4 Wojskowy Szpital Kliniczny z Polikliniką

Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej

50-981 Wrocław, ul. R. Weigla 5

Internet: http://www.4wsk.pl Email: [e-mail]

Zakład Radiologii Lekarskiej i Diagnostyki Obrazowej

Pracownia Rezonansu Magnetycznego

ŚRODKI KONTRASTOWE W BADANIU REZONANSU MAGNETYCZNEGO

Wzmocnienia przydatne są szczególnie w rozpoznawaniu i różnicowaniu guzów, zmian zapalnych i

niedokrwienia. Użycie paramagnetyku w technikach szybkiego obrazowania układu moczowego

pozwala określić filtrację nerkową, oraz poprawia jakość obrazowania małych naczyń w angiografii MR.

Jako środki kontrastowe w badaniach magnetycznego rezonansu używane są związki powodujące

skrócenie czasów relaksacji T1 i T2 protonów. Tkanka kumulująca środek kontrastowy w zależności od

stosowanej sekwencji pomiarowej może wykazywać hiperintensywność sygnału (obrazy T1 zależne) lub

hipointensywność (obrazy T2 zależne). Umożliwia to uzyskanie obrazu z lepszym kontrastem między

tkankami, szczególnie pomiędzy tkankami patologicznymi i prawidłowymi. Na podstawie właściwości

magnetycznych stosowanych środków kontrastowych dzieli się je na pozytywne i negatywne.

Środkami kontrastowymi pozytywnymi są paramagnetyki skracające czas relaksacji T1. Obecnie w

praktyce klinicznej wykorzystuje związki, których podstawowym składnikiem jest gadolin - pierwiastek

ziem rzadkich - należący do lantanowców. Na jego bazie są zbudowane Magnevist, Omniscan,

ProHance, Dolarem.

Paramagnetyki to substancje dobrze rozpuszczalne w wodzie, całkowicie wchłaniające się z układu

krążenia i przewodu pokarmowego do przestrzeni międzykomórkowych i szybko wydalane przez nerki.

Stosowane środki kontrastowe cechuje mała liczba towarzyszących ich podaniu objawów

niepożądanych, między innymi dlatego, że nie zawierają jodu. Nie zanotowano interakcji z lekami.

Negatywne środki kontrastowe skracają czas relaksacji T2, obniżając intensywność sygnału w tkance

wzmocnionej preparatem. Obraz tkanki wzmocnionej jest wówczas ciemniejszy. Do tych związków

należą superparamagnetyki i ferromagnetyki różniące się wielkością cząstek. Przykładem kontrastu

negatywnego jest magnetyt - Fe304. Podawany doustnie lub dożylnie jest swoiście wychwytywany przez

układ siateczkowo-śródbłonkowy, a zwłaszcza komórki Kupffera - co wykorzystuje się do wzmacniania

obrazu w badaniach wątroby.