Alchemia Chi

ń

ska cz

ęść

2

Ostatnia aktualizacja: 27 kwietnia 2004
Napisał: Komix

Innym znanym mistrzem alchemii był Go Hong (nie wiem czy jest to dobry zapis, fonetycznie brzmi to Go Hong
lub Ko Hung)

ż

yj

ą

cy ok. III/IV w. n. e. Napisał on dzieło "O mistrzu, który osi

ą

gn

ą

ł jedno

ść

", które podzielił na dwie

cz

ęś

ci, wewn

ę

trzn

ą

i zewn

ę

trzn

ą

. Był człowiekiem o wiele praktyczniejszym od swych poprzedników, jako

ż

e

zarówno on, jak i jego

ż

ona byli medykami. W swoim dziele zawarł opis apoteozy (wniebowst

ą

pienia)

alchemicznego, pod nogami adepta formuj

ą

si

ę

chmury, a nast

ę

pnie unoszony jest on do nieba, ponad szczyty

gór gdzie mieszkaj

ą

nie

ś

miertelni.

Stwierdza on,

ż

e do osi

ą

gni

ę

cia nie

ś

miertelno

ś

ci nie wystarcz

ą

osi

ą

gni

ę

cia alchemiczne. Pomocne jest

wytwarzanie talizmanów, opracowywanie zakl

ęć

, a osi

ą

gni

ę

cie celu jest wr

ę

cz niemo

ż

liwe bez przestrzegania

cnót konfucja

ń

skich (pocz

ą

tek odwracania si

ę

od metod czysto alchemicznych).

Pomocne, lub nieraz konieczne (według niektórych alchemików) w procesie stawania si

ę

nie

ś

miertelnym, było

spo

ż

ywanie pokarmów z naczy

ń

wykonanych z alchemicznego złota, lub spo

ż

ywanie samego złota (zwyczaj

praktykowany bardzo długo, jedzenie bywało posypywane złotymi płatkami lub spo

ż

ywało si

ę

małe złote kulki).

Olbrzymi wpływ na alchemi

ę

miało rozpowszechnienie taoizmu, który wypada te

ż

pokrótce w tym miejscu

omówi

ć

.

Taoizm mo

ż

na było podzieli

ć

pierwotnie na dwa nurty. Filozoficzny, stawiaj

ą

cy na doskonałe zjednoczenie

umysłu ze "wszystkim", oraz religijny: doskonała wolno

ść

, d

ąż

enie do stanu bytu energii.

Jedna ze szkół taoistycznych zwana Higieni

ś

ci propagowała

ć

wiczenia ruchowe i oddechowe na

ś

laduj

ą

ce

zwierz

ę

ta, maj

ą

ce na celu przedłu

ż

enie

ż

ycia. Powiada si

ę

,

ż

e mistrz tej szkoły przy zjednoczeniu z tao

ż

ył

800lat.

Tao rozró

ż

niało w człowieku ró

ż

ne formy energii, które z wiekiem opuszczały ciało doprowadzaj

ą

c do

ś

mierci

człowieka. Na ciele wyznaczano tak zwane "pola eliksirów", odpowiedzialne za przepływ energii, których
odpowiednie uciskanie, masowanie, mogło spowolni

ć

uwalnianie si

ę

energii z organizmu (wa

ż

ny jest wewn

ę

trzny

spokój, m

ęż

czy

ź

ni trac

ą

najwi

ę

cej energii w czasie seksu, a kobiety w czasie menstruacji).

Adept alchemii praktykuj

ą

cy tao mo

ż

e posi

ąść

zdolno

ś

ci nadnaturalne, takie jak chodzenie po wodzie czy

przywoływanie duchów.

Nast

ę

puje wymieszanie technik alchemicznych z taoistycznymi (jednym z elementów przenikania si

ę

taoizmu z

alchemi

ą

był piec alchemiczny, który miał kształt tykwy, czyli taoistyczne wyobra

ż

enie kształtu ziemi, jako

ż

e w

ziemi dojrzewały i uszlachetniały si

ę

metale d

ążą

c do formy złota).

Procesy przemiany musiał by

ć

przeprowadzony bardzo dokładnie, znaczenia zacz

ę

ło nabiera

ć

ustalenie

odpowiedniego miejsca (chi

ń

ska geomancja), a wi

ę

c energia ziemi. Zabezpieczenia talizmanami, aby duchy nie

przerwały delikatnego procesu (mógł on by

ć

bardzo łatwo zniweczony lub wypaczony przez duchy).

W alchemii chi

ń

skiej wyró

ż

niano pi

ęć

głównych elementów przyrody u

ż

ywanych przy przemianach

alchemicznych:

•

Ziemia (symbolizowały j

ą

kamienie lub minerały),

•

Drewno (drzewa, gał

ę

zie),

•

Woda (woda, olejki),

•

Metal (ró

ż

norakie metale),

•

Ogie

ń

(popiół, ogie

ń

).

Z czasem rozpowszechniło si

ę

wypisywanie talizmanów na papierze (moc pisma) i przypinanie ich na

ś

cianie.

Cz

ęść

miała charakter wezwa

ń

do duchów wzorowanych na edyktach cesarskich. Powstawały równie

ż

specjalne

piece do spalania papierowych talizmanów.

Głównymi metalami jakich u

ż

ywano były ołów i rt

ęć

wyparte pó

ź

niej przez cynober. Jego specyficzna

wła

ś

ciwo

ś

ci

ą

było to,

ż

e im dłu

ż

ej si

ę

go podgrzewało tym bardziej si

ę

zmieniał. Przechodził proces "cynober -

rt

ęć

- cynober". Symbolizowało to jego obumarcie i zmartwychwstanie.

Ponadto panowało przekonanie,

ż

e nie ka

ż

dy człowiek mo

ż

e sta

ć

si

ę

alchemikiem. Musi by

ć

do tego

przeznaczony, to przeznaczenie ma go wprowadzi

ć

na

ś

cie

ż

k

ę

nie

ś

miertelno

ś

ci.

Istnieje podanie mówi

ą

ce, i

ż

nie

ś

miertelni

ż

yj

ą

cy w górach, lub na wyspach podró

ż

uj

ą

po chmurach i schodz

ą

na

ziemi

ę

w przebraniu

ż

ebraka. Podró

ż

uj

ą

po

ś

wiecie i

ś

piewaj

ą

pie

ś

ni zawieraj

ą

ce wiedze tajemn

ą

. S

ą

one

mo

ż

liwe do odcyfrowania jedynie przez przeznaczonych do tego ludzi.

Alchemia osi

ą

gn

ę

ła swój szczyt na przełomie VI/VII w. Wtedy te

ż

zacz

ą

ł si

ę

rozwija

ć

drugi nurt alchemii; nurt

wewn

ę

trzny. Spory wpływ miały liczne wypadki otru

ć

zarówno alchemików jak i traconych niepotrzebnie cesarzy

za

ż

ywaj

ą

cych alchemiczne pigułki (wielu cesarzy zmarło w ten sposób i stało si

ę

to powa

ż

nym problemem).

Ogie

ń

ś

wiata (piec alchemiczny) przeniesiono do wn

ę

trza człowieka. Ko

ń

czy si

ę

okres panowania alchemii

zewn

ę

trznej, zaczyna si

ę

rozwój alchemii wewn

ę

trznej. Wszystkie procesy przeprowadzane s

ą

w człowieku, który

sam jest mikrokosmosem i elementem natury. Człowiek nie jest doskonały i jest ograniczony tak jak wszech

ś

wiat.

To co dzieje si

ę

na zewn

ą

trz dzieje si

ę

równie

ż

wewn

ą

trz. Człowiek jest małym niebem i mał

ą

ziemi

ą

.

Wa

ż

na stała si

ę

samo

ś

wiadomo

ść

, energia wewn

ę

trzna i powstrzymywanie jej uchodzenia ró

ż

nymi metodami,

ć

wiczeniami, sztukami walki, alkoholem (jak człowiek pijany przewróci si

ę

to nic nie czuje, pijany zawsze dobrze

upadnie, gdy spada z wysoka i nic mu si

ę

nie stanie, podobnie jak dziecko o pełnych zapasach energii),

medytacj

ą

(medytacja czyli w tao

ś

wiadome działanie prowadz

ą

ce do nie działania, nie działanie: działanie

zgodne z natur

ą

rzeczy, lub działanie bez oczekiwania efektu). Do

ś

wiadczenia przeprowadzano w oparciu o

długotrwałe obserwacje. Ta szkoła "alchemii" trwała prawie do czasów dzisiejszych, wci

ąż

mo

ż

na spotka

ć

ludzi

którzy twierdz

ą

, i

ż

j

ą

uprawiaj

ą

.

Wła

ś

ciwie to wszystko co pokrótce mo

ż

na powiedzie

ć

o alchemii chi

ń

skiej nie wchodz

ą

c w bardziej zagmatwane

tematy i niuanse. Imiona alchemików w ró

ż

nych

ź

ródłach mog

ą

brzmie

ć

inaczej, a to z tego powody,

ż

e ju

ż

w

kronikach chi

ń

skich pisano je fonetycznie i przekr

ę

cano. W niektórych przypadkach trzymałem si

ę

spolszczonej

wymowy fonetycznej.

Je

ś

li b

ę

dziecie mieli jakiekolwiek pytania dotycz

ą

ce alchemii europejskiej b

ą

d

ź

wschodniej zawsze mo

ż

ecie do

mnie napisa

ć

. Jak tylko b

ę

d

ę

w stanie to odpowiem (

[e-mail]

).

Pozdrawiam i mam nadzieje,

ż

e przedstawione powy

ż

ej wiadomo

ś

ci przydadz

ą

si

ę

wam. W ko

ń

cu alchemia

japo

ń

ska była wła

ś

ciwie identyczna z chi

ń

sk

ą

, a chi

ń

scy nie

ś

miertelni przenikn

ę

li do Japonii tyle

ż

e pod

zmienionymi imionami. Mo

ż

na wi

ę

c przywoła

ć

sztuk

ę

alchemii do Rokuganu.