CECHY TRAGEDII ANTYCZNEJ:
1. prologos- pierwszy dialog między bohaterami,
2. parados- pierwsza (wejściowa) pieśo chóru który oprócz spiewu także pląsał po "scenie",
3. epeisodiony- (epeizodia) występ aktorów - dialogi
4. stasimony- (stasima) występ, śpiew chóru. Stasimony przeplatają się z epeisodiami- to tworzy
akcję,
5. exodos- ostatnia pieśo chóru- wyjściowa w której jest refleksja dotycząca treści wydarzeo,
6. kommos- monolog bohatera który lamentuje, wyraża swoje przeżycia,
7. epilog- zakooczenie
8. eksioda: zejście chóru ze sceny z pieśnią.
PRZESTRZEGANIE ZASADY TRZECH JEDNOŚCI:
MIEJSCE: najczęściej przed pałacem,
CZAS: ciągłośd akcji mimo tego nie powinna ona przekroczyd 24 godzin,
AKCJA: taka sama tematyka, jeden wątek
CECHY EPOSU ANTYCZNEGO:
1. Inwokacja. Kierowana do bogini, muzy, gatunki pieśni bohaterskiej.
2.Bogini ma wspierad autora w opisywaniu wydarzeo(śpiewając)
3.Narrator- trzecio osobowy. Osoba mówiąca w wierszu. Jest on obserwatorem wydarzeo. Nie należy
do świata przedstawionego.
4.Występują stałe epitety(powtarzające się wydarzenia) Najczęściej dotyczą postaci ludzkich, bądz

boskich: Achilles np. prędkonogi, miły, bogobojny.
5.Apostrofy- bezpośredni, patetyczny zwrot do osoby.
6.Obszerne Homeryckie porównania. Porównania homeryckie - są właściwe stylowi Homera -
polegają one na tym, że pierwszy człon jest króciutki, drugi, jest obszerny i może stad się osobnym
epizodem, czy scenka. W "Iliadzie" za pomocą porównania homeryckiego opisane są przymioty
Achillesa.
6.Postaciami eposu są bohaterowie, herosi, którym towarzyszą bogowie.
7.Opisy np. scena batalistyczna, opis tarczy Achillesa. Często pełnią funkcję retardacyjną czyli
wstrzymującą akcję.
8. W eposie homeryckim stopą(powtarzający się w wersie układ sylab akcentowanych i
nieakcentowanych) wierszowa jest heksametr. Jest on złożony z sześciu stóp; nie jest on możliwy do
zrealizowania we współczesnym języku, ze względu na budowę wyrazów i inną ilośd sylab.
9. Występują retrospekcje, czyli spojrzenie wstecz i przypominanie przeszłości.
10. Podniosły styl-charakterystyczny dla eposu-patetyczny, który jest dostosowany do rangi
przedstawionych zdarzeo - jest to widoczne przy opisie walki Achillesa i Hektora.
GENEZA TEATRU GRECKIEGO
Teatr grecki wywodzi się ze świąt boga Dionizosa. Jest to bóg urodzajów, zwłaszcza winnej latorośli,
był bóstwem wiejskim. W czasie tego święta ludzie nakładali na siebie koz
le skóry, chodzili i śpiewali.
Stąd też chóry te wzięły nazwę chórów koz
lich, a pieśo ich była pieśnią kozłów, co dało nazwę tragedii
(tragodia) złożoną z wyrazów tragos  kozioł, ode  pieśo. Na czele całej kolumnady szedł Koryfeusz,
przebrany za Dionizosa. Pieśo śpiewaną na cześd boga Dionizosa nazwano dytyramb. Początkowo
były to tylko kultowe obchody. Koryfeusz zaczął się zatrzymywad odwracad i rozmawiad, śpiewad z
chórem. Nazwano go wtedy aktorem i pierwszym aktorem był Tespis  wędrowny poeta, który
zapoczątkował dialog z chórem.
GENEZA TRAGEDII
Dramat wywodzi się od świąt Dionizosa (boga wieczności, urodzaju i beztroski). Teatr dzielimy na
Małe Dionizje (dały Początek komedii) odprawiane na wsiach jesienią i Wielkie Dionizje (dały
Początek tragedii) odprawiane w miastach. Pierwszego aktora wprowadził do teatru Koryfeusz, II-
Ajschylos, III- Sofokles.