IGNACY KRASICKI

HERBU ROGULA

Urodził się 3 lutego 1735 roku

Zmarł 14 marca 1801 roku w Berlinie. Pochowany

został w katedrze pw. Świętej Jadwigi Śląskiej, którą w

1774 r. osobiście konsekrował. W 1829 r. przeniesiono

zwłoki poety do Katedry Gnieźnieńskiej.

Ignacy Krasicki urodził się w Dubiecku

nad Sanem w rodzinie posiadającej tytuł hrabiów

Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Był spokrewniony

z najświetniejszymi rodami Rzeczypospolitej.

Dzieciństwo spędził otoczony miłością i mądrą opieką

najbliższych. Starannie wykształcony wraz z dwoma

braćmi obrał stan duchowny

Jako młody ksiądz spędził dwa lata na

studiach w Rzymie. Po powrocie został sekretarzem

prymasa i zaprzyjaźnił się z młodym Poniatowskim –

przyszłym królem. Swą twórczością Krasicki

opromieniał panowanie Stanisława Augusta, jednak

nie propagował bezpośrednio programu

politycznego króla.

Od panowania Stanisława Augusta

Poniatowskiego rozpoczęła się kariera duchowna

Krasickiego. Kapelan królewski otrzymał rychło

biskupstwo warmińskie, tytuł książęcy, godność

senatora Rzeczypospolitej. Pod koniec życia zostanie

arcybiskupem gnieźnieńskim. Był współorganizatorem

i najprawdopodobniej uczestnikiem tzw. .

obiadów czwartkowych

Biskupstwo warmińskie dawało mu wysokie miejsce

w hierarchii społecznej oraz uzasadnione poczucie

niezależności. Jednak nie okazało się ono cichą

przystanią. Kapituła przyjęła swego zwierzchnika

chłodno w obawie przed zmianami. Równocześnie

nasilały się prowokacje i napór Prus, zmierzających

do zagarnięcia Warmii w ramach rozbioru Polski.

Krasicki protestował publicznie przeciw obcej

interwencji. Chciał też uchronić Warmię przed wojną

domową. Po utracie niezawisłości nie złożył

Fryderykowi II homagium.

Wśród podróży, obok wyjazdu do Paryża w czasie

konfederacji barskiej, częstymi stały się również

wyjazdy do Berlina i Poczdamu, na wezwanie

Fryderyka II, z którym się Krasicki zaprzyjaźnił.

Wraz z całą diecezją warmińską był po I rozbiorze

poddanym pruskim. Stwarzało to sytuację trudną dla

poety – biskupa, który zaprzyjaźniony z królem Polski

był zmuszony do towarzyskich i administracyjnych

kontaktów z królem Prus.

TWÓRCZOŚĆ IGNACEGO KRASICKIEGO

„Antymonachomachia”

„Do króla”

„Dzieci i żaby”

„Hymn do miłości Ojczyzny”

„Jagnię i wilcy”

„Lew i zwierzęta”

„Lew pokorny”

„Lwica i maciora”

„Malarze”

„Monachomachia”

„Pijaństwo”

„Świat zepsuty”

„Szczur i kot”

„Wino i woda”

„Wół minister”

„Wstęp do bajek”

„Żona modna”

„Ptaszki w klatce”

„Dewotka”

„Filozof”

„Groch przy drodze”

„

Pasterz i owce”

„Kruk i lis”

Niezwykle bogata i rozmaita twórczość Krasickiego

odznaczała się głęboką, mądrą treścią i piękną formą .

Nie było niemal rodzaju literackiego, którego by nie

uprawiał . Pisał artykuły dziennikarskie, felietony,

rozprawki moralizatorskie, małe powiastki i duże

powieści, komedie, bajki, satyry, poematy, listy

poetyckie i drobne wiersze .

Ignacy Krasicki posługuje się w swoich utworach

komizmem, by ukazać przywary ludzkiego charakteru,

uleganie obcym wpływom, ułomność systemu

państwowego. Posługuje się ostrym dowcipem jako

jedną z form krytyki, stosując zasadę nauki

przez zabawę.

Utwory Krasickiego mają charakter dydaktyczny i

wychowawczy. W zabawny sposób, z "przymrużeniem

oka" wytykają ludziom ich wady.

Ważniejsze dzieła Krasickiego zyskały sławę

europejską, zostały przetłumaczone na wiele języków –

łacinę, francuski, niemiecki, włoski, rosyjski, czeski,

chorwacki, słoweński, węgierski. Szeroka recepcja jego

dzieł utrzymywała się przez cały wiek XIX.

Król wyraził swe uznanie najwyższymi odznaczeniami:

Orderem Orła Białego, św. Stanisława i medalem

honorowym z dewizą Signum laude virum musa vetat

mori (Niech ten znak sławi męża, a muza uczyni

nieśmiertelnym).