1

www.redemptor.pl/intronizacja

Służebnica Boża Rozalia Celakówna: Dzieło Intronizacji w Polsce i w świecie |

o. Jan Mikrut CSsR

o. Jan Mikrut CSsR

Służebnica Boża Rozalia Celakówna:

Dzieło Intronizacji w Polsce i w świecie

Z pism Służebnicy Bożej Rozalii Celakówny:

„Polska nie zginie, o ile przyjmie Chrystusa za Króla w całym tego słowa znaczeniu; jeże-

li się podporządkuje pod prawo Boże, pod prawo Jego Miłości. Inaczej, moje dziecko, nie ostoi

się. Oświadczam ci to, moje dziecko, jeszcze raz, że tylko te państwa nie zginą, które będą od-

dane Jezusowemu Sercu przez intronizację, które Go uznają swym Królem i Panem. Przyjdzie

straszna katastrofa na świat. (…) Tak się, dziecko, stanie, jeżeli ludzkość nie zwróci się do Boga.

Nie trzeba zaniedbywać sprawy przyspieszenia chwili intronizacji w Polsce” (Wyznania, s. 304).

„Ja chcę niepodzielnie panować w sercach ludzkich. Proś o przyspieszenie mego panowania

w duszach przez intronizację” (Wyznania, s. 511).

„Jest jednak ratunek dla Polski, jeżeli Mnie uzna za swego Króla i Pana w zupełności przez

intronizację (…). To uznanie ma być potwierdzone porzuceniem grzechów, a całkowitym zwro-

tem do Boga. Dziecko, trzeba żyć wiarą i trzeba ufać! Ufać, że pomimo największych trudności to

dzieło będzie przeprowadzone, a to dlatego, byście wiedzieli, że Ja sam działam; wy jesteście tylko

narzędziem w moich rękach. Im więcej będziecie wyzuci z siebie, im głębiej wejdziecie w przepaść

unicestwienia się, tym swobodniej będę mógł działać w waszych duszach” (Wyznania, s. 290 n.).

„Sam akt ofiarowania Polski przez intronizację mojemu Sercu przyniesie zbawienne korzy-

ści, bo przez to bardzo dużo dusz nawróci się szczerze do Pana Boga, poddając się Jego Prawu.

Powiedz, moje dziecko, ojcu, by napisał w tej sprawie do Prymasa Polski. Teraz jest najodpowied-

niejsza chwila. Trzeba korzystać z czasu i łaski” (Wyznania, s. 369; czerwiec 1939 r.).

Wypowiedzi Służebnicy Bożej na temat intronizacji można by mnożyć.

Powstaje pytanie: Jaka jest ranga tych wypowiedzi? Sięgnijmy do Katechizmu Kościoła Kato-

lickiego. Pod numerem 67 czytamy:

„W historii zdarzały się tak zwane objawienia prywatne; niektóre z nich zostały uznane przez

autorytet Kościoła. Nie należą one jednak do depozytu wiary. Ich rolą nie jest «ulepszanie» czy

«uzupełnianie» ostatecznego Objawienia Chrystusa, lecz pomoc w pełniejszym przeżywaniu go

w jakiejś epoce historycznej. Zmysł wiary wiernych, kierowany przez Urząd Nauczycielski Koś-

cioła, umie rozróżniać i przyjmować to, co w tych objawieniach stanowi autentyczne wezwanie

Chrystusa lub świętych skierowane do Kościoła.”

Zwracamy uwagę na kilka sformułowań: „wezwanie” skierowane do Kościoła, ma to być „po-

moc” w pełniejszym przeżywaniu Objawienia Chrystusa w jakiejś epoce historycznej, wezwa-

nie „poddane zmysłowi wiary” wiernych „kierowanemu przez Urząd Nauczycielski Kościoła”…

Tak pragniemy traktować to wielkie wezwanie Chrystusa do narodu polskiego i świata prze-

kazane przez Służebnicę Bożą Rozalię Celakównę.

Mówiąc o intronizacji, należałoby uściślić kilka pojęć, które jej dotyczą:

– Intronizacja.

– Poświęcenie się Najświętszemu Sercu Pana Jezusa.

– Intronizacja Bożego Serca a poświęcenie się Bożemu Sercu.

www.redemptor.pl/intronizacja

2

Źródło: Polska nie zginie, jeśli… Materiały z sympozjum z okazji setnej rocznicy urodzin Rozalii Celakówny

3

www.redemptor.pl/intronizacja

Służebnica Boża Rozalia Celakówna: Dzieło Intronizacji w Polsce i w świecie |

o. Jan Mikrut CSsR

Intronizacja

Intronizować można kogoś lub coś. Na tron można wprowadzić Boga lub bożka. Introni-

zować można także Pismo Święte, obrazy np. Matki Bożej. Jeśli mówimy o intronizacji jakichś

przedmiotów czy rzeczy, zawsze odnosimy je do jakiejś osoby: Pismo Święte – do Osoby Słowa

Wcielonego, które jest odwiecznym Słowem Ojca. Gdy intronizujemy obraz Matki Bożej, cho-

dzi nam w istocie o osobę Maryi, Matki i Królowej. Gdy intronizujemy Boskie Serce Jezusa, od-

dajemy cześć Sercu Słowa Wcielonego, które ukochało nas aż do szaleństwa krzyża i przebicia

Jego najświętszego boku.

Pisze o tym papież Pius XII w encyklice Haurietis aquas:

„Trzeba (…) znać racje, dla których Kościół oddaje Sercu Boskiego Odkupiciela cześć uwiel-

bienia należną samemu Bogu. (…) Racja jest dwojaka. Pierwsza mianowicie ta, że Serce Jezusa

jako najszlachetniejsza część Jego Ciała złączona została istotowo z Osobą Słowa Bożego, podob-

nie zresztą, jak pozostałe części tegoż Ciała. Należy się więc Sercu Jezusa kult uwielbienia, któ-

rym Kościół czci samą Osobę Wcielonego Syna Bożego. Chodzi tu o sprawę wiary katolickiej,

ogłoszoną uroczyście na soborach powszechnych – efeskim i konstantynopolitańskim II. Druga

racja ma w szczególny sposób na uwadze Serce Boskiego Odkupiciela. Sercu temu dlatego mia-

nowicie należy się kult Boski, ponieważ Ono bardziej niż pozostałe części Ciała Chrystusowego

jest naturalnym wyrazem i symbolem niezmierzonej miłości Jezusa ku rodzajowi ludzkiemu.”

A więc: Serce Jezusa, istotowo jest złączone z Osobą Słowa Bożego oraz Serce Jezusa jest na-

turalnym wyrazem i symbolem niezmierzonej miłości Jezusa ku rodzajowi ludzkiemu. W obu

racjach kultu Serca Bożego podanych przez papieża jest odniesienie do Osoby Jezusa i Jego mi-

łości do ludzi.

Poświęcenie się Najświętszemu Sercu Pana Jezusa

Papież Leon XIII pisze na ten temat encyklikę Annum sacrum.

Do encykliki został dołączony akt poświęcenia rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu Pana

Jezusa. Jest to ten akt, który odnawiamy w pierwsze piątki miesiąca. Czytamy tam m.in.: „O Jezu

najsłodszy… Twoją jesteśmy własnością… Oto dzisiaj każdy z nas oddaje się dobrowolnie Naj-

świętszemu Sercu Twemu, aby jeszcze ściślej zjednoczyć się z Tobą.” A więc na pierwszym miejscu

jest Osoba Jezusa oraz nasze pragnienie przynależenia do Niego: „Twoją jesteśmy własnością…”

Celem oddania jest ściślejsze zjednoczenie z Jezusem: „aby jeszcze ściślej zjednoczyć się z Tobą.”

To oddanie się Bożemu Sercu ma być ściśle związane z zadośćuczynieniem – ekspiacją i wy-

nagradzaniem za grzechy rodzaju ludzkiego. Temat ten podejmuje Ojciec Święty Pius XI w en-

cyklice Miserentissimus Redemptor.

We wspomnianym Akcie poświęcenia jest również mowa o Jezusie jako Królu: „Królem bądź

nam, o Panie, nie tylko wiernym, którzy nigdy nie odstąpili od Ciebie, ale i synom marnotraw-

nym, którzy Cię opuścili.”

Warto zauważyć, że niemal w setną rocznicę tego poświęcenia Ojciec Święty Jan Paweł II pod-

czas swej apostolskiej pielgrzymki do Polski 7 czerwca 1999 r. ponowił ten akt na modlitwie przed

Najświętszym Sakramentem w Toruniu: „Królem bądź nam, o Panie, nie tylko wiernym, którzy

nigdy nie odstąpili od Ciebie, ale i synom marnotrawnym, którzy Cię opuścili”.

Papież Pius XI w encyklice Miserentissimus Redemptor pisze, iż ustanowione przez niego świę-

to Chrystusa Króla ściśle łączy się z kultem Bożego Serca. W punkcie 3. czytamy: „Ustanowiliśmy

(…) święto Chrystusa Króla (…). Wydaliśmy równocześnie rozporządzenie, aby dla obfitszego i

pewniejszego korzystania z owoców poświęcenia się Bożemu Sercu ponawiano je każdego roku

z okazji święta Chrystusa Króla, by w ten sposób zjednoczyć wszystkie narody więzią chrześci-

jańskiej miłości i pokoju w Sercu Króla królów i Pana panujących.”

Intronizacja Bożego Serca

Intronizacja Bożego Serca – Serca Króla królów i Pana panujących (Pius XI, encyklika Mise-

rentissimus Redemptor) a poświęcenie się Bożemu Sercu.

Jezus mówił: „A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie” (J 17, 19). Jezus poświęcił w

ofierze samego siebie, oddał za nas życie. Poświęcić się Jezusowemu Sercu oznacza dać się po-

rwać Jego miłości, poświęcić się Jego dziełu, Jego królestwu, szukać najpierw Jego królestwa i

Jego sprawiedliwości.

Aby to poświęcenie mogło być w pełni wolne i świadome, na pierwszym miejscu ma być po-

znanie Osoby Jezusa, wybór na Pana i Króla, aby następnie móc żyć według Jego miłości. Intro-

nizacja to decyzja na życie według Jego Serca. Można ją porównać do przysięgi żołnierskiej lub

ślubu nowożeńców, którzy uroczyście, przy świadkach, dokonują wyboru życia. Jest różnica po-

między rekrutem a żołnierzem po przysiędze, pomiędzy narzeczonymi a małżonkami. Ślub, żoł-

nierska przysięga to wydarzenia, po których ma nastąpić życie zgodne z wyborem i zadaniami.

Według pism Służebnicy Bożej Rozalii Celakówny chodzi o intronizację i poświęcenie, czyli

o jedno i drugie. Nie wystarczy samo poświęcenie. I nie wystarczy sama intronizacja. Po niej ma

nastąpić życie pełne oddania, poświęcone Jezusowi i Jego królestwu według Jego nauki. Wybór

Jezusa jako Króla i Pana oraz życie poświęcone Bożemu Sercu.

Przypomnijmy: „Jeżeli chcecie ratować świat, trzeba przeprowadzić intronizację Najświętszego

Serca Jezusowego we wszystkich państwach i narodach na całym świecie. (…) Polska nie zginie,

o ile przyjmie Chrystusa za Króla w całym tego słowa znaczeniu; jeżeli podporządkuje się pod

prawo Boże, pod prawo Jego Miłości. (…) Tylko te państwa nie zginą, które będą oddane Jezuso-

wemu Sercu przez intronizację, które uznają Go swym Królem i Panem. Ja chcę niepodzielnie pa-

nować w sercach ludzkich. Proś o przyśpieszenie mego panowania w duszach przez intronizację.”

Zwróćmy uwagę, że w powyższych tekstach jest mowa o państwie polskim, a nie o narodzie:

„Polska nie zginie, o ile przyjmie Chrystusa za Króla”. Polska, nie naród polski! Naród polski

przetrwał pomimo braku państwa przez wiele dziesiątków lat. W powyższym tekście jest także

mowa o państwach, które nie zginą, jeśli będą oddane Jezusowemu Sercu przez intronizację…

Czym więc jest intronizacja? Jest czynnością, jest uznaniem Jezusa jako Króla i Pana, jest uzna-

niem władzy Jezusa we wszystkich dziedzinach, jest czymś, co mają wykonać ludzie. Jezus uczynił

wszystko, co mógł, aby nas przekonać o swojej miłości. Do nas należy uznać Jego miłość, przy-

jąć ją we wszystkich wymiarach życia. Intronizacja nie jest nadaniem godności. Jest uznaniem i

przyjęciem faktu, że jedynym Panem i Królem jest Jezus.

Intronizacja może być jednym z elementów poświęcenia się Bożemu Sercu. Tak jest w Akcie

poświęcenia rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu papieża Leona XIII: „Oto każdy z nas odda-

je się Najświętszemu Sercu Twemu…” i zaraz potem: „Królem bądź nam, o Panie… Króluj tym,

których albo błędne mniemania uwiodły, albo niezgoda oddziela…”

Ważne jest jednak, aby tych dwóch dziedzin nie rozdzielać. Nie może być prawdziwego po-

święcenia się Bożemu Sercu bez intronizacji Tego, który jest Królem miłości, ani intronizacji bez

poświęcenia się Bożemu Sercu i życia według Jego miłości. Dokumenty papieskie ostatnich dzie-

siątków lat ściśle te dwa aspekty łączą.

www.redemptor.pl/intronizacja

4

Źródło: Polska nie zginie, jeśli… Materiały z sympozjum z okazji setnej rocznicy urodzin Rozalii Celakówny

5

www.redemptor.pl/intronizacja

Służebnica Boża Rozalia Celakówna: Dzieło Intronizacji w Polsce i w świecie |

o. Jan Mikrut CSsR

Dlaczego w intronizacji Serca Króla królów i Pana panujących oczekuje się aktywnego udzia-

łu świeckich, władzy i ludu?

W encyklice Quas primas z roku 1925, którą Ojciec Święty Pius XI ustanawia święto Chrystusa

Króla, pisze, że święto to, obchodzone każdego roku, będzie także przypomnieniem dla narodów,

że mają obowiązek publicznie oddawać cześć Chrystusowi Królowi, okazywać Mu posłuszeń-

stwo nie tylko jako jednostki, ale także jako urzędnicy i piastujący władzę państwową. W trzy lata

później w encyklice Miserentissimus Redemptor napisał, że ustanawiając święto Chrystusa Kró-

la, ukazał „w jasnym świetle najwyższą władzę Chrystusa nad wszechświatem, społeczeństwami,

rodziną i poszczególnymi ludźmi” oraz dał „również przedsmak radości tego szczęśliwego dnia,

w którym cały świat chętnie (…) podda się najsłodszemu panowaniu Chrystusa.”

W pismach Służebnicy Bożej jest mowa o oddaniu Jezusowemu Sercu przez intronizację

państw i narodów: „Tylko te państwa nie zginą, które będą oddane Jezusowemu Sercu przez in-

tronizację”. Kto ma dokonywać tego aktu intronizacji? Czy tylko władza kościelna? Ona nie jest

przedstawicielem państwa, lecz Kościoła. Aktu tego mają więc dokonywać wszyscy: władza koś-

cielna z wiernymi, w wymiarze kościelnym, i władze świeckie w imieniu państwa. Nauka Soboru

Watykańskiego II, dokumenty Kościoła, zwłaszcza ostatnich dziesiątków lat, jasno określają rolę

świeckich. Nikt ich nie powinien zastępować w ich roli, a oni powinni dawać świadectwo swojej

wiary w wymiarze społecznym.

Intronizacja dokonywana jest w wymiarze jednostek, rodzin, wspólnot narodów i państw.

Wszystkie wymiary życia osobistego, wspólnotowego – rodzinnego i społecznego – mają być

poddane panowaniu Najświętszego Serca Pana Jezusa. Napisał o tym papież Pius XI w encyklice

Quas primas ustanawiającej święto Chrystusa Króla.

Intronizacja Bożego Serca w historii

Wypowiedź o intronizacji Bożego Serca nie dotyczy całości kultu Najświętszego Serca Pana

Jezusa na przestrzeni wieków. Jest to zagadnienie bardzo obszerne, wykraczające poza ramy te-

go opracowania. Ograniczymy się tutaj do praktyki kultu Bożego Serca przez poświęcenie się i

intronizację.

W kulcie Najświętszego Serca Pana Jezusa praktykowane było poświęcenie się Najświętszemu

Sercu Pana Jezusa. W XIX w. była to jedna z najbardziej znanych praktyk kultu Bożego Serca.

Poświęcenie osobiste było najwcześniejszą praktyką ku czci Najświętszego Serca Pana Jezusa. Po-

święcenie w wymiarze wspólnot i całego Kościoła było praktykowane zwłaszcza po ustanowieniu

święta Najświętszego Serca Pana Jezusa w całym Kościele 25 sierpnia 1856 r.

Warto dodać, że do ustanowienia tego święta przyczynili się biskupi polscy przez wcześniejsze

uzyskanie od Stolicy Apostolskiej pozwolenia na jego obchodzenie Królestwu Polskiemu oraz Ar-

cybractwu Serca Jezusowego w Wiecznym Mieście. Biskupi polscy w roku 1764 wystosowali do

Kongregacji Obrzędów memoriał, w którym dogłębnie uzasadniano kult Bożego Serca. W roku

następnym 6 lutego papież Klemens XIII udzielił zezwolenia na uroczyste obchodzenie święta

Najświętszego Serca Jezusa w całym Królestwie Polskim i w Arcybractwie Rzymskim o dziewięć-

dziesiąt jeden lat wcześniej niż w całym Kościele.

Poświęcenie świata Najświętszemu Sercu Pana Jezusa miało miejsce 11 czerwca 1899 r. Do-

konane zostało w całym katolickim świecie w łączności z papieżem Leonem XIII, który ułożył w

tym celu Akt poświęcenia rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu.

Przypomnijmy, że ów Akt jest odczytywany do dziś w pierwsze piątki miesiąca, a 7 czerwca

1999 r. ponowiony został przez papieża Jana Pawła II w Toruniu, w setną rocznicę pierwszego

poświęcenia. W 1925 r. papież Pius XI ustanowił uroczystość Chrystusa Króla – święto publicz-

nego poświęcenia się Bożemu Sercu Pana Jezusa. W tym dniu należało ponowić poświęcenie się

Bożemu Sercu Aktem ułożonym przez Leona XIII.

W Polsce

Wspomnieliśmy już o roli biskupów polskich we wprowadzeniu kultu Najświętszego Serca

Pana Jezusa. Kult ten w Polsce szerzył się podobnie jak we Francji czy w innych krajach świata.

Datą godną wspomnienia jest dzień 27 lipca 1920 r. Tego dnia biskupi polscy zgromadze-

ni w Częstochowie dokonali Aktu poświęcenia narodu polskiego Najświętszemu Sercu Jezusa i

ponownie obrali Matkę Bożą Królową Polski. Działo się to wobec zagrożenia bolszewickiego, o

czym wspominają biskupi w powyższym Akcie. A w sierpniu był cud nad Wisłą. Oto obszerne

fragmenty tego Aktu poświęcenia:

„Najświętsze Serce Jezusa, oto my, biskupi polscy, zebrani u stóp Majestatu Twego, w Najświęt-

szym Sakramencie ukrytego, poświęcamy siebie, duchowieństwo i wszystkich wiernych diecezji

naszych, cały kraj i Ojczyznę naszą Twojemu Boskiemu Sercu.

W chwili, gdy nad Ojczyzną i Kościołem gromadzą się chmury ciemne, gdy wróg zagraża gra-

nicom naszym, szerząc mord i pożogę, bezczeszcząc świątynie, prześladując kapłanów, wołamy

– jak niegdyś uczniowie Twoi zaskoczeni burzą na morzu – Panie, ratuj nas, bo giniemy. (…)

My, biskupi polscy, idąc śladami poprzedników naszych, którzy pierwsi prosili o zaprowadzenie

Mszy świętej do Serca Jezusowego, przyrzekamy Tobie, Najświętsze Serce Jezusa, w tej uroczy-

stej chwili, że będziemy szerzyli wśród wiernych, a mianowicie w seminariach duchownych na-

bożeństwo do Boskiego Serca Twego i zachęcali rodziny, aby się poświęcały Twojemu Sercu…”

Niecały rok później, w Krakowie, dnia 3 czerwca 1921 r. po poświęceniu bazyliki Najświęt-

szego Serca Pana Jezusa przy ul. Kopernika, nastąpiło poświęcenie Sercu Bożemu całego narodu.

Oto obszerne fragmenty tego Aktu:

„Oto staje u stóp Twoich w osobie swych pasterzy i w osobie pobożnych tych tłumów, wier-

ny naród polski, aby w starej królów naszych stolicy, obwołać Cię uroczyście najwyższym swym

Panem. (…) Wyznajemy bowiem przed niebem i ziemią, że Twego panowania nam potrzeba;

wyznajemy publicznie, że Ty jeden, Królu królów, masz do nas święte i nigdy niewygasłe prawa;

wyznajemy za wszystkich, co znać Cię i służyć Ci nie chcą, że tylko pod Twym berłem ratunek dla

wskrzeszonej Twą mocą, a tak ciężko skołatanej Ojczyzny. (…) Święć się wśród nas Imię Twoje!

Przyjdź do nas słodkie i błogosławione królestwo Twoje! Niech ci, co rządzą, w Imię Twoje wła-

dzę sprawują; ustawy nasze niech będą świętego prawa Twego odbiciem; wojsko nasze niech pod

Twym znakiem strzeże granic Ojczyzny (…) Życie nasze całe i społeczne, i rodzinne niech Twym

duchem się napoi i na zasadach Twoich się oprze! (…) Chwała niech Ci będzie, Królu wieków i

najwyższy Panie naszej Ojczyzny; Tobie moc i panowanie, nam zaś w Twej służbie na doczesne

nasze dzieje ratunek, a na wieczność dziedzictwo niebieskiej Twej ojczyzny. Amen.”

Warto dodać, że na kamieniu węgielnym tej bazyliki wyryto napis: „Ty, o nieśmiertelny Kró-

lu wieków, na ziemie nasze stąd wypuść słodkiego Serca Twego płomienie; do miast i wiosek, do

serc i umysłów wejdź zwycięzcą, zamieszkaj w nich, władaj.”

Chrystus Król i Jego Boskie Serce!

W uroczystość Chrystusa Króla 1951 r., po uprzednim przygotowaniu narodu polskiego do

poświęcenia Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, biskupi polscy w Warszawie, w bazylice Najświęt-

szego Serca Pana Jezusa na Pradze, dokonali nowego Aktu poświęcenia. Tekst tego poświęcenia

jest krótki. Przytoczę go w całości:

www.redemptor.pl/intronizacja

6

Źródło: Polska nie zginie, jeśli… Materiały z sympozjum z okazji setnej rocznicy urodzin Rozalii Celakówny

7

www.redemptor.pl/intronizacja

Służebnica Boża Rozalia Celakówna: Dzieło Intronizacji w Polsce i w świecie |

o. Jan Mikrut CSsR

„Panie Jezu Chryste, my, Naród Polski, przed Tobą na kolana upadamy, wobec nieba i ziemi

wyznajemy: Tyś jest Bogiem naszym, Tyś Zbawicielem naszym, Tyś Królem naszym.

Dziękujemy Ci za wszystkie dobrodziejstwa, jakie wyświadczyłeś narodowi naszemu, a szcze-

gólnie za powołanie nas do świętej wiary katolickiej i za opiekę nad nami w najcięższych nawet

chwilach dziejowych.

W dniu dzisiejszym, wobec Maryi, Rodzicielki Twojej, a naszej serdecznej Matki i Królowej,

wobec świętych patronów naszych, całkowicie oddajemy się i poświęcamy Boskiemu Sercu Two-

jemu, aby na zawsze być ludem Twoim.

Zarazem uroczyście przyrzekamy trwać wiernie w świętej wierze katolickiej, bronić Twojego

świętego Kościoła, życie nasze osobiste, rodzinne, narodowe kształtować według Twojej Ewange-

lii. O Najświętsze Serce Jezusa, pokornie Cię prosimy i błagamy, przyjmij nasze poświęcenie się

Tobie, otocz nas swoją miłością i tak nas prowadź przez dzieje, aby z polskiej ziemi, po wszystkie

czasy rozbrzmiewała cześć i chwała Twoja. Amen.”

Warto także zauważyć, że w Ślubach jasnogórskich narodu polskiego także znajdujemy po-

wyższy wątek: „Oddając się Tobie, wierzymy, że przez Twoje ręce oddajemy się w niewolę same-

mu Chrystusowi i Jego sprawie na ziemi”. Do istoty intronizacji należy oddanie swojej woli pod

władzę Osoby, którą intronizujemy. Tutaj: „przez Twoje ręce oddajemy się w niewolę samemu

Chrystusowi”.

Od 1995 r. widać znaczne ożywienie w sprawie intronizacji. Motorem tych działań jest Kra-

kowska Wspólnota dla Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa, jako kontynuatorka Dzie-

ła Osobistego Poświęcenia się Najświętszemu Sercu Jezusowemu, według wskazań Służebnicy

Bożej Rozalii Celakówny. Charakterystyczną cechą intronizacji animowanych przez Krakowską

Wspólnotę dla Intronizacji i innych wspólnot z nią związanych jest fakt uczestnictwa władz świe-

ckich według kompetencji dla danego miejsca: burmistrzowie, posłowie i senatorowie, przed-

stawiciele władz i zawodów. Znakiem towarzyszącym tym intronizacjom jest figura lub figurka

Chrystusa Króla. Duże figury – czterometrowej wysokości – stoją w Toruniu przy Domu Sło-

wa, w Łomży, w Olsztynie, w Jarosławiu. W innych miejscach umieszczane są mniejsze figurki

Chrystusa Króla, fundowane najczęściej przez członków Straży Honorowej Najświętszego Serca

Pana Jezusa z Chicago.

Oto miejscowości, w których z udziałem władz świeckich dokonano Aktu intronizacji: Ledni-

ca 3 czerwca 1997 r. (z udziałem Księdza Prymasa i władz poznańskich uczelni), Nisko 14 lipca

1997 r., Jarosław 1 czerwca 1998 r., Zamość 21 listopada 1998 r., Milanówek 22 listopada 1998

r., Proszowice 22 listopada 1998 r., Brańszczyk 13 grudnia 1998 r., Gietrzwałd 22 marca 1999 r.,

Białka Tatrzańska 13 czerwca 1999 r., Olsztyn 27 czerwca 1999 r., Tomaszów Lubelski 14 listopada

1999 r., Stalowa Wola 19 listopada 1999 r., Bolesławiec 28 listopada 1999 r., Skoczów 25 paździer-

nika 2000 r., Pułtusk 19 listopada 2000 r. i wiele innych, bez wyraźnego udziału władz świeckich.

Jako jedna z pierwszych intronizacji dokonała parafia Nawiedzenia NMP na Ratajach w Po-

znaniu (Adwent 1997 r.). Akt intronizacji tam dokonany rozpowszechnił się po całej Polsce w

setkach tysięcy egzemplarzy, wraz z obrazkiem Chrystusa Króla. Rekolekcje intronizacyjne były

także transmitowane przez Radio Maryja, dzięki czemu praktykę kultu Bożego Serca upowszech-

niło wśród swoich słuchaczy w Polsce i za granicą oraz zachęciło do intronizacji pojedyncze oso-

by, rodziny i parafie.

W dniu 13 lipca 1997 r. Rodzina Radia Maryja w Częstochowie, w czasie swej pielgrzymki,

dokonała Aktu poświęcenia Bożemu Sercu przez Jego intronizację. Temu wydarzeniu przewod-

niczył obecny na pielgrzymce Rodziny Radia Maryja ksiądz biskup Stanisław Stefanek. Trans-

misja radiowa upowszechniła ten Akt. Najważniejsza część Aktu poświęcenia się Bożemu Sercu

jest powtarzana w każdy piątek przed Apelem Jasnogórskim.

Wiele intronizacji było transmitowanych przez Radio Maryja: z Poznania – intronizacja w Ro-

dzinie Radia Maryja, z Lednicy, Brańszczyka, Janowa Lubelskiego. Z innych miejscowości, także

z Chicago – przekazywano reporterskie relacje.

Poza granicami Polski

W Chicago przeprowadzone zostały misje intronizacyjne w trzech polskich parafiach skupia-

jących tysiące Polaków (św. Kamila, św. Jakuba i św. Bartłomieja).

Straż Honorowa Najświętszego Serca Pana Jezusa z Chicago odbyła pielgrzymkę po sanktua-

riach Europy w intencji intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa.

Co dalej?

Dzieła Boga – a dzieła dla Boga. To nie gra słów. W tym rozróżnieniu kryje się istotna różnica.

Dzieło dla Boga powstaje z dobrych intencji, po rozeznaniu sytuacji – co należałoby zrobić. Po

rozeznaniu następuje organizacja, a potem akcja. W tym myśleniu i w działaniu nie ma miejsca

na Opatrzność Bożą; wszystko jest zaplanowane, zorganizowane i zbudowane na ludzkiej ini-

cjatywie – na piasku. W dziele Boga kolejność jest następująca: 1) modlitwa, zwłaszcza uwiel-

bienia, w tym adoracja; 2) budowanie wspólnoty; 3) działanie, akcja. W tym sposobie myślenia i

działania konieczne jest zaufanie do Opatrzności Bożej. I jeszcze jedno: kiedy uczestniczy się w

dziele Bożym, należy tak ufać Bogu, jakby wszystko od Niego zależało, a postępować tak, jakby

wszystko zależało od nas.

Co czynić? Modlić się indywidualnie i wspólnotowo. Zawsze się modlić, nigdy nie ustawać.

Budować wspólnoty dla intronizacji. Wykonać wszelkie działania, jakie są możliwe, aby dzieło

intronizacji zostało uwieńczone w wymiarze społecznym i państwowym. Koniecznie w tej ko-

lejności: modlitwa, wspólnoty, działanie…

Intronizacja a Fatima

Istnieje pewna zbieżność pomiędzy obietnicą Matki Bożej z Fatimy z 1917 r. o powstrzyma-

niu zła, które wyjdzie z Rosji Sowieckiej, pod warunkiem poświęcenia świata, w tym Rosji, przez

papieża w łączności z biskupami świata (dokonanego w ten sposób dopiero w 1984 r. w Rzymie!)

a tym, co czytamy w pismach Służebnicy Bożej Rozalii Celakówny: Polska nie zginie… te naro-

dy nie zginą…

Zmysł wiary, o którym mówi Katechizm Kościoła Katolickiego, podpowiada nam pewną za-

leżność pomiędzy poświęceniem narodu polskiego Najświętszemu Sercu Pana Jezusa oraz po-

nownym obraniem Maryi za Królowę Polski dnia 27 lipca 1920 r. na Jasnej Górze a cudem nad

Wisłą. Ta logika podpowiada nam zależność pomiędzy poświęceniem świata Niepokalanemu

Sercu Maryi dokładnie według życzenia Matki Bożej z Fatimy a przemianami w Europie i świe-

cie po roku 1984.

Ten zmysł wiary podpowiada nam, by nie zaniedbywać sprawy intronizacji wobec zagrożeń,

jakie niesie współczesny świat niewiary i niemoralności, zagrożenia New Age – zepchnięcia Je-

zusa do roli jednego spośród wielu guru. Jego, który jest Królem królów i Panem panujących.

***

www.redemptor.pl/intronizacja

8

Źródło: Polska nie zginie, jeśli… Materiały z sympozjum z okazji setnej rocznicy urodzin Rozalii Celakówny

Na koniec pewne przypomnienie z Pisma Świętego: Syryjczyk Naaman wybiera się do proro-

ka Elizeusza (por. Łk 4, 27), aby ten go uzdrowił. Ale prorok nawet nie wyszedł do niego, tylko

przez innych polecił mu się wykąpać siedem razy w Jordanie. Obrażony możnowładca myśli lo-

gicznie: Czyż nie mogłem tego zrobić w naszych o wiele większych rzekach? Czy po to jechałem

tak daleko, by kąpać się siedem razy po kolei w byle jakiej rzece? Mądrzy słudzy wytłumaczyli

mu jednak: Panie, a gdyby prorok polecił ci wykonać coś o wiele trudniejszego, abyś mógł być

oczyszczony od trądu, czy tego byś nie uczynił? Mądrzy słudzy! Chory na trąd człowiek kąpie się

siedem razy w Jordanie według wskazań proroka i zostaje oczyszczony od trądu.

Istnieje analogia pomiędzy tym, co stało się wtedy, a tym, do czego jesteśmy wzywani dzisiaj.

Cóż za znaczenie mogą mieć ludzkie względy i kalkulacje? Dla ratowania Ojczyzny, Polski i świa-

ta należy wykonać tak niewiele. Nie według własnych planów, lecz według polecenia Chrystusa

danego nam przez Służebnicę Bożą: przez intronizację.

Polska nie zginie, o ile przyjmie Chrystusa za Króla w całym tego słowa znaczeniu; jeżeli się

podporządkuje prawu Bożemu, prawu Jego miłości.

„Inaczej, moje dziecko, nie ostoi się. Oświadczam ci to, moje dziecko, jeszcze raz, że tylko te

państwa nie zginą, które będą oddane Jezusowemu Sercu przez intronizację, które uznają Go

swym Królem i Panem. Przyjdzie straszna katastrofa na świat. (…) Tak się, dziecko, stanie, jeżeli

ludzkość nie zwróci się do Boga. Nie trzeba zaniedbywać sprawy przyśpieszenia chwili Introni-

zacji w Polsce” (Wyznania, s. 304).

„Dziecko, trzeba żyć wiarą i ufać! Ufać, że pomimo największych trudności to dzieło będzie

przeprowadzone, a to dlatego, byście wiedzieli, że Ja sam działam; wy jesteście tylko narzędziem

w mych rękach. Im więcej będziecie wyzuci z siebie, im głębiej wejdziecie w przepaść unicestwie-

nia się, tym swobodniej będę mógł działać w waszych duszach” (Wyznania, s. 290 n.).