MADELINE HARPER

Zakochani detektywi

The Jade Affair

PROLOG

Chatka stała na opustoszałym krańcu plaży w pobliżu

Monterey. Oddzielona od drogi sosnowym zagajnikiem,

wyglądała z daleka jak kamyk wyrzucony przez ocean na
brzeg.

Słońce zniżało się do linii horyzontu. W czerwonej

poświacie z morza wynurzało się dwoje ludzi: szczupła,

długonoga,

jasnowłosa

dziewczyna

i

muskularny,

ciemnowłosy

chłopak,

który

opiekuńczym,

acz

zdecydowanym gestem objął swoją towarzyszkę.

– Jesteś nimfą wodną – stwierdził i pocałował ją w słone

od morskiej wody usta. – Znów popłynęłaś szybciej ode mnie.

– Lubię wygrywać – odparła i rzuciła się biegiem do

chatki.

Ruszył za nią. Zaraz za drzwiami chwycił ręcznik i

osuszył jej włosy.

– A ja lubię ciebie – powiedział, całując ją po każdym

słowie. – Lubię być z tobą, lubię naszą chatkę, a nawet lubię

Charliego, bo to on znalazł dla nas ten domek.

Stała spokojnie jak posłuszna dziewczynka, pozwalając

się wycierać. Rozkoszowała się dotykiem szorstkiego ręcznika
na zimnej skórze.

– Starsi bracia okazują się czasem pożyteczni.

– Tak, Charlie potrafi być wspaniały, tak jak... ból głowy.

– Ale to on nas poznał ze sobą – zaoponowała z

figlarnym uśmiechem.

– Przecież mówię, że to wspaniały facet. Chłopak

zaśmiał się cicho i odrzucił ręcznik. Objął dziewczynę i

poprowadził w stronę łóżka. Ciepłe, słodkie ciało ufnie

garnęło się do niego. Pod kostiumem kąpielowym kryły się

krągłe młode piersi i twardniejące brodawki. Zadrżał.

– Och, Cleo, tak cię kocham.

– Ja też cię kocham, najdroższy.
Podniosła twarz, świeżą jak pączek róży. Musnęła

wargami jego usta, podbródek, szyję, barczyste ramiona.

Wpatrywał się w nią z napięciem.

– Jak to możliwe, że kochasz właśnie mnie, faceta

znikąd, z pokręconą przeszłością i bez przyszłości?

Zarumieniła się.

– Bo jesteś cudowny, Reeve Holden! Jesteś

najcudowniejszym człowiekiem na świecie. Nie obchodzi

mnie, co mówią ludzie, nawet moi rodzice. Obchodzisz mnie

tylko ty, nic więcej.

Clea zakochała się po raz pierwszy w życiu. Jej miłość

była czysta jak piasek na plaży i szczera jak jej promieniejąca

radością twarz.

– Czym zasłużyłem na takie szczęście? – spytał Reeve i,

nie czekając na odpowiedź, złożył na wargach Clei namiętny

pocałunek.

Serce zaczęło mu walić jak młotem, a krew żywiej

krążyć w żyłach. Bliskość Clei rozpalała jego ciało.

– Bardzo cię teraz pragnę – odezwał się głosem

ochrypłym z pożądania.

Chwyciła jego dłoń i położyła sobie na piersi. Poczuł

ciepło kobiecej skóry i zadygotał. Powoli zsunął ramiączka

kostiumu Clei. Teraz mógł dotknąć ustami różowych
brodawek.

Zdjął z niej kostium. I oto stała przed nim naga,

oczekująca, z wyciągniętymi rękami.

– Cleo, będę cię kochał aż do śmierci – oświadczył,

wzruszony.

– Nigdy nie pokocham innego mężczyzny, Reeve. Nigdy.

Pociągnęła go na łóżko. Czuła żar bijący od Reeve’a.

Pomogła mu uwolnić się z kąpielówek, a potem drżącymi

dłońmi pieściła go. Była podniecona, a jednocześnie pełna

niepewności. Nie miała w tych sprawach doświadczenia.

Przez chwilę wydawało się, że czas stanął w miejscu.

Tyle pragnęła Reeve’owi powiedzieć, lecz nie mogła znaleźć

słów, aby wyrazić swoje uczucia. Liczył się tylko on. Płonęła

z pożądania. Chciała krzyczeć, płakać.

Reeve położył się i delikatnie rozsunął jej nogi. Dotarł do

miejsca, z którego biorą swe źródło kobiece żądze, i znalazł

się wewnątrz. Powitała go z radością – oczekująca, gotowa.

Przywarli mocno do siebie. Opalone, młode ciała

poruszały się rytmicznie w idealnej harmonii. Clea oplotła

Reeve’a nogami i ramionami, dając się unieść fali
niewiarygodnej rozkoszy.

– Dobrze się czujesz? – spytał cicho, głaszcząc ją

delikatnie.

– Coś cudownego! – odrzekła i zaśmiała się. – To

znaczy, czuję się cudownie. Chciałabym, aby ta noc nigdy się

nie skończyła.

Miłość przepełniła serce Reeve’a. Tyle chciał powiedzieć

Clei... Język plątał się od pospiesznie wypowiadanych słów.

– Kocham cię od chwili, kiedy ujrzałem cię po raz

pierwszy. Pamiętasz, jak Charlie przyprowadził mnie do

waszego domu w Święto Dziękczynienia?

– Oczywiście, że pamiętam – zapewniła żarliwie. Jakże

by mogła nie pamiętać pierwszej chwili, pierwszego

spojrzenia, pierwszego dotyku? Reeve także nosił w pamięci

moment ich spotkania. Nie mógł jednak zdradzić, że w bogatej

rezydencji Moore’ów w Beverly Hills czuł się całkiem nie na

miejscu. Tam właśnie ujrzał Cleę, piękną, czarującą
blondynkę, miłą i bezpośrednią – w przeciwieństwie do jej

rodziców, którzy zachowywali się z dystansem. Bez wątpienia

od początku Moore’owie żywili przekonanie, że Reeve nie

dorasta ich córce do pięt.

Ale zdarzył się cud. Clea pokochała go. Reeve natomiast

czuł podświadomy lęk, że ją utraci. Nigdy nie wyjawił swoich

obaw, aby słowa nie sprowadziły nieszczęścia.

– Wyglądałeś bardzo przystojnie w mundurze –

oświadczyła. – Zrobiłam ci zdjęcie, udając, że chcę

sfotografować Charliego w galowym stroju. Podstęp typowy
dla psotnych dziewczynek!

– Ale teraz jesteś starą kobietą – zażartował.

– Mam prawie osiemnaście lat – odparła zaczepnie – a ty

zaledwie dwadzieścia jeden. Trudno cię nazwać starym.

– Jestem pełnoletnim mężczyzną, mogę głosować w

wyborach i... – przerwał i odetchnął głęboko. – Mogę się

ożenić. Och, Cleo, chcę się z tobą ożenić.

Padła mu w ramiona i obsypała pocałunkami.

– A ja chcę wyjść za ciebie. Niczego tak nie pragnę,

Reeve!

Przytuliła się do niego. Złote włosy zawisły nad jego

twarzą niczym jedwabna zasłona.

– Kiedy skończę służbę w marynarce, kupię jacht –

oznajmił z chłopięcym entuzjazmem. – Wyruszymy we dwoje

w rejs dookoła świata.

Clea dała się unieść jego śmiałym marzeniom. Nie

potrafiła oddzielić uczuć od zdrowego rozsądku. Zbyt kochała

Reeve’a.

– Musielibyśmy zdecydować się na ucieczkę –

przypomniała z wahaniem w głosie.

– Tak – szepnął.

– Moi rodzice nigdy nie zaakceptowaliby... Przynajmniej

nie teraz...

Chwycił ją mocno za rękę.

– Ani teraz, ani potem, Cleo, ale tu chodzi o nas, nie o

twoich rodziców. Jeśli się kochamy, będziemy musieli to

zrobić natychmiast, bo w przeciwnym razie wszystko
stracimy.

Clea usiadła i zmarszczyła czoło.

– Może udałoby się po prostu wytłumaczyć im, że bardzo

się kochamy...

Reeve potrząsnął ją za rękę.

– Twoi rodzice nigdy nie okażą nam zrozumienia.

Dobrze o tym wiesz.

W głębi serca Clea była o tym przekonana, chociaż

umysł buntował się wobec okrutnej prawdy.

– Musimy natychmiast się pobrać. Jeszcze podczas tego

weekendu.

– Bardzo chcę wyjść za ciebie, Reeve, ale... – zawahała

się – sądzę, że lepiej będzie, jeśli zaczekamy, aż skończę

szkołę. Rodzice nigdy nie wybaczyliby mi ucieczki.

– Wiem.

Clea z trudem powstrzymywała łzy.

– Co się dzieje? – zawołała. – To najcudowniejsza noc w

moim życiu, a ty chcesz wszystko zepsuć?

Reeve wstał z łóżka. Spostrzegła, że usiłuje zapanować

nad nerwami.

– Będziesz musiała wybrać, Cleo.

– Nie chcę im sprawiać bólu.

– A czy chcesz sprawić ból mnie?

– Kocham cię nad życie, Reeve, ale kocham również

rodziców. Dlaczego to takie trudne? – krzyknęła.

– Dlatego że oni stoją nam na drodze do szczęścia.

Zdajesz sobie z tego sprawę?

Nie zdążyła odpowiedzieć. Natarczywe pukanie do drzwi

położyło kres ich rozmowie. Intuicyjnie czuli, co ono oznacza.

– Muszę otworzyć – stwierdził Reeve głucho.

Przestraszona Clea owinęła się prześcieradłem i wtuliła w kąt

łóżka. Rozległ się groźny, gruby męski głos.

– Jesteśmy z biura szeryfa, młody człowieku. Złożono

doniesienie o ucieczce dziewczyny. Przyszliśmy po nią.

ROZDZIAŁ 1

Clea Moore położyła na podłodze studia torbę z kamerą,

statyw i stojaki na reflektory, i zamknęła drzwi. Resztę sprzętu

fotograficznego postanowiła zostawić na noc w samochodzie.

Była zbyt wyczerpana, aby nosić ciężkie przedmioty. Miała za

sobą zwariowany dzień.

Odgarnęła z twarzy kosmyk włosów i głęboko

odetchnęła. Nareszcie wolna, po tylu godzinach harówki!

Przekręciła klucz w zamku i weszła po schodach na piętro, do
swojego mieszkania.

Dom, który zajmowała, sprawiał wrażenie nieco

zaniedbanego, lecz Clea uważała go za najpiękniejszą
budowlę w Venice, nadmorskim miasteczku kalifornijskim.

Mieszkało się w nim i pracowało bardzo wygodnie, a

dodatkową zaletę stanowił fakt, że stał z dala od deptaka,

gdzie przewalały się latem tłumy plażowiczów.

Lekki wietrzyk wiejący od oceanu przyniósł zapach

jaśminu, odcinający się wyraźnie od czystego, chłodnego
nocnego powietrza.

Właściwie to cud, że zdołała zrobić parę niezłych zdjęć.

Zasługiwała na medal. Z początku wszystko szło jak po

grudzie. Modelka skarżyła się na garderobę, klientowi nie
odpowiadała modelka, zaś charakteryzatorowi nie podobało

się nic i przez cały czas skarżył się na niepowodzenia w życiu
erotycznym.

Cóż, musiała jakoś dać sobie z tym wszystkim radę.

Sama wybrała sobie takie zajęcie. Chciała pracować jako
fotografik. Dobrze jej płacono. I tyle!

Weszła do mieszkania i od razu włączyła automatyczną

sekretarkę, ciekawa, kto dzwonił. Usłyszała:

– Cześć, Cleo. Mówi Penny z czasopisma „Trends”.

Chcemy, żebyś zrobiła dla nas zdjęcia w przyszły wtorek.

Zostaw rano wiadomość, czy możesz. Chodzi o
sfotografowanie pewnego domu w Bel Air, wiesz, bogactwo

stylów architektonicznych, wygodne życie i tak dalej.

Koniecznie daj mi znać jutro.

Clea skrzywiła się i wyjęła terminarz. Niezbyt lubiła

takie zadania, choć, oczywiście, miała w tym duże

doświadczenie.

– Cleo, tu tatuś – odezwał się głos następnego rozmówcy.

– Nie dajesz znaku życia od tygodnia. Zadzwoń do mnie albo
do mamy.

Clea uśmiechnęła się. Miała dwadzieścia siedem lat, a jej

rodzice wciąż się martwili, jeśli przez dzień czy dwa się nie

odzywała.

Słuchając następnych nagrań, przeglądała pocztę. Nagle

podniosła wzrok i zamarła. Poznała znajomy głos.

– Cześć, siostrzyczko. Oto znów się pojawia twój brat

marnotrawny. Założę się, że dostałaś moją kartkę, co? No cóż,

dalej tkwię w Santa Inez, a sprawy nieco się skomplikowały.

Bądź dobrym kumplem i znajdź mi Reeve’a Holdena. Od

tygodnia usiłuję się z nim skontaktować, a nie chodzi tu

bynajmniej o wspólne łowienie ryb. Ja naprawdę potrzebuję

jego pomocy. Cleo, znajdź go. Liczę na ciebie!

Taśma skończyła się. Clea cofnęła ją i jeszcze raz

przesłuchała nagranie brata. Nerwowo przerzuciła stertę

korespondencji, którą ostatnio otrzymała. Znalazła pocztówkę

sprzed paru dni. Na stemplu widniał napis: Santa Inez,

Półwysep Baja, Meksyk. Zdawkowe pozdrowienia i

postscriptum: „Spróbuj znaleźć Reeve’a Holdena i ściągnąć go

do mnie. Ryby świetnie tu biorą”.

Powinna się już wcześniej zorientować, że nie chodzi o

ryby. Charlie znów wpadł w tarapaty. Jej brat miał istny dar

ściągania na swoją głowę kłopotów. Nigdy nie wydoroślał.

Rzucał się na kolejne projekty i żadnego z nich nie

realizował. Beztroski, nieobliczalny, nieodpowiedzialny,

czarujący raptus – taki był Charlie.

Swoją najnowszą propozycją po prostu obraził siostrę.

Clea z niechęcią zerknęła na pocztówkę. Charlie z pewnością

liczył się z tym, że skreślone mimochodem słowa nie zrobią

na niej wrażenia, odczekał więc parę dni i ponowił prośbę

telefonicznie. „Spróbuj znaleźć Reeve’a Holdena...”

Oczy Clei pociemniały. Potrząsnęła głową, jak gdyby

chciała odpędzić przywołany w pamięci ból. Minęło prawie

dziesięć lat, odkąd widziała Reeve’a po raz ostatni. Dziesięć

lat od niezapomnianych przeżyć tamtego lata.

Odłożyła pocztówkę i poszła do kuchni przygotować coś

ciepłego na kolację. Głowę miała zaprzątniętą myślami o
Reevie.

Przez te wszystkie lata Charlie przyjaźnił się z Holdenem

jak gdyby nigdy nic. Kiedy wymieniał jego imię, Clea

udawała brak zainteresowania, chociaż w duchu była

spragniona wieści o ukochanym.

Wiedziała, że się ożenił, przeprowadził do Newport

Beach, kupił jacht „Argosy” i wynajmował go na wycieczki.

Clea nigdy się z nim nie spotkała, a Reeve nigdy się do niej

nie odezwał, a przecież mieszkali o godzinę drogi od siebie.

Bezwiednie weszła do salonu i otworzyła szafkę. Na

górnej półce leżał album ze zdjęciami. Zdmuchnęła kurz z

okładki i otworzyła go. Na pierwszej fotografii widać było ich

oboje i Charliego stojących na trawniku przed domem Clei.

Chłopcy mieli białe galowe mundury, a ona żółty kostiumik.

Ubrali się tak elegancko z okazji dwudziestych pierwszych

urodzin Charliego. Clea i jej brat robili wrażenie potomków

zamożnej, wpływowej rodziny. Ciemnowłosy, muskularny

Reeve nie pasował do tła – starannie przystrzyżonego
trawnika i basenu.

Delikatnie pogładziła fotografię. Byli wtedy tacy młodzi!

Tacy zakochani! Miała siedemnaście lat, a Reeve dwadzieścia

jeden. Jej pierwsza niepowtarzalna miłość. Tylko wtedy czuła

się naprawdę szczęśliwa, a ból rozstania nigdy nie zniknął,

chociaż wmawiała sobie, że to zamknięty rozdział w jej życiu.

Teraz musiała powrócić do przeszłości. Charlie wpadł w

kłopoty, a ona powinna mu pomóc, mimo wewnętrznej

niechęci, aby odnawiać znajomość z Reeve’em. Charlie nie

zdawał sobie sprawy z niezręczności sytuacji. Odłożyła stary

album na półkę i westchnęła ciężko. Wolałaby się w to

wszystko nie mieszać.

W barze „Stuft Sailor” panowała senna atmosfera.

Właściciel, Pokey Barstow, miał mnóstwo czasu na rozmowę

z jedynym klientem, ale gość nie kwapił się do pogawędki.

– Zobacz, ten facet dzwoni do ciebie z Meksyku prawie

codziennie.

Reeve Holden zerknął od niechcenia na zapisane kartki,

które wręczył mu barman.

– Faktycznie. Nalej salsy, Pokey. Jakoś mi nie smakuje ta

jajecznica.

– Co ty mówisz? – obruszył się Pokey. – Mam

najlepszych hodowców drobiu w tej części Stanów. Nie
zamierzasz oddzwonić do tego Charliego?

Kiedy Reeve nie odpowiedział, Pokey, nie zrażony, snuł

dalej refleksje. Wydawało się, że został barmanem tylko

dlatego, aby bez przeszkód głośno filozofować. Pokey

potrzebował słuchacza, nie rozmówcy.

– Nie rozumiem cię, Reeve. Ten facet wciąż tu

wydzwaniał, kiedy wypłynąłeś w rejs.

– Już taki jest namolny – odparł Reeve. – Możesz mi

dolać kawy?

Pokey spełnił prośbę, lecz nie przestał go wypytywać.

– A wiec znasz tego typka? Jakiś bogaty facio chce

wynająć jacht, a ty go olewasz?

– Niezupełnie. Widzisz, Pokey, to dłuższa historia.

– No to wal, bracie. Rozerwiemy się.

– A co to za rozrywka! Takich jak on możesz spotkać na

pęczki! Przyjaźniliśmy się kiedyś, chociaż miałem z tego

powodu właściwie same kłopoty. Jak go znam, znów pewnie

wplątał się w jakiś romans z mężatką i ściga go zazdrosny

małżonek. A ja już jestem za stary, aby wyciągać go z tej
dziecinady.

– No cóż, dzisiaj prawdziwych przyjaciół trzeba szukać

ze świecą – oświadczył Pokey.

– Podpisuję się pod tym obiema rękami – odrzekł Reeve i

sięgnął po rachunek. – Poke, dopisz tu jeszcze sześć butelek

piwa, dobra? Ostatni klient kompletnie opróżnił mi lodówkę.

Kiedy Reeve wychodził z baru, Pokey znów spróbował

zaspokoić swoją ciekawość.

– A skąd ten facet wiedział, gdzie cię szukać?

Reeve wzruszył ramionami.

– Każdy wie, że mam tu jak gdyby drugi dom. Charlie to

nicpoń, ale nie głupek.

– Co mu powiedzieć, jeśli znów zadzwoni? Podać

kontakt z radiostacją na jachcie?

– Jeśli jeszcze zadzwoni, powiedz, że wypłynąłem na

Tahiti.

Reeve, niosąc piwo, kroczył ulicą w stronę doku. Miał za

sobą udany rejs. Trzech zapalonych wędkarzy wynajęło jacht

na tydzień. Dobrze zapłacili, a nawet dodali suty napiwek.

Zatrzymał się przy końcu nabrzeża i spojrzał na

„Argosy”,

swoje

spełnione

marzenie.

Był

to

dwunastometrowy jacht, mogący płynąć i pod żaglami, i przy

włączonym silniku. Kupił go wiedziony impulsem,

przeczuciem, cudowną intuicją. Coś takiego zdarza się tylko

raz w życiu. A Reeve trafił właśnie na „Argosy”. Wchodząc

na pokład, przypomniał sobie okoliczności, w jakich kupił

łódź.

Po rozwodzie rzucił świetnie płatną posadę i włóczył się

trochę po świecie, niezdecydowany, co ma dalej robić. Nie

miał rodziny, zobowiązań. Mógł zostać włóczęgą, ale chyba

nie leżało to w jego naturze.

Przyzwyczajenie do ciężkiej pracy i miłość do morza

przywiodły go pewnego dnia do Dana Point. „Argosy”

właśnie zawinął do portu.

Był na sprzedaż, lecz Reeve’owi brakowało dobrych

kilku tysięcy dolarów do proponowanej ceny. Tego

popołudnia pił z Charliem piwo w „Stuft Sailor” i żalił się, że

nie stać go na „Argosy”. Nazajutrz Charlie zjawił się z

czekiem. Reeve odmówił przyjęcia pieniędzy, lecz przyjaciel

nie ustępował.

– To tylko pożyczka, stary. Oddasz mi ją w ratach.

Reeve spłacił dług z procentami – Charlie nawet zarobił

na tej transakcji – i nie zapomniał, co uczynił dla niego bogaty

kumpel. A ten, co chwila wpadając w tarapaty, zawsze

zwracał się o pomoc do Reeve’a. Wreszcie przebrał miarę.

Reeve postanowił z tym skończyć.

Otworzył piwo i skierował się na dziób jachtu, skąd

widać było całą załogę. Wspomnienie Charliego wywołało z

jego pamięci jeszcze jedną osobę. Clea.

Kiedy ostatnio rozmawiał z przyjacielem, Charlie

napomknął mu o zaręczynach Clei. Reeve przypuszczał, że

jest już po ślubie. Powinien o niej zapomnieć, lecz nie potrafił.

Mieszkali blisko siebie, dawno jednak stracił nadzieję na

spotkanie czy odwiedziny. Obracali się przecież w zupełnie

różnych środowiskach. Clea piła pewnie szampana, jadła

kawior i jeździła limuzyną, a jemu pozostało piwo, bułki i

zadowolenie się pickupem.

– No i dobrze – stwierdził głośno. – Nie pasowaliśmy do

siebie. Miłość to nie wszystko.

Clea nie podejrzewała, że będzie tak zdenerwowana.

Wysiadła z samochodu na parkingu Newport Marina. Nie

miała pojęcia, gdzie szukać Reeve’a. Wiedziała tylko, że ma

tu jacht. Zdała się na los szczęścia.

Gdyby uprzedziła go telefonicznie o swojej wizycie,

mógłby się spłoszyć. A Clea robiła to wszystko dla Charliego i

nie życzyła sobie, by nieprzewidziane wypadki pomieszały jej
szyki.

Powoli poszła nabrzeżem w stronę „Argosy”, łodzi

Reeve’a. Jacht wyglądał pięknie. Był świeżo odmalowany,

wypolerowany, mosiężne okucia błyszczały w porannym

słońcu. Clea podziwiała łódź, odwlekając chwilę wejścia na

pokład.

Nagle zobaczyła Reeve’a. Zgięty wpół majstrował przy

silniku. Raz po raz prostował się i wycierał dłonie ręcznikiem

przewieszonym przez reling. Potężne mięśnie prężyły się pod

nagą skórą torsu.

Opalony,

proporcjonalnie

zbudowany

mężczyzna

prezentował się imponująco. Clea pamiętała dobrze siłę, a

zarazem delikatność, do jakiej był zdolny.

Podniósł wzrok dokładnie w momencie, gdy wymówiła

jego imię.

– Reeve...

Głos zabrzmiał cicho, nieco piskliwie, jak gdyby

zabrakło jej nagle powietrza w płucach.

Nie poruszył się. Spojrzał tylko na nią. Wydawało się, że

wcale go nie zaskoczyła. Jak gdyby przez minione lata coś

między nimi żyło w uśpieniu.

– Cleo, na Boga...

Wyraz zdziwienia zbyt późno pojawił się na jego twarzy.

Clea już wiedziała, że na nią czekał.

– Chodzi o Charliego – odezwała się. Spostrzegła w jego

oczach rozczarowanie. Natychmiast jednak pokrył je

lekceważeniem.

– No tak, starszy braciszek znów ma kłopoty i trzeba go

ratować.

Zdjął z relingu podkoszulek i wciągnął przez głowę.

Niecierpliwym ruchem zaczesał potargane włosy. Świetnie

znała ten gest. Poczuła nagle bolesny skurcz żołądka.

– Charlie próbował się z tobą skontaktować – wyjaśniła.

Zauważyła z ulgą, że jej głos odzyskał naturalne

brzmienie.

– Tak, wiem. – Ciemnoniebieskie oczy Reeve’a wyrażały

jedynie znużenie i obojętność. – Skończyły się czasy, kiedy

wyciągałem twojego brata z tarapatów, Cleo. Przez wiele lat

przybywałem na każde skinienie, ale koniec z tym.

Cokolwiek miał na myśli, dla Clei znaczyło to jedno:

czas zmienił całą ich trójkę. Byli teraz innymi ludźmi.

Reeve zachował zgrabną sylwetkę, chociaż stał się

bardziej muskularny. Wyglądał jak bokser w najlepszych

swoich latach, gotowy w każdej chwili do walki.

Nosił dłuższe włosy, a rysy twarzy zaostrzyły się. Oczy

pozostały te same, o niespotykanym odcieniu błękitu. Patrzyły
teraz nieco cynicznie, zaczepnie i stanowczo.

Clea chciała się wytłumaczyć.

– Musiałam ci przekazać prośbę Charliego, Reeve –

stwierdziła cicho. – Bardzo mu na tym zależało.

– Jasne.

Wziął ręcznik i starł z dłoni resztki smaru. Pozostała

jeszcze brudna smuga na policzku. Clea z trudem

powstrzymała pragnienie, aby ją zetrzeć.

– Rozumiem – dodał cieplejszym tonem. – Pamiętam

twoje przywiązanie do rodziny.

Clea wiedziała, co się szykuje.

– Zawsze stawiasz na pierwszym miejscu życzenia

krewnych – dorzucił.

A więc nie myliła się. Nie odpowiedziała jednak. To

wszystko nie było takie proste.

– Zachowałem się nieuprzejmie – stwierdził pospiesznie.

– Wejdź na pokład, a potem na dół, do kajuty. Ja przez ten

czas się umyję. Wypijemy piwo. Przejechałaś przecież szmat
drogi. – Przerwał i spojrzał z uśmiechem. – No tak,

zapomniałem. Nie lubisz piwa. Gustujesz za to w szampanie,
prawda?

– Niezupełnie.

– Czyżby? Zmieniłaś upodobania?

Reeve wyraźnie ją prowokował. Chciał ją zbić z tropu.

Nie miała o to pretensji. Pamiętała, w jaki sposób się rozstali.

– Owszem – przyznała z satysfakcją. – Lubię piwo.

Szampana również. Za wcześnie jednak na jedno i na drugie.

– To racja – zgodził się. – Ale mimo wszystko idź na dół,

a ja się umyję. Znajdziemy coś, co cię postawi na nogi.

Z początku Clea chciała odmówić, lecz zmieniła zdanie.

Zwyciężyło pragnienie zobaczenia jachtu. W milczeniu

podążyła za Reeve’em.

Kiedy zostawił ją samą w kajucie, rozejrzała się po

niewielkim pomieszczeniu. Było tu czysto i schludnie, tak jak

na całym jachcie. Lśnił mosiądz i szkło. Panowała przytulna,

domowa atmosfera. Na regale stały książki, z pewnością

czytane przez właściciela, zaś na ścianach wisiały obrazy,

niewątpliwie starannie przez niego dobrane. Reeve bez

niczyjej pomocy urządził wnętrze i spisał się świetnie. Clea

cieszyła się, że tu przyszła.

Wszedł Reeve. Spostrzegł jej zaciekawione spojrzenie.

– Mam oprócz tej dwie kajuty. To wystarcza na rejsy

czarterowe – wyjaśnił.

– Jacht wygląda wspaniale.

Przyjął tę opinię nieufnie. Wzięły górę dawne

uprzedzenia.

– Oczywiście gdzież mi się równać z twoim domem!

Postanowiła nie reagować. Wręcz z zadowoleniem powitała

cynizm w głosie Reeve’a. Otrząsnęła się z czaru, któremu

powoli bezwiednie zaczynała ulegać. Reeve uśmiechnął się.

On także spostrzegł zmianę nastroju.

– Skoro nie chcesz piwa, może nie odmówiłabyś filiżanki

kawy? Właśnie w kuchni parzy się cały dzbanek –

zaproponował.

– Nie, nie, dziękuję – odparła, odzyskując panowanie nad

sobą. W gruncie rzeczy nie była pewna, czy jej drżące dłonie

utrzymałyby filiżankę.

Reeve

stał

nieruchomo,

wpatrzony

w

Cleę.

Odwzajemniła

milczące

spojrzenie.

Nadszedł

czas

pożegnania. Obejrzała jacht, pochwaliła, jednak Reeve zbył jej

komplementy, jak gdyby mu wcale na nich nie zależało.

Poprosiła o pomoc, a on odmówił. Nie pozostało zatem nic

innego jak odejść. A jednak Clea nie ruszyła się z miejsca i nie

wiedziała, co robić.

– Dlaczego nie usiądziesz? – spytał wreszcie, wskazując

fotel kapitański. – Kiedy ostatnio widziałem się z Charliem,

mówił, że masz własne studio fotograficzne.

– To prawda. Mam. Nawet nieźle wyposażone.

– W to nie wątpię. Zawsze robiłaś dobre zdjęcia. A w

czym się specjalizujesz? Myślałem o wydrukowaniu nowej
broszury reklamowej.

Czuła, że Reeve znów ją prowokuje, lecz postanowiła to

zignorować. Ostatecznie chodziło o sprawy zawodowe.

– Zajmuję się modą. Uniósł brwi.

– Styl i szyk, co? Wasza rodzina to lubi i zna się na tym.

Clea słyszała szyderczy ton, zdecydowała jednak puścić

to mimo uszu.

– Czasem robię zdjęcia na przyjęciach, spotkaniach, a

ostatnio fotografowałam nawet prywatne domy.

– Ze względu na ciekawą architekturę?

– Niezupełnie. Chodziło mi bardziej o pokazanie stylu

życia.

– Bogatych i sławnych ludzi – dokończył. – W takim

razie rodzinne układy i znajomości bardzo ci się przydają.

– Właściwie ja...

– Nie wstydź się, Cleo. Oboje wiemy, jaka jest siła

układów.

Natychmiast powróciły wspomnienia. Powiązania

rodzinne wyrządziły tyle krzywdy im obojgu. Zniszczyły ich

związek.

Poczuła łzy pod powiekami. Z trudem się opanowała.

– Przyznaję, że pewne drzwi stoją przede mną otworem,

ale ciężko pracowałam i swoją pozycję w zawodzie

zawdzięczam temu, że po prostu jestem dobra.

Clea nie zamierzała się przechwalać. Usiłowała jedynie

opanować nerwy.

– Chyba oboje dobrze sobie radzimy – ciągnęła,

rozglądając się po kajucie. – Tak urządziłeś ten pokoik, że

mógłbyś tu zamieszkać na stałe.

– Bo ja tu mieszkam, Cleo. „Argosy” to mój dom.

– A twoja rodzina?

Wiedziała, że to niewłaściwe pytanie, lecz bardzo chciała

poznać odpowiedź.

– Rodzina? – Wyglądał na szczerze zakłopotanego. –

Moi rodzice nie żyją. Wiesz o tym.

– Miałam na myśli twoją żonę.

Czemu z takim trudem i bólem wymawiała te słowo?

– Chodzi ci o moją byłą żonę. Od trzech lat jesteśmy

rozwiedzeni. Wyszła powtórnie za mąż, szczęśliwie, jak

sądzę, i mieszka w Seattle.

– Och, przepraszam. Przykro mi.

Nic lepszego nie przyszło jej do głowy.

– Nie ma powodu. Cóż, nie wyszło nam.

Omal nie powtórzyła swojego „przykro mi”. W porę

powstrzymała się i szukała w myślach innej odpowiedzi.

– A co u ciebie? – spytał nagle cicho.

– No, nic szczególnego. Praca, praca.

– Charlie wspominał, że się zaręczyłaś.

– Zerwaliśmy zaręczyny.

– Co się stało? Tatuś nie zaakceptował narzeczonego?

Clea wzdrygnęła się odruchowo.

– Ależ skąd. Podobał się bardzo obojgu rodzicom.

Okazało się, że nawet bardziej niż mnie.

Reeve uśmiechnął się.

– Może za mało czasu poświęciłaś, aby go poznać?

– Należy do grona starych przyjaciół rodziny. Właściwie

znaliśmy się aż za dobrze.

– Nie tak jak my – przypomniał Reeve. – Dwoje

dzieciaków z różnych światów, zupełnie się nie znających.

Uczucie pojawiło się jak błyskawica, co?

Z gorzkim uśmiechem na ustach nie pozwolił jej dojść do

głosu.

– Zbyt późno dowiedziałem się, że ten płomień potrafi

zamieniać wszystko w popiół.

Oczy Reeve’a patrzyły przenikliwie. Clea poczuła

rumieniec na policzkach.

– Tak się dobrze składa, że piorun nigdy nie uderza dwa

razy w to samo miejsce.

Próbowała zapanować nad drżeniem głosu.

– To chyba prawda.

W głosie Reeve’a brzmiała żarliwa nadzieja. Zdawał

sobie sprawę, że gotów jest znów się w niej zadurzyć. Nie

zmieniła się wcale. Używała tych samych perfum. Ich zapach,

lekki a zarazem oszałamiający, zawładnął jego zmysłami.

Clea była piękna jak w chwili, gdy ujrzał ją po raz

pierwszy. Ale bujne jasne włosy nie opadały swobodnie jak
dawniej. Spięła je na karku, odsłaniając cudowny owal twarzy,

którą Reeve tak wyraźnie zapamiętał. Ciemne oczy miały jakiś
egzotyczny urok na tle jasnej karnacji.

Ubrana była w białe lniane spodnie i jedwabną turkusową

bluzkę. W uszach tkwiły złote kolczyki, a szyję otaczał złoty

łańcuszek. Reeve wiedział, że to nie imitacja. Clea wyglądała

jak kobieta elegancka, bogata, z klasą. I miała w sobie coś

jeszcze. Po tylu latach wciąż jeszcze hipnotyzowała go swoim
czarem.

– W co Charlie wpakował się tym razem? – spytał,

pragnąc przerwać niepokojącą, zniewalającą ciszę.

– Problem w tym, że nie wiem. Nie zostawił numeru

telefonu, pod którym można go zastać w Santa Inez, a stamtąd

właśnie dzwonił.

Reeve pokiwał głową. Nie zdradził, że zna ten numer.

– Pół nocy spędziłam na szukaniu go przez

międzymiastową w tamtejszych hotelach – ciągnęła Clea.

– Znalazłam hotel, w którym zatrzymał się na jedną noc i

nazajutrz wyjechał. Tym razem zaczęłam się martwić, bo

Charlie nie daje znaku życia.

– Charlie potrafi zatroszczyć się sam o siebie.

– Niestety, nie – stwierdziła. – Doskonale wiesz, Reeve,

że on ma wręcz dar do pakowania się w tarapaty.

– Dopóki wszyscy przychodzą mu z pomocą, nie nauczy

się nigdy, jak unikać kłopotów. Ty i twoi rodzice

rozpieściliście go.

– Sam nie jesteś bez winy – wypomniała mu Clea.

– Bardzo często stawałeś jak mur za moim bratem.

Pamiętasz tych facetów, którzy zaatakowali go w barze?

– Kiedy? W którym barze? – zadrwił Reeve. – Zawsze

zaczynało się tak samo. Upierał się, żeby postawić drinka

jakiejś ślicznotce, a z kąta wychodził zazdrosny facet, no i

bijatyka na całego. O pechu Charliego krążą legendy.

– Ale w odpowiednim momencie ty wkraczałeś do akcji,

wyciągałeś Charliego i przywoziłeś do domu, prawda?

– A twoi starzy patrzyli krzywo na marynarza, który na

pewno sprowadza ich wspaniałego synalka na złą drogę i

ciągnie za sobą do podejrzanych spelunek. Gdybyż wiedzieli,

że zjawiałem się w tych miejscach tylko po to, by ratować
Charliego...

Clea uśmiechnęła się z rozczuleniem.

– Charlie budzi w ludziach instynkty opiekuńcze.

– Wieczny chłopczyk. Ja dorosłem, a Charlie pozostał

dzieckiem.

Clea zamierzała zaprotestować, ale Reeve przerwał jej

bezceremonialnie.

– Dam ci przykład. Dwa lata temu o drugiej nad ranem

zadzwonił telefon. Oczywiście Charlie. Zawarł umowę z

jakimś nocnym lokalem na dostarczenie koszulek firmowych

dla muzyków, którzy tam występowali. Dostał wzór do

wydrukowania na koszulkach, ale nie mógł znaleźć

producenta. Z lokalu żądali natychmiastowej dostawy

zamówionego towaru, więc Charlie zadzwonił do mnie!

Znaleźliśmy fabryczkę na skraju pustyni, a ja jak idiota

zawiozłem tam Charliego i czekałem, aż pojawi się z
gotowymi koszulkami.

Clea usiłowała coś wtrącić, lecz nie pozwolił.

– Wróciliśmy do tego lokalu i zaczęliśmy wyładowywać

towar. Charlie wdał się w kłótnię z właścicielami. Nie podobał

im się kolor nadruków i odmawiali przyjęcia koszulek. Twój

brat powiedział, że niezły ze mnie osiłek i że im połamię

kości, jeśli nie zapłacą natychmiast.

Clea powstrzymała uśmiech.

– Rzeczywiście, to podobne do Charliego. Reeve

zmierzył ją surowym wzrokiem.

– Nie widzę w tym nic zabawnego. Charlie dostał forsę i

myślał, że zrobił dobry kawał. A ja dziwiłem się, że ci faceci

za nami nie poszli i nie spalili mi łodzi. Mam już dość

płacenia za kłamstwa Charliego. Jestem za stary na awantury.
Koniec, kropka! – powiedział stanowczo i zmienił temat: –

Czas na kawę. Naprawdę nie masz ochoty?

– Naprawdę.

Reeve podniósł kubek z kuchenki.

– Wiem, co czujesz, Reeve, ale tym razem poważnie

martwię się o Charliego.

– To zadzwoń na policję w Santa Inez i niech go szukają.

– Spostrzegł smutek w oczach Clei. – A może nie chcesz

mieszać w to policji? Nie można być pewnym, w co wplątał

się poczciwy Charlie.

Clea zarumieniła się.

– Z pewnością nie wszedł w kolizję z prawem.
W jej głosie pobrzmiewała jednak nuta wątpliwości.

– A czym on się ostatnio zajmował? Kiedy

rozmawialiśmy, wspominał coś o handlu nieruchomościami, a

przedtem snuł plany dystrybucji programów komputerowych.

No i oczywiście był też słynny epizod z drukowaniem
koszulek.

– Import, eksport – odrzekła z wahaniem. – Dlatego

pojechał do Meksyku.

Reeve uniósł brwi ze sceptycznym wyrazem twarzy.

– Import, eksport. Wielkie pole do działania!

– Jestem pewna, że nie chodzi o nielegalne interesy –

przekonywała Clea. – Jestem również pewna, że sytuacja stała

się poważna.

– A więc poleć do Meksyku, skoro tak się niepokoisz. O

tej porze roku jest tam pięknie.

– Właściwie mogłabym – oświadczyła – ale Charlie

prosił o kontakt z tobą, Reeve. Wyraźnie mi to powtórzył.

– Przykro mi. Mam inne zajęcia – odpowiedział

chłodnym, szorstkim tonem.

– I tylko tyle masz do powiedzenia przyjacielowi po

dziesięciu latach znajomości? Masz inne zajęcia?

– Czy słuchałaś tego, co mówiłem, Cleo? Próbowałem ci

wytłumaczyć, że twój brat zachowuje się okropnie. Nie

zamierzam znów wyciągać go z tarapatów i wysłuchiwać

steku kłamliwych wyjaśnień.

Reeve z rozmysłem dobierał bezlitosne słowa. Pragnął

raz na zawsze zerwać sieć utkaną z kobiecego czaru Clei i

uwolnić się od wszelkich związków z jej rodziną. Musiał z

tym brutalnie skończyć.

– Masz krótką pamięć, Reeve. Charlie był twoim

najlepszym przyjacielem. Dałby sobie rękę uciąć za ciebie.

Myślał, że jesteś najwspanialszym...

– Kiedy mnie potrzebował – przerwał ostro Reeve.

– To nieprawda! Zawsze był lojalny wobec ciebie i

wierzył w naszą miłość!

– O, tak, bardziej niż ty, Cleo!

Ogarnęła go wściekłość. Powróciły wspomnienia pełne

bólu i namiętności.

– Teraz nie chodzi o nas, lecz o Charliego. Nienawidzisz

mnie, Reeve, ale to nie powód, by opuszczać przyjaciela w

potrzebie. Chcesz, żebym cię błagała na kolanach? Chcesz

tego? A może pieniędzy? W porządku, zapłacę za poświęcenie
twego cennego czasu.

Głos Clei drżał z gniewu. Nie mogła cofnąć

wypowiedzianych słów. Rozwścieczony Reeve błyskawicznie

podszedł do fotela i szarpnął ją za ramię.

– Nie jestem na sprzedaż. Ani teraz, ani nigdy. Twój

ojciec nie kupił mnie przed laty i, do cholery, tobie też się to
nie uda.

Tylko raz, dawno temu, widziała go w takim stanie.

Przestraszyła się. Próbowała uwolnić rękę.

– Wcale nie miałam tego na myśli.

– Ludzie z twojej sfery zawsze tak twierdzą – odparł

gorzko. – Powtarzam: nie pojadę do Meksyku i nie chcę mieć

nic wspólnego z waszą rodziną. – Potrząsnął ją mocno za
ramiona. – Zrozumiałaś?

Clea nie potrafiła ukryć przerażenia.

– Zrozumiałam doskonale. Jesteś wściekły na mnie, więc

zapomniałeś o przyjaźni z Charliem. Gdzie twoja lojalność,
Reeve?

– Lojalność to twoja specjalność.

Stali tak przez chwilę, nie spuszczając z siebie wzroku.

Dyszeli z wypiekami na twarzy. Clea usiłowała się wyrwać,

lecz Reeve trzymał ją mocno. Słyszała bicie jego serca. Krew

zaczęła jej szybciej krążyć w żyłach.

– Puść mnie – zażądała. – Nie mamy już sobie nic do

powiedzenia. Chcę stąd wyjść.

– Ależ proszę bardzo. Nie będę cię przecież zatrzymywał

wbrew twojej woli. Ale coś mi jesteś dłużna.

Clea szarpnęła się. Bezskutecznie. Silne dłonie ściskały

ją niby stalowe szpony.

– Jesteś mi dłużna pożegnalny pocałunek. Dziesięć lat

temu szeryf i twój ojciec nie pozwolili nam na czułość.

Palce Reeve’a zacisnęły się jeszcze mocniej. Opór nie

miał sensu. Próbowała odwrócić głowę, lecz Reeve chwycił ją

za podbródek i zmusił, aby na niego spojrzała. Oczy

mężczyzny płonęły. Pocałował ją brutalnie, namiętnie.

Najpierw broniła się przed tym. Wiła się w objęciach

Reeve’a i odwracała głowę, lecz nagle ogarnęła ją prawdziwa

fala bezsilności i przyzwolenia. Usta kobiety otworzyły się na

przyjęcie natarczywego języka mężczyzny. Odpowiedziała z

żarliwością na pocałunek.

Kiedy wreszcie rozdzieliły się ich wargi, Clea wtuliła się

w Reeve’a. Minął gniew, ale bolesne wspomnienia pozostały.

Oddychała głęboko, usiłując odzyskać panowanie nad sobą.

– Cleo...

Reeve cofnął się, również oszołomiony tym, co zaszło.

– Cleo, ja nie chciałem...

– W porządku, Reeve. Nieważne.

Gorączkowo rozglądała się w poszukiwaniu torebki.

Chwyciła ją drżącymi rękami. Musiała natychmiast uciec. Nie

tylko od wspomnień, lecz także od namiętnych tęsknot, jakie

obudził w niej pocałunek. Przy drzwiach odwróciła się i

roztrzęsionym głosem, połykając łzy, odezwała się do

Reeve’a:

– Powiedzmy, że jesteśmy kwita. Dług został spłacony.

I wyszła.

ROZDZIAŁ 2

– Cholera! Cholera! Cholera!

Donośny głos Reeve’a rozbrzmiewał echem w całej

zatoce. Czuł się, jak gdyby jakiś siłacz rąbnął go pięścią w

splot słoneczny. Jakże sam widok Clei po tylu latach mógł na

nim zrobić tak piorunujące wrażenie?

Powtarzał sobie w myślach, że jest dorosły,

doświadczony i nie da się schwytać w sidła pierwszej miłości.

Miał

dobrą,

odpowiedzialną

pracę.

Osiągnął

samowystarczalność. Pół godziny sprawiło jednak, że te

sukcesy przestały się liczyć.

Był bezradny i bezbronny – tak jak w dniu, w którym

wkroczyła w jego życie, a raczej – w którym Charlie zaprosił

go z wizytą do rezydencji Moore’ów. Nigdy nie zapomniał
tego dnia ani tej strasznej nocy w chatce w Monterey, kiedy
ich rozdzielono.

Byli wtedy jeszcze dziećmi i nie zasłużyli na to, co ich

spotkało: upokorzenie, gorycz, krzywdę.

Clea zniknęła. Wróciła do rodziców, a Reeve spędził

dwanaście samotnych, bezsennych godzin w miejscowym
areszcie. Nad ranem zjawił się gość, którego, prawdę mówiąc,

oczekiwał.

Charles H. Moore senior był szczupłym, jasnowłosym

mężczyzną po czterdziestce. Uprawiał z powodzeniem sporty:

tenis, golf, żeglarstwo. Miał na sobie szyty na miarę garnitur,

a włosy ostrzyżone u dobrego fryzjera. Jego wygląd

pozostawał w jaskrawym kontraście z wymiętym ubraniem

Reeve’a i jego „żołnierską” fryzurą.

Pierwsze słowa zabrzmiały niczym rozkaz.

– Siadaj, młody człowieku. Mamy dużo spraw do

omówienia.

– Dziękuję, ale wolę stać, proszę pana.

– Jak ci wygodniej. – Moore usadowił się na krześle i

machnął ręką na strażnika, aby odszedł. – Pewnie martwisz

się, że opuściłeś koszary bez przepustki, chłopcze?

Reeve skrzywił się, słysząc poufały zwrot.

– To naprawdę nie ma znaczenia, proszę pana.

– No cóż, mogłoby mieć. Ale nie przejmuj się. Już o to

zadbałem. Zadzwoniłem do mojego przyjaciela w Pentagonie,

a on przekazał polecenie, komu trzeba. Dostałeś przepustkę aż

do dziś włącznie.

Reeve nie zamierzał mu dziękować.

– Opłaca się znać pewnych wysoko postawionych ludzi,

ale teraz nie obchodzi mnie marynarka. Martwię się tylko o

Cleę. Jak ona się czuje?

– Moja córka ma się świetnie – stwierdził mężczyzna

oschle.

– Chcę się z nią zobaczyć. Muszę wiedzieć...

– Nic nie musisz wiedzieć.

Reeve szybko podszedł do człowieka, którego szczerze

nie znosił.

– Proszę powiedzieć, gdzie ona jest – zażądał.

– Nie widzę przeszkód, aby odpowiedzieć. – Moore

zerknął na złoty zegarek z dewizką. – W tej chwili jest w

samolocie lecącym do Szwajcarii. Na razie będzie tam

chodziła do szkoły.

– Aż zniknę z pola widzenia?

– Sprytny z ciebie chłopak, Holden.

– Nigdy do tego nie dojdzie – zapewnił żarliwie. Moore

obrzucił go spojrzeniem chłodnych niebieskich oczu.

– Wiesz, Holden, chociaż nie jesteś człowiekiem

odpowiednim dla mojej córki, masz w sobie coś. A początki

nie były najszczęśliwsze. Zrobiłeś duże postępy.

– Przypuszczam, że wynajął pan detektywów, żeby mnie

śledzili.

– Właśnie. Kiedy tylko spostrzegłem, że Clea się tobą

interesuje. Przypomnijmy sobie pewne fakty. – Moore
zamknął oczy, jak gdyby w myślach czytał ankietę personalną
Holdena. – Urodzony przez niejaką Margaret Holden w

miasteczku pod Bostonem. Ojciec nieznany. Dzieciństwo

spędzone w dokach. Szkoła skończona na trójczynach. Brak

zainteresowania nauką. Po śmierci matki wstąpiłeś do wojska.

Mimo słabego świadectwa uważają cię za zdolnego chłopaka,
który daleko zajdzie.

– Dziękuję za życiorys, ale jestem świadomy swojej

przeszłości.

– Przeszłość to rozdział zamknięty, chłopcze, ja

natomiast mogę zapewnić ci lepszą przyszłość.

– Nie potrzebuję pańskiej pomocy – uparcie oświadczył

Reeve.

– Nie bądź taki prędki. Nie znasz jeszcze mojej

propozycji. – Moore wyjął książeczkę czekową. – Mogę ci dać

sumę, na którą pracowałbyś przez całe życie, a ty w zamian po
prostu nigdy nie będziesz próbował zobaczyć mojej córki.

W Holdenie wzbierała złość.

– Nie może mnie pan kupić, ani teraz, ani nigdy. Kocham

Cleę i znów się z nią zobaczę. Odzyskam ją!

Twarz Moore’a poczerwieniała, lecz szybko wróciła do

poprzedniej barwy.

– Jeszcze nie podałem mojej ceny, Holden – oznajmił

spokojnie i wymienił wysoką, bardzo wysoką sumę.

– Nawet wszystkie pieniądze świata to za mało. Zobaczę

się z nią – powtórzył Reeve.

Tym razem Moore nie zapanował nad wściekłością.

Wstał i zaczął wymachiwać pięścią przed nosem Reeve’a.

– Na pewno nie. Gwarantuję ci to. Dałem ci szansę, a ty

ją odrzuciłeś. – Zamknął książeczkę czekową i schował do
kieszeni marynarki. – Teraz kolej na moje posunięcie.

Niebawem Reeve poznał zasięg władzy Moore’a.

Przeniesiono go do służby na krążowniku i nie minął tydzień,

jak wypłynął w rejs ćwiczebny do Japonii.

Charlie podał mu pewien adres w Szwajcarii, lecz

wszystkie wysłane przez niego listy wracały nie otwarte.

Wreszcie, po wielu miesiącach nadziei i oczekiwania, zdał

sobie sprawę, że walka z potęgą Moore’a nie miała sensu.

Clea dokonała wyboru. Nie wybrała jednak Reeve’a.

Musiał żyć własnym życiem. Kiedy zakończył służbę,

zajął się sobą i prawie udało mu się zapomnieć o dziewczynie.

Aż nadszedł dzisiejszy dzień. Clea na powrót wkroczyła

w jego życie. Popełnił błąd, przytulając ją i całując. Do diabła,

zrobił źle, ale nie potrafił zapanować nad uczuciami.

Wylał kawę. Zdecydował się na szklaneczkę whisky. A

potem wylał również alkohol. Miał wiele rzeczy do

przemyślenia – o Clei, sobie i Charliem. Wizyta dziewczyny

przywołała dawne wspomnienia. Dobre i złe. Potrzebował
czasu – i trzeźwej głowy – aby uporządkować bałagan w

pamięci.

Clea traciła zimną krew. Zwykle, kiedy pracowała,

otaczała ją atmosfera spokoju i opanowania, lecz teraz
przestawała się kontrolować. Zdarzyło się to nie po raz
pierwszy.

– Nie, moja droga, to niedobre ujęcie. Nic z tego nie

będzie – narzekał Eric Lambert, dekorator wnętrz domu, który

Clea fotografowała dla czasopisma „Trends”.

Próbowała zignorować jego słowa, lecz zniecierpliwienie

i zaniepokojenie wcale nie ustępowały. A wszystko zaczęło

się w przeddzień spotkania z Reeve’em. Jakiś wewnętrzny

głos nakazał jej mieć się na baczności.

Podczas ostatniej sesji zdjęciowej denerwowała ją suknia

modelki i zwierzenia charakteryzatora. Dzisiaj do pasji

doprowadzała ją osoba dekoratora. Zwykle radziła sobie bez
problemu w takich sytuacjach. Zwykle...

– Cleo, proszę. – Głos brzmiał tak natarczywie, że

opuściła aparat i spojrzała na dekoratora. – Z tego miejsca nie

będzie widać mojej ślicznej komódki.

Clea wiedziała, że powinna uśmiechnąć się słodko i

zrobić kilka zdjęć w innym ujęciu. I tak nie wykorzystano by

ich potem w druku, ale Eric byłby uszczęśliwiony. Co ją to

właściwie obchodziło?

– Nie, Eric – stwierdziła, zmieniwszy obiektyw. –

Komódkę widać i tak, a poza tym muszę objąć całe wnętrze.

Tego żąda redaktor pisma.

– Ależ, Cleo...

Nie zważając na jego oburzenie, zaczęła robić następne

zdjęcia.

Po kilku godzinach wyjęła ostatnią odbitkę z utrwalacza,

zostawiła do wyschnięcia i zdjęła gumowe rękawiczki. W

ciemni panował półmrok. Przyćmione bursztynowe światło

zawsze dawało Clei poczucie bezpieczeństwa. Tu czuła się

najlepiej. Ale nie dziś.

Myślała o jachcie Reeve’a. Przed laty marzył o własnej

łodzi. Ojciec Clei uważał to oczywiście za marzenie ściętej

głowy, lecz sen Reeve’a się spełnił.

Fotografia prasowa była marzeniem Clei i nawet przez

pewien czas pracowała w zespole fotoreporterów „Trendsa”.

Potem znalazła zajęcie bezpieczniejsze, łatwiejsze i z

pewnością lepiej płatne. Zrezygnowała z marzeń.

Mieli też z Reeve’em wspólne marzenie: rejs dookoła

świata. Fotografie z tej podróży mogłyby otworzyć nowy

rozdział w jej karierze. Rejs oczywiście nigdy nie doszedł do

skutku. Drogi obojga rozeszły się.

Matka pocieszała ją, że znajdzie sobie innego chłopca,

ale Clea nie spotkała nikogo takiego jak Reeve.

A teraz znów go znalazła. Powinna była się domyślać, że

Reeve odmówi poszukiwania Charliego. Na próżno jechała na

przystań. Podświadomie pragnęła jednak zobaczyć Reeve’a po
latach. Pragnęła sprawdzić, czy się zmienił, czy się ożenił i

czy wciąż działa na niego jej magiczny urok.

Nie mogła odzyskać spokoju po niespodziewanym

pocałunku. Miał smak gniewu, namiętności i oczekiwania na

to, co zostało między nimi nie spełnione. Nie powinna uciekać

od Reeve’a.

Dość rozmyślań! Sny na jawie i bezczynne siedzenie w

ciemni nie mogły pomóc Charliemu. A przecież on liczył się
teraz najbardziej.

Zdjęła fartuch ochronny, powiesiła go na drzwiach i

weszła do studia. Musiała rozpakować sprzęt, a potem

zadzwonić do paru osób. Zamierzała skorzystać z rady

Reeve’a – polecieć do Santa Inez i poszukiwać Charliego na

własną rękę.

Reeve wyłączył silnik w swoim dżipie. Zaparkował przed

domem Clei. Spostrzegł światło w oknie i uchylone drzwi,

lecz nie wysiadł z samochodu. Znalezienie adresu Clei

przyszło mu łatwo. O wiele trudniejsza okazała się odpowiedź

na pytanie: co on tu, u diabła, robi?

Nie chciał się w nic mieszać, lecz przeszłość trzymała go

mocno w sidłach. Może powinien pomóc w wyciągnięciu
Charliego z kłopotów, aby raz na zawsze zerwać z rodziną

Moore’ów?

Po cichu podszedł do drzwi studia. Clea rozpakowywała

wielką płócienną torbę. Starannie układała w kącie rozmaite
reflektory i statywy.

Ubrana była w stary podkoszulek wypuszczony na

dżinsy. Był to strój odpowiedni do ciężkiej pracy i z

pewnością nie eksponujący kobiecych wdzięków, ale Reeve

widząc ją krzątającą się po pokoju omal nie jęknął z tęsknoty.

Wiedział, jak wspaniałe ciało kryje się pod niedbałym

ubraniem. Oczami wyobraźni widział gładką skórę, zgrabne

kształty. Czuł cudowny zapach jej ciała.

Mógłby tak stać i patrzeć przez całą noc, sycąc zmysły

bliskością Clei. Wreszcie zapukał jednak, aby zwrócić jej

uwagę.

Otworzyła usta, lecz nie wyrzekła ani słowa.

– Wejdź – odezwała się po chwili. – Właśnie się

rozpakowuję.

– Pomogę ci.

– Nie, dziękuję. Już prawie skończyłam. Wyjęła ostatni

stojak do lampy i odłożyła torbę.

Reeve patrzył w milczeniu. Czuł się bezradny na jej

terytorium. Wolałby znajdować się na jachcie, gdzie to on

byłby górą.

Clea stanęła wyczekująco na środku pokoju. Zapadła

niezręczna cisza, zupełnie jak podczas spotkania na pokładzie

„Argosy”.

– Podoba mi się twoje studio. – Reeve zmusił się do

rozpoczęcia rozmowy.

Było to obszerne pomieszczenie. Jedną ścianę pokrywał

olbrzymi arkusz tapety służącej jako tło do zdjęć

portretowych. Na pozostałych ścianach wisiały fotografie, w
tym wiele czarno-białych: portrety zwykłych ludzi, dzieci,

staruszków, robotników. Reeve z ciekawością oglądał zdjęcia.

Na jednym z nich dwie dziewczynki bawiły się skakanką, na

innym chłopczyk przygotowywał się do biegu na szkolnym
boisku.

– Te podobają mi się najbardziej – oświadczył. – Robią

wrażenie.

Powstrzymał się od oceny błyszczących kolorowych

fotografii, które trafiły na okładki poczytnych żurnali.

– Zrobiłam je w przypływie ambicji twórczych, jak byś

to pewnie określił.

Podszedł bliżej i spojrzał na nią badawczo.

– Wszyscy się zmieniamy, Cleo. Ja też się zmieniłem.

Nie odpowiedziała. Nie wiedziała, do czego Reeve

zmierza.

– Jadę do Meksyku.

Poczuła, że ciężar spadł jej z serca.

– Och, dziękuję, Reeve.

– Doszedłem do wniosku, że powinienem zaryzykować

raz jeszcze. Wciąż mam w pamięci dawne dobre czasy.

– Bardzo się cieszę, Reeve.

– Wczoraj zastanawiałem się bardzo długo przed

podjęciem decyzji nad tym, co powiedziałaś o lojalności. Do

diabła, nocne telefony Charliego z Las Vegas czy Tahoe

mogły doprowadzić do szaleństwa. – Uśmiechnął się mimo
woli. – Czy opowiadał ci kiedyś o dwóch kobietach o imieniu
Darlene?

Clea potrząsnęła głową.

– Twój brat dziwnym sposobem zaręczył się

jednocześnie z dwiema kobietami o tym samym imieniu

Darlene. Nie wiedziały o sobie nawzajem, a Charlie

przysięgał, że właściwie nie prosił żadnej z nich, aby za niego

wyszła. I tak to udało mu się wywinąć od małżeństwa.

– Chyba lepiej, że mi o tym nie mówił – stwierdziła Clea.

Reeve roześmiał się.

– Zwariowana historia. Charlie chciał, żebym udawał

jego psychiatrę i wytłumaczył obu kobietom, że jest

niezrównoważony. W przypadku przygód Charliego kłamstwo

zawsze

okazywało

się

najprostszym

rozwiązaniem,

aczkolwiek w tej sytuacji nie było ono dalekie od

rzeczywistości.

I znów wybuchnął śmiechem.

– A ja, jak zwykle, powiedziałem im prawdę. Wymagało

to z mojej strony taktu i zręczności. Przez kilka miesięcy nie

mogłem się od nich odczepić. Chociaż poznały prawdę,

chciały odzyskać swojego Charliego.

– Trudno się na niego gniewać, prawda? Reeve nie

odpowiedział wprost.

– Pomógł mi, kiedy tego potrzebowałem. Pożyczył mi

pieniądze na „Argosy”.

– Nie wiedziałam. Zawsze był hojny.

– Tak, tak. Istny książę! – odparł Reeve cynicznie. – Cóż,

przyjdzie jeszcze czas na uznanie go za świętego. Na razie

popłynę na „Argosy” do Meksyku i zobaczę, w co się

wpakował. Przynajmniej tyle mogę dla niego zrobić. Charlie
to mój najdawniejszy przyjaciel.

– Jestem ci wdzięczna.

Podniósł rękę w ostrzegawczym geście.

– Nie dziękuj zawczasu. Jeszcze nie wyruszyłem. Nie

mam nawet załogi i może w ogóle nie zdołam odnaleźć
Charliego.

– Nie masz załogi? – zdziwiła się Clea i pewna myśl

przyszła jej do głowy.

– Obiecałem koledze parę dni wolnego. Jego żona lada

moment będzie rodziła.

– Z pewnością szybko znajdziesz kogoś innego –

odrzekła, a lęk zastąpił wcześniejsze podekscytowanie.

Wzruszył ramionami.

– To potrwa dzień lub dwa, a może i tydzień.

– Nie mamy czasu na czekanie – oświadczyła

przestraszona, że Reeve się wycofa.

Charlie potrzebował pomocy przyjaciela i Clea zrobiłaby

wszystko, by wyprawa doszła do skutku. Zanim zdążyła

uporządkować myśli, stało się. Wypowiedziała te słowa.

– Będę twoim załogantem.

Reeve otworzył usta, lecz nie dopuściła go do głosu.

– I tak postanowiłam lecieć do Santa Inez. Równie

dobrze mogę tam popłynąć z tobą. Wyruszylibyśmy

natychmiast. Jutro, a choćby i zaraz...

– To niezbyt mądry pomysł – ocenił beznamiętnym

tonem.

– Czy dlatego, że wczoraj... Reeve przeczesał palcami

włosy.

– Przykro mi z tego powodu, Cleo.

– Spotkanie po tylu latach okazało się ciężkim

przeżyciem dla nas obojga. Zachowaliśmy się trochę jak
wariaci.

Zabrzmiało to dość surowo, więc Clea uśmiechnęła się

przepraszająco.

Reeve odetchnął głęboko. A więc tak potraktowała ich

pocałunek: jako część przeszłości. To, co minęło, było więc w

jakiś sposób rozgrzeszone. Reeve gotów był na to przystać,

lecz nie znaczyło to, że zgadzał się na jej warunki. Nie

zamierzał brać jej w rejs.

– Nie mówmy o wczorajszym incydencie. Uważam, że

pomysł, abyś płynęła ze mną do Meksyku, nie jest najlepszy.

– A ja sądzę, że jest wspaniały. Powiem więcej: coraz

bardziej mi się podoba. Ty potrzebujesz załogi, a ja chcę

dotrzeć do Charliego. I nie martw się o nas, Reeve. Przecież

jakoś przeżyliśmy powtórne spotkanie. Proszę, rozmawiamy

spokojnie, snujemy plany... To raczej ja snuję plany –

poprawiła się ze śmiechem. – Na pewno nam się uda.

Zostaniemy przyjaciółmi.

– Przyjaciółmi – powtórzył jak echo Reeve. – To wydaje

się dziwne po tylu latach.

– Ale wcale nie niemożliwe.

– Chyba tak – przyznał.

– Dwoje przyjaciół poszukujących zaginionego. Nawet

nieźle brzmi. Zadanie bojowe i poważna próba naszej

przyjaźni.

Reeve czuł, że jego opór słabnie. Uciekł się do ostatniego

argumentu.

– Zapowiada się fatalna pogoda na morzu.

– Jestem doświadczonym żeglarzem. Pamiętasz, jak we

czwórkę wzięliśmy ślizgacz tatusia? Płynęła z nami
dziewczyna Charliego, ówczesna dziewczyna.

– A ty się uparłaś, żeby wypatrywać wielorybów z dzioba

łódki. Wrzeszczeliśmy, żebyś stamtąd zeszła.

Przed oczami Reeve’a pojawił się zapamiętany obraz:

opalona, smukła Clea stoi na pokładzie z rozwianymi

włosami, a krople wody morskiej rozpryskują się na jej
twarzy. Bolesne wspomnienie.

– Nigdy nie wypadłam za burtę!

– To nie świadczy o twoich umiejętnościach.

– Daj spokój, Reeve, wiesz, że poradzę sobie.

– Jeszcze się nie zgodziłem.

– Ale nie masz powodu, aby tego nie zrobić. Nie chcesz

się ze mną przyjaźnić? A może po prostu nie chcesz, żebym

wchodziła ci w drogę? O co chodzi?

Odpowiedział pytaniem na pytanie.

– A o co w ogóle tu chodzi? – Zatoczył ręką koło. – Nie

powinnaś z dnia na dzień rzucać pracy, studia.

– Załatwię to. Przesunę zlecenia na późniejsze terminy, a

w razie potrzeby polecę usługi innych fotografików. Wiesz,

popieramy się w tym światku. Zawsze mogę liczyć na

zastępstwo.

– Kogoś tak dobrego jak ty? Uśmiechnęła się łobuzersko.

– Jeśli klientowi nie odpowiada ktoś inny, będzie musiał

poczekać, aż wrócę. No więc, jaką decyzję podjąłeś,
kapitanie?

Zawahał się.

– Zaproponowałaś, jak się zdaje, rozsądne rozwiązanie.

Nie ma przeciwwskazań, abyśmy zostali przyjaciółmi, a skoro

i tak się wybierasz do Meksyku...

– Do Santa Inez – uściśliła.

– Zatem popłyniemy razem. Ostrzegam cię, że na moim

jachcie panuje surowa dyscyplina.

– Tak jest, kapitanie – zażartowała salutując.

Pozostawało ustalić szczegóły.

– Spotkamy się w piątek, o piątej trzydzieści. Rano!

Planuję wyjście w morze punktualnie o szóstej.

– Nie spóźnię się – obiecała.

Clea zamknęła studio i weszła po schodach do

mieszkania. Cóż, znali już reguły gry. Byli dwójką przyjaciół

szukającą Charliego. Przeszłość stanowiła zamknięty rozdział.

Nie musieli jej jednak wymazywać z pamięci. Najlepiej

było ją zaakceptować. Sądziła, że po wielu godzinach
harówki, szorowania pokładu i zwijania lin będzie padać na

koję wyczerpana i obojętna na głos kobiecych zmysłów. Będą

rozmawiać jak przyjaciele i rozstaną się jak przyjaciele. Ona

wróci potem do swoich zajęć.

W ciągu następnych dwóch dni tysiąc razy zmieniała

zdanie. Wreszcie stanowczo postanowiła nie jechać. Ułożyła

sobie w myślach odmowę, którą chciała wygłosić Reeve’owi
przez telefon. Przede wszystkim wspólny daleki rejs nie

pomógłby Charliemu. Zdecydowała więc, że poleci do Santa

Inez i spotka się tam z Reeve’em. Jeśli okaże się mu

potrzebna, będzie na miejscu. Tak wyglądał jej nowy plan.

Powstał jednak problem. Numeru telefonu Reeve’a nie

było w książce. Podczas wizyty na jachcie również nie

zauważyła aparatu telefonicznego.

Zadzwoniła do rodziców zawiadamiając, że wpadnie do

miasta. Dała się również zaprosić na kolację. Niezbyt to jej

odpowiadało, gdyż wolała uniknąć rozmów o Charliem.

Przyrzekła sobie w duchu, że utrzyma w tajemnicy spotkanie z

Reeve’em. Wiedziała, jak zareagowaliby jej rodzice, a

zwłaszcza ojciec, na sam dźwięk jego imienia.

Po kolacji matka uśmiechnęła się serdecznie do Clei.

– Nieczęsto się zdarza taki miły wieczór w gronie

rodzinnym.

– Bez Charliego rodzina jest niepełna – zauważył Charles

Moore. Czas dodał mu kilka kilogramów i trochę siwych

włosów, lecz wciąż prezentował się znakomicie. – Jeanine

twierdzi, że przebywa w Meksyku.

Clea wiedziała o miejscu pobytu brata tak niewiele, że

nawet nie musiała specjalnie kłamać.

– Ostatnio był w mieście Santa Inez. Wpadłam na

pomysł, żeby go tam odwiedzić.

– Pojechał tam w interesach czy w celach

rozrywkowych? – dopytywał się Moore.

– Nie wiem dokładnie, zapewne w interesach. Moore

uniósł brwi z powątpiewaniem. Jego żona wtrąciła swoje trzy
grosze.

– Charlie jest wszechstronnie utalentowany. Cokolwiek

sobie zaplanuje, wykonuje to świetnie.

– Mama ma rację – zgodziła się Clea. – Charlie zawsze

miał niesamowite pomysły.

– A ty jak zwykle bronisz braciszka. – Moore spojrzał na

nią z łagodnym wyrzutem.

– Nic na to nie poradzę – odparła.

I ojciec, i Reeve świetnie zdawali sobie sprawę z jej

słabości do Charliego.

– Charlie doprawdy jest kimś... szczególnym – odezwała

się łagodnie Jeanine. – Chciałabym tylko, żeby się ustatkował.

Oczywiście, to dotyczy obojga moich dzieci. – Jej twarz

przybrała zadumany wyraz. – W zeszłym tygodniu widziałam
Richarda.

Słysząc wzmiankę o swoim byłym narzeczonym, Clea

nawet nie mrugnęła.

– Co u niego?

– Wygląda wspaniale i dobrze mu się wiedzie. Zdobył

renomę jako prawnik, a klienci walą do niego drzwiami i
oknami.

– To świetny facet – oświadczyła Clea. – Cieszę się z

jego sukcesów, ale naprawdę mi na nim nie zależy, mamo.

Zbyt jestem zajęta pracą, aby angażować się w romans.

Clea często powtarzała tę opinię w rozmowie z matką.

Tym razem próbowała wyrazić się jak najdelikatniej.

– Taka jesteś zapracowana, że masz czas na wycieczkę

do Meksyku, co? – Charles Moore nigdy się nie mógł oprzeć

pokusie droczenia się z własnymi dziećmi.

– Właśnie tak. Po ciężkiej pracy należy mi się

wypoczynek – odparła stanowczo.

– Mam nadzieję, że nie za długi – odezwała się Jeanine. –

Wczoraj dzwoniła do mnie Peggy Rothberg. Chyba ma dla
ciebie ciekawe zlecenie.

Clea jęknęła w duchu. Nigdy nie potrafiła odrzucać

takich „ciekawych” zleceń, które pochodziły od znajomych

rodziny Moore’ów. Dobrze jej płacono, to prawda, lecz czuła

się coraz bardziej znudzona fotografowaniem eleganckich

domów, przyjęć i rocznic ślubu... Już od dawna nie próbowała

swych sił w innych dziedzinach fotografii.

– Judson Rothberg za miesiąc obchodzi sześćdziesiąte

piąte urodziny – ciągnęła matka – a Peggy naturalnie życzy

sobie, abyś zrobiła pamiątkowe zdjęcia z przyjęcia.

– Zadzwonię do niej po powrocie, nie wiem jednak, czy

przyjmę tę pracę.

Matka spojrzała na nią z bolesnym wyrazem twarzy, lecz

Clea zignorowała jej minę. Wiedziała, że matka to niezła

aktorka, która na dzieciach wypróbowuje swoje zdolności.

Jeanine westchnęła ciężko.

– Powiedziałam Peggy, że na sto procent może na ciebie

liczyć. Stawiasz mnie w kłopotliwej sytuacji. To moja bliska

przyjaciółka...

Clea przejrzała grę matki. Nadała głosowi obojętny ton.

– Zaczynam wpadać w rutynę, przyjmując takie łatwe

zlecenia

i

unikając

poważniejszych,

bardziej

odpowiedzialnych zadań.

– Ależ, moja droga, nikt ci nie zapłaci za fotografie

brudnych dzieci i pustych doków. A co do fotografii

prasowej... cieszę się, że już nie pracujesz w gamecie –

oświadczyła Jeanine.

Clea zdobyła się na uśmiech.

– To było dla mnie pouczające doświadczenie, lecz

rzeczywiście z pracy w gazecie trudno by mi było się

utrzymać. Ale fotoreportaże są czymś zupełnie innym. Mogę

je robić dla siebie. Czas na jakąś odmianę.

– Pewnie czujesz się wypalona wewnętrznie – wtrącił się

ojciec. – Stara śpiewka. Wszyscy przez to przechodziliśmy.

Być może podróż do Meksyku doda ci energii i wiary w
siebie.

Clea odwróciła wzrok. Spojrzała na gęsty zielony trawnik

za oknem. Jej ojciec nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo był
bliski prawdy.

ROZDZIAŁ 3

Kiedy dwa dni później podnieśli żagle, wiał przyjemny,

rześki wiatr, który po paru godzinach zmienił kierunek i

Reeve musiał halsować – to na prawą, to na lewą burtę.

Clea

przyjmowała

jego

komendy

niedbałym

machnięciem ręki, niczym stary wilk morski. Nie była

ciężarem dla Reeve’a. Stanowili zgrany zespół i ta myśl

sprawiała jej radość. Żeglowanie przychodziło im niemal
automatycznie. I kiedy Clea powoli wpadała w zachwyt nad

samą sobą, stało się. „Argosy” odmówił wykonania manewru.

Żagle zwisły bezradnie. Jacht zaczął dryfować do tyłu.

– Chwyć kliwer i naciągnij – polecił Reeve,

przekrzykując trzepotanie płótna.

– Tak jest! To znaczy, spróbuję – zawołała w

odpowiedzi.

Żagiel falował szaleńczo, jak żywa istota, która chce się

wyrwać na wolność. Clea uwiesiła się na płóciennej płachcie,

lecz dłonie ześlizgiwały się z tkaniny. Zaciskała mocniej

palce. Szorstki konopny sznur pokaleczył jej skórę.

Jacht zataczał się jak pijany. Clei wydawało się, że lada

moment wysoka fala i gwałtowny podmuch wiatru przewrócą

łódź do góry dnem. Mimowolnie napięła mięśnie.

– Wolałam płynąć, niż lecieć do Santa Inez – powtarzała

sobie, zginając kolana, aby utrzymać równowagę na

wilgotnym, śliskim pokładzie.

Ramiona jej drżały z wysiłku. Walczyła z wiatrem i

opornym kliwrem. Powoli, niemal niezauważalnie, szala

zwycięstwa przechylała się na jej stronę. Żagiel posłusznie

poddawał się jej zabiegom.

Reeve znalazł się przy niej. Odsunął ją ramieniem i

chwycił linę.

– Ja to zrobię. Ty trzymaj rumpel – wydał komendę. –

Kieruj na sterburtę.

Clea poczuła się urażona. Wzięła rumpel i naprowadziła

jacht na kurs. Z determinacją wypełniała polecenia i dopiero

teraz straciła zimną krew.

– Do diabła, Reeve, dałabym sobie radę z kliwrem –

stwierdziła. – Nie musiałeś mnie stamtąd zabierać.

– Nie o to mi chodziło. Po prostu nie mogłem czekać cały

dzień – odparł, obrzucając żagle uważnym spojrzeniem.

Zabolała ją ta krytyka. Była gotowa walczyć o dobre

imię.

– Zablokowanie rumpla to chyba twoja wina...

– Nie obchodzi mnie, czyja to wina. Najważniejsze, żeby

go mocno trzymać. – Znów zerknął na żagle.

– Trzeba nam sprzyjającego wiatru i tego właśnie nie

mamy. Chyba zwinę żagle.

– To ja się wypisuję – oświadczyła Clea z błyszczącym

wzrokiem. – Potrafię sobie poradzić z żeglowaniem bez twojej
taryfy ulgowej.

– Ależ to nie ma nic wspólnego z tobą – żachnął się

Reeve. – Zanim zaciągnęłaś się na jacht, zapowiedziałem

przecież, że ja jestem tu kapitanem i ja podejmuję decyzje.

– Tak jest – odrzekła, tym razem bez żartobliwego tonu

w głosie.

Praca na łodzi nie kończyła się jednak na opuszczaniu i

zwijaniu żagli. Zawsze było coś do zrobienia. Reeve wydawał

polecenia w chłodny, bezosobowy sposób, a Clea je

wykonywała, przeklinając wciąż pod nosem chwilę, w której

postanowiła płynąć do Santa Inez.

Udało jej się wygospodarować parę godzin snu. Tuż

przed wschodem słońca Reeve obudził ją, aby obwieścić

radosną nowinę: zaczął wiać pomyślny wiatr. Cały dzień

płynęli pod żaglami i dotarli do San Diego.

Po dwunastu godzinach morderczej krzątaniny padła

wyczerpana na koję w kabinie, którą przydzielił jej Reeve.

Skóra na dłoniach piekła, ramiona bolały od zmagań z

ciężkimi żaglami. Cały czas na nogach! Nawet kiedy Reeve

poprosił ją, by przejęła ster, ze zdenerwowania nie usiadła ani
na moment.

Ku jej uldze, jeszcze przed zachodem słońca

zakotwiczyli jacht na południe od San Diego. Nie

wytrzymałaby dalszej żeglugi i chyba Reeve o tym wiedział.

Gdyby miał do pomocy drugiego marynarza, zapewne

płynęliby do późna w nocy.

No cóż, nie była mężczyzną i doświadczeniem

ustępowała Reeve’owi, lecz udowodniła, że nie wymiguje się

od obowiązków. Nie dyskutowali i nie wytykali sobie błędów.

Reeve wydawał komendy, ona słuchała. Tak jak kapitan i

załoga.

Pragnęła jedynie krótkiego odpoczynku.

Ledwie zamknęła oczy, rozległo się pukanie do drzwi.

Odpowiedziała głośnym jękiem.

Reeve otworzył luk i zajrzał z góry do kajuty. Miał na

sobie płaszcz kąpielowy. Ręcznik zarzucił na szyję niczym

szalik. Clea pełnym podziwu wzrokiem zmierzyła szczupłe,

opalone męskie ciało. Speszona, szybko zamknęła oczy, lecz

nie zdołała oprzeć się pokusie.

Muskularne ramiona i nogi, atletyczna sylwetka – to

robiło wrażenie, chociaż Clea dawno przestała być

podekscytowaną nastolatką. Usiłowała nadać swojej twarzy

obojętny wyraz.

– Czy za ostro gonię cię do pracy? – spytał. Clea usiadła

na koi i spuściła nogi na podłogę.

– Jasne, że nie. Czuję się świetnie. – Spostrzegłszy jego

sceptyczną minę, roześmiała się. – Kłamię. Jeszcze nigdy w

życiu tak nie harowałam, ale sen potrafi zdziałać cuda. Rano

zamelduję się na pokładzie w gotowości bojowej –

zażartowała, choć w głębi ducha nie było jej wcale wesoło.

– Zamierzasz już teraz iść spać? – spytał, wyraźnie

rozczarowany.

– Tak.

– Jest dopiero szósta!

– Obolałe kości nie patrzą na zegarek – oznajmiła.

– Znam lepsze rozwiązanie niż sen.

– Czyżby?

– Pływanie. To ci pomoże dojść do siebie. Mnie też

dobrze zrobi kąpiel. Oboje ledwie żyjemy.

– Przepraszam za wczorajszy dzień i ten pechowy

kliwer... – zaczęła się usprawiedliwiać.

– To normalne, że nowa załoga musi się dotrzeć. Zawsze

tak jest na początku, a ty świetnie sobie radzisz –

skomplementował Cleę. – Wiem, że zachowuję się dość

surowo. Chodź, popływamy trochę. Za pięć minut spotkamy

się na pokładzie.

Reeve zamknął luk, zostawiając zdumioną Cleę na koi.

Podniosła się i wyjęła z torby kostium kąpielowy.

Postanowiła we wszystkim dotrzymywać kroku Reeve’owi.

Dotychczas wydawał jej tylko rozkazy. Zaproszenie do kąpieli

stanowiło więc uwerturę do przyjaźni. Bez względu na

zmęczenie, powinna wyjść mu naprzeciw.

Kiedy zjawiła się na pokładzie, Reeve był już w wodzie.

Zawołał ją.

– Wskakuj. Sprawdziłem, czy są tu rekiny, ale widocznie

dzisiaj jedzą kolację gdzie indziej.

Ten dowcip nie zrobił wrażenia na Clei, która od dziecka

pływała jak ryba. Znała na wylot plaże północnej Kalifornii.

Zanurkowała i z zaskoczeniem stwierdziła, że woda jest

cieplejsza niż w Venice, gdzie mieszkała.

Wypłynęła tuż przed Reeve’em i natychmiast

pożałowała, że tak dokładnie odmierzyła odległość. Ich ciała

niemal się zetknęły. Poczuła dziwny wstrząs, niczym

przepływ elektryczności. Pospiesznie oddaliła się o kilka
metrów.

Obejrzała się. W czerwonej poświacie zachodzącego

słońca jacht wyglądał imponująco.

– Rozumiem, dlaczego tak kochasz „Argosy”. To piękna

łódź.

Silne

ramiona

Reeve’a

rytmicznie

rozcinały

powierzchnię wody. Podpłynął do Clei.

– „Argosy” jest zupełnie niezwykły. Zasługuje na to, by

darzyć go szacunkiem – wyznał bez dalszych wyjaśnień.

Uśmiechnął się szeroko. Zęby błyszczały olśniewającą

bielą na tle opalonej skóry. Znajdował się tak blisko, że

przestraszona Clea odpłynęła na bezpieczną odległość.

– Chcesz się ścigać, prawda? – zakrzyknął.

– Nie dzisiaj – odparła i przewróciła się na plecy.

– A ja sądziłem, że czujesz się w wodzie jak ryba –

przekomarzał się Reeve. – Pamiętasz, kiedy cię pierwszy raz

zobaczyłem?

Nie musiała nic mówić. Wiedziała, że mężczyzna, zna

odpowiedź.

– Prułaś przez basen jak motorówka, a ja gotów byłem

przysiąc, że należysz do kadry olimpijskiej. Naprawdę mogłaś

wystąpić na olimpiadzie – oznajmił z powagą.

– Chyba tak. Ale nie teraz. Od wielu miesięcy nie

trenowałam. Zupełnie wypadłam z formy.

– To do ciebie niepodobne. Przynajmniej, o ile się

orientuję...

Clea zaczerwieniła się zadowolona. Reeve po tylu latach

chwalił ją za umiejętności pływackie, a jego komplementy

sprawiały jej zawsze wielką radość. Doszła do wniosku, że

powinna sprawdzić się w wyścigu z Reeve’em.

Wstąpiły w nią nowe siły. Zanurkowała, a kiedy

wypłynęła na powierzchnię, rzuciła Reeve’owi wyzwanie.

– Hej, ja tylko udawałam. Chcę się ścigać!

I nie czekając na odzew, ruszyła w stronę jachtu.

Płynęła ostro, lecz Reeve był tuż za nią. Pewna, że jej nie

dogoni, Clea zwolniła nieco. Nie liczyła jednak na jego

wspaniałomyślność. Traktowała te zawody bardzo poważnie.

Kiedy Reeve znalazł się wystarczająco blisko, chwycił ją

za stopę. Spróbowała się uwolnić wierzgnięciem, lecz trzymał

ją mocno za kostkę.

Kopnęła jeszcze parę razy i poddała się. Dłonie Reeve’a

sunęły wzdłuż jej ciała. Objęły łydki, uda, talię. Zaczęła znów

się bronić. Bezskutecznie. Zwyciężył.

– To nieuczciwe wystawiać kapitana na pośmiewisko,

Cleo – odezwał się wesoło.

Przysunął twarz do jej twarzy. Potrząsnął głową, a strużki

wody spłynęły po czole i policzkach. W oczach pojawiły się
figlarne ogniki, tak jak przed laty.

Instynktownie Clea wzięła Reeve’a za ramiona, tak jak

dawniej często czyniła. Poczuła twarde, sprężyste mięśnie.

Reeve objął ją w pasie. Padały na nich słabe promienie
zachodzącego słońca. Clea pragnęła śmiać się ze szczęścia.

Ogarnęło ją cudowne uczucie powrotu do utraconego raju

wspólnie przeżytych chwil.

– Czyżby szydzenie z innych leżało w twojej naturze?

Wstydź się – nie przestawał żartować.

– Ja się wcale z ciebie nie wyśmiewałam. Po prostu

skorzystałam z sytuacji.

Dumnie podniosła głowę.

– Będę o tym pamiętał, kiedy sam skorzystam z sytuacji.

– Reeve posłał jej zagadkowe spojrzenie.

Zanim się spostrzegła, wskoczył po drabince na pokład.

– Ostatni zmywa naczynia! – zapowiedział. Pospieszyła

w jego ślady. Kąpiel podziałała na nią lepiej, niż mogła się

spodziewać. Nie czuła już skrępowania.

Radosny nastrój panował również podczas kolacji. Reeve

nakrył do stołu na rufie. Clea była zaskoczona i zachwycona
zarazem. Poprzedniego wieczoru zjedli zimne dania w swoich

kajutach. Jadłospis był ten sam: kurczak w plastrach i pieczeń.

Zmieniła się jednak sceneria, w której spożywali posiłek.

– Zapomniałem wczoraj, że mamy rogaliki – przepraszał

Reeve. – Podałem znów owoce, ale znalazłem też wino –

dodał, wyjmując butelkę.

– Cudownie to przygotowałeś – stwierdziła Clea,

zajmując miejsce przy stole.

– Cóż, nauczyłem się w życiu paru rzeczy. Wolała się nie

zastanawiać, czy w jego słowach kryje się ironia.

– Rozpieszczasz mnie.

– Nie zapomnij, że masz potem zmywać naczynia.

Podczas kolacji gawędzili o łodziach, które widzieli rano, o

ławicy morświnów, która podążała za nimi przez pewien czas,
i o przelotnym szkwale, który napotkali poprzedniego dnia po

wyjściu z portu. Rozmowa toczyła się gładko, a Clea cieszyła

się, że nie poruszają drażliwych tematów. Najbardziej

obawiała się kłopotliwej ciszy.

Przełknęła ostatni kęs kanapki.

– Smaczne jedzenie, wyborne wino, miłe towarzystwo i

zachód słońca nad Pacyfikiem. Czy można pragnąć czegoś

więcej?

Rzuciła tę uwagę mimochodem, lecz odpowiedź Reeve’a

zabrzmiała naprawdę poważnie.

– Właśnie tego zawsze pragnąłem. – Clea zerknęła na

jego nieprzeniknioną twarz. Nagle uśmiechnął się. –

Potrzebuję oceanu jak powietrza. Turyści, którym wynajmuję
jacht na rejsy czarterowe, zwykle nie są dobrymi kompanami.

Twoje towarzystwo to coś więcej, Cleo.

– Czuję się jak w raju – odparła. – O milion mil od

świata, w przyjaznym zmroku.

– Za kilka dni zatęsknisz za tym.

Pomyślała tak samo, ale lubiła przekomarzać się z

Reeve’em. Tak było o wiele ciekawiej i przyjemniej.

– Może tak, może nie. W tej chwili wolę patrzeć na fale

morskie niż na schody wiodące do mojego mieszkania. Nigdy
nie starcza mi czasu na wypoczynek.

– No jasne. Przecież tak ciężko pracujesz.

– To prawda – przyznała. – Zastanawiam się, dlaczego

tak się dzieje. Pewnie dlatego, że moim życiu nie ma miejsca
na nic innego oprócz pracy.

Reeve podniósł wzrok na morze.

– A ten facet, za którego prawie wyszłaś? – spytał

wreszcie.

– Nie kochałam go – odparła szczerze. – Nigdy nie

poślubię mężczyzny, którego nie kocham.

Zamilkła. Słychać było tylko plusk fal uderzających o

kadłub i bicie ich serc. Cisza ciągnęła się w nieskończoność.

Czy Reeve przywoływał w pamięci to, co sobie przysięgali
przed laty?

„Nigdy nie pokocham innego mężczyzny, Reeve”.

„Będę cię kochał aż do śmierci, Cleo”.

Reeve odezwał się pierwszy.

– Istnieją chyba różne rodzaje miłości. Dowiadujemy się

tego, w miarę jak dorastamy i zdobywamy nowe

doświadczenia.

Zaczęli rozmawiać o miłości i małżeństwie. Clea zdała

sobie sprawę, że chciałaby dowiedzieć się czegoś o byłej

żonie Reeve’a, lecz on nie podejmował tego tematu.

Zaczerpnęła głęboko tchu i ośmieliła się jednak.

– A twoje małżeństwo?

Głos jej zadrżał. Reeve zrozumiał intencje Clei. Nie

odmówił odpowiedzi.

– Susan była świetnym kumplem. Spotkałem ją po

zakończeniu służby w marynarce wojennej, zanim kupiłem

„Argosy”. Mieszkałem wtedy w Seattle. Próbowałem się

ustatkować. Ona chciała mieć za męża zwykłego mieszczucha,

który codziennie o piątej wraca do domu ogrodzonego białym

płotem i pełnego dzieciaków.

– A jakie były twoje pragnienia?

– Chciałem kiedyś mieć dzieci, lecz na razie nie czułem

się gotów na ich przyjęcie. A co do reszty planów mojej

żony... Chciałem wrócić na morze, podróżować. – Pokazał

dłonią horyzont. – Nasze małżeństwo okazało się

nieuczciwym układem dla obu stron. Czasem dochodzą mnie

wieści od niej. Wyszła powtórnie za mąż i ma dziecko. Bardzo

dobrze się stało, że zniknąłem z jej życia. – Uśmiechnął się
ponuro. – Na starość lubię sobie pofilozofować. Kto by

przypuszczał!

– Życie płata ludziom figle – odrzekła Clea. – Przez dwa

dni żałowałam w duchu, że uparłam się na wspólny rejs z

tobą. Wydawałeś się strasznie oficjalny, nieprzystępny,

zwłaszcza podczas sprzeczki o zwinięcie żagli.

– To tylko nieśmiałość – wyznał w przypływie

szczerości. – Onieśmieliła mnie sytuacja i twoja bliskość.

Bałem się, że cały czas będziemy walczyć na noże.

A zatem Reeve też był zdenerwowany. Ten fakt wpłynął

na Cleę pocieszająco i uspokajająco.

– Szczęśliwie się złożyło, że do konfliktu doszło tak

wcześnie i że natychmiast go zażegnaliśmy.

Reeve podniósł wzrok i uśmiechnął się.

– Kiedy zobaczyłem cię leżącą bez sił na koi, bałem się,

że zażądasz powrotu do domu.

– Mowy nie ma! Postanowiłam brnąć w tę awanturę na

dobre i na złe, aż dotrzemy do Santa Inez i znajdziemy
Charliego.

Reeve natychmiast zareagował na dźwięk tego imienia.

– O, tak. Ten chłoptaś nigdzie nie zagrzeje miejsca –

ironizował. – Jutro sprawdzimy, co mu się przytrafiło.

– Jutro – powtórzyła. – To już blisko.

– No cóż, nie zatrzymamy czasu – odparł szybko.

– Z nieprzeniknioną twarzą wstał od stołu. – Jutrzejszy

ranek się zbliża. Muszę sprawdzić liny i włączyć światła.

Staram się nie zaniedbywać swoich obowiązków.

Clea również podniosła się z miejsca i pozbierała

naczynia. Chociaż nie podnosiła wzroku, wiedziała, że Reeve

nie spuszcza z niej oczu. Kiedy wychodziła z kuchni, zastąpił

jej drogę. Stali tak blisko siebie, że słyszała jego głęboki,

równy oddech. Nie podniosła głowy. Nie wiedziała, czego od
niej oczekuje.

Żadne z nich dwojga nie poruszyło się. Twarz Reeve’a

tonęła w cieniu. Clea spojrzała spod rzęs. To był dawny,

dobry, łagodny Reeve.

Zauważył jej spojrzenie. Czy kryło się w nim cokolwiek

poza wdzięcznością? Oczy Clei błyszczały, a włosy w świetle

księżyca przybrały złoty odcień. Wdychał delikatny zapach jej
perfum.

Kiedy pływali razem, zrozumiał, że Clea wciąż budzi w

nim pożądanie. Chciał ją przygarnąć, mocno objąć. Wyobrażał

sobie, jak idealnie pasują do siebie ich ciała. Niemal czuł
smak jej warg.

Wyciągnął rękę, aby pogładzić włosy Clei, lecz

zatrzymał się w pół drogi. Bał się, czy będzie w stanie

zapanować nad pożądaniem. Bał się zerwać cienką nić

przyjaźni, która połączyła ich tego wieczora. Gdyby tylko

dotknął jej ust, wpadłby w sidła namiętności. Nie mógłby się

już wycofać.

Opuścił rękę. Odezwał się cicho, pospiesznie:

– Rano przyjdę cię obudzić. Musimy wcześnie wyruszyć

w drogę.

– Dobranoc, Reeve – odpowiedziała szeptem. Zanim

poszła do swojej kajuty, spojrzała na niego przez ramię. Z jej

twarzy mógł wyczytać równie dobrze ulgę, jak rozczarowanie.

– Dobranoc, Cleo. Śpij dobrze.

ROZDZIAŁ 4

O zmierzchu, po kolejnym dniu harówki na jachcie,

weszli do portu. Clea nie czuła jednak zmęczenia. Rozpierała

ją energia. Chciała głośno śpiewać. Zerknęła na Reeve’a

cumującego łódź. Poruszał się szybko, sprawnie, jak gdyby

udzieliła mu się radość i podekscytowanie Clei.

Wydawało się przez chwilę, że wróciły dawne czasy,

kiedy razem wyruszali na poszukiwanie przygód. Reeve

zawiązał po mistrzowsku ostatni węzeł i spojrzał na nią.

Promienie zachodzącego słońca odbite od jego włosów

tworzyły jak gdyby aureolę. Clea, stojąc pod światło, nie

widziała wyrazu jego twarzy. Wolała nie odgadywać jego

myśli. Z ulgą powitała ich przybycie do Santa Inez. Wreszcie
mogli zająć się sprawą Charliego. Przy odrobinie szczęścia

powinni go znaleźć w ciągu godziny.

Czekając, aż urzędnik sprawdzi jej paszport, Clea

rozglądała się po okolicy. Miasto było śliczne jak z obrazka.

Zastanawiała się, czy pod tą baśniową powierzchnią tętni

prawdziwe życie. Jako fotoreporterka miała na to nadzieję, zaś

jako siostra Charliego wolała, aby pocztówkowe piękno nie

okazało się złudzeniem.

– O czym myślisz? – spytał Reeve.

– Tu jest po prostu ślicznie. Niemożliwe, aby w takim

miejscu Charlie wpadł w tarapaty.

– Twój brat nawet w raju narobiłby sobie kłopotów –

stwierdził i schował paszport do kieszeni.

– Tak jak biblijny Adam?

– Cóż, on mógł zwalić winę na Ewę – odparował Reeve,

a Clea spostrzegła w jego oczach żartobliwe ogniki.

Urzędnik zwrócił paszport Clei prawie go nie

przeglądając – był przyzwyczajony do turystów. Wziął ich za

parę Amerykanów, która szuka w Meksyku paru dni słońca,

tequili, homarów i ognistej miłości. Clea zagadnęła go,

starannie dobierając słowa swej ubogiej hiszpańszczyzny.

– Por favor, senor, donde esta „La Paloma Blanco”?

W tym pensjonacie Charlie mieszkał ostatnio.

Uśmiechnięty urzędnik w odpowiedzi wygłosił bardzo szybko

długą przemowę, żywo przy tym gestykulując. Clea

wysłuchała go, podziękowała serdecznie i chwyciła Reeve’a

pod ramię. Ruszyli w stronę pobliskiego placu.

– Gadał tak długo, jakby objaśniał drogę do Buenos Aires

– zauważył Reeve.

– Nie znam tego języka najlepiej – przyznała Clea – ale

mam ogólne pojęcie, jak znaleźć ten hotel.

– Cieszę się. Ja załamałem się po pierwszym zdaniu –

stwierdził szczerze Reeve. Podeszli do postoju taksówek. –
Jedziemy?

– Tak – odparła bez wahania.

W głębi ducha była przekonana, że nie trafiłaby do

pensjonatu. Wsiedli do pierwszej z brzegu taksówki.

– Ach, „La Paloma Blanca”! – zawołał kierowca. – Wielu

Amerykanów tam się zatrzymuje. Bardzo ładnie, bardzo
drogo.

– Dla Charliego wszystko co najlepsze – mruknął Reeve

pod nosem.

Clea nie odpowiedziała na zaczepkę. Trudno się było nie

zgodzić nawet z tak ironicznie sformułowaną opinią.

– Będziemy musieli się przebrać – oświadczyła. – Nasz

wygląd nie pasuje do eleganckiego pensjonatu.

Miała na sobie obszerną koszulę, której poły zawiązała

na supeł, i szorty. Włosy zaplotła w luźny warkocz.

– Drogo nie zawsze znaczy elegancko – odrzekł Reeve. –

A poza tym obsługa takich pensjonatów przywykła do
swobodnych strojów.

– Ale nie przy kolacji – odparła Clea, mimo woli

przypominając Reeve’owi, że obracała się wśród elity i dobre

maniery nie były jej obce.

Ku jej uldze Reeve nic nie odpowiedział. Zerknęła na

niego kątem oka. Wydawał się całkiem spokojny, rozluźniony.

Chyba czuł się wygodnie w szortach, koszulce i okularach

przeciwsłonecznych.

Kiedy zeszli z jachtu na ląd, prysnął gdzieś czar

przyjacielskiego porozumienia, jakie zawarli poprzedniego

wieczora. Clea wmawiała sobie, że jest z tego zadowolona.

Wkrótce znajdą Charliego i zakończy się wspólna wyprawa.

Rozstaną się bez żalu.

Jakże szybko upłynął im ten czas! Tyle chciała

powiedzieć Reeve’owi. Teraz było chyba za późno. Właściwie
nie cieszyła się, że dotarli do Santa Inez.

Taksówka zahamowała przed wejściem do hotelu. Niski

budynek o pastelowych barwach pokryty był czerwoną

dachówką. Wokoło rosły kwiaty i drzewa palmowe, tryskały

fontanny, szumiały strumienie. W basenie wesoło pluskały się
dzieci. Jak na widokówce.

– Czy mam zaczekać, senor? – spytał kierowca. Reeve

spojrzał na Cleę i skinął głową.

– Dobry pomysł. Nigdy nie wiadomo. Możemy cię

jeszcze potrzebować.

Clea miała nadzieję, że Reeve się myli. Weszli do holu.

Reeve zatrzymał się nagle.

– Jaką stosujemy taktykę?

– Na pewno powinniśmy porozmawiać z recepcjonistą i

zobaczyć, czy Charlie figuruje jeszcze w spisie gości. Jeśli

tak, wystarczy złożyć mu wizytę.

Wiedziała, że ten scenariusz jest zbyt prosty. Charlie nie

prosiłby o pomoc, gdyby odpoczywał w zaciszu pokoju
hotelowego.

– A jeśli nie?

– Jeśli nie, wtedy... Sama nie wiem – zająknęła się. –

Przepytamy służbę?

Reeve ukazał zęby w uśmiechu, widząc jej

niezdecydowanie.

– Zabawa w detektywa to dla mnie coś nowego – dodała.

– Ze mnie też żaden zawodowiec, ale sądzę, że możemy

zadać kilka pytań bez wzbudzania podejrzeń. Ty zagadaj

recepcjonistę. Nieźle znasz hiszpański.

Musiała się roześmiać.

– W każdym razie, lepiej niż ja. Przejdę się do baru i

porozmawiam z turystami. Założę się, że Charlie spędził tam

trochę czasu. Spotkajmy się w patio.

Skinęła głową. Czuła się jak bohater kiepskiego filmu

sensacyjnego. Po piętnastu minutach, całkiem wyczerpana,

przysiadła się do stolika Reeve’a w patio.

– Nie powiodło się, co?

Sączył mrożone piwo. Dla Clei zamówił lampkę wina.

– Nie powiodło, ale coś drgnęło. Musiałam mocno

przycisnąć recepcjonistę, żeby pokazał mi rejestr gości. W

końcu przyznał, że Charlie tu był, co i tak wiedziałam, i że nie

zostawił żadnej wiadomości, co podejrzewałam. A potem

recepcjonista po prostu sobie poszedł.

Wypiła łyk wina.

– Rozumiesz, Reeve, po prostu zniknął. Bez wyjaśnienia.

Kiedy wreszcie wrócił, zrobił taką minę, jakby mnie pierwszy

raz widział. Stwierdził, że nie ma nic do dodania. Chciałam

rozmawiać z kierownikiem. Domyślasz się, co mi

odpowiedział.

– Że kierownik jest chory? – zgadywał Reeve.

– Na urlopie – poprawiła Clea. – Zbył mnie, a tego nie

lubię. Czego się dowiedziałeś?

– Trochę więcej. Dokończ wino i odpręż się.

– Reeve, powiedz!

– Powtarzam: odpręż się. Wszystko w porządku.

– Proszę, powiedz, co się stało – nalegała. – Czy on...

– Żyje – zapewnił szybko – ale prawdopodobnie miał

wypadek.

– Wypadek?

Serce Clei waliło jak młotem. Myśli kłębiły się w mózgu.

Wyobrażała sobie najgorsze.

– Niezupełnie. Wydaje się, że został pobity.

– W jakiejś bójce?

Clea prawie się uspokoiła. Charlie nieraz wychodził cało

z takich opresji.

– Możliwe, ale raczej chodziło o porachunki. Jacyś faceci

zaczaili się na niego.

Clea znów poczuła skurcz serca. Zwykła bójka a pobicie

przez bandę – to jednak różnica. Tym razem Charlie mógł

poważnie oberwać.

– Gdzie on jest? – spytała.

Podniosła się z krzesła. Reeve chwycił ją za ramiona i

przytrzymał.

– Siadaj! Powiem ci, co wiem. To się zdarzyło parę dni

temu. Pośpiech nic nie zmieni.

Sięgnęła po swój kieliszek. Reeve mówił dalej.

– Barman pamięta, że wzywano karetkę. Jego zdaniem,

Charliego zabrano do najbliższego szpitala, pół godziny drogi

stąd.

– To dlaczego recepcjonista ukrył to przede mną? Clea

była wściekła i zaniepokojona jednocześnie.

– Aby uniknąć rozgłosu. Z pewnością fakt, że gościa

pobito w biały dzień, nie przynosi chluby najlepszemu

hotelowi w Santa Inez. Takie rzeczy są do przyjęcia w

dzielnicy portowej, nie tutaj. Najlepiej udawać, że nic się nie

stało.

– A jednak się stało. Powinniśmy natychmiast znaleźć ten

szpital, Reeve.

– Pięć minut zwłoki nie gra roli. Przypuszczam, że

Charlie wyszedł ze szpitala i jest w drodze do domu. Możemy

co najwyżej zadzwonić do izby przyjęć.

– Z pewnością zawiadomiłby mnie i uspokoił, gdyby

mógł. Martwię się, Reeve. Czuję, że to coś poważnego.

Proszę...

Na twarzy Clei malowała się troska. Reeve ustąpił.

– W porządku. – Wstał z miejsca i rzucił kilka monet na

stół. – Pojedziemy do szpitala, ale zaręczam ci, że Charlie ma

się dobrze. Złego diabli nie biorą!

Clea uśmiechnęła się. Ruszyli do wyjścia.

– Wspaniale, że czekałeś – zwrócił się Reeve do

taksówkarza. – Jedziemy do szpitala.

– Do którego?

– Jak zrozumiałem, jest tu tylko jeden szpital, za

miastem.

– Si, senor – zgodził się kierowca. – Jeden na północ od

miasta i jeden na południe.

– Jeśli chcesz, pójdę spytać barmana – zaproponowała

Clea.

Reeve potrząsnął przecząco głową i znów zagadnął

taksówkarza.

– Który szpital znajduje się dwie mile stąd?

– Ten na północy, senor.

– A ten na południe od miasta?

– O, to daleko. Dwadzieścia, może trzydzieści mil.

Clea nie potrafiła powstrzymać się od śmiechu.

– Jedź zatem na północ – polecił Reeve.

– Dobry wybór – pochwalił kierowca, kiedy wyjechali na

ruchliwą ulicę. – Mają tam nowoczesne wyposażenie.

Wygląd budynku szpitalnego nie potwierdzał słów

meksykańskiego kierowcy. Stary dom nasuwał podejrzenia, że

kiedyś mieściło się w nim muzeum. Wysokie stropy, wąskie

korytarze, przestronne przedpokoje nie były chyba budowane

z myślą o pacjentach i lekarzach.

Clea i Reeve wymienili pytające spojrzenia. Idąc

korytarzem, z ulgą spostrzegli jednak w mijanych salach

nowoczesny sprzęt medyczny, lekarzy w białych,

szeleszczących fartuchach i pielęgniarki zakonnice w

białobłękitnych habitach.

Clea z trudem porozumiała się z jedną z sióstr, która

skierowała ich do informacji na końcu holu.

Młoda zakonnica uśmiechnęła się promiennie na dźwięk

nazwiska Charliego.

– El senor Carlos? Pokój 103. Jak to dobrze, że wreszcie

ktoś go odwiedził. Jest taki samotny.

Kroki Clei i Reeve’a dudniły echem w długim korytarzu.

Kobieta powoli uspokajała się. Cokolwiek dolegało jej bratu,

na pewno miał tu świetną opiekę.

Wyprzedziła Reeve’a i nacisnęła klamkę. W sali stały

cztery łóżka. Jedno było wolne, na drugim leżał jakiś starzec,
trzecie zajmował kilkunastoletni chłopiec. Wokół czwartego

łóżka zaciągnięto zasłony. Clea rozchyliła jej bez wahania.

– Cześć, siostrzyczko. Witaj w Santa Inez. Dlaczego tak

długo się nie pojawiałaś?

– Och, Charlie! – jęknęła Clea.

Głos jej brata brzmiał beztrosko, lecz stan pacjenta był

poważny: obandażowana głowa, sińce na twarzy i piersiach,

ręka w gipsie, noga na wyciągu.

– Jeśli sądzisz, że teraz wyglądam źle, powinnaś mnie

zobaczyć parę dni temu – zażartował. – Nie poznałabyś mnie!

Ale lekarze twierdzą, że wrócę do stanu sprzed wypadku.
Odzyskasz swojego przystojnego braciszka!

Clea ujęła zdrową rękę Charliego.

– Nie wiem, czy mam cię ucałować, czy udusić ze złości.

– Błagam, dość już brutalnego traktowania – odrzekł. –

Ale całus dobrze mi zrobi.

Pocałowała go w policzek i ostrożnie przytuliła. Chociaż

zachowywała się nadzwyczaj delikatnie, Charlie skrzywił się z
bólu.

Natychmiast jednak wziął się w garść i wyciągnął rękę do

Reeve’a.

– Cześć, sokole oko. Wreszcie przybyłeś. Reeve

wzruszył ramionami.

– Niektórzy ludzie nie wiedzą, co to nauczka –

oświadczył.

Clea wiedziała, że w tych żartobliwych słowach

pobrzmiewa przestroga.

– Przysuńcie sobie krzesła i czujcie się jak u siebie.

Zauważyliście już chyba, że ten budynek bardziej przypomina

zamek niż szpital. Ale personel ma cholernie wysokie
kwalifikacje.

– Co mówią o twojej rekonwalescencji? – spytała Clea

usiadłszy przy łóżku. Reeve nadal stał.

– Powtarzają, że wszystko jest na dobrej drodze. To

prawda. Kiedy tylko zdejmą wszystkie szwy i odczepią

wyciąg...

Na twarzy Clei malowało się przerażenie. Charlie

pospiesznie ją uspokoił.

– Moja głowa będzie się prezentować nieco cudacznie

przez jakiś czas, ale nie ma trwałych uszkodzeń. Mózg

pozostał nienaruszony, taki jak dawniej.

Charlie posłał Reeve’owi szeroki uśmiech. Holden wolał

jednak przejść do konkretów. Temat stanu zdrowia przyjaciela

uznał za wyczerpany.

– Ponieważ twój mózg działa, przedstaw nam wreszcie

fakty. Co właściwie zaszło?

– Wypadek, chłopie.

– To widać.

– Słyszeliśmy o pobiciu – wtrąciła Clea, niecierpliwie

oczekująca szczegółów.

– Złe wieści roznoszą się szybko, co? – Charlie

spróbował zbagatelizować sprawę, lecz surowe spojrzenia

natychmiast przywołały go do porządku. – Od czego by tu

zacząć?

– Od początku – zasugerował Reeve z powagą. – Co

robiłeś w Santa Inez?

– Trafiła mi się okazja, jedna z najlepszych w życiu.

Jeden facet miał do sprzedania cenne dzieło sztuki, a ja...

Reeve uniósł brwi z niedowierzaniem.

– Tak się złożyło, że znałem kupca, więc zgodziłem się

pośredniczyć w transakcji.

– To dlaczego prosiłeś mnie rozpaczliwie o pomoc?

Jeszcze przed wypadkiem? – dopytywał się Reeve.

– Usiłowałem się z tobą skontaktować, ponieważ

zdawałem sobie sprawę, że mogą wyniknąć problemy.

Potrzebowałem kogoś zaufanego. Wiesz, zrobiło się gorąco.

– Nie wątpię – odezwał się Reeve z przekąsem, patrząc

na poturbowanego przyjaciela.

Clea nie zamierzała odgrywać roli tarczy w tym słownym

pojedynku. Kazała Charliemu mówić dalej.

– Zorientowałem się, że kupiec zmienił zdanie. Chciał

mieć dzieło sztuki, ale nie chciał płacić. Oczekiwałem

uczciwej wymiany, to znaczy: pieniądze za towar. Chyba

byłem trochę naiwny.

Reeve zmrużył oczy. Milczał.

– Przecież podejrzewałeś, że coś się nie zgadza –

przypomniała Clea.

– To prawda, ale wciąż istniała szansa na pomyślne

załatwienie sprawy. Kiedy doszło do finalizowania umowy,

zapomniałem o ostrożności. Gdyby Reeve był ze mną...

Reeve puścił tę uwagę mimo uszu.

– Słowem, kupiec nasłał na ciebie wynajętych zbirów.

– O to właśnie chodzi. Chłopcy świetnie się spisali –

stwierdził ożywiony Charlie.

– Rozumiem twoje problemy, Charlie, i przykro mi, że

znalazłeś się w takiej sytuacji, ale nadal nie rozumiem, po co

Clea i ja musieliśmy pędzić do Meksyku na złamanie karku.

Jasne, że powinieneś zwrócić pieniądze sprzedającemu.
Stracisz niezłą sumkę.

– Straciłem fortunę! Nie wiesz, co sprzedawałem.

– Idź na policję – zaproponował Reeve. Charlie wzniósł

ku niebu obrażony wzrok.

– Zawsze trafiasz w sedno, Reeve, ale tym razem proste

rozwiązanie nie wchodzi w rachubę. Okazuje się, że dzieło
sztuki zostało skradzione. Przysięgam, nie wiedziałem o tym –

dodał szybko.

Drzwi do pokoju otwarły się i do łóżka Charliego

podszedł młody lekarz z towarzyszącą mu zakonnicą.

Zwróciła się do nich po hiszpańsku, wyraźnie

wymawiając słowa. Clea przetłumaczyła.

– Chce, żebyśmy wyszli na parę minut, bo doktor będzie

badał Charliego.

– Chwyciłem sens – pochwalił się Reeve, kiedy znaleźli

się na korytarzu. – Charlie kłamie.

Clea pragnęła zaprzeczyć, lecz intuicja podpowiadała jej,

że Reeve ma rację.

– Będzie snuł plany odzyskania tego tajemniczego dzieła,

ale nie spodziewaj się, że wezmę w tym udział. Strata

Charliego to wyłącznie jego sprawa.

– Rozumiem, Reeve.

Cóż, znaleźli Charliego, wprawdzie rannego, ale

wracającego do zdrowia, więc nie mogła oczekiwać od

Reeve’a niczego więcej. Uśmiechnęła się.

– Dzięki za pomoc w odszukaniu mojego brata. Dotknął

jej dłoni.

– Odbyliśmy miłą przejażdżkę jachtem.

Lekarz skończył badanie. Clea i Reeve weszli do sali.

Clea odezwała się pierwsza.

– Powinieneś nam chyba wreszcie wyjaśnić, co to za

tajemnicze dzieło sztuki. Musimy poznać całą historię, a nie

wersję ocenzurowaną.

Charlie wydawał się speszony.

– To nefrytowy posążek. Przedstawia jaguara.

– To za mało, Charlie. Powiedz coś więcej – nalegał

Reeve.

– Jest stary.

– Mianowicie? – dociekała Clea.

– Dość stary. Bardzo stary. Z czasów cywilizacji

Olmeków.

– Olmeków! – krzyknęła oszołomiona Clea.

Ten lud indiański żył na terytorium Meksyku jeszcze

przed Majami i Aztekami. Posążki Olmeków należały do
bardzo rzadkich okazów muzealnych. Clea nagle pojęła

straszną prawdę.

– Ten posążek został skradziony z muzeum, Charlie?

– Tak. – Charlie przyjął postawę obronną. –

Siostrzyczko, ja nie wiedziałem, przysięgam. Paser nie

przyznał się, skąd go ma. Zaręczał, że pochodzi ze źródła
godnego zaufania.

– A czyż muzeum nie jest najwiarygodniejszym źródłem?

– spytał Reeve ironicznie. Chwycił dłońmi metalową ramę

łóżka, pochylił się i spojrzał Charliemu prosto w oczy. – No

dobra, stary. Nie obchodzą mnie Olmekowie czy Aztekowie.

Jestem prostym człowiekiem, ale potrafię wyczuć, że sprawa

wygląda zbyt pięknie, aby dać jej wiarę. A to mi cuchnie na
kilometr.

Charlie milczał. Reeve kuł żelazo, póki gorące.

– Rozumiem, dlaczego nie zgłosiłeś się na policję. Jeśli

dostaną cynk o twoim współudziale, wpadniesz po uszy.

– Sądzę, że już dostali cynk. Reeve zmarszczył brwi.

– Przesłuchiwali cię?

– Nie, ale wciąż tu węszą, jak gdyby czekali na moment,

kiedy wyjdę ze szpitala.

– W szpitalu nie ma policjantów – zaprotestowała Clea.

– Są na zewnątrz.

– Skąd wiesz?

– Mam swoje sposoby – oznajmił Charlie siostrze. –

Reeve, widziałeś ich przy wejściu?

Ku zaskoczeniu Clei, Reeve skinął głową. A ona nic nie

zauważyła!

– Dlatego jesteś mi potrzebny, Reeve.

Czoło Charliego pokrył pot. Clea zastanawiała się, czy to

z wyczerpania, czy ze strachu.

– Na pewno nie jestem ci potrzebny – odparł natychmiast

Holden.

Charlie nerwowo oblizał wargi.

– Wiem, gdzie jest posążek, ale nie mam dowodów.

Potrzebuję twojej pomocy. Wysłuchaj mnie tylko. Kupcem

był Carl Browning z Denver. Jestem pewien, że to on ukrył

posążek. Gdyby udało się go odzyskać albo powiadomić

muzeum o miejscu jego przechowywania, wyplątałbym się z

tej awantury. Wisi nade mną groźba spędzenia reszty życia w

meksykańskim więzieniu. Jeśli jednak policja oskarży mnie...

– A może tak zrobić – przerwała Clea.

Rozdzierały ją sprzeczne uczucia: wściekłość z powodu

głupoty Charliego i obawa przed jego aresztowaniem. Mimo

wszystkich swoich wad był przecież jej bratem.

– Do czego zmierzasz? – Zniecierpliwiony Reeve zerknął

na zegarek. – Już pół godziny kluczysz wokół sedna. Wyduś
to wreszcie z siebie!

Charlie odetchnął głęboko.

– Chcę, żebyś wytropił, gdzie Browning trzyma posążek.

Koniec.

Reeve wybuchnął ponurym śmiechem.

– Chcesz, żebym pojechał do Kolorado i znalazł tę

figurkę?

– Reeve...

– Nie ma mowy, Charlie. Nie będę się specjalnie dla

ciebie bawił w detektywa.

– Chciałem tylko, żebyś się upewnił, czy Browning ma

posążek. To wszystko.

– Przykro mi, stary, trafiłeś pod niewłaściwy adres. A

poza tym wciąż nie powiedziałeś nam całej prawdy.

Clea czekała na wyjaśnienia. Zastanawiała się, co Reeve

ma na myśli.

– Przyznaj się, Charlie – nie ustępował Holden. –

Wiedziałeś, że figurkę skradziono z muzeum, a mimo to

brnąłeś dalej.

Clea wreszcie zrozumiała. A jeśli Reeve się nie mylił?

Spojrzała na brata. Nie zamierzał się spierać.

Charlie spróbował unieść się na łóżku, zakaszlał i upadł

na poduszki. Reeve przejrzał go na wylot.

– No dobra – zgodził się. – Powiedzmy, że jestem

rozgarnięty na tyle, aby zdawać sobie sprawę, że nefrytowe
posążki nie rosną na drzewach. Przed zawarciem umowy nie

znałem jednak szczegółów.

A potem było za późno, aby się wycofać. Do diabła,

gdybym wtedy się wycofał, teraz pewnie bym już nie żył.

Popełniłem po prostu błąd w ocenie sytuacji.

– I to poważny. Cleo, przypuszczam, że chcesz zostać w

Santa Inez, póki Charlie nie wyzdrowieje. Spotkamy się w

hotelu. Zawiozę tam twój bagaż.

Reeve zatrzymał się przy drzwiach.

– Zostań w szpitalu jak najdłużej, stary. Zawsze to lepsze

niż więzienie – rzucił na pożegnanie.

– Reeve! – zawołała za nim Clea i ruszyła do wyjścia.

– Nie opuszczaj mnie, siostrzyczko – błagał Charlie.

– Powinnam, Charlie – stwierdziła bez przekonania.

– Proszę cię... Chwycił Cleę za rękę.

– Posłuchaj, postąpiłem źle i głupio, ale jeśli połączą

moją osobę z kradzieżą figurki, mogę iść do więzienia. Nawet
na zawsze. Chcesz tego?

– Oczywiście, że nie, Charlie.

– Pomóż mi jeszcze ten jeden, ostatni raz, a przysięgam...

– Ależ, Charlie! – odezwała się z wyrzutem i

bezradnością w głosie. Ileż razy już to słyszała...

– Wiem, że wiele razy obiecywałem poprawę, ale

przysięgam, teraz naprawdę się boję. Gdyby się udało w jakiś

sposób odzyskać posążek... Wiem, że to możliwe. – W oczach

Charliego malowała się rozpacz. – Zrobię wszystko, aby się z

tego wyplątać.

– I zaczniesz mówić prawdę?

– Tak. – Usiłował się uśmiechnąć. – Kocham cię,

siostrzyczko, i darzę szacunkiem Reeve’a, bardziej niż

kogokolwiek na świecie.

– Charlie, Reeve umywa ręce. Wyjeżdża. Rozumiesz?

Nie zamierza ci więcej pomagać.

Jej rozpacz była nie mniejsza niż Charliego. Ogarnęło ją

uczucie pustki, osamotnienia.

– Porozmawiaj z nim, Cleo. Rozgniewała się.

– Co ty sobie wyobrażasz? Z wielkim trudem

przekonałam go, żeby tu ze mną przypłynął. Nie obiecywał

nic więcej.

– To moja jedyna nadzieja. Idź do niego. Wpłyń na

Reeve’a, żeby zmienił zdanie. Poproś go, niech odnajdzie

Browninga i przyciśnie go.

Charlie zacisnął kurczowo palce na dłoni siostry.

Zanim się pożegnali, podjęła decyzję. Postanowiła

porozmawiać z Reeve’em. Nawet jeśli nie zdoła go przekonać

i będzie to ich ostatnie spotkanie, musi to zrobić dla
Charliego.

Reeve czekał nad nią przed szpitalem.

– Sądziłam... – zaczęła.

– Przecież nie zostawię cię tu samej na noc. – Podał jej

rękę i zeszli po schodach na ulicę. – Zabieram cię do hotelu. A
poza tym jesteś tu zdana tylko na siebie. Charlie też.

ROZDZIAŁ 5

– Upewnię się, że zainstalowałaś się wygodnie w hotelu,

i rano wyjadę.

Clea posłusznie dała się prowadzić w stronę taksówek.

Wsiedli do pierwszego samochodu.

– Dziękuję, nie musisz nocować.

– Wiem – stwierdził ostro. Kazał kierowcy jechać do

portu. – Weźmiesz swoje rzeczy, wpadniemy do hotelu, a

potem zjemy kolację. Masz zamiar zatrzymać się tu na dłużej,
prawda?

– Chciałabym, ale zostaniesz bez załogi.

– To żaden problem – odrzekł beztrosko. – Zawsze

znajdę w porcie kogoś, kto chce płynąć do Kalifornii.

– A zatem wszystko ustaliliśmy. W głosie Clei zabrzmiał

smutek.

– Jedziemy razem do hotelu. Do którego? Zgadzasz się

na „La Paloma Blanca”?

– Chyba tak. Jest przyjemny i wygodny.

– I na twoją kieszeń – dokończył za nią.

Nie odpowiedziała. Zastanowiła się tylko, czy pod maską

ironii kryją się głębsze uczucia. Wolałby, oczywiście, nie mieć

nic wspólnego z kłopotami Charliego, ale czy musiał

rozstawać się z nią tak brutalnie właśnie wtedy, gdy odradzała

się ich przyjaźń? Niestety, wszystko na to wskazywało.

– Zadzwonię z portu do hotelu i zarezerwuję ci pokój.

– Dzięki – odparła, tłumiąc żal. Taksówka stanęła na

nabrzeżu.

Clea zerknęła na zegarek. Dochodziła siódma, a ona była

prawie gotowa. Raz jeszcze spojrzała w lustro. Chciała

wyglądać jak najlepiej podczas ich ostatniego wspólnego

wieczoru. Może miała nadzieję, że Reeve, odpływając,

zabierze ze sobą jej obraz w pamięci?

Właściwie nie przewidziała takiej sytuacji. Nie

zapakowała do walizki eleganckich strojów. Gorączkowo

przerzuciła ubrania. Znalazła czarny podkoszulek, białą

bawełnianą spódnicę, a ze szlufek szortów wyciągnęła

wściekle różowy pasek. Taki zestaw musiał jej wystarczyć.

Umyła i wysuszyła włosy. Postanowiła ich nie upinać.

Nałożyła czerwono-żółte kolczyki. Wyglądało to nieco

zwariowanie, ale wesoło. Nie była pewna, czy spodoba się

Reeve’owi.

Czekał na nią w patio. Ukryła się za załomem muru i

obserwowała go. Ku swemu zdziwieniu zauważyła, że serce

zabiło jej żywiej z emocji.

Stał pochylony przy barze, z jedną nogą na metalowej

podpórce. Płócienne spodnie opinały muskularne uda. Jedną

rękę włożył do kieszeni, w drugiej zaś trzymał kieliszek z

winem. Pod cienką koszulką polo rysowały się barczyste

ramiona i szeroki tors. Wilgotne włosy zaczesał do tyłu.

Pewnie przed chwilą brał prysznic.

Patrzył z zainteresowaniem na młodą parę, która stała nie

opodal. Chłopiec i dziewczyna, mocno objęci, szeptali coś

czule i śmiali się beztrosko. Clea zrozumiała, że Reeve

zazdrościł im tego szczęścia. Kiedyś oni byli takimi
kochankami.

Zamknęła na chwilę oczy, odetchnęła głęboko i ruszyła

po schodkach do baru.

Reeve odwrócił się natychmiast, jak gdyby wyczuł jej

obecność. Na jego twarzy malował się zachwyt.

– Cleo, wyglądasz rewelacyjnie! Wyczarowałaś cudowny

strój! A twoja walizeczka prezentowała się tak skromnie...

Słysząc komplementy, Clea rozpromieniła się. Usiadła

obok Reeve’a. Wolała nie opowiadać o tym, jak zestawiała

elementy swojej „wystrzałowej” kreacji.

– Cóż, wiele podróżowałam, więc wiem, jak pakować

walizkę. Trzeba zawsze coś przygotować na nocleg w
najlepszym hotelu – uśmiechnęła się.

– A więc tutejsze warunki odpowiadają twoim

przyzwyczajeniom?

– Oczywiście.

– I postanowiłaś zostać?

– Przynajmniej do wyjścia Charliego ze szpitala.

Rozumiesz chyba, że nie chcę, aby trafił do więzienia, Reeve.

– Ale jeśli miałoby do tego dojść, nic nie wskórasz.

– Spróbuję – oświadczyła, choć w głębi duszy ogarniał ją

niepokój.

– O, tak, tak – zgodził się i zmienił temat. – Ale nie teraz.

Dziś jest nasz wieczór i powinniśmy się cieszyć. – Wziął ją za

rękę. – Chodź, zajmiemy dobry stolik i zamówimy wspaniałą

kolację. Uczciwie na nią zasłużyliśmy.

Kiedy siedli, a Reeve poprosił o koktajl margarita dla

Clei, powróciła do jego ostatniej uwagi.

– Co to znaczy: zasłużyliśmy?

– Wypłynęliśmy w rejs z dwóch powodów. Po pierwsze,

aby przyjść z pomocą Charliemu, i w tym względzie nie

odnieśliśmy sukcesu. Po drugie, chcieliśmy odnowić dawną

znajomość i przyjaźń, a to się nam udało. Jesteś świetnym
kumplem.

– A co konkretnie osiągnęliśmy? – dopytywała się Clea.

– Pokazaliśmy, że można zapomnieć o wzajemnych

pretensjach i znów się zaprzyjaźnić.

Clea wypiła łyk lodowatego napoju. Słowa Reeve’a

przyniosły rozczarowanie. Nie to pragnęła usłyszeć. Ale

pozostawała jeszcze obietnica, którą dała Charliemu.

– Nie pomogliśmy Charliemu. Naszej wyprawy nie

wolno uznać za zakończoną – odezwała się z powagą.

– Nie możemy pomóc Charliemu – odrzekł i przywołał

kelnera. – Przypuszczam, że dostawy świeżych homarów
macie dwa razy dziennie?

Uśmiechnięty kelner kiwnął głową.

– Najlepsze homary w Santa Inez.

– Zamówimy dwie duże sztuki.

– Ależ, Reeve... – spłoszyła się Clea.

– Zjesz ze smakiem. Gwarantuję ci to.

Nie mylił się. Wygłodniała, po pełnym wrażeń dniu, Clea

rzuciła się na homara z apetytem.

– A nie mówiłem? – śmiał się Reeve.

Po kolacji pili kawę. Clea podjęła znów temat Charliego.

– Rozumiem twoją chęć wyjazdu. Mnie również Charlie

zdenerwował.

– Ale nie możesz go zostawić.

– Charlie należy do rodziny. Nie mam innego brata.

– Pomagając mu za każdym razem, uzależniasz go od

siebie jeszcze bardziej i... – Reeve przerwał w pół zdania i

pokręcił głową. – Roztrząsaliśmy to już przecież. Wiesz

dokładnie, co sądzę o więziach łączących członków rodziny

Moore’ów.

– Wiem, ale zgadzam się z tobą tylko częściowo. Nie ma

nic złego w tym, że rodzina trzyma się razem i można na niej

polegać. Chodzi o to, że ja i Charlie doprowadziliśmy tę

zależność do skrajności. Skutek jest taki, że on się wciąż

buntuje, a ja wciąż jestem potulna jak owieczka. Ale ostatnio

próbuję się zmienić.

Nie zrażona sceptycznym spojrzeniem Reeve’a, Clea

ciągnęła:

– Z pewnością Charlie i ja musimy się wiele nauczyć,

nieco zmienić swój styl bycia. Mam nadzieję, że Charlie to

zrozumiał. Ale on jest śmiertelnie wystraszony całą sytuacją.

– I powinien być. Trudno się temu dziwić.

– On się boi nie tylko więzienia – dodała – lecz wyjścia

sprawy na jaw. To by zabiło matkę.

Reeve wypił ostatni łyk kawy.

– Nie można przejść przez całe życie, kierując się przy

podejmowaniu decyzji tym, czy rodzina będzie zadowolona.

W pewnym momencie trzeba zacząć żyć na własny rachunek,
dla siebie.

– Ale każdy człowiek, nawet największy egoista, pragnie

czasem zadowolić innych – stwierdziła cierpko.

Reeve przyjął pogodnie ten przytyk.

– Zgoda. Jestem egoistą, ponieważ podczas jedynej

wspólnej kolacji w Santa Inez nie chcę rozmawiać o twoim
bracie.

Clea nie rezygnowała.

– Jeśli zmienisz zdanie i pojedziesz do Denver, wybiorę

się z tobą i pomogę ci.

– Miła propozycja, ale oboje świetnie wiemy, że

wyczerpaliśmy nasze możliwości. Żadne z nas nie pojedzie do
Denver.

– To nic pewnego. Mogłabym pojechać sama i znaleźć

tego Browninga – odezwała się przebiegle.

Zmarszczył brwi.

– Jestem przekonany, że masz więcej rozsądku, Cleo.

Zobacz, co Browning zrobił Charliemu. Skończysz pobita i

poraniona w szpitalu. Szkoda twojego pięknego ciała.

Rzuciła mu surowe spojrzenie.

– Nie pouczaj mnie, Reeve.

– Wcale cię nie pouczam. Po prostu przemawia przeze

mnie egoizm. A teraz, jako egoista do kwadratu, chciałbym z

tobą zatańczyć. Orkiestra ładnie gra.

Na parkiecie kręciło się kilka par. Clea ruszyła za

Reeve’em, zaskoczona, że poprosił ją do tańca, i

podekscytowana myślą, że znów znajdzie się w jego
ramionach.

Pomysł z tańcem zrodził się zupełnie spontanicznie.

Reeve przeraził się ewentualnych skutków tego kroku.

Prowadził niebezpieczną grę, ale nie potrafił zrezygnować z

ostatniej szansy wzięcia Clei w ramiona. Marzył o wspólnym

nocnym rejsie wzdłuż wybrzeża.

Zaczęli tańczyć. Bliskość Clei była pokusą nie do

odparcia. Reeve z trudem panował nad sobą. Gdyby na jachcie

doszło do podobnej sceny, nie wytrzymałby napięcia. Od

początku pragnął się z nią kochać.

Teraz czuł się bezpiecznie, chociaż nie w pełni. Jędrne

piersi dotknęły jego torsu, brzuch otarł się o jego biodra, jasne

włosy musnęły brodę. Wokół tańczyli inni ludzie, dla Reeve’a

istniała jednak tylko Clea. Oszołomiony objął ją w pasie i

przygarnął delikatnie. Zabronił sobie odważniejszych gestów,

lecz w głębi duszy chciał przesunąć dłonią po gładkich

plecach, smukłej szyi, krągłych biodrach.

W wyobraźni pozwalał sobie na o wiele więcej. Jego

serce biło szybciej, czoło pokryło się potem, a oddech stał się

płytki i urywany. Zastanawiaj się, czy Clea spostrzegła, jak

silnie reaguje na jej obecność.

Powinien podziękować, odprowadzić ją do stolika,

pożegnać się i odejść. A jednak wciąż tańczyli.

– Cudowna muzyka – powiedziała Clea cicho. Prysł urok

snów na jawie.

Reeve skinął głową.

Clea nie zauważyła w jego zachowaniu nic dziwnego. W

objęciach mężczyzny znalazła idealne schronienie. Tu było jej

miejsce. Przez tyle lat nie zmieniła zdania. Pragnęła słuchać

bicia serca Reeve’a, wdychać świeży zapach wody po goleniu.

Wyobrażała sobie, że są młodzi, zakochani, a noc w Santa

Inez nigdy się nie skończy.

Orkiestra zamilkła. Powrócili do rzeczywistości. Ich

podróż dobiegła końca. Nazajutrz Reeve miał wypłynąć do

Kalifornii. Cleę ogarnęła tęsknota.

– Przerwa dla orkiestry – wyjaśnił Reeve. – Chyba na nas

już czas?

Przytaknęła ruchem głowy. Ze wzruszenia nie mogła

wydobyć głosu. Chciałaby, żeby ta noc nie miała końca, ale

cóż mogła zrobić?

Reeve wziął ją pod rękę i wrócili do stolika. Starannie

odliczył pieniądze i położył obok rachunku. A potem wyszli z
patio.

Kiedy stanęli pod drzwiami pokoju, Clea myślała tylko o

tym, że wkrótce Reeve opuści Meksyk, opuści znów jej życie.

Gorączkowo szperała w torebce w poszukiwaniu klucza, który

następnie Reeve trzęsącymi się rękami wsunął do zamka.

Łzy napłynęły do oczu Clei. Zamrugała powiekami.

Chciała podziękować Reeve’owi za to, że popłynął z nią do
Santa Inez, lecz przez ściśnięte gardło nie przedostał się żaden

dźwięk. Dotknęła policzka mężczyzny.

– Nie wyjeżdżaj – szepnęła wreszcie. – Proszę. Ich usta

spotkały się, a Reeve na wpół świadomie uzmysłowił sobie, że

warto było czekać na tę słodką chwilę przez tyle lat.

Smakował miękkie, wilgotne wargi, uległe i zapraszające, aby

wziął więcej, nawet wszystko. Kobiece ramiona oplotły go
ciasno.

Czuł się teraz wolny. Minęły trudne, meczące dni rejsu.

Mógł ją całować i nie dbać o nic. Zapomniał o świecie. Krew

pulsowała w skroniach.

Całował ją długo, namiętnie, wślizgując się językiem

głęboko do ciepłego wnętrza i rozkoszując pieszczotami jej
warg.

Zamknęli za sobą drzwi i wkroczyli w krainę miłości.

Byli spragnieni swoich ciał, tak jak podróżny na pustyni
pragnie wody. Przywarli do siebie, chcąc nadrobić wszystkie
stracone lata.

Clea porzuciła wstyd i wątpliwości. Wzdychała cicho,

pozwalając przemówić długo tłumionej żądzy. Reeve przytulił

ją jeszcze mocniej.

– Chcę się z tobą kochać, Cleo. Niczego tak nie pragnę –

szepnął.

Chwycił ją jak piórko i zaniósł na łóżko. Położył się

obok. Nie odrywając ust od jej warg, błądził dłońmi po

zgrabnym ciele. Gładził uda.

Ubrania stały na przeszkodzie dalszym pieszczotom.

Kiedy pokonali barierę, już nic nie dzieliło ich ciał, zżeranych

głodem miłości. Język Reeve’a wilgotnym śladem znaczył

skórę Clei na podbródku, szyi, piersiach. Mężczyzna zacisnął

wargi na różowej brodawce. Clea krzyknęła z rozkoszy.

Znalazła się w przedsionku raju. Torturą było czekanie na

spełnienie. Drżała i czuła, że nie wytrzyma tej męki. Wtedy

dłoń Reeve’a sięgnęła tajemnego źródła.

Przesunęła palcami po twardym kształcie, gotowym do

zbliżenia. Bezwiednie szeptała czułe słowa – świadectwo jej

żądzy i zaproszenie do ostatniego spełnienia.

– Nie mogę czekać – odezwał się Reeve półgłosem. –

Tak bardzo cię pragnę...

– Ja też cię pragnę, Reeve. Teraz i zawsze. Nie kłamała.

Nigdy nie przestała go pragnąć. Nienasycone ciała splotły się

w szaleńczym akcie.

Dawały i brały rozkosz jednocześnie.

Clea zamknęła oczy. Jej twarz niczym lustro odbijała

miłosne doznania. Reeve chciał opowiedzieć o swoich

przeżyciach, lecz zamiast tego wołał jej imię:

– Clea! Clea!

Wyprężyła się, a Reeve poruszał się rytmicznie, aż

nadeszła ekstaza.

Nie wypuścił jej z ramion, póki rozgrzana namiętnością

skóra kobiety nie ochłonęła. Należała do niego bez reszty.

Przysięgała, że zachowa tę chwilę w pamięci do końca życia.

Delikatnie odgarnął wilgotne włosy Clei i ucałował ją w

czoło. Nie znał słów, którymi mógłby opisać swoje myśli.

Zamiast mówić, przytulił ją mocniej.

– Nie opuszczaj mnie, Reeve – szepnęła. – Zostań na noc.

Tuż przed świtem Reeve ocknął się z płytkiego snu.

Trzymał w ramionach uśmiechniętą, śpiącą błogo Cleę.

Ostrożnie złożył ją na poduszce i wstał. Przez chwilę sądził,

że się obudzi, lecz westchnęła tylko i spała dalej.

To westchnienie zaintrygowało go i zasmuciło zarazem.

Wydawało się, że Clea mimo zamkniętych powiek widzi, jak

Reeve wymyka się z łóżka i odchodzi.

Odchodził naprawdę. Wkładając ubranie, spojrzał na nią

raz jeszcze. Był tchórzem. Wiedział o tym doskonale, wiedział

jednak również, że słowa wypowiedziane nocą w miłosnym

uniesieniu nie znaczą nic w świetle poranka.

Zdarzyło się między nimi coś cudownego, niezwykłego,

nie do zapomnienia. Ale nad ciałami mogli zapanować, nad

myślami i uczuciami – nie zdołaliby.

Rozsądniej było odejść natychmiast. Kiedy Clea obudzi

się sama, z pewnością dojdzie do wniosku, że dała się ponieść

namiętnościom przeszłości.

To, co się stało, było nie do umknięcia od pierwszej

chwili, kiedy Clea weszła na pokład jego jachtu w Newport.

Dopiero w Santa Inez pożądanie zwyciężyło. Dlaczego?

Odpłynęli daleko od codziennego życia w krainę fantazji:

pięknej, zwiewnej i skazanej na zagładę. Przed laty przeżyli

koniec marzeń. Teraz Reeve wolał w ogóle się im nie

poddawać.

Ubrany, nie mógł się powstrzymać, aby nie spojrzeć po

raz ostatni na Cleę i nie dotknąć złotych włosów. A później

odwrócił się szybko i wyszedł z pokoju.

Chłodne powietrze poranka pomogło mu wrócić do

rzeczywistości. Wywietrzały mu z głowy pomysły, które w

nocy podszeptywał jakiś zły duch. Nie zamierzał angażować

się w to wszystko od nowa i wpadać znów w sieci rodziny

Moore’ów. Nic się nie zmieniło. Mimo zastrzeżeń, Clea wciąż

tańczyła tak jak jej rodzice zagrali. Charlie wpadał w tarapaty,
więc przypomniał sobie o Holdenie. Po co mu to właściwie?

Reeve z ulgą wszedł na pokład. Tu czuł się bezpiecznie.

Musiał tylko znaleźć jakiegoś załoganta.

Nagle zrozumiał jednak, że postąpiłby wbrew sobie. Nie

mógł opuścić Clei i pożeglować w siną dal. Chociaż rozsądek

nakazywał mu co innego, zdecydował się zostać.

Stał na dziobie jachtu w promieniach wschodzącego

słońca. Nawet jeśli nie pomógłby Clei w znalezieniu

nefrytowego posążka, prowadziłaby poszukiwania na własną

rękę. Absurd! Niestety, wyprawa Clei do Denver była tylko

kwestią czasu.

Reeve nie mógł zostawić Clei, wiedząc o grożącym jej

niebezpieczeństwie. I dla niej, nie dla Charliego postanowił

zaryzykować. Ostatni raz. A potem zniknie na dobre z życia

rodzeństwa Moore’ów, z honorem spłaciwszy wszelkie długi.

ROZDZIAŁ 6

Clea powoli budziła się ze snu. Wyciągnęła rękę – i nie

natrafiła na Reeve’a. Przekręciła się na drugi bok i otworzyła

oczy. Myślała, że zobaczy go siedzącego na brzegu łóżka albo

stojącego obok i patrzącego na nią.

Pokój był pusty. Rozrzucone niedbale ubranie Reeve’a

zniknęło z podłogi. Co się stało? Przecież nie mógł odejść bez

słowa. A może to wszystko jej się tylko przyśniło?

O, nie, za to ręczyła. Czuła wciąż na ustach jego

pocałunki, a ciało drżało na samo wspomnienie miłosnych

uniesień. Dotykał każdego centymetra jej skóry, każdego

zakamarka. Na jawie, nie we śnie.

Ale rzeczywistość poranka napełniła ją goryczą. Nie była

specjalnie zaskoczona. Raczej rozczarowana. Reeve nie miał

innego wyjścia. Musiał odejść.

Zastanawiała się, dlaczego wobec tego zbiera jej się na

płacz. Zamrugała powiekami. Z trudem wstała i weszła pod

prysznic. Puściła zimną wodę. Z każdą chwilą trzeźwiała.

Rozwiewały się niedorzeczne marzenia o życiu we dwoje.

Nie mogła jednak zapomnieć o minionej nocy i o tym, co

naprawdę przeżyła. Zimne strumienie spływały po jej ciele

obmywając te same miejsca, które pieścił Reeve.

Była pewna, że wkrótce się spotkają. Nie wierzyła, aby

pożeglował z powrotem do Kalifornii bez pożegnania. To

zupełnie do Reeve’a niepodobne. Z pewnością przyjdzie i

wyjaśni, co go skłoniło do tak nagłego wymknięcia się o

świcie.

Chciała usłyszeć, co Reeve ma jej do powiedzenia, nawet

za cenę bolesnej prawdy, wobec której stanęłaby bezsilna. Nie
pasowali do siebie. Nigdy.

Włożyła szorty i bluzkę. Przejrzała się w lustrze. Znów

przypomniała sobie wspólną noc i wspaniałe przeżycia.

Co Reeve miał jej do powiedzenia?

Zjawił się, kiedy siedziała w patio przy drugiej filiżance

kawy. Ukrył oczy za ciemnymi okularami. W pierwszym

odruchu Clea odetchnęła z ulgą. Nie musiała nic odczytywać

ze wzroku Reeve’a. Potem poczuła gniew. Najwyraźniej

obawiał się spotkania twarzą w twarz.

– Dzień dobry – odezwał się w końcu. Szybkim krokiem

podszedł do stolika i spojrzał na Cleę. Słoneczne cętki

tańczyły mu po twarzy. Ptaki na drzewach nawoływały się

głośnym ćwierkaniem. Był piękny, spokojny dzień i tylko w

sercu Clei panował zamęt.

– Dzień dobry – odparła jak echo. – Miło mi będzie, jeśli

się przysiądziesz. Zamówiłam duży dzbanek kawy. Sądziłam,

że to nam obojgu dobrze zrobi – dodała mimo woli. Szybko

się opanowała. – Wypijesz filiżankę?

– Oczywiście.

Reeve przysunął krzesło. Nie zdjął okularów. Sprawiał

wrażenie zakłopotanego. Zachowanie Clei nie ułatwiało mu

zadania. Ona też czuła się nieswojo. Postanowiła przerwać
niezręczną ciszę.

– Zamówiłam także ciasto i owoce. Wyglądały

smakowicie, a ja jestem straszliwie głodna.

Uśmiechnął się, lecz zachował dystans, tak jak

pierwszego dnia na pokładzie. A jeśli ta noc nic dla Reeve’a

nie znaczyła? Żołądek Clei skurczył się ze strachu.

To, co między nimi zaszło, uważała za rzecz

nieuniknioną. Potrafiła się z tym pogodzić. Nie ścierpiałaby

tylko obojętności. Skoro dla niej ta noc była czymś

szczególnym, nie zniosłaby, gdyby Reeve myślał inaczej.

Potrzebowała potwierdzenia.

Z determinacją pochyliła się do przodu i zdjęła

Reeve’owi okulary.

– Chciałabym cię widzieć – stwierdziła bez dodatkowych

wyjaśnień czy gestów.

Zawiodła się. Nawet bez okularów wzrok Reeve’a

pozostał nieodgadniony.

Clea opadła na oparcie i zmrużyła oczy. Z jego strony nie

mogła oczekiwać pomocy. Opuściła ją śmiałość. Zapadła

okropna cisza. Reeve upił łyk kawy. Wreszcie przemówił.

– Jeśli chodzi o ostatnią noc, Cleo...

Głos brzmiał chłodno, wręcz szorstko. Serce Clei

załomotało.

– Przepraszam – oświadczył.

– Przepraszasz? – powtórzyła zdezorientowana.

– Powiedzmy, że winę ponosi wino i poświata księżyca. I

nasze wspomnienia.

Oszołomienie ustąpiło miejsca wściekłości. Więc jednak

wszystko skończone. A jeśli tak, powinni mieć przynajmniej

odwagę przyznać, że to coś dla nich znaczyło.

– Winę? – spytała. – Nie sądzę, aby ktokolwiek z nas

ponosił tu winę, Reeve. Wczorajsza noc była cudowna.

Nie zamierzała puścić go tak łatwo.

– To ty byłaś cudowna, Cleo.

Te słowa przyniosły jej ulgę.

– Ale ja postąpiłem źle. Straciłem kontrolę nad sobą. A

więc pragnął wziąć na siebie winę... Może i słusznie? Może

nie mieli innego wyjścia?

Reeve odwrócił wzrok. Dopiero po chwili spojrzał na nią.

Spostrzegła ból w jego oczach.

– Byliśmy jak dwoje ludzi goniących marzenia, które na

pewno nigdy się nie spełnią.

– Tak – zgodziła się. Cóż pozostało? Reeve miał rację. –

Jesteśmy rozsądni na tyle, aby skończyć to tutaj, zaraz.

– Tak.

– Nie zaprzeczysz jednak, że przeżyliśmy dawniej parę

miłych chwil – stwierdziła, bezwiednie usiłując ocalić resztki

marzeń.

– Przeszłość: oto właściwe słowo. Rzeczywiście: było,

minęło. Znalazłoby się wiele dobrego, ale i wiele złego. Nie

mogę o tym zapomnieć. A chciałbym. – Przerwał na chwilę. –

Wczorajsza noc okazała się logicznym następstwem podróży
do Santa Inez.

– Logicznym następstwem – powtórzyła ze smutkiem.

– Nie zamierzałem wyrazić się tak oschle. Kiedy

przełamaliśmy pierwsze lody, pracowało nam się razem

bardzo dobrze i zostaliśmy nawet przyjaciółmi, a potem...

– Poszliśmy do łóżka – dokończyła za niego. – To jest

logiczne następstwo, o którym mówiłeś?

– Cleo, nie zadawaj bólu nam obojgu.

– Próbuję – zapewniła. Chwycił ją za rękę.

– Wiem.

Czy to Clea wyrwała dłoń? Czy on ją wypuścił z

uścisku?

– Tylko w książkach zdarzają się cudowne zakończenia,

nie w prawdziwym życiu – powiedział Reeve.

– Postąpilibyśmy jak głupcy, wierząc, że jakoś nam się

ułoży, a później przeżywając przykre rozczarowanie. Lepiej w

ogóle nie zaczynać. Clea kiwnęła głową.

– Mam nadzieję, że zostaniemy przyjaciółmi? – zagadnął.

Piła małymi łyczkami kawę, zimną i gorzką jak dzień,

który ją czekał.

– Przyjaciółmi? Jasne – odrzekła z uśmiechem.

– Cleo... – zająknął się.

– Co, Reeve? – ponagliła go.

Reeve podjął decyzję za nich oboje. Nawet jeśli Clea

zgodziła się z nim, wolała, aby odpowiedzialność spadła na

mężczyznę. Gdyby przebieg wydarzeń zależał od niej,

wszystko mogłoby wyglądać zupełnie inaczej.

– Nie chciałem cię zranić. Jesteś ostatnią osobą na

świecie, którą mógłbym skrzywdzić.

– Wiem.

Oboje zdawali sobie sprawę, że uchyliła się od

odpowiedzi. Odetchnęła głęboko. Usiłowała odzyskać

panowanie nad sobą.

Wyjęła z torebki swoje okulary przeciwsłoneczne, żeby

podobnie jak Reeve ukryć uczucia, tak widoczne w jej

wzroku. Reeve skrył się za podwójną zasłoną: ciemnych

okularów i własnej obojętności. Ufała, że to tylko poza.

– Masz całkowitą słuszność – oznajmiła. – Teraz

jesteśmy starsi, doświadczeni, obarczeni bagażem uczuć. A ty

nadal nie lubisz rodziny Moore’ów.

– Z wyjątkiem panny Moore, z którą w tej chwili

rozmawiam.

Clea zastanawiała się, czy za słowami Reeve’a kryją się

jakiekolwiek uczucia. Nie potrafiła go rozszyfrować.

Kelner przyniósł owoce i ciastka. Clea wzięła rogalik,

lecz natychmiast go odłożyła. Nie była w stanie nic przełknąć.

– Chyba jutro odpłyniesz. Powiodły się poszukiwania

nowej załogi?

– Nieważne.

Clea podniosła wzrok i zmarszczyła brwi.

– Rzeczywiście odjeżdżam, ale nie na pokładzie

„Argosy”.

Zdumiona, czekała na dalsze wyjaśnienia.

– Postanowiłem rozejrzeć się w Denver. Zajmę się

sprawą Charliego.

– Ależ, Reeve, to cudownie!

Westchnienie ulgi wyrwało się z piersi Clei. Kiedy już

sądziła, że poznała jego intencje i pogodziła się z tym, Reeve

zaskoczył ją. I wtedy zaświtało jej w głowie okrutne
podejrzenie.

– Czy twoja decyzja jest dla mnie nagrodą za ostatnią

noc?

– Nie! – stwierdził stanowczo. – Nie wolno ci tak myśleć,

Cleo. To, co się stało z nami, nie ma nic wspólnego z
Charliem.

Zapadła cisza. Po chwili Reeve wyjaśnił, dlaczego

zmienił plany.

– Miniona noc przywołała w mojej pamięci mnóstwo

wspomnień, pięknych wspomnień z czasów, gdy byliśmy

razem. Cóż, potem zerwaliśmy... – wzruszył ramionami. –

Popłynąłem do Santa Inez na twoją prośbę, bo chciałem

poznać przyczyny kłopotów Charliego i raz na zawsze

zakończyć nasze rachunki. Wiem jednak, że to się nie udało i

nie załatwiona sprawa wciąż wisi nade mną.

Clea czekała, czując, że to nie wszystko.

– Poza tym nie chciałem, żebyś pojechała do Denver.

– Nie zamierzałam...

– Owszem, nie wypieraj się. Gdybym dziś rano odpłynął

na „Argosy”, ty wyruszyłabyś do Denver na poszukiwanie
tajemniczego Browninga.

Miał rację.

– Nadal uważam, że powinnam tam jechać.

– Och, nie!

– Reeve...

– Nie, Cleo. Na razie poczekaj. Namówiłaś mnie na tę

podróż. Namówiłaś, żebym zabrał cię na pokład.

Clea nie mogła się nie uśmiechnąć.

– Poprzestań na tych dokonaniach. Zostań tutaj albo wróć

samolotem do Los Angeles.

– Zostanę z Charliem – oświadczyła, aby uniknąć

dalszych dyskusji.

– Jeśli dowiem się czegoś w Denver, natychmiast

zawiadomię cię telefonicznie. Zgoda? – spytał, pragnąc

wyraźnie potwierdzenia.

Reeve nie oczekiwał, że wyjazd do Denver przyniesie

jakieś użyteczne informacje, lecz Clea i Charlie nie musieli o

tym wiedzieć. Wbili sobie do głowy, że Browning rozwiąże

wszystkie problemy jak za dotknięciem czarodziejskiej

różdżki.

– Zgoda – odparła Clea i wstała z krzesła. – Dokończ jeść

śniadanie, a ja zarezerwuję bilet na samolot. Denver to

popularny ośrodek turystyczny, więc przypuszczam, że w

rozkładzie jest kilka lotów dziennie. Może mają wolne miejsca
na wieczór? Im szybciej, tym lepiej, prawda?

– Przecież mogę zarezerwować telefonicznie.

– Reeve, bardzo proszę! Pozwól mi. Tylko tyle mogę dla

ciebie zrobić. A poza tym – dodała – znam hiszpański lepiej

niż ty.

Uśmiechnęła się tak jak kiedyś, przed laty, a Reeve od

razu poczuł się swobodniej. Jednak zostali przyjaciółmi...

Wziął z talerza ciepły jeszcze rogalik i posmarował go

dżemem.

– W porządku. Złożymy też wizytę naszemu inwalidzie i

wyciągniemy z niego co się da na temat Browninga.

Potrzebuję więcej informacji, zanim rzucę się w wir tej...

– Tylko nie mów: awantury. – Clea wybuchnęła

śmiechem.

– Wyprawy – dokończył Reeve ugodowo.

– Tak brzmi lepiej. – Clea zerknęła na zegarek. –

Rezerwacja trochę potrwa. Spotkamy się mniej więcej za

godzinę w szpitalu, w sali Charliego.

– Świetnie. Do zobaczenia.
Odprowadził wzrokiem wychodzącą Cleę, zadowolony,

że tak łatwo przyjęła jego warunki. Spodziewał się, że urządzi

mu scenę, bo zabronił jej jechać do Denver. A skoro do tego

nie doszło, może... Może nie zniosłaby dłużej jego, obecności,

po tym, co wygadywał na temat wspólnej nocy?

Reeve ugryzł rogalik. Clea zgodziła się potulnie na

wszystkie propozycje. Wydawało się nawet, że to ona była ich

autorką. Odtworzył w pamięci rozmowę przy śniadaniu. A

jednak decyzję podjęli wspólnie, zgodnie i z zadowoleniem.

Czy nie mieli innego rozwiązania? Reeve nie był już

niczego pewien. Wiedział tylko, że wspomnienie minionej
nocy zatrzyma w sercu na zawsze.

Zamknął oczy i natychmiast poczuł zapach i smak

gładkiej skóry Clei. Westchnął. Bez względu na słowa Clei

wspomnienia żyły własnym życiem.

Przełknął resztki rogalika. Stracił apetyt, tak jak przedtem

Clea. Rozejrzał się po patio. Panował tu poranny ruch i gwar.

Dziwne, że siedzieli pół godziny przy stoliku i rozmawiali, nie

dostrzegając tego, co się wokoło działo. Kiedy zjawiła się

Clea, znikał świat wokół nich. Liczyła się jedynie ona.

W szpitalu Reeve skierował się od razu do sali Charliego.

W pokoju wiele się zmieniło. Zniknął chłopak zajmujący

jedno z łóżek, a staruszek na drugim łóżku spał. Tylko kącik

Charliego tętnił życiem. Jak zwykle. Reeve oparł się o futrynę

i obserwował z zainteresowaniem.

Pielęgniarka zakonna mierzyła choremu temperaturę,

lecz nie przychodziło jej to łatwo. Szczerze mówiąc, pacjent

flirtował z nią. Zakonnica była młoda i dość ładna, czego nie
zdołał ukryć habit. Odwróciła się i zobaczyła Reeve’a. Szybko

zabrała termometr i wymknęła się z sali. Reeve przysiągłby,

że się zaczerwieniła.

– No cóż, Charlie, nawet zakonnicom nie przepuścisz? –

spytał z naganą w głosie.

Charlie wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Wszystkie kobiety lubią komplementy, więc chyba

można pośmiać się trochę? – bronił się. – A przy tym czas

szybciej mija. Piekielnie się tu nudzę, Reeve.

Reeve ledwo powstrzymał pokusę przypomnienia

Charliemu, że znalazł się w szpitalu przez własną naiwność i

głupotę.

– Zazdroszczę ci, że możesz się swobodnie poruszać.

Reeve znów nie odpowiedział, chociaż Charlie chyba czekał

na kazanie umoralniające.

– Ja też chciałbym wyjść, wrócić do domu...

– Wcale nie wracam jeszcze do domu – odezwał się

wreszcie Reeve.

– Znalazłeś chętnych do wynajęcia jachtu na wycieczkę?

W głosie Charliego zabrzmiała nadzieja, jak gdyby

wierzył, że Reeve pomoże mu się wykaraskać z kłopotów.

– Charlie, domyślasz się pewnie, co zamierzam zrobić.

Jadę do Denver.

Charlie rozpromienił się.

Reeve nie pozwolił, aby ta radość trwała zbyt długo i aby

lekkomyślny przyjaciel poczuł się zwycięzcą w pechowej
grze.

– Osobiście nadal uważam, że powinieneś wylądować w

więzieniu.

– Reeve, nie mów tak – obruszył się Charlie z wyrazem

przerażenia na twarzy.

– Niestety, Charlie, taka jest prawda. Powinieneś trafić za

kratki, jeśli nie za twój ostatni wyczyn, to za poprzednie.

Robię to dla...

– Clei – przerwał pacjent. – Wiem. Dla niej, nie dla mnie.

– Częściowo tak – przyznał Reeve. – Jeśli nie pojadę do

Denver, Clea sama tam pojedzie i wpakuje się w kłopoty.

– Wiem, myślałem o tym, ale nie widzę wyjścia z

sytuacji.

– Cóż, mam pewien pomysł. – Reeve zamilkł na dłuższą

chwilę. – Szczerze mówiąc, jadę do Denver, ponieważ

zawdzięczam ci bardzo ważną rzecz.

Charlie uniósł brwi.

– Pamiętasz? Spotkałem cię akurat, kiedy nie miałem

pieniędzy na „Argosy”. O nic nie pytałeś. Wręczyłeś mi czek.
I to ci jestem winien, przyjacielu.

– Nie sztuka zdobyć pieniądze – oświadczył Charlie z

powagą. – O wiele trudniej zyskać przyjaciela. Przyznaj mi

rację, bracie. Wiele razy wyciągałeś mnie z kłopotów. Ty

jedyny okazywałeś się uczciwy i lojalny. Nic mi nie

zawdzięczasz.

Reeve pominął komplement milczeniem.

– Jadę do Denver, nieważne z jakich pobudek.

– A ja jestem ci wdzięczny, bez względu na pobudki,

które tobą kierują.

– Dobra, dosyć. Głupie gadki-szmatki. Opowiedz lepiej o

Browningu. Co to za facet?

– Wykiwał mnie koncertowo.

– Charlie. – Reeve zaczynał się irytować. – Zdaję sobie z

tego sprawę. Proszę o podanie faktów, rozumiesz, jak go

poznałeś, jaki tryb życia prowadzi... Muszę mieć te

informacje, żeby się z nim skontaktować.

– W porządku. – Charlie ułożył się wygodniej na

szpitalnym łóżku. – Browning ostro gra na giełdzie. Kupuje

taniutkie akcje i czeka, aż ich cena podskoczy. Kupił w

Denver nowoczesny, duży dom, postarał się o nową, młodą

żonę, należy do miejscowej śmietanki towarzyskiej i tak dalej.

Reeve słuchał nie komentując. A więc tu leżał pies

pogrzebany! Ciekawy był dalszych szczegółów.

– Został kolekcjonerem dzieł sztuki – dodał Charlie.
Docierali do sedna sprawy.

– Kupował obrazy impresjonistów, bez ładu i składu,

antyki, sztukę prekolumbijską. I nefrytowe figurki. Ma opinię

liczącego się kolekcjonera nefrytów.

– A w jaki sposób usłyszał o tobie?

– To ja usłyszałem o nim. Wiesz, Reeve, obracam się w

tych sferach. Przyjaciele, plotki, prasa... Zawsze przedostają

się jakieś wiadomości. Kiedy w Santa Inez dostałem cynk o

posążku, natychmiast pomyślałem o Browningu. Wiedziałem,

że on jeden może być kupcem nefrytowego jaguara.

Interesował się takimi figurkami i miał pieniądze.

Zadzwoniłem więc, oczywiście pod fałszywym nazwiskiem.

– A dlaczego?

– Na wypadek, gdyby o mnie słyszał. Światek ludzi

zamożnych jest mały, Reeve. Wszyscy tam się znają.

– Oczywiście – przytaknął Reeve ironicznie. – Tak więc

kupiłeś ukradziony posążek i udałeś się na poszukiwanie
Browninga?

– Właśnie. Dotarłem do niego bez trudu, lecz nie udało

mi się go namówić na osobiste spotkanie. Przysłał swoich

przedstawicieli. Resztę znasz.

Reeve skinął głową.

– Tak zwani przedstawiciele zabrali nefryt i zbili cię na

kwaśne jabłko.

– Tak oto bogaci stają się jeszcze bogatsi. A biedni

biedniejsi. W każdym razie, kiedy zadzwoniłem potem do

Browninga, stwierdził, że jego ludzie nie zdołali się ze mną
skontaktować. Złożył wyrazy głębokiego ubolewania z

powodu wypadku, utraty nefrytu i moich kłopotów. Niby wzór

dobrych manier, a czułem, że kłamie jak z nut. On ma tę

figurkę, Reeve. Jestem przekonany. Gdybyśmy tylko
udowodnili...

Reeve przestał słuchać i wyjrzał przez okno na podwórze.

Pacjenci przechadzali się po wybrukowanym dziedzińcu lub

po ścieżkach w ogrodzie. Niektórzy jeździli na wózkach
inwalidzkich.

Jeden mężczyzna nie pasował do tej scenerii. Był jakiś

nienaturalny, spięty, czujny. Reeve pokręcił głową. Policja nie

spuszczała oka z Charliego.

– Napytałeś sobie biedy, Charlie – odezwał się wreszcie.

– Jak zwykle. – Charlie uśmiechnął się łobuzersko.

Reeve oderwał wzrok od okna i spojrzał na przyjaciela.

Ubrany był w starą szpitalną pidżamę. Rozpięta góra

odsłaniała opalony tors. Nawet w bandażach, gipsie i z nogą

na wyciągu wyglądał jak lord. I na tym polegał jego problem.

Wygląd go zdradzał.

– Pewne rzeczy muszą się zmienić – oznajmił, świadom,

że Charlie chłonie każde słowo. – I nie jest to tylko moje
zdanie. Ja natychmiast zapominam o twoich wyczynach, ale

Clei nie dają one spokoju. Czas najwyższy, abyś zaczął

myśleć o siostrze i zmienił się.

– Dużo jej zawdzięczam.

– Cholernie dużo! – Reeve wpadł w gniew. –

Przychodziła ci z pomocą na każde zawołanie, nawet podczas

służby w marynarce. Chyba nigdy nie wróciłbyś na czas z

przepustki, gdyby Clea nie doprowadzała cię do stanu

używalności po popijawie i nie odsyłała do koszar. Raz nawet

sama odwiozła cię do bazy. Pamiętasz?

– Pamiętam, jasne. Wypadała ci służba w tamten

weekend, więc sam podskoczyłem do Los Angeles.

– I wpadłeś w tarapaty, co?

– Szczerze mówiąc, nie pamiętam tego epizodu.

Cokolwiek się wtedy stało, Clea mnie uratowała.

– Tak, tak, jesteś jej dłużnikiem.

– A tobie wciąż na niej zależy.
Zabrzmiało to jak stwierdzenie, nie jak pytanie. Reeve

zignorował je.

– Jeśli tobie, jako bratu, zależy na siostrze, daj jej

odetchnąć. Niech zajmie się własnym życiem i przestanie grać

rolę mamusi.

– Nigdy nie zamierzałem jej wciągać w swoje kłopoty.

– Ale wciągałeś i nadal wciągasz, Charlie. Po co ją tu

wzywałeś? Piśniesz słówko, a ona już leci przez pół świata! A

do tego prosiłeś, żeby mnie znalazła. Postawiłeś ją w

kłopotliwej sytuacji. I mnie również.

Twarz Charliego wyrażała niekłamaną dezorientację.

– Sądziłem, że może... miałem nadzieję, że...

– Że nas połączysz po latach? Nie wierzę, że jesteś taki

naiwny, chociaż... – Reeve znów wyjrzał przez okno. – Widać

jesteś. Clea i ja zostaliśmy przyjaciółmi. Przynajmniej tyle. I

za to ci dziękuję.

Reeve obawiał się, że powiedział za dużo.

– Niech tak pozostanie – dodał szybko. – Wasi rodzice

nadal mnie nie tolerują, zaś ani ty, ani Clea nie zrobiliście nic,

aby to zmienić.

– Nie przesadzaj – zaprotestował Charlie. – Ja umiałem

się postawić – oświadczył z dumą.

– Szczeniacki bunt – ocenił surowo Reeve.

Odpowiedziało mu milczenie.

– Cała twoja niezależność to bezmyślne awantury. Pusty

bunt zamiast sensownego działania. Ciąg głupich przygód.

Obwiniasz rodzinę, a potem prosisz, żeby cię wyciągała z

kłopotów. Życzę ci, żebyś zapomniał o rodzicach i postępował
odpowiedzialnie. – Reeve przerwał, wyrzucał sobie w duchu

porywczość.

– Odpowiedzialnie? – powtórzył Charlie. – Czyli mam

postępować tak jak ty? Walić prosto z mostu, tak?

– Próbuję tak żyć, ale też często popełniam błędy. –

Reeve pomyślał o minionej nocy. – Nie jestem święty, ale się
staram. A ty?

– Niczego nie obiecuję, Reeve. Nie chcę kłamać. Ale

naprawdę zastanowię się nad tym, co powiedziałeś.

– Dość uczciwe postawienie sprawy. Właściwie Reeve

nie zamierzał się w to mieszać. Nagle w drzwiach pojawiła się

Clea. Spojrzała na Reeve’a i przeniosła wzrok na brata.

Wyglądała wspaniale.

– Dlaczego jesteście tacy poważni? Podeszła do łóżka

Charliego.

– Rozmawialiśmy o wyjeździe do Denver – wyjaśnił.

Clea pochyliła się i ucałowała go w nie obandażowany

policzek.

– Bardzo się cieszę, że Reeve tam jedzie – stwierdziła,

wciąż unikając wzroku Holdena. – Zastanawiałam się nad tym

nefrytowym jaguarem. Wydaje ci się, że Browning trzyma tak

cenne dzieło sztuki w salonie, na widoku?

Charlie wzruszył ramionami i lekko skrzywił się z bólu.

– Znasz kolekcjonerów sztuki, Cleo. Lubią trzymać

swoje zbiory w domu. Niekoniecznie w salonie, ale gdzieś w

domu. Pokusa pokazywania ich gościom jest większa niż chęć
bezpiecznego ukrycia kolekcji.

– To się odnosi do legalnych posiadaczy dzieł sztuki,

natomiast jaguar został ukradziony...

– Wątpię, czy to jedyny przedmiot, jaki zdobył tą drogą –

przerwał jej Reeve. – Jego przyjaciołom to nie przeszkadza.

Należą przecież wszyscy do śmietanki towarzyskiej. Bogaci i

superbogaci ludzie zbierają cenne przedmioty różnymi
sposobami.

Reeve nie mógł się powstrzymać od szyderczego tonu,

jednak Clea nie zwróciła chyba na to uwagi.

– Problem polega na tym – ciągnął – żeby znaleźć ten

konkretny posążek. Nefrytowego jaguara. Potrafisz go opisać,
Charlie?

– Ma mniej więcej dziesięć, dwanaście centymetrów

wysokości – Charlie usiłował to pokazać palcami zdrowej

ręki.

– Mała rzecz, a tyle zamieszania – mruknął Reeve z

przekąsem.

Clea puściła tę uwagę mimo uszu. Poszperała w torebce i

wręczyła Charliemu notes i ołówek.

– Zrób szkic dla Reeve’a.

– Trudno mi będzie, ale może coś odczytasz z tego

rysunku.

Mozolnie kreślił na papierze kształt figurki. Podał kartkę

Reeve’owi.

– To półczłowiek, półjaguar – wyjaśnił. – Oczy i nos

podobne do ludzkich, lecz dolna część twarzy ma kształt ryja

o wydatnej górnej wardze. Kąciki warg wykrzywione w dół,

jak gdyby pogardliwie. Kły budzą grozę. Posążek ma ludzki

tors, szerokie bary, silne ramiona. Stopy są zakończone
pazurami.

Reeve podsunął szkic Clei. Oglądała go długo, z

zaciekawieniem.

– Nie chciałabym spotkać tego stwora sama nocą w

ciemnym lesie – oświadczyła.

– Znasz się na historii sztuki, Cleo. Czy według ciebie to

figurka wykonana przez Olmeków? – spytał Charlie.

Potrząsnęła głową.

– Motyw jaguara występuje w sztuce wszystkich plemion

Indian meksykańskich. Na rynku dzieł sztuki spotyka się

jednak częściej figurki Majów. Browning spokojnie mógłby

się zadowolić mniej cenną rzeźbą.

Charlie musiał uzupełnić opis.

– Nefryt ma zielony odcień i nacięcia wyglądające jak

kontury. Nie pamiętam dokładnie, ale przypomina to zarys

żółwia i ptaka z dużym dziobem.

– Fatalnie, że nie dostałeś fotografii. Zrobię co w mojej

mocy – przyrzekł Reeve, chowając rysunek do kieszeni. –

Prawdę mówiąc, nie liczę na sukces.

– Nie doceniasz swoich możliwości – odparł Charlie.

– Zobaczymy. Zarezerwowałaś bilet, Cleo? Uśmiechnęła

się i skinęła głową. I po raz pierwszy od godziny ośmieliła się

spojrzeć Reeve’owi prosto w oczy.

– Pożegnam się już, Charlie. – Reeve wyciągnął rękę. –

Staraj się unikać innych kłopotów.

Charlie wybuchnął śmiechem.

– Dopóki mnie tu trzymają, nie będzie to trudne.

Powodzenia, Reeve. Liczę na ciebie!

Uniósł kciuk. Reeve nie odpowiedział.

ROZDZIAŁ 7

Clea i Reeve wyszli z muzeum i natychmiast zmrużyli

oczy przed oślepiającym blaskiem słońca. Niemal

jednocześnie nałożyli ciemne okulary i ze śmiechem zeszli po

schodach na ulicę.

To Clea wpadła na pomysł wycieczki do muzeum.

Chciała, żeby Reeve zapoznał się z kulturą Olmeków.

Zdumiało ją bogactwo zbiorów muzealnych. W wielkich

salach ciągnęły się rzędy gablot z wytworami rzemieślników i

artystów epoki prekolumbijskiej. Panowała cisza i półmrok.

Jedynie eksponaty były oświetlone. Łagodne promienie

wydobywały z cienia wymyślne maski, potężne kamienne

monolity, skomplikowane wzory rzeźbione w nefrycie.

Clea przemierzyła cały budynek u boku Reeve’a, służąc

wyjaśnieniami. Czuła się jak turystka zwiedzająca obcy kraj u

boku ukochanego mężczyzny czy świeżo poślubionego męża.

Całkiem miłe uczucie...

Na zewnątrz, w słońcu, magia prysła. Powrócili do

rzeczywistości. Mieli przed sobą karkołomne zadanie:

odnaleźć nefrytową figurkę i wyciągnąć Charliego.

Zaczęli rozmawiać o obejrzanych skarbach.

– Olemkowie, Aztekowie, Majowie, Toltekowie. – Reeve

żartobliwie chwycił się za głowę. – Za dużo tego dla mnie.

Jedyne muzeum w Santa Inez zebrało wszystko, co wymyśliły
dawne plemiona.

– Rzeczywiście, wspaniały zbiór – zgodziła się Clea. –

Dyrektor zjeździł pewnie Meksyk wzdłuż i wszerz w
poszukiwaniu eksponatów.

Właśnie skończyła się pora sjesty. Ulice znów tętniły

życiem. Otwarto sklepy, które natychmiast zaludniły się

turystami kupującymi pamiątki.

– Cieszę się, że spory podatek turystyczny, który płacą

goście odwiedzający Meksyk, władze przeznaczają na tak
szlachetne cele jak zbiory dzieł sztuki – stwierdził Reeve.

Rozejrzał się wokół. – Ta ulica jest chyba wyłączona z ruchu

kołowego. Nie widać ani jednej taksówki.

– I tak miałam ochotę na spacer – odrzekła Clea. – Może

zrobię parę zdjęć? Jeśli przez trzy dni nie dotykam aparatu

fotograficznego, zaczynam zdradzać objawy niedorozwoju

umysłowego – zażartowała.

Rozmawiali dalej o sztuce Indian i niedorzecznym

pomyśle Charliego na wzbogacenie się.

– W tym musiał brać udział ktoś z muzeum – powiedział

zamyślony Reeve. – Budynek wygląda na dobrze

zabezpieczony. Są systemy alarmowe, wszędzie strażnicy.

Założę się, że znajomy Charliego, który podawał się za

właściciela posążka, pracował w muzeum.

– Chyba nieźle sobie teraz żyje w Acapulco za pieniądze

ze sprzedaży jaguara.

– Jestem pewien, że wyjechał z Santa Inez – zgodził się

Reeve. Potrząsnął głową. – Nie mogę wprost wyjść z podziwu

dla tych złodziei. To prawdziwi profesjonaliści i eksperci w

dziedzinie sztuki. Spędziliśmy w muzeum mnóstwo czasu,

okazałaś mi anielską cierpliwość, a ja dalej nie umiałbym

odróżnić rzeźby Olmeków od rzeźby Majów. Nie wyobrażam

sobie, że Browning uwierzy w moją bajeczkę i uzna mnie za
eksperta.

Clea zerknęła na niego ukradkiem.

–

Musimy

zatem

wymyślić

coś

bardziej

prawdopodobnego. Fatalnie się złożyło, że Charlie kupił

kradziony posążek. A sprawę pogarsza fakt, że to dzieło sztuki
Olmeków.

Reeve wybuchnął śmiechem.

– Popatrz no, nasz Charlie to prawdziwy koneser! Za

rogiem skręcili w malowniczą, wąską uliczkę.

Clea wzięła aparat, który niosła przewieszony przez

ramię, i zdjęła osłonę z obiektywu.

O parę kroków od nich siedział jakiś staruszek na stołku

pod ścianą. Z obwisłych warg wystawał mu papieros. Popiół

spadał na marynarkę. U stóp staruszka przycupnął rudo-biały

kot, który oparł głowę na jego zakurzonym bucie.

– Świetny temat na zdjęcie – stwierdził Reeve.

– Tak.

Clea podeszła do staruszka.

– Czemu nie fotografujesz? – zdziwił się Reeve. –

Przecież on nie zwraca na nas uwagi.

– Ja zawsze pytam, czy mogę zrobić zdjęcie, chyba że

coś dzieje się bardzo szybko i nie ma na to czasu.

– Tym razem masz mnóstwo czasu – odparł Reeve

wesoło.

Obserwował niespieszne poczynania Clei. Starannie

wymawiała hiszpańskie słowa, co chwila pomagając sobie
gestami.

Staruszek sennie pokiwał głową. Clea cofnęła się o kilka

kroków i parokrotnie nacisnęła migawkę, błyskawicznie

zmieniając ujęcia.

Szli dalej, gawędząc o Olmekach, a Clea poszukiwała

wzrokiem

ciekawych

obiektów

do

sfotografowania.

Przystanęła przed rozpadającym się domem. Na progu

kurczak drapał pazurkami o podłogę. Clea chciała zatrzymać

w kadrze rzeczywistość, prozę życia. Pocztówki z Santa Inez

pokazywały tylko cukierkowe piękno miasta i to ją

denerwowało.

– Szkoda, że w muzeum nie wolno fotografować –

odezwał się Reeve.

– To prawda. Sztuka Olmeków jest fascynująca.

Tworzyli dzieła tak skomplikowane, wieloznaczne, a czasem
abstrakcyjne, niemal jak Picasso.

– A pomyśleć, że ich cywilizacja wyprzedza w czasie

złoty wiek kultury greckiej i że ich plemię wymarło bez śladu.

Cleo, a może Olmekowie wcale nie istnieli? Może zmyśliłaś
sobie to wszystko? – przekomarzał się Reeve.

Clea, pochylona z aparatem, podniosła wzrok na

Holdena.

– Ależ ja trzymam się faktów – obruszyła się. – Pewnego

dnia Olmekowie zniknęli. Ot, po prostu, tak jak wyłonili się

kiedyś znienacka z mroku dziejów. To smutne, prawda?

Reeve’a ogarnął smutek, lecz nie z powodu Olmeków.

Pomyślał o Clei i jej marzeniach. Przed laty pragnęła

żeglować po morzach z aparatem w ręku, szukając przygód.

Patrzył teraz na ożywioną, podekscytowaną kobietę i widział

dziewczynę, którą kiedyś kochał, gotową wyruszyć na podbój

świata.

– Tak, smutne. Ale wiele po nich zostało. Na przykład

niesamowite rzeźby: bogowie i demony, półludzie,

półzwierzęta, tak jak jaguar Charliego.

– Masz jednak dobry gust.

– Zawsze o tym wiedziałem – zażartował.

Tak, miał dobry gust. Dlatego wybrał Cleę, od pierwszej

chwili, kiedy ją ujrzał. Czuł, że to niezwykła dziewczyna.

Otrząsnął się z tych myśli. I tak już pewnie nie zobaczy

Clei. Miał szczęście, że spędził z nią tyle dni...

Znów się zatrzymała i podniosła aparat. Reeve odsunął

się na bok i nagle spostrzegł znajomą twarz. Nie był

zaskoczony. Kilkanaście metrów za nimi stał mężczyzna,

którego zauważył z okna szpitala.

Reeve powoli pochylił się nad Cleą i objął ją ramieniem.

– Nie odwracaj się – polecił. – Chyba śledzi nas

policjant.

Clea nie posłuchała rady. Ciekawość wzięła górę.

Obejrzała się natychmiast i napotkała wzrok szczupłego

mężczyzny w szarym garniturze. Stało się. Nie mogli już

udawać, że się nie widzieli.

– Zachowaj zimną krew. Nie panikuj – zdążył szepnąć

Reeve, zanim nieznajomy podszedł do nich.

– Senorita Moore – odezwał się tonem sugerującym, że

wolałby uniknąć tego spotkania.

– Tak? – Clea z trudem opanowała drżenie głosu.

– Jeśli można, chciałbym zadać pani kilka pytań.

– Widzę, że zna pan moje nazwisko, senor, ale ja nie

mam pojęcia, kim pan jest.

Serce Clei waliło jak oszalałe, lecz głos brzmiał

spokojnie. Czuła, że jej dłonie pokryły się potem.

– Senor Jorge Alvarez. Policja Santa Inez.

– Policja? – Clea udała zdumienie. Miała nadzieję, że

wyraz oczu jej nie zdradzi.

– Bardzo proszę, przejdźmy do cienia.

Nie brzmiało to jak rozkaz, ale Alvarez był chyba

pewien, że za nim pójdą. Ruszył w stronę ławki stojącej pod

rozłożystą palmą.

Clea i Reeve nie usiedli. Clea kurczowo trzymała

Holdena za rękę. Wydawał jej się wcieleniem opanowania.

Chciała czerpać od niego siłę.

– A pana nazwisko, senor? – spytał Alvarez.

– Reeve Holden. Spodziewam się jednak, że już pan wie,

jak się nazywam.

Alvarez nie odpowiedział. Zmrużył tylko oczy.

– Jak się państwu podobała kolekcja rzeźb z nefrytu,

którą zwiedziliście w muzeum?

Clea już chciała odpowiedzieć, lecz Reeve ścisnął jej

dłoń ostrzegawczo.

– Nie sądzę, aby szedł pan za nami jedynie po to, żeby

spytać o wycieczkę do muzeum.

Clea jeszcze mocniej zacisnęła palce na ręce Reeve’a.

Traciła głowę. Istniała co prawda szansa, że policjant

wspomniał o nefrytach przypadkowo, ale... Poczuła skurcz

strachu w żołądku.

– Racja – zgodził się Alvarez.

– To dlaczego... – zaczęła Clea.

– Zaraz wyjaśnię państwu, skąd to całe zamieszanie.

Obserwujemy salę senor Charlesa Moore’a w szpitalu.

Interesuje nas, kto go odwiedza. Państwo są pierwszymi

gośćmi.

– Oczywiście, że go odwiedziłam. Przecież to mój brat –

stwierdziła Clea z ulgą.

– Wiemy o tym, senorita, zastanawiamy się jednak, co

pani wie. Na przykład o sprawie wypadku, tu w Santa Inez, w

wyniku którego został poważnie ranny. Mówił pani o tym?

Clea zdała sobie nagle sprawę, że Alvarez zarzucił

wędkę. Zdecydowała się przejść do ataku.

– Oczywiście, że wiem, i jestem tym faktem zszokowana.

Nikczemny napad na mojego brata w hotelu „La Paloma

Blanca” to skandal. Wydaje mi się, że nie zrobiono nic, aby

ukarać sprawców.

Z zadowoleniem spostrzegła, że wprawiła Alvareza w

zakłopotanie.

– Prowadzimy dochodzenie w tej sprawie, ale... Clea

zaatakowała po raz drugi.

– Ale co? Mój brat został brutalnie pobity, a pan, zamiast

szukać napastników, śledzi mnie i pyta o wizytę w muzeum.

– Senorita, badamy okoliczności zdarzenia najlepiej, jak

umiemy. Popełniono przestępstwo i...

– O, niewątpliwie. I mój brat jest ofiarą.

– Możliwe, że nie tylko ofiarą, senorita. Mamy

podstawy, by sądzić, że pani brat jest zamieszany w kradzież z

muzeum cennej rzeźby z nefrytu.

Clea musiała opanować nerwy i nie pozwolić się

wciągnąć w rozmowę o posążku.

– Nie mam pojęcia, o czym pan mówi. Mój brat nie jest

złodziejem, lecz ofiarą napadu – utrzymywała. – A pan

niewątpliwie zaniedbuje swoje obowiązki.

Alvarez znów zmrużył oczy. Clea czuła, że chyba wpadła

w pułapkę. Nie wiedziała, co robić. Wtedy Reeve wkroczył do

akcji.

– Rozumiem problemy związane z dochodzeniem, senor

Alvarez, ale senorita Moore niepokoi się o swojego brata.

Jestem pewien, że potrafi pan uszanować jej uczucia. A jeśli

wysuwa pan wobec niej jakieś oskarżenia, powinien pan to

zrobić nie na ulicy, lecz na posterunku.

Na myśl o pójściu na posterunek żołądek Clei dał znać o

sobie bolesnym skurczem. Rzuciła Reeve’owi surowe

spojrzenie. Zignorował ją.

– Skoro nie ma pan formalnego nakazu zatrzymania nas –

ciągnął – wrócimy do spaceru po przepięknym mieście.
Podziwianie widoków i zwiedzanie ciekawych miejsc to nie

przestępstwo, prawda, senor Alvarez?

– Oczywiście. Życzymy państwu miłego pobytu w Santa

Inez, muszę jednak poprosić państwa o zeznanie, co wiecie na
temat skradzionego nefrytu.

– Nie wiem nic o żadnym nefrycie – odparł Reeve. –

Mimo to z pewnością pozostaniemy w kontakcie.

To mówiąc, szarpnął Cleę za ramię. Odeszli szybkim

krokiem.

– Adios, senor – zawołała Clea przez ramię. Minęli kilka

przecznic w milczeniu, nie oglądając się. Przez cały czas Clea

wstrzymywała oddech.

– Reeve, przeżyłam coś strasznego. Naprawdę się bałam,

że wylądujemy na posterunku, wyobraź sobie tylko...

– Próbuję właśnie nic sobie nie wyobrażać. – Reeve

zdobył się na uśmiech. – Myślę, że nie groziło nam
aresztowanie. Wydaje się, że on nie ma pewności co do

związku Charliego z posążkiem. W takich wypadkach

najlepszą obroną jest atak. Wspaniale się zachowałaś, Cleo.

– Czy on wciąż idzie za nami?

– Tak, ale dyskretnie. Udawaj, że jesteś turystką.

Przejdziemy się wzdłuż nabrzeża do hotelu.

– Pewnie nie uda się nam go zgubić – zażartowała.

– Wiedzą, że mieszkasz w tym hotelu. Zaręczam ci. Nie

warto komplikować sytuacji. Przechadzka po portowych

dokach może mieć na celu fotografowanie, na przykład dzieci

bawiących się wśród statków. Co ty na to?

Clea uśmiechnęła się.

– Świetna myśl. Powinnam cię wynająć jako konsultanta

artystycznego.

Doszła już do siebie po emocjonującym spotkaniu, ale

perspektywa aresztowania budziła wciąż niepokój.

– Wiesz, Cleo, podoba mi się ten pomysł. Jestem bardzo

zainteresowany stanowiskiem konsultanta.

Clea wybuchnęła śmiechem.

– Poszukaj ciekawych ujęć, a ja zrobię pierwsze zdjęcie.

Przygotowała aparat. Reeve spojrzał tęsknie na swój

zakotwiczony jacht. Zegnał „Argosy” na parę dni.

– Traktujesz łódź jak własne dziecko, Reeve, ale nic się

jej nie stanie – zapewniła Clea. – Stoi tu bezpiecznie. Sowicie

opłaciłeś nadzorcę portu. Będzie jej pilnował.

– Rzeczywiście, martwię się – stwierdził Reeve. –

Poczekaj, sprawdzę tylko jedną linę.

Clea chwyciła go za ramię.

– Sprawdzałeś wszystkie liny po kilka razy. Czas płynie.

Spakowałeś się przed podróżą? Boję się o naszą podróż na
lotnisko.

– Co to znaczy: naszą? Sądziłem, że zostajesz tu, aby

niańczyć Charliego!

– Sama, w tym mieście, z senor Alvarezem? Nie ma

mowy! – roześmiała się. – A poza tym zawsze mi powtarzasz,

że Charlie musi wreszcie dorosnąć.

– No pewnie, ale...

– Rozmowa z Alvarezem nie wpłynęła na moją decyzję –

wyznała. – Zarezerwowałam bilet do Los Angeles dla siebie i
do Denver dla ciebie. Odlatujemy dziś wieczór o tej samej

porze, więc chyba możemy pojechać jedną taksówką, co?

– Oczywiście – zgodził się. – Masz bilety?

– Odebrałam je rano, kiedy poszedłeś odwiedzić

Charliego. Jeśli Alvarez pozwoli nam wyjechać...

– Nie martw się. Pewnie będzie zadowolony, że się nas

pozbędzie. A poza tym policja w Santa Inez nie dysponuje

funduszem na podróże do Stanów.

Ruszyli w stronę hotelu. Idąc obok Clei, Reeve usiłował

przejrzeć jej grę. Jakiś wewnętrzny głos mówił mu, że nie

zdradziła do końca swoich planów.

– Ależ pędził!

Clea nareszcie odetchnęła. Szaleńcza jazda taksówką na

lotnisko kosztowała ją trochę nerwów.

– Kierowca postawił sobie za punkt honoru dowiezienie

nas na czas – odparł Reeve, rozglądając się po hali odlotów. –

I dopiął swego.

Jego samolot miał odlecieć punktualnie, zaś Clea musiała

czekać jeszcze czterdzieści minut na samolot do Los Angeles.

– Lepiej już pójść na stanowisko – oświadczył.

– Reeve, proszę, zaczekaj.

A wiec o to chodziło. Wybrała samoloty startujące w

niewielkim odstępie czasu, aby spróbować w ostatniej chwili

nakłonić Reeve’a do wspólnego wyjazdu.

– Nie, Cleo. Masz bilet do Los Angeles i tam polecisz.

– Może uda ci się zmienić rezerwację? – zaczęła.

– Nawet o tym nie myśl. Nie zamierzam cię wciągnąć w

awanturę wywołaną przez Charliego.

– To mój brat, Reeve.

– Przecież wszystko uzgodniliśmy. Zapomniałaś?

– Ale ty jedziesz do Denver, więc rozsądnie będzie,

jeśli...

– Nigdy!

Przez megafon ogłoszono start samolotu Reeve’a. Nie

zrażona Clea nie przerywała rozmowy.

– Wiesz, że pomogłabym ci w Denver.

– Niestety, nie wiem. Nie pozwalam ci lecieć ze mną. To

zbyt niebezpieczne i nierozważne. Zastanów się!

– Nierozważne? Jak ty mnie oceniasz? Staram się

trzymać uczucia na wodzy. Rozumiem, że twój sprzeciw ma

swoje źródło głównie w wydarzeniach minionej nocy, kiedy...

– To nie ma nic do rzeczy – stwierdził pospiesznie. W

oczach Clei wyczytał niedowierzanie.

– Chcę z tobą jechać, Reeve. Gdyby nasza wspólna noc

miała mi uniemożliwić niesienie pomocy bratu, przez resztę

życia czułabym się winna.

– Nie uważam tej nocy za pretekst do odsunięcia cię od

tej sprawy. Po prostu wyprawa do Denver jest cholernie
niebezpieczna.

Właściwie sama obecność Clei stanowiła dla niego

zagrożenie. Tak, obawiał się tego podświadomie.

– Jeśli to niebezpieczeństwo rzeczywiście istnieje, razem

potrafimy stawić mu czoło. Posłuchaj, Reeve – ciągnęła, nie

dopuszczając go do głosu. – Na jachcie świetnie nam się

współpracowało. Tak samo będzie w Denver. Wystarczy, że

skupimy się na poszukiwaniach, a zapomnimy o sobie.

Trudno było odeprzeć ten argument. Reeve’owi znudziła

się bezcelowa dyskusja. I tak nie zamierzał zmienić zdania.

– Co byś tam robiła? Stała na czatach? Pilnowała

każdego mojego kroku? Nie potrzebuję takiej pomocy. Sam

się sobą zaopiekuję.

Tak miało brzmieć ostatnie jego słowo. Odwrócił się na

pięcie, ale Clea chwyciła go za ramię.

– Reeve, Charlie i ja uważamy, że tylko ty zdołasz

załatwić tę sprawę.

– No więc, na litość boską, puść mnie wreszcie.

– Ale...

– Czyżbyś wątpiła? – spytał marszcząc brwi.

– Nigdy nie zwątpiłabym w ciebie, Reeve. Wątpię tylko,

czy znajdziesz wiarygodne wytłumaczenie swojej obecności w

pobliżu domu Browninga. Co mu powiesz?

Reeve zaczynał się irytować i nie ukrywał tego.

– Coś wymyślę. Nie martw się.

– Wpadłam na pewien sposób, który mógłby nam bardzo

pomóc – kusiła Clea.

Reeve powoli tracił cierpliwość.

– Mój samolot startuje za pięć minut.

– Fotografia to nasza szansa. – Clea nie dawała za

wygraną. – Mam odpowiednie dokumenty, kontakty,

referencje. Znam kręgi, w których obraca się Browning, i

wiem, jak do niego dotrzeć.

– A ja nie? Wzruszyła ramionami.

Reeve zrozumiał nagle, że pomysł Clei trafia w samo

sedno. Byłby wprost rewelacyjny, gdyby nie jedno „ale”.

Zabierając Cleę do Denver, narażał ją na wielkie

niebezpieczeństwo. Musiał odmówić. A Clea nie ustępowała.

– Wejdziemy do domu Browninga pod pretekstem

robienia zdjęć dla jakiegoś czasopisma. Potem dokładnie

obejrzymy wszystkie zakamarki. Może sfotografujemy nawet

posążek, jeśli go znajdziemy.

Reeve przestał słuchać. Musiał odrzucić ten świetny

pomysł, mając świadomość, że jest świetny.

– Wzywają mnie do samolotu.

– Reeve...

Wyjął z kieszeni bilet.

– Muszę iść. – Pochylił się i pocałował Cleę w policzek.

– Zrobię, co w mojej mocy. Przyrzekam.

Odwrócił się i odszedł. W sercu czuł pustkę.

Reeve rozsiadł się wygodnie na fotelu lotniczym. Z ulgą

spostrzegł, że sąsiednie miejsce jest wolne. Przynajmniej nie

czekała go nudna pogawędka z przypadkowym towarzyszem

podróży.

Już tęsknił za Cleą. Nie mógł się pogodzić z tym, że

może już nigdy jej nie zobaczy. Zamknął oczy, opadł na

oparcie i starał się o niej nie myśleć.

Tuż przed włączeniem silników ktoś zajął fotel obok.

Reeve wyczuł obecność sąsiada, nie otwierając oczu. Z

rozmysłem udawał, że śpi.

– Przepraszam, czy mógłby pan trochę przesunąć łokieć?

Natychmiast podniósł wzrok. Clea!

– Niełatwo się mnie pozbyć – oświadczyła z łobuzerskim

uśmiechem.

– Do diabła, powinienem wiedzieć, że chowasz asa w

rękawie. Spodziewałem się tego, ale sądziłem, że
poprzestaniesz na namawianiu mnie do zmiany planów.

Clea spokojnie zapięła pas bezpieczeństwa.

– Potrzebujesz mnie, Reeve. A mój pomysł jest świetny.

– Słuchaj, samolot jeszcze nie wystartował. Wezwę zaraz

stewardesę, żeby dokładnie sprawdziła twój bilet – zagroził.

– Wtedy urządzę okropną scenę – odrzekła nie zrażona. –

Wyrzucą nas oboje z samolotu.

W tej chwili zamknęły się drzwi kabiny. Kapitan przez

głośniki powitał pasażerów na pokładzie.

– Za późno, Reeve – odezwała się Clea, zadowolona z

siebie. – Lecimy do Denver.

– Oto apartament pani – zaanonsował chłopiec hotelowy

i oficjalnym gestem zaprosił Reeve’a i Cleę do wnętrza.

– Podwójne łóżko, łazienka i oczywiście salon.

– Chłopiec pokazał wszystkie pomieszczenia, utrzymane

w jasnych odcieniach zieleni i różu. Rozsunął zasłony. –
Widok na miasto.

Clea skinęła głową i padła wyczerpana na łóżko.

– Cudownie.

– Te drzwi prowadzą do apartamentu pana – wyjaśnił

chłopiec.

– Dziękujemy – powiedział Reeve, wyjmując z portfela

banknot – ale jest bardzo późno. Chcielibyśmy odpocząć po

podróży.

– Oczywiście. Państwo życzą sobie zostać sami. Chłopiec

wziął napiwek, po raz ostatni wygładził zasłony w salonie Clei

i wyszedł.

– Brakowało mu tylko wąsika, który mógłby podkręcać, i

rozbieganych oczek. Komiczna postać – skomentowała.

– Ależ miał rozbiegane oczka, nie zauważyłaś? – rzekł

Reeve, otwierając drzwi łączące ich apartamenty. –

Wyglądasz na kompletnie wykończoną. Zamówić ci coś?

– Nie, dziękuję. W tym stanie nie mogę nawet myśleć o

jedzeniu czy piciu.

Reeve w milczeniu przypatrywał się twarzy Clei.

Przeprowadziła z humorem śmiałą akcję na lotnisku w

Meksyku, lecz pod maską wesołości kryło się przygnębienie i

smutek. To przez Charliego i jego kłopoty Clea żyła od kilku

dni w napięciu.

– Uda się nam – zapewnił ją. – Twój plan jest znakomity.

Postaram się, aby cię nie narażać na zbyt wielkie

niebezpieczeństwo.

– Może wiec od razu zadzwonię do paru osób i nadam

bieg naszej sprawie?

– Jutro – stwierdził stanowczo. – Nie ma pośpiechu.

Musisz się wyspać. Ja też.

Clea już zasnęła.

– Dobranoc – powiedział cicho, choć był pewien, że go

nie słyszy.

Wszedł do swojego pokoju i oparł się o drzwi.

Odruchowo sięgnął do zamka i uśmiechnął się sam do siebie.

Cóż, do diabła, zamierzał zamknąć na klucz? Wspomnienia o

wspólnej nocy w Meksyku? Uczucia, które go ogarnęły, gdy

śpiąca Clea w samolocie położyła mu głowę na ramieniu, a on

przytulił ją jak małą dziewczynkę? Obraz Clei leżącej w

sąsiednim pokoju, tak delikatnej i bezbronnej, że aż chciało się

ją objąć i bronić przed światem?

Owładnęły nim dwa pragnienia. Po pierwsze: pożądanie.

Walczył z nim od chwili, gdy Clea odwiedziła go na pokładzie

„Argosy”. Zdołał opanować to uczucie. Po drugie: potrzeba

opiekowania się Cleą i chronienia jej. To pragnienie było o

wiele silniejsze i groźniejsze. Gdybyż mógł wziąć ją w objęcia
i przekonać, że wszystko będzie dobrze...

Tak zachowują się kochankowie, a oni uzgodnili

przecież, że ich znajomość ograniczy się do przyjaźni. Od

samego początku Clea twierdziła, że łączy ich jedynie misja

wyciągnięcia Charliego z kłopotów.

Reeve westchnął głęboko i ruszył pod prysznic.

Zastanawiał się wciąż, co go pcha w stronę ognia, skoro już

raz igrał z miłością i sparzył się.

Clea czuła, że obejmuje ją opiekuńcze ramię Reeve’a.

Wtuliła głowę w jego pierś niczym w wygodną poduszkę. Co

za rozkosz: leżeć obok kochanego, ciepłego ciała. Usłyszała

swoje imię wypowiedziane półgłosem i podniosła usta do

pocałunku. Chwyciła dłoń Reeve’a i... zamarła.

Dotknęła chłodnego prześcieradła. Otworzyła oczy i

znów szybko je zamknęła. Leżała sama w łóżku w hotelu

„Brown Palace”. Pamiętała, że w nocy wstała na chwilę,

umyła zęby, przebrała się w nocną koszulę i zasnęła prawie na

dziesięć godzin. Zbudziła się śniąc o Reevie.

Powoli, mozolnie wracała do rzeczywistości. Porzuciła

myśli o Reevie. Była dziewiąta. Zaspała. Reeve jej nie

obudził. A jeśli już poszedł do Browninga? Wpadła w

popłoch. To całkiem podobne do Reeve’a. Chciał wszystko

brać na siebie i chronić ją.

Podbiegła do drzwi pokoju Holdena i głośno zapukała.

Nikt nie odpowiedział. Nacisnęła na klamkę i zajrzała do

wnętrza. Łóżko puste, pościel w nieładzie, w łazience ani

żywego ducha. Naprawdę poszedł!

Zaklęła pod nosem i ruszyła do swojej łazienki. Nie po to

jechała taki kawał drogi, aby teraz dać się wyłączyć ze
sprawy.

Kończyła kąpiel, mając głowę pełną pomysłów na

poszukiwanie Reeve’a. Owinięta w ręcznik wróciła do

sypialni i otworzyła walizkę. Nagle rozległ się głos Holdena:

– Dzień dobry, Cleo.

Siedział na kanapie, popijając kawę. Na stoliku przed

nim stała karafka z sokiem pomarańczowym, dzbanek

parującej kawy i talerz słodkich rogalików.

– Zjesz ze mną śniadanie?

Zaskoczona Clea usiłowała ciaśniej owinąć ręcznik

wokół mokrego ciała.

– Sądziłem, że jeśli zjemy śniadanie w pokoju, zyskamy

więcej czasu na wprowadzenie w życie twojego planu –

stwierdził spokojnym, opanowanym tonem.

Usiadła na krześle i nalała sobie szklankę soku.

– A ja sądziłam, że wyszedłeś sam.

– Nie zrobiłbym tego.

Reeve z rozmysłem unikał jej wzroku, spostrzegł jednak,

że gładka skóra Clei pokryta jest kropelkami wody, potargane

włosy tworzą wokół głowy złotą aureolę, zaś kusy ręcznik nie

zakrywa wszystkich jej wdzięków. Nie przypominała

wyniosłej, eleganckiej kobiety, która wkroczyła na „Argosy”

w Newport Harbor. Wyglądała młodo, niewinnie, bezbronnie.

Reeve poczuł ukłucie w sercu.

– Czeka nas dzisiaj dużo pracy – oznajmił, tłumiąc

wzruszenie. – Musisz się ubrać.

– Oczywiście. – Clea poprawiła ręcznik, zdając sobie

sprawę z niezręczności sytuacji. – Gdybyż ten wścibski

chłopiec hotelowy zobaczył mnie w takim stanie! –

zażartowała i zerwała się na nogi. – Zaraz wracam.

Weszła do łazienki, żeby się przebrać. W duchu

strofowała się za dziwaczne zachowanie. Mimowolnie

sprowokowała sytuację, której wolałaby uniknąć. Bardzo się

cieszyła, że Reeve nie zostawił jej samej w hotelu.

Spontanicznie zasiadła z nim do śniadania, nie bacząc, że ma

na sobie zaledwie mokry ręcznik.

Cóż, Reeve także nie był bez winy. Zjawił się bez

uprzedzenia w jej pokoju.

– Podkradłeś się jak wąż, Reeve – zawołała. –

Następnym razem zapukaj.

– Pukałem, ale brałaś prysznic.

– Pukaj głośniej – poradziła, wychodząc z łazienki. – To

najlepsze ubranie, jakie znalazłam w walizce – stwierdziła. –

Strój odpowiedni na ciepły klimat Meksyku, lecz nie w
Denver.

Białą spódnicę z czarną bluzeczką miała już raz na sobie.

– Nie przejmuj się – pocieszył ją Reeve. – Będą cię

uważać za ekscentryczną artystkę z Kalifornii.

– Jeśli zostaniemy tu dłużej, kupię jakieś ubrania –

postanowiła.

– Nie mówmy teraz o strojach. Do sukcesu daleko.

Najpierw musimy dostać się do domu Browninga.

Dopracujmy szczegóły. Rozejrzałem się trochę...

– Już? Gdzie?

– Tu, w hotelu, dowiedziałem się paru rzeczy.

Recepcjonista

świetnie

zna

przeciwnika

Charliego.

Browningowie czasem urządzają przyjęcia w hotelu i

rezerwują tu pokoje dla gości. Browning jest osobą bardzo

popularną w Denver. Wokół niego skupia się życie całego
miasta. »

– Nikt więc nie uwierzy, że w domu trzyma kradzione

dzieła sztuki – odrzekła Clea.

– Jeżeli je w ogóle trzyma. Opieramy się na

podejrzeniach Charliego. Interesujący wydaje się fakt, że
Browning ma doskonałe stosunki z miejscową policją. Udziela
dotacji, wspiera domy poprawcze, przekazuje do dyspozycji
policjantów swój górski pensjonat i tak dalej.

– Innymi słowy, nie powinniśmy liczyć na życzliwość

policji, kiedy wpadniemy w tarapaty. Nie uwierzą, że
Browning popełnił przestępstwo.

– Zgadza się, ale na razie musimy zgodnie z naszym

planem przeszukać dom Browninga i sprawdzić, czy ma

figurkę. Jeśli ma, resztę pozostawmy Charliemu.

Clea pomyślała, że przykuty do łóżka Charlie nie

dysponuje wielkimi możliwościami działania. Widać

zobowiązania Reeve’a wobec jej brata nie wykraczały poza

odkrycie miejsca przechowywania posążka.

– W porządku – oświadczyła. – Zadzwonię do „Trends”.

Będą zachwyceni, że proponuję własny temat, a kiedy

Browning zechce nas sprawdzić, redakcja wszystko
potwierdzi.

– Jest jeszcze jeden problem – zatroskał się Reeve. –

Sprzęt fotograficzny. Powinniśmy chyba mieć statywy,

reflektory i resztę wyposażenia, tak jak w twoim studiu,
prawda?

– Podczas pierwszej wizyty niekoniecznie. Do zdjęć

roboczych wystarczy mój aparat 35 mm. W razie potrzeby

sprzęt można wynająć. Po kolei, Reeve. Najpierw spróbujmy

dostać się do domu Browninga.

Nakręciła numer „Trends” w Los Angeles. Reeve dopijał

kawę. Role się odwróciły. Teraz Clea grała pierwsze skrzypce.

ROZDZIAŁ 8

Clea i Reeve czekali w obszernym holu rezydencji

Browninga, położonej w ekskluzywnej dzielnicy Hilltop.

Podziwiali wspaniały ośmiokątny sufit, wiszący dwanaście
metrów nad nimi.

– Niezłe, co? – zauważył Reeve. – Hol ma wymiary

niezłego suchego doku. Mógłbym tu trzymać „Argosy” i
jeszcze kilka jachtów.

– Cicho, bo ona usłyszy – zganiła go Clea szeptem. –

Lokaj powiedział, że zaraz zejdzie.

– Tak, ale żeby pokonać te marmurowe schody, trzeba

dziesięciu minut – zażartował.

Na górnym podeście pojawiła się pani domu. Wysoka,

szczupła kobieta poruszała się wolno, z gracją modelki.

Clea zrobiła krok naprzód, aby poznać Adrienne, której

słynny promienny uśmiech zdobił kiedyś okładki pism

ilustrowanych, a potem zagościł w popularnym teleturnieju.

– Pani Moore z magazynu „Trends”? – spytała Adrienne

cienkim, pełnym wahania głosem.

– Tak, jestem Clea Moore.

A więc tyle zostało z dawnej cudownej Adrienne... Teraz

pokazywała się światu w nowym wcieleniu: jako żona Carla

Browninga. Ten styl życia wyraźnie jej odpowiadał. Miała już

swoje lata, ale uśmiech pozostał ten sam, a brylantowy

naszyjnik dodawał mu blasku. Clea odpowiedziała uśmiechem

i wyciągnęła rękę. Udawała, że nie rozpoznała Adrienne.

– To mój asystent...

– Jake Halstead – dokończył Reeve. – Miło mi panią

poznać, pani Browning.

Clea zerknęła na niego zdumiona, a on zgromił ją

wzrokiem mówiącym, że miał powody do podania fałszywego
nazwiska.

Adrienne nie zwróciła uwagi na ich ukradkowe

spojrzenia.

– Bardzo się cieszę z państwa przybycia – odezwała się

głosem, który wyjaśniał, dlaczego w telewizji nie pozwalano

jej odzywać się przed kamerą. Była tam tylko niemą

prezenterką. – „Trends” to cudowne czasopismo. Znam

mnóstwo ludzi, których domy przedstawiali państwo na

swoich łamach.

– Państwa dom na pewno świetnie wypadnie na

zdjęciach. Czy teraz moglibyśmy zrobić parę roboczych

zdjęć? – spytała Clea, bojąc się, aby nie urazić dumy pani
Browning.

–

Oczywiście.

Spodziewałam

się

państwa

i

wygospodarowałam wolne całe przedpołudnie.

– To bardzo uprzejmie z pani strony – odparła Clea. –

Prosimy zatem o oprowadzenie nas po domu, abyśmy zyskali

ogólne pojecie o przedmiocie. Jake zanotuje, co nam będzie

potrzebne do wykonania właściwych zdjęć.

Reeve usiłował nie rzucać się w oczy, bezskutecznie.

Musiał wyjąć notes i posłusznie kiwnąć głową.

– Jest tylko jeden problem – stwierdziła Adrienne. Clea

stłumiła jęk, wyobrażając sobie przeszkody nie do

przezwyciężenia. – Dziś wieczorem wydajemy przyjęcie i w

domu panuje zamieszanie. Wszędzie kręci się służba i

dostawcy żywności.

– Przyjęcie! – zawołała podekscytowana Clea.

Natychmiast napotkała karcący wzrok Reeve’a.

Zdawała się w nim czytać: „Trochę delikatniej! Nie

domagaj się zaproszenia!”

– To żaden problem – podjęła słodko. – Rzucimy tylko

okiem na wnętrza.

– Proszę bardzo – zgodziła się Adrienne. – Zaczniemy

tutaj nasz obchód?

Wskazała rozległy salon, przylegający do holu.

– Wspaniale.

Clea, z aparatem zawieszonym na szyi, pospieszyła za

panią Browning.

Głównym obiektem w pokoju był olbrzymi kamienny

kominek. Nad nim widniał obraz, chyba pędzla Turnera. A

jeśli rzeczywiście Turnera, to musiał drogo kosztować

właściciela. Browning traktował swoje hobby bardzo

poważnie i zbierał nie tylko sztukę prekolumbijską. Na

umeblowanie składały się angielskie antyki, zupełnie nie w

guście Clei. Browning nie szczędził jednak pieniędzy na to, co

mu się podobało.

– To idealne wnętrze na przyjęcia. Wyobrażam sobie, jak

wspaniale bawią się tu zaproszeni goście – zauważyła.

– To prawda – przyznała Adrienne. – W całym domu

panuje taka atmosfera. Teraz pokażę państwu drugi salon. Ma

mniej oficjalny charakter i tam zwykle przechodzą goście.

Poprowadziła ich długim, szerokim korytarzem, u wylotu

którego znajdował się wielki pokój. Podłogę pokrywały
puszyste wschodnie kobierce. Po trzech drewnianych,

solidnych stopniach Reeve podszedł do zabytkowego stołu

bilardowego. Wpatrywał się weń zafascynowany.

Adrienne otworzyła przeszklone drzwi prowadzące do

wyłożonego

kamiennymi

płytami

patio.

Pośrodku

umieszczony był basen w kształcie nerki. Z miedzianych żab

siedzących na stylizowanych liściach lilii tryskała woda. Taras

widokowy ograniczał patio od jednej strony, domek

kąpielowy od drugiej, zaś za basenem rozpościerał się trawnik

i rozległy ogród kwiatowy.

– Jak tu pięknie! – Clea wyraziła szczery zachwyt, może

tylko troszeczkę przesadny.

– Kiedy jest ciepło, spędzamy jak najwięcej czasu na

świeżym powietrzu – wyjaśniła Adrienne.

– Zastanawiam się – zaczęła Clea, udając, że dopiero w

tej chwili wpadła na taki pomysł – czy moglibyśmy poświęcić

część reportażu w „Trends” przyjęciu, które państwo dziś

wydają?

– Cóż, nie myślałam o tym – przyznała Adrienne.

– Wie pani, zatytułujemy to na przykład: „Jak bawią się

mieszkańcy Denver. Niezwykły wieczór w rezydencji

Browningów”.

– Interesujące, ale nie wiem, co mój mąż na to powie –

odrzekła Adrienne z wahaniem.

Clea pominęła drugą cześć zdania.

– Naprawdę interesujące. Zapowiada się reportaż inny

niż te opisujące domy pani przyjaciół.

To był celny strzał. Reeve postanowił kuć żelazo, póki

gorące. Poparł Cleę.

– Przygotujemy niecodzienny materiał. Adrienne posłała

im jeden ze swoich słynnych pięknych uśmiechów.

– Tak, przyjęcie niewątpliwie będzie udane.

– Jestem tego pewna – zgodziła się Clea, ignorując

uśmieszek Reeve’a.

– Mam świetnego ogrodnika – pochwaliła się Adrienne. –

Wynajęłam też kwartet smyczkowy.

– Cudownie. Jake i ja przyszlibyśmy trochę wcześniej,

przed gośćmi, aby sfotografować ostatnie przygotowania.

Czytelnicy uwielbiają o tym czytać – dodała Clea
konspiracyjnym szeptem.

– O, na pewno – przytaknęła Adrienne. Zwycięska Clea

uśmiechnęła się ukradkiem do Reeve’a. Podczas przyjęcia

mogli dokładnie przeszukać dom.

– Pokażę państwu, jak przebiegają przygotowania.

Adrienne ruszyła w stronę kuchni. W przestronnym wnętrzu

panował ruch i gwar. Służba czekała na dostawcę żywności.

Ogrodnik znosił z furgonetki rośliny do dekoracji domu.

Powstało zamieszanie i Adrienne wezwano do uzgodnienia

jakiejś sprawy. Reeve skorzystał z okazji, aby zamienić z Cleą

parę słów na osobności.

– Jak sobie radzisz, Jake? – spytała półgłosem.

– Sam nie wiem. Rola posłusznego asystenta mi nie

odpowiada. Ty za to potrafisz się płaszczyć przed bogaczami.

Clea tylko się uśmiechnęła.

– Nie wiem, czy dam radę znosić to jeszcze dłużej. Kiedy

wreszcie zobaczymy jego kolekcję? – powiedział.

Wzruszyła ramionami, nie spuszczając wzroku z

Adrienne, rozmawiającą z gadatliwym ogrodnikiem.

– Nie zauważyłem niczego, co by przypominało

nefrytowy posążek – ciągnął Reeve.

– Dotychczas widzieliśmy same nabyte legalnie

przedmioty – zgodziła się Clea. – Przypuszczam, że figurka

jest gdzieś na górze, ukryta przed wścibskimi gośćmi.

– Dostaniemy się tam?

– Tylko poczekaj.

Kiedy Adrienne wreszcie do nich dołączyła, Clea

schowała ambicję do kieszeni.

– Wyobrażam sobie, jaką odpowiedzialność pociąga za

sobą wydawanie takiego przyjęcia. Organizacja musi być

dopięta na ostatni guzik.

Adrienne znakomicie panowała nad sobą. Jedynie

leciutki rumieniec satysfakcji pojawił się na jej policzkach.

– Staram się jak najlepiej wywiązywać z obowiązków

pani domu.

– To bardzo ciekawe zagadnienie – podchwyciła Clea,

jak gdyby przyszedł jej do głowy nowy pomysł. – Zanotuj,

Jake. Moglibyśmy pokazać, jak pani Browning przygotowuje

się do przyjęcia. Układa listę gości, wysyła zaproszenia...

– Tutaj lista gości została ustalona wcześniej. Przyjęcie

ma na celu zebranie funduszy na organizację wielkiego
koncertu w miejskiej sali widowiskowej.

– Rozumiem, ale na pewno wniosła pani swój cenny

wkład.

– Oczywiście.

– Ma pani chyba własny gabinet?

– Na górze.

– Doskonale. Czy nie sprawi to pani kłopotu, jeśli

obejrzymy miejsce, w którym pani pracuje? – spytała Clea

obłudnie.

Adrienne chętnie przychyliła się do tej prośby. Clea

nabrała większej pewności siebie i wiary w sukces

przedsięwzięcia.

Po szerokich schodach wspięli się na piętro. Sypialnia

pani i pana domu okazała się olbrzymim pokojem pełnym

antyków, wschodnich kobierców i miękkich draperii w

kolorze kości słoniowej. Pośrodku stało łoże z baldachimem.

Dwie oddzielne łazienki urządzone były z wyszukaną

elegancją: marmurowa wanna wpuszczana w podłogę,

przeszklony prysznic, sufit otwierający widok na niebo.

Clea odruchowo podniosła aparat i zrobiła kilka zdjęć

gabinetu Carla Browninga. O ile zdołała się zorientować, nie

było tam ani śladu dzieł sztuki prekolumbijskiej.

Kątem oka spostrzegła, że Reeve daje jej znaki. On

również niczego nie znalazł.

Przeszli do pomieszczenia, które Adrienne określiła jako

swój sekretariat. Clea usiłowała wykrzesać z siebie trochę

entuzjazmu, fotografując staromodne biureczko i pastelową

symfonię

zasłon:

brzoskwiniowych,

seledynowych,

kremowych.

– To cudownie wyjdzie na zdjęciach – zapewniła. –

Sfotografuję panią przy pracy, może z pani asystentką?

Celnie strzeliła.

– Rzeczywiście mam kogoś do pomocy – przyznała

Adrienne.

Clea wdała się w pogawędkę o architekcie, który

projektował wnętrza rezydencji, podczas gdy Reeve zniknął

gdzieś za drzwiami. Zaniepokoiła się, chociaż wiedziała

przecież, że na pewno Holden nie bawi się z nią w kotka i

myszkę. Z ulgą przyjęła jego powrót.

Adrienne dalej snuła opowieść o kartotece przyjęć, którą

założyła. Zapisywała tam menu każdej imprezy, jej cel,

nazwiska gości, a nawet to, w co się ubrała danego dnia.

Pozostało jeszcze wiele do zobaczenia. Minęli zamknięte

drzwi. Reeve kiwnął znacząco głową.

– Czy to jest jakiś sekretny pokój? – spytała Clea

swobodnym tonem, ukazując zęby w żartobliwym uśmiechu.

Adrienne uśmiechnęła się nerwowo.

– Niezupełnie sekretny, lecz nie udostępniamy go na co

dzień. Mój mąż kolekcjonuje dzieła sztuki i tutaj trzyma
najcenniejsze przedmioty. Nie pokazuję ich nikomu, jeśli

męża nie ma w domu.

– Ach, tak – zainteresowała się Clea. – Czy kolekcjonuje

także sztukę Indian amerykańskich?

– Prawie wyłącznie – odparła Adrienne. – To dzieła

sztuki prekolumbijskiej, z Meksyku i Ameryki Południowej. A

właściwie od kogo usłyszała pani o zbiorach?

Clea wyczuła w jej głosie podejrzenie.

– Hmm, nie pamiętam. – Zmarszczyła czoło. – Może od

Bitsy Shruggs z Atlanty albo od Naomi Fox z Beverly Hills?

Jake, jak sądzisz? – spytała, wymieniwszy nazwiska
najbogatszych i najbardziej znanych kobiet z kręgu swoich
znajomych.

Adrienne natychmiast się uspokoiła.

– Nie znam Bitsy, ale Carl i Naomi Fox to nasi bliscy

przyjaciele.

– Chyba każdy w kraju słyszał o Carlu i Adrienne

Browningach – stwierdziła Clea z lekką przesadą, lecz
absolutnym przekonaniem. – Chciałabym zrobić zdjęcia

słynnej kolekcji.

– Nie jestem pewna, czy Carl wyrazi zgodę. Muszę go

zapytać. Mąż boi się pokazywać kolekcję. Agencja

ubezpieczeniowa postawiła twarde warunki. Rozumieją

państwo.

Adrienne skierowała się do głównego holu. Nie mieli

wyboru. Pospieszyli za nią.

– Oczywiście – wtrącił się Reeve.

Za tą uprzejmością mogło się kryć tylko jedno: Reeve coś

knuł. Bez względu jednak na jego plany, na razie kolekcja

Browningów pozostawała dla nich niedostępna.

W holu na dole uzgadniali szczegóły fotografowania

przyjęcia z podekscytowaną Adrienne. Nagle otworzyły się

drzwi i stanął w nich Carl Browning. Zamilkli.

Był to niewysoki mężczyzna po pięćdziesiątce. Nieco

potargane włosy zachowały kruczoczarny kolor, lecz zaczynał

łysieć. Szczupła, sprężysta sylwetka ujmowała mu dziesięć lat.

Opalenizna nie pochodziła raczej z Kolorado.

W jego obecności Adrienne zmieszała się i

zdenerwowała. Clea rozumiała ją doskonale. Jeszcze nigdy nie

widziała równie zimnych, niebieskich oczu, zapowiadający

wyniosły sposób bycia.

– Carl, kochanie – odezwała się Adrienne głosem

pozbawionym żywszych uczuć. – To Clea Moore z

czasopisma „Trends” i jej asystent. Chcą zrobić reportaż o
naszym domu.

Browning uścisnął ich ręce, nie wykazując żadnego

zainteresowania.

– Myślę, że zna pan mojego ojca, Charlesa Moore’a z

Los Angeles – zagadnęła Clea.

– Owszem, poznaliśmy się – odrzekł Browning.

– Zdaje się, że w Saratodze.

Chociaż bez entuzjazmu, dobrze, że w ogóle

odpowiedział Clei. Postanowiła kuć żelazo, póki gorące.

– Dom państwa prezentuje się wspaniale. Jestem pewna,

że właśnie o nim napiszemy nasz najlepszy artykuł, a kiedy

dojdą zdjęcia z przyjęcia...

– Zamierzacie fotografować podczas przyjęcia?

– Browning spojrzał surowo na żonę.

– Sądziłam, że... może.

– Z pewnością nie, moja droga. To niedobry pomysł.

Browning użył łagodnych słów, ale sens był jasny.

Nie pozwolił na sfotografowanie przyjęcia.

– Ależ ja już zaprosiłam pannę Moore i pana Halsteada.

– Oczywiście, musisz dopilnować, aby ich nazwiska

znalazły się na liście zaproszonych gości. Z radością

powitamy u nas córkę Chucka Moore’a i jej asystenta, ale

powtarzam: żadnych zdjęć. Chcę, aby moi przyjaciele dobrze

się bawili. Niektórzy mogliby nie wyrazić zgody na
fotografowanie.

– Ależ, Carl, to przyjęcie ma cel dobroczynny, nie jest

tylko prywatną imprezą.

– Moja droga, zdajesz chyba sobie sprawę, że wielu gości

zasiada w miejskiej komisji kultury.

– Tak, kochanie – stwierdziła Adrienne ulegle.

– Bylibyśmy zaszczyceni, publikując relację z przyjęcia.

– Reeve spróbował wtrącić swoje trzy grosze.

– Nie, nie chcę, aby zakłócano spokój osób

zaproszonych. Nikt się dobrze nie bawi, kiedy aparat

fotograficzny śledzi każdy jego krok. Natomiast państwa
serdecznie zapraszamy.

Clea skinęła głową w podzięce. Nie była w stanie

wydusić z siebie ani słowa. Jej plan, cała misterna

konstrukcja, legła w gruzach.

Reeve przyszedł jej w sukurs.

– Myśleliśmy, że opiszemy również przygotowania do

przyjęcia i w takim razie po prostu skupimy się tylko na tym

wątku. Pokażemy panią Browning przy biurku, w rozmowie z

dostawcami żywności, układającą listę gości wspólnie z
przedstawicielami fundacji dobroczynnej i tak dalej, a potem

opisalibyśmy porządkowanie domu po przyjęciu.

Clea odzyskała mowę.

– Moglibyśmy towarzyszyć pani Browning przy

ostatnich przygotowaniach.

Adrienne zerknęła na męża z nadzieją. Skinął głową.

– To ciekawa propozycja. Ale żadnych zdjęć na

przyjęciu. Rozumiemy się?

– Oczywiście – oświadczyła Clea. – Przyjdziemy jako

zwykli goście i będziemy się dobrze bawili.

Wsiedli do wynajętego samochodu. Reeve spojrzał na

Cleę z komicznym wyrazem twarzy.

– Nie chciałbym występować więcej w tej roli.

– W roli mojego asystenta? – spytała, błyskając białymi

zębami w uśmiechu.

– Mniejsza o nazwę. Twój udawany entuzjazm wzbudził

we mnie niesmak.

– Rzeczywiście, to nie leży w moim stylu, ale Adrienne

dała się złapać na haczyk, prawda?

– O Browningu tego nie można powiedzieć. Widziałaś

jego oczy, zimne jak lód?

– I uśmiech rekina – dodała Clea. Na samo wspomnienie

przeszedł ją dreszcz.

– Widzisz? Miałem rację. Włączanie ciebie w tę sprawę

grozi niebezpieczeństwem. Pozwól, że od tej chwili ja się

wszystkim zajmę.

Reeve wyczuł w Browningu bezwzględność i

nieustępliwość. Bał się o Cleę.

– Zrezygnować z przyjęcia? Nigdy! Tego się spodziewał.

– Z początku myślałam, że nici z naszych planów. Nie

pozwolił sfotografować przyjęcia, ale to jeszcze lepiej. – Clea

zachichotała z radości. – Wieczorem pójdziemy tam,

wmieszamy się w tłum gości, znajdziemy figurkę i...

Reeve zatrzymał samochód przed skrzyżowaniem i

zgromił ją wzrokiem.

– I co wtedy?

– Nic.

– Znam cię, Cleo. Sądzisz, że powinniśmy zabrać nefryt,

ale od początku byłem temu przeciwny. Poza tym

Browningowie wynajmą ochroniarzy. Działają też systemy
alarmowe.

– Co?

– Cleo, przez całe życie obracasz się w tych kręgach i nie

orientujesz się w takich sprawach? Twój ojciec nie założył w
domu alarmów?

– Nie.

– Cóż, to niezwykłe jak na człowieka tak wpływowego.

Chyba że nie ma nic do ukrycia.

Clea obrzuciła Reeve’a badawczym spojrzeniem.

– Oprócz różnych wad. Reeve uśmiechnął się.

– W każdym razie rezydencja Browningów jest dobrze

zabezpieczona.

– Wystarczy zatem, że znajdziemy wyłącznik systemu

alarmowego, a potem...

– Nie, Cleo. Żadnych brawurowych wyczynów. Ani

teraz, ani później.

Clea spojrzała mu prosto w oczy.

– Wiesz równie dobrze jak ja, że to jedyny sposób. Sam

coś knujesz. Dlaczego wystąpiłeś pod fałszywym
nazwiskiem?

– Po pierwsze, zabranie posążka do Meksyku to wcale

nie jedyny sposób załatwienia sprawy. Po drugie, podałem

fałszywe nazwisko zupełnie instynktownie. Rozumiesz,

instynkt ulicznika. Jeśli Browning zechce sprawdzić, kim

jesteś, wyjdziesz obronną ręką, a jeśli sprawdzi mnie, okaże

się, że żyję z wynajmu jachtu. Nabierze podejrzeń, a tego nam
nie potrzeba. Gdyby nie konieczność, zostawiłbym cię w

hotelu i sam poszedł na przyjęcie.

– Nic byś nie wskórał beze mnie.

Nie musiał odpowiadać. To było oczywiste.

– Jest pewien problem – stwierdziła Clea.

– Cieszę się, że zauważasz przynajmniej jeden.

– Nie mam się w co ubrać.

– Cleo, bądź poważna!

– Chodzi o poważną sprawę.

– Trudno nazwać ubranie poważnym problemem.

– Skoro obowiązują stroje wieczorowe...

– Smoking? – Skrzywił się Reeve.

– Można go bez trudu wypożyczyć – uspokoiła Clea,

rozbawiona. Śmieszył ją przestraszony wyraz twarzy Reeve’a.

– Naprawdę? – Teraz on żartował. – A już miałem

nadzieję, że natychmiast kupię sobie smoking za kilkaset
dolarów.

– Śmiej się dalej, ja jednak będę musiała coś kupić. Coś

wystrzałowego.

– Szukasz pretekstu? Pokazała mu język.

– Podrzuć mnie do najbliższego domu towarowego. Za

parę godzin spotkamy się w hotelu.

Reeve zahamował na światłach. Zdziwiony spostrzegł, że

Clea otwiera drzwi samochodu.

– Poczekaj. Skręcę za rogiem i zawiozę cię do głównego

wejścia.

– Nieważne – odparła wysiadając. – Nie jestem gwiazdą

filmową.

Przesłała mu całusa na pożegnanie.

Zapaliło się zielone światło. Reeve musiał jechać dalej

sam, do hotelu. Wydawało mu się, że Clea wszystko traktuje

lekko, niefrasobliwie, jak gdyby nie zdawała sobie sprawy z

grożącego im niebezpieczeństwa. Browning mógł nie posłać

za nimi swoich ludzi, ale, jeśli Charlie się nie mylił, stosował
raczej brutalniejsze metody.

Reeve zaparkował przed hotelem, ale siedział jeszcze

przez chwilę w samochodzie. Usiłował uporządkować myśli.

Sytuacja wymykała się spod kontroli, a tego nie lubił. Zwykle

wiedział dokładnie, w jakim kierunku zmierza i co chce

osiągnąć. Zetknął się z Cleą po raz drugi w życiu i po raz

drugi tracił panowanie nad sobą, nad wydarzeniami.

Przeczuwał, że wieczorem czeka ich wyprawa do jaskini

lwa.

Po drodze do domu towarowego Clea trafiła na mały

butik, przypominający prawdziwy paryski sklepik. Jej wzrok

przyciągnęła suknia na wystawie. Nie całkiem pasowała do jej

stylu, lecz wieczorna okazja wymagała czegoś specjalnego.

Postanowiła wejść i przymierzyć sukienkę.

– Bardzo elegancka, prawda? – spytała sprzedawczyni na

widok Clei wychodzącej z przymierzalni.

Szkarłatna sukienka miała dopasowany stanik, bufiaste

rękawy i rozkloszowaną spódniczkę. Podkreślała zgrabną

sylwetkę Clei.

– O, tak i w bardzo francuskim stylu – dodała, mówiąc z

silnym francuskim akcentem. – Trochę zwariowana.

Clea nie mogła się nie zgodzić ze zdaniem ekspedientki.

Prostokątne wycięcie przy szyi odsłaniało odważnie gładką

skórę, podczas gdy reszta ciała była przyzwoicie zakryta.

– Francuska moda ma coś w sobie – przytaknęła Clea

zaintrygowana dwuznaczną wymową szkarłatnej kreacji.

Seksowna, wręcz wyzywająca sukienka budziła zarazem

skojarzenia z romantycznym, tajemniczym charakterem

osoby, która ją nosiła. Fascynujące połączenie! Wieczór u

Browninga oznaczał zaproszenie do sensacyjnej przygody.

Szkarłatna, szokująca suknia idealnie nadawała się na tę

okazję.

– Biorę ją – zdecydowała, nie patrząc nawet na cenę, z

pewnością równie szokującą jak sukienka.

– Coś jeszcze, mademoiselle?

– Oczywiście. Potrzebuję nowych butów. Mam nadzieję,

że coś tu znajdę.

Znalazła czarne pantofle zapinane w kostce na paseczki.

Kupiła też parę pończoch z czystego jedwabiu.

Sprzedawczyni przyniosła z zaplecza czarną jedwabną

koszulkę nocną, ozdobioną koronką.

– A może to? Na później?

Clea potrząsnęła głową. Nie potrafiła się jednak oprzeć

chęci dotknięcia koszulki, miękkiej i błyszczącej jak promień

księżyca.

– Cudowna, ale nie powinnam...

– Jakże smutne jest życie, kiedy robimy tylko to, co

powinniśmy. – Kobieta uśmiechnęła się czarująco. – Pozwoli

pani, że pokażę nasz najlepszy towar.

– No cóż...

Clea z każdą chwilą miękła.

– Tak jak myślałam! W pani życiu jest ktoś szczególny.

Mężczyzna!

– Och, nie...

– Proszę nie zaprzeczać. Trudno ukryć romans przed

Francuzką.

Po półtorej godziny Clea wyszła z butiku, niosąc suknię,

buty, pończochy, koszulkę nocną oraz całą górę koronkowych

majteczek i biustonoszy. Dziwiła się sama sobie, jak mogła

kupić tyle ubrań.

Na rogu zatrzymała taksówkę. Czuła się jak panna młoda

w przeddzień ślubu, ogołacająca sklepy z wykwintnej
bielizny. I po co to?

Znała jednak odpowiedź. Jeśli nie zdołała oszukać

sprzedawczyni, nie umiała kłamać przed samą sobą. W jej

życiu był pewien mężczyzna.

Reeve stał przed lustrem w pokoju hotelowym. Starannie

zawiązał wypożyczoną muszkę i cofnął się, aby sprawdzić
efekt.

Wzruszył ramionami. Lepiej być nie mogło. I tak miał

szczęście, że znalazł smoking, który na niego pasował.

Uśmiechnął się ponuro. Kiedyś przed laty nie poszło mu tak

łatwo.

Ożyły wspomnienia.

Charlie i Clea nalegali, aby przyszedł na oficjalne

przyjęcie w rezydencji Moore’ów. Charlie zaciągnął

przyjaciela do wypożyczalni strojów wizytowych. Smoking

źle leżał i Reeve przez cały wieczór czuł się nieswojo,

zwłaszcza że był bacznie obserwowany przez Charlesa

Moore’a, seniora.

Otrząsnął się z myśli o przeszłości i spojrzał na zegarek.

– Czas rozpocząć przedstawienie – powiedział do siebie

cicho i zapukał do pokoju Clei.

Otworzył drzwi i zamarł z wrażenia.

– Reeve – usłyszał. – Wyglądasz niezwykle elegancko.

Usiłował się uśmiechnąć.

– Robisz aluzję do ostatniego razu, kiedy podziwiałaś

mnie w smokingu?

Słowa z trudem przechodziły mu przez gardło. Widok

Clei zapierał dech.

– Tak, chciałam zażartować.

Złote włosy Clei opadały na ramiona. Czerwona suknia

odsłaniała smukłą szyję, kształtne ramiona, podkreślała

krągłość piersi. Zgrabne nogi prezentowały się niemal w całej

okazałości.

Jeszcze nigdy nie widział Clei tak kuszącej i wytwornej

jednocześnie. Mierzył ją wzrokiem od stóp do głów, nie

mogąc się nasycić.

– Wyglądasz pięknie – szepnął.

Zauważył, że Clea była lekko zakłopotana. Odwróciła

się.

– Ach, to stary fason – odparła skromnie. – Kupiłam ją na

wyprzedaży.

Nagle przyjęła pozę modelki (często przecież

fotografowała) i wyzywająco potrząsnęła włosami.

Reeve po prostu zamarł. Zachowanie Clei nie wynikało

jednak z próżności.

– O Boże! – powiedziała zdenerwowana.

– Co się stało?

– Zaczepiłam chyba włosami o zapięcie sukni. Suwak się

zaciął – wyjaśniła.

Uniosła rękę i próbowała wyplątać kosmyk włosów z

zamka błyskawicznego na plecach. Zachwycony Reeve

pożerał ją wzrokiem.

Pod materiałem napiętym na piersiach rysowały się

wyraźnie twarde brodawki. Mężczyzna zaczerpnął głęboko
tchu.

– Pozwól, pomogę ci zapiąć – zaproponował – bo

wyrwiesz sobie włosy.

– Och, dziękuję. Sama nie dam rady. Bardzo niewygodne

zapięcie.

Reeve stanął za plecami Clei szczęśliwy, że znalazł się

tak blisko. Czuł ciepło bijące od jej ciała i zapach perfum.

Zmysłowa woń zdawała się tworzyć obłok, który spowijał i

odurzał ich oboje.

Pochyliła głowę do przodu i podniosła włosy, aby Reeve

miał dostęp do suwaka. Gładką, delikatną skórę szyi dzieliło

od ust Reeve’a zaledwie parę centymetrów.

– Reeve, jesteś tam?

– Tak, tylko się zastanawiam, jak to zrobić – skłamał.

– Wiem, to głupio zabrzmi, ale staraj się nie zepsuć

suwaka. Nie chciałabym się zjawić u Browningów zapięta na

agrafkę.

– To wina zamka – zażartował. – Zawsze możemy kupić

na wyprzedaży inną suknię.

– Reeve!

– W porządku. Będę uważał.

Ostrożnie, milimetr po milimetrze, rozsuwał zamek. Ze

wszystkich sił starał się skupić na sukni, nie na kobiecym

ciele, które kryła. Powstrzymał niecierpliwe palce. Walczył z

pokusą dotknięcia cudownej skóry.

– Jak ci idzie?

– Świetnie – mruknął pochylony nad zamkiem. Czuł

wzbierające w nim pożądanie. Pragnął objąć ją mocno,

przygarnąć, pieścić piersi. Zamknął oczy i wyobrażał sobie, że

całuje kark Clei, ramiona, usta...

Clea czuła żar męskiego ciała i gorący oddech Reeve’a.

Zadrżała. Bliskość Holdena była dla niej torturą. Serce waliło

jak młotem. Skóra płonęła.

Pewnie spostrzegł, co się z nią dzieje, bo musnął nagi

kark, doprowadzając ją do szaleństwa. Jeszcze chwila, a

odwróciłaby się i podała usta do pocałunku.

Nie doszło do tego.

– Gotowe – oznajmił i cofnął się o krok. – Uratowałem i

włosy, i sukienkę.

W pokoju zapadła cisza. Słychać było tylko ich

przyspieszone oddechy. Stali nieruchomo. Wreszcie Clea

poprawiła włosy.

– Dziękuję. Kolejny problem pokonany – stwierdziła.

Miała zarumienioną twarz i błyszczące oczy. Szybko

podeszła do lustra. Musiała odzyskać panowanie nad sobą, a

zarazem ukryć przed Reeve’em gwałtowną reakcję na bliskość

jego ciała.

– Jestem pewien, że nie ostatni – oświadczył Holden.

Zdezorientowana Clea nie wiedziała, co znaczą te słowa.

– Podczas naszej wizyty u Browningów może się pojawić

wiele problemów.

Rozczarowała ją taka odpowiedź.

– Tak, wiem – zgodziła się oschłym tonem.

– Pamiętaj, najważniejsze to nie stracić zimnej krwi.

Działać rozsądnie, planowo.

– Nie zamierzam wzbudzać podejrzeń, skoro ty robisz to

doskonale – odparła, odwracając wzrok. – Będziemy udawać,

że się dobrze bawimy, a jednocześnie szukać figurki. Szukać,

ale nie dotykać – dodała przypominając jego wcześniejsze
polecenie.

– Dokładnie tak, Cleo. To dotyczy nas obojga. Szukać,

nie dotykać.

Reeve ruszył do drzwi.

– Chodźmy. Czas przystąpić do akcji...

ROZDZIAŁ 9

– Moglibyśmy wynająć limuzynę – zaproponowała Clea,

kiedy zjeżdżali oszkloną windą na parter hotelu.

– Nie ma mowy – stwierdził Reeve stanowczo.

Niechętnie odnosił się do podobnych ekstrawagancji.

– Kiedy to naprawdę sensowny pomysł.

– Wynajęliśmy przecież samochód – przypomniał.

– W porządku. Skoro chcesz czekać w kolejce na wolne

miejsce do parkowania...

Znaleźli się w holu.

– A skąd ci to przyszło do głowy, że będziemy czekać w

kolejce?

– Byłam na setkach takich przyjęć, Reeve. W ostatniej

chwili przybywają tłumy. Tak jest modnie. Oczywiście nikt

zawczasu nie pomyśli o większej liczbie porządkowych przed
parkingiem. – Spojrzała na zegarek. – Już jesteśmy spóźnieni.
Zachowanie zgodne z modą. Trzeba wynająć limuzynę i już.

Reeve nie chciał ustąpić.

– Co byś powiedziała na taksówkę? Zawarli zatem

kompromis.

Korek uliczny zaczynał się o dwie przecznice od

rezydencji Browningów. Surowym wzrokiem Reeve nakazał

Clei powstrzymanie się od wszelkich komentarzy typu: „A nie

mówiłam”. Poprosił kierowcę, żeby się zatrzymał.

– Przespacerujemy się – wyjaśnił i pomógł wysiąść Clei.

– Miałaś rację.

– Cóż, nabrałam doświadczenia dzięki mojej pracy –

odrzekła, nie chełpiąc się tym zbytnio.

– I pochodzeniu – uzupełnił.

Spłoszona Clea zerknęła na niego ukradkiem. Reeve nie

zamierzał jednak jej zranić. Zresztą wcale się nie mylił.

Dorastała wśród przyjęć i bali.

Kiedy zbliżyli się do podjazdu przed domem Browninga,

przyjęcie rozkręcało się dopiero. Podali swoje nazwiska

strażnikowi przy wejściu.

– Pamiętasz, co powiedziałem? – szepnął Reeve.

– Budynek jest pilnie strzeżony.

– Tylko dzisiaj – odparła spokojnie. Zdumiony,

potrząsnął głową.

– Upór nie daleko cię zaprowadzi.

– Tylko nie podejmuj pochopnych decyzji – ostrzegła,

kiedy wchodzili po schodach.

Wmieszali się w tłum gości. W wielkim holu na parterze

zgromadziło się kilkaset osób: sławnych, bogatych i prawie
bogatych.

Clea wiedziała od Adrienne, w których pomieszczeniach

zabawa zaczyna się na dobre, i zaprowadziła tam Reeve’a. W

salonie panował gwar, czasem przerywany wybuchem

śmiechu. Od strony basenu dobiegała muzyka.

Znaleźli

gospodarzy

i

wymienili

zwyczajowe

uprzejmości. Potem stanęli w drzwiach do patio i miło

gawędzili. Clea słusznie radziła, aby najpierw zaznaczyli

swoją obecność w centrum przyjęcia. Potem mogli wrócić do

holu i czekać na sposobność, by dotrzeć na piętro. Nefrytowy

posążek znajdował się na górze, lecz mieli przed sobą noc na
znalezienie go.

Reeve poszedł do baru, gdzie podawano drinki. Kiedy

wracał ze szklanką w dłoni, nagle poczuł się bardzo samotny.

Clea rozmawiała z parą starszych ludzi na drugim końcu sali.

Widocznie rozpoznała znajomych wśród gości. Nie zdziwiło

go to. To było jej środowisko. Czuła się w nim jak w domu, w

przeciwieństwie do niego.

Wyglądała pięknie i ponętne. W pokoju pełnym kobiet

ubranych w kreacje z najsłynniejszych domów mody Clea

wydawała się kimś niezwykłym, nad wyraz oryginalnym.

Zaciekawione spojrzenia innych mężczyzn wzbudziły w

Holdenie zazdrość. Coraz trudniej przychodziło mu

pogodzenie się z faktem, że Clea nie należy do niego i nie

będzie należeć.

Tego wieczora nikt jednak o tym nie wiedział. Reeve

mógł udawać narzeczonego Clei. Nigdy nie fantazjował, więc

ten jeden raz czuł się usprawiedliwiony.

Clea zbliżyła się powoli, wzięła szklankę z jego dłoni i

uśmiechnęła się. Pragnął pochylić się i pocałować ją, aby

pokazać mężczyznom dookoła, że stanowią szczęśliwą parę.

Powstrzymał się jednak.

– Hej – odezwała się wesoło, jak gdyby czytała w jego

myślach. – Co się dzieje?

– Na razie spokojnie. Kim są twoi przyjaciele? – spytał z

nutą zazdrości w głosie.

– Właściwie to przyjaciele moich rodziców. Mieszkają w

Los Angeles.

– No tak – stwierdził nieco ironicznie.

– Chcą, żebym fotografowała przyjęcie z okazji

osiemnastych urodzin ich córki – wyjaśniła Clea z uśmiechem
na twarzy.

– Nie jesteś tym specjalnie zachwycona.

– Miła dziewczyna, a ja fotografowałam już setki takich

przyjęć, więc zrobiłabym to z zamkniętymi oczami...

– Ale co?

Uśmiechnęła się.

– Nudzą mnie takie zlecenia. Wolałabym wykorzystać

ten czas na coś innego, nowego.

– Na przykład? Clea była tajemnicza.

– Nie wiem dokładnie. Może zajmę się tym, o czym

marzyłam przed laty, jeszcze jako dziecko. Ale teraz nie czas

na rozważanie mojej przyszłości. Mamy pilniejsze zadanie.

– Niewątpliwie. Sądzisz, że pora na nasz ruch?

Rozejrzeli się po salonie. Większość gości uprzyjemniała

sobie czas rozmową lub jedzeniem wyszukanych potraw

roznoszonych przez wynajętych kelnerów.

– Chwila równie dobra jak każda – odrzekła.

– Pamiętaj, jeśli ktoś nas spyta, odpowiemy, że szukamy

ciekawych ujęć przed sesją fotograficzną.

W holu kłębił się tłum spóźnialskich. Wiele osób stało na

schodach, aby uniknąć tłoku. Tym łatwiej Cleo i Reeve

przemknęli się na piętro.

Długim korytarzem, wyłożonym puszystym dywanem,

skierowali się do pokoju z kolekcją Browninga.

Reeve nacisnął klamkę. Drzwi nie stawiały oporu.

Spojrzał w lewo, w prawo i nie zauważył nikogo. Wkroczyli

do wnętrza.

– Nie ma strażnika – skomentowała Clea.

– To znaczy, że prawdopodobnie zainstalowano system

alarmowy.

– Naprawdę?

– Cleo, przecież przypuszczalnie facet trzyma tu

najcenniejsze przedmioty.

Pokój na pierwszy rzut oka wyglądał zwyczajnie:

wygodne meble, szerokie półki, łagodne oświetlenie. Ale

pozory myliły.

Na półkach stały rzędy kamiennych posążków pokrytych

pismem

hieroglificznym

Majów.

Terakotowe

figurki

przedstawiały postacie ludzkie i zwierzęce, fantastyczne i
realistyczne. Niewielkie nefrytowe figurki umieszczone w

szklanych

gablotach

stanowiły

perłę

kolekcji.

W

przyćmionym świetle połyskiwały zielonkawo, czasem

turkusowo. Reeve zrobił krok naprzód.

– Przygotuj się. Jeśli przypadkiem uruchomimy alarm,

uciekamy.

Clea odetchnęła głęboko. Reeve postąpił krok dalej. Z

parteru dobiegały stłumione odgłosy przyjęcia.

– Założę się, że Browning zamierza pochwalić się dzisiaj

swoimi skarbami – szepnęła Clea, wyciągając rękę.

Reeve powtórzył ostrzeżenie.

– Nie zapomnij o alarmie.

Cofnęła rękę. Nie odrywała jednak wzroku od gablotek.

– Wspaniałe dzieła sztuki. Ile bym dała, aby mieć przy

sobie aparat fotograficzny...

– Tak. Najlepiej taki maleńki, szpiegowski. – Przerwał. –

Ktoś idzie.

Na schodach rozległy się głosy. Clea rozejrzała się

błyskawicznie.

– Do garderoby!

– Jedyne wyjście – zgodził się Reeve. Rozsunął drzwi

garderoby jedną ręką, a drugą chwycił Cleę za ramię i

wepchnął do niewielkiego pomieszczenia, służącego jako

podręczny magazyn. Dla dwojga dorosłych ludzi było tu dość

ciasno. Większość przestrzeni zapełniały półki pełne pudełek
o starannie naklejonych etykietach.

Clea i Reeve instynktownie przywarli do siebie. Słyszeli

bicie swoich serc.

Do pokoju wszedł Browning z jakimś mężczyzną.

– Kiedy sprzedasz mi coś ze swojej kolekcji, Carl? Mam

wrażenie, że robisz się zachłanny.

– Wiesz, że to nie jest na sprzedaż, Al. Ale mam nowy

posążek, który cię zainteresuje. Pozwól, że wyłączę alarm.

Clea powstrzymała oddech. Reeve mówił prawdę.

Istniała tu instalacja alarmowa. Dobrze, że zdążyła cofnąć

rękę sprzed gablotki.

Ponieważ nie widziała, co się dzieje w pokoju, zamieniła

się w słuch. Skrzypnięcie, pauza, brzęk.

Nieznajomy Al gwizdnął z podziwu.

– Piękny nefryt. Jeśli się nie mylę, ta figurka została

wykonana przez Olmeków – stwierdził pewny siebie głos.

Clea nie miała wątpliwości, co ogląda Al. To był jaguar

Charliego.

– Trafiłeś idealnie – odparł Carl Browning. – Na coś

takiego nie warto skąpić forsy. A zdobycie tego nefrytu

wymagało pewnych poświęceń.

Clea zamarła. Z pewnością chodziło o poświęcenie jej

brata. Reeve przycisnął ją mocniej, jak gdyby pragnął

podkreślić wagę sytuacji. W jego ramionach Clea poczuła się
bezpieczna.

Zamiast skupić się na grożącym im niebezpieczeństwie,

myślała o Reevie. Wyobrażała sobie, że są razem, blisko,

przytuleni, ale w innych okolicznościach... Zamknęła oczy i

zmusiła się, aby znów wytężyć słuch.

– To okaz muzealny – oznajmił Browning – lecz jak

zwykle polegam na twojej dyskrecji. To będzie nasza mała
tajemnica.

Mężczyzna zwany Alem zaśmiał się cicho.

– Mieliśmy w przeszłości niejedną taką tajemnicę, co?

Oczywiście, zachowam dyskrecję, jeśli ty nie zdradzisz

nikomu, że rzeźba z brązu w moim ogrodzie to nie starożytny

posąg, a świetna kopia.

– Żaden problem. My, kolekcjonerzy dzieł sztuki,

powinniśmy się nawzajem popierać i osłaniać.

Rozległ się śmiech, a potem dźwięk włączanego alarmu.

Trzasnęły zamykane drzwi. Clea podniosła wzrok na Reeve’a.

– Chyba poszli – szepnęła cicho.

Reeve nie odpowiedział od razu. Wciąż stał jak

skamieniały.

– Wytrzymaj jeszcze parę minut – poradził. – Upewnimy

się, że nie wrócą.

Skinęła głową. Ich usta dzieliło zaledwie kilka

centymetrów. Zastanawiała się, czy Reeve ją pocałuje. Jemu

również przyszła do głowy taka myśl. Bliskość Clei sprawiała

ból. Czuł każdy skrawek jej ciała, a zarazem nie mógł sobie

pozwolić na pieszczoty.

A przecież po przyjęciu mieli znaleźć się w hotelu, w

osobnych pokojach. Jakże zdoła wytrzymać rozstanie, po tym,

co przeżyli w garderobie Browninga, po chwilach tak

cudownej, szaleńczej intymności?

Ostatkiem woli Reeve odetchnął głęboko i rozsunął

drewniane drzwi. Wyjrzał.

– Droga wolna – stwierdził. Wyśliznęli się z garderoby.

– Jaguar jest tutaj, Reeve.

Clea badawczo przyglądała się gablotkom.

– Nie, Cleo. Nie chcę go nawet oglądać.

– Moglibyśmy zabrać posążek – nalegała. – Wiesz, gdzie

zainstalowano wyłącznik alarmu?

– Nie. Przez szparę w drzwiach widziałem fragment

pokoju, ale Browning zasłonił mi widok, kiedy wyłączał

urządzenie. Zresztą nieważne. Niczego nie zabierzemy.

Wyjdźmy stąd natychmiast.

Chwycił Cleę za ramię. Wyrwała się.

– Nie możemy wyjść teraz, kiedy dotarliśmy tak blisko

celu.

– Owszem, możemy.

Chwycił ją jeszcze mocniej i nie wypuścił, dopóki nie

wyszli na korytarz.

W tej samej chwili usłyszeli głosy ludzi idących po

schodach.

– Cholera – zaklął Reeve pod nosem. – Idzie druga tura.

Podbiegli do najbliższych drzwi. Na szczęście nie były

zamknięte na klucz. Reeve wciągnął Cleę do środka. Nie

stawiała oporu. Ufała, że Holden wie, co robi. Cóż by się

zdarzyło, gdyby ulegli niemądrej pokusie wykradzenia

posążka?

Stali nieruchomo w jakimś ciemnym pomieszczeniu.

Obok przeszedł Browning ze swoim gościem, kobietą.

Trzasnęły drzwi pokoju z kolekcją.

Reeve i Clea pospiesznie wymknęli się na korytarz i

schodami wrócili do holu na parterze.

Clea wzięła kieliszek szampana z tacy niesionej przez

kelnera. Wypiła duszkiem musujący trunek. Podniosła wzrok

na Reeve’a.

– Dzięki, że nas uratowałeś. Byliśmy o krok od

katastrofy. Idziemy już stąd?

– Jak to? Bez pożegnania z gospodarzami? – spytał

kpiąco.

– Nie zauważą.

– Musimy wezwać taksówkę.

Reeve rozluźnił się trochę po emocjonujących

przeżyciach. Cieszył się, że Clea zrezygnowała z wariackiego

pomysłu kradzieży figurki.

– Złapiemy taksówkę na ulicy.

– Możemy przejść spory kawał, zanim nam się uda. –

Reeve uśmiechnął się szeroko.

– Mnie to nie przeszkadza.

Na zewnątrz, mimo nocnego chłodu, Cleę ogarnęła

radość. Strach i znudzenie przyjęciem zniknęły nagle,

ustępując miejsca nowemu uczuciu.

Ożywiła się. Na jej policzki wystąpiły rumieńce, krew

szybciej krążyła, skóra zaróżowiła się. Udało się! Ustalili

miejsce przechowywania posążka! Nadeszła pora na następny
krok.

Na najbliższej ulicy bezskutecznie szukali taksówki.

– Może w tym mieście trzeba je wzywać telefonicznie? –

spytał Reeve ironicznie.

Clea była zdecydowana przebyć pieszo drogę do hotelu.

Ruszyła beztrosko przed siebie.

– Co za fantastyczna noc! – zawołała zachwycona. – I

nikt wokoło nie wie, co planujemy!

Reeve pominął jej okrzyki milczeniem.

– Wystarczy przyjść do Browningów jutro, znaleźć

wyłącznik alarmu i...

Reeve nie wytrzymał. Spojrzał na nią z gniewnym

wyrazem twarzy.

– Nie, Cleo. Co za dużo, to niezdrowo. Zdołałem

wydostać cię bezpiecznie z rezydencji Browninga, a teraz

odeślę cię z tego miasta. Jutro wsadzę cię do samolotu do Los

Angeles, a sam wrócę do Meksyku i zdam relację Charliemu.

Żadnych przygód, żadnego nadstawiania karku. To już mnie
nie bawi.

Clea nie miała zamiaru się poddać.

– Jesteśmy tak blisko. Dosłownie na wyciągnięcie ręki od

posążka. Jeszcze dzień, dwa i...

Reeve chwycił ją za ramiona.

– Nie, Cleo. Wyjeżdżamy. Oboje. Gra skończona.

Chciał przywołać ją do rozsądku, przypomnieć, że są

parą amatorów stawiających czoło gangowi zawodowców,

których metod nie znali. Wypadki zaszły za daleko.

Oczy Clei pałały gniewem.

– Naprawdę tego chcesz? Ot tak, po prostu, wyjechać?

W jej głosie brzmiała rozpacz. Reeve zdawał sobie

sprawę, że Clea nie mówi o Charliem i figurce. Mówiła o nich
samych.

– Odpowiedz mi, Reeve! Odpowiedz! Czy rzeczywiście

wszystko skończone?

Spojrzeli sobie prosto w oczy, szczerze, niczego nie

ukrywając. Reeve nie potrafił dłużej tłumić uczuć.

– Do diabła, nie! Oto, czego chcę!

W nagłym przypływie namiętności przyciągnął Cleę do

siebie i zamknął jej usta pocałunkiem. Ogarnięta nagłym

pożądaniem przywarła do niego całym ciałem. Wciągnął ich

miłosny wir, z którego nie było ucieczki.

Reeve cudem powstrzymał się, aby nie pobiec z Cleą w

pobliskie krzewy i nie kochać się tam na trawie do ostatniego
tchu.

Jej wargi smakowały jak najcudowniejszy napój. Języki

zetknęły się. Oddechy pomieszały.

Umilkły odgłosy ulicznego ruchu. Wydawało się, jak

gdyby zniknął świat zewnętrzny. Istnieli tylko oni i

namiętność.

Nagle tuż przy nich zatrzymał się samochód. Reeve

otrzeźwiał i otrząsnął z marzeń. Objął Cleę i zaczęli iść w

stronę następnej przecznicy, gdzie wreszcie złapali taksówkę.

Nie pamiętała, jak wsiadła do samochodu. Nie pamiętała,

żeby w ogóle przerwali pocałunek. Myślała, że wciąż śni.

Przytulała się do Reeve’a, drżała, płonęła.

Jego dłoń sunęła po krągłym biodrze niżej, aż tam, gdzie

kończył się szeleszczący materiał sukienki. Pieściła nogę

przez jedwabną pończochę. Clea wiedziała, co teraz nastąpi. A

przecież jechali ulicami Denver na tylnym siedzeniu taksówki.

– Reeve...

– Tak.

Czuła, że zrozumiał jej obawy.

– Tak – powtórzył. – Nie traćmy panowania nad sobą. –

Zachichotał cicho. – Właściwie już straciliśmy... Ale zaraz

będziemy w hotelu.

– Nie tak zaraz – szepnęła.

– Chyba już się na mnie nie gniewasz? – spytał, nie

zdejmując ręki z jej uda.

– Chyba nie – odparła niepewnym tonem.

– Ciekawe, co sobie pomyślał kierowca?

– Który kierowca?

– Naprawdę nie słyszałaś tego przeraźliwego pisku

hamulców?

Potrząsnęła głową.

– Byłam jak zahipnotyzowana.

– A ja jestem przez cały czas.

Reeve musnął wargami jej ucho. Rozmowa trochę

ostudziła jego zmysły. Mógł zawieźć Cleę do hotelu i

wiedział, że przeżyją tam coś fantastycznego.

– A co myśli na nasz temat taksówkarz?

– Lepiej nie pytajmy – orzekł Reeve. Zatrzymali się

przed hotelem „Brown Palace”.

Kierowca obejrzał się przez ramię, szczerząc zęby w

uśmiechu.

Reeve

wcisnął

mu

kilka

banknotów,

prawdopodobnie o wiele za dużo.

Starali się nie wzbudzić zainteresowania portiera ani

recepcjonisty. Szli spokojnie, z pozornie obojętnym wyrazem

twarzy, ale Reeve nie przestawał szeptać Clei do ucha

gorących wyznań.

– Chciałem się z tobą kochać od chwili, gdy cię

zobaczyłem w tej czerwonej sukni. Chciałem cię pchnąć na

łóżko i powiedzieć: „Do diabła z Charliem i Browningiem”.

– Możesz to jeszcze powiedzieć.

– Do diabła z nimi! – wykrzyknął, prowokując surowe

spojrzenie recepcjonisty i chichot Clei.

Nawet w zatłoczonej windzie Reeve musiał dotknąć

pleców, musnąć palcem jej policzek i wargi, nabrzmiałe od

namiętnych pocałunków.

Na wpół przytomni dotarli na właściwe piętro. Znaleźli

się na pustym korytarzu.

– Chyba po raz pierwszy dzisiaj jesteśmy zupełnie sami –

odezwał się Reeve i skorzystał z okazji.

Wziął Cleę na ręce i zaniósł do swojego pokoju. Po

drodze zgubiła but, ale nie zauważyli tego. Jasny pantofel

został na dywanie.

Potknęli się na progu. Reeve szukał po omacku kontaktu.

Światło lampy oślepiło ich. Clea zasłoniła oczy dłonią.

– Zaczekaj – poprosił Reeve ochryple. – Zamknij oczy.

Ostrożnie położył ją na łóżku i musnął wargami jej czoło.

Zgasił światło.

– Nie – mruknął pod nosem. – Niedobrze. Wolę cię

widzieć.

Zostawił jedynie lampkę nocną. W przyćmionym,

delikatnym świetle Clea wyglądała prześlicznie. Reeve

westchnął z zachwytu.

– Jaka jesteś piękna!

Pochylił się i zręcznie zsunął z niej sukienkę, bieliznę,

pończochy. Kiedy ściągał majteczki, jego ruchy, dotychczas

powolne i delikatne, stały się gwałtowniejsze. Clea pomogła

mu, unosząc się nieco.

Silne, a zarazem czułe męskie ręce błądziły po nagim

ciele Clei od kostek poprzez łydki, uda, brzuch. Dotyk palców

ogrzewał skórę.

Reeve nagle przestał. Otworzył oczy, powracając z

krainy rozkoszy. Uśmiechnął się.

– Myślę, że nadeszła pora, abym sam się rozebrał.

Pospiesznie wyplątał się z eleganckiego stroju i nagi położył

się na łóżku. Całował te wszystkie miejsca na ciele Clei, które

przedtem pieściły jego dłonie.

– Tu jest o wiele wygodniej niż na tylnym siedzeniu

taksówki – stwierdził półgłosem.

Clea spojrzała z uśmiechem.

– Albo w garderobie Browninga – dodała szeptem. Jej

ręka powędrowała ku najczulszemu punktowi każdego

mężczyzny. Nie zawiodła się. Już czekał w pełnej gotowości.

Westchnęła z rozkoszy, kiedy wziął ją w ramiona.

Poczuła się naturalnie, swobodnie, jak gdyby należała do

niego od zawsze. Pocałowała muskularny bark.

– Przynajmniej nie musimy się teraz przejmować Carlem

Browningiem – powiedziała.

– I nikim innym. Tylko ty i ja. Nie rozdziela nas nawet

ubranie – odparł, podnosząc dłonie do jej piersi.

– I żadne dyskusje o nefrytowej figurce nie przeszkodzą

nam w... tym, co robimy.

– Figurka? Jaka figurka? – udał zdziwienie. Pieścił

kciukiem brodawki, aż stwardniały pod jego dotykiem.

Westchnęła czując, że ogarnia ją radosne napięcie.

– Podoba ci się? – spytał żartobliwie, kiedy prężyła się

pod nim. – To też ci się spodoba.

Dotknął sutek językiem, doprowadzając ją do szaleństwa.

Błagała o więcej.

– Reeve...

Błądziła rękami po szerokich plecach Holdena, gorących

i wilgotnych od żaru namiętności. Zacisnęła kurczowo palce

na jego skórze. Chciała być jeszcze bliżej kochanego ciała.

Wargi Reeve’a przeniosły się niżej, na brzuch i biodra

Clei. Dygotała z podniecenia. Zanurzyła palce w gęstwinie

ciemnych włosów mężczyzny. Wstrzymała oddech, kiedy

całował jej uda. Krzyknęła, kiedy dotarł ustami do

najintymniejszego kobiecego miejsca. I wciąż błagała o

więcej.

– Kochaj się ze mną, Reeve.

– Przez całą noc – obiecał.

Wśliznął się w zapraszającą go miękkość. Poruszał się

powoli, z rozmysłem, obserwując uczucia wypisane na twarzy

Clei: tęsknotę, żądzę, satysfakcję.

Ich ciała pulsowały tym samym, idealnie zgodnym

rytmem, coraz szybciej. Clea uniosła biodra, wołała jego imię.

Odpowiadał jedynymi słowami, jakie kołatały mu w głowie:

– Kocham cię, Cleo.

– I ja cię kocham, Reeve. Nigdy nie pokocham innego

mężczyzny.

– Będę cię kochał aż do śmierci.

To był najważniejszy moment ich życia. Połączyli się i

cieleśnie, i duchowo. Wyczytał to we wzroku Clei, kiedy

otworzyła oczy.

Pocałował ją jak najdelikatniej. – Nie zapomnę, Cleo.

Nigdy tego nie zapomnę.

– Ani ja, Reeve – odrzekła uśmiechnięta. Usnęli otuleni

swoją miłością.

ROZDZIAŁ 10

Czuła, że obejmuje ją ramię Reeve’a. Za poduszkę

służyła jej szeroka męska pierś. Obok niego było bezpiecznie,

ciepło, przyjemnie. Niski głos wypowiedział półgłosem jej

imię...

Miała już taki sen podczas pierwszej nocy spędzonej w

Denver. Obudziła się wtedy sama w łóżku.

Usiłowała więc zatrzymać sen. Bezskutecznie. Na darmo

zaciskała powieki.

Sen się skończył. Otworzyła oczy i wbiła wzrok w sufit.

Z nadzieją, że może jednak się myliła, wyciągnęła rękę.. Tym

razem dotknęła kogoś. Przesunęła dłoń, wymacując skórę,

mięśnie. Już wiedziała na pewno, że Reeve leży obok.

Przez zasłony sączyły się promienie słońca. Pokój tonął

w złotej poświacie. Skóra Reeve’a błyszczała, a wokół

ciemnych włosów powstała jak gdyby aureola. Przyłożyła

dłoń do jego piersi. Czuła rytmiczne ruchy klatki piersiowej.

Oddychał głęboko, swobodnie.

Nie mogła oderwać od niego oczu. Leżała w milczeniu,

rozkoszując się nastrojem chwili. Rzeczywistość okazała się

piękniejsza niż sen. Oglądała z bliska ciało Reeve’a i

zastanawiała się, jak zmienił się przez minione lata.

Pamiętała go jako młodzieńca. Teraz rysy twarzy i

sylwetka stały się dojrzałe, zdecydowane, wręcz surowe.

Wokół ust pojawiły się bruzdy, a w kącikach oczu –

zmarszczki. Skóra, wystawiona na działanie słońca,

pociemniała, zaś włosy na skroniach leciutko posiwiały.

Ten nowy Reeve podobał jej się o wiele bardziej niż

chłopiec, którego obraz nosiła w pamięci. Zachował przy tym

dawny upór, stanowczość, dumę. Charakter nie zmienił mu się

ani trochę.

Uśmiechnęła się i zbliżyła wargi do jego ust. Zaczęła

delikatnie budzić go pocałunkami i pieszczotami. Leżał

spokojnie, pogrążony w głębokim śnie. Tak się tylko

wydawało, ponieważ zamrugał powiekami, a jego oddech stał

się szybszy.

– Ty kłamczuchu – szepnęła. – Wiem, że nie śpisz.

W odpowiedzi przyciągnął Cleę i mocno przytulił.

Całował ją niespiesznie, rozkoszując się słodką chwilą.

– Cudowny dzień – odezwał się wreszcie, zanurzając

twarz w plątaninę pachnących jasnych włosów.

– A skąd wiesz? Nawet nie otworzyłeś oczu!

– Razi mnie słońce – stwierdził zaspany. – To musi być

cudowny dzień, bo obudziłem się u twojego boku. A skoro cię

tu mam, nie pozwolę ci odejść. Zadzwonimy po obsługę

hotelową i resztę dnia spędzimy w łóżku.

Westchnęła i ufnie przywarła do jego ciała.

– Czuję to samo, Reeve. Charlie miał rację. Wspólna

wyprawa znów nas połączyła.

– Charlie – powtórzył jak echo i z wielkim wysiłkiem

otworzył oczy. – Myślę, że powinniśmy pojechać do Santa

Inez i opowiedzieć mu, czego się dowiedzieliśmy.

– Widzę, że wreszcie mówisz „my”. Wziął ją za rękę.

– Tworzymy zgrany zespół, moja wspólniczko. W to nie

wątpię.

Podniósł dłoń Clei do ust.

– Tak – zgodziła się. – Idealni wspólnicy. Zamilkli. Clea

zastanawiała się, czy Reeve myśli o tym samym. Dziś
wspólnicy i kochankowie, a jutro? A co po wizycie u

Charliego i ponownym powrocie do Stanów? Czy nadal będą
razem?

Pragnęła porozmawiać o przyszłości, a jednocześnie bała

się tego. Pamiętała przecież, co się stało po nocy spędzonej

razem w Santa Inez, o okropnej atmosferze przy śniadaniu.

Nie zniosłaby, gdyby to się miało powtórzyć. Nie chciała

wywoływać wilka z lasu. W ciemności, w żarze namiętności,

szeptali słowa miłości, lecz nie czuła się przygotowana na

wypowiedzenie tych samych słów w świetle dnia.

Był jednak jeden temat, który musiała poruszyć. Na

szczęście nie dotyczył spraw osobistych.

– Wspólniku, czeka nas następne zadanie – zaczęła.

Reeve zmarszczył czoło.

– Nie będę nawet pytał jakie. Niestety, wiem.

– Musimy wrócić do domu Browningów – ciągnęła. – Z

dwóch powodów. Po pierwsze, jeśli się tam więcej nie

pojawimy, nabiorą podejrzeń i zaczną prywatne śledztwo.

Mogą nawet ukryć posążek. Jeśli zamkną go w sejfie

bankowym, pożegnamy się z nim na zawsze.

Reeve nic nie odpowiedział, mówiła zatem dalej:

– Po drugie, nie mamy żadnych dowodów, w rodzaju na

przykład fotografii, że nefryt jest u Browningów. Powinniśmy

je dostarczyć Charliemu, a w tym celu trzeba znów wejść do
sekretnego pokoju na piętrze.

– Masz rację. Potrzebujemy dowodów. Jeśli wrócimy tam

pod pretekstem robienia zdjęć do reportażu, sfotografowanie

figurki nie będzie trudne.

– To dobra myśl – oświadczyła – ale...

– Nie podoba mi się twoje „ale”.

– Właściwie powinniśmy zdobyć nie fotografię, lecz sam

posążek – wypaliła i odwróciła się od Reeve’a, żeby poprawić

poduszkę.

– Mój plan tego nie przewiduje – przypomniał.

– Na pewno się uda – stwierdziła z wahaniem w głosie. –

Myślałam, że...

Reeve jęknął.

– Obyśmy nie napytali sobie biedy! Zignorowała tę

uwagę, nie tracąc nadziei.

– Browning nie może nas oskarżyć, nawet jeśli

zabierzemy mu jaguara, bo to kradziony przedmiot. Musiałby

się do tego przyznać przed policją.

Reeve uniósł brwi i spojrzał z żartobliwą surowością.

– Jakbym słyszał twojego brata! Wasza rodzina jest

bardzo doświadczona w sprawie kradzieży!

– Wiesz, że mam rację.

Wszystko zależało od zdania Reeve’a. Podporządkuje się

jego decyzji.

– Cleo, spójrzmy na to logicznie.

Serce Clei zabiło żywiej. A więc Reeve brał pod uwagę

możliwość wykradzenia posążka!

– Co się stanie, jeśli wyśle za nami swoich zbirów, tak

jak za Charliem? Wolałbym się z nimi nie spotkać.

– Charlie nie zachował ostrożności. My będziemy

sprytniejsi. Wymkniemy się z miasta, zanim Browning się
zorientuje. Przekroczymy granicę meksykańską i oddamy

posążek do muzeum...

– Chwileczkę – przerwał jej Reeve. – To brzmi jak

scenariusz z filmu z Jamesem Bondem. Jednak nie

dorównujemy klasą tej postaci.

Clea położyła mu rękę na ramieniu. Nie rezygnowała z

przeforsowania swojego planu. Czuła, że Reeve zaczyna się

wahać.

– Prawda, że liczyłeś się z możliwością zabrania

posążka? – spytała cicho.

– Czytasz w moich myślach?

– No, proszę, powiedz prawdę! – nie ustępowała. Ociągał

się z odpowiedzią.

– Tak, chciałem to załatwić za jednym zamachem. Ale –

zastrzegł się – tu nie ma miejsca na improwizację. Plan musi

być zapięty na ostatni guzik.

Clea zatknęła za ucho kosmyk włosów. Reeve zgodził się

z nią, a więc mieli szansę na sukces!

– W porządku, opracujemy plan. Wejdziemy do

rezydencji pod pozorem fotografowania pani Browning.

Uwolnimy się jakoś od jej obecności i wślizgniemy do pokoju

z kolekcją. – Nagle przyszła jej do głowy inna ewentualność.

– A jeśli drzwi będą zamknięte na klucz?

– Tam nie ma solidnego zamka, tylko klamka i zasuwka.

Sprawdzałem. Potrafię je otworzyć choćby kartą kredytową –

oznajmił Reeve. – Browning polega na systemie alarmowym.

– Którego wyłącznik musimy znaleźć. – Clea czuła

dreszczyk emocji. – Wiemy, w której części pokoju się
znajduje.

Coraz bardziej wierzyła w sukces przedsięwzięcia. Kiedy

leżeli przytuleni w łóżku i wspólnie ustalali szczegóły,

wszystko wydawało się śmiesznie proste. I tylko Reeve szukał

dziury w całym.

– Postawimy zamiast jaguara inny posążek.

– Nie sądzę, że w Denver są nefrytowe rzeźby Olmeków

albo coś podobnego, na kupno czego byłoby nas stać –

zmartwiła się.

– Wiem, ale musimy czymś wypełnić lukę w gablotce.

Kawałek nefrytu, zielonego szkła... Browning w końcu się

spostrzeże, lecz upłynie trochę czasu, zanim do tego dojdzie.

Poszperam w sklepach z różnościami. Biorę to na siebie –

postanowił. – Ty natomiast wynajmij sprzęt fotograficzny.

– Żaden problem, wyposażę nas tak, że będziemy

wyglądać na prawdziwych profesjonalistów.

Zapadła cisza. Uwierzyli w powodzenie planu.

– No, chyba czas na nas. – odezwała się wreszcie Clea,

niechętnie nastawiona do wstania z łóżka.

Reeve przytaknął. Przeciągnął się i zerknął na zegar.

– Zaczekaj – powstrzymaj ją. – Dopiero parę minut po

ósmej. – Wsunął się na powrót pod kołdrę. – Jeszcze za
wcześnie na otwarcie sklepów. Mamy godzinę na...

Serce Clei zabiło żywiej. Nie umiała się oprzeć czarowi

Reeve’a, świadoma zresztą, że to, co ich łączy, prędzej czy

później pryśnie jak bańka mydlana. Powinni porozmawiać o

tym później. Nie teraz.

Spojrzała na pozór obojętnie.

– Na co?

Reeve ukazał zęby w uśmiechu i ściągnął prześcieradło z

jej nagiego ciała. Spojrzał łakomie, rozpalając w niej

namiętność. Pogładził ją po policzku.

Otworzyła usta i delikatnie chwyciła wargami koniuszki

jego palców. Uśmiechnął się i przesunął rękę na smukłą szyję
Clei, a potem na jej piersi.

Wstrzymała oddech, zamknęła oczy. Sączące się przez

okno bursztynowe światło rozgrzewało skórę, wzmagając

wewnętrzny żar miłości.

Pod wpływem pieszczot Reeve’a jej sutki stwardniały.

Tylko Reeve mógł zaspokoić rozbudzoną namiętność. Błagała
go o to wzrokiem.

Chłonęli każdą sekundę darowaną im przez rozkosz.

Oddali się jej bez reszty, bez lęku.

– Muszę przyznać, że wyglądamy jak profesjonaliści.

Reeve próbował się nie garbić pod ciężarem toreb ze

sprzętem: reflektorami, statywami, przewodami, ekranami i

innymi przedmiotami, których nazw nawet nie znał.

– Muszę zrobić na nich wrażenie od pierwszej chwili –

oświadczyła Clea.

Miała

szyję

obwieszoną

różnymi

aparatami

fotograficznymi, zaś w torbie na ramieniu dźwigała
dodatkowe obiektywy.

– I w tym celu wynajęłaś wyposażenie wszystkich

studiów w Denver?

– Nie zgłaszałeś sprzeciwu. Wiedziałeś, co robisz –

przekomarzała się, naciskając dzwonek u drzwi Browningów.

– Dzień dobry – pozdrowiła przyjacielsko lokaja, który

otworzył drzwi. – Przyszliśmy fotografować dom.

Twarz lokaja nie wyrażała ani życzliwości, ani chęci

wpuszczenia ich do środka.

– Robimy zdjęcia do reportażu w czasopiśmie

ilustrowanym – wyjaśniła Clea nie zrażona.

Lokaj patrzył na nią bez słowa.

– Byliśmy tu wczoraj – przypomniała. – Jestem Clea

Moore, a to mój asystent... – Przerwała, w szaleńczej gonitwie

myśli usiłując sobie przypomnieć fałszywe nazwisko Reeve’a.

– Tak, proszę pani. Przypominam sobie – powiedział

John, stojąc jednak nieruchomo w drzwiach.

– Umówiliśmy się na dzisiaj na sesję zdjęciową..

– Pan Browning wyszedł do biura, a pani Browning

zażywa kąpieli mineralnych. Żadne z nich nie zostawiło

instrukcji dotyczących jakichś fotografów.

Clea była już gotowa zrezygnować, ale Reeve ruszył do

akcji. Minął ją i Johna, wkroczył do holu i położył sprzęt na
marmurowej posadzce.

– W porządku – stwierdził spokojnie. – Dostaliśmy

instrukcje od pani Browning. Zaczniemy chyba na górze, w

gabinecie pani domu, który pokazała nam wczoraj, prawda,
Cleo?

– Oczywiście – odzyskała mowę i podążyła za nim.

W starciu z Johnem delikatność i dobre maniery nie

miały szans przebicia. Musieli działać energicznie, wręcz
bezczelnie.

– Więc zabierajmy się do pracy – rzucił Reeve, idąc w

stronę schodów.

– Chwileczkę – zaprotestował John.

Nogi ugięły się pod Cleą. W towarzystwie Adrienne

mieliby związane ręce, zaś w towarzystwie Johna – związane

ręce i nogi.

W domu panował ruch. Grupa ludzi sprzątała po nocnym

przyjęciu. Clea miała nadzieję, że John zajmie się
pilnowaniem pracowników. Gdyby tylko udało się go pozbyć!

Reeve znalazł sposób.

– Czy pani Browning chciała pokazać na fotografiach

swoją służbę? – spytał Cleę.

–

Oczywiście

–

odparła

szybko.

–

Kogo

zaproponowałbyś, John?

– Ludzie sprzątający hol nie pracują tu na stałe. Nie

należą do służby.

– W takim razie nie będą nam potrzebni – oświadczył

Reeve. – Szukamy osób odpowiedzialnych za porządek w
rezydencji. Takich jak ty, John.

– No cóż, niestety, nie mogę poświęcić państwu czasu,

bo...

Clea ucieszyła się w duchu. Reeve mile połechtał

próżność lokaja. Nie musieli go długo przekonywać. Poszedł z

nimi na górę do gabineciku.

Reeve rozpoczął rozstawianie reflektorów. Clea

nadzorowała go. Chciała jak najstaranniej przygotować się do

zdjęć. Żywiła nadzieję, że lokaj zniecierpliwi się i znudzi

długim oczekiwaniem. Po wielu próbach, przymiarkach,

przestawieniach świateł o parę centymetrów w lewo i w prawo

John siedział jak na szpilkach.

– Wspaniale, co? – zagadnęła go Clea, nie odrywając oka

od wizjera.

– Nie zdawałem sobie sprawy, że to zabierze tyle czasu –

odrzekł zdenerwowany John.

Co chwila biegł do balustrady, aby sprawdzić, czy nie

pilnowani sprzątacze nie spowodowali na parterze jakiejś
katastrofy.

– Jeszcze parę minut – zapewniła Clea.

– Clea to perfekcjonistka – odezwał się Reeve przez

zęby.

On również miał tych przygotowań po dziurki w nosie.

John jednak na razie nie poddawał się i nie odchodził.

Po plecach Clei spływały strużki potu. Bała się, że lada

moment pojawi się Adrienne, a co gorsza, wcale nie
wykluczony był powrót samego Browninga. Musieli wykraść

posążek i wynosić się natychmiast, lecz obecność Johna stała
im na przeszkodzie.

– Gotowe – obwieściła.

Usadziła lokaja i zrobiła kilka zdjęć.

– Wspaniale uchwyciłam wnętrze, a ty, John, świetnie

pasujesz do atmosfery pokoju – zapewniła gorliwie.

Nie miała pojęcia, jak wybrnąć z sytuacji. I wtedy dostała

prezent od losu. Z parteru dobiegł odgłos tłuczonego szkła.

Pewnie rozbił się jakiś kryształ. Donośny dźwięk w uszach

Clei zmienił się w najsłodszą muzykę.

John zerwał się z miejsca i pospieszył do drzwi.

– Muszę zobaczyć, co się stało.

– Jasne, idź – odparł Reeve swobodnie. – Zanim wrócisz,

ustawimy sprzęt do drugiego ujęcia.

– Zawołamy cię – dodała Clea.

Reeve stanął przy drzwiach i odprowadził lokaja

wzrokiem. Kiedy zniknął na schodach, zwrócił się do Clei z

powagą:

– Jesteś zdecydowana tego dokonać?

– Jestem zdecydowana wynieść się stąd jak najszybciej,

ale tylko z figurką w garści. Naprzód!

Cicho przemknęli przez korytarz. Reeve postawił Cleę na

czatach, a sam manipulował przy zasuwce do pokoju
Browninga.

– Zrobione – zameldował po chwili, która wydawała się

im wiecznością.

Serce Clei waliło jak oszalałe. Potarła spoconymi dłońmi

o spódnicę.

– Znajdziemy wyłącznik alarmu – powiedziała, starając

się panować nad głosem. – Najpierw słyszeliśmy skrzypnięcie,

a więc wyłącznik jest pod czymś lub za czymś...

– Albo w czymś – dokończył Reeve.

Metodycznie przeszukiwał pomieszczenie. Pracował

powoli, starannie, z zimną krwią, w przeciwieństwie do Clei,

która wpadła w panikę.

Minęła minuta, druga. Clea zajrzała za obraz wiszący na

ścianie, za książki na półkach, obmacała futrynę, drzwi, i

wciąż prześladowało ją widmo służbistego lokaja. Dyszała ze
zdenerwowania.

Reeve zachowywał stoicki spokój. Clea obwiniała samą

siebie w myślach za to, że upierała się przy swoim planie. Nie

posłuchała zdrowego rozsądku Holdena.

Nagle dotknęła rzeźbionej szkatułki. Skrzyneczka nie

dawała się przesunąć na bok. Podniosła wieczko. Skrzypnęło.

Reeve spojrzał czujnie.

– Znalazłaś?

– Tak – szepnęła, naciskając guzik ukryty w szkatułce.

– Szykuj aparat. Nie mamy czasu.

– Naprawdę? – spytała zirytowana.

Obserwował ją ukradkiem, kiedy otwierała gablotkę z

jaguarem. Posążek był piękny, lecz Clea nie mogła go

podziwiać w tak pełnym napięcia momencie. Uruchomiła

automatyczne nastawianie ostrości i zaczęła fotografować.

Przebywali w tym pokoju co najmniej pięć minut, o cztery za

dużo. Zrobiła kilka różnych ujęć i zawiesiła aparat na szyi.

– Gotowe.

Reeve porównał figurkę z opisem podanym przez

Charliego. Włożył do gabloty imitację, którą kupił parę godzin

wcześniej. Potem zamknął gablotkę, włączył alarm i ruszył do

drzwi. Zerknął na białą jak ściana Cleę.

– Udało się – oznajmił. – Już blisko. Kiwnęła głową. Nie

była pewna, czy starczy jej sił. Hałasy z parteru tłumiły ich
kroki na korytarzu.

Dotarli do gabinetu Adrienne. Clea opadła na fotel i

ukryła twarz w dłoniach.

– Myliłeś się co do charakteru członków rodziny

Moore’ów. Drobne kradzieże nie leżą w naszej naturze.

Przeżyłam najokropniejsze doświadczenie w życiu. Zbiera mi

się na mdłości.

Szumiało jej w głowie. Czuła potworne skurcze w

żołądku. Reeve pocieszająco pogłaskał ją po ramieniu.

– Spisałaś się znakomicie. Znalazłaś alarm. Mamy

zdjęcia i nefryt. Musimy się wydostać z tego domu. I koniec.

– Chcę stąd natychmiast wyjść.

– To by wzbudziło podejrzenia – ostrzegł. – Powinniśmy

pokręcić się tu jeszcze przez pewien czas.

Potrząsnęła głową. Dręczyły ją przerażające wizje.

Adrienne mogła wrócić do domu i zrobić im awanturę, a

nawet wezwać męża lub policję. Albo co gorsza, mogła

zażądać dokończenia sesji zdjęciowej. Zostaliby uwięzieni na

długie godziny w rezydencji. Browning zdążyłby sprawdzić

stan swojej kolekcji i zorientować się, co zaszło.

Clea wpadła w prawdziwą panikę. Kiedy usłyszała kroki

na korytarzu, drgnęła niespokojnie. Zamieniła się w kłębek
nerwów.

W drzwiach stanął John.

– Pracownicy wynajęci do sprzątania nie dbają... – urwał,

spostrzegłszy wyraz twarzy Clei. – Panno Moore, dobrze się
pani czuje?

– Nie najlepiej – przyznał za nią Reeve.

– Za dużo balowałam w nocy – wyjaśniła Clea słabym

głosem.

– Wygląda pani bardzo blado. Każę służącej, żeby

przyniosła zimny okład.

Clea zaprotestowała, lecz John podszedł do balustrady i

krzyknął na służącą. W okamgnieniu dostarczono okład, który

Reeve położył Clei na karku. Pochyliła głowę i zamknęła

oczy, kryjąc przed lokajem zdenerwowanie.

– Przed chwilą dzwoniła pani Browning. Kiedy

wspomniałem, że państwo tu są, zdecydowała się zaraz

przyjechać do domu. Odniosłem wrażenie, że odpowiadają jej

państwa plany.

John był tak zadowolony, jak gdyby wyłącznie sobie

przypisywał wpuszczenie ich do rezydencji.

Clea jęknęła z rozpaczy. Groziły im długie godziny

fotografowania Adrienne przy pracy. Nefrytowa figurka

tkwiła w kieszeni Reeve’a. Zbliżał się również nieubłaganie

powrót Browninga. Istniało tylko jedno wyjście.

– Wielka szkoda, John, ponieważ panna Moore nie jest w

stanie kontynuować sesji. Musi odpocząć, może nawet pójść
do lekarza.

– Pani Browning będzie rozczarowana – stwierdził John.

– My również – skłamał Reeve i zaczął pakować sprzęt.

Clea chciała mu pomóc, lecz mężczyźni zabronili jej się

ruszać.

– Siedź spokojnie – poradził Reeve. – Uwinę się z tym w

ciągu minuty.

Upłynęło jednak piętnaście minut, zanim uporał się ze

wszystkim. John pomógł mu załadować sprzęt do wynajętej
furgonetki.

Clea niecierpliwiła się coraz bardziej. Adrienne mogła

pojawić się lada moment, a oni musieliby znów wymyślać

całą litanię kłamstw. Co gorsza, oszukać Adrienne byłoby o

wiele trudniej niż lokaja.

Obserwowała krzątającego się Reeve’a. Wydawało jej

się, że porusza się jak mucha w smole. Odsunął ją od pracy.

Cóż miała robić? Zerkała nerwowo w stronę podjazdu, z

nadzieją że Adrienne tkwi gdzieś w ulicznym korku.

Wreszcie wsiedli do samochodu i zatrzasnęli drzwi. Clea

pomachała Johnowi na pożegnanie i, ledwo żywa ze

zdenerwowania, ponaglała Reeve’a.

– Pospiesz się, proszę. Nie wytrzymam dłużej! Samochód

pokonał łuk podjazdu i wyjechał na ulicę, wprost na
srebrzystego rolls-royce’a.

– To Adrienne – obwieścił Reeve. – Zdążyliśmy

dokładnie na styk.

Clea opadła na oparcie i westchnęła z ulgą.

– Przepraszam, że tak się rozsypałam, ale po prostu

jeszcze nigdy niczego nie ukradłam. I pomyśleć, że ten

posążek był już wcześniej skradziony, nawet dwa razy.

Reeve wybuchnął śmiechem.

– Nie musisz się tłumaczyć. Uprzedzałem, że to nie żarty.

– Wiem, wiem. Następnym razem uważnie wysłucham

twoich rad – obiecała.

– Prawdę mówiąc, twój atak wyrzutów sumienia oddał

nam przysługę.

– To tylko nerwy – sprostowała Clea.

– Nieważne. Ważne, że wydostaliśmy się z domu

Browningów. Mogą za to wyniknąć nowe problemy.

– Problemy? Świetnie! Tylko tego nam trzeba.

– Przypuszczam, że Adrienne będzie cię potem szukać.

– Nawet nie wie, gdzie się zatrzymaliśmy.

– Cleo, zastanów się! Ona najpierw zadzwoni do hotelu

„Brown Palace”. Właściwie to moja wina. Powinienem

zawieźć nas gdzie indziej. Nie skończyliśmy zdjęć.
Wzbudzamy podejrzenia.

– A jeśli powiadomi męża? – jęknęła.

– O, zrobi to, na sto procent. Browning zacznie coś

podejrzewać i odkryje znikniecie figurki.

– Lepiej oddajmy sprzęt i jedźmy od razu na lotnisko.

Reeve był innego zdania.

– Browning sprawdzi rozkład lotów i listy pasażerów.

Nie zna mojego prawdziwego nazwiska, ale zna twoje.

– Mogę je zmienić – zaproponowała.

– Jasne, ale Browning ma swoje sposoby, żeby

dowiedzieć się, czego chce. Polecimy do Santa Inez, a tam

spotka nas miłe przyjęcie – stwierdził z przekąsem.

– Reeve...

Clea zaczynała wpadać w panikę.

– Uspokój się. Są inne rozwiązania. Zahamował przed

wypożyczalnią sprzętu fotograficznego. Wyłączył silnik.

– Najpierw zatankujemy benzynę i kupimy mapę.

Browning z pewnością będzie nas szukał przede wszystkim na

lotniskach. My tymczasem cofniemy się paręset mil na

północ. Dotrzemy samochodem na przykład do Dallas albo

Fort Worth i stamtąd polecimy do Meksyku. Oczywiście, nie
do Santa Inez.

– Dlaczego?

– Żeby zmylić trop. Stamtąd przecież pochodzi

skradziony nefryt. Wślizgniemy się jak gdyby kuchennymi
drzwiami. Rozumiesz?

Kiwnęła głową.

– Przepraszam, Reeve, za to zamieszanie. Uparłam się,

żeby zabrać posążek, a teraz musimy uciekać. Jak w
scenariuszu kiepskiego filmu – zażartowała drżącym głosem.

Reeve roześmiał się.

– Jestem dorosły, Cleo. Doskonale wiem, w co się

wpakowałem. A poza tym, gdybym nie przyłączył się do tej

akcji, przeprowadziłabyś ją na własną rękę.

– I skończyłabym w więzieniu. Tam, gdzie wkrótce

znajdzie się Charlie. – Westchnęła. – Jeżeli już się nie znalazł.

Mam przynajmniej nauczkę na resztę życia. Od dzisiaj będę

uważniej analizowała każdą sytuację. Popełniłam mnóstwo

błędów, a bez twojej opieki popełniłabym jeszcze więcej.

Dość pochopnych decyzji! – postanowiła.

Wyładowując bagaż, Reeve przyjrzał się jej uważnie.

Rumieńce powoli wracały na jej twarz.

– Czy to znaczy, że dzisiejszą noc spędzimy w osobnych

pokojach? – spytał.

Poklepała go po udzie.

– Ależ skąd! Odkąd wstałam z łóżka z tobą, wciąż myślę

o pójściu do łóżka z tobą. Nie wiem, czy się jasno wyrażam...

– Bardzo jasno!

Reeve ścisnął ją za rękę. Po chwilach pełnych napięcia,

które przeżyli w domu Browningów, poczuł przypływ energii.

Cieszył się, że podróż okrężną drogą da mu okazję do

dłuższego przebywania z Cleą.

Nie zdradził się swoimi refleksjami. Potrzebował innej

scenerii, innego nastroju, żeby wyrazić uczucia. Pewne słowa

czekały na wypowiedzenie. Trzeba je było jednak dobrać
bardzo, bardzo starannie.

ROZDZIAŁ 11

Późnym popołudniem znaleźli się w pobliżu pasa

startowego na przedmieściach Double Springs (w stanie

Kolorado). Reeve zatrzymał furgonetkę i wysiedli. Clea

chciała się przejść, żeby rozprostować nogi, Holden natomiast

ruszył w stronę niskiego, szarego budynku. Jechali przez cały

dzień i nie dojechali nawet do granicy stanu. Clea była

zmęczona.

W Denver uważnie przestudiowali mapę. Podróż na

zachód, przez Góry Skaliste uznali za bezsensowny pomysł.
Musieli skierować się na wschód, przez równiny, w kierunku

Kansas. Gdzieś po drodze na pewno napotkają jakieś lotnisko

i połączenie powietrzne z Meksykiem.

Na tym pasie startowym mógł się zakończyć pierwszy

etap ich wędrówki. Dopiero pierwszy, ale Clei to nie
przeszkadzało. Łączył ich wspólny cel, a ona, choć znużona,

cieszyła się. Groza sytuacji ustąpiła miejsca radości bycia
razem.

Spostrzegła, że Reeve wyszedł z budynku. Sprawiał

wrażenie odprężonego. Nie przejmował się widać ich

problemami. Spocony i zakurzony wyglądał wciąż bardzo
przystojnie.

– Mamy szczęście – stwierdził. – Dwa razy dziennie lata

samolot do Wichita. Miejscowi hodowcy bydła potrzebują od

czasu do czasu kontaktu z dużym miastem.

– Wspaniale. Nie chcę przez to powiedzieć, że nie

podobają mi się równiny Kolorado, ale...

– Jazda przez nie jest nieco monotonna, tak? Skinęła

głową.

– O której odlot?

– No cóż, w tym sęk. Spóźniliśmy się godzinę na

popołudniowy lot. Ale kupiłem bilety na dziewiątą rano. A na

razie zorientujemy się, jakie atrakcje proponuje Double
Springs.

W tym miasteczku wszystko było podporządkowane

hodowcom bydła. Tak właśnie Clea wyobrażała sobie zawsze

równiny na Dzikim Zachodzie. Gorące powietrze, tumany

kurzu, główna ulica, sklepy, saloony... Stare budynki o
niemodnych, zielonych fasadach.

– Wygląda to jak dekoracje do filmu – oświadczyła. –

Gdyby jeszcze zamiast półciężarówek cwałowały tutaj konie...

– Wiesz, to współczesna wersja westernu. O, popatrz,

pies jako aktor filmowy.

Rzeczywiście, na środku chodnika spokojnie spał sobie

pies, zupełnie nie zwracając uwagi na uliczny gwar i ruch.

– Zatrzymajmy się w tym hotelu – zaproponowała Clea,

wskazując okazały, malowniczy dom z napisem: „Hotel i

saloon Etty Turner”.

Reeve zmierzył podejrzliwym wzrokiem budynek

przypominający murowaną chatkę z piernika, o ścianach
pokrytych kamiennymi esami-floresami.

– Kasjer na lotnisku polecił mi podmiejski motel.

– Motele są takie banalne, a ten hotel ma swój urok i

staroświecki wdzięk.

– I niewygodne materace – dodał Reeve. – Ale ja jestem

dzielny. Nie będę płakał – zażartował, odprowadzając

furgonetkę na parking. – Tylko nie flirtuj z kowbojami, żebym

nie musiał się wdawać w bójki – ostrzegł. – Dość już wrażeń

jak na jeden dzień.

– W mieście pewnie nie ma ani jednego kowboja –

odrzekła ironicznie. – Przecież to współczesna wersja

Dzikiego Zachodu. Dziś rolnicy używają komputerów i
helikopterów.

Później przekonała się, że była w wielkim błędzie.

Wnętrze hotelu zrobiło na Reevie lepsze wrażenie, niż

oczekiwał. Na proste umeblowanie ich czystego, jasnego
pokoju składało się białe żelazne łóżko, sosnowe stoliki i

biurko. Dywaniki na drewnianej podłodze i kwieciste tapety

tworzyły przytulny, domowy nastrój.

Clea padła na łóżko, które okazało się bardzo wygodne.

– Jeśli jest gorąca woda, ogłoszę publicznie, że znalazłam

się w niebie.

– Idź pierwsza do łazienki. Tylko nie przesadzaj.

– Umyję się w pięć minut – obiecała i prawie dotrzymała

słowa.

Reeve pod prysznicem wyobrażał sobie, co się dzieje w

pokoju. Clea stoi przy łóżku, rzuca na podłogę okrywający ją

ręcznik, wsuwa się naga pod prześcieradło, czeka na niego,

wyciąga ramiona i...

Wytarł się szybko i wyszedł z łazienki.

– Cleo!

Sypialnia była pusta. Reeve natychmiast sprawdził

bagaże. Posążek, zapakowany z przyborami do golenia, tkwił
na swoim miejscu. Zniknął jednak aparat fotograficzny Clei.

Reeve nie zaniepokoił się zbytnio tym faktem. Clea nie

rozstawała się z aparatem. Miała go na szyi, kiedy wałęsali się

po mieście, i robiła zdjęcia, korzystając z coraz słabszych

promieni zachodzącego słońca.

Myślał najpierw o pójściu za nią, lecz ostatecznie

postanowił, że da jej wolny czas i poczeka w hotelu. Kiedy

ogolił się, ubrał i schował nefryt w nowej kryjówce, Clea jak

burza wpadła do pokoju.

– Fantastyczne miasteczko! – zawołała. – Jest tu nawet

stajnia, w której można wypożyczyć wierzchowca, i kuźnia, w
której pewien staruszek podkuwa konie. To chyba Indianin.

Udało mi się uchwycić świetne sceny!

– Cześć. Cieszę się, że cię widzę.

– Ach, Reeve, ja też się cieszę. – Cmoknęła go w

policzek. – Nie sądziłam, że będziesz miał coś przeciw

mojemu wyjściu na pół godziny.

Włożyła aparat do torby, ale natychmiast znów go

chwyciła i założyła na szyję.

– Nigdy nie wiadomo, kiedy trafi się coś ciekawego –

wyjaśniła.

– Zgadzam się. Double Springs to wymarzone miejsce

dla turystów.

Roześmiała się.

– No, niezupełnie, ale, o dziwo, pełno tu kowbojów. W

piątkowy wieczór zjeżdżają się z okolicznych farm. Młodzi,

starzy, grubi, chudzi, słowem, prawdziwi kowboje, Reeve.

– Wierzę ci na słowo.

– Nie musisz. Sam zobaczysz, a poza tym mam na to

dowód. – Podniosła aparat w geście zwycięstwa. – O jednym

zapomniałam ci powiedzieć. Nadałam na poczcie negatywy

fotografii, które zrobiłam u Browningów. Wysłałam je do
matki.

– Do matki? – W pierwszej chwili Reeve nie zrozumiał.

– Browning mógłby przeszukać mój dom, mieszkanie

mojego agenta, a nawet redakcję „Trends”, ale wątpię, czy

zawracałby sobie głowę moją matką. Co by jej powiedział?

Na wszelki wypadek załączyłam liścik, w którym proszę, żeby

schowała film w bezpiecznym miejscu i nie wspominała o nim

nikomu. Reeve skinął głową z aprobatą.

– Sprytnie pomyślane.

Pomyślał o wyniosłej, budzącej lęk pani Moore.

Browning z pewnością będzie się od niej trzymał z daleka.

– Doszłam do wniosku, że jeśli Browning albo jego zbiry

będą za nami węszyć, nie oddamy im negatywu z tej prostej

przyczyny, że nie będziemy go mieli przy sobie. Prawda?

Spojrzała na Reeve’a z wyczekiwaniem.

– Oczywiście – odparł. Niechętnie odnosił się do

wszelkich sytuacji, które zagrażałyby bezpieczeństwu Clei. –

Dobry pomysł. Powinienem sam na to wpaść.

Podeszła do niego kocim krokiem.

– Dlatego właśnie jestem z tobą, Reeve – odezwała się

przeciągając głoski. – Mam ci podsuwać świetne pomysły.

Holden przytulił ją mocno. W jego bliskości czuła się

wspaniale, ciepło, bezpiecznie. Od razu serce zaczynało bić

żywiej. Zanurzył twarz w pachnących włosach i chłonął ich

zapach. Bardzo jej pragną). Pragnął jej od zawsze.

Clea czytała w myślach Reeve’a.

– Najpierw zjedzmy kolację – zaproponowała. –

Umieram z głodu.

Mieli prawo być głodni. Nic nie jedli przez cały dzień.

– Słusznie – zgodził się. – Najpierw zjemy kolację. Z

uwodzicielskim uśmiechem podkreślił słowo „najpierw”.

– Słyszałam, że właścicielka hotelu robi znakomite

ciasteczka. Sfotografuję te przysmaki.

– Cleo...

– Tak, Reeve? – zmrużyła filuternie oczy.

– Po zdjęciach, ciasteczkach i kolacji mamy randkę, tutaj.

Wskazał na łóżko.

Wybuchnęła śmiechem. Wesołe iskierki lśniły w oczach.

– Tak, a poza tym przygotowałam dla ciebie coś

specjalnego.

– Co mianowicie?

– Poczekamy, zobaczymy – przekomarzała się. – A teraz

chodź. Kowboje się niecierpliwią.

Trzymając się za ręce, zeszli szerokimi schodami do holu

na parterze. Rozbrzmiewały tu śmiechy i dźwięki muzyki.

Zaczynała się sobotnia noc w Double Springs.

– Spotkamy się za dziesięć minut w restauracji –

oświadczyła. – Spróbuję sfotografować właścicielkę hotelu.

– Do najbliższego numeru „Trends”? – zażartował.

– Nie – odrzekła z powagą. – Myślałam o czymś

ambitniejszym. Dzięki naszej podróży inaczej spojrzałam na

moją karierę, Reeve. Mam mnóstwo planów i pomysłów.

– Cieszę się, Cleo.

Cóż innego mógł powiedzieć? Naprawdę się cieszył, a

jednocześnie martwił o nią.

– Zamów mi dobre, zimne piwo – rzuciła przez ramię.

– Oczywiście.

Reeve wkroczył do sali jadalnej, znalazł wolny stolik i

zamówił piwo. Słowa Clei skłoniły go do refleksji.

Powstrzymywał się od wyrażania swoich uczuć wobec tej

kobiety, ponieważ nie był pewien, czy ona czuje to samo.

Wspólna podróż zmieniła jej życie i ożywiła dawne marzenia
o ciekawej pracy.

Życzył jej spełnienia marzeń, lecz wiedział, że nie będzie

to łatwe. Clei nie brakowało inicjatywy, ale po powrocie do

Los Angeles mogła znów poruszać się utartymi ścieżkami i

ulegać wpływom rodziców, a w efekcie powtarzać schemat

wcześniejszego życia. Zaprzepaściłaby to, co działo się

między nimi w ciągu ostatnich kilku dni.

Reeve otrząsnął się z ponurych myśli. Tym razem

musiało się im udać.

– No jak tam, kowboju? Idziemy wcześnie spać? Jutro

powinniśmy być na nogach już o świcie.

Reeve wzniósł oczy ku niebu, słysząc Cleę naśladującą

akcent wieśniaka z zachodnich stanów.

– Widzę, że na dobre uległaś urokowi Double Springs?

– Podoba mi się tu. Smakują mi befsztyki, piwo i

ciasteczka pani Turner i...

– No, a te bójki przy barze?

– Cóż, obyło się przynajmniej bez złamanych kości.

– A muzyka?

– Zostałam fanem muzyki country – oznajmiła.

– Również tańców?

– Nauczymy się i tego, prawda? Wybuchnął śmiechem.

– Wątpię.

– Ale na pewno uśmiejemy się przy tym co niemiara.

Przed nami przyszłość!

– Jakoś mi to do ciebie nie pasuje, Cleo. Wzięła jego

szklankę i wypiła łyk piwa.

– Już ci mówiłam, że się zmieniam, Reeve. Nie wiesz

chyba, że nieźle potrafię się przystosowywać do nowych

warunków. Wciąż masz przed oczami obraz z przeszłości. Nie

jestem księżniczką Cleą. Jestem kimś więcej – oświadczyła
zaczepnie.

– Być może – przyznał.

– Sądzisz, że jestem ograniczona? – spytała, pamiętając o

wszystkich różnicach między nimi, które przed laty

doprowadziły do rozstania.

– Absolutnie nie – zaprotestował. – Ale przystosowanie

do nowych warunków zawsze pociąga za sobą trudności.

– Ale ja daję sobie radę. Czuję się swobodniej niż ty.

– Jasne. Na szczęście nie musimy już niczego kraść.

Chwyciła go za rękę.

– Poza czasem...

– Cieszę się, że mamy chociaż parę dni dla siebie.
Spojrzeli sobie prosto w oczy, zapomnieli o otaczającym

ich świecie, hotelu i gwarze restauracji. Reeve podniósł dłoń
Clei do ust.

– To, że wsiadłaś ze mną do samolotu w Santa Inez, było

jedną z dwóch najwspanialszych rzeczy, które mnie w życiu

spotkały.

Clea przez chwilę znieruchomiała.

– Jedną z dwóch?!

– Nie przesłyszałaś się – odparł, pieszcząc jej rękę

wargami.

Clea poczuła ciarki na grzbiecie. Fala gorąca objęła jej

ciało.

– Druga z tych rzeczy to fakt, że cię w ogóle kiedyś

spotkałem – dodał.

Clea rozpłakała się z radości.

– Och, Reeve, jestem taka szczęśliwa!

– Chodźmy więc na górę i połączmy twoje szczęście z

moim.

Na parkiecie kręciło się kilka par. Grał zespół muzyki

country. Rozbrzmiewało charakterystyczne brzmienie banjo.

Clea rozejrzała się po sali. Miała dziwne wrażenie, że
przebywa w nierealnym, nie istniejącym świecie. Ona i Reeve

należeli do innego, prawdziwego, radosnego świata. Ujęła

twarz mężczyzny w dłonie i ucałowała jego usta.

– Pamiętaj, że szykuję dla ciebie niespodziankę. Reeve

natychmiast zerwał się na nogi. Zostawił na stoliku pieniądze

dla kelnera i chwycił Cleę za rękę.

– Prawie o tym zapomniałem. Nie do wiary! Siedzimy

sobie i rozmawiamy, a tam czeka na mnie coś specjalnego.

Weszli do pokoju i padli sobie w objęcia. Ręka Reeve’a

błądziła w poszukiwaniu guzików bluzki Clei. Powstrzymała
go.

– Dzisiaj ja cię uwodzę – powiedziała półgłosem.

Wyśliznęła się z jego ramion i zniknęła w łazience.

Rozebrała się. Drżała z podniecenia, wciągając przez

głowę cienką jak pajęczyna, czarną koszulę nocną. Materiał

dotykał ciała niczym ręka kochanka i prześwitywał, nie tylko
w miejscach koronkowych wstawek.

Przeciągnęła szczotką po włosach i spojrzała raz jeszcze

na swe odbicie w lustrze. Nigdy w przeszłości nie zrobiła

niczego takiego. Nigdy z rozmysłem nie uwiodła żadnego

mężczyzny. Ale Reeve nie był pierwszym lepszym

mężczyzną. Pragnęła dać mu rozkosz. Wiedziała także, że ta

rozkosz zostanie jej z nawiązką zwrócona.

Westchnęła głęboko i otworzyła drzwi.

Smuga światła padającego z łazienki oświetliła Reeve’a.

Siedział na skraju łóżka. Nie rozpiął nawet koszuli. Błyszczała

opalona skóra. Zbliżyła się do niego cicho.

Wstał z płonącym wzrokiem.

– A więc to jest ta obiecana niespodzianka – odezwał się

głosem ochrypłym z pożądania. – Piękna. Jesteś piękna.

Clea zadrżała. Uśmiechnął się, objął ją w talii i zaczął się

bawić czarną koszulką. Podnosił nieco i opuszczał delikatny

materiał.

– Nie widziałeś wszystkich rzeczy, które kupiłam w

Denver.

– Cieszę się, że zachowałaś coś na potem, ale lepiej na

razie tego nie ujawniaj – stwierdził, ukazując zęby w

uwodzicielskim uśmiechu. – Moje serce nie wytrzymałoby
dalszych atrakcji.

– To jest właśnie główna atrakcja – odrzekła lekko

obrażona.

Pocałowała go w szyję i powiodła językiem po policzku

aż do zagłębienia ucha i wróciła do ust, aby złożyć na wargach

mężczyzny długi pocałunek.

Reeve jęknął i cofnął się o krok. Chciał rozpiąć pasek

spodni, lecz Clea powstrzymała go.

– Pozwól mi to zrobić. – Niezdarnie manipulowała przy

pasku. Wyciągnęła go ze szlufek. – Pierwszy raz mam z tym
do czynienia – wyjaśniła.

– Z czym? Z rozpinaniem paska?

– Nie. Z uwodzeniem mężczyzny.

– Ale nieźle sobie radzisz.

Rozpięła guzik i zamek błyskawiczny spodni Reeve’a.

Nigdy przedtem nie posunęła się do tego z żadnym

mężczyzną. Jej palce poruszały się sprawnie, z magiczną

wręcz zręcznością. Holden oddychał coraz szybciej, poddając

się bez reszty miłosnemu zauroczeniu.

Clea przerwała na moment pieszczoty. Mógł ściągnąć

spodnie i koszulę. I znów zaczęła wędrówkę dłoni po

muskularnym ciele. Bawiła się włosami na torsie Reeve’a i
twardymi brodawkami. Głaskała płaski brzuch. Dotarła tam,

gdzie jej ręce zawitały już wcześniej.

Wstrzymała oddech. Usiłowała wydusić z siebie jakieś

słowa. Reeve opadł na łóżko. Osunęła się na podłogę. Z

początku działała powoli, delikatnie, rozbudzając jego

namiętność. W niej również wzbierała żądza, niczym gorący,

buchający płomień. Holden zanurzył rękę w jej włosach i

przycisnął skronie kobiety.

– Cleo! – zawołał. – Cleo, jeszcze nie teraz. Chcę się z

tobą kochać. Uwiodłaś mnie. Teraz moja kolej.

Chwycił ją mocno, położył na łóżku i wypełnił swoim

ciepłem i siłą. Czerpała od niego energię. Poruszała się tym

samym, szaleńczym rytmem. Na szczycie rozkoszy próbowała

krzyknąć imię Reeve’a, lecz słowa uwięzły jej w gardle.

Zamknęła oczy. Zespolili się w jedną doskonałą całość.

Znaleźli spełnienie, lecz dalej leżeli spleceni w uścisku, a

serca biły zgodnym rytmem. Tyle mieli sobie do powiedzenia!

Reeve wolałby poczekać, aż ochłoną, lecz nie potrafił.

Odezwał się cicho, chrapliwie, jakby nie swoim głosem:

– Nasza znajomość nie skończy się na tym, prawda? Clea

uniosła głowę.

– Bałam się, że tak się stanie. Wciąż powtarzałeś, że nam

się nie uda.

– Myliłem się.

– Jestem szczęśliwa z tego powodu. – Pocałowała go

kilka razy. – Musi się udać, Reeve. Będzie nam dobrze.
Kocham cię...

– Naprawdę?

– Nigdy nie pokocham innego mężczyzny – powtórzyła

obietnicę daną mu przed laty.

– I ja będę cię kochał aż do końca życia – szepnął w

odpowiedzi.

Uśmiechnął się do siebie. Pisali razem nowe zakończenie

historii swojej miłości. Szczęśliwe zakończenie. Rozkoszując

się bliskością dwojga ciał, nabierali sił do nowych przygód,

które miały im przynieść następne dni.

Rano zaspali i omal nie spóźnili się na lotnisko. Clea

właściwie pragnęła w duchu, aby tak się stało. Nie była
przyzwyczajona do starych samolotów, obsługujących małe

prywatne linie. Przez całą drogę do Wichita siedziała skulona,

nękana mdłościami.

Na miejscu natychmiast popędzili z bagażami do

samolotu lecącego do Teksasu. Bez tchu dopadli schodków.

Lądowali w ulewnym deszczu. Reeve stanął w długiej kolejce
po bilety do miasta Ensenada w Meksyku.

Clea czekała na niego w restauracji nad filiżanką

niesmacznej kawy.

– Reeve, to dwie godziny jazdy od Santa Inez. Usiadł

przy stoliku.

– Nie polecielibyśmy tam bezpośrednio, nawet gdyby

było takie połączenie. Browning z pewnością obserwuje

lotnisko dwadzieścia cztery godziny na dobę.

Polecieli zatem do Ensenady. Tuż przed lądowaniem

Cleę ogarnął strach.

– A jeśli celnik znajdzie posążek?

Reeve wziął ją za rękę i pogładził uspokajająco.

– Celnicy meksykańscy nigdy nie przeszukują bagażu

wwożonego do kraju. Odpręż się i opanuj.

Pomyślała o posążku ukrytym w tenisówkach Reeve’a.

Holden nalegał z początku, żeby włożyć buty do bagażu

podręcznego, lecz uznał, że wyglądałoby to dziwacznie i
podejrzanie.

Reeve zachowywał spokój. Clea natomiast nie potrafiła

utrzymać nerwów na wodzy. Kiedy poprzednio zawitali do

Santa Inez, urzędnik machinalnie odznaczył odpowiednią

rubrykę w dokumentach. Niestety, teraz Meksykanin uważnie

studiował paszport Reeve’a i kartę turystyczną.

Pot wystąpił na czoło Clei. Oczami wyobraźni widziała

już najgorsze. Spodziewała się szczegółowej rewizji i pytań o

posążek Olmeków, a potem aresztowania i poznania

warunków życia w więzieniu w Ensenadzie.

Z ust urzędnika popłynął potok hiszpańskich słów. Reeve

poprosił ją wzrokiem o tłumaczenie. Opanowała panikę i

wydusiła z siebie odpowiedź.

– El senor gusta Mexico. Mucho. Ja też. To znaczy, me

gusta Mexico tambien. Mucho.

Celnik nagrodził ją uśmiechem i przepuścił.

– O co mu właściwie chodziło? – spytał Reeve, chowając

paszport do kieszeni.

– Zauważył, że to nasza druga podróż do Meksyku w

przeciągu tygodnia, powiedziałam więc, że uwielbiam ten

kraj. I wcale nie skłamałam – oznajmiła.

Czuła się w Meksyku jak w domu.

– To nie koniec naszej podróży, Cleo. Przed nami podróż

do Santa Inez.

– Wiem, ale na szczęście Browning nie może sprawdzać

każdego samochodu. Nie wie też, skąd przyjedziemy.

Wybraliśmy okrężną drogę.

Reeve roześmiał się.

– Myślę, że powinniśmy utrudnić zadanie Browningowi i

wynająć cadillaca.

Kiedy przyjechali do Santa Inez, Reeve nie odważył się

zaparkować tuż przy szpitalu. Najpierw zadzwonił.

– Chciałbym rozmawiać z senor Carlos – poprosił i oddał

słuchawkę Clei, która lepiej mówiła po hiszpańsku.

Pielęgniarka poinformowała, że Charlie opuścił szpital.

– Donde esta senor Carlos, por favor? – spytała Clea z

nadzieją, że szybko go odnajdą.

Pielęgniarka powiedziała coś o złotym runie.

– Ach, Charlie zaszyfrował w ten sposób wiadomość dla

nas – wyjaśnił Reeve. – Pamiętasz, w mitologii greckiej statek

Argonautów wyruszył na poszukiwanie złotego runa.

Argonauci, „Argosy”!

Wsiedli do samochodu i ruszyli w stronę portu, gdzie

przy nadbrzeżu stał zakotwiczony jacht Reeve’a.

W świetle księżyca jacht wyglądał po prostu pięknie.

Clea i Reeve weszli na pokład i jak najciszej pokonali schodki

prowadzące do kajut.

Holden powoli otworzył drzwi głównej kajuty. W fotelu

z puszką piwa w ręce siedział Charlie i szczerzył zęby w

uśmiechu.

– Witajcie na pokładzie. Wybaczcie, że się powtórzę i

spytam, czemu to trwało tak długo?

ROZDZIAŁ 12

– Niewiarygodna sprawa – oświadczył Luis Valdez,

dyrektor muzeum w Santa Inez. – Jaguar wrócił do nas! –

Spojrzał na Charliego, siedzącego po drugiej stronie

staroświeckiego biurka. – Jest pan człowiekiem honoru, panie
Moore.

Reeve zerknął na Cleę. Określenie „człowiek honoru”

niezbyt pasowało do Charliego, chociaż musieli przyznać, że

właściwie zachował się bez zarzutu. Po krótkich namowach

zgodził się zwrócić figurkę do muzeum, wyjaśnić sytuację i

ponieść wszelkie konsekwencje swojego czynu. Na razie nie

spotkała go kara, wręcz przeciwnie, uchodził za bohatera.

– Cieszymy się bardzo – ciągnął Valdez. – Natychmiast

skontaktujemy się z policją, która już szuka naszego byłego

pracownika, zamieszanego w tę kradzież.

Charlie przełknął nerwowo ślinę.

– Powinni państwo także powiadomić policję o moim

udziale w tej sprawie.

Clea nie wytrzymała.

– Pan rozumie, senor, mój brat nie miał nic wspólnego z

tą kradzieżą. On tylko...

Reeve ścisnął ją za rękę i zgromił wzrokiem. Zacisnęła

wargi i już się nie odzywała. Miała od tej pory nie mieszać się

w życie Charliego.

– Na początku nie wiedziałem, że posążek został

skradziony – tłumaczył Charlie – ale kiedy go zobaczyłem,

domyśliłem się prawdy.

Valdez w milczeniu skinął głową.

– Źle postąpiłem, angażując się w tę transakcję. Nic mnie

nie usprawiedliwia.

– Ale naprawił pan swój błąd i, jak widzę, poniósł pan

pewnego rodzaju karę – powiedział Valdez, mając na myśli
pobicie. – Zatem nie wysuwamy żadnych zarzutów pod

pańskim adresem. Jest pan wolny, senor Moore.

Charlie zerwał się na nogi, uścisnął rękę dyrektora,

przytulił siostrę i klepnął Reeve’a po plecach.

– To dzięki wam. Uwierzyliście mi.

– A teraz, skoro załatwiliśmy interesy, czy napijecie się

państwo ze mną kawy? – spytał Valdez i zadzwonił po

sekretarkę.

– Oczywiście – odparła Clea z ulgą w głosie. – Co się

stanie z Browningiem? Czy zostanie zatrzymany?

– Mogę o tym zapewnić. Kiedy tylko senorita Moore

prześle nam fotografie dzieł sztuki, zaczniemy je

identyfikować. Poprosimy znawców o ekspertyzy. Wymiar

sprawiedliwości działa być może powoli, lecz Browning na

pewno zostanie ukarany, i to dzięki panu, senor Moore.

Clea z uśmiechem spostrzegła, że Reeve ze zgrozą

podniósł wzrok ku niebu.

Po godzinie znaleźli się na zalanej słońcem ulicy.

– Charlie, jak ty to robisz? Jakoś zawsze wychodzisz na

swoje – orzekł Reeve.

– Czuję się, jakbym zaczynał nowe życie – oświadczył

Charlie z powagą. – Postaram się tym razem nie zmarnować
szansy.

– Nowy braciszek? – zażartowała Clea.

– Nowy jak spod igły – zapewnił Charlie. – Słyszałem,

co Reeve mówił o moim dotychczasowym życiu. Ostatni

epizod nauczył mnie poczucia odpowiedzialności. –

Roześmiał się. – Może wreszcie w wieku trzydziestu dwóch

lat stanę się dorosły? Dziękuję, przyjacielu.

Wyciągnął dłoń do Holdena.

– Ależ daj spokój. Koniec ze spłacaniem długów.

Jesteśmy wreszcie kwita.

– Umowa stoi!

– Co powiecie na obiad? – zaproponowała Clea.

– Ja rezygnuję – oznajmił Charlie. – Zabieram bagaże i

pierwszym samolotem wracam do Stanów. Valdez to miły

gość, ale może zmienić zdanie. Lecę do domu. Zresztą,

pewnie chcecie być sami.

Clea cmoknęła brata w policzek.

– Zgadłeś. Do zobaczenia w Los Angeles.

Clea westchnęła i spojrzała na błyszczące fale Pacyfiku.

Słońce zachodziło. Różowe i fioletowe smugi światła kładły

się na ciemniejącej powierzchni wody.

Spacerowali wąskimi uliczkami wzdłuż nadbrzeża Santa

Inez. Nie spiesząc się, wracali po obiedzie do hotelu.

Skończyła się pasjonująca przygoda. Mogli wreszcie

spokojnie odetchnąć. I zacząć nową przygodę. Życie razem.

Usiedli na drewnianej ławeczce przy starej fontannie na

opustoszałym placu. Noc należała do nich.

Clea zaniepokojona obserwowała Reeve’a. Był

zamyślony, zatroskany, jak gdyby nieobecny.

– Cudownie tu, prawda? – spytała z wahaniem.

– Nie może być piękniej – odparł, rozpraszając jej

wątpliwości.

– Może w Kalifornu. Myślałam o tych wszystkich

cudownych rzeczach, które możemy wspólnie robić.

Chcę, żebyś poznał moich przyjaciół. Mama i tata z

pewnością zaproszą nas na weekend i...

– Wygląda na to, że masz wiele planów – przerwał jej.

– A chcesz się ze mną spotkać po powrocie?

We wzroku Reeve’a malowała się rozpacz. Serce Clei

ścisnęło się z bólu.

– Chyba w ogóle nie powinniśmy wracać.

– Nie wracać? – powtórzyła z niedowierzaniem. –

Będziemy razem, tak, Reeve?

Nie odpowiedział od razu. Inaczej wyobrażał sobie tę

chwilę. Chciał, żeby było romantycznie, tajemniczo, ale skoro

Clea zaczęła mówić o rodzicach i przyjaciołach, nie miał

wyboru. Nie mógł pozwolić, aby ich związek znów się

rozpadł.

– Jest coś, co powinniśmy zrobić najpierw. Powinniśmy

się pobrać.

– Oczywiście – szepnęła. – Pragnę wyjść za ciebie.

Objęła go mocno.

– Bezzwłocznie. Dziś, a najpóźniej jutro. Natychmiast.

– Tu, w Meksyku? – spytała zaskoczona. – Tak.

Nie planowała tak szybkiego obrotu spraw. Kochała

Reeve’a i chciała z nim spędzić resztę życia, lecz taki

pośpiech sprawiał wrażenie, że Holden jej nie ufa.

Wbiła wzrok w morze. Zamilkła.

– Nie rozumiem – stwierdziła wreszcie.

– Cleo, nie uda nam się przetrwać, jeśli nie postawimy

wszystkich przed faktem dokonanym. Twoi rodzice i kariera

zawodowa znowu okażą się ważniejsze.

– Dlaczego tak mówisz? Dlaczego nie dajesz nam szans?

Oczywiście, że nam się powiedzie. Przez te lata zmieniliśmy

się bardzo.

Słowa Reeve’a zabrzmiały z bolesną szczerością.

– To prawda. Nie jesteśmy już parą dzieciaków

sądzących, że miłość pokona wszelkie przeszkody. Wiemy, że

to niemożliwe. Boję się podświadomie, że w Los Angeles, po

głębokim zastanowieniu, zmienisz zdanie.

Clea osłupiała.

– To śmieszne! Wmawiasz mi, że nie wiem, czego chcę.

Oczywiście, że ja...

– Więc udowodnij mi swoją stałość. Wyjdź za mnie.

Zostań tu ze mną.

– Udowodnić? Po co?

Reeve stawiał absurdalne żądania. Co się z nim działo?

– Może rzeczywiście nie ufam przyszłości i chcę kuć

żelazo, póki gorące?

– Małżeństwo nie zapewni ci automatycznie poczucia

bezpieczeństwa. Kartka papieru nic nie znaczy bez

zaangażowania... Stawiasz mi warunki, a ja jedynie pragnę

najpierw przystosować się do zmian, które zaszły w moim

życiu.

– Przestraszyłaś się? Sny na jawie to jedno, a realne życie

to drugie, tak?

– Realne życie? Żeglowanie bez celu na „Argosy”

nazywasz realnym życiem?

– Wobec tego twoje życie jest więcej warte, bo trwonisz

talent na fotografowanie domów bogaczy? – rzucił zaczepnie.

Poczuła skurcz żołądka. Serce podeszło jej do gardła.

Nagle wszystko wokół wydało jej się okropne. Cały świat,

nadzieje, plany legły w gruzach i nie umiała temu zaradzić.

Dotknęła plecami zimnego oparcia ławki. Chłód

przywrócił jej trzeźwość umysłu. Bała się opuścić

uregulowane życie. Reeve zaś bał się ją stracić.

– I co, Cleo?

– Kocham cię, Reeve, i chcę być z tobą, ale mam

obowiązki i musimy...

– Nie – przerwał. – Mamy obowiązki wobec siebie.

Myślisz o mamusi, tatusiu i braciszku? Nic się nie zmieniło? –

Roześmiał się ironicznie.

– Czemu nam to robisz? Czemu nas rozdzielasz?

Rozpłakała się.

– Wina leży po obu stronach – powiedział łagodnie. –

Zaangażowałem się w nasz związek, ale ty się wycofujesz. –

Pogładził ją po twarzy. – Skończyła się wspólna przygoda.

Powinniśmy się rozejść, zanim sprawimy sobie jeszcze

większy ból.

– Reeve, potrzebujemy czasu. Trochę czasu.

– Mieliśmy dziesięć lat, Cleo, i to nie wystarczyło,

abyśmy przeistoczyli się w zupełnie innych ludzi. Niech tak
zostanie.

Nagle ciszę placyku zakłócił warkot silnika. Na wąskiej

uliczce zatrzymała się taksówka. Wysiadło z niej kilkoro

podchmielonych turystów i ruszyło w stronę plaży.

– Patrz, mamy taksówkę. Wrócimy do portu, a potem

pojedziesz na lotnisko. Złapiesz jeszcze chyba jakiś samolot?

Clea w szoku pospieszyła za Holdenem. Nie mogła

znaleźć słów na opisanie targających nią uczuć. Czy złe

doświadczenia przeszłości miały zaważyć na ich losach?

Jechali w milczeniu. Reeve nie śmiał podnieść wzroku na

wściekłą, zrozpaczoną Cleę. Postawił ją w obliczu wyboru.

Nie znał innego wyjścia. Stało się to, co najgorsze. Utracił ją.

Usiłował przekonać w duchu samego siebie, że tak jest

lepiej. Szybkie cięcie, minimum bólu zamiast powolnego
konania w Los Angeles.

Dwa razy prosił ją o rękę. Dwa razy został odrzucony.

Trzeciego razu nie przewidywał.

Clea włączyła światło w ciemni. Nie spojrzała nawet na

wywołane zdjęcia. Wiedziała, że brakuje im ekspresji,

atmosfery. Nie włożyła serca w te fotografie. Co innego

zdjęcia przywiezione z Meksyku i Kolorado...

Kiedy zdejmowała fartuch, przyszedł Charlie.

– Masz coś ciekawego? Pokręciła głową.

– Raczej nie. – Wolała nie roztrząsać przyczyn

nieudanych zdjęć. – Cóż przywodzi panicza w moje skromne
progi? – zażartowała, zmieniając temat.

– A jaki tam ze mnie panicz! Jestem wiecznym

buntownikiem. Patrz, nie noszę krawata.

– Co na to tata?

– Nic. Zawarliśmy kompromis. Wzorowo prowadzę dział

kadr w naszym przedsiębiorstwie, w zamian zaś tata przymyka
oko na moje fanaberie. A co u ciebie?

– Cóż, nie mam tak pożytecznego, szacownego zajęcia.

– A ja, po tej awanturze w Meksyku, postanowiłem wziąć

się do uczciwej pracy. O, co to? – spytał na widok

rozłożonych na biurku pism.

– A, to zrobiłam w Kolorado. Z wahaniem podała mu

odbitki.

– Naprawdę dobre! Zupełnie niepodobne do tego, co

robisz zwykle dla „Trends”.

– „New World” to świetne czasopismo.

– Twoje najlepsze zdjęcia do tej pory. Szykuj się do

wystawy indywidualnej.

– Wiesz, już nawet trochę się przymierzałam, ale... –

zawiesiła głos. – Muszę mieć więcej zdjęć. Tymczasem
odczuwam brak natchnienia.

– On jeszcze nie wrócił – stwierdził Charlie, nie owijając

w bawełnę. – Widocznie złapał jakiś rejs w Meksyku i był

zajęty przez parę tygodni, a następnie zakotwiczył w San

Diego i znalazł nowe zamówienie.

– Wiem, że nie wrócił, ale ty pewnie, jako jego

przyjaciel, znasz szczegóły.

– Jesteśmy w kontakcie – przyznał Charlie. – A przy

okazji, skąd wiesz, że nie wrócił?

– Wolałabym o tym nie mówić.

– Ależ, Cleo, tu chodzi o moją siostrę i o mojego

najlepszego przyjaciela. Czyżbyś pojechała do Newport?

Skinęła głową.

– I co planowałaś w razie spotkania?

– Chyba powiedzieć prawdę.

– To znaczy?

– Kocham go, Charlie.

– Zdaję sobie sprawę. Z wzajemnością – dodał

przebiegle.

– W Meksyku zażądał, żebyśmy się pobrali, a ja najpierw

chciałam powiadomić tatę i mamę, uporządkować swoje

sprawy i nie rezygnować z kariery zawodowej.

Potrzebowałam czasu.

– Minęło sześć tygodni i co?

– Znudziło mnie fotografowanie wystawnych rezydencji.

Chciałabym rozwinąć skrzydła i spróbować czegoś nowego.

– A co powiedzieli rodzice? Clea roześmiała się.

– Mama musiała anulować długą listę swoich znajomych,

którzy chcieli skorzystać z moich usług. Ale oboje są dumni z

moich osiągnięć.

– Pominęłaś ważną część problemu. Co powiedzieli

rodzice o twoim życiu osobistym? Zwierzyłaś im się trochę?

– Ze wszystkiego! Prawie wszystkiego. Z tego, że jestem

zakochana w Reevie. Przyjęli to z zaskoczeniem,

zakłopotaniem, wreszcie z przerażeniem.

– Z przerażeniem? To do taty niepodobne.

– Mówię poważnie. Myślę, że przez te lata obawiali się,

czy czasem Reeve nie zamierza mnie porwać. Teraz pewnie

każde z nas zrozumiało, że w moim życiu jest miejsce i dla

rodziców, i dla ukochanego mężczyzny.

Charlie gwizdnął z aprobatą.

– Jestem pod wrażeniem twojego opanowania i mądrości

życiowej, siostrzyczko! Stawiam na ciebie!

Reeve siedział w barze Pokeya Barstowa. Rozmowa z

barmanem nie kleiła się. Myśli Holdena krążyły od kilku

tygodni wokół Clei. Postąpił jak głupiec, żądając od niej

natychmiastowego zadeklarowania się. Tak się bał, że ją

straci, że przestraszył ją naprawdę. Nie dążył do kompromisu.

Nie starał się jej odzyskać. Może nie było jeszcze za późno?

Pokazał Pokeyowi banknot dolarowy.

– Rozmień mi na monety do automatu, Poke.

– Zadzwoń z mojego telefonu. Udostępniam go przecież

przyjaciołom.

Nakręcił numer Clei. Po trzech sygnałach włączyła się

automatyczna sekretarka. Zaklął w duchu. Nie tak to sobie

wyobrażał.

– Cleo, mówi Reeve. Muszę z tobą porozmawiać, ale za

parę godzin wypływam w rejs czarterowy. – Odetchnął

głęboko, usiłując zebrać myśli. – Miałaś rację. Potrzebujemy

czasu. Jestem gotowy do kompromisu i do wysłuchania

twoich racji. Nie chcę, żebyś rezygnowała z kariery czy

zrywała z rodzicami. Do diabła, mogę ich nawet zabrać w

rejs! Wyjdziesz za mnie? Czekaj tu na mnie, proszę, kiedy

zawinę do portu. – Zakończył nagranie i odwiesił słuchawkę.

– Sprawy zawodowe – wyjaśnił zaciekawionemu

Pokeyowi.

Wyjął portfel, aby zapłacić za obiad.

– Dziś firma stawia, kapitanie. Pewnie potrzebujesz

przyjaciela?

Reeve uśmiechnął się na pożegnanie.

Idąc wzdłuż nabrzeża, zastanawiał się, dlaczego jacht

zamówiono już od wieczora, a nie jak się przyjęło, od rana.

Nie życzył sobie tej nocy towarzystwa na jachcie. A

zwłaszcza towarzystwa nowożeńców w podróży poślubnej.

Na pokładzie zastał stertę bagażu. Zszedł po schodkach i

otworzył drzwi do swojej kajuty.

– Clea – szepnął przez zaciśnięte gardło. – Spodziewałem

się klientów na rejs...

– To ja zamówiłam jacht i opłaciłam podróż. A teraz

posłuchaj.

Na jej twarzy malowała się powaga i stanowczość.

Wzięła głęboki oddech.

– Miałeś rację. Tam, w Meksyku, bałam się porzucenia

dotychczasowego życia i pracy. Ale przemyślałam wszystko

na nowo i nie podoba mi się to, co robiłam do tej pory. Już

wiem, czego chcę. Wiem też, że nie osiągnę tego bez ciebie,
Reeve.

Błyskawicznie znalazł się przy niej, objął, pocałował.

Oboje płakali z radości.

– Powiedz, czego pragniesz. Rzucę jacht, ustabilizuję

się...

– Ani się waż. – Pogłaskała go po twarzy. – To twoje

życie. Chcę je dzielić z tobą. Zawieziesz mnie do cudownych

miejsc, gdzie będę robić zdjęcia na moją wystawę. A teraz

zacznijmy nasz miesiąc miodowy. Ożenisz się ze mną, Reeve?

Roześmiał

się,

pamiętając

słowa

nagrane

na

automatycznej sekretarce.

– Dzisiaj? – domagała się odpowiedzi.

– Najpierw popłyniemy do Santa Inez. Później

ściągniemy Charliego i twoich rodziców na wesele. Należy

nam się. Nigdy nie spałaś w łożu kapitańskim.

Podniosła figlarny wzrok.

– Ostatnio byłam twoją załogą, pamiętasz? Ze śmiechem

chwycił ją za ręce.

– I kto to powiedział, że szczęśliwe zakończenia zdarzają

się tylko w książkach?