze poważnie" — przypomniała sobie Abby.
Lyle Quinn był bez wątpienia dobrze poinformowany.

Alvarez wskazał jej fotel, ustawiony tak, by dobrze było widać z niego ekran.
— Może czekając na Gila opowiemy ci o historii i celach Stowarzyszenia? —

zaproponował.
— Bardzo proszę.

— Byłem ostatnim lekarzem, którego zatrudniono w izbie przyjęć przed tobą.
Kiedy objąłem tę posadę, David Brooks, pracujący tu już od paru lat, zauważył

niepokojącą liczbę przypadków, które określasz jako NMPCPJ.
— NMPCPJ...? — powtórzyła Barbara Torres.

— To skrót, który wymyśliła Abby. Oznacza: „nie mam pojęcia, co pacjentowi
jest". Po paru miesiącach pracy tutaj zaczęliśmy z Davidem rozmawiać o tych

przypadkach... dziwnych wysypkach, przewlekłym zmęczeniu, astmie u dorosłych,
bólach głowy i innych podobnych dolegliwościach. Byliśmy przekonani, że

przyczyna tych wszystkich schorzeń musi tkwić w środowisku i że najbardziej
prawdopodobne źródło znajduje się tam, na skale.

Zadźwięczał dzwonek u drzwi. Lew wyszedł i po chwili wrócił z Gilem Brantem,
wysokim mężczyzną o pogodnej ogorzałej twarzy.

— Chciałbym pani pogratulować wyraźnego charakteru pisma i dokładności w
wypisywaniu recept — powiedział Brant, gdy ich sobie przedstawiono. — Pragnę też

podziękować za zaangażowanie się w naszą sprawę.
Abby poczuła, że się czerwieni.

— Gil, Abby wyraźnie zaznaczyła, że nie angażuje się w żadną sprawę — wtrącił
szybko Alvarez. — Po prostu przyszła posłuchać, co mamy do powiedzenia, a także

przekonać się, czy istnieje jakieś wyjaśnienie tych wszystkich dziwnych
przypadków, z jakimi ma do czynienia w izbie przyjęć.

— Rozumiem. No to może zaczniemy?
— Barbaro, pokażmy Abby, co mamy — powiedział Lew. Kobieta wyjęła z teczki

komputerowy wydruk i pokazała go
wszystkim.

— To lista stu siedemdziesięciu pięciu pacjentów, których w izbie przyjęć

badali doktor Alvarez, doktor Brooks, świeć Panie nad jego duszą, i niektóre z

nas w Stowarzyszeniu Pielęgniarek. Przy każdym nazwisku podany jest wiek i
diagnoza. Później mogli ich badać także prywatni lekarze, ale na ten temat nie

mamy żadnych informacji.
Abby przejrzała wydruk. Pacjenci, których przyjęła podczas krótkiego okresu

swojej pracy w SRP, stanowili reprezentatywną próbkę tej grupy.
— Sama mogłabym do tego dorzucić chyba ze dwudziestu pacjentów — oświadczyła. —

A może poprosić o współpracę również innych lekarzy z miasteczka?
— Kiedy David utwierdził mnie w przekonaniu, że te przypadki układają się w

pewien wzorzec... tak jak ja to zrobiłem, gdy opowiedziałaś mi o tych dziwnych
objawach, postanowiliśmy zrobić właśnie to — powiedział Lew. — Absolutnie nie

dając do zrozumienia, że Colstar może stanowić jakiekolwiek zagrożenie dla
zdrowia, rozesłaliśmy zawiadomienia o zebraniu organizacyjnym grupy, którą

nazwaliśmy Stowarzyszeniem na Rzecz Zdrowia Pacjentów, i opisaliśmy zauważone
przez nas objawy. W zebraniu wzięło udział około pięćdziesięciu osób, w tym

przynajmniej piętnastu lekarzy ze szpitala.
— No i co się potem stało? Lew odwrócił się do farmaceuty.

— Gil?
— Ludzie z Colstaru zwąchali, co robimy, i prawie natychmiast rozpoczęli

kampanię, która miała nas skompromitować. Na zebrania przybywało coraz mniej
uczestników, a gdy nie udało nam się dowieść naszej teorii co do przyczyn tych

dolegliwości, zaczęto na nas patrzeć jak na... jak...
— No dalej. Gil, nie ma co owijać w bawełnę. Jak na znachorów.

— A jak brzmiała wasza teoria? — zapytała Abby. Brant spojrzał na Alvareza.
który skinął głową na znak, że

ma wyjaśnić sprawę do końca.
— Kadm — powiedział. — W Colstarze mieści się nie

tylko centrala firmy i ośrodek badawczy, wytwarzają tu również baterie
akumulatorowe. Jednym z ich głównych składników jest kadm. Przywożą go tu

tonami. Od początku nasza teoria brzmiała, że wszystkie te dolegliwości zostały
spowodowane zatruciem kadmem, znajdującym się w powietrzu lub w wodzie. Abby

usiłowała sobie przypomnieć, co wiedziała o szkodliwym oddziaływaniu tego
pierwiastka.

— Toksyczność mniej więcej taka jak rtęci, zgadza się?
— Tak — potwierdził Brant. — Na tablicy Mendelejewa znajduje się w tej samej

grupie co rtęć. Z chemii piątka.
Alvarez przytłumił światło ściemniaczem, po czym włączył rzutnik. Pierwszy

diapozytyw opatrzony był nagłówkiem: „Objawy i oznaki zatrucia kadmem".
— Te przezrocza przygotowano dla Inspekcji Zdrowia i Bezpieczeństwa Pracy oraz

dla Agencji Ochrony Środowiska — wyjaśnił gospodarz. — Ale nie zrobiły większego
wrażenia.

Lista obejmowała wszelkie objawy, z jakimi mieli do czynienia Abby i inni, a
ponadto szereg innych. Niewydolność nerek, z czym Abby nie zetknęła się w izbie

przyjęć, stanowiła najpoważniejszą z wymienionych dolegliwości, wraz z chorobami
układu oddechowego. Oprócz tego na liście figurowały takie niedomagania jak bóle

głowy, zmiany skórne, paradontoza, a nawet bezpłodność.
— Jaki był poziom kadmu we krwi? — zapytała Abby. Troje członków Stowarzyszenia

ponownie porozumiało się
wzrokiem. "

— Pobraliśmy czternaście czy piętnaście próbek od różnych osób — odparł
Alvarez. — Wszystkie były w normie.

— Badano je w szpitalu czy wysyłano na zewnątrz?
— Przeważnie w szpitalu. Laboratorium szpitalne ma umowę z przychodnią dla

pracowników Colstaru na badanie poziomu niklu, kadmu, litu i innych ewentualnych
trujących substancji używanych w fabryce, ma więc odpowiednie wyposażenie.

— Sądzimy jednak, że szpitalne laboratorium ma nakaz utajnienia pozytywnych
wyników — dodała Barbara Torres.

— Istnieje też możliwość, że ktoś w laboratorium podmienia wszystkie próbki z
pozytywnymi wynikami na takie, które na pewno dadzą wyniki negatywne — wtrącił

Brant.
— Ale z jakiego powodu?

— z tego, co zawsze — odparł Alvarez. — Chodzi o pieniądze. Zamknięcie Colstaru
na jakiś czas i usunięcie źródła zatrucia kosztowałoby firmę miliony. W dodatku

Colstar walczy z innymi firmami o bardzo intratne zamówienia rządowe. Gdyby

zostali zmuszeni do wymiany wyposażenia, nie mogliby dotrzymać terminów i

wypadliby z gry. Czy wiesz, że senator Corman pochodzi z Patience?
— Oczywiście. To pierwsza rzecz, o jakiej mnie poinformowano, gdy chciałam się

czegoś dowiedzieć o miasteczku.
— Corman utrzymuje bliskie kontakty z Ezrą Blackiem, a Colstar to jedno z

przedsiębiorstw należących do imperium Blacka — mówił Alvarez. — Poparcie dla
Cormana tu, na miejscu, oznacza korzystanie z jego wpływów w Waszyngtonie. To on

pilnuje, by zamówienia rządowe szły tutaj. Ale gdyby firma spowodowała jakąś
katastrofę ekologiczną, wątpliwe, czy nawet Cormanowi udałoby się ją wybronić.

Pierwsze dziesięć slajdów ukazywało różne ujęcia fabryki, przycupniętej na
ogromnej skale.

— Te zdjęcia zrobił osiem lat temu Dave Brooks. Proszę zwrócić uwagę na dym,
buchający z kominów. Fabryka twierdzi, że to jedynie para, ale my mamy co do

tego wątpliwości. Teraz wypuszczają go tylko w nocy.
— A to co? — zapytała Abby, wskazując trzy identyczne, ciemne, niewyraźne plamy

na jednym ze zdjęć. Znajdowały się jedna nad drugą, rozmieszczone pionowo wzdłuż
przedniej ściany skalnego urwiska, pod fabryką. Pozostałe fotografie zrobiono

pod takim kątem, że na żadnej z nich nie było ich widać.
— Nigdy tego przedtem nie zauważyłem — oświadczył Alvarez. — A wy?

— Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że to tylko cienie albo jakieś
złudzenie optyczne — powiedziała Barbara. — Ale jeśli się bliżej przyjrzeć,

widać je dość wyraźnie.
— Wyglądają jak szczeliny skalne — stwierdził Brant. — Może to jakieś okna?

— Dziwne — mruknął Alvarez. — Będziemy musieli to sprawdzić. Dobrze, że je
zauważyłaś. Wiedziałem, że będziesz dla nas cennym nabytkiem. A teraz spójrz

tutaj, w rogu...
— Chodzi ci o ten strumień?

— Tak. Zmienia się prawie w rzekę, kiedy puszcza kra. Ale Colstar postawił nad
nim potężną nadbudówkę, więc jest prawie niewidoczny. Nie mam pojęcia, dokąd

uchodzi... chyba wpada do kamieniołomu, skąd pobiera wodę miasto.
— Czy woda z kamieniołomu została zbadana?

— Owszem. Wszystkie wyniki są negatywne.
— A co mówią ludzie z Agencji Ochrony Środowiska i Inspekcji Zdrowia i

Bezpieczeństwa Pracy?
— Nie zawracają już sobie nami głowy. Dwa lata temu zjawili się tu, ale niczego

szczególnego nie znaleźli. Pamiętajmy jednak, że mówimy o ewentualnej śmierci
ekonomicznej całego miasteczka, a w grę wchodzi wpływowy senator. Sądzimy, że

Agencja Ochrony Środowiska przymyka oczy na to, co się tu dzieje.
— Opowiem wam historię, która może się wydawać niewiarygodna, ale jest

prawdziwa — powiedział Brant. — Na południu jest fabryka opon, która dla
najbliższego miasteczka ma podobne znaczenie, jak Colstar dla nas. Przed paroma

laty zaczęła tam lawinowo rosnąć liczba wypadków, zgłaszanych do Inspekcji
Zdrowia i Bezpieczeństwa Pracy. Wiele z nich dotyczyło odciętych lub

zmiażdżonych kończyn wkręconych w nie spełniające wymogów bezpieczeństwa
maszyny. Minister pracy, będący również szefem IZiBP, osobiście przyjechał do

miasta i zamknął fabrykę. Spodziewał się, że przysporzy to rządowi popularności,
ale natychmiast podniósł się wrzask oburzenia. Naciski polityczne były bardzo

silne, więc fabrykę otwarto ponownie, niby to na czas przeprowadzania
dochodzenia, jednak od tamtej pory nigdy już jej nie zamknięto. I, o ile mi

wiadomo, liczba wypadków przy pracy wcale się nie zmniejszyła.
— Czy myślicie, że Patience bez Colstaru stałoby się wymarłym miastem? —

zapytała Abby.
— Chyba czekałyby nas ciężkie czasy, ale odbilibyśmy się — odparł Gil Brant. —

Zwłaszcza gdyby otwarto tu jakieś inne zakłady.
— Sądzę, że wyżylibyśmy z turystyki — powiedziała Barbara Torres. — Az czasem

na pewno by się tu pojawiły jakieś przedsiębiorstwa.
— Ale nie zdołaliście uzyskać poparcia miejscowej społeczności? — zapytała

Abby.
— Z początku mieliśmy grupę zagorzałych zwolenników.

nawet po tym, jak zdzierano nasze plakaty — odparł Lew. — Potem jednak Chronicie
przestała podawać sprawozdania z naszych zebrań, a my zaczęliśmy dostawać

telefony z pogróżkami. Ale wtedy umarł David.
— Co jego śmierć ma z tym wspólnego?

— David powiedział mi, że ma taśmę z nagraniem rozmowy i jakieś papiery

stanowiące dowód, że w Colstarze podmieniano próbki krwi, które wysyłano do

szpitalnego laboratorium. Parę dni później znaleziono go martwego u podnóża
jednej ze skał. Policja i koroner uznali to za nieszczęśliwy wypadek, ale my

mamy wątpliwości. David był doświadczonym wspinaczem, a to nie była trudna
trasa. Wiele razy wspinał się tam samotnie. Po jego śmierci postanowiliśmy

dyskretniej organizować nasze spotkania. Praktycznie zeszliśmy do podziemia...
Ale Lyle Quinn was namierzył, pomyślała Abby. Przeszedł ją dreszcz, gdy

uświadomiła sobie, że śmierć jej poprzednika mogła nie być przypadkowa.
— Jeżeli został zamordowany, kto ponosi za to winę? — zapytała.

— Pokażę ci za chwilę — odparł Lew.
— Więc na razie jest was tylko troje?

— Wolelibyśmy naturalnie, żeby było nas więcej — powiedziała Barbara Torres. —
Ale wcale nie jesteśmy przez to mniej zaangażowani. W wyniku działalności tego

przedsiębiorstwa mnóstwo ludzi choruje i nie możemy po prostu stać z boku.
— A jeśli jedynym wyjściem byłaby likwidacja zakładu?

— W takim razie Patience musiałoby się zmobilizować i pójść w innym kierunku —
stwierdziła Barbara wzruszając ramionami. — W latach dwudziestych, gdy zamknięto

kopalnię, wydawało się, że to koniec. Ale kiedy zbudowano tu Colstar, Patience
znowu rozkwitło. Możemy to zrobić jeszcze raz.

— Chcemy, by rząd zamknął Colstar do czasu zlokalizowania źródła zatrucia
środowiska — dodał Brant. — Znajdą się chyba ludzie, którym zależy na tym tak

samo jak nam. Oni nas poprą.
— Ale to poparcie zależy od znalezienia dowodu — zauważyła Abby.

— Właśnie.
Lew wyświetlił następne przezrocze: portretowe ujęcie Lyle'a Quinna.

— Ten mężczyzna oraz kobieta, którą ci zaraz pokażę, to główne postacie tej
intrygi — powiedział. — Lyle Quinn był kiedyś agentem CIA. Jest szefem ochrony

Colstaru i ma duże znajomości wśród polityków, bardzo dobrze zna Cormana. Jest
też blisko z każdym, kto cokolwiek znaczy w Patience... z burmistrzem,

komendantem policji, naszym szacownym i niezwykle gościnnym przewodniczącym rady
miejskiej, Hendersonem — wszystkimi, którzy się liczą. Pytasz, kto ponosi

odpowiedzialność za śmierć Davida? Odpowiedź brzmi: właśnie ten człowiek.
Abby zastanawiała się, czy nie opowiedzieć o swojej rozmowie z Quinnem, ale

postanowiła zachować to dla siebie. Przyszła tu po to, żeby posłuchać i czegoś
się dowiedzieć, i stwierdziła, że ci ludzie są stanowczo uprzedzeni.

— Kim jest kobieta, o której mówiliście? — spytała. — Ten drugi czarny
charakter?

Alvarez przestawił rzutnik na zdjęcie kobiety w szylkretowych okularach, o
krótkich, staromodnie uczesanych włosach. Abby już ją gdzieś widziała, lecz

dopiero po minucie przypomniała sobie, że spotkała ją na pikniku — miała wtedy
na sobie bawełniany podkoszulek z napisem „Ratujcie naszą planetę" i w

odróżnieniu od Quinna była pełna współczucia dla Angeli Cristoforo.
— Kelly Franklin — powiedział Alvarez. — Zajmuje się bezpieczeństwem i ochroną

środowiska. Pracuje w Colstarze od pięciu lat. Zachowuje się, jakby chciała
zrobić wszystko dla zdemaskowania niebezpiecznych praktyk w fabryce, ale

jesteśmy przekonani, że to mydlenie oczu, że jest manipulowana przez Quinna i
zarząd.

— Dlaczego tak uważacie?
— Wielokrotnie mówiła nam, że dokładnie śledzi, co się dzieje w fabryce, a

nawet w naszej obecności wysłała próbki krwi do niezależnego laboratorium, ale
potem zaniechała dalszych kroków.

— Może czeka na jakiś obiektywny dowód — powiedziała Abby. — A może
powinniśmy... to znaczy wy powinniście... bardziej naciskać, żeby robiła coś

konkretnego, a nie zbywała was byle czym.
— Tak właśnie mamy zamiar zrobić — odparł Alvarez. Zapalił światło i odczekał

chwilę, by Abby zdążyła zastanowić się nad tym, co oglądała. — Co o tym myślisz?
— zapytał.

Abby wpatrzyła się w swoją szklankę. W jej myślach wirował korowód postaci: Lyle
Quinn, Josh, dyrektor służb medycznych Colstaru Martin Bartholomew, Kelly

Franklin, George Oleander, Lew Alvarez, Claire Buchanan i szereg przypadków
NMPCPJ. Czuła, że wszyscy obecni w pokoju czekają na to, co powie. Czy ma im

powiedzieć, że najprawdopodobniej nic nie wyjdzie z jej związku z Joshem i
pewnie wkrótce znowu będzie szukać pracy w mieście?

— Uważam, że przyczyna dolegliwości wielu tych pacjentów, a może nawet

wszystkich, tkwi w środowisku — powiedziała, starannie dobierając słowa. — A w

takim razie trudno uwierzyć, że nie jest to wina Colstaru.
— Więc przyłączasz się do nas? — zapytał Brant.

— Nie oficjalnie i na pewno jeszcze nie teraz. Nie mam takiej pewności co do
tego wszystkiego jak wy. A poza tym człowiek, dla którego tu się przeniosłam,

pracuje w Colstarze. Muszę mieć naprawdę mocne dowody, zanim wystąpię przeciw
jego firmie.

— A czy twój przyjaciel mógłby wysłuchać, co mamy do powiedzenia? — zapytała
Barbara Torres. — Gdybyśmy mieli w fabyce choć jednego zaufanego człowieka...

— To byłoby świństwo — warknął Alvarez.
— Przepraszam — wymamrotała Barbara. — Tak długo już w tym siedzimy, że

zaczynam się trochę zniechęcać.
— Przedstawcie mi bardziej przekonujące dowody, a na pewno przekażę je Joshowi

— powiedziała Abby. — Ale już teraz zacznę prowadzić rejestr pacjentów, których
dolegliwości wydadzą mi się podejrzane. I gdy tylko będę miała czas, zbiorę

informacje na temat zatrucia kadmem. Jeśli uznam to za stosowne, próbki krwi
podejrzanych pacjentów wyślę do znajomego toksykologa w San Francisco. To Sandra

Stuart. Jeżeli ona orzeknie, że krew jest czysta, to znaczy, że tak jest.
Wyszli z domu i podeszli do samochodów. Torres i Brant podziękowali Abby za

przybycie i odjechali.
— Ja też jestem ci wdzięczny — powiedział Alvarez, gdy zostali sami. — Szczerze

mówiąc nie wierzyłem, że przyjedziesz. Obiecaj, że przemyślisz to, co dzisiaj
zobaczyłaś.

— Obiecuję.
Abby wyczuła, że Lew nie chce, by wracała do siebie. Postanowiła już, że jeżeli

ją o to poprosi, zostanie — ale tylko na trochę. Szaleńcze wybryki Josha
wykończyły ją i potrzebowała serdeczności, z jaką Lew się do niej odnosił.

Alvarez jednak wyciągnął rękę i potrząsnął dłonią Abby.
— Zobaczymy się za parę dni — powiedział. — Jeśli nie masz nic przeciwko temu,

chętnie poznałbym twojego przyjaciela Josha.
— Prawdę mówiąc, Josh nie jest teraz w nastroju na spotkania towarzyskie.

Ostatnio przechodzi ciężki okres i ma silne bóle głowy. Bardzo się o niego
martwię.

— Badał się?
— Oglądał go tylko asystent lekarza w przychodni Colstaru. Jest umówiony z

Garrettem Owenem, choć nie wiem, czy w ogóle się u niego pojawi.
— Przypilnuj go.

— Zrobiłabym to, gdybym mogła. Ale właśnie mieliśmy kolejną awanturę, po której
Josh wyjechał. Nie wiem nawet, gdzie teraz jest.

— Bardzo mi przykro. Jesteście zaręczeni?
— Nieoficjalnie chyba tak. Jednak niczego nie mogę powiedzieć na pewno, póki

obecna sytuacja się nie wyjaśni.
Teraz możesz mnie poprosić, żebym została, pomyślała.

— Musimy ci w tym pomóc — powiedział Alvarez, otwierając przed nią drzwi
samochodu. — Proponuję, by podczas badania twojego przyjaciela Garrett Owen

zwrócił uwagę na poziom kadmu w surowicy.

ROZDZIAŁ DWUNASTY
Abby wracając do domu zatrzymała się przy sklepie, by kupić kwartę

odtłuszczonego mleka i puszkę kawy Maxwell House. Wychodząc poczuła gwałtowny
przypływ żalu nad sobą, więc wzięła jeszcze torebkę ciasteczek. Pusty dom na

końcu ślepej uliczki w południowej części Patience w Kalifornii był ostatnim
miejscem na świecie, do którego miała ochotę się udać.

Zapaliła światło w samochodzie i przejrzała się w lusterku. W jej oczach widać
było zmęczenie, ale nadal wyglądała jak kobieta, za którą mężczyźni uganiali się

w szkole medycznej i podczas pracy w szpitalu — aż do chwili, gdy poznała Josha.
Wyraźnie dawała Alvarezowi do zrozumienia, że może liczyć na jej względy, a mimo

to wraca do domu samotna jak palec. Albo Lew był współczesnym sir Galahadem,
albo interesował go wyłącznie trzydziestotrzyprocentowy wzrost liczby członków

Stowarzyszenia.
Po drodze zastanawiała się nad jego hipotezą, że przyczyną dolegliwości Josha

może być zatrucie kadmem. Chwiejność emocjonalna, zmęczenie i atrofia mózgu
figurowały wśród oznak i symptomów wymienionych na przezroczu, wyliczającym

objawy zatrucia kadmem. Jednak trudno było jej w to uwierzyć. Josh bardzo

troszczył się o swoje zdrowie i nie narażałby się na zatrucie tak znanym

środkiem toksycznym. A jeżeli stało się to poza obrębem fabryki, dlaczego
podobne objawy nie wystąpiły również u niej?

Jedno nie ulegało wątpliwości. Gdy kiedyś wreszcie znowu
spotkają się z Joshem, nie będzie to właściwy moment do wywlekania sprawy

Colstaru i zatrucia kadmem — przynajmniej póki Josh nie przestanie uważać, że
Abby usiłuje go zakasować czy podważyć jego osiągnięcia. Zadzwoni do neurologa i

zaproponuje, by wcisnął Josha gdzieś na wcześniejszy termin, jeśli to możliwe, i
posłał próbkę jego krwi do badania. Gdyby neurolog się zgodził, mogłaby

podjechać do znajomej toksykolożki, Sandry Stuart, z kilkoma probówkami krwi
Josha. Zatrucie ciężkim metalem to poważna sprawa, ale można sobie z nim

poradzić, jeżeli się je w porę wychwyci.
Wjeżdżając na podjazd doszła do wniosku, że znacznie gorzej byłoby, gdyby Josh

cierpiał na jakąś odmianę migreny lub padaczkę skroniową. Obie te przypadłości
reagują na leczenie objawowe, lecz nie są całkowicie uleczalne.

W domu panowały egipskie ciemności. Pierwsza lekcja dla osoby mieszkającej
samotnie: zostawiaj zapalone światła, pomyślała. Zamknęła samochód — odruch,

który wyrobiła sobie żyjąc w mieście, bo w Patience ten środek ostrożności
okazał się zupełnie niepotrzebny — i była już w połowie drogi do drzwi od tyłu,

gdy nagle wyczuła, że ktoś ją obserwuje. Obróciła się na pięcie.
— Josh?... Josh, to ty?

Przy garażu stał jakiś mężczyzna. Zaczęła się gorączkowo zastanawiać, co ma
zrobić. Drzwi od tyłu były zamknięte. Klucze do nich trzymała w ręce, ale

wiedziała, że intruz dopadnie jej, zanim zdoła wejść do środka. Obok swojej nogi
zauważyła kamień wielkości pięści. W ostateczności mogłaby użyć go jako broni, a

tymczasem narobiłaby krzyku — w nadziei, że może usłyszy ją któryś z sąsiadów.
Jednak nim zdążyła cokolwiek zdziałać, mężczyzna wyłonił się z cienia.

Na moment serce jej zamarło, ale zaraz go rozpoznała. To Quinn.
— Przepraszam, jeśli panią przestraszyłem...

Ubrany był na czarno, tak samo jak na pikniku, lecz teraz, wynurzając się z
mroku o pół do dwunastej w nocy, robił znacznie bardziej przerażające wrażenie.

Abby nie miała wątpliwości, że właśnie o taki efekt mu chodziło. Jego srebrne
włosy jaśniały w przyćmionym świetle ulicznej latarni.

— Czego pan chce? — zapytała.
— Porozmawiać.

— Josh jest w środku. Powiem mu o panu.
— Josh wczoraj wieczorem przeniósł się do domu Sawickich, którzy wyjechali do

San Diego, żeby zająć się chorą na raka matką Sally Sawickiej. Dzwonił dzisiaj,
że nie przyjdzie do pracy.

— Nie przepadam za panem, panie Quinn. Poza tym jestem zmęczona. I nie lubię
mieć do czynienia z mężczyznami, którzy wkradają się na mój teren.

— Tylko dziesięć minut — nalegał Quinn. — Potem sobie pójdę.
— Może kiedy indziej.

— Chciałem z panią porozmawiać o tym spotkaniu u doktora Alvareza, z którego
pani właśnie wraca, a także o sytuacji pani przyjaciela w Colstarze... Tylko

dziesięć minut.
Abby była zbyt zaskoczona rewelacjami Quinna o Joshu, by się zdziwić, że

wiedział również, gdzie ona sama spędziła wieczór. Podeszła do niego ostrożnie,
zbita z tropu jego pewnością siebie. Uświadomiła sobie, że jeżeli domysły

Alvareza i pozostałych dotyczące śmierci Davida Brooksa są słuszne, rozmawia z
mordercą. Ale jeśli Quinn zamierza zrobić jej krzywdę, to chyba nie tu i nie

teraz. Nie miała jednak zamiaru zapraszać go do domu.
— Dziesięć minut — powiedziała, ruszając z nim ulicą. Przynajmniej znajdą się

bliżej sąsiadów.
— Skoro pani przyjaciel Wyler przeniósł się do Sawickich, to znaczy, że niezbyt

się wam układa — zaczął Quinn. — Bardzo mi przykro.
— Czy właśnie o tym chciał pan ze mną porozmawiać?

— Josh Wyler pełni funkcję o kluczowym znaczeniu. Kłopoty domowe mogą mieć
negatywny wpływ najakość jego pracy...

— Być może.
— Proszę mnie zawiadomić, gdyby Colstar mógł być w czymś pomocny.

— Nie narzekamy na brak pomocy, ale dziękuję.
— W każdym razie proszę o nas pamiętać. Przez chwilę szedł obok niej w

milczeniu.

— Mówiłem, że będą się starali przeciągnąć panią na swoją stronę? — odezwał się

nagle.
— Mówił pan.

Nie było sensu pytać go, czy pojechał za nią do Alvareza, czy też któreś z
członków Stowarzyszenia kabluje. Niezależnie od tego, jak brzmiałaby odpowiedź,

i tak nie mogłaby uznać jej za wiarygodną.
— Czy opowiadali pani o tych bzdurach z kadmem? — zapytał.

— Co pan...
— Na pewno opowiadali. Wciskają to wszystkim, których chcą do siebie

przyciągnąć. Mylą się, pani doktor. To strzał Panu Bogu w okno. Kontrolujemy
wszystkie nasze metale trujące równie dokładnie, jak to robią w każdej innej

fabryce.
— Więc czym się pan martwi?

— Mówiłem pani na pikniku, że płacą mi za to, żebym martwił się wszystkim, co
może zagrozić dobru Colstaru. Jak Josh pewnie pani powiedział, jesteśmy obecnie

głównym koordynatorem wielu ważnych rządowych projektów badawczych, dotyczących
produkcji przenośnych źródeł energii. Znaczna część naszej pracy jest ściśle

tajna, w tym kilka projektów jego działu. Zamknięcie fabryki lub ograniczenie
jej działalności doprowadziłoby do utraty tych zamówień. Jestem pewien, że

ludzie ze Stowarzyszenia na Rzecz Zdrowia Patience uświadomili to pani.
— Owszem.

— Doktor Dolan... mógłbym mówić do pani Abby?
— Doktor Dolan w zupełności mi odpowiada.

— Jak pani sobie życzy. Jestem przekonany, że Stowarzyszenie chce dobrze, ale
idą błędnym tropem.

— A co pan powie o objawach, które zaobserwowaliśmy?
— To przykład tego, co może się stać, gdy nadgorliwi lekarze wykorzystują swoją

wiedzę i pozycję, by wpłynąć na opinię laików w sprawach zdrowia. To psychoza
rozpętana przez Brooksa i Alvareza. Niech mi pani wierzy, doktor Dolan, nic

strasznego się nie dzieje. Jeżeli będzie się pani wpatrywać nawet w najbardziej
olśniewającą cerę dostatecznie długo i z bliska, zobaczy pani, że są na niej

skazy. Nie ma mowy o żadnej katastrofie ekologicznej, a już na pewno nie wchodzi
w grę kadm. Żaden inny lekarz w Patience nie poparł Brooksa i Alvareza.

Dopiero ja, pomyślała Abby.
Doszli do skrzyżowania ulicy, przy której mieszkała, z dwupasmową szosą stanową,

łączącą południowe Idaho i północną Nevadę z oceanem. Zatrzymali się przy
światłach ulicznych. Przez chwilę słychać było tylko cykanie świerszczy,

ćwierkanie ptaków i turkot nadjeżdżającej półciężarówki. Kiedy minęła ich z
rykiem, kierując się ku centrum miasta, Abby powiedziała:

— Wygląda na to, że broni pan swego stanowiska z takim samym zaangażowaniem, z
jakim Stowarzyszenie broni swego. Ale czego oczekuje pan ode mnie?

— Chciałbym, żeby nie podejmowała pani wobec nich żadnych zobowiązań, dopóki
nie pozna pani wszystkich faktów. Prawie każdy, kto z nimi zaczynał, rezygnował,

gdy zobaczył, jak się rzeczy naprawdę mają. Nowa krew — a zwłaszcza nowi lekarze
— jest niezbędna dla ich dalszego istnienia. Nie stanowią dla nas poważnego

problemu. Ale wiem o pani tyle, pani doktor, że nie chciałbym, by stanęła pani
po ich stronie.

„Wiem o pani tyle..." — znowu zawoalowana groźba. Tymi samymi metodami
posługiwał się na pikniku. Teraz jednak zabrakło elementu zaskoczenia.

— Panie Quinn, to, co pan o mnie wie czy czego nie wie, nie ma najmniejszego
znaczenia — oświadczyła. Ważne jest tylko to, co najlepsze dla moich pacjentów.

A skoro wie pan tyle o Stowarzyszeniu i o dzisiejszym spotkaniu, powinien pan
też wiedzieć, że do niczego się wobec nich nie zobowiązałam.

— Bardzo się z tego cieszę.
— Ale jeśli u któregoś ze swoich pacjentów stwierdzę podwyższony poziom kadmu

albo inny objaw choroby, której powodem może być działalność Colstaru, przyłączę
się do Stowarzyszenia, a na waszej firmie nie zostawię suchej nitki — dodała

Abby. — Ma pan na to moje słowo.
— To rozsądne podejście. Tymczasem jednak chciałbym, żeby pani nam pomogła.

— W czym?
— Chciałbym zatrudnić paniąjako konsultantkę w Colstarze: medycyna przemysłowa

i tak dalej. Wynagrodzenie będzie zależało od liczby świadczonych usług. Ale
obiecuję, że łącznie z tym, co płacimy... to znaczy łącznie z tym, co płaci

szpital

za pracę w izbie przyjęć — będzie się pani powodziło całkiem nieźle.

— I naturalnie część umowy będzie polegała na tym, że mam się trzymać z dala od
Stowarzyszenia?

Quinn rzucił jej szybkie spojrzenie.
— Wręcz przeciwnie — powiedział. — Zależy mi właśnie na tym, by pracowała pani

dla Colstaru, uczestnicząc jednocześnie w spotkaniach Stowarzyszenia.
— Chce pan, żebym donosiła na kolegów?

Quinn nie od razu odpowiedział na jej pytanie. Szedł w milczeniu, dopóki nie
znaleźli się prawie pod jej domem.

— Chciałbym, żeby obejrzała pani Colstar. Przedstawię pani Kelly Franklin,
odpowiedzialną za bezpieczeństwo i ochronę środowiska. Kelly ma szczegółowy plan

naszej firmy, cal po calu. Może pani wybrać sobie jakiś obszar i dokładnie go
skontrolować. Jeżeli uzna pani, że w jakikolwiek sposób zatruwamy środowisko,

wezwiemy odpowiednie służby i zastosujemy się do wszelkich ich zaleceń. Daję
pani na to słowo.

— Kiedy pan chce to zrobić?
— Czemu nie zaraz? Kelly czeka na nas w swoim gabinecie. To najlepsza pora, bo

na trzeciej zmianie pracuje tylko podstawowy personel, więc będzie pani miała
łatwy dostęp do wszystkiego.

— Panie Quinn, dziś nie czuję się już na siłach. Kelly Franklin pewnie też jest
wykończona.

— Doktor Dolan, wiem akurat, że miała pani dzisiaj wolny dzień, a na następny
dyżur w szpitalu idzie pani dopiero pojutrze. Ta sprawa jest dla nas bardzo

ważna. Kelly również zależy na spotkaniu z panią. I jako członek zarządu
szpitala oraz wiceprezes przedsiębiorstwa, w którym pracuje Josh Wyler, uważam,

że jest to bardzo ważne dla was obojga.
Abby poczuła niemal ulgę. Nareszcie Quinn zdjął maskę. Ostrzeżenie nie było

wyrażone wprost, lecz nie miała wątpliwości, że stawką jest posada Josha, a może
i jej własna. Ona sama z pewnością bez kłopotów znajdzie pracę w izbie przyjęć,

choć pewnie nie w takim szpitalu jak u Świętego Jana, ale Josh to zupełnie inna
historia. Jeżeli straciłby przez nią pracę w Colstarze, ich i tak już słaby

związek rozpadłby się jak amen w pacierzu.
Czuła, jak w jej gardle narasta gula strachu. Nie stanowiła żadnego zagrożenia

dla Colstaru, niemniej Quinn postanowił trzymać ją w garści i zabierał się do
tego bardzo metodycznie. Jednak gdyby dolegliwości Josha spowodowane były

kadmem, lepiej, by była w Colstarze, w samym środku, niż nie wiadomo gdzie.
— Niczego nie obiecuję — oświadczyła w końcu. — Żadnych zobowiązań.

— Oczywiście.
— I jeśli dojdę do wniosku, że nie interesuje mnie posada konsultantki,

chciałabym, żeby zostawiono nas z Joshem w spokoju.
— Ma pani na to moje słowo.

— Niestety nie wiem jeszcze, ile ono jest warte.
Samochód Quinna, czarny rangę rover, zaparkowany był przed domem sąsiada. Abby

ruszyła za nim krętą drogą prowadzącą do Colstaru. Ciekawa była, czy Ives
obserwuje ich ze wzgórza przez swoją lornetkę na podczerwień. Zastanawiała się

też, jak długo staruszek zdołałby tam spokojnie pomieszkać, gdyby Lyle Quinn
zorientował się, że jedną z jego ulubionych rozrywek jest obserwowanie ruchu

ludzi i pojazdów w fabryce. Kiedy dojechali, umundurowany strażnik machnięciem
ręki skierował ich na pusty w tej chwili parking. Quinn wjechał na zarezerwowane

dla niego miejsce i wskazał Abby następne obok siebie, które należało do
niejakiego pana Wanga. Drugi umundurowany strażnik otworzył przed nimi drzwi.

— Wszystko tu działa jak w zegarku — zauważyła Abby.
— Cieszę się, że pani to docenia.

W elegancko urządzonej recepcji nikogo nie było, ale Quinn zatrzymał się przy
niej na tyle długo, by Abby mogła zapoznać się ze wszystkimi pochwałami,

dyplomami i nagrodami przyznanymi Colstarowi za wysoką jakość świadczonych
usług, pokrywającymi całą ścianę.

Sama rzetelność i uczciwość, pomyślała. Z wyjątkiem szefa ochrony, który czai
się w mroku, by straszyć kobiety, byłej pracownicy publicznie rżnącej się nożem

i — być może, ale
tylko być może — niedbałego obchodzenia się z toksycznym metalem ciężkim.

— Biuro Kelly Franklin znajduje się w tej samej alei, co i miejsce pracy pani
przyjaciela. Ktoś mi mówił, że macie zamiar się zaręczyć. Mam nadzieję, że

załagodzicie wszystkie nieporozumienia między sobą.

— Sprawia pan wrażenie bardzo sentymentalnego człowieka — powiedziała Abby z

ironią, ale Quinn chyba jej nie wyczuł.
Trzy betonowe aleje podjazdowe były szerokie niczym bulwary i jasno oświetlone.

Na początku każdej z nich stał szereg ponumerowanych białych wózków golfowych.
— W czasie zmian dziennej i wieczornej prawie wszystkie te wózki są w użyciu —

oznajmił dumnie Quinn.
Poprowadził ją aleją A, na której tylko od czasu do czasu pojawiał się jakiś

pracownik w laboratoryjnym fartuchu. Jeden z wózków golfowych toczył się cicho
przed nimi. Inny wózek zaparkowany był przy ścianie tuż koło drzwi z matowego

szkła, opatrzonych napisem: „K. Franklin, Bezpieczeństwo i Ochrona Środowiska".
Gdy Quinn energicznie zapukał, w ogromnym korytarzu rozległo się echo.

Kelly Franklin przywitała Abby oficjalnie, lecz ciepło. Nie była tak
bezpośrednia jak na pikniku ani tak surowa jak na przezroczu Alvareza. Quinn

przedstawił je sobie i powiedział Abby, że może spędzić tu tyle czasu, ile tylko
zechce.

— Doktor Dolan — powiedział na koniec — rozumiemy, że nie jest pani
specjalistką od medycyny przemysłowej, ale mamy nadzieję, że doceni pani środki,

jakie przedsięwzięliśmy, by zapewnić bezpieczeństwo naszym pracownikom i miastu.
Abby podziękowała mu lodowatym tonem.

— Co mogę pani zaproponować? — zapytała Kelly Franklin, gdy zostały same. —
Herbatę? Coś zimnego?

— Nie, dziękuję — odparła Abby.
Rozejrzała się po gabinecie. Widać było, że jego lokatorka ma dwie nastoletnie

córki, stopnie naukowe związane z ochroną środowiska z uniwersytetu
kalifornijskiego i stanowego uniwersytetu w Waszyngtonie, lubi przebywać na

świeżym powietrzu i pasjonuje się swoją pracą.
— Chyba nie jest pani zachwycona wizytą u nas — zauważyła Kelly. — Bardzo mi

przykro. Lyle podchodzi do spraw zawodowych w sposób bardzo prostolinijny i
wszystko robi po swojemu. I niezbyt się przejmuje, czy komuś nie sprawia kłopotu

albo czy ktoś nie uzna go za grubianina, jeśli tylko udaje mu się osiągnąć cel.
— Bez wątpienia dziś wieczorem celem Quinna było ściągnięcie mnie tutaj.

Kelly Franklin wyglądała na wyraźnie zakłopotaną.
— Wolę nie wiedzieć, jakim sposobem to osiągnął — powiedziała — ale zrobię, co

mogę, żeby się pani nie nudziła. Lyle mało komu pozwala swobodnie poruszać się
po Colstarze. Właściwie nikogo dotąd nie spotkał taki zaszczyt. Pani opinia musi

mieć dla niego wielkie znaczenie.
— Nie bardzo rozumiem dlaczego.

— Może ma to coś wspólnego z Joshem — zasugerowała Kelly. — Lyle mówił mi, że
mieszkacie razem. Josh to wspaniały człowiek. Bardzo inteligentny, sympatyczny i

ma ogromne poczucie humoru. Jest dla nas naprawdę cennym nabytkiem.
— Miło mi to słyszeć — odparła Abby.

A więc niepotrzebnie się martwiła, że swoją huśtawkę nastrojów Josh przenosi na
teren pracy. Prawdopodobnie to ona jest główną ofiarą.

Kelly najwyraźniej spodziewała się, że Abby jeszcze coś doda.
— No cóż — odezwała się po chwili — wobec tego może zaczniemy? — Z podłogi koło

biurka podniosła duże pudło oprawionych w tekturę wydruków z komputera. — Lyle
powiedział, że głównym powodem pani niepokoju jest poziom kadmu we krwi

pracowników Colstaru. Tu mam wyczerpującą bibliografię na temat toksyczności
tego metalu. Dostałam ją z biblioteki Narodowego Instytutu Zdrowia w Bethesdzie.

Będę ją musiała zwrócić, ale nie ma pośpiechu.
— Dziękuję.

— A oto lista pacjentów szpitalnych, którym na prośbę ich lekarzy zbadano
poziom kadmu. Załączono do niej karty wypisu ze szpitala oraz diagnozy

postawione w izbie przyjęć. Jak pani widzi, wszystkie wyniki są negatywne. Tu ma
pani następną listę wyników badań na obecność kadmu, niklu i innych metali,

które robimy wyrywkowo naszym pracownikom.
- Czy badania były robione w tutejszym szpitalu?

— Tak. Dlaczego pani pyta?
— Po prostu byłam ciekawa.

— W porządku. Tu na tej planszy ma pani plan całej fabryki, piętro po piętrze.
Żeby obejrzeć wszystko, musiałybyśmy tu siedzieć do jutrzejszego popołudnia, ale

jeśli pani sobie tego życzy, chętnie zostanę.
Kelly Franklin manewrowała wózkiem po alei A, podczas gdy Abby wpatrywała się w

plan. Fabryka zajmowała dwie kondygnacje, jedną na poziomie parteru, drugą

poniżej. W skrzydle produkcyjnym, znajdującym się w alei C, poziom podziemny

miał wysokość dwóch pięter. Abby postanowiła zacząć od skrzydła laboratoryjnego,
odchodzącego od alei A. Potem obejrzy zakład produkcji akumulatorów, gdzie

zużytkowuje się większość kadmu wykorzystywanego w fabryce.
Zapoznając się z fabryką, Abby poznawała też swoją przewodniczkę. Kelly Franklin

była już rozwódką, gdy przed pięcioma laty podejmowała pracę w Colstarze. Jej
dwie córki na żądanie ojca uczęszczały do prywatnej szkoły koło San Francisco.

Samotna wykształcona kobieta nie miała w Patience możliwości prowadzenia zbyt
ożywionego życia towarzyskiego, ale Kelly zdołała poznać parę osób poprzez

Sierra Club oraz wyprawy na głębinowe nurkowanie, które podejmowała dwa razy do
roku.

Słuchając, jak Kelly mówi o swoim życiu, Abby myślała o sobie i własnej
sytuacji. Gdyby na zawsze rozstała się z Joshem, chyba nie wytrzymałaby w

Patience samotnie.
Skrzydło laboratoryjne było niemal opustoszałe, przebywał tam tylko jeden

strażnik i jeden naukowiec. Miało ono kształt prostokąta z krytym szkłem atrium
pośrodku, gdzie, jak wyjaśniła Kelly, przeprowadzano badania nad substancjami,

które mogły okazać się szkodliwe. Przewietrzał je skomplikowany system filtrów.
— Doskonale zdajemy sobie sprawę z toksyczności niektórych substancji, z jakimi

mamy do czynienia — powiedziała Kelly. — W przypadku kadmu, który należy do
szczególnie trujących metali, nasze normy czystości powietrza są znacznie

surowsze od norm Inspekcji Bezpieczeństwa Pracy i Agencji Ochrony Środowiska.
— Człowiek od razu lepiej się czuje, gdy coś takiego słyszy — odparła Abby bez

entuzjazmu.
— Pewnie poczułaby się pani naprawdę dobrze, gdybym zapoznała panią z tymi

normami. Cóż... według nich najwyższa dopuszczalna ilość kadmu w powietrzu
odpowiada dwóm tabletkom aspiryny roztartym na proszek i rozpylonym w

największej hali sportowej w Stanach.
— To rzeczywiście uspokajające.

Atrium otaczało kilkanaście mniejszych pomieszczeń laboratoryjnych, w których
panował rodzaj zorganizowanego chaosu, charakterystycznego dla większości

ośrodków badawczych.
— To dział Josha — poinformowała Kelly. — Wymaga największego zaangażowania sił

i środków, bo konkurencja w tej dziedzinie jest bardzo ostra.
Abby uważnie przyglądała się wszystkiemu. Każdy cal ogromnej przestrzeni

sprawiał wrażenie nieskazitelnie czystego.
W alei C wisiała tablica wysoka na piętnaście stóp, na której widniał napis:

COLSTAR INTERNATIONAL, PATIENCE,
FABRYKA W KALIFORNII

BEZPIECZEŃSTWO PRACOWNIKÓW
NASZYM NAJWYŻSZYM CELEM 101 DNI BEZ WYPADKU PRZY PRACY

Skrzydło produkcyjne było równie starannie utrzymane jak skrzydło laboratoryjne.
Kadm, nikiel i inne toksyczne metale przenosiły ramiona robotów, sterowane przez

robotników w maskach, rękawiczkach i jednoczęściowych kombinezonach. Potężne
kadzie, w których metale mieszano i przygotowywano do wtłoczenia w obudowy

baterii, były zakryte i uszczelnione. Przywiązywano też dużą wagę do wentylacji
i filtrowania powietrza.

Na Abby zrobiło to spore wrażenie. Mogłoby się wydawać. że instalowano tu
zabezpieczenia jedne na drugich.

— Mam parę pytań — oświadczyła, gdy sunęły aleją. — Po pierwsze, czy wie pani
coś o strumieniu, który kiedyś płynął obok fabryki?

— Oczywiście.
— Co się z nim stało? Kelly uśmiechnęła się.

— Wątpię, czy widział to ktokolwiek spoza firmy — powiedziała. — Ale skoro Lyle
zadecydował, że ma pani mieć wgląd we wszystko, no to jazda.

Zawiozła Abby do samego końca alei B i otworzyła duże metalowe drzwi. Za nimi
znajdował się duży basen kąpielowy zbudowany na naturalnej skale, ze zjeżdżalnią

i wodospadem. Zaprojektowany z rozmachem tropikalny raj. W wysoko sklepionym
suficie znajdował się świetlik z matowego szkła. Jedna ściana pomieszczenia

zbudowana była z przezroczystego szkła, a za nią znajdowała się błyszcząca
chromem i niklem siłownia.

— Ten teren jest zarezerwowany dla pana Ezry Blacka i innych wyższych
urzędników. Ja również się do nich zaliczam, choć nie korzystam z tych

przyjemności. Josh nie należy jeszcze do grona użytkowników, ale jestem

przekonana, że to tylko kwestia czasu.

— Basen zasilany jest przez strumień?
— Tak, jednak wodę podgrzewa się tu do osiemdziesięciu trzech stopni

Fahrenheita. Nadmiar wody ze strumienia oraz woda wypływająca z basenu opadają
pięćdziesiąt stóp w dół, do filtrów umieszczonych na zewnątrz, na południowej

ścianie wzniesienia. Stamtąd wpadają do rzeki Oxbow, która płynie na północy
doliny i uchodzi do kamieniołomu. Wypływającą wodę bada się co dwa tygodnie na

obecność bakterii i toksyn. Przeprowadzam te badania osobiście.
Basen dla kadry zarządzającej! Lew i inni będą srodze zawiedzeni takim

rozwiązaniem zagadki zanikającego strumienia, pomyślała Abby.
— Widziałam już dość — oświadczyła, zerkając na zegarek. Było wpół do trzeciej.

— Musi pani być wykończona. Bardzo dziękuję za oprowadzenie.
Kelly odwiozła ją do swojego gabinetu.

— Miło mi było panią poznać — powiedziała. — Może umówimy się któregoś dnia na
kolację?

— Może — odparła Abby. Uświadomiła sobie, że jej reakcja jest nadmiernie
chłodna, więc dodała szybko: — Bardzo chętnie się z panią spotkam. Zadzwonię do

pani do pracy za parę dni.
— Wspaniale — uśmiechnęła się Kelly.

Wezwała Quinna przez pager, a potem złożyła wydruki komputerowe i podała je
Abby.

— Dzięki — mruknęła Abby. — Przez parę następnych nocy będę się kadmować do
snu.

— Życzę dobrej zabawy. Czy mogę coś jeszcze dla pani zrobić?
Abby zaczęła się zastanawiać, co mogłoby zainteresować Alvareza. Przypomniała

sobie cienie na zboczu skały pod fabryką.
— Jeszcze ostatnie pytanie — powiedziała. — Czy pod piwnicami są jakieś

dodatkowe pomieszczenia?
— Nie. Podłogę piwnic tworzy lita skała. Poniżej są tylko filtry, które, jak

już mówiłam, zbudowano na zewnątrz.
— Czy w zboczu skały od strony północno wschodniej nie wykuto jakichś otworów?

— Nie. Dlaczego pani o to pyta? Ma pani jakieś podstawy, by tak uważać?
Przez parę chwil Abby wpatrywała się w twarz Kelly Franklin, bez powodzenia

usiłując dociec, czy kobieta czegoś nie ukrywa.
— Nie. Tak się tylko zastanawiałam — odparła.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Abby odłożyła materiały na temat toksyczności kadmu i zapakowała rzeczy, które
zamierzała zanieść Samuelowi Ivesowi. Nie mogła się doczekać spotkania z tym

ekscentrykiem, gdyż poczucie samotności i opuszczenia coraz częściej jej
doskwierało.

Poranne powietrze było chłodne, lecz słońce rzucało już promienny blask. Za
półtorej godziny Abby rozpocznie dzienną zmianę w izbie przyjęć. W ciągu

dwunastu godzin wydarzy się dość interesujących rzeczy, by pochłonąć ją
całkowicie. Musi oderwać się myślami od swoich prywatnych problemów. Minął już

tydzień, odkąd Josh się wyprowadził. Przyjechał wprawdzie przed trzema dniami,
by zabrać trochę rzeczy, ale Abby była wtedy w pracy. Gdy wróciła do domu, na

stole znalazła tylko strzępiasty bukiet polnych kwiatów i liścik.
Wiem Już chyba, komu zawdzięczam moje kłopoty — napisał. — Gdy zdobędę pewność,

zacznę działać. Wtedy, dopiero wtedy, będę wolny. Modlę się, byś nie okazała się
jedną z nich.

Dziwaczne słowa jeszcze wzmogły jej niepokój. Rozłąka z Joshem sprawiła, że w
jej pamięci zaczęły blednąć wspomnienia przeżytych razem miesięcy. Zdała sobie

sprawę, że nie może już liczyć na Josha Wylera. Co więcej, może mieć powody, by
się go lękać.

Mając sporo wolnego czasu, zaczęła chodzić na aerobik i uprawiać jogging, co
sprawiło, że tym razem łatwiej jej było podejść do kryjówki Ivesa. Nawet się nie

zadyszała.
Jak podejrzewała, przewlekłą infekcję nogi Ivesa spowodował powoli rozrastający

się grzyb zwany kropidlakiem. Należało natychmiast zacząć podawanie amfoterycyny
B, silnie działającego antybiotyku, wstrzykiwanego dożylnie. Ponieważ stary

samotnik zdecydowanie sprzeciwiał się ponownemu powrotowi do Szpitala
Regionalnego w Patience i żadne argumenty nie zdołały przełamać jego oporu, Abby

założyła mu krótki cewnik na przedramieniu. Gdy nie mogła udać się do Ivesa, sam

sobie wpuszczał lekarstwo. Mimo zastosowania tak oryginalnego sposobu leczenia

stan nogi pustelnika poprawiał się z każdym dniem.
— Ivesie, nie strzelaj, to ja! — krzyknęła dochodząc do wyrębu.

Stary ekscentryk siedział przy stole warsztatowym.
— Dziś nie strzelam, pani doktor — powiedział. — Poleruję łuk.

— Jest bardzo piękny.
Pustelnik z zadowoleniem spojrzał na dzieło swych rąk.

— Ma już swoje lata — mruknął. — Posłuży mi jeszcze najwyżej z rok.
— A co potem?

— Potem chyba zrobię następny. Abby wskazała na słomianą kukłę.
— Więc powiedz: trafiasz na ślepo czy nie?

Pytała już o to kilkakrotnie, lecz nigdy nie otrzymała jasnej odpowiedzi.
— Skoro widzę, to po co mam sobie obwiązywać szmatę wokół oczu? — powiedział

Ives. Tym razem.
Obrażenia na jego twarzy goiły się bardzo ładnie, a sińce prawie poschodziły.

— Wspaniale się goisz — stwierdziła Abby.
Ives sięgnął pod stół i wyciągnął puszkę spaghetti Chef Boyardee.

— To kwestia właściwego odżywiania — oświadczył.
— Od jak dawna już tu zamieszkujesz? — spytała opatrując mu nogę.

— Nie wiem dokładnie. Dziewięć, może dziesięć lat.
— Mam pytanie w sprawie Colstaru...

— Strzelaj.
— Widziałam tę fabrykę na diapozytywie sprzed jakichś

ośmiu lat. Zdjęcie zrobiono z pewnej odległości, więc jakość nie jest zbyt
dobra, ale na zboczu skały widać jakby trzy długie szczeliny.

— Których teraz nie ma — skończył za nią Ives.
— Właśnie.

— To chyba były jakieś okna. Wyglądały jak otwory strzelnicze w średniowiecznym
zamku.

— Co się z nimi stało? Ives wzruszył ramionami.
— Pewnego dnia po prostu zniknęły — odparł. — Pewnie zostały zamurowane.

— Da je się stąd zobaczyć?
— Możemy spróbować, ale zaklajstrowali je bardzo dokładnie.

Ives wyciągnął jutowy worek i wojskowy koc, po czym poprowadził Abby do swego
punktu obserwacyjnego. Nie była tu od czasu, gdy razem z Joshem po raz pierwszy

odwiedzili Ivesa. Spoglądając teraz na dolinę zastanawiała się, gdzie Josh
przebywa, co porabia i czy poszedł do Garretta Owena, u którego wymogła

przyspieszenie badania o dwa tygodnie.
Ives nastawił ostrość i podał lornetkę Abby. Wizyta w fabryce ułatwiła jej

orientację. Najpierw obejrzała dach szpitala, potem przyległy budynek, również
należący do służby zdrowia. Obok było wąskie pólko porośnięte polnymi kwiatami,

za którym stał wysoki płot opleciony na górze drutem kolczastym, oddzielający
dolinę od fabryki. Za nim ciągnęła się szeroka, pofalowana łąka, a za nią

strzelała w górę prawie goła skała. Abby odnalazła filtry, o których mówiła
Kelly Franklin, i dokładnie przyjrzała się zboczu skały. Nic.

Ives również zerknął przez lornetkę i ponownie zwrócił ją Abby.
— Spójrz na napis „Colstar" umieszczony na ścianie budynku. Aż trudno w to

uwierzyć, ale każda z liter ma osiem stóp wysokości. Popatrz na „S" i przejedź
prosto w dół skały. Te otwory powinny być chyba tam.

Lornetka miała doskonałą rozdzielczość. Abby uważnie przepatrzyła skałę z góry
do dołu. Potem jeszcze raz.

— Hej, Ives — powiedziała podekscytowana. — Chyba wiem, gdzie były. Jeżeli się
dobrze przyjrzeć, można jeszcze

rozróżnić zarysy. Prawdopodobnie wypełniono je cementem albo pomalowanym
drewnem. Ives uważnie przyjrzał się zboczu.

— Jakaś sklejka z przyklejonymi do niej kamykami — orzekł po chwili.
Co się za nią kryje? — zastanawiała się Abby. I dlaczego nie wie o tym inspektor

do spraw zdrowia i bezpieczeństwa?
Ives odłożył lornetkę.

— To niesamowite — powiedział. — Wpatrywałem się w to miejsce przez całe lata,
przyglądałem mu się od góry do dołu i z boku na bok, a ty przychodzisz i

pokazujesz mi coś, czego nigdy nie zauważyłem. — Uśmiechnął się do Abby. — Chyba
mam klapki na oczach, no nie?

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Ból głowy zaczął się tak jak zawsze, od dziwnego, chemicznego posmaku w ustach.
W mężczyźnie narastał gniew. Czuł, jakby gdzieś w jego wnętrzu podpalono lont, a

on nie może zapobiec eksplozji. Nie zasłużył sobie na to. Przez całe życie
usiłował robić to, co należy. Trzy lata w komandosach. Dwa rzędy odznaczeń.

Powinien zostać tam jeszcze parę lat. Do diabła, powinien zostać na zawsze.
Gdyby wiedział, co go czeka, na pewno nie odszedłby do cywila. Najpierw odebrano

mu kartę kredytową, bo ci cholerni bankowcy nie mogli trochę poczekać, a potem
tracił robotę za robotą. Potem miał dwa zajęcia naraz, czasem nawet trzy. A

teraz zwolniono go z fabryki, bo za często szedł na chorobowe. Ale kto do diabła
potrafiłby pracować na drabinie na wysokości trzydziestu stóp, gdy w głowie

huczą mu armaty?
Czuł, że za oczami znowu zaczyna narastać straszliwy, pulsujący ból. Chemiczny

posmak w ustach stał się ostrzejszy, bardziej nieprzyjemny. Pociągnął łyk wody,
ale zaraz wypluł go. Nie ma sensu niczego połykać, skoro niebawem i tak wszystko

zwróci.
Wbiegł do sypialni i zdarł plastikową folię, w którą zapakowali jego mundur w

pralni. Marines mogliby nie być zachwyceni, że wkłada go na taką okazję, ale co
go to obchodzi? Tyle lat szkolili go w zabijaniu, więc teraz się przekona, ile

się nauczył.
Ręce trzęsły mu się tak bardzo, że ledwie zdołał zapiąć guziki kurtki. Nawet po

piętnastu latach dobrze na nim leżała.
Nie powinien wydzierać się na majstra za jego uwagę, że udaje bóle głowy, ale

nie powinien też dopuścić, by ten frajer go uderzył. Jednak cały incydent tylko
potwierdził to, co wszyscy wiedzieli: ten facet to dupek wyżywający się na

swoich podwładnych.
Pulsowanie przeszło w bolesne świdrowanie. Opadł na podłogę, ściskając skronie.

Po dłuższej chwili z trudem podniósł się, wyszedł z domu i ruszył do samochodu.
Klub towarzyski, w tym rzecz, pomyślał. Na tym polega cały pierdolony problem.

Te kluby rozsiane po całym kraju miały sprawić, by tacy jak on zawsze pamiętali,
że są pariasami. Ale ci dobrzy ludzie z klubu wpuścili go przecież kiedyś do

tego eleganckiego budynku na całe trzy tygodnie... póki nie skończył go malować!
Silnik jego chryslera zaskoczył z trzaskiem przypominającym wystrzał z broni.

Samochód miał 170 000 mil na liczniku i drugi silnik pod maską. Wzrok mężczyzny
zamglił się, jego głowa płonęła. Co za parszywe życie, pomyślał, czym sobie na

nie zasłużyłem? Niczym. Absolutnie niczym. Spod kół prysnęła garść żużlu,
chrysler zatrzymał się z piskiem opon, a mężczyzna wysiadł pospiesznie i

zwymiotował. To już koniec, przysiągł sobie. Ostatni raz tak rzyga. Mogą go
doszczętnie sponiewierać i bez najmniejszego powodu wyrzucić z pracy, jednak nie

zdołają go złamać. Był przecież marinę, do diabła, a marines wiedzą, jak
odpłacać oko za oko, ząb za ząb.

Wybrańcy mają pieniądze, władzę, jaguary, domy, diamenty i kluby towarzyskie.
Ale on ma samochód jak czołg i ducha marinę. Są bez szans!

Pięćdziesiąt pięć... sześćdziesiąt... sześćdziesiąt pięć...
Chrysler zaczął trząść. Mężczyzna mocno uchwycił kierownicę i przycisnął nogę do

podłogi. Ból głowy dokuczał mu straszliwie. To ludzie z klubu doprowadzili go do
takiego stanu. Teraz jego kolej.

Siedemdziesiąt... siedemdziesiąt pięć...
Migały kolejne przecznice. Drzewa i słupy telefoniczne zlały się w mglistą

smugę. Samochód trząsł niemiłosiernie, wokół niego kłębił się gryzący dym.
Mężczyzna uniósł się z fotela i przycisnął prawą stopę do pedału gazu. Zadanie:

zniszczenie nieprzyjaciela. Melduję, że mam cel w polu widzenia.
„Od pałaców Montezumy po krańce libijskich plaż...".

Zjechał z szosy i mknął przez trawiasty teren aż do wzgórza. Płot, osłonięty
zielonym winylowym pasem wiatrochronnym, znajdował się tuż przed nim. Melduję,

że wszystko w porządku.
Osiemdziesiąt... osiemdziesiąt pięć...

„W powietrzu, na lądzie i wodzie będziemy walczyć za nasz kraj...".
Ból głowy ustał. Wreszcie przestał czuć w ustach ten ohydny smak.

Szczęk silnika... zgrzyt metalu o metal... krzyki... ból... ciemność...
Melduję, że zadanie zostało wykonane...

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

STANDON, CARL

BADANIE NA OBECNOŚĆ METALI TOKSYCZNYCH W ORGANIZMIE, W TYM KADMU I NIKLU — NIE

WYKRYTO.
ANDERSON, JAYE

BADANIE NA OBECNOŚĆ METALI TOKSYCZNYCH W ORGANIZMIE, W TYM KADMU I NIKLU — NIE
WYKRYTO.

MCELROY, THOS
BADANIE NA OBECNOŚĆ METALI TOKSYCZNYCH W ORGANIZMIE, W TYM KADMU I NIKLU — NIE

WYKRYTO;
ZWIĄZKÓW FOSFOROORGANICZNYCH — ŚLADOWE ILOŚCI. WYNIK PRÓBY ILOŚCIOWEJ W

ZAŁĄCZENIU.
Abby, siedząc za biurkiem w dyżurce, wpatrywała się w wyniki badań pierwszych

trzech przypadków NMPCPJ, u których zleciła badanie poziomu kadmu. Jednym z nich
był farmer Thomas McElroy. Skarżył się na brak sił i przewlekły kaszel, który

nie ustąpił nawet po dwóch kuracjach antybiotykowych. Jego lekarzem był George
Oleander. Abby zleciła oznaczenie poziomu kadmu, po czym, tknięta jakimś

przeczuciem, dodała również badanie na obecność związków fosforoorganicznych.
Związki te to neurotoksyny, które były używane w formie gazów jako broń

chemiczna podczas drugiej wojny światowej.
Są to również składniki wielu środków ochrony roślin. Najwyraźniej Thomas

McElroy był narażony na ich działanie.
Wynik pozytywny. Nie miała pojęcia, co dalej. Studentom medycyny zawsze wbijano

do głowy, że nie należy zlecać badań, jeśli się nie wie, co zrobić z wynikami
odbiegającymi od normy. Skoro jednak tak się stało, trzeba koniecznie powtórzyć

badania.
Abby doszła do wniosku, że najlepiej będzie zrzucić cały kłopot na głowę

George'a Oleandra. Jeśli istotnie dolegliwości Thomasa McElroya spowodowane były
zatruciem związkami fosforoorganicznymi, byłaby to pierwsza konkretna diagnoza

dla przypadku NMPCPJ. I nie byłoby to zatrucie kadmem. Wyjrzała, by się upewnić,
że w izbie przyjęć nadal nic się nie dzieje. Niedzielne poranki są raczej

spokojne, ale można się spodziewać większego ruchu po południu i wieczorem.
Teraz jednak w poczekalni było pusto. Abby ruszyła do aparatu telefonicznego,

gdy zadzwonił telefon wewnętrzny na ścianie.
— Pani doktor — powiedziała recepcjonistka — doktor Oleander na drugiej linii.

— Wspaniała organizacja — mruknęła Abby, naciskając przyciski. — Jak się masz,
George. Właśnie miałam do ciebie zadzwonić.

— Pewnie po to, żeby się wytłumaczyć.
— Co takiego?

— Przed chwilą dostałem kopie wyników badań dwóch moich pacjentów, Carla
Standona i Toma McElroya. Zleciłaś nadprogramowe badania.

— Owszem.
— Abby, co ty wyprawiasz, na miłość boską? Dlaczego kazałaś zbadać poziom kadmu

u tych ludzi? Ilu jeszcze pacjentom zleciłaś takie badania?
— Jeszcze jednemu. Nie rozumiem, o co ci chodzi.

— Już chyba najwyższa pora, żebyś zrozumiała. Dlaczego zleciłaś przeprowadzenie
tych badań?

— Objawy u każdego pacjenta były inne. Dużo czytałam na temat toksyczności
kadmu i...

— Nie życzę sobie przeprowadzania zupełnie zbędnych dodatkowych badań moich
pacjentów bez uprzedniej konsultacji ze mną. I powiem ci też, że większość

lekarzy zatrudnionych w tym szpitalu również się na to nie zgodzi.
Abby poczuła, że wzbiera w niej gniew. Rozejrzała się po małym gabinecie

zastanawiając się, czy to, co Lew mówił o ukrytych mikrofonach i kamerach nie
jest przypadkiem prawdą.

— Nie uważam, żeby te badania były zbędne — odparła lodowato. — Badanie na
obecność związków fosforoorganicznych u pana McElroya dało wynik pozytywny.

— McElroy jest farmerem. Co roku używa tego świństwa, co roku naraża się na
zatrucie i co roku go leczę. Nie chodzi mi o to badanie, doskonale o tym wiesz.

Jeżeli chcesz szkodzić Colstarowi i temu miastu, to może zacznij się rozglądać
za inną pracą.

— Nie groź mi, George. I proszę cię, nie mów do mnie tym tonem. Zrobiłam to, co
uważałam za najlepsze dla tych pacjentów.

— Zrobiłaś to, bo naciskał na ciebie pewien inny lekarz z izby przyjęć.
— To nieprawda.

— Posłuchaj... Wydawało mi się, że w zeszłym tygodniu podczas rozmowy w moim

gabinecie doszliśmy do porozumienia na temat tego, na czym polega praca w tym

mieście.
To ty doszedłeś do porozumienia, pomyślała Abby.

— Jesteśmy tu po to, by służyć tej społeczności — ciągnął Oleander. — A
podkopywanie przedsiębiorstwa, które nas wszystkich utrzymuje, nie świadczy

dobrze o umiejętności pracy w zespole. Poza tym daję ci słowo, że Colstar nie
stanowi żadnego zagrożenia dla zdrowia. Myślałem, że do tej pory zdążyłaś już

się o tym przekonać.
A więc punkcik oznaczony jako Lyle Quinn łączy się z punktem ,,George Oleander".

— George, robię co mogę, by jak najlepiej leczyć mieszkańców tego miasta —
powiedziała. — Jeżeli uważasz, że nie umiem pracować w zespole, to trudno.

— Abby, po prostu nie chcę, by badano poziom kadmu u moich pacjentów bez mojej
wiedzy. Co będzie, gdy ci ludzie dowiedzą się, że zdaniem pewnej lekarki ze

szpitala podtruwa ich Colstar?
— Być może ich podtruwa. Nie mam...

— Proszę cię, Abby, daj sobie z tym spokój. Mówię poważnie.
— Jak chcesz, George. To twoi pacjenci.

— Dobrze. Mam dziś dyżur pod telefonem.
— Wiem.

— Dzwonię teraz z samochodu, jestem w drodze do kuzyna żony. Będę jakieś
dwadzieścia, góra dwadzieścia pięć minut drogi od szpitala. Numer mają w

sekretariacie. Zajmij się wszystkimi przypadkami, a pacjentom, których leczenia
będziesz chciała się podjąć, daj zlecenia. Chciałbym tu zostać do piątej, może

szóstej.
Rozłączył się nie czekając na odpowiedź.

— Ten to umie pracować w zespole — mruknęła Abby. Przemyła twarz, by ochłonąć.
Jeżeli praca w izbie przyjęć

ma wyglądać w ten sposób, będzie musiała spróbować szczęścia gdzie indziej. A
Josh... Aż trudno uwierzyć, że jeszcze przed dwoma miesiącami siedziała z

przyjaciółmi w nadmorskiej kawiarni w Sausalito, omawiając szczegóły swojego
ślubu z Joshem.

Osuszała ręce, gdy kierowniczka zmiany pielęgniarek. Mary Wilder, zabębniła do
drzwi, po czym lekko je uchyliła.

— Abby, chodź szybko! — zawołała. — Mamy fatalną sprawę.
Abby chwyciła fartuch z krzesła i wybiegła z gabinetu.

— W klubie w Patience zdarzył się straszny wypadek — powiedziała Mary, starając
się opanować zdenerwowanie. — Jakiś facet sforsował samochodem płot i wjechał na

kort. Potrącił trzy kobiety, a potem wpadł na słup. Jedna karetka jest w drodze,
dwie są na miejscu. To karetki miejskie. Za chwilę zadzwoni Tom Webb, felczer.

Abby poczuła nagły przypływ adrenaliny. Odruchowo sprawdziła w kieszeniach
fartucha, czy ma instrumenty, i złapała dwa grube zeszyty o luźnych kartkach, w

których przez lata notowała standardy postępowania leczniczego, interakcje leków
i inne spostrzeżenia. Uraz wielonarządowy w niedzielny ranek przy zmniejszonej

obsadzie i ograniczonym wsparciu specjalistycznym. Jej obawy przed opuszczeniem
bezpiecznej przystani u Świętego Jana dla izby przyjęć na odludziu zaczynały się

potwierdzać.
Pospieszyły przez centralę łączności, gdzie znajdowało się radio i telefony oraz

stanowisko monitorowania kardiologicznego.
— Mam ogłosić akcję alarmową? — spytała Mary. Akcja alarmowa, którą każda

zmiana ćwiczyła raz do roku,
polegała na mobilizacji telefonicznej niemal całego szpitalnego personelu:

medycznego, pielęgniarskiego, technicznego i administracyjnego — ponad setki
ludzi. Zakłócenie normalnej działalności, zamieszanie, wydatki. I zawsze trzeba

było iść na całość — nie przewidywano czegoś takiego jak częściowa mobilizacja.
Abby wiedziała, że decyzja o ogłoszeniu alarmu jest zaledwie pierwszą spośród

kilkudziesięciu innych, jakie będzie musiała podjąć w ciągu najbliższych minut.
— Musimy mieć trochę więcej informacji — odparła. — Dowiedz się, którzy z

lekarzy są w szpitalu, i ściągnij ich tutaj. Pielęgniarki też. Ile to osób?
— Chyba cztery...

— Czterech pacjentów. Zawiadom rentgen i laboratorium. I niech ściągną posiłki.
Mary zaczęła telefonować z aparatu w recepcji. W tym momencie z radia rozległ

się trzask.
— Tu karetka ratunkowa straży pożarnej numer trzy, mówi felczer Tom Webb.

W tle Abby usłyszała wycie syreny.

— Słucham, numer trzy — powiedziała. — Tu doktor Dolan.

— Pani doktor, od czterech minut jedziemy do szpitala z dwiema pacjentkami.
Obie koło trzydziestki. Podczas gry w tenisa potrącił je samochód. Jedna ma

złożone złamanie kości piszczelowej. Druga liczne rany i otarcia. Obie są
przytomne. Podstawowe funkcje życiowe w granicach normy.

— Przyjęłam. A inne ofiary?
— Dwie. Jeszcze jedna kobieta i mężczyzna, który prowadził samochód. Oboje są w

ciężkim stanie. Wymagają natychmiastowej pomocy. Na miejscu są dwa zespoły.
— Przyjęłam. Czekamy.

Odwróciła się do Mary Wilder, która właśnie zakończyła kolejną rozmowę.
Pielęgniarka miała ponurą minę.

— W szpitalu jest tylko dwóch lekarzy, ale nie mogą przyjechać. Doktor Levin
robi cesarskie cięcie, a doktor Mehta znieczula.

Abby zdecydowała się.
— Ogłoś akcję alarmową — poleciła. — Pacjentów, którzy

się pojawią, ulokuj w boksach. Salę urazową i cały sprzęt zostaw dla tych dwu
kobiet.

Po kilkunastu minutach izba przyjęć zaczęła wypełniać się pielęgniarkami i
technikami. Dwa wózki do przewożenia ofiar wypadków stały na stanowiskach.

Trzeci sprowadzano z góry. Mary Wilder i naczelna pielęgniarka szpitala tworzyły
zespoły do obsługi każdego z pacjentów. Urzędniczki w rejestracji przygotowywały

formularze. Laborantka odpowiedzialna za bank krwi sprawdzała zapasy i
zawiadamiała regionalne ośrodki krwiodawstwa, by były w pogotowiu. Technik

obsługujący rentgen przywiózł aparat i ustawił go na stanowisku. Pielęgniarka
pobierająca krew przygotowała niezbędne instrumenty i przesunęła się na bok, by

nie przeszkadzać. Cała izba przyjęć zastygła w oczekiwaniu. Potem z oddali
dobiegł dźwięk syren.

— Uwaga — powiedziała Abby, zwilżając wodą wyschnięte usta. — Zachowajmy zimną
krew i postarajmy się najlepiej, jak potrafimy.

Nałożyła rękawiczki i pospieszyła do podjazdu. Po chwili wjechał tam samochód
policyjny i karetka. Pierwsza ofiara, jęcząca głośno, miała prawą nogę

unieruchomioną w szynie. Przez bandaże zaczęła już przeciekać krew. Abby zbadała
ją szybko — kobieta miała już założony wenflon i kołnierz ortopedyczny. Jej

twarz i kostium tenisowy były poplamione krwią i zabrudzone czerwoną gliną z
kortów. Na lewym ramieniu widniało paskudne otarcie. Abby rzuciła okiem na drugą

kobietę i ruszyła za noszami do środka. Jedna z pielęgniarek już rozcinała
pacjentce ubranie.

— Rebecca Mason — powiedział jeden z członków personelu karetki. — Trzydzieści
cztery lata. Jej noga marnie wygląda — dodał ściszając głos.

Abby zatrzymała nosze i upewniła się, że tętno na tętnicy grzbietowej stopy oraz
piszczelowej tylnej za kostką środkową złamanej nogi jest wyczuwalne. Potem

oznaczyła miejsce badania tętna długopisem i skierowała zespół do drugiej sali.
Najpierw musiała dokonać wstępnych oględzin — zbadać drogi oddechowe,

oddychanie, krążenie, ABC urazów. Przemawiając uspokajająco do kobiety,
sprawdziła najważniejsze funkcje życiowe i tętno, a potem obmacała czaszkę,

klatkę
piersiową i brzuch. Słyszała swój głos, spokojny i stanowczy, lecz dziwnie

daleki, jakby należał do kogoś innego:
— Sól fizjologiczna, pięćset mililitrów. Rutynowe badania laboratoryjne i na

krzepliwość. Oznaczcie grupę krwi i skrzyżujcie pięć jednostek. Zróbcie zdjęcie
kręgosłupa szyjnego przednio tylne i boczne. Muszę je zobaczyć, zanim weźmiemy

się za cokolwiek innego. Potem przenośnym aparatem prześwietlimy jej klatkę
piersiową i nogę, zanim poślemy ją na porządne zdjęcia. Załóżcie cewnik do

pęcherza. Dowiedzcie się, czy ortopeda już jedzie, i co minuta sprawdzajcie
tętno na stopie.

— Tak, pani doktor.
— Dobrze. Informujcie mnie na bieżąco.

Jedna załatwiona. Abby zmieniła rękawiczki i pospieszyła do drugiej kobiety,
Katherine McNamary. Rozcięto jej już ubranie i leżała teraz przykryta

prześcieradłem. Głowę miała obandażowaną; nad prawym okiem opatrunek zaczął
nasiąkać krwią. Podobnie jak Rebecca Mason miała szyję w sztywnym kołnierzu

ortopedycznym, a głowę unieruchomioną na desce ortopedycznej. Pielęgniarka,
którą Abby pamiętała ze szpitala, zdała jej szybkie sprawozdanie. Skaleczenia na

plecach, których nie można było obejrzeć ze względu na konieczność

unieruchomienia karku, oraz głębokie rozcięcie na czole. Innych widocznych

obrażeń brak.
Abby wiedziała, że teraz będzie musiała zająć się najpierw tą z pacjentek,

której jej pomoc bardziej się przyda. Podczas takich krańcowych sytuacji jak ta
zawsze trzeba dokonywać wyboru — i najpierw poświęcić uwagę tym, którzy rokują

szansę przeżycia.
Stan zdrowia Katherine McNamary ustawiał ją w drugiej kolejności. Rebecca Mason

pierwsza zostanie prześwietlona, jej też najpierw zrobią próbę krzyżową krwi.
Mary Wilder podeszła do Abby wydającej ostatnie polecenia i powiedziała:

— Od czterech minut zajmują się następną ofiarą, czterdziestojednoletnim
mężczyzną. Stan bardzo ciężki. Ledwo przytomny, niskie ciśnienie, liczne

obrażenia.
— Kolejny gracz w tenisa? Mary potrząsnęła głową.

— Nie, to kierowca. Sprawca tego wszystkiego.
— Zawieź go do trójki — poleciła Abby. — Aha, i jeszcze jedno...

— Tak?
— Postarajmy się zachować obiektywizm w ocenie sytuacji i robić, co do nas

należy.
Wzrok starszej kobiety złagodniał.

— Spróbuję — powiedziała. — Ale znam obie te kobiety, a także i tamtą, którą
dopiero mają przywieźć.

— Co ci o niej powiedzieli?
— Nazywa się Peggy Wheaton. Ma liczne obrażenia. Nieprzytomna. Jej mąż. Gary,

jest prezesem miejscowej kasy oszczędności. Mają troje dzieci.
— Zbierz zespół, który zajmie się tym kierowcą. Drugi niech będzie gotowy na

przybycie Peggy Wheaton — poleciła Abby.
Omiotła wzrokiem izbę przyjęć. Panował w niej chaos. W środku znajdowało się

kilku policjantów, felczerzy, technicy, pielęgniarki i dwie osoby z zaopatrzenia
szpitala — była to jedna z ujemnych stron wszczęcia akcji alarmowej. Abby

skinieniem przywołała jednego z policjantów i poprosiła go, by każdego, kto nie
jest niezbędnie potrzebny do opieki nad chorymi, odesłał do poczekalni. Przy

wejściu do izby przyjęć spostrzegła pierwszą lekarkę, młodziutką Susan Torrance.
— Powiedz, co mam robić — poprosiła Susan.

— Zapomnij, że jesteś pediatrą, i pomyśl, że jesteś ortopedą.
— Chciałabym.

— Umiesz szyć?
— Jasne.

Znowu syreny. Abby poleciła Susan, by dokładnie zbadała Katherine McNamara.
znowu włożyła rękawiczki i wyszła na podjazd dla karetek.

— Gdzie reszta lekarzy? — zapytała czekającą już tam Mary Wilder.
Wszyscy, niezależnie od tego, czy mają dyżur, czy nie, stanowią część alarmowej

piramidy — powinni więc rzucić to, co robią, i udać się do szpitala.
— Wielu chyba wyjechało na weekend... Ale nie martw się. na pewno ktoś

przyjedzie. A jak na razie, świetnie dajesz sobie radę sama.
Abby zdobyła się na pełen napięcia uśmiech.

— Dzięki — odparła.
w tym momencie karetka poprzedzana kolejnym wozem policyjnym z zawodzącą syreną

wjechała na długi podjazd pod izbą przyjęć. Abby zwilżyła wargi i zaczęła
rytmicznie zaciskać i rozluźniać pięści. Pacjent w stanie krytycznym. Przez cały

okres swojej pracy u Świętego Jana wchodziła w skład zespołu oceniającego takie
przypadki i udzielającego pierwszej pomocy. Ale zawsze wokół znajdowali się inni

lekarze, tu zaś była zdana na własne siły.
Najpierw wysiadło dwóch policjantów.

— Jest podejrzany o usiłowanie morderstwa, pani doktor — powiedział jeden z
nich. — Proszę nas informować o jego stanie.

— A co się właściwie wydarzyło?
— Zjechał z drogi z dużą szybkością, podjechał do stóp wzgórza i rozbijając

płot wpadł na kort. Zmiótł te nieszczęsne kobiety niczym kule od kręgli, a potem
roztrzaskał się o stalowy słup oświetleniowy. Miał na sobie mundur marines, ale

taki z niego wojak jak ze mnie.
— Był przytomny? Chodzi mi o to, czy nie zemdlał przy kierownicy z nogą na

gazie?
— Do diabła, nie. Dwóch ludzi słyszało, jak wrzeszczał i śpiewał, zanim wjechał

na płot.

— Dobrze, dziękuję. Mary, idziemy.

Z karetki pospiesznie wyciągnięto nosze. Abby ruszyła za nimi. Zobaczyła na nich
mężczyznę pokrytego krwią i odłamkami szkła. Jęczał i usiłował uwolnić się od

pasów, którymi przymocowano go do deski ortopedycznej. Miał na sobie miękki
kołnierz ortopedyczny. Czyżby sanitariuszom zabrakło sztywnych kołnierzy?

Deskę ortopedyczną przeniesiono na wózek. Abby odsunęła się, by pielęgniarki
mogły rozciąć ubranie rannego. Potem wzięła ręcznik i podeszła do wózka.

— Ciśnienie siedemdziesiąt — powiedziała pielęgniarka.
— Zwilż ręcznik i podaj mi — poleciła Abby. Odgarnęła szkło, które przywarło do

pokrwawionej twarzy mężczyzny i utkwiło w kącikach powiek. Gdy będzie miała
wolną chwilę, usunie resztę odłamków szczypczykami. Teraz są ważniejsze sprawy.

— Przygotuj wszystko do wprowadzenia cewnika do wkłucia centralnego.
— Już się robi.

— Oko — jęknął mężczyzna. — Mam coś w oku.
— Zajmiemy się tym za chwilę — odparła Abby. — Na razie proszę się nie ruszać.

Zaczęła wstępne oględziny. Mężczyzna miał płytki i chrapliwy oddech. Do piersi
tuż pod prawą brodawką sutkową przyklejony był tampon z gazy. Po zdjęciu go Abby

ujrzała ranę o poszarpanych brzegach. Prawa połowa klatki piersiowej nie
wykazywała ruchów oddechowych.

— Proszę o zestaw do drenażu klatki piersiowej — powiedziała Abby, z powrotem
przykładając gazę do rany.

Płuco było przebite i zapadło się. Za każdym razem, gdy ranny mężczyzna
oddychał, powietrze przechodziło przez oskrzela do prawej jamy opłucnowej i

gromadziło się w niej. Narastający ucisk z tej strony blokował dostęp
wystarczającej ilości powietrza do lewego płuca. By prawe płuco mogło się

ponownie rozprężyć, należało odbarczyć opłucną.
Abby otarła krew z twarzy mężczyzny. Miał szereg zadrapań i płytkich skaleczeń,

ale kolor skóry nie wskazywał na niedrożność dróg oddechowych.
— Pomóżcie mi —jęczał ranny. — Niech mi ktoś pomoże. Abby popatrzyła na niego

uważnie.
— Mary, znam tego człowieka — oświadczyła po chwili. — Widziałam go na pikniku

Colstaru. Nazywa się Willie Cardoza.

ROZDZIAŁ SZESNASTY
— Od dwóch minut jadą z Peggy — powiedziała Mary Wilder, wwożąc wózek z

zestawem do drenażu ssącego opłucnej dla Williego Cardozy. — Stan bez zmian.
Ciśnienie oznaczalne. Oddycha samodzielnie, ale jest nieprzytomna.

— Dobrze. Niech wszyscy będą w pogotowiu. Ale teraz musimy zająć się tym
pacjentem. Bardzo się o niego martwię.

Stan Cardozy pogarszał się. Oprócz odmy opłucnowej na pewno miał krwawienie
wewnętrzne. Tętno było ledwo wyczuwalne, tracił przytomność. Na zdjęciu bocznym

szyi Abby nie dopatrzyła się złamania, toteż zdjęła mu kołnierz ortopedyczny.
Wolałaby obejrzeć jeszcze inne zdjęcia, ale w tej chwili nie było na to czasu.

Znieczuliła szyję tuż obok krtani. U ofiar wypadków dostęp do żyły o dużej
średnicy miał zasadnicze znaczenie. Jak większość lekarzy z izby przyjęć, Abby

miała dużą wprawę w zakładaniu wkłucia podobojczykowego, którym posłużyła się
przy wprowadzaniu rozrusznika serca Hazel Cookman, albo „ślepego" wkłucia do

żyły szyjnej, co miała zamiar zrobić teraz.
— Pojawili się jacyś lekarze? — zapytała.

— Właśnie przyszedł doktor Cohen — odparła Mary. — Tych dwóch z sali
operacyjnej będzie gotowych za dziesięć minut.

Les Cohen był starszym już lekarzem ogólnym. To lepsze niż nic, ale nie tak
bardzo.

Abby obmacała szyję Cardozy i znalazła punkty orientacyjne, których szukała.
Następnie wbiła grubą igłę, cały czas

utrzymując podciśnienie w strzykawce, by natychmiast się zorientować, kiedy
natrafi na żyłę. Kierowała igłę nieco w dół, ku zagłębieniu nad mostkiem. Gdy

wsunęła ją na trzy czwarte cala, strzykawkę wypełniła krew. Strzał w dziesiątkę!
Odłączyła strzykawkę, wprowadziła do żyły polistyrenowy cewnik i szybko go

obszyła, aby się nie przemieszczał. Wkłucie centralne załatwione. Jedno
zmartwienie mniej.

— A inni lekarze z izby przyjęć? — zapytała podnosząc głowę.
— Doktor Bogarsky ma dziś dyżur pod telefonem. Już jedzie, ale mieszka aż w

Millerton. Chyba nie dodzwonili się do Andersonów ani do doktora McCabe'a.

Doktor Alvarez pracuje dziś do ósmej w szpitalu stanowym w Caledonii.

— A jakiś chirurg?
— Połączyli się z doktorem Bartholomew. Będzie za dziesięć minut.

— Powiedz doktorowi Cohenowi, żeby zajął się pacjentką ze złamaniami. Niech jej
da dożylnie antybiotyk. Może gram unisynu. Trzeba będzie ją przygotować do

operacji, gdy tylko dotrze tu ortopeda, ale ten pacjent prawie na pewno będzie
musiał iść pierwszy.

— Nie wiemy jeszcze, co z Peggy Wheaton — przypomniała jej pielęgniarka.
— Doktor Dolan! — krzyknęła inna pielęgniarka spod drzwi. — Już są. Wiozą panią

Wheaton do zabiegowego.
— Do diabła — mruknęła Abby. — Jakie ma ciśnienie?

— Nadal siedemdziesiąt.
Cardoza stracił już przytomność. Twarz miał bladą, oddychał z trudem. Prócz

drenu doopłucnowego przydałoby się wprowadzić mu cewnik do tętnicy promieniowej,
by monitorować ciśnienie krwi, a także dren do jamy brzusznej. Gdyby po

przepłukaniu otrzewnej w odessanym płynie pojawiła się krew, trzeba by było
natychmiast zabrać pacjenta na salę operacyjną.

Dla samego Cardozy potrzebowała przynajmniej jeszcze jednej pary rąk, ale
zamiast tego otrzymała jeszcze jeden przypadek w stanie krytycznym do

natychmiastowej interwencji.
— Nie mogę go zostawić, dopóki nie odbarczę płuca — powiedziała.

— Pani doktor, przywieźli Peggy Wheaton — przypomniała
Mary Wilder. — Niech pani się nią zajmie. Ja tu wszystkiego przypilnuję.

Abby poczuła nagłą irytację.
Dość mam na głowie! — miała ochotę wrzasnąć. — Na miłość boską, nie dokładajcie

mi jeszcze!
Natychmiast jednak wzięła się w garść.

— Pójdę do niej, jak tylko założę dren — powiedziała pozbawionym emocji głosem.
— Tymczasem poproś doktor Torrance, żeby ją zbadała.

— Ale ona jest pediatrą...
— Jest też lekarzem — stwierdziła sucho Abby, nie potrafiąc dłużej ukryć

zniecierpliwienia w głosie. — A teraz muszę zająć się drenażem.
Pielęgniarka rzuciła jej wściekłe spojrzenie i wypadła z sali. Od pozostałego

personelu powiało chłodem, ale Abby nic nie mogła na to poradzić. Bez
natychmiastowej interwencji Willie Cardoza umrze w ciągu paru minut.

Pracując w absolutnej, lodowatej ciszy, zrobiła skalpelem cięcie między dwoma
żebrami Cardozy. Następnie hemostatycznym ciężkim kleszczykiem zacisnęła gumowy

dren. Z całej siły wbiła czubek kleszczyków wraz z drenem w miejsce cięcia,
przepchnęła pod żebro, a potem wprowadziła go w pustą przestrzeń, którą powinno

wypełniać płuco. Syk uciekającego powietrza dowodził, że ciśnienie w klatce
piersiowej spada.

— Podłączcie ssak — powiedziała Abby do dwóch pielęgniarek, obszywając dren. —
Jakie ma teraz ciśnienie?

— Osiemdziesiąt, pani doktor — odparła pielęgniarka. Kolor skóry Cardozy
poprawił się natychmiast, choć jeszcze

daleki był od zadowalającego. Polepszyło się też ukrwienie mózgu. Znowu zaczął
jęczeć.

— Potrzebny mi będzie zestaw do cewnikowania tętnicy oraz do płukania otrzewnej
— oświadczyła Abby. — Zobaczę, co się dzieje w pokoju obok. Zaraz wracam.

— I co z nim, pani doktor? — zapytał policjant trzymający straż przed drzwiami.
— Raczej nie ucieknie — odparła, mijając go pospiesznie. Gdy weszła do gabinetu

urazowego, zorientowała się, że
sytuacja jest poważna. Peggy Wheaton leżała nieruchomo na noszach, z zamkniętymi

oczami, oddychając z wysiłkiem. Na
szyi miała sztywny kołnierz ortopedyczny. Jej kostium do tenisa rozcięto,

odsłaniając ciało sportsmenki, bez śladów ciąż i trzech porodów. Głowę miała
owiniętą gazowym bandażem, który z boku po lewej zaczął już przesiąkać krwią.

Stopy i ręce Peggy skręcone były lekko do wewnątrz. W porównaniu z normalną
pozycją zmiana była niewielka i mogła nie mieć znaczenia, ale Abby obawiała się,

że oznacza to poważne obrażenia czaszki.
— Co zrobiłaś do tej pory? — zapytała Susan Torrance.

— Sprawdziłam drożność dróg oddechowych, czynność serca i osłuchałam płuca.
Wygląda na to, że wszystko jest w porządku.

— Ciśnienie?

— Sto dziesięć.

— Źrenice?
— Jeszcze nie badałam. Kazałam zrobić boczne zdjęcie kręgosłupa szyjnego.

— Dobrze. A co u drugiej pacjentki? Nic się nie zmieniło?
— Nie, nic.

— Doskonale. Możesz tu zostać? Przyda mi się pomoc. Susan Torrance odsunęła się
od łóżka. Abby przeszła na jej

miejsce, wzięła oftalmoskop w jedną rękę, a drugą delikatnie uniosła powieki
Peggy Wheaton. Jednak zanim jeszcze obejrzała jej źrenice, zauważyła coś dużo

bardziej niepokojącego niż wszystko, co spostrzegła do tej pory: ponad
kołnierzem z lewego ucha pacjentki sączyła się krew, zmieszana z płynem

rdzeniowo mózgowym. Wyciek płynu oznaczał, że nastąpiło pęknięcie czaszki. Jak
duże, okaże się za chwilę, po badaniu palpacyjnym. Ale najpierw Abby zaświeciła

lampką oftalmoskopu w oczy rannej. Źrenice były szerokie i zupełnie nie
reagowały. Przeciągnęła ostrym końcem młotka neurologicznego po podeszwach

Peggy. Obie stopy zareagowały na uderzenie uniesieniem zamiast podkuleniem
palucha. Wyniki badań — zarówno oczu, jak i stóp — nasuwały bardzo niewesołe

wnioski.
W pokoju trzy pielęgniarki i lekarka pediatra czekały na jej polecenia. Abby

wiedziała, że żadna z nich nie orientuje się w sytuacji tak dobrze, jak ona. U
Peggy Wheaton prawdopodobnie nastąpiła śmierć mózgu, choć kobieta oddychała, a

ciśnienie krwi było oznaczalne.
Lękając się tego, co znajdzie, rozcięła gazowy bandaż i ostrożnie wsunęła dłonie

pod potylicę. Obrażenia były ciężkie — pod poszarpaną skórą wyczuła rozległe,
głębokie wgniecenie. Powoli wysunęła chronione rękawiczkami dłonie i spojrzała

na pokrwawione końce palców. Dostrzegła na nich ślady tkanki mózgowej. Choć
pacjentka oddychała jeszcze i miała wyczuwalne tętno, praktycznie było już po

wszystkim. Żaden medyczny cud nie mógł uratować Peggy Wheaton.
— Ściągnijcie helikopter sanitarny — poleciła Abby. — Podajcie jej decadron,

dziesięć, dożylnie. Zaintubujcie ją. Tu trzeba neurochirurga.
A raczej księdza, pomyślała.

— Proszę mnie wpuścić. Przepraszam. — Do łóżka Peggy szybkim krokiem zbliżał
się przystojny siwiejący mężczyzna po czterdziestce. Twarz miał bladą mimo

opalenizny. — Jestem Gary Wheaton — przedstawił się.
Abby również się przedstawiła, po czym zdjęła rękawiczki i podciągnęła

prześcieradło na ramiona Peggy Wheaton.
— Słyszałem o pani wiele dobrego. Cieszę się, że to pani ma dzisiaj dyżur. Co z

Peggy?
Abby spojrzała na nosze, szukając właściwych słów, lecz wiedziała, że tego, co

musi teraz przekazać, nie da się powiedzieć tak, by było to łatwe do przyjęcia.
— Niedobrze, panie Wheaton. — Rozejrzała się po pokoju i zorientowała się, że

cały personel również jej słucha. — Ma wgniecioną czaszkę, a ze wstępnych
oględzin wynika, że pod złamaniem mogą być rozległe obrażenia mózgu.

— O Boże. Czy... Ale chyba wyjdzie z tego, co? Abby wzruszyła ramionami.
— Wezwałam helikopter sanitarny. Powinien się nią zająć neurochirurg.

W tym momencie wbiegła pielęgniarka czuwająca przy Williem Cardozie.
— Pani doktor, ciśnienie spadło do pięćdziesięciu!

— Czy to ten człowiek, który to zrobił mojej żonie'' — zapytał Gary Wheaton.
— Doktor Torrance — powiedziała głośno Abby, ostentacyjnie ignorując pytanie

męża — proszę zająć się pacjentką.
Za chwilę będzie zestaw do intubacji. Gdyby oddech się pogorszył, proszę

interweniować.
— Lepiej wezwę wtedy panią — stwierdziła młoda lekarka.

— Dobrze. Panie Wheaton, jeśli pan woli, może pan poczekać w pokoju dla rodzin.
— Zostanę tu. Pani doktor, nie chcę, żeby zostawiała pani moją żonę.

— Muszę zajrzeć do drugiego pacjenta — odparła, kierując się do drzwi.
Przed wejściem do pokoju Cardozy rozejrzała się po izbie przyjęć. Ortopeda już

był, badał stopę Rebecki Mason.
Cardoza umierał.

Abby rozpaczliwie starała się zachować spokój, rozważyć wszystkie możliwości.
Jeżeli ma krwotok brzuszny, prawdopodobnie i tak nie zdoła mu pomóc. Trzeba

zacząć od początku — od abecadła. Drogi oddechowe były w porządku, podobnie jak
praca serca. Badając klatkę piersiową trafiła na właściwy trop. Dren, który

założyła, zagiął się, i sytuacja wróciła do punktu wyjścia. Natychmiast

wyprostowała go i umocowała. Ciśnienie Cardozy znowu podniosło się, a skóra

zaróżowiła.
— Toczcie mu krew — poleciła Abby. — Bez krzyżówki, tylko jego grupę, jeżeli

już oznaczona. Jeżeli nie, zero minus. Biorę to na siebie.
Wprowadzała właśnie dren do jamy brzusznej, gdy przez drzwi zajrzała Mary

Wilder.
— Peggy ma niewydolność oddechową — oświadczyła. — Dwa razy wystąpił bezdech.

Doktor Torrance usiłuje ją zaintubować, ale ma kłopoty.
— Powiedz, żeby nie próbowała intubacji, tylko powentylowała ją workiem Ambu

przez maskę. Przyjdę tam za minutę.
— Ale...

— Będę za chwilę — powtórzyła Abby.
Ulokowała dren w jamie brzusznej. Sól fizjologiczna, którą wpuściła, a potem

odessała z otrzewnej, była zabarwiona krwią.
— Przetoczcie jak najszybciej dwie jednostki krwi — zaleciła i pobiegła do

gabinetu urazowego.
Na izbę przyjęć weszli jednocześnie George Oleander i Martin Bartholomew i

pospieszyli za nią. Wcale nie była zdziwiona słysząc, że obaj są po imieniu z
Garym Wheatonem.

— Bogu dzięki, że jesteście — odezwał się do nich Wtieaton. — Ta kobieta
zostawiła moją żonę, by zająć się człowiekiem, który na nią najechał. A teraz

Peggy nie oddycha.
— Nie mogę jej wentylować, bo przeszkadza mi kołnierz — wyjaśniła Susan

Torrance.
Więc go zdejmij! — chciała krzyknąć Abby, ale się opanowała.

— Co się tu dzieje? — zapytał surowo Oleander.
Abby nie odpowiedziała. Rozluźniła kołnierz Peggy Wheaton i za pomocą worka i

maski kilkakrotnie porządnie ją przewentylowała. Czynność serca, która
niebezpiecznie zwolniła, uległa natychmiastowemu przyspieszeniu. Jednakże Abby

zdawała sobie sprawę, że to jałowy trud. Przygotowała rurkę intubacyjną, którą
miała wprowadzić przez nos do tchawicy. Właśnie w tym momencie przybył doktor

Mehta, anestezjolog.
— Abby, niech się tym zajmie doktor Mehta — zarządził arbitralnie Oleander. —

Sandon, pani Wheaton trzeba założyć rurkę dotchawiczą. Mógłbyś się tym zająć?
— Już się robi, George.

Abby odsunęła się. Sama doskonale wykonywała intubacje, ale to nie była pora na
dyskusje czy hołubienie swojej miłości własnej. Anestezjolog sprawnie założył

rurkę.
— Wezwałam helikopter sanitarny — powiedziała Abby, starając się zachować

spokój. — Główne obrażenia są w lewej okolicy potylicznej. Powinien pan sam ją
zbadać. Ja już to zrobiłam. Doktorze Bartholomew, poproszę pana do trójki. Mam

tam pacjenta z dodatnim wynikiem płukania otrzewnej. Toczymy mu krew, ale z
pewnością zaraz będzie się pan musiał nim zająć.

— Czy to sprawca tego wszystkiego? — spytał Bartholomew. Abby usiłowała
zignorować pytanie.

— Ma odmę wentylową, ale drenaż ssący poprawił sytuację. Mimo to ciśnienie
nadal spada.

— Pytałem, czy to on — powtórzył Bartholomew.
— Tak.

— Pójdę tam, gdy wyjaśni się sytuacja z panią Wheaton, nie wcześniej.
Abby nie odpowiedziała z obawy, że wymkną jej się jakieś gniewne słowa.

— Bardzo mi przykro z powodu pańskiej żony — powiedziała cicho do Gary'ego
Wheatona i opuściła pokój.

Wiilie Cardoza zareagował bardzo dobrze na zmianę ułożenia drenu i transfuzję
krwi. Był przytomny, choć nieco oszołomiony.

— Panie Cardoza — odezwała się Abby — jestem doktor Dolan. Jest już lepiej, ale
ma pan uraz brzucha. To może być pęknięcie śledziony. Rozumie mnie pan?

Mężczyzna skinął głową. Próbował spojrzeć na Abby i zamrugał.
— Mam coś w prawym oku — wykrztusił.

Abby zauważyła maleńkie odłamki szkła na brwiach i we włosach. Ostrożnie uniosła
powiekę pacjenta, lecz trudno mu było utrzymać otwarte oczy, wpuściła więc

kroplę płynu znieczulającego. Po sekundzie oczy rannego otworzyły się. Abby
włożyła okulary powiększające.

— Ma pan w rogówce mały kawałek szkła, panie Cardoza. Niech pan wpatrzy się w

jakiś punkt na suficie, a wtedy go wyjmę. I proszę się nie ruszać.

Mimo rozpaczliwego stanu Cardoza był idealnym pacjentem. Abby wzięła cienką
igłę, wprowadziła ją pod krawędź wbitego w rogówkę odłamka i usunęła go. Żeby

się upewnić, że rogówka nie została uszkodzona, wpuściła do oka Cardozy kropelkę
fluorescencyjnego barwnika. Gdyby było jakieś skaleczenie, wypełni się

barwnikiem i w promieniach ultrafioletowych będzie świeciło.
Opatrzyła obrażenia głowy, a potem znowu przyjrzała się oku. Wygląd rogówki nie

budził niepokoju, ale na jej obwodzie świecił złoty rąbek. Nigdy nie widziała
niczego podobnego. Pewnie jakieś podrażnienie, pomyślała, szorstka tkanka, która

absorbuje barwnik. Po chwili zauważyła, że w promieniach ultrafioletowych
również wokół drugiego oka widać taki sam świetlisty rąbek. A przecież do tego

oka nie zapuściła barwnika.
Usiłowała to jakoś wytłumaczyć, gdy od drzwi dobiegło chrząknięcie. Uniosła

głowę. W progu, obramowany padającym z tyłu światłem, stał George Oleander.
— Peggy Wheaton nie żyje — powiedział. — Dlaczego, do diabła, tak ją

zostawiłaś?

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY
Ted Bogarsky, który miał dyżur pod telefonem, przybył tuż

, po zgonie Peggy Wheaton. We dwójkę zdołali jakoś rozładować
potężny zator pacjentów, który wytworzył się po tragicznym

wypadku w klubie. Jednak poczekalnia opustoszała dopiero po
szóstej.

Willie Cardoza dotrwał do operacji, przeżył ją i teraz znajdował się na oddziale
intensywnej terapii pod całodobową strażą. Martin Bartholomew, który go

operował, zgodnie z podejrzeniami Abby stwierdził pęknięcie śledziony. Prócz
uszkodzonej śledziony i urazu klatki piersiowej Willie nie miał poważniejszych

obrażeń. Wyjąwszy nieprzewidziane komplikacje, powinien z tego wyjść, chyba że
nieprzejednana nienawiść, ogarniająca całe miasto, skłoni kogoś do dokonania na

nim egzekucji.
Abby robiła co mogła, by całkowicie skupić się na badaniu każdego pacjenta, ale

nie bardzo jej się to udawało. Personel odnosił się do niej z rezerwą, więc w
końcu przestała prosić o pomoc i sama przygotowywała sobie zestawy do szycia

oraz karty wypisowe. Wkrótce po tym, jak zostawiła Peggy Wheaton pod opieką
Oleandra, Bartholomew i Mehty, jej ciśnienie praktycznie zanikło, a czynność

serca zwolniła się do kilkunastu uderzeń na minutę. Potężne dawki leków
utrzymywały ją przy życiu przez jakiś czas, ale zanim helikopter sanitarny

przybył, doszło do nieodwracalnego zatrzymania krążenia.
Abby nie miała wątpliwości, że koroner potwierdzi śmiertelny charakter obrażeń

czaszki Peggy Wheaton, ale nie wątpiła
też, że dla wielu ludzi w Patience orzeczenie to nie będzie miało żadnego

znaczenia.
Kończyła właśnie zszywać kolano jakiemuś dziecku, gdy podszedł do niej Ted

Bogarsky. Był dobrodusznym ojcem rodziny i etatowym lekarzem izby przyjęć.
Mieszkał w pewnej odległości od szpitala i zawsze trzymał się z dala od

szpitalnych układów. Jeżeli nawet potępiał Abby za opuszczenie matki trojga
dzieci i zajęcie się wyrzutkiem, który ją zabił, to dobrze ukrywał te uczucia.

— Idź już do domu — powiedział. — I tak mam dzisiaj dyżur. A poza tym nasz mały
pacjent będzie potrzebował aparatu ortodontycznego, więc przydadzą mi się

nadgodziny.
— Ted, już masz nadgodziny. Nie powinnam chyba wychodzić wcześniej. Nie wiem,

co by ludzie powiedzieli.
— Rozumiem. Miałaś straszny dzień, ale uważam, że wspaniale dałaś sobie radę

Nie można było lepiej. Ja na twoim miejscu straciłbym głowę.
— Bzdura, ale mimo wszystko dziękuję. Dobrze, że przynajmniej jedna osoba

rozumie, co tu się działo.
— Z czasem zrozumieją wszyscy. Po prostu teraz wszystko jest trochę za świeże.

— Mam nadzieję, że tak będzie. Ted, chciałabym cię o coś zapytać. Czy widziałeś
kiedyś na obwodzie rogówki obu gałek ocznych rąbek, który świeci pod wpływem

promieni ultrafioletowych? Może wiesz, jaka choroba wywołuje takie objawy?
— Takie jak obwódki przy zatruciu miedzią? Jak one się nazywają...?

— Pierścienie Kaysera Fleischera. Nie fluoryzują. Ale owszem, o to właśnie
chodzi. Dokładnie o to samo miejsce.

Bogarsky potrząsnął głową.

— Dlaczego pytasz?

— Czytałam coś o tym, jednak nie pamiętam szczegółów. Słuchaj, posiedzę tu
jeszcze, co? Jeżeli nic się nie będzie działo, wyjdę nieco wcześniej.

— Dobrze.
— Pójdę na parę minut do dyżurki. Chcę się trochę oporządzić.

Abby chciała wyjaśnić Tedowi, że dziwne obwódki dostrzegła w oczach Williego
Cardozy. Ale najpierw musi dowiedzieć się czegoś więcej na ten temat. Żaden z

artykułów na temat toksyczności kadmu, które czytała, nie wspominał o objawach
ocznych, jednak może coś jej umknęło. Artykuły znajdowały się w jej teczce w

dyżurce, lecz nie zdążyła jeszcze ich przejrzeć.
Rozłożyła je na biurku zastanawiając się, czy przypadkiem ktoś nie obserwuje jej

w tej chwili przed jakimś monitorem. Pospiesznie przerzucając kartki, zatrzymała
wzrok na artykule zatytułowanym „Wyniki badań robotników, wytwarzających baterie

niklowo kadmowe". Przebadano trzydziestu ośmiu pracowników. Trzydziestu czterech
uskarżało się na bóle głowy, dwudziestu sześciu na osłabienie, zmęczenie i

ociężałość, szesnastu cierpiało na zawroty głowy, jeden zmarł, a u sześciu
tomografia komputerowa wykazała atrofię mózgu.

Abby odłożyła artykuł. Dostarczał wyczerpujących danych na temat toksycznego
działania metalu na ośrodkowy układ nerwowy, ale nie o tę informację jej

chodziło. Po dziesięciu minutach już chciała dać za wygraną i dołączyć do
Bogarsky'ego, gdy znalazła to, czego szukała, w piśmie chemicznym.

„Stężenie kadmu w wątrobie i nerkach można mierzyć w warunkach laboratoryjnych
techniką radiografii fluorescencyjnej" — przeczytała.

Artykuł napisany był niezrozumiałym dla niej, technicznym językiem, ale
przynajmniej miała punkt zaczepienia. W pewnych okolicznościach kadm zgromadzony

w tkankach świeci. Będzie musiała zdobyć jeden egzemplarz pisma i poprosić
szpitalnego biochemika, by wytłumaczył jej, o co tam dokładnie chodzi.

Pomasowała obolały kark i ramiona. Jej ciało zaczęło już odczuwać skutki
napięcia, zdenerwowania i prawie dziesięciu godzin bezustannej pracy. Czuła się,

jakby stoczyła dziesięciorundową walkę z bokserem wagi ciężkiej. Uznała, że ma
dość na dziś. Jeżeli w izbie przyjęć nic się nie dzieje, stanowczo wychodzi.

Otworzyła drzwi i omal nie wpadła na Joe Hendersona — prezesa zarządu szpitala.
Henderson był dobrze zbudowanym, łysiejącym typem sportsmena. Na ścianie jego

gabinetu obok lakierowanych trofeów wędkarskich wisiał plakat Krajowego
Towarzystwa Strzeleckiego,

wychwalający konstytucyjne prawo do noszenia broni. Niezależnie od tego, jak
ponury czy dramatyczny temat Henderson omawiał, zawsze był uśmiechnięty i

pogodny.'Jednakże nie dzisiaj.
— Abby, dowiedziałem się, że cię tu znajdę — zaczął. — Masz wolną chwilę, żeby

pogadać ze mną i paroma innymi osobami?
— Tylko nie wiem, co się dzieje w izbie...

— Nic szczególnego. Właśnie rozmawiałem z Tedem Bogarskym.
— Więc chyba mam chwilkę.

— To straszne, co się stało z Peggy Wheaton. Po prostu straszne — powiedział,
prowadząc Abby do małej salki konferencyjnej tuż obok izby przyjęć.

Był tam Len McCabe, starszy przedstawiciel spółki, George Oleander oraz trzeci
mężczyzna, który przedstawił się jako Terry Cox. Wyglądał na człowieka, który

ceni sobie dobre jedzenie, szlachetne wina i pieniądze.
— Pracuję dla tego szpitala — oświadczył. — Jestem adwokatem. A także starym

przyjacielem Gary'ego i Peggy Wheatonów.
Adwokat. Cóż za niespodzianka, pomyślała z sarkazmem Abby.

— Czy ja też powinnam postarać się o adwokata? — zapytała, zbyt zmęczona, by
być uprzejma.

— Nie masz się o co złościć — powiedział McCabe. — Po prostu chcemy się
dowiedzieć, co się tu dzisiaj działo.

— W obecności prawnika?
— Przyjaciela — poprawił ją Cox. — A także przedstawiciela szpitala. Nie muszę

dodawać, że Gary i jego rodzina odchodzą od zmysłów. Może mógłbym im wszystko
wyjaśnić.

Abby zaczerpnęła głęboko powietrza, by się uspokoić.
— No dobrze — odparła. — Cóż, nasz system alarmowy w ciągu dwudziestu minut

zdołał ściągnąć tu tylko jednego lekarza, i do tego pediatrę. Zbadałam panią
Wheaton i doszłam do wniosku, że moja pomoc bardziej przyda się panu Cardozie

niż jej. O jego życie można było jeszcze walczyć, natomiast ona nie miała już

żadnych szans.

Cox skrzywił się.
— Chce pani powiedzieć, że poświęciwszy Peggy Wheaton mniej niż minutę — a

przecież była to młoda kobieta, która miała wyczuwalne tętno i samodzielnie
oddychała — była pani w stanie stwierdzić, że nie ma co jej ratować, natomiast

warto poświęcić czas człowiekowi, który ją zamordował?
— Panie Cox, to nie sala sądowa — oświadczyła Abby — a mam niemiłe wrażenie, że

mnie pan przesłuchuje. Jestem bardzo przygnębiona śmiercią pani Wheaton, ale mam
dużą wprawę w szybkiej ocenie stanu pacjentów i podejmowaniu decyzji. Lekarze w

izbie przyjęć robią to co chwila podczas dyżuru. Większość decyzji nie ma
specjalnego znaczenia i podejmuje sieje rutynowo, jednak niektóre dotyczą życia

i śmierci. Decyzja, by skupić się na panu Cardozie, była dla mnie bardzo trudna
i bolesna, ale słuszna. Czułam tak cały czas, a teraz jestem o tym jeszcze

mocniej przekonana.
W tym momencie przed jej oczami pojawił się obraz zapamiętany z pikniku: Willie

Cardoza leżący na plecach na trawie i trzymający Angelę Cristoforo, by nie
zadała sobie więcej ran.

„Zrobiłaby to samo dla mnie — powiedział wtedy. — My, fabryczni wyrobnicy,
musimy się trzymać razem".

— Czy postąpiłaby pani inaczej, gdyby miała pani więcej czasu? — zapytał Cox.
Abby nie odpowiedziała, ale zwróciła się do Oleandra:

— George, czy zbadałeś czaszkę pani Wheaton? Widziałeś, jak ciężkie były
obrażenia?

Naczelny lekarz zaczerwienił się.
— Nie... nie zbadałem — przyznał. — Za dużo się działo i za szybko. Abby,

zrozum, o nic cię nie obwiniamy. Usiłowałem ci tylko wytłumaczyć różnice między
takim miastem jak San Francisco i naszym zaściankiem. Teraz już cała okolica

słyszała, co się tutaj działo. Chcieliśmy się upewnić, czy mówiąc o tym, wszyscy
będziemy zgodni.

— A będziemy?
— Co?

— Zgodni.
Abby nie miała najmniejszego zamiaru przepraszać za nic, co zrobiła. Od lat bała

się takiego dnia jak dzisiejszy. Teraz się zdarzył. I niezależnie od tego, czy
ów zgromadzony naprędce męski klub uzna to, czy też nie, wiedziała, że nie

popełniła
błędu. Czy im się to podoba, czy nie, uratowała człowiekowi życie. Los Peggy

Wheaton był przesądzony, zanim przywieziono ją do izby przyjęć.
— Ee... tak, chyba tak — powiedział Oleander. — Joe, Terry, Len?

Mężczyźni wymienili spojrzenia. Żaden nie wyglądał na zadowolonego, lecz żaden
najwyraźniej nie miał nic więcej do powiedzenia. Jednak z ich oczu i

zaciśniętych szczęk Abby odczytała: „Nasza społeczność potrafi poradzić sobie z
ludźmi, którzy odwracają się do niej plecami. Długo już tu pani nie zabawi".

Wymieniła uścisk dłoni ze wszystkimi mężczyznami i poprosiła Coxa, by przekazał
od niej wyrazy współczucia Gary'emu Wheatonowi, a potem zabrała swoje rzeczy z

dyżurki, przekazała pozostałych pacjentów Tedowi Bogarsky'emu i wyszła ze
szpitala, zdumiona, że jeszcze jest jasno. Gdy przechodziła przez parking przed

izbą przyjęć, zmierzając ku parkingowi dla lekarzy, ruszyła za nią chuda młoda
kobieta, która wychynęła spomiędzy wydłużających się cieni.

Abby zbliżała się do drugiego końca parkingu, gdy tamta zawołała ją. Obróciła
się. Nieznajoma mogła mieć koło trzydziestki. Ciemne włosy, związane w kucyk,

sięgały jej do połowy pleców. Wąska twarz była nieładna, ale duże oczy
spoglądały z dziecięcą ufnością. Kobieta miała na sobie dżinsy i bluzkę

farbowaną metodą skrętów.
— Pani doktor — zaczęła, jąkając się nerwowo — przepraszam, że tak za panią

gonię. Chciałam porozmawiać z panią w środku, ale kręciło się tam za dużo ludzi.
— Co mogę dla pani zrobić?

— Nazywam się Colette Simmons. Willie Cardoza jest moim chłopakiem. Jesteśmy
razem już prawie od pięciu lat.

— Dlaczego nie przyszła pani do mnie wcześniej?
— Pracuję jako kelnerka w restauracji, dwadzieścia mil stąd. Nic nie wiedziałam

o tym wypadku, dopóki nie wróciłam przed chwilą do domu. Moja przyjaciółka jest
pielęgniarką na drugim piętrze. Zadzwoniła i zawiadomiła mnie o wszystkim.

Powiedziała, że uratowała pani Williemu życie.

— Cieszę się, że z tego wyszedł.

— Pani doktor, jestem taka zrozpaczona. Willie nigdy by
nikogo nie skrzywdził, chyba że ktoś najpierw jemu zrobiłby coś złego. Policjant

powiedział mi, że został aresztowany za morderstwo i jak tylko będą mogli,
zabiorą go do szpitala więziennego. Był bardzo chory, zanim do tego doszło.

— Chciałaby pani usiąść i porozmawiać?
— Byłabym bardzo wdzięczna.

Abby wskazała jej niską ławeczkę w miejscu, gdzie Lew pierwszy raz powiedział
jej o Stowarzyszeniu.

— Jak to, był chory?
— Pani doktor, jestem z Williem już prawie pięć lat. Mieszkamy w przyczepie na

wschód od miasta. Nie wtrącamy się do nikogo i nikt się do nas nie wtrąca.
Willie zawsze wyświadczał drobne uprzejmości ludziom, którzy byli starzy albo

chorzy... naprawiał im płoty, przynosił zakupy, takie różne rzeczy. Pomógł nawet
tej dziewczynie, która pocięła się na zakładowym pikniku. Nie wiem, czy pani o

tym słyszała.
— Byłam tam, Colette, i widziałam, co zrobił.

— Więc pani wie, że jest dobrym człowiekiem.
— A co się właściwie z nim dzieje?

— Od czterech miesięcy zachowuje się bardzo dziwnie. Jak by tu powiedzieć... ma
huśtawkę nastrojów. Wszystko mu działa na nerwy. Zrobił się jakiś nieswój.

Abby czuła, jak narasta w niej napięcie.
— Niech pani mówi dalej — poprosiła.

— Przede wszystkim ma te straszliwe bóle głowy. Najpierw czuje nieprzyjemny
smak w ustach, a potem boli go głowa. Myślimy, że to się zaczęło, gdy spadł z

drabiny w zeszłym roku w marcu. Rozbił wtedy głowę o skałę i na parę sekund
stracił przytomność. Miał dwadzieścia pięć szwów. Potem zaczęły się kłopoty.

— Wygląda to na wstrząśnienie mózgu. Czy robili mu tomografię komputerową? Wie
pani, co to jest?

— Tak, wiem. Robili mu to przed paroma miesiącami, ale lekarz w klinice
Colstaru powiedział, że niczego nie wykazała.

— Więc co mu jest?
— Powiedzieli, że cierpi na migreny. Dali mu jakieś lekarstwa, jednak bóle

stawały się coraz silniejsze. W końcu parę dni temu pokłócił się ze swoim
szefem, który miał mu za złe, że tak często bierze zwolnienia, i Willie go

uderzył. Pani
doktor, Willie nigdy tak się nie zachowywał. To zupełnie do niego niepodobne.

— Wierzę ci — odparła Abby. — A czy domyślasz się, jak doszło do dzisiejszego
wypadku?

Colette potrząsnęła głową.
— Wyszłam do pracy, zanim Willie wstał. Wczoraj źle się czuł, naprawdę źle.

Szalał, wściekał się i aż dyszał nienawiścią. Cały czas mówił tylko o tym, jak
bogacze rujnują mu życie. Policjanci powiedzieli, że wszyscy nienawidzą go za

to, co zrobił. Tak mi powtórzyła przyjaciółka. Bardzo się o niego boję. Czy pani
może mu jakoś pomóc?

— Nie wiem, Colette.
Abby miała ochotę opowiedzieć o Joshu, ale ugryzła się w język. W obecnej

sytuacji trudno przewidzieć zachowanie Colette. Zapisała jej jednak swój numer
telefonu.

— W razie potrzeby możesz do mnie dzwonić o każdej porze dnia i nocy —
oświadczyła. — Będę albo pod tym numerem, albo w szpitalu.

— Niech mu pani pomoże, proszę.
— Zrobię, co będę mogła.

— Pani doktor, czy jest jakaś możliwość, że to nie Willie jest sprawcą tego
wszystkiego?

— Nie — odparła Abby ze smutkiem. — To chyba jedyna rzecz, jakiej w tej chwili
jestem pewna.

Kiedy się pożegnały, Colette ponownie pospieszyła do szpitala. Abby nadal
siedziała na ławce zastanawiając się, co teraz powinna zrobić. Cardoza i Josh —

obaj pracownicy Colstaru, obaj cierpiący na dziwaczne bóle głowy i zachowujący
się coraz gorzej, obaj skłonni do gwałtownych wybuchów. Czy byli też inni? Może

jacyś pacjenci z listy Stowarzyszenia pasowali do tego wzorca? A co z tymi
dziwnymi obwódkami w oczach—czy Josh również je ma? Musi koniecznie porozmawiać

o tym wszystkim z Alvarezem.

Zebrała swoje rzeczy. Weźmie prysznic w domu, potem może coś zje w Tower of

Pizza, a później wróci do szpitala, by sprawdzić stan Williego Cardozy, jeszcze
raz zbadać jego oczy i przejrzeć jego kartę szpitalną. Na koniec weźmie listę

nazwisk, którą dała jej Barbara Torres, i zabierze się do pracy w szpitalnym
archiwum.

Przed nią, ponad drzewami, podświetlone litery wysokie na osiem stóp trzymały
straż nad doliną.

COLSTAR INTERNATIONAL, PATIENCE
KALIFORNIA

BEZPIECZEŃSTWO PRACOWNIKÓW
NASZYM NAJWYŻSZYM CELEM

Idąc do samochodu Abby zaśmiała się gorzko. Gdy otworzyła drzwi od strony
kierowcy, zobaczyła, że prawie całe tylne siedzenie pokrywa potłuczone szkło. Na

środku leżał duży kamień. Tylna szyba była pogruchotana.
Abby rozejrzała się wokół. Nikogo.

Sprawdziła opony: były całe.
— Idioci — wymamrotała.

Zdjęła teczkę, którą położyła na dachu, i ponownie zamknęła mazdę. Nie chciało
jej się teraz zgłaszać tego incydentu szpitalnej ochronie czy policji, ale

jeżeli tego nie zrobi, ubezpieczenie prawie na pewno nie pokryje kosztów nowej
szyby. A w tej sytuacji nie może sobie pozwolić na żadne niepotrzebne wydatki.

Niedługo może znaleźć się bez pracy.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY
Oddział intensywnej terapii na drugim piętrze SRP, jak wszystko w tym szpitalu,

wyposażony był bardzo nowocześnie. Zajmowano się tu poważnymi przypadkami
kardiologicznymi i urazowymi, a także pacjentami po operacji, którzy byli w zbyt

ciężkim stanie, by można ich było od razu przewieźć do sali pooperacyjnej. Abby
często tam zachodziła. Nigdy jeszcze nie panował tu tak wielki ruch jak

dzisiejszej nocy. Wokół wyposażonego w monitory stanowiska pielęgniarek
znajdowało się dziesięć oszklonych boksów. Dziś wszystkie były zajęte.

Abby najpierw skierowała się do pokoju pielęgniarek i przejrzała kartę Williego
Cardozy. Choć jakieś pięćdziesiąt procent kart pacjentów nadal trzymano w

teczkach, archiwum szpitalne stopniowo reorganizowano, wprowadzając KarMen —
uruchamiany głosem system kodowania danych. W porównaniu z nim sposób

prowadzenia archiwum u Świętego Jana wydawał się średniowieczny. KarMen,
najnowsze osiągnięcie z Doliny Krzemowej, umożliwiał błyskawiczny zapis

komputerowy dyktowanych notatek. Podyktowany tekst drukowano na użytek
przebywających w szpitalu pacjentów, ale zachowywano go także w komputerowym

archiwum do dalszego wykorzystania. Wydruki oraz dane, które dopiero miały
zostać wprowadzone do KarMenu, przechowywano w ogniotrwałym pomieszczeniu.

System był tak skomplikowany, że lekarze i pielęgniarki mówiący z obcym akcentem
lub mający jakieś wady wymowy musieli „zarejestrować" swój sposób mówienia,

wczytując do dyktafonu określone słowa i zwroty. Aby odszukać potrzebne
dane, lekarze i pielęgniarki musieli podać hasła, zastrzeżone tylko dla nich.

Pod żadnym pozorem nie wolno ich było przekazywać innej osobie.
Kiedy Abby przejrzała opis operacji wykonanej przez Martina Bartholomew, musiała

przyznać, że napuszony chirurg dobrze się spisał. Przez cały czas trwania
zabiegu stan Cardozy nie pogorszył się, nie utracił też więcej krwi.

Z jego historii choroby wynikało, że przed trzema laty przebył artroskopową
operację kolana, a parę lat wcześniej leżał cztery dni w szpitalu z powodu

zapalenia płuc. Nie było najmniejszej wzmianki o urazie głowy, który zdaniem
Colette był przyczyną pogarszającego się stanu zdrowia Cardozy. Abby chciała

sprawdzić te dane w systemie KarMen, ale wszystkie terminale pielęgniarek były
zajęte. Postanowiła zajrzeć później do dokumentacji Cardozy, gdy skończy go

badać, i poszła do jego boksu. W kieszeni szpitalnego fartucha miała oftalmoskop
ze źródłem światła ultrafioletowego i szkłem powiększającym. Miała też w niej

zwiniętą kopię zgłoszenia o uszkodzeniu samochodu, którą wypełniła na posterunku
ochrony szpitala.

Gdy tylko ujrzała strzaskane szyby w swoim samochodzie, odszukała strażnika,
wielkiego mężczyznę o nalanej twarzy, który zapisując jej zeznanie cały czas żuł

wykałaczkę. Brak oburzenia z powodu uszkodzenia jej samochodu wyraźnie świadczył
o tym, że zapoznano go już z jakąś wersją historii Cardozy i Wheaton.

— Zajmiemy się tym, pani doktor — powiedział, strząsając kilka odłamków szkła na

asfalt parkingu. — Musiał to zrobić jakiś potężny facet. Ten kamień waży

przynajmniej ze dwadzieścia funtów — dodał.
Abby bez trudu wyobraziła go sobie rzucającego kamieniem w jej mazdę.

Idąc na oddział intensywnej terapii przystanęła przy izbie przyjęć, by zabrać
oftalmoskop. Zanim zacznie dochodzić, co oznaczają dziwne objawy oczne Williego

Cardozy, musi zweryfikować swoje spostrzeżenie. Wchodząc do dyżurki i wychodząc
stamtąd minęła kilka pielęgniarek i salowych. Nikt się do niej nie odzywał, z

wyjątkiem Buda Perlowa, który najwyraźniej bardzo się przejął jej sytuacją.
Między Abby a lekarzami i pielęgniarkami rzadko dochodziło do tarć. Zawsze

bardzo wysoko oceniali jej umiejętności zawodowe, stosunek do pacjentów i
skrupulatne podejście do każdego problemu, a ich szacunek dodawał jej sił w

trudnych chwilach. Teraz jednak, choć poradziła sobie w bardzo ciężkiej
sytuacji, jej praca i cała kariera zawodowa zawisły na włosku. Witamy w Patience

w Kalifornii.
Policjant siedzący na składanym krześle przed kabinką Williego Cardozy wyglądał

dziwnie nie na miejscu. Jeśli wiedział, kim jest Abby, nie dał tego po sobie
poznać. Spojrzał na jej plastikowy identyfikator, lecz z pewnością nie mógł

odczytać nazwiska.
Willie leżał z zamkniętymi oczami, bez trudu oddychając samodzielnie. Nad jego

głową monitor nieustannie wyświetlał zapis EKG, wartości ciśnienia krwi,
ośrodkowego ciśnienia żylnego i w tętnicy płucnej oraz stężenia tlenu we krwi.

Światła były przyćmione. Gulgotanie aparatu tlenowego Williego oraz ssaka
podłączonego do drenu wprowadzonego do jego klatki piersiowej współgrały z

dźwiękami, dochodzącymi z pozostałych dziewięciu pokoi. Mimo to Abby wyłowiła
spomiędzy nich brzęczenie alarmu jednej z pomp infuzyjnych Cardozy. Dren był

niedrożny. Pielęgniarki, zajęte innymi pacjentami, mogły tego nie dosłyszeć.
Obejrzała rurkę na całej długości, od plastikowej butelki z płynem infuzyjnym do

ręki. Nie była zagięta. Delikatnie wyprostowała rękę Williego w łokciu. Alarm
niemal natychmiast przestał brzęczeć, a czerwona lampka ostrzegawcza zgasła. Z

butelki znowu zaczęły skapywać krople płynu. Zamiast powiedzieć pielęgniarkom,
że wlew ustaje, gdy tylko Cardoza zegnie łokieć, przyczepiła do aparatu

infuzyjnego kartkę z tą informacją. Ciekawe, czy komuś będzie się chciało
unieruchomić mu rękę w szynie, by temu zapobiec, pomyślała.

— Wszystko w porządku? — odezwał się nagle Willie. Zerkał na nią przez
półprzymknięte powieki. Miał maskę

tlenową, a w nosie sondę, przez którą odsysano mu treść żołądkową. Jego wargi
były suche i popękane, na czole widniały ślady siniaków. Mówił chrapliwie, jak

pacjent po rozintubowaniu. Abby podeszła do tej strony łóżka, z której
przyćmiona jarzeniówka najlepiej oświetlała jej twarz.

— Na razie tak — powiedziała. — Jak pan się czuje'
— Kim pani jest?

— Jestem lekarzem, nazywam się Abby Dolan. To ja się panem zajęłam, gdy
przywieziono pana do izby przyjęć.

— Czy to prawda, że kogoś zabiłem?
— Nie pamięta pan, co się stało?

— Pamiętam tylko, że byłem wściekły i chory. Okropnie bolała mnie głowa.
— Tylko tyle pan pamięta?

— Naprawdę kogoś zabiłem?
Abby wyczuwała zagubienie i niepokój Williego. Ujęła go za rękę.

— Najechał pan samochodem na parę osób. Na trzy kobiety. Jedna z nich nie żyje.
Cardoza zamknął oczy.

— O Boże — jęknął.
Abby chciała mu zadać wiele pytań na temat bólów głowy oraz miesięcy

poprzedzających wybuch agresji w klubie. Ale będzie na to czas później. Włączyła
wtyczkę oftalmoskopu do jednego z gniazdek nad łóżkiem.

— Panie Cardoza, wiem, że jest pan zmęczony i że właśnie dowiedział się pan
strasznych rzeczy — powiedziała — ale chciałabym zbadać panu oczy tą lampką.

Wcześniej wyjęłam panu z oka kawałek szkła i muszę się przekonać, czy wszystko w
porządku.

Przez kilka sekund Cardoza nadal leżał z zamkniętymi oczami, a potem powoli je
otworzył. Z prawego oka wypłynęła łza i powoli potoczyła się po masce tlenowej.

— Dziękuję — wyszeptała Abby. — Chcę ci pomóc, Willie, naprawdę.
Zaświeciła lampką w oczy Cardozy. W obu dostrzegła błyszczącą złocistą obwódkę —

cienką jak narysowaną ołówkiem, lecz wyraźną.

Przez pół minuty wpatrywała się w nią, po czym pozwoliła Williemu zamknąć

powieki. W podręcznikach widziała złoto brązowe pierścienie Kaysera Fleischera
świadczące o zatruciu miedzią, ale z tego, co pamiętała, ich grubość i

umiejscowienie były identyczne z tymi, które widziała teraz. Pierścienie nie
dowodzą jeszcze istnienia jakiejś poważnej dolegliwości, lecz Abby miała silne

przeczucie, że w końcu doprowadzą do jej
wykrycia. Dzisiaj wieczorem albo jutro omówi te dziwaczne objawy z Alvarezem. A

teraz, póki jeszcze utrzymuje jasność umysłu i nie czuje senności, zajrzy do
archiwum.

Naciągnęła koc na Williego i poprawiła poduszkę pod jego głową.
— Trzymaj się — powiedziała.

Archiwum w SRP, jak w wielu szpitalach, mieściło się w podziemiach. Abby zeszła
z oddziału intensywnej terapii, czując, że miniony dzień zaczyna jej się dawać

we znaki. Ale szukała odpowiedzi na zbyt wiele pytań, by teraz spasować. Poza
tym nie bardzo chciało jej się wracać do pustego domu.

Archiwum było zamknięte, choć przez matowe szkło przeświecało światło. Abby
zapukała.

— Chwileczkę! — zawołała siedząca w środku kobieta. Drzwi otworzyły się i zanim
Abby zdążyła sobie przypomnieć, skąd ją zna, tamta przedstawiła się:

— Dzień dobry, pani doktor. Jestem Donna Tracy, córka Billa. Proszę wejść.
— Jak się czuje pani ojciec?

— Jest w domu i ma się bardzo dobrze, dziękuję. A badania w kierunku choroby
Cushinga dały wynik pozytywny.

— Tak, wiem o tym.
— Pojechał na konsultację do specjalisty w klinice w San Francisco, doktora

Fitzgeralda. Zna go pani?
— Jest najlepszy.

Bill Tracy, Willie Cardoza — dwóch ludzi, którym uratowała życie. A jednak w
pierwszym wypadku została skrytykowana za postawienie drugiego lekarza w

niezręcznej sytuacji, w drugim zaś spadła do poziomu pariasa tylko dlatego, że
jej się udało. Ten szpital to istne pole minowe.

— Słyszałam o tej kobiecie, która zginęła — powiedziała Donna. — Nie wiem, jak
pani radzi sobie z tym wszystkim.

— Czasami ja też nie wiem — odparła Abby.
— W czym mogę pani pomóc?

— Chciałam przeprowadzić pewne badania dotyczące reakcji alergicznych, z
którymi miałam do czynienia w izbie przyjęć, i postanowiłam zacząć od

sprawdzenia paru danych. Ale nie
wiem, ile przypadków, którym chcę się przyjrzeć, zostało już wprowadzonych do

KarMenu, a ile jest jeszcze w normalnej kartotece.
Donna Tracy przygryzła dolną wargę.

— Pani doktor, obawiam się, że to niemożliwe.
— Dlaczego? Mam hasło do wyszukiwania informacji w KarMenie i po prostu

chciałabym się dowiedzieć, gdzie mam szukać. Daję słowo, że nie będę pani
przeszkadzać.

— Muszę to uzgodnić z moją szefową. Abby zerknęła na zegarek.
— To mi długo nie zajmie. Najwyżej godzinę lub dwie.

— Skontaktuję się z Joannę Ricci, a tymczasem chyba może pani zacząć. Na pewno
moja szefowa nie będzie miała nic przeciwko temu, ale muszę się upewnić.

— Dziękuję, Donno.
— Ma pani nazwiska i numery szpitalne...? Dobrze. Proszę mi je podać, żebym

mogła sprawdzić, które są już w nowym systemie, a które w starej kartotece. Izba
przyjęć i sala operacyjna to jedyne oddziały, które w całości zostały

wprowadzone do KarMenu, ale dwóch ludzi codziennie przenosi do niego resztę
archiwum. Nadal trzymamy wszystko w kartotece i przypuszczam, że to jeszcze

potrwa.
— No to zabierajmy się do roboty. I jeszcze jedno...

— Tak?
— Ma pani plan Patience i reszty doliny?

— Nie, ale ma go chyba ochrona. Harvey gdzieś tu jest w pobliżu. Chce pani,
żebym zadzwoniła i zapytała go?

— Nie, nie, w porządku.
Harvey. Abby wręczyła Donnie pierwszą połowę listy, którą dostała od

Stowarzyszenia, a z drugą połową usiadła w najbliższym pomieszczeniu, gdzie

mogła dyktować.

Nazwisko pacjenta, wiek, płeć, adres, stan cywilny, data, godzina, na co się
uskarża, diagnoza przy wypisie, prywatny lekarz, lekarz prowadzący, obraz krwi,

prześwietlenie. Skrupulatnie gromadziła wszystkie dane. Jako lekarze przyjmujący
w izbie przyjęć, ona i jej koledzy w ramach pracy mieli obowiązek napisania

artykułu dotyczącego przeglądu literatury lub opracowania kart pacjentów. Wyniki
badań Abby na temat związku obrażeń wewnętrznych z miejscem wlotu kuli

rewolwerowej przy braku otworu wylotowego zostały nawet opublikowane. W swoim
czasie psioczyli na te zajęcia, uważając, że bezsensem jest zmuszanie

przygotowanych do działania praktyków, by opanowali techniki zakładania bazy
danych oraz wkuwali testy statystyczne niezbędne przy analizowaniu danych. Teraz

jednak Abby skwapliwie wykorzystywała te umiejętności.
Gdy skończyła układać wzór formularza, który będzie musiała wypełnić, wróciła

Donna Tracy z połową listy i stosem kart.
— Część tych ludzi w ogóle nie była pacjentami szpitala — powiedziała. —

Nazwiska oznaczone literą K znajdują się w KarMenie. Ma pani dostęp do nich od
razu, po użyciu hasła. Większość to karty pacjentów z izby przyjęć, którzy w

ogóle nie zostali przyjęci do szpitala.
Było już dobrze po dziewiątej, gdy Abby zabrała się do przeglądania kart.

Przychodziło jej to z większą trudnością, niż się spodziewała — przede wszystkim
z powodu zmęczenia. Nie mogła się skupić, toteż ograniczyła się do spisania

danych każdego pacjenta, bez wyciągania żadnych wniosków. Drugim problemem był
brak wyraźnie określonej hipotezy, którą przez swoje badania miała udowodnić lub

obalić. Działała na chybił trafił, gromadząc tyle informacji, ile się dało — w
nadziei, że wyłonią się z nich jakieś podobieństwa, a może nawet konkretny

schemat.
Do dziesiątej skompletowała dane ośmiu przypadków. Połowa to pracownicy

Colstaru, a nad trzema z nich bezpośrednią opiekę lekarską sprawował George
Oleander. Jeden, nie zatrudniony w Colstarze, również był pacjentem Oleandra.

Nikomu z tej ósemki nie postawiono ostatecznej diagnozy, która zostałaby
potwierdzona wynikiem analiz laboratoryjnych, choć wszystkich poddano

skrupulatnym badaniom.
Abby zerknęła na zegarek. Coś w tych kartach nie dawało jej spokoju, lecz była

zbyt zmęczona, by się zorientować, o co tu może chodzić. Wyciągnęła ostatnią
kartę i w tym momencie zauważyła, że wciąż ma w kieszeni oftalmoskop. Jeśli tak

dalej pójdzie, Harvey aresztuje ją za kradzież. Myśl o świetle ultrafioletowym
znowu przypomniała jej o urazie głowy Williego Cardozy, którego historię miała

sprawdzić w karcie.
Weszła do systemu wyszukiwania informacji KarMenu i wystukała hasło JOSHWY,

pierwsze z dwu, jakie podała jej Donna. Odpowiedziawszy na pytania, kim jest i
po co potrzebna jej karta, wprowadziła następne hasło, KILKENNY — było to

hrabstwo w Irlandii, w którym urodził się jej ojciec. Na ekranie pojawiła się
karta Williego. Podawała dokładnie to, co Bartholomew wypisał w jego historii

choroby: ambulatoryjna operacja kolana i czterodniowy pobyt w szpitalu z powodu
pneumokokowego zapalenia płuc. Ani słowa o obrażeniach głowy.

— Donno! — zawołała Abby. — Przepraszam, że ci przeszkadzam, ale czy masz
przypadkiem aktualną kartę Williego Cardozy?

— Pacjenta, który jest na oddziale? -— Tak.
— Mogła pójść już na górę, ale sprawdzę. — Donna zniknęła w archiwum zaledwie

na minutę. — Nie mogę jej znaleźć — powiedziała po powrocie. — Musi być...
Nagle drzwi otworzyły się gwałtownie i zamaszystym krokiem przeszła przez nie

kobieta w średnim wieku, a w ślad za nią wszedł strażnik. Kobieta najwyraźniej
przyszła prosto z jakiegoś towarzyskiego przyjęcia, bo miała na sobie wieczorowe

spodnium, silny makijaż i mnóstwo biżuterii.
— Pani Ricci! — wykrzyknęła Donna, najwyraźniej przestraszona przybyciem tej

imponującej osobistości.
— Donno, zamiast zostawiać wiadomość na sekretarce, powinnaś była zawiadomić

mnie pagerem — powiedziała kobieta ostro. — To sytuacja, która wymaga mojej
osobistej interwencji.

Wieprzkowata twarz Harveya spoglądała z góry na Abby. Z wyrzutem potrząsnął
potężną głową.

— P... przepraszam — wyjąkała Donna. — Nie myślałam...
— To nie pora na myślenie — warknęła tamta. — Pora już. żeby pamiętać, jakie tu

obowiązują przepisy.

Abby ignorując strażnika podniosła się, by stawić czoło pani Ricci.

— Przepraszam bardzo, ale o co tu właściwie chodzi? Joannę Ricci przyjęła jej
spojrzenie ze swobodą osoby przyzwyczajonej do dyrygowania innymi.

— Donna zostawiła wiadomość, że jest pani tutaj. Naturalnie nie widziała nic
złego w tym, że przegląda pani karty naszych

pacjentów, aleja nie mogę na to pozwolić. Podobnie jak kierownictwo archiwum
medycznego pani zespołu lekarskiego. Całe szczęście, że przesłuchałam

automatyczną sekretarkę podczas przyjęcia.
— Przeglądałam tylko karty pacjentów, którzy mogli mieć reakcje alergiczne —

powiedziała spokojnie Abby.
— Doktor Dolan, nie interesuje mnie, czego pani szukała, a jedynie to, że

pani... i ty — rzuciła Donnie miażdżące spojrzenie — złamałyście przepisy. A
teraz proszę odłożyć te karty na biurko i wyjść.

Abby miała wrażenie, że władczy ton kobiety jest wymuszony i nienaturalny, a
gwałtowność jej reakcji, łącznie ze sprowadzeniem Harveya, nijak się miała do

wykroczenia. Czy rzeczywiście była zła i zaskoczona, czy też takim zachowaniem
chciała pokryć strach?

— Nadal nic nie rozumiem, pani Ricci. Jakież to przepisy naruszam?
— Zarząd szpitala wydał wyraźny zakaz wglądu w archiwalną dokumentację chorób

bez pisemnego zezwolenia kierownictwa archiwum. Można się tego dowiedzieć z
regulaminu szpitalnego, który powinna była pani przeczytać przed objęciem swojej

posady.
Abby nigdy nie słyszała, by lekarzom zabraniano przeglądania dokumentacji bez

czyjejś pisemnej zgody, ale kobieta najwyraźniej nie była w nastroju do
dyskusji.

— A może mnie pani przynajmniej poinformować, kto jest kierownikiem archiwum?
— Doktor Bartholomew — odparła pani Ricci.

Abby jęknęła w duchu. Kolejna utarczka. Akurat tego jej potrzeba. Ale dziś
wieczór już nie zagra z nim w otwarte karty.

— Bardzo mi przykro — powiedziała do bladej i drżącej Donny Tracy, wzięła
teczkę i skierowała się ku drzwiom.

Harvey, skrzyżowawszy ramiona, nadął się niczym eunuch u wejścia do haremu,
zagradzając jej drogę powrotną do pokoju. W drzwiach Abby obróciła się.

— Pani Ricci, powinna pani wiedzieć, że Donna nie chciała, żebym oglądała te
karty — oświadczyła. — Powoływała się na przepisy, ale ja po prostu machnęłam na

nie ręką.
— Więc powinna była skuteczniej się pani sprzeciwić.

— Młodej pracownicy szpitala nie tak łatwo przychodzi odmówić lekarzowi.
— Możliwe. Ale wcale nie wiadomo, czy to wystarczająca wymówka. Nie wiem, co

jest z tymi lekarzami z izby przyjęć.
— Nie rozumiem...

— Pracuję tu od dwunastu lat. Przepisy dotyczące wglądu w karty obowiązują
przez cały czas, a pani jest drugim lekarzem, który je narusza. Tamten lekarz

również był z izby przyjęć.
— A kto to taki? — zapytała Abby, starając się, by to pytanie zabrzmiało

niedbale, i jednocześnie usiłując wytrzymać przenikliwe spojrzenie pani Ricci.
— Doktor Brooks — odparła kierowniczka archiwum. — David Brooks. Nie wiem, czy

kierownictwo archiwum wyciągnęło wobec niego jakieś konsekwencje, ale domagali
się ode mnie, żebym zwolniła dziewczynę, która pozwoliła mu tu grzebać.

ROZDZIAł DZIEWIĘTNASTY

Kiedy Abby wróciła do domu, przez pół godziny odkurzaczem sprzątała szkło. Była
zmęczona, oszołomiona i wściekła. Czuła się, jakby kupiła bilet na

przedstawienie, w którym nagle sama okazała się główną bohaterką... i do tego
negatywną.

Coraz częściej zastanawiała się nad wyjazdem z Patience. Postanowiła, że rankiem
zadzwoni do swojego dawnego szefa ze Świętego Jana. Jeżeli będzie miał dla niej

posadę, poważnie się zastanowi, czyby jej nie przyjąć. Załamanie psychiczne
Josha i jego dziwaczne, pełne skrytych gróźb zachowanie wytrącało ją z

równowagi. Zrobiła, co mogła, by postawiono mu diagnozę i poddano leczeniu, ale
on w ogóle nie chciał z nią współdziałać.

Dzięki jego ostatniej wizycie w lodówce nie było piwa, zadowoliła się więc
mrożoną herbatą i resztkami paluszków waniliowych. Zdjęła z półeczki oprawioną w

ramki ich wspólną fotografię i postawiła na stole. Wędrowali na szczyt góry

Tamalpais w hrabstwie Marin, dziesięć mil na północny zachód od San Francisco.

Josh wpasował swego nikona w rozwidloną gałąź i zrobił zdjęcie używając
samowyzwalacza. Przy tej operacji aparat lekko się poruszył, zmieniając banalne

zdjęcie niemal w dzieło sztuki. Abby zamknęła oczy, przypominając sobie ciepło i
nawet zapachy tamtego jesiennego dnia. Ale uczucia — poczucie więzi, bliskości —

znacznie trudniej było przywołać.
Sięgnęła po lokalną książkę telefoniczną. Quinn powiedział, że Josh wynajął dom

od człowieka nazwiskiem Sawicki. Chyba
niewielu Sawickich figuruje w tej książce. Pomyślała, że może neurolog coś

odkrył. A może Josh nie dzwoni, bo wstydzi się swojego zachowania w ostatnich
dniach?

Miała właśnie odszukać nazwisko Sawickiego, gdy zabrzęczał jej pager. Nie
rozpoznawała numeru, który ukazał się na wyświetlaczu. Zadzwoniła spodziewając

się usłyszeć głos Josha, ale już po pierwszym sygnale odezwał się Lew Alvarez:
— Abby, bardzo się cieszę, że cię złapałem. Skąd dzwonisz? Ze szpitala?

— Z domu. Pewnie już słyszałeś, co się dzisiaj działo.
— Wiem, że przywieźli wam jakieś ofiary wypadku z licznymi obrażeniami.

Usiłowano mnie ściągnąć do szpitala, ale jak potem zadzwoniłem, powiedzieli mi,
że sytuacja jest już opanowana. Słyszałem, że żona Gary'ego Wheatona nie żyje.

Okropna historia. Dzwonię, żeby się zapytać, co się właściwie stało i czy u
ciebie wszystko w porządku.

— To zależy od tego, z kim rozmawiasz. A u mnie w porządku, chociaż bywało
znacznie lepiej.

— Opowiedz mi o wszystkim.
Abby popatrzyła na pusty salonik. Choć była bardzo zmęczona, perspektywa

samotnie spędzonego wieczoru zupełnie jej nie pociągała. A Lew zadzwonił akurat
w chwili, gdy postanowiła złożyć rezygnację i rozmówić się z Joshem. Musiało to

coś oznaczać.
— Jesteś w tej chwili zajęty? — zapytała nieoczekiwanie dla samej siebie.

— Właściwie nie. Mój dyżur w szpitalu stanowym trwał tylko dwanaście godzin i
do tego minął całkiem gładko. Miałem zamiar trochę poczytać i iść spać.

— Może wobec tego moglibyśmy się spotkać? Mam ci wiele do opowiedzenia.
Leciutkie wahanie Akareza trochę ją uraziło. Musi kogoś rnieć. I pewnie ta

kobieta właśnie siedzi obok niego.
— Noc jest bardzo jasna — powiedział po chwili. — A widok z łąki. tu na górze,

niezwykle malowniczy. Jeżeli chciałabyś do mnie podjechać, byłoby mi bardzo
miło.

Abby odłożyła zdjęcie z Tamalpais frontem do dołu.
— Może być za dwadzieścia minut?

— Wcale mnie to nie dziwi — powiedział Lew, gdy Abby zrelacjonowała mu
wydarzenia w izbie przyjęć oraz spotkanie z Oleandrem, Hendersonem, McCabe'em i

adwokatem Terrym Coxem. — Wątpię, czy ktokolwiek, kto liczy się w Patience,
jeszcze wczoraj w ogóle wiedział o istnieniu Cardozy. A jeżeli nawet, niewiele

sobie z niego robili. Zanim narobiłem tu sobie wrogów sprzymierzając się z
Dave'em Brooksem, byłem traktowany jak obcy. Gdy mnie tu zatrudnili, bardzo

potrzebowali dobrego lekarza do izby przyjęć, toteż machnęli ręką na moje
południowoamerykańskie pochodzenie. Jednak nigdy nie zaproszono mnie do klubu

towarzyskiego.
Abby pomyślała o zawoalowanych propozycjach wprowadzenia do klubu, jakie

składali jej Oleander i Lyle Quinn.
— Moim zdaniem powinieneś być z tego dumny — powiedziała.

Siedzieli oboje na zniszczonej huśtawce zbitej z drewnianych deszczułek, na
szczycie pagórka na łące za domem Alvareza. Noc była bardzo jasna, ale chłodna,

więc Abby musiała owinąć się wystrzępionym pledem, który przyniósł Lew. W ciągu
niespełna godziny naliczyła z pół tuzina spadających gwiazd. Lew odnosił się do

niej serdecznie i wsparł ją duchowo, jednak romantyczne otoczenie nie robiło na
nim najmniejszego wrażenia. Siedział na drugim końcu huśtawki, ze skupieniem

słuchając jej opowieści, lecz nie zatapiał spojrzenia w jej oczach.
— Jak się czuł Cardoza, gdy wychodziłaś? — zapytał.

— Cóż... Został oskarżony o morderstwo, cały czas jest pod strażą policji i
opiekuje się nim personel, który najchętniej widziałby go w kostnicy. Poza tym

można powiedzieć, że ma się nieźle.
— W La Rosas jest szpital więzienny. Pewnie go tam zaraz przeniosą. Może już

jutro.

— Chyba nie tak zaraz.

— Nie zdziw się, jeśli tak się stanie. Ale tamtejszy szpital wcale nie jest
zły. Mają nawet oddział intensywnej terapii i parę sal operacyjnych. A tu za nic

w świecie nie dopuszczą, żeby wylegiwał się u nich oszalały morderca.
— Powinieneś też poznać jeszcze jeden rozdział tej historii... Abby opisała

dziwne pierścienie, które dojrzała w oczach
Williego, po czym opowiedziała o spotkaniu z Colette Simmons na szpitalnym

parkingu.
— Więc uważasz, że te pierścienie mogą być objawem zatrucia kadmem? — zapytał

wyraźnie zaintrygowany Lew.
— To całkiem możliwe.

— Wiele czytałem na ten temat. Dlaczego nigdzie się z czymś takim nie
spotkałem?

— Może żaden taki opis nie został opublikowany. Żeby zobaczyć te pierścienie,
trzeba je oświetlić ultrafioletem, a pewnie nikogo z zatruciem kadmem w ten

sposób nie badano.
— To bardzo prawdopodobne.

— Poza tym być może Willie otrzymał bardzo wysoką dawkę kadmu. Autorzy
materiałów, z którymi się zapoznałam, opisują skutki gromadzenia się małych

dawek kadmu w długim okresie. Może pierścienie wzięły się stąd, że Willie dostał
dużą dawkę jednorazowo albo w krótkim czasie.

— Trzeba go przebadać, i to szybko.
— Postanowiłam już, że koniecznie trzeba mu zbadać krew na poziom kadmu, ale

póki nie powiedziałeś mi o szpitalu więziennym, uważałam, że nie ma pośpiechu.
Abby bardzo chciała mu opowiedzieć o wszystkim, o starciu z Joannę Ricci w

archiwum oraz o wizycie Lyle'a Quinna, który zaprosił ją na zwiedzanie Colstaru
w towarzystwie Kelly Franklin. Ale czy może to zrobić nie angażując się

całkowicie po stronie Stowarzyszenia? Jej pozycja w SRP była bardzo niepewna.
Jawny akces do Stowarzyszenia z pewnością doprowadziłby ją do utraty pracy.

Nie była już tak do końca pewna, czy rzeczywiście chce pomóc Joshowi w
rozwiązaniu jego problemu. Ale odchodząc ze szpitala pozbawi się wszelkiego

wpływu na dalsze losy Williego Cardozy, nie będzie nawet wiedziała, czy zdołała
uratować życie człowieka, który nie powinien ponosić odpowiedzialności za swoje

czyny. Przystąpienie do Stowarzyszenia przysporzy jej więcej problemów, niż
pomoże rozwiązać. Poza tym, prawdę mówiąc, jedyną stwierdzoną zmianą były

pierścienie w oczach Williego. Wszystko inne nadal pozostawało w sferze
spekulacji.

— Lew, nie jestem pewna, czy powinnam zlecić Williemu wykonanie jakichkolwiek
testów — powiedziała. — George

miał do mnie pretensję o to, że kazałam zbadać poziom kadmu jego trzem
pacjentom.

— Naprawdę? — Alvarez był wyraźnie podekscytowany. — Widziałem, że informacje,
które przekazaliśmy ci podczas zebrania, zrobiły na tobie wrażenie. Badania

wykonano w szpitalu?
— Tak.

— Więc przypuszczam, że wyniki były negatywne?
— Lew, zanim ci odpowiem, muszę to przemyśleć — stwierdziła. — Willie jest

pacjentem Martina Bartholomew. On i George trzymają się tak... — złączyła ugięte
palce obu dłoni. — Jeżeli George się dowie, że zleciłam następne badania na

poziom kadmu, jestem skończona.
— Nie zlecimy żadnych testów, Abby.

Podniecenie płonące w jego ciemnych oczach sprawiło, że wydał się Abby jeszcze
bardziej pociągający.

— Nie rozumiem — powiedziała niepewnie.
— Sami pobierzemy krew. Zaraz. Mówiłaś, że masz znajomego toksykologa u

Świętego Jana.
— Tak, to Sandy Stuart. Jest najlepsza.

— Zawieziemy jej krew Willego do badania.
— A jeżeli wynik będzie pozytywny?

— Wykorzystamy go, by wymóc współpracę Inspekcji Zdrowia i Bezpieczeństwa Pracy
oraz Agencji Ochrony Środowiska. Sami ponownie pobiorą krew od Williego Cardozy

dla potwierdzenia pierwszego badania.
— A jeżeli wynik badania okaże się negatywny?

— Wtedy się wycofam, a ty nie usłyszysz już ode mnie ani słowa na temat

Stowarzyszenia. Ale nie okaże się negatywny, czuję to w kościach. Och, Abby,

pracowaliśmy cholernie ciężko, żeby doprowadzić do takiego zwrotu sytuacji.
Potrzebujemy teraz twojej pomocy.

Zanim Abby zorientowała się, co robi, wyciągnęła do niego ręce. Alvarez ujął jej
dłonie, a potem przyciągnął ją ku sobie i pocałował delikatnie, pytająco.

Nie wiem. Lew, zawołała w duchu. Nie wiem, co robię... Ale proszę, nie
przestawaj.

Przyciągnęła jego głowę do swojej twarzy, ich wargi się spotkały. Zacisnął wokół
niej ramiona i rozchylił usta. Z jego pocałunku zniknęła niepewność.

— Miałem ochotę cię tak objąć i całować, odkąd się poznaliśmy — powiedział. —
Ale nie znałem twojej sytuacji... Nie chciałem, żeby wyszło coś nie tak.

Podwinęła nogi pod siebie i oparła mu głowę na piersi. Z drugiej strony doliny
spadła kolejna gwiazda.

— Jedyne, co w tej chwili możesz zrobić nie tak, to mnie puścić — odparła
cicho.

Oddzielnie podjechali pod szpital i zaparkowali w różnych miejscach. Alvarez
miał wejść pierwszy i przez izbę przyjęć udać się na oddział intensywnej

terapii, biorąc po drodze oftalmoskop z lampką ultrafioletową. Swoją wizytę na
tym oddziale uzasadni chęcią odwiedzenia chorego na serce pacjenta, którego

przyjął poprzedniego dnia. Abby wejdzie pięć minut później do izby przyjęć, uda
się wprost do laboratorium i zabierze stamtąd dwie probówki do pobierania krwi i

dużą strzykawkę.
Abby przyjechała do szpitala zastanawiając się, co czuła, gdy po raz pierwszy od

dwóch lat pocałował ją inny mężczyzna niż Josh Wyler. Pocałunki Josha były
zawsze pospiesznym preludium do miłosnego aktu, Lew natomiast wydawał się

zadowolony, że mają po prostu blisko siebie. Dotykał jej z ciekawością,
zmysłowo, lecz także czule i opiekuńczo. Gdyby zaczął sobie śmielej poczynać,

prawdopodobnie zaprotestowałaby. Ale wiedziała, że niezależnie od tego, jak
bardzo by jej pragnął, nie zrobi następnego kroku, póki ona nie da mu poznać, że

nadeszła już pora. Teraz jednak czuła się jak zadurzona uczennica, która nie
bardzo wie, o co jej towarzyszowi naprawdę chodzi.

— Jeszcze parę rzeczy dla starego Ivesa? — zapytała młoda, dwudziestoletnia
laborantka.

Abby wsuwała właśnie do kieszeni fartucha trzydziestomililitrową strzykawkę i
trzy probówki.

— O, jak się masz. Grace. Owszem. Jego noga z każdym dniem wygląda lepiej, ale
byłabym wdzięczna, gdyby wszyscy patrzyli w inną stronę, kiedy się do niego

wybieram. Ives też byłby wdzięczny. A co u ciebie?
— W porządku. Słyszałam, co się dzisiaj działo w izbie przyjęć, pani doktor.

Technik, który miał wtedy dyżur, powiedział, że była pani zupełnie
nieprawdopodobna.

— Naprawdę?
— Mówił, że odkąd pracuje w izbie przyjęć, jeszcze nie widział, żeby jakiś

lekarz robił tyle rzeczy naraz i w takim tempie.
— Podziękuj mu za miłe słowa. Naprawdę przyjemnie to słyszeć — odparła Abby.

Pospieszyła po schodach na oddział intensywnej terapii. Gdy tylko tam weszła,
zorientowała się, że Alvarez już tu jest i że wykonał swoją część roboty. W

boksie położonym najdalej od Cardozy panował gorączkowy ruch. Leżał tu pacjent,
którego przyjęto poprzedniego dnia, osiemdziesięcioletni staruszek mocno

przygłuchy i nastawiony bardzo wojowniczo, gdy ktoś zakłócał mu spokój. Cierpiał
na nawracające bóle w klatce piersiowej, lecz nic nie wskazywało na uszkodzenie

serca. Lew zamierzał zbadać go w taki sposób, by go trochę rozzłościć, a potem w
obecności pielęgniarek wyrazić zaniepokojenie jego stanem. Jednocześnie zalecił

zrobienie EKG, badanie krwi, prześwietlenie klatki piersiowej, ultrasonografię,
a także zważenie, by się przekonać, czy organizm staruszka nie zatrzymuje

nadmiaru płynów. Teraz starszy pan z oburzeniem oznajmiał pielęgniarkom, co
sądzi o zmasowanych nocnych badaniach.

Abby uśmiechnęła się do policjanta, który zupełnie nie zwrócił uwagi na to, że
znowu wraca do pokoju Cardozy. Przystanęła przy łóżku i wpatrzyła się w monitor,

zerkając jednocześnie przez szklaną ścianę na drzemiącego strażnika. Nikogo
więcej nie było w pobliżu. Szybko przeszła na drugą stronę łóżka, odwróciwszy

się plecami od policjanta, tak by nie mógł widzieć jej ruchów. Zapis czynności
serca na monitorze był miarowy i pod każdym względem prawidłowy.

Celem Abby był teraz cewnik, który jeszcze w izbie przyjęć założyła Williemu do

tętnicy promieniowej, na wewnętrznej stronie nadgarstka. Podłączyła do niego

trójdrożny kranik. Jedno jego rozgałęzienie połączone było z cewnikiem, a
drugie, poprzez przetwornik elektryczny, z monitorem. Trzecie umożliwiało

pobranie krwi bez konieczności wkłuwania się do naczynia. Z kieszeni fartucha
wyjęła dużą strzykawkę i podłączyła ją do owego wolnego rozgałęzienia. Ten ruch

obudził Williego. Spojrzał na nią sennym wzrokiem.
— O, pani doktor — wyszeptał ochryple.

— Chcę ci tylko pobrać trochę krwi, Willie.
— Proszę bardzo. — Przyjrzał się jej uważniej. — Nie była pani przypadkiem na

pikniku w Colstar Park? Nie widziałem tam pani?
— Owszem, byłam. Ja ciebie też widziałam — odparła nie przerywając pracy. —

Zachowałeś się wspaniale wobec tej kobiety.
Przesunęła zastawkę kranika w takie położenie, by krew popłynęła do strzykawki.

Delikatne pociągnięcie i strzykawka wypełniła się jasnoczerwoną krwią tętniczą.
Abby cofnęła zastawkę do poprzedniego położenia.

— To nic takiego — mruknął Willie. — Angela ma mnóstwo kłopotów.
Ty też, pomyślała Abby.

Założyła na strzykawkę dużą igłę, po czym przebiła nią gumowe zatyczki probówek.
Podciśnienie w probówkach szybko wessało krew ze strzykawki. Nabrała dość, by

całkowicie wypełnić dwie probówki, a trzecią w połowie. Nałożyła osłonę na igłę
na strzykawce, po czym wraz z trzema probówkami wsunęła ją z powrotem do

kieszeni fartucha.
— Widzę, że odnowiła pani znajomość z naszym przyjacielem Williem.

Na dźwięk tych słów, dochodzących z tyłu, serce Abby zamarło. Odwróciła się.
Kolana omal się pod nią nie ugięły.

— Pan Quinn! Robi pan obchód?
Ledwo jej się udało wykrztusić te słowa. Od jak dawna tu jest? Co widział? —

zastanawiała się gorączkowo. Od natłoku myśli kręciło jej się w głowie. Dotknęła
ręką kieszeni fartucha. Probówki ze świeżo pobraną krwią były zakryte, ale

koniec strzykawki wystawał na jakiś cal. Ironiczny uśmiech Quinna mroził krew w
żyłach.

— Mógłbym zadać pani to samo pytanie — stwierdził. — Myślałem, że skończyła
pani swój dyżur już przed paroma godzinami.

— Byłam... w bibliotece. Jak pan wie, spędziliśmy dzisiaj z panem Cardozą sporo
czasu. Przed wyjściem chciałam zobaczyć, jak się czuje.

Ale Quinn doskonale wiedział, co Abby tu robi. Poznała to po jego minie. Wedle
wszelkiego prawdopodobieństwa jest skończona — nie ma już czego szukać w izbie

przyjęć. Czuła, że jej twarz ma barwę krwi, którą ukrywała w kieszeni.
— Słyszałem, że doskonale sobie pani radziła — powiedział Quinn.

— Tak doskonale, że wszyscy obrzucają mnie błotem... od naczelnego lekarza po
dozorcę. — Abby odwróciła się do Williego, ujęła go za rękę i pochyliła się nad

nim. — Uważaj na siebie, Willie. Zajrzę do ciebie jutro.
— Niech pani uważa na tę krew, pani doktor — powiedział Cardoza cicho.

Wyprostowała się szybko i odwróciła w stronę Quinna, niepewna, czy przypadkiem
nie usłyszał tych słów. Ale szef ochrony Colstaru, odwrócony do niej tyłem,

rozmawiał ze strażnikiem. Obciągnęła fartuch i wepchnęła głębiej strzykawkę.
— Co pana tu sprowadza? — zapytała Quinna.

— Willie to Colstar. A co dotyczy Colstaru, dotyczy i mnie.
— Willie ma się dobrze.

— Chciałbym móc powiedzieć, że miło mi to słyszeć — odparł Quinn, patrząc na
nią zimno.

— No tak... jest aresztowany. Na pewno zostanie ukarany za to, co zrobił.
— Peggy Wheaton była wspaniałą kobietą i moją bliską przyjaciółką.

Abby zrozumiała, że jeszcze raz skrytykowano ją za ocalenie Cardozy, choć Quinn
wyraził tę krytykę pośrednio. Być może nie zauważył, jak pobierała Williemu

krew, lecz Abby wątpiła w to. Prawdopodobnie chciał się przekonać, co Abby
zamierza z nią zrobić. Tak czy owak, teraz przede wszystkim pragnęła wyjść.

Zamieszanie na drugim końcu oddziału wyraźnie się uspokajało. Na sekundę
podchwyciła wzrok Alvareza i szybko przeniosła spojrzenie na Quinna.

Trzymaj się z daleka, próbowała przekazać koledze. Nie badaj Williemu oczu. Nie
teraz.

Alvarez powiedział parę słów do kogoś z personelu, po czym wyszedł, obchodząc
stanowisko pielęgniarek. Abby wiedziała jednak, że Quinn jest zbyt

spostrzegawczy, by nie zauważyć jego obecności.

— No to chyba już pójdę — powiedziała.

— Ani pani, ani doktor Alvarez nie macie dyżuru, a jednak oboje tu jesteście.
Czy to przypadek? — zapytał Quinn.

Abby zerknęła w kierunku wyjścia, próbując wymyślić jakąś odpowiedź.
— Oboje przyjęliśmy pacjentów na ten oddział. Dlatego tu jesteśmy — odparła.

Była to nieudolna wymówka, lecz jeśli Quinn widział, jak pobiera krew Cardozie,
jej wykręty i tak nie miały najmniejszego znaczenia.

Quinn rozejrzał się, chcąc się upewnić, że policjant go nie usłyszy.
— Nie miałem od pani żadnych wieści od czasu pani wizyty w Colstarze —

powiedział. — Moja propozycja jest nadal aktualna, choć nie wiem, jak długo będę
mógł ją podtrzymywać. Jak już powiedziałem, mnóstwo ludzi jest niezadowolonych z

decyzji, które pani dzisiaj podjęła.
— Bardzo mi przykro. Zrobiłam to, co uważałam za właściwe.

— Nie wątpię... Cóż, jest niedziela wieczór. Może ustalimy, że jeżeli do
południa we wtorek nie będę miał od pani żadnych wiadomości, mogę uznać, że nie

chce pani zostać naszą konsultantką.
— Muszę się nad tym zastanowić.

— Mam nadzieję, że przemyślała pani dokładnie to, co doktor Oleander powiedział
na temat wysyłania na własną rękę krwi do badań na poziom kadmu...

Miała wrażenie, że Quinn wpatruje się wprost w kieszeń jej fartucha.
— Nad tym również się zastanowię.

— Proszę o tym pamiętać... — W jego głosie dźwięczała teraz wyraźna groźba. — A
przy okazji, czy nie orientuje się pani, dlaczego pan Wyler od paru dni nie

przychodzi do pracy? Usiłowaliśmy się dodzwonić do domu, który wynajmuje, ale
telefon jest zepsuty.

— Od tygodnia nie mam od Josha żadnych wiadomości — skłamała. — Jeśli się ze
mną skontaktuje, powiem mu, że pan go szuka. Dobranoc, panie Quinn.

Odeszła parę kroków.
— Pani doktor! — zawołał za nią. Odwróciła się do niego.

— Tak?
— Czy na pewno wie pani, na jak cienkim włosku wisi pani posada w tym szpitalu?

Niech pani nie daje nam powodu, by go zerwać.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY
Abby doszła do wniosku, że personel firmy Auto Glass w Patience musi mieszkać

wyjątkowo daleko od plotkarskiego centrum miasta. Wpadła niemal w euforię, gdy
zaledwie w godzinę po jej telefonie na podjeździe pojawiła się fioletowo żółta

furgonetka. Obawiała się, że w miarę rozchodzenia się nieprzychylnych dla niej
wersji historii WheatonCardoza coraz trudniej będzie jej pozyskać usługi

miejscowych fachowców.
Ranek był szary, dżdżysty — nie takiej pogody by sobie życzyła podczas jazdy

przez malownicze góry do Sacramento, a potem do San Francisco. Ale tak czy tak,
musi pojechać. Probówki zawierające krew Williego Cardozy starannie owinęła w

kawałek materiału i miękki plastik, a następnie zapakowała do ochładzacza
używanego przy transporcie ludzkich organów. Sandy Stuart oczekiwała jej

wczesnym popołudniem. Oznaczenie zawartości kadmu zajmie dzień lub dwa. W
nagłych wypadkach można to zrobić szybciej, ale Abby zapewniła przyjaciółkę, że

nie ma takiej potrzeby. Na razie jednak, podczas gdy szklarz pracował w
siąpiącym deszczu, stała w drzwiach z tyłu domu, przestępując niespokojnie z

nogi na nogę i przypominając sobie poszczególne odcinki trasy, jaką miała
przebyć. Wyjazd z Patience do jakiegokolwiek miejsca nie był sprawą prostą.

— Można pojechać na północ i potem na wschód albo na zachód, potem na północ i
dalej na wschód, albo na skos w górę doliny — tłumaczył jej Josh, gdy po raz

pierwszy chciała opuścić miasteczko, by się z nim zobaczyć.
Postanowiła, że dzisiaj wystartuje wąską szosą stanową na zachód, z dala od

miasta. Ta dwupasmowa, kręta szosa, która wznosząc się i opadając wiodła przez
gęsty las, należała do jej ulubionych tras. Nawet w taki dzień jak dzisiejszy

leśne powietrze przesycone będzie zapachem roślin i ściółki, a jest tak bogate w
tlen, że wystarczy postać tam trochę spokojnie i pooddychać, by poczuć przypływ

energii. Potem po jakichś dwudziestu milach skręci na wschód, na inną dwupasmową
szosę, u podnóża Sierras dochodzącą do szosy 1-80. Stamtąd pomknie ośmiopasmową

autostradą przez Sacramento do zatoki.
Szklarz kończył już pracę, gdy zadzwonił Alvarez.

— Mam dyżur w szpitalu stanowym — powiedział. — Myślałem, że już wyjechałaś.

— Za chwilę wyruszam.

— Nie miałaś kłopotu ze ściągnięciem szklarza?
— Najmniejszego. Przypuszczam, że właściciel firmy jest jedną z niewielu osób w

Patience, która nie była zaprzyjaźniona z Garym i Peggy Wheatonami.
— Nie dość, że sama paskudnie się czujesz w związku z jej śmiercią, to jeszcze

ciągle musisz o tym wysłuchiwać.
— Właśnie... Lew, bardzo dobrze było mi z tobą wczoraj wieczorem.

— Dzięki. Mnie z tobą też — odparł cicho.
Choć swoich uczuć nie ujął w słowa, Abby wiedziała, co przeżywa. A ona była

tylko o krok od tego samego. Gdy ubiegłego wieczoru opuściła szpital, Alvarez
czekał na nią w mało uczęszczanej uliczce, tak jak się umówili. Zaparkowała tuż

za jego blazerem, po czym wsunęła się na fotel obok niego. Tętno wciąż jej
waliło po starciu z Lyle'em Quinnem na oddziale intensywnej terapii. Z trudem

chwytając oddech opowiedziała mu jego przebieg.
— Więc jak myślisz? — zapytał, gdy skończyła. — Widział, jak pobierałaś krew

czy nie?
— Nie mam pojęcia. Wydaje mi się, że tak. Ale niczego nie dał po sobie poznać.

Boże, jak ja go nie znoszę.
— Na pewno dobrze się czujesz?

— Taak... Nic mi nie jest.
- O siódmej rano muszę być w szpitalu stanowym, ale jeżeli...

— Nie, nie. Naprawdę nic takiego się ze mną nie dzieje.
— Gdybym ci był do czegokolwiek potrzebny, dzwoń do mnie do Caledonii. Albo

może nie... te panienki w centrali są strasznie roztrzepane. Lepiej zadzwoń do
mnie na pager. Masz mój numer, prawda?

— Tak... Lew?
— Słucham?

— Pewnie niepotrzebnie to mówię, chcę jednak, żebyś dobrze zrozumiał, dlaczego
podejmuję to ryzyko. Muszę wiedzieć, co tak naprawdę jest z Williem i bardzo się

martwię o Josha. Ale nie jestem typem płomiennej bojowniczki.
— Abby, doskonale zdaję sobie z tego sprawę. Chyba lepiej, niż myślisz. Mówiłem

ci już i nadal to powtarzam: nikt nie będzie cię naciskał w sprawie
Stowarzyszenia, a zwłaszcza ja.

Pocałowali się, potem jeszcze raz. Musnął wargami jej czoło, powieki, ucho i
ponownie usta. Szmer jego oddechu brzmiał w jej uszach obco, lecz kojąco. Potem

dotknął jej piersi i zaczął je pieścić, a ona objęła go mocno.
Wyjrzała przez kuchenne okno. Szklarz spakował już swój sprzęt i wyciągał

formularze ubezpieczeniowe, które powinna podpisać.
— Słuchaj, Lew — odezwała się do słuchawki — szyba już gotowa, więc muszę się

zbierać.
— Uważaj na siebie, Abby. Nie mam ani krzty zaufania do Quinna. Martwiłem się o

ciebie, gdy wczoraj wieczorem sama wracałaś do domu. Właściwie miałem ci tego
nie mówić, ale w nocy parę razy przejechałem koło twojego domu.

— Szkoda, że...
— Że co?

— Nic, nic. To było bardzo miłe z twojej strony, zwłaszcza że miałeś ranną
zmianę.

— Uważaj na siebie — powtórzył Aivarez. — I zadzwoń do mnie jutro po powrocie.
Abby odłożyła słuchawkę i jeszcze raz sprawdziła, czy wszystko jest zrobione jak

należy. Potem podpisała formularze, które podsunął jej szklarz, wrzuciła
podręczną torbę na tylne siedzenie, umieściła ochładzacz z próbkami krwi na

podłodze i ruszyła. Deszcz był dość silny, więc od czasu do czasu musiała
włączać wycieraczki, ale mazda przy każdej pogodzie

dobrze trzymała się szosy. Przerzuciła kasety zastanawiając się, co włączyć:
Tracy Chapman czy Mary Chapin Carpenter. Szarość poranka przeważyła szalę na

korzyść Tracy.
Ruchu prawie nie było. Abby zrobiła szparkę w rozsuwanym dachu i przyspieszyła

do pięćdziesiątki — na tyle najwyżej mogła sobie pozwolić na tej krętej drodze.
Przez chwilę obracała głową z boku na bok, pochylała ją i opuszczała, aż

stopniowo napięcie w karku i ramionach zaczęło ustępować. Choć wybrała się w
zaledwie jednodniową podróż, poczuła się wolna i swobodna jak ptak. Przeżyła

koszmarne półtora miesiąca, odkąd opuściła dom. Dom... Zastanawiała się, jak
długo będzie musiała mieszkać w Patience, zanim przestanie myśleć w ten sposób o

San Francisco. Pewnie bardzo długo.

Obok niej przemknął samochód dostawczy McDonalda, bez wątpienia zmierzając do

nowego przybytku sieci w Five Corners. Po obu stronach szosy las stał się
gęstszy. Abby odsunęła dach jeszcze o cal. Wnętrze samochodu wypełniło rześkie

powietrze z gór.
Wszystko będzie dobrze, powiedziała sobie. Być może rozwiązanie problemów

Williego Cardozy i Josha znajduje się tuż tuż, w ochładzaczu leżącym na tylnym
siedzeniu. Gdy już z tym skończy, zajmie się sprawami Abby Dolan.

Wyciągnęła rękę, by nacisnąć przycisk i jeszcze raz posłuchać piosenki Chapman
Fast car, gdy mazda nagle została uderzona z tyłu. Wstrząs nie był silny, lecz

Abby wyprostowała się gwałtownie, skonsternowana i przerażona. Czyżby potrąciła
jakieś zwierzę albo coś przejechała? Po chwili nastąpiło drugie uderzenie.

Słysząc wyraźny zgrzyt metalu o metal, Abby odzyskała przytomność umysłu.
Spojrzała w tylne lusterko, po czym, ryzykując utratę panowania nad kierownicą,

zerknęła przez ramię. Zaledwie kilka stóp za nią znajdowała się duża, poobijana
furgonetka z czarnym stalowym zderzakiem z przodu. .Tej kabina górowała o jakąś

stopę czy dwie nad mazdą. Abby zacisnęła ręce na kierownicy i instynktownie
nacisnęła na gaz. Lśniąca od deszczu szosa śmignęła pod kołami samochodu,

wznosząc się i opadając niczym kolejka górska w wesołym miasteczku, skręcając
niespodzianie to w lewo, to w prawo. Furgonetka również przyspieszyła. Kolejne

uderzenie było silniejsze, lecz Abby i tym razem udało się utrzymać panowanie
nad kierownicą.

Kiedy spoglądała za siebie, widziała podwójną żółtą ciągłą linię biegnącą przez
środek jezdni. Wciąż kręciła kierownicą, by utrzymać się na właściwym pasie.

Nagle, gdy znowu zjeżdżała w bok, z zagłębienia szosy, zaledwie o stopę od niej,
wyskoczył potężny ciągnik siodłowy i wyminął ją jadąc z ogromną prędkością. Ryk

był ogłuszający. Pęd powietrza omal nie przeciął mazdy na pół. Abby krzyknęła, z
całych sił skręcając kierownicę w prawo. Furgonetka, która została nieco w tyle,

znowu zaczęła się zbliżać. Czyżby pechowo weszła — a raczej wjechała — w drogę
jakiemuś szaleńcowi? A może to właśnie ona była celem? W lusterku wstecznym

zdążyła zobaczyć kierowcę. Z początku wydało się jej, że za kierownicą siedzi
diabeł, ale po chwili zorientowała się, że mężczyzna w furgonetce ma na sobie

kominiarkę. To nieprzypadkowe spotkanie, pomyślała. Za kierownicą musi siedzieć
Quinn lub ktoś, kto dla niego pracuje.

Pragnąc za wszelką cenę uniknąć ponownego uderzenia, przyspieszyła jeszcze
bardziej. Jechała teraz prawie siedemdziesiątką. W każdej chwili może wypaść z

zakrętu lub rozbić się o drzewo. Ręce trzęsły się jej na kierownicy, ale umysł
reagował odruchowo — tak, jak w dramatycznych sytuacjach w ciągu dwunastu lat

praktyki lekarskiej. Myśli Abby stały się jaśniejsze i bardziej klarowne.
Furgonetka znowu podpełzła bliżej. Abby nie mogła jeszcze bardziej zwiększyć

prędkości. Większy wybój spowodowałby poślizg, z którego mogłaby nie wyjść. Tym
razem uderzenie było dużo słabsze — zaledwie lekkie szturchnięcie, być może

mając jej przypomnieć, że jest na łasce szaleńca. Wskazówka szybkościomierza
doszła do siedemdziesiątki. Furgonetka zjechała na lewo, najwyraźniej z zamiarem

zepchnięcia mazdy z szosy na prawą stronę, ale gdy skręciła gwałtownie, śmignął
obok niej samochód ze składanym dachem, trąbiąc z całych sił.

Droga ostro odbijała w prawo, po czym opadała. Furgonetka na chwilę zniknęła z
pola widzenia. Abby zastanawiała się, dlaczego Quinn, czy ktokolwiek to był, nie

grzmotnął po prostu w tył mazdy, tak by straciła panowanie nad kierownicą. Można
by przypuszczać, że chce ją jedynie wystraszyć, nie zabić, wydawało się to

jednak niezbyt przekonujące. Bardziej prawdopodobne, że sobie z nią igrał. Cały
Quinn.

Furgonetka zachowywała teraz pewną odległość od mazdy, więc Abby błysnęła
iskierka nadziei, że może kierowca dał sobie spokój. Ale wiedziała, że nie

powinna na to liczyć. Musi coś zrobić. Nie przypominała sobie, by na tym odcinku
znajdowały się jakieś stacje benzynowe, domy czy motele, wiedziała też, że nie

ma sensu próba przyciągnięcia uwagi kierowcy nadjeżdżającego z przeciwnej
strony. Może tylko albo zatrzymać się i uciekać na piechotę, albo poszukać

jakiejś bocznej drogi.
Kolejka górska sunęła teraz wzwyż etapami — wznosiła się, opadała nieco i znowu

wznosiła. Gdy mazda zjeżdżała z góry, waliła w nawierzchnię tak mocno, że mogła
roztrzaskać podwozie. Zęby Abby uderzały o siebie, aż wreszcie przegryzła sobie

policzek od wewnątrz. Poczuła smak krwi w ustach i pomyślała, że to wszystko się
skończy, gdy rozbije się bak i ogarnięty płomieniami samochód wybuchnie. Ale

mazda i tym razem odbiła się tylko i pomknęła dalej.

Gdy Abby wjechała na kolejne wzgórze, zza lasu poza leżącą nieopodal po prawej

stronie łagodną skarpą wyłonił się samochód, śmignął przez oba pasma i zniknął
między drzewami po lewej. Jakieś skrzyżowanie! — pomyślała z nadzieją. Zerknęła

w tylne lusterko. Furgonetka znajdowała się w pewnej odległości, lecz
najwyraźniej znowu zmniejszała dystans. Abby zastanawiała się przez chwilę, czy

zdoła zniknąć za zakrętem, nim wróg wjedzie na szczyt, ale zaraz powiedziała
sobie: nie ma czasu na zastanawianie się, trzeba działać.

Utrzymując poprzednią prędkość zjechała z drogi, ślizgając się po kamykach
skarpy, po czym nacisnęła hamulce i ostro skręciła kierownicę w prawo. System

antypoślizgowy zachłysnął się, gdy samochód zarzucił, skręcając niemal pod kątem
prostym, i mazda wylądowała na wąskiej gruntowej drodze, którą transportowano

kłody drewna. Abby starała się zerknąć za siebie, lecz zakręty były zbyt
zdradzieckie. Mogła tylko posuwać się naprzód możliwie jak najszybciej i mieć

nadzieję, że jakoś z tego wybrnie. Jechała czterdziestką, lecz teraz nawet ta
prędkość była prędkością samobójczą. Musi zwolnić. Za kolejnym zakrętem droga

rozwidlała się. Abby skręciła kierownicę w prawo, choć wyglądało na to, że oba
trakty za chwilę się skończą. Gałęzie szaleńczo biły w przednią szybę i drapały

o drzwi. Samochód jednak przemykał się dalej, szorując po
skalistym dnie wyschłego potoku, po czym wyskoczył w górę po drugiej stronie.

Ile czasu upłynęło, odkąd zjechała z głównej drogi — minuta, Pięć minut? Nadal
przyciskała gaz tak mocno, na ile starczyło jej odwagi. Potwornie bolały ją

ramiona. Ręce miała jakby przyspawane do kierownicy. Wzniecając tumany kurzu i
rozbryzgując drobne kamyki, mazda raz po raz waliła z hukiem o ziemię.

Podjechała do kolejnego wzniesienia i ponownie uniosła się w powietrze, ale tym
razem zjechała na twardy grunt. Była to inna droga, jeszcze węższa, lecz całkiem

dobrze utrzymana. Szarpnąwszy z całej siły kierownicą w lewo, Abby zatrzymała
się z poślizgiem. Trzęsła się, jakby zanurzono ją w lodowatej wodzie. Droga była

całkowicie opustoszała. Wyłączyła Tracy Chapman i otworzyła drzwi. Wokół
panowała głęboka cisza. Abby przez chwilę nasłuchiwała, czy od strony bitego

traktu nie dobiegnie jej warkot silnika furgonetki. Nic. Otworzyła ochładzacz,
który stał do góry dnem, wciśnięty między przedni i tylny fotel. Probówki były

nietknięte.
— Bogu dzięki — wyszeptała.

Przez kilka minut wdychała bogate w tlen powietrze. Stopniowo puls wrócił do
normalnego rytmu i przestała się trząść, ale jej myśli nadal śmigały jak

błyskawice. Lyle Quinn lub ktoś przez niego nasłany właśnie usiłował ją zabić.
Ale czy rzeczywiście?

Furgonetka mogła się przecież zatrzymać, zawrócić i dopaść ją w lesie. Jednak
może ścigający nie zauważył, że Abby zjeżdża z autostrady. Może coś mu się

popsuło w samochodzie. Jedno nie ulegało wątpliwości. Quinn wiedział, co Abby
chce zrobić. Musiał wiedzieć. Poklepała mazdę po dachu, po czym wsunęła się za

kierownicę. Może szef ochrony Colstaru chciał ją tylko wystraszyć, by wróciła do
miasta? Jeśli tak to sobie wykombinował, źle ją ocenił. Im mocniej będzie

naciskał, tym bardziej się zaweźmie, by wyjaśnić wszystko do końca. Zawsze tak
było i tym razem też tak będzie.

Obróciła kluczyk w stacyjce. Silnik zaszumiał, jakby nic się nie stało. Deszcz
ustał, niebo się przetarło. Abby po raz ostatni głęboko zaczerpnęła powietrza i

ruszyła. Podróż do San Francisco zajmie jej nieco więcej czasu, niż się
spodziewała, ale musi załatwić tę sprawę.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY

Do gabinetu Sandry Stuart w budynku patologii u Świętego Jana Abby przybyła
późnym popołudniem. Ale nikogo w nim nie zastała — Sandy zostawiła wiadomość, że

wygłasza wykład i spotka się z Abby w bibliotece szpitalnej o wpół do szóstej.
Tymczasem może przejrzeć książki i artykuły, które zostawiła jej u

bibliotekarki.
Gdy Abby przed paroma godzinami zjechała z wąskiego traktu, dopiero po dłuższym

czasie znalazła stację benzynową, na której wskazano jej drogę do San Francisco.
Zastanawiała się, czyby nie zgłosić tego, co się jej przydarzyło, na posterunku

policji stanowej, lecz w końcu uznała, że to nie ma sensu. Co jej z tego
przyjdzie? Nigdy nie odnajdą tej furgonetki, a ona też wolałaby nie wyjaśniać

policji, o co w tym wszystkim chodzi.
Siedziała skryta za stosem oprawnych pism, gdy do biblioteki weszła Sandy.

Wyglądała na osobę milkliwą i zamkniętą w sobie, ale Abby zawsze uważała ją za

wesołą rozmówczynię i wspaniałą słuchaczkę. Kilka lat starsza od Abby, była

matką dwóch chłopców. Jej mąż, który pracował w innym szpitalu jako patolog,
zawsze sprawiał wrażenie poślubionego raczej pracy niż żonie, jednak Abby nie

słyszała, by przyjaciółka kiedykolwiek się na niego poskarżyła.
— Przepraszam za spóźnienie — powiedziała Sandy — ale dziś miałam wykład na

temat egzotycznych trucizn, po którym zawsze jest lawina pytań.
— Dzięki, że w ogóle znalazłaś dla mnie czas.

— Daj spokój. Cieszę się, że cię widzę. Fred został z dziećmi, więc gdy
skończymy z twoją sprawą, wyskoczymy na kolację i pogadamy. Może być Ristorante

Milano?
— Wspaniale. O ile dobrze sobie przypominam, to ty mnie tam pierwsza

zaprowadziłaś. Zawsze z nostalgią wspominam tę knajpkę, zwłaszcza gdy muszę się
zachwycać wyrobami pizzerii w Patience.

— Słuchaj, zróbmy tutaj, co się da, a jutro przygotuję wszystko w laboratorium
do zbadania twoich próbek. Ale przez większość dnia mam wykłady, więc wyniki

będą gotowe dopiero późnym popołudniem albo nawet pojutrze.
— Jestem ci bardzo wdzięczna, że zgodziłaś się tym zająć.

— Szczerze mówiąc, w ciągu ostatnich lat nie badałam wielu próbek na obecność
kadmu, ale z pewnością sobie poradzimy. Mówiłaś, że w jakimś stopniu może to

dotyczyć Josha?
Abby opisała niepokojące zmiany, jakie obserwowała w zachowaniu Josha od prawie

sześciu miesięcy. Przyjaciółka słuchała uważnie, od czasu do czasu robiąc
notatki na karteluszkach, które miała pod ręką. Gdy Abby skończyła, Sandy

westchnęła i poklepała ją po ramieniu.
— Okropnie mi przykro, Abby. Tak się cieszyłam, gdy zeszliście się z Joshem.

— Ja też.
— Zawsze uważałam, że tłumi swoje emocje, zwłaszcza gdy miał kłopoty ze

znalezieniem pracy. To się musiało zemścić. Jednak nie mogę sobie wyobrazić,
żeby zachowywał się w ten sposób. Chyba rzeczywiście coś mu dolega... jakieś

zatrucie albo coś innego.
Abby westchnęła.

— Chciałabym go przebadać na poziom kadmu, ale przy obecnym stanie rzeczy nie
mam szans na pobranie próbek krwi.

— Nie jestem szczególnie biegła w zatruciach kadmem, jednak mam nadzieję, że
gdy przekopiemy się przez bibliografię, którą mi przesłałaś i przez artykuły,

jakie sama znalazłam, będziemy to miały w małym palcu.
Przez trzy godziny siedziały w bibliotece, wertując pisma naukowe i podręczniki.

Szukały zwłaszcza wszelkich wzmianek
na temat fluoryzujących obwódek w oczach oraz napadów patologicznej agresywności

u pacjentów zatrutych kadmem. Napady te przypominały ostrą psychozę i często
występowały u robotników, którzy mieli styczność z tym metalem. Szczególnie

interesujący — i przerażający — był artykuł opisujący przypadek pewnego piekarza
z Polski, szanowanego obywatela, który nagle, w napadzie wściekłości, zadźgał

nożem żonę i dwoje dzieci. Stan zdrowia piekarza już wcześniej gwałtownie się
pogorszył, a wykonane już po dojściu do tragedii badania krwi wykazały wysoki

poziom kadmu. Stwierdzono, że jego źródłem był zanieczyszczony kadmem złoty
implant dentystyczny. Usunięcie go oraz leczenie środkami chelatującymi

doprowadziły do normalizacji wyników badań krwi i całkowitego cofnięcia się
groźnych objawów.

Skuteczne leczenie, pomyślała Abby. Szkoda tylko, że zastosowano je trochę za
późno.

Nie znalazły natomiast ani jednej wzmianki na temat objawów ocznych, jakie Abby
wykryła u Willego Cardozy — najwyraźniej żaden lekarz nie badał pacjentów przy

użyciu promieniowania ultrafioletowego.
Sandy zamknęła ostatnie pismo naukowe, zdjęła okulary i potarła oczy.

— Abby, nie wiem jak ty, aleja od ostatnich dziesięciu minut wszędzie w tych
tekstach widzę słowa „Ristorante Milano".

— Już skończyłam.
— Obiecuję, że pierwsze wyniki badania krwi Williego Cardozy dostaniesz

najpóźniej pojutrze. Najpierw moje laboratorium zrobi analizę, a potem dla
potwierdzenia prześlemy jeszcze próbkę do prywatnego laboratorium.

— Dzięki.
— A co zrobisz, jeżeli wyniki okażą się negatywne? Pytanie przyjaciółki

zaskoczyło Abby. Zarażona entuzjazmem Alvareza, nigdy nie brała pod uwagę takiej

możliwości.

Zastanawiała się przez chwilę.
— Chyba wrócę wtedy tutaj — odparła. — Mam nadzieję, że w którymś z tutejszych

szpitali znajdzie się dla mnie miejsce w izbie przyjęć. A jeżeli nie, wyląduję
jako dyżurna lekarka w którymś z wielkich pasaży handlowych. Gorsze rzeczy się

zdarzają.
— Nie mogę wyobrazić sobie niczego gorszego. Musisz pracować w izbie przyjęć.

Co będzie, jeżeli wyniki okażą się negatywne?
W drodze powrotnej do Patience Abby wciąż od nowa zastanawiała się nad tym

pytaniem, ale im więcej na ten temat myślała, tym bardziej była przekonana, że
Willie Cardoza jest zatruty. Po nocy spędzonej u Sandie jeszcze dwie godziny

przesiedziała w bibliotece, zanim ruszyła do domu. Trzymała się teraz z dala od
górskich dróg, korzystając głównie z szos międzystanowych. Trasa, którą wybrała,

nie była tak malownicza, ale wspomnienia przerażającej podróży w tamtą stronę
nie pozwoliłyby jej się odprężyć podczas jazdy tą samą drogą.

Zastanawiała się też, czemu zawdzięcza fakt, że jeszcze żyje. Jeśli Quinn był
winien śmierci Davida Brooksa, dlaczego nie spowodował kolejnego „wypadku"? Może

obawiał się, że dwie przypadkowe śmierci lekarzy z izby przyjęć skłoniłyby
policję do wszczęcia dochodzenia, zwłaszcza że Stowarzyszenie z pewnością

również zgłosiłoby swoje wątpliwości.
Wjechała do Patience od zachodu, tą samą szosą stanową, którą opuszczała miasto

poprzedniego ranka. Deszcz ustał, lecz ciężkie zwały chmur nadal zalegały
dolinę. Za dwadzieścia cztery godziny otrzyma od Sandy Stuart wyniki. Ze względu

na Williego miała nadzieję, że okażą się pozytywne. Nic nie przywróci życia
Peggy Wheaton, ale skazanie za morderstwo człowieka, który z powodu zatrucia

chemikaliami był niepoczytalny, nie nada jej śmierci godności ani znaczenia. Tę
sprawę załatwi jedynie ukaranie trucicieli, którzy stworzyli mordercę.

Pod wpływem nagłego impulsu skręciła przy Five Corners i ruszyła na północ.
Farma Alvareza leżała w odległości zaledwie kilku mil, więc lepiej zadzwonić do

niego z automatu.
— Jaki wynik? — zapytał Lew, kiedy się połączyła. — Krew Cardozy musi być

pozytywna, prawda?
— Jeszcze nie wiem — odparła. — Laboratorium Sandy dopiero przygotowuje się do

tych badań. Analizę zrobią dziś późnym popołudniem albo jutro.
— Ale zadzwoni zaraz, jak tylko będzie miała wyniki?

— Natychmiast... Lew, po drodze zdarzyły mi się różne rzeczy, o których
chciałabym porozmawiać.

— Na przykład co?
— Na przykład to, że ktoś w dużej czerwonej furgonetce omal mnie wczoraj nie

zabił. Myślę, że to Lyle Quinn albo któryś z jego bandziorów z Colstaru.
— Ale nic ci nie jest?

— Niewiele brakowało.
— Bogu dzięki. Po tym, co przydarzyło się Davidowi, nie powinno nas zaskoczyć

nic, co ten potwór wyczynia. Miałem złe przeczucia już od momentu, kiedy mi
powiedziałaś, że Quinn mógł widzieć, jak pobierasz Cardozie krew. Naprawdę nic

ci nie jest?
— Nie, nie, wszystko w porządku. Lew, jeżeli nie jesteś teraz zajęty, wolałabym

opowiedzieć ci o tym wszystkim osobiście. IDzwonię z budki za Five Comers.
— Oczywiście, krowy mogą zaczekać.

— Przywieźć coś do jedzenia? Po drugiej stronie ulicy są jakieś knajpki.
— Może nie uda mi się ich zakasować, ale spróbujmy... Nie masz nic przeciwko

krewetkom czy karczochom?
— W takim razie big mac może poczekać do innej okazji — odparła.

— Lubię gotować — powiedział Lew, podając lunch.
— Lubisz też niedomówienia. To naprawdę wygląda wspaniale.

Abby skończyła już swoją relację o incydencie na szosie oraz o wieczorze
spędzonym z Sandy Stuart i teraz, przy zupie truskawkowej, sałatce z karczochów

i krewetek opowiedziała o wizycie Quinna po zebraniu Stowarzyszenia oraz o
swojej wycieczce po Colstarze w towarzystwie Kelly Franklin.

— Wiedzą, że jesteśmy na tropie, Abby. Dlatego usiłują cię od nas odciągnąć —
stwierdził Alvarez. — Im więcej umysłów pracuje nad tą sprawą, tym szybciej

będziemy się mogli zorientować, co zrobili i w jaki sposób usiłują to
zatuszować. Ci ludzie to skończone łotry.

— Zgadzam się z tobą co do Lyle'a Quinna, ale Kelly Franklin jest chyba w

porządku.

— Kelly to popychadło Quinna. Przekonasz się, że mam rację.
— Możliwe, choć jeśli coś ukrywa, musi być urodzoną aktorką.

— Oni wszyscy udają. Wyrządzili krzywdę wielu ludziom i teraz zrobią wszystko,
żeby uniknąć odpowiedzialności. Colstar należy do Ezry Blacka, a wszyscy wiedzą,

że to szuja. Dla niego liczy się tylko zysk.
— Możliwe — powtórzyła Abby.

— Nie będziesz miała wątpliwości, gdy dostaniesz wyniki. Zwłaszcza jeżeli
poczynimy jakieś postępy w analizie dalszych przypadków NMPCPJ — powiedział i

zaśmiał się z tych inicjałów, którymi posługiwał się tak, jakby stanowiły
diagnozę medyczną.

— Mówiąc o NMPCPJ, Lew, zaczynam się zastanawiać, czy Josh przypadkiem nie
idzie śladami Williego Cardozy. Bardzo się o niego martwię, a nie wiem, do kogo

mogę się zwrócić oprócz ciebie. Mam nadzieję, że możesz o tym rozmawiać bez
skrępowania...

Lew napełnił filiżanki kawą i usiadł na krześle naprzeciwko Abby,
— Abby, byłbym głupcem i kłamcą, gdybym chciał, żeby wszystko między wami się

ułożyło, ale na pewno nie zależy mi na tym, żeby Joshowi coś się stało. Więc o
co chodzi?

— Wspominałam ci, że niektóre symptomy choroby Josha przypominają objawy, jakie
Colette Simmons zaobserwowała u Williego.

— Tak, te podobieiistwa rzeczywiście są zastanawiające.
— I jeszcze ten artykuł, o którym ci mówiłam... o facecie, który zadźgał na

śmierć żonę i dzieci.
— Zatrucie kadmem ze złotego implantu dentystycznego?

— Właśnie. Josh również zachowywał się coraz bardziej irracjonalnie i był coraz
bardziej agresywny. Wyprowadził się z obawy, że może zrobić mi krzywdę. A teraz

w ogóle zniknął. Quinn powiedział mi, że nie przychodzi do pracy i nie można
zastać go w domu. Zeszłego wieczoru próbowałam się do niego dodzwonić, ale nawet

nie było sygnału. Zupełnie nie wiem, co robić.
Alvarez podał jej telefon oraz książkę telefoniczną Patience Yailey.

— Spróbuj jeszcze raz go złapać.
— Dziękuję, Lew. — Abby odnalazła numer. — Orchard Road. Wiesz, gdzie to jest?

— spytała kręcąc tarczą.
— Niedaleko McDonalda, z którego do mnie dzwoniłaś.

— Nie ma sygnału — stwierdziła. Poszukała numeru centrali Colstaru, po czym
zadzwoniła tam. — Poproszę z gabinetem Kelly Franklin.

— Do samej jaskini wroga — mruknął Lew.
— Kelly, mówi Abby Dołan...

— Miło cię słyszeć, Abby. Co się dzieje z Joshem?
— Właśnie o to chciałam cię zapytać. Masz od niego jakieś wieści?

— Od paru dni nie pojawia się w pracy. Nikt nie wie dlaczego. Dzisiaj zaczęto
już mówić o przyjęciu kogoś innego na jego miejsce, jeżeli do jutra nie

przyjdzie ani nie zadzwoni. Zostawił kilka nie dokończonych prac.
— O Boże!

— Czy mogę ci jakoś pomóc w jego odnalezieniu?
— Po prostu zadzwoń do mnie, gdyby się pokazał albo gdybyś czegoś się

dowiedziała. Masz mój numer, prawda?
— Tak. Abby, słyszałam, co się stało wczoraj w szpitalu. Konieczność dokonania

takiego wyboru musiała być dla ciebie straszna.
— Była. Dzięki, że to rozumiesz. Jestem ci winna kolację, gdy to wszystko się

uspokoi.
— Nie zawracaj sobie tym głowy. Znajdź tylko Josha. Abby odłożyła słuchawkę,

przekonana, że troska Kelly o Josha i o nią jest szczera. Lew tym razem z
pewnością się myli.

— Słuchaj, muszę pojechać na Orchard Road — oświadczyła nagle. — Możesz mi
powiedzieć, gdzie to dokładnie jest?

— Mogę zrobić coś lepszego — odparł Alvarez, wkładając brązową kurtkę. —
Chodźmy.

Opuścili łąki i ruszyli w kierunku Five Corners.
— Jeśli okaże się, że krew Williego zawiera kadm. co robimy dalej? — zapytała

Abby. — Do kogo się zwrócimy? Do policji? Do Joe Hendersona? Władz stanowych?
Federalnych?

— Musimy pamiętać o tym, że Colstar trzyma tu łapę na wszystkim... również na

szpitalu. władze lokalne i policję stanową. Dobry prawnik może wyciągnąć

Williego z tej afery, jeżeli zdołamy udowodnić, że został zatruty, ale naszym
celem jest zamknięcie fabryki. Dopuścimy do jej ponownego otwarcia dopiero

wtedy, kiedy przestanie produkować te świństwa i naprawi wyrządzone szkody.
Możemy liczyć tylko na Inspekcję Pracy i Agencję Ochrony Środowiska. Obie te

instytucje nas poprą, jeśli przedstawimy nieodparte dowody, że Colstar działał
nieodpowiedzialnie i ukrywał informacje na temat zanieczyszczenia środowiska

wody lub powietrza.
— Ale przecież mówiłeś, że Inspekcja Pracy i Agencja Ochrony Środowiska wysłali

już swoich przedstawicieli, żeby zbadali sytuację.
— Owszem. I nie ma szans, żeby znowu się tu pojawili, chyba że przedstawimy im

pozytywne wyniki badania krwi i jakieś przesłanki, wskazujące na bezsporną winę
Colstaru. Dlatego potrzebujemy więcej takich badań i szczegółowej dokumentacji

wiek, płeć, źródła poboru wody, miejsce zamieszkania, trasa przejazdu do pracy,
zażywane lekarstwa, sposób spędzania wolnego czasu... nie wiem dokładnie, o

jakie czynniki tu chodzi, ale jestem przekonany, że wyjaśnienia należy szukać
właśnie w tej dokumentacji. Musimy po prostu zebrać więcej danych

— To niemożliwe, Lew. O dostępie do systemu danych decyduje Joannę Ricci. Nie
mogę wyszukiwać informacji bez zezwolenia kierownictwa archiwum, a ta kobieta to

twarda sztuka.
— Dave Brooks i ja nazywaliśmy ją Smoczycą. Wiesz, że wyrzuciła z pracy tę

dziewczynę, która ci przedwczoraj pomogła?
— Donnę Tracy?

— Tak. Kiedy zadzwoniłem dziś rano do Lena McCabe'a, żeby przesunąć niektóre
dyżury, ostrzegł mnie przed przeglądaniem kart bez zezwolenia i opowiedział o

Tracy. Ten szpital zaczyna przypominać stalag.
— Więc na dodatek Donna straciła przeze mnie posadę... Muszę zadzwonić do niej,

kiedy zorientujemy się, co słychać u Josha.
— Może podpowie ci, jak włamać się do systemu?

— Nigdy bym jej o to nie poprosiła.
— Dlaczego? A co ma do stracenia? Pracę? Abby, prowadzimy wojnę. Ale dopóki ty

się nie zjawiłaś, nie mieliśmy zbyt wiele amunicji.
— Nie jestem tu po to, by wstępować do czyjejkolwiek armii — odparła Abby z

irytacją. — Ciągle ci to powtarzam. Po prostu chcę pomóc swojemu pacjentowi i
mężczyźnie, który jeszcze do zeszłego miesiąca był najważniejszą osobą w moim

życiu.
— A ci wszyscy NMPCPJ? Nic cię nie obchodzą?

— O nich też mi chodzi. Ale nie naciskaj mnie. Gdy ktoś mnie naciska, myślę
tylko o tym, żeby się nie dać. Nie chcę, żeby między nami zdarzyło się coś

takiego.
— Rozumiem. Przepraszam. Postaram się zachować swoje uwagi dla siebie.

Orchard Road znajdowała się na osiedlu dla ludzi nieźle sytuowanych, ale nie
rosły tam drzewa starsze niż pięcioletnie, a rzędy domów były pozbawione

jakiegokolwiek indywidualnego piętna. Dom Sawickiego stał na małej, brzydkiej
działce. Trawnik tak zbrązowiał, że nadawał się już tylko do przekopania, a

niskie krzewy okalające dom pilnie wymagały ręki ogrodnika. Abby zrobiło się
przykro, że Josh mieszka w takim miejscu, choćby tylko tymczasowo.

Podjazd, prowadzący do zastępującej garaż przybudówki pokrytej dachem z falistej
aluminiowej blachy, był pusty. Zaparkowali przed nią i zadzwonili do frontowych

drzwi domu. Nic. Abby przeszła pomiędzy krzewami i zajrzała przez okno do
saloniku. Zobaczyła graciarnię: wszędzie walały się gazety i zmięte wydruki

komputerowe, na pół opróżnione pudełka z jedzeniem na wynos, butelki po piwie,
puszki po wodzie sodowej oraz otwarte paczki z chrupkami i preclami.

— Zajrzyjmy od tyłu — powiedziała półszeptem.
Ruszyli na podwórko za domem. Boczne drzwi pod przybudówką były zamknięte.

Również i to podwórko, jak tamto od frontu, było zapuszczone i spalone słońcem.
Zaczęły je już porastać chwasty i nisko płożące się winorośle. Abby kopnęła

puszkę, jedną z kilku, które się tam walały. Żaluzje na wszystkich oknach były
zasunięte. Usiłowała pod nie zajrzeć, ale niewiele zobaczyła. Spróbowała uchylić

ciężką stalową pokrywę wejścia do piwnicy. Ustąpiła łatwo. Gdy zeszła po paru
schodkach w dół, zauważyła, że drzwi do piwnicy również są otwarte.

— Lew, chodź tu szybko! — zawołała.
— Nie jestem pewien, czy to dobry pomysł — mruknął, zamykając za sobą klapę i

pochylając głowę, by zmieścić się pod niską framugą drzwi.

Piwnica zapchana była narzędziami, sprzętem ogrodniczym oraz pudłami i starymi

meblami. Weszli wewnętrznymi schodami na parter. Wszystkie pomieszczenia były
zapuszczone i pełne śmieci. Pościel walała się po podłodze. Ubrania Josha leżały

na podłodze, przewody telefoniczne wyrwano ze ściany. Abby przechodziła z pokoju
do pokoju z lękiem, zaglądając za kanapy i łóżka, spodziewając się, że w każdej

chwili może natrafić na ciało Josha.
Komputer i drukarka Josha stały na pokrytym laminowanym blatem stoliku w rogu

saloniku. Podłoga wokół niego usiana była zgniecionymi arkuszami papieru. Abby
rozprostowała jeden z nich. Chaotyczne, niespójne zdania miały być listem do

gubernatora, demaskującym magnatów przemysłowych w całym stanie, przez których
ludzie tracą dach nad głową i staczają się do rynsztoka. Drugi arkusz, podobny w

treści i formie, był fragmentem listu do prezydenta. Abby sięgała właśnie po
trzecią kartkę, gdy Lew zawołał ją z łazienki.

Rzuciła papier i pobiegła wzdłuż hallu, obawiając się najgorszego.
Nie ujrzała jednak ciała Josha. Zobaczyła natomiast namazane na lustrze czymś

czerwonobrązowym słowa:
ZEMSTA NALEŻY DO MNIE ODPŁACĘ SIĘ

— To cytat z Biblii — powiedział Lew. — Ale nie pamiętam dokładnie, z jakiego
miejsca.

Abby podeszła bliżej i uważnie przyjrzała się napisowi.
— To zaschnięta krew — stwierdziła.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI

Posterunek policji w Patience mieścił się w centrum, w eleganckim budynku z
cedrowego i sekwojowego drewna oraz szkła. Anteny satelitarne na dachu nasuwały

wniosek, że podobnie jak szpital, również i ta placówka wyposażona jest w
najnowocześniejsze urządzenia. Co z kolei przywodziło Abby na myśl Colstar.

Pojechała sama na posterunek, by zgłosić zaginięcie Josha i znaleziska w domu
Sawickiego. Sierżant sporządzający raport był osiłkiem o byczym karku. Na jego

plakietce identyfikacyjnej widniało nazwisko Sullivan. Do Abby odnosił się z
ledwie skrywaną pogardą.

— Chciałbym pani ze szczerego serca pomóc, panno Dolan — powiedział wyraźnie
protekcjonalnym tonem — ale, szczerze mówiąc, nie bardzo wiem, co moglibyśmy

zrobić.
W Abby zaczęło się gotować.

— Po pierwsze, powinien pan zwracać się do mnie ,,doktor" Dolan. A po drugie,
chciałabym porozmawiać z pańskim przełożonym.

Sullivan zaczerwienił się.
— Kapitana Goulda nie ma, pani doktor. Przyjdzie dopiero późnym popołudniem.

Ale dowie się pani od niego tego samego. Jeżeli Sawiccy zgłoszą zniszczenie
mienia przez tego Wylera, możemy otrzymać nakaz aresztowania, ale jak na razie

jedynym przestępstwem, jakie popełniono, jest nielegalne wejście na teren
posesji... i to pani się tego dopuściła.

Módl się, żebyś nie został ranny podczas mojego dyżuru.
pomyślała Abby. Wiedziała jednak, że nie mogłaby potraktować Sullivana inaczej

niż każdego innego pacjenta.
Podpisała zgłoszenie i pojechała do domu. Zamierzała zadzwonić do rodziców Josha

i paru jego przyjaciół, by powiadomić ich, co się dzieje. Ale musiała to zrobić
tak, by ich zbytnio nie przerazić. Chociaż właściwie dlaczego nie mieliby się

przerazić? Ona sama jest śmiertelnie wystraszona.
Jednak zanim się z nimi skontaktuje, musi przeprowadzić rozmowę z Donną Tracy.

Przeprosiny wprawdzie nie zastąpią jej utraconej pracy, lecz na razie muszą
wystarczyć.

Donna była wściekła na swoją szefową, ale nie miała pretensji do Abby.
— Uratowała pani życie mojemu tacie — powiedziała. — Musiałaby pani zrobić coś

naprawdę strasznego, by to przeważyć. A poza tym usiłowałyśmy przecież tylko
uzyskać dodatkowe informacje na temat naszych pacjentów... Joannę nie powinna

się w ten sposób do pani odzywać, i to jej właśnie powiedziałam. Dlatego mnie
wyrzuciła, nie z tego powodu, że pani pomogłam.

Abby zaczęła się zastanawiać, czy nie poprosić jej jeszcze raz o pomoc. Nie
zamierzała się zbytnio angażować w sprawy Stowarzyszenia, ale zależało jej na

poznaniu prawdy. A Donna Tracy uchyliła przed nią drzwi.
— Donno... chciałabym cię o coś poprosić, ale jeżeli ci to będzie nie na rękę,

po prostu powiedz.

— Nie ma sprawy. Większość próśb załatwiam na „nie". Abby opisała przypadki,

które naprowadziły ją na myśl, że
w Patience muszą być jakieś toksyczne zanieczyszczenia środowiska.

— Powinna pani wrócić do KarMenu — stwierdziła Donna, wysłuchawszy Abby do
końca. — Ma pani komputer z modemem?

Abby pomyślała, że powinna pojechać na Orchard Road i zabrać komputer Josha albo
posłużyć się nim na miejscu. Ale nie była nawet pewna, czy działa telefon, a

poza tym, skoro policja jest już zorientowana w sytuacji, lepiej nie
przesiadywać w tamtym domu. Mogłaby zabrać komputer do siebie, jednak gdyby Josh

niespodziewanie wrócił, wpadłby we wściekłość. Poza tym pewnie nie poradziłaby
sobie z zainstalowaniem tego wszystkiego u siebie.

— Nie mam — odparła. — A czy mogłabym skądś go wziąć?
— Oczywiście. Biblioteka w miejskim liceum ma ich na zapleczu dwanaście do

wynajęcia. Spotkajmy się tam o siódmej. O tej porze Joannę na pewno będzie już w
domu. Chyba dam radę wejść do systemu. Ale później będzie pani musiała działać

na własną rękę.
— O niczym więcej nie marzę. Donno. Jestem ci bardzo wdzięczna, pamiętaj

jednak, że...
— Wiem, wiem. Nie muszę pani pomagać. Ale czy pani pamięta, jak wyglądał mój

tato, kiedy leżał na stole w izbie przyjęć, a monitor prawie nie wykazywał
czynności serca?

— Oczywiście, że pamiętam. Nigdy tego nie zapomnę.
Zbliżała się dziesiąta wieczór — biblioteka w miejskim liceum w Patience

zostanie zamknięta za godzinę. Abby była jedną z czterech osób korzystających
jeszcze na zapleczu z komputera. Nie odkryła dotąd związków pomiędzy pacjentami,

których karty przeglądała, ale nadal zbierała informacje. Czuła, że prędzej czy
później ułożą się w jakiś wzorzec.

Donna Tracy bez najmniejszego kłopotu dostała się do systemu archiwalnego
KarMenu. Na pytanie Abby, jak jej się to udało, odpowiedziała tylko: „Mam

przyjaciół".
Kiedy Abby zorientowała się w systemie, podziękowała dziewczynie i poprosiła, by

wróciła do domu. Choć dzieliło je kilkanaście lat różnicy wieku, Abby szybko
poczuła do niej sympatię. Nie chciała przysparzać jej więcej kłopotów.

— Bardzo ci jestem wdzięczna za to, co dzisiaj zrobiłaś — powiedziała. — I
okropnie mi przykro, że straciłaś pracę.

— Są ważniejsze rzeczy. Przede wszystkim wyciągnęłam z tego wniosek, że pracuję
w niewłaściwym miejscu — stwierdziła Donna. — Chyba powinnam się jeszcze trochę

poduczyć.
— To prawie nigdy nie zaszkodzi — odparła Abby. — Poradzisz sobie jakoś? —

zapytała, nie wiedząc, jak poruszyć kwestię pieniędzy.
Donna z teatralną emfazą obrzuciła wzrokiem wydruki oraz monitor.

— Nie wiem — mruknęła. — A jak sądzisz?
Poklepała Abby po ramieniu i wyszła.

Teraz, prawie po trzech godzinach, Abby zagłębiała się w dwudziestą historię
choroby — czterdziestotrzyletniego ojca trójki dzieci, Henry'ego Posta. Był

zatrudniony przez urząd miejski jako dozorca i konserwator w Colstar Park.
Nazwisko... Wiek... Data urodzenia... Adres...

Abby skrupulatnie wprowadzała to wszystko do arkusza danych. Potem sięgnęła po
mapę doliny, którą sama sporządziła i podzieliła na dwadzieścia pięć jednakowych

segmentów. Miejsce zamieszkania i pracy Posta oznaczyła kolorowymi kropkami. Dom
był w segmencie ósmym, a park w dwudziestym drugim. Pewne zagęszczenie kropek

widać było w południowo zachodniej części doliny, znajdującej się najdalej od
fabryki, ale nie było ich zbyt dużo.

Kategoria: Pacjent z przychodni. Lekarz: G. Oleander. Rozpoznanie wstępne:
przewlekły kaszel. Rozpoznanie końcowe: przewlekłe zapalenie oskrzeli.

Odchylenia od normy w badaniu przedmiotowym: brak. Wyniki badań dodatkowych:
morfologia krwi — w normie, rentgen klatki piersiowej — bez zmian, NMR — bez

odchyleń...
Kiedy Abby zanotowała to wszystko, uświadomiła sobie, że coś tu nie daje jej

spokoju — i nawet nie chodziło o to, że głównym lekarzem prowadzącym większości
pacjentów był Georga Oleander. Badania sprawiały wrażenie nazbyt szczegółowych.

Wielu pacjentom robiono tomografię komputerową i często zlecano badanie
magnetycznym rezonansem jądrowym, do którego lekarze uciekają się w

ostateczności, jest ono bowiem straszliwie drogie. Pacjenta wsuwa się wówczas do

cylindra, gdzie musi leżeć bez ruchu przez prawie godzinę, podczas gdy aparat

bada obraz całego ciała w trzech wymiarach, co dla wielu ludzi jest bardzo
denerwującym doznaniem. Badano też morfologię i biochemię krwi i wykonywano

rutynowe prześwietlenia. W dobie ograniczania kosztów leczenia i dostosowywania
kosztów terapii do możliwości finansowych placówki taka rozrzutność była czymś

wprost niesłychanym.
Wszystko to jednak nie wyjaśniało przypadków NMPCPJ. które były zbyt częste, by

można je było uznać za przypadek. Czyżby chodziło o jakiś kant ubezpieczeniowy?
— zastanawiała się Abby. Ale trudno jej było uwierzyć, żeby tak zamożny

i szanowany obywatel jak George Oleander ryzykował reputację i karierę
popełniając tego typu drobne szwindle.

Kiedy skończyła z Henrym Postem, przeszła do następnego NMPCPJ,
trzydziestotrzyletniej nauczycielki nazwiskiem Mildred Moore.

Rozpoznanie wstępne: przewlekłe ropnie skóry. Rozpoznanie końcowe: to samo.
Lekarz prowadzący: G. Oleander.

Stos danych narastał. Abby wciąż czuła, że coś jej umyka — jakiś wzorzec, który
wyłaniał się z tych setek informacji.

Potarła oczy, wstała i przeciągnęła się. Jeszcze godzinka, wytrzyma. Ma dyżur
dopiero jutro wieczorem. Będzie miała dość czasu, by obejrzeć nogę Ivesa i

wrócić do biblioteki liceum na kolejną rundkę po KarMenie. A potem powinna
zadzwonić Sandy Stuart.

Pokręciła energicznie głową, aż trzasnęło, co zawsze przynosiło jej ulgę, lecz
bardzo denerwowało Josha. Jeden z siedzących jeszcze w bibliotece studentów

spojrzał na nią z przestrachem. Abby uśmiechnęła się i wybąkała jakieś
przeprosiny. Gdy znowu usiadła przy komputerze, zobaczyła, że monitor jest

pusty. Ponownie wystukała numer wejściowy KarMenu. Nic. Z pewnością nastąpiła
jakaś wpadka.

Pospiesznie zebrała swoje notatki i podeszła do biurka bibliotekarki.
— Właśnie przerwano mi połączenie — powiedziała. — Czy to jakaś awaria?

— Nic mi o tym nie wiadomo.
— Ile jestem winna?

— Szesnaście dolarów.
Abby położyła na kontuarze dwudziestodolarowy banknot i wyszła, nie czekając na

resztę.
Kiedy odjechała jakieś sto jardów, minął ją samochód policyjny z migającymi

światłami. Zatrzymała się i patrzyła przez tylne okienko, jak skręca na parking
przed budynkiem liceum.

— Wybacz mi. Donno — powiedziała cicho. Wyjechała na szosę i pospieszyła do
domu. Musi znaleźć

bezpieczną kryjówkę do przechowania danych. I być może także dla siebie...

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI
Abby zakładała szew jakiemuś dziecku, gdy z zewnątrz budynku dobiegły ją krzyki.

Zaraz potem usłyszała zgrzyt hamulców i pisk opon. Odcięła cienką nylonową nitkę
i właśnie odkładała narzędzia, I wtedy z podjazdu dla karetek do środka izby

przyjęć wpadł wrangler Josha, zasypując podłogę szkłem i gruzem. Trafił wprost w
pielęgniarkę, Mary Wilder. Jej ciało śmignęło w powietrzu i z łomotem grzmotnęło

o ścianę. Zapanował zamęt, pacjenci i personel krzyczeli i biegali, szukając
schronienia, a jeep pędził dalej. Po chwili wpadł na nosze, na których leżała

starsza kobieta. Nosze złożyły się jak akordeon, a ciało kobiety przeleciało
dwadzieścia stóp dalej, jak szmaciana lalka. Potem jeep uderzył w ścianę. Maska

odskoczyła, druzgocząc przednią szybę, a z silnika natychmiast buchnęły
płomienie.

Abby rzuciła się ku kłębom czarnego dymu. Przez popękaną szybę widziała Josha
szamoczącego się z drzwiami. Ręce i twarz miał całe we krwi. Zawołała go, lecz

jej głos stłumiły krzyki innych ludzi. Ruszyła do przodu, ale potknęła się o
ciało Mary Wilder. Głowa pielęgniarki była wykręcona, z kącika ust sączyła się

krew, a jej puste spojrzenie było spojrzeniem śmierci.
Abby z trudem podniosła się na nogi. Tymczasem Josh wygramolił się z samochodu.

Wyglądał jak upiór: obnażył zęby w grymasie nienawiści, po twarzy spływała mu
krew. Ale nawet przez tę krwawą zasłonę widziała jego oczy, płonące niczym

rozżarzone węgle.
— Josh! — krzyknęła, gdy uniósł rewolwer i wycelował go prosto w pielęgniarkę. —

Josh, nie!

Usłyszał jej głos i opuścił broń, jednak po chwili obrócił się powoli i

wycelował rewolwer w twarz Abby. Chciała powstrzymać go, ale nie mogła wydobyć z
siebie głosu. Wszystko wokół niej zamazało się, krzyki przycichły, dym zastygł.

Widziała tylko rozdziawiony otwór lufy, a nad nim oczy Josha, strzelające
złotymi zygzakami. Nagle, gdzieś z oddali, usłyszała dzwonienie telefonu. Kiedy

starała się go umiejscowić, lufa rozszerzyła się, a potem zniknęła. Oczy Josha
rozbłysły, po czym przygasły i rozwiały się. Dym i krzyki również zniknęły.

Teraz słychać było tylko dzwonienie.
Roztrzęsiona i zdezorientowana, łapczywie chwytając powietrze, obróciła się i

podniosła słuchawkę. Rzadko pamiętała sny, ale nigdy jeszcze nie śniła z tak
przeraźliwą wyrazistością. W ustach czuła piasek. Bawełniana koszulka, w której

spała, była nieprzyjemnie wilgotna.
— Halo? — zachrypiała.

— Abby Dolan?
Odchrząknęła i uniosła się na łokciu. Obrazy z nocnego koszmaru nadal nie

chciały się rozwiać.
— Tak.

— Abby, przepraszam, jeśli cię obudziłem. Mówi Joe Henderson.
Natychmiast usiadła i za wszelką cenę starała się skupić. Prezes zarządu

szpitala nigdy przedtem nie dzwonił do niej do domu. Spojrzała na budzik —
prawie pół do dziesiątej. Od miesięcy tak długo nie spała.

— Daj mi sekundę, żebym oprzytomniała, wczoraj późno poszłam spać.
— Rozumiem.

Abby pociągnęła łyk wody z napełnionej do połowy szklanki stojącej na nocnym
stoliku, po czym zanurzyła w niej końce palców i potarła nimi oczy.

— Przepraszam, już słucham.
— Czy mogłabyś wpaść do mojego gabinetu na chwilkę rozmowy?

— O czym? — zapytała.
Jeżeli Joe Henderson zamierza usunąć ją z izby przyjęć, nie ma zamiaru mu tego

ułatwiać. Przez chwilę w słuchawce panowała cisza, a potem prezes zarządu
szpitala powiedział;

— Abby, w ciągu ostatnich tygodni wywołałaś sporo kontrowersji. Myślę, że
przyszła pora, bym ci przedstawił pewne sprawy tak, jak mnie je przedstawiono...

żebyś się mogła do nich ustosunkować.
Zawsze wymawiał głoski nosowo albo je przeciągał, a teraz robił jedno i drugie.

Abby zaczęła się zastanawiać, czy rzeczywiście to słyszy.
— Zwołujecie kolejny komitet? — zapytała.

— Słucham...?
Abby zignorowała wewnętrzny głos, który mówił jej, by nie dała się ponieść.

— Kiedy ostatni raz zapraszałeś mnie na chwilkę rozmowy, miałam wrażenie, że
przez pomyłkę weszłam na uroczystość przyjmowania nowego członka do bractwa.

— Nadal nic nie rozumiem.
Z pewnością spodziewał się, że Abby ugnie się bez walki. Wyobraziła sobie, jak

usiłuje utrzymać swój wieczny zdawkowy uśmiech.
— Będziemy tylko we dwoje, Abby, przyrzekam ci to.

— O której?
— Może być o pierwszej?

Znowu spojrzała na budzik. Będzie miała dość czasu, by odwiedzić Ivesa.
— W porządku — odparła.

Mozolnie posuwała się szlakiem wiodącym do domku Sama Ivesa, czując ciężar w
piersiach. Podczas pracy w izbie przyjęć była świadkiem wielu tragedii, ale

dopóki nie przeniosła się do Patience, jej pozaszpitalne życie toczyło się
raczej spokojnie. Teraz jednak miała wrażenie, że jest atakowana ze wszystkich

stron. Oleander, Quinn, Josh, Joe Henderson. Nigdy nie uciekała przed trudnymi
wyborami, i nie znosiła ubezwłasnowolniającego uczucia, że ktoś podejmuje za nią

decyzje. A teraz właśnie tak się działo.
Zanim pojechała do Ivesa, wstąpiła do szpitala, skąd wzięła większą niż

zazwyczaj liczbę opatrunków. Gdyby ją zwolnionol lub zawieszono, będzie jej dużo
trudniej zdobyć bandaże i lekarstwa. Antybiotyk, który podawała Samowi,

kosztował zbyt
drogo, by szpitalna apteka mogła wydać go bezpłatnie, ale jej kierownik na

prośbę Abby wytargował coś niecoś w jednej z hurtowni.
Martwiła się też o dalsze leczenie — regularne usuwanie zakażonej tkanki, dzięki

któremu rana Ivesa mogła się goić. Miała nadzieję, że jeżeli będzie musiała

opuścić miasto. Lew się tym zajmie. Ale jeśli władze Colstaru zdecydują się na

zrobienie całkowitej czystki. Lew również może się znaleźć na liście
bezrobotnych. Jednak nigdy ani on, ani nikt inny nawet słowem nie dał do

zrozumienia, że jego posada może być zagrożona. Oleander wiedział o jego
antycolstarowskiej działalności, Quinn także, ale Lew jakoś potrafił trzymać się

z dala od kłopotów.
Zatrzymała się na skraju polanki. Zanim zdołała jak zwykle krzyknąć

ostrzegawczo, ujrzała Ivesa bujającego się w hamaku zawieszonym między dwoma
drzewami, jakieś dwanaście stóp nad ziemią. Na brzuchu miał opartą książkę.

— Dzień dobry, pani doktor! — zawołał. — Tak sobie myślałem, że pani dziś
przyjdzie, ale nie byłem pewien.

— W jaki sposób tam wszedłeś?
— W taki sam, w jaki zejdę — odparł.

Chwycił gruby kabel i zsunął się z hamaka, nie używając nóg. Dopiero wówczas, po
raz pierwszy, Abby zauważyła, jak żylaste ma ramiona.

— Czy przyłożyłeś przynajmniej porządnie tym facetom, którzy cię pobili? —
zapytała.

— Zna pani odpowiedź na to pytanie.
— Nie chcesz robić ludziom krzywdy, prawda?

— Nie chcę robić krzywdy nawet owadom, jeżeli nie jest to konieczne. — Położył
książkę na warsztatowym stole. — Czytuje pani westerny?

— Myślałam, że interesuje cię tylko klasyka.
— Widzę, że nie czytała pani Louisa L'Amoura. Niech pani zrobi sobie

przyjemność któregoś dnia. Właściwie może pani to wziąć. Czytałem już tę książkę
parę razy.

Abby, choć nie przeczytała żadnej powieści od czasu, gdy postanowiła starać się
o pracę w SRP, podziękowała mu i wrzuciła wystrzępiony egzemplarz do torby.

— Teraz zobaczmy, co tu mamy — powiedziała.
Podawanie antybiotyków grzybobójczych oraz chirurgiczne usunięcie chorej tkanki

okazało się skuteczne. Wokół brzegów rany pojawiła się zdrowa, różowa skóra.
— Co ci jest? — zapytał Ives, gdy oczyściła ranę.

— Nie rozumiem...
— Coś jest z tobą nie tak.

— Skąd wiesz?
— Można to poznać po negatywnej aurze jonowej, która od ciebie emanuje, albo po

twojej smutnej minie.
— Nie wiedziałam, że to aż tak widać.

— Chciałabyś o tym porozmawiać?
— Cóż... wezwał mnie prezes zarządu szpitala. Spotykamy się za godzinę.

Przypuszczam, że chce mnie wylać.
— Za co?

— Nie mam pojęcia, w jaki sposób sformułuje swój dekret, ale naprawdę chodzi o
to, że grzebałam w kartach pacjentów szpitala. Sądzę, że ich dolegliwości mogą

być spowodowane toksycznymi wyziewami z Colstaru.
— Kiedy tu byłaś poprzednio, wspominałaś coś o kadmie.

— Tak, jednak wszystkie testy na obecność kadmu przeprowadzone w szpitalnym
laboratorium dały wynik negatywny. Ale na wszelki wypadek krew jednego z

pacjentów zawiozłam do analizy do mojego dawnego szpitala w San Francisco.
— Bardzo dobrze zrobiłaś.

— Usiłowałam też przejrzeć historie choroby pacjentów, którzy według mnie mogli
być ofiarami, ale wpadłam w tarapaty, bo nie poprosiłam o zezwolenie. Nie

wykryłam przyczyn choroby ani nie zdołałam określić, jak długo mieli kontakt z
kadmem, lecz jestem pewna, że coś łączy tych wszystkich pacjentów.

— No to szukaj dalej.
— To tak, jakbyś powiedział żółwiowi, którego przewrócono na grzbiet, żeby

szedł dalej.
— Założyłbym się o wszystkie pieniądze, gdybym je miał. że dostaniesz jakieś

ostrzeżenie. Ludzie z Colstaru są bardzo pewni siebie. Podejrzewam, że znacznie
mniej się tobą przejmują, niż ci się wydaje.

— Skąd tyle o nich wiesz?
— Mówiłem ci już, że mam oko na to miejsce. Pracowało

tam paru moich przyjaciół, którzy od czasu do czasu mnie odwiedzają.
— Możesz mi jakoś pomóc? — zapytała Abby. — Czy twoi przyjaciele słyszeli o

wycieku jakiejś trucizny albo o nieostrożnym obchodzeniu się z kadmem?

Ives potrząsnął głową.

— Nie sądzę. Mogę ci tylko powiedzieć, że w ciągu ostatnich paru dni panował
tam duży ruch. Kiedy opatrzysz mi nogę, pokażę ci mój notatnik.

Abby skończyła pracę i odprowadziła wzrokiem starego samotnika, który poszedł do
domku po swój worek. Już prawie nie utykał, chociaż rana będzie się długo goić.

Przypomniała sobie, jak bardzo kulał jeszcze przed paroma tygodniami. Nie mówił
wiele o swojej przeszłości, ale zwierzył się jej, że był kiedyś profesorem

filozofii w jednej ze szkół państwowych, a przedtem służył w Wietnamie. Miał
nieskomplikowaną naturę i dziecięco prosty pogląd na świat, jednak doceniał

uroki życia codziennego bardziej niż jakakolwiek ze znanych Abby osób. Jeżeli
zmuszą ją, by opuściła Patience, będzie jej bardzo brakowało tego

ekscentrycznego odludka.
Ives położył worek na stole i otworzył notatnik.

— W ciągu ostatnich czterech dni do Colstar Hill podjeżdżało sporo eleganckich
samochodów. Dwa jaguary, mercedes, porsche... nie rozpoznałem wszystkich. Ale

naprawdę wielki dzień był wczoraj — powiedział. — Ogromna limuzyna, w środku
której siedział senator Mark Corman we własnej osobie. Znasz go?

— Ze słyszenia.
— Towarzyszył mu jakiś facet w garniturze oraz gość, którego nazywam

„Człowiekiem w czerni". Znajomi powiedzieli, że nazywa się Quinn. Chyba nie lubi
się codziennie zastanawiać, w co ma się ubrać, bo zawsze widzę go w tym samym

stroju.
— Nazywa się Lyle Quinn. Jest szefem ochrony. Może ubiera się jak goryl z

komiksu, ale to niebezpieczny człowiek.
— Hmm. Ważny senator odwiedza fabrykę baterii. Co to według ciebie oznacza?

— Corman pochodzi z Patience.
— Owszem. Wiem o tym.

— Poza tym Josh mi mówił, że Colstar ciągle rywalizuje z innymi zakładami o
zamówienia rządowe.

— Przypuszczam, że właśnie o to chodzi. Pewnie Corman załatwił dla nich jeszcze
jeden korzystny kontrakcik. A przy okazji, masz jakieś wieści od naszego

przyjaciela Josha?
Abby potrząsnęła głową. Wspominała Ivesowi parokrotnie, przez co przechodzą

razem z Joshem, jednak teraz nie pora, by opowiadać o ostatnich smutnych
wydarzeniach.

— Niestety nie mogę zostać, muszę się stawić w oku cyklonu — powiedziała. — Ale
bez względu na to, co się stanie, czy będę jeszcze miała pracę, czy nie,

odwiedzę cię za trzy dni, mniej więcej o tej porze.
— Nie wyrzucą cię. Przekonasz się, że mam rację.

— Zobaczymy. — Odeszła parę kroków, po czym wróciła i uścisnęła go. — Uważaj na
siebie.

— To ty uważaj na siebie. Do czasu twoich następnych odwiedzin będę miał oko na
moją ulubioną fabrykę i postaram się zorientować, dlaczego senator Stanów

Zjednoczonych tak bardzo interesuje się bateriami.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY
Joe Henderson w białoniebieskim garniturze z rypsu prezentował się imponująco.

Jego wyłożony sosnową boazerią i obwieszony trofeami myśliwskimi gabinet
znajdował się na drugim piętrze szpitala, a z okna miał ten sam widok co George

Oleander — na łąkę i skałę Colstaru. Henderson rozmawiał z Abby podczas jej
pierwszej wizyty w szpitalu, i choć mimochodem rzucał szereg uwag, które można

by uznać za niezbyt stosowne, w sumie rozmawiało się im zupełnie przyjemnie.
Teraz więc wyłącznie gruboskórności gospodarza przypisała jego stwierdzenie, iż

rzadko się zdarza, by lekarka była tak atrakcyjną kobietą, i bez zdziwienia
przyjęła następujące po tym niestosownym komplemencie pytanie: „Jak to się

stało, że zostałaś lekarką?".
Siedziała sztywno w skórzanym fotelu z niskim oparciem czekając, aż Henderson

skończy chwalić jej umiejętności zawodowe i przejdzie do rzeczy.
— Abby, problem nie polega na twojej wiedzy ogólnej czy przydatności... —

powiedział wreszcie.
— Więc na czym?

— No cóż, szczerze mówiąc, niektórzy członkowie zarządu, a także część
personelu medycznego, sądzą, że mają podstawy do kwestionowania twojej

dojrzałości oraz umiejętności podejmowania właściwych decyzji w krytycznych

sytuacjach, zwłaszcza podczas ostrego dyżuru.

Abby poczuła, że jej postanowienie zachowania zimnej krwi słabnie.
— Możesz wytłumaczyć, o co ci chodzi? — zażądała. Henderson przeczesał palcami

rzedniejące włosy i zaczął
bawić się kieszonkową grą w minigolfa.

— Po pierwsze, niektórzy z naszych lekarzy uważają, że stajesz na głowie, żeby
im udowodnić, że są gorsi. To bardzo zwarta społeczność, a najbardziej na

świecie ceni sobie własną reputację.
Abby zacisnęła dłonie na brzegach fotela.

— Mów dalej — powiedziała.
— Potem ta historia z Peggy Wheaton. Ci, którzy byli tam wtedy, są zdania, że

nie miałaś prawa opuszczać jej w krytycznym momencie, żeby się zająć tym
człowiekiem... nawet jeżeli uważałaś, że Peggy nie ma szans.

Zamilkł, by dać jej możliwość odpowiedzi, ale Abby nie odezwała się ani słowem.
Szczęki miała zaciśnięte równie mocno jak ręce.

— No i wreszcie — podjął po chwili — sprawa przeglądania bez zezwolenia
dokumentacji chorób. Zasady obowiązujące w tym szpitalu wyłuszczone są jasno w

regulaminie obowiązującym personel. Cały zespół medyczny za sprawę najwyższej
wagi uznaje ochronę danych o stanie pacjenta. Nieuprawniony wgląd w dokumentację

może nastawić jednego lekarza przeciw drugiemu, czego również chcieliśmy
uniknąć. Pani Ricci wyraźnie przedstawiła ci te zasady, jednak mimo to mamy

powody przypuszczać, że wczoraj wieczorem znowu przeglądałaś historie chorób,
tym razem z komputera w miejskim liceum. Przyznam, że nie mamy niezbitych

dowodów, że to byłaś ty, ale zabezpieczenie, wbudowane w nasz system, rozpoznało
wtargnięcie i odnalazło numer telefonu księgarni.

— To byłam ja — powiedziała Abby.
— Ale dlaczego? Dlaczego to zrobiłaś, skoro wiedziałaś, że szpitalne prawo tego

zabrania?
Abby zawahała się. Zastanawiała się. ile może prezesowi zarządu szpitala

wyjawić. Bezsprzecznie Henderson ma powiązania z Colstarem, jak wszyscy w
Patience, kieruje jednak instytucją opiekującą się tymi pacjentami. A jeśli

Oleander i Quinn wiedzieli, że Stowarzyszenie nadal istnieje, Henderson również
musiał być o tym poinformowany. Ale może nie zdawał sobie sprawy, jak wiele osób

uległo zatruciu ani jakie
ono może być groźne. Może już czas puścić parę z ust. Próbowała oszacować, ile

złego może wyrządzić prezes zarządu szpitala, gdyby postanowił pomóc Colstarowi
w zatuszowaniu poczynionych szkód. Z pewnością bez trudności usunie ją z pracy.

Ale i tak nosi się z zamiarem złożenia rezygnacji. Postanowiła zaryzykować i
opowiedzieć mu o swoich podejrzeniach.

— Joe, powiedziałeś, że przepisy szpitalne zostały wprowadzone po to, by
chronić poufność danych o pacjencie. Naruszyłam te przepisy, bo jestem

przekonana, że życiu tych właśnie pacjentów zagraża niebezpieczeństwo. I że jest
to wina Colstaru.

Henderson pochylił się do przodu.
— Więc dlaczego, do diabła, nikomu o tym nie powiedziałaś? — zapytał.

— A komu miałam powiedzieć? Doktor Oleander okropnie na mnie naskoczył za to,
że kilku jego pacjentom kazałam zbadać poziom kadmu.

— Z negatywnym wynikiem, jak mi powiedziano.
— Widzisz? To najlepszy dowód, jak wszystko w tym mieście się rozchodzi. W moim

przekonaniu Colstar dopuszcza się zbrodni. Mogą przez to ginąć ludzie.
Przedsiębiorstwo powinno zostać ukarane wysoką grzywną, a może nawet zamknięte.

Jeśli celowo tuszowano szkody, ktoś może za to pójść do więzienia. Komu mam o
tym powiedzieć? Chcesz, bym poprosiła zarząd archiwum o pozwolenie na

przeprowadzenie dochodzenia? Jego kierownikiem jest Martin Bartholomew, który
jest również szefem przychodni pracowniczej w Colstarze.

— Rozumiem.
— Wobec tego zdecydowałam, że dla dobra moich pacjentów — a także i twoich, bo

wszyscy byli leczeni tutaj, w szpitalu albo w przychodni — warto złamać
przepisy.

— Abby, jak możesz mówić, że fabryka jest odpowiedzialna za zatruwanie
pracowników kadmem, skoro nie masz absolutnie żadnego dowodu? Żadnych

pozytywnych wyników. Nic!
— Czekam na telefon z niezależnego laboratorium w San Francisco. Mają mi

przekazać wyniki badań próbki krwi, którą im zawiozłam.

— Nie ufasz naszemu laboratorium?

— Szczerze mówiąc, w tej chwili nie ufam nikomu.
— O którego pacjenta chodzi?

Abby zastanawiała się, czy nie narazi Cardozy na niebezpieczeństwo wyjawiając,
że to jego krew wzięła do badania. Ale biorąc pod uwagę spotkanie z człowiekiem

w masce narciarza i jego furgonetką można się było spodziewać, że nic, co powie,
nie będzie stanowiło rewelacji.

— Willie Cardoza — odparła.
Henderson bardzo nieudolnie usiłował udawać zaskoczonego.

— Sądzisz, że jest zatruty kadmem? — zapytał.
— Tak. To by tłumaczyło jego agresywne zachowanie. Dość szczegółowo zbadałam

ten problem. Zatrucie kadmem, zwłaszcza w silnym stężeniu, wywołuje gwałtowne
zachowania psychotyczne. Stwierdziłam też objawy zatrucia, najprawdopodobniej

jakimś metalem ciężkim, w oczach Cardozy. A kadm jest metalem ciężkim. Lepiej
bym się czuła, gdyby się okazało, że nie jest odpowiedzialny za swój postępek,

choć niezależnie od wyników badań nadal uważam, że miałam rację zajmując się
właśnie nim, nie zaś Peggy Wheaton. Zrobiłam to, co robi każdy lekarz w izbie

przyjęć, gdy musi dokonać wyboru... leczy tych, którzy mają szansę przeżycia.
— Którzy twoim zdaniem mają szansę przeżycia.

— Do diabła, Joe! Zresztą niech ci będzie. Mogę to głośno powiedzieć, jeżeli ci
zależy. Moim zdaniem. A teraz skończmy z tym.

— Czy jeszcze ktoś dostrzegł te objawy u Cardozy?
— Jeszcze nie. Ale każdy, kto chce, może je zobaczyć.

— To nie będzie takie proste. Dziś rano Cardoza został przewieziony do szpitala
więziennego.

— Którego?
— Niestety nikomu nie mogę udzielać takich informacji.

— Ale szopa — westchnęła Abby.
Henderson najwyraźniej poczuł się urażony jej uwagą.

— My tak nie uważamy, pani doktor — warknął. — Ten szpital oraz korporacja
Colstar traktują zdrowie mieszkańców Patience bardzo poważnie. Dwa i pół roku

temu, gdy miejscowa społeczność po raz pierwszy podniosła sprawę zagrożeń
zdrowotnych ze strony fabryki, zaproszono tu inspektorów z Agencji Ochrony

Środowiska oraz Inspekcji Zdrowia i Bezpieczeństwa
Pracy i dano im wolną rękę. Oba zespoły pracowały tu prawie przez tydzień.

Stwierdziły kilka drobnych nieformalności, ale niczego, co mogłoby być
niebezpieczne dla zdrowia mieszkańców doliny czy pracowników fabryki. Sama też

tam byłaś. Widziałaś, jak ten zakład działa. Kolejna tajemnica poliszynela.
— Skąd wiesz, że tam byłam? — zapytała.

— A co to za różnica? Rzecz w tym, że zrobiłaś wszystko, by wywołać konflikt.
Wydaje nam się, że twój temperament i twoje podejście do życia byłyby bardziej

na miejscu gdzie indziej... w społeczności nie tak zwartej jak w naszej dolinie.
Listy polecające od twoich przełożonych u Świętego Jana były pełne najwyższego

uznania. Może powinnaś wrócić do środowiska akademickiego, gdzie spory są rzeczą
naturalną?

— Joe, nie wiem, czy tacy pacjenci jak Bill Tracy, Hazel Cookman i wielu
innych, którymi się zajmowałam, również uważają, że dążę do wywołania sporów i

zadrażnień. Zdaję sobie sprawę, że trudno mi się przystosować do niektórych
aspektów tutejszego życia, ale gdy przechodzę przez próg izby przyjęć, czuję się

jak u siebie w domu. Zanim tu przybyłam, bałam się pracy bez zaplecza
szpitalnego, teraz jednak czuję, że odpowiada mi to wyzwanie. Nie chcę

wyjeżdżać. A przynajmniej nie teraz.
Henderson potrząsnął głową.

— Słyszałem, że niektóre pielęgniarki i lekarze w ogóle nie chcą z tobą
rozmawiać.

— Są wytrąceni z równowagi z powodu Peggy Wheaton. To zrozumiałe. Dla
wszystkich było to bardzo przykre. Ale dojdą do siebie.

— Abby, przykro mi, to niestety nie tak... Zaczerpnęła głęboko powietrza, żeby
się uspokoić.

— Joe, po twoim telefonie dziś rano ponownie przeczytałam swoją umowę.
Wyszczególniono tam bardzo wyraźnie, za co możesz mnie zwolnić. Nic, co do tej

pory powiedziałeś o mnie i mojej pracy, pod to nie podpada,
— Nie chcę cię zwolnić, Abby. Chcę, żebyś zastanowiła się nad złożeniem

rezygnacji.

— A jeśli odmówię?

Henderson zabębnił palcami po blacie biurka, po czym zdjął z niego teczkę.
— Jednym z powodów do zwolnienia, wymienionych w umowie, może być podjęcie

błędnej decyzji podczas dyżuru. Mam tutaj protokół sekcyjny Peggy Wheaton.
Otworzył dokument na zaznaczonej stronie, wpatrywał się w nią przez dłuższą

chwilę, po czym tę i jeszcze jedną stronicę podsunął Abby.
Spojrzała na niego ze zdziwieniem.

— Byłam obecna przy sekcji. Przez cały czas. Od początku do końca. Nie
rozumiem, co takiego...

— Po prostu przeczytaj ten protokół, Abby.
Pierwsza stronica podawała techniczny opis sekcji Peggy Wheaton oraz badania

urazu głowy i mózgu. Wydrukowany na komputerze akapit o pojedynczej interlinii
zajmował prawie cały arkusz. Abby, wstrząśnięta, nie mogła uwierzyć własnym

oczom. Nie było ani słowa o rozległych wgnieceniach i zmiażdżeniu mózgu, które
stwierdziła zarówno w izbie przyjęć, jak i podczas sekcji: opisane urazy były

znacznie lżejsze. W istocie wedle tego dokumentu obrażenia Peggy nie były na
tyle poważne, by spowodować zgon.

— To kłamstwo — powiedziała z oburzeniem Abby. — Co do słowa.
— Przeczytaj także następną stronę.

Drugi arkusz zawierał opis urazów klatki piersiowej — stłuczenie okolicy
przedsercowej z pourazowym krwiakiem osierdzia — powodującym narastający ucisk

na mięsień serca nagromadzeniem krwi między jego ścianą zewnętrzną a okrywającą
go błoną. Stwierdzenie to również nie odpowiadało prawdzie, o czym Abby

wiedziała z sekcji, lecz gdyby było prawdziwe, obwiniono by ją o przeoczenie
uleczalnego urazu, które doprowadziło do śmierci pacjentki.

— Myślisz, że mnie w to wrobisz? Po prostu zażądam ponownego badania
sekcyjnego.

— Proszę bardzo. Jestem przekonany, że wyniki ponownej sekcji potwierdzą w
pełni to sprawozdanie. To oficjalny raport, podpisany przez specjalistę, doktora

Barretta.
Abby jęknęła. Barrett był szefem oddziału anatomopatologii szpitala w Patience.

Kierował też laboratorium, które nigdy u nikogo nie wykryło kadmu.
— Nie mogę uwierzyć, że wszyscy daliście się w to wciągnąć.

— Abby, zapewniam cię, że nikomu nie zależy, by ten raport dostał się do
wiadomości publicznej. Miałoby to bardzo złe skutki dla szpitala i jeszcze

gorsze dla ciebie. Nie byłbym ani trochę zdziwiony, gdyby Gary Wheaton i jego
adwokat skierowali sprawę do sądu. To by cię załatwiło do końca życia.

— Czyżbym była tak strasznym zagrożeniem dla Coistaru, że poszlibyście na coś
podobnego? Co tu się do diabła dzieje?

— Chcielibyśmy, żebyś złożyła wymówienie z dwutygodniowym wyprzedzeniem.
— A jeśli odmówię?

— Obawiam się, że wówczas będziemy musieli zdecydować, co jest najlepsze dla
tego szpitala i naszej społeczności.

W tym momencie zadźwięczał pager Abby i niemal jednocześnie odezwał się głośnik
przed gabinetem Hendersona.

— Alarm w rentgenie. Alarm w rentgenie. Abby zerknęła na swój pager.
— Mam pilne wezwanie — powiedziała wstając zza biurka. — Reanimacja.

— Później dokończymy tę rozmowę — oświadczył zimno Henderson. — Teraz zobaczmy
lepiej, co się dzieje na radiologii.

— Powiedz sekretarce, żeby zawiadomiła, że już idę — odparła Abby. — Aha, i
żebym nie zapomniała, Joe... kawał skurwysyna z ciebie, wiesz?

Gdy biegła korytarzem do schodów, głośnik nad jej głową nadal informował o
reanimacji na oddziale radiologii. Oddział ten znajdował się na parterze,

niedaleko izby przyjęć. Abby usiłowała sobie przypomnieć, który lekarz z zespołu
izby przyjęć ma dziś dyżur. Ktokolwiek by to był, z pewnością kieruje teraz

akcją reanimacyjną. Gdy przez otwarte drzwi wpadła na radiologię, przypomniała
sobie, że dziś wypada kolej Jill Anderson. Nie nastroiło jej to optymistycznie.

Jill była bojaźliwa, niepewna siebie i chwiejna emocjonalnie. I komu tu mówią o
nieumiejętności oceny sytuacji w warunkach ostrego dyżuru! Abby wiele razy

zastanawiała się, dlaczego Jill wybrała sobie specjalizację wymagającą przede
wszystkim opanowania. Za każdym razem, gdy młoda lekarka nakładała fartuch, w

powietrzu wisiała katastrofa.
Techniczka stojąca przy drzwiach wskazała jasno oświetlony korytarz.

— W NMR, pani doktor! Proszę prędko!

Pomieszczenie do badania magnetycznego rezonansu jądrowego składało się z małej

poczekalni będącej również recepcją, szatni oraz pomieszczenia, w którym
znajdowało się samo urządzenie. Tam też właśnie trwała reanimacja. Na zewnątrz

stało parę osób, w tym dwie pielęgniarki. Wszyscy wyciągali szyje, by przez
szklane ściany zobaczyć, co się dzieje w środku.

— Niech pani kogoś wyrzuci i wchodzi — powiedziała jedna z pielęgniarek.
Podczas lat studiów medycznych, pracy w szpitalu i potem w izbie przyjęć, Abby

setki razy brała udział w akcji reanimacyjnej. Ale niesamowitej sceny w
zatłoczonym pokoju NMR nie zapomni do końca życia. Jill Anderson, zalana łzami,

mamrocząca coś do siebie, niezdarnie usiłowała wprowadzić cewnik do żyły
podobojczykowej kopiącej i rozpaczliwie wymachującej rękami pacjentki. Cała

skóra kobiety była ogniście czerwona. Stojący naprzeciw Jill doktor Del
Marshall, radiolog po sześćdziesiątce, prótx)wał wentylować pacjentkę za pomocą

czarnego worka Ambu. Już od drzwi Abby dostrzegła, że nic mu z tego nie
wychodzi.

— Co się dzieje? — zapytała, gdy pielęgniarka cofnęła się, by zrobić jej
miejsce przy noszach.

— Wstrząs anafilaktyczny — odparła Jill. — Dostała go, gdy była w cylindrze
NMR. Ma taki szczękościsk, że nie dało się wprowadzić rurki. Ledwo oddycha.

Dlaczego, do diabła, nie wywieźliście jej z tej komórki do izby przyjęć?! —
chciała wrzasnąć Abby. Czterdzieści pięć sekund, które by to zajęło, opłaciłoby

się tysiąckrotnie dzięki przestrzeni i sprzętowi, jakim tam dysponują. Teraz
jednak nie była pewna, czy jest jeszcze na to czas.

Stanęła za Delem Marshallem, by lepiej przyjrzeć się pacjentce i działaniom
radiologa. Nad czarną gumową maską ujrzała płomiennorude włosy kobiety. Marshall

cofnął się i przekazał jej worek inhalacyjny. Abby uniosła maskę z twarzy
pacjentki i zobaczyła Claire Buchanan, z oczami rozszerzonymi paniką, próbującą

rozpaczliwie, lecz bezskutecznie wciągnąć nieco powietrza przez obrzękniętą
krtań.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY

Abby ledwo rozpoznała jej twarz, tak była czerwona i obrzęknięta. Rzucała się,
jakby ktoś ją dusił poduszką.

Jill Anderson wyglądała niewiele lepiej. Tusz zaczął jej się rozmazywać pod
oczami, a w i tak zazwyczaj bladej twarzy nie było kropli krwi.

— Muszę mieć dostęp do żyły, żeby ją zwiotczyć anectiną — powiedziała. — Może
jak puści szczękościsk, uda mi się ją zaintubować.

Zwiotczyć. Zaintubować. Wyglądało na to, że Claire Buchanan nadal jest
przytomna, więc mówienie przy niej o tym, co z nią robią, było absolutnie

niestosowne. Co gorsza, strata czasu na bezowocne próby wkłucia się do żyły
mogła okazać się fatalna w skutkach. Kwas mlekowy, który gromadził się w

krwiobiegu Claire z powodu niskiego poziomu tlenu, w każdej chwili mógł
spowodować zatrzymanie czynności serca.

Zgodnie z zasadami, to Jill kierowała akcją reanimacyjną, jednak Abby absolutnie
nie mogła pozwolić, by sprawy nadal przebiegały w ten sposób. A poza tym nie

miała nic do stracenia. Henderson praktycznie już ją zwolnił.
— Jill — powiedziała stanowczym tonem — pozwól, że ci pomogę.

Młoda lekarka przypominała oszalałe, osaczone zwierzę, które nie ma dokąd uciec.
— Przejmij reanimację — wymamrotała. Bogu dzięki.

Abby poczuła, że ruch wokół niej słabnie, a wszystkie dźwięki cichną.
śmierć pielęgniarki pomyślała.

Było to dobrze znajome uczucie — jej umysł i ciało oswajały się z najbardziej
dramatycznymi elementami bieżącej sytuacji. Za parę sekund zorientuje się, co

powinna zrobić.
— Jill, załóż jej mankiet na rękę. Niech ktoś wybada tętno na arterii udowej i

trzyma, póki nie podłączymy przenośnego monitora.
Odwróciła się teraz do pielęgniarki, Mary Wilder. Przed śmiercią Peggy Wheaton

mówiły sobie po imieniu, ale od czasu tamtego tragicznego wydarzenia
pielęgniarka nie powiedziała Abby ani jednego miłego słowa.

— Pani Wilder, proszę podać doktor Anderson zero osiem adrenaliny z igłą
dwudziestką siódemką.

Wilder spojrzała na nią beznamiętnie.
— Tak jest, pani doktor. Abby przypomniała sobie straszliwą

w koszmarze. Gdybyś tylko wiedziała...

— Jill, daj spokój tym próbom — powiedziała. — Znajdź jakąś żyłę i podaj

adrenalinę. Jestem pewna, że potrafisz to zrobić. Wkłuj się w żyłę udową albo
szyjną zewnętrzną.

Dotknęła szczęk Claire, które rzeczywiście były mocno zaciśnięte. Wprowadzenie
rurki przez usta nie wchodziło w grę. Ale był inny sposób — a właściwie nawet

dwa. Intubację dotchawiczą przez nos mogła wykonać od razu. Drugi —
tracheotomia, wymagał chirurgicznego oświetlenia, ssaka oraz wyposażenia takiego

jak w izbie przyjęć.
— Proszę podać mi rurkę intubacyjną, szóstkę — poleciła pielęgniarce.

Rurkę intubacyjną wsuwa się przez nos, wzdłuż tylnej ściany gardła i między
strunami głosowymi przez krtań. Ponieważ dzięki dość długiemu odcinkowi

umieszczonemu w jamie nosowej jest stabilna, podczas długotrwałego oddychania
wspomaganego w mniejszym stopniu uszkadza tkanki niż bardziej chybotliwa rurka

dotchawicza, zakładana przez usta. Jednak wprowadzanie przez nos trwa dłużej i
nastręcza większych trudności technicznych. Zazwyczaj do ust pacjenta wkłada się

podświetloną łopatkę laryngoskopu, by odsunąć na bok język i skierować rurkę
dotchawiczą we właściwe miejsce między strunami głosowymi. Tym razem jednak

szczękościsk uniemożliwiał użycie laryngoskopu. Abby będzie musiała intubować na
ślepo — wyłącznie na wyczucie i na słuch. Dokonywała tego wielokrotnie, lecz

rzadko w takim pośpiechu, zwłaszcza gdy pacjent był przytomny i pobudzony.
Odwróciła się na chwilę od Claire Buchanan i powiedziała cicho:

— Proszę, niech ktoś pójdzie do izby przyjęć i przygotuje zestaw do
tracheotomii, na wypadek, gdyby mi się nie udało.

Z powrotem odwróciła się do noszy. Próbowała uspokoić pacjentkę. Znowu posłużyła
się maską i workiem Ambu, by dostarczyć Claire dodatkową porcję tlenu,

wspomagając tę niewielką ilość, którą potrafiła samodzielnie zaczerpnąć.
Ich najgorszymi wrogami były teraz czas i ciasnota. Wszystkich, którzy nie byli

jej w tej chwili niezbędnie potrzebni, Abby usunęła na zewnątrz, a Dela
Marshalla poprosiła, by usunął się z drogi i stanął w kącie. Radiolog, nie

przyzwyczajony do takich dramatycznych sytuacji, chętnie usłuchał. Miał
zaciśnięte wargi i był blady jak ściana. Przez moment Abby obawiała się, czy

przypadkiem nie zemdleje. Patrząc na niego, zauważyła tuż za drzwiami
Hendersona, który pilnie patrzył i słuchał. Na króciutką chwilę ich oczy się

spotkały, po czym Abby odwróciła się.
Twarz Claire była straszliwie obrzęknięta i pokryta czerwonymi plamami. Wargi

miała nabrzmiałe jak serdelki, a powieki i skóra wokół oczu tak jej opuchły, że
wydawało się, iż w ogóle nie zdoła ich otworzyć. I co gorsza, jej ruchy słabły

coraz bardziej.
No dalej, Jill, ponaglała w duchu Abby koleżankę. Podaj wreszcie tę

adrenalinę... Pospiesz się, do cholery!
Pielęgniarka obsługująca sprzęt reanimacyjny wręczyła jej rurkę dotchawiczą.

— Sprawdziłaś balonik? — zapytała Abby.
Aż nazbyt często miała do czynienia z sytuacją, gdy bezbłędnie założono rurkę

oddechową, po czym okazywało się, że balonik najej obwodzie, który miał
uszczelnić przestrzeń między rurką i wewnętrzną ścianą tchawicy, jest

uszkodzony. Trzeba wówczas zakładać inną rurkę, tym razem jednak przez struny
głosowe już podrażnione i obrzęknięte po pierwszej próbie.

— Nie, pani doktor — wymamrotała pielęgniarka. — Przepraszam.
— Proszę to zrobić — zażądała Abby. — I dać więcej żelu. Jeśli nadal będziesz

tak dokuczać ludziom, tylko cud boski
może cię uratować przed zlinczowaniem, pomyślała.

— Udało się, Abby! — wykrzyknęła nagle Jill. — Podałam adrenalinę!
— Tak trzymać. Wiedziałam, że sobie poradzisz. A teraz spokojnie, bez nerwów,

wkłuj się do żyły podobojczykowej. Zaraz potem podaj jej dożylnie sterydy:
czterdziestkę solumedrolu oraz pięćdziesiątkę benadrylu.

Claire w ogóle przestała samodzielnie oddychać. Za parę sekund będą musieli
rozpocząć prawdziwą reanimację oddechowokrążeniową, ale bez udrożnienia dróg

oddechowych nie jest to możliwe. Abby nie mogła sobie przypomnieć, kiedy
ostatnio widziała, by pacjent we wstrząsie anafilaktycznym umarł w izbie

przyjęć. Pomoc była zazwyczaj skuteczna, a u Świętego Jana pracowało wielu
doskonałych lekarzy, w tym wytrawnych chirurgów urazowych, którzy w ciągu

jednej, dwóch minut znakomicie wykonywali tracheotomię. Jednak reakcja
alergiczna Claire była bardzo silna, a Jill nie potrafiła podjąć decyzji ani

trafnie ocenić sytuacji, toteż ich szanse znacznie zmalały.

Abby po raz ostatni spróbowała powentylować Claire workiem. Szyja kobiety

stężała tak samo jak szczęki. Drogi oddechowe stawiały przepływowi powietrza
bardzo silny opór. Z drugiej strony noszy Jill grzebała się z powolnością

doprowadzające Abby do rozpaczy. Nie mogła już dłużej czekać na wkłucie dożylne.
Usiłowała odpędzić od siebie wszelkie uboczne myśli, jednak kilka epizodów z

Claire Buchanan — migawek z dwóch spotkań — nie dawało się odegnać.
„Jesteś nerwowa? Raczej nie, mam tylko straszną klaustrofobię."

Abby spojrzała na długi, lśniący cylinder NMR. Jak na miły Bóg ktokolwiek
cierpiący na klaustrofobię może w tym wytrzymać przez czterdzieści pięć minut? —

tyle bowiem czasu zajmuje całkowite badanie.
Trzymaj się, Claire... Błagam cię, jeszcze trochę...

Abby poczuła lodowaty dotyk paniki.
„Byłam bardzo dobrą tancerką, przynajmniej jak na Sioux City...".

Nie odchodź, Claire... Jeszcze nie teraz...
— No dobrze, uwaga, zakładam rurkę intubacyjną. Pani Wilder, proszę położyć

ręce po obu stronach łuków żebrowych. Kiedy powiem, zacznie pani rytmicznie
uciskać. W ten sposób będę wiedziała mniej więcej, gdzie celować. Próbuję tylko

raz. Jeżeli mi się nie uda, jedziemy do izby przyjęć na tracheotomię. Na pewno w
budynku nie ma chirurga?

— Ten, który ma dzisiaj dyżur pod telefonem, jest już w drodze.
Od ostatniej tracheotomii, którą Abby musiała wykonać na ostrym dyżurze, minęło

sześć czy siedem lat. Ale jeżeli nie zdoła wprowadzić rurki, nie ma wyboru.
Jeśli będzie musiała, zawiezie Claire Buchanan do izby przyjęć i wykona ten

zabieg.
— Jill, zostaw żyłę, póki nie założę rurki. Proszę wszystkich o absolutną

ciszę, żebym słyszała, jak powietrze przechodzi przez struny głosowe. Jest pani
gotowa, pani Wilder?

W pokoju natychmiast zapadła całkowita cisza. Abby pochyliła się i przysunęła
wargi do ucha Glaire.

— Claire, słyszysz mnie? — Żadnej reakcji, żadnego ruchu. — Claire, będziesz
miała w nosie plastikową rurkę. Pomoże ci oddychać. — Nadal żadnej reakcji.

Dwie pielęgniarki wyszły z pokoju, by zrobić więcej miejsca. Abby wzięła
posmarowaną żelem rurkę i wsunęła ją do prawego nozdrza Claire, wolną rękę

włożyła kobiecie pod głowę i lekko nią zakołysała. Rurka zahaczyła na moment o
brzeg ścianki nosowej, ale ruch głowy i niewielkie przyciśnięcie uwolniło ją,

tak że Abby zdołała posunąć się dalej, na tylną ścianę gardła Claire. Miała za
sobą pierwszy krok — ten łatwiejszy.

Pochyliła się nad pacjentką, zbliżając ucho do otworu rurki.
— Dobrze, pani Wilder — powiedziała w kompletnej ciszy. — Proszę uciskać co

trzy sekundy.
Usłyszała słaby podmuch powietrza. Wsunęła rurkę jeszcze pół cala. Tym razem nie

usłyszała nic. Domyśliła się, że trafiła za wejście do tchawicy, do początku
przełyku. Odrobinę wycofała rurkę i obróciła nią lekko, by nakierować jej koniec

bardziej ku przodowi.
— Pani doktor, nie wyczuwam tętna udowego,

Abby sprawdziła tętno na tętnicy szyjnej. Było wyczuwalne, lecz bardzo słabe.
Nie miała już czasu.

— Proszę na razie przestać uciskać, pani Wilder — powiedziała. — Jeżeli mamy
biec do izby przyjęć, to i tak nie będziemy reanimować, póki tam nie dojedziemy.

Ale niech wszyscy będą gotowi.
Jeszcze jedna próba, dziesięć sekund, i będzie musiała wykonać bieg do izby

przyjęć, gdzie w najgorszych z możliwych okolicznościach zrobi tracheotomię.
— Proszę wszystkich o ciszę — powtórzyła, choć nie słyszało się prawie żadnego

szmeru. — Pani Wilder, proszę uciskać.
Jeszcze raz pochyliła się nad otworem rurki.

Pielęgniarka nacisnęła rytmicznie raz, potem drugi. Ręce i nogi Claire Buchanan
drgały teraz spazmatycznie. Nagle Abby znowu usłyszała słaby syk przepływającego

powietrza. Popchnęła rurkę odrobinę głębiej. Syk powietrza stał się
wyraźniejszy. Nagle znowu napotkała opór. Czyżby trafiła na nagłośnię? A może to

kostny grzebień nad krtanią? Albo po prostu obrzęknięte struny głosowe?
Abby poczuła, że znowu ogarnia ją panika. To wszystko razem jest jakimś

koszmarem. Czy powinna wpychać rurkę dalej, w nadziei, że natrafiła tylko na
struny głosowe, czy też dać sobie spokój i zaryzykować szalony bieg do izby

przyjęć, by wykonać tracheotomię, której nie robiła od lat? Zaczekała na

następne tchnienie powietrza, a gdy je usłyszała, wcisnęła rurkę tak mocno, jak

tylko starczyło jej odwagi. Jeżeli rozerwie jakąś ważną arterię, powodując być
może śmiertelny krwotok do płuc Claire, na nią spadnie pełna odpowiedzialność.

Jeszcze raz poczuła silny opór, a potem rurka z lekkim trzaskiem posunęła się
prawie o cal. Abby wiedziała, że weszła na miejsce. Jej koniec przepchnął się

przez stojące mu na drodze struny głosowe i znajdował się teraz w tchawicy, nad
miejscem jej podziału na dwa oskrzela główne, wiodące do prawego i lewego płuca

Claire. Oskrzela mogą być obrzęknięte, ale ponieważ podano już adrenalinę, z
pewnością nie na tyle. by przeszkodziło to w wentylowaniu Claire.

— Proszę worek oddechowy — powiedziała. — Szybko! Mary Wilder podała jej worek.
Abby przymocowała go do

rurki i zaczęła pompować tak szybko, jak się tylko dało. Pod łóżkiem znajdował
się zbiornik z tlenem. Plastikową rurką Abby połączyła go z workiem oddechowym.

— Chyba wyczuwam tętno na tętnicy udowej! — krzyknęła pielęgniarka.
— Wspaniale. Jill, spróbuj jeszcze raz wkłuć się do żyły podobojczykowej. Potem

jedziemy do izby przyjęć. Nie spiesz się. Wiem, że sobie poradzisz.
Łzy nie spływały już po twarzy młodej lekarki, lecz nadal sprawiała wrażenie,

jakby chciała wziąć nogi za pas. Ale spojrzawszy na Abby ponownie zlokalizowała
punkty orientacyjne i wbiła igłę pod obojczyk Claire. Krew napłynęła

natychmiast. Doskonale się wstrzeliła.
— Jest! — krzyknęła uradowana. — Jest! Jedna z pielęgniarek klasnęła w ręce.

Nie było już przeszkód, by podać dożylnie więcej adrenaliny, leki
antyhistaminowe i benadryl.

Po niespełna minucie Claire zaczęła poruszać kończynami.
— Tętno znacznie silniejsze — oświadczyła pielęgniarka.

— Doskonale — odparła Abby. — Wyciągnijmy ją teraz z tej cholernej komórki i
zawieźmy do izby przyjęć. Pani Wilder, mogłaby pani poprowadzić?

Siwiejąca pielęgniarka popatrzyła na Abby z uśmiechem.
— Proszę mi mówić Mary — powiedziała.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY

Gdy Claire Buchanan przewieziono do izby przyjęć, jej stan się poprawił. Była
oszołomiona, lecz przytomna. George Oleander, który natychmiast przyszedł, by

się nią zająć, podziękował Abby za skuteczne działanie, lecz nie potrafił
wyjaśnić tak silnej reakcji alergicznej Claire. Nie powiedział też, dlaczego tak

stanowczo sprzeciwiał się skierowaniu jej do dermatologa. Abby chciała
zaproponować badanie krwi Claire na obecność kadmu, lecz po namyśle doszła do

wniosku, że ta propozycja może poczekać.
Jej dyżur w izbie przyjęć zaczynał się dopiero za parę godzin, postanowiła więc

zobaczyć, jak się czuje Claire, a potem przejść się i zjeść kolację w Pekińskiej
Pagodzie. Po tym wszystkim, co dzisiaj przeszła, należy jej się coś od życia.

Najpierw jednak poszła do telefonu, by zadzwonić do Sandy Stuart, która o tej
porze powinna być u Świętego Jana. Ale pani toksykolog była na konferencji,

która miała potrwać jeszcze dwie godziny, a jej sekretarka nie miała pojęcia,
kto zajmował się badaniem poziomu kadmu. Abby zostawiła numer swojego pagera z

prośbą, by Sandy zadzwoniła do niej, gdy tylko będzie coś wiedziała.
Na oddziale panował względny spokój, głównie dzięki przeniesieniu Williego

Cardozy. Abby natychmiast wyczuła, że pielęgniarki zmieniły do niej stosunek, a
dwie podeszły nawet, by jej pogratulować sukcesu. Najwyraźniej wahadło

szpitalnej opinii znowu przesunęło się na jej korzyść. Abby pomyślała, że pewnie
znowu odchyliłoby się w przeciwną stronę, gdyby

Henderson zaczął puszczać kłamliwe przecieki, dając do zrozumienia, że nie tylko
wyolbrzymiła śmiertelny charakter obrażeń czaszki Peggy Wheaton, ale nie

rozpoznała również krwiaka osierdzia, który mógł być przyczyną śmierci kobiety.
Przeniknęło ją dojmujące poczucie osamotnienia. Zerknęła na zegarek i zaczęła

się zastanawiać, gdzie może być teraz Lew. Ostatnio dużo pracował w szpitalu
stanowym, gdyż lekarz przyjmujący pacjentów z ubezpieczalni odszedł bez

uprzedzenia. Zastanawiała się też nad tym, jaki los czeka ich dopiero co
kiełkujący związek, jeżeli zostanie zmuszona do rezygnacji i wyjazdu z

miasteczka. Miała wrażenie, że rodzi się między nimi coś bardzo szczególnego,
lecz sprawy nie zaszły tak daleko, by została tu ze względu na niego albo żeby

on wyjechał z nią z Patience. A poza tym nadal nie wyjaśniona była sprawa z
Joshem. Może najlepiej będzie, jeżeli rzuci wszystko i wszystkich: Josha,

Alvareza, szpital — i zacznie gdzieś od nowa. Jednak ta perspektywa nie była

zbyt zachęcająca. Potwierdzi w ten sposób skuteczność obrzydliwych metod

Hendersona, nie mówiąc już o kierowcy w kominiarce z czerwonej furgonetki.
Miłość, małżeństwo, interesująca praca, miłe mieszkanko. Zaczęło się tak dobrze.

Dlaczego, na miły Bóg, doszło do tego wszystkiego?
Jak na ironię, Claire Buchanan umieszczono w tym samym boksie, który przedtem

zajmował Willie Cardoza. Nadal była zaintubowana, lecz przez szklaną ścianę Abby
zauważyła, że rurka podłączona jest teraz do butli z nawilżonym tlenem, a nie do

respiratora. To dobry znak. Przy łóżku, głaszcząc Claire po ręce, siedział
muskularny mężczyzna w golfie i sportowym płaszczu. Dennis Buchanan, człowiek,

który sprzedałby lodówki Eskimosom i który wyciągnął Claire z Rockettes.
Patrząc, jak czule i troskliwie się do niej odnosi, Abby poczuła, że coś dławi

ją w gardle. Kiedyś Josh również tak o nią dbał i to pozwalało jej udźwignąć
niemal każdy ciężar.

Otrząsnęła się z ponurych myśli i podeszła bliżej do szklanej ściany. Wargi
Claire nie były już tak nabrzmiałe, a oczy, choć nadal opuchnięte, miała

otwarte. Również intensywny rumień na skórze zaczął blednąć. Przy odrobinie
szczęścia niebawem

będzie można usunąć jej rurkę. Próba porozumienia się z nią w tej chwili nie
miała większegosensu, zwłaszcza że przy chorej siedział mąż. Ale wieczorem znowu

do niej zajrzy. Nawet jeżeli Claire nadal będzie zaintubowana, pewnie będzie już
na tyle silna i przytomna, by mogły się jakoś porozumieć. Abby chciała uzyskać

odpowiedź na mnóstwo pytań, z których najważniejszym było: „Co się właściwie
stało?".

Wychodziła już z oddziału, gdy uporczywe uczucie, że coś przeoczyła, kazało jej
zawrócić i udać się do pokoju pielęgniarek. Dawna szpitalna karta informacyjna

Claire była w przegródce, tuż za luźnymi kartkami aktualnej historii choroby.
Nie zawierała zbyt wielu informacji. Claire była poprzednio w szpitalu tylko

raz, przed szesnastoma laty, kiedy urodziła zdrową dziewczynkę, a do
przyszpitalnej przychodni przyszła zaledwie pięciokrotnie: dwa razy trafiła na

Abby. Miała skręcony staw skokowy, usunięto jej ze stopy kawałek szkła,
cierpiała też na bóle nadbrzusza, które uznano za nieżyt żołądka.

Nieżyt żołądka. Claire mówiła coś na ten temat, coś, co Abby wydało się dziwne.
Przejrzała wyniki badań laboratoryjnych i prześwietlenia. Badanie krwi zrobiono

tego wieczoru, gdy Claire pierwszy raz przyszła na izbę przyjęć z bólem brzucha.
Potem, następnego dnia, miała robione NMR, które nic nie wykazało. Chyba o to

chodzi. To właśnie wydało się Abby takie dziwne, gdy Claire po raz pierwszy o
tym wspomniała.

NMR jest uzasadnione, gdy lekarz podejrzewa chorobę, której objawów nie wykryje
rentgen ani inne metody diagnostyczne, ale w przypadku Claire decyzja taka

wydawała się niczym nie usprawiedliwiona, zwłaszcza zważywszy na wysokie koszty
takiego badania. W dodatku dla człowieka cierpiącego na klaustrofobię musiała to

być prawdziwa męka. Jednak George Oleander zlecił je, nie przeprowadzając nawet
endoskopii górnego odcinka przewodu pokarmowego ani nie próbując leczenia.

Dlaczego?
I dlaczego zarządził dziś drugi NMR?

Abby wyszła z oddziału i wróciła do pomieszczenia, w którym przeprowadzano
badanie magnetycznego rezonansu jądrowego. Pomyślała nagle, że właściwie nie

zdarza się. by szpital wielkości Patience Regional posiadał aparat do
przeprowadzania NMR. Wprawdzie obsługiwał dość duży obszar, ale większość

szpitali tej wielkości odsyłała pacjentów do oddzielnego ośrodka badań tego
rodzaju, który obsługiwał kilka szpitali. Niektóre placówki podpisywały umowę na

przysyłanie ruchomego aparatu, ustawionego na dużej ciężarówce, jeżdżącej od
szpitala do szpitala. A tu był nie tylko NMR, lecz także najnowocześniejszy

tomograf komputerowy — ich możliwości diagnostyczne w znacznym stopniu się
pokrywały.

W pokoju z aparaturą do NMR nie pozostał najmniejszy ślad dramatycznych
wydarzeń, jakie rozegrały się tu zaledwie przed dwiema godzinami. Podłoga

lśniła, maszyna znowu działała. Na zewnątrz przy pulpicie siedział Del Marshall,
a w środku cylindra widać było okryte prześcieradłem stopy pacjenta.

— Cześć - odezwała się Abby. — Jak leci?
Marshall spojrzał na nią i uśmiechnął się ciepło. Był szczupłym mężczyzną, nosił

staromodne okulary i miał krótko przycięte włosy.
— Nie dostałem zawału, jeżeli o to ci idzie.

— Całkiem dobrze sobie radziłeś.

— Miło mi, ale sam wiem, co o tym myśleć. Szkolić się na tych wszystkich

kursach reanimacji, podstawowych i zaawansowanych, to jedno, a mieć do czynienia
z pacjentem, który nagle przestał oddychać, to zupełnie inna sprawa... zwłaszcza

gdy to się dzieje w moim własnym NMR. Mogę zrozumieć, że sam zachowałem się jak
neptek, ale byłem trochę zdziwiony, że Jill Anderson tak się pogubiła. Nie wiem,

co by się bez ciebie stało z tą nieszczęsną kobietą.
— Dzięki, Del. Mógłbyś mi powiedzieć, co tu się właściwie wydarzyło?

— Nie mam pojęcia — odparł. — Zachowywała się zupełnie spokojnie i nagle
zupełnie nieoczekiwanie zaczęła się miotać i wymachiwać rękami wewnątrz

cylindra. Gdy ją wyciągnęliśmy, już zaczynała puchnąć i robiła się czerwona jak
burak.

— Kiedy widziałam ją przed chwilą, dochodziła do siebie. Masz może jej
skierowanie? Potrzebne mi do raportu.

Abby nie miała pojęcia, jakie stosunki łączą Marshalla z Hendersonem lub
George'em Oleandrem, a za żadne skarby nie chciała, by któryś z nich się

zorientował, że węszy dookoła w poszukiwaniu kolejnych informacji.
Marshall wyświetlił dane Claire na monitorze. Abby szczególnie interesowało

rozpoznanie wstępne. Oleander zażądał badania rezonansu ze względu na
nawracającą pokrzywkę i podejrzenie procesu nowotworowego.

Taka diagnoza była całkiem rozsądna. Pokrzywka bywa czasem objawem poważnych
chorób wewnętrznych. Ale to badanie NMR, podobnie jak poprzednie, wydawało się

przedwczesne. Oczywiście przez gabinet Oleandra może przepływać wiele zleceń na
wykonanie badań diagnostycznych, o których Abby nie ma pojęcia. Czuła jednak, że

nie w tym rzecz. Oleander miał dziwną skłonność do zlecania badań NMR. Kryło się
w tym coś jeszcze, co ciągle jej umykało.

Przed rozpoczęciem swego dyżuru miała jeszcze dość czasu, by wrócić do domu i
przejrzeć dane, które do tej pory zdołała zgromadzić — tym razem zamierzała

skoncentrować się na pacjentach, którym robiono NMR. Chińskie smakołyki będą
musiały zaczekać na inny dzień.

Podziękowała radiologowi i opuściła szpital, zastanawiając się nad tym, czego
się dowiedziała. W oczekiwaniu na wyniki badania krwi Williego Cardozy musi

chwilowo założyć, że wszystkie osoby uznane za NMPCPJ, w tym Cardoza, Claire
Buchanan, a nawet Josh, muszą być w jakimś stopniu zatrute kadmem. Ale jaki to

ma związek z nadmiernie często zalecanym badaniem NMR?
W przeciwieństwie do zwykłego prześwietlenia czy nawet tomografii komputerowej,

która polega na komputerowej analizie całościowej setek pojedynczych zdjęć
rentgenowskich, podczas badania magnetycznym rezonansem jądrowym umieszcza się

pacjenta w polu magnetycznym i bombarduje go falami radiowymi. Miliardy jonów
wodorowych w ciele, znajdujących się przeważnie w cząsteczkach wody, pod wpływem

pola magnetycznego zaczynają drgać i można wtedy mierzyć ich gęstość, uzyskując
szczegółowe warstwowe przekroje całego ciała. W ten sposób powstaje

trójwymiarowy obraz każdego organu. Poziom nauki, dzięki któremu zdołano
zbudować NMR, przywodzi na myśl Star Trek, choć przez całe lata wielu szacownych

uczonych szydziło z jego entuzjastów. Ale z Newtona uczeni również szydzili.
Badanie NMR nie powoduje żadnych poważniejszych skutków ubocznych. Na wykładzie

na ten temat, którego Abby wysłuchała w zeszłym roku, dowiedziała się, że u
pacjentów następuje jedynie nieznaczny wzrost temperatury, być może spowodowany

silnym bombardowaniem falami radiowymi. Z czasem, przy częstszym stosowaniu tych
badań, mogą objawić się też i inne działania uboczne, ale na razie wykryto tylko

wzrost temperatury — jeśli oczywiście nie brać pod uwagę urazu psychicznego,
jaki może wywołać przebywanie niemal przez godzinę w metalowej rurze wśród

świstów, szumów i brzęków elektromagnesu.
Problem polegał na znalezieniu rozsądnego wyjaśnienia, jak badania NMR mają się

do różnych objawów klinicznych NMPCPJ. Wiedza o biochemii mózgu jest jeszcze w
powijakach. Być może fale radiowe, pole magnetyczne, a nawet samo przebywanie w

wąskiej tubie u osób ze skłonnościami do klaustrofobii powodują jakieś reakcje
chemiczne, myślała Abby. A w obecności kadmu te reakcje chemiczne wywołują w

mózgu coś w rodzaju zwarcia. Być może. Być może. Być może...
Ale to wyjaśnienie również nie miało większego sensu. Niektóre przypadki

pasowały, inne zaś nie. Nie układały się w żaden spójny schemat. Williemu
Cardozie zrobiono NMR po obrażeniach głowy. Josh przed przyjazdem do Patience

nigdy nie chorował i nigdy nie badano go NMR. U Claire Buchanan najwyraźniej
szwankował system odpornościowy, odpowiedzialny za reakcje skórne. Inni pacjenci

z NMPCPJ skarżyli się najwyżej na ciągłe zmęczenie, a jeszcze inni na przewlekły

kaszel, który nie ustępował nawet po podaniu antybiotyków.

Zanim Abby dojechała do domu, zdołała jedynie wymyślić, że natrafiła na jakieś
oszustwo finansowe, mające przysporzyć szpitalowi więcej funduszy lub uzasadnić

istnienie oddziału z NMR poprzez zlecanie nadmiernej liczby badań. Ale co takie
oszustwo mogłoby mieć wspólnego z NMPCPJ? Prawdopodobnie nic.

Po wczorajszym powrocie do domu z sali komputerowej w bibliotece miejskiego
liceum Abby szukała miejsca, w którym mogłaby ukryć notatnik o luźnych kartkach,

zawierający zgromadzone dane. Istniało przecież spore prawdopodobieństwo, że
ktoś, prawdopodobnie Lyle Quinn, będzie próbował odnaleźć

je i zniszczyć. W końcu zdecydowała się na dziurę wydrążoną za piecem w piwnicy.
Podczas dokładnej rewizji pewnie dałoby się ją wykryć, lecz poszukujący

musieliby przekopać się najpierw przez stertę śmieci.
Zaniosła notatnik na górę, położyła go na stole w jadalni i wyciągnęła czysty

arkusz papieru. Tym razem skupi się wyłącznie na pacjentach, których skierowano
na NMR. Wypisała daty przeprowadzenia badania, nazwiska lekarzy, diagnozy,

wyniki. Nic. Jedyne, co się powtarzało, to negatywne wyniki badań w większości
przypadków. Potarła oczy i przeszła się po domu. Coś w tym jednak jest, była

tego pewna. Może powinna zbadać więcej przypadków?
Nadal się przechadzała, gdy zapiszczał jej pager. Wyświetlony numer nie był

miejscowy, znajdował się w strefie 916. Po pierwszym dzwonku odezwał się Lew.
Abby nigdy nie słyszała, by mówił tak podnieconym głosem.

— Jestem w szpitalu stanowym w Caledonii — powiadomił ją. — Mamy tu Angelę
Cristoforo. Znasz ją?

— Tak, to dziewczyna, która się pocięła.
— Właśnie. Jest tu już drugi raz od zdarzenia na pikniku w Colstarze. Tym razem

matka zobaczyła, że przypala się lokówkami. Zdaje się, że podpaliła również
łóżko.

Abby stanęła przed oczami tamta scena: Angela krzyczy na Lyle'a Quinna, podczas
gdy Willie Cardoza ostrożnie zachodzi ją od tyłu.

„Chcę umrzeć! Zasługuję na śmierć!".
— Biedna dziewczyna — powiedziała.

— Może i biedna — odparł Lew. — Ale stanowi przełom, na który czekaliśmy. I to
głównie twoja zasługa.

— Nie rozumiem...
— Chodzi o jej oczy. Zrobiłem wstępne badania, a potem przypomniałem sobie, co

mówiłaś o kręgach u Williego Cardozy. Angela Cristoforo też je ma, Abby! Takie
same, jak opisałaś. Niewidoczne w zwykłym świetle, ale w ultrafiolecie płoną jak

ogień. Oboje są zatruci i oboje dostają napadów szału. Masz jakieś wieści od
twojej znajomej z San Francisco?

— Jeszcze nie, choć niedługo powinna się odezwać. Właśnie teraz myślałam, że to
dzwoni Sandy. Pobrałeś Angeli krew?

— Zaraz to zrobię. Abby, dopadniemy ich. Mamy to jak
w banku. Kiedy tylko wspomniałaś o tych twoich NMPCPJ, wiedziałem, że się do

nich dobierzemy. Teraz potrzebujemy tylko trochę czasu, żeby wszystko
zorganizować i połączyć do kupy nasze odkrycia.

Trochę czasu to wszystko, co mi tu pozostało, pomyślała Abby.
— Lew, to wspaniała wiadomość. Pracowałeś bardzo ciężko przez ostatnie lata.

Zasługujesz na ten przełom.
— To ty dokonałaś przełomu, Abby. To twoje dzieło. Zadzwonisz do mnie, gdy

będziesz miała wiadomość o wynikach Cardozy?
- Oczywiście. Gdzie teraz jesteś?

— W dyżurce. Ale mam sporo pacjentów. Jest pełnia.
— O Boże! To źle wróży na mój dyżur.

Postanowiła nic mu nie mówić o rozmowie z Joe Hendersonem ani o sfałszowanym
protokole z autopsji. To jego szczęśliwa godzina. Nie należy jej psuć.

— Abby, nie mogę się doczekać, żeby się z tobą zobaczyć. Może jutro?
Zjedlibyśmy u mnie lunch.

— Doskonale.
— Jakoś nie tryskasz entuzjazmem.

— Mam po prostu mnóstwo spraw na głowie. Pamiętaj, że ty walczysz z Cołstarem
już od paru lat. A ja po prostu usiłuję tu jakoś przetrwać.

— Rozumiem. Przepraszam. Wciąż wydaje mi się, że już należysz do
Stowarzyszenia.

— W porządku. Wiesz przecież, że jestem po twojej stronie.

— Jedziesz teraz do szpitala?

— Tak. Mam tam na oddziale pacjentkę, której też chcę zbadać oczy.
— Daj mi znać, gdyby coś się działo.

Abby odłożyła słuchawkę, schowała notatnik za piec i spakowała się do pracy. Lew
miał rację. Była zdenerwowana z powodu incydentu z Hendersonem, lecz nie powinna

obwiniać Alvareza za to, że go wtedy przy niej nie było, że nie pomógł jej
stawić czoła prezesowi zarządu szpitala. Malutka Abby Dolan rozczula się nad

sobą, pomyślała. Gdy tylko znajdzie wolną chwilę, zadzwoni do niego z
przeprosinami. Nie może zrażać do siebie jedynego sprzymierzeńca, na którego

może liczyć w Patience.
Gdy wróciła do szpitala, zapadał już zmierzch. Choć do końca sierpnia zostały

jeszcze dwa tygodnie, w powietrzu czuło się już jesień. Lato, które kryło w
sobie tyle obietnic, prawie dobiegało końca. Co teraz? — zastanawiała się Abby.

Odkrycie Alvareza poruszy gniazdo szerszeni. Miała nadzieję, że będzie miał dość
rozumu, by nie rozgłosić tej wieści zbyt wcześnie. Dziś wieczorem, gdy do niego

zadzwoni, żeby go przeprosić, ostrzeże go. Sfałszowany protokół z sekcji Peggy
Wheaton świadczy o tym, że przeciwnicy nie ustąpią bez walki.

Przystanęła przy izbie przyjęć i wsunęła do kieszeni fartucha oftalmoskop z
lampą ultrafioletową. Najpierw Willie Cardoza, teraz Angela Cristoforo. Oboje

byli zatrudnieni w Colstarze i u obojga wykryto charakterystyczne zmiany oczne.
Teraz czas się przekonać, czy ktoś z NMPCPJ również nie jest członkiem tego

klubu.
Claire Buchanan była sama w swoim boksie na oddziale intensywnej terapii. Abby z

ulgą ujrzała, że już ją rozintubowano. Miała w nosie tylko końcówkę przewodu
tlenowego.

— Dobry wieczór — powiedziała Abby. — Pamiętasz mnie, Claire?
— Pani doktor Dolan z izby przyjęć.

Ledwo mogła wydobyć z siebie głos, bo jej struny głosowe nadal były obrzęknięte
i z powodu intubacji, i reakcji alergicznej. Usta i powieki miała już mniej

obrzmiałe, niż gdy Abby widziała ją ostatnim razem, ale skórę twarzy nadal
pokrywały plamy, choć teraz już bladoróżowe. Abby rzadko zdarzało się widzieć

tak ostrą reakcję alergiczną.
— Jak się czujesz? — zapytała.

— Bywało lepiej — uśmiechnęła się słabo Claire.
— Jeżeli jesteś zbyt zmęczona, żeby ze mną rozmawiać, przyjdę później.

— W porządku. Pamiętam, jak mnie pani ratowała w pokoju NMR. Dziękuję.
Wciąż jeszcze musiała co parę słów robić przerwę na zaczerpnięcie oddechu.

— Było gorąco — powiedziała Abby. — Cieszę się, że się nam udało. Może ci coś
podać? Wody?

— Tak, bardzo proszę.
Abby podała jej papierowy kubek ze słomką.

— Claire, nie chcę cię męczyć, ale czy masz dość sił, żeby mi opowiedzieć, co
się właściwie stało?

Kobieta wzruszyła ramionami.
— Naprawdę nie mam pojęcia. Nienawidzę badań NMR, więc wzięłam kilka tabletek

na uspokojenie, które dał mi Oleander.
— Więcej niż jedną?

— Chyba ze trzy. Nie pamiętam dokładnie. Potem, gdy miałam wejść do tej rury,
dali mi przykrycie na oczy — taką czarną szmatkę, w jakiej niektórzy ludzie

śpią.
Urwała, by zaczerpnąć powietrza i pociągnąć łyk wody.

— Możemy później o tym porozmawiać — powiedziała Abby.
— Nie, w porządku. Z początku myślałam, że idzie mi całkiem nieźle, ale nagle

poczułam, że trudno mi oddychać. Powietrze stało się ciężkie, jakby płynne. I
czułam taki dziwny smak...

— Smak...?
— Tak mi się wydawało. A potem zaczęło mnie wszystko swędzieć. Dużo bardziej

niż zwykle. I w ogóle nie mogłam złapać tchu. Coś okropnego. Nigdy już nie dam
się zapakować do tego aparatu.

— Nie zarzekaj się tak. To badanie stosuje się coraz częściej.
— Ale ja już dziękuję... wystarczy.

— Claire, zajrzę do ciebie później i pogadamy, ale teraz chciałabym zbadać ci
oczy tą lampką.

Wyjrzała przed pokoik. Nikogo nie było w pobliżu. Pospiesznie zaciągnęła

zasłonkę i zgasiła światło. Słysząc bicie swego serca zapaliła lampę

ultrafioletową, pochyliła się nad łóżkiem i spojrzała przez wbudowane w
oftalmoskop szkło powiększające. Oczy Claire były absolutnie normalne. Żadnych

kręgów. Żadnego niezwykłego blasku. Spojrzała jeszcze raz. Nic.
— Czy widzi pani coś, o czym powinnam wiedzieć? — zapytała Claire.

— Twoje oczy wyglądają idealnie — stwierdziła Abby, wciąż usiłując wykryć
symptomatyczne zabarwienie. — Absolutnie idealnie.

Zapaliła światło i rozsunęła zasłonki. Zwróciło to uwagę jednej z pielęgniarek
boksu.

— Zajrzę do ciebie później — obiecała Abby. — Odpoczywaj i rób, co ci powiedzą
siostry — dodała głośniej.

Uśmiechnęła się do pielęgniarki i wyszła, nie czekając na ewentualne pytania.
Ale teraz, gdy niczego nie znalazła w oczach Claire, sama zadawała sobie szereg

pytań — a nie miała nikogo, kto potrafiłby na nie odpowiedzieć. Doszła już
prawie do izby przyjęć, gdy znowu zapiszczał jej pager, tym razem wyświetlając

numer ze strefy 415 — San Francisco. Pobiegła do telefonu, wygrzebując po drodze
kartę magnetyczną. Przez chwilę zastanawiała się, czy to nie Josh, jednak już po

pierwszym sygnale odezwała się Sandy Stuart.
— Przepraszam, że tak długo nie dzwoniłam, ale badaliśmy tę próbkę dwukrotnie

dwiema różnymi metodami, a potem miałam zebranie — powiedziała. — Ostateczne
wyniki poznałam dopiero przed paroma minutami.

Po negatywnym rezultacie badania Claire Abby miała przeczucie, że nie czekają ją
dobre wieści. A negatywne wyniki badań u Williego Cardozy oznaczały powrót do

punktu wyjścia.
— Rozumiem. I co?

— Trafiłaś w dziesiątkę, Abby. Twój pacjent jest naładowany kadmem. Każdy
poziom tego draństwa jest toksyczny, ale on miał dziesięć mikrogramów na

decylitr. W jakim miejscu ty mieszkasz, na miłość boską?!

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY
— Od jak dawna ma pan ten wrastający paznokieć? Od trzech tygodni? Jest wpół do

trzeciej w nocy. Dlaczego przyszedł pan akurat teraz? Oczywiście, oczywiście.
Nie mógł pan spać...

Nieprzerwany strumień pacjentów z dolegliwościami nie wymagającymi
natychmiastowej pomocy może wyprowadzić z równowagi nawet najspokojniejszego

lekarza. Ale dziś dyżur zdawał się nie mieć końca i Abby musiała szczególnie
trzymać nerwy na wodzy.

Bezustannie się pilnowała, by nie naruszyć podstawowej zasady, obowiązującej
lekarza w izbie przyjęć: nigdy niczego -z góry nie zakładaj. Wśród rozlicznych

przypadków bólów gardła, nóg skręconych w kostce i rozkapryszonych dzieciaków
był też starszy pan, uskarżający się na „niestrawność". Abby, zaabsorbowana

wiadomością z laboratorium Sandy Stuart i skołowana paradą banalnych przypadków,
zbadała go zbyt pobieżnie i już miała zapisać mu coś na nadkwasotę wraz z

rutynowym zaleceniem „proszę przyjść jeszcze raz, jeżeli nie poczuje się pan
lepiej", gdy coś nagle kazało jej popatrzeć mu w twarz. Było w niej coś —

ziemista cera czy też strach, czający się w oczach — co sprawiło, że zamiast
odprawić pacjenta, skierowała go na eiektrokardiogram. EKG wykazało rozległy

zawał.
Rano Abby goniła już resztkami sił. Co dziesięć minut spoglądała na zegarek, ze

strachem myśląc o następnym pacjencie, o możliwości kolejnej pomyłki. Wiadomość
o zatruciu Williego Cardozy kadmem oraz patologia oka Angeli Cristoforo

mogą im ocalić życie, lecz oznaczają też straszliwe konsekwencje dla Josha. W
przeciwieństwie do Williego i Angeli, którzy są w szpitalach i wkrótce zostaną

poddani leczeniu, Josh przebywa nie wiadomo gdzie, przygotowując się do
wymierzenia jakiejś zemsty nie wiadomo komu. Willie zabił Peggy,: Wheaton,

Angela omal nie zabiła siebie. Niebawem Josha również może ogarnąć morderczy
szał.

Jego zachowanie w ostatnich tygodniach stało się teraz dla niej zrozumiałe. Ale
jak doszło do tak ciężkiego zatrucia? Odpowiedź na to pytanie nadal pozostawała

niezgłębioną tajemnicą. Musiał nastąpićjakiś wyciek, a Josh, Willie i inni
znaleźli się w pobliżu..

Gdy Abby wypisywała zalecenia dla ostatniego pacjenta, i poprosiła pielęgniarkę,
by zadzwoniła do archiwum i zapytała, czy Angela Cristoforo przechodziła

kiedykolwiek badania; NMR. Była pewna, że jakakolwiek prośba o informację,

skierowana do archiwum przez nią samą, sprowokuje telefon do Joannę Ricci lub do

Hendersona. Pielęgniarka zadzwoniła, nie zadając żadnych pytań. Kwadrans
później, gdy Abby zbierała się do wyjścia, archiwum oddzwoniło z wiadomością, że

Angela nie miała badań NMR.
Zamiast pojechać do domu, Abby udała się na drugi koniec miasta. Rozpaczliwie

pragnęła odnaleźć Josha. A poszukiwania najlepiej zacząć od domu na Orchard
Road. Jeżeli Josh nie wrócił i nie posprzątał, na podłodze walać się będą listy

pełne wściekłości, z których przynajmniej jeden zaadresowany będzie do
prezydenta. Będzie tam też komputer Josha. Na pewno znajdzie w nim jakiś ślad.

Ale najpierw śniadanie. Od północy nie miała w ustach nic z wyjątkiem słonych
krakersów oraz szpitalnej galaretki, chyba truskawkowej. Skoro zrezygnowała z

kolacji w Pekińskiej Pagodzie, należy jej się przynajmniej bułka z jajkiem i
faszerowany kartofel albo dwa. Nie była dumna ze swojego sposobu odżywiania się,

ale specjalnie się nim nie przejmowała. Jej rodzice mieli już sporo po
siedemdziesiątce i czuli się doskonale, choć matka gotowała paskudnie i w ogóle

jej nie zależało na dobrej kuchni. Jak na ironię, na jej upodobanie do byle
jakiego jedzenia najmniej oburzał się Josh, który chyba na palcach jednej ręki

mógłby policzyć zjedzone przez siebie w całym życiu bułki z jajkiem i
hamburgery.

Rzuciła okiem na opakowania po potrawach na wynos, które znalazła w jego jeepie,
oraz styropianowych pojemnikach walających się po domu. To najlepszy dowód, że z

nim niedobrze, choć nie musiała się jeszcze bardziej utwierdzać w tym
przekonaniu. Ale mimo że prawie już zrezygnowała z Josha jako towarzysza życia,

myśl, że mógłby komuś zrobić krzywdę albo ktoś jemu zrobi krzywdę, sprawiała jej
ból. Musi go odnaleźć.

Siedziała przy narożnym stoliku w McDonaldzie, sącząc kawę. Ludzie wokół niej
rozpoczynali nowy dzień. Życie w Patience w Kalifornii, społeczności idealnej,

toczyło się jak zwykle.
Oprócz niej i trojga członków Stowarzyszenia ktoś jeszcze musiał wiedzieć, że

miasto jest chore. Z pewnością Lyle Quinn i Kelly Franklin mieli świadomość, że
doszło do jakiegoś skażenia środowiska albo może nawet trujący materiał wycieka

nadal. Henderson niewątpliwie działał na czyjeś polecenie, starając się usunąć
Abby Dolan ze szpitala i z Patience, zanim się zorientuje, co się dzieje.

Jeszcze raz rozejrzała się po restauracji, zastanawiając się, jak ci wszyscy
ludzie oraz reszta mieszkańców doliny zareagowaliby, gdyby wiedzieli, że Colstar

naraża na szwank ich zdrowie. Ale niełatwo będzie ich przekonać. Dowody muszą
być przytłaczające — nie mogą budzić najmniejszych wątpliwości. Jednak i to nie

daje żadnych gwarancji. Opowieść Alvareza o fabryce samochodów w Teksasie
najlepiej świadczy o tym, do jak irracjonalnych reakcji zdolni są ludzie, gdy

zostaje zagrożony styl ich życia.
Ale może, mimo wszystko, zachowanie status quo właśnie najbardziej odpowiada

mieszkańcom Patience? Może po odnalezieniu Josha najrozsądniej będzie zapewnić
mu niezbędną pomoc medyczną i wynieść się z miasta, pozostawiając tę

beznadziejną walkę Alvarezowi, Stowarzyszeniu oraz każdemu, kogo uda się im
pozyskać?

Opuściła restaurację akurat w chwili, gdy podjechał pod nią wyładowany autobus,
z którego zaczęli wychodzić roześmiani, rozgadani siedemdziesięcio i

osiemdziesięciolatkowie. Napis na autobusie zachęcał: „Zaszalej w Vegas". Jeden
z turystów, rześki staruszek w czapeczce poszukiwaczy złota, przyglądał się

centrum handlowemu i wzgórzom na horyzoncie.
— Przyjemne miasteczko, sympatyczne.

odezwał się. — Bardzo sympatyczne.
Przed domem na Orchard Road nie było najmniejszego śladu czyjejkolwiek obecności

podczas ostatnich dwu dni. Zarówno na parterze, jak i na piętrze nadal panował
ten sam straszliwy bałagan, a na lustrze w łazience widniały te same słowa,

wypisane zaschłą już teraz krwią:
ZEMSTA NALEŻY DO MNIE ODPŁACĘ SIĘ

Fetor gnijącej żywności był jeszcze intensywniejszy. Abby otworzyła kilka okien,
po czym z szuflady w kuchni wyciągnęła torbę na odpady. Najpierw wyrzuciła

wszystkie opakowania po jedzeniu na wynos i inne śmieci, a potem zajęła się
zgniecionymi w kule arkuszami korespondencji. Jeden za drugim rozprostowywała je

i czytała. Trzy kwadranse później miała gotową listę dziewiętnastu nazwisk, w
tym prezydenta, gubernatora, dyrektora generalnego IBM, a nawet kobiety,

określanej jako „nauczycielka z trzeciej klasy". Ten wyjątkowo zjadliwy list,

pełen wyzwisk, których Abby nigdy z ust Josha nie słyszała, obarczał ową kobietę

winą za tłumienie talentów uczniów oraz narzucanie dzieciom starczej wizji
świata.

W każdym akapicie, w każdym słowie Abby wyczuwała ból i niepokój, lecz żaden z
listów nie zawierał morderczych deklaracji.

„Zemsta należy do mnie".
Abby wrzuciła ostatni list do torby na śmieci i uruchomiła komputer.

Wykorzystywała go do korespondencji i czasem do przygotowania wykładów, więc
dobrze się w nim orientowała. Była prawie dziesiąta. Z pokrytego ciemnoszarymi

chmurami nieba zaczął padać deszcz. Abby potarła oczy, w które zmęczenie sypnęło
piaskiem. Zaczęła ją opuszczać nerwowa energia. Pomyślała, czyby nie zrobić

sobie kawy, ale szkoda jej było czasu. Otworzyła pierwszy ze zbiorów Josha,
oznaczony jako Korespondencja A. Inne ciągnęły się alfabetycznie aż do litery H.

Zbiór składał się z trzydziestu pięciu listów, notatek i wierszy, będących
tyradami pełnymi nienawiści i gniewu. Niektóre były roboczymi wersjami znanych

już jej tekstów. Czytała je pobieżnie, po czym dodawała kolejne nazwiska do
swojego wykazu. Musiała się spieszyć, bo jej zdolność koncentracji słabła z

każdą minutą. Skończyła z A i przeszła do B. Gdy zorientowała się, że w zbiorze
B jest dwadzieścia pięć plików, postanowiła, że przejrzy jeszcze C, po czym

zrobi przerwę. Zje lunch z Alvarezem i być może zdrzemnie się u niego. Potem
weźmie kofeinę i znowu zacznie działać na pełnych obrotach.

Korespondencja ze zbioru B miała podobny charakter — list do restauracji, która
kiedyś podała Joshowi źle przyrządzony medalion cielęcy, list do właściciela

domu, który wynajmował, z zażaleniem na wadliwą konstrukcję budynku. Nagle
zauważyła plik oznaczony swoim imieniem. Jak wynikało z daty, Josh wprowadził go

do komputera przed pięcioma dniami. Plik składał się z jednego długiego akapitu
i czterech dopisanych na końcu nazwisk.

Najdroższa moja!
Nie prosiłem o to. Nie rozumiem, dlaczego zostałem wybrany. Ale wiem, co muszę

zrobić. Wiem, że nie będzie mi dane kochać Cię, póki się nie uwolnię. Dlatego
właśnie tracę zmysły. Walczyłem i borykałem się z tym, ale jedyne, co mogłem

zrobić, to ulec. Ulec i uznać, że jestem poddany próbie. Zemsta należy do Boga i
do mnie. Muszę zasłużyć na Twoją miłość i szacunek. Muszę pomścić swoją hańbę.

Teraz wyruszam, z tym zadaniem. Gdy stanę z nimi twarzą w twarz i pozbawię ich
życia, tak jak oni pozbawili życia mnie, będę mógł odzyskać Twoją miłość. Śmierć

ich będzie darem — darem dla Ciebie, darem dla nas, darem dla człowieka, którym
niegdyś byłem. Módl się za mnie, Abby. Módl się za nas. Módl się, by cierpienie

skończyło się raz na zawsze. A przede wszystkim módl się za nich. Zemsta należy
do mnie. Odpłacę się.

Bricker... Golden... Centry... Forrester.
Bricker Golden Gentry Forresterbrickergoldengentryforrester.

Abby wpatrzyła się w te nazwiska. Znała je wszystkie. Steve Bricker był
bezpośrednim przełożonym Josha w Seradyne i kiedyś łączyła ich przyjaźń. Nancy

Golden pracowała razem z nim w laboratorium. Josh był przekonany, że gdy
redukowano personel, Nancy utrzymała się, bo łączyły ją pozasłużbowe stosunki z

Petem Gentrym, szefem działu badawczo rozwojowego. Alan Forrester był prezesem
firmy.

Przez rok po odejściu z Seradyne Josh podchodził do całej tej sprawy
filozoficznie, z typowym dla siebie cierpkim humorem. Ale teraz jego nienawiść

napędzana szaleństwem, będącym niewątpliwie efektem zatrucia kadmem, wybrała
sobie tych czworo pracowników Seradyne za cel śmiertelnych ataków.

Abby nie miała pojęcia, gdzie może być Josh, ale wiedziała już przynajmniej,
dokąd zmierza. Nagle całe zmęczenie zniknęło. Wydrukowała kopię listu, wybiegła

z domu i pospieszyła na farmę Alvareza, modląc się, by Josh nie zdążył jeszcze
przeprowadzić swego planu.

Krótka jazda zdawała się nie mieć końca. Blazer Alvareza zaparkowany był przy
drewnianym płocie. Hamując z poślizgiem na żwirowanym podjeździe Abby nacisnęła

klakson, by dać znać o swym przybyciu. Nie było to potrzebne. Lew podszedł do
drzwi mazdy, zanim zdążyła je otworzyć.

— Usłyszałem cię już u stóp wzgórza — powiedział. — Mam takie ucho, że słyszę,
gdy jakaś krowa ciężko oddycha. Co cię tu sprowadza?

Abby wyskoczyła, musnęła ustami jego wargi i wręczyła mu list.
— Znalazłam to w komputerze Josha — oświadczyła zmierzając ku domowi. — Ta

czwórka ludzi pracowała z nim w laboratorium w Fremont. Muszę zadzwonić i

ostrzec ich.

Fremont leżało po tej samej stronie zatoki co Oakland, w odległości dwóch
trzecich drogi do San Jose. Abby bez kłopotów dodzwoniła się do centrali

Seradyne.
— Proszę z panem Brickerem — powiedziała. Wstrzymała oddech, podświadomie

oczekując brzemiennej
pauzy, podczas której telefonistka będzie zastanawiać się, czy i jak ją

poinformować, że Steve Bricker nie żyje.
— Tu Steve Bricker.

— Bogu dzięki — wyszeptała. — Steve, mówi Abby Dolan. Pamiętasz mnie?
— Przyjaciółka Josha Wylera?

— Zgadza się.
— Wszystko u niego w porządku?

— Prawdę mówiąc, nie.
Musiało go kompletnie zamurować, gdy mówiła mu o psychozie Josha, spowodowanej

zatruciem kadmem, a potem uprzedziła, że Josh jest już w drodze do Seradyne i
zamierza się na nim zemścić.

— Trochę trudno mi w to uwierzyć — odparł Bricker. — Zawsze był z niego taki
sympatyczny facet. Wiem, że trochę przeżył cięcia personelu, ale przecież dostał

całkiem przyzwoitą odprawę.
Abby tylko raz widziała Steve'a Brickera i pamiętała go jako człowieka

zapatrzonego we własny pępek. Uświadomiła sobie teraz, dlaczego nie poczuła do
niego wówczas zbytniej sympatii. Miał wrażliwość piłki futbolowej.

— Josh nie chciał odprawy, Steve. Chciał pracy i, słusznie czy nie, ma
pretensję do ciebie.

— To niedorzeczne.
— Właśnie o to chodzi, Steve. Josh pilnie potrzebuje pomocy. Jeżeli go

odnajdziemy, oczyścimy jego organizm z kadmu.
— Lepiej niech nie próbuje żadnych sztuczek. Mam broń i wiem, jak się nią

posługiwać.
Abby jęknęła. Tego właśnie się bała. Macho, broniący swego terytorium. Najpierw

strzela, a dopiero potem zadaje pytania.
— Zadzwonię do innych — powiedziała. — Nie chcę, żeby Joshowi coś się stało.

— Jeżeli nie zrobi jakiegoś wariactwa, nic mu nie będzie. Alan Forrester
wyjechał na wakacje. Nancy Golden jest tu. w hallu. Tak samo Gentry. Mogę z nimi

porozmawiać. Uprzedzę też strażników. Może dadzą nam dodatkową ochronę, chociaż
właściwie nie ma takiej potrzeby. To miejsce jest bardzo dobrze strzeżone.

— Steve, cokolwiek się stanie, nie rób mu krzywdy. Chyba przynajmniej o to mogę
cię prosić.

— Jeżeli będzie chciał mnie czy kogokolwiek zaatakować,
możesz być pewna, że on pierwszy oberwie — warknął Bricker. — Tak to już jest.

Kiedy robili cięcia, próbowałem namówić Forrestera, żeby zatrzymał Josha. No i
co teraz za to mam? Abby z westchnieniem odłożyła słuchawkę. Mogłaby spróbować

dokładniej wytłumaczyć stan Josha, ale Steve Bricker nigdy by tego nie
zrozumiał. Zawiadomi policję w Fremont, a potem, tak na wszelki wypadek, brata

Josha w Los Angeles. Nie ma sensu denerwować jego matki, która i tak już szaleje
z niepokoju po ostatnim telefonie Abby. Nie bardzo wiedziała, co jeszcze może

zrobić.
— Jak poszło?

Alvarez usiadł przy stole naprzeciw niej. Wzrok miał pełen niepokoju.
— Bricker czyści broń. Aż zaciera ręce przed wymianą strzałów w corralu —

powiedziała.
— Tylko tego ci potrzeba.

Obszedł stół, by pomasować jej ramiona i skronie.
— Och, jak cudownie.

Na minutkę przymknęła oczy. Zanurzył twarz w jej włosach, a potem przycisnął
wargi do jej ust.

— Znajdziemy go — wyszeptał.
— Dzięki, Lew. Nie wiem, co bym zrobiła, gdybyś nie rozumiał, co się dzieje z

Joshem. Dodzwoniłeś się do szpitala więziennego?
— Owszem, jednak lekarz z La Rosa nie chciał mi powiedzieć, czy Willie Cardoza

tam jest. Wytłumaczyłem mu, co ma robić, choć nie jestem pewien, czy mnie
zrozumiał. Może powinnaś skontaktować się z dziewczyną Cardozy. Musi wiedzieć,

dokąd go wysłali.

— Dobry pomysł. A Barbara Torres i ten farmaceuta... jak mu tam?

— Gil Brant. Zadzwonię do nich i zorganizuję spotkanie, żeby byli na bieżąco.
Ale szczerze mówiąc, za bardzo bym na nich nie liczył. Chodzić na zebrania to

jedno, lecz przeciwstawić się miejscowym notablom, ryzykując całą swoją pozycję,
to zupełnie inna sprawa. Dlatego tak wysoko ceniłem Dave"a Brooksa. Był

nieustraszony. Masz wiele jego cech.
— Nic podobnego. Coraz częściej myślę o tym, żeby spakować manatki i zabierać

się stąd.
— Nie możesz tego zrobić, Abby. Nie teraz, kiedy jesteśmy tak blisko ujawnienia

całej sprawy.
— Wcale nie jesteśmy tak blisko, i dobrze o tym wiesz. Mamy pozytywny wynik

badania krwi oraz objawy oczne, które sugerują, że pewni ludzie są zatruci
kadmem, ale nadal nie wiemy, jak do tego doszło. A nie sądzę, by Colstar zmienił

podejście do tej sprawy i wręczył nam dowody swoich poczynań. Cały czas się
zastanawiam, czy nie narazimy Angeli Cristoforo i Williego Cardozy na

niebezpieczeństwo rozgłaszając, że są zatruci kadmem. Poza tym. Lew, żebym nie
wiem jak się starała, nie czuję, że to moje miasto i moja sprawa. Wplątałam się

w to z powodu Williego i Josha. Mam nadzieję, że się nimi zajmą... Colstar ma tu
w garści wszystko i wszystkich.

— Wiem, że są potężni, ale...
— Lew, sfabrykowali dowody, że jestem winna śmierci Peggy Wheaton. Ogłoszą je,

jeżeli sama się nie zwolnię.
Alvarez w milczeniu wysłuchał opowieści o spotkaniu Abby z Joe Hendersonem.

— Niech ich szlag — wykrztusił, gdy skończyła. — Niech ich jasny szlag trafi. —
Ukląkł obok niej. — Przykro mi, Abby. Tak mi przykro, że coś takiego cię

spotkało. Ale nadal cię potrzebujemy. Ja ciebie potrzebuję.
Przyciągnął jej głowę do swojej. Ich usta się zetknęły. Objął ją mocno i

rozchylił wargi. Abby zaczęła się zastanawiać, jak by to było: leżeć obok niego,
czuć go na sobie i w sobie.

— Lew, proszę... — powiedziała z trudem, odrywając się od niego. — Uwielbiam,
jak mnie dotykasz. Uwielbiam być z tobą. Ale za dużo mam na głowie. Teraz muszę

zrobić wszystko, żeby odnaleźć Josha.
— Przepraszam. Masz rację, to nie jest właściwa pora.

— Nie przepraszaj. Gdy to się między nami zdarzy, chciałabym, żeby nic innego
się wtedy nie liczyło.

Pocałowała go delikatnie, po czym ujęła słuchawkę.
— Do kogo teraz dzwonisz?

— Na policję w Fremont, a potem może do brata Josha w Los Angeles. I myślałam,
czyby jeszcze raz nie zadzwonić do Kelly Franklin.

— Nie uważasz, że to ryzykowne? Przecież sama mówiłaś, że Colstar może chcieć
wyeliminować toksycznych pacjentów,

— Colstar może tak, ale nie Kelly. Nie wierzę, że jest jedną z nich.
— W tym punkcie się różnimy — odparł Alvarez. — To żmija, jak oni wszyscy.

— Moja kobieca intuicja mówi mi co innego i musisz się z tym pogodzić.
Jak się spodziewała, ani policja w Fremont, ani apatyczna, myśląca tylko o

pieniądzach bratowa Josha nie dodały jej zbytniej otuchy. Rozmowa z Kelly
Franklin również nie zaczęła się obiecująco.

— Jesteś pewna wyniku badania krwi Cardozy? — zapytała Kelly.
— Absolutnie. Kobieta, która je robiła, jest jednym z najlepszych toksykologów

w kraju.
— Mimo wszystko nie wierzę w to. Wsadziłam nos w każdą dziurę w tej fabryce i

wiem, jak ostrożnie obchodzą się tu z trującymi substancjami. Obserwowałam to
dziesiątki razy Nie wyobrażam sobie, jak mogłoby do tego dojść.

— Mogło ulec zatruciu mnóstwo ludzi — oświadczyła Abby. — Mam listę ponad stu
pięćdziesięciu pacjentów z dziwnymi objawami, które mogą być efektem zatrucia

kadmem.
— To ci, których niepotrzebnie badano NMR?

— Właśnie.
— Szczerze mówiąc, nie widzę między tym związku.

— Ja też nie. Przynajmniej na razie. Ale jestem prawie pewna, że coś w tym
jest. Wysoki poziom kadmu to nie przypadek, tak samo jak skierowanie na badanie

NMR.
— Więc co mam robić?

— Nie wiem, Kelly, ale wygląda na to, że Colstar zatruwa ludzi.

— Wiesz co, to jakieś wariactwo. Masz pozytywny wynik badania krwi u człowieka,

który kiedyś u nas pracował, oraz jakieś pierścienie w oczach kobiety biorącej
pewnie mnóstwo silnych leków psychotropowych i chcesz, żeby z tego powodu

zamknięto fabrykę? Rozejrzę się, Abby. ale muszę mieć znacznie więcej dowodów,
żeby w ogóle zacząć działać.

— A możesz coś dla mnie zrobić?
— Co?

— Bardzo cię proszę, nie powtarzaj tej rozmowy Lyle'owi Quinnowi. Nie ufam mu.
— Nie wiem, czy mogę ci to obiecać.

— Chociaż przez jeden dzień. Dwadzieścia cztery godziny. Bardzo mi na tym
zależy.

— Zastanowię się. Ale niczego nie obiecuję.
— Dzięki.

— Abby, Lyle wcale nie jest taki zły. Zgrywa się na twardziela, ale wcale nie
jest takim bezwzględnym typem, jakiego udaje.

— W takim razie kompletnie mnie wykołował — mruknęła Abby i odłożyła słuchawkę.
— Co Kelly powiedziała? — zapytał Alvarez.

— Mniej więcej to, czego się można było spodziewać. Ale przynajmniej wpuściłam
jej szczura do brzucha. Lew, daruję sobie dzisiaj lunch. Chcę wpaść do szpitala

i porozmawiać z pacjentką, która źle zareagowała na badanie NMR. Potem wezmę
prysznic, bo aż się lepię po całej nocy, i zdrzemnę się na parę godzin.

Był wyraźnie rozczarowany.
— Jak sobie życzysz. Zresztą kolacje lepiej mi wychodzą niż lunch. Kiedy się

obudzisz, na pewno będziesz głodna.
— Kolacja to świetny pomysł. Zgłoszę się, jak tylko wstanę. Gdybym nie odezwała

się do piątej, dzwoń bez oporów.
— Na pewno zadzwonię. Jeżeli nasza sprawa nie może utrzymać cię na nogach, to

może dokona tego mój łosoś w ciemnym piwie.
— Daj spokój. Lew.

— Żartuję sobie. Wiem, że zrobisz to, co należy. Abby pocałowała go w usta.
— Jestem szczęśliwa, że to rozumiesz — wyszeptała.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY

Abby nie miała ochoty spotykać się z Joe Hendersonem, ale bardzo chciała
porozmawiać jeszcze raz z Claire Buchanan. Gdyby jej alergiczne reakcje

ustępowały tak szybko jak dotychczas, można by ją było wypisać już jutro rano.
Abby wmawiała sobie, że chce tylko sprawdzić stan zdrowia Claire i życzyć jej

wszystkiego najlepszego, ale wiedziała, że to jedynie część prawdy. Coś w tym
badaniu NMR nadal nie dawało jej spokoju — coś, co być może się wyjaśni, gdy

jeszcze raz wczyta się w historię choroby Claire. Wiedziała, że skoro już prawie
zdecydowała się na opuszczenie Patience, może nie mieć następnej okazji do

rozmowy z pacjentką.
Chciała pozostać w szpitalu i w mieście, dopóki Williemu Cardozie nie postawią

prawidłowej diagnozy i nie zostanie poddany właściwemu leczeniu. To samo winna
była Joshowi. Ale teraz pozostając w Patience niczego nie zyska, a może wiele

stracić. Nie doceniała zdecydowania i pomysłowości ludzi z Colstaru, a zwłaszcza
Lyle'a Quinna. Walka o wyjawienie prawdy o Colstarze może się jeszcze ciągnąć,

lecz Abby podejrzewała, że koniec końców Stowarzyszenie przegra. Gdyby
zdecydowała się zostać i walczyć u ich boku, na pewno padłaby ofiarą tych

rozgrywek. Joe Henderson trzymał w ręce wszystkie karty — dowód, że traci głowę
w krytycznych warunkach i że cała społeczność Patience jest przeciw niej. W SRP

nie ma dla niej miejsca. Nic tego teraz nie zmieni. A oskarżenie jej o błąd w
sztuce i obarczenie odpowiedzialnością za śmierć Peggy Wheaton może wplątać ją w

proces, który poważnie
utrudni jej — lub w ogóle uniemożliwi — znalezienie innej pracy w izbie przyjęć.

Najlepsze, co może w tej chwili zrobić, to przyznać, że została pokonana, i
wynieść się. Działalność Colstaru jest szkodliwa dla ludzi, co do tego nie ma

wątpliwości. Ale na całym świecie skorumpowane korporacje i rządy narażają
ludzkie zdrowie na szwank. Nie ma wpływu na tamte tragedie, podobnie jak i na

tę. Zresztą, do diabła, zrobiła dla Stowarzyszenia i Alvareza, co mogła.
Argumenty przemawiające za wyjazdem były bardzo rozsądne, ale jeszcze

wyczekiwała. Pracowała w tym szpitalu niespełna dwa miesiące, jednak już stała
się częścią życia swoich pacjentów w stopniu znacznie większym, niż kiedykolwiek

u Świętego Jana. Poczucie, że ich opuściła — że opuściła samą siebie — byłoby

tak samo bolesne jak cięgi, które oberwała.

Poza tym pogłębiało się jej zainteresowanie Alvarezem. Pozostanie w Patience i
walka z Hendersonem, Quinnem i Colstarem może mieć na ich rodzący się związek

wpływ jak najlepszy albo jak najgorszy. Poświęciła już karierę naukową dla
jednego mężczyzny — czy ma zaryzykować całą zawodową przyszłość dla drugiego?

Ale czy Lew kiedykolwiek wybaczyłby jej, gdyby zrezygnowała z walki?
Poza tym był jeszcze Josh. Gdyby to ona znalazła się w jego sytuacji,

poświęciłby wszystko, by ją uratować, to nie ulegało dla niej wątpliwości. Dużo
łatwiej go znajdzie, jeśli nie będzie spędzać tylu godzin w szpitalu.

Nie, powiedziała sobie. Tym razem rozsądek musi przeważyć nad emocjami. Zbyt
wiele ma do stracenia, pozostając w Patience. Przekaże arkusze z danymi

Alvarezowi. a sama jak najszybciej wyjedzie do San Francisco. Nie będzie zbyt
daleko od Seradyne, gdyby Josh zdecydował się uderzyć.

Czując ulgę z powodu podjęcia decyzji, weszła do szpitala przez izbę przyjęć i
zadzwoniła do centrali, by dowiedzieć się, co się dzieje z Claire Buchanan.

Kobieta opuściła już oddział intensywnej terapii i została przeniesiona do
pojedynczego pokoju. Gdy Abby zajrzała do niej, siedziała w fotelu z ruchomym

oparciem wyglądając przez okno na skałę Colstaru. Na widok lekarki jej twarz
rozjaśniła się.

— Cieszę się, że znowu panią widzę — odezwała się już znacznie mniej ochrypłym
głosem. — Pielęgniarki powiedziały, że ocaliła mi pani życie zakładając tę rurkę

do oddychania. Pamiętam, że pani tam była, ale nie wiedziałam, co się dookoła
dzieje, i dlatego wcześniej pani nie podziękowałam.

— Mnóstwo ludzi ci pomagało. Cieszę się, że już się dobrze czujesz.
— Lepiej bym się czuła, gdyby mi przeszło to swędzenie... — odparła Claire i

pokazała kilka zmian na skórze, które Abby widziała już wcześniej. Wyglądało to
na zapalenie naczynek krwionośnych.

— Claire, miałaś dwukrotnie robiony NMR, zgadza się?
— Owszem.

— A inne tego typu badania?
— Właściwie nie. Prześwietlili mi tylko teraz klatkę piersiową.

— Przedtem nie?
— Nie.

— A badania krwi?
— Tak. Doktor Oleander dał mi skierowanie, a potem pani. Ale chyba dopiero po

pierwszym NMR. Wtedy, kiedy rozbolał mnie żołądek.
Abby spojrzała na nią uważnie.

— Na pewno po NMR?
— Może jestem tylko dawną chórzystką, ale mam doskonałą pamięć. Doktor

skierował mnie na badanie krwi po pierwszym NMR.
Abby spojrzała przez okno, za łąkę i ogrodzenie, okolone na górze drutem

kolczastym. W szarym świetle południa skała Colstaru i potężna fabryka na jej
szczycie wyglądały ponuro i złowróżbnie. Abby przymknęła oczy. Schemat, który

jej umykał i dotąd rysował się tak mgliście, wreszcie nabrał ostrości. Nie dość,
że NMR zlecano i wykonywano w nadmiarze, to jeszcze często przeprowadzano je,

zanim konkretna | dolegliwość sprowadziła pacjenta do szpitala. Wyglądało to
tak, jakby same badania wywoływały chorobę. Potwierdzenie tej teorii znajdowało

się w szpitalnym systemie archiwalnym KarMen, ale wystarczająco dużo dowodów
zebrała na luźnych kartkach notatnika schowanego w ścianie za piecem.

— Cieszę się, że tak szybko wracasz do zdrowia — oświadczyła, nagle pragnąc jak
najszybciej znaleźć się w domu.

— Dziękuję, pani doktor. Proszę mi powiedzieć, czy kiedykolwiek pozbędę się tej
wysypki i swędzenia?

Abby ujęła ją za rękę.
— Claire, w Akademii Medycznej uczą nas, żeby niczego pacjentom nie obiecywać.

Ale chyba mogę ci obiecać, że już niedługo będę umiała więcej powiedzieć na
temat twoich dolegliwości i przy odrobinie szczęścia znajdę sposób, żeby cię

wyleczyć.
Claire Buchanan podniosła się i uściskała ją.

— Niech pani dba o siebie, pani doktor — powiedziała. — I znajdzie trochę czasu
na odpoczynek.

Abby zeszła aż do piwnicy i opuściła szpital służbowym wejściem. Notatnik oraz
wnioski, jakie można wyciągnąć ze zgromadzonych danych, to spuścizna, którą

pozostawi Alvarezowi i Stowarzyszeniu. Wielu NMPCPJ wykonano NMR, zanim zgłosili

się z jakąś poważniejszą dolegliwością. Najwyraźniej w SRP robi się jakieś

machloje — pewnie część pieniędzy idzie do kieszeni radiologów albo zagarnia je
szpital, ewentualnie jakoś się dzielą. Nikt jednak nie zdawał sobie sprawy, że

wielu wplątanych w te lewe interesy pacjentów jest zatrutych kadmem. A pole
magnetyczne w połączeniu z silnymi ultradźwiękami oraz kadm w jakiś sposób

oddziałują na siebie wzajemnie, dając objawy chorobowe.
Zastanawiała się nad tą teorią przez całą drogę do domu. Przywodziło to na myśl

wbijanie kwadratowego kołka w okrągłą dziurę. Ale na poparcie tej teorii miała
pieczołowicie zebrane dane o wszystkich NMPCPJ. A to więcej, niż zdołało

osiągnąć Stowarzyszenie po trzech latach starań. Może uznać to za sukces.
Wjechała na podjazd nie pamiętając w ogóle, jak wsiadła do samochodu i którędy

wracała do domu. Było to znajome zjawisko, które nazywała autohipnozą — jedna z
najczęściej występujących oznak krańcowego wyczerpania. Od prawie dwudziestu

dziewięciu godzin, od chwili gdy obudził ją telefon Joe Hendersona, była na
nogach. Doszła do wniosku, że analiza danych może poczekać. Nie będzie w stanie

funkcjonować bez paru godzin snu.
Weszła do domu przez drzwi od tyłu i natychmiast podeszła do automatycznej

sekretarki w nadziei, że dowie się czegoś o Joshu. Nagrały się dwie wiadomości.
Kobieta z firmy szklarskiej zadzwoniła z zapytaniem, czy jest zadowolona z ich

usługi. Potem rozległ się sygnał informujący o braku dalszych wiadomości. Abby
cofnęła taśmę i wytężyła słuch. Mogłaby przysiąc, że usłyszała czyjś oddech.

Ktokolwiek to był, przed odłożeniem słuchawki wysłuchał informacji wstępnej oraz
całego nagrania. Nastawiła automat głośniej i przesłuchała taśmę po raz trzeci.

Josh!
— Powiedz coś — wyszeptała. — Proszę, odezwij się.

Zdjęła spodnie i bluzkę, w które się wystroiła na spotkanie z Hendersonem, i
włożyła bawełnianą koszulę nocną. Potem otworzyła frontowe drzwi, by wyjąć ze

skrzynki dwudniową pocztę. Metalowa skrzynka była przyśrubowana do ściany tuż
przy drzwiach. Uchyliła pokrywę i właśnie miała sięgnąć do środka, gdy drewniany

słupek przy drzwiach rozprysnął się nagle, zasypując ją deszczem drzazg. Sekundę
później dobiegł ją cichy trzask, gdzieś od prawej strony, daleko znad wzgórza.

Usłyszała metaliczny zgrzyt, po czym boczna ścianka skrzynki odpadła. Abby
krzyknęła, instynktownie schowała głowę w ramiona i cofnęła się. Nad głową, w

drewnianej framudze, zobaczyła dziury od pocisków. Przylgnęła płasko do ściany i
opuszkami palców otworzyła drzwi oddzielające werandę od domu. W tej samej

chwili przeszyła je następna kula.
Serce Abby waliło w piersi jak oszalałe, płuca nie chciały nabrać powietrza.

Całkowicie błędnie oceniła Kelly Franklin. Wredna baba wydała ją Quinnowi, gdy
tylko odłożyła słuchawkę.

„Chyba nie jest takim twardzielem, jak chce nam wmówić". Czy nie tak właśnie
powiedziała Franklin o swoim kumplu Quinnie? Niech cię szlag trafi, cholerny

babsztylu. Niech cię szlag.
Trzęsąc się ze strachu, na kolanach wczołgała się do domu i kopnięciem zamknęła

drzwi. Potem, z trudem łapiąc oddech, dopełzła na brzuchu do telefonu w
sypialni. Balkonowe okno w salonie wpadło do środka, zasypując deszczem

szklanych odłamków kanapę i pleciony dywan. Kuląc się w panice, Abby zanurkowała
między łóżko i ścianę. Właśnie wyciągała rękę.

by sięgnąć po telefon, gdy zadzwonił. Wahała się przez chwilę, po czym chwyciła
słuchawkę.

Głos, który się odezwał, z całą pewnością należący do mężczyzny, był ochrypły i
przytłumiony.

— Wynoś się — usłyszała. — Wynoś się, ale już! Oblana lodowatym potem odłożyła
słuchawkę, jednak za

moment znowu ją chwyciła i zadzwoniła na policję. Funkcjonariusz, który odebrał
telefon, wiedział od razu, kim Abby jest i gdzie mieszka.

— Zaraz kogoś przyślemy — obiecał, jakby zadzwoniła ze skargą, że w pobliżu
włóczy się bezpański pies.

Odłożyła słuchawkę i wybuchnęła płaczem. Kwadrans później pod dom podjechały dwa
samochody policyjne. Obmyła twarz i włożyła bluzę z nadrukiem akademii medycznej

uniwersytetu Stanforda oraz dżinsy. Przez strzaskane okno zobaczyła, jak z
pierwszego samochodu wysiada sierżant Sullivan, śmiejąc się i gawędząc z jakimś

mężczyzną. Nie zawiadamiając nawet o swoim przybyciu, zaczęli oglądać
pobojowisko na werandzie. Abby zauważyła, że na prawym błotniku drugiego

samochodu, tuż nad błękitnym paskiem, widnieje napis „Kapitan". Człowiek, który

z niego wysiadł — Abby pamiętała, że Sullivan mówił coś o kapitanie Gouldzie —

był przepisowo umundurowany. Na oko miał może sześć stóp i cztery albo pięć
cali, nosił okulary lustrzanki i kowbojskie buty.

Jak pech, to pech, pomyślała Abby.
Podchodząc podjazdem Gould zasalutował niedbale. Gestem zaprosiła go do środka.

Przystanął na chwilę, by porozmawiać z dwoma mężczyznami oglądającymi dziury po
kulach, po czym wszedł.

— Dzień dobry, doktor Dolan. Jestem kapitan Gould. Wiele o pani słyszałem.
— A teraz usłyszy pan, że ktoś usiłował mnie zabić.

Z powściągliwością Chunta Eastwooda Gould zdjął okulary i schował je do futerału
na pasie.

— Kto?
Abby zastanawiała się przez chwilę, jak powinna zabrzmieć odpowiedź, po czym

oświadczyła:
— Myślę, że Lyle Quinn. Policjant wybuchnął śmiechem.

— Pan wybaczy, kapitanie, ale nie wydaje mi się, żeby sytuacja była szczególnie
zabawna — warknęła Abby.

Wiedziała, że zawsze łatwo traci panowanie nad sobą, a potworne zmęczenie i
gniew tym łatwiej mogą doprowadzić ją do wybuchu. Jednak naskakiwanie na szefa

miejscowej policji nie było najkorzystniejszą rzeczą w jej sytuacji.
— Proszę mi również wybaczyć — odparł. — Ale chyba powinienem pani powiedzieć o

dwóch sprawach. Po pierwsze, Lyle Quinn wraz z żoną jest teraz w kościele
Świętej Małgorzaty, gdzie razem z kilkunastoma innymi osobami pomagają w

przygotowaniach do dzisiejszej licytacji i tańców...
Abby poczuła, jak jej policzki czerwienieją.

— A druga sprawa? — zapytała, próbując się opanować.
— Nie chciałbym, żeby pomyślała pani, że nie wziąłem sobie tego do serca,

jednak sierżant Sullivan i detektyw Jacques powiedzieli mi, że strzały, które
trafiły w pani dom, padły najprawdopodobniej z występu na zboczu tamtego

wzgórza. — Wskazał je gestem. — To jakieś trzysta jardów stąd, może trochę
więcej. Lyle służył w komandosach i z pewnością przedziurawiłby literę O w tym

napisie. — Wskazał na jej bluzę. — To samo dotyczy myśliwych w tej okolicy,
czyli większości mężczyzn. Niech mi pani wierzy, pani doktor, skoro pani żyje,

to znaczy, że nikt nie chciał pani zabić.
— Tuż po strzałach zadzwonił do mnie jakiś mężczyzna. Stłumił głos za pomocą

chusteczki czy czegoś takiego, ale słowa usłyszałam wyraźnie.
— I co powiedział?

— „Wynoś się". Tylko tyle. „Wynoś się, ale już".
— Widzi pani. Widocznie ten, kto strzelał z tego występu, chciał tylko dać coś

pani do zrozumienia.
— Wynoś się pan — powiedziała Abby.

— Co takiego?
— Tak powiedziano mnie, a teraz ja mówię to panu. Strzelano do mnie, kapitanie,

nie pikietowano. Nie jestem w nastroju, by wysłuchiwać pańskich złośliwości.
Boli mnie głowa i chcę się trochę przespać, a widzę, że pan woli się zgrywać niż

prowadzić dochodzenie.
Gould milczał przez chwilę.

— Jak pani sobie życzy — mruknął w końcu, wzruszając ramionami.
Zrobił krok w stronę drzwi, po czym znowu się do niej odwrócił.

— Pani doktor, nie pochwalam metod człowieka, który do pani dzwonił, ale
powinna pani zastanowić się nad tym, co powiedział. Nie rozumie pani, jak żyjemy

w tym miasteczku. Bardzo na sobie polegamy. Jeżeli nastąpi pani na odcisk komuś
po wschodniej stronie doliny, ani chybi po zachodniej ktoś tam wrzaśnie.

— Ładnie powiedziane. Dzięki za radę. Będę uważać, jak chodzę.
Gould rzucił jej wściekłe spojrzenie, po czym odwrócił się, ruszył do swego

samochodu i odjechał. Parę minut później, nie odzywając się do niej słowem,
odjechali też sierżant Sullivan i detektyw.

W miejscowej gazecie Abby odnalazła majstra „złotą rączkę", który gotów był
przyjść i zabić okno dyktą. Gdy skończyła sprzątać szkło w saloniku, pomyślała,

czyby nie zdrzemnąć się przed przyjściem majstra, ale była zbyt spięta i zbyt
wściekła na wszystkich, którzy mieli cokolwiek wspólnego z Patience w

Kalifornii.
Najpierw czerwona furgonetka, potem to: „Wynoś się! Wynoś się, ale już".

Teraz ja mam dla ciebie wiadomość, Lyle, pomyślała Abby. Podjęłam decyzję, ale

nie taką, jakiej się spodziewałeś.

Poszła do piwnicy, wyciągnęła notatnik zza pieca i jeszcze raz zaczęła
przeglądać zgromadzone dane. Jednak teraz już wiedziała, co chce ustalić: czy

wcześniejsza była choroba, czy badanie?
Nie była zdziwiona, że dojazd zabrał majstrowi znacznie więcej czasu, niż

obiecywał. A choć w żaden sposób nie mógłby się zorientować, czym Abby się
zajmuje, zamknęła notatnik, schowała go do kuchennej szafki i nie wyjmowała aż

do wyjścia rzemieślnika. Już wstępny rzut oka na dane potwierdził jej
podejrzenia. Badania NMR wykonywano przed wystąpieniem pewnych symptomów, wcale

nie w celu wykrycia ich przyczyn.
Było już po trzeciej. Prawie trzydzieści bezsennych godzin. Majstrowi podczas

pracy usta się nie zamykały: opowiadał
Abby wszystkie miejscowe plotki, niezależnie od tego, czy znała osoby, których

one dotyczyły, czy nie. Zbyła kilka pytań, dotyczących powodu szkód dokonanych
na froncie domu, i w końcu powiedziała, że po prostu jakimś wandalom odbiła

szajba.
Jednak kule rewolwerowe to kule rewolwerowe i mogła sobie wyobrazić, jaką

smakowitą historyjkę ten człowiek opowie następnemu klientowi. Uśmiechnęła się
na myśl, że nawet najfantastyczniejsza opowieść, jaką mógłby wymyślić, nie

dorówna faktom. W tym momencie zadzwonił telefon.
W pierwszym odruchu Abby podbiegła do nocnego stolika w sypialni, ale potem była

tylko w stanie tkwić bez ruchu, gapiąc się na aparat, który zadzwonił raz,
drugi, trzeci. Jeszcze jeden dzwonek i włączy się automatyczna sekretarka.

Myśląc, że poprzednio na sekretarkę nagrał się Josh, zmusiła się do podniesienia
słuchawki.

— Halo?
— Abby, tu Kelly Franklin. — Kobieta mówiła prawie | szeptem. — Jesteś sama?

Na sam dźwięk tego nazwiska Abby podniosła się temperatura.
— Nie — odparła chłodno. — Jest tu majster, który naprawia mi stłuczone okno.

Czego chcesz?
— Pozbądź się go, Abby. Muszę mieć pewność, że jesteś sama, zanim porozmawiamy.

Zadzwonię jeszcze raz z innego miejsca. Może być za dziesięć minut?
— A o co chodzi?

— Proszę. To niesłychanie ważne.
— Gdzie jesteś?

— Teraz w bibliotece. Proszę, uwierz mi. Abby opadła na łóżko. A niby dlaczego
ma uwierzyć?

— Dobrze, Kelly. Za dziesięć minut.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY
Musiała nieźle się nagadać i wręczyć majstrowi dwadzieścia dolarów napiwku,

zanim dotarło do niego, że aktualna chlebodawczyni chce, by zrobił sobie przerwę
— i to zaraz. Był już w połowie drogi do furtki, gdy Kelly zadzwoniła ponownie.

Tym razem Abby błyskawicznie chwyciła słuchawkę.
— Twój przyjaciel Quinn właśnie niedawno przekazał mi ultimatum za pomocą

potężnej armaty — oświadczyła. — Obiecałaś, że nie powiesz mu o naszej rozmowie
przez dwadzieścia cztery godziny. Chyba zrozumiałaś, że chodziło mi o

dwadzieścia cztery minuty.
— Nie powiedziałam mu ani słowa. Przysięgam.

— Oszczędź sobie tej gadki. Mówiłaś, że jest tylko mocny w gębie, ale nikomu
krzywdy nie zrobi. Jednak te kule były prawdziwe. Zniszczyły mi front domu i

wystraszyły mnie jak diabli. Nasz dzielny obrońca, kapitan Gould, zlekceważył
całą sprawę. Uważa, że ten, kto pociągnął za spust, jest znakomitym strzelcem,

który chce mnie tylko wykurzyć z miasta. Nie było sensu mu mówić, że
wystarczyłoby, żeby ów znakomity strzelec czknął albo żeby komar wpadł mu do

oka, a dalsze próby wykurzenia mnie z miasta nie będą już potrzebne.
— Abby, uwierz mi, że nie widziałam się z Quinnem po naszej rozmowie.

Oczywiście mógł założyć mi podsłuch... jest do tego zdolny. Ale ja nie pisnęłam
słówka ani jemu, ani nikomu innemu. Byłam zbyt zajęta. Poszłam tropem paru

spraw, o których mi mówiłaś.
Najwyraźniej była zmartwiona oskarżeniem Abby, lecz ona

pamiętała ostrzeżenie Alvareza, że ta kobieta to doskonała aktorka. Jednak wedle
kapitana Goulda Lyle przez całe popołudnie był w kościele. Jeżeli Kelly do niego

nie zadzwoniła, być może słuszne okazałoby się podejrzenie o podsłuch w biurowym

telefonie. Abby poczuła, że jej gniew na Kelly odrobinę stopniał.

— Skąd dzwonisz? — zapytała.
— Z samochodu. Wolę nie ryzykować rozmowy z biura, a koło automatów zawsze

kręcą się ludzie czekający na swoją kolej.
— Co się stało? Nagle zaczęłaś sprawiać wrażenie, jakby ogarnęła cię taka sama

psychoza jak innych.
— Bo tak się czuję, Abby. Zaniepokoiło mnie parę rzeczy, o których mówiłaś

podczas naszego pierwszego spotkania. Zwłaszcza pytanie o szczeliny na północno
wschodnim zboczu skały. Nie wyjaśniłaś, dlaczego o to pytasz, ale przecież nie

wyciągałabyś tego, gdybyś czegoś nie wiedziała.
— Widziałam stare zdjęcie, które wyglądało tak, jakby wtedy były tam otwory.

Razem ze znajomym przyjrzeliśmy się zboczu przez bardzo silną lornetkę. Prawie
na pewno były tam kiedyś trzy otwory, ale zostały zamurowane albo w jakiś sposób

zamaskowane.
— Wiem.

— Co takiego?
— Wiem, że były tam trzy okna. Jedna z moich dobrych przyjaciółek pracuje w

bibliotece. Powiedziałam jej, że chcę się czegoś dowiedzieć o kopalni w
Patience. Znalazła w archiwum książkę na ten temat. Odłożyłam ją dla ciebie.

— Wpadnę tam jutro.
— Byłoby lepiej, gdybyś poszła zaraz, jeśli możesz. Jutro biblioteka będzie

czynna dopiero od pierwszej.
— Nie spałam od wczoraj rano — mruknęła Abby, trąc oczy.

— Słuchaj, Abby, teraz ci wierzę. W Colstarze naprawdę coś się dzieje. Coś, o
czym nie mam pojęcia. I boję się. Zostawiłam ci w tej książce list, wyjaśniający

pewne rzeczy, na które wpadłam. Chyba nie powinnam była tego robić...
Zrezygnowana, ale i zaciekawiona, Abby schowała nocną koszulę pod poduszkę i

przeciągnęła szczotką po włosach.
— Będę w bibliotece za kwadrans — powiedziała.

— Dzięki. Zrozumiesz więcej, kiedy przeczytasz mój list. Ale najpierw wpadnij
do archiwum akt miejskich w podziemiu ratusza, poproś o tom pięćdziesiąty ósmy i

rzuć okiem na stronę sto siedemnastą.
— Strona sto siedemnasta, tom pięćdziesiąty ósmy.

— Archiwum jest otwarte do czwartej, a biblioteka do ósmej — dodała Kelly.
— Coś jeszcze?

— Tak. Wybacz, że ci nie do końca ufałam. Ale niezależnie od tego, ile mnie to
będzie kosztować, dowiem się, dlaczego w Colstarze ukrywają przede mną pewne

rzeczy.
— Uważaj na siebie.

— Postaram się. Przeczytaj list, który ci zostawiłam, i zrób, co napisałam.
Skontaktuję się z tobą przez pager trochę później albo wieczorem. I pamiętaj,

nie dzwoń do mnie do biura — powiedziała Kelly z nerwowym pośpiechem.
— Spokojnie, do wszystkiego dojdziemy.

— Nie! — warknęła Kelly. — Okłamali mnie. Nie znoszę, jak mnie okłamują.
Nie czekając na odpowiedź, rzuciła słuchawkę.

Abby tęsknie spojrzała na łóżko. Gdy jeszcze mieszkała w szpitalu, kiedyś przez
cztery miesiące miała na przemian trzydziestosześciogodzinne dyżury, a potem

dwanaście godzin wolnego, i znosiła to całkiem dobrze. Podczas studiów
medycznych „trzydziestkaszóstka" to był szpan. Ale teraz wiedziała, że w

wielogodzinnych dyżurach bez odpoczynku nie ma nic bohaterskiego, jest za to
wiele głupoty, która może okazać się bardzo niebezpieczna.

Miejski ratusz w Patience, położony na błoniach w pobliżu posterunku policji,
był jedynym wyłożonym granitem budynkiem w mieście. Jak wszystko w dolinie,

wyglądał nieskazitelnie, trawnik na tyłach był starannie wypielęgnowany, a
stawek, w którym pływały kaczki, obsadzono drzewami. Wedle napisu na kamieniu

węgielnym został zbudowany w 1922 roku.
Po drodze do miasta Abby zatrzymała się w sklepie, gdzie kupiła szesnastouncjową

filiżankę kawy o wysokiej zawartości kofeiny oraz pączek nadziewany galaretką.
Za piętnaście,

dwadzieścia minut poczuje się, jak nowo narodzona. Ale ten przypływ energii
będzie ją trzymał przez godzinę czy dwie, a potem poczuje się jeszcze bardziej

wyczerpana.
Nikt nie zwrócił na nią szczególnej uwagi, gdy przechodziła przez wyłożony

marmurem hall i kierując się strzałkami zeszła do rejestru aktów prawnych.

Zasuszony urzędas drzemiący za pulpitem mógł tam spokojnie przebywać od czasu

położenia kamienia węgielnego.
Abby chrząknęła, podrywając staruszka na nogi.

— Przepraszam bardzo... chciałabym przejrzeć kilka akt. Tom pięćdziesiąty ósmy.
— Nie można wynosić zbiorów z sali.

— Wiem.
— Zamykamy za godzinę.

— Wiem.
— Zajmuje się pani handlem nieruchomościami?

— Medycyną.
— Ach tak.

Staruszek ponownie zapadł w drzemkę, nim Abby zdążyła go minąć przechodząc do
słabo oświetlonego archiwum. Pachniało w nim pleśnią, kurzem i starymi

papierzyskami. Setki tomów, oprawnych w zielonobrunatne płótno, z wytłoczonymi
złotymi numerami, wypełniało pięć czy sześć długich rzędów półek. Bez kłopotu

znalazła tom pięćdziesiąty ósmy. Zastanawiała się, co przywiodło tu Kelly
Franklin.

Na stronicy sto siedemnastej znajdował się pierwszy z szeregu dokumentów
dotyczących kopalni w Patience, Odnotowywał przejęcie kopalni złota w Patience

przez gminę Patience w roku 1919. Jako przyczynę podano niepłacenie podatków i
innych należności. Następny dokument poświadczał zakup terenów kopalni od wioski

przez Kalifornijską Fabrykę Baterii. Opatrzony był datą osiemnastego
października 1925 roku.

Na kilku następnych stronicach znajdowały się plany budowy i opis fabryki,
wyrabiającej baterie alkaliczne na terenie dawnej kopalni. Gdy Abby obejrzała

projekty architektoniczne, zorientowała się od razu, dlaczego Kelly ją tu
skierowała. Piętnaście jardów od fabryki znajdował się główny szyb kopalni,

sięgający ponad sto stóp w głąb i kończący się poniżej podnóża skały.
Przy starannie wyrysowanej strzałce wskazującej szyb widniał dopisek: „Zatkać".

Tylko tyle.
W oprawę wsunięty był karteluszek: „A., nie miałam pojęcia o istnieniu tego

szybu. Nie wierzę, by został rzeczywiście odizolowany.
Abby przekalkowała kontury projektu na bibułkę i przemknęła się na palcach obok

śpiącego urzędnika. Istnienie szybu wcale nie było takie zaskakujące, ale
dlaczego trzymano to w sekrecie przed inspektorem zdrowia i bezpieczeństwa pracy

fabryki? Mieszankę kofeiny i cukru, która postawiła Abby na nogi, wzmocnił teraz
zastrzyk adrenaliny. Pierwsze wrażenie, jakie zrobiła na niej Kelly na boisku

piłki nożnej, okazało się jednak trafne.
Lyle Quinn sprowokował Abby do walki zdezelowaną czerwoną półciężarówką i

strzałami, a teraz ona zrobiła to samo z Kelly Franklin. Colstarowski domek z
kart zaczynał się chwiać.

Biblioteka znajdowała się dokładnie po przeciwnej stronie błoni, ale Abby wolała
je raczej obejść niż przejść na wprost — nie miała ochoty przechodzić zbyt

blisko posterunku policji. Przy trawniku od frontu stał słup z przyczepionym
telefonem — najwyraźniej Kelly dzwoniła do niej właśnie stąd. Abby odnalazła

numer Seradyne w Fremont i zadzwoniła do Steve'a Brickera.
— Steve, mówi Abby Dolan. Czy wszystko w porządku? Roześmiał się.

— W jak najlepszym — odparł. — Czy ty przypadkiem trochę nie przesadzasz?
— Chyba nie. Niedawno mężczyzna zatruty kadmem przejechał kobietę.

— Wiem, wiem. Opowiadałaś mi o tym. Josh nienawidzi naszej czwórki, bo stracił
przez nas pracę, ale nic nam nie grozi. Mamy w fabryce dodatkowego ochroniarza,

policja z Fremont objeżdża budynek co piętnaście, dwadzieścia minut, a Peter
Gentry i ja na wszelki wypadek nosimy przy sobie broń. Na twoim miejscu

obdzwoniłbym szpitale. Jeżeli Josh jest tak chory, jak powiadasz, na pewno w
którymś wyląduje.

— Dobry pomysł. Może rzeczywiście tak zrobię.
— Mówiłaś, że tu przyjeżdżasz...

— Jak tylko znajdę zastępstwo w pracy.
— Zawsze uważałem cię za bardzo interesującą kobietę. Może pójdziemy gdzieś na

drinka?
— Do widzenia, Steve. Bałwan, pomyślała.

Książka, którą Kelly odłożyła dla Abby, „Krótka historia kopalni w Patience",
była cienka i zniszczona. Gumowy pasek, który ją spinał, przytrzymywał kopertę

Kelly, a może też chronił egzemplarz przed rozpadnięciem się. „Własność

Towarzystwa Historycznego w Patience" głosiła pieczęć po wewnętrznej stronie

okładki.
Abby poszła do pomieszczenia dla indywidualnej lektury znajdującego się pomiędzy

regałami i otworzyła list od Kelly.
A.

Od pięciu lat pracuję dla Colstaru i dokładnie przestudiowałam plany fabryki,
ale dopóki mi tego nie zasugerowałaś, nie miałam pojęcia, że pod fabryką są

jakieś podziemne tereny. Jednak są.
Gdy skończysz czytać, poproś bibliotekarkę o imieniu Esther o dwa egzempiarze

„ Kroniki Doliny Patience". Będzie wiedziała, które. Zwróć uwagę na nekrolog
Schumachera oraz na notkę o Blacku i jego nekrolog. Powodzenia.

Kopalnia Złota w Patience, otwarta w 1850 roku, prowadziła wydobycie przez ponad
pięćdziesiąt lat aż do wyczerpania się złóż. Abby przekartkowała książkę,

napisaną przez jednego z ostatnich właścicieli kopalni, Williama H. Gardnera.
Kopalnia przyniosła kilku osobom niewiarygodne zyski, lecz także była zarzewiem

intryg, powodem samobójstwa, a nawet morderstwa.
Złoto wyzwala w ludziach najgorsze instynkty, pomyślała Abby przekartkowując

książkę. Można by pomyśleć, że Colstar International poprzez Kalifornijską
Fabrykę Baterii odziedziczył nieco genów Kopalni Złota w Patience.

Spomiędzy trzydziestej ósmej i trzydziestej dziewiątej strony
wystawał mały karteluszek. Na obu tych stronach — a także następnych — były

szkice kopalni. Od głównego szybu do zewnętrznej ściany skały ciągnęły się na
długość jakichś dziewięćdziesięciu, stu stóp trzy szyby wentylacyjne, co

idealnie odpowiadało trzem oknom na przezroczu Alvareza. Najwyższy z otworów
znajdował się dwadzieścia pięć stóp poniżej wierzchołka skały, następny

dwadzieścia pięć stóp pod nim, a najniższy jeszcze dwadzieścia pięć stóp w dół.
Z drugiej strony głównego szybu wyżłobiono dwie olbrzymie komory, które

powiększały się z każdym rokiem, w miarę jak górnicy drążyli skałę. Jedna z nich
znajdowała się jakieś czterdzieści stóp poniżej pierwszego otworu, a druga tuż

pod ziemią. Rysunki były niezbyt precyzyjne, lecz jeden z nich, podpisany:
„Przebijanie olbrzymiej skalnej ściany" — wyraźnie pokazywał wszystkie trzy

szyby wentylacyjne.
Abby przekalkowała go, po czym przejrzała resztę książki. Było już po wpół do

piątej, kofeina przestawała działać. Podeszła do biurka, przy którym siedziała
kobieta o wyglądzie cherubinka z przypiętym do bluzki dużym znaczkiem z napisem:

„Kto czyta, nie błądzi".
— To Chronicie z dwunastego — powiedziała bibliotekarka. — Ta z lutego zeszłego

roku jest na tym mikrofilmie. Wyświetlacze znajdują się w głównej sali, zaraz za
tymi drzwiami.

— Dziękuję — mruknęła Abby, wsunęła gazetę pod pachę i ruszyła do drzwi.
— Kelly to wspaniała kobieta, prawda? — powiedziała nagle Esther.

Nie było to pytanie, lecz stwierdzenie. Abby. odwróciwszy się do niej,
uśmiechnęła się.

— Wyjątkowa — odparła.
Czytnik mikrofilmów był otwarty, toteż postanowiła od niego zacząć. Egzemplarz

gazety pochodził sprzed sześciu i pół miesiąca, z trzeciego lutego. Nagłówek na
pierwszej stronie ogłaszał nadchodzące wybory na wakujące miejsce członka

regionalnej komisji planowania. Wiadomości sportowe chwaliły miejscowy szkolny
klub koszykówki za wygranie rozgrywek ligowych po raz kolejny z rzędu. Żadnych

sensacji, z wyjątkiem jednego z nekrologów.
Gustav „Gus" Schumacher, majster w Colstarze, żył lat 44.

W kościele kongregacjonistów odprawiono mszę w intencji Gustava W. „Gusa"
Schumachera, w której uczestniczyło dwustu krewnych i znajomych zmarłego.

Schumacher był zatrudniony w Colstarze od dwudziestu lat, przez dziesięć
ostatnich lat jako majster w dziale pakowania. Miał w Patience liczne grono

przyjaciół i był oddanym ojcem. Zginął piętnastego stycznia w Las Vegas podczas
strzelaniny z policją. Tuż przed śmiercią zastrzelił trzech pracowników kasyna

Golden Nugget.
Członkowie rodziny podają, że pan Schumacher niegdyś poniósł w tym kasynie

ciężkie straty, ale już od kilku lat nie uprawiał hazardu, założył nawet
miejscowy oddział anonimowych hazardzistów. Od jakiegoś czasu jednak nie czuł

się dobrze i był pod opieką lekarza.
Osierocił żonę Dorothy, dwóch synów, Gregory'ego i Lance'a, oraz córkę Heidi i

dwoje wnucząt.

Dla uczczenia pamięci zmarłego można składać darowizny na rzecz okręgowej ligi

szkolnej.
Abby zdumiona przeczytała nekrolog, a potem jeszcze raz przebiegła go wzrokiem.

Potrójny morderca zastrzelony przez policję cieszył się takim uznaniem, że na
mszę w jego intencji przyszedł tłum ludzi. „Od jakiegoś czasu nie czuł się

dobrze i był pod opieką lekarza". Abby nie miała wątpliwości, że wśród objawów,
które u niego wystąpiły, były bóle głowy powodujące zaburzenia wzroku i

gwałtowne, nieprzewidywalne zmiany nastroju. Potwierdzi to z pewnością telefon
do wdowy.

Drugi zgon był podobnie dramatyczny. Opisano go zarówno na pierwszej stronie,
jak i w kolumnie nekrologów w Chronicie z dwunastego sierpnia. Abby czytała o

nim, ale wówczas nie było specjalnych powodów, by się tym zgonem interesować.
Teraz jednak sytuacja się zmieniła.

Dwudziestosiedmioletni Ethan Black, syn magnata przemysłowego Ezry Blacka,
popełnił samobójstwo skacząc z okna na dwudziestym trzecim piętrze, z gabinetu

znanego w San Francisco psychiatry. Grahama DeShielda. Ukończył księgowość na
Stanowym Uniwersytecie Kalifornijskim w Fullerton i od ponad dwóch lat pracował

w Colstarze jako rewident. Był
również pilotem i robił scenografię dla miejscowego kółka teatralnego. Oprócz

Ezry i Estelle Blacków z Feather Falls zostawił też siostrę, Ellen St. Germaine,
mieszkającą w Szwajcarii.

DeShield odmówił wszelkich komentarzy na ten temat dla prasy, ograniczając się
do wydania oświadczenia, że Ethan wykazywał poprawę i że jego śmierć była dla

niego wielkim wstrząsem.
Ezra Black, przebywający w swej wiejskiej rezydencji w Feather Falls, wyraził

głęboki smutek z powodu śmierci syna, ale zarzucił też autorytetom medycznym
nieudolność w jego leczeniu. Jak na ironię, jedno z przedsiębiorstw Blacka,

Coulter Pharmaceuticals, wyprodukowało środek antydepresyjny o nazwie xerane,
jeden z najczęściej przepisywanych leków.

Abby zanotowała najważniejsze informacje z artykułu i nekrologu. Słyszała o
doktorze Grahamie DeShieldzie i nawet była kiedyś na jego wykładzie, który

wygłosił przy nabitej sali, nagrodzony wielkim aplauzem. Od tego czasu upłynęło
już kilka lat, pięć, może sześć, ale Abby nadal pamiętała, że niektórych swoich

co bardziej znanych pacjentów opisał tak szczegółowo, iż każdy, kto czytał
gazety lub oglądał telewizję, bez trudu orientował się, o kogo chodzi.

Te aluzje bardzo uatrakcyjniały wykład, jednak Abby była zadowolona, że gdy
przez jakiś czas korzystała z porad terapeuty, nie był nim DeShield. Odłożyła

notatki i wpatrzyła się w twarz niedoszłego dziedzica miliardowej fortuny.
To te bóle głowy, prawda, Ethanie? — pomyślała. Ale w jaki sposób się zatrułeś?

Pracowałeś w księgowości. Jak, na miły Bóg, mogłeś się zatruć?
CARDOZA... CRISTOFORO... SCHUMACHER... BLACK... JOSH...

Abby wypisała sobie te nazwiska drukowanymi literami, po czym dodała pytanie:
KTO JESZCZE???

Zapakowała swoje rzeczy do teczki, lecz przed wyjściem z biblioteki załatwiła
jeszcze dwie rzeczy: znalazła telefon wdowy po Gustavie Schumacherze, a potem

odszukała Feather Falls. Miasteczko leżało nad jeziorem Oroville na skraju
rezerwatu Plumas i stanowiło zaledwie kropkę na mapie stanu, ale Abby

podejrzewała, że owa kropka niemal w całości należy
do Ezry Blacka. Przypomniała sobie artykuły o jego ogromnym ranczu i posiadłości

— był to wiejski pałac na odludziu, mający własne lądowisko dla helikopterów i
rezerwat zwierzyny łownej. W zależności od wybranej trasy, była to jakaś godzina

lub dwie jazdy na południe. Posłuży się swoim lekarskim tytułem, by dowiedzieć
się w centrali jego zastrzeżonego numeru. A czy Ezra będzie chciał się z nią

zobaczyć, to już zupełnie inna sprawa.
Spotkanie z właścicielem Colstaru w sprawie afery kadmowej, wywołanej przez jego

własne przedsiębiorstwo, to szaleńczy pomysł. Ale syn Ezry zginął i było bardzo
prawdopodobne, że ojciec nie zna przyczyny jego śmierci.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY
Dorothy Schumacher, wdowa po Gusie, mieszkała w skromnym domu krytym czerwoną

dachówką, na zachodnim krańcu doliny. Abby podjechala tam o ósmej rano.
Poprzedniego wieczoru udało jej się przekonać telefonistkę, że musi porozmawiać

z Ezrą Blackiem w Feather Falls na temat pilnych problemów medycznych. Magnat

zgodził się z nią porozmawiać, choć najwyraźniej zaniepokoił go jej podstęp.

— Córka mieszka w Europie, żona jest tu ze mną, a mój syn nie żyje, doktor
Dolan — powiedział. — Nie istnieją żadne pilne problemy medyczne, które mogłyby

mnie interesować. Proszę więc powiedzieć, jakie to ważne sprawy skłoniły panią
do nadużycia swego lekarskiego tytułu. Jeżeli dojdę do wniosku, że chce pani

wyciągnąć ode mnie jakieś pieniądze, natychmiast odkładam słuchawkę, a jutro z
samego rana będzie pani miała do czynienia z Okręgową Izbą Lekarską.

Wbrew samej sobie Abby czuła respekt przed człowiekiem, który równie łatwo mógł
człowieka wylansować jak i zniszczyć. Ta strona jego działalności była

powszechnie znana.
— Chciałam porozmawiać o pańskim synu.

— Słucham.
— Chciałabym porozmawiać z panem osobiście, panie Black.

— Dlaczego?
— Mam uzasadnione powody, by wierzyć, że Ethan mógł być zatruty środkami

chemicznymi, kiedy umarł.
— Jakimi środkami chemicznymi?

— Panie Black, znacznie łatwiej byłoby mi wytłumaczyć to panu osobiście.
— Doktor Dolan, nie miałem okazji pani spotkać, ale wiem, jaką rolę odegrała

pani przy śmierci żony Gary'ego Wheatona. A to, co wiem, nie nastraja mnie do
pani pozytywnie, więc proszę odpowiedzieć mi na pytanie albo kończymy rozmowę.

Abby zdenerwowała się. Spodziewała się, że niełatwo jej będzie go przekonać, i
okazało się, że miała rację. Usiłowała starannie dobierać słowa, zdając sobie

jednocześnie sprawę, że jeśli będzie zbyt ostrożna, Black natychmiast to wyczuje
i urwie rozmowę. Żałowała, że nie przestudiowała dokładniej historii choroby

Ethana, ale po prostu nie starczyło jej na to czasu. Znała tylko parę faktów
podanych w nekrologu, nic więcej. Wiedziała, że pracował w Colstarze, że

cierpiał na depresję oraz że zabił się w okropny sposób. Reszta to tylko
domysły.

— Uważam, że został zatruty kadmem — powiedziała po chwili.
— Z fabryki?

— Tak.
— To nonsens.

— Mam udokumentowany wysoki poziom kadmu we krwi jednego z moich pacjentów oraz
dowody, że kilku innych też zostało zatrutych. Wszyscy przez jakiś czas

pracowali w Colstarze i wszyscy przejawiali agresję wobec siebie i innych.
Nastąpiła dłuższa cisza. Abby wiedziała, że coś z jej argumentacji dotarło do

rozmówcy.
— Zobaczymy się jutro w południe, tu, w Feather Ridge — oświadczył w końcu

Ezra. — Niech pani przejedzie przez miasteczko i jedzie dalej prosto mniej
więcej milę. Główna ulica kończy się na moim ranczu. Strażnik przy bramie będzie

zawiadomiony o pani przybyciu.
— Dziękuję, panie Black.

— Niech pani postara się przedstawić dość dowodów, żeby mnie przekonać, bo jak
na razie nie wierzę pani i nie mam do pani zaufania...

Jednak w coś z tego uwierzyłeś, pomyślała Abby odkładając słuchawkę. Ale w co i
dlaczego?

Rozpaczliwie spragniona snu, goniąc resztkami sił, bez powodzenia usiłowała
dodzwonić się do dziewczyny Wiliiego Cardozy. Telefon Colette Simmons został

wyłączony. Angela Cristoforo, druga kandydatura Abby, mieszkała z matką, ale i
tu telefon nie odpowiadał. W karcie informacyjnej Angeli ze szpitala stanowego w

Caledonii były jakieś wzmianki o bólach głowy, lecz nic dobrze udokumentowanego,
nic konkretnego, co mogłaby przedstawić w Featlier Ridge. Pozostawała jej więc

tylko wdowa po Gusie Schumacherze. W książce telefonicznej Patience Yalley jej
numer figurował pod hasłem ,,Dorothy i Gustav".

— Gus był takim dobrym człowiekiem — powiedziała Dorothy Schumacher, kiedy Abby
wyjaśniła, w jakiej sprawie dzwoni. — Wiedziałam, że nie zrobił tego sam z

siebie.
— Niczego nie obiecuję — zastrzegła się Abby. — Ale jeśli można, chciałabym

zająć jutro pani parę minut.
Dorothy poinstruowała ją, jak ma dojechać, i obiecała poczęstować kawą i domowym

strudlem.
Abby nastawiła budzik na szóstą, poszukała magnetofonu Josha i postawiła go na

stole w saloniku. Wcisnęła twarz w poduszkę, niemal zbyt zmęczona, by zasnąć.

Trzydzieści osiem godzin bez odpoczynku. Miała wrażenie, że się postarzała o

rok.
Dorothy Schumacher, łagodna i przedwcześnie posiwiała kobieta w średnim wieku,

sprawiała wrażenie, jakby urodziła się po to, by rozpuszczać wnuczęta. Powitała
gościa bardzo serdecznie, jednak Abby wyczuła, że po prostu stara się robić

dobrą minę do złej gry. Zaprowadziła ją prosto do kuchni, udekorowanej
pamiątkowymi talerzami, ozdobnymi łyżkami i przyborami kuchennymi z kutego

żelaza. Lew powiedział, że jazda do Feather Falls zajmie ze dwie i pół godziny,
lecz gdy tylko Dorothy zaczęła opowiadać o zmarłym mężu, Abby natychmiast się

zorientowała, że będzie musiała jakoś sterować tą rozmową, by zdążyć do domu
Ezry Blacka przed południem.

— Jeśli pani pozwoli, pani Schumacher, chciałabym nagrywać to, co mi pani
powie.

— Proszę mówić do mnie Dotty. Nikt nie nazywa mnie panią Schumacher ani nawet
Dorothy. Dotty zawsze najlepiej do mnie pasowało, odkąd...

— w porządku, Dotty. Więc mogę nagrywać niektóre rzeczy?
— Ależ oczywiście. Kiedy pobieraliśmy się dwadzieścia trzy lata temu,

nagraliśmy całą ceremonię ślubną. Wyobraź sobie, dwadzieścia trzy lata.
Przesłuchałam tę taśmę niedawno, i... Pijesz kawę ze śmietanką?

— Poproszę tylko trochę mleka. Bez cukru.
Abby włączyła magnetofon, po czym znowu go wyłączyła, gdy wdowa zaczęła

wspominać rozgrywki ligi kręglarskiej, w której oboje z Gusem brali udział.
Trzeba będzie zadawać pomysłowe pytania, by to nagranie przykuło uwagę Ezry

Blacka na dłużej niż parę sekund, pomyślała. Odczekała, aż Dotty urwie, by
zaczerpnąć powietrza, i znowu włączyła magnetofon.

— Słuchaj, nie chcę ci niczego sugerować — powiedziała szybko — i nastawiać cię
w żadną stronę, ale gdybyś mogła opowiedzieć mi, jak zachowywał się Gus przez

ostatnich parę tygodni, nim pojechał do Las Vegas i napytał sobie biedy...
Dotty znowu podjęła swoją rozwlekłą opowieść, relacjonując dzień pod dniu

wydarzenia poprzedzające ową tragiczną wyprawę do kasyna Golden Nugget.
Studentów medycyny uczy się, by nie zadawali pytań naprowadzających, takich jak:

„Czy ból dochodzi aż do szczęki?". I choć miałoby to zająć dużo więcej czasu i
nastręczyć lekarzowi nieporównanie więcej trudu, zaleca się pytania w rodzaju:

„Proszę mi opowiedzieć o tych bólach w klatce piersiowej... Może mi pan
powiedzieć coś więcej? Może coś jeszcze pan sobie przypomina?". Abby wiedziała,

że podobnie jak w przypadku wywiadu lekarskiego, zadawanie naprowadzających
pytań bardzo obniży wartość opowieści Dotty. A Ezra Black również się w tym

zorientuje. Jednak z braku czasu nie mogła zrobić nic innego.
— Czy Gus cierpiał na bóle głowy? — zapytała.

— O tak, straszliwie. Któregoś dnia, kiedy pracował w ogródku, musiał się nawet
położyć na...

Abby widziała coraz wyraźniej, że przedstawianie tej taśmy Blackowi mija się z
celem. Znowu wyłączyła magnetofon. Jedynym wyjściem był atak frontalny.

— Dotty, nie mam zbyt wiele czasu, więc musimy ograniczyć się do krótkich pytań
i odpowiedzi.

— Może chcesz jeszcze trochę strudla? Piekłam go na maśle o niskim poziomie
cholesterolu i prawie bez soli.

— Jest przepyszny, ale naprawdę nie, dziękuję. — Abby jeszcze raz włączyła
magnetofon. — Dotty, czy bólom głowy Gusa towarzyszyło coś niezwykłego?

Kobieta przestała na chwilę pakować ciasto, które chciała dać Abby, umilkła i
zastanawiała się przez dłuższą chwilę.

— Niezwykłego? — odezwała się wreszcie. — Czy chodzi ci na przykład o
błyskające światła, na które się skarżył, zanim brały go bóle?

Abby z podnieceniem zacisnęła pięść. Dobrze idzie, pomyślała.
— Właśnie, Dotty — odparła. — Dokładnie o to mi chodzi. Opowiedz mi o tych

błyskających światłach.
Jak przewidział Lew, pokonała odległość do Feather Falls w niespełna dwie

godziny. Chciała go zabrać ze sobą dla towarzystwa i moralnego wsparcia, ale
miał dyżur w izbie przyjęć. Pracował na przedłużonej zmianie — od ósmej rano

prawie do północy — bo Jill Anderson z mężem pojechali na czyjś ślub.
Abby przejechała schludnie utrzymaną główną ulicą i minąwszy zaledwie parę

bloków znalazła się za miastem. Wąska kręta droga pięła się w górę między
falistymi wzgórzami, wysoko nad jeziorem Oroville. Za małym znakiem drogowym, na

którym wymalowano tylko napis „Feather Ridge", wjechała we wspaniały sad, w

którym rosły drzewa pomarańczowe, i pekanowe. awokado, a nawet parę korkowców.

Jakieś dwieście stóp dalej znajdowała się budka strażnicza. Obok niej przez całą
szerokość drogi ciągnęła się ozdobna, kuta brama, wysoka na jakieś dziesięć—

dwanaście stóp. Po obu jej stronach wiły się odlane w brązie, pełne zakrętasów
litery „EB". Z obu stron bramy ciągnęło się żelazne ogrodzenie, zabezpieczone od

góry kilkoma zwojami cienkiego drutu, który z pewnością był pod napięciem. Za
bramą i sadem widać było łąki i łagodnie wznoszącą się, obsadzoną drzewami

drogę.
Więc to tutaj mieszka pozostały zero koma zero zero zero jeden procent,

pomyślała Abby. Nie najgorzej. Całkiem nie najgorzej.
— Spodziewaliśmy się pani, doktor Dolan — powiedział

strażnik przy bramie. — Czy mogłaby pani otworzyć bagażnik i wysiąść?
Może to wcale nie jest taka frajda, pomyślała, gdy dozorca przy bramie i jeszcze

jeden identycznie umundurowany strażnik przesunęli wzdłuż jej ciała wykrywacz
metali, a potem skrupulatnie przeszukali mazdę, zaglądając także pod maskę.

Drugi strażnik obejrzał również magnetofon i podał go Abby.
— Mogłaby go pani włączyć? — zapytał.

Zrobiła, o co ją poproszono. Strażnik przeprosił za przykrości, na które została
narażona, zadzwonił z telefonu komórkowego i elektronicznie otworzył bramę.

— Czekają na panią przy domu. Życzę miłego dnia. Abby powoli przejechała przez
bramę, czując się trochę jak

Kopciuszek podjeżdżający do królewskiego pałacu. Droga pięła się w górę przez
prawie pół mili, wznosząc się ponad szeroką, pokrytą bujną zielenią dolinę. Na

jej najdalszym krańcu zobaczyła wspaniałą wiejską posiadłość — wielkie bale
drewna, potężne okna, obszerne werandy, balkony i siedem kominów. Przystanęła na

chwilę, by nacieszyć oczy roztaczającą się przed nią panoramą. Od północy widać
było jezioro. Gęsto zalesione tereny na południu to z pewnością rezerwat

zwierzyny łownej, pomyślała.
Wjechała do doliny, mijając kilkanaście pasących się koni, i zatrzymała się

przed domem. Strażnik otworzył drzwiczki i poprosił, by zostawiła kluczyki. Ezra
Black najwyraźniej nie lubił, by samochody hałasowały mu na podjeździe. Abby

weszła po szerokich schodach na werandę, myśląc o skromnym domku Gusa i Dotty
Schumacherów. Jakie to dziwne, że koleje życia ich i Ezry Blacka tak ściśle się

splotły.
Do gabinetu gospodarza wprowadził ją służący o trupim wyglądzie, ubrany w

elegancką białą koszulę i czarną kamizelkę, ale bez marynarki. Był chyba
pierwszym mężczyzną w tej posiadłości, który nie nosił broni.

— Witamy w Feather Ridge — powiedział. — Pan Black zejdzie za chwilę.
Gdy zaproponował jej coś do picia, wybrała dietetyczną pepsi. Pokój wyglądał

mniej więcej tak, jak się spodziewała — potężne, grubo ciosane belki, zwierzęce
łby na ścianach, wschodnie dywany na podłogach, skórzane meble. Biurko

Blacka — chyba mahoniowe — było ogromne. Niewyobrażalne bogactwo. A jednak nie
zdołało to powstrzymać Ethana przed skokiem z dwudziestego trzeciego piętra.

Na biurku stało kilka oprawnych fotografii. Abby odwróciła najbliższą i
przysunęła ją. Było to biało czarne zdjęcie formatu osiem na dziesięć,

przedstawiające Ezrę Blacka z senatorem Markiem Cormanem. Minęło kilka sekund,
nim Abby rozpoznała tło, celowo przymglone, by uwydatnić postaci na pierwszym

planie. Stali przed głównym wejściem do Colstaru.
Odstawiła zdjęcie i sięgnęła po następne. Tym razem była to kolorowa fotografia

— przedstawiała Blacka i jeszcze jednego mężczyznę, najprawdopodobniej Ethana.
Sprawiał wrażenie bardziej krzepkiego, ale podobieństwo nie ulegało wątpliwości.

Obaj mieli na sobie rybackie buty, stali po kolana w górskim strumieniu i każdy
dumnie dzierżył dużego pstrąga. Ethan wyglądał na mniej więcej osiemnaście lat.

Nagle zrozumiała, co naprawdę utracił Ezra Black — i przestała traktować śmierć
Ethana jako jeszcze jedno ogniwo w łańcuchu wydarzeń.

— Przepraszam, że kazałem pani czekać, doktor Dolan. Odwróciła się gwałtownie,
uświadamiając sobie, że nadal

trzyma fotografię. Ezra Black podszedł do niej, wyciągając rękę. Abby uścisnęła
ją, po czym odłożyła fotografię na miejsce.

— Dziękuję, że zgodził się pan mnie przyjąć.
Black wskazał jej jeden z foteli obitych beżową skórą, a sam usiadł na drugim.

Na zdjęciach prasowych i w telewizji wyglądał na potężnego faceta, lecz w
rzeczywistości był przeciętnej postury, szczupły, bez odrobiny zbędnego

tłuszczu. Bladoniebieska koszula harmonizowała z jasnymi, niebieskimi oczami.

Abby słyszała niemal trzask bijącej od niego energii.

Doskonale znała „rozbierające" spojrzenia mężczyzn. Ale przenikliwe spojrzenie
Ezry Blacka było całkiem inne. On jej nie rozbierał, on ją prześwietlał. Nie

czuła się tym zaniepokojona ani przestraszona. Mogła się założyć, że Ezra rzadko
myli się w ocenie ludzi.

— Domyśliła się pani chyba, że to zdjęcie przedstawia Ethana i mnie —
powiedział.

— Bardzo mi przykro. Najwyraźniej dobrze się czuliście w swoim towarzystwie.
Proszę przyjąć wyrazy najgłębszego współczucia.

Ezra Black lekko uniósł brwi, jakby był zdziwiony tym dowodem zrozumienia.
— Nie we wszystkim się zgadzaliśmy z Ethanem — stwierdził. — Jak to zwykle

ojciec i syn. Był za mało ambitny, a ja chyba nie okazywałem mu dość
zrozumienia. Ale byliśmy ze sobą dość blisko. Czy wie pani coś więcej o nim albo

o przyczynach jego śmierci?
— Nie. Tylko to, co przeczytałam w gazetach.

Abby zastanowiło, że Black nie zadawał żadnych pytań o nią samą i przebieg jej
pracy ani jak się znalazła w Szpitalu Regionalnym w Patience. Potem przyszło jej

do głowy, że najprawdopodobniej w parę minut po zakończeniu wczorajszej rozmowy
przeprowadził o niej szczegółowy wywiad. Niestety mogło to oznaczać, że poznał

wersję Joe Hendersona albo Lyle'a Quinna.
— Skoro wie pani o całej sprawie tylko z gazet, dlaczego uznała pani, że mój

syn został zatruty kadmem?
Nie tracił czasu, nie wdawał się w pogaduszki. Działał wedle zasady: „Masz coś

do powiedzenia — albo do widzenia". Otworzyła teczkę i wyjęła wszystkie
dokumenty, jakie udało jej się zebrać. Zaczęła od wydruku zawierającego nazwiska

NMPCPJ.
— To lista ponad stu pięćdziesięciu przypadków, leczonych w Szpitalu

Regionalnym w Patience w ciągu ostatnich dwu lat. Badania żadnego z nich nie
wykazały niczego, co mogłoby prowadzić do postawienia konkretnej diagnozy, ale

wszystkie objawy wskazują na któryś z aspektów zatrucia kadmem.
Black przyglądał się liście przez parę sekund, po czym odłożył ją.

— Widzę, że wielu z nich miało robione badania krwi na obecność kadmu. Czy ktoś
miał pozytywny?

— Nie. ale...
— Ma pani jeszcze jakieś dowody?

Abby poczuła, że i tak już chłodna atmosfera staje się lodowata.
— Mam jeszcze pięciu innych ludzi, którzy nie figurują na tym wydruku —

oświadczyła, podając mu sporządzoną przez siebie listę. — Jak pan widzi, wszyscy
przepracowali jakiś czas w Colstarze. Jednym z nich jest pański syn. Dwóch

mężczyzn
zmarło gwałtowną śmiercią. Angela Cristoforo okalecza się w napadach szału. Josh

Wyler ukrywa się gdzieś w okolicy, obmyślając zemstę na Bogu ducha winnych
ludziach. A Willie Cardoza to ten, który przejechał Peggy Wheaton. — Abby czuła,

że mówi zbyt szybko, ale obawiała się, że jeśli zwolni, Black zgasi ją. — Jak
pan widzi, czworo z tej piątki, nie licząc Ethana, co do którego nie mam żadnych

informacji, cierpiało na silne, uporczywe bóle głowy. Na tej kasecie nagrałam
wywiad, który przeprowadziłam dziś rano z Dotty Schumacher, wdową po mężczyźnie

z tej listy. Może coś, co powiedziała, skojarzy się panu z przypadkiem pańskiego
syna?

Black włożył kasetę do magnetofonu i przez dziesięć minut słuchał w kamiennym
milczeniu. Z jego twarzy nic nie można było wyczytać. Wyłączył magnetofon i

znowu spojrzał na listę.
— Jeśli dobrze zrozumiałem, jedyny pozytywny wynik badania poziomu kadmu we

krwi otrzymano u mordercy żony Gary'ego?
— Tak. Badanie przeprowadzał toksykolog z mojego dawnego szpitala w San

Francisco. Teraz badamy krew Angeli Cristoforo.
— A co z tymi badaniami, które dały wyniki negatywne? Działał niczym zdalnie

sterowany pocisk. Abby wiedziała,
że nie jest to właściwy moment, by mu uświadomić, że jego firma podmienia próbki

albo fałszuje dane. Ale nie mogła podać mu żadnego innego uczciwego wyjaśnienia.
Miałajednak nadzieję, że nie wyda mu się równie mało przekonujące, jak brzmiało

w jej własnych uszach.
— Przypadki wymienione na wydruku, z paroma wyjątkami, nie miały objawów tak

nasilonych jak piątka z tej listy. Badanie ich krwi mogło dać negatywne wyniki,

bo miały mniejszy kontakt z metalem.

— A ta rubryka, „Objawy oczne", która dała wynik pozytywny u Cardozy i
Cristoforo?

— Żółty pierścień wokół tęczówki widoczny w ultrafioletowym świetle.
— I uważa pani, że ten pierścień spowodowany jest obecnością kadmu?

— Tak.
— Ma pani na to dowody?

Abby zawahała się przez moment, po czym potrząsnęła głową.
— Nie. Nie mam.

Wiedziała, że nie wzbudziła jego zainteresowania, a rozegrała już wszystkie
swoje karty. Zapadła półminutowa cisza, podczas której miliarder przetrawiał

otrzymane informacje. Jego twarz nadal okrywała nieprzenikniona maska.
— Czy należy pani do Stowarzyszenia? — zapytał nagle. Abby poczuła, że jej

nadzieje rozwiewają się. Przedstawiła
Blackowi dowody, jednak nie zdołała go przekonać. Teraz będzie musiała nieźle

się nabiedzić, by wytłumaczyć, dlaczego w ogóle do niego z nimi przyszła.
— Byłam na jednym spotkaniu. Nie ukrywam, że czuję sympatię dla ich sprawy, ale

nie uważam się za członka i nie miałam zamiaru czynnie ich wspierać, dopóki
pewni ludzie nie postanowili mnie tak wystraszyć, żebym wyjechała z Patience.

— Wystraszyć panią?
— Jakiś człowiek usiłował zepchnąć mnie z szosy, gdy wiozłam krew Williego

Cardozy do szpitala Świętego Jana w San Francisco. Wczoraj ktoś strzelał do mnie
przed moim domem. Podejrzewam, że to ta sama osoba. Policja mówi, że umyślnie

spudłowano. Ja nie byłabym tego taka pewna.
— A pani, zamiast wystraszyć się i wyjechać z miasta, postanowiła zostać i

walczyć?
— Uważam, że mieszkańcom doliny grozi wielkie niebezpieczeństwo z powodu tego

kadmu. Z początku uważałam, że to nie moja sprawa. Teraz jednak myślę inaczej.
Po raz pierwszy, odkąd ujrzała Ezrę Blacka, potrafiła odczytać wyraz jego twarzy

— malowała się na niej bezbrzeżna pogarda.
— Doktor Dolan — wycedził — nie może się pani bardziej mylić. Ci nadgorliwcy ze

Stowarzyszenia, którzy sami mają gwóźdź w głowie, wykorzystali panią. Od prawie
trzech lat usiłują walczyć z wiatrakami, ale jak na razie nie osiągnęli żadnych

rezultatów. Wiedzieli, że chce pani uzasadnić jakoś szalone poczynania Josha
Wylera, a także wytłumaczyć, dlaczego zajęła się pani tym bydlakiem Cardozą.

Naopowiadali pani kłamstw.
— To nie tak...

— Niech mi pani wierzy, pani doktor, to właśnie tak. W mojej fabryce nie ma
żadnego źródła zatrucia kadmem, nigdy nie było i nie będzie. A Ethan zawsze był

słabowity i nie miał żadnych ambicji. Te dwa lata w Colstarze to najdłuższy
okres, gdy udało mu się utrzymać w jednej pracy. Ale ostatnio radził sobie

całkiem nieźle. Potem pewnego dnia wpadł w poślizg, gdy wracał do domu podczas
burzy. Jechał małym sportowym samochodzikiem bez żadnych zabezpieczeń. Doznał

wtedy poważnych obrażeń głowy. Nie pamiętał nawet tego wypadku. Od tej pory
zmieniła mu się osobowość i zaczęło z nim być niedobrze. Niepotrzebnie zaufałem

temu bajeranckiemu psychiatrze. Jego problemy datują się od tej katastrofy. Nie
od jakiegoś cholernego zatrucia kadmem.

— Ale...
— Mój syn zajmował się papierkową robotą, na miłość boską! Był księgowym. Jak,

do jasnej cholery, mógłby ulec skażeniu przemysłowemu, co? Proszę mi powiedzieć,
jakim cudem?

— Nie wiem.
— Bo wcale nie był zatruty. Podsunęła pani te bzdury Schumacherowej, a ona

chętnie to podchwyciła, bo chciałaby jak najwięcej wyciągnąć z Colstaru. —
Podniósł się i podał Abby magnetofon. — Doktor Dolan, moja firma jest teraz w

bardzo delikatnej sytuacji. Ostrzegam przed przysparzaniem nam kolejnych
kłopotów.

Odwrócił się do wyjścia.
— Myli się pan, panie Black — oświadczyła Abby. — I chyba zdaje pan sobie z

tego sprawę. W fabryce przez jakiś czas istniało źródło skażenia kadmem... i to
bardzo silne, sądząc z jego poziomu we krwi Cardozy. Jakimś sposobem zatrute

zostały osoby wymienione na tych listach, w tym pański syn. Niech pan sam
porozmawia z panią Schumacher, skoro pan uważa, że tak dobrze zna się na

ludziach.

— Do widzenia, pani doktor — mruknął Black nie patrząc na nią.

— W porządku, jak pan chce. Jeszcze jedno pytanie i już mnie nie ma. Czy Ethan
miał robione NMR?

Black odwrócił się i spojrzał na nią — jeszcze raz przefiltrowywał ją na wylot.
— Owszem, tej nocy, kiedy miał wypadek — powiedział

wreszcie. — Badanie niczego nie wykazało, podobnie jak i wszystkie inne.
Dlaczego pani o to pyta?

Abby wbiła wzrok w podłogę, a potem znowu popatrzyła na niego.
— Jeszcze nie wiem — odparła. — Ale gdy tylko będę wiedziała, pan pierwszy się o

tym dowie.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY
Choć przebywała w rezydencji w Feather Ridge krócej niż godzinę, kiedy

wychodziła, promienne niebo było zasnute chmurami, a rześkie powietrze
przesycone wilgocią. Gdzieś pomiędzy budynkiem i główną bramą złapała ją burza i

towarzyszyła jej przez całą drogę. Podróż z powrotem pośród ulewnego deszczu i
uderzeń wichru utrudniał jeszcze sznur ciężarówek, przez który nie sposób było

się przebić, toteż trzygodzinna jazda zdawała się nie mieć końca. Gdy głód
zaczął skręcać Abby kiszki, zatrzymała się przy przydrożnej restauracyjce na

omlet i domowe frytki.
Wizyta u Ezry Blacka miała zupełnie inny przebieg, niż to sobie obmyśliła.

Dlaczego? Zainteresował się tym, co miała mu do powiedzenia, i zaprosił ją do
domu, jednak w ogóle nie chciał wziąć pod uwagę możliwości, że w Colstarze

nastąpił wyciek kadmu. Abby zamierzała nawet zaproponować ekshumację ciała
Ethana, by potwierdzić swoją teorię, ale istniały słabe szanse, by na to

poszedł.
Gdy odjeżdżała sprzed restauracji, z rykiem silnika przeturkotał obok niej

potężny wóz z przyczepą. Wyglądało na to. że nie będzie mogła szybko go
wyprzedzić na wąskiej szosie, więc zwolniła, by wydostać się z zasięgu spalin, i

jechała w spacerowym tempie. Przez chwilę słuchała nowego albumu Nanci Griffith
— ale zbyt wiele spraw ją pochłaniało, nie potrafiła skoncentrować się na niczym

innym. Joshowi i wszystkim innym ofiarom zatrucia pozostawało coraz mniej czasu.
A biorąc pod uwagę teczkę w biurze Hendersona, jej godziny w Patience również

były policzone.
Black najprawdopodobniej wiedział o jakimś wypadku, który zdarzył się w

Colstarze — tylko w ten sposób można wyjaśnić jego zachowanie. Wiedział, że
doszło do jakiegoś skażenia kadmem, i może sam ponosił za to odpowiedzialność,

lecz aż do jej telefonu nie zdawał sobie sprawy, że jego syn również przy tym
ucierpiał. Nawet teraz nie był tego pewien. Zaprosił więc Abby do Feather Ridge,

by ocenić, na ile niebezpieczną może okazać się przeciwniczką, i posłuchać, co
ma do powiedzenia.

Było naiwnością z jej strony sądzić, że skwapliwie przyjmie wszystkie teorie i
fakty, które mu przedstawiła. Nie zostaje się miliarderem, wierząc byle komu na

słowo. Wysłuchał Abby i teraz sprawdza jej opowieść.
— A czego się po nim spodziewałaś? — mruknęła do siebie.

Jednak nawet jeśli Black nie miał pojęcia, że śmierć Ethana wiąże się z jego
pracą w Colstarze, coś, co powiedziała przez telefon, musiało go w jakiś sposób

poruszyć. Przez ostatnie trzydzieści mil drogi powrotnej do Patience powtarzała
sobie | w myślach tę rozmowę. W gruncie rzeczy niczego szczególnego wtedy nie

powiedziała — tylko to, że przez izbę przyjęć Szpitala Regionalnego w Patience
przewinęło się sporo pacjentów wykazujących objawy charakterystyczne dla

zatrucia kadmem i że pięciu pracowników Colstaru zachowywało się agresywnie, co
jej zdaniem spowodowane było dużą dawką kadmu w organizmie.

Agresywne zachowanie... Czyżby o to chodziło? Czy tym zdołała zwrócić uwagę Ezry
Blacka? Ale choć śmierć Ethana była tragiczna, tłumaczyła ją depresja. Wedle

Ezry depresja była skutkiem obrażeń głowy oraz bardzo niskiego poczucia własnej
wartości. Załóżmy jednak, że kryło się w tym coś więcej. Załóżmy, że Ethan

zachowywał się tak samo jak Josh, Willie i Gus Schumacher. Ezra Black nie miał
powodu, by dzielić się z Abby tą informacją — ale gdyby wiedział, że gwałtowne

zachowania Ethana nie stanowią już sekretu, może uznałby, że jego
przedsiębiorstwo powinno wziąć na siebie odpowiedzialność za to, co zrobiło... i

co robi nadal.
Tylko jedna osoba mogłaby potwierdzić, że Ethan Black przed śmiercią zachowywał

się w sposób nieracjonalny i niezwykle agresywny — osoba, z pomocą której można

by gopowiązać z pozostałymi czterema przypadkami. Był nią doktor Gratiam

DeStiield. Nie ulegało wątpliwości, że częścią winy za śmierć syna Ezra Black
obarcza terapeutę i najprawdopodobniej dał już wyraz swemu niezadowoleniu.

Niewykluczone zatem, że kojący kobiecy głos, głaszczący zawodową dumę DeShielda,
nakłoni go do lekkiego nagięcia zasady tajemnicy lekarskiej.

Gdy wjechała na podjazd przed swoim domem, była dopiero czwarta i nadal padało.
Duży kawał sklejki przybity do balkonowego okna rzucał się w oczy niczym brak

przedniego zęba. Pamiętając nocną wizytę Quinna, pozostała w samochodzie, dopóki
się nie upewniła, że nikogo nie ma w pobliżu. Jak zawsze odkąd Josh się

wyprowadził, zostawiła kilka zapalonych świateł. Weszła do kuchni, a potem
obeszła cały dom. Nie było śladu nieproszonych gości. Wszystko znajdowało się na

swoim miejscu.
Zadzwoniła do informacji w San Francisco i poprosiła o numer telefonu gabinetu

DeShielda. Zostawiła mu na sekretarce wiadomość, że dzwoni w pilnej sprawie
dotyczącej jego pacjenta, Ethana Blacka, oraz informację, że telefonistka z

centrali będzie się starała z nim połączyć. Zakładając, że otrzymał jej
wiadomość, powinien jak najszybciej oddzwonić.

Zauważyła, że na jej własnej automatycznej sekretarce miga czerwone światełko.
Jakaś wiadomość. W pierwszej chwili pomyślała, że to Josh.

— Abby, mam nadzieję, że wiesz, kto dzwoni — usłyszała. Kelly Franklin. Wyczuła
w jej głosie napięcie. — Dzwonię z samochodu. Zostawiłam dla ciebie kopertę u

kobiety, która wczoraj przekazała ci coś ode mnie. Spróbuj to odebrać przed
wieczorem. Jeśli ci się nie uda, będę cię łapać.

Abby wysłuchała wiadomości po raz drugi. Wygląda na to, że psychoza Kelly
narasta z każdą godziną, pomyślała. Ale pomna własnych doświadczeń, najpierw z

Quinnem, a potem z Hendersonem, nie była zdziwiona. Kobieta, o której wspomniała
Kelly, to na pewno Esther z biblioteki. Wypożyczalnia będzie czynnajeszcze przez

pół godziny. Ale co z DeShieldem? Trudno, musi pojechać do miasteczka. Zmieni
tylko nagranie na sekretarce.

— Tu Abby Dolan — powiedziała. — Muszę wyjechać
w nagłej sprawie. Wrócę koło piątej. Doktorze DeShield, proszę zostawić numer,

pod który będę mogła do pana zadzwonić. To bardzo ważne. Dziękuję.
Nie przesłuchawszy do końca tekstu nowego nagrania chwyciła kurtkę i wybiegła do

samochodu. Dotarła do biblioteki równo o wpół do piątej, akurat gdy Esther
zamykała frontowe drzwi.

— Dziś kończymy o czwartej — wyjaśniła bibliotekarka, gdy obie kuliły się w
strugach deszczu. — Kelly przyniosła kopertę dla pani koło drugiej. Powiedziała,

żeby ją zniszczyć, jeżeli nie zdąży jej pani odebrać przed zamknięciem.
— Niech to szlag — wymruczała pod nosem Abby.

— Na szczęście postanowiłam to zrobić po powrocie do domu — dodała
bibliotekarka.

Wyjęła dużą białą kopertę. Abby serdecznie jej podziękowała.
— Wiem, że to nie moja sprawa, pani doktor — powiedziała Esther — ale czy Kelly

ma jakieś kłopoty? Wszystko to wygląda bardzo tajemniczo, a przez te ostatnie
dni była bardzo zdenerwowana.

— Ma jakieś problemy w pracy — mruknęła Abby. — Ale lepiej, żeby sama pani o
tym opowiedziała.

— Jesteśmy razem w kółku szycia kołder. Spotykamy się w każdy czwartek
wieczorem. To taki towarzyski klub krawiecki. Sprzedajemy potem te kołdry na

licytacji, a dochód idzie na dobroczynność. Mam nadzieję, że Kelly nic nie
jest...

Najwyraźniej bardzo chciała wydobyć coś z Abby. Bez wątpienia powodowała nią
troska o przyjaciółkę, lecz Abby nagle stała się ostrożna. Nie wiadomo, jak

ciasna jest sieć informacyjna w Patience. Podziękowała Esther i pospieszyła do
samochodu. Odjechała o milę, na jakąś opustoszałą uliczkę, i dopiero tam

zaryzykowała otwarcie koperty od Kelly.
I

Abby, wybacz, że wyciągnęłam cię z domu, ale Lyie kręci się w pobliżu mnie
znacznie częściej niż zwykle, a boję się zostawiać zbyt wiele na twojej

sekretarce. Quinn chyba wie, że się kontaktujemy, jednak nic nie mówi.
Chyba znalazłam schody prowadzące do niższych pokładów kopalni. Trzeba będzie

obejrzeć drugi szyb. Na szczęście
z racji mojej funkcji mogę swobodnie poruszać się po fabryce, więc nawet jeśli

ktoś mnie zatrzyma, będę miała wymówkę.

Parę bloków od mojego domu jest mały, rzadko uczęszczany park. Załączam mapkę

pokazującą, jak się tam dostać. Spotkajmy się w nim o siódmej. Nie wiem, co się
dzieje w tej firmie, ale na pewno coś tu śmierdzi. I to tuż pod moim nosem.

Jestem zła, ale stosunkowo spokojna. Życz mi powodzenia. Do zobaczenia o
siódmej.

Gdy Abby przeczytała list tyle razy, że nauczyła się go na pamięć, podarła
kartkę i spojrzała na odręcznie narysowaną mapkę. Kelly zaznaczyła na niej park

i swój dom. Załączyła też swój domowy adres i numer telefonu, a na dole
napisała, że klucz do domu znajduje się pod dużą maszyną do flancowania

sadzonek, która stoi przy drzwiach od tyłu, natomiast numer telefonu do jej
byłego męża przyczepiony jest do aparatu w kuchni.

Abby schowała mapkę w skrytce samochodowej pod książką napraw, instrukcją
obsługi oraz torbą chrupek zbożowych i ruszyła do domu. Była prawie piąta. Da

DeShieldowi czas do szóstej, a potem podjedzie do izby przyjęć, by opowiedzieć
Alvarezowi o ostatnich wydarzeniach. Ma prawo wiedzieć, że fasada Colstaru

zaczyna się sypać.
Kelly Franklin siedziała w zamkniętym gabinecie, za spuszczonymi storami. Prawie

cały dzień spędziła pochylona nad projektami budowlanymi i teraz czuła ból w
karku. Rysunki i projekty trzymano w archiwum, a ona była jedną z niewielu osób,

które miały do niego dostęp. Jako inspektor do spraw ochrony środowiska i
bezpieczeństwa pracy musiała być dokładnie obeznana z systemem ogrzewania i

wentylacji fabryki, jak również z procedurami usuwania wszelkich materiałów
toksycznych.

Pierwsze dokumenty pochodziły jeszcze z lat dwudziestych, gdy rozpoczynano
budowę Kalifornijskiej Fabryki Baterii. Setki rysunków i projektów, zwiniętych w

rolki i ściągniętych gumką, które niedbale wrzucono do skrzyń. Nowsze plany
były starannie posegregowane. Ponieważ między postawieniem pierwszego budynku a

kompletną przebudową fabryki dokonaną przez Colstar upłynęło wiele lat, Kelly
nigdy nie oglądała planów pierwszej fabryki ani dobudówek, które ukończono,

zanim Colstar przejął cały kompleks. Prawie całą noc i dzisiejszy dzień spędziła
przeglądając wcześniejsze rysunki i porównując je z późniejszymi. Szukała

schodów lub jakiegoś przejścia. Kilkanaście kondygnacji prowadziło do podziemi,
w których umieszczono elektrownię i kilka wydziałów produkcyjnych.

Teraz jednak orientowała się już lepiej. Pod fabryką, na głębokości stu
czterdziestu stóp, znajdowały się ogromne komory, do których musiało istnieć

jakieś dojście. Koło pierwszej po południu na rysunku z 1946 roku Kelly znalazła
coś wreszcie — schody na tyłach konstrukcji, która miała kiedyś utworzyć

przejście C. Pomieszczenie, w którym znajdowały się owe schody, zostało później
podzielone przegrodami o wysokości ośmiu stóp, a kilkanaście powstałych w ten

sposób dużych boksów wykorzystano na magazyny i składy. Kelly niejednokrotnie
przeprowadzała w nich inspekcje, ale nie przypominała sobie żadnych drzwi ani

schodów w miejscu, na które wskazywał rysunek. Możliwe, że zamurowano tę
kondygnację, jednak nie zostało to odnotowane, tak jak w przypadku innych

schodów. Wyglądało na to, że między rokiem 1946 a sporządzeniem następnych
planów w roku 1968 klatka prowadząca do tych schodów po prostu zniknęła.

Wydawało jej się, że brakuje rysunków tych fragmentów fabryki, ale nie mogła
stwierdzić tego z całą pewnością.

Złożyła plany i odniosła je do archiwum, zatrzymując tylko szkice magazynów.
Wsunęła za pasek małą silną latarkę, zamknęła gabinet i usiadła za kierownicą

wózka golfowego. Jeśli nie znajdzie schodów, będzie musiała jeszcze raz zajrzeć
do planów.

Nikt nigdy w Colstarze nie powiedział jej o pozostałych po kopalni komorach,
które przecież mogły być źródłem wycieku naturalnego gazu; należało też liczyć

się z możliwością ich zawalenia się podczas trzęsienia ziemi bądź zapadnięcia
pod ciężarem samej fabryki. Kiedy jechała aleją A, zastanawiała się, kto w

firmie o tym wie. Z pewnością żaden z pracowników
nie zaglądał tam przynajmniej od dziesięciu lat — żaden z wyjątkiem Lyle'a. Czy

to możliwe, żeby nikt nie wiedział o komorach ani o trzech zamurowanych szybach
wentylacyjnych? Mało prawdopodobne. Jako inspektor do spraw ochrony środowiska i

bezpieczeństwa pracy była odpowiedzialna bezpośrednio przed prezesem, facetem o
nazwisku Roger Sealy. Wspólnie obejrzeli każdy cal fabryki. Jeżeli wiedział o

podziemnych terenach, musiał być wspaniałym aktorem. Lyle Quinn również.
Podjechała do wejścia alei C. Nigdy nie była ryzykantką, choć miała w sobie

awanturniczą żyłkę, która przejawiała się w upodobaniu do nurkowania i pływania

na tratwie. Teraz czuła się trochę przestraszona, lecz także nastrojona bojowo i

porządnie zła. Zostawiła bardzo przyzwoitą pracę w leśnictwie, by przenieść się
do Patience i do Colstaru. Co ona tu do diabła robi? Może zatrudniono ją tylko

dla picu — jako figurantkę dla zamaskowania jakichś tajnych działań? A może
Quinn i jacyś jego kumple sprowadzili ją tu po to, by ze szczerym przekonaniem

odpierała zarzuty Stowarzyszenia? Niebawem pozna odpowiedzi na te pytania.
Zamierzała odbyć normalną inspekcję zakładu, a potem zostawić wózek golfowy w

jednym z pomieszczeń magazynowych na końcu alei C i przejść pieszo na tyły.
Prawie nikt tamtędy nie chodził. Druga zmiana rozpoczęła się już parę godzin

temu. Dan Gibson, majster, którego Kelly dobrze znała, przejechał nieopodal na
wózku golfowym, machając do niej. Kelly miała nadzieję, że wygląda na

spokojniejszą, niż się czuje. Gdy podjeżdżała do pierwszych drzwi na terenie
magazynu, nikogo w pobliżu nie widziała. Drzwi były na tyle szerokie, by

zmieścił się w nich dźwig i drewniana paleta, toteż wózek golfowy przejechał bez
kłopotu.

— Może w czymś pomóc? — zapytał ktoś z tyłu.
Kelly obróciła się gwałtownie, śmiertelnie przerażona.

Był to młody człowiek, stojący jakieś dziesięć stóp dalej. Nigdy przedtem go nie
widziała. Po chwili złapała oddech i zdobyła się na wymuszony uśmiech. Mężczyzna

najwyraźniej jej nie znał, co wydawało się nieco dziwne. Co cztery miesiące
wygłaszała dla każdej zmiany dwugodzinną pogadankę na temat higieny i

bezpieczeństwa pracy, podczas której poruszała
takie tematy jak postępowanie przy emisji trucizn, przebieg ewakuacji i

udzielanie pierwszej pomocy. Nie znała wszystkich pracowników Colstaru, ale oni
wszyscy powinni znać ją. Przysunęła się bliżej, by przyjrzeć się plakietce

identyfikacyjnej młodego człowieka i umożliwić mu spojrzenie na jej
identyfikator. „Jeff Kidd, magazynier" — przeczytała.

— Jestem Kelly Franklin, inspektor higieny i bezpieczeństwa pracy — oświadczyła
i oparła się o ścianę, czekając, aż wata w jej kolanach zmieni się w coś

solidniejszego. — Robię rutynowy obchód terenu fabryki.
Nie dostrzegła błysku rozpoznania w oczach Kidda, ale przeczytał jej plakietkę i

skinął głową.
— Przepraszam — powiedział — ale jestem tu dopiero od paru miesięcy i nigdy

pani nie widziałem.
Kelly bez powodzenia usiłowała sobie przypomnieć, kiedy ostatnio wygłaszała

pogadankę dla drugiej zmiany.
— Nieważne — odparła. — Niedługo będę miała pogadankę dla pańskiej zmiany i

wtedy się poznamy. Porozglądam się tu przez następne pół godziny. Niczego nie
potrzebuję, więc może się pan zająć swoimi sprawami.

Mężczyzna popatrzył na nią kamiennym wzrokiem — i z większą pewnością siebie,
niż można byłoby się spodziewać po niedawno przyjętym magazynierze.

— Jeżeli będzie pani czegoś potrzebowała albo się pani zgubi, pani Franklin,
proszę zawołać. Usłyszę panią przez ścianę.

— Dziękuję.
Kelly powoli przesunęła się ku następnemu pomieszczeniu, oglądając przewody

wentylacyjne biegnące nad jej głową. Czuła, że Jeff Kidd nadal ją obserwuje. I
rzeczywiście, odwrócił głowę i odszedł dopiero wtedy, gdy ukradkiem zerknęła w

jego stronę. Wytrącona z równowagi tym spotkaniem zastanawiała się, czyby nie
wrócić do swojego gabinetu. Wbrew samej sobie podążała jednak z wolna od

pomieszczenia do pomieszczenia, udając, że bacznie je ogląda. Z wyjątkiem Jeffa
Kidda chyba nikogo nie było w pobliżu, choć skądś dobiegał zgrzyt podnośnika.

Ponownie spojrzała na plan. Powinna przejść przez jeszcze jedne drzwi. Znowu się
rozejrzała. Nikogo. Zwinęła plany w rolkę i weszła do ostatniego pomieszczenia.

Było
przestronne — miało jakieś czterdzieści stóp kwadratowych — i poprzegradzane

siecią sięgaj ących do sufitu półek, zastawionych pudłami z niepalnymi
chemikaliami, przyborami do pakowania i farbami.

Nasłuchując odgłosu kroków, ruszyła do zachodniej ściany. Według rysunków schody
powinny znajdować się niemal w jej środku, jednak akurat tam, gdzie jej zdaniem

należało spodziewać się drzwi, stał podnośnik załadowany pustymi paletami.
Kluczyk zapłonu był w stacyjce. Kelly rzuciła okiem między palety i ścianę i

ujrzała drzwi — metalowe, nie oznakowane, podobne do setek innych drzwi w całej
fabryce, tyle że tych nigdy nie otwierała. Ale powinna mieć do nich klucz.

Cofnęła się do miejsca, z którego miała widok na całe pomieszczenie, oddzieliła

swój klucz uniwersalny od reszty kluczy, a potem odwróciła się do podnośnika i

odsunęła go od ściany na tyle, by móc się wcisnąć między nią i palety.
Obróciła klucz w zamku i uchyliła drzwi na cal. Ujrzała tylko ciemność. Nie

udało się jej przestawić palet na poprzednie miejsce i teraz łatwo można było
się zorientować, że ktoś tu jest. Głos wewnętrzny, który nalegał, by wycofała

się i wróciła tu z kimś — może z Abby — został zagłuszony przez przemożną
ciekawość. Za wszelką cenę pragnęła się dowiedzieć, co kryje się za tymi

drzwiami. Rzuciwszy ostatnie spojrzenie na magazyn wślizgnęła się do środka i
zamknęła za sobą drzwi.

Wokół panowała absolutna cisza i ciemność. Powietrze było stęchłe i wilgotne.
Kelly oparła się o ścianę z kamienia i cementu. Brakowało jej tchu. Tętno nie

chciało się uspokoić. Ogarnęło ją to samo uczucie paniki, jakiego doznała
podczas pierwszego nurkowania na głębokości stu stóp. W końcu kilka wolnych,

głębokich oddechów przywróciło jej panowanie nad sobą. Włączyła latarkę i
omiotła promieniem światła schody. Było ich ze trzydzieści lub więcej, stromych

i biegnących w prostej linii do następnych drzwi, przy których się kończyły.
Niemal na pewno ciągnęły się dalej, poza poziom podziemi fabryki.

Kelly zeszła prawie do połowy wąskich schodów i ponownie skierowała latarkę do
góry, ku drzwiom. Mogła się jeszcze wycofać — a potem spróbować ponownie, lepiej

przygotowana, zapewniwszy sobie pomoc. Wahała się przez parę sekund, po czym
podążyła ku drzwiom na dole.

Nie były zamknięte na klucz. Uchyliła je odrobinę. Za nimi, tak jak i za
poprzednimi, panowały egipskie ciemności, ale poczuła też podmuch chłodnego,

wilgotnego powietrza. Otworzyła je nieco szerzej, wsunęła się przez nie i
pozwoliła, by same cicho zamknęły się za nią. Nawet po ciemku wiedziała, że

znajduje się w górnej komorze kopalni Patience.
Omiotła latarką przestrzeń wokół siebie. Komora miała kształt prostokąta: jakieś

pięćdziesiąt stóp szerokości na sto pięćdziesiąt długości i tylko siedem od
podłogi do sufitu. Jej ściany tworzyła chropowata skała. Stare drewniane pale

podpierały strop. W cały sufit wmontowane były żarówki połączone przewodami.
Zaczęła szukać schodów prowadzących na niższy poziom. Znalezienie ich zajęło jej

zaledwie parę minut — zaczynały się w otwartych drzwiach, jakieś dwadzieścia
jardów od zbocza skały. Kolejny odcinek, wąski i kręty, wyglądał jak wyrąbany w

skale. Był dużo dłuższy niż ten na wyższym poziomie i nasunął Kelly myśl o
schodach w średniowiecznych zamkach oraz o wycieczce w górę i w dół schodami

Statuy Wolności, na którą zabrano ją w dzieciństwie. Było ciemno choć oko wykol.
Nie chcąc zapalać latarki, przytrzymywała się wilgotnej ściany i ostrożnie

posuwała w dół.
Powietrze dochodzące z dołu wydawało się teraz chłodne i czyste. Słyszała szum,

który początkowo wydał jej się reakcją na głęboką ciszę, ale potem uświadomiła
sobie, że to hałas maszyny. Jej puls znowu przyspieszył. Brzęczenie maszyn stało

się głośniejsze — z pewnością zbliża się do niższej komory. Prawdopodobnie
znajduje się teraz sto stóp pod fabryką — na poziomie doliny Patience, a może

nawet niżej.
Mijając zakręt na schodach zobaczyła światło dochodzące zza drzwi. Jeszcze sześć

stopni. Nagle wyczuła za sobą jakiś ruch. Kiedy zaczęła się odwracać, silna
męska dłoń zacisnęła się na jej ustach, a w jej kark wbił się zimny metal.

Niemal zaraz potem usłyszała ciche pyknięcie i poczuła ostre ukłucie. Po paru
sekundach świat zaczął rozpływać się w wirującej mgle. Ogarnął ją nagły spazm

paniki, który zaraz minął, gdy jej wzrok się zamącił, a oczy zamknęły. Usłyszała
głos, który znała tak dobrze:

— Idiotka — mruknął mężczyzna.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DRUGI
żółte obwódki. W ciągu poprzedniego dnia Josh kilkanaście razy obejrzał swoją

twarz w łazienkowym lustrze. Rzeczywiście wyglądał jak upiór, ale gdyby było coś
nie tak z jego oczami, zauważyłby to, do cholery.

Jego furia rosła z każdą chwilą. Wyszedł z baru Pod Duchem Rancza i przeszedł
przez ruchliwą ulicę nie zwracając uwagi na samochody. Trąbiono na niego, ale

puszczał to mimo uszu.
Światła w oczach znowu się pokazały.

Ruszył do motelu. Wciąż jeszcze ma czas. Czas, by wykonać to, co nakazał mu Bóg,
i raz na zawsze przerwać pasmo cierpień. Mieniące się diamenciki wielobarwnego

światła bombardowały od wewnątrz jego oczy jak gradowe kule. Przez chwilę

manipulował przy zamku, po czym gwałtownie otworzył drzwi. Ruszył do łóżka i

wyciągnął spod niego plecak.
— Nie tym razem — powiedział głośno.

Tym razem nie będzie bólów głowy. Nie będzie błagał Boga, by go do siebie
zabrał. Tym razem będzie tylko zemsta.

Bricker... Golden... Gentry... Forrester...
Recytował te nazwiska niczym litanię, jednocześnie po raz kolejny sprawdzając

oba karabiny.
Migoczące światełka w oczach zaczęły przygasać. To znak. Droga, którą wybrał,

jest słuszna. Chwycił plecak i wybiegł z pokoju. Od głównego wejścia do firmy
dzieliły go zaledwie trzy czy cztery bloki. Góra pięć minut.

Kiedy wychodził frontowymi drzwiami motelu Fremont, zobaczył samochód policyjny
i cofnął się gwałtownie. Parę

minut później obok motelu przejechał drugi samochód policyjny. Sprawiali
wrażenie normalnego patrolu, lecz Josh wiedział, że kogoś szukają — prawie na

pewno jego. Skąd mogli się dowiedzieć? Tylko od Abby. Cały czas się o niego
martwiła. Włamała się do domu na Orchard, przejrzała zapisy w jego komputerze i

znalazła list, który do niej napisał, lecz nigdy nie wysłał. Dlaczego po prostu
nie wymazał tego wszystkiego? Teraz Bricker i reszta będą się mieć na baczności,

a policja z pewnością ma dokładny opis i numer rejestracyjny jego wranglera.
Wcisnął się głębiej w cień. Abby niepotrzebnie starała się go powstrzymać. Jak

zwykle, prawdopodobnie chciała dobrze, ale znowu się starli. Zastanawiał się,
dlaczego, do diabła, ich wzajemne stosunki tak się pogmatwały. Odkąd Abby

przestała obdarzać go miłością, która, jak zawsze twierdziła, była dla niej
wszystkim?

Zastanawiał się również, co łączy ją z doktorem Alvarezem. Pewnego wieczoru, gdy
omal jej nie uderzył, przerażony konsekwencjami swojego zachowania pojechał za

nią na farmę Alvareza. Zaparkował przy drodze, podszedł długim podjazdem i
zaczął obserwować, jak ich dwoje siedzi z dwojgiem innych. Po kilkunastu

minutach wrócił do swojego samochodu i czekał, aż Abby odjedzie do domu. Alvarez
był przystojny jak amant filmowy i zrobił na Abby wrażenie jako lekarz. Czy są

kochankami? Czuł, jak zaciskają mu się szczęki. Czy dlatego Abby chce, by go
złapali?

Gdy już załatwi Brickera i jego kumpli, pójdzie do niej i zażąda odpowiedzi na
te pytania. Abby nie okłamie go. Kłamstwo nie leży w jej naturze. Jeśli

dochowała mu wierności, zostanie nagrodzona życiem, o jakim zawsze marzyli.
Spojrzał na plecak i doszedł do wniosku, że go na pewno zatrzymają, jeżeli

będzie usiłował wejść do Seradyne z takim bagażem. Ale z jednym półautomatem pod
kurtką nie będzie rzucał się w oczy. Ta broń mu najzupełniej wystarczy. Wszedł z

powrotem do motelu, po czym opuścił go tylnym wyjściem i udał się na parking,
gdzie stał jego jeep. Mimo dość wczesnej godziny było już całkiem ciemno.

Zaczynał padać drobny deszczyk. Josh rzucił plecak na podłogę i z zestawu
narzędzi wyjął śrubokręt. W ciągu paru sekund zmienił tablicę rejestracyjną na

tablicę mikrobusu z Kolorado. Głowa bolała go nieprzerwanie, lecz słabiej, niż
mógłby się spodziewać w tym momencie.

Wsadził V AKa 90 pod pachę, zapiął kurtkę na zamek błyskawiczny i zaczął się
oddalać od głównej ulicy. Do budynku Seradyne mógł dotrzeć bocznymi uliczkami i

aleją. Zakład zawsze był dość mocno strzeżony — a teraz pewnie bardziej niż
kiedykolwiek. Lepiej pojechać na kryty parking. Załatwi tam tylko Brickera — ale

to będzie fantastyczny początek.
Sąsiednią ulicą przejechał samochód policyjny. Josh pomyślał, że mogli go

zauważyć, i wjechał w wąską alejkę. Gdy znowu wyłonił się na ulicy, tylko jeden
blok dzielił go od garażu. Wszyscy dyrektorzy Seradyne mieli tu przydzielone

miejsca do parkowania. Jeszcze rok, może mniej, i on także by je dostał. Jego
wyniki w pracy zyskiwały coraz większe uznanie. Ale w sumie większe uznanie

okazało się nieważne. Ważniejsze było to, że Nancy Golden śpi z Petem Gentrym.
Restrukturyzacja przedsiębiorstwa jak ta lala.

Infiniti Brickera będzie na wyznaczonym miejscu. ,,Seksmobil", jak powiedział
kiedyś o swoim samochodzie. U Brickera wszystko sprowadza się do seksu.

Nietrudno będzie podejść do schodów od tyłu i zaczaić się w pobliżu za
samochodem. Jeżeli nie będzie infiniti, poszuka landrovera Pete'a Gentry'ego.

Światełka nadal migotały mu za oczami, gdy zachodził garaż Seradyne od tyłu.
Przemknął wzdłuż betonowej ściany i ukrył się za wysokimi na siedem stóp

krzewami. Stał tam przez dłuższą chwilę, łapiąc oddech po krótkim sprincie. Nie

tak dawno przebiegał bez kłopotu ponad połowę dystansu maratońskiego. Wygląda na

to. że jego ciało marnieje równie gwałtownie jak dusza.
Abby, błagam, miej do mnie cierpliwość, modlił się w duchu. Zrozum, muszę to

zrobić.
Ale nie zrozumie, póki on nie wyzwoli się od tych bólów głowy i zamętu, póki

znowu nie będzie mogła widzieć w nim stuprocentowego mężczyzny. Odczekał, aż mu
wróci normalny oddech, przetoczył się przez betonową ściankę i opadł na pierwszy

poziom. Bricker parkował na drugim. Skulony przemykał się między samochodami i
ścianką wysoką na trzy stopy. Kiedy przedostał się na drugi poziom, na widok

białego
infiniti Brickera jego puls, walący niczym wiertarka udarowa, przyspieszył

jeszcze bardziej. Za oczami wybuchły pociski moździerzowe.
Wybrał miejsce tuż przed grand cherokee zaparkowanym obok wozu Brickera i

właśnie miał do niego dobiec, gdy tuż obok niego śmignął sportowy samochód
wjeżdżający na następny poziom. Gdyby zrobił jeszcze jeden krok, byłby już

trupem, tak jak miał się nim stać Steve Bricker.
Zaczerpnął głęboko powietrza, pochylił się tuż nad ziemią i przebiegł między

maską grand cherokee a ścianą. Znowu okropnie się zasapał. Miał wrażenie, że
serce zaraz przestanie mu bić.

Upewnił się, czy nie widać go od strony drzwi prowadzących na schody i do wind,
choć przypuszczał, że Bricker posłuży się schodami. Potem wyciągnął MAKa 90 i

położył go sobie na kolanach. Przećwiczył strzelanie z tego karabinu na kilku
różnych wysypiskach śmieci. Nie wygrałby może zawodów strzeleckich, ale też

takie umiejętności wcale nie będą mu potrzebne. Wystarczy, że wyceluje na
odpowiednią wysokość, naciśnie spust i zacznie walić.

Była prawie piąta. Da Brickerowi jeszcze dwadzieścia minut, a potem rozejrzy się
za samochodem Pete'a Gentry'ego. Ból głowy nie zmniejszał się, choć dał się

jeszcze wytrzymać. Jeśli znowu dostanie ataku takiego jak te dwa, które już
dzisiaj przeżył, będzie załatwiony. Nawet jeśli Bricker nadepnie na niego, nie

zdoła kiwnąć palcem, by go wykończyć.
Bezwiednie otworzył portfel i po chwili uświadomił sobie, że wpatruje się w

powleczone folią zdjęcie Abby, które zawsze nosił przy sobie. Boże, jak on ją
kochał. Wyrzekła się życia, które przynosiło jej pełnię zadowolenia, by mogli

być razem. A co on dał jej w zamian? Ból i zamęt. Gniew i niepokój. Co się z nim
do diabła stało? Czy to obłęd?

W betonowej komorze rozległo się echo kroków. Ręka Josha zacisnęła się na
półautomacie. Z klatki schodowej wyłoniła się zagadana, roześmiana para i

zmierzała w jego kierunku. Kate Alston z recepcji i facet z biura projektów. Czy
oni też wiedzą, że tu jest? Zerknął na MAKa 90. Gdy go zobaczą z karabinem, co

za różnica, czy wiedzą, czy też nie. Jeśli go dostrzegą, zrobi to, co będzie
musiał. Przycisnął palec do spustu i przywarł do

zderzaka grand cherokee. Znajdowali się jakieś trzydzieści stóp od niego. Teraz
dwadzieścia... Jeżeli zamierzają wsiąść do tego samochodu albo do następnego, to

już po nich.
Wstrzymał oddech. Nie, nie może tego zrobić. Nie może ich tak po prostu

zastrzelić. Chce przecież dopaść Brickera, nie tych ludzi. Kate Alston zawsze
była dla niego bardzo miła. Ale co będzie, jeśli go zobaczą?

Pomóż mi, Abby. Na miłość boską, powiedz, co mam robić?
Nagle kroki ucichły. Gdzieś obok otworzyły się, po czym zatrzasnęły drzwi

samochodu. Josh zaryzykował i wyjrzał. Oboje wsiedli do białego, dwuosobowego
wozu — camaro lub firebirda, jakieś dwa stanowiska od wozu Brickera. Zabrzęczał

silnik i samochód ruszył.
Abby, wcale nie zamierzałem ich zabić. Po prostu pragnąłem, żeby między nami

było jak dawniej. To przez Brickera i innych wszystko tak się poplątało. Muszą
za to zapłacić, prawda?

Wsunął zdjęcie Abby do kieszeni kurtki. Ból głowy znowu się nasilił, wywołując
mdłości.

No przyjdźże wreszcie... przychodź...
Drzwi od klatki schodowej znowu się otworzyły. Rozległy się głosy dwóch

mężczyzn. Jeden rozpoznał natychmiast — Bricker! Przycupnął jak najniżej i
mocniej ścisnął karabin, a potem ostrożnie zajrzał przez okna infiniti Brickera.

Drugim mężczyzną był Peter Gentry! Nawet nie śmiał o tym marzyć.
Już prawie po wszystkim, Abby, myślał. Dla nich to koniec. A dla nas nowy

początek.

Pochylił głowę i usiłował ocenić dzielącą go od nich odległość z odgłosu ich

kroków po podłodze. Dwadzieścia stóp. Może piętnaście. Teraz!
Podniósł się, zrobił trzy szybkie kroki w kierunku tyłu infiniti i stanął przed

dwoma przerażonymi mężczyznami w odległości nie większej niż piętnaście stóp.
Cel miał jak na dłoni.

— Josh, nie! — krzyknął Bricker.
Pete Gentry opadł na kolana z opuszczoną głową, ale Bricker zaczął gmerać ręką

pod płaszczem. Ma broń! —pomyślał Josh.
— Wybacz, Abby! — ryknął, a potem przystawił MAKa 90 do ramienia i strzelił.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY TRZECI

Telefon zadzwonił o szóstej, akurat gdy Abby zbierała się, by wyjechać do
szpitala, gdzie miała zobaczyć się z Alvarezem.

— Proszę z doktor Dolan...
Choć całe lata minęły od czasu, gdy Abby wysłuchała wykładu Grahama DeShielda u

Świętego Jana, natychmiast rozpoznała afektowany, nosowy głos modnego
psychiatry.

— Jestem przy aparacie — odparła.
— Mówi DeShield. Doktor Graham DeShield.

Pamiętała psychiatrę jako wysokiego i szczupłego mężczyznę. Nosił okulary w
drucianej oprawce i zaczynał już łysieć. Teraz wyobraziła go sobie, jak siedzi w

swoim wyłożonym boazerią gabinecie w luksusowym domu na wzgórzu gdzieś w
hrabstwie Marin.

— Dziękuję, że tak szybko pan oddzwonił, panie doktorze.
— Nagrała pani na sekretarce, że to pilna sprawa dotycząca Ethana Blacka, choć

nie bardzo rozumiem, co może być pilnego dla kogoś, kto nie żyje.
— Panie doktorze, niech mi pan uwierzy, że to pilne. Zapewne pan mnie nie

pamięta, ale zanim przed paroma miesiącami przeniosłam się do Patience, przez
wiele lat byłam w zespole lekarskim u Świętego Jana. Spotkaliśmy się na krótko

przed paroma laty, gdy wygłosił pan w naszym szpitalu wspaniały wykład.
— A tak, doskonale pamiętam ten wykład. Zatytułowałem go „Narcyzm i gwiazdy".

Bardzo lubię wykładać.
— To był naprawdę znakomity wykład. Jeden z najlepszych, jakie słyszałam.

— Pani jest psychiatrą?
— Nie, pracuję w izbie przyjęć.

— Rozumiem.
Dla Abby nie ulegało wątpliwości, że Graham DeShield nie rozumie, lecz nie

sądziła, by kiedykolwiek przyznał się do niezrozumienia czegokolwiek.
— Panie doktorze, miałam dziś spotkanie z Ezrą Blackiem — powiedziała.

— Ach tak...
— Mówił mi, że ma do pana poważne pretensje z powodu samobójstwa syna. Za

wszelką cenę usiłuje na kogoś zrzucić winę... bo w sobie jej nie dostrzega.
— To prawda. Zaczął już rozsiewać o mnie plotki.

— Pańskiej reputacji chyba to nie zaszkodzi.
— Dziękuję. W jakim szpitalu pani pracowała?

Abby uśmiechnęła się. DeShield najwyraźniej słuchał tylko tego, co dotyczyło
wyłącznie jego osoby.

— U Świętego Jana. Byłam tam przez dziesięć lat. Spotkałam się dzisiaj z panem
Blackiem, by go przekonać, że winę za śmierć Ethana ponosi Colstar

International, fabryka, w której pracował jego syn i której jest właścicielem.
Wyczuła wzrost zainteresowania po drugiej stronie linii.

— Proszę mówić dalej — powiedział DeShield.
— Zetknęłam się tu z kilkoma dość zastanawiającymi przypadkami... to czworo

pracowników Colstaru, nie licząc Ethana Blacka. Zachowywali się bardzo
agresywnie. Mamy tu w Patience grupkę osób, która chce się dowiedzieć prawdy.

Uważamy, że ci ludzie ulegli silnemu zatruciu kadmem. Cała czwórka brała udział
w gwałtownych incydentach albo wykazywała agresywne skłonności. Jedna osoba

została oskarżona o morderstwo. Jak na razie, zdołaliśmy zbadać tylko jej krew —
wykazała niezwykle wysoki poziom kadmu. Wysłaliśmy też drugą próbkę, ale jeszcze

nie otrzymaliśmy wyników. Chcieliśmy, by Ezra Black zamknął fabrykę, dopóki
razem z personelem nie ustali, co się stało, i nie usunie źródła skażenia.

— Z jakim skutkiem?
— Z początku wydawało się, że pan Black jest skłonny

mnie wysłuchać, ale potem wykonał nagły zwrot i właściwie wyrzucił mnie z domu.

— To do niego podobne.

— Poczułam się bardzo zniechęcona. Niezależnie od tego, jaki dowód
przedstawimy, kierownictwo Colstaru znajdzie jakąś wymówkę.

— Również w przypadku pozytywnych wyników badania krwi?
— Na pewno zażądają, by niezależne laboratorium przeprowadziło powtórne

badania, jednak zanim nasze i ich wyniki zostaną ocenione raz i drugi, zatruje
się jeszcze więcej ludzi. Musimy mieć Ezrę Blacka po naszej stronie, bo inaczej

nie przekonamy nikogo, kto się liczy, że to bardzo poważna i pilna sprawa.
— Ale dlaczego pani do mnie dzwoni? Chyba zdążyła już się pani zorientować, że

jestem ostatnią osobą, której Black by posłuchał.
— Na tym polega jego błąd. — Abby zastanawiała się, czy nie za bardzo kadzi

DeShieldowi. — Chyba jedyną rzeczą, która go zainteresowała z tego, co mówiłam,
były cztery przypadki agresywnych zachowań. Potem, gdy się zorientował, że o

Ethanie wiem tylko tyle, ile przeczytałam w gazetach, stał się lodowaty.
Wyjeżdżałam z Feather Ridge z poczuciem, że gdybym wiedziała, dlaczego Ethan

zachowywał się agresywnie — gdybym dokładnie się orientowała, co zrobił pod
wpływem zatrucia kadmem —jego ojciec przynajmniej wysłuchałby mnie do końca.

Chciałam nawet zaproponować, by dokonał ekshumacji i przeprowadził badania pod
tym kątem, ale nie zdążyłam dotrzeć aż tak daleko.

— Innymi słowy, chce pani, żebym naruszył tajemnicę lekarską?
— Sądząc z tego, jakim pan jest człowiekiem, jakim pan jest lekarzem, rozmowa z

osobą postronną o pacjencie nie byłaby dla pana rzeczą łatwą. Dla mnie też nie,
gdybym znalazła się na pańskim miejscu. Ale oboje jesteśmy przekonani, że życiu

wielu ludzi zagraża niebezpieczeństwo. A oprócz Blacka nie mamy się do kogo
zwrócić.

— Gdyby Ezra dowiedział się, że coś takiego zrobiłem, jego prawnicy ścigaliby
mnie, póki... sam bym nie wyskoczył z okna mojego gabinetu.

Najważniejsze, że nie odmówił z miejsca, pomyślała Abby. Wyraźnie czekał, by się
dowiedzieć, co na tym zyska. A ona miała argumenty na podorędziu.

— Daję panu słowo, że nigdy nawet nie wspomnę panu Blackowi o naszej rozmowie.
A ponadto, jeżeli udowodnimy, że właśnie obecność kadmu w mózgu Ethana popchnęła

go do popełnienia samobójstwa, bezsprzecznie zwolni to pana od
odpowiedzialności, którą Ezra Black usiłuje pana obarczyć.

Zapadła dłuższa cisza. Abby wzięła pióro i przysunęła sobie arkusz papieru.
No dalej. Graham. Weź się w garść. Nie bądź mięczakiem, nie panikuj.

— Nie widzieliśmy się od czasu tej konferencji, Abby, ale czuję, że mogę ci
ufać...

— Oczywiście, doktorze DeShield — odparła, starając się nadać swojemu głosowi
jak najbardziej uwodzicielskie brzmienie. — I może niebawem znowu będziemy mogli

się spotkać?
— Mów mi Graham. Uważam, że to świetny pomysł. Prawda wygląda tak, że Ethan

Black omal nie zatłukł człowieka na śmierć kijem baseballowym. Farmera. Na
parkingu po bójce w barze. Ezra dopilnował, by świadkowie zeznali, że to farmer

zaczął, a potem zapewnił ofierze miejsce w Centrum Leczenia Urazów Głowy w
Stoneleigh. Znasz je, Abby?

— Oczywiście.
— Ten człowiek już chyba stamtąd nie wyjdzie. Jego obrażenia były bardzo

poważne.
— A co powiesz o bólach głowy Ethana?

Ezra Black nic nie mówił o bólach głowy, lecz Abby nie wątpiła, że jego syn na
nie cierpiał.

— Zaczęły się po tym wypadku — powiedział DeShield. — Straszliwe, wyniszczające
bóle. Czy sądzisz, że to również spowodował kadm?

— Tak mi się wydaje. A czy poprzedzały je może jakieś doznania zmysłowe? Dziwny
smak w ustach? Wizje światła?

— Ciekawe, że o tym wspominasz. Rzeczywiście, Ethan skarżył się, że czuje jakiś
zapach. Coś jakby zgniłych jajek.

Bingo!
— Doktorze DeShield... Grahamie... czy Ethan jeszcze na kogoś napadł?

— Na wielu ludzi, ale tamten farmer oberwał najbardziej. Ethan był bardzo
agresywny prawie wobec wszystkich i od czasu do czasu wybuchał. W zeszłym

miesiącu pobił prostytutkę. Złamał jej rękę.
Abby notowała jak szalona.

— Tatuś też się nią zajął?

— Owszem.

— Nie będziesz żałował tej rozmowy, Grahamie.
— Mam nadzieję, Abby. Pamiętaj tylko, żeby nie wymienić przypadkiem mojego

nazwiska. I daj mi znać, co zdziałałaś. Wolałbym, żeby Ezra Black przestał
mieszać mnie z błotem. To mi nie robi dobrej reklamy.

— Jeszcze jedno...
— Tak?

— Czy nie masz przypadkiem numeru telefonu Feather Ridge?
— Mam. Po co ci?

— Ezra Black chyba nie przyjmie następnego połączenia w pilnej sprawie, jeżeli
telefonistka poda moje nazwisko.

Mimo wciąż padającego deszczu wieczór był ciepły. Abby miała jeszcze
czterdzieści minut do spotkania z Kelly. Nie mogła się doczekać rozmowy z

Alvarezem. Chciała mu opowiedzieć o dwóch ważnych wydarzeniach z dzisiejszego
dnia: o wizycie w Feather Ridge i odkryciu przez Kelly tajnych schodów gdzieś na

terenie Colstaru.
Rozmowa z Grahamem DeShieldem przebiegła po jej myśli, co bardzo podniosło ją na

duchu. Będzie musiała nieźle się nagimnastykować, by dotrzymać obietnicy i nie
wymienić jego nazwiska w rozmowie z Ezrą Blackiem, ale zadzwoni do niego dopiero

wtedy, gdy się dowie, co odkryła Kelly. Nawet jeżeli okaże się, że nic — a
bardzo wątpiła, by tak rzeczywiście było — miała teraz nowe informacje o

Ethanie. Black musiałby być bez sumienia, gdyby nie wystąpił przeciwko firmie,
która przyczyniła się do śmierci jego syna. Nawet jeżeli była ona jego

własnością.
Wjeżdżając na szpitalny podjazd zastanawiała się nad przypadkiem Ethana i

czterema pozostałymi — oraz wszystkimi
stu pięćdziesięcioma NMPCPJ. Czy podała DeShieldowi i Blackowi prawdziwy powód

ich dolegliwości? Czuła — nie, wiedziała — że w jej rozumowaniu kryje się jakiś
błąd. Pozornie wszystko trzymało się kupy: lekkie zatrucie kadmem, zwłaszcza

przy pobudzeniu badaniem NMR, wywoływało szereg drobniejszych dolegliwości;
ciężkie zatrucie, niezależnie od NMR, powodowało bóle głowy, agresywne

zachowanie, a nawet mogło być przyczyną śmierci. Teoria ta spełniała podstawowy
warunek wszelkich teorii: łączyła poszczególne fakty w całość. Ale za każdym

razem, gdy ją wygłaszała — najpierw Alvarezowi, potem Blackowi i na koniec
DeShieldowi — czuła, że coś tu jest nie tak.

Na podjeździe dla pacjentów stała karetka, jednak szósty zmysł podpowiedział
Abby, że w izbie przyjęć panuje względny spokój. I rzeczywiście, działo się tam

bardzo niewiele. W pierwszym boksie pielęgniarki zajmowały się starszym
mężczyzną, którego właśnie przywieziono. W czwartym Lew osłuchiwał klatkę

piersiową jakiegoś chłopca. Alvarez zauważył Abby, gdy tylko weszła, i gestem
wskazał jej dyżurkę lekarską. Skinęła głową na znak, że zrozumiała, i przeszła

zewnętrznym korytarzem, starając się nie zwracać na siebie uwagi. Podczas tych
paru minut, gdy była sama w dyżurce, nakręciła swój numer, by sprawdzić, czy nie

ma jakichś wiadomości od Kelly albo od Josha. Nic. Głucha cisza.
Obrzuciła wzrokiem pokój, zastanawiając się, czy rzeczywiście, tak jak

przypuszczał Lew, jest na podsłuchu. Biorąc pod uwagę sfałszowany protokół
sprokurowany przez Joe Hendersona, elektroniczna pluskwa nie powinna stanowić

zaskoczenia. Szpital, w którym ostatnie słowo ma taka korporacja jak Colstar i
którym kierują ludzie pokroju Hendersona i George'a Oleandra, nie jest miejscem

dla niej. Powinna go opuścić bez chwili wahania — a jednak było jej żal.
Wszechobecne kłamstwa i zdrada doprowadzały ją do białej gorączki, lecz nie

chciała odejść z miejsca, w którym tyle dowiedziała się o sobie i swoich
możliwościach. W dodatku została zmuszona do wyjazdu, zanim zdążyła powziąć

decyzję co do przyszłego charakteru swoich stosunków z Alvarezem, co również
stanowiło powód jej rozterki.

— Niech cię szlag trafi, Henderson — wymamrotała pod nosem. — Niech cię szlag.
w tym momencie drzwi się otworzyły i wszedł Lew. Gdy tylko się zamknęły,

otoczyła go ramionami i przywarła ustami do jego warg. Zesztywniał ze
zdziwienia, a potem, z pomrukiem zadowolenia uniósł ręce, zanurzył je w jej

włosach i jeszcze mocniej przycisnął jej wargi do swoich.
— Czuję się, jakbym wygrał na loterii — wyszeptał po chwili.

— Może wygrałeś.
Usiadł i posadził ją sobie na kolanach. Schowała twarz w wygięciu jego szyi i

rozkoszowała się smakiem jego skóry oraz twardością, na jaką natrafiało jej udo.

— Ostrożnie — powiedział cicho. — Wielki Brat może nas podpatrywać.

— A niech tam.
— Dobrze powiedziane.

— Lew, mam mało czasu...
Odsunął ją od siebie i pocałował lekko w usta.

— Skąd wiedziałem, że to powiesz? Czy wszystko w porządku?
— Lepiej niż w porządku, tyle tylko, że nie mam żadnych wiadomości od Josha.

— Modliłem się za niego.
— Dzięki — odparła szeptem. — Czy uważasz, że możemy tu bezpiecznie rozmawiać?

Pokręcił głową i zaprowadził ją do łazienki. Puścił wodę z kranu przy umywalce i
z prysznica.

— Mimo tych zabezpieczeń powinniśmy mówić cicho — ostrzegł ją.
— Dobrze. Lew, uważam, że w sprawie Colstaru doszło do przełomu. Kelly Franklin

znalazła schody mogące prowadzić do podziemnych komór, o których ci mówiłam.
— Naprawdę jej ufasz?

— Tak. Nigdy nie sądziłam, że coś ukrywa. Teraz jest wściekła jak diabli, że
utrzymywali przed nią w tajemnicy istnienie podziemnych przestrzeni i okien

wentylacyjnych pod Colstarem. Obie uważamy, że mieli po temu uzasadnione powody.
Za dwadzieścia minut mam się z nią spotkać w parku obok jej domu, żeby się

dowiedzieć, co znalazła.
— A jak wypadła twoja wizyta u Ezry?

— Marnie, ale jeszcze walczę. Właściwie odprawił mnie z kwitkiem, ale chyba
dlatego, że nie chciał, by się rozniosło, że jego syn pobił do nieprzytomności

człowieka kijem baseballowym i złamał rękę prostytutce. A to tylko próbki
agresji Ethana, wywołanej kadmem. Skoro Ezra dowie się, że nie ma czego ukrywać,

może zmięknie i zleci przeprowadzenie jakiegoś dochodzenia.
— Chyba że już wie, co się dzieje w Colstarze.

— Możliwe. Nie potrafię rozszyfrować tego człowieka.
— Powiem ci jedno: jeżeli to przedsiębiorstwo ponosi winę za strzelaninę w Las

Vegas i śmierć tej Wheaton, nie dadzą rady utrzymać się na rynku, gdy dopadną
ich prawnicy. Ciekaw jestem, co odkryła Kelly.

— Niedługo się dowiesz — obiecała mu Abby. Zakręciła prysznic i kran przy
umywalce, po czym wróciła

do gabinetu po kurtkę.
— Wiesz — powiedziała — zastanawiają mnie te wszystkie badania NMR, o których

ci mówiłam.
— Nie uważasz, że to po prostu jakieś siuchty między lekarzami rodzinnymi i

oddziałem radiologii? Umówili się, żeby robić jak najwięcej tych badań, bo są
straszliwie kosztowne.

— Więc w takim razie fakt, że u ponad dziewięćdziesięciu procent NMPCPJ
przeprowadzono takie badanie, byłby czystym przypadkiem? Nie jestem zbyt dobra w

biostatystyce i nie wiem nawet, czy istnieje jakaś formuła, którą można by
zastosować do zebranych przeze mnie danych. Ale jeśli istnieje, to z pewnością

okaże się, że wszystkie badania NMR przeprowadzone na naszych przypadkach są
bardzo znamienne.

— Może masz rację, jednak nie przychodzi mi do głowy żadne sensowne
wyjaśnienie.

— Aparat do NMR działa na zasadzie elektromagnesu, a kadm jest metalem ciężkim.
Można założyć, że w jakiś sposób wzajemnie na siebie oddziaływują.

— Chyba tak. Abby włożyła kurtkę.
— Muszę już pędzić.

— Będę wolny o północy. Może trochę wcześniej — powiedział Alvarez.
— Wrócę tu, jak tylko się dowiem, co odkryła Kelly.

— Na miłość boską, uważaj na siebie, Abby. Bardzo uważaj. Ujęła jego twarz i
lekko go pocałowała.

— Chyba już zdążyłeś zauważyć — powiedziała — że nie jestem jakąś szaloną
ryzykantką.

Park, który Kelly wyznaczyła na miejsce spotkania, w odróżnieniu od innych
publicznych terenów w Patience był bardzo zaniedbany. Był niewielki i znajdował

się na końcu dość długiej drogi. Z małego, posypanego żwirem parkingu widać było
domy, ale żaden z nich nie stał w pobliżu. Trawa, gęsto porośnięta krzewami, aż

się prosiła o skoszenie, a wiszące huśtawki, zjeżdżalnia i huśtawka na desce
wymagały pilnej naprawy. W ten ponury, deszczowy wieczór park nie wyglądał

zachęcająco.

Abby przyjechała parę minut wcześniej, wyłączyła światła i wycieraczki, po czym

nastawiła symfonię Beethovena, jedną z trzech, które miała w samochodowym
magnetofonie. Słuchała ich często, nigdy jednak z dostatecznym skupieniem, by

odróżnić jeden utwór od drugiego. W schowku miała jedną trzecią batonika z
ziarnami zbóż. Napoczęła go w drodze powrotnej z Feather Ridge — i było to

wszystko, co dzisiaj miała w ustach. Brak ćwiczeń, nieregularne jedzenie,
jeszcze bardziej nieregularny sen i nieustabilizowane życie emocjonalne —

wspaniały przykład dla pacjentów. Ale już niedługo. Niedługo to wszystko się
unormuje. Schrupała resztkę batonika i spojrzała w kierunku szosy. Nikogo, choć

była dopiero siódma. Drobny deszczyk, ciepły i oczyszczający, siąpił
nieprzerwanie. Abby ponownie się rozejrzała i instynktownie zablokowała drzwi.

Szyby zaczęły zaparowywać. Wnętrze mazdy wypełniały dźwięki Beethovena —
prawdopodobnie ósmej symfonii. Myśli Abby błądziły przez chwilę swobodnie, po

czym skupiły się na najbardziej nieregularnym kawałku, który chciała wcisnąć do
układanki Colstaru: badaniach NMR.

Robiono je prawie wszystkim przypadkom NMPCPJ. U wielu, a nawet u większości,
data ich wykonania poprzedzała wystąpienie objawów lokujących pacjentów w grupie

NMPCPJ. Wedle teorii Abby pacjenci ci zostali już wcześniej zatruci
kadmem, a połączenie zatrucia metalem ciężkim z rezonansem magnetycznym

przyspieszało wystąpienie wysypek, zmęczenia, podatności na infekcje, bólów
głowy i innych dolegliwości.

Połączenie... Tu prawdopodobnie tkwi klucz do wyjaśnienia wszystkiego. Najpierw
zatrucie kadmem, potem NMR. Ale połączenie tych dwóch spraw przypominało

wciskanie kwadratowego kołka w okrągły otwór. Koncepcja Abby wymagała
skorelowania objawów u stu pięćdziesięciu pacjentów — i dawało to sto

pięćdziesiąt zbiegów okoliczności.
Spojrzała na zegarek. Dziesięć po siódmej.

Kelly, gdzie się do diabła podziewasz?
Okna mazdy były tak zaparowane, że Abby nie widziała, co się dzieje na zewnątrz.

Uchyliła przednie okienka o cal, zapuściła silnik i włączyła nadmuch na szyby.
Potem włączyła następną kasetę i słuchała w głębokiej ciszy, przerywanej tylko

pluskiem deszczu uderzającego w dach i maskę.
Coś chyba poszło nie tak, pomyślała.

Jeszcze pięć minut. Nie, dziesięć. Poczeka do dwadzieścia po siódmej, a potem
zacznie szukać Kelly — najpierw w domu, a potem w Colstarze.

Do diabła, gdzie jesteś?
Nad drzewami na końcu drogi rozbłysły światła samochodu i przez ułamek sekundy

Abby odczuła przypływ ulgi. Ale potem reflektory omiotły horyzont i zaczęły się
oddalać.

Abby usiłowała zabić czas, ponownie skupiając się na nadprogramowych badaniach
NMR. „Nigdy nie stawiaj dwóch diagnoz, jeśli wystarczy tylko jedna". Maksyma ta

stanowiła istotę właściwej syntezy przypadku chorobowego — obok innego
powiedzenia ostrzegającego młodych lekarzy: „Słysząc tętent kopyt na równinach

Arizony, nie spodziewaj się. że ujrzysz zebrę". Nigdy dwóch diagnoz, jeśli
wystarczy jedna. Abby napisała „kadm" na zaparowanym oknie po lewej stronie i

„NMR" po prawej. Następnie obrysowała oba napisy palcem. Samo zatrucie kadmem
może tłumaczyć wszystkie objawy NMPCPJ, ale nie tłumaczy przypadków po NMR.

Przyszła jej do głowy jeszcze jedna możliwość — że NMPCPJ nie zostali zatruci
kadmem, lecz po prostu chorują po przebyciu badań NMR. Czy to ma sens? Sądząc z

tego, co
wie o przebiegu tych badań, raczej nie. A wysoki poziom kadmu w krwi Williego

Cardozy?
Może aparat do NMR ma jakąś usterkę? Ale jak w takim razie wyjaśnić, dlaczego

setki badanych nim pacjentów nie znalazły się w gronie NMPCPJ?
Minęło dziesięć minut. Abby włączyła długie światła i zakręciła, oświetlając dół

podjazdu. Nikogo. Mapa Kelly leżała na fotelu obok. Spojrzała na nią, by
zorientować się w terenie, i podjechała do domu znajdującego się zaledwie trzy

bloki dalej. Deszcz padał nadal. Dom Kelly był wymuskanym, pokrytym sztukaterią
budynkiem, przed którym znajdował się starannie utrzymany, wysadzany krzewami

trawnik i garaż. W środku paliło się kilka świateł. Abby zapięła kurtkę,
wymacała na podłodze obok tylnego fotela czapkę baseballówkę z emblematem

Giantsów i włożyła ją, a potem dróżką wyłożoną kamiennymi płytami podeszła do
drzwi kuchennych i zajrzała przez okno. Z prawej strony stała beczka, w której

rosła juka, geranium i kilka paproci.

Abby obydwiema rękami podniosła maszynę do wysadzania sadzonek, oparła ją sobie

o nogę i już miała sięgnąć pod spód, by wyciągnąć klucz, gdy usłyszała turkot
silnika. Postawiła maszynę z powrotem na ziemi i zaczęła nasłuchiwać. Ulica

nadal była pusta. Nagle serce podeszło jej do gardła. Rzuciła się w stronę
garażu i szarpnęła za drzwi. Ze środka wydobył się gęsty kłąb spalin. Abby

cofnęła się, by zaczerpnąć świeżego powietrza, po czym nasunąwszy kurtkę na nos
i usta wpadła w śmiercionośną mgłę. Kelly leżała bez ruchu na przednim fotelu

małego białego kombi.
Abby otworzyła drzwi, zgasiła silnik, chwyciła Kelly w pasie, wyciągnęła ją z

samochodu i trzymając za nadgarstki wywlokła z garażu na deszcz. Zatrzymała się
dopiero w połowie podjazdu i łapczywie chwytając oddech przyklękła na jedno

kolano. W chłodnym deszczowym powietrzu była widoczna para tchnąca z jej ust.
Kelly miała znośne, choć niezupełnie miarowe tętno, lecz oddychała bardzo

płytko. Abby klepnęła ją po twarzy raz, potem drugi i zawołała po imieniu,
jednak nie było żadnej reakcji. Próbowała ją przywrócić do przytomności stosując

oddychanie metodą usta usta, ale bez skutku. Potem obejrzała jej źrenice,
obawiając się najgorszego: że będą nieruchome i rozszerzone. Były jednak

maleńkie jak główka szpilki — jak przy przedawkowaniu narkotyku.
— Na pomoc! — krzyknęła. — Niech mi ktoś pomoże! Jej głos utonął w gęstym mroku

nocy.
W domu naprzeciwko paliły się światła, Abby słyszała nawet, że ktoś chodzi w

środku. Pochyliła się i wpuściła w płuca Kelly jeszcze trzy głębokie oddechy.
Potem zdjęła kurtkę, zwinęła ją w kłębek i wsunęła pod kark Kelly, by utrzymać

drogi oddechowe w linii prostej.
— Trzymaj się, Kelly — powiedziała, po czym odwróciła się i pobiegła po śliskim

od deszczu podjeździe.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY CZWARTY
Zanim przyjechała karetka, Abby wraz z mieszkającym naprzeciwko mężczyzną

podnieśli Kelly, zabrali do jego domu i położyli na dywanie w saloniku. Nie
odzyskała przytomności. Źrenice nadal miała jak główki od szpilki, a oddech

płytki. Żaden z tych objawów nie był klasycznym symptomem zatrucia tlenkiem
węgla. Prawie na pewno przed umieszczeniem w garażu podano jej jakiś narkotyk.

Łzy zmieszane z deszczem spływały Abby po twarzy, gdy usiłowała wpompować w
płuca Kelly choćby odrobinę powietrza. Karetka przyjedzie za pięć minut.

Zatrucie tlenkiem węgla— nawet niewielkie — to jedno z najtrudniejszych
lekarskich wyzwań przy udzielaniu pierwszej pomocy. Tlenek węgla wypycha tlen z

cząsteczek hemoglobiny, które w normalnych warunkach przenoszą go do tkanek.
Skutkom zatrucia bardzo trudno jest zaradzić, a nowo utworzona hemoglobina

tlenkowęglowa odcina dopływ dostatecznej ilości tlenu do najważniejszych dla
życia narządów, zwłaszcza do mózgu i serca. Ponadto tlenek węgla powoduje

gromadzenie się w krwi niebezpiecznych kwasów oraz spadek pH — stężenia jonów
wodorowych — więc serce staje się bardziej podatne na groźne dla życia arytmie.

W saloniku zgromadziło się kilkoro sąsiadów. Nikt nie zauważył niczego
szczególnego wokół domu Kelly. Nikt nawet nie widział, jak wracała do domu. Nie

da się zatem ustalić, jak długo narażona była na działanie tlenku węgla. Abby
wiedziała, że wszyscy oczekują od niej podjęcia jakichś działań,

ale bez tlenu i możliwości dostarczenia go Kelly niewiele mogła zrobić —
sprawdzała tylko tętno, gotowa w każdej chwili do podjęcia sztucznego

oddychania, gdyby ciśnienie krwi zaczęło zanikać, posłała też jednego z mężczyzn
do domu i samochodu Kelly, by poszukał pigułek, które mogła wcześniej zażyć.

— Niech pan ostrożnie otworzy drzwi samochodu i dotyka wszystkiego tylko przez
szmatkę — ostrzegła.

— Myśli pani, że to nie była próba samobójstwa? — zapytał.
— Nie wiem — skłamała. — Ale lepiej niczego z góry nie zakładać.

Otarła wierzchem dłoni krople deszczu z policzka. Dzięki Bogu, że w izbie
przyjęć jest dziś Lew, a nie McCabe czy Jill Anderson. Wspólnie zrobią, co się

da. Spojrzała na leżącą przed nią kobietę, która znowu oddychała, i poprawiła
kurtkę pod jej karkiem. Kelly była nieco starsza od niej, ale bez okularów w

szylkretowej oprawie jej twarz miała niewinny, dziewczęcy wyraz.
Nie powinnaś była tego robić, pomyślała Abby. Nie powinnaś była chodzić tam

sama.
Zmusiła się do koncentracji. Była wstrząśnięta i przerażona, lecz postanowiła

nie dać się ponieść emocjom. Teraz musi działać bardzo precyzyjnie.

Najpierw trzeba założyć Kelly rurkę intubacyjną i podłączyć do kardiomonitora.

Potem należy podać czysty tlen i zwalczać arytmie. Na izbie przyjęć zmierzą
ilość krążącej we krwi Kelly hemoglobiny tlenkowęglowej, a także pH. Niskie pH

można podregulować, gorzej jednak z usunięciem tlenku z hemoglobiny. Stężenie
tlenu w powietrzu wynosi około dwudziestu procent. W szpitalu mogą dostarczyć

stuprocentowy tlen, niestety nawet on często nie jest w stanie wyprzeć tlenku
węgla z hemoglobiny na tyle szybko, by zapobiec uszkodzeniu mózgu. Istnieje

jednak sposób dostarczenia większej ilości tlenu — a mianowicie podanie go pod
zwiększonym ciśnieniem. Nazywa się to hipersaturacją. Technika ta wymaga

przetransportowania Kelly do hiperbarycznej komory dekompresyjnej. Ktoś w
szpitalu z pewnością będzie wiedział, gdzie znajduje się najbliższa komora.

Będzie to coś w rodzaju nurkowania w otchłań morza czystego tlenu. Hemoglobina
tlenkowęglowa podda się wtedy

dużo szybciej, niż gdyby zastosować tlen pod ciśnieniem odpowiadającym wartości
ciśnienia na poziomie morza albo, co byłoby jeszcze gorsze, wartości ciśnienia

atmosferycznego panującego w Patience, które leży kilkaset stóp ponad poziomem
morza.

Przede wszystkim jednak należy pamiętać, że zatrucie tlenkiem węgla jest bardzo
podstępne. Pacjenci mogą wyglądać dobrze i mieć niezłe wyniki niektórych badań,

ale dopóki nie zostanie przywrócona normalna równowaga tlenu i hemoglobiny,
nadal będą zachodziły nieodwracalne uszkodzenia komórek mózgowych. Setki

strażaków oraz ofiar pożarów mogą prowadzić normalne życie tylko dzięki temu, że
uparci lekarze w izbie przyjęć wpakowali ich do komór, choć nic nie świadczyło o

tym, by ich życiu zagrażało niebezpieczeństwo. Oddychali przecież samodzielnie,
a ich serca generowały prawidłowe ciśnienie krwi, po co więc kierować ich

jeszcze na dodatkowe zabiegi?
Abby ujęła głowę Kelly w dłoń. Kobieta nie poruszyła się. Gdzieś w oddali zawyła

pierwsza syrena.
— Proszę państwa — powiedziała Abby do sąsiadów — musicie się odsunąć i zrobić

nam miejsce.
Człowiek, którego wysłała do samochodu i domu Kelly, wbiegł do pokoju, ostrożnie

trzymając przez szmatkę fiolkę z pigułkami.
— Nie mogłem znaleźć niczego z wyjątkiem tylenolu. A to leżało na podłodze w

samochodzie — powiedział bez tchu.
W rdzawej fiolce z przezroczystego plastiku znajdowały się dwie pigułki. Dwie

pigułki i brak naklejki.-Abby nie wątpiła, że te dwie tabletki będą stanowiły
wyjaśnienie utrudnionego oddechu Kelly i skurczonych źrenic. I naturalnie żaden

z najlepszych fachowców na posterunku policji w Patience nie zada sobie pytania,
dlaczego kobieta, zamierzająca popełnić samobójstwo, połknęła całe pudełko

pigułek... z wyjątkiem dwu.
Syrena zawyła głośniej, a po chwili Abby usłyszała jeszcze jedną. Po paru

sekundach w oknach zamigotały światła karetki. Abby klęczała przy Kelly, póki
nie wbiegł trzyosobowy zespół sanitariuszy. Jednym z nich był Tom Webb, którego

uczucia zraniła podczas reanimacji agenta ubezpieczeniowego, Billa Tracy'ego.
Przeprosiła go jeszcze tego samego dnia, tłumacząc

się nawałem pracy. Od tej pory, nawet po tragicznej śmierci Peggy Wheaton,
panowały między nimi bardzo dobre stosunki. Teraz widok Webba bardzo podniósł ją

na duchu.
— Musimy ją intubować, Tom — powiedziała. — Nie mam pojęcia, jak długo była w

garażu. Może powinniśmy od razu podłączyć ją do monitora. Tlenek i kwasica mogą
kompletnie rozregulować rytm jej serca. Wygląda mi to też na przedawkowanie

narkotyków. Trzeba będzie jej podać dożylnie narcan, żeby odwrócić ich
ewentualne działanie. Jeśli stan Kelly się nie poprawi, niech ktoś pamięta, żeby

powtórzyć tę dawkę za dwie minuty, choćbym nawet zapomniała o to poprosić.
Tom skinął głową i przekazał jej polecenie pozostałej dwójce. Mimo drobnej

kontrowersji co do techniki masażu serca Billa Tracy'ego, zespół był naprawdę
zgrany. W niespełna minutę kobieta, która mogłaby być matką Toma, założyła Kelly

wenflon i wstrzyknęła środek niwelujący działanie narkotyku. Drugi felczer
ustawił tymczasem przenośny monitor połączony z defibrylatorem.

Tom Webb przygotował zestaw do intubacji. Wszyscy felczerzy byli przeszkoleni w
przeprowadzaniu tego zabiegu w każdych warunkach i każdy z nich był bardzo dumny

z tej umiejętności. Zaraz po anestezjologach, którzy intubowali niemal
wszystkich pacjentów na sali operacyjnej, lekarze i felczerzy z izby przyjęć

powszechnie uważani byli za najbardziej biegłych w tej dziedzinie. Abby bez

wahania podjęłaby się wykonania tego zabiegu w każdej sytuacji.

— Proszę, pani doktor — powiedział Webb, wręczając jej laryngoskop i rurkę.
Abby spojrzała na niego. Przed paroma tygodniami mimo woli postawiła go w

kłopotliwej sytuacji w obecności kolegów, ale teraz nie była już lekarzem
akademickim, a jedna z wielu lekcji, jakich nauczyła się w SRP, głosiła, że

reputacja w zwartej społeczności Patience jest bardzo ważna i bardzo niepewna.
— Weź się do tego, Tom — poleciła. — Będę ci pomagać. Pacjentka jeszcze

samodzielnie oddycha, więc będziemy mieli czas, żeby przełożyć ją na nosze, co
ci ułatwi sprawę.

Może się domyśli, co mu w ten sposób podpowiada: by nie próbował intubować
Kelly, kładąc się obok niej na dywaniku.

Gdyby tak zrobił i nie trafił, będzie musiała sama się tym zająć. A jeśli nie
trafiłby na noszach, będzie musiała zdecydować, czy stan Kelly pozwala na drugą

próbę.
— Pomóżcie mi ją przełożyć na nosze — poprosił Tom.

Abby podtrzymywała kark Kelly, podczas gdy felczer, klęcząc z przodu noszy,
wsuwał podświetloną, zakrzywioną łopatkę laryngoskopu do gardła Kelly. Potem

nacisnął język, by odsunąć nagłośnię od wejścia do tchawicy. Abby włożyła mu do
ręki rurkę.

— Tak trzymaj — wyszeptała. — Świetnie ci idzie.
Felczer gładko wsunął rurkę między struny głosowe. Pielęgniarka, która wkłuła

wenflon, trzymała w ręce worek oddechowy z przymocowaną do niego przenośną butlą
tlenową.

— Dobra robota, Tom — oświadczyła. Potem spojrzała na Abby i bezgłośnie
powiedziała: „Dzięki".

Kiedy wywozili Kelly z domu i pakowali ją do karetki, źrenice miała nieco mniej
zwężone, a cerę nieco lepszą, ale nie odzyskała przytomności.

Abby wiedziała, że to zły znak.
Gdy nosze z Kelly wyciągnięto z karetki i przewieziono do izby przyjęć, runęła

tama, która do tej pory powstrzymywała emocje Abby. Nie posiadając się z
wściekłości krążyła wokół stanowiska pielęgniarek. Alvarez stał obok, cały czas

mając oko na izbę przyjęć, w której ruch był znacznie większy niż przed dwoma
godzinami.

— Znalazła coś — oświadczyła Abby. — Znalazłacoś w tych komorach pod Colstarem i
ten sukinsyn Quinn usiłował ją zabić.

Profil Kelly Franklin ginął w plątaninie przewodów i rurek. Nie zrobiła
świadomego ruchu od czterdziestu pięciu minut — od przybycia do izby przyjęć.

Ponad jej głową zamontowano monitor — widoczny na nim zapis czynności serca był
przerażająco nieregularny. Co gorsza, mieli kłopoty ze znalezieniem komory

hiperbarycznej, której personel chciałby przyjąć pacjentkę w tak chwiejnym
stanie, nie reagującą na bodźce. A z powodu niskiego pułapu chmur i słabej

widoczności przybycie helikoptera medycznego również stało pod znakiem
zapytania.

Abby miotała się jak oszalała, wiedząc, że nic nie może zrobić, by odmienić
scenariusz, wedle którego dalej potoczą się wypadki. Gdyby tak ostro nie

potępiała Colstaru wobec Kelly... gdyby przekonała ją, że nie może podejmować
ryzyka... gdyby po prostu wyjechała z miasta... gdyby... gdyby... gdyby...

— Czy istnieje jakieś prawdopodobieństwo, że sama to sobie zrobiła? — zapytał
Alvarez.

Abby okręciła się niczym przestraszony kot i omal nie skoczyła na niego.
— Mówisz zupełnie jak ten policjant, który spisywał moje zeznanie. Lew, Kelly

miała się ze mną spotkać o siódmej. Owszem, niepokoiła się, ale była zła i
podekscytowana, nie przygnębiona. Na pewno nie zrobiła tego sama.

Alvarez ujął jej dłoń.
— Przepraszam. Pytałem tylko.

Lekarzem, któremu Alvarez przekazał opiekę nad Kelly, był młody kardiolog Harvey
Shulman. Wyszedł właśnie z jej pokoju i ruszył do nich, przeglądając po drodze

wyniki badań laboratoryjnych. Jego krzaczaste czarne brwi niemal się zbiegły.
Abby przeczuła kłopoty.

— Jej pH podniosło się od sześć koma dziewięć do siedem koma trzy — powiedział.
— To dobry znak. Ale wzrósł poziom hemoglobiny tlenkowęglowej. Wynosi teraz

trzydzieści pięć procent.
Abby i Lew wymienili zaniepokojone spojrzenia. Oboje wiedzieli, jaka jest norma

hemoglobiny tlenkowęglowej. Guru żyjący na odludnym tybetańskim szczycie ma jej

zero procent. Przeciętny bierny palacz papierosów — jeden do dwóch. Nałogowy

palacz — dziewięć. A przy osiemnastu procentach są już poważne wskazania do
leczenia hiperbarycznego. Poziom trzydziestu procent i wyżej jest potencjalnie

śmiertelny!
— Musi iść do komory — stwierdził Lew.

— Udało się coś znaleźć? — zapytał Shulman.
Abby tak dławiło w gardle, że nie była w stanie wykrztusić słowa, potrząsnęła

więc tylko przecząco głową. Alvarez delikatnie poklepał ją po plecach.
— Robisz wszystko, co możesz — zapewnił ją. Shulman podał im wyniki badań,

które wyglądały znośnie — oczywiście z wyjątkiem tych trzydziestu pięciu
procent.

— To, że nie odzyskuje przytomności, jest niemal równie niepokojące, jak te
wyniki — powiedział. — Kazałem podać jej sterydy, by zmniejszyć ewentualny

obrzęk mózgu. Jeżeli w ciągu najbliższych dziesięciu czy piętnastu minut nie uda
nam się załatwić komory i transportu, pielęgniarki przeniosą ją z izby przyjęć

na oddział. Nie mogą być tu uwiązane.
— Nie! — zaprotestowała Abby gwałtownie. — Spróbujmy jeszcze. Znajdziemy coś.

Ciemne oczy Shulmana spojrzały na nią uważnie zza okularów.
— Helikopter raczej nie wyleci w taką noc. A co będzie, jeżeli przylecą tu i

potem coś się stanie? Poza tym Kelly musi trafić do komory w szpitalu, który ma
bardzo dobry zespół. Przy stanie jej serca gorsza placówka nie wchodzi w grę.

Abby ruszyła do gabinetu naczelnej pielęgniarki. Po paru minutach wróciła,
potrząsając głową. Oczy miała zaczerwienione ze zmęczenia, od napięcia i łez.

Poprosiła Alvareza do oszklonej kabinki, w której mogli porozmawiać na
osobności, mając jednocześnie oko na izbę przyjęć.

— Helikopter prawdopodobnie wyleci dopiero jutro — powiedziała. — Albo
wcześniej, jeżeli pogoda się poprawi. W Eden Medical Center w Castro Yalley mogą

zapewnić jej komorę koło piątej, szóstej rano, jeśli zdołamy ją bezpiecznie
przetransportować. Ale Patience nie chce dać nam karetki z personelem na

ośmiogodzinną podróż w obie strony. Nie mogę w to po prostu uwierzyć.
— Za parę minut zabiorą ją na oddział...

— Wtedy na pewno nie wyjdzie z tego.
— Kto to wie...

— Przy tym trzydziestopięcioprocentowym poziomie? Może się okazać, że lepiej
byłoby, żeby nie wyżyła.

— Skomunikowaliśmy się z jej byłym mężem. Jedzie tu z San Francisco razem z
córkami.

— Niech to szlag. Gdybym dopadła Lyle'a Quinna, udusiłabym go gołymi rękami.
— Abby, nie daj się nikomu sprowokować — mruknął ostrzegawczo Alvarez. — Gramy

na ich polu ich piłką, a sędzia też jest ich. Wygramy tylko wtedy, jeżeli
będziemy od nich sprytniejsi i bardziej zdecydowani.

— Jasne.
Alvarez ujął jej rękę.

— Tak czy tak, cieszę się, że jesteś ze mną — powiedział.
— Nie mów tak. Lew. Załatwimy ich. Nie pozwolę, żeby jej śmierć poszła na

marne.
— Może gdy przyjdą wyniki badania krwi Angeli Cristoforo, uda nam się kogoś

nimi zainteresować. Tymczasem naprawdę nie wiem, co by tu można więcej zrobić.
— Słuchaj... jest jeszcze jedno. Gdy czekałam w tym parku na Kelly,

zastanawiałam się nad wszystkim, czego dowiedzieliśmy się do tej pory. Jedna
rzecz mi nie pasuje.

— Co takiego?
— NMR.

— Jak to?
— Lew, większość przypadków z listy Stowarzyszenia miała robione NMR, zanim

wystąpiły u nich poważniejsze dolegliwości. U wielu pacjentów powody do zlecenia
testu były bardzo błahe. Jak sądzisz, czy można zachorować od samego badania

NMR?
— Chodzi ci o jakieś wzajemne oddziaływanie między kadmem w organizmie pacjenta

i NMR?
— Tak sądziłam. Ale musiałby tu nastąpić zbieg okoliczności... najpierw

zatrucie, potem badanie. A z wyjątkiem przypadku Williego Cardozy nie mamy
niepodważalnych dowodów, że któryś z pacjentów poddanych NMR uległ zatruciu

kadmem.

— Dobrze wiesz, że Colstar podmienił wyniki.

— Nie wątpię, że są do tego zdolni.
— A obwódki w oczach Angeli? I inne przypadki agresywnego zachowania?

— Nie wiem, Lew. Ale muszę przyjrzeć się temu aparatowi do NMR. Jeśli niczego
nie znajdę, poproszę któregoś ze znajomych radiologów ze Świętego Jana, żeby tu

przyjechał i sprawdził go.
— Kiedy masz zamiar to zrobić?

— Gdy tylko dopilnuję przeniesienia Kelly na górę.
— To chyba nie jest właściwy trop...

— Możliwe. Jednak odkąd zaczęłam zbierać dane o naszych przypadkach, coś mi nie
daje spokoju. Myślę, że chyba właśnie to.

— Pójdę z tobą.
— Możesz pożyczyć mi swoją latarkę? Lew wypiął ją z kieszonki i podał Abby.

— Z pozdrowieniami od Coulter Pharmaceuticals — powiedział, odczytując nadruk
na boku.

Abby zaśmiała się niewesoło.
— Pewnie mi nie uwierzysz, ale to jedno z przedsiębiorstw Ezry Blacka. Słuchaj,

gdy pójdę obejrzeć aparat do NMR, czy mógłbyś w tym czasie przez jakieś
dwadzieścia minut zająć się technikiem od rentgena?

— Nie ma sprawy. Dzisiaj na dyżurze jest Hector Ortega. Urodził się i wychował
w Napa Yalley i ma po dziurki w nosie ludzi, którzy uważają, że powinien znać

hiszpański. Lubi ze mną od czasu do czasu pogadać.
— Wspaniale. — Abby spojrzała w stronę pielęgniarek i posługacza, którzy

przekładali Kelly na nosze, by przenieść ją na oddział. — Pójdę z nimi, a potem
zadzwonię. Nie powinna była sama tam chodzić. Lew, dlaczego jej na to

pozwoliłam?
Ujął ją za ramiona i obrócił twarzą do siebie.

— Abby, mówiliśmy ci na spotkaniu Stowarzyszenia, że prowadzimy wojnę przeciw
zbiorowym mordercom. To nie żarty. David Brooks padł jej ofiarą. Podobnie jak

Peggy Wheaton, syn Ezry Blacka i ci ludzie w kasynie w Las Vegas. A może nawet
Josh. I niewykluczone, że również Kelly. Przykro mi, że tak się stało. Ale

przynajmniej my tu jesteśmy i próbujemy temu przeciwdziałać.
Abby otarła łzy, które nagle pojawiły się w kącikach jej oczu.

— Masz rację — powiedziała. — Muszę o tym pamiętać. Ale coś jeszcze przyszło mi
do głowy...

— Tak?
— Skoro Kelly odkryła coś pod Colstarem, nawet teraz może być w

niebezpieczeństwie. Czy ktoś nie powinien jej strzec?
— Nie pomyślałem o tym. Słuchaj, kiedy Barbara Torres ze Stowarzyszenia dowie

się, o jaką stawkę chodzi, chętnie wykona trochę dodatkowej roboty. Jest
wiceprzewodniczącą Stowarzyszenia Pielęgniarek. Zaraz do niej zadzwonię. Gdy

Jill Anders obejmie po mnie dyżur, pod jakimś pozorem zastąpię Barbarę.
Postaramy się, żeby ktoś cały czas miał oko na Kelly.

— Doskonale. Ja też przy niej posiedzę, chociaż mam nadzieję, że do rana już
jej tu nie będzie.

— Zadzwoń, kiedy będziesz chciała, żebym odbył z Hectorem lekcję hiszpańskiego.
A tymczasem buena suerte.

— Quinn nie powinien tego robić — mruknęła Abby, zwijając pusty blankiet opisu
choroby w papierową kulę i wrzucając ją do kosza. — Jeszcze gorzko tego

pożałuje.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIĄTY
Abby stała przy łóżku Kelly Franklin na oddziale intensywnej terapii, ociągając

się z odejściem. Stan kobiety zasadniczo nie uległ zmianie — nadal nie reagowała
nawet na bodźce bólowe, ale źrenice nie były nadmiernie rozszerzone i lekko

reagowały na światło. Serce ustabilizowało się, choć nadal wymagało dużych dawek
leków antyarytmicznych, a pH krwi podniosło się do 7,42 — czyli do normalnego

poziomu. Opinia kardiologa była taka sama, jak opinia Abby — utrzymujące się
niedotlenienie układu nerwowego i krążenia z powodu zablokowania tlenkiem węgla

cząsteczek tiemoglobiny przenoszących tlen. Chora nie odzyskała świadomości —
najprawdopodobniej z powodu podwyższonego ciśnienia śródczaszkowego,

spowodowanego obrzękiem mózgu. Duże dawki podawanych dożylnie sterydów
przyczyniły się nieco do zmniejszenia obrzęku, ale w tej chwili nie można było

stwierdzić, jak rozległe są trwałe uszkodzenia mózgu.

Abby miała nadzieję, że Kelly nie przeżyła zbyt wielu okropności, zanim pod

działaniem narkotyku straciła przytomność. W zeznaniu dla policji wyraziła
przypuszczenie, że w krwi Kelly znajduje się duża dawka narkotyku, ale nie

wyjawiła swego przekonania, źe była to próba morderstwa. I naturalnie nic nie
wspomniała o Colstarze ani Quinnie. Gdyby ujawniła swoje podejrzenia, znalazłaby

się pod obserwacją, a w tej chwili najważniejsza była dla niej swoboda
działania.

Przysięgła sobie, że Quinn za to zapłaci. Nigdy nie przejęła się żadną sprawą
tak bardzo, jak tą. Jeśli Quinn i Colstar są

winni tej tragedii, podejmie każde ryzyko, by wszyscy, którzy byli w nią
wplątani, zostali ukarani. Spojrzała na zegarek. Dopiero dziewiąta. Wydawało się

jej, że minęły całe wieki.
Rozejrzała się bezradnie. Mogła tu tkwić pilnując, by nikt nie zakradł się na

oddział, chcąc dokończyć robotę rozpoczętą gdzieś w Colstarze lub w jego
podziemiach, ale niewiele więcej mogła zdziałać — prócz przyjrzenia się

aparatowi do NMR. Podeszła do stanowiska pielęgniarek, po czym wróciła do okna,
rozsunęła zasłony i wyjrzała. Panował mrok, deszcz siąpił tak samo jak przedtem.

Nie ma sposobu, by Kelly przetransportowano do komory hiperbarycznej przed
świtem.

Poszła do telefonu znajdującego się obok głównego stanowiska monitorowania w
nadziei, że skontaktuje się z Barbarą Torres. Gdyby Barbara zgodziła się

posiedzieć przy Kelly, Abby zaczekałaby aż do jej przybycia, a potem poszłaby
obejrzeć urządzenie do NMR — pod warunkiem oczywiście, że w izbie przyjęć nie

będzie się działo nic szczególnego i Lew będzie mógł odwrócić uwagę technika w
rentgenie.

W tym momencie, jakby spełniając gorące życzenia Abby, na oddział weszła Barbara
Torres. Była ubrana w błękitny strój pielęgniarki i miała ze sobą stetoskop.

Wyraz jej twarzy dał Abby poznać, że wie o wszystkim i gotowa jest swoim
autorytetem i zdecydowaniem odgrodzić Kelly od wszelkiego zagrożenia. Minęła

Abby, podeszła do naczelnej pielęgniarki i serdecznie się z nią przywitała.
— Kelly Franklin to moja stara przyjaciółka — dobiegło do Abby. — Bardzo mi

zależy, żeby specjalnie starannie się nią zająć.
— Nie ma sprawy, Barb — odparła pielęgniarka. — Zawiadomię tylko kierownika i

przyjdę za dziesięć, piętnaście minut, żeby cię wprowadzić w sytuację. Tymczasem
miej oko na najważniejsze wskaźniki i wydalanie moczu i co piętnaście minut rób

próby neurologiczne.
Barbara spotkała się z Abby przy drzwiach do pokoju Kelly.

— Przyjechałam zaraz po telefonie Alvareza — wyszeptała. — Nie wygląda to
dobrze.

— Bo nie jest dobrze.
— MÓJ mąż złapał jakiegoś wirusa, więc nie wiem, czy będę mogła zostać przez

całą noc. Zależy, jak się będzie czuł i czy Lew da radę mnie zastąpić.
— Mogłabym przy niej posiedzieć, ale mam jutro dyżur od ósmej rano — odparła

Abby. — Całe szesnaście godzin.
Rozpoczęła dzisiejszy dzień od wizyty u Dotty Schumacher i skosztowania jej

strudla. Była niedospana i położyła się późno poprzedniego wieczoru, a rankiem
wcale nie wstała wypoczęta. Po wszystkich przeżyciach dzisiejszego dnia działała

tylko siłą biologicznej, nerwowej energii. Nie wiadomo na jak długo starczy jej
jeszcze pary. Ale bez pięciu, sześciu godzin porządnego snu jak nic padnie jutro

podczas dyżuru.
— Nie martw się — uspokajała ją Barbara Torres. — Poradzimy tu sobie z

Alvarezem. Zajrzałam do izby przyjęć. Powiedział, żebyś zadzwoniła, jak tylko
będziesz chciała zejść do sali NMR. O co w tym wszystkim chodzi?

— Może o nic. Powiem ci, jak tylko wrócę. Tymczasem nie dopuszczaj do niej
nikogo, kto nie ma identyfikatora.

— Przychodziłam tu na dzienne dyżury, a przedtem byłam instrumentariuszką na
chirurgii. Znam prawie cały personel.

— Gdyby ktoś wydał ci się podejrzany, sprowadź którąś z pielęgniarek z
oddziału, niech mu się przyjrzy.

— Spokojna głowa.
Barbara Torres przyniosła swoje rzeczy do pokoju Kelly i zabrała się do pracy.

Abby zadzwoniła na izbę przyjęć. Za trzy minuty Hector Ortega rozpocznie lekcję
hiszpańskiego.

„Powietrze wydawało się ciężkie, jakby płynne. Miało dziwaczny smak..." — te

słowa Claire Buchanan wciąż na nowo rozbrzmiewały w głowie Abby, gdy ostrożnie

schodziła do pracowni radiologicznej. Światła w głównym korytarzu były
przyćmione, ta część szpitala wyglądała na zupełnie opustoszałą. Kilka lat temu

Abby kupiła specjalny zegarek dla sportowców, bo przyrzekła sobie, że będzie
uprawiać biegi. Wytrwała w tym postanowieniu zaledwie kilka tygodni, a może

nawet mniej, lecz z zegarkiem za dwadzieścia trzy dolary nieomal się zrosła. Gdy
wchodziła do zaciemnionej pracowni radiologicznej, nastawiła go, by zadzwonił po

dwudziestu minutach, i zabrała się do dzieła.
Najpierw weszła do pokoju kontrolnego, który połączony był z gabinetem radiologa

NMR, Dela Marshalla. Pomieszczenie, w którym ulokowano potężny, składający się z
wielu elementów pulpit sterowniczy i ekrany monitorów, znajdowało się w zasięgu

wzroku przetwarzającego obrazy technika. Za nim, w pokoiku wielkości szafy, stał
komputer dokonujący analizy zbiorowej. Kontrolka oddzielona była od sali

mieszczącej aparat NMR ścianą z grubego szkła.
W całej pracowni, w tym również w gabinecie Marshalla, panowały nieprzeniknione

ciemności. Abby zapaliła światła w głównej sali i szczelnie zaciągnęła drukowane
zasłony na szklanej ścianie od strony kontrolki, zaciemniając ją prawie

całkowicie. Potem weszła do gabinetu radiologa i zamknęła za sobą drzwi. Z
kontrolki nie przesączał się najmniejszy promyk. Jako ostatecznego środka

ostrożności użyła kosza na śmieci — przewróciła go i umieściła przy drzwiach
między gabinetem a głównym hallem. Ostrzegawczy łoskot drzwi uderzających o kosz

da jej zawsze kilka sekund. Pytanie tylko, czy tych kilka sekund zmieni coś w
jej sytuacji.

Z gabinetu Marshalla przeszła przez kontrolkę do pomieszczenia z NMR. Zegarek
wskazywał 18.43.

Jako etatowemu lekarzowi u Świętego Jana, pokazano jej działanie tamtejszego
NMR. Teraz żałowała, że nie przykładała wówczas do tego większej wagi. Machina

była potężna — długi na siedem stóp cylinder o średnicy niecałych dwóch stóp,
umieszczony w obudowie elektromagnesu, który był potężnym sześcianem o boku

siedmiu stóp. Z cylindra odchodziły szyny z ruchomą platformą, na której
umieszczano pacjenta, by następnie wsunąć go do środka.

Abby pospiesznie obejrzała szyny, po czym zajrzała do cylindra. Był na tyle
szeroki, że mieściła się w nim osoba średniej tuszy, jednak z pacjentem ważącym

więcej niż dwieście pięćdziesiąt funtów mogłyby być problemy — nie mówiąc już o
tym, że można było zwariować leżąc tam przez trzy kwadranse z rękami

przyciśniętymi do boków i nosem tuż przy górnej ścianie. Claire Buchanan nie
była potężnie zbudowana, ale cierpiała na klaustrofobię. Musiała bardzo chcieć

wyzdrowieć, by zgodzić się wejść do paszczy smoka.
Co poszło nie tak, Claire? Co poszło nie tak? — pytała bezgłośnie Abby, pełznąc

wokół podstawy maszyny i szukając czegokolwiek, co by tu nie pasowało. Z tyłu
urządzenia szyny

wystawały jeszcze na parę stóp, tak że podczas badania dolnej połowy ciała pierś
i głowa pacjenta znajdowały się na zewnątrz. W ten sposób badano miednicę i

nogi. Pod wylotem rury znajdowały się urządzenia hydrauliczne, które umożliwiały
przesuwanie platformy wzdłuż toru. Abby nie natrafiła tam na nic niezwykłego.

Przeklinała samą siebie za to, że nie ma pojęcia, czego właściwie szuka.
Nagle usłyszała, że drzwi gabinetu lekko uderzają o kosz na śmieci. Ale była

zbyt daleko od poczekalni i hallu. Żadną miarą nie udałoby jej się wymknąć.
Skuliła się za skanerem i wyjrzała przez cylinder. Drzwi między gabinetem i

kontrolką otworzyły się i na zaciągnięte zasłony padł blask. Po paru sekundach
rozsunięto je. Z miejsca, gdzie Abby się ukryła, nie sposób było dojrzeć, kto

tam wszedł. Zerknęła na zegarek. Zostało jej jeszcze piętnaście minut. Jeśli Lew
nie zawiódł, nie mógł to być technik.

Gdy drzwi od kontrolki z wolna zaczęły się uchylać, wstrzymała oddech. Mogłaby
ujrzeć intruza tylko wówczas, gdyby przeszedł wprost przed otworem cylindra.

Kroki zmierzały w stronę, gdzie siedziała. Bezszelestnie ułożyła się na szynach,
a potem wcisnęła do wąskiego cylindra. Kroki sunęły wprost do miejsca, w którym

przed chwilą się znajdowała, przycupnięta koło urządzeń hydraulicznych. Potem
zawróciły i skierowały się ku frontowi pomieszczenia. Abby wysunęła się

częściowo z cylindra, wyciągnęła szyję i uniosła głowę.
Z lewej strony pojawiły się barczyste plecy mężczyzny. Ubrany był na biało. Czy

to radiolog? Jeśli tak, po co tu przyszedł? Nagłe badanie NMR? Mężczyzna cofnął
się. Miał na sobie biały kombinezon, nie fartuch. Zamiatając podłogę, nucił

„Więziennego bluesa". Abby wstrzymała oddech, gdy zaczął machać szczotką wokół

niej. Patrzyła, jak zegarek wskazuje uchodzące minuty. Jedenaście. Dziesięć.

Podśpiewywanie umilkło. Po chwili zgasły światła, drzwi otworzyły się i
zamknęły. Zapadła całkowita ciemność i cisza.

Abby odczekała jeszcze trzydzieści sekund, po czym przekręciła się twarzą do
góry. Jak, do diabła, cierpiąca na klaustrofobię Claire pozwoliła wpakować się

tu choć raz, nie mówiąc już o ponownym badaniu?
„Powietrze wydawało się ciężkie, jakby płynne, czy coś w tym rodzaju...".

Wyjęła z kieszonki latarkę Alvareza i przesunęła promieniem po białej emalii we
wnętrzu rury. Cal za calem wysuwała się z cylindra w kierunku wejścia,

zapierając się stopami o szyny. Była już jakieś osiemnaście cali od wylotu, gdy
ujrzała rządek malutkich dziurek w emalii, układających się w łuk dokładnie nad

miejscem, w którym znajdowałby się nos czy usta pacjenta. Trzymała latarkę
zaledwie parę cali od rzędu trzydziestu otworków niewiele większych niż łepek

szpilki. Czy znajdowały się w każdym NMR? A jeśli tak, to do czego służą?
Serce Abby waliło jak szalone, gdy wysunęła się z cylindra i odwróciła do góry.

Zostało jej jeszcze osiem minut. Cofnęła się i przyjrzała brzegowi rury. Na
górze znajdował się mały wentylator, używany prawdopodobnie do wywołania

przepływu powietrza nad pacjentem w czasie badania. Z boku, po prawej, ujrzała
przezroczystą płytę z pleksiglasu, przymocowaną do obudowy nitem i zawiasem w

taki sposób, że dawała się obrócić i zablokować, skutecznie zatykając cylinder z
tej strony. Abby obeszła aparat i sprawdziła drugi koniec. Nie było tam niczego

podobnego. Czy to normalna część wyposażenia?
Sześć minut.

Pobiegła do telefonu wiszącego na ścianie przy drzwiach i zadzwoniła do
Alvareza.

— Czy radiolog jest tam jeszcze?
— Odmienia właśnie czasownik ir — „iść".

— Menos prisa, per favor.
— Gdzie się nauczyłaś...

— Słuchaj, Lew, znalazłam coś, ale potrzebuję trochę czasu. Hector nie może tu
teraz wrócić.

— Siedzi przy stanowisku pielęgniarek zastanawiając się, dlaczego tylu ludzi na
świecie, dużo głupszych od niego, tak dobrze mówi po hiszpańsku. Ale właśnie

przywieziono faceta z pogruchotaną ręką... walnął w drzewo. To kumpel Hectora,
więc chłopak będzie miał robotę.

— Możesz mi dać jeszcze piętnaście minut?
— A co znalazłaś?

— W cylindrze są małe dziurki, tuż nad miejscem, gdzie
powinny być nos i usta pacjenta. Nie wiesz, czy tak jest w każdym aparacie?

— Nie mam pojęcia.
— I jeszcze coś... Zamocowano tu płytę z pleksiglasu, którą można nasunąć na

wylot rury od tego końca, zatykając go i tworząc zamkniętą przestrzeń.
— Ale po co?

— Nie wiem. Słuchaj, Lew, muszę się bliżej temu przyjrzeć, chcę też zadzwonić
do radiologa ze Świętego Jana. Możesz mi zapewnić jeszcze piętnaście minut?

— Spróbuję. Każę mu odmienić hacer el amor — „kochać się".
— To może zadziałać. Będę pod numerem trzydzieści trzy osiemdziesiąt cztery.

Zadzwoń, jeśli Hector ci się wymknie. Skonsultuję się z tym znajomym radiologiem
ze Świętego Jana, a potem spróbuję wygłówkować, co może wychodzić z tych małych

otworków.
— Uważaj na siebie i informuj mnie na bieżąco. Kelly nie doceniła tych ludzi.

— Ja też nie.
Abby odwiesiła słuchawkę, nastawiła zegarek na kolejne trzynaście minut i za

pośrednictwem centrali połączyła się ze szpitalem Świętego Jana. Potwierdziło
się to, co podejrzewała: w normalnym aparacie do badań NMR nie ma żadnych

otworków, nie istnieją też żadne powody do zatykania jego końca.
„Miało dziwaczny smak...".

Abby wróciła do potężnej obudowy i najpierw starannie obejrzała kable i rurki
tworzące system hydrauliczny dla noszy, a potem podstawę maszyny. Nic.

Dziewięć minut.
Czując lekką panikę z powodu goniącego ją czasu, znowu się cofnęła, szukając

czegoś, co tu nie pasowało. Minęło całe pół minuty, zanim uświadomiła sobie, że
nie obejrzała aparatu od góry. Wzięła drewniane krzesło z prostym oparciem i

stanęła na nim. Znalazła brakujący fragment: obok urządzeń hydraulicznych

wychodziła z podłogi wiązka plastikowych rurek cieńszych niż cewnik, obiegała

obudowę cylindra sięgając ponad wentylator i stamtąd wchodziła do aparatu przez
uszczelkę z czarnej gumy.

Siedem minut.
Abby prześledziła bieg rurek z powrotem do podłogi, gdzie znikały w białej

emaliowanej tarczy. Posługując się latarką usiłowała zajrzeć za tarczę.
Wyglądało na to, że rurki wychodzą wprost z wyłożonej płytkami podłogi.

Rozpłaszczona na niej, świecąc sobie latarką, przyglądała się beżowym płytkom o
szerokości jednej stopy oraz spajającej je szarej zaprawie.

Sześć minut.
Pięć.

Kiedy już miała dać sobie spokój, w zaprawie okalającej kwadrat płytki ujrzała
wąziutką szczelinę, mniej niż milimetr. Była praktycznie niewidoczna, chyba że

prawie wsadziło się w nią nos. Musiała być tu jakaś klapa w podłodze. W tym
momencie zaczął dzwonić telefon na ścianie. Abby skoczyła na równe nogi i

rzuciła się do niego.
— Właśnie dzwonili do Hectora z jakiegoś oddziału, żeby zrobił pilne

prześwietlenie żołądka — powiedział Lew.
— Cholera!

— Nie mogę go tu dłużej zatrzymywać. Wyglądałoby to podejrzanie.
— Słuchaj, wiem już, o co chodzi! Ten aparat NMR działa jak komora inhalacyjna.

Dlatego właśnie Claire miała takie doznania. Gaz przechodzi z podłogi sześcioma
cienkimi rurkami i wchodzi do cylindra na górze przez te otworki, o których ci

mówiłam. A jeżeli płyta z pleksiglasu zamyka wlot rury, można wpuszczać bardzo
dokładnie odmierzone dawki.

— Komora inhalacyjna... mój Boże, i tak człowiek czuje się tam, jakby go
wepchnięto do grobu.

— To jeszcze nie wszystko. Obejrzałam dokładnie te rurki i wygląda na to, że
tuż obok nich, w płytce podłogowej, są jakieś drzwi zapadowe. Chcę je spróbować

otworzyć.
— A co z Hectorem?

— Jeżeli musi robić rutynowe prześwietlenia brzucha, nie ma tu po co
przychodzić. Zaryzykuję.

— To nierozsądne.
— Wrócę do izby przyjęć za dziesięć minut.

— Uważaj...
— Wiem, wiem. Ostatnio nie mówisz mi nic innego.

— Szaleję za tobą. Lepiej?
— Dużo lepiej — odparła. — Zobaczymy się o dziesiątej.

Wyszła i zaciągnęła zasłonę w pokoju kontrolnym, a potem wróciła i sprawdziła,
czy na ścianach głównej sali nie ma jakiegoś pokrętła, które mogłoby otworzyć

płytkę w podłodze. Przystanęła na chwilę, by trochę ochłonąć. Zaczęła analizować
swoje położenie, krok po kroku, tak jak to robiła w izbie przyjęć, gdy pierwsze

działania w sytuacji kryzysowej nie dawały efektu. Niezależnie od tego, jakie
procesy zachodzą w skanerze NMR, nie ulega wątpliwości, że wtajemniczona jest w

nie zaledwie garstka ludzi. Technikom czy lekarzom pytającym o rurki czy
pleksiglas można podać dziesiątki najprzeróżniejszych wyjaśnień. Pacjenci zaś, z

których wielu dla odprężenia ma opaski na oczach, nie dostrzegają nawet tych
otworków lub uważają je za rzecz najzupełniej normalną. A przełącznik na ścianie

łatwo można przekręcić przez pomyłkę. Nie, zdecydowała, to musi być dźwignia,
najprawdopodobniej ukryta pod obudową elektromagnesu. Coś mechanicznego, nie

elektrycznego.
Ponownie opuściła się na kolana i zaczęła obmacywać spodnią część cylindra w

miejscu, w którym wychodziły szyny. Przez parę minut ostrożnie przesuwała ręką
po ich powierzchni, aż wreszcie natrafiła na zakrzywiony uchwyt, ukryty głęboko

za obudową. Zaczerpnęła głęboko powietrza, zacisnęła palce na uchwycie i
pociągnęła. Zapadka puściła z cichym pyknięciem, czteropłytkowy fragment podłogi

uchylił się z jednej strony na pół cala. Serce Abby waliło jak młotem, gdy
podpełzła tam, uchyliła pokrywę i zajrzała do środka. Pod sobą ujrzała drabinę

osadzoną w betonie, opuszczającą się na jakieś sześć stóp, i betonowy tunel.
Plastikowe rurki ciągnęły się dalej, do ściany podziemnego przejścia, i biegły

wzdłuż całego sufitu. Podłoga tunelu była wyłożona drewnianymi listwami, jak w
saunie.

Przez parę minut Abby odtwarzała w myślach plan szpitala i oddziału radiologii,

aż wreszcie zorientowała się, gdzie jest. I wtedy upewniła się w swych

wcześniejszych podejrzeniach — tunel biegł prosto ku ścianie Colstaru.
Dochodziły do niej głosy ludzi — znajdowali się bliżej, niż mogła się

spodziewać. Pospiesznie zgasiła górne światła i powróciła do klapy w podłodze,
kierując się promieniem latarki. Nagle usłyszała szuranie i stuknięcie, jakby

ktoś butem uderzył o drzwi.
Weszła szybko na drabinę i opuściła się w głąb tunelu. Zanim zamknęła za sobą

klapę, sprawdziła jeszcze, czy zdoła ją otworzyć od dołu.
Przycupnęła u stóp drabiny i czekała. Upłynęła minuta. Dwie. Z góry nie

dochodził żaden dźwięk. Tunel był niemal jej wysokości — może o cal wyższy.
Panowała w nim absolutna ciemność, powietrze było zatęchłe i ciężkie. Abby

zaświeciła w mroku latarką. Promień sięgał tylko na parę stóp. Przez chwilę
nasłuchiwała dźwięków z góry. Nic.

Ale zaszła już za daleko i dowiedziała się zbyt wiele, by się teraz wycofać.
Przygarbiona, kierując słaby promyk latarki na listwy podłogi, zrobiła pierwsze

niepewne kroki ku wyżłobionym w skale Colstaru komorom.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SZÓSTY
Betonowy tunel opadał ukośnie, łagodnie zakręcając w prawo. Posuwając się nim

Abby usiłowała się zorientować, gdzie się znajduje. Pod służbowym parkingiem za
szpitalem...? Pod drugim parkingiem posypanym żużlem...? Pod wysokim płotem z

siatki okolonym na górze drutem kolczastym...? Pod łąką, z której strzela w górę
urwista skała i skąd wiedzie droga wprost do urwiska Colstaru...? A może gdzieś

w pobliżu skalnej ściany czy nawet pod nią.
Wzdłuż osi sufitu biegł rząd żarówek, rozmieszczonych w odległości dziesięciu

stóp jedna od drugiej, ale żadna z nich się nie paliła. Abby żałowała, że nie
poszukała włącznika gdzieś w pobliżu drabiny, choć zapalając je pewnie nie

czułaby się bezpiecznie. Równolegle do szeregu żarówek biegła wiązka sześciu
cienkich plastikowych rurek. Każda oznakowana była innym kolorem puszczonej

wzdłuż niej taśmy: żółtej, czerwonej, niebieskiej, zielonej, różowej i czarnej.
Światło latarki rozjaśniało nieco mrok, lecz gdy Abby ją wyłączyła, wokół niej

zaległa nieprzenikniona ciemność. Stopniowo wilgoć i zaduch zaczęły się
zmniejszać. Oceniała, że oddaliła się już spory kawałek od podnóża urwiska

Colstaru, ale nie miała żadnych danych, by dokładniej określić swoje położenie.
Gdzieś ponad głową poczuła słaby powiew i usłyszała przytłumiony szum aparatury

klimatyzacyjnej. Po chwili, posuwając się wzdłuż łagodnego zakrętu, ujrzała
słabe światełko. Serce waliło jej coraz mocniej, gdy podążała naprzód.

Dwukrotnie musiała się zatrzymać i oprzeć o ścianę, by tętno
nieco się uspokoiło. Z każdym krokiem światło stawało się większe i jaśniejsze,

aż w końcu zobaczyła zarys drzwi. Od szpitala przebyła chyba jakieś ćwierć mili,
może trochę więcej. Wokół panowała cisza. Abby powolutku posuwała się przy

ścianie. Bała się bardzo, ale była zbyt rozgniewana i zbyt ciekawa, by
zrezygnować. Zza drzwi padało fluorescencyjne światło. Gdy doszła do końca

korytarza, uświadomiła sobie, że blask dochodzi od strony betonowej ściany,
odległej o jakieś dwadzieścia stóp. Stała na słabo oświetlonej przestrzeni

przechodzącej w litą skałę. Pośrodku znajdowała się winda, otoczona betonowym
szybem, wokół którego wiły się metalowe schody. U ich podnóża, przymocowany do

kamiennej ściany, widniał wymalowany na tablicy czerwoną farbą napis:
OSTRZEŻENIE

W RAZIE WYPADKU LUB WYCIEKU GAZU NIE UŻYWAJ WINDY.
SPRAWDŹ, CZY INSTALACJA TRYSKACZOWA

JEST WŁĄCZONA. JEŚLI NIE, PRZED WYJŚCIEM PODNIEŚ
DŹWIGNIĘ. WEJDŹ SCHODAMI NA PIERWSZY

LUB DRUGI POZIOM. WYJŚCIE AWARYJNE.
Obok tablicy, za szkłem, znajdował się alarm przeciwpożarowy oraz ręczna

dźwignia, uruchamiająca alarmowy system tryskaczowy. Na półce stojącej na
podłodze leżało kilka ręcznych gaśnic, a na ścianie wisiały trzy podgumowane

kombinezony strażackie z maskami przeciwgazowymi.
Abby rozpłaszczyła się przy ścianie i nasłuchiwała przez chwilę. Ale wokół

panowała cisza. Tyle godzin przesiedziała w archiwum miejskim i w bibliotece,
studiując plany i rysunki, które zdobyła dla niej Kelly, że wiedziała dokładnie,

gdzie się znajduje: na dole głównego szybu kopalni Patience. Wyjścia
ewakuacyjne, o których mówiła tablica, to prawdopodobnie dwa z trzech starych

szybów wentylacyjnych, tak starannie ukrytych w zboczu skały.

Gratulując sobie, że włożyła tenisówki, Abby ostrożnie weszła na pierwszy

metalowy stopień, odczekała parę sekund i starając się robić jak najmniej hałasu
ruszyła do góry. Schody były oświetlone rzadko rozmieszczonymi żarówkami,

osłoniętymi plastikowymi kloszami. Za okrągłą żelazną barierką
rozciągał się widok prosto w dół, wzdłuż betonowego szybu windy. Pierwszy tunel

wentylacyjny wznosił się na wysokość dwudziestu pięciu stóp w kamiennej ścianie,
dokładnie tam, gdzie się spodziewała. Jednak jego wylot był szczelnie zamknięty

metalową harmonijkową bramą. Obok niej poniewierały się jakieś narzędzia, worki
z betonem oraz ręczne świdry, co wskazywałoby, że odbywają się tu jakieś prace

remontowe.
WYJDŹ DRUGIM WYJŚCIEM EWAKUACYJNYM — głosiła tablica przyczepiona drutem do

bramy. Abby podeszła na palcach do następnej kondygnacji i zakręciło jej się w
głowie, gdy spojrzała w dół szybu. Z prawej miała drogę ewakuacyjną,

rozpoczynającą się od otworu w skale podobnego do tego, który znajdował się na
końcu tunelu od strony szpitala. Z lewej był betonowy podest i prowadzące w górę

schody. Najpierw podeszła do schodów. Na ich szczycie panowały egipskie
ciemności. W „Krótkiej historii kopalni w Patience" cały ten obszar nazywano

górnym pokładem. Wedle broszurki Abby znajdowała się teraz jakieś czterdzieści
stóp pod fabryką i mniej więcej sześćdziesiąt stóp nad dolnym pokładem.

Powróciła do tunelu ewakuacyjnego. Był nie oświetlony, o stopę niższy od niej i
miał nie więcej niż dwie i pół stopy szerokości. Jeszcze raz przystanęła

nasłuchując, a potem zaczęła ostrożnie schodzić tunelem, co parę stopni
zapalając latarkę. Schemat w książce wskazywał, że znajduje się na głębokości

dziewięćdziesięciu, może stu stóp. Droga do końca przejścia trwała trochę, gdyż
musiała schodzić w bardzo niewygodnej pozycji. Zastanawiała się, czy Kelly

dotarła aż tutaj. Myśl o niej podgrzała gniew Abby. Drzwi, które tak dobrze
wtapiały się z zewnątrz w zbocze skały, zrobione były ze sklejki. Z tej strony

pomalowano je na czarno i przymocowano do otworów w skale sześcioma przesuwnymi
śrubami, trzema po każdej stronie. DRZWI SĄ POŁĄCZONE Z SYSTEMEM ALARMOWYM —

głosiła przymocowana do nich tabliczka. — UŻYWAĆ TYLKO W RAZIE ABSOLUTNEJ
KONIECZNOŚCI.

Abby starannie oświetliła latarką ich brzeg, a potem odwróciła się z trudem i po
swoich śladach cofnęła do schodów w głównym szybie. Zaczęła schodzić. Była już

jakieś dziesięć stóp od najniższego poziomu, gdy mechanizm windy włączył się z
brzękiem, od którego zamarło jej serce w piersi. Niepewna, czy

dźwig jedzie w górę czy w dół, pobiegła do podnóża schodów i ukryła się w
mrokach tunelu prowadzącego do szpitala. Po chwili szczęk zjeżdżającego dźwigu

umilkł, drzwi się otworzyły i wyszedł z nich szczupły mężczyzna. Miał na sobie
fartuch laboratoryjny i przeglądał notatki. Abby jeszcze bardziej skuliła się w

ciemnościach, lecz gdyby odwrócił się, z pewnością by ją zobaczył. Ale on,
zajęty swoimi notatkami, minął ją w odległości jakichś sześciu stóp i ruszył w

stronę źródła fluorescencyjnego światła.
Choć powrót do szpitala wydawał się najrozsądniejszą decyzją, Abby wiedziała, że

zaszła już za daleko, by zrezygnować z dalszych poszukiwań. Przeszła przez sień,
rozpłaszczyła się przy betonowym murze i posuwała się kroczek po kroczku za

mężczyzną, aż zdołała wyjrzeć za róg. Przed sobą, pod podwieszanym sufitem,
ujrzała ogromną przestrzeń, jasno oświetloną jaskrawym światłem

fluorescencyjnym. Od skały oddzielała ją ścieżka o tłuczniowej nawierzchni
szeroka na trzy stopy oraz gruba szklana ściana sięgająca sufitu. Na odgrodzonej

w ten sposób powierzchni znajdował się szereg pomieszczeń pooddzielanych od
siebie szklanymi ścianami. Mężczyzna w laboratoryjnym kitlu znajdował się w

jednym z nich, wyposażonym w komputer i cztery biurka. Nikogo więcej tam nie
było. Na jednej ze szklanych ścian wisiała korkowa tablica, do której

przyczepiono wybrane artykuły z gazet i pism oraz jakieś dokumenty. Na
przeciwległej ścianie wisiała flaga amerykańska, przytwierdzona do metalowej

taśmy.
Abby, ciągle skulona, przesuwała się krok za krokiem wzdłuż zewnętrznej szklanej

ściany. Oglądając kolejne pokoje ujrzała, że jedna sekcja — kwadrat o boku
jakichś dwudziestu stóp — ma sufit pokryty kolorowym tynkiem. Pomieszczenie

wyposażone było w cztery pary zamkniętych otworów z przymocowanymi od
wewnętrznej strony grubymi rękawicami umożliwiającymi operowanie manipulatorami.

Przy jednym z otworów siedział drugi mężczyzna — wysoki, czarny, również ubrany
w kitel do kolan. Zajmował się zawartością małej mosiężnej kadzi. Abby skryła

się w mroku, choć mężczyzna łatwo mógłby ją zauważyć, gdyby całej jego uwagi nie

pochłaniały manipulatory.

Z lewej, w małym oszklonym pomieszczeniu oznaczonym
uniwersalnym czarno żółtym symbolem niebezpiecznych materiałów — znajdowało się

ponad dwadzieścia różnych rozmiarów pojemników na gaz, pomalowanych na takie
same kolory, co oznakowania na sześciu rurkach podłączonych do skanera NMR.

Pojemniki były zabezpieczone metalowymi siatkami i opatrzone napisami wykonanymi
za pomocą szablonu. Z tej odległości Abby nie mogła ich odczytać, lecz gdyby

przysunęła się bliżej, mógłby ją dojrzeć człowiek siedzący przy komputerze,
który twarzą zwrócony był niemal wprost ku niej.

Nie miała wielkiego wyboru: mogła się tu przyczaić ryzykując, że ktoś ją
odkryje, albo przesunąć się bliżej pojemników, by dowiedzieć się możliwie jak

najwięcej o ich zawartości, a potem powrócić do szpitala. Rozpłaszczyła się na
podłodze z szarych płytek i poczołgała ku szklanej ścianie zewnętrznej.

Częściowo zasłaniał ją sprzęt biurowy i mężczyzna przy komputerze musiałby teraz
obrócić się o jakieś trzydzieści, czterdzieści stopni, by ją dostrzec. Po

przepełznięciu dziesięciu stóp znajdzie się tuż za człowiekiem operującym
manipulatorem. Od zbiorników dzieliło ją teraz najwyżej piętnaście stóp —jeszcze

trochę, a zdoła odczytać widniejące na nich napisy. Podpełzła parę stóp dalej,
nim zaryzykowała następny rzut oka. Wypisane czarnymi literami na czerwonym tle

słowo zmroziło jej krew w żyłach: SARIN.
Po katastrofie w tokijskim metrze, kiedy radykalna sekta religijna zatruła gazem

setki ludzi, Abby wzięła udział w zorganizowanym przez kierownictwo izby przyjęć
szkoleniu na temat sarinu i innych chemicznych środków bojowych. Szkolenie to

prowadziła jej przyjaciółka, toksykolog Sandra Stuart, a asystował jej lekarz i
naukowiec ze Szkoły Chemicznej Armii Stanów Zjednoczonych z Fortu Jakiegośtam w

Alabamie, który uatrakcyjnił swoje wystąpienie przerażającymi przezroczami z
pierwszej wojny światowej.

Sarin należy do grupy związków fosforoorganicznych, toteż istnieje przeciw niemu
stosunkowo skuteczne antidotum. Ale oddziaływanie czynnika porażającego nerwy

jest tak silne, że nawet niewielka ilość tego środka powoduje śmierć przez
uduszenie, zanim zatrutemu nim człowiekowi zdąży się udzielić pomocy. Nagle Abby

przypomniała sobie pacjenta George'a
Oleandra, który miał we krwi niewielką ilość związku fosforoorganicznego.

Zatrucie pestycydami, powiedział Oleander. Guzik prawda, George!
Zerknęła między nogami stołu. Mężczyzna w grubych szkłach właśnie odszedł od

komputera i podążył do pomieszczenia, w którym znajdowały się manipulatory.
Przez jeden paraliżujący moment szedł wprost na nią. Opadła na ziemię, usiłując

wtopić się w podłogę. Po półminucie odważyła się podnieść wzrok, spodziewając
się, że lada chwila zostanie odkryta. Jednakże okularnik, zwrócony plecami do

niej, rozmawiał z drugim mężczyzną, który wyciągnął ręce z ochronnych rękawic i
śmiał się. Miał jowialną twarz i gestykulował z ożywieniem. Abby zastanawiała

się, co czuł, wiedząc, że ma do czynienia z substancją tak toksyczną, że
zawartość jednego pojemnika najprawdopodobniej mogłaby wytruć duże miasto.

Po kilkuminutowej rozmowie krótkowzroczny badacz poklepał drugiego mężczyznę po
ramieniu i podążył ku windzie. Zaraz potem Abby usłyszała zgrzyt dźwigu. Miała

teraz przeciw sobie tylko jednego, bardzo zaabsorbowanego badacza, więc
natychmiast zmieniła plan. Nadal zamierzała poznać zawartość pojemników z gazem.

Ale zanim wróci tunelem do szpitala, musi przedostać się do biura i zobaczyć,
jakie to informacje wiszą na korkowej tablicy.

Posuwając się na czworakach zbliżyła się do pomieszczenia, w którym
przechowywano pojemniki z gazem. Najwyraźniejszy był napis na żółtym zbiorniku:

TRICHOTECEN. Ten gaz drażniący, bardziej znany jako TTC, był kolejnym środkiem
bojowym omawianym podczas wykładu toksykologicznego u Świętego Jana, Poza gazem

musztardowym — który również się tu znajdował, ale w niebieskich cylindrach —
TTC to jeden z najsilniej działających środków parzących.

W różowych zbiornikach mieściła się substancja zwana mikotoksyną, a na czarnych
znajdowały się białe litery VX. Ani jedno, ani drugie z niczym się Abby nie

kojarzyło. Ostatni zestaw cylindrów, zielonych z białymi oznakowaniami, zawierał
fosgenoksym. Ekspert z Alabamy mówił, że używa się go na całym świecie od

siedemdziesięciu pięciu lat. Ostatnio posłużyli się nim Sowieci przeciw
Afgańczykom oraz Irakijczycy przeciw Kurdom. A teraz, jak się wydaje, można do

tej listy dodać
także rząd Stanów Zjednoczonych, wykorzystujący go przeciwko Claire Buchanan i

innym pacjentom Szpitala Regionalnego w Patience.

Czy krytyczny stan Claire spowodowało przypadkowe przedawkowanie, czy też

reakcja alergiczna? Jeżeli Del Marshall wiedział o tych ,,eksperymentach" na
swoim oddziale — a trudno przypuszczać, by działo się to poza nim — nic

dziwnego, że był taki blady, gdy reanimowano Claire.
Abby przebywała w laboratorium już od dwudziestu minut. Czas wrócić do Alvareza

i opowiedzieć mu, co tu znalazła. Brakowało jej jeszcze niektórych elementów,
przede wszystkim powiązania między tą podziemną działalnością a zatruciem kadmem

Josha, Williego Cardozy i reszty, ale widziała dość, by Stowarzyszenie mogło
zabiegać o interwencję kogoś mającego wpływy polityczne i sumienie — zakładając

oczywiście, że ktoś taki istnieje.
Znowu skryta w mroku, powoli posuwała się z powrotem w kierunku tunelu.

Przebiegnie jeszcze kawałek i będzie już bezpieczna. Zatrzymała się naprzeciw
drzwi oszklonego biura, niewidoczna dla mężczyzny operującego manipulatorem.

Lecz gdy tylko wejdzie do środka, znowu będzie narażona na odkrycie.
Ponownie opuściła się na czworaki i przesunęła do drzwi biura. Przez

przeciwległą szklaną ścianę widziała pomieszczenie z pojemnikami gazu —
zauważyła jeszcze dwie inne duże butle: białą i pomarańczową. Mogłaby się

założyć, że jedna z nich zawiera opary kadmu. Przypomniała sobie, jak Kelly
opisała maksymalną dopuszczalną dawkę kadmu w powietrzu: dwie sproszkowane

aspiryny, rozpylone w największej hali sportowej Ameryki. To robi wrażenie.
Opary metalu ciężkiego dorównują toksycznością kilku zgromadzonym tu gazom.

Im usilniej Abby zastanawiała się nad tą możliwością, tym bardziej wydawała się
jej prawdopodobna. Dopasowała jeszcze jeden fragment układanki: nieostrożne

uwolnienie oparów kadmu spowodowało zatrucie wielu pracowników Colstaru, w tym
również Josha. Potem uprzytomniła sobie, że takich błędów musiano popełnić

więcej, ponieważ Gus Schumacher zatruł się, zanim Josh pojawił się w Patience.
Dwie przypadkowe

katastrofy budziły większe wątpliwości niż sama teoria, choć wyjaśniały pewne
fakty.

Jedno wydawało się Abby pewne: zestaw cylindrów w pokoju dozującym gaz był
połączony z systemem rurek, przyrządów pomiarowych i wyświetlaczy cyfrowych. A w

punkcie odbiorczym znajdowali się NMPCPJ.
Od drzwi biura wyraźnie widziała nagłówki artykułów przytwierdzonych do korkowej

tablicy:
WIELE OFIAR ŚMIERTELNYCH, SETKI POSZKODOWANYCH W ATAKU GAZOWYM W TOKijSKIM

METRZE.
KURDOWIE OSKARŻAJĄ HUSSEINA O UŻYCIE ŚRODKA

CHEMICZNEGO ZWANEGO „ŻÓŁTYM DESZCZEM" —
nie potwierdzone doniesienia o setkach ofiar śmiertelnych

i tysiącach chorych.
SARIN, ZABÓJCZY SARIN — KTO NASTĘPNY?

WETERANI PROTESTUJĄ PRZECIW BIERNOŚCI WŁADZ
WOBEC WOJNY W ZATOCE.

Staliśmy się ofiarami ataku gazowego — twierdzą.
Wisiało tam co najmniej dwadzieścia parę artykułów na temat potwierdzonych lub

podejrzewanych ataków chemicznych na cele wojskowe i cywilne na całym świecie.
Abby, nisko pochylona, ostrożnie weszła do pomieszczenia biurowego. Miała

właśnie podejść do biurka, gdy z dala, po lewej, kątem oka dostrzegła jakiś
ruch. Mężczyzna operujący manipulatorami opuścił pokój, w którym się znajdowały,

i przez labirynt szklanych drzwi zmierzał prosto do biura. Abby zastygła, nie
mogąc się zdecydować, czy uciekać, czy też raczej próbować ukryć się gdzieś

tutaj. Chwila wahania nie pozostawiła jej już czasu do ucieczki. Modląc się, by
jej nie odkryto, zanurkowała pod jedno z biurek, podciągnęła kolana do brody i

wsunęła krzesło na miejsce. Mogłam już dawno uciec, pomyślała — niewykorzystanie
tej szansy to czyste hucpiarstwo. Głupota i lekkomyślność. Teraz za to zapłaci —

być może nawet życiem.
Mężczyzna nucąc pod nosem wszedł do biurowego pomieszczenia i zbliżał się do

biurka. Abby oddychała powoli przez nos, rozpaczliwie usiłując nie wydać
najmniejszego dźwięku. Mężczyzna stanął za krzesłem i zaczął grzebać w papierach

leżących zaledwie dwa cale nad jej głową. Gdyby wsunął teraz krzesło głębiej pod
biurko, uderzyłoby w nią.

Ciągle nucąc, odszedł wreszcie od biurka. Gdy wychodził przez drzwi, Abby
widziała jego buty, mankiety od spodni i skraj fartucha. Kiedy odwrócił się w

lewo, ku windzie, zastanawiała się, czy zostawi pomieszczenie bez żadnej

ochrony. Serce waliło jej z szybkością stu pięćdziesięciu uderzeń na minutę,

była spocona ze zdenerwowania. Wiedziała, że jeśli nawet nikt się już nie
pojawi, nie ma tu czego szukać. Po chwili gdzieś zza rogu dobiegł ją stukot

otwieranych i zamykanych drzwi. Toaleta, pomyślała, przypominając sobie teraz,
że w pobliżu wejścia widziała drzwi z figurkami kobiety i mężczyzny.

Pospiesznie wygramoliła się spod biurka i pobiegła do tunelu. Już prawie w domu.
Gdy przebiegła pięćdziesiąt stóp, przystanęła i pozwoliła sobie na ponury

uśmiech. Dokończyła to, co rozpoczęła Kelly. Teraz kolej na Alvareza i
pozostałych członków Stowarzyszenia. Wracała ciemnym korytarzem, modląc się, by

Kelly odzyskała przytomność.
Ponieważ orientowała się już w terenie, poruszała się znacznie szybciej niż

poprzednio. Zwolniła dopiero wtedy, gdy stwierdziła, że zbliża się do drabiny i
włazu pod skanerem NMR. Teraz musi tylko uważać, by nikt jej nie nakrył, nim

dotrze do Alvareza. Quinn i jego kumple z Colstaru będą przekonani, że kobieta,
która się tu wdarła, leży teraz nieprzytomna. Dopóki Kelly nie odzyska

świadomości, niczego więcej się nie dowiedzą.
Gdy dotarła do drabiny na końcu tunelu, po raz pierwszy posłużyła się latarką.

Wszystko wyglądało tak jak przedtem. Było już dobrze po dziesiątej i nie miała
powodu przypuszczać, że ktokolwiek będzie się kręcił koło skanera czy w ogóle po

pracowni NMR. Mimo to bardzo ostrożnie nacisnęła klamkę i uchyliła klapę
zaledwie na cal. W pomieszczeniu, w którym znajdował się skaner, było równie

ciemno jak w tunelu. Weszła na szczebel i cicho opuściła klapę. Kiedy
bezszelestnie weszła

na kolejny stopień, nad jej głową rozbłysły nagle fluorescencyjne światła.
Zamrugała, oślepiona jaskrawym blaskiem. Parę stóp od niej, na rozstawionych

nogach, z rękami złożonymi na piersiach, stał Lyle Quinn. Za nim zobaczyła
George'a Oleandra, Joe Hendersona, Martina Bartholomew, radiologa Dela Marshalla

oraz kapitana policji Goulda.
— Witaj, Abby — powiedział Quinn. — Czekaliśmy na ciebie.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SIÓDMY

Oniemiała Abby wpatrywała się w niego. Quinn postąpił krok naprzód i wyciągnął
do niej dłoń. Jego czarny sportowy płaszcz rozchylił się i Abby dostrzegła

przymocowany do ramienia rewolwer.
— Pozwolisz, że ci pomogę — zaoferował się.

— Nie dotykaj mnie! — warknęła. Quinn cofnął się.
— Jak pani sobie życzy.

Przez kilka dłużących się w nieskończoność sekund panowała głucha cisza. Ze
swego miejsca Abby zlustrowała całą grupę. Tylko Del Marshall, może pamiętając,

że na jego oddziale uratowała pacjentce życie, wydawał się zakłopotany tą
sytuacją. Wreszcie wystąpił naprzód Oleander. Quinn, przeszywając Abby wzrokiem

niczym laserem, odsunął się o krok.
— Abby, jakieś dziewięć lat temu Patience i cała dolina umierały — zaczął z

namaszczeniem Oleander. — Prawie każdy utrzymywał się dzięki Colstarowi, i nadal
tak się dzieje. Ale fabryka podupadała. Senator Corman starał się dla nas o

zamówienia wojskowe i przez jakiś czas wydawało się, że firma jakoś sobie
poradzi. Jak wiesz, Ezra Black mieszka nieopodal i choć ma fabryki na całym

świecie, czuje się szczególnie związany z Colstarem i doliną Patience. Robił co
mógł, by zakład przetrwał, podczas gdy Corman poruszał niebo i ziemię w

Waszyngtonie.
Oleander rozejrzał się, jakby szukając potwierdzenia swoich słów. Martin

Bartholomew i Del Marshall skinęli głowami.
Kapitan Gould i Joe Henderson stali nieruchomo jak posągi, z rękami splecionymi

na piersiach. Quinn, którego srebrne włosy lśniły w jaskrawym fluorescencyjnym
świetle, wydawał się gotów do działania. Jego ramiona były nieruchome, lecz

palcami bezustannie wykonywał drobne ruchy. Kwadratowe barki przywodziły na myśl
gracza występującego w obronie. Stał na lekko rozstawionych nogach, sprawiając

wrażenie pantery gotującej się do skoku.
Naczelny lekarz odchrząknął, poruszył się niespokojnie, po czym ukląkł, by mówić

wprost do Abby. Jego ton był teraz na poły błagalny, na poły mentorski.
— Przez jakiś czas, gdy napływały zamówienia rządowe, wydawało się, że damy

sobie radę. Potem, jakieś osiem lat temu, jacyś terroryści z Ameryki Południowej
wysadzili kopalnię Colstaru, która wydobywała i przerabiała większość surowców

potrzebnych do produkcji tu, na wyżynie. Po eksplozji nikt nie pomógł w

odbudowie korporacji. Wyglądało na to, że zapadł już na nas wyrok śmierci. I

wtedy senator Corman wystąpił z pewną propozycją...
— Propozycją nie do odrzucenia — przerwała mu Abby, gorączkowo zastanawiając

się, jak wybrnąć z tej sytuacji.
Biegnij... krzycz... poddaj się... walcz... płaszcz się... spróbuj przeciągnąć

słabszych na swoją stronę...
— Można by to i tak ująć — odparł Oleander. — Faktem jest, że nie chcieliśmy

jej odrzucać. Co drugi dzień w jakimś kraju wymyśla się nową broń chemiczną.
Próbując znaleźć na nią antidotum, naukowcy przeprowadzali doświadczenia na

zwierzętach. Ale często leki, które działały skutecznie na świnie czy owce,
pogarszały jeszcze bardziej stan żołnierzy, którzy się z nią zetknęli.

Doskonałym przykładem jest wojna w Zatoce. Połowa dolegliwości naszych żołnierzy
spowodowana była bronią chemiczną, której użył przeciw nim Hussein, a reszta to

wynik działania leków ochronnych, którymi sami ich karmiliśmy.
NMPCPJ, pomyślała Abby. Stowarzyszenie słusznie podejrzewało, że wszyscy

pacjenci z ich listy są czymś zatruci. Ale kadm to tylko część tego paskudztwa.
Objawy wszystkich NMPCPJ odpowiadały symptomom zatrucia metalem ciężkim, lecz z

pewnością na dokładnie takie same dolegliwości uskarżali się weterani wojny w
Zatoce.

— Więc Corman chciał mieć ludzkie laboratorium doświadczalne — stwierdziła
Abby. — Kontrolowane środowisko, w którym na mikroskopijne ilości gazów można

oddziaływać mikroskopijnymi dawkami antidotum.
— Coś w tym rodzaju. Przedtem rząd wykorzystywał do tego więźniów, ale to już

niedozwolone. Poza tym chcieliby jeszcze dokładniej kontrolować sytuację.
— A szpital wydał im się do tego najodpowiedniejszy — dodała Abby.

— Właśnie. Początkowo używaliśmy tomografu komputerowego. Potem, gdy
wynaleziono NMR, otrzymaliśmy go jako jedyny szpital tej wielkości w kraju.

Niektórzy pacjenci być może doznali pewnych niedogodności... Ale mamy skaner. A
prócz tego dzięki naszej pracy na rzecz kraju odżyła cała dolina: firmy, szkoły,

parki, no i oczywiście szpital.
A wy załapaliście się na niezłą forsę, pomyślała Abby. Wyczuwając pewnie, że

wyjaśnienie Oleandra jej nie przekonało, Joe Henderson powiedział:
— Abby, przepraszam za tę historię z sekcją, ale byłaś strasznie zajadła na

punkcie tych badań. Wbiłaś nam zęby w nogę i nie chciałaś popuścić.
Postanowiliśmy, że najlepiej ułożyłoby się dla wszystkich, gdybyś po prostu

opuściła Patience. Może powinniśmy byli wcześniej wytłumaczyć ci, w czym rzecz.
— Może tak — odparła Abby głucho, myśląc jednocześnie, że nie brano tego pod

uwagę, gdy posłużono się czerwoną półciężarówką, fałszywym sprawozdaniem z
autopsji i karabinem.

Kącik ust Hendersona drgnął, zdawkowy uśmiech zniknął, ale po chwili powrócił.
— Właśnie to robimy, nieprawdaż? — powiedział cedząc słowa.

Sądząc z wyrazu jego twarzy i zachowania, nie miał zamiaru dłużej jej
przekonywać.

Abby spojrzała na Lyle'a Quinna i ujrzała w jego oczach pustkę. Był żołnierzem,
lecz żołnierzem pozbawionym sumienia. Witamy w My Lai, poruczniku Calley.

Wiedziała, że musi istnieć jakiś powód, dla którego jeszcze jej nie uśmiercili —
i że nie może tu być mowy o współczuciu.

— Skąd wiedzieliście, że tam byłam? — zapytała.
— Włączyła pani bezdźwięczny alarm — powiedział Quinn. — Komórka

fotoelektryczna na drugim końcu tunelu. Niestety zadziałała niewłaściwie. Na
całym urwisku na zewnątrz pogasły światła, ale ani ja, ani strażnik nie

otrzymaliśmy sygnału. Gdy złapaliśmy panią na monitorach, pełzała pani po
biurze. Założyłem, że kieruje się pani z powrotem do szpitala, i doszliśmy do

wniosku, że najlepiej będzie, jeśli tu się spotkamy.
— Dlaczego?

— Nie rozumiem...
— Dlaczego pozwoliliście mi tu wrócić? Dlaczego nie daliście mi narkotyku, nie

wsadziliście do samochodu w garażu i nie włączyliście silnika, tak jak
zrobiliście z Kelly Franklin?

Wygłaszając te słowa, patrzyła na mężczyzn stojących z prawej strony Quinna.
Bartholomew, Oleander i Del Marshall mieli zdumione miny. Gould i Henderson

wiedzieli.
— Nie wiem, o czym mówisz — oświadczył Quinn. — Przykro mi z powodu Kelly.

Bardzo ją lubię i na pewno nie mam nic wspólnego z jej próbą samobójstwa.

Słuchaj, Abby, powinniśmy ze sobą współpracować. Chcielibyśmy wiedzieć, kto

jeszcze w tym szpitalu — i w mieście — wie coś o Colstarze... i co konkretnie.
Musimy wiedzieć, jak dostałaś się do naszych urządzeń. A przede wszystkim chcemy

się dowiedzieć, czy razem z nami chciałabyś utrzymać dolinę przy życiu.
— Muszę się nad tym zastanowić.

— Nad czym? — zapytał Quinn z wyraźną niecierpliwością w głosie.
Abby zrozumiała, że szef ochrony Colstaru doszedł do wniosku, iż dość już

widziała i słyszała.
— Jeszcze parę osób wie, gdzie jestem i co robię — zaryzykowała.

Lodowate oczy Quinna świdrowały ją przez parę sekund.
— Gówno prawda — warknął. — Próbowaliśmy z nią na twój sposób, George — zwrócił

się do Oleandra. — Teraz zabierzemy się do niej po mojemu. Wynoście się stąd
wszyscy z wyjątkiem Goulda.

Czterej pracownicy szpitala byli najwyraźniej zadowoleni, że mają już to z
głowy. Wyszli pospiesznie. Abby wiedziała, że odchodząc wydają na nią wyrok

śmierci.
We wzroku Quinna kryła się groźba. Stojący za nim wysoki szef policji oblizał

wargi. Cokolwiek się z nią stanie, sprawi mu to przyjemność, pomyślała.
— Może poszlibyśmy we trójkę do mojego biura w fabryce? — zaproponował Quinn,

robiąc krok w jej kieruńku. — Pogadamy.
Abby przypomniała sobie Kelly leżącą bezwładnie na przednim siedzeniu samochodu.

Stojący nad nią mężczyźni nie znali litości. Za pomocą narkotyków czy tortur
Quinn potrafi wydobyć z niej wszystko, co chce wiedzieć. A potem Abby Dolan po

prostu zniknie. I wedle wszelkiego prawdopodobieństwa Lew Aivarez również
zginie. W końcu Quinn zrobił to z Davidem Brooksem i z Kelly, więc nie należy

przypuszczać, że Abby ma przed sobą lepsze perspektywy.
Przeraziła się na myśl, że Quinn może jej dotknąć. Nigdy nie czuła się tak

przerażona i bezbronna. Postanowiła jednak, że nie da się wziąć bez walki.
Możliwe, że krzyk zaalarmowałby kogoś — możliwe, lecz bardzo mało prawdopodobne.

Cofnęła jedną stopę ze szczebla, na którym stała, i gdy Quinn zbliżył się do
niej, odepchnęła się drugą i zeskoczyła do tunelu. Nad jej głową Quinn

pospiesznie wydał jakieś polecenie Gouldowi, po czym ruszył za nią. Ale Abby,
skulona, z rozłożonymi rękami, by utrzymać równowagę, biegła już niezgrabnie po

wyłożonej drewnianymi listwami podłodze przez wszechogarniający mrok.
— Nie rób tego! — krzyknął Quinn, wypełniając swoim tubalnym głosem cały tunel.

— To nic ci nie pomoże.
Skórzane podeszwy jego butów trzaskały o drewniane listwy niczym pociski.

Poruszał się bardzo szybko, jednak Abby sprzyjała ciemność i niski sufit.
W tym momencie rozbłysł rząd żarówek na suficie. Abby, oślepiona na chwilę,

nurknęła naprzód, straciła równowagę i uderzyła o ścianę. Krzyknęła z bólu, z
wściekłością wyciągnęła rękę i uderzeniem z boku trzasnęła pięścią w żarówkę.

Nie czuła nawet, że szkło przecięło jej skórę. Biegła naprzód z pochyloną głową,
rozwalając jedną żarówkę za drugą. Kroki za nią zwolniły.

— Abby, zatrzymaj się! — krzyknął Quinn.
Udawał, że jest bardzo pewny siebie, lecz Abby wyczuła.

że pomieszała mu szyki. Dodało jej to energii. Jak długo nikt nie naciera na nią
z przeciwległej strony tunelu, ma szansę. Dobrze zapamiętała plan całej kopalni,

poza tym przedtem dotarła aż do górnego pokładu. Winda albo kręcone schody łączą
się w jakiś sposób z głównym budynkiem fabryki. Muszą. I gdzieś musi być jeszcze

jedna klatka schodowa — prawdopodobnie odchodząca od samego górnego pokładu.
Gdyby tylko udało jej się dotrzeć do tych schodów, ma szansę.

Wiedziała, że porusza się szybciej niż Quinn. Kiedy uświadomiła sobie, że
biegnie po ostatnim, wydłużonym zakręcie, pożałowała, że tunel nie jest dłuższy.

Zastanawiała się, czy Quinn kazał Gouldowi zadzwonić do laboratorium. Ale bez
względu na to, co się działo na górze, miała przed sobą wolną drogę w tunelu.

Quinn oczywiście będzie pewien, że pójdzie schodami prowadzącymi do
laboratorium, bo dokąd indziej mogłaby się udać? Gorączkowo szukała jakiejś

drogi ucieczki. Najpierw przyszła jej do głowy toaleta. Gdyby mogła się tam
dostać, a Quinn pobiegłby schodami, wróciłaby do szpitala. Jeśliby jednak

przyszło mu do głowy tam zajrzeć, byłoby po niej.
Zastanawiała się, czy zdołałaby wyprzedzić go na tyle, by spróbować znaleźć

schody w górnej komorze —jeżeli rzeczywiście są tam schody. Była od niego
piętnaście lat młodsza, ale Quinn wyglądał na człowieka w doskonałej formie, a

jej wiele do tego brakowało. Gdyby wystartowali jednocześnie, na pewno by go nie

wyprzedziła. Ta przygnębiająca świadomość towarzyszyła jej do końca tunelu. Tuż

przed sobą zobaczyła windę i schody. Toaleta była jakieś dwadzieścia stóp dalej,
ale Abby wyraźnie słyszała nadbiegającego Quinna. Będzie tu za parę sekund.

Nagle zauważyła alarm przeciwpożarowy i dźwignię ręcznego tryskacza, a pod nimi
rząd gaśnic. Nie mając czasu na zastanawianie się, chwyciła mały młotek

zawieszony na łańcuchu, roztrzaskała szkło i uruchomiła oba systemy: alarmowy i
tryskaczowy. W całym laboratorium rozległo się potężne wycie syren i w parę

sekund później otworzyły się dziesiątki dysz na suficie.
Abby chwyciła jedną z gaśnic, wyciągnęła zawleczkę i wycofała się z tunelu

akurat w tym momencie, gdy wpadł tam Quinn. Oddalony zaledwie o parę stóp
odwrócił się ku niej,

cały przemoczony. Teraz nie wydawał się opanowany ani pewny siebie. Abby
wycelowała szeroką dyszę prosto w jego twarz i nacisnęła. Głowa Quinna

natychmiast zniknęła w chmurze chemicznej piany. Krzyknął, opadł na kolana i
przycisnął dłonie do oczu. Ale tryskacze, jeszcze przed chwilą działające na

korzyść Abby, zaczęły spłukiwać pianę.
Bojąc się bardziej zbliżyć, podniosła gaśnicę aż do brody i robiąc niezgrabny

wymach cisnęła nią w Quinna. Butla uderzyła mężczyznę w przód ramienia i bok
twarzy, rzucając go na wznak na zalaną wodą podłogę. Ale nie doznał wielkiego

uszczerbku, Abby obróciła się więc, śmignęła do schodów i zaczęła wbiegać po
trzy stopnie.

Było na nich niebezpiecznie ślisko. W pewnym momencie noga jej się powinęła i
Abby uderzyła policzkiem w stalową krawędź wyższego schodka. Poczuła silny ból i

przez moment myślała, że złamała nogę. Krzyknęła, jednak po chwili zorientowała
się, że tylko paskudnie ją sobie rozcięła. Obejrzała się. Quinn podniósł się

ocierając oczy, lecz najwyraźniej mógł już widzieć, co się dookoła dzieje. Poza
sufitem na niższym pokładzie nigdzie indziej nie zainstalowano tryskaczy, więc

dalej schody były suche. Abby czuła, że w płucach ma ogień, ale dzięki
adrenalinie mogła nadal skakać po dwa, trzy stopnie. Gdy przebiegała przez

harmonijkową bramę w pierwszym tunelu ewakuacyjnym, nad sobą usłyszała tupot
ciężkich kroków.

Nawet nie warto było zwalniać, by się obejrzeć. Wiedziała, że to Quinn. Pętla
się zaciska. Jedyna nadzieja — co prawda wątlutka — to przedostanie się na górny

pokład i znalezienie schodów do fabryki.
Nagle uświadomiła sobie, że to wcale nie jest jej jedyna nadzieja. Jest jeszcze

jedno wyjście — niewiele lepsze, ale dające pewne szanse. Podest górnego wyjścia
awaryjnego był prawie tuż nad nią. Gdyby zdołała się tam przedostać nie

natykając się na mężczyznę zbiegającego z góry, może udałoby się jej przedostać
do wyjścia ewakuacyjnego i odsunąć sześć rygli zamykających drzwi. Kiedy

znajdzie się już na zewnątrz, będzie musiała zdać się na swój instynkt — ale cóż
innego robiła do tej pory? W skalną ścianę muszą być wbudowane uchwyty,

umożliwiające zejście na łąkę lub wspięcie się do góry.
Od mężczyzny zbiegającego z góry mogła ją dzielić najwyżej pętla schodów.

Skuliła się i zanurkowała w prawo, do tunelu, którego zdjęcie w monografii
Gardnera opatrzono podpisem: „Przewiercanie potężnej ściany". Sufit korytarza

był niższy o jakąś stopę od sufitu tunelu prowadzącego do szpitala, co dało jej
jeszcze dziesięć, piętnaście sekund przewagi. Jednak nawet niewysokiej Abby

niewygodnie było biec niskim kanałem. Odrobina światła sącząca się z głównego
szybu wkrótce zniknęła. Ciemność przytłaczała ją. Raz po raz opierała się ciężko

o skalne ściany. Koszula, przemoczona od tryskaczy, rozdarła się jej na ramieniu
razem ze skórą, ale prawie nie poczuła bólu.

W płucach paliło ją teraz jeszcze bardziej. Ciężkie, zatęchłe powietrze nie
pozwalało głębiej zaczerpnąć tchu. Sto stóp ciągnęło się jak mila. Nagle

uderzyła skronią w drzwi. Oszołomiona, upadła na plecy. Po chwili, walcząc z
zawrotami głowy, bólem i falą mdłości, podniosła się na kolana i wyciągnęła

latarkę Alvareza z kieszeni przemoczonych dżinsów. O dziwo, promocyjny dar firmy
farmaceutycznej Ezry Blacka działał nadal. Odciągnęła jeden rygiel drzwi, a

potem następny, ocierając boleśnie kostki palców o ścianę. Z tyłu, z tunelu,
dobiegało ją nieustające zawodzenie syren alarmowych. Ale słyszała też kroki.

Gdy odciągnęła czwarty i piąty rygiel, ciemność wypełnił głos Lyle'a Quinna:
— Daj spokój, Abby! Przygotowują właśnie dla ciebie nakaz aresztowania za

usiłowanie zabójstwa Kelly! Współpraca z nami to twoja jedyna szansa! Tylko my
możemy cię teraz uratować.

Abby rozpaczliwie złapała za ostatni rygiel.

— Abby, nie ruszaj się! Nie uda ci się zejść ze skały! Rygiel ani drgnął. Nie

było zawiasów, więc drzwi musiały
dać się jakoś zdjąć. Ale do wewnątrz czy zewnątrz? Kroki Quinna słychać było

coraz bliżej. Abby położyła się na plecach, przyciągnęła kolana do brody i
pchnęła nogami z całą siłą, na jaką mogła się zdobyć. Drzwi wypadły w chłodną

noc. Tunel natychmiast wypełniło świeże powietrze i światło. Abby wyjrzała.
Znajdowała się wysoko nad doliną i nad miasteczkiem. Zainstalowane u podstawy

płotu za rozciągającą się w dole łąką reflektory oświetlały znaczną część
urwiska. Ciemna skała lśniła w bezustannym zacinającym deszczu.

w oddali, w pobliżu centrum miasteczka, Abby widziała niebieskie światła dwóch
wozów policyjnych mknących ku fabryce. Jeżeli Quinn mówił prawdę — a nie miała

powodu w to wątpić — policjantów wysłano z nakazem aresztowania podejrzanej Abby
Dolan. Skoro Joe Henderson mógł sfałszować protokół sekcyjny w taki sposób, by

pod względem formalnym był absolutnie niepodważalny, a George Oleander
zorganizował cały system podtruwania swoich niczego nie podejrzewających

pacjentów, załatwienie lewego nakazu aresztowania było dla nich kaszką z
mleczkiem.

Okazało się, że w skale nie ma żadnych uchwytów, ale Abby stwierdziła, że choć
jest okropnie stroma, nie ma gładkiej powierzchni. W sprzyjających warunkach, w

suchy dzień, nie spiesząc się i nie spoglądając w dół, znalazłaby dość punktów
oparcia i uchwytów do zejścia. Jednak obecne warunki były jak najdalsze od

sprzyjających.
Abby zrobiłaby niemal wszystko, by nie musieć wchodzić na skalną ścianę. Na

myśl, że roztrzaska się o strome głazy u podnóża urwiska, ogarniał ją straszliwy
lęk. Ale wpaść w łapy Quinna? Nie, to w ogóle nie wchodzi w rachubę.

Postawiła stopę na występie nie szerszym niż sześć cali, wbiła palce w płytką
szczelinę i wciągnęła się na śliską skałę.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY ÓSMY

Zabraniając sobie patrzenia w dół, końcami palców czepiała się mokrej skały,
posuwając się powoli. Gwałtowne podmuchy wiatru w każdej chwili groziły jej

strąceniem w ciemność. Zbocze łagodnie zakręcało w prawo. Jeśli skryje się za
zakrętem, Quinnowi trudniej będzie do niej strzelić, jeżeli takie są jego

zamiary.
Skupiła uwagę na ścianie po prawej stronie. Gdy już jej się wydawało, że nie ma

jak stanąć, zawsze znajdowała jakąś szczelinę lub oparcie dla nóg i mogła
podejść wyżej. Każdy oddech sprawiał jej ból, ale usiłowała nie zwracać na niego

uwagi. Bolało ją także w łopatce i w ramieniu, a kawałek szkła żarówki, który
wbił jej się w dłoń, kłuł ją jak igła, gdy mocniej chwytała się skały. Nadal

jednak mozolnie posuwała się naprzód, próbując jak najbardziej oddalić się od
wejścia do szybu wentylacyjnego, zanim dotrze do niego Quinn.

Była już prawie w połowie drogi między szczytem skały a ziemią. Wysoko nad nią
blask gigantycznego neonu COLSTARU upiornie odbijał się od czarnej ściany,

zabarwiając niebo na purpurowo.
W końcu udało jej się na chwilę przystanąć i rozejrzeć. Znajdowała się jakieś

pięćdziesiąt stóp od otworu w skale. Przycupnęła między dwiema wiązkami światła,
strzelającymi w górę z umieszczonych poniżej potężnych reflektorów. Nadal

nigdzie nie było śladu Quinna. Wiatr zacinał tak silnie, że niebezpiecznie było
nawet stać bez ruchu. Abby kurczowo uchwyciła się skały i przyjrzała

rozpościerającym się pod nią
głazom i łące. Płot, od północy wbudowany w skalne urwisko i okolony na górze

drutem kolczastym, był nie do sforsowania. Ale południowy kraniec rokował pewne
nadzieje. Kończył się przy wysokiej ścianie niemal litej skały, która po tej

stronie tworzyła niezbyt stromy stok. Perspektywa wspinaczki tą trasą była tylko
nieco mniej przerażająca niż konieczność poddania się. Niebieskie światła wozów

policyjnych zbliżały się coraz bardziej.
Podjąwszy decyzję, Abby zrobiła krok do przodu. Wciąż zastanawiając się,

dlaczego Quinn nie poszedł za nią, nie trafiła na punkt oparcia, poślizgnęła się
i straciła grunt pod nogami. Zjechała w dół mokrej skały. Dziesięć stóp,

dwadzieścia. Nagle jej stopy odbiły się od postrzępionej skalnej iglicy,
spowalniając upadek na tyle, by zdołała się jej uchwycić. Opadła na nią całym

ciałem, omal nie odrywając sobie rąk od korpusu. Ramiona miała boleśnie
wyprostowane, a nogi dyndały jej jak lalce. Zacisnęła palce wokół iglicy i

zerknęła przez ramię. Pod nią rozciągało się jakieś trzydzieści stóp ociekającej

deszczem skały. Odłamek szkła w prawej ręce kłuł teraz niczym sztylet, ramię i

pierś pulsowały nieznośnie, nie puszczała jednak skały, gorączkowo szukając
oparcia dla nóg.

Gdy poczuła, że już dłużej się nie utrzyma, duży palec jej prawej nogi, obutej w
tenisówkę, wylądował na niewielkim występie. Czując nowy przypływ energii

wypchnęła się w górę, pozwalając wypocząć rękom. Lewa stopa, znajdująca się
sześć czy siedem cali nad prawą, natrafiła na solidniejszy stopień, szeroki

przynajmniej na dwanaście cali. Abby stanęła na nim całym ciężarem, oderwała od
skały najpierw jedną, potem drugą rękę i wsunęła je w szczeliny skalnej ściany.

Przywarła do niej kurczowo, łapiąc ustami powietrze i czekając, aż oddech wróci
do normy. Po jej twarzy spływały łzy zmieszane z deszczem — łzy ulgi, gniewu i

bólu. Siniaki pulsowały niemiłosiernie — bolało gorzej niż wtedy, gdy w szkole
średniej złamała rękę podczas gry w piłkę nożną. Ale znajdowała się już dużo

bliżej ziemi. Skała poniżej była bardziej stroma. Prawie widziała już, jak ma
schodzić. Jeżeli będzie ostrożna, uda jej się. Ale gdzie, do diabła, jest Quinn?

Nagle, poprzez ciemność i ulewę, z oddali, gdzieś z lewej, usłyszała jego głos:
— Niewiele brakowało, Abby! Dobrze, że jesteś w formie! Stał na skale, jakieś

trzydzieści stóp na lewo od Abby,
w kręgu światła reflektora. Zdjął czarną sportową kurtkę, lecz sweter z golfem i

spodnie zlewały się całkowicie ze skalną ścianą. Od jego twarzy, rąk i włosów
szedł upiorny poblask. Abby spojrzała na płot. Gdyby udało jej się dostać do

południowego rogu, mogłaby wspiąć się z powrotem i przeskoczyć. Starając się
poruszać jak najszybciej, zaczęła znowu schodzić pionową skałą.

— Mogę cię teraz zastrzelić, Abby! Chcesz się przekonać? Usłyszała trzask i
trzy stopy od jej twarzy świsnął pocisk.

Drugi strzał obsypał ją deszczem odłamków. Skuliła się i instynktownie
zatrzymała, ale po chwili dalej spuszczała się ku łące, zastanawiając się, co

czuje ofiara postrzału.
— Bezpieczniejsza jesteś tu na górze niż tam na dole! — krzyknął Quinn.

Sunął w jej stronę coraz szybciej. Przystanął, by oddać jeszcze dwa strzały.
Pierwszy pocisk przeleciał tuż nad jej głową, drugi odbił się od ściany i ranił

ją w łydkę. Była jednak tak bardzo obolała, że ledwo poczuła ostre ukłucie.
No więc właśnie zostałaś postrzelona, pomyślała. Widok zbliżającego się do niej

mężczyzny napełniał ją strachem i gniewem. Starała się o nim nie myśleć i
skoncentrować wyłącznie na schodzeniu, ale wiedziała, że ma małe szanse. Gdy

znajdzie się u podnóża urwiska, przez pięćdziesiąt jardów będzie musiała
gramolić się po potężnych otoczakach, nim dojdzie do rogu płotu. Potem czeka ją

prawie niewyobrażalna wspinaczka po skale i zejście po drugiej stronie. Pchała
ją adrenalina, lecz duża wilgotność powietrza, rozpłatana łydka, liczne siniaki

i słaba kondycja działały przeciw niej.
— Abby, lepiej mnie posłuchaj! Strażnicy nie będą zadowoleni, że wchodzisz na

ich terytorium!
Znajdowała się jakieś dziesięć stóp od ziemi i zaledwie parę stóp od

największego otoczaka. Na moment zniknęła Quinnowi z pola widzenia. Zmrużywszy
oczy usiłowała wypatrzyć coś w deszczu. Skała Colstaru przypominała pozbawiony

okien drapacz chmur. W górze oślepiający neon, ukryty za wystającym skrajem
skały, rzucał na niebo krwawy blask. Abby zdecydowała, że lepiej zrobi obchodząc

otoczaki. Jeżeli pojawią
się strażnicy, będzie po niej. Ale Quinn nie ostrzegałby jej, żeby nie szła

dalej, gdyby miał pewność, że się zjawią.
Gdy była sześć stóp nad ziemią, opuściła się i wylądowała w błocie między

otoczakiem i skałą. Przycupnęła tam na parę sekund, by złapać oddech i
posłuchać, czy w pobliżu nie ma Quinna albo strażników.

— Abby! Głos Quinna
wciąż dobiegał z pewnej odległości. Abby

znowu poczuła nadzieję. Gdyby udało jej się obejść potężne skały trzymając się
blisko ziemi, tak by Quinn jej nie dojrzał, może zdołałaby dotrzeć do końca

płotu.
— Wyjdź no! Wyjdź, gdziekolwiek jesteś... Naszym strażnikom to się nie będzie

podobać...
Abby szybko okrążyła otoczak. Quinn żadną miarą nie mógł jej dostrzec, chyba że

zsunąłby się ze skały i wszedł na łąkę. Nadal nie było widać śladu strażników.
Przebiegła jakieś sześć stóp i dotarła do rumowiska mniejszych skałek.

Znajdowała się teraz jakieś trzydzieści, czterdzieści stóp od końca płotu.

Niewykluczone, że gdy do niego dotrze, skalista ściana okaże się zbyt stroma, by

zdołała się na nią wspiąć. Ale od tamtego okropnego momentu w pomieszczeniu
skanerą szczęście raczej jej dopisywało.

— No, pani doktor, ostatnia szansa! — zawołał Quinn. — Trzymam w rękach
gwizdek. Jedno gwizdnięcie i moi strażnicy rozbiegną się po łące. Na pocieszenie

dodam, że po dwóch gwizdkach przestaną robić to, co będą z panią robić. A
przynajmniej tak mi się wydaje...

Abby obeszła kolejną skałkę. Łąka zwężała się w miarę zbliżania się płotu do
urwiska.

— Dobra, Abby, jak sobie chcesz. Dalej, chłopaki, macie żarcie!
Abby niemal natychmiast zrozumiała, że otoczone płotem pole było patrolowane nie

przez ludzi, lecz przez psy wartownicze. Spojrzała w górę łąki, na północ i
ujrzała je — przez pofałdowany teren mknęły dwie czarne jak heban torpedy,

zbliżając się do niej z przerażającą szybkością. Instynktownie cofnęła się na
otwarte pole. Niespodziewanie, gdy już miała się odwrócić i pobiec do płotu, na

wielkim głazie pojawił się Quinn. Nadal dzieliło go od niej dwadzieścia pięć
jardów —

dość daleko, by zdołała dobiec do rogu płotu, i jednocześnie na tyle blisko, że
mógłby ją trafić, gdyby tylko zechciał. Ale on stał na szczycie skały na

rozstawionych nogach, z rękami po bokach. Ucieleśnienie pychy.
— Tu, Johnny! — krzyknął.

Abby zdawała sobie sprawę, że nie ma sensu ścigać się z psami. Ale nie miała
wyjścia. Obróciła się, lecz prawie natychmiast poślizgnęła się na mokrej ziemi i

upadła. Widziała, jak psy śmignęły koło otoczaka, na którym stał Quinn. Były to
potężne dobermany — czarnozłote upiory, mknące przez smugi jaskrawego światła

reflektorów. Słyszała już ich warczenie.
Boże, ratuj... — poprosiła bezgłośnie.

Pierwsze psisko dobiegło już do niewielkiego wzniesienia piętrzącego się przed
Abby i skoczyło, wyciągając cielsko niczym pływak startujący do zawodów na

krótkim dystansie. Abby wrzasnęła i instynktownie uniosła rękę, by osłonić
twarz. Nagle pędzący cień zmienił w powietrzu kierunek i upadł ciężko na ziemi

tuż obok jej głowy. Kiedy drugi doberman dobiegł do wzniesienia i skoczył ku
twarzy Abby, usłyszała z lewej strony coś jakby trzask szpicruty. Zwierzę opadło

na ziemię z głuchym łoskotem, z karkiem przeszytym strzałą. Dopiero wówczas Abby
zauważyła, że z klatki piersiowej pierwszego dobermana również wystaje grot

strzały.
— Ives! — zawołała.

Z miejsca, w którym ulokował się Quinn, padł kolejny strzał. Abby poczuła ostry
ból w prawym biodrze. Znowu ją trafił. Echo strzału jeszcze toczyło się po łące,

gdy z lewej znowu usłyszała świst cięciwy. Quinn krzyknął, strzelił na oślep i
runął ze skały.

— Szybko, Abby! Tutaj! — krzyknął Ives.
Klęczał przy płocie, gorączkowo przecinając druty ogromnymi nożycami. Gdy Abby

biegła do niego, zobaczyła, jak Quinn skręca się na wilgotnej ziemi. W jego
kolanie tkwiła długa strzała Ivesa. Dopiero wówczas doceniła oko łucznika:

dokonał trzech niewiarygodnych trafień przez mały otwór wycięty w płocie. Ives
odciągnął róg,płotu, by Abby zdołała przeczołgać się pod nim na brzuchu, a potem

pozwolił się objąć.
— Wyglądasz, jakby cię poturbował rozwścieczony tłum — powiedział.

— Nic mi nie jest. Dzięki tobie oczywiście — odparła, patrząc na łąkę. —
Przykro mi z powodu tych psów — dodała po chwili. — Wiem, ile cię to musiało

kosztować.
— Lepiej się zbierajmy — burknął Ives. — Na podjazd Colstaru właśnie wjechały

dwa samochody policyjne. Chyba nie będą mieli kłopotu z ustaleniem, kto to
zrobił — oświadczył wskazując na pole.

— Do diabła, Ives! — ryczał teraz Quinn. — Dopadnę cię za to, ty sukinsynu!
— Myślisz, że strzała rozłupała mu kość? — spytała Abby, gdy wspinali się

wzdłuż płotu ku chacie Ivesa.
— Jeśli tak, to znaczy, że muszę trochę poćwiczyć. Nie celowałem w kość.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DZIEWIĄTY

Ives szedł dość szybko, ale Abby, choć poturbowana i wykończona, bez trudu
dotrzymywała mu kroku. Jego noga goiła się wprawdzie dobrze, jednak mięśnie,

wyniszczone przewlekłą infekcją, prawie zanikły. W rezultacie biegł krokiem

sztywnym i nierównomiernym. Abby domyślała się, że musiało mu to sprawiać ból.

Gdy spojrzała na szpital w dole, uświadomiła sobie, że zaledwie parę stóp niżej
znajduje się tunel prowadzący z pracowni NMR do laboratorium Colstaru.

Niepokoiła się o Kelly Franklin. Czy Barbara Torres nadal jej pilnuje i czy Lew
ją zastąpi, gdy w izbie przyjęć pojawi się jego zmiennik? Obiecała, że wróci za

dziesięć, piętnaście minut, ale od tego czasu minęły całe wieki. Lew musi
odchodzić od zmysłów usiłując odgadnąć, co się z nią dzieje.

Spojrzała na deszczowe niebo. Pułap chmur był zbyt niski, by helikopter
sanitarny mógł wylądować i przetransportować Kelly. Jeżeli do tej pory nie

odzyskała przytomności, jutro rano pomoc będzie spóźniona. Do diabła, prawdę
mówiąc, pewnie już teraz jest za późno.

Z prawej widziała dwa otwarte wejścia ewakuacyjne, ziejące niczym rany w skalnej
ścianie. Za parę minut czy godzin zostaną zamknięte, a pomysłowi lekarze z

Colstaru wymyślą historyjkę, która na pewno nie poprawi jej zaszarganej
reputacji. Gdy jeszcze raz spojrzała w tamtym kierunku, zobaczyła, że jeden z

wozów policyjnych, z błyskającymi światłami i zawodzącą syreną, całym pędem
zjeżdża z podjazdu

fabryki. Posunięcie typowe dla Quinna: z pewnością zanim wszedł do tunelu, by
ścigać Abby, polecił Gouldowi przygotować nakaz jej aresztowania. Eksperymenty

na ludziach, sfałszowane sprawozdanie z sekcji, morderstwo i próba morderstwa,
sfabrykowany nakaz aresztowania. Generalna zasada Colstaru: my mamy pieniądze,

więc my ustalamy zasady.
Jeszcze mnie nie dostaliście, pomyślała ze złością. Gdy połączy swoje siły z

Alvarezem, będzie ich dwoje. Dołączą też do nich inni — Torres i Gil Brant oraz
pozostali mieszkańcy Patience, kiedy wieść o praktykach Colstaru się rozniesie.

Tama cieknie — i pojawiają się w niej wciąż nowe dziury. Niebawem Colstarowi
zabraknie palców do ich zatykania.

Gdy przeszli przez północny róg płotu, Abby zabrakło tchu. Przechodząc przez
wąską kładkę na rzeczce Oxbow potknęła się i oparła o łagodne zbocze prowadzące

do podnóża wzgórz.
— Muszę chwilę odpocząć — jęknęła. Ives nerwowo obejrzał się na dolinę.

— Oczywiście — odparł po chwili. — Dużo przeszłaś. Policja też cię szuka? —
zapytał.

— Chyba tak.
— Masz dokąd iść?

— Nie znam żadnego bezpiecznego miejsca. Myślałam o farmie doktora Alvareza.
Mogę się tam ukryć do jego powrotu...

— Pracowałem dla niego.
— Wiem.

— To porządny chłop. Gdzie jest twój samochód?
— Pod szpitalem, ale nie mogę tam iść. Ives, wpadłam jak śliwka w kompot.

— Zdaje się, że obydwoje wpadliśmy. Dasz radę iść dalej?
— Tak, ale za chwilę — odparła.

— Doskonale.
— Dokąd idziemy?

— Najpierw do mnie. Od tyłu... tędy, którędy zszedłem. Trzeba się będzie trochę
powspinać. Poradzisz sobie?

Abby spojrzała na skałę Colstaru.
— Oczywiście.

Ives założył łuk na plecy i szybkim krokiem ruszyli w górę, Ives z przodu, Abby
parę kroków za nim.

— Ives — odezwała się Abby, gdy podeszli pod stromy stok — policja wie, gdzie
mieszkasz, prawda?

— Chyba tak. Nie będziemy mogli długo u mnie zostać. Ale mam dla ciebie trochę
czystych, suchych ubrań. Tych, które mi przyniosłaś. Potem pójdę do moich

przyjaciół. Żaden z nich nie przepada za policją. A poza tym wątpię, by
ktokolwiek zdołał pójść po moich śladach. Ty tymczasem możesz iść do doktora

Alvareza.
— Ale on mieszka parę mil stąd. Jak się tam dostanę?

— Jeżeli nagle nie urosną ci skrzydła, możesz tam dojść. Chodź, idziemy. Gdy
dojdziemy do mnie, wytłumaczysz mi, jak to się stało, że nagle wyskoczyłaś ze

skały Colstaru.
— A ty mi wytłumaczysz, skąd się tam wziąłeś.

— Zgoda.

Droga prowadząca od tyłu do chaty Ivesa wiodła po pomysłowo powiązanych grubych

linach, w strategicznych przerwach zwisających z gałęzi i korzeni drzew. Liny
oraz starannie wyrąbane w skale miejsca do oparcia palców nóg umożliwiały niemal

pionową wspinaczkę, lecz Abby potrzebowała pomocy Ivesa. Wędrówka do obozu
pustelnika zwykłą drogą zajmowała trzydzieści do czterdziestu pięciu minut, a

tym szlakiem nie więcej niż dziesięć. Abby była przekonana, że zejście na łąkę
zajmuje Ivesowi najwyżej pięć minut.

Gdy doszli do chaty, stary samotnik wszedł do środka i po chwili wyniósł mały
plecak, tuzin strzał, stary dres i czarny płaszcz deszczowy Josha. Był bardzo

zaaferowany i niespokojny.
— Wejdź tam i przebierz się — powiedział. — A potem mi opowiesz, co się dzieje.

Abby weszła do środka. Wnętrze chaty Ivesa było zawsze zdumiewająco schludne.
Dziś oświetlało je ciepłe światło latarni górniczej. Spojrzała na szafę z

pustaków i tektury, wypełnioną po brzegi podniszczonymi tanimi wydaniami
książek. Czuła głęboki smutek, że z jej powodu będzie musiał opuścić to miejsce,

ale nic nie mogła na to poradzić. Zdjęła przemoczone ubrania. Rana na łydce,
pręgi po uderzeniach i skaleczenia wyglądały paskudnie, lecz nie były groźne.

Kule. które rozorały skórę łydek i biodra, również nie przyniosły większego
uszczerbku.

Wzięła parę bandaży, które przyniosła dla Ivesa, i zaczęła opatrywać rany na
nodze, biodrze i ramieniu.

— We wnętrzu skały zbudowano laboratorium — powiedziała, kiedy skończyła. —
Colstar dostaje bardzo intratne zamówienia rządowe na swoje baterie, a w zamian

wypróbowują tu broń chemiczną oraz odtrutki na pacjentach w szpitalu. Znalazłam
ich laboratorium, ale zaraz potem Quinn znalazł mnie.

— Włączyłaś alarmy w fabryce i wzdłuż płotu zapaliły się wszystkie światła —
mruknął Ives. — Nigdy czegoś podobnego nie widziałem, więc wyjąłem lornetkę.

Potem, gdy wpatrywałem się w urwisko, wyskoczyłaś z jednego z tych otworów, na
które kiedyś zwróciłaś mi uwagę. Pomyślałem, że możesz potrzebować pomocy, więc

zszedłem.
— Uratowałeś mi życie — stwierdziła Abby.

— Dobra z ciebie dziewczyna. Opiekujesz się takimi jak ja, więc chciałem się
odwdzięczyć.

— Słuchaj, każdy, kto ma cokolwiek do powiedzenia w tym mieście, jest w to
wplątany, i każdy chce mnie dopaść. Quinn, szef policji, prezes rady nadzorczej

szpitala, naczelny lekarz i nawet ten gbur, który zszywał ci twarz... wszyscy
podpisali pakt z diabłem w osobie senatora Cormana. W zamian za przekształcenie

miasteczka w laboratorium i przeprowadzanie w nim eksperymentów mają w tym
rejonie pełne zatrudnienie, piękne parki i wspaniałe szkoły.

— Faustburg.
— Właśnie.

Abby wyszła z chatki Ivesa ubrana w postrzępiony dres Josha, kurtkę od deszczu i
starą zielonozłotą baseballówkę z nadrukiem Oakland A, którą z jakichś powodów

Josh przestał nosić. Zawsze bardzo lubiła wkładać jego rzeczy, i choć przestała
to robić w dniu, w którym odszedł, teraz czuła się w nich trochę dziwnie, lecz

swojsko.
— Musimy się zbierać — mruknął Ives.

— Nie mogę cię narażać na jeszcze większe niebezpieczeństwo. Poza tym powinnam
nawiązać kontakt z Alvarezem.

— Szlak, który ci pokażę, wiedzie przez lasy wzdłuż wzgórz. Jeśli będziesz
oszczędnie używać latarki, wątpię, czy zobaczą cię z dołu.

Podał jej potężną latarkę na cztery baterie, którą wyjął z plecaka.
— Nie mogę jej wziąć. Tobie będzie tak samo potrzebna. Ives popatrzył na nią.

— Jeśli sobie dobrze przypominam, rozmawialiśmy już o tym, w jakich
okolicznościach widzę, a w jakich nie.

Abby wypróbowała latarkę. Ives zgasił światło w chatce i po raz ostatni omiótł
spojrzeniem swoje gospodarstwo. Potem ruszyli na zachód.

Las był przesiąknięty wilgocią. Z gałęzi kapało tak obficie, że trudno było się
zorientować, jak silny jest jeszcze deszcz. Przez pewien czas schodzili, aż w

końcu Abby zobaczyła miasto, rozpościerające się jakieś dwieście stóp pod nimi
na lewo. Pół mili od chaty Ivesa natrafili na zarośnięty szlak.

— Przypatrz się tej ścieżce — powiedział Ives. — Poprowadzi cię skrajem doliny.
Jeśli będziesz się jej trzymać, na pewno nie zabłądzisz. Pamiętaj, że Patience

masz po lewej. Nie zbaczaj w górę ani w dół, a trafisz bez pudła.

Nagle uniósł rękę i przyłożył palec do ust. Wskazał na wzgórze. Przez leśną

gęstwinę Abby dostrzegła samochód nadjeżdżający prostą drogą kończącą się tuż
pod miejscem, w którym stali. Była to droga, którą szła wcześniej do obozu

Ivesa.
— Policja — wyszeptał Ives, jeszcze zanim Abby wypatrzyła nie zapalone światła

na dachu.
— Szybko się uwinęli.

— Podjadą do mojej chaty z innej strony, ale lepiej się stąd zabierajmy.
Przez następne piętnaście minut wędrowali w milczeniu. Prowadziła Abby i tylko

raz, na minutkę, zeszła ze szlaku, szybko się jednak zorientowała, zawróciła i
ponownie odnalazła szlak. Ives najwyraźniej doszedł do wniosku, że jego

towarzyszka poradzi sobie.
— No dobrze, wystarczy — powiedział w pewnej chwili. — Stąd idziesz prosto, a

ja do góry. Znasz miasto na tyle dobrze, że będziesz wiedziała, gdzie jesteś.
Masz jeszcze do przejścia jakieś trzy mile. Kiedy zbliżysz się do farmy doktora

Alvareza, możesz podejść do góry między wzgórzami i zejść na pole za domem albo
wyjść na drogę i podkraść się podjazdem, chociaż to ryzykowne.

— Chyba przejdę przez wzgórza — odparła. — Ivesie, jeżeli złapie mnie policja
albo któryś z ludzi Quinna, będę załatwiona na amen. Nie wypuszczą mnie z

Patience. Za dużo widziałam. Zanim się rozdzielimy, chcę ci opowiedzieć, co
wiem... Laboratorium pod Colstarem wypuszcza niewielkie ilości toksycznego gazu

przez rurki, które idą wzdłuż tunelu do skanera NMR w szpitalu. W podłodze obok
aparatu jest klapa. Otwiera się ją pod spodem urządzenia, z tyłu. Jeżeli

wypróbowuje się tam odtrutkę na gazy, pacjenci otrzymują ją potem od lekarzy.
Wiem, że wplątany jest w to Quinn, Joe Henderson, doktor Bartholomew, doktor

George Oleander, doktor Del Marshall oraz kapitan Gould z policji w Patience. A
to na pewno nie wszyscy. Zapamiętasz te nazwiska?

— Ostatnio umysł mam wyjątkowo chłonny. Bez trudu przyswoję sobie parę nazwisk
czy faktów.

— Przepraszam, że pytałam. Doktor Sandra Stuart ze szpitala Świętego Jana w San
Francisco jest moją przyjaciółką. Jeżeli będziesz mógł, zadzwoń do niej i

opowiedz, co wiesz.
— Mam jeszcze paru znajomych na uniwersytecie, którzy coś mogą. Na pewno

zainteresują ich twoje odkrycia.
— Wspaniale. Ale uważaj na siebie, Ivesie.

— Pani też, doktor Abby.
— Kiedy się z tego wykałapućkam, wrócę i wyleczę do końca twoją nogę. Zrobię

też wszystko, co się da, żeby wiedziano, dlaczego wpakowałeś Quinnowi tę
strzałę.

Objęła go, a on niezgrabnie ją uścisnął i ruszył do góry stromym zboczem po
prawej. Abby stała, spoglądając za nim. Po przejściu paru jardów Ives przystanął

i odwrócił się'do niej.
— Przynosisz zaszczyt swojej profesji — oświadczył. Podjął na nowo wspinaczkę w

ciemność i po półminucie
zniknął.

Abby pozostała w mroku, czując dojmującą samotność i bolesną melancholię. Masz
przynajmniej dokąd pójść, przypomniała sobie. Spojrzała na miasto i ujrzała

światło policyjnego wozu błyskające w oddali. Wyruszyli już pewnie w pełnym
składzie i każda droga w dolinie będzie zablokowana, pomyślała.

Ryzykując, że ją odkryją, przez parę sekund oświetlała szlak.
.M8

a potem zmobilizowała się i ruszyła na zachód. Z każdym krokiem poprawiał jej
się nastrój. Nie dotarła tak daleko na marne. Lew miał wprawdzie po dyżurze

zluzować Barbarę Torres, ale jest nadzieja, że mężowi Barbary polepszyło się i
będzie mógł zostać na noc tylko pod opieką pielęgniarki. Może gdy dotrze na

farmę Alvareza, zastanie gospodarza w domu.
Wędrówka w mokrych tenisówkach przez przesiąkły deszczem las wydawała się nie

mieć końca. Po półgodzinie Abby była przemoczona od pasa w dół, zmarznięta na
kość i gdy tylko przystawała, ogarniały ją dreszcze. Tak jak powiedział Ives,

nietrudno było trzymać się szlaku. Za każdym razem gdy już wydawało się jej, że
zbłądziła, drzewa rozstępowały się, ukazując widok na miasto. Od czasu do czasu

to w jednej, to w drugiej części doliny dostrzegała niebieski błysk światła wozu
policyjnego. Wyobrażając sobie gorączkowe działania na posterunku i na drogach

zastanawiała się, czy w tym zamęcie zabrano Lyle'a Quinna do izby przyjęć, by

opatrzyć mu nogę. Co za ironia, przywiozą go akurat podczas dyżuru Alvareza.

Zaśmiała się na tę myśl.
Po jakiejś godzinie wędrówki wiedziała już, że jest blisko. Zobaczyła w oddali

neon Five Corners i oceniła, że podjazd do domu Alvareza znajduje się dokładnie
pod nim. Ale była wyczerpana i obolała. Z trudem wtłaczała do płuc wilgotne

powietrze. Co gorsza, ze słów Ivesa wynikało, że w tym miejscu szlak skręca w
prawo i zaczyna piąć się dość stromo w górę. Mogła teraz przedrzeć się przez

krzewy do drogi i dotrzeć na podjazd albo wejść na wzgórza i stamtąd dojść do
domu od tyłu przez pola.

Sięgając pamięcią do swoich wcześniejszych wizyt u Alvareza, usiłowała
przypomnieć sobie topografię farmy. Na południowy wschód znajdowały się dwa pola

uprawne, jedno obsiane żytem, a drugie chyba pszenicą. Tuż przy nich, od
południa i wschodu, rozpościerały się mocno pofałdowane łąki, a na wschodzie i

północy ciągnęły się wzgórza — strome, skaliste i niemal zupełnie łyse.
Deszcz przeszedł w mgłę, ale wiał wiatr i zrobiło się nieprzyjemnie chłodno.

Abby wspięła się na zbocze, pieszcząc
w myślach obraz trzaskającego ognia, suchego, ciepłego ubrania i parującego

kakao. Nie miała pojęcia, co wymyśli Lew, by wydostać ją z doliny, ale była
pewna, że znajdzie jakiś sposób. Najlepiej byłoby wyjechać do San Francisco. U

Świętego Jana będzie bezpieczna. Gdy się tam dostanie i opowie o swoich
odkryciach, przestanie jej grozić niebezpieczeństwo ze strony Quinna i innych.

Istnieje oczywiście prawdopodobieństwo, że nikt nie uwierzy w jej opowieść albo
nie odważy się stawić czoła Markowi Cormanowi i Ezrze Blackowi, ale nie wolno

jej nawet myśleć w ten sposób.
Z miejsca, w którym się znajdowała, światła miasta nie były już widoczne, toteż

niełatwo jej było określić swoją pozycję. Jeśli wyruszy zbyt wcześnie, wystawi
się na niebezpieczeństwo — mogą ją zobaczyć na długim podjeździe prowadzącym do

farmy. Zeszła na biegnącą poziomo ścieżkę i przedarła się przez niskie zarośla i
cierniste jeżyny. W końcu doszła do wniosku, że już najwyższy czas ruszyć w dół,

skręciła więc w lewo i zaczęła schodzić, ześlizgując się ze skał i potykając o
korzenie drzew.

Światła miasta znowu były widoczne. Jeszcze paręnaście kroków i las pozostał za
nią. Stała teraz na szczycie szerokiego, gładkiego występu. Z lewej, w

odległości kilkuset jardów, ujrzała dom, stodołę i przybudówki farmy. Przy
drzwiach od podwórza paliło się światło, ale w samym domu było ciemno. Widocznie

Barbara nie zdecydowała się powierzyć męża opiece pielęgniarki.
Abby przykucnęła i ześlizgnęła się z występu, po czym przeszła przez łąkę.

Oprócz lampy przy drzwiach od podwórza z boku stodoły palił się reflektor,
oświetlając pusty parking i szczyt podjazdu. Cisza aż dzwoniła w uszach. Abby

rozejrzała się czujnie. Przeszło jej przez myśl, by zbić szybę i przez okno
dostać się do domu, ale po chwili doszła do wniosku, że wystarczy, jeśli do

powrotu gospodarza ukryje się w stodole.
Nagle usłyszała, że podjazdem zbliża się samochód. Rozpłaszczyła się przy

bocznych drzwiach stodoły, upewniwszy się najpierw, że jej drzwi są otwarte.
Modliła się w duchu, by był to blazer Alvareza. Zobaczyła jednak białoczarny wóz

policyjny, toczący się powoli z przygaszonymi światłami. Natychmiast schowała
się do stodoły. W środku było ciemno, lecz od drzwi z tyłu sączyło się przez

liczne szpary światło, nie
znalazła się więc w całkowitych ciemnościach. Dwie z czterech przegród dla koni

zawalone były słomą.
Z zewnątrz dochodziły stłumione głosy, lecz nie mogła się zorientować, co mówią.

Tuż obok niej stała drewniana drabina, prowadząca na strych, jednak nie
zamierzała po niej wchodzić — wiedziała, że tam zajrzą najpierw. Pospieszyła do

ostatniej przegrody, gdzie pod dużą winylową płachtą stał jakiś samochód.
Leżała skulona na ziemi między płachtą i ścianą, gdy drzwi stodoły otworzyły się

z trzaskiem. Silny promień latarki omiótł ściany i strych. Jak przewidziała,
policjant przede wszystkim zainteresował się strychem. Słyszała, jak wchodzi nad

jej głową i grzebie w sianie. Zastanawiała się, czy wyciągnął broń. Po paru
minutach zszedł i zaczął iść w jej stronę. Opadła na brzuch, naciągnęła na

siebie płachtę i wcisnęła się głęboko pod pojazd — była to chyba jakaś stara
ciężarówka. Czuła zapach zeschłego błota i oleju. Kroki zaszurały bliżej,

usłyszała oddech policjanta. Wiedziała, że stoi nie dalej niż sześć stóp od
niej. Skryła twarz w dłoniach, przygotowana na to, że w każdej chwili zerwie z

niej płachtę i oślepi światłem latarki.

Proszę, nie... proszę, nie... proszę...

Kroki zaczęły się oddalać. Abby nadal pozostała bez ruchu, próbując oddychać
powoli i bezgłośnie. W stajni planowała teraz absolutna cisza. Na zewnątrz

usłyszała stłumione głosy, a potem rozległ się warkot włączonego silnika i
samochód ruszył. Pięć minut, dziesięć... W końcu Abby doszła do wniosku, że może

wyjść. Wygramoliła się spod starej ciężarówki i podniosła się, cała obolała.
Gdy się podnosiła, winylowa płachta zaczepiła o daszek jej baseballówki i

pociągnęła czapkę do góry. Odwracając się, żeby ją odczepić, Abby zamarła.
Drżącą ręką wyciągnęła latarkę zza paska dresu i oświetliła samochód. Jej puls

zaczął walić jak szalony. Pojazd, pod którym się ukryła, okazał się zdezelowaną
czerwoną furgonetką z nadwymiarowymi oponami...

Niepomna na to, czy któryś z policjantów jednak nie pozostał, zarzuciła brzeg
płachty na dach. Czarna stalowa rama. która waliła w tył jej mazdy, nadal tkwiła

nad kratą chłodnicy.
Drzwi samochodu były zamknięte na klucz. Abby zaświeciła

latarką do środka. Na podłodze, obok fotela pasażera, leżała czarna kominiarka i
pudełko nabojów. Na półeczce przy tylnej szybie zobaczyła wielkokalibrowy

karabin z celownikiem optycznym.
A między dwoma fotelami leżał telefon komórkowy.

„Wynoś się!" — przypomniała sobie stłumiony męski głos, który odezwał się minutę
przed tym, zanim omal nie została zastrzelona. „Wynoś się, ale już!".

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY

Naciągnęła winylową płachtę z powrotem na miejsce i oparła się o ścianę stodoły,
nie chcąc czy nie mogąc przyjąć do wiadomości tego odkrycia. To Lew, nie Quinn,

ścigał ją w tej furgonetce; to Lew strzelał do niej przed domem, a potem
zadzwonił ze złowróżbnym przesłaniem. Ale dlaczego? Dlaczego chciał, żeby

wyniosła się z Patience?
Tego dnia na drodze, gdy zaatakował ją zamaskowany kierowca zdezelowanej

furgonetki, wyczuła, że nie wykorzystał okazji zepchnięcia jej z szosy. A Gould
miał rację, że człowiek, który strzelał do niej, mógłby ją zabić, gdyby miał

taki zamiar. Dlaczego Lew chciał ją nastraszyć? Nic jej się wtedy nie stało, ale
przecież mogło. Dlaczego tak bardzo ryzykował, byle tylko wypłoszyć ją z miasta?

Wyszła bocznymi drzwiami stodoły w dżdżystą noc. Światła Patience mrugały w
deszczu niczym bożonarodzeniowe dekoracje, urocze i niewinne. Faustburg. Za

światłami ziała w nocnym niebie czarna dziura — skała Colstaru. Za nią płonęło
siedem liter, które tak odmieniły jej życie.

Dlaczego?
Wiedziała, że zrobiłby wszystko, by udowodnić, że Colstar ma szkodliwy wpływ na

zdrowie ludzkie, to nie ulega wątpliwości. Ale ona też wiele zdziałała, by
wesprzeć jego wysiłki, więc po co miałby wypędzać ją z miasta? To zupełnie

bezsensowne, pomyślała. I w tym momencie olśniła ją prawda.
Lew wcale nie zamierzał jej zastraszyć — chciał ją poznać i zrozumieć, o co jej

naprawdę chodzi. Chciał ją tak rozwścieczyć
na Lyle'a Quinna i Colstar, by zrobiła wszystko, żeby zniszczyć fabrykę. Miała

przecież początkowo sceptyczny stosunek do Stowarzyszenia — powiedziała im, że
nie ma w sobie nic z działaczki czy bojowniczki, jest apolityczna — jej zadaniem

jest leczyć ludzi, a nie walczyć.
Jednak od czasu owego zebrania Stowarzyszenia, w którym uczestniczyła, dzięki

podbechtywaniom Alvareza wzięła udział w batalii przeciw Colstarowi, podczas gdy
on pozostawał przez cały czas w cieniu. Dostarczał jedynie informacji, ona zaś

na ich podstawie podejmowała działania. Wykorzystała uniwersyteckie znajomości,
by przeprowadzić badania na obecność kadmu, przeciągnęła na ich stronę Kelly

Franklin i wreszcie odkryła laboratorium Colstaru, omal nie przypłacając tego
życiem. Lew natomiast nadal pozostawał tak daleko od centrum wydarzeń, jak w

dniu, gdy się spotkali. Dlaczego?
Nie bacząc na deszcz, pobiegła do końca wysypanego żużlem parkingu. W głowie

niczym neon błysnęło jej wspomnienie fragmentu wcześniejszej rozmowy z
Alvarezem:

„Proponowałbym, żeby Garrett Owen zbadał twojego przyjaciela również pod kątem
poziomu kadmu w surowicy...".

Powiedział to owego wieczoru, gdy odbywało się zebranie Stowarzyszenia. I
wydawał się tak pewny siebie... Ale choć miał całkowitą rację w odniesieniu do

Josha, mylił się zupełnie co do innych NMPCPJ. Źródłem większości ich

dolegliwości nie był kadm, lecz gazy i być może odtrutki. Lew zrzucał winę na

laboratorium SRP, podporządkowane Colstarowi, ale teraz Abby wiedziała, że
badania chorych dawały wyniki negatywne, bo w ich organizmach kadmu po prostu

nie było. Dlaczego więc Lew tak się upierał, skąd wiedział, że znajdzie go u
Josha...? Chyba że...

,,To on zszywał mi udo, gdy rozerwałem je na tym gwoździu, pamiętasz?" —
przypomniała sobie słowa Josha. Willie Cardoza spadł wtedy z drabiny i rozciął

sobie głowę. Ojciec Ethana Blacka i jego psychiatra są zgodni, że jego problemy
zaczęły się po wypadku samochodowym, podczas którego doznał obrażeń głowy.

Wygląda na to, że ta trójka plus Angela Cristoforo i Gus Schumacher stanowią
odrębną grupę — ich dolegliwości były znacznie poważniejsze niż reszty, więc

prawdopodobnie nie zostali poddani badaniom NMR i ulegli zatruciu kadmem,
zanim zaczęli chorować. Każde z nich pracowało w Colstarze. Lew bez wątpienia

zakładał szwy Joshowi. Czy zaszywał też innych? Jeśli tak, co jeszcze zrobił
podczas tych zabiegów?

Spojrzała na zegarek. Zakładając, że helikopter przyleci po Kelly najwcześniej o
piątej, szóstej rano, miała jeszcze parę godzin, by w domu Alvareza poszukać

odpowiedzi na te pytania. Pobiegła do drzwi kuchennych i łokciem stłukła szybę,
a potem, spięta i gotowa do ucieczki, wyciągnęła rękę i powoli otworzyła drzwi.

Nie rozdzwonił się żaden alarm, ale jeśli Lew zainstalował taki system, że
sygnał alarmowy odzywa się na posterunku policji, była ugotowana. Wątpiła

jednak, by zainstalował coś takiego. Chciała zadzwonić do szpitala i porozmawiać
z nim, ale jeżeli, jak się obawiał, jego rozmowy są na podsłuchu, wyda się w

ręce Quinna.
Nie bardzo wiedząc, czego właściwie szuka, zaczęła od piwnicy — zatęchłego

pomieszczenia zapchanego narzędziami, pudłami i sprzętem ogrodniczym. Po paru
minutach grzebania zrezygnowała. Jeżeli Lew tu właśnie ukrywa swoje sekrety,

nigdy ich nie pozna.
Wróciła na górę. Wysunęła szuflady i pootwierała szafki w kuchni, czując cały

czas, że nie tu należy szukać. Potem poszła do saloniku — tam, gdzie odbywało
się zebranie Stowarzyszenia. W hallu przystanęła i przyjrzała się znowu uważnie,

tak jak za pierwszym razem, kilkunastu oprawionym fotografiom. Paragwaj,
powiedział Lew. Paragwaj i jego zmarła żona. Podczas wielu godzin, które Abby

spędziła z Alvarezem, nie powiedział o niej ani słowa, podobnie jak o swojej
ojczyźnie. Ale pamiętała, z jak głębokim smutkiem odpowiedział na jej pytanie

owego pierwszego wieczoru. Paragwaj...
Ponownie spojrzała na ciemnoskórą piękność. Tchnął od niej urok łagodności,

czarne oczy patrzyły inteligentnie.
„Kobieta na zdjęciu jest... była... moją żoną. Nie żyje".

Tylko tyle powiedział owego wieczoru. W ogóle tylko tyle powiedział.
Nie żyje...

Abby otworzyła kilka szafek w wyłożonym boazerią salonie. Wolała nie zapalać
lampy ani górnego światła z obawy, że policja zrobi rundkę powrotną. Posługując

się latarką obejrzała półki z książkami. Było wśród nich wiele dzieł starszych
lub

bardziej współczesnych klasyków w języku hiszpańskim, a także szereg publikacji
na temat ekologii i środowiska.

Paragwaj...
Wyciągnęła jedną z książek, powieść noblisty Gabriela Garcii Marqueza, autora

„Stu lat samotności". El amor en los tiempos del cólera, „Miłość w czasach
zarazy". Od dawna chciała to przeczytać, ale jakoś nigdy nie mogła się zebrać.

Na pierwszej stronie widniał elegancki exlibris: para smoków, zwiniętych wokół
otwartej książki. „Dr Luis Maria Galantin" — głosił ozdobny napis.

Luis...
Odłożyła książkę na miejsce. Doktor Luis Maria Galantin to Lew, była tego pewna.

Kiedy spojrzała na zegarek, postanowiła skończyć poszukiwania w salonie i
spróbować na piętrze. Poświęci na nie jakieś dwadzieścia minut. Jeżeli do tego

czasu nic nie znajdzie, podjedzie do budki telefonicznej i zadzwoni do Ezry
Blacka. Ale jeśli nie odkryje czegoś więcej, będzie mogła opowiedzieć Blackowi

tylko część całej historii — w dodatku nie mającej wiele wspólnego z jego synem.
Weszła na palcach po wąskich schodach i znalazła się w krótkim korytarzyku,

wyłożonym plecionym chodnikiem. W hallu znajdowało się czworo zamkniętych drzwi,
pomalowanych na brązowo. Pierwsze, które otworzyła, z prawej strony schodów,

prowadziły do sypialni — łóżko z orzecha włoskiego z czterema kolumienkami,

serwantka, telewizor, półka na książki, szafa.

Może tu, pomyślała. W szafie.
Postanowiła jednak najpierw sprawdzić inne pokoje, a potem wrócić do sypialni.

Drugie drzwi prowadziły do łazienki, a trzecie do schludnego pokoju gościnnego,
w którym stały dwa pojedyncze łóżka. Czwarte drzwi, na końcu korytarza, były

zamknięte. Abby poczuła gwałtowny przypływ adrenaliny. To właśnie tego pokoju
szukała. W nim znajdowały się brakujące odpowiedzi. Spróbowała wyważyć drzwi

ramieniem, a potem mocnym kopnięciem podeszwy tenisówki. Nic z tego. W końcu
przypomniała sobie, że w piwnicy wisi na gwoździu łom. Pobiegła tam i wróciła z

potężnym drągiem i młotkiem.
Jednak nawet pod naciskiem łomu solidne dębowe drzwi ustępowały bardzo

niechętnie, a gdy wreszcie puściły, podłoga usiana była drewnianymi drzazgami z
framugi. Abby uniosła

latarkę, po czym cicho otworzyła drzwi. Znalazła się w pokoju zapełnionym
plikami gazet, brulionów, pudłami z korespondencją i innymi papierzyskami,

książkami o Paragwaju i starymi paragwajskimi kalendarzami. Dwa duże okna zabite
były deskami, oblepionymi wielkimi plakatami reklamującymi uroki turystyczne

Paragwaju. Naprzeciwko, na tablicy reklamowej, wisiało kolorowe zdjęcie zmarłej
żony Alvareza, ukazujące ją na tle bujnej roślinności — jej uroda wydawała się

tu jeszcze bardziej oszałamiająca niż na fotografiach na dole.
Choć pokój znajdował się na tyłach domu, Abby upewniła się, czy przypadkiem

przez sklejkę, do której przymocowano plakaty, nie przesącza się choć odrobina
światła, a potem zapaliła górną lampę. Z wyjątkiem dużego, bogato zdobionego

krucyfiksu, ściany pokoju były gołe. Większość żółkniejących gazet wydawana była
w Asunción i San Juan Bautista. W rogu pokoju stały oparte o ścianę dwie pełne

strony gazetowe, oprawne w ciemne drewno i umieszczone za szkłem. Obie
pochodziły z dziennika Diario Hoy z Asunción, ale dzieliło je prawie dziewięć

lat i trzy miesiące.
Hiszpański Abby był wystarczający do przetłumaczenia większości artykułów.

Usiadła przy ścianie i oparła na podołku ciężką ramę ze stroną starszej gazety.
Był na niej artykuł opisujący katastrofalne osunięcie się lawiny błota, które

zniszczyło obrzeża osady San Ignacio, dwadzieścia kilometrów od miasta San Juan
Bautista, zabijając co najmniej osiemdziesiąt osób. W artykule zacytowano

gniewne słowa lekarza, którego klinika została zniszczona, a żona zginęła. Jego
nazwisko brzmiało: Luis Maria Galantin.

„...Do tej straszliwej tragedii w ogóle nie powinno było dojść — powiedział
Galantin. — I nie ulega wątpliwości, kto ponosi za nią odpowiedzialność. Od lat

kopalnia Colstar prowadzi rabunkową eksploatację tego stoku, nie troszcząc się o
naprawę szkód górniczych czy zdewastowane lasy. Od lat władze, nabijając sobie

portfele, udają, że niczego nie widzą".
Abby przypomniała sobie, co George Oleander powiedział o incydencie w Ameryce

Południowej. Terroryści wysadzili tam olbrzymią rafinerię Colstaru, zabijając
wielu jej pracowników. Zadało to przedsiębiorstwu niemal śmiertelny cios —

ocaliło je jedynie sprzymierzenie się z senatorem Cormanem i wojskiem.
Co za ironia, pomyślała Abby. Zagłada Colstaru w Paragwaju doprowadziła do

stworzenia podziemnego laboratorium w Kalifornii i rozkwitu Patience.
Druga, późniejsza stronica Diario Hoy potwierdzała tylko to, co Abby już

wiedziała. Banda terrorystów wysadziła rafinerię Colstaru, zabijając trzech
strażników i dwóch robotników z nocnej zmiany oraz raniąc dziesiątki innych,

niektórych bardzo ciężko. W całym kraju prowadzono obławę na człowieka uważanego
za przywódcę terrorystów, doktora Luisa Marię Galantina, a za informację, która

umożliwiłaby jego ujęcie, Colstar wyznaczył nagrodę. Na zdjęciu dołączonym do
artykułu widniał ni to Lew, ni to nie Lew. Gdzieś po drodze jakiś chirurg

plastyczny zmienił mu zarys nosa i szczęki oraz zwęził kąciki oczu, przydając
rysom jego twarzy ostrości.

Abby przez kilka minut wpatrywała się w fotografię, uzupełniając sobie w głowie
brakujące kawałki układanki. Sama musiała starać się o zaświadczenie o prawie

wykonywania zawodu i listy polecające, ale wiedziała, że człowiekowi obdarzonemu
inteligencją nie było trudno stać się doktorem Alvarezem — zwłaszcza że skończył

Akademię Medyczną w Kalifornii. Wiedziała też jednak, że każdą fałszywą
tożsamość można rozszyfrować, więc ostatnią rzeczą, jakiej pragnąłby Luis

Galantin, byłoby zwracanie na siebie zbytniej uwagi.
I dlatego właśnie potrzebował Abby.

Kiedy Lew Alvarez otrzymał posadę lekarza w Szpitalu Regionalnym w Patience,

musiał sobie uzmysłowić, że nie może po prostu wmaszerować na wzgórze i wysadzić

również i tej fabryki. Była zbyt wielka, zbyt niedostępna i zbyt silnie
strzeżona. Wiedział, że nie zdoła zniszczyć fabryki, zaczął więc szukać

słabości, którą mógłby wykorzystać — miękkiego podbrzusza. A Mark Corman, Lyle
Quinn i cała reszta dostarczyli mu tego w postaci przypadków NMPCPJ.

Po prostu źle zinterpretowałeś dane, pomyślała Abby. Ale któż uniknąłby takiej
omyłki przy tych tonach kadmu, jakie ładuje się do tej fabryki? Zatrucie kadmem

wydawało się tak logiczne, że szukanie innego wyjaśnienia nie było konieczne.
Tylko brak dowodów powstrzymywał lawinę paraliżujących firmę pozwów i wniosków o

zaprzestanie działalności.
Odłożyła oprawione strony gazety na miejsce i zaczęła szperać w małym pudełku z

korespondencją ¦— było tam jakieś trzydzieści listów z całego świata, przeważnie
po hiszpańsku. Ale jeden z nich był po angielsku — odręczny list bez daty, na

papeterii doktora Davida Brooksa.
Lew

Piszę do Ciebie w nadziei, że przeczytasz ten list i zrobisz to, co należy. Gdy
po raz pierwszy zaprosiłeś mnie i przedstawiłeś mi swoją teorię o wylewie kadmu

albo jego ciągłym wycieku z Colstaru, byłem niezwykle zaintrygowany. Przez całe
życie działałem na rzecz ochrony środowiska. Zgodziłem się dołączyć do Ciebie i

reszty w Stowarzyszeniu, bo uważałem, że chodzi o poważne zagrożenia zdrowotne —
I nadal tak uważam. Zbyt wiele tych niezwykłych przypadków, które mi

przedstawiłeś, by mógł to być tylko zbieg okoliczności.
Ale choć bardzo Cię poważam, nie mogę sprzymierzyć się z człowiekiem, który z

premedytacją pozbawiał łudzi życia, niezależnie od powodów, jakie Tobą
kierowały. Kiedy byłem na zebraniu lekarzy pracujących w izbach przyjęć,

postanowiłem przyjrzeć się bliżej przedsiębiorstwu, które zdaniem nas obu
stanowi zagrożenie dla ludzi i środowiska...

Dalej Brooks pisał, jak przypadkowo odkrył tożsamość Alvareza i jego zbrodnię,
za którą był poszukiwany listem gończym. Abby odłożyła list do pudełka. Nie

znalazła w nim wzmianki o podziemnym laboratorium ani o żadnym innym odkryciu,
które Brooks mógłby przypłacić życiem — z wyjątkiem prawdziwej tożsamości

Alvareza.
Zrobiło jej się niedobrze. Alvarez posłużył się Davidem Brooksem tak, jak teraz

posłużył się nią. A gdy Brooks stał się dlań bezpośrednim zagrożeniem, po prostu
go wyeliminował. Nie ma powodu przypuszczać, że czeka ją lepszy los.

Wiedziała, że nikomu w Patience nie może zaufać. Jeżeli zatrzymają policja,
będzie to równoznaczne z wyrokiem śmierci. Nawet ucieczka do San Francisco

prawdopodobnie nic jej nie pomoże. Lyle Quinn jest równie bezwzględny jak
Alvarez. Sposób, w jaki potraktował Kelly Franklin, nie pozostawia co do tego

najmniejszych wątpliwości. Poza tym dysponuje niemal nieograniczonymi środkami.
Gdy tylko Abby wystąpi ze swoją

opowieścią nie popartą żadnymi dowodami, na pewno coś jej się przytrafi —
popełni samobójstwo albo zginie w wypadku. A może po prostu zniknie. Wątpliwe,

czy Quinnowi będzie chciało się likwidować drzwi zapadowe w podłodze
pomieszczenia NMR albo w tunelu. Minie trochę czasu, opinia publiczna zostanie

umiejętnie uspokojona i laboratorium wznowi działalność.
Nie, ucieczka nic jej nie da. Jedynym człowiekiem, do którego może się zwrócić,

nadal pozostaje Ezra Black. Ma teraz dowody, że „samobójstwo" jego syna było w
istocie morderstwem. To jej jedyny atut. A choć Black bez wątpienia wiedział o

programie doświadczalnym Colstaru i na pewno go zatwierdzał, muszą być jakieś
granice. Zrobił na niej wrażenie twardego człowieka interesu, ale nie potwora.

Program Colstaru nie był bezpośrednim powodem śmierci Peggy Wheaton, Gusa
Schumachera i jego ofiar oraz syna Blacka. Ale stworzył człowieka, który był za

to odpowiedzialny. Ezra Black z pewnością to dostrzeże. Jednak zanim Abby do
niego zadzwoni, musi wyjaśnić jeszcze jeden, ostatni fragment układanki.

Znalazła go w pudełku do butów, którego pokrywkę przytrzymywała gumowa opaska, a
zawartość stanowiło kilka fiolek szarawobiałego proszku z hurtowni produktów

chemicznych na Środkowym Zachodzie. „Siarczek kadmu" — głosiły nalepki. Pod
fiolkami znajdował się wykaz dat, nazwisk i ilości kadmu, które Alvarez

wstrzyknął dożylnie wymienionym pacjentom pod pozorem podania im profilaktycznie
antybiotyku. Było to dziewięć osób, w tym pięć, o których Abby już wiedziała.

Dawki różniły się nieco, lecz Josh, Willie Cardoza, Angela Cristoforo, Ethan
Black i Gustav Schumacher otrzymali największe.

Dożylne wstrzyknięcie. Zatrucie kadmem poprzez wdychanie, połknięcie czy nawet

przez skórę zostało dokładnie zbadane i opisane. Ale Abby była pewna, że nigdzie

nie znajdzie żadnych informacji na temat wstrzyknięcia go dożylnie. Lew Alvarez
podał kadm tym pacjentom w izbie przyjęć, nie mając pojęcia o konsekwencjach

takiego postępowania. I po prawdzie nic go to nie obchodziło. Dzięki działaniom
Abby Dolan Colstar zostanie napiętnowany jako truciciel swoich pracowników i

całej doliny. I o to chodziło.
Abby pobiegła do kuchni, znalazła pudło białych plastikowych toreb na śmieci,

wzięła dwie, wsunęła jedną w drugą, by mocniej trzymały, po czym wróciła na górę
i włożyła do środka kadm, listy i kilka artykułów gazetowych. To powinno

zainteresować Blacka. Jeżeli jednak nie zechce jej wysłuchać i zawrzeć z nią
umowy, spróbuje szczęścia w San Francisco — założywszy naturalnie, że uda jej

się wydostać z doliny.
Dzięki Grahamowi DeShieldowi miała numer telefonu Ezry Blacka w Feather Ridge.

Teraz potrzebuje tylko aparatu, który nie byłby na podsłuchu, i samochodu. Nagle
przypomniała sobie o furgonetce Alvareza. Jeżeli gdzieś w domu są do niej

kluczyki, ma zarazem środek transportu i telefon komórkowy, który był w środku.
Po pospiesznym przeszukaniu salonu i dokładniejszym kuchni zrezygnowała. Potem

przyszło jej do głowy, że choć nie zdoła uruchomić półciężarówki, może się
przecież do niej włamać. A wewnątrz znajdowały się dwie rzeczy, bardzo jej w tej

chwili potrzebne: telefon komórkowy i broń, z której do niej strzelano.
Pobiegła na górę i chwyciła młotek, którego użyła włamując się do zamkniętego

pokoju. Włożyła kurtkę od deszczu czarną stroną na wierzch, ostrożnie wyszła z
domu i pobiegła do stodoły. Była już prawie przy bocznych drzwiach, gdy wyczuła,

że ktoś znajduje się nieopodal.
— Stój! Ani kroku! Rzuć młotek! — usłyszała ochrypły głos.

Abby odwróciła się powoli. Zza rogu stodoły wyłonił się Josh z karabinem
wymierzonym trzęsącymi się rękami w sam środek jej piersi.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY PIERWSZY

w deszczu, oświetlony z boku lampą znad drzwi, wyglądał jak zjawa. Abby
wzdrygnęła się i odsunęła o krok od człowieka, z którym przez dwa lata dzieliła

życie. Nie był to ognistooki upiór z jej sennego koszmaru — nic z tych rzeczy.
Miał wymizerowaną i poszarzałą twarz, a oczy sprawiały wrażenie czarnych dziur w

czaszce. Mówił z wyraźnym wysiłkiem, urywanie. Broń, z której mierzył do Abby —
jakiś wojskowy karabin — była chyba dla niego za ciężka, bo lufa drżała i

osuwała się. Ale natychmiast znowu ją unosił i mierzył w środek piersi Abby.
— Josh... okropnie się o ciebie martwiłam.

— Sam umiem się sobą zająć.
Stał zaledwie dziesięć stóp od niej. Abby starała się wyczuć, jak bardzo jest

rozwścieczony i w jak wielkim znalazła się niebezpieczeństwie.
— Dlaczego celujesz tym we mnie? — odezwała się wreszcie. — Przyszedłeś tu,

żeby mnie zabić?
— Tak... nie... sam już nie wiem.

Lękając się powiedzieć coś, co mogłoby wyprowadzić go z równowagi, zapytała
cicho:

— Znalazłeś Brickera i pozostałych?
— Tak.

— I czy... — wstrzymała oddech.
— Czy ich zabiłem? Powinienem był... Miałem ich przed nosem... Brickera i

Gentry'ego... obu. Powinienem był rozwalić ich w diabły.
Abby ogarnęła niewypowiedziana ulga.

— Ale nie rozwaliłeś?
— Nie... Strzeliłem w dach garażu i w kilka samochodów, a potem zwinąłem się...

Abby, dlaczego nie pozwoliłaś mi tego zrobić? Bricker zasłużył na śmierć...
skradł mi moje życie.

Abby niepewnie zrobiła krok w jego kierunku. Czuła głęboki smutek — i gniew na
Alvareza.

— Słusznie postąpiłeś, Josh.
Lufa karabinu Josha ponownie opadła ku ziemi, ale tym razem nie starał się jej

podnieść. Abby zapaliła latarkę, podała mu ją i gestem wskazała drzwi stodoły.
— Tu będziemy mogli spokojnie porozmawiać. Przynajmniej nie kapie na głowę —

powiedziała. — Zamartwiałam się o ciebie.
Po chwili wahania ruszył za nią. Jego ubranie — tenisówki, dżinsy i ciemna bluza

— było całkowicie przemoczone. Abby zauważyła, że ma przerażone, oszołomione,

dzikie spojrzenie — podobne spojrzenie widywała u umierających. Stał pięć stóp

od niej, oparty o ścianę, ściskając broń obiema rękami. Zupełnie nie przypominał
dawnego Josha — pogodnego mężczyzny o zręcznych ruchach, który lubił grać w

koszykówkę z małolatami.
— Powinnaś była pozwolić mi ich zabić — powiedział.

— Cieszę się, że tego nie zrobiłeś. Jak mnie tu znalazłeś? Spojrzał na nią z
ukosa, po czym ujął broń w jedną rękę

i potarł oczy. Abby wyczuła, że bez trudu mogłaby zabrać mu karabin. Stała
jednak na swoim miejscu i czekała.

— Przejeżdżałem koło domu... Jest tam policja... Dwa wozy... Szukają mnie.
— Możliwe, ale szukają też i mnie. Jeżeli im się uda, nie wyjdę z tego. Skąd

wiedziałeś o tej farmie? Byłeś tu już kiedyś?
— Raz... Gdzie Alvarez?

— Josh, może usiądziesz, zanim upadniesz?
— Zamknij się! Gdzie Alvarez?

— W szpitalu.
— Wszystko byłoby w porządku... gdybyś pozwoliła mi zabić Brickera.

— To by nic nie dało. Josh, jesteś chory. Zostałeś zatruty kadmem. Potrzebujesz
pomocy. Musisz się leczyć.

— Jesteście kochankami?
— Josh...

— Jesteście?
— Nie.

— Ależ tak. To się rzuca w oczy.
— Możesz dać mi tę broń? Powinnam cię zabrać do szpitala. Josh znowu potarł

oczy i potykając się zrobił krok do tyłu.
Tym razem, gdy Abby łagodnie poprosiła go, by usiadł, usłuchał. Zabrała mu

karabin, odłożyła go, usiadła obok Josha i położyła mu dłoń na ramieniu. Z jego
oddechu i ubrania bił odór alkoholu.

— Bardzo cię męczą te bóle głowy? — spytała.
Josh ukrył twarz w dłoniach, po czym przycisnął je do skroni.

— Nie mogę ich już wytrzymać... Gdybym zabił Brickera i Gentry'ego, ustałyby...
Dlaczego mnie powstrzymałaś?

— Nie chcę, żebyś zabijał, dlatego. Gdzie jest jeep?
— W lesie. Jakąś milę stąd. Ma pusty bak.

Abby zaklęła pod nosem. Prawdopodobnie w stodole czy w którejś z szop znalazłaby
pełny kanister, jednak bez wątpienia policja polowała również na jeepa.

Niezależnie od tego, czy będą starali się przedostać do San Francisco, czy do
Feather Ridge, lepiej wziąć półciężarówkę. Ale skoro nie ma kluczyków, czeka ją

rozprawa z Alvarezem.
Może tak powinno być, pomyślała.

Spojrzała na Josha zastanawiając się, czy może na niego liczyć. Ale nawet jeśli
nie, mając po swojej stronie element zaskoczenia i broń, chyba sama da sobie

radę.
Znalazła sznur do bielizny wiszący na ścianie oraz taśmę izolacyjną na półce.

Jedno i drugie położyła obok furgonetki. Potem ściągnęła płachtę, rozbiła
młotkiem szybę od strony kierowcy i kominiarką zmiotła okruchy szkła na zasypaną

sianem podłogę. Josh osunął się na podłogę, śpiący lub nieprzytomny.
Abby podniosła karabin, by ocenić jego ciężar, po czym otworzyła magazynek,

załadowała go trzema pociskami i wprowadziła jedną kulę do komory. Jako dziecko
ćwiczyła obchodzenie się z bronią na obozach letnich — lecz wyłącznie na

dwudziestkachdwójkach. Jednak od tamtego czasu naciskała spust broni tylko w
wesołych miasteczkach. Otworzyła drzwi stodoły i spojrzała przez lunetę

celownika na koguta na dachu.
wskazującego kierunek wiatru. Metalowa głowa ptaka — ciemny cień na jaśniejszym

niebie — wypełniła wizjer. „O" w słowie „Stanford" — w ten punkt, zdaniem
Goulda, mógłby trafić strzelec, gdyby chciał. Wyszła na zewnątrz, ustawiła krzyż

nitek celownika w miejscu, w którym powinno znajdować się oko koguta, i
wypaliła. Odrzut odczuła niczym cios boksera wagi ciężkiej, ale nie straciła

równowagi. Prawie równocześnie z ostrym hukiem wystrzału usłyszała stłumiony
szczęk. Kogucik wirował niczym nakręcany bąk.

Abby z powrotem weszła do stodoły. Josh wpatrywał się w nią przez chwilę
umęczonymi oczyma, po czym znowu osunął się po ścianie. Wprowadziła nowy nabój

do komory i odłożyła broń obok liny. Potem wyjęła z furgonetki telefon,

wyciągnęła portfel z kieszeni kurtki, znalazła zwitek papieru z wypisanym na nim

numerem Ezry Blacka i zadzwoniła. Zastanawiała się, czy o tej godzinie sam
odbierze telefon.

— Feather Ridge — odezwał się uprzejmy głos. Abby przypomniała sobie
szkieletowatego kamerdynera.

— Mówi doktor Abby Dolan. Chciałabym rozmawiać z panem Blackiem.
— Czy to pilne?

— Tak.
— Proszę chwilkę zaczekać.

Upłynęła prawie minuta, nim Black się odezwał. W jego głosie nie było śladu
senności. Od pierwszych słów zorientowała się, że doskonale wiedział o jej

wyprawie do laboratorium.
— Pani doktor, znowu nadużyła pani swego tytułu na centrali? Czy mam zmienić

numer?
— Może pan go zatrzymać.

— Ciekaw jestem, jak go pani zdobyła.
— Mamy ciekawsze rzeczy do omówienia, panie Black.

— Na przykład?
— Mam pewne kłopoty...

— Słyszałem o nich. Próba morderstwa to poważna sprawa.
— Kelly Franklin była po tej samej stronie, co ja. Obie chciałyśmy dowiedzieć

się prawdy. Za nic w świecie nie zrobiłabym jej krzywdy. To Lyle Quinn próbował
ją zamordować.

Zapadła cisza. Black nie wiedział! Nie wiadomo, czy Quinn
powiedział mu, że Abby znalazła laboratorium, ale z pewnością kręcił co do

Kelly.
— A kto usiłował zabić Lyle'a Quinna?

— Ktoś, kto starał się uratować mi życie — odparła Abby. — W jakim on jest
stanie?

— Jego asystent powiedział mi, że strzała zgruchotała mu kość. Będzie musiał
przejść operację.

Mimo powagi sytuacji Abby uśmiechnęła się, usłyszawszy tę wiadomość.
— Usiłował zabić Kelly Franklin. I jestem pewna, że jego ludzie przetrząsają

teraz okolicę, żeby mnie również wykończyć.
— Dzwoni pani, żeby mi o tym powiedzieć?

— Nie. Chciałabym, żeby kazał pan kapitanowi Gouldowi i jego ludziom odwołać
pościg za mną.

— Jeżeli poszukuje pani policja, doktor Dolan, rozsądnie byłoby zgłosić się
samej.

— Nie byłoby to dla mnie bezpieczne. Panie Black, sprawił pan na mnie wrażenie
człowieka twardego, ale nie takiego, który pozwoliłby swoim pracownikom mordować

ludzi.
— Racja.

— W takim razie jest dla mnie jasne, że Quinn nie powiedział panu wszystkiego.
A dzwonię, żeby zaproponować panu układ...

— Słucham.
— Mówiłam panu wczoraj, że moim zdaniem pański syn został przypadkowo zatruty

kadmem podczas jakiejś awarii w fabryce, prawda?
— Powiedziałem już, co myślę o tej teorii.

—I miał pan słuszność. Wiem teraz, że to nie był żaden przypadek i że to nie
wina Colstaru. Ethan został celowo zatruty. Mam niepodważalny dowód na to. Panie

Black, pański syn nie ponosi odpowiedzialności ani za zaatakowanie tego farmera
kijem baseballowym, ani za skok z okna.

Czuła, że Black zastanawia się nad jej rewelacjami dotyczącymi farmera. Niewiele
czasu mu to zajęło.

— Doktor DeShield pożałuje, że nie zachował dyskrecji. I natychmiast każę
zmienić ten numer.

— Panie Black, rozmawiamy o pańskim synu i jego mordercy.
— A czego pani chce ode mnie w zamian za tę informację?

— Chcę, żeby odwołał pan sforę, która za mną goni. Chcę, żeby zrobiono coś z
laboratorium w starej kopalni w Patience. I chcę, żeby Lyle'owi Quinnowi

wymierzono karę za to, co zrobił Kelly Franklin.
Tym razem zapadła dłuższa cisza.

— Ma pani mi jeszcze coś do powiedzenia? — zapytał wreszcie Black.

Abby poczuła, że jej nadzieje się rozwiewają. Najwyraźniej źle go oceniła.

— Nie — odparła po chwili. — To wszystko.
— A więc, po pierwsze, skoro policja ma nakaz aresztowania pani, powinna się

pani sama zgłosić. A po drugie nic nie wiem o żadnym laboratorium w kopalni.
Jeżeli zaś chodzi o pana Quinna, jego sytuacja nie różni się od pani sytuacji.

Jeśli oskarżą go o usiłowanie morderstwa, musi ponieść karę. Jednak na razie, o
ile mi wiadomo, nie wysunięto przeciw niemu żadnych zarzutów. Jestem jego

pracodawcą, nie sędzią. A jeśli to, co pani mówi o moim synu, jest prawdą, tak
czy inaczej wszystkiego się dowiem.

Słabo zawoalowana groźba w jego głosie mogła zmrozić krew w żyłach, lecz
bezsilność i gniew przemogły obawę Abby.

— Ale najpierw mnóstwo ludzi dowie się o Marku Cormanie i tym podziemnym
laboratorium — warknęła. — Niech pan przemyśli moją propozycję. Zadzwonię

później.
— Niech pani robi, co pani uważa za stosowne, doktor Dolan.

Abby cisnęła telefon na fotel. Ostatnie słowa Blacka zostawiały furtkę do
dalszych kontaktów, ale bardziej mogła polegać na swoich przyjaciołach z San

Francisco. Nagle gdzieś niedaleko w górze usłyszała dudnienie wirników
helikoptera. Przebiegła obok Josha i wypadła na zewnątrz. Duży helikopter z

zapalonymi światłami lądowania pikował nad doliną w kierunku szpitala.
Sanitarka! Jeśli przylatują, by zabrać Kelly do komory tlenowej, Lew niebawem

wróci do domu.
Uklękła obok Josha i upewniła się, czy jego tętno jest w porządku. Potem

obejrzała źrenice. Były malutkie jak główki od szpilek. Z pewnością to, co
wypił, doprawił jeszcze narkotyzowanymi środkami przeciwbólowymi.

— Josh — wyszeptała, potrząsając nim delikatnie. — Josh, obudź się. Musimy
porozmawiać.

Poruszył się i popatrzył na nią szklanym wzrokiem.
— Daj mi spokój — wymamrotał.

— Josh, posłuchaj. To doktor Alvarez tak cię urządził. Zatruł cię kadmem,
wtedy, kiedy zszywał ci nogę. Pamiętasz?

— Dlaczego? — zapytał Josh.
— Uważał, że Colstar usiłuje ukryć wyciek kadmu fałszując wyniki badań

laboratoryjnych. Sądził, że im się to udaje, bo żadna z ofiar nie była poważnie
chora. Postanowił więc sam zadbać o przypadki, których stan będzie na tyle

poważny, by można było oskarżyć przedsiębiorstwo i zamknąć je.
I, oczywiście, pomyślała, choć nie wypowiedziała już tego na głos, zdobył sobie

sojuszniczkę w osobie niejakiej Abby Dolan — naiwniaczki, która postarała się,
by krew odesłano we właściwe miejsce i by walka z Colstarem nabrała rumieńców.

Josh z trudem dźwignął się na nogi.
— Gdzie on jest?

— Niedługo wróci. Ale nie róbmy mu krzywdy. Od tego jest prawo. Mam takie
dowody, że się nie wykręci. Jasne?

Po raz pierwszy Abby dostrzegła w oczach Josha iskierkę zrozumienia.
— Co mam robić? — zapytał.

Abby zadzwoniła do izby przyjęć, gdzie powiedziano jej, że doktor Alvarez jest
na lądowisku dla helikopterów i pomaga w załadowaniu Kelly Franklin do

sanitarki, która ma ją przetransportować do komory hiperbarycznej w Castro
Yalley. Abby oświadczyła jednak, że ma pilną wiadomość, i zaczekała, aż Alvarez

podejdzie do aparatu.
. — Boże, ależ się o ciebie martwiłem — powiedział półszeptem. — Policja była tu

dwa razy i pytała o ciebie. Chyba nadal są gdzieś w pobliżu. Gdzie jesteś?
— W budce telefonicznej przy Five Corners.

— Podjadę po ciebie.
— Nie! Powiedziałam facetowi, który tu pracuje, że zepsuł

mi się samochód. Zaraz mnie zawiezie na twoją farmę. Tam się spotkamy. Zaczekam
przy stodole.

— Przyjadę za pięć minut. Jeśli wejdziesz do środka, raczej nie spaceruj tam.
Większość desek jest zgniła.

Abby zerknęła na furgonetkę.
— Dzięki za ostrzeżenie — mruknęła.

— Słuchaj, mam dobre wiadomości o Kelly. Polepszyło się jej, i to znacznie.
Chyba zaczynają działać sterydy. Helikopter właśnie ją zabiera. Komora tlenowa

czeka.

— A co z Quinnem?

— Czy to ten odludek Ives tak go urządził?
— Słucham...?

— Ma nogę przebitą strzałą... taką samą, jakie robi Ives. Strzaskała mu rzepkę.
Rozwaliła na kawałki. Przeszła wprost przez nią, a potem przez środek stawu.

Mogła przeciąć tętnicę podkolanową. Jest teraz u niego ortopeda i zespół
chirurgów naczyniowych. Nie wiadomo, czy uda im się uratować nogę.

— Ives zrobił to, co musiał. Uratował mi życie. Lew, muszę lecieć. Zobaczymy
się na farmie.

— Tak się cieszę, że nic ci nie jest, kochanie.
— Wiem, Lew. Przyjeżdżaj jak najszybciej, to opowiem ci, co odkryłam.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY DRUGI

Pięć minut. Abby trwała w tym samym wytężonym oczekiwaniu, jakie tylekroć
odczuwała podczas dyżuru w izbie przyjęć.

„Jedziemy na sygnale do waszego szpitala. Uwaga — na sygnale. Nasza karetka
będzie za pięć minut...".

Zorganizuj zespół. Zacznij myśleć w kategoriach postępowania w nagłych
wypadkach. Ułóż sobie w głowie listę ewentualnych problemów i sposobów ich

rozwiązywania. A przede wszystkim, niezależnie od tego, jak bardzo jesteś
roztrzęsiona, opanuj się — i przygotuj na akcję w oku cyklonu.

Czując nieprzyjemną suchość w ustach, Abby otworzyła frontowe drzwi stodoły i
ustawiła karabin parę stóp w głębi, w mrocznym cieniu między dwoma grubo

ciosanymi podporami. Potem wróciła do furgonetki, położyła plastikową torbę na
śmieci na podłodze kabiny i pomogła Joshowi wspiąć się na skrzynię. Był

zdecydowanie zbyt słaby, zbyt chory, by można było na niego liczyć — ale może da
radę związać Alvareza, gdy Abby w niego wyceluje.

Oderwała z rolki kilka kawałków taśmy izolacyjnej długości dwu stóp każdy i
zawiesiła je na drzwiach półciężarówki. Potem zrobiła pętlę i węzeł na jednym

końcu sznura do bielizny. W razie konieczności poradzi sobie sama.
— Już prawie po wszystkim, Josh — powiedziała, wręczając mu broń. — Jeszcze parę

minut i pojedziemy do miasta. Pójdziemy prosto do Świętego Jana. Gdy tylko się
tobą zajmą, poczujesz się dużo lepiej.

Josh oparł się o metalową ścianę, ujął broń w obie ręce i wymierzył w jakiś
punkt w ciemności.

— Kaput! — wyszeptał.
— Kochanie, proszę cię, nic mu nie rób. Chcę go z nami zabrać i przekazać

policji w San Francisco. Więc proszę, trzymaj się od tego z daleka...
Obiecujesz? Josh, błagam cię.

— Obiecuję — wymamrotał.
Znowu potarł oczy i potrząsnął głową. Abby zeskoczyła z furgonetki. Blask

padający z zewnątrz oświetlał większą część stodoły. Upewniła się, że drewniana
ściana przegrody zasłania półciężarówkę.

— Bądź cicho i nie ruszaj się — nakazała szeptem Joshowi.
Podeszła do frontowej ściany stodoły, oparła się o nią i czekała. Minęło pięć

minut. Potem jeszcze pięć. Nic. Opuściła swój posterunek i pobiegła sprawdzić,
co się dzieje z Joshem. Nadal siedział w furgonetce, lecz usnął. Rękami oplatał

rękojeść karabinu. Jakoś to będzie, pomyślała.
Znowu spojrzała na zegarek. Powoli zaczęła ściskać ją za gardło panika. Coś jest

nie tak. Wyszła przed stodołę i spojrzała na podjazd. Minęło kolejne pięć minut.
Czekała już prawie kwadrans.

Przestawiła karabin w cień, by wygrać element zaskoczenia. Czuła, że może
przydać się jej do obrony. Odwróciła się ku tyłowi stodoły i zamarła. Za nią, w

odległości zaledwie pięciu stóp, stał Alvarez, uśmiechając się arogancko.
— Zbyt dobrze cię znam, Abby — powiedział. — Przejrzałem cię na wylot

pierwszego dnia. Dlatego tak łatwo było mi tobą manipulować. Gdy dzwoniłaś dziś
do mnie z rzekomego publicznego telefonu, mówiłaś nieswoim głosem, a poza tym

nie było słychać żadnego ruchu ulicznego. Więc na wszelki wypadek postanowiłem
podjechać starą bitą drogą i przejść przez pola do drzwi od tyłu. Zauważyłem, że

stłukłaś szybę w drzwiach od kuchni.
— Chciałam tylko skorzystać z telefonu.

— Bardzo pragnąłbym w to uwierzyć. Zauważyłem też, że moja stara półciężarówka
jest odkryta... Przypuszczam, że natrafiłaś na nią przez przypadek i poznałaś,

że to ta sama, co wtedy na drodze. Dlatego włamałaś się do domu.

Abby wymierzyła szybkiego kopniaka w jego pachwinę, ale on błyskawicznie

wyciągnął rękę i złapał ją za stopę. Upadła ciężko na ziemię.
— Wiesz, miałem przemalować tę furgonetkę, zanim zechciałabyś się do mnie

wprowadzić — powiedział. — Teraz chyba nie muszę się wysilać.
— Nigdy bym się do ciebie nie wprowadziła.

— Jak już powiedziałem, czytam w tobie jak w otwartej książce. Dwa czy trzy
tygodnie temu, jeszcze zanim twój przyjaciel Wyler wyniósł się od ciebie,

zakreśliłem w kalendarzu jutrzejszą datę. Tego dnia mieliśmy zostać kochankami.
— Idź do diabła — burknęła.

Nie odrywała od niego oczu. Karabin leżał tuż obok, lecz Alvarez jeszcze go nie
zauważył. Nie odkrył też obecności Josha. Może gdyby poszli do domu, robiąc po

drodze trochę hałasu, Josh by się obudził?
— Wpędziłeś w chorobę wielu łudzi — oświadczyła. — Wielu z nich nie żyje.

— Byłaś w moim domu. Widziałaś chyba zdjęcia z mojej wioski. Prowadzę z nimi
wojnę, a na wojnie padają ofiary. Ciekaw jestem, jak przedostałaś się ze

szpitala do Colstaru i co tam takiego znalazłaś, że Quinn wyszedł z siebie?
— Mówiłeś, że policja mnie szuka. Byli tu już dwa razy i pewnie zaraz znowu się

zjawią.
Alvarez chwycił Abby za nadgarstki, poderwał ją na nogi i wykręcił jej rękę

wysoko za plecami. Krzyknęła z bólu.
— Zadałem ci pytanie — wycedził, wciągając ją głębiej do stodoły.

— Puszczaj! — wrzasnęła.
Alvarez rozluźnił nieco uścisk. Coraz bardziej zbliżali się do półciężarówki.

— No, gadaj! — warknął.
— Byłeś przez cały czas w błędzie — powiedziała głośno. — Kompletne pudło!

Wcale nie chodziło o kadm. Na dole mają laboratorium, w którym przeprowadzają
doświadczenia z sarinem, fosgenem i nowszymi gazami bojowymi. Wypróbowują

odtrutki na nie.
— Puszczają gaz przez NMR?

— Tak! A teraz mnie puść!
Powiedziała to bardzo głośno, ale na próżno. Najwyraźniej Josh zasnął.

— Zabrałaś coś z pokoju Gabrielli z góry? — Alvarez wykręcił jej ramię z
jeszcze większą złością niż poprzednio. — Gadaj!

— w furgonetce... — wyszlochała.
Rozluźnił uścisk i pociągnął ją parę stóp bliżej do samochodu. Jeszcze kilka

kroków i zobaczy Josha wyciągniętego na jej tyle. Ale myślała przede wszystkim o
karabinie leżącym na jego kolanach. Czy lepiej jakoś go obudzić, czy spróbować

się wyrwać i wskoczyć na skrzynię? Postanowiła zrobić jedno i drugie.
— Josh! — zawołała, jednocześnie uwalniając ramię. Rzuciła się głową naprzód

przez boczną ściankę skrzyni i aż
zawyła z bólu, gdy metalowa rama wbiła jej się w talię i kości miednicy.

Skrzynia była pusta. Alvarez obrócił się, chwycił Abby za nogę i rzucił na
podłogę. Przeturlała się prawie na drugi koniec stodoły. Ruszył za nią, ale

dzieliło go jeszcze od Abby parę stóp, gdy z mroku, z drugiej strony
półciężarówki, wyłonił się Josh.

— Stój! — rozkazał.
Jego głos brzmiał bardzo słabo. Alvarez zatrzymał się i obrócił powoli z rękami

wyciągniętymi przed siebie. Abby podniosła się. Widziała, że Josh jest w stanie
ustać tylko dlatego, że plecami opiera się o ścianę. Z trudem trzymał karabin.

Alvarez, wciąż z tym samym lodowatym uśmieszkiem na twarzy, przesunął się parę
kroków w lewo. Znajdował się teraz najwyżej dziesięć stóp od bocznych drzwi — w

tej samej odległości, co od Josha i Abby.
— Marnie wyglądasz, Wyler — powiedział.

— Nie ruszaj się...
Głos Josha ledwo było słychać.

Abby widziała ból w jego oczach i nie miała wątpliwości, że Alvarez również go
widzi. Gdyby rzucił się teraz do drzwi, z pewnością udałoby mu się uciec — Josh

nie zdążyłby nawet zareagować. Alvarez stał jednak w miejscu. Na jego twarzy
malowało się rozbawienie.

— Josh, daj mi broń — poprosiła Abby. Nie było odpowiedzi.
— Josh...? — powtórzyła.

Lufa karabinu opadła w dół. Abby uświadomiła sobie, że Josh, choć stoi, jest
nieprzytomny. Alvarez zrobił mały krok w kierunku drzwi, a potem następny. Nagle

z gardła Josha dobył się przerażający bulgot, jego głowa opadła do tyłu,

a ciało zesztywniało. Przechylił się w lewo i upadł, wyginając grzbiet i młócąc

kończynami w gwałtownym paroksyzmie drgawek. Broń wyleciała mu z ręki i wpadła
pod furgonetkę. Alvarez, który stał przy przegrodzie stajni, zanurkował głową

naprzód pod pojazd. Abby okręciła się w miejscu i pobiegła do miejsca pod
frontową ścianą, o którą oparła karabin.

Pochwyciła go akurat w chwili, gdy Alvarez odepchnął Josha i leżąc na brzuchu
sięgnął po broń. Abby opuściła się na ziemię jakieś dwadzieścia stóp dalej i

wycelowała w niego.
— Nie ruszaj się. Lew! Nawet nie drgnij! — krzyknęła i nacisnęła spust.

Strzał rozłupał podłogę o jakąś stopę od jego twarzy. Abby szybko załadowała do
komory następny nabój. Alvarez powoli wysuwał się tyłem spod furgonetki.

Widziała, że trzyma karabin. Josh, znajdujący się za nim, leżał teraz zupełnie
nieruchomo.

— Odrzuć broń, Lew — poleciła. — Już, natychmiast! Obrócił się, by ją widzieć.
Nadal trzymał karabin, ale miał

go pod sobą, więc nie mógłby przygotować się do oddania strzału ani wystrzelić
dostatecznie szybko. Próbował jednak blefować, robiąc prawie niedostrzegalny

ruch ręką.
— Dosyć tego — powiedziała Abby. Przesunął rękę jeszcze o kilka cali.

— Powiedziałam, dosyć! — krzyknęła. — Skoro znasz mnie tak dobrze, co według
ciebie zrobię, jeżeli zaraz nie odrzucisz tego karabinu?

Popatrzył na nią uważnie.
— Nie wystrzelisz — powiedział po chwili.

— Cieszę się, że tak uważasz. Dotychczas nie pomyliłeś się co do mnie, więc co
cię wstrzymuje? Chyba jesteś zbyt wielkim egoistą, by chcieć pozbawić świat

swojej osoby. Nie podejmiesz takiego ryzyka. A teraz przekonajmy się, kto ma
rację...

Minęło piętnaście nie kończących się sekund, zanim doktor Luis Maria Galantin
odrzucił broń. Karabin zawirował w powietrzu i opadł na szorstką drewnianą

podłogę.
— Leż na brzuchu — warknęła Abby, podchodząc do niego z bronią wymierzoną w

podstawę jego czaszki.
— Jak chcesz mnie związać, nie odkładając karabinu?

— Załóż ręce za siebie, Lew.
— A jeżeli tego nie zrobię?

— Jeżeli nie, to do ciebie strzelę. Może w nogę, a może w pachwinę. Alvarez
powoli założył ręce do tyłu. Abby zarzuciła mu

pętlę ze sznura od bielizny na nadgarstki i zacisnęła węzeł. Potem kilkakrotnie
owiązała mu nogi w kostce i okręciła sznur wokół szyi. Dopiero wówczas, wciąż

napinając sznur, zaryzykowała odłożenie karabinu na kolana, gdy sięgała po
taśmę.

Mozoliła się przez dwadzieścia minut — wykorzystała większą część rolki taśmy
izolacyjnej, nim zyskała pewność, że porządnie go związała. Teraz mogła zająć

się Joshem.
Znajdował się w stanie, który Abby często obserwowała u pacjentów po napadzie

padaczkowym — był przytomny, lecz oszołomiony, i jęczał cicho po każdym oddechu.
Podczas drgawek ugryzł się w język i w wargę od wewnątrz. Strumyczek krwi

przyciemnił mu kącik ust. Abby pomyślała, że mogłaby go tu zostawić i wezwać
karetkę, gdy wydostanie się z doliny. Ale po chwili uświadomiła sobie, że nigdy

się stąd nie wydobędzie bez jego pomocy — znał wszystkie boczne drogi przez
wzgórza.

Zbadała mu tętno, które okazało się dobrze napięte, i źrenice, nieco mniej
zwężone niż poprzednio. Napad spowodowany był prawdopodobnie zatruciem kadmem,

choć przyczyną mógł być też alkohol. Tak czy owak, narkotyczne leki
przeciwbólowe bardzo go osłabiły. Ale specjaliści od terapii środkami

chelatującymi znajdowali się u Świętego Jana, a nie tu, w Patience. Choć jazda
do miasta mogła się okazać zabójcza dla Josha, Abby wiedziała, że muszą

zaryzykować. Podparła go ramieniem. Z początku głowa osunęła mu się bezwładnie,
lecz po chwili zaczął dochodzić do siebie.

— Josh, słyszysz mnie? — Słabe skinienie głową. — Miałeś napad padaczki, chyba
z powodu zatrucia. Musimy cię stąd wydostać i zabrać do Świętego Jana.

Rozumiesz? — Następne skinienie.
Pomogła mu podnieść się na nogi, a potem przypięła go do fotela pasażera w

półciężarówce. Na kółku w kieszeni Alvareza znalazła kluczyk. Szarpnęła za

sznur, pociągając jego ramiona do tyłu i zmuszając do wstania, a potem kazała mu

wejść na
tył samochodu. Ale on powiedział, że się nie ruszy. Abby wyciągnęła broń Josha i

przytknęła ją do kciuka Alvareza.
— Nie mam do ciebie cierpliwości — oświadczyła. — Moim zdaniem najwyższa pora,

żebyś teraz ty trochę pocierpiał. Jeśli odstrzelę ci palec, gwarantuję, że już
nie odrośnie.

Bez słowa wskoczył na skrzynię. Abby obszukała stodołę i znalazła kolejny zwój
sznura. Owinęła Alvareza winylową plandeką i przywiązała go do ścianek skrzyni.

— Nie rób mi tego, Abby — zaprotestował. — Uduszę się.
— Zobaczymy — odparła Abby, po czym zamknęła tylną klapę i zajęła miejsce za

kierownicą. — Zobaczymy — powtórzyła.
Silnik zapalił od pierwszego razu. Nie wątpiła w to zresztą, znając

pieczołowitość, z jaką Lew traktował wszystko, co do niego należało.
— Josh, muszę się wydostać z doliny nie wjeżdżając na żadną drogę stanową.

Możesz mnie popilotować?
— Tak... ale piekielnie boli mnie głowa.

Wyjął z kieszeni fiolkę pigułek, lecz nie mógł jej otworzyć. Abby pomogła mu.
Połknął dwie tabletki bez wody.

— Którędy? — zapytała.
— Na południe i na zachód... w kierunku domu — powiedział i znowu zasnął.

Droga, którą jej wskazał, była stroma i wyboista. Gdy wjechała w nią, głowa
Josha raz po raz uderzała o szybę. Jadąc trzymała go za bluzę, ale niewiele to

pomagało. Raz zatrzymała się, by sprawdzić, co się dzieje w skrzyni. Alvarez był
wściekły, lecz nic mu się nie stało.

Na drodze nie było rozwidleń ani zakrętów, toteż nie musiała budzić Josha. Już
trzy kwadranse jechała przez przesiąknięty deszczem las. Trzęsąc się

niemiłosiernie na wybojach, zjechała ostro w dół i nagle ujrzała reflektory
śmigające nad głową. Zwolniła i jechała dalej ze zgaszonymi światłami. Kiedy

dotarła do skraju lasu, stwierdziła, że znajduje się na dwupasmowej szosie
stanowej prowadzącej przez góry. Jechała nią wcześniej do San Francisco, a potem

do Feather Ridge.
— Josh, udało się! — zawołała podekscytowana. Nie odpowiedział.

— Josh...?
Potrząsnęła nim, ale nie zareagował. Obróciła ku sobie jego twarz. Drgały w niej

wszystkie mięśnie.
— Niech to szlag — wymamrotała.

Jeżeli teraz skręci w prawo, czeka ją jeszcze czterogodzinna jazda do miasta.
Ale droga z lewej zaprowadzi ją z powrotem do Patience — kłębowiska żmij. Nie ma

tam ani jednego sojusznika, na którego mogłaby liczyć. Przygryzła dolną wargę i
znowu spojrzała na Josha, a potem zaczerpnęła głęboko powietrza, włączyła

reflektory i skręciła w drogę na prawo, prowadzącą na południe. Dziesięć mil,
dwadzieścia, pięćdziesiąt. Josh już od dawna nie miał drgawek, ale nadal był

nieprzytomny. Byli jakieś pięć mil od skrętu do miasteczka Feather Falls, za
którym leżało Feather Ridge. Ezra Black ma własny helikopter. Dzięki niemu Josh

w ciągu trzech kwadransów mógłby znaleźć się na dachu szpitala Świętego Jana.
Warto przynajmniej zadzwonić.

Abby spojrzała na podłogę szukając telefonu komórkowego, gdy kabinę zalało nagle
błyskające białoniebieskie światło. Jej serce zamarło. Wóz policyjny był już o

kilka długości samochodu za nią i zbliżał się coraz bardziej. Lepiej nie myśleć,
jaki los ją czeka, jeśli ją teraz zatrzymają i sprowadzą z powrotem do Patience.

Poza tym oznacza to kłopoty dla Josha. A skoro nie ma nakazu aresztowania
Alvareza, Lew łatwo może przekonać policję, by go uwolniła, i nawet dodała

porwanie do ciążących na Abby zarzutów. Znajdowała się siedem mil od Feather
Ridge — nie więcej.

— Trzymaj się, skarbie — powiedziała, choć Josh nie mógł jej słyszeć.
Z całej siły nacisnęła pedał gazu. Furgonetka śmignęła naprzód. Ciszę nocną

przeszyło wycie syreny wozu policyjnego. Próbowali zajechać jej drogę, lecz było
tu zbyt wąsko na taki manewr. Szczęściem o tej porze na szosie panował niewielki

ruch. Abby przeleciała przez mały wzgórek, przy lądowaniu waląc z całej siły
podwoziem o ziemię. Gnała ponad osiemdziesiątką. Przez otwarte okno wdzierał się

wiatr, wdmuchując jej włosy w twarz i oczy. Josh siedział obok niemal zgięty
wpół, kiwając się z boku na bok. Wóz policyjny ponownie zrównał się z ciężarówką

i Abby znowu go wyprzedziła.

Nagle ujrzała przed sobą drugi wóz, zaparkowany na środku

drogi, z włączonym migaczem. Mogłaby się przecisnąć z prawej, pod warunkiem
jednak, że półciężarówka okaże się mocniejsza od ławeczki dla pieszych i znaku

stopu. Osiemdziesiąt pięć. Osiemdziesiąt osiem. Kiedy policjant stojący przy
wozie uświadomił sobie, że półciężarówka nie ma zamiaru zwolnić, dał nura w

lewo. Abby wjechała na chodnik. Stalowy zderzak zmiótł drewnianą ławeczkę, a jej
głowa poleciała do przodu. Jednak ścinając znak stopu odczuła tylko minimalny

wstrząs.
Parę sekund później była już za miastem, pędząc w górę i w dół po falujących

wzgórzach. Ale obydwa wozy policyjne zbliżały się coraz bardziej. Znalazła się w
potrzasku. Przed nią znajdowała się potężna brama Feather Ridge. Policjanci nie

wiedzieli jednak, że nie ma najmniejszego zamiaru zatrzymać się przed nią.
Najwyraźniej porozumieli się z wartownią, bo gdy Abby się do niej zbliżyła, na

poboczu pojawił się strażnik z pistoletem w dłoni. Abby wycelowała w środek
bramy, mocno uchwyciła kierownicę i schyliła głowę poniżej poziomu deski

rozdzielczej. Pocisk przebił szybę i z trzaskiem utkwił w dachu. Drugi strzał
musiał trafić w lewą przednią oponę, bo eksplodowała z hukiem i furgonetka

wyrżnęła w bramę, wyrywając Abby kierownicę z dłoni. Abby opadła czołem na
kierownicę. Była kompletnie oszołomiona, krew zalewała jej oczy. Ale

półciężarówka przeleciała przez bramę, po czym zniosło ją w lewo, w stronę sadu.
Abby wciąż trzymała nogę na gazie, usiłując odzyskać panowanie nad kierownicą.

Furgonetka zawadziła o parę drzew, skręciła w prawo i wróciła na drogę. Kabinę
wypełnił smród palonej gumy. Abby ze wszystkich sil kręciła kierownicą w prawo,

by utrzymać się na drodze. Krew cieknąca z czoła prawie ją oślepiała. Wozy
policyjne i czarny samochód znów jechały obok. Ale tuż przed nią, na zboczu

góry, rozciągała się posiadłość Ezry Blacka.
Kiedy furgonetka stoczyła się z ostatniego wzgórza, Abby dostrzegła z pół tuzina

strażników biegnących w kierunku domu. Odmawiając w duchu ostatnią niemą
modlitwę, nacisnęła na hamulce. Furgonetka z ogłuszającym trzaskiem zjechała na

bok, obróciła się wokół własnej osi, podniosła na dwa koła, a potem ciężko
opadła. Otwarto drzwi. Szorstkie ręce wyciągnęły ją i Josha z samochodu i

rzuciły na ziemię. Otoczyło ich kilkunastu mężczyzn z wyciągniętą bronią. Kilka
potężnych latarek zaświeciło Abby w twarz. Jeden z mężczyzn kopnął ją butem w

plecy, a potem brutalnie posadził na ziemi, szarpiąc za przód bluzy.
Zamrugała, próbując mu się przyjrzeć, lecz nic nie widziała przez strumień krwi.

Nagle strażnik puścił ją i stanął obok. Wytarła oczy rękawem. W blasku świateł
zbliżył się do niej jakiś mężczyzna i podał jej chusteczkę. Owiązała ją wokół

głowy, uciskając rozcięcie, które, jak się przekonała, nie było duże. Potem
spojrzała na stojącego przed nią mężczyznę.

— Musiało pani bardzo zależeć na spotkaniu ze mną — powiedział Ezra Black.
Abby machnęła ręką dając znać, że nie potrzebuje pomocy, podniosła się i

pospieszyła do Josha. Był nieprzytomny, dawał jednak wyraźne oznaki życia i nic
nie wskazywało na to, by doznał jakichś obrażeń podczas tej upiornej jazdy.

Wyciągnęła plastikową torbę i gestem poprosiła Blacka na stronę. Widziała, jak
kilku strażników odwiązuje płachtę z pół ciężarówki. Alvarezem tak rzucało

podczas owego bezlitosnego pościgu, że pod przykryciem mogły znajdować się już
tylko zwłoki. Ale po paru sekundach usłyszała, jak jęczy.

— Tego człowieka trzeba zabrać do szpitala Świętego Jana w San Francisco —
powiedziała wskazując na Josha. — Może pan nam użyczyć swojego helikoptera?

— A co mu jest?
—- Został zatruty kadmem. Tak samo jak pański syn. Bez pomocy niebawem umrze.

Sięgnęła do plastikowej torby, wyjęła z niej pudełko z kadmem i artykuł o
wybuchu w Colstarze. Black przeczytał go uważnie. Z jego miny wynikało, że

nazwisko Luisa Marfi Galantina jest mu znane.
— To sprawka Galantina? — zapytał.

— Zgadza się.
— A gdzie on teraz jest?

— Tam — odparła Abby, pokazując na furgonetkę, w której siedział Galantin.
— Chodzi pani o przejażdżkę do San Francisco?

— Nie. Chcę, żeby laboratorium pod Colstarem zostało zamknięte na dobre.
Black mierzył ją wzrokiem przez parę sekund.

— A jeśli to zagwarantuję, czy mogę liczyć na pani całkowitą dyskrecję?
— Ma pan moje słowo.

Abby rozłożyła listę ofiar zatrucia kadmem.

— Josh Wyler to ten tutaj. Następny to Willie Cardoza... przejechał Peggy

Wheaton. Nazwisko Ethana również jest na tej liście. Galantin był zatrudniony w
Szpitalu Regionalnym w Patience pod nazwiskiem Alvarez. Wszyscy ci ludzie

pracowali dla Colstaru. Galantin podawał im kadm zszywając drobne rany. Nie miał
pojęcia, że wprowadzony dożylnie gromadzi się w mózgu, powodując rodzaj obłędu,

który zabił pańskiego syna. Miał to gdzieś. Chciał tylko, żeby zamknięto
Colstar.

— Rozumiem... A więc umowa stoi? Abby zerknęła na furgonetkę.
— Chcę, żeby Willie Cardoza i Josh dostali najlepszych prawników. I trzeba coś

zrobić z Quinnem.
Black spojrzał na nią z podziwem.

— Twarda z pani sztuka.
— Przedtem taka nie byłam.

— Może mi pani wierzyć albo nie, ale Quinn jest skończony w Patience. Słyszałem
również, że nie da się uratować jego nogi.

— Wcale mi go nie żal. Chciałabym także, by Kelly Franklin otoczono jak
najlepszą opieką medyczną i poddano rehabilitacji. A jeśli z tego nie wyjdzie,

skontaktuję się z panem w sprawie jej dwu córek. Colstar ma chyba w stosunku do
nich jakieś zobowiązania...

— Czy to wszystko?
— Tak.

— Na pewno?
Abby zastanawiała się przez chwilę.

— Tak, na pewno.
, — Dzięki Bogu... Hej, Nick — zawołał do jednego ze swoich ludzi. — Przygotuj

się do lotu. Ta pani i jej przyjaciel muszą polecieć do szpitala w San
Francisco.

Abby wskazała głową w kierunku furgonetki.
— A co z nim? — zapytała.

— Nie muszę pani o tym informować. Tego nie było w umowie.
— Rzeczywiście nie było — odparła Abby po chwili milczenia.

— Jeśli koniecznie chce pani wiedzieć, to nie zamierzam go zabijać, choć może w
którymś momencie pożałuje, że byłem taki litościwy. Mam paru dobrych przyjaciół

i wspólników w rządzie paragwajskim. Wiem, że ucieszą się, gdy dostaną w swoje
ręce tego kryminalistę. Będą po prostu wniebowzięci.

Abby wpatrywała się w Blacka przez dłuższą chwilę, po czym kiwnęła głową na
znak, że między nimi sprawa została zakończona. Odwróciła się i poszła w ślad za

mężczyznami, którzy nieśli Josha do helikoptera. Parę minut później byli już w
powietrzu. Siedziała na pluszowej kanapie w tyle eleganckiej maszyny, a Josh

leżał wyciągnięty obok, z głową na jej kolanach. Tylko na chwilę odzyskał
przytomność, ale zdobył się na coś w rodzaju uśmiechu.

Helikopter zatoczył zgrabny łuk nad posiadłością Ezry Blacka, po czym skierował
się na południowy zachód. Abby wyjrzała przez okno, poprzez swoje sponiewierane,

wymęczone odbicie. Wyciągnęła rękę i zgasiła światła. Na północy, pośród ogromu
czarnego jak smoła krajobrazu i nieba, ledwo mogła wypatrzyć smużkę czerwieni.

EPILOG

Trzy tysiące mil stamtąd, tuż na wschód od granicy Tennessee z Karoliną Północną
Lally Dorsett leżała na wznak na noszach, patrząc na światła fluorescencyjne

migające na suficie. Czterdzieści pięć lat mieszkała w miasteczku Gilbert,
wtulonym w góry Blue Ridge, i ani przez jeden dzień nie była chora. A teraz,

ponieważ trochę zakręciło jej się w głowie, znalazła się w tym cholernym
szpitalu. Do diabła, pomyślała, przez prawie cztery i pół dekady Gilbert w ogóle

nie miało szpitala, a teraz, ni z tego, ni z owego, lekarze sypnęli się jak z
rogu obfitości.

Jeszcze nie tak dawno machnęłaby ręką na taki niewielki zawrót głowy i
poczekała, aż samo przejdzie. Takimi drobnymi dolegliwościami nie ma się co

przejmować. Ale ponieważ dzieci się uparły, a szpital był na miejscu, wieźli ją
na jakieś badanie, którego nawet lekarz nie był w stanie jej objaśnić. NMR,

powiedział. Ostatni raz tak potulnie godzi się na jakiekolwiek badanie. Dzieci
na pewno chciały dobrze, ale nie rozumieją, że istnieje bezpośredni związek

między liczbą lekarzy w mieście a liczbą chorych.
Nosze wwieziono do jasnego, jaskrawo oświetlonego pokoju, w którym na centralnym

miejscu stało coś na kształt pojazdu kosmicznego. Przez jego środek biegła pusta

rura. Lally nie chciała skorzystać z pomocy techniczki i o własnych siłach

przeniosła się z noszy na ruchome łóżko przymocowane do otworu pojazdu. Za radą
lekarza zgodziła się włożyć słuchawki i czarną osłonę na oczy, a potem pozwoliła

wsunąć się do cylindra.
— Jest pani gotowa? — zapytała techniczka przez słuchawki.

— Oczywiście.
W słuchawkach rozległa się muzyka George'a Straita. Oczy Lally zamknęły się.

Dźwięki muzyki nie zdołały jednak zagłuszyć brzęku magnesu. Gdzieś z tyłu nad
jej głową zaczął dmuchać wentylator. Powietrze w rurze zaczęło pachnieć czymś

słodkim i wydawało się trochę ciężkie. Lally zastanawiała się, czy powinna
powiedzieć coś o tym techniczce.

A niech tam, pomyślała, starając się rozluźnić mięśnie. Byleby mieć to już z
głowy.